रत्नप्रभा नाम सप्तमो लम्बकः ।
ratnaprabhaa naama saptamo lambakah | Ratnaprabha, das Siebte Buch
इदं गुरुगिरीन्द्रजाप्रणयमन्दरान्दोलनात्
पुरा किल कथामृतं हरमुखाम्बुधेरुद्गतम् ।
प्रसह्य रसयन्ति ये विगतविघ्नलब्धर्द्धयो
धुरं दधति वैबुधीं भुवि भवप्रसादेन ते ॥
idam gurugiriindrajaapranayamandaraandolanaat
puraa kila kathaamrtam haramukhaambudherudgatam |
prasahya rasayanti ye vigatavighnalabdharddhayo
dhuram dadhati vaibudhiim bhuvi bhavaprasaadena te ||
Was einst aus Zuneigung zur Tochter des Herrn der Bergriesen aus Shivas Mund als Nektar der Erzählungen aufstieg, das vom rotierenden Mandarafels aus dem Urmeer aufgewirbelte Lebenselixir also, das jene, da Hemmnisse wegfielen und neue Lebenskraft ihnen zuwuchs, hohnlachend schlürften, rammen dank Shivas Gnade diese als Pfahl der Lehre im Erdboden fest.
प्रथमस्तरङ्गः prathamastarangah Die 1. Welle Kapitel 1
केलिकेशग्रहव्यग्रगौरीकरनखावृतम् । शिवायानेकचन्द्राढ्यमिव शार्वं शिरोऽस्तु वः ॥ १
kelikeshagrahavyagragauriikaranakhaavrtam | shivaayaanekacandraadhyamiva shaarvam shiro’stu vah || 1
So erregt war Gauri, daß, als sie in seinen Haarzotteln spielte, ihr die Fingernägel brachen und Shivas Haupt übersäten, das nun im Glanz vieler Monde erstrahlt, und hoffentlich auch Euch prächtige Fülle gewährt!
करं दानाम्भसार्द्रं यः कुञ्चिताग्रं प्रसारयन् । ददत्सिद्धिमिवाभाति स पायाद्वो गजाननः ॥ २
karam daanaambhasaardram yah kuncitaagram prasaarayan | dadatsiddhimivaabhaati sa paayaadvo gajaananah || 2
Möge Ganesha mit dem Elefantenhaupt, der, sobald er seinen an der Spitze zur Hand geformten, von Brunftsekret triefenden Rüssel hochreckt, Erfolg zu schenken scheint, euch schützen!
एवं स तत्र कौशाम्ब्यां पुत्रो वत्सेश्वरस्य ताम् । परिणीय युवा प्राणसमां मदनमञ्चुकाम् ॥ ३
evam sa tatra kaushaambyaam putro vatseshvarasya taam | pariniiya yuvaa praanasamaam madanamancukaam || 3
Also hatte der junge Sohn des Königs von Vatsa seine Madanamancuka, die er wie sein Leben liebte, in Kaushambi geheiratet
नरवाहनदत्तः स्वैः सचिवैर्गोमुखादिभिः । समं तस्थौ यथाकामं परिपूर्णमनोरथः ॥ ४
naravaahanadattah svaih sacivairgomukhaadibhih | samam tasthau yathaakaamam paripuurnamanorathah || 4
und lebte dort als Naravahanadatta mit seinen Gefährten, Gomukha und den anderen, nach Herzenslust und wunschlos glücklich.
एकदा चोल्लसन्मत्तकोकिलारावराजिते । प्रवर्तितलतालास्यवल्गन्मलयमारुते ॥ ५
ekadaa collasanmattakokilaaraavaraajite | pravartitalataalaasyavalganmalayamaarute || 5
Als dereinst von Arumbeeren berauscht die Kuckucke ihre Lieder sangen und der Wind von den Malayabergen die Lianen hochriss und tanzen ließ,
प्रगीतभृङ्गसुभगे सम्प्राप्ते च मधूत्सवे । ययौ विहर्तुमुद्यानं राजपुत्रः समन्त्रिकः ॥ ६
pragiitabhrngasubhage sampraapte ca madhuutsave | yayau vihartumudyaanam raajaputrah samantrikah || 6
das Frühlingsfest mit frohem Bienensummen sich ankündigte, schritt mit seinen Ministern der Prinz in den Garten hinaus, sich zu zerstreuen.
तत्र भ्रान्त्वागतोऽकस्मादुपेत्य निजगाद तम् । प्रहर्षोत्फुल्लनयनः स्ववयस्यस्तपन्तकः ॥ ७
tatra bhraantvaagato’kasmaadupetya nijagaada tam | praharshotphullanayanah svavayasyastapantakah || 7
Als er dort umherspazierte, kam sein Freund Tapantaka unversehens herbeigerannt und sprach ihn mit vor Freude aufgerissenen Augen an:
युवराज मया दृष्टा कापीतो नातिदूरतः । कन्यावतीर्य गगनात्स्थितऽशोकतरोरधः ॥ ८
yuvaraaja mayaa drshtaa kaapiito naatiduuratah | kanyaavatiirya gaganaatsthita’shokataroradhah || 8
„Kronprinz, ich habe gesehen, wie eine junge Frau nicht weit von hier dem Himmel entstieg und unter einem Ashokabaum stehen blieb.
तयैव प्रेषितश्चाहमुपेत्य ससखीकया । स्वकान्तिद्योतितदिशा त्वदाह्वानाय कन्यया ॥ ९
tayaiva preshitashcaahamupetya sasakhiikayaa | svakaantidyotitadishaa tvadaahvaanaaya kanyayaa || 9
Und diese, die Himmelsrichtungen mit ihrer Schönheit bescheinende Jungfrau trat mit ihren Freundinnen auf mich zu und bat mich, dich herbeizurufen.“
तच्छ्रुत्वा स स्वसचिवैः साकं तद्दर्शनोत्सुकः । नरवाहनदत्तस्तत्तरुमूलमगाद्द्रुतम् ॥ १०
tacchrutvaa sa svasacivaih saakam taddarshanotsukah | naravaahanadattastattarumuulamagaaddrutam || 10
Nach diesen Worten wollte Naravahanadatta sie unbedingt sehen und lief mit den Gefährten eilends zu des Baumes Wurzel hin.
ददर्श तत्र तां कान्तां लोललोचनषड्पदाम् । शोणौष्ठपल्लवां पीनस्तनस्तबकशोभिताम् ॥ ११
dadarsha tatra taam kaantaam lolalocanashadpadaam | shonaushthapallavaam piinastanastabakashobhitaam || 11
Dort sah er die Liebreizende mit ihren wie Bienen umherschwirrenden Augen, ihren Lippen wie Schößlinge so rot, ihren wie Blütensträußchen so entzückenden festen Brüsten,
परागपुञ्जगौराङ्गीं छायया तापहारिणीम् । आत्तोचिताकृतिं साक्षादिवोपवनदेवताम् ॥ १२
paraagapunjagauraangiim chaayayaa taapahaariniim | aattocitaakrtim saakshaadivopavanadevataam || 12
mit ihrem von Blütenstaubwolken gelblichen Leib, mit ihrer Anmut Feuerqualen löschend, als hätte die Göttin des Gartens für ihre Offenbarung die passende Aufmachung gefunden.
उपाययौ च प्रणतां स तामभिननन्द च । दिव्यकन्यां नृपसुतस्तद्रूपापहृतेक्षणः ॥ १३
upaayayau ca pranataam sa taamabhinananda ca | divyakanyaam nrpasutastadruupaapahrtekshanah || 13
Der Prinz trat vor sie, die sich vor ihm verneigte, und begrüßte die himmlische Erscheinung. In dem Moment schon war er von ihrer Schönheit hingerissen.
अथ तत्सचिवः सर्वेषूपविष्टेषु गोमुखः । तामपृच्छच्छुभे का त्वं किमर्थश्चागमोऽत्र ते ॥ १४
atha tatsacivah sarveshuupavishteshu gomukhah | taamaprcchacchubhe kaa tvam kimarthashcaagamo’tra te || 14
Als alle Platz genommen hatten, fragte sein Gefährte Gomukha sie: „Wer bist du, und mit welchem Ziel bist du hergekommen?“
तच्छ्रुत्वा सा दुरुल्लङ्घ्यमन्मथाज्ञोज्झितत्रपा । नरवाहनदत्तस्य वदनाम्भोरुहं मुहुः ॥ १५
tacchrutvaa saa durullanghyamanmathaajnojjhitatrapaa | naravaahanadattasya vadanaambhoruham muhuh || 15
Auf diese Frage ließ sie dem unwiderstehlichen Befehl des Liebesgottes gehorchend ihre Verschämtheit fahren, um Naravahanadattas Lotusantlitz alle Augenblicke lang
पश्यन्ती चक्षुषा तिर्यगसमप्रणवस्रुता । विस्तरेणात्मवृत्तान्तकथामेवमवर्णयत् ॥ १६
pashyantii cakshushaa tiryagasamapranavasrutaa | vistarenaatmavrttaantakathaamevamavarnayat || 16
aus unendliche Liebe verströmenden Augen mit Seitenblicken betrachtend ihre eigenen Erlebnisse ausführlich in dieser Geschichte zu erzählen:
अस्ति त्रिजगति ख्यातो नगेन्द्रो हिमवानिति । भूरिशृण्गस्य तस्यैकं शृण्गं गौरीपतेर्गिरिः ॥ १७
asti trijagati khyaato nagendro himavaaniti | bhuurishrngasya tasyaikam shrngam gauriipatergirih || 17
„Es gibt dieses Bergmassiv, in der Dreiwelt berühmt als Himalaya. Unter seinen unzähligen Gipfeln ragt einer hervor, der Berg Shivas, des Gatten der flachsblonden Gauri.
भास्वन्मणिप्रभामाली विलसत्तुहिनद्युतिः । गगनाभोग इव यः परिच्छेतुं न शक्यते ॥ १८
bhaasvanmaniprabhaamaalii vilasattuhinadyutih | gaganaabhoga iva yah paricchetum na shakyate || 18
Schimmernde Edelsteine bekränzen den Fels, Blitze bringen den Schnee zum Leuchten, so läßt er, wie auch das Himmelszelt sich nicht von den Grenzen her bestimmen.
हरप्रसादलभ्यानां जरामृत्युभयच्छिदाम् । सिद्धीनामोषधीनां च निधानं यस्य सानवः ॥ १९
haraprasaadalabhyaanaam jaraamrtyubhayacchidaam | siddhiinaamoshadhiinaam ca nidhaanam yasya saanavah || 19
Seine Hochebenen sind eine Schatzkammer für Zauberkräuter und – kräfte, welche die Angst vor Alter und Tod zerstreuen und dank Shivas Gnade für alle zugänglich sind.
