Zwischen Treue und Verschwörung

लावाणक द्वितीयस्तरङ्गः

laavaanaka dvitiiyastarangah Lavanaka, die zweite Welle Kapitel 2

ततः पूर्वोक्तया युक्त्या वत्सराजं सवल्लभम् । 

यौगन्धरायणाद्यास्ते निन्युर्लावाणकं प्रति ॥ १

tatah puurvoktayaa yuktyaa vatsaraajam savallabham | yaugandharaayanaadyaaste ninyurlaavaanakam prati || 1

Also führten Yaugandharayana und die anderen Minister Vatsaraja samt Frau

gemäß ihrer zuvor besprochenen Strategie in Richtung Lavanaka.

स राजा प्राप तं देशं सैन्यघोषेण मूर्च्छता । 

अभिवाञ्छितसंसिद्धिं वदन्तमिव मन्त्रिणाम् ॥ २

sa raajaa praapa tam desham sainyaghoshena muurcchataa | 

abhivaanchitasamsiddhim vadantamiva mantrinaam || 2

Dann erreichte der König das Land, und es schien, als künde es durch das ferne Tosen der Marschkolonnen schon vom Erfolg der von den Ministern herbeigesehnten Welteroberung .

तत्र प्राप्तं विदित्वा च वत्सेशं सपरिच्छदम् । 

अवस्कन्दभयाशङ्की चकम्पे मगधेश्वरः ॥ ३

tatra praaptam viditvaa ca vatsesham saparicchadam | avaskandabhayaashankii cakampe magadheshvarah || 3

Als der König von Magadha erfuhr, daß Vatsesha samt Gefolge naht,

ließ die angstvolle Ahnung eines Überfalls ihn erzittern.

यौगन्धरायणोपान्तं सद्बुद्धिर्विससर्ज च । 

स दूतं सोऽपि सन्मन्त्री कार्यज्ञोऽभिननन्द तम् ॥ ४

yaugandharaayanopaantam sadbuddhirvisasarja ca | sa duutam so’pi sanmantrii kaaryajno’bhinananda tam || 4

Klug wie er war, schickte er jedoch einen Boten zu Yaugandharayana.

Dieser treffliche Minister kannte seine Pflichten und empfing ihn freundlich.

वत्सेश्वरोऽपि निवसंस्तस्मिन्देशे दवीयसीम् । 

आखेटकार्थमटवीमटति स्म दिने दिने ॥ ५

vatseshvaro’pi nivasamstasmindeshe daviiyasiim | aakhetakaarthamataviimatati sma dine dine || 5

Vatsesha aber, während er in diesem Land weilte,

durchstreifte Tag für Tag die weiteren Wälder, um zu jagen.

एकस्मिन्दिवसे तस्मिन्राजन्याखेटकं गते । कर्तव्यसंविदं कृत्वा गोपालकसमन्वितः ॥ ६

ekasmindivase tasminraajanyaakhetakam gate | kartavyasamvidam krtvaa gopaalakasamanvitah || 6

Eines Tages, als der König wieder auf die Jagd gegangen war, trat, nachdem er, was zu tun war, gewissenhaft erledigt hatte, in Begleitung von Gopalaka, 

यौगन्धरायणो धीमान्सरुमण्वद्वसन्तकः । देव्या वासवदत्ताया विजने निकटं ययौ ॥ ७

yaugandharaayano dhiimaansarumanvadvasantakah | devyaa vaasavadattaayaa vijane nikatam yayau || 7

der umsichtige Yaugandharayana mit Rumanvat und Vasantaka,

als kein Mensch weiter da war, vor Königin Vasavadatta,

तत्र तां राजकार्येऽत्र साहाय्ये तत्तदुक्तिभिः ।

 प्रह्वामभ्यर्थयामास भ्रात्रा पूर्वं प्रबोधिताम् ॥ ८

tatra taam raajakaarye’tra saahaayye tattaduktibhih | 

prahvaamabhyarthayaamaasa bhraatraa puurvam prabodhitaam || 8

 und versuchte die sich vor ihm verneigende und von ihrem Bruder vorher längst Aufgeklärte umständlich davon zu überzeugen, daß sie bei einer Sache, die den König betraf, helfen möge.

सानुमेने च विरहक्लेशदायि तदात्मनः । 

किं नाम न सहन्ते हि भर्तृभक्ताः कुलाङ्गनाः ॥ ९

saanumene ca virahakleshadaayi tadaatmanah | kim naama na sahante hi bhartrbhaktaah kulaanganaah || 9

Sie war einverstanden, auch damit, daß sie selbst unter der Trennung würde leiden müssen. Was ertrügen ihrem Manne treu ergebene Frauen von edlem Geblüte nicht!

ततस्तां ब्राह्मणीरूपां देवीं यौगन्धरायणः । 

च चकार कृती दत्त्वा योगं रूपविवर्तनम् ॥ १०

tatastaam braahmaniiruupaam deviim yaugandharaayanah |

 ca cakaara krtii dattvaa yogam ruupavivartanam || 10

Also verlieh der listenreiche Yaugandharayana der Königin das Äußere einer Brahmanin und gab ihr ein Zaubermittel an die Hand, mit dem sie ihre Form verändern konnte.

वसन्तकं च कृतवान्काणं बटुकरूपिणम् । 

आत्मना च तथैवाभूत्स्थविरब्राह्मणाकृतिः ॥ ११

vasantakam ca krtavaankaanam batukaruupinam | aatmanaa ca tathaivaabhuutsthavirabraahmanaakrtih || 11

Dem Vasantaka gab er die Gestalt eines einäugigen Brahmanenbengels.

Er selbst aber nahm die Form eines altehrwürdigen Brahmanen an.

तथारूपां गृहीत्वाथ तां देवीं स महामतिः । 

वसन्तकसखः स्वैरं प्रतस्थे मगधान्प्रति ॥ १२

tathaaruupaam grhiitvaatha taam deviim sa mahaamatih |

 vasantakasakhah svairam pratasthe magadhaanprati || 12

Da nahm der große Stratege die Königin in ihrer neuen Gestalt

und wanderte mit ihr und seinem Gefährten Vasantaka nach Magadha.

तथा वासवदत्ता सा स्वगृहान्निर्गता सती । 

अगाच्चित्तेन भर्तारं पन्थानं वपुषा पुनः ॥ १३

tathaa vaasavadattaa saa svagrhaannirgataa satii | agaaccittena bhartaaram panthaanam vapushaa punah || 13

Also verließ Vasavadatta ihr Haus und war im Geiste schon auf dem Weg zu ihrem Mann, während ihr Körper noch die Straße entlanglief.

तन्मन्दिरमथादीप्य दहनेन रुमण्वता । हा हा वसन्तकयुता देवी दग्धेत्यघोष्यत ॥ १४

tanmandiramathaadiipya dahanena rumanvataa | haa haa vasantakayutaa devii dagdhetyaghoshyata || 14

Daraufhin steckte Rumanvat ihr Haus in Brand und schrie:

„Ach du Schande! Die Königin und Vasantaka sind verbrannt!“

तथा च दहनाक्रन्दौ समं तत्रोदतिष्ठताम् । 

शनैः शशाम दहनो न पुनः क्रन्दितध्वनिः ॥ १५

tathaa ca dahanaakrandau samam tatrodatishthataam | 

shanaih shashaama dahano na punah kranditadhvanih || 15

Da erhob sich mit den Flammen zusammen großes Wehklagen.

Das Feuer legte sich irgendwann, nicht aber das Wehgeschrei.

