Kap. 6: Des Kriegsgottes feuriger Ursprung; Hexenflug

षष्ठस्तरङ्गः shashthastarangah Die sechste Welle, Kap. 6

ततः स सेनाविश्रान्त्यै तत्र लावाणके स्थितः । 

रहस्युवाच वत्सेशो राजा यौगन्धरायणम् ॥ १

tatah sa senaavishraantyai tatra laavaanake sthitah | rahasyuvaaca vatsesho raajaa yaugandharaayanam || 1

Als der König von Vatsa in Lavanaka lagerte, um die Truppen ausruhen zu lassen,

nahm er Yaugandharayana zur Seite und sagte:

त्वद्बुद्ध्या निर्जिताः सर्वे पृथिव्यां भूभृतो मया । 

उपायस्वीकृतास्ते च नैव व्यभिचरन्ति मे ॥ २

tvadbuddhyaa nirjitaah sarve prthivyaam bhuubhrto mayaa | upaayasviikrtaaste ca naiva vyabhicaranti me || 2

„Dank deiner Klugheit habe ich alle Könige dieser Erde besiegt. Die ich durch die üblichen Methoden Spaltung, Verhandlung, Bestechung, Angriff für mich gewann, werden sich mir kaum in den Weg stellen.

वाराणसीपतिस्त्वेष ब्रह्मदत्तो दुराशयः । जाने व्यभिचरत्येको विश्वासः कुटिलेषु कः ॥ ३

vaaraanasiipatistvesha brahmadatto duraashayah | jaane vyabhicaratyeko vishvaasah kutileshu kah || 3

Nur dieser Herrscher von Varanasi, Brahmadatta, hegt böse Absichten.

Mir scheint, er ist der Einzige, der gegen mich wühlt. Wer wollte Quertreibern vertrauen?“

इति वत्सेश्वरेणोक्त आह यौगन्धरायणः । न राजन्ब्रह्मदत्तस्ते भूयो व्यभिचरिष्यति ॥ ४

iti vatseshvarenokta aaha yaugandharaayanah | na raajanbrahmadattaste bhuuyo vyabhicarishyati || 4

Dem hielt Yaugandharayana entgegen: „Brahmadatta, o König, wird dich nicht mehr behelligen!

आक्रान्तोपनतस्त्वेष भृशं सम्मानितस्त्वया । 

शुभाचारस्य कः कुर्यादशुभं हि सचेतनः ॥ ५

aakraantopanatastvesha bhrsham sammaanitastvayaa | shubhaacaarasya kah kuryaadashubham hi sacetanah || 5

Denn als du ihn überwältigt und unterworfen hattest, bist du ihm mit Hochachtung begegnet. Wer würde, wenn er ein Gewissen hat, den verletzen, der ihm Gutes tat?

कुर्वीत वा यस्तस्यैव तदात्मन्यशुभं भवेत् । तथा च श्रूयतामत्र कथां ते वर्णयाम्यहम् ॥ ६

kurviita vaa yastasyaiva tadaatmanyashubham bhavet |

 tathaa ca shruuyataamatra kathaam te varnayaamyaham || 6

Wenn er’s aber doch tut, hat er selbst den Schaden. Hör dir die Geschichte an, die ich dir dazu erzähle:

बभूव पद्मविषये पुरा कोऽपि द्विजोत्तमः । ख्यातिमानग्निदत्ताख्यो भूभृद्दत्ताग्रहारभुक् ॥ ७

babhuuva padmavishaye puraa ko’pi dvijottamah | 

khyaatimaanagnidattaakhyo bhuubhrddattaagrahaarabhuk || 7

In der Gegend von Padma gab es diesen Agnidatta, einen trefflichen, weithin bekannten Brahmanen. Der lebte von dem Dorf, das der König ihm geschenkt hatte.

तस्यैकः सोमदत्ताख्यः पुत्रो ज्यायानजायत । द्वितीयश्चाभवद्वैश्वानरदत्ताख्या सुतः ॥ ८

tasyaikah somadattaakhyah putro jyaayaanajaayata | dvitiiyashcaabhavadvaishvaanaradattaakhyaa sutah || 8

Ihm wurden zwei Söhne geboren: Der erste hieß Somadatta, der zweite Sohn hieß Vaishvanaradatta.

आद्यस्तयोरभून्मूर्खः स्वाकृतिर्दुर्विनीतकः । अपरश्चाभवद्विद्वान्विनीतोऽध्ययनप्रियः ॥ ९

aadyastayorabhuunmuurkhah svaakrtirdurviniitakah | aparashcaabhavadvidvaanviniito’dhyayanapriyah || 9

Der erste war tolpatschig, stur und hatte keine Manieren.

Der andere war schlau, anstellig und ging gern zur Schule.

कृतदारावुभौ तौ च पितर्यस्तं गते ततः । तदीयस्याग्रहारादेरर्धमर्धं विभेजतुः ॥ १०

krtadaaraavubhau tau ca pitaryastam gate tatah | tadiiyasyaagrahaaraaderardhamardham vibhejatuh || 10

Als die beiden verheiratet waren und ihr Vater das Zeitliche gesegnet hatte,

teilten sie seinen Besitz und die königliche Schenkung zu gleichen Teilen untereinander auf.

तन्मध्यात्स कनीयांश्च राज्ञा सम्मानितोऽभवत् । 

ज्येष्ठस्तु सोमदत्तोऽभूच्चपलः क्षत्रकर्मकृत् ॥ ११

tanmadhyaatsa kaniiyaamshca raajnaa sammaanito’bhavat |

 jyeshthastu somadatto’bhuuccapalah kshatrakarmakrt || 11

Der Jüngere von beiden wurde vom König mit einem Amt geehrt,

während der Ältere, Somadatta, sich nicht entscheiden konnte und Bauer wurde.

एकदा बद्धगोष्ठिकं शूद्रैः सह विलोक्य तम् । 

सोमदत्तं पितृसुहृद्द्विजः कोऽप्येवमब्रवीत् ॥ १२

ekadaa baddhagoshthikam shuudraih saha vilokya tam | somadattam pitrsuhrddvijah ko’pyevamabraviit || 12

Einst sah ein Brahmane und Freund seines Vaters Somadatta

 mit ein paar Shudras zusammenstehen, und herrschte ihn an:

अग्निदत्तसुतो भूत्वा शूद्रवन्मूर्ख चेष्टसे । निजमेवानुजं दृष्ट्वा राजपूज्यं न लज्जसे ॥ १३

agnidattasuto bhuutvaa shuudravanmuurkhah ceshtase | nijamevaanujam drshtvaa raajapuujyam na lajjase || 13

„Du als Agnidattas Sohn benimmst dich wie ein Shudra, du Idiot!

Dass du dich nicht schämst, wenn du siehst, wie dein kleiner Bruder vom König bevorzugt wird!“

तच्छ्रुत्वा कुपितः सोऽथ सोमदत्तः प्रधाव्य तम् । 

विप्रं पादप्रहारेण जघानोज्झितगौरवः ॥ १४

tacchrutvaa kupitah so’tha somadattah pradhaavya tam | vipram paadaprahaarena jaghaanojjhitagauravah || 14

Als er das hörte, sprang Somadatta wütend auf den Brahmanen zu

und verpasste ihm, jeden Respekt vor dem Alter mißachtend, einen Tritt mit dem Fuße.

तत्र विप्रः स कृत्वान्यान्साक्षिणस्तत्क्षणं द्विजान् । 

गत्वा पादाहतिक्रुद्धो राजानं तं व्यजिज्ञपत् ॥ १५

tatra viprah sa krtvaanyaansaakshinastatkshanam dvijaan | 

gatvaa paadaahatikruddho raajaanam tam vyajijnapat || 15

Der Brahmane machte gleich andere Brahmanen zu Zeugen

und lief, wütend über den Fußtritt, zum König, dem er alles berichtete.

राजापि सोमदत्तस्य बन्धाय प्राहिणोद्भटान् ।

 ते च निर्गत्य तन्मित्रैर्जघ्निरे शस्त्रपाणिभिः ॥ १६

raajaapi somadattasya bandhaaya praahinodbhataan | te ca nirgatya tanmitrairjaghnire shastrapaanibhih || 16

Der König sandte seine Büttel aus um Somadatta zu verhaften,

nur wurden die, kaum dass sie auszogen, von seinen bewaffneten Freunden getötet.

ततो भूयो बलं प्रेष्यावष्टब्धस्यास्य भूपतिः । 

क्रोधान्धः सोमदत्तस्य शूलारोपणमादिशत् ॥ १७

tato bhuuyo balam preshyaavashtabdhasyaasya bhuupatih | 

krodhaandhah somadattasya shuulaaropanamaadishat || 17

Darauf schickte der König Verstärkung, die Somadatta stellen sollte,

und befahl, blind vor Wut, ihn auf den Pfahl zu setzen.

आरोप्यमाणः शूलायामथाकस्मात्स च द्विजः । 

प्रक्षिप्त इव केनापि निपपात ततः क्षितौ ॥ १८

aaropyamaanah shuulaayaamathaakasmaatsa ca dvijah | prakshipta iva kenaapi nipapaata tatah kshitau || 18

Gerade als der Brahmane auf den Pfahl gesetzt wurde, fiel er überraschenderweise zu Boden, als hätte ihn jemand heruntergestoßen.

रक्षन्ति भाविकल्याणं भाग्यान्येव यतोऽस्य ते । 

अन्धीबभूवुर्वधकाः पुनरारोपणोद्यताः ॥ १९

rakshanti bhaavikalyaanam bhaagyaanyeva yato’sya te |

 andhiibabhuuvurvadhakaah punaraaropanodyataah || 19

Die Engel schützen solche, die erst noch glücklich werden sollen.

Dafür erblindeten die Henker, als die sich anschickten, ihn erneut zu pfählen.

तत्क्षणं श्रुतवृत्तान्तस्तुष्टो राजा कनीयसा ।  भ्रात्रास्य कृतविज्ञप्तिर्वधादेनममोचयत् ॥ २०

tatkshanam shrutavrttaantastushto raajaa kaniiyasaa |  bhraatraasya krtavijnaptirvadhaadenamamocayat || 20

Als der König von dem Vorfall hörte, war er erleichtert, und sprach Somadatta

auf ein Gesuch des jüngeren Bruders hin von der Todesstrafe frei.

ततो मरणनिस्तीर्णः सोमदत्तो गृहैः सह । गन्तुं राजावमानेन देशान्तरमियेष सः ॥ २१

tato marananistiirnah somadatto grhaih saha | gantum raajaavamaanena deshaantaramiyesha sah || 21

Somit war Somadatta dem Tod entronnen und wollte der Ehrlosigkeit des Königs wegen mit seiner Familie ins Ausland ziehen.

यदा च नैच्छन्गमनं समेतास्तस्य बान्धवाः ।

 त्यक्तराजाग्रहारार्धां प्रतिपेदे तदा स्थितिम् ॥ २२

yadaa ca naicchangamanam sametaastasya baandhavaah | 

tyaktaraajaagrahaaraardhaam pratipede tadaa sthitim || 22

Als aber seine Verwandten geschlossen den Umzug ablehnten, gab er einem Zustand den Vorzug, bei dem er seine Hälfte der königlichen Schenkung verwarf.

ततो वृत्त्यन्तराभावात्कर्तुं स चकमे कृषिम् । 

तद्योग्यां च भुवं द्रष्टुं शुभेऽहन्यटवीं ययौ ॥ २३

tato vrttyantaraabhaavaatkartum sa cakame krshim | 

tadyogyaam ca bhuvam drashtum shubhe’hanyataviim yayau || 23

In Ermangelung eines anderen Lebensunterhalts wollte er Ackerbau betreiben.

Um dafür geeignetes Land zu finden, begab er sich eines schönen Tages in den Wald.

तत्र लेभे शुभां भूमिं सम्भाव्य फलसम्पदम् ।

 तन्मध्ये च महाभोगमश्वत्थतरुमैक्षत ॥ २४

tatra lebhe shubhaam bhuumim sambhaavya phalasampadam | tanmadhye ca mahaabhogamashvatthatarumaikshata || 24

Er fand auch ein vielversprechendes, fruchtbares Stück Land.

In dessen Mitte sah er einen mächtigen Banyanbaum.

तं कल्याणघनछायाछन्नसूर्यांशुशीतलम् । 

प्रावृट्कालमिवालोक्य कृष्यर्थी तोषमाप सः ॥ २५

tam kalyaanaghanacchaayaachannasuuryaamshushiitalam | 

praavrtkaalamivaalokya krshyarthii toshamaapa sah || 25

Den erquickenden, dichten, Sonnenstrahlen abschirmenden, wie die Regenzeit kühlenden Schatten sehend, geriet er, der sein Land umpflügen wollte, ins Schwärmen

योऽधिष्ठातात्र तस्यैव भक्तोऽस्मीत्यभिधाय च । 

कृतप्रदक्षिणोऽश्वत्थवृक्षं तं प्रणनाम सः ॥ २६

yo’dhishthaataatra tasyaiva bhakto’smiityabhidhaaya ca | 

krtapradakshino’shvatthavrksham tam prananaama sah || 26

und gelobte: „Wer immer den hier bewohnt – dessen Anhänger will ich sein!“

Dann ging er den Feigenbaum ehrend rechts um diesen herum und verneigte sich vor ihm.

संयोज्याथ बलीवर्दयुगं रचितमङ्गलः । कृत्वा बलिं तस्य तरोरारेभे कृषिमत्र सः ॥ २७

samyojyaatha baliivardayugam racitamangalah | krtvaa balim tasya taroraarebhe krshimatra sah || 27

Er spannte zwei Ochsen an, sprach ein Gebet, spendete dem Baum ein Trankopfer und begann zu pflügen.

तस्थौ तस्यैव चाधस्ताद्द्रुमस्य स दिवानिशम् । 

भोजनं तस्य चानिन्ये तत्रैव गृहिणी सदा ॥ २८

tasthau tasyaiva caadhastaaddrumasya sa divaanisham | bhojanam tasya caaninye tatraiva grhinii sadaa || 28

So blieb er Tag und Nacht unter diesem Baum. Das Essen brachte ihm stets seine Frau vorbei.

काले तत्र च पक्वेषु तस्य सस्येष्वशङ्कितम् । 

सा भूमिः परराष्ट्रेण दैवादेत्य व्यलुण्ट्यत ॥ २९

kaale tatra ca pakveshu tasya sasyeshvashankitam | saa bhuumih pararaashtrena daivaadetya vyaluntyata || 29

Bald war auch das Getreide reif, als sein Stück Land völlig unerwartet

von zufällig vorbeiziehenden feindlichen Truppen geplündert wurde.

