Göttliche Kindesentführung

 

अष्टमस्तरङ्गः ashtamastarangah Die 8. Welle Kapitel 8

 

ततः कलिङ्गसेनायाः स्मरन्ननुपमं वपुः । एकदा मन्मथाविष्टो निशि वत्सेश्वरोऽभवत् ॥ १

tatah kalingasenaayaah smarannanupamam vapuh | ekadaa manmathaavishto nishi vatseshvaro’bhavat || 1

Eines Nachts aber war Vatseshvara, der an Kalingasenas unübertroffenen Leib dachte, von Liebessehnen so durchdrungen, daß

उत्थाय खड्गह्स्तः सन्गतैव प्रविवेश सः । एकाकी मन्दिरं तस्याः कृतातिथ्यादरस्तया ॥ २

utthaaya khadgahstah sangataiva pravivesha sah | ekaakii mandiram tasyaah krtaatithyaadarastayaa || 2

er mit seinem Schwert in der Hand sich erhob und ihren Palast allein betrat, wo sie ihm Gastfreundschaft erweisend höflich entgegentrat.

तत्र प्रार्थयमानस्तां भार्यार्थे स महीपतिः । परपत्न्यहमस्मीति प्रत्याख्यातस्तयाब्रवीत् ॥ ३

tatra praarthayamaanastaam bhaaryaarthe sa mahiipatih | parapatnyahamasmiiti pratyaakhyaatastayaabraviit || 3

Hier beschwor der Monarch sie, sein Weib zu werden. Sie aber entgegnete: „Ich bin schon eines anderen Weib!“. Er hielt ihr entgegen:

तृतीयं पुरुषं प्राप्ता यतस्त्वमसि बन्धकी । परदारगतो दोषो न मे त्वद्गमने ततः ॥ ४

trtiiyam purusham praaptaa yatastvamasi bandhakii | paradaaragato dosho na me tvadgamane tatah || 4

„Da du schon den dritten Mann hast, bist du eine Lasterhafte, die vielen gehört. Also mache ich mich des Ehebruchs nicht schuldig, wenn ich zu dir gehe.“

एवं कलिङ्गसेना सा राज्ञोक्ता प्रत्युवाच तम् । त्वदर्थमागता राजन्नहं विद्याधरेण हि ॥ ५

evam kalingasenaa saa raajnoktaa pratyuvaaca tam | tvadarthamaagataa raajannaham vidyaadharena hi || 5

Diesen Worte des Königs hielt Kalingasena entgegen: „Deinetwegen kam ich her, König, jetzt aber bin ich mit dem Vidyadhara

व्यूढा मदनवेगेन स्वैरं त्वद्रूपधारिणा । स एवैकश्च भर्ता मे तत्कस्मादस्मि बन्धकी ॥ ६

vyuudhaa madanavegena svairam tvadruupadhaarinaa | sa evaikashca bhartaa me tatkasmaadasmi bandhakii || 6

Madanavega verheiratet, der von sich aus deine Form annehmend zu mir kam. Er ist mein einziger Mann. Warum bin ich dann  lasterhaft?

किं वातिक्रान्तबन्धूनां स्वेच्छाचारहतात्मनाम् । इमास्ता विपदः स्त्रीणां कुमारीणां कथैव का ॥ ७

kim vaatikraantabandhuunaam svecchaacaarahataatmanaam | imaastaa vipadah striinaam kumaariinaam kathaiva kaa || 7

Oder sind das die unliebsamen Folgen für Frauen, erst recht für Prinzessinnen, die ihre Verwandten verließen, weil ihr Bewußtsein vom Wunsch nach Bewegungsfreiheit getrübt ist?

दृष्टाशकुनया सख्या निषिद्धापि व्यसर्जयम् । त्वत्पार्श्वं यदहं दूतं तस्य चेदं फलं मम ॥ ८

drshtaashakunayaa sakhyaa nishiddhaapi vyasarjayam | tvatpaarshvam yadaham duutam tasya cedam phalam mama || 8

Obwohl meine Freundin, die ein böses Vorzeichen sah, mich gewarnt hatte, entsandte ich einen Boten zu dir – und das ist jetzt mein Lohn dafür.

तत्स्पृश्यसि बलान्मां चेत्प्राणांस्त्यक्ष्याम्यहं ततः । का नाम कुलजा हि स्त्री भर्तृद्रोहं करिष्यति ॥ ९

tatsprshyasi balaanmaam cetpraanaamstyakshyaamyaham tatah | kaa naama kulajaa hi strii bhartrdroham karishyati || 9

Solltest du mir also Gewalt antun, so lass ich meine Lebensgeister fahren. Welche Frau von edlem Geblüt wird Verrat an ihrem Mann begehen?

तथा च कथयाम्यत्र तव राजन्कथां शृणु । पुराभूदिन्द्रदत्ताख्यश्चेदिदेशमहीपतिः ॥ १०

tathaa ca kathayaamyatra tava raajankathaam shrnu | puraabhuudindradattaakhyashcedideshamahiipatih || 10

Ich erzähl dir die passende Geschichte, König, hör zu: Einst war Indradatta ein mächtiger König im Lande Cedi.

स पापशोधने तीर्थे कीर्त्यै देवकुलं महत् । चक्रे यशःशरीरार्थी शरीरं वीक्ष्य भङ्गुरम् ॥ ११

sa paapashodhane tiirthe kiirtyai devakulam mahat | cakre yashahshariiraarthii shariiram viikshya bhanguram || 11

Er hatte eingesehen, daß der Leib vergänglich war, und ließ zum Gedenken an seine Ruhmgestalt am Wallfahrtsort Papashodhana, wo Sünden gewaschen werden, einen Großen Tempel errichten.

तच्च भक्तिरसाच्छश्वदीक्षितुं स ययौ नृपः । सर्वश्च तीर्थस्नानाय सदा तत्राययौ जनः ॥ १२

tacca bhaktirasaacchashvadiikshitum sa yayau nrpah | sarvashca tiirthasnaanaaya sadaa tatraayayau janah || 12

Um diesen in leidenschaftlicher Ergebenheit anzusehen, wallfahrte der König dauernd dorthin, um zu baden. Jedesmal war auch immer eine Menge Volkes zugegen.

एकदा च ददर्शैकां तीर्थस्नानार्थमागताम् । स राजात्र वणिग्भार्यां प्रवासस्थितभर्तृकाम् ॥ १३

ekadaa ca dadarshaikaam tiirthasnaanaarthamaagataam | sa raajaatra vanigbhaaryaam pravaasasthitabhartrkaam || 13

Einmal sah er eine Kaufmannsgattin, die angereist war, um in den heiligen Wassern zu baden, während ihr Mann geschäftlich im Ausland weilte.

स्वच्छकान्तिसुधासिक्तां चित्ररूपविभूषणाम् । जङ्गमामिव कंदर्पराजधानीं मनोरमाम् ॥ १४

svacchakaantisudhaasiktaam citraruupavibhuushanaam | jangamaamiva kamdarparaajadhaaniim manoramaam || 14

Sie war gleichsam das von klarem Liebreiznektar beregnete, mit diesem bildschönen Leib dekorierte, den Geist berückende Lustschloss des Liebesgottes auf zwei Beinen.

त्वयाहं विजये विश्वमिति प्रीत्येव पादयोः । आश्लिष्टां पञ्चबाणस्य तूणीरद्वयशोभया ॥ १५

tvayaaham vijaye vishvamiti priityeva paadayoh | aashkishtaam pancabaanasya tuuniiradvayashobhayaa || 15

Ihre beiden Unterschenkel umschmeichelten scheinbar liebevoll zwei schimmernde Köcher des fünf Pfeile verschießenden Liebesgottes, der wohl dachte: „Mit dir erobere ich die Welt!“

सा दृष्टैव मनस्तस्य जहार नृपतेस्तथा । यथान्विष्य गृहं तस्याः स ययौ विवशो निशि ॥ १६

saa drshtaiva manastasya jahaara nrpatestathaa | yathaanvishya grham tasyaah sa yayau vivasho nishi || 16

Sobald er sie gesehen, hatte sie schon des Königs Herz erobert, der sich auch gleich nach ihrer Herberge erkundigte. Nicht mehr Herr seiner selbst ging er in der Nacht zu ihr.

तां च प्रार्थयमानः सञ्जगदे स तया नृपः । रक्षिता त्वं न युक्तं ते परदाराभिमर्शनम् ॥ १७

taam ca praarthayamaanah sanjagade sa tayaa nrpah | rakshitaa tvam na yuktam te paradaaraabhimarshanam || 17

Während er sie noch umwarb, sprach sie: „Der König ist ein Beschützer! Es ziemt sich nicht für dich, die Frauen anderer zu anzufassen.

हठात्स्पृशसि वा मां चेदधर्मस्ते महान्भवेत् । मरिष्यामि च सद्योऽहं न सहिष्ये च दूषणम् ॥ १८

hathaatsprshasi vaa maam cedadharmaste mahaanbhavet | marishyaami ca sadyo’ham na sahishye ca duushanam || 18

Wenn du mich auch nur mit der Hand berührst, lädst du große Schuld auf dich. Dann sterbe ich gleich hier und jetzt, weil ich die Schmach nicht ertrage!“

इत्युक्तेऽपि तया तस्मिन्बलं राज्ञि चिकीर्षति । शीलभ्रंशभयात्तस्याः सद्यो हृदयमस्फुटत् ॥ १९

ityukte’pi tayaa tasminbalam raajni cikiirshati | shiilabhramshabhayaattasyaah sadyo hrdayamasphutat || 19

Zwar hatte sie ihn gewarnt, doch wollte er sie gleichwohl vergewaltigen. Aus Angst vor Verletzung ihrer Menschenwürde zerbarst ihr gleich das Herz.

तद्दृष्ट्वा सपदि ह्रीतः स गत्वैव यथागतम् । दिनैस्तेनानुतापेन राजा पञ्चत्वमाययौ ॥ २०

taddrshtvaa sapadi hriitah sa gatvaiva yathaagatam | dinaistenaanutaapena raajaa pancatvamaayayau || 20

Als er das sah, schämte der König sich sogleich und ging, wie er gekommen war. Einige Tage brannte die Reue noch in ihm, bis er selbst in die fünf Elemente entschwand.“

इत्याख्याय कथामेतां सभयप्रश्रयानता । भूयः कलिङ्गसेना सा वत्सेश्वरमभाषत ॥ २१

ityaakhyaaya kathaametaam sabhayaprashrayaanataa | bhuuyah kalingasenaa saa vatseshvaramabhaashata || 21

Nachdem sie diese Episode erzählt hatte, verneigte Kalingasena sich schüchtern und bescheiden vor Vatseshvara und sagte:

तस्मादधर्मे मत्प्राणहरणे मा मतिं कृथाः । इहाश्रिताया वस्तुं मे देहि याम्यन्यतोऽन्यथा ॥ २२

tasmaadadharme matpraanaharane maa matim krthaah | ihaashritaayaa vastum me dehi yaamyanyato’nyathaa || 22

„Darum denk nicht an Pflichtverletzung, die mich das Leben kosten würde! Hier suchte ich Zuflucht, also lass mich hier wohnen. Wenn nicht, zieh ich woanders hin.“

एतत्कलिङ्गसेनातः श्रुत्वा वत्सेश्वरोऽथ सः । विचार्य विरतो भूत्वा धर्मज्ञस्तामभाषत ॥ २३

etatkalingasenaatah shrutvaa vatseshvaro’tha sah | vicaarya virato bhuutvaa dharmajnastaamabhaashata || 23

Als der König von Vatsa das von Kalingasena hörte, überlegte er und sah davon ab, ihr nachzustellen. Seiner Rechte und Pflichten eingedenk, beruhigte er sie:

राजपुत्रि वस स्वेच्छं भर्त्रा सममिहाधुना । नाहं वक्ष्यामि ते किंचिदिदानीं मा भयं कृथाः ॥ २४

raajaputri vasa sveccham bhartraa samamihaadhunaa | naaham vakshyaami te kimcididaaniim maa bhayam krthaah || 24

„Prinzessin, lebe von jetzt an mit deinem Manne hier nach Herzenslust. Ich werde dich nicht mehr behelligen. Von daher hast du nichts mehr zu befürchten!“

इत्युक्त्वैव गते तस्मिन्स्वैरं राज्ञि स्वमन्दिरम् । श्रुत्वा मदनवेगस्तन्नभसोऽवततार सः ॥ २५

 

ityuktvaiva gate tasminsvairam raajni svamandiram | shrutvaa madanavegastannabhaso’vatataara sah || 25

Mit diesen Worten kehrte der König aus freien Stücken in seinen Palast zurück. Madanavega hatte alles mitangehört, stieg vom Himmel herab und sagte:

प्रिये साधु कृतं नैवमकरिष्यः शुभे यदि । नाभविष्यच्छुभं यस्मान्नासहिष्यत तन्मया ॥ २६

priye saadhu krtam naivamakarishyah shubhe yadi | naabhavishyacchubham yasmaannaasahishyata tanmayaa || 26

„Richtig so, meine Liebe! Hättest du das nicht getan, du Glückliche, so wäre die Sache nicht gut ausgegangen. Denn ich hätte da nicht mitgespielt!“

इत्युक्त्वा सान्त्वयित्वा तां निशां नीत्वा तया सह । तत्रैव गच्छन्नागच्छन्नासीद्विद्याधरोऽथ सः ॥ २७

ityuktvaa saantvayitvaa taam nishaam niitvaa tayaa saha | tatraiva gacchannaagacchannaasiidvidyaadharo’tha sah || 27

Nachdem er das gesagt hatte, beruhigte er sie und verbrachte die Nacht mit ihr. Daraufhin kam und ging der Vidyadhara immer wieder.

कलिङ्गसेनापि च सा पत्यौ विद्याधरेश्वरे । तत्रास्त मर्त्यभावेऽपि दिव्यभोगसुखान्विता ॥ २८

kalingasenaapi ca saa patyau vidyaadhareshvare | tatraasta martyabhaave’pi divyabhogasukhaanvitaa || 28

Kalingasena, die nun den Fürsten der Vidyadharas zum Manne hatte, wurde, selbst sich als Sterbliche fühlend, mit göttlichen Genüssen beglückt.

वत्सराजोऽपि तच्चिन्तां मुक्त्वा मन्त्रिवचः स्मरन् । ननन्द लब्धं मन्वानो देवीं राज्यं सुतं तथा ॥ २९

vatsaraajo’pi taccintaam muktvaa mantrivacah smaran | nananda labdham manvaano deviim raajyam sutam tathaa || 29

Vatsaraja wiederum ließ, sich der Worte seines Ministers erinnernd, jeden Gedanken an sie fahren, und war froh, wenn er daran dachte, daß er Königin, Reich und Sohn wiedergefunden hatte.

देवी वासवदत्ता च मन्त्री यौगन्धरायणः । अभूतां निर्वृत्तौ सिद्धे नीतिकल्पलताफले ॥ ३०

devii vaasavadattaa ca mantrii yaugandharaayanah | abhuutaam nirvrttau siddhe niitikalpalalataaphale || 30

Auch Königin Vasavadatta und Minister Yaugandharayana waren zufrieden, nun, da die Frucht an der Wunschbaumranke der Politik gereift war.

अथ गच्छत्सु दिवसेष्वापाण्डुमुखपङ्कजा । दध्रे कलिङ्गसेना सा गर्भमुत्पन्नदोहदा ॥ ३१

atha gacchatsu divaseshvaapaandumukhapankajaa | dadhre kalingasenaa saa garbhamutpannadohadaa || 31

Die Tage gingen dahin und Kalingasenas Lotusantlitz wurde bläßlich, da sie eine Leibesfrucht trug und Schwangerengelüste verspürte.

तुङ्गौ विरेजतुस्तस्याः स्तनावाश्यामचूचुकौ । निधानकुम्भौ कामस्य मदमुद्राङ्किताविव ॥ ३२

tungau virejatustasyaah stanaavaashyaamacuucukau | nidhaanakumbhau kaamasya madamudraankitaaviva || 32

Auf beiden hochgereckten Brüsten prangten schwärzliche Nippel, als hätte der Liebesgott zwei Schatzkrügen das Siegel der Wollust aufgedrückt.

ततो मदनवेगस्तामुपेत्य पतिरभ्यधात् । कलिङ्गसेने दिव्यानामस्माकं समयोऽस्त्ययम् ॥ ३३

tato madanavegastaamupetya patirabhyadhaat | kalingasene divyaanaamasmaakam samayo’styayam || 33

Alsbald trat ihr Mann Madanavega vor sie und sprach: „Kalingasena, folgende Abmachung gilt für uns himmlische Wesen:

जातं मानुषगर्भं यन्मुक्त्वा यामो विदूरतः । कण्वाश्रमे न तत्याज मेनका किं शकुन्तलाम् ॥ ३४

jaatam maanushagarbham yanmuktvaa yaamo viduuratah | kanvaashrame na tatyaaja menakaa kim shakuntalaam || 34

Wird ein von uns gezeugtes Menschenkind geboren, so müssen wir‘s verlassen und weit wegziehen. Ließ nicht auch Menaka seine Shakuntala in Kanvas Einsiedelei zurück?