यौगन्धरायणः सोऽथ सह वासवदत्तया । वसन्तकेन च प्राप मगधाधिपतेः पुरम् ॥ १६

yaugandharaayanah so’tha saha vaasavadattayaa | vasantakena ca praapa magadhaadhipateh puram || 16

Indes hatte Yaugandharayana die Stadt des Herrschers von Magadha zusammen mit Vasavadatta und Vasantaka erreicht.

तत्रोद्यानगतां दृष्ट्वा समं ताभ्यामुपाययौ । 

पद्मावतीं राजसुतां वार्यमाणोऽपि रक्षिभिः ॥ १७

tatrodyaanagataam drshtvaa samam taabhyaamupaayayau | 

padmaavatiim raajasutaam vaaryamaano’pi rakshibhih || 17

Als er die durch den Garten spazierende Prinzessin Padmavati sah, wollte er gleich auf sie zueilen, wurde aber von ihren Leibwächtern daran gehindert.

पद्मावत्याश्च दृष्ट्वैव ब्राह्मणीरूपधारिणीम् । 

देवीं वासवदत्तां तां दृशोः प्रीतिरजायत ॥ १८

padmaavatyaashca drshtvaiva braahmaniiruupadhaariniim | 

deviim vaasavadattaam taam drshoh priitirajaayata || 18

Sobald Padmavati die Königin, welche die Maske der Brahmanin trug, sah,

fand sie sogleich Gefallen an ihr.

सा रक्षिणो निषिध्यैव ततो यौगन्धरायणम् । 

आनाययद्राजकन्या ब्राह्मणाकृतिमन्तिकम् ॥ १९

saa rakshino nishidhyaiva tato yaugandharaayanam | aanaayayadraajakanyaa braahmanaakrtimantikam || 19

Die Prinzessin rief die Wächter zurück. Dann ließ sie den als Brahmanen getarnten Yaugandharayana vor sich treten

पप्रच्छ च महाब्रह्मन्का ते बाला भवत्यसौ । 

किमर्थमागतोऽसीति सोऽपि तां प्रत्यभाषत ॥ २०

papraccha ca mahaabrahmankaa te baalaa bhavatyasau | kimarthamaagato’siiti so’pi taam pratyabhaashata || 20

und fragte: “Ehrwürdiger Brahmane, wer mag wohl jenes Mädchen sein, und warum kamst du?“ Er antwortete ihr:

इयमावन्तिका नाम राजपुत्री सुता मम । 

अस्याश्च भर्ता व्यसनी त्यक्त्वेमां कुत्रचिद्गतः ॥ २१

iyamaavantikaa naama raajaputrii sutaa mama | asyaashca bhartaa vyasanii tyaktvemaam kutracidgatah || 21

„Prinzessin, diese hier ist meine Tochter Avantika. Ihr Mann, dem Jagdfieber erlegen, hat sie verlassen und sich aus dem Staube gemacht.

तदेतां स्थापयाम्यद्य तव हस्ते यशस्विनि । 

यावत्तमानयाम्यस्या गत्वान्विष्याचिरात्पतिम् ॥ २२

tadetaam sthaapayaamyadya tava haste yashasvini | yaavattamaanayaamyasyaa gatvaanvishyaaciraatpatim || 22

Ich will sie deiner Obhut unterstellen, glänzendes Fräulein, während ich ihren Mann suchen gehe und zurückbringe, was nicht allzu lange dauern dürfte.

भ्राता काणबटुश्चायमिहैवास्याः समीपगा । 

तिष्ठत्वेकाकिनीभावदुःखं येन न यात्यसौ ॥ २३

bhraataa kaanabatushcaayamihaivaasyaah samiipagaa |

 tishthatvekaakiniibhaavaduhkham yena na yaatyasau || 23

Laß auch ihren einäugigen Bruder hier in ihrer Nähe bleiben, damit sie sich nicht grämt vor Einsamkeit“,

इत्युक्त्वा राजतनयामङ्गीकृतवचास्तया । 

तामामन्त्र्य स सन्मन्त्री द्रुतं लावाणकं ययौ ॥ २४

ityuktvaa raajatanayaamangiikrtavacaastayaa | taamaamantrya sa sanmantrii drutam laavaanakam yayau || 24

sagte er zu der Königstochter. Sie entsprach seiner Bitte, und er verabschiedete sich von ihr. Sodann kehrte der gute Minister eilig nach Lavanaka zurück.

ततो वासवदत्तां तां स्थितामावन्तिकाख्यया । 

वसन्तकं चानुगतं तं काणबटुरूपिणम् ॥ २५

tato vaasavadattaam taam sthitaamaavantikaakhyayaa | vasantakam caanugatam tam kaanabaturuupinam || 25

Vasavadatta, die sich hier Avantika nannte,

und den sie begleitenden einäugigen Jungen, also Vasantaka,

सहादाय कृतोदारसत्कारा स्नेहशालिनी । 

पद्मावती स्वभवनं विवेश बहुकौतुकम् ॥ २६

sahaadaaya krtodaarasatkaaraa snehashaalinii | padmaavatii svabhavanam vivesha bahukautukam || 26

nahm Padmavati fürsorglich mit sich und bereitete ihnen, als sie ihren heiter eingerichteten Palast betreten hatten, einen liebevollen Empfang.

तत्र वासवदत्ता च प्रविष्टा चित्रभित्तिषु । 

पश्यन्ती रामचरिते सीतां सेहे निजव्यथाम् ॥ २७

tatra vaasavadattaa ca pravishtaa citrabhittishu | pashyantii raamacarite siitaam sehe nijavyathaam || 27

Als Vasavadatta dort in den Wandmalereien Sita aus den Geschehnissen um Rama erkannte, ertrug sie ihre eigene Aufregung schon besser.

आकृत्या सौकुमार्येण शयनासनसौष्ठवैः । शरीरसौरभेणापि नीलोत्पलसुगन्धिना ॥ २८

aakrtyaa saukumaaryena shayanaasanasaushthavaih | shariirasaurabhenaapi niilotpalasugandhinaa || 28

Ihrer Eleganz, der jugendlichen Unbekümmertheit, mit der sie sich auf dem Divan niederließ, ihrem Körperduft wie von blauem Lotus

तामुत्तमां विनिश्चित्य महार्हैरात्मनः समैः । 

पद्मावती यथाकाममुपचारैरुपाचरत् ॥ २९

taamuttamaam vinishcitya mahaarhairaatmanah samaih | padmaavatii yathaakaamamupacaarairupaacarat || 29

konnte Padmavati höchste Kultiviertheit ansehen,

sodaß sie selbst sie nach Herzenslust mit Geschenken überhäufte.

अचिन्तयच्च काप्येषा छन्ना नूनमिह स्थिता । 

गूढा किं द्रौपदी नासीद्विराटवसताविति ॥ ३०

acintayacca kaapyeshaa channaa nuunamiha sthitaa | guudhaa kim draupadii naasiidviraatavasataaviti || 30

Und so dachte sie: „Wer ist sie wohl, daß sie sich hier versteckt hält?

Hat nicht auch Draupadi bei König Virata heimlich im Palast gelebt?“

अथ वासवदत्तास्याश्चक्रे देव्याः प्रसङ्गतः । 

अम्लानमालातिलकौ वत्सेशात्पूर्वशिक्षितौ ॥ ३१

atha vaasavadattaasyaashcakre devyaah prasangatah | amlaanamaalaatilakau vatseshaatpuurvashikshitau || 31

Einmal flocht Vasavadatta aus Verbundenheit mit der Königin ihr nicht welkende Kränze und Stirnlitzen, wie sie es früher bei Vatsesha gelernt hatte.

