Bhartrhari Vairagya

भोगो न भुक्तो वयमेव भुक्तास्तपो न तप्तं वयमेव तप्ताः ।
कालो न यातो वयमेव यातास्तृष्णा न जीर्णा वयमेव जीर्णाः ॥

bhogo na bhukto vayameva bhuktaastapo na taptam vayameva taptaah |
kaalo na yaato vayameva yaataastrshnaa na jiirnaa vayam eva jiirnaah ||

Vom Genuß ward nie gezehrt, wir aber verzehrten uns. Verzichtfeuer ward nie entfacht, wir aber verbrannten.
Nie wollt die Zeit vergehen, dafür vergingen wir. Die Gier wurde nicht alt. Alt wurden wir.

Bhartrhari Vishaya Parityaga

अवश्यं यातारश्चिरतरमुषित्वापि विषया
वियोगे को भेदस्त्यजति न जनो यत्स्वयममून् ।
व्रजन्तः स्वातन्त्र्यादतुलपरितापाय मनसः
स्वयं त्यक्ता ह्येते शमसुखमनन्तं विदधति ॥

avashyam yaataarashciratara mushitvaapi vishayaa
viyoge ko bhedastyajati na jano yatsvayamamuun |
vrajantah svaatantryaad atulaparitaapaaya manasah
svayam tyaktaa hyete shamasukhamanantam vidadhati ||

Immer nur sind die schönen Dinge auf Durchreise, auch wenn wir sie für länger stahlen.
Beim Getrenntsein ist der Unterschied, ob der Mensch sie aufgab oder sie ihn.
Die aus freien Stücken gehen, schaffen maßlose Verzweiflung,
während dieselben Dinge von uns selbst gelassen für immer Glück und Frieden bringen.

Bhartrhari Vishayaparityaga

न संसारोत्पन्नं चरितमनुपश्यामि कुशलं
विपाकः पुण्यानां जनयति भयं मे विमृशतः ।
महद्भिः पुण्यौघैश्चिरपरिगृहीताश्च विषया
महान्तो जायन्ते व्यसनमिव दातुं विषयिणाम् ॥

na samsaarotpannam caritamanupashyaami kushalam
vipaakah punyaanaam janayati bhayam me vimrshatah |
mahadbhih punyaughaishciraparigrhiitaashca vishayaa
mahaanto jaayante vyasanamiva daatum vishayinaam ||

Die im Laufe der Zeit entstandene Praxis halte ich nicht für gesund.
Es ist das Ergebnis der Wohltaten, das mir Angst macht, wenn ich's mir recht überlege.
Mit großer Wohltätigkeitsaufwallung werden Objekte der Begierde so lange umhegt,
bis sie mächtig genug sind, die Begehrlichen noch mehr Einsatz bringen zu lassen.

Bhartrhari Vairagya

आशा नाम नदी मनोरथजला तृष्णातरङ्गाकुला
रागग्राहवती वितर्कविहगा धैर्यद्रुमध्वंसिनी ।
मोहावर्तसुदुस्तरातिगहना प्रोत्तुङ्गचिन्तातटी
तस्याः पारगता विशुद्धमनसो नन्दन्ति योगीश्वराः ॥

aashaa naama nadii manorathajalaa trshnaatarangaakulaa
raagagraahavatii vitarkavihagaa dhairyadrumadhvansinii |
mohaavartasudustaraatigahanaa prottungacintaatatii
tasyaah paaragataa vishuddhamanaso nandanti yogiishvaraah ||

Sehnsucht heißt die Flut mit dem Gedankenkarusellwasser, den Gierwellenmassen,
den Leidenschaftskrokodilen, den Analysewutgeiern, den Mutbaumbrechern,
den in die Tiefe reißenden Illusionsstrudeln, den ragenden Sorgensteilufern.
Über die hinweggesetzt frohlocken reinen Herzens die Yogameister.

