Von automatischen Menschen und Tieren

 

आदितस्तरङ्गः ४३ aaditastarangah Kapitel 43

 

नवमस्तरङ्गः navamastarangah Die 9. Welle Kapitel 9

 

ततः प्रातः सरस्तीरात्तस्मादुत्थाय मन्त्रिणम् । नरवाहनदत्तस्तं गोमुखं प्रस्थितोऽब्रवीत् ॥ १

tatah praatah sarastiiraattasmaadutthaaya mantrinam | naravaahanadattastam gomukham prasthito’braviit || 1

Am nächsten Morgen erhob Naravahanadatta sich von seinem Lager am Seeufer

und sagte, als er die Reise schon fortsetzte, zu Minister Gomukha:

वयस्य जाने काप्यद्य रात्र्यन्ते धवलाम्बरा । कुमारी दिव्यरूपा मामेत्य स्वप्नेऽभ्यधादिदम् ॥ २

vayasya jaane kaapyadya raatryante dhavalaambaraa | kumaarii divyaruupaa maametya svapne’bhyadhaadidam || 2

„Lieber Freund, ich erinnere mich, wie gegen Ende der Nacht heute

eine weiß gekleidete Jungfrau von himmlischer Schönheit im Traum zu mir kam und sprach:

निश्चिन्तो भव वत्स त्वमितः शीघ्रमवाप्स्यसि । अब्धेस्तीरे वनान्तःस्थमाश्चर्यं नगरं महत् ॥ ३

nishcinto bhava vatsa tvamitah shiighramavaapsyasi | abdhestiire vanaantahsthamaashcaryam nagaram mahat || 3

„Sei unbesorgt, Lieber, reite weg von hier, denn schon bald stößt du am Meerufer

auf eine große, wunderschöne im Wald gelegene Stadt.

विश्रान्तस्तत्र चाक्लेशात्प्राप्य कर्पूरसम्भवम् । पुरं कर्पूरिकां प्राप्स्यस्यत्र तां राजकन्यकाम् ॥ ४

vishraantastatra caakleshaatpraapya karpuurasambhavam | puram karpuurikaam praapsyasyatra taam raajakanyakaam || 4

Ruh dort aus und du wirst ohne Mühe die Stadt Karpurasambhava finden. Dort wirst du Prinzessin Karpurika freien.“

इत्युक्त्वा मां तिरोऽभूत्सा प्रबुद्धश्चास्मि तत्क्षणम् । एवं तमुक्तवन्तं च प्रीतः प्रोवाच गोमुखः ॥ ५

ityuktvaa maam tiro’bhuutsaa prabuddhashcaasmi tatkshanam | evam tamuktavantam ca priitah provaaca gomukhah || 5

So sprach sie zu mir und verschwand. In dem Moment bin ich aufgewacht.

Als er das gesagt hatte, war Gomukha froh und rief:

देवैरनुगृहीतस्त्वं देव किं तेऽस्ति दुष्करम् । तन्निश्चितमकृच्छ्रेण तव सेत्स्यत्यभीप्सितम् ॥ ६

devairanugrhiitastvam deva kim te’sti dushkaram | tannishcitamakrcchrena tava setsyatyabhiipsitam || 6

„Was könnte einem Günstling der Götter wie dir, o König, noch schwerfallen!

So wird, was du dir wünschst, sich bestimmt ohne Komplikation erfüllen!“

एवमुक्तवता तेन गोमुखेन समं पथि । नरवाहनदत्तोऽत्र स प्रायात्सत्वरस्ततः ॥ ७

evamuktavataa tena gomukhena samam pathi | naravaahanadatto’tra sa praayaatsatvarastatah || 7

Nach solchen Worten ritt Naravahanadatta mit Gomukha schnell weiter auf seinem Weg.

क्रमात्प्रापच्च जलधेरुपकण्ठगतं स तत् । अद्रिकूटनिभाट्टालप्रतोलीगोपुरान्वितम् ॥ ८

kramaatpraapacca jaladherupakanthagatam sa tat | adrikuutanibhaattaalapratoliigopuraanvitam || 8

Irgendwann erreichte er diese an einer Meeresbucht gelegene Stadt

mit ihren an Felsengipfel erinnernden luftigen Behausungen, ihrer von Arkaden gesäumten Hauptstraße,

मेर्वाभसर्वसौवर्णराजमन्दिरराजितम् । नगरं विपुलाभोगं भूमण्डलमिवापरम् ॥ ९

mervaabhasarvasauvarnaraajamandiraraajitam | nagaram vipulaabhogam bhuumandalamivaaparam || 9

mit ihrem Königspalast ganz aus Gold, glänzend wie der Berg Meru, ein zweiter Erdkreis gleichsam weit sich erstreckend.

प्रविश्य तत्र विपणीमार्गेण स ददर्श च । काष्टयन्त्रमयं सर्वं चेष्टमानं सजीववत् ॥ १०

pravishya tatra vipaniimaargena sa dadarsha ca | kaashthayantramayam sarvam ceshtamaanam sajiivavat || 10

In die ritt er über die Marktstraße ein und sah überall Holzroboter, die sich bewegten, als wären sie lebendig,

वणिग्विलासिनीपौरजनं जनितविस्मयम् । विज्ञायमानं निर्जीव इति वाग्विरहात्परम् ॥ ११

vanigvilaasiniipaurajanam janitavismayam | vijnaayamaanam nirjiiva iti vagvirahaatparam || 11

all die rätselhaft beschaffenen Händler, Frauen und Bürger.

Doch daß sie leblos waren, ließ sich an ihrer Stimmlosigkeit erkennen.

क्रमाच्च गोमुखसखः सोऽन्तिकं राजवेश्मनः । प्राप तादृशमेवात्र हस्त्यश्वादि विलोकयन् ॥ १२

kramaacca gomukhasakhah so’ntikam raajaveshmanah | praapa taadrshamevaatra hastyashvaadi vilokayan || 12

Langsam schritt er mit Freund Gomukha auf den Königspalast zu und bemerkte,

daß Elefanten und Pferde auch aus Holz bestanden.

विवेश चास्य सौवर्णपुरमस्तकशोभिनः । अभ्यन्तरं ससचिवः साश्चर्यो राजसद्मनः ॥ १३

vivesha caasya sauvarnapuramastakashobhinah | abhyantaram sasacivah saashcaryo rajasadmanah || 13

Einigermaßen verwundert betrat er mit seinem Minister den Innenhof

des Königssitzes im Widerschein der goldenen Kuppeln dieser Stadt.

तत्र यन्त्रप्रतीहारवारनारीपरिश्रितम् । जडानां स्पन्दने हेतुं तेषां चेतनमेककम् ॥ १४

tatra yantrapratiihaaravaaranaariiparishritam | jadaanaam spandane hetum teshaam cetanamekakam || 14

Bald erkannte er einen von ebenso automatischen Torhütern und Frauen umgebenen

einsamen intelligenten Mann, der diese Leblosen noch in Zuckungen versetzte,

इन्द्रियाणामिवात्मानमधिष्ठातृतया स्थितम् । रत्नसिंहासनासीनं भव्यं पुरुषमैक्षत ॥ १५

indriyaanaamivaatmaanamadhishthaatrtayaa sthitam | ratnasimhaasanaasiinam bhavyam purushamaikshata || 15

eine majestätische Erscheinung auf einem mit Juwelen geschmückten Löwenthron sitzen,

als wäre er die Seele, während sie den Vorsitz über die Sinne ausübt.

सोऽपि तं पुरुषो दृष्ट्वा चोत्तमाकृतिमुत्थितः । विधाय स्वागतं स्वस्मिन्नुपावेशयदासने ॥ १६

so’pi tam purusho drshtvaa cottamaakrtimutthitah | vidhaaya svaagatam svasminnupaaveshayadaasane || 16

Da der Mann ihm die besondere Stellung ansah, erhob er sich, entbot ihm den Willkommensgruß

und ließ ihn auf seinem Throne Platz nehmen.

पप्रच्छ चोपविश्याग्रे कः कथं किममानुषाम् । क्ष्मामात्मना द्वितीयः सन्निमां प्राप्तो भवानिति ॥ १७

papraccha copavishyaagre kah katham kimamaanushaam | kshmaamaatmanaa dvitiiyah sannimaam praapto bhavaaniti || 17

Selbst hockte er sich vor ihn hin und fragte: „Wer bist du?

Wie und warum hat es dich nur mit einem Zweiten auf dieses menschenleere Stück Erde verschlagen?“

ततः सोऽपि स्ववृत्तान्तं निवेद्य तमशेषतः । नरवाहनदत्तस्तं प्रह्वं पप्रच्छ पूरुषम् ॥ १८

tatah so’pi svavrttaantam nivedya tamasheshatah | naravaahanadattastam prahvam papraccha puurusham || 18

Da erzählte Naravahanadatta ihm seine ganze Geschichte. Dann fragte er den vor ihm kauernden Helden:

कस्त्वं किं चेदमाश्चर्यं पुरं ते भद्र कथ्यताम् । तच्छ्रुत्वा स पुमान्वक्तुं स्वोदन्तमुपचक्रमे ॥ १९

kastvam kim cedamaashcaryam puram te bhadra kathyataam | tacchrutvaa sa pumaanvaktum svodantamupacakrame || 19

„Verrate mir, werter Herr: Wer seid Ihr und was für eine seltsame Stadt ist das hier?“

Danach begann der Mann über sich selbst zu berichten:

अस्ति काञ्चीति नगरी गरीयोगुणगुम्फिता । काञ्चीव वसुधावध्वाः सदलंकृतितां गता ॥ २०

asti kaanciiti nagarii gariiyogunagumphitaa | kaanciiva vasudhaavadhvaah sadalamkrtitaam gataa || 20

„Es gibt die Stadt Kanci, die wertvolle Talente zusammenhält und der Weltenbraut

gleichsam wie ein Gürtel zur Zierde gereicht.

तस्यां बाहुबलाख्योऽस्ति काञ्च्यां ख्यातो महीपतिः । कोषे बद्धा कृता येन चलापि श्रीर्भुजार्जिता ॥ २१

tasyaam baahubalaakhyo’sti kaancyaam khyaato mahiipatih | koshe baddhaa krtaa yena calaapi shriirbhujaarjitaa || 21

In Kanci residierte der berühmte König Bahubala. Durch seiner Arme Kraft hielt er die Glücksgöttin,

sonst eher wankelmütig, in seiner Schatzkammer gefangen.

तस्य राष्ट्रे नृपस्यावां तक्षानौ भ्रातरावुभौ । मयप्रणीतदार्वादिमायायन्त्रविचक्षणौ ॥ २२

tasya raashtre nrpasyaavaam takshaanau bhraataraavubhau | mayapraniitadaarvaadimaayaayantravicakshanau || 22

In diesem Königreich waren wir zwei Brüder, beide Tischler und Meister in der Herstellung

von Wundermechanismen aus Holz und anderem Zubehör, so wie Maya sie einst erfand.

ज्येष्ठः प्राणधरो नाम वेश्याव्यसनविप्लुतः । अहं कनिष्ठस्तद्भक्तो नाम्ना राज्यधरः प्रभो ॥ २३

jyeshthah praanadharo naama veshyaavyasanaviplutah | aham kanishthastadbhakto naamnaa raajyadharah prabho || 23

Mein großer Bruder Pranadhara huldigte seiner Leidenschaft für Buhldirnen,

und ich, Rajyadhara, der jüngere, war ihm treu ergeben, mein Herr.

तेन भुक्त्वा धनं पित्र्यं मद्भर्त्रा स्वं च किंचन । भुक्तं मदर्जितमपि स्नेहार्द्रेणार्पितं मया ॥ २४

tena bhuktvaa dhanam pitryam madbhartraa svam ca kimcana | bhuktam madarjitamapi snehaardrenaarpitam mayaa || 24

So hatte mein Bruder schon das väterliche Vermögen durchgebracht, sein eigenes, und etwas von dem,

was ich gespart, aber aus Liebe zu ihm dahinschmelzend, ihm überlassen hatte.

ततोऽपि सोऽतिव्यसनी वेश्यार्थार्थजिहीर्षया । रज्जुयन्त्रवहं दारुमयं हंसयुगं व्यधात् ॥ २५

tato’pi so’tivyasanii veshyaarthaarthajihiirshayaa | rajjuyantravaham daarumayam hamsayugam vyadhaat || 25

Er war seiner Hure dermaßen verfallen, daß er, um Geld für sie zu beschaffen,

zwei mit Schnüren zu lenkende hölzerne Schwäne entwarf.

तद्धंसयुगलं रज्जुघट्टनप्रेरितं निशि । राज्ञो बाहुबलस्यात्र कोशाद्यन्त्रप्रयोगतः ॥ २६

taddhamsayugalam rajjughattanapreritam nishi | raajno baahubalasyaatra koshaadyantraprayogatah || 26

Des Nachts entsandte er durch Ziehen der Schnüre die Mechanik in Gang setzend

das Schwanenpärchen in König Bahubalas Schatzkammer,

गवाक्षेण प्रविश्यान्तश्चञ्च्वा पटलके स्थितम् । आदायाभरणं तस्य मद्भ्रातुर्गृहमागमत् ॥ २७

gavaakshena pravishyaantashcancvaa patalake sthitam | aadaayaabharanam tasya madbhraaturgrhamaagamat || 27

aus dem sie, durch ein Fenster eingedrungen, ein paar Edelsteine, die dort im Korb lagen,

in ihre Schnäbel nahmen und damit zu meines Bruders Haus zurückschwammen.

