Bhartrhari Paropakarapaddhati

पापान्निवारयति योजयते हिताय
गुह्यं च गूहति गुणान्प्रकटीकरोति ।
आपद्गतं च न जहाति ददति काले
सन्मित्रलक्षणमिदं प्रवदन्ति सन्तः ॥

paapaannivaarayati yojayate hitaaya
guhyam ca guuhati gunaanprakatiikaroti |
aapadgatam ca na jahaati dadati kaale
sanmitralakshanamidam pravadanti santah ||

Er hindert dich, Sünden zu begehen, fügt alles zum glücklichen Ende.
Er bewahrt Geheimnisse, deckt Qualitäten auf.
Den in Not Geratenen verläßt er nicht, schenkt zur rechten Zeit.
Die Edlen behaupten, daß man einen guten Freund daran erkennt.

Bhartrhari Paropakarapaddhati

श्रोत्रं श्रुतेनैव न कुण्डलेन दानेन पाणिर्न तु कङ्कणेन ।
विभाति कायः करुणापराणां परोपकारैर्न तु चन्दनेन ॥

shrotram shrutenaiva na kandalena daanena paanirna tu kankanena |
vibhaati kaayah karunaaparaanaam paropakaarairna tu candanena ||

Der Lehre Lauschen ziert ein Ohr und nicht der teure Ring. Schenken ziert die Hand und nicht der goldne Reif. Ein Glanz wohnt im Körper derer, die Mitleid über alles stellen, weil sie anderen helfen, nicht weil Sandelpaste daran klebt.

Bhartrhari Paropakarapaddhati

भवन्ति नम्रास्तरवः फलोद्गमै-
र्नवाम्बुभिर्भूरिविलम्बिनो घनाः ।
अनुद्धताः सत्पुरुषाः समृद्धिभिः
स्वभाव एवैष परोपकारिणाम् ॥

bhavanti namraastaravah phalodgamai
rnavaambubhirbhuurivilambino ghanaah |
anuddhataah satpurushaah samrddhibhih
svabhaava evaisha paropakaarinaam ||

Bäume, die Früchte tragen, neigen sich herab.
Ihres frischen Wassers wegen hängen Regenwolken tief überm Land.
Die Edlen heben nach reicher Ernte nicht vom Boden ab:
So ist das Wesen derer, die anderen helfen.

Bhartrhari Sajjanapaddhati

नम्रत्वेनोन्नमन्तः परगुणकथनैः स्वान्गुणान्ख्यापयन्तः
स्वार्थान्सम्पादयन्तो विततपृथुतरारम्भयत्नाः परार्थे ।
क्षान्त्यैवाक्षेपरूक्षाक्षरमुखरमुखान्दुर्मुखान्दूषयन्तः
सन्तः साश्चर्यचर्या जगति बहुमताः कस्य नाभ्यर्चनीयाः ॥

namratvenonnamantah paragunakathanaih svaangunaankhyaapayantah
svarthaansampaadayanto vitataprthutaraarambhayatnaah paraarthe |
kshaantyaivaaksheparuukshaaksharamukharamukhaandurmukhaanduushayantah
santah saashcaryacaryaa jagati bahumataah kasya naabhyarcaniiyaah ||

Die sich unterwerfend aufsteigen, in ihren Liedern über fremde Talente eigene Talente erkennen lassen,
die eigene Ziele verwirklichen, indem sie weitere Unternehmungen zum Wohle anderer mutig fördern,
die solche, die sie in Andeutungen und bösen Worten unflätig verhöhnen, geduldig verfaulen lassen:
Wer würde Leute, die in dieser Welt so Außergewöhnliches vollbringen, nicht preisen wollen?

Bhartrhari Sajjanapaddhati

प्रीनाति यः सुचरितैः पितरं स पुत्रो
यद्भर्तुरेव हितमिच्छति तत्कलत्रम् ।
तन्मित्रमापदि सुखे च समक्रियं यद्
एतत्त्रय जगति पुण्यकृतो लभन्ते ॥

priinaati yah sucaritaih pitaram sa putro
yadbhartureva hitamicchati tatkalatram |
tanmitramaapadi sukhe ca samakriyam yad
etattraya jagati punyakrto labhante ||

Er, der mit guten Taten den Vater froh stimmt, ist ein rechter Sohn.
Sie, die allein ihres Gatten Glück wünscht, ist ein echtes Eheweib.
Er, der in Glück und Unglück der selbe bleibt, ist ein wahrer Freund.
Diese Drei kriegen schon in dieser Welt die selbst verdienstvoll handeln.

Bhartrhari Sajjanapaddhati

सतप्तायसि संस्थितस्य पयसो नामापि न श्रूयते
मुक्ताकारतया तदेव नलिनीपत्रस्थितं राजते ।
स्वात्यां सागरशुक्तिमध्यपतितं सन्मौक्तिकं जायते
प्रायेणाधममध्यमोत्तमगुणः संसर्गतो जायते ॥

sataptaayasi samsthitasya payaso naamaapi na shruuyate
muktaakaaratayaa tadeva naliniipatrasthitam raajate |
svaatyaam saagarashuktimadhyapatitam sanmauktikam jaayate
praayenaadhamamadhyamottamagunah samsargato jaayate ||

Ein Tropfen auf heißem Eisen verdampft bevor er einen Namen hat.
Derselbe auf einem Lotusblatte ruhend strahlt im Aussehen einer Perle.
Zum Swati-Mond in einer Meeresmuschel Mitte versinkend entsteht er neu als Perle.
Somit entfalten untere, mittlere oder höchste Qualität sich umweltbedingt.

Bhartrhari Sajjanapaddhati

संपत्सु महतां चित्तं भवत्युत्पलकोमलम् ।
आपत्सु च महाशैलशिलासंघातकर्कशम् ॥

sampatsu mahataam cittam bhavatyutpalakomalam |
aapatsu ca mahaashailashilaasamghaatakarkasham ||

Im Glück wird der Geist der Großen seerosenzart,
im Unglück felsgesteinhart.

Bhartrhari Sajjanapaddhati

करे श्लाघ्यस्त्यागः शिरसि गुरुपादप्रणयिता
मुखे सत्या वाणी विजयिभुजयोर्वीर्यमतुलम् ।
हृदि स्वच्छा वृत्तिः श्रुतमधिगत च श्रवणयो-
र्विनाप्यैश्वर्येण प्रकृतिमहतां मण्डनमिदम् ॥

kare shlaaghyastyaagah shirasi gurupaadapranayitaa
mukhe satyaa vaanii vijayibhujayorviiryamatulam |
hrdi svacchaa vrttih shrutamadhigata ca shravanayor
vinaapyaishvaryena prakrtimahataam mandanamidam ||

Ein Hoch auf die Hand, die abgibt, auf das Haupt, das bis zu des Lehrers Füßen sich verneigt,
auf den Mund, der Wahres spricht, auf des Recken Schultern für Heldentaten ohnegleichen,
auf das Herz des reinen Wandels wegen, auf die Ohren, die zur Lehre führen!
Auch ohne Herrenstand ist das die Pracht der von Natur aus Großen.

Bhartrhari Sajjanapaddhati

प्रदानं प्रच्छन्नं गृहमुपगते सम्भ्रमविधिः
प्रियं कृत्वा मौनं सदसि कथनं चाप्युपकृतेः ।
अनुत्सेको लक्ष्म्यां निरभिभवसाराः परकथाः
सतां केनोद्दिष्टं विषममसिधाराव्रतमिदम् ॥

pradaanam pracchannam grhamupagate sambhramavidhih
priyam krtvaa maunam sadasi kathanam caapyupakrteh |
anutseko lakshmyaam nirabhibhavasaaraah parakathaah
sataam kenoddishtam vishamamasidhaaraavratamidam ||

Heimlich Schenken, die Regeln des Wanderns auf jeden vors Haus Getretenen anwenden,
schweigend Gutes tun, öffentlich von selbst erfahrenem Beistand berichten,
ohne Hoffart im Glück, nicht abfällig über andere sprechen:
Von wem ließen die Edlen sich auferlegen solch harten Schwertklingenschwur?

Bhartrhari Sajjanapaddhati

विपदि धैर्यमथाभ्युदये क्षमा
सदसि वाक्पटुता युधि विक्रमः ।
यशसि चाभिरतिर्व्यसनं श्रुतौ
प्रकृतिसिद्धमिदं हि महात्मनाम् ॥

vipadi dhairyamathaabhyudaye kshamaa
sadasi vaakpatutaa yudhi vikramah |
yashasi caabhiratirvyasanam shrutau
prakrtisiddhamidam hi mahaatmanaam ||

In der Not Beharrlichkeit, beim Aufstieg dann Bescheidenheit,
in der Sitzung Beredtsamkeit, Wagemut im Kampf,
wahre Freude dann am Ruhm, hingebungsvoll Studieren:
Das sind der großen Menschen eingeborne Qualitäten.

Bhartrhari Sajjanapaddhati

वाञ्छा सज्जनसंगमे परगुणे प्रीतिर्गुरौ नम्रता
विद्यायां व्यसनं स्वयोषिति रतिर्लोकापवादाद्भयम् ।
भक्तिः शूलिनि शक्तिरात्मदमने संसर्गमुक्तिः खले
एते येषु वसन्ति निर्मलगुणास्तेभ्यो नरेभ्यो नमः ॥

vaanchaa sajjanasamgame paragune priitirgurau namrataa
vidyaayaam vyasanam svayoshiti ratirlokaapavaadaadbhayam |
bhaktih shuulini shaktiraatmadamane samsargamuktih khale
ete yeshu vasanti nirmalagunaastebhyo narebhyo namah ||

Der Wunsch nach dem Umgang mit guten Menschen, Freude an den Qualitäten anderer, sich neigen vor jedem Lehrer, Hingabe an die Wissenschaft, Lust auf die eigene Frau, Abscheu vor den Verleumdungen der Welt, Anbetung Shivas, des Dreizackbewehrten, Kraft aus der Selbstzucht, Abstand vom Umgang mit Schurken:
Menschen, in denen Eigenschaften so rein wie diese wohnen, gilt mein ganzer Respekt!

Bhartrhari Durjanapaddhati

आरम्भगुर्वी क्षयिणी क्रमेण
लघ्वी पुरा वृद्धिमती च पश्चात् ।
दिनस्य पूर्वार्धपरार्धभिन्ना
छायेव मैत्री खलसज्जनानाम् ॥

aarambhagurvii kshayinii kramena
laghvii puraa vrddhimatii ca pashcaat |
dinasya puurvaardha paraardhabhinnaa
chaayeva maitrii khalasajjanaanaam ||

Diese kommt gewichtig daher, um sich mit jedem Schritt zu verlieren.
Jene, zuerst ganz leicht, gelangt zu später Größe.
Ganz wie der in die frühe und die späte Hälfte des Tages gebrochene Schatten
ist die Freundschaft mit Schurken oder Edlen.

Bhartrhari Durjanapaddhati

उद्भासिताखिलखलस्य विश्रृङ्खलस्य
प्राग्जातविस्मृतनिजाधमकर्मवृत्तेः ।
दैवादवाप्तविभवस्य गुणद्विषोऽस्य
नीचस्य गोचरगतैः सुखमास्यते कैः ॥

udbhaasitaakhilakhalasya vishrnkhalasya
praagjaatavismrtanijaadhamakarmavrtteh |
daivaadavaaptavibhavasya gunadvisho'sya
niicasya gocaragataih sukhamaasyate kaih ||

Werden jene glücklich, die in den Machtbereich gerieten eines Niederlings,
dessen Haß zur Tugend ward, dem aus göttlicher Laune heraus das Geld zufiel,
dessen Verhalten aus Tatvergeltung rührt, eingeborener Niedertracht aus dem Vergessen früherer Geburt, eines entfesselten Schurken, der sich so restlos geoffenbart?

Bhartrhari Durjanapaddhati

मौनान्मूर्कः प्रवचनपटुश्चटुलो जल्पको वा
धृष्टः पार्श्वे भवति च वसन्दूरतोऽप्यप्रगल्भः ।
क्षान्त्या भीरुर्यदि च सहते प्रायशो नाभिजातः
सेवाधर्मः परमगहनो योगिनामप्यगम्यः ॥

maunaanmuurkah pravacanapatushcatulo jalpako vaa
dhrshtah paarshve bhavati ca vasanduurato'pyapragalbhah |
kshaantyaa bhiiruryadi ca sahate praayasho naabhijaatah
sevaadharmah paramagahano yoginaamapyagamyah ||

Die Schweigsamen gelten als blöde, die Gesprächigen als scharfzüngig oder vorlaute Schleimer.
Zu nah ist er aufdringlich, hält er Distanz, ist er zu wenig engagiert.
Nimmt er's mit Demut hin, ist er feige, erträgt er's widerwillig, ist er meist nicht aus gutem Hause.
Das höchst geheimnisvolle Dienstleistungsgesetz ist auch Eingeweihten unzugänglich.

Bhartrhari Durjanapaddhati

न कश्चिच्चण्डकोपानामात्मीयो नाम भूभुजाम् ।
होतारमपि जुह्वानं स्पृष्टो दहति पावकः ॥

na kashciccandakopaanaamaatmiiyo naama bhuubhujaam |
hotaaramapi juhvaanam sprshto dahati paavakah ||

Keiner ist gern in der Nähe von im Zorneseifer die Erde verzehrenden Königen.
Brennt doch das Feuer sogar den opfernden Priester, der es berührt.

Bhartrhari Durjanapaddhati

शशी दिवसधूसरो गलितयौवना कामिनी
सरो विगतवारिजं मुखमनक्षरं स्वाकृतेः ।
प्रभुर्धनपरायणः सततदुर्गतः सज्जनो
नृपाङ्गणगतः खलो मनसि सप्त शल्यानि मे ॥

shashii divasadhuusaro galitayauvanaa kaaminii
saro vigatavaarijam mukhamanaksharam svaakrteh |
prabhurdhanaparaayanah satata durgatah sajjano
nrpaanganagatah khalo manasi sapta shalyaani me ||

Der Mond vom Tag vergraut, eine schöne Frau, von der die Jugend abfiel,
ein See von Seerosen gemieden, eines gutaussehenden Menschen sprachloser Mund,
ein Herr, dem das Geld zur Hauptsache ward, ein guter Kerl, ständig auf Abwegen,
ein Schuft mit Zugang zum Königshof: Das sind meine sieben Stacheln im Herzen.

Bhartrhari Durjanapaddhati

लोभश्चेदगुणेन किं पिशुनता यद्यस्ति किं पातकैः
सत्यं चेत्तपसा च किं शुचि मनो यद्यस्ति तीर्थेन किम् ।
सौजन्यं यदि किं निजैः स्वमहिमा यद्यस्ति किं मण्डनैः
सद्विद्या यदि किं धनैरपयशो यद्यस्ति किं मृत्युना ॥

lobhashcedagunena kim pishunataa yadyasti kim paatakaih
satyam cettapasaa ca kim shuci mano yadyasti tiirthena kim |
saujanyam yadi kim nijaih svamahimaa yadyasti kim mandanaih
sadvidyaa yadi kim dhanairapayasho yadyasti kim mrtyunaa ||

Wozu andere Fehler, wenn einer gierig ist? Wozu noch Verbrechen, wenn er verraten hat?
Wozu Büßerqualen, wenn er wahrhaftig lebt? Wozu die Wallfahrten, wenn sein Gewissen rein ist?
Wozu die Seinen, wenn er allen wohlgesonnen? Wozu der Schmuck, wenn er selbst schön ist?
Wozu Geld, wenn er das richtige Wissen hat? Wozu der Tod, wenn einer schon verfemt ist?

Bhartrhari Durjanapaddhati

जाड्यं ह्रीमति गण्यते व्रतरुचौ दम्भः शुचौ कैतवं
शूरे निर्घृणता मुनौ विमतिता दैन्यं प्रियालापिनि ।
तेजस्विन्यवलिप्तता मुखरता वक्तर्यशक्तिः स्थिरे
तत्को नाम गुणो भवेत्स गुणिनां यो दुर्जनैर्नाङ्कितः ॥

jaadyam hriimati ganyate vratarucau dambhah shucau kaitavam
shuure nirghrnataa munau vimatitaa dainyam priyaalaapini |
tejasvinyavaliptataa mukharataa vaktaryashaktih sthire
tatko naama guno bhavetsa guninaam yo durjanairnaankitah ||

Dem Schüchternen unterstellt er Kälte, dem Eidseligen Frömmelei, dem Reinen Dünkel,
dem Helden Grausamkeit, dem Asketen Dummheit, dem Tröster Hintergedanken,
dem Lebenstüchtigen Hochmut, dem Redner Schwatzhaftigkeit, dem Beharrlichen Schwäche:
Nennt mir eine Eigenschaft, der Schurke wird sie Menschen mit Qualitäten falsch auslegen.

