आदितस्तरङ्गः ४२ aaditastarangah Kapitel 42
अष्टमस्तरङ्गः ashtamastarangah Die 8. Welle Kapitel 8
ततोऽहनि परे प्राप्तं सोत्कां रत्नप्रभां प्रियां । शीघ्रं प्रत्यागमिष्यामीत्याश्वास्याखेटकाय सः ॥ १
tato’hani pare praaptam sotkaam ratnaprabhaam priyaam | shiighram pratyaagamishyaamiityaashvaasyaakhetakaaya sah || 1
Am nächsten Morgen, als seine Liebste Ratnaprabha nach ihm verlangte, vertröstete Naravahanadatta sie:
„Ich komm gleich wieder!“ und zog auf die Jagd,
वत्सेशेन समं पित्रा वयस्यैश्चाटवीं ययौ । नरवाहनदत्तो’श्वैर्गजैश्च परिवारितः ॥ २
vatseshena samam pitraa vayasyaishcaataviim yayau | naravaahanadatto’shvairgajaishca parivaaritah || 2
mit seinem Vater, dem König von Vatsa, und seinen Freunden in den Wald, und war umringt von Pferden und Elefanten.
तत्र भिन्नेभकुम्भानां नखोदरपरिच्युतैः । सिंहानां हतसुप्तानामुप्तबीजेव मौक्तिकैः ॥ ३
tatra bhinnebhakumbhaanaam nakhodaraparicyutaih | simhaanaam hatasuptaanaamuptabiijeva mauktikaih || 3
Dort hatten Löwen Waldelefanten, die geschlagen zu Boden gingen, die Stirnplatten gespalten,
sodaß die Perlen zwischen ihren Krallen herausrollten und wie Samenkapseln über den Waldboden verstreut lagen,
व्याघ्राणां भल्ललूनानां दंष्ट्रभिः साङ्कुरेव च । सपल्लवेव क्षतजैर्हरिणानां परिस्रुतैः ॥ ४
vyaaghraanaam bhallaluunaanaam damshtrabhih saankureva ca | sapallaveva kshatajairharinaanaam parisrutaih || 4
Mondsichelpfeilspitzen hatten Tigern die Reißzähne ausgebrochen, die nun wie Knospen umherlagen.
Aus den geschossenen Gazellen flossen, Wurzelfäden gleich, überall Ströme von Blut,
निमग्नकङ्कपत्त्राङ्कैः क्रोडैः स्तबकितेव च । शरीरैः शरभाणां च पतितैः फलितेव च ॥ ५
nimagnakankapattraankaih krodaih stabakiteva ca | shariiraih sharabhaanaam ca patitaih phaliteva ca || 5
erlegte Wildschweine, in denen mit Reiherfedern bestückte Pfeilbündel steckten, schienen aufblühende Körper zu haben,
बभूव तस्य निपतद्घनशब्दशिलीमुखा । प्रीतये मृगयालीलालता शोभितकानना ॥ ६
babhuuva tasya nipatadghanashabdashiliimukhaa | priitaye mrgayaaliilaalataa shobhitakaananaa || 6
das tiefe Surren der einschlagenden Pfeile: Ihm zur Freude war der Wald mit dieser Perlenschnur der Jagdlüste verschönert.
शनैः श्रान्तः स विश्रम्य प्रविवेश वनान्तरम् । हयारूढः सहैकेन गोमुखेनाश्वसादिना ॥ ७
shanaih shraantah sa vishramya pravivesha vanaantaram | hayaaruudhah sahaikena gomukhenaashvasaadinaa || 7
Irgendwann ruhte er ermattet aus. Danach begab er sich hoch zu Ross nur mit Gomukha, der ebenfalls im Sattel saß,
in einen anderen Wald.
तत्रारेभे च गुलिकाक्रीडां कामपि तत्क्षणम् । तावच्च तापसी कापि पथा तेन किलाययौ ॥ ८
tatraarebhe ca gulikaakriidaam kaamapi tatkshanam | taavacca taapasii kaapi pathaa tena kilaayayau || 8
Gerade als sie ein Ballspiel begonnen hatten, kam eine Klausnerin des Wegs.
तस्यास्तस्य कराद्भ्रष्टा गुलिका मूर्ध्नि चापतत् । ततो विहस्य किंचित्सा तापसी तमभाषत ॥ ९
tasyaastasya karaadbhrashtaa gulikaa muurdhni caapatat | tato vihasya kimcitsaa taapasii tamabhaashata || 9
Da entglitt der Ball seiner Hand und traf die Einsiedlerin am Kopf. Sie lachte auf und sprach zu ihm:
एवमेव मदोऽयं चेत्तव तद्यद्यवाप्स्यसि । जातु कर्पूरिकां भार्यां ततः कीदृग्भविष्यति ॥ १०
evameva mado’yam cettava tadyadyavaapsyasi | jaatu karpuurikaam bhaaryaam tatah kiidrgbhavishyati || 10
„Wenn deine Tollheit jetzt schon so ist, wie sie ist, wie wird sie erst sein, wenn du Karpurika zur Frau nimmst?“
एतच्छ्रुत्वावरुह्यैव तुरगाच्चरणानतः । नरवाहनदत्तस्तां तापसीं निजगाद सः ॥ ११
etacchrutvaavaruhyaiva turagaaccaranaanatah | naravaahanadattastaam taapasiim nijagaada sah || 11
Als Naravahanadatta das hörte, stieg er vom Pferd, warf sich der Einsiedlerin zu Füßen und sagte:
त्वं न दृष्टा मया दैवाद्गुलिका चात्र मे गता । प्रसीद तद्भगवति क्षमस्व स्खलितं मम ॥ १२
tvam na drshtaa mayaa daivaadgulikaa caatra me gataa | prasiida tadbhagavati kshamasva skhalitam mama || 12
„Ich hab dich nicht gesehen, und mein Ball ist dir zufällig gegen den Kopf geflogen.
Sei gnädig, heilige Frau, und verzeih mir den Fehlwurf!“
तच्छ्रुत्वा नास्ति मे पुत्र कोप इत्यभिधाय च । तापसी सा जितक्रोधा तमाशिभिरसान्त्वयत् ॥ १३
tacchrutvaa naasti me putra kopa ityabhidhaaya ca | taapasii saa jitakrodhaa tamaashibhirasaantvayat || 13
„Ich bin dir nicht böse, mein Junge“, entgegnete die Klausnerin.
Sie hatte ihren Groll unterdrückt und tröstete ihn mit Segenssprüchen.
ततश्च वशिनीं मत्वा प्रबुद्धां सत्यतापसीम् । नरवाहनदत्तस्तां पप्रच्छ विनयेन सः ॥ १४
tatashca vashiniim matvaa prabuddhaam satyataapasiim | naravaahanadattastaam papraccha vinayena sah || 14
Da spürte Naravahanadatta, daß sie ihm zugeneigt war. Demütig fragte er die erleuchtete, wahre Asketin:
कैषा कर्पूरिका नाम भगवत्युदिता त्वया । एतदादिश तुष्टासि मयि चेत्कौतुकं हि मे ॥ १५
kaishaa karpuurikaa naama bhagavatyuditaa tvayaa | etadaadisha tushtaasi mayi cetkautukam hi me || 15
„Wer ist denn diese Karpurika, die du erwähnt hast, edle Frau?
Erklär’s mir, wenn du mir gewogen bist. Ich bin neugierig geworden.“
इत्युक्तवन्तं प्रणतं तापसी तं जगाद सा । अस्ति पारेऽम्बुधि पुरं नाम्ना कर्पूरसम्भवम् ॥ १६
ityuktavantam pranatam taapasii tam jagaada saa | asti paare‘mbudhi puram naamnaa karpuurasambhavam || 16
Nachdem er gesprochen und sich verneigt hatte, erwiderte die Asketin: „Am anderen Ufer des Meeres
liegt die Stadt Karpurasambhava, die aus Kampfer Entstandene.
अन्वर्थस्तत्र राजास्ति कर्पूरक इति श्रुतः । तस्य कर्पूरिका नाम सुतास्ति वरकन्यका ॥ १७
anvarthastatra raajaasti karpuuraka iti shrutah | tasya karpuurikaa naama sutaasti varakanyakaa || 17
Der König dort heißt entsprechend Karpuraka, und seine Tochter ist Karpurika, ein prächtiges Mädchen.
एकां विलोक्य कमलां निर्मथ्यापहृतां सुरैः । या द्वितीयेव निक्षिप्य तत्र गोपायिताब्धिना ॥ १८
ekaam vilokya kamalaam nirmathyaapahrtaam suraih | yaa dvitiiyeva nikshipya tatra gopaayitaabdhinaa || 18
Sie scheint eine zweite Lakshmi zu sein, dorthin verbracht, um sie vom Ozean schützen zu lassen,
weil man ja gesehen hat, wie die erste schon nach der Aufquirlung des Milchmeeres von den Göttern verschleppt worden war.
पुरुषद्वेषिणी सा च विवाहं नाभिवाञ्छति । त्वय्युपेते यदि परं भविष्यति त्वदर्थिनी ॥ १९
purushadveshinii saa ca vivaaham naabhivaanchati | tvayyupete yadi param bhavishyati tvadarthinii || 19
Als Männerfeindin wünscht sie keine Ehe. Aber wenn du ihr näherkommst, läßt sie es um deinetwillen geschehen.
तत्तत्र गच्छ पुत्र त्वं तां च प्राप्स्यसि सुन्दरीम् । गच्छतश्चात्र तेऽटव्यां महाक्लेशो भविष्यति ॥ २०
tattatra gaccha putra tvam taam ca praapsyasi sundariim | gacchatashcaatra te’tavyaam mahaaklesho bhavishyati || 20
Also reite dorthin, mein Junge, und erwirb die Schöne. Wenn du im Wald bist, wirst du allerdings in große Bedrängnis kommen.
मोहस्तत्र न कार्यस्ते सर्वं स्वन्तं हि भावि तत् । इत्युक्त्वैव खमुत्पत्य तापसी सा तिरोदधे ॥ २१
mohastatra na kaaryaste sarvam svantam hi bhaavi tat | ityuktvaiva khamutpatya taapasii saa tirodadhe || 21
Lass dich aber nicht beirren. Alles kommt zu einem guten Ende.“
Mit diesen Worten stieg die Einsiedlerin himmelwärts auf und entschwand.
नरवाहनदत्तोऽथ तद्वाणीमदनाज्ञया । आकृष्टः स तमाह स्म गोमुखं पार्श्ववर्तिनम् ॥ २२
naravaahanadatto’tha tadvaaniimadanaajnayaa | aakrshtah sa tamaaha sma gomukham paarshvavartinam || 22
Es war der Liebesgott selbst, der Naravahanadatta mit ihrer Stimme den Marschbefehl gegeben hatte.
Zu Gomukha, der jetzt neben ihm stand, sprach er:
एहि कर्पूरिकापार्श्वं पुरं कर्पूरसम्भवम् । गच्छावस्तामदृष्ट्वा हि न क्षणं स्थातुमुत्सहे ॥ २३
ehi karpuurikaapaarshvam puram karpuurasambhavam | gacchaavastaamadrshtvaa hi na kshanam sthaatumutsahe || 23
„Los, lass uns nach Karpurasambhava zu Karpurika reiten! Ich hab sie zwar noch nicht gesehen,
kann aber jetzt schon keinen Moment mehr ohne sie sein!“
तच्छ्रुत्वा गोमुखोऽवादीद्देवालं साहसेन ते । क्व त्वं क्वाब्धिः पुरं तत्क्व क्व सोऽध्वा कन्यका क्व सा ॥ २४
tacchrutvaa gomukho’vaadiiddevaalam saahasena te | kva tvam kvaabdhih puram tatkva kva so’dhvaa kanyakaa kva saa || 24
Als Gomukha ihn so hörte, gab er zu bedenken: „König, lass dich nicht hinreißen! Überleg mal, wie weit es noch bis zum Meer ist, dann bis zur Stadt, und ob das Mädchen die Reise wert ist!
नाम्नि श्रुते किमेकाकी त्यक्तदिव्याङ्गनाजनः । निरभिप्रायसंदिग्धामभिधावसि मानुषीम् ॥ २५
naamni shrute kimekaakii tyaktadivyaanganaajanah | nirabhipraayasamdigdhaamabhidhaavasi maanushiim || 25
Du hast nur ihren Namen gehört, und schon verläßt du himmlische Frauensleut,
um einem zweifelhaften Menschenkind nachzurennen, das nicht weiß, was es will!“
एवं स गोमुखेनोक्तो वत्सराजसुतस्तदा । अब्रवीत्सिद्धतापय्सा न तस्या वचनं मृषा ॥ २६
evam sa gomukhenokto vatsaraajasutastadaa | abraviitsiddhataapaysaa na tasyaa vacanam mrshaa || 26
Derart von Gomukha ermahnt widersprach der Sohn des Königs von Vatsa:
„Was diese vollendete Asketin gesagt hat, kann so falsch nicht sein.
तन्मयावश्यगन्तव्यं प्राप्तुं तां राजकन्यकाम् । इत्युक्त्वा स हयारूढः प्रतस्थे तत्क्षणं ततः ॥ २७
tanmayaavashyagantavyam praaptum taam raajakanyakaam | ityuktvaa sa hayaaruudhah pratasthe tatkshanam tatah || 27
Ich werde unbedingt aufbrechen und mir die Prinzessin holen!“ Sprach‘s, sprang aufs Pferd und preschte sogleich davon.
अन्वगात्स च तं तूष्णीमनिच्छन्नपि गोमुखः । अकुर्वन्वचनं भृत्यैरनुगम्यः परं प्रभुः ॥ २८
anvagaatsa ca tam tuushniimanicchannapi gomukhah | akurvanvacanam bhrtyairanugamyah param prabhuh || 28
Schweigend, wenn auch widerwillig ritt Gomukha ihm hinterher.
Wenn der Herr nicht macht, was die Diener sagen, müssen sie ihm eben folgen.