तच्च विक्रीय सोऽभुङ्क्त मज्ज्येष्ठः सह वेश्यया । तथैवाहर्निशं कोषममुष्णात्स च भूपतेः ॥ २८

tacca vikriiya so’bhunkta majjyeshthah saha veshyayaa | tathaivaaharnisham koshamamushnaatsa ca bhuupateh || 28

Die Beute verkaufte mein älterer Bruder und verjubelte das Geld mit seiner Hure.

Und so plünderte er des Königs Kasse bei Tage und bei Nacht.

वार्यमाणोऽपि च मया नाकार्याद्व्यरमत्ततः । को हि मार्गममार्गं वा व्यसनान्धो निरीक्षते ॥ २९

vaaryamaano’pi ca mayaa naakaaryaadvyaramattatah | ko hi maargamamaargam vaa vyasanaandho niriikshate || 29

Zwar wollt ich ihn davon abbringen, doch er ließ nicht ab von seinem frevelhaften Tun.

Wer könnte von Leidenschaft geblendet den richtigen vom falschen Weg noch unterscheiden?

तथा च मुष्यमाणेपि रात्रिष्वचलितार्गले । निर्मूषके राजगञ्जे दिनानि कतिचिद्भयात् ॥ ३०

tathaa ca mushyamaane’pi raatrishvacalitaargale | nirmuushake raajaganje dinaani katicidbhayaat || 30

Während also die königliche Schatzkammer jede Nacht beraubt wurde, ohne daß der Riegel weggeschoben wurde und es auch keine Mäuse gab, untersuchte der Schatzaufseher mehrere Tage, weil er es mit der Angst bekam,

विचिन्वन्प्रत्यहं तूष्णीं परितप्तोऽधिकाधिकम् । तद्भाण्डागारिको गत्वा स्फुटं राज्ञे न्यवेदयत् ॥ ३१

vicinvanpratyaham tuushniim paritapto’dhikaadhikam | tadbhaandaagaariko gatvaa sphutam raajne nyavedayat || 31

die Sache, ohne ein Wort zu sagen. Zunehmend beunruhigt lief er dann doch zum König

und berichtete, was jetzt offensichtlich war.

राजापि तं तथान्यांश्च रक्षकान्जाग्रतो निशि । कोषान्तः स्थापयामास तत्र तत्त्वमवेक्षितुम् ॥ ३२

raajaapi tam tathaanyaamshca rakshakaanjaagrato nishi | koshaantah sthaapayaamaasa tatra tattvamavekshitum || 32

Da stellte der König ihn und weitere Wächter des Nachts in der Schatzkammer auf.

Sie sollten wachen und beobachten, was dort wirklich vor sich ging.

ते निशीथे प्रविष्टौ तौ गवाक्षेणात्र रक्षकाः । मद्भ्रातृयन्त्रहंसौ द्वावपश्यन्रज्जुघट्टितौ ॥ ३३

te nishiithe pravishtau tau gavaakshenaatra rakshakaah | madbhraatryantrahamsau dvaavapashyanrajjughattitau || 33

Die Wächter sahen dann auch, wie um Mitternacht die beiden Gänseapparate meines Bruders

an Schnüren ferngesteuert durchs Fenster hereinwatschelten.

यन्त्रयुक्तिपरिभ्रान्तौ चञ्चूपात्तविभूषणौ । छिन्नरज्जू अगृह्णंश्च राज्ञे दर्शयितुं प्रगे ॥ ३४

yantrayuktiparibhraantau cancuupaattavibhuushanau | chinnarajjuu agrhnamshca raajne darshayitum prage || 34

Mechanisch bewegt liefen sie umher und stopften sich die Schnäbel mit Juwelen voll.

Da zerschnitten die Wächter die Schnüre und fingen sie ein, um sie am nächsten Morgen dem König zu zeigen.

तत्कालं च स मद्भ्राता ज्येष्ठोऽवादिइत्ससम्भ्रमः । भ्रातर्गृहीतौ हंसौ द्वौ मदीयौ गञ्जरक्षिभिः ॥ ३५

tatkaalam ca sa madbhraataa jyeshtho’vaadiitsasambhramah | bhraatargrhiitau hamsau dvau madiiyau ganjarakshibhih || 35

Im selben Moment sagte mein älterer Bruder aufgeschreckt zu mir:

„Bruder, die Schatzwächter haben meine beiden Gänse geschnappt!

रज्जुर्हि शिथिलीभूता यन्त्रे स्रस्ता च कीलिका । तस्मादितोऽपसर्तव्यमधुनैवावयोर्द्वयोः ॥ ३६

rajjurhi shithiliibhuutaa yantre srastaa ca kiilikaa | tasmaadito’pasartavyamadhunaivaavayordvayoh || 36

Denn die Schnüre sind erschlafft und die Stifte sind in den Mechanismus zurückgefallen.

Darum müssen wir beide jetzt sofort von hier verschwinden!

चौराविति निगृह्णीयात्प्रातर्बुद्ध्वा नृपो हि नौ । आवामेव हि विख्यातौ मायायन्त्रविदावुभौ ॥ ३७

cauraaviti nigrhniiyaat praatarbuddhvaa nrpo hi nau | aavaameva hi vikhyaatau maayaayantravidaavubhau || 37

Denn wenn der König morgen früh davon erfährt, wird er uns wie Diebe bestrafen.

Wir beide sind doch dafür bekannt, daß wir uns mit Zauberapparaten auskennen!

वातयन्त्रविमानं च तन्ममास्तीह मङ्क्षु यत् । योजनाष्टशती याति सकृत्प्रहतकीलिकम् ॥ ३८

vaatayantravimaanam ca tanmamaastiiha mankshu yat | yojanaashtashatii yaati sakrtprahatakiilikam || 38

Ich habe hier einen Flugapparat mit Luftantrieb stehen, der achthundert Meilen flugs zurücklegt,

wenn man einmal die Taste drückt.

तेन दूरं व्रजावोऽद्य विदेशमपि दुःखदम् । पापे कर्मण्यवज्ञातहितवाक्ये कुतः सुखम् ॥ ३९

tena duuram vrajaavo’dya videshamapi duhkhadam | paape karmanyavajnaatahitavaakye kutah sukham || 39

Damit müssen wir uns heute noch ins Ausland absetzen, wenn’s auch schwerfällt!

Wie sollte wohl die Übeltat nach in den Wind geschlag‘nem gutem Rat noch Glück bringen?

यन्मया न कृतं वाक्यं तव दुष्कृतबुद्धिना । तस्यैष पाकः प्रसृतो योऽयं त्वय्यप्यपापिनि ॥ ४०

yanmayaa na krtam vaakyam tava dushkrtabuddhinaa | tasyaisha paakah prasrto yo’yam tvayyapyapaapini || 40

Da ich verderbten Sinnes nicht nach deinem Wort gehandelt hab, erstreckt die Konsequenz daraus sich nun auf dich, der du nichts verbrochen hast.“

एवमुक्त्वा समारोहद्विमानं व्योमगामि तत् । स मे प्राणधरो भ्राता तदैव सकुटुम्बकः ॥ ४१

evamuktvaa samaarohadvimaanam vyomagaami tat | sa me praanadharo bhraataa tadaiva sakutumbakah || 41

So sprach mein Bruder Pranadhara, bevor er mit seiner Familie in das Flugzeug einstieg.

अहं तूक्तोऽपि तेनात्र नारोहं बहुभिर्वृते । ततस्तेन खमुत्पत्य स प्रायात्क्वापि दूरतः ॥ ४२

aham tuukto’pi tenaatra naaroham bahubhirvrte | tatastena khamutpatya sa praayaatkvaapi duuratah || 42

Obzwar eingeladen stieg ich da nicht ein, die Vielen schreckten mich ab.

Er aber hob ab in die Lüfte und flog davon in die Ferne.

गते प्राणधरे तस्मिन्नहमन्वर्थनामनि । प्रभाते भावि सम्भाव्य राजतो भयमेककः ॥ ४३

gate praanadhare tasminnahamanvarthanaamani | prabhaate bhaavi sambhaavya raajato bhayamekakah || 43

Nun da Pranadhara, der seinem Namen „Lebenserhalter“ alle Ehre machte, abgeflogen war,

fürchtete ich am nächsten Morgen der Gefahr von Seiten des Königs allein ausgesetzt zu sein,

आरुह्य स्वकृतेऽन्यस्मिन्वातयन्त्रविमानके । द्रुतं ततो गतोऽभूवं योजनानां शतद्वयम् ॥ ४४

aaruhya svakrte’nyasminvaatayantravimaanake | drutam tato gato’bhuuvam yojanaanaam shatadvayam || 44

und bestieg ein anderes Luftfahrzeug, das ich selbst gebaut hatte, und flog schnell zweihundert Meilen weiter.

प्रेरितेन पुनस्तेन विमानेन खगामिना । ततोऽपि योजनशतद्वयमन्यदगामहम् ॥ ४५

preritena punastena vimaanena khagaaminaa | tato’pi yojanashatadvayamanyadagaamaham || 45

Dann startete ich meine Himmelskutsche erneut und flog noch einmal zweihundert Meilen weiter.

ततः समुद्रनैकट्यशङ्कात्यक्तविमानकः । पद्भ्यां व्रजन्निह प्राप्तः शून्यं पुरमिदं क्रमात् ॥ ४६

tatah samudranaikatyashankaatyaktavimaanakah | padbhyaam vrajanniha praaptah shuunyam puramidam kramaat || 46

Später fürchtete ich, dem Meer immer näher zu kommen und stieg aus meinem Fluggerät aus.

Ich ging dann zu Fuß weiter, bis ich diese leere Stadt hier erreicht hatte.

कौतुकाच्च प्रविष्टोऽहं देवेदं राजमन्दिरम् । वस्त्राभरणशय्यादिराजोपकरणान्वितम् ॥ ४७

kautukaacca pravishto’ham devedam raajamandiram | vastraabharanashayyaadiraajopakaranaanvitam || 47

Aus Neugierde bin ich dann, mein Herr, in diesen Königspalast gegangen,

in dem es Kleidung, Schmuck, ein Bett und andere königliche Gerätschaften gab.

सायं चोद्यानवाप्यम्भःस्नातो भुक्त्वा फलान्यहम् । राजशय्यागतो रात्रावेकाकी समचिन्तयम् ॥ ४८

saayam codyaanavaapyambhahsnaato bhuktvaa phalaanyaham | raajashayyaagato raatraavekaakii samacintayam || 48

Abends badete ich im Gartenteich, aß ein paar Früchte und legte mich zur Nacht allein aufs königliche Lager.

Ich überlegte:

निर्जने किं करोमीह तत्प्रातर्यत्र कुत्रचित् । व्रजामीतो गतं मे हि भयं बाहुबलान्नृपात् ॥ ४९

nirjane kim karomiiha tatpraataryatra kutracit | vrajaamiito gatam me hi bhayam baahubalaannrpaat || 49

„Was fang ich hier an, ohne eine andere Menschenseele? Also zieh ich morgen irgend woanders hin,

denn meine Angst vor König Bahubala ist verflogen.“

इति संचिन्त्य संसुप्तं निशान्ते दिव्यरूपधृत् । पुरुषो बर्हिणारूढः स्वप्ने मामेवमभ्यधात् ॥ ५०

iti samcintya samsuptam nishaante divyaruupadhrt | purusho barhinaaruudhah svapne maamevamabhyadhaat || 50

Mit diesen Gedanken legte ich mich schlafen. Gegen Ende der Nacht erschien mir im Traum ein Mann von himmlischer Gestalt, der auf einem Pfau reitend mir zurief:

इहैव भद्र वस्तव्यं गन्तव्यं नान्यतस्त्वया । आहारकाले चारुह्य स्थातव्यं मध्यमे पुरे ॥ ५१

ihaiva bhadra vastavyam gantavyam naanyatastvayaa | aahaarakaale caaruhya sthaatavyam madhyame pure || 51

„Du sollst hier wohnen, guter Mann, und nirgend woanders hinziehen!

Zur Essenszeit gehst du ins Stadtzentrum hoch und wartest da.“

इत्युक्त्वान्तर्हिते तस्मिन्प्रबुद्धोऽहमचिन्तयम् । कुमारनिर्मितमिदं दिव्यस्थानं सुनिश्चितम् ॥ ५२

ityuktvaantarhite tasminprabuddho’hamacintayam | kumaaranirmitamidam divyasthaanam sunishcitam || 52

So sprach er und verschwand. Ich erwachte und überlegte:

Diesen himmlischen Ort hat garantiert der junge Karttikeya geschaffen,

कृतश्च तेन मे स्वप्ने पूर्वपुण्यैरनुग्रहः । उत्थितोऽस्मीह नूनं हि श्रेयोऽस्ति वसतोऽत्र मे ॥ ५३

krtashca tena me svapne puurvapunyairanugrahah | utthito’smiiha nuunam hi shreyo’sti vasato’tra me || 53

der mir auch diesen Traum gesandt hat, um sich für meine früheren guten Taten zu revanchieren.

Ich bin hier aufgetaucht und tue gut daran, hier meine Wohnung zu beziehen.“

इति बद्धास्थमुत्थाय कृत्वाह्निकमहं स्थितः । आरुह्य यावदाहारकालेऽस्मिन्मध्यमे पुरे ॥ ५४

iti baddhaasthamutthaaya krtvaahnikamaham sthitah | aaruhya yaavadaahaarakaale’sminmadhyame pure || 54

So straffte ich meine Knochen, stand auf und verrichtete mein Tagesritual.

