Kap. 2: Streit um Suryas Pferde; Indras Einflüsterungen

द्वितीयस्तरङ्गः । dvitiiyastarangah | Die zweite Welle, 2. Kapitel

अथ वासवदत्ताया वत्सेशहृदयोत्सवः । सम्बभूवाचिराद्गर्भः कामांशावतरोज्ज्वलः ॥ १

atha vaasavadattaayaa vatseshahrdayotsavah | sambabhuuvaaciraadgarbhah kaamaamshaavatarojjvalah || 1

Nach nicht allzu langer Zeit ging Vasavadatta schwanger mit einem Kind.

Das Freudenfest im Herzen des Königs von Vatsa bestrahlten dem Gott der Liebe entweichende Teilchen.

सा बभौ लोलनेत्रेण मुखेनापाण्डुकान्तिना । शशङ्केनेव गर्भस्थकामप्रेमोपगामिना ॥ २

saa babhau lolanetrena mukhenaapaandukaantinaa | shashankeneva garbhasthakaamapremopagaaminaa || 2

Mit nach oben gerichteten Augen strahlte sie aus einem Antlitz von blasser Schönheit, als näherte sich ihr der Mond mit dem Hasenmal aus Sehnsucht nach dem in ihrer Leibesfrucht geborgenen Liebesgott.

आसीनायाः पतिस्नेहाद्रतिप्रीती इवागते । रेजतुः प्रतिमे तस्या मणिपर्यङ्कपार्श्वयोः ॥ ३

aasiinaayaah patisnehaadratipriitii ivaagate | rejatuh pratimee tasyaa maniparyankapaarshvayoh || 3

Zu beiden Seiten der auf ihrem Juwelensessel Thronenden schienen sich Rati Lust und Priti Liebe zu spiegeln, die aus Anhänglichkeit zu ihrem Gatten, dem Liebesgott, erschienen waren.

भाविविद्याधराधीशगर्भसेवार्थमिष्टदाः । मूर्ता विद्या इवायाताः सख्यस्तां पर्युपासत ॥ ४

bhaavividyaadharaadhiishagarbhasevaarthamishtadaah | 

muurtaa vidyaa ivaayaataah sakhyastaam paryupaasata || 4

Herbeigeeilte Zofen umsorgten sie, als wären sie die verkörperten, Wünsche gewährenden Wissenschaften, um der Leibesfrucht zu dienen, die dereinst Meister der Vidyadharas werden sollte.

विनीलपल्लवश्याममुखौ साथ पयोधरौ । सूनोर्गर्भाभिषेकाय बभार कलशाविव ॥ ५

viniilapallavashyaamamukhau saatha payodharau | suunorgarbhaabhishekaaya babhaara kalashaaviva || 5

Zu der Zeit trug sie schwer an vor Milch strotzenden Brüsten mit schwarzblauen Knospen, als solle aus diesen Kalebassen ihres Sohnes Keimling zur Königsgeburt begossen werden.

स्वच्छस्फुरितसच्छायमणिकुट्टिमशोभिनः । 

सुखशय्यागता मध्ये मन्दिरस्य रराज सा ॥ ६

svacchasphuritasacchaayamanikuttimashobhinah | sukhashayyaagataa madhye mandirasya raraaja saa || 6

Wenn sie sich niederließ auf den Ruhepolstern mitten im Palast, dessen Fußboden im Glanz der Edelsteinintarsien schimmerte, mit denen er vielfarbig ausgelegt war, schien sie

भावितत्तनयाक्रान्तिशङ्काकम्पितवारिभिः । उपेत्य सेव्यमानेव समन्ताद्रत्नराशिभिः ॥ ७

bhaavitattanayaakraantishankaakampitavaaribhih  upetya sevyamaaneva samantaadratnaraashibhih || 7

gleichsam von den Wassern besänftigt, die sich kräuselten vor Angst, von ihrem zukünftigen Sohn besiegt zu werden, und mit Juwelen zuhauf von beiden Seiten herbeiflossen.

तस्या विमानमध्यस्थरत्नोत्था प्रतिमा बभौ । विद्याधरश्रीर्नभसा प्रणामार्थमिवागता ॥ ८

tasyaa vimaanamadhyastharatnotthaa pratimaa babhau | 

vidyaadharashriirnabhasaa pranaamaarthamivaagataa || 8

Ihr von den Edelsteinen in ihrer Kutsche reflektiertes Bild schillerte, als sei die Glücksgöttin der Vidyadharas mit den Wolken herbeigesegelt, um ihr die Ehre zu erweisen.

मन्त्रसाधनसंनद्धसाधकेन्द्रकथासु च । बभूव सा दोहदिनी प्रसङ्गोपनतासु च ॥ ९

mantrasaadhanasamnaddhasaadhakendrakathaasu ca | babhuuva saa dohadinii prasangopanataasu ca || 9

Sie, die Schwangere, verspürte bald Heißhunger auf Legenden über mächtige Magier,

die Beschwörungsformeln kannten, die sich bei passender Gelegenheit verwenden ließen.

सरसारब्धसंगीता विद्याधरवराङ्गनाः । स्वप्ने तामम्बरोत्सङ्गमारूढामुपतस्थिरे ॥ १०

sarasaarabdhasamgiitaa vidyaadharavaraanganaah | svapne taamambarotsangamaaruudhaamupatasthire || 10

Die schönen Vidyadhara - Frauen stimmten wohlklingende Lieder an und umsorgten sie, die im Traum sich in luftige Sphären erhob.

प्रबुद्धा सेवितुं साक्षात्तदेवाभिललाष सा । नभःक्रीडाविलसितं लक्ष्यभूतलकौतुकम् ॥ ११

prabuddhaa sevitum saakshaattadevaabhilalaasha saa | nabhahkriidaavilasitam lakshyabhuutalakautukam || 11

Wieder erwacht, verlangte es sie, ihre Neugierde zu befriedigen und, sich im himmlischen Spiel zerstreuend, mit eigenen Augen auf die Erde herabzuschaun.

तं च दोहदमेतस्या देव्या यौगन्धरायणः । यन्त्रमन्त्रेन्द्रजालादिप्रयोगैः समपूरयत् ॥ १२

tam ca dohadametasyaa devyaa yaugandharaayanah | yantramantrendrajaalaadiprayogaih samapuurayat || 12

Yaugandharayana befriedigte auch dieses Gelüst der Königin, indem er Apparate,

Zaubersprüche, Gaukeleien und manches andere zur Anwendung brachte.

विजहार च सा तैस्तैः प्रयोगैर्गगनस्थिता । पौरनारीजनोत्पक्ष्मलोचनाश्चर्यदायिभिः ॥ १३

vijahaara ca saa taistaih prayogairgaganasthitaa | pauranaariijanotpakshmalocanaashcaryadaayibhih || 13

Und so spazierte sie, mal mit dieser, mal mit jener Anwendung in der Luft umher und gewährte den unter ragenden Wimpern weitoffenen Augen der Stadtfrauen wundervolle Darbietungen.

एकदा वासकस्थायास्तस्याश्च समजायत । हृदि विद्याधरोदारकथाश्रवणकौतुकम् ॥ १४

ekadaa vaasakasthaayaastasyaashca samajaayata | hrdi vidyaadharodaarakathaashravanakautukam || 14

Einmal, sie war gerade in ihrem Schlafgemach, verspürte sie den Herzenswunsch,

eine Geschichte von edelmütigen Vidyadharas zu hören.

ततस्तयार्थितो देव्या तत्र यौगन्धरायणः । 

तस्याः सर्वेषु शृण्वत्सु निजगाद कथामिमाम् ॥ १५

tatastayaarthito devyaa tatra yaugandharaayanah | tasyaah sarveshu shrnvatsu nijagaada kathaamimaam || 15

Auf Drängen der Königin begann Yaugandharayana, ihr und allen, die zuhörten,

diese Geschichte zu erzählen:

अस्त्यम्बिकाजनयिता नगेन्द्रो हिमवानिति । न केवलं गिरीणां यो गुरुर्गौरीपतेरपि ॥ १६

astyambikaajanayitaa nagendro himavaaniti | na kevalam giriinaam yo gururgauriipaterapi || 16

Da ist dieses Riesengebirg, Himalaya genannt, der Erzeuger der Weltenmutter. Er ist nicht nur der Größte aller Berge, sondern auch der Lehrmeister Shivas, des Gatten der Gauri.

विद्याधरनिवासे च तस्मिन्विद्याधराधिपः । उवास राजा जीमूतकेतुर्नाम महाचले ॥ १७

vidyaadharanivaase ca tasminvidyaadharaadhipah | uvaasa raajaa jiimuutaketurnaama mahaacale || 17

Auf diesem hohen Berg, dem Wohnort der Vidyadharas, weilte der Vidyadharakönig Jimutaketu Wunderwolke.

तस्याभूत्कल्पवृक्षश्च गृहे पितृक्रमागतः । नाम्नान्वर्थेन विख्यातो यो मनोरथदायकः ॥ १८

tasyaabhuutkalpavrkshashca grhe pitrkramaagatah | naamnaanvarthena vikhyaato yo manorathadaayakah || 18

Vor seinem Haus stand ein von den Ahnen geerbter Wunschbaum,

der seinem Zweck entsprechend auch so hieß: Wunschgewährer.

कदाचिच्च स जीमूतकेतू राजाभ्युपेत्य तम् । उद्याने देवतात्मानं कल्पद्रुममयाचत ॥ १९

kadaacicca sa jiimuutaketuu raajaabhyupetya tam | udyaane devataatmaanam kalpadrumamayaacata || 19

Einmal trat König Jimutaketu im Garten vor den Wunschbaum,

der selbst etwas Göttliches hatte, und bat ihn:

सर्वदा प्राप्यतेऽस्माभिस्त्वत्तः सर्वमभीप्सितम् । 

तदपुत्राय मे देहि देव पुत्रं गुणान्वितम् ॥ २०

sarvadaa praapyate’smaabhistvattah sarvamabhiipsitam | tadaputraaya me dehi deva putram gunaanvitam || 20

„Wir haben von Euch immer alles bekommen, was wir uns gewünscht haben.

So gib mir, o Gott, der ich keinen Sohn habe, einen tugendhaften Sohn!“

ततः कल्पद्रुमोऽवादीद्राजन्नुत्पत्स्यते तव । जातिस्मरो दानवीरः सर्वभूतहितः सुतः ॥ २१

tatah kalpadrumo’vaadiidraajannutpatsyate tava | jaatismaro daanaviirah sarvabhuutahitah sutah || 21

Darauf entgegnete der Wunschbaum: „König, dir soll ein Sohn geboren werden, der seines früheren Lebens eingedenk, ein Held beim Schenken und auf das Wohl aller Wesen bedacht ist!“

तच्छ्रुत्वा स प्रहृष्टः सन्कल्पवृक्षं प्रणम्य तम् । 

गत्वा निवेद्य तद्राजा निजां देवीमनन्दयत् ॥ २२

tacchrutvaa sa prahrshtah sankalpavrksham pranamya tam | 

gatvaa nivedya tadraajaa nijaam deviimanandayat || 22

Als er das hörte, verneigte der König sich hocherfreut vor dem Wunschbaum,

ging zu seiner Königin und beglückte sie mit der Nachricht.

अथ तस्याचिरादेव राज्ञः सूनुरजायत । जीमूतवाहनं तं च नाम्ना स विदधे पिता ॥ २३

atha tasyaaciraadeva raajnah suunurajaayata | jiimuutavaahanam tam ca naamnaa sa vidadhe pitaa || 23

Wenig später wurde auch schon des Königs Sohn geboren,

und sein Vater nannte ihn Jimutavahana Wolkenwagen.

ततः सहजया साकं सर्वभूतानुकम्पया । जगाम स महासत्त्वो वृद्धिं जीमूतवाहनः ॥ २४

tatah sahajayaa saakam sarvabhuutaanukampayaa | jagaama sa mahaasattvo vrddhim jiimuutavaahanah || 24

Dann reifte Jimutavahana, zusammen mit dem ihm angeborenen Mitleid mit allen Wesen,  allmählich zu einer Persönlichkeit von großer Güte heran.

क्रमाच्च यौवराज्यस्थः परिचर्याप्रसादितम् । 

लोकानुकम्पी पितरं विजने स व्यजिज्ञपत् ॥ २५

kramaacca yauvaraajyasthah paricaryaaprasaaditam | lokaanukampii pitaram vijane sa vyajijnapat || 25

Als er schließlich zum Kronprinzen geworden war, eröffnete der mit dem Volk Fühlende seinem Vater, dem seine Aufmerksamkeit gefiel, in einer ruhigen Minute:

जानामि तात यद्भावा भवेऽस्मिन्क्षणभङ्गुराः । 

स्थिरं तु महतामेकमाकल्पममलं यशः ॥ २६

jaanaami taata yadbhaavaa bhave’sminkshanabhanguraah |

 sthiram tu mahataamekamaakalpamamalam yashah || 26

„Ich weiß, Vater, was in dieser Welt entstand, zerfällt jeden Moment auch wieder.

Der unbefleckte Ruhm der wirklich Großen aber hat bis zum Ende des Zeitalters Bestand.

परोपकृतिसम्भूतं तदेव यदि हन्त तत् । 

किमन्यत्स्यादुदाराणां धनं प्राणाधिकप्रियम् ॥ २७

paropakrtisambhuutam tadeva yadi hanta tat | kimanyatsyaadudaaraanaam dhanam praanaadhikapriyam || 27

Wenn der durch Hilfe am Nächsten erworben wurde – welchen Wert würden dann

die Hochherzigen noch mehr schätzen, es sei denn das eigene Leben?

सम्पच्च विद्युदिव सा लोकलोचनखेदकृत् ।

 लोला क्वापि लयं याति या परानुपकारिणी ॥ २८

sampacca vidyudiva saa lokalocanakhedakrt | lolaa kvaapi layam yaati yaa paraanupakaarinii || 28

Reichtum ist der Blitz, der sich den Menschen in die Augen schneidet.

Er flieht gleich wieder wer weiß wohin, wenn er anderen keine Hilfe ist.

तदेष कल्पविटपी कामदो योऽस्ति नः स चेत् । 

परार्थं विनियुज्येत तदाप्तं तत्फलं भवेत् ॥ २९

tadesha kalpavitapii kaamado yo’sti nah sa cet | paraartham viniyujyeta tadaaptam tatphalam bhavet || 29

Wenn also dieser Wunschbaum, der uns gehört, Wünsche erfüllt,

sollte die von ihm geerntete Frucht auch für höchste Ziele Verwendung finden.

तत्तथाहं करोमीह यथैतस्य समृद्धिभिः । अदरिद्रा भवेत्येषा सर्वार्थिजनसंहतिः ॥ ३०

tattathaaham karomiiha yathaitasya samrddhibhih | adaridraa bhavetyeshaa sarvaarthijanasamhatih || 30

Dann will ich es hier so einrichten, dass durch seine Fülle

die Masse der Menschen nicht mehr in Armut leben soll.“

इति विज्ञाप्य पितरं तदनुज्ञामवाप्य सः । जीमूतवाहनो गत्वा तं कल्पद्रुममब्रवीत् ॥ ३१

iti vijnaapya pitaram tadanujnaamavaapya sah | jiimuutavaahano gatvaa tam kalpadrumamabraviit || 31

Das schlug Jimutavahana seinem Vater vor. Mit seiner Erlaubnis trat er vor den Wunschbaum und sprach:

देव त्वं शश्वदस्माकमभीष्टफलदायकः । तदेकमिदमद्य त्वं मम पूरय वाञ्छितम् ॥ ३२

deva tvam shashvadasmaakamabhiishtaphaladaayakah | 

tadekamidamadya tvam mama puuraya vaanchitam || 32

„O Gott, immer gabst du uns den ersehnten Lohn. Also erfülle du heute diesen meinen Wunsch:

अदरिद्रां कुरुष्वैतां पृथिवीमखिलां सखे ।

 स्वस्त्यस्तु ते प्रदत्तोऽसि लोकाय द्रविणार्थिने ॥ ३३

adaridraam kurushvaitaam prthiviimakhilaam sakhe | svastyastu te pradatto’si lokaaya dravinaarthine || 33

Lieber Freund, mach, dass die ganze Erde ohne Armut sei!

