आदितस्तरङ्गः ४४ aaditastarangah Kapitel 44
सूर्यप्रभो नामाष्टमो लम्बकः ।
suuryaprabho naamaashtamo lambakah | Suryaprabha, das Achte Buch
इदं गुरुगिरीन्द्रजाप्रणयमन्दरान्दोलनात्
पुरा किल कथामृतं हरमुखाम्बुधेरुद्गतम् ।
प्रसह्य रसयन्ति ये विगतविघ्नलब्धर्द्धयो
धुरं दधति वैबुधीं भुवि भवप्रसादेन ते ॥
idam gurugiriindrajaapranayamandaraandolanaat
puraa kila kathaamrtam haramukhaambudherudgatam |
prasahya rasayanti ye vigatavighnalabdharddhayo
dhuram dadhati vaibudhiim bhuvi bhavaprasaadena te ||
Was einst aus Zuneigung zur Tochter des Herrn der Bergriesen aus Shivas Mund als Nektar der Erzählungen aufstieg, das vom rotierenden Mandarafels aus dem Urmeer aufgewirbelte Lebenselixir also, das jene, da Hemmnisse wegfielen und neue Lebenskraft ihnen zuwuchs, hohnlachend schlürften, rammen dank Shivas Gnade diese als Pfahl der Lehre im Erdboden fest.
प्रथमस्तरङ्गः prathamastarangah Die 1. Welle Kapitel 1
चलत्कर्णानिलोद्धूतसिन्दूरारुणिताम्बरः । जयत्यकालेऽपि सृजन्संध्यामिव गजाननः ॥ १
calatkarnaaniloddhuutasinduuraarunitaambarah | jayatyakaale’pi srjansamdhyaamivagajaananah || 1
Der mit seinen wedelnden Ohren genug Wind macht, das aufgetragene Zinnoberpulver aufzuwirbeln
und so auch zur Unzeit Abenddämmerungen auszulösen - dieser Ganesha mit dem Elefantenkopf soll siegen!
एवं वत्सेश्वरसुतः कौशाम्ब्यां स पितुर्गृहे । नरवाहनदत्तस्ता भार्याः प्राप्यावसत्सुखम् ॥ २
evam vatseshvarasutah kaushaambyaam sa piturgrhe | naravaahanadattastaa bhaaryaah praapyaavasatsukham || 2
Also hatte Naravahanadatta, Sohn des Herrschers von Vatsa, seine Frauen gefunden
und lebte glücklich in seines Vaters Haus in Kaushambi.
एकदा पितुरास्थाने स्थितश्च पुरुषं दिवः । अवतीर्यागतं तत्र दिव्यरूपं ददर्श सः ॥ ३
ekadaa pituraasthaane sthitashca purusham divah | avatiiryaagatam tatra divyaruupam dadarsha sah || 3
Als er sich einmal in der väterlichen Versammlungshalle aufhielt,
sah er einen Mann in göttlicher Gestalt vom Himmel herabsteigen und näherkommen.
प्रणतं तं च सत्कृत्य साकं क्षणान्तरे । कस्त्वं किमागतोऽसीति पृष्टवान्सोऽप्यथाब्रवीत् ॥ ४
pranatam tam ca satkrtya saakam kshanaantare | kastvam kimaagato’siiti prshtavaanso’pyathaabraviit || 4
Dieser verneigte sich vor ihnen. Er und sein Vater hießen ihn willkommen und fragten sogleich:
„Wer bist du, und was führt dich zu uns?“ Woraufhin er sprach:
अस्तीह वज्रकूटाख्यं पृष्ठे हिमवतः पुरम् । वज्रसारमयत्वाद्यत्ख्यातमन्वर्थनामकम् ॥ ५
astiiha vajrakuutaakhyam prshthe himavatah puram | vajrasaaramayatvaadyatkhyaatamanvarthanaamakam || 5
„Da ist die Stadt Vajrakuta, Diamantgipfel. Sie liegt auf einem Bergrücken im Himalaya und heißt auch zu Recht so,
weil sie ganz aus Diamanten besteht.
तत्र वज्रप्रभाख्योऽहमासं विद्याधराधिपः । वज्रनिर्मितदेहत्वान्नामान्वर्थं तथैव मे ॥ ६
tatra vajraprabhaakhyo’hamaasam vidyaadharaadhipah | vajranirmitadehatvaannaamaanvartham tathaiva me || 6
Dort residiere ich, Vajraprabha, Diamantglanz, als König der Vidyadharas.
Auch ich heiße zu Recht so, weil mein Körper aus Diamant besteht.
मन्निर्मिते यथाकालं भक्तः संश्चक्रवर्तिनि । अजेयस्त्वं विपक्षाणां मत्प्रसादात्भविष्यसि ॥ ७
mannirmite yathaakaalam bhaktah samshcakravartini | ajeyastvam vipakshaanaam matprasaadaatbhavishyasi || 7
„Wenn du im richtigen Moment dem von mir geschaffenen Kaiser ergeben bist,
sollst du kraft meiner Gnade unbesiegbar für deine Feinde sein!“
इति चाहं तपस्तुष्टेनादिष्टः शम्भुना यदा । तदा प्रभोः प्रणामार्थमागतोऽस्मीह साम्प्रतम् ॥ ८
iti caaham tapastushtenaadishtah shambhunaa yadaa | tadaa prabhoh pranaamaarthamaagato’smiiha saampratam || 8
So hat es mir Shiva, als er mit meiner Enthaltsamkeit zufrieden war, befohlen.
Also kam ich gleich her, mich vor Euch, meinem Herrn, zu verneigen.
वत्सराजसुतो दिव्यं कल्पं कामांशसम्भवः । नरवाहनदत्तो नः शशिशेखरनिर्मितः ॥ ९
vatsaraajasuto divyam kalpam kaamaamshasambhavah | naravaahanadatto nah shashishekharanirmitah || 9
Naravahanadatta, Prinz von Vatsa, gottgleich entstanden aus Teilen des Liebesgottes,
wurde uns von Shiva, dem Mondsichelträger, bestimmt,
मर्त्योऽप्युभयवेद्यर्धचक्रवर्ती भविष्यति । इति विद्याप्रभावेण विज्ञातं ह्यधुना मया ॥ १०
martyo’pyubhayavedyardhacakravartii bhavishyati | iti vidyaaprabhaavena vijnaatam hyadhunaa mayaa || 10
obgleich ein Sterblicher, Kaiser über beide Hälften unseres Reiches, die im Norden und die im Süden, zu sein.
Das habe ich heute dank meiner Hellsicht begriffen.“
आसीच्च दिव्यं कल्पं नः पुरा मर्त्योऽप्यनुग्रहात् । शार्वात्सूर्यप्रभो नाम चक्रवर्तीह यद्यपि ॥ ११
aasiicca divyam kalpam nah puraa martyo’pyanugrahaat | shaarvaatsuuryaprabho naama cakravartiiha yadyapi || 11
Ein göttliches Zeitalter lang war hier früher Suryaprabha, obwohl ein Sterblicher, einem Gnadenakt Shivas zufolge unser Kaiser.
तथाप्यभूत्स एकस्मिन्वेद्यार्धे दक्षिणे प्रभुः । उत्तरे श्रुतशर्माख्यश्चक्रवर्ती त्वभूत्तदा ॥ १२
tathaapyabhuutsa ekasminvedyaardhe dakshine prabhuh | uttare shrutasharmaakhyashcakravartii tvabhuuttadaa || 12
Er war allerding nur Herr über die südliche Hemisphäre. Kaiser über die nördliche war Shrutasharma.
उभयोस्तु तयोरेकः कल्पस्थायी द्युचारिणाम् । चक्रवर्त्यत्र भविता देव एवातिपुण्यवान् ॥ १३
ubhayostu tayorekah kalpasthaayii dyucaarinaam | cakravartyatra bhavitaa deva evaatipunyavaan || 13
Jetzt sollst du, so überaus gesegnet, ein göttliches Zeitalter lang Kaiser über die himmlischen Scharen beider Hemisphären sein.“
इत्युक्तवन्तं वत्सेशसहितस्तं कुतूहलात् । नरवाहनदत्तः स प्राह विद्याधरं पुनः ॥ १४
ityuktavantam vatseshasahitastam kutuuhalaat | naravaahanadattah sa praaha vidyaadharam punah || 14
Als Vajraprabha das gesagt hatte, fragte Naravahanadatta in Gegenwart des Königs von Vatsa den Vidyadhara voll Wissbegier:
कथं विद्याधरैश्चर्यं मानुषेण सता पुरा । प्राप्तं सूर्यप्रभेणेति त्वया नः कथ्यतामिति ॥ १५
katham vidyaadharaishcaryam maanushena sataa puraa | praaptam suuryaprabheneti tvayaa nah kathyataamiti || 15
„Wie konnte eigentlich ein Mensch wie Suryaprabha die Herrschaft über die Vidyadharas erlangen? Das erkläre uns!“
ततो विविक्ते देवीनां मन्त्रिणां संनिधौ च सः । राजा वज्रप्रभो वक्तुं कथां तामुपचक्रमे ॥ १६
tato vivikte deviinaam mantrinaam samnidhau ca sah | raajaa vajraprabho vaktum kathaam taamupacakrame || 16
Nur in Gegenwart der Königinnen und Minister hob König Vajraprabha an, seine Geschichte zu erzählen:
शाकलं नाम मद्रेषु बभूव नगरं पुरा । चन्द्रप्रभाख्यस्तत्रासीद्राजाङ्गारप्रभात्मजः ॥ १७
shaakalam naama madreshu babhuuva nagaram puraa | candraprabhaakhyastatraasiidraajaangaaraprabhaatmajah || 17
Im Land der Madras lag früher die Stadt Shakala. In der war Candraprabha strahlender Mond König,
der Sohn von Angaraprabha flammende Glut.
आह्लादकारी विश्वस्य नाम्नान्वर्थोऽपि यो भवन् । संतापकारी शत्रूणां बभूव ज्वलनप्रभः ॥ १८
aahlaadakaarii vishvasya naamnaanvartho’pi yo bhavan | samtaapakaarii shatruunaam babhuuva jvalanaprabhah || 18
Er hieß ganz richtig so, weil er allen angenehme Kühlung verschaffte, seine Feinde aber auch glühend verschmoren konnte.
कीर्तिमत्यभिधानायां तस्य देव्यामजायत । पुत्रो नृपस्यातिशुभैर्लक्षणैः सूचितोदयः ॥ १९
kiirtimatyabhidhaanaayaam tasya devyaamajaayata | putro nrpasyaatishubhairlakshanaih suucitodayah || 19
Seine Frau, Königin Kirtimati, brachte einen Jungen zur Welt,
der die edelsten Merkmale eines kommenden Königs auf sich vereinte.
एष सूर्यप्रभो नाम राजा जातः पुरारिणा । भावी विद्याधराधीशचक्रवर्ती विनिर्मितः ॥ २०
esha suuryaprabho naama raajaa jaatah puraarinaa | bhaavii vidyaadharaadhiishacakravartii vinirmitah || 20
„Dieser soeben geborene König Suryprabha Sonnenglanz wurde von Shiva
zum zukünftigen Kaiser über die Könige der Vidyadharas bestimmt!“
इत्युच्चचार गगनात्तस्मिञ्जाते स्फुटं वचः । सुधावर्षं श्रवणयोश्चन्द्रप्रभमहीभृतः ॥ २१
ityuccacaara gaganaattasminjaate sphutam vacah | sudhaavarsham shravanayoshcandraprabhamahiibhrtah || 21
So erklang bei seiner Geburt eine klare Stimme vom Himmel herab, ein Nektarregen in die Ohren von König Candraprabha.
ततस्तस्य पुरार्यतिप्रसादोत्सवशालिनः । सूर्यप्रभः स ववृधे राजपुत्रः पितुर्गृहे ॥ २२
tatastasya puraaraatiprasaadotsavashaalinah | suuryaprabhah sa vavrdhe raajaputrah piturgrhe || 22
Und so wuchs Prinz Suryaprabha im Haus seines Vaters auf, den Shiva, der Feind Puras,
so überaus gnädig mit diesem Festakt ausgezeichnet hatte.
