आदितस्तरङ्गः ३८ aaditastarangah Kapitel 38
चतुर्तस्तरङ्गः caturtastarangah Die 4. Welle Kapitel 4
गोमुखीयकथातुष्टं दृष्ट्वा तत्स्पर्धया किल । नरवाहनदत्तं तं मरुभूतिरथाब्रवीत् ॥ १
gomukhiiyakathaatushtam drshtvaa tatspardhayaa kila | naravaahanadattam tam marubhuutirathaabraviit || 1
Als Marubhuti sah, wie zufrieden Naravahanadatta mit Gomukhis Geschichte war,
sagte er, um diesen noch zu übertrumpfen:
प्रायेण चपलाः कामं स्त्रियो नैकान्ततः पुनः । वेश्या अपि च दृश्यन्ते सत्त्वाढ्याः किमुतापराः ॥ २
praayena capalaah kaamam striyo naikaantatah punah | veshyaa api ca drshyante sattvaadhyaah kimutaaparaah || 2
„Frauen sind wirklich wankelmütig, aber es gibt auch Ausnahmen.
Sogar Buhldirnen hat man gesehen, die reich an guten Eigenschaften sind. Mehr als andere.
तथा च देव विख्यातामिमामत्र कथां शृणु । विक्रमादित्य इत्यासीद्राजा पाटलिपुत्रके ॥ ३
tathaa ca deva vikhyaataamimaamatra kathaam shrnu | vikramaaditya ityaasiidraajaa paataliputrake || 3
Hör dir die Geschichte an, König, die man sich darüber erzählt: In Pataliputra lebte König Vikramaditya.
तस्याभूतामभिप्रेते मित्रे हयपतिर्नृपः । राजा गजपतिश्चोभौ बह्वश्वगजसाधनौ ॥ ४
tasyaabhuutaamabhiprete mitre hayapatirnrpah | raajaa gajapatishcobhau bahvashvagajasaadhanau || 4
Der hatte zwei bewährte Freunde: König Hayapati und König Gajapati. Beide hatten große Pferde- und Elefantentruppen.
शत्रुर्नरपतिर्भूरिपादातस्तस्य चाभवत् । मानिनो नरसिंहाख्यः प्रतिष्ठानेश्वरो बली ॥ ५
shatrurnarapatirbhuuripaadaatastasya caabhavat | maanino narasimhaakhyah pratishthaaneshvaro balii || 5
Dieser stolze Herrscher hatte einen mächtigen Feind,
den über ein großes Heer von Fußsoldaten gebietenden Narasimha, den Herrn von Pratishthana.
तं रिपुं प्रति सामर्षः स मित्रबलगर्वितः । चकार विक्रमादित्यः प्रतिज्ञां रभसादिमाम् ॥ ६
tam ripum prati saamarshah sa mitrabalagarvitah | cakaara vikramaadityah pratijnaam rabhasaadimaam || 6
Vikramaditya, wütend auf diesen Feind und durch die Truppenteile seiner Freunde übermütig geworden,
fasste folgenden ehrgeizigen Vorsatz:
तथा मया विजेतव्यो राजा नरपतिर्यथा । स बन्दिमागधैर्द्वारि सेवको मे निवेद्यते ॥ ७
tathaa mayaa vijetavyo raajaa narapatiryathaa | sa bandimaagadhairdvaari sevako me nivedyate || 7
„Ich will diesen König und Herrn über Männer dermaßen niederringen,
daß Wandersänger und Herolde ihn vor den Toren als meinen Dienstboten ankünden werden!“
एवं कृतप्रतिज्ञस्ते मित्रे हयगजाधिपौ । समानीय समं ताभ्यां हस्त्यश्वक्षोभितक्षितिः ॥ ८
evam krtapratijnaste mitre hayagajaadhipau | samaaniiya samam taabhyaam hastyashvakshobhitakshitih || 8
Nach diesem feierlichen Eid rief er seine beiden Freunde, den Herrn über die Pferde und den über die Elefanten zusammen,
deren Pferde und Rüsseltiere die Erde beben ließen.
अभियोक्तुं नरपतिं नरसिंहं प्रसह्य तम् । स ययौ विक्रमादित्यो राजाखिलबलान्वितः ॥ ९
abhiyoktum narapatim narasimham prasahya tam | sa yayau vikramaadityo raajaakhilabalaanvitah || 9
Mit denen und seinem ganzen Heer zog König Vikramaditya auf der Stelle los,
um Narasimha, den Mannöwen, anzugreifen.
प्राप्ते तस्मिन्प्रतिष्ठाननिकटं सोऽप्यवेत्य तत् । नरसिंहो नरपतिः संनह्याग्रेऽस्य निर्ययौ ॥ १०
praapte tasminpratishthaananikatam so’pyavetya tat | narasimho narapatih samnahyaagre’sya niryayau || 10
Sobald Narasimha, Herr über das Heer, erfuhr, daß er vor Pratishthana stand,
legte er seinen Harnisch an und zog ihm entgegen.
ततस्तयोरभूद्युद्धं राज्ञोर्जनितविस्मयम् । गजाश्वेन समं यत्र युध्यन्ते स्म पदातयः ॥ ११
tatastayorabhuudyuddham raajnorjanitavismayam | gajaashvena samam yatra yudhyante sma padaatayah || 11
Und so entbrannte zwischen den beiden Königen eine Schlacht, die Erstaunen auslöste,
als Fußtruppen gegen Pferde und Elefanten kämpften.
क्रमाच्च नरसिंहस्य कोटिसंख्यपदातिभिः । भग्नं तद्विक्रमादित्यबलं नरपतेर्बलैः ॥ १२
kramaacca narasimhasya kotisamkhyapadaatibhih | bhagnam tadvikramaadityabalam narapaterbalaih || 12
Letztendlich wurde Vikramadityas Streitkraft von Narasamhas Armee,
die Tausende von Infanteristen umfasste, aufgerieben.
भग्नश्च विक्रमादित्यः पुरं पाटलिपुत्रकम् । ययौ पलाय्य तन्मित्रे स्वम् स्वम् देशं च जग्मतुः ॥ १३
bhagnashca vikramaadityah puram paataliputrakam | yayau palaayya tanmitre svam svam desham ca jagmatuh || 13
Geschlagen zog Vikramaditya sich nach Pataliputra zurück, und seine beiden Verbündeten flohen ein jeder in sein Land.
नरसिंहो नरपतिर्जितशत्रुर्निजं पुरम् । प्रविवेश प्रतिष्ठानं बन्दिभिः स्तुतविक्रमः ॥ १४
narasimho narapatirjitashatrurnijam puram | pravivesha pratishthaanam bandibhih stutavikramah || 14
Narasimha, Herr über die Männer, zog nach dem Sieg über die Feinde
in seine Stadt Pratishthana, ein, von Barden für seine Macht besungen.
ततः स विक्रमादित्योऽसिद्धकार्यो व्यचिन्तयत् । शस्त्रैरजेयं शत्रुं तं जयामि प्रज्ञया वरम् ॥ १५
tatah sa vikramaadityo’siddhakaaryo vyacintayat | shastrairajeyam shatrum tam jayaami prajnayaa varam || 15
Der glücklose Vikramaditya hingegen überlegte: ‚Mit Waffen ist diesem Feind nicht beizukommen.
Ich besiege ihn besser mit Klugheit!
कामं केचिद्विगर्हन्तां मा प्रतिज्ञान्यथा तु भूत् । इति संचिन्त्य निक्षिप्य राज्यं योग्येषु मन्त्रिषु ॥ १६
kaamam kecidvigarhantaam maa pratijnaanyathaa tu bhuut | iti samcintya nikshipya raajyam yogyeshu mantrishu || 16
Sollen einige mich ruhig schelten, aber ich werde meinen Schwur nicht brechen!‘
Mit diesen Überlegungen übertrug er die Regierungsgeschäfte auf geeignete Minister.
निर्गत्य नगराद्गुप्तं मुख्येनैकेन मन्त्रिणा । सह बुद्धिवराख्येण राजपुत्रवरैस्तथा ॥ १७
nirgatya nagaraadguptam mukhyenaikena mantrinaa | saha buddhivaraakhyena raajaputravaraistathaa || 17
Heimlich verließ er die Stadt mit nur einem führenden Minister namens Buddhivara, sowie ausgesuchten Rajputen,
पञ्चभिः कुलजैः शूरैः स कार्पटिकवेषभृत् । भूत्वा पुरं निजरिपोः प्रतिष्ठानं जगाम तत् ॥ १८
pancabhih kulajaih shuuraih sa kaarpatikaveshabhrt | bhuutvaa puram nijaripoh pratishthaanam jagaama tat || 18
fünf Helden aus edlen Häusern. So ritt er im Habit des fahrenden Ritters in Pratishthana, der Stadt seines Feindes, ein.
तत्र वारविलासिन्या नरेन्द्रसदनोपमम् । ययौ मदनमालेति ख्याताया वरमन्दिरम् ॥ १९
tatra vaaravilaasinyaa narendrasadanopamam | yayau madanamaaleti khyaataayaa varamandiram || 19
Dort betrat er die prächtige Villa der Kurtisane Madanamala, eine wahre Königsresidenz,
कृताह्वानमिव प्रांशुप्राकारशिखरोच्छ्रितैः । ध्वजांशुकैर्मृदुमरुद्विक्षिप्ताक्षिप्तपल्लवैः ॥ २०
krtaahvaanamiva praamshupraakaarashikharocchritaih | dhvajaamshukairmrdumarudvikshiptaakshiptapallavaih || 20
die ihn einzuladen schien mit ihren über den Turmspitzen auf hohen Wällen gehissten seidenen Bannern,
deren Fransen in der sanften Brise hin und her flatternd ihm zuwinkten.
प्रधाने पूर्वदिग्द्वारे विविधायुधशालिनाम् । गुप्तं सहस्रविंशत्या पदातीनां दिवानिशम् ॥ २१
pradhaane puurvadigdvaare vividhaayudhashaalinaam | guptam sahasravimshatyaa padaatiinaam divaanisham || 21
Der Haupteingang, das Osttor, war Tag und Nacht bewacht
von zwanzigtausend, bis an die Zähne bewaffneten Kämpfern.