तावद्वत्सेश्वरोऽप्यागात्कृताखेटो निजां पुरीम् । मन्वानः स तमायान्तं सुतं स्वबलमध्यगम् ॥ २९
taavadvatseshvaro’pyaagaatkrtaakheto nijaam puriim | manvaanah sa tamaayaantam sutam svabalamadhyagam || 29
Mittlerweile hatte der König von Vatsa die Hatz beendet und kehrte in die Residenz zurück.
Er vermutete, sein Sohn würde schon noch mit seiner eigenen Jagdgesellschaft angeritten kommen.
स्वबलं तच्च तस्यागान्मरुभूत्यादिभिः । पुरीं तामेव मत्वा तं सैन्यमध्यस्थितं प्रभुम् ॥ ३०
svabalam tacca tasyaagaanmarubhuutyaadibhih | puriim taameva matvaa tam sainyamadhyasthitam prabhum || 30
Auch die Gefährten des Prinzen kehrten mit Marubhuti und den anderen in die Stadt zurück,
in der Überzeugung, ihr Herr werde sich schon im Jagdtrupp seines Vaters befinden.
तत्र प्राप्ता विचिन्वन्तस्ते बुद्ध्वा तमनागतम् । वत्सेश्वरादयो जग्मुः सर्वे रत्नप्रभान्तिकम् ॥ ३१
tatra praaptaa vicinvantaste buddhvaa tamanaagatam | vatseshvaraadayo jagmuh sarve ratnaprabhaantikam || 31
Als sich alle eingestellt hatten, merkten sie, daß er nicht mitgekommen war.
Da gingen der König von Vatsa und die anderen alle zu Ratnaprabha.
सा चादौ तच्छ्रुतेनार्ता ध्यातया निजविद्यया । आख्यातदयितोदन्ता विग्नं श्वशुरमब्रवीत् ॥ ३२
saa caadau tacchrutenaartaa dhyaatayaa nijavidyayaa | aakhyaatadayitodantaa vignam shvashuramabraviit || 32
Die war zunächst besorgt, als sie davon hörte, doch dann rief sie in Gedanken die Stimme der Vernunft auf.
Was die ihr über ihren Liebsten mitteilte, erzählte sie dann ihrem beunruhigten Schwiegervater:
कर्पूरिकां राजसुतां तापस्या कथितां वने । आर्यपुत्रो गतः प्राप्तुं पुरं कर्पूरसम्भवम् ॥ ३३
karpuurikaam raajasutaam taapasyaa kathitaam vane | aaryaputro gatah praaptum puram karpuurasambhavam || 33
„Eine Einsiedlerin hat meinem Ehemann im Wald von der Prinzessin Karpurika erzählt.
Daraufhin ist er aufgebrochen, um nach Karpurasambhava zu gelangen.
शीघ्रं च कृतकार्यः सन्निहैष्यति सगोमुखः । तदलं चिन्तयैतद्धि विद्यातोऽधिगतं मया ॥ ३४
shiighram ca krtakaaryah sannihaishyati sagomukhah | tadalam cintayaitaddhi vidyaato’dhigatam mayaa || 34
Sobald er die Angelegenheit erledigt hat, kommt er mit Gomukha schnell wieder zurück.
Also Schluss jetzt mit den Grübeleien, denn darauf hat die Stimme der Vernunft mich gebracht!“
इत्युक्त्वाश्वासयत्सा तं वत्सेशं सपरिच्छदम् । रत्नप्रभान्यां विद्यां च भर्तुः प्रायुङ्क्त तस्य सा ॥ ३५
ityuktvaashvaasayatsaa tam vatsesham saparicchadam | ratnaprabhaanyaam vidyaam ca bhartuh praayunkta tasya saa || 35
Mit diesen ihren Worten beruhigte sie Vatsesha und sein Gefolge.
Darauf schickte Ratnaprabha ihrem Mann eine andere Stimme der Vernunft.
नरवाहनदत्तस्य पथि क्लेशोपशान्तये । नेर्ष्यां भर्तृहितैषिण्यो गणयन्ति हि सुस्त्रियः ॥ ३६
naravaahanadattasya pathi kleshopashaantaye | nershyaam bhartrhitaishinyo ganayanti hi sustriyah || 36
Die war zur Beruhigung, sollte Naravahanadatta unterwegs in Bedrängnis geraten.
Gute Frauen wollen nur das Beste für ihren Mann und lassen ihre Eifersucht nicht überhandnehmen.
तावच्च दूरमध्वानं स ययौ वाजिपृष्ठगः । नरवाहनदत्तोऽस्यामटव्यां गोमुखान्वितः ॥ ३७
taavacca duuramadhvaanam sa yayau vaajiprshthagah | naravaahanadatto’syaamatavyaam gomukhaanvitah || 37
Währenddessen waren Naravahanadatta und Gomukha schon einen weiten Weg durch den Wald geritten.
अथाकस्मादुपेत्यात्र कुमारी पथ्युवाच तम् । अहं मायावती नाम विद्या रत्नप्रभेरिता ॥ ३८
athaakasmaadupetyaatra kumaarii patyuvaaca tam | aham maayaavatii naama vidyaa ratnaprabheritaa || 38
Plötzlich stand eine junge Frau vor ihnen auf dem Pfad und sagte:
„Ich heiße Mayavati und bin die von Ratnaprabha geschickte Stimme der Vernunft.
रक्षाम्यदृश्या मार्गे त्वां निश्चिन्तस्तद्व्रजाधुना । इत्युक्त्वा रूपिणी विद्या तिरोऽभूत्सास्य पश्यतः ॥ ३९
rakshaamyadrshyaa maarge tvaam nishcintastadvrajaadhunaa | ityuktvaa ruupinii vidyaa tiro’bhuutsaasya pashyatah || 39
Ich bleibe unsichtbar und schütze dich auf deinem Weg. Reite jetzt unbesorgt weiter!“
So sprach die verkörperte Stimme der Vernunft und entschwand seinen Blicken.
तत्प्रभावात्ततः शान्तक्षुत्तृष्णः पथि स व्रजन् । नरवाहनदत्तस्तां स्तुवन्रत्नप्रभां प्रियाम् ॥ ४०
tatprabhaavaattatah shaantakshuttrshnah pathi sa vrajan | naravaahanadattastaam stuvanratnaprabhaam priyaam || 40
Ihrem Einfluss hatte Naravahanadatta zu verdanken, daß er seinen Weg fortsetzen konnte, ohne Hunger und Durst zu leiden. Dafür pries er seine Liebste Ratnaprabha in den höchsten Tönen.
सायं स्वच्छसरः प्राप्य वनं स्वादुतरैः फलैः । जलैश्चाहारपानादि स्नातश्चक्रे सगोमुखः ॥ ४१
saayam svacchasarah praapya vanam svaadutaraih phalaih | jalaishcaahaarapaanaadi snaatashcakre sagomukhah || 41
Abends erreichten Gomukha und er einen Wald mit einem klaren See.
Sie tranken sein Wasser, aßen die süßesten Früchte und badeten.
नक्तं च तत्र संयम्य दत्तघासौ हयावधः । मन्त्रिद्वितीयो वासार्थमारुरोह महातरुम् ॥ ४२
naktam ca tatra samyamya dattaghaasau hayaavadhah | mantridvitiiyo vaasaarthamaaruroha mahaatarum || 42
Zur Nacht gab er den Pferden Gras und band sie unter einem großen Baum fest.
Den erklomm er mit seinem Minister, um oben zu schlafen.
तस्योरुशाखासंविष्टो वित्रस्तहयहेषितैः । प्रबुद्धः सोऽन्तराधस्तादपश्यत्सिंहमागतम् ॥ ४३
tasyorushaakhaasamvishto vitrastahayaheshitaih | prabuddhah so’ntaraadhastaadapashyatsimhamaagatam || 43
Dazu hatten sie sich auf einem breiten Ast niedergelassen. Geweckt wurde er vom panischen Wiehern seiner Pferde.
Von oben sah er, wie sich ein Löwe anschlich.
दृष्ट्वा चावतितीर्षुं तमश्वार्थे गोमुखोऽब्रवीत् । अहो देहानपेक्षः सन्नमन्त्रेणैव चेष्टसे ॥ ४४
drshtvaa caavatitiirshum tamashvaarthe gomukho‘braviit | aho dehaanapekshah sannamantrenaiva ceshtase || 44
Schon wollte er der Pferde wegen herabsteigen, als Gomukha ihn ansah und warnte:
„Mann, du handelst Leib und Leben nicht achtend ohne den Rat deines Ministers!
शरीरमूला हि नृपा मन्त्रमूला च राजता । युयुत्ससे तत्तिर्यग्भिर्नखदंष्ट्रायुधैः कथम् ॥ ४५
shariiramuulaa hi nrpaa mantramuulaa ca raajataa | yuyutsase tattiryagbhirnakhadamshtraayudhaih katham || 45
Zuerst der Leib, zuerst der Rat – so regieren Könige! Wie willst du mit Tieren kämpfen,
die mit Krallen und Reißzähnen bewaffnet sind?
एतद्रक्षार्थमेवावामिहारूढौ हि सम्प्रति । इति गोमुखवाग्रुद्धो युवराजः स तत्क्षणम् ॥ ४६
etadrakshaarthamevaavaamihaaruudhau hi samprati | iti gomukhavaagruddho yuvaraajah sa tatkshanam || 46
Um uns davor zu schützen sind wir doch extra auf den Baum geklettert!“
Somit hielten Gomukhas Worte den Prinzregenten gerade noch rechtzeitig zurück.
सिंहं तं तुरगं घ्नन्तं दृष्ट्वा छुरिकया द्रुतम् । आजघान तरोः पृष्ठात्क्षिप्तया स निमग्नया ॥ ४७
simham tam turagam ghnantam drshtvaa churikayaa drutam | aajaghaana taroh prshthaatkshiptayaa sa nimagnayaa || 47
Der sah, wie der Löwe das erste Pferd schlug, und sofort schleuderte er von oben aus dem Baum herunter sein Schwert,
das in den Löwen eindrang.
स तथा तेन विद्धोऽपि तं हत्वैव हयं बली । सिंहो व्यापादयामास द्वितीयमपि वाजिनम् ॥ ४८
sa tathaa tena viddho‘pi tam hatvaiva hayam balii | simho vyaapaadayaamaasa dvitiiyamapi vaajinam || 48
Von diesem durchbohrt, war der Löwe immer noch so stark, daß er das Ross tötete und auch das zweite Pferd zerfleischte.
ततो वत्सेश्वरसुतः खड्गमादाय गोमुखात् । तेन क्षिप्तेन मध्ये तं सिंहं द्वेधा चकार सः ॥ ४९
tato vatseshvarasutah khadgamaadaaya gomukhaat | tena kshiptena madhye tam simham dvedhaa cakaara sah || 49
Da nahm der Sohn des Königs von Vatsa das Schwert von Gomukha, warf es auf den Löwen und zerteilte ihn in zwei Hälften.
अवतीर्य च संगृह्य कृपाणीं सिंहदेहतः । खड्गं चारुह्य सोऽत्रैव वृक्षे रात्रिमुवास ताम् ॥ ५०
avatiirya ca samgrhya krpaaniim simhadehatah | khadgam caaruhya so’traiva vrkshe raatrimuvaasa taam || 50
Dann stieg er herab und zog die beiden Schwerter aus dem Löwenleib heraus.
Danach kletterte er wieder auf den Baum und blieb die Nacht über darauf sitzen.
प्रातस्ततोऽवतीर्णश्च प्रतस्थे गोमुखान्वितः । नरवाहनदत्तोऽतस्तां स कर्पूरिकां प्रति ॥ ५१
praatastato’vatiirnashca pratasthe gomukhaanvitah | naravaahanadatto’tastaam sa karpuurikaam prati || 51
Am nächsten Morgen stiegen Naravahanadatta und Gomukha von ihrem Baum herab und liefen weiter um Karpurika zu finden.
अथ पद्भ्यां प्रयान्तं तं सिंहेन हतवाहनम् । दृष्ट्वा विनोदयन्नेवमुवाच पथि गोमुखः ॥ ५२
atha padbhyaam prayaantam tam simhena hatavaahanam | drshtvaa vinodayannevamuvaaca pathi gomukhah || 52
Als Gomukha seinen Herrn auf Schusters Rappen wandern sah, da der Löwe nun mal sein Pferd geschlagen hatte,
sagte er, um ihn aufzuheitern, während sie gingen:
देव प्रासङ्गिकीमेतां कथामाख्यामि ते शृणु । अस्तीहैरावती नाम नगरी विजितालका ॥ ५३
deva praasangikiimetaam kathaamaakhyaami te shrnu | astiihairaavatii naama nagarii vijitaalakaa || 53
„König, ich erzähl dir eine Geschichte, die ganau dazu passt. Hör zu:
Es gibt eine Stadt namens Iravati, Kuberas Residenz Alaka weit überlegen.
तस्यामभूत्परित्यागसेनो नाम महीपतिः । बभूवतुश्च तस्य द्वे देव्यौ प्राणसमे प्रिये ॥ ५४
tasyaamabhuutparityaagaseno naama mahiipatih | babhuuvatushca tasya dve devyau praanasame priye || 54
In der residierte König Parityagasena, und der hatte zwei Königinnen, die er wie sein Leben liebte.
एका स्वमन्त्रितनया नामतोऽधिकसंगमा । नाम्ना तु काव्यालंकारा द्वितीया राजवंशजा || ५५
ekaa svamantritanayaa naamato’dhikasamgamaa | naamnaa tu kaavyaalamkaaraa dvitiiyaa raajavamshajaa || 55
Die eine war die Tochter seines Ministers und hieß Adhikasamgama,
die zweite stammte aus königlichem Geschlecht und hieß Kavyalamkara.
ताभ्यां समं च सोऽपुत्रो राजा पुत्रार्थमम्बिकाम् । आराधयन्निराहारो दर्भशायी व्यधात्तपः ॥ ५६
taabhyaam samam ca so‘putro raajaa putraarthamambikaam | aaraadhayanniraahaaro darbhashaayii vyadhaattapah || 56
Und weil der König keinen Sohn hatte, wollte er mit seinen beiden Frauen gemeinsam Göttin Durga günstig stimmen,
indem er fastend und auf Darbhagras ruhend Bußübungen vollzog.