येन विद्याधरव्रातशरीररुचिपिञ्जरैः । शिखरैरमराद्रीन्द्रशृङ्गशोभाभिभूयते ॥ २०
yena vidyaadharavraatashariirarucipinjaraih | shikharairamaraadriindrashrngashobhaabhibhuuyate || 20
Mit seinen von Kohorten aus Vidyadharakörpern gelb leuchtenden Gipfeln überstrahlt sein Glanz noch den Götterfels der Unsterblichen.
तत्र काञ्चनशृङ्गाख्यमस्ति हेममयं पुरम् । भाभिः प्रभाकरस्थानमिव यद्भाति भासुरम् ॥ २१
tatra kaancanashrngaakhyamasti hemamayam puram | bhaabhih prabhaakarasthaanamiva yadbhaati bhaasuram || 21
Dort liegt die Stadt Kancanashrnga Goldenes Horn, aus Gold gebaut, die noch heller leuchtet als das Haus der Sonne.
बहुयोजनविस्तीर्णे तस्मिन्विद्याधरेश्वरः । आस्ते हेमप्रभो नाम दृढभक्तिरुमापतौ ॥ २२
bahuyojanavistiirne tasminvidyaadhareshvarah | aaste hemaprabho naama drdhabhaktirumaapatau || 22
In der über viele Meilen sich erstreckenden Stadt residiert Hemaprabha, Herrscher über die Vidyadharas und loyaler Anhänger Shivas, des Gatten der Uma.
तस्य चास्ति महादेवी पत्नीषु बहुषु प्रिया । अलंकारप्रभा नाम रोहिणीव हिमत्विषः ॥ २३
tasya caasti mahaadevii patniishu bahushu priyaa | alamkaaraprabhaa naama rohiniiva himatvishah || 23
Zwar hat er viele Frauen, doch ist, wie Rohini für den kaltstrahlenden Mond, Alamkaraprabha seine Favoritin, die er innig liebt.
तया सह स राजा च प्रातरुत्थाय धार्मिकः । स्नात्वार्चयित्वा विधिवद्गौरीयुक्तं महेश्वरम् ॥ २४
tayaa saha sa raajaa ca praatarutthaaya dhaarmikah | snaatvaarcayitvaa vidhivadgauriiyuktam maheshvaram || 24
Mit der steht der fromme König des Morgens auf, badet und verrichtet sein Gebet an Shiva und Gauri.
एत्य मानुषलोकं च रत्नमिश्रं दिने दिने । ब्राह्मणेभ्यो दरिद्रेभ्यः स्वर्णलक्षं प्रयच्छति ॥ २५
etya maanushalokam ca ratnamishram dine dine | braahmanebhyo daridrebhyah svarnalaksham prayacchati || 25
Danach geht er in die Menschenwelt und kehrt jeden Tag Tausende mit Edelsteinen gemischter Goldstücke an die armen Priester aus.
ततश्चागत्य धर्मेण राजकृत्यान्यवेक्ष्य सः । करोत्याहारपानादि मुनिवन्नियतव्रतः ॥ २६
tatashcaagatya dharmena raajakrtyaanyavekshya sah | karotyaahaarapaanaadi munivanniyatavratah || 26
Danach kommt er zurück und versieht seine königlichen Pflichten dem Gesetz gemäß. Nahrungsaufnahme, Getränke und so fort pflegt er wie ein an sein Gelübde gebundener Klausner.
एवं दिनेषु गच्छत्सु तस्योद्धातवशात्किल । अपुत्रताकृता राज्ञश्चिन्ता जतूदपद्यत ॥ २७
evam dineshu gacchatsu tasyoddhaatavashaatkila | aputrataakrtaa raajnashcintaa jatuudapadyata || 27
So vergingen die Tage, doch der König verfiel seiner Kinderlosigkeit wegen in Schwermut, wahrscheinlich unter dem Einfluss einer Erinnerung, die in ihm aufgestiegen war.
तयातिदुर्मनस्कं च दृष्ट्वा पप्रच्छ तं प्रिया । अलंकारप्रभा देवी दौर्मनस्यस्य कारणम् ॥ २८
tayaatidurmanaskam ca drshtvaa papraccha tam priyaa | alamkaaraprabhaa devii daurmanasyasya kaaranam || 28
Als seine liebe Königin Alamkaraprabha ihn so mürrisch vorfand, fragte sie ihn nach dem Grund für seine üble Laune:
ततः स राजावादीत्तां सर्वसम्पत्तिरस्ति मे । एकं तु पुत्रो नास्तीति दुःखं मां देवि बाधते ॥ २९
tatah sa raajaavaadiittaam sarvasampattirasti me | ekam tu putro naastiiti duhkham maam devi baadhate || 29
Der König erwiderte darauf: „Allen Wohlstand hab ich schon, Königin, nur einen Sohn hab ich nicht. Das peinigt mich.
या मया प्रागपुत्रस्य पुंसः सत्त्ववतः कथा । श्रुता तत्स्मरणोद्धाताच्चिन्तैषा चोद्गता मम ॥ ३०
yaa mayaa praagaputrasya pumsah sattvavatah kathaa | shrutaa tatsmaranoddhaataaccintaishaa codgataa mama || 30
Einst hörte ich die Erzählung von einem anständigen Mann, der keine Kinder hatte. Die Erinnerung daran stieg wieder auf, und mit ihr meine Depression.“
कीदृशी सा कथा देवेत्युक्तो देव्या तया च सः । राजा तस्यै कथामेवं संक्षेपात्तामवर्णयत् ॥ ३१
kiidrshii saa kathaa devetyukto devyaa tayaa ca sah | raajaa tasyai kathaamevam samkshepaattaamavarnayat || 31
„Was für eine Erzählung ist das, König?“ Auf diese ihre Frage hin erzählte der König ihr die Geschichte in geraffter Form:
नगरे चित्रकूटाख्ये ब्राह्मणार्चनतत्परः । बभूव ब्राह्मणवरो नाम्नान्वर्थो महीपतिः ॥ ३२
nagare citrakuutaakhye braahmanaarcanatatparah | babhuuva braahmanavaro naamnaanvartho mahiipatih || 32
In der Stadt Citrakuta lebte ein König, für den die Verehrung der Brahmanen das Höchste war, und der dementsprechend auch Brahmanavara Priesterfreund hieß.
तस्यासीत्सत्त्वशीलाख्यो जयी युद्धैकसेवकः । मासे मासे च लेभे स तस्मात्स्वर्णशतं नृपात् ॥ ३३
tasyaasiitsattvashiilaakhyo jayii yuddhaikasevakah | maase maase ca lebhe sa tasmaatsvarnashatam nrpaat || 33
Der hatte einen Gefolgsmann mit tugendhaften Anlagen, Sattvashila, für den es nur den siegreichen Kampf gab. Darum erhielt er vom König auch einen Monatslohn von hundert Goldstücken.
पर्याप्त्यै तच्च नैवाभूत्त्यागिनस्तस्य काञ्चनम् । अपुत्रत्वाच्च दानैकविनोदासक्तचेतसः ॥ ३४
paryaaptyai tacca naivaabhuuttyaaginastasya kaancanam | aputratvaacca daanaikavinodaasaktacetasah || 34
Weil er aber alles großzügig wieder verschenkte, hatte er nie genug Geld. Ohne eigene Kinder war Schenken seine einzige Freude, der er in Gedanken nachhing:
पुत्रो विनोदहेतुर्मे दत्तस्तावन्न वेधसा । दत्तं च दानव्यसनं तदप्यर्थविनाकृतम् ॥ ३५
putro vinodaheturme dattastaavanna vedhasaa | dattam ca daanavyasanam tadapyarthavinaakrtam || 35
„Während der Schöpfer mir die Freude an einem Sohne vorenthielt, schenkte er mir das Laster der Verschwendung, schuf mich aber mittellos.
वरं जीर्णस्य शुष्कस्य तरोर्जन्मोपलस्य वा । न संसारे दरिद्रस्य त्यागैकव्यसनस्य च ॥ ३६
varam jiirnasya shushkasya tarorjanmopalasya vaa | na samsaare daridrasya tyaagaikavyasanasya ca || 36
Man wird lieber als alter, vertrockneter Baum oder als Stein in dieses Leben hineingeboren, denn als verschwendungssüchtiger Habenichts!“
इति संचिन्तयन्नित्यं सत्त्वशीलः स जातुचित् । उद्याने संचरन्प्राप निधिं दैवात्कदाचन ॥ ३७
iti samcintayannityam sattvashiilah sa jaatucit | udyaane samcaranpraapa nidhim daivaatkadaacana || 37
Darüber grübelte Sattvashila andauernd nach, bis er eines Tages, als er irgendwann wieder im Garten umherlief, zufällig auf einen Schatz stieß.
सभृत्यश्च तमादाय भूरिकाञ्चनभास्वरम् । महार्घरत्नरुचिरं निनाय प्रसभं गृहम् ॥ ३८
sabhrtyashca tamaadaaya bhuurikaancanabhaasvaram | mahaargharatnaruciram ninaaya prasabham grham || 38
Den barg er mit Hilfe seiner Diener. All das glänzende Gold, die blitzenden unschätzbaren Brillianten schleppte er zu sich nach Haus.
ततः स भोगान्भुञ्जानो ब्राह्मणेभ्यो ददद्वसु । भृत्येभ्यश्च सुहृद्भ्यश्च यावदास्तेऽत्र सात्त्विकः ॥ ३९
tatah sa bhogaanbhunjaano braahmanebhyo dadadvasu | bhrtyebhyashca suhrdbhyashca yaavadaaste’tra saattvikah || 39
Den Reichtum verwendete er auf seine eigenen Genüsse, beschenkte die Priester, seine Diener und Freunde. Und so lebte er redlich weiter.
तावद्दृष्ट्वा तदभ्यूह्य निधिलाभः स गोत्रजैः । तस्य राजकुले गत्वा स्वैरं राज्ञे निवेदितः ॥ ४०
taavaddrshtvaa tadabhyuuhya nidhilaabhah sa gotrajaih | tasya raajakule gatvaa svairam raajne niveditah || 40
Als die liebe Verwandtschaft das sah, argwöhnten sie einen Schatzfund. Unaufgefordert wandten sie sich an den Palast und denunzierten ihn beim König.