बाल एव च विद्यानां कलानां च क्रमेण सः । सर्वासां सुमतिः पारमुपासितगुरुर्ययौ ॥ २३
baala eva ca vidyaanaam kalaanaam ca kramena sah | sarvaasaam sumatih paaramupaasitagururyayau || 23
Auch als Kind war er schon so aufgeweckt, daß er, bei seinen Lehrern sitzend,
nach und nach alle Wissenschaften und Künste erwarb.
पूर्णषोडशवर्षं च गुणैरावर्जितप्रजम् । यौवराज्येऽभ्यषिञ्चत्तं पिता चन्द्रप्रभोऽथ सः ॥ २४
puurnashodashavarsham ca gunairaavarjitaprajam | yauvaraajye’bhyashincattam pitaa candraprabho’tha sah || 24
Als er sechzehn war und mit seinen Talenten die Untertanen in den Schatten stellte,
salbte sein Vater Candraprabha ihn zum Kronprinzen.
स एव मन्त्रिपुत्रांश्च निजांस्तस्मै समर्पयत् । भासप्रभाससिद्धार्थप्रहस्तप्रभृतीन्बहून् ॥ २५
sa eva mantriputraamshca nijaamstasmai samarpayat | bhaasaprabhaasasiddhaarthaprahastaprabhrtiinbahuun || 25
Er stellte ihm auch gleich die Söhne seiner Minister zur Seite: Bhasa, Prabhasa, Siddhartha, Prahasta und viele andere.
तैः समं युवराजत्वधुरं तस्मिंश्च बिभ्रति । आजगामैकदा तत्र मयो नाम महासुरः ॥ २६
taih samam yuvaraajatvadhuram tasmimshca bibhrati | aajagaamaikadaa tatra mayo naama mahaasurah || 26
Mit denen trug er das Joch der Prinzregentschaft zusammen, bis eines Tages der Dämonenfürst Maya erschien.
आस्थाने च स तं चन्द्रप्रभं सूर्यप्रभे स्थिते । उपेत्य रचितातिथ्यं जगादैवं मयो नृपं ॥ २७
aasthaane ca sa tam candraprabham suuryaprabhe sthite | upetya racitaatithyam jagaadaivam mayo nrpam || 27
In der Versammlungshalle, von Candraprabha gastfreundlich begrüßt, Suryaprabha stand daneben,
wandte Maya sich an den König und sprach:
राजन्विद्याधरेशानां चक्रवर्ती त्रिशूलिना । अयं विनिर्मितो भावी पुत्रः सूर्यप्रभस्तव ॥ २८
raajanvidyaadhareshaanaam cakravartii trishuulinaa | ayam vinirmito bhaavii putrah suuryaprabhastava || 28
„König, dein Sohn Suryaprabha hier wurde von Shiva, dem Dreizackträger,
zum zukünftigen Kaiser über die Könige der Vidyadharas vorherbestimmt.
तत्किं न साधयत्येष विद्यास्तत्प्राप्तिदायिनीः । एतदर्थं विसृष्टोऽहमिह देवेन शम्भुना ॥ २९
tatkim na saadhayatyesha vidyaastatpraaptidaayiniih | etadartham visrshto’hamiha devena shambhunaa || 29
Warum sollte er also nicht schon das Geheimwissen erwerben, das ihm erlaubt, diese Position zu bekleiden?
Eben darum wurde ich von Gott Shiva hierher entsandt.
अनुजानीहि तद्यावन्नीत्वैनं शिक्षयाम्यहम् । विद्याधरेन्द्रताहेतुं विद्यासाधनसत्क्रियाम् ॥ ३०
anujaaniihi tadyaavanniitvainam shikshayaamyaham | vidyaadharendrataahetum vidyaasaadhanasatkriyaam || 30
Erlaub mir ihn mitzunehmen, um ihn in der richtigen Anwendung des magischen Wissens zu unterrichten,
das die Grundlage für seine Oberherrschaft über die Vidyadharas sein wird.
एतस्य परिपन्थी हि कार्येऽस्मिन्खेचरेश्वरः । विद्यते श्रुतशर्माख्यः सोऽपि शक्रेण निर्मितः ॥ ३१
etasya paripanthii hi kaarye’sminkhecareshvarah | vidyate shrutasharmaakhyah so’pi shakrena nirmitah || 31
Er hat nämlich einen Konkurrenten um diesen Posten – Shrutasharma, den König der himmlischen Scharen,
der auch von Shiva dazu bestimmt wurde.
सिद्धविद्याप्रभावस्तु सहास्माभिर्विजित्य तम् । एष विद्याधराधीशचक्रवर्तित्वमाप्स्यति ॥ ३२
siddhavidyaaprabhaavastu sahaasmaabhirvijitya tam | esha vidyaadharaadhiishacakravartitvamaapsyati || 32
Dieser Prinz hier wird über die Macht des Geheimwissens verfügen, jenen mit unserer Hilfe besiegen
und Kaiser über die Könige der Vidyadharas sein.“
एवं मयेनाभिहिते राजा चन्द्रप्रभोऽब्रवीत् । धन्याः स्मः पुण्यवानेष यथेच्छं नीयतामिति ॥ ३३
evam mayenaabhihite raajaa candraprabho’braviit | dhanyaah smah punyavaanesha yatheccham niiyataamiti || 33
So von Maya angesprochen erwiderte König Candraprabha: „Wir fühlen uns geehrt. Nehmt den Gesegneten mit wohin Ihr wollt!“
ततस्तमामन्त्र्य नृपं तदनुज्ञानमाशु तम् । सूर्यप्रभं स सामात्यं पातालं नीतवान्मयः ॥ ३४
tatastamaamantrya nrpam tadanujnaanamaashu tam | suuryaprabham sa saamaatyam paataalam niitavaanmayah || 34
Maya verabschiedete sich vom König und nahm Suryaprabha samt Ministern mit seiner Erlaubnis sofort mit nach Patala.
तत्रोपदिष्टवांस्तस्मै स तपांसि तथा यथा । राजपुत्रः स सामात्यो विद्याः शीघ्रमसाधयत् ॥ ३५
tatropadishtavaamstasmai sa tapaamsi tathaa yathaa | raajaputrah sa saamaatyo vidyaah shiighramasaadhayat || 35
Dort lehrte er den Prinzen solche Zaubermethoden, mit denen er und die Minister sich die Weisheiten schnell aneigneten.
विमानसाधनं तस्मै तथैवोपदिदेश सः । तेन भूतासनं नाम स विमानमुपार्जयत् ॥ ३६
vimaanasaadhanam tasmai tathaivopadidesha sah | tena bhuutaasanam naama sa vimaanamupaarjayat || 36
Er lehrte ihn auch schnelle Flugzeuge zu bauen, sodaß er bald eine Maschine mit Namen Bhutasana Sitz der Wesen
sein eigen nannte.
तद्विमानमधिरूढं तं सिद्धविद्यं समन्त्रिकम् । सूर्यप्रभं स पातालान्मयः स्वपुरमानयत् ॥ ३७
tadvimaanamadhiruudham tam siddhavidyam samantrikam | suuryaprabham sa paataalaanmayah svapuramaanayat || 37
Danach bestiegen Suryaprabha, der nun die Geheimlehren kannte, und seine Minister den Flugapparat
und Maya brachte sie aus Patala zurück in ihre Heimatstadt.
प्रापय्य पित्रोः पार्श्वं च तं जगाद व्रजाम्यहम् । त्वं सिद्धिभोगान्भुङ्क्ष्वेह यावदेष्याम्यहं पुनः ॥ ३८
praapayya pitroh paarshvam ca tam jagaada vrajaamyaham | tvam siddhibhogaanbhunkshveha yaavadeshyaamyaham punah || 38
Er führte ihn vor seine Eltern und sprach: „Ich fahr jetzt weg.
Genieß die Früchte deiner neuen Weisheit hier, bis ich wiederkomme!“
इत्यूचिवानात्तपूजो जगाम स महासुरः । ननन्द विद्यासिद्ध्या च सूनोश्चन्द्रप्रभो नृपः ॥ ३९
ityuucivaanaattapuujo jagaama sa mahaasurah | nananda vidyaasiddhyaa ca suunoshcandraprabho nrpah || 39
Also sprach der Dämonenfürst, nahm die Huldigungen entgegen und zog ab.
König Candraprabha freute sich über die Zauberkünste seines Sohnes.
सोऽथ सूर्यप्रभो विद्याप्रभावात्सचिवैः सह । नानादेशान्विमानेन सदा बभ्राम लीलया ॥ ४०
so’tha suuryaprabho vidyaaprabhaavaatsacivaih saha | naanaadeshaanvimaanena sadaa babhraama liilayaa || 40
Suryaprabha wiederum flog nun kraft seiner Wissenschaft mit den Ministern zusammen in seinem Flugzeug
zum Spaß von Land zu Land.
यत्र यत्र च या या तमपश्यद्राजकन्यका । तत्र तत्र स्वयं वव्रे सा सा तं काममोहिता ॥ ४१
yatra yatra ca yaa yaa tamapashyadraajakanyakaa | tatra tatra svayam vavre saa saa tam kaamamohitaa || 41
Wann und wo immer eine Königstochter ihn sah, wählte sie, von Liebe benommen, ihn sich selbst zum Manne.
एका मदनसेनाख्या ताम्रलिप्त्यां महीपतेः । सुता वीरभटाख्यस्य कन्या लोकैकसुन्दरी ॥ ४२
ekaa madanasenaakhyaa taamraliptyaam mahiipateh | sutaa viirabhataakhyasya kanyaa lokaikasundarii || 42
Die erste war die Schönste der Welt, Madanasena hieß das Mädchen, Tochter von Virabhata, des Königs von Tamralipti.
द्वितीया सुभटाख्यस्य तनया चन्द्रिकावती । अपरान्ताधिराजस्य सिद्धैर्नीत्वोज्झितान्यतः ॥ ४३
dvitiiyaa subhataakhyasya tanayaa candrikaavatii | aparaantaadhiraajasya siddhairniitvojjhitaanyatah || 43
Die Zweite war Candrikavati, Tochter von Subhata, des Eroberers der Länder im Westen,
den Siddhas verschleppt und anderswo fallengelassen hatten.
काञ्चीनगर्या नृपतेः कुम्भीराख्यस्य चात्मजा । ख्याता वरुणसेनाख्या तृतीया रूपशालिनी ॥ ४४
kaanciinagaryaa nrpateh kumbhiiraakhyasya caatmajaa | khyaataa varunasenaakhyaa trtiiyaa ruupashaalinii || 44
Die Dritte war die berühmte Varunasena von bemerkenswerter Anmut, Tochter Kumbhiras, des Königs von Kanci.
लावाणकाधिराजस्य पौरवाख्यस्य भूपतेः । सुता सुलोचना नाम चतुर्थी चारुलोचना ॥ ४५
laavaanakaadhiraajasya pauravaakhyasya bhuupateh | sutaa sulocanaa naama caturthii caarulocanaa || 45
Die Vierte war Sulocana mit ihren reizenden Augen, Tochter von Paurava, des Eroberers und Königs von Lavanaka.
चीनदेशपते राज्ञः सुरोहस्यात्मसम्भवा । हारिहेमावदाताङ्गी विद्युन्मालेति पञ्चमी ॥ ४६
ciinadeshapate raajnah surohasyaatmasambhavaa | haarihemaavadaataangii vidyunmaaleti pancamii || 46
Die goldgelbe, feingliedrige Vidyunmala, Tochter von Suroha, des Gebieters über das Land von China, war die Fünfte.