त्वं यद्यप्यप्सराः पूर्वं तदप्यविनयान्निजात् । शक्रशापेन सम्प्राप्ता मानुष्यं देवि साम्प्रतम् ॥ ३५

tvam yadyapyapsaraah puurvam tadapyavinayaannijaat | shakrashaapena sampraaptaa maanushyam devi saampratam || 35

Obwohl früher eine himmlische Nymphe, bist du jetzt, Göttin, deiner mangelnden Bescheidenheit wegen von Shiva zum Menschendasein verflucht worden.

तेनैव बन्धकीशब्दो जातः साध्व्या अपीह ते । तस्मादपत्यं रक्षेस्त्वं स्थानं यास्याम्यहं निजम् ॥ ३६

tenaiva bandhakiishabdo jaatah saadhvyaa apiiha te | tasmaadapatyam rakshestvam sthaanam yaasyaamyaham nijam || 36

Dadurch ist auch das Gerücht entstanden, du seist für alle zu haben. Dabei bist du eigentlich keusch und rein. Also pass auf das Kind auf, denn ich ziehe mich jetzt auf meinen Standort zurück.

स्मरिष्यसि यदा मां च संनिधास्ये तदा तव । एवं कलिङ्गसेनां तामुक्त्वा साश्रुविलोचनाम् ॥ ३७

smarishyasi yadaa maam ca samnidhaasye tadaa tava | evam kalingasenaam taamuktvaa saashruvilocanaam || 37

Wann immer du an mich denkst, werde ich dir erscheinen.“ Das sagte er zu der weinenden Kalingasena.

समाश्वास्याथ दत्त्वा च तस्यै तद्रत्नसंचयम् । तच्चित्तः समयाकृष्टो ययौ विद्याधरेश्वरः ॥ ३८

samaashvaasyaatha dattvaa ca tasyai tadratnasamcayam | taccittah samayaakrshto yayau vidyaadhareshvarah || 38

Zum Trost gab er ihr noch seine Edelsteinsammlung. Dann flog der Fürst der Vidyadharas in Gedanken bei ihr, durch die höhere Abmachung genötigt, davon.

कलिङ्गसेनाप्यत्रासीदपत्याशां सखीमिव । आलम्ब्य वत्सराजस्य भुजच्छायामपाश्रिता ॥ ३९

kalingasenaapyatraasiidapatyaashaam sakhiimiva | aalambya vatsaraajasya bhujacchaayaamapaashritaa || 39

Kalingasena klammerte sich an die Hoffnung auf ein Kind wie an ihre Freundin, nur noch auf den Schatten vom Arm des Königs von Vatsa vertrauend.

अत्रान्तरे कृतवतीं साङ्गभर्त्राप्तये तपः । आदिदेश रतिं भार्यामनङ्गस्याम्बिकापतिः ॥४०

atraantare krtavatiim saangabhartraaptaye tapah | aadidesha ratim bhaaryaamanangasyaambikaapatih ||40

Mittlerweile fastete Rati, Frau des seines Körpers beraubten Liebesgottes, immer noch, um ihren Mann in seinem Körper zurückzuerlangen. Ihr nun befahl Shiva, Mann der Urmutter:

वत्सराजगृहे जातो दग्धपूर्वः स ते पतिः । नरवाहनदत्ताख्योऽयोनिजो मद्विलङ्घनात् ॥ ४१

vatsaraajagrhe jaato dagdhapuurvah sa te patih | naravaahanadattaakhyo’yonijo madvilanghanaat || 41

„Dein keinem Schoß entsprungener, in der Vergangenheit verbrannter Mann, Gott Kama, wurde im Haus des Vatsakönigs unter dem Namen Naravahanadatta als Mensch geboren, weil er unverschämt zu mir war.

मदाराधनतस्त्वं तु मर्त्यलोकेऽप्ययोनिजा । जनिष्यसे ततस्तेन भर्त्रा साङ्गेन योक्ष्यसे ॥ ४२

madaaraadhanatastvam tu martyaloke’pyayonijaa | janishyase tatastena bhartraa saangena yokshyase || 42

Du aber hast mich überzeugt und sollst, ohne einem Schoß entsprungen zu sein, in der Welt der Sterblichen geboren werden. Dort verbindest du dich dann mit deinem Mann, der wieder einen Körper haben wird.“

एवमुक्त्वा रतिं शंभुः प्रजापतिमथादिशत् । कलिङ्गसेना तनयं सोष्यते दिव्यसम्भवम् ॥ ४३

evamuktvaa ratim shambhuh prajaapatimathaadishat | kalingasenaa tanayam soshyate divyasambhavam || 43

So sprach Shiva zu Rati und befahl dem Schöpfergott sogleich: „Kalingasena soll einen Sohn von göttlicher Herkunft zur Welt bringen.

तं हृत्वा मायया तस्यास्तत्स्थाने त्वमिमां रतिम् । निर्माय मानुषीं कन्यां त्यक्तदिव्यतनुं क्षिपेः ॥ ४४

tam hrtvaa maayayaa tasyaastatsthaane tvamimaam ratim | nirmaaya maanushiim kanyaam tyaktadivyatanum kshipeh || 44

Den nimmst du ihr kraft deiner Täuschungsgabe weg, erschaffst die Rati hier als Menschenmädchen, das seinen göttlichen Körper abgelegt hat, und schiebst sie ihr unter!“

इतीश्वराज्ञामादाय मूर्ध्नि वेधस्यथो गते । कलिङ्गसेना प्रसवं प्राप्ते काले चकार सा ॥ ४५

itiishvaraajnaamaadaaya muurdhni vedhasyatho gate | kalingasenaa prasavam praapte kaale cakaara saa || 45

Shivas Befehl im Kopf aufgenommen, ging der Schöpfergott davon. Als es Zeit für sie wurde, brachte Kalingasena ihr Kind zur Welt.

जातमात्रं सुतं तस्या हृतैवात्र स्वमायया । रतिं तां कन्यकां कृत्वा न्यधाद्विधिरलक्षितम् ॥ ४६

jaatamaatram sutam tasyaa hrtaivaatra svamaayayaa | ratim taam kanyakaam krtvaa nyadhaadvidhiralakshitam || 46

Gerade war der Junge geboren, da nahm Prajapati ihn ihr kraft seiner Magie wieder weg und ersetzte ihn durch die zum Menschenmädchen gewordene Rati. Das Ritual blieb unbemerkt.

सर्वश्च तत्र तामेव कन्यां जातामलक्षत । दिवाप्यकाण्डप्रतिपच्चन्द्रलेखामिवोदिताम् ॥ ४७

sarvashca tatra taameva kanyaam jaataamalakshata | divaapyakaandapratipaccandralekhaamivoditaam || 47

Und alle dort sahen, wie ein Mädchen geboren wurde, ein Lichtstreif des mitten am Tag wider alle Erwartung aufgehenden jungen Mondes.

कान्तिद्योतिततद्वासगृहां निर्जित्य कुर्वतीम् । रत्नदीपशिखाश्रेणीर्लज्जिता इव निष्प्रभाः ॥ ४८

kaantidyotitatadvaasagrhaam nirjitya kurvatiim | ratnadiipashikhaashreniirlajjitaa iva nishprabhaah || 48

Die Wöchnerinnenstation mit ihrem lieblichen Glanz erfüllend, überstrahlte sie die Flämmchen der in Reih und Glied aufgehängten, allenfalls noch vor Scham errötenden, immer trüber werdenden Lüsterlampen.

कलिङ्गसेना तां दृष्ट्वा जातामसदृशीं सुताम् । पुत्रजन्माधिकं तोषादुत्सवं विततान सा ॥ ४९

kalingasenaa taam drshtvaa jaataamasadrshiim sutaam | putrajanmaadhikam toshaadutsavam vitataana saa || 49

Als Kalingasena sah, was für eine unvergleichliche Tochter sie geboren hatte, veranstaltete sie ein Fest aus Freude, die größer war, als sie nach der Geburt eines Sohnes hätte sein können.

अथ वत्सेश्वरो राजा सदेवीकः समन्त्रिकः । कन्यां कलिङ्गसेनाया जातां शुश्राव तादृशीम् ॥ ५०

atha vatseshvaro raajaa sadeviikahsamantrikah | kanyaam kalingasenaayaa jaataam shushraava taadrshiim || 50

Bald hörten auch König Vatseshvara, seine Gemahlinnen und Minister davon, daß Kalingasena ein solch liebliches Mädchen zur Welt gebracht hatte.

श्रुत्वा च स नृपोऽकस्मादुवाचेश्वरचोदितः । देवीं वासवदत्तानां तां स्थिते यौगन्धरायणे ॥ ५१

shrutvaa ca sa nrpo’kasmaaduvaaceshvaracoditah | deviim vaasavadattaanaam taam sthite yaugandharaayane || 51

Kaum hatte der König das vernommen, als er aus irgendeinem Grund, von Shiva angestoßen zur Königin und dem neben ihr stehenden Yaugandharayana sagte:

जाने कलिङ्गसेनैषा दिव्या स्त्री शापतश्च्युता । अस्यां जाता च कन्येवं दिव्यैवाश्चर्यरूपधृक् ॥ ५२

jaane kalingasenaishaa divyaa strii shaapatashcyutaa | asyaam jaataa ca kanyevam divyaivaashcaryaruupadhrk || 52

„Ich weiß, daß Kalingasena eine himmlische Nymphe ist, die durch einen Fluch verstoßen ward. Das Mädchen, das sie geboren hat, wird ebenso himmlisch und von berückender Schönheit sein.

तदसौ कन्यका तुल्या रूपेण तनयस्य मे । नरवाहनदत्तस्य महादेवीत्वमर्हति ॥ ५३

tadasau kanyakaa tulyaa ruupena tanayasya me | naravaahanadattasya mahaadeviitvamarhati || 53

Und weil das Mädchen an Schönheit meinem Sohn Naravahanadatta gleicht, ziemt es sich auch, daß sie seine Hauptfrau wird.“

तच्छ्रुत्वा जगदे राजा देव्या वासवदत्तया । महाराज किमेवं त्वमकस्मादद्य भाषसे ॥ ५४

tacchrutvaa jagade raajaa devyaa vaasavadattayaa | mahaaraaja kimevam tvamakasmaadadya bhaashase || 54

Als Königin Vasavadatta das hörte, fragte sie den König: „Maharaja, warum sagst du das jetzt so unvermittelt?

कुलद्वयविशुद्धोऽयं क्व पुत्रस्ते बत क्व सा । कलिङ्गसेनातनया बन्धकीगर्भसम्भवा ॥ ५५

kuladvayavishuddho’yam kva putraste bata kva saa | kalingasenaatanayaa bandhakiigarbhasambhavaa || 55

Auf der einen Seite dein Sohn, der von unseren beiden edlen Familien abstammt, auf der anderen Kalingasenas Töchterchen, im Schoß einer Kurtisane entstanden!“

श्रुत्वैतद्विमृशन्राजा सोऽब्रवीन्नह्यहं स्वतः । वदाम्येतत्प्रविश्यान्तः कोऽपि जल्पयतीव माम् ॥ ५६

shrutvaitadvimrshanraajaa so’braviinnahyaham svatah | vadaamyetatpravishyaantah ko’pi jalpayatiiva maam || 56

Als der König sie so hörte, sprach er zögernd: „Das sage ich gar nicht selbst. Irgendwer ist in mich eingedrungen und läßt mich das nachbeten.

नरवाहनदत्तस्य कन्येयं पूर्वनिर्मिता । भार्येत्येवं वदन्तीं च शृणोमीव गिरं दिवः ॥ ५७

naravaahanadattasya kanyeyam puurvanirmitaa | bhaaryetyevam vadantiim ca shrnomiiva giram divah || 57

„Dieses Mädchen ist Naravahanadatta zur Ehefrau vorherbestimmt“, höre ich eine Stimme vom Himmel her sagen.

कलिङ्गसेना किं चासावेकपत्नी कुलोद्गता । पूर्वकर्मवशात्त्वस्या बन्धकीशब्दसम्भवः ॥ ५८

kalingasenaa kim caasaavekapatnii kulodgataa | puurvakarmavashaattvasyaa bandhakiishabdasambhavah || 58

Außerdem ist Kalingasena eine treue Ehefrau aus gutem Hause. Das Kurtisanengerücht ist als Vergeltung für ihre Taten aus früheren Geburten entstanden.“

इति राज्ञोदिते प्राह मन्त्री यौगन्धरायणः । श्रूयते देव यच्चक्रे रतिर्दग्धे स्मरे तपः ॥ ५९

iti raajnodite praaha mantrii yaugandharaayanah | shruuyate deva yaccakre ratirdagdhe smare tapah || 59

Nach diesen Worten des Königs ergänzte Yaugandharayana: „König, wir hörten, daß Rati, als der Liebesgott verschmort wurde, in den Hungerstreik getreten ist.

मर्त्यलोकावतीर्णेन सशरीरेण संगमः । मर्त्यभावगतायास्ते स्वेन भर्त्रा भविष्यति ॥ ६०

martyalokaavatiirnena sashariirena samgamah | martyabhaavagataayaaste svena bhartraa bhavishyati || 60

„Du sollst in den Zustand einer Sterblichen eingehen und mit deinem Mann, der in der Welt der Sterblichen verkörpert wurde, wieder zusammenkommen“,

इति चादाद्वरं शर्वो रत्यै स्वपतिमीप्सवे । कामावतारश्चोक्तः प्राग्दिव्यवाचा सुतस्तव ॥ ६१

iti caadaadvaram sharvo ratyai svapatimiipsave | kaamaavataarashcoktah praagdivyavaacaa sutastava || 61

diese Wunscherfüllung gab Shiva der sich nach ihrem Manne verzehrenden Rati. Eine himmlische Stimme hat deinen Sohn früher schon als Wiedergeburt des Liebesgottes bezeichnet.

रत्यावतरणीयं च मर्त्यभावे हराज्ञया । गर्भग्राहिकया चाद्य ममैवं वर्णितं रहः ॥ ६२

ratyaavataraniiyam ca martyabhaave haraajnayaa | garbhagraahikayaa caadya mamaivam varnitam rahah || 62

Und Rati mußte auf Befehl Shivas in sterblicher Hülle wiedergeboren werden. Die Hebamme hat mir heute im Vertrauen Folgendes berichtet:

मया कलिङ्गसेनाया गर्भः प्राग्गर्भशय्यया । युक्तो दृष्टस्तदैवान्यदपश्यं तद्विवर्जितम् ॥ ६३

mayaa kalingasenaayaa garbhah praaggarbhashayyayaa | yukto drshtastadaivaanyadapashyam tadvivarjitam || 63

„Ich habe Kalingasenas Leibesfrucht gebührend untersucht, als sie noch in ihrer Gebärmutter lag. Und die jetzt aus ihr hervortrat, ist jemand anders, eine, die ich nicht gesehen habe.

तदाश्चर्यं विलोक्याहं तवाख्यातुमिहागता । इति स्त्रिया तयोक्तं मे जातैषा प्रतिभापि ते ॥ ६४

tadaashcaryam vilokyaaham tavaakhyaatumihaagataa | iti striyaa tayoktam me jaataishaa pratibhaapi te || 64

Dieses Wunder noch vor Augen, kam ich her, um es dir zu sagen.“ Das hat die Frau mir so erzählt, und jetzt hast du diese Eingebung!

तज्जाने मायया देवैः सैषा रतिरयोनिजा । कलिङ्गसेनातनया गर्भचौर्येण निर्मिता ॥ ६५

tajjaane maayayaa devaih saishaa ratirayonijaa | kalingasenaatanayaa garbhacauryena nirmitaa || 65

Ich bin mir sicher, daß die Götter Kalingasenas echte Leibesfrucht gestohlen und durch Vorspiegelung mit der aus keinem Schoß geborenen Rati ersetzt haben,

भार्या कामावतारस्य पुत्रस्य तव भूपते । तथा चात्र कथामेतां यक्षसम्बन्धिनीं शृणु ॥ ६६

bhaaryaa kaamaavataarasya putrasya tava bhuupate | tathaa caatra kathaametaam yakshasambandhiniim shrnu || 66

die vorherbestimmt ist, die Frau deines Sohnes zu werden, o König, der eine Inkarnation des Liebesgottes ist. Höre die dazu passende, einen Yaksha betreffende Geschichte:

भृत्यो वैश्रवणस्याभूद्विरूपाक्ष इति श्रुतः । यक्षो निधानलक्षाणां प्रधानाध्यक्षतां गतः ॥ ६७

bhrtyo vaishravanasyaabhuudviruupaaksha iti shrutah | yaksho nidhaanalakshaanaam pradhaanaadhyakshataam gatah || 67

Vaishravana, Gott des Reichtums, hatte einen Diener, den schieläugigen Yaksha Virupaksha, der Oberaufseher seiner unermeßlichen Schätze geworden war.

