चतुर्थस्तरङ्गः caturthastarangah
Die vierte Welle Kapitel 4
अत्रान्तरे
स वत्सेशप्रतिदूतस्तदब्रवीत् । गत्वा प्रतिवचश्चण्डमहासेनाय भूभृते ॥ १
atraantare sa vatseshapratiduutastadabraviit | gatvaa
prativacashcandamahaasenaaya bhuubhrte || 1
In der Zwischenzeit war der Gegenbote des Königs von
Vatsa aufgebrochen und überbrachte König Candamahasena dessen Botschaft.
सोऽपि
चण्डमहासेनस्तच्छ्रुत्वैव व्यचिन्तयत् ।
स तावदिह नायाति मानी वत्सेश्वरो भृशम् ॥ २
so’pi candamahaasenastacchrutvaiva vyacintayat | sa taavadiha
naayaati maanii vatseshvaro bhrsham || 2
Candamahasena hörte sich die an und überlegte:
„Eins steht fest: Der Vatsaherrscher ist so stolz, daß
er nicht selbst herkommt.
कन्या
हि तत्र न प्रेष्या भवेदेवं हि लाघवम् ।
तस्माद्बद्ध्वैव तं युक्त्या नृपमानाययाम्यहम्
॥ ३
kanyaa hi tatra na preshyaa bhavedevam hi laaghavam |
tasmaadbaddhvaiva tam yuktyaa nrpamaanaayayaamyaham || 3
Und das Mädchen kann ich ihm nicht schicken. Das wäre
würdelos.
Also will ich ihn mit einer List einfangen und
herführen lassen.“
इति
संचिन्त्य सम्मन्त्र्य स राजा मन्त्रिभिः सह ।
अकारयत्स्वसदृशं महान्तं यन्त्रहस्तिनम्
॥ ४
iti samcintya sammantrya sa raajaa mantribhih saha |
akaarayatsvasadrsham mahaantam yantrahastinam || 4
So dachte der König und beriet sich auch mit seinen
Ministern.
Darauf ließ er einen großen künstlichen Elefanten
bauen, der aussah wie sein eigener.
तं
चान्तर्वीरपुरुषैः कृत्वा छन्नैरधिष्ठितम् ।
विन्ध्याटव्यां स निदधे राजा यन्त्रमयं
गजम् ॥ ५
tam caantarviirapurushaih krtvaa channairadhishthitam
|
vindhyaatavyaam sa nidadhe raajaa yantramayam gajam || 5
In diesem ließ er heldenhafte Kämpfer sich verbergen.
Und so stellte er den Überraschungselefanten in den
Vindhyawäldern auf.
तत्र
तं चारपुरुषाः पस्यन्ति स्म विदूरतः । गजबन्धरसासक्तवत्सराजोपजीविनः ॥ ६
tatra tam caarapurushaah pasyanti sma viduuratah |
gajabandharasaasaktavatsaraajopajiivinah || 6
Dort erspähten des Königs Fährtensucher ihn von
weitem.
Sie standen im Sold des Vatsakönigs, der ein
leidenschaftlicher Elefantenfänger war.
ते
च त्वरितमागत्य वत्सराजं व्यजिज्ञपन् ।
देव दृष्टो गजोऽस्माभिरेको विन्ध्यवने भ्रमन्
॥ ७
te ca tvaritamaagatya vatsaraajam vyajijnapan | deva
drshto gajo’smaabhireko vindhyavane bhraman || 7
Überstürzt eilten sie zum Vatsakönig und meldeten:
„Gebieter! Wir haben einen Elefanten gesehen, wie er
im Vindhyawald herumstreunt.
अस्मिन्नियति
भूलोके नैव योऽन्यत्र दृश्यते ।
वर्ष्मणा व्याप्तगगनो विन्ध्याद्रिरिव अङ्गमः ॥ ८
asminniyati bhuuloke naiva yo’nyatra drshyate |
varshmanaa vyaaptagagano vindhyaadririva angamah || 8
In der ganzen Welt sieht man so einen nicht nochmal.
Seine Masse erfüllt den Himmel, als rollte ein ganzer Vindhyafels
auf einen zu!“
ततश्चारवचः
श्रुत्वा वत्सराजो जहर्ष सः ।
तेभ्यः सुवर्णलक्षं च प्रददौ पारितोषिकम् ॥ ९
tatashcaaravacah shrutvaa vatsaraajo jaharsha sah |
tebhyah suvarnalaksham ca pradadau paaritoshikam || 9
Als der Vatsakönig die Meldung seiner Späher hörte,
freute er sich so,
daß er ihnen zur Belohnung hunderttausend Goldstücke
schenkte.
तं
चेद्गजेन्द्रं प्राप्स्यामि प्रतिमल्लं नडगिरेः ।
ततश्चण्डमहासेनो वश्यो भवति मे ध्रुवम्
॥ १०
tam cedgajendram praapsyaami pratimallam nadagireh |
tatashcandamahaaseno vashyo bhavati me dhruvam || 10
„Wenn ich diesen Prachtbullen als Kampfpartner für seinen
Nadagiri einfange,
frisst der Candamahasena mir garantiert aus der Hand!
ततो
वासवदत्तां तां स स्वयं मे प्रयच्छति ।
इति संचिन्तयन्सोऽथ राजा तामनयन्निशाम् ॥ ११
tato vaasavadattaam taam sa svayam me prayacchati |
iti samcintayanso’tha raajaa taamanayannishaam || 11
Dann gibt er mir die Vasavadatta ganz von allein!“
Mit solchen Überlegungen verbrachte der König die
Nacht.
प्रातश्च
मन्त्रिवचनं न्यक्कृत्वा गजतृष्णया ।
पुरस्कृत्यैव तांश्चारान्ययौ विन्ध्याटवीम् प्रति
॥ १२
praatashca mantrivacanam nyakkrtvaa gajatrshnayaa |
puraskrtyaiva taamshcaaraanyayau vindhyaataviim prati || 12
Am nächsten Morgen dann schlug er die Bedenken seiner
Minister in den Wind
und zog nach dem Elefanten verlangend unter Führung
jener Späher gen Vindhyawald.
प्रस्थानलग्नस्य
फलं कन्यालाभं सबन्धनम् ।
यदूचुर्गणकास्तस्य तत्स नैव व्यचारयत् ॥ १३
prasthaanalagnasya phalam kanyaalaabham sabandhanam |
yaduucurganakaastasya tatsa naiva vyacaarayat || 13
Als auch die Astrologen warnten, die Konstellation zum
Moment des Aufbruchs deute auf Gefangenschaft als Ergebnis des Jungfernraubs, irritierte
ihn das nicht im Geringsten.
प्राप्य
विन्ध्याटवीं तस्य गजस्य क्षोभशङ्कया ।
वत्सराजः
स सैन्यानि दूरादेव न्यवारयत् ॥ १४
praapya vindhyaataviim tasya gajasya kshobhashankayaa
|
vatsaraajah sa sainyaani duuraadeva nyavaarayat || 14
Als der König von Vatsa den Vindhyawald erreicht
hatte, ließ er aus Angst, den Elefanten zu verschrecken, seine Truppen in
einiger Entfernung haltmachen.
चारमात्रसहायस्तु
वीणां घोषवतीं दधत् ।
निजव्यसनविस्तीर्णां तां विवेश महाटवीम् ॥ १५
caaramaatrasahaayastu viinaam ghoshavatiim dadhat |
nijavyasanavistiirnaam taam vivesha mahaataviim || 15
Nur von seinen Spähern begleitet betrat er, die
wohltönende Laute haltend, den Dschungel, der wie seine eigene Leidenschaft so grenzenlos war.
विन्ध्यस्य
दक्षिणे पार्श्वे दूराचारैः प्रदर्शितम् ।
गजं सत्यगजाभासं तं ददर्श स भूपतिः ॥ १६
vindhyasya dakshine paarshve duuraacaaraih
pradarshitam |
gajam satyagajaabhaasam tam dadarsha sa bhuupatih || 16
Am Südhang des Vindhyaberges entdeckte der König,
durch seine Späher von Weitem aufmerksam gemacht, den Elefanten, der einem
echten so täuschend ähnlich sah.
एकाकी
वादयन्वीणां चिन्तयन्बन्धनानि सः ।
मधुरध्वनि गायंश्च शनैरुपजगाम तम् ॥ १७
ekaakii vaadayanviinaam cintayanbandhanaani sah |
madhuradhvani gaayamshca shanairupajagaama tam || 17
Auf seiner Laute spielend und in sanften Tönen singend
trat er ganz allein auf ihn zu und überlegte, wie er
ihn wohl fesseln würde.
गान्धर्वदत्तचित्तत्वात्संध्याध्वान्तवशाच्च
सः ।
न तं वनगजं राजा मायागजमलक्षयत् ॥ १८
gaandharvadattacittatvaatsamdhyaadhvaantavashaacca sah
|
na tam vanagajam raajaa maayaagajamalakshayat || 18
Und so in Gedanken an seine Musik verloren bemerkte
der König in der Abenddämmerung nicht einmal, daß der Waldelefant nur in seiner
Phantasie bestand.
सोऽपि
हस्ती तमुत्कर्णतालो गीतरसादिव ।
उपेत्योपेत्य विचलन्दूरमाकृष्टवान्नृपम् ॥ १९
so’pi hastii tamutkarnataalo giitarasaadiva |
upetyopetya vicalanduuramaakrshtavaannrpam || 19
Auch ging das Rüsseltier, seine Ohren gleichsam zum
Takt der Musik schlagend, voran, hielt inne, ging voran und lockte ihn so immer weiter
weg.
ततोऽकस्माच्च
निर्गत्य तस्माद्यन्त्रमयाद्गजात् ।
वत्सेश्वरं तं संनद्धाः पुरुषाः पर्यवारयन् ॥ २०
tato’kasmaacca nirgatya tasmaadyantramayaadgajaat |
vatseshvaram tam samnaddhaah purushaah paryavaarayan || 20
Plötzlich drangen aus dem Elefantenleib bewaffnete
Männer hervor und umzingelten den Vatsakönig.
तान्दृष्ट्वा
नृपतिः कोपादाकृष्टच्छुरिकोऽथ सः ।
अग्रस्थान्योधयन्नन्यैरेत्य पश्चादगृह्यत ॥ २१
taandrshtvaa nrpatih kopaadaakrshtacchuriko’tha sah |
agrasthaanyodhayannanyairetya pashcaadagrhyata || 21
Als der König jene sah, zog er grimmig sein
Jagdmesser, doch während er die vor ihm standen bekämpfte, wurde er von denen,
die sich hinterrücks anschlichen, ergriffen.
संकेतमिलितैश्चान्यैर्योधास्तैः
सैनिकैः सह ।
निन्युर्वत्सेश्वरं चण्डमहासेनान्तिकं च तम् ॥ २२
samketamilitaishcaanyairyodhaastaih sainikaih saha |
ninyurvatseshvaram candamahaasenaantikam ca tam || 22
Auf ein Signal stießen neue Kämpfer hinzu, und beide
Trupps führten den Vatsakönig vor Candamahasena.
सोऽपि
चण्डमहासेनो निर्गत्याग्रे कृतादरः ।
वत्सेशेन समं तेन विवेशोज्जयिनीं पुरीम् ॥ २३
so’pi candamahaaseno nirgatyaagre krtaadarah |
vatseshena samam tena viveshojjayiniim puriim || 23
Candamahasena trat selbst heraus und begrüßte ihn
respektvoll.
Sodann begab er sich mit dem Vatsaherrscher zusammen in
die Stadt Ujjayini.
स
तत्र ददृशे पौरैरवमानकलङ्कितः । शशीव लोचनानन्दो
वत्सराजो नवागतः ॥ २४
sa tatra dadrshe paurairavamaanakalankitah | shashiiva
locanaanando vatsaraajo navaagatah || 24
Der Neuling Vatsaraja wurde von den Bürgern dort als
Augenweide wie der Mond,
eben mit verachtenswerten Flecken, wahrgenommen.
ततोऽस्य
गुणरागेण वधमाशङ्क्य तत्र ते ।
पौराः सम्भूय सकलाश्चक्रुर्मरणनिश्चयम् ॥ २५
tato’sya gunaraagena vadhamaashankya tatra te |
pauraah sambhuuya sakalaashcakrurmarananishcayam || 25
Weil sie seine Hinrichtung argwöhnten, versammelten
sich alle von seinen Tugenden begeisterten Bürger und taten ihre Entscheidung
kund, sich selbst zu richten.
