Gehörnte im magischen Kreis

 

तृतीयस्तरङ्गः trtiiyastarangah Die 3. Welle Kapitel 3

 

एवं रत्नप्रभाख्यातकथाक्रमवशादथ । नरवाहनदत्तं तं सचिवो गोमुखोऽब्रवीत् ॥ १

evam ratnaprabhaakhyaatakathaakramavashaadatha | naravaahanadattam tam sacivo gomukho‘braviit || 1

Wie um die von Ratnaprabha erzählte Geschichte noch zu übertreffen, sprach Minister Gomukha zu Naravahanadatta:

सत्यं साध्व्यः प्रविरलाश्चपलास्तु सदा स्त्रियः । अविश्वास्यास्तथा चैतामपि देव कथां शृणु ॥ २

satyam saadhvyah praviralaashcapalaastu sadaa striyah | avishvaasyaastathaa caitaamapi deva kathaam shrnu || 2

„Es stimmt: Treue Frauen sind dünn gesät, und losen Weibern muß man stets mißtrauen. Hör dir diese Geschichte an, König:

इहास्त्युज्जयिनी नाम नगरी विश्वविश्रुता । तस्यां निश्चयदत्ताख्यो वणिक्पुत्रोऽभवत्पुरा ॥ ३

ihaastyujjayinii naama nagarii vishvavishrutaa | tasyaam nishcayadattaakhyo vanikputro’bhavatpuraa || 3

Hierzulande liegt die allseits bekannte Stadt Ujjain. In der lebte einst der Kaufmannssohn Nishcayadatta.

स द्यूतकारो द्यूतेन धनं जित्वा दिने दिने । स्नात्वा सिप्राजलेऽभ्यर्च्य महाकालमुदारधीः ॥ ४

sa dyuutakaaro dyuutena dhanam jitvaa dine dine | snaatvaa sipraajale’bhyarcya mahaakaalamudaaradhiih || 4

Er war eine Spielernatur und gewann Geld mit den Würfeln. Tag für Tag nahm er, zur Freigebigkeit neigend,

ein Bad in den Wassern der Sipra und betete Mahakala an.

दत्त्वा दानं द्विजातिभ्यो दीनानाथेभ्य एव च । व्यधाद्विलेपनाहारताम्बूलाद्यविशेषतः ॥ ५

dattvaa daanam dvijaatibhyo diinaanaathebhya eva ca | vyadhaadvilepanaahaarataambuulaadyavisheshatah || 5

Er hatte ein Ritual: Zuerst beschenkte er Priester, Arme und Hilflose, dann salbte er sich, aß und kaute Betel.

सदा स्नानार्चनाद्यन्ते महाकालालयान्तिके । गत्वा व्यलिम्पदात्मानं श्मशाने चन्दनादिना ॥ ६

sadaa snaanaarcanaadyante mahaakaalaalayaantike | gatvaa vyalimpadaatmaanam shmashaane candanaadinaa || 6

Immer wenn er mit Baden und Beten fertig war, ging er auf den Leichenacker,

um sich vor dem Mahakala-Tempel mit Sandelpaste und anderen Salben einzuschmieren.

तत्रस्थे च शिलास्तम्भे स विन्यस्य विलेपनम् । विलिलेप कषन्पृष्ठं युवा प्रत्यहमेककः ॥ ७

tatrasthe ca shilaastambhe sa vinyasya vilepanam | vililepa kashanprshtham yuvaa pratyahamekakah || 7

Dort stand eine Säule, auf die trug der junge Mann jeden Tag seine Sandelpaste auf und rieb ganz allein seinen Rücken daran.

तेन स्तम्भः स सुश्लक्ष्णः कालेनाभवदेकतः । अथागाच्चित्रकृत्तेन पथा रूपकृता सह ॥ ८

tena stambhah sa sushlakshnah kaalenaabhavadekatah | athaagaaccitrakrttena pathaa ruupakrtaa saha || 8

Dadurch wurde mit der Zeit der Stein ganz glattpoliert. Eines Tages kamen ein Maler und ein Bildhauer des Wegs.

स स्तम्भं वीक्ष्य सुश्लक्ष्णं तत्र गौरीं समालिखत् । रूपकरोऽपि शस्त्रेण क्रीडयैवोल्लिलेख ताम् ॥ ९

sa stambham viikshya sushlakshnam tatra gauriim samaalikhat | ruupakaro’pi shastrena kriidayaivollilekha taam || 9

Ersterer sah die glatte Säule und malte die Umrisse der Gauri darauf.

Der Skulptor wiederum meißelte zum Spaß ihre Formen heraus.

ततस्तयोर्गतवतोर्महाकालार्चनागता । विद्याधरसुतैकात्र स्तम्भे देवीं ददर्श ताम् ॥ १०

tatastayorgatavatormahaakaalaarcanaagataa | vidyaadharasutaikaatra stambhe deviim dadarsha taam || 10

Als die beiden gegangen waren, kam ein Vidyadharamädchen, um Mahakala anzubeten, und sah auf der Säule Göttin Gauri.

सुलक्षणत्वात्सांनिध्यं तस्यां मत्वा कृतार्चना । अदृश्या विश्रमायैतं शिलास्तम्भं विवेश सा ॥ ११

sulakshanatvaatsaamnidhyam tasyaam matvaa krtaarcanaa | adrshyaa vishramaayaitam shilaastambham vivesha saa || 11

Weil die alle glücklichen Kennzeichen aufwies, schloss sie auf ihre Anwesenheit.

Nach vollrichteter Andacht drang sie in die Steinsäule ein um ungesehen auszuruhen.

तावन्निश्चयदत्तः स तत्रागत्य वणिक्सुतः । साश्चर्यः स्तम्भमध्ये तां ददर्शोल्लिखितामुमाम् ॥ १२

taavannishcayadattah sa tatraagatya vaniksutah | saashcaryah stambhamadhye taam dadarshollikhitaamumaam || 12

Inzwischen war auch der Kaufmannssohn Nishcayadatta wiedergekommen.

Er staunte, als er die in die Säule eingravierte Uma erkannte.

विलिप्याङ्गानि तत्स्तम्भभागेऽन्यत्रानुलेपनम् । न्यस्य पृष्ठं समालब्धुं प्रारेभे निकषंश्च सः ॥ १३

vilipyaangaani tatstambhabhaage’nyatraanulepanam | nyasya prshtham samaalabdhum praarebhe nikashamshca sah || 13

Erst salbte er sich vornherum ein, dann beschmierte er die Säule auf der Rückseite mit Paste

und begann sich den Rücken wieder selbst einzureiben.

तद्विलोक्य विलोलाक्षी सा विद्याधरकन्यका । स्तम्भान्तरस्था तद्रूपहृतचित्ता व्यचिन्तयत् ॥ १४

tadvilokya vilolaakshii saa vidyaadharakanyakaa | stambhaantarasthaa tadruupahrtacittaa vyacintayat || 14

Das sah nun mit rollenden Augen das Vidyadharamädchen im Innern der Säule.

In Gedanken an seine schöne Gestalt überlegte sie:

ईदृशस्यापि कोऽप्यस्य नास्ति पृष्ठानुलेपकः । तदहं तावदद्यास्य पृष्ठमेषा समालभे ॥ १५

iidrshasyaapi ko’pyasya naasti prshthaanulepakah | tadaham taavadadyaasya prshthameshaa samaalabhe || 15

„Sollte einer wie er wirklich keinen haben, der ihm den Rücken einreibt? Dann will ich ihm jetzt den Rücken einsalben.“

इत्यालोच्य प्रसार्यैव करं स्तम्भान्तरात्ततः । व्यलिपत्तस्य सा पृष्ठं स्नेहाद्विद्याधरी तदा ॥ १६

ityaalocya prasaaryaiva karam stambhaantaraattatah | vyalipattasya saa prshtham snehaadvidyaadharii tadaa || 16

Mit solchen Überlegungen streckte das Vidyadharamädchen eine Hand aus dem Innern der Säule hervor

und strich ihm liebevoll über den Rücken.

तत्क्षणं लब्धसंस्पर्शः श्रुतकङ्कणनिःस्वनः । जग्राह हस्तं हस्तेन स तस्यास्तं वणिक्सुतः ॥ १७

tatkshanam labdhasamsparshah shrutakankananihsvanah | jagraaha hastam hastena sa tasyaastam vaniksutah || 17

Als nun der Kaufmannssohn ihre Berührung spürte und das Klingeln ihrer Armreifen vernahm,

ergriff er ihre Hand mit der seinen.

महाभागापराद्धं ते किं मया मुञ्च मे करम् । इत्यदृश्येव तं विद्याधरी स्तम्भादुवाच सा ॥ १८

mahaabhaagaaparaaddham te kim mayaa munca me karam | ityadrshyeva tam vidyaadharii stambhaaduvaaca saa || 18

„Edler Herr, was habe ich Euch denn Böses getan? Lass meine Hand los!“

Sagte, immer noch unsichtbar, die Vidyadhari aus der Säule heraus.

प्रत्यक्षा ब्रूहि मे का त्वं ततो मोक्ष्यामि ते करम् । इति निश्चयदत्तोऽपि प्रत्युवाच स तां ततः ॥ १९

pratyakshaa bruuhi me kaa tvam tato mokshyaami te karam | iti nishcayadatto’pi pratyuvaaca sa taam tatah || 19

„Offenbar dich erst und sag mir, wer du bist. Dann lass ich deine Hand los!“ widersprach Nishcayadatta ihr.

प्रत्यक्षदृश्या सर्वं ते वच्मीति शपथोत्तरम् । विद्याधर्या तयोक्तोऽथ करं तस्या मुमोच सः ॥ २०

pratyakshadrshyaa sarvam te vacmiiti shapathottaram | vidyaadharyaa tayokto’tha karam tasyaa mumoca sah || 20

„Ich zeig mich dir und sag dir alles!“ gab die Vidyadhari ihr großes Ehrenwort. Da ließ er ihre Hand frei.

अथ स्तम्भाद्विनिर्गत्य साक्षात्सर्वाङ्गसुन्दरी । तन्मुखासक्तनयना तं जगादोपविश्य सा ॥ २१

atha stambhaadvinirgatya saakshaatsarvaangasundarii | tanmukhaasaktanayanaa tam jagaadopavishya saa || 21

Da trat sie aus der Säule hervor, sichtbar für ihn, an allen Gliedern schön.

Sein Gesicht aufmerksam musternd nahm sie Platz und sprach:

अस्ति प्रालेयशैलाग्रे नगरी पुष्करावती । नाम्ना विन्ध्यपरस्तस्यामास्ते विद्याधराधिपः ॥ २२

asti praaleyashailaagre nagarii pushkaraavatii | naamnaa vindhyaparastasyaamaaste vidyaadharaadhipah || 22

„Auf einem Gipfel im Himalaya liegt die Stadt Pushkaravati. Darinnen lebt der Vidyadharafürst Vindhyapara.

अनुरागपरा नाम तस्याहं कन्यका सुता । महाकालार्चनायाता विश्रान्तास्मीह सम्प्रति ॥ २३

anuraagaparaa naama tasyaaham kanyakaa sutaa | mahaakaalaarcanaayaataa vishraantaasmiiha samprati || 23

Ich bin seine Tochter Anuragapara. Mahakala anzubeten kam ich her und ruhte nich gerade aus,

तावच्च त्वमिहागत्य कुर्वन्पृष्ठविलेपनम् । दृष्टः स्तम्भेऽत्र मारीयमोहनास्त्रोपमो मया ॥ २४

taavacca tvamihaagatya kurvanprshthavilepanam | drshtah stambhe’tra maariiyamohanaastropamo mayaa || 24

als du herbeikamst und dir den Rücken eingerieben hast.

Schon aus der Säule sah ich dich als des Liebesgottes Verwirrung stiftende Geheimwaffe.

ततः प्रागनुरागेण रञ्जितः स्वान्तवान्मम । पश्चात्पृष्ठविलेपिन्या अङ्गरागेण ते करः ॥ २५

tatah praaganuraagena ranjitah svaantavaanmama | pashcaatprshthavilepinyaa angaraagena te karah || 25

Danach war zuerst mein Herz erfüllt mit Zuneigung für dich, danach meine Hand,

die den Rücken dir bestrich, mit deines Leibes Farbe.

अतः परं ते विदितं तत्पितुर्धाम सम्प्रति । गच्छामीति तयोक्तोऽथ वणिक्पुत्रो जगाद सः ॥ २६

atah param te viditam tatpiturdhaama samprati | gacchaamiiti tayokto‘tha vanikputro jagaada sah || 26

Die Fortsetzung kennst du. Jetzt geh ich zu meines Vaters Haus.“ Nach dieser Erklärung sprach der Kaufmannssohn zu ihr:

स्वीकृतं तन्मया चण्डि न स्वान्तं भवतीहृतम् । अमुक्तस्वीकृतस्वान्ता कथमेवं तु गच्छसि ॥ २७

sviikrtam tanmayaa candi na svaantam bhavatiihrtam | amuktasviikrtasvaantaa kathamevam tu gacchasi || 27

„Mein Herz, das du Füchsin mir geraubt, hab ich noch nicht zurück.

Ohne mein Herz wieder freizugeben – wie kannst du so einfach gehen?“

इति तेनोदिता सा च लघुरागवशीकृता । संगमिष्ये त्वया काममेष्यस्यस्मत्पुरीं यदि ॥ २८

iti tenoditaa saa ca laghuraagavashiikrtaa | samgamishye tvayaa kaamameshyasyasmatpuriim yadi || 28

Nach diesen Worten war sie ihm gleich in Liebe zugetan:

„Liebend gern wär ich mit dir vereint. Nur mußt du zu uns in die Stadt kommen.“

दुर्गमा सा न ते नाथ सेत्स्यते ते समीहितम् । नहि दुष्करमस्तीह किंचिदध्यवसायिनाम् ॥ २९

durgamaa saa na te naatha setsyate te samiihitam | nahi dushkaramastiiha kimcidadhyavasaayitaam || 29

Sie zu erreichen fällt dir nicht schwer, mein Herr. Dann werden deine Wünsche wahr.

Nichts ist dem Festentschlossenen unmöglich!“

इत्युदीर्य खमुत्पत्य सानुरागपरा ययौ । अगान्निश्चयदत्तोऽपि स तद्गतमना गृहम् ॥ ३०

ityudiirya khamutpatya saanuraagaparaa yayau | agaannishcayadatto’pi sa tadgatamanaa grham || 30

Nach diesen Worten stieg Anuragapara in den Himmel auf.

Nishcayadatta aber ging, während seine Gedanken noch bei ihr weilten, zu sich nach Hause.

स्मरन्द्रुमादिव स्तम्भादुद्भिन्नं करपल्लवम् । हा धिक्तस्या गृहीत्वापि नाप्तः पाणिग्रहो मया ॥ ३१

smarandrumaadiva stambhaadudbhinnam karapallavam | haa dhiktasyaa grhiitvaapi naaptah paanigraho mayaa || 31

Ihre Hand noch vor sich sehend, die aus der Säule herausgewachsen war wie aus einem Baumstamm der junge Trieb, dachte er: „Ach verdammt! Ihre Hand hielt ich schon, doch hielt ich nicht um sie an!