तद्भूषितां च दृष्ट्वा तां माता पद्मावतीं रहः । 

पप्रच्छ मालातिलकौ केनेमौ निर्मिताविति ॥ ३२

tadbhuushitaam ca drshtvaa taam maataa padmaavatiim rahah | 

papraccha maalaatilakau kenemau nirmitaaviti || 32

Und als ihre Mutter die damit Geschmückte sah, fragte sie Padmavati verstohlen:

„Wer hat Kranz und Litze dir geflochten?“

ऊचे पद्मावती चैनामत्र मन्मन्दिरे स्थिता । 

काचिदावन्तिका नाम तया कृतमिदं मम ॥ ३३

uuce padmaavatii cainaamatra manmandire sthitaa | kaacidaavantikaa naama tayaa krtamidam mama || 33

Da erzählte Padmavati es ihr: „Bei mir im Haus wohnt eine gewisse Avantika.

Die hat sie für mich gemacht.“

तच्छ्रुत्वा सा बभाषे तां माता पुत्रि न तर्हि सा । 

मानुषी कापि देवी सा यस्या विज्ञानमीदृशम् ॥ ३४

tacchrutvaa saa babhaashe taam maataa putri na tarhi saa | 

maanushii kaapi devii saa yasyaa vijnaanamiidrsham || 34

Als ihre Mutter das hörte, sprach sie: „Sie ist nicht so sehr ein Mensch, meine Tochter,

als vielmehr eine Göttin, da sie solche Fertigkeit besitzt!

देवता मुनयश्चापि वञ्चनार्थं सतां गृहे । तिष्ठन्त्येव तथा चैतामत्र पुत्रि कथां शृणु ॥ ३५

devataa munayashcaapi vancanaartham sataam grhe | tishthantyeva tathaa caitaamatra putri kathaam shrnu || 35

Götter, Einsiedler auch, ziehen in Häuser von guten Menschen ein,

um sie auf die Probe zu stellen. Hör dir, mein Töchterlein, die dazu passende Geschichte an:

बभूव कुन्तिभोजाख्यो राजा तस्यापि वेश्मनि । 

आगत्य तस्थौ दुर्वासा वञ्चनैकरसो मुनिः ॥ ३६

babhuuva kuntibhojaakhyo raajaa tasyaapi veshmani | aagatya tasthau durvaasaa vancanaikaraso munih || 36

Es gab einen König Kuntibhoja. In seinem Palast hatte sich Durvasa eingenistet,

ein Heiliger, der andere aus purer Lust auf die Probe stellte.

स तस्य परिचर्यार्थं राजा कुन्तीं निजां सुताम् । 

आदिदेश मुनिं सापि यत्नेनोपचचार तम् ॥ ३७

sa tasya paricaryaartham raajaa kuntiim nijaam sutaam | aadidesha munim saapi yatnenopacacaara tam || 37

Nun befahl der König seiner eigenen Tochter, ihn zu bedienen.

Sie kümmerte sich auch eifrig um ihn.

एकदा स मुनिः कुन्तीं जिज्ञासुः सन्नभाषत ।

 परमान्नं पचेः शीघ्रं स्नात्वा यावदुपैम्यहम् ॥ ३८

ekadaa sa munih kuntiim jijnaasuh sannabhaashata | 

paramaannam paceh shiighram snaatvaa yaavadupaimyaham || 38

Eines Tages wollte der Heilige Kunti prüfen und befahl:

„Koch Milchreis! Ich bade noch schnell, und dann will ich ihn opfern!“

इत्युक्त्वा त्वरितं स्नात्वा स चर्षिर्भोक्तुमाययौ । 

कुन्ती तदन्नपूर्णां च तस्मै पात्रीमढौकयत् ॥ ३९

ityuktvaa tvaritam snaatvaa sa carshirbhoktumaayayau | 

kuntii tadannapuurnaam ca tasmai paatriimadhaukayat || 39

Darauf ging der heilige Seher sich eilig waschen und kam zurück um zu essen.

Kunti hielt ihm den mit Speise gefüllten Kochtopf hin.

अतितप्तेन चान्नेन ज्वलन्तीमिव तां मुनिः । 

मत्वा हस्तग्रहायोग्यां कुन्त्या पृष्टे दृशं ददौ ॥ ४०

atitaptena caannena jvalantiimiva taam munih | matvaa hastagrahaayogyaam kuntyaa prshte drsham dadau || 40

Der Heilige wußte, daß Kunti den vom heißen Essen Erhitzten nicht in Händen halten konnte, und deutete mit den Augen auf ihren Rücken.

सापि पृष्ठेन तां पात्रीं दधौ लब्धाशया मुनेः । 

ततः स बुभुजे स्वेच्छं कुन्तीपृष्ठं त्वदह्यत ॥ ४१

saapi prshthena taam paatriim dadhau labdhaashayaa muneh | tatah sa bubhuje sveccham kuntiiprshtham tvadahyata || 41

Sie erfasste die Absicht des Heiligen und stellte sich den Topf auf den Rücken.

Nun aß er nach Belieben, während Kunti sich den Rücken verbrannte.

दह्यमानापि गाढं सा यत्तस्थावविकारिणी । 

तेन तुष्टो मुनिर्भुक्त्वा ददौ तस्यास्ततो वरम् ॥ ४२

dahyamaanaapi gaadham saa yattasthaavavikaarinii | tena tushto munirbhuktvaa dadau tasyaastato varam || 42

Trotz ihrer starken Verbrennungen hielt sie stand und ließ sich nichts anmerken.

Mit dem Ergebnis zufrieden aß der Mönch auf und gab ihr einen Wunsch frei.

इत्यासीत्स मुनिस्तत्र तदेषावन्तिकापि ते । 

तद्वदेव स्थिता कापि तत्त्वमाराधयेरिमाम् ॥ ४३

ityaasiitsa munistatra tadeshaavantikaapi te | tadvadeva sthitaa kaapi tattvamaaraadhayerimaam || 43

Der Heilige blieb wo er war. Auch deine Avantika ist in Wirklichkeit jemand anderes,

und solange sie bei dir wohnt, solltest du sie schön verwöhnen.“

इति मातुर्मुखाच्छ्रुत्वा पद्मावत्यन्यरूपिणीम् । 

तत्र वासवदत्तां तां सुतरां बह्वमन्यत ॥ ४४

iti maaturmukhaacchrutvaa padmaavatyanyaruupiniim |

 tatra vaasavadattaam taam sutaraam bahvamanyata || 44

So hörte sie es aus dem Mund ihrer Mutter.

Da vergötterte Padmavati Vasavadatta in ihrer fremden Gestalt um so heftiger.

सापि वासवदत्तात्र निजनाथविनाकृता । 

तस्थौ विधुरविच्छाया निशीथस्थेव पद्मिनी ॥ ४५

saapi vaasavadattaatra nijanaathavinaakrtaa | tasthau vidhuravicchaayaa nishiithastheva padminii || 45

Vasavadatta wiederum blieb ohne eigenen Herrn allein, blass wie ein Lotus, der zur Nacht sich schließt.

वसन्तकविकाराश्च ते ते बालोचिता मुहुः । 

मुखे तस्या वियोगिन्याः स्मितस्यावसरं ददुः ॥ ४६

vasantakavikaaraashca te te baalocitaa muhuh | mukhe tasyaa viyoginyaah smitasyaavasaram daduh || 46

Nur Vasantakas bubenhafte Possen ließen gelegentlich ein Lächeln über das Antlitz der Einsamen huschen.

अत्रान्तरेऽतिदूरासु भ्रान्त्वाखेटकभूमिषु । 

वत्सराजश्चिरादागात्सायं लावाणकं पुनः ॥ ४७

atraantare’tiduuraasu bhraantvaakhetakabhuumishu | vatsaraajashciraadaagaatsaayam laavaanakam punah || 47

Indessen hatte Vatsaraja die entferntesten Jagdgründe durchstreift und kehrte spätabends nach Lavanaka zurück.