Heil dir, der du den Menschen geschenkt worden bist, um sie reich zu machen!“

इत्युक्तस्तेन धीरेण कल्पवृक्षो ववर्ष सः । 

कनकं भूतले भूरि ननन्दुश्चाखिलाः प्रजाः ॥ ३४

ityuktastena dhiirena kalpavrksho vavarsha sah | kanakam bhuutale bhuuri nanandushcaakhilaah prajaah || 34

Nachdem der Wunschbaum so mutig von ihm angesprochen,

ließ er es Gold in Mengen auf die Erde regnen, und alle Menschen waren begeistert.

दयालुर्बोधिसत्त्वांशः कोऽन्यो जीमूतवाहनात् । 

शक्नुयादर्थिसात्कर्तुमपि कल्पद्रुमं कृती ॥ ३५

dayaalurbodhisattvaamshah ko’nyo jiimuutavaahanaat | shaknuyaadarthisaatkartumapi kalpadrumam krtii || 35

Welcher Mitleidige mit Anteilen eines Bodhisattva, wenn nicht Jimutavahana,

hätte den Wunschbaum für Wohltaten an Bedürftigen einzusetzen vermocht?

इति जातानुरागासु ततो दिक्षु विदिक्ष्वपि । जीमूतवाहनस्योच्चैः पप्रथे विशदं यशः ॥ ३६

iti jaataanuraagaasu tato dikshu vidikshvapi | jiimuutavaahanasyoccaih paprathe vishadam yashah || 36

Daraufhin wurde Jimutavahana in allen vier Himmelsrichtungen und Zwischenrichtungen verehrt,  und sein makelloser Ruhm verbreitete sich bis nach oben hin.

ततः पुत्रप्रथाबद्धमूलं राज्यं समत्सराः । दृष्ट्वा जीमूतकेतोस्तद्गोत्रजा विकृतिं ययुः ॥ ३७

tatah putraprathaabaddhamuulam raajyam samatsaraah | drshtvaa jiimuutaketostadgotrajaa vikrtim yayuh || 37

Als Jimutaketus missgünstige Sippschaft sah, wie fest das Reich in dieses Sohnes Ruhm verwurzelt war, wurde sie feindselig.

दानोपयुक्तसत्कल्पवृक्षमुक्तास्पदं च तत् । मेनिरे निष्प्रभावत्वाज्जेतुं सुकरमेव ते ॥ ३८

daanopayuktasatkalpavrkshamuktaaspadam ca tat | menire nishprabhaavatvaajjetum sukarameva te || 38

So meinten sie bei seiner Eroberung leichtes Spiel zu haben, da es machtlos geworden,

als der treffliche Wunschbaum seinen Standort aufgab, um für Geschenke zu sorgen.

ततः सम्भूय युद्धाय कृतबुद्धिषु तेषु च । पितरं तमुवाचैवं धीरो जीमूतवाहनः ॥ ३९

tatah sambhuuya yuddhaaya krtabuddhishu teshu ca | pitaram tamuvaacaivam dhiiro jiimuutavaahanah || 39

Als sie sich zusammentaten und auf Krieg sannen, sprach der kluge Jimutavahana zu seinem Vater:

यथा शरीरमेवेदं जलबुद्बुदसंनिभम् । प्रवातदीपचपलास्तथा कस्य कृते श्रियः ॥ ४०

yathaa shariiramevedam jalabudbudasamnibham | pravaatadiipacapalaastathaa kasya krte shriyah || 40

„Wenn dieser Körper hier wie Wasserblasen so vergänglich, und Reichtum wie ein Flämmchen im Wind so schwankend ist – was soll dann ein kluger Mensch damit?

ता अप्यन्योपमर्देन मनस्वी कोऽभिवाञ्छति । 

तस्मात्तात मया नैव योद्धव्यं गोत्रजैः सह ॥ ४१

taa apyanyopamardena manasvii ko’bhivaanchati | tasmaattaata mayaa naiva yoddhavyam gotrajaih saha || 41

Warum sollte dann ein intelligenter Mensch andere vernichtend danach trachten?

Darum, Vater, will ich nicht mit Verwandten kämpfen.

राज्यं त्यक्त्वा तु गन्तव्यमितः क्वापि वनं मया । 

आसतां कृपणा एते मा भूत्स्वकुलसंक्षयः ॥ ४२

raajyam tyaktvaa tu gantavyamitah kvaapi vanam mayaa | 

aasataam krpanaa ete maa bhuutsvakulasamkshayah || 42

Also will ich das Reich verlassend von hier in einen Wald ziehen.

Lass doch die Armseligen! Zur Auslöschung des eigenen Geschlechts darf’s nicht kommen.“

इत्युक्तवन्तं जीमूतवाहनं स पिता ततः । जीमूतकेतुरप्येवं जगाद कृतनिश्चयः ॥ ४३

ityuktavantam jiimuutavaahanam sa pitaa tatah | jiimuutaketurapyevam jagaada krtanishcayah || 43

Als Jimutavahana das sagte, fasste Jimutaketu einen Entschluss und sprach zu ihm:

मयापि पुत्र गन्तव्यं का हि वृद्धस्य मे स्पृहा । 

राज्ये तृण इव त्यक्ते यूनापि कृपया त्वया ॥ ४४

mayaapi putra gantavyam kaa hi vrddhasya me sprhaa | raajye trna iva tyakte yuunaapi krpayaa tvayaa || 44

„Dann will auch ich gehen, mein Junge. Was sollte mich Alten nach einem Reich verlangen, das mir wertlos wie ein Strohhalm wurde, als du Junger es aus Mitgefühl verließest?“

एवमुक्तवता साकं सभार्येण तथेति सः । पित्रा जगाम जीमूतवाहनो मलयाचलम् ॥ ४५

evamuktavataa saakam sabhaaryena tatheti sah | pitraa jagaama jiimuutavaahano malayaacalam || 45

Nach dieser Bestätigung zog Jimutavahana samt Vater und Schwiegermutter in die Malayaberge.

तत्राधिवासे सिद्धानां चन्दनच्छन्ननिर्झरे । स तस्थावाश्रमपदे परिचर्यापरः पितुः ॥ ४६

tatraadhivaase siddhaanaam candanacchannanirjhare | sa tasthaavaashramapade paricaryaaparah pituh || 46

An einem Wasserfall im Schatten von Sandelbäumen, dem Wohnsitz der Siddhas,

hielt er und widmete sich in einer Einsiedelei nur noch der Sorge um den Vater.

अथ सिद्धाधिराजस्य वशी विश्वावसोः सुतः । 

मित्रं मित्रावसुर्नाम तस्यात्र समपद्यत ॥ ४७

atha siddhaadhiraajasya vashii vishvaavasoh sutah | mitram mitraavasurnaama tasyaatra samapadyata || 47

Bald freundete er sich mit Mitravasu an, dem mächtigen Sohn des Siddhahäuptlings Vishvavasu.

तत्स्वसारं च सोऽपश्यदेकान्ते जातु कन्यकाम् । 

जन्मान्तरप्रियतमां ज्ञानी जीमूतवाहनः ॥ ४८

tatsvasaaram ca so’pashyadekaante jaatu kanyakaam | janmaantarapriyatamaam jnaanii jiimuutavaahanah || 48

Und dessen kleine Schwester sah Jimutavahana einmal, als sie ganz allein war.

In ihr erkannte er seine Liebste aus einem anderen Leben.

तत्कालं च तयोस्तुल्यं यूनोरन्योन्यदर्शनम् । 

अभून्मनोमृगामन्दवागुराबन्धसंनिभम् ॥ ४९

tatkaalam ca tayostulyam yuunoranyonyadarshanam | 

abhuunmanomrgaamandavaaguraabandhasamnibham || 49

Der gleiche Blick, den die beiden jungen Leute da einander zuwarfen,

war der feinen Schlinge gleich, ausgelegt für das scheue Reh der Phantasie.

ततोऽकस्मात्समभ्येत्य त्रिजगत्पूज्यमेकदा । 

जीमूतवाहनं प्रीतः स मित्रावसुरभ्यधात् ॥ ५०

tato’kasmaatsamabhyetya trijagatpuujyamekadaa | jiimuutavaahanam priitah sa mitraavasurabhyadhaat || 50

Eines Tages trat Mitravasu überraschend auf den in der Dreiwelt

anbetungswürdigen Jimutavahana zu und sprach als Freund zu ihm:

कन्या मलयवत्याख्या स्वसा मेऽस्ति कनीयसी । 

तामहं ते प्रयच्छामि ममेच्छां मान्यथा कृथाः ॥ ५१

kanyaa malayavatyaakhyaa svasaa me’sti kaniiyasii |

 taamaham te prayacchaami mamecchaam maanyathaa krthaah || 51

„Ich habe eine kleine Schwester. Sie heißt Malayavati, und die will ich dir zur Frau geben. Schlag meinen Wunsch nicht ab!“

तच्छ्रुत्वैव स जीमूतवाहनोऽपि जगाद तम् । 

युवराज ममाभूत्सा भार्या पूर्वेऽपि जन्मनि ॥ ५२

tacchrutvaiva sa jiimuutavaahano’pi jagaada tam | yuvaraaja mamaabhuutsaa bhaaryaa puurve’pi janmani || 52

Darauf erwiderte Jimutavahana: „Kronprinz, in einem früheren Leben war sie schon meine Frau.

त्वं च तत्रैव मे जातो द्वितीयं हृदयं सुहृत् । 

जातिस्मरोऽस्म्यहं सर्वं पूर्वजन्म स्मरामि तत् ॥ ५३

tvam ca tatraiva me jaato dvitiiyam hrdayam suhrt |

 jaatismaro’smyaham sarvam puurvajanma smaraami tat || 53

Und du warst damals mein zweites Herz und bester Freund.

Ich erinnere mich an frühere Geburten und kenne mein ganzes Leben von damals.“

इत्युक्तवन्तं तत्कालं मित्रावसुरुवाच तम् । 

जन्मान्तरकथां तावच्छंसैतां कौतुकं हि मे ॥ ५४

ityuktavantam tatkaalam mitraavasuruvaaca tam |

 janmaantarakathaam taavacchamsaitaam kautukam hi me || 54

Darauf bat Mitravasu ihn sofort: „Erzähl mir die Geschichte deines früheren Lebens.

Das interessiert mich doch!“

एतन्मित्रावसोः श्रुत्वा तस्मै जीमूतवाहनः । 

सुकृती कथयामास पूर्वजन्मकथामिमाम् ॥ ५५

etanmitraavasoh shrutvaa tasmai jiimuutavaahanah | sukrtii kathayaamaasa puurvajanmakathaamimaam || 55

Als er das von Mitravasu hörte, erzählte der gutmütige Jimutavahana die Geschichte seiner früheren Existenz:

अस्ति पूर्वमहं व्योमचारी विद्याधरोऽभवम् । हिमवच्छृङ्गमार्गेण गतोऽभूवं कदाचन ॥ ५६

asti puurvamaham vyomacaarii vidyaadharo’bhavam | himavacchrngamaargena gato’bhuuvam kadaacana || 56

Das war so: Früher war ich ein flugtauglicher Vidyadhara,

und so war ich einmal über den Gipfeln des Himalaya unterwegs.

ततश्चाधः स्थितस्तत्र क्रीडन्गौर्या समं हरः । 

शशापोल्लङ्घनक्रुद्धो मर्त्ययोनौ पतेति माम् ॥ ५७

tatashcaadhah sthitastatra kriidangauryaa samam harah | 

shashaapollanghanakruddho martyayonau pateti maam || 57

Und da unten vergnügte sich Shiva höchstpersönlich gerade mit seiner Gauri. Er war erbost, weil ich über ihm herumflog und verfluchte mich: „Stürz ab in den Schoß einer Sterblichen!

प्राप्य विद्याधरीं भार्यां नियोज्य स्वपदे सुतम् । 

पुनर्वैद्यधरीं योनिं स्मृतजातिः प्रपत्स्यसे ॥ ५८

praapya vidyaadhariim bhaaryaam niyojya svapade sutam | 

punarvaidyadhariim yonim smrtajaatih prapatsyase || 58

Erst wenn du eine Vidyadharafrau gewinnst und einen Sohn auf deinen Platz setzt,

wirst du wieder in einem Vidyadharaschoß geboren und dich an deine frühere Existenz erinnern!“

एवं निशम्य शापान्तमुक्त्वा शर्वे तिरोहिते । 

अचिरेणैव जातोऽहं भूतले वणिजां कुले ॥ ५९

evam nishamya shaapaantamuktvaa sharve tirohite | acirenaiva jaato’ham bhuutale vanijaam kule || 59

Somit hatte Shiva verkündet, wann der Fluch enden sollte, und zog sich zurück.

Ich aber wurde wenig später auf der Erde in einer Kaufmannsfamilie geboren.

नगर्यां वलभीनाम्न्यां महाधनवणिक्सुतः । वसुदत्ताभिधानः संवृद्धिं च गतवानहम् ॥ ६०

nagaryaam valabhiinaamnyaam mahaadhanavaniksutah | 

vasudattaabhidhaanah samvrddhim ca gatavaanaham || 60

In einer Stadt namens Vallabhi wuchs ich auf als Vasudatta, Sohn eines steinreichen Kaufmanns.

कालेन यौवनस्थश्च पित्रा कृतपरिच्छदः । द्वीपान्तरं गतोऽभूवं वणिज्यायै तदाज्ञया ॥ ६१

kaalena yauvanasthashca pitraa krtaparicchadah | dviipaantaram gato’bhuuvam vanijyaayaih tadaajnayaa || 61

Als junger Mann wurde ich auf Weisung meines Vaters mit einer Gefolgschaft versehen und in einen anderen Landkreis geschickt, um dort Handel zu treiben.

आगच्छन्तं ततोऽटव्यां तस्करा विनिपत्य माम् । 

हृतस्वमनयन्बद्ध्वा स्वपल्लीं चण्डिकागृहम् ॥ ६२

aagacchantam tato’tavyaam taskaraa vinipatya maam |

 hrtasvamanayanbaddhvaa svapalliim candikaagrham || 62

Als ich in den Wald kam, fielen Räuber über mich her und nahmen mir alles ab.

Dann führten sie mich gefesselt zu ihrem der Durga geweihten Dorftempel

विलोलदीर्घया घोरं रक्तांशुकपताकया । जिघत्सतः पशुप्राणान्कृतान्तस्येव जिह्वया ॥ ६३

viloladiirghayaa ghoram raktaamshukapataakayaa | jighatsatah pashupraanaankrtaantasyeva jihvayaa || 63

mit seinem flatternden langen roten Stoffbanner, schrecklich anzusehen

wie die Zunge des Todes, nach geschlachteten Opfertieren lechzend.

तत्राहमुपहारार्थमुपनीतो निजस्य तैः । 

प्रभोः पुलिन्दकाख्यस्य देवीं पूजयतोऽन्तिकम् ॥ ६४

tatraahamupahaaraarthamupaniito nijasya taih | prabhoh pulindakaakhyasya deviim puujayato’ntikam || 64

Dort präsentierten sie mich ihrem Anfüher Pulindaka. Dieser opferte gerade der Göttin,

und ich sollte die Opferzugabe sein.

स दृष्ट्वैवार्द्रहृदयः शबरोऽप्यभवन्मयि । 

वक्ति जन्मान्तरप्रीतिं मनः स्निह्यदकारणम् ॥ ६५

sa drshtvaivaardrahrdayah shabaro’pyabhavanmayi | vakti janmaantarapriitim manah snihyadakaaranam || 65

Obwohl er ein Shabara war, wurde sein Herz weich, als er mich sah.

Es spricht für Freundschaft in einem früheren Leben, wenn der Geist sich grundlos hingezogen fühlt.

ततो मां मोचयित्वैव वधात्स शबराधिपः । ऐच्छदात्मोपहारेण कर्तुं पूजासमापनम् ॥ ६६

tato maam mocayitvaiva vadhaatsa shabaraadhipah | aicchadaatmopahaarena kartum puujaasamaapanam || 66

Nun hatte der Shabarahäuptling mich zwar von der Schlachtung befreit,

doch wünschte er die Opferzeremonie durch Selbstopferung abzuschließen.