तद्व्रजाम्यन्तिकं तस्याः पुरीं तां पुष्करावतीम् । प्राणांस्त्यक्ष्यामि दैवं वा साहाय्यं मे करिष्यति ॥ ३२

tadvrajaamyantikam tasyaah puriim taam pushkaraavatiim | praanaamstyakshyaami daivam vaa saahaayyam me karishyati || 32

Dann wandere ich eben nach Pushkaravati, in ihre Stadt.

Entweder hauche ich unterwegs mein Leben aus, oder das Schicksal hält Hilfe für mich bereit!“

इति संचिन्तयन्नीत्वा स्मरार्तः सोऽत्र तद्दिनम् । प्रातिष्ठत ततः प्रातरवलम्ब्योत्तरां दिशम् ॥ ३३

iti samcintayanniitvaa smaraartah so‘tra taddinam | praatishthata tatah praataravalambyottaraam disham || 33

Unter solchen Gedanken und von Liebessehnen geplagt verbrachte er den Tag.

Am nächsten Morgen aber brach er auf und zog nach Norden.

ततः प्रक्रामतस्तस्य त्रयोऽन्ये सहयायिनः । मिलन्ति स्म वणिक्पुत्रा उत्तरापथगामिनः ॥ ३४

tatah prakraamatastasya trayo’nye sahayaayinah | milanti sma vanikputraa uttaraapathagaaminah || 34

Während der so voranschritt, schlossen sich ihm drei weitere Kaufmannssöhne an,

sodaß sie nun zusammen nach Norden zogen.

तैः समं समतिक्रामन्पुरग्रामाटवीनदीः । क्रमादुत्तरदिग्भूमिं प्राप स म्लेच्छभूयसीम् ॥ ३५

taih samam samatikraamanpuragraamaataviinadiih | kramaaduttaradigbhuumim praapa sa mlecchabhuuyasiim || 35

Mit denen zusammen durchschritt er Städte, Dörfer, Wälder und Flüsse.

Je weiter sie nach Norden vordrangen, desto häufiger trafen sie auf barbarische Völker.

तत्र तैरेव सहितः पथि प्राप्यैव ताजिकैः । नीत्वापरस्मै मूल्येन दत्तोऽभूत्ताजिकाय सः ॥ ३६

tatra taireva sahitah pathi praapyaiva taajikaih | niitvaaparasmai muulyena datto’bhuuttaajikaaya sah || 36

So wurden er und die Gefährten unterwegs von Tajiken aufgegriffen, die sie an einen anderen Tajiken weiterverkauften.

तेनापि तावद्भृत्यानां हस्ते कोशलिकाकृते । मुरवाराभिधानस्य तुरुष्कस्य व्यसृज्यत ॥ ३७

tenaapi taavadbhrtyaanaam haste koshalikaakrte | muravaaraabhidhaanasya turushkasya vyasrjyata || 37

Der entsandte sie in der Obhut seiner Diener als Geschenk an einen Türken namens Muravara.

तत्र नीतः स तद्भृत्यैर्युक्तस्तैरपरैस्त्रिभिः । मुरवारं मृतं बुद्ध्वा तत्पुत्राय न्यवेद्यत ॥ ३८

tatra niitah sa tadbhrtyairyuktastairaparaistribhih | muravaaram mrtam buddhvaa tatputraaya nyavedyata || 38

Diese Diener nahmen ihn und die anderen Drei also mit.

Dann erfuhren sie, daß Muravara gestorben war, und übergaben sie seinem Sohn.

पितुः कोशलिका ह्येषा मित्रेण प्रेषिता मम । तत्तस्यैवान्तिके प्रातः खाते क्षेप्या इमे मया ॥ ३९

pituh koshalikaa hyeshaa mitrena preshitaa mama | tattasyaivaantike praatah khaate kshepyaa imee mayaa || 39

Der dachte: „Die hier hat ein Freund meines Vaters ihm als Geschenk geschickt.

Also werde ich sie morgen zu ihm ins Grab werfen.“

इत्यात्मना चतुर्थं तं तत्पुत्रोऽपि स तां निशाम् । संयम्य स्थापयामास तुरुष्को निगडैर्दृढम् ॥ ४०

ityaatmanaa caturtham tam tatputro’pi sa taam nishaam | samyamya sthaapayaamaasa turushko nigadairdrdham || 40

Also legte der Türkensohn sie selbst in schwere Ketten, damit sie die Nacht über festgesetzt blieben.

ततोऽत्र बन्धने रात्रौ मरणत्रासकातरान् । सखीन्निश्चयदत्तस्तान्स जगाद वणिक्सुतान् ॥ ४१

tato’tra bandhane raatrau maranatraasakaataraan | sakhiinnishcayadattastaansa jagaada vaniksutaan || 41

Als sie da nachts in Fesseln lagen, sagte Nishcayadatta zu seinen vor Todesangst zitternden Freunden:

का विषादेन वः सिद्धिर्धैर्यमालम्ब्य तिष्ठत । भीता इव हि धीराणां यान्ति दूरे विपत्तयः ॥ ४२

kaa vishaadena vah siddhirdhairyamaalambya tishthata | bhiitaa iva hi dhiiraanaam yaanti duure vipattayah || 42

„Was soll bei eurer Verzweiflung wohl rauskommen?  Fasst euch ein Herz und bleibt standhaft!

Probleme fliehen den Mutigen, als hätten sie Angst vor ihm.

स्मरतैकां भगवतीं दुर्गामापद्विमोचिनीम् । इति तान्धीरयन्भक्त्या देवीं तुष्टाव सोऽथ ताम् ॥ ४३

smarataikaam bhagavatiim durgaamaapadvimociniim | iti taandhiirayanbhaktyaa deviim tushtaava so’tha taam || 43

Denkt nur an Göttin Durga, und wie die Probleme löst!“ Indem er sie über Hingabe aufrichtete, begeisterte er auch die Göttin.

नमस्तुभ्यं महादेवि पादौ ते यावकाङ्कितौ । मृदितासुरलग्नास्रपङ्काविव नमाम्यहम् ॥ ४४

namastubhyam mahaadevi paadau te yaavakaankitau | mrditaasuralagnaasrapankaaviva namaamyaham || 44

„Ehre sei dir, Große Göttin! Ich verneige mich vor deinen beiden Füßen, die vom Morast aus dem Blut

des von dir zertrampelten Stierdämonen gleichsam noch verklebt sind!

जितं शक्त्या शिवस्यापि विश्वैश्वर्यकृता त्वया । त्वदनुप्राणितं चेदं चेष्टते भुवनत्रयम् ॥ ४५

jitam shaktyaa shivasyaapi vishvaishvaryakrtaa tvayaa | tvadanupraanitamcedam ceshtate bhuvanatrayam || 45

Mit deiner Allmacht selbst zu Shivas Kraftquell geworden, sorgst du dafür, daß die von dir beseelten Drei Welten sich regen!

परित्रातास्त्वया लोका महिषासुरसूदिनि । परित्रायस्व मां भक्तवत्सले शरणागतम् ॥ ४६

paritraataastvayaa lokaa mahishaasurasuudini | paritraayasva maam bhaktavatsale sharanaagatam || 46

Als Schlächterin des Stierdämons hast du die Welten gerettet.

Rette auch mich, o zärtliche Amme deiner Anhängerschar, der ich mich in dene Obhut begab!“

इत्यादि सम्यग्देवीं तां स्तुत्वा सहचरैः सह । सोऽथ निश्चयदत्तोऽत्र श्रान्तो निद्रामगाद्द्रुतम् ॥ ४७

ityaadi samyagdeviim taam stutvaa sahacaraih saha | so’tha nishcayadatto’tra shraanto nidraamagaaddrutam || 47

Als Nishcayadatta und die Gefährten die Göttin mit diesen und anderen Worten gehörig gepriesen hatten,

wurden sie müde und fanden bald in den Schlaf.

उत्तिष्ठत सुता यात विगतं बन्धनं हि वः । इत्यादिदेश सा स्वप्ने देवी तं चापरांश्च तान् ॥ ४८

uttishthata sutaa yaata vigatam bandhanam hi vah | ityaadidesha saa svapne devii tam caaparaamshca taan || 48

„Aufstehn Jungs! Eure Fesseln sind gefallen, verschwindet!“ befahl Göttin Durga ihm und den anderen im Traum.

प्रबुध्य च तदा रात्रौ दृष्ट्वा बन्धान्स्वतश्च्युतान् । अन्योन्यं स्वप्नमाख्याय हृष्टास्ते निर्ययुस्ततः ॥ ४९

prabudhya ca tadaa raatrau drshtvaa bandhaansvatashcyutaan | anyonyam svapnamaakhyaaya hrshtaaste niryayustatah || 49

Da erwachten sie noch in der Nacht und sahen, daß ihre Ketten von selbst abgefallen waren.

Sie erzählten einander ihren Traum, freuten sich und schlichen davon.

गत्वा दूरमथाध्वानं क्षीणायां निशि तेऽपरे । ऊचुर्निश्चयदत्तं तं दृष्टत्रासा वणिक्सुताः ॥ ५०

gatvaa duuramathaadhvaanam kshiinaayaam nishi te’pare | uucurnishcayadattam tam drshtatraasaa vaniksutaah || 50

Einen weiten Weg hatten sie zurückgelegt, als die Kaufmannssöhne,

die das Grauen gesehen hatten, gegen Ende der Nacht zu Nishcayadatta sagten:

आस्तां बहुम्लेच्छतया दिगेषा दक्षिणापथम् । वयं यामः सखे त्वं तु यथाभिमतमाचर ॥ ५१

aastaam bahumlecchatayaa digeshaa dakshinaapatham | vayam yaamah sakhe tvam tu yathaabhimatamaacara || 51

„Uns reicht’s! Die Gegend hier wird immer barbarischer! Wir ziehen den Weg nach Süden, Freund, du aber geh wohin du willst!“

इत्युक्तस्तैरनुज्ञाय यथेष्टागमनाय तान् । उदीचीमेव तामाशामवलम्ब्य पुनश्च सः ॥ ५२

ityuktastairanujnaaya yatheshtaagamanaaya taan | udiiciimeva taamaashaamavalambya punashca sah || 52

Nach diesen Worten wünschte er ihnen Glück auf ihrem Weg an ihr gewünschtes Ziel.

Er selbst aber ging weiter nach Norden, getrieben von der Sehnsucht nach ihr.

एको निश्चयदत्तोऽथ प्रतस्थे प्रसभं पथि । अनुरागपराप्रेमपाशकृष्टो निरस्तधीः ॥ ५३

eko nishcayadatto’tha pratasthe prasabham pathi | anuraagaparaapremapaashakrshto nirastadhiih || 53

Und so ging Nishcayadatta allein zielstrebig seinen Weg,

von der Schlinge seiner Liebe zu Anuragapara hingerissen und jeden störenden Gedanken verwerfend.

क्रमेण गच्छन्मिलितः स महाव्रतिकैः सह । चतुर्भिः प्राप्य सरितं वितस्तामुत्ततार सः ॥ ५४

kramena gacchanmilitah sa mahaavratikaih saha | caturbhih praapya saritam vitastaamuttataara sah || 54

Während er so voranschritt, tat er sich mit vier Pashupata-Asketen zusammen.

Irgendwann kamen sie an die Vitasta. Diesen Fluß mußten sie überqueren.

उत्तीर्य च कृताहारः सूर्येऽस्ताचलचुम्बिनि । विवेश तैरेव समं वनं मार्गवशागतम् ॥ ५५

uttiirya ca krtaahaarah suurye’staacalacumbini | vivesha taireva samam vanam maargavashaagatam || 55

Als sie ihn überquert hatten, nahmen sie Nahrung zu sich. Schon küsste der Sonnengott die Berge im Westen,

als sie in den Wald aufbrachen, der auf ihrem Weg lag.

तत्र चाग्रागताः केचित्तमूचुः काष्ठभारिकाः । क्व गच्छथ दिने याते ग्रामः कोऽप्यस्ति नाग्रतः ॥ ५६

tatra caagraagataah kecittamuucuh kaashthabhaarikaah | kva gacchatha dine yaate graamah ko’pyasti naagratah || 56

Dort kamen ihnen ein paar Holzsammler entgegen. Die meinten:

„Wohin geht ihr, da der Tag zur Neige geht und kein Dorf mehr vor euch liegt?

एकस्तु विपिनेऽमुष्मिन्नस्ति शून्यः शिवालयः । तत्र तिष्ठति यो रात्रावन्तर्वा बहिरेव वा ॥ ५७

ekastu vipine’mushminnasti shuunyah shivaalayah | tatra tishthati yo raatraavantarvaa bahireva vaa || 57

Einzig ein leerer Shivatempel steht da im Holz. Wer da über Nacht bleibt, drinnen oder draußen,

तं शृङ्गोत्पादिनी नाम शृङ्गोत्पादनपूर्वकम् । मोहयित्वा पशूकृत्य भक्षयत्येव यक्षिणी ॥ ५८

tam shrngotpaadinii naama shrngotpaadanapuurvakam | mohayitvaa pashuukrtya bhakshayatyeva yakshinii || 58

den verzaubert die Hörner aufrichtende Yakshini Shrngotpadini. Zuerst läßt sie Hörner aus ihm rauswachsen.

Damit macht sie ihn zum Opfertier und frißt ihn gleich auf.

एतच्छ्रुत्वापि सावज्ञास्ते महाव्रतिनस्तदा । ऊचुर्निश्चयदत्तं ते चत्वारः सहयायिनः ॥ ५९

etacchrutvaapi saavajnaaste mahaavratinastadaa | uucurnishcayadattam te catvaarah sahayaayinah || 59

Obwohl die vier Pashupata-Asketen das gehört hatten, sprachen sie, die zusammen weit herumgekommen waren,

voll Verachtung zu Nishcayadatta:

एहि किं कुरुतेऽस्माकं वराकी सात्र यक्षिणी । तेषु तेषु श्मशानेषु निशासु हि वयं स्थिताः ॥ ६०

ehi kim kurute’smaakam varaakii saatra yakshinii | teshu teshu shmashaaneshu nishaasu hi vayam sthitaah || 60

„Komm schon, was kann das klapprige Hexenweiblein uns anhaben?

Schließlich haben wir schon manche Nacht auf Leichenäckern zugebracht!“

इत्युक्तवद्भिस्तैः साकं गत्वा प्राप्य शिवालयम् । शून्यं निश्चयदत्तस्तां रात्रिं नेतुं विवेश सः ॥ ६१

ityuktavadbhistaih saakam gatvaa praapya shivaalayam | shuunyam nishcayadattastaam raatrim netum vivesha sah || 61

Nach diesen Worten wanderte Nishcayadatta mit ihnen zusammen zu dem leerstehenden Shivatempel.

Diesen betrat er, um die Nacht darin zu verbringen.

तत्राङ्गणे विधायाशु भस्मना मण्डलं महत् । प्रविश्य चान्तरे तस्य प्रज्वाल्याग्निं सहेन्धनैः ॥ ६२

tatraangane vidhaayaashu bhasmanaa mandalam mahat | pravishya caantare tasya prajvaalyaagnim sahendhanaih || 62

Dort im Innenhof zogen sie behende einen großen Kreis aus Asche.