मथुरायां बहिःसंस्थं निधानं स च रक्षितुम् । यक्षं नियुक्तवानेकं शिलास्तम्भमिवाचलम् ॥ ६८

mathuraayaam bahihsamstham nidhaanam sa ca rakshitum | yaksham niyuktavaanekam shilaastambhamivaacalam || 68

Und der bestimmte einen anderen Yaksha, einen Schatz zu bewachen, der außerhalb von Mathura regungslos wie eine Steinsäule dastand.

तत्र तं नगरीवासी कश्चित्पाशुपतो द्विजः । निधानान्वेषणायागात्खन्यवादी कदाचन ॥ ६९

tatra tam nagariivaasii kashcitpaashupato dvijah | nidhaanaanveshanaayaagaatkhanyavaadii kadaacana || 69

Einmal kam ein Brahmane, Bewohner der Stadt und Anhänger Shiva-Pashupatis, vorbei. Er hatte es sich zur Aufgabe gemacht, Schätze zu suchen und auszugraben.

स मानुषवसादीपहस्तो यावत्परीक्षते । स्थानं तत्तावदस्यात्र कराद्दीपः पपात सः ॥ ७०

sa maanushavasaadiipahasto yaavatpariikshate | sthaanam tattaavadasyaatra karaaddiipah papaata sah || 70

Noch während er, mit einer Kerze aus Menschentalg hantierend, den Ort untersuchte, rutschte ihm die Kerze aus der Hand.

लक्षणेन च तेनात्र स्थितं निधिमवेत्य सः । उद्घाटयितुमारेभे सहान्यैः सखिभिर्द्विजैः ॥ ७१

lakshanena ca tenaatra sthitam nidhimavetya sah | udghaatayitumaarebhe sahaanyaih sakhibhirdvijaih || 71

Er wußte: Das war ein Zeichen dafür, daß hier ein Schatz lag. Mit anderen Brahmanen, seinen Freunden, machte er sich daran, ihn freizulegen.

अथ योऽसौ नियुक्तोऽभूद्यक्षो रक्षाविधौ स तत् । दृष्ट्वा गत्वा यथावस्तु विरूपाक्षं व्यजिज्ञपत् ॥ ७२

atha yo’sau niyukto’bhuudyaksho rakshaavidhau sa tat | drshtvaa gatvaa yathaavastu viruupaaksham vyajijnapat || 72

Als der für die Schutzmaßnahme abgestellte Yaksha das sah, eilte er zu Virupaksha und erstattete ausführlich Bericht.

गच्छ व्यापादय क्षिप्रं क्षुद्रांस्तान्खन्यवादिनः । इत्यादिदेश तं यक्षं विरूपाक्षः स कोपनः ॥ ७३

gaccha vyaapaadaya kshipram kshudraamstaankhanyavaadinah | ityaadidesha tam yaksham viruupaakshah sa kopanah || 73

Wutentbrannt befahl Virupaksha dem Yaksha: „Geh sofort los und vernichte die erbärmlichen Schatzgräber!“

ततः स यक्षो गत्वैव स्वयुक्त्या निजघान तान् । निधानवादिनो विप्रानसम्प्राप्तमनोरथान् ॥ ७४

tatah sa yaksho gatvaiva svayuktyaa nijaghaana taan | nidhaanavaadino vipraanasampraaptamanorathaan || 74

Also ging der Yaksha los und ermordete mit der ihm eigenen Verschlagenheit die schatzsuchenden Brahmanen, bevor sie ihren Wunschtraum verwirklichen konnten.

तद्बुद्ध्वा धनदः क्रुद्धो विरूपाक्षमुवाच तम् । ब्रह्महत्या कथं पाप कारिता सहसा त्वया ॥ ७५

tadbuddhvaa dhanadah kruddho viruupaakshamuvaaca tam | brahmahatyaa katham paapa kaaritaa sahasaa tvayaa || 75

Als Geldspender Kubera davon erfuhr, herrschte er den Virupaksha wutschnaubend an: „Du Frevler, wie konntest du so leichtsinnig sein und einen Brahmanenmord anordnen!

दुर्गतो वार्तिकजनो लोभात्किं नाम नाचरेत् । निवार्यते स वित्रास्य विघ्नैस्तैस्तैर्न हन्यते ॥ ७६

durgato vaartikajano lobhaatkim naama naacaret | nivaaryate sa vitraasya vighnaistaistairna hanyate || 76

Was würden armselige, verzagte Menschen aus Hunger nicht alles anstellen? Sie sollten, wenn sie ängstlich zittern, vor möglichen Hindernissen bewahrt und nicht umgebracht werden!“

इत्युक्त्वाथ शशापैनं विरूपाक्षं धनाधिपः । मर्त्ययोनौ प्रजायस्व दुष्कृताचरणादिति ॥ ७७

ityuktvaatha shashaapainam viruupaaksham dhanaadhipah | martyayonau prajaayasva dushkrtaacaranaaditi || 77

So sprach Kubera und verfluchte Virupaksha: „Du sollst im Schoß einer Sterblichen geboren werden, weil du ein schweres Verbrechen begangen hast!“

प्राप्तशापोऽथ कस्यापि भूतले ब्राह्मणस्य सः । विरूपाक्षः सुतो जातो ब्राह्मणस्याग्रहारिणः ॥ ७८

praaptashaapo’tha kasyaapi bhuutale braahmanasya sah | viruupaakshah suto jaato braahmanasyaagrahaarinah || 78

Der Fluch wirkte und Virupaksha wurde auf der Erde als Sohn eines Brahmanen geboren, der in einer königlichen Stiftung lebte.

ततोऽस्य यक्षिणी पत्नी धनाध्यक्षं व्यजिज्ञपत् । देव यत्र स भर्ता मे क्षिप्तस्तत्रैव मां क्षिप ॥ ७९

tato’sya yakshinii patnii dhanaadhyaksham vyajijnapat | deva yatra sa bhartaa me kshiptastatraiva maam kshipa || 79

Da flehte seine Frau, die Yakshini, Kubera, den Aufseher über das Geld, an: „O Gott, wohin du meinen Mann verstoßen hast, dorthin verstoße auch mich!

प्रसीद नहि शक्नोमि वियुक्ता तेन जीवितुम् । एवं तया स विज्ञप्तः साध्व्या वैश्रवणोऽभ्यधात् ॥ ८०

prasiida nahi shaknomi viyuktaa tena jiivitum | evam tayaa sa vijnaptah saadhvyaa vaishravano’bhyadhaat || 80

Sei so freundlich, denn von ihm getrennt kann ich nicht leben!“ So von ihr angefleht, sprach Kubera zu der Braven:

तस्य विप्रस्य सदने जातो भर्ता स तेऽनघे । तस्यैव दास्या गेहे त्वं निपतिष्यस्ययोनिजा ॥ ८१

tasya viprasya sadane jaato bhartaa sa te’naghe | tasyaiva daasyaa gehe tvam nipatishyasyayonijaa || 81

„Dein Mann, du Makellose, wurde im Anwesen eines Brahmanen geboren. Du sollst nicht aus einem Schoß geboren sein und doch vorm Haus einer seiner Sklavinnen herabfallen.

तत्र तेन समं भर्त्रा संगमस्ते भविष्यति । त्वत्प्रसादात्स शापं च तीर्त्वा मत्पार्श्वमेष्यति ॥ ८२

tatra tena samam bhartraa samgamaste bhavishyati | tvatprasaadaatsa shaapam ca tiirtvaa matpaarshvameshyati || 82

Dort sollst du mit deinem Mann vereint werden. Durch deine Güte wird er den Fluch überwinden und mir wieder zur Seite stehen.“

इति वैश्रवणादेशात्साध्वी सा पतिता ततः । दास्यास्तस्या गृहद्वारि कन्या भूत्वैव मानुषी ॥ ८३

iti vaishravanaadeshaatsaadhvii saa patitaa tatah | daasyaastasyaa grhadvaari kanyaa bhuutvaiva maanushii || 83

Auf Anordnung Kuberas also fiel die gute Frau, zu einem menschlichen Mädchen geworden, vor der Tür dieser Sklavin herab.

अकस्माच्च तया दास्या कन्या दृष्टाद्भुताकृतिः । गृहीत्वा दर्शिता चास्य स्वामिनोऽत्र द्विजन्मनः ॥ ८४

akasmaacca tayaa daasyaa kanyaa drshtaadbhutaakrtih | grhiitvaa darshitaa caasya svaamino’tra dvijanmanah || 84

Und so entdeckte die Sklavin die aus heiterem Himmel gefallene Jungfrau von bezaubernder Anmut. Die nahm sie gleich mit und stellte sie ihrem Herrn, dem Brahmanen, vor.

दिव्येयं कन्यका क्वापि निःसंदेहमयोनिजा । इत्यात्मा मम वक्तीहानय तां त्वमशङ्कितम् ॥ ८५

divyeyam kanyakaa kvaapi nihsamdehamayonijaa | ityaatmaa mama vaktiihaanaya taam tvamashankitam || 85

„Das ist ohne jeden Zweifel ein himmlisches Mädchen, das nicht aus einem Schoß geboren ward, ruft meine Seele mir zu. Bring sie gleich her und hab keine Angst!

इयं हि मम पुत्रस्य मन्ये भार्यात्वमर्हति । इति सोऽपि द्विजो दासीं तामुवाच ननन्द च ॥ ८६

iyam hi mama putrasya manye bhaaryaatvamarhati | iti so‘pi dvijo daasiim taamuvaaca nananda ca || 86

Mich dünkt, sie verdient meines Sohnes Frau zu werden!“ So sprach der begeisterte Brahmane zu seiner Sklavin.

क्रमादत्र विवृद्धा सा कन्या विप्रात्मजश्च सः । अन्योन्यदर्शनाबद्धगाढस्नेहौ बभूवतुः ॥ ८७

kramaadatra vivrddhaa saa kanyaa vipraatmajashca sah | anyonyadarshanaabaddhagaadhasnehau babhuuvatuh || 87

Schritt für Schritt wuchsen das Mädchen und der Brahmanensohn heran. Als sie einander sahen, fühlten sich beide in Liebe verbunden zueinander hingezogen.

ततः कृतविवाहौ तौ तेन विप्रेण दम्पती । अजातिस्मरणेऽप्यास्तामुत्तीर्णविरहाविव ॥ ८८

tatah krtavivaahau tau tena viprena dampatii | ajaatismarane’pyaastaamuttiirnavirahaaviva || 88

Schließlich wurden die beiden von dem Brahmanen zu Mann und Frau getraut. Zwar erinnerten sie sich nicht ihrer früheren Geburt, doch schienen sie eine lange Trennung überwunden zu haben.

अथ कालेन देहान्ते तया सोऽनुगतः पतिः । तत्तपःक्षतपापः सन्यक्षः स्वं प्राप्तवान्पदम् ॥ ८९

atha kaalena dehaante tayaa so’nugatah patih | tattapahkshatapaapah sanyakshah svam praaptavaanpadam || 89

Der Mann starb zu seiner Zeit, und sie folgte ihm nach. So hatte sie auf ihrem Leidensweg seine Sünden getilgt, und er erlangte seinen Rang als Yaksha zurück.

इतीहावतरन्त्येव निरागस्त्वादयोनिजाः । भूतले कारणवशाद्दिव्या दैवतनिर्मिताः ॥ ९०

itiihaavatarantyeva niraagastvaadayonijaah | bhuutale kaaranavashaaddivyaa daivatanirmitaah || 90

So steigen zur Göttlichkeit bestimmte himmlische Wesen - ihrer Unschuld wegen nicht als Schoßgeborene - aus Ursachenzwang zur Erde herab.

कुलं किं नृपते तेऽस्यास्तस्माद्भार्या सुतस्य ते । कलिङ्गसेनापुत्रीयं यथोक्तं दैवनिर्मिता ॥ ९१

kulam kim nrpate te’syaastasmaadbhaaryaa sutasya te | kalingasenaaputriiyam yathoktam daivanirmitaa || 91

Was geht dich also ihre Familie an, König, wenn Kalingasenas Tochter, wie schon gesagt, vom Schicksal zur Ehefrau deines Sohnes bestimmt ist?“

यौगन्धरायणेनैवमुक्ते वत्सेश्वरश्च तत् । देवी वासवदत्ता च तथेति हृदि चक्रतुः ॥ ९२

yaugandharaayanenaivamukte vatseshvarashca tat | devii vaasavadattaa ca tatheti hrdi cakratuh || 92

So sprach Yaugandharayana zu dem König von Vatsa und zu Königin Vasavadatta, und beide stimmtem ihm von Herzen zu.

ततस्तस्मिन्गृहं याते मन्त्रिमुख्ये स भूपतिः । पानादिक्रीडया निन्ये सभार्यस्तद्दिनं सुखी ॥ ९३

tatastasmingrham yaate mantrimukhye sa bhuupatih | paanaadikriidayaa ninye sabhaaryastaddinam sukhii || 93

Somit ging der Premierminister zu sich nach Hause, und der König verbrachte mit seinen Frauen einen glücklichen Tag unter Getränken und Spielen.

ततो दिनेषु गच्छसु मोहभ्रष्टस्वकस्मृतिः । कलिङ्गसेनातनया सा समं रूपसम्पदा ॥ ९४

tato dineshu gacchasu mohabhrashtasvakasmrtih | kalingasenaatanayaa saa samam ruupasampadaa || 94

So gingen die Tage dahin, und Kalingasenas Tochter, der mit den Illusionen die Erinnerung an sich selbst abhanden gekommen war, gewann mit jedem Tag an Reiz.

क्रमेण ववृधे नाम्ना कृता मदनमञ्चुका । सुता मदनवेगस्येत्यतो मात्रा जनेन च ॥ ९५

kramena vavrdhe naamnaa krtaa madanamancukaa | sutaa madanavegasyetyato maatraa janena ca || 95

Als sie älter wurde, gaben Mutter und Dienerschaft ihr den Namen Madanamancuka, weil sie Madanavegas Sprößling war.

नूनं सा शिश्रिये रूपं सर्वान्यवरयोषिताम् । अन्यथा ताः पुरस्तस्या विरूपा जज्ञिरे कथम् ॥९६

nuunam saa shishriye ruupam sarvaanyavarayoshitaam | anyathaa taah purastasyaa viruupaa jajnire katham ||96

„Die hat bestimmt die Schönheit aller anderen Prachtweiber in sich aufgenommen. Wie sonst hätten die vor ihr alle Schönheit verloren?“, munkelten sie.

श्रुत्वा रूपवतीं तां च कौतुकात्स्वयमेकदा । देवी वासवदत्ता तामानिनायात्मनोऽन्तिकम् ॥ ९७

shrutvaa ruupavatiim taam ca kautukaatsvayamekadaa | devii vaasavadattaa taamaaninaayaatmano’ntikam || 97

Auch Königin Vasavadatta hörte, daß sie schön sei, und ließ sie sich aus Neugier vorstellen.

तत्र धात्र्या मुखासक्तां वत्सराजो ददर्श ताम् । यौगन्धरायणाद्याश्च वर्तेर्दीपशिखामिव ॥ ९८

tatra dhaatryaa mukhaasaktaam vatsaraajo dadarsha taam | yaugandharaayanaadyaashca varterdiipashikhaamiva || 98

Hier sahen auch der König von Vatsa, Yaugandharayana und die andern, wie sie sich an das Gesicht ihrer Amme klammerte, wie die Kerzenflamme an den Docht.

दृष्ट्वा चादृष्टपूर्वं तत्तस्या नेत्रामृतं वपुः । रतिरेवावतीर्णेयमिति मेने न तत्र कः ॥ ९९

drshtvaa caadrshtapuurvam tattasyaa netraamrtam vapuh | ratirevaavatiirneyamiti mene na tatra kah || 99

Als sie ihren makellosen Leib, diesen Unsterblichkeitsnektar fürs Auge, erblickten, gab es keinen, der sie nicht für eine wiedergeborene Rati hielt.

ततश्चानाययांचक्रे देव्या वासवदत्तया । नरवाहनदत्तोऽत्र जगन्नेत्रोत्सवः सुतः ॥ १००

tatashcaanaayayaamcakre devyaa vaasavadattayaa | naravaahanadatto’tra jagannetrotsavah sutah || 100

Sodann holte Königin Vasavadatta ihren Sohn Naravahanadatta hinzu, dieses Freudenfest für die Augen der Welt.

सोऽत्र फुल्लमुखाम्भोजो दीप्रां मदनमञ्चुकाम् । तामपश्यन्नवां सौरीमिव पद्माकरः प्रभाम् ॥ १०१

so’tra phullamukhaambhojo diipraam madanamancukaam | taamapashyannavaam sauriimiva padmaakarah prabhaam || 101

Mit weit geöffnetem Lotusgesicht begrüßte er die strahlende Madanamancuka wie der Lotusteich den jungen Sonnenglanz.

सापि तं लोचनानन्दं पश्यन्ती विकचानना । न तृप्तिमाययौ बाला चकोरीवामृतत्विषम् ॥ १०२

saapi tam locanaanandam pashyantii vikacaananaa | na trptimaayayau baalaa cakoriivaamrtatvisham || 102

Auch das Mädchen gewahrte diese Augenfreude aus strahlendem Antlitz, und konnte sich, wie die vom Mond gebannte Rotfußhenne, nicht sattsehen.

