Frauengeschichten

 

द्वितीयस्तरङ्गः dvitiiyastarangah  Die zweite Welle, 2. Kapitel
आदितस्तरङ्गः ५८  aaditastarangah Kapitel 58

एवं वेश्यास्वसद्भावे कथिते मरुभूतिना । आचख्यौ गोमुखो धीमांस्तद्वत्कुमुदिकाकथाम्  ॥ १

evam veshyaasvasadbhaave kathite marubhuutina | aacakhyau gomukho dhiimaamstadvatkumudikaakathaam || 1

Als Marubhuuti vom schändlichen Wesen der Huren berichtet hatte,

kam Gomukha, der Kluge, gleich hinterher mit einer ebensolchen Geschichte von Kumudika:

आसीद्विक्रमसिंहाख्यः प्रतिष्ठाने महीपतिः । व्यधायि विधिनान्वर्थो यः सिंह इव विक्रमे ॥ २

aasiidvikramasimhaakhyah pratishthaane mahiipatih | vyadhaayi vidhinaanvartho yah simha iva vikrame || 2

"In Pratishthana lebte ein Großer König namens Vikramasimha Löwenmut. Der war vom Schöpfer,

was den Mut angeht, so geschaffen wie ein Löwe, sodaß er seinem Namen gerecht wurde.

यस्येश्वरस्य सुभगा नदीनप्रभवा प्रिया । अलंकारतनुर्देवी शशिलेखेति चाभवत् ॥ ३

yasyeshvarasya subhagaa nadiinaprabhavaa priyaa | alamkaaratanurdevii shashilekheti caabhavat || 3

Der hatte eine Königin von nicht geringer Abstammung, schön anzusehen, reizend, liebevoll,

und Shashilekha Mondstrahl war ihr Name.

तमेकदा स्वनगरे स्थितं सम्भूय गोत्रजाः । पञ्चषा गृहमागत्य राजानं पर्यवेष्टयन् ॥ ४

tamekadaa svanagare sthitam sambhuuya gotrajaah | pancashaa grhamaagatya raajaanam paryaveshtayan || 4

Diesen König hatten einst, als er sich in seiner Stadt aufhielt,

fünf seiner Clangenossen in seinem Hof besucht und anschließend belagert:

महाभटो वीरबाहुः सुबाहुः सुभटस्तथा । नृपः प्रतापादित्यश्च सर्वेऽप्येते महाबलाः ॥ ५

mahaabhato viirabaahuh subaahuh subhatastathaa | nrpah prataapaadityashca sarve'pyete mahaabalaah || 5

und zwar Mahabhata, Virabahu, Subahu, Subhata

und König Prataapaaditya - allesamt mächtige Könige.

तेषु सामादि युञ्जानं निराकृत्य स्वमन्त्रिणम् । राजा विक्रमसिंहोऽसौ युद्धायैषां विनिर्ययौ ॥ ६

teshu saamaadi yunjaanam niraakrtya svamantrinam | raajaa vikramasimho'sau yuddhaayaishaam viniryayau || 6

Seinen Minister, der Beschwichtigung und andere Mittel gegen sie einsetzen wollte, beiseiteschiebend,

zog König Vikramasimha gegen sie in den Krieg.

प्रवृत्ते शस्त्रसम्पाते स नृपः सैन्ययोर्द्वयोः । शौर्यदर्पाद्गजारूढः प्रविवेशाहवं स्वयम् ॥ ७

pravrtte shastrasampaate sa nrpah sainyayordvayoh | shauryadarpaadgajaaruudhah praviveshaahavam svayam || 7

Noch während die Waffen der beiden Heere aufeinanderprallten, beschloss der König, mit seinem Heldenmut prahlend, einen Elefanten zu besteigen und sich höchstpersönlich ins Kampfgetümmel zu stürzen.

धनुर्द्वितीयं दृष्ट्वा तं दलयन्तं द्विषच्चमूम् । महाभटाद्याः पञ्चापि राजानोऽभ्यपतन्समम् ॥ ८

dhanurdvitiiyam drshtvaa tam dalayantam dvishaccamuum | mahaabhataadyaah pancaapi raajaano'bhyapatansamam || 8

Sobald die fünf Könige, Mahabhata und die anderen, sahen, wie er nur mit Pfeil und Bogen

feindliche Divisionen in die Flucht schlug, griffen sie gemeinsam an.

तद्बले च समं भूयस्यखिलेऽप्यभिधावति । बलं विक्रमसिंहस्य तदतुल्यमभज्यत ॥ ९

tadbale ca samam bhuuyasyakhile'pyabhidhaavati | balam vikramasimhasya tadatulyamabhajyata || 9

Als ihr stärkeres Heer vereint gegen ihn anrannte,

wurde Vikramasimhas Streitmacht, jenem zahlenmäßig unterlegen, aufgerieben.

ततोऽनन्तगुणाख्यस्तं मन्त्री पार्श्वस्थितोऽब्रवीत् । भग्नमस्मद्बलं तावज्जयो नास्तीह साम्प्रतम् । १०

tato'nantagunaakhyastam mantrii paarshvasthito'braviit | bhagnamasmadbalam taavajjayo naastiiha saampratam | 10

Da sagte der ihm zur Seite stehende Minister Anantaguna:

"Unser Heer ist zerschlagen. Hier können wir nicht mehr siegen.

विधूयास्मान्कृतश्चायं बलवद्विग्रहस्त्वया । तच्छिवायाधुनापीदं मदीयं वचनं कुरु ॥ ११ 

vidhuuyaasmaankrtashcaayam balavadvigrahastvayaa | tacchivaayaadhunaapiidam madiiyam vacanam kuru || 11

Uns beiseiteschiebend hast du den Kampf gegen eine stärkere Armee geführt.

Damit sich die Sache zum Besseren wende - mach jetzt, was ich dir sage!

अवरुह्य द्विपादस्मादारुह्य च तुरङ्गमम् । एह्यन्यविषयं यावो जीवन्जेतास्यरीन्पुनः ॥ १२

avaruhya dvipaadasmaadaaruhya ca turamgamam | ehyanyavishayam yaavo jiivanjetaasyariinpunah || 12

Steigt von eurem Elefanten und setzt euch aufs Pferd. Dann reiten wir ins Ausland.

Nur wenn du lebst, besiegst du deine Feinde noch!"

इति मन्त्रिगिरा स्वैरमवतीर्य स वारणात् । हयारूढः समं तेन स्वबलान्निर्ययौ पुनः ॥ १३

iti mantrigiraa svairamavatiirya sa vaaranaat | hayaaruudhah samam tena svabalaanniryayau punah || 13

Nach diesen Worten des Ministers kletterte er bereitwillig von seinem Rüsseltier herab,

bestieg ein Pferd und ließ mit jenem gemeinsam die Armeen hinter sich.

ययौ च वेषच्छन्नः सन्सहितस्तेन मन्त्रिणा । राजा विक्रमसिंहोऽसौ क्रमादुज्जयिनीं पुरीम् ॥ १४

yayau ca veshacchannah sansahitastena mantrinaa | raajaa vikramasimho'sau kramaadujjayiniim puriim || 14

So ritt König Vikramasimha mit seinem Minister davon. Irgendwann erreichte er, unerkannt, die Stadt Ujjain.

तस्यां कुमुदिकाख्यायाः प्रख्यातवसुसम्पदः । मन्त्रिद्वितीयो वसतिं विलासिन्या विवेश सः ॥ १५

tasyaam kumudikaakhyaayaah prakhyaatavasusampadah | mantridvitiiyo vasatim vilaasinyaa vivesha sah || 15

Hier besuchten er und sein Minister die Villa der für ihren Reichtum berühmten Hure Kumudika Seeröslein.

अकस्मात्तं गृहायातं दृष्ट्वा सापि व्यचिन्तयत् । पुरुषातिशयः कोऽपि ममायं गृहमागतः ॥ १६

akasmaattam grhaayaatam drshtvaa saapi vyacintayat | purushaatishayah ko'pi mamaayam grhamaagatah || 16

Als die ihn so plötzlich ins Haus kommen sah, überlegte sie:

'Was für ein Prachtkerl kommt mir da wohl ins Haus geschneit?

तेजसा लक्षणैश्चैष महान्रजेति सूच्यते । तन्मे यथेप्सितं सिद्ध्येदीदृक्चेत्स्वीकृतो भवेत् ॥ १७

tejasaa lakshanaishcaisha mahaanrajeti suucyate | tanme yathepsitam siddhyediidrkcetsviikrto bhavet || 17

Mit seiner Ausstrahlung und den Merkmalen deutet alles auf einen Großen König hin.

Wenn ich mir den anlache, gelingt mir, was immer ich will!'

इत्यालोच्य तमुत्थाय स्वागतेनाभिनन्द्य च । चकार महदातिथ्यं राज्ञः कुमुदिकास्य सा ॥ १८

ityaalocya tamutthaaya svaagatenaabhinandya ca | cakaara mahadaatithyam raajnah kumudikaasya saa || 18

Nachdem sie ihn also gemustert hatte, erhob Kumudika sich, begrüßte ihn

und zelebrierte die einem König gebührende Große Gastfreundschaftszeremonie.