In den setzten sie sich hinein und entfachten ein Feuer aus trockenen Ästen.

धीरो निश्चयदत्तः स ते महाव्रतिनस्तथा । मन्त्रं जपन्तो रक्षार्थं सर्व एवावतस्थिरे ॥ ६३

dhiiro nishcayadattah sa te mahaavratinastathaa | mantram japanto rakshaartham sarva evaavatasthire || 63

Nishcayadatta war beruhigt. Er und die Pashupata-Asketen murmelten alle im Kreis hockend zum Schutz ein Mantra.

अथाययौ वादयन्ती दूरात्कङ्कालकिंनरीम् । नृत्यन्ती यक्षिणी तत्र सा शृङ्गोत्पादिनी निशि ॥ ६४

athaayayau vaadayantii duuraatkamkaalakimnariim | nrtyantii yakshinii tatra saa shrngotpaadinii nishi || 64

In der Nacht kam dann auch die Yakshini Shrngotpadini,

von weitem schon ihre Skelettgitarre ertönen lassend, herbeigetänzelt.

एत्य तेषु चतुर्ष्वेकं सा महाव्रतिनं प्रति । दत्तदृङ्मन्त्रमपठत्सनृत्तं मण्डलाद्बहिः ॥ ६५

etya teshu caturshvekam saa mahaavratinam prati | dattadrnmantramapathatsanrttam mandalaadbahih || 65

Von außerhalb des Kreises stellte sie sich einem der vier Asketen gegenüber

und sagte, immer noch tanzend, eine sichtverleihende Zauberformel auf.

तेन मन्त्रेण संजातशृङ्गो मोहित उत्थितः । नृत्यंस्तस्मिन्ज्वलत्यग्नौ स महाव्रतिकोऽपतत् ॥ ६६

tena mantrena samjaatashrngo mohita utthitah | nrtyamstasminjvalatyagnau sa mahaavratiko’patat || 66

Durch den Zauberspruch wuchsen dem Asketen Hörner. Verzaubert sprang er auf und tanzte, bis er ins lodernde Feuer taumelte.

पतितं चार्धदग्धं तमाकृष्यैवाग्निमध्यतः । सा शृङ्गोत्पादिनी हृष्टा भक्षयामास यक्षिणी ॥ ६७

patitam caardhadagdham tamaakrshyaivaagnimadhyatah | saa shrngotpaadinii hrshtaa bhakshayaamaasa yakshinii || 67

Den Gefallenen zog Yakshini Shrngotpadini halbverbrannt aus den Flammen, um ihn genußvoll zu verspeisen.

ततो द्वितीये व्रतिनि न्यस्तदृष्टिस्तथैव सा । तं शृङ्गोत्पादनं मन्त्रं पपाठ च ननर्त च ॥ ६८

tato dvitiiye vratini nyastadrshtistathaiva saa | tam shrngotpaadanam mantram papaatha ca nanarta ca || 68

Dann fiel ihr Blick auf den zweiten heiligen Mann. Wieder sang sie den hornerzeugenden Zauberspruch und tanzte dazu.

सोऽपि द्वितीयस्तन्मन्त्रजातशृङ्गः प्रनर्तितः । पतितोऽग्नौ तयाकृष्य पश्यत्स्वन्येष्वभक्ष्यत ॥ ६९

so’pi dvitiiyastanmantrajaatashrngah pranartitah | patito’gnau tayaakrshya pashyatsvanyeshvabhakshyata || 69

Auch dem Zweiten sprossen nach diesem Mantra Hörner.

Er tanzte, fiel in die Flammen, wurde von ihr rausgezogen und vor den Augen der Seinen vertilgt.

एवं क्रमेण संमोह्य तान्महाव्रतिनो निशि । तयाभक्ष्यन्त यक्षिण्या चत्वारोऽपि सशृङ्गकाः ॥ ७०

evam kramena sammohya taanmahaavratino nishi | tayaabhakshyanta yakshinyaa catvaaro’pi sashrngakaah || 70

So wurden in dieser Nacht alle vier großen gehörnten Wanderasketen der Reihe nach verzaubert und von der Yakshini gegessen.

चतुर्थं भक्षयन्त्या च तया मांसास्रमत्तया । स्वयं किंनरिकातोद्यं दैवाद्भूमौ न्यधीयत ॥ ७१

caturtham bhakshayantyaa ca tayaa maamsaasramattayaa | svayam kimnarikaatodyam daivaadbhuumau nyadhiiyata || 71

Während sie im Fleisch- und Blutrausch den Vierten fraß, hatte sie ihre knöcherne Laute beiläufig auf dem Boden abgelegt.

तावच्च क्षिप्रमुत्थाय तद्गृहीत्वैव वादयन् । धीरो निश्चयदत्तोऽपि प्रनृत्यन्विहसन्भ्रमन् ॥ ७२

taavacca kshipramutthaaya tadgrhiitvaiva vaadayan | dhiiro nishcayadatto’pi pranrtyanvihasanbhraman || 72

Derweil war Nishcayadatta mutig aufgesprungen, griff sich das tönende Skelett und spielte darauf,

während er lachend vor ihr herumtanzte.

तं शृङ्गोत्पादनं मन्त्रमसकृच्छ्रुतशिक्षितम् । पापठ्यते स्म यक्षिण्यास्तस्या न्यस्तेक्षणो मुखे ॥ ७३

tam shrngotpaadanam mantramasakrcchrutashikshitam | paapathyate sma yakshinyaastasyaa nyastekshano mukhe || 73

Auch sagte er den hornerzeugenden Zauberspruch auf, den er mehr als einmal gehört und sich eingeprägt hatte.

Dabei sah er der Yakshinii unverwandt ins Gesicht.

तत्प्रयोगप्रभावेण विवशा मृत्युशङ्किनी । उत्थातुकामशृङ्गी सा प्रह्वा तं प्राह यक्षिणी ॥ ७४

tatprayogaprabhaavena vivashaa mrtyushankinii | utthaatukaamashrngii saa prahvaa tam praaha yakshinii || 74

Von der Wirkkraft der Formel war die Baumhexe wie gelähmt.

Schon wollten ihr die Hörner sprießen, als in ihrer Todesangst sie vor ihm niederkniete, flehend:

मा वधीस्त्वं महासत्त्व स्त्रियं मां कृपणामिमाम् । इदानीं शरणं त्वं मे मन्त्रपाठादि संहर ॥ ७५

maa vadhiistvam mahaasattva striyam maam krpanaamimaam | idaaniim sharanam tvam me mantrapaathaadi samhara || 75

„Töte mich nicht, guter Mann! Ich bin nur eine arme Frau, die Schutz bei dir sucht.

Hör auf Mantras zu leiern und setz dem Spuk ein Ende!

रक्ष मां वेद्म्यहं सर्वमीप्सितं साधयामि ते । अनुरागपरा यत्र तत्र त्वां प्रापयाम्यहम् ॥ ७६

raksha maam vedmyaham sarvamiipsitam saadhayaami te | anuraagaparaa yatra tatra tvaam praapayaamyaham || 76

Verschone mich! Ich weiß doch, was du suchst, und ich will es dich finden lassen.

Wo Anuragapara jetzt ist, dorthin will ich dich führen!“

इति सप्रत्ययं प्रोक्तस्तया धीरस्तथेति सः । चक्रे निश्चयदत्तोऽत्र मन्त्रपाठादिसंहृतिम् ॥ ७७

iti sapratyayam proktastayaa dhiirastatheti sah | cakre nishcayadatto’tra mantrapaathaadisamhrtim || 77

Als sie ihn so vertraulich ansprach, stimmte Nishcayadatta zu und machte seinem Mantravortrag samt Tanzdarbietung ein Ende.

ततः स तस्या यक्षिण्याः स्कन्धमारुह्य तद्गिरा । नीयमानस्तया व्योम्ना प्रतस्थे तां प्रियां प्रति ॥ ७८

tatah sa tasyaa yakshinyaah skandhamaaruhya tadgiraa | niiyamaanastayaa vyomnaa pratasthe taam priyaam prati || 78

Dann bot die Yakshini ihm an, auf ihre Schultern zu steigen. So wurde er durch die Luft seiner Geliebten zugeführt.

प्रभातायां च रजनौ प्राप्यैकं गिरिकाननम् । नम्रा निश्चयदत्तं तं गुह्यकी सा व्यजिज्ञपत् ॥ ७९

prabhaataayaam ca rajanau praapyaikam girikaananam | namraa nishcayadattam tam guhyakii saa vyajijnapat || 79

Im Morgengrauen, die Nacht ging schon zu Ende, erreichten sie einen Wald am Berghang.

Die Zauberin verbeugte sich vor Nishcayadatta und erklärte:

सूर्योदयेऽधुना गन्तुं शक्तिर्नास्ति ममोपरि । तदस्मिन्कानने कान्ते गमयेदं दिनं प्रभो ॥ ८०

suuryodaye’dhunaa gantum shaktirnaasti mamopari | tadasminkaanane kaante gamayedam dinam prabho || 80

„Gleich geht die Sonne auf. Weiter hochzulaufen hab ich keine Kraft mehr.

Also bleib den Tag über in dem lieblichen Wald hier, guter Herr.

फलानि भुङ्क्ष्व स्वादूनि निर्झराम्भः शुभं पिब । अहं यामि निजं स्थानमेष्यामि च निशागमे ॥ ८१

phalaani bhunkshva svaaduuni nirjharaambhah shubham piba | aham yaami nijam sthaanameshyaami ca nishaagame || 81

Iß süße Früchte und trink von den Wasserfällen das klare Wasser.

Ich lauf zu meinem Lagerplatz, und bin bei Anbruch der Nacht wieder hier.

नेष्यामि च तदैव त्वामनुरागपरान्तिकम् । मौलिमालां हिमगिरेर्नगरीं पुष्करावतीम् ॥ ८२

neshyaami ca tadaiva tvaamanuraagaparaantikam | maulimaalaam himagirernagariim pushkaraavatiim || 82

Dann bring ich dich auch zu Anuragapara nach Pushkaravati, zum Kronjuwel des Schneegebirgs.“

इत्युक्त्वा तदनुज्ञाता स्कन्धात्तत्रावतार्य तम् । यक्षिणी पुनरागन्तुं सत्यसंधा जगाम सा ॥ ८३

ityuktvaa tadanujnaataa skandhaattatraavataarya tam | yakshinii punaraagantum satyasamdhaa jagaama saa || 83

Nach diesen Worten setzte sie ihn mit seiner Zustimmung von den Schultern ab.

Die Yakshini versprach wiederzukommen und ging.

ततो निश्चयदत्तोऽस्यां गतायामैक्षतात्र सः । अगाधमन्तः सविषं स्वच्छशीतं बहिः सरः ॥ ८४

tato nishcayadatto’syaam gataayaamaikshataatra sah | agaadhamantah savisham svacchashiitam bahih sarah || 84

Als sie weg war, erblickte Nishcayadatta einen äußerlich tiefen, klaren und kühlen, in seinem Innern aber vergifteten See.

रागिन्स्त्रीचित्तमेतादृगित्यर्केण निदर्शनम् । प्रसारितकरेणेव प्रकटीकृत्य दर्शितम् ॥ ८५

raaginstriicittametaadrgityarkena nidarshanam | prasaaritakareneva prakatiikrtya darshitam || 85

 „So sieht es im Herz verliebter Frauen aus“, schien hier die Sonne

mit ausgestreckter Strahlenhand veranschaulichen zu wollen.

स तद्विषाक्तं गन्धेन बुद्ध्वा मानुषकृत्यतः । त्यक्त्वाम्बोऽर्थी तृषार्तः सन्दिव्ये तत्राभ्रमद्गिरौ ॥ ८६

sa tadvishaaktam gandhena buddhvaa maanushakrtyatah | tyaktvaambhorthii trshaartah sandivye tatraabhramadgirau || 86

Als er sich wusch, was man als Mensch ja tun sollte, merkte er am Geruch, daß der See vergiftet war, und verließ ihn.

 Auf der Suche nach Wasser durchstreifte er durstgepeinigt das himmlische Gebirge.

भ्रमन्नुन्नतभूभागे पद्मरागमणी इव । स्फुरन्तौ द्वावपश्यच्च भुवं तां निचखान च ॥ ८७

bhramannunnatabhuubhaage padmaraagamanii iva | sphurantau dvaavapashyacca bhuvam taam nicakhaana ca || 87

Dabei gelangte er auf einen Tafelberg, wo es ihm vorkam, als würden zwei Rubine aufblitzen.

Also grub er die Erde um sie herum auf.

अपास्तमृत्तिकश्चास्य जीवतो मर्कटस्य सः । शिरो ददर्श ते चास्य पद्मरागाविवाक्षिणी ॥ ८८

apaastamrttikashcaasya jiivato markatasya sah | shiro dadarsha te caasya padmaraagaavivaakshinii || 88

Als er ein paar Lehmbrocken beiseite geschaufelt hatte, sah er den Kopf eines lebendigen Affen und darin zwei Augen wie Rubine.

ततो विस्मयते यावत्किमेतदिति चिन्तयन् । तावन्मनुष्यवाचासौ मर्कटस्तमभाषत ॥ ८९

tato vismayate yaavatkimetaditi cintayan | taavanmanushyavaacaasau markatastamabhaashata || 89

Während er sich noch verwundert fragte, was das wohl sei, sprach der Affe ihn mit menschlicher Stimme an:

मानुषो मर्कटीभूतो विप्रोऽहं मां समुद्धर । कथयिष्यामि ते साधो स्ववृत्तान्तं ततोऽखिलम् ॥ ९०

maanusho markatiibhuuto vipro’ham maam samuddhara | kathayishyaami te saadho svavrttaantam tato’khilam || 90

„Ein zum Affen gewordener Mensch, ein Brahmane bin ich.

Grab mich aus, dann erzähl ich dir die ganze Geschichte, mein Guter.“

एतच्छ्रुत्वैव साश्चर्यो मृत्तिकामपनीय सः । भूमेर्निश्चयदत्तस्तमुज्जहाराथ मर्कटम् ॥ ९१

etacchrutvaiva saashcaryo mrttikaamapaniiya sah | bhuumernishcayadattastamujjahaaraatha markatam || 91

Staunen ergriff Nishcayadatta, als er das hörte. Er schaufelte die Lehmklumpen weg und zog den Affen aus der Erde hervor.

उद्धृतः पादपतितस्तं भूयोऽपि स मर्कटः । उवाच दत्ताः प्राणा मे कृच्छ्रादुद्धरता त्वया ॥ ९२

uddhrtah paadapatitastam bhuuyo’pi sa markatah | uvaaca dattaah praanaa me krcchraaduddharataa tvayaa || 92

Herausgezogen fiel der Affe ihm zu Füßen und sprach weiter:

„Du hast mir das Leben geschenkt und mich aus arger Bedrängnis herausgezogen.

तदेहि यावच्छ्रान्तस्त्वमुपयुङ्क्ष्व फलाम्बुनी । त्वत्प्रसादादहं चापि करिष्ये पारणं चिरात् ॥ ९३

tadehi yaavacchraantastvamupayunkshva phalaambunii | tvatprasaadaadaham caapi karishye paaranam ciraat || 93

Geh dich einstweilen ausruhen und genieß ein paar Früchte und Wasser.