ततः प्रभृति तौ बालावपि स्थातुं न शेकतुः । दृष्टिपाशैरिवाबद्धौ पृथग्भूतावपि क्षणम् ॥ १०३

tatah prabhrti tau baalaavapi sthaatum na shekatuh | drsthipaashairivaabaddhau prthagbhuutaavapi kshanam || 103

Von da an konnten die beiden Kinder keinen Moment mehr getrennt sein, als hielten ihre fesselnden Blicke sie umschlungen.

दिनैर्निश्चित्य सम्बन्धं देवनिर्मितमेव तु । विवाहविधये बुद्धिं व्यधाद्वत्सेश्वरस्तयोः ॥ १०४

dinairnishcitya sambandham devanirmitameva tu | vivaahavidhaye buddhim vyadhaadvatseshvarastayoh || 104

Mit der Zeit begriff der König von Vatsa, daß ihre Verbindung von den Göttern eingefädelt war, und überlegte sich schon eine Trauungszeremonie für die beiden.

कलिङ्गसेना तद्बुद्ध्वा ननन्द च बबन्ध च । नरवाहनदत्तेऽस्मिञ्जामातृप्रीतितो धृतिम् ॥ १०५

kalingasenaa tadbuddhvaa nananda ca babandha ca | naravaahanadatte’sminjaamaatrpriitito dhrtim || 105

Als Kalingasena davon erfuhr, frohlockte sie und konzentrierte sich in Gedanken ganz auf ihren geliebten Schwiegersohn Naravahanadatta.

संमन्त्र्य मन्त्रिभिः सार्धं ततश्चाकारयत्पृथक् । वत्सराजः स्वपुत्रस्य तस्य स्वमिव मन्दिरम् ॥ १०६

sammantrya mantribhih saardham tatashcaakaarayatprthak | vatsaraajah svaputrasya tasya svamiva mandiram || 106

Dann beriet sich Vatsaraja mit seinen Ministern und ließ seinem Sohn eine einzelne Villa bauen, ganz so, wie seine eigene.

ततः सम्भृत्य सम्भारान्पुत्रं राजा स कालवित् । यौवराज्येऽभ्यषिञ्चत्तं दृष्टश्लाघ्यगुणग्रहम् ॥ १०७

tatah sambhrtya sambhaaraanputram raajaa sa kaalavit | yauvaraajye’bhyashincattam drshtashlaaghyagunagraham || 107

Dann trug der König, der den Zeitpunkt kannte, die notwendigen Utenslien zusammen und salbte seinen Sohn zum Kronprinzen. Daß er die lobenswerten Eigenschaften dafür besaß, war zu sehen.

पूर्वं तस्यापतन्मूर्ध्नि पित्रोरानन्दबाष्पजम् । ततः श्रौतमहामन्त्रपूतं सत्तीर्थजं पयः ॥ १०८

puurvam tasyaapatanmuurdhni pitroraanandabaashpajam | tatah shrautamahaamantrapuutam sattiirthajam payah || 108

Zuerst fielen seines Vaters Freudentränen auf sein Haupt, dann die Wasser von heiligen Badeplätzen, mit mächtigen vedischen Mantras geweiht.

अभिषेकाम्बुभिस्तस्य धौते वदनपङ्कजे । चित्रं निर्मलतां प्रापुर्मुखानि ककुभामपि ॥ १०९

abhishekaambubhistasya dhaute vadanapankaje | citram nirmalataam praapurmukhaani kakubhaamapi || 109

Als sein Lotusantlitz mit dem Weihwasser gewaschen war, erlangten, o Wunder, auch die vier Gesichter der Himmelsrichtungen ihre Klarheit.

मङ्गल्यमाल्यपुष्पेषु तस्य क्षिप्तेषु मातृभिः । मुमोच दिव्यमाल्यौघवर्षं द्यौरपि तत्क्षणम् ॥ ११०

mangalyamaalyapushpeshu tasya kshipteshu maatrbhih | mumoca divyamaalyaughavarsham dyaurapi tatkshanam || 110

Als seine Mütter Blumenkränze über ihm auswarfen, entließ der Himmel augenblicklich einen Regenschauer aus Wunderkränzen.

देवदुन्दुभिनिर्ह्रादस्पर्धयेव जजृम्भिरे । आनन्दतूर्यनिर्घोषप्रतिशब्दा नभस्तले ॥ १११

devadundubhinirhraadaspardhayeva jajrmbhire | aanandatuuryanirghoshapratishabdaa nabhastale || 111

Wie um der Götter donnerndes Schlagzeug herauszufordern, erschütterte scheppernder Freudenbecken Widerhall das Himmelszelt.

प्रणनामाभिषिक्तं तं युवराजं न तत्र कः । स्वप्रभावादृते तेनैवोन्ननाम तदा हि सः ॥ ११२

prananaamabhishiktam tam yuvaraajam na tatra kah | svaprabhaavaadrte tenaivonnanaama tadaa hi sah || 112

Als er zum Kronprinzen geweiht war, gab es dort keinen, der sich nicht vor ihm verneigt hätte. Außer durch eigene Kraft richtete er sich auch dadurch auf.

ततो वत्सेश्वरस्तस्य सूनोर्बालसखीन्सतः । स्वमन्त्रिपुत्रानाहूय सचिवत्वे समाविशत् ॥ ११३

tato vatseshvarastasya suunorbaalasakhiinsatah | svamantriputraanaahuuya sacivatve samaavishat || 113

Dann rief Vatsesha die Söhne seiner Minister, gute Jugendfreunde seines Sohnes, herbei und setzte sie auf Beraterposten:

यौगन्धरायणसुतं मन्त्रित्वे मरुभूतिकम् । सेनापत्ये हरिशिखं रुमण्वत्तनयं ततः ॥ ११४

yaugandharaayanasutam mantritve marubhuutikam | senaapatye harishikham rumanvattanayam tatah || 114

Yaugandharayanas Sohn Marubhuuti machte er zum Minister, zum Heerführer Rumanvats Sohn Harishikha,

वसन्तकसुतं क्रीडासखित्वे तु तपन्तकम् । गोमुखं च प्रतीहारधुरायमित्यकात्मजम् ॥ ११५

vasantakasutam kriidaasakhitve tu tapantakam | gomukham ca pratiihaaradhuraayamityakaatmajam || 115

Vasantakas Sohn Tapantaka zum Gefährten bei Zerstreuungen, und Ityakas Sohn Gomukha zum Chef der Palastwache.

पौरोहित्ये च पूर्वोक्तावुभौ पिङ्गलिकासुतौ । वैश्वानरं शान्तिसोमं भ्रातुः पुत्रौ पुरोधसः ॥ ११६

paurohitye ca puurvoktaavubhau pingalikaasutau | vaishvaanaram shaantisomam bhraatuh putrau purodhasah || 116

In das Hofpriesteramt berief er die beiden zuvor erwähnten Söhne der Pingalika, Vaishvanara und Shaantisoma, beides Brudersöhne des Hofpriesters.

इत्याज्ञप्तेषु पुत्रस्य साचिव्ये तेषु भूभृता । गमनादुदभूद्वाणी पुष्पवृष्टिपुरःसरा ॥ ११७

ityaajnapteshu putrasya saacivye teshu bhuubhrtaa | gamanaadudabhuudvaanii pushpavrshtipurahsaraa || 117

Als der König sie zu Helfern seines Sohnes bestimmt hatte, ertönte eine von Blütenregenschauern angekündigte Stimme vom Himmel herab:

सर्वार्थसाधका एते भविष्यन्त्यस्य मन्त्रिणः । शरीरादविभिन्नोऽस्य गोमुखस्तु भविष्यति ॥ ११८

sarvaarthasaadhakaa ete bhavishyantyasya mantrinah | shariiraadavibhinno’sya gomukhastu bhavishyati || 118

„Diese Minister werden alle Aufgaben ordentlich erfüllen. Gomukha aber wird ihm nicht von der Seite weichen!“

इत्युक्तो दिव्यया वाचा हृष्टो वत्सेश्वरश्च सः । सर्वान्सम्मानयामास वस्त्रैराभरणैश्च तान् ॥ ११९

ityukto divyayaa vaacaa hrshto vatseshvarashca sah | sarvaansammaanayaamaasa vastrairaabharanaishca taan || 119

Als die himmlische Stimme das gesagt hatte, ehrte Vatsesha alle Anwesenden mit Schmuck und Gewändern.

अनुजीविषु तस्मिंश्च वसु वर्षति राजनि । दरिद्रशब्दस्यैकस्य नासीत्तत्रार्थसंगतिः ॥ १२०

anujiivishu tasmimshca vasu varshati raajani | daridrashabdasyaikasya naasiittatraarthasamgatih || 120

Als der König Reichtümer auf seine Untertanen herabregnen ließ, war angesichts des Wohlstands kein Wort von Armut mehr zu hören.

पवनोल्लासिताक्षिप्तपताकापटपङ्किभिः । आहूतैरिव सापूरि नर्तकीचारणैः पुरी ॥ १२१

pavanollaasitaakshiptapataakaapatapankibhih | aahuutairiva saapuuri nartakiicaaranaih purii || 121

Die Stadt war erfüllt von Tänzerinnen und Wandersängern, gleichsam herbeigerufen von im Winde flatternden gehissten Flaggen und entrollten Stoffbahnen.

आगाद्वैद्याधरी साक्षाल्लक्ष्मीस्तस्यैव भाविनी । कलिङ्गसेनाजामातुरुत्सवेऽत्र भविष्यतः ॥ १२२

aagaadvaidyaadharii saakshaallakshmiistasyaiva bhaavinii | kalingasenaajaamaaturutsave’tra bhavishyatah || 122

Auch Kalingasena erschien zum Fest für ihren zukünftigen Schwiegersohn, als sei sie dessen als Vidyadharafürstin geoffenbarte Glücksgöttin.

ततो वासवदत्ता च सा च पद्मावती तथा । हर्षेण ननृतुस्तिस्रो मिलिता इव शक्तयः ॥ १२३

tato vaasavadattaa ca saa ca padmaavatii tathaa | harshena nanrtustisro militaa iva shaktayah || 123

Nun tanzten auch Vasavadatta und Padmavati vor Freude, als wären sie die drei vereinten Kraftquellen des Königs Pracht, guter Rat und Energie.

मारुताम्दोलितलताः प्रनृत्यन्निव सर्वतः । उद्यानतरवोऽप्यत्र चेतनेषु कथैव का ॥ १२४

maarutaamdolitalataah pranrtyanniva sarvatah | udyaanataravo’pyatra cetaneshu kathaiva kaa || 124

Wenn sogar die Bäume in den Gärten mit ihren im Wind sich wiegenden Ranken zu tanzen schienen, wie dann erst die mit Geist Gesegneten!

ततः कृताभिषेकः सन्नारुह्य जयकुञ्जरम् । नरवाहनदत्तः स युवराजो विनिर्ययौ ॥ १२५

tatah krtaabhishekah sannaaruhya jayakunjaram | naravaahanadattah sa yuvaraajo viniryayau || 125

Nach seiner Weihe zum Kronprinzen bestieg Naravahanadatta den Siegeselefanten und ritt davon.

अवकीर्यत चोत्क्षिप्तैर्नेत्रैर्नीलसितारुणैः । पौरस्त्रीभिः स नीलाब्जलाजपद्माञ्जलिप्रभैः ॥ १२६

avakiiryata cotkshiptairnetrairniilasitaarunaih | paurastriibhih sa niilaabjalaajapadmaanjaliprabhaih || 126

Ihre Blicke aus blauen, weißen und roten Augen nach oben richtend war es, als bewarfen die Stadtfrauen ihn zum Gruß mit blauen Wasserlilien, weißem Reismehl und roten Lotussen.

दृष्ट्वा च तत्पुरीपूज्यदेवता बन्दिमागधैः । स्तूयमानः ससचिवः स विवेश स्वमन्दिरम् ॥ १२७

drshtvaa ca tatpuriipuujyadevataa bandimaagadhaih | stuuyamaanah sasacivah sa vivesha svamandiram || 127

Er besuchte die Stadtgötter und zog sich dann, von Barden und Herolden besungen, mit seinen Ministern in seinen Palast zurück.

तत्र दिव्यानि भोज्यानि तथा पानान्युपाहरत् । कलिङ्गसेना तस्यादौ स्वविभूत्यधिकानि सा ॥ १२८

tatra divyaani bhojyaani tathaa paanaanyupaaharat | kalingasenaa tasyaadau svavibhuutyadhikaani saa || 128

Dort bot Kalingasena ihm himmlische Speisen und Getränke an, mehr als seine eigene Macht für ihn bereithielt.

ददौ तस्मै सुवस्त्राणि दिव्यान्याभरणानि च । समन्त्रिसखिभृत्याय जामातृस्नेहकातरा ॥ १२९

dadau tasmai suvastraani divyaanyaabharanaani ca | samantrisakhibhrtyaaya jaamaatrsnehakaataraa || 129

Sie schenkte ihm, seinen Ministern, Freunden und Dienern schöne Gewänder und himmlischen Schmuck – so unbeholfen agierte sie aus Liebe zu ihrem Schwiegersohn.

एवं महोत्सवेनासावमृतास्वादसुन्दरः । एषां वत्सेश्वरादीनां सर्वेषां वासरो ययौ ॥ १३०

evam mahotsavenaasaavamrtaasvaadasundarah | eshaam vatseshvaraadiinaam sarveshaam vaasaro yayau || 130

So ging dieser Tag für den König von Vatsa und alle anderen unter Freudenfesten süß und schmeichelnd wie Nektar vorbei.

ततो निशायां प्राप्तायां सुतोद्वाहविमर्शिनी । कलिङ्गसेना सस्मार तां सा सोमप्रभां सखीम् ॥ १३१

tato nishaayaam praaptaayaam sutodvaahavimarshinii | kalingasenaa sasmaara taam saa somaprabhaam sakhiim || 131

Als es Nacht wurde und Kalingasena in Gedanken noch der Heirat ihrer Tochter nachhing, mußte sie wieder an ihre Freundin Somaprabha denken.

एतया स्मृतमात्रां तां मयासुरसुतां तदा । भव्यां भर्ता महाज्ञानी जगाद नलकूबरः ॥ १३२

etayaa smrtamaatraam taam mayaasurasutaam tadaa | bhavyaam bhartaa mahaajnaanii jagaada nalakuubarah || 132

Noch während sie an die Tochter des Dämonen Maya dachte, sprach deren Mann Nalakubara, der Vieles wußte, zu seiner Schönen:

कलिङ्गसेना त्वामद्य सोत्सुका स्मरति प्रिये । तद्गच्छ दिव्यमुद्यानं कुरु चैतत्सुताकृते ॥ १३३

kalingasenaa tvaamadya sotsukaa smarati priye | tadgaccha divyamudyaanam kuru caitatsutaakrte || 133

„Gerade jetzt denkt Kalingasena sehnsüchtig an dich, meine Liebe. Geh und leg ihrer Tochter einen Zaubergarten an!“

इत्युक्त्वा भावि भूतं च कथयित्वा च तद्गतम् । तदैव प्रेषयामास पत्नीं सोमप्रभां पतिः ॥ १३४

ityuktvaa bhaavi bhuutam ca kathayitvaa ca tadgatam | tadaiva preshayaamaasa patniim somaprabhaam patih || 134

Nach diesen Worten offenbarte er ihr Vergangenheit und Zukunft des Mädchens. Und so entließ der Mann seine Frau Somaprabha.

सा चागत्य चिरोत्कण्ठाकृतकण्ठग्रहां सखीम् । कलिङ्गसेनां कुशलं पृष्ट्वा सोमप्रभाब्रवीत् ॥ १३५

saa caagatya cirotkanthaakrtakanthagrahaam sakhiim | kalingasenaam kushalam prshtvaa somaprabhaabraviit || 135

Als sie ankam, hatte Kalingasena sie schon ungeduldig erwartet und warf sich ihr gleich an den Hals. Somaprabha erkundigte sich nach ihrem Wohlbefinden und klärte sie auf:

विद्याधरेण तावत्त्वं परिणीता महर्द्धिना । अवतीर्णा रतिस्ते च सुता शार्वादनुग्रहात् ॥ १३६

vidyaadharena taavattvam pariniitaa maharddhinaa | avatiirnaa ratiste ca sutaa shaarvaadanugrahaat || 136

„Du wurdest von einem sehr mächtigen Vidyadhara geheiratet, und deine Tochter ist dank Shivas Gunst eine Inkarnation von Rati, Göttin der Liebe.

कामावतारस्यैषा च वत्सेशाल्ल्ब्धजन्मतः । नरवाहनदत्तस्य पूर्वभार्या विनिर्मिता ॥ १३७

kaamaavataarasyaishaa ca vatseshaallbdhajanmatah | naravaahanadattasya puurvabhaaryaa vinirmitaa || 137

Ihr ist vorherbestimmt, Naravahanadattas Frau zu werden, der als Inkarnation des Liebesgottes durch Vatsesha zu seiner menschlichen Existenz kam.

