नरवाहनदत्तजननं
नाम चतुर्थो लम्बकः ।
naravaahanadattajananam naama caturtho lambakah |
Das „Geburt des Naravahanadatta“ genannte vierte Buch
इदं गुरुगिरीन्द्रजाप्रणयमन्दरान्दोलनात्पुरा
किल कथामृतं हरमुखाम्बुधेरुद्गतम्
।
प्रसह्य रसयन्ति ये विगतविघ्नलब्धर्द्धयो
धुरं दधति वैबुधीं भुवि
भवप्रसादेन ते ॥
idam gurugiriindrajaapranayamandaraandolanaatpuraa kila kathaamrtam haramukhaambudherudgatam |
prasahya rasayanti ye vigatavighnalabdharddhayo dhuram
dadhati vaibudhiim bhuvi bhavaprasaadena te ||
Also ist aus Zuneigung zu Parvati, der Tochter des Alten
Bergkönigs, Shivas Mund die Erzählung entsprungen, genau wie einst
der Unsterblichkeitstrank dem vom Mandarafels aufgewühlten Urmeer. Jene, zauberkräftig, Hindernisse zu beseitigen, rissen
ihn an sich und lassen sich rühmen, während diese aus Gnade zum Dasein den göttlichen
Pfahl der Klugheit in den Boden rammen.
प्रथमस्तरङ्गः । prathamastarangah
| Die erste Welle, 1. Kapitel
कर्णतालबलाघातसीमन्तितकुलाचलः
। पन्थानमिव सिद्धीनां दिशञ्जयति विघ्नजित् ॥ १
karnataalabalaaghaatasiimantitakulaacalah |
panthaanamiva siddhiinaam dishanjayati vighnajit || 1
Mit einem einzigen mächtigem Ohrenschlag die Sieben
Berge gleichsam scheitelnd
weist Ganesha, der Sieger über Hindernisse, den
Erfolgreichen ihren Weg.
ततो वत्सेश्वरो राजा
स कौशाम्ब्यामवस्थितः ।
एकातपत्रां बुभुजे जितामुदयनो महीम् ॥ २
tato vatseshvaro raajaa sa kaushaambyaamavasthitah |
ekaatapatraam bubhuje jitaamudayano mahiim || 2
Also genoss Udayana, König von Vatsa, in Kaushambi
weilend die unter einem Schirm vereinte, besiegte Welt.
विधाय सरुमण्वत्के भारं
यौगन्धरायणे । विहारैकरसश्चाभूद्वसन्तकसखः सुखी ॥ ३
vidhaaya sarumanvatke bhaaram yaugandharaayane |
vihaaraikarasashcaabhuudvasantakasakhah sukhii || 3
Seine Last wälzte der Glückliche ab auf Rumanvat und
Yaugandharayana,
und fand, mit Vasantaka zum Freund, nur noch Lust an
Zerstreuung.
स्वयं स वादयन्वीणां
देव्या वासवदत्तया । पद्मावत्या च सहितः संगीतकमसेवत ॥ ४
svayam sa vaadayanviinaam devyaa vaasavadattayaa |
padmaavatyaa ca sahitah samgiitakamasevata || 4
Selbst ließ er die Laute erklingen und pflegte mit
Königin Vasavadatta und Padmavati zusammen den Gesang.
देवीकाकलिगीतस्य तद्वीणानिनदस्य
च । अभेदे वादनाङ्गुष्ठकम्पोऽभूद्भेदसूचकः ॥ ५
deviikaakaligiitasya tadviinaaninadasya ca | abhede
vaadanaangushthakampo’bhuudbhedasuucakah || 5
Nur das flinke Spiel seiner Finger als Hinweis auf den
Takt durchbrach
der Königinnen Lieder süßen Klang und seiner Laute
sanften Nachhall.
हर्म्याग्रे निजकीर्त्येव
ज्योत्स्नया धवले च सः ।
धाराविगलितं सीधु पपौ मदमिव द्विषाम् ॥ ६
harmyaagre nijakiirtyeva jyotsnayaa dhavale ca sah | dhaaraavigalitam
siidhu papau madamiva dvishaam || 6
Während die Dachterrasse seines Hauses vom Mondlicht
weiß erglänzte wie von seinem Ruhm beschienen, soff wie einst seiner Feinde Hochmut er den Wein in
Strömen.
आजह्नुः स्वर्णकलशैस्तस्य
वाराङ्गना रहः ।
स्मरराज्याभिषेकाम्भ इव रागोज्ज्वलं मधु ॥ ७
aajahnuh svarnakalashaistasya vaaraanganaa rahah |
smararaajyaabhishekaambha iva raagojjvalam madhu || 7
Heimlich reichten ihm die schönsten Frauen in goldenen
Kelchen rotglühenden, Lust entflammenden Wein, als wäre er zur Inthronisierung des Liebesgottes das
Weihwasser.
आरक्तसुरसस्वच्छमन्तःस्फुरिततन्मुखम्
।
उपनिन्ये द्वयोर्मध्ये स स्वचित्तमिवासवम् ॥ ८
aaraktasurasasvacchamantahsphuritatanmukham | upaninye
dvayormadhye sa svacittamivaasavam || 8
Den roten, fruchtigen, klaren, ihre Gesichter spiegelnden
Traubensaft führte in ihrer Mitte er sich zu, als würde sein Herz, ebenso rot,
leidenschaftlich und ihr klares Abbild enthaltend zwischen ihnen ausgepresst.
ईर्ष्यारुषामभावेऽपि
भङ्गुरभ्रुणि रागिणि । न मुखे तत्तयो राज्ञ्योस्तद्दृष्टिस्तृप्तिमाययौ ॥ ९
iirshyaarushaamabhaave’pi bhangurabhruni raagini | na
mukhe tattayo raajnyostaddrshtistrptimaayayau || 9
Zwar fehlten Eifersucht und Raserei, doch trug jede
der beiden Königinnen die Brauen in Leidenschaft gewölbt in einem Antlitz, an
dessen Anblick er sich nicht sattsehen konnte.
समधुस्फटिकानेकचषका तस्य
पानभूः । बभौ बालातपारक्तसितपद्मेव पद्मिनी ॥ १०
samadhusphatikaanekacashakaa tasya paanabhuuh | babhau
baalaatapaaraktasitapadmeva padminii || 10
Die Stätte seines Gelages mit ihren vielen vom Wein
funkelnden Pokalen
glitzerte wie ein von der jungen Sonne beschienener
See weißer Lotusse.
अन्तरा च मिलद्व्याधः
पलाशश्यामकञ्चुकः ।
स सबाणासनो भेजे स्वोपमं मृगकाननम् ॥ ११
antaraa ca miladvyaadhah palaashashyaamakancukah | sa
sabaanaasano bheje svopamam mrgakaananam || 11
Zwischendurch aber traf er sich in seiner laubgrünen
Feldjacke mit den Jägern,
um mit Pfeil und Bogen auf der Jagd den Wald, dem er
sich anverwandelte, zu durchstreifen.
जघान पङ्ककलुषान्वराहनिवहाञ्शरैः
। तिमिरौघानविरलैः करैरिव मरीचिमान् ॥ १२
jaghaana pankakalushaanvaraahanivahaansharaih |
timiraughaanaviralaih karairiva mariicimaan || 12
Rotten schlammbeschmierter Wildschweine durchbohrte er
mit seinen Pfeilen,
wie mit ihren gebündelten Strahlen die Sonne das
Dunkel der Nacht.
वित्रस्तप्रसृतास्तस्मिन्कृष्णसाराः
प्रधाविते ।
बभुः पूर्वाभिभूतानां कटाक्षाः ककुभामिव ॥ १३
vitrastaprasrtaastasminkrshnasaaraah pradhaavite |
babhuh puurvaabhibhuutaanaam kataakshaah kakubhaamiva || 13
Wann immer er den aufgeschreckt fliehenden Antilopen
nachsetzte,
erschienen ihm ihre Seitenblicke wie die seiner
früheren Eroberungen.
रेजे रक्तारुणा चास्य
मही महिषघातिनः । सेवागतेव तच्छृङ्गपातमुक्ता वनाञ्जिनी ॥ १४
reje raktaarunaa caasya mahii mahishaghaatinah |
sevaagateva tacchrngapaatamuktaa vanaanjinii || 14
Der Waldboden, rot vom Blut erlegter Büffel, war, als
seien aus Dankbarkeit,
ihre wühlenden Hörner loszusein, die roten Waldblumen
aufgeblüht.
व्यात्तवक्त्रपतत्प्रासप्रोतेष्वपि
मृगारिषु । सान्तर्गर्जितनिष्क्रान्तजीवितेषु तुतोष सः ॥ १५
vyaattavaktrapatatpraasaproteshvapi mrgaarishu |
saantargarjitanishkraantajiiviteshu tutosha sah || 15
Er hatte seine Freude an den Löwen, wenn sie von
Speeren, in den aufgerissenen Rachen gerammt, festgenagelt mit einem ersterbenden Röcheln ihr Leben
aushauchten.
श्वानः श्वभ्रे वने तस्मिंस्तस्य
वर्त्मसु वागुराः ।
सा स्वायुधैकसिद्धेऽभूत्प्रक्रिया मृगयारसे ॥ १६
shvaanah shvabhre vane tasmimstasya vartmasu vaaguraah
|
saa svaayudhaikasiddhe’bhuutprakriyaa mrgayaarase || 16
Hunde in den Schluchten, auf den Pfaden Schlingen –
damit wohl ausgerüstet
war das seine persönliche Methode zum Erfolg bei der
Jagd auf Wild.
एवं सुखोपभोगेषु वर्तमानं
तमेकदा । राजानमास्थानगतं नारदो मुनिरभ्यगात् ॥ १७
evam sukhopabhogeshu vartamaanam tamekadaa |
raajaanamaasthaanagatam naarado munirabhyagaat || 17
In seine Audienzhalle zurückgekehrt, schwelgte der
König wieder mal im Hochgenuss seines Jagdglücks, als eines Tages der Weise Narada auf ihn zutrat.
