षष्ठस्तरङ्गः shashtastarangah Die 6. Welle Kapitel 6
ततः प्रतीक्षमाणं तं वत्सेशराजमुपेत्य सः । यौगन्धरायणो धूर्तः प्रातर्मन्त्री व्यजिज्ञपत् ॥ १
tatah pratiikshamaanam tam vatsesharaajamupetya sah | yaugandharaayano dhuurtah praatarmantrii vyajijnapat || 1
Am nächsten Morgen trat Minister Yaugandharayana mit seinen Hintergedanken vor den König von Vatsa, der ihn schon erwartete, und erkundigte sich:
लग्नः कलिङ्गसेनाया देवस्य च शुभावहः । विवाहमङ्गलायेह किं नाद्यैव विलोक्यते ॥ २
lagnah kalingasenaayaa devasya ca shubhaavahah | vivaahamangalaayeha kim naadyaiva vilokyate || 2
„Warum nicht heute gleich Ausschau halten nach einem günstigen Tag für die glückverheißende Hochzeit zwischen Kalingasena und Eurer Hoheit?“
तच्छ्रुत्वा सोऽब्रवीद्राजा ममाप्येवं हृदि स्थितम् । तां विना हि मुहूर्तं मे स्थातुं न सहते मनः ॥ ३
tacchrutvaa so’braviidraajaa mamaapyevam hrdi sthitam | taam vinaa hi muhuurtam me sthaatum na sahate manah || 3
Darauf erwiderte der König sofort: „Das liegt mir auch sehr am Herzen, denn ich kann schon keinen Moment mehr ohne sie ertragen.“
इत्युक्त्वैव स तत्कालं प्रतीहारं पुरःस्थितम् । आदिश्यानाययामास गणकान्सरलाशयः ॥ ४
ityuktvaiva sa tatkaalam pratiihaaram purahsthitam | aadishyaanaayayaamaasa ganakaansaralaashayah || 4
Nach diesen Worten befahl das schlichte Gemüt von einem Monarchen dem vor ihm stehenden Torwächter, sofort die Astrologen vorzuführen.
तेन पृष्टा महामन्त्रिपूर्वस्थापितसंविदः । ऊचुर्लग्नोऽनुकूलोऽस्ति राज्ञो मासेषु षट्स्विति ॥ ५
tena prshtaa mahaamantripuurvasthaapitasamvidah | uucurlagno’nukuulo’stiraajno maaseshu shatsviti || 5
Er befragte sie, und, wie zuvor mit dem Premierminister vereinbart, sagten sie: „Ein für den König günstiger Termin liegt in sechs Monaten.“
तच्छ्रुत्वैव मृषा कोपं कृत्वा यौगन्धरायणः । अज्ञा इमे धिगित्युक्त्वा राजानं निपुणोऽब्रवीत् ॥ ६
tacchrutvaiva mrshaa kopam krtvaa yaugandharaayanah | ajnaa ime dhigityuktvaa raajaanam nipuno’braviit || 6
Als er das hörte, rief in gespieltem Zorn Yaugandharayana: „Die haben doch keine Ahnung!“ Also riet der Listenreiche dem König:
योऽसौ ज्ञानीति देवेन पूजितो गणकः पुरा । स नागतोऽद्य तं पृष्ट्वा यथायुक्तं विधीयताम् ॥ ७
yo’sau jnaaniiti devena puujito ganakah puraa | sa naagato’dya tam prshtvaa yathaayuktam vidhiiyataam || 7
„Dieser Sterndeuter, den Majestät früher schon seiner Kenntnisse wegen honorierten, ist heute nicht erschienen. Den fragt und entscheidet dann, was richtig ist!“
एतन्मन्त्रिवचः श्रुत्वा वत्सेशो गणकं तदा । तमप्यानाययामास दोलारूढेन चेतसा ॥ ८
etanmantrivacah shrutvaa vatsesho ganakam tadaa | tamapyaanaayayaamaasa dolaaruudhena cetasaa || 8
Vatsesha hörte, was sein Minister gesagt hatte, und ließ schwankend im Geiste auf der Stelle diesen Astrologen holen.
सोऽप्यस्य कालहाराय स्थितसंवित्तथैव तम् । लग्नं पृष्टोऽब्रवीद्ध्यात्वा षण्मासान्ते व्यवस्थितम् ॥ ९
so’apyasya kaalahaaraaya sthitasamvittathaiva tam | lagnam prshto’braviiddhyaatvaa shanmaasaante vyavasthitam || 9
Auch der hielt sich an die Vereinbarung, Zeit zu gewinnen. Nach dem Termin gefragt, dachte er nach und bestimmte ihn schließlich für einen Tag nach sechs Monaten.
ततो राजानमुद्विग्न इव यौगन्धरायणः । जगाद देव कर्तव्यं किमत्रादिश्यतामिति ॥ १०
tato raajaanamudvigna iva yaugandharaayanah | jagaada deva kartavyam kimatraadishyataamiti || 10
Da bat Yaugandharayana, scheinbar entnervt, den König: „Gebieter, befiehl du, was hier zu tun ist!“
राजाप्युक्तः सुलग्नैषी स विमृश्य ततोभ्यधात् । कलिङ्गसेना पृष्टव्या सा किमाहेत्यवेक्ष्यताम् ॥ ११
raajaapyuktah sulagnaishii sa vimrshya tato’bhyadhaat | kalingasenaa prshtavyaa saa kimaahetyavekshyataam || 11
Der König, der ja selbst möglichst schnell einen günstigen Termin wollte, überlegte kurz und sprach sodann: „Ihr müßt Kalingasena fragen und sehen, was sie sagt!“
तच्छ्रुत्वा स तथेत्युक्त्वा गृहीत्वा गणकद्वयम् । पार्श्वं कलिङ्गसेनाया ययौ यौगन्धरायणः ॥ १२
tacchrutvaa sa tathetyuktvaa grhiitvaa ganakadvayam | paarshvam kalingasenaayaa yayau yaugandharaayanah || 12
Das hörte Yaugandharayana, stimmte zu, nahm zwei Sterndeuter mit und trat vor Kalingasena.
तया कृतादरो दृष्ट्वा तद्रूपं स व्यचिन्तयत् । प्राप्येमां व्यसनाद्राजा सर्वं राज्यं त्यजेदिति ॥ १३
tayaa krtaadaro drshtvaa tadruupam sa vyacintayat | praapyemaam vyasanaadraajaa sarvam raajyam tyajediti || 13
Als der von ihr freundlich Begrüßte sah, wie schön sie war, begriff er: ‚Wenn der König die kriegt, wird er einer Laune wegen das ganze Reich verlieren.‘
उवाच चैनामुद्वाहलग्नं ते गणकैः सह । निश्चेतुमागतोऽस्म्येतैर्जन्मर्क्षं तन्निवेद्यताम् ॥ १४
uvaaca cainaamudvaahalagnam te ganakaih saha | nishcetumaagato’smyetairjanmarksham tannivedyataam || 14
Zu ihr sagte er: „Ich bin mit den Astrologen gekommen, um deinen Heiratstermin zu bestimmen. Dafür sollen jene dort ihnen mitteilen, unter welchem Stern du geboren bist.“
तच्छ्रुत्वा जन्मनक्षत्रं तस्याः परिजनोदितम् । गणकास्ते मृषा कृत्वा विचारं मन्त्रिसंविदा ॥ २५
tacchrutvaa janmanakshatram tasyaah parijanoditam | ganakaaste mrshaa krtvaa vicaaram mantrisamvidaa || 25
Darauf nannten die Bediensteten Stern und Mondhaus ihrer Geburt, und die Sterndeuter beugten sich, der Absprache mit dem Minister eingedenk, zum Schein über ihre astrologischen Mappen.
लग्नं तमेव तत्रापि मासषट्कान्तवर्तिनम् । नार्वागतः पुरोऽस्तीति वदन्तः पुनरभ्यधुः ॥ १६
lagnam tameva tatraapi maasashatkaantavartinam | naarvaagatah puro’stiiti vadantah punarabhyadhuh || 16
„Nicht in diesem Kapitel, in dem davor!“ hieß es. Dann verorteten sie den ersehnten Termin auch wieder in sechs Monaten.
श्रुत्वा दूरतरं तं च लग्नमाविग्नचेतसि । ततः कलिङ्गसेनायां तन्महत्तरकोऽभ्यधात् ॥ १७
shrutvaa duurataram tam ca lagnamaavignacetasi | tatah kalingasenaayaam tanmahattarako’bhyadhaat || 17
Als Kalingasena von dem Termin in weiter Ferne hörte, war sie schockiert, doch ihr Kammerherr bestätigte ihr:
प्रेक्ष्यो लग्नोऽनुकूलः प्राग्येन स्यादेतयोः शुभम् । यावत्कालं हि दम्पत्योः किं चिरेणाचिरेण वा ॥ १८
prekshyo lagno’nukuulah praagyena syaadetayoh shubham | yaavatkaalam hi dampatyoh kim cirenaacirena vaa || 18
„Diese hier müssen den günstigsten Zeitpunkt vorhersehen, damit die Eheleute zeitlebens glücklich sind. Was macht es schon, ob es lange oder nicht lange dauert bis dahin?“
एतन्महत्तरवचः श्रुत्वा सर्वेऽपि तत्क्षणम् । सदुक्तमेवमेवैतदिति तत्र बभाषिरे ॥ १९
etanmahattaravacah shrutvaa sarve’pi tatkshanam | saduktamevamevaitaditi tatra babhaashire || 19
Als sie hörten, was der Kämmerer da sagte, riefen alle gleichzeitig: „Das hast du richtig gut gesagt!“
यौगन्धरायणोऽप्याह हा कुलग्ने कृते च नः । कलिङ्गदत्तः सम्बन्धी राजा खेदं व्रजेदिति ॥ २०
yaugandharaayano’pyaaha haa kulagne krte ca nah | kalingadattah sambandhii raajaa khedam vrajediti || 20
Auch Yaugandharayana bemerkte gleich: „Genau! Wird uns ein ungünstiger Termin bestimmt, so könnte unser Verbündeter, König Kalingadatta, in Trübsal versinken!“
ततः कलिङ्गसेनापि सर्वांस्तानवशा सती । यथा भवन्तो जानन्तीत्युक्त्वा तूष्णीं बभूव सा ॥ २१
tatah kalingasenaapi sarvaamstaanavashaa satii | yathaa bhavanto jaanantiityuktvaa tuushniim babhuuva saa || 21
Damit war Kalingasena entwaffnet, sodaß sie zu allen sagte: „Dann soll es eben sein, wie Ihr es wißt!“ und verstummte.
तदेव च वचस्तस्या गृहीत्वामन्त्र्य तां ततः । यौगन्धरायणो राज्ञः पार्श्वं सगणको ययौ ॥ २२
tadeva ca vacastasyaa grhiitvaamantrya taam tatah | yaugandharaayano raajnah paarshvam saganako yayau || 22
Ihre Worte akzeptierend verabschiedete Yaugandharayana sich von ihr und trat mit den Astrologen vor den König.
तत्र तस्मै तदावेद्य वत्सेशाय तथैव सः । युक्त्या च तमवस्थाप्य स जगाम निजं गृहम् ॥ २३
tatra tasmai tadaavedya vatseshaaya tathaiva sah | yuktyaa ca tamavasthaapya sa jagaama nijam grham || 23
Dort meldete er dem König von Vatsa alles so, wie es geschehen war. So hatte er ihm mit einer List Einhalt geboten und konnte wieder nach Hause gehen.