विश्रान्तं च जगादैनं राजानं सा क्षणन्तरे । धन्याहमद्य सुकृतं प्राक्तनं फलितं मम ॥ १९

vishraantam ca jagaadainam raajaanam saa kshanantare | dhanyaahamadya sukrtam praaktanam phalitam mama || 19

Zu dem erschöpften König sagte sie: "In diesem Augenblick ward ich gesegnet!

Heut fruchtet, was ich früher Gutes tat.

देवेन स्वयमागत्य यद्गृहं मे पवित्रितम् । तदनेन प्रसादेन क्रीता दासीयमस्मि ते ॥ २०

devena svayamaagatya yadgrham me pavitritam | tadanena prasaadena kriitaa daasiiyamasmi te || 20

Da mein Gebieter persönlich in mein Haus eintrat, hat er's geläutert.

Mit diesem Gnadenakt hast du mich zu deiner Sklavin gemacht.

यदस्ति मे हस्तिशतं हयानां द्वे तथायुते । मन्दिरं पूर्णरत्नं च तदायत्तमिदं तव ॥ २१

yadasti me hastishatam hayaanaam dve tathaayute | mandiram puurnaratnam ca tadaayattamidam tava || 21

Hundert Elefanten und zweihundert Rösser nenn ich mein eigen.

Dazu noch einen Palast voller Juwelen. Das alles steht dir zur Verfügung."

इत्युक्त्वा सा कुमुदिका राजानं तमुपाचरत् । स्नानादिनोपचारेण महार्हेण समन्त्रिकम् ॥ २२

ityuktvaa saa kumudikaa raajaanam tamupaacarat | snaanaadinopacaarena mahaarhena samantrikam || 22

Nach dieser Ansprache begann Kumudika den König und seinen Minister mit Waschungen und anderen Aufmerksamkeiten für den Tag, wie sie einem Großen gebührte, zu verwöhnen.

ततस्तन्मन्दिरे साकं तया तत्रार्पितस्वया । राजा विक्रमसिंहोऽसौ खिन्नस्तस्थौ यथासुखम् ॥ २३

tatastanmandire saakam tayaa tatraarpitasvayaa | raajaa vikramasimho'sau khinnastasthau yathaasukham || 23

Hiernach verweilte der erschöpfte König Vikramasimha nach Lust und Laune

mit ihr zusammen in ihrem Palast, den sie ihm zur Verfügung stellte.

बुभुजे द्रविणं तस्या याचकेभ्यो ददौ च सः । न च सादर्शयत्तस्य विकारं तुष्यति स्म तु ॥ २४

bubhuje dravinam tasyaa yaacakebhyo dadau ca sah | na ca saadarshayattasya vikaaram tushyati sma tu || 24

Er verzehrte ihren Reichtum und gab den Bittstellern. Sie aber verzog keine Miene, sondern freute sich sogar.

अहो मय्यनुरक्तेयमिति तुष्टं ततो नृपम् । तं सोऽनन्तगुणो मन्त्री रहोऽवादीत्सहस्थितः ॥ २५

aho mayyanurakteyamiti tushtam tato nrpam | tam so'nantaguno mantrii raho'vaadiitsahasthitah || 25

'Oh ja - sie ist in mich verliebt!' wunderte sich der König, doch sein Mitbewohner, Minister Anantaguna,

warnte ihn insgeheim:

वेश्यानां देव सद्भावो नास्त्येव कुरुते पुनः । यत्ते कुमुदिका भक्तिं न जाने तत्र कारणम् ॥ २६

veshyaanaam deva sadbhaavo naastyeva kurute punah | yatte kumudikaa bhaktim na jaane tatra kaaranam || 26

"Huren haben kein Gewissen, mein König. Doch kenne ich den Grund noch nicht,

warum Kumudika so viel Zuneigung für dich empfindet."

एतत्तस्य वचः श्रुत्वा स राजा निजगाद तम् । मैवं कुमुदिका प्राणापि मुञ्चति मत्कृते ॥ २७

etattasya vacah shrutvaa sa raajaa nijagaada tam | maivam kumudikaa praanaapi muncati matkrte || 27

"So eine ist Kumudika nicht!" entgegnete der König, als er diese Worte hörte.

"Sie würde meinetwegen ihr Leben hingeben!

न चेत्प्रत्येषि तदहं प्रत्ययं दर्शयामि ते । इत्युक्त्वा तं स्वसचिवं राजा व्याजमिमं व्यधात् ॥ २८

na cetpratyeshi tadaham pratyayam darshayaami te | ityuktvaa tam svasacivam raajaa vyaajamimam vyadhaat || 28

Wenn du das nicht glaubst, werde ich dir den Beweis liefern!" Nachdem er seinem Minister das gesagt hatte, leitete der König dieses Täuschungsmanöver ein:

शनैः कृशीकृत्य तनुं मितपानोऽल्पभोजनः । चकार मृतमात्मानं निश्चेष्टं लुठिताङ्गकम् ॥ २९

shanaih krshiikrtya tanum mitapaano'lpabhojanah | cakaara mrtamaatmaanam nishceshtam luthitaangakam || 29

Indem er maßvoll trank und wenig aß, ließ er seinen Körper ausgemergelt erscheinen,

bis er sich schließlich tot stellte - bewegungslos auf dem Boden liegend.

ततोऽधिरोप्य शिबिकां निन्ये परिजनेन सः । श्मशानं शोचतानन्तगुणे कृतकदुःखिते ॥ ३०

tato'dhiropya shibikaam ninye parijanena sah | shmashaanam shocataanantagune krtakaduhkhite || 30

Da legten seine Diener ihn auf die Leichenbahre und trugen ihn klagend zum Verbrennungsplatz.

Derweil schützte Anantaguna Trauer vor.

सा च शोकात्कुमुदिका वार्यमाणापि बान्धवैः । आगत्य तेनैव समं समारोहच्चितोपरि ॥ ३१

saa ca shokaatkumudikaa vaaryamaanaapi baandhavaih | aagatya tenaiva samam samaarohaccitopari || 31

Dann trat Kumudika herbei und stieg, obwohl ihre Verwandten sie daran zu hindern suchten,

auf den Scheiterhaufen, um mit ihm gemeinsam zu sterben.

यावन्न दीप्यते वह्निस्तावदन्वागतां स ताम् । बुद्ध्वा कुमुदिकां राजा समुत्तस्थौ सजृम्भिकम् ॥ ३२

yaavanna diipyate vahnistaavadanvaagataam sa taam | buddhvaa kumudikaam raajaa samuttasthau sajrmbhikam || 32

Bevor sie das Feuer entzündet hatten, wußte der König, daß Kumudika gekommen war.

Da richtete er sich gähnend auf.

प्रत्युज्जीवित एषोऽत्र दिष्ट्या दिष्ट्येति वादिनः । सर्वे कुमुदिकायुक्तं निन्युस्तं स्वगृहं मुदा ॥ ३३

pratyujjiivita esho'tra dishtyaa dishtyeti vaadinah | sarve kumudikaayuktam ninyustam svagrham mudaa || 33

"Er ist wieder lebendig, Wunder über Wunder!" riefen da alle begeistert,

die ihn mit Kumudika zusammen in sein Lager brachten.

अथोत्सवे कृते प्राप्तः स राजा प्रकृतिं रहः । कच्चिद्दृष्टोऽनुरागोऽस्या इति तं स्माह मन्त्रिणम् ॥ ३४

athotsave krte praaptah sa raajaa prakrtim rahah | kacciddrshto'nuraago'syaa iti tam smaaha mantrinam || 34

Als das Freudenfest gefeiert war und der König wieder seinen Normalzustand erreicht hatte,

fragte er seinen Minister unter vier Augen: "Hast du gesehen, wie nah sie mir ist?"

ततस्तं सोऽब्रवीन्मन्त्री न प्रत्येम्येवमप्यहम् । अस्त्यत्र कारणं नूनं तत्पश्यामोऽत्र निश्चयम् ॥ ३५

tatastam so'braviinmantrii na pratyemyevamapyaham | astyatra kaaranam nuunam tatpashyaamo'tra nishcayam || 35

Darauf der Minister: "Das glaube ich nicht mal jetzt. Es gibt einen Grund dafür.

Irgendwann werden wir ihn schon noch verstehen. Bestimmt.

प्रकाशयामस्त्वात्मानमस्यै येनैतदर्पितम् । बलं मित्रबलं चान्यत्प्राप्य हन्मो रिपून्रणे ॥ ३६

prakaashayaamastvaatmaanamasyai yenaitadarpitam | balam mitrabalam caanyatpraapya hanmo ripuunrane || 36

Laß uns ihr zeigen, wer wir wirklich sind. Mit den Streitkräften, die sie uns gibt,

und mit dem Heer der Verbündeten besiegen wir die Feinde in der Schlacht."