अथ राज्ञा समाहूतः प्रतीहारनिदेशतः । क्षणं राजाङ्गणैकान्ते सत्त्वशीलः स तस्थिवान् ॥ ४१
atha raajnaa samaahuutah pratiihaaranideshatah | kshanam raajaanganaikaante sattvashiilah sa tasthivaan || 41
Als der König ihn vorlud, mußte er auf Geheiß des Torwächters noch für einen Moment in einer einsamen Ecke des Gerichtshofs stehen.
तत्र हस्तस्थया लीलावज्रमुष्ट्या खनन्क्षितिम् । स लेभे ताम्रकुम्भीस्थं निधानं चापरं महत् ॥ ४२
tatra hastasthayaa liilaavajramushtyaa khanankshitim | sa lebhe taamrakumbhiistham nidhaanam caaparam mahat || 42
Während er dort mit einem in der Hand gehaltenen Spielzeugdonnerkeil in der Erde herumkratzte, stieß er auf einen Kupferkessel. Der barg wieder einen bedeutenden Schatz.
दत्त्वेदं रञ्जनीयस्ते राजेति हृदयं निजम् । विधिना सत्त्वतुष्टेन प्रकाशमिव दर्शितम् ॥ ४३
dattvedam ranjaniiyaste raajeti hrdayam nijam | vidhinaa sattvatushtena prakaashamiva darshitam || 43
„Wenn du das dem König schenkst, dann freut sich der!“ schien sein eigenes, über seine Redlichkeit erfreutes Herz ihn regelrecht aufzurufen, den Schatzfund anzuzeigen.
तथैवाच्छादयामास मृदा तच्च विवेश च । आवेदितः प्रतीहारेणान्तिकं नृपतेस्ततः ॥ ४४
tathaivaacchaadayaamaasa mrdaa tacca vivesha ca | aaveditah pratiihaarenaantikam nrpatestatah || 44
Also bedeckte er ihn wieder mit Erde, und als der Torwächter ihn aufrief, trat er vor den König.
ज्ञातं मया निधिर्लब्धस्त्वया तं नः समर्पय । इति तत्र स राज्ञा च प्रणतो जगदे स्वयम् ॥ ४५
jnaatam mayaa nidhirlabdhastvayaa tam nah samarpaya | iti tatra sa raajnaa ca pranato jagade svayam || 45
Kaum hatte er sich vor dem König verbeugt, da herrschte der ihn schon an: „Mir ist zu Ohren gekommen, daß du einen Schatz gefunden hast. Liefere uns den aus!“
किमर्पयामि देवाद्यं किमद्यतनमुच्यताम् । सोऽपि तत्रेति राजानं सत्त्वशीलो जगाद तम् ॥ ४६
kimarpayaami devaadyam kimadyatanamucyataam | so’pi tatreti raajaanam sattvashiilo jagaada tam || 46
„Welchen soll ich dir bringen, König, den ersten, oder den von heute?“ antwortete Sattvashila dem König sogleich.
अर्पयाभिनवप्राप्तमित्युक्तश्च स भूभृता । गत्वा राजाङ्गणैकान्ते निधिं तस्मै समर्पयत् ॥ ४७
arpayaabhinavapraaptamityuktashca sa bhuubhrtaa | gatvaa raajaanganaikaante nidhim tasmai samarpayat || 47
„Bring mir den letzten, den du gefunden hast“, erwiderte der König. Also ging Sattvashila wieder in die Ecke des Gerichtshofs, grub den Schatz aus und brachte ihn ihm.
आद्यं निधिं यथेच्छं त्वं भुङ्क्ष्वेति प्रेषितोऽथ सः । नृपेण निधितुष्टेन सत्त्वशीलोऽगमद्गृहम् ॥ ४८
aadyam nidhim yatheccham tvam bhunkshveti preshito’tha sah | nrpena nidhitushtena sattvashiilo’gamadgrham || 48
„Erfreu dich am ersten Schatz nach Herzenslust!“ forderte der von seinem zweiten Schatz begeisterte König ihn auf. Und so ging Sattvashila heim.
तत्रासीद्दानभोगाभ्यां तन्वन्नाम्नो यथार्थताम् । नुदंश्चापुत्रतादुःखदौर्मनस्यं कथंचन ॥ ४९
tatraasiiddaanabhogaabhyaam tanvannaamno yathaarthataam | nudamshcaaputrataaduhkhadaurmanasyam kathamcana || 49
Dort blieb er, mit Bescherungen und den Freuden danach seinem Namen der Bedeutung nach alle Ehre machend. So vertrieb er irgendwie die dem Schmerz über seine Kinderlosigkeit erwachsende Melancholie.
इत्येतत्सत्त्वशीलस्य वृत्तं पूर्वं श्रुतं मया । संस्मृत्य स्थीयते दुःखं पुत्रासद्भावचिन्तया ॥ ५०
ityetatsattvashiilasya vrttam puurvam shrutam mayaa | samsmrtya sthiiyate duhkham putraasadbhaavacintayaa || 50
Das war die Geschichte von Sattvashila, die ich früher einst gehört. An die hab ich mich erinnert, und jetzt schmerzt mich der Gedanke an meinen eigenen kinderlosen Zustand.“
इति विद्याधरेन्द्रेण भार्या हेमप्रभेण सा । अलंकारप्रभा देवी गदिता निजगाद तम् ॥ ५१
iti vidyaadharendrena bhaaryaa hemaprabhena saa | alamkaaraprabhaa devii gaditaa nijagaada tam || 51
Als Königin Alankaaraprabha so von ihrem Mann, dem Vidyadharafürsten Hemaprabha, ins Bild gesetzt wurde, erwiderte sie:
सत्यमेवं सुसत्त्वानां साहाय्यं भजते विधिः । किं नापरो निधिर्लब्धः सत्त्वशीलेन संकटे ॥ ५२
satyamevam susattvaanaam saahaayyam bhajate vidhih | kimnaaparo nidhirlabdhah sattvashiilena samkate || 52
„Es ist wahr: Das Glück kommt den Tüchtigen zu Hilfe. Fand nicht Sattvashila, als er in Bedrängnis war, seinen zweiten Schatz?
तत्स्वसत्त्वप्रभावेण त्वमपि प्राप्स्यसीप्सितम् । शृणु विक्रमतुङ्गस्य कथां चात्र निदर्शनम् ॥ ५३
tatsvasattvaprabhaavena tvamapi praapsyasiipsitam | shrnu vikramatungasya kathaam caatra nidarshanam || 53
So wirst auch du kraft deiner Redlichkeit finden, wonach du suchst. Hör die Geschichte von Vikramatunga, die zeigt, wie das geht:
अस्ति पाटलिपुत्राख्यं भुवेऽलंकरणं पुरम् । पूर्णवर्णव्यवस्थानैस्तैस्तैः सन्मणिभिश्चितम् ॥ ५४
asti paataliputraakhyam bhuve’lamkaranam puram | puurnavarnavyavasthaanaistaistaih sanmanibhishcitam || 54
Es gibt diese Stadt Pataliputra, ein Schmuckstück in der Welt. Dort liegen haufenweise teure Edelsteine, die durchgehend in ihrer ganzen Farbenpracht erstrahlen.
तत्र विक्रमतुङ्गाख्यो राजाभूत्सत्त्ववान्पुरा । योऽभूत्पराङ्मुखो दाने नार्थिनां न युधि द्विषाम् ॥ ५५
tatra vikramatungaakhyo raajaabhuutsattvavaanpuraa | yo’bhuutparaanmukho daane naarthinaam na yudhi dvishaam || 55
Dort lebte einst König Vikramatunga, ein mutiger Mann, der sich beim Schenken nicht von den Bittstellern, und im Kampf nicht von den Feinden fernhielt.
स जातु मृगयाहेतोः प्रविष्टो नृपतिर्वनम् । बिल्वैर्होमं विदधतं तत्र ब्राह्मणमैक्षत ॥ ५६
sa jaatu mrgayaahetoh pravishto nrpatirvanam | bilvairhomam vidadhatam tatra braahmanamaikshata || 56
Dieser König also ritt eines Tages zur Jagd in den Wald. Dort sah er, wie ein Brahmane ein Trankopfer mit Quittensaft zelebrierte.
तं दृष्ट्वा प्रष्टुकामोऽपि परिहृत्य तदन्तिकम् । ययौ स दूरं मृगयारसेन सबलस्ततः ॥ ५७
tam drshtvaa prashtukaamo’pi parihrtya tadantikam | yayau sa duuram mrgayaarasena sabalastatah || 57
Als er ihn sah, hätte er ihn gern befragt, doch traute er sich nicht in seine Nähe. Also ritt er, wieder jagdlustig, mit seinen Treibern tiefer in den Wald hinein.
उत्पतद्भिः पतद्भिश्च हन्यमानैः स्वपाणिना । चिरं मृगैश्च सिंहैश्च क्रीडित्वा कन्दुकैरिव ॥ ५८
utpatadbhih patadbhishca hanyamaanaih svapaaninaa | ciram mrgaishca simhaishca kriiditvaa kandukairiva || 58
Lange spielte er mit aufspringenden und dann wieder von seiner Hand gefällten Wildtieren und Löwen wie mit Bällen.
आवृत्तस्तं तथैवात्र दृष्ट्वा होमपरं द्विजम् । उपेत्य नत्वा पप्रच्छ नाम होमफलं च सः ॥ ५९
aavrttastam tathaivaatra drshtvaa homaparam dvijam | upetya natvaa papraccha naama homaphalam ca sah || 59
Als er zurückkam, sah er den Brahmanen immer noch Trankopfer spenden. Er trat an ihn heran, verneigte sich, fragte nach seinem Namen und danach, was er sich von seinem Opferritual versprach.
ततः स ब्राह्मणो भूपं कृताशीस्तमभाषत । विप्रोऽहं नागशर्माख्यो होमे च शृणु मे फलम् ॥ ६०
tatah sa braahmano bhuupam krtaashiistamabhaashata | vipro’ham naagasharmaakhyo home ca shrnu me phalam || 60
Da segnete der Brahmane den König und gab zur Antwort: „Ich bin Brahmane, heiße Nagasharma und nun höre von meines Opferns Lohn:
अनेन बिल्वहोमेन प्रसीदति यदानलः । हिरण्मयानि बिल्वानि तदा निर्यान्ति कुण्डतः ॥ ६१
anena bilvahomena prasiidati yadaanalah | hiranmayaani bilvaani tadaa niryaanti kundatah || 61
Mit solch einem Quittentrankopfer wird der Feuergott besänftigt. Dann treten goldene Quitten aus der Grube hervor.