विद्याधराधिराज्यं स दिव्यं कल्पं करिष्यति । तस्यैषान्यावरोधानां मूर्ध्नि मान्या भविष्यति ॥ १३८

vidyaadharaadhiraajyam sa divyam kalpam karishyati | tasyaishaanyaavarodhaanaam muurdhni maanyaa bhavishyati || 138

Er soll für ein Zeitalter der Götter die Oberherrschaft über die Vidyadharas innehaben, und sie soll seinen anderen Frauen vorangestellt, verehrt werden.

त्वं चावतीर्णा भूलोके शक्रशापच्युताप्सराः । निष्पन्नकार्यशेषा च शापमुक्तिमवाप्स्यसि ॥ १३९

tvam caavatiirnaa bhuuloke shakrashaapacyutaapsaraah | nishpannakaaryasheshaa ca shaapamuktimavaapsyasi || 139

Du wiederum bist eine durch Indras Verwünschung in die Menschenwelt verbannte himmlische Nymphe. Sobald du dich deiner restlichen Pflichten entledigt hast, wirst du von seinem Fluch erlöst sein.

एतन्मे सर्वमाख्यातं भर्त्रा ज्ञानवता सखि । तस्माच्चिन्ता न ते कार्या भावि सर्वं शुभं तव ॥ १४०

etanme sarvamaakhyaatam bhartraa jnaanavataa sakhi | tasmaaccintaa na te kaaryaa bhaavi sarvam shubham tava || 140

Das alles hat mir mein kenntnisreicher Ehemann erzählt, liebe Freundin. Also mach dir keine Sorgen, du siehst einer lichten Zukunft entgegen.

अहं चेह करोम्येषा दिव्यं त्वत्तनयाकृते । उद्यानं नास्ति पाताले न भूमौ यन्न वा दिवि ॥ १४१

aham ceha karomyeshaa divyam tvattanayaakrte | udyaanam naasti paataale na bhuumau yanna vaa divi || 141

Ich aber will jetzt hier für deine Tochter einen Zaubergarten anlegen, wie sonst keiner in der Unterwelt, auf Erden oder im Himmel mehr ist.“

इत्युक्त्वा दिव्यमुद्यानं सा निर्माय स्वमायया । कलिङ्गसेनामामन्त्र्य सोत्कां सोमप्रभा ययौ ॥ १४२

ityuktvaa divyamudyaanam saa nirmaaya svamaayayaa | kalingasenaamaamantrya sotkaam somaprabhaa yayau || 142

So sprach Somaprabha und schuf mit ihren magischen Mitteln einen überirdischen Garten. Bald nahm sie Abschied von Kalingasena, die sie in Wehmut zurückließ.

ततो निशि प्रभातायामक्स्मान्नन्दनं दिवः । भूमाविव च्युतं लोको ददर्शोद्यानमत्र तत् ॥ १४३

tato nishi prabhaataayaamaksmaannandanam divah | bhuumaaviva cyutam loko dadarshodyaanamatra tat || 143

Bei Tagesanbruch sahen die Leute den urplötzlich vom Himmel auf die Erde gefallenen Garten, Indras Lustgarten Nandana gewissermaßen, vor sich ausgebreitet.

बुद्ध्वाथ राजा वत्सेशः सभार्यः सचिवैः सह । नरवाहनदत्तश्च सानुगोऽत्र समाययौ ॥ १४४

buddhvaatha raajaa vatseshah sabhaaryah sacivaih saha | naravaahanadattashca saanugo’tra samaayayau || 144

Als der König von Vatsa davon hörte, kamen er, seine Frauen, seine Minister, sowie Naravahanadatta mit seinem Gefolge hinzu.

ददृशुस्ते तमुद्यानं सदा पुष्पफलद्रुमम् । नानामणिमयस्तम्भभित्तिभूभागवापिकम् ॥ १४५

dadrshuste tamudyaanam sadaa pushpaphaladrumam | naanaamanimayastambhabhittibhuubhaagavaapikam || 145

Da erblickten sie diesen Garten mit seinen immerblühenden Obstbäumen, seinen aus mancherlei Edelgestein gehaunen Säulen, den Trennwänden, mit seinen Parzellen und Teichen,

सुवर्णवर्णविहगं दिव्यसौरभमारुतम् । देवादेशावतीर्णं तत्स्वर्गान्तरमिव क्षितौ ॥ १४६

suvarnavarnavihagam divyasaurabhamaarutam | devaadeshaavatiirnam tatsvargaantaramiva kshitau || 146

mit seinen golden glänzenden Vogelschwärmen, den himmlische Düfte führenden Brisen, wie ein Stück vom Paradies auf die Erde herabgesenkt.

दृष्ट्वा तदद्भुतं राजा किमेतदिति पृष्टवान् । कलिङ्गसेनामातिथ्यव्यग्रां वत्सेश्वरस्तदा ॥ १४७

drshtvaa tadadbhutam raajaa kimetaditi prshtavaan | kalingasenaamaatithyavyagraam vatseshvarastadaa || 147

Als der König von Vatsa dieses Wunder sah, fragte er die ihm bereitwillig Gastfreundschaft gewährende Kalingasena: „Was ist das?“

सा प्रत्युवाच सर्वेषु शृण्वत्सु नृपतिं च तम् । विश्वकर्मावतारोऽस्ति मयो नाम महासुरः ॥ १४८

saa pratyuvaaca sarveshu shrnvatsu nrpatim ca tam | vishvakarmaavataaro’sti mayo naama mahaasurah || 148

Darauf antwortete sie allen, die zuhörten, und dem König: „Der Dämonenfürst Maya ist ein Avatar von Vishvakarman,

युधिष्ठिरस्य यश्चक्रे पुरं रम्यं च वज्रिणः । तस्य सोमप्रभा नाम तनयास्ति सखी मम ॥ १४९

yudhishthirasya yashcakre puram ramyam ca vajrinah | tasya somaprabhaa naama tanayaasti sakhii mama || 149

der Yudhishthiras Stadt und Indras Halle gebaut hat. Mayas Tochter Somaprabha ist meine Freundin.

तया रात्राविहागत्य मत्समीपं स्वमायया । प्रीत्या कृतमिदं दिव्यमुद्यानं मत्सुताकृते ॥ १५०

tayaa raatraavihaagatya matsamiipam svamaayayaa | priityaa krtamidam divyamudyaanam matsutaakrte || 150

Sie kam heut nacht zu mir und war so reizend, mit ihren magischen Kräften diesen wunderschönen Garten für meine Tochter anzulegen.“

इत्युक्त्वा यच्च सख्यास्या भूतं भाव्युदितं तया । तत्तयैवोक्तमित्युक्त्वा तदा सर्वं शशंस सा ॥ १५१

ityuktvaa yacca sakhyaasyaa bhuutam bhaavyuditam tayaa | tattayaivoktamityuktvaa tadaa sarvam shashamsa saa || 151

Nach diesen Worten gab sie alles wieder, was Somaprabha ihr über Madanamancukas Vergangenheit und Zukunft berichtet hatte.

ततः कलिङ्गसेनोक्तिं ससंवादामवेक्ष्य ताम् । निरस्तसंशयाः सर्वे तोषं तत्रातुलं ययुः ॥ १५२

tatah kalingasenoktim sasamvaadaamavekshya taam | nirastasamshayaah sarve tosham tatraatulam yayuh || 152

Da merkten alle, daß Kalingasenas Worte übereinstimmten, mit dem, was sie schon wußten. Sie legten gleich dort ihre Zweifel ab und gerieten in eine Begeisterung sondergleichen.

कलिङ्गसेनातिथ्येन निनाय दिवसं च तम् । उद्यानेऽत्रैव वत्सेशो भार्यापुत्रादिभिः सह ॥ १५३

kalingasenaatithyena ninaaya divasam ca tam | udyaane’traiva vatsesho bhaaryaaputraadibhih saha || 153

Auf Einladung Kalingasenas verbrachten Vatsesha, seine Frauen, Naravahanadatta und alle anderen diesen Tag gleich dort im Garten.

अन्येद्युर्निर्गतो द्रष्टुं देवं देवकुले च सः । ददर्श नृपतिर्बह्वीः सुवस्त्राभरणाः स्त्रियः ॥ १५४

anyedyurnirgato drashtum devam devakule ca sah | dadarsha nrpatirbahviih suvastraabharanaah striyah || 154

Anderntags ging der König zum Tempel, um Gott zu sehen. Dort bemerkte er viele gut angezogene und schön geschmückte Frauen.

का यूयमिति पृष्टाश्च तेन तास्तं बभाषिरे । वयं विद्याः कलाश्चैतास्त्वत्पुत्रार्थमिहागताः ॥ १५५

kaa yuuyamiti prshtaashca tena taastam babhaashire | vayam vidyaah kalaashcaitaaszvatputraarthamihaagataah || 155

„Wer seid ihr?“ fragte er sie, und sie erwiderten: „Wir sind die Wissenschaften, und das sind die Künste. Wir sind deines Sohnes wegen hier.

गत्वा विशाम स्वस्तान्तरित्युक्त्वा तास्तिरोऽभवन् । सविस्मयः स राजापि वत्सेशोऽभ्यन्तरं ययौ ॥ १५६

gatvaa vishaama svastaantarityuktvaa taastiro’bhavan | savismayah sa raajaapi vatsesho’bhyantaram yayau || 156

Jetzt gehen wir um in ihn einzudringen.“ Nach diesen Worten lösten sie sich in Luft auf. König Vatsesha aber ging verwundert nach Hause.

तत्र वासवदत्तायै देव्यै मन्त्रिगणाय च । तच्छशंसाभ्यनन्दंस्ते देवतानुग्रहं च तम् ॥ १५७

tatra vaasavadattaayai devyai mantriganaaya ca | tacchashamsaabhyanandamste devataanugraham ca tam || 157

Hier erzählte er Königin Vasavadatta und der Schar seiner Minister davon. Über die göttliche Wohltat war man hocherfreut.

ततो राजनिदेशेन वीणा वासवदत्तया । नरवाहनदत्तेऽत्र प्रविष्टे जगृहे क्षणात् ॥ १५८

tato raajanideshena viinaa vaasavadattayaa | naravaahanadatte’tra pravishte jagrhe kshanaat || 158

Als Naravahanadatta den Raum betrat, nahm Vasavadatta auf Geheiß des Königs eine Laute zur Hand.

वादयन्तीं ततस्तां च मातरं विनयेन सः । राजपुत्रोऽब्रवीद्वीणा च्युता स्थानादसाविति ॥ १५९

vaadayantiim tatastaam ca maataram vinayena sah | raajaputro’braviidviinaa cyutaa sthaanaadasaaviti || 159

Während seine Mutter spielte, bemerkte der Prinz bescheiden: „Die Laute ist verstimmt.“

त्वं वादय गृहाणैतामिति पित्रोदितेऽथ सः । वीणामवादयत्कुर्वन्गन्धर्वानपि विस्मितान् ॥ १६०

tvam vaadaya grhaanaitaamiti pitrodite’tha sah | viinaamavaadayatkurvangandharvaanapi vismitaan || 160

„Dann nimm du sie und spiel darauf!“ schlug sein Vater vor. Da ließ er die Laute erklingen, daß sogar die Gandharven ihren Ohren nicht trauten.

एवं सर्वासु विद्यासु कलासु च परीक्षितः । पित्रा यावद्वृतस्ताभिः स्वयं सर्वं विवेद सः ॥ १६१

evam sarvaasu vidyaasu kalaasu ca pariikshitah | pitraa yaavadvrtastaabhih svayam sarvam viveda sah || 161

Da prüfte sein Vater ihn in allen Wissenschaften und Künsten. Er hatte sie verinnerlicht und wußte alles ganz von selbst.

वीक्ष्य तं सगुणं पुत्रं वत्सेशस्तामशिक्षयत् । कलिङ्गसेनातनयां नृत्तं मदनमञ्चुकाम् ॥ १६२

viikshya tam sagunam putram vatseshastaamashikshayat | kalingasenaatanayaam nrttam madanamancukaam || 162

Nun, da Vatsesha sah, wie begabt sein Junge war, brachte er Kalingasenas Tochter Madanamancuka das Tanzen bei.

यथा यथा पूर्णकला साभूत्तनुरिवैन्दवी । नरवाहनदत्ताब्धिश्चुक्षुभे स तथा तथा ॥ १६३

yathaa yathaa puurnakalaa saabhuuttanurivaindavii | naravaahanadattaabdhishcukshubhe sa tathaa tathaa || 163

Je mehr Künste sie in sich aufnahm wie der dünne Mond, desto heftiger schaukelte es Naravahanadatta in den Fluten.

अरंस्त तां च गायन्तीं नृत्यन्तीं च विलोकयन् । पठन्तीमिव कामाज्ञामङ्गाद्यभिनयैर्वृताम् ॥ १६४

aramsta taam ca gaayantiim nrtyantiim ca vilokayan | pathantiimiva kaamaajnaamangaadyabhinayairvrtaam || 164

Ausgiebig betrachtete er sie, wie sie sang und tanzte, als würde sie mit Gliedern und Gesten deklamierend heimlich Liebessignale versenden.

सापि क्षणमपश्यन्ती तमुदश्रुः सुधामयम् । कान्तमासीदुषःकाले जलार्द्रेव कुमुद्वती ॥ १६५

saapi kshanamapashyantii tamudashruh sudhaamayam | kaantamaasiidushahkaale jalaardreva kumudvatii || 165

Sie wiederum brauchte ihren nektarsüßen Geliebten nur einen Augenblick nicht zu sehen, und schon stiegen ihr Tränen in die Augen, so wie die Lotusse im Teich, weil der Mond unterging, zur Morgenstunde sich mit Tau bedecken.

सततं चासहः स्थातुं तन्मुखालोकनं विना । नरवाहनदत्तोऽसौ तत्तदुद्यानमाययौ ॥ १६६

satatam caasahah sthaatum tanmukhaalokanam vinaa | naravaahanadatto’sau tattadudyaanamaayayau || 166

Auch Naravahanadatta konnte nicht sein, ohne dauernd ihr Gesicht zu sehen, und zog in ihren Park.

तत्र पार्श्वं तयानीय सुतां मदनमञ्चुकाम् । कलिङ्गसेनया प्रीत्या रज्यमानः स तस्थिवान् ॥ १६७

tatra paarshvam tayaaniiya sutaam madanamancukaam | kalingasenayaa priityaa rajyamaanah sa tasthivaan || 167

Dort blieb er dankbar wohnen, denn Kalingasena führte ihm aus Zuneigung ihre Tochter Madanamancuka zu.

गोमुखश्चास्य चित्तज्ञः स्वामिनोऽत्र चिरस्थितिम् । इच्छन्कलिङ्गसेनायै तां तामकथयत्कथाम् ॥ १६८

gomukhashcaasya cittajnah svaamino’tra cirasthitim | icchankalingasenaayai taam taamakathayatkathaam || 168

Gomukha aber wußte um die Wünsche seines Herrn und wollte, daß er lange dort verweilte. Darum erzählte er Kalingasena eine Geschichte nach der anderen.

चित्तग्रहेण तेनास्या राजपुत्रस्तुतोष सः । हृदयानुप्रवेशो हि प्रभोः संवननं परम् ॥ १६९

cittagrahena tenaasyaa raajaputrastutosha sah | hrdayaanupravesho hi prabhoh samvananam param || 169

Daß jener seine Gedanken erriet, begeisterte den Prinzen. Ist doch die geheimen Wünsche des Herrn zu erspüren der beste Weg, ihn zu gewinnen.

नृत्तादियोग्यां कुरुते तस्मिन्मदनमञ्चुकाम् । तत्र स्वयं च संगीतवेश्मन्युद्यानवर्तिनि ॥ १७०

nrttaadiyogyaam kurute tasminmadanamancukaam | tatra svayam ca samgiitaveshmanyudyaanavartini || 170

Im Park stand auch eine Musikhalle. Dort bildete er selbst Madanamancuka zu einer versierten Tanzkünstlerin aus.

नरवाहनदत्तः स ह्रेपयन्वरचारणान् । तस्यां प्रियायां नृत्यन्त्यां सर्वातोद्यान्यवादयत् ॥ १७१

naravaahanadattah sa hrepayanvaracaaranaan | tasyaam priyaayaam nrtyantyaam sarvaatodyaanyavaadayat || 171

Während seine Geliebte tanzte, ließ Naravahanadatta alle Instrumente erklingen und beschämte damit die besten Musiker.

जिगाय चागतान्दिग्भ्यो विविधान्पण्डितांस्तथा । गजाश्वरथशस्त्रास्त्रचित्रपुस्तादिकोविदः ॥ १७२

jigaaya caagataandigbhyo vividhaanpanditaamstathaa | gajaashvarathashastraastracitrapustaadikovidah || 172

Verschiedene, aus allen Himmelsrichtungen angereiste Meister, im Umgang mit Elefanten, Pferden, Streitwagen, allen möglichen Nah- und Fernkampfwaffen, Plastiken und so weiter geübt, stellte er in den Schatten.