अन्यासु दिक्षु तिसृषु द्वारि द्वारि मदोद्धतैः । दशभिर्दशभिः शूरसहस्रैरभिरक्षितम् ॥ २२
anyaasu dikshu tisrshu dvaari dvaari madoddhataih | dashabhirdashabhih shuurasahasrairabhirakshitam || 22
Vor den drei Toren in den anderen Himmelsrichtungen hatten sich jeweils zehntausend hochmütige Helden aufgepflanzt.
आवेदितः प्रतीहारैस्तथाभूतः प्रविश्य च । क्वचित्प्रविततानेकवराश्वश्रेणिशोभितम् ॥ २३
aaveditah pratiihaaraistathaabhuutah pravishya ca | kvacitpravitataanekavaraashvashrenishobhitam || 23
In dieser Aufmachung wurde der König von den Türstehern angekündigt und betrat den in sieben Gürtel unterteilten Innenhof:
In einem waren treffliche Rösser in Reihen hintereinander aufgestellt,
क्वचिदाबद्धमातङ्गघटासंघट्टसंचरम् । क्वचिदायुधसंदर्भगम्भीराकारगुम्भितम् ॥ २४
kvacidaabaddhamaatangaghataasamghattasamcaram | kvacidaayudhasamdarbhagambhiiraakaaragumbhitam || 24
In einem war der Weg verstellt mit Elefanten, die ihre Stirnfronten aneinander rieben.
In einem lagerten Waffen dicht an dicht.
क्वचिद्रत्नप्रभाभास्वद्बहुकोषगृहोज्ज्वलम् । क्वचित्सेवकसंघातसंतताबद्धमण्डलम् ॥ २५
kvacidratnaprabhaabhaasvadbahukoshagrhojjvalam | kvacitsevakasamghaatasamtataabaddhamandalam || 25
Ein anderer leuchtete von den vielen Schatzkammern, in denen Edelsteine funkelten.
In einem anderen liefen ununterbrochen Scharen von Dienern umher.
क्वचिदुच्चैः पठद्बन्दिवृन्दकोलाहलाकुलम् । क्वचिन्निबद्धसंगीतमृदङ्गध्वनिनादितम् ॥ २६
kvaciduccaih pathadbandivrndakolaahalaakulam | kvacinnibaddhasamgiitamrdangadhvaninaaditam || 26
Ein anderer war erfüllt vom Gesang der Verse rezitierenden Barden.
Wieder ein anderer war erfüllt von wohltönendem Trommelklang.
सप्तकक्ष्याविभक्तं तत्स पश्यन्सपरिच्छदः । प्रापन्मदनमालाया वासप्रासादमुन्नतम् ॥ २७
saptakakshyaavibhaktam tatsa pashyansaparicchadah | praapanmadanamaalaayaa vaasapraasaadamunnatam || 27
Nachdem er die sieben Gürtel betrachtet hatte, betrat er
mit seinem Gefolge zusammen Madanamalas luxuriöse Behausung.
सा तं कक्ष्यासु साकूतनिर्वर्णितहयादिकम् । श्रुत्वा परिजनान्मत्वा प्रच्छन्नं कंचिदुत्तमम् ॥ २८
saa tam kakshyaasu saakuutanirvarnitahayaadikam | shrutvaa parijanaanmatvaa pracchannam kamciduttamam || 28
Sie hatte schon von ihren Bediensteten gehört, daß er in den Wallanlagen die Pferde und alles aufmerksam studiert hatte,
und hielt ihn für eine hochgestellte Persönlichkeit, die inkognito hier war.
प्रत्युद्गम्य प्रणम्याथ साभिलाषं सकौतुकम् । राजोचिते प्रवेश्यान्तरुपावेशयदासने ॥ २९
pratyudgamya pranamyaatha saabhilaasham sakautukam | raajocite praveshyaantarupaaveshayadaasane || 29
Also kam sie ihm entgegen und verneigte sich voll Begehrlichkeit und Wissbegier.
Dann ließ sie ihn auf einem Sitz Platz nehmen, der eines Königs würdig gewesen wäre.
सोऽपि तद्रूपलावण्यविनयाहृतचेतनः । तामभ्यनन्ददात्मानमप्रकाश्यैव भूपतिः ॥ ३०
so’pi tadruupalaavanyavinayaahrtacetanah | taamabhyanandadaatmaanamaprakaashyaiva bhuupatih || 30
Der König, von ihrer Schönheit, ihrer Anmut und Höflichkeit hingerissen, grüßte sie, offenbarte sich ihr aber nicht.
ततो मदनमाला सा स्नानपुष्पानुलेपनैः । वस्त्रैराभरणैर्भूपं महार्हैस्तममानयत् ॥ ३१
tato madanamaalaa saa snaanapushpaanulepanaih | vastrairaabharanairbhuupam mahaarhaistamamaanayat || 31
Madanamala wiederum erwies dem König
mit Bädern, Blumen, Duftölen, kostbaren Gewändern und Schmuck ihren Respekt.
दत्त्वा दिवसवृत्तिं च तेषां तदनुयायिनाम् । आहारैस्तं ससचिवं नानारूपैरुपाचरत् ॥ ३२
dattvaa divasavrttim ca teshaam tadanuyaayinaam | aahaaraistam sasacivam naanaaruupairupaacarat || 32
Seine Begleiter versorgte sie mit Tagesproviant, seinem Minister und ihm servierte sie erlesene Mahlzeiten.
निनाय च समं तेन दिनं पानादिलीलया । आत्मानं चार्पयत्तस्मै सा दर्शनवशीकृता ॥ ३३
ninaaya ca samam tena dinam paanaadiliilayaa | aatmaanam caarpayattasmai saa darshanavashiikrtaa || 33
Den ganzen Tag verbrachte sie trinkend und sich anderweitig amüsierend mit ihm.
Bald gab sie sich ihm hin, verliebt wie sie war, kaum daß sie ihn gesehen.
तथैवाराध्यमानोऽथ छन्नोऽप्यहरहस्तया । स तस्थौ विक्रमादित्यश्चक्रवर्त्युचितैः क्रमैः ॥ ३४
tathaivaaraadhyamaano’tha channo’pyaharahastayaa | sa tasthau vikramaadityashcakravartyucitaih kramaih || 34
Obwohl Tag für Tag dermaßen von ihr beglückt, hielt Vikramaditya seine wahre Identität verborgen
und lebte auf großem Fuß, wie es einem Kaiser zukommen würde.
याचकेभ्यो ददौ नित्यं वित्तं यावच्च यच्च सः । हृष्टा मदनमाला सा तत्तस्मै स्वमुपानयत् ॥ ३५
yaacakebhyo dadau nityam vittam yaavacca yacca sah | hrshtaa madanamaalaa saa tattasmai svamupaanayat || 35
So ausgiebig wie er seinen Bittstellern andauernd Wohltaten erwies,
so versorgte Madanamala auch ihn herzensfroh aus ihren eigenen Vorräten.
तेनोपभुज्यमानं च सा शरीरं धनं तथा । मेने कृतार्थमन्यस्मिन्पुंस्यार्थे च पराङ्मुखी ॥ ३६
tenopabhujyamaanam ca saa shariiram dhanam tathaa | mene krtaarthamanyasminpumsyaarthe ca paraanmukhii || 36
Außerdem fand sie, daß ihr Geld und Körper von jenem genossen weise angelegt waren,
und versagte sich den Hurenlohn von anderen Freiern.
तत्प्रेम्णा ह्यपि तत्रत्यमनुरक्तं नराधिपम् । आयान्तं नरसिंहं तं वारयामास युक्तिभिः ॥ ३७
tatpremnaa hyapi tatratyamanuraktam naraadhipam | aayaantam narasimham tam vaarayaamaasa yuktibhih || 37
Aus Liebe zu Vikramaditya erwehrte sie sich unter Vorwänden sogar der verliebten Avancen König Narasimhas.
एवं तया सेव्यमानः कदाचिन्मन्त्रिणं रहः । राजा सहचरं सोऽत्र तं बुद्धिवरमभ्यधात् ॥ ३८
evam tayaa sevyamaanah kadaacinmantrinam rahah | raajaa sahacaram so’tra tam buddhivaramabhyadhaat || 38
Während der König noch so von ihr umsorgt wurde, äußerte er sich bei einem gemeinsamen Spaziergang
im Vertrauen seinem Minister Buddhivara gegenüber:
अर्थार्थिनी न कामेऽपि वेश्या रज्यति तं विना । तासां लोभो हि विधिना दत्तो निर्माय याचकान् ॥ ३९
arthaarthinii na kaame’pi veshyaa rajyati tam vinaa | taasaam lobho hi vidhinaa datto nirmaaya yaacakaan || 39
„Eine Hure liebt das Geld. Selbst wenn sie sich verliebt, dann niemals ohne Reingewinn.
Als die Vorsehung Freier schuf, gab sie jenen die Gier mit ein.
इयं मदनमाला तु भुज्यमाने धने मया । न विरज्यत्यतिस्नेहान्मयि प्रत्युत तुष्यति ॥ ४०
iyam madanamaalaa tu bhujyamaane dhane mayaa | na virajyatyatisnehaanmayi pratyuta tushyati || 40
Doch diese Madanamala hier liebt mich so sehr, daß sie, obwohl ich ihr Geld verzehre,
nicht erkaltet, sondern im Gegenteil sogar noch Spaß daran hat.