Zur Essenszeit ging ich ins Stadtzentrum hoch.

तावद्धिरण्मयेष्वग्रे पात्रेषूपनतेषु मे । अपतत्खाद्घृतक्षीरशालिभक्तादिभोजनम् ॥ ५५

taavaddhiranmayeshvagre paatreshuupanateshu me | apatatkhaadghrtakshiirashaalibhaktaadibhojanam || 55

Bald wurden goldene Schüsseln vor mir aufgestellt, in diese fielen vom Himmel herab

Butterschmalz, Milch, gekochter Reis und andere Nahrung.

चिन्तितं चिन्तितं चान्यन्मम भोज्यमुपानमत् । तद्भुक्त्वा चाहमभवं देवातीवेह निर्वृतः ॥ ५६

cintitam cintitam caanyanmama bhojyamupaanamat | tadbhuktvaa caahamabhavam devaatiiveha nirvrtah || 56

Ich brauchte mir nur irgendwas Essbares zu wünschen, und schon wurde es mir vorgesetzt.

Nachdem ich alles gegessen hatte, fühlte ich mich von Gott richtig gut versorgt.

ततो गृहीतैव मया स्थितिरस्मिन्पुरे प्रभो । चिन्तितोपनमद्राजभोगेन प्रतिवासरम् ॥ ५७

tato grhiitaiva mayaa sthitirasminpure prabho | cintitopanamadraajabhogena prativaasaram || 57

Also nahm ich hier in der Stadt meinen Wohnsitz, Herr, mit königlichem Luxus,

der mir jeden Tag zufiel, sobald ich ihn mir wünschte.

भार्या परिच्छदो वा मे चिन्तितस्तु न तिष्ठति । तेन यन्त्रमयोऽत्रायं जनः सर्वः कृतो मया ॥ ५८

bhaaryaa paricchado vaa me cintitastu na tishthati | tena yantramayo’traayam janah sarvah krto mayaa || 58

Nur Frauen und Gefolge kommen nicht, wenn ich sie mir wünsche.

Also hab ich all das Volk hier selbst zusammengedrechselt.

इतीहागत्य तक्षापि देवैकाकी करोम्यहम् । राज्ञो लीलायितुं राज्यधरो नाम विधेर्वशात् ॥ ५९

itiihaagatya takshaapi devaikaakii karomyaham | raajno liilaayitum raajyadharo naama vidhervashaat || 59

Ich bin zwar nur als Tischler hergekommen, Herr, spiele aber wie ein König allein für mich, weil das Schicksal es so will. Ich heiße Rajyadhara und trage ein Königreich.

तद्देवनिर्मितेऽमुष्मिन्भवन्तोऽद्य पुरे दिनम् । विश्राम्यन्तु यथाशक्ति परिचर्यापरे मयि ॥ ६०

taddevanirmite’mushminbhavanto’dya pure dinam | vishraamyantu yathaashakti paricaryaapare mayi || 60

Also Herrschaften, ruht euch heute für einen Tag in dieser von Gott Karttikeya geschaffenen Stadt aus.

Ich will euch nach Kräften umsorgen.“

इत्युक्त्वा तत्पुरोद्यानं तेन राज्यधरेण सः । नरवाहनदत्तोऽत्र नीयते स्म सगोमुखः ॥ ६१

ityuktvaa tatpurodyaanam tena raajyadharena sah | naravaahanadatto’tra niiyate sma sagomukhah || 61

Mit diesen Worten geleitete Rajyadhara Naravahanadatta und Gomukha in den Stadtgarten.

तत्र वापीजलस्नातो वारिजार्चितधूर्जटिः । तां मध्यमपुराहारभूमिं च प्रापितोऽभवत् ॥ ६२

tatra vaapiijalasnaato vaarijaarcitadhuurjatih | taam madhyamapuraahaarabhuumim ca praapito’bhavat || 62

Dort badeten sie im Wasserteich, opferten Lotusse an Shiva, der an der Last seiner Zottelhaare trug,

und wurden zum Restaurantsockel in der Stadtmitte geleitet.

बुभुजे तत्र चाहारान्ध्यातोपस्थापितान्शुभान् । तेन राज्यधरेणाग्रस्थितेन स समन्त्रिकः ॥ ६३

bubhuje tatra caahaaraandhyaatopasthaapitaanshubhaan | tena raajyadharenaagrasthitena sa samantrikah || 63

Hier genossen sie reine Speisen, die der vor ihnen stehende Rajyadhara sich ausdachte und vor ihnen aufbaute.

ततः केनाप्यदृष्टेन प्रमृष्टाहारभूमिकः । अनु ताम्बूलभोगं स तस्थौ पीतासवः सुखम् ॥ ६४

tatah kenaapyadrshtena pramrshtaahaarabhuumikah | anu taambuulabhogam sa tasthau piitaasavah sukham || 64

Dann wurde das Podest von unsichtbarer Hand gefegt,

und sie labten sich an Betelnuss, tranken Wein und waren fröhlich.

अथ चिन्तामणिप्रख्यपुरमाहात्म्यविस्मितः । भुक्ते राज्यधरे नक्तं स भेजे शयनोत्तमम् ॥ ६५

atha cintaamaniprakhyapuramaahaatmyavismitah | bhukte raajyadhare naktam sa bheje shayanottamam || 65

Nachdem auch Rajyadhara gegessen hatte, bettete der Prinz sich auf ein üppiges Lager.

Er wunderte sich über die Pracht dieser Stadt, ein wahres Wunschjuwel.

कर्पूरिकानवौत्सुक्यविनिद्रं चात्र तत्कथाम् । पृच्छन्तमब्रवीद्राज्यधरोऽथ शयनस्थितः ॥ ६६

karpuurikaanavautsukyavinidram caatra tatkathaam | prcchantamabraviidraajyadharo’tha shayanasthitah || 66

Aufgrund seiner neuerlich geweckten Sehnsucht nach Karpurika fand er jedoch keinen Schlaf.

Rajyadhara, der auch schon im Bett lag, fragte ihn nach ihrer Geschichte. Dann sprach er zu ihm:

किं न निद्रासि कल्याणिन्प्राप्स्यस्येवेप्सितां प्रियाम् । उदारसत्त्वं वृणुते स्वयं हि श्रीरिवाङ्गना ॥ ६७

kim na nidraasi kalyaaninpraapsyasyevepsitaam priyaam | udaarasattvam vrnute svayam hi shriirivaanganaa || 67

„Warum schläfst du nicht, guter Mann? Deine Geliebte wirst du schon finden.

Die holde Dame wird, wie die Glücksgöttin, von selbst einen Edelmütigen wie dich erwählen.

प्रत्यक्षदृष्टमत्रेदं तथा च शृणु वच्मि ते । यः स काञ्चीपतिर्बाहुबलो राजा मयोदितः ॥ ६८

pratyakshadrshtamatredam tathaa ca shrnu vacmi te | yah sa kaanciipatirbaahubalo raajaa mayoditah || 68

Ich hab es mit eigenen Augen gesehen. Hör zu, ich berichte:

Dieser von mir schon erwähnte König von Kanci, Bahubala,

तस्यान्वर्थोऽर्थलोभाख्यः प्रतीहारोऽर्थवानभूत् । तस्य मानपरा नाम भार्याभूद्रूपशालिनी ॥ ६९

tasyaanvartho’rthalobhaakhyah pratiihaaro’rthavaanabhuut | tasya maanaparaa naama bhaaryaabhuudruupashaalinii || 69

hatte einen reichen Torwärter, der völlig zu Recht Arthalobha, der Geldgierige, hieß.

Der hatte eine Frau namens Manapara, und die war wunderschön.

सोऽर्थलोभो वणिग्धर्माल्लोभाद्भृत्येष्वविश्वसन् । वणिज्याव्यवहारेषु मध्ये भार्यां न्ययुङ्क्त ताम् ॥ ७०

so’rthalobho vanigdharmaallobhaadbhrtyeshvavishvasan | vanijyaavyavahaareshu madhye bhaaryaam nyayunkta taam || 70

Dieser Arthalobha, eine Krämerseele aus Berufung, die in ihrer Gier den Helfern mißtraute,

platzierte seine Frau mitten in die Handelsgeschäfte.

सानिच्छन्त्यपि तद्वश्या वणिग्भिः संव्यवाहरत् । मधुरेणाहृतजना रूपेण वचनेन च ॥ ७१

saanicchantyapi tadvashyaa vanigbhih samvyavaaharat | madhurenaahrtajanaa ruupena vacanena ca || 71

Obwohl sie eigentlich keine Lust dazu hatte, tat sie ihm den Gefallen und gab sich mit den Kaufleuten ab.

Durch ihre attraktive Erscheinung und ihre nette Art zu reden zog sie die Leute an.

गजाश्वरत्नवस्त्रादिविक्रयं यं व्यधत्त सा । तं तं सोपचयं दृष्ट्वा सोऽर्थलोभोऽन्वमोदत ॥ ७२

gajaashvaratnavastraadivikrayam yam vyadhatta saa | tam tam sopacayam drshtvaa so’rthalobho’nvamodata || 72

Als er den von ihr generierten Gewinn aus dem Handel vor allem mit

Elefanten, Pferden, Edelsteinen und Gewändern sah, geriet Arthalobha in Verzückung.

एकदा चात्र कोऽप्यागाद्दूराद्देशान्तराद्वणिक् । महान्सुखधनो नाम प्रभूताश्वादिभाण्डधृत् ॥ ७३

ekadaa caatra ko’pyaagaadduuraaddeshaantaraadvanik | mahaansukhadhano naama prabhuutaashvaadibhaandadhrt || 73

Eines Tages kam aus fernen Landen ein Kaufmann namens Sukhadhana angereist.

Er führte einen großen Bestand an Pferden und anderen Waren mit sich.

तं बुद्ध्वैवागतं भार्यामर्थलोभोऽब्रवीत्स ताम् । वणिक्सुखधनो नाम प्राप्तो देशान्तरादिह ॥ ७४

tam buddhvaivaagatam bhaaryaamarthalobho’braviitsa taam | vaniksukhadhano naama praapto deshaantaraadiha || 74

Kaum hatte Arthalobha von seiner Ankunft gehört, als er zu seiner Frau sagte:

„Der Kaufmann Sukhadhana ist aus fernen Ländern eingetroffen.

प्रिये वाजिसहस्राणि तेनानीतानि विंशतिः । चीनदेशजसद्वस्त्रयुग्मान्यगणनानि च ॥ ७५

priye vaajisahasraani tenaaniitaani vimshatih | ciinadeshajasadvastrayugmaanyagananaani ca || 75

Er hat zwanzigtausend Pferde hergetrieben und unzählige Garnituren feinster Gewänder

aus China mitgebracht, liebe Frau.

तद्गत्वाश्वसहस्राणि पञ्च तस्मात्त्वमानय । क्रीत्वा सद्वस्त्रयुग्मानां सहस्राणि तथा दश ॥ ७६

tadgatvaashvasahasraani panca tasmaattvamaanaya | kriitvaa sadvastrayugmaanaam sahasraani tathaa dasha || 76

Geh also und kauf fünftausend Pferde und zehntausend Paar Gewänder und bring alles her.

यावदश्वसहस्रैः स्वैस्तथा तैश्चापि पञ्चभिः । करोमि दर्शनं राज्ञो वणिज्यां विदधामि च ॥ ७७

yaavadashvasahasraih svaistathaa taishcaapi pancabhih | karomi darshanam raajno vanijyaam vidadhaami ca || 77

Dann könnte ich nämlich mit meinen eigenen Tausend und diesen Fünf

dem König meine Aufwartung machen und mich als Kaufmann etablieren.“

एवमुक्त्वार्थलोभेन प्रेषिता तेन पाप्मना । आगान्मानपरा तस्य पार्श्वं सुखधनस्य सा ॥ ७८

evamuktvaarthalobhena preshitaa tena paapmanaa | aagaanmaanaparaa tasya paarshvam sukhadhanasya saa || 78

Von Arthalobha, diesem Schurken, derart genötigt ging Manaparaa zu Sukhadhana.

मार्गति स्म च मूल्येन तान्वस्त्रसहितान्हयान् । रचितस्स्वागतात्तस्मात्तद्रूपाहृतचक्षुषः ॥ ७९

maargati sma ca muulyena taanvastrasahitaanhayaan | racitassvaagataattasmaattadruupaahrtacakshushah || 79

Sie verhandelte auch gleich einen Preis für Gewänder und Pferde mit ihm,

der die Schönheit erst willkommen hieß und dann die Augen nicht mehr von ihr lassen wollte.

स च तां कामविवशो नीत्वैकान्तेऽब्रवीद्वणिक् । मूल्येन वस्त्रमेकं ते हयं वा न ददाम्यहम् ॥ ८०

sa ca taam kaamavivasho niitvaikaante’braviidvanik | muulyena vastramekam te hayam vaa na dadaamyaham || 80

Der von Liebe überwältigte Kaufmann aber zog sie zur Seite und sagte:

„Kein Gewand und auch kein Pferd geb ich dir für Geld.