एवं तस्मिन्वदत्येव मन्त्रिण्यत्राययौ पुनः । स गुप्तप्रहितश्चारः स च पृष्टोऽब्रवीदिदम् ॥ ३७

evam tasminvadatyeva mantrinyatraayayau punah | sa guptaprahitashcaarah sa ca prshto'braviididam || 37

Noch während der Minister das sagte, kam ein zuvor heimlich ausgesandter Spion zurück.

Und der berichtete auf Anfrage Folgendes:

वैरिभिर्विषयो व्याप्तः शशिलेखा तु लोकतः । देवी राज्ञो मृषा श्रुत्वा विपत्तिं वह्निमाविशत् ॥ ३८

vairibhirvishayo vyaaptah shashilekhaa tu lokatah | devii raajno mrshaa shrutvaa vipattim vahnimaavishat || 38

"Die Feinde haben das Reich erobert. Shashilekha aber hörte von den Leuten das falsche Gerücht

von des Königs Ableben. Da ist sie ins Feuer gegangen."

एतच्चारवचः श्रुत्वा शोकाशनिहतस्तदा । हा देवि हा सतीत्यादि विललाप स भूपतिः ॥ ३९

etaccaaravacah shrutvaa shokaashanihatastadaa | haa devi haa satiityaadi vilalaapa sa bhuupatih || 39

Als der König die entsetzliche Nachricht seines Agenten hörte, war er vor Kummer am Boden zerstört:

"O Königin, o du mein armes, reines Weib!" Das und anderes mehr schrie er in seiner Verzweiflung.

ततः क्रमेण विज्ञाततत्त्वा कुमुदिकात्र सा । एत्य विक्रमसिंहं तमाश्वास्योवाच भूपतिम् ॥ ४०

tatah kramena vijnaatatattvaa kumudikaatra saa | etya vikramasimham tamaashvaasyovaaca bhuupatim || 40

Nach und nach hatte auch Kumudika erfahren, was passiert war.

Sie ging zu König Vikramasimha, tröstete ihn und sprach:

प्रागेव मम नादिष्टं किं देवेनाधुनापि यत् । धनैर्मदीयैः सबलैः क्रियतामरिनिग्रहः ॥ ४१

praageva mama naadishtam kim devenaadhunaapi yat | dhanairmadiiyaih sabalaih kriyataamarinigrahah || 41

"Warum gab mein König mir den Befehl nicht schon längst!

Jetzt strafe die Feinde mit meiner Streitmacht und meinem Geld!"

इत्युक्तः स तया कृत्वा तद्धनैरधिकं बलम् । ययौ राजा स्वमित्रस्य राज्ञो बलवतोऽन्तिकम् ॥ ४२

ityuktah sa tayaa krtvaa taddhanairadhikam balam | yayau raajaa svamitrasya raajno balavato'ntikam || 42

Nachdem sie das gesagt hatte, stockte Vikramasimha sein Heer mit ihrem Geld auf

und begab sich zu seinem Verbündeten, einem mächtigen König.

तद्बलैः स्वबलैस्तैश्च सह गत्वा निहत्य तान् । पञ्चाप्यरिनृपान्युद्धे तद्राज्यान्यप्यवाप सः ॥ ४३

tadbalaih svabalaistaishca saha gatvaa nihatya taan | pancaapyarinrpaanyuddhe tadraajyaanyapyavaapa sah || 43

Mit dessen und seinem eigenen Heer zog er gegen die fünf feindlichen Könige,

unterwarf sie im Kampf und eignete sich ihre Reiche an.

ततस्तुष्टः कुमुदिकां सोऽब्रवीत्तां सह स्थिताम् । प्रीतोऽस्मि ते तवाभीष्टं किं करोम्युच्यतामिति ॥ ४४

tatastushtah kumudikaam so'braviittaam saha sthitaam | priito'smi te tavaabhiishtam kim karomyucyataamiti || 44

Hocherfreut sprach er da zu der neben ihm stehenden Kumudika:

"Ich bin froh, daß du da bist. Nenne mir deinen Wunsch - ich erfüll' ihn dir!"

अथावोचत्कुमुदिका सत्यं तुष्टोऽसि चेत्प्रभो । तदुद्धरेदं हृच्छल्यमेकं मम चिरस्थितम् ॥ ४५

athaavocatkumudikaa satyam tushto'si cetprabho | taduddharedam hrcchalyamekam mama cirasthitam || 45

Darauf Kumudika: "Wenn du wirklich so froh bist, mein Herr, dann reiß diesen einen Stachel raus,

der schon lange mir im Herzen steckt!

उज्जयिन्यां द्विजसुतं श्रीधरं नाम मे प्रियम् । राज्ञाल्पेनापराधेन बद्धं तस्माद्विमोचय ॥ ४६

ujjayinyaam dvijasutam shriidharam naama me priyam | raajnaalpenaaparaadhena baddham tasmaadvimocaya || 46

Ich liebe einen Brahmanensohn, Shriidhara, in Ujjain, den der König

eines geringen Vergehens wegen eingekerkert hat. Hol' ihn da raus!

दृष्ट्वा त्वां भाविकल्याणमुत्तमै राजलक्षणैः । एतत्कार्यक्षमं देव भक्त्या सेवितवत्यहम् ॥ ४७

drshtvaa tvaam bhaavikalyaanamuttamai raajalakshanaih | etatkaaryakshamam deva bhaktyaa sevitavatyaham || 47

Sah ich doch an deinen höchst königlichen Merkmalen, daß du ein echter Edelmann bist.

Weil du für diese Aufgabe taugst, o Gebieter, diene ich dir hingebungsvoll.

अभीष्टसिद्धिनैराश्यादारोहं त्वच्चितामपि । विफलं जीवितं मत्वा विना तं विप्रपुत्रकम् ॥ ४८

abhiishtasiddhinairaashyaadaaroham tvaccitaamapi | viphalam jiivitam matvaa vinaa tam vipraputrakam || 48

Deinen Scheiterhaufen bestieg ich aus Hoffnungslosigkeit - würde ich je erreichen, wonach ich mich so sehne? Gar nutzlos dünkt mein Leben mich ohne den Brahmanensohn."

एवमुक्तवतीं तां स राजावोचद्विलासिनीम् । साधयिष्याम्यहं तत्ते धीरा सुवदने भव ॥ ४९

evamuktavatiim taam sa raajaavocadvilaasiniim | saadhayishyaamyaham tatte dhiiraa suvadane bhava || 49

Als die Kurtisane das sagte, meinte der König zu ihr: "Ich werde das regeln. Kopf hoch, schönes Kind!"

इत्युक्त्वा मन्त्रिवचनं संस्मृत्याचिन्तयच्च सः । सत्यं वेश्यास्वसद्भावः प्रोक्तोऽनन्तगुणेन मे ॥ ५०

ityuktvaa mantrivacanam samsmrtyaacintayacca sah | satyam veshyaasvasadbhaavah prokto'nantagunena me || 50

Nachdem er das gesagt hatte, fielen ihm die Worte seines Ministers wieder ein:

'Es stimmt, was Anantaguna mir gesagt hat: Auf Huren ist kein Verlass!

अतस्तु पूरणीयैषा वराक्याः कामना मया । इति संकल्प्य सबलः स तामुज्जयिनीमगात् ॥ ५१

atastu puuraniiyaishaa varaakyaah kaamanaa mayaa | iti samkalpya sabalah sa taamujjayiniimagaat || 51

Trotzdem muß ich der Ärmsten ihren Wunsch erfüllen."

Nachdem er das beschlossen hatte, zog er mit seinem Heer gen Ujjain.

श्रीधरं मोचयित्वा तं दत्त्वा च द्रविणं बहु । व्याधात्कुमुदिकां तत्र प्रियसंगमसुस्थिताम् ॥ ५२

shriidharam mocayitvaa tam dattvaa ca dravinam bahu | vyaadhaatkumudikaam tatra priyasamgamasusthitaam || 52

Dort befreite er Shriidhara und zahlte ihm eine hohe Summe. Kumudika verschaffte er durch die Vereinigung mit ihrem Liebsten wieder einen festen Stand.

आगत्य च स्वनगरं मन्त्रिमन्त्रमलङ्घयन् । क्रमाद्विक्रमसिंहोऽसौ बुभुजे सकलां महीम् ॥ ५३

aagatya ca svanagaram mantrimantramalanghayan | kramaadvikramasimho'sau bubhuje sakalaam mahiim || 53

Vikramasimha ritt zurück in seine Stadt und setzte sich nie wieder über den Rat seiner Minister hinweg. Somit erfreute er sich mit der Zeit der ganzen Welt.

एवं हृदयमज्ञेयमगाधं वेशयोषिताम् । ... ॥ ५४

evam hrdayamajneyamagaadham veshayoshitaam | ... || 54

So unbegreiflich, ja unergründlich sind die Herzen der Huren."