निजदेहप्रभाबद्धमण्डलो
मण्डनं दिवः । कृतावतारस्तेजस्विजातिप्रीत्यांशुमानिव ॥ १८
nijadehaprabhaabaddhamandalo mandanam divah |
krtaavataarastejasvijaatipriityaamshumaaniva || 18
Den eigenen Körpernimbus ringsum verstrahlend, ein Schmuckstück
des Himmels, wie die Sonne selbst aus Liebe zu den Menschen des Sonnengeschlechts auf
die Erde herabgestiegen.
स तेन रचितातिथ्यो मुहुः
प्रह्वेण भूभृता । प्रीतः क्षणमिव स्थित्वा राजानं तमभाषत ॥ १९
sa tena racitaatithyo muhuh prahvena bhuubhrtaa |
priitah kshanamiva sthitvaa raajaanam tamabhaashata || 19
Vom König unter wiederholten Verbeugungen
gastfreundlich empfangen,
blieb er, wie einen Moment lang erfreut, stehen, bis
er den Regenten ansprach:
शृणु संक्षिप्तमेतत्ते
वत्सेश्वर वदाम्यहम् । बभूव पाण्डुरिति ते राजा पूर्वपितामहः ॥ २०
shrnu samkshiptametatte vatseshvara vadaamyaham |
babhuuva paanduriti te raajaa puurvapitaamahah || 20
„Höre, König von Vatsa, was ich dir zusammengefasst
sagen will: Vor langer Zeit war König Pandu dein Urahn.
तवेव तस्य द्वे भव्ये
भार्ये बभूवतुः । एका कुन्ती द्वितीया च माद्री नाम महौजसः ॥ २१
taveva tasya dve bhavye bhaarye babhuuvatuh | ekaa
kuntii dvitiiyaa ca maadrii naama mahaujasah || 21
So wie du hatte auch er, der mächtige Held, zwei reizende
Frauen: Die eine hieß Kunti, die zweite Madri.
स पाण्डुः पृथिवीमेतां
जित्वा जलधिमेखलाम् ।
सुखी कदाचित्प्रययौ मृगयाव्यसनी वनम् ॥ २२
sa paanduh prthiviimetaam jitvaa jaladhimekhalaam |
sukhii kadaacitprayayau mrgayaavyasanii vanam || 22
Dieser Pandu hatte die von Meeren umschlungene Welt
erobert.
Der Glückliche streifte also eines Tages auf die Jagd
versessen durch den Wald.
तत्र किन्दमनामानं स
मुनिं मुक्तसायकः । जघान मृगरूपेण सभार्यं सुरतस्थितम् ॥ २३
tatra kindamanaamaanam sa munim muktasaayakah |
jaghaana mrgaruupena sabhaaryam suratasthitam || 23
Dort schoss er seinen Pfeil ab und durchbohrte einen
Einsiedler namens Kindama,
wie der sich gerade
in der Rehbockstellung mit seiner Partnerin vergnügte.
स मुनिर्मृगरूपं तत्त्यक्त्वा
कण्ठविवर्तिभिः ।
प्राणैः शशाप तं पण्डुं विषण्णं मुक्तकार्मुकम् ॥ २४
sa munirmrgaruupam tattyaktvaa kanthavivartibhih |
praanaih shashaapa tam pandum vishannam muktakaarmukam || 24
Der Heilige warf seinen Rehbockhabitus ab und verfluchte
den Pandu,
der entsetzt den Bogen fallenließ, unter letzten
Atemzügen verröchelnd:
स्वैरस्थो निर्विमर्शेन
हतोऽहं यत्त्वया ततः ।
भार्यासम्भोगकाले ते मद्वन्मृत्युर्भविष्यति ॥ २५
svairastho nirvimarshena hato’ham yattvayaa tatah | bhaaryaasambhogakaale
te madvanmrtyurbhavishyati || 25
„Weil du mich gerade im Moment der höchsten Lust so
unbedacht getötet hast,
soll auch dich beim Liebesakt mit deiner Frau wie mich
der Tod ereilen!“
इत्याप्तशापस्तद्भीत्या
त्यक्तभोगस्पृहोऽथ सः ।
पत्नीभ्यामन्वितः पाण्डुस्तस्थौ शान्ते तपोवने ॥ २६
ityaaptashaapastadbhiityaa tyaktabhogasprho’tha sah |
patniibhyaamanvitah paandustasthau shaante tapovane || 26
Da er die Verwünschung vernommen, ließ Pandu aus Angst
davor jede Lust auf Liebesfreuden fahren, um fortan mit seinen zwei Frauen im beruhigten
Büßerhain zu wohnen.
तत्रस्थोऽपि स शापेन
प्रेरितस्तेन चैकदा ।
अकस्माच्चकमे माद्रीं प्रियां प्राप च पञ्चताम् ॥ २७
tatrastho’pi sa shaapena preritastena caikadaa |
akasmaaccakame maadriim priyaam praapa ca pancataam || 27
Obwohl er dort Buße tat, verlangte es ihn einst unter
dem Einfluss der Verwünschung
urplötzlich nach seiner Liebsten Madri. Woraufhin er
das Zeitliche segnete.
तदेवं मृगया नाम प्रमादो
नृप भूभृताम् ।
क्षपिता ह्यनयान्येऽपि नृपास्ते ते मृगा इव ॥ २८
tadevam mrgayaa naama pramaado nrpa bhuubhrtaam |
kshapitaa hyanayaanye’pi nrpaaste te mrgaa iva || 28
Das also ist der Jagd genannte Wahnsinn der Herrscher,
o König! Der eine oder andere König kommt dabei ums Leben, so wie die von ihnen getöteten
Tiere des Waldes.
घोरनादामिषैकाग्रा रूक्षा
धूम्रोर्ध्वमूर्धजा ।
कुन्तदन्ता कथं कुर्याद्राक्षसीव हि सा शिवम् ॥ २९
ghoranaadaamishaikaagraa ruukshaa dhuumrordhvamuurdhajaa
|
kuntadantaa katham kuryaadraakshasiiva hi saa shivam || 29
Wie sollten sie mit ihrem grauenerregenden Geschrei,
auf rohes Fleisch versessen, mit vor Dreck starrenden Haaren, Lanzenzähnen wie die
Teufelinnen etwas Gutartiges zu Stande bringen?
तस्माद्विफलमायासं जहीहि
मृगयारसम् । वन्यवाहनहन्तॄणां समानः प्राणसंशयः ॥ ३०
tasmaadviphalamaayaasam jahiihi mrgayaarasam |
vanyavaahanahantrnaam samaanah praanasamshayah || 30
Darum lass die fruchtlose, kräftezehrende Jagdlust
fahren!
Die Tiere des Waldes und ihre Jäger schweben in der
gleichen Lebensgefahr!
त्वं च त्वत्पूर्वजप्रीत्या
प्रियः कल्याणपात्र मे ।
पुत्रश्च तव कामांशो यथा भावी तथा शृणु ॥ ३१
tvam ca tvatpuurvajapriityaa priyah kalyaanapaatra me
|
putrashca tava kaamaamsho yathaa bhaavii tathaa shrnu || 31
Du, ein Kelch für alles Gute und Schöne, liegst mir
aus Liebe zu deinen Urahnen am Herzen. Hör jetzt, wie du einen Sohn bekommst, der Teilchen
des Liebesgottes enthält:
पुरानङ्गाङ्गसम्भूत्यै
रत्या स्तुतिभिरर्चितः ।
तुष्टो रहसि संक्षेपमिदं तस्याः शिवोऽभ्यधात् ॥ ३२
puraanangaangasambhuutyai ratyaa stutibhirarcitah |
tushto rahasi samkshepamidam tasyaah shivo’bhyadhaat || 32
Vor Zeiten, als Rati Shiva mit Lobeshymnen huldigte,
damit der entleibte Liebesgott wieder verkörpert werde, war jener so
geschmeichelt, dass er ihr in trauter Zweisamkeit dieses Geheimnis verriet:
अवतीर्य निजांशेन भूमावाराध्य
मां स्वयम् ।
गौरी पुत्रार्थिनी कामं जनयिष्यत्यसाविति ॥ ३३
avatiirya nijaamshena bhuumaavaaraadhya maam svayam |
gaurii putraarthinii kaamam janayishyatyasaaviti || 33
„Die Gauri wünscht sich einen Sohn. Soll sie doch mit
einem Teil von sich auf die Erde herabsteigen, mich dort besänftigen und dann ihren Kama zur Welt
bringen.“
अतश्चण्डमहासेनसुता देवी
नरेन्द्र सा । जाता वासवदत्तेयं सम्पन्ना महिषी च ते ॥ ३४
atashcandamahaasenasutaa devii narendra saa | jaataa
vaasavadatteyam sampannaa mahishii ca te || 34
Damit, o König, fiel die Göttin, als Candamahasenas
Tochter Vasavadatta hier geboren, dir als Gemahlin zu.
तदेषा शम्भुमाराध्य कामांशं
सोष्यते सुतम् ।
सर्वविध्याधराणां यश्चक्रवर्ती भविष्यति ॥ ३५
tadeshaa shambhumaaraadhya kaamaamsham soshyate sutam
|
sarvavidhyaadharaanaam yashcakravartii bhavishyati || 35
Sie wird Shiva begeistern und einen Sohn zur Welt
bringen,
der Teilchen des Liebesgottes enthält und Kaiser aller
Zauberer sein soll.“
इत्युक्तेनादृतवचा राज्ञा
पृथ्वीं तदर्पिताम् । प्रत्यर्प्य तस्मै स ययौ नारदर्षिरदर्शनम् ॥ ३६
ityuktenaadrtavacaa raajnaa prthviim tadarpitaam |
pratyarpya tasmai sa yayau naaradarshiradarshanam || 36
Unter diesen eindringlichen Worten gab Rishi Narada
dem König die Erde zurück,
die der ihm geschenkt hatte, und ging ins Unsichtbare
davon.