वत्स्यस्येकां निशां साकं मया चेत्तद्ददामि ते । शतानि वाजिनां पञ्चसहस्राणि च वाससाम् ॥ ८१

vatsyasyekaam nishaam saakam mayaa cettaddadaami te | shataani vaajinaam pancasahasraani ca vaasasaam || 81

Aber wenn du eine Nacht mit mir verbringst, dann geb ich dir fünfhundert Pferde und fünftausend Gewänder.“

इत्युक्त्वा सोऽधिकेनापि तां प्रार्थयत सुन्दरीम् । स्त्रीष्वनर्गलचेष्टासु कस्येच्छा नोपजायते ॥ ८२

ityuktvaa so’dhikenaapi taam praarthayata sundariim | striishvanargalaceshtaasu kasyecchaa nopajaayate || 82

Danach versuchte er die Schöne mit einem noch höheren Preis zu überreden.

Wen würde es nicht nach Frauen gelüsten, die sich freizügig geben?

ततः सा प्रत्यवोचत्तमेवं पृच्छाम्यहं पतिम् । अत्रापि हि स जाने मां प्रेरयेदतिलोभतः ॥ ८३

tatah saa pratyavocattamevam prcchaamyaham patim | atraapi hi sa jaane maam prerayedatilobhatah || 83

Woraufhin sie erwiderte: „Da frage ich erstmal meinen Mann.

Weiß ich doch, daß er mich herschicken würde, gierig wie er ist!“

इत्युक्त्वा स्वगृहं गत्वा पत्ये तस्मै तदब्रवीत् । यदुक्ता तेन वणिजा रहः सुखधनेन सा ॥ ८४

ityuktvaa svagrham gatvaa patye tasmai tadabraviit | yaduktaa tena vanijaa rahah sukhadhanena saa || 84

Nach diesen Worten ging sie zu sich nach Hause und erzählte ihrem Mann,

was Kaufmann Sukhadhana ihr insgeheim angeboten hatte.

सोऽथ पापोऽर्थलोभस्तां कीनाशः पतिरब्रवीत् । प्रिये वस्त्रसहस्राणि पञ्च वाजिशतानि च ॥ ८५

so’tha paapo’rthalobhastaam kiinaashah patirabraviit | priye vastrasahasraani panca vaajishataani ca || 85

Ihr gieriger, ja ehrloser Ehegatte sprach dann auch: „Liebes, mit fünftausend Gewändern und fünfhundert Pferden

एकया यदि लभ्यन्ते रात्र्या दोषस्तदत्र कः । तद्गच्छ पार्श्वं तस्याद्य प्रभाते द्रुतमेष्यसि ॥ ८६

ekayaa yadi labhyante raatryaa doshastadatra kah | tadgaccha paarshvam tasyaadya prabhaate drutameshyasi || 86

nur für eine Nacht erworben – was soll daran falsch sein? Also geh heute noch zu ihm.

Morgen in der Früh bist du schnell wieder hier!“

एतच्छ्रुत्वा वचस्तस्य भर्तुः कापुरुषस्य सा । हृदि मानपरा जातविचिकित्सा व्यचिन्तयत् ॥ ८७

etacchrutvaa vacastasya bhartuh kaapurushasya saa | hrdi maanaparaa jaatavicikitsaa vyacintayat || 87

Als sie diese Worte ihres erbärmlichen Gatten hörte, gewann Manapara Klarheit in ihren Gefühlen, als sie überlegte:

दारविक्रयिणं पापं हीनसत्त्वं धिगस्त्विमम् । लोभभावनया नित्यं बत तन्मयतां गतम् ॥ ८८

daaravikrayinam paapam hiinasattvam dhigastvimam | lobhabhaavanayaa nityam bata tanmayataam gatam || 88

‚Zum Henker mit so einem Widerling, der keinen Anstand hat und seine Frau verkauft!

Im ewigen Traum vom Gewinn ist er seiner Profitgier endgültig erlegen.

वरं स एव भर्ता मे यो मामश्वशतैर्निशाम् । चीनपट्टसहस्रैश्च क्रीणात्येकामुदारधीः ॥ ८९

varam sa eva bhartaa me yo maamashvashatairnishaam | ciinapattasahasraishca kriinaatyekaamudaaradhiih || 89

Dann ist mir ein Mann lieber, der so großzügig ist, mich für eine Nacht mit Hunderten von Pferden und Tausenden von Tüchern aus Chinaseide zu kaufen.‘

इत्यालोच्य न मे दोष इत्यनुज्ञाप्य तं ततः । कुभर्तारमगात्तस्य गृहं सुखधनस्य सा ॥ ९०

ityaalocya na me dosha ityanujnaapya tam tatah | kubhartaaramagaattasya grham sukhadhanasya saa || 90

Nach diesen Überlegungen sagte sie ihrem Wicht von Ehemann Lebewohl:

„Meine Schuld ist das nicht.“ Danach ging sie zu Sukhadhana ins Haus.

स च तामागतां दृष्ट्वा पृष्ट्वा बुद्ध्वा च तत्तथा । चित्रीयमाणस्तत्प्राप्तेरमंस्तात्मनि धन्यताम् ॥ ९१

sa ca taamaagataam drshtvaa prshtvaa buddhvaa ca tattathaa | citriiyamaanastatpraapteramamstaatmani dhanyataam || 91

Der sah, daß sie gekommen war, fragte sie und erfuhr, was passiert war.

Zuerst wunderte er sich, dann fühlte er sich vom Glück verfolgt, weil er sie gefunden hatte.

प्राहिणोच्चार्थलोभाय तस्मै तत्पतये द्रुतम् । तच्छुल्कभूतानश्वांश्च वस्त्राणि च यथोदितम् ॥ ९२

praahinoccaarthalobhaaya tasmai tatpataye drutam | tacchulkabhuutaanashvaamshca vastraani ca yathoditam || 92

Arthalobha, ihrem Mann, sandte er sofort die nunmehr zum Brautgeld gewordenen Pferde und Gewänder,

wie versprochen.

उवास च तया साकं पूर्णकामः स तां निशाम् । मूर्तयेव चिरप्राप्तनिजसम्पत्फलश्रिया ॥ ९३

uvaasa ca tayaa saakam puurnakaamah sa taam nishaam | muurtayeva cirapraaptanijasampatphalashriyaa || 93

Dann verbrachte er mit ihr eine Nacht voller Liebeslust. Sie erschien ihm wie die in der Glücksgöttin verkörperte Frucht seines lange selbsterworbenen Reichtums.

प्रातश्चाह्वायकान्भृत्यानर्थलोभेन निस्त्रपम् । क्लीबेन तेन प्रहितान्साथ मानपराब्रवीत् ॥ ९४

praatashcaahvaayakaanbhrtyaanarthalobhena nistrapam | kliibena tena prahitaansaatha maanaparaabraviit || 94

Am Morgen schickte, schamlos wie er war, dieser Feigling Arthalobha seine Laufburschen, um sie zu holen.

Denen sagte Manapara:

विक्रीता संगतान्येन भूत्वा तस्य कथं पुनः । भार्या भवामि निर्लज्जः स यथा किमहं तथा ॥ ९५

vikriitaa samgataanyena bhuutvaa tasya katham punah | bhaaryaa bhavaami nirlajjah sa yathaa kimaham tathaa || 95

„Er hat mich doch an einen andern verkauft. Jetzt soll ich wieder seine Frau sein?

So unverschämt wie der bin ich jedenfalls nicht!

यूयमेव मम ब्रूत यद्येतच्छोभतेऽधुना । तद्यात येन क्रीतास्मि स एव हि पतिर्मम ॥ ९६

yuuyameva mama bruuta yadyetacchobhate’dhunaa | tadyaata yena kriitaasmi sa eva hi patirmama || 96

Sagt selbst, wie ich jetzt damit aussehe. Zieht ab! Wer mich gekauft hat, der ist mein Mann!“

इत्युक्तास्ते तया भृत्यास्ततो गत्वा तथैव तत् । अब्रुवन्नर्थलोभाय वाक्यं तस्या अधोमुखाः ॥ ९७

ityuktaaste tayaa bhrtyaastato gatvaa tathaiva tat | abruvannarthalobhaaya vaakyam tasyaa adhomukhaah || 97

Nach dieser Absage liefen die Dienstmänner wieder zu Arthalobha zurück

und meldeten ihm mit hängenden Köpfen, was sie gesagt hatte.

स तच्छ्रुत्वा बलादैच्छदानेतुं तां नराधमः । ततो हरबलो नाम वयस्यस्तमभाषत ॥ ९८

sa tacchrutvaa balaadaicchadaanetum taam naraadhamah | tato harabalo naama vayasyastamabhaashata || 98

Als der Niederling das hörte, wollte er sie mit Gewalt vorführen lassen. Sein Freund Harabala widersprach:

न सा सुखधनात्तस्मादानेतुं शक्यते त्वया । प्रवीरस्य न तस्याग्रे तव पश्यामि धीरताम् ॥ ९९

na saa sukhadhanaattasmaadaanetum shakyate tvayaa | praviirasya na tasyaagre tava pashyaami dhiirataam || 99

„Du kannst sie Sukhadhana nicht wieder wegnehmen! Er ist ein echter Held,

und ich sehe nicht, saß du so viel Mut hast wie er.

स हि त्यागानुरागिण्या नार्या शूरीकृतस्तया । बली च बलिभिश्चान्यैर्युक्तो मित्रैः सहागतः ॥ १००

sa hi tyaagaanuraaginyaa naaryaa shuuriikrtastayaa | balii ca balibhishcaanyairyukto mitraih sahaagatah || 100

Eine Frau, die ihn für seine Opferbereitschaft liebt, hat einen Helden aus ihm gemacht.

Er ist stark und wird von ebenso starken Freunden begleitet.

त्वं तु कार्पण्यविक्रीतविविक्तदयितोज्झितः । अवमाननिरुत्साहो गर्हितः क्लीबतां गतः ॥ १०१

tvam tu kaarpanyavikriitaviviktadayitojjhitah | avamaananirutsaaho garhitah kliibataam gatah || 101

Dich aber hat die Frau verlassen, die du aus Niedertracht verkauft hast. Dein Dünkel ließ dich erschlaffen,

man verachtet dich, den Entmannten, der du geworden bist!

न च स्वतो बली तादृङ्न च मित्रबलान्वितः । तत्कथं त्वं समर्थः स्यास्तस्य प्रत्यर्थिनो जये ॥ १०२

na ca svato balii taadrngna ca mitrabalaanvitah | tatkatham tvam samarthah syaastasya pratyarthino jaye || 102

Selbst bist du nicht stark, und starke Freunde hast du auch nicht.

Wie solltest du also im Stande sein, einen solchen Rivalen zu besiegen?

राजा च कुप्येद्बुद्ध्वा ते दारविक्रयदुष्कृतम् । तत्तूष्णीं भव भूयोऽपि मा कृथा हास्यविभ्रमम् ॥ १०३

raajaa ca kupyedbuddhvaa te daaravikrayadushkrtam | tattuushniim bhava bhuuyo’pi maa krthaa haasyavibhramam || 103

Außerdem wird der König wütend, wenn er von deiner Untat, die eigene Frau zu verkaufen, Wind kriegt.

Also halt die Füße still und mach nicht noch einen Fehler, für den sie dich verspotten!“

इति सख्या निषिद्धोऽपि क्रोधाद्गत्वा ससैनिकः । यावद्रुणद्ध्यर्थलोभो गृहं सुखधनस्य सः ॥ १०४

iti sakhyaa nishiddho’pi krodhaadgatvaa sasainikah | yaavadrunaddhyarthalobho grham sukhadhanasya sah || 104

Obwohl vom Freund gewarnt, zogen Arthalobha und seine Schläger wutentbrannt los, Sukhadhanas Haus zu belagern.

तावत्तस्य समित्रस्य सैन्यैः सुखधनस्य तत् । सैन्यं तदीयं निर्गत्य कृत्स्नं भग्नमभूत्क्षणात् ॥ १०५

taavattasya samitrasya sainyaih sukhadhanasya tat | sainyam tadiiyam nirgatya krtsnam bhagnamabhuutkshanaat || 105

Dieweil stürmten Sukhadhana und seine Recken vor und rieben Arthalobhas Haufen im Nu auf.

ततः पलायितः प्रायात्सोऽर्थलोभो नृपान्तिकम् । दाराः सुखधनाख्येन वणिजा देव मे हृताः ॥ १०६

tatah palaayitah praayaatso’rthalobho nrpaantikam | daaraah sukhadhanaakhyena vanijaa deva me hrtaah || 106

Arthalobha ergriff die Flucht und rannte zum König:

„König, ein Kaufmann namens Sukhadhana hat meine Frau entführt!“

इति व्यजिज्ञपच्चात्र नृपं निह्नुतदुर्नयः । नृपोऽप्यैच्छदवष्टब्धुं स तं सुखधनं रुषा ॥ १०७

iti vyajijnapaccaatra nrpam nihnutadurnayah | nrpo’pyaicchadavashtabdhum sa tam sukhadhanam rushaa || 107

Das meldete er dem König, seine eigene Missetat verschleiernd.

 

In einer Wutaufwallung wollte der König Sukhadhana sofort verhaften.

ततः संधाननामा तं मन्त्री राजानमब्रवीत् । यथातथा न शक्योऽसाववष्टब्धुं वणिक्प्रभो ॥ १०८

tatah samdhaananaamaa tam mantrii raajaanamabraviit | yathaatathaa na shakyo’saavavashtabdhum vanikprabho || 108

Doch da widersprach sein Minister Sandhana: „Du kannst diesen Kaufmann

nicht mir nichts dir nichts verhaften, mein Gebieter!