इत्याख्याय कथां तस्मिन्विरते तत्र गोमुखे । नरवाहनदत्ताग्रे जगादाथ तपन्तकः ॥ ५५

ityaakhyaaya kathaam tasminvirate tatra gomukhe | naravaahanadattaagre jagaadaatha tapantakah || 55

Als Gomukha seine Geschichte zu Ende erzählt hatte,

ergriff Tapantaka in Naravahanadattas Gegenwart das Wort:

देव न प्रत्ययः स्त्रीषु चपलास्वखिलास्वपि । चिरण्टीष्वपि न ग्राह्यो वेशस्त्रीष्विव सर्वदा ॥ ५६

deva na pratyayah striishu capalaasvakhilaasvapi | cirantiishvapi na graahyo veshastriishviva sarvadaa || 56

"Gebieter, Frauen ist überhaupt nicht über den Weg zu trauen. Sie sind alle flatterhaft, ob verheiratet, ledig, in ihres Vaters Haus lebend oder, so wie die Huren, gar nicht zu verstehen.

इहैव यन्मया दृष्टमाश्चर्यं वच्मि तच्छृणु । बलवर्माभिधानोऽभूदस्यामेव वणिक्पुरि ॥ ५७

ihaiva yanmayaa drshtamaashcaryam vacmi tacchrnu | balavarmaabhidhaano'bhuudasyaameva vanikpuri || 57

Hier habe ich ein wahres Wunder erlebt, das ich dir erzählen will.

Hör zu: In eben dieser Stadt lebte einst der Kaufmann Balavarman.

चन्द्रश्रीस्तस्य भार्याभूत्सा च वातायनाग्रतः । भव्यं शीलहरं नाम ददर्शैकं वणिक्सुतम् ॥ ५८

candrashriistasya bhaaryaabhuutsaa ca vaataayanaagratah | bhavyam shiilaharam naama dadarshaikam vaniksutam || 58

Seine Ehefrau war Candrashrii. Und die sah durch ein Fenster

den gutaussehenden Kaufmannssohn Shiilahara.

सखीगृहं तमानय तन्मुखेनैव तत्क्षणम् । अरंस्त मदनाक्रान्ता तेन साकमलक्षिता ॥ ५९

sakhiigrham tamaanaya tanmukhenaiva tatkshanam | aramsta madanaakraantaa tena saakamalakshitaa || 59

Augenblicklich schickte sie ihre Freundin, ihn zu sich nach Hause einzuladen.

Dort gab sie von Lust gespornt, sich ihm samt Liebesfreuden ungesehen hin.

प्रत्यहं च समं तेन यावत्सा रमते तथा । तावत्तत्सङ्गिनी ज्ञाता समग्रैर्भृत्यबान्धवैः ॥ ६०

pratyaham ca samam tena yaavatsaa ramate tathaa | taavattatsanginii jnaataa samagrairbhrtyabaandhavaih || 60

Gar wonnevoll ritt sie ihn dort Tag für Tag so lange,

bis ihr lustiges Treiben sämtlichen Dienern und Verwandten bekannt ward.

एकस्तु बलवर्मा तां नाज्ञासीदसतीं पतिः । प्रायेण भार्यादौःशील्यं स्नेहान्धो नेक्षते जनः ॥ ६१

ekastu balavarmaa taam naajnaasiidasatiim patih | praayena bhaaryaadauhshiilyam snehaandho nekshate janah || 61

Einzig Balavarman ahnte nichts von der Untreue seiner Ehefrau.

Vor Liebe blindes Mannsvolk sieht gewöhnlich nicht, wie durchtrieben seine Weiber sind.

अथ दाहज्वरस्तस्य समभूद्बलवर्मणः । तेन चान्त्यामवस्थां स क्रमात्सम्प्राप्तवान्वणिक् ॥ ६२

atha daahajvarastasya samabhuudbalavarmanah | tena caantyaamavasthaam sa kramaatsampraaptavaanvanik || 62

Doch dann bekam Balavarman schweres Fieber.

Von dem wurde der Kaufmann mehr und mehr innerlich aufgezehrt

तदवस्थेऽपि तस्मिंश्च तद्भार्या सा दिने दिने । आगादुपपतेस्तस्य निकटं स्वसखीगृहे ॥ ६३

tadavasthe'pi tasmimshca tadbhaaryaa saa dine dine | aagaadupapatestasya nikatam svasakhiigrhe || 63

Ungeachtet seines Zustands ging seine Frau Tag für Tag ins Haus ihrer Freundin,

wo sie die Nähe ihres Geliebten suchte.

तत्रैव चास्यां तिष्ठन्त्यामन्येद्युस्तत्पतिर्मृतः । अगच्छत्सा च तद्बुद्ध्वा तमापृच्छ्याशु कामुकम् ॥ ६४

tatraiva caasyaam tishthantyaamanyedyustatpatirmrtah | agacchatsaa ca tadbuddhvaa tamaaprcchyaashu kaamukam || 64

Als sie auch am nächsten Tag wieder bei ihm war, starb ihr Mann. Kaum hatte sie davon gehört, verabschiedete sie sich von ihrem Geliebten und eilte zurück.

आरोहच्च समं तेन पत्या सा तच्छुचा चिताम् । स्वजनैर्वार्यमाणापि शीलज्ञैः कृतनिश्चया ॥ ६५

aarohacca samam tena patyaa saa tacchucaa citaam | svajanairvaaryamaanaapi shiilajnaih krtanishcayaa || 65

Da legte sich die Trauernde neben ihren Mann auf den Scheiterhaufen. Verwandte, die ihren Charakter kannten, wollten sie davon abbringen, doch sie hatte ihren Entschluss gefasst.

इत्थं दुरवधार्यैव स्त्रीचित्तस्य गतिः किल । अन्यासङ्गं च कुर्वन्ति म्रियन्ते च पतिं विना ॥ ६६

ittham duravadhaaryaiva striicittasya gatih kila | anyaasangam ca kurvanti mriyante ca patim vinaa || 66

Es ist schon schwer, den Gedankensprüngen der Frauen zu folgen.

Zu einem Fremden legen sie sich, sterben aber ohne ihren Ehemann."

एवं तपन्तकेनोक्ते क्रमाद्धरिशिखोऽभ्यधात् । अत्रापि देवदासस्य यद्वृत्तं तन्न किं श्रुतम् ॥ ६७

evam tapantakenokte kramaaddharishikho'bhyadhaat | atraapi devadaasasya yadvrttam tanna kim shrutam || 67

Nachdem Tapantaka gesprochen hatte, meldete Harishikha sich zu Wort:

"Dann habt ihr aber noch nicht gehört, was Devadaasa passiert ist:

कुटुम्बी देवदासाख्यो ग्रामे स ह्यभवत्पुरा । दुःशीलेति च तस्यासीन्नाम्नान्वर्थेन गेहिनी ॥ ६८

kutumbii devadaasaakhyo graame sa hyabhavatpuraa | duhshiileti ca tasyaasiinnaamnaanvarthena gehinii || 68

Früher hat in einem Dorf der Familienvater Devadaasa gelebt.

Seine Frau war Duhshiila, und der Name "Von schlechter Art" passte genau zu ihr.

तां चान्यपुरुषासक्तां विविदुः प्रातिवेशिकाः । एकदा देवदासोऽसौ कार्याद्राजकुलं ययौ ॥ ६९

taam caanyapurushaasaktaam vividuh praativeshikaah | ekadaa devadaaso'sau kaaryaadraajakulam yayau || 69

Die Nachbarn ahnten, daß sie zu einem anderen Mann in Beziehung stand.

Eines Tages war Devadaasa zu Geschäften am Königshof unterwegs.

आनीय सा च तत्कालं तद्भार्या तद्वधैषिणी । गृहस्योपरिभूमौ तं निदधे परपुरुषम् ॥ ७०

aaniiya saa ca tatkaalam tadbhaaryaa tadvadhaishinii | grhasyoparibhuumau tam nidadhe parapurusham || 70

Diesen Moment nutzte die Ehefrau, die wollte, daß ihn jemand umbringt.

Sie holte ihren Liebhaber und versteckte ihn im Obergeschoss des Hauses.

आगतं च ततस्तं सा देवदासं निजं पतिम् । निशीथे तेन जारेण भुक्तसुप्तमघातयत् ॥ ७१

aagatam ca tatastam saa devadaasam nijam patim | nishiithe tena jaarena bhuktasuptamaghaatayat || 71

Als er wieder zurück war, ließ sie ihren eigenen Mann Devadaasa

um Mitternacht im Tiefschlaf von diesem Ehebrecher erdolchen.

विसृज्योपपतिं तं च स्थित्वा तूष्णीं निशात्यये । निर्गत्य चक्रन्द हतो भर्ता मे तस्करैरिति ॥ ७२

visrjyopapatim tam ca sthitvaa tuushniim nishaatyaye | nirgatya cakranda hato bhartaa me taskarairiti || 72

Den Liebhaber ließ sie heraus, verhielt sich aber noch still.