सिद्धकालातिपातश्च कार्यशेषाय तत्र सः । योगेश्वराख्यं सुहृदं सस्मार ब्रह्मराक्षसम् ॥ २४
siddhakaalaatipaatashca kaaryasheshaaya tatra sah | yogeshvaraakhyam suhrdam sasmaara brahmaraakshasam || 24
Mit erwirktem Zeitaufschub rief er, um die Sache abzuschließen, sich seinen Freund in Erinnerung – den Brahmanengeist Yogeshvara, Chefmagier genannt,
स पूर्वप्रतिपन्नस्तं स्वैरं ध्यानादुपस्थितः । राक्षसो मन्त्रिणं नत्वा किं स्मृतोऽस्मीत्यवोचत ॥ २५
sa puurvapratipannastam svairam dhyaanaadupasthitah | raakshaso mantrinam natvaa kim smrto’smiityavocata || 25
ihn, der einst versprach, von selbst zu erscheinen, sobald man an ihn dachte. Mit einer Verneigung vor dem Minister erkundigte sich der Geist: „Warum erinnerte man sich meiner?“
ततः स मन्त्री तस्मै तं कृत्स्नं व्यसनदं प्रभोः । कलिङ्गसेनावृत्तान्तमुक्त्वा भूयो जगाद तम् ॥ २६
tatah sa mantrii tasmai tam krtsnam vyasanadam prabhoh | kalingasenaavrttaantamuktvaa bhuuyo jagaada tam || 26
Also erzählte der Minister ihm die ganze, seinem Herrn als Nervenkitzel dienende Episode mit Kalingasena und setzte fort:
कालो मया हृतो मित्र तन्मध्ये त्वं स्वयुक्तितः । वृत्तं कलिङ्गसेनायाः प्रच्छन्नोऽस्या निरूपयेः ॥२७
kaalo mayaa hrto mitra tanmadhye tvam svayuktitah | vrttam kalingasenaayaah pracchanno’syaa niruupayeh ||27
„Ich habe Zeit gewonnen, mein Freund. Könntest du inzwischen, durch deine Zauberkraft verborgen, beobachten, wie Kalingasena sich verhält?
विद्याधरादयस्तां हि छन्नं वाञ्छन्ति निश्चितम् । यतोऽन्या तादृशी नास्ति रूपेणास्मिञ्जगन्त्रये ॥ २८
vidyaadharaadayastaam hi channam vaanchanti nishcitam | yato’nyaa taadrshii naasti ruupenaasminjagantraye || 28
Bestimmt sind Vidyadharas und sonstige heimlich in sie verliebt, denn so eine Schönheit gibt es nicht noch mal in den Drei Welten.
अतः केनापि सिद्धेन सङ्गं विद्याधरेण वा । गच्छेत्सा यदि तञ्च त्वं पश्येस्तद्भद्रकं भवेत् ॥ २९
atah kenaapi siddhena samgam vidyaadharena vaa | gacchetsaa yadi tamca tvam pashyestadbhadrakam bhavet || 29
Wenn du sehen könntest, wie sie eine Verbindung mit irgendeinem Siddha oder Vidyadhara eingeht, wäre das sehr förderlich.
अन्यरूपागतश्चात्र लक्ष्यस्ते दिव्यकामुकः । स्वापकाले यतो दिव्याः सुप्ताः स्वे रूप आसते ॥ ३०
anyaruupaagatashcaatra lakshyaste divyakaamukah | svaapakaale yato divyaah suptaah sve ruupa aasate || 30
Lass den göttlichen Geliebten, auch wenn er in anderer Gestalt erscheint, nicht aus den Augen, wenn er schläft. Zur Schlafenszeit nehmen die Himmlischen gern ihre wahre Gestalt an.
एवं त्वद्दृष्टितस्तस्या दोषोऽस्माभिर्विलोक्यते । तस्यां राजा विरज्येञ्च तत्कार्यं निर्वहेञ्च नः ॥ ३१
evam tvaddrshtitastasyaa dosho’smaabhirvilokyate | tasyaam raajaa virajyenca tatkaaryam nirvahenca nah || 31
Wenn wir mit dem, was du gesehen hast, ihre Verfehlung offenlegen, würde der König jedes Interesse an ihr verlieren und wir hätten den Fall erledigt.“
इत्युक्तो मन्त्रिणा तेन सोऽब्रवीद्ब्रह्मराक्षसः । युक्त्याहमेव किं नैतां ध्वंस्यामि निहन्मि वा ॥ ३२
ityukto mantrinaa tena so’braviidbrahmaraakshasah | yuktyaahameva kim naitaam dhvamsyaami nihanmi vaa || 32
Von dem Minister aufgeklärt, sprach der Brahmanengeist: „Warum vergewaltige ich sie nicht gleich selbst oder bring sie um?“
तच्छ्रुत्वैव महामन्त्री तं स यौगन्धरायणः । उवाच नैतत्कर्तव्यमधर्मो हि महान्भवेत् ॥ ३३
tacchrutvaiva mahaamantrii tam sa yaugandharaayanah | uvaaca naitatkartavyamadharmo hi mahaanbhavet || 33
Als der Große Minister Yaugandharayana ihn so hörte, entgegnete er: „Mach das nicht! Das wäre ein großes Unrecht!
यश्च धर्ममबाधित्वा स्वेन संसरते पथा । तस्योपयाति साहाय्यं स एवाभीष्टसिद्धिषु ॥ ३४
yashca dharmamabaadhitvaa svena samsarate pathaa | tasyopayaati saahaayyam sa evaabhiishtasiddhishu || 34
Wer immer seinen eigenen Weg geht, ohne das Recht zu verletzen, dem kommt es als Gott bei der Verwirklichung seiner Wünsche zu Hilfe.
तत्तस्याः स्वोत्थितो दोषः प्रेक्षणीयस्त्वया सखे । येनास्माभिर्भवन्मैत्र्या राजकार्यं कृतं भवेत् ॥ ३५
tattasyaah svotthito doshah prekshaniiyastvayaa sakhe | yenaasmaabhirbhavanmaitryaa raajakaaryam krtam bhavet || 35
Also mußt du zusehen, wie sie ihre Schande selbst verursacht, mein Freund. Damit hätten wir der Sache des Königs durch Freundschaft mit dir am besten gedient.“
इति मन्त्रिवरादिष्टः स गत्वा ब्रह्मराक्षसः । गृहं कलिङ्गसेनाया योगच्छन्नः प्रविष्टवान् ॥ ३६
iti mantrivaraadishtah sa gatvaa brahmaraakshasah | grham kalingasenaayaa yogacchannah pravishtavaan || 36
Von dem trefflichen Minister angewiesen begab sich der Brahmanengeist zu Kalingasenas Wohnung, in die er durch Geisterhand unsichtbar eintrat.
अत्रान्तरे सखी तस्याः सा मयासुरपुत्रिका । आगात्कलिङ्गसेनायाः पार्श्वं सोमप्रभा पुनः ॥ ३७
atraantare sakhii tasyaah saa mayaasuraputrikaa | aagaatkalingasenaayaah paarshvam somaprabhaa punah || 37
Mittlerweile war ihre Freundin Somaprabha, des Dämonen Maya Töchterlein, wieder vor Kalingasena erschienen.
सा पृष्ट्वा रात्रिवार्तां तां युक्तबन्धुं मयात्मजा । राजपुत्रीमुवाचैवं तस्मिञ्शृण्वति राक्षसे ॥ ३८
saa prshtvaa raatrivaartaam taam yuktabandhum mayaatmajaa | raajaputriimuvaacaivam tasminshrnvati raakshase || 38
Zunächst fragte Mayas Tochter sie nach den Ereignissen der Nacht, dann sagte sie zu der Königstochter, wie es sich für Freunde schickt, und der Brahmanengeist hörte mit:
अद्य पूर्वाह्ण एवाहं विचित्य त्वामिहागता । छन्ना त्वतिष्ठं त्वत्पार्श्वे दृष्ट्वा यौगन्धरायणम् ॥ ३९
adya puurvaahna evaaham vicitya tvaamihaagataa | channaa tvatishtham tvatpaarshve drshtvaa yaugandharaayanam || 39
„Gestern habe ich dich gesucht und war schon hier bei dir, blieb allerdings unsichtbar in deiner Nähe, als ich Yaugandharayana sah.
श्रुतश्च युष्मदालापः सर्वं चावगतं मया । तत्किं त्वया ह्य एवैतदारब्धं मन्निषिद्धया ॥ ४०
shrutashca yushmadaalaapah sarvam caavagatam mayaa | tatkim tvayaa hya evaitadaarabdham mannishiddhayaa || 40
Ich konnte euer ganzes Gespräch mitanhören. Warum hast du dich, obwohl von mir gewarnt, auch darauf eingelassen?
अव्यपोह्यानिमित्तं हि कार्यं यत्क्रियते सखि । तदनिष्टाय कल्पेत तथा चेमां कथां शृणु ॥ ४१
avyapohyaanimittam hi kaaryam yatkriyate sakhi | tadanishtaaya kalpeta tathaa cemaam kathaam shrnu || 41
Ein Werk, in Angriff genommen, ohne das böse Omen verscheucht zu haben, liebe Freundin, ist zum Scheitern verurteilt. Hör dir diese Geschichte an:
अन्तर्वेद्यामभूत्पूर्वं वसुदत्त इति द्विजः । विष्णुदत्ताभिधानश्च पुत्रस्तस्योदपद्यत ॥ ४२
antarvedyaamabhuutpuurvam vasudatta iti dvijah | vishnudattaabhidhaanashca putrastasyodapadyata || 42
Einst lebte in Antarvedi der Brahmane Vasudatta. Dem wurde ein Sohn geboren, Vishnudatta mit Namen.
स विष्णुदत्तो वयसा पूर्णषोडशवत्सरः । गन्तुं प्रववृते विद्याप्राप्तये वलभीं पुरीम् ॥ ४३
sa vishnudatto vayasaa puurnashodashavatsarah | gantum pravavrte vidyaapraaptaye valabhiim puriim || 43
Mit sechzehn Jahren zog dieser Vishnudatta in die Stadt Valabhi, um Bildung zu erwerben.
मिलन्ति स्म च तस्यान्ये सप्त विप्रसुताः समाः । सप्तापि ते पुनर्मूर्खाः स विद्वान्सत्कुलोद्गतः ॥ ४४
milanti sma ca tasyaanye sapta viprasutaah samaah | saptaapi te punarmuurkhaah sa vidvaansatkulodgatah || 44
Ihm schlossen sich sieben Brahmanensöhne an, alle Sieben Trottel, während er klug war und einer edlen Familie entstammte.
कृत्वान्योन्यपरित्यागशपथं तैः समं ततः । विष्णुदत्तः प्रतस्थे स पित्रोरविदितो निशि ॥ ४५
krtvaanyonyaparityaagashapatham taih samam tatah | vishnudattah pratasthe sa pitroravidito nishi || 45
Sie leisteten einander den Treueschwur, dann brach Vishnudatta ohne Wissen seiner Eltern in der Nacht mit ihnen auf.
प्रस्थितश्चाग्रतोऽकस्मादनिमित्तमुपस्थितम् । दृष्ट्वा सोऽत्र वयस्यांस्तान्सहप्रस्थायिनोऽभ्यधात् ॥ ४६
prasthitashcaagrato’kasmaadanimittamupasthitam | drshtvaa so’tra vayasyaamstaansahaprasthaayino’bhyadhaat || 46
Unterwegs tauchte plötzlich ein schlechtes Vorzeichen vor ihnen auf. Er bemerkte es und rief seinen jungen Mitreisenden zu:
अनिमित्तमिदं हन्त युक्तमद्य निवर्तितुम् । पुनरेव प्रयास्यामः सिद्धये शकुनान्विताः ॥ ४७
animittamidam hanta yuktamadya nivartitum | punareva prayaasyaamah siddhaye shakunaanvitaah || 47
„Vorsicht! Ein böses Omen! Jetzt umzukehren wäre angesagt. Später können wir immer noch unter einem glücklicheren Stern auf gutes Gelingen wieder losziehen!“
तच्छ्रुत्वैव सखायस्तं मूर्खाः सप्तापि तेऽब्रुवन् । मृषा माजीगणः शङ्कां नह्यतो बिभिमो वयम् ॥ ४८
tacchrutvaiva sakhaayastam muurkhaah saptaapi te’bruvan | mrshaa maajiiganah shankaam nahyato bibhimo vayam || 48
Als sie das hörten, erwiderten die sieben begriffsstutzigen Gefährten: „Gib dich keinen unnützen Bedenken hin! Wir stehen zusammen und brauchen uns nicht zu fürchten!
त्वं चेद्बिभेषि तन्मा गा वयं यामोऽधुनैव तु । प्रातर्विदितवृत्तान्ता नास्मांस्त्यक्ष्यन्ति बान्धवाः ॥ ४९
tvam cedbibheshi tanmaa gaa vayam yaamo’dhunaiva tu | praatarviditavrttaantaa naasmaamstyakshyanti baandhavaah || 49
Bleib doch hier, wenn du Angst hast! Wir gehen jetzt weiter. Unsere Familien würden uns jedenfall nicht sitzenlassen, wenn sie wüßten, was uns passiert ist.“
इत्युक्तवद्भिरज्ञैस्तैः साकं शपथयन्त्रितः । विष्णुदत्तो ययावेव स स्मृत्वाघहरं हरिम् ॥ ५०
ityuktavadbhirajnaistaih saakam shapathayantritah | vishnudatto yayaaveva sa smrtvaaghaharam harim || 50
So redeten die Tölpel. Vishnudatta, an seinen Treueschwur gebunden, zog mit ihnen. Dabei gedachte er Vishnus, der das Unheil wegnimmt.