न
मे वत्सेश्वरो वध्यः संधेय इति तान्ब्रुवन् ।
सोऽथ चण्डमहासेनः पौरान्क्षोभादवारयत्
॥ २६
na me vatseshvaro vadhyah samdheya iti taanbruvan |
so’tha candamahaasenah pauraankshobhaadavaarayat || 26
„Ich will euren Vatsaraja doch garnicht hinrichten,
sondern mich mit ihm verbünden!“
rief Candamahasena den Bürgern zu, um der Aufregung
entgegenzusteuern.
ततो
वासवदत्तां तां सुतां तत्रैव भूपतिः ।
वत्सराजाय गान्धर्वशिक्षाहेतोः समर्पयत् ॥ २७
tato vaasavadattaam taam sutaam tatraiva bhuupatih |
vatsaraajaaya gaandharvashikshaahetoh samarpayat || 27
Auch brachte der König seine Tochter Vasavadatta auf
der Stelle zu Vatsaraja,
damit sie seine Gesangsschülerin werde.
उवाच
चैनं गान्धर्वं त्वमेतां शिक्षय प्रभो ।
ततः प्राप्स्यसि कल्याणं मा विषादं कृथा इति
॥ २८
uvaaca cainam gaandharvam tvametaam shikhaya prabho |
tatah praapsyasi kalyaanam maa vishaadam krthaa iti || 28
Er sagte zu ihm: „Bring dieser hier die Sangeskunst
bei, werter Herr.
Damit wirst du dein Glück machen. Verzage nicht!“
तस्य
दृष्ट्वा तु तां कन्यां वत्सराजस्य मानसम् ।
तथा स्नेहाक्तमभवन्न
यथा मन्युमैक्षत ॥ २९
tasya drshtvaa tu taam kanyaam vatsaraajasya maanasam
|
tathaa snehaaktamabhavanna yathaa manyumaikshata || 29
Als Vatsaraja dann das Mädchen sah, waren seine Sinne so
sehr von Liebe vernebelt,
daß er seinen Zorn aus den Augen verlor.
तस्याश्च
चक्षुर्मनसी सह तं प्रति जग्मतुः । ह्रिया चक्षुर्निववृते मनस्तु न कथंचन ॥ ३०
tasyaashca cakshurmanasii saha tam prati jagmatuh |
hriyaa cakshurnivavrte manastu na kathamcana || 30
Auch bei ihr waren Aug und Sinne gegen ihn gewandt.
Aus Scham schlug sie die Augen nieder, die Sinne aber
keineswegs.
अथ
वासवदत्तां तां गापयंस्तद्गतेक्षणः ।
तत्र गान्धर्वशालायां वत्सराज उवास सः ॥ ३१
atha vaasavadattaam taam gaapayamstadgatekshanah |
tatra gaandharvashaalaayaam vatsaraaja uvaasa sah || 31
So nahm Vatsaraja im Musikzimmer Platz, ließ
Vasavadatta vorsingen,
und sein Blick folgte jeder ihrer Bewegungen.
अङ्के घोषवती तस्य कण्ठे गीतश्रुतिस्तथा ।
पुरो वासवदत्ता
च तस्थौ चेतोविनोदिनी ॥ ३२
anke ghoshavatii tasya kanthe giitashrutistathaa |
puro vaasavadattaa ca tasthau cetovinodinii || 32
In seinem Schoß ruhte die Laute, in seiner Kehle der
Lieder Klang,
vor ihm stand Vasavadatta und vertrieb seine trüben
Gedanken.
सा
च वासवदत्तास्य परिचर्यापराभवत् ।
लक्ष्मीरिव तदेकाग्रा बद्धस्याप्यनपायिनी ॥ ३३
saa ca vaasavadattaasya paricaryaaparaabhavat |
lakshmiiriva tadekaagraa baddhasyaapyanapaayinii || 33
Und Vasavadatta war einzig auf ihre Hingabe an ihn
bedacht, wie Lakshmi fast,
wenn sie sich auf den einen konzentriert, dem sie,
obgleich er gefangen, nicht von der Seite weicht.
अत्रान्तरे
च कौशाम्ब्यां वत्सराजानुगे जने ।
आवृत्ते तं प्रभुं बुद्ध्वा बद्धं राष्ट्रं प्रचुक्षुभे
॥ ३४
atraantare ca kaushaambyaam vatsaraajaanuge jane |
aavrtte tam prabhum buddhvaa baddham raashtram pracukshubhe || 34
Inzwischen waren die Männer aus Vatsarajas Begleitung
nach Kaushambi zurückgekehrt, und als man dort erfuhr, daß ihr König gefangen
war, geriet das Land in helle Aufregung,
उज्जयिन्यामवस्कन्दं
दातुमैच्छन्समन्ततः ।
वत्सेश्वरानुरागेण क्रुद्धाः प्रकृतयस्तदा ॥ ३५
ujjayinyaamavaskandam daatumaicchansamantatah |
vatseshvaraanuraagena kruddhaah prakrtayastadaa || 35
sodaß die erzürnten Untertanen allesamt aus Liebe zu
ihrem König von Vatsa den Angriff auf Ujjaini forderten.
नैव
चण्डमहासेनो बलसाध्यो महान्हि सः ।
न चैवं वत्सराजस्य शरीरे कुशलं भवेत् ॥ ३६
naiva candamahaaseno balasaadhyo mahaanhi sah | na
caivam vatsaraajasya shariire kushalam bhavet || 36
Candamahasena könne mit Gewalt nicht bezwungen werden.
Dazu sei er zu mächtig.
Auch bliebe Vatsaraja dabei nicht unversehrt an Leib
und Leben,
तस्मान्न
युक्तोऽवस्कन्दो बुद्धिसाध्यमिदं पुनः ।
इति प्रकृतयः क्षोभान्न्यवार्यन्त रुमण्वता
॥ ३७
tasmaanna yukto’vaskando buddhisaadhyamidam punah |
iti prakrtayah kshobhaannyavaaryanta rumanvataa || 37
darum sei ein Angriff kein taugliches Mittel. Hier
müsse wieder Klugheit helfen,
wandte Rumanvat ein, um die tobenden Massen zu
bändigen.
ततोऽनुरक्तमालोक्य
राष्ट्रमव्यभिचारि तत् ।
रुमण्वदादीनाह स्म धीरो यौगन्धरायणः ॥ ३८
tato’nuraktamaalokya raashtramavyabhicaari tat |
rumanvadaadiinaaha sma dhiiro yaugandharaayanah || 38
Der standhafte Yaugandharayana, von der
unverbrüchlichen Treue der Bewohner des Reichs beeindruckt, sprach zu Rumanvat
und den anderen:
इहैव
सर्वैर्युष्माभिः स्थातव्यं सततोद्यतैः ।
रक्षणीयमिदं राष्ट्रं काले कार्यश्च विक्रमः
॥ ३९
ihaiva sarvairyushmaabhih sthaatavyam satatodyataih |
rakshaniiyamidam raashtram kaale kaaryashca vikramah || 39
„Ihr bleibt alle hier und seid immer auf der Hut. Das
Reich muß geschützt bleiben.
Unseren Heldenmut werden wir noch früh genug beweisen!
वसन्तकद्वितीयश्च
गत्वाहं प्रज्ञया स्वया ।
वत्सेशं मोचयित्वा तमानयामि न संशयः ॥ ४०
vasantakadvitiiyashca gatvaaham prajnayaa svayaa |
vatsesham mocayitvaa tamaanayaami na samshayah || 40
Ich will mit Vasantaka zu zweit losziehen, um
Vatsaraja durch Klugheit zu befreien.
Daß ich ihn zurückbringe, steht außer Zweifel.
जलाहतौ
विशेषेण वैद्युताग्नेरिव द्युतिः ।
आपदि स्फुरति प्रज्ञा यस्य धीरः स एव हि ॥ ४१
jalaahatau visheshena vaidyutaagneriva dyutih | aapadi
sphurati prajnaa yasya dhiirah sa eva hi || 41
Seine Geistesgegenwart blitzt gerade in der Not auf
wie Wetterleuchten im peitschenden Regen, so
willensstark ist er.
प्राकारभञ्जनान्योगांस्तथा
निगडभञ्जनान् ।
अदर्शनप्रयोगांश्च जानेऽहमुपयोगिनः ॥ ४२
praakaarabhanjanaanyogaamstathaa nigadabhanjanaan |
adarshanaprayogaamshca jaane’hamupayoginah || 42
Und ich kenne Mittel, wie man Mauern und Fußeisen bricht,
und geeignete Methoden um unsichtbar zu werden.“
इत्युक्त्वा
प्रकृतीः कृत्वा हस्तन्यस्ता रुमण्वतः ।
यौगन्धरायणः प्रायात्कौशाम्ब्याः सवसन्तकः
॥ ४३
ityuktvaa prakrtiih krtvaa hastanyastaa rumanvatah |
yaugandharaayanah praayaatkaushaambyaah savasantakah || 43
Damit übergab Yaugandharayana die Untertanen in die
Hände von Rumanvat und zog mit Vasantaka nach Kaushambi.
प्रविवेश
च तेनैव सह विन्ध्यमहाटवीम् ।
स्वप्रज्ञामिव सत्त्वाढ्यां स्वनीतिमिव दुर्गमाम् ॥ ४४
pravivesha ca tenaiva saha vindhyamahaataviim |
svaprajnaamiva sattvaadhyaam svaniitimiva durgamaam || 44
Mit diesem betrat er den Großen Vindhyawald, der wie
seine Phantasie an Geschöpfen reich und wie seine Strategie schwer zu durchschauen war.
तत्र
वत्सेशमित्रस्य विन्ध्यप्राग्भारवासिनः ।
गृहं पुलिन्दकाख्यस्य पुलिन्दाधिपतेरगात्
॥ ४५
tatra vatseshamitrasya vindhyapraagbhaaravaasinah |
grham pulindakaakhyasya pulindaadhipateragaat || 45
Dort trat er vor das an einem Vindhyahang gelegene
Haus Pulindakas, des Feldherren der Pulindas.
तं
सज्जं स्थापयित्वा च पथा तेनागमिष्यतः ।
वत्सराजस्य रक्षार्थं भूरिसैन्यसमन्वितम् ॥
४६
tam sajjam sthaapayitvaa ca pathaa tenaagamishyatah |
vatsaraajasya rakshaartham bhuurisainyasamanvitam || 46
Den stellte er voll ausgerüstet mit seinen vielen
Kriegern so auf,
daß er dem Vatsaraja Deckung geben konnte, wenn der
auf diesem Weg zurückkam.
गत्वा
वसन्तकसखस्ततो यौगन्धरायणः ।
उज्जयिन्यां महाकालश्मशानं प्राप स क्रमात् ॥ ४७
gatvaa vasantakasakhastato yaugandharaayanah |
ujjayinyaam
mahaakaalashmashaanam praapa sa kramaat || 47
Von Vasantaka begleitet zog Yaugandharayana weiter
nach Ujjaini
und erreichte alsbald Mahakalas
Leichenverbrennungsplatz,
विवेश
तच्च वेतालैः क्रव्यगन्धिभिरावृतम् ।
इतस्ततस्तमःश्यामैश्चिताधूमैरिवापरैः ॥ ४८
vivesha tacca vetaalaih kravyagandhibhiraavrtam |
itastatastamahshyaamaishcitaadhuumairivaaparaih || 48
der dicht bevölkert war von nach Aas stinkenden
Zombies, die, schwarz wie die Nacht herumwimmelten, den Rauchschwaden der
Scheiterhaufen hinterher.
तत्रैनं
दर्शनप्रीतो मित्रभावाय तत्क्षणम् ।
योगेश्वराख्यो वृतवानभ्येत्य ब्रह्मराक्षसः ॥ ४९
tatrainam darshanapriito mitrabhaavaaya tatkshanam |
yogeshvaraakhyo vrtavaanabhyetya brahmaraakshasah || 49
Da trat Yogeshvara, einst Brahmane, heute Quälgeist,
an ihn heran und schloss, froh ihn zu sehen, sofort
Freundschaft mit ihm.