भस्मीकृतमपश्यच्च तत्रान्तःपुरमग्निना । 

देवीं दग्धां च शुश्राव मन्त्रिभ्यः सवसन्तकाम् ॥ ४८

bhasmiikrtamapashyacca tatraantahpuramagninaa |

 deviim dagdhaam ca shushraava mantribhyah savasantakaam || 48

Und dort sah er das vom Feuer in Asche verwandelte Frauenhaus.

Von seinen Ministern hörte er zudem, daß die Königin mit Vasantaka zusammen verbrannt sei.

श्रुत्वैव चापतद्भूमौ मोहेन हृतचेतनः । तद्दुःखानुभवक्लेशमपाकर्तुमिवेच्छता ॥ ४९

shrutvaiva caapatadbhuumau mohena hrtacetanah | tadduhkhaanubhavakleshamapaakartumivecchataa || 49

Als er das hörte, stürzte er zu Boden, seiner Sinne von Bewußtlosigkeit beraubt,

fast, als wollte sie die Qual von ihm nehmen, die seinem Kummer darüber erwuchs.

क्षणाच्च लब्धसंज्ञः सञ्जज्वाल हृदये शुचा । 

आविष्ट इव तत्रस्थदेवीदाहेक्षणाग्निना ॥ ५०

kshanaacca labdhasamjnah sanjajvaala hrdaye shucaa | aavishta iva tatrasthadeviidaahekshanaagninaa || 50

Jedesmal wenn er sein Bewußtsein erlangte, loderte der Schmerz im Herzen wieder auf, als wäre das Feuer mit dem Verlangen hier eingedrungen, auch die darin lebende Königin noch zu verbrennen.

विलपन्नथ दुःखार्तो देहत्यागैकसम्मुखः । 

क्षणन्तरे स नृपतिः संस्मृत्यैतदचिन्तयत् ॥ ५१

vilapannatha duhkhaarto dehatyaagaikasammukhah | kshanantare sa nrpatih samsmrtyaitadacintayat || 51

Dann stöhnte der vom Leid geplagte König und wollte sich nur noch umbringen.

Dann wieder gab es Momente, in denen er sich an etwas erinnerte und dachte:

विध्याधराधिपः पुत्रो देव्यास्तस्या भविष्यति । 

एतन्मे नारदमुनिर्वक्ति स्म न च तन्मृषा ॥ ५२

vidhyaadharaadhipah putro devyaastasyaa bhavishyati | etanme naaradamunirvakti sma na ca tanmrshaa || 52

„Der Sohn dieser Königin wird ein Herrscher über die Vidhyadharas sein“,

so hat es mir der Weise Narada gesagt. Und das kann nicht gelogen sein!

कंचित्कालं च दुःखं मे तेनैव मुनिनोदितम् । 

गोपालकस्य चैतस्य शोकः स्वल्प इवेक्ष्यते ॥ ५३

kamcitkaalam ca duhkham me tenaiva muninoditam | gopaalakasya caitasya shokah svalpa ivekshyate || 53

Für eine gewisse Zeit hat dieser Mönch mir auch Kummer vorhergesagt.

Und wenn ich mir Gopalaka so ansehe, ist sein Schmerz eher minimal.

यौगन्धरायणादीनां न चैषामतिदुःखिता । 

दृश्यते तेन जाने सा देवी जीवेत्कथंचन ॥ ५४

yaugandharaayanaadiinaam na caishaamatiduhkhitaa | drshyate tena jaane saa devii jiivetkathamcana || 54

Auch sind Yaugandharayana und die anderen Minister nicht allzu beschwert, wie ich sehe. Fast könnte man glauben, die Königin sei noch irgendwie am Leben.

इवं किमपि नीतिस्तु प्रत्युक्ता मन्त्रिभिर्भवेत् । 

अतो मम भवेज्जातु तया देव्या समागमः ॥ ५५

ivam kimapi niitistu pratyuktaa mantribhirbhavet | ato mama bhavejjaatu tayaa devyaa samaagamah || 55

Warum sollte das kein von den Ministern ersonnener politischer Winkelzug sein?

Womöglich komme ich ja mit der Königin wieder zusammen!

तत्पश्याम्यत्र पर्यन्तमित्यालोच्य स भूपतिः । 

निदधे हृदये धैर्यं बोध्यमानश्च मन्त्रिभिः ॥ ५६

tatpashyaamyatra paryantamityaaloocya sa bhuupatih | 

nidadhe hrdaye dhairyam bodhyamaanashca mantribhih || 56

Dann sehe ich ein Ende dafür.“ So überlegte der König

und wurde auch von den Ministern ermahnt, sich ein Herz und wieder Mut zu fassen.

गोपालकश्च संदिश्य तद्यथावस्तु तत्क्षणम् । 

प्रजिघाय ततश्चारं धृतिहेतोरलक्षितम् ॥ ५७

gopaalakashca samdishya tadyathaavastu tatkshanam | prajighaaya tatashcaaram dhrtihetoralakshitam || 57

Gopalaka instruierte sogleich einen Boten zum Stand der Dinge

 und schickte ihn unbemerkt zu seiner Schwester, um dort für Zuversicht zu sorgen.

एवं गते स्ववृत्तान्ते लावाणकगतैस्तदा । 

गत्वा मगधराजाय चारैः सर्वं निवेदितम् ॥ ५८

evam gate svavrttaante laavaanakagataistadaa | gatvaa magadharaajaaya caaraih sarvam niveditam || 58

Das war die Lage damals in Lavanaka, als die Spione des Königs von Magadha,

die auch dort unterwegs waren, diesem alles berichteten.

स तद्बुद्ध्वैव कालज्ञो वत्सराजाय तां सुताम् । 

दातुं पद्मावतीमैच्छत्पूर्वं तन्मन्त्रिमार्गिताम् ॥ ५९

sa tadbuddhvaiva kaalajno vatsaraajaaya taam sutaam | daatum padmaavatiimaicchatpuurvam tanmantrimaargitaam || 59

Als der König davon erfuhr, wußte er, daß die Zeit gekommen war, und wünschte seine Tochter dem König von Vatsa, dessen Minister früher schon um sie geworben hatten, zur Frau zu geben.

ततो दूतमुखेनैनमर्थं वत्सेश्वराय सः । यौगन्धरायणायापि संदिदेश यथेप्सितम् ॥ ६०

tato duutamukhenainamartham vatseshvaraaya sah | yaugandharaayanaayaapi samdidesha yathepsitam || 60

Er informierte den König von Vatsa und Yaugandharayana

durch den Mund eines Boten über seine Absicht in dieser Sache.

यौगन्धरायणोक्त्या च वत्सेशोऽङ्गीचकार तत् । 

प्रच्छादितैतदर्थं स्याद्देवी जात्विति चिन्तयन् ॥ ६१

yaugandharaayanoktyaa ca vatsesho’ngiicakaara tat | pracchaaditaitadartham syaaddevii jaatviti cintayan || 61

Auf Anraten Yaugandharaayanas erklärte Vatsesha sich damit einverstanden und dachte bei sich: „Wenn das mal nicht der Grund war, die Königin zu verstecken!“

ततो लग्नं विनिश्चित्य तूर्णं यौगन्धरायणः । 

तस्मै मगधराजाय प्रतिदूतं व्यसर्जयत् ॥ ६२

tato lagnam vinishcitya tuurnam yaugandharaayanah | tasmai magadharaajaaya pratiduutam vyasarjayat || 62

Yaugandharayana entschied umgehend, daß die Sterne günstig standen,

und entsandte einen Gegenboten zu dem König von Magadha:

त्वदिच्छाङ्गीकृतास्माभिस्तदितः सप्तमे दिने । 

पद्मावतीविवाहाय वत्सेशोऽत्रागमिष्यति ॥ ६३

tvadicchaangiikrtaasmaabhistaditah saptame dine | padmaavatiivivaahaaya vatsesho’traagamishyati || 63

„Deinem Wunsch haben wir entsprochen. Am siebten Tag von heute wird Vatsesha bei Euch erscheinen, und Padmavati ehelichen.