तदस्याः सम्प्रति कथं करोमि प्रत्युपक्रियाम् । येन कामं प्रतिज्ञापि क्रमेण मम सेत्स्यति ॥ ४१
tadasyaah samprati katham karomi pratyupakriyaam | yena kaamam pratijnaapi kramena mama setsyati || 41
Wie kann ich mich ihr gegenüber bloß erkenntlich zeigen, damit ich dennoch allmählich mein Versprechen einlöse?“
तच्छ्रुत्वा तं ब्रवीति स्म मन्त्री बुद्धिवरो नृपम् । यद्येवं तदनर्घाणि यानि रत्नान्युपाहरत् ॥ ४२
tacchrutvaa tam braviiti sma mantrii buddhivaro nrpam | yadyevam tadanarghaani yaani ratnaanyupaaharat || 42
Als Minister Buddhivara das hörte, riet er dem König:
„Wenn das so ist, dann biete ihr doch ein paar von diesen unschätzbaren Juwelen an,
प्रपञ्चबुद्धिर्भिक्षुस्ते तेभ्योऽस्यै देहि कानिचित् । इत्युक्तो मन्त्रिणा तेन राजा तं प्रत्यभाषत ॥ ४३
prapancabuddhirbhikshuste tebhyo’syai dehi kaanicit | ityukto mantrinaa tena raajaa tam pratyabhaashata || 43
die der Bettelmönch Prapancabuddhi dir geschenkt hat.“ Auf diese Worte seines Ministers erwiderte der König:
दत्तैः समग्रैरपि तैर्नास्याः किंचित्कृतं भवेत् । एतद्वृत्तान्तसंश्लिष्टा त्वस्यान्यत्र निष्कृतिः ॥ ४४
dattaih samagrairapi tairnaasyaah kimcitkrtam bhavet | etadvrttaantasamshlishtaa tvasyaanyatra nishkrtih || 44
„Selbst wenn ich sie ihr alle gäbe, wäre damit nicht das geringste erreicht.
Ihre Wiedergutmachung hängt eng mit dem zusammen, was ich an anderer Stelle mit jenem durchgemacht habe.“
तच्छ्रुत्वा सोऽब्रवीन्मन्त्री देव किं तेन भिक्षुणा । त्वत्सेवा सा कृतेत्येष तद्वृत्तान्तस्त्वयोच्यताम् ॥ ४५
tacchrutvaa so’braviinmantrii deva kim tena bhikshunaa | tvatsevaa saa krtetyesha tadvrttaantastvayocyataam || 45
Nach diesen Worten bat der Minister den König: „Herr, warum ist dieser Bettelmönch so um dich herumscharwenzelt?
Erzähl mir, was du mit dem erlebt hast!“
इत्युक्तो मन्त्रिणा तेन राजा बुद्धिवरेण सः । जगाद शृणु तत्रैतां तत्कथां वर्णयामि ते ॥ ४६
ityukto mantrinaa tena raajaa buddhivarena sah | jagaada shrnu tatraitaam tatkathaam varnayaami te || 46
Da sein Minister Buddhivara ihn darum bat, sagte der König: „Hör zu. Ich will dir die Geschichte erzählen:
पूर्वं पाटलिपुत्रे मे प्रविश्यास्थानमन्वहम् । भिक्षुः प्रपञ्चबुद्ध्याख्यः समुद्गकमुपानयत् ॥ ४७
puurvam paataliputre me pravishyaasthaanamanvaham | bhikshuh prapancabuddhyaakhyah samudgakamupaanayat || 47
Vor einiger Zeit pflegte der Bettelmönch Prapancabuddhi jeden Tag zu mir in die Audienzhalle zu treten,
um mir jedesmal eine runde Schachtel zu überreichen.
अहं तथैव सततं वर्षमात्रं समर्पयन् । भाण्डागारिकहस्ते तदनुद्घाटितमेव सत् ॥ ४८
aham tathaiva satatam varshamaatram samarpayan | bhaandaagaarikahaste tadanudghaatitameva sat || 48
Ein ganzes Jahr lang habe ich die Schachteln, ungeöffnet wohlgemerkt, an meinen Schatzmeister weitergreicht.
एकदा भिक्षुणा तेन ढौकितं तत्समुद्गकम् । दैवात्पाणेर्मम पतिद्द्विधाभूतमभूद्भुवि ॥ ४९
ekadaa bhikshunaa tena dhaukitam tatsamudgakam | daivaatpaanermama patiddvidhaabhuutamabhuudbhuvi || 49
Einmal aber geschah es, daß eine Schachtel, die der Bettelmönch mir gebracht hatte
mir aus der Hand rutschte, auf den Boden fiel und entzweibrach.
निरगाच्च महारत्नं तस्मादनलभासुरम् । प्राङ्मयेवापरिज्ञातं हृदयं तेन दर्शितम् ॥ ५०
niragaacca mahaaratnam tasmaadanalabhaasuram | praanmayevaaparijnaatam hrdayam tena darshitam || 50
Der herausrollende große, feuerrot glühende Karfunkel schien mir
sein bislang von mir unbemerkt gebliebenes Wesen offenbaren zu wollen.
तद्दृष्ट्वादाय चान्यानि तान्यानाय्य विभज्य च । समुद्गकानि सर्वेभ्यो रत्नान्यहमवाप्तवान् ॥ ५१
taddrshtvaadaaya caanyaani taanyaanaayya vibhajya ca | samudgakaani sarvebhyo ratnaanyahamavaaptavaan || 51
Als ich das sah, nahm ich ihn und ließ die anderen Schachteln bringen, die er mir geschenkt hatte.
Aus jeder von ihnen holte ich einen Edelstein hervor.
ततः प्रपञ्चबुद्धिं तमप्राक्षं विस्मयादहम् । किमहो सेवसे रत्नैरेवं मामीदृशैरिति ॥ ५२
tatah prapancabuddhim tamapraaksham vismayaadaham | kimaho sevase ratnairevam maamiidrshairiti || 52
Darauf fragte ich Prapancabuddhi erstaunt: „Warum hofierst du mich bloß mit solchen Juwelen?“
अथात्र विजनं कृत्वा स भिक्षुर्मामवोचत । अस्यां कृष्णचतुर्दश्यामागामिन्यां निशागमे ॥ ५३
athaatra vijanam krtvaa sa bhikshurmaamavocata | asyaam krshnacaturdashyaamaagaaminyaam nishaagame || 53
Da nahm der Bettelmönch mich beiseite und raunte mir zu:
„Am vierzehnten Tag in der kommenden schwarzen Monatshälfte, wenn die Nacht einsetzt,
श्मशाने साधनीया मे विद्या काचित्ततो बहिः । तत्र साहायके वीर त्वदागमनमर्थये ॥ ५४
shmashaane saadhaniiyaa me vidyaa kaacittato bahih | tatra saahaayake viira tvadaagamanamarthaye || 54
muß ich auf dem Leichenacker ein bestimmtes Ritual vollziehen.
Da brauch ich einen Helden wie dich, der mir dabei zur Hand geht.
वीरसाहाय्यनिर्विघ्नाः सुखलभ्या हि सिद्धयः । इत्युक्तो भिक्षुणा तेन तदहं प्रतिपन्नवान् ॥ ५५
viirasaahaayyanirvighnaah sukhalabhyaa hi siddhayah | ityukto bhikshunaa tena tadaham pratipannavaan || 55
Denn Erfolge sind leichter zu erzielen, wenn Hindernisse mit Hilfe eines Helden beseitigt werden.“
Als der Bettelmönch gesprochen hatte, erklärte ich mich einverstanden.
अथ हृष्टे गते तस्मिन्दिनैः कृष्णचतुर्दशी । आगात्सा श्रमणस्यास्य तस्यास्मार्षमहं वचः ॥ ५६
atha hrshte gate tasmindinaih krshnacaturdashii | aagaatsaa shramanasyaasya tasyaasmaarshamaham vacah || 56
Woraufhin er froh seines Weges ging. Als Tage später die schwarze Monatshälfte kam,
erinnerte ich mich der Worte des heiligen Mannes.
ततः कृताह्निको भूत्वा प्रदोषं प्रतिपालयन् । कृतसंध्याविधिर्दैवात्क्षिप्रं निद्रामगामहम् ॥ ५७
tatah krtaahniko bhuutvaa pradosham pratipaalayan | krtasamdhyaavidhirdaivaatkshipram nidraamagaamaham || 57
Ich vollzog meine Tagesrituale und wartete die Dunkelheit ab.
Nach der Abendandacht überkam mich plötzlich tiefer Schlaf.
तत्क्षणं गरुडारूढो भगवान्भक्तवत्सलः । हरिः पद्माङ्कितोत्सङ्गः स्वप्ने मामेवमादिशत् ॥ ५८
tatkshanam garudaaruudho bhagavaanbhaktavatsalah | harih padmaankitotsangah svapne maamevamaadishat || 58
Schon erschien mir im Traum der erhabene Vishnu, der es gut meint mit seinen Anhängern.
Auf dem Garuda reitend, die Brust mit dem Lotus gezeichnet, sprach er zu mir:
प्रपञ्चबुद्धिरन्वर्थनामायं मण्डलार्चने । पुत्र श्मशाने नीत्वा त्वामुपहारीकरिष्यति ॥ ५९
prapancabuddhiranvarthanaamaayam mandalaarcane |putra shmashaane niitvaa tvaamupahaariikarishyati || 59
„Prapancabuddhi trägt seinen Namen zu Recht, mein Sohn: Er hat Täuschung im Sinn.
Zuerst lockt er dich auf den Friedhof, um den Kreis anzubeten, dann macht er dich zur Opfergabe.
अतो वक्ष्यति यत्स त्वां जिघांसुर्मा स्म तत्कृथाः । त्वं पूर्वं कुरु शिक्षित्वा करिष्यामीति तं वदेः ॥ ६०
ato vakshyati yatsa tvaam jighaamsurmaa sma tatkrthaah | tvam puurvam kuru shikshitvaa karishyaamiiti tam vadeh || 60
Tu bloß nicht, was er dir mit der Absicht, dich zu erschlagen, sagt, sondern sprich:
‚Mach du zuerst. Wenn ich mir abgeschaut habe, wie es geht, mach ich‘s dir nach.‘
ततस्तथा तं कुर्वाणं तच्छिद्रेणैव तत्क्षणम् । हन्यास्त्वं तदभिप्रेता सिद्धिस्तव भविष्यति ॥ ६१
tatastathaa tam kurvaanam tacchidrenaiva tatkshanam | hanyaastvam tadabhipretaa siddhistava bhavishyati || 61
Wenn er tut, was du sagst, ist er ungedeckt. Dann mußt du ihn sofort erschlagen.