रात्र्यन्ते च विलोक्यान्यदनिमित्तं पुनर्वदत् । मूर्खैस्तैः सखिभिः सर्वैः स एवं निरभर्त्स्यत ॥ ५१
raatryante ca vilokyaanyadanimittam punarvadat | muurkhaistaih sakhibhih sarvaih sa evam nirabhartsyata || 51
Gegen Ende der Nacht sah er wieder ein böses Vorzeichen und erwähnte es. Wieder wurde er von allen seinen dusseligen Freunden verhöhnt:
एतदेवानिमित्तं नः किमन्येनाध्वभीलुक । यत्त्वमस्माभिरानीतः काकशङ्की पदे पदे ॥ ५२
etadevaanimittam nah kimanyenaadhvabhiiluka | yattvamasmaabhiraaniitah kaakashankii pade pade || 52
„Unser einziges böses Omen bist du, weil du Schiss vor der Reise hast! Da brauchen wir kein anderes. Jetzt haben wir dich mitgeschleppt, der du auf Schritt und Tritt vor jeder Krähe zusammenfährst!“
इत्यादि भार्त्स्नां कृत्वा गच्छद्भिस्तैः समं च सः । विवशः प्रययौ विष्णुदत्तस्तूष्णीं बभूव च ॥ ५३
ityaadi bhaartsnaam krtvaa gacchadbhistaih samam ca sah | vivashah prayayau vishnudattastuushniim babhuuva ca || 53
Unter diesen und sonstigen Schmähreden zogen sie weiter. Widerwillig ging Vishnudatta mit und dachte bei sich:
नोपदेशो विधातव्यो मूर्खस्य स्वाभिचारिणः । संस्कारोऽवस्करस्येव तिरस्करकरो हि सः ॥ ५४
nopadesho vidhaatavyo muurkhasya svaabhicaarinah | samskaaro’vaskarasyeva tiraskarakaro hi sah || 54
‚Es lohnt nicht, einen zu beraten, der sich an seiner eigenen Blödheit ergötzt. Das ist, als würde man die Scheiße loben, von der er mehr hervorbringt als alle anderen.
एको बहूनां मूर्खाणां मध्ये निपततो बुधः । पद्मः पाथस्तरङ्गाणामिव विप्लवते ध्रुवम् ॥ ५५
eko bahuunaam muurkhaanaam madhye nipatato budhah | padmah paathastarangaanaamiva viplavate dhruvam || 55
Ein einziger Kluger inmitten vieler Narren geht garantiert unter wie ein Lotus im Wellental.
तस्मादेषां न वक्तव्यं मया भूयो हिताहितम् । तूष्णीमेव प्रयातव्यं विधिः श्रेयो विधास्यति ॥ ५६
tasmaadeshaam na vaktavyam mayaa bhuuyo hitaahitam | tuushniimeva prayaatavyam vidhih shreyo vidhaasyati || 56
Darum will ich ihnen auch nichts mehr sagen, Gutes wie Böses. Schweigend will ich mit ihnen ziehen. Die Vorsehung wird schon für mich sorgen.‘
इत्याद्याकलयन्मूर्खैः प्रक्रमंस्तैः समं पथि । विष्णुदत्तो दिनस्यान्ते शबरग्राममाप सः ॥ ५७
ityaadyaakalayanmuurkhaih prakramamstaih samam pathi | vishnudatto dinasyaante shabaragraamamaapa sah || 57
Mit diesen und ähnlichen Gedanken wanderte Vishnudatta mit den Trotteln weiter, bis sie gegen Ende des Tages an einer Eingeborenensiedlung anlangten.
तत्र भ्रान्त्वा निशि प्राप तरुण्याधिष्ठितं स्त्रिया । गृहमेकं ययाचे च निवासं सोऽथ तां स्त्रियम् ॥ ५८
tatra bhraantvaa nishi praapa tarunyaadhishthitam striyaa | grhamekam yayaace ca nivaasam so’tha taam striyam || 58
Es war schon Nacht, als er darin umherlief und an ein Haus kam, in dem eine junge Frau wohnte. Selbige bat er um Unterkunft.
तया दत्तेऽपवरके सहान्यैस्तैर्विवेश सः । सखिभिस्ते च सप्तापि तत्र निद्रां क्षणं ययुः ॥ ५९
tayaa datte’pavarake sahaanyaistairvivesha sah | sakhibhiste ca saptaapi tatra nidraam kshanam yayuh || 59
Sie wies ihnen ein Zimmer zu, in das er mit den Freunden einzog. Die Sieben fielen um und schliefen sofort.
स एको जाग्रदेवासीदमनुष्यगृहाश्रयात् । स्वपन्त्यज्ञा हि निश्चेष्टाः कुतो निद्रा विवेकिनाम् ॥ ६०
sa eko jaagradevaasiidamanushyagrhaashrayaat | svapantyajnaa hi nishceshtaah kuto nidraa vivekinaam || 60
Er allein blieb wach. Immerhin befand er sich im Haus einer Wilden. Unkluge schlafen wie versteinert, die Aufmerksamen flieht der Schlaf.
तावच्च तत्र पुरुषः कोऽप्येको निभृतं युवा । अभ्यन्तरगृहं तस्याः प्रविवेशान्तिकं स्त्रियाः ॥ ६१
taavacca tatra purushahko’pyeko nibhrtam yuvaa | abhyantaragrham tasyaah praviveshaantikam striyaah || 61
Irgendwann schlich ein junger Mann sich still ins Haus und legte sich zu der Frau.
तेन साकं च सा रेमे चिरं गुप्ताभिभाषिणी । रतिश्रान्तौ च तौ दैवान्निद्रां द्वावपि जग्मतुः ॥ ६२
tena saakam ca saa reme ciram guptaabhibhaashinii | ratishraantau ca tau daivaannidraam dvaavapi jagmatuh || 62
Heimlichkeiten ausplaudernd liebte sie ihn lange. Lustermattet sanken auch diese Zwei irgendwann in den Schlaf.
तच्च दीपप्रकाशेन सर्वं द्वारान्तरेन सः । विष्णुदत्तो विलोक्यैवं सनिर्वेदमचिन्तयत् ॥ ६३
tacca diipaprakaashena sarvam dvaaraantarena sah | vishnudatto vilokyaivam sanirvedamacintayat || 63
Das alles sah Vishnudatta im Schein der Funzel durch den Türspalt mit an. Verwundert überlegte er:
कष्टं कथं प्रविष्टाः स्मो दुश्चारिण्याः स्त्रिया गृहम् । ध्रुवं ज्ञातोऽयमेतस्या न कौमारः पतिः पुनः ॥ ६४
kashtam katham pravishtaah smo dushcaarinyaah striyaa grham | dhruvam jnaato’yametasyaa na kaumaarah patih punah || 64
‚Wahnsinn! Wie konnten wir nur ins Haus dieser Schlampe eintreten! Eins weiß ich sicher: Der Bursche ist jedenfalls nicht ihr Mann!‘
नान्यथा हि भवत्येषा सशङ्कनिभृता गतिः । मया चपलचित्तेयमादावेव च लक्षिता ॥ ६५
naanyathaa hi bhavatyeshaa sashankanibhrtaa gatih | mayaa capalacitteyamaadaaveva ca lakshitaa || 65
Sonst würden die sich nicht so ängstlich verhalten. Ihr flatterhafter Sinn ist mir gleich zu Anfang aufgefallen.
अन्यालाभात्प्रविष्टाः स्मः किं त्वत्रान्योन्यसाक्षिणः । इत्येवं चिन्तयञ्शब्दं जनानां सोऽशृणोद्बहिः ॥ ६६
anyaalaabhaatpravishtaah smah kim tvatraanyonyasaakshinah | ityevam cintayanshabdam janaanaam so’shrnodbahih || 66
Weil’s keine andern gab, sind wir hier als Zeugen füreinander eingetreten.“ Noch während er das dachte, hörte er von draußen das Geräusch von Menschen
ददर्श प्रविशन्तं च स्वस्वस्थानस्थितानुगम् । युवानमभिपश्यन्तं सखड्गं शबराधिपम् ॥ ६७
dadarsha pravishantam ca svasvasthaanasthitaanugam | yuvaanamabhipashyantam sakhadgam shabaraadhipam || 67
und sah, wie der junge Eingeborenenhäuptling mit dem Schwert in der Hand hereinkam und sich umsah, während seine Gefolgschaft im Schlafzimmer verblieb.
के यूयमिति पृच्छन्तं मत्वा गृहपतिं स तम् । भीतः पान्थाः स्म इत्याह विष्णुदत्तः पुलिन्दपम् ॥ ६८
ke yuuyamiti prcchantam matvaa grhapatim sa tam | bhiitah paanthaah sma ityaaha vishnudattah pulindapam || 68
Daran, wie er „Wer seid ihr?“ fragte, erkannte Vishnudatta den Herrn des Hauses. „Reisende sind wir“, antwortete er dem Häuptling der Wilden verängstigt.
स चान्तः शबरो गत्वा दृष्ट्वा भार्यां तथास्थिताम् । चिच्छेद तस्य सुप्तस्य तज्जारस्यासिना शिरः ॥ ६९
sa caantah shabaro gatvaa drshtvaa bhaaryaam tathaasthitaam | ciccheda tasya suptasya tajjaarasyaasinaa shirah || 69
Der ging hinein, sah, wie seine Frau da lag, und schlug ihrem schlafenden Verehrer mit dem Schwert den Kopf ab.
भार्या तु निगृहीता न तेन सा नापि बोधिता । भुवि न्यस्तासिनान्यत्र पर्यङ्के सुप्तमेव तु ॥ ७०
bhaaryaa tu nigrhiitaa na tena saa naapi bodhitaa | bhuvi nyastaasinaanyatra paryanke suptameva tu || 70
Seine Frau aber strafte er nicht, noch weckte er sie. Sein Schwert zu Boden werfend legte er sich zum Schlafen auf die Pritsche gegenüber.
तद्दृष्ट्वा सप्रदीपेऽत्र विष्णुदत्तो व्यचिन्तयत् । युक्तं स्त्रीति न यद्भार्या हता दारहरो हतः ॥ ७१
taddrshtvaa sapradiipe’tra vishnudatto vyacintayat | yuktam striiti na yadbhaaryaa hataa daaraharo hatah || 71
Als Vishnudatta das im Lampenschein mitansah, dachte er: ‚Recht so, daß er die Frau, die seine Gattin ist, nicht getötet hat, dafür aber den Ehebrecher.
किं तु कृत्वेदृशं कर्म यदनेनात्र सुप्यते । विस्रब्धं तदहो चित्त्रं वीर्यमुद्रिक्तचेतसाम् ॥ ७२
kim tu krtvedrsham karma yadanenaatra supyate | visrabdham tadaho cittram viiryamudriktacetasaam || 72
Aber daß er, nachdem er so eine Tat begangen hat, sich hier schlafen legt, zeugt von der erstaunlichen Unverfrorenheit dieser aufrechten Männer.‘
इत्यत्र चिन्तयत्येव विष्णुदत्ते प्रबुध्य सा । कुस्त्री ददर्श जारं स्वं हतं सुप्तं च तं पतिम् ॥ ७३
ityatra cintayatyeva vishnudatte prabudhya saa | kustrii dadarsha jaaram svam hatam suptam ca tam patim || 73
Während Vishnudatta noch überlegte, erwachte die Frevlerin. Sie sah ihren abgeschlachteten Geliebten und den schlummernden Ehemann.
उत्थाय च गृहीत्वा तत्स्कन्धे जारकबन्धकम् । हस्तेनैकेन चादाय तच्छिरः सा विनिर्ययौ ॥ ७४
utthaaya ca grhiitvaa tatskandhe jaarakabandhakam | hastenaikena caadaaya tacchirah saa viniryayau || 74
Sie stand auf und legte sich den Rumpf ihres Buhlen auf eine Schulter, nahm seinen Kopf in die freie Hand und ging nach draußen.
गत्वा बहिश्च निक्षिप्य भस्मकूटान्तरे द्रुतम् । कबन्धं सशिरस्कं तमाययौ निभृतं ततः ॥ ७५
gatvaa bahishca nikshipya bhasmakuutaantare drutam | kabandham sashiraskam tamaayayau nibhrtam tatah || 75
Sie lief eilig vors Dorf und warf Kopf und Rumpf auf den Kehrichthaufen. Danach kam sie still und heimlich zurück.
