तृतीयस्तरङ्गः trtiiyastarangah Die dritte Welle, Kapitel 3
ततः
स वत्सराज्यं च प्राप्य पित्रा समर्पितम् ।
कौशाम्ब्यवस्थितः सम्यक्छशासोदयनः
प्रजाः ॥ १
tatah sa vatsaraajyam ca praapya pitraa samarpitam |
kaushaambyavasthitah samyakchashaasodayanah prajaah || 1
Also nahm Udayana das vom Vater ererbte Reich von
Vatsa,
ließ sich in Kaushambi nieder und regierte seine
Untertanen gerecht.
यौगन्धरायनाद्येषु
भरं विन्यस्य मन्त्रिषु । बभूव स शनै राजा सुखेष्वेकान्ततत्परः ॥ २
yaugandharaayanaadyeshu bharam vinyasya mantrishu |
babhuuva sa shanai raajaa sukheshvekaantatatparah || 2
Doch er wälzte die Last auf Yaugandharayana und andere
Minister ab,
und wurde mehr
und mehr zu einem König, der das Luxusleben mehr als alles andere schätzte.
सदा
सिषेवे मृगयां वीणां घोषवतीं च ताम् ।
दत्तां वासुकिना पूर्वं नक्तंदिनमवादयत् ॥ ३
sadaa sisheve mrgayaam viinaam ghoshavatiim ca taam |
dattaam vaasukinaa puurvam naktamdinamavaadayat || 3
Stets frönte er der Jagd, und seine wohltönende Laute,
die ihm der Schlangenkönig vor Zeiten geschenkt hatte, ließ er Tag und Nacht erklingen.
तत्तन्त्रीकलनिर्ह्रादमोहमन्त्रवशीकृतान्
।
अनिनाय च संयम्य सदा मत्तान्वनद्विपान् ॥ ४
tattantriikalanirhraadamohamantravashiikrtaam |
aninaaya ca samyamya sadaa mattaanvanadvipaan || 4
Mit dem Murmeln ihrer zauberhaft betörenden
Saitenklänge besänftigte er gar liebestolle Waldelefanten, die er zähmte und heimführte.
स
वारनारीवक्त्रेन्दुप्रतिमालंकृतां सुराम् ।
मन्त्रिणां च मुखच्छायां वत्सराजः समं पपौ
॥ ५
sa vaaranaariivaktrendupratimaalamkrtaam suraam |
mantrinaam
ca mukhacchaayaam vatsaraajah samam papau || 5
Der König von Vatsa schlürfte vom Widerschein der
Mondscheinantlitze schönster Frauen veredelten Wein, während er die Farbe aus
den Gesichtern seiner Minister, die immer
blasser wurden, sog.
कुलरूपानुरूपा
मे भार्या क्वापि न विद्यते ।
एका वासवदत्ताख्या कन्यका श्रूयते परम् ॥ ६
kularuupaanuruupaa me bhaaryaa kvaapi na vidyate |
ekaa vaasavadattaakhyaa kanyakaa shruuyate param || 6
„Nirgendwo gibt es eine Frau, die nach Rang und
Gestalt zu mir paßt.
Höchstens dieses Mädchen Vasavadatta, sagt man.
कथं
प्राप्येत सा चेति चिन्तामेकामुवाह सः ।
सोऽपि चण्डमहासेन उज्जयिन्यामचिन्तयत् ॥ ७
katham praapyeta saa ceti cintaamekaamuvaaha sah |
so’pi candamahaasena ujjayinyaamacintayat || 7
Bloß, wie krieg ich die?“ war der einzige Gedanke, mit
dem sich trug.
Auch Candamahasena in Ujjain dachte:
तुल्यो
मद्दुहितुर्भर्ता जगत्यस्मिन्न विद्यते ।
अस्ति चोदयनो नाम विपक्षः स च मे सदा ॥ ८
tulyo madduhiturbhartaa jagatyasminna vidyate | asti
codayano naama vipakshah sa ca me sadaa || 8
„Auf der ganzen Welt gibt es keinen Mann, der meiner
Tochter ebenbürtig wäre.
Da ist zwar dieser Udayana, aber der war schon immer
mein Feind.
तत्कथं
नाम जामाता वश्यश्च स भवेन्मम ।
उपायस्त्वेक एवास्ति यदटव्यां भ्रमत्यसौ ॥ ९
tatkatham naama jaamaataa vashyashca sa bhavenmama |
upaayastveka evaasti yadatavyaam bhramatyasau || 9
Wie stell ich es nur an, daß der mein Schwiegersohn
und Vasall wird?
Allerdings gibt es da ein Mittel: Er streift doch so
gern im Wald herum.
एकाकी
द्विरदान्बन्धनमृगयाव्यसनी नृपः ।
तेन छिद्रेण तं युक्त्यावष्टभ्यानाययाम्यहम् ॥ १०
ekaakii dviradaanbandhanamrgayaavyasanii nrpah |
tena chidrena
tam yuktyaavashtabhyaanaayayaamyaham || 10
Und ganz allein fängt er Elefanten, so besessen ist er
vom Jagen, dieser König.
Mit diesem Schwachpunkt will ich ihn einfangen und unter
einem Vorwand herlocken.
