Reich mir die Hand, Genosse!

 

चतुर्थस्तरङ्गः caturthastarangah | Die vierte Welle, 4. Kapitel             Kap. 71

ततः श्रुतधियुक्तेन समं विमलबुद्धिना । स शशाङ्कवतीहेतोर्गच्छन्नुज्जयिनीं प्रति ॥ १

tatah shrutadhiyuktena samam vimalabuddhinaa | sa shashaankavatiihetorgacchannujjayiniim prati || 1

Danach ritt er mit Shrutadhi und Vimalabuddhi zusammen Shashaankavatiis wegen nach Ujjain.

मृगाङ्कदत्तः सम्प्रापदन्तरा नर्मदानदीम् । वीचिवेल्लद्भुजलतां विलसत्फेनपाण्डुराम् । २

mrgaankadattah sampraapadantaraa narmadaanadiim | viicivelladbhujalataam vilasatphenapaanduraam | 2

Unterwegs kam Mrgaankadatta an die Narmadaa, die ihn mit ihren Wellen, die sich ihm wie Armlianen entgegenrankten,

und lustigen weißen Schaumkronen zu begrüßen schien,

दिष्ट्या मिलदमात्योऽयं संवृत्त इति वीक्ष्य तम् । हर्षादिव प्रनृत्यन्तीं हसन्तीं चपलाशयाम् ॥ ३

dishtyaa miladamaatyo’yam samvrtta iti viikshya tam | harshaadiva pranrtyantiim hasantiim capalaashayaam || 3

als sie ihn sah, der, Gott sei Dank, endlich seine Gefährten gefunden hatte, vor Freude tanzend und aus flüchtiger Hoffnung ihn anlachend.

तस्यां स्नानावतीर्णे च तस्मिन्कश्चिदुपाययौ । तत्र मायाबटुर्नामा स्नातुं शबरभूपतिः ॥ ४

tasyaam snaanaavatiirne ca tasminkashcidupaayayau | tatra maayaabaturnaamaa snaatum shabarabhuupatih || 4

Als er zum Schwimmen hinablief, um sich in sie hineinzustürzen, kam zur gleichen Zeit Maayaabatu,

König der Bergstämme, hinzu, der ebenfalls baden wollte.

तं स्नान्तं सहसोत्थाय त्रयोऽत्र जलमानुषाः । युगपज्जगृहुर्भिल्लं भीतिनश्यत्परिच्छदम् ॥ ५

tam snaantam sahasotthaaya trayo’tra jalamaanushaah | yugapajjagrhurbhillam bhiitinashyatparicchadam || 5

Während er schwamm, tauchten plötzlich drei Wassermänner gleichzeitig auf und packten den Bhiil.

Seine verängstigte Wachmannschaft hatte längst das Weite gesucht.

तद्दृष्ट्वाकृष्टखड्गोऽन्तः प्रविश्य जलमानुषान् । हत्वा मृगाङ्कदत्तस्तान्भिल्लेन्द्रं तमवोचयत् ॥ ६

taddrshtvaakrshtakhadgo’ntah pravishya jalamaanushaan | hatvaa mrgaankadattastaanbhillendram tamavocayat || 6

Mrgaankadatta sah das, zückte sein Schert und ging dazwischen.

Nachdem er die Wasserkreaturen erschlagen hatte, rief er den Bhiilfürsten zu sich.

स तद्ग्राहभयान्मुक्तो भिल्लराजो जलोत्थितः । तं राजपुत्रं पप्रच्छ पतित्वा पादयोस्ततः ॥ ७

sa tadgraahabhayaanmukto bhillaraajo jalotthitah | tam raajaputram papraccha patitvaa paadayostatah || 7

Der, frei von der Gefahr ergriffen zu werden, stieg aus dem Wasser, fiel dem Prinzen zu Füßen und fragte ihn:

धात्रा कस्त्वमिहानीतः प्राणत्राणाय मे देव । कस्य चालंकृतो वंशस्त्वया सुकृतिनः पितुः ॥ ८

dhaatraa kastvamihaaniitah praanatraanaaya me deva | kasya caalamkrto vamshastvayaa sukrtinah pituh || 8

„Welcher Schöpfergott hat dich, meinen Lebensretter, wohl hergeführt, Gebieter?

Von welchem Familienstamm eines wohltätigen Vaters bist du die Zierde?

को वा कटाक्षितः पुण्यैर्देशो यत्र यामिष्यसि । इत्युक्त्वा श्रुतधेः श्रुत्वा तद्वृत्तान्तमशेषतः ॥ ९

ko vaa kataakshitah punyairdesho yatra yaamishyasi | ityuktvaa shrutadheh shrutvaa tadvrttaantamasheshatah || 9

Oder in welches von den Verdienstvollen begehrlich angeschaute Land willst du reisen?“

Nach diesen Worten hörte er von Shrutadhi des Prinzen Geschichte von Anfang bis Ende.

सुतरां प्रणतस्तं स शबरेन्द्रोऽब्रवीत्पुनः । तर्ह्यहं ते यथादिष्टे सहायोऽत्राभिवाज्छिते ॥ १०

sutaraam pranatastam sa shabarendro’braviitpunah | tarhyaham te yathaadishte sahaayo’traabhivaanchite || 10

Darauf verneigte der Eingeborenenfürst sich noch viel tiefer und sprach:

„Dann lass mich dein Gefährte sein bei den Unternehmungen, die du dort planst!

सख्या दुर्गपिशाचेन मातङ्गपतिना सह । तत्प्रसादं कुरुष्वैहि गृहान्भृत्यस्य मे प्रभो ॥ ११

sakhyaa durgapishaacena maatangapatinaa saha | tatprasaadam kurushvaihi grhaanbhrtyasya me prabho || 11

Mein Freund Durgapishaaca, König der Maatangas, soll mich begleiten. Tu mir den Gefallen und komm in meine Burg,

da ich dein Diener bin!“

इति सप्रणयैस्तैस्तैर्वचोभिः प्रार्थ्य तं ततः । मृगाङ्कदत्तं पल्लीं स्वां शबरेन्द्रो निनाय सः ॥ १२

iti sapranayaistaistairvacobhih praarthya tam tatah | mrgaankadattam palliim svaam shabarendro ninaaya sah || 12

Unter vielen ehrfürchtigen Redensarten flehte der Waldmenschenfürst Mrgaankadatta an und brachte ihn in sein Dorf.

उपाचरच्च तं तत्र यथावत्स्वविभूतिभिः । राजपुत्रमशेषेण पल्लीलोकेन पूजितम् ॥ १३

upaacaracca tam tatra yathaavatsvavibhuutibhih | raajaputramasheshena palliilokena puujitam || 13

Hier verwöhnte er ihn gebührend mit allen im zur Verfügung stehenden Annehmlichkeiten.

Restlos alle Dorfbewohner erwiesen dem Prinzen ihre Achtung.

सोऽपि मातङ्गराजोऽत्र समेत्याभिननन्द तम् । दासीभूय सुहृत्प्राणप्रदं न्यस्तशिरा भुवि ॥ १४

so’pi maatangaraajo’tra sametyaabhinananda tam | daasiibhuuya suhrtpraanapradam nyastashiraa bhuvi || 14

Auch der Matangafürst eilte herbei, ihn zu begrüßen, den Retter seines Freundes.

Als sein Sklave warf er sich kopfüber vor ihm auf den Boden.

ततो मायाबटोस्तस्य भिल्लेन्द्रस्यानुरोधतः । मृगाङ्कदत्तस्तत्रैव तस्थौ कांश्चित्स वासरान् ॥ १५

tato maayaabatostasya bhillendrasyaanurodhatah | mrgaankadattastatraiva tasthau kaamshcitsa vaasaraan || 15

Um dem Bhiilfürsten Maayaabatu einen Gefallen zu tun, verweilte Mrgaankadatta noch einige Tage länger dort.

एकदा च स्थिते तस्मिन्द्यूतं स शबरेश्वरः । समं निजप्रतीहारेणारेभे चण्डकेतुना ॥ १६

ekadaa ca sthite tasmindyuutam sa shabareshvarah | samam nijapratiihaarenaarebhe candaketunaa || 16

Als er da bei ihm weilte, begann eines Tages der Waldmenschenfürst ein Würfelspiel mit seinem Torwächter Candaketu.

तावन्नभसि मेघेषु गर्जत्सु गृहबर्हिणः । प्रनृत्तान्द्रष्टुमुत्तस्थौ स मायाबटुभूपतिः ॥ १७

taavannabhasi megheshu garjatsu grhabarhinah | pranrttaandrashtumuttasthau sa maayaabatubhuupatih || 17

Als zu grollenden Donnerwolken im Himmel die Hofpfauen zu tanzen begannen, erhob Maayaabatu sich, um sie anzusehen.

ततः स द्यूतरसिकः प्रतीहारस्तमभ्यधात् । किमेभिः प्रेक्षितौ राजन्नसुशिक्षितताण्डवैः ॥ १८

tatah sa dyuutarasikah pratiihaarastamabhyadhaat | kimebhih prekshitau raajannasushikshitataandavaih || 18

Da fragte der spielsüchtige Torwart ihn: „Warum guckst du dir, o König, die im Tanz ganz ungeübten Vögel an?

स मयूरो गृहे मेऽस्ति नास्ति योऽन्यत्र भूतले । दर्शयिष्यामि तं प्रातस्तुभ्यं तद्रसिकोऽसि चेत् ॥ १९

sa mayuuro grhe me‘sti naasti yo’nyatra bhuutale | darshayishyaami tam praatastubhyam tadrasiko’si cet || 19

Ich habe einen Pfau zu Hause, wie es sonst keinen gibt auf der Welt. Morgen zeig ich ihn dir, wenn du Lust hast.“

तच्छ्रुत्वा दर्शनीयो मे सर्वथा स त्वयेति च । उक्त्वा स तं प्रतीहारं दिनकृत्यं व्यधान्नृपः ॥ २०

tacchrutvaa darshaniiyo me sarvathaa sa tvayeti ca | uktvaa sa tam pratiihaaram dinakrtyam vyadhaannrpah || 20

Auf diesen Vorschlag seines Torwächters antwortete der König: „Den mußt du mir unbedingt zeigen!“ Danach versah er sein Tagesritual.

मृगाङ्कदत्तोऽप्याकर्ण्य सर्वं तत्तत्र सानुगः । तथैवोत्थाय विदधे स्नानाहारादिकाः क्रियाः ॥ २१

mrgaankadatto’pyaakarnya sarvam tattatra saanugah | tathaivotthaaya vidadhe snaanaahaaraadikaah kriyaah || 21

Auch Mrgaankadatta hatte genug gehört und erhob sich mit seinen Leuten. Er ging sich waschen, aß etwas und erfüllte andere Pflichten.

ततो रात्रावुपेतायामन्धे तमसि जम्भिते । कस्तूरिकानुलिप्ताङ्गो वसानो नीलवाससी ॥ २२

tato raatraavupetaayaamandhe tamasi jambhite | kastuurikaanuliptaango vasaano niilavaasasii || 22

Als die Nacht kam, die einen mit ihrer gähnenden Finsternis erblinden ließ,

schlich, die Glieder mit Moschus eingeschmiert, ganz in Dunkelblau gekleidet,

स राजपुत्रः स्वोद्देशाद्वीरचर्यार्थमेककः । सुप्तानुगाद्वासगृहात्खड्गपाणिर्विनिर्ययौ ॥ २३

sa raajaputrah svoddeshaadviiracaryaarthamekakah | suptaanugaadvaasagrhaatkhadgapaanirviniryayau || 23

der Prinz allein aus eigenem Antrieb und Abenteuerlust mit dem Schwert in der Hand aus dem Saal, in dem seine Gefährten schliefen.

भ्रमंश्च तत्र केनापि पुंसा मार्गागतेन सः । अपश्यता ध्वान्तवशादंसेनांसेऽभ्यहन्यत ॥ २४

bhramamshca tatra kenaapi pumsaa maargaagatena sah | apashyataa dhvaantavashaadamsenaamse’bhyahanyata || 24

Während er noch umherirrte, wurde er von einem Mann, der ihm entgegenkam und ihn der Dunkelheit wegen nicht sah,

an der Schulter angerempelt.

ततः सोऽभ्यभवत्क्रुद्धो युधायाह्वयति स्म तम् । स चाहतः पुमान्प्रौढस्तत्कालोचितमभ्यधात् ॥ २५

tatah so’bhyabhavatkruddho yudhaayaahvayati sma tam | sa caahatah pumaanpraudhastatkaalocitamabhyadhaat || 25

Er wurde so wütend, daß er ihn zum Kampf aufforderte. Unbeeindruckt sagte der selbstbewußte Mann

in dieser Situation das einzig Richtige zu ihm:

किं ताम्यस्यविचार्यैव विचारयसि चेत्ततः । वाच्यो निशापतिर्येन निशैषा न प्रकाशिता ॥ २६

kim taamyasyavicaaryaiva vicaarayasi cettatah | vaacyo nishaapatiryena nishaishaa na prakaashitaa || 26

„Warum versteifst du dich so ohne nachzudenken? Würdest du nachdenken, dann würdest du den Herrn der Nacht, den Mond, anmaulen: Warum er die Nacht denn nicht beleuchte!

धाता वा येन पूर्णोऽस्य नाधिकारोऽत्र निर्मितः । येन वैराणि जायन्ते तमसीदृश्यकारणम् ॥ २७

dhaataa vaa yena puurno‘sya naadhikaaro’tra nirmitah | yena vairaani jaayante tamasiidrshyakaaranam || 27

Oder den Schöpfergott: Warum er seine, des Mondes, volle Vorherrschaft hier nicht eingerichtet habe!

In einer Finsternis wie der hier müssen ja Konflikte ohne Grund entstehen!“

तच्छ्रुत्वा  सत्यमित्युक्त्वा तुष्टो नागरिकोक्तितः । मृगाङ्कदत्तः कोऽसीति स तं पप्रच्छ पूरुषम् ॥ २८

tacchrutvaa  satyamityuktvaa tushto naagarikoktitah | mrgaankadattah ko’siiti sa tam papraccha puurusham || 28

Als Mrgaankadatta das hörte, war er froh über die Worte dieses höflichen Mannes und sagte:

„Das stimmt! Wer bist du denn überhaupt?“ fragte er ihn.

चौरोऽहमिति तेनोक्तः पुंसा सोऽप्यवदन्मृषा । हस्तमानय सब्रह्मचारी मम भवानिति ॥ २९

cauro’hamiti tenoktah pumsaa so’pyavadanmrshaa | hastamaanaya sabrahmacaarii mama bhavaaniti || 29

„Ein Dieb bin ich.“ Als der Mann das gesagt hatte, rief Mrgaankadatta in täuschender Absicht:

„Dann reich mir die Hand, Genosse! Du hast dasselbe Handwerk wie ich!“

कृत्वा च सख्यं जिज्ञासुः स तेनैव सह व्रजन् । मृगान्कदत्तः सम्प्राप जीर्नकूपं तृणावृतम् ॥ ३०

krtvaa ca sakhyam jijnaasuh sa tenaiva saha vrajan | mrgaankadattah sampraapa jiirnakuupam trnaavrtam || 30

Da sie jetzt Freundschaft geschlossen hatten, ging Mrgaankadatta mit ihm, weil er noch mehr erfahren wollte.

Und so kamen sie schließlich an einen verfallenen, mit Unkraut überwucherten Brunnen.

तत्र तेन प्रविष्टेन पुंसा सह सुरुङ्गया । गत्वा मायाबटोस्तस्य राज्ञोऽन्तःपुरमाप्तवान् ॥ ३१

tatra tena pravishtena pumsaa saha surungayaa | gatvaa maayaabatostasya raajno’ntahpuramaaptavaan || 31

In den stieg er mit dem Mann hinab. Dann gingen sie durch einen unterirdischen Gang

und kamen so ins Frauenhaus von König Maayaabatu.

तत्र दीपेन दृष्ट्वा तं परिजज्ञे स पुरुषम् । यावत्सोऽत्र प्रतीहारश्चण्डकेतुर्न तस्करः ॥ ३२

tatra diipena drshtvaa tam parijajne sa purusham | yaavatso’tra pratiihaarashcandaketuna taskarah || 32

Dort im Lampenlicht sah er genauer hin und erkannte, o Wunder, in dem Mann den Torwächter Candaketu, der gar kein Dieb war.

प्रतीहारस्तु न स तं मन्दालोकैककोनगम् । परिजज्ञेऽन्यवेषस्थं राजस्त्रीछन्नकामुकः ॥ ३३

pratiihaarastu na sa tam mandaalokaikakonagam |parijajne’nyaveshastham raajastriichannakaamukah || 33

Der Torwächter, also der heimliche Liebhaber der Königsfrau, erkannte ihn nicht,

denn er war in eine schlecht beleuchtete Ecke getreten und steckte in anderen Kleidern.

राजवध्वा च स तया प्राप्त एवानुरक्तया । उत्थाय कण्ठे जगृहे मञ्जुमत्यभिधानया ॥ ३४

raajavadhvaa ca sa tayaa praapta evaanuraktayaa | utthaaya kanthe jagrhe manjumatyabhidhaanayaa || 34

Kaum eingetreten, sprang die Königsgattin, Manjumati geheißen, auf und warf sich ihm an den Hals. So verliebt war sie.

उपवेश्य च पर्यङ्के स पृष्टोऽभूत्तया तदा । अद्यैव भवता कोऽयमिहानीतः पुमानिति ॥ ३५

upaveshya ca paryanke sa prshto’bhuuttayaa tadaa | adyaiva bhavataa ko’yamihaaniitah pumaaniti || 35

Als er schon auf dem Diwan saß, fragte sie ihn gleich: „Wer ist der Mann, den du mitgebracht hast?“

सुहृन्ममायं विश्वस्ता भवेत्युक्ता च तेन सा । प्रतीहारेण सोद्वेगा मन्जुमत्येवमब्रवीत् ॥ ३६

suhrnmamaayam vishvastaa bhavetyuktaa ca tena saa | pratiihaarena sodvegaa manjumatyevamabraviit || 36

„Ein Freund. Vertrau mir.“ Auf diese Antwort des Türstehers erwiderte Manjumati aufgeregt:

कुतो मे मन्दभाग्याया विश्वासो यदसौ नृपः । मृत्योर्मृगाङ्कदत्तेन मुखं प्राप्तोऽपि रक्षितः ॥ ३७

kuto me mandabhaagyaayaa vishvaaso yadasau nrpah | mrtyormrgaankadattena mukham praapto’pi rakshitah || 37

„Woher nehm ich das Vertrauen, eine Unglückliche mit einem König, den, als er im Rachen des Todes steckte,

ein gewisser Mrgaankadatta errettet hat!