विष्णुदत्तश्च निर्गत्य सर्वं दूराद्विलोक्य तत् । मध्ये सखीनां सुप्तानां प्रविश्यासीत्तथैव सः ॥ ७६
vishnudattashca nirgatya sarvam duuraadvilokya tat | madhye sakhiinaam suptaanaam pravishyaasiittathaiva sah || 76
Vishnudatta aber war ihr gefolgt und hatte alles aus der Ferne beobachtet. Dann ging er wieder ins Haus und legte sich zu seinen schlafenden Gefährten.
सा चागत्य प्रविश्यान्तः पत्युः सुप्तस्य दुर्जनी । तेनैव तत्कृपाणेन तस्य मूर्धानमच्छिनत् ॥ ७७
saa caagatya pravishyaantah patyuh suptasya durjanii | tenaiva tatkrpaanena tasya muurdhaanamacchinat || 77
Die Übeltäterin aber kam herein und enthauptete ihren schlafenden Gatten mit seinem eigenen Schwert.
निर्गत्य श्रावयन्ती च भृत्याञ्शब्दं चकार सा । हा हतास्मि हतो भर्तो ममैभिः पथिकैरिति ॥ ७८
nirgatya shraavayantii ca bhrtyaanshabdam cakaara saa | haa hataasmi hato bharto mamaibhih pathikairiti || 78
Sie rannte heraus und erhob ein Geschrei, daß ihre Diener es hörten: „Wehe mir! Ich bin vernichtet! Die Landstreicher da haben meinen Mann ermordet!“
ततः परिजनाः श्रुत्वा प्रधाव्यालोक्य तं प्रभुम् । हतं तान्विष्णुदत्तादीनभ्यधावन्नुदायुधाः ॥ ७९
tatah parijanaah shrutvaa pradhaavyaalokya tam prabhum | hatam taanvishnudattaadiinabhyadhaavannudaayudhaah || 79
Die Knechte hörten sie, liefen herbei und sahen ihren enthaupteten Herrn. Da drangen sie mit erhobenen Waffen gegen Vishnudatta und die anderen vor.
एतैश्चाहन्यमानेषु तेषु त्रस्तोत्थितेष्वथ । अन्येषु तत्सहायेषु विष्णुदत्तोऽब्रवीद्द्रुतम् ॥ ८०
etaishcaahanyamaaneshu teshu trastotthiteshvatha | anyeshu tatsahaayeshu vishnudatto’braviiddrutam || 80
In ihrer panischen Angst von ihnen ermordet zu werden, waren die Gefährten aufgesprungen, doch Vishnudatta rief dazwischen:
अलं वो ब्रह्महत्याभिर्नैवास्माभिरिदं कृतम् । एतयैव कृतं ह्येतत्कुस्त्रियान्यप्रसक्तया ॥ ८१
alam vo brahmahatyaabhirnaivaasmaabhiridam krtam | etayaiva krtam hyetatkustriyaanyaprasaktayaa || 81
„Schluss jetzt mit euren Brahmanenmorden! Wir haben das nicht getan! Das war diese Verbrecherin, die sich einem anderen an den Hals geworfen hat!
मया चापावृतद्वारमार्गेणा मूलमीक्षितम् । निर्गत्य च बहिर्दृष्टं क्षमध्वं यदि वच्मि तत् ॥ ८२
mayaa caapaavrtadvaaramaargenaa muulamiikshitam | nirgatya ca bahirdrshtam kshamadhvam yadi vacmi tat || 82
Ich habe durch den Türspalt beobachtet, wie es losging. Dann bin ich rausgegangen und hab es gesehen. Habt Geduld, und ich erzähl es euch!“
इत्युक्त्वा तान्स शबरान्विष्णुदत्तो निवार्य च । तेभ्यो निःशेषमा मूलाद्वृत्तान्तं तमवर्णयत् ॥ ८३
ityuktvaa taansa shabaraanvishnudatto nivaarya ca | tebhyo nihsheshamaa muulaadvrttaantam tamavarnayat || 83
So sprach Vishnudatta zu den Wilden und wehrte sie ab. Dann berichtete er ihnen von Anfang an und lückenlos, wie sich alles zugetragen hatte.
नीत्वा चादर्शयत्तेषां कबन्धं तं शिरोन्वितम् । सद्यो हतं तया क्षिप्तं स्त्रिया तस्मिन्नवस्करे ॥ ८४
niitvaa caadarshayatteshaam kabandham tam shironvitam | sadyo hatam tayaa kshiptam striyaa tasminnavaskare || 84
Er führte sie hinaus und zeigte ihnen den Rumpf, den, vom frisch abgeschlagenen Haupte gefolgt, diese Frau auf den Misthaufen geworfen hatte.
ततः स्वेन विवर्णेन मुखेनाङ्गीकृते तया । कुलटां तां तिरस्कृत्य सर्वे तत्रैवमब्रुवन् ॥ ८५
tatah svena vivarnena mukhenaangiikrte tayaa | kulataam taam tiraskrtya sarve tatraivamabruvan || 85
Die schreckensbleiche Miene überführte sie. Das unkeusche Weib anprangernd riefen alle:
स्मराकृष्टा तनोत्येव या साहसमशङ्किता । सा परस्वीकृता कुस्त्री कृपाणीव न हन्ति कम् ॥ ८६
smaraakrshtaa tanotyeva yaa saahasamashankitaa | saa parasviikrtaa kustrii krpaaniiva na hanti kam || 86
„Von Liebe hingerissen verübt die Frevlerin, von einem anderen erobert, bedenkenlos jedes Verbrechen, als wäre sie ein Dolch, der sich vom Feind ergreifen läßt, bereit jeden zu töten.“
इत्युक्त्वा विष्णुदत्तादीन्सर्वांस्ते मुमुचुस्ततः । विष्णुदत्तं च सप्तान्ये सहायास्तेऽथ तुष्टुवुः ॥ ८७
ityuktvaa vishnudattaadiinsarvaamste mumucustatah | vishnudattam ca saptaanye sahaayaaste‘tha tushtuvuh || 87
Nachdem sie das gesagt hatten, ließen sie Vishnudatta und die anderen gehen. Die sieben Gefährten wiederum beglückwünschten Vishnudatta:
रक्षारत्नप्रदीपस्त्वं जातो नः स्वपतां निशि । त्वत्प्रसादेन तीर्णाः स्मो मृत्युमद्यानिमित्तजम् ॥ ८८
rakshaaratnapradiipastvam jaato nah svapataam nishi | tvatprasaadena tiirnaah smo mrtyumadyaanimittajam || 88
„Ein ganzer Kronleuchter aus Schutzjuwelen warst du für uns, als wir schliefen in der Nacht! Durch deine Gnade haben wir heute den Tod überlebt, der aus dem bösen Omen entstand!“
स्तुत्वैवं विष्णुदत्तं तं शमयित्वा च दुर्वचः । प्रणतास्ते ययुः प्रातः स्वकार्यायैव तद्युताः ॥ ८९
stutvaivam vishnudattam tam shamayitvaa ca durvacah | pranataaste yayuh praatah svakaaryaayaiva tadyutaah || 89
So priesen sie Vishnudatta und ließen ihre bösen Zungen ruhen. Am Morgen verneigten sie sich vor ihm und gingen mit ihm vereint ihrer eigentlichen Aufgabe entgegen.“
इत्थं कलिङ्गसेनायाः कथयित्वा कथां मिथः । सोमप्रभा सा कौशाम्ब्यां सखीं पुनरुवाच ताम् ॥ ९०
ittham kalingasenaayaah kathayitvaa kathaam mithah | somaprabhaa saa kaushaambyaam sakhiim punaruvaaca taam || 90
So erzählte Somaprabha in ihrer Unterhaltung mit Kalingasena ihr diese Geschichte in Kaushambi. Dann sprach sie weiter zu ihr:
एवं कार्यप्रवृत्तानामनिमित्तमुपस्थितम् । विलम्बाद्यप्रतिहतं सख्यनिष्टं प्रयच्छति ॥ ९१
evam kaaryapravrttaanaamanimittamupasthitam | vilambaadyapratihatam sakhyanishtam prayacchati || 91
Wenn also ein böses Omen sich denen in den Weg stellt, die eine Sache angefangen haben, und nicht mit Aufschub oder so etwas pariert wird, dann, liebe Freundin, zieht es Unheil nach sich.
ततश्चात्रानुतप्यन्ते प्राज्ञवाक्यावमानिनः । प्रवर्तमाना रभसात्पर्यन्ते मन्दबुद्धयः ॥ ९२
tatashcaatraanutapyante praajnavaakyaavamaaninah | pravartamaanaa rabhasaatparyante mandabuddayah || 92
Also werden letztendlich die geistig Trägen es bereuen, wenn sie die Warnung der Wissenden in den Wind schlagend übereilt vorgehen.
अतोऽशुभे निमित्ते ह्यो वत्सेशं प्रति यत्त्वया । आत्मग्रहाय प्रहितो दूतो युक्तं न तत्कृतम् ॥ ९३
ato’shubhe nimitte hyo vatsesham prati yattvayaa | aatmagrahaaya prahito duuto yuktam na tatkrtam || 93
Somit hast du falsch gehandelt, als du einen Boten zum König von Vatsa entsandtest, damit der dich empfängt, obwohl die Zeichen nicht günstig standen.
तदविघ्नं विवाहं च विदधातु विधिस्तव । कुलग्नेनागता गेहाद्विवाहस्तेन दूरतः ॥ ९४
tadavighnam vivaaham ca vidadhaatu vidhistava | kulagnenaagataa gehaadvivaahastena duuratah || 94
Möge das Schicksal dir eine ungestörte Heirat bescheren. Weil du aber im falschen Moment von zu Hause durchgebrannt bist, liegt deine Hochzeit noch in weiter Ferne.
देवा अपि च लुभ्यन्ति त्वयि रक्ष्यमिदं ततः । चिन्त्यश्च नीतिनिपुणो मन्त्री यौगन्धरायणः ॥ ९५
devaa api ca lubhyanti tvayi rakshyamidam tatah | cintyashca niitinipuno mantrii yaugandharaayanah || 95
Außerdem bist du bei den Göttern begehrt. Da mußt du aufpassen. Und denk an den politisch versierten Minister Yaugandharayana.
राजव्यसनशङ्की सन्सोऽत्र विघ्नं समाचरेत् । विहितेऽपि विवाहे वा दोषमुत्पादयेत्तव ॥ ९६
raajavyasanashankii sanso’tra vighnam samaacaret | vihite’pi vivaahe vaa doshamutpaadayettava || 96
Der königlichen Zerstreuungen wegen in Sorge könnte er dir Knüppel zwischen die Beine werfen, oder er erhebt nach der Hochzeitsnacht Anklage gegen dich.
धर्मिकः सन्न कुर्याद्वा दोषं तदपि ते सखि । सपत्नी सर्वथा चिन्त्या कथां वच्म्यत्र ते शृणु ॥ ९७
dharmikah sanna kuryaadvaa dosham tadapi te sakhi | sapatnii sarvathaa cintyaa kathaam vacmyatra te shrnu || 97
Aber, gesetzestreu wie er ist, wird er dir auch wieder keinen Schaden zufügen. Denk stets und ständig an die Nebenfrau. Die Geschichte dazu erzähl ich dir. Lausche:
अस्तीहेक्षुमती नाम पुरी तस्याश्च पार्श्वतः । नदी तदभिधानैव विश्वामित्रकृते उभे ॥ ९८
astiihekshumatii naama purii tasyaashca paarshvatah | nadii tadabhidhaanaiva vishvaamitrakrte ubhe || 98
Hierzulande gibt es die Stadt Ikshumati und daneben einen Fluß gleichen Namens. Beide wurden von Vishvamitra geschaffen.
तत्समीपे महच्चास्ति वनं तत्र कृताश्रमः । ऊर्ध्वपादस्तपश्चक्रे मुनिर्मङ्कणकाभिधः ॥ ९९
tatsamiipe mahaccaasti vanam tatra krtaashramah | uurdhvapaadastapashcakre munirmankanakaabhidhah || 99
Daneben liegt ein großer Wald. In dem hat der Weise Mankanaka seine Einsiedelei gegründet. Er kasteite sich mit den Füßen nach oben.
