Kath 2.2 Shridattas Schlachten mit den Wilden

द्वितीयस्तरङ्गः  dvitiiyastarangah Die zweite Welle, Kapitel 2

गत्वाथ दूरमध्वानं राजा वसतिमग्रहीत् । दिने तस्मिन्स कस्मिंश्चिदरण्यसरसस्तटे ॥ १

gatvaatha duuramadhvaanam raajaa vasatimagrahiit | dine tasminsa kasmimshcidaranyasarasastate || 1

Nachdem sie einen weiten Weg zurückgelegt hatten,

ließ der König für diesen Tag am Ufer eines Waldsees das Lager aufschlagen.

शयनीयगतः श्रान्तस्तत्र सेवारसागतम् । सायं संगतकं नाम जगाद कथकं नृपः ॥ २

shayaniiyagatah shraantastatra sevaarasaagatam | saayam samgatakam naama jagaada kathakam nrpah || 2

Erschöpft ließ er sich auf sein Feldlager sinken und rief den Geschichtenerzähler Samgataka, der mitgekommen war, weil es ihm Freude machte, ihm zu dienen.

कथामाख्याहि मे कांचिद्धृदयस्य विनोदिनीम् । मृगावतीमुखाम्भोजदर्शनोत्सवकाङ्क्षिणः ॥ ३

kathaamaakhyaahi me kaamciddhrdayasya vinodiniim | 

mrgaavatiimukhaambhojadarshanotsavakaankshinah || 3

„Erzähl mir eine Geschichte, die mein Herz erfreut! Denn ich sehne mich nach dem Glück, das der Anblick von Mrgavatis Lotusantlitz mir bedeutet.“

अथ संगतकोऽवादीद्देव किं तप्यसे वृथा । 

आसन्न एव देव्यास्ते क्षीणशापः समागमः ॥ ४

atha samgatako’vaadiiddeva kim tapyase vrthaa | aasanna eva devyaaste kshiinashaapah samaagamah || 4

Also erwidert Samgataka: „Was quälst du dich vergebens, mein König?

Die Vereinigung mit deiner Königin - das Ende deines Fluchs - ist zum Greifen nah.

संयोगा विप्रयोगाश्च भवन्ति बहवो नृणाम् ।

 तथा चात्र कथामेकां कथयामि शृणु प्रभो ॥ ५

samyogaa viprayogaashca bhavanti bahavo nrnaam | tathaa caatra kathaamekaam kathayaami shrnu prabho || 5

Vielerlei Trennungen und Vereinigungen kommen vor bei den Menschen.

Dazu will ich dir die passende Geschichte erzählen. Hör zu, mein Prächtiger:

मालवे यज्ञसोमाख्यो द्विजः कश्चिदभूत्पुरा । 

तस्य च द्वौ सुतौ साधोर्जायेते स्म जनप्रियौ ॥ ६

maalave yajnasomaakhyo dvijah kashcidabhuutpuraa | tasya ca dvau sutau saadhorjaayete sma janapriyau || 6

Es war einmal ein Brahmane mit Namen Yajnasoma. Der lebte in Malwa.

Dem guten Manne wurden zwei Söhne geboren, die bei den Leuten beliebt waren.

एकस्तयोरभून्नाम्ना कालनेमिरिति श्रुतः । 

द्वितीयश्चापि विगतभय इत्याख्ययाभवत् ॥ ७

ekastayorabhuunnaamnaa kaalanemiriti shrutah | dvitiiyashcaapi vigatabhaya ityaakhyayaabhavat || 7

Der eine war als Kalanemi Felge im Zeitenrad bekannt,

der andere war ohne Furcht und hieß auch so: Vigatabhaya.

पितरि स्वर्गते तौ च भ्रातरौ तीर्णशैशवौ । विद्याप्राप्त्यै प्रययतुः पुरं पाटलिपुत्रकम् ॥ ८

pitari svargate tau ca bhraatarau tiirnashaishavau | vidyaapraaptyai prayayatuh puram paataliputrakam || 8

Nachdem ihr Vater in den Himmel gekommen war, zogen die beiden dem Kindesalter entwachsenen Brüder in die Stadt Pataliputra, um Bildung zu erwerben.

तत्रैवोपात्तविद्याभ्यामुपाध्यायो निजे सुते । 

देवशर्मा ददौ ताभ्यां मूर्ते विद्ये इवापरे ॥ ९

tatraivopaattavidyaabhyaamupaadhyaayo nije sute | devasharmaa dadau taabhyaam muurte vidye ivaapare || 9

Nachdem sie dort Bildung erlangt hatten, gab Professor Devasharma ihnen seine eigenen zwei Töchter zur Frau. So erhalten zwei Klugheiten ihre unverwechselbare Form.

अथान्यान्वीक्ष्य तानाढ्यन्गृहस्थानीर्ष्यया श्रियम् । 

होमैः स साधयामास कालनेमिः कृतव्रतः ॥ १०

athaanyaanviikshya taanaadhyangrhasthaaniirshyayaa shriyam |

 homaih sa saadhayaamaasa kaalanemih krtavratah || 10

Als Kalanemi die reichen Hausherren um sich herum sah, wurde er neidisch und nahm sich vor,  Glücksgöttin Shri mit Opfergaben für sich zu gewinnen.

सा च तुष्टा सती साक्षादेवं श्रीस्तमभाषत । 

भूरि प्राप्स्यसि वित्तं च पुत्रं च पृथिवीपतिम् ॥ ११

saa ca tushtaa satii saakshaadevam shriistamabhaashata | 

bhuuri praapsyasi vittam ca putram ca prthiviipatim || 11

Die Glücksgöttin trat dann auch geschmeichelt vor ihn und sprach:

„Du sollst viel Reichtum abkriegen und einen Sohn, der die Welt beherrscht.

किं त्वन्ते चौरसदृशो वधस्तव भविष्यति । 

हुतमग्नौ त्वया यस्मादमर्षकलुषात्मना ॥ १२

kim tvante caurasadrsho vadhastava bhavishyati | hutamagnau tvayaa yasmaadamarshakalushaatmanaa || 12

Letztendlich aber wirst du wie ein Dieb gerichtet,

weil du dein Feueropfer mit Gier verseucht hast.“

इत्युक्त्वान्तर्दधे लक्ष्मीः कालनेमिरपि क्रमात् । 

महाधनोऽभूत्किं चास्य दिनैः पुत्रोऽप्यजायत ॥ १३

ityuktvaantardadhe lakshmiih kaalanemirapi kramaat |

 mahaadhano’bhuutkim caasya dinaih putro’pyajaayata || 13

Mit diesen Worten zog Lakshmi sich wieder zurück. Mit der Zeit wurde Kalanemi immer reicher, und nach einigen Tagen wurde ihm ein Sohn geboren.

श्रीवरादेष संप्राप्त इति नाम्ना तमात्मजम् । 

श्रीदत्तमकरोत्सोऽपि पिता पूर्णमनोरथः ॥ १४

shriivaraadesha sampraapta iti naamnaa tamaatmajam | shriidattamakarotso’pi pitaa puurnamanorathah || 14

Weil er ihm durch die Huld der Göttin gegeben wurde, nannte der Vater nun,

da seine Wunschträume wahr geworden, seinen Sohn Shridatta, den von der Shri Geschenkten.

क्रमात्स वृद्धिं संप्राप्तः श्रीदत्तो ब्राह्मणोऽपि सन् । 

अस्त्रेषु बाहुयुद्धेषु बभूवाप्रतिमो भुवि ॥ १५

kramaatsa vrddhim sampraaptah shriidatto braahmano’pi san | 

astreshu baahuyuddheshu babhuuvaapratimo bhuvi || 15

Shridatta machte Schritt für Schritt seine Entwicklung durch, und obgleich Brahmane, war er hierzulande im Waffengebrauch, beim Ringen und im Faustkampf nicht mehr zu übertreffen.

कालनेमेरथ भ्राता तीर्थातीर्थी सर्पभक्षिताम् । 

भार्यामुद्दिश्य विगतभयो देशान्तरं ययौ ॥ १६

kaalanemeratha bhraataa tiirthaatiirthii sarpabhakshitaam | 

bhaaryaamuddishya vigatabhayo deshaantaram yayau || 16

Kalanemis Bruder Vigatabhaya aber zog von einem Wallfahrtsort zum andern in ferne Länder, um seiner an einem Schlangenbiss verstorbenen Frau zu gedenken.

श्रीदत्तोऽपि गुणज्ञेन राज्ञा वल्लभशक्तिना । 

तत्र विक्रमशक्तेः स स्वपुत्रस्य कृतः सखा ॥ १७

shriidatto’pi gunajnena raajnaa vallabhashaktinaa | tatra vikramashakteh sa svaputrasya krtah sakhaa || 17

Shridatta wiederum wurde von König Vallabhashakti, der seine Talente schätzte,

zum Gefährten seines Sohnes Vikramashakti bestimmt.

राजपुत्रेण तेनास्य सहवासोऽभिमानिना । 

बाल्ये दुर्योधनेनेव भीमस्यासीत्तरस्विना ॥ १८

raajaputrena tenaasya sahavaaso’bhimaaninaa | baalye duryodhaneneva bhiimasyaasiittarasvinaa || 18

Also mußte Shridatta mit einem eingebildeten Prinzen zusammenwohnen,

so wie einst Bhima in seiner Jugend mit dem aufbrausenden Duryodhana.

द्वावेतस्याथ मित्रत्वं विप्रस्यावन्तिदेशजौ । 

क्षत्रियौ बाहुशाली च वज्रमुष्टिश्च जग्मतुः ॥ १९

dvaavetasyaatha mitratvam viprasyaavantideshajau | kshatriyau baahushaalii ca vajramushtishca jagmatuh || 19

Später wurden zwei aus Avanti stammende Kshatriyas,

Bahushali und Vajramushti, zu Freunden dieses Brahmanen.

बाहुयुद्धजिताश्चान्ये दाक्षिणात्या गुणप्रियाः । 

स्वयंवरसुहृत्त्वेन मन्त्रिपुत्रास्तमाश्रयन् ॥ २०

baahuyuddhajitaashcaanye daakshinaatyaa gunapriyaah | 

svayamvarasuhrttvena mantriputraastamaashrayan || 20

Weitere im Ringkampf besiegte Ministersöhne aus dem Deccan,

Bewunderer seines Talents, bewarben sich spontan um seine Freundschaft.

महाबलव्याघ्रभटावुपेन्द्रबल इत्यपि । तथा निष्ठुरको नाम सौहार्दं तस्य चक्रिरे ॥ २१

mahaabalavyaaghrabhataavupendrabala ityapi | tathaa nishthurako naama sauhaardam tasya cakrire || 21

Auch Mahabala, Vyaghrabhata, Upendrabala und ein gewisser Nishthuraka schlossen Freundschaft mit ihm.

कदाचिदथ वर्षासु विहर्तुं जाह्नवीतटे । श्रीदत्तः सह तैर्मित्रै राजपुत्रसखो ययौ ॥ २२

kadaacidatha varshaasu vihartum jaahnaviitate | shriidattah saha tairmitrai raajaputrasakho yayau || 22

Ein paar Jahre später machten der Prinzenfreund Shridatta und seine Freunde sich zum Gangesufer auf, um ihre Kräfte zu messen.

स्वभृत्यास्तत्र तं चक्रुर्निजं राजसुतं नृपम् ।

 श्रीदत्तोऽपि स तत्कालं राजा मित्रैरकल्प्यत ॥ २३

svabhrtyaastatra tam cakrurnijam raajasutam nrpam | shriidatto’pi sa tatkaalam raajaa mitrairakalpyata || 23

Den Prinzen machten seine Diener zum König,

während Shridatta von seinen Freunden zum Anführer gewählt wurde.

तावता जातरोषेण राजपुत्रेण तेन सः । विप्रवीरो रणायाशु समाहूतो मदस्पृशा ॥ २४

taavataa jaataroshena raajaputrena tena sah | vipraviiro ranaayaashu samaahuuto madasprshaa || 24

Das machte den Prinzen dermaßen wütend, daß er in einem Anfall von Selbstüberschätzung den brahmanischen Helden zum Kampf, für den er ungeeignet war, herausforderte.

स तेन बाहुयुद्धेन श्रीदत्तेनाथ निर्जितः । चकार हृदि वध्यं तु वर्धमानं कलङ्कितः ॥ २५

sa tena baahuyuddhena shriidattenaatha nirjitah | cakaara hrdi vadhyam tu vardhamaanam kalankitah || 25

Nachdem er von Shridatta im Ringkampf niedergerungen ward,

reifte im Herzen des Beschämten der Beschluß, ihn umzubringen.

ज्ञात्वा च तमभिप्रायं राजपुत्रस्य शङ्कितः ।

 श्रीदत्तः सह तैर्मित्रैस्तत्समीपादपासरत् ॥ २६

jnaatvaa ca tamabhipraayam raajaputrasya shankitah | shriidattah saha tairmitraistatsamiipaadapaasarat || 26

Shridatta aber, der des Prinzen Absicht spürte, wurde mißtrauisch

und verschwand mit seinen Freunden fluchtartig aus dessen Nähe.

उपसर्पन्स चापश्यद्गङ्गामध्यगतां स्त्रियम् । 

ह्रियमानां जलौघेन सागरस्थामिव श्रियम् ॥ २७

upasarpansa caapashyadgangaamadhyagataam striyam | 

hriyamaanaam jalaughena saagarasthaamiva shriyam || 27

Als sie das Steilufer erklommen hatten, sah er eine Frau, die mitten im Ganges von der Strömung abgetrieben wurde und aussah wie Glücksgöttin Shri im Ozean.