Damit wird die Zauberkraft, auf die er es abgesehen hat, dir gehören.“
इत्युक्त्वान्तर्हिते विष्णौ प्रबुद्धोऽहमचिन्तयम् । हरेरनुग्रहाञ्ज्ञातो वध्यो मायी मयाद्य सः ॥ ६२
ityuktvaantarhite vishnau prabuddho’hamacintayam | hareranugrahaanjnaato vadhyo maayii mayaadya sah || 62
Also sprach Vishnu und zog sich zurück. Ich erwachte und dachte: ‚Dank Vishnus Gnade habe ich den Magier durchschaut. Heute noch muß ich ihn töten!‘
एवं विचिन्त्य यामिन्याः प्रथमे प्रहरे गते । कृपाणपाणिरेकाकी तच्छ्मशानमगामहम् ॥ ६३
evam vicintya yaaminyaah prathame prahare gate | krpaanapaanirekaakii tacchmashaanamagaamaham || 63
Mit diesem Vorsatz ging ich, als die erste Nachtwache vorüber war,
mit dem Schwert in der Hand allein zum Friedhof.
तत्र दृष्ट्वा तमभ्यागां भिक्षुमर्चितमण्डलम् । सोऽपि वीक्ष्याभ्यनन्दन्मामब्रवीच्च तदा शठः ॥ ६४
tatra drshtvaa tamabhyaagaam bhikshumarcitamandalam | so’pi viikshyaabhyanandanmaamabraviicca tadaa shathah || 64
Dort sah ich den Mönch, wie er anfing, den Kreis anzubeten. Der Schelm sah mich auch, grüßte und meinte:
मीलिताक्षः प्रसार्याङ्गं पत भूमाववाङ्मुखः । राजन्नेवं भवेत्सिद्धिर्द्वयोरप्यावयोरिति ॥ ६५
miilitaakshah prasaaryaangam pata bhuumaavavaanmukhah | raajannevam bhavetsiddhirdvayorapyaavayoriti || 65
„Jetzt lass dich mit geschlossenen Augen, lang ausgestreckt und mit dem Gesicht nach unten fallen, König!
Somit dringt in jeden von uns beiden die Zauberkraft ein.“
ततोऽहं प्रत्यवोचं तं त्वमेवं प्रथमं कुरु । मह्यं दर्शय शिक्षित्वा विधास्यामि तथैव तत् ॥ ६६
tato’ham pratyavocam tam tvamevam prathamam kuru | mahyam darshaya shikshitvaa vidhaasyaami tathaiva tat || 66
Worauf ich erwiderte: „Mach du zuerst und zeig mir, wie‘s geht.
Wenn ich es verstanden habe, will ich es genauso machen wie du.“
तच्छ्रुत्वा श्रमणो मूढस्तथा भुवि स चापतत् । छिन्नं तस्य निस्त्रिंशप्रहारेण मया शिरः ॥ ६७
tacchrutvaa shramano muudhastathaa bhuvi sa caapatat | chinnam tasya nistrimshaprahaarena mayaa shirah || 67
Der Mönch gehorchte und warf sich zu Boden, der Trottel.
Da schlug ich ihm mit einem einzigen Schwerthieb den Kopf ab.
अथान्तरिक्षादुदभूद्भारती साधु भूपते । त्वया हि भिक्षुः पापोऽयमुपहारीकृतोऽद्य यत् ॥ ६८
athaantarikshaadudabhuudbhaaratii saadhu bhuupate | tvayaa hi bhikshuh paapo’yamupahaariikrto’dya yat || 68
Schon ließ sich von oben eine Stimme vernehmen: „Wohlgetan, König!
Dadurch, daß du heute den falschen Mönch zu Fall brachtest,
यास्य साध्या भवेत्सा ते सिद्धाद्य गगने गतिः । अहं धैर्येण तुष्टस्ते कामचारी धनाधिपः ॥ ६९
yaasya saadhyaa bhavetsaa te siddhaadya gagane gatih | aham dhairyena tushtaste kaamacaarii dhanaadhipah || 69
geht die Fähigkeit zu fliegen, die jener wollte, auf dich über! Ich, der Herr des Reichtums,
bewege mich nach Belieben und bin begeistert von deinem Mut.
तदस्मत्तो वृणीष्वान्यं वरं यमभिवाञ्छसि । इत्युक्त्वा प्रकटीभूतं प्रणम्याहं तमब्रवम् ॥ ७०
tadasmatto vrniishvaanyam varam yamabhivaanchasi | ityuktvaa prakatiibhuutam pranamyaaham tamabravam || 70
Du hast also noch einen Wunsch frei. Such dir etwas aus!“ Mit diesen Worten offenbarte er sich.
Mich vor ihm verneigend erwiderte ich:
यदा त्वामर्थयिष्येऽहमुपयुक्तं तदा वरम् । संस्मृतोपस्थितो भूत्वा भगवन्मे प्रदास्यसि ॥ ७१
yadaa tvaamarthayishye’hamupayuktam tadaa varam | samsmrtopasthito bhuutvaa bhagavanme pradaasyasi || 71
„Ich wünsch mir, Erhabener, daß du vor mir erscheinst, wenn ich an dich denke,
und mir den passenden Wunsch erfüllst, um den ich dich dann bitten will.“
एवमस्त्विति मामुक्त्वा तिरोऽभूत्स धनाधिपः । लब्धसिद्धिश्च रभसात्स्वमन्दिरमगामहम् ॥ ७२
evamastviti maamuktvaa tiro’bhuutsa dhanaadhipah | labdhasiddhishca rabhasaatsvamandiramagaamaham || 72
„So soll es sein!“ versicherte mir Kubera, der Herr des Reichtums, und entschwand.
Nun, da ich die magische Kraft besaß, kehrte ich eiligst in meinen Palast zurück.
इत्युक्तस्ते स्ववृत्तान्तस्तत्कुबेरवरेण मे । कार्या मदनमालायास्तेनास्याः प्रत्युपक्रिया ॥ ७३
ityuktaste svavrttaantastatkuberavarena me | kaaryaa madanamaalaayaastenaasyaah pratyupakriyaa || 73
Damit habe ich dir mein Erlebnis erzählt. Mit dem mir von Kubera erfüllten Wunsch
muß ich jetzt Madanamalas Gefälligkeiten zurückerstatten.
तद्बुद्धिवर गच्छ त्वं तावत्पाटलिपुत्रकम् । वेषच्छन्नं समादाय राजपुत्रपरिच्छदम् ॥ ७४
tadbuddhivara gaccha tvam taavatpaataliputrakam | veshacchannam samaadaaya raajaputraparicchadam || 74
Also reite du, Buddhivara, einstweilen nach Pataliputra zurück
und nimm meine als Rajputen verkleideten Gefolgsleute mit.
अहं च कृत्वा प्रत्यग्रां प्रियायाः प्रत्युपक्रियाम् । पुनरागमनायेह तत्रैवैष्यामि सम्प्रति ॥ ७५
aham ca krtvaa pratyagraam priyaayaah pratyupakriyaam | punaraagamanaayeha tatraivaishyaami samprati || 75
Und ich werde, nachdem ich meiner Geliebten meine Gegenleistung erbracht habe,
dir sofort nachfolgen, um später wieder herzureiten.“
एवमुक्त्वा स सचिवं विक्रमादित्यभूपतिः । दिनकृत्यं स कृत्वा तं व्यसृजत्सपरिच्छदम् ॥ ७६
evamuktvaa sa sacivam vikramaadityabhuupatih | dinakrtyam sa krtvaa tam vyasrjatsaparicchadam || 76
Nach diesen Worten vollzog König Vikramaditya seine Tagesrituale und entsandte seinen Minister samt Gefolge.
तथेति च गते तस्मिंस्तां निनाय निशां नृपः । भाविविश्लेषसोत्कण्ठः समं मदनमालया ॥ ७७
tatheti ca gate tasmimstaam ninaaya nishaam nrpah | bhaavivishleshasotkanthah samam madanamaalayaa || 77
Buddhivara gehorchte und ritt davon. Darauf verbrachte der König in banger Erwartung ihrer baldigen Trennung
die Nacht mit Madanamala.
सापि दूरीभवन्तं तं शंसतेवान्तरात्मना । आलिङ्गती मुहुः सोत्का नास्यां निद्रामगान्निशि ॥ ७८
saapi duuriibhavantam tam shamsatevaantaraatmanaa | aalingatii muhuh sotkaa naasyaam nidraamagaannishi || 78
Auch sie schien innerlich zu ahnen, daß er fern von ihr sein würde.
So umarmte sie ihn mehrfach sehnsuchtsvoll und fand in dieser Nacht keinen Schlaf.
ततः प्रातः स राजा तु विहितावश्यकक्रियः । नित्यदेवार्चनागारं विवेशैको जपच्छलात् ॥ ७९
tatah praatah sa raajaa tu vihitaavashyakakriyah | nityadevaarcanaagaaram viveshaiko japacchalaat || 79
Am nächsten Morgen vollzog der König die erforderten Rituale und betrat einen Raum für die tägliche Andacht,
angeblich, um allein zu beten.
तत्र वैश्रवणं देवं संस्मृतोपस्थितं च सः । वरं प्राक्प्रतिपन्नं तं प्रणम्यैवमयाचत ॥ ८०
tatra vaishravanam devam samsmrtopasthitam ca sah | varam praakpratipannam tam pranamyaivamayaacata || 80
Dort dachte er an Vaishravana Kubera, und der erstand auch vor ihm.
Der König verneigte sich und forderte die zuvor gewährte Wunscherfüllung ein.
प्रयच्छ देव तेनाद्य वरेणाङ्गीकृतेन मे । सौवर्णान्पञ्च महतः पुरुषांस्तानिहाक्षयान् ॥ ८१
prayaccha deva tenaadya varenaangiikrtena me | sauvarnaanpanca mahatah purushaamstaanihaakshayaan || 81
„O Gott, gib mir deiner versprochenen Wunscherfüllung gemäß
hier und heute fünf mächtige unzerstörbare goldene Männer!
येषामिष्टोपभोगाय छिद्यमानान्यनारतम् । तादृशान्येव जायन्ते तान्यङ्गानि पुनः पुनः ॥ ८२
yeshaamishtopabhogaaya chidyamaanaanyanaaratam | taadrshaanyeva jaayante tanyangaani punah punah || 82
Sobald ihnen zu irgendeinem Zweck Glieder abgehackt werden,
sollen ihnen jedesmal genau dieselben wieder nachwachsen.“
एवं भवन्तु तद्रूपाः पुरुषास्ते यथेच्छसि । इत्युक्त्वा स धनाध्यक्षो जगामादर्शनं क्षणात् ॥ ८३
evam bhavantu tadruupaah purushaaste yathecchasi | ityuktvaa sa dhanaadhyaksho jagaamaadarshanam kshanaat || 83
„Wie du willst. Du wirst Männer mit solchen Körpern haben!“
Nach diesen Worten verschwand der Aufseher über die Reichtümer aus dem Sichtfeld.