Mit deiner Erlaubnis werde auch ich endlich mein Fasten brechen.“

इत्युक्त्वा तमनैषीत्स दूरं गिरिनदीतटम् । कपिः स्वाधीनसुस्वादुफलसच्छायपादपम् ॥ ९४

ityuktvaa tamanaishiitsa duuram girinadiitatam | kapih svaadhiinasusvaaduphalasacchaayapaadapam || 94

Nach diesen Worten führte der Affe, nunmehr befreit, ihn ans Ufer eines fernen Bergbachs

mit schattigen Bäumen und süßsaftigen Früchten.

तत्र स्नात्वोपभुक्ताम्बुफलः स कृतपारणम् । कपिं निश्चयदत्तस्तं प्रत्यागत्य ततोऽब्रवीत् ॥ ९५

tatra snaatvopabhuktaambuphalah sa krtapaaranam | kapim nishcayadattastam pratyaagatya tato’braviit || 95

Dort badete er und erquickte sich an Obst und Wasser. Dann ging Nishcayadatta zu dem Affen zurück,

der auch schon gefrühstückt hatte, und fragte:

कथं त्वं मर्कटीभूतो मानुषोऽप्युच्यतामिति । ततः स मर्कटोऽवादीच्छृण्विदानीं वदाम्यदः ॥ ९६

katham tvam markatiibhuuto maanusho’pyucyataamiti | tatah sa markato’vaadiicchrnvidaaniim vadaamyadah || 96

„Wie bist du, ein Mensch, zum Affen geworden? Das erklär mir mal.“ Darauf der Affe: „Erzähl ich dir gleich. Hör zu:

चन्द्रस्वामीति नाम्नास्ति वाराणस्यां द्विजोत्तमः । तस्य पत्न्यां सुवृत्तायां जातोऽस्म्येष सुतः सखे ॥ ९७

candrasvaamiiti naamnaasti vaaraanasyaam dvijottamah | tasya patnyaam suvrttaayaam jaato’smyesha sutah sakhe || 97

In Benares lebt ein trefflicher Brahmane namens Candrasvamin.

Sein braves Weib brachte mich als ihren Sohn zur Welt, mein Freund.

सोमस्वामीति पित्रा च कृतनामा क्रमादहम् । आरूढो मदनव्यालगजं मदनिरङ्कुशम् ॥ ९८

somasvaamiiti pitraa ca krtanaamaa kramaadaham | aaruudho madanavyaalagajam madanirankusham || 98

Mein Vater gab mir den Namen Somasvamin. Im Lauf der Zeit bestieg ich den Wildelefanten der Liebe,

unkontrollierbar in der Brunft.

तं मां कदाचिदद्राक्षीद्दूराद्वातायनाग्रगा । श्रीगर्भाख्यस्य वणिजस्तत्पुरीवासिनः सुता ॥ ९९

tam maam kadaacidadraakshiidduuraadvaataayanaagragaa | shriigarbhaakhyasya vanijastatpuriivaasinah sutaa || 99

So sah mich eines Tages von weitem, als sie ans Fenster trat, die Tochter des Kaufmanns Shrigarbha aus Benares,

तरुणी बन्धुदत्ताख्या माथुरस्य वणिक्पतेः । भार्या वराहदत्तस्य पितुर्वेश्मन्यवस्थिता ॥ १००

tarunii bandhudattaakhyaa maathurasya vanikpateh | bhaaryaa varaahadattasya piturveshmanyavasthitaa || 100

die junge Bandhudatta, Gattin des Kaufherren Varahadatta aus Mathura, die im Haus ihres Vaters lebte.

सा मदालोकसंजातमन्मथान्विष्य नाम मे । वयस्यां प्राहिणोदाप्तां मह्यं मत्संगमार्थिनी ॥ १०१

saa madaalokasamjaatamanmathaanvishya naama me | vayasyaam praahinodaaptaam mahyam matsamgamaarthinii || 101

Als sie mich sah, war sie sofort verliebt und erkundigte sich nach meinem Namen.

Dann schickte sie eine Freundin, die ein Treffen mit mir arrangieren sollte.

सा तद्वयस्या कामान्धामुपगम्य जनान्तिकम् । आख्याततदभिप्राया मामनैषीन्निजं गृहम् ॥ १०२

saa tadvayasyaa kaamaandhaamupagamya janaantikam | aakhyaatatadabhipraayaa maamanaishiinnijam grham || 102

Durch ihre Freundin gelangte sie in meine Nähe, der ich vor Liebe blind war.

Jene verriet mir ihren Wunsch und führte mich zu sich nach Hause.

तत्र मां स्थापयित्वा च गत्वा गुप्तं तदैव सा । तां बन्धुदत्तामानैषीदौत्सुक्यागणितत्रपाम् ॥ १०३

tatra maam sthaapayitvaa ca gatvaa guptam tadaiva saa | taam bandhudattaamaanaishiidautsukyaaganitatrapaam || 103

Dort ließ sie mich stehen und ging heimlich Bandhudatta holen, gegen deren Begierde ihre Scham verblasste.

आनीतैव च सा मेऽत्र कण्ठाश्लेषमुपागमत् । एकवीरो हि नारीणामतिभूमिं गतः स्मरः ॥ १०४

aaniitaiva ca saa me’tra kanthaashleshamupaagamat | ekaviiro hi naariinaamatibhuumim gatah smarah || 104

Kaum herbeigeführt, kam sie gelaufen und warf sich mir an den Hals.

Wenn der Liebesdrang in den Frauen erst überhand nimmt, ist er ihr einziger Held.

एवं दिने दिने स्वैरमागत्यात्र पितुर्गृहात् । अरंस्त बन्धुदत्ता सा मया सह सखीगृहे ॥ १०५

evam dine dine svairamaagatyaatra piturgrhaat | aramsta bandhudattaa saa mayaa saha sakhiigrhe || 105

In diesem Stil eilte Bandhudatta Tag für Tag aus ihres Vaters Haus herbei, weil es sie gelüstete,

 sich im Haus ihrer Freundin mit mir der Liebe hinzugeben.

एकदा तां निजगृहं नेतुं तत्र चिरस्थिताम् । आगतः स पतिस्तस्या मथुरातो महावणिक् ॥ १०६

ekadaa taam nijagrham netum tatra cirasthitaam | aagatah sa patistasyaa mathuraato mahaavanik || 106

Eines Tages reiste ihr Mann, der Kaufherr aus Mathura an, um sie zu sich nach Hause zu holen,

wo sie sich lange nicht mehr aufgehalten hatte.

ततः पित्राभ्यनुज्ञाता पत्या तेन निनीषिता । रहस्यज्ञां द्वितीयां सा बन्धुदत्ताब्रवीत्सखीम् ॥ १०७

tatah pitraabhyanujnaataa patyaa tena niniishitaa | rahasyajnaam dvitiiyaam saa bandhudattaabraviitsakhiim || 107

Bandhudattas Vater willigte ein, und ihr Mann wollte sie unbedingt mitnehmen.

Da wandte sie sich heimlich mit ihrer zweiten Bitte an die Freundin und flehte:

निश्चितं सखि नेतव्या भर्त्राहं मथुरां पुरीम् । न च जीवाम्यहं तत्र सोमस्वामिविनाकृता ॥ १०८

nishcitam sakhi netavyaa bhartraaham mathuraam puriim | na ca jiivaamyaham tatra somasvaamivinaakrtaa || 108

„Mein Mann ist festentschlossen, liebe Freundin, mich nach Mathura zu holen. Aber ohne Somasvamin kann ich da nicht leben!

तदत्र कोऽभ्युपायो मे कथयेत्युदिता तया । सखी सुखशया नाम योगिनी तां जगाद सा ॥ १०९

tadatra ko’bhyupaayo me kathayetyuditaa tayaa | sakhii sukhashayaa naama yoginii taam jagaada saa || 109

Sag mir, gibt es denn da gar keine Abhilfe?“ So von ihr angefleht, sagte ihre Freundin Sukhashaya,

die außerdem noch eine Hexe war, zu ihr:

द्वौ स्तो मन्त्रप्रयोगौ मे ययोरेकेन सूत्रके । कण्ठबद्धे झगित्येव मानुषो मर्कटो भवेत् ॥ ११०

dvau sto mantraprayogau me yayorekena suutrake | kanthabaddhe jhagityeva maanusho markato bhavet || 110

„Zwei Zaubersprüche habe ich: Wenn man den ersten aufsagt und einem Menschen ein Band um den Hals legt,

so wird der zum Affen.

द्वितीयेन च मुक्तेऽस्मिन्सूत्रके सैष मानुषः । पुनर्भवेत्कपित्वे च नास्य प्रज्ञा विलुप्यते ॥ १११

dvitiiyena ca mukte’sminsuutrake saisha maanushah | punarbhavetkapitve ca naasya prajnaa vilupyate || 111

Mit dem zweiten, und wenn man das Bändsel löst, wird er wieder ein Mensch.

Dabei nimmt im Affenzustand seine Vernunft keinen Schaden.

तद्यदीच्छति सुश्रोणि सोमस्वामी प्रियः स ते । तदेतं मर्कटशिशुं सम्प्रत्येव करोम्यहम् ॥ ११२

tadyadiicchati sushroni somasvaamii priyah sa te | tadetam markatashishum sampratyeva karomyaham || 112

Wenn die Schönhüftige wünscht, daß Somasvamin ihr Liebster bleibt, mach ich ihn auf der Stelle zum Äffchen.

ततः क्रीडानिभादेतं गृहीत्वा मथुरां व्रज । मन्त्रयुक्तिद्वयं चैतद्भवतीं शिक्षयाम्यहम् ॥ ११३

tatah kriidaanibhaadetam grhiitvaa mathuraam vraja | mantrayuktidvayam caitadbhavatiim shikshayaamyaham || 113

Dann nimmst du ihn als Spielgefährten mit und ziehst nach Mathura.

Den Gebrauch der beiden Zauberformeln bring ich dir auch gleich bei.

संविधास्यासि येनैनं पार्श्वस्थं मर्कटाकृतिम् । रहःस्थाने च पुरुषं प्रियं सम्पादयिष्यसि ॥ ११४

samvidhaasyaasi yenainam paarshvastham markataakrtim | rahahsthaane ca purusham priyam sampaadayishyasi || 114

Den ersten richtig angewandt, nimmt er vor dir stehend seine Affenform an.

Sobald ihr ungestört seid, holst du dir mit dem zweiten deinen Liebhaber zurück.“

एवमुक्ता तया सख्या बन्धुदत्ता तथैव सा । रहस्यानाया सस्नेहं तदर्थं मामबोधयत् ॥ ११५

evamuktaa tayaa sakhyaa bandhudattaa tathaiva saa | rahasyaanaayaa sasneham tadartham maamabodhayat || 115

In diesen Vorschlag der Freundin willigte Bandhudatta gerne ein.

Sie ließ mich heimlich holen und klärte mich schonend über den Sachverhalt auf.

कृतानुज्ञं च मां बद्धमन्त्रसूत्रं गले क्षणात् । तत्सखी सा सुखशया व्यधान्मर्कटपोतकम् ॥ ११६

krtaanujnam ca maam baddhamantrasuutram gale kshanaat | tatsakhii saa sukhashayaa vyadhaanmarkatapotakam || 116

Ich war einverstanden, und schon band ihre Freundin Sukhashaya mir eine Leine um den Hals,

murmelte ihren Zauberspruch und verwandelte mich in ein Affenjunges.

तद्रूपेण स्वभर्त्रे सा बन्धुदत्तोपनीय माम् । सख्या मह्यं विनोदाय दत्तोऽसावित्यदर्शयत् ॥ ११७

tadruupena svabhartre saa bandhudattopaniiya maam | sakhyaa mahyam vinodaaya datto’saavityadarshayat || 117

In dieser Form brachte Bandhudatta mich zu ihrem Mann und stellte mich vor:

„Den hat eine Freundin mir zur Kurzweil geschenkt.“

अतुष्यत्स च मां दृष्ट्वा क्रीडनीयं तदङ्कगम् । अहं च कपिरेवासं प्राज्ञोऽपि व्यक्तवागपि ॥ ११८

atushyatsa ca maam drshtvaa kriidaniiyam tadankagam | aham ca kapirevaasam praajno’pi vyaktavaagapi || 118

Ihn amüsierte es, mich als Spielzeug in ihren Armen zu sehen. Und ich war auch als Affe vernunft- und sprachbegabt.

अहो स्त्रीचरितं चित्रमित्यन्तश्च हसन्नपि । तथातिष्ठमहं को हि कामेन न विडम्ब्यते ॥ ११९

aho striicaritam citramityantashca hasannapi | tathaatishthamahm ko hi kaamena na vidambyate || 119

Ich mußte innerlich lachen: „Gar zauberhaft ist der Weiber Gebaren!“, als ich so dasaß. Wer ließe sich nicht aus Liebe narren?

सख्या शिखिततन्मन्त्रा बन्धुदत्ताह्न्यथापरे । मथुरां प्रति सा प्रायाद्भर्त्रा सह पितुर्गृहात् ॥ १२०

sakhyaa shikhitatanmantraa bandhudattaahnyathaapare | mathuraam prati saa praayaadbhartraa saha piturgrhaat || 120

Von der Freundin in den Zauberformeln unterrichtet verließ Bandhudatta anderntags des Vaters Haus

und reiste mit ihrem Gatten gen Mathura.

मां चाप्येकस्य भृत्यस्य स्कन्धमारोपयत्तदा । स भर्ता बन्धुदत्तायाः पथि तत्प्रियकाम्यया ॥ १२१

maam caapyekasya bhrtyasya skandhamaaropayattadaa | sa bhartaa bandhudattaayaah pathi tatpriyakaamyayaa || 121

Ihr Mann ließ mich unterwegs auf den Schultern eines seiner Diener reiten, um Bandhudatta einen Gefallen zu erweisen.

ततो वयं ते सर्वेऽपि यान्तो मध्ये पथि स्थितम् । दिनैर्द्वित्रैर्वनं प्राप्ता बहुमर्कटभीषणम् ॥ १२२

tato vayam te sarve’pi yaanto madhye pathi sthitam | dinairdvitrairvanam praaptaa bahumarkatabhiishanam || 122

Und so setzten wir alle, immer mitten auf dem Weg bleibend, unsere Reise fort,

bis wir nach zwei, drei Tagen einen mit seinen vielen Affen furchteinflößenden Wald erreichten.

ततोऽभ्यधावन्दृष्ट्वा मां मर्कटा गणशोऽभितः । क्षिप्तं किलकिलारावैराह्वयन्तः परस्परम् ॥ १२३

tato’bhyadhaavandrshtvaa maam markataa ganasho’bhitah | kshiptam kilakilaaraavairaahvayantah parasparam || 123

Als die mich sahen, griffen sie uns in Scharen von allen Seiten, einander schrille Freudenschreie zuwerfend, an.