ततश्चावततारैतामुद्धर्तुं जलमध्यतः । 

षड्बाहुशालिप्रमुखान्स्थापयित्वा तटे सखीन् ॥ २८

tatashcaavatataaraitaamuddhartum jalamadhyatah | shadbaahushaalipramukhaansthaapayitvaa tate sakhiin || 28

Da ließ er die sechs Freunde unter Bahushalins Führung am Uferhang stehen und sprang in die Fluten, um sie aus dem Wasser zu ziehen.

तां च केशेष्वपि प्राप्तां निमग्नां दूरमम्भसि । 

अनुसर्तुं स्त्रियं सोऽपि वीरस्तत्रैव मग्नवान् ॥ २९

taam ca kesheshvapi praaptaam nimagnaam duuramambhasi | 

anusartum striyam so’pi viirastatraiva magnavaan || 29

Diese aber sank, obwohl an den Haaren gepackt, immer tiefer ins Wasser hinab.

Also mußte der Held, wenn er der Frau folgen wollte, ihr hinterhertauchen.

निमज्ज्य च ददर्शात्र स श्रीदत्तः क्षणादिति । 

शैवं देवकुलं दिव्यं न पुनर्वारि न स्त्रियम् ॥ ३०

nimajjya ca dadarshaatra sa shriidattah kshanaaditi | shaivam devakulam divyam na punarvaari na striyam || 30

Als er tief genug getaucht war, erblickte Shridatta auf einmal einen himmlischen Shivatempel, aber kein Wasser wie eben noch, und keine Frau mehr.

तद्दृष्ट्वा महदाश्चर्यं श्रान्तो नत्वा वृषध्वजम् ।

 उद्याने सुन्दरे तत्र तां निनाय विभावरीम् ॥ ३१

taddrshtvaa mahadaashcaryam shraanto natvaa vrshadhvajam |

 udyaane sundare tatra taam ninaaya vibhaavariim || 31

Als er den verzauberten Tempel sah, verneigte er sich vor Shiva, der den Stier im Banner trägt, und weil er so müde war, verbrachte er die sternenklare Nacht in einem schönen Garten.

प्रातश्च देवमीशानं सा पूजयितुमागता । ददृशे तेन मूर्तेव रूपश्रीः स्त्रीगुणान्विता ॥ ३२

praatashca devamiishaanam saa puujayitumaagataa | dadrshe tena muurteva ruupashriih striigunaanvitaa || 32

Am nächsten Morgen sah er die Frau, die gekommen war, Gott Shiva anzubeten,

eine Verkörperung prachtvoller Schönheit mit allen Vorzügen einer Frau versehen.

ईश्वरं पूजयित्वा च सा ततो निजमन्दिरम् ।

 ययाविन्दुमुखी सोऽपि श्रीदत्तोऽनुजगाम ताम् ॥ ३३

iishvaram puujayitvaa ca saa tato nijamandiram | yayaavindumukhii so’pi shriidatto’nujagaama taam || 33

Nach ihrer Andacht ging sie mit dem Abglanz des Mondes im Gesicht in ihr Haus zurück. Shridatta folgte ihr.

ददर्श मन्दिरं तच्च तस्याः सुरपुरोपमम् । 

प्रविवेश च सम्भ्रान्ता सावमानेव मानिनी ॥ ३४

dadarsha mandiram tacca tasyaah surapuropamam | pravivesha ca sambhraantaa saavamaaneva maaninii || 34

Und so sah er ihren Palast, diese göttliche Festung,

welche die stolze Edelfrau hastig, ja geradezu verächtlich betrat.

साप्यसम्भाषमाणैव तमन्तर्वासवेश्मनि । 

तन्वी न्यषीदत्पर्यङ्के स्त्रीसहस्रोपसेविता ॥ ३५

saapyasambhaashamaanaiva tamantarvaasaveshmani | tanvii nyashiidatparyanke striisahasropasevitaa || 35

Ohne ihn auch nur eines Wortes zu würdigen, nahm die Schlanke in ihrem Wohnzimmer von tausend Frauen bedient auf einem Divan Platz.

श्रीदत्तोऽपि स तत्रैव निषसाद तदन्तिके । 

अथाकस्मात्प्रववृते तया साध्व्या प्ररोदितुम् ॥ ३६

shriidatto’pi sa tatraiva nishasaada tadantike | athaakasmaatpravavrte tayaa saadhvyaa praroditum || 36

Shridatta setzte sich neben sie, als der Braven sich unversehens ein Schluchzer entrang.

निपेतुः स्तनयोस्तस्याः संतप्ता बाष्पबिन्दवः । 

श्रीदत्तस्य च तत्कालं कारुण्यं हृदये गतम् ॥ ३७

nipetuh stanayostasyaah samtaptaa baashpabindavah | shriidattasya ca tatkaalam kaarunyam hrdaye gatam || 37

Brennend heiß ergossen Tränentropfen sich über ihre Brust, als Mitleid Shridattas Herz ergriff.

ततः स चैनां पप्रच्छ का त्वं दुःखं च किं तव । 

वद सुन्दरि शक्तोऽहं तन्निवारयितुं यतः ॥ ३८

tatah sa cainaam papraccha kaa tvam duhkham ca kim tava | 

vada sundari shakto’ham tannivaarayitum yatah || 38

Also fragte er sie: „Wer bist du, und was macht dir solchen Kummer?

Sag’s mir, schönes Kind, damit ich ihn dir nehmen kann!“

ततः कथंचित्सावादीद्वयं दैत्यपतेर्बले । 

पौत्र्यो दशशतं तासां ज्येष्ठा विद्युत्प्रभेत्यहम् ॥ ३९

tatah kathamcitsaavaadiidvayam daityapaterbale |

 pautryo dashashatam taasaam jyeshthaa vidyutprabhetyaham || 39

Irgendwann brachte sie hervor: „Wir sind Balis, des Herrn der Dämonen tausend Enkeltöchter, und ich bin Vidyutprabha Blitzlicht, die Älteste von ihnen.

स नः पितामहो नीतो विष्णुना दीर्घबन्धनम् । 

पिता च बाहुयुद्धेन हतस्तेनैव शौरिणा ॥ ४०

sa nah pitaamaho niito vishnunaa diirghabandhanam | pitaa ca baahuyuddhena hatastenaiva shaurinaa || 40

Einst wurde unser Großvater von Vishnu in lange Gefangenschaft abgeführt.

Und von demselben Recken ward unser Vater im Ringkampf bezwungen.

तं हत्वा तेन च निजात्पुरान्निर्वासिता वयम् ।

 प्रवेशरोधकृत्तत्र सिंहश्च स्थापितोऽन्तरे ॥ ४१

tam hatvaa tena ca nijaatpuraannirvaasitaa vayam | pravesharodhakrttatra simhashca sthaapito’ntare || 41

Als er ihn erschlagen hatte, vertrieb er uns aus unserer Stadt und setzte einen Löwen ein, uns an der Rückkehr zu hindern.

आवृतं तत्पदं तेन दुःखेन हृदयं च नः । 

स च यक्षः कुबेरस्य शापात्सिंहत्वमागतः  ॥ ४२

aavrtam tatpadam tena duhkhena hrdayam ca nah | sa ca yakshah kuberasya shaapaatsimhatvamaagatah  || 42

Jetzt lauert er dort, und unsere Herzen sind voller Angst. Er selbst, ein Yaksha,

ist durch den Fluch Kuberas in diesen Löwenzustand geraten.

मर्त्यैश्चाभिभवस्तस्य शापान्तः कथितः पुरा । 

पुरप्रवेशोपायार्थे विज्ञप्तो विष्णुरादिशत् ॥ ४३

martyaishcaabhibhavastasya shaapaantah kathitah puraa | 

purapraveshopaayaarthe vijnapto vishnuraadishat || 43

Lange vorher war das Ende seines Fluchs vorhergesagt, wenn Sterbliche ihn überwältigen. So hat Vishnu es befohlen, als wir ihn fragten, ob es einen Weg gebe, um in die Stadt zurückzukehren.

अतः स शत्रुरस्माकं केसरी जीयतां त्वया । 

तदर्थमेव चानीतो मया वीर भवानिह ॥ ४४

atah sa shatrurasmaakam kesarii jiiyataam tvayaa | tadarthameva caaniito mayaa viira bhavaaniha || 44

Du bist es, der unseren Feind, den Löwenmähnigen, besiegen muss.

Eben darum habe ich dich, o Heldenhafter, an diesen Ort entführt.

मृगाङ्ककाख्यं खड्गं च जितात्तस्मादवाप्स्यसि । 

पृथिवीं यत्प्रभावेण जित्वा राजा भविष्यसि ॥ ४५

mrgaankakaakhyam khadgam ca jitaattasmaadavaapsyasi |

 prthiviim yatprabhaavena jitvaa raajaa bhavishyasi || 45

Von dem Besiegten sollst du das Mondglanz genannte Schwert Mrganka erhalten.

Dank seiner Eigenschaften wirst du die Welt besiegen und König sein.“

तच्छ्रुत्वा स तथेत्यत्र श्रीदत्तोऽतीततद्दिनः । 

अन्येद्युर्दैत्यकन्यास्ताः कृत्वाग्रे तत्पुरं ययौ ॥ ४६

tacchrutvaa sa tathetyatra shriidatto’tiitataddinah | anyedyurdaityakanyaastaah krtvaagre tatpuram yayau || 46

Nach diesen Worten sagte sich Shridatta: „Auf denn!“. Am nächsten Morgen ließ er die anderen Blitzteufelsmädchen die Vorhut stellen und zog auf die Stadt zu.

जिगाय बाहुयुद्धेन तत्र तं सिंहमुद्धतम् । 

सोऽपि शापविमुक्तः सन्बभूव पुरुषाकृतिः ॥ ४७

jigaaya baahuyuddhena tatra tam simhamuddhatam | so’pi shaapavimuktah sanbabhuuva purushaakrtih || 47

Tatsächlich rang er dort den hochmütigen Löwen nieder.

So wurde der von seinem Fluch befreit und nahm wieder menschliche Form an.

दत्त्वा चास्मै स खड्गं स्वं तुष्टः शापान्तकारिणे ।  

सहासुराङ्गनादुःखभारेणादर्शनं ययौ ॥ ४८

dattvaa caasmai sa khadgam svam tushtah shaapaantakaarine | 

sahaasuraanganaaduhkhabhaarenaadarshanam yayau || 48

Mit Genugtuung schenkte er dem Manne, der seinem Fluch ein Ende gesetzt hatte, sein Schwert, und nahm der Dämonentochter Sorgenlast mit sich ins Unsichtbare.

सोऽथ सानुजया साकं श्रीदत्तो दैत्यकन्ययाम् । 

बहिर्गतमिवानन्तं तद्विवेश पुरोत्तमम् ॥ ४९

so’tha saanujayaa saakam shriidatto daityakanyayaam | bahirgatamivaanantam tadvivesha purottamam || 49

Darauf betraten Shridatta und die Dämonentochter mit ihren jüngeren Schwestern

eine majestätische Stadt, die aussah wie die hervorgetretene Zeitlosschlange.

अङ्गुलीयं विषघ्नं च सास्मै दैत्यसुता ददौ । 

ततः सोऽत्र स्थितस्तस्यां साभिलाषोऽभवद्युवा ॥ ५०

anguliiyam vishaghnam ca saasmai daityasutaa dadau |

 tatah so’tra sthitastasyaam saabhilaasho’bhavadyuvaa || 50

Da schenkte ihm das Teufelsmädchen einen Fingerring, der Gift zerstören kann.

Der Jüngling blieb und hatte sich sogleich in sie verliebt.

साथ युक्त्या जगादैनं वाप्यां स्नानमितः कुरु । 

आदायैनं च मज्जेस्त्वं खड्गं ग्राहभयापहम् ॥ ५१

saatha yuktyaa jagaadainam vaapyaam snaanamitah kuru | 

aadaayainam ca majjestvam khadgam graahabhayaapaham || 51

Die Spitzbübin aber sprach: „Spring in das Becken hier und bade darin.

Nimm, bevor du abtauchst, das Schwert mit. Es hilft gegen die Angst vor Krokodilen!“

तथेति वाप्यां मग्नः सञ्श्रीदत्तो जाह्नवीतटात् ।

 तस्मादेव समुत्तस्थौ यस्मात्पूर्वमवातरत् ॥ ५२

tatheti vaapyaam magnah sanshriidatto jaahnaviitataat | 

tasmaadeva samuttasthau yasmaatpuurvamavaatarat || 52

So war Shridatta also in das Becken getaucht. Hervor aber kam er wieder

an demselben Gangesufer, von dem er vorher herabgesprungen war.

खड्गाङ्गुलीयके पश्यन्पातालादुत्थितोऽथ सः । 

विषण्णो विस्मितश्चासीद्वञ्चितोऽसुरकन्यया ॥ ५३

khadgaanguliiyake pashyanpaataalaadutthito’tha sah | vishanno vismitashcaasiidvancito’surakanyayaa || 53

Als er Schwert und Ringlein sah, fragte er sich, wie er aus der Unterwelt auferstanden war, und ärgerte sich darüber, daß dieses Teufelskind ihn überlistet hatte.

ततस्तान्सुहृदोऽन्वेष्टुं स्वगृहाभिमुखं ययौ ॥ 

गच्छन्निष्ठुरकाख्यं च मित्रं मार्गे ददर्श सः ॥ ५४

tatastaansuhrdo’nveshtum svagrhaabhimukham yayau || 

gacchannishthurakaakhyam ca mitram maarge dadarsha sah || 54

Dann ging er seine Freunde zu suchen schnurstracks nach Hause.

Noch während er lief, traf er seinen Freund Nishthuraka auf der Straße.