Bhartrhari Durjanapaddhati

दुर्जनः परिहर्तव्यो विद्यया भूषितोऽपि सन् ।
मणिनालङ्कृतः सर्पः किमसौ न भयंकरः ॥

durjanah parihartavyo vidyayaa bhuushito'pi san |
maninaalankrtah sarpah kimasau na bhayamkarah ||

Meidet den Schurken, auch wenn er mit Bildung glänzt.
Ist die Schlange etwa ungefährlich, weil ein Edelstein sie ziert?

Bhartrhari Durjanapaddhati

अकरुणत्वमकारणविग्रहः
परधने परयोषिति च स्पृहा ।
सुजनबन्धुजनेष्वसहिष्णुता
प्रकृतिसिद्धमिदं हि दुरात्मनाम् ॥

akarunatvamakaaranavigrahah
paradhane parayoshiti ca sprhaa |
sujanabandhujaneshvasahishnutaa
prakrtisiddhamidam hi duraatmanaam ||

Unbarmherzigkeit, grundloser Zwist,
Verlangen nach dem Gut anderer, den Frauen anderer,
Unduldsamkeit gegen gute Seelen, ja gegen Verwandte:
Das ist die Naturvollendung schlechter Menschen.

Bhartrhari Arthapaddhati

रे रे चातक सावधानमनसा मित्र क्षणं श्रूयता-
मम्भोदा बहवो हि सन्ति गगने सर्वेऽपि नैतादृशाः ।
केचिद्वृष्टिभिरार्द्रयन्ति वसुधां गर्जन्ति केचिद्वृथा
यं यं पश्यसि तस्य तस्य पुरतो मा ब्रूहि दीनं वचः ॥

re re caataka saavadhaanamanasaa mitra kshanam shruuyataa
mambhodaa bahavo hi santi gagane sarve'pi naitaadrshaah |
kecidvrshtibhiraardrayanti vasudhaam garjanti kecidvrthaa
yam yam pashyasi tasya tasya purato maa bruuhi diinam vacah ||

Heda Cataka, hör einen Moment lang aufmerksam zu, mein Freund!
Es sind zwar viele Wolken am Himmel, aber sie sind nicht alle gleich.
Die einen spenden ihr Naß der Erde, die andern spucken nur große Töne.
Drum sollst du nicht vor jeder, die du siehst, dein klagend Lied erheben!

Bhartrhari Arthapaddhati

यद्धात्रा निजभालपट्टलिखितं स्तोकं महद्वा धनं
तत्प्राप्नोति मरुस्थलेऽपि नितरां मेरौ ततो नाधिकम् ।
तद्वीरो भव वित्तवत्सु कृपणां वृत्तिं वृथा मा कृथाः
कूपे पश्य पयोनिधावपि घटो गृह्णाति तुल्यं जलम् ॥

yaddhaatraa nijabhaalapattalikhitam stokam mahadvaa dhanam
tatpraapnoti marusthale'pi nitaraam merau tato naadhikam |
tadviiro bhava vittavatsu krpanaam vrttim vrthaa maa krthaah
kuupe pashya payonidhaavapi ghato grhnaati tulyam jalam ||

Das vom Schöpfer auf eines jeden Stirntafel geritzte wenige oder viele Geld
erwirbt einer ob in der Wüstenei oder hoch oben auf dem Meruberge, mehr nicht.
Drum sei ein Mann und friste deine karge Existenz nicht bei den Reichen!
Sieh doch, im Brunnenloch oder im Meer faßt ein Topf immer gleich viel Wasser.

Bhartrhari Arthapaddhati

आज्ञा कीर्तिः पालनं ब्रह्मणानां दानं भोगो मित्रसंरक्षणं च ।
येषामेते षड्गुणा न प्रवृत्ताः कोऽर्थस्तेषां पार्थिवोपाश्रयेण ॥

aajnaa kiirtih paalanam brahmanaanaam daanam bhogo mitrasamrakshanam ca |
yeshaamete shadgunaa na pravrttaah ko'rthasteshaam paarthivopaashrayena ||

Authorität, Ruhm, Brahmanen behüten, Schenken, Genießen, Freunde beschützen:
Warum sich zu Herrschern flüchten, die diese sechs Eigenschaften nicht mitbringen?

Bhartrhari Arthapaddhati

सत्यानृता च परुषा प्रियवादिनी च
हिंस्रा दयालुरपि चार्थपरा वदान्या ।
नित्यव्यया प्रचुरनित्यधनागमा च
वराङ्गनेव नृपनीतिरनेकरूपा ॥

satyaanrtaa ca parushaa priyavaadinii ca
himsraa dayaalurapi caarthaparaa vadaanyaa |
nityavyayaa pracuranityadhanaagamaa ca
varaanganeva nrpaniitiranekaruupaa ||

In Wahrheit lügend, so schroff, so schmeichelnd,
rachsüchtig ist sie, dann wieder mitfühlend, mal geldgierig, mal generös
mit Geld um sich werfend, oder gierig danach,
ist wie ein schönes Weib so voller Überraschungen des Königs Politik.

Bhartrhari Arthapaddhati

राजन् दधुक्षसि यदि क्षितिधेनुमेनां
तेनाद्य वत्समिव लोकममुं पुषाण ।
तस्मिंश्च सम्यगनिशं परिपोष्यमाणो
नानाफलं फलति कल्पलतेव भूमिः ॥

raajan dadhukshasi yadi kshitidhenumenaam
tenaadya vatsamiva lokamamum pushaana |
tasminshca samyaganisham pariposhyamaano
naanaaphalam phalati kalpalataiva bhuumih ||

Wenn du die Weltenkuh hier melken willst, o König,
dann ernähre auch das Volk als wären's deine Kälber.
Was unentwegt und richtig du in es hineinsteckst,
wird das Land als Frucht dir tragen wie die Liane, die jeden Wunsch erfüllt.

Bhartrhari Arthapaddhati

परिक्षीणः कश्चित्स्पृहयति यवानां प्रसृतये
स पश्चात्सम्पूर्णः कलयति धरणीं तृणसमानम् ।
अतश्चानैकान्त्याद्गुरुलघुतयार्थेषु धनिना
मवस्था वस्तूनि प्रथयति च सङ्कोचयति च ॥

parikshiinah kashcitsprhayati yavaanaam prasrtaye
sa pashcaatsampuurnah kalayati dharaniim trnasamaanam |
atashcaanaikaantyaadgurulaghutayaartheshu dhaninaa
mavasthaa vastuuni prathayati ca sankocayati ca ||

Ein Hungernder verlangt eine Handvoll Gerste.
Sobald er satt ist, schätzt er die Welt gering.
Erst wer Güter mit großem und geringem Wert, da alle so verschieden sind, erwirbt,
wird auch ihren Nutzen, hoch oder gering, erkennen.

Bhartrhari Arthapaddhati

मणिः शाणोल्लीढः समरविजयी हेतिनिहतो
मदक्षीणो नागः शरदि सरिदाश्यानपुलिना ।
कलाशेषश्चंद्रः सुरतमृदिता बालवनिता
तनिम्ना शोभन्ते गलितविभवाश्चार्थिषु जनाः ॥

manih shaanolliidhah samaravijayii hetinihato
madakshiino naagah sharadi saridaashyaanapulinaa |
kalaasheshashcandrah suratamrditaa baalavanitaa
tanimnaa shobhante galitavibhavaashcaarthishu juanaah ||

Ein am Stein geschliffenes Juwel, ein im Kampf siegreicher, vom Schuß Getroffener,
ein brunftgeschwächter Elefant, ein im Herbst versiegender, zwischen Sandbänken Fließender,
des zunehmenden Mondes Sichel, die beim Liebesspiel feste gedrückte Buhlin
sind ihrer Schlankheit wegen schön anzusehen, Leute auch, die ihre Energie für Geld hingaben.

Bhartrhari Arthapaddhati

दौर्मन्त्र्यान्नृपतिर्विनश्यति यतिः सङ्गात्सुतो लालना -
द्विप्रोऽनध्ययनात्कुलं कुतनयाच्छीलं खलोपसनात् ।
ह्रीर्मद्यादनवेक्षणादपि कृषिः स्नेहः प्रवासाश्रया
न्मैत्री चाप्रणयात्समृद्धिरनयात्त्यागप्रमादाद्धनम् ॥

daurmantryaannrpatirvinashyati yatih samgaat suto laalanaat
vipro'nadhyayanaat kulam kutanayaat shiilam khalopaasanaat |
hriirmadyaadanavekshanaadapi krshih snehah pravaasaashrayaat
maitrii caapranayaat samrddhiranayaat tyaagaat pramaadaaddhanam ||

Schwache Berater verderben den Gebieter, Gesellschaft den Weisen, Verwöhnung den Sohn,
Nichtlernen den Brahmanen, schlechte Erben das Geblüt, Verkehr mit Schurken den Charakter,
Saufen die Scham, Nichtüberwachung den Bauern, in der Ferne wohnen die Liebe,
Mangel an Vertrauen die Freundschaft, Zügellosigkeit den Erfolg, Verschleudern das Geld.

Bhartrhari Arthapaddhati

यस्यास्ति वित्तं स नरः कुलीनः
स पण्डितः स श्रुतवान्गुणज्ञः ।
स एव वक्ता स च दर्शनीयः
सर्वे गुणाः काञ्चनमाश्रयन्ते ॥

yasyaasti vittam sa narah kuliinah
sa panditah sa shrutavaan gunajnah |
sa eva vaktaa sa ca darshaniiyah
sarve gunaah kaancanamaashrayante ||

Wer reich ist, hat natürlich Stammbaum,
seinen Doktortitel, ist informiert und für seine Qualitäten bekannt.
Er kann reden und sieht gut aus.
Alle Vorteile fliehen zum Gold.

Bhartrhari Arthapaddhati

जातिर्यातु रसातलं गुणगणस्तस्याप्यधो गच्छतु
शीलं शैलतटात्पतत्वभिजनः संदह्यतां वह्निना ।
शौर्ये वैरिणि वज्रमाशु निपतत्वर्थोऽस्तु नः केवलं
येनैकेन विना गुणास्तृणवलप्रायाः समस्ता इमे ॥

jaatiryaatu rasaatalam gunaganastasyaapyadho gacchatu
shiilam shailatataatpatatvabhijanah samdahyataam vahninaa |
shaurye vairini vajramaashu nipatatvartho'stu nah kevalam
yenaikena vinaa gunaastrnavalapraayaah samastaa ime ||

Soll doch die Kaste zur Hölle fahrn, der Tugenden Schar gleich mit in die Tiefe gehen!
Soll die Moral in den Abgrund stürzen, die teure Familie im Feuer verbrennen!
Der Donnerkeil falle auf feindlichen Heldenmut! Nur das Geld bleibe uns noch!
Ohne dieses allein sind all die Tugenden einen Grashalm wert.

Bhartrhari Manashauryam

सिम्हः शिशुरपि निपतति मदमलिनकपोलभित्तिषु गजेषु ।
प्रकृतिरियं सत्त्ववतां न खलु वयस्तेजसो हेतुः ॥

simhah shishurapi nipatati madamalinakapolabhittishu gajeshu |
prakrtiriyam sattvavataam na khalu vayastejaso hetuh ||

Schon ein Junglöwe springt Elefanten an die von Brunftsekret verklebte Schläfenwand.
Die Natur dieser Tiere, und nicht etwa ihr Alter, ist der Grund für ihren Mut.

Bhartrhari Manashauryam

यदचेतनोऽपि पादैः स्पृष्टः प्रज्वलति सवितुरिनकान्तः ।
तत्तेजस्वी पुरुषः परकृतनिकृतिं कथं सहते ॥

yadacetano'pi paadaih sprshtah prajvalati saviturinakaantah |
tattejasvii purushah parakrtanikrtam katham sahate ||

Wenn schon das tote Juwel von der Sonne mit Füßen getreten zornig entflammt,
wie sollte wohl ein lebendiger Mensch von andern erlittene Schmach ertragen?

Bhartrhari Manashauryam

वरं पक्षच्छेदः समदमघवन्मुक्तकुलिश
प्रहारैरुद्गच्छद्बहुलदहनोद्गारगुरुभिः ।
तुषाराद्रेः सूनोरहह पितरि क्लेशविवेशे
न चासौ सम्पातः पयसि पयसां पत्युरुचितः ॥

varam pakshacchedah samada maghavan muktakulisha
prahaarair udgacchad bahula dahanodgaara gurubhih |
tushaaraadreh suunor ahaha pitari kleshaviveshe
na caasau sampaatah payasi payasaam patyurucitah ||

Als Indra im Rausch mit wuchtigen Donnerkeilhieben Flächenbrände entfachte,
wären dem Sohn des Schneeberges besser auch die Flügel gestutzt worden,
aber ach! Statt in den Kampf um den Vater einzugreifen,
glitt jener ins Wasser ab, wo er sich beim Herrn über die Fluten einrichtete.

Bhartrhari Manashauryam

वहति भुवनश्रेणीं शेषः फणाफलकस्थितां
कमठपतिना मध्ये पृष्ठं सदा स च धार्यते ।
तमपि कुरुते क्रोडाधीनं पयोधिरनादराद्
अहह महतां निःसीमाश्चरित्रविभूतयः ॥

vahati bhuvanashreniim sheshah phanaaphalakasthitaam
kamathapatinaa madhye prshtham sadaa sa ca dhaaryate |
tamapi kurute krodaadhiinam payodhiranaadaraad
ahaha mahataam nihsiimaashcaritravibhuutayah ||

Einen Weltenschwarm balanciert auf seinem Nackenschild der Schlangenkönig,
ihn läßt auf seinem Rückenpanzer der Schildkrötenherr ewig reiten,
diesen wieder drückt ohne viel Aufhebens der Ozean an seine Brust.
Aber ja, ins Grenzenlose wirken die Zauberkraftakte der Mächtigen!

Bhartrhari Manashauryam

सन्त्यन्येऽपि बृहस्पतिप्रभृतयः सम्भाविताः पञ्चषास्
तान्प्रत्येष विशेषविक्रमरुची राहुर्न वैरायते ।
द्वावेव ग्रसते दिनेश्वरनिशाप्राणेश्वरौ भास्वरौ
भ्रातः पर्वणि पश्य दानवपतिः शीर्षावशेषीकृतः ॥

santyanye'pi brhaspatiprabhrtayah sambhaavitaah pancashaas
taanpratyesha visheshavikramarucii raahurna vairaayate |
dvaaveva grasate dineshvaranishaapraaneshvarau bhaasvarau
bhraatah parvani pashya daanavapatih shiirshaavasheshiikrtah ||

Obwohl da fünf oder sechs andere von Jupiter geführte prächtige Planeten sind,
ist Rahu, der nur noch auf Rache sinnt, denen nicht feind.
Lieber vergreift er sich an zwei Lichtfiguren: dem Herrn des Tages und dem Herrn über die Nachtwesen.
Sieh nur Bruder, was der Oberdämon, von dem nur noch der Kopf übrig ist, im Knoten alles macht!

Bhartrhari Manashaurya

कुसुमस्तबकस्येव द्वयी वृत्तिर्मनस्विनः ।
मूर्ध्नि वा सर्वलोकस्य विशीर्येत वनेऽथवा ॥

kusumastabakasyeva dvayii vrttirmanasvinah |
muurdhni vaa sarvalokasya vishiiryeta vane'thavaa ||

Eines ehrenhaften Menschen Existenz ist zweifach wie die eines Blumenkranzes:
Er ziert das Haupt und führt das Volk, oder er verliert sich im Wald.

Bhartrhari Manashaurya

परिवर्तिनि संसारे मृतः को वा न जायते ।
स जातो येन जातेन याति वंशः समुन्नतिम् ॥

parivartini samsaare mrtah ko vaa na jaayate |
sa jaato yena jaatena yaati vanshah samunnatim ||

Welcher Tote in dieser Welt der Umwälzungen würde nicht noch mal geboren?
Wirklich geboren ist einer, durch dessen Geburt sein Geschlecht einen Aufschwung erlebt.

Bhartrhari Manashauryam

लाङ्गूलचालनमधश्चरणावपातं
भूमौ निपत्य वदनोदरदर्शनं च ।
श्वा पिण्डदस्य कुरुते गजपुङ्गवस्तु
धीरं विलोकयति चाटुशतैश्च भुङ्क्ते ॥

laanguulacaalanamadhashcaranaavapaatam
bhuumau nipatya vadanodaradarshanam ca |
shvaa pindadasya kurute gajapungavastu
dhiiram vilokayati caatushataishca bhunkte ||

Schwanzwedeln, zu Füßen fallen, sich auf der Erde wälzend Kehle und Bauch zur Schau stellen: Das macht ein Hund für sein Teigbällchen.
Der Elefantenbulle hingegen prüft ewig lange
und läßt sich erst nach hundert Liebkosungen zum Genuß herbei.