गान्धर्वज्ञस्य
तस्यैतां सुतां शिष्यीकरोमि च ।
ततश्चास्यां स्वयं तस्य चक्षुः स्निह्येदसंशयम् ॥ ११
gaandharvajnasya tasyaitaam sutaam shishyiikaromi ca |
tatashcaasyaam svayam tasya cakshuh snihyedasamshayam || 11
Weil er sich auch aufs Lautenspiel versteht, will ich
meine Tochter zu seiner Schülerin machen. Dann wird sein Blick bestimmt von selbst auf sie
geheftet sein.
एवं
स मम जामाता वश्यश्च नियतं भवेत् ।
नान्योऽस्त्युपायः कोऽप्यत्र येन वश्यो भवेच्च सः
॥ १२
evam sa mama jaamaataa vashyashca niyatam bhavet |
naanyo’styupaayah ko’pyatra yena vashyo bhavecca sah || 12
So wird er mein Schwiegersohn und ergebener Vasall.
Ein anderes Mittel gibt es nicht, um ihn mir gefügig
zu machen.“
इति
संचिन्त्य तत्सिद्ध्यै स गत्वा चण्डिकागृहम् ।
चण्डीमभ्यर्च्य तुष्टाव चक्रेऽस्या उपयाचितम्
॥ १३
iti samcintya tatsiddhyai sa gatvaa candikaagrham |
candiimabhyarcya tushtaava cakre’syaa upayaacitam || 13
Das war sein Plan. Und so ging er um seiner Vollendung
willen in den Tempel der Candika. Er pries die Göttin, sie war besänftigt. Da brachte er
sein Anliegen vor.
एतत्सम्पत्स्यते
राजन्नचिराद्वाञ्छितं तव ।
इति शुश्राव तत्रासावशरीरां सरस्वतीम् ॥ १४
etatsampatsyate raajannaciraadvaanchitam tava | iti
shushraava tatraasaavashariiraam sarasvatiim || 14
„Dein Wunsch, o König, soll bald in Erfüllung gehen“,
hörte er dort das Orakel.
ततस्तुष्टः
समागत्य बुद्धदत्तेन मन्त्रिणा । सह चण्डमहासेनस्तमेवार्थमचिन्तयत् ॥ १५
tatastushtah samaagatya buddhadattena mantrinaa | saha
candamahaasenastamevaarthamacintayat || 15
Damit kam Candramahasena getröstet zurück und
erörterte die Angelegenheit mit seinem Minister Buddhadatta:
मानोद्धतो
वीतलोभो रक्तभृत्यो महाबलः ।
असाध्योऽपि स सामादेः साम्ना तावन्निरूप्यताम् ॥ १६
maanoddhato viitalobho raktabhrtyo mahaabalah |
asaadhyo’pi sa saamaadeh saamnaa taavanniruupyataam || 16
„Er ist sehr von sich überzeugt, frei von Gier, bei
den Untertanen beliebt und sehr mächtig. Er ist also mit Verhandlungen und den
anderen Mitteln nicht zu beeindrucken. Lass es uns dennoch mit Verhandlungen
versuchen.“
इति
संमन्त्रय स नृपो दूतमेकं समादिशत् ।
गच्छ मद्वचनाद्ब्रूहि वत्सराजमिदं वचः ॥ १७
iti sammantraya sa nrpo duutamekam samaadishat |
gaccha madvacanaadbruuhi vatsaraajamidam vacah || 17
Nach solchen Überlegungen befahl der König einem
Boten:
„Geh zu diesem König von Vatsa und überbring ihm wörtlich
meine Nachricht:
मत्पुत्री
तव गान्धर्वे शिष्या भवितुमिच्छति ।
स्नेहस्तेऽस्मासु चेत्तत्त्वं तामिहैवैत्य शिक्षय
॥ १८
matputrii tava gaandharve shishyaa bhavitumicchati |
snehaste’smaasu cettattvam taamihaivaitya shikshaya || 18
‚Meine Tochter wünscht, deine Schülerin im Lautenspiel
zu werden.
Wenn du uns liebst, komm her und unterrichte sie!‘
इत्युक्त्वा
प्रेषितस्तेन दूतो गत्वा न्यवेदयत् ।
कौशाम्ब्यां वत्सराजाय संदेशं तं तथैव सः ॥ १९
ityuktvaa preshitastena duuto gatvaa nyavedayat |
kaushaambyaam vatsaraajaaya samdesham tam tathaiva sah || 19
Mit dieser Anweisung ging der Bote nach Kaushambi
und überbrachte dem König von Vatsa die Botschaft wortgetreu.
वत्सराजोऽपि
तच्छ्रुत्वा दूतादनुचितं वचः ।
यौगन्धरायणस्येदमेकान्ते मन्त्रिणोऽब्रवीत् ॥ २०
vatsaraajo’pi tacchrutvaa duutaadanucitam vacah |
yaugandharaayanasyedamekaante mantrino’braviit || 20
Als der König von Vatsa diese anmaßenden Töne von dem
Boten gehört hatte,
fragte er seinen Minister Yaugandharayana unter vier
Augen:
किमेतत्तेन
संदिष्टं सदर्पं मम भूभुजा । एवं संदिशतस्तस्य कोऽभिप्रायो दुरात्मनः ॥ २१
kimetattena samdishtam sadarpam mama bhuubhujaa | evam
samdishatastasya ko’bhipraayo duraatmanah || 21
„Warum hat der König da mir diese unverschämte Meldung
geschickt?