स चोपेत्य प्रणम्याथ नीत्वैकान्ते च सत्वरम् ।

 तं पृष्टस्वजनोदन्तमेवं निष्ठुरकोऽब्रवीत् ॥ ५५

sa copetya pranamyaatha niitvaikaante ca satvaram | tam prshtasvajanodantamevam nishthurako’braviit || 55

Nishthuraka kam zu ihm, begrüßte ihn und nahm ihn schnell beiseite.

Nach Neuigkeiten über seine Leute befragt, antwortete er:

गङ्गान्तस्त्वां तदा मग्नमन्विष्य दिवसान्बहून् । 

स्वशिरांसि शुचा छेत्तुमभूम वयमुद्यताः ॥ ५६

gangaantastvaam tadaa magnamanvishya divasaanbahuun | 

svashiraamsi shucaa chettumabhuuma vayamudyataah || 56

„Als du im Ganges abgetaucht warst, haben wir tagelang nach dir gesucht.

Vor lauter Kummer waren wir schon bereit, uns die Köpfe abzuhacken.

न पुत्राः साहसं कार्यं जीवन्नेष्यति वः सखा । 

इत्यन्तरिक्षाद्वाणी नस्तमुद्योगं न्यवारयत् ॥ ५७

na putraah saahasam kaaryam jiivanneshyati vah sakhaa | 

ityantarikshaadvaanii nastamudyogam nyavaarayat || 57

„Nur nichts überstürzen, Jungs! Euer Freund kommt lebendig zurück“,

ertönte eine Stimme von oben herab und vereitelte diese unsere Absicht.

ततश्च त्वत्पितुः पार्श्वमस्माकं प्रतिगच्छताम् । 

मार्गे सत्वरमभ्येत्य पुमानेकोऽब्रवीदिदम् ॥ ५८

tatashca tvatpituh paarshvamasmaakam pratigacchataam |

 maarge satvaramabhyetya pumaaneko’braviididam || 58

Damit wollten wir in die Nähe deines Vaters zurück.

Unterwegs kam uns ein Mann entgegengerannt und sprach uns an:

नगरं न प्रवेष्टव्यं युष्माभिरिह सांप्रतम् । 

यतो वल्लभशक्तिः स विपन्नोऽत्र महीपतिः ॥ ५९

nagaram na praveshtavyam yushmaabhiriha saampratam | yato vallabhashaktih sa vipanno’tra mahiipatih || 59

„Ihr dürft jetzt nicht in die Stadt gehen! Denn König Vallabhashakti wurde gestürzt.

दत्तो विक्रमशक्तिश्च राज्ये सम्भूय मन्त्रिभिः । 

प्राप्तराज्यः स चान्येद्युः कालनेमेरगाद्गृहम् ॥ ६०

datto vikramashaktishca raajye sambhuuya mantribhih | 

praaptaraajyah sa caanyedyuh kaalanemeragaadgrham || 60

Und die Minister haben einstimmig Vikramashakti die Regierung übertragen.

Er übernahm die Königswürden und zog anderntags vor Kalanemis Haus.

श्रीदत्तः क्व स ते पुत्र इति चामर्षनिर्भरः । 

तमपृच्छत्स चाप्येनं नाहं वेद्मीत्यभाषत ॥ ६१

shriidattah kva sa te putra iti caamarshanirbharah | tamaprcchatsa caapyenam naaham vedmiityabhaashata || 61

Wutentbrannt herrschte er ihn an: „Wo ist dein Sohn Shridatta!“ 

„Das weiß ich nicht“, erwiderte der.

प्रच्छादितोऽमुना पुत्र इति तेन निषूदितः । 

कालनेमिः स शूलायां राज्ञा चौर इति क्रुधा ॥ ६२

pracchaadito’munaa putra iti tena nishuuditah | kaalanemih sa shuulaayaam raajnaa caura iti krudhaa || 62

Als hätte der seinen Sohn versteckt, ließ der König in einer Zornesaufwallung Kalanemi wie einen Dieb auf den Pfahl setzen.

तद्दृष्ट्वा तस्य भार्यायाः स्वयं हृदयमस्फुटत् । 

पापं पापान्तराक्षेपक्रूरं हि क्रूरकर्मणाम् ॥ ६३

taddrshtvaa tasya bhaaryaayaah svayam hrdayamasphutat | 

paapam paapaantaraakshepakruuram hi kruurakarmanaam || 63

Als seine Frau das sah, brach es ihr das Herz. Gewalttäter begehen nicht nur ein Verbrechen nach dem andern, nein, sie vermischen‘s auch noch mit Grausamkeit.

तेन चान्विष्यते हन्तुं सोऽपि विक्रमशक्तिना । 

श्रीदत्तस्तद्वयस्याश्च यूयं तद्गम्यतामितः ॥ ६४

tena caanvishyate hantum so’pi vikramashaktinaa | shriidattastadvayasyaashca yuuyam tadgamyataamitah || 64

Darum fahndet Vikramashakti nach Shridatta, um ihn zu vernichten.

Und ihr seid seine Freunde. Also geht weg von hier!“

इति तेनोदिताः पुंसा शोकार्तास्ते निजां भुवम् । 

बाहुशाल्यादयः पञ्च संमन्त्रयोज्जयिनीं गताः ॥ ६५

iti tenoditaah pumsaa shokaartaaste nijaam bhuvam | 

baahushaalyaadayah panca sammantrayojjayiniim gataah || 65

Als der Mann sie gewarnt hatte, waren die Fünf, Bahushali und die anderen,

so verängstigt, daß sie beschlossen, nach Ujjain, auf heimischen Boden zu fliehen.

प्रच्छन्नः स्थापितश्चाहं त्वदर्थमिह तैः सखे । 

तदेहि तावद्गच्छावस्तत्रैव सुहृदन्तिकम् ॥ ६६

pracchannah sthaapitashcaaham tvadarthamiha taih sakhe | tadehi taavadgacchaavastatraiva suhrdantikam || 66

Mich ließen sie hier getarnt zurück, deinetwegen, mein Freund.

Laß uns jetzt auch dorthin gehen, zu den Gefährten!“

एवं निष्ठुरकाच्छ्रुत्वा पितरावनुशोच्य सः ।

 निदधे प्रतिकारास्थामिव खड्गे दृशं मुहुः ॥ ६७

evam nishthurakaacchrutvaa pitaraavanushocya sah | 

nidadhe pratikaaraasthaamiva khadge drsham muhuh || 67

Als er das von Nishthuraka gehört hatte, trauerte er um seine Eltern und sah immer wieder auf sein Schwert, wie um sich zu vergewissern, daß seine Rache darin liege.

कालं प्रतीक्षमाणोऽथ वीरो निष्ठुरकान्वितः । 

प्रतस्थे तान्सखीन्प्राप्तुं स तामुज्जयिनीं पुरीम् ॥ ६८

kaalam pratiikshamaano’tha viiro nishthurakaanvitah | 

pratasthe taansakhiinpraaptum sa taamujjayiniim puriim || 68

Dann paßte der Held den richtigen Zeitpunkt ab,

mit Nishthuraka in die Stadt, nach Ujjain aufzubrechen, um die Gefährten zu finden.

आमज्जनान्तं वृत्तान्तं सख्युस्तस्य च वर्णयन् । 

श्रीदत्तः स ददर्शैकां क्रोशन्तीमबलां पथि ॥ ६९

aamajjanaantam vrttaantam sakhyustasya ca varnayan |

 shriidattah sa dadarshaikaam kroshantiimabalaam pathi || 69

Noch während er dem Freund sein Abenteuer ab dem Moment seines Untertauchens erzählte,sah Shridatta eine Frau am Straßenrand bitterlich weinen.

अबला भ्रष्टमार्गाहं मालवं प्रस्थितेति ताम् । 

ब्रुवन्तीं दयया सोऽथ सहप्रस्थायिनीं व्यधात् ॥ ७०

abalaa bhrashtamaargaaham maalavam prasthiteti taam |

bruvantiim dayayaa so’tha sahaprasthaayiniim vyadhaat || 70

„Ich bin eine Frau unterwegs nach Malwa und hab mich verirrt“, schluchzte sie.

Er hatte Mitleid mit ihr und schlug vor, daß sie bei ihnen bleiben solle.

तया दयानुरोधाच्च स्त्रिया निष्ठुरकान्वितः । 

कस्मिंश्चिच्छून्यनगरे दिने तस्मिन्नुवास सः ॥ ७१

tayaa dayaanurodhaacca striyaa nishthurakaanvitah | kasmimshcicchuunyanagare dine tasminnuvaasa sah || 71

Mit dieser Frau, der er sich aus Mitleid verpflichtet fühlte, und Nishthuraka machte er selbigen Tages in einer verlassenen Stadt Halt.

तत्र रात्रावकस्माच्च मुक्तनिद्रो ददर्श ताम् । 

स्त्रियं निष्ठुरकं हत्वा हर्षात्तन्मांसमश्नतीम् ॥ ७२

tatra raatraavakasmaacca muktanidro dadarsha taam |

 striyam nishthurakam hatvaa harshaattanmaamsamashnatiim || 72

In jener Nacht sah er, der Schlaflose, die Frau, wie sie das Fleisch des soeben

von ihr getöteten Nishthuraka genüßlich verschlang.

उदतिष्ठत्समाकृष्य सोऽथ खड्गं मृगाङ्ककम् । 

सापि स्त्री राक्षसीरूपं घोरं स्वं प्रत्यपद्यत ॥ ७३

udatishthatsamaakrshya so’tha khadgam mrgaankakam |

 saapi strii raakshasiiruupam ghoram svam pratyapadyata || 73

Er sprang auf und zückte sein Schwert Mrganka.

Die Frau aber hatte schon ihre abscheuliche Dämoninnenform angenommen.

स च केशेषु जग्राह तां निशाचरीम् । तत्क्षणं दिव्यरूपत्वं सम्प्राप्ता तमुवाच सा ॥ ७४

sa ca kesheshu jagraaha taam nishaacariim | tatkshanam divyaruupatvam sampraaptaa tamuvaaca saa || 74

Er packte die Nachtwandlerin bei den Haaren,

als die, eine himmlische Gestalt annehmend, ihn anflehte:

मा मां वधीर्महाभाग मुञ्च नैवास्मि राक्षसी । 

अयमेवंविधः शापो ममाभूत्कौशिकान्मुनेः ॥ ७५

maa maam vadhiirmahaabhaaga munca naivaasmi raakshasii | 

ayamevamvidhah shaapo mamaabhuutkaushikaanmuneh || 75

„Großer Gott, erschlag mich nicht! Verschone mich! Ich bin keine Zombiefrau.

Zu diesem Zustand hat mich ein Weiser von den Kushikas Vishvamitra verflucht.

तपस्यतो हि तस्याहं धनाधिपतिनामुना । 

विघ्नाय प्रेषिता पूर्वं तत्पदप्राप्तिकाङ्क्षिणः ॥ ७६

tapasyato hi tasyaaham dhanaadhipatinaamunaa | vighnaaya preshitaa puurvam tatpadapraaptikaankshinah || 76

Einst hatte mich der Gott des Reichtums geschickt, um den in Bußübungen Versunkenen abzulenken, der davon träumte, seine Stellung einzunehmen.

ततः कान्तेन रूपेण तं क्षोभयितुमक्षमा । लज्जिता त्रासयन्त्येनमकार्षं भैरवं वपुः ॥ ७७

tatah kaantena ruupena tam kshobhayitumakshamaa | 

lajjitaa traasayantyenamakaarsham bhairavam vapuh || 77

Als ich ihn mit meinem idealen Leib nicht zu erschüttern vermochte,

schämte ich mich und wählte eine häßliche Gestalt, um ihn zu erschrecken.

तद्दृष्ट्वा स मुनिः शापं सदृशं मय्यथो दधे ।

 राक्षसी भव पापे त्वं निघ्नन्ती मानुषानिति ॥ ७८

taddrshtvaa sa munih shaapam sadrsham mayyatho dadhe | 

raakshasii bhava paape tvam nighnantii maanushaaniti || 78

Der Alte hatte mich durchschaut und verpaßte mir gleich den passenden Fluch:

„Eine Werwölfin sollst du sein, Sünderin, und Menschen zerreißen!“

त्वत्तः केशग्रहे प्राप्ते शापान्तं मे स चाकरोत् । 

इत्यहं राक्षसीभावमिमं कष्टमुपागमम् ॥ ७९

tvattah keshagrahe praapte shaapaantam me sa caakarot |

 ityaham raakshasiibhaavamimam kashtamupaagamam || 79

Und so machte er, daß mein Fluch erst enden solle, wenn du mich an den Haaren packst. Also geriet ich in diesen gräßlichen Zombiezustand.

मयैव नगरं चैतद्ग्रस्तमद्य च मे चिरात् ।

 त्वया कृतः स शापान्तस्तद्गृहाणाधुना वरम् ॥ ८०

mayaiva nagaram caitadgrastamadya ca me ciraat | tvayaa krtah sa shaapaantastadgrhaanaadhunaa varam || 80

Und so habe ich diese Stadt menschenleer gefressen. Aber heute hast du nach so langer Zeit meinem Fluch ein Ende gesetzt. Darum laß dir jetzt einen Wunsch erfüllen!“

इति तस्या वचः श्रुत्वा श्रीदत्तः सादरोऽभ्यधात् ।

 किमन्येन वरेणाद्य जीवत्वेष सखा मम ॥ ८१

iti tasyaa vacah shrutvaa shriidattah saadaro’bhyadhaat | kimanyena varenaadya jiivatvesha sakhaa mama || 81

Auf diese Ansage erwiderte Shridatta mit Bedacht:

„Was soll ich mir noch wünschen, außer daß mein Freund hier wieder leben soll?“

एवमस्त्विति सा चास्मै वरं दत्त्वा तिरोदधे ।  

अक्षताङ्गः स चोत्तस्थौ जीवन्निष्ठुरकः पुनः ॥ ८२

evamastviti saa caasmai varam dattvaa tirodadhe | akshataangah sa cottasthau jiivannishthurakah punah || 82

„Dann soll es so sein!“ Damit gewährte sie ihm seinen Wunsch und entschwand.

