Bhartrhari Shringara, 1 - 7: Ode an die Frauen

॥ स्त्रीप्रशंसा ॥

|| striiprashamsaa ||

Ode an die Frauen 

शम्भुस्वयम्भुहरयो हरिणेक्षणानां

येनाक्रियन्त सततं गृहकर्मदासाः ।

वाचामगोचरचरित्रविचित्रिताय

तस्मै नमो भगवते मकरध्वजाय ॥ १ ॥

shambhusvayambhuharayo harinekshanaanaam

yenaakriyanta satatam grhakarmadaasaah |

vaacaamagocaracaritravicitritaaya

tasmai namo bhagavate makaradhvajaaya || 1 ||

Ehre dem Liebesgott mit dem Seeungeheuer im Banner,

bei dessen dreisten Abenteuern es dir die Sprache verschlägt,

der Shiva, Brahma und Vishnu immer wieder

zu Hausdienern antilopenäugiger Frauen macht.

स्मितेन भावेन च लज्जया भिया

पराङ्मुखैरर्धकटाक्षवीक्षणैः ।

वचोभिरीर्ष्याकलहलेन लीलया

समस्तभावैः खलु बन्धनं स्त्रियः ॥ २ ॥

smitena bhaavena ca lajjayaa bhiyaa

paraangmukhairardhakataakshaviikshanaih |

vacobhirirshyaakalahalena liilayaa

samastabhaavaih khalu bandhanam striyah || 2 ||

Ihr Lächeln, ihre Gesten, verschämtes Erschrecken,

das Antlitz abgewandt, Seitenblicke aus halbgeschlossenen Augen,

wie sie erst mit einem Gefühlscocktail aus Tratsch, Eifersucht, Schmollen
und Neckereien des Weibes Fesselstrick dir drehen können.

भ्रूचातुर्यात् कुञ्चिताक्षाः कटाक्षाः

स्निग्धा वाचो लज्जितान्ताश्च हासाः ।

लीलामन्दं प्रस्थितं च स्थितं च

स्त्रीणामेतद्भूषणं चायुधं च ॥ ३ ॥

bhruucaaturyaat kuncitaakshaah kataakshaah

snigdhaa vaaco lajjitaantaashca haasaah |

liilaamandam prasthitam ca sthitam ca

strrinaametadbhuushanam caayudham ca || 3 ||

Vom Spiel der Brauen umflorter Augen Seitenblicke,

sanfte Rede, verschämt verstecktes Lachen,

gespielt träges Aufstehen und lässiger Stand

sind der Frauen Zier und Waffen.

क्वचित्सभ्रूभङ्गैः क्वचिदपि च लज्जापरिगतैः

क्वचिद्भीतित्रस्तैः क्वचिदपि च लीलाविलासितैः ।

कुमारीणामेतैर्मदनसुभगैर्नेत्रवलितैः

स्फुरन्नीलाब्जानां प्रकरपरिकीर्णा इव दिशः ॥ ४ ॥

kvacitsabhruubhangaih kvacidapi ca lajjaaparigataih

kvacidbhiititrastaih kvacidapi ca liilaavilaasitaih |

kumaariinaametairmadanasubhagairnetravalitaih

sphuranniilaabjaanaam prakaraparikiirnaa iva dishah || 4 ||

Ihretwegen, die mal die Brauen kräuseln, mal von Scham erfüllt sind,

die mal beben vor Furcht, mal ans Spiel sich verlieren,

dann wieder blinzeln vor Glück, betört wie Neuvermählte,

scheint die Welt übersät mit Unmengen von blauschimmernden Lotussen.

वक्त्रं चन्द्रविकासिं पङ्कजपरीहासक्षमे लोचने

वर्णः स्वर्णमपाकरिष्णुरलिनीजिष्णुः कचानां चयः ।

वक्षोजाविभकुम्भविभ्रमहरौ गुर्वी नितम्बस्थली

वाचां हारि च मार्दवं युवतिषु स्वाभाविकं मण्डनम् ॥ ५ ॥

vaktram candravikaasim pankajapariihaasakshame locane

varnah svarnamapaakarishnuraliniijishnuh kacaanaam cayah |

vakshojaavibhakumbhavibhramaharau gurvii nitambasthalii

vaacaam haari ca maardavam yuvatishu svaabhaavikam mandanam || 5 ||

Ein im Mondschein erblühendes Antlitz, Lotusblütenheiterkeit im Blick,

eine Hautfarbe strahlender als Gold, Flechten von Haar, schwärzer als schwarze Bienen, ein Brüstepaar, das eines Elefanten Stirnwölbungen vergessen macht, schwellende Hüfthügel,

hinreißender Liebreiz in der Stimme ist junger Frauen eingeborene Zierde. 

स्मितं किञ्चिन्मुग्धं सरळतरळो दृष्टिविभवः

परिस्पन्दो वाचामभिनवविलासोक्तिसरसः ।

गातानामारम्भः किसलयितलीलापरिकरः

स्पृशन्त्यास्तारुण्यं किमिव हि न रम्यं मृगदृशः ॥ ६ ॥

smitam kimcinmugdham sarallatarallo drshtivibhavah

parispando vaacaamabhinavavilaasoktisarasah |

gaataanaamaarambhah kisalayitaliilaaparikarah

sprshantyaastaarunyam kimiva hi na ramyam mrgadrshah || 6 ||

Ein gleichsam verlegenes Lächeln, unschuldig unsteter Blick,

beschwingte Stimme im Redefluss aus immer neuen Anspielungen,

wenn sie schreiten mit der ganzen Anmut schwanker Schößlinge:

Wie sollten Antilopenäugige im Gefühl ihrer Jugend nicht liebenswert sein?