ततोऽग्निः प्रकटीभूय वरं साक्षात्प्रयच्छति । वर्तते मम भूयांश्च कालो बिल्वानि जुह्वतः ॥ ६२
tato’gnih prakatiibhuuya varam saakshaatprayacchati | vartate mama bhuuyaamshca kaalo bilvaani juhvatah || 62
So kommt das Feuer in körperlicher Form zu mir und gewährt mir einen Wunsch. So viel Zeit verbracht ich schon mit dem Opfern von Quitten,
मन्दपुण्यस्य नाद्यापि तुष्यत्येव स पावकः । इत्युक्ते तेन राजा तं धीरसत्त्वोऽभ्यभाषत ॥ ६३
mandapunyasya naadyaapi tushyatyeva sa paavakah | ityukte tena raajaa tam dhiirasattvo’bhyabhaashata || 63
doch über meine kärglichen Verdienste wird der Feuergott auch heute wieder nicht begeistert sein“, seufzte er. Da sprach der König voll Zuversicht:
तर्हि मे देहि बिल्वं त्वमेकं यावज्जुहोमि तत् । प्रसादयामि च ब्रह्मन्नधुनैव तवानलम् ॥ ६४
tarhi me dehi bilvam tvamekam yaavajjuhomi tat | prasaadayaami ca brahmannadhunaiva tavaanalam || 64
„Gib mir gleich mal so eine Quitte, Priester! Die will ich opfern und deinen Feuergott auf der Stelle besänftigen!“
कथं प्रसादयसि तं वह्निमप्रयतोऽशुचिः । यो ममैवं व्रतस्थस्य पूतस्यपि न तुष्यति ॥ ६५
katham prasaadayasi tam vahnimaprayato’shucih | yo mamaivam vratasthasya puutasyapi na tushyati || 65
„Wie willst du das Feuer besänftigen, der du so unfromm und unrein bist, während er sogar von mir nicht beeindruckt ist, der ich meinem Gelübde treu und rein bin!“
इत्युक्तस्तेन विप्रेण राजा तमवदत्पुनं । मैवं प्रयच्छ मे बिल्वं पश्याश्चर्यं क्षणादिति ॥ ६६
ityuktastena viprena raajaa tamavadatpunah | maivam prayaccha me bilvam pashyaashcaryam kshanaaditi || 66
Diesem Einwand des Brahmanen widersprach der König: „Nicht doch, gib mir die Quitte da und sieh dir das Wunder an, das gleich geschieht!“
ततः स राज्ञे विप्रोऽस्मै ददौ बिल्वं सकौतुकः । राजा च स तदा तत्र दृढसत्त्वेन चेतसा ॥ ६७
tatah sa raajnevipro’smai dadau bilvam sakautukah | raajaa ca sa tadaa tatra drdhsattvena cetasaa || 67
Da wurde der Priester hellhörig und reichte dem König eine Quitte. Der meditierte gleich dort mit festem Sinn:
हुतेनानेन बिल्वेन न चेत्तुष्यति तच्छिरः । त्वय्यग्ने स्वं जुहोमीति ध्यात्वा तस्मिञ्जुहाव तत् ॥ ६८
hutenaanena bilvena na cettushyati tacchirah | tvayyagne svam juhomiiti dhyaatvaa tasminjuhaava tat || 68
‚Wenn er mit dieser geopferten Quitte hier nicht zufrieden ist, werde ich meinen eigenen Kopf in deinem Feuer opfern!‘ Danach opferte er sie ins Feuer.
आविरासीच्च सप्तार्चिः कुण्डाद्बिल्वं हिरण्मयम् । स्वयमादाय तत्तस्य फलं सत्त्वतरोरिव ॥ ६९
aaviraasiicca saptaarcih kundaadbilvam hiranmayam | svayamaadaaya tattasya phalam sattvataroriva || 69
Da erschien vor ihren Augen der Siebenstrahlige aus der Feuergrube und reichte dem König eine Quitte aus Gold, als wäre sie eine Frucht vom Baum seiner Großmut.
जगाद च स साक्षात्तं जातवेदा महीपतिम् । सत्त्वेनानेन तुष्टोऽस्मि तद्गृहाण वरं नृप ॥ ७०
jagaada ca sa saakshaattam jaatavedaa mahiipatim | sattvenaanena tushto’smi tadgrhaana varam nrpa || 70
Also sprach der geoffenbarte Feuergott zum König: „Dein Mut hat mich überzeugt. Darum hast du einen Wunsch frei!“
तच्छ्रुत्वा स महासत्त्वो राजा तं प्रणतोऽब्रवीत् । को ममान्यो वरो देहि द्विजायास्मै यथेप्सितम् ॥ ७१
tacchrutvaa sa mahaasattvo raajaa tam pranato’braviit | ko mamaanyo varo dehi dvijaayaasmai yathepsitam || 71
Als der überaus kühne König das hörte, verneigte er sich vor Agni und sagte: „Was soll ich mit noch einem erfüllten Wunsch? Gib dem Brahmanen, was der begehrt!“
इति राज्ञो वचः श्रुत्वा सुप्रीतोऽग्निर्जगाद तम् । राजन्महाधनपतिर्ब्राह्मणोऽयं भविष्यति ॥ ७२
iti raajno vacah shrutvaa supriito’gnirjagaada tam | raajanmahaadhanapatirbraahmano’yam bhavishyati || 72
Agni hörte seine Worte und sprach: „König, dieser Brahmane wird Herr über große Geldmengen sein!
त्वमप्यक्षीणकोषश्रीर्मत्प्रसादाद्भविष्यसि । एवं दत्तवरं वह्निं ब्राह्मणः स व्यजिज्ञपत् ॥ ७३
tvamapyakshiinakoshashriirmatprasaadaadbhavishyasi | evam dattavaram vahnim braahmanah sa vyajijnapat || 73
Auch du sollst dank meiner Gnade einen Schatz besitzen, der nicht schwindet!“ Den Wünsche gewährenden Feuergott befragte darauf der Priester:
आविर्भूतोऽसि सहसा राज्ञः स्वेच्छाविहारिणः । न मे सनियमस्यापि किमेतद्भगवनिति ॥ ७४
aavirbhuuto’si sahasaa raajnah svecchaavihaarinah | na me saniyamasyaapi kimetadbhagavaniti || 74
„Dem König hier, der nach eigenem Gutdünken schaltet und waltet, bist du sofort erschienen, doch nicht mir, der ich so demütig bin! Wie kommt das, o Herr?“
ततोऽग्निर्वरदः प्राह नादास्यं दर्शनं यदि । अहोष्यदेष स्वशिरस्तीव्रसत्त्वो नृपो मयि ॥ ७५
tato’gnirvaradah praaha naadaasyam darshanam yadi | ahoshyadesha svashirastiivrasattvo nrpo mayi || 75
Darauf antwortete Agni, der Wunschgewährer: „Hätt ich ihm meinen Anblick nicht gewährt, dann hätte der zu Allem entschlossene König mir sein Haupt zum Opfer gebracht.
तीव्रसत्त्वस्य नचिराद्भवन्त्येवहि सिद्धयः । मन्दसत्त्वस्य तु चिराद्ब्रह्मन्युष्मादृशस्य ताः ॥ ७६
tiivrasattvasya naciraadbhavantyevahi siddhayah | mandasattvasya tu ciraadbrahmanyushmaadrshasya taah || 76
Bei einem Menschen von wilder Natur lassen die Erfolge nicht lange auf sich warten, aber bei einem von lauer Natur wie dir, Brahmane, brauchen sie ewig!“
इत्युक्त्वान्तर्हिते वह्नौ नृपमामन्त्र्य स द्विजः । नागशर्मा ततो गत्वा क्रमेणाभून्महाधनः ॥ ७७
ityuktvaantarhite vahnau nrpamaamantrya sa dvijah | naagasharmaa tato gatvaa kramenaabhuunmahaadhanah || 77
Also sprach das Feuer und erlosch. Der Brahmane Nagasharma aber nahm Abschied von dem König und wurde allmählich ein sehr reicher Mann.
नृपोऽपि दृष्टसत्त्वः स स्तूयमानोऽनुयायिभिः । ययौ विक्रमतुङ्गः स्वं पुरं पाटलिपुत्रकम् ॥ ७८
nrpo’pi drshtasattvah sa stuuyamaano’nuyaayibhih | yayau vikramatungah svam puram paataliputrakam || 78
König Vikramatunga, von dessen Mut die Umstehenden sich überzeugt hatten, ritt unter ihren Lobliedern in seine Stadt, nach Pataliputra zurück.
तत्र स्थितमकस्मात्तं प्रविश्य प्रभुमेकदा । रहः शत्रुंजयो नाम प्रतीहारो व्यजिज्ञपत् ॥ ७९
tatra sthitamakasmaattam pravishya prabhumekadaa | rahah shatrumjayo naama pratiihaaro vyajinjapat || 79
Als er sich dort schon wieder eingerichtet hatte, trat eines Tages überraschend sein Torwächter Shatrunjaya vor ihn und meldete ihm im Vertrauen:
विजने देव विज्ञप्तिं चिकीर्षुर्ब्राह्मणो बटुः । दत्तशर्मेति नाम स्वं ब्रुवाणो द्वारि तिष्ठति ॥ ८०
vijane deva vijnaptim cikiirshurbraahmano batuh | dattasharmeti naama svam bruvaano dvaari tishthati || 80
„Da steht ein Brahmanenbursche vor der Tür. Er behauptet, er heiße Dattasharma und wolle privat mit dir reden, König.“
प्रवेशयेति भूपेन तेनादिष्टे प्रवेशितः । स्वस्तिपूर्वं स राजानं प्रणम्योपाविशद्बटुः ॥ ८१
praveshayeti bhuupena tenaadishte praveshitah | svastipuurvam sa raajaanam pranamyopaavishadbatuh || 81
„Lass ihn rein!“ sprach der König und man ließ ihn vor. Der Bursche wünschte dem König Wohlergehen, verneigte sich und nahm Platz.
व्यजिज्ञपतच्च देवाहं चूर्णयुक्त्या कयाचन । सद्यः साधयितुं जाने ताम्रात्कनकमुत्तमम् ॥ ८२
vyajijnapatacca devaaham cuurnayuktyaa kayaacana | sadyah saadhayitum jaane taamraatkanakamuttamam || 82
Dann kam er zur Sache: „König, ich verwende ein Pulver, mit dem ich jederzeit aus Kupfer das reinste Gold machen kann.