आगत्य खादितुं ते च प्रारभन्त प्लवंगमाः । दुर्वारास्तं वणिग्भृत्यं यस्य स्कन्धेऽहमासितः ॥ १२४

aagatya khaaditum te ca praarabhanta plavamgamaah | durvaaraastam vanigbhrtyam yasya skandhe’hamaasitah || 124

Da begannen diese aufdringlichen Affen den Kaufmannsburschen, auf dessen Schultern ich saß, zu beißen.

स तेन विह्वलः स्कन्धात्त्यक्त्वैव भुवि मां भयात् । पलायितोऽभूदथ मामगृह्णंस्तेऽत्र मर्कटाः ॥ १२५

sa tena vihvalah skandhaattyaktvaiva bhuvi maam bhayaat | palaayito’bhuudatha maamagrhnamste’tra markataah || 125

Das machte ihn wahnsinnig, sodaß er mich vor Angst von seiner Schulter auf den Boden schmiss und das Weite suchte.

Darauf packten mich die Affen.

मत्स्नेहाद्बन्धुदत्ता च तद्भर्ता तस्य चानुगाः । पाषाणैर्लगुडैर्घ्नन्तो जेतुं तान्नाशकन्कपीन् ॥ १२६

matsnehaadbandhudattaa ca tadbhartaa tasya caanugaah | paashaanairlagudairghnanto jetum taannaashakankapiin || 126

Also griffen Bandhudatta – aus Liebe zu mir – sowie ihr Mann und seine Begleiter

die Affenbande mit Knüppeln und Steinen an, konnten sie jedoch nicht besiegen.

ततस्ते मर्कटा मूढस्याङ्गेऽङ्गे लोम लोम मे । नखैर्व्यलुम्पन्दन्तैश्च कुकर्मकुपिता इव ॥ १२७

tataste markataa muudhasyaange’nge loma loma me | nakhairvyalumpandantaishca kukarmakupitaa iva || 127

Vielmehr rissen diese Affen, wie von einer Übeltat gereizt, mit Zähnen und Klauen mir

Haar für Haar aus jedem meiner Glieder, während ich versteinert liegenblieb.

कण्ठसूत्रस्य माहात्म्याच्छम्भोश्च स्मरणात्ततः । अहं लब्धबलस्तेभ्यो बन्धमुन्मुच्य विद्रुतः ॥ १२८

kanthasuutrasya maahaatmyaacchambhoshca smaranaattatah | aham labdhabalastebhyo bandhamunmucya vidrutah || 128

Schließlich gedachte ich Shivas und der Macht meines Halsbands.

Wieder bei Kräften riss ich mich von der Bande los und rannte davon.

प्रविश्य गहने तेषां व्यतीतो दृष्टिगोचरात् । क्रमाद्वनाद्वनं गच्छन्निदं प्राप्तोऽस्मि काननम् ॥ १२९

pravishya gahane teshaam vyatiito drshtigocaraat | kramaadvanaadvanam gacchannidam praapto’smi kaananam || 129

So schlug ich mich ins Dickicht, bis sie mich aus den Augen verloren.

Von einem Dschungel in den nächsten hetzend gelangte ich endlich in diesen Wald.

भ्रष्ठस्य बन्धुदत्ताया जन्मन्यत्रैव ते कथम् । मर्कटत्वफलो जातः परदारसमागमः ॥ १३०

bhrashthasya bandhudattaayaa janmanyatraiva te katham | markatatvaphalo jaatah paradaarasamaagamah || 130

„Wieso ist sogar in diesem Leben für Ehebruch der Lohn, daß du zum Affen wurdest und Bandhudatta dich verließ?“

इति दुःखतमोऽन्धस्य भ्रमतः प्रावृषीह मे । दुःखान्तरमपि प्रत्तमसंतुष्टेन वेधसा ॥ १३१

iti duhkhatamo‘ndhasya bhramatah praavrshiiha me | duhkhaantaramapi prattamasamtushtena vedhasaa || 131

fragte ich mich im strömenden Regen, leidumnachtet blind umherirrend.

Da ward vom Schöpfergott, der immer noch nicht genug hatte, weiteres Ungemach mir bereitet:

यन्मामकस्मादागत्य कराक्रान्तं करेणुका । मेघाम्भःप्लुतवल्मीककर्दमान्तर्न्यवेशयत् ॥ १३२

yanmaamakasmaadaagatya karaakraantam karenukaa | meghaambhahplutavalmiikakardamaantarnyaveshayat || 132

Denn plötzlich stand eine Elefantenkuh vor mir, umschlang mich mit ihrem Rüssel

und schleuderte mich in den Matsch eines vom Wolkenbruch aufgeweichten Ameisenhaufens.

भवितव्यनियुक्ता च जाने सा कापि देवता । यद्यत्नान्नाशकं तस्मात्पङ्काच्चलितुमप्यलम् ॥ १३३

bhavitavyaniyuktaa ca jaane saa kaapi devataa | yadyatnaannaashakam tasmaatpankaaccalitumapyalam || 133

Ich weiß, daß irgendeine vom Schicksal beauftragte Gottheit dafür gesorgt hat,

daß ich ungeachtet äußerster Mühen nicht vermochte, mich aus dem Schlamm zu befreien.

आश्वास्यमाने चैतस्मिन्न मृतोऽस्मि न केवलम् । यावज्ज्ञानं ममोत्पन्नमनिशं ध्यायते हरम् ॥ १३४

aashvaasyamaane caitasminna mrto’smi na kevalam | yaavajjnaanam mamotpannamanisham dhyaayate haram || 134

Während ich wieder aufatmen konnte, war ich nicht nur nicht tot, sondern kam auch,

weil ich dauernd an Shiva dachte, wieder zur Vernunft.

तावत्कालं च नैवासीत्क्षुत्तृष्णा च सखे मम । यावदद्योद्धृतः शुष्कपङ्ककूटादहं त्वया ॥ १३५

taavatkaalam ca naivaasiitkshuttrshnaa ca sakhe mama | yaavadadyoddhrtah shushkapankakuutaadaham tvayaa || 135

Die ganze Zeit über verspürte ich weder Hunger noch Durst, mein Freund,

bis du mich heute aus dieser Trockenschlammfalle rausgezogen hast.

ज्ञाने प्राप्तेऽपि शक्तिर्मे तावती नैव विद्यते । मोचयेयं ययात्मानमितो मर्कटभावतः ॥ १३६

jnaane praapte’pi shaktirme taavatii naiva vidyate | mocayeyam yayaatmaanamito markatabhaavatah || 136

Obwohl ich jetzt wieder klar denken kann, hab ich immer noch nicht genug Kraft, diesen Affenzustand loszuwerden.

कण्ठसूत्रं यदा कापि तन्मन्त्रेणैव मोक्ष्यति । योगिनी मे तदा भूयो भवितास्मीह मानुषः ॥ १३७

kanthasuutram yadaa kaapi tanmantrenaiva mokshyati | yoginii me tadaa bhuuyo bhavitaasmiiha maanushah || 137

Nur wenn eine Hexe mein Halsband löst und den passenden Spruch aufsagt, kann ich wieder ein Mensch sein.

इत्येष मम वृत्तान्तस्त्वं त्वगम्यमिदं वनम् । किमागतः कथं चेति ब्रूहीदानीं वयस्य मे ॥ १३८

ityesha mama vrttaantastvam tvagamyamidam vanam | kimaagatah katham ceti bruuhiidaaniim vayasya me || 138

So, das waren meine Erlebnisse.

Doch wie bist du, Freund, in diesen unzugänglichen Dschungel geraten, und warum? Berichte!“

एवं मर्कटरूपेण सोमस्वामिद्विजेन सः । उक्तो निश्चयदत्तः स्वं तस्मै वृत्तान्तमब्रवीत् ॥ १३९

evam markataruupena somasvaamidvijena sah | ukto nishcayadattah svam tasmai vrttaantamabraviit || 139

Nach dieser Erzählung des Brahmanen Somasvamin in der Affengestalt

berichtete Nishcayadatta diesem, was ihm selbst widerfahren war:

यथा विद्याधरीहेतोरुज्जयिन्याः समागतः । आनीतो धैर्यजितया यक्षिण्या च तया निशि ॥ १४०

yathaa vidyaadhariihetorujjayinyaah samaagatah | aaniito dhairyajitayaa yakshinyaa ca tayaa nishi || 140

Wie er wegen eines Vidyadhara-Mädchens von Ujjain ausgezogen und in der Nacht von einer Kannibalin,

die er durch seine Geistesgegenwart bezwungen hatte, hierher verbracht worden war.

ततः श्रुततदाश्चर्यवृत्तान्तः कपिरूपधृत् । धीमान्निश्चयदत्तं तं सोमस्वामी जगाद सः ॥ १४१

tatah shrutatadaashcaryavrttaantah kapiruupadhrt | dhiimaannishcayadattam tam somasvaamii jagaada sah || 141

Der schlaue, seine Affenform tragende Somasvamin hörte sich die merkwürdige Geschichte an und sagte zu Nishcayadatta:

अनुभूतं त्वया दुःखं मयैव स्त्रीकृते महत् । न च श्रियः स्त्रियश्चेह कदाचित्कस्यचित्स्थिराः ॥ १४२

anubhuutam tvayaa duhkham mayaiva striikrte mahat | na ca shriyah striyashceha kadaacitkasyacitsthiraah || 142

„Du hast, wie auch ich, einer Frau zuliebe großes Leid durchgemacht.

Wie die Glücksgöttin sind auch die Frauen hier niemals und keinem besonders treu.

संध्यावत्क्षणरागिण्यो नदीवत्कुटिलाशयाः । भुजगीवदविश्वास्या विद्युद्वच्चपलाः स्त्रियः ॥ १४३

samdhyaavatkshanaraaginyo nadiivatkutilaashayaah | bhujagiivadavishvaasyaa vidyudvaccapalaah striyah || 143

Wie die Abendröte erglühen sie nur kurz, wie Flüsse winden sich ihre Herzen,

wie Schlangen ist ihnen nicht zu trauen, wie Blitze zittern und zappeln die Weiber.

तत्सा विद्याधरी रक्ताप्यनुरागपरा क्षणात् । प्राप्य कंचित्स्वजातीयं विरज्येत्त्वयि मानुषे ॥ १४४

tatsaa vidyaadharii raktaapyanuraagaparaa kshanaat | praapya kamcitsvajaatiiyam virajyettvayi maanushe || 144

Mag deine Vidyadhari für den Moment noch maßlos verliebt sein, doch sobald sie einen aus ihrer Klasse findet,

wird ihre Liebe zu dir, einem Menschen, erkalten.

तदलं स्त्रीनिमित्तेन प्रयासेनामुनाधुना । किम्पाकफलतुल्येन विपाकविरसेन ते ॥ १४५

tadalam striinimittena prayaasenaamunaadhunaa | kimpaakaphalatulyena vipaakavirasena te || 145

Darum mach jetzt Schluss mit deiner Kraftanstrengung dieser Frau wegen!

Dir bleiben nur die üblen Nachwirkungen wie nach dem Verzehr von Koloquinten Bitteräpfeln.

मा गा विद्याधरपुरीं तां सखे पुष्करावतीम् । यक्षिणीस्कन्धमारुह्य तामेवोज्जयिनीं व्रज ॥ १४६

maa gaa vidyaadharapuriim taam sakhe pushkaraavatiim | yakshiniiskandhamaaruhya taamevojjayiniim vraja || 146

Geh nicht nach Pushkaravati, mein Freund, in diese Vidyadharastadt!

Steig lieber wieder auf die Schultern deiner Baumhexe und reite zurück nach Ujjain!

कुरु मद्वचनं मित्र पूर्वं मित्रवचो मया । न कृतं रागिणा तेन परितप्येऽधुनाप्यहम् ॥ १४७

kuru madvacanam mitra puurvam mitravaco mayaa | na krtam raaginaa tena paritapye’dhunaapyaham || 147

Mach, was ich dir sage, Freund. Ich habe früher nicht gemacht, was ein Freund mir riet, weil ich ein Hitzkopf war.

Dafür leide ich jetzt richtig.

बन्धुदत्तानुरक्तं हि सुस्निग्धो ब्राह्मणस्तदा ।  वारयन्भवशर्माख्यः सुहृन्मामेवमब्रवीत् ॥ १४८

bandhudattaanuraktam hi susnigdho braahmanastadaa |  vaarayanbhavasharmaakhyah suhrnmaamevamabraviit || 148

Als ich nämlich heftig in Bandhudatta verliebt war, wollte ein guter Freund von mir,

der Brahmane Bhavasharman, mich davor bewahren und sprach zu mir:

स्त्रियाः सखे वशं मा गाः स्त्रीचित्तं ह्यतिदुर्गमम् । तथा च मम यद्वृत्तं तदिदं वच्मि ते शृणु ॥ १४९

striyaah sakhe vasham maa gaah striicittam hyatidurgamam | tathaa ca mama yadvrttam tadidam vacmi te shrnu || 149

‚Begib dich nicht unter die Fuchtel der Frauen, denn unergründlich ist der Weiber Sinnen und Trachten.‘

Ich erzähl dir, was mir passiert ist. Hör zu:

वाराणस्यामिहैवासीत्तरुणी रूपशालिनी । ब्राह्मणी सोमदा नाम चपला गुप्तयोगिनी ॥ १५०

vaaraanasyaamihaivaasiittarunii ruupashaalinii | braahmanii somadaa naama capalaa guptayoginii || 150

In Benares lebte Somada, eine für ihre Schönheit gepriesene junge Brahmanin. Die war untreu und eine verkappte Hexe.

तया च सह मे दैवात्समभूत्संगमो रहः । तत्संगमक्रमात्तस्यां मम प्रीतिरवर्धत ॥ १५१

tayaa ca saha me daivaatsamabhuutsamgamo rahah | tatsamgamakramaattasyaam mama priitiravardhata || 151

Und wie der Zufall es wollte, verlustierte ich mich heimlich mit ihr.

Im Verlauf unserer fröhlichen Lustspiele wurde meine Liebe zu ihr immer stärker.

एकदा तामहं स्वैरमीर्ष्याकोपादताडयम् । तच्चासहिष्ट सा क्रूरा कोपं प्रच्छाद्य तत्क्षणम् ॥ १५२

ekadaa taamaham svairamiirshyaakopaadataadayam | taccaasahishta saa kruuraa kopam pracchaadya tatkshanam || 152

Eines Tages habe ich, aus Eifersucht wütend gemacht, sie absichtlich geschlagen.

In dem Moment nahm sie es hin und verbarg ihre Wut, heimtückisch wie sie war.

अन्येद्युः प्रणयक्रीडाव्याजाच्च मम सूत्रकम् । गलेऽबध्नादहं दान्तस्तत्क्षणं बलदोऽभवम् ॥ १५३

anyedyuh pranayakriidaavyaajaacca mama suutrakam | gale’badhnaadaham daantastatkshanam balado’bhavam || 153

Am nächsten Tag, es sollte wie ein Liebesspiel aussehen, band sie mir eine Leine um den Hals,

und schon wurde ein gezähmter Ochse aus mir.

ततोऽहं बलदीभूतस्तया दान्तोष्ट्रजीविनः । एकस्य पुंसो विक्रीतो गृहीताभीष्टमूल्यया ॥ १५४

tato’ham baladiibhuutastayaa daantoshtrajiivinah | ekasya pumso vikriito grhiitaabhiishtamuulyayaa || 154

Dann verkaufte sie mich, der ich zum Ochsen geworden, an einen Kerl, der von der Kamelzucht lebte,

und strich den verlangten Preis ein.