मैवं कृथाः प्रसन्नास्मि तव याचस्व मां वरम् । 

इत्युक्तो दिव्यया वाचा प्रहृष्टश्च जगाद सः ॥ ६७

maivam krthaah prasannaasmi tava yaacasva maam varam | 

ityukto divyayaa vaacaa prahrshtashca jagaada sah || 67

„Mach das nicht! Ich bin mit dir zufrieden. Du hast einen Wunsch frei!“

Von der himmlischen Stimme unterbrochen sprach er erleichtert:

त्वं प्रसन्ना वरः कोऽन्यस्तथाप्येतावदर्थये । 

जन्मान्तरेऽपि मे सख्यमनेन वणिजास्त्विति ॥ ६८

tvam prasannaa varah ko’nyastathaapyetaavadarthaye | janmaantare’pi me sakhyamanena vanijaastviti || 68

„Du bist zufrieden. Was könnt ich mir anderes wünschen! Doch bitte ich um so viel:

Dass in einem anderen Leben Freundschaft sei zwischen mir und diesem Kaufmann hier!“

एवमस्त्विति शान्तायां वाचि मां शबरोऽथ सः । 

प्रदत्तसविशेषार्थं प्रजिघाय निजं गृहम् ॥ ६९

evamastviti shaantaayaam vaaci maam shabaro’tha sah | 

pradattasavisheshaartham prajighaaya nijam grham || 69

Mit den Worten „So soll es sein!“ verklang die Stimme.

Mich dagegen schickte der Shabara mit viel Vermögen beschenkt nach Hause.

मृत्योर्मुखात्प्रवासाच्च ततः प्रत्यागते मयि । 

अकरोज्ज्ञातवृत्तान्तः पिता मम महोत्सवम् ॥ ७०

mrtyormukhaatpravaasaacca tatah pratyaagate mayi | akarojjnaatavrttaantah pitaa mama mahotsavam || 70

Nachdem ich dem Rachen des Todes entkommen aus der Fremde heimgekehrt war,

erfuhr mein Vater von meinen Abenteuern und veranstaltete ein Freudenfest.

कालेन तत्र चापश्यमहं सार्थावलुण्ठनात् । वष्टभ्यानायितं राज्ञा तमेव शबराधिपम् ॥ ७१

kaalena tatra caapashyamaham saarthaavalunthanaat | 

vashtabhyaanaayitam raajnaa tameva shabaraadhipam || 71

Einige Zeit später sah ich den Shabarahäuptling wieder,

als er verhaftet und vor den König geführt wurde, weil er eine Karawane geplündert hatte.

तत्क्षणं पितुरावेद्य विज्ञप्य च महीपतिम् । 

मोचितः स्वर्णलक्षेण स मया वधनिग्रहात् ॥ ७२

tatkshanam pituraavedya vijnapya ca mahiipatim | mocitah svarnalakshena sa mayaa vadhanigrahaat || 72

Ich informierte sofort meinen Vater und stellte ein Gesuch an den König.

Mit hunderttausend Goldstücken habe ich ihn dann von der Hinrichtung losgekauft.

प्राणदानोपकारस्य कृत्वैवं प्रत्युपक्रियाम् । 

आनीय च गृहं प्रीत्या पूर्णं सम्मानितश्चिरम् ॥ ७३

praanadaanopakaarasya krtvaivam pratyupakriyaam |

 aaniiya ca grham priityaa puurnam sammaanitashciram || 73

So erwies ich ihm einen Gegendienst dafür, dass er mein Leben gerettet hatte.

Ich brachte ihn zu mir nach Hause, wo ich ihn lange liebevoll in Ehrfurcht umsorgte.

सत्कृत्य प्रेषितश्चाथ हृदयं प्रेमपेशलम् ।

 निधाय मयि पल्लीं स्वां प्रायात्स शबराधिपः ॥ ७४

satkrtya preshitashcaatha hrdayam premapeshalam |

 nidhaaya mayi palliim svaam praayaatsa shabaraadhipah || 74

Nach erwiesener Wohltat entließ ich ihn, und der Shabarahäuptling hatte

sein von Zuneigung gerührtes Herz in mich gepflanzt, als er in sein Dorf zurückkehrte.

तत्र प्रत्युपकारार्थं चिन्तयन्प्राभृतं मम । 

स्वल्पं स मेने स्वाधीनं मुक्ताकस्तूरिकाद्यपि ॥ ७५

tatra pratyupakaaraartham cintayanpraabhrtam mama |

 svalpam sa mene svaadhiinam muktaakastuurikaadyapi || 75

Dort dachte er über ein Geschenk für meinen vorigen Gegendienst nach.

Die ihm zur Verfügung stehenden Perlen, Moschusdüfte und so fort erachtete er als zu gering.

ततः सातिशयं प्राप्तं मुक्तासारं स मत्कृते । 

धनुर्द्वितीयः प्रययौ गजान्हन्तुं हिमाचलम् ॥ ७६

tatah saatishayam praaptam muktaasaaram sa matkrte | 

dhanurdvitiiyah prayayau gajaanhantum himaacalam || 76

Also ging er, sein Bogen der Zweite, in den Himalaya, um Elefanten zu erlegen.

Aus ihren erlesenen Perlen, die in ihrer Stirnplatte stecken sollen, wollte er mir eine Kette machen. 

भ्रमंश्च तत्र तीरस्थदेवागारं महत्सरः । प्राप तुल्यैः कृतप्रीतिस्तदब्जैर्मित्ररागिभिः ॥ ७७

bhramamshca tatra tiirasthadevaagaaram mahatsarah | praapa tulyaih krtapriitistadabjairmitraraagibhih || 77

Und als er dort umherstreifte, kam er an einen großen See, an dessen Ufer ein Tempel stand. Die Lotusse dort waren ihrem Freund, der Sonne, ebenso zugetan, wie er mir, der ihm jenen Dienst erwiesen hatte.

तत्राशङ्क्याम्बुपानार्थमागमं वन्यहस्तिनाम् । 

छन्नः स तस्थावेकान्ते सचापस्तज्जिघांसया ॥ ७८

tatraashankyaambupaanaarthamaagamam vanyahastinaam |

 channah sa tasthaavekaante sacaapastajjighaamsayaa || 78

Die Ankunft der Waldelefanten erwartend, die dort zweifellos ihr Wasser tranken,

legte er sich mit seinem Jagdbogen in den Hinterhalt, um sie zu schießen.

तावत्तत्र सरस्तीरगतं पूजयितुं हरम् । आगतामद्भुताकारां कुमारीं सिंहवाहनाम् ॥ ७९

taavattatra sarastiiragatam puujayitum haram | aagataamadbhutaakaaraam kumaariim simhavaahanaam || 79

Bei der Gelegenheit sah er eine junge Frau von überirdischer Schönheit auf einem Löwen zum Seeufer reiten, um dort im Tempel Shiva anzubeten,

स ददर्श तुषाराद्रिराजपुत्रीमिवापराम् । परिचयापरां शम्भोः कन्यकाभाववर्तिनीम् ॥ ८०

sa dadarsha tushaaraadriraajaputriimivaaparaam | paricayaaparaam shambhoh kanyakaabhaavavartiniim || 80

wie eine zweite Tochter des Königs der Schneeberge, im Umgang mit Shiva von Kindesbeinen an vertraut.

दृष्ट्वा च विस्मयाक्रान्तः शबरः स व्यचिन्तयत् । 

केयं स्याद्यदि मर्त्यस्त्री तत्कथं सिंहवाहना ॥ ८१

drshtvaa ca vismayaakraantah shabarah sa vyacintayat |

 keyam syaadyadi martyastrii tatkatham simhavaahanaa || 81

Als der Shavara sie sah, dachte er in Zweifel gestürzt:

„Wer mag die wohl sein? Wenn sie eine Sterbliche ist, wieso reitet sie dann einen Löwen?

अथ दिव्या कथं दृश्या मादृशैस्तदियं ध्रुवम् । 

चक्षुषोः पूर्वपुण्यानां मूर्ता परिणतिर्मम ॥ ८२

atha divyaa katham drshyaa maadrshaistadiyam dhruvam | cakshushoh puurvapunyaanaam muurtaa parinatirmama || 82

Ist sie aber göttlich, wieso kann sie dann so einer wie ich sehen? Bestimmt ist sie

die materielle Form der Verdienste meiner beiden Augen in einem früheren Leben!

अन्यया यदि मित्रं तं योजयेयमहं ततः । 

काप्यन्यैव मया तस्य कृता स्यात्प्रत्युपक्रिया ॥ ८३

anyayaa yadi mitram tam yojayeyamaham tatah | kaapyanyaiva mayaa tasya krtaa syaatpratyupakriyaa || 83

Könnt ich sie nur mit meinem Freund verheiraten!

Damit hätte ich eine wirklich neue Gegenleistung für ihn erbracht!

तदेतामुपसर्पामि  तावज्जिज्ञासितुं वरम् । इत्यालोच्य स मित्रं मे शबरस्तामुपाययौ ॥ ८४

tadetaamupasarpaami  taavajjijnaasitum varam | ityaalocya sa mitram me shabarastaamupaayayau || 84

Ich schleich mich lieber an und beobachte sie vorher.“

So dachte mein Freund, der Shabara, als er sich ihr näherte.

तावच्च सावतीर्यैव सिंहाच्छायानिषादिनः । कन्यागत्य सरः पद्मान्यवचेतुं प्रचक्रमे ॥ ८५

taavacca saavatiiryaiva simhaacchaayaanishaadinah | kanyaagatya sarah padmaanyavacetum pracakrame || 85

Derweil stieg die junge Frau von ihrem Löwen ab. Der legte sich im Schatten nieder,

und sie begann, am Seeufer Lotusse zu pflücken.

तं च दृष्ट्वान्तिकप्राप्तं शबरं सा कृतानतिम् । 

अपूर्वमतिथिप्रीत्या स्वागतेनान्वरञ्जयत् ॥ ८६

tam ca drshtvaantikaparaaptam shabaram saa krtaanatim | apuurvamatithipriityaa svaagatenaanvaranjayat || 86

Da sah sie den Shabara, wie er näherkam und sich verbeugte.

Sie war so liebenswürdig, dem Fremden einen Willkommensgruß zu entbieten:

कस्त्वं किं चागतोऽस्येतां भूमिमत्यन्तदुर्गमाम् ।

 इति पृष्टवतीं तां च शबरः प्रत्युवाच सः ॥ ८७

kastvam kim caagato’syetaam bhuumimatyantadurgamaam | 

iti prshtavatiim taam ca shabarah pratyuvaaca sah || 87

„Wer bist du? Was hat dich in diese unwegsame Gegend verschlagen?“ Auf ihre Frage erwiderte der Shabara:

अहं भवानीपादैकशरणः शबराधिपः । आगतोऽस्मि च मातङ्गमुक्ताहेतोरिदं वनम् ॥ ८८

aham bhavaaniipaadaikasharanah shabaraadhipah | aagato’smi ca maatangamuktaahetoridam vanam || 88

„Ich bin ein Häuptling der Shabaras und finde einzig und allein zu Füßen Parvatis Zuflucht. In den Dschungel bin ich der Perlen wegen gekommen, die ich von den Elefanten nehme.

त्वां च दृष्ट्वाधुनात्मीयो देवि प्राणप्रदः सुहृत् । 

सार्थवाहसुतः श्रीमान्वसुदत्तो मया स्मृतः ॥ ८९

tvaam ca drshtvaadhunaatmiiyo devi praanapradah suhrt | 

saarthavaahasutah shriimaanvasudatto mayaa smrtah || 89

Doch als ich Euch, o Göttin, sah, erinnerte ich mich des Freundes,

der einst mir das Leben gerettet hatte – des verehrten Kaufmannssohnes Vasudatta.

स हि त्वमिज रूपेण यौवनेन च सुन्दरि । 

अद्वितीयोऽस्य विश्वस्य नयनामृतनिर्झरः ॥ ९०

sa hi tvamija ruupena yauvanena ca sundari | advitiiyo’sya vishvasya nayanaamrtanirjharah || 90

Und er, o Schöne, wie du mit jugendlicher Schönheit sondergleichen geboren,

ist den Augen dieser Welt ein Lebenswasserborn.

सा धन्या कन्यका लोके यस्यास्तेनेह गृह्यते । 

मैत्रीदानदयाधैर्यनिधिना कङ्कणी करः ॥ ९१

saa dhanyaa kanyakaa loke yasyaasteneha grhyate | maitriidaanadayaadhairyanidhinaa kankanii karah || 91

Reich beschenkt ist ein Mädchen in dieser Welt, dessen goldbereifter Arm von einem Schatz ergriffen wird, der Festigkeit, Mitgefühl, Großzügigkeit und Freundschaft auf sich vereint!

तत्त्वदाकृतिरेषा चेत्तादृशेन न युज्यते । 

व्यर्थं वहति तत्कामः कोदण्डमिति मे व्यथा ॥ ९२

tattvadaakrtireshaa cettaadrshena na yujyate | vyartham vahati tatkaamah kodandamiti me vyathaa || 92

Wenn aber diese deine schöne Erscheinung nicht mit einem wie ihm in Verbindung kommt, muss ich fürchten, dass der Liebesgott seinen Bogen vergebens führt.“

इति व्याधेन्द्रवचनैः सद्योऽपहृतमानसा । साभूत्कुमारी कन्दर्पमोहमन्त्राक्षरैरिव ॥ ९३

iti vyaadhendravacanaih sadyo’pahrtamaanasaa | saabhuutkumaarii kandarpamohamantraaksharairiva || 93

Bei diesen Worten des Großwildjägers ward das Herz der Jungfrau

plötzlich wie von Silben eines schwindelerregenden Liebesgottmantras dahingerafft.

उवाच तं च शबरं प्रेर्यमाणा मनोभुवा । क्व स ते सुहृदानीय तावन्मे दर्श्यतामिति ॥ ९४

uvaaca tam ca shabaram preryamaanaa manobhuvaa | kva sa te suhrdaaniiya taavanme darshyataamiti || 94

Vom Gott der Liebe angestoßen sagte sie zum Shabara:

„Wo ist er denn, dein Freund? Bring ihn her, ich will ihn sehen!“

तच्छ्रुत्वा च तथेत्युक्त्वा तामामन्त्र्य तदैव सः । 

कृतार्थमानी मुदितः प्रतस्थे शबरस्ततः ॥ ९५

tacchrutvaa ca tathetyuktvaa taamaamantrya tadaiva sah | krtaarthamaanii muditah pratasthe shabarastatah || 95

Als der Shabara das hörte, sprach er: „So soll es sein!“ und verabschiedete sich von ihr.

Überzeugt, sein Ziel erreicht zu haben, zog er frohen Mutes von dannen.

प्राप्य स्वपल्लीमादाय मुक्तामृगमदादिकम् । भूरि भारशतैर्हार्यमस्मद्गृहमथाययौ ॥ ९६

praapya svapalliimaadaaya muktaamrgamadaadikam |

 bhuuri bhaarashatairhaaryamasmadgrhamathaayayau || 96

Nachdem er sein Dorf erreicht hatte, nahm er Perlen, Moschusöl und mehr,

so viel, wie hundert Träger schleppen konnten, und trat vor unser Haus.

सर्वैः पुरस्कृतस्तत्र प्रविश्य प्राभृतं च तत् । 

मत्पित्रे स बहुस्वर्णलक्षमूल्यं न्यवेदयत् ॥ ९७

sarvaih puraskrtastatra pravishya praabhrtam ca tat | matpitre sa bahusvarnalakshamuulyam nyavedayat || 97

Dort wurde er von allen herzlich begrüßt. Und als er eintrat,

bot er meinem Vater dieses Geschenk an, das viele hunderttausend Goldstücke wert war.

उत्सवेन च यातेऽस्मिन्दिने रात्रौ स मे रहः ।

 कन्यादर्शनवृत्तान्तं तमामूलादवर्णयत् ॥ ९८

utsavena ca yaate’smindine raatrau sa me rahah | kanyaadarshanavrttaantam tamaamuulaadavarnayat || 98

Und so ging der Tag unter Feierlichkeiten dahin. Des Nachts dann, als wir allein waren,  schilderte er mir die Geschichte seiner Begegnung mit dem Mädchen von Anfang an.