राजापि तत्क्षणं सोऽत्र देवागारे ददर्श तान् । स्थितानकस्मात्सौवर्णान्महतः पञ्च पूरुषान् ॥ ८४
raajaapi tatkshanam so’tra devaagaare dadarsha taan | sthitaanakasmaatsauvarnaanmahatah panca puurushaan || 84
Im selben Moment sah der König plötzlich fünf große goldene Kerle im Gebetsraum stehen.
ततः प्रविष्टो निरगात्स्वां प्रतिज्ञामविस्मरन् । द्यामुत्पत्य ययौ तावत्पुरं पाटलिपुत्रकम् ॥ ८५
tatah pravishto niragaatsvaam pratijnaamavismaran | dyaamutpatya yayau taavatpuram paataliputrakam || 85
Dann ging er geschäftig nach draußen, denn er hatte sein Versprechen nicht vergessen.
In den Himmel aufsteigend begab er sich nach Pataliputra.
तत्राभिनन्दितोऽमात्यैः पौरैरन्तःपुरैश्च सः । तस्थौ कार्याणि कुर्वाणः प्रतिष्ठानस्थया धिया ॥ ८६
tatraabhinandito’maatyaih paurairantahpuraishca sah | tasthau kaaryaani kurvaanah pratishthaanasthayaa dhiyaa || 86
Dort wurde er von zahllosen Bürgern und Haremsdamen begrüßt. Seine Geschäfte erledigend blieb er,
doch in Gedanken war er immer noch in Pratishthana.
तावच्चात्र प्रतिष्ठाने प्राविशत्तस्य सा प्रिया । चिरप्रविष्टं तं कान्तं वीक्षितुं देवसद्म तत् ॥ ८७
taavaccaatra pratishthaane praavishattasya saa priyaa | cirapravishtam tam kaantam viikshitum devasadma tat || 87
Derweil suchte Madanamala in Pratishthana jenen Tempel, den ihr Geliebter zuvor betreten hatte, auf,
um nach ihm zu sehen.
प्रविष्टा तत्र नाद्राक्षीत्प्रियं तं नृपतिं क्वचित् । अद्राक्षीत्तु महोच्छ्रायान्सौवर्णान्पञ्च पूरुषान् ॥ ८८
pravishtaa tatra naadraakshiitpriyam tam nrpatim kvacit | adraakshiittu mahocchraayaansauvarnaanpanca puurushaan || 88
Dort eingetreten fand sie zwar nicht ihren Geliebten, den König,
dafür aber fünf hochaufragende goldene Mannsbilder vor.
तान्दृष्ट्वा तमनासाद्य दुःखिता सा व्यचिन्तयत् । नूनं विद्याधरः कोऽपि गन्धर्वो वा स मे प्रियः ॥ ८९
taandrshtvaa tamanaasaadya duhkhitaa saa vyacintayat | nuunam vidyaadharah ko’pi gandharvo vaa sa me priyah || 89
Als sie die sah, ihn aber nicht fand, dachte sie betrübt:
‚Dann war mein Geliebter also ein Vidyadhara oder so ein Gandharve,
यः संविभज्य मामेभिः पुंभिरुत्पत्य खं गतः । तदेतैर्भारतुल्यैः किं तद्वियुक्ता करोम्यहम् ॥ ९०
yah samvibhajya maamebhih pumbhirutpatya kham gatah | tadetairbhaaratulyaih kim tadviyuktaa karomyaham || 90
der mich mit diesen Männern beschenkt hat, bevor er gen Himmel fuhr.
Was soll ich mit denen, die mir wie eine Last sind, noch anfangen, nun, da ich verlassen bin?“
इति संचिन्त्य पृच्छन्ती निजं परिजनं मुहुः । तत्प्रवृत्तिं विनिर्गत्य तत्र बभ्राम सर्वतः ॥ ९१
iti samcintya prcchantii nijam parijanam muhuh | tatpravrttim vinirgatya tatra babhraama sarvatah || 91
Das überlegte sie und fragte ihre Bediensteten jedes mal, ob es Nachricht von ihm gebe.
Sie verließ ihre Gemächer und lief überall umher.
न च लेभे रतिं क्वापि हर्म्योद्यानगृहादिषु । विलपन्ती वियोगार्ता शरीरत्यागसंमुखी ॥ ९२
na ca lebhe ratim kvaapi harmyodyaanagrhaadishu | vilapantii viyogaartaa shariiratyaagasammukhii || 92
Doch fand sie nirgendwo ihre Freude zurück, in ihren Villen, Gärten oder anderen Bauten.
Stöhnend, unter der Trennung leidend, war zur Selbstentleibung sie bereit.
मा विषादं कृथा देवि कोऽपि कामचरो हि सः । देवो यदृच्छया भूयो भव्यां त्वामभ्युपैष्यति ॥ ९३
maa vishaadam krthaa devi ko‘pi kaamacaro hi sah | devo yadrcchayaa bhuuyo bhavyaam tvaamabhyupaishyati || 93
„Verzweifle nicht, Gebieterin! Er ist irgendein Gott, der geht, wohin es ihm beliebt.
Irgendwann, wenn ihm danach ist, kommt er auch wieder zu dir, gute Frau!“
इत्यादिभिः प्रदत्तस्थैर्वाक्यैः परिजनेन सा । आश्वासिता कथमपि प्रतिज्ञामकरोदिमाम् ॥ ९४
ityaadibhih pradattasthairvaakyaih parijanena saa | aashvaasitaa kathamapi pratijnaamakarodimaam || 94
Von diesen und anderen freundlichen Worten ihrer Dienerschaft einigermaßen getröstet, tat sie diesen Schwur:
षण्मासमध्ये यदि मे न स दास्यति दर्शनम् । दत्तसर्वस्वया वह्नौ प्रवेष्टव्यं ततो मया ॥ ९५
shanmaasamadhye yadi me na sa daasyati darshanam | dattasarvasvayaa vahnau praveshtavyam tato mayaa || 95
„Wenn er mir nach sechs Monaten immer noch nicht seinen Anblick gewährt,
verschenk ich mein Hab und Gut und stürz mich ins Feuer!“
इति प्रतिज्ञयात्मानं संस्तभ्याभूत्ततश्च सा । अन्वहं ददती दानं ध्यायन्ती तं स्ववल्लभम् ॥ ९६
iti pratijnayaatmaanam samstabhyaabhuuttatashca saa | anvaham dadatii daanam dhyaayantii tam svavallabham || 96
Mit diesem Schwur geharnischt verteilte sie, in Gedanken stets bei ihrem Liebsten, jeden Tag Almosen.
एकदा स्वर्णपुंसां च तेषामेकस्य सा भुजौ । छेदयित्वा द्विजातिभ्यो ददौ दानैकतत्परा ॥ ९७
ekadaa svarnapumsaam ca teshaamekasya saa bhujau | chedayitvaa dvijaatibhyo dadau daanaikatatparaa || 97
Eines Tages hatte sie, ganz auf Wohltätigkeit versessen,
einem von ihren Goldmännern die Arme abgehackt und an die Brahmanen verschenkt.
द्वितीयेऽह्नि च साद्राक्षीत्तादृशावेव तस्य तौ । रात्रिमध्ये समुत्पन्नौ भुजौ संजातविस्मया ॥ ९८
dvitiiye’hni ca saadraakshiittaadrshaaveva tasya tau | raatrimadhye samutpannau bhujau samjaatavismayaa || 98
Anderntags nahm sie mit Erstaunen wahr, daß über Nacht seine beiden Arme,
ebensolche wie zuvor, nachgewachsen waren.
ततः क्रमेण सान्येषां भुजौ दानार्थमच्छिनत् । उत्पेदिरे च सर्वेषां पुनस्तेषां तथैव ते ॥ ९९
tatah kramena saanyeshaam bhujau daanaarthamacchinat | utpedire ca sarveshaam punasteshaam tathaiva te || 99
Dann hackte sie nacheinander den anderen die Arme ab, um sie zu spenden.
Und auch die wuchsen bei allen genauso wieder nach, wie sie vorher waren.
अथ तानक्षयान्दृष्ट्वा विप्रेभ्यो वेदसंख्यया । अध्येतृभ्यो ददौ छित्त्वा तद्भुजान्सा शुभान्वहम् ॥ १००
atha taanakshayaandrshtvaa viprebhyo vedasamkhyayaa | adhyetrbhyo dadau chittvaa tadbhujaansaa shubhaanvaham || 100
Da merkte die Edle, daß sie unzerstörbar waren, und hackte ihnen jeden Tag die Arme ab, um sie an die Brahmanen zu verschenken, je nach dem, wer wieviele Veden las.
दिनैश्चाल्पैर्गतां दिक्षु श्रुत्वा तां ख्यातिमाययौ । तत्र संग्रामदत्ताख्यो विप्रः पाटलिपुत्रकात् ॥ १०१
dinaishcaalpairgataam dikshu shrutvaa taam khyaatimaayayau | tatra sangraamadattaakhyo viprah paataliputrakaat || 101
Einige Tage später kam Samgramadatta, ein Brahmane, der die in alle Himmelsrichtungen sich ausbreitende Geschichte gehört hatte, von Pataliputra angereist.
स दरिद्रश्चतुर्वेदो गुणैर्युक्तस्तदन्तिकम् । प्रतिग्रहार्ती प्राविक्षत्तदा द्वाःस्थनिवेदितः ॥ १०२
sa daridrashcaturvedo gunairyuktastadantikam | pratigrahaartii praavikshattadaa dvaahsthaniveditah || 102
Er war arm, hatte die vier Veden studiert und war mit Talenten versehen.
Auch er wollte Geschenke und betrat, vom Türsteher angekündigt, ihre Villa.