तच्छ्रुत्वा स प्रतीहारस्तामवादीदलं शुचा । नृपं मृगाङ्कदत्तं च हनिष्याम्यचिरात्प्रिये ॥ ३८

tacchrutvaa sa pratiihaarastaamavaadiidalam shucaa | nrpam mrgaankadattam ca hanishyaamyaciraatpriye || 38

Als er das gehört hatte, beruhigte der Türsteher sie: „Genug der Sorgen, Liebes, bald bring ich den König und Mrgaankadatta sowieso um!“

इत्युक्तवन्तं तं दैवात्साब्रवीत्किं विकत्थसे । आक्रान्तोऽभूद्यदा ग्राहैर्नृपोऽसौ नर्मदाम्भसि ॥ ३९

ityuktavantam tam daivaatsaabraviitkim vikatthase | aakraanto’bhuudyadaa graahairnrpo’sau narmadaambhasi || 39

Da platzte es aus ihr heraus: „Was redest du da! Als der König in den Fluten der Narmadaa von Wassergeistern angegriffen wurde,

मृगाङ्कदत्त एवैकस्तदा तद्रक्षणोद्यतः । त्वया किं न हतस्तत्र भीतो हि त्वं पलायितः ॥ ४०

mrgaankadatta evaikastadaa tadrakshanodyatah | tvayaa kim na hatastatra bhiito hi tvam palaayitah || 40

war es ausgerechnet Mrgaankadatta, der sich erbot, ihn zu retten. Warum hast du ihn da nicht getötet? Feige weggerannt bist du!

तत्तूष्णीं भव मा कश्चिदेतच्छ्रोष्यति ते वचः । ततो मृगाङ्कदत्तात्त्वं शूरादशिवमाप्स्यसि ॥ ४१

tattuushniim bhava maa kashcidetacchroshyati te vacah | tato margaankadattaattvam shuuraadashivamaapsyasi || 41

Schweig lieber stille, bevor noch einer dein Gerede hört!

Oder soll ein Held wie Mrgaankadatta dir das Fell über die Ohren ziehen?“

एवमुक्तवतीं तां च जारः क्षत्ता न चक्षमे । पापे मृगाङ्कदत्ते त्वं बद्धभावाधुना ध्रुवम् ॥ ४२

evamuktavatiim taam ca jaarah kshattaa na cakshame | paape mrgaankadatte tvam baddhabhaavaadhunaa dhruvam || 42

Als sie so mit ihm redete, konnte der Kammerherr und Liebhaber nicht länger an sich halten:

 „Tolles Weibstück, bestimmt hast du schon längst dein Herz an Mrgaankadatta verloren!

तदस्यानुभवेदानीमधिक्षेपस्य मे फलम् । इत्युक्त्वा च स हन्तुं तामुत्तस्थौ सासिधेनुकः ॥ ४३

tadasyaanubhavedaaniimadhikshepasya me phalam | ityuktvaa ca sa hantum taamuttasthau saasidhenukah || 43

Dann nimm von mir den entsprechenden Lohn für deine Missetat!“ Mit diesen Worten sprang er auf, um sie mit seinem Dolch zu erstechen.

ततो रहस्यधारिण्या तत्र चेटिकयैकया । धावित्वा छुरिका तस्यावष्टब्धाभूत्करेण सा ॥ ४४

tato rahasyadhaarinyaa tatra cetikayaikayaa | dhaavitvaa churikaa tasyaavashtabdhaabhuutkarena saa || 44

Da kam eine Dienstmagd, die sie heimlich beobachtet hatte, herbeigerannt, und der stach er mit dem Dolch durch die Hand.

तावद्ययौ मञ्जुमती ततो निर्गत्य सान्यतः । क्षत्ता च तस्याश्चेट्यास्तां निकृत्ताङ्गुलितः करात् ॥ ४५

taavadyayau manjumatii tato nirgatya saanyatah | kshattaa ca tasyaashcetyaastaam nikrttaangulitah karaat || 45

Manjumati entfloh in ein anderes Zimmer, der Kammerherr aber schnitt der Dienstmagd noch einige Finger ihrer Hand ab.

आक्षिप्य छुरिकां प्रायात्स्वगृहं स यथागतम् । मृगाङ्कदत्तेन सममाकुलो विस्मितात्मना ॥ ४६

aakshipya churikaam praayaatsvagrham sa yathaagatam | mrgaankadattena samamaakulo vismitaatmanaa || 46

Er warf das Messer weg, war ganz von Sinnen, und eilte auf demselben Weg, den er gekommen war,

zu sich nach Hause, zusammen mit einem zutiefst erschütterten Mrgaankadatta.

गच्छाम्यहं भवान्प्राप्तो गृहानिति च तत्र तम् । मृगाङ्कदत्तः क्षत्तारं तमस्यप्रकटोऽब्रवीत् ॥ ४७

gacchaamyaham bhavaanpraapto grhaaniti ca tatra tam | mrgaankadattah kshattaaram tamasyaprakato’braviit || 47

„Du hast dein Zuhause erreicht, also geh ich jetzt“, sagte Mrgaankadatta, in der Dunkelheit unerkennbar, zu dem Kammerherrn.

इह निद्रां भज क्षिप्रं परिश्रान्तो भृशं ह्यसि । इति सोऽपि प्रतीहारो राजपुत्रं तमभ्यधात् ॥ ४८

iha nidraam bhaja kshipram parishraanto bhrsham hyasi | iti so’pi pratiihaaro raajaputram tamabhyadhaat || 48

Der Türsteher aber entgegnete dem Prinzen: „Schlaf lieber gleich hier. Du mußt doch hundemüde sein!“

ततस्तथेति तेनोक्ते तञ्चेष्टालोकनैषिणा । क्षत्ता स्वभृत्यमत्रैकं समाहूय जगाद सः ॥ ४९

tatastatheti tenokte tanceshtaalokanaishinaa | kshattaa svabhrtyamatraikam samaahuuya jagaada sah || 49

Mrgaankadatta sagte: „Einverstanden“, denn er wollte sein Verhalten studieren.

Der Kammerherr rief einen seiner Diener herbei und trug ihm auf:

स मयूरः स्थितो यत्र तत्रैनं नय वासकम् । पुरुषं विश्रमायास्मै शयनीयं प्रयच्छ च ॥ ५०

sa mayuurah sthito yatra tatrainam naya vaasakam | purusham vishramaayaasmai shayaniiyam prayaccha ca || 50

„Bring den Mann hier in den Raum, wo der Pfau drin lebt. Stell ihm ein Bett rein und lass ihn ausschlafen.“

तथेति च स तद्भृत्यस्तस्मिन्प्रावेशयद्गृहे । नीत्वा मृगाङ्कदत्तं तं दत्तशय्यं सदीपके ॥ ५१

tatheti ca sa tadbhrtyastasminpraaveshayadgrhe | niitvaa mrgaankadattam tam dattashayyam sadiipake || 51

„Wird gemacht!“ sagte der Diener und führte Mrgaankadatta in einen Raum. Dort stellte er eine Lampe und ein Bett hinein.

गते तस्मिन्बहिर्द्वारं बद्ध्वा शृङ्खलयात्र सः । मृगाङ्कदत्तोऽपश्यत्तं मयूरं पञ्जरस्थितम् ॥ ५२

gate tasminbahirdvaaram baddhvaa shrnkhalayaatra sah | mrgaankadatto’pashyattam mayuuram panjarasthitam || 52

Der Diener ging und versperrte die Tür von außen mit einer Kette. Mrgaankadatta sah den Pfau in seinem Käfig.

सोऽयमुक्तोऽमुना क्षत्त्रा शिखीत्यालोच्य । तस्य चोद्घाटयामास मयूरस्य स पञ्जरम् ॥ ५३

so’yamukto’munaa kshattraa shikhiityaalocya | tasya codghaatayaamaasa mayuurasya sa panjaram || 53

‚Das ist der Pfau, den der Türsteher erwähnt hat‘ überlegte er und sperrte den Pfauenkäfig auf.

मयूरः स च निर्गत्य निपुणं वीक्ष्य पादयोः । मृगाङ्कदत्तस्य मुहुर्निपपात लुलोठ च  ॥ ५४

mayuurah sa ca nirgatya nipunam viikshya paadayoh | mrgaankadattasya muhurnipapaata lulotha ca  || 54

Der Pfau sah sich Mrgaankadatta aufmerksam an und trat heraus. Er warf sich ihm zu Füßen und rollte sich vor ihm hin und her.

लुठतस्तस्य दृष्ट्वा च कण्ठबद्धं स सूत्रकम् । राजपुत्रो मुमोचाशु मत्वा तं तेन पीडितम् ॥ ५५

luthatastasya drshtvaa ca kanthabaddham sa suutrakam | raajaputro mumocaashu matvaa tam tena piiditam || 55

Als der sich vor ihm hin und her rollte, sah der Prinz eine um seinen Hals gebundene Schnur.

Von der befreite er ihn schnell, weil er merkte, wie sehr sie ihn schmerzte.

स मुक्तकण्ठसूत्रश्च मयूरस्तस्य पश्यतः । सम्पन्नोऽभूत्तदा तस्य मन्त्री भीमपराक्रमः ॥ ५६

sa muktakanthasuutrashca mayuurastasya pashyatah | sampanno’bhuuttadaa tasya mantrii bhiimaparaakramah || 56

Kaum hatte er den Pfau von der Schnur um seinen Hals befreit, konnte er sehen, wie er zu seinem Minister Bhiimaparaakrama wurde.

ततो मृगाङ्कदत्तस्तमाश्लिष्योत्सुकमानतम् । सखे कथय किं न्वेतदिति पप्रच्छ विस्मयात् ॥ ५७

tato mrgaankadattastamaashlishyotsukamaanatam | sakhe kathaya kim nvetaditi papraccha vismayaat || 57

Da umarmte Mrgaankadatta den Minister, der sich eilfertig vor ihm verneigte, und fragte ihn verwundert:

„Sprich, Freund, was das zu bedeuten hat!“

अवोचदथ संहृष्टः स तं भीमपराक्रमः । शृणु देव स्ववृत्तान्तमा मूलात्कथयामि ते ॥ ५८

avocadatha samhrshtah sa tam bhiimaparaakramah | shrnu deva svavrttaantamaa muulaatkathayaami te || 58

Worauf Bhiimaparaakrama ihm von Herzen froh erwiderte: „Ich will dir mein Abenteuer ganz von Anfang an erzählen, Prinz. Hör zu:

तदाहं नागशापेन विभ्रष्टो भवदन्तिकात् । भ्रमन्नटव्यां सम्प्रापमेकं शाल्मलिपादपम् ॥

tadaaham naagashaapena vibhrashto bhavadantikaat | bhramannatavyaam sampraapamekam shaalmalipaadapam ||

Nach dem Fluch des Schlangenteufels von dir getrennt, irrte ich im Wald umher, bis ich an einen Seidenwollbaum kam.

तस्मिन्निखातरूपां च गणेशप्रतिमामहम् । दृष्ट्वा प्रणम्य तन्मूले परिश्रान्त उपाविशम् ॥ ६०

tasminnikaataruupaam ca ganeshapratimaamaham | drshtvaa pranamya tanmuule parishraanta upaavisham || 60

Da sah ich die eingeritzte Ganeshafigur. Vor der verneigte ich mich und setzte mich erschöpft unter dem Baum nieder.

अचिन्तयं च धिक्सर्वमिदं पापं मया कृतम् । रात्रिवेतालवृत्तान्तमावेद्य स्वामिने तदा ॥ ६१

acintayam ca dhiksarvamidam paapam mayaa krtam | raatrivetaalavrttaantamaavedya svaamine tadaa || 61

‚Diesen ganzen verdammten Schlamassel‘, so überlegte ich, ‚muß ich mir selbst zuschreiben,

weil ich dem Herrn die Nachtgeschicht vom Leichengeist erzählt hab.

तदिहैव त्यजाम्येतमात्मानमपराधिनम् । इत्यालोच्यात्र देवाग्रे स्थितोऽभूवमभोजनः ॥ ६२

tadihaiva tyajaamyetamaatmaanamaparaadhinam | ityaalocyaatra devaagre sthito’bhuuvamabhojanah || 62

Daher will ich dieses Verbrechen an mir selbst gleich hier wieder tilgen!‘

Mit diesem Vorsatz setzte ich mich vor das Götterbild und aß nichts mehr.

गते कतिपयाहे च कोऽपि तेनागतः पथा । वृद्धपान्थस्तरोस्तस्य छायायां समुपाविशत् ॥ ६३

gate katipayaahe ca ko’pi tenaagatah pathaa | vrddhapaanthastarostasya chaayaayaam samupaavishat || 63

So gingen auch ein paar Tage vorüber, bis ein alter Wanderer des Weges kam und sich im Schatten des Baumes niederließ.

एवं म्लानमुखः पुत्र किं स्थितोऽसीह निर्जने । इति दृष्ट्वा च सोऽपृच्छत्साधुर्मामनुबन्धतः ॥ ६४

evam mlaanamukhah putra kim sthito’siiha nirjane | iti drshtvaa ca so’prcchatsaadhurmaamanubandhatah || 64

Als er mich sieht, fragt der gute Mann mich aus Verbundenheit:

„Was sitzt du hier mit traurigem Gesicht, mein Junge, wo sonst keiner ist?“

ततो मया स्ववृत्तान्ते यथावद्विनिवेदिते । स वृद्धपथिकः प्रीत्या धीरयन्मामभाषत ॥ ६५

tato mayaa svavrttaante yathaavadvinivedite | sa vrddhapathikah priityaa dhiirayanmaamabhaashata || 65

Da erzählte ich ihm meine Erlebnisse, wie sie sich abgespielt hatten. Darauf sagte der alte Wandersmann, mich nachsichtig ermutigend:

आत्मानं हंसि वीरोऽपि कथं स्त्रीवत्स्त्रियोऽपि वा । धैर्यमापदि नोज्झन्ति तथा चेमां कथां शृणु ॥ ६६

aatmaanam hamsi viiro’pi katham striivatstriyo’pi vaa | dhairyamaapadi nojjhanti tathaa cemaam kathaam shrnu || 66

Warum bringst du, obwohl ein Mann, wie eine Frau dich um! Dabei verlieren gerade Frauen in der Not nicht den Mut.

Hör dir die Geschichte an:

नगर्यां कोशलाख्यायां विमलाकर इत्यभूत् । राजा तस्य च पुत्रोऽभूत्कमलाकरसंज्ञकः ॥ ६७

nagaryaam koshalaakhyaayaam vimalaakara ityabhuut | raajaa tasya ca putro’bhuutkamalaakarasamjnakah || 67

In der Stadt Koshala lebten König Vimalaakara, Quell der Makellosigkeit, und sein Sohn Kamalaakara, Heimstatt der Lotusblüten.

यस्तेजोरूपदातृत्वगुणैः श्लाघ्यो विनिर्ममे । धात्रेव स्कन्दकंदर्पकल्पद्रुमजिगीषया ॥ ६८

yastejoruupadaatrtvagunaih shlaaghyo vinirmame | dhaatreva skandakamdarpakalpadrumajigiishayaa || 68

Der war großzügig ausgestattet mit den Tugenden der Strahlkraft, Schönheit und Freigebigkeit, als hätte der Schöpfergott

Skanda, Kandarpa und den himmlischen Wunschbaum beschämen wollen.

तस्यैकदा कुमारस्य दिक्षु स्तुत्यस्य बन्दिभिः । गाथामेकां पपाठैको बन्दी परिचितः पुरः ॥ ६९

tasyaikadaa kumaarasya dikshu stutyasya bandibhih | gaathaamekaam papaathaiko bandii paricitah purah || 69

Eines Tages kam ein Barde, den er noch von früher kannte, und sang dem Prinzen,

der in allen Himmelsrichtungen von Barden gepriesen werden sollte, diesen einen Vers vor:

पद्मासादनसोत्सवनानामुखरद्विजालिपरिगीतम् ।

कमलाकरमाप्राप्ता क्व रतिं हंसावली लभताम् ॥ ७०

padmaasaadanasotsavanaanaamukharadvijaaliparigiitam |

kamalaakaramaapraaptaa kva ratim hamsaavalii labhataam || 70

„Woher sollte Hamsavalii, der Schwäne Schwarm, ihre Lust gewinnen, bis sie endlich ihren Kamalaakara, die Heimstatt der Lotusblüten findet, um den herum Vogelschwärme aus mancherlei Schnäbeln singen, festlich gestimmt über den Besitz dieses einen Lotus?“

एवं मुहुः पठन्पृष्टस्तेन बन्दी जगाद तम् । स मनोरथसिद्ध्याख्यः कुमारं कमलाकरम् ॥ ७१

evam muhuh pathanprshtastena bandii jagaada tam | sa manorathasiddhyaakhyah kumaaram kamalaakaram || 71

So deklamierte der Barde Manorathasiddhi, der Wunscherfüller, einige Male, und als der Prinz ihn befragte, erklärte er dem Kamalaakara:

देव भ्राम्यन्गतोऽभूवं राज्ञोऽहं मेघमालिनः । नगरीं विदिशां नाम लीलोद्यानभुवं श्रियः ॥ ७२

deva bhraamyangato’bhuuvam raajno’ham meghamaalinah | nagariim vidishaam naama liilodyaanabhuvam shriyah || 72

„Hoheit, als ich umherzog, kam ich auch nach Vidisha, König Meghamaalins Stadt, ein Lustgarten der Shrii, Göttin des Wohlstands.

तत्र दर्दुरकाख्यस्य गीताचार्यस्य वेश्मनि । अहमासं स चैवं मां प्रसङ्गेनैकदाब्रवीत् ॥ ७३

tatra dardurakaakhyasya giitaacaaryasya veshmani | ahamaasam sa caivam maam prasangenaikadaabraviit || 73

Dort wohnte ich im Haus des Musiklehrers Darduraka, „Fröschlein“. Einmal hat er mir gegenüber beiläufig folgendes erwähnt:

इह हंसावली नाम दुहिता नृपतेः पुरः । नवीनशिक्षितं प्रातः स्वनृत्तं दर्शयिष्यति ॥ ७४

iha hamsaavalii naama duhitaa nrpateh purah | naviinashikshitam praatah svanrttam darshayishyati || 74

„Morgen wird Prinzessin Hamsaavalii hier vor dem König ihre neu einstudierten Tänze vorführen.

तच्छ्रुत्वा कौतुकाद्युक्त्या समं तेनापरेऽहनि । अहं राजकुलं गत्वा प्राविशं रङ्गमण्डपम् ॥ ७५

tacchrutvaa kautukaadyuktyaa samam tenaapare’hani | aham raajakulam gatvaa praavisham rangamandapam || 75

Als ich das hörte, war ich gespannt und ging am nächsten Tag mit ihm zusammen an den Königshof, wo wir den Tanzsaal betraten.

तत्राहतमहातोद्ये तामपश्यं सुमध्यमाम् । हंसावलीं राजकन्यां नृपन्तीं पितुरग्रतः ॥ ७६

tatraahatamahaatodye taamapashyam sumadhyamaam | hamsaavaliim raajakanyaam nrpantiim pituragratah || 76

Dort sah ich Prinzessin Hamsaavalii anmutig zum Rhythmus einer eifrig gerührten Handtrommel vor ihrem Vater tanzen,

आलोलपुष्पाभरणं पाणिप्रेङ्खितपल्लवाम् । वल्लीमिव स्मरतरोर्यौवनानिलघूर्णिताम् ॥ ७७

aalolapushpaabharanam paaniprenkhitapallavaam | valliimiva smarataroryauvanaanilaghuurnitaam || 77

wie eine vom Wind der Jugend am Baum der Liebe angewehte Waldrebe,

ihre Blumengirlanden schwenkend, ihre Hände Schößlingen gleich rankend.  