तस्मिन्गते वत्सराजः
स तद्वासवदत्तया ।
जातपुत्रेच्छया साकं निन्ये तच्चिन्तया दिनम् ॥ ३७
tasmingate vatsaraajah sa tadvaasavadattayaa |
jaataputrecchayaa saakam ninye taccintayaa dinam || 37
Als er weg war, verbrachte Vatsaraja den Tag mit
Vasavadatta,
die den Wunsch verspürte, einen Sohn zur Welt zu
bringen.
अन्येद्युस्तं स वत्सेशमुपेत्यास्थानवर्तिनम्
।
नित्योदिताख्यः प्रवरः प्रतीहारो व्यजिज्ञपत् ॥ ३८
anyedyustam sa vatseshamupetyaasthaanavartinam |
nityoditaakhyah pravarah pratiihaaro vyajijnapat || 38
Als der König von Vatsa sich am nächsten Tag in seiner
Audienzhalle aufhielt,
meldete ihm Nityodita, der älteste Torwächter:
शिशुकद्वयसंयुक्ता ब्राह्मणी
कापि दुर्गता । द्वारि स्थिता महराज देवदर्शनकाङ्क्षिणी ॥ ३९
shishukadvayasamyuktaa braahmanii kaapi durgataa |
dvaari sthitaa maharaaja devadarshanakaankshinii || 39
„Eine verhärmte Brahmanin mit zwei Kindlein steht vorm
Tor, o Gebieter, und wünscht ihren König zu sehen.“
तच्छ्रुत्वैवाभ्यनुज्ञाते
तत्प्रवेशे महीभृता । ब्राह्मणी सा विवेशात्र कृशपाण्डुरधूसरा ॥ ४०
tacchrutvaivaabhyanujnaate tatpraveshe mahiibhrtaa |
braahmanii saa viveshaatra krshapaanduradhuusaraa || 40
Als der König das hörte, hieß er sie vorzulassen.
Herein kam eine Brahmanin, abgezehrt, blass und
staubbedeckt,
मानेनेव विशीर्णेन वाससा
विधुरीकृता । दुःखदैन्यनिभावङ्गे बिभ्रती बालकावुभौ ॥ ४१
maaneneva vishiirnena vaasasaa vidhuriikrtaa |
duhkhadainyanibhaavange bibhratii baalakaavubhau || 41
im abgerissenen Gewand ihrer Selbstachtung beraubt,
die beiden Not und Armut ähnlichen Kindlein auf der
Hüfte tragend.
कृतोचितप्रणामा च सा
राजानं व्यजिज्ञपत् ।
ब्राह्मणी कुलुजा चाहमीदृशीं दुर्गतिम् गता ॥ ४२
krtocitapranaamaa ca saa raajaanam vyajijnapat |
braahmanii kulujaa caahamiidrshiim durgatim gataa || 42
Eine artige Verbeugung machend erklärte sie dem König:
„Ich bin eine Brahmanin aus gutem Hause und gezwungen,
diesen schweren Weg zu gehen.
दैवाद्युगपदेतौ च जातौ
द्वौ तनयौ मम । तदेव नास्ति मे स्तन्यमेतयोर्भोजनं विना ॥ ४३
daivaadyugapadetau ca jaatau dvau tanayau mama |
tadeva naasti me stanyametayorbhojanam vinaa || 43
Das Schicksal wollte, dass ich die zwei Knaben hier als
Zwillinge gebar.
Doch ist keine Milch in mir, um die beiden zu stillen.
तेनेह कृपणा नाथ शरणागतवत्सलम्
। प्राप्तास्मि देवं शरणं प्रमाणमधुना प्रभुः ॥ ४४
teneha krpanaa naatha sharanaagatavatsalam |
praaptaasmi devam sharanam pramaanamadhunaa prabhuh || 44
Darum wende ich mich in meiner Verzweiflung an dich, o
Herr, der du ein Herz hast für solche, die bei dir Zuflucht suchen. Jetzt entscheidet mein
Herr und König, ob Zuflucht angemessen ist.“
तच्छ्रुत्वा सदयो राजा
स प्रतीहारमादिशत् ।
इयं वासवदत्तायै देव्यै नीत्वार्प्यतामिति ॥ ४५
tacchrutvaa sadayo raajaa sa pratiihaaramaadishat |
iyam vaasavadattaayai devyai niitvaarpyataamiti || 45
Als er das hörte, hatte der König Mitleid und befahl
seinem obersten Wächter:
„Bring sie zu Königin Vasavadatta und übergib sie
ihr!“
ततश्च कर्मणा स्वेन शुभेनेवाग्रयायिना
। नीताभून्निकटं देव्याः प्रतीहारेण तेन सा ॥ ४६
tatashca karmanaa svena shubhenevaagrayaayinaa |
niitaabhuunnikatam devyaah pratiihaarena tena saa || 46
Als eilte ihre eigene gute Tat ihr voraus, wurde sie
vom obersten Wächter vor die Königin geführt.
राज्ञा विसृष्टां बुद्ध्वा
तां प्रतीहारादुपागताम् ।
देवी वासवदत्ता सा ब्राह्मणीं श्रद्दधेतराम् ॥ ४७
raajnaa visrshtaam buddhvaa taam pratiihaaraadupaagataam
|
devii vaasavadattaa saa braahmaniim shraddadhetaraam || 47
Als Königin Vasavadatta von dem Wächter erfuhr, dass die
hier Erschienene
vom König geschickt war, fasste sie Zutrauen zu der Brahmanin.
युग्मापत्यां च पश्यन्ती
दीनामेतां व्यचिन्तयत् ।
अहो वामैकवृत्तित्वं किमप्येतत्प्रजापतेः ॥ ४८
yugmaapatyaam ca pashyantii diinaametaam vyacintayat |
aho vaamaikavrttitvam kimapyetatprajaapateh || 48
Doch als sie die Frau sah, die keinen Mann, kein Geld
aber dafür Zwillinge hatte, dachte sie bei sich: „ O weh, eine einzige Ungerechtigkeit, die der Schöpfer
hier an den Tag legt!
अहो वस्तुनि मात्सर्यमहो
भक्तिरवस्तुनि ।
नाद्याप्येकोऽपि मे जातो जातौ त्वस्यां यमाविमौ ॥ ४९
aho vastuni maatsaryamaho bhaktiravastuni | naadyaapyeko’pi
me jaato jaatau tvasyaam yamaavimau || 49
Ach, mir, der Geeigneten neidet er‘s, aber der
Ungeeigneten gönnt er‘s!
Bis heut hab ich keinen einzigen Sohn geboren, aber
die hat gleich Zwillinge!“
एवं संचिन्तयन्ती च सा
देवी स्नानकाङ्क्षिणी ।
ब्राह्मण्याश्चेटिकास्तस्याः स्नपनादौ समादिशत् ॥ ५०
evam samcintayantii ca saa devii snaanakaankshinii |
braahmanyaashcetikaastasyaah snapanaadau samaadishat || 50
Solches denkend bekam die Königin Lust, selbst ein Bad
nehmen.
Ihren Zofen aber trug sie auf, der Brahmanin ein Bad,
Kleider und Erfrischungen zu bereiten.
स्नपिता दत्तवस्त्रा
च ताभिः स्वादु च भोजिता ।
ब्राह्मणी साम्बुसिक्तेव तप्ता भूः समुदश्वसत् ॥ ५१
snapitaa dattavastraa ca taabhih svaadu ca bhojitaa |
braahmanii saambusikteva taptaa bhuuh samudashvasat || 51
Von diesen mit einem Bad, Gewand und leckerem Essen
versorgt,
blühte die Brahmanin wie mit Wasser begossene
verbrannte Erde wieder auf.
समाश्वस्ता च सा युक्त्या
कथालापैः परीक्षितुम् ।
क्षणान्तरे निजगदे देव्या वासवदत्तया ॥ ५२
samaashvastaa ca saa yuktyaa kathaalaapaih
pariikshitum | kshanaantare nijagade devyaa vaasavadattayaa || 52
Und als sie sich erholt hatte, wandte Königin
Vasavadatta sich an sie,
um sie unter dem Vorwand des Geschichtenerzählens zu
prüfen:
भो ब्राह्मणि कथा काचित्त्वया
नः कथ्यतामिति ।
तच्छ्रुत्वा सा तथेत्युक्त्वा कथां वक्तुं प्रचक्रमे ॥ ५३
bho braahmani kathaa kaacittvayaa nah kathyataamiti |
tacchrutvaa saa tathetyuktvaa kathaam vaktum pracakrame || 53
„Also, Brahmanin, wie wär’s, wenn du uns eine
Geschichte erzählst!“
Darauf erwiderte diese: „Einverstanden!“ und begann zu
erzählen:
पुराभूज्जयदत्ताख्यः
सामान्यः कोऽपि भूपतिः । देवदत्ताभिधानश्च पुत्रस्तस्योदपद्यत ॥ ५४
puraabhuujjayadattaakhyah saamaanyah ko’pi bhuupatih |
devadattaabhidhaanashca putrastasyodapadyata || 54
„Vor Zeiten lebte ein einfacher König, Jayadatta, und
der hatte einen Sohn, nämlich Devadatta, gezeugt.
यौवनस्थस्य तस्याथ विवाहं
तनयस्य सः ।
विधातुमिच्छन्नपतिर्मतिमानित्यचिन्तयत् ॥ ५५
yauvanasthasya tasyaatha vivaaham tanayasya sah |
vidhaatumicchannapatirmatimaanityacintayat || 55
Als sein Sohn zum jungen Mann geworden war, wollte der
kluge Vater ihn verheiraten und überlegte:
वेश्येव बलवद्भोग्या
राजश्रीरतिचञ्चला ।
वणिजां तु कुलस्त्रीव स्थिरा लक्ष्मीरनन्यगा ॥ ५६
veshyeva balavadbhogyaa raajashriiraticancalaa |
vanijaam tu kulastriiva sthiraa lakshmiirananyagaa || 56
‚Wie eine Hure roh herangenommen werden will der flüchtige
Reichtum der Könige.