सा तस्मै वेदसंख्याकान्ददौ सौवर्णपुंभुजान् । अर्चिताय व्रतक्षामैरङ्गैर्विरहपाण्डुरैः ॥ १०३
saa tasmai vedasamkhyaakaandadau sauvarnapumbhujaan | arcitaaya vratakshaamairangairvirahapaanduraih || 103
Von ihrem Gelübde abgemagert und von der Trennung ganz bleich schenkte sie ihm,
um ihn zu ehren, so viele goldene Männerarme, wie er Veden kannte.
ततः स विप्रो दुःखर्ताच्छ्रुत्वा तत्परिवारितः । तद्वृत्तान्तं महाघोरप्रतिज्ञान्तमशेषतः ॥ १०४
tatah sa vipro duhkhartaacchrutvaa tatparivaaritah | tadvrttaantam mahaaghorapratijnaantamasheshatah || 104
Von ihrer bekümmerten Dienerschar hatte der Brahmane den ganzen Vorfall,
der in einem dermaßen grimmigen Gelübde endete, gehört.
हृष्टो विषण्णश्चारोप्य सौवर्णानुष्ट्रयोर्द्वयोः । भुजानेतान्निवासं स्वं ययौ पाटलिपुत्रकम् ॥ १०५
hrshto vishannashcaaropya sauvarnaanushtrayordvayoh | bhujaanetaannivaasam svam yayau paataliputrakam || 105
Erfreut und betrübt zugleich lud er die Arme auf zwei Dromedare und ritt nach Pataliputra zu sich nach Hause zurück.
अराजरक्षिते क्षेमं नास्मिन्मे काञ्चने भवेत् । इति तत्र स संचिन्त्य प्रविश्यास्थानवर्तिनम् ॥ १०६
araajarakshite kshemam naasminme kaancane bhavet | iti tatra sa samcintya pravishyaasthaanavartinam || 106
Dort angekommen, dachte er: „Ohne königlichen Schutz ist mein Gold hier nicht sicher“, und betrat die Audienzhalle.
नृपतिं विक्रमादित्यं ब्राह्मणः स व्यजिज्ञपत् । इहैवास्मि महाराज वास्तव्यो नगरे द्विजः ॥ १०७
nrpatim vikramaadityam braahmanah sa vyajijnapat | ihaivaasmi mahaaraaja vaastavyo nagare dvijah || 107
Dort sagte der Brahmane zu König Vikramaditya: „Hier bin ich, Maharaja, ein Brahmane und Einwohner deiner Stadt.
सोऽहं दरिद्रो वित्तार्थी प्रयातो दक्षिणापथम् । प्राप्तः परं प्रतिष्ठानं नरसिंहस्य भूपतेः ॥ १०८
so’ham daridro vittaarthii prayaato dakshinaapatham | praaptah param pratishthaanam narasimhasya bhuupateh || 108
Ich bin so arm, daß ich auf der Suche nach Geld in südlicher Richtung zog,
bis ich Pratishthana erreichte, die Hauptstadt von König Narasamha.
तत्र प्रतिग्रहार्थी सन्प्रख्यातयशसो गृहम् । अहं मदनमालाया गणिकाया गतोऽभवम् ॥ १०९
tatra pratigrahaarthii sanprakhyaatayashaso grham | aham madanamaalaayaa ganikaayaa gato’bhavam || 109
Dort wollte ich eine Spende erhalten und ging auf das Anwesen der weithin berühmten Kurtisane Madanamala.
तस्याः सकाशे दिव्यो हि कोऽप्युषित्वा चिरं पुमान् । गतः क्वाप्यक्षयान्दत्त्वा पुरुषान्पञ्च काञ्चनान् ॥ ११०
tasyaah sakaashe divyo hi ko’pyushitvaa ciram pumaan | gatah kvaapyakshayaandattvaa purushaanpanca kaancanaan || 110
Bei der hatte einst ein göttlicher Mann längere Zeit verweilt, war dann aber irgendwohin entschwunden,
nachdem er ihr fünf goldene Männer hinterlassen hatte.
ततस्तद्विप्रयोगार्ता जीवितं विषवेदनाम् । देहं निष्फलमायास नाहारं चौरयातनाम् ॥ १११
tatastadviprayogaartaa jiivitam vishavedanaam | deham nishphalamaayaasa naahaaram caurayaatanaam || 111
Sie litt sehr unter der Trennung von ihm, erachtete das Leben als einen vergifteten Todeskampf,
den nutzlosen Leib, Sitz fruchtloser Verirrungen, als Strafe für ihre Dieberei.
मन्यमाना गतधृतिः कथंचिदनुजीविभिः । आश्वास्यमाना व्यधित प्रतिज्ञां सा मनस्विनी ॥ ११२
manyamaanaa gatadhrtih kathamcidanujiivibhih | aashvaasyamaanaa vyadhita pratijnaam saa manasvinii || 112
Lange grübelte sie, bis, von ihren Bediensteten halbwegs getröstet und zur Vernunft gebracht, sie ihren Entschluss fasste:
यदि षण्मासमध्ये मां न स सम्भावयिष्यति । तन्मयाग्नौ प्रवेष्टव्यं दौर्भाग्योपहतात्मना ॥ ११३
yadi shanmaasamadhye maam na sa sambhaavayishyati | tanmayaagnau praveshtavyam daurbhaagyopahataatmanaa || 113
Wenn er mich in den nächsten sechs Monaten nicht besucht, werfe ich mich ins Feuer,
denn meine Seele ist von dunklen Mächten schon zerstört!
इति बद्धप्रतिज्ञा सा मरणाध्यवसायिनी । ददात्यनुदिनं दानं सुमहत्सुकृतैषिणी ॥ ११४
iti baddhapratijnaa saa maranaadhyavasaayinii | dadaatyanudinam daanam sumahatsukrtaishinii || 114
So band sie sich an ihren Eid, fest entschlossen, in den Tod zu gehen. Jetzt verschenkt sie jeden Tag große Reichtümer,
weil sie noch Gutes tun will.
सा च दृष्टा मया देव विशृङ्खलपदस्थितिः । अनाहारकृशेनापि शरीरेणातिशोभिता ॥ ११५
saa ca drshtaa mayaa deva vishrnkhalapadasthitih | anaahaarakrshenaapi shariirenaatishobhitaa || 115
Ich sah sie, König, mit unsicherem Gang, doch immer noch schön, obwohl vom Fasten abgemagert,
दानतोयार्द्रितकरा मिलितालिकुलाकुला । दुःस्थिता कामकरिणो मदावस्थेव देहिनी ॥ ११६
daanatoyaardritakaraa militaalikulaakulaa | duhsthitaa kaamakarino madaavastheva dehinii || 116
mit vom Wasser der Schenkungen nassen Händen, von ihren Zofen wie von Bienenschwärmen umschwirrt,
in erbärmlichem Zustand, das verkörperte Rüsseltier in der Brunft.
मन्ये निन्द्यश्च वन्द्यश्च कामी यो जहाति ताम् । कान्तो येन विना सा च तनुं त्यजति सुन्दरी ॥ ११७
manye nindyashca vandyashca kaamii yo jahaati taam | kaanto yena vinaa saa ca tanum tyajati sundarii || 117
Ich finde, ihr Liebhaber sollte verurteilt, ja hingerichtet werden, weil er sie verlassen hat.
Ohne ihren Geliebten wird die Schöne bald ihre leibliche Hülle abwerfen!
तयात्र मह्यं चत्वारः स्वर्णाः पुरुषबाहवः । चतुर्वेदाय विधिवत्प्रदत्ता वेदसंख्यया ॥ ११८
tayaatra mahyam catvaarah svarnaah purushabaahavah | caturvedaaya vidhivatpradattaa vedasamkhyayaa || 118
Sie schenkte mir dort vier goldene Männerarme, den vier Veden gemäß, die sie angerechnet hatte.
तत्सुसत्त्रगृहं कृत्वा स्वधर्ममिह सेवितुम् । इच्छामि तत्र देवेन साहाय्यं मे विधीयताम् ॥ ११९
tatsusattragrham krtvaa svadharmamiha sevitum | icchaami tatra devena saahaayyam me vidhiiyataam || 119
Mit denen möchte ich hier meiner Bestimmung gerecht werdend ein wohltätiges Haus führen.
Ich möchte nur, daß der König mir dabei seine Unterstützung gewährt.“
इति तस्य मुखाच्छ्रुत्वा प्रियावार्तां द्विजस्य सः । सद्योऽभूद्विक्रमादित्यस्तदाक्षिप्तमना नृपः ॥ १२०
iti tasya mukhaacchrutvaa priyaavaartaam dvijasya sah | sadyo’bhuudvikramaadityastadaakshiptamanaa nrpah || 120
Also hörte der König aus dem Mund eines Brahmanen, wie es seiner Geliebten erging.
König Vikramaditya fühlte sich davon sofort bei seiner Ehre gepackt.
आदिश्य च प्रतीहारं द्विजस्यास्येष्टसिद्धये । विचिन्त्य दृढरागां च तां तृणीकृतजीविताम् ॥ १२१
aadishya ca pratiihaaram dvijasyaasyeshtasiddhaye | vicintya drdharaagaam ca taam trniikrtajiivitaam || 121
Seinem Torwächter befahl er zu tun, was der Brahmane verlangte, und dachte daran,
wie fest jene in ihrer Leidenschaft war, daß sie ihr Leben so geringschätzte.
प्रतिज्ञासिद्धिसाहाय्ये सहसोत्कः स्वकामिनीम् । गणयित्वाल्पशेषं च तस्या देहव्ययावधिम् ॥ १२२
pratijnaasiddhisaahaayye sahasotkah svakaaminiim | ganayitvaalpashesham ca tasyaa dehavyayaavadhim || 122
Voll Ungeduld, daß die Geliebte ihm bei seinem Vorhaben zum Erfolg verhelfen möge,
rechnete er sich aus, wie wenige Tage ihr noch blieben, bis sie sich entleiben würde.
सत्वरं मन्त्रिनिक्षिप्तराज्यो गत्वा विहायसा । प्रतिष्ठानं स नृपतिः प्रियावेश्म विवेश तत् ॥ १२३
satvaram mantrinikshiptaraajyo gatvaa vihaayasaa | pratishthaanam sa nrpatih priyaaveshma vivesha tat || 123
Eilends übergab der König seinem Minister die Regierungsgeschäfte,
flog nach Pratishthana und betrat die Villa seiner Geliebten.