ततः परबले याते नष्टे सस्ये स सत्त्ववान् । 

आश्वास्य रुदतीं भार्यां किंचिच्षेषं तदाददौ ॥ ३०

tatah parabale yaate nashte sasye sa sattvavaan | 

aashvaasya rudatiim bhaaryaam kimcicchesham tadaadadau || 30

Nachdem der feindliche Kampftrupp abgezogen und seine Ernte vernichtet war,

tröstete der Zuversichtliche seine weinende Frau und gab ihr den kläglichen Rest vom Korn.

प्राग्वत्कृतबलिस्तस्थौ तत्रैवाथ तरोरधः । 

निसर्गः स हि धीराणां यदापद्यधिकं दृढाः ॥ ३१

praagvatkrtabalistasthau tatraivaatha taroradhah | nisargah sa hi dhiiraanaam yadaapadyadhikam drdhaah || 31

Wie schon zuvor spendete er sein Trankopfer und verharrte dort unterm Baum.

Denn das ist der Standhaften Art: Die Not macht sie erst richtig hart!

अथ चिन्ताविनिद्रस्य स्थितस्यैकाकिनो निशि । 

तस्याश्वत्थतरोस्तस्मादुच्चचार सरस्वती ॥ ३२

atha cintaavinidrasya sthitasyaikaakino nishi | tasyaashvatthatarostasmaaduccacaara sarasvatii || 32

Eines Nachts, als er allein und schlaflos vor Sorgen dasaß, kam eine Stimme vom Feigenbaum her:

भोः सोमदत्त तुष्टोऽस्मि तव तद्गच्छ भूपतेः । 

आदित्यप्रभसंज्ञस्य राष्ट्रं श्रीकण्ठदेशगम् ॥ ३३

bhoh somadatta tushto’smi tava tadgaccha bhuupateh | 

aadityaprabhasamjnasya raashtram shriikanthadeshagam || 33

„O Somadatta, ich bin zufrieden mit dir! Geh also in das Reich von König Adityaprabha im Land Shrikantha.

तत्र तस्यानवरतं द्वारदेशे महीपतेः । वदेः पठित्वा संध्याग्निहोत्रमन्त्रानिदं वचः ॥ ३४

tatra tasyaanavaratam dvaaradeshe mahiipateh | vadeh pathitvaa samdhyaagnihotramantraanidam vacah || 34

Stell dich dort vors Tor des Königs, sprich die Gebete zur Abenddämmerung beim Feueropfer, und wiederhole dann ohne Unterlass diesen einen Satz:

फलभूतिरहं नाम्ना विप्रः शृणुत वच्मि यत् । भद्रकृत्प्राप्नुयाद्भद्रमभद्रं चाप्यभद्रकृत् ॥ ३५

phalabhuutiraham naamnaa viprah shrnuta vacmi yat |

 bhadrakrtpraapnuyaadbhadramabhadram caapyabhadrakrt || 35

‚Ich bin der Brahmane Phalabhuti. Hört, was ich euch zu sagen habe:

Wer Gutes tut, bekommt Gutes zurück. Böses, wer Böses tut.‘

एवं वदंश्च तत्र त्वं महतीमृद्धिमाप्स्यसि । संध्याग्निहोत्रमन्त्रांश्च मत्त एव पठाधुना ॥ ३६

evam vadamshca tatra tvam mahatiimrddhimaapsyasi |

 samdhyaagnihotramantraamshca matta eva pathaadhunaa || 36

Wenn du das dort genau so sagst, wirst du großen Reichtum erwerben.

Und jetzt merk dir die Gebete, die du zum abendlichen Feueropfer aufsagst.

अहं च यक्ष इत्युक्त्वा स्वप्रभावेण तत्क्षणम् । 

तमध्याप्य च तान्मन्त्रान्वटे वाणी तिरोदधे ॥ ३७

aham ca yaksha ityuktvaa svaprabhaavena tatkshanam | 

tamadhyaapya ca taanmantraanvate vaanii tirodadhe || 37

Und ich bin ein Yaksha Baumgeist.“ Nach diesen Worten hatte der ihn mit seiner Wunderkraft auf einen Schlag die Gebete gelehrt. Dann verstummte die Stimme im Baum.

प्रातः स सोमदत्तश्च प्रतस्थे भार्यया सह । फलभूतिरिति प्राप्य नाम यक्षकृतं कृती ॥ ३८

praatah sa somadattashca pratasthe bhaaryayaa saha | phalabhuutiriti praapya naama yakshakrtam krtii || 38

Am Morgen brach Somadatta mit seiner Frau zusammen auf.

Klugerweise hatte er den vom Yaksha erfundenen Namen „Phalabhuti“ angenommen.

अतिक्रम्याटवीस्तास्ता विषमाः परिवर्तिनीः । 

दुर्दशा इव सम्प्राप्य श्रीकण्ठविषयं च सः ॥ ३९

atikramyaataviistaastaa vishamaah parivartiniih | durdashaa iva sampraapya shriikanthavishayam ca sah || 39

Nachdem er die Wälder durchmessen hatte, alle so unruhig und verworren wie seine eigene prekäre Lage, kam er irgendwann in die Gegend von Shrikantha.

तत्र संध्याग्निकार्यादि पठित्वा द्वारि भूपतेः । 

यथावन्नाम संश्राव्य फलभूतिरिति स्वकम् ॥ ४०

tatra samdhyaagnikaaryaadi pathitvaa dvaari bhuupateh |

 yathaavannaama samshraavya phalabhuutiriti svakam || 40

Dort rezitierte er vor dem Tor des Königs die Abendverse zur Feuerzeremonie

und stellte sich, wie angewiesen, unter dem Namen Phalabhuti vor.

सोऽवादीद्भद्रकृद्भद्रमभद्रं चाप्यभद्रकृत् । 

प्राप्नुयादिति लोकस्य कौतुकोत्पादकं वचः ॥ ४१

so’vaadiidbhadrakrdbhadramabhadram caapyabhadrakrt |

 praapnuyaaditi lokasya kautukotpaadakam vacah || 41

Dann sprach er den Satz: „Wer Gutes tut, bekommt Gutes zurück. Böses, wer Böses tut“, und rief damit Volkes Neugierde hervor.

मुहुश्च तद्वदन्तं तं तत्रादित्यप्रभो नृपः । बुद्ध्वा प्रवेशयामास फलभूतिं कुतूहली ॥ ४२

muhushca tadvadantam tam tatraadityaprabho nrpah | 

buddhvaa praveshayaamaasa phalabhuutim kutuuhalii || 42

Als König Adityaprabha von einem Mann erfuhr, der solches unaufhörlich sprach,

ließ er, hellhörig geworden, Phalabhuti vorführen.

सोऽपि प्रविश्य तस्याग्रे तदेव मुहुरब्रवीत् । 

जहास तेन स नृपस्तदा पार्श्वस्थितैः सह ॥ ४३

so’pi pravishya tasyaagre tadeva muhurabraviit | jahaasa tena sa nrpastadaa paarshvasthitaih saha || 43

Der trat vor den König und sprach ununterbrochen denselben Satz,

was den König und die Umstehenden zu lautem Gelächter veranlasste.

ससामन्तश्च वस्त्राणि दत्त्वा चाभरणानि सः । 

ग्रामान्राजा ददौ तस्मै न तोषो महतां मृषा ॥ ४४

sasaamantashca vastraani dattvaa caabharanaani sah | 

graamaanraajaa dadau tasmai na tosho mahataam mrshaa || 44

König und Lehnsherren schenkten ihm Kleidung, Schmuck und Dörfer.

Die Mächtigen lassen sich ihre Belustigung schon was kosten.

एवं च तत्क्षणं प्राप गुह्यकानुग्रहेण सः । 

फलभूतिः कृशो भूत्वा विभूतिं भूभृदर्पिताम् ॥ ४५

evam ca tatkshanam praapa guhyakaanugrahena sah |

 phalabhuutih krsho bhuutvaa vibhuutim bhuubhrdarpitaam || 45

Und so kam Phalabhuti, der immer nur arm war, durch einen mitfühlenden Baumgeist

mit einem Mal zu Reichtum, den ein König ihm anvertraute.

सदा तदेव च वदन्पूर्वोक्तं प्राप भूपतेः । वल्लभ्यमीश्वराणां हि विनोदरसिकं मनः ॥ ४६

sadaa tadeva ca vadanpuurvoktam praapa bhuupateh | vallabhyamiishvaraanaam hi vinodarasikam manah || 46

 Da er immer nur das zuvor Gesagte sprach, erwarb er sich des Königs Gunst.

Der Herren Geist liebt eben die Zerstreuung.

क्रमाद्राजगृहे चास्मिन्राष्ट्रेष्वन्तःपुरेषु च । राजप्रिय इति प्रीतिं बहुमानमवाप सः ॥ ४७

kramaadraajagrhe caasminraashtreshvantahpureshu ca | raajapriya iti priitim bahumaanamavaapa sah || 47

Allmählich erwarb er so als Günstling des Königs Liebe und Ansehen im Palast,

im ganzen Reich und in den Frauengemächern.

कदाचिदथ सोऽटव्याः कृत्वाखेटकमागतः । 

आदित्यप्रभभूपालः सहसान्तःपुरं ययौ ॥ ४८

kadaacidatha so’tavyaah krtvaakhetakamaagatah | aadityaprabhabhuupaalah sahasaantahpuram yayau || 48

Einst kehrte König Adityaprabha vom Jagen im Wald zurück und lief überstürzt in den Harem.

द्वाःस्थसम्भ्रमसाशङ्काः प्रविश्यैव ददर्श सः । 

देवीं देवार्चनव्यग्रां नाम्ना कुवलयावलीम् ॥ ४९

dvaahsthasambhramasaashankaah pravishyaiva dadarsha sah | 

deviim devaarcanavyagraam naamnaa kuvalayaavaliim || 49

An den verstörten Türstehern vorbeistürmend sah er seine

vom Gottesdienst stark erregte Königin Kuvalayavali,

दिगम्बरामूर्ध्वकेशीं निमीलितविलोचनाम् । 

स्थूलसिन्दूरतिलकां जपप्रस्फुरिताधराम् ॥ ५०

digambaraamuurdhvakeshiim nimiilitavilocanaam | sthuulasinduuratilakaam japaprasphuritaadharaam || 50

wie sie splitternackt, die Augen verdrehend, die Haare zu Berge stehend,

einen monströsen roten Punkt auf der Stirn, mit bebenden Lippen Sprüche flüsternd,

विचित्रवर्णकन्यस्तमहामण्डलमध्यगाम् । 

असृक्सुरामहामांसकल्पितोग्रबलिक्रियाम् ॥ ५१

vicitravarnakanyastamahaamandalamadhyagaam | asrksuraamahaamaamsakalpitograbalikriyaam || 51

inmitten eines aus bunten Pulvern gestreuten großen Kreises hockend,

Blut, Schnaps und Menschenfleisch zu einer grauenvollen Opfergabe gemischt darbrachte.

सापि प्रविष्टे नृपतौ सम्भ्रमाकलितांशुका । तेन पृष्टा क्षणादेवमवोचद्याचिताभया ॥ ५२

saapi pravishte nrpatau sambhramaakalitaamshukaa | tena prshtaa kshanaadevamavocadyaacitaabhayaa || 52

Als der König eintrat, raffte sie verwirrt ihre Gewänder zusammen.

Auf seine Frage rechtfertigte sie sich um Vergebung bittend sogleich:

तदैवोदयलाभार्थं कृतवत्यस्मि पूजनम् । अत्र चागमवृत्तान्तं सिद्धिं च शृणु मे प्रभो ॥ ५३

tadaivodayalaabhaartham krtavatyasmi puujanam | atra caagamavrttaantam siddhim ca shrnu me prabho || 53

„Ich habe das Ritual hier vollzogen, damit du Wohlstand erlangst. Jetzt höre, mein Herr, die Geschichte, wie ich Ritus und Zauberkraft erwarb:

पुराहं पितृवेश्मस्था कन्या मधुमहोत्सवे । एवमुक्ता वयस्याभिः समेत्योद्यानवर्तिनी ॥ ५४

puraaham pitrveshmasthaa kanyaa madhumahotsave | evamuktaa vayasyaabhih sametyodyaanavartinii || 54

Früher habe ich als junges Mädchen in meines Vaters Haus gelebt.

Zum Frühlingsfest ging ich im Garten spazieren, als meine Freundinnen zu mir sagten:

अस्तीह प्रमदोद्याने तरुमण्डलमध्यगः । दृष्टप्रभावो वरदो देवदेवो विनायकः ॥ ५५

astiiha pramadodyaane tarumandalamadhyagah | drshtaprabhaavo varado devadevo vinaayakah || 55

‚Hier im Lustgarten steht mitten in einem Kreis aus Bäumen ein Standbild von Ganesha, dem Gott der Götter, der Hindernisse wegräumt, dessen Kraft bewiesen ist, und der Wünsche erfüllt.

तमुपागत्य भक्त्या त्वं पूजय प्रार्थितप्रदम् । 

येन निर्विघ्नमेवाशु स्वोचितं पतिमाप्स्यसि ॥ ५६

tamupaagatya bhaktyaa tvam puujaya praarthitapradam | yena nirvighnamevaashu svocitam patimaapsyasi || 56

Zu dem geh hin und bete voll Hingabe zu ihm, der Gebete erhört,

damit du bald ohne Probleme einen geeigneten Mann bekommst!‘

तच्छ्रुत्वा पर्यपृच्छ्यन्त सख्यस्ता मौग्ध्यतो मया । 

कन्या लभन्ते भर्तारं किं विनायकपूजया ॥ ५७

tacchrutvaa paryaprcchyanta sakhyastaa maugdhyato mayaa | 

kanyaa labhante bhartaaram kim vinaayakapuujayaa || 57

Als ich das hörte, fragte ich in meiner Unbedarftheit die Freundinnen zurück:

 ‚Kriegen Mädchen etwa einen Mann, wenn sie zu Ganesha beten?‘

अथ ताः प्रत्यवोचन्मां किमेतत्त्वयोच्यते । 

तस्मिन्नपूजिते नास्ति सिद्धिः कापीह कस्यचित् ॥ ५८

atha taah pratyavocanmaam kimetattvayocyate | tasminnapuujite naasti siddhih kaapiiha kasyacit || 58

Darauf erwiderten jene: „Warum sagst du so etwas?

Ohne ihn anzubeten hat in dieser Welt keiner den rechten Erfolg.