कान्तिसेनस्य नृपतेः श्रीकण्ठविषयप्रभोः । सुता कान्तिमती नाम षष्ठी कान्तिजिताप्सराः ॥ ४७
kaantisenasya nrpateh shriikanthavishayaprabhoh | sutaa kaantimatii naama shashthii kaantijitaapsaraah || 47
Kantimati, Tochter von König Kantisena, des Herrschers über das Gebiet von Shrikantha,
war die Sechste, jede Apsaras mit ihrem Liebreiz bezwingend.
जनमेजयभूपस्य कौशाम्बीनगरीपतेः । तनया परपुष्टाख्या सप्तमी मञ्जुभाषिणी ॥ ४८
janamejayabhuupasya kaushaambiinagariipateh | tanayaa parapushtaakhyaa saptamii manjubhaashinii || 48
Parapushta, Tochter von Janamejaya, des Königs von Kaushambi, war mit ihrer sanften Rede die Siebte.
अविज्ञातहृतानां च तासां बुद्ध्वापि बान्धवाः । विद्याबलोद्धते तस्मिन्नासन्वेतसवृत्तयः ॥ ४९
avijnaatahrtaanaam ca taasaam buddhvaapi baandhavaah | vidyaabaloddhate tasminnaasanvetasavrttayah || 49
Zwar erfuhren die Verwandten dieser Mädchen, die völlig unerwartet mitgerissen wurden, davon,
doch waren sie gegen ihn, der durch die Macht seiner Wissenschaft hochmütig geworden, wie Schilfrohr so folgsam.
ताभिश्चोपात्तविद्याभिः समं युगपदारमत् । विद्याविरचितानेकदेहः सूर्यप्रभोऽत्र सः ॥ ५०
taabhishcopaattavidyaabhih samam yugapadaaramat | vidyaaviracitaanekadehah suuryaprabho’tra sah || 50
Auch seine Frauen erwarben geheimes Wissen, sodaß Suryaprabha sich mit ihnen gemeinsam vergnügen konnte,
indem er sich dank seiner magischen Kräfte auf viele Männer verteilte. kaayavyuuha
नभोविहारसंगीतपानगोष्ठ्यादिभिस्तथा । चिक्रीड सहितस्ताभिः प्रहस्ताद्यैश्च मन्त्रिभिः ॥ ५१
nabhovihaarasamgiitapaanagoshthyaadibhistathaa | cikriida sahitastaabhih prahastaadyaishca mantribhih || 51
So flog er unter Gesang, Trinkgelagen und sonstigen Lustbarkeiten am Himmel entlang.
Prahasta und die anderen Minister waren ins Spiel miteinbezogen.
दिव्यचित्रकलाभिज्ञो लिखन्विद्याधराङ्गनाः । कुर्वंश्च नर्मवक्रोक्तीः कोपयामास ताः प्रियाः ॥ ५२
divyacitrakalaabhijnah likhanvidyaadharaanganaah | kurvamshca narmavakroktiih kopayaamaasa taah priyaah || 52
Mit göttlicher Malkunst begabt, malte er die Frauen der Vidyadharas
und riss zotige Witze über sie, was wiederum die Geliebten erzürnte.
रेमे च तासां वदनैः सभ्रूभङ्गारुणेक्षणैः । वचनैश्च सकम्पौष्ठपुटविस्खलिताक्षरैः ॥ ५३
reme ca taasaam vadanaih sabhruubhangaarunekshanaih | vacanaishca sakampaushthaputaviskhalitalitaaksharaih || 53
Dann machte er sich über ihre Gesichter lustig, mit ihren gerunzelten Brauen und geröteten Augen,
und ihre Sprache, bei der zwischen zitternden Lippen die Silben verrutschten.
सदारस्ताम्रलिप्तीं च गत्वोद्यानेषु खेचरः । स राजसूनुर्व्यहरत्समं मदनसेनया ॥ ५४
sadaarastaamraliptiim ca gatvodyaaneshu khecarah | sa raajasuunurvyaharatsamam madanasenayaa || 54
Der fliegende Prinz flog mit seinen Geliebten nach Tamralipti, wo er sich mit Madanasena in den Gärten vergnügte.
स्थापयित्वा प्रियाश्चात्र भूतासनविमानगः । जगाम वज्रसाराख्यं प्रहस्तैकसखः पुरम् ॥ ५५
sthaapayitvaa priyaashcaatra bhuutaasanavimaanagah | jagaama vajrasaaraakhyam prahastaikasakhah puram || 55
Seine Frauen dort zurücklassend schwebte er in seinem Flugzeug Bhutasana weiter
und landete nur mit seinem Freund Prahasta in der Stadt Vajrasara.
जग्राह तत्र तनयां राज्ञो रम्भस्य पश्यतः । रक्तां तारावलीं नाम दह्यमानां स्मराग्निना ॥ ५६
jagraaha tatra tanayaam raajno rambhasya pashyatah | raktaam taaraavaliim naama dahyamaanaam smaraagninaa || 56
Dort ergriff er vor König Rambhas Augen dessen Tochter Taravali, die sich in ihn verliebt hatte und vom Liebesfeuer verzehrt war.
आययौ ताम्रलिप्तीं च पुनस्तत्राप्युपाहरत् । अपरां राजतनयां कन्यां नाम्ना विलासिनीम् ॥ ५७
aayayau taamraliptiim ca punastatraapyupaaharat | aparaam raajatanayaam kanyaam naamnaa vilaasiniim || 57
Dann flog er wieder nach Tamralipti zurück und nahm sich eine weitere Königstochter namens Vilasini.
तदर्थं कुपितायातं तस्या भ्रातरमुद्धतम् । स सहस्रायुधं नाम विद्यया स्तम्भितं व्यधात् ॥ ५८
tadartham kupitaayaatam tasyaa bhraataramuddhatam | sa sahasraayudham naama vidyayaa stambhitam vyadhaat || 58
Und als ihr aufgebrachter Bruder Sahasrayudha wütend auf ihn zurannte, ließ er ihn durch Zauberhand zur Säule erstarren.
मातुलं च सहायातं तस्य संस्तभ्य सानुगम् । चक्रे मुण्डितमूर्धानं तत्कान्ताहरणैषिणम् ॥ ५९
maatulam ca sahaayaatam tasya samstabhya saanugam | cakre munditamuurdhaanam tatkaantaaharanaishinam || 59
Sahasrayudhas Onkel, der dabei war und ihm zu Hilfe eilte, lähmte er auch gleich
und schor ihm eine Glatze, weil der ihm die Geliebte entreißen wollte.
भार्याबन्धी इति क्रुद्धोऽप्यवधीन्न स तावुभौ । दर्पभङ्गविलक्षौ तु विहस्य प्रतिमुक्तवान् ॥ ६०
bhaaryaabandhuu iti kruddho’pyavadhiinna sa taavubhau | darpabhangavilakshau tu vihasya pratimuktavaan || 60
„Das sind Verwandte meiner Frau!“ – also erschlug er, obgleich erzürnt, die beiden nicht,
sondern verhöhnte sie nur, da ihr Stolz gebrochen, und ließ sie wieder laufen.
ततः स नवभिः सूर्यप्रभः कान्ताभिरन्वितः । पित्राहूतो विमानेन स्वपुरं शाकलं ययौ ॥ ६१
tatah sa navabhih suuryaprabhah kaantaabhiranvitah | pitraahuuto vimaanena svapuram shaakalam yayau || 61
Da rief ihn der Vater zu sich, und so flog Suryaprabha mit seinen neun Frauen im Gefolge per Fluggerät zurück in seine Heimatstadt Shakala.
ततश्चास्य पितुश्चन्द्रप्रभभूमिभृतोऽन्तिकम् । प्राहिणोत्ताम्रलिप्तीतो दूतं वीरभटो नृपः ॥ ६२
tatashcaasya pitushcandraprabhabhuumibhrto’ntikam | praahinottaamraliptiito duutam viirabhato nrpah || 62
Da entsandte König Virabhata aus Tamralipti einen Botschafter an seinen Vater, König Candraprabha
संदिदेश च पुत्रेण तव मेऽपहृते सुते । तदस्तु विद्यासिद्धो हि श्लाघ्य एष पतिस्तयोः ॥ ६३
samdidesha ca putrena tava me‘pahrte sute | tadastu vidyaasiddho hi shlaaghya esha patistayoh || 63
und ließ ihn verlautbaren: „Dein Sohn hat meine beiden Töchter entführt.
Sei’s drum, denn als erfolgreicher Zauberer ist er eine willkommene Partie für die beiden.
स्नेहश्च यदि वोऽस्मासु तदिहागच्छताधुना । विवाहाचारसत्कारसख्यं यावद्विदध्महे ॥ ६४
snehashca yadi vo’smaasu tadihaagacchataadhunaa | vivaahaacaarasatkaarasakhyam yaavadvidadhmahe || 64
Aber wenn du uns liebst, begib dich sofort hierher, damit wir nach guter Sitte richtige Hochzeit feiern und Freundschaft halten!“
एतच्छ्रुत्वा स सत्कृत्य दूतं निश्चितवांस्तदा । श्व एव तत्र गमनं राजा चन्द्रप्रभो द्रुतम् ॥ ६५
etacchrutvaa sa satkrtya duutam nishcitavaamstadaa | shva eva tatra gamanam raajaa candraprabho drutam || 65
Nach diesen Worten belohnte König Candraprabha den Botschafter und entschied,
gleich am nächsten Morgen nach Tamralipti aufzubrechen.
सत्यत्वनिश्चयं ज्ञातुं राज्ञो वीरभटस्य तु । प्रहस्तं प्राहिणोन्मत्वा दूरं दूतगमागमौ ॥ ६६
satyatvanishcayam jnaatum raajno viirabhatasya tu | prahastam praahinonmatvaa duuram duutagamaagamau || 66
Doch um König Virabhatas wirkliche Absichten zu erfahren, schickte er Prahasta als Boten auf den weiten Weg.
स प्रहस्तो जवाद्गत्वा दृष्ट्वा वीरभटं च तम् । नृपं दृष्ट्वा च तत्कार्यं तच्छ्रद्धितसुपूजितः ॥ ६७
sa prahasto javaadgatvaa drshtvaa viirabhatam ca tam | nrpam drshtvaa ca tatkaaryam tacchraddhitasupuujitah || 67
Der flog auch sofort hin, traf König Virabhata und fragte ihn nach seinen Geschäften. Der ehrte ihn mit seinem Vertrauen.
तस्मै सविस्मयायोक्त्वा प्रभूणां प्रातरागमम् | मुहूर्तनाययौ चन्द्रप्रभपार्श्वं विहायसा ॥ ६८
tasmai savismayaayoktvaa prabhuunaam praataraagamam | muhuurtanaayayau candraprabhapaarshvam vihaayasaa || 68
Er versprach dem Lächelnden, daß seine Herren morgen früh kommen würden, und kehrte augenblicklich durch die Luft zu Candraprabha zurück.
शशंस तस्मै राज्ञे च सज्जं वीरभटं स्थितम् । सोऽपि तं सचिवं सूनोस्तुष्टो राजाभ्यपूजयत् ॥ ६९
shashamsa tasmai raajne ca sajjam viirabhatam sthitam | so’pi tam sacivam suunostushto raajaabhyapuujayat || 69
Er berichtete ihm, daß Virabhata bereit sei. König Candraprabha war mit dem Minister seines Sohnes zufrieden und belohnte ihn.
ततः कीर्तिमतीदेव्या सह चन्द्रप्रभः प्रभुः । सूर्यप्रभो विलासिन्या तथा मदनसेनया ॥ ७०
tatah kiirtimatiidevyaa saha candraprabhah prabhuh | suuryaprabho vilaasinyaa tathaa madanasenayaa || 70
Dann bestiegen König Candraprabha mit Königin Kirtimati, und Suryaprabha mit Vilasini und Madanasena
भूतासनविमानं तदारुह्य सपरिच्छदौ । सामात्यौ चापरेद्युस्तौ प्रातः प्रययतुस्ततः ॥ ७१
bhuutaasanavimaanam tadaaruhya saparicchadau | saamaatyau caaparedyustau praatah prayayatustatah || 71
am Morgen des nächsten Tages das Flugzeug Bhutasana und flogen mit Ministern und Gefolge davon.