तेनारोपितभारं मां क्लिश्यमानमवैक्षत । बन्धमोचनिका नाम योगिन्यत्र कृपान्विता ॥ १५५

tenaaropitabhaaram maam klishyamaanamavaikshata | bandhamocanikaa naama yoginyatra krpaanvitaa || 155

Der belud mich gleich so, daß ich unter der Last stöhnte.

So sah mich Bandhamocanika, eine Hexe, die von Mitleid ergriffen ward.

सा ज्ञानतः सोमदया विदित्वा मां पशूकृतम् । मुमोच कण्ठात्सूत्रं मे मद्गोस्वामिन्यपश्यति ॥ १५६

saa jnaanatah somadayaa viditvaa maam pashuukrtam | mumoca kanthaatsuutram me madgosvaaminyapashyati || 156

Hellsichtig wie sie war wußte sie gleich, daß Somadaya mich zum Vieh gemacht hatte.

Als mein Eigentümer nicht hinsah, löste sie den Strick von meinem Hals.

ततोऽहं मानुषीभूतः स च क्षिप्राद्विलोकयन् । पलायितं मां मन्वानो मत्स्वामी प्राभ्रमद्दिशः ॥ १५७

tato’ham maanushiibhuutah sa ca kshipraadvilokayan | palaayitam maam manvaano matsvaamii praabhramaddishah || 157

Somit wurde ich wieder zum Menschen. Mein Herr, der dachte, ich sei entflohen,

sah sich sofort überall um und durchsuchte die ganze Gegend nach mir.

अहं च बन्धमोचिन्या तया सह ततो व्रजन् । दैवादागतया दूराद्दृष्टः सोमदया तया ॥ १५८

aham ca bandhamocinyaa tayaa saha tato vrajan | daivaadaagatayaa duuraaddrshtah somadayaa tayaa || 158

Ich aber zog mit Bandhamocini dahin. Zufällig kam Somadaya des Wegs. Sie hatte mich schon von weitem erspäht.

सा क्रोधेन ज्वलन्ती तां ज्ञानिनीं बन्धमोचिनीम् । अवादीत्किमयं पापस्तिर्यक्त्वान्मोचितस्त्वया ॥ १५९

saa krodhena jvalantii taam jnaaniniim bandhamociniim | avaadiitkimayam paapastiryaktvaanmocitastvayaa || 159

Vor Wut kochend schrie sie die hellsichtige Bandhamocini an:

„Wie konntest du diesen Abschaum aus seinem tierischen Dasein befrein!

धिक्प्राप्स्यसि दुराचारे फलमस्य कुकर्मणः । प्रातस्त्वां निहनिष्यामि सहितां पाप्मनामुना ॥ १६०

dhikpraapsyasi duraacaare phalamasya kukarmanah | praatastvaam nihanishyaami sahitaam paapmanaamunaa || 160

Du wirst verdammt noch mal den Lohn deiner Missetat ernten, du Schlampe!

Morgen früh bring ich dich um, zusammen mit dem Verbrecher da!“

इत्युक्त्वैव गतायां च तस्यां सा सिद्धयोगिनी । तत्प्रतीघातहेतोर्मामवोचद्बन्धमोचिनी ॥ १६१

ityuktvaiva gataayaam ca tasyaam saa siddhayoginii | tatpratiighaatahetormaamavocadbandhamocinii || 161

Nachdem sie mit diesen Worten abgezogen war, sprach, um diese Drohung zu kontern,

die erfahrene Zauberin Bandhamocini zu mir:

हन्तुं मां कृष्णतुरगीरूपेणैषाभ्युपैष्यति । मया च शोणवडवारूपमत्राश्रयिष्यते ॥ १६२

hantum maam krshnaturagiiruupenaishaabhyupaishyati | mayaa ca shonavadavaaruupamatraashrayishyate || 162

Morgen kommt sie als schwarze Stute um mich zu töten. Dann nehme ich die Form einer roten Stute an.

ततो युद्धे प्रवृत्ते नौ पृष्ठतः खड्गपाणिना । सोमदायां प्रहर्तव्यं त्वयास्यामप्रमादिना ॥ १६३

tato yuddhe pravrtte nau prshthatah khadgapaaninaa | somadaayaam prahartavyam tvayaasyaamapramaadinaa || 163

Wenn dann unser Kampf sich entfaltet, fällst du mit dem Schwert in der Hand der Somadaya in den Rücken

und erschlägst sie, ohne dich von ihr verrückt machen zu lassen.

एवमेतां हनिष्यावस्तत्प्रातस्त्वं गृहे मम । आगच्छेरित्युदित्वा सा गृहं मे स्वमदर्शयत् ॥ १६४

evametaam hanishyaavastatpraatastvam grhe mama | aagaccherityuditvaa saa grham me svamadarshayat || 164

Damit können wir sie schlagen. Also komm morgen zu mir nach Hause.“ Während sie das sagte, zeigte sie mir, wo ihr Haus stand.

तत्र तस्यां प्रविष्टायामहं निजगृहानगाम् । अनुभूताद्भुतानेकजन्मामुत्रैव जन्मनि ॥ १६५

tatra tasyaam pravishtaayaamaham nijagrhaanagaam | anubhuutaadbhutaanekajanmaamutraiva janmani || 165

Als sie darin verschwunden war, ging auch ich nach Hause.

Somit hatte ich in diesem meinem Leben mehr als eine absonderliche Geburt durchgemacht.

प्रातः कृपाणपाणिश्च गतवानस्मि तद्गृहम् । अथागात्सोमदा सात्र कृष्णाश्वारूपधारिणी ॥ १६६

praatah krpaanapaanishca gatavaanasmi tadgrham | athaagaatsomadaa saatra krshnaashvaaruupadhaarinii || 166

Am Morgen ging ich mit dem Schwert in der Hand zu Bandhamocinis Haus.

Dann erschien auch Somada in Form einer schwarzen Stute.

सापि शोणहयारूपमकरोद्बन्धमोचिनी । खुरदन्तप्रहारैश्च ततो युद्धमभूत्तयोः ॥ १६७

saapi shonahayaaruupamakarodbandhamocinii | khuradantaprahaaraishca tato yuddhamabhuuttayoh || 167

Auch Bandhamocini hatte die Form einer roten Stute angenommen.

Dann fielen die beiden mit Hufen ausschlagend und mit ihren Pferdezähnen zubeißend übereinander her.

मया प्रदत्तनिस्त्रिंशप्रहारा क्षुद्रशाकिनी । निहता बन्धमोचिन्या तया सा सोमदा ततः ॥ १६८

mayaa pradattanistrimshaprahaaraa kshudrashaakinii | nihataa bandhamocinyaa tayaa saa somadaa tatah || 168

Ich versetzte Somada, der elenden Hexe, etliche Schwerthiebe und Bandhamocini streckte sie nieder.

अथाहं निर्भयीभूतस्तीर्णतिर्यक्त्वदुर्गतिः । न कुस्त्रीसंगमं भूयो मनसा समचिन्तयम् ॥ १६९

athaaham nirbhayiibhuutastiirnatiryaktvadurgatih | na kustriisamgamam bhuuyo manasaa samacintayam || 169

Nun, da ich frei von Angst und über die Zwangslage meiner tierischen Existenz hinaus war,

ließ meine Vernunft mich nie wieder an den Verkehr mit üblen Weibern denken.

चापलं साहसिकता शाकिनीशम्बरादयः । दोषाः स्त्रीणां त्रयः प्रायो लोकत्रयभयावहाः ॥ १७०

caapalam saahasikataa shaakiniishambaraadayah | doshaah striinaam trayah praayo lokatrayabhayaavahaah || 170

Flüchtigkeit, Rücksichtslosigkeit und Hexerei sind die drei Makel der Frauen, die den drei Welten Angst einjagen.

तच्छाकिनीसखीं बन्धुदत्तां किमनुधावसि । स्नेहो यस्या न पत्यौ स्वे तस्यास्तु त्वय्यसौ कुतः ॥ १७१

tacchaakiniisakhiim bandhudattaam kimanudhaavasi | sneho yasyaa na patyau sve tasyaastu tvayyasau kutah || 171

Warum also rennst du Bandhudatta, der Hexenfreundin, nach?

Wenn die ihren eigenen Mann nicht liebt – woher soll dann die Liebe zu dir kommen?‘

एवमुक्तोऽप्यहं तेन मित्रेण भवशर्मणा । नाकार्षं वचनं तस्य प्राप्तोऽस्मीमां गतिं ततः ॥ १७२

evamukto’pyaham tena mitrena bhavasharmanaa | naakaarsham vacanam tasya praapto’smiimaam gatim tatah || 172

Obwohl mein Freund Bhavasharman mir genau das erklärt hatte, haben seine Worte mich nicht überzeugt,

sodaß ich diesen Affenweg gehen mußte.

अतस्त्वां वच्मि मा कार्षीरनुरागपरां प्रति । क्लेशं सा हि स्वजातीये प्राप्ते त्वां त्यक्ष्यति ध्रुवम् ॥ १७३

atastvaam vacmi maa kaarshiiranuraagaparaam prati | klesham saa hi svajaatiiye praapte tvaam tyakshyati dhruvam || 173

Somit rate ich dir: Nimm wegen Anuragapara keine Mühsal mehr auf dich!

Wenn die erst einen aus ihrer Klasse findet, läßt sie dich garantiert sausen.

भृङ्गीव पुष्पं पुरुषं स्त्री वाञ्छति नवं नवम् । अतोऽनुतापो भविता ममेव भवतः सखे ॥ १७४

bhrngiiva pushpam purusham strii vaanchati navam navam | ato’nutaapo bhavitaa mameva bhavatah sakhe || 174

Wie die Biene neue Blüten sucht die Frau neue Männer.

Dann wird Reue dich überkommen, mein Freund, so, wie das bei mir der Fall war.“

इत्येतत्कपिरूपस्थसोमस्वामिवचो हृदि । तस्य निश्चयदत्तस्य नाविशद्रागनिर्भरे ॥ १७५

ityetatkapiruupasthasomasvaamivaco hrdi | tasya nishcayadattasya naavishadraaganirbhare || 175

Das waren des im Affen verkörperten Somasvamin Worte.

Doch drangen sie nicht durch in Nishcayadattas von Liebessehnen übervolles Herz.

उवाच स कपिं तं हि न सा व्यभिचरेन्मयि । विद्याधराधिपकुले शुद्धे जाता ह्यसाविति ॥ १७६

uvaaca sa kapim tam hi na saa vyabhicarenmayi | vidyaadharaadhipakule shuddhe jaataa hyasaaviti || 176

Denn er sagte zu dem Affen: „Sie wird mich nicht hintergehen.

Sie ist nämlich in einer sauberen Familie von Vidyadharafürsten geboren.“

एवं तयोरालपतोः संध्यारक्तोऽस्तभूधरम् । ययौ निश्चयदत्तस्य प्रियेच्छुरिव भास्करः ॥ १७७

evam tayoraalapatoh samdhyaarakto’stabhuudharam | yayau nishcayadattasya priyecchuriva bhaaskarah || 177

Während die beiden noch redeten, war die zum Abend gerötete Sonne hinter den Untergangsberg gezogen,

wie um Nishcayadatta zu gefallen.

अथागतायां रजनावग्रदूत्यामिवाययौ । सा शृङ्गोत्पादिनी तस्य निकटं तत्र यक्षिणी ॥ १७८

athaagataayaam rajanaavagraduutyaamivaayayau | saa shrngotpaadinii tasya nikatam tatra yakshinii || 178

Dann kam die Nacht wie die Vorbotin der bald darauf selbst vor ihm erscheinenden Baumhexe Shrngotpadini.

ययौ निश्चयदत्तस्तत्स्कन्धारूढः प्रियां प्रति । प्रयातुमापृच्छ्य कपिं स्मर्तव्योऽस्मीति वादिनम् ॥ १७९

yayau nishcayadattastatskandhaaruudhah priyaam prati | prayaatumaaprcchya kapim smartavyo’smiiti vaadinam || 179

Wieder stieg Nishcayadatta auf ihre Schultern, um seiner Geliebten entgegenzufliegen.

Dem Affen, der bat, er möge sich seiner erinnern, sagte er Lebewohl.

निशीथे च हिमाद्रौ तामनुरागपरा पितुः । पुरीं विद्याधरपतेः प्राप्तवान्पुष्करावतीम् ॥ १८०

nishiithe ca himaadrau taamanuraagaparaa pituh | puriim vidyaadharapateh praaptavaanpushkaraavatiim || 180

Um Mitternacht erreichte er Pushkaravati, die Stadt im Himalaya, in der Anuragaparas Vater über die Vidyadharas herrschte.

तावत्प्रभावतो बुद्ध्वा तदभ्यागमनाय सा । ततो नगर्या निरगादनुरागपरा बहिः ॥ १८१

taavatprabhaavato buddhvaa tadabhyaagamanaaya saa | tato nagaryaa niragaadanuraagaparaa bahih || 181

Dank ihrer Zauberkraft wußte Anuragapara schon bescheid und kam aus der Stadt, ihm entgegen.

इयमायाति ते कान्ता निशि नेत्रोत्सवप्रदा । इन्दुमूर्तिर्द्वितीयेव तदिदानीं व्रजाम्यहम् ॥ १८२

iyamaayaati te kaantaa nishi netrotsavapradaa | indumuurtirdvitiiyeva tadidaaniim vrajaamyaham || 182

„Dort kommt deine Geliebte, ein zweiter Mond in der Nacht und Fest für die Augen. Jetzt zieh ich weiter“,

इत्युक्त्वा दर्शयित्वा तामंसाग्रादवतारितम् । नत्वा निश्चयदत्तं तमथ सा यक्षिणी ययौ ॥ १८३

ityuktvaa darshayitvaa taamamsaagraadavataaritam | natvaa nishcayadattam tamatha saa yakshinii yayau || 183

sprach, auf Anuragapara deutend, die Yakshini zu Nishcayadatta.

Sie ließ ihn von ihren Schultern absteigen, verneigte sich vor ihm und ging ihres Weges.

ततः सापि चिरौत्सुक्यसंरम्भालिङ्गनादिभिः । उपगम्याभ्यनन्दत्तमनुरागपरा प्रियम् ॥ १८४

tatah saapi cirautsukyasamrambhaalinganaadibhih | upagamyaabhyanandattamanuraagaparaa priyam || 184

Von langer sehnsüchtiger Erwartung erregt trat Anuragapara vor ihren Liebsten, herzte, küßte und umschlang ihn.

सोऽप्याश्लिष्य बहुक्लेशलब्धतत्संगमोत्सवः । अवर्तमानः स्वे देहे तनुं तस्या इवाविशत् ॥ १८५

so’pyaashlishya bahukleshalabdhatatsamgamotsavah | avartamaanah sve dehe tanum tasyaa ivaavishat || 185

Und auch er umarmte sie, war doch nach so vielen erlittenen Qualen die Vereinigung mit ihr eine solche Freude,

daß er nicht mehr in seinem Körper zu wohnen, sondern in den ihren einzudringen schien.