तत्र ज्योत्स्नाच्छवसनां विबुधार्पितवैभवाम् । कृशामपश्यत्कान्तां तां पर्वणीन्दुकलामिव ॥ १२४
tatra jyotsnaacchavasanaam vibudhaarpitavaibhavaam | krshaamapashyatkaantaam taam parvaniindukalaamiva || 124
Dort erblickte er sie, den glänzenden Mondlichthof, die ihre Pracht den Gelehrten anvertraut hatte,
seine gleichsam bis zur Mondsichel abgezehrte Geliebte.
सापि नेत्रसुधासारमतर्कितमुपस्थितम् । दृष्ट्वा मदनमाला तमुद्भ्रान्तेवाभवत्क्षणम् ॥ १२५
saapi netrasudhaasaaramatarkitamupasthitam | drshtvaa madanamaalaa tamudbhraantevaabhavatkshanam || 125
Auch Madanamala sah ihn, die unerwartet vor ihr stehende Augenweide, und war für einen Moment fassungslos.
आलिङ्गन्ती ततो भूयः पलायनभयादिव । कण्ठे भुजलतापाशमर्पयामास तस्य सा ॥ १२६
aalingantii tato bhuuyah palaayanabhayaadiva | kanthe bhujalataapaashamarpayaamaasa tasya saa || 126
Aus Angst, schien es, er könne ihr wieder entfliehen, warf sie ihm ihre Lianenarmschlinge um den Hals.
किं मामनागसं त्यक्त्वा गतवानसि निष्कृप । इत्युवाच च तं बाष्पघर्घराक्शरया गिरा ॥ १२७
kim maamanaagasam tyaktvaa gatavaanasi nishkrpa | ityuvaaca ca tam baashpaghargharaaksharayaa giraa || 127
„Warum hast du mich Unbescholtene verstoßen und bist gegangen, du Erbarmungsloser?“
hauchte sie mit tränenerstickter Stimme.
एहि वक्ष्यामि रहसीत्युक्त्वा सोऽभ्यन्तरं रहः । तया सह ययौ राजा परिवाराभिनन्दितः ॥ १२८
ehi vakshyaami rahasiityuktvaa so’bhyantaram rahah | tayaa saha yayau raajaa parivaaraabhinanditah || 128
„Komm, ich erzähl’s dir unter vier Augen“, sprach er und zog sich, von den Bediensteten begrüßt,
mit ihr ins Boudoir zurück.
तत्रात्मानं प्रकाश्यास्यै स्ववृत्तान्तमवर्णयत् । नरसिंहनृपं युक्त्या जेतुमत्रागमद्यथा ॥१२९
tatraatmaanam prakaashyaasyai svavrttaantamavarnayat | narasimhanrpam yuktyaa jetumatraagamadyathaa ||129
Dort offenbarte er sich ihr als Vikramaditya und schilderte seine Erlebnisse:
daß er gekommen war, König Narasimha mit einer List zu besiegen,
यथा प्रपञ्चबुद्धिं च हत्वा खेचरतां ययौ । यथा वरं धनाध्यक्षात्प्राप्य संव्यभजच्च ताम् ॥ १३०
yathaa prapancabuddhim ca hatvaa khecarataam yayau | yathaa varam dhanaadhyakshaatpraapya samvyabhajacca taam || 130
wie er Prapancabuddhi getötet und erste Flugerfahrungen gesammelt hatte,
wie er von Schatzmeister Kubera einen Wunsch erfüllt bekommen und ihr diesen zugeteilt hatte,
यथा च ब्राह्मणाद्वार्तां श्रुत्वा तत्रागतः पुनः । तत्सर्वमा प्रतिज्ञार्थादुक्त्वा भूयो जगाद ताम् ॥ १३१
yathaa ca braahmanaadvaartaam shrutvaa tatraagatah punah | tatsarvamaa pratijnaarthaaduktvaa bhuuyo jagaada taam || 131
wie er von einem Brahmanen die Neuigkeiten gehört hatte, und wieder hergekommen sei.
So erzählte er ihr alles, was mit der Erfüllung eines Gelübdes seinen Anfang nahm.
तत्प्रिये नरसिंहोऽयमजेयोऽतिबली बलैः । द्वन्द्वयुद्धेन च मया साकमेष नियुध्यते ॥ १३२
tatpriye narasimho’yamajeyo’tibalii balaih | dvandvayuddhena ca mayaa saakamesha niyudhyate || 132
„Also, Liebling, dieser Narasimha ist so stark, daß er mit Truppen nicht zu besiegen ist.
Dann ließ er sich auf einen Zweikampf mit mir ein,
भूचरं द्युचरो भूत्वा न चैनं हतवानहम् । अधर्मयुद्धेन जयं को हीच्छेत्क्षत्रियो भवन् ॥ १३३
bhuucaram dyucaro bhuutvaa na cainam hatavaanaham | adharmayuddhena jayam ko hiicchetkshatriyo bhavan || 133
Ich, neuerdings ein Luftläufer, habe ihn, den Erdläufer, jedoch nicht erschlagen.
Ein echter Krieger kann keinen Sieg in einem ungleichen Kampf wollen.
तन्मे प्रतिज्ञासाध्यं यद्बन्दिभिर्द्वारवर्तिनः । आवेदनं नृपस्यास्य तत्र साहाहकं कुरु ॥ १३४
tanme pratijnaasaadhyam yadbandibhirdvaaravartinah | aavedanam nrpasyaasya tatra saahaahakam kuru || 134
Ich hab mir eisern geschworen, daß dieser König von den Herolden als einer angekündigt wird, der vor meinem Tor ansteht.
Sei mir dazu die Gehilfin!“
एतच्छ्रुत्वैव धन्यास्मीत्युक्त्वा राज्ञामुना सह । सम्मन्त्र्य गणिकाथ स्वानाहूयोवाच बन्दिनः ॥ १३५
etacchrutvaiva dhanyaasmiityuktvaa raajnaamunaa saha | sammantrya ganikaatha svaanaahuuyovaaca bandinah || 135
Als die Kurtisane das hörte, sagte sie: „Ich fühle mich geehrt!“ und beriet sich mit dem König.
Dann rief sie ihre Herolde zusammen und schärfte ihnen ein:
नरसिंहो यदा राजा गृहमेष्यति मे तदा । द्वारसंनिहितैर्भाव्यं भवद्भिर्दत्तदृष्टिभिः ॥ १३६
narasimho yadaa raajaa grhameshyati me tadaa | dvaarasamnihitairbhaavyam bhavadbhirdattadrshtibhih || 136
„Wenn König Narasimha vor mein Haus kommt, behaltet ihr das Tor fest im Blick.
देव भक्तोऽनुरक्तश्च नरसिंहनृपस्त्वयि । इति वाच्यं च युष्माभिस्तस्य प्रविशतो मुहुः ॥ १३७
deva bhakto’nuraktashca narasimhanrpastvayi | iti vaacyam ca yushmaabhistasya pravishato muhuh || 137
Und in dem Moment, da er eintritt, ruft ihr immer wieder: ‚Majestät, König Narasimha ist Euch treu ergeben und gewogen!‘
कः स्थितोऽत्रेति यदि च प्रक्ष्यत्युत्प्रेक्ष्य तत्क्षणम् । स्थितोऽत्र विक्रमादित्य इति वक्तव्य एव सः ॥ १३८
kah sthito’treti yadi ca prakshyatyutprekshya tatkshanam | sthito’tra vikramaaditya iti vaktavya eva sah || 138
Wenn er dann hochschaut und fragt: ‚Wer verweilet dort?‘ dann habt ihr zu antworten: ‚Vikramaditya verweilet hier!‘
इत्युक्त्वा तान्विसृज्याथ प्रतीहारीं जगाद सा । नरसिंहो न राजात्र निषेध्यः प्रविशन्निति ॥ १३९
ityuktvaa taanvisrjyaatha pratiihaariim jagaada saa | narasimho na raajaatra nishedhyah pravishanniti || 139
Mit diesen Worten entließ sie die Herolde. Zum Torwächter aber sprach sie:
„König Narasimha darf der Zutritt nicht verweigert werden!“
एवं कृत्वा पुनः प्राप्तप्राणनाथा यथासुखम् । तस्थौ मदनमाला सा निःसंख्यं ददती वसु ॥ १४०
evam krtvaa punah praaptapraananaathaa yathaasukham | tasthau madanamaalaa saa nihsamkhyam dadatii vasu || 140
Nachdem sie das getan und den Herrn über ihr Leben wiedergefunden hatte,
war Madanamala so glücklich, daß sie ihre ungezählten Reichtümer weggab.
ततः श्रुत्वातिदानं तत्सौवर्णपुरुषोद्भवम् । नरसिंहनृपो हित्वाप्यागाद्द्रष्टुं स तद्गृहम् ॥ १४१
tatah shrutvaatidaanam tatsauvarnapurushodbhavam | narasimhanrpo hitvaapyaagaaddrashtum sa tadgrham || 141
Inzwischen hatte König Narasimha von ihrer Freigebigkeit, die von goldenen Männern herrührte, gehört.
Obwohl er sie schon aufgegeben hatte, ritt er herbei, ihr Haus zu besuchen.
प्रतीहारानिषिद्धस्य तस्य प्रविशतोऽत्र च । आ बहिर्द्वारतस्तारमूचुः सर्वेऽपि बन्दिनः ॥ १४२
pratiihaaraanishiddhasya tasya pravishato’tra ca | aa bahirdvaaratastaaramuucuh sarve’pi bandinah || 142
Während er noch von den Torwächtern ungehindert einritt,
riefen vom äußeren Tor her schon alle Herolde mit lauter Stimme:
नरसिंहो नृपो देव प्रणतो भक्तिमानिति । तच्च शृण्वन्स सामर्षः सशङ्कश्चाभवन्नृपः ॥ १४३
narasimho nrpo deva pranato bhaktimaaniti | tacca shrnvansa saamarshah sashankashcaabhavannrpah || 143
„Majestät, König Narasimha ist Euch treu ergeben und gewogen!“
Als er das hörte, war Narasimha verärgert und ahnte nichts Gutes.