अह्नः प्रहरमात्रेण ताम्रलिप्तीमवापतुः । दृश्यमानौ जनैर्व्योम्नि कौतुकोत्क्षिप्तलोचनैः ॥ ७२
ahnah praharamaatrena taamraliptiimavaapatuh | drshyamaanau janairvyomni kautukotkshiptalocanaih || 72
Innerhalb einer Tageswache erreichten sie Tamralipti, wo sie von Menschen gesehen wurden,
die ihre Blicke neugierig gen Himmel richteten.
नभस्तलावतीर्णौ च कृतप्रत्युद्गमेन तौ । राज्ञा वीरभटेनैतां समं विविशतुः पुरीम् ॥ ७३
nabhastalaavatiirnau ca krtapratyudgamena tau | raajnaa viirabhatenaitaam samam vivishatuh puriim || 73
Nach ihrer Landung kam König Virabhata ihnen entgegen, und mit ihm zusammen zogen sie in die Stadt ein.
चन्दनोदकसंसिक्तचारुरथ्यां पदे पदे । कटाक्षैः पौरनारीणां प्रकीर्णेन्दीवरामिव ॥ ७४
candanodakasamsiktacaarurathyaam pade pade | kataakshaih pauranaariinaam prakiirnendiivaraamiva || 74
Überall auf der Prachtstraße wurde Sandelwasser versprüht, und wegen der von Bürgersfrauen geworfenen Seitenblicke schien sie wie von blauen Lotussen gesäumt.
तत्र सम्बन्धिजामात्रोः कृत्वा वीरभटस्तयोः । पूजां यथावत्तनयाविवाहप्रक्रियां व्यधात् ॥ ७५
tatra sambandhijaamaatroh krtvaa viirabhatastayoh | puujaam yathaavattanayaavivaahaprakriyaam vyadhaat || 75
Dort bezeugte Virabhata Verwandschaft und Schwiegersohn seine Verehrung
und vollzog das Hochzeitsritual für seine Töchter nach allen Regeln der Kunst.
विशुद्धस्य हि भाराणां सहस्रं काञ्चनस्य च । भृतं च शतमुष्ट्राणां रत्नाभरणभारकैः ॥ ७६
vishuddhasya hi bhaaraanaam sahasram kaancanasya ca | bhrtam ca shatamushtraanaam ratnaabharanabhaarakaih || 76
Tausend Ladungen reinsten Goldes und hundert Kamele mit Juwelen beladen,
उष्ट्रपञ्चशतीं नानावस्त्रभाराभिपूरिताम् । वाजिनां च सहस्राणि सप्त पञ्च च दन्तिनाम् ॥ ७७
ushtrapancashatiim naanaavastrabhaaraabhipuuritaam | vaajinaam ca sahasraani sapta panca ca dantinaam || 77
500 mit verschiedenen Gewändern beladene Kamele, 7000 Pferde und 5000 Elefanten,
रूपाभरणयुक्तानां सहस्रं वारयोषिताम् । वेद्यां दुहित्रोः प्रददौ राजा वीरभटस्तयोः ॥ ७८
ruupaabharanayuktaanaam sahasram vaarayoshitaam | vedyaam duhitroh pradadau raajaa viirabhatastayoh || 78
und 1000 schöne, mit Schmuck behängte Frauen gab König Virabhata seinen beiden Töchtern als Mitgift am Traualtar.
सूर्यप्रभस्य जामातुस्तत्पितुश्च तयोः पुनः । उपचारं स सद्रत्नैश्चकार विषयैस्तथा ॥ ७९
suuryaprabhasya jaamaatustatpitushca tayoh punah | upacaaram sa sadratnaishcakaara vishayaistathaa || 79
Außerdem beschenkte er seinen Schwiegersohn Suryaprabha und dessen Eltern mit Juwelen und Ländereien.
तन्मन्त्रिणो यथावच्च प्रहस्तादीनमानयत् । चकार सोत्सवं हृष्यदशेषनगरीजनम् ॥ ८०
tanmantrino yathaavacca prahastaadiinamaanayat | cakaara sotsavam hrshyadasheshanagariijanam || 80
Dessen Minister, angefangen mit Prahasta, honorierte er ebenso.
Mit dem Fest, das er dann veranstaltete, begeisterte er restlos alle Stadtbewohner.
सूर्यप्रभश्च तत्रासीत्पितृयुक्तः प्रियासखः । तत्कालं विविधाहारपानगेयादिभोगभुक् ॥ ८१
suuryaprabhashca tatraasiitpitryuktah priyaasakhah | tatkaalam vividhaahaarapaanageyaadibhogabhuk || 81
Also verweilte Suryaprabha dort mit Eltern und Ehefrauen, Speisen, Getränke aller Art, Musik und andere Freuden genießend.
तावच्च तत्र रम्भस्य सकाशाद्वज्ररात्रतः । आगाद्दूतः स चास्थाने जगाद स्वप्रभोर्वचः ॥ ८२
taavacca tatra rambhasya sakaashaadvajraraatratah | aagaadduutah sa caasthaane jagaada svaprabhorvacah || 82
Mittlerweile war ein Bote von König Rambha aus Vajraratra angeritten.
Er betrat die Versammlungshalle und überbrachte die Botschaft seines Herrn:
विद्याबलावलिप्तेन युवराजेन नः कृतः । सूर्यप्रभेण तनयाहरणोत्थः पराभवः ॥ ८३
vidyaabalaavaliptena yuvaraajena nah krtah | suuryaprabhena tanayaaharanotthah paraabhavah || 83
„Suryaprabha, mit magischen Kräften zum Kronprinzen geschmiert,
hat uns mit der Entführung unserer Tochter Schmach angetan.
अद्य च ज्ञातमस्माभिर्यद्वीरभटभूभृतः । प्रतिपन्नाः स्थ संधाने समानव्यसनस्य नः ॥ ८४
adya ca jnaatamasmaabhiryadviirabhatabhuubhrtah | pratipannaah stha samdhaane samaanavyasanasya nah || 84
Und heute kam uns zu Ohren, daß der eine Allianz mit König Virabhata, dem dasselbe Unheil zustieß wie uns, eingeht.
तथैव चानुमन्यध्वे यद्यस्मत्संधिमाशु तत् । इहाप्यागम्यतां नो चेन्मृत्युना नोऽत्र निष्कृतिः ॥ ८५
tathaiva caanumanyadhve yadyasmatsamdhimaashu tat | ihaapyaagamyataam no cenmrtyunaa no’tra nishkrtih || 85
Wenn du auf dieselbe Weise auch mit uns Frieden schließen willst, komm unverzüglich hierher.
Wenn nicht, sind wir nur noch durch den Tod zu versöhnen!“
तच्छ्रुत्वा तं च सम्मान्य दूतं वीरभटार्चितः । प्रहस्तं सोऽब्रवीद्राजा तत्र चन्द्रप्रभः पुनः ॥ ८६
tacchrutvaa tam ca sammaanya duutam viirabhataarcitah | prahastam so’braviidraajaa tatra candraprabhah punah || 86
Nach diesen Worten entlohnte, von Virabhata sekundiert, König Candraprabha den Boten.
Zu Prahasta wiederum sagte er:
त्वमेव गच्छ तं रम्भमस्मद्वाक्यादिदं वद । किं तप्यसे वृथा भावी चक्रवर्ती हि निर्मितः ॥ ८७
tvameva gaccha tam rambhamasmadvaakyaadidam vada | kim tapyase vrthaa bhaavii cakravartii hi nirmitah || 87
„Flieg gleich nach Rambha und melde unsere Botschaft:
‚Was regst du dich künstlich auf? Ein zukünftiger Kaiser ist vorherbestimmt.
विद्याधराणां गिरिशेनैष सूर्यप्रभोऽधुना । अस्यैतास्त्वत्सुताद्याश्च भार्याः सिद्धैरुदाहृताः ॥ ८८
vidyaadharaanaam girishenaisha suuryaprabho’dhunaa | asyaitaastvatsutaadyaashca bhaaryaah siddhairudaahrtaah || 88
Shiva, dem Herrn der Berge, zufolge ist dieser Suryaprabha nunmehr Herrscher über die Vidyadharas.
Die heiligen Seher haben deine Töchter und andere zu seinen Frauen erklärt.
तत्प्राप्ता ते सुता स्थानं कर्कशस्त्वं तु नार्थितः । तत्प्रीयस्व सखा नस्त्वमेष्यामोऽत्राप्यमी वयम् ॥ ८९
tatpraaptaa te sutaa sthaanam karkashastvam tu naarthitah | tatpriiyasva sakhaa nastvameshyaamo’traapyamii vayam || 89
Sie haben also ihren richtigen Standort eingenommen. Weil du so stur bist, wurdest du erst gar nicht gefragt.
Sei friedlich, du bist unser Freund, und natürlich kommen wir auch zu dir.‘
इति राज्ञोक्तसंदेशः प्रहस्तो गगनेन सः । गत्वा प्रहरमात्रेण वज्ररात्रमवाप तत् ॥ ९०
iti raajnoktasamdeshah prahasto gaganena sah | gatvaa praharamaatrena vajraraatramavaapa tat || 90
Mit dieser Botschaft des Königs versehen flog Prahasta innerhalb einer Tageswache nach Vajraratra.
तत्र रम्भाय संदेशमुक्त्वा तेनानुमोदितः । तथैवागत्य सोऽवादीद्राज्ञे चन्द्रप्रभाय तत् ॥ ९१
tatra rambhaaya samdeshamuktvaa tenaanumoditah | tathaivaagatya so’vaadiidraajne candraprabhaaya tat || 91
Er überbrachte Rambha die Botschaft, und dem gefiel, was er hörte.
Dann flog er wieder zu König Candraprabha zurück und berichtete.
चन्द्रप्रभोऽथ सचिवं प्रभासं प्रेष्य शाकलात् । आनाययत्तां रम्भस्य पार्श्वं तारावलीं सुताम् ॥ ९२
candraprabho’tha sacivam prabhaasam preshya shaakalaat | aanaayayattaam rambhasya paarshvam taaraavaliim sutaam || 92
Also beauftragte der Minister Prabhaasa, Rambhas Tochter Taravali aus Shakala zu Rambha zurückzubringen.
ततो ययौ विमानेन सह सूर्यप्रभेण सः । राज्ञा वीरभटेनापि सर्वैश्चान्यैः सुसेवितः ॥ ९३
tato yayau vimaanena saha suuryaprabhena sah | raajnaa viirabhatenaapi sarvaishcaanyaih susevitah || 93
Dann flog er, von König Virabhata und allen anderen herzlich verabschiedet, mit Suryaprabha im Flugzeug davon.
वज्ररात्रं च सम्प्राप मार्गोन्मुखजनाकुलम् । रम्भेनाभ्युद्गतस्तस्य राजधानीं विवेश सः ॥ ९४
vajraraatram ca sampraapa maargonmukhajanaakulam | rambhenaabhyudgatastasya raajadhaaniim vivesha sah || 94
Als er Vajraratra erreichte, waren die Straßen gesäumt mit ihn erwartenden Menschen.
König Rambha schritt ihm entgegen und er betrat seinen Palast.
तत्र रम्भोऽप्यसौ क्लृप्तविवाहप्रक्रियोत्सवः । असंख्यहेमहस्त्यश्वरत्नादि दुहितुर्ददौ ॥ ९५
tatra rambho’pyasau klptavivaahaprakriyotsavah | asamkhyahemahastyashvaratnaadi duhiturdadau || 95
König Rambha veranstaltete ein rauschendes Hochzeitsfest und beschenkte seine Tochter
mit unschätzbar viel Gold, Elefanten, Rössern, Juwelen und anderem mehr.