Bhartrhari Manashauryam

स्वल्पस्नायुवसावशेषमलिनं निर्मांसमप्यस्थिकं
श्वा लब्ध्वा परितोषमेति न तु तत्तस्य क्षुधाशान्तये ।
सिंहो जम्बुकमङ्कमागतमपि त्यक्त्वा निहन्ति द्विपं
सर्वः कृच्छ्रगतोपि वाञ्छति जनः सत्त्वानुरूपं फलम् ॥

svalpasnaayu vasaavasheshamalinam nirmaansamapyasthikam
shvaa labdhvaa paritoshameti na tu tattasya kshudhaashaantaye |
simho jambukam ankamaagatamapi tyaktvaa nihanti dvipam
sarvah krcchragato'pi vaanchati janah sattvaanuruupam phalam ||

Das winzige, von Sehnen und Fettresten schmierige, fleischlose Knöchelchen
benagend gerät der Hund in Entzücken, obwohl es ihm keine Sättigung verschafft.
Ein Löwe wird von einem ihm in den Schoß gefallenen Schakal ablassend Elefanten jagen.
So wünscht jede in Not geratene Kreatur sich den Lohn, der ihrer Natur entspricht.

Bhartrhari Manashauryam

क्षुत्क्षामोऽपि जराकृशोऽपि शिथिलप्रायोऽपि कष्टां दशा
मापन्नोऽपि विपन्नदीधितिरपि प्राणेषु नश्यत्स्वपि ।
मत्तेभेन्द्रविभिन्नकुम्भकवलग्रासैकबद्धस्पृहः
किं जीर्णं तृणमतिमानमहतामग्रेसरः केसरी ॥

kshutkshaamo'pi jaraakrsho'pi shithilapraayo'pi kashtaam dashaam
aapanno'pi vipannadiidhitirapi praanesha gacchatsvapi |
mattebhendravibhinnakumbhakavalagraasaikabaddhasprhah
kim jiirnam trnam atimaanamahataamagresarah kesarii ||

Ausgemergelt und halb verhungert, vom Alter ausgezehrt, schleppend der Gang, von zehn anderen Leiden geplagt, vergangen der alte Glanz, in seinen letzten Zügen liegend
verlangt ihn nach einem einzigen letzten Bissen aus der von ihm zerfetzten Stirnwulst eines brunftblinden Elefantenbullen. Was sollte ein Mähnenträger, Vorläufer der selbstbewußt Mächtigen, mit welkem Gras?

Bhartrhari Vidvatpaddhati

प्रारभ्यते न खलु विघ्नभयेन नीचैः
प्रारभ्य विघ्ननिहता विरमन्ति मध्याः ।
विघ्नैः पुनःपुनरपि प्रतिहन्यमानाः
प्रारब्धमुत्तमजना न परित्यजन्ति ॥

praarabhyate na khalu vighnabhayena niicaih
praarabhya vighnanihataa viramanti madhyaah |
vighnaih punahpunarapi pratihanyamaanaah
praarabdhamuttamajanaa na parityajanti ||

Aus Angst vor Schwierigkeiten fangen die da unten gar nicht erst an.
Die Mittelmäßigen, kaum daß sie anfangen, geben mit Problemen konfrontiert wieder auf.
Von Ärgernissen Schlag auf Schlag heimgesucht hören die Besten nicht auf sich zu regen.

Bhartrhari Vidvatpaddhati

जयन्ति ते सुकृतिनो रससिद्धाः कवीश्वराः ।
नास्ति येषां यशः काये जरामरणजं भयम् ॥

jayanti te sukrtino rasasiddhaah kaviishvaraah |
naasti yeshaam yashah kaaye jaraamaranajam bhayam ||

Es siegen jene Stimmungen vollendet erzeugenden Meisterdichter,
deren Ruhm die aus Alter und Sterben erzeugte Angst um den Körper nicht sein läßt.

Bhartrhari Vidvatpaddhati

जाड्यं धियो हरति सिञ्चति वाचि सत्यं
मानोन्नतिं दिशति पापमपकरोति ।
चेतः प्रसादयति दिक्षु तनोति कीर्तिं
सत्सङ्गतिः कथय किं न करोति पुंसाम् ॥

jaadyam dhiyo harati sincati vaaci satyam
maanonnatim dishati paapamapakaroti |
cetah prasaadayati dikshu tanoti kiirtim
satsangatih kathaya kim na karoti pumsaam ||

Die Steifheit der Gedanken nimmt, Wahrheit in die Rede träufelt,
Hochachtung erweist, Verbrechen sühnt,
das Bewußtsein klärt, den Ruhm überallhin dehnt
der Umgang mit Edlen. Sag nur, was der für die Menschen nicht macht!

Bhartrhari Vidvatpaddhati

दाक्षिण्यं स्वजने दया परजने शाट्यं सदा दुर्जने
प्रीतिः साधुजने नयो नृपजने विद्वज्जनेऽप्यार्जवम् ।
शौर्यं शत्रुजने क्षमा गुरुजने नारीजने धूर्तता
ये चैवं पुरुषाः कलासु कुशलास्तेष्वेव लोकस्थितिः ॥

daakshinyam svajane dayaa parajane shaatyam sadaa durjane
priitih saadhujane nayo nrpajane vidvajjane'pyaarjavam |
shauryam shatrujane kshamaa gurujane naariijane dhuurtataa
ye caivam purushaah kalaasu kushalaasteshveva lokasthitih ||

Anstand gegen die Seinen, Anteilnahme mit Fremden, List bei Schurken,
Liebenswürdigkeit gegen Edle, Disziplin bei Königen, Geradheit bei Weisen,
Heldenmut gegen Feinde, Nachsicht gegen Lehrer, Gewitztheit gegen Weibervolk:
In diesen Künsten derart bewanderte Männer stehen wirklich mit beiden Beinen im Leben.

Bhartrhari Vidvatpaddhati

क्षान्तिश्चेत्कवचेन किं, किमिरिभिः क्रोधोऽस्ति चेद्देहिनां
ज्ञातिश्चेदनलेन किं यदि सुहृद्दिव्यौषधिः किं फलम् ।
किं सर्पैर्यदि दुर्जनः, किमु धनैरुद्यानविद्या यदि
व्रीडा चेत्किमु भूषणैः सुकविता यद्यस्ति राज्येन किम् ॥

kshaantishcetkavacena kim kimaribhih krodho'sti ceddehinaam
jnaatishcedanalena kim yadi suhrddivyaushadhih kim phalam |
kim sarpairyadi durjanah kimu dhanairudyaanavadyaa yadi
vriidaa cetkimu bhuushanaih sukavitaa yadyasti raajyena kim ||

Ist da ein Harnisch fester als die Geduld?
Sind Feinde da - gefährlicher als der wütende Mob?
Gibt es den Feuerbrand heißer als eigene Sippschaft?
Sind Früchte da - frischer als Freund und Zauberkraut?
Ist da ein Wurm übler als dieser Schurke?
Eine Währung stabiler als losgelassenes Wissen?
Fand man Rubine glühender als meine Schamröte?
Ist da ein Reich schöner als Dichtung?

Bhartrhari Vidvatpaddhati

विद्या नाम नरस्य रूपमधिकं प्रच्छन्नगुप्तं धनं
विद्या भोगकारी यशःसुखकारी विद्या गुरूणां गुरुः ।
विद्या बन्धुजनो विदेशगमने विद्या परा देवता
विद्या राजसु पूजिता न तु धनं विद्याविहीनः पशुः ॥

vidyaa naama narasya ruupamadhikam pracchannaguptam dhanam
vidyaa bhogakaarii yashahsukhakaarii vidyaa guruunaam guruh |
vidyaa bandhujani videshagamane vidyaa paraa devataa
vidyaa raajasu puujitaa na tu dhanam vidyaavihiinah pashuh ||

Bildung ist mehr als eines Mannes Schönheit, Geld muß man wegschließen.
Bildung schafft Genuß, Ruhm und Glück. Bildung ist der Lehrer unter den Lehrern.
Bildung ist dem ein Freund, der in die Fremde geht, höchste Gottheit Bildung!
Bildung wird bei Hof geachtet, nicht das Geld. Ohne Bildung bist du ein Vieh.

Bhartrhari Vidvatpaddhati

केयूरा न विभूषयन्ति पुरुषं हारा न चन्द्रोज्ज्वला
न स्नानं न विलेपनं न कुसुमं नालङ्कृता मूर्धजाः ।
वाण्येका समलंकरोति पुरुषं या संस्कृता धार्यते
क्षीयते खलु भूषणानि सततं वाग्भूषणं भूषणम् ॥

keyuuraa na vibhuushayanti purusham haaraa na candrojjvalaa
na snaanam na vilepanam na kusumam naalankrtaa muurdhajaah |
vaanyekaa samalankaroti purusham yaa sanskrtaa dhaaryate
kshiiyate khalu bhuushanaani satatam vaagbhuushanam bhuushanam ||

Nicht die Armreifen zieren den Mann, keine im Mondlicht schimmernden Ketten.
Kein Bad, keine Salbung, kein Blütenduft, kein geschöntes Haupthaar.
Allein die Sprache schmückt den Mann, die wohlgefügte gibt ihm Halt.
Schmucksteine schwinden allzu bald, kunstvolle Rede ist Schmuck von ewigem Wert.

Bhartrhari Vidvatpaddhati

अम्भोजिनीवनवासविलासमेव
हंसस्य हन्ति नितरां कुपितो विधाता ।
न त्वस्य दुग्धजलभेदविधौ प्रसिद्धां
वैदग्ध्यकीर्तिमपहर्तुमसौ समर्थः ॥

ambhojiniivanavaasavilaasameva
hansasya hanti nitaraam kupito vidhaataa |
na tvasya dugdhajalabhedavidhau prasiddhaam
vaidagdhyakiirtimapahartumasau samarthah ||

Hochgradig erzürnt kann der Schöpfer Schwänen den Spaß verderben, Lotusteiche im Wald zu bevölkern. Einem Schwan den Ruhm für die vollendete Eleganz, mit der er Milch von Wasser scheidet, zu stehlen, ist nicht einmal er im Stande.

Bhartrhari Vidvatpaddhati

अधिगतपरमार्थान्पण्डितान्मावमंस्था -
स्तृणमिव लघुलक्ष्मीर्नैव तान्संरुणद्धि ।
अभिनवमदलेखाश्यामगण्डस्थलानां
न भवति बिसतन्तुवरिणं वारणानाम् ॥

adhigataparamaarthaanpanditaanmaavamansthaas
trnamiva laghulakshmiirnaiva taansamrunaddhi |
abhinavamadalekhaashyaamagandasthalaanaam
na bhavati bisatantuvarinam vaaranaanaam ||

Gelehrte, die den Sinn des Lebens fanden, unterschätzt sie nicht!
Luxus, wie ein Halm so leicht, fängt sie nicht ein.
Elefantenbullen, die Schläfen schwarz von frischen Brunftsaftspuren,
hält kein Lotusstängelein zurück.

Bhartrhari Vidvatpaddhati

हर्तुर्याति न गोचरं किमपि शं पुष्णाति यत्सर्वदा
ह्यर्थिभ्यः प्रतिपाद्यमानमनिशं प्राप्नोति वृद्धिं पराम् ।
कल्पान्तेष्वपि न प्रयाति निधनं विद्याख्यामन्तर्धन
येषां तान्प्रति मानमुज्झत नृपाः कस्तैः सह स्पर्धते ॥

harturyaati na gocaram kimapi sham pushnaati yatsarvadaa
hyarthibhyah pratipaadyamaanamanisham praapnoti vrddhim paraam |
kalpaanteshvapi na prayaati nidhanam vidyaakhyaamantardhana
yeshaam taanprati maanamujjhata nrpaah kastaih saha spardhate ||

Was nicht in des Räubers Blickfeld tritt, obwohl es den Reichtum mästet,
was Bittsteller ausleihen wollen und kontinuierlich Höchstzinsen heckt,
was Weltuntergänge hindurch unzerstört bleibt: Dieser innere Wert heißt Bildung. Er ist in jenen, gegen die laßt euren Dünkel fahren, ihr Könige! Wer könnte mit denen sich messen?

Bhartrhari Vidvatpaddhati

शास्त्रोपस्कृतशब्दसुन्दरगिरिः शिष्यप्रदेयागमा
विख्याताः कवयो वसन्ति विषये यस्य प्रभोर्निधनः ।
तज्जाड्यं वसुधाधिपस्य कवयो ह्यर्थं विनापीश्वराः
कुत्स्याः स्युः कुपरीक्षका न मणयो यैरर्घतः पातितः ॥

shaastropaskrtashabdasundaragirih shishyapradeyaagamaa
vikhyaataah kavayo vasanti vishaye yasya prabhornidhanah |
tajjadyam vasudhaadhipasya kavayo hyartham vinaapiishvaraah
kutsyaah syuh kupariikshakaa na manayo yairarghatah paatitah ||

Dichter, berühmt dafür, daß sie die Tradition an Schüler weitergeben in einer Sprache, die schön ist durch Worte von Weisheit veredelt, leben in einem Land, dessen Herr kein Geld gibt.
So ein König merkt nicht mal mehr, daß edle Männer auch ohne Geld Dichter sind.
Anzuklagen sind die unfähigen Schätzer, und nicht die Steine, wenn ihr Wert fällt.

Bhartrhari Murkhapaddhati

वरं पर्वतदुर्गेषु भ्रान्तं वनचरैः सह ।
न मूर्खजनसम्पर्कः सुरेन्द्रभवनेष्वपि ॥

varam parvatadurgeshu bhraantam vanacaraih saha |
na muurkhajanasamparkah surendrabhavaneshvapi ||

Besser man irrte im steilen Gebirg oder mit den Wesen des Waldes umher,
als selbst in den Gefilden der Obergötter mit blödem Volk sich zu mischen.

Bhartrhari Murkhapaddhati

येषां न विद्या न तपो न दानं
ज्ञानं न शीलं न गुणो न धर्मः ।
ते मर्त्यलोके भुवि भारभूता
मनुष्यरूपेण मृगाश्चरन्ति ॥

yeshaam na vidyaa na tapo na daanam
jnaanam na shiilam na guno na dharmah /
te martyaloke bhuvi bhaarabhuutaa
manushyaruupena mrgaashcaranti //

Ohne jede Bildung, ohne je entsagt oder geschenkt zu haben,
bar jeder Einsicht, charakterlos, talentfrei, gesetzlos
sind sie der Ballast dieser Welt und kommen unter den Sterblichen
als Wildtiere in Menschengestalt daher.

Bhartrhari Murkhapaddhati

साहित्यसङ्गीतकलाविहीनः साक्षात्पशुः पुच्छविषाणहीनः ।
तृणं न खादन्नपि जीवमानस्तद्भागधेयं परमं पशूनाम् ॥

saahityasangiitakalaavihiinah saakshaatpashuh pucchavishaanahiinah |
trnam na khaadannapi jiivamaanastadbhaagadheyam paramam pashuunaam ||

Einer ohne Literatur, Musik und Kunst ist offensichtlich ein schwanz- und hornloses Vieh.
Daß er leben kann ohne Gras zu kauen, ist sein größter Erfolg unter den Nutztieren.

Bhartrhari Murkhapaddhati

शक्यो वारयितुं जलेन हुतभुक् छत्रेण सूर्यातपो
नागेन्द्रो निशिताङ्कुशेन समदौ दण्डेन गोगर्धभौ ।
व्याधिर्भेषजसंग्रहैश्च विविधैर्मन्त्रप्रयोगैर्विषं
सर्वस्यौषधमस्ति शास्त्रविहितं मूर्खस्य नास्त्यौषधम् ॥

shakyo vaarayitum jalena hutabhuk chatrena suuryaatapo
naagendro nishitaankushena samadau dandena gogardhabhau |
vyaadhirbheshajasangrahaishca vividhairmantraprayogairvisham
sarvasyaushadhamasti shaastravihitam muurkhasya naastyaushadham ||

Mit Wasser läßt der Opferbrenner, mit dem Schirm die Sonnenglut sich bändigen. Der Elefant mit dem Stachelhaken, störrische Kühe und Esel mit dem Stock. Krankheit mit der Einnahme von Medizin, Gift mit dem Einsatz der jeweiligen Zaubersprüche. Gegen alles haben die Bücher das richtige Mittel. Nur gegen den Blöden ist kein Kraut gewachsen.

