Samayocita

अर्जुनस्य प्रतिज्ञे द्वे न दैन्यं न पलायनम् ।
आयू रक्षति सर्वत्र भाग्यं फलति सर्वदा ॥

arjunasya pratijne dve na dainyam na palaayanam |
aayuu rakshati sarvatra bhaagyam phalati sarvadaa || 6 ||

Der den Arjuna zur Einsicht kommen, ihn weder verzweifeln noch fliehen läßt,
sondern sein Leben rettet überall und sein Glück mehret immerdar.

Samayocita

अतुलितबलधामं स्वर्णशैलाभदेहं
दनुजवनकृशानुं ज्ञानिनामग्रगण्यम् ।
सकलगुणनिधानं वानराणामधीशं
रघुपतिवरदूतं वातजातं नमामि ॥

atulitabaladhaamam svarnashailaabhadeham
danujavanakrshaanum jnaaninaamagraganyam |
sakalagunanidhaanam vaanaraanaamadhiisham
raghupativaraduutam vaatajaatam namaami ||

Den Hort unaufgewogener Macht, den mit der Goldbergstatur,
den von Danu geborenen Bogenspanner, den Ersten der Klugen,
in den alle Vorzüge hineingelegt sind, den Anführer der Waldwesen,
den Raghuherrn, den wahren Boten, den Windgeborenen nenne und verehre ich.

Samayocita

असितगिरिसमं स्यात् कज्जलं सिन्धुपात्रे
सुरतरुवरशाखा लेखनी पत्रमुर्वी ।
लिखति यदि गृहीत्वा शारदा सर्वकालं
तदपि तव गुणानामीशपारं न याति ॥

asitagirisamam syaat kajjalam sindhupaatre
surataruvarashaakhaa lekhanii patramurvii |
likhati yadi grhiitvaa shaaradaa sarvakaalam
tadapi tava gunaanaamiishapaaram na yaati || 4 ||

Wie der Fels so schwarz sei im überströmenden Faß die Tinte,
die auf breitem Blatte ein wahres Wunderbaumkapitel beschreibt.
Für alle Zeit hat Reife erlangt, der da schreibt,
doch auch er wird das andere Ufer, o Herr, deiner Vorzüge nicht erreichen.

Samayocita

अतसीकुसुमोपमेय कान्तिर्यमुनाकूल कदम्बमूलवर्ती ।
नवगोपधूविलासशाली वनमाली वितनोतु मङ्गलानि ॥

atasiikusumopameya kaantiryamunaakuula kadambamuulavartii |
navagopadhuuvilaasashaalii vanamaalii vitanotu mangalaani || 3 ||

Der Flachsblütenblaue, unter Kadambabaumwurzeln am Ufer der lieblichen Yamuna Weilende,
der neun Hirten spielend aufzuregen versteht, der mit den Blumen des Waldes Bekränzte breite seinen Segen über uns!

Samayocitapadya

अविरलजलमदधाराभ्रमरकुलैः परिसेवितकपोलयुगम् ।
अभिमतफलदातारं कामेशं गणपतिं वन्दे ॥

aviralajalamadadhaaraabhramarakulaih parisevitakapolayugam |
abhimataphaladaataaram kaamesham ganapatim vande ||

Begrüßen wir den, dessen Schläfenpaar Schwärme von Bienen besetzen, die Honig verströmen wie dichte Wolken den Regen,
den Spender des ersehnten Lohns, den Herrn über die Liebe, den Herrn der Scharen!

Samayocitapadyaratnamalika

अलिमण्डलमण्डितगण्डतलं तिलकीकृतकोमलचन्द्रकलम् ।
करघातविदारितवैरिदलं प्रणमामि गणाधिपतिं जटिलम् ॥

alimandalamanditagandatalam tilakiikrtakomalacandrakalam |
karaghaatavidaaritavairidalam pranamaami ganaadhipatim jatilam ||

Vor dem, dessen Schläfen Bienenschwärme zieren, den der sanfte Mond bezaubernd schmückt,
der mit einem Streich seiner Hand die Feinde in Stücke reißt, vor Shiva, dem Herrn der Scharen verneige ich mich.