जामातरं च स तथा सूर्यप्रभमुपाचरत् । यथा तस्य निजा भोगाः सर्वे विस्मृतिमाययुः ॥ ९६
jaamaataram ca sa tathaa suuryaprabhamupaacarat | yathaa tasya nijaa bhogaah sarve vismrtimaayayuh || 96
Seinen Schwiegersohn Suryaprabha versorgte er genauso, wobei er all seiner eigenen Bedürfnisse nicht achtete.
यावच्च तत्र ते तिष्ठन्त्युत्सवानन्दिताः । तावद्रम्भान्तिकं काञ्चीनगर्या दूत आययौ ॥ ९७
yaavacca tatra te tishthantyutsavaananditaah | taavadrambhaantikam kaanciinagaryaa duuta aayayau || 97
Während sie dort noch fröhlich feierten, kam ein Bote aus Kanci und trat vor Rambha.
स तस्माच्छ्रुतसंदेशो रम्भश्चन्द्रप्रभं नृपम् । प्राह काञ्चीश्वरो राजा कुम्भीराख्योऽस्ति मेऽग्रजः ॥ ९८
sa tasmaacchrutasamdesho rambhashcandraprabham nrpam | praaha kaanciishvaro raajaa kumbhiiraakhyo’sti me’grajah || 98
Als Rambha seine Botschaft vernommen, sagte er zu König Candraprabha:
„König Kumbhira, Herr über Kanci, ist mein älterer Bruder.
तेनाप्तः प्रेषितो मेऽद्य दूतो वक्तुमिदं वचः । मम सूर्यप्रभेणादौ सुता नीता ततस्तव ॥ ९९
tenaaptah preshito me’dya duuto vaktumidam vacah | mama suuryaprabhenaadau sutaa niitaa tatastava || 99
Der zuverlässige Bote, den er mir heute geschickt hat, meldet mir seine Worte:
‚Dieser Suryaprabha hat erst meine Tochter entführt, dann deine.
कृतं चाद्य त्वया सख्यं तैः सहेति मया श्रुतम् । तन्ममापि तथैव त्वं सख्यं तैः सह साधय ॥ १००
krtam caadya tvayaa sakhyam taih saheti mayaa shrutam | tanmamaapi tathaiva tvam sakhyam taih saha saadhaya || 100
Und du hast, wie ich höre, Freundschaft mit ihm und seinem Vater geschlossen.
Jetzt sollst du, Rambha, auch meine Freundschaft mit ihnen vermitteln!
आयान्तु ते मम गृहं यावत्सूर्यप्रभाय ताम् । स्वहस्तेनार्पयामीह सुतां वरुणसेनिकाम् ॥ १०१
aayaantu te mama grham yaavatsuuryaprabhaaya taam | svahastenaarpayaamiiha sutaam varunasenikaam || 101
Lass sie zu mir nach Hause kommen, damit ich Suryaprabha mein Töchterlein Varunasena hier eigenhändig anvertrauen kann.‘
इत्येषाभ्यर्थना तस्य क्रियतामिति वादिनः । रम्भस्य श्रद्दधे चन्द्रप्रभो राजा तदा वचः ॥ १०२
ityeshaabhyarthanaa tasya kriyataamiti vaadinah | rambhasya shraddadhe candraprabho raajaa tadaa vacah || 102
Du mögest ausführen, worum er dich bittet.“ Als Rambha das sagte, willigte König Candraprabha gern ein.
प्रहस्तं प्रेक्ष्य च क्षिप्रं शाकलात्तामनाययत् । पुराद्वरुणसेनां स कुम्भीरस्यान्तिकं पितुः ॥ १०३
prahastam prekshya ca kshipram shaakalaattaamanaayayat | puraadvarunasenaam sa kumbhiirasyaantikam pituh || 103
Er schickte Prahasta, um Varunasena eiligst aus Shakala zu ihrem Vater Kumbhira zu befördern.
अन्येद्युश्च विमानेन स च सूर्यप्रभश्च सः । रम्भो वीरभटः सर्वे काञ्चीं ते सानुगा ययुः ॥ १०४
anyedyushca vimaanena sa ca suuryaprabhashca sah | rambho viirabhatah sarve kaanciim te saanugaa yayuh || 104
Anderntags flogen alle, Candraprabha, Suryaprabha, Rambha und Virabhata samt Gefolge nach Kanci.
कुम्भीराभ्युद्गतास्तां च नानारत्नचितां पुरीम् । काञ्चीं काञ्चीमिव भुवः प्राविशन्गुणगुम्फिताम् ॥ १०५
kumbhiiraabhyudgataastaam ca naanaaratnacitaam puriim | kaanciim kaanciimiva bhuvah praavishangunagumphitaam || 105
Von Kumbhira feierlich empfangen, zogen sie in Kanci ein, die Stadt im Juwelenglanz,
als wäre sie der Gürtel der Welt, geflochten aus Strängen bester Eigenschaften.
तत्र तां विधिना दत्त्वा सुतां सूर्यप्रभाय सः । वरवध्वोरदाद्भूरि कुम्भीरो द्रविणं तयोः ॥ १०६
tatra taam vidhinaa dattvaa sutaam suuryaprabhaaya sah | varavadhvoradaadbhuuri kumbhiiro dravinam tayoh || 106
Dort übergab Kumbhira seine Tochter den Regeln gemäß an Suryaprabha und überhäufte die Neuvermählten mit Reichtümern.
निर्वृत्ते च विवाहेऽत्र भुक्तोत्तरसुखस्थितम् । चन्द्रप्रभमुवाचैवं प्रहस्तः सर्वसंनिधौ ॥ १०७
nirvrtte ca vivaahe’tra bhuktottarasukhasthitam | candraprabhamuvaacaivam prahastah sarvasamnidhau || 107
Als die Hochzeit abgewickelt war und Candraprabha vom Essen glücklich dasaß, sprach Prahasta ihn vor aller Augen an:
देव श्रीकण्ठविषये प्रभ्रमन्गतवानहम् । तत्र प्रसङ्गदृष्टो मां कान्तिसेननृपोऽब्रवीत् ॥ १०८
deva shriikanthavishaye prabhramangatavaanaham | tatra prasangadrshto maam kaantisenanrpo’braviit || 108
„Gebieter, als ich im Gebiet von Shrikantha unterwegs war, hat König Kantisena mich zufällig gesehen und angesprochen:
सूर्यप्रभो ममादाय सुतां कान्तिमतीं हृताम् । गृहमेतु करिष्यामि विधिवत्तस्य सत्क्रियाम् ॥ १०९
suuryaprabho mamaadaaya sutaam kaantimatiim hrtaam | grhametu karishyaami vidhivattasya satkriyaam || 109
„Nachdem Suryaprabha meine Tochter Kantimati entführt hat, soll er mit ihr zu mir nach Hause kommen.
Ich will ihn den Regeln gemäß die Ehe schließen lassen.
नो चेत्त्यक्ष्याम्यहं देहं दुहितृस्नेहमोहितः । इत्युक्तस्तेन तत्राहं प्रस्तावे च मयोदितम् ॥ ११०
no cettyakshyaamyaham deham duhitrsnehamohitah | ityuktastena tatraaham prastaave ca mayoditam || 110
Wenn nicht, will ich, aus Liebe zu meiner Tochter betört, meinen Körper verlassen!“
Weil er mir das gesagt hatte, habe ich es hier lieber gleich zur Sprache gebracht.“
एवमुक्ते प्रहस्तेन राजा चन्द्रप्रभोऽभ्यधात् । गच्छ कान्तिमतीं तर्हि तां प्रापय तदन्तिकम् ॥ १११
evamukte prahastena raajaa candraprabho’bhyadhaat | gaccha kaantimatiim tarhi taam praapaya tadantikam || 111
So von Prahasta angesprochen erwiderte König Candraprabha: „Geh und bring Kantimati auf der Stelle zu ihm!
ततस्तत्र वयं याम इत्युक्तस्तेन भूभृता । तदैव नभसा गत्वा प्रहस्तस्तत्तथाकरोत् ॥ ११२
tatastatra vayam yaama ityuktastena bhuubhrtaa | tadaiva nabhasaa gatvaa prahastastattathaakarot || 112
Dann fliegen wir eben da hin!“ Nach diesen Worten des Königs ging Prahasta sofort los und tat wie ihm befohlen.
प्रातश्च ते सकुम्भीराः सर्वे चन्द्रप्रभादयः । श्रीकण्ठविषयं जग्मुर्विमानेन द्युगामिना ॥ ११३
praatashca te sakumbhiiraah sarve candraprabhaadayah | shriikanthavishayam jagmurvimaanena dyugaaminaa || 113
Am nächsten Morgen reisten Candraprabha, Kumbhira und alle anderen mit ihrer fliegenden Kutsche ins Land Shrikantha.
तत्राप्यग्रागतो राजा कान्तिसेनः स्वमन्दिरम् । तावत्प्रवेश्य दुहितुर्व्यधादुद्वाहमङ्गलम् ॥ ११४
tatraapyagraagato raajaa kaantisenah svamandiram | taavatpraveshya duhiturvyadhaadudvaahamangalam || 114
Dort hieß König Kantisena sie willkommen und ließ sie in seinen Palast eintreten.
Da richtete er eine vielversprechende Hochzeit für seine Tochter aus.
ददौ तस्यै तदा कान्तिमत्यै सूर्यप्रभाय च । आश्चर्यजननं राज्ञाममितं रत्नसंचयम् ॥ ११५
dadau tasyai tadaa kaantimatyai suuryaprabhaaya ca | aashcaryajananam raajnaamamitam ratnasamcayam || 115
Dann schenkte er Kantimati und Suryaprabha einen ungewogenen, die Verwunderung der Könige weckenden Juwelenschatz.
ततः स्थितेषु तेष्वत्र नानाभोगोपसेविषु । सर्वेषु दूतः कौशाम्ब्या आगत्यैवमभाषत ॥ ११६
tatah sthiteshu teshvatra naanaabhogopasevishu | sarveshu duutah kaushaambyaa aagatyaivamabhaashata || 116
Als sie dort Genüssen aller Art sich hingebend verweilten, trat ein Bote aus Kaushambi ein und sprach:
जनमेजयभूपालो ब्रवीति भवतामिदम् । हृता केनापि नचिरं परपुष्टेति मे सुता ॥ ११७
janamejayabhuupaalo braviiti bhavataamidam | hrtaa kenaapi naciram parapushteti me sutaa || 117
„König Janamejaya hat den Herrschaften Folgendes mitzuteilen:
‚Unlängst wurde meine Tochter Parapushta von jemandem entführt.
ज्ञातं चेहाद्य यत्प्राप्ता हस्तं सूर्यप्रभस्य सा । तत्तया सह सोऽस्माकं गृहमायात्वशङ्कितः ॥ ११८
jnaatam cehaadya yatpraaptaa hastam suuryaprabhasya saa | tattayaa saha so’smaakam grhamaayaatvashankitah || 118
Heute erfuhr ich, daß sie Suryaprabhas Hand ergriffen hat. Also möge er ohne böse Vorahnungen mit ihr in unser Haus kommen.
सत्कृत्य प्रेषयिष्यामि सभार्यं तं यथाविधि । अन्यथा शत्रवो यूयं मम युष्माकमप्यहम् ॥ ११९
satkrtya preshayishyaami sabhaaryam tam yathaavidhi | anyathaa shatravo yuuyam mama yushmaakamapyaham || 119
Ich will sie den Regeln gemäß vermählen und als Mann und Frau wieder entlassen.
Andernfalls seid ihr meine Feinde, und ich der eure.‘
इत्युक्त्वा स्वामिवचनं दूतस्तूष्णीं बभूव सः । अथ चन्द्रप्रभः सर्वानेकान्ते क्षितिपोऽब्रवीत् ॥ १२०
ityuktvaa svaamivacanam duutastuushniim babhuuva sah | atha candraprabhah sarvaanekaante kshitipo’braviit || 120
Als der Bote die Botschaft seines Herrn überbracht hatte, verstummte er.