तथा चैतत्प्रभावं ते वर्णयामो वयं शृणु । 

इत्युक्त्वा च वयस्या मे कथामकथयन्निमाम् ॥ ५९

tathaa caitatprabhaavam te varnayaamo vayam shrnu |

 ityuktvaa ca vayasyaa me kathaamakathayannimaam || 59

Lass uns dir von seiner Macht berichten. Hör zu!‘

Daraufhin erzählten die Gespielinnen mir diese Geschichte:

पुरा पुरारेस्तनयं सेनान्यं प्राप्तुमिच्छति । तारकोपद्रुते शक्रे दग्धे च कुसुमायुधे ॥ ६०

puraa puraarestanayam senaanyam praaptumicchati | taarakopadrute shakre dagdhe ca kusumaayudhe || 60

Als Indra einst von Taraka belagert wurde, wünschte er sich als General einen Sohn von Shiva. Nun war aber der Liebesgott mit dem Blütenbogen schon verbrannt.

ऊर्ध्वरेतसमत्युग्रं सुदीर्घतपसि स्थितम् । 

गौरी कृततपाः प्रार्थ्य प्राप्य च त्र्यम्बकं पतिम् ॥ ६१

uurdhvaretasamatyugram sudiirghatapasi sthitam | 

gaurii krtatapaah praarthya praapya ca tryambakam patim || 61

Die fastende Gauri wiederum erbat und erhielt Shiva, den Dreiäugigen, zum Ehemann, als der schon eine Ewigkeit zu aufgestautem Samenfluss führende, härteste Enthaltsamkeit betrieb.

आचकाङ्क्ष सुतप्राप्तिं मदनस्य च जीवितम् । 

न च सस्मार सिद्ध्यर्थं सा विघ्नेश्वरपूजनम् ॥ ६२

aacakaanksha sutapraaptim madanasya ca jiivitam | 

na ca sasmaara siddhyartham saa vighneshvarapuujanam || 62

Einen Sohn und einen lebendigen Liebesgott herbeisehnend

 dachte sie nicht daran, zwecks Erfüllung Ganesha, den Herrn über Störungen anzurufen.

अभीष्टाभ्यर्थिनीं तां च कान्तामित्यवदच्छिवः । 

प्रिये प्रजापतेः पूर्वं मानसादजनि स्मरः ॥ ६३

abhiishtaabhyarthiniim taam ca kaantaamityavadacchivah | 

priye prajaapateh puurvam maanasaadajani smarah || 63

Als sie ihn immer wieder anbettelte und bedrängte, sprach Shiva zu seiner geliebten Frau: „Liebling, längst schon kam der Liebesgott aus Brahmas, des ungeborenen Herrn der Geschöpfe Geist hervor.

कं दर्पयामीति मदाज्जातमात्रो जगाद च । तेन कन्दर्पनामानं तं चकार चतुर्मुखः ॥ ६४

kam darpayaamiiti madaajjaatamaatro jagaada ca | tena kanparpanaamaanam tam cakaara caturmukhah || 64

„Wen soll ich verrückt machen?“ fragte kaum geboren er in seiner Anmaßung.

Folglich gab der Viergesichtige ihm den Namen Kandarpa.

अतिदृप्तोऽसि चेत्पुत्र तन्त्रिनेत्रस्य लङ्घनम् । 

एकस्य रक्षेर्मा नाम मृत्युं तस्मादवाप्स्यसि ॥ ६५

atidrpto’si cetputra tantrinetrasya langhanam | ekasya rakshermaa naama mrtyum tasmaadavaapsyasi || 65

„Du bist zu übermütig, mein Junge! Hüte dich davor, den Dreiäugigen zu verletzen.

Von dem holst du dir nur den Tod!“

इत्थं स वेधसोक्तोऽपि संक्षोभायागतः शठः ।

 मया दग्धो न तस्यास्ति सदेहस्योद्भवः पुनः ॥ ६६

ittham sa vedhasokto’pi samkshobhaayaagatah shathah |

 mayaa dagdho na tasyaasti sadehasyodbhavah punah || 66

Obgleich von Brahma gewarnt, kam der Troll mich zu stören!

Da hab ich ihn verbrannt, und zwar so, dass er nie wieder in seinem Körper auftaucht.

भवत्यास्तु स्वशक्त्यैव पुत्रमुत्पादयाम्यहम् । 

नहि मे मदनोत्साहहेतुका लोकवत्प्रजा ॥ ६७

bhavatyaastu svashaktyaiva putramutpaadayaamyaham | nahi me madanotsaahahetukaa lokavatprajaa || 67

In dir aber will ich nur aus eigener Kraft einen Sohn zeugen.

Dazu bedarf ich keiner Stimulation durch Leidenschaft, wie normale Sterbliche.“

एवं वदत एवास्य पार्वतीं वृषलक्ष्मणः । आविर्बभूव पुरतो ब्रह्मा शतमखान्वितः ॥ ६८

evam vadata ekaasya paarvatiim vrshalakshmanah | aavirbabhuuva purato brahmaa shatamakhaanvitah || 68

So sprach er, dessen Wahrzeichen der Stier ist, zu Parvati,

und vor ihm erschien Brahma in Begleitung von Indra, der hundert Feste feiert.

तेन स्तुत्वा स विज्ञप्तस्तारकासुरशान्तये । 

अङ्गीचक्रे शिवः स्रष्टुं देव्यामात्मजमौरसम् ॥ ६९

tena stutvaa sa vijnaptastaarakaasurashaantaye | angiicakre shivah srashtum devyaamaatmajamaurasam || 69

Von ihm gepriesen und angefleht, den Unhold Taraka zu befrieden,

erklärte Shiva sich einverstanden, in der Göttin einen leiblichen Sohn zu zeugen.

अनुमेने च कामस्य जन्म चेतसि देहिनाम् । सर्गविच्छेदरक्षार्थममूर्तस्यैव तद्गिरा ॥ ७०

anumene ca kaamasya janma cetasi dehinaam | sargavicchedarakshaarthamamuurtasyaiva tadgiraa || 70

Und auf ihr Flehen sagte er zu, dass der Liebesgott unverkörpert in den Gedanken der Körperwesen geboren werde, damit die Schöpfung vor Unterbrechung bewahrt bleibe.

ददौ च निजचित्तेऽपि सोऽवकाशं मनोभुवः । 

तेन तुष्टो ययौ धाता मुदं प्राप च पार्वती ॥ ७१

dadau ca nijacitte’pi so’vakaasham manobhuvah | tena tushto yayau dhaataa mudam praapa ca paarvatii || 71

Auch in seinem eigenen Denken schaffte er Raum für den im Geiste Geborenen.

Damit zufrieden, ging Brahma der Schöpfer, und Parvati ergriff die Lust.

ततो यातेषु दिवसेष्वेकदा रहसि स्थितः । सिषेवे सुरतक्रीडामुमया सह शंकरः ॥ ७२

tato yaateshu divaseshvekadaa rahasi sthitah | sisheve suratakriidaamumayaa saha shamkarah || 72

Tage waren vergangen, als Shiva in der Einsamkeit verweilend mit der Flachsblonden des Liebesspieles pflegte.

यदा नाभूद्रतान्ततोऽस्य गतेष्वब्दशतेष्वपि । तदा तदुपमर्देन चकम्पे भुवनत्रयम् ॥ ७३

yadaa naabhuudrataantato’sya gateshvabdashateshvapi | tadaa tadupamardena cakampe bhuvanatrayam || 73

Als selbst nach Hunderten von Jahren die Lustbarkeit nicht enden wollte,

ließ die dazu führende Reibung die drei Welten erbeben.

ततो जगन्नाशभयाद्रतविघ्नाय शूलिनः । वह्निं स्मरन्ति स्म सुराः पितामहनिदेशतः ॥ ७४

tato jagannaashabhayaadratavighnaaya shuulinah | vahnim smaranti sma suraah pitaamahanideshatah || 74

Aus Angst vor dem Weltuntergang und um dem lustigen Treiben ein Ende zu setzen,

erinnerten auf des Urvaters Geheiß sich die Götter des Feuergottes.

सोऽप्यग्निः स्मृतमात्रः सन्नधृश्यं मदनान्तकम् । 

मत्वा पलाय्य देवेभ्यः प्रविवेश जलान्तरम् ॥ ७५

so’pyagnih smrtamaatrah sannadhrshyam madanaantakam | 

matvaa palaayya devebhyah pravivesha jalaantaram || 75

Kaum hatten sie sich Agnis erinnert, als diesem einfiel, dass der Vernichter des Liebesgottes nicht aufzuhalten war. Er rannte von den Göttern davon und sprang ins Wasser.

तत्तेजोदह्यमानाश्च तत्र भेका दिवौकसाम् । 

विचिन्वतां शशंसुस्तमग्निमन्तर्जलस्थितम् ॥ ७६

tattejodahyamaanaashca tatra bhekaa divaukasaam | vicinvataam shashamsustamagnimantarjalasthitam || 76

In seiner Glut kochend petzten die Frösche den nach ihm suchenden Himmelsbewohnern, dass Agni sich im Wasser versteckt hielt.

ततस्ताननभिव्यक्तवाचः शापेन तत्क्षणम् । 

भेकान्कृत्वा तिरोभूय भूयोऽग्निर्मन्दरं ययौ ॥ ७७

tatastaananabhivyaktavaacah shaapena tatkshanam | 

bhekaankrtvaa tirobhuuya bhuuyo’gnirmandaram yayau || 77

Schon zischelte Agni einen Fluch, dass Frösche eine undeutliche Aussprache haben sollten, und verschwand wieder, zum Paradiesbaum hin fliehend.

तत्र तं कोटरान्तस्थं देवाः शम्बूकरूपिणम् । 

प्रापुर्गजशुकाख्यातं स चैषां दर्शनं ददौ ॥ ७८

tatra tam kotaraantastham devaah shambuukaruupinam | 

praapurgajashukaakhyaatam sa caishaam darshanam dadau || 78

Dort fanden ihn die Götter, in Schneckenform versteckt in einer Baumhöhle.

Elefanten und Papageien hatten ihn verraten. Also zeigte er sich ihnen.

कृत्वा जिह्वाविपर्यासं शापेन शुकदन्तिनाम् ।

 प्रतिपेदे च देवानां स कार्यं तैः कृतस्तुतिः ॥ ७९

krtvaa jihvaaviparyaasam shaapena shukadantinaam | pratipede ca devaanaam sa kaaryam taih krtastutih || 79

Diesmal ließ er durch seinen Fluch die Zungen der Papageien und Elefanten sich kringeln, kam den Göttern aber, nachdem sie ihm ein Loblied sangen, bei ihrem Anliegen entgegen.

गत्वा च स्वोष्मणा सोऽग्निर्निवार्य सुरताच्छिवम् । 

शापभीत्या प्रणम्यास्मै देवकार्यं न्यवेदयत् ॥ ८०

gatvaa ca svoshmanaa so’gnirnivaarya surataacchivam | 

shaapabhiityaa pranamyaasmai devakaaryam nyavedayat || 80

Also ging der Feuergott zu Shiva und lenkte ihn mit seiner Gluthitze vom Liebesspiele ab. Aus Angst vor einem Fluch aber verneigte er sich vor ihm und sagte, was die Götter von ihm wollten.

शर्वोऽप्यारूढवेगोऽग्नौ तस्मिन्वीर्यं स्वमादधे । 

तद्धि धारयितुं शक्तो न वह्निर्नाम्बिकापि वा ॥ ८१

sharvo’pyaaruudhavego’gnau tasminviiryam svamaadadhe |

 taddhi dhaarayitum shakto na vahnirnaambikaapi vaa || 81

Shiva wiederum, als der Drang in ihm aufstieg, entließ seinen Samen ins Feuer.

Das konnten weder Mütterchen Uma noch der Feuergott ertragen.

न मया तनयस्त्वत्तः सम्प्राप्त इति वादिनीम् । 

खेदकोपाकुलां देवीमित्युवाच ततो हरः ॥८२

na mayaa tanayastvattah sampraapta iti vaadiniim | khedakopaakulaam deviimityuvaaca tato harah ||82

„Einen Sohn habe ich damit nicht von dir empfangen!“ rief die vom Zorn überwältigte Göttin enttäuscht. Dieser entgegnete Shiva:

विघ्नोऽत्र तव जातोऽयं विना विघ्नेशपूजनम् । 

तदर्चयैनं येनाशु वह्नौ नो जनिता सुतः ॥ ८३

vighno’tra tava jaato’yam vinaa vighneshapuujanam | tadarcayainam yenaashu vahnau no janitaa sutah || 83

„Die Störung hast du ausgelöst, weil du Ganesha, den Herrn über Störungen nicht angerufen hast! Also bete ihn jetzt an, damit uns schnell im Feuer noch der Sohn geboren werde!“

इत्युक्ता शम्भुना देवी चक्रे विघ्नेश्वरार्चनम् । 

अनलोऽपि सगर्भोऽभूत्तेन वीर्येण धूर्जटेः ॥ ८४

ityuktaa shambhunaa devii cakre vighneshvaraarcanam | analo’pi sagarbho’bhuuttena viiryena dhuurjateh || 84

So von Shiva genötigt, huldigte die Göttin Ganesha, dem Herrn über Hindernisse.

Die Feuergottheit aber ward schwanger mit dem Samen des Herrn mit den verfilzten Strähnen.

तत्तेजस् शाम्भवं बिभ्रत्स तदा दिवसेष्वपि । अन्तःप्रविष्टतिग्मांशुरिव सप्तार्चिराबभौ ॥ ८५

tattejas shaambhavam bibhratsa tadaa divaseshvapi | antahpravishtatigmaamshuriva saptaarciraababhau || 85

Shivas glühendheißen Samen in sich tragend wurde er auch tagsüber zur siebenfach strahlenden Sonnenglut, als wäre die in sein Inneres eingedrungen.

उद्ववाम च गङ्गायां तत्तेजः सोऽथ दुर्धरम् । गङ्गैनमत्यजन्मेरौ वह्निकुण्डे हराज्ञया ॥ ८६

udvavaama ca gangaayaam tattejah so’tha durdharam | gangainamatyajanmerau vahnikunde haraajnayaa || 86

Da erbrach er die schwer erträgliche Glutmasse in den Ganges, und auf Shivas Befehl

spuckte die Flussgöttin diese in eine Feuergrube auf dem Berge Meru.

तत्र संरक्ष्यमाणः सन्स गर्भः शाम्भवैर्गणैः । 

निःसृत्याब्दसहस्रेण कुमारोऽभूत्षडाननः ॥ ८७

tatra samrakshyamaanah sansa garbhah shaambhavairganaih |

 nihsrtyaabdasahasrena kumaaro’bhuutshadaananah || 87

Dort wurde der Fötus von Shivas Horden gehütet.

Tausend Jahre später ausgestoßen war er ein Junge mit sechs Gesichtern.