Der Reichtum von Kaufleuten aber ist stabil wie eine
Frau aus gutem Haus, die nicht fremdgeht.
तस्माद्विवाहं पुत्रस्य
करोमि वणिजां गृहात् ।
राज्येऽस्य बहुदायादे येन नापद्भविष्यति ॥ ५७
tasmaadvivaaham putrasya karomi vanijaam grhaat |
raajye’sya bahudaayaade yena naapadbhavishyati || 57
Darum lass ich den Jungen in ein Kaufmannshaus
einheiraten.
Somit wird, bei so vielen Verwandten, kein Ungemach
über sein Königreich kommen.‘
इति निश्चित्य पुत्रस्य
कृते वव्रे स भूपतिः ।
वणिजो वसुदत्तस्य कन्यां
पाटलिपुत्रकात् ॥ ५८
iti nishcitya putrasya krte vavre sa bhuupatih | vanijo vasudattasya kanyaam paataliputrakaat
|| 58
Mit diesem Entschluss warb der König für seinen Sohn
um eine Tochter des Kaufmanns Vasudatta aus
Pataliputra.
वसुदत्तोऽपि स ददौ श्लाघ्यसम्बन्धवाञ्छया
।
दूरदेशान्तरेऽप्यस्मै राजपुत्राय तां सुताम् ॥ ५९
vasudatto’pi sa dadau shlaaghyasambandhavaanchayaa |
duuradeshaantare’pyasmai raajaputraaya taam sutaam || 59
Auf vielversprechende Allianzen versessen gab
Vasudatta seine Tochter
dem Prinzen zur Frau, obwohl der in einem fernen
Gebiet lebte.
पूरयामास च तथा रत्नैर्जामातरं
स तम् । अगलद्बहुमानोऽस्य यथा स्वपितृवैभवे ॥ ६०
puurayaamaasa ca tathaa ratnairjaamaataram sa tam | agaladbahumaano’sya
yathaa svapitrvaibhave || 60
Er überhäufte seinen Schwiegersohn dermaßen mit
Juwelen,
dass dessen Hochachtung vor der Majestät des eigenen
Vaters bald verpufft war.
अवाप्ताढ्यवणिक्पुत्रीसहितेनाथ
तेन सः । तनयेन समं तस्थौ जयदत्तनृपः सुखम् ॥ ६१
avaaptaadhyavanikputriisahitenaatha tena sah |
tanayena samam tasthau jayadattanrpah sukham || 61
Nun, da sein Sohn mit einer reichen Kaufmannstochter liiert
war, konnte auch König Jayadatta glücklich leben.
एकदा तत्र चागत्य सोत्कः
सम्बन्धिसद्मनि ।
स वणिग्वसुदत्तस्तां निनाय स्वगृहं सुताम् ॥ ६२
ekadaa tatra caagatya sotkah sambandhisadmani | sa
vanigvasudattastaam ninaaya svagrham sutaam || 62
Einst mit dem dringenden Wunsch dorthin angereist,
seine nächsten Verwandten im Palast zu besuchen, nahm Kaufmann Vasudatta seine Tochter gleich mit zu
sich nach Hause.
ततोऽकस्मात्स नृपतिर्जयदत्तो
दिवं ययौ ।
उद्भूय गोत्रजैस्तस्य तच्च राज्यमधिष्ठितम् ॥ ६३
tato’kasmaatsa nrpatirjayadatto divam yayau | udbhuuya
gotrajaistasya tacca raajyamadhishthitam || 63
Danach zog König Jayadatta überraschend gen Himmel.
Die Meute seiner Verwandten begehrte auf und riss das
Königreich an sich.
तद्भीत्या तस्य तनयो
जनन्या निजया निशि ।
देवदत्तस्तु नीतोऽभूदन्यदेशमलक्षितः ॥ ६४
tadbhiityaa tasya tanayo jananyaa nijayaa nishi |
devadattastu niito’bhuudanyadeshamalakshitah || 64
Aus Angst davor aber entführte die eigene Mutter ihren
Sohn Devadatta des Nachts
und versteckte ihn im Ausland.
तत्राह राजपुत्रं तं
माता दुःखितमानसा । देवोऽस्ति चक्रवर्ती नः प्रभुः पूर्वदिगीश्वरः ॥ ६५
tatraaha raajaputram tam maataa duhkhitamaanasaa |
devo’sti cakravartii nah prabhuh puurvadigiishvarah || 65
Dort sprach die bekümmerte Mutter zum Prinzen: „Unser
Kaiser ist der Herr, der die Ostgebiete regiert.
तत्पार्श्वं व्रज राज्यं
ते साधयिष्यति वत्स सः ।
इत्युक्तः स तदा मात्रा राजपुत्रो जगाद ताम् ॥ ६६
tatpaarshvam vraja raajyam te saadhayishyati vatsa sah
|
ityuktah sa tadaa maatraa raajaputro jagaada taam || 66
Geh zu ihm, mein Junge, er wird dir dein Königreich
beschaffen!“ Daraufhin erwiderte der Prinz seiner Mutter:
तत्र मां निष्परिकरं
गतं को बहु मंस्यते । तच्छ्रुत्वा पुनरप्येवं सा माता तमभाषत ॥ ६७
tatra maam nishparikaram gatam ko bahu mamsyate |
tacchrutvaa punarapyevam saa maataa tamabhaashata || 67
„Wer soll mich denn da für voll nehmen, wenn ich ohne
Gefolge komme?“ Darauf antwortet seine Mutter ihm:
श्वशुरस्य गृहं गत्वा
त्वं हि प्राप्य ततो धनम् ।
कृत्वा परिकरं गच्छ निकटं चक्रवर्तिनः ॥ ६८
shvashurasya grham gatvaa tvam hi praapya tato dhanam
| krtvaa parikaram gaccha nikatam cakravartinah || 68
„Geh zum Haus deines Schwähers und hol dir Geld. Damit
besorgst du dir Gefolgschaft und ziehst zum Kaiser!“
इति स प्रेरितो मात्रा
सलज्जोऽपि नृपात्मजः ।
क्रमात्प्रतस्थे सायं च प्राप तच्छ्वाशुरं गृहम् ॥ ६९
iti sa prerito maatraa salajjo’pi nrpaatmajah |
kramaatpratasthe saayam ca praapa tacchvaashuram grham || 69
So von seiner Mutter genötigt zu werden, war dem
Königssohn peinlich.
Zögerlich brach er auf und erreichte am Abend das
schwiegerväterliche Anwesen.
पितृहीनो विनष्टश्रीर्बाष्पपाताभिशङ्कया
। अकाले नाशकच्चात्र प्रवेष्टुं लज्जया निशि ॥ ७०
pitrhiino vinashtashriirbaashpapaataabhishankayaa |
akaale naashakaccaatra praveshtum lajjayaa nishi || 70
Aus Angst, über den Verlust des Vaters und seine ruinierte
Herrlichkeit Tränen zu vergießen, und aus Scham für die nächtliche Unzeit brachte er es
nicht über sich, dort einzutreten.
निकटे सत्त्रबाह्येऽथ
स्थितः श्वशुरमन्दिरात् ।
नक्तं रज्ज्ववरोहन्तीमकस्मात्स्त्रियमैक्षत ॥ ७१
nikate sattrabaahye’tha
sthitah shvashuramandiraat | naktam rajjvavarohantiimakasmaatstriyamaikshata ||
71
Also verharrte er vor der Tür zu einer Herberge in der
Nähe. Nachts sah er plötzlich,
wie eine Frau sich an einem Seil vom Haus seines
Schwiegervaters herabließ.
क्षणाच्च भार्यां स्वामेव
तां रत्नद्युतिभास्वराम् ।
उल्कामिवाभ्रपतितां परिज्ञायाभ्यतप्यत ॥ ७२
kshanaacca bhaaryaam svaameva taam
ratnadyutibhaasvaraam |
ulkaamivaabhrapatitaam parijnaayaabhyatapyata || 72
Einen Moment später wurde ihm schmerzhaft bewußt, das
es seine eigene Gattin ist,
die mit Juwelen behängt als gleißender Blitz aus der Wolke
herabfährt.
सा तु तं धूसरक्षामं
दृष्टाप्यपरिजानति ।
कोऽसीत्यपृच्छत्तच्छ्रुत्वा पान्थोऽहमिति सोऽब्रवीत् ॥ ७३
saa tu tam dhuusarakshaamam drshtaapyaparijaanati |
ko’siityaprcchattacchrutvaa paantho’hamiti so’braviit || 73
Zwar sah sie ihn, doch erkannte sie ihn so
staubverdreckt und ausgemergelt nicht.
„Wer bist du?“ fragte sie. „Ein Wanderer“, erwiderte
er.
ततः सा सत्त्रशालान्तः
प्रविवेश वणिक्सुता ।
अन्वगाद्राजपुत्रोऽपि स तां गुप्तमवेक्षितुम् ॥ ७४
tatah saa sattrashaalaantah pravivesha vaniksutaa |
anvagaadraajaputro’pi sa taam guptamavekshitum || 74
Darauf betrat die Kaufmannstochter das Nachtasyl. Der
Prinz folgte ihr heimlich und beobachtete sie.
सा चात्र पुरुषं कंचिदुपागात्पुरुषोऽपि
ताम् ।
त्वं चिरेणागतासीति पादघातैरताडयत् ॥ ७५
saa caatra purusham kamcidupaagaatpurusho’pi taam |
tvam cirenaagataasiiti paadaghaatairataadayat || 75
Dort ging sie zu einem Mann. Der schrie: „Du bist spät
dran!“ und trat sie mit Füßen.