तपस्यता च तेनात्र गगनेनागताप्सरः । अदर्शि मेनका नाम वातेन चलिताम्बरा ॥ १००
tapasyataa ca tenaatra gaganenaagataapsarah | adarshi menakaa naama vaatena calitaambaraa || 100
Während er sich noch auf seinen Kopfstand konzentrierte, kam die himmlische Nymphe Menaka herbeigeflogen, und er sah ihr Gewand im Lufthauch flattern hin und her.
ततो लब्धावकाशेन कामेन क्षोभितात्मनः । नूतने कदलीगर्भे वीर्यं तस्यापतन्मुनेः ॥ १०१
tato labdhaavakaashena kaamena kshobhitaatmanah | nuutane kadaliigarbhe viiryam tasyaapatanmuneh || 101
So hatte der Liebesgott eine Lücke gefunden, und der Mönch, bis ins Mark erregt, verspritzte seinen Samen in den Kelch eines jungen Trompetenbaums.
जज्ञे ततश्च कन्या सा सद्यः सर्वाङ्गसुन्दरी । अमोघं हि महर्षीणां वीर्यं फलति तत्क्षणम् ॥ १०२
jajne tatashca kanyaa saa sadyah sarvaangasundarii | amogham hi maharshiinaam viiryam phalati tatkshanam || 102
Sogleich wurde ihm eine an allen Gliedern schöne Tochter geboren. Der Großen Weisen treffsicherer Samen fruchtet im richtigen Moment.
सम्भूता कदलीगर्भे यस्मात्तस्माच्चकार ताम् । नाम्ना स कदलीगर्भां पिता मङ्कणको मुनिः ॥ १०३
sambhuutaa kadaliigarbhe yasmaattasmaaccakaara taam | naamnaa sa kadaliigarbhaam pitaa mankanako munih || 103
Und da sie dem Blütenkelch des Trompetenbaums entsprungen war, nannte ihr Vater, der Heilige Mankanaka, sie auch Kadaligarbha – die aus dem Trompetenbaumblütenkelch Geborene.
तस्याश्रमे सा ववृधे गौतमस्य कृपी यथा । द्रोणभार्या पुरा रम्भादर्शनच्युतवीर्यजा ॥ १०४
tasyaashrame saa vavrdhe gautamasya krpii yathaa | dronabhaaryaa puraa rambhaadarshanacyutaviiryajaa || 104
Sie wuchs in seiner Einsiedelei auf wie Dronas Frau Krpi, dem Gautama geboren, dem einst der Samen entströmte, als er die Nymphe Rambha sah.
एकदा च विवेशैतमाश्रमं मृगयारसात् । दृढवर्मा हृतोऽश्वेन मध्यदेशभवो नृपः ॥ १०५
ekadaa ca viveshaitamaashramam mrgayaarasaat | drdhavarmaa hrto’shvena madhyadeshabhavo nrpah || 105
Einst geschah es, daß der aus Madhyadesha stammende König Drdhavarman, von seinem Pferd im Jagdfieber davongetragen, in die Einsiedelei einritt.
स तां ददर्श कदलीगर्भां प्रावृतवल्कलाम् । मुनिकन्योचितेनात्र वेषेणात्यन्तशोभिताम् ॥ १०६
sa taam dadarsha kadaliigarbhaam praavrtavalkalaam | munikanyocitenaatra veshenaatyantashobhitaam || 106
Er sah Kadaligarbha in ein, wie es sich für Asketentöchter gehörte, Gewand aus Rindenbast gehüllt, das ihr unendlich gut stand.
सा च दृष्ट्वास्य नृपतेः स्वीचक्रे हृदयं तथा । यथावकाशोऽपि हृतस्तत्रान्तःपुरयोषिताम् ॥ १०७
saa ca drshtvaasya nrpateh sviicakre hrdayam tathaa | yathaavakaasho’pi hrtastatraantahpurayoshitaam || 107
Und so gesehen nahm sie des Königs Herz dermaßen für sich ein, daß sie darin all den Raum ausfüllte, den sonst die Frauen seines Harems einnahmen.
अपीमां प्राप्नुयां भार्यां कस्यापीह सुतामृषेः । दुष्यन्त इव कण्वस्य मुनेः कन्यां शकुन्तलाम् ॥ १०८
apiimaam praapnuyaam bhaaryaam kasyaapiiha sutaamrsheh | dushyanta iva kanvasya muneh kanyaam shakuntalaam || 108
‚Sollte ich vielleicht diese Tochter irgend so eines Heiligen zur Frau nehmen? So wie Dushyanta Shakuntala, die Tochter Kanvas des Weisen?‘,
इति संचिन्तयन्नेव संगृहीतसमित्कुशम् । सोऽत्रापश्यत्तमायान्तं मुनिं मङ्कणकं नृपः ॥ १०९
iti samcintayanneva samgrhiitasamitkusham | so’traapashyattamaayaantam munim mankanakam nrpah || 109
überlegte der König noch, als er sah, wie der Einsiedler Mankanaka mit einem Büschel Kushagras herbeikam, um Feuer zu machen.
ववन्दे चैनमभ्येत्य पादयोर्मुक्तवाहनः । पृष्टश्चात्मानमेतस्मै मुनये स न्यवेदयत् ॥ ११०
vavande cainamabhyetya paadayormuktavaahanah | prshtashcaatmaanametasmai munaye sa nyavedayat || 110
Er sprang vom Pferd, verneigte sich zu seinen Füßen und erwies ihm die Ehre. Als der Eremit ihn fragte, stellte er sich ihm vor.
ततः स कदलीगर्भां मुनिरादिशति स्म ताम् । वत्से राज्ञोऽतिथेरस्य त्वयार्घ्यं कल्प्यतामिति ॥ १११
tatah sa kadaliigarbhaam muniraadishati sma taam | vatse raajno’titherasya tvayaarghyam kalpyataamiti || 111
Darauf wies der Einsiedler Kadaligarbha gleich an: „Liebes, bereite unserem Gast, dem König, den Begrüßungstrunk!“
तथेति कल्पितातिथ्यस्तया राजा स नम्रया । ईदृक्कुतस्ते कन्येयमिति पप्रच्छ तं मुनिम् ॥ ११२
tatheti kalpitaatithyastayaa raajaa sa namrayaa | iidrkkutaste kanyeyamiti papraccha tam munim || 112
Sie antwortete: „Das mach ich gern“, verneigte sich vor dem König und mischte ihm den Begrüßungstrunk. „Wo hast du denn dieses Mädchen her?“, fragte der den Weisen.
मुनिश्च स ततस्तस्यास्तामुत्पत्तिं च नाम च । अन्वर्थं कदलीगर्भेत्यस्मै राज्ञे न्यवेदयत् ॥ ११३
munishca sa tatastasyaastaamutpattim ca naama ca | anvartham kadaliigarbhetyasmai raajne nyavedayat || 113
Da erklärte der Einsiedler dem König den Namen Kadaligarbha und ihre Herkunft aus dem Trompetenbaumblütenkelch.
ततस्तां स मुनेः कन्यां मेनकाभावनोद्भवाम् । मत्वाप्सरसमत्युत्को राजा तस्मादयाचत ॥ ११४
tatastaam sa muneh kanyaam menakaabhaavanodbhavaam | matvaapsarasamatyutko raajaa tasmaadayaacata || 114
Da wußte der König, daß dieses Mädchen entstanden war, weil der Helige sich in Menaka verliebt hatte. Und weil ihn der Gedanke an himmlische Nymphen erregte, hielt er um ihre Hand an.
सोऽप्येतां कदलीगर्भां ददौ तस्मै सुतामृषिः । दिव्यानुभावं पूर्वेषामविचार्यं हि चेष्टितम् ॥ ११५
so’pyetaam kadaliigarbhaam dadau tasmai sutaamrshih | divyaanubhaavam puurveshaamavicaaryam hi ceshtitam || 115
Der Heilige gab ihm auch seine Tochter Kadaligarbha zur Frau, denn die Weisen von früher verließen sich auf die Götter und haben gehandelt, ohne lange zu überlegen.
तच्च बुद्ध्वा प्रभावेण तत्राभ्येत्य सुराङ्गनाः । मेनकाप्रीतितस्तस्याश्चक्रुरुद्वाहमण्डनम् ॥ ११६
tacca buddhvaa prabhaavena tatraabhyetya suraanganaah | menakaapriititastasyaashcakrurudvaahamandanam || 116
Auch die himmlischen Nymphen wußten davon durch ihre göttliche Kraft und aus Liebe zu Menaka legten sie Kadaligarbha den Hochzeitsschmuck an.
दत्त्वा च सर्षपान्हस्ते जगदुस्तां तदैव ताः । यान्ती मार्गे वपस्वैतांस्त्वमभिज्ञानसिद्धये ॥ ११७
dattvaa ca sarshapaanhaste jagadustaam tadaiva taah | yaantii maarge vapasvaitaamstvamabhijnaanasiddhaye || 117
Bei der Gelegenheit legten sie ihr Senfkörner in die Hand und sprachen: „Wenn du den Weg gehst, streu sie aus, damit du ihn wiederfindest!
यदि भर्त्रा कृतावज्ञा कदाचित्त्वमिहैष्यसि । तज्जातैरेभिरायान्ती पन्थानं पुत्रि वेत्स्यति ॥ ११८
yadi bhartraa krtaavajnaa kadaacittvamihaishyasi | tajjaatairebhiraayaantii panthaanam putri vetsyati || 118
Sollte dein Mann dich irgendwann kränken und du willst hierher zurück, dann erkennst du, Töchterchen, an ihnen, die dann aufgegangen sind, welchen Weg du gehen mußt.“
इत्युक्तां ताभिरारोप्य कृतोद्वाहां स्ववाजिनि । सा राजा कदलीगर्भां दृढवर्मा ययौ ततः ॥ ११९
ityuktaam taabhiraaropya krtodvaahaam svavaajini | saa raajaa kadaliigarbhaam drdhavarmaa yayau tatah || 119
So sprachen sie zu ihr. Dann heiratete sie, und König Drdhavarman setzte Kadaligarbha zu sich aufs Pferd und ritt von dannen.
प्राप्तान्वागतसैन्योऽथ वपन्त्या सर्षपान्पथि । वध्वा तया सह प्राप राजधानीं निजां च सः ॥ १२०
praaptaanvaagatasainyo’tha vapantyaa sarshapaanpathi | vadhvaa tayaa saha praapa raajadhaaniim nijaam ca sah || 120
Später von seinem Heer eskortiert, ritt er mit einer Senfkörner auf dem Weg verstreuenden Frau in seine königliche Residenz ein.
तत्रान्यपत्नीविमुखः कदलीगर्भया तया । समं स तस्थावाख्याततद्वृत्तान्तः स्वमन्त्रिषु ॥ १२१
tatraanyapatniivimukhah kadaliigarbhayaa tayaa | samam sa tasthaavaakhyaatatadvrttaantah svamantrishu || 121
Dort würdigte er seine anderen Frauen keines Blickes und zog sich mit Kadaligarbha zurück. Vor den Ministern aber prahlte er mit seinen Erlebnissen.
ततस्तस्य महादेवी तदीयं मन्त्रिणं रहः । स्मारयित्वोपकारान्स्वाञ्जगादात्यन्तदुःखिता ॥ १२२
tatastasya mahaadevii tadiiyam mantrinam rahah | smaarayitvopakaaraansvaanjagaadaatyantaduhkhitaa || 122
Bald nahm die Hauptfrau seinen Minister beiseite, erinnerte ihn daran, wie oft sie ihm geholfen hatte, und sagte unendlich betrübt:
राज्ञा नूतनभार्यैकसक्तेनाद्याहमुज्झिता । तत्तथा कुरु येनैषा सपत्नी मे निवर्तते ॥ १२३
raajnaa nuutanabhaaryaikasaktenaadyaahamujjhitaa | tattathaa kuru yenaishaa sapatnii me nivartate || 123
„Jetzt, da der König nur noch an seiner neuen Frau hängt und ich die Verlassene bin, unternimm etwas, wodurch diese meine Rivalin verschwindet!“
तच्छ्रुत्वा सोऽब्रवीन्मन्त्री देवि कर्तुं न युज्यते । मादृशानां प्रभोः पत्न्या विनाशोऽथ वियोजनम् ॥ १२४
tacchrutvaa so’braviinmantrii devi kartum na yujyate | maadrshaanaam prabhoh patnyaa vinaasho’tha viyojanam || 124
Als der Minister das hörte, erwiderte er: „Gebieterin, Leuten wie mir steht es nicht zu, die Ehefrau ihres Herrn umzubringen oder zu verbannen.