ततः सा तं तपस्तुष्टा स्वप्ने दत्त्वा फलद्वयम् । दिव्यं समादिशत्साक्शाद्भवानी भक्तवत्सला ॥ ५७
tatah saa tam tapastushtaa svapne dattvaa phaladvayam | divyam samaadishatsaakshaadbhavaanii bhaktavatsalaa || 57
Die Göttin, ihren Anhängern in Liebe zugetan und von seinen Bußübungen gerührt,
schenkte ihm im Traum zwei Zauberäpfel und befahl:
उत्तिष्ठ देहि दारेभ्यो भक्ष्यमेतत्फलद्वयम् । ततो राजन्प्रवीरौ ते जनिष्येते सुतावुभौ ॥ ५८
uttishtha dehi daarebhyo bhakshyametatphaladvayam | tato raajanpraviirau te janishyete sutaavubhau || 58
„Steh auf und gib deinen beiden Frauen diese Äpfel zu essen. Dann sollen dir zwei heldenhafte Söhne geboren werden!“
इत्युक्त्वान्तर्दधे गौरी प्रबुद्धः स च भूपतिः । ननन्द प्रातरुत्थाय हस्ते पश्यन्नुभे फले ॥ ५९
ityuktvaantardadhe gaurii prabuddhah sa ca bhuupatih | nananda praatarutthaaya haste pashyannubhe phale || 59
So sprach die strahlende Göttin und verschwand. Am nächsten Morgen erwachte der König und war froh,
als er in jeder Hand einen Apfel sah.
स्वप्नेन तेन चानन्द्य वर्णितेन परिग्रहम् । स्नातो मृडानीमभ्यर्च्य चकार व्रतपारणम् ॥ ६०
svapnena tena caanandya varnitena parigraham | snaato mrdaaniimabhyarcya cakaara vratapaaranam || 60
Seinen Traum den beiden Frauen erzählend erfreute er auch sie.
Er ging sich waschen, betete zu Parvati und beendete sein Gelübde.
नक्तं चोपेत्य तां पूर्वं राज्ञीमधिकसंगमाम् । फलमेकं ददौ तस्यै सा च तद्बुभुजे तदा ॥ ६१
naktam copetya taam puurvam raajniimadhikasamgamaam | phalamekam dadau tasyai saa ca tadbubhuje tadaa || 61
Nachts legte er sich als erstes zu Königin Adhikasamgama. Der gab er einen Apfel, den sie auch sogleich verspeiste.
ततस्तन्मन्दिरे तस्यामुवास स नृपो निशि । तत्पितुर्मन्त्रिमुख्यस्य निजस्य किल गौरवात् ॥ ६२
tatastanmandire tasyaamuvaasa sa nrpo nishi | tatpiturmantrimukhyasya nijasya kila gauravaat || 62
Die Nacht verbrachte der König aus Respekt für ihren Vater, seinen Premierminister, bei ihr zu Hause.
तच्चात्र निदधे सम्प्रत्यात्मशय्याशिरोन्तिके । द्वितीयस्याः कृते देव्या द्वितीयं कल्पितं फलम् ॥ ६३
taccaatra nidadhe sampratyaatmashayyaashirontike | dvitiiyasyaah krte devyaa dvitiiyam kalpitam phalam || 63
Den zweiten, für die zweite Königin bestimmten Apfel legte er am Kopfende seines Lagers ab.
सुप्तस्यात्र नृपस्याथ राज्ञी साधिकसंगमा । उत्थायात्मन एव द्वाविच्छन्ती सदृशौ सुतौ ॥ ६४
suptasyaatra nrpasyaatha raajnii saadhikasamgamaa | utthaayaatmana eva dvaavicchantii sadrshau sutau || 64
In der Nacht, als der König noch schlief, erhob sich Adhikasamgama mit dem Wunsch, diese zwei Söhne für sich selbst zu haben,
शीर्षान्ताद्भक्षयामास द्वितीयमपि तत्फलम् । निसर्गसिद्धो नारीणां सपत्नीषु हि मत्सरः ॥ ६५
shiirshaantaadbhakshayaamaasa dvitiiyamapi tatphalam | nisargasiddho naariinaam sapatniishu hi matsarah || 65
und aß den zweiten, neben seinem Haupte liegenden Apfel auf.
Die Eifersucht der Frauen auf die Nebenweiber ihrer Männer ist nun mal naturbedingt.
प्रातश्चोत्थाय चिन्वानं तत्फलं तं महीपतिम् । मयैव तत्फलं भुक्तं द्वितीयमिति साब्रवीत् ॥ ६६
praatashcotthaaya cinvaanam tatphalam tam mahiipatim | mayaiva tatphalam bhuktam dvitiiyamiti saabraviit || 66
Als der König am Morgen aufstand und nach dem Apfel suchte, sagte sie: „Den zweiten Apfel hab ich auch verputzt.“
ततः स राजा विमना निर्गत्यातीत्य वासरम् । नक्तं तस्या द्वितीयस्या देव्या वासगृहं ययौ ॥ ६७
tatah sa raajaa vimanaa nirgatyaatiitya vaasaram | naktam tasyaa dvitiiyasyaa devyaa vaasagrham yayau || 67
Da ging der König ab in Schwermut. Den Tag brachte er hinter sich
und stellte sich zur Nacht im Schlafgemach seiner zweiten Ehegattin ein.
तत्र तत्फलमेकं तां याचमानां च सोऽब्रवीत् । सुप्तस्य मे तदप्यश्नात्सपत्नी ते छलादिति ॥ ६८
tatra tatphalamekam taam yaacamaanaam ca so’braviit | suptasya me tadapyashnaatsapatnii te chalaaditi || 68
Und als die ihren Apfel einforderte, brachte er hervor: „Dein Mitweib hat ihn aus Bosheit vertilgt als ich schlief.“
ततः सा तनयोत्पत्तिहेतुमप्राप्य तत्फलम् । बभूव काव्यालंकारा राज्ञी तूष्णीं सुदुःखिता ॥ ६९
tatah saa tanayotpattihetumapraapya tatphalam | babhuuva kaavyaalamkaaraa raajnii tuushniim suduhkhitaa || 69
Als Königin Kavyalankara den Apfel, der ihr die Geburt eines Sohnes sichern sollte, nicht bekam,
verfiel sie schwer gekränkt in tiefes Schweigen.
गच्छत्स्वथ दिनेष्वत्र राज्ञी साधिकसंगमा । सगर्भाभूदसूताथ काले द्वौ युगपत्सुतौ ॥ ७०
gacchatsvatha dineshvatra raajnii saadhikasamgamaa | sagarbhaabhuudasuutaatha kaale dvau yugapatsutau || 70
Schon nach wenigen Tagen wurde Königin Adhikasamgama schwanger und gebar zu ihrer Zeit zwei Zwillingsbuben.
राजापि स तदुत्पत्तिफलितस्वमनोरथः । नन्दति स्म परित्यागसेनः कृतमहोत्सवः ॥ ७१
raajaapi sa tadutpattiphalitasvamanorathah | nandati sma parityaagasenah krtamahotsavah || 71
Damit hatte König Parityagas Traum Früchte getragen. Er frohlockte und veranstaltete ein Freudenfest.
तयोश्च सुतयोर्ज्येष्ठमिन्दीवरनिभेक्षणम् । नाम्नेन्दीवरसेनं स नृपश्चक्रेऽद्भुताकृतिम् ॥ ७२
tayoshca sutayorjyeshthamindiivaranibhekshanam | naamnendiivarasenam sa nrpashcakre’dbhutaakrtim || 72
Der ältere der beiden Jungen hatte Augen so blau wie Indivara, die Sternseerose.
Ihn nannte der König seiner erstaunlichen Erscheinung wegen Indivarasena.
विदधे च कनीयांसमनिच्छासेनमाख्यया । तज्जनन्या यतो भुक्तं फलं तत्तदनिच्छया ॥ ७३
vidadhe ca kaniiyaamsamanicchaasenamaakhyayaa | tajjananyaa yato bhuktam phalam tattadanicchayaa || 73
Den jüngeren nannte er Anichchasena, weil seine Mutter den Apfel gegen seinen, des Königs Willen gegessen hatte.
अथात्र तस्य राज्ञी सा द्वितीया भूमिपस्य तत् । आलोक्य काव्यालंकारा सामर्षा समचिन्तयत् ॥ ७४
athaatra tasya raajnii saa dvitiiyaa bhuumipasya tat | aalokya kaavyaalamkaaraa saamarshaa samacintayat || 74
Des Königs zweite Frau Kavyalankara sah das mit an und überlegte im Zorn:
अहो अहं सुतप्राप्तेः सपत्न्या वञ्चितैतया । तदेतस्या मयावश्यं कार्या मन्युप्रतिक्रिया ॥ ७५
aho aham sutapraapteh sapatnyaa vancitaitayaa | tadetasyaa mayaavashyam kaaryaa manyupratikriyaa || 75
‚Sieh an, nun hat das Zweitweib mich bei der Empfängnis meines Sohnes übervorteilt!
Dafür will ich unbedingt grausame Rache an ihr üben!
विनाश्यौ तनयावेतावेतदीयौ स्वयुक्तितः । इति संचिन्त्य सा तस्थौ तदुपायं विचिन्वती ॥ ७६
vinaashyau tanayaavetaavetadiiyau svayuktitah | iti samcintya saa tasthau tadupaayam vicinvatii || 76
Ich muß diese beiden Kinder mit einer List vernichten!“ Mit diesen Gedanken machte sie sich daran, ein Mittel zu ersinnen.
यथा यथा च तौ तत्र ववृधाते नृपात्मजौ । तथा तथास्या ववृधे हृदये वैरपादपः ॥ ७७
yathaa yathaa ca tau tatra vavrdhaate nrpaatmajau | tathaa tathaasyaa vavrdhe hrdaye vairapaadapah || 77
In dem Maße, wie die beiden Prinzen heranwuchsen, wuchs in ihrem Herzen auch ein Baum der Feindschaft heran.
क्रमेण यौवनस्थौ च तौ विज्ञापयतः स्म तम् । राजपुत्रौ स्वपितरं जिगीषू भुजशालिनौ ॥ ७८
kramena yauvanasthau ca tau vijnaapayatah sma tam | raajaputrau svapitaram jigiishuu bhujashaalinau || 78
Im Lauf der Zeit wurden die beiden Prinzen zu jungen Männern, die ihre Arme zu gebrauchen wußten,
die kämpfen und siegen wollten. Da meldeten sie ihrem Vater:
अस्त्रेषु शिक्षितौ तावदावां सम्प्राप्तयौवनौ । तद्भुजान्विफलानेतान्बिभ्रतौ कथमास्वहे ॥ ७९
astreshu shikshitau taavadaavaam sampraaptayauvanau | tadbhujaanviphalaanetaanbibhratau kathamaasvahe || 79
„Nun, da wir junge Männer geworden und im Umgang mit Waffen geübt sind,
tragen wir unsere Arme immer noch sinnlos mit uns herum! Sag, wie kommt das?
क्षत्रियस्याजिगीषस्य धिग्बाहू धिक्च यौवनम् । अतोऽनुजानीह्यधुना तात दिग्विजयाय नौ ॥ ८०
kshatriyasyaajigiishasya dhigbaahuu dhikca yauvanam | ato’nujaaniihyadhunaa taata digvijayaaya nau || 80
Zum Henker mit den starken Armen und der Jugend eines Kriegers, der nicht siegen will!
Also lass uns jetzt ziehn, Alter, die Welt zu erobern!“
इति सून्वोर्वचः श्रुत्वा राजा हृष्टोऽनुमन्य सः । यात्रारम्भं परित्यागसेनः संविदधे तयोः ॥ ८१
iti suunvorvacah shrutvaa raajaa hrshto’numanya sah | yaatraarambham parityaagasenah samvidadhe tayoh || 81
Als König Parityagasena seine beiden Söhne so reden hörte, stimmte er freudig zu und traf die Vorbereitungen für ihren Feldzug.
यद्यत्र संकटं जातु युवयोः स्यात्तदाम्बिका । स्मर्तव्यार्तिहरा देवी तया दत्तौ हि मे युवाम् ॥ ८२
yadyatra samkatam jaatu yuvayoh syaattadaambikaa | smartavyaartiharaa devii tayaa dattau hi me yuvaam || 82
„Wann immer ihr in Bedrängnis geratet – denkt an Göttin Durga, die alles Leid beseitigt, denn die hat euch mir geschenkt!“
इत्युक्त्वा च स तौ राजा यात्रायै प्राहिणोत्सुतौ । युक्तौ सैन्यैः ससामन्तैर्जनन्या कृतमङ्गलौ ॥ ८३
ityuktvaa ca sa tau raajaa yaatraayai praahinotsutau | yuktau sainyaih sasaamantairjananyaa krtamangalau || 83
Nach diesen Worten entsandte der König sie samt Armeen und Beratern auf ihren Feldzug.
Die Mütter hatten Glücksrituale vollzogen.
निजं मन्त्रिप्रधानं च पश्चान्मातामहं तयोः । प्रज्ञासहायं व्यसृजन्नाम्ना प्रथमसंगमम् ॥ ८४
nijam mantripradhaanam ca pashcaanmaataamaham tayoh | prajnaasahaayam vyasrjannaamnaa prathamasamgamam || 84
Ihnen nach schickte er ihren Großvater mütterlicherseits, seinen kenntnisreichen Premierminister Prathamasamgama hinterher.
अथ तौ राजपुत्रौ द्वौ सबलौ भ्रातरौ क्रमात् । गत्वा प्राचीं दिशं पूर्वं जिग्यतुः प्राज्यविक्रमौ ॥ ८५
atha tau raajaputrau dvau sabalau bhraatarau kramaat | gatvaa praaciim disham puurvam jigyatuh praajyavikramau || 85
Also zogen die beiden Brüder, stark gerüstete Prinzen, mit ihren Heerscharen zuerst nach Osten und eroberten die Reiche dort.
ततोऽप्रतिहतौ वीरौ मिलितानेकपार्थिवौ । जेतुं सिद्धप्रतापौ तौ जग्मतुर्दक्षिणां दिशम् ॥ ८६
tato’pratihatau viirau militaanekapaarthivau | jetum siddhaprataapau tau jagmaturdakshinaam disham || 86
Den beiden unbesiegten Helden schlossen sich mehrere Fürsten an und vollendeten ihre Streitmacht so,
daß sie in die südlichen Gebiete zogen, um diese zu erobern.