गुरुणा ह्युपदिष्टा सा युक्तिर्मम मया च तत् । दृष्टं साक्षात्तया युक्त्या संसिद्धं तस्य काञ्चनम् ॥ ८३
gurunaa hyupadishtaa saa yuktirmama mayaa ca tat | drshtam saakshaattayaa yuktyaa samsiddham tasya kaancanam || 83
Mein Lehrer hat mir die Anwendung gezeigt, und dann hab ich mit eigenen Augen gesehen, wie er damit Gold gemacht hat.“
इत्युक्ते बटुना तेन ताम्रमानाययन्नृपः । विलीने च कृते तस्मिन्स बटुश्चूर्णमक्षिपत् ॥ ८४
ityukte batunaa tena taamramaanaayayannrpah | viliine ca krte tasminsa batushcuurnamakshipat || 84
Als der Junge das gesagt hatte, ließ der König Kupfer herbeischaffen. Sie schmolzen es in einem Tiegel und der Bursche warf das Pulver dort hinein.
क्षिप्यमाणं च तच्चूर्णमदृश्यः कोऽप्यपाहरत् । यक्षस्तं च ददर्शैकः स राजा तुष्टपावकः ॥ ८५
kshipyamaanam ca taccuurnamadrshyah ko’pyapaaharat | yakshastam ca dadarshaikah sa raajaa tushtapaavakah || 85
Aber während das Pulver noch geworfen wurde, schnappte ein unsichtbarer Yaksha es weg. Das konnte der König nur sehen, weil er den Feuergott beeindruckt hatte.
अप्राप्तचूर्णं ताम्रं च न सुवर्णीबभूव तत् । एवं त्रिः कुर्वतस्तस्य बटोर्मोघः श्रमोऽभवत् ॥ ८६
apraaptacuurnam taamram ca na suvarniibabhuuva tat | evam trih kurvatastasya batormoghah shramo’bhavat || 86
Weil das Pulver das Kupfer nicht erreicht hatte, wurde es auch kein Gold. Dreimal machte der Junge den Versuch, und wurde jedesmal enttäuscht.
ततो विषण्णादादाय राजा तस्माद्बटोः स्वयम् । चूर्णं विलीने चिक्षेप ताम्रे तेजस्विनां वरः ॥ ८७
tato vishannaadaadaaya raajaa tasmaadbatoh svayam | cuurnam viliine cikshepa taamre tejasvinaam varah || 87
Da nahm der Lönig, Bester der Edelmütigen, dem darob so verzweifelten Jungen das Pulver ab und warf es selbst in den Tiegel.
तस्य तन्नाहरच्चूर्णं यक्षः स्मित्वा ययौ तु सः । तेन तच्चूर्णसंयोगात्ताम्रं कनकतामगात् ॥ ८८
tasya tannaaharaccuurnam yakshah smitvaa yayau tu sah | tena taccuurnasamyogaattaamram kanakataamagaat || 88
Nur diesmal fing der Yaksha das Pulver nicht ab, sondern ging verschmitzt lächelnd vorüber. Dafür ging das Pulver eine Verbindung mit dem Kupfer ein: Es ward zu Gold.
विस्मिताय ततस्तस्मै बटवे परिपृच्छते । स राजा यक्षवृत्तान्तं यथादृष्टं शशंस तम् ॥ ८९
vismitaaya tatastasmai batave pariprcchate | sa raajaa yakshavrttaantam yathaadrshtam shashamsa tam || 89
Der Junge staunte und fragte den König was los war, und der erzählte ihm sein Erlebnis mit dem Yaksha, so wie er es sah.
शिक्षित्वा चूर्णयुक्तिं च बटोस्तस्मात्तदैव ताम् । नृपश्चक्रे कृतार्थं तं कृतदारपरिग्रहम् ॥ ९०
shikshitvaa cuurnayuktim ca batostasmaattadaiva taam | nrpashcakre krtaartham tam krtadaaraparigraham || 90
Somit hatte der König den Stein der Weisen, und von dem Jungen gelernt, wie man damit umgeht. Er machte ihn reich und ließ ihn bald eine Frau fürs Leben finden.
भेजे च पूर्णकोषश्रीर्हेम्ना तद्युक्तिजन्मना । सावरोधोऽसमान्भोगानदरिद्रीकृतद्विजः ॥ ९१
bheje ca puurnakoshashriirhemnaa tadyuktijanmanaa | saavarodho’samaanbhogaanadaridriikrtadvijah || 91
Nun, da seine Schatzkammer voll Gold war, das nach dieser Methode entstand, gab der König sich den unvergleichlichen Genüssen hin, welche die Frauen seines Harems ihm schenkten, und sorgte dafür, daß die Priester nie wieder verarmten.
तदेवं भीत इव वा परितुष्ट इवाथवा । ददाति तीव्रसत्त्वानामिष्टमीश्वर एव हि ॥ ९२
tadevam bhiita iva vaa paritushta ivaathavaa | dadaati tiivrasattvaanaamishtamiishvara eva hi || 92
„So gibt der Herr denen mit wildem Mut, was sie begehren, ob es sie nun ängstigt oder, im Gegenteil, begeistert.
त्वत्तश्च धीरसत्त्वोऽन्यः कोऽस्ति दाता च देव तत् । दास्यत्याराधितः शम्भुः पुत्रं ते मा शुचं कृथाः ॥ ९३
tvattashca dhiirasattvo’nyah ko’sti daataa ca deva tat | daasyatyaaraadhitah shambhuh putram te maa shucam krthaah || 93
Und wer, o König, ist edelmütiger und großzügiger als du? Also mach dir keine Sorgen – gnädig gestimmt wird Shiva dir einen Sohn schenken!“
इत्युदारमलंकारप्रभादेवीमुखाद्वचः । श्रुत्वा हेमप्रभो राजा श्रद्दधे च तुतोष च ॥ ९४
ityudaaramalamkaaraprabhaadeviimukhaadvacah | shrutvaa hemaprabho raajaa shraddadhe ca tutosha ca || 94
Als König Hemaprabha diese erbaulichen Worte von den Lippen der Königin Alankaraprabha hörte, faßte er Vertrauen und war wieder froh.
मेने च तनयप्राप्तिं गौरीशाराधनाद्ध्रुवम् । सूचितां हृदयेनैव निजेनोत्साहशालिना ॥ ९५
mene ca tanayapraaptim gauriishaaraadhanaaddhruvam | suucitaam hrdayenaiva nijenotsaahashaalinaa || 95
Und er glaubte fest daran, daß, wenn Shiva, Gauris Gatte, erst gnädig gestimmt war, er ihm einen Sohn geben würde. Das sagte ihm jedenfalls sein mit fester Entschlossenheit gerüstetes Herz.
ततोऽन्येद्युः सदेवीकः स्नातोऽभ्यर्चितशंकरः । नवकाञ्चनकोटीश्च विप्रेभ्यः प्रतिपाद्य सः ॥ ९६
tato’nyedyuh sadeviikah snaato’bhyarcitashamkarah | navakaancanakotiishca viprebhyah pratipaadya sah || 96
Am nächsten Tag badete er mit der Königin, betete Shiva an und verschenkte neunzig Millionen Goldstücke an die Brahmanen.
तनयार्थं तपस्तेपे निराहारो हराग्रतः । देहस्त्यक्तो मया शर्वस्तोषितो वेति निश्चितः ॥ ९७
tanayaartham tapastepe niraahaaro haraagratah | dehastyakto mayaa sharvastoshito veti nishcitah || 97
Ohne Nahrung aufzunehmen kasteite er sich um seines Nachwuchses willen vor Shiva in der festen Überzeugung: „Entweder verlasse ich meinen Körper, oder ich verschaffe Shiva Genugtuung!“
तपस्थश्चेति तुष्टाव वरदं गिरिजापतिम् । हेलावितीर्णदुग्धाब्धिं प्रपन्नायोपमन्यवे ॥ ९८
tapasthashceti tushtaava varadam girijaapatim | helaavitiirnadugdhaabdhim prapannaayopamanyave || 98
Sich weiter in Enthaltsamkeit übend rühmte er den Wünsche gewährenden Gatten der Tochter des Berges, der seinem Jünger Upamanyu mit leichter Hand den Milchozean geschenkt hatte:
नमस्तेऽस्तु जगत्सर्गस्थितिसंहारहेतवे । गौरीश तत्तद्व्योमादिभेदभिन्नाष्टमूर्तये ॥ ९९
namaste’stu jagatsargasthitisamhaarahetave | gauriisha tattadvyomaadibhedabhinnaashtamuurtaye || 99
„Ehre sei dir, Gatte der Gauri, Ursprung der Welt, Garant ihres Bestehens und Grund für ihren Untergang, der du die acht unterschiedlichen Einzelformen wie Äther [Sonne, Feuer, Wasser, Erde, Luft, Mond und amtierender Priester] annimmst,
नमस्ते सततोत्फुल्लहृत्कुशेशयशायिने । विशुद्धमानसावासकलहंसाय शम्भवे ॥ १००
namaste satatotphullahrtkusheshayashaayine | vishuddhamaanasaavaasakalahamsaaya shambhave || 100
Gegrüßt seist du, der du auf einem Polster im ewig erblühten Lotus meines Herzens ruhst, o Shambhu, auf dem kristallklaren Manasa-See residierender Schwan,
नमो दिव्यप्रकाशाय निर्मलाय जलात्मने । प्रक्षीणदोषैर्दृश्याय सोमायात्यद्भुताय ते ॥ १०१
namo divyaprakaashaaya nirmalaaya jalaatmane | prakshiinadoshairdrshyaaya somaayaatyadbhutaaya te || 101
vor dir, dem zauberhaften Mond, der so göttlich glänzt, dem makellosen Wasserwesen verneige ich mich, der du von denen geschaut wirst, deren Sünden hinweggespült wurden,
देहार्धधृतकान्ताय केवलब्रह्मचारिणे । इच्छानिर्मितविश्वाय नमो विश्वमयाय ते ॥ १०२
dehaardhadhrtakaantaaya kevalabrahmacaarine | icchaanirmitavishraaya namo vishvamayaaya te || 102
dessen halber Leib die Geliebte enthält und doch so keusch ist. Ehre sei dir, der die Welt nach seinem Wunsch erschuf und ganz aus ihr besteht!“
एवं कृतस्तुतिं तं च राजानं गिरिजापतिः । त्रिरात्रोपोषितं स्वप्ने साक्षाद्भूयेदमब्रवीत् ॥ १०३
evam krtastutim tam ca raajaanam girijaapatih | triraatroposhitam svapne saakshaadbhuuyedamabraviit || 103
Als der König ihn derart gepriesen und drei Nächte lang gefastet hatte, erschien der Mann der Tochter des Berges dem König im Traum und sprach:
उत्तिष्ठ राजन्भावी ते वीरो वंशधरः सुतः । गौरीप्रसादात्कन्यापि भविष्यत्युत्तमा तव ॥ १०४
uttishtha raajanbhaavii te viiro vamshadharah sutah | gauriiprasaadaatkanyaapi bhavishyatyuttamaa tava || 104
„Steh auf, König! Dir soll ein heldenhafter Sohn und Stammhalter geboren werden. Von Gauris Gnaden wirst du außerdem noch eine prächtige Tochter haben.