एष प्रव्राजकस्त्रीणां विषयः कुहकादिषु । प्रयोगेष्वभियुक्तानां संगतानां तथाविधैः ॥ १२५
esha pravraajakastriinaam vishayah kuhakaadishu | prayogeshvabhiyuktaanaam samgataanaam tathaavidhaih || 125
Das ist das Spezialgebiet von umherpilgernden, sich auf Trug und Verstellung verstehenden und nur mit Ihresgleichen verkehrenden Frauen.
ता हि कैतवतापस्यः प्रविश्यैवानिवारिताः । गृहेषु मायाकुशलाः कर्म किं किं न कुर्वते ॥ १२६
taa hi kaitavataapasyah pravishyaivaanivaaritaah | grheshu maayaakushalaah karma kim kim na kurvate || 126
Diese Frömmlerinnen, unaufhaltsam sich in Häuser Einlass verschaffend, sind in der Vorspiegelung bewandert – was brächten die nicht zustande!“
इत्युक्ता तेन सा देवी विनतेवाह तं ह्रिया । अलं तर्हि ममानेन गर्हितेन सतामिति ॥ १२७
ityuktaa tena saa devii vinatevaaha tam hriyaa | alam tarhi mamaanena garhitena sataamiti || 127
Nach diesem Hinweis sagte die Königin zum Schein entmutigt und beschämt: „Mit solchen für anständige Menschen verpönten Methoden will ich nichts zu schaffen haben!“
तद्वचो हृदि कृत्वा तु तं विसृज्य च मन्त्रिणम् । कांचित्प्रव्राजिकां चेटीमुखेनानयति स्म सा ॥ १२८
tadvaco hrdi krtvaa tu tam visrjya ca mantrinam | kaamcitpravraajikaam cetiimukhenaanayati sma saa || 128
Doch sie barg seine Worte im Herzen. Nachdem sie ihn entlassen hatte, ließ sie durch den Mund einer ihrer Mägde eine von diesen Pilgerfrauen vorladen.
तस्याः शशंस चामूलात्तत्सर्वं स्वमनीषितम् । अङ्गीचकार दातुं च सिद्धे कार्ये धनं महत् ॥ १२९
tasyaah shashamsa caamuulaattatsarvam svamaniishitam | angiicakaara daatum ca siddhe kaarye dhanam mahat || 129
Der erzählte sie ausführlich alles, was sie sich wünschte, und versprach, ihr nach vollbrachter Tat viel Geld zu geben.
साप्यर्थलोभादार्तां तामित्युवाच कुतापसी । देवि किं नाम वस्त्वेतदहं ते साधयाम्यदः ॥ १३०
saapyarthalobhaadaartaam taamityuvaaca kutaapasii | devi kim naama vastvetadaham te saadhayaamyadah || 130
Die verschlagene Pilgerin, überaus geldgierig, sagte zu der Leidenden: „Königin, das ist keine große Sache. Ich will sie gleich jetzt erledigen.
नानाविधान्हि जानामि प्रयोगान्सुबहूनहम् । एवमाश्वास्य तां देवीं साथ प्रव्राजिका ययौ ॥ १३१
naanaavidhaanhi jaanaami prayogaansubahuunaham | evamaashvaasya taam deviim saatha pravraajikaa yayau || 131
Schließlich kenne ich sehr viele geeignete Methoden dafür!“ Damit beruhigte das Pilgerweib die Königin und ging davon.
मठिकां प्राप्य च निजां भीतेवेत्थमचिन्तयत् । अहो अतीव भोगाशा कं नाम न विडम्बयेत् ॥ १३२
mathikaam praapya ca nijaam bhiitevetthamacintayat | aho atiiva bhogaashaa kam naama na vidambayet || 132
Als sie in ihrer Hütte ankam, schien sie erschrocken, als sie dachte: „O Weh, wie einen übermäßige Beutegier doch narren kann!
यन्मया सहसा देव्याः प्रतिज्ञा पुरतः कृता । विज्ञानं चात्र तादृङ्मे सम्यक्किंचिन्न विद्यते ॥ १३३
yanmayaa sahasaa devyaah pratijnaa puratah krtaa | vijnaanam caatra taadrngme samyakkimcinna vidyate || 133
Vorhin hab ich der Königin das Versprechen überstürzt gegeben. Auf solche Künste versteh ich mich überhaupt nicht.
अन्यत्रेव च न व्याजं कर्तुं राजगृहे क्षमम् । ज्ञात्वा जातु हि कुर्वीरन्निग्रहं प्रभविष्णवः ॥ १३४
anyatreva ca na vyaajam kartum raajagrhe kshamam | jnaatvaa jaatu hi kurviirannigraham prabhavishnavah || 134
Woanders krieg ich solche Kunststücke hin, aber im Königshaus wohl kaum. Wenn die Herrschaften dort das rausfinden, nehmen die mich doch gleich fest.
एकस्तत्राभ्युपायः स्याद्यत्सुहृन्मेऽस्ति नापितः । ईदृग्विज्ञानकुशलः स चेत्कुर्यादिहोद्यमम् ॥ १३५
ekastatraabhyupaayah syaadyatsuhrnme’sti naapitah | iidrgvijnaanakushalah sa cetkuryaadihodyamam || 135
Ein Mittel könnte es noch geben: Mein Freund, der Barbier. Der kennt sich aus mit solchen Kniffen. Wenn der sich hier ins Zeug legen könnte?“
इत्यालोच्यैव सा तस्य नापितस्यान्तिकं ययौ । तस्मै मनीषितं सर्वं तच्छशंसार्थसिद्धिदम् ॥ १३६
ityaalocyaiva saa tasya naapitasyaantikam yayau | tasmai maniishitam sarvam tacchashamsaarthasiddhidam || 136
Mit diesen Gedanken suchte sie den Friseur auf. Dem erzählte sie, was sie sich wünschte, alles, was ihr Geld und Erfolg einbringen würde.
ततः स नापितो वृद्धो धूर्तश्चैवमचिन्तयत् । उपस्थितमिदं दिष्ट्या लाभस्थानं ममाधुना ॥ १३७
tatah sa naapito vrddho dhuurtashcaivamacintayat | upasthitamidam dishtyaa laabhasthaanam mamaadhunaa || 137
Der Barbier, alt und gerissen wie er war, überlegte: ‚Sieh mal einer an! Hier kommt die lang ersehnte Gelegenheit, kräftig abzusahnen!
तन्न बाध्या नवा राजवधू रक्ष्या तु सा यतः । दिव्यदृष्टिः पिता तस्य सर्वं प्रख्यापयेदिदम् ॥ १३८
tanna baadhyaa navaa raajavadhuu rakshyaa tu saa yatah | divyadrshtih pitaa tasya sarvam prakhyaapayedidam || 138
Darum darf der neuen Frau König auch nichts passieren. Die heben wir uns für später auf. Ihr Vater, der Hellseher, würde sofort alles herumerzählen!
विश्लिष्यैतां तु नृपतेर्देवीं सम्प्रति भुञ्जमहे । कुरहस्यसहाये हि भृते भृत्यायते प्रभुः ॥ १३९
vishlishyaitaam tu nrpaterdeviim samprati bhunjamahe | kurahasyasahaaye hi bhrte bhrtyaayate prabhuh || 139
Wenn wir sie aber vom König trennen, melken wir die Königin. Denn der Herr wird zum Diener des Dieners, der ein Genosse seiner dunklen Machenschaften ist.
संश्लेष्य काले राज्ञे च वाच्यमेतत्तथा मया । यथा स्यादुपजीव्यो मे राजा सा चर्षिकन्यका ॥ १४०
samshleshya kaale raajne ca vaacyametattathaa mayaa | yathaa syaadupajiivyo me raajaa saa carshikanyakaa || 140
Wenn es soweit ist, bring ich sie wieder mit dem König zusammen und erzähl ihm alles. Somit werden der König und sein Rishimädchen eine Hilfe zum Lebensunterhalt für mich.
एवं च नातिपापं स्याद्भवेद्दीर्घा च जीविका । इत्यालोच्य स तां प्राह नापितः कूटतापसीम् ॥ १४१
evam ca naatipaapam syaadbhaveddiirghaa ca jiivikaa | ityaalocya sa taam praaha naapitah kuutataapasiim || 141
Damit wäre die Sünde nicht allzu groß und ich hätte ein langes Leben vor mir.“ Nach diesen Überlegungen sagte er zu der pilgernden Heuchlerin:
अम्ब सर्वं करोम्येतत्किं तु योगबलेन चेत् । एषा राज्ञो नवा भार्या हन्यते तन्न युज्यते ॥ १४२
amba sarvam karomyetatkim tu yogabalena cet | eshaa raajno navaa bhaaryaa hanyate tanna yujyate || 142
„Mutter, ich mach schon alles. Aber wenn die neue Frau des Königs durch Zauberkraft umkäme, so wäre das nicht angebracht.
बुद्ध्वा कदाचिद्राजा हि सर्वानस्मान्विनाशयेत् । स्त्रीहत्यापातकं च स्यात्तत्पिता च मुनिः शपेत् ॥ १४३
buddhvaa kadaacidraajaa hi sarvaanasmaanvinaashayet | striihatyaapaatakam ca syaattatpitaa ca munih shapet || 143
Wenn der König das irgendwann rauskriegt, bringt er uns alle um. Außerdem ist Frauenmord ein schweres Verbrechen, und ihr Vater, der Heilige, würde uns mit einem Fluch belegen.
तस्माद्बुद्धिबलेनैषा राज्ञो विश्लेष्यते परम् । येन देवी सुखं तिष्ठेदर्थप्राप्तिर्भवेच्च नः ॥ १४४
tasmaadbuddhibalenaishaa raajno vishleshyate param | yena devii sukham tishthedarthapraaptirbhavecca nah || 144
Darum muss sie zunächst mal durch Geisteskraft dem König entfremdet werden. Dann stünde die Königin glücklich da, und wir beide kämen zu Reichtum.
एतच्च मे कियत्किं हि न बुद्ध्या साधयाम्यहम् । प्रज्ञानं मामकीनं च श्रूयतां वर्णयामि ते ॥ १४५
etacca me kiyatkim hi na buddhyaa saadhayaamyaham | prajnaanam maamakiinam ca shruuyataam varnayaami te || 145
Es wäre mir ein Leichtes. Was habe ich nicht schon alles mit Intelligenz geregelt. Hör dir an, wie schlau unsereins ist, ich kann dir sagen:
अभूदस्य पिता राज्ञो दुःशीलो दृढवर्मणः । अहं च दासस्तस्येह राज्ञः स्वोचितकर्मकृत् ॥ १४६
abhuudasya pitaa raajno duhshiilo drdhavarmanah | aham ca daasastasyeha raajnah svocitakarmakrt || 146
König Drdhavarmans Vater war ein ganz niederträchtiger Mensch. Ich war hier des Königs Diener und tat meine Arbeit.
स कदाचिदिह भ्राम्यन्भार्यामैक्षत मामकीम् । तस्यां तस्य सुरूपायां तरुण्यां च मनो ययौ ॥ १४७
sa kadaacidiha bhraamyanbhaaryaamaikshata maamakiim | tasyaam tasya suruupaayaam tarunyaam ca mano yayau || 147
Als er irgendwann hier herumspazierte, sah er meine Frau. Ihre jugendliche Schönheit ging ihm nicht mehr aus dem Sinn.
नापितस्त्रीति चाबोधि पृष्ट्वा परिजनं स ताम् । किं नापितः करोतीति प्रविश्यैव स मे गृहम् ॥ १४८
naapitastriiti caabodhi prshtvaa parijanam sa taam | kim naapitah karotiiti pravishyaiva sa me grham || 148
Er fragte seine Diener, wer sie sei. „Die Frau vom Friseur“, hörte er da. „Was kann der Friseur mir schon anhaben!“ dachte er und ging in mein Haus.
उपभुज्यैव तां स्वेच्छं मद्भार्यां कुनृपो ययौ । अहं च तदहर्दैवाद्गृहादासं बहिः क्वचित् ॥ १४९
upabhujyaiva taam sveccham madbhaaryaam kunrpo yayau | aham ca tadahardaivaadgrhaadaasam bahih kvacit || 149
Dort hat dieser Sauhund von König meine Frau nach Herzenslust geritten. Und war wieder weg. Ich war an dem Tag irgendwo außer Haus.