तेनोपदिष्टया
युक्त्या ततो यौगन्धरायणः ।
न चकारात्मनः सद्यो रूपस्य परिवर्तनम् ॥ ५०
tenopadishtayaa yuktyaa tato yaugandharaayanah | na
cakaaraatmanah sadyo ruupasya parivartanam || 50
Der ließ Yaugandharayana sogleich einen Zauber solange
einüben,
bis er seine Körperform verändern konnte.
बभूव
तेन विकृतः कुब्जो वृद्धश्च तत्क्षणात् ।
उन्मत्तवेषः खल्वाटो हास्यसंजननः परम् ॥ ५१
babhuuva tena vikrtah kubjo vrddhashca tatkshanaat |
unmattaveShah khalvaato haasyasamjananah param || 51
Mit seiner Hilfe wurde er augenblicklich zu einem verkrüppelten
Buckelgreis,
wie ein Schwachsinniger angezogen und glatzköpfig, daß
die anderen in lautes Gelächter ausbrachen.
तयैव
युक्त्या स तदा सिरानद्धपृथूदरम् । चक्रे वसन्तकस्यापि रूपं दन्तुरदुर्मुखम् ॥ ५२
tayaiva yuktyaa sa tadaa siraanaddhaprthuudaram |
cakre vasantakasyaapi ruupam danturadurmukham || 52
Mit derselben Magie verlieh er Vasantaka einen von Venenwülsten
überzogenen, dickbäuchigen Leib und schiefe Zähne, die sein Antlitz entstellten.
ततो
राजकुलद्वारमादौ प्रेष्य वसन्तकम् ।
विवेशोज्जयिनीं तां स तादृग्यौगन्धरायणः ॥ ५३
tato raajakuladvaaramaadau preshya vasantakam |
viveshojjayiniim taam sa taadrgyaugandharaayanah || 53
Dann schickte Yaugandharayana den Vasantaka vor das
Tor des Königshofs
und betrat Ujjaiyini in der soeben geschilderten Form.
नृत्यन्गायंश्च
तत्रासौ बटुभिः परिवारितः । दृष्टः सकौतुकं सर्वैर्ययौ राजगृहं प्रति ॥ ५४
nrtyangaayamshca tatraasau batubhih parivaaritah |
drshtah sakautukam sarvairyayau raajagrham prati || 54
Hier trat er tanzend und singend, umringt von jungen
Bengeln
und von allen neugierig beäugt vors Königshaus.
तत्र
राजावरोधानां तेनासौ कृतकौतुकः ।
अगाद्वासवदत्तायाः शनैः श्रवणगोचरम् ॥ ५५
tatra raajaavarodhaanaam tenaasau krtakautukah |
agaadvaasavadattaayaah shanaih shravanagocaram || 55
Dort erregte er damit auch die Neugier der
Frauenzimmer,
und bald hatte auch Vasavadatta von ihm gehört.
सा
तमानाययामास चेटिकां प्रेष्य सत्वरम् ।
गान्धर्वशालां नर्मैकसोदरं हि नवं वयः ॥ ५६
saa tamaanaayayaamaasa cetikaam preshya satvaram |
gaandharvashaalaam narmaikasodaram hi navam vayah || 56
Schnell befahl sie einer Dienstmagd, ihn ins
Musikzimmer zu führen.
Ist doch des Frohsinns einziger Bruder die Jugend.
स
च तत्र गतो बद्धं वत्सराजं ददर्श तम् ।
उन्मत्तवेषो विगलद्बाष्पो यौगन्धरायणः ॥ ५७
sa ca tatra gato baddham vatsaraajam dadarsha tam |
unmattavesho vigaladbaashpo yaugandharaayanah || 57
Und als er dort hinkam und den Vatsaraja in Fußeisen
sah,
vergoss Yaugandharayana, schwachsinnig ausstaffiert
wie er war, bittere Tränen.
चकार
तस्मै संज्ञां च वत्सराजाय सोऽपि तम् ।
प्रत्यभिज्ञातवान्राजा वेषप्रच्छन्नमागतम् ॥
५८
cakaara tasmai samjnaam ca vatsaraajaaya so’pi tam |
pratyabhijnaatavaanraajaa veshapracchannamaagatam || 58
Er gab dem König von Vatsa ein Zeichen, und auch der
hatte ihn,
obwohl in Verkleidung erschienen, sofort erkannt.
ततो
वासवदत्तां च तच्चेटीः प्रति चात्मनः ।
अदर्शनं युक्तिबलाद्व्यधाद्यौगन्धरायणः ॥ ५९
tato vaasavadattaam ca taccetiih prati caatmanah |
adarshanam yuktibalaadvyadhaadyaugandharaayanah || 59
Da machte Yaugandharayana sich kraft seines Zaubers
für Vasavadatta und ihre Mädel unsichtbar.
राजा
त्वेको ददर्शैनं ताश्च सर्वाः सविस्मयम् ।
वदन्ति स्म गतोऽकस्मादुन्मत्तः क्वाप्यसाविति
॥ ६०
raajaa tveko dadarshainam taashca sarvaah savismayam |
vadanti sma gato’kasmaadunmattah kvaapyasaaviti || 60
Sodaß nur der König ihn sehen konnte und alle erstaunt
einander fragten:
„Wo ist denn
der Verrückte auf einmal hin?“
तच्छ्रुत्वा
तं च दृष्ट्वाग्रे मत्वा योगबलेन तत् ।
युक्त्या वासवदत्तां तां वत्सराजोऽब्रवीदिदम्
॥ ६१
tacchrutvaa tam ca drshtvaagre matvaa yogabalena tat |
yuktyaa vaasavadattaam taam vatsaraajo’braviididam || 61
Vatsaraja hörte sie, sah Yaugandharayana aber vor sich
stehen, und wußte:
So wirkt Zauberkraft. Da sprach er hintergründig zu
Vasavadatta:
गत्वा
सरस्वतीपूजामादायागच्छ दारिके ।
तच्छ्रुत्वा सा तथेत्युक्त्वा सवयस्या विनिर्ययौ ॥
६२
gatvaa sarasvatiipuujaamaadaayaagaccha daarike |
tacchrutvaa saa tathetyuktvaa savayasyaa viniryayau || 62
„Geh doch mal eben die Sachen für die Sarasvatiandacht
holen, liebes Kind!“
Sie gehorchte und sagte: „Ja, mach ich“, und ging mit
ihren Zofen davon.
यथोचितमुपेत्याथ
ददौ वत्सेश्वराय सः ।
यौगन्धरायणस्तस्मै योगान्निगडभञ्जनान् ॥ ६३
yathocitamupetyaatha dadau vatseshvaraaya sah |
yaugandharaayanastasmai yogaannigadabhanjanaan || 63
Darauf trat Yaugandharayana wie es sich gehörte an den
König von Vatsa heran
und versah ihn mit Fußeisen brechenden Zaubermitteln.
अन्यान्वासवदत्ताया
वीणातन्त्रीनियोजितान् ।
वशीकरणयोगांश्च राज्ञेऽस्मै स समार्पयत् ॥ ६४
anyaanvaasavadattaayaa viinaatantriiniyojitaan |
vashiikaranayogaamshca raajne’smai sa samaarpayat || 64
Zudem stattete er den König mit weiteren Zaubern aus,
Vasavadattas Herz zu gewinnen, und die hingen mit den Saiten seiner Laute zusammen.
व्यजिज्ञपच्च
तं राजन्निहायातो वसन्तकः ।
द्वारि स्थितोऽन्यरूपेण तं कुरुष्वान्तिके द्विजम् ॥ ६५
vyajijnapacca tam raajannihaayaato vasantakah | dvaari
sthito’nyaruupena tam kurushvaantike dvijam || 65
Er erklärte dem König: „Draußen vorm Tor steht
Vasantaka in veränderter Gestalt bereit. Lass den Brahmanen vor dich treten!
यदा
वासवदत्तेयं त्वयि विश्रम्भमेष्यति ।
तदा वक्ष्यामि यदहं तत्कुर्यास्तिष्ठ साम्प्रतम्
॥ ६६
yadaa vaasavadatteyam tvayi vishrambhameshyati |
tadaa
vakshyaami yadaham tatkuryaastishtha saampratam || 66
Und sobald Vasavadatta dir gegenüber zutraulicher ist,
sag ich dir, was du tun sollst.
Bis dahin steh stille!“
इत्युक्त्वा
निर्ययौ शीघ्रं ततो यौगन्धरायणः ।
अगाद्वासवदत्ता च पूजामादाय तत्क्षणात् ॥ ६७
ityuktvaa niryayau shiighram tato yaugandharaayanah |
agaadvaasavadattaa ca puujaamaadaaya tatkshanaat || 67
Sprach Yaugandharayana und verschwand sofort.
Schon kam Vasavadatta mit den Gerätschaften für die
Andacht herein.
सोऽथ
तामवदद्राजा बहिर्द्वारि द्विजः स्थितः ।
सरस्वत्यर्चने सोऽस्मिन्दक्षिणार्थे प्रवेश्यताम्
॥ ६८
so’tha taamavadadraajaa bahirdvaari dvijah sthitah |
sarasvatyarcane so’smindakshinaarthe praveshyataam || 68
Da sagte der König zu ihr: „Draußen vor dem Tor steht
ein Brahmane.
Lass ihn für einen Opferlohn zum Sarasvatiritual herholen!“
तथेति
द्वारदेशात्स तत्र वासवदत्तया । विरूपामाकृतिं बिभ्रदानाय्यत वसन्तकः ॥ ६९
tatheti dvaaradeshaatsa tatra vaasavadattayaa |
viruupaamaakrtim bibhradaanaayyata vasantakah || 69
Da ließ Vasavadatta den seine entstellte Form mit sich
herumtragenden Vasantaka
aus dem Flur hereinführen.
स
चानीतस्तमालोक्य वत्सेशमरुदच्छुचा ।
ततश्चाप्रतिभेदाय स राजा निजगाद तम् ॥ ७०
sa caaniitastamaalokya vatseshamarudacchucaa |
tatashcaapratibhedaaya sa raajaa nijagaada tam || 70
Als er herbeigeführt den Herrscher von Vatsa ansah, weinte
er vor Schmerz.
Da rief, um jede Entdeckung zu verhindern, der König ihm
zu:
हे
ब्रह्मन्रोगवैरूप्यं सर्वमेतदहं तव । निवारयामि मा रोदीस्तिष्ठेहैव ममान्तिके ॥ ७१
he brahmanrogavairuupyam sarvametadaham tava |
nivaarayaami maa rodiistishthehaiva maamantike || 71
„He Brahmane! Deine ganze Verkrüppelung will ich dir
nehmen.
Hör auf zu heulen. Bleib in meiner Nähe!“
महान्प्रसादो
देवेति स चोवाच वसन्तकः ।
सोऽथ तं विकृतं दृष्ट्वा राजा स्मितमुखोऽभवत् ॥ ७२
mahaanprasaado deveti sa covaaca vasantakah | so’tha
tam vikrtam drshtvaa raajaa smitamukho’bhavat || 72
„Zuviel der Ehre, mein Gebieter!“ sagte da Vasantaka.
Als der König sah, wie verunstaltet er war, konnte er sich ein Lachen nicht mehr verkneifen.
तच्चालोक्याशयं
बुद्ध्वा तस्य सोऽपि वसन्तकः ।
हसति स्माधिकोद्भूतविरूपाननवैकृतः ॥ ७३
taccaalokyaashayam buddhvaa tasya so’pi vasantakah |
hasati smaadhikodbhuutaviruupaananavaikrtah || 73
Als Vasantaka das sah, verstand er die Absicht und lachte
laut auf,
sodaß sein bereits verbeultes Gesicht sich noch
weiter verformte.
तं
हसन्तं तथा दृष्ट्वा क्रीडनीयकसंनिभम्
।
तत्र वासवदत्तापि जहास च तुतोष च ॥ ७४
tam hasantam tathaa drshtvaa kriidaniiyakasamnibham |
tatra vaasavadattaapi jahaasa ca tutosha ca || 74
Und als Vasavadatta erst sein grinsendes Affenfrätzchen sah,
lachte auch sie und entspannte sich.