Bhartrhari Murkhapaddhati

शिरः शार्वं स्वर्गात्पशुपतिशिरस्तः क्षितिधरं
महीध्रादुत्तुङ्गादवनिमवनेश्चापि जलधिम् ।
अधोऽधो गङ्गेयं पदमुपगता स्तोकमथवा
विवेकभ्रष्टानां भवति विनिपातः शतमुखः ॥

shirah shaarvam svargaatpashupatishirastah kshitidharam
mahiidhraaduttungaadavanimavaneshcaapi jaladhim |
adho'dho gangeyam padamupagataa stokamathavaa
vivekabhrashtaanaam bhavati vinipaatah shatamukhah ||

Vom Himmel herab auf Shivas, des Herrn der Herden Haupt, von da gegen den Weltenberg,
von den lichten Höhen des Gebirges über geneigte Ebenen ins Meer sich ergießend
geht tiefer und tiefer die Flußgöttin Ganga diesen Schritt zum Tropfen zurück.
Hundertgesichtig ist der Absturz derer, die den Verstand verloren.

Bhartrhari Murkhapaddhati

कृमिकुलचितं लालाक्लिन्नं विगन्धिजुगुप्सितं
निरुपमरसं प्रीत्या खादन्नरास्थि निरामिषम् ।
सुरपतिमपि श्वा पार्श्वस्थं विलोक्य न शङ्कते
न हि गणयति क्षुद्रो जन्तुः परिग्रह फल्गुताम् ॥

krmikulacitam laalaaklinnam vigandhijugupsitam
nirupamarasam priityaa khaadannaraasthiniraamisham |
surapatimapi shvaa paarshvastham vilokya na shankate
na hi ganayati kshudro jantuh parigrahaphalgutaam ||

Ihren von Maden wimmelnden, von Geifer triefenden, stinkenden, Ekel erregenden,
höchst aromatischen gleichwohl fleischlosen Menschenknochen genüßlich benagend
schaut Indras Hündin gar neben ihm liegend nicht zu ihm auf, fürchtet
und beachtet ihn nicht, wie jede arme Kreatur, die wertlosen Mist umschlungen hält.

Bhartrhari Murkhapaddhati

यदा किंचिज्ज्ञोऽहं द्विप इव मदान्धः सम्भवं
तदा सर्वज्ञोऽस्मीत्यभवदवलिप्तं मम मनः ।
यदा किंचित्किंचिद्बुधजनसकाशादवगत
तदा मूर्खोऽस्मीति ज्वर इव मदो मे व्यपगतः ॥

yadaa kimcijjno'ham dvipa iva madaandhah sambhavam
tadaa sarvajno'smiityabhavadavaliptam mama manah |
yadaa kimcitkimcidbudhajanasakaashaadavagata
tadaa muurkho'smiiti jvara iva mado me vyapagatah ||

Als ich das Liebesleben nur wenig verstand, war ich der brunftblinde, zweimal saufende Elefant "Ich bin allwissend!", während mein Herz voll Hochmut war.
Als ich später auf Leute traf, die etwas mehr davon wußten, war ich
"Wie dumm ich bin!", und mein Wahn klang wie Fieber wieder ab.

Bhartrhari Murkhapaddhati

स्वायत्तमेकान्तगुणं विधात्रा विनिर्मितं छादनमज्ञतायाः ।
विशेषतः सर्वविदां समाजे विभूषणं मौनमपण्डितानाम् ॥

svaayattamekaantagunam vidhaatraa vinirmitam chaadanamajnataayaah |
visheshatah sarvavidaam samaaje vibhuushanam maunamapanditaanaam ||

Eine einzige von jedem selbst abhängige Eigenschaft ist vom großen Verteiler angelegt:
Das Schweigen, Verkleidung der Unkenntnis, besonders in einem Haufen Allwissender Zierde der Ahnungslosen.

Bhartrhari Murkhapaddhati

व्यालं बालमृणालतन्तुभिरसौ रोद्धुं समुज्जृम्भते
छेत्तुं वज्रमणीञ्छिरीषकुसुमप्रान्तेन सन्नह्यते ।
माधुर्यं मधुबिन्दुना रचयितुं क्षाराम्बुधेरीहते
नेतुं वाञ्छति यः खलान्पथि सतां सूक्तैः सुधास्यन्दिभिः ॥

vyaalam baalamrnaalatantubhirasau roddhum samujjrmbhate
chettum vajramaniinchiriishakusumapraantena sannahyate |
maadhuryam madhubindunaa racayitum kshaaraambudheriihate
netum vaanchati yah khalaanpathi sataam suuktaih sudhaasyandibhih ||

Tobende Elefanten mit Seerosenfibern zu fesseln schickt sich an,
Diamanten mit einem Akazienblütenblätterrand zu schneiden nimmt auf sich,
des salzigen Meeres Süße mit einem Honigtropfen erzwingt, wer mit vor Nektar überfließenden Worten Schurken auf den Pfad der Edlen führen will.

Bhartrhari Murkhapaddhati

लभेत सिकतासु तैलमपि यत्नतः पीडयत्
पिबेच्च मृगतृष्णिकासु सलिलं पिपासार्दितः ।
कदाचिदपि पर्यटञ्छशविषाणमासादयेत्
न तु प्रतिनिविष्टमूर्खजनचित्तमाराधयेत् ॥

labheta sikataasu tailamapi yatnatah piidayat
pibecca mrgatrshnikaasu salilam pipaasaarditah |
kadaacidapi paryatanchashavishaanamaasaadayet
na tu pratinivishtamuurkhajanacittamaaraadhayet ||

Wer fest genug drückt, holt sich Öl aus dem Sand.
Wer nach Wasser schmachtet, trinkt noch aus Luftspiegelungen.
Wer lange genug wandert, findet irgendwann das Hasenhorn.
Nur einen in Vorurteilen Erstarrten brächte keiner mehr zur Vernunft.

Bhartrhari Murkhapaddhati

प्रहस्य मणिमुद्धरेन्मकरवक्रदंष्ट्रान्तरात्
समुद्रमपि सन्तरेत्प्रचलदूर्मिमालाकुलम् ।
भुजङ्गमपि कोपितं शिरसि पुष्पवद्धारये
न्न तु प्रतिनिविष्टमूर्खजनचित्तमाराधयेत् ॥

prahasya manimuddharenmakaravakradanshtraantaraat
samudramapi santaretpracaladuurmimaalaakulam |
bhujangamapi kopitam shirasi pushpavaddhaarayen
na tu pratinivishtamuurkhajanacittamaaraadhayet ||

Munter entrissen Diamanten wir schiefen Krokodilreißzähnen.
Von Riesenwogen überrollte Meere querten wir, die bissige Schlange gar trügen als Blume wir noch auf dem Haupt. Nur ein seiner Vorurteile wegen blödes Volk brächten wir nicht zur Vernunft.

Bhartrhari Murkhapaddhati

अज्ञः सुखमाराध्यः सुखतरमाराध्यते विशेषज्ञः ।
ज्ञानलवदुर्विदग्धं ब्रह्मापि नरं न रञ्जयति ॥

ajnah sukham aaraadhyah sukhataram aaraadhyate visheshajnah |
jnaanalavadurvidagdham brahmaapi naram na ranjayati ||

Ein Ignorant ist schnell gewonnen, noch schneller gewonnen der Analytiker.
Den Narren aber, der seine Weisheitshappen schlecht verdaut, kann selbst Brahma nicht begeistern.

Bhartrhari Murkhapaddhati

यां चिन्तयामि सततं मयि सा विरक्ता
साप्यन्यमिच्छति जनं स जनोऽन्यसक्तः ।
अस्मत्कृते च परिशुष्यति काचिदन्या
धिक्तां च तं च मदनं च इमां च मां च ॥

yaam cintayaami satatam mayi saa viraktaa
saapyanyamicchati janam sa jano'nyasaktah |
asmatkrte ca parishushyati kaacidanyaa
dhiktaan ca tam ca madanam ca imaam ca maam ca ||

Die eine, an die ich immer denken muß, ist nicht für mich entflammt.
Sie will einen andern, der aber hängt an jener.
Jene wieder schmachtet nach mir.
Schande über den einen, den Liebesgott, über jene und mich!

Bhartrhari Murkhapaddhati

दिक्कालाद्यनवच्छिन्नानन्तचिन्मात्रमूर्तये ।
स्वानुभूत्येकमानाय नमः शान्ताय तेजसे ॥

dikkaalaadyanavacchinna anantachinmaatramuurtaye |
svaanubhuutyekamaanaaya namah shaantaaya tejase ||

Ehre sei dem durch Raum und Zeit Unbestimmbaren, in endlosen Gedanken Geformten!
Dem durch eigene Wahrnehmung allein zu Ermessenden, dem friedvollen Glanze!

Bhartrhari Yacana

भिक्षाहारमदैन्यमप्रतिसुखं भीतिच्छिदं सर्वदा
दुर्मात्सर्यमदाभिमानमथनं दुःखौघविध्वंसनम् ।
सर्वत्रान्वहमप्रयत्नसुलभं साधुप्रियं पावनं
शम्भोः सत्त्रमवार्यमक्षयनिधिं शंसन्ति योगीश्वराः ॥

bhikshaahaaram adainyam apratisukham bhiiticchidam sarvadaa
durmaatsaryamadaabhimaanamathanam duhkhaughavidhvamsanam |
sarvatraanvaham aprayatnasulabham saadhupriyam paavanam
shambhoh sattram avaaryam akshayanidhim shamsanti yogiishvaraah ||

Bettelnd Erhaltenes, nicht erniedrigend, kein Gegenglück, Angst jederzeit zerschneidend,
bösen Neid, Wirrheit, Stolz zerreibend, Leides Flutwellen brechend,
überall und jeden Tag mühelos und leicht erworben, den Edlen lieb und heilig,
ist das Opfer, das Shiva nie ablehnen würde, ein Schatz ohne Ende, von dem die Yogameister schwärmen.

Bhartrhari Yacana

ये संतोषनिरन्तरप्रमुदितास्तेषां न भिन्ना मुदो
ये त्वन्ये धनलुब्धसंकुलधियस्तेषां न तृष्णा हता ।
इत्थं कस्य कृते कृतः स विधिना तादृक्पदं सम्पदां
स्वात्मन्येव समाप्तहेममहिमा मेरुर्न मे रोचते ॥

ye samtoshanirantarapramuditaasteshaam na bhinnaa mudo
ye tvanye dhanalubdhasamkuladhiyasteshaam na trshnaa hataa |
ittham kasya krte krtah sa vidhinaa taadrkpadam sampadaam
svaatmanyeva samaaptahemamahimaa merurna me rocate ||

Die einen erfreuen sich endloser Zufriedenheit - ihre Freude ist ungebrochen.
Die andern haben den Kopf voll mit Gelderwerb - ihr Durst bleibt ungestillt.
Somit macht jeder was der Regel nach zu tun ihn auf die Erfolgsspur führt.
Meinem Wesen nach will bei all seiner Goldmacht der Meruberg mir nicht gefallen.

Bhartrhari Yacana

ये वर्धन्ते धनपतिपुरः प्रार्थनादुःखभाजो
ये चाल्पत्वं दधति विषयाक्षेपपर्यस्तबुद्धेः ।
तेषामन्तःस्फुरितहसितं वासराणां स्मरेयं
ध्यानच्छेदे शिखरिकुहरग्रावशय्यानिषण्णः ॥

ye vardhante dhanapatipurah praarthanaaduhkhabhaajo
ye caalpatvam dadhati vishayaakshepaparyastabuddheh |
teshaamantahsphuritahasitam vaasaraanaam smareyam
dhyaanacchede shikarikuharagraavashayyaanishannah ||

An manchen Tagen, während ich auf steinigem Lager einer Grotte hoch in den Bergen ruhe, unterbricht meine Andacht ein in mir vibrierendes Lachen bei dem Gedanken an die, deren auf Schmähung und Sinnenlust beschränktes Gehirn solche klein erscheinen läßt, die notgedrungen vor den Reichen bettelnd sich behaupten.

Bhartrhari Yacana

फलं स्वेच्छालभ्यं प्रतिवनमखेदं क्षितिरुहां
पयः स्थाने स्थाने शिशिरमधुरं पुण्यसरिताम् ।
मृदुस्पर्शा शय्या सुललितलतापल्लवमयी
सहन्ते संतापं तदपि धनिनां द्वारि कृपणाः ॥

phalam svecchaalabhyam prativanamakhedam kshitiruhaam
payah sthaane sthaane shishiramadhuram punyasaritaam |
mrdusparshaa shayyaa sulalitalataapallavamayii
sahante samtaapam tadapi dhaninaam dvaari krpanaah ||

Früchte von den Bäumen des Waldes, unerschöpflich viele wann immer man will,
aus segensreichen Flüssen das Wasser kühl und süß wo man geht und steht,
aus Schößlingen weithin wuchernder Waldreben ein weiches Lager
ertragen dennoch die Qual an den Türen der Reichen die Armen.

Bhartrhari Yacana

पुण्यैर्मूलफलैः प्रियप्रणयिनीं वृत्तिं कुरुष्वाधुना
भूशय्यां नवपल्लवैरकृपणैरुत्तिष्ठ यामो वनम् ।
क्षुद्राणामविवेकमूढमनसां यत्रेश्वराणां सदा
वित्तव्याधिविकारविह्वलगिरां नामापि न श्रूयते ॥

punyairmuulaphalaih priyapranayiniim vrttim kurushvaadhunaa
bhuushayyaam navapallavairakrpanairuttishtha yaamo vanam |
kshudraanaamavivekamuudhamanasaam yatreshvaraanaam sadaa
vittavyaadhivikaaravihvalagiraam naamaapi na shruuyate ||

Laß uns jetzt ein schönes Leben beginnen mit gesunden Knollen und Früchten!
Steht auf, wir gehen in den Wald, wo die Erde unser Lager ist mit frischen, nicht verwelkten Zweigen!
Wo von niederträchtigen, gedankenlosen, blödsinnigen Herren mit ihren von der Geldkrankheit zerfressenen, heiseren Stimmen nicht einmal mehr der Name zu hören ist.

Bhartrhari Yacana

किं कन्दाः कन्दरेभ्यः प्रलयमुपगता निर्झरा वा गिरिभ्यः
प्रध्वस्था वा तरुभ्यः सरसफलभृतो वल्कलिन्यश्च शाखाः ।
वीक्ष्यन्ते यन्मुखानि प्रसभमपगतप्रश्रयाणां खलानां
दुःखाप्ताल्पवित्तस्मयपवनवशानर्तितभ्रूलतानि ॥

kim kandaah kandarebhyah pralayamupagataa nirjharaa vaa giribhyah
pradhvasthaa vaa tarubhyah saraphalabhrto valkaliinyashca shaakhaah |
viikshyante yanmukhaani prasabhamapagataprashrayaanaam khalaanaam
duhkhaaptaalpavittasmayapavanavashaanartitabhruulataani ||

Gibt es etwa keine genießbaren Knollen an den Hängen mehr, keine tosenden Wasserfälle mehr in den Bergen, oder an den Bäumen keine saftigen Früchte und an den Stämmen keine die Blöße deckende Rinde mehr?
Sie aber starren in die Gesichter von Schurken, die zu viel von ihrer Bescheidenheit verlierend es mit Not zu geringem Wohlstand brachten und die Augenbrauen Lianen gleich im Wind ihres Hohnlachens tanzen lassen.

Bhartrhari Yacana

गङ्गातरङ्गकणशीकरशीतलानि
विद्याधराध्युषितचारुशिलातलानि ।
स्थानानि किं हिमवतः प्रलयं गतानि
यत्सावमानपरपिण्डरता मनुष्याः ॥

gangaatarangakanashiikarashiitalaani
vidyadharaadhyushitacaarushilaatalaani |
sthaanaani kim himavatah pralayam gataani
yatsaavamaanaparapindarataa manushyaah ||

In den Himalayabergen, von aus Gangeswellen aufsteigender Nebelkühle umfächelt,
so blendend weiß und von kundigen Elfen gebaut - kann, wer da wohnt, jemals untergehen?
Und doch gibt es Menschen, die froh sind über von Fremden verächtlich hingeworfene Brocken.

Bhartrhari Yacanam

पुण्ये ग्रामे वने वा महति सितपटच्छन्नपालीं कपाली-
मादाय न्यायगर्भद्विजहुतभुग्धूमधूम्रोपकण्ठे ।
द्वारं द्वारं प्रविष्टो वरमुदरदरीपूरनाय क्षुधार्तो
मानी प्राणी सनाथो न पुनरनुदिनं तुल्यकुल्येषु दीनः ॥

punye graame vane vaa mahati sitapatacchannapaaliim kapaaliim
aadaaya nyaayagarbhadvijahutabhugdhuumadhuumropakanthe |
dvaaram dvaaram pravishto varamudaradariipuuranaaya kshudharto
maanii praanii sanaatho na punaranudinam tulyakuleshu diinah ||

In einem gesegneten Dorf oder Wald lasse er seine zum Schutz mit weißem Stoff bedeckte Schädelschale in von Opferrauch aus Darbietungsfeuern weiser Brahmanen geschwängerter Umgebung füllen,
wobei ausgehungert von Tür zu Tür zu gehen für die Befüllung des Bauchloches besser ist, denn auch verzweifelt sei ein Lebender so beherrscht, daß er nicht jeden Tag wieder zu Menschen seines Schlages geht.