Was für einen Plan verfolgt der Schurke mit dieser
Nachricht?“
इत्युक्तो
वत्सराजेन तदा यौगन्धरायणः ।
उवाचैनं महामन्त्री स स्वामिहितनिष्ठुरः ॥ २२
ityukto vatsaraajena tadaa yaugandharaayanah |
uvaacainam mahaamantrii sa svaamihitanishthurah || 22
So von seinem König befragt, erwiderte
Yaugandharayana,
der als großer Minister unbeirrbar auf seines Herren Wohl
bedacht war:
भुवि
व्यसनिताख्यातिः प्ररूढा ते लतेव या ।
इदं तस्या महाराज कषायकटुकं फलम् ॥ २३
bhuvi vyasanitaakhyaatih praruudhaa te lateva yaa |
idam tasyaa mahaaraaja kashaayakatukam phalam || 23
„Die Gerüchte um deine üblen Leidenschaften schießen
geradezu ins Kraut, mein großer König! Das hier ist ihre bittre Frucht, die dir das Maul
zusammenzieht!“
स
हि त्वां रागिणं मत्वा कन्यारत्नेन लोभयन् ।
नीत्वा चण्डमहासेनो बद्ध्वा स्वीकर्तुमिच्छति
॥ २४
sa hi tvaam raaginam matvaa kanyaaratnena lobhayan |
niitvaa candamahaaseno baddhvaa sviikartumicchati || 24
Und weil Candamahasena dich für einen Lustschwärmer
hält, will er dich mit seinem schmucken Töchterlein locken, dich gefesselt
abführen und zu seiner Kreatur machen.
तन्मुञ्च
व्यसनानि त्वं सुखेन हि परैर्नृपाः ।
सीदन्तस्तेषु गृह्यन्ते खातेष्विव वनद्विपाः ॥
२५
tanmunca vyasanaani tvam sukhena hi parairnrpaah |
siidantasteshu grhyante khaateshviva vanadvipaah || 25
Darum lass ab von deinen Lastern, denn Könige, die
darin feststecken,
werden von ihren Feinden leicht ergriffen, wie
Waldelefanten in der Fallgrube.“
इत्युक्तो
मन्त्रिणा धीरः प्रतिदूतं व्यसर्जयत् ।
स वत्सराजस्तं चण्डमहासेननृपं प्रति ॥ २६
ityukto mantrinaa dhiirah pratiduutam vyasarjayat | sa
vatsaraajastam candamahaasenanrpam prati || 26
Nach dieser Ansprache seines Ministers entsandte der festentschlossene
König von Vatsa seinerseits einen Boten zu König Candamahasena.
संदिदेश
स यद्यस्ति वाञ्छा मच्छिष्यतां प्रति ।
त्वत्पुत्र्यास्तदिहैवैषा भवता प्रेष्यतामिति
॥ २७
samdidesha sa yadyasti vaanchaa macchishyataam prati |
tvatputryaastadihaivaishaa bhavataa preshyataamiti || 27
Dem trug er auf: „Wenn seitens deiner Tochter ein
Wunsch hinsichtlich einer Schülerschaft bei mir besteht, so möge Er sie doch herschicken!“
एवं
कृत्वा च सचिवान्वत्सराजो जगाद सः ।
यामि चण्डमहासेनमिह बद्ध्वानयामि तम् ॥ २८
evam krtvaa ca sacivaanvatsaraajo jagaada sah | yaami
candamahaasenamiha baddhvaanayaami tam || 28
Darauf sprach der König von Vatsa zu seinen Ministern:
„Ich ziehe gegen Candamahasena ins Feld und schlepp
ihn in Ketten zurück!“
तच्छ्रुत्वा
तमुवाचाग्र्यो मन्त्री यौगन्धरायणः ।
न चैतच्छक्यते
राजन्कर्तुं नैव च युज्यते ॥ २९
tacchrutvaa tamuvaacaagryo mantri yaugandharaayanah
|
na caitacchakyate raajankartum naiva
ca yujyate || 29
Als Yaugandharayana davon hörte, sprach er als erster
Minister:
„Das schaffst du nicht, o König, noch geziemt es
sich!“
स
हि प्रभाववान्राजा स्वीकार्यश्च तव प्रभो ।
तथा च तद्गतं सर्वं शृण्विदं कथयामि ते
॥ ३०
sa hi prabhaavavaanraajaa sviikaaryashca tava prabho |
tathaa ca tadgatam sarvam shrnvidam kathayaami te || 30
Der König ist viel zu mächtig, um sich von dir
unterwerfen zu lassen.
Und wie es dazu kam – dazu hör dir alles an, was ich
dir zu erzählen habe:
अस्तीहोज्जयिनी
नाम नगरी भूषणं भुवः ।
हसन्तीव सुधाधौतैः प्रासादैरमरावतीम् ॥ ३१
astiihojjayinii naama nagarii bhuushanam bhuvah |
hasantiiva sudhaadhautaih praasaadairamaraavatiim || 31
Da ist diese Stadt Ujjaini, ein wahres Juwel auf
Erden, Amaravati, die Stadt der Götter, mit ihren weiß
getünchten Palästen geradezu verhöhnend.