ततः
सा नर्मणा बाला तं पप्रच्छ वसन्तकम् ।
किं विज्ञानं विजानासि भो ब्रह्मन्कथ्यतामिति
॥ ७५
tatah saa narmanaa baalaa tam papraccha vasantakam |
kim vijnaanam vijaanaasi bho brahmankathyataamiti || 75
Da fragte die Dirne den Vasantaka zum Spaß:
„Was für Kunststücke kennst du denn noch so? Sprich
Brahmane!“
कथाः
कथयितुं देवि जानामीति स चावदत् ।
कथां कथय तर्ह्येकामिति सापि ततोऽब्रवीत् ॥ ७६
kathaah kathayitum devi jaanaamiiti sa caavadat |
kathaam kathaya tarhyekaamiti saapi tato’braviit || 76
„Schwänke zum Besten geben kann ich wohl, Gebieterin!“
gab der zurück.
Sie darauf: „Dann erzähl uns doch mal so einen Schwank!“
ततस्तां
राजतनयां रञ्जयन्स वसन्तकः । हास्यवैचित्रसरसामिमामकथयत्कथाम् ॥ ७७
tatastaam raajatanayaam ranjayansa vasantakah |
haasyavaicitrasarasaamimaamakathayatkathaam || 77
Um der Prinzessin den Gefallen zu tun,
erzählte Vasantaka diese raffinierte, heiter-phantastische
Geschichte:
अस्तीह
मथुरा नाम पुरी कंसारिजन्मभूः ।
तस्यां रूपणिकेत्यासीत्ख्याता वारविलासिनी ॥ ७८
astiiha mathuraa naama purii kamsaarijanmabhuuh |
tasyaam ruupaniketyaasiitkhyaataa vaaravilaasinii || 78
Es gibt da eine Stadt namens Mathura, Heimat des
Kansafeindes Krishna.
In der lebte eine echte Tempelhure, Rupanika genannt.
तस्या
मकरदंष्ट्राख्या माताभूद्वृद्धकुट्टनी ।
तद्गुणाकृष्यमाणानां यूनां दृशि विषच्छटा ॥
७९
tasyaa makaradamshtraakhyaa maataabhuudvrddhakuttanii
|
tadgunaaakrshyamaanaanaam yuunaam drshi vishacchataa || 79
Ihre Mutter war die welke Bordellwirtin Makaradanshtra
Krokodilgebiß.
In den Augen der von ihren Talenten verlockten
Jünglinge war sie der reinste Giftbrocken.
पूजाकाले
सुरकुलं स्वनियोगाय जातु सा । गता रूपणिका दूरादेकं पुरुषमैक्षत ॥ ८०
puujaakaale surakulam svaniyogaaya jaatu saa | gataa
ruupanikaa duuraadekam purushamaikshata || 80
Einst schlenderte Rupanika zur Andachtszeit, um ihren
Dienst anzutreten, in Richtung Gotteshaus. Da erblickte sie von ferne einen netten Burschen.
स
दृष्टः सुभगस्तस्या विवेश हृदयं तथा ।
यथा मात्रा कृतास्तेऽस्मादुपदेशा विनिर्ययुः
॥ ८१
sa drshtah subhagastasyaa vivesha hrdayam tathaa |
yathaa maatraa krtaaste’smaadupadeshaa viniryayuh || 81
Sein schöner Anblick fand den Weg in ihr Herz,
sodaß die von ihrer Mutter erteilten Anweisungen
daraus entfleuchten.
चेटिकामथ
सावादीद्गच्छ मद्वचनादमुम् ।
पुरुषं ब्रूहि मद्गेहे त्वयाद्यागम्यतामिति ॥ ८२
cetikaamatha saavaadiidgaccha madvacanaadamum |
purusham bruuhi madgehe tvayaadyaagamyataamiti || 82
Ihrem Mädchen sagte sie: „Geh mit meiner Botschaft zu
dem Mann dort und sag ihm,
er solle sich heute in meinem Haus einfinden.“
तथेति
चेटिका सा च गत्वा तस्मै तदब्रवीत् ।
ततः स किंचिद्विमृशन्पुरुषस्तामभाषत ॥ ८३
tatheti cetikaa saa ca gatvaa tasmai tadabraviit |
tatah sa kimcidvimrshanpurushastaamabhaashata || 83
„Jawohl“, erwiderte die Magd, ging hin und sagte ihm
das so.
Darauf wurde der Mann irgendwie nachdenklich und sagte
ihr alsbald:
लोहजङ्घाभिधानोऽस्मि ब्राह्मणो नास्ति मे धनम् ।
तदाढ्यजनलभ्ये
हि कोऽहं रूपिणिकागृहे ॥ ८४
lohajanghaabhidhaano’smi braahmano naasti me dhanam |
tadaadhyajanalabhye hi ko’ham ruupinikaagrhe || 84
„Ich heiße Lohajangha, bin Brahmane und habe kein
Geld.
Was soll denn so einer wie ich in Rupanikas Haus, das
nur für reiches Volk erschwinglich ist?
न
धनं वाञ्छ्यते त्वत्तः स्वामिन्येत्युदिते तया ।
स लोहजङ्घस्तद्वाक्यं तथेति प्रत्यपद्यत ॥ ८५
na dhanam vaanchyate tvattah svaaminyetyudite tayaa |
sa lohajanghastadvaakyam tatheti pratyapadyata || 85
„Dein Geld will meine Herrin nicht“, erwiderte sie. Da
versprach Lohajangha: „Es soll sein, wie sie sagt.“
ततश्चेटीमुखाद्बुद्ध्वा
तच्च सा गृहमुत्सुका ।
गत्वा रूपणिका तस्थौ तन्मार्गन्यस्तलोचना ॥ ८६
tatashcetiimukhaadbuddhvaa tacca saa grhamutsukaa |
gatvaa ruupanikaa tasthau tanmaarganyastalocanaa || 86
Als Rupanika das aus dem Mund ihrer Magd gehört hatte,
ging sie in freudiger Erwartung nach Hause und ließ die Straße, auf der er kommen sollte, nicht mehr aus
den Augen.
क्षणाच्च
लोहजङ्घोऽथ तस्या मन्दिरमाययौ ।
कुतोऽयमिति कुट्टन्या दृष्टो
मकरदंष्ट्रया ॥ ८७
kshanaacca lohajangho’tha tasyaa mandiramaayayau |
kuto’yamiti kuttanyaa drshto makaradamshtryaa || 87
Bald trat Lohajangha vor ihr Haus, wo die Kupplerin
mit den Krokodilzähnen
ihn anstarrte und sich fragte: „Wo kommt der denn
her?“
सापि
रूपणिका दृष्ट्वा स्वयमुत्थाय
सादरा ।
वासवेश्मान्तरं हृष्टा कण्ठे लग्ना निनाय तम् ॥ ८८
saapi ruupanikaa drshtvaa svayamutthaaya saadaraa |
vaasaveshmaantaram hrshtaa kanthe lagnaa ninaaya tam || 88
Als Rupanika selbst ihn sah, stand sie auf, um ihn
höflich zu begrüßen,
fiel ihm dann aber glücklich um den Hals und ließ ihn ein
zu sich ins Wohngemach.
तत्र
सा लोहजङ्घस्य तस्य सौभाग्यसम्पदा
।
वशीकृता सती नान्यत्फलं जन्मन्यमन्यत ॥ ८९
tatra saa lohajanghasya tasya saubhaagyasampadaa |
vashiikrtaa satii naanyatphalam janmanyamanyata || 89
Dortselbst wurde sie von Lohajangha mit Gefälligkeiten
überhäuft,
sodaß die Brave ganz zufrieden meinte, es bedürfe keines
anderen Lohnes mehr in ihrem Leben.
ततस्तया
निवृत्तान्यपुरुषासङ्गया सह । यथासुखं
स तत्रैव तस्थौ तन्मन्दिरे युवा ॥ ९०
tatastayaa nivrttaanyapurushaasangayaa saha |
yathaasukham sa tatraiva tasthau tanmandire yuvaa || 90
Also verzichtete sie auf jeden Verkehr mit anderen
Männern,
und fortan lebte der Jüngling herrlich und in Freuden
in ihrer Villa.
तद्दृष्ट्वा शिक्षिताशेषवेषयोषिज्जगाद ताम् ।
माता मकरदंष्ट्रा
सा खिन्ना रूपणिकां रहः ॥ ९१
taddrshtvaa shikshitaasheshaveshayoshijjagaada taam |
maataa makaradamshtraa saa khinnaa ruupanikaam rahah || 91
Ihre Mutter Makaradanshtra, die schon unendlich viele
Huren ausgebildet hatte,
war angewidert, als sie das sah, und sagte insgeheim
zu Rupanika:
किमयं
निर्धनः पुत्रि सेव्यते पुरुषस्त्वया ।
शवं स्पृशन्ति सुजना गणिका न तु निर्धनम् ॥
९२
kimayam nirdhanah putri sevyate purushastvayaa |
shavam sprshanti sujanaa ganikaa na tu nirdhanam || 92
„Was gibst du, meine Tochter, dich mit diesem
Habenichts ab?
Gute Huren können rechnen und befummeln eher eine
Leiche als ein armes Schwein.
क्वानुरागः
क्व वेश्यात्वमिति ते विस्मृतं कथम् ।
संध्येव रागिणी वेश्या न चिरं पुत्रि दीप्यते
॥ ९३
kvaanuraagah kva veshyaatvamiti te vismrtam katham |
samdhyeva raaginii veshyaa na ciram putri diipyate || 93
Was hat eine Hure wie du mit Liebe zu schaffen? Wie konntest
du vergessen, Kindchen, daß eine verliebte Hure wie ein Sonnenuntergang kurz
nur strahlt?
नटीव
कृत्रिमं प्रेम गणिकार्थाय दर्शयेत् ।
तदेनं निर्धनं मुञ्च मा कृथा नाशमात्मनः ॥ ९४
natiiva krtrimam prema ganikaarthaaya darshayet |
tadenam nirdhanam munca maa krthaa naashamaatmanah || 94
Eine Hure, wenn sie reich sein will, spielt Liebe vor
wie eine Tänzerin.
Lass also den Schnorrer fallen und mach dich nicht
unglücklich!“
इति
मातुर्वचः श्रुत्वा रुषा रूपणिकाब्रवीत् ।
मैवं वादीर्मम ह्येष प्राणेभ्योऽप्यधिकः
प्रियः ॥ ९५
iti maaturvacah shrutvaa rushaa ruupanikaabraviit |
maivam vaadiirmama hyesha praanebhyo’pyadhikah priyah || 95
Als Rupanika ihre Mutter so reden hörte, wurde sie
wütend und schrie:
„Rede nie wieder so mit mir, denn ich liebe ihn mehr
als mein Leben!“
धनमस्ति
च मे भूरि किमन्येन करोम्यहम् ।
तदम्ब नैव वक्तव्या भूयोऽप्येवमहं त्वया ॥ ९६
dhanamasti ca me bhuuri kimanyena karomyaham |
tadamba
naiva vaktavyaa bhuuyo’pyevamaham tvayaa || 96
Außerdem habe ich Geld. Was soll ich denn mit noch
mehr davon?
Also, Mutter, ich will darüber nicht mehr mit dir
reden!“
तच्छ्रुत्वा
लोहजङ्घस्य निर्वासनविधौ क्रुधा ।
तस्थौ मकरदंष्ट्रा सा
तस्योपायं विचिन्वती ॥ ९७
tacchrutvaa lohajanghasya nirvaasanavidhau krudhaa |
tasthau makaradamshtraa saa tasyopaayam vicinvatii || 97
Darauf sann die erzürnte Makaradanshtra auf ein
Mittel, sich Lohajanghas zu entledigen.
अथ
मार्गागतं कंचित्क्षीणकोषं ददर्श सा । राजपुत्रं परिवृतं पुरुषैः शस्त्रपाणिभिः ॥ ९८
atha maargaagatam kamcitkshiinakosham dadarsha saa |
raajaputram parivrtam purushaih shastrapaanibhih || 98
Bald hatte sie einen Rajputen entdeckt, der, all
seiner Schätze bar, von seinen bewaffneten Dienstmannen umringt die
Straße entlangzog.