एहि तत्रैव गच्छाव इत्युक्त्वा च समुत्सुकम् । 

ममादाय निशि स्वैरं स प्रायाच्छबराधिपः ॥ ९९

ehi tatraiva gacchaava ityuktvaa ca samutsukam | mamaadaaya nishi svairam sa praayaacchabaraadhipah || 99

„Komm, wir reiten hin!“ sagte er mir, der ich schon ganz aufgeregt war.

Und so nahm der Shabarahäuptling mich in jener Nacht spontan mit auf die Reise.

प्रातश्च मां गतं क्वापि बुद्ध्वा सशबराधिपम् । 

तत्प्रीतिप्रत्ययात्तस्थौ धृतिमालम्ब्य मत्पिता ॥ १००

praatashca maam gatam kvaapi buddhvaa sashabaraadhipam | 

tatpriitipratyayaattasthau dhrtimaalambya matpitaa || 100

Am nächsten Morgen erfuhr mein Vater, dass ich mit dem Shabarahäuptling zusammen

irgendwohin verreist war. Doch von seiner Loyalität fest überzeugt, verließ er sich auf ihn.

अहं च प्रापितोऽभूवं क्रमात्तेन तरस्विना । शबरेण तुषाराद्रिं कृताध्वपरिकर्मणा ॥ १०१

aham ca praapito’bhuuvam kramaattena tarasvinaa | shabarena tushaaraadrim krtaadhvaparikarmanaa || 101

Ich aber wurde von dem Shabara, der den Weg für mich schlichtete,

zielstrebig Schritt für Schritt in die Schneeberge geführt.

तच्च प्राप्य सरः सायं स्नात्वा स्वादुफलाशनौ । 

अहं च स च तामेकां वने तत्रोषितौ निशाम् ॥ १०२

tacca praapya sarah saayam snaatvaa svaaduphalaashanau | 

aham ca sa ca taamekaam vane tatroshitau nishaam || 102

Irgendwann hatten wir den See erreicht. Wir badeten des Abends und aßen süße Früchte. Dann verbrachten wir diese eine Nacht im Wald.

लताभिः कीर्णकुसुमं भृङ्गीसंगीतसुन्दरम् । 

शुभगन्धवहं हारि ज्वलितौषधिदीपिकम् ॥ १०३

lataabhih kiirnakusumam bhrngiisamgiitasundaram | shubhagandhavaham haari jvalitaushadhidiipikam || 103

Wo Lianen Blüten streuten, Bienen ihr anmutiges Lied summten, berückende reine Düfte wehten, die Kräuter als Lämpchen schimmerten,

रतेस्तद्वासवेश्मेव विश्रान्त्यौ गिरिकाननम् । 

आवयोरभवन्नक्तं पिबतोस्तत्सरोजलम् ॥ १०४

ratestadvaasaveshmeva vishraantyau girikaananam | aavayorabhavannaktam pibatostatsarojalam || 104

wurde der Bergwald zu Ratis, der Wonnegöttin Wohngemach, in dem wir beide,

Seewasser schlürfend uns in dieser Nacht zur Ruhe legten.

ततोऽन्येद्युः प्रतिपदं तत्तदुत्कलिकाभृता । प्रत्युद्गतेव मनसा मम तन्मार्गधाविना ॥ १०५

tato’nyedyuh pratipadam tattadutkalikaabhrtaa | pratyudgateva manasaa mama tanmaargadhaavinaa || 105

Am nächsten Morgen flog mit jedem ihrer Schritte mein Herz von Verlangen getragen auf und ihr entgegen.

चक्षुषा दक्षिणेनापि सूचितागमनामुना । 

दिदृक्षयेव स्फुरता सा कन्यात्रागताभवत् ॥ १०६

cakshushaa dakshinenaapi suucitaagamanaamunaa | didrkshayeva sphurataa saa kanyaatraagataabhavat || 106

Ein Zucken meines rechten Auges aber kündete schon aus Verlangen sie zu sehen

ihre Ankunft an bevor sie endlich herbeiritt.

सटालसिंहपृष्ठस्था सुभ्रूर्दृष्टा मया च सा । शरदम्भोधरोत्सङ्गसङ्गिनीवेन्दवी कला ॥ १०७

sataalasimhaprshthasthaa subhruurdrshtaa mayaa ca saa | 

sharadambhodharotsangasanginiivendavii kalaa || 107

Auf dem Rücken ihres üppig bemähnten Löwen sah ich die Jungfrau mit den schönen Brauen sitzen, wie einen fingerdünnen Mondstrahl geborgen im Schoß der Regenwolke im Herbst.

विलसद्विस्मयौत्सुक्यसाध्वसं पश्यतश्च ताम् ।

 ममावर्तत तत्कालं न जाने हृदयं कथम् ॥ १०८

vilasadvismayautsukyasaadhvasam pashyatashca taam | 

mamaavartata tatkaalam na jaane hrdayam katham || 108

Ich weiß nicht mehr, ob mein Herz sich überschlug,

als ich sie hinter Erstaunen, Verlangen und Entsetzen hindurchscheinen sah.

अथावतीर्य सिंहात्सा पुष्पाण्युच्चित्य कन्यका । 

स्नात्वा सरसि तत्तीरगतं हरमपूजयत् ॥ १०९

athaavatiirya simhaatsaa pushpaanyuccitya kanyakaa | snaatvaa sarasi tattiiragatam haramapuujayat || 109

Da saß die Magd vom Löwen ab, pflückte ein paar Blumen,

badete im See und betete Shiva in seinem Tempel am Seeufer an.

पूजावसाने चोपेत्य स सखा शबरो मम । 

प्रणम्यात्मानमावेद्य तामवोचत्कृतादराम् ॥ ११०

puujaavasaane copetya sa sakhaa shabaro mama | pranamyaatmaanamaavedya taamavocatkrtaadaraam || 110

Zum Ende der Andacht trat mein Freund, der Shabara, sich verbeugend auf sie zu,

machte sich bemerkbar und sprach sie an, die sich ihm aufmerksam zuwandte:

आनीतः स मया देवि सुहृद्योग्यो वरस्तव । 

मन्यसे यदि तत्तुभ्यं दर्शयाम्यधुनैव तम् ॥ १११

aaniitah sa mayaa devi suhrdyogyo varastava | manyase yadi tattubhyam darshayaamyadhunaiva tam || 111

„Ich bringe, meine Göttin, den Freund, der trefflich zu dir passt.

Wenn du willst, stell ich ihn dir gleich vor!“

तच्छ्रुत्वा दर्शयेत्युक्ते तया स शबरस्ततः । 

आगत्य निकटं नीत्वा मां तस्याः समदर्शयत् ॥ ११२

tacchrutvaa darshayetyukte tayaa sa shabarastatah | 

aagatya nikatam niitvaa maam tasyaah samadarshayat || 112

Darauf sagte sie nur: „Zeig ihn mir!“ und der Shabara kam, führte mich zu ihr und stellte mich vor.

सापि मां तिर्यगालोक्य चक्षुषा प्रणयस्रुता । मदनावेशवशगा शबरेशं तमभ्यधात् ॥ ११३

saapi maam tiryagaalokya cakshushaa pranayasrutaa | 

madanaaveshavashagaa shabaresham tamabhyadhaat || 113

Sie musterte mich von der Seite mit Liebe verströmendem Blick. Da hatte der Liebesgott schon von ihr Besitz ergriffen und sie sich ergeben. Also sprach sie zu dem Häuptling der Shabaras:

सखा ते मानुषो नायं कामं कोऽप्ययमागतः । 

मद्वञ्चनाय देवोऽद्य मर्त्यस्यैषाकृतिः कुतः ॥ ११४

sakhaa te maanusho naayam kaamam ko’pyayamaagatah |

 madvancanaaya devo’dya martyasyaishaakrtih kutah || 114

„Dein Freund hier ist kein Mensch! Eher ein Gott, der heute kam, mich zu täuschen.

Wie könnt ein Sterblicher so wohlgeformt sein?“

तदाकर्ण्योक्तवानस्मि तां प्रत्याययितुं स्वयम् । 

सत्यं सुन्दरि मर्त्योऽहं किं व्याजेनार्जवे जने ॥ ११५

tadaakarnyoktavaanasmi taam pratyaayayitum svayam | 

satyam sundari martyo’ham kim vyaajenaarjave jane || 115

Als ich das hörte, sprach ich selbst, um Klarheit zu schaffen: „Es ist wahr, meine Schöne, ein Sterblicher bin ich. Warum sollt bei einer offenen Person wie dir ich mich verstellen?

अहं हि सार्थवाहस्य वलभीवासिनः सुतः । महाधनाभिधानस्य महेश्वरवरार्जितः ॥ ११६

aham hi saarthavaahasya valabhiivaasinah sutah | mahaadhanaabhidhaanasya maheshvaravaraarjitah || 116

Ich bin der Sohn des Kaufmanns Mahadhana aus Valabhi, und ihm schenkte Shiva mich.

तपस्यन्स हि पुत्रार्थमुद्दिश्य शशिशेखरम् । 

समादिश्यत तेनैवं स्वप्ने देवेन तुष्यता ॥ ११७

tapasyansa hi putraarthamuddishya shashishekharam | samaadishyata tenaivam svapne devena tushyataa || 117

Denn als er um eines Sohnes willen fastend den Gott mit dem Hasenmond auf dem Haupt ansprach, war der von ihm recht angetan und befahl ihm im Traum:

उत्तिष्ठोत्पत्स्यते कोऽपि महात्मा तनयस्तव । 

रहस्यं परमं चैतदलमुक्त्वात्र विस्तरम् ॥ ११८

uttishthotpatsyate ko’pi mahaatmaa tanayastava | rahasyam paramam caitadalamuktvaatra vistaram || 118

„Steh auf! Dir wird ein großherziger Sohn geboren. Das ist ein großes Geheimnis

und muss hier nicht in allen Einzelheiten dargelegt werden!“

एतच्छ्रुत्वा प्रबुद्धस्य तस्य कालेन चात्मजः । 

अहमेष समुत्पन्नो वसुदत्त इति श्रुतः ॥ ११९

etacchrutvaa prabuddhasya tasya kaalena caatmajah | ahamesha samutpanno vasudatta iti shrutah || 119

Nachdem er das gehört hatte, wachte er wieder auf, und nach einiger Zeit wurde ihm ein Sohn geboren, also ich, und mein Name ist Vasudatta.

अयं च शबराधीशः स्वयंवरसुहृन्मया। देशान्तरगतेन प्राक्प्राप्तः कृच्छ्रैकबान्धवः ॥ १२०

ayam ca shabaraadhiishah svayamvarasuhrnmayaa | 

deshaantaragatena praakpraaptah krcchraikabaandhavah || 120

Und diesen Häuptling der Shabaras habe ich mir zum Freund erwählt,

als ich einst im Ausland und er in bittrer Not mein einziger Verbündeter war.

एष मे तत्त्वसंक्षेप इत्युक्त्वा विरते मयि । 

अभाषताथ कन्या सा लज्जयावनतानना ॥ १२१

esha me tattvasamkshepa ityuktvaa virate mayi | abhaashataatha kanyaa saa lajjayaavanataananaa || 121

Das ist meine wahre Geschichte in Kurzform.“ Als ich das gesagt hatte, verstummte ich. Die Magd aber sprach mit verschämt gesenktem Antlitz:

अस्त्येतन्मां च जानेऽद्य स्वप्नेऽर्चितवतीं हरः । 

प्रातः प्राप्स्यसि भर्तारमिति तुष्टः किलादिशत् ॥ १२२

astyetanmaam ca jaane’dya svapne’rcitavatiim harah | 

praatah praapsyasi bhartaaramiti tushtah kilaadishat || 122

„Das ist so, ich weiß. Heut hat Shiva, weil er mit meiner Andacht zufrieden war,

 mir im Traum prophezeit: ‚Morgen kriegst du deinen Mann!‘

तस्मात्त्वमेव मे भर्ता भ्रातायं च भवत्सुहृत् । 

इति वाक्सुधया सा मामानन्द्य विरताभवत् ॥ १२३

tasmaattvameva me bhartaa bhraataayam ca bhavatsuhrt |

 iti vaaksudhayaa saa maamaanandya virataabhavat || 123

Darum bist du mein Gatte und dein Freund ist mein Bruder.“

Mit diesem Nektar aus Worten erquickte sie mich und verstummte.

संमन्त्र्याथ तया साकं विवाहाय यथाविधि ।   

अकार्षं निश्चयं गन्तुं समित्रोऽहं निजं गृहम् ॥ १२४

sammantryaatha tayaa saakam vivaahaaya yathaavidhi | 

 akaarsham nishcayam gantum samitro‘ham nijam grham || 124

Dann beratschlagte ich mit ihr, wie die Hochzeit standesgemäß zu feiern sei,

und beschloss, mit dem Freund zu mir nach Hause zu reiten.

ततः सा सिंहमाहूय वाहनं तं स्वसंज्ञया । अत्रारोहार्यपुत्रेति मामभाषत सुन्दरी ॥ १२५

tatah saa simhamaahuuya vaahanam tam svasamjnayaa | atraarohaaryaputreti maamabhaashata sundarii || 125

Da rief sie ihr Reittier, den Löwen, mit einem speziellen Kommando herbei.

„Steig auf, edler Freier!“ forderte die Schöne mich auf.

अथाहं तेन सुहृदानुयातः शबरेण तम् । सिंहमारुह्य दयितामुत्सङ्गे तां गृहीतवान् ॥ १२६

athaaham tena suhrdaanuyaatah shabarena tam | simhamaaruhya dayitaamutsange taam grhiitavaan || 126

Von meinem Freund, dem Shabara, gedrängt, bestieg ich den Löwen

und klammerte mich von hinten an der Geliebten fest.

ततः प्रस्थितवानस्मि कृतकृत्यो निजं गृहम् । 

कान्तया सह सिंहस्थो मित्रे तस्मिन्पुरःसरे ॥ १२७

tatah prasthitavaanasmi krtakrtyo nijam grham | kaantayaa saha simhastho mitre tasminpurahsare || 127

Endlich konnte ich nach erfüllter Mission mit meiner Liebsten

auf einem Löwen sitzend nach Hause aufbrechen. Der Freund ritt voran.

तदीयशरनिर्भिन्नहरिणामिषवृत्तयः । क्रमेण ते वयं सर्वे सम्प्राप्ता वलभीं पुरीम् ॥ १२८

tadiiyasharanirbhinnaharinaamishavrttayah | kramena te vayam sarve sampraaptaa valabhiim puriim || 128

Mit dem von seinen Pfeilen erlegten Wildbret uns nährend

erreichten wir alle nach einer gewissen Zeit die Stadt Valabhi.

तत्र मामागतं दृष्ट्वा सिंहारूढं सवल्लभम् । 

साश्चर्यस्तद्द्रुतं गत्वा मम पित्रेऽब्रवीज्जनः ॥ १२९

tatra maamaagatam drshtvaa simhaaruudham savallabham | 

saashcaryastaddrutam gatvaa mama pitre’braviijjanah || 129

Die Leute staunten nicht schlecht, als sie mich mit meiner Braut auf einem Löwen herbeireiten sahen, und rannten zu meinem Vater, ihm davon zu berichten.

सोऽपि प्रत्युद्गतो हर्षादवतीर्णं मृगेन्द्रतः । 

पादावनम्रं दृष्ट्वा मामभ्यनन्दत्सविस्मयः ॥ १३०

so’pi pratyudgato harshaadavatiirnam mrgendratah | 

paadaavanamram drshtvaa maamabhyanandatsavismayah || 130

Er kam uns schon voller Freude entgegen. Als er mich von dem Herrn der Tiere absteigen und ihm zu Füßen fallen sah, hieß er mich verwundert willkommen.

अनन्यसदृशीं तां च कृतपादाभिवन्दनाम् । 

पश्यन्ममोचितां भार्यां न माति स्म मुदा क्वचित् ॥ १३१

ananyasadrshiim taam ca krtapaadaabhivandanaam |

 pashyanmamocitaam bhaaryaam na maati sma mudaa kvacit || 131

Als er dann noch die keiner anderen gleichende, sich tief zu seinen Füßen verneigende,

für mich bestimmte Frau sah, war seine Freude nicht mehr zu ermessen.