Bhartrhari Daiva

दैवेन प्रभुणा स्वयं जगति यद्यस्य प्रमाणीकृतं
तत्तस्योपनमेन्मनागपि महान्नैवाश्रयः कारणम् ।
सर्वाशापरिपूरके जलधरे वर्षत्यपि प्रत्यहं
सूक्ष्मा एव पतन्ति चातकमुखे द्वित्राः पयोबिन्दवः ॥

daivena prabhunaa svayam jagati yadyasya pramaaniikrtam
tattasyopanamenmanaagapi mahaannaivaashrayah kaaranam |
sarvaashaaparipuurake jaladhare varshatyapi pratyaham
suukshmaa eva patanti caatakamukhe dvitraah payobindavah ||

Was vom allmächtigen Schicksal auf Erden ihm als sein Teil zugemessen ward,
das soll ihm auch zufallen, selbst wenn bei Mächtigeren Schutz er sucht.
Aus der mit allen Erwartungen übervollen Regenwolke regnet's jeden Tag,
doch nur zwei bis drei winzige Tropfen fallen dem Waldsperber in den Schnabel.

Bhartrhari Daiva

अयममृतनिधानं नायकोऽप्योषधीनां
शतभिषगनुयातः शम्भुमूर्धोऽवतंसः ।
विरहयति न चैनं राजयक्ष्मा शशाङ्कं
हतविधिपरिपाकः केन वा लङ्घनीयः ॥

ayamamrtanidhaanam naayako'pyoshadhiinaam
shatabhishaganuyaatah shambhumuurdho'vatamsah |
virahayati na cainam raajayakshmaa shashaankam
hatavidhiparipaakah kena vaa langhaniiyah ||

Den Hüter des Unsterblichkeitstranks, Ziehvater der Medizin,
von hundert Ärzten umrundet, Diademschmuck an Shivas Haupt,
auch diesen vom Hasen gezeichneten Mond verschont die königliche Schwindsucht nicht.
Wen kann es so erwischen, wenn er nicht schon vom üblen Schicksal gargekocht ward?

Bhartrhari Daiva

सृजति तावदेषेशगुणाकरं पुरुषरत्नमलङ्करणं भुवः ।
तदपि तत्क्षणभङ्गि करोति चेदहह कष्टमपण्डितता विधेः ॥

srjati taavadesheshagunaakaram purusharatnamalamkaranam bhuvah |
tadapi tatkshanabhangi karoti cedahaha kashtamapanditataa vidheh ||

Der Herr über vieles erschafft diesen hochtalentierten Menschen, ein Juwel der Welt zur Zierde.
Wenn er ihn aber im selben Moment zerbrechen läßt? Ah! Die grobe Fahrlässigkeit des Schicksals.

Bhartrhari Daiva

शशिदिवाकरयोर्ग्रहपीडनं
गजभुजङ्गमयोरपि बन्धनम् ।
मतिमतां च विलोक्य दरिद्रतां
विधिरहो बलवानिति मे मतिः ॥

shashidivaakarayorgrahapiidanam
gajabhujangamayorapi bandhanam |
matimataam ca vilokya daridrataam
vidhiraho balavaaniti me matih ||

Wenn ich sehe, wie Mond und Sonne von Planeten verdunkelt,
wie selbst Elefant und Riesenschlange gebunden werden,
wie die Klügsten in Armut leben, dann denk ich:
Mann, ist das Schicksal stark!

Bhartrhari Daiva

खल्वाटो दिवसेश्वरस्य किरणैः सन्तापितो मस्तके
वाञ्छन्देशमनातपं विधिवशात्तालस्य मूलं गतः ।
तत्राप्यस्य महाफलेन पतता भग्नं सशब्दं शिरः
प्रायो गच्छति यत्र भाग्यरहितस्तत्रैव यान्त्यापदः ॥

khalvaato divaseshvarasya kiranaih santaapito mastake
vaanchandeshamanaatapam vidhivashaattaalasya muulam gatah |
tatraapyasya mahaaphalena patataa bhagnam sashabdam shirah
praayo gacchati yatra bhaagyarahitastatraiva yaantyaapadah ||

Ein Glatzkopf trat von der hoch am Himmel stehenden Sonne Strahlen am Kopfe erhitzt
nach einem kühlen Orte lechzend zur Wurzel einer ihm vom Schicksal gesandten Palme hin,
wo von einer herabfallenden Kokosnuß sein Haupt laut krachend zerschmettert ward.
In der Regel wandelt das Mißgeschick wo der vom Glück Verlassene geht.