Da sprach der sein Land schützende König Candraprabha nur zu den Seinen:
कथमेवं सदर्पोक्तेर्गम्यते तस्य वेश्मनि । तच्छ्रुत्वा तस्य सिद्धार्थनामा मन्त्र्येवमभ्यधात् ॥ १२१
kathamevam sadarpoktergamyate tasya veshmani | tacchrutvaa tasya siddhaarthanaamaa mantryevamabhyadhaat || 121
„Warum sollte er ins Haus von einem gehen, der so hochmütig daherredet!“ Auf diese Worte erwiderte sein Minister Siddhartha:
नान्यथा देव मन्तव्यं वक्तुमेवं हि सोऽर्हति । स हि राजा महादाता पण्डितः सत्कुलोद्गतः ॥ १२२
naanyathaa deva mantavyam vaktumevam hi so’rhati | sa hi raajaa mahaadaataa panditah satkulodgatah || 122
„Komm nicht auf falsche Gedanken, Gebieter. Er darf so reden.
Dieser König ist ein Großer Spender, gebildet und entstammt einem edlen Geschlecht.
शूरोऽश्वमेधयाजी च सदैवान्यापराजितः । विरुद्धं किं नु तेनोक्तं यथावस्त्वभिधायिना ॥ १२३
shuuro’shvamedhayaajii ca sadaivaanyaaparaajitah | viruddham kim nu tenoktam yathaavastvabhidhaayinaa || 123
Er hat das Große Pferdeopfer vollzogen, der Held, und ist seitdem von keinem mehr besiegt worden!
Wie sollte einer, der so bezeichnet wird, etwas sagen, was den Tatsachen widerspricht?
शत्रुतोदाहृता या वा सा वासवकृतेऽधुना । तद्गन्तव्यं गृहे तस्य सत्यसंधो नृपो हि सः ॥ १२४
shatrutodaahrtaa yaa vaa saa vaasavakrte’dhunaa | tadgantavyam grhe tasya satyasamdho nrpo hi sah || 124
Mit der von ihm erwähnten Feindschaft beruft er sich jetzt auf Indra! Du solltest also lieber zu ihm in den Palast gehen,
denn dieser König hält sein Wort!
तदपि प्रेष्यतां कश्चित्तस्य चित्तोपलब्धये । इति सिद्धार्थवचनं सर्वे श्रद्दधुरत्र ते ॥ १२५
tadapi preshyataam kashcittasya cittopalabdhaye | iti siddhaarthavacanam sarve shraddadhuratra te || 125
Schick erstmal jemanden zu ihm, um seine Absichten zu erkunden!“ Diesem Vorschlag Siddharthas stimmten alle zu.
ततो जिज्ञासितुं चन्द्रप्रभस्तं जनमेजयम् । प्रहस्तं व्यसृजत्तं च दूतं तस्याप्यमानयत् ॥ १२६
tato jijnaasitum candraprabhastam janamejayam | prahastam vyasrjattam ca duutam tasyaapyamaanayat || 126
Dann entsandte Candraprabha den Prahasta, um Janamejaya auszukundschaften. Dessen Boten entlohnte er.
प्रहस्तश्च स गत्वा तं कौशाम्बीशं ससंविदम् । विधायानीय तल्लेखं चन्द्रप्रभमतोषयत् ॥ १२७
prahastashca sa gatvaa tam kaushaambiisham sasamvidam | vidhaayaaniiya tallekham candraprabhamatoshayat || 127
Prahasta zog los, schloss eine Vereinbarung mit dem Herrn von Kaushambi und brachte einen Brief von ihm zurück.
Damit war Candraprabha zufrieden.
सोऽपि राजा तमेवाशु प्रहस्तं प्रेष्य शाकलात् । जनमेजयपार्श्वं तां परपुष्टामनाययत् ॥ १२८
so’pi raajaa tamevaashu prahastam preshya shaakalaat | janamejayapaarshvam taam parapushtaamanaayayat || 128
Der König schickte Prahasta sofort los, um Parapushta aus Shakala zu Janamejaya zurückzubringen.
ततश्चन्द्रप्रभाद्यास्ते सूर्यप्रभपुरोगमाः । सकान्तिसेनाः कौशाम्बीं विमानेनागमन्नृपाः ॥ १२९
tatashcandraprabhaadyaaste suuryaprabhapurogamaah | sakaantisenaah kaushaambiim vimaanenaagamannrpaah || 129
Sodann nahmen Candraprabha, Kantisena und die anderen Könige, von Suryaprabha angeführt, den Flieger nach Kaushambi.
तत्र सम्बन्धिजामातृमुखान्प्रत्युद्गमादिना । प्रह्वस्तान्पूजयामास स राजा जनमेजयः ॥ १३०
tatra sambandhijaamaatrmukhaanpratyudgamaadinaa | prahvastaanpuujayaamaasa sa raajaa janamejayah || 130
Dort schritt König Janamejaya ihnen bescheiden entgegen, um seinen Schwiegersohn
und auch die anderen Verwandten willkommen zu heißen.
ददौ च कृत्वा दुहितुर्विवाहविधिसत्क्रियाम् । पञ्च हस्तिसहस्राणि लक्षं च वरवाजिनाम् ॥ १३१
dadau ca krtvaa duhiturvivaahavidhisatkriyaam | panca hastisahasraani laksham ca varavaajinaam || 131
Nachdem er das Hochzeitsritual für seine Tochter abgehalten hatte,
schenkte er fünftausend Elefanten, hunderttausend edle Rösser,
रत्नकाञ्चनसद्वस्त्रकर्पूरागरुपूरितैः । भारैर्भृतानामुष्ट्राणां सहस्राण्यपि पञ्च सः ॥ १३२
ratnakaancanasadvastrakarpuuraagarupuuritaih | bhaarairbhrtaanaamushtraanaam sahasraanyapi panca sah || 132
fünftausend Kamele beladen mit Juwelen, Gold, edlen Gewändern, Kampfer und Adlerholz.
चक्रे च वाद्यनृत्तैकमयं लोकमहोत्सवम् । पूजितब्राह्मणवरं मानिताखिलराजकम् ॥ १३३
cakre ca vaadyanrttaikamayam lokamahotsavam | puujitabraahmanavaram maanitaakhilaraajakam || 133
Dann gab er ein Volksfest mit Gesang und Tanz, ehrte treffliche Brahmanen und erwies den Königen seinen Respekt.
तावच्चाशङ्कितं तत्र नभः पिञ्जरतां ययौ । रक्तारुणत्वमभ्यर्णभावि शंसदिवात्मनः ॥ १३४
taavaccaashankitam tatra nabhah pinjarataam yayau | raktaarunatvamabhyarnabhaavi shamsadivaatmanah || 134
Inzwischen hatte sich der Himmel unversehens tiefrot gefärbt,
so, als wollte er auf sein eigenes, unmittelbar bevorstehendes Blutvergießen hinweisen.
तुमुलाकुलशब्दाश्च बभूवुः सहसा दिशः । भीता इवागतं दृष्ट्वा परसैन्यं विहायसा ॥ १३५
tumulaakulashabdaashca babhuuvuh sahasaa dishah | bhiitaa ivaagatam drshtvaa parasainyam vihaayasaa || 135
Auf einmal brach von überallher ein tumultuarisches Lärmen los,
als sei die Atmosphäre verstört vor Angst beim Anblick feindlicher Heerscharen.
तावच्च तत्क्षणं वातुं प्रवृत्तोऽभून्महानिलः । खेचरैः सह युद्धाय भूचरानुत्क्षिपन्निव ॥ १३६
taavacca tatkshanam vaatum pravrtto’bhuunmahaanilah | khecaraih saha yuddhaaya bhuucaraanutkshipanniva || 136
Da fing ein Sturmwind zu wehen an, der die Erdläufer zum Kampf gegen die himmlischen Renner aufzupeitschen schien.
क्षणाच्च ददृशे व्योम्नि विद्याधरबलं महत् । दीप्तिद्योतितदिक्चक्रमुद्यन्नादं महाजवम् ॥ १३७
kshanaacca dadrshe vyomni vidyaadharabalam mahat | diiptidyotitadikcakramudyannaadam mahaajavam || 137
Im nächsten Augenblick war eine riesige Vidyadharastreitmacht am Himmel zu sehen,
den Erdkreis mit Blitzen überstrahlend, bedrohlich brüllend und ungestüm.
तन्मध्ये चातिसुभगं विद्याधरकुमारकम् । एकं सूर्यप्रभाद्यास्ते पश्यन्ति स्म सुविस्मिताः ॥ १३८
tanmadhye caatisubhagam vidyaadharakumaarakam | ekam suuryaprabhaadyaaste pashyanti sma suvismitaah || 138
Unter ihnen gewahrten Suryaprabha und die anderen höchst verwundert einen ausnehmend schönen Vidyadharajüngling.
आषाढेश्वरतनयो दामोदर एष जयति युवराजः ।
रे मर्त्य धरणिगोचर सूर्यप्रभ निपत पादयोरस्य ॥ १३९
aashaadheshvaratanayo daamodara esha jayati yuvaraajah |
re martya dharanigocara suuryaprabha nipata paadayorasya || 139
„Das ist Kronprinz Damodara, Sohn von König Ashadha! Er soll siegen!
He du, Suryaprabha, sterblicher Läufer auf dem Erdenrund, fall ihm zu Füßen!
प्रणम च रे जनमेजय भवता दत्ता सुता किमस्थाने ।
आराधय तमिमं तद्देवं नैषोऽन्यथा क्षमते ॥ १४०
pranama ca re janamejaya bhavataa dattaa sutaa kimasthaane |
aaraadhaya tamimam taddevam naisho’nyathaa kshamate || 140
Verneige auch du dich, Janamejaya, der du deine Tochter einem Unwürdigen gabst!
Ihr sollt diesen Gott beschwichtigen, sonst vergibt er euch nicht!“
इति तस्मिन्क्षणे विद्याधरबन्धी ततोऽम्बरात् । तस्य दामोदरस्याग्राद्व्याजहारोच्चया गिरा ॥ १४१
iti tasminkshane vidyaadharabandhii tato’mbaraat | tasya daamodarasyaagraadvyaajahaaroccayaa giraa || 141
So brüllte in diesem Moment ein Herold der Vidyadharas mit Donnerstimme vor Damodara fliegend vom Himmel herab.
तच्छ्रुत्वा दृष्टतत्सैन्यो गृहीत्वा खड्गचर्मणी । सूर्यप्रभो नभः क्रोधादुत्पपात स्वविद्यया ॥ १४२
tacchrutvaa drshtatatsainyo grhiitvaa khadgacarmanii | suuryaprabho nabhah krodhaadutpapaata svavidyayaa || 142
Als Suryaprabha das hörte und die Streitmacht sah, ergriff er Schwert und Schild
und stürmte aus Wut und eigener Zauberkraft himmelan.
अनूत्पेतुश्च सचिवास्तस्य सर्वे धृतायुधाः । प्रहस्तश्च प्रभासश्च भासः सिद्धार्थ एव च ॥ १४३
anuutpetushca sacivaastasya sarve dhrtaayudhaah | prahastashca prabhaasashca bhaasah siddhaartha eva ca || 143
Mit ihm stiegen all seine Minister mit gezückten Schwertern auf: Prahasta, Prabhasa, Bhasa, Siddhartha,
प्रज्ञाढ्यः सर्वदमनो वीतभीतिः शुभंकरः । विद्याधराणां तैः साकं प्रावर्तत महाहवः ॥ १४४
prajnaadhyah sarvadamano viitabhiitih shubhamkarah | vidyaadharaanaam taih saakam praavartata mahaahavah || 144
Prajnadhya, Sarvadamana, Vitabhiti und Shubhankara. Sofort entbrannte eine heftige Schlacht mit den Vidyadharas.