Nishthuraka aber stand lebendig und unversehrt wieder auf.

तेनैव सह च प्रातः प्रहृष्टो विस्मितश्च सः । 

ततः प्रतस्थे श्रीदत्तः प्राप चोज्जयिनीं क्रमात् ॥ ८३

tenaiva saha ca praatah prahrshto vismitashca sah | tatah pratasthe shriidattah praapa cojjayiniim kramaat || 83

Am nächsten Morgen brachen Shridatta und er zusammen froh und zuversichtlich auf und hatten bald Ujjain erreicht.

तत्र सम्भावयामास सखीन्मार्गोन्मुखान्स तान् । 

दर्शनेन यथायातो नीलकण्ठानिवाम्बुदः ॥ ८४

tatra sambhaavayaamaasa sakhiinmaargonmukhaansa taan | 

darshanena yathaayaato niilakanthaanivaambudah || 84

Dort verlieh er seinen Freunden, die draußen nach ihm Ausschau hielten, mit seinem Anblick neuen Lebensmut, wie die Regenwolke, wenn sie endlich kommt, es bei den Pfauen macht.

कृताथित्यविधिश्चासौ स्वगृहं बाहुशालिना । 

नीतोऽभूत्कथिताशेषनिजवृत्तान्तकौतुकः ॥ ८५

krtaathityavidhishcaasau svagrham baahushaalinaa | niito’bhuutkathitaasheshanijavrttaantakautukah || 85

Als Gast gebührend empfangen wurde er von Bahushalin ins Haus geführt,

während er ihm atemlos seine Erlebnisse erzählte, ohne etwas auszulassen.

तत्रोपचर्यमाणः सन्पितृभ्यां बाहुशालिनः । 

स उवास समं मित्रैः श्रीदत्तः स्वगृहे यथा ॥ ८६

tatropacaryamaanah sanpitrbhyaam baahushaalinah | sa uvaasa samam mitraih shriidattah svagrhe yathaa || 86

Dort wurde Shridatta von Bahushalins Eltern umhegt

und wohnte mit seinen Freunden zusammen wie bei sich daheim.

कदाचित्सोऽथ सम्प्राप्ते मधुमासमहोत्सवे । 

यात्रामुपवने द्रष्टुं जगाम सखिभिः सह ॥ ८७

kadaacitso’tha sampraapte madhumaasamahotsave | yaatraamupavane drashtum jagaama sakhibhih saha || 87

Einmal – das Frühlingsfest war gerade eröffnet - zog er mit den Freunden los,

den Umzug im Park zu sehen.

तत्र कन्यां ददर्शैकां राज्ञः श्रीबिम्बकेः सुताम् । 

आगतामाकृतिमतीं साक्षादिव मधुश्रियम् ॥ ८८

tatra kanyaam dadarshaikaam raajnah shriibimbakeh sutaam |

 aagataamaakrtimatiim saakshaadiva madhushriyam || 88

Da sah er das Mädchen – König Bimbakis Tochter, die auch gekommen war

und in seinen Augen die Form einer Frühlingsschönheit angenommen hatte.

सा मृगाङ्कवती नाम हृदयं तस्य तत्क्षणम् । 

विवेश दत्तमार्गेव दृष्ट्यास्य सविकासया ॥ ८९

saa mrgaankavatii naama hrdayam tasya tatkshanam | vivesha dattamaargeva drshtyaasya savikaasayaa || 89

Sie, mit Namen Mrgankavati, war im Nu in sein Herz vorgedrungen,

als hätten seine weitgeöffneten Augen ihr den Weg gewiesen.

तस्या अपि मुहुः स्निग्धा प्रथमप्रेमशंसिनी ।

 न्यस्ता तं प्रति दूतीव दृष्टिश्चक्रे गतागतम् ॥ ९०

tasyaa api muhuh snigdhaa prathamapremashamsinii | nyastaa tam prati duutiiva drshtishcakre gataagatam || 90

Auch ihre von aufkeimender Liebe kündenden, zärtlichen, immer wieder auf ihn geworfenen Blicke waren gleichsam die Botin, die wir im Ring hin und herlaufen lassen.

प्रविष्टां वृक्षगहनं तामपश्यन्नथ क्षणात् । 

श्रीदत्तः शून्यहृदयो दिशोऽपि न ददर्श सः ॥ ९१

pravishtaam vrkshagahanam taamapashyannatha kshanaat | 

shriidattah shuunyahrdayo disho’pi na dadarsha sah || 91

Auch als sie nur für einen Moment hinter einer Hecke verschwunden sich seinen Blicken entzog, sah Shridatta leeren Herzens nicht einmal mehr den Boden unter seinen Füßen.

ज्ञातं मया ते हृदयं सखे मापह्नवं कृथाः । 

तदेहि तत्र गच्छावो यत्र राजसुता गता ॥ ९२

jnaatam mayaa te hrdayam sakhe maapahnavam krthaah | tadehi tatra gacchaavo yatra raajasutaa gataa || 92

„Ich kenn doch dein Herz, mein Freund. Genug des Versteckspiels!

Lass uns einfach dorthin gehen, wohin auch die Königstochter ging“,

इत्युक्तश्चेङ्गितज्ञेन सुहृदा बाहुशालिना । 

तथेति स ययौ तस्याः संनिकर्षं सुहृत्सखः ॥ ९३

ityuktashcengitajnena suhrdaa baahushaalinaa | tatheti sa yayau tasyaah samnikarsham suhrtsakhah || 93

sagte sein der Körpersprache kundiger Freund Bahushalin zu ihm.

Also begab er sich in Begleitung seines Freundes dahin, wo sie verschwunden war.

हा कष्टमहिना दष्टा राजपुत्रीति तत्क्षणम् । आक्रन्द उदभूत्तत्र श्रीदत्तहृदयज्वरः ॥ ९४

haa kashtamahinaa dashtaa raajaputriiti tatkshanam | aakranda udabhuuttatra shriidattahrdayajvarah || 94

„Aah, welch Unglück – die Prinzessin wurde von einer Schlange gebissen!“

erhob sich von dort ein Wehgeschrei, das Shridatta im Herzen brannte.

विषघ्नमङ्गुलीयं च विद्या च सुहृदोऽस्य मे । 

अस्तीति गत्वा जगदे कञ्चुकी बाहुशालिना ॥ ९५

vishaghnamanguliiyam ca vidyaa ca suhrdo’sya me | astiiti gatvaa jagade kancukii baahushaalinaa || 95

„Mein Freund hier hat einen Ring, der das Gift zersetzt, und das nötige Wissen dazu“,

rief Bahushalin und rannte zu dem Kammerherrn.

स च तत्क्षणमभ्येत्य कञ्चुकी चरणानतः । 

निकटं राजदुहितुः श्रीदत्तमनयद्द्रुतम् ॥ ९६

sa ca tatkshanamabhyetya kancukii caranaanatah | nikatam raajaduhituh shriidattamanayaddrutam || 96

Der Kammerherr kam auch sofort, verneigte sich bis an seine Füße

und brachte Shridatta eilends vor die Königstochter.

सोऽपि तस्यास्तदङ्गुल्यां निचिक्षेपाङ्गुलीयकम् । 

ततो जजाप विद्यां च तेन प्रत्युज्जिजीव सा ॥ ९७

so’pi tasyaastadangulyaam nicikshepaanguliiyakam | tato jajaapa vidyaam ca tena pratyujjijiiva saa || 97

Er setzte den Ring auf ihren Finger. Dann murmelte er seine Zaubersprüche,

und damit erwachte sie zu neuem Leben.

अथ सर्वजने हृष्टे श्रीदत्तस्तुतितत्परे । तत्रैव ज्ञातवृत्तान्तो राजा बिम्बकिराययौ ॥ ९८

atha sarvajane hrshte shriidattastutitatpare | tatraiva jnaatavrttaanto raajaa bimbakiraayayau || 98

Die allenthalben beglückte Dienerschaft erging sich in Lobliedern für Shridatta.

Sobald König Bimbaki von den Vorkommnissen erfuhr, war auch er zur Stelle.

तेनासौ सखिभिः सार्धमगृहीताङ्गुलीयकः । 

प्रत्याजगाम श्रीदत्तो भवनं बाहुशालिनः ॥ ९९

tenaasau sakhibhih saardhamagrhiitaanguliiyakah | pratyaajagaama shriidatto bhavanam baahushaalinah || 99

So kehrte Shridatta mit den Gefährten, ohne den Ring mitzunehmen, ins Haus von Bahushalin zurück.

तत्र तस्मै सुवर्णादि यत्प्रीतः प्राहिणोन्नृपः । 

तद्बाहुशालिनः पित्रे समग्रं स समर्पयत् ॥ १००

tatra tasmai suvarnaadi yatpriitah praahinonnrpah | tadbaahushaalinah pitre samagram sa samarpayat || 100

Und all das Gold und Gut, das der dankbare König ihm dorthin schickte,

übergab er Bahushalins Vater.

अथ तां चिन्तयन्कान्तां स तथा पर्यतप्यत । 

यथा किंकार्यतामूढा वयस्यस्तस्य जज्ञिरे ॥ १०१

atha taam cintayankaantaam sa tathaa paryatapyata | yathaa kimkaaryataamuudhaa vayasyastasya jajnire || 101

Als er sich in Gedanken an die Ersehnte nur noch quälte, wuchs die Ratlosigkeit unter den Freunden: Was machen wir nur mit ihm?

ततो भावनिका नाम राजपुत्र्याः प्रिया सखी । अङ्गुलीयार्पणव्याजात्तस्यान्तिकमुपाययौ ॥ १०२

tato bhaavanikaa naama raajaputryaah priyaa sakhii | anguliiyaarpanavyaajaattasyaantikamupaayayau || 102

Da trat Bhavanika, die beste Freundin der Prinzessin,

unter dem Vorwand den Ring abzuliefern vor ihn hin

उवाच चैनं मत्सख्यास्तस्याः सुभग साम्प्रतम् । 

त्वं वा प्राणप्रदो भर्ता मृत्युर्वाप्येष निश्चयः ॥ १०३

uvaaca cainam matsakhyaastasyaah subhaga saampratam |

 tvam vaa praanaprado bhartaa mrtyurvaapyesha nishcayah || 103

und sagte: „Das ist die Entscheidung meiner Freundin: Entweder wirst du, edler Herr und Lebensretter, jetzt ihr Gatte, oder sie nimmt sich den Tod zum Manne.“

इत्युक्ते भावनिकया श्रीदत्तः स च सापि च । 

बाहुशाली च तेऽन्ये च मन्त्रं सम्भूय चक्रिरे ॥ १०४

ityukte bhaavanikayaa shriidattah sa ca saapi ca | baahushaalii ca te’nye ca mantram sambhuuya cakrire ||  104

Als Bhavanika das gesagt hatte, heckten Shridatta und sie,

Bahushalin und die andern zusammen einen Plan aus.

हरामो निभृतं युक्त्या राजपुत्रीमिमां वयम् ।

 निवासहेतोर्गुप्तं च गच्छामो मथुरामितः ॥ १०५

haraamo nibhrtam yuktyaa raajaputriimimaam vayam | 

nivaasahetorguptam ca gacchaamo mathuraamitah || 105

„Lasst uns die Prinzessin unter einem Vorwand entführen

 und heimlich nach Mathura ziehen, um dort zu wohnen.“

इति सम्मन्त्रिते संयक्कार्यसिद्ध्यै च संविदि । 

अन्योन्यं स्थापितायां सा ययौ भावनिका ततः ॥ १०६

iti sammantrite samyakkaaryasiddhyai ca samvidi | 

anyonyam sthaapitaayaam saa yayau bhaavanikaa tatah || 106

So berieten sie ausführlich, bis jeder einzelne wußte, wie er sich aufzustellen hatte,

damit die Sache richtig funktioniert. Damit zog Bhavanika von dannen.

अन्येद्युर्बाहुशाली च वयस्यत्रितयान्वितः । 

वणिज्याव्यपदेशेन जगाम मथुरां प्रति ॥ १०७

anyedyurbaahushaalii ca vayasyatritayaanvitah | vanijyaavyapadeshena jagaama mathuraam prati || 107

Tags darauf brach Bahushalin in Begleitung dreier Gefährten mit der Ausrede Handel zu treiben gen Mathura auf.

स गच्छन्स्थापयामास वाहनानि पदे पदे । 

राजपुत्र्यभिसाराय गूढानि चतुराणि च ॥ १०८

sa gacchansthaapayaamaasa vaahanaani pade pade | raajaputryabhisaaraaya guudhaani caturaani ca || 108

Unterwegs stellte er in bestimmten Abständen vier verborgene Reitpferde auf,

die der Prinzessin zur Verfügung stehen sollten.

श्रीदत्तोऽपि ततः कांचिद्दुहित्रा सहितां स्त्रियम् ।

 सायं राजसुतावासे पाययित्वा मधु न्यधात् ॥ १०९

shriidatto’pi tatah kaamcidduhitraa sahitaam striyam | 

saayam raajasutaavaase paayayitvaa madhu nyadhaat || 109

Shridatta indes brachte des Abends irgendeine Frau mit ihrer Tochter,

nachdem er sie mit Rum abgefüllt hatte, in die Gemächer der Prinzessin.