प्रवेश्य मन्दिरं चास्मान्वृत्तान्तं परिपृच्छ्य च । 

प्रशंसञ्शबराधीशसौहार्दं चोत्सवं व्यधात् ॥ १३२

praveshya mandiram caasmaanvrttaantam pariprcchya ca | 

prashamsanshabaraadhiishasauhaardam cotsavam vyadhaat || 132

Wir traten ins Haus ein, wo er uns nach unseren Erlebnissen befragte.

Die Freundschaft mit dem Shabarahäuptling lobend hervorhebend richtete er ein Fest aus.

ततो मौहूर्तिकादेशादन्येद्युर्वरकन्यका । 

सा मया परिणीताभून्मिलिताखिलबन्धुना ॥ १३३

tato mauhuurtikaadeshaadanyedyurvarakanyakaa | saa mayaa pariniitaabhuunmilitaakhilabandhunaa || 133

Anderntags habe ich auf Anraten der Sterndeuter das liebe Mädchen im Beisein aller Verwandten geehelicht.

तदालोक्य च सोऽकस्मान्मद्वधूवाहनस्तदा । 

सिंहः सर्वेषु पश्यत्सु सम्पन्नः पुरुषाकृतिः ॥ १३४

tadaalokya ca so’kasmaanmadvadhuuvaahanastadaa | 

simhah sarveshu pashyatsu sampannah purushaakrtih || 134

Dieses beobachtend nahm der Löwe, bis jetzt noch Reittier für mich und meine Frau,

urplötzlich vor aller Augen menschliche Form an.

किमेतदिति विभ्रान्ते जने तत्र स्थितेऽखिले । 

स दिव्यवस्त्राभरणो नमन्मामेवमब्रवीत् ॥ १३५

kimetaditi vibhraante jane tatra sthite’khile | sa divyavastraabharano namanmaamevamabraviit || 135

„Was hat das zu bedeuten?“ Alle die dort standen, waren fassungslos.

Er aber trug bereits himmlische Gewänder und Kränze, verneigte sich vor mir und sprach:

अहं चित्राङ्गदो नाम विद्याधर इयं च मे । 

सुता मनोवती नाम कन्या प्राणाधिकप्रिया ॥ १३६

aham citraangado naama vidyaadhara iyam ca me | sutaa manovatii naama kanyaa praanaadhikapriyaa || 136

„Ich bin ein Vidyadhara und heiße Citrangada, und dieses Mädchen hier ist meine Tochter Manovati, die ich mehr liebe als mein Leben.

एतामङ्के सदा कृत्वा विपिनेन भ्रमन्नहम् । प्राप्तवानेकदा गङ्गां भूरितीरतपोवनाम् ॥ १३७

etaamanke sadaa krtvaa vipinena bhramannaham | praaptavaanekadaa gangaam bhuuritiiratapovanaam || 137

Mit ihr, die wie immer auf meiner Hüfte ritt, streifte ich durchs Dickicht,

bis ich irgendwann an den Ganges kam, dessen Ufer viele Einsiedlerhaine säumen.

तपस्विलङ्घनत्रासात्तस्या मध्येन गच्छतः । 

अपतन्मम दैवाच्च पुष्पमाला तदम्भसि ॥ १३८

tapasvilanghanatraasaattasyaa madhyena gacchatah | apatanmama daivaacca pushpamaalaa tadambhasi || 138

Aus Angst, über einen Asketen hinwegsteigen zu müssen, ging ich in der Mitte des Flusses, als mir zufällig mein Blumenkranz ins Wasser fiel.

ततोऽकस्मात्समुत्थाय नारदोऽन्तर्जलस्थितः ।

 पृष्ठे तया पतितया क्रुद्धो मामशपन्मुनिः ॥ १३९

tato’kasmaatsamutthaaya naarado’ntarjalasthitah | prshthe tayaa patitayaa kruddho maamashapanmunih || 139

Plötzlich steht Narada vor mir, aus dem Wasser auftauchend und wütend,

weil jener ihm auf den Rücken gefallen war. Also verfluchte mich der weise Mann:

औद्धत्येनामुना पाप गच्छ सिंहो भविष्यसि । 

हिमाचले गतश्चैतां सुतां पृष्ठेन वक्ष्यसि ॥ १४०

auddhatyenaamunaa paapa gaccha simho bhavishyasi | 

himaacale gatashcaitaam sutaam prshthena vakshyasi || 140

„Deiner Überheblichkeit wegen, Elender, sollst du als Löwe im Himalaya herumlaufen

und deine Tochter auf dem Rücken reiten lassen!

यदा च मानुषेणैषा सुता ते परिणेष्यते । तदा तद्दर्शनादेव शापादस्माद्विमोक्ष्यसे ॥ १४१

yadaa ca maanushenaishaa sutaa te parineshyate | tadaa taddarshanaadeva shaapaadasmaadvimokshyase || 141

Erst wenn deine Tochter von einem Menschen geheiratet wird und du das gesehen hast,

wirst du von diesem Fluch wieder frei sein!“

इत्यहं मुनिना शप्तः सिंहीभूय हिमाचले । अतिष्ठं तनयामेतां हरपूजापरां वहन् ॥ १४२

ityaham muninaa shaptah simhiibhuuya himaacale | atishtham tanayaametaam harapuujaaparaam vahan || 142

So von dem Seher verflucht, wurde ich zum Löwen und wohnte im Himalaya.

Meine Tochter, für die es das Größte war, Shiva anzubeten, ließ ich auf mir reiten.

अनन्तरं यथा यत्नाच्छबराधिपतेरिदम् । सम्पन्नं सर्वकल्याणं तथा विदितमेव ते ॥ १४३

anantaram yathaa yatnaacchabaraadhipateridam | sampannam sarvakalyaanam tathaa viditameva te || 143

Wie anschließend die Bemühungen des Shabarahäuptlings eine glückliche Wendung herbeigeführt haben, ist dir bestens bekannt.

तत्साधयामि भद्रं वस्तीर्णः शापो मयैष सः । 

इत्युक्त्वा सोऽभ्युदपतत्सद्यो विद्याधरो नभः ॥ १४४

tatsaadhayaami bhadram vastiirnah shaapo mayaisha sah | 

ityuktvaa so’bhyudapatatsadyo vidyaadharo nabhah || 144

Damit ist es vollendet. Seid gesegnet! Ich habe den Fluch überwunden.“

Mit diesen Worten stieg der Vidyadhara sogleich in den Himmel auf.

ततस्तद्विस्मयाक्रान्तो नन्दत्स्वजनबान्धवः । 

श्लाघ्यसम्बन्धहृष्टो मे पिताकार्षीन्महोत्सवम् ॥ १४५

tatastadvismayaakraanto nandatsvajanabaandhavah | 

shlaaghyasambandhahrshto me pitaakaarshiinmahotsavam || 145

Von Verwunderung überwältigt richtete mein Vater, den unsere glückliche Allianz begeisterte, angesichts gutgelaunter Freunde und Verwandter ein Freudenfest aus.

को हि निर्व्याजमित्राणां चरितं चिन्तयिष्यति । 

सुहृत्सु नैव तृप्यन्ति प्राणैरप्युपकृत्य ये ॥ १४६

ko hi nirvyaajamitraanaam caritam cintayishyati | suhrtsu naiva trpyanti praanairapyupakrtya ye || 146

„Wer hätte gedacht, dass es noch echte Freunde gibt, die handeln ohne zu heucheln

und ihrer Freunde, denen sie immer wieder das Leben retten müssen, nicht überdrüssig werden?“

इति चात्र न को नाम सचमत्कारमभ्यधात् । 

ध्यायं ध्यायमुदारं तच्छबराधिपचेष्टितम् ॥ १४७

iti caatra na ko naama sacamatkaaramabhyadhaat | 

dhyaayam dhyaayamudaaram tacchabaraadhipaceshtitam || 147

Und es gab dort keinen, der das nicht mit Verwunderung ausgesprochen

und immer wieder an das edle Verhalten des Shabarahäuptlings erinnert hätte.

राजापि त..उथा बुद्ध्वा तत्रत्यस्तस्य सन्मतेः । 

अतुष्यदस्मत्स्नेहेन शबराधिपतेः परम् ॥ १४८

raajaapi ta..uthaa buddhvaa tatratyastasya sanmateh | atushyadasmatsnehena shabaraadhipateh param || 148

Auch als der dortige König von dem Ereignis erfuhr, war er sehr angetan von der Zuneigung, die der edelmütige Shabarahäuptling mir entgegenbrachte.

तुष्टश्च तस्मै मत्पित्रा दापितः सहसैव च । अशेषमटवीराज्यं रत्नोपायनदायिना ॥ १४९

tushtashca tasmai matpitraa daapitah sahasaiva ca | asheshamataviiraajyam ratnopaayanadaayinaa || 149

Er war so beglückt, dass mein Vater ihm auf der Stelle Edelsteine schenkte

und ihn so veranlasste, dem Shabara ein endloses Waldreich zu überlassen.

ततस्तया मनोवत्या पत्न्या मित्रेण तेन च । 

कृतार्थः शबरेन्द्रेण तत्रातिष्ठमहं सुखी ॥ १५०

tatastayaa manovatyaa patnyaa mitrena tena ca | krtaarthah shabarendrena tatraatishthamaham sukhii || 150

Mit Manovati als Frau und dem König der Shabaras zum Freund

hatte ich meine Mission erfüllt, war glücklich und blieb dort.

स च श्लथीकृतात्मीयदेशवासरसस्ततः । भूयसास्मद्गृहेष्वेव न्यवसच्छबराधिपः ॥ १५१

sa ca shlathiikrtaatmiiyadeshavaasarasastatah | bhuuyasaasmadgrheshveva nyavasacchabaraadhipah || 151

Auch der Shabarahäuptling löste sich von seinem eigenen Land

und fand dafür mehr Gefallen daran, sich in unserer Villa häuslich einzurichten.

परस्परोपकारेषु सर्वकालमतृप्तयोः । स द्वयोरगमत्कालो मम तस्य च मित्रयोः ॥ १५२

parasparopakaareshu sarvakaalamatrptayoh | sa dvayoragamatkaalo mama tasya ca mitrayoh || 152

Und so verbrachten wir die Zeit als zwei Freunde, die sich gegenseitig

 unentwegt Geschenke machten ohne einander überdüssig zu werden.

अचिराच्च मनोवत्यां तस्यामजनि मे सुतः । 

बहिष्कृतः कुलस्येव कृत्स्नस्य हृदयोत्सवः ॥ १५३

aciraacca manovatyaam tasyaamajani me sutah | bahishkrtah kulasyeva krtsnasya hrdayotsavah || 153

Nicht lange, und Manovati gebar mir einen Sohn,

den äußeren Ausdruck der in der ganzen Familie empfundenen Herzensfreude.

हिरण्यदत्तनामा च स शनैर्वृद्धिमाययौ । कृतविद्यो यथावच्च परिणीतोऽभवत्ततः ॥ १५४

hiranyadattanaamaa ca sa shanairvrddhimaayayau | krtavidyo yathaavacca pariniito’bhavattatah || 154

Wir nannten ihn Hiranyadatta. Er wuchs heran, erwarb Bildung und wurde verheiratet.

तद्दृष्ट्वा जीवितफलं पूर्णं मत्वा च मत्पिता । 

वृद्धो भागीरथीं प्रायात्सदारो देहमुज्झितुम् ॥ १५५

taddrshtvaa jiivitaphalam puurnam matvaa ca matpitaa | 

vrddho bhaagiirathiim praayaatsadaaro dehamujjhitum || 155

Angesichts all dessen meinte mein Vater, sein Lebenswerk vollendet zu haben.

Alt geworden zog er mit seiner Frau an den Ganges, um seinen Körper aufzugeben.

ततोऽहं पितृशोकार्तः कथंचिद्बान्धवैर्धृतिम् । 

ग्राहितो गृहभारं स्वमुद्वोढुं प्रतिपन्नवान् ॥ १५६

tato’ham pitrshokaartah kathamcidbaandhavairdhrtim | 

graahito grhabhaaram svamudvodhum pratipannavaan || 156

Da litt ich Trauer um die Eltern, doch irgendwie fasste ich mit Hilfe meiner Verwandten wieder Mut  und schickte mich darein, die Last des Haushalts selbst zu schultern.

तदा मनोवतीमुग्धमुखदर्शनमेकतः । अन्यतः शबरेन्द्रेण संगमो मां व्यनोदयत् ॥ १५७

tadaa manovatiimugdhamukhadarshanamekatah | anyatah shabarendrena samgamo maam vyanodayat || 157

Damals war es auf der einen Seite der Anblick von Manovatis unschuldigem Antlitz,

andererseits die Gesellschaft des Shabarahäuptlings, die mich aufrichteten.

ततः सत्पुत्रसानन्दाः सुकलत्रमनोरमाः । 

सुहृत्समागमसुखा गतास्ते दिवसा मम ॥ १५८

tatah satputrasaanandaah sukalatramanoramaah | suhrtsamaagamasukhaa gataaste divasaa mama || 158

Und so vergingen meine Tage voller Freude über den gesunden Jungen,

zufrieden mit unserer guten Ehe und glücklich über das Beisammensein mit dem guten Freund.

कालेनाथ प्रवृद्धं मामग्रहीच्चिबुके जरा ।

 किं गृहेऽद्यापि पुत्रेति प्रीत्येव ब्रुवती हितम् ॥ १५९

kaalenaatha pravrddham maamagrahiiccibuke jaraa | kim grhe’dyaapi putreti priityeva bruvatii hitam || 159

Mit der Zeit aber ergriff mich greisen Mann das Alter am Kinn:

„Warum bleibst du noch zu Haus?“ sprach es heilsam wie aus Liebe zu mir.

तेनाहं सहसोत्पन्नवैराग्यस्तनयं निजम् । कुटुम्बभारोद्वहने वनं वाञ्छन्नयोजयम् ॥ १६०

tenaaham sahasotpannavairaagyastanayam nijam | kutumbabhaarodvahane vanam vaanchannayojayam || 160

Da stieg mit einem Male Ekel in mir auf. Ich sehnte den Wald herbei

und setzte den eigenen Sohn ein, die Bürde des Haushalts auf sich zu nehmen.

सदारश्च गतोऽभूवं गिरिं कालञ्जरं ततः । मत्स्नेहत्यक्तराज्येन समं शबरभूभृता ॥ १६१

sadaarashca gato’bhuuvam girim kaalanjaram tatah | matsnehatyaktaraajyena samam shabarabhuubhrtaa || 161

Und so wanderte ich mit meiner Frau zum Berg Kalanjara, zusammen mit dem König der Shabaras, der aus Liebe zu mir seinem Reich entsagt hatte.

तत्र प्राप्तेन चात्मीया जातिर्वैद्याधरी मया । 

शापश्च प्राप्तपर्यन्तः स शार्वः सहसा स्मृतः ॥ १६२

tatra praaptena caatmiiyaa jaatirvaidyaadharii mayaa | 

shaapashca praaptaparyantah sa shaarvah sahasaa smrtah || 162

Als wir da ankamen, fiel mir plötzlich ein, dass ich früher als Vidyadhara geboren worden und der mir von Shiva auferlegte Fluch endgültig abgelaufen war.

तच्च पत्न्यै मनोवत्यै तदैवाख्यातवानहम् । 

सख्ये च शबरेन्द्राय मुमुक्षुर्मानुषीं तनुम् ॥ १६३

tacca patnyai manovatyai tadaivaakhyaatavaanaham | 

sakhye ca shabarendraaya mumukshurmaanushiim tanum || 163

Das habe ich auch sofort meiner Frau Manovati und meinem Freund, dem Shabarahäuptling, erzählt. Ich wollte nur noch meinen menschlichen Körper verlassen.

भार्यामित्रे इमे एव भूयास्तां स्मरतो मम । 

अन्यजन्मन्यपीत्युक्त्वा हृदि कृत्वा च शंकरम् ॥ १६४

bhaaryaamitre ime eva bhuuyaastaam smarato mama | 

anyajanmanyapiityuktvaa hrdi krtvaa ca shamkaram || 164

„Dann sollen diese beiden auch in einem anderen Leben meine Frau und mein Freund sein, und an dieses hier will ich mich erinnern!“, sagte ich und ließ Shiva in mein Herz.

