Bhartrhari Paropakarapaddhati

क्षीरेणात्मगतोदकाय हि गुणा दत्ताः पुरा तेऽखिलाः
क्षीरे तापमवेक्ष्य तेन पयसा स्वात्मा कृशानौ हुतः ।
गन्तुं पावकमुन्मनस्तदभवद् दृष्ट्वा तु मित्रापदं
युक्तं तेन जलेन शाम्यति सतां मैत्री पुनस्त्वीदृशी ॥

kshiirenaatmagatodakaaya hi gunaa dattaah puraa te'khilaah
kshiire taapamavekshya tena payasaa svaatmaa krshaanau hutah |
gantum paavakamunmanastadabhavad drshtvaa tu mitraapadam
yuktam tena jalena shaamyati sataam maitrii punastviidrshii ||

Zuerst hat die Milch all ihr Gutes dem Wasser, als es zu ihr kam, geschenkt.
Erhitzt verdunstet das Wasser in der Milch sich selbst dem Feuer opfernd.
Die Not des Freundes erkennend kocht sie über und folgt ihm ins Feuer.
Wieder mit Wasser gemischt kommt sie zur Ruhe. So ist's um die Freundschaft der Edlen bestellt.