शीघ्रं वासवदत्तां च येनासौ विस्मरिष्यति । 

इति चास्मै महामन्त्री संदिदेश स भूभृते ॥ ६४

shiighram vaasavadattaam ca yenaasau vismarishyati | iti caasmai mahaamantrii samdidesha sa bhuubhrte || 64

Hiermit wird er Vasavadatta bald vergessen.“ So beschied der Große Minister den König.

प्रतिदूतः स गत्वा च यथासंदिष्टमभ्यधात् । 

ततो मगधराजाय स चाप्यभिननन्द तम् ॥ ६५

pratiduutah sa gatvaa ca yathaasamdishtamabhyadhaat | tato magadharaajaaya sa caapyabhinananda tam || 65

Und der Bote ritt los, überbrachte dem König von Magadha eben diese Botschaft und beglückte ihn damit über alle Maßen.

ततः स दुहितृस्नेहनिजेच्छाविभवोचितम् ।

 विवाहोत्सवसम्भारं चकार मगधेश्वरः ॥ ६६

tatah sa duhitrsnehanijecchaavibhavocitam | vivaahotsavasambhaaram cakaara magadheshvarah || 66

Daraufhin traf der König von Magadha alle Vorbereitungen für das Hochzeitsfest,

die seiner Macht, seinem eigenen Wunsch und der Liebe zu seiner Tochter entsprachen.

सा चाभीष्टवरश्रुत्या मदं पद्मावती ययौ । 

प्राप वासवदत्ता च तद्वार्त्ताकर्णनाच्छुचम् ॥ ६७

saa caabhiishtavarashrutyaa madam padmaavatii yayau | 

praapa vaasavadattaa ca tadvaartaakarnanaacchucam || 67

Als sie hörte, daß ihr Geliebter nun ihr Mann werden sollte, geriet Padmavati in Verzückung, wohingegen Vasavadatta, als sie davon Nachricht erhielt, die Verzweiflung packte.

सा वार्त्ता कार्णमागत्य तस्या वैवर्ण्यदायिनी । 

प्रच्छन्नवासवैरूप्यसाहायकमिवाकरोत् ॥ ६८

saa vaarttaa kaarnamaagatya tasyaa vaivarnyadaayinii | pracchannavaasavairuupyasaahaayakamivaakarot || 68

Sobald diese Nachricht ihr zu Ohren kam, verlieh sie ihr eine Blässe,

die ihrem Versteckspiel hinter der Fassade gleichsam Hilfe leistete.

इत्थं मित्रीकृतः शत्रुर्न च भर्तान्यथा त्वयि । 

वसन्तकोक्तिरित्यस्याः सखीव विदधे धृतिम् ॥ ६९

ittham mitriikrtah shatrurna ca bhartaanyathaa tvayi | vasantakoktirityasyaah sakhiiva vidadhe dhrtim || 69

„Damit wird der Feind zum Freund gemacht und dein Mann dir nicht entfremdet!“

Vasantaka, der hier wie eine Freundin zu ihr sprach, verlieh ihr wieder Zuversicht.

अथासन्नविवाहायाः पद्मावत्या मनस्विनी । 

अम्लानमालातिलकौ दिव्यौ भूयश्चकार सा ॥ ७०

athaasannavivaahaayaah padmaavatyaa manasvinii | amlaanamaalaatilakau divyau bhuuyashcakaara saa || 70

Da nun die Hochzeit näherrückte, flocht die kluge Prinzessin noch mehr nichtwelkende Kränze und Stirnlitzen von erlesener Schönheit für Padmavati.

ततो वत्सेश्वरस्तत्र सम्प्राप्ते सप्तमेऽहनि । 

ससैन्यो मन्त्रिभिः साकं परिणेतुं किलाययौ ॥ ७१

tato vatseshvarastatra sampraapte saptame’hani | sasainyo mantribhih saakam parinetum kilaayayau || 71

Als der siebte Tag anbrach, kam der König von Vatsa mit Heer und Ministern dort angeritten, um sie endlich zu heiraten.

मनसापि तदुद्योगं विरही स कथं स्पृशेत् । 

देवीं लभेय तामेवमित्याशा न भवेद्यदि ॥ ७२

manasaapi tadudyogam virahii sa katham sprshet | deviim labheya taamevamityaashaa na bhavedyadi || 72

Wie hätte er, einsam wie er war, auf so ein Wagnis sich eingelassen,

wenn er nicht die Hoffnung gehegt hätte, die Königin damit zurückzugewinnen?

प्रत्युद्ययौ च तं सद्यः सानन्दो मगधेश्वरः ।

 प्रजानेत्रोत्सवं चन्द्रमुदयस्थमिवाम्बुधिः ॥ ७३

pratyudyayau ca tam sadyah saanando magadheshvarah |

 prajaanetrotsavam candramudayasthamivaambudhih || 73

Der König von Magadha eilte auch sofort begeistert zu ihm, der ein Fest für die Augen der Untertanen war, so wie das Meer ansteigt, wenn es den aufgehenden Mond begrüßt.

विवेशाथ स वत्सेशो मगधाधिपतेः पुरम् । 

समन्तात्पौरलोकस्य मानसं च महोत्सवः ॥ ७४

viveshaatha sa vatsesho magadhaadhipateh puram | samantaatpauralokasya maanasam ca mahotsavah || 74

Der König von Vatsa zog in die Stadt des Königs von Magadha ein,

und Feierlaune ergriff die Gemüter der Stadtbevölkerung.

विरहक्षामवपुषं मनःसम्मोहदायिनम् । ददृशुस्तत्र नार्यस्तं रतिहीनमिव स्मरम् ॥ ७५

virahakshaamavapusham manahsammohadaayinam | dadrshustatra naaryastam ratihiinamiva smaram || 75

Da sahen die Frauen einen verstörend schönen, doch in Einsamkeit schmachtenden Mann – den Gott der Liebe gleichsam von seiner Liebesgöttin getrennt.

प्रविश्य मगधेशस्य वत्सेशोऽप्यथ मन्दिरम् । 

सनाथं पतिवत्नीभिः कौतुकागारमाययौ ॥ ७६

pravishya magadheshasya vatsesho’pyatha mandiram | sanaatham pativatniibhih kautukaagaaramaayayau || 76

Sodann betrat Vatsesha den Palast des Königs von Magadha und schritt voran in ein Zimmer, in dem überall Frauen saßen, deren Männer noch lebten, wo die Trauung stattfinden sollte.

तत्र पद्मावतीमन्तर्ददर्श कृतकौतुकाम् । 

स राजा पूर्णवक्त्रेन्दुजितपूर्णेन्दुमण्डलाम् ॥ ७७

tatra padmaavatiimantardadarsha krtakautukaam | sa raajaa puurnavaktrendujitapuurnendumandalaam || 77

Darinnen erblickte der König Padmavati, die sich für die Hochzeit zurechtgemacht hatte, und deren Vollmondantlitz die Scheibe des aufgehenden Vollmondes in den Schatten stellte.