तां च वार्तां तयोः श्रुत्वा पितरौ तौ ननन्दतुः । जज्वालापरमाता तु सान्तर्विद्वेषवह्निना ॥ ८७
taam ca vaartaam tayoh shrutvaa pitarau tau nanandatuh | jajavaalaaparamaataa tu saantarvidveshavahninaa || 87
Als ihre Eltern von dieser Entwicklung hörten, waren sie glücklich.
Ein Feuer aus Hass aber loderte im Innern der verhinderten Mutter.
एताभ्यां भुजदर्पेण पृथ्वीं जित्वा निहत्य माम् । राज्यं मदीयं स्वीकर्तुं मत्पुत्राभ्यां विचिन्तितम् ॥ ८८
etaabhyaam bhujadarpena prthviim jitvaa nihatya maam | raajyam madiiyam sviikartum matputraabhyaam vicintitam || 88
„Mit der Arroganz ihrer Armeskraft haben diese meine beiden Söhne die Erde besiegt und sinnen nun darauf,
mich zu töten und sich mein Königreich anzueignen.
तद्यूयं मयि भक्ताश्चेत्तदेतावत्र मत्सुतौ । अविचार्यैव युष्माभिर्निहन्तव्यावुभावपि ॥ ८९
tadyuuyam mayi bhaktaashcettadetaavatra matsutau | avicaaryaiva yushmaabhirnihantavyaavubhaavapi || 89
Folglich müßt ihr meine beiden Söhne unverzüglich liquidieren, wenn ihr mir ergeben seid!“
इति तत्कटकस्थेभ्यः सामन्तेभ्यस्ततः शठा । राजादेशं तदा रात्री तन्नाम्नैवाभिलिख्य सा ॥ ९०
iti tatkatakasthebhyah saamantebhyastatah shathaa | raajaadesham tadaa raatrii tannaamnaivaabhilikhya saa || 90
Diese Depesche des Königs an die Fürsten im Feldlager ließ des Nachts die Schurkin in seinem Namen
संधिविग्रहकायस्थेनाहृतेनार्थसंचयैः। उपांशु काव्यालंकारा व्यसृजल्लेखहारकम् ॥ ९१
samdhivigrahakaayasthenaahrtenaarthasamcayaih | upaamshu kaavyaalamkaaraa vyasrjallekhahaarakam || 91
vom Außenminister schreiben, den sie mit Haufen Geldes als Schreiber bestochen hatte.
Mit diesem Brief schickte Kavyalamkara heimlich einen Briefboten los.
स च गुप्तं तयोर्गत्वा कटकं राजपुत्रयोः । सामन्तेभ्यो ददौ तेभ्यस्तांल्लेखांल्लेखहारकः ॥ ९२
sa ca guptam tayorgatvaa katakam raajaputrayoh | saamantebhyo dadau tebhyastaamllekhaamllekhahaarakah || 92
Der Kurier ritt von beiden Prinzen unbemerkt ins Feldlager, wo er den Brief an die Fürsten übergab.
ते वाचयित्वा तान्सर्वे राजनीतिं सुकर्कशाम् । विचिन्त्य तां प्रभोराज्ञामनुल्लङ्घ्यामवेत्य च ॥ ९३
te vaacayitvaa taansarve raajaniitim sukarkashaam | vicintya taam prabhoraajnaamanullanghyaamavetya ca || 93
Als er ihnen vorgelesen wurde, hielten sie alle die königlichen Sitten für ziemlich rauh,
wußten aber, daß sie gegen den Befehl ihres Herrn nicht verstoßen durften.
रात्रौ मिलित्वा सम्मन्त्र्य निहन्तुं तौ नृपात्मजौ । विवशा निश्चयं चक्रुस्तद्गुणावर्जिता अपि ॥ ९४
raatrau militvaa sammantrya nihantum tau nrpaatmajau | vivashaa nishcayam cakrustadgunaavarjitaa api || 94
Nachts traten sie zusammen und berieten. Sie waren machtlos und beschlossen,
die beiden Königssöhne umzubringen, von deren Talenten sie sogar gedemütigt waren.
तच्च बुद्ध्वैव तन्मध्यादेकस्य सुहृदो मुखात् । तौ स मातामहो मन्त्री राजपुत्रौ सह स्थितः ॥ ९५
tacca buddhvaiva tanmadhyaadekasya suhrdo mukhaat | tau sa maataamaho mantrii raajaputrau saha sthitah || 95
Nun lagerte aber der Minister und Vater ihrer Mutter bei den Prinzen,
und als der von einem guten Freund unter den Fürsten davon erfuhr,
बोधयित्वा यथातत्त्वमारोप्य वरवाजिनोः । अपसारितवान्गुप्तं तत्कालं कटकात्ततः ॥ ९६
bodhayitvaa yathaatattvamaaropya varavaajinoh | apasaaritavaanguptam tatkaalam katakaattatah || 96
klärte er die beiden über die Lage der Dinge auf. Sofort setzte er sie auf zwei Renner,
ließ sie unbemerkt aus dem Lager entkommen,
तेनापसारितौ तौ च व्रजन्तौ निशि तद्युतौ । विन्ध्याटवीं विविशतुर्मार्गाज्ञानान्नृपात्मजौ ॥ ९७
tenaapasaaritau tau ca vrajantau nishi tadyutau | vindhyaataviim vivishaturmaargaajnaanaannrpaatmajau || 97
und floh mit ihnen zusammen. Sie ritten die ganze Nacht durch,
doch aus Unkenntnis über die Route verirrten sie sich in die Vindhyaberge.
तत्र रात्रावतीतायां क्रमात्प्रक्राम्यतोस्तयोः । मध्याह्नेऽतितृषाक्रान्तौ हयौ पञ्चत्वमापतुः ॥ ९८
tatra raatraavatiitaayaam kramaatprakraamyatostayoh | madhyaahne‘titrshaakraantau hayau pancatvamaapatuh || 98
Als die Nacht vorbei war, schleppten sie sich Schritt für Schritt voran,
doch um die Mittagszeit verendeten, von Durst geplagt, ihre beiden Pferde.
स च मातामहो वृद्धः क्षुत्तृष्णाशुष्कतालुकः । व्यपद्यततापक्लान्तः श्रान्तयोः पश्यतोस्तयोः ॥ ९९
sa ca maataamaho vrddhah kshuttrshnaashushkataalukah | vyapadyatataapaklaantah shraantayoh pashyatostayoh || 99
Ihr alter Großvater, dem vor Hunger und Durst die Zunge am Gaumen klebte, starb vor ihrer beider Augen am Hitzschlag.
Auch sie waren am Ende ihrer Kräfte.
अनागसौ कथं पित्रा गमितौ स्वो दशामिमाम् । सकामां कुर्वता तां नौ दुष्टामपरमातरम् ॥ १००
anaagasau katham pitraa gamitau svo dashaamimaam | sakaamaam kurvataa taam nau dushtaamaparamaataram || 100
„Warum hat der Vater uns beide, die wir keine Schuld haben, in diesen Zustand gebracht
und sich zum Komplizen der Mordlust unserer anderen Mutter gemacht?“
इति तौ तत्र शोचन्तौ दुःखितौ भ्रातरौ ततः । प्राक्पित्रैवोपदिष्टां तां देवीं दध्यतुरम्बिकाम् ॥ १०१
iti tau tatra shocantau duhkhitau bhraatarau tatah | praakpitraivopadishtaam taam deviim dadhyaturambikaam || 101
So klagten die beiden verzweifelten Brüder. Dann erinnerten sie sich an Göttin Durga, die ihr Vater einst erwähnt hatte.
तस्या ध्यानप्रभावेण शरण्यायास्तदैव तौ । विगतक्षुत्क्लमतृषौ बलिनौ च बभूवतुः ॥ १०२
tasyaa dhyaanaprabhaavena sharanyaayaastadaiva tau | vigatakshutklamatrshau balinau ca babhuuvatuh || 102
Ihre Gedanken an die Schutzgewährende wirkten dermaßen stark,
daß Hunger, Müdigkeit und Durst verflogen und sie wieder zu Kräften kamen.
ततस्तत्प्रत्ययाश्वस्तावविज्ञातपथश्रमौ । तामेव ययतुर्द्रष्टुं विन्ध्यकान्तारवासिनीम् ॥ १०३
tatastatpratyayaashvastaavavijnaatapathashramau | taameva yayaturdrashtum vindhyakaantaaravaasiniim || 103
Getröstet vom Glauben an sie schritten sie auf unbekanntem Wege voran,
um die Göttin zu sehen, die in der Wildnis der Vindhyaberge hauste.
तत्र प्राप्तौ तदग्रे च भ्रातरौ तावुभावपि । प्रारभेतां निराहारौ तामाराधयितुं तपः ॥ १०४
tatra praaptau tadagre ca bhraatarau taavubhaavapi | praarabhetaam niraahaarau taamaaraadhayitum tapah || 104
Als die beiden Brüder dort ankamen und vor ihr standen, begannen sie die Göttin mit Fasten und Bußübungen milde zu stimmen.
अत्रान्तरे च ते तत्र सामन्ताः कटके स्थिताः । सम्भूय यावदायान्ति तयोः पापं चिकीर्षवः ॥ १०५
atraantare ca te tatra saamantaah katake sthitaah | sambhuuya yaavadaayaanti tayoh paapam cikiirshavah || 105
Mittlerweile hatten die Fürsten im Feldlager sich zusammengerottet, um den beiden einen Tort anzutun.
तावत्क्वचिन्न ददृशुर्विचिन्वन्तोऽपि सर्वतः । तौ समातामहौ क्वापि राजपुत्रौ पलायितौ ॥ १०६
taavatkvacinna dadrshurvicinvanto’pi sarvatah | tau samaataamahau kvaapi raajaputrau palaayitau || 106
Allerdings konnten sie sie nicht finden, obwohl sie überall nach ihnen gesucht hatten.
„Die zwei Prinzen müssen mit ihrem Großvater geflohen sein!“
ततश्चाशङ्क्य तं मन्त्रभेदं सर्वेऽपि ते भयात् । राज्ञस्तस्य परित्यागसेनस्यान्तिकमाययुः ॥ १०७
tatashcaashankya tam mantrabhedam sarve’pi te bhayaat | raajnastasya parityaagasenasyaantikamaayayuh || 107
Aus Angst, ihre Verschwörung könne ruchbar geworden sein, ritten sie mit bösen Vorahnungen zu König Parityagasena zurück.
प्रदर्श्य तस्मै लेखांश्च यथावृत्तं तमब्रुवन् । सोऽथ बुद्ध्वा तदुद्भ्रान्तः क्रुद्धस्तानेवमब्रवीत् ॥ १०८
pradarshya tasmai lekhaamshca yathaavrttam tamabruvan | so’tha buddhvaa tadudbhraantah kruddhastaanevamabraviit || 108
Sie zeigten ihm den Brief und berichteten den Sachverhalt. Nachdem er alles erfahren hatte, war er so aufgewühlt,
daß er zornentflammt zu ihnen sprach:
नैते मत्प्रहिता लेखा इन्द्रजालं किमप्यदः । यूयं च न किमेतावदपि जानीथ बालिशाः ॥ १०९
naite matprahitaa lekhaa indrajaalam kimapyadah | yuuyam ca na kimetaavadapi jaaniitha baalishaah || 109
„So einen Brief hab ich nie geschrieben! Das ist irgendein Ränkespiel! Und wie konntet ihr nur glauben, ihr Kindsköpfe,
यदनल्पतपःप्राप्तावहं हन्मि कथं सुतौ । युष्माभिस्तौ हतावेव सुकृतैः स्वैस्तु रक्षितौ ॥ ११०
yadanalpatapahpraaptaavaham hanmi katham sutau | yushmaabhistau hataaveva sukrtaih svaistu rakshitau || 110
daß ich meine beiden unter großen Strapazen erworbenen Söhne umbringe? Fast hättet ihr sie getötet.
Nur ihre guten Taten haben sie geschützt!
मातामहेन च तयोर्दर्शितं मन्त्रिताफलम् । इत्युक्त्वा तान्स सामन्तान्कायस्थं कूटलेखकम् ॥ १११
maataamahena ca tayordarshitam mantritaaphalam | ityuktvaa taansa saamantaankaayastham kuutalekhakam || 111
Und ihr Großvater hat seinem Ministeramt alle Ehren erwiesen.“ Nachdem er die Fürsten abgekanzelt hatte,
ließ der König den Außenminister, der den fingierten Brief geschrieben
तं पलायितमप्याशु स्वशक्त्यानाय्य भूपतिः । सम्यक्पृष्ट्वा यथावृत्तिं यथावन्निगृहीतवान् ॥ ११२
tam palaayitamapyaashu svashaktyaanaayya bhuupatih | samyakprshtvaa yathaavrttim yathaavannigrhiitavaan || 112
und die Flucht ergriffen hatte, dank seiner königlichen Macht schleunigst wieder vorführen.
Nachdem er ihn eingehend über den Vorgang befragt hatte, bestrafte er ihn entsprechend.
भार्यां च काव्यालंकारां तादृक्कार्यविधायिनीम् । भूगृहे स निचिक्षेप पापां तां पुत्रघातिनीम् ॥ ११३
bhaaryaam ca kaavyaalamkaaraam taadrkkaaryavidhaayiniim | bhuugrhe sa nicikshepa paapaam taam putraghaatiniim || 113
Seine niederträchtige Frau Kavyalankara, welche die Tat begangen hatte,
warf er wegen Kindermordes in ein unterirdisches Verlies.
अविचार्य तु पर्यन्तमतिद्वेषान्धया धिया । सहसा हि कृतं पापं मा भूद्विपत्तये ॥ ११४
avicaarya tu paryantamatidveshaandhayaa dhiyaa | sahasaa hi krtam paapam maa bhuudvipattaye || 114
Wie sollte auch die in einem Geiste blind vor Hass nicht zuende gedachte,
übereilt begangene Schandtat nicht in den Untergang führen?