तस्यैकादशभिर्मित्रैः सहायातैर्युतस्य हि । लक्षमभ्यधिकं देव वर्तते वरवाजिनाम् ॥ १०९

tasyaikaadashabhirmitraih sahaayaatairyutasya hi | lakshamabhyadhikam deva vartate varavaajinaam || 109

Denn wenn er sich mit den elf Freunden verbündet, die mit ihm gekommen sind,

wird er, o Herr, über mehr als hunderttausend prächtige Rosse verfügen!

तत्त्वं च नात्र विज्ञातं नह्येतत्स्यादकारणम् । तत्प्रेष्य दूतं प्रष्टव्यः किं तावत्सोऽत्र जल्पति ॥ ११०

tattvam ca naatra vijnaatam nahyetatsyaadakaaranam | tatpreshya duutam prashtavyah kim taavatso’tra jalpati || 110

Außerdem kennst du den wahren Sachverhalt noch nicht, denn das ist nicht ohne Grund geschehen.

Schick lieber einen Boten los und frag, was der Bursche hier zusammenfaselt.“

इति मन्त्रिवचः श्रुत्वा राजा बाहुबलस्ततः । प्रष्टुं तत्प्राहिणोद्दूतं तस्मै सुखधनाय सः ॥ १११

iti mantrivacah shrutvaa raajaa baahubalastatah | prashtum tatpraahinodduutam tasmai sukhadhanaaya sah || 111

König Bahubala hörte sich die Worte seines Ministers an

und schickte einen Boten zu Sukhadhana um diesen zu befragen.

स दूतस्तं तदादेशाद्गत्वा यावच्च पृच्छति । तावन्मानपरा सास्मै स्ववृत्तान्तं तमभ्यधात् ॥ ११२

sa duutastam tadaadeshaadgatvaa yaavacca prcchati | taavanmaanaparaa saasmai svavrttaantam tamabhyadhaat || 112

Auf diesen Befehl hin ritt der Bote los und stellte seine Fragen. Somit erzählte Manapara ihm ihre Erlebnisse.

श्रुत्वैव च तदाश्चर्यं रूपं तस्याश्च वीक्षितुम् । गृहं सुखधनस्यागात्सार्थलोभो महीपतिः ॥ ११३

shrutvaiva ca tadaashcaryam ruupam tasyaashca viikshitum | grham sukhadhanasyaagaatsaarthalobho mahiipatih || 113

Als der König ihre seltsame Geschichte gehört hatte, ritt er mit Arthalobha zu Sukhadhanas Haus,

um sich diese Schönheit anzusehen.

तत्रापश्यत्सुखधने प्रह्वे मानपरां स ताम् । विधातुरपि लावण्यलक्ष्म्या विस्मयदायिनीम् ॥ ११४

tatraapashyatsukhadhane prahve maanaparaam sa taam | vidhaaturapi laavanyalakshmyaa vismayadaayiniim || 114

Noch während Sukhadhana sich vor ihm verneigte, sah er diese Manapara,

die an Reizen reich sogar den Schöpfer verlegen gemacht hätte.

पादानतायाः सोऽस्याश्च पृष्टायाश्च स्वयं मुखात् । अशृणोत्तद्यथावृत्तमर्थलोभस्य शृण्वतः ॥ ११५

paadaanataayaah so’syaashca prshtaayaashca svayam mukhaat | ashrnottadyathaavrttamarthalobhasya shrnvatah || 115

Als sie sich bis zu seinen Füßen verneigte, fragte er sie und hörte aus ihrem eigenen Mund,

was der ebenfalls zuhörende Arthalobha ihr angetan hatte.

श्रुत्वा च मत्वा सत्यं तदर्थलोभे निरुत्तरे । तामपृच्छत्स सुमुखीं किमिदानीं भवन्तीति ॥ ११६

shrutvaa ca matvaa satyam tadarthalobheniruttare | taamaprcchatsa sumukhiim kimidaaniim bhavantiiti || 116

Er hörte und hielt es für wahr, zumal Arthalobha keine Erwiderung vorbrachte.

Da fragte er die Edle: „Was soll denn jetzt aus Euch werden?“

ततः सा निश्चितावादीद्देव येनास्म्यनापदि । विक्रीतान्यस्य निःसत्त्वं लुब्धं कथमुपैमि तम् ॥ ११७

tatah saa nishcitaavaadiiddeva yenaasmyanaapadi | vikriitaanyasya nihsattvam lubdham kathamupaimi tam || 117

Darauf antwortete sie entschlossen: „Gebieter, jener hat mich ohne Not an einen andern verkauft!

Wie soll ich zu einem zurückkehren, der so würdelos und gierig ist wie er?“

एतच्छ्रुत्वा नृपे तस्मिन्साधूक्तमिति वादिनि । अवोचत्सोऽर्थलोभोऽत्र कामक्रोधत्रपाकुलः ॥ ११८

etacchrutvaa nrpe tasminsaadhuuktamiti vaadini | avocatso’rthalobho’tra kaamakrodhatrapaakulah || 118

Als der König sie angehört hatte, sprach er: „Das hast du gut gesagt!“

Da rief zwischen Geilheit, Wut und Scham schwankend Arthalobha:

अयं सुखधनो राजन्नहं चानुबलं विना । युध्यावहे स्वसैन्याभ्यां सत्त्वासत्त्वमवेक्ष्यताम् ॥ ११९

ayam sukhadhano raajannaham caanubalam vinaa | yudhyaavahe svasainyaabhyaam sattvaasattvamavekshyataam || 119

„Lass mich gegen Sukhadhana kämpfen, König! Ohne Hilfstruppen, nur mit unseren eigenen Streitkräften.

Dann wird sich zeigen, wer Würde und wer keine hat!“

इत्यर्थलोभस्य वचः श्रुत्वा सुखधनोऽभ्यधात् । तर्हि युध्यावहे ह्यावां द्वावेव किमु सैनिकैः ॥ १२०

ityarthalobhasya vacah shrutvaa sukhadhano’bhyadhaat | tarhi yudhyaavahe hyaavaam dvaaveva kimu sainikaih || 120

Auf Arthalobhas Worte erwiderte Sukhadhana: „Dann fordere ich dich zum Zweikampf heraus, wozu die Hilfstruppen!

यः प्राप्स्यति जयं मानपरा तस्य भविष्यति । श्रुत्वैतद्बाढमस्त्वेवमिति राजाप्यभाषत ॥ १२१

yah praapsyati jayam maanaparaa tasya bhavishyati | shrutvaitadbaadhamastvevamiti raajaapyabhaashata || 121

Wer den Sieg erringt, bekommt Manapara!“ Als der König das hörte, sagte er: „Genau! So soll es sein!“

ततो मानपरायां च राज्ञि चावेक्षमाणयोः । युद्धभूमिं हयरूढौ ताववातरतामुभौ ॥ १२२

tato maanaparaayaam ca raajni caavekshamaanayoh | yuddhabhuumim hayaruudhau taavavaatarataamubhau || 122

Dann bestiegen sie ihre Rösser und ritten beide vor den Augen des Königs und Manaparas auf den Turnierplatz.

प्रवृत्ते चाहवे तत्र कुन्ताघातोत्पतद्धयम् । अर्थलोभं सुखधनः पर्यास्थद्वसुधातले ॥ १२३

pravrtte caahave tatra kuntaaghaatotpataddhayam | arthalobham sukhadhanah paryaasthadvasudhaatale || 123

Im Verlauf des Kampfes ging das von Lanzenstichen getroffene Pferd Arthalobhas auf die Hinterhand,

sodaß Sukhadhana den Gegner zu Boden brachte.

तथैव वारांस्त्रीनन्यान्हताश्वं पतितं क्षितौ । धीरयन्धर्मयोधी स न तं सुखधनोऽवधीत् ॥ १२४

tathaiva vaaraamstriinanyaanhataashvam patitam kshitau | dhiirayandharmayodhii sa na tam sukhadhano’vadhiit || 124

Danach wurde Arthalobhas Pferd noch in drei Runden getroffen und warf ihn jedesmal ab.

Doch Sukhadhana hielt sich strikt an die Turnierregeln und erschlug ihn nicht.

वारे तु पञ्चमेऽअश्वेन पतित्वोपरि ताडितः । अर्थलोभः स निश्चेष्टस्ततो भृत्यैरनीयत ॥ १२५

vaare tu pancame’ashvena patitvopari taaditah | arthalobhah sa nishceshtastato bhrtyairaniiyata || 125

Beim fünften Durchgang warf Arthalobhas Pferd ihn ab und brach getroffen über ihm zusammen.

Er blieb bewegungslos liegen und wurde von seinen Dienern weggetragen.

ततः सुखधनं सर्वैः साधुवादाभिपूजितम् । स तं बाहुबलो राजा यथोचितममानयत् ॥ १२६

tatah sukhadhanam sarvaih saadhuvaadaabhipuujitam | sa tam baahubalo raajaa yathocitamamaanayat || 126

Danach wurde Sukhadhana von allen bejubelt und verehrt. König Bahubala aber belohnte ihn wie abgemacht.

प्राभृतं च तदानीतं तस्मा एव समर्पयत् । अहरच्चार्थलोभस्य सर्वस्वमशुभार्जितम् ॥ १२७

praabhrtam ca tadaaniitam tasmaa eva samarpayat | aharaccaarthalobhasya sarvasvamashubhaarjitam || 127

Manapara brachte er ein Ehrengeschenk und überreichte es ihr.

Allen von Arthalobha unlauter erworbenen Besitz zog er ein.

तत्पदे चापरं कृत्वा तुष्टः प्रायात्स्वमन्दिरम् । निवृत्तपापसम्पर्काः सन्तो यान्ति हि निर्वृतिम् ॥ १२८

tatpade caaparam krtvaa tushtah praayaatsvamandiram | nivrttapaapasamparkaah santo yaanti hi nirvrtim || 128

Auf seinen Posten setzte er einen anderen. Dann kehrte er zufrieden in seinen Palast zurück.

Die Edlen erreichen Glückseligkeit, wenn sie den Kontakt zu Schurken abbrechen.

सोऽपि प्रसह्य विहरन्नासीत्सुखधनः सुखम् । सहितो मानपरया भार्यया चानुरक्तया ॥ १२९

so’pi prasahya viharannaasiitsukhadhanah sukham | sahito maanaparayaa bhaaryayaa caanuraktayaa || 129

Sukhadhana aber, der teilend mehr gewann, lebte mit seiner ihn liebenden Ehefrau Manapara fortan im Glück. 

एवं दाराः पलायन्ते हीनसत्त्वाद्धनानि च । सुसत्त्वस्योपतिष्ठन्ते स्वयमेत्य यतस्ततः ॥ १३०

evam daaraah palaayante hiinasattvaaddhanaani ca | susattvasyopatishthante svayametya yatastatah || 130

So wie hier fliehen Frauen und Geld den Ehrlosen und kommen dem Ehrbaren von überall her zugelaufen.

तदलं चिन्तया निद्रां भजस्व नचिरेण हि । राजपुत्रीमवाप्तासि त्वं तां कर्पूरिकां प्रभो ॥ १३१

tadalam cintayaa nidraam bhajasva nacirena hi | raajaputriimavaaptaasi tvam taam karpuurikaam prabho || 131

Genug der Grübelei, mein Herr! Gönn dir den Schlaf. Nicht mehr lange und du wirst Prinzessin Karpurika bekommen.“

इति राज्यधराच्छ्रुत्वा रात्रौ तत्रार्थवद्वचः । नरवाहनदत्तः स भेजे निद्रां सगोमुखः ॥ १३२

iti raajydharaacchrutvaa raatrau tatraarthavadvacah | naravaahanadattah sa bheje nidraam sagomukhah || 132

Als Naravahanadatta diesen wertvollen Hinweis von Rajyadhara gehört hatte, legten er und Gomukha sich schlafen.

प्रातश्चात्र कृताहारः क्षणं यावत्स तिष्ठति । तावत्स गोमुखो धीमांस्तं राज्यधरमभ्यधात् ॥ १३३

praatashcaatra krtaahaarah kshanam yaavatsa tishthati | taavatsa gomukho dhiimaamstam raajyadharamabhyadhaat || 133

Am nächsten Morgen frühstückte er und verweilte noch einen Moment.

Indessen sprach der geistesgegenwärtige Gomukha zu Rajyadhara:

कुरु यन्त्रविमानं तन्मत्प्रभोरस्य येन तत् । कर्पूरसम्भवपुरं प्राप्य प्राप्नोत्यसौ प्रियाम् ॥ १३४

kuru yantravimaanam tanmatprabhorasya yena tat | karpuurasambhavapuram praapya praapnotyasau priyaam || 134

„Bau so ein Fluggerät, damit mein Herr damit nach Karpurasambhava gelangt und seine Geliebte findet!“

एतच्छ्रुत्वा स तक्षास्मै वातयन्त्रविमानकम् । नरवाहनदत्ताय पूर्वक्लृप्तमढौकयत् ॥ १३५

etacchrutvaa sa takshaasmai vaatayantravimaanakam | naravaahanadattaaya puurvaklptamadhaukayat || 135

Als er das hörte, bot der Tischler Naravahanadatta ein Fluggerät mit Luftantrieb an,

das er schon zuvor gebaut hatte.