Bharthari Yacana

अभिमतमहामानग्रन्थिप्रभेदपटीयसी
गुरुतरगुणग्रामाम्भोजस्फुटोज्ज्वलचन्द्रिका ।
विपुलविलसल्लज्जावल्लीवितानकुठारिका
जठरपिठरी दुष्पूरेयं करोति विडम्बनाम् ॥

abhimatamahaamaanagranthiprabhedapatiiyasii
gurutaragunagraamaambhojasphutojjvalacandrikaa |
vipulavilasallajjaavalliivitaanakuthaarikaa
jatharapitharii dushpuureyam karoti vidambanaam ||

Die Schwierigkeiten beim Füllen des Bauchtopfes machen einen zum Hampelmann
und sind, wie die Axt an der dicken, wuchernden Schlingpflanze Scham
oder das helle Mondlicht an aufgeblühten Lotussen besonderer Verdienstanhäufungen
scharf genug um den Knoten aus Stolz und Selbstachtung zu durchtrennen.

Bhartrhari Yacanadainya

दीना दीनमुखैः स्वकीयशिशुकैराकृष्टजीर्णाम्बरा
क्रोशद्भिः क्षुधितैर्निरन्नविधुरा दृश्या न चेद्गेहिनी ।
याञ्चाभङ्गभयेन गद्गदगलत्रुट्यद्विलीनाक्षरं
को देहीति वदेत्स्वदग्धजठरस्यार्थे मनस्वी पुमान् ॥

diinaa diinamukhaih svakiiyashishukairaakrshtajiirnaambaraa
kroshadbhih kshudhitairnirannavidhuraa drshyaa na cedgehinii |
yaancaabhangabhayena gadgadagalatrudyadviliinaaksharam
ko dehiiti vadetsvadagdhajatharasyaarthe manasvii pumaan ||

Als hätte er die eigenen Kinder nicht mit verhärmten Frätzchen die Hausfrau am zerschlissenen Kleide zerrend, verhungernd nach Essen, das sie selbst nicht hat, schreien hören!
Welcher Mann, der noch bei Sinnen ist, würde also fürchtend, sein Flehen könnte scheitern, um des eigenen verödeten Bauches willen aus verkrampftem Halse stotternd, verstohlen das Wort "Gib!" flüstern?

Bhartrhari Vishayaparityaga

तुङ्गं वेश्म सुताः सतामभिमताः संख्यातिगाः संपदः
कल्याणी दयिता वयश्च नवमित्यज्ञानमूढो जनः ।
मत्वा विश्वमनश्वरं निविशते संसारकारागृहे
संदृश्य क्षणभङ्गुरं तदखिलं धन्यस्तु संन्यस्यति ॥

tungam veshma sutaah sataamabhimataah samkhyaatigaah sampadah
kalyaanii dayitaa vayashca navamityajnaanamuudho janah |
matvaa vishvamanashvaram nivishate samsaarakaaraagrhe
samdrshya kshanabhanguram tadakhilam dhanyastu samnyasyati ||

Ein hohes Haus, von Edlen geschätzte Söhne, nicht mehr zu zählende Reichtümer,
eine schöne, geliebte Frau, ewige Jugend: Wenn ein Ignorant das
für unvergänglich hält, steckt er schon im Geburtenkreislaufgefängnis.
Wer nachdenkt und all das in seiner Augenblicksbrüchigkeit erkennt, zieht sich zurück.

Bhartrhari Vishayaparityaga

तृषा शुष्यत्यास्ये पिबति सलिलं शीतमधुरं
क्षुधार्तः सञ्शालिं कवलयति मांसादिकलितम् ।
प्रदीप्ते कामाग्नौ सुदृढतरमालिङ्गति वधूं
प्रतीकारं व्याधेः सुखमिति विपर्यस्यति जनः ॥

trshaa shushyatyaasye pibati salilam shiitamadhuram
kshudhartah sanshaalim kavalayati maansaadikalitam |
pradiipte kaamaagnau sudrdhataramaalingati vadhuum
pratiikaaram vyaadheh sukhamiti viparyasyati janah ||

Gegen den Durst trinkt er Wasser kühl und süß.
Von Hunger befallen verschlingt er große Mengen von Fleisch.
Brennend vor Liebeslust umarmt die Buhlin er nur noch fester.
So verwechselt der Mensch bei Leiden das Gegenmittel mit Glück.

Bhartrhari Vishayaparityaga

अजानन्दाहात्मयं पततु शलभस्तीव्रदहने
स मीनोऽप्यज्ञानाद्बडिशयुतमश्नातु पिशितम् ।
विजानन्तोऽप्येते वयमिह विपज्जालजटिला-
न्न मुञ्चामः कामानह ह गहनो मोहमहिमा ॥

ajaanandaahaatmayam patatu shalabhastiivradahane
sa miino'pyajnaanaadbadishayutamashnaatu pishitam |
vijaananto'pyete vayamiha vipajjaalajatilaan
na muncaamah kaamaanaha ha gahano mohamahimaa ||

Daß sie selbst verbrennt, weiß so eine Motte nicht, wenn sie ins Feuer taumelt.
Aus völliger Unkenntnis schluckt so ein Fisch auf den Haken gespießte Köder.
Wir, die wir all das wissen, lösen die Knoten im Netz unsrer Niederlagen nicht mehr
und bleiben in Liebe verstrickt, ist doch der Wahn, der dich groß macht, so abgrundtief.

Bhartrhari Vishayaparityaga

एको रागिषु राजते प्रियतमादेहार्धहारी हरो
नीरागेषु जनो विमुक्तललनासङ्गो न यस्मात्परः ।
दुर्वारस्मरबाणपन्नगविषव्यासङ्गमुग्धो जनः
शेषः कामविडम्बितान्न विषयान्भोक्तुं न मोक्तुं क्षमः ॥

eko raagishu raajate priyatamaadehaardhahaarii haro
niiraageshu jano vimuktalalanaasango na yasmaatparah
durvaarasmarabaanapannagavishavyaasangamugdho janah
sheshah kaamavidambitaanna vishayaanbhoktum na moktum kshamah ||

Einzig unter den Liebenden ragt hervor der den Leib seiner Liebsten halb in sich aufnehmende, alles mit sich nehmende Shiva.
Auch unter den Leidenschaftslosen der Höchste, weist er jeden Verkehr mit lüsternen Weibern zurück.
Wir andern aber, vom Schlangengift am Pfeil unwehrbaren Verlangens durchdrungen, sind so betäubt, daß wir in Liebeslust verkehrte Reize weder genießen noch entbehren wollen.

Bhartrhari Vishayaparityaga

स्तनौ मांसग्रन्थी कनककलशावित्युपमितौ
मुखं श्लेष्मागारं तदपि च शशाङ्केन तुलितम् ।
स्रवन्मूत्रक्लिन्नं करिवरशिरःस्पर्धि जघनं
मुहुर्निन्द्यं रूपं कविजनविशेषैर्गुरु कृतम् ॥

stanau mansagranthii kanakakalashaavityupamitau
mukham shleshmaagaaram tadapi ca shashaankena tulitam
sravanmuutraklinnam karivarashirahspardhi jaghanam
muhurnindyam ruupam kavijanavisheshairguru krtam ||

Die zwei Brüste der Frau, Drüsengewebe, werden güld'nen Kalebassen gleich,
der Mund, der zuschnappt und festhält, wird zum lieblichen Mondgesicht,
eine von Ausfluß und Harn nässende Scheide wetteifert mit dem Haupt des Leitelefanten um den schönsten Sekretfluß -
so ein zutiefst peinlicher Körper wird nur durch Dichterwerk bemerkenswert.

Bhartrhari Vishayaparityaga

भिक्षाशनं तदपि नीरसमेकवारं
शय्या च भूः परिजनो निजदेहमात्रम् ।
वस्त्रं च जीर्णशतखण्डमयी च कन्था
हा हा तथापि विषया न परित्यजन्ति ॥

bhikshaashanam tadapi niirasamekavaaram
shayyaa ca bhuuh parijano nijadehamaatram |
vastram ca jiirnashatakhandamayii ca kanthaa
haa haa tathaapi vishayaa na parityajanti ||

Den Bettelfraß, den faden, gibt's auch nur einmal am Tag,
die Erde wird zum Lager, der eigene Leib zum Diener,
ein alter Lumpen aus hundert Löchern das Kleid:
Aber ach, nicht mal so lassen die Begierden von uns ab.

Bhartrhari Vishayaparityaga

धन्यानां गिरिकन्दरेषु वसतां ज्योतिः परं ध्यायता-
मानन्दाश्रुकणान्पिबन्ति शकुना निःशङ्कमङ्केशयाः ।
अस्माकं तु मनोरथोपरचितप्रसादवापीतट-
क्रीडाकाननकेलिकौतुकजुषामायुः परं क्षीयते ॥

dhanyaanaam girikandareshu vasataam jyotih param dhyaayataam
aanandaashrukanaanpibanti shakunaa nihshankamankeshayaah |
asmaakam tu manorathoparacitaprasaadavaapiitata
kriidaakaananakelikautukajushaamaayuh param kshiiyate ||

Glückverheißende Vögel ruhen furchtlos im Schoß von jenseitiges Licht betrachtenden, in Felshöhlen lebenden Glücklichen, deren Freudentränen ihnen in die Schnäbel tropfen,
während unter Frohsinn und Versteckspiel in Lustgärten an phantastisch angelegten Zierteichufern unser diesseitiges komfortables Leben verrinnt.

Bhartrhari Vishayaparityaga

ब्रह्मज्ञानविवेकनिर्मलधियः कुर्वन्त्यहो दुष्करं
यन्मुञ्चन्त्युपभोगभाञ्ज्यपि धनान्येकान्ततो निःस्पृहाः ।
सम्प्राप्तान्न पुरा न सम्प्रति न च प्राप्तौ दृढप्रत्यया-
न्वाञ्छामात्रपरिग्रहानपि परित्यक्तुं न शक्ता वयम् ॥

brahmajnaanavivekanirmaladhiyah kurvantyaho dushkaram
yanmuncantyupabhogabhaanjyapi dhanaanyekaantato nihsprhaah |
sampraaptaanna puraa na samprati na ca praaptau drdhapratyayaan
vaanchamaatraparigrahaanapi parityaktum na shaktaa vayam ||

Nur mit Religion, Verstand und reinem Herzen Versehene bringen etwas ach so Unmögliches zustande, daß sie jeden Genuß blockierend selbst mit Geld allein gelassen begierdelos bleiben.
Während wir nicht loskommen von denen, die weder früher noch jetzt was besaßen, aber fest davon überzeugt sind, daß sie so viel wie sie wünschen besitzen und festhalten müssen.

Bhartrhari Vairagya

भोगो न भुक्तो वयमेव भुक्तास्तपो न तप्तं वयमेव तप्ताः ।
कालो न यातो वयमेव यातास्तृष्णा न जीर्णा वयमेव जीर्णाः ॥

bhogo na bhukto vayameva bhuktaastapo na taptam vayameva taptaah |
kaalo na yaato vayameva yaataastrshnaa na jiirnaa vayam eva jiirnaah ||

Vom Genuß ward nie gezehrt, wir aber verzehrten uns. Verzichtfeuer ward nie entfacht, wir aber verbrannten.
Nie wollt die Zeit vergehen, dafür vergingen wir. Die Gier wurde nicht alt. Alt wurden wir.

Bhartrhari Vishaya Parityaga

अवश्यं यातारश्चिरतरमुषित्वापि विषया
वियोगे को भेदस्त्यजति न जनो यत्स्वयममून् ।
व्रजन्तः स्वातन्त्र्यादतुलपरितापाय मनसः
स्वयं त्यक्ता ह्येते शमसुखमनन्तं विदधति ॥

avashyam yaataarashciratara mushitvaapi vishayaa
viyoge ko bhedastyajati na jano yatsvayamamuun |
vrajantah svaatantryaad atulaparitaapaaya manasah
svayam tyaktaa hyete shamasukhamanantam vidadhati ||

Immer nur sind die schönen Dinge auf Durchreise, auch wenn wir sie für länger stahlen.
Beim Getrenntsein ist der Unterschied, ob der Mensch sie aufgab oder sie ihn.
Die aus freien Stücken gehen, schaffen maßlose Verzweiflung,
während dieselben Dinge von uns selbst gelassen für immer Glück und Frieden bringen.

Bhartrhari Vishayaparityaga

न संसारोत्पन्नं चरितमनुपश्यामि कुशलं
विपाकः पुण्यानां जनयति भयं मे विमृशतः ।
महद्भिः पुण्यौघैश्चिरपरिगृहीताश्च विषया
महान्तो जायन्ते व्यसनमिव दातुं विषयिणाम् ॥

na samsaarotpannam caritamanupashyaami kushalam
vipaakah punyaanaam janayati bhayam me vimrshatah |
mahadbhih punyaughaishciraparigrhiitaashca vishayaa
mahaanto jaayante vyasanamiva daatum vishayinaam ||

Die im Laufe der Zeit entstandene Praxis halte ich nicht für gesund.
Es ist das Ergebnis der Wohltaten, das mir Angst macht, wenn ich's mir recht überlege.
Mit großer Wohltätigkeitsaufwallung werden Objekte der Begierde so lange umhegt,
bis sie mächtig genug sind, die Begehrlichen noch mehr Einsatz bringen zu lassen.

Bhartrhari Vairagya

आशा नाम नदी मनोरथजला तृष्णातरङ्गाकुला
रागग्राहवती वितर्कविहगा धैर्यद्रुमध्वंसिनी ।
मोहावर्तसुदुस्तरातिगहना प्रोत्तुङ्गचिन्तातटी
तस्याः पारगता विशुद्धमनसो नन्दन्ति योगीश्वराः ॥

aashaa naama nadii manorathajalaa trshnaatarangaakulaa
raagagraahavatii vitarkavihagaa dhairyadrumadhvansinii |
mohaavartasudustaraatigahanaa prottungacintaatatii
tasyaah paaragataa vishuddhamanaso nandanti yogiishvaraah ||

Sehnsucht heißt die Flut mit dem Gedankenkarusellwasser, den Gierwellenmassen,
den Leidenschaftskrokodilen, den Analysewutgeiern, den Mutbaumbrechern,
den in die Tiefe reißenden Illusionsstrudeln, den ragenden Sorgensteilufern.
Über die hinweggesetzt frohlocken reinen Herzens die Yogameister.

Bhartrhari Vairagya

निवृत्ता भोगेच्छा पुरुषबहुमानोऽपि गलितः
समानाः स्वर्याताः सपदि सुहृदो जीवितसमाः ।
शनैर्यष्ट्युत्थानं घनतिमिररुद्धे च नयने
अहो दुष्टः कायस्तदपि मरणापायचकितः ॥

nivrttaa bhogecchaa purushabahumaano'pi galitah
samaanaah svaryaataah sapadi suhrdo jiivitasamaah |
shanairyashtyutthaanam ghanatimiraruddhe ca nayane
aho dushtah kaayastadapi maranaapaayacakitah ||

Bin der Genußsucht entgangen, hab gar den Mannesstolz geschluckt.
Gleichaltrige, die mit mir lebten, fuhren schon gen Himmel, dicht gefolgt vom Freund.
Aufstehen geht nur noch etappenweise, dichte Finsternis verstellt den Blick,
ach, selbst verfallen hat so ein Körper noch Angst vor dem Abgang durch Tod.

Bhartrhari Vairagya

क्षान्तं न क्षमया गृहोचितसुखं त्यक्तं न संतोषतः
सोढा दुःसहशीतवाततपनक्लेशा न तप्तं तपः ।
ध्यातं वित्तमहर्निशं नियमितप्राणैर्न शंभोः पदं
तत्तत्कर्म कृतं यदेव मुनिभिस्तैस्तैः फलैर्वञ्चिताः ॥

kshaantam na kshamayaa grhocitasukham tyaktam na samtoshitah
sodhaa duhsahashiitavaatatapanakleshaa na taptam tapah |
dhyaatam vittamaharnisham niyamitapraanairna shambhoh padam
tattat karma krtam yadeva munibhistaistaih phalairvancitaah ||

Nicht aus Duldsamkeit duldeten wir, dem trauten Heim entsagten wir, nicht weil wir uns so wohlgefühlt hätten.
Wir ertrugen unerträgliche Kälte, Stürme, Hitzequalen, doch Verzichtfeuer wärmte uns nicht.
Ans Geld dachten Tag und Nacht wir, hielten den Atem an, doch nicht auf Shivas Spur.
Alles was wir taten, war wie von Heiligen getan, doch blieben wir vom Erfolg Verführte.