Im Morgengrauen trat sie vors Haus und schrie: "Meinen Mann haben die Räuber erstochen!"

ततोऽत्र बन्धवोऽभ्येत्य दृष्ट्वावोचन्नयं यदा । चौरैर्हतः कथं नीतं न किंचिदपि तैरितः ॥ ७३

tato'tra bandhavo'bhyetya drshtvaavocannayam yadaa | caurairhatah katham niitam na kimcidapi tairitah || 73

Die Nachbarn eilten herbei, sahen sich um und wunderten sich:

"Wenn er von Räubern getötet wurde - warum haben die dann nichts von hier mitgehen lassen?"

इत्युक्त्वात्र स्थितं बालं पप्रच्छुस्ते तदात्मजम् । तातो हतस्ते केनेति ततः स स्पष्टमब्रवीत् ॥ ७४

ityuktvaatra sthitam baalam papracchuste tadaatmajam | taato hataste keneti tatah sa spashtamabraviit || 74

Nach diesen Worten fragten sie den kleinen Sohn, der dort stand:

"Wer hat deinen Vater getötet?" Und der erklärte ohne Umschweife:

पृष्ठभूमाविहारुह्य कोऽप्यासीद्दिवसे युवा । रात्रौ तेनावतीर्यैव तातो मे पश्यतः हतः ॥ ७५

prshthabhuumaavihaaruhya ko'pyaasiiddivase yuvaa | raatrau tenaavatiiryaiva taato me pashyatah hatah || 75

"Gestern am Tag ist ein junger Mann ins Obergeschoss gestiegen.

Nachts hab' ich dann gesehen, wie er runterkam und meinen Vater erstochen hat.

अम्बा तु मां गृहीत्वादौ तातपार्श्वात्तदोत्थिता । इत्युक्ते शिशुना बुद्ध्वा भार्याजारेण तं हतम् ॥ ७६

ambaa tu maam grhiitvaadau taatapaarshvaattadotthitaa | ityukte shishunaa buddhvaa bhaaryaajaarena tam hatam || 76

Zuerst hatte Mutter aber neben Vater gelegen, ist aufgestanden und hat mich weggeschafft." Nach diesen Worten des Jungen war ihnen klar, daß Devadaasa von Frau und Geliebtem ermordet worden war.

जघ्नुस्तद्बन्धवोऽन्विष्य तज्जारं तं तदैव ते ॥ स्वीकृत्य तं शिशुं तां च दुःशीलां निरवासयन् ॥ ७७

jaghnustadbandhavo'nvishya tajjaaram tam tadaiva te || sviikrtya tam shishum taam ca duhshiilaam niravaasayan || 77

Die Verwandten suchten den Ehebrecher und töteten ihn sofort.

Den Jungen nahmen sie zu sich und Duhshiila verbannten sie.

इत्यन्यरक्तचित्ता स्त्रीभुजंगी हन्त्यसंशयम् । एवं हरिशिखेनोक्ते बभाषे गोमुखः पुनः ॥ ७८

ityanyaraktacittaa striibhujamgii hantyasamshayam | evam harishikhenokte babhaashe gomukhah punah || 78

In einen anderen verliebte Frauenschlangen beißen so unweigerlich zu!"

Als Harishekha das gesagt hatte, ergriff wieder Gomukha das Wort:

किमन्येनेह यद्वृत्तं वज्रसारस्य सम्प्रति । वत्सेश सेवकस्येह हास्यं तच्छ्रूयतामिदम् ॥ ७९

kimanyeneha yadvrttam vajrasaarasya samprati | vatsesha sevakasyeha haasyam tacchruuyataamidam || 79

"Warum so weit gehen? Hört euch lieber an, was Vajrasaara, dem Diener des Königs von Vatsa,

hier Lachhaftes passiert ist:

तस्य शूरस्य कान्तस्य सुरूपा मालवोद्भवा । वज्रसारस्य भार्याभूत्स्वशरीराधिकप्रिया ॥ ८०

tasya shuurasya kaantasya suruupaa maalavodbhavaa | vajrasaarasya bhaaryaabhuutsvashariiraadhikapriyaa || 80

Dieser Vajrasaara, mutig und beliebt, hatte eine schöne Frau aus Maalawa, die er mehr liebte als sich selbst.

एकदा तस्य भार्यायास्तस्याः पुत्रान्वितः पिता । निमन्त्रणाय मालव्यः सोत्कण्ठोऽभ्याययौ स्वयम् ॥ ८१

ekadaa tasya bhaaryaayaastasyaah putraanvitah pitaa | nimantranaaya maalavyah sotkantho'bhyaayayau svayam || 81

Eines Tages kommt der Vater seiner Frau in Begleitung ihres Bruders angeritten,

weil er sich nach der Tochter sehnte und sie beide nach Maalawa einladen wollte.

वज्रसारोऽथ सत्कृत्य तं स राज्ञे निवेद्य च । निमन्त्रितस्तेन समं सभार्यो मालवं ययौ ॥ ८२

vajrasaaro'tha satkrtya tam sa raajne nivedya ca | nimantritastena samam sabhaaryo maalavam yayau || 82

Vajrasaara beherbergte ihn, informierte den König, daß jener ihn eingeladen hatte,

und reiste mit seiner Frau nach Maalawa.

मासमात्रं च विश्रम्य सोऽत्र श्वशुरवेश्मनि । इहागाद्राजसेवार्थं तद्भार्या त्वस्त तत्र सा ॥ ८३

maasamaatram ca vishramya so'tra shvashuraveshmani | ihaagaadraajasevaartham tadbhaaryaa tvasta tatra saa || 83

Einen Monat lang erholte er sich im Sommerpavillon des Schwiegervaters, dann ritt er wieder hierher zurück, um seinen Dienst für den König zu versehen. Seine Frau aber blieb dort.

ततो दिनेषु यातेषु वज्रसारमुपेत्य तम् । अकस्मात्क्रोधनो नाम सुहृदेवमभाषत ॥ ८४

tato dineshu yaateshu vajrasaaramupetya tam | akasmaatkrodhano naama suhrdevamabhaashata || 84

Tage vergingen. Dann kam unversehens Vajrasaaras Freund Krodhana herbei und sagte Folgendes:

भार्यां पितृगृहे त्यक्त्वा किं गृहं नाशितं त्वया । तत्रान्यपुरुषासङ्गः पापया हि कृतस्तया ॥ ८५

bhaaryaam pitrgrhe tyaktvaa kim grham naashitam tvayaa | tatraanyapurushaasangah paapayaa hi krtastayaa || 85

"Warum hast du dein Haus zerstört, indem du deine Frau in ihres Vaters Haus zurückließest?

Dort hat die Sünderin ein Verhältnis mit einem anderen Mann begonnen.

आगतेन ततोऽद्यैतदाप्तेन कथितं मम । मा मंस्था वितथं तस्मान्निगृह्यैतां वहापराम् ॥ ८६

aagatena tato'dyaitadaaptena kathitam mama | maa mamsthaa vitatham tasmaannigrhyaitaam vahaaparaam || 86

Denk nicht, das sei unwahr. Mir hat's ein fähiger Mann berichtet, der gerade von dort kommt.

Also bestrafe sie und heirate eine andere!"

इत्युक्त्वा क्रोधने याते स्थित्वा मूढ इव क्षणम् । अचिन्तयद्वज्रसारः शङ्के सत्यं भवेदिदम् ॥ ८७

ityuktvaa krodhane yaate sthitvaa muudha iva kshanam | acintayadvajrasaarah shanke satyam bhavedidam || 87

Als Krodhana gesprochen hatte und gegangen war, stand Vajrasaara für einen Moment

wie vor den Kopf geschlagen da. Er überlegte: 'Vielleicht stimmt das ja.

आह्वायके विसृष्टेऽपि सान्यथा नागता कथम् । तदेतां स्वयमानेतुं यामि पश्यामि किं भवेत् ॥ ८८

aahvaayake visrshte'pi saanyathaa naagataa katham | tadetaam svayamaanetum yaami pashyaami kim bhavet || 88

Warum ist sie nicht mitgekommen, als man einen Boten nach ihr sandte?

Ich reite hin und hol sie. Dann seh ich ja, was noch so passiert!"

इति संकल्प्य गत्वैव मालवं श्वशुरौ स तौ । अनुज्ञाप्य गृहीत्वैतां भार्यां प्रस्थितवांस्ततः ॥ ८९

iti samkalpya gatvaiva maalavam shvashurau sa tau | anujnaapya grhiitvaitaam bhaaryaam prasthitavaamstatah || 89

Also ritt er fest entschlossen nach Malwa. Von Schwiegervater und - mutter Abschied nehmend

nahm er seine Frau mit und brach auf.