ततः सा द्विगुणीभूतरागा
पापा प्रसाद्य तम् ।
पुरुषं तेन सहिता तत्र तस्थौ यदृच्छया ॥ ७६
tatah saa dviguniibhuutaraagaa paapaa prasaadya tam |
purusham tena sahitaa tatra tasthau yadrcchayaa || 76
Mit nunmehr verdoppelter Leidenschaft beschwichtigte
die Sünderin den Mann,
dem sie an Ort und Stelle hemmungslos sich hingab.
तद्दृष्ट्वा तु स सुप्रज्ञो
राजपुत्रो व्यचिन्तयत् ।
कोपस्यायं न कालो मे साध्यमन्यद्धि वर्तते ॥ ७७
taddrshtvaa tu sa suprajno raajaputro vyacintayat |
kopasyaayam na kaalo me saadhyamanyaddhi vartate || 77
Das sah der lebenskluge Prinz und überlegte: ‚Für Wutgebrüll
ist das der rechte Zeitpunkt nicht. Mir steht noch Wichtiges bevor!
कथं च प्रसरत्वेतच्छस्त्रं
कृपणयोर्द्वयोः ।
शत्रुयोग्यं स्त्रियामस्यामस्मिन्वा नृपशौ मम ॥ ७८
katham ca prasaratvetacchastram krpanayordvayoh |
shatruyogyam striyaamasyaamasminvaa nrpashau mama || 78
Wie könnt ich auch gegen die beiden Erbärmlinge mein
Schwert ziehen,
das zum Feinde passt und nicht zu dieser Frau und dem
Mistvieh von Mann da vorne!
किमेतया कुवध्वा वा कृत्यमेतद्धि
दुर्विधेः ।
मद्धैर्यालोकनक्रीडानैपुण्ये दुःखवर्षिणः ॥ ७९
kimetayaa kuvadhvaa vaa krtyametaddhi durvidheh |
maddhairyaalokanakriidaanaipunye duhkhavarshinah || 79
Was hab ich mit dem Schandweib zu schaffen? Das hier
ist nur übles,
Schmerz über mich ergießendes Schicksal, raffiniert im
Spiel, meine Standfestigkeit zu prüfen.
अतुल्यकुलसम्बन्धः सैषा
किं वापराध्यति ।
मुक्त्वा बलिभुजं काकी कोकिले रमते कथम् ॥ ८०
atulyakulasambandhah saishaa kim vaaparaadhyati |
muktvaa balibhujam kaakii kokile ramate katham || 80
Eher ist die Verbindung zwischen ungleichen Ständen [er:
Kshatriya, sie: Vaishya] und nicht
die Frau der Fehler. Wird die Krähe ihren Opferrest beschaffenden
Krähenmann verstoßend sich mit dem Kuckuck paaren?‘
इत्यालोच्य स तां भार्यामुपैक्षत
सकामुकाम् ।
सतां गुरुजिगीषे हि चेतसि स्त्रीतृणं कियत् ॥ ८१
ityaalocya sa taam bhaaryaamupaikshata sakaamukaam |
sataam gurujigiishe hi cetasi striitrnam kiyat || 81
Mit diesen Überlegungen ignorierte er Frau samt Lüstling.
Im Herzen der Edlen wiegt
der Wunsch zu siegen schwerer als irgend so ein
Leichtgewicht von Frau!
तत्कालं च रतावेगवशात्तस्याः
किलापतत् ।
वणिक्सुतायाः श्रवणात्सन्मुक्ताढ्यं विभूषणम् ॥ ८२
tatkaalam ca rataavegavashaattasyaah kilaapatat |
vaniksutaayaah shravanaatsanmuktaadhyam vibhuushanam || 82
Doch löste sich im Moment stürmischer Liebkosung der
Kaufmannstochter
ein mit Perlen reich besetzter Klunker vom Ohr.
तच्च सा न ददर्शैव सुरतान्ते
च सत्वरा । ययौ यथागतं गेहमापृच्छयोपपतिं ततः ॥ ८३
tacca saa na dadarshaiva surataante ca satvaraa |
yayau yathaagatam gehamaaprcchayopapatim tatah || 83
Sie bemerkt es nicht, sondern eilt nach vollendetem
Liebesspiel zu sich nach Haus.
Auch ihr Liebhaber schied mit einem Gruß.
तस्मिन्नपि गते कापि
द्रुतं प्रच्छन्नकामुके । स राजपुत्रो दृष्ट्वा तद्रत्नाभरणमग्रहीत् ॥ ८४
tasminnapi gate kaapi drutam pracchannakaamuke | sa
raajaputro drshtvaa tadratnaabharanamagrahiit || 84
Erst als der Nebenbuhler schnell und heimlich
verschwunden war,
bemerkte der Prinz das mit Juwelen besetzte Geschmeide
und hob es auf.
स्फुरद्रत्नशिखाजालं
धात्रा मोहतमोपहम् । हस्तदीपमिव प्रत्तं प्रणष्टश्रीगवेषणे ॥ ८५
sphuradratnashikhaajaalam dhaatraa mohatamopaham |
hastadiipamiva prattam pranashtashriigaveshane || 85
Mit seinem Strahlenkranz aus funkelnden Steinen hielt
er es wie eine vom Schöpfer geschenkte Handlaterne, um die Finsternis seiner
Verwirrung bei der Suche nach dem verlorenen Reichtum zu durchdringen.
महार्घं च तदालोक्य राजपुत्रः
स तत्क्षणम् ।
निर्गत्य सिद्धकार्यः सन्कान्यकुब्जं ततो ययौ ॥ ८६
mahaargham ca tadaalokya raajaputrah sa tatkshanam |
nirgatya siddhakaaryah sankaanyakubjam tato yayau || 86
Dass es sehr wertvoll war, sah der Prinz sofort.
Nun, da er seine Aufgabe erfüllt hatte, kehrte er nach
Kanyakubja zurück.
तत्र बन्धाय दत्त्वा
तत्स्वर्णलक्षेण भूषणम् ।
क्रीत्वा हस्त्यश्वमगमत्स पार्श्वं चक्रवर्तिनः ॥ ८७
tatra bandhaaya dattvaa tatsvarnalakshena bhuushanam |
kriitvaa hastyashvamagamatsa paarshvam cakravartinah || 87
Dort verpfändete er das Schmuckstück für
hunderttausend Goldstücke.
Damit kaufte er Pferde und Elefanten und stellte sich
dem Kaiser vor.
तद्दत्तैश्च बलैः साकमेत्य
हत्वा रिपून्रणे । प्राप तत्पैतृकं राज्यं कृती मात्राभिनन्दितः ॥ ८८
taddattaishca balaih saakametya hatvaa ripuunrane |
praapa tatpaitrkam raajyam krtii maatraabhinanditah || 88
Dem stellte er seine Truppen zur Verfügung und zog mit
ihm gegen die Feinde, die er im Kampf erschlug. Der Tatkräftige, der sich sein väterliches Reich nahm,
wurde von der Mutter begeistert begrüßt.
तच्च बन्धाद्विनिर्मोच्य
भूषणं श्वशुरान्तिकम् ।
प्राहिणोत्प्रकटीकर्तुं रहस्यं तदशङ्कितम् ॥ ८९
tacca bandhaadvinirmocya bhuushanam shvashuraantikam |
praahinotprakatiikartum rahasyam tadashankitam || 89
Das Geschmeide aber löste er aus und schickte es dem
Schwiegervater,
um ein Geheimnis zu lüften, das keiner für möglich
gehalten hatte.
सोऽपि तच्छ्वशुरो दृष्ट्वा
स्वसुताकर्णभूषणम् ।
तत्तथोपागतं तस्यै सम्भ्रान्तः समदर्शयत् ॥ ९०
so’pi tacchvashuro drshtvaa svasutaakarnabhuushanam |
tattathopaagatam tasyai sambhraantah samadarshayat || 90
Der Schwäher erkannte den auf diesem Wege zu ihm
gelangten Ohrschmuck seiner Tochter. Fassungslos zeigte er ihn ihr.
सापि पूर्वपरिभ्रष्टं
चारित्रमिव वीक्ष्य तत् ।
बुद्ध्वा च भर्त्रा प्रहितं व्याकुलैव समस्मरत् ॥ ९१
saapi puurvaparibhrashtam caaritramiva viikshya tat |
buddhvaa ca bhartraa prahitam vyaakulaiva samasmarat || 91
Da sah sie ihn, den unlängst sie wie ihre Sittsamkeit verlor.
Als sie dann noch begriff,
dass ihr Mann ihn geschickt hatte, war sie zutiefst
erschüttert und erinnerte sich:
इदं मे पतितं तस्यां
रात्रौ सत्त्रगृहान्तरे ।
यस्यां तत्र स्थितो दृष्टः स कोऽपि पथिको मया ॥ ९२
idam me patitam tasyaam raatrau sattragrhaantare |
yasyaam tatra sthito drshtah sa ko’pi pathiko mayaa || 92
‚Der ist mir in jener Nacht in der Herberge
abgefallen, vor der ich so einen Wanderer hab lungern sehn.
तन्नूनं सोऽत्र भर्ता
मे शीलजिज्ञासयाययौ ।
मया तु स न विज्ञातस्तेनेदं प्रापि भूषणम् ॥ ९३
tannuunam so’tra bhartaa me shiilajijnaasayaayayau |
mayaa tu san a vijnaatastenedam praapi bhuushanam || 93
Das war also mein Mann, der gekommen war, meine Qualitäten
zu erforschen.
Ich hab ihn damals nicht erkannt, und er hat den
Ohrring aufgehoben.“
इत्येवं चिन्तयन्त्याश्च
दुर्नयव्यक्तिविक्लवम् ।
वणिक्सुताया हृदयं तस्याः कातरमस्फुटत् ॥ ९४
ityevam cintayantyaashca durnayavyaktiviklavam |
vaniksutaayaa hrdayam tasyaah kaataramasphutat || 94
So dachte panisch vor Schrecken, dass ihr verwerflicher
Lebensstil aufgedeckt,
die Kaufmannstochter, als vor Verzweiflung ihr das
Herz entzweibrach.