Bhartrhari Vairagya

निवृत्ता भोगेच्छा पुरुषबहुमानोऽपि गलितः
समानाः स्वर्याताः सपदि सुहृदो जीवितसमाः ।
शनैर्यष्ट्युत्थानं घनतिमिररुद्धे च नयने
अहो दुष्टः कायस्तदपि मरणापायचकितः ॥

nivrttaa bhogecchaa purushabahumaano'pi galitah
samaanaah svaryaataah sapadi suhrdo jiivitasamaah |
shanairyashtyutthaanam ghanatimiraruddhe ca nayane
aho dushtah kaayastadapi maranaapaayacakitah ||

Bin der Genußsucht entgangen, hab gar den Mannesstolz geschluckt.
Gleichaltrige, die mit mir lebten, fuhren schon gen Himmel, dicht gefolgt vom Freund.
Aufstehen geht nur noch etappenweise, dichte Finsternis verstellt den Blick,
ach, selbst verfallen hat so ein Körper noch Angst vor dem Abgang durch Tod.

Bhartrhari Vairagya

क्षान्तं न क्षमया गृहोचितसुखं त्यक्तं न संतोषतः
सोढा दुःसहशीतवाततपनक्लेशा न तप्तं तपः ।
ध्यातं वित्तमहर्निशं नियमितप्राणैर्न शंभोः पदं
तत्तत्कर्म कृतं यदेव मुनिभिस्तैस्तैः फलैर्वञ्चिताः ॥

kshaantam na kshamayaa grhocitasukham tyaktam na samtoshitah
sodhaa duhsahashiitavaatatapanakleshaa na taptam tapah |
dhyaatam vittamaharnisham niyamitapraanairna shambhoh padam
tattat karma krtam yadeva munibhistaistaih phalairvancitaah ||

Nicht aus Duldsamkeit duldeten wir, dem trauten Heim entsagten wir, nicht weil wir uns so wohlgefühlt hätten.
Wir ertrugen unerträgliche Kälte, Stürme, Hitzequalen, doch Verzichtfeuer wärmte uns nicht.
Ans Geld dachten Tag und Nacht wir, hielten den Atem an, doch nicht auf Shivas Spur.
Alles was wir taten, war wie von Heiligen getan, doch blieben wir vom Erfolg Verführte.

Bhartrhari Vairagya

अमीषां प्राणानां तुलितबिसिनीपत्रपयसां
कृते किं नास्माभिर्विगलितविवेकैर्व्यवसितम् ।
यदाढ्यानामग्रे द्रविणमदनिःसंज्ञमनसां
कृतं म्लानव्रीडैर्निजगुणकथापातकमपि ॥

amiishaam praanaanaam tulitabisiniipatrapayasaam
krte kim naasmaabhirvigalitavivekairvyavasitam |
yadaadhyaanaamagre dravinamadanihsamjnamanasaam
krtam mlaanavriidairnijagunakathaapaatakamapi ||

Uns Lebende wiegt auf mit Seerosenblättern im Wasser!
Bei dem, was wir alles getan, wozu welke Vernunft uns riet.
Was mußten wir vor den Satten, vom Geld so benommen, daß sie nichts mehr begriffen,
mit fauliger Scham so tief sinken bis mit unsrer Anmut gar wir noch prahlten?

Bhartrhari Vairagya

खलालापाः सोढाः कथमपि तदाराधनपरै-
र्निगृह्यान्तर्बाष्पं हसितमपि शून्येन मनसा ।
कृतो वित्तस्तम्भप्रतिहतधियामञ्जलिरपि
त्वमाशेऽमोघाशे किमपरमतो नर्तयसि माम् ॥

khalaalaapaah sodhaah kathamapi tadaaraadhanaparair
nigrihyaantarbaashpam hasitamapi shuunyena manasaa |
krto vittastambhapratihatadhiyaamanjalirapi
tvamaashe'moghaashe kimaparamato nartayasi maam ||

Üble Nachrede hielt ich aus, hab immer wieder mit den Wölfen geheult und meine Tränen niederringend leeren Herzens gelacht. Hab gar die Hände gefaltet geistig umnachtet um Geld strammgestanden -
o Hoffnung, treffsichre Hoffnung, warum läßt mich Aberwitzigen du wieder tanzen?