नरवाहनदत्तस्य युष्माकं चक्रवर्तिनः । भविष्यतो भवित्री या महिषी महसां निधेः ॥ १०५
naravaahanadattasya yushmaakam cakravartinah | bhavishyato bhavitrii yaa mahishii mahasaam nidheh || 105
Ihr ist bestimmt, Königin neben Naravahanadatta zu sein, eurem zukünftigen Kaiser, dem Hort der Macht.“
इत्युक्त्वान्तर्हिते शर्वे सोऽथ विद्याधरेश्वरः । हेमप्रभः प्रबुबुधे प्रहृष्टो रजनीक्षये ॥ १०६
ityuktvaantarhite sharve so’tha vidyaadhareshvarah | hemaprabhah prabubudhe prahrshto rajaniikshaye || 106
Mit diesen Worten entfernte sich Shiva. Hemaprabha, der Fürst der Vidyadharas, aber erwachte erquickt zum Ende der Nacht.
आनन्दयदलंकारप्रभां स्वप्नं निवेद्य सः । गौर्या स्वप्ने तथैवोक्तां भार्यां संवादशंसिनीम् ॥ १०७
aanandayadalamkaaraprabhaam svapnam nivedya sah | gauryaa svapne tathaivoktaam bhaaryaam samvaadashamsiniim || 107
Auch seine Frau Alamkaraprabha beglückte er, als er ihr seinen Traum erzählte. Da berichtete sie ihm ihren Traum, in dem Gauri ihr genau dasselbe prophezeit hatte.
उत्थाय च ततः स्नातः स राजार्चितधूर्जटिः । चकार दत्तदानः सन्नुत्सवं कृतपारणः ॥ १०८
utthaaya ca tatah snaatah sa raajaarcitadhuurjatih | cakaara dattadaanah sannutsavam krtapaaranah || 108
Danach stand der König auf, nahm ein Bad, betete zu Shiva und verteilte Geschenke. Er hörte auf zu fasten und feierte ein rauschendes Fest.
दिवसेष्वथ यातेषु देवी कतिपयेषु सा । अलंकारप्रभा तस्य राज्ञो गर्भमधारयत् ॥ १०९
divaseshvatha yaateshu devii katipayeshu saa | alamkaaraprabhaa tasya raajno garbhamadhaarayat || 109
Dann zogen ein paar Tage ins Land und Königin Alamkaraprabha ging mit dem Ungeborenen des Königs schwanger.
आनन्दयामास च तं मुखेन मधुगन्धिना । लोलनेत्रालिना कान्तं पङ्कजेनेव पाण्डुना ॥ ११०
aanandayaamaasa ca tam mukhena madhugandhinaa | lolanetraalinaa kaantam pankajeneva paandunaa || 110
Immer wieder beglückte sie den Geliebten mit ihrem nach Honig duftenden Antlitz, in dem ihre Augen hin und herschwirrten wie Bienen über einem bleichen Lotus.
आख्यातश्लाघ्यजन्मानमुदारैर्गर्भदोहदैः । असूत तनयं काले द्यौरर्कमिव सा ततः ॥ १११
aakhyaatashlaaghyajanmaanamudaarairgarbhadohadaih | asuuta tanayam kaale dyaurarkamiva saa tatah || 111
Wie schon ihre Schwangerengelüste eine edle, lobenswerte Geburt angekündigt hatten, brachte sie zur rechten Zeit einen Jungen zur Welt, ganz wie der Himmel es mit der Sonne macht.
येन जातेन सहजैस्तेजोभिरवभासितम् । सिन्दूरारुणतां नीतमपि तज्जातवासकम् ॥ ११२
yena jaatena sahajaistejobhiravabhaasitam | sinduuraarunataam niitamapi tajjaatavaasakam || 112
Die mit ihm zusammen geborene Strahlkraft illuminierte den Raum der Wöchnerin und tauchte ihn bald in zinnoberroten Schein.
पिता च तं शिशुं राजा शत्रुगोत्रभयावहम् । दिव्यवागुपदिष्टेन नाम्ना वज्रप्रभं व्यधात् ॥ ११३
pitaa ca tam shishum raajaa shatrugotrabhayaavaham | divyavaagupadishtena naamnaa vajraprabham vyadhaat || 113
Eine himmlische Stimme hatte seinen Vater, den König, angewiesen, dem Kind, das die Heerscharen der Feinde in Angst und Schrecken versetzen sollte, den Namen Vajraprabha, Blitzlichtgewitter, zu geben.
ततः स ववृधे बालः पार्वणेन्दुरिव क्रमात् । कलाभिः पूर्यमाणः सन्वृद्धिहेतोः कुलाम्बुधेः ॥ ११४
tatah sa vavrdhe baalah paarvanenduriva kramaat | kalaabhih puuryamaanah sanvrddhihetoh kulaambudheh || 114
Und so wuchs der Junge mit der Zeit heran, Fähigkeiten in sich aufnehmend, zum Anstieg der Familie, so wie das Meer steigt, wenn der neue Mond an Strahlen gewinnt.
अथाचिरात्पुनस्तस्य राज्ञो हेमप्रभस्य सा । अलंकारप्रभा राज्ञी सगर्भा समपद्यत ॥ ११५
athaaciraatpunastasya raajno hemaprabhasya saa | alamkaaraprabhaa raajnii sagarbhaa samapadyata || 115
Nicht lange, und Königin Alamkaraprabha wurde erneut schwanger von König Hemaprabha.
सगर्भा चाश्रयोद्भूतसविशेषद्युतिस्तथा । सत्यं हेमासनारूढा भेजेऽन्तःपुररत्नताम् ॥ ११६
sagarbhaa caashrayodbhuutasavisheshadyutistathaa | satyam hemaasanaaruudhaa bheje’ntahpuraratnataam || 116
Wie sie schwanger auf dem goldenen Thron saß, den Raum mit einzigartigem Glanz erfüllend, wurde sie zum Juwel des Harems.
विद्याकल्पितसत्पद्मविमानेन नभस्तले । बभ्राम च तथाभूतविलसद्गर्भदोहदा ॥ ११७
vidyaakalpitasatpadmavimaanena nabhastale | babhraama ca tathaabhuutavilasadgarbhadohadaa || 117
In einem schönen, nach Zauberwissen gefertigten Lotuswagen brauste sie durch die Lüfte, weil ihre Schwangerengelüste nun mal diese schillernde Form angenommen hatten.
प्राप्ते च समये तस्या देव्याः कन्याजनिष्ट सा । पर्याप्तं वर्णनं यस्या जन्म गौरीप्रसादतः ॥ ११८
praapte ca samaye tasyaa devyaah kanyaajanishta saa | paryaaptam varnanam yasyaa janma gauriiprasaadatah || 118
Als die Zeit kam, brachte die Königin ein Mädchen zur Welt, dessen Geburt von Gauris Gnaden illustriert zu werden versprach.
नरवाहनदत्तस्य भार्येयं भाविनीति वाक् । तदाश्रावि हरादेशवचःसंवादिनी दिवः ॥ ११९
naravaahanadattasya bhaaryeyam bhaaviniiti vaak | tadaashraavi haraadeshavacahsamvaadinii divah || 119
„Sie ist Naravahanadattas künftige Frau!“ war vom Himmel die Stimme zu hören im Gleichklang mit Shivas Befehl.
ततो राजा सुतोत्पत्तिनिर्विशेषकृतोत्सवः । तां स हेमप्रभोऽकार्षीन्नाम्ना रत्नप्रभां सुताम् ॥ १२०
tato raajaa sutotpattinirvisheshakrtotsavah | taam sa hemaprabho’kaarshiinnaamnaa ratnaprabhaam sutaam || 120
König Hemaprabha, schon nach der Geburt seines Sohnes in endloser Feierlaune, war von seiner Tochter so hingerissen, daß er ihr den Namen Ratnaprabha, Diamantstrahl, gab.
स्वविद्यासंस्कृता सा च तस्य रत्नप्रभा पितुः । अवर्धत गृहे दिक्षु प्रकाशस्तूदपद्यत ॥ १२१
svavidyaasamskrtaa saa ca tasya ratnaprabhaa pituh | avardhata grhe dikshu prakaashastuudapadyata || 121
Ratnaprabha, deren Zierde die eigene Weisheit war, gedieh im Haus des Vaters und warf ihren Glanz in alle Himmelsrichtungen.
ततः स राजा तं वर्महरं वज्रप्रभं सुतम् । कृतदारक्रियं कृत्वा यौवराज्येऽभिषिक्तवान् ॥ १२२
tatah sa raajaa tam varmaharam vajraprabham sutam | krtadaarakriyam krtvaa yauvaraajye’bhishiktavaan || 122
Als Prinz Vajraprabha anfing, eine Rüstung zu tragen, ließ der König ihn ein Weib nehmen und salbte ihn zum Kronprinzen.
विन्यस्तराज्यभारश्च तस्मिन्नासीत्स निर्वृतः । सुताविवाहचिन्ता तु तस्यैकाभूत्तदा हृदि ॥ १२३
vinyastaraajyabhaarashca tasminnaasiitsa nirvrtah | sutaavivaahacintaa tu tasyaikaabhuuttadaa hrdi || 123
Als er die Last der Staatsgeschäfte auf ihn abgewälzt hatte, kam er zur Ruhe. Nur die Sorge um die Verehelichung seiner Tochter war noch in seinem Herzen.