तस्याश्च मालातिलकौ दिव्यावलोक्य तौ निजौ । 

एतौ कृतोऽस्या इत्येवं विममर्श स भूपतिः ॥ ७८

tasyaashca maalaatilakau divyaavalokya tau nijau | etau krto’syaa ityevam vimamarsha sa bhuupatih || 78

Als er dann seine wunderschönen Kränze und Stirnlitzen an ihr sah,

mußte der König sich fragen: „Wer hat denn die für sie gemacht?“

ततः स देवीमारुह्य तस्या जग्राह यत्करम् । 

तदेवारम्भतां प्राप तस्य पृथ्व्याः करग्रहे ॥ ७९

tatah sa deviimaaruhya tasyaa jagraaha yatkaram | tadevaarambhataam praapa tasya prthvyaah karagrahe || 79

Dann stieg er zu der Königin auf den Traualtar, und als er ihre Hand ergriff,

hatte er einen Zustand erreicht, in dem er den Tribut der Welt entgegenzunehmen schien.

प्रियवासवदत्तोऽयमिदं शक्नोति नेक्षितुम् । 

इतीव वेदीधूमोऽस्य बाष्पेण पिदधे दृशौ ॥ ८०

priyavaasavadatto’yamidam shaknoti nekshitum | itiiva vediidhuumo’sya baashpena pidadhe drshau || 80

Der Qualm vom Festaltar trieb ihm die Tränen in die Augen,

als könne er, der ja Vasavadattas Liebster war, das nicht mitansehen.

अग्निप्रदक्षिणे ताम्रं तदा पद्मावतीमुखम् । 

विज्ञातभर्त्रभिप्रायं कोपाकुलमिवाबभौ ॥ ८१

agnipradakshine taamram tadaa padmaavatiimukham | vijnaatabhartrabhipraayam kopaakulamivaababhau || 81

Padmavatis vom Rechtsherumgehen um das Feuer ohnehin schon rotes Gesicht

war wie von Zorn erfüllt, als hätte sie die eigentliche Absicht ihres Mannes erahnt.

मुमोच स कृतोद्वाहः कराद्वत्सेश्वरो वधूम् । 

न तु वासवदत्तां तां तत्याज हृदयात्क्षणम् ॥ ८२

mumoca sa krtodvaahah karaadvatseshvaro vadhuum |

 na tu vaasavadattaam taam tatyaaja hrdayaatkshanam || 82

Nach vollzogener Trauung ließ Vatseshvara die Frau von seiner Hand,

er, der für keinen Moment Vasavadatta aus seinem Herzen entlassen hatte.

ततस्तथा ददौ तस्मै रत्नानि मगधाधिपः । निर्दुग्धरत्नरिक्तेव पृथिवी बुबुधे यथा ॥ ८३

tatastathaa dadau tasmai ratnaani magadhaadhipah | nirdugdharatnarikteva prthivii bubudhe yathaa || 83

Dann schenkte der König von Magadha ihm so viele Edelsteine,

daß man denken konnte, die Erde sei, was ihre Juwelen angeht, leer und ausgemolken.

साक्षीकृत्य च तत्कालमग्निं यौगन्धरायणः । 

अद्रोहप्रत्ययं राज्ञो मगधेशमकारयत् ॥ ८४

saakshiikrtya ca tatkaalamagnim yaugandharaayanah | adrohapratyayam raajno magadheshamakaarayat || 84

Das war der Moment, da Yaugandharayana das Feuer zum Zeugen rief und den König

von Magadha veranlasste, den König von Vatsa seiner unverbrüchlichen Treue zu versichern.

प्रदत्तवस्त्राभरणः प्रगीतवरचारणः । प्रनृत्तवरनारीकः प्रससार महोत्सवः ॥ ८५

pradattavastraabharanah pragiitavaracaaranah | pranrttavaranaariikah prasasaara mahotsavah || 85

Und so nahm das Große Fest seinen Lauf: Kleider und Schmuck wurden verteilt,

die besten Spielleute sangen und musizierten, die schönsten Bajaderen tanzten die Nacht hindurch.

उदयापेक्षिणी पत्युः सुप्तेवालक्षितस्थिता । 

तदा वासवदत्ताभूद्दिवा कान्तिरिवैन्दवी ॥ ८६

udayaapekshinii patyuh suptevaalakshitasthitaa | tadaa vaasavadattaabhuuddivaa kaantirivaindavii || 86

Mittlerweile blieb Vasavadatta, auf die Erhebung ihres Mannes hoffend, unbeachtet.

Sie schien zu schlafen, so wie der Liebreiz des Mondes am Tage.

अन्तःपुरमुपायाते राज्ञि वत्सेश्वरे ततः । देवीसंदर्शनाशङ्की कृती यौगन्धरायणः ॥ ८७

antahpuramupaayaate raajni vatseshvare tatah | deviisamdarshanaashankii krtii yaugandharaayanah || 87

Dann begab sich Vatseshvara zum Frauenhaus. Der vorsichtige Yaugandharayana aber fürchtete nun, er könne die Königin Vasavadatta sehen,

मन्त्रभेदभयादेवं मगधेश्वरमभ्यधात् । 

अद्यैव नाथ वत्सेशः प्रयाति त्वद्गृहादिति ॥ ८८

mantrabhedabhayaadevam magadheshvaramabhyadhaat | adyaiva naatha vatseshah prayaati tvadgrhaaditi || 88

und aus Angst vor einem Zusammenbruch der Verschwörung eröffnete er dem König von Magadha: „Heute, mein Gebieter, wird Vatsesha dein Haus verlassen.“

तथेत्यङ्गीकृतं तेन तमेवार्थं तदैव सः । व्यजिज्ञपद्वत्सराजं सोऽपि तच्छ्रद्दधे तथा ॥ ८९

tathetyangiikrtam tena tamevaartham tadaiva sah | vyajijnapadvatsaraajam so’pi tacchraddadhe tathaa || 89

„Dann ist das so!“ stimmte jener zu, und der Minister setzte den König von Vatsa über seine bevorstehende Abreise in Kenntnis, und auch der war einverstanden.

अथोच्चचाल वत्सेशो भुक्तपीतपरिच्छदः । 

मन्त्रिभिः सममादाय वधूं पद्मावतीं ततः ॥ ९०

athoccacaala vatsesho bhuktapiitaparicchadah | mantribhih samamaadaaya vadhuum padmaavatiim tatah || 90

Als seine Dienerschaft gegessen und getrunken hatte, brach Vatsesha mit seinen Ministern auf. Frau Padmavati nahm er mit.

पद्मावत्या विसृष्टं च सुखमारुह्य वाहनम् । तयैव च समादिष्टैस्तन्महत्तरकैः सह ॥ ९१

padmaavatyaa visrshtam ca sukhamaaruhya vaahanam | tayaiva ca samaadishtaistanmahattarakaih saha || 91

Vasavadatta bestieg eine von Padmavati bestellte bequeme Kutsche,

mit Höflingen zusammen, die auch von jener angewiesen waren,

आगाद्वासवदत्तापि गुप्तं सैन्यस्य पृष्ठतः । कृतरूपविवर्तं तं पुरस्कृत्य वसन्तकम् ॥ ९२

aagaadvaasavadattaapi guptam sainyasya prshthatah | krtaruupavivartam tam puraskrtya vasantakam || 92

und folgte ihnen heimlich hinter der Truppe herfahrend.

Den verkleideten Vasantaka ließ sie vorausreiten.

क्रमाल्लावाणकं प्राप्य वत्सेशो वसतिं निजाम् । 

प्रविवेश समं वध्वा देवीचित्तस्तु केवलः ॥ ९३

kramaallaavaanakam praapya vatsesho vasatim nijaam | pravivesha samam vadhvaa deviicittastu kevalah || 93

Schließlich hatte Vatsesha Lavanaka erreicht. Sein Haus betrat er mit seiner Frau zusammen, dachte aber nur an seine Königin.