ततोऽत्र दीपोद्देशेन दत्त्वाग्निं वासवेश्मनि । 

प्रच्छन्नं भावनिकया निन्ये राजसुता बहिः ॥ ११०

tato’tra diipoddeshena dattvaagnim vaasaveshmani | pracchannam bhaavanikayaa ninye raajasutaa bahih || 110

Dort legte Bhavanika unter dem Vorwand, die Lampen anzuzünden, Feuer im Wohnzimmer, und führte die Prinzessin still und heimlich nach draußen.

तत्क्षणं तां च सम्प्राप्य श्रीदत्तः स बहिः स्थितः । 

प्राक्प्रस्थितस्य निकटं प्राहिणोद्बाहुशालिनः ॥ १११

tatkshanam taam ca sampraapya shriidattah sa bahih sthitah | 

praakprasthitasya nikatam praahinodbaahushaalinah || 111

Hier nahm Shridatta, der vor dem Haus wartete, sie in Empfang und sandte sie Bahushalin, der schon frühmorgens aufgebrochen war, entgegen.

ददौ मित्रद्वयं चास्याः पश्चाद्भावनिकां तथा । 

तन्मन्दिरे च दग्धा सा क्षीबा स्त्री सुतया सह ॥ ११२

dadau mitradvayam caasyaah pashcaadbhaavanikaam tathaa |

 tanmandire ca dagdhaa saa kshiibaa strii sutayaa saha || 112

Er übergab sie zwei Freunden, die auf sie und Bhavanika aufpassen sollten.

Da nun die betrunkene Frau mit ihrer Tochter im Palast verbrannt waren,

लोकस्तु तां सखीयुक्तां मेने दग्धां नृपात्मजाम् । 

प्रातश्च पूर्ववत्तत्र श्रीदत्तो ददृशे जनैः ॥ ११३

lokastu taam sakhiiyuktaam mene dagdhaam nrpaatmajaam | 

praatashca puurvavattatra shriidatto dadrshe janaih || 113

meinte das Volk, die Prinzessin sei mit ihrer Freundin verbrannt.

Shridatta aber zeigte sich dem Volk am Morgen, so wie früher auch.

ततो रात्रौ द्वितीयस्यां स गृहीतमृगाङ्ककः । 

श्रीदत्तः प्रययौ पूर्वप्रस्थितां तां प्रियां प्रति ॥ ११४

tato raatrau dvitiiyasyaam sa grhiitamrgaankakah |

 shriidattah prayayau puurvaprasthitaam taam priyaam prati || 114

In der zweiten Nacht aber nahm er sein Schwert Mrganka und folgte seiner Liebsten,

die vor ihm aufgebrochen war.

तया च रात्र्यातिक्रम्य दूरमध्वानमुत्सुकः । 

विन्ध्याटवीमथ प्राप स प्रातः प्रहरे गते ॥ ११५

tayaa ca raatryaatikramya duuramadhvaanamutsukah |

 vindhyaataviimatha praapa sa praatah prahare gate || 115

In dieser Nacht legte der von Sehnsucht Getriebene eine weite Wegstrecke zurück und erreichte die Vindhyawälder am nächsten Morgen um Neun.

तत्रादावनिमित्तानि पश्चात्पथि ददर्श तान् ।

 सर्वान्प्रहाराभिहतान्सहभावनिकान्सखीन् ॥ ११६

tatraadaavanimittaani pashcaatpathi dadarsha taan | sarvaanprahaaraabhihataansahabhaavanikaansakhiin || 116

Anfangs sah er nur die bösen Vorzeichen, dann aber über die Straße verstreut alle Freunde einschließlich Bhavanika von Schwerthieben schwer verletzt.

ते च दृष्ट्वा निजगदुस्तं सम्भ्रान्तमुपागतम् । 

मुषिताः स्मो निपत्याद्य बह्वश्वारोहसेनया ॥ ११७

te ca drshtvaa nijagadustam sambhraantamupaagatam | 

mushitaah smo nipatyaadya bahvashvaarohasenayaa || 117

Als er zutiefst erschüttert nähertrat, klagten sie: „Wir wurden ausgeraubt,

heute, als ein Trupp von vielen Berittenen über uns herfiel.

एकेन चाश्वारोहेण राजपुत्री भयाकुला । 

अस्मास्वेतदवस्थेषु नीताश्वमधिरोप्य सा ॥ ११८

ekena caashvaarohena raajaputrii bhayaakulaa | asmaasvetadavastheshu niitaashvamadhiropya saa || 118

Als wir in diesem Zustand waren, hat einer von den Reitern die verängstigte Prinzessin aufs Pferd gezerrt und ist mit ihr davongallopiert.

दूरं न यावन्नीता च तावद्गच्छानया दिशा ।

 अस्माकमन्तिके मा स्थाः सर्वथाभ्यधिका च सा ॥ ११९

duuram na yaavanniitaa ca taavadgacchaanayaa dishaa |

 asmaakamantike maa sthaah sarvathaabhyadhikaa ca saa || 119

Bevor sie allzu weit entführt wird, reite ihr in der Richtung da hinterher!

 Kümmer dich nicht um uns. Sie ist auf jeden Fall wichtiger!“

इति तैः प्रेषितो मित्रैर्मुहुः पश्यन्विवृत्य सः । 

जवेन राजतनयां श्रीदत्तोऽनुससार ताम् ॥ १२०

iti taih preshito mitrairmuhuh pashyanvivrtya sah | javena raajatanayaam shriidatto’nusasaara taam || 120

Von den Freunden derart genötigt, ritt Shridatta, nicht ohne sich hin und wieder

nach ihnen umzusehen, eiligst der Königstochter hinterher.

गत्वा सुदूरं लेभे च तामश्वरोहवाहिनीम् । 

युवानमेकं तन्मध्ये क्षत्रियं स ददर्श च ॥ १२१

gatvaa suduuram lebhe ca taamashvarohavaahiniim | 

yuvaanamekam tanmadhye kshatriyam sa dadarsha ca || 121

Weit war er geritten, bis er den berittenen Trupp eingeholt hatte.

In seiner Mitte erkannte einen jungen Krieger.

तेनोपरि तुरङ्गस्य गृहीतां तां नृपात्मजाम् । 

अपश्यच्च ययौ चास्य क्षत्रयूनोऽन्तिकं क्रमात् ॥ १२२

tenopari turangasya grhiitaam taam nrpaatmajaam |

 apashyacca yayau caasya kshatrayuuno’ntikam kramaat || 122

Er sah, wie der die Königstochter auf seinem Pferd festhielt.

Bald war er gleichauf mit dem jungen Krieger.

सान्त्वेन राजपुत्रीं ताममुञ्चन्तं च पादतः । 

अश्वादाक्षिप्य दृषदि श्रीदत्तस्तमचूर्णयत् ॥ १२३

saantvena raajaputriim taamamuncantam ca paadatah | 

ashvaadaakshipya drshadi shriidattastamacuurnayat || 123

Mit guten Worten ließ der die Prinzessin nicht gehen.

Also trat Shridatta ihn aus dem Sattel und zerschmetterte ihn auf dem Felsen.

तं हत्वा च तमेवाश्वमारुह्य निजघान तान् ।

 अन्यानपि बहून्क्रुद्धानश्वारोहान्प्रधावितान् ॥ १२४

tam hatvaa ca tamevaashvamaaruhya nijaghaana taan |

 anyaanapi bahuunkruddhaanashvarohaanpradhaavitaan || 124

Als er ihn so getötet hatte, sprang er auf dessen Pferd und erschlug noch viele andere Reiter, die ihn wutschnaubend verfolgten.

हतशेषास्ततस्ते च तद्दृष्ट्वा तस्य तादृशम् । 

वीरस्यामानुषं वीर्यं पलाय्य सभयं ययुः ॥ १२५

hatasheshaastataste ca taddrshtvaa tasya taadrsham | 

viirasyaamaanusham viiryam palaayya sabhayam yayuh || 125

Als die restlichen, noch nicht Erschlagenen diesen nicht mehr menschlichen Heldenmut des Mannes mitansahen, ergriffen sie panisch die Flucht.

स चापि तुरगारूढो राजपुत्र्या तया सह ।  

मृगाङ्कवत्या श्रीदत्तः प्रययौ तान्सखीन्प्रति ॥ १२६

sa caapi turagaaruudho raajaputryaa tayaa saha | mrgaankavatyaa shriidattah prayayau taansakhiinprati || 126

Shridatta sprang auf das Pferd, auf dem Prinzessin Mrgankavati saß,

und ritt mit ihr zu den Freunden zurück.

स्तोकं गत्वा च तस्याश्वः संग्रामे व्रणितो भृशम् । 

सभार्यस्यावतीर्णस्य पपात प्राप पञ्चताम् ॥ १२७

stokam gatvaa ca tasyaashvah samgraame vranito bhrsham | 

sabhaaryasyaavatiirnasya papaata praapa pancataam || 127

Als sie ein Stück weit geritten waren, stiegen er und seine Frau vom Pferd.

Es war in der Schlacht schwer verwundet worden, brach zusammen und verendete.

तत्कालं चास्य तत्रैव सा मृगाङ्कवती प्रिया । 

त्रासायासपरिश्रान्ता तृषार्ता समपद्यत ॥ १२८

tatkaalam caasya tatraiva saa mrgaankavatii priyaa | traasaayaasaparishraantaa trshaartaa samapadyata || 128

Jetzt war auch seine liebe Mrgankavati verängstigt, erschöpft und hatte quälenden Durst.

स्थापयित्वा च तां तत्र गत्वा दूरमितस्ततः । 

जलमन्विष्यतश्चास्य सवितास्तमुपाययौ ॥ १२९

sthaapayitvaa ca taam tatra gatvaa duuramitastatah | jalamanvishyatashcaasya savitaastamupaayayau || 129

Er ließ sie dort zurück und ging weit weg, von hier nach da.

Während er immer noch nach Wasser suchte, ging die Sonne unter.

ततः स लब्धेऽपि जले मार्गनाशवशाद्भ्रमन् । 

चक्रवाकवदुत्कूजंस्तां निनाय निशां वने ॥ १३०

tatah sa labdhe’pi jale maarganaashavashaadbhraman |

 cakravaakavadutkuujamstaam ninaaya nishaam vane || 130

Als er endlich Wasser gefunden hatte, war er vom Weg abgekommen und irrte umher.

Wie ein Rostgänserich kläglich quakend verbrachte er die Nacht im Wald.

प्रातः प्राप च तत्स्थानं पतिताश्वोपलक्षितम् ।

 न च तत्र क्वचित्कान्तां राजपुत्रीं ददर्श ताम् ॥ १३१

praatah praapa ca tatsthaanam patitaashvopalakshitam | 

na ca tatra kvacitkaantaam raajaputriim dadarsha taam || 131

Am nächsten Morgen kam er wieder zu der Stelle, die er an dem verendeten Pferd erkannte. Nur seine geliebte Prinzessin war nicht mehr zu sehen.

ततः स मोहाद्विन्यस्य भुवि खड्गं मृगाङ्ककम् । 

वृक्षाग्रमारुरोहैनामवेक्षितुमितस्ततः ॥ १३२

tatah sa mohaadvinyasya bhuvi khadgam mrgaankakam | vrkshaagramaarurohainaamavekshitumitastatah || 132

Da warf er gedankenlos sein Schwert Mrganka zu Boden und kletterte auf einen hohen Baum, um von dort nach ihr Ausschau zu halten.

तत्क्षणं तेन मार्गेण कोऽप्यगाच्छबराधिपः । 

स चागत्यैव जग्राह वृक्षमूलान्मृगाङ्ककम् ॥ १३३

tatkshanam tena maargena ko’pyagaacchabaraadhipah | 

sa caagatyaiva jagraaha vrkshamuulaanmrgaankakam || 133

Just in dem Moment kam ein Shabarahäuptling des Wegs,

der, kaum daß er da war, Mrganka, das Schwert von der Baumwurzel aufhob.

तं दृष्ट्वापि स वृक्षाग्रादवतीर्यैव पृष्टवान् । 

प्रियाप्रवृत्तिमत्यर्तः श्रीदत्तः शबराधिपम् ॥ १३४

tam drshtvaapi sa vrkshaagraadavatiiryaiva prshtavaan | 

priyaapravrttimatyartah shriidattah shabaraadhipam || 134

Als Shridatta das sah, kletterte er aus der Baumkrone herab und fragte den Shabarahäuptling besorgt nach dem Verbleib seiner Geliebten.

इतस्त्वं गच्छ मत्पल्लीं जाने सा तत्र ते गता । 

अहं तत्रैव चैष्यामि दास्याम्यसिमिमं च ते ॥ १३५

itastvam gaccha matpalliim jaane saa tatra te gataa | aham tatraiva caishyaami daasyaamyasimimam ca te || 135

„Geh weg von hier in mein Dorf. Ich weiß, die Deine ist schon da.

Ich komm auch und geb dir dort dein Schwert zurück.“

इत्युक्त्वा प्रेषितस्तेन शबरेण स चोत्सुकः । 

श्रीदत्तस्तां ययौ पल्लीं तदीयैः पुरुषैः सह ॥ १३६

ityuktvaa preshitastena shabarena sa cotsukah | shriidattastaam yayau palliim tadiiyaih purushaih saha || 136

Nachdem der Shabara ihm bescheid gesagt hatte,

machte sich Shridatta mit dessen Männern ungeduldig auf den Weg ins Dorf.