ततो गौरीनियुक्तानां कृत्तिकानां पयोधरान् । 

षण्णां षद्भिर्मुखैः पीत्वा स्वल्पैः स ववृधे दिनैः ॥ ८८

tato gauriiniyuktaanaam krttikaanaam payodharaan |

 shannaam shadbhirmukhaih piitvaa svalpaih sa vavrdhe dinaih || 88

Mit seinen sechs Mündern an den vor Milch strotzenden Brüsten

der sechs von Gauri eingespannten Ammen saugend, wuchs er in wenigen Tagen heran.

अत्रान्तरे देवराजस्तारकासुरनिर्जितः । शिश्रिये मेरुशृङ्गाणि दुर्गाण्युज्झितसंगरः ॥ ८९

atraantare devaraajastaarakaasuranirjitah | shishriye merushrngaani durgaanyujjhitasamgarah || 89

Mittlerweile war Götterkönig Indra von Tarakas Teufeln besiegt und floh,

das Schlachtfeld verlassend, zwischen die unwegsamen Felshörner am Meruberg.

देवाश्च साकमृषिभिः षण्मुखं शरणं ययुः । 

षण्मुखोऽपि सुरान्रक्षन्नासीत्तैः परिवारितः ॥ ९०

devaashca saakamrshibhih shanmukham sharanam yayuh | 

shanmukho’pi suraanrakshannaasiittaih parivaaritah || 90

Da suchten Götter und Rishis Zuflucht bei dem sechsgesichtigen Karttikeya.

Das Sechsgesicht nahm die Götter in Schutz, und war von ihnen umringt.

तद्बुद्ध्वा हारितं मत्वा राज्यमिन्द्रोऽथ चुक्षुभे । 

योधयामास गत्वा च कुमारं स समत्सरः ॥ ९१

tadbuddhvaa haaritam matvaa raajyamindro’tha cukshubhe | 

yodhayaamaasa gatvaa ca kumaaram sa samatsarah || 91

Als Indra das merkte, dachte er, sein Reich sei ihm genommen, und war schockiert.

Also ging er verschlagen, wie er war, und führte Krieg gegen den Jungen.

तद्वज्राभिहतस्याङ्गात्षण्मुखस्योद्बभूवतुः।  पुत्रौ शाखविशाखाख्यावुभावतुलतेजसौ ॥ ९२

tadvajraabhihatasyaangaatshanmukhasyodbabhuuvatuh|  

 putrau shaakhavishaakhaakhyaavubhaavatulatejasau || 92

Dem von Indras Donnerkeil getroffenen Körper des Sechsgesichtigen

entsprangen seine Söhne Shakha und Vishakha, beide von unvergleichlicher Kampfkraft.

सपुत्रं च तमाक्रान्तशतक्रतुपराक्रमम् । उपेत्य तनयं शर्वः स्वयं युद्धादवारयत् ॥ ९३

saputram ca tamaakraantashatakratuparaakramam | upetya tanayam sharvah svayam yuddhaadavaarayat || 93

Als Karttikeya schon mit seinen Söhnen gegen den angreifenden hundertfach opfernden Indra vorrücken wollte, trat Shiva seinem Sohn entgegen und hielt ihn vom Kampf zurück.

जातोऽसि तारकं हन्तुं राज्यं चेन्द्रस्य रक्षितुम् । 

तत्कुरुष्व निजं कार्यमिति चैनं शशास सः ॥ ९४

jaato’si taarakam hantum raajyam cendrasya rakshitum |

 tatkurushva nijam kaaryamiti cainam shashaasa sah || 94

„Du wurdest geboren, Taraka zu erschlagen und Indras Reich zu retten.

Also führ deinen Auftrag aus!“ schalt er ihn.

ततः प्रणम्य प्रीतेन तत्क्षणं वृत्रवैरिणा । सैनापत्याभिषेकोऽस्य कुमारस्योपचक्रमे ॥ ९५

tatah pranamya priitena tatkshanam vrtravairinaa | sainaapatyaabhisheko’sya kumaarasyopacakrame || 95

Selbigen Augenblicks schon verneigte Vritrafeind Indra sich hocherfreut

und führte Karttikeya unter zeremonieller Begießung in sein Feldherrenamt ein.

स्वयमुत्क्षिप्तकलशस्तब्धबाहुरभूद्यदा । ततः शक्रः शुचमगादथैनमवदच्छिवः ॥ ९६

svayamutkshiptakalashastabdhabaahurabhuudyadaa | tatah shakrah shucamagaadathainamavadacchivah || 96

Als Indra jedoch die Opferkelle hob, wurde sein Arm steif und er grämte sich. Da sprach Shiva zu ihm:

न पूजितो गजमुखः सेनान्यं वाञ्छिता त्वया ।

 तेनैष विघ्नो जातस्ते तत्कुरुष्व तदर्चनम् ॥ ९७

na puujito gajamukhah senaanyam vaanchitaa tvayaa | tenaisha vighno jaataste tatkurushva tadarcanam || 97

„Als du einen General wolltest, hast du den Elefantenköpfigen Ganesha nicht angerufen! Damit hast du dir ein Problem geschaffen. Geh und bete ihn jetzt an!“

तच्छ्रुत्वा तत्तथा कृत्वा मुक्तबाहुः शचीपतिः । 

अभिषेकोत्सवं सम्यक्सेनान्ये निरवर्तयत् ॥ ९८

tacchrutvaa tattathaa krtvaa muktabaahuh shaciipatih | abhishekotsavam samyaksenaanye niravartayat || 98

Als er das hörte, machte er das, und Shacis Gatte hatte seinen Arm wieder frei.

Dann vollzog er geflissentlich das feierliche Gussopfer an seinem General.

ततो जघान नचिरात्सेनानीस्तारकासुरम् । 

ननन्दुः सिद्धकार्याश्च देवा गौरी च पुत्रिणी ॥ ९९

tato jaghaana naciraatsenaaniistaarakaasuram | nananduh siddhakaaryaashca devaa gaurii ca putrinii || 99

Wenig später erschlug der Feldherr den Teufel Taraka. Da frohlockten die Götter

ob der vollbrachten Heldentat, und Gauri, die endlich ihren Sohn hatte.

तदेवं देवि देवानामपि सन्ति न सिद्धयः । 

हेरम्बेऽनर्चिते तस्मात्पूजयैनं वरार्थिनी ॥ १००

tadevam devi devaanaamapi santi na siddhayah | herambe’narcite tasmaatpuujayainam varaarthinii || 100

Du siehst also, Prinzessin, nicht mal die Götter haben Erfolg ohne den Elefantenprachtbullen Ganesha anzurufen. Darum bete zu ihm, wenn du eine Wohltat begehrst!“

इत्युक्ताहं वयस्याभिरुद्यानैकान्तवर्तिनम् । आर्यपुत्र पुरा गत्वा विघ्नराजमपूजयम् ॥ १०१

ityuktaaham vayasyaabhirudyaanaikaantavartinam | aaryaputra puraa gatvaa vighnaraajamapuujayam || 101

Nachdem meine Freundinnen mir das erzählt hatten, ging ich, mein lieber Gatte, zu Ganesha, dem König über die Hindernisse, der dort einsam im Garten stand, und betete zu ihm.

पूजावसाने चापश्यमकस्माद्गगनाङ्गणे । 

उत्पत्य विहरन्तीस्ताः स्वसखीर्निजसिद्धितः ॥ १०२

puujaavasaane caapashyamakasmaadgaganaangane | utpatya viharantiistaah svasakhiirnijasiddhitah || 102

Am Ende meiner Andacht sah ich plötzlich, wie meine Freundinnen

aus eigener Kraft in den Luftraum aufstiegen und sich da oben vergnügten.

तद्दृष्ट्वा कौतुकाद्व्योम्नः समाहूयावतार्य च । 

मया सिद्धिस्वरूपं ताः पृष्टाः सद्योऽब्रुवन्निदम् ॥ १०३

taddrshtvaa kautukaadvyomnah samaahuuyaavataarya ca | 

mayaa siddhisvaruupam taah prshtaah sadyo’bruvannidam || 103

Nachdem ich mir das angesehen hatte, rief ich sie neugierig geworden herbei.

Sie stiegen ab und, nach der Eigenart ihrer Zauberkraft gefragt, erwiderten sie sogleich:

इमा नृमांसाशनजा डाकिनीमन्त्रसिद्धयः । 

कालरात्रिरिति ख्याता ब्राह्मणी गुरुरत्र नः ॥ १०४

imaa nrmaamsaashanajaa daakiniimantrasiddhayah | kaalaraatririti khyaataa braahmanii gururatra nah || 104

„Das ist Hexenbannzauber. Er beruht auf dem Verzehr von Menschenfleisch.

Unsere Lehrerin hierfür ist die Brahmanin Kalaratri.

एवं सखीभिरुक्ताहं खेचरीसिद्धिलोलुभा । 

नृमांसाशनभीता च क्षणमासं ससंशया ॥ १०५

evam sakhiibhiruktaaham khecariisiddhilolubhaa | 

nrmaamsaashanabhiitaa ca kshanamaasam sasamshayaa || 105

So von den Freundinnen unterrichtet, trachtete auch ich nach Flugtüchtigkeit.

Nur mein Ekel vor dem Verzehr von Menschenfleisch ließ mich einen Moment lang zögern.

अथ तत्सिद्धिलुब्धत्वादवोचं ताः सखीरहम् । 

उपदेशो ममाप्येष युष्माभिर्दाप्यतामिति ॥ १०६

atha tatsiddhilubdhatvaadavocam taah sakhiiraham | upadesho mamaapyesha yushmaabhirdaapyataamiti || 106

Schließlich überwog das Verlangen nach Zauberkraft, sodass ich die Freundinnen rief:

„Sorgt dafür, dass ich diese Unterweisung erhalte!“

ततो मदभ्यर्थनया गत्वा तत्क्षणमेव ताः । 

आनिन्युः कालरात्रिं तां तत्रैव विकटाकृतिम् ॥ १०७

tato madabhyarthanayaa gatvaa tatkshanameva taah | aaninyuh kaalaraatrim taam tatraiva vikataakrtim || 107

Sie zogen meinem Wunsch gemäß davon und brachten bald diese abgrundhäßliche Kalaratri zurück,

मिलद्भ्रुवं कातराक्षीं न्यञ्चच्चिपिटनासिकाम् । 

स्थूलगण्डीं करालोष्ठीं दन्तुरां दीर्घकंधराम् ॥ १०८

miladbhruvam kaataraakshiim nyancaccipitanaasikaam | 

sthuulagandiim karaaloshthiim danturaam diirghakamdharaam || 108

mit zusammengewachsenen Brauen, trübem Blick, hängender Plattnase,

dicken Backen, klaffenden Lippen, vorstehenden Zähnen, langem Hals,

लम्बस्तनीमुदरिणीं विदीर्णोत्फुल्लपादुकाम् । 

धात्रा वैरूप्यनिर्माणवैदग्धीं दर्शितामिव ॥ १०९

lambastaniimudariniim vidiirnotphullapaadukaam | 

dhaatraa vairuupyanirmaanavaidagdhiim darshitaamiva || 109

schlaffen Brüsten, aufgedunsenem Bauch, mit wunden, geschwollenen Beinen:

ein Prachtexemplar aus des Schöpfers Bestiarium der Häßlichkeit.

सा मां पादानतां स्नातां कृतविघ्नेश्वरार्चनाम् । 

विवस्त्रां मण्डले भीमां भैरवार्चामकारयत् ॥ ११०

saa maam paadaanataam snaataam krtavighneshvaraarcanaam | 

vivastraam mandale bhiimaam bhairavaarcaamakaarayat || 110

Ich verneigte mich bis zu ihren Füßen, wusch mich, rief Ganesha an, und sie ließ mich entkleidet in einem Kreis ein grausiges Ritual für Shiva als Schrecklicher Bhairava vollziehen.

अभिषिच्य च सा मह्यं तांस्तान्मन्त्रान्निजान्ददौ । 

भक्षणाय नृमांसं च देवार्चनबलीकृतम् ॥ १११

abhishicya ca saa mahyam taamstaanmantraannijaandadau | 

bhakshanaaya nrmaamsam ca devaarcanabaliikrtam || 111

Sie beträufelte mich und gab mir unter ein paar von ihren eigenen Zaubersprüchen

Menschenfleisch zu essen, das zuvor im Gottesdienst geopfert worden war.

आत्तमन्त्रगणा भुक्तमहामांसा च तत्क्षणम् । 

निरम्बरैवोत्पतिता ससखीकाहमम्बरम् ॥ ११२

aattamantraganaa bhuktamahaamaamsaa ca tatkshanam | nirambaraivotpatitaa sasakhiikaahamambaram || 112

Nachdem ich einen Schwall von Sprüchen aufgenommen und Menschenfleisch genossen hatte, erhob ich mich auch schon, nackt wie ich war, mit meinen Freundinnen auf in die Lüfte.

कृतक्रीडावतीर्याथ गगनाद्गुर्वनुज्ञया । गताभूवमहं देव कन्यकान्तःपुरं निजम् ॥ ११३

krtakriidaavatiiryaatha gaganaadgutvanujnayaa | gataabhuuvamaham deva kanyakaantahpuram nijam || 113

Nachdem ich mich dort vergnügt hatte, stieg ich auf Geheiß der Lehrmeisterin vom Himmel herab. So ging ich denn, o Gebieter, in meine Jungfernkammer zurück.

एवं बाल्येऽपि जाताहं डाकिनीचक्रवर्तिनी । 

भक्षितास्तत्र चास्माभिः समेत्य बहवो नराः ॥ ११४

evam baalye’pi jaataaham daakiniicakravartinii | bhakshitaastatra caasmaabhih sametya bahavo naraah || 114

Ich wurde also schon als junges Mädchen zu einer, die, im Kreis von Hexen verkehrend, bei unseren Zusammenkünften viele Männer verschlang.

अस्मिन्कथान्तरे चैतां महाराज कथां शृणु । 

विष्णुस्वामीत्यभूत्तस्याः कालरात्र्याः पतिर्द्विजः ॥ ११५

asminkathaantare caitaam mahaaraaja kathaam shrnu | 

vishnusvaamiityabhuuttasyaah kaalaraatryaah patirdvijah || 115

Lass mich dir, Großer König, auch diese Geschichte zwischendurch erzählen:

Kalaratri hatte einen Brahmanen zum Mann, den Vishnusvami.

स च तस्मिन्नुपाध्यायो देशे नानादिगागतान् । 

शिष्यानध्यापयामास वेदविद्याविशारदः ॥ ११६

sa ca tasminnupaadhyaayo deshe naanaadigaagataan |

 shishyaanadhyaapayaamaasa vedavidyaavishaaradah || 116

Der war in der Vedaliteratur bewandert Lehrer in diesem Land und unterrichtete Schüler von überallher.