Bhartrhari Daiva

भग्नाशस्य करण्डपीडिततनोर्म्लानेन्द्रियस्य क्षुधा
कृत्वाखुर्विवरं स्वयं निपतितो नक्तं मुखे भोगिनः ।
तृप्तस्तत्पिशितेन सत्वरमसौ तेनैव यातः पथा
लोकाः पश्यत दैवमेव हि नृणां वृद्धौ क्षये कारणम् ॥

bhagnaashasya karandapiiditatanormlaanendriyasya kshudhaa
krtvaakhurvivaram svayam nipatito naktam mukhe bhoginah |
trptastatpishitena satvaramasau tenaiva yaatah pathaa
lokaah pashyata daivameva hi nrnaam vrddhau kshaye kaaranam ||

Da nagt diese Hungerleiderin des Nachts ein Loch und verschwindet im Maul einer Schlange, die bar jeder Hoffnung, erlahmten Sinnes, gepeinigten Leibes im Korbe geschmachtet.
Vom bereiteten Mahl gesättigt geht diese flink den Weg, den jene ihr grub.
Seht nur Leute, wie Zufälle Volkes Wohl und Wehe bestimmen!

Bhartrhari Daiva

नेता यस्य बृहस्पतिः प्रहरणं वज्रं सुराः सैनिकाः
स्वर्गो दुर्गमनुग्रहः खलु हरेरैरावतो वारणः ।
इत्यैश्वर्यबलान्वितोऽपि बलभिद्भग्नः परैः संगरे
तद्व्यक्तं ननु दैवमेव शरणम् धिग्धिग्वृथा पौरुषम् ॥

netaa yasya brhaspatih praharanam vajram suraah sainikaah
svargo durgamanugrahah khalu harerairaavato vaaranah |
ityaishvaryabalaanvito'pi balabhidbhagnah paraih samgare
tadvyaktam nanu daivameva sharanam dhigdhigvrthaa paurusham ||

Sein Führer war Brhaspati, der Donnerkeil seine Waffe, die Götter seine Truppen.
Der Himmel war seine Festung, Vishnus Segen ihm gewiß, Airavata sein Schlachtelefant.
Selbst mit herrschaftlicher Macht so gewappnet ward der Kolonnenbrecher gebeugt von den Feinden im Kampf.
Wenn göttlicher Wille sich erst so offenbart, ist Heldenmut verdammt noch mal kein Rüstzeug.

Bhartrhari Dhairya

छिन्नोऽपि रोहति तरुः क्षीणोऽप्युपचीयते पुनश्चन्द्रः ।
इति विमृशन्तः सन्तः संतप्यन्ते न विप्लुता लोके ॥

chinno'pi rohati taruh kshiino'pyupaciiyate punashcandrah |
iti vimrshantah santah samtapyante na viplutaa loke ||

Gestutzt lebt der Baum weiter, der abnehmende Mond nimmt wieder zu.
Kluge Menschen nehmen das wahr, leiden zwar, verlieren sich aber nicht an die Welt.

Bhartrhari Dhairya

वह्निस्तस्य जलायते जलनिधिः कुल्यायते तत्क्षणा
न्मेरुः स्वल्पशिलायते मृगपतिः सद्यः कुरङ्गायते ।
व्यालो माल्यगुणायते विषरसः पीयूषवर्षायते
यस्याङ्गेऽखिललोकवल्लभतमं शीलं समुन्मीलति ॥

vahnistasya jalaayate jalanidhih kulyaayate tatkshanaa
nmeruh svalpashilaayate mrgapatih sadyah kurangaayate |
vyaalo maalyagunaayate visharasah piiyuushavarshaayate
yasyaange'khilalokavallabhatamam shiilam samunmiilati ||

Feuer wird durch ihn zu Wasser, das Weltmeer zum Rinnsal im Nu,
das Felsmassiv zum Steinchen, der Löwe zum Lamm sogleich,
die Schlange entwickelt Blumenkranzeigenschaft, das Gift tropft als Lebenswasser herab,
vor dem, in dessen Gestalt der in aller Welt begehrteste Lebensmut voll sich entfaltet.