द्रष्टव्येषु किमुत्तमं मृगदृशः प्रेमप्रसन्नं मुखं

घ्रातव्येष्वपि किं तदास्यपवनं श्राव्येषु किं तद्वचः ।

किं स्वाद्येषु तदोष्ठपल्लवरसः स्पृश्येषु किं तद्वपु

र्ध्येयं किं नवयौवने सहृदयैः सर्वत्र तद्विभ्रमाः ॥ ७ ॥

drashtavyeshu kimuttamam mrgadrshah premaprasannam mukham

ghraatavyeshvapi kim tadaasyapavanam shraavyeshu kim tadvacah |

kim svaadyeshu tadoshthapallavarasah sprshyeshu kim tadvapu

rdhyeyam kim navayauvane sahrdayaih sarvatra tadvibhramaah || 7 ||

Was sähe ich lieber als das reizende Angesicht der Antilopenäugigen?

Was duftet lieblicher als ihr Atemlufthauch? Was klänge mir schöner als ihre Stimme?

Was kostete ich lieber als ihren Lippenblütensaft? Was ertastete ich freudiger als ihren Körper? Woran denk bei jeder Gelegenheit ich lieber als an Frauen und ihre Launen?

Manu 12, 124 - 126: Schlusswort

एष सर्वाणि भूतानि पञ्चभिर्व्याप्य मूर्तिभिः ।

जन्मवृद्धिक्षयैर्नित्यं संसारयति चक्रवत् ॥ १२४ ॥

esha sarvaani bhuutaani pancabhirvyaapya muurtibhih |

janmavrddhikshayairnityam samsaarayati cakravat || 124 ||

Alle Wesen mit den fünf Formen durchdringend, läßt er sie

mit Geburt, Aufwachsen und Vergehen ständig kreisen wie ein Rad.

एवं यः सर्वभूतेषु पश्यत्यात्मानमात्मना ।

स सर्वसमतामेत्य ब्रह्माभ्येति परं पदम् ॥ १२५ ॥

evam yah sarvabhuuteshu pashyatyaatmaanamaatmanaa |

sa sarvasamataametya brahmaabhyeti param padam || 125 ||

Wer sich selbst durch sich selbst in allen Wesen erkennt,

geht, die Gleichheit mit allen durchlaufend, den letzten Schritt in den Weltgeist.

इत्येतन्मानवं शास्त्रं भृगुप्रोक्तं पठन्द्विजः ।

भवत्याचारवान्नित्यं यथेष्टां प्राप्नुयाद्गतिम् ॥ १२६ ॥

ityetanmaanavam shaastram bhrguproktam pathandvijah |

bhavatyaacaaravaannityam yatheshtaam praapnuyaadgatim || 126 ||

Ein Zweimalgeborener, der diese von Bhrigu ausgesprochene Lehre des Manu laut liest,

wird stets gut auftreten und den gewünschten Werdegang einschlagen.

॥ इति मानवे धर्मशास्त्रे भृगुप्रोक्ते द्वादशो ऽध्यायः ॥

॥ समाप्तं चेदं मानवं धर्मशास्त्रम् ॥

|| iti maanave dharmashaastre bhrguprokte dvaadasho *dhyaayah ||

|| samaaptam cedam maanavam dharmashaastram ||

Hier endet die zwölfte Lektion in der von Bhrigu ausgesprochenen Rechtslehre des Manu.

Damit ist Manus Rechtslehre beendet.

Manu 12, 120 - 123: die 5 Elemente und der Sandmann

खं संनिवेशयेत्खेषु चेष्टनस्पर्शने ऽनिलम् ।

पक्तिदृष्ट्योः परं तेजः स्नेहे ऽपो गां च मूर्तिषु ॥ १२० ॥

kham samniveshayetkheshu ceshtanasparshane *nilam |

paktidrshtyoh param tejah snehe *po gaam ca muurtishu || 120 ||

Er lege den Raum in die Öffnungen, den Wind in Bewegung und Berührung, die höchste Energie in Verdauung und Sicht, das Wasser in die Körperflüssigkeiten und die Erde in die Formen,

मनसीन्दुं दिशः श्रोत्रे क्रान्ते विष्णुं बले हरम् ।

वाच्यग्निं मित्रमुत्सर्गे प्रजने च प्रजापतिम् ॥ १२१ ॥

manasiindum dishah shrotre kraante vishnum bale haram |

vaacyagnim mitramutsarge prajane ca prajaapatim || 121 ||

den Mond in den Geist, die Himmelsrichtungen ins Hören, Vishnu ins Schreiten, Shiva in die Macht, Feuer in die Stimme, den Freund in die Ausscheidung, den Schöpfer in die Fortpflanzung.

प्रशासितारं सर्वेषामणीयांसमणोरपि ।

रुक्माभं स्वप्नधीगम्यं विद्यात्तं पुरुषं परम् ॥ १२२ ॥

prashaasitaaram sarveshaamaniiyaamsamanorapi |

rukmaabham svapnadhiigamyam vidyaattam purusham param || 122 ||

Den höchsten Mann kann man erkennen, wenn die Gedanken in den Schlaf übergehen, an seinem Goldglanz, kleiner als das kleinste Atom, Herrscher über alle.

एतमेके वदन्त्यग्निं मनुमन्ये प्रजापतिम् ।

इन्द्रमेके ऽपरे प्राणमपरे ब्रह्म शाश्वतम् ॥ १२३ ॥

etameke vadantyagnim manumanye prajaapatim |

indrameke *pare praanamapare brahma shaashvatam || 123 ||

Die einen nennen ihn Feuer, Manu andere, den Herrn der Geschöpfe,

die einen Indra, andere Atemhauch, wieder andere die ewige Weltseele.