यस्यां
वसति विश्वेशो महाकालवपुः स्वयम् ।
शिथिलीकृतकैलासनिवासव्यसनो हरः ॥ ३२
yasyaam vasati vishvesho mahaakaalavapuh svayam |
shithiliikrtakailaasanivaasavyasano harah || 32
Hier ist der Herr von allem in seiner Form als
Mahakala zuhause, Gott Shiva selbst,
der die Untugend hat, in seine Sommerresidenz auf dem
Kailasa abzureisen.
तस्यां
महेन्द्रवर्माख्यो राजाभूद्भूभृतां वरः ।
जयसेनाभिधानोऽस्य बभूव सदृशः सुतः ॥ ३३
tasyaam mahendravarmaakhyo raajaabhuudbhuubhrtaam
varah |
jayasenaabhidhaano’sya babhuuva sadrshah sutah || 33
Hier lebte auch König Mahendravarman, ein wahrer
Welterhalter,
und sein Sohn Jayasena war so wie er.
जयसेनस्य
तस्याथ पुत्रोऽप्रतिमदोर्बलः । समुत्पन्नो महासेननामा नृपतिकुञ्जरः ॥ ३४
jayasenasya tasyaatha putro’pratimadorbalah |
samutpanno mahaasenanaamaa nrpatikunjarah || 34
Jayasena wurde ein Sohn mit Namen Mahasena geboren,
der mit seiner Arme Kraft alle übertraf, ein Elefantenbulle unter den Königen.
सोऽथ
राजा स्वराज्यं तत्पालयन्समचिन्तयत् ।
न मे खड्गोऽनुरूपोऽस्ति न च भार्या कुलोद्गता
॥ ३५
so’tha raajaa svaraajyam tatpaalayansamacintayat | na
me khadgo’nuruupo’sti na ca bhaaryaa kulodgataa || 35
Und dieser König hütete sein Reich und überlegte:
„Weder habe ich ein Schwert, das zu mir passt, noch
ein Weib aus gutem Hause.“
इति
संचिन्त्य स नृपश्चण्डिकागृहमागमत् ।
तत्रातिष्ठन्निराहारो देवीमाराधयंश्चिरम् ॥ ३६
iti samcintya sa nrpashcandikaagrhamaagamat | tatraatishthanniraahaaro
deviimaaraadhayamshciram || 36
So dachte Mahasena und begab sich zum Tempel der
Durga.
Dort verharrte er lange ohne Nahrung, um die Göttin
günstig zu stimmen.
उत्कृत्याथ
स्वमांसानि होमकर्म स चाकरोत् ।
ततः प्रसन्ना साक्षात्सा देवी चण्डी तमभ्यधात् ॥ ३७
utkrtyaatha svamaamsaani homakarma sa caakarot
| tatah
prasannaa saakshaatsaa devii candii tamabhyadhaat || 37
Schließlich schnitt er sich sein Fleisch in Streifen
heraus und brachte es als Feueropfer dar. Da war Göttin Candi es zufrieden und erschien vor
seinen Augen.
प्रीतास्मि
ते गृहाणेमं पुत्र खड्गोत्तमं मम ।
एतत्प्रभावाच्छत्रूणामजेयस्त्वं भविष्यसि ॥ ३८
priitaasmi te grhaanemam putra khadgottamam mama |
etatprabhaavaacchatruunaamajeyastvam bhavishyasi || 38
„Ich habe dich liebgewonnen, mein Junge. Empfange
dieses treffliche Schwert von mir! Dank seiner magischen Kräfte wirst du für deine Feinde
unbesiegbar sein!
किं
चाङ्गारवतीं नाम कन्यां त्रैलोक्यसुन्दरीम् ।
अङ्गारकासुरसुतां शीघ्रं भार्यामवाप्स्यसि ॥ ३९
kim caangaaravatiim naama kanyaam trailokyasundariim |
angaarakaasurasutaam shiighram bhaaryaamavaapsyasi || 39
Mehr noch: Bald sollst du ein Mädchen freien, Angaravati,
die Schönste der drei Welten und Tochter von Angaraka,
dem Widergott.
अतीव
चण्डं कर्मेह कृतं चैतद्यतस्त्वया ।
अतश्चण्डमहासेन इत्याख्या ते भविष्यति ॥ ४०
atiiva candam karmeha krtam caitadyatastvayaa |
atashcandamahaasena ityaakhyaa te bhavishyati || 40
Und weil du dieses äußerst grausame Opfer hier
vollzogen hast,
soll dein Name von jetzt an Candamahasena sein.“
इत्युक्त्वा
दत्तखड्गा सा देवी तस्य तिरोऽभवत् । राज्ञः संकल्पसम्पत्तिहृष्टिराविरभूत्पुनः ॥ ४१
ityuktvaa dattakhadgaa saa devii tasya tiro’bhavat |
raajnah samkalpasampattihrshtiraavirabhuutpunah || 41
Also sprach die Göttin, gab ihm das Schwert und zog
sich zurück.
Der König aber war sichtlich erfreut, nun da sein
Herzenswunsch in Erfüllung ging.
स
खड्गो मत्तहस्तीन्द्रो नडागिरिरिति प्रभो ।
द्वे तस्य रत्ने शक्रस्य कुलिशैरावणाविव
॥ ४२
sa khadgo mattahastiindro nadaagiririti prabho | dve
tasya ratne shakrasya kulishairaavanaaviva || 42
Jetzt hatte er sein Schwert, o König, und den
unbändigen Elefantenbullen Nadagiri,
zwei Juwelen, wie Indra sie mit dem Donnerkeil und
seinem Elefanten Airavata besaß.