Bhartrhari Dhairya

वरं तुङ्गाच्छृङ्गाद्गुरुशिखरिणः क्वापि विषमे
पतित्वायं कायः कठिनदृषदान्तर्विदलितः ।
वरं न्यस्तो हस्तः फणिपतिमुखे तीव्रदशने
वरं वह्नौ पातस्तदपि न क्रुतः शीलविलयः ॥

varam tungaacchrngaadgurushikharinah kvaapi vishame
patitvaayam kaayah kathinadrshadaantarvidalitah |
varam nyasto hastah phanipatimukhe tiivradashane
varam vahnau paatastadapi na krutah shiilavilayah ||

Besser man stürzte sich irgendwann in der Not eine steile Felswand herab,
sodaß dieser Körper zwischen scharfkantigen Steinen zerschellte.
Besser man steckte die Hand in ein scharfzahnig Schlangenmaul,
besser auch ins Feuer gestürzt, als daß dieses eine geschehe und ihn der Mut verlasse.

Bhartrhari Dhairya

पातितोऽपि कराघातैरुत्पतत्येव कन्दुकः ।
प्रायेण साधुवृत्तानामस्थायिन्यो विपत्तयः ॥

paatito'pi karaaghaatairutpatatyeva kandukah |
praayena saadhuvrttaanaamasthaayinyo vipattayah ||

Ein fallengelassener Ball springt wieder hoch, wenn man mit der Hand draufschlägt.
Niederlagen Unschuldiger sind meistens nicht von Dauer.

Bhartrhari Dhairya

कान्ताकटाक्षविशिखा न लुनन्ति यस्य
चित्तं न निर्दहति कोपकृशानुतापः ।
कर्षन्ति भूरिविषयाश्च न लोभपाशैर्
लोकत्रयं जयति कृत्स्नमिदं स धीरः ॥

kaantaakataakshavishikhaa na lunanti yasya
cittam na nirdahati kopakrshaanutaapah |
karshanti bhuurivishayaashca na lobhapaashair
lokatrayam jayati krtsnamidam sa dhiirah ||

Schöner Weiber Seitenblickpfeile durchbohren ihn nicht,
die Hitze kleinlicher Wut verbrennt nicht seinen Geist,
die vielen Sinnenreize reißen mit ihren Gierschlingen ihn nicht dahin:
Die ganze Dreiwelt erobert ein solcher Standhafter.

Bhartrhari Dhairya

कदर्थितस्यापि हि धैर्यवृत्तेर्
न शक्यते धैर्यगुणः प्रमार्ष्टुम् ।
अधोमुखस्यापि कृतस्य वह्निर्
एनधि शिका याति कदाचिदेव ॥

kadarthitasyaapi hi dhairyavrtter
na shakyate dhairyagunah pramaarshtum |
adhomukhasyaapi krtasya vahnir
enadhi shikaa yaati kadaacideva ||

Eines kampfunfähig gemachten mutigen Menschen
standhafte Eigenschaft kann nicht unterdrückt werden,
wie eines nach unten gehaltenen Feuers
Flamme auch immer wieder nach oben aufsteigt.

Bhartrhari Dhairya

निन्दन्तु नीतिनिपुणा यदि वा स्तुवन्तु
लक्ष्मीः समाविशतु गच्छतु वा यतेष्टम् ।
अद्यैव वा मरणमस्तु युगान्तरे वा
न्याय्यात्पथः प्रविचलन्ति पदं न धीराः ॥

nindantu niitinipunaa yadii vaa stuvantu
lakshmiih sthiraa bhavatu gacchatu vaa yatheshtam |
adyaiva vaa maranastu yugaantare vaa
nyaayyaatpathah pravicalanti padam na dhiiraah ||

Ob die politisch Korrekten sie nun schmähen oder preisen,
ob die Glücksgöttin sie besucht oder verläßt, wie es ihr beliebt,
ob der Tod sie jetzt gleich ereilt oder am Ende ihrer Tage:
Die Standhaften weichen nicht einen Schritt ab vom rechten Weg.

Bhartrhari Dhairya

ऐश्वर्यस्य विभूषणं सुजनता शौर्यस्य वाक्संयमो
ज्ञानस्योपशमः श्रुतस्य विनयो वित्तस्य पात्रे व्ययः ।
अक्रोधस्तपसः क्षमा प्रभवितुर्धर्मस्य निर्व्याजता
सर्वेषामपि सर्वकारणमिदं शीलं परं भूषणम् ॥

aishvaryasya vibhuushanam sujanataa shauryasya vaaksamyamo
jnaanasyopashamah shrutasya vinayo vittasya paatre vyayah |
akrodhastapasah kshamaa prabhaviturdharmasya nirvyaajataa
sarveshaamapi sarvakaaranamidam shiilam param bhuushanam ||

Einen Herrscher zeichnet das Wohlwollen, einen Helden die verbale Zurückhaltung aus.
Den Erfahrenen die Gelassenheit, den Gelehrten die Demut, den Reichen die Spende in den Topf.
Den Asketen die Unwut, den Herrn die Geduld, den Rechtschaffenen die Schlichtheit.
Der Urgrund all dessen aber ist die innere Einstellung als höchste Auszeichnung.