Manu 12, 115 - 119: Das kollektive Unterbewußtsein

यं वदन्ति तमोभूता मूर्खा धर्ममतद्विदः ।

तत्पापं शतधा भूत्वा तद्वक्तॄननुगच्छति ॥ ११५ ॥

yam vadanti tamobhuutaa muurkhaa dharmamatadvidah |

tatpaapam shatadhaa bhuutvaa tadvaktrunanugacchati || 115 ||

Wenn aus Dunkelheit gewordene Toren das Gesetz verkünden, ohne es zu verstehen, kehrt diese Sünde hundertfach geworden auf die Verkünder zurück.

एतद्वो ऽभिहितं सर्वं निःश्रेयसकरं परम् ।

अस्मादप्रच्युतो विप्रः प्राप्नोति परमां गतिम् ॥ ११६ ॥

etadvo *bhihitam sarvam nihshreyasakaram param |

asmaadapracyuto viprah praapnoti paramaam gatim || 116 ||

Damit wurde euch alles gesagt, was höchste Seligkeit bewirkt.

Ein Brahmane, der davon nicht abrückt, erlangt den höchsten Weg.

एवं स भगवान्देवो लोकानां हितकाम्यया ।

धर्मस्य परमं गुह्यं ममेदं सर्वमुक्तवान् ॥ ११७ ॥

evam sa bhagavaandevo lokaanaam hitakaamyayaa |

dharmasya paramam guhyam mamedam sarvamuktavaan || 117 ||

So hat mir der erhabene Gott, den es nach dem Wohlergehen der Welten verlangt,

dieses ganze höchste Geheimnis des Gesetzes gesagt.

सर्वमात्मनि संपश्येत्सच्चासच्च समाहितः ।

सर्वं ह्यात्मनि संपश्यन्नाधर्मे कुरुते मनः ॥ ११८ ॥

sarvamaatmani sampashyetsaccaasacca samaahitah |

sarvam hyaatmani sampashyannaadharme kurute manah || 118 ||

Er soll sich konzentrieren und alles Wirkliche und Unwirkliche in sich selbst erkennen, 

denn wer alles in sich selbst erkennt, dem steht der Sinn nicht nach Ungesetzlichem.

आत्मैव देवताः सर्वाः सर्वमात्मन्यवस्थितम् ।

आत्मा हि जनयत्येषां कर्मयोगं शरीरिणाम् ॥ ११९ ॥

aatmaiva devataah sarvaah sarvamaatmanyavasthitam |

aatmaa hi janayatyeshaam karmayogam shariirinaam || 119 ||

Denn das Atman [das kollektive Unterbewußtsein] hat alle Götter, alles beruht auf dem Atman. 

Das Atman bringt die Tatverknüpfung der Verkörperten hervor.

Manu 12, 111 - 114: Entscheidung zwischen konkurrierenden Gesetzen

त्रैविद्यो हेतुकस्तर्की नैरुक्तो धर्मपाठकः ।

त्रयश्चाश्रमिणः पूर्वे परिषत्स्याद्दशावरा ॥ १११ ॥

traividyo hetukastarkii nairukto dharmapaathakah |

trayashcaashraminah puurve parishatsyaaddashaavaraa || 111 ||

Ein Dreivedenkenner, ein Logiker, ein Deuter, ein Etymologe, ein Gesetzlehrer und solche aus den drei ersten Lebensphasen sei die Versammlung aus mindestens Zehn.

ऋग्वेदविद्यजुर्विच्च सामवेदविदेव च ।

त्र्यवरा परिषज्ज्ञेया धर्मसंशयनिर्णये ॥ ११२ ॥

rgvedavidyajurvicca saamavedavideva ca |

tryavaraa parishajjneyaa dharmasamshayanirnaye || 112 ||

Ein Kenner des Rigveda, des Yajurveda und des Samaveda sind bekanntlich die Versammlung aus mindestens Drei, um juristische Zweifel zu klären.

एको ऽपि वेदविद्धर्मं यं व्यवस्येद्द्विजोत्तमः ।

स विज्ञेयः परो धर्मो नाज्ञानामुदितो ऽयुतैः ॥ ११३ ॥

eko *pi vedaviddharmam yam vyavasyeddvijottamah |

sa vijneyah paro dharmo naajnaanaamudito *yutaih || 113 ||

Selbst was ein einziger vedakundiger Brahmane zum Gesetz erklärt, ist als oberstes Gesetz anzuerkennen und nicht, was Tausende von Ignoranten sagen.

अव्रतानाममन्त्राणां जातिमात्रोपजीविनाम् ।

सहस्रशः समेतानां परिषत्त्वं न विद्यते ॥ ११४ ॥

avrataanaamamantraanaam jaatimaatropajiivinaam |

sahasrashah sametaanaam parishattvam na vidyate || 114 ||

Selbst wenn Pflichtvergessene, Nichtweihende, nur von ihrer Kaste Profitierende zu Tausenden zusammentreten, wird ihr Versammlungscharakter nicht anerkannt.

Manu 12, 107 - 110: Die ungeschriebenen Gesetze

नैःश्रेयसमिदं कर्म यथोदितमशेषितः ।

मानवस्यास्य शास्त्रस्य रहस्यमुपदिश्यते ॥ १०७ ॥

naihshreyasamidam karma yathoditamasheshitah |

maanavasyaasya shaastrasya rahasyamupadishyate || 107 ||

Die zur höchsten Seligkeit führende Tatvergeltung ist restlos benannt.