तेन गान्धर्वविधिना भार्या भूत्वाथ तस्य सा । अनुरागपरा सद्यो विद्यया निर्ममे पुरम् ॥ १८६

tena gaandharvavidhinaa bhaaryaa bhuutvaatha tasya saa | anuraagaparaa sadyo vidyayaa nirmame puram || 186

Somit wurde Anuragapara nach dem Elfenritus seine Ehefrau.

Danach ließ sie durch Zauberkraft sofort eine ganze Stadt entstehen.

तस्मिन्निश्चयदत्तोऽसौ बाह्ये तस्थौ तया सह । तद्विद्याच्छन्नदृष्टिभ्यां तत्पितृभ्यामतर्कितः ॥ १८७

tasminnishcayadatto’sau baahye tasthau tayaa saha | tadvidyaacchannadrshtibhyaam tatpitrbhyaamatarkitah || 187

In dieser auswärts gelegenen Stadt lebte er mit ihr, dank ihrer magischen Kräfte den Blicken ihrer Eltern entzogen.

पृष्टस्तांस्तादृशांस्तस्यै मार्गक्लेशाञ्शशंस यत् । तेन सा बहु मेने तं भोगैश्चेष्टैरुपाचरत् ॥ १८८

prshtastaamstaadrshaamstasyai maargakleshaanshashamsa yat | tena saa bahu mene tam bhogaishceshtairupaacarat || 188

Auf ihre Bitten erzählte er ihr von der Mühsal seines Weges.

Da achtete sie ihn sehr und ließ ihm alle Genüsse und Annehmlichkeiten angedeihen.

अथ तन्मर्कटीभूतसोमस्वामिकथाद्भुतम् । सोऽत्र निश्चयदत्तोऽस्यै विद्याधर्यै न्यवेदयत् ॥ १८९

atha tanmarkatiibhuutasomasvaamikathaadbhutam | so’tra nishcayadatto’syai vidyaadharyai nyavedayat || 189

Nishcayadatta erzählte seiner Vidyadharaliebsten auch die seltsame Geschichte von Somasvamin, der zum Affen geworden war,

जगाद चैतन्मित्रं मे त्वत्प्रयत्नेन केनचित् । तिर्यक्त्वाद्यदि मुच्येत तत्प्रिये सुकृतं भवेत् ॥ १९०

jagaada caitanmitram me tvatprayatnena kenacit | tiryaktvaadyadi mucyeta tatpriye sukrtam bhavet || 190

und bat: „Wenn dieser Freund von mir durch irgendeine Mühe deinerseits

aus seinem tierischen Dasein befreit würde, das, meine Liebe, wäre wohlgetan.“

इत्युक्ता तेन सावोचदनुरागपरापि तम् । योगिन्या मन्त्रमार्गोऽयं नास्माकं विषयः पुनः ॥ १९१

ityuktaa tena saavocadanuraagaparaapi tam | yoginyaa mantramaargo’yam naasmaakam vishayah punah || 191

Darauf erwiderte Anuragapara: „Das liegt auf dem Weg zum Hexenzauber und ist wiederum nicht unser Wirkungsfeld.

तथापि साधयिष्यामि प्रियमेतदहं तव । अभ्यर्थ्य भद्ररूपाख्यां वयस्यां सिद्धयोगिनीम् ॥ १९२

tathaapi saadhayishyaami priyametadaham tava | abhyarthya bhadraruupaakhyaam vayasyaam siddhayoginiim || 192

Doch will ich gern etwas für deinen Freund unternehmen.

Ich werde meine Freundin Bhadrarupa fragen, die kunstfertige Hexe.“

तच्छ्रुत्वा स वणिक्पुत्रो हृष्टस्तामवदत्प्रियाम् । तर्हि तं पश्य मन्मित्रमेहि याव तदन्तिकम् ॥ १९३

tacchrutvaa sa vanikputro hrshtastaamavadatpriyaam | tarhi tam pashya manmitramehi yaava tadantikam || 193

Das hörte der Kaufmannssohn und war begeistert. Der Geliebten sagte er:

„Dann komm und sieh dir meinen Freund an! Lass uns gleich zu ihm eilen!“

तदेत्युक्ते तयान्येद्युस्तदुत्सङ्गस्थितश्च सः । व्योम्ना निश्चयदत्तोऽगात्सख्युस्तस्यास्पदं वनम् ॥ १९४

tadetyukte tayaanyedyustadutsangasthitashca sah | vyomnaa nishcayadatto’gaatsakhyustasyaaspadam vanam || 194

Sie war einverstanden. Tags darauf setzte Nishcayadatta sich auf ihren Schoß

und flog mit ihr zu dem Wald, in dem sein Freund festsaß.

तत्र तं सुहृदं दृष्ट्वा कपिरूपमुपेत्य सः । प्रणमत्प्रियया साकमपृच्छत्कुशलं तदा ॥ १९५

tatra tam suhrdam drshtvaa kapiruupamupetya sah | pranamatpriyayaa saakamaprcchatkushalam tadaa || 195

Als er den Freund dort in seiner Affengestalt sah, ging er zu ihm.

Seine Gefährtin und er verneigten sich vor ihm und erkundigten sich nach seinem Wohlbefinden.

अद्य मे कुशलं यत्त्वमनुरागपरायुतः । दृष्टो मयेति सोऽप्युक्त्वा सोमस्वामिकपिः किल ॥ १९६

adya me kushalam yattvamanuraagaparaayutah | drshto mayeti so’pyuktvaa somasvaamikapih kila || 196

„Nun, da ich dich mit Anuragapara vereint sehe, befinde ich mich wohl“, versicherte Somasvami der Affe.

तमभ्यनन्दत्प्रददौ तत्प्रियायै तथाशिषम् । ततः सर्वेऽप्युपाविक्षंस्तत्र रम्ये शिलातले ॥ १९७

tamabhyanandatpradadau tatpriyaayai tathaashisham | tatah sarve’pyupaavikshamstatra ramye shilaatale || 197

Er begrüßte sie und schenkte der lieben Frau ein Segenswort. Dann ließen sich alle auf einem idyllischen Felsen nieder.

चक्रुश्च तत्कथालापं तत्तत्तस्य कपेः कृते । आदौ निश्चयदत्तेन चिन्तितं कान्तया सह ॥ १९८

cakrushca tatkathaalaapam tattattasya kapeh krte | aadau nishcayadattena cintitam kaantayaa saha || 198

Sie redeten über alles mögliche, was der Affe angestellt hatte,

so wie Nishcayadatta es auch früher schon mit seiner Geliebten bedachte.

ततस्तं कपिमापृच्छ्य प्रेयसीसदनं च तत् । ययौ निश्चयदत्तो द्यामुत्पत्याङ्गे धृतस्तया ॥ १९९

tatastam kapimaaprcchya preyasiisadanam ca tat | yayau nishcayadatto dyaamutpatyaange dhrtastayaa || 199

Dann nahm Nishcayadatta Abschied von dem Affen, stieg, von der Geliebten fest umarmt,

in den Himmel auf und flog zu ihr nach Haus zurück.

अन्येद्युस्तामवादीच्च सोऽनुरागपरां पुनः । एहि तस्यान्तिकं सख्युः क्षणं याव कपेरिति ॥ २००

anyedyustaamavaadiicca so’nuraagaparaam punah | ehi tasyaantikam sakhyuh kshanam yaava kaperiti || 200

Am nächsten Tag bat er Anuragapara erneut: „Komm lass uns für einen Moment zu meinem Freund, dem Affen, fliegen!“

ततः सापि तमाह स्म त्वमेवाद्य व्रज स्वयम् । गृहाणोत्पतनीं विद्यां मत्तोऽवतरणीं तथा ॥ २०१

tatah saapi tamaaha sma tvamevaadya vraja svayam | grhaanotpataniim vidyaam matto’vataraniim tathaa || 201

Sie aber sprach zu ihm: „Heut fliegst du selbst. Lern von mir, wie man aufsteigt

und wieder runterkommt, wenn‘s einen schwindelt.“

इत्युक्तः स तदादाय तद्विद्याद्वितयं ततः । व्योम्ना निश्चयदत्तोऽगात्सख्युस्तस्यान्तिकं कपेः ॥ २०२

ityuktah sa tadaadaaya tadvidyaadvitayam tatah | vyomnaa nishcayadatto’gaatsakhyustasyaantikam kapeh || 202

Nach diesen Worten nahm er die zweifache Lehre in sich auf. Anschließend flog Nishcayadatta zu seinem Freund, dem Affen.

तत्र यावत्स कुरुते तेन साकं चिरं कथाः । सानुरागपरा तावदुद्यानं निर्ययौ गृहात् ॥ २०३

tatra yaavatsa kurute tena saakam ciram kathaah | saanuraagaparaa taavadudyaanam niryayau grhaat || 203

Während er dort ein langes Gespräch mit ihm führte, ging Anuragapara aus dem Haus in den Park.

तत्र तस्यां निषण्णायां विद्याधरकुमारकः । कोऽप्याजगाम नभसा परिभ्रम्यन्यदृच्छया ॥ २०४

tatra tasyaam nishannaayaam vidyaadharakumaarakah | ko’pyaajagaama nabhasaa paribhramyanyadrcchayaa || 204

Während sie noch dort saß, kam ein junger Vidyadhara auf seinem Spazierflug am Himmel vorbeigerauscht.

स दृष्ट्वैव स्मरावेशविवशस्तामुपाययौ । विद्याधरीं स तां बुद्ध्वा विद्यया मर्त्यभर्तृकाम् ॥ २०५

sa drshtvaiva smaraaveshavivashastaamupaayayau | vidyaadhariim sa taam buddhvaa vidyayaa martyabhartrkaam || 205

Bei ihrem Anblick von Liebesanwallung überwältigt trat er vor sie, in der er dank seiner Hellsicht

eine Vidyadhari erkannte, die einen Sterblichen zum Mann hatte.

साप्युपेतं तमालोक्य सुभगं विनतातना । कस्त्वं किमागतोऽसीति शनैः पप्रच्छ कौतुकात् ॥ २०६

saapyupetam tamaalokya subhagam vinataatanaa | kastvam kimaagato’siiti shanaih papraccha kautukaat || 206

Auch sie erkannte mit einem flüchtigen Blick, wie stattlich er war,

und fragte ihn zögernd, neugierig: „Wer bist du, und warum kamst du her?“

ततः स प्रत्यवोचत्तां स्वविद्याज्ञानशालिनम् । विद्धि विद्याधरं मुग्धे नाम्ना मां राजभञ्जनम् ॥ २०७

tatah sa pratyavocattaam svavidyaajnaanashaalinam | viddhi vidyaadharam mugdhe naamnaa maam raajabhanjanam || 207

Woraufhin er erwiderte: „Wisse, Schönheit, ich bin der für sein verborgenes Wissen hochangesehene Vidyadhara Rajabhanjana.

सोऽहं संदर्शनादेव सहसा हरिणेक्षणे । मनोभुवा वशीकृत्य तुभ्यमेव समर्पितः ॥ २०८

so’ham samdarshanaadeva sahasaa harinekshane | manobhuvaa vashiikrtya tubhyameva samarpitah || 208

Schon als ich dich sah, Gazellenäugige, war ich von Liebe überwältigt und gehöre nur noch dir.

तदलं देवि सेवित्वा मर्त्यं धरणिगोचरम् । पिता वेत्ति न यावत्ते तावत्तुल्यं भजस्व माम् ॥ २०९

tadalam devi sevitvaa martyam dharanigocaram | pitaa vetti na yaavatte taavattulyam bhajasva maam || 209

Also hör auf, Gebieterin, einem Sterblichen zu huldigen, der den Erdboden abläuft, und vergnüge dich,

solange dein Vater nichts davon weiß, mit mir, Deinesgleichen!“

इति तस्मिन्ब्रुवाणे सा कटाक्षार्धविलोकिनी । अचिन्तयदयम् युक्तो ममेति चपलाशया ॥ २१०

iti tasminbruvaane saa kataakshaardhavilokinii | acintayadayam yuktomameti capalaashayaa || 210

Noch während er so sprach, betrachtete sie, eine Frau mit schwankender Hoffnung,

ihn aus scheuem Seitenblick und dachte: ‚Der passt zu mir!‘

ततो लब्ध्वाशयं चक्रे भार्या तेनैव तत्र सा । अपेक्षते द्वयोरैकचित्त्ये किं रहसि स्मरः ॥ २११

tato labdhvaashayam cakre bhaaryaa tenaiva tatra saa | apekshate dvayoraikacittye kim rahasi smarah || 211

Ihre Absicht erratend machte er sie gleich dort zu seiner Frau.

Halten erst Zwei mit denselben Gedanken Ausschau – was sonst braucht heimliche Liebe?

अथ विद्याधरे तस्मिन्सम्प्रत्यपसृते ततः । आगान्निश्चयदत्तोऽत्र सोमस्वामिसमीपतः ॥ २१२

atha vidyaadhare tasminsampratyapasrte tatah | aagaannishcayadatto’tra somasvaamisamiipatah || 212

Ziemlich genau nachdem der Vidyadhara abgeflogen war, kam Nishcayadatta von Somasvami zurück.

आगतस्य न सा चक्रे विरक्तालिङ्गनादिकम् । अनुरागपरा तस्य व्यपदिश्य शिरोरुजम् ॥ २१३

aagatasya na saa cakre viraktaalinganaadikam | anuraagaparaa tasya vyapadishya shirorujam || 213

Als er vor sie trat, waren Anuragaparas Gefühle schon so erkaltet,

daß sie ihm, auf Kopfschmerz verweisend, die herzliche Umarmung versagte.

स तु तद्व्याजमविदन्नृजुः स्नेहविमोहितः । अस्वास्थ्यमेव मत्वास्या दुःखं तदनयद्दिनम् ॥ २१४

sa tu tadvyaajamavidannrjuh snehavimohitah | asvaasthyameva matvaasyaa duhkham tadanayaddinam || 214

Der arme Tor, von Liebe noch benommen, bemerkte die Ausflucht nicht,

führte den Schmerz auf Unwohlsein zurück und verbrachte so den Tag.

प्रातश्च दुर्मना भूयस्तं कपिं सुहृदं प्रति । स सोमस्वामिनं प्रायान्नभसा विद्ययोर्बलात् ॥ २१५

praatashca durmanaa bhuuyastam kapim suhrdam prati | sa somasvaaminam praayaannabhasaa vidyayorbalaat || 215

Schlecht gelaunt flog er am nächsten Morgen wieder zu seinem Freund, dem Affen Somasvamin,

wie er es dank seiner beiden Zaubermethoden ja vermochte.

याते तस्मिन्नुपागात्तां सोऽनुरागपरां पुनः । कामी विद्याधरो रात्रिकृतोन्निद्रस्तया विना ॥ २१६

yaate tasminnupaagaattaam so’nuraagaparaam punah | kaamii vidyaadharo raatrikrtonnidrastayaa vinaa || 216

Als er weg war, erschien der Liebhaber wieder bei Anuragapara.

Ohne sie hatte der Vidyadhara eine schlaflose Nacht hinter sich gebracht.