Bhartrhari Dhairya

क्वचिद्भूमौशायी क्वचिदपि च पर्यङ्कशयनः
क्वचिच्छाकाहारी क्वचिदपि च शाल्योदनरुचिः ।
क्वचित्कन्थाधारी क्वचिदपि च दिव्याम्बरधरो
मनस्वी कार्यार्थी गणयति न दुःखं न च सुखम् ॥

kvacidbhuumaushaayii kvacidapi ca paryankashayanah
kvacicchaakaahaarii kvacidapi ca shaalyodanarucih |
kvacitkanthaadhaarii kvacidapi ca divyaambaradharo
manasvii karyaarthii ganayati na duhkham na ca sukham ||

Heut ist die Erde sein Lager, morgen ruht er im Luxusbett.
Jetzt sind Blätter sein Mahl, später schlägt er mit Pudding sich voll.
Mal ist er in Lumpen gehüllt, mal trägt er teure Gewänder.
Für einen Menschen mit praktischen Zielen zählt nicht die Not und nicht das Glück.

Bhartrhari Dhairyapaddhati

रत्नैर्महार्हैस्तुतुषुर्न देवा
न भेजिरे भीमविषेण भीतिम् ।
सुधां विना न प्रययुर्विरामं
न निश्चितार्थाद्विरमन्ति धीराः ॥

ratnairmahaarhaistutushurna devaa
na bhejire bhiimavishena bhiitim |
sudhaam vinaa na prayayurviraamam
na nishcitaarthaadviramanti dhiiraah ||

Mit Juwelen und Wertgegenständen gaben die Götter sich nicht zufrieden.
Vor dem grauenvollen Gift erschraken sie nicht.
Ohne den Lebenstrank gab es für sie kein Halten.
Weil sie ein bestimmtes Ziel verfolgen halten die Standhaften nicht an.

Bhartrhari Paropakara

मनसि वचसि काये पुण्यपीयूषपूर्णा -
स्त्रिभुवनमुपकारश्रेणिभिः प्रीणयन्तः ।
परगुणपरमाणून्पर्वतीकृत्य नित्य
निजहृदि विकसन्तः सन्ति सन्तः कियन्तः ॥

manasi vacasi kaaye punyapiiyuushapuurnaas
tribhuvanamupakaarashrenibhih priinayantah |
paragunaparamaanuunparvatiikrtya nitya
nijahrdi vikasantah santi santah kiyantah ||

Wie viele Selbstlose gibt es noch, die bei dem, was sie denken, sprechen oder tun, voll nährender Biestmilch sind, die Himmel, Erde und Hölle mit Wohltaten in Folge begeistern,
die stets die Talente anderer, wie verschwindend gering sie auch sein mögen, darin gipfeln lassen,
daß jeder von ihnen im Herzen aufblüht?

Bhartrhari Paropakara

तृष्णां छिन्धि भज क्षमां जहि मदं पापे रतिं मा कृथाः
सत्यं ब्रूह्यनुयाहि साधुपदवीं सेवस्व विद्वज्जनम् ।
मान्यान्मानय विद्विषोऽप्यनुनय प्रच्छादय स्वान्गुणान्
कीर्तिं पालय दुःखिते कुरु दयामेतत्सतां लक्षणं ॥

trshnaam cchindhi bhaja kshamaam jahi madam paape ratim maa krthaah
satyam bruuhyanuyaahi saadhupadaviim sevasva vidvajjanam |
maanyaanmaanaya vidvisho'pyanunaya pracchaadaya svaangunaan
kiirtim paalaya duhkhite kurudayaametatsataam lakshanam ||

Schneide die Gier heraus. Übe Geduld. Fliehe den Rausch. Finde keine Freude am Bösen.
Sag die Wahrheit. Geh den Weg der Edlen. Diene klugen Menschen.
Ehre die Ehrenwerten. Mach den Feind dir zum Freund. Heb die eigenen Talente nicht so hervor.
Schütz deinen Ruf. Hilf dem Verzweifelten. Daran erkennt man gute Menschen.