उपगम्य
द्रुतं तं च नीत्वैकान्ते जगाद सा । निर्धनेन ममैकेन कामुकेनावृतं गृहम् ॥ ९९
upagamya drutam tam ca niitvaikaante jagaada saa |
nirdhanena mamaikena kaamukenaavrtam grham || 99
Sie eilte auf ihn zu, nahm ihn beiseite und sagte:
„Da hat sich so ein armseliger Lüstling in meinem Haus
einquartiert.
तत्त्वमागच्छ
तत्राद्य तथा च कुरु येन सः ।
गृहान्मम निवर्तेत मदीयां च सुतां भज ॥ १००
tattvamaagaccha tatraadya tathaa ca kuru yena sah |
grhaanmama nivarteta madiiyaam ca sutaam bhaja || 100
Geh hin und stell ihn heute noch vor die Tatsache, daß
er mein Haus verlassen soll!
Dann hast du meine Tochter für dich.“
तथेति
राजपुत्रोऽथ प्रविवेश स तद्गृहम् ।
तस्मिन्क्षणे रूपणिका तस्थौ देवकुले च सा ॥ १०१
tatheti raajaputro’tha pravivesha sa tadgrham |
tasminkshane ruupanikaa tasthau devakule ca saa || 101
„Wird erledigt!“ sprach der Rajpute und betrat das
bewußte Haus.
Doch in dem Moment hielt Rupanika sich gerade im
Tempel auf.
लोहजङ्घश्च तत्कालं बहिः क्वापि स्थितोऽभवत् ।
क्षणान्तरे
च निःशङ्कस्तत्रैव समुपाययौ ॥ १०२
lohajanghashca tatkaalam bahih kvaapi sthito’bhavat |
kshanaantare ca nihshankastatraiva samupaayayau || 102
Auch Lohajangha war gerade außer Haus. Wenig später
kam er nichts Böses ahnend zurück.
तत्क्षणं
राजपुत्रस्य तस्य भृत्यैः प्रधाव्य सः ।
दृढं पादप्रहाराद्यैः सर्वेष्वङ्गेष्वताड्यत ॥ १०३
tatkshanam raajaputrasya tasya bhrtyaih pradhaavya sah
| drdham paadaprahaaraadyaih sarveshvangeshvataadyata || 103
Sofort stürmten des Rajputen Knechte auf ihn ein
und traktierten ihn mit Fausthieben und Fußtritten am
ganzen Körper.
ततस्तैरेव
चामेध्यपूर्णे क्षिप्तः स खातके ।
लोहजङ्घः
कथमपि प्रपलायितवांस्ततः ॥ १०४
tatastaireva caamedhyapuurne kshiptah sa khaatake |
lohajanghah kathamapi prapalaayitavaamstatah || 104
Dann stießen sie ihn in die Abfallgrube. Aus der
konnte Lohajangha mit Müh und Not entkommen.
अथागता
रूपणिका तद्बुद्ध्वा शोकविह्वला ।
साभूद्वीक्ष्याथ स ययौ राजपुत्रो यथागतम् ॥ १०५
athaagataa ruupanikaa tadbuddhvaa shokavihvalaa |
saabhuudviikshyaatha sa yayau raajaputro yathaagatam || 105
Als Rupanika heimkehrte und davon erfuhr, war sie
entsetzt.
Der Rajpute sah das und ging wie er gekommen.
लोहजङ्घोऽपि कुट्टन्या प्रसह्य स खलीकृतः ।
गन्तुं प्रववृते
तीर्थं प्राणांस्त्यक्तुं वियोगवान् ॥ १०६
lohajangho’pi kuttanyaa prasahya sa khaliikrtah |
gantum pravavrte tiirtham praanaamstyaktum viyogavaan || 106
Lohajangha, von der Puffmutter nach allen Regeln der
Kunst bezwungen, beschloss, Wallfahrtsorte aufzusuchen, um sein Leben, nun, da
er von der Geliebten getrennt war, aufzugeben.
गच्छन्नटव्यां
संतप्तः कुट्टवीमन्युना हृदि ।
त्वचि च ग्रीष्मतापेन चायामभिललाष सः ॥ १०७
gacchannatavyaam samtaptah kuttaviimanyunaa hrdi |
tvaci ca griishmataapena chaayaamabhilalaasha sah || 107
So lief er durch die Einöde. Im Hass auf die Vettel im
Herzen verbrennend,
auf der Haut die sengende Sonnenglut, verlangte es ihn
nach Schatten.
तरुमप्राप्नुवन्सोऽथ
लेभे हस्तिकलेवरम् ।
जघनेन प्रविश्यान्तर्निर्मांसं जम्बुकैः कृतम् ॥ १०८
tarumapraapnuvanso’tha lebhe hastikalevaram |
jaghanena pravishyaantarnirmaamsam jambukaih krtam || 108
Einen Baum fand er nicht, doch nahm er mit einem
Elefantenkadaver vorlieb,
den durch das Hinterteil vordringende Schakale schon
seines Fleisches beraubt hatten.
चर्मावशेषे
तत्रान्तः परिश्रान्तः प्रविश्य सः ।
लोहजङ्घो
ययौ निद्रां प्रविशद्वातशीतले ॥ १०९
carmaavasheshe tatraantah parishraantah pravishya sah
|
lohajangho yayau nidraam pravishadvaatashiitale || 109
So drang auch Lohajangha in den ledrigen Rumpf ein und
war von kühlenden Winden umfächelt bald eingeschlafen.
अथाकस्मात्समुत्थाय
क्षणेनैव समन्ततः ।
मेघः प्रववृते तत्र धारासारेण वर्षितुम् ॥ ११०
athaakasmaatsamutthaaya kshanenaiva samantatah |
meghah pravavrte tatra dhaaraasaarena varshitum || 110
Plötzlich zogen von überallher Regenwolken auf, und es
begann in Strömen zu gießen.
तेन
निर्विवरं प्राप संकोचं हस्तिचर्म तत् ।
क्षणाच्च तेन मार्गेण जलौघो भृशमाययौ ॥ १११
tena nirvivaram praapa samkocam hasticarma tat |
kshanaacca tena maargena jalaugho bhrshamaayayau || 111
Die ansonsten unbeschädigte Elefantenhaut schrumpfte
ein,
und im gleichen Moment kam auch schon eine riesige
Flutwelle daher.
तेनापहृत्य
गङ्गायामक्षेपि गजचर्म तत् ।
तज्जलौघेन नीत्वा च समुद्रान्तर्न्यधीयत
॥ ११२
tenaapahrtya gangaayaamakshepi gajacarma tat |
tajjalaughena niitvaa ca samudraantarnyadhiiyata || 112
Von dieser mitgerissen spülte es die Elefantenhaut in
den Ganges.
Der große Strom führte sie weiter und setzte sie
schließlich im Ozean ab.
तत्र
दृष्ट्वा च तच्चर्म निपत्यामिषशङ्कया ।
हृत्वाब्देः पारमनयत्पक्षी गरुडवंशजः ॥ ११३
tatra drshtvaa ca taccarma nipatyaamishashankayaa |
hrtvaabdeh paaramanayatpakshii garudavamshajah || 113
Dort erspähte ihn ein Vogel aus der Familie der Garudas,
stieß auf den für ein Beutestück gehaltenen Ledersack hinab, entriss ihn den
Fluten und trug ihn ans ferne Ufer.
तत्र
चञ्च्वा विदार्यैतद्गजचर्म विलोक्य च ।
अन्तःस्थं मानुषं पक्षी पलाय्य स ततो ययौ ॥
११४
tatra cancvaa vidaaryaitadgajacarma vilokya ca |
antahstham maanusham pakshii palaayya sa tato yayau || 114
Dort riss der Raubvogel die Elefantenhaut mit seinem
Schnabel auf und,
als er einen Menschen darin liegen sah, machte er sich
eilends davon.
ततश्च
चर्मणस्तस्मात्पक्षिसंरम्भबोधितः ।
तच्चञ्चुरचितद्वाराल्लोहजङ्घो विनिर्ययौ ॥ ११५
tatashca carmanastasmaatpakshisamrambhabodhitah |
taccancuracitadvaaraallohajangho viniryayau || 115
Lohajangha aber, von des Vogels heftigem Gezerre an
der Lederhülle erwacht,
kroch durch die von dessen Schnabel bereitete Öffnung
ins Freie.
दृष्ट्वा समुद्रपारस्थमात्मानं च सविस्मयः ।
अनिद्रस्वप्नमिव
तत्स समग्रममन्यत ॥ ११६
drshtvaa samudrapaarasthamaatmaanam ca savismayah |
anidrasvapnamiva tatsa samagramamanyata || 116
Als er sich so am anderen Ufer des Meeres wiederfand,
wunderte er sich
und hielt das Ganze zunächst für einen Tagtraum.
अथ
द्वौ राक्षसौ तत्र घोरौ भीतो ददर्श सः ।
तौ चापि राक्षसौ दूराच्चकितौ तमपश्यताम् ॥
११७
atha dvau raakshasau tatra ghorau bhiito dadarsha sah
|
tau caapi raakshasau duuraaccakitau tamapashyataam || 117
Da entdeckte er zwei dämonische Scheusale und bekam
Angst.
Auch die beiden Dämonen beobachteten ihn von weitem
und zitterten.
रामात्पराभवं
स्मृत्वा तं तथैव च मानुषम् ।
दृष्ट्वा तीर्णाम्बुधिं
भूयस्तौ भयं हृदि चक्रतुः ॥ ११८
raamaatparaabhavam smrtvaa tam tathaiva ca maanusham |
drshtvaa tiirnaambudhim bhuuyastau bhayam hrdi cakratuh || 118
Daß sie einst von Rama besiegt worden waren,
erinnerten sie, und nun sahen sie diesen Menschen, der ebenfalls das Meer überquert hatte. Da beschlich
noch größere Angst ihr Herz.
संमन्त्र्य
च तयोर्मध्यादेको गत्वा तदैव तम् ।
विभीषणाय प्रभवे यथादृष्टं न्यवेदयत् ॥ ११९
sammantrya ca tayormadhyaadeko gatvaa tadaiva tam |
vibhiishanaaya prabhave yathaadrshtam nyavedayat || 119
Sie berieten sich erst, dann zog einer von ihnen los
zu König Vibhishana,
um diesem alles zu berichten, was er gesehen hatte.
दृष्टरामप्रभावः
सन्सोऽपि राजा विभीषणः ।
मानुषागमनाद्भीतो राक्षसं तमभाषत ॥ १२०
drshtaraamaprabhaavah sanso’pi raajaa vibhiishanah |
maanushaagamanaadbhiito raakshasam tamabhaashata || 120
Auch König Vibhishana hatte gesehen, wozu Rama fähig
war,
und fürchtete sich vor eines Menschen Ankunft. So
sprach er zu dem Unhold:
गच्छ
मद्वचनाद्भद्र प्रीत्या तं ब्रूहि मानुषम् ।
आगम्यतां गृहेऽस्माकं प्रसादः क्रियतामिति
॥ १२१
gaccha madvacanaadbhadra priityaa tam bruuhi maanusham
|
aagamyataam grhe’smaakam prasaadah kriyataamiti || 121
„Geh mit meiner Botschaft, mein Bester, zu diesem
Menschen und sag ihm freundlich,
er möge uns den Gefallen tun und unser Haus aufsuchen!“
तथेत्यागत्य
तत्तस्मै स्वप्रभुप्रार्थनावचः ।
चकितो लोहजङ्घाय
शशंस स च राक्षसः ॥ १२२
tathetyaagatya tattasmai svaprabhupraarthanaavacah |
cakito lohajanghaaya shashamsa sa ca raakshasah || 122
„Jawohl!“ Damit kehrte der Unhold zitternd zu Lohajangha
zurück,
um ihn von seines Herren Gesuch zu unterrichten.
सोऽप्यङ्गीकृत्य तद्विप्रो लोहजङ्घः प्रशान्तधीः ।
तेनैव सद्वितीयेन सह लङ्कां ततोऽगमत् ॥ १२३
so’pyangiikrtya tadvipro lohajanghah prashaantadhiih |
tenaiva sadvitiiyena saha lankaam tato’gamat || 123
Lohajangha war einverstanden und zog, ganz der
abgeklärte Brahmane,
mit jenem zu Zweit nach Lanka.