शिष्यमध्ये च तस्यैको नाम्ना सुन्दरको युवा । 

बभूव शिष्यः शीलेन विराजितवपुर्गुणः ॥ ११७

shishyamadhye ca tasyaiko naamnaa sundarako yuvaa | babhuuva shishyah shiilena viraajitavapurgunah || 117

Unter seinen Hörern war ein junger Mann namens Sundaraka.

Er war ein Schüler, dessen körperliche Vorzüge sein Charakter noch überstrahlte.

तमुपाध्यायपत्नी सा कालरात्रिः कदाचन । 

वव्रे रहसि कामार्ता पत्यौ क्वापि बहिर्गते ॥ ११८

tamupaadhyaayapatnii saa kaalaraatrih kadaacana | vavre rahasi kaamaartaa patyau kvaapi bahirgate || 118

Dem hatte des Lehrers Frau, Kalaratri also, eines Tages, als ihr Gatte außer Haus war,

nach Liebe dürstend sich heimlich dargeboten.

नूनं विरूपैरधिकं हासनैः क्रीडति स्मरः । 

यत्सानवेक्ष्य स्वं रूपं चक्रे सुन्दरकस्पृहाम् ॥ ११९

nuunam viruupairadhikam haasanaih kriidati smarah | 

yatsaanavekshya svam ruupam cakre sundarakasprhaam || 119

Nun, Kama treibt sein Spiel besonders gern mit häßlichen Witzfiguren.

Diese hier jedenfalls wollte ungeachtet ihres eigenen Aussehens den schönen Sundaraka verführen.

स तु सर्वात्मना नैच्छदर्थ्यमानोपि विप्लवम् । 

स्त्रियो यथा विचेष्टन्तां निष्कम्पं तु सतां मनः ॥ १२०

sa tu sarvaatmanaa naicchadarthyamaanopi viplavam | 

striyo yathaa viceshtantaam nishkampam tu sataam manah || 120

Der aber, obgleich versucht, wollte beim besten Willen keinen Ärger.

Treiben‘s die Weiber noch so dreist – es wanket nicht der Edlen Geist.

ततः सापसृते तस्मिन्कालरात्रिः क्रुधा तदा ।

 स्वमङ्गं पाटयामास स्वयं दन्तनखक्षतैः ॥ १२१

tatah saapasrte tasminkaalaraatrih krudhaa tadaa |

 svamangam paatayaamaasa svayam dantanakhakshataih || 121

Als er sich ihr entwand, war Kalaratri wütend auf ihn und brachte sich

mit Zähnen und Fingernägeln am eigenen Leibe Verletzungen bei.

विकीर्णवस्त्रकेशान्ता रुदती तावदास्त च । 

गृहं यावदुपाध्यायो विष्णुस्वामी विवेश सः ॥ १२२

vikiirnavastrakeshaantaa rudatii taavadaasta ca | grham yaavadupaadhyaayo vishnusvaamii vivesha sah || 122

Ihre Kleider um sich herum verteilt, das Haar zerrauft, verharrte sie schluchzend,

bis Lehrer Vishnusvami das Haus betrat.

प्रविष्टं तमवदीच्च पश्य सुन्दरकेण मे । 

अवस्था विहिता स्वामिन्बलात्काराभिलाषिणा ॥ १२३

pravishtam tamavadiicca pashya sundarakena me | avasthaa vihitaa svaaminbalaatkaaraabhilaashinaa || 123

Kaum war er eingetreten, rief sie schon: „Sieh dir, Meister, meinen Zustand an,

in den Sundaraka mich versetzt, als es ihn nach mir gelüstete und er mir Gewalt antat!“

तच्छ्रुत्वा स उपाध्यायः क्रुधा जज्वाल तत्क्षणम् । 

प्रत्ययः स्त्रीषु मुष्णाति विमर्शं विदुषामपि ॥ १२४

tacchrutvaa sa upaadhyaayah krudhaa jajvaala tatkshanam | 

pratyayah striishu mushnaati vimarsham vidushaamapi || 124

Als der Lehrer das hörte, loderten Zornesflammen in ihm auf.

Der Glaube an die Frauen raubt gerade den Weisen den Verstand.

सायं च तं सुन्दरकं गृहप्राप्तं प्रधाव्य सः ।  

 सशिष्यो मुष्टिभिः पादैर्लगुडैश्चाप्यताडयत् ॥ १२५

saayam ca tam sundarakam grhapraaptam pradhaavya sah |   

sashishyo mushtibhih paadairlagudaishcaapyataadayat || 125

Und als Sundaraka abends nach Hause kam, wurde er von ihm und den Schülern überfallen. Mit Fäusten, Fußtritten und Knüppeln traktierten sie ihn.

किं च प्रहारनिश्चेष्टं शिष्यानदिश्य तं बहिः ।

 त्याजयामास रथ्यायां निरपेक्षतया निशि ॥ १२६

kim ca prahaaranishceshtam shishyaanadishya tam bahih |

 tyaajayaamaasa rathyaayaam nirapekshatayaa nishi || 126

Obendrein befahl er seinen Schülern, den nach Tritten und Hieben Bewußtlosen,

der Nacht nicht achtend, auf der Straße liegenzulassen.

ततः शैनः सुन्दरकः स निशानिलवीजितः । 

तथाभिभूतमात्मानं पश्यन्नेवमचिन्तयत् ॥ १२७

tatah shainah sundarakah sa nishaanilaviijitah | tathaabhibhuutamaatmaanam pashyannevamacintayat || 127

Bald war Sundaraka im nächtlichen Lufthauch wieder zum Leben erwacht.

Als er sich so darniederliegend sah, überlegte er:

अहो स्त्रीप्रेरणा नाम रजसा लङ्घितात्मनाम् । 

पुंसां वात्येव सरसामाशयक्षोभकारिणी ॥ १२८

aho striipreranaa naama rajasaa langhitaatmanaam | pumsaam vaatyeva sarasaamaashayakshobhakaarinii || 128

„O Weh! Der Aufruhr einer Frau stört die Seelenruhe selbst von Männern, deren Gemüt nicht von Leidenschaften überrannt wird, wie der Sturm die Ruhe von Gewässern, die noch kein Staub überzog.

येनाविचार्य वृद्धोऽपि विद्वानपि च तत्तथा । 

अतिक्रोधादुपाध्यायो विरुद्धमकरोन्मयि ॥ १२९

yenaavicaarya vrddho’pi vidvaanapi ca tattathaa | atikrodhaadupaadhyaayo viruddhamakaronmayi || 129

Darum hat der Lehrer, obwohl alt und weise, auch nicht weitergedacht

und aus einem Anflug von Wut diesen Überfall auf mich arrangiert.

अथवा दैवसंसिद्धावा सृष्टेर्विदुषामपि । कामक्रोधौ हि विप्राणां मोक्षद्वारार्गलावुभौ ॥ १३०

athavaa daivasamsiddhaavaa srshtervidushaamapi | 

kaamakrodhau hi vipraanaam mokshadvaaraargalaavubhau || 130

Andererseits ist es vom Schicksal so eingerichtet, dass mit der Geburt auch des weisesten Brahmanen Wollust und Jähzorn die beiden Riegel am Tor zur Erlösung sind.

तथा हि किं न मुनयः स्वदारभ्रंशशङ्किनः । 

देवदारुवने पूर्वमपि शर्वाय शुक्रुधुः ॥ १३१

tathaa hi kim na munayah svadaarabhramshashankinah | 

devadaaruvane puurvamapi sharvaaya shukrudhuh || 131

Hegten nicht schon früher im Wald der göttlichen Bäume die Weisen Groll gegen Shiva, als sie ihre Frauen des Wankelmuts verdächtigten?

न चैनं विविदुर्देवं कृतक्षपणकाकृतिम् । 

उमायै दर्शयिष्यन्तमृषीणामप्यशान्तताम् ॥ १३२

na cainam vividurdevam krtakshapanakaakrtim | umaayai darshayishyantamrshiinaamapyashaantataam || 132

Dabei wußten sie nicht einmal, dass er ein Gott war, denn er hatte die Form eines nackten Wanderheiligen angenommen, weil er Uma beweisen wollte, dass selbst Rishis die Fassung verlieren können.

दत्तशापाश्च ते सद्यस्त्रिजगत्क्षोभकारणम् । 

बुद्ध्वा तं देवमीशानं तमेव शरणं ययुः ॥ १३३

dattashaapaashca te sadyastrijagatkshobhakaaranam | 

buddhvaa tam devamiishaanam tameva sharanam yayuh || 133

Schon als sie ihn mit einem Fluch belegten, merkten sie, dass er der Herrgott war,

der die Dreiwelt erschüttern konnte. Da flohen sie wieder in seinen Schutz.

तदेवं कामकोपादिरिपुषड्वर्गवञ्चिताः । 

मुनयोऽपि विमुह्यन्ति श्रोत्रियेषु कथैव का ॥ १३४

tadevam kaamakopaadiripushadvargavancitaah | munayo’pi vimuhyanti shrotriyeshu kathaiva kaa || 134

Dann ist es so, dass sogar Weise irren, die von den sechs Feinden Lust, Wut und den anderen behelligt werden; was soll man erst von denen sagen, die gehörten Überlieferungen glauben?“

इति सुन्दरकस्तत्र ध्यायन्दस्युभयान्निशि ।

 आरुह्य शून्यगोवाटहर्म्ये तस्थौ समीपगे ॥ १३५

iti sundarakastatra dhyaayandasyubhayaannishi | aaruhya shuunyagovaataharmye tasthau samiipage || 135

Mit diesen Gedanken stand Sundaraka auf und schlich sich aus Angst vor Räubern in der Nacht in einen nahegelegenen leeren Kuhstall.

तत्रैकदेशे यावच्च क्षणं तिष्ठत्यलक्षितः । तावत्तत्रैव हर्म्ये सा कालरात्रिरुपाययौ ॥ १३६

tatraikadeshe yaavacca kshanam tishthatyalakshitah | taavattatraiva harmye saa kaalaraatrirupaayayau || 136

Noch während er dort unbemerkt in einer Ecke hockt, betritt schon Kalaratri selbigen Stall

आकृष्टवीरच्छुरिका मुक्तफूत्कारभीषणा । 

नयनाननवान्तोल्का डाकिनीचक्रसंगता ॥ १३७

aakrshtaviiracchurikaa muktaphuutkaarabhiishanaa | nayanaananavaantolkaa daakiniicakrasamgataa || 137

mit gezogenem Männerschlachtmesser, von ausgestoßenen Zischlauten furchterregend,

mit aus Mund und Augen hervorlodernden Stichflammen, von ihrem Hexenzirkel gefolgt.

तां दृष्ट्वा तादृशीं तत्र कालरात्रिमुपागताम् । 

सस्मार मन्त्रान्रक्षोघ्नान्भीतः सुन्दरकोऽथ सः ॥ १३८

taam drshtvaa taadrshiim tatra kaalaraatrimupaagataam | 

sasmaara mantraanrakshoghnaanbhiitah sundarako’tha sah || 138

Als Sundaraka Kalaratri dergestalt näherkommen sah, fielen ihm in seiner Angst

gerade noch ein paar unholdvertreibende Zaubersprüche ein.

तन्मन्त्रमोहिता चाथ तं ददर्श न सा तदा । 

भयसम्पिण्डितैरङ्गैरेकान्ते निभृतस्थितम् ॥ १३९

tanmantramohitaa caatha tam dadarsha na saa tadaa | bhayasampinditairangairekaante nibhrtasthitam || 139

Von diesen Sprüchen irritiert konnte sie ihn nicht sehen,

wie er da mit vor Angst erstarrten Gliedern reglos in der Ecke kauerte.

अथोत्पतनमन्त्रं सा पठित्वा ससखीजना । कालरात्रिः सगोवाटहर्म्यैवोदपतन्नभः ॥ १४०

athotpatanamantram saa pathitvaa sasakhiijanaa | kaalaraatrih sagovaataharmyaivodapatannabhah || 140

Da sagte Kalaratri einen Flugzaubervers auf und erhob sich

mit ihrer weiblichen Gefolgschaft samt Kuhstall in die Lüfte.

तं च मन्त्रं स जग्राह श्रुत्वा सुन्दरकस्तदा । 

सहर्म्या सापि नभसा क्षिप्रमुज्जयिनीं ययौ ॥ १४१

tam ca mantram sa jagraaha shrutvaa sundarakastadaa |

 saharmyaa saapi nabhasaa kshipramujjayiniim yayau || 141

Sundaraka hörte das Zauberwort und merkte es sich.

Sie aber flog mit dem Stall zusammen direkt nach Ujjain.

तत्रावतार्य हर्म्यं सा मन्त्रतः शाकवाटके ।  

 गत्वा श्मशाने चिक्रीड डाकिनीचक्रमध्यगा ॥ १४२

tatraavataarya harmyam saa mantratah shaakavaatake | 

 gatvaa shmashaane cikriida daakiniicakramadhyagaa || 142

Dortselbst ließ sie durch ein Zauberwort den Stall in einem Kräutergarten niedergehen.

Sie eilte zum Leichenacker und feierte im Kreis ihrer Hexen.

तत्क्षणं च क्षुधाक्रान्तः शाकवाटेऽवतीर्य सः । 

तत्र सुन्दरकश्चक्रे वृत्तिमुत्खातमूलकैः ॥ १४३

tatkshanam ca kshudhaakraantah shaakavaate’vatiirya sah | 

tatra sundarakashcakre vrttimutkhaatamuulakaih || 143

Als Sundaraka im Kräutergarten gelandet war, hungerte ihn

und er bereitete sich ein frugales Mahl von ausgegrabenen Wurzeln.

कृतक्षुत्प्रतिघातेऽस्मिन्प्राग्वद्गोवाटमाश्रिते । 

प्रत्याययौ कालरात्री रात्रिमध्ये निकेतनात् ॥ १४४

krtakshutpratighaate’sminpraagvadgovaatamaashrite | pratyaayayau kaalaraatrii raatrimadhye niketanaat || 144

Nachdem er seinen Hunger gestillt hatte, ging er in seinen Stall von vordem.

Um Mitternacht kehrte auch Kalaratri vom Tanzboden zurück.

ततोऽधिरूढगोवाटा पूर्ववन्मन्त्रसिद्धितः । 

आकाशेन सशिष्या सा निशि स्वगृहमाययौ ॥ १४५

tato’dhiruudhagovaataa puurvavanmantrasiddhitah | aakaashena sashishyaa saa nishi svagrhamaayayau || 145

Wieder stieg sie auf den Kuhstall, und kraft ihres alten Zauberworts

flog sie mit ihrern Schülerinnen durch den Nachthimmel nach Hause.