गत्वा च दूरमध्वानं स युक्त्या वञ्चितानुगः । उत्पथेनाविशद्भार्यामादाय गहनं वनम् ॥ ९०

gatvaa ca duuramadhvaanam sa yuktyaa vancitaanugah | utpathenaavishadbhaaryaamaadaaya gahanam vanam || 90

Er hatte eine weite Entfernung zurückgelegt, als er seinen Verfolger abschütteln konnte, indem er den falschen Weg einschlug. Da nahm er seine Frau in den dichten Wald mit hinein.

तत्रोपवेश्य मध्ये तां विजने वदति स्म सः । त्वमन्यपुरुषासक्तेत्याप्तान्मित्रान्मया श्रुतम् ॥ ९१

tatropaveshya madhye taam vijane vadati sma sah | tvamanyapurushaasaktetyaaptaanmitraanmayaa shrutam || 91

Er setzte sich mitten im Wald hin und sagte zu ihr, ohne daß jemand zuhörte:

"Ein guter Freund hat mir versichert, daß du einen fremden Kerl umschlingst.

मया चात्र स्थितेनैव यदाहूतासि नागता । तत्सत्यं ब्रूहि नो चेद्वा करिष्ये निग्रहं तव ॥ ९२

mayaa caatra sthitenaiva yadaahuutaasi naagataa | tatsatyam bruuhi no cedvaa karishye nigraham tava || 92

Als ich noch dort war und dich rufen ließ, bist du nicht gekommen.

Also sag mir die Wahrheit! Sonst bestraf' ich dich!"

तच्छ्रुत्वा तमवादीत्सा तवैष यदि निश्चयः । तत्किं पृच्छसि मां यत्ते रोचते तत्कुरुष्व मे ॥ ९३

tacchrutvaa tamavaadiitsaa tavaisha yadi nishcayah | tatkim prcchasi maam yatte rocate tatkurushva me || 93

Auf diese Worte erwiderte sie: "Wenn das ohnehin deine Absicht ist - warum fragst du mich dann noch?

Mach doch mit mir, wozu du Lust hast!"

इति सावज्ञमाकर्ण्य वचस्तस्याः स कोपतः । वज्रसारस्तरौ बद्ध्वा लताभिस्तामताडयत् ॥ ९४

iti saavajnamaakarnya vacastasyaah sa kopatah | vajrasaarastarau baddhvaa lataabhistaamataadayat || 94

Kaum hatte Vajrasaara ihre spöttische Bemerkung gehört, wurde er wütend,

fesselte sie an einen Baum und peitschte sie mit Lianen.

वस्त्रं हरति यावच्च तस्यास्तावद्विलोक्य ताम् । नग्नां रिरंसा मूढस्य तस्याजायत रागिणः ॥ ९५

vastram harati yaavacca tasyaastaavadvilokya taam | nagnaam riramsaa muudhasya tasyaajaayata raaginah || 95

Als er ihr das Gewand herunterriss und sie nackt sah, war er vor Erregung so von Sinnen,

daß die Wollust in ihm erwachte.

ततो निवेश्य बद्धां तां रन्तुमाश्लिष्यति स्म सः । नेच्छति स्म च सा तेन प्रार्थ्यमाना जगाद च ॥ ९६

tato niveshya baddhaam taam rantumaashlishyati sma sah | necchati sma ca saa tena praarthyamaanaa jagaada ca || 96

Da umarmte er die Gefesselte, um in sie einzudringen und zu rammeln.

Das will sie nicht. Er fleht sie an, sie keucht:

लताभिस्ताडिता बद्ध्वा यथाहं भवता तथा । यद्यहं ताडयेयं त्वां तत इच्छामि नान्यथा ॥ ९७

lataabhistaaditaa baddhvaa yathaaham bhavataa tathaa | yadyaham taadayeyam tvaam tata icchaami naanyathaa || 97

"So wie du mich gefesselt und mit Schlingpflanzen ausgepeitscht hast, will ich auch dich auspeitschen.

Dann lass ich dich ran. Sonst nicht!"

तथेति प्रतिपेदे तत्स च व्यसनमोहितः । तृणसारीकृतश्चित्रं वज्रसारो मनोभुवा ॥ ९८

tatheti pratipede tatsa ca vyasanamohitah | trnasaariikrtashcitram vajrasaaro manobhuvaa || 98

"Oh ja, das machen wir!" stimmte er zu, von Geilheit genarrt. Es grenzt an ein Wunder,

daß ein Vajrasara "Diamanthart", mit Hilfe des Liebesgottes brüchig wie ein Strohhalm wurde!

ततः सहस्तपादं तं सा बबन्ध दृढं तरौ । तच्छस्त्रेणैव बद्धस्य कर्णनासं चकर्त सा ॥ ९९

tatah sahastapaadam tam saa babandha drdham tarau | tacchastrenaiva baddhasya karnanaasam cakarta saa || 99

Da fesselte sie ihn an Händen und Füßen fest an den Baum.

Mit seinem eigenen Schwert säbelte sie dem Gefesselten Ohren und Nase herunter.

गृहीत्वा तस्य शस्त्रं च वासांसि च विधाय च । पापा पुरुषवेषं सा यथाकाममगात्ततः ॥ १००

grhiitvaa tasya shastram ca vaasaamsi ca vidhaaya ca | paapaa purushavesham saa yathaakaamamagaattatah || 100

Mit seinem Schwert in der Hand und in seine Gewänder gehüllt

konnte die Erzschelmin als Mann getarnt reiten, wohin sie wollte.

वज्रसारस्तु तत्रासीच्छिन्नश्रवणनासिकः । गलता शोणितौघेन मानेन च नताननः ॥ १०१

vajrasaarastu tatraasiicchinnashravananaasikah | galataa shonitaughena maanena ca nataananah || 101

Vajrasara aber blieb, Ohren und Nase abgeschnitten, zurück.

Geschwächt vom starken Blutverlust und seine Selbstachtung verlierend ließ er den Kopf hängen.

अथ तत्रागतः कश्चिदोषध्यर्थं वने भिषक् । दृष्ट्वा तं कृपयोन्मुच्य साधुः स्वं नीतवान्गृहम् ॥ १०२

atha tatraagatah kashcidoshadhyartham vane bhishak | drshtvaa tam krpayonmucya saadhuh svam niitavaangrham || 102

Da kam auf der Suche nach Heilkräutern ein Arzt in den Wald. Der gute Mann sah ihn,

hatte Mitleid, schnitt ihn los und brachte ihn zu sich nach Hause.

तत्र चाश्वासितस्तेन शनैः स्वगृहमागमत् । स वज्रसारो न च तां चिन्वन्प्राप कुगेहिनीम् ॥ १०३

tatra caashvaasitastena shanaih svagrhamaagamat | sa vajrasaaro na ca taam cinvanpraapa kugehiniim || 103

Dort von ihm gesundgepflegt, kehrte Vajrasara zögernd zu sich nach Hause zurück.

Sein böses Weib aber fand er nicht mehr, so sehr er auch nach ihr suchte.

अवर्णयच्च तं तस्मै वृत्तान्तं क्रोधनाय सः । तेनापि वत्सराजाग्रे कथितं सर्वमेव तत् ॥ १०४

avarnayacca tam tasmai vrttaantam krodhanaaya sah | tenaapi vatsaraajaagre kathitam sarvameva tat || 104

Dann erzählte er Krodhana seine Geschichte. Der wiederum berichtete dem König von Vatsa alles wortgetreu.

अयं निष्पौरुषामर्षः स्त्रीभूत इति भार्यया । पुंवेषोऽस्य हृतो नूनं निग्रहश्चोचितः कृतः ॥ १०५

ayam nishpaurushaamarshah striibhuuta iti bhaaryayaa | pumvesho'sya hrto nuunam nigrahashcocitah krtah || 105

"Richtig, daß seine Frau ihn die verdiente Strafe kriegen läßt! Die hat ihm sein Männerzeug geklaut,

als er, so unmännlich und zickig, schon längst ein Weib war!"

इति राजकुले सर्वजनोपहसितोऽपि सः । वज्रसार इहैवास्ते वज्रसारेण चेतसा ॥ १०६

iti raajakule sarvajanopahasito'pi sah | vajrasaara ihaivaaste vajrasaarena cetasaa || 106

Zwar wurde Vajrasara von allem Volk am Königshof so verspottet,

doch lebt er mit seinem Herz aus Diamant heute immer noch hier.

तदेवं कस्य विश्वासः स्त्रीषु देवेति गोमुखे । उक्तवत्यथ भूयोऽपि जगाद मरुभूतिकः ॥ १०७

tadevam kasya vishvaasah striishu deveti gomukhe | uktavatyatha bhuuyo'pi jagaada marubhuutikah || 107

Wer also könnte den Frauen noch trauen, o Gebieter?"

Als Gomukha ausgesprochen hatte, fiel Marubhuuti wieder ein:

अप्रतिष्ठं मनः स्त्रीणामत्रापि श्रूयतां कथा । पूर्वं सिंहबलो नाम राजाभूद्दक्षिणापथे ॥ १०८

apratishtham manah striinaamatraapi shruuyataam kathaa | puurvam simhabalo naama raajaabhuuddakshinaapathe || 108

"Gar wankend ist der Weiber Geist. Hört euch diese Geschichte an:

Einst lebte König Simhabala "Löwenkraft" im Dekhan weiter südlich.