ये च ते राजपुत्राभ्यां सह गत्वाभ्युपागताः । सामन्तास्तान्निवार्यान्यांस्तत्पदे स नृपो व्यधात् ॥ ११५
ye ca te raajaputraabhyaam saha gatvaabhyupaagataah | saamantaastaannivaaryaanyaamstatpade sa nrpo vyadhaat || 115
Die Fürsten, die mit den Prinzen ausgezogen und ohne sie zurückgekehrt waren,
entließ der König und setzte an ihrer Stelle neue ein.
तस्थौ च वार्तामन्विष्यन्सततं पुत्रयोस्तयोः । तन्मात्रा सह दुःखार्तो धर्मासक्तोऽम्बिकां स्मरन् ॥ ११६
tasthau ca vaartaamanvishyansatatam putrayostayoh | tanmaatraa saha duhkhaarto dharmaasakto’mbikaam smaran || 116
Nach wie vor warteten er und ihre Mutter auf Nachrichten von den Söhnen.
Gramgebeugt doch seiner Religion getreu betete er zu Durga.
तावच्च राजपुत्रस्य तपसा सानुजस्य सा । तस्येन्दीवरसेनस्य तुष्टाभूद्विन्ध्यवासिनी ॥ ११७
taavacca raajaputrasya tapasaa saanujasya saa | tasyendiivarasenasya tushtaabhuudvindhyavaasinii || 117
Mittlerweile war die in den Vindhyabergen hausende Durga
von der Bußübung des Prinzen und seines jüngeren Bruders beeindruckt.
दत्त्वा च खड्गं स्वप्ने सा साक्षादेवं तमादिशत् । अस्य प्रभावात्खड्गस्य शत्रूञ्जेष्यसि दुर्जयान् ॥ ११८
dattvaa ca khadgam svapne saa saakshaadevam tamaadishat | asya prabhaavaatkhadgasya shatruunjeshyasi durjayaan || 118
Sie erschien ihm im Traum, schenkte ihm ein Schwert und verkündete:
„Dieses Schwert ist so mächtig, daß du damit schwer zu besiegende Feinde besiegen wirst.
चिन्तयिष्यसि यत्किंचित्तच्च सम्पत्स्यते तव । द्वावप्येतेन च युवामिष्टसिद्धिमवाप्स्यथः ॥ ११९
cintayishyasi yatkimcittacca sampatsyate tava | dvaavapyetena ca yuvaamishtasiddhimavaapsyathah || 119
Was immer du denkst – es wird eintreten, und was ihr beiden euch wünscht – es soll euch erfüllt sein!“
इत्युक्त्वान्तर्हितायां च देव्यां तस्यां प्रबुध्य सः । तत्रेन्दीवरसेनस्तं हस्तस्थं खड्गमैक्षत ॥ १२०
ityuktvaantarhitaayaam ca devyaam tasyaam prabudhya sah | tatrendiivarasenastam hastastham khadgamaikshata || 120
Mit diesen Worten entschwand die Göttin und Indivarasena erwachte. Da bemerkte er, daß er ein Schwert in der Hand hielt.
अथ खड्गेन तत्स्वप्नवर्णनेन च सोऽनुजम् । आश्वास्य चक्रे तद्युक्तः प्रातर्वन्येन पारणम् ॥ १२१
atha khadgena tatsvapnavarnanena ca so’nujam | aashvaasya cakre tadyuktah praatarvanyena paaranam || 121
Das zeigte er seinem jüngeren Bruder, erzählte ihm von seinem Traum und beruhigte ihn so.
Morgens brach er mit ihm gemeinsam ihre Fastenkur mit den Früchten des Waldes ab.
ततः प्रणम्य देवीं तां तत्प्रसादहृतक्लमः । हृष्टस्तत्खड्गहस्तश्च समं भ्रात्रा ययौ ततः ॥ १२२
tatah pranamya deviim taam tatprasaadahrtaklamah | hrshtastatkhadgahastashca samam bhraatraa yayau tatah || 122
Dann verneigte er sich vor der Göttin, durch deren Gnade ihm die Erschöpfung genommen worden war.
Erleichtert sein Schwert ergreifend zog er mit dem Bruder weiter.
गत्वा च दूरं स प्रापदेकं पुरवरं महत् । कुर्वाणं मेरुशिखरभ्रान्तिं हेममयैर्गृहैः ॥ १२३
gatvaa ca duuram sa praapadekam puravaram mahat | kurvaanam merushikharabhraantim hemamayairgrhaih || 123
Weit war er gewandert, als er vor einer großen, schillernden Stadt stand,
die mit ihren goldenen Zinnen an die Spitze des Merubergs erinnerte.
तत्र रौद्रं ददर्शैकं प्रतोलीद्वारि राक्षसम् । पप्रच्छ तं च वीरोऽस्य पुरस्याख्यां पतिं च सः ॥ १२४
tatra raudram dadarshaikam pratoliidvaari raakshasam | papraccha tam ca viiro’sya purasyaakhyaam patim ca sah || 124
Vor dem Tor zur Hauptstraße sah er einen finsteren Dämonen stehen.
Den fragte der Held, wie die Stadt hieß und wer ihr Herrscher sei.
इदं शैलपुरं नाम नगरं राक्षसाधिपः । अध्यास्ते यमदंष्ट्राख्यः स्वामी नः शत्रुमर्दनः ॥ १२५
idam shailapuram naama nagaram raakshasaadhipah | adhyaaste yamadamshtraakhyah svaamii nah shatrumardanah || 125
„Die Stadt hier heißt Shailapuram, die Felsenstadt. Es beherrscht sie Yamadamshtra,
unser Herr und Dämonenfürst, der die Feinde mordet!“
इत्युक्ते रक्षसा तेन यमदंष्ट्रजिघांसया । तत्रेन्दीवरसेनोऽथ स प्रवेष्टुं प्रवृत्तवान् ॥ १२६
ityukte rakshasaa tena yamadamshtrajighaamsayaa | tatrendiivaraseno’tha sa praveshtum pravrttavaan || 126
Nach dieser Auskunft des Dämonen wollte Indivarasena den Yamadamshtra erschlagen, doch der Wärter hinderte ihn einzutreten.
निरुन्धन्तं च तं द्वाःस्थं राक्षसं स महाभुजः । एकखड्गप्रहारेण शिरश्छित्त्वा न्यपातयत् ॥ १२७
nirundhantam ca tam dvaahstham raakshasam sa mahaabhujah | ekakhadgaprahaarena shirashchittvaa nyapaatayat || 127
Da schlug der Armstarke dem dämonischen Torwächter, der sich ihm in den Weg stellte,
mit einem einzigen Schwerthieb den Kopf ab und brachte ihn zu Fall.
तं हत्वा राजभवनं प्रविश्यान्तर्ददर्श सः । शूरः सिंहासनस्थं तं यमदंष्ट्रं निशाचरम् ॥ १२८
tam hatvaa raajabhavanam pravishyaantardadarsha sah | shuurah simhaasanastham tam yamadamshtram nishaacaram || 128
Nachdem er ihn getötet hatte, betrat der Recke den Königssaal.
Dort sah er das Nachtungeheuer Yamadamshtra auf seinem Löwenthron sitzen.
दंष्ट्राघोरमुखं वामपार्श्वस्थितवराङ्गनम् । आश्रितेतरपार्श्वं च कुमार्या दिव्यरूपया ॥ १२९
damshtraaghoramukham vaamapaarshvasthitavaraanganam | aashritetarapaarshvam ca kumaaryaa divyaruupayaa || 129
Seine vor Reißzähnen gräßliche Fratze, zu seiner Linken eine liebreizende Frau,
eine Jungfrau von himmlischer Schönheit zur Rechten.
दृष्ट्वा च सोऽम्बिकादत्तखड्गहस्तो रणाय तम् । आहूतवान्स चोत्तस्थौ खड्गमाकृष्य राक्षसः ॥ १३०
drshtvaa ca so’mbikaadattakhadgahasto ranaaya tam | aahuutavaansa cottasthau khadgamaakrshya raakshasah || 130
Als Indivarasena ihn so sah, forderte er ihn, das Schwert gezückt, das die Göttin ihm geschenkt, zum Kampf heraus.
Der Dämon erhob sich und zückte ebenfalls sein Schwert.
प्रवृत्ते च तयोर्युद्धे छिन्नश्छिन्नोऽथ । तस्येन्दीवरसेनेन मूर्धा मुहुरजायत ॥ १३१
pravrtte ca tayoryuddhe chinnashchinno‘tha | tasyendiivarasenena muurdhaa muhurajaayata || 131
Im Verlauf ihres Kampfes schlug Indivarasena ihm mehrfach den Kopf ab, doch der wuchs jedesmal wieder nach.
तां तस्य मायामालोक्य तत्पार्श्वस्थितया तया । कुमार्या कृतसंज्ञः सन्दर्शनेनानुरक्तया ॥ १३२
taam tasya maayaamaalokya tatpaarshvasthitayaa tayaa | kumaaryaa krtasamjnah sandarshanenaanuraktayaa || 132
Während er noch über dieses Wunderwerk staunte, machte die Jungfrau zur Seite des Dämonen eine Geste,
denn sie hatte sich gleich als sie ihn sah, in ihn verliebt.
स राजपुत्रश्छित्त्वैव रक्षसस्तस्य तच्छिरः । भूयः खड्गप्रहारेण लघुहस्तो द्विधाकरोत् ॥ १३३
sa raajaputrashchittvaiva rakshasastasya tacchirah | bhuuyah khadgaprahaarena laghuhasto dvidhaakarot || 133
Daraufhin zerhackte der Königssohn den soeben abgeschlagenen Schädel des Dämonen
mit leichter Hand und einem Schwerthieb gleich nochmal in zwei Hälften.
तयास्य नष्टमायस्य रक्षसः प्रतिमायया । नाजायत पुनर्मूर्धा तेन रक्षो व्यपादि तत् ॥ १३४
tayaasya nashtamaayasya rakshasah pratimaayayaa | naajaayata punarmuurdhaa tena raksho vyapaadi tat || 134
Damit war die Zauberkraft des Dämonen durch einen Gegenzauber gebrochen, und sein Haupt wuchs nicht wieder nach.
Das Ungeheuer verendete auf der Stelle.
हते तस्मिन्प्रहृष्टे ते तद्वरस्त्रीकुमारिके । सानुजो राजपुत्रोऽसावुपविश्याथ पृष्टवान् ॥ १३५
hate tasminprahrshte te tadvarastriikumaarike | saanujo raajaputro’saavupavishyaatha prshtavaan || 135
Als ihm der Garaus gemacht war, atmeten beide Frauen, die Liebreizende und die Jungfrau, erleichtert auf.
Der Prinz und sein Bruder setzten sich zu ihnen und fragten:
आसीत्किमीदृशेऽमुष्मिन्पुरे द्वाःस्थैकरक्षितः । राक्षसोऽयं युवां के च हतेऽस्मिन्किं च हृष्यथः ॥ १३६
aasiitkimiidrshe’mushminpure dvaahsthaikarakshitah | raakshaso’yam yuvaam ke ca hate’sminkim ca hrshyathah || 136
„Wie kommt es, daß dieser Dämon, nur von einem Torwächter behütet, hier in der Stadt gelebt hat?
Wer seid Ihr, und warum freut ihr euch so, daß er tot ist?“
एतच्छ्रुत्वा तयोर्मध्यात्कुमारी सा जगाद तम् । अस्मिञ्शैलपुरे वीरभुजो नामाभवन्नृपः ॥ १३७
etacchrutvaa tayormadhyaatkumaarii saa jagaada tam | asminshailapure viirabhujo naamaabhavannrpah || 137
Als sie das hörten, antwortete die Jüngere von ihnen: „Hier in Shailapura lebte einst König Virabhuja.
एषा मदनदंष्ट्रेति भार्या तस्य स चामुना । मायया राक्षसेनैत्य यमदंष्ट्रेण भक्षितः ॥ १३८
eshaa madanadamshtreti bhaaryaa tasya sa caamunaa | maayayaa raakshasenaitya yamadamshtrena bhakshitah || 138
Das ist Madanadamshtra, seine Frau. Der Dämon Yamadamshtra war so zaubermächtig, daß er den König auffraß.
ग्रस्तः परिच्छदश्चास्य सुरूपेति न भक्षिता । एका मदनदंष्ट्रैषा भार्या च विहितात्मनः ॥ १३९
grastah paricchadashcaasya suruupeti na bhakshitaa | ekaa madanadamshtraishaa bhaaryaa ca vihitaatmanah || 139
Die Dienerschaft verschlang er auch. Nur Madanadamshtra war zu schön, um gefressen zu werden.
Die erklärte er zu seiner Ehefrau.
ततो विविक्ते रम्येऽस्मिन्पुरे निर्माय काञ्चनान् । गृहानेषोऽनुया क्रीडन्नास्तापास्तपरिच्छदः ॥ १४०
tato vivikte ramye’sminpure nirmaaya kaancanaan | grhaanesho’nuyaa kriidannaastaapaastaparicchadah || 140
Danach war es ihm zu einsam in dieser schönen Stadt, und er baute goldene Häuser,
in denen er sich, seine Dienerschaft entlassend, mit jener dort vergnügte.
अहं च खड्गदंष्ट्राख्या कनीयस्यस्य रक्षसः । भगिनी कन्यका दृष्टे त्वयि सद्योऽनुरागिणी ॥ १४१
aham ca khadgadamshtraakhyaa kaniiyasyasya rakshasah | bhaginii kanyakaa drshte tvayi sadyo’nuraaginii || 141
Und ich heiße Khadgadamshtra Schwertklingengebiss und bin die jungfräuliche, kleine Schwester dieses Unholds.
In dich hab ich mich auf den ersten Blick verliebt.