ततश्चाचिन्तयमहं नैवास्या हरिणीदृशः । भर्तास्ति कश्चिद्योग्योऽन्यः कुमारात्कमलाकरात् ॥ ७८

tatashcaacintayamaham naivaasyaa hariniidrshah | bhartaasti kashcidyogyo’nyah kumaaraatkamalaakaraat || 78

Da schoss mir der Gedanke durch den Kopf: ‘Kein anderer als Prinz Kamalaakara eignet sich besser als Gatte dieser Gazellenäugigen!

तेन चेत्तादृशेनेयं युज्यते नेदृशी ततः । कामस्य किं कृते पुष्पकार्मुकारोपणग्रहः ॥ ७९

tena cettaadrsheneyam yujyate nedrshii tatah | kaamasya kim krte pushpakaarmukaaropanagrahah || 79

Wenn sie, so wie sie ist, nicht mit diesem, so wie er ist, verbunden wird – wofür sonst macht der Liebesgott sich dann die Mühe,

seinen Blütenbogen zu spannen?

तदुपायं करोम्यत्र तावदित्यनुचिन्तयन् । प्रेक्षणान्ते ततो राजकुलद्वारमगामहम् ॥ ८०

tadupaayam karomyatra taavadityanucintayan | prekshanaante tato raajakuladvaaramagaamaham || 80

‚Dann muß ich Maßnahmen ergreifen.‘ Während ich mir dieselben überlegte,

verließ ich das Schauspiel und ging ans Tor vorm Königshof.

चित्रं लिखतु योऽत्रास्ति चित्रकृत्सदृशो मया । अभिलिख्यतेऽति तत्राहं चीरिकामुदलम्बयम् ॥ ८१

citram likhatu yo’traasti citrakrtsadrsho mayaa | abhilikhyate’ti tatraaham ciirikaamudalambayam || 81

Dort hängte ich einen Zettel an, auf dem geschrieben stand: „Wenn es hier einen Maler gibt,

der so gut ist wie ich, dann soll der ein Bild malen!“

अपाटितायामन्येन तस्यां बुद्ध्वा नृपोऽत्र तत् । आहूय स्वसुतावासे चित्रकृत्ये न्ययुङ्क्त माम् ॥ ८२

apaatitaayaamanyena tasyaam buddhvaa nrpo’tra tat | aahuuya svasutaavaase citrakrtye nyayunkta maam || 82

Nachdem keiner ihn abgerissen hatte, erfuhr der König davon, ließ mich rufen und stellte mich

als Maler für das Wohnhaus seiner Tochter ein.

ततो वासगृहे तस्या हंसावल्याः सभृत्यकः । भित्तौ मयाभिलिखितस्त्वं देव कमलाकर ॥ ८३

tato vaasagrhe tasyaa hamsaavalyaah sabhrtyakah | bhittau mayaabhilikhitastvam deva kamalaakara || 83

Dann habe ich dich, Prinz Kamalaakara, samt Gefährten an die Wand von Hamsavaliis Wohnhaus gemalt.

स्पष्टं चेत्ख्यापयाम्येतत्तद्धूर्तं वेत्ति मामियम् । तदेतां राजतनयां युक्त्यैतद्बोधयाम्यहम् ॥ ८४

spashtam cetkhyaapayaamyetattaddhuurtam vetti maamiyam | tadetaam raajatanayaam yuktyaitadbodhayaamyaham || 84

‚Wenn ich die Sache realistisch darstelle, weiß sie sofort, daß ich dahinter stecke.

Lieber will ich die Königstochter durch eine List ins Bild setzen.‘

इति संचिन्त्य सुहृदं विश्वस्तं कृतसंविदम् । तत्रैकेमहमुन्मत्तरूपं रम्यमकारयम् ॥ ८५

iti samcintya suhrdam vishvastam krtasamvidam | tatraikemahamunmattaruupam ramyamakaarayam || 85

Also weihte ich einen Freund ein. Dem machte ich klar, er solle, sich verrückt gebärend, draußen herumspazieren.

स उन्मत्तो भ्रमन्गायन्नृत्यंश्चालोक्य दूरतः । आनाय्यत क्रीडनेको राजपुत्रैर्निजान्तिकम् ॥ ८६

sa unmatto bhramangaayannrtyamshcaalokya duuratah | aanaayyata kriidaneko raajaputrairnijaantikam || 86

Also war der Verrückte schon von Weitem zu sehen, wie er tanzend und singend näherkam.

Da ließen die Prinzen ihn zu sich rufen, um ihren Spaß mit ihm zu treiben.

ततः क्रीडावशाद्दृष्ट्वा हंसावल्या स्ववासकम् । प्रवेशितश्च सम्पश्यन्स चित्रं त्वत्स्तुतिं व्यधात् ॥ ८७

tatah kriidaavashaaddrshtvaa hamsaavalyaa svavaasakam | praveshitashca sampashyansa citram tvatstutim vyadhaat || 87

Als Hamsaavalii ihn sah, lud sie ihn mit einer scherzhaften Bemerkung zu sich nach Hause ein.

Und als er das Bild dort sah, war er des Lobes voll für dich.

दिष्ट्या दृष्टोऽब्जशङ्खाङ्कपाणिर्लक्ष्मीविलासभूः । सोऽयं हरिरिवानन्तगुणौघः कमलाकरः ॥ ८८

dishtyaa drshto’bjashankhaankapaanirlakshmiivilaasabhuuh | so’yam haririvaanantagunaughah kamalaakarah || 88

„Wie froh ich bin, Kamalaakara zu sehen, der Vishnu gleich endlos viele Talente in sich birgt,

der Muschel und Lotus in Händen haltend auf Glücksgöttin Lakshmi verweist!“

इत्यादि नृत्यतस्तस्माद्राजकन्या निशम्य सा । मामपृच्छत्किमाहायं कश्चैष लिखितस्त्वया ॥ ८९

ityaadi nrtyatastasmaadraajakanyaa nishamya saa | maamaprcchatkimaahaayam kashcaisha likhitastvayaa || 89

Die Prinzessin hörte, wie er tanzend schwärmte und fragte mich: „Was redet der da, und wen hast du hier gemalt?“

इति तामनुबन्धेन पृच्छन्तीमहमुक्तवान् । दृष्टपूर्वोऽमुना नूनमुन्मत्तेनैष सुन्दरि ॥ ९०

iti taamanubandhena prcchantiimahamuktavaan | drshtapuurvo’munaa nuunamunmattenaisha sundari || 90

Da sie mich gar unentwegt fragte, sagte ich ihr: „Der Verrückte hat ihn bestimmt früher schon mal gesehen, schönes Kind.

राजपुत्रो मया योऽयं लिखितो रूपगौरवात् । इत्युक्त्वा त्वं मया तस्यै गुणैर्नाम्ना च वर्णितः ॥ ९१

raajaputro mayaa yo’yam likhito ruupagauravaat | ityuktvaa tvam mayaa tasyai gunairnaamnaa ca varnitah || 91

Den Königssohn hab‘ ich aus Achtung vor seiner Schönheit gemalt.“

Danach nannte ich ihr deinen Namen und beschrieb deine Vorzüge.

ततः स्फूर्जद्भवत्प्रेमरसासेकाप्लुते हृदि । सम्भूतोऽभिनवस्तस्या हंसावल्याः स्मरद्रुमः ॥ ९२

tatah sphuurjadbhavatpremarasaasekaaplute hrdi | sambhuuto’bhinavastasyaa hamsaavalyaah smaradrumah || 92

Da erwuchs von Liebessaftsturzbächen reichlich gegossen im Herzen der Hamsaavali ein Liebesbaum.

अथागतेन राज्ञात्र पित्रा तस्या विलोक्य सः । नृत्यन्नुन्मत्तकोऽहं च क्रोधान्निष्कालितौ ततः ॥ ९३

athaagatena raajnaatra pitraa tasyaa vilokya sah | nrtyannunmattako’ham ca krodhaannishkaalitau tatah || 93

Als dann ihr Vater, der König, herbeikam und sie so sah, ließ er in seiner Wut den hopsenden Narren und mich vor die Tür setzen.

ततः प्रभृति चोत्का सा क्षीयमाणा दिने दिने । कृष्णपक्षेन्दुलेखेव याता लावण्यशेषताम् ॥ ९४

tatah prabhrti cotkaa saa kshiiyamaanaa dine dine | krshnapakshendulekheva yaataa laavanyasheshataam || 94

Von da an begann sie vor Sehnsucht Tag für Tag immer weiter abzumagern, bis, wie beim abnehmenden Mond der letzte Strahl, von ihr nur noch die Schönheit blieb.

मान्द्यव्याजाच्च पापघ्नमाश्रित्यायतनं हरेः । विजनासेविनी युक्त्या जाता सानुज्ञया पितुः ॥ ९५

maandyavyaajaacca paapaghnamaashrityaayatanam hareh | vijanaasevinii yuktyaa jaataa saanujnayaa pituh || 95

Unter dem Vorwand, erkrankt zu sein, ging sie in einen das Böse abtötenden Vishnutempel.

Mit dieser List konnte sie unter Duldung ihres Vaters ein Leben in Einsamkeit führen.

भवच्चिन्ताविनिद्रा च चन्द्रचन्द्रातपासहा । स्थिता निशावासरयोरत्र भेदमजानती ॥ ९६

bhavaccintaavinidraa ca candracandraatapaasahaa | sthitaa nishaavaasarayoratra bhedamajaanatii || 96

Weil sie dauernd an dich dachte, konnte sie nicht schlafen, ertrug aber auch nicht den Mond und sein Licht.

Bald kannte sie den Unterschied zwischen Tag und Nacht nicht mehr.

तत्र चायतनोद्देशात्प्रविष्टं मां विलोक्य सा । आहूय वस्त्राभरणैः सगौरवमपूजयत् ॥ ९७

tatra caayatanoddeshaatpravishtam maam vilokya saa | aahuuya vastraabharanaih sagauravamapuujayat || 97

Da sah sie von ihrem Platz aus mich aus der Fremde herbeikommen.

Sie rief mich an und beschenkte mich großzügig mit Ketten und Gewändern.

पूजितो निर्गतश्चाहं तद्दत्तवसनाञ्चले । गाथामपश्यं लिखितां त्वत्कृते शृणु तां पुनः ॥ ९८

puujito nirgatashcaaham taddattavasanaancale | gaathaamapashyam likhitaam tvatkrte shrnu taam punah || 98

So geehrt verließ ich sie. Dann fand ich einen Vers, den sie auf den Gewandsaum geschrieben hatte.

Den habe ich dir schon vorgetragen, hör ihn hier noch mal:

पद्मासादनसोत्सवनानामुखरद्विजालिपरिगीतम् ।

कमलाकरमाप्राप्ता क्व रतिं हंसावली लभताम् ॥ ९९

padmaasaadanasotsavanaanaamukharadvijaaliparigiitam |

kamalaakaramaapraaptaa kva ratim hamsaavalii labhataam || 99

„Woher sollte Hamsavalii, der Schwäne Schwarm, ihre Lust gewinnen, bis sie endlich ihren Kamalaakara, die Heimstatt der Lotusblüten findet, um den herum Vogelschwärme aus mancherlei Schnäbeln singen, festlich gestimmt über den Besitz dieses einen Lotus?“

वाचयित्वाहमेतां च लब्धतच्चित्तनिश्चयः । त्वद्बोधनार्थमागत्य तवैनां पुरतोऽपठम् ॥ १००

vaacayitvaahametaam ca labdhataccittanishcayah | tvadbodhanaarthamaagatya tavainaam purato’patham || 100

Als ich ihn wieder las, begriff ich, was sie vorhatte. Also bin ich hergekommen,

 ihn dir noch einmal vorzutragen und es dich so wissen zu lassen.

इदं वस्त्रं च तद्यत्र गाथैषा लिखिता तया । इति बन्दिवचः श्रुत्वा गाथां तां प्रविलोक्य च ॥ १०१

idam vastram ca tadyatra gaathaishaa likhitaa tayaa | iti bandivacah shrutvaa gaathaam taam pravilokya ca || 101

Das hier ist das Gewand, auf das sie den Vers geschrieben hat.“

Also hatte Kamalaakara den Vers sowohl vom Barden vorgetragen gehört als auch selbst gelesen.

स च श्रोत्रेणोत नेत्रेण प्रविष्टामिव तां हृदि । तदा हंसवलीं ध्यायन्जहर्ष कमलाकरः ॥ १०२

sa ca shrotrenota netrena pravishtaamiva taam hrdi | tadaa hamsavaliim dhyaayanjaharsha kamalaakarah || 102

Wie auch immer Hamsavalii in sein Herz eingedrungen sein mag - durch den Gehörgang oder durchs Auge –

jedes mal, wenn Kamalaakara an sie dachte, war er selig.

तत्प्राप्त्युपायं यावच्च स चिन्तयति सूत्सुकः । तावत्पिता तमाहूय राजा दैवादभाषत ॥ १०३

tatpraaptyupaayam yaavacca sa cintayati suutsukah | taavatpitaa tam aahuuya raajaa daivaadabhaashata || 103

Während er noch sehnsuchtsvoll auf Mittel und Wege sann, wie er sich ihr nähern sollte,

bestellte sein Vater, der König, ihn zu sich und sagte beiläufig:

अलसाः पुत्र राजानो मन्त्रबद्धा इवोरगाः । नश्यन्त्यन्ये तु नष्टा अप्युदयन्ते कथं पुनः ॥ १०४

alasaah putra raajaano mantrabaddhaa ivoragaah | nashyantyanye tu nashtaa apyudayante katham punah || 104

„Antriebslose Könige, mein Junge, fallen zusammen wie beschworene Schlangen.

Wie sollen, einmal gefallen, die wohl wieder auf die Beine kommen?

त्वया च दृष्टा नाद्यापि जिगीषा सुखसङ्गिना । तदुद्युक्तो भवालस्यमुत्सृज मयि तिष्ठति ॥ १०५

tvayaa ca drshtaa naadyaapi jigiishaa sukhasanginaa | tadudyukto bhavaalasyamutsrja mayi tishthati || 105

Du hast nicht mal ansatzweise Lust zu erobern verspürt, süchtig nach Freuden, wie du bist!

Darum werde aktiv, schüttle die Trägheit ab! Während ich hier auf Posten stehe,

विजयस्वाग्रतो गत्वा त्वमङ्गाधिपतिं रिपुम् । अस्मान्प्रति कृतारम्भं निजदेशाद्विनिर्गतम् ॥ १०६

vijayasvaagrato gatvaa tvamangaadhipatim ripum | asmaanprati krtaarambham nijadeshaadvinirgatam || 106

zieh du in den Kampf und besiege meinen Feind, den König von Anga!

Er hat sein Land verlassen und führt einen Angriffskrieg gegen uns.“

एतत्पितृवचो हृष्टः प्रतिपेदे तथेति सः । शूरः प्रियां प्रति च तां यियासुः कमलाकरः ॥ १०७

etatpitrvaco hrshtah pratipede tatheti sah | shuurah priyaam prati ca taam yiyaasuh kamalaakarah || 107

Diese Anregung des Vaters aufgreifend rief Kamalaakara freudig erregt: „Schon erledigt!“

Der Held wünschte so seiner Geliebten näherzukommen.

ततः पित्रा समादिष्टैः प्रतस्थे बलैः सह । आकम्पयन्महीपृष्ठं हृदयानि च विद्विषां ॥ १०८

tatah pitraa samaadishtaih pratasthe balaih saha | aakampayanmahiiprshtham hrdayaani ca vidvishaam || 108

Mit vom Vater dafür abkommandierten Truppen zog er ins Feld, ließ den Erdrücken und die Herzen der Widersacher erzittern.

अथ प्रयाणकैः कैश्चित्प्राप्याङ्गाधिपतेश्चमूम् । प्रत्यवस्कन्दभग्नेन सहायुध्यत तेन सः ॥ १०९

atha prayaanakaih kaishcitpraapyaangaadhipateshcamuum | pratyavaskandabhagnena sahaayudhyata tena sah || 109

Nach ein paar Fußmärschen stieß er auf das Heer des Königs von Anga.

Als der zum Gegensturm ansetzte, trat er gegen ihn zum Kampf an.

अब्धेर्जलमिवागस्त्यस्तेजस्वी तस्य च द्विषः । बलं पपौ स जग्राह जीवग्राहं च तं जयी ॥ ११०

abdherjalamivaagastyastejasvii tasya ca dvishah | balam papau sa jagraaha jiivagraaham ca tam jayii || 110

Und so trank der Held das Heer seines Feindes wie einst Agastya die Wasser der Meere.

Siegreich nahm er den König lebendig gefangen.

प्रजिघाय च संयम्य पितुः पार्श्वममुं रिपुम् । प्रतीहारस्य धुर्यस्य हस्ते दत्त्वानुयात्रिकान् ॥ १११

prajighaaya ca samyamya pituh paarshvamamum ripum | pratiihaarasya dhuryasya haste dattvaanuyaatrikaan || 111

Den Feind schickte er in Fesseln zu seinem Vater. Seine Gefolgschaft händigte er dem Obertorwächter aus.

अहमन्यान्रिपूञ्जेतुमितस्तात गतोऽधुना । इति क्षत्तुर्मुखेनास्मै पित्रे संदिशति स्म सः ॥ ११२

ahamanyaanripuunjetumitastaata gato’dhunaa | iti kshatturmukhenaasmai pitre samdishati sma sah || 112

„Ich reite von hier aus gleich weiter, lieber Vater, um noch mehr Feinde zu besiegen!“

Das ließ er dem Vater vom Kammerherrn mündlich ausrichten.

ततो जयन्क्रमेणान्यान्नृपानुपचितो बलैः । स प्राप विदिशापुर्या निकटं कमलाकरः ॥ ११३

tato jayankramenaanyaannrpaanupacito balaih | sa praapa vidishaapuryaa nikatam kamalaakarah || 113

Und so eroberte Kamalaakara allmählich noch andere Feinde, die eigenen Truppen mit ihren Kämpfern verstärkend,

und erreichte so das Gebiet um die Stadt Vidisha.

तत्र स्थितश्च व्यसृजत्स दूतं मेघमालिने । राज्ञे हंसावलीपित्रे याचितुं तां तदात्मजाम् ॥ ११४

tatra sthitashca vyasrjatsa duutam meghamaaline | raajne hamsaavaliipitre yaacitum taam tadaatmajaam || 114

Hier hielt er an und entsandte zu König Meghamaalin, dem Vater von Hamsaavalii, einen Boten,

der um die Hand seiner Tochter anhalten sollte.

सोऽपि दूताददुष्टं तं बुद्ध्वा कन्यार्थमागतम् । मेघमाली नृपः प्रीत्या तत्पार्श्वं स्वयमाययौ ॥ ११५

so’pi duutaadadushtam tam buddhvaa kanyaarthamaagatam | meghamaalii nrpah priityaa tatpaarshvam svayamaayayau || 115

Von dem Boten erfuhr König Meghamaalii auch, daß Kamalaakara nicht als Feind, sondern seiner Tochter wegen gekommen war. Und so ritt er ihm aus Freude persönlich entgegen.