तत्रारुह्य मनःशीघ्रे खगामिनि सगोमुखः । तद्धैर्यालोकसोल्लासमिवोच्छलितवीचिकम् ॥ १३६

tatraaruhya manahshiighre khagaamini sagomukhah | taddhairyaalokasollaasamivocchalitaviicikam || 136

Da bestieg er mit Gomukha zusammen das gedankenschnelle Luftfahrzeug und flog übers Meer,

das beim Anblick seines Mutes gleichsam vor Begeisterung seine Wellen auftürmte,

मकराकरमुल्लङ्घ्य प्राप तत्तीरवर्ति सः । नरवाहनदत्तस्तत्पुरं कर्पूरसम्भवम् ॥ १३७

makaraakaramullanghya praapa tattiiravarti sah | naravaahanadattastatpuram karpuurasambhavam || 137

diese Heimstatt der Wasserdrachen, und erreichte die an seinen Ufern gelegene Stadt Karpurasambhava.

तत्रावतीर्णान्नभसो विमानादवरुह्य सः । पुरान्तः परिबभ्राम कौतुकेन सगोमुखः ॥ १३८

tatraavatiirnaannabhaso vimaanaadavaruhya sah | puraantah paribabhraama kautukena sagomukhah || 138

Dort entstieg Naravahanadatta seinem vom Himmel herabgelassenen Flugzeug,

und wanderte mit Gomukha offenen Auges in der Stadt umher.

पृष्टाच्च लोकतो बुद्ध्वा तदेवाभीप्सितं पुरम् । प्राप्तं निःसंशयं हृष्टो ययौ राजकुलान्तिकम् ॥ १३९

prshtaacca lokato buddhvaa tadevaabhiipsitam puram | praaptam nihsamshayam hrshto yayau raajakulaantikam || 139

Er fragte die Leute und erfuhr, daß es die Stadt war, die er sich gewünscht hatte.

Mit der so erlangten Gewissheit begab er sich wohlgemut in die Nähe des Königshofes.

तत्रैकं रुचिरं वेश्म वृद्धयाधिष्ठितं स्त्रिया । स विवेश निवासाय नम्रयानुमतस्तया ॥ १४०

tatraikam ruciram veshma vrddhayaadhishthitam striyaa | sa vivesha nivaasaaya namrayaanumatastayaa || 140

Dort betrat er ein schönes, von einer älteren Frau bewohntes Haus, um darin zu wohnen. Sie begrüßte ihn ehrerbietig.

युक्तिं जिज्ञासमानश्च क्षणात्पप्रच्छ तां स्त्रियम् । आर्ये किमभिधानोऽत्र राजापत्यं च तस्य किम् ॥ १४१

yuktim jijnaasamaanashca kshanaatpapraccha taam striyam | aarye kimabhidhaano’tra raajaapatyam ca tasya kim || 141

Da er es listig anstellen wollte, fragte er die Frau sogleich:

„Verehrteste, wie lautet der Name des Königs hier, und wer sind seine Kinder?

रूपं च तस्य नः शंस यतो वैदेशिका वयम् । इत्युक्ता तेन वृद्धा सा तं विलोक्योत्तमाकृतिम् ॥ १४२

ruupam ca tasya nah shamsa yato vaideshikaa vayam | ityuktaa tena vrddhaa saa tam vilokyottamaakrtim || 142

Und erzähl uns, wie sie aussehen. Denn wir sind von weither gekommen.“

Als die Ehrwürdige ihn so hörte und seine durchaus vornehme Erscheinung sah,

प्रत्युवाच महाभाग शृणु सर्वं वदामि ते । इह कर्पूरको नाम राजा कर्पूरसम्भवे ॥ १४३

pratyuvaaca mahaabhaaga shrnu sarvam vadaami te | iha karpuurako naama raajaa karpuurasambhave || 143

erwiderte sie: „Edler Herr, hör zu, ich erzähl dir alles. Das hier ist Karpurasambhava, und der König heißt Karpuraka.

स चानपत्यः संतानहेतोरुद्दिश्य शंकरम् । बुद्धिकार्या समं देव्या निराहारोऽकरोत्तपः ॥ १४४

sa caanapatyah samtaanahetoruddishya shamkaram | buddhikaaryaa samam devyaa niraahaaro’karottapah || 144

Da er kinderlos war, unternehm er mit Königin Buddhikari zusammen, Shiva zu Ehren und aus Gründen der Nachkommenschaft, eine Fastenkur.

त्रिरात्रोपोषितं देवो हरः स्वप्ने तमादिशत् । उत्तिष्ठ पुत्राभ्यधिका सा ते कन्या जनिष्यते ॥ १४५

triraatroposhitam devo harah svapne tamaadishat | uttishtha putraabhyadhikaa saa te kanyaa janishyate || 145

In der dritten Nacht erschien Gott Shiva dem Fastenden im Traum und befahl:

„Steh auf! Dir wird eine Tochter geboren, die so viel mehr wert ist, als jeder Sohn!

विद्याधराणां सांराज्यं यस्याः पतिरवाप्स्यति । इत्यादिष्टो हरेणासौ प्रातः प्राबुद्ध भूपतिः ॥ १४६

vidyaadharaanaam saamraajyam yasyaah patiravaapsyati | ityaadishto harenaasau praatah praabuddha bhuupatih || 146

Deren Mann wird die Oberherrschaft über die Vidyadharas innehaben!“

So von Shiva angewiesen erwachte der König am anderen Morgen.

निवेद्य बुद्धिकार्यै च देव्यै स्वप्नं तमुत्थितः । प्रहृष्टोऽथ तया साकं चकार व्रतपारणम् ॥ १४७

nivedya buddhikaaryai ca devyai svapnam tamutthitah | prahrshto’tha tayaa saakam cakaara vratapaaranam || 147

Beim Aufstehen erzählte er Königin Buddhikari seinen Traum. Da brachen sie beide beglückt ihr Fastengelübde.

ततस्तस्याचिराद्राज्ञो राज्ञी गर्भमधत्त सा । काले चासूत सम्पूर्णे कन्यां सर्वाङ्गसुन्दरीम् ॥ १४८

tatastasyaaciraadraajno raajnii garbhamadhatta saa | kaale caasuuta sampuurne kanyaam sarvaangasundariim || 148

Nicht lange und die Königin wurde vom König schwanger.

Nach Ablauf der Frist brachte sie ein an allen Gliedern schönes Mädchen zur Welt.

यया प्रभाजितास्तत्र जातवेश्मनि दीपकाः । कज्जलोद्गारमिषतो निःश्वासानमुचन्निव ॥ १४९

yayaa prabhaajitaastatra jaataveshmani diipakaah | kajjalodgaaramishato nihshvaasaanamucanniva || 149

Die durch ihren Glanz in den Schatten gestellten Lämpchen im Kreissaal

 setzten gleichsam Seufzer ausstoßend ihre Rußausscheidungen frei.

कर्पूरिकेति तस्याश्च निजं नाम ततः पिता । एष कर्पूरको राजा व्यधत्त विहितोत्सवः ॥ १५०

karpuuriketi tasyaashca nijam naama tatah pitaa | esha karpuurako raajaa vyadhatta vihitotsavah || 150

Ihrem Vater, König Karpuraka, war so feierlich zumute, daß er ihr seinen Namen in der weiblichen Form gab: Karpurika.

क्रमाच्च वृद्धिं प्राप्ता सा लोकलोचनचन्द्रिका । कर्पूरिका राजपुत्री यौवनस्थाद्य वर्तते ॥ १५१

kramaacca vrddhim praaptaa saa lokalocanacandrikaa | karpuurikaa raajaputrii yauvanasthaadya vartate || 151

Prinzessin Karpurika, dieser Mondglanz in den Augen des Volkes,

wurde allmählich älter und ist jetzt im besten Jugendstadium.

पिता चेह नृपस्तस्या विवाहमभिकाङ्क्षति । पुरुषद्वेषिणी सा तु तं नेच्छति मनस्विनी ॥ १५२

pitaa ceha nrpastasyaa vivaahamabhikaankshati | purushadveshinii saa tu tam necchati manasvinii || 152

Ihr Vater, der König, träumt schon von einer Hochzeit, aber sie ist dermaßen eingebildet,

daß sie Männer hasst und keine Heirat wünscht.

कन्याजन्मफलं कस्माद्विवाहं सखि नेच्छसि । इति मत्सुतया सा च सख्या पृष्टेदमब्रवीत् ॥ १५३

kanyaajanmaphalam kasmaadvivaaham sakhi necchasi | iti matsutayaa saa ca sakhyaa prshtedamabraviit || 153

Meine Tochter, die ihre Freundin ist, hat sie gefragt: ‚Warum willst du keine Heirat, liebe Freundin, die doch das Schönste im Leben eines Mädchens ist?‘ Wißt ihr, was Karpurika ihr darauf geantwortet hat?

सखि जातिस्मराया मे प्राग्वृत्तं शृणु कारणम् । अस्ति तीरे महाम्भोधेर्महांश्चन्दनपादपः ॥ १५४

sakhi jaatismaraayaa me praagvrttam shrnu kaaranam | asti tiire mahaambhodhermahaamshcandanapaadapah || 154

„Liebe Freundin, ich erinnere mich meines früheren Lebens. Der Grund dafür, daß ich nicht heiraten will,

ist, was mir früher geschah: Am Ufer des Ozeans steht ein großer Sandelbaum.

तस्यास्ति निकटे फुल्लनलिनालंकृतं सरः । तत्राहमभवं हंसी पूर्वजन्मनि कर्मतः ॥ १५५

tasyaasti nikate phullanalinaalamkrtam sarah | tatraahamabhavam hamsii puurvajanmani karmatah || 155

Nicht weit von da liegt ein von aufgeblühten Lotussen geschmückter See.

Da habe ich wegen meiner Taten in einem Leben davor, als Schwanenweibchen gelebt.

साहमब्धितटाज्जातु तस्मिंश्चन्दनपादपे । अकार्षं राजहंसेन स्वेन भर्त्रा सहालयम् ॥ १५६

saahamabdhitataajjaatu tasmimshcandanapaadape | akaarsham raajahamsena svena bhartraa sahaalayam || 156

Einmal hatte ich mit meinem Mann, auch ein Schwan, unter diesem Sandelbaum unweit des Meerufers ein Nest gebaut.

तत्रालये वसन्त्या मे प्रजातान्पोतकान्सुतान् । अकस्मादेत्य बलवान्समुद्रोर्मिरपाहरत् ॥ १५७

tatraalaye vasantyaa me prajaataanpotakaansutaan | akasmaadetya balavaansamudrormirapaaharat || 157

Als ich über meinen frischgeschlüpften Schwanenküken im Nest saß,

kam plötzlich eine mächtige Meereswoge und entriss mir meine Kinder.

हृतेष्वपत्येष्वोघेन क्रन्दन्त्यहमनश्नती । आसं शुचाब्धितीरस्थशिवलिङ्गाग्रवर्तिनी ॥ १५८

hrteshvapatyeshvoghena krandantyahamanashnatii | aasam shucaabdhitiirasthashivalingaagravartinii || 158

Als die Welle meine Kleinen mit sich fortgerissen hatte, konnte ich vor Trauer nichts mehr essen

und hockte mich vor ein Shivalingam, das am Ufer des klaren Sees stand.

ततः स राजहंसो मामुपेत्य पतिरभ्यधात् । उत्तिष्ठ किमपत्यानि व्यतीतान्यनुशोचसि ॥ १५९

tatah sa raajahamso maamupetya patirabhyadhaat | uttishtha kimapatyaani vyatiitaanyanushocasi || 159

Da kam mein Schwanengatte angewatschelt und sprach zu mir:

„Steh auf! Was trauerst du deiner verflossenen Nachkommenschaft hinterher?

अन्यानि नौ भविष्यन्ति सर्वं जीवद्भिराप्यते । इति तद्वाक्शरेणाहं हृदि विद्धा व्यचिन्तयम् ॥ १६०

anyaani nau bhavishyanti sarvam jiivadbhiraapyate | iti tadvaaksharenaaham hrdi viddhaa vyacintayam || 160

Wir kriegen noch viele andere, und die werden ganz lebendig sein!“

Seine Worte bohrten sich wie ein Pfeil in mein Herz. Ich dachte:

धिगहो पुरुषाः पापा बालापत्येष्वपीदृशाः । निःस्नेहा निष्कृपाश्चैव स्त्रीषु भक्तिमतीष्वपि ॥ १६१

dhigaho purushaah paapaa baalaapatyeshvapiidrshaah | nihsnehaa nishkrpaashcaiva striishu bhaktimatiishvapi || 161

‚Zum Teufel mit diesen herzlosen Kerlen, die nicht mal ihre kleinen Kinder lieben

und kein Mitleid mit ihren treu ergebenen Frauen haben!

तन्मे किममुना पत्या किं वा देहेन दुःखिना । इत्यालोच्य हरं नत्वा कृत्वा भक्त्या च तं हृदि ॥ १६२

tanme kimamunaa patyaa kim vaa dehena duhkhinaa | ityaalocya haram natvaa krtvaa bhaktyaa ca tam hrdi || 162

Wozu hab ich also diesen Mann, oder diesen Leib voll Schmerz?‘ Mit solchen Überlegungen

verneigte ich mich vor Shiva und öffnete aus Hingabe mein Herz für ihn.

तत्रैव पुरतस्तस्य पत्युर्हंसस्य पश्यतः । जातिस्मरा राजपुत्री भूयासं जननान्तरे ॥ १६३

tatraiva puratastasya patyurhamsasya pashyatah | jaatismaraa raajaputrii bhuuyaasam jananaantare || 163

Gleich dort, vor meinem Schwanenmann, der zusah, betete ich: „In meiner nächsten Geburt will ich eine Prinzessin sein, die sich an dieses Leben erinnert!“

इति संकल्प्य तत्क्षिप्तं शरीरं जलधौ मया । ततोऽहं सखि जाताद्य तथाभूतेह जन्मनि ॥ १६४

iti samkalpya tatkshiptam shariiram jaladhau mayaa | tato’ham sakhi jaataadya tathaabhuuteha janmani || 164

Zu allem entschlossen, stürzte ich mich ins Meer. Folglich bin ich, liebe Freundin, hier in diesem Leben neugeboren.