अतो हतेऽस्मिन्हृष्टेयमहं च तदिहाधुना । उपयच्छस्व मामार्यपुत्र प्रेमसमर्पिताम् ॥ १४२
ato hate’sminhrshteyamaham ca tadihaadhunaa | upayacchasva maamaaryaputra premasamarpitaam || 142
Folglich ist sie froh, daß der da tot ist, und ich bin es auch. Nimm mich gleich hier zur Frau, mein Edelmann,
bin ich doch auf Liebe eingestellt!“
एवमुक्तवतीं खड्गदंष्ट्रां स परिणीतवान् । तामिन्दीवरसेनोऽथ गान्धर्वविधिना तदा ॥ १४३
evamuktavatiim khadgadamshtraam sa pariniitavaan | taamindiivaraseno’tha gaandharvavidhinaa tadaa || 143
Als Khadgadamshtra das sagte, führte Indivarasena sie sofort ums Feuer und heiratete sie nach dem Elfenritus.
तस्थौ चात्रैव नगरे देवीखड्गप्रभावतः । चिन्तितोपनमद्भोगः कृतदारोऽनुजान्वितः ॥ १४४
tasthau caatraiva nagare deviikhadgaprabhaavatah | cintitopanamadbhogah krtadaaro’nujaanvitah || 144
Mit seinem kleinen Bruder, der ebenfalls geheiratet hatte, blieb er in der Stadt,
und mit Hilfe des Schwerts der Göttin schwelgte er in jedem Genuss, an den er nur dachte.
एकदा च कनीयांसं भ्रातरं व्योमगामिनि । स्वखड्गचिन्तारत्नस्य प्रभावाद्ध्याननिर्मिते ॥ १४५
ekadaa ca kaniiyaamsam bhraataram vyomagaamini | svakhadgacintaaratnasya prabhaavaaddhyaananirmite || 145
Mit der Wirkmacht seines Schwertes, eines wahren Wunschjuwels, konstruierte er eines Tages
in Gedanken eine flugtaugliche Kutsche, in die er seinen jüngeren Bruder,
विमाने वीरमारोप्य सोऽनिच्छासेनमश्रमात् । प्राहिणोदन्तिकं पित्रोः स्वोदन्तावेदनाय तम् ॥ १४६
vimaane viiramaaropya so’nicchaasenamashramaat | praahinodantikam pitroh svodantaavedanaaya tam || 146
den Helden Anicchasena, einsteigen ließ. Den entsandte er aus seinem Luftkurort zu ihren Eltern,
um sie über ihren exzellenten Zustand zu unterrichten.
सोऽपि गत्वा विमानेन तेन क्षिप्राद्विहायसा । पुरीमनिच्छासेनस्तां पितुः प्रापदिरावतीम् ॥ १४७
so’pi gatvaa vimaanena tena kshipraadvihaayasaa | puriimanicchaasenastaam pituh praapadiraavatiim || 147
In dieser Kutsche entschwand Anicchasena durch die Lüfte. In kürzester Zeit landete er in Iravati, der Stadt seines Vaters.
तत्र तौ नन्दयामास पितरौ दर्शनेन सः । तीव्रदुःखातपक्लान्तौ चकोराविव चन्द्रमाः ॥ १४८
tatra tau nandayaamaasa pitarau darshanena sah | tiivraduhkhaatapaklaantau cakoraaviva candramaah || 148
Dort labte er seine am tiefem Schmerzbrand verdorrenden Eltern mit seinem Anblick, wie der Mond das Rebhuhnpärchen.
उपेत्य चाङ्घ्रिपतितः पर्यायालिङ्गितस्तयोः । निरास पृच्छतोः शङ्कां भ्रातृकल्याणवार्तया ॥ १४९
upetya caanghripatitah paryaayaalingitastayoh | niraasa prcchatoh shankaam bhraatrkalyaanavaartayaa || 149
Er trat vor sie, fiel ihnen zu Füßen. Sie umarmten ihn unentwegt und fragten ihn aus.
Da zerstreute er ihre Befürchtungen durch gute Nachrichten vom Bruder.
शशंस तं च वृत्तान्तमेतयोः पुरतोऽखिलम् । आपातदुःखं सौख्यान्तं भ्रातुरात्मन एव च ॥ १५०
shashamsa tam ca vrttaantametayoh purato‘khilam | aapaataduhkham saukhyaantam bhraaturaatmana eva ca || 150
Vor ihnen schilderte er das ganze Geschehen, das für ihn und den Bruder so schmerzlich begonnen
und so glücklich geendet hatte.
शुश्राव चात्र विहितं तादृशं पापया तया । द्वेषेणापरमात्रा तदात्मनाशाय कैतवम् ॥ १५१
shushraava caatra vihitam taadrsham paapayaa tayaa | dveshenaaparamaatraa tadaatmanaashaaya kaitavam || 151
Dort hörte er auch von dem Verrat, den die böse andere Mutter aus Hass zu seiner Vernichtung begangen hatte.
ततः पित्रोत्सववता युक्तो मात्रा च निर्वृतः । तस्थावनिच्छासेनोऽत्र पूज्यमानो जनेन सः ॥ १५२
tatah pitrotsavavataa yukto maatraa ca nirvrtah | tasthaavanicchaaseno’tra puujyamaano janena sah || 152
Anicchasena erholte sich bei seinem feierlich gelaunten Vater und seiner Mutter, und er wurde vom Volk verehrt.
याते कतिपयाह्ने च दृष्टदुःस्वप्नशङ्कितः । भ्रातरं प्रति सोत्कश्च पितरं स व्यजिज्ञपत् ॥ १५३
yaate katipayaahne ca drshtaduhsvapnashankitah | bhraataram prati sotkashca pitaram sa vyajijnapat || 153
Einige Tage gingen ins Land, als er von einem Alptraum aufgeschreckt sich zu seinem Bruder hingezogen fühlte
und seinem Vater ankündigte:
गच्छामि युष्मदुत्कण्ठामभिधायानयाम्यहम् । आर्येन्दीवरसेनं तमनुजानीह तात माम् ॥ १५४
gacchaami yushmadutkanthaamabhidhaayaanayaamyaham | aaryendiivarasenam tamanujaaniiha taata maam || 154
„Ich fahre los und hole meinen Bruder Indivarasena her, auf den Ihr so sehnsüchtig wartet. Vater, lass mich ziehen!“
तच्छ्रुत्वानुमतस्तेन पित्रा पुत्रोत्सुकेन सः । जनन्या च विमानं स्वं तदेवारुह्य सत्वरः ॥ १५५
tacchrutvaanumatastena pitraa putrotsukena sah | jananyaa ca vimaanam svam tadevaaruhya satvarah || 155
Als sein Vater, der seinen Sohn wiedersehen wollte, ihn hörte, waren er und die Mutter damit einverstanden,
sodaß er unverzüglich seinen Flieger bestieg.
प्रायादनिच्छसेनस्तद्व्योम्ना शैलपुरं पुरम् । प्रातश्च तत्र प्राविक्षत्स्वभ्रातुस्तस्य मन्दिरम् ॥ १५६
praayaadanicchasenastadvyomnaa shailapuram puram | praatashca tatra praavikshatsvabhraatustasya mandiram || 156
Also flog Anicchasena wieder nach Shailapuram zurück. Am nächsten Morgen betrat er den Palast seines Bruders.
ददर्श तत्र निःसंज्ञं पतितस्थितमग्रजम् । रुदत्योरन्तिके खड्गदंष्ट्रामदनदंष्ट्रयोः ॥ १५७
dadarsha tatra nihsamjnam patitasthitamagrajam | rudatyorantike khadgadamshtraamadanadamshtrayoh || 157
Dort sah er seinen älteren Bruder bewußtlos am Boden liegen.
Khadgadamshtra und Madanadamshtra kauerten in Tränen aufgelöst vor ihm.
किमेतदिति सम्भ्रान्तं पृच्छन्तं तमधोमुखी । जगाद खड्गदंष्ट्रा सा निन्दितापरया तया ॥ १५८
kimetaditi sambhraantam prcchantam tamadhomukhii | jagaada khadgadamshtraa saa ninditaaparayaa tayaa || 158
„Was ist hier los?“ fragte er erschrocken. Da sprach Khadgadamshtra, obwohl die andere sie schalt:
त्वय्यस्थिते मयि स्नातुं गतायामेकदानया । त्वद्भ्रातायं सहारंस्त रहो मदनदंष्ट्रया ॥ १५९
tvayyasthite mayi snaatum gataayaamekadaanayaa | tvadbhraataayam sahaaramsta raho madanadamshtrayaa || 159
„Als du weg warst und ich zum Baden gegangen war, hatte dein Bruder hier sich heimlich mit Madanadamshtra verlustiert.
क्षणात्स्नात्वागता चाहं साक्षादेनं तथा स्थितम् । एतया युक्तमद्राक्षं वाचा च निरभर्त्स्यम् ॥ १६०
kshanaatsnaatvaagataa caaham saakshaadenam tathaa sthitam | etayaa yuktamadraaksham vaacaa ca nirabhartsyam || 160
Als ich vom Baden zurückkam, traf ich ihn beim Liebesakt mit jener an. Da wies ich ihn mit barschen Worten zurecht.
ततोऽनुनीताप्येतेन नियत्येवाविलङ्घ्यया । ईर्ष्यया मोहितात्यर्थमहमेवमचिन्तयम् ॥ १६१
tato’nuniitaapyetena niyatyevaavilanghyayaa | iirshyayaa mohitaatyarthamahamevamacintayam || 161
Er wollte mich zwar beschwichtigen, doch ich, wie besessen von meiner unüberwindbaren Eifersucht,
die mich über alle Maßen verwirrt hatte, dachte bei mir:
अहो अगणयित्वैव मामयं भजतेऽपराम् । जानेऽस्य खड्गमाहात्म्यकृतो दर्पोऽयमीदृशः ॥ १६२
aho aganayitvaiva maamayam bhajate‘paraam | jaane’sya khadgamaahaatmyakrto darpo’yamiidrshah || 162
„Ach so! Der hat mich nicht mehr auf seiner Rechnung und buhlt mit der andern!
Ich weiß doch, daß sein Übermut von der hohen Herkunft seines Schwertes stammt.
Durga Mahishasuramardini, unter anderem auch mit Schwertern bewaffnet
तदस्य गोपयाम्येनमिति संम्चिन्त्य मूढया । एतत्खड्गो निशि क्षिप्तः सुप्तेऽस्मिन्दहने मया ॥ १६३
tadasya gopayaamyenamiti samcintya muudhayaa | etatkhadgo nishi kshiptah supte’smindahane mayaa || 163
Das will ich gleich unschädlich machen!“ dachte ich, dumm wie ich war, und warf das Schwert nachts, als er schlief, ins Feuer.
कलङ्कितश्च खड्गोऽसौ गतश्चैष दशामिमाम् । अनुतप्तास्मि चाक्रुष्टा ततो मदनदंष्ट्रया ॥ १६४
kalankitashca khadgo’sau gatashcaisha dashaamimaam | anutaptaasmi caakrushtaa tato madanadamshtrayaa || 164
Das Schwert war verbogen und er fiel in Ohnmacht. Ich bereue das jetzt schon und werde von Madanadamshtra beschimpft.
अथैतस्यां च मयि च द्वयोः शोकान्धचेतसोः । मरणाध्यवसायिन्योरागतस्त्वमिहाधुना ॥ १६५
athaitasyaam ca mayi ca dvayoh shokaandhacetasoh | maranaadhyavasaayinyoraagatastvamihaadhunaa || 165
So bist du heute hier angekommen, da unser beider, ihre und meine Gedanken vor Kummer erblindet sind
und Todesahnung uns befällt.
तद्गृहाण त्वमेवैतत्खड्गं निस्त्रिंशकर्मिकाम् । अत्यक्तजातिधर्मां मामेतेनैव निपातय ॥ १६६
tadgrhaana tvamevaitatkhadgam nistrimshakarmikaam | atyaktajaatidharmaam maametenaiva nipaataya || 166
Nimm also dieses Schwert und töte mich damit, da ich, dem Gesetz meiner Kaste getreu, grausam gehandelt habe!“
इत्युक्तः सः तयानिच्छासेनोऽत्र भ्रातृजायया । तापादवध्यां मत्वा तां छेत्तुमैच्छन्निजं शिरः ॥ १६७
ityuktah sah tayaanicchaaseno’tra bhraatrjaayayaa | taapaadavadhyaam matvaa taam chettumaicchannijam shirah || 167
Nach dieser Aufforderung durch die Frau seines Bruders dachte Anicchasena,
sie hätte Reue gezeigt und dürfte nicht hingerichtet werden. Lieber wollte er sich selbst enthaupten.
मैवं कार्षीर्मृतो नायं राजपुत्र तवाग्रजः । खड्गप्रमादकोपेन देव्या त्वेष विमोहितः ॥ १६८
maivam kaarshiirmrto naayam raajaputra tavaagrajah | khadgapramaadakopena devyaa tvesha vimohitah || 168
„Mach das nicht, Prinz! Dein Bruder ist nich tot. Göttin Durga, wütend darüber, daß er sich ihr Schwert entwenden ließ,
schlug ihn bewußtlos.
अस्यां च खड्गदंष्ट्रायां मन्तव्या नापराधिता । यतः शापावतीर्णानामेतद्धस्तविजृम्भितम् ॥ १६९
asyaam ca khadgadamshtraayaam mantavyaa naaparaadhitaa | yatah shaapaavatiirnaanaametaddhastavijrmbhitam || 169
Denk nicht, daß Khadgadamshtra gefehlt hat. Denn das ist die Konsequenz dessen,
daß ihr alle aufgrund einer Verwünschung auf die Welt gekommen seid.
एते चास्य तव भ्रातुः पूर्वभार्ये उभे अपि । तत्प्रसादय तामेव देवीमभिमताप्तये ॥ १७०
ete caasya tava bhraatuh puurvabhaarye ubhe api | tatprasaadaya taameva deviimabhimataaptaye || 170
Und diese beiden waren einst die Frauen deines Bruders. Also besänftige Göttin Durga, und du erhältst, was du dir wünschst!“
इति तत्कालमुद्भूतामन्तरिक्षात्सरस्वतीम् । श्रुत्वा निववृतेऽनिच्छासेनः स मरणोद्यमात् ॥ १७१
iti tatkaalamudbhuutaamantarikshaatsarasvatiim | shrutvaa nivavrte’nicchaasenah sa maranodyamaat || 171
So erklang die Stimme aus den Weiten des Raums und Anicchasena hörte sie. Seine Selbstmordabsicht ließ er fahren.