ततस्तस्या रहस्यज्ञां
पृष्ट्वा चेटीं स्वयुक्तितः ।
तत्पिता स वणिग्बुद्ध्वा तत्त्वं तत्याज तच्छुचम् ॥ ९५
tatastasyaa rahasyajnaam prshtvaa cetiim svayuktitah |
tatpitaa sa vanigbuddhvaa tattvam tatyaaja tacchucam || 95
Als der Kaufmann eine Dienerin, die das Geheimnis
kannte, eindringlich befragte,
erfuhr der Vater die Wahrheit und schüttelte die
Trauer um sie ab.
राजपुत्रोऽथ सम्प्राप्तराज्यो
लब्ध्वा गुणार्जिताम् ।
स चक्रवर्तितनयां भार्यां भेजेऽपरां श्रियम् ॥ ९६
raajaputro’tha sampraaptaraajyo labdhvaa gunaarjitaam
|
sa cakravartitanayaam bhaaryaam bheje’paraam shriyam || 96
Der Königssohn wiederum übernahm das Reich,
bekam des Kaisers treue Tochter zur Frau und genoss
sein Leben in vollen Zügen.
तदित्थं साहसे स्त्रीणां
हृदयं वज्रकर्कशम् । तदेव साध्वसावेगसम्पाते पुष्पपेलवम् ॥ ९७
tadittham saahase striinaam hrdayam vajrakarkasham |
tadeva saadhvasaavegasampaate pushpapelavam || 97
Ihr seht also: Beim Verüben von Grausamkeiten ist der
Frauen Herz wie Diamant so hart. Das selbe Herz aber wird blütenzart, sobald panische
Angst es überkommt.
तास्तु काश्चन सद्वंशजाता
मुक्ता इवाङ्गनाः ।
याः सुवृत्ताच्छहृदया यान्ति भूषणतां भुवि ॥ ९८
taastu kaashcana sadvamshajaataa muktaa ivaanganaah |
yaah suvrttaacchahrdayaa yaanti bhuushanataam bhuvi || 98
Einige wenige, in guten Familien geborene Frauen aber
werden zu Perlen,
deren schöne, reine Herzen zu den Edelsteinen dieser
Welt gehören.
हरिणीव च राजश्रीरेवं
विप्लविनी सदा । धैर्यपाशेन बन्धुं च तामेके जानते बुधाः ॥ ९९
hariniiva ca raajashriirevam viplavinii sadaa |
dhairyapaashena bandhum ca taameke jaanate budhaah || 99
Wie eine Ricke springt alle königliche Pracht davon.
Einige kluge Leute nur wissen sie mit der Schlinge der
Beharrlichkeit zu bändigen.
तस्मादापद्यपि त्याज्यं
न सत्त्वं सम्पदेषिभिः ।
अयमेवात्र वृत्तान्ते ममात्र च निदर्शनम् ॥ १००
tasmaadaapadyapi tyaajyam na sattvam sampadeshibhih |
ayamevaatra vrttaante mamaatra ca nidarshanam || 100
Darum dürfen Menschen, die nach ihrem Glück streben,
in der Not den Mut nicht verlieren. Genau das wird daran deutlich, was ich gerade
durchmache.
यन्मया विधुरेऽप्यस्मिंश्चारित्रं
देवि रक्षितम् ।
युष्मद्दर्शनकल्याणप्राप्त्या तत्फलितं हि मे ॥ १०१
yanmayaa vidhure’pyasminshcaaritram devi rakshitam |
yushmaddarshanakalyaanapraaptyaa tatphalitam hi me || 101
Dass ich selbst in dieser verzweifelten Lage, o
Königin, meine Zuversicht bewahrt habe, lohnt sich für mich insofern, als ich das Glück Eurer
Bekanntschaft fand.“
इति तस्या मुखाच्छ्रुत्वा
ब्राह्मण्यास्तत्क्षणं कथाम् ।
देवी वासवदत्ता सा सादरा समचिन्तयत् ॥ १०२
iti tasyaa mukhaacchrutvaa braahmanyaastatkshanam
kathaam |
devii vaasavadattaa saa saadaraa samacintayat || 102
Als sie diese Geschichte von der Brahmanin hörte, dachte
Königin Vasavadatta voll Achtung:
ब्राह्मणी कुलवत्येषा
ध्रुवमस्या ह्युदारताम् ।
भङ्गिः स्वशीलोपक्षेपे वचःप्रौढिश्च शंसति ॥ १०३
braahmanii kulavatyeshaa dhruvamasyaa hyudaarataam |
bhangih svashiilopakshepe vacahpraudhishca shamsati || 103
‚Die Brahmanin kommt eindeutig aus einer vornehmen
Familie. Der gewählte Ausdruck, die indirekte Art bei der Erwähnung eigener
Qualitäten und ihre selbstbewußte Rede sprechen für edle Herkunft.
राजसंसत्प्रवेशेऽस्याः
प्रावीण्यमत एव च ।
इति संचिन्त्य देवी तां ब्राह्मणीं पुनरब्रवीत् ॥ १०४
raajasamsatpraveshe’syaah praaviinyamata eva ca | iti
samcintya devii taam braahmaniim punarabraviit || 104
Auch wie sie die königliche Versammlungshalle betrat, deutet
auf Erfahrung“,
überlegte die Königin, bevor sie sich wieder an die
Brahmanin wandte:
भार्या त्वं कस्य को
वा ते वृत्तान्तः कथ्यतां त्वया ।
तच्छ्रुत्वा ब्राह्मणी भूयः साथ वक्तुं प्रचक्रमे
॥ १०५
bhaaryaa tvam kasya ko vaa te vrttaantah kathyataam
tvayaa |
tacchrutvaa braahmanii bhuuyah saatha vaktum pracakrame || 105
„Wessen Frau bist du, oder berichte, was dich hierher
verschlug!“
Als sie das hörte, hob die Brahmanin wieder zu
sprechen an:
मालवे देवि कोऽप्यासीदग्निदत्त
इति द्विजः ।
निलयः श्रीसरस्वत्योः स्वयमात्तधनोऽर्थिभिः ॥ १०६
maalave devi ko’pyaasiidagnidatta iti dvijah | nilayah
shriisarasvatyoh svayamaattadhano’rthibhih || 106
„In Malava, Königin, lebte der Brahmane Agnidatta, ein
Hort des Wohlstands und der Bildung. Sein Eigentum wurde ihm genommen von Leuten, die es
auf sein Geld abgesehen hatten.
तस्य च स्वानुरूपौ द्वावुत्पन्नौ
तनयौ क्रमात् ।
ज्येष्ठः शंकरदत्ताख्यो नाम्ना शान्तिकरोऽपरः ॥ १०७
tasya ca svaanuruupau dvaavutpannau tanayau kramaat |
jyeshthah shankaradattaakhyo naamnaa shaantikaro’parah || 107
Dem wurden nacheinander zwei ihm ähnliche Söhne
geboren,
der Ältere hieß Shankaradatta und der Jüngere
Shantikara.
तयोः शान्तिकरोऽकस्माद्विद्यार्थी
स्वपितुर्गृहात् ।
स बाल एव निर्गत्य गतः क्वापि यशस्विनि ॥ १०८
tayoh shaantikaro’kasmaadvidyaarthii svapiturgrhaat |
sa baala eva nirgatya gatah kvaapi yashasvini || 108
Von den beiden, meine Schöne, war Shantikara der
Bildungshungrige,
der irgendwann als Kind noch sein väterliches Haus
verließ und wer weiß wohin auszog.
द्वितीयश्च स तद्भ्राता
ज्येष्ठो मां परिणीतवान् ।
तनयो यज्ञदत्तस्य यज्ञार्थभृतसम्पदः ॥ १०९
dvitiiyashca sa tadbhraataa jyeshtho maam pariniitavaan
| tanayo yajnadattasya yajnaarthabhrtasampadah || 109
Der Zweite, sein älterer Bruder also, heiratete mich,
die Tochter von Yajnadatta,
der alles erhaltene Vermögen nur für Opfer ausgab.
कालेन तस्य मद्भर्तुः
सोऽग्निदत्ताभिधः पिता ।
वृद्धो लोकान्तरं यातो भार्ययानुगतः स्वया ॥ ११०
kaalena tasya madbhartuh so’gnidattaabhidhah pitaa |
vrddho lokaantaram yaato bhaaryayaanugatah svayaa || 110
Nach einiger Zeit ging Agnidatta, der Vater meines
Mannes, in eine andere Welt,
wohin seine Ehefrau ihm aus freien Stücken folgte.
तीर्थोद्देशाच्च मद्भर्ता
धृतगर्भां विमुच्य माम् ।
गत्वा सरस्वतीपूरे शोकेनान्धो जहौ तनुम् ॥ १११
tiirthoddeshaacca madbhartaa dhrtagarbhaam vimucya
maam |
gatvaa sarasvatiipuure shokenaandho jahau tanum || 111
Mein Mann verließ mich, als ich schwanger war, um
Wallfahrtsorte aufzusuchen.
Blind vor Kummer ließ er seinen Körper zurück im Strom
der Sarasvati.
वृत्तान्ते कथिते चास्मिन्नेत्य
तत्सहयायिभिः ।
स्वजनेभ्यो मया लब्धं नानुगन्तुं सगर्भया ॥ ११२
vrttaante kathite caasminnetya tatsahayaayibhih |
svajanebhyo mayaa labdham naanugantum sagarbhayaa || 112
Als andere aus seiner Pilgergruppe, die auch da waren,
mir von diesem Vorfall berichteten, erlaubten meine Verwandten mir nicht, ihm
nachzufolgen, weil ich ja schwanger war.