पूर्वजातौ च तस्यां तां भर्तुस्तस्य नृशंसताम् । संस्मरन्त्या न कस्मिंचिद्वरे रज्यति मे मनः ॥ १६५

puurvajaatau ca tasyaam taam bhartustasya nrshamsataam | samsmarantyaa na kasmimcidvare rajyati me manah || 165

Und in Erinnerung an die Niedertracht meines Mannes im letzten Leben

kann ich mich für keinen Freier mehr erwärmen.

अतो विवाहं नेच्छामि दैवायत्तमतः परम् । इत्युक्तं राजसुतया मत्सुतायै तया रहः ॥ १६६

ato vivaaham necchaami daivaayattamatah param | ityuktam raajasutayaa matsutaayai tayaa rahah || 166

Heiraten kommt also nicht in Frage! Alles andere hängt vom Schicksal ab!“

So hat‘s die Prinzessin jedenfalls meiner Tochter erklärt.

तया मत्सुतयाप्येतन्मह्यमागत्य वर्णितम् । तदेवं ते मया ख्यातं पुत्र यत्पृष्टवानसि ॥ १६७

tayaa matsutayaapyetanmahyamaagatya varnitam | tadevam te mayaa khyaatam putra yatprshtavaanasi || 167

Damit ist mein Mädchen dann zu mir geeilt und hat es mir erzählt.

Und genau so berichte ich es dir, mein Junge, da du schon danach gefragt hast.

तवैव भाविनी भार्या नूनं चैषा नृपात्मजा । सर्वविद्याधराणां हि भविष्यच्चक्रवर्तिनः ॥ १६८

tavaiva bhaavinii bhaaryaa nuunam caishaa nrpaatmajaa | sarvavidyaadharaanaam hi bhavishyaccakravartinah || 168

Diese Prinzessin ist deine zukünftige Frau, eines Kaisers aller Vidyadharas.

महिषीयं समादिष्टा पूर्वं देवेन शम्भुना । तल्लक्षणैश्च युक्तं त्वां पश्यामि तिलकादिभिः ॥ १६९

mahishiiyam samaadishtaa puurvam devena shambhunaa | tallakshanaishca yuktam tvaam pashyaami tilakaadibhih || 169

Sie wurde vor langer Zeit schon von Gott Shiva zur Büffelkuh, der Ehefrau eines Herrschers, bestimmt.

Ich sehe, daß du die vielversprechenden Zeichen trägst, das Muttermal und die anderen.

किंस्वित्तदर्थमानीतः कोऽपि त्वमिह वेधसा । उत्तिष्ठ तावन्मद्गेहे द्रक्ष्यामः किं भविष्यति ॥ १७०

kimsvittadarthamaaniitah ko’pi tvamiha vedhasaa | uttishtha taavanmadgehe drakshyaamah kim bhavishyati || 170

Wer weiß, vielleicht hat die Vorsehung dich zu diesem Zweck herbeigeführt.

Steh auf. Wir sehen erstmal, was es in meinem Haus alles gibt.“

इत्युक्त्वोपहृताहारो वृद्ध्यात्र तया निशाम् । नरवाहनदत्तस्तामनैषीद्गोमुखान्वितः ॥ १७१

ityuktvopahrtaahaaro vrddhyaatra tayaa nishaam | naravaahanadattastaamanaishiidgomukhaanvitah || 171

Nach diesen Worten von der Alten mit Essen versorgt,

verbrachte Naravahanadatta von Gomukha gefolgt die Nacht bei ihr.

प्रातः सम्मन्त्र्य कार्यं च गोमुखेन समं रहः । महाव्रतिकवेषं च कृत्वा वत्सेश्वरात्मजः ॥ १७२

praatah sammantrya kaaryam ca gomukhena samam rahah | mahaavratikavesham ca krtvaa vatseshvaraatmajah || 172

Morgens beriet der Sohn des Herrschers von Vatsa sich unter vier Augen mit Gomukha.

Dann zog er das Kleid eines Büßers der Pashupatas an.

तद्द्वितीयोऽत्र हा हंसि हा हंसीति वदन्मुहुः । गत्वा राजकुलद्वारि बभ्राम जनतेक्षितः ॥ १७३

taddvitiiyo’tra haa hamsi haa hamsiiti vadanmuhuh | gatvaa raajakuladvaari babhraama janatekshitah || 173

So ging er mit Gomukha vor das Tor zum Königshof, irrte dort vor den Augen der Menge umher und rief in einem fort: „Oh du mein Schwanenmädchen! Mein liebes Schwanenmädchen!“

तथाभूतं च तं दृष्ट्वा तत्र गत्वैव चेटिकाः । कर्पूरिकां राजसुतां तामवोचन्सविस्मयाः ॥ १७४

tathaabhuutam ca tam drshtvaa tatra gatvaiva cetikaah | karpuurikaam raajasutaam taamavocansavismayaah || 174

Auch die Dienstmägde sahen ihn so. Staunend liefen sie zu Prinzessin Karpurika und meldeten:

सिंहद्वारे युवा देवि दृष्टोऽस्माभिर्महाव्रती । सद्वितीयोऽपि धत्ते सौन्दर्येणाद्वितीयताम् ॥ १७५

simhadvaare yuvaa devi drshto’smaabhirmahaavratii | sadvitiiyo’pi dhatte saundaryenaadvitiiyataam || 175

„Am Löwentor, Gebieterin, haben wir einen jungen Büßer von den Pashupatas gesehen!

Obwohl von einem seinesgleichen begleitet, ist er von einer Schönheit ohnegleichen!

नारीजनमहामोहदायिनं मन्त्रमद्भुतम् । उच्चारयति हा हंसि हा हंसीति दिवानिशम् ॥ १७६

naariijanamahaamohadaayinam mantramadbhutam | uccaarayati haa hamsi haa hamsiiti divaanisham || 176

Und der läßt einen seltsamen Ruf erklingen, der die Frauenwelt in große Verzückung versetzt, nämlich:

„Oh du mein Schwanenmädchen! Mein liebes Schwanenmädchen!“

तच्छ्रुत्वा पूर्वहंसी सा राजपुत्री सकौतुका । आनाययत्तमेताभिस्तद्रूपं पार्श्वमात्मनः ॥ १७७

tacchrutvaa puurvahamsii saa raajaputrii sakautukaa | aanaayayattametaabhistadruupam paarshvamaatmanah || 177

Als die Prinzessin, das frühere Schwanenweibchen, das hörte, war ihr Interesse geweckt,

und sie ließ ihn sich von den Mägden persönlich vorstellen.

ददर्श चैतमुद्दामरूपालंकृतभूमिकम् । शंकराराधनोपात्तव्रतं नवमिव स्मरम् ॥ १७८

dadarsha caitamuddaamaruupaalamkrtabhuumikam | shamkaraaraadhanopaattavratam navamiva smaram || 178

Was sie sah, war ein von entfesselter Schönheit geschmückter, doch bescheidener, gleichsam neuer Liebesgott,

der sich geschworen hatte, Shiva von nun an nicht mehr zu erregen.

निजगाद च पश्यन्ती विस्मयोत्फुल्लया दृशा । किमेतदेव हा हंसि हा हंसीत्युच्यते त्वया ॥ १७९

nijagaada ca pashyantii vismayotphullayaa drshaa | kimetadeva haa hamsi haa hamsiityucyate tvayaa || 179

Mit vor Verwunderung weitgeöffneten Augen ihn betrachtend fragte sie:

„Warum sagst du immer ‚Oh du mein Schwanenmädchen! Mein liebes Schwanenmädchen!‘?“

एवं तयोक्तेऽपि तदा हा हंसीत्येव सोऽब्रवीत् । ततः सहस्थितस्तस्य गोमुखः प्रत्युवाच तम् ॥ १८०

evam tayokte’pi tadaa haa hamsiityeva so’braviit | tatah sahasthitastasya gomukhah pratyuvaaca tam || 180

Selbst als sie ihn das fragte, fing er wieder an: „Oh du mein Schwanenmädchen…“

Doch da unterbrach ihn Kamerad Gomukha und antwortete:

अहं ते कथयाम्येतच्छृणु देवि समासतः । पूर्वजन्मनि हंसोऽयमभवत्कर्मयोगतः ॥ १८१

aham te kathayaamyetacchrnu devi samaasatah | puurvajanmani hamso’yamabhavatkarmayogatah || 181

„Hör zu, Gebieterin, ich erklär‘s dir in der kurzen Version: In seinem vorigen Leben war er,

 aufgrund seiner Taten in einem Leben noch davor, ein Schwan.

तत्रैष जलधेस्तीरे महतः सरसस्तटे । कृतालयः समं हंस्या तस्थौ चन्दनपादपे ॥ १८२

tatraisha jaladhestiire mahatah sarasastate | krtaalayah samam hamsyaa tasthau candanapaadape || 182

Da hatte er am Ufer eines großen Sees unweit der Meeresküste unter einem Sandelbaum ein Nest gebaut

und lebte da mit seiner Schwanenfrau.

तस्मिन्दैवादपत्येषु समुद्रोर्मिहृतेषु सा । एतस्य हंसी शोकार्ता तत्रैवात्मानमक्षिपत् ॥ १८३

tasmindaivaadapatyeshu samudrormihrteshu saa |  etasya hamsii shokaartaa tatraivaatmaanamakshipat || 183

Als dann ihre Küken zufällig von einer Meereswoge weggerissen wurden, war seine Schwanenfrau dermaßen verzweifelt, daß sie sich selbst in die Fluten stürzte.

ततोऽसौ तद्वियोगार्तः पक्षिजातौ विरक्तमान् । त्यक्तुकामः शरीरं तत्संकल्पमकरोद्धृदि ॥ १८४

tato’sau tadviyogaartah pakshijaatau viraktamaan | tyaktukaamah shariiram tatsamkalpamakaroddhrdi || 184

Durch die Trennung von ihr wiederum war er so entsetzt, daß er, von seinem Geflügeldasein angewidert,

und aus dem Verlangen, seinen Körper hinter sich zu lassen, diesen Herzenswunsch erfand :

जातिस्मरोऽहं भूयासं राजपुत्रोऽन्यजन्मनि । एषा च तत्र मे भार्या भूयाज्जातिस्मरा सती ॥ १८५

jaatismaro’ham bhuuyaasam raajaputro’nyajanmani | eshaa ca tatra me bhaaryaa bhuuyaajjaatismaraa satii || 185

‚Im nächsten Leben will ich ein Prinz sein und mich an diese Existenz erinnern.

Dort soll auch sie, ihres früheren Lebens eingedenk, meine liebe Gattin sein.‘

इति संकल्प्य तं देहं तदा संस्मृत्य शंकरम् । विरहानलसंतप्तः समुद्राम्भस्यपातयत् ॥ १८६

iti samkalpya tam deham tadaa samsmrtya shamkaram | virahaanalasamtaptah samudraambhasyapaatayat || 186

Mit diesem festen Vorsatz gedachte er Shivas und stürzte sich,

vom Feuer seines Verlusts lichterloh brennend, ins Ozeanwasser.

ततोऽयं वत्सराजस्य कौशाम्ब्यां तनयोऽधुना । नरवाहनदत्ताख्यो जातो जातिस्मरः शुभे ॥ १८७

tato’yam vatsaraajasya kaushaambyaam tanayo’dhunaa | naravaahanadattaakhyo jaato jaatismarah shubhe || 187

Inzwischen wurde er als Naravahanadatta, Sohn des Königs von Vatsa in Kaushambi geboren und erinnert sich seines früheren Lebens, du Strahlende!

असौ विद्याधरेन्द्राणां चक्रवर्ती भविष्यति । इति वागुदभूद्दिव्या जातस्यास्य स्फुटं तदा ॥ १८८

asau vidyaadharendraanaam cakravartii bhavishyati | iti vaagudabhuuddivyaa jaatasyaasya sphutam tadaa || 188

Und bei seiner Geburt war deutlich zu hören, wie eine Stimme vom Himmel her sprach:

„Dieser wird Kaiser über den Königen der Vidyadharas sein!“

क्रमेण यौवराज्यस्थः पित्रायं परिणायितः । दिव्यां कारणसम्भूतां देवीं मदनमञ्चुकाम् ॥ १८९

kramena yauvaraajyasthah pitraayam parinaayitah | divyaam kaaranasambhuutaam deviim madanamancukaam || 189

Als er nach einiger Zeit Kronprinz war, verheiratete sein Vater ihn mit der himmlischen Madanamancuka,

die aus einem bestimmten Grund als Frau beschaffen war.

ततो हेमप्रभाख्यस्य विद्याधरपतेः सुता । एत्य स्वयं वृतवती कन्या रत्नप्रभेत्यमुम् ॥ १९०

tato hemaprabhaakhyasya vidyaadharapateh sutaa | etya svayam vrtavatii kanyaa ratnaprabhetyamum || 190

Danach kam Ratnaprabha, die Tochter von Hemaprabha, einem Herrscher der Vidyadharas,

aus freien Stücken und erwählte Naravahanadatta zum Ehemann.