Jetzt soll das Geheimnis der Lehre Manus aufgedeckt werden.

अनाम्नातेषु धर्मेषु कथं स्यादिति चेद्भवेत् ।

यं शिष्टा ब्राह्मणा ब्रूयुः स धर्मः स्यादशङ्कितः ॥ १०८ ॥

anaamnaateshu dharmeshu katham syaaditi cedbhavet |

yam shishtaa braahmanaa bruuyuh sa dharmah syaadashankitah || 108 ||

Wenn jemand fragt: „Was ist mit den ungeschriebenen Gesetzen?“

Was gelehrte Brahmanen sagen, das ist als Gesetz nicht anzuzweifeln.

धर्मेणाधिगतो यैस्तु वेदः सपरिबृंहणः ।

ते शिष्टा ब्राह्मणाः ज्ञेयाः श्रुतिप्रत्यक्षहेतवः ॥ १०९ ॥

dharmenaadhigato yaistu vedah saparibrmhanah |

te shishtaa braahmanaah jneyaah shrutipratyakshahetavah || 109 ||

Die nach dem Gesetz den Veda samt Anhängen verstanden haben, sind die gelehrten Brahmanen, denn ihre Beweise stammen aus den Schriften und der Anschauung.

दशावरा वा परिषद्यं धर्मं परिकल्पयेत् ।

त्र्यवरा वापि वृत्तस्था तं धर्मं न विचारयेत् ॥ ११० ॥

dashaavaraa vaa parishadyam dharmam parikalpayet |

tryavaraa vaapi vrttasthaa tam dharmam na vicaarayet || 110 ||

Was eine Versammlung von mindestens Zehn, oder mindestens Drei, die fest im Berufsleben stehen, zum Gesetz erklären: Das Gesetz soll keiner anzweifeln.

Manu 12, 103 - 106: Der Ritterschlag für die Praktiker

अज्ञेभ्यो ग्रन्थिनः श्रेष्ठा ग्रन्थिभ्यो धारिणो वराः ।

धारिभ्यो ज्ञानिनः श्रेष्ठा ज्ञानिभ्यो व्यवसायिनः ॥ १०३ ॥

ajnebhyo granthinah shreshthaa granthibhyo dhaarino varaah |

dhaaribhyo jnaaninah shreshthaa jnaanibhyo vyavasaayinah || 103 ||

Besser als Ungebildete sind Buchbesitzer. Besser als Buchbesitzer sind die Bewahrer. Besser als die Bewahrer sind die Versteher. Besser als die Versteher sind die Unternehmerischen.

तपो विद्या च विप्रस्य निःश्रेयसकरं परम् ।

तपसा कल्मषं हन्ति विद्ययामृतमश्नुते ॥ १०४ ॥

tapo vidyaa ca viprasya nihshreyasakaram param |

tapasaa kalmasham hanti vidyayaamrtamashnute || 104 ||

Entsagung und Bildung sind des Brahmanen bester Weg zur Seeligkeit.

Mit Entsagung schlägt er seine Schuld, mit Bildung kostet er Unsterblichkeit.

प्रत्यक्षं चानुमानं च शास्त्रं च विविधागमम् ।

त्रयं सुविदितं कार्यं धर्मशुद्धिमभीप्सता ॥ १०५ ॥

pratyaksham caanumaanam ca shaastram ca vividhaagamam |

trayam suviditam kaaryam dharmashuddhimabhiipsataa || 105 ||

Wahrnehmung, Schlussfolgern und die Lehre in verschiedenen Traditionen:

Diese Drei müssen jene gut kennen, die das reine Gesetz wünschen.

आर्षं धर्मोपदेशं च वेदशास्त्राविरोधिना ।

यस्तर्केणानुसंधत्ते स धर्मं वेद नेतरः ॥ १०६ ॥

aarsham dharmopadesham ca vedashaastraavirodhinaa |

yastarkenaanusamdhatte sa dharmam veda netarah || 106 ||

Wer die Rechtslehren der Seher, ohne die Vedalehre zu bekritteln

 mit Scharfsinn untersucht: Der, und kein anderer kennt das Gesetz.

Manu 12, 98 - 102: Am Anfang war das Wort - die Veden

शब्दः स्पर्शश्च रूपं च रसो गन्धश्च पञ्चमः ।

वेदादेव प्रसिध्यन्ति प्रसूतिर्गुणकर्मतः ॥ ९८ ॥

shabdah sparshashca ruupam ca raso gandhashca pancamah |

vedaadeva prasidhyanti prasuutirgunakarmatah || 98 ||

Klang, Berührung, Form, Geschmack und fünftens Geruch ergeben sich auch

aus dem Veda, und ihre Entstehung ist durch Eigenschaft und Tat bedingt.

बिभर्ति सर्वभूतानि वेदशास्त्रं सनातनम् ।

तस्मादेतत्परं मन्ये यज्जन्तोरस्य साधनम् ॥ ९९ ॥

bibharti sarvabhuutaani vedashaastram sanaatanam |

tasmaadetatparam manye yajjantorasya saadhanam || 99 ||

Die ewige Vedalehre trägt alle Wesen.

Darum halte ich sie für das Allheilmittel für jede Kreatur.

सैनापत्यं च राज्यं च दण्डनेतृत्वमेव च ।

सर्वलोकाधिपत्यं च वेदशास्त्रविदर्हति ॥ १०० ॥

sainaapatyam ca raajyam ca dandanetrtvameva ca |

sarvalokaadhipatyam ca vedashaastravidarhati || 100 ||

Armeeführung, Reich, Strafhoheit und Herrschaft über alle Welt

verdient, wer die Lehren des Veda kennt.