ततो मय्यार्द्रशोकायामकस्मादेत्य
दस्युभिः ।
अस्मन्निवासः सकलोऽप्यग्रहारो विलुण्ठितः ॥ ११३
tato mayyaardrashokaayaamakasmaadetya dasyubhih |
asmannivaasah sakalo’pyagrahaaro vilunthitah || 113
Als die Trauer in mir noch frisch war, wurden wir
plötzlich von Feinden überfallen.
Die plünderten unser Haus und die ganze königliche
Schenkung.
तत्क्षणं तिसृभिः सार्धं
ब्राह्मणीभिरहं ततः ।
शीलभ्रंशभयादत्तस्वल्पवस्त्रा पलायिता ॥ ११४
tatkshanam tisrbhih saardham braahmaniibhiraham tatah
|
shiilabhramshabhayaadattasvalpavastraa palaayitaa || 114
Ich bin sofort mit drei Brahmaninnen zusammen geflohen,
aus Angst meiner Würde beraubt zu werden, und habe nur ganz wenige Kleider mitgenommen.
देशभङ्गाद्विदूरं च गत्वा
देशं तदन्विता ।
मासमात्रं स्थिताभूवं कृच्छ्रकर्मोपजीविनी ॥ ११५
deshabhangaadviduuram ca gatvaa desham tadanvitaa |
maasamaatram sthitaabhuuvam krcchrakarmopajiivinii || 115
Das Land war verwüstet, und so zog ich in ihrer
Begleitung in ein fernes Land,
wo ich einen Monat lang mit niedrigen Arbeiten mein
Leben fristete.
श्रुत्वा चानाथशरणं लोकाद्वत्सेश्वरं
ततः ।
सब्राह्मणीका शीलैकपाथेयाहमिहागता ॥ ११६
shrutvaa caanaathasharanam lokaadvatseshvaram tatah |
sabraahmaniikaa shiilaikapaatheyaahamihaagataa || 116
Als ich von den Leuten hörte, dass der König von Vatsa
Schutzlosen Asyl bietet, bin ich mit den Brahmanenfrauen zusammen, und nur mit
meiner Tugend als Wegzehrung, hergekommen.
आगत्यैव प्रसूतास्मि
युगपत्तनयावुभौ ।
स्थितासु चासु तिसृषु ब्राह्मणीषु सखीष्वपि ॥ ११७
aagatyaiva prasuutaasmi yugapattanayaavubhau |
sthitaasu caasu tisrshu braahmaniishu sakhiishvapi || 117
Kaum angelangt, gebar ich die Zwillinge.
Gewiss, wir konnten bei den drei freundlichen
Brahmaninnen unterkommen,
शोको विदेशो दारिद्र्यं
द्विगुणः प्रसवोऽप्ययम् ।
अहो अपावृतं द्वारमापदां मम वेधसा ॥ ११८
shoko videsho daaridryam dvigunah prasavo’pyayam |
aho
apaavrtam dvaaramaapadaam mama vedhasaa || 118
doch war das in zweifacher Hinsicht auch die Geburt
meiner Verzweiflung, Vertreibung und Armut. O Weh, nun hat der Schöpfer das Tor ins Elend vor mir
aufgestoßen!
तदेतयोर्गतिर्नास्ति
बालयोर्वर्धनाय मे ।
इत्यालोच्य परित्यज्य लज्जां योषिद्विभूषणम् ॥ ११९
tadetayorgatirnaasti baalayorvardhanaaya me |
ityaalocya parityajya lajjaam yoshidvibhuushanam || 119
Als ich keinen anderen Weg mehr sah, die beiden Kinder
durchzubringen,
ließ ich die Scham, der Frauen Zierde, fallen.
मया प्रविश्य वत्सेशो
राजा सदसि याचितः ।
कः शक्तः सोढुमापन्नबालापत्यार्तिदर्शनम् ॥ १२०
mayaa pravishya vatsesho raajaa sadasi yaacitah | kah
shaktah sodhumaapannabaalaapatyaartidarshanam || 120
Also trat ich ein in König Vatseshas Halle, ihm meine
Bitte vorzutragen.
Wer könnte den Anblick in Not geratener kleiner Kinder
schon ertragen?
तदादेशेन च प्राप्तं
मया त्वच्चरणान्तिकम् । विपदश्च निवृत्ता मे द्वारात्प्रतिहता इव ॥ १२१
tadaadeshena ca praaptam
mayaa tvaccaranaantikam | vipadashca nivrttaa me dvaaraatpratihataa iva || 121
Auf seinen Befehl hin finde ich mich zu deinen Füßen
wieder.
Und mein Unheil ward abgewehrt, wie vor den Toren
zurückgewiesen.
इत्येष मम वृत्तान्तो
नाम्ना पिङ्गलिकाप्यहम् ।
आबाल्याग्निक्रियाधूमैर्यन्मे पिङ्गलिते दृशौ ॥ १२२
ityesha mama vrttaanto naamnaa pingalikaapyaham |
aabaalyaagnikriyaadhuumairyanme pingalite drshau || 122
Das ist meine Geschichte. Ich heiße übrigens
Pingalika, Rotäuglein, und zwar, weil
ich seit frühester Kindheit vom Rauch der Opferfeuer gerötete Augen habe.
स तु शान्तिकरो देवि
देवरो मे विदेशगः ।
कुत्र तिष्ठति देशेऽसाविति नाद्यापि बुध्यते ॥ १२३
sa tu shaantikaro devi devaro me videshagah | kutra
tishthati deshe’saaviti naadyaapi budhyate || 123
Königin, mein Schwager Shantikara ist doch ins Ausland
gegangen.
In welchem Land er lebt, weiß ich bis heute nicht.“
एवमुक्तस्ववृत्तान्तां
कुलीनेत्यवधार्य ताम् ।
प्रीत्यैनां ब्राह्मणीं देवी सा वितर्क्यैवमब्रवीत् ॥ १२४
evamuktasvavrttaantaam kuliinetyavadhaarya taam |
priityainaam braahmaniim devii saa vitarkyaivamabraviit || 124
Nachdem sie ihre Geschichte erzählt hatte, schätzte
die Königin sie als eine vornehme Frau ein. Sie überlegte und sprach die Brahmanin mitfühlend an:
इह शान्तिकरो नाम स्थितोऽस्माकं
पुरोहितः ।
वैदेशिकः स जानेऽहं देवरस्ते भविष्यति ॥ १२५
iha shaantikaro naama sthito’smaakam purohitah |
vaideshikah sa jaane’ham devaraste bhavishyati || 125
„Unser Hofpriester hier heißt Shantikara und kommt aus
dem Ausland.
Ich könnte mir vorstellen, dass der dein Schwager
ist.“
इत्युक्त्वा ब्राह्मणीमुत्कां
नीत्वा रात्रिं तदैव ताम् ।
देवी शान्तिकरं प्रातरानाय्यापृच्छदन्वयम् ॥ १२६
ityuktvaa braahmaniimutkaam niitvaa raatrim tadaiva
taam |
devii shaantikaram praataraanaayyaaprcchadanvayam || 126
Nach diesen Worten war die Brahmanin gespannt, doch ließ
die Königin diese Nacht verstreichen. Am Morgen bat sie Shantikara zu sich und fragte ihn
nach seiner Herkunft.
उक्तान्वयाय तस्मै च
सा संजातसुनिश्चया ।
इयं ते भ्रातृजायेति ब्राह्मणीं तामदर्शयत् ॥ १२७
uktaanvayaaya tasmai ca saa samjaatasunishcayaa | iyam
te bhraatrjaayeti braahmaniim taamadarshayat || 127
Als er ihr seine Herkunft erklärt hatte, war sie sich
absolut sicher
und stellte ihm die Brahmanin vor: „Hier ist die Frau
deines Bruders!“
जातायां च परिज्ञप्तौ
ज्ञातबन्धुक्षयोऽथ सः ।
ब्राह्मणीं भ्रतृजायां तां निन्ये शान्तिकरो गृहम् ॥ १२८
jaataayaam ca parijnaptau jnaatabandhukshayo’tha sah |
braahmaniim bhratrjaayaam taam ninye shaantikaro grham || 128
Da erkannten sie einander, und er wußte nun, dass
seine Verwandten tot waren.
Danach nahm Shantikara die Brahmanin und Frau seines
Bruders mit zu sich nach Hause.
तत्रानुशोच्य पितरौ भ्रातरं
च यथोचितम् ।
आश्वासयामास स तां बालकद्वितयान्विताम् ॥ १२९
tatraanushocya pitarau bhraataram ca yathocitam |
aashvaasayaamaasa sa taam baalakadvitayaanvitaam || 129
Dort trauerte er ausgiebig um Eltern und Bruder. Dann
tröstete er sie und ihre beiden Kinder.
देवी वासवदत्तापि तस्यास्तौ
बालकौ सुतौ ।
पुरोहितौ स्वपुत्रस्य भाविनः पर्यकल्पयत् ॥ १३०
devii vaasavadattaapi tasyaastau baalakau sutau |
purohitau svaputrasya bhaavinah paryakalpayat || 130
Königin Vasavadatta aber beschloss, dass ihre beiden
kleinen Söhne
dereinst die Hofpriester ihres eigenen Sohnes sein
sollten.
ज्येष्ठस्तयोः शान्तिसोमो
नाम्ना वैश्वागरोऽपरः ।
कृतस्तयैव देव्या च वितीर्णबहुसम्पदा ॥ १३१
jyeshthastayoh shaantisomo naamnaa vaishvaagaro’parah
| krtastayaiva devyaa ca vitiirnabahusampadaa || 131
Den Älteren nannte sie Shantisoma, Vaishvagara den
Jüngeren. Beiden verlieh sie viel Besitz.