एत्य वासवदत्तापि सा गोपालकमन्दिरम् । 

विवेशाथ निशीथे च परिस्थाप्य महत्तरान् ॥ ९४

etya vaasavadattaapi saa gopaalakamandiram | viveshaatha nishiithe ca paristhaapya mahattaraan || 94

Vasavadatta kam auch bald und bezog Gopalakas Haus für die Nacht.

Ihre Kammerherren ließ sie ringsum Position beziehen.

तत्र गोपालकं दृष्ट्वा भ्रातरं दर्शितादरम् । 

कण्ठे जग्राह रुदती बाष्पव्याकुललोचनम् ॥ ९५

tatra gopaalakam drshtvaa bhraataram darshitaadaram | kanthe jagraaha rudatii baashpavyaakulalocanam || 95

Dort sah sie ihren Bruder Gopalaka, der sie aufmerksam musterte.

Weinend fiel sie ihm, dessen Augen sich mit Tränen füllten, um den Hals.

तत्क्षणे स्थितसंविच्च तत्र यौगन्धरायणः । 

आययौ सरुमण्वत्कस्तया देव्या कृतादरः ॥ ९६

tatkshane sthitasamvicca tatra yaugandharaayanah | aayayau sarumanvatkastayaa devyaa krtaadarah || 96

Da kam auch schon Yaugandarayana, sich an die Vereinbarung haltend,

mit Rumanvat zusammen herbei. Er wurde von der Königin höflich empfangen.

सोऽस्याः प्रोत्साहविश्लेषदुःखं यावद्व्यपोहति । 

तावत्पद्मावतीपार्श्वं प्रययुस्ते महत्तराः ॥ ९७

so’syaah protsaahavishleshaduhkham yaavadvyapohati |

 taavatpadmaavatiipaarshvam prayayuste mahattaraah || 97

Während er ihren Entbehrung und Trennung geschuldeten Kummer zerstreute,

waren besagte Kammerherren schon zu Padmavati geeilt:

आगतावन्तिका देवि किमप्यस्मान्विहाय तु । 

प्रविष्टा राजपुत्रस्य गृहं गोपालकस्य सा ॥ ९८

aagataavantikaa devi kimapyasmaanvihaaya tu | pravishtaa raajaputrasya grham gopaalakasya saa || 98

„Avantika ist da, Gebieterin! Doch hat sie uns aus irgendeinem Grund entlassen,

bevor sie im Haus von Prinz Gopalaka verschwand!“

इति पद्मावती सा तैर्विज्ञप्ता स्वमहत्तरैः । 

वत्सेश्वराग्रे साशङ्का तानेवं प्रत्यभाषत ॥ ९९

iti padmaavatii saa tairvijnaptaa svamahattaraih | vatseshvaraagre saashankaa taanevam pratyabhaashata || 99

Als Padmavati das von ihren Kammerherren erfuhr,

wurde sie mißtrauisch und sagte ihnen in Vatseshvaras Gegenwart folgendes:

गच्छतावन्तिकां ब्रूथ निक्षेपस्त्वं हि मे स्थिता । 

तदत्र किं ते यत्राहं तत्रैवागम्यतामिति ॥ १००

gacchataavantikaam bruutha nikshepastvam hi me sthitaa | 

tadatra kim te yatraaham tatraivaagamyataamiti || 100

„Geht zu Avantika und sagt ihr meine Worte: ‚Du bist als Mündel mir anvertraut.

Was hast du da verloren? Komm hierher, wo ich bin!‘“

तच्छ्रुत्वा तेषु यातेषु राजा पद्मावतीं रहः । 

पप्रच्छ मालातिलकौ केनेमौ ते कृताविति ॥ १०१

tacchrutvaa teshu yaateshu raajaa padmaavatiim rahah | papraccha maalaatilakau kenemau te krtaaviti || 101

Sie gehorchten und zogen ab. Da fragte der König Padmavati in einem unbeobachteten Moment:  „Kranz und Stirnlitzen – wer hat die für dich gefertigt?“

सावोचदथ मद्गेहे न्यस्ता विप्रेण केनचित् । 

आवन्तिकाभिधा यैषा तस्याः शिल्पमिदं महत् ॥ १०२

saavocadatha madgehe nyastaa viprena kenacit | aavantikaabhidhaa yaishaa tasyaah shilpamidam mahat || 102

Sie erklärte ihm: „Irgendein Brahmane hat Avantika, so heißt sie, bei mir zu Hause zurückgelassen, und die ist, was solchen Schmuck angeht, eine große Künstlerin.“

तच्छ्रुत्वैव च वत्सेशो गोपालगृहमाययौ । 

नूनं वासवदत्ता सा भवेदत्रेति चिन्तयन् ॥ १०३

tacchrutvaiva ca vatsesho gopaalagrhamaayayau | nuunam vaasavadattaa saa bhavedatreti cintayan || 103

Sobald Vatsesha das hörte, eilte er zu Gopalas Haus und dachte: „Dann muß Vasavadatta dort sein!“

प्रविवेश च गत्वा तद्द्वारस्थितमहत्तरम् । 

अन्तस्थदेवीगोपालमन्त्रिद्वयवसन्तकम् ॥ १०४

pravivesha ca gatvaa taddvaarasthitamahattaram | antasthadeviigopaalamantridvayavasantakam || 104

Durch die von Eunuchen bewachte Tür ging er ins Haus und traf auf die Königin Vasavadatta, Gopala, die beiden Minister Yaugandharayana und Rumanvat, sowie Vasantaka.

तत्र वासवदत्तां तां ददर्श प्रोषितागताम् । 

उपप्लवविनिर्मुक्तां मूर्तिं चान्द्रमसीमिव ॥ १०५

tatra vaasavadattaam taam dadarsha proshitaagataam |

 upaplavavinirmuktaam muurtim caandramasiimiva || 105

Dort sah er Vasavadatta, aus ihrer Versenkung wiederaufgetaucht,

wie das Mondlicht der Verfinsterung entronnen hervortritt.

पपाताथ महीपृष्ठे स शोकविषविह्वलः । 

कम्पो वासवदत्ताया हृदये तदुपपद्यत ॥ १०६

papaataatha mahiiprshthe sa shokavishavihvalah | kampo vaasavadattaayaa hrdaye tadupapadyata || 106

Vom Gift der Verzweiflung betäubt brach er auf dem Rücken der Erde zusammen.

Vasavadatta traf die Erschütterung ins Herz,

ततः साप्यपतद्भूमौ गात्रैर्विरहपाण्डुरैः ।

 विललाप च निन्दन्ती तदाचरितमात्मनः ॥ १०७

tatah saapyapatadbhuumau gaatrairvirahapaanduraih | vilalaapa ca nindantii tadaacaritamaatmanah || 107

und auch sie fiel zu Boden, an den Gliedern von der Trennung bleich,

klagte laut und geißelte ihr eigenes Verhalten.

अथ तौ दम्पती शोकदीनौ रुरुदतुस्तथा । 

यौगन्धरायणोऽप्यासीद्बाष्पधौतमुखो यथा ॥ १०८

atha tau dampatii shokadiinau rurudatustathaa | yaugandharaayano’pyaasiidbaashpadhautamukho yathaa || 108

Da schluchzten beide mit Sorgen beladenen Eheleute laut auf,

daß sogar Yaugandharayana die Tränen übers Gesicht rannen.

तथाविधं च तच्छ्रुत्वा काले कोलाहलं तदा । 

पद्मावत्यपि तत्रैव साकुला तमुपाययौ ॥ १०९

tathaavidham ca tacchrutvaa kaale kolaahalam tadaa | padmaavatyapi tatraiva saakulaa tamupaayayau || 109

Als Padmavati ausgerechnet jetzt solch gequälte Schreie wahrnahm,

ging sie mit dunklen Vorahnungen ebenfalls dorthin.