यथा जातबलो वह्निर्दहत्यार्द्रानपि द्रुमान् ।

तथा दहति वेदज्ञः कर्मजं दोषमात्मनः ॥ १०१ ॥

yathaa jaatabalo vahnirdahatyaardraanapi drumaan |

tathaa dahati vedajnah karmajam doshamaatmanah || 101 ||

So wie aufloderndes Feuer selbst grüne Bäume verbrennt,

kann der Vedenkenner seine eigenen, aus Taten entstandenen Wunden ausbrennen.

वेदशास्त्रार्थतत्त्वज्ञो यत्र तत्राश्रमे वसन् ।

इहैव लोके तिष्ठन्स ब्रह्मभूयाय कल्पते ॥ १०२ ॥

vedashaastraarthatattvajno yatra tatraashrame vasan |

ihaiva loke tishthansa brahmabhuuyaaya kalpate || 102 ||

Wer den wahren Sinn der Vedalehre kennt, eignet sich, in welchem Lebensstadium

er auch verweile, schon hier in dieser Welt stehend für die Einheit mit Gott.

Manu 12, 94 - 97: Die Veden - das ideologische Fundament

पितृदेवमनुष्याणां वेदश्चक्षुः सनातनम् ।

अशक्यं चाप्रमेयं च वेदशास्त्रमिति स्थितिः ॥ ९४ ॥

pitrdevamanushyaanaam vedashcakshuh sanaatanam |

ashakyam caaprameyam ca vedashaastramiti sthitih || 94 ||

Der Ahnen, Götter und Menschen ewiges Auge ist der Veda.

Nicht zu bewältigen und unermesslich ist die vedische Lehre, so viel steht fest.

या वेदबाह्याः श्रुतयो याश्च काश्च कुदृष्टयः ।

सर्वास्ता निष्फलाः प्रेत्य तमोनिष्ठा हि ताः स्मृताः ॥ ९५ ॥

yaa vedabaahyaah shrutayo yaashca kaashca kudrshtayah |

sarvaastaa nishphalaah pretya tamonishthaa hi taah smrtaah || 95 ||

All die außervedischen Überlieferungen, diese und jene Ketzerdoktrinen

sind für’s Jenseits unergiebig, weil sie auf Dunkelheit beruhen.

उत्पद्यन्ते व्यथन्ते च यान्यतो ऽन्यानि कानिचित् ।

तान्यर्वाक्कालिकतया निष्फलान्यनृतानि च ॥ ९६ ॥

utpadyante vyathante ca yaanyato *nyaani kaanicit |

taanyarvaakkaalikatayaa nishphalaanyanrtaani ca || 96 ||

Irgendwelche anderen entstehen, schwanken und vergehen wieder,

sind unbrauchbar und falsch, da sie jüngeren Datums sind.

चातुर्वर्ण्यं त्रयो लोकाश्चत्वारश्चाश्रमाः पृथक् ।

भूतं भव्यं भविष्यं च सर्वं वेदात्प्रसिध्यति ॥ ९७ ॥

caaturvarnyam trayo lokaashcatvaarashcaashramaah prthak |

bhuutam bhavyam bhavishyam ca sarvam vedaatprasidhyati || 97 ||

Die vier Stände, die drei Welten, die vier Lebensstufen,

Vergangenheit, Gegenwart und Zukunft: Alle ergeben sich jeweils aus den Veden.

Manu 12, 90 - 93: Es lebe die Selbsterkenntnis!

प्रवृत्तं कर्म संसेव्य देवानामेति सार्ष्टिताम् ।

निवृत्तं सेवमानस्तु भूतान्यत्येति पञ्च वै ॥ ९० ॥

pravrttam karma samsevya devaanaameti saarshtitaam |

nivrttam sevamaanastu bhuutaanyatyeti panca vai || 90 ||

Wer die Fortschrittsstrategie betreibt, wird wie die Rishis den Göttern gleich.

Wer dagegen auf Rückzug setzt, geht über die fünf Elemente hinaus.

सर्वभूतेषु चात्मानं सर्वभूतानि चात्मनि ।

समं पश्यन्नात्मयाजी स्वाराज्यमधिगच्छति ॥ ९१ ॥

sarvabhuuteshu caatmaanam sarvabhuutaani caatmani |

samam pashyannaatmayaajii svaaraajyamadhigacchati || 91 ||

Wer sich selbst in allen Wesen und alle Wesen in sich selbst sehend

sich gleichsam selbst aufopfert erlangt Selbstherrschaft.

यथोक्तान्यपि कर्माणि परिहाप्य द्विजोत्तमः ।

आत्मज्ञाने शमे च स्याद्वेदाभ्यासे च यत्नवान् ॥ ९२ ॥

yathoktaanyapi karmaani parihaapya dvijottamah |

aatmajnaane shame ca syaadvedaabhyaase ca yatnavaan || 92 ||

Sobald ein Brahmane beide hier genannten Strategien aufgibt, soll er sich energisch

der Selbsterkenntnis, der Leidenschaftslosigkeit und dem Vedastudium zuwenden.

एतद्धि जन्मसाफल्यं ब्राह्मणस्य विशेषतः ।

प्राप्यैतत्कृतकृत्यो हि द्विजो भवति नान्यथा ॥ ९३ ॥

etaddhi janmasaaphalyam braahmanasya visheshatah |

praapyaitatkrtakrtyo hi dvijo bhavati naanyathaa || 93 ||

Das ist doch der Erfolg der Geburten, besonders für Brahmanen. Wenn er das erreicht, wird ein Zweimalgeborener einer, der getan hat, was getan werden mußte, nicht anders.