आरुह्यैव विमानं तद्गृहीत्वाग्निकलङ्कितम् । खड्गं तं विन्ध्यवासिन्याः पादमूलं जगाम सः ॥ १७२
aaruhyaiva vimaanam tadgrhiitvaagnikalankitam | khadgam tam vindhyavaasinyaah paadamuulam jagaama sah || 172
Er packte das vom Feuer geschädigte Schwert und bestieg sein Flugzeug. Dann flog er in die Vindhyaberge,
um sich ihrer Bewohnerin Durga vor die Füße zu werfen.
तत्र मूर्धोपहारेण तोषयिष्यन्नुपोषितः । देवीं तामुद्गतामेतां गगनादशृणोद्गिरम् ॥ १७३
tatra muurdhopahaarena toshayishyannuposhitah | deviim taamudgataametaam gaganaadashrnodgiram || 173
Da fastete er und plante, die Göttin mit der Darbietung seines Kopfes zu besänftigen.
Schon hörte er die Stimme vom Himmel herab erklingen:
मा पुत्र साहसं कार्षीर्गच्छ जीवतु तेऽग्रजः । जायतां निर्मलः खड्गो भक्त्या तुष्टा ह्यहं तव ॥ १७४
maa putra saahasam kaarshiirgaccha jiivatu te’grajah | jaayataam nirmalah khadgo bhaktyaa tushtaa hyaham tava || 174
„Nichts übereilen, mein Sohn! Geh! Dein großer Bruder soll leben. Das Schwert wird wieder rostfrei sein.
Denn ich bin zufrieden mit deiner Hingabe.“
एतद्दिव्यं वचः श्रुत्वा तत्क्षणं निष्कलङ्किताम् । प्राप्तं दृष्ट्वा करे खड्गं कृत्वा तस्याः प्रदक्षिणम् ॥ १७५
etaddivyam vacah shrutvaa tatkshanam nishkalankitaam | praaptam drshtvaa kare khadgam krtvaa tasyaah pradakshinam || 175
Kaum hatte er die himmlische Stimme gehört, sah er, wie das Schwert in seiner Hand wieder scharf und glänzend wurde.
Da ehrte er die Göttin, sie rechtsherum umschreitend.
मनोरथमिवारुह्य विमानं सिद्धमाशुगम् । आजगामोत्सुकोऽनिच्छासेनः शैलपुरं स तत् ॥ १७६
manorathamivaaruhya vimaanam siddhamaashugam | aajagaamotsuko’nicchaasenah shailapuram sa tat || 176
Anicchasena stieg in seinen superschnellen Gleiter wie in einem Tagtraum, und flog in froher Erwartung nach Shailapuram.
तत्र दृष्ट्वोत्थितं सद्यो लब्धसंज्ञं तमग्रजं । जग्राह पादयोः साश्रुः कण्ठे सोऽप्येनमग्रहीत् ॥ १७७
tatra drshtvotthitam sadyo labdhasamjnam tamagrajam | jagraaha paadayoh saashruh kanthe so’pyenamagrahiit || 177
Dort sah er seinen Bruder das Bewußtsein erlangen und aufstehen.
Er warf sich ihm zu Füßen und sie herzten einander unter Tränen.
त्वया नौ रक्षितो भर्तेत्युभे ते पादयोस्ततः । निपत्य भ्रातृजाये तमनिच्छासेनमूचतुः ॥ १७८
tvayaa nau rakshito bhartetyubhe te paadayostatah | nipatya bhraatrjaaye tamanicchaasenamuucatuh || 178
„Da hast unseren Ehemann gerettet!“ riefen die beiden Frauen seines Bruders und fielen Anicchasena zu Füßen.
अथेन्दीवरसेनाय पृच्छते सोऽग्रजाय तत् । . १७९
athendiivarasenaaya prcchate so’grajaaya tat | …. 179
Von Indivarasena befragt, berichtete er seinem großen Bruder, was passiert war.
…..। नाक्रुष्यत्खड्गदंष्ट्रायै भ्रातर्यस्मिंस्तुतोष च ॥ १८०
…| naakrushyatkhadgadamshtraayai bhraataryasmimstutosha ca || 180
Der Bruder war nicht zornig auf Khadgadamshtra, als er alles gehört hatte, sondern freute sich über ihn, Anicchasena.
शुश्राव चैतस्य मुखात्पितरौ दर्शनोत्सुकौ । मायामपरमात्रा च कृतां तां तद्वियोगदाम् ॥ १८१
shushraava caitasya mukhaatpitarau darshanotsukau | maayaamaparamaatraa ca krtaam taam tadviyogadaam || 181
Als Indivarasena von ihm hörte, daß ihre Eltern darauf brannten, ihn zu sehen, und mit welchen Machenschaften
die zweite Mutter seine Trennung von den Eltern betrieben hatte,
ततो भ्रात्रार्पितं खड्गं गृहीत्वा तत्प्रभावतः । ध्यातोपनतमारुह्य विमानं सुमहच्च सः ॥ १८२
tato bhraatraarpitam khadgam grhiitvaa tatprabhaavatah | dhyaatopanatamaaruhya vimaanam sumahacca sah || 182
ergriff er das vom Bruder bereitgehaltene Schwert und schwang sich in eine gewaltige Luftkutsche, die der Wirkkraft des Schwertes zufolge erschien, sobald er sie sich ausmalte.
सहेममन्दिरो भार्याद्वयेन सह सानुजः । तामिन्दीवरसेनः स्वां पुरीमागादिरावतीम् ॥ १८३
sahemamandiro bhaaryaadvayena saha saanujah | taamindiivarasenah svaam puriimaagaadiraavatiim || 183
Mit goldenen Palast, beiden Frauen und dem jüngeren Bruder flog Indivarasena zurück in seine Heimatstadt Iravati.
तत्रावतीर्य नभसो विस्मयालोकितो जनैः । राजवेश्म पितुः पार्श्वं विवेश सपरिच्छदः ॥ १८४
tatraavatiirya nabhaso vismayaalokito janaih | raajaveshma pituh paarshvam vivesha saparicchadah || 184
Dort stieg er vom Volk bestaunt vom Himmel herab und betrat mit seinem Gefolge die Königsresidenz des Vaters.
तथाभूतश्च पितरं तं दृष्ट्वा मातरं च सः । पपात पादयोश्चाश्रुधाराधौतमुखस्तयोः ॥ १८५
tathaabhuutashca pitaram tam drshtvaa maataram ca sah | papaata paadayoshcaashrudhaaraadhautamukhastayoh || 185
So wie er geworden war, erblickte er Vater und Mutter und fiel ihnen zu Füßen,
während Ströme von Tränen sein Antlitz überfluteten.
तौ च तं सहसा दृष्टं पुत्रमाश्लिष्य सानुजम् । अमृतेनेव सिक्ताङ्गौ तापनिर्वाणमीयतुः ॥ १८६
tau ca tam sahasaa drshtam putramaashlishya saanujam | amrteneva siktaangau taapanirvaanamiiyatuh || 186
Sobald sie ihn sahen, schlossen sie den Sohn und seinen jüngeren Bruder unwillkürlich in ihre Arme.
Da waren ihrer beider Körper wie von Lebenswasser benetzt und ihre glühende Sehnsucht erlosch.
दिव्यरूपे च तद्भार्ये कृतपादाभिवन्दने । स्नुषे उभे ते पश्यन्तौ हृष्टावभिननन्दतुः ॥ १८७
divyaruupe ca tadbhaarye krtapaadaabhivandane | snushe ubhe te pashyantau hrshtaavabhinanandatuh || 187
Und als sie sahen, wie Indivarasenas Frauen, ihre beiden Schwiegertöchter von himmlischer Schönheit,
sich vor ihren Füßen verbeugten, hießen sie diese herzlich willkommen.
कथाप्रसङ्गाद्बुद्ध्वा च तस्य ते पूर्वनिर्मिते । दिव्यवाक्कथिते भार्ये ययतुस्तौ परां मुदम् ॥ १८८
kathaaprasangaadbuddhvaa ca tasya te puurvanirmite | divyavaakkathite bhaarye yayatustau paraam mudam || 188
Als die Eltern dann im Verlauf ihrer Unterhaltung erfuhren, daß eine himmlische Stimme ihnen gesagt hatte, sie seien ihm als Gattinnenpaar vorherbestimmt, gerieten sie beide in größtes Entzücken.
विमानगतिसौवर्णमन्दिरानयनादिना । प्रभावेण सुतस्यास्य विस्मयेन ननन्दतुः ॥ १८९
vimaanagatisauvarnamandiraanayanaadinaa | prabhaavena sutasyaasya vismayena nanandatuh || 189
Außerdem freuten sie sich mit Erstaunen über die Schlagkraft ihres Sohnes,
der in seinem Flugzeug goldene Paläste und anderes mehr herbeifliegen konnte.
ततस्ताभ्यां स सहितः पितृभ्यां सपरिग्रहः । आस्तेन्दीवरसेनोऽत्र प्रदत्तजनतोत्सवः ॥ १९०
tatastaabhyaam sa sahitah pitrbhyaam saparigrahah | aastendiivaraseno’tra pradattajanatotsavah || 190
Also blieb Indivarasena mit Frauen und Gefolge bei seinen Eltern und versetzte das Volk in Feststimmung.
एकदा च परित्यागसेनं तं जनकं नृपम् । विज्ञप्य सानुजः प्रायात्पुनर्दिग्विजयाय सः ॥ १९१
ekadaa ca parityaagasenam tam janakam nrpam | vijnapya saanujah praayaatpunardigvijayaaya sah || 191
Einst ließ er sich von seinem Vater, König Parityagasena, beurlauben und zog wieder einmal mit seinem Bruder zusammen aus, die Weltgegenden zu erobern.
खड्गप्रभावाज्जित्वा च पृथ्वीं कृत्स्नां महाभुजः । आययौ हेमहस्त्यश्वरत्नान्याहृत्य भूभुजाम् ॥ १९२
khadgaprabhaavaajjitvaa ca prthviim krtsnaam mahaabhujah | aayayau hemahastyashvaratnaanyaahrtya bhuubhujaam || 192
Mit der Durchschlagskraft seines Schwertes eroberte der Starkarmige die ganze Welt
und kehrte mit Gold, Elefanten, Rössern und Juwelen, die er den Königen abgenommen hatte, wieder heim.
अवाप नगरीं तां च निजां विजितया भयात् । अनुयात इवोद्भूतसैन्यधूलिनिभाद्भुवा ॥ १९३
avaapa nagariim taam ca nijaam vijitayaa bhayaat | anuyaata ivodbhuutasainyadhuulinibhaadbhuvaa || 193
Er ritt ein in seine Heimatstadt, wobei die Erde ihm aus Angst
in Gestalt der von seinem Heer aufgewirbelten Staubwolke nachzutraben schien.
प्रविश्य राजधानीं च पित्रा प्रत्युद्गतोऽथ सः । जननीं नन्दयामास सानुजोऽधिकसंगमाम् ॥ १९४
pravishya raajadhaaniim ca pitraa pratyudgato‘tha sah | jananiim nandayaamaasa saanujo’dhikasamgamaam || 194
Als er den Königssitz erreichte, ritt sein Vater ihm schon entgegen.
Und so begeisterten er und sein jüngerer Bruder seine Mutter Adhikasamgama.
सम्मान्य राजलोकं च स्वभार्यास्वजनान्वितः । तत्रेन्दीवरसेनस्तत्प्रमोदेनानयद्दिनम् ॥ १९५
sammaanya raajalokam ca svabhaaryaasvajanaanvitah | tatrendiivarasenastatpramodenaanayaddinam || 195
Nachdem Indivarasena die Aristokraten geehrt hatte, verbrachte er den Tag dort
mit seinen Frauen und Gefolgsleuten in Heiterkeit.
अन्येद्युस्तत्करद्वारेणार्पयित्वा च मेदिनीम् । पित्रे स राजपुत्रः स्वामकस्माज्जातिमस्मरत् ॥ १९६
anyedyustatkaradvaarenaarpayitvaa ca mediniim | pitre sa raajaputrah svaamakasmaajjaatimasmarat || 196
Am folgenden Tag vermachte der Prinz seinem Vater die Welt in Form eines Tributs der Könige.
Dann erinnerte er sich urplötzlich seiner früheren Geburt.
ततः सुप्तप्रबुद्धाभो जनकं तमुवाच स । मया जातिः स्मृता तात तदिदं शृणु वच्मि ते ॥ १९७
tatah suptaprabuddhaabho janakam tamuvaaca sa | mayaa jaatih smrtaa taata tadidam shrnu vacmi te || 197
Da sprach er wie einer, der aus dem Schlaf erwacht, zu seinem Vater:
„Meine frühere Existenz erinnert sich mir, Vater. Ich will dir davon berichten. Hör zu:
अस्ति मुक्तापुरं नाम सानौ हिमवतः पुरम् । तत्रास्ति मुक्तासेनाख्यो राजा विद्याधरेश्वरः ॥ १९८
asti muktaapuram naama saanau himavatah puram | tatraasti muktaasenaakhyo raajaa vidyaadhareshvarah || 198
Auf einem Tafelberg im Himalaya liegt die Stadt Muktapur. In der herrscht Muktasena, König der Vidyadharas, Hüter des Wissens.
कम्बुवत्यभिधानायां देव्यां तस्य सुतौ क्रमात् । जातौ द्वौ पद्मसेनश्च रूपसेनश्च सद्गुणौ ॥ १९९
kambuvatyabhidhaanaayaam devyaam tasya sutau kramaat | jaatau dvau padmasenashca ruupasenashca sadgunau || 199
Diesem gebar die Königin, Kambuvati genannt, im Lauf der Zeit zwei Söhne mit guten Anlagen: Padmasena und Rupasena.
पद्मसेनं तयोः प्रेम्णा स्वयं वृतवती पतिम् । कन्यादित्यप्रभा नाम विद्याधरवरात्मजा ॥ २००
padmasenam tayoh premnaa svayam vrtavatii patim | kanyaadityaprabhaa naama vidyaadharavaraatmajaa || 200
Später hat eine treffliche Tochter der Vidyadharas, ein Mädchen namens Adityaprabha
aus Liebe und von sich aus Padmasena zum Ehemann erwählt.