तस्यां
च दृष्टसौवर्णतत्तत्प्रासादविस्मितः ।
प्रविश्य राजभवनं स ददर्श विभीषणम् ॥ १२४
tasyaam ca drshtasauvarnatattatpraasaadavismitah |
pravishya raajabhavanam sa dadarsha vibhiishanam || 124
In der Stadt staunte er über die vielen goldenen
Dächer überall.
Er betrat den Königspalast und erblickte Vibhishana.
सोऽपि
पप्रच्छ राजा तं कृतातिथ्यः कृताशिषम् ।
ब्रह्मन्कथमिमां भूमिमनुप्राप्तो भवानिति ॥
१२५
so’pi papraccha raajaa tam krtaatithyah krtaashisham |
brahmankathamimaam bhuumimanupraapto bhavaaniti || 125
Der König nahm ihn auf als Gast, der wiederum ihn
segnete, und fragte:
„Werter Brahmane, wie bist du auf dieses Stück Erde
geraten?“
ततः
स धूर्तोऽवादीत्तं लोहजङ्घो विभीषणम् ।
विप्रोऽहं लोहजङ्घाख्यो मथुरायां
कृतस्थितिः ॥ १२६
tatah sa dhuurto’vaadiittam lohajangho vibhiishanam |
vipro’ham lohajanghaakhyo mathuraayaam krtasthitih || 126
Da sprach Lohajangha, der Schelm, zu Vibhishana:
„Ein Brahmane bin ich, heiße Lohajangha und habe in
Mathura mein Zuhause.
सोऽहं
दारिद्र्यसंतप्तस्तत्र नारायणाग्रतः ।
निराहारः स्थितोऽकार्षं गत्वा देवकुलं तपः ॥
१२७
so’ham daaridryasamtaptastatra naaraayanaagratah |
niraahaarah sthito’kaarsham gatvaa devakulam tapah || 127
Er, also ich, war ob meiner Armut so ausgebrannt, daß
ich dort ins Gotteshaus ging,
um fastend vor Narayana stehend das Askesefeuer in mir
zu entfachen.
विभीषणान्तिकं
गच्छ मद्भक्तः स हि ते धनम् ।
दास्यतीत्यादिशत्स्वप्ने ततो मां भगवान्हरिः ॥ १२८
vibhiishanaantikam gaccha madbhaktah sa hi te dhanam |
daasyatiityaadishatsvapne tato maam bhagavaanharih || 128
„Geh zu Vibhishana, er betet zu mir und wird dir Geld
geben!“
befahl im Traum mir Vishnu Hari der Herr.
क्वाहं
विभीषणः क्वेति मयोक्ते स पुनः प्रभुः ।
समादिशद्व्रजाद्यैव तं द्रक्ष्यसि विभीषणम् ॥ १२९
kvaaham vibhiishanah kveti mayokte sa punah prabhuh |
samaadidishadvrajaadyaiva tam drakshyasi vibhiishanam || 129
„Wo bin ich und wo ist Vibhishana?“ erwiderte ich,
doch der Herr befahl:
„Geh hin, und du wirst Vibhishana heute noch sehen!“
इत्युक्तः
प्रभुणा सद्यः प्रबुद्धोऽहमिहाम्बुधेः ।
पारेऽवस्थितमात्मानमपश्यं वेद्मि नापरम् ॥
१३०
ityuktah prabhunaa sadyah prabuddho’hamihaambudheh |
paare’vasthitamaatmaanamapashyam vedmi naaparam || 130
Das hatte der Herr zu mir gesagt, und so bin ich eben
erwacht.
Und jetzt seh ich mich auf der anderen Seite des
Ozeans stehen. Mehr weiß ich nicht.“
इत्युक्तो
लोहजङ्घेन लङ्कामालोक्य
दुर्गमाम् ।
सत्यं दिव्यप्रभावोऽयमिति मेने विभीषणः ॥ १३१
ityukto lohajanghena lankaamaalokya durgamaam | satyam
divyaprabhaavo’yamiti mene vibhiishanah || 131
Als Lohajangha das sagte, dachte Vibhishana:
„Recht betrachtet ist Lanka schwer zu finden. Der Kerl
hat wirklich göttliche Macht!“
तिष्ठ
दास्यामि ते वित्तमित्युक्त्वा ब्राह्मणं च तम् ।
मत्वा च रक्षसां हस्ते तमप्रेष्यं
नृघातिनाम् ॥ १३२
tishtha daasyaami te vittamityuktvaa braahmanam ca tam
|
matvaa ca rakshasaam haste tamapreshyam nrghaatinaam || 132
„Bleib hier! Ich gebe dir Reichtum“, sagte er, dachte
aber,
in der Hand von Menschen schlachtenden Dämonen sei der
Brahmane unantastbar.
तत्रस्थात्स्वर्णमूलाख्याद्गिरेः
सम्प्रेक्ष्य रक्षसान् ।
आनाययत्पक्षिपोतं गरुडान्वयसम्भवम् ॥ १३३
tatrasthaatsvarnamuulaakhyaadgireh samprekshya
rakshasaan |
aanaayayatpakshipotam garudaanvayasambhavam || 133
Er suchte Unholde aus, die von einem Berg dort,
Svarnamula Goldwurzel genannt,
ein Vogeljunges
aus der Garudafamilie herbeischaffen sollten.
तं
चास्मै लोहजङ्घाय मथुरायां
गमिष्यते ।
तत्कालमेव प्रददौ वशीकाराय वाहनम् ॥ १३४
tam caasmai lohajanghaaya mathuraayaam gamishyate |
tatkaalameva pradadau vashiikaaraaya vaahanam || 134
Das schenkte er Lohajangha, dem ein Fußmarsch nach
Mathura bevorstand,
damit er es sich in der Zwischenzeit zum Reittier
abrichten konnte.
लोहजङ्घोऽपि लङ्कायां
वाहयन्नधिरुह्य तम् ।
कंचित्कालं विशश्राम स विभीषणसत्कृतः ॥ १३५
lohajangho’pi lankaayaam vaahayannadhiruhya tam |
kamcitkaalam vishashraama sa vimiishanasatkrtah || 135
Bald konnte Lohajangha den Vogel besteigen und flog
eine Weile über Lanka herum,
wobei er sich, von Vibhishana gut versorgt, prächtig
erholte.
एकदा
तं च पप्रच्छ राक्षसेन्द्रं सकौतुकः ।
लङ्कायां
काष्ठमय्येषा कथं सर्वैव भूरिति ॥ १३६
ekadaa tam ca papraccha raakshasendram sakautukah |
lankaayaam kaashthamayyeshaa katham sarvaiva bhuuriti || 136
Einst fragte er den Dämonenfürsten aus Neugierde:
„Wie kommt es,
daß die Grundfesten von Lanka ganz aus Holz bestehen?“
तच्छ्रुत्वा
स च तद्वृत्तं तमुवाच विभीषणः ।
यदि ते कौतुकं ब्रह्मंस्तदिदं शृणु वच्मि ते ॥ १३७
tacchrutvaa sa ca tadvrttam tamuvaaca vibhiishanah |
yadi te kautukam brahmamstadidam shrnu vacmi te || 137
Darauf erklärte Vibhishana ihm die Umstände und
sprach:
„Wenn dich das interessiert, Brahmane, so lausche, was
ich dir sage:
पुरा
प्रतिज्ञोपनतां नागानां दासभावतः ।
निष्क्रष्टुकामो जननीं गरुडः कश्यपात्मजः ॥ १३८
puraa pratijnopanataam naagaanaam daasabhaavatah |
nishkrashtukaamo
jananiim garudah kashyapaatmajah || 138
Vor langer Zeit wollte Kashyapas Sohn Garuda seine
Mutter dem Sklavendasein
bei den Nagas Schlangen
entreißen, an das sie durch eine Wette gebunden war.
तन्मूल्यभूतां
देवेभ्यः सुधामाहर्तुमुद्यतः ।
बलस्य हेतोर्भक्ष्यार्थी स्वपितुर्निकटं ययौ ॥ १३९
tanmuulyabhuutaam devebhyah sudhaamaahartumudyatah |
balasya hetorbhakshyaarthii svapiturnikatam yayau || 139
Da der Preis dafür war, den Göttern das Lebenswasser aus dem Urmeer heraufzuholen,
wollte er etwas zur Stärkung essen, trat vor seinen
Vater
स
चैनं याचितोऽवादीन्महान्तौ गजकच्छपौ ।
अब्धौ स्तः पुत्र तौ भुङ्क्ष्व गच्छ शापच्युताविति
॥ १४०
sa cainam yaacito’vaadiinmahaantau gajakacchapau |
abdhau stah putra tau bhunkshva gaccha shaapacyutaaviti || 140
und bettelte. Der erwiderte darauf: „Ein Elefant und
eine Schildkröte, beide riesig,
leben unten im Meer. Geh und friss die zwei durch
einen Fluch Entwürdigten!“
ततः
स गरुडो गत्वा भक्ष्यावादाय तावुभौ ।
महतः कल्पवृक्षस्य शाखायां समुपाविशत् ॥ १४१
tatah sa garudo gatvaa bhakshyaavaadaaya taavubhau |
mahatah kalpavrkshasya shaakhaayaam samupaavishat || 141
Also flog Garuda los, holte die beiden hoch und setzte
sich auf einen Ast vom Großen Baum der Wunscherfüllung, um sie zu verspeisen.
तां
च शाखां भरात्सद्यो भग्नां चञ्च्वा बभार सः ।
अधःस्थिततपोनिष्ठबालखिल्यानुरोधतः ॥ १४२
taam ca shaakhaam bharaatsadyo bhagnaam cancvaa
babhaara sah | adhahsthitataponishthabaalakhilyaanurodhatah
|| 142
Da brach der Ast unter seinem Gewicht auf einmal ab,
und er hielt ihn in seinem Schnabel fest, um die unter ihm in Askese verharrenden Balakhilyas daumengroßen Seher zu verschonen.
लोकोपमर्दभीतेन
तेनाथ पितुराज्ञया ।
आनीय विजने त्यक्ता सा शाखेह गरुत्मता ॥ १४३
lokopamardabhiitena tenaatha pituraajnayaa | aaniiya
vijane tyaktaa saa shaakheha garutmataa || 143
Also hat Garuda, aus Angst, die Welt würde vom Ast
zermalmt werden, diesen auf Anraten seines Vaters hierher über die Einöde getragen
und fallenlassen.
तस्याः
पृष्ठे कृता लङ्का तेन काष्ठमयीह
भूः ।
एतद्विभीषणाच्छ्रुत्वा लोहजङ्घस्तुतोष सः
॥ १४४
tasyaah prshthe krtaa lankaa tena kaashthamayiiha
bhuuh |
etadvibhiishanaacchrutvaa lohajanghastutosha sah || 144
Darum ist Lanka über dem Ast gegründet auf einem Unterbau
aus Holz.“
Nachdem Lohajangha das von Vibhishana gehört hatte,
war er zufrieden.
ततस्तस्मै
महार्घाणि रत्नानि सुबहूनि च ।
विभीषणो ददाति स्म मथुरां गन्तुमिच्छते ॥ १४५
tatastasmai mahaarghaani ratnaani subahuuni ca |
vibhiishano dadaati sma mathuraam gantumicchate || 145
Darauf schenkt Vibhishana dem Lohajangha, der nach Mathura zurückkehren wollte,
eine Unmenge kostbarster Edelsteine.
भक्त्या
च देवस्य हरेर्मथुरावर्तिनः कृते ।
हस्तेऽस्याब्जगदाशङ्खचक्रान्हेममयान्ददौ ॥ १४६
bhaktyaa ca devasya harermathuraavartinah krte |
haste’syaabjagadaashankhacakraanhemamayaandadau || 146
Aus Verehrung für den Gott Hari Vishnu, der in Mathura weilt, legte er ihm einen Lotus, eine Keule, ein Muschelhorn und einen Diskus, alles aus Gold
gefertigt, in die Hände.
तद्गृहीत्वाखिलं
तस्मिन्विभीषणसमर्पिते ।
आरुह्य विहगे लक्षं योजनानां प्रयातरि ॥ १४७
tadgrhiitvaakhilam tasminvibhiishanasamarpite |
aaruhya vihage laksham yojanaanaam prayaatari || 147
Das alles nahm er an sich und bestieg den von
Vibhishana bereitgestellten Vogel,
der hunderdtausend Meilen weit fliegen konnte.