Manu 12, 86 - 89: Verfahrenstechnik und vedische Strategie

षण्णामेषां तु पूर्वेषां कर्मणां प्रेत्य चेह च ।

श्रेयस्करतरं ज्ञेयं सर्वदा कर्म वैदिकम् ॥ ८६ ॥

shannaameshaam tu puurveshaam karmanaam pretya ceha ca |

shreyaskarataram jneyam sarvadaa karma vaidikam || 86 ||

Unter diesen sechs bereits erwähnten Taten ist bekanntlich die vedische Strategie

 immer besser, um hier wie im Jenseits höchstes Glück zu finden.

वैदिके कर्मयोगे तु सर्वाण्येतान्यशेषतः ।

अन्तर्भवन्ति क्रमशस्तस्मिंस्तस्मिन्क्रियाविधौ ॥ ८७ ॥

vaidike karmayoge tu sarvaanyetaanyasheshatah |

antarbhavanti kramashastasmimstasminkriyaavidhau || 87 ||

Im Umsetzen der vedischen Strategie sind sie alle der Reihe nach

mit der jeweiligen Verfahrenstechnik restlos enthalten.

सुखाभ्युदयिकं चैव नैःश्रेयसिकमेव च ।

प्रवृत्तं च निवृत्तं च द्विविधं कर्म वैदिकम् ॥ ८८ ॥

sukhaabhyudayikam caiva naihshreyasikameva ca |

pravrttam ca nivrttam ca dvividham karma vaidikam || 88 ||

Glück mehrendes Fortschreiten aber auch in die Seligkeit führender Rückzug

sind beides vedische Strategie.

इह वामुत्र वा काम्यं प्रवृत्तं कर्म कीर्यते ।

निष्कामं ज्ञानपूर्वं तु निवृत्तमुपदिश्यते ॥ ८९ ॥

iha vaamutra vaa kaamyam pravrttam karma kiiryate |

nishkaamam jnaanapuurvam tu nivrttamupadishyate || 89 ||

Auf im Diesseits oder im Jenseits Gewünschtes gerichtete Tat preisen wir als Fortschritt,  als Rückzug bezeichnen wir die wunschlos nach vorherigem Verständnis vollbrachte Tat.

Manu 12, 82 - 85: Handlungsanweisung für Ideologen

एष सर्वः समुद्दिष्टः कर्मणां वः फलोदयः ।

नैःश्रेयसं कर्मविधिं विप्रस्येयं निबोधत ॥ ८२ ॥

esha sarvah samuddishtah karmanaam vah phalodayah |

naihshreyasam karmavidhim viprasyeyam nibodhata || 82 ||

Damit ist die ganze Belohnung für eure Taten erklärt.

Vernehmt nunmehr den allerbesten Handlungskatalog für Brahmanen.

Das höchste Glück

वेदाभ्यासस्तपो ज्ञानमिन्द्रियाणां च संयमः ।

अहिंसा गुरुसेवा च निःश्रेयसकरं परम् ॥ ८३ ॥

vedaabhyaasastapo jnaanamindriyaanaam ca samyamah |

ahimsaa gurusevaa ca nihshreyasakaram param || 83 ||

Studium der Veden, Entsagung, Erkenntnis, Beherrschung der Sinnesorgane,

Gewaltfreiheit und Dienst am Lehrer bringen höchstes Glück.

सर्वेषामपि चैतेषां शुभानामिह कर्मणाम् ।

किंचिच्छ्रेयस्करतरं कर्मोक्तं पुरुषं प्रति ॥ ८४ ॥

sarveshaamapi caiteshaam shubhaanaamiha karmanaam |

kimcicchreyskarataram karmoktam purusham prati || 84 ||

Ob wohl von all diesen heiligen Handlungen irgendeine der hier genannten

den allergrößten Erfolg für den Menschen mit sich bringt:

सर्वेषामपि चैतेषामात्मज्ञानं परं स्मृतम् ।

तद्ध्यग्र्यं सर्वविद्यानां प्राप्यते ह्यमृतं ततः ॥ ८५ ॥

sarveshaamapi caiteshaamaatmajnaanam param smrtam |

taddhyagryam sarvavidyaanaam praapyate hyamrtam tatah || 85 ||

Von all diesen wird die Selbsterkenntnis als höchste anerkannt,

denn sie ist von allen Wissenschaften die einzige, die uns Unsterblichkeit erlangen läßt.

Manu 12, 77 - 81: die innere Einstellung zur Arbeit

संभवांश्च वियोनीषु दुःखप्रायासु नित्यशः ।

शीतातपाभिघातांश्च विविधानि भयानि च ॥ ७७ ॥

sambhavaamshca viyoniishu duhkhapraayaasu nityashah |

shiitaatapaabhighaataamshca vividhaani bhayaani ca || 77 ||

und Geburten in widerlichen Schößen, die nur noch ins Elend führen,

unter Kälte und Sonnenglut zu leiden, und manche Ängste.

असकृद्गर्भवासेषु वासं जन्म च दारुणम् ।

बन्धनानि च कष्टानि परप्रेष्यत्वमेव च ॥ ७८ ॥

asakrdgarbhavaaseshu vaasam janma ca daarunam |

bandhanaani ca kashtaani parapreshyatvameva ca || 78 ||

Immer wieder sitzen sie in Schößen, werden unter Qualen geboren,

liegen in harten Fesseln und werden von anderen versklavt.