पृष्ट्वा च कः स्थितोऽत्रेति बुद्ध्वा तत्र स्थितं च तम् । राजानं विक्रमादित्यं क्षणमेवमचिन्तयत् ॥ १४४
prshtvaa ca kah sthito’treti buddhvaa tatra sthitam ca tam | raajaanam vikramaadityam kshanamevamacintayat || 144
Er fragte: „Wer verweilet dort?“ Und als er hörte, daß König Vikramaditya dort verweilte, dachte er für einen Moment:
तदिदं प्राक्प्रतिज्ञातं द्वारि मद्विनिवेदनम् । निर्व्यूढममुना राज्ञा प्रसह्यान्तः प्रविश्य मे ॥ १४५
tadidam praakpratijnaatam dvaari madvinivedanam | nirvyuudhamamunaa raajnaa prasahyaantah pravishya me || 145
„Also hat dieser König sich gewaltsam Eintritt verschafft und seine frühere Ankündigung wahr gemacht,
daß ich nämlich vor dem Tor angekündigt werde!
अहो राजायमोजस्वी येनाद्यैवमहं जितः । न च वध्यो बलेनासावेकाकी मे गृहागतः ॥ १४६
aho raajaayamojasvii yenaadyaivamaham jitah | na ca vadhyo balenaasaavekaakii me grhaagatah || 146
Fürwahr, ein verwegener König hat mich heute besiegt! So einen, der allein in mein Anwesen vorgedrungen ist,
bring ich mit Gewalt nicht zur Strecke!
तत्तावत्प्रविश्यामीति नरसिंहो विचिन्त्य सः । विवेशाभ्यन्तरं राजा बन्दिवृन्दनिवेदितः ॥ १४७
tattaavatpravishyaamiiti |narasimho vicintya sah | viveshaabhyantaram raajaa bandivrndaniveditah || 147
Ich sollte lieber reingehen“, beschloss Narasimha. Und so trat, von der Herolde Schar angekündigt, der König ein.
प्रविष्टं तं च दृष्ट्वैव सस्मितं सस्मिताननः । उत्थाय विक्रमादित्यः कण्ठे जग्राह भूपतिम् ॥ १४८
pravishtam tam ca drshtvaiva sasmitam sasmitaananah | utthaaya vikramaadityah kanthe jagraaha bhuupatim || 148
Sobald Vikramaditya den mit einem Lächeln eintretenden König erblickte,
stand er, ebenfalls mit einem Lächeln im Gesicht, auf und umarmte ihn.
अथोपविष्टौ तौ द्वावप्यन्योन्यकुशलं नृपौ । तस्यां मदनमालायां पार्श्वस्थायामपृच्छताम् ॥ १४९
athopavishtau tau dvaavapyanyonyakushalam nrpau | tasyaam madanamaalaayaam paarshvasthaayaamaprcchataam || 149
Daraufhin nahmen beide Könige Platz und erkundigten sich gegenseitig nach ihrem Wohlergehen,
während Madanamala hinter ihnen stand.
कथाक्रमाच्च पप्रच्छ विक्रमादित्यमत्र सः । नरसिंहः कुतोऽत्रेमे सुवर्णपुरुषा इति ॥ १५०
kathaakramaacca papraccha vikramaadityamatra sah | narasimhah kuto’treme suvarnapurushaa iti || 150
Im Lauf ihrer Unterhaltung fragte Narasimha Vikramaditya: „Woher kommen denn diese Goldjungs hier?“
ततोऽत्र विक्रमादित्यो निहतश्रमणाधमम् । साधिताकाशगमनं वित्तेश्वरवरेण च ॥ १५१
tato’tra vikramaadityo nihatashramanaadhamam | saadhitaakaashagamanam vitteshvaravarena ca || 151
Da berichtete Vikramadaitya, wie er den niederträchtigen Mönch erschlagen, die Kunst des Fliegens erlernt,
und durch Kuberas Wunschgewährung
सम्प्राप्ताक्षयसौवर्णमहापुरुषपञ्चकम् । कृत्स्नं कथितवानस्मै स्ववृत्तान्तं तमद्भुतम् ॥ १५२
sampraaptaakshayasauvarnamahaapurushapancakam | krtsnam kathitavaanasmai svavrttaantam tamadbhutam || 152
diese fünf unverwüstlichen goldenen Riesenkerle gefunden hatte. Die ganze unwahrscheinliche Geschichte erzählte er ihm also.
नरसिंहोऽथ मत्वा तं महाशक्तिं नभश्चरम् । अपापबुद्धिं वृतवान्मित्रत्वाय नृपो नृपम् ॥ १५३
narasimho’tha matvaa tam mahaashaktim nabhashcaram | apaapabuddhim vrtavaanmitratvaaya nrpo nrpam || 153
Da begriff König Narasimha, daß dieser übermächtige König durch die Lüfte fliegen konnte
und ein von Sünden freies Gewissen hatte. Also wählte er die Freundschaft mit ihm.
प्रतिपन्नसुहृत्त्वं च कृताचारविधिं तदा । राजधानीं निजां नीत्वा स्वोपचरैरुपाचरत् ॥ १५४
pratipannasuhrttvam ca krtaacaaravidhim tadaa | raajadhaaniim nijaam niitvaa svopacarairupaacarat || 154
Da sie Freundschaft geschlossen hatten, hieß Narasimha ihn nach den Regeln der Gastfreundschaft willkommen und
geleitete Vikramaditya in seinen eigenen Palast, wo er ihm die Aufmerksamkeit angedeihen ließ, die ihm selbst zukam.
सम्मान्य प्रहितस्तेन राज्ञा च स नृपः पुनः । गृहं मदनमालाया विक्रमादित्य आययौ ॥ १५५
sammaanya prahitastena raajnaa ca sa nrpah punah | grham madanamaalaayaa vikramaaditya aayayau || 155
Dermaßen geehrt und von König Narasimha verabschiedet zog sich König Vikramaditya wieder auf Madanamalas Burg zurück.
अथ स निजौजःप्रतिमासम्पादितदुस्तरप्रतिज्ञार्थः । गन्तुं चकार चेतो निजनगरं विक्रमादित्यः ॥ १५६
atha sa nijaujahpratimaasampaaditadustarapratijnaarthah | gantum cakaara ceto nijanagaram vikramaadityah || 156
Somit hatte Vikramaditya aus eigener Kraft sein schwer zu erfüllendes Gelübde zum Abschluss gebracht
und beschloss, in seine Heimatstadt zurückzukehren.
तेन समं सा जिगमिषुरसहा विरहस्य मदनमालापि । त्यक्ष्यन्ती तं देशं ब्राह्मणसादकृत वसतिं स्वाम् ॥ १५७
tena samam saa jigamishurasahaa virahasya madanamaalaapi |
tyakshyantii tam desham braahmanasaadakrta vasatim svaam || 157
Auch Madanamala, unfähig die Trennung von ihm zu ertragen, beschloss, ihr Anwesen als Wohnsitz
auf die Brahmanen zu übertragen, ihr Land zu verlassen und mit ihm zu ziehen.
ततस्तया साकमनन्यचित्तया तदीयहस्त्यश्वपदात्यनुद्रुतः । स विक्रमादित्यनरेन्द्रचन्द्रमा निजं पुरं पाटलिपुत्रकं ययौ ॥ १५८
tatastayaa saakamananyacittayaa tadiiyahastyashvapadaatyanudrutah |
sa vikramaadityanarendracandramaa nijam puram paataliputrakam yayau || 158
So zog Vikramaditya, der Mond unter den Königen, mit ihr, deren Herz für keinen anderen mehr schlug,
gefolgt von ihren Elefanten, Pferden und Kämpfern in seine Heimatstadt Pataliputra.
तत्र तेन सह बद्धसौहृदस्तस्थिवान्स नरसिंहभूभृता । अन्वितो मदनमालया तया प्रेममुक्तनिजदेशया सुखम् ॥ १५९
tatra tena saha baddhasauhrdastasthivaansa narasimhabhuubhrtaa |
anvito madanamaalayaa tayaa premamuktanijadeshayaa sukham || 159
Dort lebte er, der mit König Narasimha Freundschaft geschlossen hatte, glücklich und zufrieden mit Madanamala zusammen,
die aus Liebe zu ihm ihrem Land Lebewohl gesagt hatte.
इति देव भवत्युदारसत्त्वो दृढरक्तश्च विलासिनीजनोऽपि ।
अवरोधसमो महीपतीनां किमुतान्यः कुलजः पुरंध्रिलोकः ॥ १६०
iti deva bhavatyudaarasattvo drdharaktashca vilaasiniijano’pi |
avarodhasamo mahiipatiinaam kimutaanyah kulajah puramdhrilokah || 160
Damit, o König, findet sich manchmal sogar unter Kurtisanen eine, die hochherzig und ihrem König treu ergeben ist,
mehr noch als andere seinen Harem bevölkernde Matronen aus dem Adelstand.
इत्थं निशम्य मरुभूतिमुखादुदारामेतां कथां स नरवाहनदत्तभूपः ।
विद्याधरोत्तमकुलप्रभवा च सास्य रत्नप्रभा नववधूर्व्यधित प्रमोदम् ॥ १६१
ittham nishamya marubhuutimukhaadudaaraametaam kathaam sa naravaahanadattabhuupah |
vidyaadharottamakulaprabhavaa ca saasya ratnaprabhaa navavadhuurvyadhita pramodam || 161
Nachdem König Naravahanadatta diese erbauliche Geschichte aus Marubhutis Mund gehört hatte, waren er und seine neue, einem hohen Yidyadharageschlecht entstammende Frau Ratnaprabha von Glückseligkeit durchdrungen.
इति महाकविश्रीसोमदेवभटविरचिते कथासरित्सागरे रत्नप्रभालम्बके चतुर्तस्तरङ्गः ।
iti mahaakavishriisomadevabhattaviracite kathaasaritsaagare ratnaprabhaalambake caturtastarangah |
So endet das vierte Kapitel im Buch Ratnaprabha aus dem Weltmeer der Geschichten,
das der ehrenwerte Dichterfürst Somadeva Bhatta geschaffen hat.