सूर्यप्रभश्चाभ्यधावद्यतो दामोदरस्ततः । खड्गेनाघ्नन्रिपून्गृह्णंस्तच्छस्त्राणि स्वचर्मणा ॥ १४५
suuryaprabhashcaabhyadhaavadyato daamodarastatah | khadgenaaghnanripuungrhnamstacchastraani svacarmanaa || 145
Suryaprabha stürmte vor, so wie Damodara auch. Sie erschlugen die Feinde nicht mit ihren Schwertern,
sondern fingen Hiebe und Stiche mit ihren Lederschilden ab.
ते जनाः कति संख्ये च लक्षसंख्या नभश्चराः । समत्वमेव विविधुर्युध्यमानाः परस्परम् ॥ १४६
te janaah kati samkhye ca lakshasamkhyaa nabhashcaraah | samatvameva vividhuryudhyamaanaah parasparam || 146
Diese Handvoll Männer und jene Himmelläufer, Hunderttausend an Zahl, waren irgendwie gleichviel, als sie miteinander fochten.
बभुः खड्गलताश्चात्र साकुला रुधिरारुणाः । पतन्त्यः शूरकायेषु कृतान्तस्येव दृष्टयः ॥ १४७
babhuh khadgalataashcaatra saakulaa rudhiraarunaah | patantyah shuurakaayeshu krtaantasyeva drshtayah || 147
Die Schwertklingen troffen von Blut, wann immer sie wie des Todesgottes bohrende Blicke in der Helden Leiber eindrangen.
विद्याधराश्च धरणौ भियेव शरणार्थिनः । शिरोभिश्च शरीरैश्च पेतुश्चन्द्रप्रभाग्रतः ॥ १४८
vidyaadharaashca dharanau bhiyeva sharanaarthinah | shirobhishca shariiraishca petushcandraprabhaagratah || 148
Da stürzten, wie aus Angst um Obdach flehend, Vidyadharas mit Köpfen und Leibern vor Candraprabha auf die Erde.
सूर्यप्रभो बभौ लोकदृष्टया खेचरश्रिया । सिन्दूरेणेव कीर्णेन नभोऽभूदसृजारुणम् ॥ १४९
suuryaprabho babhau lokadrshtayaa khecarashriyaa | sinduureneva kiirnena nabho’bhuudasrjaarunam || 149
Suryaprabha erstrahlte in des Volkes Augen im Glanz eines Himmelsläufers.
Rot von Blut war der Himmel, wie von Zinnober bedeckt.
सूर्यप्रभश्च सम्प्राप्य युयुधे तेन सम्मुखम् । खड्गचर्मधरेणैव सह दामोदरेण सः ॥ १५०
suuryaprabhashca sampraapya yuyudhe tena sammukham | khadgacarmadharenaiva saha daamodarena sah || 150
Schließlich stand Suryaprabha dem mit Schwert und Schild bewaffneten Damodara Aug in Aug gegenüber und kämpfte mit ihm.
युद्ध्यमानश्च करणप्रयोगेण प्रविश्य तम् । खड्गखण्डितचर्माणं रिपुं भूमावपातयत् ॥ १५१
yuddhyamaanashca karanaprayogena pravishya tam | khadgakhanditacarmaanam ripum bhuumaavapaatayat || 151
Im Eifer des Gefechts durchdrang er, einen Zauber anwendend, Damodaras Deckung, spaltete seinen Schild mit dem Schwert
und warf den Feind zu Boden.
छेत्तुमिच्छति यावच्च शिरस्तस्य विवेल्लतः । तावदागत्य नभसा हुंकारो विष्णुना कृतः ॥ १५२
chettumicchati yaavacca shirastasya vivellatah | taavadaagatya nabhasaa humkaaro vishnunaa krtah || 152
Während er noch versuchte, den Kopf des sich Sträubenden abzuschlagen,
ertönte vom Himmel herab ein von Vishnu ausgestoßenes Grollen.
तच्छ्रुत्वा वीक्ष्य च हरिं नम्रस्तद्गौरवेण सः । दामोदरममुञ्चत्तं वधात्सूर्यप्रभस्ततः ॥ १५३
tacchrutvaa viikshya ca harim namrastadgauravena sah | daamodaramamuncattam vadhaatsuuryaprabhastatah || 153
Das hörte er und er sah Vishnu. Ehrfürchtig verneigte Suryaprabha sich vor ihm und ersparte Damodara die Hinrichtung.
वधमुक्तं तमादाय भक्तं क्वापि ययौ हरिः । भगवान्स हि सद्भक्तमिहामुत्र च रक्षति ॥ १५४
vadhamuktam tamaadaaya bhaktam kvaapi yayau harih | bhagavaansa hi sadbhaktamihaamutra ca rakshati || 154
Seinen von der Hinrichtung erlösten Gefolgsmann nahm Vishnu mit sich in die Ferne.
Schließlich beschützt der Herr die fest an ihn glauben in dieser wie in jener Welt.
दामोदरानुगास्ते च ययुः सर्वे यतस्ततः । सूर्यप्रोभोऽपि गगनात्पितुः पार्श्वमवातरत् ॥ १५५
daamodaraanugaaste ca yayuh sarve yatastatah | suuryaprobho’pi gaganaatpituh paarshvamavaatarat || 155
Da folgten sie alle Damodara hier- wie dahin. Suryaprabha jedoch stieg aus luftigen Sphären zu seinem Vater hinab.
सामात्यमक्षतप्राप्तं पिता चन्द्रप्रभस्य तम् । अभ्यनन्दन्नृपाश्चान्ये तुष्टुवुर्दृष्टविक्रमम् ॥ १५६
saamaatyamakshatapraaptam pitaa candraprabhasya tam | abhyanandannrpaashcaanye tushtuvurdrshtavikramam || 156
Candraprabha und die Minister waren froh, ihn wohlbehalten anzutreffen.
Die anderen Könige bejubelten ihn, dessen Heldenmut sichtbar geworden.
ततोऽत्र यावत्सर्वे ते हृष्टास्तत्कथया स्थिताः । आगात्सुभटसम्बन्धी तावद्दूतोऽपरस्ततः ॥ १५७
tato’tra yaavatsarve te hrshtaastatkathayaa sthitaah | aagaatsubhatasambandhii taavadduuto’parastatah || 157
Während sie alle noch fröhlich beisammenstanden und sich Anekdoten des Kampfs erzählten,
näherte sich ein weiterer, zu Subhata gehörender Bote.
स च चन्द्रप्रभस्यैव लेखमग्रे समर्पयत् । तमुद्घाट्य च सिद्धार्थः सदस्यैवमवाचयत् ॥ १५८
sa ca candraprabhasyaiva lekhamagre samarpayat | tamudghaatya ca siddhaarthah sadasyaivamavaacayat || 158
Und der holte vor Candraprabha einen Brief hervor. Siddhartha entrollte und las ihn der Versammlung vor:
श्रीमानुन्नतवंशमौक्तिकमणिश्चन्द्रप्रभो भूपती
राजा श्रीसुभटेन सादरमिदं श्रीकोङ्कणाद्बोध्यते ।
नीता मे तनयापहृत्य रजनौ सत्त्वेन केनापि या
सा प्राप्ता तव सूनुनेत्यवगतं यत्तेन तुष्टा वयम् ॥ १५९
shriimaanunnatavamshamauktikamanishcandraprabho bhuupatii
raajaa shriisubhatena saadaramidam shriikonkanaadbodhyate |
niitaa me tanayaapahrtya rajanau sattvena kenaapi yaa
saa praaptaa tava suununetyavagatam yattena tushtaa vayam || 159
„König Candraprabha, Mond, Perljuwel und Herrscher über ein edles Geschlecht,
wird hiermit von König Subhata aus Konkana höflichst darüber in Kenntnis gesetzt,
daß meine Tochter, eines Nachts mir von einem Unhold entrissen, wie ich inzwischen erfuhr,
von deinem Sohn entführt worden ist, was uns wiederum mit Freude erfüllt.
तद्युक्तेन सुतेन तेन सह तत्सूर्यप्रभेणोद्यमो
युष्माभिः क्रियतामनर्गलमिहाप्यस्मद्गृहाभ्यागमे ।
यावत्तां परलोकतः पुनरिव प्रत्यागतामात्मजां
पश्यामश्च विवाहकार्यमधुना कर्मश्च तस्या वयम् ॥ १६०
tadyuktena sutena tena saha tatsuuryaprabhenodyamo
yushmaabhih kriyataamanargalamihaapyasmadgrhaabhyaagame |
yaavattaam paralokatah punariva pratyaagataamaatmajaam
pashyaamashca vivaahakaaryamadhunaa karmashca tasyaa vayam || 160
Verwendet eure ganze Kraft, du und dein Sohn Suryaprabha, darauf,
ohne jeden Aufschub hierher in unser Haus zu gelangen,
auf daß wir unsere Tochter, aus der anderen Welt zurückgekehrt, wiedersehen
und unverzüglich die für ihre Heirat erforderlichen Hochzeitsrituale einleiten können!“
इत्यत्र वाचिते लेखे सिद्धार्थेन तथेति सः । राजा चन्द्रप्रभो दूतं सच्चकार जहर्ष च ॥ १६१
ityatra vaacite lekhe siddhaarthena tatheti sah | raajaa candraprabho duutam saccakaara jaharsha ca || 161
Nachdem Siddhartha den Brief verlesen hatte, rief König Candraprabha: „So sei es!“. Er entlohnte den Boten und war glücklich.
आनययच्च सुभटस्यान्तिकं चन्द्रिकावतीम् । तत्सुतामपरान्तं तं प्रहस्तं प्रेष्य सत्वरम् ॥ १६२
aanayayacca subhatasyaantikam candrikaavatiim | tatsutaamaparaantam tam prahastam preshya satvaram || 162
Sogleich entsandte er Prahasta an die Westgrenze, um Subhata seine Tochter Candrikavati zurückzubringen.
प्रातश्च जग्मुः सर्वे ते कृत्वा सूर्यप्रभं पुरः । अपरान्तं विमानेन जनमेजयसंयुताः ॥ १६३
praatashca jagmuh sarve te krtvaa suuryaprabham purah | aparaantam vimaanena janamejayasamyutaah || 163
Am nächsten Morgen flogen sie alle, auch Janamejaya, unter ihrem Anführer Suryaprabha im Fluggerät an die Westgrenze.
तत्र तान्सुभटो राजा दुहितृप्राप्तिनन्दितः । भृशमानर्च चक्रे च सुतापरिणयोत्सवम् ॥ १६४
tatra taansubhato raajaa duhitrpraaptinanditah | bhrshamaanarca cakre ca sutaaparinayotsavam || 164
Erleichtert über die Wiederkehr seiner Tochter und die Ankömmlinge lauthals preisend,
richtete König Subhata an Ort und Stelle die Feier für die Vermählung seiner Tochter aus.
ददौ च चन्द्रिकावत्यै सोऽस्यै रत्नादिकं तथा ।यथा वीरभटाद्यास्ते स्वदत्तेन ललज्जिरे ॥ १६५
dadau ca candrikaavatyai so‘syai ratnaadikam tathaa |yathaa viirabhataadyaaste svadattena lalajjire || 165
Seiner Candrikavati schenkte er dermaßen viele Juwelen und alles andere,
daß Virabhata und die anderen Könige sich ihrer Geschenke schämten.
ततः सूर्यप्रभे तत्र स्थिते श्वशुरवेश्मनि । आगात्पौरवसम्बन्धी दूतो लावाणकादपि ॥ १६६
tatah suuryaprabhe tatra sthite shvashuraveshmani | aagaatpauravasambandhii duuto laavaanakaadapi || 166
Während Suryaprabha noch im Haus seines Schwiegervaters verweilte, kam auch aus Lavanaka ein Bote von König Paurava.