एवं विहरतो विद्यास्वयंवरवृतस्य ते । नरवाहनदत्तस्य शैशवे वासरा ययुः ॥ १७३

evam viharato vidyaasvayamvaravrtasya te | naravaahanadattasya shaishave vaasaraa yayuh || 173

Mit solchen Beschäftigungen gingen Naravahanadattas, des von den Wissenschaften selbst erwählten Kandidaten Kindheitstage dahin.

एकदा चात्र यात्रायामुद्यानं स प्रियासखः । ययौ नागवनं नाम राजपुत्रः समन्त्रिकः ॥ १७४

ekadaa caatra yaatraayaamudyaanam sa priyaasakhah | yayau naagavanam naama raajaputrah samantrikah || 174

Einmal unternahm der Prinz mit Madanamancuka und seinen Ministern von dort aus einen Ausflug in den Schlangenwald, wie dieser Park hieß.

तत्राभिलाषिणी काचिद्वणिग्भार्या निराकृता । इयेष गोमुखं हन्तुं सविषाहृतपानका ॥ १७५

tatraabhilaashinii kaacidvanigbhaaryaa niraakrtaa | iyesha gomukham hantum savishaahrtapaanakaa || 175

Dortselbst begehrte eine Kaufmannsgattin den Gomukha, doch als der sie abwies, wollte sie ihn umbringen und reichte ihm einen vergifteten Trank.

तद्विवेद च तत्सख्या मुखादत्र स गोमुखः । नाददे पानकं तच्च स्त्रिय एवं निनिन्द च ॥ १७६

tadviveda ca tatsakhyaa mukhaadatra sa gomukhah | naadade paanakam tacca striya evam nininda ca || 176

Doch Gomukha, von einer ihrer Freundinnen gewarnt, nahm den Kelch nicht an, sondern lästerte über Frauen im Allgemeinen:

अहो धात्रा पुरा सृष्टं साहसं तदनु स्त्रियः । नैतासां दुष्करं किंचिन्निसर्गादिह विद्यते ॥ १७७

aho dhaatraa puraa srshtam saahasam tadanu striyah | naitaasaam dushkaram kimcinnisargaadiha vidyate || 177

„Wehe uns, denn der Schöpfer schuf zuerst die Niedertracht und dann, dazu passend, die Weiber! Es gibt keine Schandtat, zu der sie nicht schon von Natur aus fähig wären!

नूनं स्त्री नाम सृष्टेयममृतेन विषेण च । अनुरक्तामृतं सा हि विरक्ता विषमेव च ॥ १७८

nuunam strii naama srshteyamamrtena vishena ca | anuraktaamrtam saa hi viraktaa vishameva ca || 178

Dieses Frau genannte Geschöpf ist eindeutig Lebenselixir und Gift zugleich. Wendet sie sich uns zu, so ist sie der Unsterblichkeitstrank, wendet sie sich ab, das Gift.

ज्ञायते कान्तवदना केन प्रच्छन्नपातका । कुस्त्री प्रफुल्लकमला गूढनक्रेव पद्मिनी ॥ १७९

jnaayate kaantavadanaa kena pracchannapaatakaa | kustrii praphullakamalaa guudhanakreva padminii || 179

Wer erkennt die hinter ihrem Liebreizmäulchen verborgene Sünderin? Die böse Frau ist das Krokodil, das unter den aufgeblühten Lotussen im Lustteich lauert.

दिवः पतति काचित्तु गुणचक्रप्रचोदिनी । भर्तृश्लाघासहा सुस्त्री प्रभा भानोरिवामला ॥ १८०

divah patati kaacittu gunacakrapracodinii | bhartrshlaaghaasahaa sustrii prabhaa bhaanorivaamalaa || 180

Manchmal fällt zwar eine gute Frau vom Himmel, die das Tugendrad in Bewegung haltend ihrem Manne Lob zollt, der reine Sonnenschein.

हन्त्येवाशु गृहीतान्या पररक्ता गतस्पृहा । पापा विरागविषभृद्भर्तारं भुजगीव सा ॥ १८१

hantyevaashu grhiitaanyaa pararaktaa gatasprhaa | paapaa viraagavishabhrdbhartaaram bhujagiiva saa || 181

Eine andere aber, die Besessene, liebt einen anderen, wird lustlos und böse, birgt das Gift der Entfremdung in sich und beißt ihren Mann bald tot, diese Giftschlange.

तथा हि कुत्रचिद्ग्रामे शत्रुघ्न इति कोऽप्यभूत् । पुरुषस्तस्य भार्या च बभूव व्यभिचारिणी ॥ १८२

tathaa hi kutracidgraame shatrughna iti ko’pyabhuut | purushastasya bhaaryaa ca babhuuva vyabhicaarinii || 182

In irgendeinem Dorf lebte auch so ein Mann, Shatrughna. Und seine Frau war eine Streunerin.

स ददर्शैकदा सायं भार्यां तां जारसंगताम् । जघान तं च तज्जारं खड्गेनान्तर्गृहस्थितम् ॥ १८३

sa dadarshaikadaa saayam bhaaryaam taam jaarasamgataam | jaghaana tam ca tajjaaram khadgenaantargrhasthitam || 183

Eines Abends traf er seine Frau in Gesellschaft eines Liebhabers an. Den erschlug er gleich im Haus mit seinem Schwert.

रात्र्यपेक्षी च तस्थौ स द्वारि भार्यां निरुध्य ताम् । तत्कालं च निवासार्थी तमत्र पथिकोऽभ्यगात् ॥ १८४

raatryapekshii ca tasthau sa dvaari bhaaryaam nirudhya taam | tatkaalam ca nivaasaarthii tamatra pathiko’bhyagaat || 184

Er wartete die Nacht ab. Seine Frau hatte er hinter die Tür gesperrt. Zu der Zeit kam noch ein Wanderer vorbei und bat um ein Nachtlager.

दत्त्वा तस्याश्रयं युक्त्या तेनैव सह तं हतम् । पारदारिकमादाय रात्रौ तत्राटवीं ययौ ॥ १८५

dattvaa tasyaashrayam yuktyaa tenaiva saha tam hatam | paaradaarikamaadaaya raatrau tatraataviim yayau || 185

Er gewährte ihm Obdach, schleppte jedoch mit ihm zusammen den ermordeten Ehebrecher unter einem Vorwand noch in der Nacht in den Wald.

तत्रान्धकूपे यावत्स शवं क्षिपति तं तया । तावदागतया पश्चात्क्षिप्तः सोऽप्यत्र भार्यया ॥ १८६

tatraandhakuupe yaavatsa shavam kshipati tam tayaa | taavadaagatayaa pashcaatkshiptah so’pyatra bhaaryayaa || 186

Dort ließ er die Leiche in einen mit Gras überwachsenen Brunnen fallen. Doch inzwischen war seine Frau ihm nachgeschlichen und stieß ihn auch darein.

एवं कुयोषित्कुरुते किं किं नाम न साहसम् । इति स्त्रीचरितं बालोऽप्यनिन्दत्सोऽत्र गोमुखः ॥ १८७

evam kuyoshitkurute kim kim naama na saahasam | iti striicaritam baalo’pyanindatso’tra gomukhah || 187

Was für ein Verbrechen würde eine böse Frau nicht begehen!“ So tadelte Gomukha, obgleich noch ein Kind, der Weiber lasterhaften Wandel.

ततो नागवने तत्र नागानभ्यर्च्य स स्वयम् । नरवाहनदत्तोऽगात्स्वावासं सपरिच्छदः ॥ १८८

tato naagavane tatra naagaanabhyarcya sa svayam | naravaahanadatto’gaatsvaavaasam saparicchadah || 188

Danach betete Naravahanadatta die Schlangen an im Schlangenwald und kehrte mit seinem Gefolge nach Haus zurück.

तत्र जिज्ञासुरन्येद्युः सचिवान्गोमुखादिकान् । जानन्नपि स पप्रच्छ राजनीतेः समुच्चयम् ॥ १८९

tatra jijnaasuranyedyuh sacivaangomukhaadikaan | jaanannapi sa papraccha raajaniiteh samuccayam || 189

Eines Tages wollte er Gomukha und seine anderen Minister prüfen. Zwar war sie ihm vertraut, doch fragte er sie die ganze Politik für Könige ab.

सर्वज्ञस्त्वं तथाप्येतद्ब्रूमः पृष्टा वयं त्वया । इत्युक्त्वा सारमन्योन्यं ते निश्चित्यैवमब्रुवन् ॥ १९०

sarvajnastvam tathaapyetadbruumah prshtaa vayam tvayaa | ityuktvaa saaramanyonyam te nishcityaivamabruvan || 190

Sie berieten sich kurz untereinander, dann sagten sie: „Zwar weißt du schon alles, aber da du uns fragst, wollen wir antworten.“ Dann zählten sie das Wichtigste auf:

आरुह्य नृपतिः पूर्वमिन्द्रियाश्वान्वशीकृतान् । कामक्रोधादिकाञ्जित्वा रिपूनभ्यन्तरांश्च तान् ॥ १९१

aaruhya nrpatih puurvamindriyaashvaanvashiikrtaan | kaamakrodhaadikaanjitvaa ripuunabhyantaraamshca taan || 191

„Zuerst muß der König die Pferde seiner Gefühle besteigen und einreiten, dann seine inneren Feinde, wie Leidenschaft, Wut und die anderen, beherrschen.

जयेदात्मानमेवादौ विजयायान्यविद्विषाम् । अजितात्मा हि विवशी वशीकुर्यात्कथं परम् ॥ १९२

jayedaatmaanamevaadau vijayaayaanyavidvishaam | ajitaatmaa hi vivashii vashiikuryaatkatham param || 192

Er muß sich selbst besiegen, denn das ist für den Sieg über die anderen Feinde. Wie sollte ein Willensschwacher, der sich nicht selbst besiegen kann, andere unterwerfen?

ततो जानपदत्वादिगुणयुक्तांश्च मन्त्रिणः । पुरोहितं चाथर्वज्ञं कुर्याद्दक्षं तपोन्वितम् ॥ १९३

tato jaanapadatvaadigunayuktaamshca mantrinah | purohitam caatharvajnam kuryaaddaksham taponvitam || 193

Dann sollte er sich Minister beschaffen, die außer, daß sie seinem Volk entstammen, auch noch andere Qualitäten haben, sowie einen Hofpriester, der den Atharvaveda kennt und regelmäßig fastet.

उपाधिभिर्भये लोभे धर्मे कामे परीक्षितान् । योग्येष्वमात्यान्कार्येषु युञ्जीतान्तरवित्तमः ॥ १९४

upaadhibhirbhaye lobhe dharme kaame pariikshitaan | yogyeshvamaatyaankaaryeshu yunjiitaantaravittamah || 194

Er soll seine Minister mit raffinierten Methoden auf die Probe stellen, was Angst, Gier, Rechtschaffenheit und Wollust angeht, und ihnen dann geeignete Arbeiten aufbürden, ihr Innerstes herauszufinden.

सत्यं द्वेषप्रयुक्तं वा स्नेहोक्तं स्वार्थसंहतम् । वचस्तेषां परीक्षेत मिथः कार्येषु जल्पताम् ॥ १९५

satyam dveshaprayuktam vaa snehoktam svaarthasamhatam | vacasteshaam pariiksheta mithah kaaryeshu jalpataam || 195

Er soll ihre Rede belauschen, wenn sie privat über ihre Angelegenheiten schwatzen, ob sie wahrhaftig ist, oder haßerfüllt, ob sie loyal ist oder mit eigenen Zielen vermengt.

सत्ये तुष्येदसत्ये तु यथार्थं दण्डमाचरेत् । जिज्ञासेत पृथक्चैषां चारैराचरितं सदा ॥ १९६

satye tushyedasatye tu yathaartham dandamaacaret | jijnaaseta prthakcaishaam caarairaacaritam sadaa || 196

Über Wahrheit soll er froh sein, Unwahrheit angemessen bestrafen. Das Verhalten jedes einzelnen soll er stets mit Spionen auskundschaften.

इत्यनावृतदृक्पश्यन्कार्याण्युत्खाय कण्टकान् । उपार्ज्य कोषदण्डादि साधयेद्बद्धमूलताम् ॥ १९७

ityanaavrtadrkpashyankaaryaanyutkhaaya kantakaan | upaarjya koshadandaadi saadhayedbaddhamuulataam || 197

So soll er stets mit unverstelltem Blick seine Geschäfte betrachten und Widersacher wie Dornen herausziehen. Sich Schatz, Knüppelgarde und so weiter verschaffend, soll er seine Machtstellung konsequent ausbauen.

उत्साहप्रभुतामन्त्रशक्तित्रययुतस्ततः । परदेशजिगीषुः स्याद्विचार्य स्वपरान्तरम् ॥ १९८

utsaahaprabhutaamantrashaktitrayayutastatah | paradeshajigiishuh syaadvicaarya svaparaantaram || 198

Gerüstet mit den drei Kräften Mut, Herrschaft und Berater, soll er neue Gebiete erobern und dabei seinen Zustand und den der anderen berücksichtigen.

आप्तैः श्रुतान्वितैः प्राज्ञैर्मन्त्रं कुर्यादनायतम् । तैर्निश्चितं स्वबुद्ध्या तत्सर्वाङ्गं परिशोधयेत् ॥ १९९

aaptaih shrutaanvitaih praajnairmantram kuryaadanaayatam | tairnishcitam svabuddhyaa tatsarvaangam parishodhayet || 199

Er sollte sich ununterbrochen mit zuverlässigen, gut ausgebildeten und intelligenten Beratern besprechen und, was sie beschlossen haben, Stück für Stück durch seinen eigenen Geist filtern.

सामदानाद्युपायज्ञो योगक्षेमं प्रसाधयेत् । प्रयुञ्जीत ततः संधिविग्रहादीन्गुणांश्च षट् ॥ २००

saamadaanaadyupaayajno yogakshemam prasaadhayet | prayunjiita tatah samdhivigrahaadiingunaamshca shat || 200

Da er die Taktiken wie Ausgleich, Bestechung und so weiter kennt, soll er seine Macht konsolidieren und die sechs Strategien anwenden: Frieden, Krieg und Vormarsch, Halten, Kriegslist, Zuflucht bei einem Stärkeren.

एवं वितन्द्रो विदधत्स्वदेशपरदेशयोः । चिन्तां राजा जयत्येव न पुनर्जातु जीयते ॥ २०१

evam vitandro vidadhatsvadeshaparadeshayoh | cintaam raajaa jayatyeva na punarjaatu jiiyate || 201

Indem er sich in Gedanken unermüdlich mit seinem eigenen und dem Land der Feinde beschäftigt, wird der König siegen und nie wieder besiegt werden.

अज्ञस्तु कामलोभान्धो वृथा मार्गप्रदर्शिभिः । नीत्वा श्वभ्रेषु निक्षिप्य मुष्यते धूर्तचेटकैः ॥ २०२

ajnastu kaamalobhaandho vrthaa maargapradarshibhih | niitvaa shvabhreshu nikshipya mushyate dhuurtacetakaih || 202

Ist er aber ein vor Wollust und Gier blinder Ignorant, dann weisen schurkische Berater ihm den falschen Weg, verleiten ihn, schubsen ihn in die Schlaglöcher und rauben ihn aus.

नैवावकाशं लभते राज्ञस्तस्यान्तिकेऽपरः । धूर्तैर्निबद्धवाटस्य शालेरिव कृषीवलैः ॥ २०३

naivaavakaasham labhate raajnastasyaantike’parah | dhuurtairnibaddhavaatasya shaaleriva krshiivalaih || 203

Ihretwegen erhält auch kein anderer Zugang zum König, wie zum Reis, den listige Bauern eingezäunt haben.

अन्तर्भूय रहस्येषु तैर्वशीक्रियते हि सः । ततः श्रीरविषेशज्ञात्खिन्ना तस्मात्पलायते ॥ २०४

antarbhuuya rahasyeshu tairvashiikriyate hi sah | tatah shriiravisheshajnaatkhinnaa tasmaatpalaayate || 204

Sie schirmen ihn ab und machen ihn von sich abhängig. Darum ergreift dann auch die Glücksgöttin die Flucht, weil sie ihn von den anderen nicht mehr unterscheiden kann.

तस्माज्जितात्मा राजा स्याद्युक्तदण्डो विशेषवित् । प्रजानुरागादेवं हि स भवेद्भाजनं श्रियः ॥ २०५

tasmaajjitaatmaa raajaa syaadyuktadando visheshavit | prajaanuraagaadevam hi sa bhavedbhaajanam shriyah || 205

Darum muss ein sich selbst zügelnder König die Straforgane einspannen und den Unterschied kennen. Nur mit der Liebe seiner Untertanen kann er zum Sammelbecken für Wohlstand werden.

पूर्वं च शूरसेनाख्यो भृत्यैकप्रत्ययो नृपः । सचिवैः पेटकं कृत्वा भुज्यते स्म वशीकृतः ॥ २०६

puurvam ca shuurasenaakhyo bhrtyaikapratyayo nrpah | sacivaih petakam krtvaa bhujyate sma vashiikrtah || 206

König Shurasena hatte einst sich nur auf seine Diener verlassen. Seine Minister aber bildeten einen Klüngel, nutzten ihn aus und zwangen ihm ihren Willen auf.