Bhartrhari Paropakarapaddhati

इतः स्वपिति केशवः कुलमितस्तदीयद्विषाम्
इतश्च शरणार्थिनः शिखरिणां गणाः शेरते ।
इतोऽपि वडबानलः सह समस्तसंवर्तकैर्
अहो विततमूर्जितं भरसहं च सिन्धोर्वपुः ॥

itah svapiti keshavah kulamitastadiiyadvishaam
itashca sharanaarthinah shikharinaam ganaah sherate |
ito'pi vadabaanalah saha samastasamvartakair
aho vitatamuurjitam bharasaham ca sindhorvapuh ||

Hier schläft Vishnu, dort dräut seiner Feinde Schar.
Hier kauern die Bergriesen auch um Schutz zu finden.
Das Feuer in der Meerestiefe brennt hier noch bereit zur totalen Zerstörung.
Ach, so kraftstrotzend ist des Meeres Körper, der das alles tragen kann!

Bhartrhari Paropakarapaddhati

क्षीरेणात्मगतोदकाय हि गुणा दत्ताः पुरा तेऽखिलाः
क्षीरे तापमवेक्ष्य तेन पयसा स्वात्मा कृशानौ हुतः ।
गन्तुं पावकमुन्मनस्तदभवद् दृष्ट्वा तु मित्रापदं
युक्तं तेन जलेन शाम्यति सतां मैत्री पुनस्त्वीदृशी ॥

kshiirenaatmagatodakaaya hi gunaa dattaah puraa te'khilaah
kshiire taapamavekshya tena payasaa svaatmaa krshaanau hutah |
gantum paavakamunmanastadabhavad drshtvaa tu mitraapadam
yuktam tena jalena shaamyati sataam maitrii punastviidrshii ||

Zuerst hat die Milch all ihr Gutes dem Wasser, als es zu ihr kam, geschenkt.
Erhitzt verdunstet das Wasser in der Milch sich selbst dem Feuer opfernd.
Die Not des Freundes erkennend kocht sie über und folgt ihm ins Feuer.
Wieder mit Wasser gemischt kommt sie zur Ruhe. So ist's um die Freundschaft der Edlen bestellt.

Bhartrhari Paropakarapaddhati

एते सत्पुरुषाः परार्थघटकाः स्वार्थं परित्यज्य ये
सामान्यास्तु परार्थमुद्यमभृत स्वार्थाविरोधेन ये ।
तेऽमी मानवराक्षसाः परहितं स्वार्थाय निघ्नन्ति ये ।
ये तु घ्नन्ति निरर्थकं परहितं ते के न जानीमहे ॥

ete satpurushaah paraarthaghatakaah svaartham parityajya ye
saamaanyaastu paraarthamudyamabhrta svaarthaavirodhena ye |
te'mii maanavaraakshasaah parahitam svaarthaaya nighnanti ye
ye tu ghnanti nirarthakam parahitam te ke na jaaniimahe ||

Gute Menschen mehren anderer Leute Gewinn des eigenen Gewinns nicht achtend.
Durchschnittliche sind Handlanger fremden Gewinns, solange der eigene Gewinn nicht zu kurz kommt.
Dann gibt es menschliche Ungeheuer, die um des eigenen Gewinns willen fremdes Glück zerstören.
Was das für welche sind, die ohne jeden Gewinn fremdes Glück zerstören, wissen wir nicht.

Bhartrhari Paropakarapaddhati

पद्माकरं दिनकरो विकचीकरोति
चन्द्रो विकासयति कैरवचक्रवालम् ।
नाभ्यर्थितो जलधरोऽपि जलं ददाति
सन्तः स्वयं परहितेषु कृताभियोगाः ॥

padmaakaram dinakaro vikaciikaroti
candro vikaasayati kairavacakravaalam |
naabhyarthito jaladharo'pi jalam dadaati
santah svayam parahiteshu krtaabhiyogaah ||

Einen ganzen Seerosenteich läßt die Sonne erblühen.
Der Mond eröffnet der Nachtlotusse anmutigen Reigen.
Ungefragt spendet die Regenwolke ihr Naß:
Die Edlen übernehmen von sich aus jede Arbeit zum Wohle anderer.