सोऽपि चन्द्रप्रभमिदं निजस्वामिवचोऽभ्यधात् । सुता सुलोचना नीता श्रीमत्सूर्यप्रभेण मे ॥ १६७
so’pi candraprabhamidam nijasvaamivaco’bhyadhaat | sutaa sulocanaa niitaa shriimatsuuryaprabhena me || 167
Und der übermittelte Candraprabha diese Botschaft seines Meisters:
„Meine Tochter Sulocana wurde von Herrn Suryaprabha entführt.
ततो मे नैव संतापस्तद्युक्तः किं तु मद्गृहम् । आनीयतां स युष्माभिराचारं यद्विदध्महे ॥ १६८
tato me naiva samtaapastadyuktah kim tu madgrham | aaniiyataam sa yushmaabhiraacaaram yadvidadhmahe || 168
Nicht daß mich das erhitzen würde, aber warum solltet ihr ihn nicht mit ihr zusammen zu mir nach Hause bringen,
um guter Sitte zu genügen?“
तच्छ्रुत्वैव मुदाभ्यर्च्य दूतं चन्द्रप्रभो नृपः । आनाययत्प्रहस्तेन पितुः पार्श्वं सुलोचनाम् ॥ १६९
tacchrutvaiva mudaabhyarcya duutam candraprabho nrpah | aanaayayatprahastena pituh paarshvam sulocanaam || 169
Als König Candraprabha das hörte, entlohnte er den Boten gutgelaunt und ließ Prahasta Sulocana zu ihrem Vater eskortieren.
ततः ससुभटाः सर्वे सह सूर्यप्रभेण ते । लावाणकं विमानेन ययुर्ध्यातोपगामिना ॥ १७०
tatah sasubhataah sarve saha suuryaprabhena te | laavaanakam vimaanena yayurdhyaatopagaaminaa || 170
Dann begaben sich Subhata, Suryaprabha und alle anderen im Flugzeug,
das herbeikam, sobald man an es dachte, nach Lavanaka.
तत्रोद्वाहोत्सवं कृत्वा सूर्यप्रभसुलोचने । रत्नैरपूरयत्सोऽपि पौरवोऽर्चितराजकः ॥ १७१
tatrodvaahotsavam krtvaa suuryaprabhasulocane | ratnairapuurayatso’pi pauravo’rcitaraajakah || 171
Nachdem sie dort Hochzeit gefeiert hatten, überhäufte auch König Paurava das Brautpaar, Suryaprabha und Sulocana,
mit Juwelen und beehrte auch die Könige.
तेनोपचर्यमाणेषु सुखस्थेष्वत्र तेषु च । प्रजिघाय सुरोहोऽपि दूतं चीननरेश्वर ॥ १७२
tenopacaryamaaneshu sukhastheshvatra teshu ca | prajighaaya suroho’pi duutam ciinanareshvara || 172
Während sie noch, von Paurava verwöhnt, im Glücke schwelgten, entsandte auch Suroha, der Herrscher über China, einen Boten.
सोऽप्यन्यवद्दूतमुखेनार्थयामास पार्थिवः । हृतकन्यस्तया साकं तेषामागमनं गृहे ॥ १७३
so’pyanyavadduutamukhenaarthayaamaasa paarthivah | hrtakanyastayaa saakam teshaamaagamanam grhe || 173
Wie die anderen verlangte auch er durch den Mund seines Botschafters, daß der Prinz, der seine Tochter geraubt hatte,
mit ihnen zusammen bei ihm im Palast erscheinen solle.
ततश्चन्द्रप्रभो राजा हृष्टस्तस्यापि तां सुताम् । विद्युन्मालां प्रहस्तेनानाययामास केतनम् ॥ १७४
tatashcandraprabho raajaa hrshtastasyaapi taam sutaam | vidyunmaalaam prahastenaanaayayaamaasa ketanam || 174
König Candraprabha war erfreut und ließ dessen Tochter Vidyunmala Blitzgirlande ebenfalls
von Prahasta in den Palast des Königs von China bringen.
अन्येद्युश्च विमानेन सहसूर्यप्रभा ययुः । चन्द्रप्रभाद्याः सर्वे ते चीनदेशं सपौरवाः ॥ १७५
anyedyushca vimaanena sahasuuryaprabhaa yayuh | candraprabhaadyaah sarve te ciinadesham sapauravaah || 175
Anderntags flogen alle Könige, Suryaprabha, Candraprabha und Paurava im Flugzeug nach China.
तत्राग्रे निर्गतो राजा निजकोट्टं प्रवेश्य तान् । स सुरोहोऽपि दुहितुश्चक्रे वैवाहिकं विधिम् ॥ १७६
tatraagre nirgato raajaa nijakottam praveshya taan | sa suroho’pi duhitushcakre vaivaahikam vidhim || 176
Dort schritt ihnen König Suroha entgegen und führte sie in seine Festung,
wo er das traditionelle Hochzeitsritual für seine Tochter vollzog.
अदाच्च विद्युन्मालायै तस्यै सूर्यप्रभाय च । असंख्यहेमहस्त्यश्वरत्नचीनांशुकादिकम् ॥ १७७
adaacca vidyunmaalaayai tasyai suuryaprabhaaya ca | asamkhyahemahastyashvaratnaciinaamshukaadikam || 177
Dann schenkte er Vidyunmala und Suryaprabha Unmengen von Gold, Elefanten, Pferden, Juwelen, Chinaseide und so weiter.
तस्थुश्च तत्र ते तैस्तैर्भोगैश्चन्द्रप्रभादयः । दिनानि कतिचित्सर्वे सुरोहाभ्यर्चितास्तदा ॥ १७८
tasthushca tatra te taistairbhogaishcandraprabhaadayah | dinaani katicitsarve surohaabhyarcitaastadaa || 178
Dort verweilten Candraprabha und die andern mehrere Tage von Suroha mit allen möglichen Genüssen verwöhnt.
आसीत्सूर्यप्रभश्चात्र विलसद्धनयौवनः । प्रावृट्कालो यथा विद्युन्मालया शोभितस्तया ॥ १७९
aasiitsuuryaprabhashcaatra vilasaddhanayauvanah | praavrtkaalo yathaa vidyunmaalayaa shobhitastayaa || 179
Jetzt stand Suryaprabha im Glanz seiner Jugend, ganz wie die Regenzeit von Blitzgirlanden beleuchtet.
एवं स बुभुजे तत्र तत्र श्वशुरवेश्मनि । तत्तत्कान्तासखः सूर्यप्रभो भोगान्सबान्धवः ॥ १८०
evam sa bubhuje tatra tatra shvashuraveshmani | tattatkaantaasakhah suuryaprabho bhogaansabaandhavah || 180
Dort vergnügten Suryaprabha und seine Freunde sich mal in diesem, mal in jenem Hause seines Schwiegervaters
mal mit dieser, mal mit jener jungen schönen Frau.
ततः सम्मन्त्र्य सिद्धार्थप्रमुखैः सचिवैः सह । क्रमाद्वीरभटादींस्तानश्वीयसहितान्नृपान् ॥ १८१
tatah sammantrya siddhaarthapramukhaih sacivaih saha | kramaadviirabhataadiimstaanashviiyasahitaannrpaan || 181
Danach beriet er sich mit Siddhartha und den anderen Ministern und verabschiedete, einen nach dem anderen,
Virabhata und die anderen mit Pferden versorgten Könige,
विसृज्य निजदेशेषु तं सुरोहमहीपतिम् । आमन्त्र्य तत्सुतायुक्तः पितृभ्यां सह सानुगः ॥ १८२
visrjya nijadesheshu tam surohamahiipatim | aamantrya tatsutaayuktah pitrbhyaam saha saanugah || 182
einen jeden in sein Land. Dann nahmen Suryaprabha, seine Tochter, die Eltern und sein Gefolge Abschied von König Suroha,
भूतासनविमानं तदारुह्य व्योमवर्त्मना । स्वं स सूर्यप्रभः प्रायाच्छालकं नगरं कृती ॥ १८३
bhuutaasanavimaanam tadaaruhya vyomavartmanaa | svam sa suuryaprabhah praayaacchaalakam nagaram krtii || 183
bestieg mit ihnen allen sein Flugzeug „Bhutasana“ und kehrte nach erfüllter Mission
auf dem Luftweg in seine Heimatstadt Shalaka zurück.
क्वचिन्नृत्तासङ्गः क्वचिदपि च संगीतकरसः
क्वचित्पानक्रीडा क्वचन सुदृशां मण्डनविधिः ।
क्वचिल्लब्धाभीष्टस्तुतिमुखरवैतालिकरवः
पुरे तस्मिन्नासीत्प्रमद इति तस्यागमनजः ॥ १८४
kvacinnrttaasangah kvacidapi ca samgiitakarasah
kvacitpaanakriidaa kvacana sudrshaam mandanavidhih |
kvacillabdhaabhiishtastutimukharavaitaalikaravah
pure tasminnaasiitpramada iti tasyaagamanajah || 184
In der Stadt herrschten seiner Heimkehr wegen Jubel und Trubel: Hier wurden Tänze dargeboten, dort Konzerte aufgeführt, woanders feierten sie Trinkgelage, wieder woanders wurden Frauen noch schöner geschminkt. Überall lärmten Hofsänger, Loblieder leiernd, in denen sie Suryaprabha rühmten, weil er endlich hatte, was er schon immer wollte.
तत्रान्याः पितृवेश्मसु स्थितवतीरानाय्य स स्वप्रिया
दत्तैस्तत्पितृभिर्गजाश्वनिवहैस्ताभिः सहैवागतः ।
नानारत्नसुपूर्णभारविनतैरुष्ट्रैश्च संख्यातिगै
र्लीलादर्शितदिग्जयोत्थविभवश्चक्रे प्रजाकौतुकम् ॥ १८५
tatraanyaahpitrveshmasu sthitavatiiraanaayya sa svapriyaa
dattaistatpitrbhirgajaashvanivahaistaabhih sahaivaagatah |
naanaaratnasupuurnabhaaravinatairushtraishca samkhyaatigai
rliilaadarshitadigjayotthavibhavashcakre prajaakautukam || 185
Dann brachte er seine anderen Frauen, die noch bei ihren Vätern zu Hause geblieben waren, herbei. Mit den von den Vätern geschenkten und mitgeführten unzähligen Herden von Elefanten, Pferden und Kamelen, die sich unter ihren mit Edelsteinen aller Art prall gefüllten Lastsäcken bogen, ließ er spielerisch seine ihm aus der Welteroberung zugewachsene Macht erkennen, was die Faszination seiner Untertanen erklärte.
बहुवसु भूरिनिधानं तेन महाभोगिना तदाध्युषितम् ।
सुरधनदभुजगनगरैः कृतमिव तच्छाकलं विबभौ ॥ १८६
bahuvasu bhuurinidhaanam tena mahaabhoginaa tadaadhyushitam |
suradhanadabhujaganagaraih krtamiva tacchaakalam vibabhau || 186
Von ihm, der große Freuden bereithielt, mit Luxus und Schätzen angereichert, erstrahlte nun Shakala blendend weiß,
als hätten die Götter, Geldgott Kubera, die Schlangen und anderen Städte sie erbaut.
ततो मदनसेनया सह स तत्र सूर्यप्रभो
यथाभिमतभोगभुक्सकलपूर्णसम्पत्सुखी ।
उवास पितृसंयुतः ससचिवोऽन्यपत्नीयुतः
कृतागमनसंविदं मयमुदीक्षमाणोऽन्वहम् ॥ १८७
tato madanasenayaa saha sa tatra suuryaprabho
yathaabhimatabhogabhuksakalapuurnasampatsukhii |
uvaasa pitrsamyutah sasacivo’nyapatniiyutah
krtaagamanasamvidam mayamudiikshamaano’nvaham || 187
Von da an war Suryaprabha dort mit Madanasena, alle Freuden genießend, die man sich vorstellen konnte, glücklich, daß ihm so viel Vollkommenes zugefallen war. Er lebte mit seinen Eltern, Ministern und anderen Frauen zusammen und erwartete jeden Tag Maya zu sehen, der seine Ankunft versprochen hatte.