उत्पत्य
व्योममार्गेण लङ्कायास्तीर्णवारिधिः
।
स लोहजङ्घो मथुरामक्लेशेनाजगाम
ताम् ॥ १४८
utpatya vyomamaargena lankaayaastiirnavaaridhih | sa
lohajangho mathuraamakleshenaajagaama taam || 148
So stieg Lohajangha in Lanka auf, überquerte auf dem
Luftwege das weite Meer und erreichte die Stadt Mathura mühelos.
तस्यां
शून्ये विहारे च बाह्ये व्योम्नोऽवतीर्य सः ।
स्थापयामास रत्नौघं तं बबन्ध च पक्षिणम्
॥ १४९
tasyaam shuunye vihaare ca baahye vyomno’vatiirya sah
|
sthaapayaamaasa ratnaugham tam babandha ca pakshinam || 149
Außerhalb derselben stieg er über einer verlassenen
Klosterruine aus der Luft herab,
versteckte seinen Juwelenhort und band den Vogel fest.
आपणे
रत्नमेकं च गत्वा विक्रीतवांस्ततः ।
अथ वस्त्राङ्गरागादि
क्रीतवान्भोजनं तथा ॥ १५०
aapane ratnamekam ca gatvaa vikriitavaamstatah | atha
vastraangaraagaadi kriitavaanbhojanam tathaa || 150
Er ging auf den Markt und verkaufte einen Diamanten.
Für den kaufte er sich ein Gewand, Körpersalbe und Nahrung.
तद्विहारे
च तत्रैव भुक्त्वा दत्त्वा च पक्षिणे ।
वस्त्राङ्गरागपुष्पाद्यैरात्मानं
तैरभूषयत् ॥ १५१
tadvihaare ca tatraiva bhuktvaa dattvaa ca pakshine |
vastraangaraagapushpaadyairaatmaanam tairabhuushayat || 151
In der Klosterruine aß er selbst und gab auch seinem
Vogel etwas.
Dann salbte er sich und legte das Gewand, Schmuck und
Blumen an.
प्रदोषे
चाययौ तस्यास्तत्रैवारुह्य पक्षिणि ।
गृहं रूपणिकायास्ताः शङ्खचक्रगदा वहन् ॥ १५२
pradoshe caayayau tasyaastatraivaaruhya pakshini |
grham ruupanikaayaastaah shankhacakragadaa vahan || 152
Als es Abend wurde, stieg er auf seinen Vogel und
flog,
mit Muschel, Diskus und Keule in der Hand, zu
Rupanikas Haus.
तन्नोपरि
ततः स्थित्वा स्थानवित्खे चरंश्च सः ।
शब्दं चकार गम्भीरं रहःस्थां श्रावयन्प्रियाम्
॥ १५३
tannopari tatah sthitvaa sthaanavitkhe caramshca sah |
shabdam cakaara gambhiiram rahahsthaam shraavayanpriyaam || 153
Er schwebte über dem Ort, den er so gut kannte. Dann
gab er einen tiefen Ton von sich, um die Geliebte, die er im Haus wußte, auf sich
aufmerksam zu machen.
तं
च श्रुत्वैव निर्याता सापश्यद्रत्नराजितम् ।
एनं नारायणाकल्पं व्योम्नि रूपणिका निशि
॥ १५४
tam ca shrutvaiva niryaataa saapashyadratnaraajitam |
enam naaraayanaakalpam vyomni ruupanikaa nishi || 154
Als Rupanika ihn hörte, trat sie heraus und sah einen
von Juwelen glänzenden,
an Narayana erinnernden Jemand am Nachthimmel scheinen.
अहं
हरिरिहायातस्त्वदर्थमिति तेन सा ।
उक्ता प्रणम्य वक्ति स्म दयां देवः करोत्विति ॥ १५५
aham haririhaayaatastvadarthamiti tena saa | uktaa
pranamya vakti sma dayaam devah karotviti || 155
„Ich bin Vishnu und deinetwegen hergekommen!“ Die von
ihm Angesprochene verneigte sich und sagte: „Möge der Herr sich meiner
erbarmen!“
अथावतीर्य
संयम्य लोहजङ्घो विहंगमम् ।
विवेश वासभवनं स तया कान्तया सह ॥ १५६
athaavatiirya samyamya lohajangho vihamgamam | vivesha
vaasabhavanam sa tayaa kaantayaa saha || 156
Da stieg Lohajangha herab, band seinen Vogel fest und
betrat mit seiner Geliebten das Wohnzimmer.
तत्र
सम्प्राप्तसम्भोगः स निष्क्रम्य क्षणान्तरे ।
तथैव विहगारूढो जगाम नभसा ततः ॥ १५७
tatra sampraaptasambhogah sa nishkramya kshanaantare |
tathaiva vihagaaruudho jagaama nabhasaa tatah || 157
Dortselbst empfing er der Liebe Wonnen. Nach geraumer
Zeit trat er heraus,
bestieg seinen Vogel und ritt durch die Lüfte davon.
देवता
विष्णुभार्याहं मर्त्यैः सह न मन्त्रये ।
इति रूपणिका प्रातस्तस्थौ मौनं विधाय सा ॥
१५८
devataa vishnubhaaryaaham martyaih saha na mantraye |
iti ruupanikaa praatastasthau maunam vidhaaya saa || 158
„Als Frau von Gott Vishnu rede ich nicht mit
Sterblichen!“ beschloss Rupanika,
als sie am nächsten Morgen aufstand, und verfiel in
tiefes Schweigen.
कस्मादेवंविधिं
पुत्रि वर्तसे कथ्यतां त्वया ।
इत्यपृच्छत सा मात्रा ततो मकरदंष्ट्रया ॥ १५९
kasmaadevamvidhim putri vartase kathyataam tvayaa |
ityaprcchata saa maatraa tato makaradamshtrayaa || 159
„Wieso verhältst du dich so eigenartig, Tochter, erklär
mir das!“
bat Mutter Makaradanshtra sie da.
निर्बन्धपृष्टा
तस्यै च सा मात्रे मौनकारणम् ।
शशंस रात्रिवृत्तान्तं दापयित्वान्तरे पटम् ॥ १६०
nirbandhaprshtaa tasyai ca saa maatre maunakaaranam |
shashamsa raatrivrttaantam daapayitvaantare patam || 160
Eindringlich befragt, hängte sie einen Vorhang auf
zwischen sich und ihrer Mutter,
um diese über den Grund ihres Schweigens und ihr
nächtliches Abenteuer zu unterrichten.
सा
तच्छ्रुत्वा ससंदेहा स्वयं तं कुट्टनी निशि ।
ददर्श विहगारूढं लोहजङ्घं ततः क्षणम् ॥ १६१
saa tacchrutvaa sasamdehaa svayam tam kuttanii nishi |
dadarsha vihagaaruudham lohajangham tatah kshanam || 161
Als die Kupplerin das hörte, hegte sie Zweifel. Dann
aber sah sie selbst wenig später Lohajangha rittlings auf einem Vogel sitzen.
प्रभाते
च पटान्तःस्थामेत्य रूपणिकां रहः ।
प्रह्वा मकरदंष्ट्रा सा कुट्टिनीति व्यजिज्ञपत्
॥ १६२
prabhaate ca pataantahsthaametya ruupanikaam rahah |
prahvaa makaradamshtraa saa kuttiniiti vyajijnapat || 162
Bei Sonnenaufgang dann kroch die krokodilschnäuzige Kupplerin
unterwürfig zu Rupanika, die immer noch hinter ihrem Vorhang saß, und bettelte:
देवस्यानुग्रहात्पुत्रि
त्वं देवीत्वमिहागता ।
अहं च तेऽत्र जननी तन्मे देहि सुताफलम् ॥ १६३
devasyaanugrahaatputri tvam deviitvamihaagataa | aham
ca te’tra jananii tanme dehi sutaaphalam || 163
„Mit Gottes Gnade hast du, mein Töchterlein, hier auf
Erden Göttinnenstatus erlangt.
Nun bin ich aber deine Mutter. Also gib mir deine
Unterhaltskosten zurück!
वृद्धानेनैव
देहेन यथा स्वर्गं व्रजाम्यहम् ।
तथा देवस्य विज्ञप्तिं कुरुष्वानुगृहाण माम् ॥ १६४
vrddhaanenaiva dehena yathaa svargam vrajaamyaham |
tathaa devasya vijnaptim kurushvaanugrhaana maam || 164
In diesem welken Leib will ich in den Himmel
einziehen.
Tu mir den Gefallen und richte dieses mein Gesuch an
den Gott!“
तथेति
सा रूपणिका तमेवार्थं व्यजिज्ञपत् ।
व्याजविष्णुं पुनर्नक्तं लोहजङ्घमुपागतम् ॥ १६५
tatheti saa ruupanikaa tamevaartham vyajijnapat |
vyaajavishnum punarnaktam lohajanghamupaagatam || 165
„Das will ich tun“, versprach Rupanika und bat den
Vishnudarsteller Lohajangha,
als der des Nachts wieder auftauchte, eben darum.
ततः
स देववेषस्तां लोहजङ्घोऽब्रवीत्प्रियाम्
।
पापा ते जननी स्वर्गं व्यक्तं नेतुं न युज्यते ॥ १६६
tatah sa devaveshastaam lohajangho’braviitpriyaam |
paapaa te jananii svargam vyaktam netum na yujyate || 166
In seinem göttlichen Kostüm sagte Lohajangha zu seiner
Geliebten:
„Deine Mutter, diese Sünderin, so offensichtlich in
den Himmel zu führen, geziemt sich nicht.
एकादश्यां
पुनः प्रातर्द्वारमुद्धाट्यते दिवि ।
तत्र च प्रविशन्त्यग्रे बहवः शाम्भवा गणाः ॥ १६७
ekaadashyaam punah praatardvaaramuddhaatyate divi |
tatra ca pravishantyagre bahavah shaambhavaa ganaah || 167
Aber am Morgen des elften Tages wird die Himmelspforte
aufgesperrt,
und vielen von
Shivas Gefolgsleuten wird der Vortritt gewährt.
तन्मध्ये
कृततद्वेषा त्वन्मातासौ प्रवेश्यते ।
तदस्याः पञ्चचूडं त्वं क्षुरक्लृप्तं शिरः कुरु
॥ १६८
tanmadhye krtatadveshaa tvanmaataasau praveshyate |
tadasyaah pancacuudam tvam kshuraklptam shirah kuru || 168
In deren Mitte soll deine Mutter dort eindringen.
Dafür mußt du ihr den Kopf mit scharfer Klinge so scheren, daß fünf Strähnen übrigbleiben.
कण्ठं
करङ्कमालाढ्यं पार्श्वं चैकं सकज्जलम् ।
अन्यत्सिन्दूरलिप्तं
च कुर्वस्या वीतवाससः ॥ १६९
kantham karankamaalaadhyam paarshvam caikam sakajjalam
|
anyatsinduuraliptam ca kurvasyaa viitavaasasah || 169
Dann ziehst du ihr das Gewand aus, hängst ihr eine
Kette aus Totenschädeln um den Hals, beschmierst eine Körperhälfte mit
Lampenruß und die andere mit Zinnoberrot.
एवं
ह्येनां गणाकारां सुखं स्वर्गं नयाम्यहम् ।
इत्युक्त्वा स क्षणं स्थित्वा लोहजङ्घस्ततोऽगमत् ॥ १७०
evam hyenaam ganaakaaraam sukham svargam nayaamyaham |
ityuktvaa sa kshanam sthitvaa lohajanghastato’gamat || 170
So als Gana verkleidet kann ich sie leichter in den
Himmel einschleusen“,
sprach Lohajangha, blieb noch eine Weile und
verschwand sodann.
प्रात्श्च
सा रूपणिका यथोक्तं तमकारयत् ।
वेषं मातुरथैषापि तस्थौ स्वर्गैकसंमुखी ॥ १७१
praatshca saa ruupanikaa yathoktam tamakaarayat |
vesham maaturathaishaapi tasthau svargaikasammukhii || 171
Am nächsten Morgen tat Rupanika wie geheißen und
verkleidete ihre Mutter.
Die blieb, nur noch auf den Himmel konzentriert, so
stehen.
