Bhartrhari Shringara, 1 - 7: Ode an die Frauen

॥ स्त्रीप्रशंसा ॥

|| striiprashamsaa ||

Ode an die Frauen 

शम्भुस्वयम्भुहरयो हरिणेक्षणानां

येनाक्रियन्त सततं गृहकर्मदासाः ।

वाचामगोचरचरित्रविचित्रिताय

तस्मै नमो भगवते मकरध्वजाय ॥ १ ॥

shambhusvayambhuharayo harinekshanaanaam

yenaakriyanta satatam grhakarmadaasaah |

vaacaamagocaracaritravicitritaaya

tasmai namo bhagavate makaradhvajaaya || 1 ||

Ehre dem Liebesgott mit dem Seeungeheuer im Banner,

bei dessen dreisten Abenteuern es dir die Sprache verschlägt,

der Shiva, Brahma und Vishnu immer wieder

zu Hausdienern antilopenäugiger Frauen macht.

स्मितेन भावेन च लज्जया भिया

पराङ्मुखैरर्धकटाक्षवीक्षणैः ।

वचोभिरीर्ष्याकलहलेन लीलया

समस्तभावैः खलु बन्धनं स्त्रियः ॥ २ ॥

smitena bhaavena ca lajjayaa bhiyaa

paraangmukhairardhakataakshaviikshanaih |

vacobhirirshyaakalahalena liilayaa

samastabhaavaih khalu bandhanam striyah || 2 ||

Ihr Lächeln, ihre Gesten, verschämtes Erschrecken,

das Antlitz abgewandt, Seitenblicke aus halbgeschlossenen Augen,

wie sie erst mit einem Gefühlscocktail aus Tratsch, Eifersucht, Schmollen
und Neckereien des Weibes Fesselstrick dir drehen können.

भ्रूचातुर्यात् कुञ्चिताक्षाः कटाक्षाः

स्निग्धा वाचो लज्जितान्ताश्च हासाः ।

लीलामन्दं प्रस्थितं च स्थितं च

स्त्रीणामेतद्भूषणं चायुधं च ॥ ३ ॥

bhruucaaturyaat kuncitaakshaah kataakshaah

snigdhaa vaaco lajjitaantaashca haasaah |

liilaamandam prasthitam ca sthitam ca

strrinaametadbhuushanam caayudham ca || 3 ||

Vom Spiel der Brauen umflorter Augen Seitenblicke,

sanfte Rede, verschämt verstecktes Lachen,

gespielt träges Aufstehen und lässiger Stand

sind der Frauen Zier und Waffen.

क्वचित्सभ्रूभङ्गैः क्वचिदपि च लज्जापरिगतैः

क्वचिद्भीतित्रस्तैः क्वचिदपि च लीलाविलासितैः ।

कुमारीणामेतैर्मदनसुभगैर्नेत्रवलितैः

स्फुरन्नीलाब्जानां प्रकरपरिकीर्णा इव दिशः ॥ ४ ॥

kvacitsabhruubhangaih kvacidapi ca lajjaaparigataih

kvacidbhiititrastaih kvacidapi ca liilaavilaasitaih |

kumaariinaametairmadanasubhagairnetravalitaih

sphuranniilaabjaanaam prakaraparikiirnaa iva dishah || 4 ||

Ihretwegen, die mal die Brauen kräuseln, mal von Scham erfüllt sind,

die mal beben vor Furcht, mal ans Spiel sich verlieren,

dann wieder blinzeln vor Glück, betört wie Neuvermählte,

scheint die Welt übersät mit Unmengen von blauschimmernden Lotussen.

वक्त्रं चन्द्रविकासिं पङ्कजपरीहासक्षमे लोचने

वर्णः स्वर्णमपाकरिष्णुरलिनीजिष्णुः कचानां चयः ।

वक्षोजाविभकुम्भविभ्रमहरौ गुर्वी नितम्बस्थली

वाचां हारि च मार्दवं युवतिषु स्वाभाविकं मण्डनम् ॥ ५ ॥

vaktram candravikaasim pankajapariihaasakshame locane

varnah svarnamapaakarishnuraliniijishnuh kacaanaam cayah |

vakshojaavibhakumbhavibhramaharau gurvii nitambasthalii

vaacaam haari ca maardavam yuvatishu svaabhaavikam mandanam || 5 ||

Ein im Mondschein erblühendes Antlitz, Lotusblütenheiterkeit im Blick,

eine Hautfarbe strahlender als Gold, Flechten von Haar, schwärzer als schwarze Bienen, ein Brüstepaar, das eines Elefanten Stirnwölbungen vergessen macht, schwellende Hüfthügel,

hinreißender Liebreiz in der Stimme ist junger Frauen eingeborene Zierde. 

स्मितं किञ्चिन्मुग्धं सरळतरळो दृष्टिविभवः

परिस्पन्दो वाचामभिनवविलासोक्तिसरसः ।

गातानामारम्भः किसलयितलीलापरिकरः

स्पृशन्त्यास्तारुण्यं किमिव हि न रम्यं मृगदृशः ॥ ६ ॥

smitam kimcinmugdham sarallatarallo drshtivibhavah

parispando vaacaamabhinavavilaasoktisarasah |

gaataanaamaarambhah kisalayitaliilaaparikarah

sprshantyaastaarunyam kimiva hi na ramyam mrgadrshah || 6 ||

Ein gleichsam verlegenes Lächeln, unschuldig unsteter Blick,

beschwingte Stimme im Redefluss aus immer neuen Anspielungen,

wenn sie schreiten mit der ganzen Anmut schwanker Schößlinge:

Wie sollten Antilopenäugige im Gefühl ihrer Jugend nicht liebenswert sein?

द्रष्टव्येषु किमुत्तमं मृगदृशः प्रेमप्रसन्नं मुखं

घ्रातव्येष्वपि किं तदास्यपवनं श्राव्येषु किं तद्वचः ।

किं स्वाद्येषु तदोष्ठपल्लवरसः स्पृश्येषु किं तद्वपु

र्ध्येयं किं नवयौवने सहृदयैः सर्वत्र तद्विभ्रमाः ॥ ७ ॥

drashtavyeshu kimuttamam mrgadrshah premaprasannam mukham

ghraatavyeshvapi kim tadaasyapavanam shraavyeshu kim tadvacah |

kim svaadyeshu tadoshthapallavarasah sprshyeshu kim tadvapu

rdhyeyam kim navayauvane sahrdayaih sarvatra tadvibhramaah || 7 ||

Was sähe ich lieber als das reizende Angesicht der Antilopenäugigen?

Was duftet lieblicher als ihr Atemlufthauch? Was klänge mir schöner als ihre Stimme?

Was kostete ich lieber als ihren Lippenblütensaft? Was ertastete ich freudiger als ihren Körper? Woran denk bei jeder Gelegenheit ich lieber als an Frauen und ihre Launen?