श्रमं तावद्विमुञ्चेति तत्रोक्तः पुरुषैश्च तैः । 

प्राप्य पल्लीपतेर्गेहं श्रान्तो निद्रां क्षणाद्ययौ ॥ १३७

shramam taavadvimunceti tatroktah purushaishca taih |

 praapya palliipatergeham shraanto nidraam kshanaadyayau || 137

Dort sagten die Kerle zu ihm: „Schlaf dich erst mal aus!“ Als er dann, müde wie er war, das Haus des Dorfobersten erreichte, fiel er sofort in den Schlaf.

प्रबुद्धश्च ददर्श स्वौ पादौ निगडसंयुतौ । 

अलब्धतद्गती कान्ताप्राप्त्युपायोद्यमाविव ॥ १३८

prabuddhashca dadarsha svau paadau nigadasamyutau | 

alabdhatadgatii kaantaapraaptyupaayodyamaaviva || 138

Als er aufwavhte, sah er, daß er an beiden Beinen mit Schellen gefesselt war.

Das waren gewissermaßen seine beiden untauglichen Versuche, die Geliebte wiederzufinden.

अथ क्षणं दत्तसुखां क्षणान्तरविमाथिनीम् । 

दैवस्येव गतिं तत्र तस्थौ शोचन्स तां प्रियाम् ॥ १३९

atha kshanam dattasukhaam kshanaantaravimaathiniim | 

daivasyeva gatim tatra tasthau shocansa taam priyaam || 139

So saß er da und klagte um die Geliebte, die einer Fügung des Schiksals gleich,

 ihm für einen Moment Glück gewährt und es ihm gleich wieder entrissen hatte.

एकदा तमुवाचैत्य चेटी मोचनिकाभिधा । 

आगतोऽसि महाभाग कुत्रेह बत मृत्यवे ॥ १४०

ekadaa tamuvaacaitya cetii mocanikaabhidhaa | aagato’si mahaabhaaga kutreha bata mrtyave || 140

Eines Tages sprach eine Dienstmagd, die Mocanika, ihn an:

„Erlauchter Herr, was hat dich bloß hierher verschlagen, wo der Tod dir sicher ist?

कार्यसिद्ध्यै स हि क्वापि प्रयातः शबराधिपः । 

आगत्य चण्डिकायास्त्वामुपहारीकरिष्यति ॥ १४१

kaaryasiddhyai sa hi kvaapi prayaatah shabaraadhipah | aagatya candikaayaastvaamupahaariikarishyati || 141

Weil unser Häuptling ist gerade in Geschäften unterwegs,

aber wenn er zurück ist, will er dich zum Opfer für die Candika machen.

एतदर्थं हि तेन त्वमितो विन्ध्याटवीतटात् । 

प्राप्य युक्त्या विसृज्येह नीतः सम्प्रति बन्धनम् ॥ १४२

etadartham hi tena tvamito vindhyaataviitataat | praapya yuktyaa visrjyeha niitah samprati bandhanam || 142

Darum hat er auch die Finte abgezogen von wegen, daß du sie findest,

und dich vom Hang im Vindhyawald direkt in die Fußeisen hier gelockt.

भगवत्युपहारत्वे यत एवासि कल्पितः । अत एव सदा वस्त्रैर्भोजनैश्चोपचर्यसे ॥ १४३

bhagavatyupahaaratve yata evaasi kalpitah | ata eva sadaa vastrairbhojanaishcopacaryase || 143

Und damit du auch für die Opferrolle taugst,

wirst du immer schön mit Anziehsachen und Essen versorgt.

एकस्तु मुक्त्युपायस्ते यदि मन्यसे । अस्त्यस्य सुन्दरी नाम शबराधिपतेः सुता ॥ १४४

ekastu muktyupaayaste yadi manyase | astyasya sundarii naama shabaraadhipateh sutaa || 144

Trotzdem, es gibt ein Mittel, dich zu befreien. Du mußt nur jasagen.

Der Häuptling hat eine Tochter, das ist die Sundari.

अत्यर्थं सा च दृष्ट्वा त्वां जायते मदनातुरा । 

तां भजस्व वयस्यां मे ततः क्षेममवाप्स्यसि ॥ १४५

atyartham saa ca drshtvaa tvaam jaayate madanaaturaa | 

taam bhajasva vayasyaam mee tatah kshemamavaapsyasi || 145

Als die dich gesehen hatte, war sie gleich wahnsinnig in dich verknallt.

Die mußt du dir anlachen, das ist meine Freundin. Dann bist du in Sicherheit.“

तयेत्युक्तो विमुक्त्यर्थी स श्रीदत्तस्तथेति ताम् । 

गान्धर्वविधिना गुप्तं भार्यां व्यधित सुन्दरीम् ॥ १४६

tayetyukto vimuktyarthii sa shriidattastatheti taam |

 gaandharvavidhinaa guptam bhaaryaam vyadhita sundariim || 146

Als Shridatta das von ihr hörte, machte er um seiner Freilassung willen

die Sundari heimlich nach dem Elfenritual zu seiner Frau.

रात्रौ रात्रौ च सा तस्य बन्धनानि न्यवारयत् । 

अचिराच्च सगर्भा सा सुन्दरी समपद्यत ॥ १४७

raatrau raatrau ca saa tasya bandhanaani nyavaarayat | aciraacca sagarbhaa saa sundarii samapadyata || 147

Nacht für Nacht löste Sundari seine Fesseln, und so dauerte es nicht lange, bis sie schwanger war.

तत्सर्वमथ तन्माता बुद्ध्वा मोचनिकामुखात् । 

जामातृस्नेहतो गत्वा स्वैरं श्रीदत्तमब्रवीत् ॥ १४८

tatsarvamatha tanmaataa buddhvaa mocanikaamukhaat | 

jaamaatrsnehato gatvaa svairam shriidattamabraviit || 148

Das alles aber erfuhr ihre Mutter aus Mocanikas Mund. Also ging sie aus Liebe zu ihrem Schwiegersohn Shridatta und sprach ihn von sich aus an:

पुत्र श्रीचण्डनामासौ कोपनः सुन्दरीपिता । 

न त्वां क्षमेत तद्गच्छ विस्मर्तव्या न सुन्दरी ॥ १४९

putra shriicandanaamaasau kopanah sundariipitaa | 

na tvaam kshameta tadgaccha vismartavyaa na sundarii || 149

„Mein Sohn, Sundaris Vater Shricanda ist ein jähzorniger Mann.

Er wird dich nicht verschonen. Darum flieh und vergiß nicht Sundari!“

इत्युक्त्वा मोचितः श्वश्र्वा खड्गं श्रीचण्डहस्तगम् । 

सुन्दर्यै निजमावेद्य श्रीदत्तः प्रययौ ततः ॥ १५०

ityuktvaa mocitah shvashrvaa khadgam shriicandahastagam |

 sundaryai nijamaavedya shriidattah prayayau tatah || 150

Also sprach die Schwiegermutter und befreite ihn. Shridatta schärfte Sundari ein:

Ihm gehöre das Schwert, das in Shricandas Hand gelangt war.

विवेश चाद्यां तामेव चिन्ताक्रान्तो निजाटवीम् । 

 मृगाङ्कवत्याः पदवीं तस्या जिज्ञासितुं पुनः ॥ १५१

vivesha caadyaam taameva cintaakraanto nijaataviim | 

mrgaankavatyaah padaviim tasyaa jijnaasitum punah || 151

Und so ging er voller Befürchtungen in den Wald, in dem er vorher schon war,

um die Spur seiner Mrgankavati wiederaufzunehmen.

निमित्तं च शुभं दृष्ट्वा तमेवोद्देशमाययौ ।

 यत्रास्याश्वो मृतः सोऽथ यत्र सा हारिता वधूः ॥ १५२

nimittam ca shubham drshtvaa tamevoddeshamaayayau | 

yatraasyaashvo mrtah so’tha yatra saa haaritaa vadhuuh || 152

Er sah ein gutes Omen und gelangte an eben die Stelle,

an der sein Pferd verreckt und von wo seine Frau verschleppt worden war.

तत्र चैकं ददर्शाराल्लुब्धकं सम्मुखागतम् । 

दृष्ट्वा च पृष्टवांस्तस्याः प्रवृत्तिं हरिणीदृशः ॥ १५३

tatra caikam dadarshaaraallubdhakam sammukhaagatam | 

drshtvaa ca prshtavaamstasyaah pravrttim hariniidrshah || 153

Da sah er von weitem einen Jäger auf sich zukommen, und als sie sich gegenüberstanden,  fragte er ihn nach dem Verbleib seiner Gazellenäugigen.

किं श्रीदत्तस्त्वमित्युक्तो लुब्धकेन च तत्र सः । 

स एव मन्दभाग्योऽहमित्युवाच विनिःश्वसन् ॥ १५४

kim shriidattastvamityukto lubdhakena ca tatra sah | sa eva mandabhaagyo’hamityuvaaca vinihshvasan || 154

Der Jäger fragte ihn: „Bist du etwa Shridatta?“ „Ja“, seufzte er, „ich bin dieser Pechvogel.“

ततः स लुब्धकोऽवादीत्तर्हि वच्मि सखे शृणु । 

दृष्ट्वा सा ते मया भर्या क्रन्दन्ती त्वामितस्ततः ॥ १५५

tatah sa lubdhako’vaadiittarhi vacmi sakhe shrnu | 

drshtvaa saa te mayaa bharyaa krandantii tvaamitastatah || 155

Darauf erwiderte der Jäger: „In dem Fall hab ich dir was zu sagen. Hör zu, mein Freund, ich hab deine Frau gesehen, wie sie nach dir rufend hin und hergerannt ist.

पृष्ट्वा ततश्च वृत्तान्तमाश्वास्य च कृपाकुलः । 

निजां पल्लीमितोऽरण्याद्दीनां तां नीतवानहम् ॥ १५६

prshtvaa tatashca vrttaantamaashvaasya ca krpaakulah | 

nijaam palliimito’ranyaaddiinaam taam niitavaanaham || 156

Von Mitleid überwältigt fragte ich sie nach ihren Erlebnissen. Dann hab ich sie getröstet und bin mit dem armen Kind raus aus dem Wald in mein Heimatdorf gegangen.

तत्र चालोक्य तरुणान्पुलिन्दान्सभयेन सा । 

मथुरानिकटं ग्रामं नीता नागस्थलं मया ॥ १५७

tatra caalokya tarunaanpulindaansabhayena saa | mathuraanikatam graamam niitaa naagasthalam mayaa || 157

Als sie aber dort die halbstarken Pulindas sah, bekam sie es mit der Angst,

und ich hab sie nach Nagasthala, ein Dorf bei Mathura, geführt.

तत्र च स्थापिता गेहे स्थविरस्य द्विजन्मनः । 

विश्वदत्ताभिधानस्य न्यसीकृत्य सगौरवम् ॥ १५८

tatra ca sthaapitaa gehe sthavirasya dvijanmanah | vishvadattaabhidhaanasya nyasiikrtya sagauravam || 158

Da brachte ich sie im Haus des ehrenwerten Brahmanen Vishvadatta unter,

dem ich allen nötigen Respekt erwies.

ततश्चाहमिहायातो बुद्ध्वा त्वन्नाम तन्मुखात् । 

तामन्वेष्टुं ततो गच्छ शीघ्रं नागस्थलं प्रति ॥ १५९

tatashcaahamihaayaato buddhvaa tvannaama tanmukhaat | 

taamanveshtum tato gaccha shiighram naagasthalam prati || 159

Darum bin ich auch wieder hergekommen, als ich deinen Namen aus ihrem Mund hörte. Eile nach Nagasthala und such sie da!“

इत्युक्तो लुब्धकेनाशु स श्रीदत्तस्ततो ययौ ।

 तं च नागस्थलं प्रापदपरेद्युर्दिनात्यये ॥ १६०

ityukto lubdhakenaashu sa shriidattastato yayau | tam ca naagasthalam praapadaparedyurdinaatyaye || 160

Als der Jäger ihm das gesagt hatte, machte sich Shridatta sofort auf den Weg

und erreichte Nagasthala, als der übernächste Tag zur Neige ging.

भवनं विश्वदत्तस्य प्रविश्याथ विलोक्य तम् । 

ययाचे देहि मे भार्यां लुब्धकस्थापितामिति ॥ १६१

bhavanam vishvadattasya pravishyaatha vilokya tam | 

yayaace dehi me bhaaryaam lubdhakasthaapitaamiti || 161

Er ging gleich in das Haus des Vishvadatta. Als er ihn sah, forderte er:

„Gib mir meine Frau, die der Jäger hier zurückließ!“

तच्छ्रुत्वा विश्वदत्तस्तं श्रीदत्तं निजगाद सः । 

मथुरायां सुहृन्मेऽस्ति ब्राह्मणो गुणिनां प्रियः ॥ १६२

tacchrutvaa vishvadattastam shriidattam nijagaada sah | 

mathuraayaam suhrnme’sti braahmano guninaam priyah || 162

Darauf entgegnete Vishvadatta: „Ich habe einen Freund in Mathura,

einen Brahmanen, den redliche Menschen lieben.

उपाध्यायश्च मन्त्री च शूरसेनस्य भूपतेः । 

तस्य हस्ते त्वदिया सा गृहिणी स्थापिता मया ॥ १६३

upaadhyaayashca mantrii ca shuurasenasya bhuupateh | tasya haste tvadiyaa saa grhinii sthaapitaa mayaa || 163

Er ist der Lehrer und Minister von König Shurasena. In seine Hand habe ich deine Gemahlin überstellt.

भयं हि विजनो ग्रामो न तद्रक्षाक्षमो भवेत् । 

तत्प्रातस्तत्र गच्छ त्वमद्य विश्रम्यतामिह ॥ १६४

bhayam hi vijano graamo na tadrakshaakshamo bhavet | 

tatpraatastatra gaccha tvamadya vishramyataamiha || 164

Das entvölkerte Dorf hier bietet keinen geeigneten Schutz vor Gefahr.