तद्बुद्ध्वा तद्वयस्यापि नाम्ना चन्द्रवती स्वयम् । एत्यावृणीत कामार्ता तं विद्याधरकन्यका ॥ २०१
tadbuddhvaa tadvayasyaapi naamnaa candravatii svayam | etyaavrniita kaamaartaa tam vidyaadharakanyakaa || 201
Das erfuhr Candravati, ein Vidyadharamädchen in der Blüte seines Lebens,
erlitt Liebesqualen und erwählte ihn ebenso von sich aus zu ihrem Ehemann.
द्विभार्यः स तदा पद्मसेनो नित्यमखिद्यत । स्वपत्नीसेर्ष्ययादित्यप्रभया भार्यया तया ॥ २०२
dvibhaaryah sa tadaa padmaseno nityamakhidyata | svapatniisershyayaadityaprabhayaa bhaaryayaa tayaa || 202
Danach war Padmasena zwar doppelt beweibt, doch zermürbte ihn seine Frau Adityaprabhaa mit ihrer ewigen Eifersucht.
ईर्ष्यान्धभार्याकलहं सोढुं शक्नोमि नान्वहम् । तपोवनाय गच्छामि निर्वेदस्यास्य शान्तये ॥ २०३
iirshyaandhabhaaryaakalaham sodhum shaknomi naanvaham | tapovanaaya gacchaami nirvedasyaasya shaantaye || 203
„Ich kann diesen täglichen Streit mit meiner vor Eifersucht blinden Ehefrau nicht länger ertragen,
und ziehe in den Asketenhain, um Ruhe zu finden vor so viel Ignoranz.
तत्तात देहि मेऽनुज्ञामिति निर्बन्धतो मुहुः । जनकं पद्मसेनः स्वं मुक्तासेनं जगाद सः ॥ २०४
tattaata dehi me’nujnaamiti nirbandhato muhuh | janakam padmasenah svam muktaasenam jagaada sah || 204
Gib, Vater, mir dafür die Erlaubnis!“ Unbeirrt und immer wieder bedrängte Padmasena seinen Vater so.
सोऽपि तं तद्ग्रहक्रुद्धः सभार्यमशपत्पिता । किं ते तपोवनं गत्वा मर्त्यलोकमवाप्नुहि ॥ २०५
so’pi tam tadgrahakruddhah sabhaaryamashapatpitaa | kim te tapovanam gatvaa martyalokamavaapnuhi || 205
Wütend über seine Besessenheit verfluchte der Vater ihn da mit seinen Weibern:
„Wenn du in den Asketenwald ziehst, kriegst du die Welt der Sterblichen dazu!
तत्रैषा कलहासक्ता भार्यादित्यप्रभा तव । राक्षसीं योनिमासाद्य त्वद्भार्यैव भविष्यति ॥ २०६
tatraishaa kalahaasaktaa bhaaryaadityaprabhaa tava | raakshasiim yonimaasaadya tvadbhaaryaiva bhavishyati || 206
Dort wird deine streitsüchtige Frau Adityaprabha, in den Schoß einer Unholdin eingepflanzt, wieder deine Frau sein.
द्वितीया चन्द्रवत्येषा त्वयि रक्तातिवल्लभा । राजस्त्री राक्षसी भूत्वा भूमौ त्वां प्राप्स्यति प्रियम् ॥ २०७
dvitiiyaa candravatyeshaa tvayi raktaativallabhaa | raajastrii raakshasii bhuutvaa bhuumau tvaam praapsyati priyam || 207
Die zweite hier, Candravati, wird weiter an dir hängen, doch als Königsfrau die Geliebte eines Scheusals sein
und dich auf der Erde als ihren Liebsten erhalten.
साभिलाषोऽनुसर्तुं त्वां ज्येष्ठं यल्लक्षितो मया । तदेष रूपसेनोऽपि भावी भ्रातैव तत्र ते ॥ २०८
saabhilaasho’nusartum tvaam jyeshtham yallakshito mayaa | tadesha ruupaseno’pi bhaavii bhraataiva tatra te || 208
Weil dieser Rupasena, wie ich beobachtet habe, dir, seinem älteren Bruder eifrig nachläuft, soll er auch dort dein Bruder sein.
द्विभार्यत्वकृतं किंचिद्दुःखं तत्राप्यवाप्स्यसि । एवमुक्त्वा विरम्येत्थं शापान्तमकरोत्स नः ॥ २०९
dvibhaaryatvakrtam kimcidduhkham tatraapyavaapsyasi | evamuktvaa viramyettham shaapaantamakarotsa nah || 209
Du wirst auch dort wieder Ärger kriegen, weil du zwei Frauen hast.“ So sprach er und verstummte.
Dann aber legte er das Ende der Verwünschung fest:
राजपुत्रो भुवं जित्वा पृथ्वीं पित्रोः प्रदास्यसि । यदा तदा सहामीभिर्जातिं स्मृत्वा विमोक्ष्यसे ॥ २१०
raajaputro bhuvam jitvaa prthviim pitroh pradaasyasi | yadaa tadaa sahaamiibhirjaatim smrtvaa vimokshyase || 210
„Wenn du als Prinz die Welt erobert hast und die deinem Vater schenkst,
sollst du mit ihnen zusammen deine frühere Existenz erinnern und frei sein!“
इति पित्रोदितस्तेन पद्मसेनो निजेन सः । तत्कालं सह तैरन्यैर्मर्त्यलोकमवातरत् ॥ २११
iti pitroditastena padmaseno nijena sah | tatkaalam saha tairanyairmartyalokamavaatarat || 211
Nachdem Padmasena das von seinem eigenen Vater gesagt worden war, stieg er mit den Seinen in die Welt der Sterblichen herab.
स पद्मसेनस्तातायमहं जातः सुतस्तव । नाम्नेन्दीवरसेनोऽत्र कर्तव्यं च कृतं मया ॥ २१२
sa padmasenastaataayamaham jaatah sutastava | nammnendiivaraseno’tra kartavyam ca krtam mayaa || 212
Ich bin dieser Padmasena, Vater, und hier als dein Sohn Indivarasena geboren. Und ich hab getan, was ich tun mußte.
योऽपरो रूपसेनश्च विद्याधरकुमारकः । अनिच्छसेन इत्येव जातः सोऽनुज एव मे ॥ २१३
yo’paro ruupasenashca vidyaadharakumaarakah | anicchasena ityeva jaatah so’nuja eva me || 213
Und Rupasena, der andere Vidyadharaprinz, wurde als mein jüngerer Bruder Anicchasena geboren.
या सादित्यप्रभा भार्या या च चन्द्रवतीति मे । विद्धि ते द्वे इमे खड्गदंष्ट्रामदनदंष्ट्रिके ॥ २१४
yaa saadityaprabhaa bhaaryaa yaa ca candravatiiti me | viddhi te dve ime khadgadamshtraamadanadamshtrike || 214
Und was meine zwei Frauen Adityprabha Sonnenglanz und Candravati Mondschein angeht,
so wisse, daß sie Khadgadamshtra und Madanadamshtra sind.
इदानीं चायमवधिः प्राप्तः शापस्य सोऽस्य नः । तद्व्रजामो वयं तात निजं वैद्याधरं पदम् ॥ २१५
idaaniim caayamavadhih praaptah shaapasya so’sya nah | tadvrajaamo vayam taata nijam vaidyaadharam padam || 215
Damit ist auch das Ende unserer Verwünschung erreicht, Vater.
Jetzt wollen wir in unsere heimischen Vidyadhara-Gefilde ziehen.“
इत्युक्त्वा स समं भार्याभ्रातृभिः स्मृतजातिभिः । त्यक्त्वैव मानुषीं मूर्तिं भूत्वा विद्याधराकृतिः ॥ २१६
ityuktvaa sa samam bhaaryaabhraatrbhih smrtajaatibhih | tyaktvaiva maanushiim muurtim bhuutvaa vidyaadharaakrtih || 216
Nach diesen Worten erinnerten sein Bruder und seine Frauen sich an ihre frühere Existenz.
Da verließen sie ihre menschliche Form und wurden wieder zu Vidyadharas, Hütern des Wissens.
प्रणम्य पित्रोश्चरणौ कृत्वाङ्के दयिताद्वयम् । सानुजः प्रययौ व्योम्ना निजं वैद्याधरं पुरम् ॥ २१७
pranamya pitroshcaranau krtvaanke dayitaadvayam | saanujah prayayau vyomnaa nijam vaidyaadharam puram || 217
Indivarasena verneigte sich vor den Füßen seines Vaters, hakte sich bei seinen beiden Frauen unter und flog mit ihnen und seinem jüngeren Bruder nach Muktapur, in seine Vidyadharastadt.
तत्राभिनन्दितः पित्रा मुक्तासेनेन सन्मतिः । मातृनेत्रोत्सवो भ्रात्रा रूपसेनेन संगतः ॥ २१८
tatraabhinanditah pitraa muktaasenena sanmatih | maatrnetrotsavo bhraatraa ruupasenena samgatah || 218
Dort wurde der kluge Padmasena von seinem Vater Muktasena freudig begrüßt
und war mit seinem Bruder Rupasena der Mutter eine Augenweide.
उवास पद्मसेनोऽसौ भूयोऽनाविष्कृतेर्ष्यया । आदित्यप्रभया चन्द्रवत्या च सह निर्वृतः ॥ २१९
uvaasa padmaseno’sau bhuuyo’naavishkrtershyayaa | aadityaprabhayaas candravatyaa ca saha nirvrtah || 219
Fortan lebte er entspannt mit Candravati und Adityaprabha, die ihre Eifersucht jedenfalls nicht mehr offen zeigte.“
इत्येतां गोमुखो रम्यां कथयित्वा कथां पथि । नरवाहनदत्तं तमुवाच सचिवः पुनः ॥ २२०
ityetaam gomukho ramyaam kathayitvaa kathaam pathi | naravaahanadattam tamuvaaca sacivah punah || 220
Das war die reizende Geschichte, die Gomukha dem Naravahanadatta unterwegs erzählte. Dann resümierte der Minister:
इत्थं स्यान्महतामेव महाक्लेशस्तथोदयः । अन्येषां तु कियान्देव क्लेशो वाप्युदयोऽपि वा ॥ २२१
ittham syaanmahataameva mahaakleshastathodayah | anyeshaam tu kiyaandeva klesho vaapyudayo’pi vaa || 221
„Also haben die Großen, o König, viel Leid zu erdulden. Entsprechend groß ist ihr Erfolg.
Die andern erdulden wenig Leid und haben auch wenig Erfolg.
त्वं तु रत्नप्रभादेवीविद्याशक्त्यानुपालितः । कर्पूरिकां राजसुतामक्लेशात्तामवाप्स्यसि ॥ २२२
tvam tu ratnaprabhaadeviividyaashaktyaanupaalitah | karpuurikaam raajasutaamakleshaattaamavaapsyasi || 222
Du aber, durch Königin Ratnaprabhas wehrhafte Klugheit rundum geschützt,
solltest Prinzessin Karpurika problemlos erobern.“
इति नरवाहनदत्तः श्रुत्वा सुमुखस्य गोमुखस्य मुखात् ।
प्राक्रामत्पथि तस्मिन्नज्ञातपरिश्रमः स तत्सहितः ॥ २२३
iti naravaahanadattah shrutvaa sumukhasya gomukhasya mukhaat |
praakraamatpathi tasminnajnaataparishramah sa tatsahitah || 223
Als Naravahanadatta das aus dem Mund des redegewandten Gomukha gehört hatte,
setzte er mit ihm zusammen seinen Weg fort, ohne auch nur an Ermüdung zu denken.
गगच्छंश्च तत्र कलकूजितराजहंसमच्छयं सुधासरसशीतलभूरिवारि ।
आम्रावलीपनसदाडिमरम्यरोधः सायं सरो विकचवारिजमाससाद ॥ २२४
gagacchamshca tatra kalakuujitaraajahamsamacchayam sudhaasarasashiitalabhuurivaari |
aamraavaliipanasadaadimaramyarodhah saayam saro vikacavaarijamaasasaada || 224
Als er so weiterritt, erreichte er abends einen See voll klaren, kühlen Wassers, an dessen lieblichen Gestaden Vogelschwärme munter zwitscherten und Königsschwäne ihren Ruheplatz fanden, umstanden von reihenweise Mangobäumen, Granatapfelbäumen, Brotfruchtbäumen und mit erblühten Lotussen bewachsen.
तस्मिन्स्नात्वा हिमगिरिसुताकान्तमभ्यर्च्य भक्त्या कृत्वाहारं सुरभिमधुरास्वादहृद्यैः फलैस्तैः ।
सख्या सार्धं मृदुकिसलयास्तीर्णशय्याप्रसुप्तस्तत्तीरे तां रजनिमनयत्सोऽत्र वत्सेशसूनुः ॥ २२५
tasminsnaatvaa himagirisutaakaantamabhyarcya bhaktyaa krtvaahaaram surabhimadhuraasvaadahrdyaih phalaistaih |
sakhyaa saardham mrdukisalayaastiirnashayyaaprasuptastattiire taam rajanimanayatso’tra vatseshasuunuh || 225
Darin badeten sie, huldigten voll Hingabe Shiva, dem Geliebten der Tochter des Himalaya, und bereiteten eine Mahlzeit aus all den herzerfrischenden, aromatischen und süßen Früchten. Danach verbrachten der Sohn des Herrschers von Vatsa und sein Freund die Nacht am Seeufer auf einem Lager ruhend, das sie aus weichen, frischen Zweigen gebreitet hatten.
इति महाकविश्रीसोमदेवभट्टविरचिते कथासरित्सागरे रत्नप्रभालम्बकेऽष्टमस्तरङ्गः ।
iti mahaakavishriisomadevabhattaviracite kathaasaritsaagare ratnaprabhaalambake’shtamastarangah |
Damit endet das achte Kapitel im Buch Ratnaprabha aus dem Weltmeer gespeist aus Strömen von Geschichten,
die der Dichterfürst Somadeva verfasst hat.