तयोः
प्रभावात्सुखितः कदाचित्सोऽथ भूपतिः ।
अगाच्चण्डमहासेनो मृगयायै महाटवीम् ॥ ४३
tayoh prabhaavaatsukhitah kadaacitso’tha bhuupatih |
agaaccandamahaaseno mrgayaayai mahaataviim || 43
Und so war König Candamahasena glücklich über die Schlagkraft
dieser beiden
und begab sich eines Tages auf die Jagd in den Großen
Wald.
अतिप्रमाणं
तत्रैकं वराहं घोरमैक्षत । नैशं तम इवाकाण्डे दिवा पिण्डत्वमागतम् ॥ ४४
atipramaanam tatraikam varaaham ghoramaikshata |
naisham tama ivaakaande divaa pindatvamaagatam || 44
Dort gewahrte er einen riesigen, grauenerregenden
Eber,
der wie die nächtliche Finsternis den Tag unversehens zum
Klumpen gerinnen läßt.
स
वराहः शरैरस्य तीक्ष्णैरप्यकृतव्रणः ।
आहत्य स्यन्दनं राज्ञः पलाय्य बिलमाविशत् ॥ ४५
sa varaahah sharairasya tiikshnairapyakrtavranah |
aahatya syandanam raajnah palaayya bilamaavishat || 45
Seine Pfeile, obwohl scharf, brachten dem Ungetüm keine
Wunden bei.
Es walzte des Königs Gespann nieder und drang davonstürmend
in eine Höhle ein.
राजापि
रथमुत्सृज्य तमेवानुसरन्क्रुधा ।
धनुर्द्वितीयस्तत्रैव प्राविशत्स बिलान्तरम् ॥ ४६
raajaapi rathamutsrjya tamevaanusarankrudhaa |
dhanurdvitiiyastatraiva praavishatsa bilaantaram || 46
Der König kroch aus seinem Wagen und nahm grimmig die
Verfolgung auf.
Mit seinem Bogen zu zweit betrat er das Höhlengewölbe.
दूरं
प्रविश्य चापश्यत्कान्तं पुरवरं महत् ।
सविस्मयो न्यषीदच्च तदन्तर्दीर्घिकातटे ॥ ४७
duuram pravishya caapashyatkaantam puravaram mahat |
savismayo nyashiidacca tadantardiirghikaatate || 47
Als er weit genug vorgedrungen war, sah er eine prächtige,
große Stadt.
Verwundert ließ er sich an einem hohen Steilufer davor
nieder.
तत्रस्थः
कन्यकामेकामपश्यत्स्त्रीशतान्विताम् ।
संचरन्तीं स्मरस्येव धैर्यनिर्भेदिनीमिषुम् ॥
४८
tatrasthah kanyakaamekaamapashyatstriishataanvitaam |
samcarantiim smarasyeva dhairyanirbhediniimishum || 48
Als er da saß, sah er ein Mädchen durch Hunderte von
Frauen flankiert auf sich zukommen, als durchschlüge des Liebesgottes Geschoss den Panzer jeder
Zurückhaltung.
सापि
प्रेमरसासारवर्षिणा चक्षुषा मुहुः । स्नपयन्तीव राजानं शनकैस्तमुपागमत् ॥ ४९
saapi premarasaasaaravarshinaa cakshushaa muhuh |
snapayantiiva raajaanam shanakaistamupaagamat || 49
Sie aber schritt langsam auf den König zu, während sie
ihn immer wieder mit Blicken,
aus denen es Ströme von Liebessaft regnete, zu
überschütten schien.
कस्त्वं
सुभग कस्माच्च प्रविष्टोऽसीह सांप्रतम् ।
इत्युक्तः स तया राजा यथातत्त्वमवर्णयत् ॥
५०
kastvam subhaga kasmaacca pravishto’siiha saampratam |
ityuktah sa tayaa raajaa yathaatattvamavarnayat || 50
„Wer bist du, edler Mann, und warum bist du gerade
jetzt hier eingedrungen?“
fragte sie ihn, und der König berichtete, was ihm
passiert war.
तच्छ्रुत्वा
नेत्रयुगलात्सरागादश्रुसंततिम् ।
हृदयाद्धीरतां चापि समं कन्या मुमोच सा ॥ ५१
tacchrutvaa netrayugalaatsaraagaadashrusamtatim |
hrdayaaddhiirataam caapi samam kanyaa mumoca saa || 51
Als die Jungfrau das hörte, ließ vor Mitleid sie ihrem
Augenpaar eine Flut von Tränen
und ihrem Herzen jede Zurückhaltung entfahren.
का
त्वं रोदिषि कस्माच्च पृष्टा तेनेति भूभृता ।
सा तं प्रत्यब्रवीदेवं मन्मथाज्ञानुवर्तिनी
॥ ५२
kaa tvam rodishi kasmaacca prshtaa teneti bhuubhrtaa |
saa tam pratyabraviidevam manmathaajnaanuvartinii || 52
„Wer bist du, und warum weinest du?“ fragte der König
sie.