स्थापयित्वा यथास्थानं तच्च गोवाटवाहनम् । 

विसृज्यानुचरीस्ताश्च शय्यावेश्म विवेश सा ॥ १४६

sthaapayitvaa yathaasthaanam tacca govaatavaahanam | 

visrjyaanucariistaashca shayyaaveshma vivesha saa || 146

Dort stellte sie ihr Kuhstallflugzeug wieder an seinen alten Platz,

entließ ihre Gefolgschaft und begab sich in ihr Schlafgemach.

सोऽपि सुन्दरको नीत्वा तां निशां विघ्नविस्मितः । 

प्रभाते त्यक्तगोवाटो निकटं सुहृदां ययौ ॥ १४७

so’pi sundarako niitvaa taam nishaam vighnavismitah |

 prabhaate tyaktagovaato nikatam suhrdaam yayau || 147

Sundaraka verbrachte diese Nacht staunend darüber, was ihm zugestoßen war.

Bei Sonnenaufgang verließ er den Kuhstall und ging zu seinen Freunden.

तत्राख्यातस्ववृत्तान्तो विदेशगमनोन्मुखः । 

तैः समाश्वासितो मित्रैस्तन्मध्ये स्थितिमग्रहीत् ॥ १४८

tatraakhyaatasvavrttaanto videshagamanonmukhah |

 taih samaashvaasito mitraistanmadhye sthitimagrahiit || 148

Denen erzählte er seine Abenteur, und hatte Lust, ins Ausland zu gehen.

Die Freunde aber trösteten ihn, sodass er sich in ihrer Mitte niederließ.

उपाध्यायगृहं त्यक्त्वा भुञ्जानः सत्त्रसद्मनि । 

उवास तत्र विहरन्स्वच्छन्दः सखिभिः सह ॥ १४९

upaadhyaayagrham tyaktvaa bhunjaanah sattrasadmani | uvaasa tatra viharansvacchandah sakhibhih saha || 149

Seines Lehrers Haus verließ er, aß in der Priesterherberge,

zerstreute sich nach Herzenslust in Gesellschaft seiner Freunde.

एकदा निर्गता क्रेतुं गृहोपकरणानि सा । 

ददर्श तं सुन्दरकं कालरात्रिः किलापणे ॥ १५०

ekadaa nirgataa kretum grhopakaranaani saa | dadarsha tam sundarakam kaalaraatrih kilaapane || 150

Eines Tages war Kalaratri ausgegangen, um Besorgungen fürs Haus zu machen,

als sie Sundaraka auf dem Markt entdeckte.

उपेत्य च जगादैनं पुनरेव स्मरातुरा । भज सुन्दरकाद्यापि मां त्वदायत्तजीविताम् ॥ १५१

upetya ca jagaadainam punareva smaraaturaa | bhaja sundarakaadyaapi maam tvadaayattajiivitaam || 151

Sie trat an ihn heran, liebeskrank wie ehedem, und raunte:

„Nimm mich heute noch, Sundaraka, hängt doch mein Leben von dir ab!“

एवमुक्तस्तया सोऽथ साधुः सुन्दरकोऽब्रवीत् । 

मैवं वादीर्न धर्मोऽयं माता मे गुरुपत्न्यसि ॥ १५२

evamuktastayaa so’tha saadhuh sundarako’braviit | 

maivam vaadiirna dharmo’yam maataa me gurupatnyasi || 152

Derart von ihr angefleht, erwiderte Sundaraka treuherzig: „Sowas darfst du nicht sagen! Ich habe kein Recht dazu. Als Frau meines Lehrers bist du meine Mutter!“

ततोऽब्रवीत्कालरात्रिर्धर्मं चेद्वेत्सि देहि तत् । 

प्राणान्मे प्राणदानाधि धर्मः कोऽभ्यधिको भवेत् ॥ १५३

tato’braviitkaalaraatrirdharmam cedvetsi dehi tat | 

praanaanme praanadaanaadhi dharmah ko’bhyadhiko bhavet || 153

Darauf Kalaratri: „Wenn du deine Rechte und Pflichten so gut kennst, dann gib mir mein Leben! Pflichterfüllung, mit der du Leben schenkst, dürfte kaum zu überbieten sein!“

अथ सुन्दरकोऽवादीन्मातर्मैवं कृथा हृदि ।

 गुरुतल्पाभिगमनं कुत्र धर्मो भविष्यति ॥ १५४

atha sundarako’vaadiinmaatarmaivam krthaa hrdi | gurutalpaabhigamanam kutra dharmo bhavishyati || 154

Woraufhin Sundaraka erwidert: „Schlag dir das aus dem Kopf, Mutter!

Des Lehrers Lager zu besteigen, soll Recht und Sitte sein?“

एवं निराकृता तेन तर्जयन्ती च तं रुषा । 

पाटयित्वा स्वहस्तेन स्वोत्तरीयमगाद्गृहम् ॥ १५५

evam niraakrtaa tena tarjayantii ca tam rushaa | paatayitvaa svahastena svottariiyamagaadgrham || 155

So ward sie von ihm abgewiesen und drohte ihm im Zorn.

Mit eigner Hand ihr Übergewand zerreißend eilte sie nach Haus zurück.

पश्य सुन्दरकेणेदं धावित्वा पाटितं मम । इत्युवाच पतिं तत्र दर्शयित्वोत्तरीयकम् ॥ १५६

pashya sundarakenedam dhaavitvaa paatitam mama | ityuvaaca patim tatra darshayitvottariiyakam || 156

„Sieh nur, Sundaraka hat mich wieder angefallen und mir das Kleid hier zerrissen!“

schrie sie ihren Gatten an und zeigte ihm ihr Übergewand.

स च तस्याः पतिः क्रोधाद्गत्वा वध्यमुदीर्य च । 

सत्त्रे सुन्दरकस्याशु वारयामास भोजनम् ॥ १५७

sa ca tasyaah patih krodhaadgatvaa vadhyamudiirya ca | 

sattre sundarakasyaashu vaarayaamaasa bhojanam || 157

Ihr Mann, vor Wut Sundarakas Hinrichtung fordernd, rannte zur Herberge und verlangte, diesem ab sofort kein Essen mehr vorzusetzen.

ततः सुन्दरकः खेदात्तं देशं त्यक्तुमुद्यतः । 

जानन्नुत्पतने व्योम्नि मन्त्रं गोवाटशिक्षितम् ॥ १५८

tatah sundarakah khedaattam desham tyaktumudyatah |

 jaanannutpatane vyomni mantram govaatashikshitam || 158

Angewidert war Sundaraka jetzt so weit, die Gegend zu verlassen. Zwar kannte er den Zauberspruch, um in den Himmel aufzusteigen. Den hatte er im Kuhstall ja gelernt.

ततोऽवरोहेऽप्यपरं शिक्षितुं श्रुतविस्मितम् । तदेव शून्यगोवाटहर्म्यं निशि पुनर्ययौ ॥ १५९

tato’varohe’pyaparam shikshitum shrutavismitam | tadeva shuunyagovaataharmyam nishi punaryayau || 159

Den anderen, um wieder runterzukommen, hatte er nur gehört, aber wieder vergessen.

Also schlich er sich des Nachts wieder in den verlassenen Kuhstall.

तत्र तस्मिन्स्थिते प्राग्वत्कालरात्रिरुपेत्य सा । 

तथैवोत्पत्य हर्म्यस्था व्योम्नैवोज्जयिनीं ययौ ॥ १६०

tatra tasminsthite praagvatkaalaraatrirupetya saa | tathaivotpatya harmyasthaa vyomaivojjayiniim yayau || 160

Als er drin war, kam auch Kalaratri herbei. Wieder flog sie mit dem Stall in die Luft und steuerte Ujjain an.

तत्रावतार्य मन्त्रेण गोवाटं शाकवाटके । 

जगाम रात्रिचर्यायै पुनः सा पितृकाननम् ॥ १६१

tatraavataarya mantrena govaatam shaakavaatake | jagaama raatricaryaayai punah saa pitrkaananam || 161

Wieder ließ sie den Kuhstall mittels Zauberspruch im Kräutergarten landen,

und wieder begab sie sich zur nächtlichen Ausschweifung in den Ahnenhain.

तं च सुन्दरको मन्त्रं भूयः श्रुत्वापि नाग्रहीत् ।

 विना हि गुर्वादेशेन सम्पूर्णाः सिद्धयः कुतः ॥ १६२

tam ca sundarako mantram bhuuyah shrutvaapi naagrahiit | 

vinaa hi gurvaadeshena sampuurnaah siddhayah kutah || 162

Zwar hatte Sundaraka den Zauberspruch gehört, konnte ihn aber wieder nicht behalten.

Woher die ganze Zaubermacht, wenn nicht vom Lehrer beigebracht?

ततोऽत्र भुक्त्वा कतिचिन्मूलकान्यपराणि च । 

नेतुं प्रक्षिप्य गोवाटे तत्र तस्थौ स पूर्ववत् ॥ १६३

tato’tra bhuktvaa katicinmuulakaanyaparaani ca | netum prakshipya govaate tatra tasthau sa puurvavat || 163

Ein paar Rübchen aß er gleich dort, andere warf er, um sie mitzunehmen, in den Kuhstall, wo er auch wie ehedem drin sitzenblieb.

अथैत्यारूढगोवाटा सा गत्वा नभसा निशि ।

 विवेश कालरात्रिः स्वं सद्म स्थापितवाहना ॥ १६४

athaityaaruudhagovaataa saa gatvaa nabhasaa nishi | vivesha kaalaraatrih svam sadma sthaapitavaahanaa || 164

In der Nacht kam Kalaratri und ging in den Kuhstall. Wieder flog sie durch die Lüfte,

ließ ihr Flugzeug landen und ging zu sich nach Hause.

सोऽपि सुन्दरकः प्रातर्गोवाटान्निर्गतस्ततः । 

ययौ भोजनमूल्यार्थी विपणीमत्तमूलकः ॥ १६५

so’pi sundarakah praatargovaataannirgatastatah | yayau bhojanamuulyaarthii vipaniimattamuulakah || 165

Am Morgen verließ auch Sundaraka seinen Kuhstall. Die Wurzeln nahm er mit,

um sie auf dem Markt gegen Lebensmittel einzutauschen.

विक्रीणानस्य तस्यात्र मूलकं राजसेवकाः । 

मालवीया विना मूल्यं जह्नुर्दृष्ट्वा स्वदेशजम् ॥ १६६

vikriinaanasya tasyaatra muulakam raajasevakaah | 

maalaviiyaa vinaa muulyam jahnurdrshtvaa svadeshajam || 166

Als er gerade eine Wurzel verkaufen wollte, konfiszierten aus Malava stammende Diener des Königs dieselbe, weil sie in ihr eine heimatliche Wurzel erkannt hatten.

ततः स कलहं कुर्वन्बद्ध्वा सुहृदनुद्रुतः । पाषाणघातदायीति राजाग्रं तैरनीयत ॥ १६७

tatah sa kalaham kurvanbaddhvaa suhrdanudrutah | paashaanaghaatadaayiiti raajaagram tairaniiyata || 167

Er protestierte, und sie legten ihn in Fesseln. Seine Freunde kamen mit ihm, als man ihn vor den König brachte. „Er hat seine Gewichte nach uns geworfen!“ hieß es.

मालवात्कथमानीय कान्यकुब्जेऽत्र मूलकम् । 

विक्रीणीषे सदेत्येष पृष्टोऽस्माभिर्न जल्पति ॥ १६८

maalavaatkathamaaniiya kaanyakubje’tra muulakam | vikriiniishe sadetyesha prshto’smaabhirna jalpati || 168

„Von uns gefragt, wie er, der ja aus Kanyakubja stammt,

andauernd Wurzeln aus Malava einführt und hier verkauft, sagt er keinen Ton,

हन्ति प्रत्युत पाषाणैरित्युक्तस्तैः शठैर्नृपः । तं तदद्भुतमप्राक्षीत्ततस्तत्सुहृदोऽब्रुवन् ॥ १६९

hanti pratyuta paashaanairityuktastaih shathairnrpah | tam tadadbhutamapraakshiittatastatsuhrdo’bruvan || 169

sondern schmeißt im Gegenteil gleich mit Steinen!“ Als die Schurken das dem König gemeldet hatten, fragte der ihn nach des Rätsels Lösung. Sundarakas Freunde antworteten an seiner Statt:

अस्माभिः सह यद्येष प्रासादमधिरोप्यते । 

तदैतत्कौतुकं देव कृत्स्नं जल्पति नान्यथा ॥ १७०

asmaabhih saha yadyesha praasaadamadhiropyate | tadaitatkautukam deva krtsnam jalpati naanyathaa || 170

„Wenn er mit uns zusammen die Dachterrasse besteigen darf,

wird er dir, o Gebieter, alles erklären. Sonst nicht!“

तथेत्यारोपितो राज्ञा सप्रासादोऽस्य पश्यतः । 

उत्पपात स मन्त्रेण सद्यः सुन्दरको नभः ॥ १७१

tathetyaaropito raajnaa sapraasaado’sya pashyatah | utpapaata sa mantrena sadyah sundarako nabhah || 171

Der König war einverstanden und brachte ihn auf die Terrasse. Er sah Sundaraka noch hinterher, wie der, seinen Zauberspruch benutzend, zusammen mit der Dachterrasse in den Himmel aufstieg.

समित्रस्तेन गत्वा च प्रयागं प्राप्य च क्रमात् । 

श्रान्तः कमपि राजानं स्नान्तं तत्र ददर्श सः ॥ १७२

samitrastena gatvaa ca prayaagam praapya ca kramaat | 

shraantah kamapi raajaanam snaantam tatra dadarsha sah || 172

Mit den Freunden flog er los und erreichte irgendwann Prayaga.

Müde wie er war, sah er, wie ein König dort sein Bad nahm.

संस्तभ्य चात्र प्रासादं गङ्गायां खान्निपत्य च ।

 विस्मयोद्वीक्षितः सर्वैस्तं स राजानमभ्यगात् ॥ १७३

samstabhya caatra praasaadam gangaayaam khaannipatya ca | 

vismayodviikshitah sarvaistam sa raajaanamabhyagaat || 173

Er brachte seine Flugterrasse zum Stillstand und sprang vom Himmel in den Ganges.

Von jedermann staunend von unten herauf betrachtet trat er vor den König.

कस्त्वं किं चावतीर्णोऽसि गगनादिति शंस नः । 

राज्ञा प्रह्वेण पृष्टः सन्नेवं सुन्दरकोऽब्रवीत् ॥ १७४

kastvam kim caavatiirno’si gaganaaditi shamsa nah | 

raajnaa prahvena prshtah sannevam sundarako’braviit || 174

„Wer bist du, der du vom Himmel herabsteigst? Unterrichte uns!“

bat der König sich höflich verbeugend. Darauf erwiderte Sundaraka:

अहं सुन्दरको नाम गणो देवस्य धूर्जटेः । 

प्राप्तो मानुषभोगार्थी त्वत्सकाशं तदाज्ञया ॥ १७५

aham sundarako naama gano devasya dhuurjateh |

 praapto maanushabhogaarthii tvatsakaasham tadaajnayaa || 175

„Ich heiße Sundaraka und bin ein Gefolgsmann des Gottes mit den verfilzten Strähnen.