मया गिरितटात्तस्मान्निपत्य प्रसभं ततः । 

ताभ्यां स्वपत्नीमित्राभ्यां सह मुक्तं शरीरकम् ॥ १६५

mayaa giritataattasmaannipatya prasabham tatah |

 taabhyaam svapatniimitraabhyaam saha muktam shariirakam || 165

Dann stürzte ich mich vom Felshang herab und hatte auch

meinen Kleinstkörper meine Seele von Frau und Freund gelöst.

सोऽहं ततः समुत्पन्नो नाम्ना जीमूतवाहनः ।

 विद्याधरकुलेऽमुष्मिन्नेष जातिस्मरोऽधुना ॥ १६६

so’ham tatah samutpanno naamnaa jiimuutavaahanah | 

vidyaadharakule’mushminnesha jaatismaro’dhunaa || 166

Und so bin ich jetzt unter dem Namen Jimutavahana in eine Vidyadharafamilie hineingeboren worden, mit der Fähigkeit, mich an frühere Geburten zu erinnern.

स चापि शबरेन्द्रस्त्वं जातो मित्रावसुः पुनः । 

त्र्यक्षप्रसादात्सिद्धानां राज्ञो विश्वावसोः सुतः ॥ १६७

sa caapi shabarendrastvam jaato mitraavasuh punah |

 tryakshaprasaadaatsiddhaanaam raajno vishvaavasoh sutah || 167

Und du bist der Shabarahäuptling, jetzt durch die Gnade des Dreiäugigen Shiva als Mitravasu, Sohn des Vishvavasu, König der Siddhas, wiedergeboren.

सापि विद्याधरी मित्र मम भार्या मनोवती । 

तव स्वसा समुत्पन्ना नाम्ना वलयवत्यसौ ॥ १६८

saapi vidyaadharii mitra mama bhaaryaa manovatii | tava svasaa samutpannaa naamnaa valayavatyasau || 168

Und das Vidyadharamädchen, mein Freund, meine Frau Manovati,

ist als deine Schwester unter dem Namen Valayavati wiedergeboren worden.

एवं मे पूर्वपत्न्येषा भगिनी ते भवानपि । पूर्वमित्रमतो युक्त्या परिणेतुमसौ मम ॥ १६९

evam me puurvapatnyeshaa bhaginii te bhavaanapi | puurvamitramato yuktyaa parinetumasau mama || 169

Damit ist meine frühere Frau deine Schwester, und du bist mein Freund von früher.

Also passt es genau, dass ich sie jetzt heirate!

किं तु पूर्वमितो गत्वा मम पित्रोर्निवेदय । 

तयोः प्रमाणीकृतयोः सिद्ध्यत्येतत्तवेप्सितम् ॥ १७०

kim tu puurvamito gatvaa mama pitrornivedaya | tayoh pramaaniikrtayoh siddhyatyetattavepsitam || 170

Warum gehst du nicht zuerst zu meinen Eltern und berichtest.

Wenn die auf dem neuesten Stand der Entwicklung sind, ist vollendet, was du dir gewünscht hast.“

इत्थं निशम्य जीमूतवाहनात्प्रीतमानसः । 

गत्वा मित्रावसुः सर्वं तत्पितृभ्यां शशंस तत् ॥ १७१

ittham nishamya jiimuutavaahanaatpriitamaanasah | 

gatvaa mitraavasuh sarvam tatpitrbhyaam shashamsa tat || 171

Von Jimutavahanas Worten beruhigt ging Mitravasu gut gelaunt zu dessen Eltern und erzählte ihnen alles.

अभिनन्दितवाक्यश्च ताभ्यां हृष्टस्तदैव सः । 

उपगम्य तमेवार्थं स्वपितृभ्यां न्यवेदयत् ॥ १७२

abhinanditavaakyashca taabhyaam hrshtastadaiva sah | 

upagamya tamevaartham svapitrbhyaam nyavedayat || 172

Als die seine Nachricht begrüßten, freute er sich darüber und ging zu seinen eigenen Eltern, um ihnen diese Angelegenheit zu erläutern.

तयोरीप्सितसम्पत्तितुष्टयोः सत्वरं च सः । युवराजो विवाहाय सम्भरमकरोत्स्वसुः ॥ १७३

tayoriipsitasampattitushtayoh satvaram ca sah | yuvaraajo vivaahaaya sambharamakarotsvasuh || 173

Auch die beiden waren froh, dass ihr Wunsch sich erfüllt hatte,

sodass der Kronprinz eilig alle Vorbereitungen für die Hochzeit seiner Schwester traf.

ततो जग्राह विधिवत्तस्या जीमूतवाहनः । 

पाणिं मलयवत्याः स सिद्धराजपुरस्कृतः ॥ १७४

tato jagraaha vidhivattasyaa jiimuutavaahanah | paanim malayavatyaah sa siddharaajapuraskrtah || 174

Als dann auch der König der Siddhas ihn hochleben ließ,

ergriff Jimutavahana traditionsgemäß Malayavatis Hand.

बभूव चोत्सवस्तत्र चञ्चद्द्युचरचारणः । सम्मिलत्सिद्धसंघातो वल्गद्विद्याधरोद्धुरः ॥ १७५

babhuuva cotsavastatra cancaddyucaracaaranah | sammilatsiddhasamghaato valgadvidyaadharoddhurah || 175

Dann gab es ein Fest, bei dem körbeweis himmlische Wunderwesen und Sänger erschienen, Siddhas in dichten Scharen geflogen kamen, Vidyadharas unbeschwert sich tummelten.

कृतोद्वाहस्ततस्तस्थौ तस्मिञ्जीमूतवाहनः । मलयाद्रौ महार्हेण विभवेन वधूसखः ॥ १७६

krtodvaahastatastasthau tasminjiimuutavaahanah | malayaadrau mahaarhena vibhavena vadhuusakhah || 176

Danach war Jimutavahana verheiratet und wohnte weiterhin

mit prächtigen Reichtümern und seiner Frau als Freund auf dem Malayafels.

एकदा च श्वशुर्येण स मित्रावसुना सह । वेलावनानि जलधेरवलोकयितुं ययौ ॥ १७७

ekadaa ca shvashuryena sa mitraavasunaa saha | velaavanaani jaladheravalokayitum yayau || 177

Eines Tages ging er mit seinem Schwager Mitravasu die Wälder am Meeresufer erkunden.

तत्रापश्यच्च पुरुषं युवानं विग्नमागतम् । निवर्तयन्तं जननीं हा पुत्रेति विराविणीम् ॥ १७८

tatraapashyacca purusham yuvaanam vignamaagatam | nivartayantam jananiim haa putreti viraaviniim || 178

Dort beobachtete er, wie ein aufgeregter junger Mann

seine „Ach mein Junge!“ klagende Mutter wegschickte.

अपरेण परित्यक्तं भटेनेवानुयायिना । पुरुषेण पृथूत्तुङ्गं प्रापय्यैकं शिलातलम् ॥ १७९

aparena parityaktam bhatenevaanuyaayinaa | purushena prthuuttungam praapayyaikam shilaatalam || 179

Ein weiterer Mann, ein Söldner wohl, verfolgte ihn, um ihn schließlich

ans hohe Steilufer zu führen, wo er ihn allein stehenließ.

कस्त्वं किमीहसे किं च माता त्वां शोचतीति तम् । 

स पप्रच्छ ततः सोऽपि तस्मै वृत्तान्तमब्रवीत् ॥ १८०

kastvam kimiihase kim ca maataa tvaam shocatiiti tam | 

sa papraccha tatah so’pi tasmai vrttaantamabraviit || 180

„Wer bist du?“, fragte Jimutavahana, „was hast du vor, und warum weint deine Mutter um dich?“ Da erzählte der Jüngling ihm die ganze Geschichte:

पुरा कश्यपभार्ये द्वे कद्रूश्च विनता तथा । 

मिथः कथाप्रसङ्गेन विवादं किल चक्रतुः ॥ १८१

puraa kashyapabhaarye dve kadruushca vinataa tathaa | mithah kathaaprasangena vivaadam kila cakratuh || 181

„Einst gerieten Kashyapas zwei Frauen, Kadru und Vinata,

während einer Unterhaltung tatsächlich miteinander in Streit.

आद्या श्यामान्रवेरश्वानवादीदपरा सितान् । 

अन्योन्यदासभावं च पणमत्र बबन्धतुः ॥ १८२

aadyaa shyaamaanraverashvaanavaadiidaparaa sitaan | a

nyonyadaasabhaavam ca panamatra babandhatuh || 182

Die erste behauptete, die Pferde des Sonnengottes seien schwarz, die andere, sie seien weiß. Also schlossen sie eine Wette ab, dass die Verliererin die Sklavin der anderen sein solle,

ततो जयार्थिनी कद्रूः स्वैरं नागैर्निजात्मजैः । 

विषफूत्कारमलिनानर्कस्याश्वानकारयत् ॥ १८३

tato jayaarthinii kadruuh svairam naagairnijaatmajaih | 

vishaphuutkaaramalinaanarkasyaashvaanakaarayat || 183

Kadru, die inbedingt gewinnen wollte, zwang ihre eigenen Söhne, die Schlangen,

die Pferde der Sonne mit Gift zu bespucken und somit zu schwärzen.

तादृशांश्चोपदर्श्यैतान्विनतां छद्मना जिताम् । 

दासीचकार कष्टा हि स्त्रीणामन्यासहिष्णुता ॥ १८४

taadrshaamshcopadarshyaitaanvinataam chadmanaa jitaam |

 daasiicakaara kashtaa hi striinaamanyaasahishnutaa || 184

Die zeigte sie der durch Täuschung besiegten Vinata und machte sie zu ihrer Sklavin.

Grauenhaft, was Frauen einander zumuten!

तद्बुद्ध्वागत्य विनतातनयो गरुडस्तदा । 

सान्त्वेन मातुर्दासत्वमुक्तिं कद्रूमयाचत ॥ १८५

tadbuddhvaagatya vinataatanayo garudastadaa | saantvena maaturdaasatvamuktim kadruumayaacata || 185

Als Garuda, Vinatas Sohn, davon hörte, flog er zu Kadru und redete begütigend auf sie ein, sie möge seine Mutter aus der Sklaverei entlassen.

ततः कद्रूसुता नागा विचिन्त्यैवं तमब्रुवन् । 

भो वैनतेय क्षीराब्धिः प्रारब्धौ मथितुं सुरैः ॥ १८६

tatah kadruusutaa naagaa vicintyaivam tamabruvan |

 bho vainateya kshiiraabdhih praarabdhau mathitum suraih || 186

Also dachten Kadrus Söhne nach, die Schlangen, und widersprachen:

„He du, Sohn der Vinata, die Götter haben gerade angefangen, den Milchozean aufzumischen.

ततः सुधां समाहृत्य प्रतिवस्तु प्रयच्छ नः । 

मातरं स्वीकुरुष्वाथ भवान्हि बलिनां वरः ॥ १८७

tatah sudhaam samaahrtya prativastu prayaccha nah |

 maataramsviikurushvaatha bhavaanhi balinaam varah || 187

Hol den Göttertrank von da und gib ihn uns als Lösepfand. Dann kannst du deine Mutter mitnehmen. Schließlich seid Ihr der Allerstärkste!“

एतन्नागवचः श्रुत्वा गत्वा च क्षीरवारिधिम् ।

 सुधार्थं दर्शयामास गरुडो गुरु पौरुषम् ॥ १८८

etannaagavacah shrutvaa gatvaa ca kshiiravaaridhim | 

sudhaartham darshayaamaasa garudo guru paurusham || 188

Als Garuda die Worte der Schlangen gehört hatte, flog er zum Milchozean

und demonstrierte um des Göttertrankes willen seine ganze Stärke.

ततः पराक्रमप्रीतो देवस्तत्र स्वयं हरिः । 

तुष्टोऽस्मि ते वरं कंचिद्वृणीष्वेत्यादिदेश तम् ॥ १८९

tatah paraakramapriito devastatra svayam harih | tushto’smi te varam kamcidvrniishvetyaadidesha tam || 189

Von seinem starken Auftritt war selbst Gott Vishnu begeistert:

„Ich bin beeindruckt von dir! Such dir einen Wunsch aus!“ so beschied er ihn.

नागा भवन्तु मे भक्ष्या इति सोऽपि हरेस्ततः । 

वैनतेयो वरं वव्रे मातुर्दास्येन कोपितः ॥ १९०

naagaa bhavantu me bhakshyaa iti so’pi harestatah | vainateyo varam vavre maaturdaasyena kopitah || 190

Wütend über seiner Mutter Versklavung wünschte sich Garuda, Sohn der Vinata, von Vishnu: „Dann sollen Schlangen meine Nahrung sein!“

तथेति हरिणादिष्टो निजवीर्यार्जितामृतः । स चैवमथ शक्रेण गदितो ज्ञानवस्तुना ॥ १९१

tatheti harinaadishto nijaviiryaarjitaamrtah | sa caivamatha shakrena gadito jnaanavastunaa || 191

„So sei es!“ stimmte Vishnu zu. So nahm Garuda mit der ihm eigenen Kühnheit den Göttertrank an sich und wurde sogleich von Indra, der natürlich von der Sache wußte, angesprochen:

तथा पक्षीन्द्र कार्यं ते यथा मूढैर्न भुज्यते । 

नागैः सुधा यथा चैनां तेभ्यः प्रत्याहराम्यहम् ॥ १९२

tathaa pakshiindra kaaryam te yathaa muudhairna bhujyate | 

naagaih sudhaa yathaa cainaam tebhyah pratyaaharaamyaham || 192

„Dann solltest du, Indra unter den Geflügelten, dafür sorgen, dass die blöden Schlangen nichts von dem Göttertrank abkriegen, indem du ihn mich wieder abnehmen lässt.“

एतच्छ्रुत्वा तथेत्युक्त्वा स वैष्णववरोद्धुरः । 

सुधाकलशमादाय तार्क्ष्यो नागानुपाययौ ॥ १९३

etacchrutvaa tathetyuktvaa sa vaishnavavaroddhurah | 

sudhaakalashamaadaaya taarkshyo naagaanupaayayau || 193

Selig, da Vishnu ihm den Wunsch gewährt hatte, willigte Tarkshya Garuda ein, als er das hörte, nahm den Topf voll Göttertrank und flog zu den Schlangen.

वरप्रभावभीतांश्च मुग्धानाराज्जगाद तान् । 

इदमानीतममृतं मुक्त्वाम्बां मम गृह्यताम् ॥ १९४

varaprabhaavabhiitaamshca mugdhaanaaraajjagaada taan |

 idamaaniitamamrtam muktvaambaam mama grhyataam || 194

Die hatten Angst vor den Auswirkungen des gewährten Wunsches und waren verstört.

Ihnen rief er von Weitem zu: „Euch ward der Göttertrank beschert. Lasst meine Mutter frei und holt ihn euch!

भयं चेत्स्थापयाम्येतदहं वो दर्भसंस्तरे । 

उन्मोच्याम्बां च गच्छामि स्वीकुरुध्वमितः सुधाम् ॥ १९५

bhayam cetsthaapayaamyetadaham vo darbhasamstare | 

unmocyaambaam ca gacchaami sviikurudhvamitah sudhaam || 195

Wenn ihr Angst habt, stell ich ihn euch hierhin, wo ich das Darbhagras aufschütte.

Sobald ich die Mutter befreit habe, geh ich, und ihr nehmt den Göttertrank von hier mit.“

तथेत्युक्ते च तैर्नागैः स पवित्रे कुशास्तरे । 

सुधाकलशमाधत्त ते चास्य जननीं जहुः ॥ १९६

tathetyukte ca tairnaagaih sa pavitre kushaastare | sudhaakalashamaadhatta te caasya jananiim jahuh || 196

Die Schlangen waren einverstanden, und er stellte den Krug mit dem Göttertrank

auf eine reine Unterlage aus Kushagras. Dann ließen sie seine Mutter gehen.

दास्यमुक्तांश्च कृत्वैवं मातरं गरुडे गते । 

यावदाददते नागा निःशङ्कास्तत्किलामृतम् ॥ १९७

daasyamuktaamshca krtvaivam maataram garude gate | 

yaavadaadadate naagaa nihshankaastatkilaamrtam || 197

Nachdem er seine Mutter aus der Versklavung befreit hatte, zog Garuda davon.