अन्येद्युश्च प्रविष्टेन दृष्ट्वा सान्यादृशी मया । पृष्टा भार्या यथावृत्तं साभिमानेव मेऽभ्यधात् ॥ १५०
anyedyushca pravishtena drshtvaa saanyaadrshii mayaa | prshtaa bhaaryaa yathaavrttam saabhimaaneva me’bhyadhaat || 150
Als ich am nächsten Tag heimkam, war meine Frau irgendwie anders. Ich fragte sie, was passiert war, und sie hat es mir so erzählt, als wäre sie auch noch stolz darauf.
तत्क्रमेणैव तां भार्यामशक्तस्य निषेधने । नित्यमेवोपभुञ्जानः स ममोत्तब्धवान्नृपः ॥ १५१
tatkramenaiva taam bhaaryaamashaktasya nishedhane | nityamevopabhunjaanah sa mamottabdhavaannrpah || 151
Von da an fand der erregte König sich jeden Tag ein, um meine Frau zu rammeln. Und ich war machtlos.
कुतो गम्यमगम्यं वा कुशीलोन्मादिनः प्रभोः । वातोद्भूतस्य दावाग्नेः किं तृणं किम् च काननम् ॥ १५२
kuto gamyamagamyam vaa kushiilonmaadinah prabhoh | vaatodbhuutasya daavaagneh kim trnam kim ca kaananam || 152
Von unheiliger Leidenschaft aufgepeitscht ist’s dem Herrn egal, ob etwas sittlich oder unsittlich ist. Einmal vom Winde angefacht, brennt der Waldbrand alles nieder, sei es das Hälmchen, sei’s der Urwald.
ततो यावद्गतिर्मेऽस्ति न काचित्तन्निवारणे । तावत्स्वल्पाशनक्षामो मान्द्यव्याजमशिश्रियम् ॥ १५३
tato yaavadgatirme’sti na kaacittannivaarane | taavatsvalpaashanakshaamo maandyavyaajamashishriyat || 153
Als ich gar keine Möglichkeit mehr hatte, ihn davon abzuhalten, verfiel ich auf die List, mich krank zu stellen, indem ich immer weniger aß.
तादृशश्च गतोऽभूवं राज्ञस्तस्याहमन्तिकम् । स्वव्यापारोपसेवार्थं निःश्वसन्कृशपाण्डुरः ॥ १५४
taadrshashca gato’bhuuvam raajnastasyaahamantikam | svavyaapaaropasevaartham nihshvasankrshapaandurah || 154
Und in diesem Zustand trat ich vor den König, um mein Werk zu versehen: röchelnd, ausgemergelt und blass.
तत्र मन्दमिवालोक्य साभिप्रायः स मां नृपः । पप्रच्छ रे किमीदृक्त्वं संजातः कथ्यतामिति ॥ १५५
tatra mandamivaalokya saabhipraayah sa maam nrpah | papraccha re kimiidrktvam samjaatah kathyataamiti || 155
Da sah der König, daß ich krank sein mußte, und fragte mich absichtsvoll: „He du, erzähl mal, wie du so geworden bist!“
निर्बन्धपृष्टस्तं चाहं विजने याचिताभयः । प्रत्यवोचं नृपं देव भार्यास्ति मम डाकिनी ॥ १५६
nirbandhaprshtastam caaham vijane yaacitaabhayah | pratyavocam nrpam deva bhaaryaasti mama daakinii || 156
So direkt von ihm befragt, erbat ich Schutz vor Strafe und erwiderte ihm unter vier Augen: „Gebieter, meine Frau ist eine Hexe,
सा च सुप्तस्य मेऽन्त्राणि गुदेनाकृष्य चूषति । तथैव चान्तः क्षिपति तेनाहं क्षामतां गतः ॥ १५७
saa ca suptasya me’ntraani gudenaakrshya cuushati | tathaiva caantah kshipati tenaaham kshaamataam gatah || 157
und wenn ich schlafe, zieht sie mir die Eingeweide aus dem Arsch und saugt sie aus. So bin ich innen leer und darum so dünn geworden.
पोषणाय च मे नित्यं बृंहणं भोजनं कुतः । इत्युक्तः स मया राजा जाताशङ्को व्यचिन्तयत् ॥ १५८
poshanaaya ca me nityam brmhanam bhojanam kutah | ityuktah sa mayaa raajaa jaataashanko vyacintayat || 158
Ich kann mich ununterbrochen mästen und fressen und wird doch nicht satt!“ Nach diesen meinen Worten bekam der König es mit der Angst zu tun. Er überlegte:
किं सत्यं डाकिनी सा स्यात्तेनाहं किं हृतस्तया । किंस्विदाहारपुष्टस्य चूषेदन्त्रं ममापि सा ॥ १५९
kim satyam daakinii saa syaattenaaham kim hrtastayaa | kimsvidaahaarapushtasya cuushedantram mamaapi saa || 159
‚Wenn sie nun wirklich eine Hexe ist? Und warum bin ich so von ihr hingerissen? Und wenn sie auch mir das Gedärm auslutscht, der ich mit Delikatessen vollgestopft bin?
तदद्य तामहं युक्त्या जिज्ञासिष्ये स्वयं निशि । इति संचिन्त्य राजा मे सोऽत्राहारमदापयत् ॥ १६०
tadadya taamaham yuktyaa jijnaasishye svayam nishi | iti samcintya raajaa me so’traahaaramadaapayat || 160
Dann werde ich ihr gleich heute Nacht mal vorsichtig auf den Zahn fühlen!‘ So dachte der König und ließ mir auf der Stelle etwas zu essen bringen.
ततो गत्वा गृहं तस्या भार्यायाः संनिधावहम् । अश्रूण्यमुञ्चं पृष्टश्च तया तामेवमब्रवम् ॥ १६१
tato gatvaa grham tasyaa bhaaryaayaah samnidhaavaham | ashruunyamuncam prshtashca tayaa taamevamabravam || 161
Dann bin ich nach Hause gegangen und hab vor meiner Frau ein paar Tränen vergossen. Sie wollte wissen, was los ist, und ich hab ihr Folgendes gesagt:
प्रिये न वाच्यं कस्यापि त्वया शृणु वदामि ते । अस्य राज्ञो गुदे जाता दन्ता वज्राश्रिसंनिभाः ॥ १६२
priye na vaacyam kasyaapi tvayaa shrnu vadaami te | asya raajno gude jaataa dantaa vajraashrisamnibhaah || 162
„Liebes, du darfst keinem weitersagen, was ich dir jetzt erzähle: Unserem König wachsen neuerdings Zähne aus dem Arsch, wie Donnerkeile so scharf.
तच्च भग्नोऽद्य जात्योऽपि क्षुरो मे कर्म कुर्वतः । एवं चात्र ममेदानीं क्षुरस्त्रुष्ट्येत्पदे पदे ॥ १६३
tacca bhagno’dya jaatyo’pi kshuro me karma kurvatah | evam caatra mamedaaniim kshurastrushtyetpade pade || 163
An denen ist heute mein Rasiermesser zerbrochen, als ich meine Arbeit getan habe. Wenn das so weitergeht, mach ich mir jedes Mal die Klinge kaputt.
तन्नवं नवमानेष्ये कुतो नित्यमहं क्षुरम् । अतो रोदिमि नष्टा हि जीविकेयं गृहे मम ॥ १६४
tannavam navamaaneshye kuto nityamaham kshuram | ato rodimi nashtaa hi jiivikeyam grhe mama || 164
Wo soll ich denn jetzt immer wieder neue Klingen hernehmen? Darum weine ich, denn meine Existenz in diesem Haus ist vernichtet!“
इत्युक्ता सा मया भार्या मतिमाधादुपैष्यतः । रात्रौ राज्ञोऽस्य सुप्तस्य गुददन्ताद्भुतेक्षणे ॥ १६५
ityuktaa saa mayaa bhaaryaa matimaadhaadupaishyatah | raatrau raajno’sya suptasya gudadantaadbhutekshane || 165
Als ich das meiner Frau erzählt hatte, faßte sie den Entschluss, nachts, wenn der König gekommen und eingeschlafen war, seine sagenhaften Hinterbackenzähne zu betrachten.
आ संसाराददृष्टं तदसत्यं न त्वबोधि सा । विदग्धा अपि वञ्च्यन्ते विटवर्णनया स्त्रियः ॥ १६६
aa samsaaraadadrshtam tadasatyam na tvabodhi saa | vidagdhaa aapi vancyante vitavarnanayaa striyah || 166
Daß man seit Anbeginn der Welt so etwas noch nie gesehen hatte, es also auch nicht wahr sein konnte, kam ihr nicht in den Sinn.
Selbst abgebrühte Weiber lassen sich täuschen, wenn ein Halunke ihnen Lügenmärchen auftischt.
अथैत्य तां निशि स्वैरं मद्भार्यामुपभुज्य सः । राजा श्रमादिवालीकं सुप्तवान्मद्वचः स्मरन् ॥ १६७
athaitya taam nishi svairam madbhaaryaamupabhujya sah | raajaa shramaadivaaliikam suptavaanmadvacah smaran || 167
Also besuchte der König in der Nacht meine Frau, um fröhlich mit ihr zu buhlen. Dann gab er vor, erschöpft zu sein und legte sich schlafen, meiner Worte eingedenk.
मद्भार्याप्यथ तं सुप्तं मत्वा तस्य शनैः शनैः । हस्तं प्रसारयामास गुदे दन्तोपलब्धये ॥ १६८
madbhaaryaapyatha tam suptam matvaa tasya shanaih shanaih | hastam prasaarayaamaasa gude dantopalabdhaye || 168
Als sie ihn schlafend wähnte, streckte meine Frau ihre Hand langsam in Richtung seines Hinterteils aus, um an die Zähne zu kommen.
गुदप्राप्ते च तत्पाणवुत्थाय सहसैव सः । डाकिनी डाकिनीत्युक्त्वा त्रस्तो राजा ततो ययौ ॥ १६९
gudapraapte ca tatpaanavutthaaya sahasaiva sah | daakinii daakiniityuktvaa trasto raajaa tato yayau || 169
Gerade als sie an seinem Hintern angelangt war, packte er ihre Hand, schrie: „Verdammtes Hexenweib!“ und eilte verstört davon.
ततः प्रभृति सा तेन भीत्या त्यक्ता नृपेण मे । भार्या गृहीतसंतोषा मदेकायत्ततां गता ॥ १७०
tatah prabhrti saa tena bhiityaa tyaktaa nrpena me | bhaaryaa grhiitasamtoshaa madekaayattataam gataa || 170
Seitdem ist meine vom König furchtsam verlassene Frau mit mir ganz zufrieden und einzig mir noch zugetan.
एवं पूर्वं नृपाद्बुद्ध्या गृहिणी मोचिता मया । इति तां तापसीमुक्त्वा नापितः सोऽब्रवीत्पुनः ॥ १७१
evam puurvam nrpaadbuddhyaa grhinii mocitaa mayaa | iti taam taapasiimuktvaa naapitah so’braviitpunah || 171
So habe ich damals meine Hausfrau durch Klugheit von dem König befreit“, sprach der Barbier zur Pilgerin, und fuhr fort:
तदेतत्प्रज्ञया कार्यमार्ये युष्मन्मनीषितम् । यथा च क्रियते मातस्तदिदं वच्मि ते शृणु ॥ १७२
tadetatprajnayaa kaaryamaarye yushmanmaniishitam | yathaa ca kriyate maatastadidam vacmi te shrnu || 172
„Also muß auch, was du vorhast, gute Frau, mit Intelligenz ins Werk gesetzt werden. Wie man das anstellt, Mutti, sag ich dir jetzt. Hör zu:
कोऽप्यन्तःपुरवृद्धोऽत्र स्वीकार्यो यो ब्रवीत्यमुम् । जाया ते कदलीगर्भा डाकिनीति नृपं रहः ॥ १७३
ko’pyantahpuravrddho’tra sviikaaryo yo braviityamum | jaayaa te kadaliigarbhaa daakiniiti nrpam rahah || 173
Wir müssen einen alten Haremswächter so weit bringen, daß er dem König einflüstert: ‚Deine Frau Kadaligarbha ist eine Hexe!‘
आरण्यकाया नह्यस्याः कश्चित्परिजनः स्वकः । सर्वः परो भेदसहो लोभात्कुर्वीत किं न यत् ॥ १७४
aaranyakaayaa nahyasyaah kashcitparijanah svakah | sarvah paro bhedasaho lobhaatkurviita kim na yat || 174
Und weil sie aus dem Wald kommt, hat sie auch keine eigenen Bediensteten. Und was macht so ein verführbarer Kerl vom ganz anderen Schlag nicht alles aus Habgier?