यस्तस्य सेवको राज्ञस्तस्मै तन्मन्त्रिणोऽत्र ते । दातुं नैच्छंस्तृणमपि दित्सत्यपि च भूपतौ ॥ २०७

yastasya sevako raajnastasmai tanmantrino‘tra te | daatum naicchamstrnamapi ditsatyapi ca bhuupatau || 207

Wer immer ein treuer Diener des Königs war, dem gaben die Minister nicht mal einen Strohhalm, obgleich jener ihn belohnen wollte.

तेषां तु सेवको योऽत्र ददुस्तस्मै स्वयं च ते । ते च विज्ञप्य राजानमनर्हायाप्यदापयन् ॥ २०८

teshaam tu sevako yo‘tra dadustasmai svayam ca te | te ca vijnapya raajaanamanarhaayaapyadaapayan || 208

Aber sobald jemand ihnen einen Dienst erwies, gaben sie ihm von sich aus und legten dem König nahe, ihn zu beschenken, auch wenn er’s nicht verdiente.

तद्दृष्ट्वा स नृपो बुद्ध्वा शनैस्तद्धूर्तपेटकम् । अन्योन्यं प्रज्ञया युक्त्या सचिवांस्तानभेदयत् ॥ २०९

taddrshtvaa sa nrpo buddhvaa shanaistaddhuurtapetakam | anyonyam prajnayaa yuktyaa sacivaamstaanabhedayat || 209

Als der König das bemerkte, kam er langsam dahinter, daß er es mit einem Verschwörernetzwerk zu tun hatte. Eine kluge List anwendend spaltete er die Minister untereinander auf.

भिन्नेषु तेषु नष्टेषु मिथः पैशुन्यकारिषु । सम्यक्छशास राज्यं तत्स राजान्यैरवञ्चितः ॥ २१०

bhinneshu teshu nashteshu mithah paishunyakaarishu | samyakchashaasa raajyam tatsa raajaanyairavancitah || 210

Nachdem sie gespalten und zerschlagen waren, verleumdeten sie sich gegenseitig, und er konnte sein Reich wieder richtig regieren. Damit wurde er von anderen Königen nicht mehr übervorteilt.

हरिसिंहश्च राजाभूत्सामात्यो नीतितत्त्ववित् । कृतभक्तबुधामात्यः सदुर्गः सार्थसंचयः ॥ २११

harisimhashca raajaabhuutsaamaatyo niititattvavit | krtabhaktabudhaamaatyah sadurgah saarthasamcayah || 211

Dann war da noch König Harisimha mit seinen Beratern. Der wußte in der Politik wirklich bescheid. Seine Minister waren klug und ihm ergeben. Er nannte mehrere Festungen und Schatzkammern sein eigen.

अनुरक्ताः प्रजाः कृत्वा चेष्टते स्म यथा तथा । चक्रवर्त्यभियुक्तोऽपि न जगाम पराभवम् ॥ २१२

anuraktaah prajaah krtvaa ceshtate sma yathaa tathaa | cakravartyabhiyukto’pi na jagaama paraabhavam || 212

Der machte sich die Untertanen zugeneigt und verhielt sich so, daß, selbst als ein Kaiser ihn überfiel, er nicht vor ihm in die Knie ging.

एवं विचारश्चिन्ता च सारं राज्येऽधिकं नु किम् । इत्याद्युक्त्वा यथा स्वं ते विरेमुर्गोमुखादयः ॥ २१३

evam vicaarashcintaa ca saaram raajye’dhikam nu kim | ityaadyuktvaa yathaa svam te viremurgomukhaadayah || 213

Also sind Abwägen und Überlegen das Wesentliche beim Regieren.“ Nachdem so jeder sein Teil gesagt hatte, verstummten Gomukha und die anderen.

नरवाहनदत्तश्च तेषां श्रद्धाय तद्वचः । चिन्त्ये पुरुषकर्तव्येऽप्यचिन्त्यं दैवमभ्यधात् ॥ २१४

naravaahanadattashca teshaam shraddhaaya tadvacah | cintye purushakartavye’pyacintyam daivamabhyadhaat || 214

Naravahanadatta glaubte ihren Worten, erinnerte aber an das undenkbare Schicksal im Gegensatz zum denkbaren vom Menschen gemachten.

ततश्चोत्थाय तैरेव साकं तां प्रेक्षितुं ययौ । स विलम्बकृतोत्कण्ठां प्रियां मदनमञ्चुकाम् ॥ २१५

tatashcotthaaya taireva saakam taam prekshitum yayau | sa vilambakrtotkanthaam priyaam madanamancukaam || 215

Dann stand er auf und ging mit ihnen zusammen seine nach der Verzögerung noch mehr ersehnte, geliebte Madanamancuka zu besuchen.

प्राप्ते तन्मन्दिरं तस्मिन्नासनस्थे कृतादरा । क्षणं कलिङ्गसेनात्र गोमुखं विस्मिताब्रवीत् ॥ २१६

praapte tanmandiram tasminnaasanasthe krtaadaraa | kshanam kalingasenaatra gomukham vismitaabraviit || 216

Als Naravahanadatta ihren Palast erreicht und Platz genommen hatte, begrüßte Kalingasena ihn höflich, um sich dann verwundert an Gomukha zu wenden:

नरवाहनदत्तेऽत्र राजसूतावनागते । उत्सुका पदवीमस्य द्रष्टुं मदनमञ्चुका ॥ २१७

naravaahanadatte’tra raajasuutaavanaagate | utsukaa padaviimasya drashtum madanamancukaa || 217

„Bevor Prinz Naravahanadatta ankam, war Madanamancuka so ungeduldig, daß sie, um die Straße, auf der er kommen mußte, zu beobachten,

हर्म्याग्रभूमिमारूढा गोमुखानुगता मया । यावत्तावत्पुमानेको नभसोऽत्रावतीर्णवान् ॥ २१८

harmyaagrabhuumimaaruudhaa gomukhaanugataa mayaa | yaavattaavatpumaaneko nabhaso’traavatiirnavaan || 218

auf die oberste Dachterrasse stieg, Gomukha, wohin ich sie begleitete, als ein Mann sich vom Himmel dorthin herabließ.

स किरीटी च खड्गी च मां दिव्याकृतिरब्रवीत् । अहं मानसवेगाख्यो राजा विद्याधरेश्वरः ॥ २१९

sa kiriitii ca khadgii ca maam divyaakrtirabraviit | aham maanasavegaakhyo raajaa vidyaadhareshvarah || 219

Der Gekrönte hielt ein Schwert und sprach in seiner göttlichen Aufmachung zu mir: „Ich bin König Manasavega, Fürst der Vidyadharas.

स्वःस्त्री सुरभिदत्ताख्या त्वं च शापच्युता भुवि । सुता च तव दिव्येयमेतन्मे विदितं किल ॥ २२०

svahstrii surabhidattaakhyaa tvam ca shaapacyutaa bhuvi | sutaa ca tava divyeyametanme viditam kila || 220

Du bist eine Frau des Himmels und einer Verwünschung wegen auf die Erde verstoßen. Auch deine Tochter ist eine Himmlische. Das alles ist mir wohlbekannt.

तद्देहि मे सुतामेतां सम्बन्धः सदृशो ह्ययम् । इत्युक्ते तेन सहसा विहस्याहं तमब्रवम् ॥ २२१

taddehi me sutaametaam sambandhah sadrsho hyayam | ityukte tena sahasaa vihasyaaham tamabravam || 221

Also gib mir diese Tochter zur Frau, ist die Allianz doch angemessen!“ Als er das sagte, mußte ich plötzlich lachen und erwiderte:

नरवाहनदत्तोऽस्या भर्ता देवैर्विनिर्मितः । सर्वेषां योऽत्र युष्माकं चक्रवर्ती भविष्यति ॥ २२२

naravaahanadatto’syaa bhartaa devairvinirmitah | sarveshaam yo’tra yushmaakam cakravartii bhavishyati || 222

„Die Götter haben Naravahanadatta schon für sie zum Mann bestimmt. Er wird da oben euer aller Kaiser sein!“

इत्युक्तः स मयोत्पत्य व्योम विद्याधरो गतः । मत्पुत्रीनयनोद्वेगाकाण्डविद्युल्लतोपमः ॥ २२३

ityuktah sa mayotpatya vyoma vidyaadharo gatah | matputriinayanodvegaakaandavidyullatopamah || 223

Nach diesen meinen Worten schoss der Vidyadhara hoch in den Himmel. Sein jäh aufflammender Elfenblitz hatte meine Tochter und mich direkt geblendet.“

तच्छ्रुत्वा गोमुखोऽवादीज्जातेऽस्मिन्स्वामिनीह नः । राजपुत्रेऽन्तरिक्षोक्तेर्बुद्ध्वामुं भाविनं प्रभुम् ॥ २२४

tacchrutvaa gomukho’vaadiijjaate’sminsvaaminiiha nah | raajaputre’ntarikshokterbuddhvaamum bhaavinam prabhum || 224

Darauf meinte Gomukha: „Daß unser hier geborener Prinz ihr zukünftiger Herr sein würde, haben sie von einer Stimme im Raum vernommen.

पापं विधातुमप्यैच्छन्सद्यो विद्याधरा हि ते । उच्छृङ्खलो नियन्तारं क इच्छेद्बलिनं प्रभुम् ॥ २२५

paapam vidhaatumapyaicchansadyo vidyaadharaa hi te | ucchrnkhalo niyantaaram ka icchedbalinam prabhum || 225

Die Vidyadharas wollten ihm gleich etwas Böses antun. Welcher uneingeschränkt Herrschende wollte einen starken Herrn, der ihn unterdrückt?

ततोऽयं रक्षितः साक्षाद्गणानादिश्य शम्भुना । नारदोक्तिरियं तातेनोच्यमाना श्रुता मया ॥ २२६

tato’yam rakshitah saakshaadganaanaadishya shambhunaa | naaradoktiriyam taatenocyamaanaa shrutaa mayaa || 226

Darum hat Shiva persönlich den Scharen befohlen, ihn zu schützen. Ich habe diese Worte des Sehers Narada von meinem Vater ausgesprochen gehört.

अतो विद्याधराः सम्प्रत्येतेऽस्माकं विरोधिनः । श्रुत्वा कलिङ्गसेनैतत्स्ववृत्तान्तभियाब्रवीत् ॥ २२७

ato vidyaadharaah sampratyete’smaakam virodhinah | shrutvaa kalingasenaitatsvavrttaantabhiyaabraviit || 227

Klar, daß die Vidyadharas uns feindlich gesonnen sind.“ Als Kalingasena das hörte, dachte sie mit Schrecken an ihre eigenen Erlebnisse und fragte:

मायया तर्हि नो यावन्मद्वन्मदनमञ्चुका । वञ्च्यते राजपुत्रेण किं न तावद्विवाह्यते ॥ २२८

maayayaa tarhi no yaavanmadvanmadanamancukaa | vancyate raajaputrena kim na taavadvivaahyate || 228

„Warum heiratet der Prinz sie nicht jetzt schon, bevor Madanamancuka durch Vorspiegelung falscher Tatsachen getäuscht wird, so wie ich?“

एतत्कलिङ्गसेनातः श्रुत्वा तां गोमुखादयः । ऊचुस्त्वयैव कार्येऽस्मिन्वत्सेशः प्रेर्यतामिति ॥ २२९

etatkalingasenaatah shrutvaa taam gomukhaadayah | uucustvayaiva kaarye’sminvatseshah preryataamiti || 229

Als Gomukha und die anderen Kalingasena das sagen hörten, riefen sie: „Dann solltest du Vatsesha auf die Angelegenheit ansprechen!“

ततस्तद्गतधीस्तस्मिनुद्याने व्यहरद्दिनम् । नरवाहनदत्तस्तां पश्यन्मदनमञ्चुकाम् ॥ २३०

tatastadgatadhiistasminudyaane vyaharaddinam | naravaahanadattastaam pashyanmadanamancukaam || 230

Also vergnügte sich Naravahanadatta den Tag über gedankenverloren im Park und hatte nur Augen für Madanamancuka,

उत्फुल्लपद्मवदनां दलत्कुवलयेक्षणाम् । बन्धूककमनीयौष्ठीं मन्दारस्तबकस्तनीम् ॥ २३१

utphullapadmavadanaam dalatkuvalayekshanaam | bandhuukakamaniiyaushthiim mandaarastabakastaniim || 231

ihr Antlitz ein aufblühender Lotus, ihre Augen je ein halbes Wasserlilienblatt, Lippen von liebreizender Malvenröte, Brüste so zart wie die Blüten des Korallenbaums,

शिरीषसुकुमाराङ्गीं पञ्चपुष्पमहीमिव । एकामेव जगज्जेत्रीं स्मरेण विहितामिषुम् ॥ २३२

shiriishasukumaaraangiim pancapushpamahiimiva | ekaameva jagajjetriim smarena vihitaamishum || 232

der jugendliche Körper wie eine Akazie so schlank – mit diesen fünf Blüten der eine Pfeil, den der Liebesgott abschießt, um die Welt zu besiegen.

कलिङ्गसेनाप्यन्येद्युर्गत्वा वत्सेश्वरं स्वयम् । सुताविवाहहेतोस्तद्यथाभीष्टं व्यजिज्ञपत् ॥ २३३

kalingasenaapyanyedyurgatvaa vatseshvaram svayam | sutaavivaahahetostadyathaabhiishtam vyajijnapat || 233

Tags darauf trat Kalingasena von sich aus vor den König von Vatsa, um die ersehnte Verheiratung ihrer Tochter zu beantragen.

वत्सेशोऽपि विसृज्यैतामाहूय निजमन्त्रिणः । देव्यां वासवदत्तायां स्थितायां निजगाद तान् ॥ २३४

vatsesho’pi visrjyaitaamaahuuya nijamantrinah | devyaam vaasavadattaayaam sthitaayaam nijagaada taan || 234

Vatsesha entließ sie und rief seine Minister zusammen. Denen sagte er in Gegenwart von Königin Vasavadatta:

कलिङ्गसेना त्वरते सुतोद्वाहाय तत्कथम् । कुर्मो यद्बन्धकीत्येतां लोको वक्त्युत्तमामिति ॥ २३५

kalingasenaa tvarate sutodvaahaaya tatkatham | kurmo yadbandhakiityetaam loko vaktyuttamaamiti || 235

„Kalingasena hat es eilig, ihre Tochter zu verheiraten. Doch wie soll ich das machen, wenn das Volk sie als größte Wanderhure verunglimpft?

लोकश्च सर्वदा रक्ष्यस्तत्प्रवादेन किं पुरा । रामभद्रेण शुद्धापि त्यक्ता देवी न जानकी ॥ २३६

lokashca sarvadaa rakshyastatpravaadena kim puraa | raamabhadrena shuddhaapi tyaktaa devii na jaanakii || 236

Und das Volk gilt es stets zu berücksichtigen. Hat nicht einst Ramabhadra eines Gerüchtes wegen Königin Janaki verlassen, obwohl sie keusch war?

अम्बा हृतापि भीष्मेण यत्नाद्भ्रातुः कृते तथा । प्रतीपं किं न वा त्यक्ता वृतपूर्वान्यभर्तृका ॥ २३७

ambaa hrtaapi bhiishmena yatnaadbhraatuh krte tathaa | pratiipam kim na vaa tyaktaa vrtapuurvaanyabhartrkaa || 237

Und als Bhishma seines Bruders wegen die Amba mit großem Aufwand entführte, mußte er sie da nicht auch widerwillig ziehen lassen, weil sie zuvor schon einen Mann gewählt hatte?

एवं कलिङ्गसेनैषा स्वयंवरवृते मयि । व्यूढा मदनवेगेन तेनैतां गर्हते जनः ॥ २३८

evam kalingasenaishaa svayamvaravrte mayi | vyuudhaa madanavegena tenaitaam garhate janah || 238

Genau so war es bei Kalingasena, die mich nach dem Damenwahlritus erwählt hatte, dann aber von Madanavega weggeheiratet wurde. Und dafür verachtet das Volk sie.

अतोऽस्यास्तनयामेतां गान्धर्वविधिना स्वयम् । नरवाहनदत्तोऽसावुद्वहत्वनुरूपिकाम् ॥ २३९

ato’syaastanayaametaam gaandharvavidhinaa svayam | naravaahanadatto’saavudvahatvanuruupikaam || 239

Dann soll doch Naravahanadatta selbst Kalingasenas Tochter nach dem Elfenritual heiraten. Sie paßt gut zu ihm!“

इत्युक्ते वत्सराजेन स्माह यौगन्धरायणः । इच्छेत्कलिङ्गसेनैतदनौचित्यं कथं प्रभो ॥ २४०

ityukte vatsaraajena smaaha yaugandharaayanah | icchetkalingasenaitadanaucityam katham prabho || 240

Als der König von Vatsa gesprochen hatte, wandte Yaugandharayana sofort ein: „Wie sollte Kalingasena sich auf so etwas Ungehöriges einlassen, mein Herr?