कृतातिथ्योऽब्रवीच्चैनं राजपुत्रं कृतादरम् । स्वयं परिश्रमो दूतसाध्येऽर्थे किं कृतस्त्वया ॥ ११६

krtaatithyo’braviiccainam raajaputram krtaadaram | svayam parishramo duutasaadhye’rthe kim krtastvayaa || 116

Er hieß den Prinzen, der ihn ebenso freundlich grüßte, willkommen und sprach zu ihm:

 „Warum unternimmst du selbst die beschwerliche Anreise in einer Sache, die auch ein Bote erledigt hätte?

ममाभिवाञ्छितं ह्येतत्कारणं शृणु चात्र यत् । एतां हंसावलीं बाल्येऽप्यच्युतार्चनतत्पराम् ॥ ११७

mamaabhivaanchitam hyetatkaaranam shrnu caatra yat | etaam hamsaavaliim baalye’pyacyutaarcanatatparaam || 117

Das ist auch mein sehnlichster Wunsch. Hör den Grund dafür:

Schon als Kind war Gottesdienst an Vishnu für sie das Höchste.

शिरीषसुकुमाराङ्गीं दृष्ट्वा चिन्ता ममोदभूत् । ईदृग्गुणायाः सदृशो वरः कोऽस्या भवेदिति ॥ ११८

shiriishasukumaaraangiim drshtvaa cintaa mamodabhuut | iidrggunaayaah sadrsho varah ko’syaa bhavediti || 118

Als ich sah, daß meine kleine Prinzessin feingliedrig wie eine Akazienblüte war, dachte ich:

Wer ist wohl der passende Bräutigam für eine Jungfer mit solchen Eigenschaften?

अपश्यतश्च सदृशं वरमस्यास्ततो मम । तच्चिन्तया विनिद्रस्य ह्युदपादि महाञ्ज्वरः ॥ ११९

apashyatashca sadrsham varamasyaastato mama | taccintayaa vinidrasya hyudapaadi mahaanjvarah || 119

Und weil ich keinen geeigneten Bräutigam für sie sah, fand ich vor lauter Sorgen keinen Schlaf mehr,

und ein heftiges Fieber befiel mich.

तत्प्रशान्त्यै च सम्पूज्य कृतविज्ञप्तिमार्तितः । रात्रावीषत्सनिद्रं मां हरिः स्वप्ने समादिशत् ॥ १२०

tatprashaantyai ca sampuujya krtavijnaptimaartitah | raatraaviishatsanidram maam harih svapne samaadishat || 120

Um es zu lindern, betete ich unter Schmerzen zu Vishnu und schickte ihm meinen Wunsch.

Nachts fand ich etwas Schlaf, und da sprach Vishnu im Traum zu mir:

यत्कृते पुत्र जातोऽयं ज्वरस्ते सैव पाणिना । हंसावली त्वां स्पृशतु ततः शाम्यति ते ज्वरः ॥ १२१

yatkrte putra jaato’yam jvaraste saiva paaninaa | hamsaavalii tvaam sprshatu tatah shaamyati te jvarah || 121

„Soll Hamsaavalii, deretwegen du das Fieber bekommen hast, mein Sohn, dich mit ihrer Hand berühren.

Dann legt sich auch dein Fieber.

मत्पूजापावनेनैषा यं यं हस्तेन संस्पृशेत् । तस्य तस्य ह्यसाध्योऽपि ज्वरो नश्येदसंशयम् ॥ १२२

matpuujaapaavanenaishaa yam yam hastena samsprshet | tasya tasya hyasaadhyo’pi jvaro nashyedasamshayam || 122

Wen immer sie mit ihrer nach dem Gottesdienst an mir geheiligten Hand berührt,

dessen Fieber – und sei es auch unheilbar – schwindet ohne Zweifel dahin.

एतद्विवाहचिन्ता च न कार्या भवता पुनः । राजपुत्रः पतिर्भावी यतोऽस्याः कमलाकरः ॥ १२३

etadvivaahacintaa ca na kaaryaa bhavataa punah | raajaputrah patirbhaavii yato’syaah kamalaakarah || 123

Darum mach dir keine Sorgen mehr um ihre Hochzeit! Prinz Kamalaakara ist schon als ihr zukünftiger Ehemann bestimmt.

कालं तु कंचिदेतस्या मनाक् क्लेशो भविष्यति । इति शार्ङ्गभृतादिष्टः प्रबुद्धोऽस्मि निशाक्षये ॥ १२४

kaalam tu kamcidetasyaa manaak klesho bhavishyati | iti shaarngabhrtaadishtah prabuddho’smi nishaakshaye || 124

Eine Zeitlang wird sie allerdings noch leiden müssen.“ So vom Bogenschützen Vishnu instruiert,

 erwachte ich am Ende der Nacht.

ततो हंसावलीहस्तस्पर्शाज्जातोऽस्मि विज्वरः । तदैवं युवयोरेषा संयोगो देवनिर्मितः ॥ १२५

tato hamsaavaliihastasparshaajjaato’smi vijvarah | tadaivam yuvayoreshaa samyogo devanirmitah || 125

Von Hamsaavaliis Hand berührt, bin ich fieberfrei. Damit ist euer beider Vereinigung von Gott bestimmt.

तत्ते हंसावली दत्ता मयेत्युक्त्वा प्रकल्प्य च । लग्नं स राजधानीं स्वां मेघमाली नृपो ययौ ॥ १२६

tatte hamsaavalii dattaa mayetyuktvaa prakalpya ca | lagnam sa raajadhaaniim svaam meghamaalii nrpo yayau || 126

Somit gebe ich dir Hamsaavalii zur Frau.“ Sprach König Meghamaalii, ließ einen günstigen Tag

für die Hochzeit bestimmen und ritt in seine Königsfestung zurück.

तत्रोक्तं तेन तत्सर्वं श्रुत्वा हंसावली रहः । सखीमाह रहस्यज्ञां नाम्ना कनकमञ्जरीम् ॥ १२७

tatroktam tena tatsarvam shrutvaa hamsaavalii rahah | sakhiimaaha rahasyajnaam naamnaa kanakamanjariim || 127

Dort erzählte er alles. Hamsaavalii, die heimlich gelauscht hatte, sagte zu ihrer Freundin und Mitwisserin Kanakamanjarii:

त्वयासौ दृष्यतां गत्वा राजपुत्रः स एव किम् । चित्रकृल्लिखितेनेह येन मे हृदयं हृतम् ॥ १२८

tvayaasau drshyataam gatvaa raajaputrah sa eva kim | citrakrllikhiteneha yena me hrdayam hrtam || 128

„Geh und sieh dir den Prinzen genau an, ob das der ist, den der Maler hier gemalt und der mein Herz erobert hat.

तातः कदाचिदन्यस्मै सबलायागताय  माम् । दद्यात्तन्नामधेयाय भयाद्धि प्राभृतीकृताम् ॥ १२९

taatah kadaacidanyasmai sabalaayaagataaya maam | dadyaattannaamadheyaaya bhayaaddhi praabhrtiikrtaam || 129

Oder mein Vater hat mich aus Angst einem anderen mit demselben Namen zum Geschenk angeboten,

als der irgendwann mit seiner Heerschar angeprescht kam.“

इत्युक्त्वा प्रेषिता स्वैरं तया कनकमञ्जरी । साक्षसूत्राजिनजटं तापसीवेषडम्बरम् ॥ १३०

ityuktvaa preshitaa svairam tayaa kanakamanjarii | saakshasuutraajinajatam taapasiiveshadambaram || 130

Als das gesagt war, schickte sie aus eigenem Antrieb Kanakamanjarii mit traditionellem Gazellenfell, Zottelhaartracht und Akshamaalaa-Rosenkranz als Wanderasketin verkleidet auf den Weg.

विधाय गत्वा कटकं राजपुत्रस्य तस्य सा । आवेदिता परिजनैः प्रविश्यैव विलोक्य तम् ॥ १३१

vidhaaya gatvaa katakam raajaputrasya tasya saa | aaveditaa parijanaih pravishyaiva vilokya tam || 131

So ausstaffiert wanderte sie ins Zeltlager des Prinzen. Von seiner Gefolgschaft angekündigt, trat sie näher, ihn zu mustern:

कामस्येव जगज्जैत्रमोहनास्त्राधिदैवतम् । तद्रूपहृतचित्ताभूत्समाधिस्थेव तत्क्षणम् ॥ १३२

kaamasyeva jagajjaitramohanaastraadhidaivatam | tadruupahrtacittaabhuutsamaadhistheva tatkshanam || 132

die göttliche Erscheinung von Kaama selbst, dem Eroberer der Welten, stets auf die Waffen der Versuchung bedacht,

war sie in Gedanken von seiner Schönheit so ergriffen, daß sie sogleich in tiefe Trance versunken schien.

सोत्का चाचिन्तयत्स्यान्मे संगमो नेदृशेन चेत् । धिग्जन्म तर्हि युक्तं तत्करिष्येऽत्र यदस्त्विति ॥ १३३

sotkaa caacintayatsyaanme samgamo nedrshena cet | dhigjanma tarhi yuktam tatkarishye’tra yadastviti || 133

Voller Begierde überlegte sie: ‚Wenn ich nicht bald mit Seinesgleichen verschmelze,

warum bin ich dann verdammt nochmal geboren? Also will ich das Richtige tun, egal was passiert!‘

अथोपसृत्य दत्ताशीस्तस्मै मणिमुपानयत् । उवाच चोपविष्टा तमात्तरत्नं कृतादरम् ॥ १३४

athopasrtya dattaashiistasmai manimupaanayat | uvaaca copavishtaa tamaattaratnam krtaadaram || 134

Folglich näherte sie sich ihm, segnete ihn und holte einen Rubin hervor.

Er erwies ihr die Ehre, nahm den Stein, und sie setzte sich mit den Worten:

मयायमसकृद्दृष्टप्रत्ययो मणिरुत्तमः । धारितेनामुना शत्रोः स्तम्भ्यते शस्त्रमुत्तमम् ॥ १३५

mayaayamasakrddrshtapratyayo maniruttamah | dhaaritenaamunaa shatroh stambhyate shastramuttamam || 135

„Diesen prächtigen Rubin habe ich schon mehr als einmal in Aktion gesehen.

Wer den in der Hand hält, läßt die besten Waffen des Feindes stumpf werden.

गुणानुरागाच्च मया तुभ्यमेष समर्पितः । यथा तवोपयुक्तोऽयं राजपुत्र न मे तथा ॥ १३६

gunaanuraagaacca mayaa tubhyamesha samarpitah | yathaa tavopayukto’yam raajaputra na me tathaa || 136

Weil mir deine Vorzüge so gefallen, vermache ich ihn dir. Außerdem kannst du, mein Prinz, ihn besser gebrauchen als ich.“

एवमुक्तवती तेन व्याहृता राजसूनुना । एकभिक्षाव्रतव्याजात्सा निषिध्य ययौ ततः ॥ १३७

evamuktavatii tena vyaahrtaa raajasuununaa | ekabhikshaavratavyaajaatsaa nishidhya yayau tatah || 137

Als sie das gesagt hatte, wollte der Prinz eine Unterhaltung mit ihr anfangen. Sie aber,

die vorgab, gelobt zu haben, einzig vom Betteln zu leben, schnitt ihm das Wort ab und eilte davon.

विमुच्य तापसीवेषं कृत्वोद्विग्नमिवाननम् । हंसावलीमुपागात्सा पृष्टा तां च मृषाब्रवीत् ॥ १३८

vimucya taapasiivesham krtvodvignamivaananam | hamsaavaliimupaagaatsaa prshtaa taam ca mrshaabraviit || 138

Sie entledigte sich ihrer Asketenkleidung und setzte zum Schein eine besorgte Miene auf, als sie zu Hamsaavalii ging.

Von ihr befragt, log sie:

अवाच्यमपि ते राजरहस्यं वच्मि भक्तितः । इतो मां तापसीवेषां राजपुत्रस्य तस्य तम् ॥ १३९

avaacyamapi te raajarahasyam vacmi bhaktitah | ito maam taapasiiveshaam raajaputrasya tasya tam || 139

„Aus reiner Egebenheit verrate ich dir des Prinzen Geheimnis, über das keiner reden darf:

Als ich von hier als Wanderasketin verkleidet zum Heerlager des Prinzen ging,

गतां कटकमभ्येत्य स्वैरमेकोऽभ्यधात्पुमान्  । भगवत्यपि जानासि भूततन्त्रविधिक्रमम् ॥ १४०

gataam katakamabhyetya svairameko’bhyadhaatpumaan  | bhagavatyapi jaanaasi bhuutatantravidhikramam || 140

trat spontan ein Kerl auf mich zu, der mir zuflüsterte: „Gute Frau, kennst du eine Formel für die Geisterbeschwörung?“

तच्छ्रुत्वा तं प्रतीहारमिव दृष्ट्वाहमब्रवम् । सुष्ठु जानामि किं नाम ममैतत्किल वस्त्विति ॥ १४१

tacchrutvaa tam pratiihaaramiva drshtvaahamabravam | sushthu jaanaami kim naama mamaitatkila vastviti || 141

Als ich das hörte, war mir, als hätt‘ ich den Torwächter erkannt, und sage:

 „Gewiss weiß ich eine! Das ist gerade meine Spezialität!“

ततोऽहं तेन तस्यैव सकाशं देवि तत्क्षणम् । राजपुत्रस्य कमलाकरस्यात्र प्रवेशिता ॥ १४२

tato’ham tena tasyaiva sakaasham devi tatkshanam | raajaputrasya kamalaakarasyaatra praveshitaa || 142

Da führte er mich, o Königin, augenblicklich in Prinz Kamalaakaras nächste Nähe.

स च दृष्टो मया रुग्णो भूताविष्टो विषण्णया । संयम्यमानः पार्श्वस्थैराबद्धौषधिसन्मणिः ॥ १४३स्

sa ca drshto mayaa rugno bhuutaavishto vishannayaa | samyamyamaanah paarshvasthairaabaddhaushadhisanmanih || 143s

Und da sah ich ihn von Geistern besessen in Krämpfen sich winden, von den Umstehenden niedergehalten,

die ihm Heilkräuter und einen Edelstein umgebunden hatten.

ततोऽशङ्कितदृष्टेदृगनिष्टात्यर्थदुःखिता । आगतास्मि तवाख्यातुं प्रमाणं त्वमतः परम् ॥ १४५

tato’shankitadrshtedrganishtaatyarthaduhkhitaa | aagataasmi tavaakhyaatum pramaanam tvamatah param || 145

Durch ein solches Übel, von mir dort zweifellos mitangesehen, maßlos erschüttert

lief ich zu dir, um zu berichten, damit du die erforderlichen Maßnahmen ergreifst.“

श्रुत्वैतद्रचितं तस्या वचो निर्घातदारुणम् । ऋज्वी हंसावली क्षिप्रं सम्मुह्यैव जगाद ताम् ॥ १४६

shrutvaitadracitam tasyaa vaco nirghaatadaarunam |rjvii hamsaavalii kshipram sammuhyaiva jagaada taam || 146

Als die schlichte Hamsaavalii die stark übertriebene, wie ein Wirbelsturm so schonungslose Mär ihrer Zofe hörte,

war sie schwer beeindruckt und sprach zu ihr:

गुणवत्यां स्वसृष्टावप्यहो धिङ्मत्सरो विधेः । इन्दोः कलङ्को दोषश्च तस्य येनैष निर्मितः ॥ १४७

gunavatyaam svasrshtaavapyaho dhingmatsaro vidheh | indoh kalanko doshashca tasya yenaisha nirmitah || 147

Wehe der Bosheit des Schicksals, das seiner eigenen Schöpfung schadet, besonders, wenn sie Vorzüge hat!

Die Flecken auf dem Mond sind die Schande dessen, der ihn schuf.

वृतश्च स मया भर्ता न शक्यश्चोपलक्षितुम् । तस्मान्मे मरणं श्रेयो वने वा गमनं क्वचित् ॥ १४८

vrtashca sa mayaa bhartaa na shakyashcopalakshitum | tasmaanme maranam shreyo vane vaa gamanam kvacit || 148

Und der von mir gewählte Gatte – ich seh ihn nicht! Darum ist wohl der Tod besser für mich,

oder ich zieh in den Wald irgendwohin.

तदत्र वद किं कार्यमित्युक्ता मुग्धया तया । मायिनी तामवादीत्सा पुनः कनकमन्जरी ॥ १४९

tadatra vada kim kaaryamityuktaa mugdhayaa tayaa | maayinii taamavaadiitsaa punah kanakamanjarii || 149

Das oder das – was soll ich tun?“ Von der verzweifelten Hamsaavalii gefragt, erwiderte die verräterische Kanakamanjari:

विवाहे विनिधायैकां त्वद्वेषामिह चेटिकाम् । निर्गत्य क्वापि यास्यावस्तत्कालं व्याकुले जने ॥ १५०

vivaahe vinidhaayaikaam tvadveshaamiha cetikaam | nirgatya kvaapi yaasyaavastatkaalam vyaakule jane || 150

Lass eine Zofe in deinen Gewändern die Heirat vollziehen. Während die Leute damit abgelenkt sind, fliehen wir wer weiß wohin.“

तच्छ्रुत्वा राजपुत्री सा कुसखीं तामभाषत । त्वमेव तर्हि मद्वेषं कृत्वात्मानं विवाहय ॥ १५१

tacchrutvaa raajaputrii saa kusakhiim taamabhaashata | tvameva tarhi madvesham krtvaatmaanam vivaahaya || 151

Als die Prinzessin das hörte, sagte sie zu der schlechten Freundin:

 „Dann zieh du doch meine Gewänder an! Du wirst ich und heiratest ihn,

तेन राजसुतेनान्या का ममाप्ता भवादृशी । इत्युक्ता सा तया पापावोचत्कनकमञ्जरी ॥ १५२

tena raajasutenaanyaa kaa mamaaptaa bhavaadrshii | ityuktaa saa tayaa paapaavocatkanakamanjarii || 152

diesen Königssohn. Keiner anderen würd‘ ich mehr vertrauen.“

Als Hamsaavalii ihr das gesagt hatte, erwiderte Kanakamanjarii boshaft:

एवं करिष्ये युक्त्याहं भवाश्वस्ता यदस्तु मे । तत्कालं तु यथा वक्ष्ये कुर्वीथास्त्वं तथैव तत् ॥ १५३

evam karishye yuktyaaham bhavaashvastaa yadastu me | tatkaalam tu yathaa vakshye kurviithaastvam tathaiva tat || 153

„Sei unbesorgt. Ich erledige das mit meiner Methode. Was auch aus mir werden mag.

Aber wenn die Zeit kommt, mach genau was ich dir sage!“

इत्याश्वास्यैव तां गत्वाशोककर्यैः शशंस सा । विश्वासभूमये सख्यै स्वरहस्यं चिकीर्षितम् ॥ १५४

ityaashvaasyaiva taam gatvaashokakaryaih shashamsa saa | vishvaasabhuumaye sakhyai svarahasyam cikiirshitam || 154

So hat sie sie beruhigt. Dann ging sie zu ihrer engen Vertrauten Ashokakari,

und erzählte der Freundin, was sie heimlich zu tun gedachte.

तयैव सहिता तां च तान्यहान्यन्वसेवत । हंसावलीं विमनसं कृतकर्तव्यसंविदम् ॥ १५५

tayaiva sahitaa taam ca taanyahaanyanvasevata | hamsaavaliim vimanasam krtakartavyasamvidam || 155

Mit der zusammen betreute sie Hamsaavalii noch einige Tage.