बन्धुप्रियवियोगांश्च संवासं चैव दुर्जनैः ।

द्रव्यार्जनं च नाशं च मित्रामित्रस्य चार्जनम् ॥ ७९ ॥

bandhupriyaviyogaamshca samvaasam caiva durjanaih |

dravyaarjanam ca naasham ca mitraamitrasya caarjanam || 79 ||

Von Verwandten und Geliebten getrennt zu sein und mit Schurken zu leben,

Werte zu erwerben und zu verlieren, sich Freunde und Feinde zu machen.

जरां चैवाप्रतीकारां व्याधिभिश्चोपपीडनम् ।

क्लेशांश्च विविधांस्तांस्तान्मृत्युमेव च दुर्जयम् ॥ ८० ॥

jaraam caivaapratiikaaraam vyaadhibhishcopapiidanam |

kleshaamshca vividhaamstaamstaanmrtyumeva ca durjayam || 80 ||

das Alter, gegen das es kein Gegenmittel gibt, sich mit manchen Gebrechen herumschlagen, 

alle möglichen Qualen, dann der unbesiegbare Tod.

यादृशेन तु भावेन यद्यत्कर्म निषेवते ।

तादृशेन शरीरेण तत्तत्फलमुपाश्नुते ॥ ८१ ॥

yaadrshena tu bhaavena yadyatkarma nishevate |

taadrshena shariirena tattatphalamupaashnute || 81 ||

In welcher Verfassung einer sich auf die eine oder andere Arbeit einläßt,

in genau so einem Körper wird er die entsprechende Frucht genießen.

Manu 12, 73 - 76: Wie man auf den Geschmack kommt

यथा यथा निषेवन्ते विषयान्विषयात्मकाः ।

तथा तथा कुशलता तेषां तेषूपजायते ॥ ७३ ॥

yathaa yathaa nishevante vishayaanvishayaatmakaah |

tathaa tathaa kushalataa teshaam teshuupajaayate || 73 ||

Je tiefer Sinnenmenschen sich Sinnenlüsten hingeben,

desto mehr Geschmack daran entwickeln sie.

ते ऽभ्यासात्कर्मणां तेषां पापानामल्पबुद्धयः ।

संप्राप्नुवन्ति दुःखानि तासु तास्विह योनिषु ॥ ७४ ॥

te *bhyaasaatkarmanaam teshaam paapaanaamalpabuddhayah |

sampraapnuvanti duhkhaani taasu taasviha yonishu || 74 ||

Durch das Einüben dieser falschen Handlungen ziehen Unverständige

in diesen und jenen Geburten hier auf Erden Kümmernisse an.

तामिस्रादिषु चोग्रेषु नरकेषु विवर्तनम् ।

असिपत्त्रवनादीनि बन्धनच्छेदनानि च ॥ ७५ ॥

taamisraadishu cogreshu narakeshu vivartanam |

asipattravanaadiini bandhanacchedanaani ca || 75 ||

Herumirren in gräßlichen Höllen wie etwa dem dunklen Loch,

in Schwertklingenwäldern mit Fesseln und Aufschlitzen,

विविधाश्चैव संपीडाः काकोलूकैश्च भक्षणम् ।

करम्भवालुकातापान्कुम्भीपाकांश्च दुःसहान् ॥ ७६ ॥

vividhaashcaiva sampiidaah kaakoluukaishca bhakshanam |

karambhavaalukaataapaankumbhiipaakaamshca duhsahaan || 76 ||

mannigfache, kaum auszuhaltende Quälereien, Krähen und Eulen zum Fraß vorgeworfen, 

mit Brei aus heißem Sand gefüttert, in Kesseln gekocht werden,

Manu, 12, 69 - 72: Schuster, bleib bei deinem Leisten

स्त्रियो ऽप्येतेन कल्पेन हृत्वा दोषमवाप्नुयुः ।

एतेषामेव जन्तूनां भार्यात्वमुपयान्ति ताः ॥ ६९ ॥

striyo *pyetena kalpena hrtvaa doshamavaapnuyuh |

eteshaameva jantuunaam bhaaryaatvamupayaanti taah || 69 ||

Frauen, die gestohlen haben, laden auf dieselbe Weise Schuld auf sich

und gehen in die weiblichen Formen derselben Tiere ein.

स्वेभ्यः स्वेभ्यस्तु कर्मभ्यश्च्युता वर्णा ह्यनापदि ।

पापान्संसृत्य संसारान्प्रेष्यतां यान्ति दस्युषु ॥ ७० ॥

svebhyah svebhyastu karmabhyashcyutaa varnaa hyanaapadi |

paapaansamsrtya samsaaraanpreshyataam yaanti dasyushu || 70 ||

Männer von Stand, die ohne Not von ihren ureigenen Berufen abweichen,

durchlaufen sündhafte Wiedergeburten und werden Diener bei Kastenlosen.

वान्ताश्युल्कामुखः प्रेतो विप्रो धर्मात्स्वकाच्च्युतः ।

अमेध्यकुणपाशी च क्षत्रियः कटपूतनः ॥ ७१ ॥

vaantaashyulkaamukhah preto vipro dharmaatsvakaaccyutah |

amedhyakunapaashii ca kshatriyah katapuutanah || 71 ||

Ein kotzefressendes Feuermaulgespenst wird der von seinem ureigenen Gesetz abweichende Priester, ein Scheiße und Leichen fressender Strohfeuergeist der Krieger.