दिव्यैषा हि न सामान्या ससुतेत्यसकृद्गतम् । मित्रेण चैतदुक्तं मे ज्ञानिना ब्रह्मरक्षसा ॥ २४१

divyaishaa hi na saamaanyaa sasutetyasakrdgatam | mitrena caitaduktam me jnaaninaa brahmarakshasaa || 241

‚Eine Himmlische ist sie, zusammen mit ihrer Tochter!‘ Und dieser Satz kam wiederholt von meinem Freund, dem weisen Brahmanengeist.“

इत्यादि तत्र ते यावद्विमृशन्ति परस्परम् । एवं महेश्वरी तावद्वाणी प्रादुरभूद्दिवः ॥ २४२

ityaadi tatra te yaavadvimrshanti parasparam | evam maheshvarii taavadvaanii praadurabhuuddivah || 242

Während sie das und noch mehr miteinander berieten, ließ Shivas Stimme sich vom Himmel her vernehmen:

मन्नेत्रानलदग्धस्य सृष्टस्यात्र मनोभुवः । नरवाहनदत्तस्य मयैवैषा विनिर्मिता ॥ २४३

mannetraanaladagdhasya srshtasyaatra manobhuvah | naravaahanadattasya mayaivaishaa vinirmitaa || 243

„Der mit einem Feuerstrahl aus meinem Auge verbrannte Liebesgott wurde hier als Naravahanadatta erschaffen. Ihm habe ich diese hier vorherbestimmt!

तपस्तुष्टेन भार्यास्य रतिर्मदनमञ्चुका । एतया सहितश्चायं सर्वान्तःपुरमुख्यया ॥ २४४

tapastushtena bhaaryaasya ratirmadanamancukaa | etayaa sahitashcaayam sarvaantahpuramukhyayaa || 244

Von Ratis Buße begeistert erschuf ich sie als seine Frau Madanamancuka. Sie wird die Erste im ganzen Frauenhaus sein, und mit ihr ist er zusammen.

विद्याधराधिराज्यं स दिव्यं कल्पं करिष्यति । मत्प्रसादाद्विजित्यारीनित्युक्त्वा विरराम वाक् ॥ २४५

vidyaadharaadhiraajyam sa divyam kalpam karishyati | matprasaadaadvijityaariinityuktvaa viraraama vaak || 245

Ein göttliches Zeitalter hindurch wird er die Oberherrschaft über die Vidyadharas ausüben und mit meiner Gnade die Feinde besiegen!“, sprach die Stimme und verstummte.

श्रुत्वैतां भगवद्वाणीं वत्सेशः सपरिच्छदः । तं प्रणम्य सुतोद्वाहे सानन्दो निश्चयं व्यधात् ॥ २४६

shrutvaitaam bhagavadvaaniim vatseshah saparicchadah | tam pranamya sutodvaahe saanando nishcayam vyadhaat || 246

Der König von Vatsa hörte die Stimme des Herrn und huldigte ihm gemeinsam mit seinem Gefolge. Beglückt malte er sich schon die Hochzeit seines Sohnes aus.

अथ स सचिवमुख्यं पूर्वविज्ञाततत्त्वं नरपतिरभिनन्द्याहूय मौहूर्तिकांश्च ।

शुभफलदमपृच्छल्लग्नमूचुस्तु ते तं कतिपयदिनमद्ये भाविनं प्राप्तपूजाः ॥ २४७

atha sa sacivamukhyam puurvavijnaatatattvam narapatirabhinandyaahuuya mauhuurtikaamshca |

shubhaphaladamaprcchallagnamuucustu te tam katipayadinamadye bhaavinam praaptapuujaah || 247

Der König beglückwünschte seinen Premierminister als einen, der die Wahrheit zuerst erkannt hatte. Dann rief er die Astrologen zusammen und fragte sie nach einem geeigneten Hochzeitstermin. Sie nahmen ihre Geschenke entgegen und meinten, in ein paar Tagen von heute.

कालं मनागनुभविष्यति किंचिदत्र पुत्रो वियोगमनया सह भार्यया ते ।

जानीमहे वयमिदं निजशास्त्रदृष्ट्या वत्सेश्वरेति जगदुर्गणकाः पुनस्ते ॥ २४८

kaalam manaaganubhavishyati kimcidatra putro viyogamanayaa saha bhaaryayaa te |

jaaniimahe vayamidam nijashaastradrshtyaa vatseshvareti jagadurganakaah punaste || 248

„Eine kurze Zeit allerdings wird dein Sohn noch von seiner Frau getrennt sein, o König von Vatsa. Das wissen wir durch die uns innewohnende gelehrte Einsicht“, ließen die Sterndeuter sich endlich vernehmen.

ततः स सूनोर्निजवैभवोचितं विवाहसम्भारविधिं व्यधान्नृपः ।

तथा यथास्य स्वपुरी न केवलं पृथिव्यपि क्षोभमगात्तदुद्यमात् ॥ २४९

tatah sa suunornijavaibhavocitam vivaahasambhaaravidhim vyadhaannrpah |

tathaa yathaasya svapurii na kevalam prthivyapi kshobhamagaattadudyamaat || 249

Dann schickte der König sich an, die seinem Stand angemessenen Vorbereitungen für die Hochzeit seines Sohnes zu treffen.

Bei dieser Anspannung ging ein Ruck nicht nur durch seine Stadt, sondern vielmehr die ganze weite Welt.

प्राप्ते विवाहदिवसेऽथ कलिङ्गसेना पित्रा निसृष्टनिजदिव्यविभूषणायाः ।

तस्याः प्रसाधनविधिं दुहितुश्चकार सोमप्रभा पतिनिदेशवशागता च ॥ २५०

praapte vivaahadivase’tha kalingasenaa pitraa nisrshtanijadivyavibhuushanaayaah |

tasyaah prasaadhanavidhim duhitushcakaara somaprabhaa patinideshavashaagataa ca || 250

Als der Tag der Hochzeitsfeier endlich erreicht war, konnte Kalingasena ihre Tochter mit dem von ihrem Vater eigens geschickten himmlischen Schmuck ausstaffieren. Auch Somaprabha kam der Aufforderung ihres Mannes gehorchend herbei.

कृतदिव्यकौतुका सा सुतरामथ मदनमञ्चुका विभवौ ।

नन्वेवमेव कान्ता चन्द्रतनुः कार्तिकानुगता ॥ २५१

krtadivyakautukaa saa sutaraamatha madanamancukaa vibhavau |

nanvevameva kaantaa candratanuh kaartikaanugataa || 251

In ihrer himmlischen Trauungsgirlande war Madanamancuka noch prächtiger. Wird nicht der Mond als Himmelskörper erst richtig liebenswert, wenn Kartika der Sternenschwarm ihm folgt?

दिव्याङ्गनाश्च तस्या हराज्ञया श्रूयमाणगीतरवाः ।

तद्रूपजिताच्छन्ना ह्रीता इव मङ्गलं विदधुः ॥ २५२

divyaanganaashca tasyaa haraajnayaa shruuyamaanagiitaravaah |

tadruupajitaacchannaa hriitaa iva mangalam vidadhuh || 252

Auf Shivas Veranlassung sangen himmlische Nymphen glückverheißende Loblieder auf sie, gleichsam beschämt im Schatten ihrer  Schönheit verborgen, sodaß nur der Klang ihrer Lieder zu hören war.

भक्तानुकम्पिनि जयाद्रिसुते त्वयाद्य रत्यास्तपः स्वयमुपेत्य कृतं कृतार्थम् ।

इत्यादि दिव्यवरचारणवाद्यमिश्रवाक्यानुमेयमपि संदधतेऽत्र गौर्याः ॥ २५३

bhaktaanukampini jayaadrisute tvayaadya ratyaastapah svayamupetya krtam krtaartham |

ityaadi divyavaracaaranavaadyamishravaakyaanumeeyamapi samdadhate’tra gauryaah || 253

 „Sieg sei Dir, Tochter des Felsens, die du, mit deinen Anhängern mitfühlend, heute von allein kamst, Ratis Bußübungen mit Erfolg zu krönen!“ Das und mehr sangen sie im gemischten Chor mit himmlischen Wandersängern in Harmonie für Gauri.

अथ नरवाहनदत्तः प्रविवेश स मदनमञ्चुकाध्युषितम् ।

कृतवरकौतुकशोभी विविधमहातोद्यभृद्विवाहगृहम् ॥ २५४

atha naravaahanadattah pravivesha sa madanamancukaadhyushitam |

krtavarakautukashobhii vividhamahaatodyabhrdvivaahagrham || 254

Hier betrat Naravahanadatta im Hochzeitsschmuck glänzend Madanamancukas Trauzimmer vollgestellt mit Gongs in allen Größen.

निर्वर्त्य तत्र बहलोद्यतविप्रमत्तवीवाहमङ्गलविधिं च वधूवरौ तौ ।

वेदीं समारुरुहतुर्ज्वलिताग्निमुच्चै राज्ञां शिरोभुवमिवामलरत्नदीपाम् ॥ २५५

nirvartya tatra bahalodyatavipramattaviivaahamangalavidhim ca vadhuuvarau tau |

vediim samaaruruhaturjvalitaagnimuccai raajnaam shirobhuvamivaamalaratnadiipaam || 255

Daselbst vollzogen Braut und Bräutigam, ohne eine einzige komplizierte Regel auszulassen, das glückverheißende Hochzeitsritual. Sie bestiegen das Podest, auf dem oben ein Feuer brannte, als wäre es auf den Häuptern der Könige das Leuchtfeuer aus makellosen Juwelen.

यदि युगपदिहेन्दुमूर्तिभानु कनकगिरिं भ्रमतोऽभितः कदाचित् ।

भवति तदुपमा तयोस्तदानीं जगति वधूवरयोः प्रदक्षिणेऽग्नेः ॥ २५६

yadi yugapadihendumuurtibhaanu kanakagirim bhramato’bhitah kadaacit |

bhavati tadupamaa tayostadaaniim jagati vadhuuvarayoh pradakshine’gneh || 256

Wenn irgendwann Sonne und Mond im Gespann um den Goldberg Meru herumkreisen, hätte das größte Ähnlichkeit

damit, wie Braut und Bräutigam jetzt gerade in der Welt rechtsherum ums Feuer liefen.

यथा विवाहोत्सवतूर्यनादानपोथयन्दुन्दुभयोऽन्तरीक्षे ।

तथा वधूत्सारितहोमलाजाः सुरोज्झिताः कौसुमवृष्टयोऽत्र ॥ २५७

yathaa vivaahotsavatuuryanaadaanapothayandundubhayo’ntariikshe |

tathaa vadhuutsaaritahomalaajaah surojjhitaah kausumavrshtayo’tra || 257

Nicht nur übertönte der von den Göttern entfesselte Trommeldonner in der Atmosphäre den Schalmeienklang der Hochzeitsfeier,

sondern der von ihnen entsandte Blütenregen begrub auch die von den Frauen verschleuderten Reiskörner unter sich.

ततः कनकराशिभिर्मणिमयैश्च जामातरं समर्चयदुदारधीः किल कलिङ्गसेना तथा ।

यथात्र बुबुधे जनैरपि सुदुर्गतोऽस्याः पुरः स काममलकापतिः कृपणभूभृतोऽन्ये तु के ॥ २५८

tatah kanakaraashibhirmanimayaishca jaamaataram samarcayadudaaradhiih kila kalingasenaa tathaa |

yathaatra bubudhe janairapi sudurgato‘syaah purah sa kaamamalakaapatih krpanabhuubhrto’nye tu ke || 258

Dann beehrte Kalingasena die Weise ihren Schwiegersohn mit Bergen von in Gold gefassten Edelsteinen,

sodaß die Menschen dort mit Sicherheit verstanden, wie armselig ihre Stadt, wie geizig Kubera, der Herr von Alaka, und erst recht all die anderen Könige dagegen aussahen.

निष्पन्नतादृशचिराभिमतानुरूपपाणिग्रहोत्सवविधी च वधूवरौ तौ ।

अभ्यन्तरं विविशतुः प्रमदोपरुद्धं लोकस्य मानसमिवामलचित्रभक्ति ॥ २५९

nishpannataadrshaciraabhimataanuruupapaanigrahotsavavidhii ca vadhuuvarau tau |

abhyantaram vivishatuh pramadoparuddham lokasya maanasamivaamalacitrabhakti || 259

Nun da dieses lang ersehnte, den Regeln der Handergreifung entsprechende Hochzeitsritual abgelegt war, betraten sie als Mann und Frau das von Schönheiten besetzte Frauenhaus, wie die Hingabe an das Wunder der Reinheit den Geist des Volkes.

सद्वाहिनीपरिगतैरपि विश्ववन्द्यशौर्याश्रितैरपि जितावनतैर्नरेन्द्रैः ।

सा वारिराशिभिरिवाशु पुरी पुपूरे वत्सेश्वरस्य सदुपायनरत्नहस्तैः ॥ २६०

sadvaahiniiparigatairapi vishvavandyashauryaashritairapi jitaavanatairnarendraih |

saa vaariraashibhirivaashu purii pupuure vatseshvarasya sadupaayanaratnahastaih || 260

Bald war Vatseshvaras Stadt erfüllt von trotz teurer Kampfwagen und allseits bewunderter Helden besiegten, sich verneigenden Königen, die wie Ozeanwogen von überallher mit Juwelen in den Händen ans Ufer schlugen.

अनुजीविजनाय सोऽपि राजा व्यकिरद्धेम तथा महोत्सवेऽस्मिन् ।

यदि परमभवन्न जातरूपा जननीगर्भगता यथास्य राष्ट्रे ॥ २६१

anujiivijanaaya so’pi raajaa vyakiraddhema tathaa mahotsave’smin |

yadi paramabhavanna jaataruupaa jananiigarbhagataa yathaasya raashtre || 261

Anläßlich des Hochzeitsfestes warf der König an sein abhängiges Volk so viel Gold aus, daß in seinem Reich alle, außer den in den werdenden Müttern ruhenden Embryonen, vergoldet waren.

वरचारणनर्तकीसमूहैर्विविधदिगन्तसमागतैस्तदात्र ।

परितः स्तवनृत्तगीतवाद्यैर्बुबुधे तन्मय एव जीवलोकः ॥ २६२

varacaarananartakiisamuuhairvividhadigantasamaagataistadaatra |

paritah stavanrttagiitavaadyairbubudhe tanmaya eva jiivalokah || 262

Der besten Bühnenkünstler und Tänzerinnen wegen, die in Mengen aus allen Himmelsrichtungen angereist waren,

mit ihren Hymnen, Tänzen, Liedern und Instrumentenklängen erwachte die ganze daraus geformte Welt der Lebenden.

वातोद्धूतपताकाबाहुलता चोत्सवेऽत्र कौशाम्बी ।

सापि ननर्तेव पुरी पौरस्त्रीरचितमण्डनाभरणा ॥ २६३

vaatoddhuutapataakaabaahulataa cotsave’tra kaushaambii |

saapi nanarteva purii paurastriiracitamandanaabharanaa || 263

Mit ihren im Wind flatternden, schwingenden Armen ähnlichen Wimpeln schien die Stadt Kaushambi selbst zu tanzen, wie die Stadtfrauen, die ihren bezaubernden Schmuck angelegt hatten.

एवं च स प्रतिदिनं परिवर्धमानो निर्वर्त्यते स्म सुचिरेण महोत्सवोऽत्र ।

सर्वः सदैव च सुहृत्स्वजनो जनश्च हृष्टस्ततः किमपि पूर्णमनोरथोऽभूत् ॥ २६४

evam ca sa pratidinam parivardhamaano nirvartyate sma sucirena mahotsavo’tra |

sarvah sadaiva ca suhrtsvajano janashca hrshtastatah kimapi puurnamanoratho’bhuut || 264

Und so weitete sich das große Fest mit jedem Tag aus und zog sich lange hin. Freunde und Verwandte kamen hinzu, und die Menschen frohlockten, denn ihre Wünsche erfüllten sich.

स च नरवाहनदत्तो युवराजो मदनमञ्चुकासहितः ।

भजते स्म सुचिरकाङ्क्षितमुदयैषी जीवलोकसुखम् ॥ २६५

sa ca naravaahanadatto yuvaraajo madanamancukaasahitah |

bhajate sma sucirakaankshitamudayaishii jiivalokasukham || 265

Und auch der Kronprinz Naravahanadatta genoss, mit Madanamancuka zusammen zum Höhepunkt strebend das langersehnte Glück der lebendigen Welt.

इति महाकविश्रीसोमदेवभट्टविरचिते कथासरित्सागरे मदनमञ्चुकालम्बकेऽष्टमस्तरङ्गः ।

iti mahaakavishriisomadevabhattaviracite kathaasaritsaagare madanamancukaalambake’shtamastarangah |

So endet die achte Welle im Buch Madanamancuka des von Somadeva, dem großen Dichter verfassten Ozeans der Erzählungen.

समाप्तश्चायं मदनमञ्चुकालम्बकः षष्ठः ।

samaaptashcaayam madanamancukaalambakah shashthah |

Damit endet auch das sechste Buch, die Madanamancuka.