Auf seinen Befehl hin kam ich menschlicher Genüsse wegen zu dir.

तच्छ्रुत्वा सत्यमाशङ्क्य सस्याढ्यं रत्नपूरितम् । 

सस्त्रीकं सोपकरणं ददौ तस्मै पुरं नृपः ॥ १७६

tacchrutvaa satyamaashankya sasyaadhyam ratnapuuritam | 

sastriikam sopakaranam dadau tasmai puram nrpah || 176

Als der König das hörte, ahnte er die Wahrheit und schenkte ihm eine Stadt reich an Getreide, voller Juwelen, mit Frauen und Dienstleistungen.

प्रविश्याथ पुरे तस्मिन्नुत्पत्य दिवि सानुगः । 

चिरं सुन्दरकः स्वेच्छं निर्दैन्यं विचचार सः ॥ १७७

pravishyaatha pure tasminnutpatya divi saanugah | ciram sundarakah sveccham nirdainyam vicacaara sah || 177

Sundaraka zog ein in die Stadt, flog samt Gefolge in den Himmel hoch

und breitet sich dort lange aus nach Herzenslust und von Geldsorgen frei.

शयाने हेमपर्यङ्के वीज्यमानश्च चामरैः । सेव्यमानो वरस्त्रीभिरैन्द्रं सुखमवाप सः ॥ १७८

shayaane hemaparyanke viijyamaanashca caamaraih | 

sevyamaano varastriibhiraindram sukhamavaapa sah || 178

Auf güldenem Bette ruhend, von Yakschweifwedeln umfächelt,

von trefflichen Frauen umsorgt bekam er Indras göttliche Glückseligkeit zu spüren.

अथैकदा ददौ तस्मै मन्त्रं व्योमावरोहणे ।

 सिद्धः कोऽपि किलाकाशचारी संजातसंस्तवः ॥ १७९

athaikadaa dadau tasmai mantram vyomaavarohane | siddhah ko’pi kilaakaashacaarii samjaatasamstavah || 179

Bis eines Tages ein den Luftraum durchstreifender Siddha, mit dem er sich angefreundet hatte, ihm den Zauberspruch für den Senkflug vom Himmel verriet.

प्राप्तावतारमन्त्रः स गत्वा सुन्दरकस्ततः । 

कान्यकुब्जे निजे देशे व्योममर्गादवातरत् ॥ १८०

praaptaavataaramantrah sa gatvaa sundarakastatah | kaanyakubje nije deshe vyomamargaadavaatarat || 180

Nun, da er das Codewort für den Abstieg hatte, setzte Sundaraka über Kanyakubja,

seinen heimatlichen Gefilden, zur Landung an.

सपुरं पूर्णलक्ष्मीकमवतीर्णं नभस्तलात् । 

बुद्ध्वा तत्र स्वयं राजा कौतुकात्तमुपाययौ ॥ १८१

sapuram puurnalakshmiikamavatiirnam nabhastalaat | 

buddhvaa tatra svayam raajaa kautukaattamupaayayau || 181

Als der König hörte, dass Sundaraka prachtvoll und reich, mit einer ganzen Stadt vom Himmelszelt herabgeflogen kam, lief er ihm wissbegierig selbst entgegen.

परिज्ञातश्च पृष्टश्च राजाग्रे सोऽथ कालवित् । 

कालरात्रिकृतं सर्वं स्ववृतान्तं न्यवेदयत् ॥ १८२

parijnaatashca prshtashca raajaagre so’tha kaalavit | kaalaraatrikrtam sarvam svavrttaantam nyavedayat || 182

Wiedererkannt und ausgefragt berichtete er, den rechten Zeitpunkt erkennend,

dem König all seine Erlebnisse, die Kalaratri ihm eingebrockt hatte.

ततश्चानाय्य पप्रच्छ कालरात्रिं महीपतिः । निर्भया साप्यविनयं स्वं सर्वं प्रत्यपद्यत ॥ १८३

tatashcaanaayya papraccha kaalaraatrim mahiipatih |

 nirbhayaa saapyavinayam svam sarvam pratyapadyata || 183

Da ließ der König Kalaratri vorführen und verhörte sie. Furchtlos gestand sie all ihr verwerfliches Tun.

कुपिते च नृपे तस्याः कर्णौ च छेत्तुमुद्यते । 

सा गृहीतापि पश्यत्सु सर्वेष्वेव तिरोदिधे ॥ १८४

kupite ca nrpe tasyaah karnau ca chettumudyate | saa grhiitaapi pashyatsu sarveshveva tirodidhe || 184

Der König wurde zornig und wollte ihr schon die Ohren abschneiden.

Doch als sie ergriffen ward, löste sie sich vor aller Augen in Luft auf.

ततः स्वराष्ट्रे वासोऽस्यास्तत्र राज्ञा न्यषिध्यत । 

तत्पूजितः सुन्दरकः शिश्रिये च नभः पुनः ॥ १८५

tatah svaraashtre vaaso’syaastatra raajnaa nyashidhyata |

 tatpuujitah sundarakah shishriye ca nabhah punah || 185

Darauf verbot der König ihr, in seinem Reich zu leben.

Sundaraka, von ihm mit Ehren bedacht, flog wieder in den Himmel auf.“

इत्युक्त्वा तत्र भर्तारमादित्यप्रभभूपतिम् । अभाषत पुनश्चैनं राज्ञी कुवलयावली ॥ १८६

ityuktvaa tatra bhartaaramaadityaprabhabhuupatim | abhaashata punashcainam raajnii kuvalayaavalii || 186

So sprach Königin Kuvalayavali zu ihrem Mann, König Adityaprabha, um fortzufahren:

भवन्त्येवविधा देव डाकिनीमन्त्रसिद्धयः । एतच्च मत्पितुर्देशे वृत्तं सर्वत्र विश्रुतम् ॥ १८७

bhavantyevavidhaa deva daakiniimantrasiddhayah | etacca matpiturdeshe vrttam sarvatra vishrutam || 187

„Es gibt sie eben, o König, diese magischen Kräfte, ausgelöst von den Zaubersprüchen solcher Hexen. Und das Ereignis hier fand im Land meines Vaters statt und wird überall weitererzählt.

कालरात्रेश्च शिष्याहमित्यादौ वर्णितं मया । 

पतिव्रतात्वात्सिद्धिस्तु ततोऽप्यभ्यधिका मम ॥ १८८

kaalaraatreshca shishyaahamityaadau varnitam mayaa |

 pativrataatvaatsiddhistu tato’pyabhyadhikaa mama || 188

Und ich bin, wie schon erwähnt, eine Schülerin der Kalaratri.

Doch ist meine Zauberkraft größer als ihre, weil ich meinem Gatten treu bin.

भवता चाद्य दृष्टाहं श्रेयोऽर्थं ते कृतार्चना । उपहाराय पुरुषं मन्त्रेणाक्रष्टुमुद्यता ॥ १८९

bhavataa caadya drshtaaham shreyo’rtham te krtaarcanaa | 

upahaaraaya purusham mantrenaakrashtumudyataa || 189

Und heute habt Ihr mich erlebt, wie ich zu Eurem Wohlergehen ein Ritual vollzog,

als ich mich anschickte, einen Mann durch Zauberspruch als Opfergabe anzulocken.

तदस्मदीयेऽत्र नये त्वमपि प्रविशाधुना ।

 सिद्धियोगजितानां च राज्ञां मूर्ध्नि पदं कुरु ॥ १९०

tadasmaadiiye’tra naye tvamapi pravishaadhunaa | 

siddhiyogajitaanaam ca raajnaam muurdhni padam kuru || 190

Also tritt auch du unserer Art bei, auf dass du deinen Fuß

auf die Häupter setzest von Königen, die du, Zauberkraft gebrauchend, dir unterworfen hast!“

तच्छ्रुत्वा क्व महामंसभोजनं डकिनीनये । 

क्व च राजत्वमित्युक्त्वा स राजा निषिषेध तत् ॥ १९१

tacchrutvaa kva mahaamamsabhojanam dakiniinaye | kva ca raajatvamityuktvaa sa raajaa nishishedha tat || 191

Als der König derlei hörte, sprach er: „Was soll mir eine Königsherrschaft

mit Menschenfresserei nach Hexenart!“ und lehnte ab.

प्राणत्यागोत्यतायां तु राज्ञ्यां तत्प्रत्यपद्यत । 

विषयाकृष्यमाणा हि तिष्ठन्ति सुपथे कथम् ॥ १९२

praanatyaagotyataayaam tu raajnyaam tatpratyapadyata | 

vishayaakrshyamaanaa hi tishthanti supathe katham || 192

Doch als die Königin mit Selbstmord drohte, stimmte er zu.

Von Fleischeslust angezogen - vom rechten Weg abgebogen.

ततः सा तं प्रवेश्यैव मण्डले पूर्वपूजिते । गृहीतसमयं सन्तं राजानमिदमब्रवीत् ॥ १९३

tatah saa tam praveshyaiva mandale puurvapuujite | grhiitasamayam santam raajaanamidamabraviit || 193

Da ließ sie den König in einen zuvor geweihten Kreis treten. Er leistete einen Eid, und sie sprach zu ihm:

य एष फलभूत्याख्यः स्थितो विप्रस्तवान्तिके । 

स मयात्रोपहारार्थमाक्रष्टुमुपकल्पितः ॥ १९४

ya esha phalabhuutyaakhyah sthito viprastavaantike | sa mayaatropahaaraarthamaakrashtumupakalpitah || 194

„Ich habe einiges arrangiert, diesen Brahmanen Phalabhuti, der dir so nahesteht, als Opfergabe anzuziehen.

आकर्षणं च सायासं तत्कश्चित्सूपकृद्वरम् । 

नयेऽत्र स्थाप्यतां यस्तं स्वयं हन्ति पचत्यपि ॥ १९५

aakarshanam ca saayaasam tatkashcitsuupakrdvaram | 

naye’tra sthaapyataam yastam svayam hanti pacatyapi || 195

Nun ist aber die Anziehung kompliziert, sodass es besser wäre,

irgendeinen Suppenkoch einzuweihen, der ihn dann selbst schlachtet und verarbeitet.

न कार्या च घृणा यस्मात्तन्मांसबलिभक्षणात् । 

समापितेऽर्चने पूर्णा सिद्धिः स्यादुत्तमो हि सः ॥ १९६

na kaaryaa ca ghrnaa yasmaattanmaamsabalibhakshanaat | 

samaapite’rcane puurnaa siddhih syaaduttamo hi sah || 196

Du brauchst dich darum auch nicht zu ekeln, denn, wenn du sein Fleisch als Opfergabe verzehrt hast, ist das Ritual perfekt und die Zauberkraft vollkommen. Er war doch der Obersten einer.“

इत्युक्तः प्रियया राजा पापभीतोऽपि तत्पुनः । 

अङ्गीचकार धिगहो कष्ठां स्त्रीष्वनुरोधिताम् ॥ १९७

ityuktah priyayaa raajaa paapabhiito’pi tatpunah | angiicakaara dhigaho kashthaam striishvanurodhitaam || 197

Von der geliebten Gattin überredet, stimmte der König, das Gräuel zwar fürchtend, ihr doch wieder zu. Immer diese verdammte Abhängigkeit von den Weibern!

आनाय्य सूपकारं च ततः साहसिकाभिधम् । 

विश्वास्य दीक्षितं कृत्वा दम्पती तौ सहोचतुः ॥ १९८

aanaayya suupakaaram ca tatah saahasikaabhidham | 

vishvaasya diikshitam krtvaa dampatii tau sahocatuh || 198

Also ließ das Ehepaar den Suppenkoch Sahasika kommen,

hieß ihn Vertrauen fassen und weihte ihn ein. Dann wiesen sie ihn an:

राजा देवीद्वितीयोऽद्य भोक्ष्यते तत्त्वरां कुरु । 

आहारस्येति योऽभ्येत्य त्वां ब्रूयात्तं निपातयेः ॥ १९९

raajaa deviidvitiiyo’dya bhokshyate tattvaraam kuru | 

aahaarasyeti yo’bhyetya tvaam bruuyaattam nipaatayeh || 199

„Wenn jemand zu dir kommt und sagt ‚Der König und die Königin werden heute zu zweit speisen. Also bereite ihnen schnell eine Mahlzeit!‘ dann schlachte ihn.

तन्मांसैश्च रहः कुर्याः प्रातर्नौ स्वादु भोजनम् । 

इति सूपकृतादिष्टस्तथेत्युक्त्वा गृहं ययौ ॥ २००

tanmaamsaishca rahah kuryaah praatarnau svaadu bhojanam | 

iti suupakrtaadishtastathetyuktvaa grham yayau || 200

Aus seinem Fleisch machst du uns morgen heimlich ein deftiges Essen!“

Der Suppenkoch war instruiert, sagte „Alles klar“, und ging nach Hause.

प्रातश्च फलभूतिं तं प्राप्तं राजा जगाद सः । 

गच्छ साहसिकं ब्रूहि सूपकारं महानसे ॥ २०१

praatashca phalabhuutim tam praaptam raajaa jagaada sah | 

gaccha saahasikam bruuhi suupakaaram mahaanase || 201

Als am Morgen Phalabhuti kam, meinte der König:

„Geh doch mal zu dem Koch Sahasika in die Küche und sag ihm:

राजा देवीद्वितीयोऽद्य भोक्ष्यते स्वदु भोजनम् । 

अतस्त्वरितमाहारमुत्तमं साधयेरिति ॥ २०२

raajaa deviidvitiiyo’dya bhokshyate svadu bhojanam | atastvaritamaahaaramuttamam saadhayeriti || 202

‚Der König und die Königin wollen heute zu zweit lecker essen.

Also bereite ihnen schnell eine vorzügliche Mahlzeit!‘“

तथेति निर्गतं तं च फलभूतिं बहिस्तदा । 

एत्य चन्द्रप्रभो नाम राज्ञः पुत्रोऽब्रवीदिदम् ॥ २०३

tatheti nirgatam tam ca phalabhuutim bahistadaa | etya candraprabho naama raajnah putro’braviididam || 203

„In Ordnung“, sagte Phalabhuti und ging. Als er draußen war, sprach des Königs Sohn Candraprabha ihn an:

अनेन शीघ्रं हेम्ना मे कारयाद्यैव कुण्डले । यादृशे भवता पूर्वमार्य तातस्य कारिते ॥ २०४

anena shiighram hemnaa me kaarayaadyaiva kundale | yaadrshe bhavataa puurvamaarya taatasya kaarite || 204

„Lass heute noch aus diesem Gold hier zwei Ohrringe schmieden,

so wie jene, die Ihr schon einmal für meinen edlen Oheim habt machen lassen!“

इत्युक्तो राजपुत्रेण फलभूतिस्तदैव सः । 

कृतानुरोधः प्रहितो ययौ कुण्डलयोः कृते ॥ २०५

ityukto raajaputrena phalabhuutistadaiva sah | krtaanurodhah prahito yayau kundalayoh krte || 205

Auf diese Anweisung des Prinzen hin ging Phalabhuti sogleich dienstbeflissen los,

 um die Ohrringe fertigen zu lassen.