Und die war so apathisch, daß sie allem zustimmte, was getan werden mußte.

प्राप्ते चोद्वाहदिवसे वरे सायमुपागते । तस्मिन्गजाश्वपादतसहिते कमलाकरे ॥ १५६

praapte codvaahadivase vare saayamupaagate | tasmingajaashvapaadatasahite kamalaakare || 156

Am Hochzeitstag kam abens der Bräutigam Kamalaakara in einem Tross aus Elefanten, Pferden und Fußsoldaten angeritten.

सर्वस्मिन्नुत्सवव्यग्रे जने युक्त्यान्यचेटिकाः । निवार्य वासकं गुप्तं प्रसाधननिभाद्द्रुतम् ॥ १५७

sarvasminnutsavavyagre jane yuktyaanyacetikaah | nivaarya vaasakam guptam prasaadhananibhaaddrutam || 157

Als alles Volk nur noch mit den Feierlichkeiten beschäftigt war, schickte Kanakamanjarii die anderen Mägde unter einem Vorwand weg und führte Hamsaavalii flink in ihr Schlafgemach, angeblich, um sie herauszuputzen.

हंसावलीं प्रवेश्यैव कृत्वा तद्वेषमात्मनः । चक्रेऽशोककरीवेषां तां सा कनकमञ्जरी ॥ १५८

hamsaavaliim praveshyaiva krtvaa tadveshamaatmanah | cakre’shokakariiveshaam taam saa kanakamanjarii || 158

Hier zog sie sich selbst Hamsavaliis Gewänder an, und ließ sie Ashokakaris Kleider anlegen.

अशोककर्याः स्वं वेषं सहचर्या विधाय च । प्राप्ते निशागमे हंसावलीमेतामुवाच सा ॥ १५९

ashokakaryaah  svam vesham sahacaryaa vidhaaya ca | praapte nishaagame hamsaavaliimetaamuvaaca saa || 159

Ihre eigenen Kleider ließ sie ihre Komplizin Ashokakari anlegen. Als es Abend wurde, sagte sie zu Hamsaavalii:

पश्चिमेन विनिर्गत्य द्वारेणास्याः पुरो बहिः । क्रोशमात्रे पुराणोऽस्ति सुषिरः शाल्मलिद्रुमः ॥ १६०

pashcimena vinirgatya dvaarenaasyaah puro bahih | kroshamaatre puraano‘sti sushirah shaalmalidrumah || 160

„Wenn du durchs westliche Tor die Stadt verläßt und einen halben Kilometer weitergehst,

steht da ein alter, ausgehöhlter Seidenwollbaum.

गत्वा तस्यान्तरे स्थित्वा प्रतीक्षस्व मदागमम् । कृते कार्ये च तत्राहं त्वामुपैष्यामि निश्चितम् ॥ १६१

gatvaa tasyaantare sthitvaa pratiikshasva madaagamam | krte kaarye ca tatraaham tvaamupaishyaami nishcitam || 161

In den gehst du rein und wartest, bis ich komme. Sobald ich die Sache hier hinter mir habe, hol‘ ich dich bestimmt da raus!“

इत्युक्ता सा तया व्याजसख्या हंसवली तदा । निरगात्तत्सखीवेषा तथेत्यन्तःपुरान्निशि ॥ १६२

ityuktaa saa tayaa vyaajasakhyaa hamsavalii tadaa | niragaattatsakhiiveshaa tathetyantahpuraannishi || 162

Auf diese Worte der falschen Freundin erwiderte Hamsaavalii: „So soll es sein!“

und verließ, in deren Gewand gehüllt, das Frauenhaus bei Nacht.

प्रायाच्च जन्याकीर्णेन पुरीद्वारेण तेन सा । निर्गत्यालक्षिता तस्य मूलं शाल्मलिशाखिनः ॥ १६३

praayaacca janyaakiirnena puriidvaarena tena saa | nirgatyaalakshitaa tasya muulam shaalmalishaakhinah || 163

Dann trat sie unbemerkt von den Menschen, die überall umherliefen,

durchs westliche Stadttor, und stand bald am Fuße des Seidenwollbaums.

दृष्ट्वान्धकारगहनं तद्गर्भं नाविशच्च सा । बिभ्यति तत्समीपस्थं त्वारुरोह वटद्रुमम् ॥ १६४

drshtvaandhakaaragahanam tadgarbham naavishacca saa | bibhyati tatsamiipastham tvaaruroha vatadrumam || 164

Als sie die schwarz klaffende Höhle sah, ging sie nicht ins Bauminnere. Sie hatte Angst.

Stattdessen kletterte sie auf einen nahebei stehenden Banyanbaum.

तत्रासीत्पल्लवच्छन्ना कुसखी मार्गदर्शिनी । बुबुधे न तु तस्यास्तां कुसृतिं सरलाशया ॥ १६५

tatraasiitpallavacchannaa kusakhii maargadarshinii | bubudhe na tu tasyaastaam kusrtim saralaashayaa || 165

Dort hatte sie, im Blattlaub verborgen, freien Blick auf den Weg, den die falsche Freundin kommen würde.

Selbst von schlichtem Gemüt, wußte sie nicht, wie verschlagen jene war.

तावद्राजकुले तत्र लग्नकालेऽभ्युपस्थिते । धृतहंसावलीवेषां स्थितां कनकमञ्जरीम् ॥ १६६

taavadraajakule tatra lagnakaale’bhyupasthite | dhrtahamsaavaliiveshaam sthitaam kanakamanjariim || 166

Indessen - der errechnete günstige Zeitpunkt war angebrochen und Kanakamanjarii trug immer noch Hamsaavaliis Gewänder -  

आनाय्यारोपितां वेदीं राज्ञा तां कमलाकरः । उपायेमे सनीरङ्गीं निशि केनाप्यलक्षिताम् ॥ १६७

aanaayyaaropitaam vediim raajnaa taam kamalaakarah | upaayeme saniirangiim nishi kenaapyalakshitaam || 167

führte der König sie auf den neu errichteten Opferaltar, wo Kamalaakara die kräftig geschminkte

und - weil es Nacht war - unerkannte Jungfer ehelichte.

कृतोद्वाहो गृहीत्वा च व्याजहंसावलीं द्रुतम् । मायाकनकमञ्जर्याशोककर्या युतां सताम् ॥ १६८

krtodvaaho grhiitvaa ca vyaajahamsaavaliim drutam | maayaakanakamanjaryaashokakaryaa yutaam sataam || 168

Nach vollzogener Trauung nahm der Prinz schnell die falsche Hamsaavalii

sowie die Kanakamanjarii verkörpernde Ashokavalii mit sich

अद्यैव शुभनक्षत्रवशात्स्वकटकं प्रति । तेन प्रत्यक्पुरीद्वारमार्गेण प्रययौ ततः ॥ १६९

adyaiva shubhanakshatravashaatsvakatakam prati | tena pratyakpuriidvaaramaargena prayayau tatah || 169

und galloppierte noch unter dem Einfluss der günstigen Sternenkonstellation

auf dem Weg durchs westliche Stadttor seinem Feldlager entgegen.

गच्छंश्च शाल्मलितरोर्निकटं प्राप तस्य सः । यस्यान्तिके विप्रलब्धा स्थिता हंसावली वटे ॥ १७०

gacchamshca shaalmalitarornikatam praapa tasya sah | yasyaantike vipralabdhaa sthitaa hamsaavalii vate || 170

Er ritt auch zu dem Seidenwollbaum und war damit in der Nähe des Banyanbaums,

auf dem die betrogene Hamsaavalii sich versteckt hielt.

प्राप्तं चात्र तमालिङ्ग्य त्रस्तेव कमलाकरम् । कूटहंसावली साशु तदारूढेभपृष्ठगा ॥ १७१

praaptam caatra tamaalingya trasteva kamalaakaram | kuutahamsaavalii saashu tadaaruudhebhaprshthagaa || 171

Die falsche Hamsaavalii umhalste Kamalaakara krampfhaft, vor Angst gleichsam zitternd,

als sie neben ihm auf dem Rücken seines Elefanten ritt.

सभ्रमात्तेनपृष्टा च कैतवात्साश्रुरब्रवीत् । आर्यपुत्राद्य जानेऽहं स्वप्ने स्माच्छाल्मलिद्रुमात् ॥ १७२

sabhramaattenaprshtaa ca kaitavaatsaashrurabraviit | aaryaputraadya jaane ‚ham svapne smaacchaalmalidrumaat || 172

Er fragte sie verwirrt nach dem Grund, und sie schluchzte tückisch, unter Tränen:

„Mein Edelmann, ich erinnere mich, wie letzte Nacht im Traum aus eben diesem Seidenwollbaum

निर्गत्य राक्षसीव स्त्री मां भक्षयितुमग्रहीत् । ततः प्रधाव्य केनापि ब्राह्मणेनास्मि मोचिता ॥ १७३

nirgatya raakshasiiva strii maam bhakshayitumagrahiit | tatah pradhaavya kenaapi braahmanenaasmi mocitaa || 173

ein Hexenweib herausfuhr, mich ergriff und fressen wollte. Aber da kam ein Brahmane herbeigelaufen und hat mich errettet.

तेनैवाश्वास्य चोक्तहं पुत्र्यमुं दाहयेस्तरुम् । एतस्मान्निरियात्स्त्री चेत्क्षेप्तव्यात्रैव सा पुनः ॥ १७४

tenaivaashvaasya coktaham putryamum daahayestarum | etasmaanniriyaatstrii cetksheptavyaatraiva saa punah || 174

Der hat mich getröstet und dann gesagt: „Du mußt diesen Baum, mein Töchterlein, verbrennen!

Und wenn das Weib da rausrennt, müßt ihr es wieder zurückstoßen!

एवं शिवं स्यादित्युक्त्वा द्विजे तस्मिंस्तिरोहिते । प्रबुद्धाहं स्मृतं चैतद्दृष्ट्वा तरुममुं मया ॥ १७५

evam shivam syaaditi uktvaa dvije tasmimstirohite | prabuddhaaham smrtam caitaddrshtvaa tarum amum mayaa || 175

Dann wird alles gut!“ Also sprach der heilige Mann und verschwand.

Als ich aufwachte, hab‘ ich den Baum gesehen und mich erinnert.

तेनभीताहमित्युक्तस्तया स कमलाकरः । आदिदेशाशु भृत्यांस्वांस्तयोर्दाहे तरुस्त्रियोः ॥ १७६

tenabhiitaahamityuktastayaa sa kamalaakarah | aadideshaashu bhrtyaamsvaamstayor daahe tarustriyoh || 176

Darum war ich so erschrocken!“ Als sie das sagte, befahl Kamalaakara seinen Dienern sofort,

alle beide – Baum und Weib – zu verbrennen.

अधाक्षुस्ते च तं वृक्षं कूटहंसावली च सा । दग्धां हंसावलीमत्र मेने तस्मादनिर्गताम् ॥ १७७

adhaakshuste ca tam vrksham kuutahamsaavalii ca saa | dagdhaam hamsaavaliimatra mene tasmaadanirgataam || 177

Also verbrannten sie den Baum, und die falsche Hamsaavalii dachte, nun sei Hamsaavalii verbrannt,

weil sie nicht aus dem Baum herausgelaufen kam.

ततस्तया स कमलाकरो निर्वृतया सह । सत्यहंसावलीलाभं मन्वानः कटकं ययौ ॥ १७८

tatas tayaa sa kamalaakaro nirvrtayaa saha | satyahamsaavaliilaabham manvaanah katakam yayau || 178

Da war sie beruhigt, und Kamalaakara meinte, die echte Hamsaavalii gefunden zu haben. Mit der ritt er nun ins Feldlager zurück.

ततोऽपि त्वरितं यातः प्रातः स्वां कोशलां पुरीम् । कृतकार्यत्वतुष्टेन पित्रा राज्येऽभ्यषिच्यत ॥ १७९

tato’pi tvaritam yaatah praatah svaam koshalaam puriim | krtakaaryatvatushtena pitraa raajye’bhyashicyata || 179

Weil sie schnell ritten, stand er schon am nächsten Morgen vor seiner Heimatstadt Koshala.

 Mit der erfüllten Mission zufrieden salbte der Vater ihn fürs Königsamt.

वनं पितरि याते च सोऽनुशास्ति स्म मेदिनीम् । व्याजहंसावलीं भार्यां बिभ्रत्कनकमञ्जरीम् ॥ १८०

vanam pitari yaate ca so’nushaasti sma mediniim | vyaajahamsaavaliim bhaaryaam bibhratkanakamanjariim || 180

Als sein Vater in den Wald gezogen war, konnte Kamalaakara nun die Welt beherrschen.

Zur Ehefrau hatte er Kanakamanjarii, die falsche Hamsaavalii, genommen.

स मनोरथसिद्धिस्तु दूरे राजकुलादभूत् । बन्दी तया परिज्ञानाच्छरीरभयशङ्कया ॥ १८१

sa manorathasiddhistu duure raajakulaadabhuut | bandii tayaa parijnaanaacchariirabhayashankayaa || 181

Manorathasiddhi aber blieb dem Königshofe fern. Weil der Bänkelsänger sie erkannt hatte, fürchtete er um Leib und Leben.

सापि हंसावली तस्यां रात्रौ तत्र वटे स्थिता । श्रुत्वा दृष्ट्वा च तत्सर्वं वञ्चितास्मित्यबुध्यत ॥ १८२

saapi hamsaavalii tasyaam raatrau tatra vate sthitaa | shrutvaa drshtvaa ca tatsarvam vancitaasmityabudhyata || 182

Die echte Hamsaavalii aber blieb die Nacht über im Banyanbaum. Nach allem was sie gehört und gesehen hatte,

wußte sie nun: „Ich wurde getäuscht!“

अचिन्तयत्तु तत्कालं प्रयाते कमलाकरे । अहो ममैतया कान्तः कुसख्या छद्मना हृतः ॥ १८३

acintayattu tatkaalam prayaate kamalaakare | aho mamaitayaa kaantah kusakhyaa chadmanaa hrtah || 183

Als Kamalaakara abgezogen war, dachte sie bei sich: „O Weh, meine falsche Freundin hat durch Betrug mir den Geliebten geraubt!

अहो दग्ध्वैव मामस्मान्निर्वृतिं प्राप्तुमीप्सति । अश्रेयसे न वा कस्य विश्वासो दुर्जने जने ॥ १८४

aho dagdhvaiva maamasmaannirvrtim praaptumiipsati | ashreyase na vaa kasya vishvaaso durjane jane || 184

O Graus! Sie will mich verbrennen und damit noch Frieden finden! Wenn man sich auf die Falschen verläßt,

kommt nur Ungemach dabei heraus.

तदस्य मत्कृते दग्धस्याङ्गारार्चिषि शाल्मलेः । क्षिपाम्यभव्यमात्मानं भवस्याम्यानृणा तरोः ॥ १८५

tadasya matkrte dagdhasyaangaaraarcishi shaalmaleh | kshipaamyabhavyamaatmaanam bhavasyaamyaanrnaa taroh || 185

Darum will ich mein armseliges Selbst auf die glühenden Kohlen des für mich verbrannten Seidenwollbaums werfen

und so meine Schuld an dem Baum begleichen!“

इत्यालोच्यास्वरुह्याथ वटात्प्राणव्ययोन्मुखी । जातबुद्धिर्विधेर्योगादित्यन्तर्विममर्श सा ॥ १८६

ityaalocyaasvaruhyaatha vataatpraanavyayonmukhii | jaatabuddhirvidheryogaadityantarvimamarsha saa || 186

Mit diesen Überlegungen kletterte sie in Erwartung ihres Todes von dem Banyanbaum herab. Aber da fühlte sie in ihrem Innern, wie Geist und Vernunft sich auf rätselhafte Weise wieder regten.

किं त्यजामि वृथात्मानं जीवन्ती नचिरादहम् । मन्युप्रतिक्रियां तस्याः करिष्यामि सखीद्रुहः ॥ १८७

kim tyajaami vrthaatmaanam jiivantii naciraadaham | manyupratikriyaam tasyaah karishyaami sakhiidruhah || 187

‚Warum soll ich mich so sinnlos selbst umbringen, wenn ich lebendig gar bald

finstere Rache üben kann an dieser Verräterin einer Freundin!

तातस्य हितदा स्वप्ने ज्वराक्रान्तस्य शौरिणा । तच्छान्तिं मत्करस्पर्शादादिश्योक्तमभूदिदम् ॥ १८८

taatasya hitadaa svapne jvaraakraantasya shaurinaa | tacchaantim matkarasparshaadaadishyoktamabhuudidam || 188

Als dem vom Fieber befallenen Väterchen im Traum von Vishnu, dem Gnadenspender, bedeutet wurde,

daß die Berührung meiner Hand ihm Linderung bringen werde, sagte dieser noch:

हंसावली पतिं प्राप्स्यत्युचितं कमलाकरम् । कालं कमपितु क्लेशो भवितास्या मनागिति ॥ १८९

hamsaavalii patim praapsyatyucitam kamalaakaram | kaalam kam apitu klesho bhavitaasyaa manaagiti || 189

‚Hamsaavalii wird den für sie geeigneten Kamalaakara zum Mann bekommen.

Davor wird sie allerdings noch etwas leiden müssen.‘

तद्गत्वा क्वापि पश्यामि तावदित्यवधार्य सा । हंसावली ततः प्रायान्निर्जनामटवीं प्रति ॥ १९०

tadgatvaa kvaapi pashyaami taavadityavadhaarya saa | hamsaavalii tatah praayaannirjanaamataviim prati || 190

Also gehe ich jetzt weiter und sehe, was passiert.‘ Mit diesem Vorsatz wanderte Hamsaavalii auf den menschenleeren Urwald zu.

दूरं गतायास्तस्याश्च क्लान्तायाः प्रस्खलद्गतेः । मार्गप्रकटनायेव दयया सा ययौ क्षपा ॥ १९१

duuram gataayaastasyaashca klaantaayaah praskhaladgateh | maargaprakatanaayeva dayayaa saa yayau kshapaa || 191

Weit und lange ging sie so, erschöpft, stolpernden Schrittes, daß sogar die Nacht verging,

aus Gnade scheinbar, damit sie den Weg wieder sehen konnte.

तद्दर्शनसमुद्भूतकृपावेषवशादिव । मुमोच द्यौरवश्यास्यबाष्पवारिकनोत्करम् ॥ १९२

taddarshanasamudbhuutakrpaaveshavashaadiva | mumoca dyauravashyaasyabaashpavaarikanotkaram || 192

Auf Grund des ihres traurigen Anblicks wegen entstehenden Mitleids entließ der Himmel gar

unwillkürlich seine Tautröpfchen, als wär’n sie seiner Tränen Flut.

तदश्रुमार्जनायेव प्रसारितकरो रविः । दर्शिताशाकृताश्वासमुदगाद्गुणिबान्धवः ॥ १९३

tadashrumaarjanaayeva prasaaritakaro ravih | darshitaashaakrtaashvaasamudagaadgunibaandhavah || 193

Wie um ihre Tränen wegzuwischen streckte die Sonne, Freund der Beseelten, ihre warmen Hände aus,

ging auf, um ihr Trost spendend Hoffnung zu geben.