मैत्राक्षज्योतिकः प्रेतो वैश्यो भवति पूयभुक् ।

चैलाशकस्तु भवति शूद्रो धर्मात्स्वकाच्च्युतः ॥ ७२ ॥

maitraakshajyotikah preto vaishyo bhavati puuyabhuk |

cailaashakastu bhavati shuudro dharmaatsvakaaccyutah || 72 ||

Der von seinem ureigenen Gesetz abweichende Vaishya wird ein eiterfressender, freundlich dreinschauender Lampengeist, ein Shudra wird zum Mottenfresser.

Manu 12, 65 - 68: die zur Tat passende Wiedergeburt

छुच्छुन्दरिः शुभान्गन्धान्पत्रशाकं तु बर्हिणः ।

श्वावित्कृतान्नं विविधमकृतान्नं तु शल्यकः ॥ ६५ ॥

chucchundarih shubhaangandhaanpatrashaakam tu barhinah |

shvaavitkrtaannam vividhamakrtaannam tu shalyakah || 65 ||

bei feinen Düften zur Moschusratte, bei Blattgemüse zum Pfau,

bei gekochtem Essen zum Stachelschwein, bei ungekochtem Essen zum Igel,

बको भवति हृत्वाग्निं गृहकारी ह्युपस्करम् ।

रक्तानि हृत्वा वासांसि जायते जीवजीवकः ॥ ६६ ॥

bako bhavati hrtvaagnim grhakaarii hyupaskaram |

raktaani hrtvaa vaasaamsi jaayate jiivajiivakah || 66 ||

zum Reiher wird, wer Feuer klaut, zur Nester bauenden Wespe, wer Hausrat mitnimmt, wer gefärbte Kleidung stiehlt, wird als Fasan geboren,

वृको मृगेभं व्याघ्रो ऽश्वं फलपुष्पं तु मर्कटः ।

स्त्रीमृक्षः स्तोकको वारि यानान्युष्ट्रः पशूनजः ॥ ६७ ॥

vrko mrgebham vyaaghro *shvam phalapushpam tu markatah |

striimrkshah stokako vaari yaanaanyushtrah pashuunajah || 67 ||

bei Wild und Elefanten zum Wolf, bei Pferden zum Tiger, bei Obst und Blumen zum Affen, bei Frauen zum Bären, bei Wasser zum Cataka, bei Wagen zum Kamel, bei Vieh zum Bock,

यद्वा तद्वा परद्रव्यमपहृत्य बलान्नरः ।

अवश्यं याति तिर्यक्त्वं जग्ध्वा चैवाहुतं हविः ॥ ६८ ॥

yadvaa tadvaa paradravyamapahrtya balaannarah |

avashyam yaati tiryaktvam jagdhvaa caivaahutam havih || 68 ||

ein Mann, der mit Gewalt einem anderen das Eigentum, was es auch sei, weggenommen oder nicht geopferte Opfergaben aufisst, geht unweigerlich in den Tierzustand.

Manu 12, 60 - 64: Tiere und Goldschmiede

संयोगं पतितैर्गत्वा परस्यैव च योषितम् ।

अपहृत्य च विप्रस्वं भवति ब्रह्मराक्षसः ॥ ६० ॥

samyogam patitairgatvaa parasyaiva ca yoshitam |

apahrtya ca viprasvam bhavati brahmaraakshasah || 60 ||

Zum Priestergeist wird, wer mit Ausgestoßenen Umgang hat,

zur Frau eines anderen geht, und Brahmanen das Eigentum wegnimmt.

मणिमुक्ताप्रवालानि हृत्वा लोभेन मानवः ।

विविधानि च रत्नानि जायते हेमकर्तृषु ॥ ६१ ॥

manimuktaapravaalaani hrtvaa lobhena maanavah |

vividhaani ca ratnaani jaayate hemakartrshu || 61 ||

Ein Mensch, der in seiner Gier Edelsteine, Perlen, Korallen und noch verschiedene andere Juwelen geklaut hat, wird unter Goldschmieden geboren.

धान्यं हृत्वा भवत्याखुः कांस्यं हंसो जलं प्लवः ।

मधु दंशः पयः काको रसं श्वा नकुलो घृतम् ॥ ६२ ॥

dhaanyam hrtvaa bhavatyaakhuh kaamsyam hamso jalam plavah |

madhu damshah payah kaako rasam shvaa nakulo ghrtam || 62 ||

Wer Korn klaut, wird zur Ratte, Messing zur Gans, Wasser zum Teichhuhn, Honig zur Wespe, 

Milch zur Krähe, Gewürz zum Hund, Schmelzbutter zur Manguste,

मांसं गृध्रो वसां मद्गुस्तैलं वै तैलपायिकः ।

चीरीवाकस्तु लवणं बलाका शकुनिर्दधि ॥ ६३ ॥

maamsam grdhro vasaam madgustailam vai tailapaayikah |

ciiriivaakastu lavanam balaakaa shakunirdadhi || 63 ||

bei Fleisch zum Geier, bei Fett zum Tauchvogel, bei Sesamöl zum Kernbeißer,

bei Salz zur zirpenden Grille, bei Dickmilch zum Stelzvogel,

कौशेयं तित्तिरिर्हृत्वा क्षौमं हृत्वा तु दर्दुरः ।

कार्पासतान्तवं क्रौञ्चो गोधा गां वाग्गुदो गुडम् ॥ ६४ ॥

kausheyam tittirirhrtvaa kshaumam hrtvaa tu dardurah |

kaarpaasataantavam kraunco godhaa gaam vaaggudo gudam || 64 ||

wer Seide klaut, wird zum Rebhuhn, wer Leinen klaut zum Frosch, bei Baumwollstoff zum Kranich, bei Kühen zur Echse, bei Rohrzucker zur Fledermaus,