Bhartrhari Vairagya

उत्खातं निधिशङ्कया क्षितितलं ध्माता गिरेर्धातवो
निस्तीर्णः सरितां पतिर्नृपतयो यत्नेन संतोषिताः ।
मन्त्राराधनतत्परेण मनसा नीताः श्मशाने निशाः
प्राप्तः काणवराटकोऽपि न मया सकामा भव ॥

utkhaatam nidhishankayaa kshititalam dhmaataa girerdhaatavo
nistiirnah saritaam patirnrpatayo yatnena samtoshitaah |
mantraaraadhanatatparena manasaa niitaah shmashaane nishaah
praaptah kaanavaraatako'pi na mayaa sakaamaa bhava ||

Schätze suchend hab in der Erd ich gewühlt, des Berges Metall freigesprengt.
Den Herrn der Ströme gequert, die Herren der Menschen eifrig befriedigt.
Begeistert Sprüche gelernt, meine Nächte auf Leichenäckern durchwacht.
Was hab ich davon - eine Kauri mit Loch. Das ist aus mir mit all meiner Hoffnung geworden.

Bhartrhari Vairagya

भ्रान्तं देशमनेकदुर्गविषमं प्राप्तं न किंचित्फलं
त्यक्त्वा जातिकुलाभिमानमुचितं सेवा कृता निष्फला ।
भुक्तं मानविवर्जितं परगृहेष्वशङ्कया काकवत्
तृष्णे जृम्भसि पापकर्मपिशुने नाद्यापि संतुष्यसि ॥

bhraantam desham anekadurgavishamam praaptam na kimcitphalam
tyaktvaa jaatikulaabhimaanamucitam sevaa krtaa nishphalaa |
bhuktam maanavivarjitam paragrheshvashankayaa kaakavat
trshne jrmbhasi paapakarmapishune naadyaapi samtushyasi ||

Über Land gewandert, in manch schlimme Burg geraten, erreicht hab ich damit nichts.
Wohlfeilen Kastendünkel abwerfend nahm Niedriglohndienste ich an.
Ohne Selbstachtung fraß in fremden Häusern ich mich durch, unverschämt krähenhaft,
o Gier, dein Maul klafft im Verrat übler Tat und heut wirst du nimmer mehr satt!

Bhartrhari Vairagya Mangalacaranam

चूडोत्तंसितचारुचन्द्रकलिकाचञ्चच्छिखाभासुरो
लीलादग्धविलोलकामशलभः श्रेयोदशाग्रे स्फुरन् ।
अन्तःस्फूर्जदपारमोहतिमिरप्राग्भारमुच्छेदयं -
श्चेतःसद्मनि योगिनां विजयते ज्ञानप्रदीपो हरः ॥

cuudottamsita caarucandrakalikaa cancacchikhaa bhaasuro
liilaadagdha vilolakaamashalabhah shrayodashaagre sphuran |
antahsphuurjad apaaramohatimira praagbhaaram ucchedayamsh
cetahsadmani yoginaam vijayate jnaanapradiipo harah ||

"Hundert desillusionierte Verse, Gebet um Segen"

Der du als Kopfschmuck des lieblichen Mondes Sichel im Haarknoten tragend
den flüchtigen, auf Dochtes Spitze mottengleich tanzenden Liebesgott spielend verglühtest, der du uns von der Last finsteren Selbstbetrugs, die wir vor uns hertragen bis wir an ihr zerbrechen, losschneidest, hinreißender Erkenntnis Lichtstrahl, der, wo der Geist der Asketen zu Hause ist, siegt!

Bhartrhari Vairagya

वलिभिर्मुखमाक्रान्तं पलितैरङ्कितं शिरः ।
गात्राणि शिथिलायन्ते तृष्णैका तरुणायते ॥

valibhirmukhamaakraantam palitairankitam shirah |
gaatraani shithilaayante trshnaikaa tarunaayate ||

Das Antlitz zerfurcht, das Haupthaar ergraut,
die Glieder zittern, allein die Gier bleibt ewig jung.