ततः सा किंचिदुच्छ्वस्ता निरस्तजनदर्शना । उत्पथैः क्रमशो यान्ती कुशकण्टकविक्षता ॥ १९४

tatah saa kimciducchvastaa nirastajanadarshanaa | utpathaih kramasho yaantii kushakantakavikshataa || 194

Ein wenig aufgemuntert ging sie, den Blicken der Menschen verborgen,

auf Nebenpfaden langsam weiter, von Kushagras geritzt und zerstochen.

राजपुत्री चिरात्प्राप वनमेकं विहंगमैः । गुञ्जद्भिरित एहीति वदद्भिरिव राजितं ॥ १९५

raajaputrii ciraatpraapa vanamekam vihamgamaih | gunjadbhirita ehiiti vadadbhiriva raajitam || 195

Endlich erreichte die Königstochter einen Wald, angereichert mit zwitschernden Vögeln, die „Komm her!“ zu rufen schienen.

तत्र सा प्राविशच्छ्रान्ता वीज्यमानेव सादरम् । वातवेल्लल्लताजालतालवृन्तैरनोकहैः ॥ १९६

tatra saa praavishacchraantaa viijyamaaneva saadaram | vaatavellallataajaalataalavrntairanokahaih || 196

Den betrat die Erschöpfte, gleichsam respektvoll befächelt von im Winde wehenden Lianengeflechten,

Handflächen an den Blattstengeln von Baumriesen, die nicht von der Stelle wichen.

ददर्श च वनं सा तन्मधुस्फीतं प्रियोत्सुका । प्रफुल्लसहकारस्थकलकूजितकोकिलम् ॥ १९७

dadarsha ca vanam saa tanmadhusphiitam priyotsukaa | praphullasahakaarasthakalakuujitakokilam || 197

So nahm sie, ihren Geliebten herbeisehnend, den Wald in seiner Frühlingsblütenpracht wahr,

widerhallend von den sanften Stimmen der auf blühenden Mangobäumen sitzenden Kuckucke.

विग्ना च चिन्तयामास मां दहत्यत्र यद्यपि । पुष्परेणुपिशङ्गोऽयं मलयानिलपावकः ॥ १९८

vignaa ca cintayaamaasa maam dahatyatra yadyapi | pushparenupishango’yam malayaanilapaavakah || 198

In ihrer Verzweiflung dachte sie: „Auch wenn der vom Wind aus den Malayabergen

herbeigewehte rote Blütenpollen mich schier verbrennt,

तरुभ्यो निपतन्तश्च कुसुमप्रकरा इमे । नदत्स्वलिषु निघ्नन्ति कामबाणोत्करा इव ॥ १९९

tarubhyo nipatantashca kusumaprakaraa ime | nadatsvalishu nighnanti kaamabaanotkaraa iva || 199

die von den Bäumen fallenden Blütenschauer und die summenden Bienen auf mich einprasseln wie Kamas Liebespfeile,

तथापि कुसुमैरेभिः पूजयन्ती रमापतिम् । इहैव तावत्तिष्ठामि क्षपयन्ती स्वदुष्कृतम् ॥ २००

tathaapi kusumairebhih puujayantii ramaapatim | ihaiva taavattishthaami kshapayantii svadushkrtam || 200

will ich Ramaa, seine Wonnefrau, mit diesen Blüten verehren und meine Sünden hier verbüßend ausharren.“

इति संचिन्त्य वापीषु स्नान्ती तस्थौ फलाशना । तत्र पूजापरा शौरेः प्रेप्सुः सा कमलाकरम् ॥ २०१

iti samcintya vaapiishu snaantii tasthau phalaashanaa | tatra puujaaparaa shaureh prepsuh saa kamalaakaram || 201

Mit diesem Vorsatz badete sie in den Seen und ernährte sich von Mangos und Beeren.

Im Gottesdienst an Vishnu aufgehend, wollte sie nur noch ihren Kamalaakara wiederfinden.

अत्रान्तरे कोशलायां विधियोगाज्ज्वरेण सः । चातुर्थिकेन दीर्घेण जगृहे कमलाकरः ॥ २०२

atraantare koshalaayaam vidhiyogaajjvarena sah | caaturthikena diirghena jagrhe kamalaakarah || 202

In Koshala erlitt unterdessen Kamalaakara, sich im Fieber wälzend, wieder einen seiner Malariaanfälle.

तद्दृष्ट्वा तत्र सा पापा कूटहंसावली तदा । भीता व्यचिन्तयच्चेतस्येवं कनकमञ्जरी ॥ २०३

taddrshtvaa tatra saa paapaa kuutahamsaavalii tadaa | bhiitaa vyacintayaccetasyevam kanakamanjarii || 203

Als Kanakamanjarii, die falsche Hamsaavalii, das sah, erschrak sie und überlegte fieberhaft:

एकं तावद्भयं मेऽन्तः सदाशोककरीकृतम् । मन्त्रभेदात्तदुपरि द्वितीयं इदमागतम् ॥ २०४

ekam taavadbhayam me’ntah sadaashokakariikrtam | mantrabhedaattadupari dvitiiyam idamaagatam || 204

‚Bisher hatte ich immer nur eine Befürchtung, nämlich daß Ashokakarii mein Geheimnis verraten könnte.

Jetzt kommt noch eine zweite obendrauf:

यद्यस्य मत्प्रभोः पूर्वं कथितो ज्वरनाशनः । हंसावलीकरस्पर्शस्तत्पित्रा जनसंनिधौ ॥ २०५

yadyasya matprabhohpuurvam kathito jvaranaashanah | hamsaavaliikarasparshastatpitraa janasamnidhau || 205

Früher hat Hamsaavaliis Vater schon einmal vor Leuten gesagt, daß eine Berührung ihrer Hand

das Fieber meines Herrn und Gatten senken könne.

तच्चाधुना ज्वराक्रान्तो यदैवैष स्मरिष्यति । अतत्प्रभावा नङ्क्ष्यामि तदैवोद्घाटिता सती ॥ २०६

taccaadhunaa jvaraakraanto yadaivaisha smarishyati | atatprabhaavaa nankshyaami tadaivodghaatitaa satii || 206

Wenn er jetzt, vom Fieber befallen, sich daran erinnert, und ich mich als wirkungslos erweise, bin ich aufgeflogen.

तन्मे कयापि योगिन्या यः पूर्वं ज्वरचेटकः । प्रोक्तो विधिवदस्यार्थे ज्वरघ्नं साधयामि तम् ॥ २०७

tanme kayaapi yoginyaa yah puurvam jvaracetakah | prokto vidhivadasyaarthe jvaraghnam saadhayaami tam || 207

Mir hat vor langer Zeit ein Kräuterweiblein vom Fieberknecht erzählt.

Den will ich regelrecht heraufbeschwören, damit der ihm das Fieber nimmt.

तस्यैवाग्रे च हन्म्येतां युक्त्याशोककरीं यतः । मानुषाङ्गैः कृतार्घादिः स सिद्धोऽभीष्टकृद्भवेत् ॥ २०८

tasyaivaagre ca hanmyetaam yuktyaashokakariim yatah | maanushaangaih krtaarghaadih sa siddho’bhiishtakrdbhavet || 208

Mit einer List will ich vor seinen Augen diese Ashokakarii umbringen, ihn also mit Menschenleibern aufwerten,

damit der Geist meine Wünsche erfüllt!

एवं राज्ञो ज्वरे नष्टेऽशोककरानया सह । उभे भये मे शाम्येतां न पश्याम्यन्यथा शिवम् ॥ २०९

evam raajno jvare nashte’shokakaraanayaa saha | ubhe bhaye me shaamyetaam na pashyaamyanyathaa shivam || 209

Damit wäre des Königs Fieber gesenkt und Ashokakarii beseitigt.

Beide Störfaktoren hätt‘ ich ausgeschaltet – eine andere glückliche Lösung weiß ich nicht.“

इत्यालोच्याविरुद्धं यत्तत्तस्यै स्वमनीषितम् । शशंसाशोककर्यै सा मानुशाघातवर्जितम् ॥ २१०

ityaalocyaaviruddham yattattasyai svamaniishitam | shashamsaashokakaryai saa maanushaaghaatavarjitam || 210

Als sie sich das zurechtgelegt hatte, erzählte sie Ashokakarii die harmlosen Seiten ihres Plans,

die Menschentötung wohlweißlich verschweigend.

ततो दत्तानुमतया सम्भारे ढौकिते तया । तद्द्वितीया स्वया युक्त्या बहिः कृत्वा परिच्छदम् ॥ २११

tato dattaanumatayaa sambhaare dhaukite tayaa | taddvitiiyaa svayaa yuktyaa bahih krtvaa paricchadam || 211

Die gab ihr Einverständnis und schaffte die nötigen Requisiten herbei.

Ihre Bediensteten schickte Kanakamanjari unter einem Vorwand hinaus.

द्वारान्तरेण निर्गत्य गुप्तमन्तःपुरान्निशि । ययौ शून्यैकलिङ्गं सा खड्गहस्ता शिवालयम् ॥ २१२

dvaaraantarena nirgatya guptamantahpuraannishi | yayau shuunyaikalingam saa khadgahastaa shivaalayam || 212

Nachts schlichen sie sich heimlich durch eine innere Tür aus dem Frauenhaus. Mit einem Schwert in der Hand

wanderte sie zu einem Shivatempel, der bis auf das Lingam leerstand.

तत्र खड्गहतच्छागशोनितस्नातरञ्जितम् । तदस्रकल्पितार्घं च तदन्त्रस्रग्विवेष्टितम् ॥ २१३

tatra khadgahatacchaagashonitasnaataranjitam | tadasrakalpitaargham ca tadantrasragviveshtitam || 213

Dort schlachtete sie mit dem Schwert einen Ziegenbock, badete das Lingam in seinem Blut,

opferte ihm sein Fleisch und wickelte das Gedärm als Girlande drumherum.

आनर्च शिवलिङ्गं सा तद्धृत्पद्मेन मूर्धनि । धूपं दत्त्वा तदक्षिभ्यां तच्छिरोऽस्मै बलिं ददौ ॥ २१४

aanarca shivalingam saa taddhrtpadmena muurdhani | dhuupam dattvaa tadakshibhyaam tacchiro’smai balim dadau || 214

Dann huldigte sie dem Shivalingam mit seinem Lotusherz auf dem Kopf, räucherte ihm mit den verbrannten Augen

und reichte ihm den Ziegenkopf als oberste Opfergabe.

ततस्तदग्रवेद्यां च लिप्तायां रक्तचन्दनैः । लिलेख गोरोचना कमलं साष्टपल्लवम् ॥ २१५

tatastadagravedyaam ca liptaayaam raktacandanaih | lilekha gorocanaa kamalam saashtapallavam || 215

Danach beschmierte sie den Sockel vor ihm mit Blut und Sandelpaste.

Da hinein malte sie mit gelber Farbe einen achtblättrigen Lotus,

तत्कर्णिकायां सास्रेण पिष्टेन रचितं ज्वरम् । भस्ममुष्टिप्रहरणं त्रिपादं त्रिमुखं न्यधात् ॥ २१६

tatkarnikaayaam saasrena pishtena racitam jvaram | bhasmamushtipraharanam tripaadam trimukham nyadhaat || 216

auf dessen Fruchtwand sie aus Mehl und Tränen das Fieber darstellte – mit einer Handvoll Glut als Wurfgeschoss,

mit drei Beinen und drei Mäulern.

पल्लवेषु निवेश्यात्र परिवारं यथाविधि । ज्वरस्य निजमन्त्रेण तस्याह्वानं व्यधत्त सा ॥ २१७

pallaveshu niveshyaatra parivaaram yathaavidhi | jvarasya nijamantrena tasyaahvaanam vyadhatta saa || 217

Auf die Lotusblätter skizzierte sie der Ordnung halber die Kumpanei des Fiebermannes,

die sie mit einem ihrer Zaubersprüche heraufbeschwor.

ततः पूर्वोक्तवत्सास्य स्नानार्घ्याद्यौपहारिकम् । चिकीर्षुर्मानुषाङ्गास्रैः प्राहाशोककरीं स्म ताम् ॥ २१८

tatah puurvoktavatsaasya snaanaarghyaadyaupahaarikam | cikiirshurmaanushaangaasraih praahaashokakariim sma taam || 218

Dann wollte sie, wie schon erwähnt, ein mit Waschungen und Tränen zünftiges, blutiges Menschenopfer zelebrieren

und forderte Ashokakarii auf:

भूतले न्यस्तसर्वाङ्गं देवस्य सखि साम्प्रतम् । कुरु प्रणाममेवं हि श्रेयस्तव भविष्यति ॥ २१९

bhuutale nyastasarvaangam devasya sakhi saampratam | kuru pranaamamevam hi shreyastava bhavishyati || 219

„Nun, liebe Freundin, wirf dich bäuchlings vor dem Gott zu Boden und erweis‘ ihm Gehorsam. Nur so wird dir Glück zuteil!“

ततस्तथेति धरणौ प्रणताया दुराशया । तस्याः खड्गप्रहारं सा ददौ कनकमञ्जरी ॥ २२०

tatastatheti dharanau pranataayaa duraashayaa | tasyaah khadgaprahaaram saa dadau kanakamanjarii || 220

Sie war einverstanden und neigte sich mit bösen Vorahnungen zur Erde nieder.

Da versetzte Kanakamanjarii ihr einen Streich mit dem Schwert.

तेन दैवान्मनाक्स्कन्धे क्षता सत्रासमुत्थिता । विद्रुता सानुयान्तीं तां दृष्ट्वा कनकमञ्जरीम् ॥ २२१

tena daivaanmanaakskandhe kshataa satraasamutthitaa | vidrutaa saanuyaantiim taam drshtvaa kanakamanjariim || 221

Das streifte sie zum Glück nur ein wenig an der Schulter. Erschrocken sprang sie auf und stürmte hinaus,

sah aber noch, wie Kanakamanjarii ihr nachlief.

त्रायध्वमिति चक्रन्द यदाशोककरी मुहुः । तेनाभ्यधावन्नगरीरक्षिणोऽत्राभितो जनाः ॥ २२२

traayadhvamiti cakranda yadaashokakarii muhuh | tenaabhyadhaavannagariirakshino’traabhito janaah || 222

„Zu Hilfe!“ schrie da Ashokakarii immer wieder, bis einige Stadtwächter auf sie zurannten.

ते दृष्ट्वाकृष्टखड्गां तां भीमां कनकमञ्जरीम् । मृतकल्पां व्यधुः शस्त्रप्रहारै राक्षसीधिया ॥ २२३

te drshtvaakrshtakhadgaam taam bhiimaam kanakamanjariim | mrtakalpaam vyadhuh shastraprahaarai raakshasiidhiyaa || 223

Die sahen die schreckliche Kanakamanjarii mit gezogenem Schwert, hielten sie für eine Teufelin

und schlugen sie mit ihren Speeren und Knüppeln halbtot.

बुद्ध्वाशोककरीवक्त्राद्यथातत्त्वं ततश्च ते । द्वे ते राजकुलं निन्युः पुरस्कृत्य पुराधिपम् ॥ २२४

buddhvaashokakariivaktraadyathaatattvam tatashca te | dve te raajakulam ninyuh puraskrtya puraadhipam || 224

Als sie aus Ashokakariis Mund hörten, was vorgefallen war, führten sie – der Bürgermeister vorneweg – beide Frauen

zum Königshof ab.

विज्ञप्तस्तत्र तै राजा सम्भ्रान्तः कमलाकरः । आनाययत्कुभार्यां तां स्वान्तिकं तां च तत्सखीम् ॥ २२५

vijnaptastatra tai raajaa sambhraantah kamalaakarah | aanaayayatkubhaaryaam taam svaantikam taam ca tatsakhiim || 225

Von der Wache ins Bild gesetzt, war König Kamalaakara erschüttert. Er ließ seine falsche Gattin und ihre Komplizin vorführen.

तयोश्चानीतयोर्भीत्या प्रहारव्यथया च सा । तीव्रयोत्क्रान्तजीवाभूत्सद्यः कनकमञ्जरी ॥ २२६

tayoshcaaniitayorbhiityaa prahaaravyathayaa ca saa | tiivrayotkraantajiivaabhuutsadyah kanakamanjarii || 226

Als man sie beide vorführte, schied Kanakamanjarii vor Angst

und ihrer schweren Verletzungen wegen auf der Stelle aus dem Leben.

ततोऽशोककरीं राजा व्रणितां तां स तत्सखीम् । किमिदं निर्भया ब्रूहीत्यपृच्छदतिदुर्मनाः ॥ २२७

tato’shokakariim raajaa vranitaam taam sa tatsakhiim | kimidam nirbhayaa bruuhiityaprcchadatidurmanaah || 227

Da fragte der König, dem Übles schwante, die verletzte Ashokakari, ihre Freundin:

 „Was hat das zu bedeuten? Sprich ohne Furcht!“

सा च तस्मै तदा मूलात्तथा सर्वमवर्णयत् । यथा कनकमञ्जर्या कृतं तद्व्याजसाहसम् ॥ २२८

saa ca tasmai tadaa muulaattathaa sarvamavarnayat | yathaa kanakamanjaryaa krtam tadvyaajasaahasam || 228

So berichtete sie ihm alles von Anfang an – wie Kanakamanjarii den Täuschungsakt eingefädelt hatte.

ततोऽधिगततत्त्वार्थः स राजा कमलाकरः । एवं शुशोच तत्कालमात्मानं भृशदुःखितः ॥ २२९

tato’dhigatatattvaarthah sa raajaa kamalaakarah | evam shushoca tatkaalamaatmaanam bhrshaduhkhitah || 229

Nachdem König Kamalaakara die Wahrheit erfahren hatte, beklagte er sein schlimmes Los:

विप्रलब्धोऽस्म्यहं कूटहंसावल्या वतैतया । मूधेन यत्स्वहस्तेन दग्धा हंसावली मया ॥ २३०

vipralabdho’smyaham kuutahamsaavalyaa vataitayaa | muudhena yatsvahastena dagdhaa hamsaavalii mayaa || 230

„O Weh! Von der falschen Hamsaavalii verführt, habe ich, dumm wie ich war, die echte Hamsaavalii verbrannt!

स्वदुष्कृतफलं तावत्पापया लब्धमेतया । यद्राजमहिषी भूत्वा प्राप्तैषा वधमीदृशम् ॥ २३१

svadushkrtaphalam taavatpaapayaa labdhametayaa | yadraajamahishii bhuutvaa praaptaishaa vadhamiidrsham || 231

Immerhin hat die Sünderin den Lohn für ihre Missetat empfangen:

Zur königlichen Büffelkuh geworden fiel sie dem Schwert zum Opfer!

कथं तु रूपमात्रेण सम्मोह्याहं शिशुर्यथा । हृतरत्नेन मुषितो दत्त्वा काचं कुवेधसा ॥ २३२

katham tu ruupamaatrena sammohyaaham shishuryathaa | hrtaratnena mushito dattvaa kaacam kuvedhasaa || 232

Wie konnt‘ ich nur durch ihre Schönheit mich so täuschen lassen? Wie ein Kind, dem ein schlecht gelaunter Gott

seinen Edelstein raubt, um ihn gegen eine Glasscherbe zu tauschen!