Doch während die Schlangen noch nichts Böses ahnend sich anschickten den Nektar zu holen,

तावन्निपत्य सहसा तान्विमोह्य स्वशक्तितः । 

तं सुधाकलशं शक्रो जहार कुशसंस्तरात् ॥ १९८

taavannipatya sahasaa taanvimohya svashaktitah | tam sudhaakalasham shakro jahaara kushasamstaraat || 198

kam gänzlich unerwartet Indra herabgeflogen, versetzte sie mit seiner Urkraft in Panik

und riss von dem Haufen aus Kushagras den Krug mit Göttertrank an sich.

विषण्णास्तेऽथ नागास्तं लिलिहुर्दर्भसंस्तरम् । 

कदाचिदमृतश्च्योतलेपोऽप्यस्मिन्भवेदिति ॥ १९९

vishannaaste’tha naagaastam lilihurdarbhasamstaram | kadaacidamrtashcyotalepo’pyasminbhavediti || 199

Verzweifelt begannen die Schlangen da, den Haufen Darbhagras abzulecken,

als seien ein paar Tropfen vom Göttertrank zuvor darauf gespritzt und kleben geblieben.

तेन पाटितजिह्वास्ते वृथा प्रापुर्द्विजिह्वताम् । 

हास्यादृते किमन्यत्स्यादतिलौल्यवतां फलम् ॥ २००

tena paatitajihvaaste vrthaa praapurdvijihvataam | haasyaadrte kimanyatsyaadatilaulyavataam phalam || 200

Danach waren ihre Zungen ganz umsonst gespalten und sie zogen sich ihre Doppelzüngigkeit zu. Was außer Hohngelächter ist wohl der Übereifrigen Lohn?

अथालब्धामृतरसान्नागान्वैरी हरेर्वरात् । तार्क्ष्यः प्रववृते भोक्तुं तान्निपत्य पुनः पुनः ॥ २०१

athaalabdhaamrtarasaannaagaanvairii harervaraat | 

taarkshyah pravavrte bhoktum taannipatya punah punah || 201

Somit hatten die Schlangen nichts vom Unsterblichkeitstrank erhascht, und Garuda, nach Vishnus Wunscherfüllung ihr Feind, began sie zu fressen, indem er wieder und wieder auf sie niederging.

तदापाते च पातालं त्रासनिर्जीवराजिलम् । प्रभ्रष्टगर्भिणीगर्भमभूत्क्षपितपन्नगम् ॥ २०२

tadaapaate ca paataalam traasanirjiivaraajilam | prabhrashtagarbhiniigarbhamabhuutkshapitapannagam || 202

Als er sich schon die Hölle vornahm, waren die Schlangen zu Tode erschrocken.

Die Schlangenmütter hatten Fehlgeburten und das Natterngezücht war kurz davor auszusterben.

तं दृष्ट्वा चान्वहं तत्र वासुकिर्भुजगेश्वरः । कृत्स्नमेकपदे नष्टं नागलोकममन्यत ॥ २०३

tam drshtvaa caanvaham tatra vaasukirbhujageshvarah | krtsnamekapade nashtam naagalokamamanyata || 203

Schlangenkönig Vasuki sah ihm dort jeden Tag zu und argwöhnte:

So wird die gesamte Schlangenpopulation auf einen Schlag zunichte.

ततो दुर्वारवीर्यस्य सद्यस्तस्य विचिन्त्य सः । 

समयं प्रार्थनापूर्वं चकारैवं गरुत्मतः ॥ २०४

tato durvaaraviiryasya sadyastasya vicintya sah | samayam praarthanaapuurvam cakaaraivam garutmatah || 204

Er dachte über diesen Garuda nach, jetzt so unaufhaltsam kühn,

und bot ihm einen unerhörten Vertrag an:

एकमेकं प्रतिदिनं नागं ते प्रेषयाम्यहम् । आहारहेतोः पक्षीन्द्र पयोधिपुलिनाचले ॥ २०५

ekamekam pratidinam naagam te preshayaamyaham | aahaarahetoh pakshiindra payodhipulinaacale || 205

„Jeden Tag will ich dir, Indra der Vögel, eine Schlange zum Verzehr auf dem Steilhang am Meer bereitstellen.

पाताले तु प्रवेष्टव्यं न त्वया मर्दकारिणा । 

नागलोकक्षयात्स्वर्थस्तवैव हि विनश्यति ॥ २०६

paataale tu praveshtavyam na tvayaa mardakaarinaa | naagalokakshayaatsvarthastavaiva hi vinashyati || 206

Nur in die Patalahölle darfst du nicht als Mörder eindringen.

Denn mit der Zerstörung des Schlangenvolks wird auch deine eigene Substanz zunichte!“

इति वासुकिना प्रोक्तस्तथेति गरुडोऽन्वहम् । 

तत्प्रेषितमिहैकैकं नागं भोक्तुं प्रचक्रमे ॥ २०७

iti vaasukinaa proktastatheti garudo’nvaham | tatpreshitamihaikaikam naagam bhoktum pracakrame || 207

So sprach Vasuki. Garuda war einverstanden und flog jeden Tag hierher,

um die ihm dargebotene Schlange zu vertilgen.

तेन क्रमेण चासंख्याः फणिनोऽत्र क्षयं गताः । 

अहं च शङ्खचूडाख्यो नागो वारो ममाद्य च ॥ २०८

tena kramena caasamkhyaah phanino’tra kshayam gataah | 

aham ca shankhacuudaakhyo naago vaaro mamaadya ca || 208

Und so fanden hier unzählige Nackenschildträger den Tod. Ich bin auch eine Schlange

und heiße Shankhacuda Muschelzacken, und heut bin ich an der Reihe.

अतोऽहं गरुडाहारहेतोर्वध्यशिलामिमाम् । 

मातुश्च शोच्यतां प्राप्तो नागराजनिदेशतः ॥ २०९

ato’ham garudaahaarahetorvadhyashilaamimaam | maatushca shocyataam praapto naagaraajanideshatah || 209

Darum bin ich auf Befehl des Schlangenkönigs zur kragenden Richtstatt gekrochen,

um von Garuda verschlungen und von der Mutter beweint zu werden.“

इति तस्य वचः श्रुत्वा शङ्खचूडस्य दुःखितः । 

सान्तःखेदः स जीमूतवाहनस्तमभाषत ॥ २१०

iti tasya vacah shrutvaa shankhacuudasya duhkhitah | saantahkhedah sa jiimuutavaahanastamabhaashata || 210

Als Jimutavahana diese Worte des Shankhacuda hörte, war er schockiert. Zutiefst erregt sprach er zu ihm:

अहो किमपि निःसत्त्वं राजत्वं बत वासुकेः । 

यत्स्वहस्तेन नीयन्ते रिपोरामिषतां प्रजाः ॥ २११

aho kimapi nihsattvam raajatvam bata vaasukeh | yatsvahastena niiyante riporaamishataam prajaah || 211

„O Weh, Vasukis Regentschaft ist doch tatsächlich so erbärmlich,

dass er seine Untertanen mit eigener Hand dem Feind zum Fraße vorwirft!

किं न प्रथममात्मैव तेन दत्तो गरुत्मते । 

क्लीबेनाभ्यर्थिता केयं स्वकुलक्षयसाक्षिता ॥ २१२

kim na prathamamaatmaiva tena datto garutmate | kliibenaabhyarthitaa keyam svakulakshayasaakshitaa || 212

Warum hat er sich Garuda nicht als Erster geopfert? Ist das nicht Ansinnen eines Kastraten – Augenzeuge der Vernichtung des eigenen Volkes zu sein?

उत्पद्य कश्यपात्पापं तार्क्ष्योऽपि कुरुते कियत् । 

देहमात्रकृते मोहः कीदृशो महतामपि ॥ २१३

utpadya kashyapaatpaapam taarkshyo‘pi kurute kiyat | dehamaatrakrte mohah kiidrsho mahataamapi || 213

Ausgerechnet Garuda, ein Abkömmling der Kashyapas, verübt dermaßen üble Verbrechen!  Den Körper zum Maß gemacht sieht so selbst bei Großen die Verirrung aus.

तदहं तावदद्यैकं रक्षामि त्वां गरुत्मतः । स्वशरीरप्रदानेन मा विषादं कृथाः सखे ॥ २१४

tadaham taavadadyaikam rakshaami tvaam garutmatah | 

svashariirapradaanena maa vishaadam krthaah sakhe || 214

Darum will ich dich heute von Garuda erretten, indem ich meinen eigenen Körper hingebe. Lass den Kopf nicht hängen, mein Freund!“

तच्छ्रुत्वा शङ्खचूडोऽपि धैर्यादेतदुवाच तम् । 

शान्तमेतन्महासत्त्व मा स्मैवं भाषथाः पुनः ॥ २१५

tacchrutvaa shankhacuudo’pi dhairyaadetaduvaaca tam | 

shaantametanmahaasattva maa smaivam bhaashathaah punah || 215

Als Shankhacuda das hörte, sprach er gefestigt zu ihm, dem Friedfertigen:

„Nicht doch, Edler, sowas darfst du nie wieder sagen!

न काचस्य कृते जातु युक्ता मुक्तामणेः क्षतिः ।

 न चाप्यहं गमिष्यामि कथां कुलकलङ्किताम् ॥ २१६

na kaacasya krte jaatu yuktaa muktaamaneh kshatih | 

na caapyaham gamishyaami kathaam kulakalankitaam || 216

Noch nie war die Zerstörung eines Edelsteins einer Glasperle zuliebe angemessen.

So will auch ich mich nicht auf eine unsere Art befleckende Geschichte einlassen.“

इत्युक्त्वा तं निषिध्यैव साधुर्जीमूतवाहनम् । 

मत्वा गरुडवेलां च स क्षणान्तरगामिनीम् ॥ २१७

ityuktvaa tam nishidhyaiva saadhurjiimuutavaahanam | 

matvaa garudavelaam ca sa kshanaantaragaaminiim || 217

So sprach der Brave Shankhacuda, um Jimutavahana von seinem Vorhaben abzubringen. Dann fiel ihm ein, dass Garudas Essenszeit mit jedem Moment näherkam,

शङ्खचूडो ययौ तत्र वारिधेस्तीरवर्तिनम् । अन्तकाले नमस्कर्तुं गोकर्णाख्यमुमापतिम् ॥ २१८

shankhacuudo yayau tatra vaaridhestiiravartinam | antakaale namaskartum gokarnaakhyamumaapatim || 218

und so ging Shankhacuda zu Shiva in seinem Tempel am Meerufer, um in seiner Todesstunde ihn, den Mann der Uma, den sie hier Gokarna Kuhohr nannten, anzubeten.

गते तस्मिन्स कारुण्यनिधिर्जीमूतवाहनः । 

तत्राणायात्मदानेन बुबुधे लब्धमन्तरम् ॥ २१९

gate tasminsa kaarunyanidhirjiimuutavaahanah | tatraanaayaatmadaanena bubudhe labdhamantaram || 219

Sobald er dorthin verschwunden war, dachte Jimutavahana, dieser Hort des Mitgefühls,

dass der Zeitpunkt für ein Selbstopfer, bei dem er sich dort ergreifen ließ, gekommen war.

ततस्तद्विस्मृतमिदं क्षिप्रं कृत्वा स्वयुक्तितः । 

कार्यापदेशाद्व्यसृजन्निजं मित्रावसुं गृहम् ॥ २२०

tatastadvismrtamidam kshipram krtvaa svayuktitah |

 kaaryaapadeshaadvyasrjannijam mitraavasum grham || 220

Somit schickte er Mitravasu schnell nach Hause, indem er einfallsreich vorgab

vergessen zu haben, dass jener dort noch eine Aufgabe erledigen solle.

तत्क्षणं च समासन्नतार्क्ष्यपक्षानिलाहता । तत्सत्त्वदर्शनाश्चर्यादिव सा भूरघूर्णत ॥ २२१

tatkshanam ca samaasannataarkshyapakshaanilaahataa | 

tatsattvadarshanaashcaryaadiva saa bhuuraghuurnata || 221

Im gleichen Moment, gepeitscht vom Sturm der Flügel Garudas im Sinkflug,

bebte die Erde als zuckte sie vom Anblick seiner Kühnheit zusammen.

तेनाहिरिपुमायान्तं मत्वा जीमूतवाहनः । 

परानुकम्पी तां वध्यशिलामध्यारुरोह सः ॥ २२२

tenaahiripumaayaantam matvaa jiimuutavaahanah | 

paraanukampii taam vadhyashilaamadhyaaruroha sah || 222

Jetzt wußte Jimutavahana, dass der Schlangenfeind Garuda gekommen war.

Den Opferstein bestieg er voll Mitgefühl für seinen Nächsten.

 क्षणाच्चात्र निपत्यैव महासत्त्वं जहार तम् । 

आहत्य चञ्च्वा गरुडः स्वच्छायाच्छादिताम्बरः ॥ २२३

kshanaaccaatra nipatyaiva mahaasattvam jahaara tam | 

aahatya cancvaa garudah svacchaayaacchaaditaambarah || 223

Sofort sauste, den Himmel mit seinem schwarzen Schatten verdunkelnd,

Garuda hernieder, packte das edle Wesen und betäubte es mit einem Schnabelhieb.

परिस्रवदसृग्धारं च्युतोत्खातशिखामणिम् । 

नीत्वा भक्षयितुं चैनमारेभे शिखरे गिरेः ॥ २२४

parisravadasrgdhaaram cyutotkhaatashikhaamanim | niitvaa bhakshayitum cainamaarebhe shikhare gireh || 224

Ströme von Blut vergießend, sein Brustjuwel abgerissen und herabgefallen:

So entführte ihn der Vogel auf einen Berggipfel und begann ihn zu verspeisen.

तत्कालं पुष्पवृष्टिश्च निपपात नभस्तलात् । 

तद्दर्शनाच्च किं न्वेतदिति तार्क्ष्यो विसिस्मिये ॥ २२५

tatkaalam pushpavrshtishca nipapaata nabhastalaat | taddarshanaacca kim nvetaditi taarkshyo visismiye || 225

In dem Moment ging ein Blütenregen vom Himmel hernieder.

„Was soll das denn jetzt?“ wunderte sich Garuda gar sehr, als er das sah.

तावत्स शङ्खचूदोऽत्र नत्वा गोकर्णमागतः । 

ददर्श रुधिरासारसिक्तं वध्यशिलातलम् ॥ २२६

taavatsa shankhacuudo’tra natvaa gokarnamaagatah | dadarsha rudhiraasaarasiktam vadhyashilaatalam || 226

Währenddessen hatte Shankhacuda Kuhohr-Shiva angebetet,

kehrte an die Stelle zurück und sah den blutverschmierten Opferstein.

हा धिङ्मदर्थं तेनात्मा दत्तो नूनं महात्मना । 

तत्कुत्र नीतस्तार्क्ष्येण क्षणेऽस्मिन्स भविष्यति ॥ २२७

haa dhingmadartham tenaatmaa datto nuunam mahaatmanaa | 

tatkutra niitastaarkshyena kshane’sminsa bhavishyati || 227

„Ach du Schande, meinetwegen gab diese Lichtgestalt sich auf!

Wohin hat Garuda ihn in der kurzen Zeit bloß verschleppt?

अन्विष्यामि द्रुतं तावत्कदाचित्तमवाप्नुयाम् । 

इति साधुः स तद्रक्तधारामनुसरन्ययौ ॥ २२८

anvishyaami drutam taavatkadaacittamavaapnuyaam | iti saadhuh sa tadraktadhaaraamanusaranyayau || 228

Ich will ihm schnell folgen, bis ich ihn irgendwann finde!“ dachte der Brave und folgte der Blutspur.

अत्रान्तरे च हृष्टं तं दृष्ट्वा जीमूतवाहनम् । 

गरुडो भक्षणं मुक्त्वा सविस्मयमचिन्तयत् ॥ २२९

atraantare ca hrshtam tam drshtvaa jiimuutavaahanam | 

garudo bhakshanam muktvaa savismayamacintayat || 229

Inzwischen hatte Garuda bemerkt, dass Jimutavahana bei bester Laune war.