Und was sie ihm darauf erwiderte, war, als hätte es
ihr der Liebesgott diktiert:
यो
वराहः प्रविष्टोऽत्र स दैत्योऽङ्गारकाभिधः
।
अहं चैतस्य तनया नाम्नाङ्गारवती
नृप ॥ ५३
yo varaahah pravishto’tra sa daityo‘ngaarakaabhidhah |
aham caitasya tanayaa naamnaangaaravatii nrpa || 53
„Der Eber, der hier eindrang, ist der Dämon Angaraka,
und ich bin seine Tochter und heiße Angaravati, o
König.
वज्रसारमयश्चासौ
राजपुत्रीरिमाः शतम् ।
आच्छिद्य राज्ञां गेहेभ्यः परिवारं व्यधान्मम ॥ ५४
vajrasaaramayashcaasau raajaputriirimaah shatam |
aacchidya raajnaam gehebhyah parivaaram vyadhaanmama || 54
Diamanthart wie er ist, entriss er die hundert
Prinzessinnen hier
ihren Königshäusern und ernannte sie zu meinem
Gefolge.
किं
चैष राक्षसीभूतः शापदोषान्महासुरः ।
तृष्णाश्रमार्तश्चाद्य त्वां प्राप्यापि त्यक्तवानयम्
॥ ५५
kim caisha raakshasiibhuutah shaapadoshaanmahaasurah |
trshnaashramaartashcaadya tvaam praapyaapi tyaktavaanayam || 55
Mehr noch: Er, der große Widergott, ist einem
Schadensfluch zufolge zum Schreckgespenst mutiert. Nur, heute war vor Durst und Mühsal er so matt, daß er
dich, obwohl er dich schon hatte, laufen ließ.
इदानीं
चास्तवाराहरूपो विश्राम्यति स्वयम् ।
सुप्तोत्थितश्च नियतं त्वयि पापं समाचरेत् ॥ ५६
idaaniim caastavaaraaharuupo vishraamyati svayam |
suptotthitashca niyatam tvayi paapam samaacaret || 56
Jetzt gerade hat er seine Eberform abgelegt und ruht
in seiner eigenen Gestalt.
Sobald er aber aus dem Schlaf erwacht, wird er dir
unweigerlich Gewalt antun.
इति
मे तव कल्याणमपश्यन्त्या गलन्त्यमी ।
संतापक्वथिताः प्राणा इव बाष्पाम्बुबिन्दवः ॥
५७
iti me tava kalyaanamapashyantyaa galantyamii |
samtaapakvathitaah praanaa iva baashpaambubindavah || 57
Weil ich also keinen glücklichen Ausgang für dich
sehe, quellen diese Tränenwassertropfen aus mir hervor, als würden meine Lebensgeister über Qualen gebrannt.“
इत्यङ्गारवतीवाक्यं श्रुत्वा राजा जगाद ताम् ।
यदि मय्यस्ति ते स्नेहस्तदिदं
मद्वचः कुरु ॥ ५८
ityangaaravatiivaakyam shrutvaa raajaa jagaada taam |
yadi mayyasti te snehastadidam madvacah kuru || 58
Als der König Angaravatis Worte gehört hatte, sprach
er folgendes zu ihr:
„Wenn du mich liebst, mach, was ich dir jetzt sage!
प्रबुद्धस्यास्य
गत्वा त्वं रुदिहि स्वपितुः पुरः ।
ततश्च नियतं स त्वां पृच्छेदुद्वेगकारणम् ॥ ५९
prabuddhasyaasya gatvaa tvam rudihi svapituh purah |
tatashca niyatam sa tvaam prcchedudvegakaaranam || 59
Sobald dein Vater wieder wach ist, geh hin und weine ihm
etwas vor.
Er wird dich garantiert nach dem Grund für deine Verstimmung
fragen.
त्वां
चेन्निपातयेत्कश्चित्ततो मे का गतिर्भवेत् ।
एतद्दुःखं ममेत्येवं स च वाच्यस्त्वया
ततः ॥ ६०
tvaam cennipaatayetkashcittato me kaa gatirbhavet |
etadduhkham mametyevam sa ca vaacyastvayaa tatah || 60
Dann mußt du ihm sagen: ‚Wenn dich jemand zu Fall
bringt, was wird dann aus mir?
Das ist mein ganzer Schmerz!‘
एवं
कृतोऽस्ति कल्याणं त्वयापि ममापि च ।
इत्युक्ता तेन सा राज्ञा तथेत्यङ्गीचकार तम् ॥ ६१
evam krto’sti kalyaanam tvayaapi mamaapi ca | ityuktaa
tena saa raajnaa tathetyangiicakaara tam || 61
Wenn du das so machst, wird die Sache für dich und für
mich glücklich ausgehen!“
Nach dieser Ansprache des Königs gelobte sie: „So soll
es sein!“
तं
च छन्नमवस्थाप्य राजानं पापशङ्किनी ।
अगादसुरकन्या
सा प्रसुप्तस्यान्तिकं पितुः ॥ ६२
tam ca channamavasthaapya raajaanam paapashankinii |
agaadasurakanyaa saa prasuptasyaantikam pituh || 62
Böses befürchtend stellte sie den König hinter einen
Vorhang.
Dann trat diese Teufelstochter vor ihren schlafenden
Vater.