अन्धस्येवास्य लोकस्य
फलभूमिं स्वकर्मभिः ।
पुरोगैर्नीयमानस्य हेतुमात्रं स्वपौरुषम् ॥ १३२
andhasyevaasya lokasya phalabhuumim svakarmabhih |
purogairniiyamaanasya hetumaatram svapaurusham || 132
Der eigene Mut ist nur die treibende Kraft des von
seinen ihm vorausgehenden eigenen Taten an den Ort der Belohnung geführten blinden Menschen in
der Welt.
Собственная смелость лишь движущая
сила приведённого своими ему предходящими действиями на место погашения слепого
человека в этом мире.
His own courage is nothing but
the driving force in the blind man of this world whose own actions precede him
on his way to the place of redemption.
यदेत्य लब्धविभवास्तत्र सर्वेऽपि संगताः ।
बालकौ तौ तयोः
सा च माता शान्तिकरश्च सः ॥ १३३
yadetya labdhavibhavaastatra
sarve’pi samgataah | baalakau tau tayoh saa ca maataa shaantikarashca sah ||
133
Fortan blieben die beiden Kinder, ihre Mutter und
Shantikara zusammen und erwarben Wohlstand.
ततो गच्छत्सु दिवसेष्वेकदा
पञ्चभिः सुतैः ।
सहागतामुपादाय शरावान्कुम्भकारिकाम् ॥ १३४
tato gacchatsu divaseshvekadaa pancabhih sutaih |
sahaagataamupaadaaya sharaavaankumbhakaarikaam || 134
Und so gingen die Tage dahin. Irgendwann sah Königin
Vasavadatta von ihrem Palast aus eine Töpferin, die mit ihren fünf Söhnen näherkam
दृष्ट्वा स्वमन्दिरे
कांचिद्देव्या वासवदत्तया ।
सा ब्राह्मणी पिङ्गलिका जगदे पार्श्ववर्तिनी ॥ १३५
drshtvaa svamandire kaamciddevyaa vaasavadattayaa |
saa braahmanii pingalikaa jagade paarshvavartinii || 135
und Tongeschirr mitbrachte. Da sagte sie zu der neben
ihr stehenden Brahmanin Pingalika:
पञ्चैतस्याः सुतोऽद्यापि
नैको मे सखि दृश्यताम्।
पुण्यानामीदृशं पात्रमीदृश्यपि न मादृशी ॥ १३६
pancaitasyaah suto’dyaapi naiko me sakhi drshyataam |
punyaanaamiidrsham paatramiidrshyapi na maadrshii || 136
„Sieh dir das an, liebe Freundin, die hat fünf Söhne,
und ich habe bis heute keinen einzigen. So eine wie die muss ja im Gegensatz zu so einer wie
mir ein wahres Auffangbecken für Tugenden sein!“
ततः पिङ्गलिकावादीद्देवि
दुःखाय जायते । प्रजेयं पापभूयिष्ठा दरिद्रेष्वेव भूयसी ॥ १३७
tatah pingalikaavaadiiddevi duhkhaaya jaayate |
prajeyam paapabhuuyishthaa daridreshveva bhuuyasii || 137
Darauf erwiderte Pingalika: „Königin, diese Menschen
haben dermaßen viele Sünden begangen,dass sie unter den Armen geboren wurden, um unter ihnen
noch mehr zu leiden.
युष्मादृशेषु जायते यः
स कोऽप्युत्तमो भवेत् ।
तदलं त्वरया प्राप्स्यस्यचिरात्स्वोचितं सुतम् ॥ १३८
yushmaadrsheshu jaayate yah sa ko’pyuttamo bhavet |
tadalam tvarayaa praapsyasyaciraatsvocitam sutam || 138
Wer solchen wie Euch geboren wird, muss der Allerbeste
gewesen sein.
Du bringst den Sohn, den du verdienst, noch eh du
dich’s versiehst, zur Welt.“
इति पिङ्गलिकोक्तापि
सोत्सुका सुतजन्मनि ।
अभूद्वासवदत्ता सा तच्चिन्ताक्रान्तमानसा ॥ १३९
iti pingalikoktaapi sotsukaa sutajanmani |
abhuudvaasavadattaa saa taccintaakraantamaanasaa || 139
So sprach Pingalika zu ihr. Doch Vasavadatta hatte
sich nun mal die Geburt eines Sohnes in den Kopf gesetzt, sodass ihr der Gedanke daran nicht mehr aus dem Sinn
ging.
गिरिशाराधनप्राप्यं पुत्रं
ते नारदोऽभ्यधात् ।
तद्देवि वरदोऽवश्यमाराध्यः स शिवोऽत्र नः ॥ १४०
girishaaraadhanapraapyam putram te naarado’bhyadhaat |
taddevi varado’vashyamaaraadhyah sa shivo’tra nah || 140
„Narada hat dir geweissagt, dass du einen Sohn
bekommst, wenn du den Mann vom Berge freundlich stimmst. Darum, Königin, wollen
wir zu Shiva beten, der unweigerlich alle Wünsche erfüllt!“
इत्युक्ता वत्सराजेन
तत्कालं चागतेन सा ।
देवी लब्धाशयेनाशु चकार व्रतनिश्चयम् ॥ १४१
ityuktaa vatsaraajena tatkaalam caagatena saa | devii
labdhaashayenaashu cakaara vratanishcayam || 141
sprach der König von Vatsa, der sich mittlerweile
eingefunden und ihre Absicht erraten hatte. Die Königin beschloss sofort ein Gelübde abzulegen.
तस्यामात्तव्रतायां तु
स राजापि समन्त्रिकः ।
सराष्ट्रश्चापि विदधे शन्कराराधनव्रतम् ॥ १४२
tasyaamaattavrataayaam tu sa raajaapi samantrikah |
saraashtrashcaapi vidadhe shankaraaraadhanavratam || 142
Mit ihr, der Bußwilligen, legte auch der König,
legten auch die Minister und das ganze Reich ein
Gelübde zu Ehren Shivas ab.
त्रिरात्रोपोषितौ तौ
च दम्पती स विभुस्ततः ।
प्रसादप्रकटीभूतः स्वयं स्वप्ने समादिशत् ॥ १४३
triraatroposhitau tau ca dampatii sa vibhustatah |
prasaadaprakatiibhuutah svayam svapne samaadishat || 143
Nachdem das Paar drei Nächte hindurch gefastet hatte,
war’s der Herr zufrieden, offenbarte sich und ermahnte
sie im Traum:
उत्तिष्ठतं स युवयोः
कामांशो जनिता सुतः ।
नाथो विद्याधराणां यो भविता मत्प्रसादतः ॥ १४४
uttishthatam sa yuvayoh kaamaamsho janitaa sutah |
naatho vidyaadharaanaam yo bhavitaa matprasaadatah || 144
„Steht auf ihr beiden! Euch soll ein Sohn geboren
werden, derTeilchen vom Liebesgott enthält. Herr über die Zauberer soll er sein, weil ich
besänftigt bin!“
इति वचनमुदीर्य चन्द्रमौलौ
सपदि तिरोहिततां गते प्रबुध्य ।
अधिगतवरमाशु दम्पती तौ
प्रमदमकृत्रिममापतुः कृतार्थौ ॥ १४५
iti vacanamudiirya
candramaulau sapadi tirohitataam gate prabudhya |
adhigatavaramaashu dampatii
tau pramadamakrtrimamaapatuh krtaarthau || 145
Diese Worte sprach der Gott mit der Mondsichel über
dem Haupt und wurde gleich wieder unsichtbar. Da erwachten die Ehegatten und
verfielen ob des gewährten Wunsches sogleich in ungeheuchelte Begeisterung,
denn sie hatten ihr Ziel erreicht.
उत्थाय चोषसि ततः प्रकृतीर्विधाय
तत्स्वप्नकीर्तनसुधारसतर्पितास्ताः ।
देवी च सा नरपतिश्च सबन्धुभृत्यौ
बद्धोत्सवौ विदधतुर्व्रतपारणानि ॥ १४६
utthaaya coshasi tatah prakrtiirvidhaaya
tatsvapnakiirtanasudhaarasatarpitaastaah |
devii ca saa narapatishca sabandhubhrtyau baddhotsavau
vidadhaturvratapaaranaani || 146
Bei Tagesanbruch standen Königin und König auf, erquickten
die Untertanen mit dem Nektarsaft der Erzählung ihres Traums, waren mit
Verwandten und Dienern im Fest verbunden und brachten so ihr Gelübde zum
Abschluß.
कतिपयदिवसापगमे तस्याः
स्वप्ने जटाधरः पुरुषः ।
कोऽप्यथ देव्या वासवदत्तायाः
फलमुपेत्य ददौ ॥ १४७
katipayadivasaapagame tasyaah svapne jataadharah
purushah |
ko’pyatha devyaa vaasavadattaayaah phalamupetya dadau || 147
Nachdem ein paar Tage verstrichen waren, hatte Königin
Vasavadatta einen Traum,
in dem ein Mann mit verfilzten Haarsträhnen an sie
herantrat und ihr eine Frucht schenkte.
ततः स विनिवेदितस्फुटतथाविधस्वप्नया
सह प्रमुदितस्तया समभिनन्दितो मन्त्रिभिः ।
विचिन्त्य शशिमौलिना
फलनिभेन दत्तं सुतं मनोरथमदूरगं गणयति स्म वत्सेश्वरः ॥ १४८
tatah sa viniveditasphutatathaavidhasvapnayaa saha
pramuditastayaa samabhinandito mantribhih |
vicintya shashimaulinaa phalanibhena dattam sutam
manorathamaduuragam ganayati sma vatseshvarah || 148
Als seine Frau ihm ihren Traum in seiner ganzen
Deutlichkeit erzählte, freute er sich mit ihr, und seine Minister
beglückwünschten ihn schon. Vatseshvara dachte, wenn einem von Shiva, der den
Mond mit dem Hasenstempel auf dem Haupte trägt, so etwas wie eine Frucht
geschenkt wird, kann man damit rechnen, dass der ersehnte Sohn nicht mehr weit
ist.
Ende des 1. Kapitels in der „Geburt des
Naravahanadatta“