Bhartrhari Vairagya

अमीषां प्राणानां तुलितबिसिनीपत्रपयसां
कृते किं नास्माभिर्विगलितविवेकैर्व्यवसितम् ।
यदाढ्यानामग्रे द्रविणमदनिःसंज्ञमनसां
कृतं म्लानव्रीडैर्निजगुणकथापातकमपि ॥

amiishaam praanaanaam tulitabisiniipatrapayasaam
krte kim naasmaabhirvigalitavivekairvyavasitam |
yadaadhyaanaamagre dravinamadanihsamjnamanasaam
krtam mlaanavriidairnijagunakathaapaatakamapi ||

Uns Lebende wiegt auf mit Seerosenblättern im Wasser!
Bei dem, was wir alles getan, wozu welke Vernunft uns riet.
Was mußten wir vor den Satten, vom Geld so benommen, daß sie nichts mehr begriffen,
mit fauliger Scham so tief sinken bis mit unsrer Anmut gar wir noch prahlten?

Bhartrhari Vairagya

खलालापाः सोढाः कथमपि तदाराधनपरै-
र्निगृह्यान्तर्बाष्पं हसितमपि शून्येन मनसा ।
कृतो वित्तस्तम्भप्रतिहतधियामञ्जलिरपि
त्वमाशेऽमोघाशे किमपरमतो नर्तयसि माम् ॥

khalaalaapaah sodhaah kathamapi tadaaraadhanaparair
nigrihyaantarbaashpam hasitamapi shuunyena manasaa |
krto vittastambhapratihatadhiyaamanjalirapi
tvamaashe'moghaashe kimaparamato nartayasi maam ||

Üble Nachrede hielt ich aus, hab immer wieder mit den Wölfen geheult und meine Tränen niederringend leeren Herzens gelacht. Hab gar die Hände gefaltet geistig umnachtet um Geld strammgestanden -
o Hoffnung, treffsichre Hoffnung, warum läßt mich Aberwitzigen du wieder tanzen?

Bhartrhari Vairagya

उत्खातं निधिशङ्कया क्षितितलं ध्माता गिरेर्धातवो
निस्तीर्णः सरितां पतिर्नृपतयो यत्नेन संतोषिताः ।
मन्त्राराधनतत्परेण मनसा नीताः श्मशाने निशाः
प्राप्तः काणवराटकोऽपि न मया सकामा भव ॥

utkhaatam nidhishankayaa kshititalam dhmaataa girerdhaatavo
nistiirnah saritaam patirnrpatayo yatnena samtoshitaah |
mantraaraadhanatatparena manasaa niitaah shmashaane nishaah
praaptah kaanavaraatako'pi na mayaa sakaamaa bhava ||

Schätze suchend hab in der Erd ich gewühlt, des Berges Metall freigesprengt.
Den Herrn der Ströme gequert, die Herren der Menschen eifrig befriedigt.
Begeistert Sprüche gelernt, meine Nächte auf Leichenäckern durchwacht.
Was hab ich davon - eine Kauri mit Loch. Das ist aus mir mit all meiner Hoffnung geworden.

Bhartrhari Vairagya

भ्रान्तं देशमनेकदुर्गविषमं प्राप्तं न किंचित्फलं
त्यक्त्वा जातिकुलाभिमानमुचितं सेवा कृता निष्फला ।
भुक्तं मानविवर्जितं परगृहेष्वशङ्कया काकवत्
तृष्णे जृम्भसि पापकर्मपिशुने नाद्यापि संतुष्यसि ॥

bhraantam desham anekadurgavishamam praaptam na kimcitphalam
tyaktvaa jaatikulaabhimaanamucitam sevaa krtaa nishphalaa |
bhuktam maanavivarjitam paragrheshvashankayaa kaakavat
trshne jrmbhasi paapakarmapishune naadyaapi samtushyasi ||

Über Land gewandert, in manch schlimme Burg geraten, erreicht hab ich damit nichts.
Wohlfeilen Kastendünkel abwerfend nahm Niedriglohndienste ich an.
Ohne Selbstachtung fraß in fremden Häusern ich mich durch, unverschämt krähenhaft,
o Gier, dein Maul klafft im Verrat übler Tat und heut wirst du nimmer mehr satt!

Bhartrhari Vairagya Mangalacaranam

चूडोत्तंसितचारुचन्द्रकलिकाचञ्चच्छिखाभासुरो
लीलादग्धविलोलकामशलभः श्रेयोदशाग्रे स्फुरन् ।
अन्तःस्फूर्जदपारमोहतिमिरप्राग्भारमुच्छेदयं -
श्चेतःसद्मनि योगिनां विजयते ज्ञानप्रदीपो हरः ॥

cuudottamsita caarucandrakalikaa cancacchikhaa bhaasuro
liilaadagdha vilolakaamashalabhah shrayodashaagre sphuran |
antahsphuurjad apaaramohatimira praagbhaaram ucchedayamsh
cetahsadmani yoginaam vijayate jnaanapradiipo harah ||

"Hundert desillusionierte Verse, Gebet um Segen"

Der du als Kopfschmuck des lieblichen Mondes Sichel im Haarknoten tragend
den flüchtigen, auf Dochtes Spitze mottengleich tanzenden Liebesgott spielend verglühtest, der du uns von der Last finsteren Selbstbetrugs, die wir vor uns hertragen bis wir an ihr zerbrechen, losschneidest, hinreißender Erkenntnis Lichtstrahl, der, wo der Geist der Asketen zu Hause ist, siegt!

Bhartrhari Vairagya

वलिभिर्मुखमाक्रान्तं पलितैरङ्कितं शिरः ।
गात्राणि शिथिलायन्ते तृष्णैका तरुणायते ॥

valibhirmukhamaakraantam palitairankitam shirah |
gaatraani shithilaayante trshnaikaa tarunaayate ||

Das Antlitz zerfurcht, das Haupthaar ergraut,
die Glieder zittern, allein die Gier bleibt ewig jung.

Suktimuktavali

आर्द्रेन्धनमप्यनले शुष्कं पूर्वं ततो ज्वलति
एवं सज्जनसविधे पूर्वं लोभार्द्रता विशुष्य ततः ।
विषयाभिग्रस्तानां अन्तस्था कामरोषसहिता या
ज्वलति च विवेकवह्नौ साऽपि ज्वलति प्रकृष्टसुखमन्ते ॥

aardrendhanamapyanale shushkam puurvam tato jvalati
evam sajjanasavidhe puurvam lobhaardrataa vishushya tatah |
vishayaabhigrastaanaam antasthaa kaamaroshasahitaa yaa
jvalati ca vivekavahnau saa'pi jvalati prakrshtasukhamante ||

Nasses Brennholz im Wind getrocknet brennt dann schon.
So wird auch die Giernässe nahe an guten Menschen erst einmal getrocknet.
Was da an Liebesleidenschaft in denen haust, die noch an ihren Lastern hängen,
brennt im Feuer der Vernunft und lodert auf, bis nach der Plackerei das Glück bleibt zum Schluß.

Suktimuktavali

कृष्णार्पणं विदधतो नास्मादन्यः सुखावहो मार्गः ।
सर्वस्वं कृष्णगतं नह्यवशिष्टं ममत्वया ॥

krshnaarpanam vidadhato naasmaadanyah sukhaavaho maargah |
sarvasvam krshnagatam nahyavashishtam mamatvayaa ||

Wer Krishna alles anvertraute, den führt kein anderer Weg mehr ins Glück.
Nun, da alles an Krishna ging, bleibt nichts mehr, was mein sei oder dein.

Suktimuktavali

सूर्यकरास्सर्वगता अप्यादर्शे जले तथा क्षीरे ।
प्रतिबिम्बन्ति तथेश्वरतेजांस्यप्यत्रहृत्सु भक्तानाम् ॥

suuryakaraassarvagataa apyaadarshe jale tathaa kshiire |
pratibimbanti tatheshvaratejaansyapyatrahrtsu bhaktaanaam ||

Sonnenstrahlen sind allgegenwärtig, gut zu sehen auch in Wasser oder Milch.
So spiegelt auch Gottes Lebenskraft sich vornehmlich in den Herzen der Frommen.

Suktimuktavali

बालानां त्वानन्दः क्रीडनकैरेव रत्नधनबहुलः ।
तद्वद्भक्तस्यापि प्रभुण्याह्यधिको धनप्रतिष्ठातः ॥

baalaanaam tvaanandah kriidanakaireva ratnadhanabahulah |
tadvadbhaktasyaapi prabhunyaahyadhiko dhanapratishthaatah ||

An Spielen ergötzen Kinder sich mehr als an Geld und Juwelenschätzen.
So genießt auch ein Frommer mehr Macht als einer mit Vorrang durch Geld.

Suktimuktavali

श्रिमद्भवने दासः सेवां भक्त्यायुतः परां कुर्वन्
अधिवासं संतुद्यहि विश्रान्तौ सः परं सुखं मनुते ।
तद्वद्विहितं सकलं कार्यं सम्पाद्य कृतकृत्यः
परिलभ्य हि परितोषं परमेशेऽसौ परं सुखं लभते ॥

shrimadbhavane daasah sevaam bhaktyaayutah paraam kurvan
adhivaasam samtudyahi vishraantau sah param sukham manute |
tadvadvihitam sakalam kaaryam sampaadya krtakrtyah
parilabhya hi paritosham parameshe'sau param sukham labhate ||

Im Haus der Herrschaft seinen Dienst mit allem Eifer versehend reißt so ein Knecht
sich immer wieder zusammen und träumt vom Glück in der Atempause.
Genau so seine Arbeit voll und ganz erledigend gelingt einem das Lebenswerk,
bis höchste Zufriedenheit und vor dem Herrn über alles er sein höchstes Glück findet.

Suktimuktavali

प्राच्यामुदये भाविनि सवितुः पूर्वं यथाऽनुरागः स्यात्
पश्चाद्गतिस्त्वनूरोः प्राकट्यं हर्षकृत् हिरण्यगर्भस्य ।
मनसीशप्राकट्ये भाविनि पूर्वं स्वधर्मं शीलत्वम्
पश्चाद्वैजिज्ञासा प्रभवति तस्माच्च भक्तिविज्ञानम् ॥

praacyaamudaye bhaavini savituh puurvam yathaa'nuraagah syaat
pashcaadgatistvanuuroh praakatyam harshakrt hiranyagarbhasya |
manasiishapraakatye bhaavini puurvam svadharmam shiilatvam
pashcaadvaijijnaasaa prabhavati tasmaacca bhaktivijnaanam ||

Bei ihrem Aufgang im Osten, bevor sie erscheint, sendet Morgenröte sie voraus
um dann wieder nur eines Beinamputierten Weg zu gehn, Goldeis Entzücken bereitende Offenbarung.
Bevor in eines Menschen Geist der Herr zur Offenbarung kommt, folgt jener eignen Regeln und Werten,
bis aus dem Erkennenwollen endlich verstehende Hingabe wird.

Suktimuktavali

पषाणोऽम्भसि पतितो नहि बहुवर्षैरपि मृदुर्भवति
मृत्स्नास्यत्तु तदात्वे जलमिश्रा सुबहुमृद्वी ।
तद्वत् दृढहरिभक्तः छलैः प्रसङ्गैस्सुदु:सहैर्व्यथितः
नस्यदमोभक्तः स्वल्पैरपि हेतुभिर्द्रुतं चलितः ॥

pashaano'mbhasi patito nahi bahuvarshairapi mrdurbhavati
mrtsnaasyattu tadaatve jalamishraa subahumrdvii |
tadvat drdhaharibhaktah chalaih prasangaissuduhsahairvyathitah
nasyadamobhaktah svalpairapi hetubhirdrutam calitah ||

Ein ins Wasser gefallener Stein wird auch nach vielen Jahren nicht weich.
Dagegen löst ein ins Wasser geworfener Lehmkloß sich sofort auf und macht es schlammig.
So bleibt auch ein Vishnufrommer von Irrungen und Wirrungen geschüttelt fest,
während der genasführte Fromme schon beim geringsten Anlaß Fersengeld gibt.

Suktimuktavali

उदकुम्भे ह्युदकुम्भं ग्राम्या वहन्ति निजशिरसि
विवदन्तेऽप्यन्योन्यं तथाऽपि नाधो जलं पतति ।
सन्मार्गविप्रवसितः स्थितौहि कस्यामपि वसन्नेवं
सन्मार्गादच्युतिकृत् कृत्यं संलक्ष्यचेह वर्तेत ॥

udakumbhe hyudakumbham graamyaa vahanti nijashirasi
vivadante'pyanyonyam tathaa'pi naadho jalam patati |
sanmaargavipravasitah sthitau hi kasyaam api vasannevam
sanmaargaad acyutikrt krtyam samlakshya ceha varteta ||

Krug auf Krug getürmt tragen Dorfmädchen ihr Wasser auf dem Haupt
davon, fröhlich miteinander schwatzend, ohne etwas zu vergießen.
Eine, die den festen Pfad verließe, in welche Lage geriete die wohl?
Wer seine Pflicht ins Auge faßt und erfüllt, macht, daß er nicht vom rechten Weg abrutscht.

Suktimuktavali

मधुमक्षिका सशब्दं समन्ततोऽटति सुमरसास्वादनम्
लभते न तावदेषा पश्चात्पुष्पस्थिता तूष्णीम् ।
भुङ्क्ते तद्वन्मनुजः ससंभ्रमः सर्वदाऽस्थिरप्रज्ञः
वादङ्करोति भक्तेः स्वादं नाऽप्नोति तद्गतौ शान्तः ॥

madhumakshikaa sashabdam samantato'tati sumarasaasvaadanam
labhate na taavadeshaa pashcatpushpasthitaa tuushniim |
bhunkte tadvanmanujah sasambhramah sarvadaa'sthiraprajnah
vaadankaroti bhakteh svaadam naa'pnoti tadgatau shaantah ||

Summend wandert eine Honigbiene all die Blumen ab, bis an ihren Saft sie kommt,
dann erst läßt zufrieden sie sich auf der Blüte nieder.
So nährt auch der Mensch hier und da hin taumelnd sich mit loser Weisheit, die lauthals er zum Besten gibt, bis er Geschmack an der Hingabe findet und ihr zustrebend zur Ruhe kommt.

Suktimuktavali

हरिभक्तिः केवलतो वेदान्तग्रन्थवाचनाभ्यासात्
नभवेद् यत्पञ्चाङ्गे कदा कदा कुत्र वृष्टिरिति ।
तत्कोष्ठकं सुलिखितं तेषां पुञ्जान्नचैक जलबिन्दुः
तद्वद्भक्तिप्राप्तौ तदुक्तगुणभाक् स्वयं भूयात् ॥

haribhaktih kevalato vedaantagranthavacanaabhyaasaat
na bhaved yatpancaange kadaa kadaa kutra vrshtiriti |
tatkoshthakam sulikhitam teshaam punjaannacaika jalabinduh
tadvadbhaktipraaptau taduktagunabhaak svayam bhuuyaat ||

Die Liebe zu Krishna kommt nicht allein vom Studium der Philosophie.
Auch im Kalender steht nur, wann und woher der Regen kommt,
und all die schön beschriebenen Zisternen machen noch keinen einzigen Wassertropfen.
So kann ein Dichtkunstkenner erst in der Gottergriffenheit einer von uns werden.

Suktimuktavali

शौर्यं स्वभावविजय इति हि मतं तत्कथं तदीय जयः
यद्वत्पुष्पात्सुफले जाते पुष्पच्छदा विशुष्य निपतन्ति ।
तद्वत्परमेशांशो यथा यथाऽन्तस्समुल्लसति
लय एव जयः स्यात् तथा तथा स्वस्वभावस्य ॥

shauryam svabhaavavijaya iti hi matam tatkatham tadiiya jayah
yadvatpushpaatsuphale jaate pushpacchadaa vishushya nipatanti |
tadvatparameshaamsho yathaa yathaa'ntassamullasati
laya eva jayah syaat tathaa tathaa svasvabhaavasya ||

Heldenmut ist Sieg über die eigene Natur. Das anerkennend weiß man, was Sieg ist.
Bevor einer Blüte schöne Frucht entwachse, müssen Blütenblätter trocken fallen.
Damit nur ein Teil Gottes in deinem Innern scheine
sollst du, was an dir hängt, wie nur ureigene Natur es kann, besiegen.