सोऽपि
दैत्यः प्रबुबुधे प्रारेभे सा च रोदितुम् ।
किं पुत्रि रोदिषीत्येवं स च तामब्रवीत्ततः
॥ ६३
so’pi daityah prabubudhe praarebhe saa ca roditum |
kim putri rodishiityevam sa ca taamabraviittatah || 63
Als der Dämon erwachte, brach sie in Tränen aus. „Was
weinst du so, mein Töchterlein?“ fragte er sie.
हन्यात्त्वां
कोऽपि चेत्तात तदा मे का गतिर्भवेत् ।
इत्यार्त्या तमवदीत्सा स विहस्य ततोऽब्रवीत्
॥ ६४
hanyaattvaam ko’pi cettaata tadaa me kaa gatirbhavet |
ityaartyaa tamavadiitsaa sa vihasya tato’braviit || 64
„Wenn dich nun einer totschlägt, Väterchen, was würde
dann aus mir?“ fragte sie ihn mit gespieltem Entsetzen. Worauf er laut lachend
versetzte:
को
मां व्यापादयेत्पुत्रि सर्वो वज्रमयो ह्यहम् ।
वामहस्तेऽस्ति मे छिद्रं तच्च चापेन
रक्ष्यते ॥ ६५
ko maam vyaapaadayetputri sarvo vajramayo hyaham |
vaamahaste’sti me chidram tacca caapena rakshyate || 65
„Wer sollte mich wohl umhauen, mein Mädchen? Ich bin
doch ganz aus Diamant gemacht. Zwar hat meine linke Hand ein Loch, aber das wird vom
Bogen geschützt!“
इत्थमाश्वासयामास
स दैत्यस्तां निजां सुताम् ।
एतच्च निखिलं तेन राज्ञा छन्नेन शुश्रुवे ॥ ६६
itthamaashvaasayaamaasa sa daityastaam nijaam sutaam |
etacca nikhilam tena raajnaa channena shushruve || 66
Während der Teufel seine Tochter somit beruhigte,
ließ der König in seinem Versteck sich kein Wort
entgehen.
ततः
क्षणादिवोत्थाय कृत्वा स्नानं स दानवः ।
कृतमौनः प्रववृते देवं पूजयितुं हरम् ॥ ६७
tatah kshanaadivotthaaya krtvaa snaanam sa daanavah |
krtamaunah pravavrte devam puujayitum haram || 67
Gleich danach stand der Danäer auf, nahm sein Bad
und begann unter andächtigem Schweigen Gott Shiva
anzubeten.
तत्कालं प्रकटीभूय स राजाकृष्टकार्मुकः ।
उपेत्य प्रसभं दैत्यं रणायाह्वयते
स्म तम् ॥ ६८
tatkaalam prakatiibhuuya sa raajaakrshtakaarmukah |
upetya
prasabham daityam ranaayaahvayate sma tam || 68
In dem Moment trat der König mit gespanntem Bogen hervor,
sprang ungestüm auf den Dämonen zu und forderte ihn
zum Kampf.
सोऽप्युत्क्षिप्य
करं वामं मौनस्थस्तस्य भूपतेः ।
प्रतीक्षस्व क्षणं तावदिति संज्ञां तदाकरोत् ॥ ६९
so’pyutkshipya karam vaamam maunasthastasya bhuupateh
|
pratiikshasva kshanam taavaditi samjnaam tadaakarot || 69
Dieser erhob, immer noch schweigend, seine linke Hand
gegen den König
und bedeutete ihm mit einem Zeichen: „Warte noch einen
Moment!“
राजापि
लघुहस्तत्वात्करे तत्रैव तत्क्षणम् ।
तस्मिन्मर्मणि तं दैत्यं पृषत्केन जघान सः ॥ ७०
raajaapi laghuhastatvaatkare tatraiva tatkshanam |
tasminmarmani tam daityam prshatkena jaghaana sah || 70
Doch der König schoss im selben Augenblick mit
leichter Hand seinen Pfeil
auf den wunden Punkt in des Teufels Hand und brachte
ihn zu Fall.
स
च मर्माहतो घोरं रावं कृत्वा महासुरः ।
अङ्गारकोऽपतद्भूमौ निर्यज्जीवो जगाद च ॥ ७१
sa ca marmaahato ghoram raavam krtvaa mahaasurah |
angaarako’patadbhuumau niryajjiivo jagaada ca || 71
Da tat der mächtige Widergott Angaraka, in seinem
wunden Punkt getroffen, einen gräßlichen Schrei, fiel zu Boden und stöhnte noch als das Leben aus ihm
wich:
तृषितोऽहं
हतो येन स मामद्भिर्न तर्पयेत् ।
प्रत्यब्दं यदि तत्तस्य नश्येयुः पञ्च मन्त्रिणः ॥
७२
trshito’ham hato yena sa maamadbhirna tarpayet |
pratyabdam yadi tattasya nashyeyuh panca mantrinah || 72
„Wenn er, der mich erschlug, als ich Durst hatte, mich
nicht jedes Jahr mit Wasser erquickt, sollen fünf seiner Minister verrecken!“
इत्युक्त्वा
पञ्चतां प्राप स दैत्यः सोऽपि तत्सुताम् ।
तामङ्गारवतीं
राजा गृहीत्वोज्जयिनीं ययौ ॥ ७३
ityuktvaa pancataam praapa sa daityah so’pi tatsutaam
| taamangaaravatiim raajaa grhiitvojjayiniim yayau || 73
Also hauchte der Teufel sein Leben aus,
und der König nahm seine Tochter Angaravati mit nach
Ujjain.