निशाविरहसोत्कण्ठां कण्ठे तामवलम्ब्य च । सुरतान्तपरिश्रान्तो निद्राक्रान्तो बभूव सः ॥ २१७

nishaavirahasotkanthaam kanthe taamavalambya ca | surataantaparishraanto nidraakraanto babhuuva sah || 217

Auch sie hatte das Ende der Nacht herbeigesehnt, und so fiel er ihr um den Hals.

Vom innigen Liebesakt ermattet, sank er in tiefen Schlaf.

साप्यङ्कसुप्तं प्रच्छाद्य प्रियं विद्याबलेन तम् । रात्रिजागरणान्निद्रामनुरागपरा ययौ ॥ २१८

saapyankasuptam pracchaadya priyam vidyaabalena tam | raatrijaagaranaannidraamanuraagaparaa yayau || 218

Dank ihrer magischen Kräfte konnte sie den in ihrem Schoß eingeschlafenen Buhlen verbergen.

Nach einer durchwachten Nacht schlief auch sie endlich ein.

तावन्निश्चयदत्तोऽपि प्राप तस्यान्तिकं कपेः । सोऽपि पप्रच्छ तं कृत्वा स्वागतं वानरः सुहृत् ॥ २१९

taavannishcayadatto’pi praapa tasyaantikam kapeh | so’pi papraccha tam krtvaa svaagatam vaanarah suhrt || 219

Mittlerweile hatte Nishcayadatta den Affen erreicht. Sein Freund, der Waldbewohner, hieß ihn willkommen und fragte ihn:

दुर्मनस्कमिवाद्य त्वां किं पश्याम्युच्यतामिति । ततो निश्चयदत्तोऽपि स तं वानरमब्रवीत् ॥ २२०

durmanaskamivaadya tvaam kim pashyaamyucyataamiti | tato nishcayadatto’pi sa tam vaanaramabraviit || 220

„Warum sehe ich dich heut so betrübt? Erzähl mal!“ Nishcayadatta antwortete dem Affen:

अनुरागपरात्यर्थमस्वस्था मित्र वर्तते । तेनास्मि दुःस्थितः सा हि प्राणेभ्योऽपि प्रिया मम ॥ २२१

anuraagaparaatyarthamasvasthaa mitra vartate | tenaasmi duhsthitah saa hi praanebhyo’pi priyaa mama || 221

„Anuragaparaa geht es sehr schlecht, mein Freund. Darum leide ich, denn ich liebe sie mehr als mein Leben!“

इत्युक्तस्तेन स ज्ञानी मर्कटस्तमभाषत । गच्छ सुप्तामिदानीं तां स्थितां कृत्वाङ्कवर्तिनीम् ॥ २२२

ityuktastena sa jnaanii markatastamabhaashata | gaccha suptaamidaaniim taam sthitaam krtvaankavartiniim || 222

Nach diesen Worten sprach der gut informierte Affe:  „Geh los, setz sie dir auf den Schoß, während sie schläft, und

तद्दत्तविद्यया व्योम्ना तामानय मदन्तिकम् । यावन्महदिहाश्चर्यं दर्शयाम्यधुनैव ते ॥ २२३

taddattavidyayaa vyomnaa taamaanaya madantikam | yaavanmahadihaashcaryam darshayaamyadhunaiva te || 223

bring sie mit den dir verliehenen Zauberkräften durch den Himmel gleich zu mir.

Bei der Gelegenheit will ich dir hier ein beeindruckendes Wunder zeigen.“

तच्छ्रुत्वा खेन गत्वैव सोऽनुरागपरां ततः । दृष्ट्वा निश्चयदत्तस्तां सुप्तामङ्केऽग्रहील्लघु ॥ २२४

tacchrutvaa khena gatvaiva so’nuraagaparaam tatah | drshtvaa nishcayadattastaam suptaamanke’grahiillaghu || 224

Daraufhin flog Nishcayadatta zu Anuragapara zurück. Er traf sie schlafend an und setzte sie sich leicht auf den Schoß.

तं तु विद्याधरं तस्या नाङ्गे लग्नं ददर्श सः । सुप्तं विद्याबलेनादावदृश्यं विहितं तया ॥ २२५

tam tu vidyaadharam tasyaa naange lagnam dadarsha sah | suptam vidyaabalenaadaavadrshyam vihitam tayaa || 225

Den sich in ihren Schoß schmiegenden, durch ihre Zauberkraft unsichtbar gemachten schlafenden Vidyadhara

sah er jedoch nicht.

उत्पत्य चान्तरिक्षं तामनुरागपरां क्षणात् । आनिनाय कपेस्तस्य स सोमस्वामिनोऽन्तिकम् ॥ २२६

utpatya caantariksham taamanuraagaparaam kshanaat | aaninaaya kapestasya sa somasvaamino’ntikam || 226

Er stieg in den Himmel auf und brachte Anuragapara im Nu zu Somasvamin, dem Affen.

स कपिर्दिव्यदृक्तस्मै तदा योगमुपादिशत् । येन विद्याधरं तस्याः कण्ठे लग्नं ददर्श सः ॥ २२७

sa kapirdivyadrktasmai tadaa yogamupaadishat | yena vidyaadharam tasyaah kanthe lagnam dadarsha sah || 227

Der hellsichtige Affe lehrte ihn sogleich einen Zauber, mit dem er den auf ihrem Schoß kauernden Vidyadhara sah.

दृष्ट्वा स हा धिगेतत्किमिति तं वादिनं कपिः । स एव तत्त्वदर्शी तद्यथावृत्तमबोधयत् ॥ २२८

drshtvaa sa haa dhigetatkimiti tam vaadinam kapih | sa eva tattvadarshii tadyathaavrttamabodhayat || 228

Sah und schrie: „Verdammt, was soll das!“

Der Affe aber wußte die Wahrheit und erklärte ihm den Sachverhalt.

क्रुद्धे निश्चयदत्तेऽथ तस्मिन्विद्याधरोऽत्र सः । प्रबुद्धस्तत्प्रियाकामी खमुत्पत्य तिरोदधे ॥ २२९

kruddhe nishcayadatte’tha tasminvidyaadharo’tra sah | prabuddhastatpriyaakaamii khamutpatya tirodadhe || 229

Nishcayadatta wurde so wütend auf den Liebhaber seiner Frau,

daß der Vidyadhara erwachte, in den Himmel aufstieg und das Weite suchte.

सापि प्रबुद्धा तत्कालमनुरागपरात्मनः । रहस्यभेदं तं दृष्ट्वा ह्रिया तस्थावधोमुखी ॥ २३०

saapi prabuddhaa tatkaalamanuraagaparaatmanah | rahasyabhedam tam drshtvaa hriyaa tasthaavadhomukhii || 230

Inzwischen war auch Anuragapara von selbst erwacht. Nun, da sie ihr Geheimnis entdeckt wußte,

stand sie mit vor Scham gesenktem Haupte da.

ततो निश्चयदत्तस्तामुवाचोदश्रुलोचनः । विश्वस्तोऽहं कथं पापे त्वयैवं बत वञ्चितः ॥ २३१

 

tato nishcayadattastaamuvaacodashrulocanah | vishvasto’ham katham paape tvayaivam bata vancitah || 231

Nishcayadatta weinte bittere Zähren, als er sie fragte:

„Wie konntest du Frevlerin mich, der ich dir vertraut habe, bloß so hintergehen?

अत्यन्तचञ्चलस्येह पारदस्य निबन्धने । कामं विज्ञायते युक्तिर्न स्त्रीचित्तस्य काचन ॥ २३२

atyantacancalasyeha paaradasya nibandhane | kaamam vijnaayate yuktirna striicittasya kaacana || 232

In dieser Welt sind eher Mittel zur Bändigung des dauernd laufenden Quecksilbers erforscht,

als solche, die Herzen der Frauen festzuhalten.“

इति ब्रुवति तस्मिन्सानुत्तरा रुदती शनैः । अनुरागपरोत्पत्य दिवं धाम निजं ययौ ॥ २३३

iti bruvati tasminsaanuttaraa rudatii shanaih | anuraagaparotpatya divam dhaama nijam yayau || 233

Während er so sprach, weinte Anuragapara leise, schwebte langsam auf in den Himmel und entschwand in ihre Gefilde.

ततो निश्चयदत्तं तं सुहृन्मर्कटकोऽब्रवीत् । एतां यदन्वधावस्त्वं वारितोऽपि मया प्रियाम् ॥ २३४

tato nishcayadattam tam suhrnmarkatako’braviit | etaam yadanvadhaavastvam vaarito’pi mayaa priyaam || 234

Später sagte der Affe als Freund zu Nishcayadatta. „Du bist deiner Geliebten nachgerannt,

obwohl ich versucht habe, dich daran zu hindern.

तस्येदं तीव्ररागाग्नेः फलं यदनुतप्यसे । को हि सम्पत्सु चपलास्वाश्वासो वनितासु च ॥ २३५

tasyedam tiivraraagaagneh phalam yadanutapyase | ko hi sampatsu capalaasvaashvaaso vanitaasu ca || 235

Was du jetzt durchleidest, ist der Lohn des Feuers verheerender Leidenschaft.

Bei flüchtigem Glück wie unsteten Weibern kann es kein Vertrauen geben!“

तदलं परितापेन तवेदानीं शमं कुरु । भवितव्यं हि धात्रापि न शक्यमतिवर्तितुम् ॥ २३६

tadalam paritaapena tavedaaniim shamam kuru | bhavitavyam hi dhaatraapi na shakyamativartitum || 236

Also Schluß mit dem Leiden! Beruhige dich jetzt. Die Zukunft kann nicht mal der Schöpfer selbst überholen.“

इति तस्मात्कपेः श्रुत्वा शोकमोहं विहाय तम् । ययौ निश्चयदत्तोऽत्र विरक्तः शरणं शिवम् ॥ २३७

iti tasmaatkapeh shrutvaa shokamoham vihaaya tam | yayau nishcayadatto’tra viraktah sharanam shivam || 237

Sobald er den Affen gehört hatte, flohen ihn Verwirrung und Sorge. Desillusioniert suchte Nishcayadatta Zuflucht bei Shiva.

अथ तत्र वने सुहृदा कपिना सह तिष्ठतस्ततो निकटम् ।

तस्याजगाम दैवात्तपस्विनी मोक्षदा नाम ॥ २३८

atha tatra vane suhrdaa kapinaa saha tishthatastato nikatam |

tasyaajagaama daivaattapasvinii mokshadaa naama || 238

Während er noch mit seinem Freund, dem Affen, im Wald verweilte, kam zufällig die Einsiedlerin Mokshada des Weges.

सा तं क्रमेण दृष्ट्वा प्रणतं पप्रच्छ मानुषस्य सतः ।

चित्रं कथमिह जातो मित्रं ते मर्कटोऽयमिति ॥ २३९

saa tam kramena drshtvaa pranatam papraccha maanushasya satah |

citram kathamiha jaato mitram te markato’yamiti || 239

Sie bemerkte, wie Nishcayadatta sich vor ihr verneigte, und fragte ihn:

„Was mußte Seltsames geschehen, daß du, als Mensch geboren, Freundschaft mit diesem Affen hältst?“

ततः स्वं वृत्तान्तं तदनु च स मित्रस्य चरितं समाचख्यौ तस्यै कृपणमथ तामेवमवदत् ।

प्रयोगं मन्त्रं वा यदि भगवती वेत्ति तदिदं कपित्वात्सन्मित्रं सुहृदमधुना मोचयतु मे ॥ २४०

tatah svam vrttaantam tadanu ca sa mitrasya caritam samaacakhyau tasyai krpanamatha taamevamavadat |

prayogam mantram vaa yadi bhagavatii vetti tadidam kapitvaatsanmitram suhrdamadhunaa mocayatu me || 240

Und so erzählte er ihr seine eigenen Erlebnisse, und gleich darauf die traurige Geschichte seines Freundes.

„Wenn die Ehrenwerte eine Anwendung oder einen Zauber kennt, dann möge sie meinen Freund hier und jetzt aus seinem Affendasein befreien!“

तच्छ्रुत्वा सा तस्य बाढं कपेस्तत्सूत्रं कण्ठान्मन्त्रयुक्त्वा मुमोच ।

सोऽथ त्यक्त्वा मार्कटीमाकृतिं तां सोमस्वामी पूर्ववन्मानुषोऽभूत् ॥ २४१

tacchrutvaa saa tasya baadham kapestatsuutram kanthaanmantrayuktvaa mumoca |

so’tha tyaktvaa maarkatiimaakrtim taam somasvaamii puurvavanmaanusho’bhuut || 241

Als sie das hörte, willigte sie ein und löste, einen Spruch murmelnd, das besagte Band vom Affenhals.

Somit warf Somasvamin seine Tiergestalt ab und wurde wieder der Mensch von früher.

तस्यां ततश्च तडितीव तिरोहितायां दिव्यप्रभावभृति भूरि तपो विधाय ।

कालेन तत्र किल निश्चयदत्तसोमस्वामिद्विजौ प्रययतुः परमां गतिं तौ ॥ २४२

tasyaam tatashca taditiiva tirohitaayaam divyaprabhaavabhrti bhuuri tapo vidhaaya |

kaalena tatra kila nishcayadattasomasvaamidvijau prayayatuh paramaam gatim tau || 242

Mokshada, über himmlische Macht verfügend, verschwand wie der Blitz. Nishcayadatta und Somasvamin der Brahmane häuften im Lauf der Zeit noch viel Askeseglut an und betraten schließlich den Weg in die Seligkeit.

एवं निसर्गचपला ललना विवेकवैराग्यदायिबहुदुश्चरितप्रबन्धाः ।

साध्वी तु काचिदपि तासु कुलं विशालं यालम्करोत्यभिनवा खमिवेन्दुलेखा ॥ २४३

evam nisargacapalaa lalanaa vivekavairaagyadaayibahudushcaritaprabandhaah |

saadhvii tu kaacidapi taasu kulam vishaalam yaalamkarotyabhinavaa khamivendulekhaa || 243

Von Natur aus wankelmütig, verüben sie ganze Serien von Missetaten und sorgen so für manche Enttäuschung.

Doch die eine oder andere gute Frau ziert ihre große Familie wie der erste Lichtstreif des jungen Mondes das Firmament.“

इत्येतां नरवाहनदत्तः सचिवस्य गोमुखस्य मुखात् ।

चित्रामाकर्ण्य कथां तुतोष रत्नप्रभासहितः ॥ २४४

ityetaam naravaahanadattah sacivasya gomukhasya mukhaat |

citraamaakarnya kathaam tutosha ratnaprabhaasahitah || 244

Als Naravahanadatta in Begleitung Ratnaprabhas diese wundersame Geschichte aus dem Mund

seines Ministers Gomukha hörte, war er begeistert.

 

इति महाकविश्रीसोमदेवभट्टविरचिते कथासरित्सागरे रत्नप्रभालम्बके तृतीयस्तरङ्गः ।

iti mahaakavishriisomadevabhattaviracite kathaasaritsaagare ratnaprabhaalambake trtiiyastarangah |

Damit endet die dritte Welle im Buch Ratnaprabha dieses Weltmeeres gespeist aus Strömen von Geschichten,

die der verehrte Dichterfürst Shri Somadeva verfasst hat.