क्रमादवगतार्था च राजवासवदत्तयोः । 

तुल्यावस्थैव साप्यासीत्स्निग्धमुग्धा हि सत्स्त्रियः ॥ ११०

kramaadavagataarthaa ca raajavaasavadattayoh |

 tulyaavasthaiva saapyaasiitsnigdhamugdhaa hi satstriyah || 110

Als sie allmählich hinter die Absicht des Königs und Vasavadattas kam, geriet sie in den gleichen Zustand. Gute Frauen sind nun mal mitfühlend und schlicht.

किं जीवितेन मे कार्यं भर्तृदुःखप्रदायिना । 

इति वासवदत्ता च जगाद रुदती मुहुः ॥ १११

kim jiivitena me kaaryam bhartrduhkhapradaayinaa | iti vaasavadattaa ca jagaada rudatii muhuh || 111

Vasavadatta rief immer wieder unter Tränen aus: „Was hat mein Leben für einen Sinn,

wenn es meinem Mann nur Kummer bringt?!“

मगधेशसुतालाभात्तव साम्राज्यकाङ्क्षिणा ।

 कृतमेतन्मया देव देव्या दोषो न कश्चन ॥ ११२

magadheshasutaalaabhaattava saamraajyakaankshinaa | krtametanmayaa deva devyaa dosho na kashcana || 112

„Gebieter, die Königin trifft keine Schuld! Das hier habe ich getan, weil ich mir deine Weltherrschaft davon versprach, daß du die Tochter des Königs von Magadha zur Frau nimmst.

इयं त्वस्याः सपत्न्येव प्रवासे शीलसाक्षिणी । 

इत्युवाचाथ वत्सेशं धीरो यौगन्धरायणः ॥ ११३

iyam tvasyaah sapatnyeva pravaase shiilasaakshinii | ityuvaacaatha vatsesham dhiiro yaugandharaayanah || 113

Zumal diese Zweitfrau hier Vasavadattas Willenskraft für die Zeit deiner Abwesenheit bezeugen wird“, sprach der unerschütterliche Yaugandharayana zu dem König von Vatsa.

अहमत्र विशाम्यग्नावस्याः शुद्धिप्रकाशने । 

इति पद्मावती तत्र जगादामत्सराशया ॥ ११४

ahamatra vishaamyagnaavasyaah shuddhiprakaashane | iti padmaavatii tatra jagaadaamatsaraashayaa || 114

„Ich gehe hier und jetzt ins Feuer, um ihre Reinheit zu beweisen!“

rief Padmavati im Herzen frei von Eifersucht.

अहमेवापराध्यामि यत्कृते सुमहानयम् । 

सोढो देव्यापि हि क्लेश इति राजाप्यभाषत ॥ ११५

ahamevaaparaadhyaami yatkrte sumahaanayam | sodho devyaapi hi klesha iti raajaapyabhaashata || 115

Der König aber sagte: „Ich habe gefehlt bei dem was ich tat.

Darum ertrug die Königin diese gewaltigen Qualen!“

अग्निप्रवेशः कार्यो मे राज्ञो हृदयशुद्धये । 

इति वासवदत्ता च बभाषे बद्धनिश्चया ॥ ११६

agnipraveshah kaaryo me raajno hrdayashuddhaye | iti vaasavadattaa ca babhaashe baddhanishcayaa || 116

„Ich bin diejenige, die ins Feuer geht, damit der König reinen Herzens sei!“

sagte Vasavadatta fest entschlossen.

ततः स कृतिनां धुर्यो धीमान्यौगन्धरायणः । 

आचम्य प्राङ्मुखः शुद्ध इति वाचमुदैरयत् ॥ ११७

tatah sa krtinaam dhuryo dhiimaanyaugandharaayanah |

 aacamya praangmukhah shuddha iti vaacamudairayat || 117

Endlich mußte der weise Yaugandharayana, von allen Rechtschaffenen der Beste,

sich den Mund ausspülen und, nach Osten gewandt, dieses wahre Wort sprechen:

यद्यहं हितकृद्राज्ञो देवी शुद्धिमती यदि । 

ब्रूत भो लोकपालास्तन्न चेद्देहं त्यजाम्यहम् ॥ ११८

yadyaham hitakrdraajno devii shuddhimatii yadi | bruuta bho lokapaalaastanna ceddeham tyajaamyaham || 118

„So wahr ich auf des Königs Heil bedacht bin und die Königin ein reines Gewissen hat, sollen die Wächter der Himmelsrichtungen das bestätigen! Wenn nicht, verlasse ich diesen Körper!“

इत्युक्त्वा विरते तस्मिन्दिव्या वागुदभूदियम् । 

धन्यस्त्वं नृपते यस्य मन्त्री यौगन्धरायणः ॥ ११९

ityuktvaa virate tasmindivyaa vaagudabhuudiyam |

 dhanyastvam nrpate yasya mantrii yaugandharaayanah || 119

Als er das gesagt hatte, hielt er inne, und eine Stimme vom Himmel ertönte:

„Gesegnet bist du, o König, da du einen Minister wie Yaugandharayana

यस्य वासवदत्ता च भार्या प्राग्जन्मदेवता । 

न दोषः कश्चिदेतस्या इत्युक्त्वा वागुपारमत् ॥ १२०

yasya vaasavadattaa ca bhaaryaa praagjanmadevataa | 

na doshah kashcidetasyaa ityuktvaa vaagupaaramat || 120

und ein Weib wie Vasavadatta hast, eine Göttin aus früheren Tagen!

Sie ist ohne jeden Makel!“ sprach die Stimme und verklang.

आकर्ण्य तन्मुखरिताखिलदिग्विभागमामन्द्रनूतनघनाघनगर्जितश्रि ।

उत्कन्धराश्च सुचिरं विहताभितापाः सर्वेऽपि ते स्फुटविडम्बितनीलकण्ठाः ॥ १२१

aakarnya tanmukharitaakhiladigvibhaagamaamandranuutanaghanaaghanagarjitashri |

utkandharaashca suciram vihataabhitaapaah sarve’pi te sphutavidambitaniilakanthaah || 121

Jeder hörte den tiefen Baß, der das Universum durchdrang wie das Grollen einer regensatten, jeden Moment aufbrechenden Gewitterwolke, sodaß alle die Hälse reckend offenbar Pfauen nachahmten, die lange schon unter Vereinsamung gelitten hatten.

गोपालकसहितोऽपि च राजा यौगन्धरायणाचरितम् । 

स्तौति स्म वत्सराजो मेने पृथ्वीं च हस्तगताम् ॥ १२२

gopaalakasahito’pi ca raajaa yaugandharaayanaacaritam |

 stauti sma vatsaraajo mene prthviim ca hastagataam || 122

Gopalaka und Vatsaraja priesen beide Yaugandharayanas Strategie,

und der König von Vatsa meinte die Welt mit Händen zu fassen.

दधदथ  नृपतिः स मूर्तिमत्यौ निकटगते रतिनिर्वृती इवोभे । 

अनुदिनसहवाससानुरागे निजदयिते परमुत्सवं बभार ॥ १२३

dadhadatha nrpatih sa muurtimatyau nikatagate ratinirvrtii ivobhe |

anudinasahavaasasaanuraage nijadayite paramutsavam babhaara || 123

So ergab es sich, daß der König, flankiert von beiden, Leidenschaft und Gelassenheit verkörpernden Frauen, im täglichem Zusammensein Liebe erfahrend höchste Freuden ertrug.