परिणीतवतस्तस्य
तत्र तां दैत्यकन्यकाम् ।
जातौ द्वौ तनयौ चण्डमहासेनस्य भूपतेः ॥ ७४
pariniitavatastasya tatra taam daityakanyakaam |
jaatau dvau tanayau candamahaasenasya bhuupateh || 74
Dort ehelichte König Candamahasena das
Dämonentöchterlein, und die gebar ihm zwei Söhne.
एको
गोपालको नाम द्वितीयः पालकस्तथा ।
तयोरिन्द्रोत्सवं चासौ जातयोरकरोन्नृपः ॥ ७५
eko gopaalako naama dvitiiyah paalakastathaa |
tayorindrotsavam caasau jaatayorakaronnrpah || 75
Den einen nannten sie Gopalaka, den zweiten Palaka.
Zu ihrer Geburt richtete der König ein Fest zu Ehren
von Indra aus.
ततस्तं
नृपतिं स्वप्ने तुष्टो वक्ति स्म वासवः ।
प्राप्स्यस्यनन्यसदृशीं मत्प्रसादात्सुतामिति
॥ ७६
tatastam nrpatim svapne tushto vakti sma vaasavah |
praapsyasyananyasadrshiim matprasaadaatsutaamiti || 76
Indra war zufrieden und sprach im Traum zu dem König:
„Weil ich dir gewogen bin,
sollst du eine Tochter kriegen, die nicht so ist, wie
alle anderen!“
ततः
कालेन जातास्य राज्ञः कन्या तु तन्व्यथ ।
अपूर्वा निर्मिता धात्रा चन्द्रस्येवापरा
तनुः ॥ ७७
tatah kaalena jaataasya raajnah kanyaa tu tanvyatha |
apuurvaa nirmitaa dhaatraa candrasyevaaparaa tanuh || 77
Im Lauf der Zeit wurde dann dem König eine Tochter
geboren, schön wie der Mond und von anmutiger Gestalt, wie der Schöpfer sie
zuvor noch nie geformt.
कामदेवावतारोऽस्याः
पुत्रो विद्याधराधिपः ।
भविष्यतीति तत्कालमुदभूद्भारती दिवः ॥ ७८
kaamadevaavataaro’syaah putro vidyaadharaadhipah |
bhavishyatiiti tatkaalamudabhuudbhaaratii divah || 78
Bei der Gelegenheit ertönte eine Stimme vom Himmel:
„Ihr Sohn soll eine Wiedergeburt des Liebesgottes und
Herrscher über die Elfen sein!“
दत्ता
मे वासवेनैषा तुष्टेनेति स भूपतिः । नाम्ना वासवदत्तां तां तनयामकरोत्तदा ॥ ७९
dattaa me vaasavenaishaa tushteneti sa bhuupatih | naamnaa
vaasavadattaam taam tanayaamakarottadaa || 79
„Die wurde mir von Vasava Indra geschenkt, als der mit
mir zufrieden war“,
also gab der König diesem Mädchen den Namen
Vasavadatta.
सा
च तस्य पितुर्गेहे प्रदेया सम्प्रति स्थिता ।
प्राङ्मन्थादर्णवस्येव कमला कुक्षिकोटरे
॥ ८०
saa ca tasya piturgehe pradeyaa samprati sthitaa |
praangmanthaadarnavasyeva kamalaa kukshikotare || 80
Und die lebt im Haus ihres Vaters, wie die
Glücksgöttin in ihrer Höhle unter dem Weltmeer, bevor es
aufgewühlt ward, und ist immer noch zu vergeben.
एवंविधप्रभावश्चण्डमहासेनभूपतिः
स किल ।
देव न शक्यो जेतुं यथा तथा दुर्गदेशस्थः ॥ ८१
evamvidhaprabhaavashcandamahaasenabhuupatih sa kila |
deva na shakyo jetum yathaa tathaa durgadeshasthah || 81
Weil Candamahasena ein derart mächtiger König ist, und
weil er in einem schwer zugänglichen Land lebt, ist er von dir, mein Gebieter, wirklich nicht zu
besiegen.
किं
च स राजन्वाञ्छति दातुं तुभ्यं सदैव तनयां ताम् ।
प्रार्थयते तु स राजा निजपक्षमहोदयं
मानी ॥ ८२
kim ca sa raajanvaanchati daatum tubhyam sadaiva
tanayaam taam |
praarthayate tu sa raajaa nijapakshamahodayam maanii || 82
Mehr noch – schon längst will er, o König, dir seine
Tochter zur Frau geben,
aber er als stolzer Herrscher verlangt die
Vorherrschaft für seine eigene Partei.
सा
चावश्यं मन्ये वासवदत्ता त्वयैव परिणेया ।
स सपदि वासवदत्ताहृतहृदयो वत्सराजोऽभूत्
॥ ८३
saa caavashyam manye vaasavadattaa tvayaiva parineyaa |
sa sapadi vaasavadattaahrtahrdayo vatsaraajo’bhuut || 83
Ich finde, du solltest Vasavadatta unbedingt heiraten.“
Damit war der König von Vatsa auf Anhieb in
Vasavadatta verliebt.
Ende der 3. Welle