ततोऽस्मिन्राज्ञि साशङ्के श्रवणान्निशि यत्नतः । हस्तपादादि कदलीगर्भाधाम्नि निधीयते ॥ १७५
tato’sminraajni saashanke shravanaannishi yatnatah | hastapaadaadi kadaliigarbhaadhaamni nidhiiyate || 175
Wenn der König nach dem, was er da gehört hat, argwöhnisch wird, mußt du des Nachts fleißig Hände, Füße und anderes Zeug in Kadaligarbhas Zimmer verteilen lassen.
तत्प्रभाते विलोक्यैव राजा सत्यमवेत्य तत् । वृद्धोक्तं कदलीगर्भां भीतस्तां त्यक्ष्यति स्वयम् ॥ १७६
tatprabhaate vilokyaiva raajaa satyamavetya tat | vrddhoktam kadaliigarbhaam bhiitastaam tyakshyati svayam || 176
Am nächsten Morgen sieht der König, daß der Alte Recht hatte, und wird Kadaligarbha aus Angst von selbst verstoßen.
एवं सपत्नीविरहाद्देवी सुखमवाप्नुयात् । त्वां च सा बहु मन्येत लाभः कश्चिद्भवेच्च नः ॥ १७७
evam sapatniivirahaaddevii sukhamavaapnuyaat | tvaam ca saa bahu manyeta laabhah kashcidbhavecca nah || 177
Somit ist die Königin nach dem Abzug ihrer Nebenbuhlerin wieder glücklich. Dich wird sie hochschätzen, und für uns dürfte dabei auch noch was abfallen.“
इत्युक्ता तापसी तेन नापितेन तथेति सा । गत्वा राज्ञो महादेव्यै यथावस्तु न्यवेदयत् ॥ १७८
ityuktaa taapasii tena naapitena tatheti saa | gatvaa raajno mahaadevyai yathaavastu nyavedayat || 178
Auf diese Worte des Barbiers erwiderte das Pilgerweib: „So sei es!“ und ging zur königlichen Hauptfrau, um ihr den Sachverhalt zu schildern.
देवी च तत्तथा चक्रे सा तद्युक्त्या नृपोऽपि ताम् । प्रत्यक्षं वीक्ष्य कदलीगर्भां दुष्टेति तां जहौ ॥ १७९
devii ca tattathaa cakre saa tadyuktyaa nrpo’pi taam | pratyaksham viikshya kadaliigarbhaam dushteti taam jahau || 179
Die Königin machte alles genau so. Durch diese List konnte der König sich mit eigenen Augen davon überzeugen, wie verdorben Kadaligarbha war. Er gab sie auf.
तुष्टया च ततो देव्या तया गुप्तमदायि यत् । प्रव्राजिका तद्बुभुजे सा यथेष्टं सनापिता ॥ १८०
tushtayaa ca tato devyaa tayaa guptamadaayi yat | pravraajikaa tadbubhuje saa yatheshtam sanaapitaa || 180
So kamen Pilgerin und Barbier in den Genuß des Lohnes, den die zufriedene Königin jener heimlich zugesteckt hatte.
त्यक्ता च कदलीगर्भा सा तेन दृढधर्मणा । राज्ञाभिशापसंतप्ता निर्ययौ राजमन्दिरात् ॥ १८१
tyaktaa ca kadaliigarbhaa saa tena drdhadharmanaa | raajnaabhishaapasamtaptaa niryayau raajamandiraat || 181
Von Drdhadharman verstoßen, verließ Kadaligarbha, nach des Königs Unterstellung zutiefst bekümmert, den Königspalast.
येनाजगाम तेनैव प्रययौ पितुराश्रमम् । पूर्वोप्तजातसिद्धार्थसाभिज्ञानेन सा पथा ॥ १८२
yenaajagaama tenaiva prayayau pituraashramam | puurvoptajaatasiddhaarthasaabhijnaanena saa pathaa || 182
Sie kehrte in des Vaters Einsiedelei zurück auf dem Pfad, den sie wiederfand, weil die auf dem Hinweg gestreute Saat inzwischen aufgegangen war.
तत्र तामागतां दृष्ट्वा सोऽकस्मात्तत्पिता मुनिः । तस्या दुश्चरिताशङ्की तस्थौ मङ्कणकः क्षणम् ॥ १८३
tatra taamaagataam drshtvaa so’kasmaattatpitaa munih | tasyaa dushcaritaashankii tasthau mankanakah kshanam || 183
Als der Einsiedler Mankanaka sie kommen sah, argwöhnte er für einen Moment, sie könnte sich schlecht aufgeführt haben
प्रणिधानाच्च तं कृत्स्नं तद्वृत्तान्तमवेत्य सः । आश्वास्य च स्वयं स्नेहात्तामादाय ययौ ततः ॥ १८४
pranidhaanaacca tam krtsnam tadvrttaantamavetya sah | aashvaasya ca svayam snehaattaamaadaaya yayau tatah || 184
Nach tiefer Versenkung jedoch sah er alles vor sich, wie es sich zugetragen hatte. Liebevoll beruhigte er sie und nahm sie mit, als er davonging.
एत्य तस्मै यदाचख्यौ स्वयं प्रह्वाय भूभृते । देव्या सपत्नीदोषेण कृतं कपटनाटकम् ॥ १८५
etya tasmai yadaacakhyau svayam prahvaaya bhuubhrte | devyaa sapatniidoshena krtam kapatanaatakam || 185
Angekommen erzählte er dem sich vor ihm verneigenden König das von der Königin aus Hass auf ihre Nebenbuhlerin inszenierte Intrigenspiel.
तत्कालं स्वयमभ्येत्य राज्ञे तस्मै स नापितः । यथावृत्तं तदाचष्ट पुनरेवमुवाच च ॥ १८६
tatkaalam svayamabhyetya raajne tasmai sa naapitah | yathaavrttam tadaacashta punarevamuvaaca ca || 186
Da kam der Barbier schon von selbst herbei und berichtete seinerseits dem König, was vorgefallen war. Dann sagte er:
इत्थं विश्लेष्य कदलीगर्भा राज्ञी मया प्रभो । अभिचारवशाद्युक्त्या देवीं संतोष्य रक्षिता ॥ १८७
ittham vishleshya kadaliigarbhaa raajnii mayaa prabho | abhicaaravashaadyuktyaa deviim samtoshya rakshitaa || 187
„Somit habe ich Kadaligarbha von Euch, mein Gebieter, entfernt und zugleich vor der Königin geschützt, die ich ja mit meiner Finte unter Zuhilfenahme schwarzer Magie beglückt hatte.“
तच्छ्रुत्वा निश्चयं दृष्ट्वा मुनीन्द्रवचनस्य सः । जग्राह कदलीगर्भां संजातप्रत्ययो नृपः ॥ १८८
tacchrutvaa nishcayam drshtvaa muniindravacanasya sah | jagraaha kadaliigarbhaam samjaatapratyayo nrpah || 188
Als der König das gehört hatte, fand er die Worte des Großen Asketen bestätigt. Er nahm Kadaligarbha, für die er wieder Vertrauen empfand, zurück.
अनुव्रज्य मुनिं तं च संविभेजे स नापितम् । भक्तो ममायमित्यर्थैर्धूर्तैर्भोज्या बतेश्वराः ॥ १८९
anuvrajya munim tam ca samvibheje sa naapitam | bhakto mamaayamityarthairdhuurtairbhojyaa bateshvaraah || 189
Er begleitete den Einsiedler noch ein Stück weit, dann belohnte er den Barbier „Das ist mein Gefolgsmann!“ mit Reichtümern.
O Weh, wie leicht die Herrschaften solchen Gaunern zum Opfer fallen!
ततस्तया समं तस्थौ कदलीगर्भयैव सः । राजा स्वदेवीविमुखो दृढधर्मा सुनिर्वृतः ॥ १९०
tatastayaa samam tasthau kadaliigarbhayaiva sah | raajaa svadeviivimukho drdhadharmaa sunirvrtah || 190
Danach lebte König Drdhadharman, der sich von seiner Königin abgewandt hatte, glücklich mit Kadaligarbha zusammen.
एवंविधान्विदधते सुबहून्सपत्न्यो दोषान्मृषाप्यनवमाङ्गि कलिङ्गसेने ।
त्वं कन्यका च चिरभाविविवाहलग्ना वाञ्छन्त्यचिन्त्यगतयश्च सुरा अपि त्वाम् ॥ १९१
evamvidhaanvidadhate subahuunsapatnyo doshaanmrshaapyanavamaangi kalingasene |
tvam kanyakaa ca cirabhaavivivaahalagnaa vaanchantyacintyagatayashca suraa api tvaam || 191
„Frauen, mit denen du konkurrierst, erheben viele solcher falschen Anschuldigungen, o wunderschöne Kalingasena. Eine Jungfrau bist du, und in weiter Ferne liegt dein Hochzeitstag. Selbst die Götter, deren Wege unergründlich sind, begehren dich.
तत्सर्वतः साम्प्रतमात्मना त्वमात्मानमेकं जगदेकरत्नम् ।
वत्सेश्वरैकार्पितमत्र रक्षेर्वैरं तवायं हि निजः प्रकर्षः ॥ १९२
tatsarvatah saampratamaatmanaa tvamaatmaanamekam jagadekaratnam |
vatseshvaraikaarpitamatra rakshervairam tavaayam hi nijah prakarshah || 192
Also ist es an der Zeit, daß du, weltweit das einzige Juwel, nur dem König von Vatsa vorbehalten, dich selbst nach allen Seiten hin absicherst, denn deine eigenen Vorzüge sind dein Feind.
अहं हि नेष्यामि सखि त्वदन्तिकं स्थिताधुना त्वं पतिमन्दिरे यतः ।
सखीपतेः सद्म न यान्ति सत्स्त्रियः सुगात्रि भर्त्राद्य निवारितास्मि च ॥ १९३
aham hi neshyaami sakhi tvadantikam sthitaadhunaa tvam patimandire yatah |
sakhiipateh sadma na yaanti satstriyah sugaatri bhartraadya nivaaritaasmi ca || 193
Ich aber werde nie wieder deine Nähe suchen, liebe Freundin. Denn von nun an lebst du im Palast deines Mannes. Anständige Frauen gehen nicht ins Haus des Mannes ihrer Freundin. Auch mein Mann hat es mir, schönes Kind, heute verboten.
न च गुप्तमिहागमः क्षमो मे त्वदतिस्नेहवशात्स दिव्यदृष्टिः ।
तदवैति हि मत्पतिः कथंचित्तमनुज्ञाप्य किलागताहमद्य ॥ १९४
na ca guptamihaagamah kshamo me tvadatisnehavashaatsa divyadrshtih |
tadavaiti hi matpatih kathamcittamanujnaapya kilaagataahamadya || 194
Ich kann auch nicht aus unbändiger Liebe zu dir heimlich herkommen. Mein Mann kann hellsehen und kommt dahinter. Heute hab ich ihm die Erlaubnis abbetteln müssen, herkommen zu dürfen.
इह नास्त्यधुना हि मामकीनं सखि कार्यं तव यामि तद्गृहाय ।
यदि मामनुमंस्यते च भर्ता तदिहैष्यामि पुनर्विलङ्घ्य लज्जाम् ॥ १९५
iha naastyadhunaa hi maamakiinam sakhi kaaryam tava yaami tadgrhaaya |
yadi maamanumamsyate ca bhartaa tadihaishyaami punarvilanghya lajjaam || 195
Jetzt kann ich jedenfalls nichts mehr für dich tun, liebe Freundin. Darum fahr ich nach Hause. Doch wenn mein Mann es mir erlaubt, komm ich, alle Schamhaftigkeit überwindend, wieder her zu dir.“
इत्थं सबाष्पमभिधाय कलिङ्गसेनां तामश्रुधौतवदनां मनुजेन्द्रपुत्रीम् ।
आश्वास्य चाह्नि विगलत्यसुरेन्द्रपुत्री सोमप्रभा स्वभवनं नभसा जगाम ॥ १९६
ittham sabaashpamabhidhaaya kalingasenaam taamashrudhautavadanaam manujendraputriim |
aashvaasya caahni vigalatyasurendraputrii somaprabhaa svabhavanam nabhasaa jagaama || 196
So sprach Somaprabha, die Dämonentochter, unter Tränen zur Königstochter Kalingasena, der auch die Tränen übers Gesicht liefen, und tröstete sie. Am Tage dann löste sie sich in Luft auf, als sie auf dem Himmelsweg in ihr Reich entschwand.