 Mach dich morgen auf den Weg, heute aber ruh hier aus.“

इत्युक्तो विश्वदत्तेन स नीत्वात्रैव तां निशाम् । 

प्रातः प्रतस्थे प्रापच्च मथुरामपरे दिने ॥ १६५

ityukto vishvadattena sa niitvaatraiva taam nishaam | praatah pratasthe praapacca mathuraamapare dine || 165

Wie von Vishvadatta vorgeschlagen verbrachte er diese Nacht bei ihm.

Am nächsten Morgen brach er auf und hatte Mathura zwei Tage später erreicht.

दीर्घाध्वमलिनस्तस्मिन्नगरे बहिरेव सः ।

 स्नानं चक्रे परिश्रान्तो निर्मले दीर्घिकाजले ॥ १६६

diirghaadhvamalinastasminnagare bahireva sah | snaanam cakre parishraanto nirmale diirghikaajale || 166

Vom langen Weg mit Staub bedeckt nahm er vor der Stadt erschöpft

ein Bad im durchsichtigen Wasser eines rechteckigen Bassins.

तत एवाम्बुमध्याच्च वस्त्रं चौरनिवेशितम् ।  

प्राप्तवानञ्चलग्रन्थिबद्धहारमशङ्कितम् ॥ १६७

tata evaambumadhyaacca vastram cauraniveshitam | praaptavaanancalagranthibaddhahaaramashankitam || 167

Da zog er ein von Räubern verstecktes Gewand aus dem Wasser,

ohne die im Saum verknotete Halskette zu erahnen.

अथ तद्वस्त्रमादाय स तं हारमलक्षयन् । 

प्रियां दिदृक्षुः श्रीदत्तो विवेश मथुरां पुरीम् ॥ १६८

atha tadvastramaadaaya sa tam haaramalakshayan | 

priyaam didrkshuh shriidatto vivesha mathuraam puriim || 168

Das Gewand zog er an ohne die Halskette zu bemerken.

In dem Wunsch die Liebste zu sehen betrat Shridatta die Stadt Mathura.

तत्र तत्प्रत्यभिज्ञाय वस्त्रं हारमवाप्य च ।

 स चौर इत्यवष्टभ्य निन्ये नगररक्षिभिः ॥ १६९

tatra tatpratyabhijnaaya vastram haaramavaapya ca | sa caura ityavashtabhya ninye nagararakshibhih || 169

Dort aber erkannten die Stadtwächter das Gewand wieder und fanden die Kette.

Also wurde er wie ein Dieb verhaftet und abgeführt.

दर्शितश्च तथाभूतो नगराधिपतेश्च तैः । 

तेनाप्यावेदितो राज्ञे राजाप्यस्यादिशद्वधम् ॥ १७०

darshitashca tathaabhuuto nagaraadhipateshca taih | tenaapyaavedito raajne raajaapyasyaadishadvadham || 170

Sie brachten ihn vor den Stadtkommandanten, damit der ihn in dem Gewand sehen konnte. Der zeigte ihn dem König. Der König befahl seine Hinrichtung.

ततो वध्यभुवं हन्तुं नीयमानं ददर्श तं । 

सा मृगाङ्कवती दूरात्पश्चात्प्रहतडिण्डिमम् ॥ १७१

tato vadhyabhuvam hantum niiyamaanam dadarsha tam | 

saa mrgaankavatii duuraatpashcaatprahatadindimam || 171

Als er unter Paukenschlägen zum Richtplatz geführt wurde, erkannte Mrgankavati ihn von weitem.

सोऽयं मे नीयते भर्ता वधायेति ससम्भ्रमम् । 

सा गत्वा मन्त्रिमुख्यं तमब्रवीद्यद्गृहे स्थिता ॥ १७२

so’yam me niiyate bhartaa vadhaayeti sasambhramam | 

saa gatvaa mantrimukhyam tamabraviidyadgrhe sthitaa || 172

Aufgeregt lief sie zum Premierminister, in dessen Haus sie wohnte, und rief:

 „Das ist doch mein Mann, den sie da zur Schlachtbank führen!“

निवार्य वधकान्सोऽथ मन्त्री विज्ञप्य भूपतिम् । 

श्रीदत्तं मोचयित्वा तं वधादानाययद्गृहम् ॥ १७३

nivaarya vadhakaanso’tha mantrii vijnapya bhuupatim | 

shriidattam mocayitvaa tam vadhaadaanaayayadgrham || 173

Der Minister gebot den Henkern Einhalt. Er klärte den König auf und der begnadigte Shridatta. Dann führte er ihn von der Schlachtbank zu sich nach Hause.

कथं सोऽयं पितृव्यो मे गत्वा देशान्तरं पुरा ।

 इहैव दैवाद्विगतभयः प्राप्तोऽद्य मन्त्रिताम् ॥ १७४

katham so&yam pitrvyo me gatvaa deshaantaram puraa | 

ihaiva daivaadvigatabhayah praapto’dya mantritaam || 174

„Bist du nicht meines Vaters Bruder Vigatabhaya, der vor langer Zeit ins Ausland ging,

und es hier nun göttlicher Vorsehung gemäß zum Minister gebracht hat?“

इति तं मन्त्रिणं सोऽथ श्रीदत्तस्तद्गृहागतः ।

 प्रत्यभिज्ञातवान्पृष्ट्वा पपातास्य च पादयोः ॥ १७५

iti tam mantrinam so’tha shriidattastadgrhaagatah |

 pratyabhijnaatavaanprshtvaa papaataasya ca paadayoh || 175

fragte Shridatta den Minister, als er zu seinem Haus kam, ihn erkannte und sich ihm zu Füßen warf.

सोऽपि तं प्रत्यभिज्ञाय भ्रातुः पुत्रं सविस्मयः । 

कण्ठे जग्राह सर्वं च वृत्तान्तं परिपृष्टवान् ॥ १७६

so’pi tam pratyabhijnaaya bhraatuh putram savismayah | 

kanthe jagraaha sarvam ca vrttaantam pariprshtavaan || 176

Auch der war verwundert, als er seines Bruders Sohn erkannte.

Er fiel ihm um den Hals und befragte ihn nach all seinen Abenteuern.

ततस्तस्मै स निखिलं श्रीदत्तः स्वपितुर्वधात् । 

आरभ्य निजवृत्तान्तं पित्र्व्याय न्यवेदयत् ॥ १७७

tatastasmai sa nikhilam shriidattah svapiturvadhaat | aarabhya nijavrttaantam pitrvyaaya nyavedayat || 177

Da erzählte Shridatta seinem Onkel, angefangen bei der Ermordung seines Vaters, all seine Erlebnisse.

सोऽपि मुक्त्वाश्रु विजने भ्रातुः पुत्रं तमभ्यधात् । 

अधृतिं मा कृथाः पुत्र मम सिद्धा हि यक्षिणी ॥ १७८

so’pi muktvaashru vijane bhraatuh putram tamabhyadhaat | 

adhrtim maa krthaah putra mama siddhaa hi yakshinii || 178

Nachdem er Tränen vergossen hatte, nahm er seines Bruders Sohn beiseite und tröstete ihn: „Laß dich nicht erschüttern, mein Junge, denn einst zwang ich eine Yakshini,

पञ्च वाजिसहस्राणि हेमकोटीश्च सप्त सा । 

प्रादान्मह्यमपुत्राय तत्तवैवाखिलं धनम् ॥ १७९

panca vaajisahasraani hemakotiishca sapta saa | praadaanmahyamaputraaya tattavaivaakhilam dhanam || 179

mir, der ich ohne Sohn bin, fünftausend Pferde und siebzig Millionen Goldstücke zu schenken. Der ganze Reichtum gehört jetzt dir.“

इत्युक्त्वा स पितृव्यस्तां श्रीदत्तायार्पयत्प्रियाम् । 

श्रीदत्तोऽप्यात्तविभवस्तत्र तां परिणीतवान् ॥ १८०

ityuktvaa sa pitrvyastaam shriidattaayaarpayatpriyaam | 

shriidatto’pyaattavibhavastatra taam pariniitavaan || 180

Darauf brachte der Onkel die Geliebte zu Shridatta.

Der nahm den Reichtum an und heiratete sie auf der Stelle.

ततश्च तस्थौ तत्रैव संगतः कान्तया तया । 

 मृगाङ्कवत्या सानन्दो रात्र्येव कुमुदाकरः ॥ १८१

tatashca tasthau tatraiva samgatah kaantayaa tayaa | mrgaankavatyaa saanando raatryeva kumudaakarah || 181

So verweilte er dort wonnevoll vereint mit seiner Geliebten Mrgankavati,

wie ein Teppich von weißen Seerosenkelchen, die aufgehen, wenn die Nacht kommt.

बाहुशाल्यादिचिन्ता तु तस्याभूत्पूर्णसम्पदः ।

 इन्दोः कलङ्कलेखेव हृदि मालिन्यदायिनी ॥ १८२

baahushaalyaadicintaa tu tasyaabhuutpuurnasampadah | indoh kalankalekheva hrdi maalinyadaayinii || 182

Doch verdunkelte die Sorge um Bahushalin und die anderen das Herz des wunschlos Glücklichen wie der Schatten, der den Vollmond seines Strahlenkranzes beraubt.

एकदा स पितृव्यस्तं रहः श्रीदत्तमभ्यधात् ।

 पुत्र राज्ञः सुतास्त्यस्य शूरसेनस्य कन्यका ॥ १८३

ekadaa sa pitrvyastam rahah shriidattamabhyadhaat | putra raajnah sutaastyasya shuurasenasya kanyakaa || 183

Eines Tages nahm der Onkel Shridatta beiseite und sprach:

„Mein Junge, König Shurasena hat eine Tochter, ein junges Mädchen.

मया चावन्तिदेशे सा नेया दतुं तदाज्ञया । 

तत्तेनैवापदेशेन हृत्वा तुभ्यं ददामि ताम् ॥ १८४

mayaa caavantideshe saa neyaa datum tadaajnayaa | tattenaivaapadeshena hrtvaa tubhyam dadaami taam || 184

Die soll ich auf seinen Befehl nach Avanti bringen, um sie dort zu verheiraten.

Ich will sie aber unter diesem Vorwand mitnehmen und sie dir zur Frau geben.

ततस्तदनुगे प्राप्ते बले सति च मामके । 

यद्राज्यं ते श्रियादिष्टं तत्प्राप्स्यस्यचिरादिति ॥ १८५

tatastadanuge praapte bale sati ca maamake |yadraajyam te shriyaadishtam tatpraapsyasyaciraaditi || 185

Wenn du dann die Macht hast, die mit ihr einhergeht, wirst du zusammen mit meiner, die du schon hast, bald auch das Reich erwerben, daß die Göttin Shri für dich bestimmt hat.“

निश्चित्यैतच्च तां कन्यां गृहीत्वा ययतुस्ततः । 

श्रीदत्तस्तत्पितृव्यश्च ससैन्यौ सपरिग्रहौ ॥ १८६

nishcityaitacca taam kanyaam grhiitvaa yayatustatah | shriidattastatpitrvyashca sasainyau saparigrahau || 186

Dem konnte Shridatta nur zustimmen und nahm das Mädchen. Dann setzte er sich mit seinem Onkel, ihren beiden Armeen samt Hilfstruppen in Marsch.

ततो विन्ध्याटवीमेतौ प्राप्तमात्रावितर्कितौ । 

चौरसेनातिमहती रुरोध शरवर्षिणी ॥ १८७

tato vindhyaataviimetau praaptamaatraavitarkitau | caurasenaatimahatii rurodha sharavarshinii || 187

Kaum aber hatten sie den Vindhyawald erreicht,

war unversehens ein gewaltiges Räuberheer mit einem Pfeilregen über sie hergefallen.

प्रहारमूर्छितं बद्ध्वा श्रीदत्तं भग्नसैनिकम् । 

निन्युश्चौराः स्वपल्लीं ते स्वीकृत्य सकलं धनम् ॥ १८८

prahaaramuurchitam buddhvaa shriidattam bhagnasainikam |

 ninyushcauraah svapalliim te sviikrtya sakalam dhanam || 188

Die Wegelagerer fesselten den von seinen Verletzungen benommenen Shridatta,

zerschlugen sein Heer, brachten all sein Geld an sich und schleppten ihn in ihre Festung.

ते च तं प्रापयामासुश्चण्डिकासद्म भीषणम् । 

उपहाराय घण्टानां नादैर्मृत्युरिवाह्वयत् ॥ १८९

te ca tam praapayaamaasushcandikaasadma bhiishanam | 

upahaaraaya ghantaanaam naadairmrtyurivaahvayat || 189

Sie führten ihn zum grauenvollen Tempel der Candika, um ihn zu opfern.

Mit dem Getöse der Becken riefen sie gleichsam den Tod herbei.

तत्रापश्यच्च तं पत्नी सा पल्लीपतिपुत्रिका । 

सुन्दरी द्रष्टुमायाता देवीं बालसुतान्विता ॥ १९०

tatraapashyacca tam patnii saa palliipatiputrikaa | sundarii drashtumaayaataa deviim baalasutaanvitaa || 190

Da sah ihn seine Frau Sundari, Tochter des Dorfobersten,

die in Begleitung ihres kleinen Sohnes die Göttin zu sehen gekommen war.