ज्वरशान्त्यै मया सोऽपि ज्ञप्तिकृद्वत न स्मृतः । हंसावलीकरस्पर्शस्तत्पितुर्विष्णुनोदितः ॥ २३३

jvarashaantyai mayaa so’pi jnaptikrdvata na smrtah | hamsaavaliikarasparshastatpiturvishnunoditah || 233

Und dann war mir, verdammt, entfallen, was Vishnu Hamsaavaliis Vater versichert hatte,

nämlich daß eine Berührung ihrer Hand mein Fieber lindern könne.

एवं स विलपन्स्मृत्वा व्यमृशत्कमलाकरः । हंसावलीं पतिं प्राप्स्यत्येषा क्लेशो मनाक्पुनः ॥ २३४

evamsa vilapansmrtvaa vyamrshatkamalaakarah | hamsaavaliim patim praapsyatyeshaa klesho manaakpunah || 234

Während Kamalaakara sich noch ausheulte, kam die Erinnerung zurück und er überlegte,

daß Hamsaavalii nach ein paar Mißhelligkeiten ihren Mann finden würde,

भवितास्या इति वचो वैष्णवं मेघमालिना । तत्पित्रोक्तं हि मे तच्च प्रसिद्धं न भवेन्मृषा ॥ २३५

bhavitaasyaa iti vaco vaishnavam meghamaalinaa | tatpitroktam hi me tacca prasiddham na bhavenmrshaa || 235

so jedenfalls gab ihr Vater Meghamaalin mir Vishnus Worte weiter. Und diese Voraussagen waren gewiss kein leeres Gerede!

तत्सा कथंचिदन्यत्र गता जीवेत्कदाचन । स्त्रीचित्तस्येव दैवस्य को वेत्ति गहनां गतिम् ॥ २३६

tatsaa kathamcidanyatra gataa jiivetkadaacana | striicittasyeva daivasya ko vetti gahanaam gatim || 236

Dann ist sie vielleicht woandershin gezogen und lebt noch! Wer kennt sich schon aus

im Herzen einer Frau oder erst auf den Wegen der göttlichen Vorsehung – beide so unergründlich?

तन्मनोरथसिद्धिः स बन्दी मेऽत्र गतिः पुनः । इत्यालोच्य स तं बन्दिवरमानाययन्नृपः ॥ २३७

tanmanorathasiddhih sa bandii me’tra gatih punah | ityaalocya sa tam bandivaramaanaayayannrpah || 237

Dafür muß ich mich noch einmal an Manorathasiddhi, den Barden, wenden.“ Nachdem der König diesen Beschluß gefasst hatte, ließ er den trefflichen Sänger vorführen.

अब्रवीच्च कथं भद्र भवान्नैवेह दृश्यते । क्व मनोरथसिद्धिर्वा तेषां ये धूर्तवञ्चिताः ॥ २३८

abraviicca katham bhadra bhavaannaiveha drshyate | kva manorathasiddhirvaa teshaam ye dhuurtavancitaah || 238

„Sag an, mein Bester, warum laßt Ihr Euch hier nie sehen? Oder ist Manorathasiddhi auch unter denen,

die von Schurken geprellt wurden?“

तच्छ्रुत्वा सोऽवदद्बन्दी मन्त्रभेदभयाहता । एवैषाशोककर्यत्र महाराज ममोत्तरम् ॥ २३९

tacchrutvaa so’vadadbandii mantrabhedabhayaahataa | evaishaashokakaryatra mahaaraaja mamottaram || 239

Darauf erwiderte der Barde: „Diese Ashokarii, o Großer König, wurde aus Angst, sie könne ein Geheimnis verraten, ermordet.

Ich war als nächster an der Reihe.

न च हंसावलीहेतोः कार्या तेऽत्र विषादिता । आदिष्टा हरिणैवास्याः कंचित्कालं हि दुःस्थितिः ॥ २४०

na ca hamsaavaliihetoh kaaryaa te’tra vishaaditaa | aadishtaa harinaivaasyaah kamcitkaalam hi duhsthitih || 240

Und wegen Hamsaavalii zerbrich dir nicht den Kopf! Vishnu selbst hat für sie eine gewisse Zeit des Leides vorhergesagt.

तन्नित्याराधनोद्योगान्निश्चितं तां स रक्षति । प्रभवत्येव धर्मो हि नेह दृष्टं तथा च किम् ॥ २४१

tannityaaraadhanodyogaannishcitam taam sa rakshati | prabhavatyeva dharmo hi neha drshtam tathaa ca kim || 241

Da sie sich stets bemüht, ihn zu besänftigen, wird er sie bestimmt erretten.

Frommer Wandel setzt sich durch. Konnte man das nicht auch hier schon sehen?

तदहं देव यास्यामि तत्प्रवृत्त्युपलब्धये । इति तेन स विज्ञप्तो बन्दिना क्षितिपोऽब्रवीत् ॥ २४२

tadaham deva yaasyaami tatpravrttyupalabdhaye | iti tena sa vijnapto bandinaa kshitipo’braviit || 242

Darum will ich ausziehen, o Gebieter, um etwas über ihren Verbleib herauszufinden.“

Als der Bänkelsänger ihn so beschied, sprach der Welthüter König:

आत्मनाहं प्रयास्यामि तामन्वेष्टुं त्वया सह । अन्यथा नैव मे चेतः क्षणमप्यवतिष्ठते ॥ २४३

aatmanaaham prayaasyaami taamanveshtum tvayaa saha | anyathaa naiva me cetah kshanamapyavatishthate || 243

„Dann will ich mit dir zusammen ausziehen, sie zu suchen. Sonst steht mein Sorgenrad keinen Moment mehr still.“

एवमुक्त्वा विनिश्चित्य प्रज्ञाढ्याख्यस्य मन्त्रिणः । हस्तेऽन्येद्युर्निचिक्षेप राज्यं स कमलाकरः ॥ २४४

evamuktvaa vinishcitya prajnaadhyaakhyasya mantrinah | haste’nyedyurnicikshepa raajyam sa kamalaakarah || 244

Nach diesen Worten beschloss Kamalaakara Tags darauf, die Regierungsgeschäfte in die Hand

seines ideenreichen Ministers Prajnaadhya zu legen.

वार्यमाणोऽप्यलं तेन नगर्या प्रययौ ततः । निर्गत्यालक्षितः साकं स मनोरथसिद्धिना ॥ २४५

vaaryamaano’pyalam tena nagaryaa prayayau tatah | nirgatyaalakshitah saakam sa manorathasiddhinaa || 245

Zwar wollte der ihn noch halbherzig daran hindern, doch dann ritt er ungesehen mit Manorathasiddhi aus der Stadt.

बभ्राम च विचिन्वानः क्षेत्राश्रमवनानि सः । अनपेक्षितदेहार्तिगुर्वी ह्याज्ञा मनोभुवः ॥ २४६

babhraama ca vicinvaanah kshetraashramavanaani sah | anapekshitadehaartigurvii hyaajnaa manobhuvah || 246

Auf der Suche nach ihr durchkämmten sie Wallfahrtsorte, Einsiedeleien und Wälder,

körperlicher Strapazen nicht achtend – denn schwer wiegt der Befehl der Liebe, sobald die im Geist entsteht!

क्रमेण प्राप दैवात्तत्काननं यत्र सा स्थिता । हंसावली तपस्यन्ती समनोरथसिद्धिकः ॥ २४७

kramena praapa daivaattatkaananam yatra saa sthitaa | hamsaavalii tapasyantii samanorathasiddhikah || 247

Irgendwann kamen Manorathasiddhi und er durch Zufall in den Wald, wo Hamsaavalii unter schweren Entbehrungen lebte.

तत्रापश्यच्च तां मूले रक्ताशोकस्य भास्वतः । अन्त्यामिव कलामिन्दोः क्षामां पाण्डुमनोरमाम् ॥ २४८

tatraapashyacca taam muule raktaashokasya bhaasvatah | antyaamiva kalaamindoh kshaamaam paandumanoramaam || 248

Da sah er sie, gleichsam von innen heraus strahlend unter einem roten Ashokabaum, blass und ausgezehrt zwar,

aber immer noch bezaubernd wie der letzte Strahl des abnehmenden Mondes.

उवाच बन्दिनं तं स केयं निःशब्दनिश्चला । ध्यानस्था देवता किं स्याद्रूपमस्या ह्यमानुषम् ॥ २४९

uvaaca bandinam tam sa keyam nihshabdanishcalaa | dhyaanasthaa devataa kim syaadruupamasyaa hyamaanusham || 249

Er flüsterte dem Barden zu: „Wer ist das, die da so stumm und starr in Meditation versunken sitzt?

Eine Göttin wohl gar, von nicht mehr menschlicher Schönheit?“

तच्छ्रुत्वा वीक्ष्य सोऽवादीद्बन्दी दिष्ट्याभिवर्धसे । देव हंसावलीप्राप्त्या सैव ह्येषात्र तिष्ठति ॥ २५०

tacchrutvaa viikshya so’vaadiidbandii dishtyaabhivardhase | deva hamsaavaliipraaptyaa saiva hyeshaatra tishthati || 250

Als der Barde ihn hörte, sah er genauer hin und sagte: „Gratuliere, du hast Glück, Gebieter.

Hamsaavalii ist gefunden! Das ist sie, die da sitzt.“

श्रुत्वा तत्प्रेक्ष्य तौ तं च प्रत्यभिज्ञाय बन्दिनम् । चक्रन्द सा नवीभूतदुःखा हंसवली तदा ॥ २५१

shrutvaa tatprekhya tau tam ca pratyabhijnaaya bandinam | cakranda saa naviibhuutaduhkhaa hamsavalii tadaa || 251

Hamsaavalii hörte und sah die beiden, und als sie den Bänkelsänger wiedererkannte,

schrie sie erneut von Qualen heimgesucht:

हा तात हा हतास्म्यार्यपुत्र हा कमलाकर । हा मनोरथसिद्धे हा विपरीतविधे विधे ॥ २५२

haa taata haa hataasmyaaryaputra haa kamalaakara | haa manorathasiddhe haa vipariitavidhe vidhe || 252

„Ach Vater! O Weh, geschlagen bin ich, edler Gatte, o Weh, Kamalaakara! O Weh, Manorathasiddhi,

mein unheiliges Schicksal, o was für ein Los!“

इत्येवं विलपन्ती सा मुमूर्छ भुवि सोऽपि ताम् । श्रुत्वा दृष्ट्वापतद्भूमौ दुःखार्तः कमलाकरः ॥ २५३

ityevam vilapantii saa mumuurcha bhuvi so’pi taam | shrutvaa drshtvaapatadbhuumau duhkhaartah kamalaakarah || 253

So wehklagend brach sie bewußtlos zusammen. Kamalaakara hörte und sah sie und fiel,

auch er von Schmerzen überwältigt, zu Boden.

आश्वासिता ततस्तेन तौ मनोरथसिद्धिना । उभौ निश्चितविज्ञातपरस्परसुनिर्वृतौ ॥ २५४

aashvaasitaa tatastena tau manorathasiddhinaa | ubhau nishcitavijnaataparasparasunirvrtau || 254

Von Manorathasiddhi getröstet, erkannten sie einander zweifelsfrei und beruhigten sich.

वियोगार्णवोत्तीर्णौ कांचिन्मुदमवापतुः । अन्योन्यं च क्रमात्सर्वं स्वं स्वं वृत्तान्तमूचतुः ॥ २५५

viyogaarnavottiirnau kaamcinmudamavaapatuh | anyonyam ca kramaatsarvam svam svam vrttaantamuucatuh || 255

Nun, da sie dem Meer der Trennung entronnen waren, fanden sie zu ihrem Lebensmut zurück

und erzählten sich nacheinander, was sie durchgemacht hatten.

ततो हंसावलीं तां स गृहीत्वा कमलाकरः । बन्दिना सहृतस्तेन ययौ स्वां कोशलां पुरीम् ॥ २५६

tato hamsaavaliim taam sa grhiitvaa kamalaakarah | bandinaa sahrtastena yayau svaam koshalaam puriim || 256

Dann nahm Kamalaakara seine Hamsaavalii und den Barden und ritt mit ihnen zusammen in seine Heimatstadt Koshalaa.

तत्रामयहरं तस्याः पाणिं विधिवदग्रहीत् । आनायिते तत्पितरि प्रतीते मेघमालिनि ॥ २५७

tatraamayaharam tasyaah paanim vidhivadagrahiit | aanaayite tatpitari pratiite meghamaalini || 257

Da brachte man ihn vor ihren Vater, den klugen Meghamaalin, und der ließ ihn ritualgemäß ihre Hand ergreifen,

die manche Krankheit nimmt.

तदा तया समं युक्तो विशुद्धोभयपक्षया । हंसावल्यातिविमलः शुशुभे कमलाकरः ॥ २५८

tadaa tayaa samam yukto vishuddhobhayapakshayaa | hamsaavalyaativimalah shushubhe kamalaakarah || 258

Dort mit Hamsaavalii, deren beide Flügel (pakshi heißt neben Flügel auch Partei, hier väterliche und mütterliche  Abstammungslinien) fleckenlos waren, vereint, erstrahlte auch Kamalaakara ganz makellos.

अरंस्त च तया साकं कृती फलितधैर्यया । शासन्महीमवियुतः स मनोरथसिद्धिना ॥ २५९

aramsta ca tayaa saakam krtii phalitadhairyayaa | shaasanmahiimaviyutah sa manorathasiddhinaa || 259

Er hatte sein Lebensziel erreicht und regierte die Welt mit ihr, deren Standfestigkeit Früchte getragen hatte.

Manorathasiddhi und er waren von nun an unzertrennlich.

एवमापद्यसंत्यक्तधैर्यैः सर्वमवाप्यते । तद्वत्स मा तनुं त्याक्षीर्जीवन्प्राप्स्यसि तं प्रभुम् ॥ २६०

evamaapadyasamtyaktadhairyaih sarvamavaapyate | tadvatsa maa tanum tyaakshiirjiivanpraapsyasi tam prabhum || 260

Wen also in der Not die Lebensgeister nicht verlassen, dem gelingt alles.

Darum, mein Kälbchen, entleibe dich nicht selbst! Nur lebendig findest du zum Herrn zurück.“

इत्थं स वृद्धपथिकः कथामाख्याय देव मे । निवार्य मरणान्मां च यथाकामं ययौ ततः ॥ २६१

ittham sa vrddhapathikah kathaamaakhyaaya deva me | nivaarya maranaanmaam ca yathaakaamam yayau tatah || 261

Nachdem der alte Wandersmann mir seine Geschichte erzählt und mich so vorm Selbstmord bewahrt hatte, o Gebieter,

lief er weiter wohin es ihm beliebte.“

इत्युक्त्वा तत्र रात्रौ स चण्डकेतुगृहे तदा । मृगाङ्कदत्तमवदत्पुनर्भीमपराक्रमः ॥ २६२

ityuktvaa tatra raatrau sa candaketugrhe tadaa | mrgaankadattamavadatpunarbhiimaparaakramah || 262

Nachdem Bhiimaparaakrama Mrgaankadatta das berichtet hatte, sagte er noch in der selben Nacht in Candaketus Haus:

अथ लब्धोपदेशः संस्ततोऽटव्यास्त्वदाप्तये । गन्तुं तवाभिलपितामगामुज्जयिनीमहम् ॥ २६३

atha labdhopadeshah samstato’tavyaastvadaaptaye | gantum tavaabhilapitaamagaamujjayiniimaham || 263

Nun, da ich einen Hinweis erhalten hatte, verließ ich den Dschungel

und ritt, um dich zu finden, nach Ujjain, das du bereits erwähnt hattest.

तत्र युष्मानसम्प्राप्य श्रान्तः कस्याश्चन स्त्रियः । दत्तभोजनमूल्योऽहं वासाय प्राविशं गृहम् ॥ २६४

tatra yushmaanasampraapya shraantah kasyaashcana striyah | dattabhojanamuulyo’ham vaasaaya praavisham grham || 264

Als ich Euch dort nicht fand, ging ich, müde wie ich war, ins Haus einer Frau,

der ich für Unterbringung und Verpflegung Geld gab.

तत्र तद्दत्तशयनः क्षणं सुप्तः श्रमादहम् । प्रबुध्य यावत्पश्यामि कौतुकान्निभृतस्थितः ॥ २६५

tatra taddattashayanah kshanam suptah shramaadaham | prabudhya yaavatpashyaami kautukaannibhrtasthitah || 265

Sie wies mir ein Bett zu und ich schlief vor Ermüdung im Nu ein. Wieder erwacht, sah ich ihr, neugierig geworden, unbemerkt zu.

तावत्सा स्त्री गृहीत्वैव यवमुष्टिं गृहान्तरे । समन्तादावपत्तत्र मन्त्रेण स्फुरिताधरा ॥ २६६

taavatsaa strii grhiitvaiva yavamushtim grhaantare | samantaadaavapattatra mantrena sphuritaadharaa || 266

Die Frau nahm eine Handvoll Gerstenkörner. Die säte sie überall im Hause aus. Dabei bebte ihre Unterlippe vom Zauberspruch.

तैर्यवैस्तत्क्षणं जातैः फलितैः पक्वतां गतैः । लूनैर्भृष्टैश्च पिष्टैश्च सक्तवो विहितास्तया ॥ २६७

tairyavaistatkshanam jaataih phalitaih pakvataam gataih | luunairbhrshtaishca pishtaishca saktavo vihitaastayaa || 267

Aus diesen Gerstenkörnern sprossen augenblicklich Pflänzchen, die reife Ähren trugen.

Die schnitt sie ab, röstete, zerstieß sie und bereitete Gerstengrütze daraus.

तान्सक्तून्कांस्यपात्र्यां सा निधायाद्भिः समुक्षितान् । पूर्वावस्थं गृहं कृत्वा स्नानाय निरगाद्द्रुतम् ॥ २६८

taansaktuunkaamsyapaatryaam saa nidhaayaadbhih samukshitaan |

puurvaavastham grham krtvaa snaanaaya niragaaddrutam || 268

Diese Grütze schüttete sie in einen Messingtopf und goss Wasser darüber.

Dann versetzte sie ihr Heim schnell wieder in seinen früheren Zustand und ging sich waschen.

ततस्तां शाकिनीं मत्वा स्वैरमुत्थाय सत्वरम् । अन्यत्र सक्तुभाण्डे तान्पात्र्यां सक्तून्न्याधमहम् ॥ २६९

tatastaam shaakiniim matvaa svairamutthaaya satvaram |

anyatra saktubhaande taanpaatryaam saktuunnyaadhamaham || 269

Da erkannte ich, daß sie eine Hexe war, und stand schnell auf.

Die Grütze aus dem Messingtopf goss ich in einen Sammelbehälter.

सक्तुभाण्डात्ततश्चान्यान्सक्तूनुद्धृत्य तावतः । तस्यां स्थापितवानस्मि पात्र्यां रक्षितसंकरः ॥ २७०

saktubhaandaattatashcaanyaansaktuunuddhrtya taavatah | tasyaam sthaapitavaanasmi paatryaam rakshitasamkarah || 270

Dann schöpfte ich Grütze aus dem Sammelbehälter und goss sie in den Messingtopf,

wobei ich darauf Acht gab, sie nicht zu vermischen.