एकदा सोऽन्तिकासीनां प्रदेयां वीक्ष्य तां सुताम् । राजाब्रवीदलंकारप्रभां देवीं समीपगाम् ॥ १२४
ekadaa so’ntikaasiinaam pradeyaam viikshya taam sutaam | raajaabraviidalamkaaraprabhaam deviim samiipagaam || 124
Irgendwann betrachtete der König seine heiratsfähige Tochter, als sie in der Nähe saß, und bemerkte zu der neben ihm gehenden Königin Alamkaraprabha:
कुलालंकारभूतापि पश्य देवि जगन्त्रये । कन्या नाम महद्दुःखं धिगहो महतामपि ॥ १२५
kulaalamkaarabhuutaapi pashya devi jagantraye | kanyaa naama mahadduhkham dhigaho mahataamapi || 125
„Sieh doch, Königin, was für ein Riesenschmerz so eine Tochter, und sei sie auch die Zierde des Geschlechts, sogar noch für die Mächtigen dieser Dreiwelt ist, verdammtes Elend!
विनीताप्याप्तविद्यापि रूपयौवनवत्यपि । रत्नप्रभा वरप्राप्त्या विनैषा यद्दुनोति माम् ॥ १२६
viniitaapyaaptavidyaapi ruupayauvanavatyapi | ratnaprabhaa varapraaptyaa vinaishaa yaddunoti maam || 126
Sie ist bescheiden, sie ist klug, sie ist schön und jung, und doch betrübt mich diese Ratnaprabha, weil sie immer noch keinen Mann hat!“
नरवाहनदत्तस्य भार्योक्ता दैवतैरियम् । तत्किं न दीयते तस्मै भाव्यस्मच्चक्रवर्तिने ॥ १२७
naravaahanadattasya bhaaryoktaa daivatairiyam | tatkim na diiyate tasmai bhaavyasmaccakravartine || 127
„Sie ist doch schon von den Göttern als Naravahanadattas Frau angekündigt worden. Also warum gibt man sie dem nicht zur Frau, unserem zukünftigen Kaiser?“
इति चोक्तस्तया देव्या स राजा पुनरब्रवीत् । बाढं सा कन्यका धन्या या तं वरमवाप्नुयात् ॥ १२८
iti coktastayaa devyaa sa raajaa punarabraviit | baadham saa kanyakaa dhanyaa yaa tam varamavaapnuyaat || 128
Auf diese Worte seiner Gattin erwiderte der König: „Jedes Mädchen kann echt von Glück sagen, wenn es diesen Mann abkriegt.
स हि कामावतारोऽत्र किं तु नाद्यापि दिव्यताम् । प्राप्तस्तेन मया तस्य विद्याप्राप्तिः प्रतीक्ष्यते ॥ १२९
sa hi kaamaavataaro’tra kim tu naadyaapi divyataam | praaptastena mayaa tasya vidyaapraaptih pratiikshyate || 129
Schließlich ist er des Liebesgottes Menschenform. Aber warum ist er heute immer noch kein Gott? Darum warte ich, bis er zur magischen Weisheit findet.“
इत्येवं वदतस्तस्य सद्यस्तैर्वचनैः पितुः । कर्णप्रविष्टैः कन्दर्पमोहमन्त्रपदोपमैः ॥ १३०
ityevam vadatastasya sadyastairvacanaih pituh | karnapravishtaih kamdarpamohamantrapadopamaih || 130
Sofort nachdem ihr Vater diese Worte ausgesprochen hatte, die als höchst wirksame Zaubersprüche für des Liebesgottes Verwirrspiel in ihr Ohr vordrangen,
भ्रान्तेवाविष्टचित्तेव सुप्तेव लिखितेव च । अभूद्रत्नप्रभा तेन हृतचित्ता वरेण सा ॥ १३१
bhraantevaavishtacitteva supteva likhiteva ca | abhuudratnaprbhaa tena hrtacittaa varena saa || 131
war Ratnaprabha wie verwirrt, wie besessen, wie im Schlaf, wie in einem Bildnis zumute und von dem Gedanken an ihren Bräutigam ganz hingerissen.
ततः कथंचित्पितरौ प्रणम्यान्तःपुरं निजम् । गत्वा चिन्तातुरा निद्रां चिरेण कथमप्यगात् ॥ १३२
tatah kathamcitpitarau pranamyaantahpuram nijam | gatvaa cintaaturaa nidraam cirena kathamapyagaat || 132
Irgendwie verneigte sie sich dann vor den Eltern und suchte sorgenschwer ihr Frauengemach auf, wo sie nach langer Grübelei in den Schlaf fand.
प्रातः शुभं दिनं पुत्रि तत्स वत्सेश्वरात्मजः । द्रष्टव्यः स्ववरो गत्वा कौशाम्बीं नगरीं त्वया ॥ १३३
praatah shubham dinam putri tatsa vatseshvaraatmajah | drashtavyah svavaro gatvaa kaushaambiim nagariim tvayaa || 133
„Morgen ist dein Glückstag, Tochter, um Vatseshvaras Sohn zu besuchen, deinen Mann. Also begib dich nach Kaushambi!
ततश्च स्वपुरेऽमुष्मिन्नानीय त्वत्पिता स्वयम् । तव तस्य च कल्याणि विवाहं संविधास्यति ॥ १३४
tatashca svapure’mushminnaaniiya tvatpitaa svayam | tava tasya ca kalyaani vivaaham samvidhaasyati || 134
Von dort wird dein Vater dich, verehrtes Fräulein, von selbst in eure Stadt führen und deine Hochzeit ausrichten!“
इति स्वप्नेऽथ तं गौरी सानुकम्पा समादिशत् । प्रबुध्य सा च तं स्वप्नं प्रातर्मात्रे न्यवेदयत् ॥ १३५
iti svapne’tha tam gaurii saanukampaa samaadishat | prabudhya saa ca tam svapnam praatarmaatre nyavedayat || 135
Das prophezeite ihr im Schlaf die mitfühlende Gauri. Am nächsten Morgen erwacht, erzählte sie ihrer Mutter den Traum.
ततः सा तदनुज्ञाता बुद्ध्वा विद्याप्रभावतः । उद्यानस्थं वरं द्रष्टुं प्रावर्तत निजात्पुरात् ॥ १३६
tatah saa tadanujnaataa buddhvaa vidyaaprabhaavatah | udyaanastham varam drashtum praavartata nijaatpuraat || 136
Die war einverstanden. Ratnaprabha, die auf magische Weise wußte, daß ihr Bräutigam sich im Park aufhielt, verließ nun ihre Stadt.
तामार्यपुत्र मामेतां वेत्थ रत्नप्रभामिति । प्राप्तामुत्कां क्षणेनाद्य वित्थ यूयमतः परम् ॥ १३७
taamaaryaputra maametaam vettha ratnaprabhaamiti | praaptaamutkaam kshanenaadya vittha yuuyamatah param || 137
Wisse nun, mein lieber Mann, daß ich diese Ratnaprabha bin. Heut bin ich am Ziel meiner Wünsche, und gleich werdet ihr wissen, wie es weitergeht.“
वचः श्रुत्वा माधुर्यन्यक्कतामृतम् । विलोक्य नेत्रपीयूषं विद्याधर्या वपुश्च तत् ॥ १३८
vacah shrutvaa maadhuryanyakkataamrtam | vilokya netrapiiyuusham vidyaadharyaa vapushca tat || 138
Als er ihre Stimme hörte, die jeden Nektar an Süße beschämte, und den Körper der Vidyadhari, diese Biestmilch für die Augen, sah,
नरवाहनदत्तोऽन्तर्विधातारं निनिन्द सः । श्रोत्रनेत्रमयं कृत्स्नमकरोत्किं न मामिति ॥ १३९
naravaahanadatto’ntarvidhaataaram nininda sah | shrotranetramayam krtsnamakarotkim na maamiti || 139
schalt Naravahanadatta innerlich den Schöpfer: „Warum hat er mich nicht ganz aus Ohren und Augen geschaffen!“
जगाद तां च धन्योऽहं जन्माद्य सफलं मम । योऽहमेवं स्वयं तन्वि स्नेहादभिसृतस्त्वया ॥ १४०
jagaada taam ca dhanyo‘ham janmaadya saphalam mama | yo’hamevam svayam tanvi snehaadabhisrtastvayaa || 140
und gestand ihr: „Gesegnet bin ich, und mein Leben hat sich gelohnt, nun, da du, Schöne, von selbst aus Liebe mich besuchen kamst.“
इत्यन्योन्यनवप्रेमकृतसंलापयोस्तयोः । अकस्माद्ददृशे तत्र विद्याधरबलं दिवि ॥ १४१
ityanyonyanavapremakrtasamlaapayostayoh | akasmaaddadrshe tatra vidyaadharabalam divi || 141
Während die beiden sich noch gegenseitig ihre neue Liebe stammelnd gestanden, war plötzlich am Himmel das Heer der Vidyadharas zu erkennen.
तातोऽयमागतोऽत्रेति द्राग्रत्नप्रभयोदिते । राजा हेमप्रभो व्योम्नः सपुत्रोऽवततार सः ॥ १४२
taato’yamaagato’treti draagratnaprabhayodite | raajaa hemaprabho vyomnah saputro’vatataara sah || 142
„Mein Vater ist gekommen!“, rief Ratnaprabha sogleich, als König Hemaprabha mit seinem Sohn zusammen vom Himmel herabstieg.
उपाययौ च पुत्रेण सह वज्रप्रभेण सः । नरवाहनदत्तं तं विहितस्वागतादरम् ॥ १४३
upaayayau ca putrena saha vajraprabhena sah | naravaahanadattam tam vihitasvaagataadaram || 143
Mit seinem Sohn Vajraprabha trat er vor Naravahanadatta, der ihnen einen höflichen Willkommensgruß entbot.
अन्योन्यरचिताचारा यावत्तिष्ठन्ति ते क्षणात् । तावत्तत्राययौ बुद्ध्वा वत्सराजः समन्त्रिकः ॥ १४४
anyonyaracitaacaaraa yaavattishthanti te kshanaat | taavattatraayayau buddhvaa vatsaraajah samantrikah || 144
Während sie noch dastanden und die üblichen Höflichkeiten austauschten, hatte der König von Vatsa schon davon gehört und kam mit seinen Ministern herbei.
कृतातिथ्यनिधिं तं च नृपं हेमप्रभोऽथ सः । यथा रत्नप्रभोक्तं तं वृत्तान्तं समबोधयत् ॥ १४५
krtaatithyanidhim tam ca nrpam hemaprabho’tha sah | yathaa ratnaprabhoktam tam vrttaantam samabodhayat || 145
Auch diesem König erwies Hemaprabha Gastfreundschaft, bevor er die ganze Geschichte genau so erzählte wie Ratnaprabha gesagt hatte.