तस्य कल्याणवत्याख्या सर्वान्तःपुरयोषिताम् । प्रिया मालवसामन्तसुता भार्या बभूव च ॥ १०९

tasya kalyaanavatyaakhyaa sarvaantahpurayoshitaam | priyaa maalavasaamantasutaa bhaaryaa babhuuva ca || 109

Seine Frau war Kalyaanavatii, Tochter eines Vasallen aus Maalwa,

die er mehr liebte, als all seine Haremsdamen.

तया सह स राज्यं स्वं शासन्नृपतिरेकदा । निष्कासितोऽभूद्बलिभिर्देशात्सम्भूय गोत्रजैः ॥ ११०

tayaa saha sa raajyam svam shaasannrpatirekadaa | nishkaasito'bhuudbalibhirdeshaatsambhuuya gotrajaih || 110

Mit der zusammen regierte der König sein Reich. Bis er eines Tages

von den Streitkräften seiner vereinten Clangenossen aus dem Land gejagt wurde.

देवीद्वितीयः प्रच्छन्नं सायुधोऽल्पपरिच्छदः । स प्रतस्थे ततो राजा मालवं श्वशुरास्पदम् ॥ १११

deviidvitiiyah pracchannam saayudho'lpaparicchadah | sa pratasthe tato raajaa maalavam shvashuraaspadam || 111

Da brach der König in Begleitung seiner Ehegattin und einer Handvoll bewaffneter Begleiter

heimlich auf nach Malwa, an den Hof seines Schwiegervaters.

गच्छन्पथि च सोऽटव्यां सिंहमाधावितं पुरः । शूरः खड्गप्रहारेण द्विधा चक्रेऽवहेलया ॥ ११२

gacchanpathi ca so'tavyaam simhamaadhaavitam purah | shuurah khadgaprahaarena dvidhaa cakre'vahelayaa || 112

Als sie auf dem Weg durch den dichten Wald waren, fiel als Erstes ein Löwe sie an.

Doch der Held hackte ihn mit einem einzigen Schwertstreich spielend entzwei.

वनद्विपं च गर्जन्तमायान्तं मण्डलैर्भ्रमन् । खड्गछिन्नकराङ्घ्रीकं मुक्तारटिमपातयत् ॥ ११३

vanadvipam ca garjantamaayaantam mandalairbhraman | khadgachinnakaraanghriikam muktaaratimapaatayat || 113

Dann stürmte ein Waldelefant trompetend auf sie zu. Im Kreis um ihn herumtanzend verwirrte er ihn

und hackte ihm mit dem Schwert Rüssel und Füße ab, sodaß er brüllend zu Boden ging.

एकाकी तस्करचमूर्विदलन्नवपङ्कजाः । ममाथारण्यविक्रान्तः करी कमलिनीरिव ॥ ११४

ekaakii taskaracamuurvidalannavapankajaah | mamaathaaranyavikraantah karii kamaliniiriva || 114

Ganz allein zerschlug er eine Räuberbande und zertrampelte die Morastgeburten,

wie ein den Wald durchschreitendes Rüsseltier den Lotusteich zerwühlt.

एवं मार्गमतिक्रम्य दृष्टात्यद्भुतविक्रमाम् । मालवं प्राप्य देवीं स्वां सोऽब्रवीत्सत्वसागरः ॥ ११५

evam maargamatikramya drshtaatyadbhutavikramaam | maalavam praapya deviim svaam so'braviitsatvasaagarah || 115

So ritt er weiter auf seinem Weg, und seine Verwegenheit war ihm anzusehen. Als sie Malwa erreichten,

sagte dieses Weltmeer von Heldenmut zu seiner Frau Königin:

न मार्गवृत्तमेतन्मे वाच्यं पितृगृहे त्वया । लज्जैषा देवि का श्लाघा क्षत्रियस्य हि विक्रमे ॥ ११६

na maargavrttametanme vaacyam pitrgrhe tvayaa | lajjaishaa devi kaa shlaaghaa kshatriyasya hi vikrame || 116

"Du solltest meine Reiseerlebnisse im Haus deines Vaters lieber nicht erzählen.

Das wäre beschämend, Königin. Was wäre am Mut eines Kshatriyas überhaupt erwähnenswert!"

इत्युक्त्वा तया साकं प्राविशत्तत्पितुर्गृहम् । सम्भ्रमात्तेन पृष्टश्च निजं वृत्तान्तमुक्तवान् ॥ ११७

ityuktvaa tayaa saakam praavishattatpiturgrham | sambhramaattena prshtashca nijam vrttaantamuktavaan || 117

Nach diesen Worten betraten sie gemeinsam das Haus ihres Vaters.

Als der ihn aufgeregt ausfragte, erzählte er ihm seine Erlebnisse.

सम्मान्य दत्तहस्त्यश्वस्तेनैव श्वशुरेण सः । गजानीकाभिधस्यागाद्राज्ञोऽतिबलिनोऽन्तिकम् ॥ ११८

sammaanya dattahastyashvastenaiva shvashurena sah | gajaaniikaabhidhasyaagaadraajno'tibalino'ntikam || 118

Sein Schwiegervater erwies ihm die Ehre und schenkte ihm Elefanten und Pferde.

Damit zog er zu Gajaaniika, einem äußerst mächtigen König.

देवीं तु कल्याणवतीं भार्यां तां पितृवेश्मनि । तत्रैव स्थापयामास विपक्षविजयोद्यतः ॥ ११९

deviim tu kalyaanavatiim bhaaryaam taam pitrveshmani | tatraiva sthaapayaamaasa vipakshavijayodyatah || 119

Seine Frau, Königin Kalyanavati, aber ließ er im Haus ihres Vaters zurück.

Er war fest entschlossen, die Abtrünnigen zu schlagen.

तस्मिन्प्रयाते यातेषु दिवसेष्वेकदात्र सा । देवी वातायनाग्रस्था कंचित्पुरुषमैक्षत ॥ १२०

tasminprayaate yaateshu divaseshvekadaatra saa | devii vaataayanaagrasthaa kamcitpurushamaikshata || 120

Als er abgezogen war und die Tage vergingen, sah die Königin eines Tages vor dem Fenster stehend

einen gewissen Mann.

स दृष्ट एव रूपेण तस्याश्चित्तमपाहरत् । स्मरेणाकृष्यमाणा च तत्क्षणं सा व्यचिन्तयत् ॥ १२१

sa drshta eva ruupena tasyaashcittamapaaharat | smarenaakrshyamaanaa ca tatkshanam saa vyacintayat || 121

Kaum daß sie ihn erblickte, hatte der mit seiner schmucken Statur ihr den Verstand geraubt.

Im Nu von Liebeslust hinweggerissen überlegte sie:

जानेऽहं नार्यपुत्राद्यत्सुरूपोऽन्यो न शौर्यवान् । धावत्येव तथाप्यस्मिन्पुरुषे बत मे मनः ॥ १२२

jaane'ham naaryaputraadyatsuruupo'nyo na shauryavaan | dhaavatyeva tathaapyasminpurushe bata me manah || 122

'Ich weiß - kein anderer ist so stattlich und so heldenhaft wie mein Ehemann.

Dennoch eile ich im Geiste, ach! zu diesem Burschen hier.

तदद्यैव भजाम्येनमिति संचिन्त्य सा तदा । सख्यै रहस्यधारिण्यै स्वाभिप्रायं शशंस तम् ॥ १२३

tadadyaiva bhajaamyenamiti samcintya saa tadaa | sakhyai rahasyadhaarinyai svaabhipraayam shashamsa tam || 123

Den will ich heut noch vernaschen!' So dachte sie und gestand einer Freundin,

die ein Geheimnis zu hüten verstand, ihre Absicht.

तयैवानाय्य नक्तं च वातायनपथेन सा । अन्तःपुरं तं पुरुषं रज्जूत्क्षिप्तं न्यवेशयेत् ॥ १२४

tayaivaanaayya naktam ca vaataayanapathena saa | antahpuram tam purusham rajjuutkshiptam nyaveshayet || 124

Sie veranlaßte jene, den Jüngling des Nachts durch ein Fenster an einem Seil heraufgezogen

ins Frauenhaus zu befördern.

स प्रविष्टोऽत्र पुरुषो नैवाध्यासितुमोजसा । शशाक तस्याः पर्यङ्कं न्यषीदत्पृथगासने ॥ १२५

sa pravishto'tra purusho naivaadhyaasitumojasaa | shashaaka tasyaah paryankam nyashiidatprthagaasane || 125

Eingelassen brachte der Bursche den Mut nicht auf, sich neben sie auf den Divan zu legen,

sondern hockte sich abseits auf einen Schemel.