Suktimuktavali

ईशप्रेम कथं स्यात् स्वपतौ सत्याः सुनिर्मलं यथा प्रेम ।
कृपणस्य व धने स्यत् तद्वत् विश्वेश्वरे दृढप्रेम ॥

iishaprema katham syaat svapatau satyaah sunirmalam yathaa prema |
krpanasya va dhane syaat tadvat vishveshvare drdhaprema ||

Die Liebe zu Gott, wie soll sie sein? Wie die Liebe der treuen Frau zu ihrem Mann, so schön und rein.
Wie die Liebe des Geizlings zum Geld so fest sei die Liebe zum Herrn über Alles.

Suktimuktavali

अभ्यासस्तावद्भक्तेर्यावन्नामश्रुतेस्तु समकालम् ।
नाश्रुनिपातोत्पुलकौ तौचेन्नावश्यकत्वमस्यकिल ॥

abhyaasastaavadbhakteryaavannaamashrutestu samakaalam |
naashrunipaatotpulakau taucennaavashyakatvamasyakila ||

Die Hingabe wird so lange eingeübt, bis in dem Moment, da man seinen Namen hört,
Tränen fließen und Haare sich sträuben. Wenn das auch ohne Ritual passiert, gibt es keine Notwendigkeit mehr dafür.

Suktimuktavali

श्रीमद्गृहेतु धात्री तत्पुत्रं पाति लालयते
स्वीयात्स्नेहाधिक्येनत्वपि नैजं न साहि तं मनुते ।
एवंदृढप्रबोधस्तद्वन्मनुजः स्वपुत्र पौत्रादीन्
सस्नेहं पालयतु ज्ञात्वा विश्वस्य तं परं पितरम् ॥

shriimadgrhetu dhaatrii tatputram paati laalayate
sviiyaatsnehaadhikyenatvapi naijam na saahi tam manute |
evamdrdhaprabodhastadvanmanujah svaputrapautraadiin
sasneham paalayatu jnaatvaa vishvasya tam param pitaram ||

Nur im Haus ihres Herrn umhegt und hätschelt eine Amme dessen Kind
mit mehr Liebe als ihre eigenen und weiß sehr wohl, daß es nicht ihr eigenener Prinz ist.
Genau so soll ein fest überzeugter Mensch seine eigenen Kinder und Kindeskinder mit aller Liebe schützen, wohl wissend, daß da ein höherer Vater von allem ist.

Suktimuktavali

स्याच्चेदीशदिदृक्षा नाम्नि श्रद्धां दृढां सदा कुरुत ।
सत्यासत्य विवेकं नित्यं चानेन तत्त्वविज्ञानम् ॥

syaaccediishadidrkshaa naamni shraddhaam drdhaam sadaa kuruta |
satyaasatya vivekam nityam caanena tattvavijnaanam ||

Wer Gott sehen will, setze nur immer festes Vertrauen auf seinen Namen.
Wahres von Unwahrem trennt die Vernunft, und durch sie erkennen sie, was wirklich ist.

Suktimuktavali

गृहकार्ये संलग्नाः स्वान्ते सञ्चिन्तयन्ति परपुरुषम् ।
जारिण्य इव कुरुध्वे हृदिपरमेशं बहिः कार्यम् ॥

grhakaarye samlagnaah svaante samcintayanti parapurusham |
jaarinya iva kurudhve hrdiparamesham bahih kaaryam ||

In der Hausarbeit aufgehend denken sie insgeheim an einen anderen Mann.
Macht's wie die Verliebte: im Herzen den höheren Herrn, nach außen das Geschäft.

Suktimuktavali

तप्ते सर्पिषि पूरिका क्षिप्ताह्यमा करोति बहुशब्दान्
पक्वा यथा यथा सोनयति हि शब्दं ततस्तूष्णीम् ।
तद्वत्पुंसो ज्ञानं यावत्स्वल्पं करोति बहुवादान्
पूर्णज्ञानप्राप्तौ शान्तो विजितेन्द्रियस्तथा भवति ॥

tapte sarpishi puurikaa kshiptaahyamaa karoti bahushabdaan
pakvaa yathaa yathaa sonayati hi shabdam tatastuushniim |
tadvatpumso jnaanam yaavatsvalpam karoti bahuvadaan
puurnajnaanapraaptau shaanto vijitendriyastathaa bhavati ||

Ein Klößchen ins heiße Bratfett geworfen gibt viel Gezisch von sich.
Beim Durchgaren bläht es auf und das Geräusch klingt ab.
So gibt auch ein Mann mit ganz wenig Wissen viel Geschwätz von sich.
Erfahrungen sammelnd bis er voll ist wird er ruhiger und siegt über seine Begierden.

Suktimuktavali

गाधजलपिपास स्याच्चेच्छनकैस्तु पातव्यं
नोचेदधस्थपङ्कः पेयानुपयोगिजलमलं कुरुते ।
तद्वत्पावित्र्यार्थं दृढतरविश्वासधृक् भूत्वा
बुद्धिभ्रंशकवादान् विहाय कृष्णं भजेच्छनैर्मनुजः ॥

gaadhajalapipaasa syaaccecchanakaistu paatavyam
nocedadhasthapankah peyaanupayogijalamalam kurute |
tadvatpaavitryaartham drdhataravishvaasadhrk bhuutvaa
buddhibhramshakavaadaan vihaaya krshnam bhajecchanairmanujah ||

Wollte einer Tümpelwasser trinken, so muß er's ganz behutsam schlürfen,
damit der Bodenschlamm es nicht zu ungenießbarem Dreckwasser mache.
So muß auch, wer mit festerem Vertrauen mutig geworden zur Läuterung will,
jedes die Wachheit zermürbende Gerede abtun, bevor er sich langsam für Krishna öffnet.

Suktimuktavali

भक्ता भक्तसमाजे गुणानुवादैस्सदा रमन्तेऽत्र ।
धूमपलोको यद्वन्नैकाकी किन्तु समविषयेषु ॥

bhaktaa bhaktasamaaje gunaanuvaadaissadaa ramante'tra |
dhuumapaloko yadvannaikaakii kintu samavishayeshu ||

Die Frommen in ihrer Gemeinde bestätigen einander in ihren Vorzügen und fühlen sich wohl dabei.
Das Rauchervolk sitzt ja auch nicht allein da, sondern mit denen, die das gleiche Laster teilen.

Suktimuktavali

मातारिति परेशं सम्बोधयितुं जनः सुखं मनुते ।
योग्यं तन्नह्यन्यन्मातुः परदैवतं तथा सुखदम् ॥

maataariti paresham sambodhayitum janah sukham manute |
yogyam tannahyanyanmaatuh paradaivatam tathaa sukhadam ||

Als "Mutter" den Herrgott wachzurufen ist Volkes Meinung von Glück.
Niemand anderes als die Mutter eignet sich doch als höchste, Glück schenkende Gottheit.

Suktimuktavali

विष्ठायामुपविष्टा क्षणात्तु नैवेद्यमधिवसति ।
तद्वच्चित्तं धर्मे कनके कान्तासु मक्षिकेव सति ॥

vishthaayaamupavishtaa kshanaattu naivedyamadhivasati |
tadvaccittam dharme kanake kaantaasu makshikeva sati ||

Die eben noch auf der Scheiße hockte läßt im nächsten Moment auf Götterspeisen sich nieder.
Wie die Fliege da sind im Geiste auch wir beim Glauben, beim Gold, bei den Weibern.

Suktimukatavali

परदेशगो ह्यनेकान्दृष्ट्वा मार्गान् भ्रमाकुलो भवति
स्वस्थानं प्रतिगन्तुं तज्ज्ञं पृष्ट्वैव निर्भ्रमो भवति ।
एवं मार्गान्विविधान् भ्रमावहान्संसरन् मनुष्योऽपि
लब्ध्वा गुरुं हि तज्ज्ञं लब्धा पश्चात्स्वधामसुखरूपम् ॥

paradeshago hyanekaandrshtvaa margaan bhramaakulo bhavati
svasthaanam pratigantum tajjnam prshtvaiva nirbhramo bhavati |
evam maargaanvividhaan bhramaavahaan samsaran manushyo'pi
labdhvaa gurum hi tajjnam labdhaa pashcaat svadhaamasukharuupam ||

Wer in ein fremdes Land geht und die vielen Straßen sieht, kann sich leicht verirren.
An seinen Zielort gelangt er nicht mehr irrend nur, wenn er einen Ortskundigen fragt.
So stolpert auch der Mensch auf seiner Lebensbahn durch all die Straßen.
Erst wer einen kundigen Lehrer fand, wird schön im Glück auf seinem Platz im Leben.

Suktimuktavali

प्रकाशयति दीपको भुवि पदार्थजातं तथाप्यधस्थ
तिमिरं महन्नहि विनाशमागच्छति ।
महात्मनिकटस्थिताज्ञसुतदारकाणां महात्मनो
महिमवेदनं न खलु हृद्यबन्धापहम् ॥

prakaashayati diipako bhuvi padaarthajaatam tathaapyadhastha
timiram mahannahi vinaashamaagacchati |
mahaatmanikatasthitaajnasutadaarakaanaam mahaatmano
mahimavedanam na khalu hrdyabandhaapaham ||

Eine Lampe bringt Gegenständliches auf der Welt ans Licht,
das tiefe Dunkel aber direkt unter ihr geht nicht weg.
Einem großen Geiste nahestehende ahnungslose Kinder und Frauen
wissen von der Größe desselben nichts. Zögernd nur lösen ihre Herzensbande sie.

Suktimuktavali

एकायामृत्स्नायाविकारचित्राण्यनेकानि ।
ईशोऽप्येको नाना सेव्यो नानाप्रकारतो लोकैः ॥

ekaayaa mrtsnaayaavikaaracitraanyanekaani |
iisho'pyeko naanaa sevyo naanaaprakaarato lokaih ||

Aus ein und demselben unverfälschten Lehm bestehen die vielen Figuren.
Ein und derselbe Gott wird von den Völkern nur verschiedenartig angebetet.

Suktimuktavali

सद्भक्तः श्रीकृष्णं प्रेयांसं बन्धुमात्मनो मनुते ।
न जगन्नाथं कृष्णं गोपीनाथं सदा विदुर्गोप्यः ॥

sadbhaktah shriikrshnam preyaansam bandhumaatmano manute |
na jagannaatham krshnam gopinaatham sadaa vidurgopyah ||

Ein guter Frommer wird sich Krishna immer als seinen eigenen Lieblingsonkel vorstellen.
Die Hirtenmädchen kannten Krishna auch immer nur als ihren Beschützer und nicht als den Weltbeschützer.

Suktimuktavali

सिन्धौ यद्वन्मुक्ताः सन्त्येव परं जिघृक्षुभिर्यत्नैः
यावल्लाभं मज्जन रूपः कार्यो निपुणबुद्धिभिस्तद्वत् ।
परमेश्वरोहि नित्यं जगतिव्याप्तः परोक्षविधया वा
तस्य च साक्षात्कारो भवति हि यत्नैः श्रवणमननाद्यैः ॥

sindhau yadvanmuktaah santyeva param jighrkshubhiryatnaih
yaavallaabham majjana ruupah kaaryo nipunabuddhibhistadvat |
parameshvarohi nityam jagativyaaptah parokshavidhayaa vaa
tasya ca saakshaatkaaro bhavati hi yatnaih shravanamananaadyaih ||

Perlen bleiben so lange im Meer, bis die sie bergen wollen,
ihren Scharfsinn bemühen und selbst danach tauchen.
So hat also Gott sich in der Welt verteilt und bleibt dem Auge verborgen.
Ihn vor Augen führen wird nur, wer sich mit Zuhören und Nachdenken belastet.

Suktimuktavali

ईशोऽस्मत्पोषणकृत् स्वीकुर्मो नहि तावताऽस्य सदयत्वं
सर्वस्यापि पितुस्तत्कर्मैवावश्यकं विदुः सर्वे ।
सहिचेदस्मान्भक्तान् विषयविषादध्वनः परावृत्य
सन्मार्गे निजसुखदो नस्यादन्यस्ततः सदय इह ॥

iisho'smatposhanakrt sviikurmo nahi taavataa'sya sadayatvam
sarvasyaapi pitustatkarmaivaavashyakam viduh sarve |
sahicedasmaanbhaktaan vishayavishaadadhvanah paraavrtya
sanmaarge nijasukhado na syaadanyastatah sadaya iha ||

Gott ist unser Ziehvater. Das ist anerkannt, macht aber nicht seine ganze Gnade aus.
Jeder Vater macht doch, was er für erforderlich halt, wie alle wissen.
Uns Ergebene will er rüsten, indem er uns abhält vom vergifteten Weg der Begierden.
Auf dem guten Weg gewährt er echtes Glück uns. Das kann auch gar nicht anders sein, denn das ist seine Gnade.

Suktimuktavali

यः कस्मादपि पुरुषात्संप्राप्तः सः प्रभोः सदुपदेशः ।
वृष्टिजलं कस्मादपि मार्गादायातु विष्णुपदतस्तत् ॥

yah kasmaadapi purushaatsampraaptah sah prabhoh sadupadeshah |
vrshtijalam kasmaadapi maargaadaayaatu vishnupadatastat ||

Ein guter Rat, von wem auch immer angenommen, ist von Gott.
Regenwasser, auf welchen Wegen auch immer zu uns gelangt, folgt Vishnus Spur.

Suktimuktavali

गेहाधीशः सावधानश्चेत् चोरा न विशन्तिहि ।
अन्तः सौजन्यचोरोऽसद्विचारो न विशेत्तदा ॥

gehaadhiishah saavadhaanashcet coraa na vishantihi |
antah saujanyacoro'sadvicaaro na vishettadaa ||

Ist der Hausherr aufmerksam, so dringen keine Diebe ein.
Kein Dieb kommt rein, der mit unredlicher Überzeugung das Gute im Menschen raubte.

Suktimuktavali

मृत्कुम्भो जलपूर्णोह्यनास्थयोद्घटितमुखो यद्वत्
रिक्तः स्यादल्पदिनैर्जलप्रपूर्णो जलाप्लुतस्तद्वत् ।
प्रभुभक्त्या हृत्कुम्भः प्रपूरितो यत्रकुत्रचित् क्षिप्तः
रहितो भक्त्याऽपि भवेत् न तथास्यात्कृष्णचरितेऽस्तः ॥

mrtkumbho jalapuurnohyanaasthayodghatitamukho yadvat
riktah syaadalpadinairjalaprapuurno jalaaplutastadvat |
prabhubhaktyaa hrtkumbhah prapuurito yatrakutracit kshiptah
rahito bhaktyaa'pi bhavet na tathaa syaatkrshnacarite'stah ||

Ein irden Gefäß voll Wasser fahrlässig ohne Deckel abgestellt
gefüllt mit Wasser, ja Wasser spendend, ist in ein paar Tagen leer.
Ein Herzgefäß voller Hingabe an den Schöpfer, bald hier bald dorthin geschubst,
wird bald ohne Hingabe sein, außer es wird an den Krishnaweg gestellt.

Suktimuktavali

ग्रस्तो ज्वरेण रोगी शीताम्भश्चाम्ललवणशाकमपि
सान्निध्ये यदि स्यादविवेकात्क्षुत्तृडाकुलो भोक्ता ।
पाता चैवं विद्वान् स्त्रीधनभोगाद्यभावदाहेन
तप्तः सविधे स्त्रीधनदर्शनतः स्यात् स्वमार्ग विभ्रष्टः ॥

grasto jvarena rogii shiitaambhashcaamlalavanashaakamapi
saannidhye yadi syaadavivekaatkshuttrdaakulo bhoktaa |
paataa caivam vidvaan striidhanabhogaadyabhaavadaahena
taptah savidhe striidhanadarshanatah syaat svamaarga vibhrashtah ||

Vom Fieber gepackt ist ein Kranker, kaltes Wasser, Mango und Salzgemüse sind auch da
und der, wider besseres Wissen und ohne jede Vernunft, irre vor Hunger und Durst, ißt
und trinkt auch, wie der Denker am Fehlen von Frauen, Geld und Genüssen verglühend
Frauen und Geld nur von Nahem besehen muß um aus der Bahn geworfen zu sein.

Suktimuktavali

क्रीडन्तीं भगिनीं स्वां सिंहमुखं धारयन्भीमः
आक्रन्दयति पुनस्तां कुरुते विभयां स्वरूपदर्शनतः ।
एवं स्यात् परमात्मा मायावृतिधृक् भयं तथा शोकं
जनयत्यावृतिहीनः सदा प्रियात्मा परम सुखदश्च ॥

kriidantiim bhaginiim svaam simhamukham dhaarayanbhiimah
aakrandayati punastaam kurute vibhayaam svaruupadarshanatah |
evam syaat paramaatmaa maayaavrtidhrk bhayam tathaa shokam
janayatyaavrtihiinah sadaa priyaatmaa parama sukhadashca ||

Sein spielendes Schwesterlein erschreckt einer die Löwenmaske haltend
bis er sich rühren läßt und sie wieder angstfrei macht sein wahres Gesicht zeigend.
So dreist kann die höchste Seele hinterm Vorhang aus Täuschung, Angst und Sorge sein
doch läßt die gute Seele aller Hüllen entledigt immer wieder höchstes Glück gedeihn.