ततो मय्याश्रिते भूयः शयनं स्त्री प्रविश्य सा । उत्थाप्य मामदात्पात्र्यास्तान्सक्तून्भोजनाय मे ॥ २७१

tato mayyaashrite bhuuyah shayanam strii pravishya saa | utthaapya maamadaatpaatryaastaansaktuunbhojanaaya me || 271

Danach legte ich mich wieder ins Bett. Die Frau kam rein, ließ mich aufstehen

und setzte mir den Gerstenpamps aus dem Messingtopf zum Frühstück vor.

स्वयं च बुभुजे तस्माद्गृहीत्वा सक्तुभाण्डतः । तान्सिद्धसक्तूनज्ञातमत्कृतव्यत्यया सती ॥ २७२

svayam ca bubhuje tasmaadgrhiitvaa saktubhaandatah | taansiddhasaktuunajnaatamatkrtavyatyayaa satii || 272

Sie selbst aß den verhexten Gerstenbrei, den sie aus dem Sammeltopf schöpfte,

nicht ahnend, daß ich die beiden Sorten vertauscht hatte.

भुक्तैस्तैः सक्तुभिश्छागी समपद्यत सा तदा । ततो नीत्वा मयामर्षाद्विक्रीता सौनिकस्य सा ॥ २७३

bhuktaistaih saktubhishchaagii samapadyata saa tadaa | tato niitvaa mayaamarshaadvikriitaa saunikasya saa || 273

Kaum hatte sie ihren Brei verzehrt, da wurde sie eine Ziege.

Die brachte ich aus Bosheit zum Fleischer, dem ich sie verkaufte.

ततः सौनिकभार्या मामुपेत्यावोचत क्रुधा । मत्सखी विप्रलब्धेयं त्वया तल्लप्स्यसे फलम् ॥ २७४

tatah saunikabhaaryaa maamupetyaavocata krudhaa | matsakhii vipralabdheyam tvayaa tallapsyase phalam || 274

Da trat die Fleischersfrau zu mir und schrie mich wütend an: „Du hast meine Freundin reingelegt!

Den Lohn dafür wirst du schon noch kriegen!“

इति तत्तर्जितो गत्वा ततो गुप्तं बहिः पुरः । श्रान्तः शयितवानस्मि मूले न्यग्रोधशाखिनः ॥ २७५

iti tattarjito gatvaa tato guptam bahih purah | shraantah shayitavaanasmi muule nyagrodhashaakhinah || 275

So von ihr bedroht, ging ich heimlich aus der Stadt. Als ich müde wurde, legte ich mich unter einen Banyanbaum und schlief ein.

तथाभूतस्य मे तत्र तया शौनिकभार्यया । आगत्य दुष्टयोगिन्या गलेऽबध्यत सूत्रकम् ॥ २७६

tathaabhuutasya me tatra tayaa shaunikabhaaryayaa | aagatya dushtayoginyaa gale’badhyata suutrakam || 276

Mich dort in diesem Zustand vorfindend, schlich das Metzgerweib,

dieses Hexenscheusal, sich an und band mir einen Faden um den Hals.

तस्यां गतायां पापायां प्रबुद्धोऽहं च तत्क्षणम् । पश्यामि यावत्प्राप्तोऽस्मि मयूरत्वं स्थितस्मृतिः ॥ २७७

tasyaam gataayaam paapaayaam prabuddho’ham ca tatkshanam |

pashyaami yaavatpraapto’smi mayuuratvam sthitasmrtih || 277

Als die Schelmin von mir gewichen war, bin ich aufgewacht und sehe,

daß ich zum Pfau geworden war, aber meine Erinnerung hatte ich noch!

ततो दिनानि कतिचिद्विग्नो भ्राम्यन्नितस्ततः । जीवञ्शाकुनिकेनाहं गृहीतोऽभूवमेकदा ॥ २७८

tato dinaani katicidvigno bhraamyannitastatah | jiivanshaakunikenaaham grhiito’bhuuvamekadaa || 278

Da bin ich ein paar Tage ziellos umhergeflattert, bis mich endlich ein Vogelfänger bei lebendigem Leibe einfing.

स चानीय ददाति स्म मामस्मै चण्डकेतवे । भिल्लराजप्रतीहारमुख्याय प्राभृतीकृतम् ॥ २७९

sa caaniiya dadaati sma maamasmai candaketave | bhillaraajapratiihaaramukhyaaya praabhrtiikrtam || 279

Der brachte mich zu diesem Candaketu, dem Obertorwächter des Bhiilkönigs, um ihm ein Geschenk zu machen.

प्रतीहारोऽप्ययं प्रादात्स्वभार्यायै तदैव ताम् । तयाहं स्थापितश्चास्मि मण्डपे क्रीडनीयकः ॥ २८०

pratiihaaro’pyayam praadaatsvabhaaryaayai tadaiva taam | tayaaham sthaapitashcaasmi mandape kriidaniiyakah || 280

Der Torwächter hat mich dann auch gleich seiner Frau geschenkt, die mich als Spielvöglein in einen Käfig sperrte.

अद्येह दैवानीतेन त्वया मे कण्ठसूत्रके । मुक्ते प्राप्तोऽस्मि तां देव पुनः स्वां मानुषाकृतिम् ॥ २८१

adyeha daivaaniitena tvayaa me kanthasuutrake | mukte praapto’smi taam deva punah svaam maanushaakrtim || 281

Heut hast du, von der Vorsehung geleitet, mich von der Halsschlinge befreit, o Gebieter!

Somit habe ich meine menschliche Gestalt wiedergefunden.

तदितो मङ्क्षु गच्छावः प्रतीहारो हि हन्त्यसौ । रात्रिचर्यासखीन्पापः प्रतिभेदभयात्सदा ॥ २८२

tadito mankshu gacchaavah pratiihaaro hi hantyasau | raatricaryaasakhiinpaapah pratibhedabhayaatsadaa || 282

Lasst uns aber schnell von hier verschwinden, denn dieser heimtückische Kämmerer

tötet die Komplizen seiner nächtlichen Umtriebe, weil er stets Verrat befürchtet.

त्वं चानीतोऽमुना रात्रिचर्याद्रष्टाद्य तत्प्रभो । योगिनीनिर्मितं बद्ध्वा कण्ठे सूत्रमिदं भवान् ॥ २८३

tvam caaniito’munaa raatricaryaadrashtaadya tatprabho | yoginiinirmitam baddhvaa kanthe suutramidam bhavaan || 283

Und heute hat er dich hergebracht, nachdem du seine nächtlichen Taten mitangesehen hast!

Darum, mein Herr, binde diesen Faden hier, den die Hexe präpariert hat, um deinen Hals

मयूरीभूय निर्यातु गवाक्षेणामुना बहिः । ततः प्रसारितभुजः सूत्रं कण्ठात्तवोच्छ्रितात् ॥ २८४

mayuuriibhuuya niryaatu gavaakshenaamunaa bahih | tatah prasaaritabhujah suutram kanthaattavocchritaat || 284

und schlüpfe, zum Pfau geworden, durch das Bullauge nach draußen.

Dann strecke ich meine Hand heraus, um den Faden von deinem hochgereckten Hals zu lösen.

मुक्त्वा बद्ध्वात्मनः कण्ठे तद्वन्निर्याम्यहं द्रुतम् । त्वयाथ मुक्ते मे सूत्रे भवावः प्रकृतिस्थितौ ॥ २८५

muktvaa baddhvaatmanah kanthe tadvanniryaamyaham drutam | tvayaatha mukte me suutre bhavaavah prakrtisthitau || 285

Wenn ich den los habe, bind‘ ich ihn mir selbst um den Hals und verschwinde schnell auf dem selben Wege.

Dann nimmst du mir den Faden ab, und wir sind beide wieder im Naturzustand.

बहिरर्गलितेनास्ति द्वारेण न विनिर्गमः । एवमुक्तवति प्राज्ञे तस्मिन्भीमपराक्रमे ॥ २८६

bahirargalitenaasti dvaarena na vinirgamah | evamuktavati praajne tasminbhiimaparaakrame || 286

Durch die Tür kommen wir nicht hinaus, die ist von außen verriegelt.“

Nachdem der umsichtige Bhiimaparaakrama das so erläutert hatte,

मृगाङ्कदत्तस्तद्युक्तस्तथेति निरगात्ततः । जगाम च स्वनिलयं स्थितान्यसचिवद्वयम् ॥ २८७

mrgaankadattastadyuktastatheti niragaattatah | jagaama ca svanilayam sthitaanyasacivadvayam || 287

stimmte Mrgaankadatta zu. So verließen sie beide das Haus und liefen zu seiner Unterkunft,

wo schon zwei andere Gefährten auf sie warteten.

तत्र सर्वेऽपि तेऽन्योन्यकृत्स्नवृत्तान्तवर्णनैः । निन्युर्मृगाङ्कदत्ताद्याः प्रहृष्टास्तां विभावरीम् ॥ २८८

tatra sarve’pi te’nyonyakrtsnavrttaantavarnanaih | ninyurmrgaankadattaadyaah prahrshtaastaam vibhaavariim || 288

Hier erzählten sie einander ihre Erlebnisse in aller Ausführlichkeit und verbrachten die sternenklare Nacht in bester Stimmung.

प्रातर्मृगाङ्कदत्तस्य पार्श्वं तस्याजगाम सः । मायाबटुर्भिल्लराजस्तस्यां पल्ल्यामधीश्वरः ॥ २८९

praatarmrgaankadattasya paarshvam tasyaajagaama sah | maayaabaturbhillaraajastasyaam pallyaamadhiishvarah || 289

Am nächsten Vormittag kam Maayaabatu, der Bhiilkönig und Hauptmann des Dorfes, zu Mrgaankadatta.

स पृष्टरात्रिसौख्यस्तं राजपुत्रं विनोदयन् । अक्षैः क्रीडाम एहीति मायाबटुरभाषत ॥ २९०

sa prshtaraatrisaukhyastam raajaputram vinodayan | akshaih kriidaama ehiiti maayaabaturabhaashata || 290

Maayaabatu fragte den Prinzen, ob er eine angenehme Nacht hatte,

und schlug ihm zum Spaß vor: „Komm, lass uns Würfel spielen!“

ततस्तं सप्रतीहारं वीक्ष्य भिल्लं समागतम् । सखा मृगाङ्कदत्तस्य सोऽथ श्रुतधिरभ्यधात् ॥ २९१

tatastam sapratiihaaram viikshya bhillam samaagatam | sakhaa mrgaankadattasya so’tha shrutadhirabhyadhaat || 291

Mrgaankadattas Freund Shrutadhi hatte gesehen, daß der Bhiil mit seinem Kämmerer zusammen gekommen war,

und flüsterte ihm zu:

किमक्षैर्विस्मृतं किं वा दृश्यमद्य हि वर्तते । प्रतीहारमयूरस्य नृत्यमुक्तं ह्येव यत् ॥ २९२

kimakshairvismrtam kim vaa drshyamadya hi vartate | pratiihaaramayuurasya nrtyamuktam hyeva yat || 292

„Was sollen denn jetzt die Würfel? Oder hast du vergessen, daß für heute ansteht,

den Pfau des Torwächters tanzen zu sehen! Darüber haben wir doch gesprochen!“

श्रुत्वैतच्छ्रुतधेः स्मृत्वा कौतुकाच्छबरेश्वरः । प्राहिणोत्स प्रतीहारं मयूरानयनाय तम् ॥ २९३

shrutvaitacchrutadheh smrtvaa kautukaacchabareshvarah | praahinotsa pratiihaaram mayuuraanayanaaya tam || 293

Als der Häuptling der Eingeborenen hörte, was Shrutadhi da sagte, erinnerte auch er sich und schickte,

neugierig geworden, den Wächter los, den Pfau zu holen.

कथं प्रमादाद्विस्मृत्य न स चौरो मया हतः । साक्षी रात्रिरहस्यस्य क्षिप्तोऽपि शिखिवेश्मनि ॥ २९४

katham pramaadaadvismrtya na sa cauro mayaa hatah | saakshii raatrirahasyasya kshipto’pi shikhiveshmani || 294

‚Ich war wohl von Sinnen, daß ich vergaß, den Einbrecher, einen Augenzeugen meiner nächtlichen Eskapaden,

umzubringen, und ihn nur ins Pfauenzimmer gesperrt habe!

तद्यामि शीघ्रमुभयं करोमीति विचिन्तयन् । स्मृत्वोद्घातात्प्रतीहारः सोऽप्यगात्सत्वरं गृहम् ॥ २९५

tadyaami shiighramubhayam karomiiti vicintayan | smrtvodghaataatpratiihaarah so’pyagaatsatvaram grham || 295

Das werde ich gleich beides nachholen!“ So sprach der Kämmerer zu sich, der Wunden eingedenk,

die er anderen geschlagen hatte, und eilte zu seinem Haus.

तत्र यावत्प्रविश्यैव वीक्षते शिखिवेश्मनि । तावन्न चौरं नाप्यत्र स मयूरं ददर्श तम् ॥ २९६

tatra yaavatpravishyaiva viikshate shikhiveshmani | taavanna cauram naapyatra sa mayuuram dadarsha tam || 296

Dort trat er ein, sah auch gleich im Pfauenzimmer nach, und fand dort weder Räuber noch Pfau mehr vor.

अथ भीतविषण्णः स गत्वा स्वं नृपमब्रवीत् । निशि चौरेण मे नीतः स मयूरः प्रभो इति ॥ २९७

atha bhiitavishannah sa gatvaa svam nrpamabraviit | nishi caurena me niitah sa mayuurah prabho iti || 297

Da erschrak er, schlich gesenkten Hauptes zu seinem König und sagte:

„In der Nacht hat ein Räuber mir den Pfau gestohlen, o Herr!“

प्रसिद्धः स महाचौरो येन बर्ही हृतः स ते । इति तत्र स्मितमुखेनोक्ते श्रुतधिना ततः ॥ २९८

prasiddhah sa mahaacauro yena barhii hrtah sa te | iti tatra smitamukhenokte shrutadhinaa tatah || 298

„Das muß ein begabter Oberhalunke gewesen sein, der deinen Pfau geklaut hat“,

ließ Shrutadhi aus spöttischem Mund sich da vernehmen.

दृष्ट्वा मृगाङ्कदत्तादीन्हसतोऽन्योन्यदर्शिनः । मायाबटुस्तान्निर्बन्धात्किमेतदिति पृष्टवान् ॥ २९९

drshtvaa mrgaankadattaadiinhasato‘nyonyadarshinah | maayaabatustaannirbandhaatkimetaditi prshtavaan || 299

Daß Mrgaankadatta und die andern sich augenzwinkernd ansahen, war Maayaabatu nicht entgangen,

sodaß er nachdrücklich fragte: „Was hat das zu bedeuten?!“

ततः क्षत्त्रा यथा तेन रात्रौ मेलो यथा च सः । राजपत्न्या गृहं कामी गत्वा शस्त्रकलिं व्यधात् ॥ ३००

tatah kshattraa yathaa tena raatrau melo yathaa ca sah | raajapatnyaa grham kaamii gatvaa shastrakalim vyadhaat || 300

Mrgaankadatta berichtet, wie er in jener Nacht auf den Torwächter traf, wie der das Gemach der Königin als ihr Liebhaber betrat,

wie jener im Streit seinen Dolch zog,

यथा क्षत्तृगृहप्राप्तिर्यथा भीमपराक्रमः । मोचितोऽत्र मयूरत्वान्निर्गमश्च यथा ततः ॥ ३०१

yathaa kshattrgrhapraaptiryathaa bhiimaparaakramah | mocito’tra mayuuratvaannirgamashca yathaa tatah || 301

wie er dann selbst ins Haus des Wächters kam, wo er Bhiimaparaakrama aus seiner Pfauengestalt befreite,

wie sie dann von dort entwichen waren,

तथा मृगाङ्कदत्तः स्वं क्षत्तुः सम्बन्धिनं च तम् । वृत्तान्तं शबरेन्द्राय तस्मै सर्वं शशंस सः ॥ ३०२

tathaa mrgaankadattah svam kshattuh sambandhinam ca tam |

vrttaantam shabarendraaya tasmai sarvam shashamsa sah || 302

das ganze Abenteuer seiner Verbindung mit dem Torhüter also erzählte Mrgaankadatta dem Häuptling des Bergstammes.

तद्बुद्ध्वाछुरिकापरिक्षतकरामन्तःपुरे चेटिकां दृष्ट्वा तामथ वीक्ष्य कण्ठरचिते तस्मिन्क्षणं सूत्रके ।

भूयो भीमपराक्रमस्य शिखितां शुद्धान्तविध्वंसिनं क्षत्तारं शबरेश्वरः सपदि तं मायाबतु सोऽवधीत् ॥ ३०३

tadbuddhvaachurikaaparikshatakaraamantahpure cetikaam

drshtvaa taamatha viikshya kantharacite tasminkshanam suutrake |

bhuuyo bhiimaparaakramasya shikhitaam shuddhaantavidhvamsinam

kshattaaram shabareshvarah sapadi tam maayaabatum so’vadhiit || 303

Nachdem Maayaabatu das gehört und die Dolchverletzung an der Hand der Sklavin im Harem gesehen hatte,

als er sah, daß Bhiimaparaakrama, dem man für einen Moment den Faden um den Hals band, wieder zum Pfau wurde,

 erschlug der Stammeshäuptling den Wächter, der sein Frauenhaus entweiht hatte, auf der Stelle.

तां त्वविनीतां राज्ञीं मृगाङ्कदत्तेन रक्षितां वधतः ।

दूरस्थितां चकार स मञ्जुमतीं परिहृतस्पर्शाम् ॥ ३०४

taam tvaviniitaam raajniim mrgaankadattena rakshitaam vadhatah |

duurasthitaam cakaara sa manjumatiim parihrtasparshaam || 304

Die untreue Königin Manjumati aber brachte er, da Mrgaankadatta sich für sie verwandte, nicht ums Leben,

sondern ließ sie weit entfernt eine Wohnung nehmen und verbannte sie aus seinem Umfeld.

तत्पूजितः स च ततोऽत्र पुलिन्दपल्ल्यामासीद्दिनानि किल तानि मृगाङ्कदत्तः ।

बद्धोद्यमोऽप्यधिगमाय शशाङ्कवत्याः सम्प्राप्तशेषसखिसंगमसव्यपेक्षः ॥ ३०५

tatpuujitah sa ca tato’tra pulindapallyaamaasiiddinaani kila taani mrgaankadattah |

baddhodyamo’pyadhigamaaya shashaankavatyaah sampraaptasheshasakhisamgamasavyapekshah || 305

Von Maayaabatu mit Achtung behandelt, blieb Mrgaankadatta noch ein paar Tage in der Eingeborenensiedlung,

obwohl er inständig hoffte, Shashaankavatii bald zu erwerben. So sah er dem Wiedersehen mit seinen restlichen Freunden

und dem Zusammenschluss mit ihnen entgegen.

इति महाकविश्रीसोमदेवभट्टविरचिते कथासरित्सागरे शशाङ्कवतीलम्बके चतुर्थस्तरङ्गः ।

iti mahaakavishriisomadevabhattaviracite kathaasaritsaagare shashaankavatiilambake caturthastarangah |

Das war das vierte Kapitel im Buch Shashaankavati aus dem Weltmeer der Erzählungsströme, wie es der Große Dichterfürst Somadeva Bhatta verfasst hat.