जगाद च मया चेयं ज्ञाता विद्याप्रभावतः । इहागता सुता सर्वं वृत्तान्तं चात्र वेद्म्यहम् ॥ १४६
jagaada ca mayaa ceyam jnaataa vidyaaprabhaavatah | ihaagataa sutaa sarvam vrttaantam caatra vedmyaham || 146
Dann sprach er: „Dank meiner Hellsicht weiß ich, daß meine Tochter hier ist, und alles, was sich hier ereignet hat.
……………………... । चक्रवर्तिन्विमानं हि भाव्यग्रेऽमुष्य तादृशम् ॥ १४७
………………………………………………………………. | cakravartinvimaanam hi bhaavyagre’mushya taadrsham || 147
…, denn er wird später auch so eine kaiserliche Kutsche fahren.
अनुमन्यस्व तद्द्रक्ष्यस्यचिरादेतमात्मजम् । रत्नप्रभावधूयुक्तं युवराजमिहागतम् ॥ १४८
anumanyasva taddrakshyasyaciraadetamaatmajam | ratnaprabhaavadhuuyuktam yuvaraajamihaagatam || 148
Also stimm zu, denn bald sollst du deinen Sohn, der als Kronprinz mit Ratnaprabha vermählt herkam, wiedersehen!“
एवं वत्सेशमभ्यर्थ्य तेनानुमतवाञ्छितः । सपुत्रः कल्पयित्वा तद्विमानं निजविद्यया ॥ १४९
evam vatseshamabhyarthya tenaanumatavaanchitah | saputrah kalpayitvaa tadvimaanam nijavidyayaa || 149
Nachdem er den König von Vatsa somit gebeten und der seinem Wunsche zugestimmt hatte, bauten er und sein Sohn diese Kutsche nach ihrer eigenen Wissenschaft.
तत्रारोप्य त्रपानम्रमुखं रत्नप्रभायुतम् । नरवाहनदत्तं तं सहितं गोमुखादिभिः ॥ १५०
tatraaropya trapaanamramukham ratnaprabhaayutam | naravaahanadattam tam sahitam gomukhaadibhih || 150
In die ließ er Ratnaprabha, die ihr Antlitz schamvoll gesenkt hielt, einsteigen, sowie Naravahanadatta samt Gomukha und den anderen,
यौगन्धरायणेनापि पित्रानुप्रेषितेन सः । हेमप्रभो निनाय स्वं पुरं काञ्चनशृङ्गकम् ॥ १५१
yaugandharaayanenaapi pitraanupreshitena sah | hemaprabho ninaaya svam puram kaancanashrngakam || 151
auch Yaugandharayana, nach dem der Vater geschickt hatte. Sie alle brachte Hemaprabha in seine Stadt Kancanashrngaka.
नरवाहनदत्तश्च ददर्श प्राप्य तत्पुरम् । श्वाशुरं काञ्चनमयं हेमप्राकारभासुरम् ॥ १५२
naravaahanadattashca dadarsha praapya tatpuram | shvaashuram kaancanamayam hemapraakaarabhaasuram || 152
Als Naravahanadatta die schwiegerväterliche Stadt erreichte, sah er die aus Gold Geformte im Schein ihrer güldenen Mauern stehen,
रश्मिप्रतानैर्निर्यद्भिरलंकृतमिवाभितः । प्रसारितानेकभुजं जामातृप्रीतिसम्भ्रमात् ॥ १५३
rashmiprataanairniryadbhiralamkrtamivaabhitah | prasaaritaanekabhujam jaamaatrpriitisambhramaat || 153
im Schmuck ihrer nach allen Seiten sich breitenden Strahlententakel, so, als hätte aus Liebe zum Schwiegersohn verzückt sie all ihre Arme weit ausgestreckt.
तत्र तां विधिवत्तस्मै राजा हेमप्रभो ददौ । रत्नप्रभां महारम्भो हरयेऽब्धिरिव श्रियम् ॥ १५४
tatra taam vidhivattasmai raajaa hemaprabho dadau | ratnaprabhaam mahaarambho haraye’bdhiriva shriyam || 154
Dort gab König Hemaprabha im Sinne des Mythos, als das Urmeer dem Vishnu die Lakshmi gab, voller Stolz ihm seine Ratnaprabha zur Frau.
प्रायच्छद्रत्नराशींश्च तदा तस्मै स भास्वरान् । प्रदीप्तानेकवीवाहवह्निविभ्रमशालिनः ॥ १५५
praayacchadratnaraashiimshca tadaa tasmai sa bhaasvaraan | pradiiptaanekaviivaahavahnivibhramashaalinah || 155
Er schenkte ihm Berge von Juwelen, strahlend wie unendlich viele flackernde Lichter, entzündet, das Trauzimmer mit Glanz zu erfüllen.
सोत्सवस्य पुरे चास्य राज्ञो वित्तानि वर्षतः । लब्धवस्त्रा इव बभुः सपताका गृहा अपि ॥ १५६
sotsavasya pure caasya raajno vittaani varshatah | labdhavastraa iva babhuh sapataakaa grhaa api || 156
In der Stadt des feiernden, Gold herabregnen lassenden Königs schienen sogar die beflaggten Häuser neue Gewänder zu tragen.
नरवाहनदत्तश्च निर्व्यूढोद्वाहमङ्गलः । दिव्यभोगभुगत्रास्त स रत्नप्रभया समम् ॥ १५७
naravaahanadattashca nirvyuudhodvaahamangalah | divyabhogabhugatraasta sa ratnaprabhayaa samam || 157
Auch Naravahanadatta genoss, als er den verheißungsvollen Hochzeitsritus glücklich absolviert hatte, gemeinsam mit Ratnaprabha himmlische Freuden.
रेमे च दिव्यान्युद्यानवापीदेवकुलानि सः । पश्यंस्तया समारुह्य तद्विद्याबलतो नभः ॥ १५८
reme ca divyaanyudyaanavaapiidevakulaani sah | pashyamstayaa samaaruhya tadvidyaabalato nabhah || 158
Durch ihre Zauberkraft mit ihr gemeinsam in den Himmel aufsteigend bestaunte er die traumhaft schönen Parks, Teiche und Tempel von oben.
एवं च तत्र कतिचिद्दिवसानुषित्वा विद्याधराधिपपुरे स वधूसहायः ।
वत्सेश्वरस्य तनयः स्वपुरीं प्रयातुं यौगन्धरायणमतेन मतिं चकार ॥ १५९
evam ca tatra katiciddivasaanushitvaa vidyaadharaadhipapure sa vadhuusahaayah |
vatseshvarasya tanayah svapuriim prayaatum yaugandharaayanamatena matim cakaara || 159
Als der Sohn des Königs von Vatsa in diesem Stil etliche Tage in Gesellschaft seiner Frau in der Stadt des Fürsten der Vidyadharas verlebt hatte, beschloss er, einem Rat Yaugandharayanas folgend, seine eigene Stadt aufzusuchen.
श्वश्र्वा ततो रचितमङ्गलसंविधानः सम्पूजितः ससचिवः श्वशुरेण भूयः ।
तेनैव पुत्रसहितेन सह प्रतस्थे कान्तासखस्तदधिरुह्य पुनर्विमानम् ॥ १६०
shvashrvaa tato racitamangalasamvidhaanah sampuujitah sasacivah shvashurena bhuuyah |
tenaiva putrasahitena saha pratasthe kaantaasakhastadadhiruhya punarvimaanam || 160
Schwiegermutter hatte die glücksbringenden Reisevorbereitungen schon getroffen, Schwiegervater ihn und die Gefährten wiederum verabschiedet, als er endlich mit Sohn und geliebter Frau die besagte Kutsche erneut bestieg.
प्राप्याशु तां प्रमदनिर्भरवत्सराजबद्धोत्सवां स जननीनयनामृतौघः ।
रत्नप्रभां दधदथ स्वपुरीं विवेश हेमप्रभेण ससुतेन सहानुगैश्च ॥ १६१
praapyaashu taam pramadanirbharavatsaraajabaddhotsavaam sa jananiinayanaamrtaughah |
ratnaprabhaam dadhadatha svapuriim vivesha hemaprabhena sasutena sahaanugaishca || 161
Bald hatte er, ein Strom von Lebenselixir in den Augen seiner Mutter, gefolgt von Hemaprabha, seinem Sohn und den Gefährten seine Stadt erreicht und stellte dem König von Vatsa Ratnaprabha vor, die von den unbeschwerten Feierlichkeiten des Königs gefesselt war.
वत्सेश्वरोऽपि सह वासवदत्तया तं पादानतं समभिनन्द्य सुतं वधूं च ।
हेमप्रभं सतनयं विभवानुरूपं सम्बन्धिनं नवमपूजयदूर्जितश्रीः ॥ १६२
vatseshvaro’pi saha vaasavadattayaa tam paadaanatam samabhinandya sutam vadhuum ca |
hemaprabham satanayam vibhavaanuruupam sambandhinam navamapuujayaduurjitashriih || 162
Stark im Glück hieß Vatseshvara mit Vasavadatta seinen Sohn, der sich bis zu seinen Füßen verneigte, und dessen Frau willkommen. Dann huldigte er Hemaprabha samt Sohn seiner Stellung entsprechend als neuem Verbündeten.
अथ विद्याधरराजे तस्मिन्नापृच्छय वत्सराजादीन् । उत्पत्य नभः ससुते गतवति हेमप्रभे स्वपुरम् ॥ १६३
atha vidyaadhararaaje tasminnaaprcchaya vatsaraajaadiin | utpatya nabhah sasute gatavati hemaprabhe svapuram || 163
Darauf nahm Hemaprabha, Fürst der Vidyadharas, Abschied von Vatsaraja und den Seinen, stieg auf in den Himmel und begab sich in seine eigene Stadt.
नरवाहनदत्तोऽसौ रत्नप्रभया समदनमञ्चुकया । सह सुखितस्तदनैषीद्दिवसं सखिभिर्निजैर्युक्तः ॥ १६४
naravaahanadatto’sau ratnaprabhayaa samadanamancukayaa | saha sukhitastadanaishiiddivasam sakhibhirnijairyuktah || 164
Naravahanadatta wiederum verbrachte mit Ratnaprabha und Madanamancuka noch einen glücklichen Tag umgeben von Freunden.
इति महाकविश्रीसोमदेवभट्टविरचिते कथासरित्सागरे रत्नप्रभालम्बके प्रथमस्तरङ्गः ।
iti mahaakavishriisomadevabhattaviracite kathaasaritsaagare ratnaprabhaalambake prathamastarangah |
Damit endet die erste Welle im Buch der Ratnaprabha aus dem Ozean der Erzählungen, den der Große Dichterfürst Somadeva einst verfasste.