तद्दृष्ट्वा बत नीचोऽयमिति यावद्विषीदति । राज्ञी सा तवदत्रागादुपरिष्टाद्भ्रमन्नहिः ॥ १२६

taddrshtvaa bata niico'yamiti yaavadvishiidati | raajnii saa tavadatraagaaduparishtaadbhramannahih || 126

Als sie das sah, dachte die Königin enttäuscht: "Was ist das denn für ein Wurm!'

Derweil hatte ein Gecko sich an die Zimmerdecke verirrt, von wo er nun herabfiel.

तं विलोक्य भियोत्थाय सहसा पुरुषोऽत्र सः । धनुरादाय भुजगं जघान विशिखेन तम् ॥ १२७

tam vilokya bhiyotthaaya sahasaa purusho'tra sah | dhanuraadaaya bhujagam jaghaana vishikhena tam || 127

Als der Mensch ihn sah, sprang er furchtsam auf,

nahm seinen Bogen und erlegte das Reptil mit einem Pfeilschuss.

विपन्नपतितं तं च गवाक्षेणाक्षिपद्बहिः । हर्षेण तद्भयोत्तीर्णो ननर्त स च कातरः ॥ १२८

vipannapatitam tam ca gavaakshenaakshipadbahih | harshena tadbhayottiirno nanarta sa ca kaatarah || 128

Das tot Darniederliegende warf er sodann zum Bullauge raus.

Vor Freude und seiner Angst entledigt, hüpfte die Witzfigur auf und ab.

नृत्यन्तं वीक्ष्य तं विग्ना सा कल्याणवती भृशम् । दध्यौ धिग्धिक्किमेतेन निःसत्त्वेनाधमेन मे ॥ १२९

nrtyantam viikshya tam vignaa saa kalyaanavatii bhrsham | dadhyau dhigdhikkimetena nihsattvenaadhamena me || 129

Den Hüpfer angewidert musternd, fragte Kalyanavati sich ernsthaft:

'Was habe ich, o Graus!, mit dem nichtswürdigen Unterling zu schaffen!

दृष्ट्वैव तद्विरक्तां तां चित्तज्ञा सा च तत्सखी । निर्गत्याशु प्रविश्यात्र जगाद कृतसम्भ्रमा ॥ १३०

drshtvaiva tadviraktaam taam cittajnaa saa ca tatsakhii | nirgatyaashu pravishyaatra jagaada krtasambhramaa || 130

Ihre Freundin sah, daß sie von ihm enttäuscht war, und ahnte, was sie dachte.

Eilends verließ sie den Raum, kam dann wieder zurück und rief scheinbar aufgeregt:

आगतस्ते पिता देवि तदयं यातु सम्प्रति । यथागतेनैव पथा स्वगृहं त्वरितं युवा ॥ १३१

aagataste pitaa devi tadayam yaatu samprati | yathaagatenaiva pathaa svagrham tvaritam yuvaa || 131

"Königin! Dein Vater ist gekommen. Der junge Reisende muß sofort verschwinden,

und zwar auf demselben Weg, den er gekommen ist. Ab nach Hause!"

एवं तयोक्ते निर्यातो रज्ज्वा वातायनाद्बहिः । भयाकुलः स पतितो न दैवात्पञ्चतां गतः ॥ १३२

evam tayokte niryaato rajjvaa vaataayanaadbahih | bhayaakulah sa patito na daivaatpancataam gatah || 132

Auf ihre Anweisung hin kletterte jener am Seil aus dem Fenster ins Freie.

Zitternd vor Angst stürzte er ab, kam dabei aber rein zufällig nicht ums Leben.

गते तस्मिन्नवोचत्तां सा कल्याणवती सखीम् । सखि सुष्ठु कृतं नीचो यत्त्वयैष बहिःकृतः ॥ १३३

gate tasminnavocattaam saa kalyaanavatii sakhiim | sakhi sushthu krtam niico yattvayaisha bahihkrtah || 133

Als er weg war, sagte Kalyanavati zu ihrer Vertrauten; "Liebe Freundin, du hast wohl daran getan,

den Erbärmling nach draußen zu befördern.

ज्ञातं त्वया मे हृदयं चेतो हि मम दूयते । भर्ता मे व्याघ्रसिंहादीन्निपात्यापह्नुते ह्रिया ॥ १३४

jnaatam tvayaa me hrdayam ceto hi mama duuyate | bhartaa me vyaaghrasimhaadiinnipaatyaapahnute hriyaa || 134

Du hast mein Herz erkannt, denn meine Vernunft war verbrannt.

Mein Mann, der Tiger und Löwen erlegt, tarnt sich hinter Bescheidenheit.

अयं तु भुजगं हत्वा हीनसत्त्वः प्रनृत्यति । तत्तादृशं तं हित्वा किमस्मिन्मे प्राकृते रतिः ॥ १३५

ayam tu bhujagam hatvaa hiinasattvah pranrtyati | tattaadrsham tam hitvaa kimasminme praakrte ratih || 135

Doch der Feigling da hüpft schon, wenn er ein Kriechtier tötet. Wenn ich so einen Mann verließe - hätte ich dann noch Lust auf solch eine Kreatur?

तदप्रतिष्ठितमतिं धिङ् मां धिगथवा स्त्रियः । या धावन्त्यशुचिं हित्वा कर्पूरं मक्षिका इव ॥ १३६

tadapratishthitamatim dhing maam dhigathavaa striyah | yaa dhaavantyashucim hitvaa karpuuram makshikaa iva || 136

Schande über mich, die Wankelmütige, Schande über all die Frauen,

die sich wie die Schmeißfliegen auf Abfall setzen und den Kampfer fliehen!"

इति जातानुतापा सा राज्ञी नीत्वा निशां ततः । प्रतीक्षमाणा भर्तारमासीत्तत्र पितुर्गृहे ॥ १३७

iti jaataanutaapaa saa raajnii niitvaa nishaam tatah | pratiikshamaanaa bhartaaramaasiittatra piturgrhe || 137

So verbrachte die Königin die Nacht unter Selbstvorwürfen.

In ihres Vaters Haus verweilend erwartete sie den Gatten.

तावत्स दत्तान्यबलो गजानीकेन भूभुजा । गत्वा तान्गोत्रजान्पञ्च पापान्सिंहबलोऽवधीत् ॥ १३८

taavatsa dattaanyabalo gajaaniikena bhuubhujaa | gatvaa taangotrajaanpanca paapaansimhabalo'vadhiit || 138

In der Zwischenzeit zog Simhabala, von König Gajaaniika mit zusätzlichen Truppen versorgt,

gegen seine fünf niederträchtigen Clangenossen und rieb sie auf.

ततः स सम्प्राप्य पुनः स्वराज्यमानीय भार्यां च पितुर्गृहात्ताम् ।
प्रपूर्य तं च श्वशुरं धनौघैर्निष्कण्टकां क्ष्मां सुचिरं शशास ॥ १३९

tatah sa sampraapya punah svaraajyamaaniiya bhaaryaam ca piturgrhaattaam |

prapuurya tam ca shvashuram dhanaughairnishkantakaam kshmaam suciram shashaasa || 139

Dann holte er sich sein Reich zurück, geleitete seine Frau aus ihres Vaters Haus, überhäufte den Schwiegervater mit unermesslichen Reichtümern und regierte sein Land, frei von Dornen Feinden aller Art, noch sehr lange.

इति प्रवीरे सुभगे च सत्पतौ विवेकिनीनामपि देव योषिताम् ।
चलं मनो धावति यत्र कुत्रचिद्विशुद्धसत्त्वा विरलाः पुनः स्त्रियः ॥ १४०

iti praviire subhage ca satpatau vivekiniinaamapi deva yoshitaam |

calam mano dhaavati yatra kutracidvishuddhasattvaa viralaah punah striyah || 140

Du siehst also, König, daß selbst bei vernünftigen Frauen, die mutige, stattliche und gute Männer haben,

die unsteten Gedanken hierhin und dorthin fliegen. Frauen mit ganz reinem Herzen aber sind rar gesät."

इति मरुभूतिनिगदितामाकर्ण्य कथां स वत्सराजसुतः ।
नरवाहनदत्तस्तां सुखसुप्तो नीतवान्रजनीम् ॥ १४१

iti marubhuutinigaditaamaakarnya kathaam sa vatsaraajasutah |

naravaahanadattastaam sukhasupto niitavaanrajaniim || 141

Als Naravahanadatta, Sohn des Königs von Vatsa, die Geschichte, von Marubhuuti erzählt,

gehört hatte, verbrachte er diese Nacht in seligem Schlaf.

इति महाकविश्रीसोमदेवभट्टविरचिते कथासरित्सागरे शक्तियशोलम्बके द्वितीयस्तरङ्गः ॥

iti mahaakavishriisomadevabhattaviracite kathaasaritsaagare shaktiyasholambake dvitiiyastarangah ||

Damit endet das zweite Kapitel im Buch Shaktiyasha in dem von Strömen von Erzählungen gespeisten Weltmeer der Geschichten, die der Dichterfürst Somadeva Bhatta aufgeschrieben hat.