निषिद्धवत्या मध्यस्थान्दस्यूनानन्दपूर्णया । 

स श्रीदत्तस्तया साकं तन्मन्दिरमथाविशत् ॥ १९१

nishiddhavatyaa madhyasthaandasyuunaanandapuurnayaa | 

sa shriidattastayaa saakam tanmandiramathaavishat || 191

Voller Wiedersehensfreude befahl sie den Raubmördern, die zwischen ihr und Shridatta standen, abzurücken, und so konnte er mit ihr zusammen ihr Haus betreten.

तदैव पल्लीराज्यं तत्प्राप पित्रा यदर्पितम् । 

प्रागेवानन्यपुत्रेण सुन्दर्यै गच्छता दिवम् ॥ १९२

tadaiva palliiraajyam tatpraapa pitraa yadarpitam | praagevaananyaputrena sundaryai gacchataa divam || 192

Sofort erlangte er die Herrschaft über das Dorf, das der Vater, der ohne Sohn war,

Sundari vermacht hatte, bevor er den Himmel aufsuchte.

तं च चौरसमाक्रान्तं सपितृव्यपरिच्छदम् । 

सकलत्रं च लेभेऽसौ तं खड्गं च मृगाङ्ककम् ॥ १९३

tam ca caurasamaakraantam sapitrvyaparicchadam | 

sakalatram ca lebhe’sau tam khadgam ca mrgaankakam || 193

Er befreite den von Wegelagerern bedrängten Onkel und sein Gefolge,

war nun wieder beweibt und hielt sein Schwert Mrganka in Händen.

तत्रैव शूरसेनस्य सुतां तां परिणीय च । श्रीदत्तोऽपि महान्राजा नगरे समपद्यत ॥ १९४

tatraiva shuurasenasya sutaam taam pariniiya ca | shriidatto’pi mahaanraajaa nagare samapadyata || 194

Dort in der Stadt heiratete Shridatta auch gleich Shurasenas Tochter

und wurde zu einem mächtigen König.

प्रजिघाय स दूतांश्च ततः श्वशुरयोस्तयोः । 

बिम्बकेस्तस्य तस्यापि शूरसेनस्य भूपतेः ॥ १९५

prajighaaya sa duutaamshca tatah shvashurayostayoh | bimbakestasya tasyaapi shuurasenasya bhuupateh || 195

Er entsandte auch gleich Boten zu seinen beiden Schwiegervätern, zu Bimbaki und König Shurasena.

तमुपाजग्मतुस्तौ च सेनासमुदयान्वितौ । 

तं विज्ञायैव सम्बन्धं मुदा दुहितृवत्सलौ ॥ १९६

tamupaajagmatustau ca senaasamudayaanvitau | tam vijnaayaiva sambandham mudaa duhitrvatsalau || 196

Die kamen auch beide gleich zu ihm von ihren Heeren gefolgt.

Sie erkannten ihn als Verwandten an und freuten sich für ihre geliebten Töchter.

तेऽपि रूढव्रणाः स्वस्थास्तद्वियुक्ता वयस्यकाः । 

बाहुशालिप्रभृतयस्तद्बुद्ध्वा तमुपाययुः ॥ १९७

te’pi ruudhavranaah svasthaastadviyuktaa vayasyakaah | 

baahushaaliprabhrtayastadbuddhvaa tamupaayayuh || 197

Auch Bahushalin und die anderen Gefährten, von denen er so lange getrennt war,

traten, als sie ihn erkannt hatten, mit geheilten Wunden und gesund vor ihn.

अथ श्वशुरसंयुक्तो गत्वा तं पितृघातिनम् । 

चक्रे विक्रमशक्तिं स वीरः क्रोधानलाहुतिम् ॥ १९८

atha shvashurasamyukto gatvaa tam pitrghaatinam | cakre vikramashaktim sa viirah krodhaanalaahutim || 198

Darauf zog der Held mit seinen Schwiegervätern vereint gegen Vikramashakti, den Mörder seines Vaters, und brachte ihn der Flamme seines Zorns zum Opfer.

ततश्च साब्धिवलयां श्रीदत्तः प्राप्य मेदिनीम् । 

ननन्द विरहोत्तीर्णः स मृगाङ्कवतीसखः ॥ १९९

tatashca saabdhivalayaam shriidattah praapya mediniim | nananda virahottiirnah sa mrgaankavatiisakhah || 199

Da hatte Shridatta die von Meeren umspülte Welt erkämpft

und konnte als Gefährte der Mrgankavati sich erfreuen, von der ihn nun nichts mehr trennte.

इत्थं नरपते दीर्घवियोगव्यसनार्णवम् । 

तरन्ति च लभन्ते च कल्याणं धीरचेतसः ॥ २००

ittham narapate diirghaviyogavyasanaarnavam | taranti ca labhante ca kalyaanam dhiiracetasah || 200

Genau so, mein Fürst, überqueren die Willensstarken das mörderische Meer der langen Trennung und bergen ihren Schatz.“

इति संगतकाच्छ्रुत्वा कथां स दयितोत्सुकः । 

तां निनाय निशां मार्गे सहस्रानीकभूपतिः ॥ २०१

iti samgatakaacchrutvaa kathaam sa dayitotsukah | taam ninaaya nishaam maarge sahasraaniikabhuupatih || 201

Als König Sahasranika diese Geschichte von Sangataka gehört hatte,

verbrachte er, der sich nach seiner geliebten Frau sehnte, die Nacht auf der Straße.

ततो मनोरथारूढः पुरःप्रहितमानसः । 

प्रातः सहस्रानीकोऽसौ प्रतस्थे स्वां प्रियां प्रति ॥ २०२

tato manorathaaruudhah purahprahitamaanasah | 

praatah sahasraaniiko’sau pratasthe svaam priyaam prati || 202

Dann, von Phantasie beflügelt und mit seinen Gedanken vorauseilend,

 brach Sahasranika am nächsten Morgen auf, seiner Gliebten entgegen.

दिनैः कतिपयैस्तं च जमदग्नेरवाप सः ।

 मृगैरपि परित्यक्तचापलं शान्तमाश्रमम् ॥ २०३

dinaih katipayaistam ca jamadagneravaapa sah | mrgairapi parityaktacaapalam shaantamaashramam || 203

Und nach ein paar Tagen hatte er Jamadagnis friedliche Einsiedelei erreicht,

wo sogar die Tiere des Waldes ihre Wildheit ablegen.

ददर्श कल्पितातिथ्यं जमदग्निं च तत्र तम् । 

प्रणतः पावनालोकमाकारं तपसामिव ॥ २०४

dadarsha kalpitaatithyam jamadagnim ca tatra tam | pranatah paavanaalokamaakaaram tapasaamiva || 204

Dort sah er Jamadagni, der ihn gastfreundlich empfing, und verneigte sich vor ihm,

einer Erscheinung, deren Anblick eine Reinheit wie von Bußübungen bewirkt.

स च तस्मै मुनी राज्ञे सपुत्रां तां समर्पयत् ।

 चिरान्मृगावतीं राज्ञीं सानन्दामिव निर्वृतिम् ॥ २०५

sa ca tasmai munii raajne saputraam taam samarpayat |

 ciraanmrgaavatiim raajniim saanandaamiva nirvrtim || 205

Da überreichte der Einsiedler dem König

nach langer Trennung die Königin Mrgavati mit ihrem Sohn, seelig vor Glück.

शापान्ते तच्च दम्पत्योस्तयोरन्योन्यदर्शनम् । 

आनन्दबाष्पपूर्णायां ववर्षेवामृतं दृशि ॥ २०६

shaapaante tacca dampatyostayoranyonyadarshanam |

 aanandabaashpapuurnaayaam vavarshevaamrtam drshi || 206

Als die beiden Eheleute nun, da der Fluch gebrochen, einander ansahen, war es, als hätte dieser Anblick Unsterblichkeitstrank in ihre Augen voller Freudentränen herabregnen lassen.

तत्पूर्वदर्शनं पुत्रमालिङ्ग्योदयनं स तम् । 

मुमोच नृपतिः कृच्छ्राद्रोमाञ्चेनेव कीलितम् ॥ २०७

tatpuurvadarshanam putramaalingyodayanam sa tam | mumoca nrpatih krcchraadromaanceneva kiilitam || 207

Als der König seinen Sohn Udayana, den er noch nie gesehen hatte, in seine Arme schloss, konnte er ihn nur schwer wieder loslassen, so sehr hatten ihre vor Freude gekringelten Haare sich verfangen.

ततः सोदयनां राज्ञीं तामादाय मृगावतीम् । 

आ तपोवनमुद्बाष्पैरनुयातो मृगैरपि ॥ १०८

tatah sodayanaam raajniim taamaadaaya mrgaavatiim | aa tapovanamudbaashpairanuyaato mrgairapi || 108

Doch dann nahm er seine Königin Mrgavati samt Udayana

und verließ den Büßerhain gefolgt von den Tränen vergießenden Tieren des Waldes.

आमन्त्र्य जमदग्निं च प्रतस्थे स्वां पुरीं प्रति । 

प्रशान्तादाश्रमात्तस्मात्सहस्रानीकभूपतिः ॥ १०९

aamantrya jamadagnim ca pratasthe svaam puriim prati | prashaantaadaashramaattasmaatsahasraaniikabhuupatih || 109

So verabschiedete König Sahasranika sich von Jamadagni, verließ diese friedvolle Einsiedelei und machte sich auf den Weg in seine eigene Stadt.

शृण्वन्विरहवृत्तानि प्रियाया वर्णयंश्च सः । 

उत्तोरणपताकां तां कौशाम्बीं प्राप्तवान्क्रमात् ॥ २१०

shrnvanvirahavrttaani priyaayaa varnayamshca sah |

 uttoranapataakaam taam kaushaambiim praaptavaankramaat || 210

Die Trennungserlebnisse seiner Geliebten hörend und seine eigenen erzählend

erreichten sie allmählich die mit Blumenbögen und Fahnen ausstaffierte Stadt Kaushambi.

समं च पत्नीपुत्राभ्यां प्रविवेश स तां पुरीम् । 

पीयमान इवोत्पक्ष्मराजिभिः पौरलोचनैः ॥ २११

samam ca patniiputraabhyaam pravivesha sa taam puriim |

 piiyamaana ivotpakshmaraajibhih pauralocanaih || 211

Und so zog er mit Weib und Kind in die Stadt ein, von ihren Bürgern

gleichsam verschlungen mit Blicken aus aufgerissenen Augen.

अभ्यषिञ्चच्च तं तत्र झगित्युदयनं सुतम् ।

 यौवराज्ये महाराजः प्रेर्यमाणः स तद्गुणैः ॥ २१२

abhyashincacca tam tatra jhagityudayanam sutam | yauvaraajye mahaaraajah preryamaanah sa tadgunaih || 212

Angetrieben von den Vorzügen seines Sohnes Udayana salbte der Maharaja ihn auf der Stelle zum Kronprinzen.

स्वमन्त्रिपुत्रांस्तस्मै स मन्त्रहेतोः समर्पयत् । 

वसन्तकरूमण्वन्तौ तथा यौगन्धरायनम् ॥ २१३

svamantriputraamstasmai sa mantrahetoh samarpayat | 

vasantakaruumanvantau tathaa yaugandharaayanam || 213

Zu seinen Beratern bestimmte er die Söhne seiner eigenen Minister,

 Vasantaka und Rumanvat, sowie den Yaugandharayana.

एभिर्मन्त्रिवरैरेष कृत्स्नां प्राप्स्यति मेदिनीम् । 

इति वागुदभूद्दिव्या पुष्पवृष्ट्या समं तदा ॥ २१४

ebhirmantrivarairesha krtsnaam praapsyati mediniim |

 iti vaagudabhuuddivyaa pushpavrshtyaa samam tadaa || 214

„Mit diesen trefflichen Ministern wird er die ganze Welt erobern!“ tönte unter Blütenregen eine Stimme vom Himmel.

ततः सुते न्यस्तभरः स राजा चिरकाङ्क्षितम् । 

जीवलोकसुखं भेजे मृगावत्या तया सह ॥ २१५

tatah sute nyastabharah sa raajaa cirakaankshitam | jiivalokasukham bheje mrgaavatyaa tayaa saha || 215

Da lud der König die Last seines Amtes auf den Sohn ab und genoss mit Mrgavati die lang ersehnten Freuden der Welt.

अथ तस्य जरां प्रशान्तिदूतीमुपयातां क्षितिपस्य कर्णमूलम् ।

सहसैव विलोक्य जातकोपा बत दूरे विषयस्पृहा बभूव ॥ २१६

atha tasya jaraam prashaantiduutiimupayaataam kshitipasya karnamuulam |

sahasaiva vilokya jaatakopaa bata duure vishayasprhaa babhuuva || 216

Irgendwann aber suchte die Lust an Zerstreuung fuchsteufelswild das Weite, als sie sah, daß die Botin der Altersweisheit, das erste graue Haar, in die Ohrmuschel seiner Majestät eingedrungen war.

ततस्तं कल्याणं तनयमनुरक्तप्रकृतिकं निवेश्य स्वे राज्ये जगदुदयहेतोरुदयनम् ।

सहस्रानीकोऽसौ सचिवसहितः सप्रियतमो महाप्रस्थानाय क्षितिपतिरगच्छद्धिमगिरिम् ॥ २१७

tatastam kalyaanam tanayamanuraktaprakrtikam niveshya sve raajye jagadudayahetorudayanam |

sahasraaniiko’sau sacivasahitah sapriyatamo mahaaprasthaanaaya kshitipatiragacchaddhimagirim || 217

Da inthronisierte Sahasranika seinen vielversprechenden, von den Untertanen geschätzten Sohn Udayana Sonnenaufgang, um der Welt den Sonnenaufgang zu bringen. Der König selbst aber begab sich samt Gefolge mit seinem geliebten Weib auf die letzte große Reise in die Welt der Eisberge.