Suktimuktavali

कान्तापुत्राभावे प्रसह्य मोहेन कस्यचित्पुत्रम्
श्वानं शुकं हरिं वा सम्पाल्याप्यात्मबन्धनं कुरुते ।
कुरुते न चात्मबन्धोः कथारतिं श्री हरेर्विषय दृष्टिः
दुग्धतृषं तक्रेण हि मायावशतः सुनिपुणोऽपि ॥

kaantaaputraabhaave prasahya mohena kasyacitputram
shvaanam shukam harim vaa sampaalyaapyaatmabandhanam kurute |
kurute na caatmabandhoh kathaaratim shrii harervishaya drshtih
dugdhatrsham takrena hi maayaavashatah sunipuno'pi ||

Um das Fehlen von Frau und Kindern auszuhalten adoptiert einer im Wahn
eines anderen Kind, einen Hund, Papageien oder Äffchen, um sich einen Schutzbefohlenen zu machen.
Nun macht aber der Anblick eines solchen Schutzbefohlenen nicht gerade Lust auf Lieder zum Thema von Radha und Krishna,
als wollte Milchdurst er mit Molke stillen. Gerade die besonders Schlauen fallen der Täuschung zum Opfer.

Suktimuktavali

विष्णुपदेऽतिपवित्रे द्रष्टुं गृध्रः सदोर्ध्वमाभ्रमति
क्षोण्यामेव जुगुप्सितमांसं कुत्रास्ति तद्वदिह ।
वाक्पाटवेन चकितान् श्रुतॄन्कुर्वन्नगाधबोध इव
दृष्टिं कनकयुतायां कान्तायां पण्डितो विषयतृष्णक् ॥

vishnupade'tipavitre drashtum grdhrah sadordhvamaabhramati
kshonyaameva jugupsitamaansam kutraasti tadvadiha |
vaakpaatavena cakitaan shrutruunkurvanagaadhabodha iva
drshtim kanakayutaanaam kaantaayaam pandito vishayatrshnak ||

Hoch und höher schwebt der Geier zu Vishnus reinsten Füßen
zu spähen, was es denn auf Erden so an Ekelfleisch gebe.
In der Vorlesung, seinen eingeschüchterten Zuhörern gleichsam Tiefenerleuchtung gewährend hat der Professor als Lüstling nur goldbehängte Jungfern im Blick.

Suktimuktavali

तरुमूले संस्थायाशोभनपतगान् सनामतालिकया
दूरीकरोति मनुजो यथा तथा हीशचिन्तने मग्नः ।
परमेशस्यहि नाम्नां सतालिकेनेह मधुरगानेन
उत्सारयति निरोधैस्स्वान्तस्य च वासनाः कुपरिणामाः

tarumuule samsthaayaashobhanapatagaan sanaamataalikayaa
duurikaroti manujo yathaa tathaa hiishacintane magnah |
parameshasyahi naamnaam sataalikeneha madhuragaanena
utsaarayati nirodhaissvaantasya ca vaasanaah kuparinaamaah ||

Will ein Mensch zu Füßen eines Baumes ruhen, so verscheucht er Unglücksraben und komische Käuze mit Klatschen und Singen, bevor in Gedanken an Gott er versinkt.
Wenn also Gott du in die Hände klatschend und süß singend anrufst,
vertreibst du manch außen drückende und dir innewohnende Störung.

Suktimuktavali

ना यावत्पुत्रं सूते तावद्गृहकर्म चेतसा कुरुते
जाते पुत्रे न तथा पुत्रानन्दाप्लुता भवति ।
अज्ञाह्येवं सततं नानाव्यवहारकृत्तदा भवति
वेत्तिनयावत् कृष्णं सेवानन्दाप्लुतस्ततो भवति ॥

naa yaavatputram suute taavadgrhakarma cetasaa kurute
jaate putre na tathaa putraanandaaplutaa bhavati |
ajnaahyevam satatam naanaavyavahaarakrttadaa bhavati
vettinayaavat krshnam sevaanandaaplutastato bhavati ||

Solange eine keinen Sohn gebar, hängt ihr Herz an der Hausarbeit.
Ist dann der Sohn geboren, so werden sie Sohnesstolzwonnen durchfluten.
So ist der Ahnungslose hier und da mit Geschäften befaßt,
bis auch ihn, der Krshna erkennet, Gottesdienstwonnen durchfluten.

Suktimuktavali

लोहासिः स्पर्शमणेः स्पर्शात्स्वर्णासितां लभते ।
नपुनर्निहन्ति जन्तुं तद्वत्कृष्णाश्रितः साधुः ॥

lohaasih sparshamaneh sparshaatsvarnaasitaam labhate |
na punarnihanti jantum tadvatkrshnaashritah saadhuh ||

Ein eisern Schwert, vom Stein der Weisen angerührt, wird Güldenschwert,
das, wie der zu Krishna bekehrte Held, keine Menschenseele mehr verdirbt.

Suktimuktavali

लोहं स्पर्शात्स्वर्णं स्पर्शमणेर्यत्रकुत्रचित्क्षिप्तम् ।
तद्वच्चरणस्पर्शाद् भक्तः कृष्णस्य विमलः स्यात् ॥

loham sparshaatsvarnam sparshamaneryatrakutracitkshiptam |
tadvaccaranasparshaad bhaktah krshnasya vimalah syaat ||

Eisen, vom Stein der Weisen egal wo getroffen, wird zu reinem Gold.
So wird auch ein Frommer rein, wenn er an Krishnas Füße faßt.

Suktimuktavali

संस्नाप्यापि करी चेन्मुक्तो मलिनः क्षणाद् भवति
स्नानान्ते यदिबद्धस्तिष्ठेदमलः तथैव सत्सङ्गात् ।
जातं परमपवित्रं मनः पुनर्वो विषयिसहवासात्
मलिनं स्यात्तच्चेशे बद्धं तिष्ठेत्सुनिर्मलं नूनम् ॥

samsnaapyaapi karii cenmukto malinah kshanaad bhavati
snaanaante yadi baddhastishthedamalah tathaiva satsangat |
jaatam paramapavitram manah punarvo vishayisahavaasaat
malinam syaattacceshe baddham tishthetsunirmalam nuunam ||

Auch schön gebadet macht ein Elefant sich, sobald er freikommt, sofort wieder dreckig.
Ein nach dem Bade Angebundener bleibt sauber wie nach dem Kontakt mit Edlen.
Der fremdversaute Geist entsteht nach wiederholtem Verkehr mit Lüstlingen.
Sollte ein Versauter aber an den Herrn sich binden, so steht für immer unbefleckt er da.

Suktimuktavali

सिन्धोस्तलगतमुक्तालाभो नाभूयन्निमज्जनादेकात्
सन्ति न सिन्धौ भूयो नह्यनुमेयं निमज्जनाल्लाभः ।
एवं श्रीकृष्णाप्तेरुपाय एको विनिष्फलो यातः
न श्रान्तव्यं पुनरपि श्रवणादिभिरीशसेवनाल्लाभः ॥

sindhostalagatamuktaalaabho naabhuuyannimajjanaadekaat
santi na sindhau bhuuyo nahyanumeyam nimajjanaallaabhah |
evam shriikrshnaapterupaaya eko vinishphalo yaatah
na shraantavyam punarapi shravanaadibhiriishasevanaallaabhah ||

Hast nach einmaligem Tauchgang du keine Perle vom Meeresgrund geborgen,
so ist aus dem Tauchergebnis nicht zu schließen, es gebe keine Perlen im Meer.
Der einmalige Anlauf zu einer Beziehung mit Krishna geht ins Leere,
denn ein Gottesdienstergebnis, ohne sich immer wieder mit Hören und Beten zu mühen, gibt es nicht.

Suktimuktavali

निकेतनान्तर्ध्वान्तन्तु स्वल्प दीपेन नश्यति ।
ईशकृपाप्रसादेनानन्तपापानि सर्वदा ॥

niketanaantardhvaantantu svalpa diipena nashyati |
iishakrpaaprasaadenaanantapaapaani sarvadaa ||

Das Dunkel im Hause schwindet schon bei ganz kleiner Flamme.
Gottes Gnadengeschenk vertreibt die zu allen Zeiten begangenen endlosen Sünden.

Suktimuktavali

उपबर्हणेषु चैकं श्वेतं तूलं विचित्रवर्णेषु ।
तद्वत् कृष्णेऽकृष्णे दुष्टेऽदुष्टे नरे कृष्णः ॥

upabarhaneshu caikam shvetam tuulam vicitravarneshu |
tadvat krshne'krshne dushte'dushte nare krshnah ||

In bunten Kopfpolstern die Baumwolle ist immer weiß.
So ist auch im Menschen, im Schwarzen wie im Weißen, im Schurken wie im Edelmann, immer derselbe schwarze Gott, Krshna.

Suktimuktavali

सुताननेकान्विविधैरुपायैः क्रीडासु
संसज्य यथा हि माता ।
कार्येषु सक्ताऽपि तदार्तवाणीं
संश्रुत्य चायाति तथाहि चेशः ॥

sutaananekaanvividhairupaayaih kriidasu
samsajya yathaa hi maataa |
kaaryeshu saktaa'pi tadaartavaaniim
samshrutya caayaati tathaahi ceshah ||

Wie eine Mutter viele Kinder mit verschiedenen Strategien an Spiele fesselt,
ist auch Gott sofort da, sobald er einen Laut vernimmt von einem, der eben darunter leidet, daß er von Taten abhängt.

Ratnabandhagara

हितोपदेशं शृणुयात् कुर्वीत च यथोदितम् ।
विदुरोक्तमकृत्वाभूत्कौरवः शोकशल्यभाक् ॥

hitopadesham shrnuyaat kurviita ca yathoditam |
viduroktamakrtvaabhuutkauravah shokashalyabhaak ||

Einen guten Rat höre man sich an und handle wie gesagt.
Kaurava hat nicht getan, was Vidura ihm riet, und stand am Marterpfahl dafür.

Ratnabandhagara

सुमन्त्रिते सुविक्रान्ते सुकृतौ सुविचारिते ।
प्रारम्भे कृतबुद्धीनां सिद्धिरव्यभिचारिणी ॥

sumantrite suvikraante sukrtau suvicaarite |
praarambhe krtabuddhiinaam siddhiravyabhicaarinii ||

Wird die Sache gut beraten, guten Muts, rechtschaffen und wohlüberlegt
in Angriff genommen, so ist der praktisch Gewitzten Erfolg unausweichlich.

Ratnabandhagara

सुन्दरोऽपि सुशीलोऽपि कुलीनोऽपि महाधनः ।
शोभते न विना विद्यां विद्या सर्वस्य भूषणम् ॥

Sundaro'pi sushiilo'pi kulino'pi mahaadhanah |
shobhate na vinaa vidyaam vidyaa sarvasya bhuushanam ||

Ein Steinreicher, schön anzusehn, von Format, Adel gar
verblaßt ganz ohne Bildung. Bildung ist die Krönung des Ganzen.

Ratnabandhagara

साक्षरा विपरीताश्चेद्राक्षसा एव केवलम् ।
सरसो विपरीतश्चेत् सरसत्वं न मुञ्चति ॥

saaksharaa vipariitaashcedraakshasaa eva kevalam |
saraso vipariitashcet sarasatvam na muncati ||

Schreibkundige verkehrt rum sind auch nur Furien.
Liegt aber ein Sanfter verkehrt, so wird er nicht von seiner Sanftmut lassen.

Ratnabandhagara

सा श्रीर्या न मदं कुर्यात्स सुखी तृष्णयोजितः ।
तन्मित्रं यत्र विश्वासः पुरुषः स जितेन्द्रियः ॥

saa shriiryaa na madam kuryaatsa sukhii trshnayojitah |
tanmitram yatra vishvaasah purushah sa jitendriyah ||

Echtes Glück kann einen nicht verrückt machen, ein wirklich Glücklicher hat die Gier im Griff.
Auf den echten Freund ist Verlaß, und ein Mann ist, wer über seine sinnlichen Begierden siegt.

Ratnabandhagara

सा भार्या या प्रियं ब्रूते स पुत्रो यत्र निर्वृत्तिः ।
तन्मित्रं यत्र विश्वासः सदेशो यत्र जीव्यते ॥

saa bharyaa yaa priyam bruute sa putro yatra nirvrttih |
tanmitram yatra vishvaasah sa desho yatra jiivyate ||

Das rechte Weib spricht Liebes dir, der rechte Sohn vollendet sich.
Auf echte Freunde ist Verlaß und Heimat ist, wo sich's leben läßt.

Samayocita

सुखमध्ये स्थितं दुःखं दुःखमध्ये स्थितं सुखम् ।
द्वयमन्योन्यसंयुक्तं प्रोच्यते जलपङ्कवत् ॥

sukhamadhye sthitam duhkham duhkhamadhye sthitam sukham |
dvayamanyonyasamyuktam procyate jalapankavat ||

Mitten im Glück steckt Leid, in des Leides Mitte das Glück.
Beide durchdringen einander wie man's vom schlammigen Wasser kennt.

Samayocita

संतोषस्त्रिषु कर्तव्यः कलत्रे भोजने धने ।
त्रिषु चैव न कर्तव्योऽध्ययने जपदानयोः ॥

samtoshastrishu kartavyah kalatre bhojane dhane |
trishu caiva na kartavyo'dhyayane japadaanayoh ||

Mit diesen dreien sei zufrieden: mit dem Eheweib, dem Essen, dem Gelde.
Mit diesen dreien aber nicht: mit dem Lernen, Beten und Schenken.

Mahabharata Shanti

सहस्व श्रियमन्येषां यद्यपि त्वयि नास्ति सा ।
अन्यत्रापि सतीं लक्ष्मीं कुशला भुञ्जते सदा ॥

sahasva shriyamanyeshaam yadyapi tvayi naasti saa |
anyatraapi satiim lakshmiim kushalaa bhunjate sadaa ||

Ertrag das Glück der andern, auch wenn's nicht dein eigenes ist.
Wo immer Lakshmi auch sein mag, gehörig genießen kann man sie stets.

Garudapurana

स्वकर्मधर्मार्जितजीवितानां
शास्त्रेषु दारेषु सदा रतानाम् ।
जितेन्द्रियाणामतिथिप्रियाणां
गृहेऽपि मोक्षः पुरुषोत्तमानाम् ॥

svakarmadharmaarjitajiivitaanaam
shaastreshu daareshu sadaa rataanaam |
jitendriyaanaamatithipriyaanaam
grhe'pi mokshah purushottamaanaam ||

Für die Mehrung ihres Karma- und Dharmavorrats lebende,
an Schriften und Eheweibern immer wieder Freude findende,
ihre Instinkte zügelnde, sich über Besucher freuende
Prachtkerle finden sogar zu Hause Erlösung.

Garudapurana

स्थानस्थितानि पूज्यन्ते पूज्यन्ते च पदे स्थिताः ।
स्थानभ्रष्टा न पूज्यन्ते कुशा दन्ता नखा नराः ॥

sthaanasthitaani puujyante puujyante ca pade sthitaah |
sthaanabhrashtaa na puujyante kushaa dantaa nakhaa naraah ||

Die am richtigen Standort werden geachtet, geachtet auch, wenn sie auf den Beinen stehen.
Aus ihrer Position entfernt bleiben ohne Achtung die Kuschagräser, Zähne, Fingernägel und Menschen.

Ratnabandhagara

सत्यं सत्यं मुनेर्वाक्यं नादत्तमुपतिष्ठते ।
अम्बुभिः पूरिता पृथ्वी चातकस्य मरुस्थली ॥

satyam satyam munervaakyam naadattamupatishtate |
ambubhih puuritaa prthvii caatakasya marusthalii ||

Die Weisen haben wirklich die Wahrheit gesagt: Was einem nicht gegeben wurde, ist nicht da!
Die Erde voll Wasser ist des Cataka Wüste.

Ratnabandhagara

संतोषक्षतये पुंसामाकस्मिकधनागमः ।
सरसां सेतुभेदाय वर्षौघः स च न स्थिरः ॥

samtoshakshataye pumsaamaakasmikadhanaagamah |
sarasaam setubhedaaya varshaughah sa ca na sthirah ||

Unverhoffter Geldzustrom stört nur die Zufriedenheit unter den Männern.
Der zu Dammbruch und Überflutung führende Regenguß ist ja gerade nicht stabil.