आययौ
च पुनस्तत्र लोहजङ्घो निशामुखे ।
सा च रूपणिका तस्मै मातरं तां समर्पयत् ॥ १७२
aayayau ca punastatra lohajangho nishaamukhe | saa ca
ruupanikaa tasmai maataram taam samarpayat || 172
Bei Eintritt der Nacht war Lohajangha wieder zur
Stelle, und Rupanika übergab ihm ihre Mutter.
ततः
स विहगारूढस्तामादायैव कुट्टिनीम् ।
नग्नां विकृतवेषां च जवादुदपतन्नभः ॥ १७३
tatah sa vihagaaruudhastaamaadaayaiva kuttiniim |
nagnaam vikrtaveshaam ca javaadudapatannabhah || 173
Er nahm die Alte, nackt und verunziert wie angeordnet,
bestieg den Vogel und flog himmelwärts davon.
गगनस्थश्च
तत्रैव प्रांशुं देवकुलाग्रतः ।
स ददर्श शिलास्तम्भं चक्रेणोपरि लाञ्छितम् ॥ १७४
gaganasthashca tatraiva praamshum devakulaagratah |
sa
dadarsha shilaastambham cakrenopari laanchitam || 174
Noch in der Luft bemerkte er vor dem Tempel eine hohe
Steinsäule mit einem oben darauf ruhenden Diskus.
तस्य
पृष्ठे स चक्रैकसालम्बे तां न्यवेशयत् ।
खलिकारप्रतीकारपताकामिव कुट्टिनीम् ॥ १७५
tasya prshthe sa cakraikasaalambe taam nyaveshayat |
khalikaarapratiikaarapataakaamiva kuttiniim || 175
Also setzte er das Muttchen auf der Steinscheibe ab,
die nun ihre einzige Zuflucht war,
als Aushängeschild gleichsam seiner Vergeltung für ihm
zugefügte Missetat.
इह
तिष्ठ क्षणं यावत्सांनिध्यानुग्रहं भुवि ।
गत्वा करोमीत्युक्त्वा च तस्या दृष्टिपथाद्ययौ
॥ १७६
iha tishtha kshanam yaavatsaamnidhyaanugraham bhuvi |
gatvaa karomiityuktvaa ca tasyaa drshtipathaadyayau || 176
„Du bleibst solange hier, während ich der Erde die
Gnade meiner Erscheinung erweise!“ sprach er aus ihrem Blickfeld entschwindend.
ततस्तत्रैव
देवाग्रे दृष्ट्वा जागरणागतान्
।
रात्रौ यात्रोत्सवे लोकान्गगनादेवमब्रवीत् ॥ १७७
tatastatraiva devaagre drshtvaa jaagaranaagataan |
raatrau yaatrotsave lokaangaganaadevamabraviit || 177
Später dann sah er vor dem Tempel Menschen, die
gekommen waren, um vor dem festlichen Umzug die Nacht zu durchwachen. Denen
rief er vom Himmel hoch zu:
हे
लोका इह युष्माकमुपर्यद्य पतिष्यति ।
सर्वसंहारिणी मारी तदेत शरणं हरिम् ॥ १७८
he lokaa iha yushmaakamuparyadya patishyati |
sarvasamhaarinii maarii tadeta sharanam harim || 178
„Eh Leute, heut ist der Tag, an dem Mari, die Göttin
der Pestilenz, über euch herfallen und alle dahinraffen wird! Flieht und sucht
Schutz bei Vishnu!“
श्रुत्वैतां
गगनाद्वाणीं भीताः सर्वेऽपि तत्र ते ।
माथुरा देवमाश्रित्य तस्थुः स्वस्त्ययनादृताः
॥ १७९
shrutvaitaam gaganaadvaaniim bhiitaah sarve’pi tatra
te |
maathuraa devamaashritya tasthuh svastyayanaadrtaah || 179
Als sie die himmlische Botschaft vernahmen, erschraken
die Bürger von Mathura,
und die da waren, suchten Zuflucht bei Gott, den sie
inständig um Beistand anflehten.
सोऽपि
व्योम्नोऽवतीर्यैव लोहजङ्घोऽवलोकयन् ।
तस्थावदृष्टस्तन्मध्ये देववेषं निवार्य तम् ॥ १८०
so’pi vyomno’vatiiryaiva lohajangho’valokayan |
tasthaavadrshtastanmadhye devavesham nivaarya tam || 180
Lohajangha sah von oben zu, stieg vom Himmel herab und
stand,
nachdem er sich seiner göttlichen Verkleidung
entledigt hatte, unerkannt in ihrer Mitte.
अद्यापि
नागतो देवो न च स्वर्गमहं गता ।
इति च स्तम्भपृष्ठस्था कुट्टिन्येवमचिन्तयत् ॥ १८१
adyaapi naagato devo na ca svargamaham gataa | iti ca
stambhaprshthasthaa kuttinyevamacintayat || 181
„Heut kommt der Gott nicht mehr, und ich komm nicht in
den Himmel“,
sinnierte die auf dem Säulenkopf hockende Alte.
अक्षमैवोपरि
स्थातुं श्रावयन्ती जनानधः ।
हा हाहं पतितास्मीति सा चक्रन्द च बिभ्यती ॥ १८२
akshamaivopari sthaatum shraavayantii janaanadhah |
haa haaham patitaasmiiti saa cakranda ca bibhyatii || 182
Sie fürchtete, keinen Augenblick länger da oben
auszuhalten, und kreischte,
daß die Leute unten sie hören konnten: „Aaah, ich fall
gleich runter!“
तच्छ्रुत्वा
पतिता सेयं मारीत्याशङ्क्य चाकुलाः ।
देवि मा मा पतेत्यूचुस्ते देवाग्रगता जनाः ॥ १८३
tacchrutvaa patitaa seyam maariityaashankya caakulaah
|
devi maa maa patetyuucuste devaagragataa janaah || 183
Die Menschenmenge vor dem Tempel geriet in Panik. Die
Leute dachten, die Pest fiele über sie her, und schrien: „Nein, Göttin, nicht, fall nicht runter!“
ततः
सबालवृद्धास्ते माथुरास्तां विभावरीम् ।
मारीपातभयोद्भ्रान्ता कथमप्यत्यवाहयन् ॥ १८४
tatah sabaalavrddhaaste maathuraastaam vibhaavariim |
maariipaatabhayodbhraantaa kathamapyatyavaahayan || 184
So also durchwachten die Menschen von Mathura, Jung
und Alt,
die sternenklare Nacht fiebrig vor Angst, die Pestgöttin könne über sie herfallen.
प्रातश्च
दृष्ट्वा स्तम्भस्थां कुट्टनीं तां तथाविधाम् ।
प्रत्यभिज्ञातवान्सर्वः
पौरलोकः सराजकः ॥ १८५
praatashca drshtvaa stambhasthaam kuttaniim taam
tathaavidhaam |
pratyabhijnaatavaansarvah pauralokah saraajakah || 185
Am nächsten Morgen aber sahen sie nur die alte Vettel
in dem besagten Zustand auf der Säule hocken, und alle Bürger samt König
erkannten sie wieder.
अतिक्रान्तभये
तत्र जातहासेऽखिले जने ।
आययौ श्रुतवृत्तान्ता तत्र रूपणिकाथ सा ॥ १८६
atikraantabhaye tatra jaatahaase’khile jane | aayayau
shrutavrttaantaa tatra ruupanikaatha saa || 186
Da überwanden sie ihre Angst, und alle Menschen
lachten erleichtert auf.
Auch Rupanika lief herbei, als sie von dem Vorfall
hörte.
सा
च दृष्ट्वा सवैलक्ष्या स्तम्भाग्राज्जननीं निजाम् ।
तामवातारयत्सद्यस्तत्रस्थैश्च
जनैः सह ॥ १८७
saa ca drshtvaa savailakshyaa stambhaagraajjananiim
nijaam |
taamavaataarayatsadyastatrasthaishca janaih saha || 187
Als sie ihre eigene Mutter da oben auf der Säule erkannte,
war sie tief beschämt.
Mit Hilfe einiger umherstehender Männer ließ man sie sofort
von dort herunterholen.
ततः
सा कुट्टनी तत्र सर्वैस्तैः सकुतूहलैः ।
अपृच्छ्यत यथावृत्तं सापि तेभ्यः शशंस तत्
॥ १८८
tatah saa kuttanii tatra sarvaistaih sakutuuhalaih |
aprcchyata yathaavrttam saapi tebhyah shashamsa tat || 188
Von allen Wissbegierigen auf der Stelle ausgefragt,
berichtete das Weiblein, was ihm widerfahren war.
ततः
सिद्धादिचरितं तन्मत्वाद्भुतकारकम् ।
सराजविप्रवणिजो जनास्ते वाक्यमब्रवन् ॥ १८९
tatah siddhaadicaritam tanmatvaadbhutakaarakam |
saraajavipravanijo janaaste vaakyamabravan || 189
Auf so etwas Abwegiges konnte nur jemand wie ein
Zauberer gekommen sein,
überlegten König, Brahmanen und Kaufleute, bevor sie
ausrufen ließen:
येनेयं
विप्रलब्धा हि वञ्चितानेककामुका ।
प्रकटः सोऽस्तु तस्येह पट्टबन्धो विधीयते ॥ १९०
yeneyam vipralabdhaa hi vancitaanekakaamukaa |
prakatah so’stu tasyeha pattabandho vidhiiyate || 190
„Wer auch immer diese hier, die so manchen Freier genarrt,
in ihrer ganzen Schönheit bloßgestellt hat, möge vortreten! Ihm soll hier und
jetzt der Ehrenturban aufgesetzt werden!“
तच्छ्रुत्वा
लोहजङ्घः स तत्रात्मानमदर्शयत् ।
पृष्टश्चामूलतः सर्वं वृत्तान्तं
तमवर्णयत् ॥ १९१
tacchrutvaa lohajanghah sa tatraatmaanamadarshayat |
prshtashcaamuulatah sarvam vrttaantam tamavarnayat || 191
Als Lohajangha das hörte, gab er sich zu erkennen.
Auf Fragen antwortend erklärte er den ganzen Sachverhalt
vom Ursprung her.
ददौ
च तत्र देवाय शङ्कचक्राद्युपायनम्
।
विभीषणेन प्रहितं जनविस्मयकारकम् ॥ १९२
dadau ca tatra devaaya shankacakraadyupaayanam | vibhiishanena
prahitam janavismayakaarakam || 192
Dem Gott bot er das Muschelhorn dar, den Diskus und
die anderen ihm von Vibhishana vermachten Kostbarkeiten, welche die Menschen
mit Staunen erfüllten.
अथ
तस्य सपदि पट्टं बद्ध्वा संतुष्य माथुराः सर्वे ।
स्वाधीनां रूपणिकां राजादेशेन तां
चक्रुं ॥ १९३
atha tasya sapadi pattam baddhvaa samtushya maathuraah
sarve |
svaadhiinaam ruupanikaam raajaadeshena taam cakruh ||
193
Sogleich wickelten die begeisterten Bürger von Mathura
ihm den Turban
und machten Rupanika auf königlichen Befehl zu einer
freien Frau.
ततश्च
तत्र प्रियया समं तदा समृद्धकोषो बहुरत्नसंचयैः ।
स लोहजङ्घः प्रतिकृत्य कुट्टनीनिकारमन्युं न्यवसद्यथासुखम्
॥ १९४
tatashca tatra priyayaa samam tadaa samrddhakosho
bahuratnasamcayaih |
sa lohajanghah pratikrtya kuttaniinikaaramanyum
nyavasadyathaasukham || 194
Danach ließ Lohajangha, durch Edelsteine haufenweis mit
Schätzen reich versehen,
nun, da er der Bordellwirtin die Gemeinheit
heimgezahlt, sich dort glücklich nieder.
इत्यन्यरूपस्य
वसन्तकस्य मुखात्समाकर्ण्य कथामवापि ।
बद्धस्य वत्साधिपतेः समीपे तोषः परो वासवदत्तयान्तः
॥ १९५
ityanyaruupasya vasantakasya mukhaatsamaakarnya
kathaamavaapi |
baddhasya vatsaadhipateh samiipe toshah paro
vaasavadattayaantah || 195
Als Vasavadatta, neben dem immer noch gefesselten
König von Vatsa sitzend, diese Geschichte aus dem Mund des häßlich entstellten
Vasantaka hörte, erfüllte Begeisterung ihr Herz.