Von seinem Leckerbissen ablassend dachte er verwundert:

कश्चित्किमन्य एवायं भक्ष्यमाणोऽपि यो मया ।

 विपद्यते न तु परं धीरः प्रत्युत हृष्यति ॥ २३०

kashcitkimanya evaayam bhakshyamaano’pi yo mayaa | vipadyate na tu param dhiirah pratyuta hrshyati || 230

„Der hier ist irgendwie anders. Zwar fress ich ihn, doch klagt er nicht!

Ganz im Gegenteil: Der harte Brocken amüsiert sich noch!“

इत्यन्तर्विमृशन्तं च तार्क्ष्यं तादृग्विधोऽपि सः । 

निजगाद निजाभीष्टसिद्ध्यै जीमूतवाहनः ॥ २३१

ityantarvimrshantam ca taarkshyam taadrgvidho’pi sah |

 nijagaada nijaabhiishtasiddhyai jiimuutavaahanah || 231

Sogar in seinem jetzigen Zustand sprach Jimutavahana um der Erfüllung seines Herzenswunsches willen den nachdenklich gewordenen Garuda an:

पक्षिराज ममास्त्येव शरीरे मांसशोणितम् । 

तदकस्मादतृप्तोऽपि किं निवृत्तोऽसि भक्षणात् ॥ २३२

pakshiraaja mamaastyeva shariire maamsashonitam | tadakasmaadatrpto’pi kim nivrtto’si bhakshanaat || 232

„Vogelkönig, auch mein Leib ist von Fleisch und Blut!

Warum hältst du, obwohl noch nicht satt, so plötzlich beim Essen inne?“

तच्छ्रुत्वाश्चर्यवशगस्तं स पप्रच्छ पक्षिराट् । 

नागः साधो न तावत्त्वं ब्रूहि तत्को भवानिति ॥ २३३

tacchrutvaashcaryavashagastam sa papraccha pakshiraat | 

naagah saadho na taavattvam bruuhi tatko bhavaaniti || 233

Solches vernehmend bat ihn der Vogelkönig, von der wundersamen Erscheinung fasziniert: „Braver Kerl, eine Schlange bist du jedenfalls nicht. Wer bist du, Edelmann, sprich!“

नाग एवास्मि भुङ्क्ष्व त्वं यथारब्धं समापय । 

आरब्धा ह्यसमाप्तैव किं धीरैस्त्यज्यते क्रिया ॥ २३४

naaga evaasmi bhunkshva tvam yathaarabdham samaapaya | 

aarabdhaa hyasamaaptaiva kim dhiiraistyajyate kriyaa || 234

„Eine Schlange bin ich, also iss mich! Vollende, was du begonnen hast.

Ist konsequent, wer ein angefangenes Werk unvollendet lässt?“

इति यावच्च जीमूतवाहनः प्रतिवक्ति तम् । तावत्स शङ्खचूदोऽत्र प्राप्तो दूरादभाषत ॥ २३५

iti yaavacca jiimuutavaahanah prativakti tam | taavatsa shankhacuudo’tra praapto duuraadabhaashata || 235

Noch während Jimutavahana ihm das entgegnete, kam Shankhacuda näher und schrie schon von Weitem:

मा मा गरुत्मन्नैवैष नागो नागो ह्यहं तव ।

 तदेनं मुञ्च कोऽयं ते जातोऽकाण्डे बत भ्रमः ॥ २३६

maa maa garutmannaivaisha naago naago hyaham tava |

 tadenam munca ko’yam te jaato’kaande bata bhramah || 236

„Nicht doch, Garuda, halt ein! Das ist keine Schlange, deine Schlange bin doch ich! Lass ihn frei! Wie konnte dir nur ohne jeden Grund so ein Fehler passieren, Mann!“

तच्छ्रुत्वातीव विभ्रान्तो बभूव स खगेश्वरः । 

वाञ्छितासिद्धिखेदं च भेजे जीमूतवाहनः ॥ २३७

tacchrutvaatiiva vibhraanto babhuuva sa khageshvarah | 

vaanchitaasiddhikhedam ca bheje jiimuutavaahanah || 237

Als er das hörte, war der König der Vögel noch verwirrter, sodass Jimutavahana schon fürchtete, die Erfüllung seines Herzenswunsches würde sich zerschlagen.

ततोऽन्योन्यसमालापक्रन्दद्विद्याधराधिपम् । 

बुद्ध्वा तं भक्षितं मोहाद्गरुत्मानभ्यतप्यत ॥ २३८

tato’nyonyasamaalaapakrandadvidyaadharaadhipam | buddhvaa tam bhakshitam mohaadgarutmaanabhyatapyata || 238

Während sie sich gegenseitig anschrien, wurde Garuda schmerzhaft bewußt, dass er beinahe den König der Vidyadharas gefressen hätte. Da schämte er sich seiner Verfehlung sehr.

अहो बत नृशंसस्य पापमापतितं मम । किं वा सुलभपापा हि भवन्त्युन्मार्गवृत्तयः ॥ २३९

aho bata nrshamsasya paapamaapatitam mama | kim vaa sulabhapaapaa hi bhavantyunmaargavrttayah || 239

„Oh Schreck, da ist mir bei meinem Blutdurst eine Sünde unterlaufen!

Wenn man erst mal auf Abwege gerät, sind die Verbrechen schnell begangen.“

श्लाघ्यस्त्वेष महात्मैकः परार्थप्राणदायिना । 

ममेति मोहैकवशं येन विश्वमधः कृतम् ॥ २४०

shlaaghyastvesha mahaatmaikah paraarthapraanadaayinaa |

 mameti mohaikavasham yena vishvamadhah krtam || 240

Meine Anerkennung aber verdient diese eine große Seele, die ihr Leben für andere opfert und alles unten läßt, was dem Wahn allein sich ergab!“

इति तं चिन्तयन्तं च गरुडं पापशुद्धये । 

वह्निं विविक्षुं जीमूतवाहनोऽथ जगाद सः ॥ २४१

iti tam cintayantam ca garudam paapashuddhaye | vahnim vivikshum jiimuutavaahano’tha jagaada sah || 241

So dachte Garuda, als er, um seine Sünden zu sühnen, sich ins Feuer stürzen wollte.

Doch da sprach Jimutavahana ihn an:

पक्षीन्द्र किं विषण्णोऽसि सत्यं पापाद्बिभेषि चेत् ।

 तदिदानीं न भूयस्ते भक्ष्या हिमे भुजंगमाः ॥ २४२

pakshiindra kim vishanno’si satyam paapaadbibheshi cet |

 tadidaaniim na bhuuyaste bhakshyaa hime bhujamgamaah || 242

„König der Vögel, was bist du so entsetzt? Wenn du wirklich Angst vor der Sünde hast, dann hör auf, die Schlange hier zu fressen.

कार्यश्चानुशयस्तेषु पूर्वभुक्तेषु भोगिषु । एषोऽत्र हि प्रतीकारो वृथान्यच्चिन्तितं तव ॥ २४३

kaaryashcaanushayasteshu puurvabhukteshu bhogishu | esho’tra hi pratiikaaro vrthaanyaccintitam tava || 243

Über die bisher gefressenen Schlangen musst du Reue zeigen. Das ist in diesem Fall die Gegenmaßnahme. Eitel ist, woran du sonst noch gedacht hast.“

इत्युक्तस्तेन स प्रीतस्तार्क्ष्यो भूतानुकम्पिना । 

तथेति प्रतिपेदे तद्वाक्यं तस्य गुरोरिव ॥ २४४

ityuktastena sa priitastaarkshyo bhuutaanukampinaa | tatheti pratipede tadvaakyam tasya guroriva || 244

So sprach der mit den Wesen mitfühlende Jimutavahana, und Garuda war froh darüber.

„So soll es sein!“ erwiderte er auf dessen Ansprache, als wäre es die seines Lehrers.

ययौ चामृतमानेतुं नाकाज्जीवयितुं जवात् । 

क्षताङ्गं तत्र तं चान्यानस्थिशेषानहीनपि ॥ २४५

yayau caamrtamaanetum naakaajjiivayitum javaat |

 kshataangam tatra tam caanyaanasthisheshaanahiinapi || 245

Er flog, das Lebenswasser vom Himmel zu holen und den Verwundeten zügig wiederzubeleben. Auch die anderen Schlangen, von denen nur noch die Skelette übrig waren.

ततश्च साक्षादागत्य देव्या सिक्तोऽमृतेन सः । 

जीमूतवाहनो गौर्या तद्भार्याभक्तितुष्टया ॥ २४६

tatashca saakshaadaagatya devyaa sikto’mrtena sah | 

jiimuutavaahano gauryaa tadbhaaryaabhaktitushtayaa || 246

Da erschien Göttin Gauri höchstpersönlich. Sie war begeistert von der Hingabe,

die Jimutavahanas Frau ihr entgegenbrachte, sodass sie ihn mit dem Lebenswasser beträufelte.

तेनाधिकतरोद्भूतकान्तीन्यङ्गानि जज्ञिरे । 

तस्य सानन्दगीर्वाणदुन्दुभिध्वनिभिः सह ॥ २४७

tenaadhikatarodbhuutakaantiinyangaani jajnire | tasya saanandagiirvaanadundubhidhvanibhih saha || 247

Damit wurde er unter göttlichem Freudengesang und Trommelklang

 an Leib und Gliedern schöner als je zuvor wiederhergestellt.

स्वस्थोत्थिते ततस्तस्मिन्नानीय गरुडोऽपि तत् । 

कृत्स्ने वेलातटेऽप्यत्र ववर्षामृतमम्बरात् ॥ २४८

svasthotthite tatastasminnaaniiya garudo’pi tat | krtsne velaatate’pyatra vavarshaamrtamambaraat || 248

Nachdem jener gesund und munter aufgestanden war,

holte Garuda das Lebenswasser vom Himmel und besprengte damit das ganze Meerufer.

तेन सर्वे समुत्तस्थुर्जीवन्तस्तत्र पन्नगाः । बभौ तच्च भूरिभुजंगकुलसंकुलम् ॥ २४९

tena sarve samuttasthurjiivantastatra pannagaah | babhau tacca bhuuribhujamgakulasamkulam || 249

Dadurch standen alle Schlangen, lebendig geworden, wieder auf,

und bald wimmelte es vor noch mehr Schlangen aller Arten,

वेलावनं विनिर्मुक्तवैनतेयभयं ततः । पातालमिव जीमूतवाहनालोकनागतम् ॥ २५०

velaavanam vinirmuktavainateyabhayam tatah | paataalamiva jiimuutavaahanaalokanaagatam || 250

die nun, da sie ihre Angst vor Garuda vergessen hatten, den Uferwald bevölkerten wie Patala, ihre heimische Hölle, gekommen um Jimutavahana zu bewundern.

ततोऽक्षयेण देहेन यशसा च विराजितम् । 

बुद्ध्वाभ्यनन्दत्तं बन्धुजनो जीमूतवाहनम् ॥ २५१

tato’kshayena dehena yashasaa ca viraajitam | buddhvaabhyanandattam bandhujano jiimuutavaahanam || 251

Auch Jimutavahanas Angehörige beglückwünschten ihn, nachdem sie bemerkt hatten,

dass er wieder mit unversehrtem Leib und unsterblichem Ruhm erstrahlte.

ननन्द तस्य भार्या च सज्ञातिः पितरौ तथा । 

को न प्रहृष्येद्दुःखेन सुखत्वपरिवर्तिना ॥ २५२

nananda tasya bhaaryaa ca sajnaatih pitarau tathaa | ko na prahrshyedduhkhena sukhatvaparivartinaa || 252

Seine Frau war erleichtert, ihre Verwandten und seine Eltern auch.

Wer wäre nicht von Herzen froh, wenn Leid in Freud sich wandelte?

विसृष्टस्तेन च ययौ शङ्खचूडो रसातलम् ।

 स्वच्छन्दमविसृष्टं च लोकांस्त्रीनपि तद्यशः ॥ २५३

visrshtastena ca yayau shankhacuudo rasaatalam | svacchandamavisrshtam ca lokaamstriinapi tadyashah || 253

Von Jimutavahana entlassen zog Shankhacuda in die Schlangenwelt,

von wo er dessen Ruhm aus freien Stücken in den drei Welten verbreitete.

ततः प्रीतिप्रह्वामरनिकरमागत्य गरुडं प्रणेमुस्तं विद्याधरतिलकमभ्येत्य सभयाः ।

स्वदायादाः सर्वे हिमगिरिसुतानुग्रहवशान्मतङ्गाख्याद्या ये सुचिरमभजन्नस्य विकृतिम् ॥ २५४

tatah priitiprahvaamaranikaramaagatya garudam pranemustam vidyaadharatilakamabhyetya sabhayaah |

svadaayaadaah sarve himagirisutaanugrahavashaanmatangaakhyaadyaa ye suciramabhajannasya vikrtim || 254

Nach dem Gnadenakt der Himalayatochter stellten sich daraufhin all seine Verwandten, Matanga und die andern, die ihm bisher lange feindlich gesonnen waren, mit ihren Geschenken zu Garuda, vor dem die Schar der Unsterblichen sich aus Liebe verneigte, näherten sich verschüchtert dem Schmuckstück der Vidyadharas und warfen sich ihm zu Füßen.

तैरेव चार्थ्यमानः सुकृती जीमूतवाहनः स ततः ।

मलयाचलादगच्छन्निजनिलयं तुहिनशैलतटम् ॥ २५५

taireva caarthyamaanah sukrtii jiimuutavaahanah sa tatah |

malayaacalaadagacchannijanilayam tuhinashailatatam || 255

Von ihnen angefleht zog der gutmütige Jimutavahana daraufhin aus den Malayabergen

an seinen heimischen, frostigen Felshang im Himalaya.

तत्र पितृभ्यां संहितो मित्रावसुना च मलयवत्या च ।

धीरश्चिराय बुभुजे विद्याधरचक्रवर्तिपदम् ॥ २५६

tatra pitrbhyaam samhito mitraavasunaa ca malayavatyaa ca |

dhiirashciraaya bubhuje vidyaadharacakravartipadam || 256

Zusammen mit seinen Eltern, Mitravasu und Malayavati genoss der Standfeste dort

für lange Zeit die Zuneigung des Kaisers der Vidyadharas.

एवं सकलजगत्त्रयहृदयचमत्कारकारिचरितानाम् । 

स्वयमनुधावन्ति सदा कल्याणपरम्पराः पदवीम् ॥ २५७

evam sakalajagattrayahrdayacamatkaarakaaricaritaanaam | 

svayamanudhaavanti sadaa kalyaanaparamparaah padaviim || 257

Somit folgen Ursache und Wirkung glücklicher Ereignisse stets ganz von selbst den Spuren derer, die mit ihren Heldentaten die herzliche Bewunderung der gesamten Dreiwelt verdienen.

इत्याकर्ण्य कथां किल देवी यौगन्धरायणस्य मुखात् । 

मुमुदे वासवदत्ता गर्भभरोदारदोहदिनी ॥ २५८

ityaakarnya kathaam kila devii yaugandharaayanasya mukhaat | mumude vaasavadattaa garbhabharodaaradohadinii || 258

Als Königin Vasavadatta die Geschichte aus dem Munde Yaugandharayanas gehört hatte, frohlockte sie, die ihrem Ungeborenen Gedeihen wünschte.

तदनु तदनुषङ्गप्राप्तया प्रीतिभाजामनवरतनिदेशप्रत्ययाद्देवतानाम् ।

निजपतिनिकटस्था भाविविद्याधरेन्द्रस्वतनयकथया तं वासरं सा निनाय ॥ २५९

tadanu tadanushangapraaptayaa priitibhaajaamanavaratanideshapratyayaaddevataanaam |

nijapatinikatasthaa bhaavividyaadharendrasvatanayakathayaa tam vaasaram saa ninaaya || 259

Dann verbrachte sie den Tag in Gesellschaft ihres Mannes unter Gesprächen über ihren Sohn, den zukünftigen König der Vidyadharas. Das entnahmen sie als logische Folge aus dieser Erzählung, im festen Vertrauen auf die Absicht der ihnen unaufhörlich gewogenen Götter.

Ende des zweiten Kapitels im Buch von der Geburt des Naravahanadatta