राजपुत्रोऽप्यगात्स्वैरं कथितं फलभूतिना । 

राजादेशं गृहीत्वा तमेकाक्येव महानसम् ॥ २०६

raajaputro’pyagaatsvairam kathitam phalabhuutinaa | raajaadesham grhiitvaa tamekaakyeva mahaanasam || 206

Der Prinz aber begab sich selbst allein in die Küche, um den königlichen Befehl auszurichten, so, wie er ihn von Phalabhuti vernommen hatte.

तत्रोक्तराजादेशं तं स्थितसंवित्स सूपकृत् । 

राजपुत्रं छुरिकया सद्यः साहसिकोऽवधीत् ॥ २०७

tatroktaraajaadesham tam sthitasamvitsa suupakrt | raajaputram churikayaa sadyah saahasiko’vadhiit || 207

Er richtete ihn auch aus, nur dass der zu seinem Wort stehende Koch Sahasika

den Prinzen mit einem Hackmesser roh entleibte.

तन्मांसैः साधितं तेन भोजनं च कृतार्चनौ । 

अभुञ्जातामजानन्तौ तत्त्वं राज्ञी नृपस्तथा ॥ २०८

tanmaamsaih saadhitam tena bhojanam ca krtaarcanau | 

abhunjaataamajaanantau tattvam raajnii nrpastathaa || 208

Die mit seinem Fleisch verfeinerte Mahlzeit verspeisten, ihr Ritual zelebrierend,

die Königin sowie der König, ohne den wahren Sachverhalt zu kennen.

नीत्वा च सानुतापस्तां रात्रिं राजा ददर्श सः । 

प्रातः कुण्डलहस्तं तं फलभूतिमुपागतम् ॥ २०९

niitvaa ca saanutaapastaam raatrim raajaa dadarsha sah |

 praatah kundalahastam tam phalabhuutimupaagatam || 209

Die Nacht verbrachte der König in Reue. Morgens sah er, wie Phalabhuti mit Ohrringen in der Hand herbeikam.

विभ्रान्तः कुण्डलोद्देशात्तं च पप्रच्छ तत्क्षणम् । 

तेनाख्यातस्ववृत्तान्तः पपात च भुवस्तले ॥ २१०

vibhraantah kundaloddeshaattam ca papraccha tatkshanam |

 tenaakhyaatasvavrttaantah papaata ca bhuvastale || 210

Irritiert fragte er nach einer Erklärung für die Ohrringe. Jener berichtete auch gleich, was passiert war. Da stürzte der König zu Boden.

हा पुत्रेति च चक्रन्द निन्दन्भार्यां सहात्मना । 

पृष्टश्च सचिवैः सर्वं यथातत्त्वमवर्णयत् ॥ २११

haa putreti ca cakranda nindanbhaaryaam sahaatmanaa | 

prshtashca sacivaih sarvam yathaatattvamavarnayat || 211

„Ach du mein Sohn!“ rief er, sich selbst und seine Frau anklagend, aus.

Von seinen Ministern gefragt schilderte er, was eigentlich geschehen war.

उवाच चैतदुक्तं तत्प्रत्यहं फलभूतिना । भद्रकृत्प्राप्नुयाद्भद्रमभद्रं चाप्यभद्रकृत् ॥ २१२

uvaaca caitaduktam tatpratyaham phalabhuutinaa | 

bhadrakrtpraapnuyaadbhadramabhadram caapyabhadrakrt || 212

Und dann sprach er, was Phalabhuti jeden Tag gesagt hatte:

„Wer Gutes tut, erntet Gutes, Böses aber, wer Böses tut.

कन्दुको भित्तिनिःक्षिप्त इव प्रतिपलन्मुहुः । 

आपतत्यात्मनि प्रायो दोषोऽन्यस्य चिकीर्षितः ॥ २१३

kanduko bhittinihkshipta iva pratipalanmuhuh | aapatatyaatmani praayo dosho’nyasya cikiirshitah || 213

Wie ein gegen die Wand geworfener Ball wieder zurückprallt,

so fällt das Böse, das man einem andern antun will, auf einen selbst zurück.

पापाचारैर्यदस्माभिर्ब्रह्महत्यां चिकीर्षुभिः । 

स्वपुत्रघातनं कृत्वा प्राप्तं तन्मांसभक्षणम् ॥ २१४

paapaacaarairyadasmaabhirbrahmahatyaam cikiirshubhih |

 svaputraghaatanam krtvaa praaptam tanmaamsabhakshanam || 214

Dass wir Verbrecher einen Brahmanenmord herbeiführen wollten,

hat als Mord am eigenen Sohn und Fressen seines Fleisches uns ereilt.“

इत्युक्त्वा बोधयित्वा च मन्त्रिणः स्वानधोमुखान् । 

तमेव फलभूतिं च निजे राज्येऽभिषिच्य सः ॥ २१५

ityuktvaa bodhayitvaa ca mantrinah svaanadhomukhaan |

 tameva phalabhuutim ca nije raajye’bhishicya sah || 215

Als er das gesagt hatte, instruierte er seine Minister, die mit hängenden Köpfen dastanden, und setzte eben diesen Phalabhuti als Herrscher über sein Reich ein.

राजा प्रदत्तदानः सन्नपुत्रः पापशुद्धये । सभार्यः प्रविवेशाग्निं दग्धोऽप्यनुशयाग्निना ॥ २१६

raajaa pradattadaanah sannaputrah paapashuddhaye | 

sabhaaryah praviveshaagnim dagdho’pyanushayaagninaa || 216

Der König, jetzt ohne Sohn, verschenkte seine Güter und ging sich von seiner Sünde zu reinigen mit seiner Frau ins Feuer, obwohl er vorher schon vom Feuer seiner Reue verbrannt war.

फलभूतिश्च तद्राज्यं प्राप्य पृथ्वीं शशास सः । 

एवं भद्रमभद्रं वा कृतमात्मनि कल्प्यते ॥ २१७

phalabhuutishca tadraajyam praapya prthviim shashaasa sah | 

evam bhadramabhadram vaa krtamaatmani kalpyate || 217

Phalabhuti aber hatte das Königreich erlangt und regierte die Welt.

Somit ist das Gute wie das Böse seinem Täter anheimgefallen.“

इति वत्सेश्वरस्याग्रे कथयित्वा कथामिमाम् । 

यौगन्धरायणो भूयो भूपतिं तमभाषत ॥ २१८

iti vatseshvarasyaagre kathayitvaa kathaamimaam |

 yaugandharaayano bhuuyo bhuupatim tamabhaashata || 218

Nachdem Yaugandharayana dem König von Vatsa diese Geschichte erzählt hatte, setzte er nach:

तस्मात्तव स राजेन्द्र जित्वाप्याचरतः शुभम् । 

ब्रह्मदत्तो विकुर्वीत यदि हन्यास्त्वमेव तम् ॥ २१९

tasmaattava sa raajendra jitvaapyaacaratah shubham | brahmadatto vikurviita yadi hanyaastvameva tam || 219

Wenn also dieser Brahmadatta, von dir, höchster König, besiegt und anständig behandelt, gegen dich aufbegehrt, mußt du ihn töten.

इत्युक्तो मन्त्रिमुख्येन तद्वाक्यमभिनन्द्य सः । 

उत्थाय दिनकर्तव्यं वत्सेशो निरवर्तयत् ॥ २२०

ityukto mantrimukhyena tadvaakyamabhinandya sah | utthaaya dinakartavyam vatsesho niravartayat || 220

Diese Worte des Ministers fanden seinen Beifall, und so hob Vatsesha an,

 die Tagesgeschäfte abzuwickeln.

अन्येद्युश्च स सम्पन्नसर्वदिग्विजयः कृती । 

लावाणकादुदचलत्कौशाम्बीं स्वपुरीं प्रति ॥ २२१

anyedyushca sa sampannasarvadigvijayah krtii | laavaanakaadudacalatkaushaambiim svapuriim prati || 221

Zufrieden mit seinem vollendeten Sieg über die Weltgegenden reiste er anderntags aus Lavanaka ab,  seiner Heimatstadt Kaushambi entgegen.

क्रमेण नगरीं प्राप क्षितीशः सपरिच्छदः । 

उत्पताकाभुजलतां नृत्यन्तीमुत्सवादिव ॥ २२२

kramena nagariim praapa kshitiishah saparicchadah | utpataakaabhujalataam nrtyantiimutsavaadiva || 222

Allmählich erreichte der Weltherrscher mit seinem Tross die Stadt.

Diese tanzte zum Fest mit wehenden Bannern, den Lianenarmen ihrer Tänzerinnen.

विवेश चैनां पौरस्त्रीनयनोत्पलकानने । वितन्वानः प्रतिपदं प्रवातारम्भविभ्रमम् ॥ २२३

vivesha cainaam paurastriinayanotpalakaanane | vitanvaanah pratipadam pravaataarambhavibhramam || 223

In die Stadt einziehend verbreitete er in der Stadtfrauen Augenlotusblütenmeer

mit jedem Schritt lufthauchbewegte Aufregung.

चारणोद्गीयमानश्च स्तूयमानश्च बन्दिभिः । नृपैः प्रणम्यमानश्च राजा मन्दिरमाययौ ॥ २२४

caaranodgiiyamaanashca stuuyamaanashca bandibhih |

 nrpaih pranamyamaanashca raajaa mandiramaayayau || 224

Von Wandersängern besungen, von Barden gepriesen, von Fürsten gehuldigt betrat der König seinen Palast.

ततो विनम्रेष्वधिरोप्य शासनं स वत्सराजोऽखिलदेशराजसु ।

पूर्वं निधानाधिगतं कुलोचितं प्रसह्य सिंहासनमारुरोह तत् ॥ २२५

tato vinamreshvadhiropya shaasanam sa vatsaraajo’khiladesharaajasu |

puurvam nidhaanaadhigatam kulocitam prasahya simhaasanamaaruroha tat || 225

Dann erlegte Vatsaraja den Königen aller Länder, die sich ihm unterworfen, seinen Befehl auf und bestieg triumphierend den ihm von den Ahnen vermachten, aus irdischer Schatzkammer geborgenen Löwenthron.

तत्कालमङ्गलसमाहततारधीरतूर्यारवप्रतिरवैश्च नभः पुपूरे ।

तन्मन्त्रिमुख्यपरितोषितलोकपालदत्तैरिव प्रतिदिशं समसाधुवादैः ॥ २२६

tatkaalamangalasamaahatataaradhiiratuuryaaravapratiravaishca nabhah pupuure |

tanmantrimukhyaparitoshitalokapaaladattairiva pratidisham samasaadhuvaadaih || 226

Bald erfüllten hohe und tiefe Klänge der zur Inauguration geschlagenen Trommeln und ihr Widerhall den Himmel, wie auch der Beifall, den die Weltenhüter aus Begeisterung über seinen, Vatseshas, Ministerpräsidenten, jeder aus seiner Richtung, einstimmig spendeten.

विविधमथ वितीर्य वीतलोभो वसु वसुधाविजयार्जितं द्विजेभ्यः ।

अकृत कृतमहोत्सवः कृतार्थं क्षितिपतिमण्डलमात्ममन्त्रिणश्च ॥ २२७

vividhamatha vitiirya viitalobho vasu vasudhaavijayaarjitam dvijebhyah |

akrta krtamahotsavah krtaartham kshitipatimandalamaatmamantrinashca || 227

Da verteilte er, frei von jeder Habgier, manchen aus dem Sieg über die schätzebergende Welt gewonnenen Schatz unter den Brahmanen, und machte nach dem Großen Fest jeden im Kreis seiner Lehnsherren und Minister zu einem Mann, der seine Mission erfüllt hat.

क्षेत्रेषु वर्षति तदानुगुणं नरेन्द्रे तस्मिन्ध्वनद्धनमृदङ्गनिनादितायाम् ।

सम्भाव्य भाविबहुधान्यफलं जनोऽपि तस्यां पुरि प्रतिगृहं विहितोत्सवोऽभूत् ॥ २२८

kshetreshu varshati tadaanugunam narendre tasmindhvanaddhanamrdanganinaaditaayaam |

sambhaavya bhaavibahudhaanyaphalam jano’pi tasyaam puri pratigrham vihitotsavo’bhuut || 228

Die Stadt war erfüllt vom Lärmen der Trommeln, als der König je nach Verdienst Geld verteilte, so wie Indra es auf die Felder regnen läßt. Das Volk aber feierte in jedem Haus in Erwartung reicher Ernten an Korn und Frucht.

एवं विजित्य जगतीं स कृती रुमण्वद्यौगन्धरायणनिवेशितराज्यभारः ।

तस्थौ यथेच्छमथ वासवदत्तयात्र पद्मावतीसहितया सह वत्सराजः ॥ २२९

evam vijitya jagatiim sa krtii rumanvadyaugandharaayananiveshitaraajyabhaarah |

tasthau yathecchamatha vaasavadattayaatra padmaavatiisahitayaa saha vatsaraajah || 229

Nun, da der König von Vatsa tatkräftig die Welt erobert hatte, konnte er die Bürde der Regierung Rumanvat und Yaugandharayana auferlegen. Er verweilte dortselbst, wie er sich’s immer vorgestellt, mit Vasavadatta und Padmavati zusammen.

कीर्तिश्रियोरिव तयोरुभयोश्च देव्योर्मध्यस्थितः स वरचारणगीयमानः ।

चन्द्रोदयं निजयशोधवलं सिषेवे शत्रुप्रतापमिव सीधु पपौ च शश्वत् ॥ २३०

kiirtishriyoriva tayorubhayoshca devyormadhyasthitah sa varacaaranagiiyamaanah |

candrodayam nijayashodhavalam sisheve shatruprataapamiva siidhu papau ca shashvat || 230

Von beiden Königinnen wie von den Göttinen des Ruhms und der Pracht flankiert, von trefflichen Barden besungen, genoss er den Mondaufgang, die strahlend schöne eigene Würde bei manchem Kelch Rum, den er leerte wie er seinen Feinden das Feuer genommen hatte.

Ende des 6. Kapitels und des dritten Buches „Lavanaka“