तथापि तां स्मरन्हंसीं नायं भजति निर्वृतिम् । एतच्च बालभृत्याय मह्यमेतेन वर्णितम् ॥ १९१

tathaapi taam smaranhamsiim naayam bhajati nirvrtim | etacca baalabhrtyaaya mahyametena varnitam || 191

Dennoch musst er stets an seine Schwanengefährtin denken und findet keine Ruhe.

Und das hat er mir, seinem Diener von Kindheit an, erzählt.

अथास्य मृगयायातस्यासीत्संदर्शनम् । कयापि सिद्धतापस्या मद्द्वितीयस्य दैवतः ॥ १९२

athaasya mrgayaayaatasyaasiitsamdarshanam | kayaapi siddhataapasyaa maddvitiiyasya daivatah || 192

Einmal, als er zur Jagd war, hatte er eine Begegnung mit einer hellsichtigen, göttlichen Klausnerin, ich war auch dabei.

कथाप्रसङ्गात्सा चैतमेवं सानुग्रहाब्रवीत् । कर्मयोगात्पुरा पुत्र कामो हंसत्वमागतः ॥ १९३

kathaaprasangaatsaa caitamevam saanugrahaabraviit | karmayogaatpuraa putra kaamo hamsatvamaagatah || 193

Im Verlauf ihrer Unterhaltung eröffnete die ihm großzügig:

 „Vor langer Zeit, mein Junge, war der Tatverkettung wegen Kama, der Liebesgott, zum Schwan geworden.

तस्य चाम्बुधितीरस्थचन्दनद्रुमवासिनः । प्रिया भार्याभवद्धंसी दिव्यस्त्री शापतश्च्युता ॥ १९४

tasya caambudhitiirasthacandanadrumavaasinah | priyaa bhaaryaabhavaddhamsii divyastrii shaapatashcyutaa || 194

Er lebte unter einem am Meerufer stehenden Sandelbaum. Seine geliebte Gefährtin war eine himmlische Frau,

durch einen Fluch zum Schwan herabgestuft.

वेलाजलहृतापत्यशोकात्तस्यां च वारिधौ । क्षिप्तात्मनि स हंसोऽपि तत्रैवात्मानमक्षिपत् ॥ १९५

velaajalahrtaapatyashokaattasyaam ca vaaridhau | kshiptaatmani sa hamso’pi tatraivaatmaanamakshipat || 195

Als eine Brandungswelle ihre Küken mit sich riss, stürzte sie sich selbst ins Meer.

Er, der Schwan, stürzte sich auch gleich da hinein.

सोऽद्य शंभोः प्रसादात्त्वं जातो वत्सेश्वरात्मजः । पूर्वजातिं च तां वत्स वेत्सि जातिस्मरो ह्यसि ॥ १९६

so’dya shambhoh prasaadaattvam jaato vatseshvaraatmajah | puurvajaatim ca taam vatsa vetsi jaatismaro hyasi || 196

Nach einem Gnadenakt Shivas wurdest du jetzt als Sohn des Königs von Vatsa geboren.

Und du weißt um deine frühere Geburt, mein Junge, denn du bist einer, der seine Existenzen kennt.

सा हंस्यप्येवमेवाब्धेः पारे कर्पूरसम्भवे । पुरे कर्पूरिका नाम जाता राजसुताधुना ॥ १९७

saa hamsyapyevamevaabdheh paare karpuurasambhave | pure karpuurikaa naama jaataa raajasutaadhunaa || 197

Die Schwanenfrau ist jetzt auch wieder am Meerufer,

in der Stadt Karpurasambhava, als die Prinzessin Karpurika geboren.

तद्गच्छ तत्र पुत्र त्वं प्रियां भार्यामवाप्स्यसि । इत्युक्त्वा सा खमुत्पत्य तिरोऽभूत्सिद्धतापसी ॥ १९८

tadgaccha tatra putra tvam priyaam bhaaryaamavaapsyasi | ityuktvaa saa khamutpatya tiro’bhuutsiddhataapasii || 198

Also reite dorthin, mein Sohn, du wirst deine liebe Frau finden!“

Nach diesen Worten erhob die wahrsagende Einsiedlerin sich in die Lüfte und entschwand.

अयं चास्मत्प्रभुर्ज्ञातप्रवृत्तिस्तत्क्षणं ततः । इतोऽभिमुखमागन्तुं प्रवर्तत मया सह ॥ १९९

ayam caasmatprabhurjnaatapravrttistatkshanam tatah | ito’bhimukhamaagantum pravartata mayaa saha || 199

Kaum hatte mein Herr die Kunde vernommen, ist er gleich mit mir zusammen aufgebrochen, um hierher zu kommen.

त्वत्स्नेहाकृष्यमाणश्च पणीकृत्य स्वजीवितम् । उत्तीर्य कान्तारशतं प्राप देशोऽम्बुधेस्तटम् ॥ २००

tvatsnehaakrshyamaanashca paniikrtya svajiivitam | uttiirya kaantaarashatam praapa desho’mbudhestatam || 200

Angezogen aus Liebe zu dir hat er sein Leben aufs Spiel gesetzt, hundert Herausforderungen bewältigt

und erreichte die Küstenregion.

तत्र हेमपुरस्थोऽस्मै तक्षा राज्यधराभिधः । मद्द्वितिइयाय मिलितः प्रादाद्यन्त्रविमानकम् ॥ २०१

tatra hemapurastho’smai takshaa raajyadharaabhidhah | maddvitiiyaaya militah praadaadyantravimaanakam || 201

Dort trafen wir auf einen Drechsler mit Namen Rajyadhara. Der schenkte uns eine vollautomatische Kutsche.

तस्मिन्नारुह्य भयदे हा मूर्त इव साहसे । अब्धिकान्तारमुल्लङ्घ्य प्राप्तावावामिदं पुरम् ॥ २०२

tasminnaaruhya bhayade haa muurta iva saahase | abdhikaantaaramullanghya praaptaavaavaamidam puram || 202

Da bestiegen wir die beängstigende Maschine, diese zur Form gewordene Verwegenheit.

Wir setzten über die rauhe See und landeten in dieser Stadt hier.

एतदर्थमसावेवं हा हंसीति वदन्निह । भ्रान्तो देवि मम स्वामी यावत्प्राप्तस्त्वदन्तिके ॥ २०३

etadarthamasaavevam haa hamsiiti vadanniha | bhraanto devi mama svaamii yaavatpraaptastvadantike || 203

Aus diesem Grund, Gebieterin, irrte mein Meister umher und rief:

„Oh du mein Schwanenmädchen!“, bis er endlich vor dir stand.

इदानीं त्वन्मुखोदारराकारमणदर्शनात् । असंख्यदुःखसांनिध्यतमोपह्नुतिमश्नुते ॥ २०४

idaaniim tvanmukhodaararaakaaramanadarshanaat | asamkhyaduhkhasaamnidhyatamopahnutimashnute || 204

Jetzt, nach dem reizvollen Anblick deines Gesichts, dieses edlen Vollmondes,

weidet er sich an der Vertreibung der Finsternis, die unermeßliche Drangsal über ihn verhängte.

… … … … तद्दृष्टिनीलनलिनस्रजार्चय महातिथिम् ॥ २०५

… … … | taddrshtiniilanalinasrajaarcaya mahaatithim || 205

Begrüße deinen hohen Gast jetzt mit einem Kranz von den blauen Lotussen deiner Augen.“

एवं वचो विरचितं गोमुखस्य निशम्य सा । संवादप्रत्ययात्सत्यं मेने कर्पूरिका तदा ॥ २०६

evam vaco viracitam gomukhasya nishamya saa | samvaadapratyayaatsatyam mene karpuurikaa tadaa || 206

Als Karpurika Gomukhas gedrechselte Worte vernahm, meinte sie die Wahrheit zu hören,

traute sie doch der Übereinstimmung mit ihren eigenen Erinnerungen.

अहो मय्यार्यपुत्रस्य स्नेहोऽमुष्य मुधैव मे । विरक्तताभूदित्यन्तः प्रेमार्द्रा विममर्श च ॥ २०७

aho mayyaaryaputrasya sneho’mushya mudhaiva me | viraktataabhuudityantah premaardraa vimamarsha ca || 207

Innerlich vor Liebe zerfließend dachte sie: „Ach, mein Mann hat uns ja wirklich geliebt,

und mich von so einem loszusagen war dumm!“ -

उवाच चाहं सत्यं सा हंसी धन्या च यत्कृते । एवं जन्मद्वये क्लेशमार्यपुत्रोऽनुभूतवान् ॥ २०८

uvaaca caaham satyam saa hamsii dhanyaa ca yatkrte | evam janmadvaye kleshamaaryaputro’nubhuutavaan || 208

sagte aber: „Es ist wahr, ich bin diese Schwanenfrau! Und dankbar dafür, daß mein Mann in zwei Existenzen meinetwegen so viel Schweres durchgemacht hat.

तदहं वोऽधुना दासी प्रेमक्रीतेति वादिनी । नरवाहनदत्तं तं स्नानाद्यैः सममानयत् ॥ २०९

tadaham vo’dhunaa daasii premakriiteti vaadinii | naravaahanadattam tam snaanaadyaih samamaanayat || 209

Von jetzt an bin ich Eure Sklavin, mit Liebe gekauft!“

Dann bereitete sie eigenhändig das Bad und alles Weitere für Naravahanadatta.

ततः परीवारमुखेनैतत्सर्वमबोधयत् । पितरं स्वं स चोपागात्तद्बुद्ध्वैव तदन्तिकम् ॥ २१०

tatah pariivaaramukhenaitatsarvamabodhayat | pitaram svam sa copaagaattadbuddhvaiva tadantikam || 210

Dann erst informierte sie durch den Mund eines Torwächters ihren Vater über all das.

Sobald der davon erfahren hatte, begab er sich zu ihr.

तत्रोत्पन्नविवाहेच्छां सुतां तां तद्वरं तथा । नरवाहनदत्तं तं सम्प्राप्तमुचितं चिरात् ॥ २११

tatrotpannavivaahecchaam sutaam taam tadvaram tathaa | naravaahanadattam tam sampraaptamucitam ciraat || 211

Als er den in seiner Tochter erwachten Heiratswunsch, sowie in Gestalt Naravahanadattas

endlich den passenden Bräutigam,

विद्याधरमहाचक्रवर्तिलक्षणलाञ्छितम् । दृष्ट्वा कृतार्थमात्मानं सोऽमन्यत तदा नृपः ॥ २१२

vidyaadharamahaacakravartilakshanalaanchitam | drshtvaa krtaarthamaatmaanam so’manyata tadaa nrpah || 212

versehen mit den Merkmalen eines Kaisers der Vidyadharas gesehen hatte,

wähnte der König sich am Ziel seiner Träume.

प्रददौ चात्मजामेतां तस्मै कर्पूरिकां ततः । नरवाहनदत्ताय यथाविधि स सादरम् ॥ २१३

pradadau caatmajaametaam tasmai karpuurikaam tatah | naravaahanadattaaya yathaavidhi sa saadaram || 213

Da gab er dem Naravahanadatta seine Tochter Karpurika, den Regeln gemäß und mit aller Hochachtung, zur Frau.

अदादस्मै च जामात्रे प्रतिवह्निप्रदक्षिणम् । कोटीस्तिस्रः सुवर्णस्य कर्पूरस्य च तावतीः ॥ २१४

adaadasmai ca jaamaatre prativahnipradakshinam | kotiistisrah suvarnasya karpuurasya ca taavatiih || 214

Bei jeder Umrundung des Feuers von links nach rechts schenkte er seinem Schwiegersohn

drei Millionen Goldstücke und ebensoviele Kampferkugeln,

यद्राशयो बभुस्तत्र शोभां द्रष्टुमिवागताः । गिरिजोद्वाहदृश्वानो मेरुकैलाससानवः ॥ २१५

yadraashayo babhustatra shobhaam drashtumivaagataah | girijodvaahadrshvaano merukailaasasaanavah || 215

zu weißen Kegeln aufgeschüttet, als hätten die Gipfel von Meru und Kailasa, die schon die Vermählung der Tochter des Berges gesehen hatten, sich eingestellt, um diese Pracht mitanzusehen.

पुनस्तद्वस्त्रकोटीश्च दश दासीशतत्रयम् । स्वलंकृतं ददौ सोऽस्मै कृती कर्पूरको नृपः ॥ २१६

punastadvastrakotiishca dasha daasiishatatrayam | svalamkrtam dadau so’smai krtii karpuurako nrpah || 216

Darüber hinaus schenkte König Karpuraka, endlich am Ziel, ihm hundert Millionen Gewänder

und dreihundert schön zurechtgemachte Sklavinnen.

ततस्तस्थौ कृतोद्वाहः स कर्पूरिकया तया । नरवाहनदत्तोऽत्र समं प्रीत्येव मूर्तया ॥ २१७

tatastasthau krtodvaahah sa karpuurikayaa tayaa | naravaahanadatto’tra samam priityeva muurtayaa || 217

Nunmehr verheiratet, blieb Naravahanadatta mit Karpurika, in der seine Liebe Gestalt annahm, zusammen.

कस्य नाभून्मनःप्रीत्यै स वधूवरयोस्तयोः । संगमो माधवीवल्लीवसन्तोत्सवयोरिव ॥ २१८

kasya naabhuunmanahpriityai sa vadhuuvarayostayoh | samgamo maadhaviivalliivasantotsavayoriva || 218

Wes Herz schlüge nicht höher bei einer solchen Vereinigung von Mann und Frau,

bei der die Frühlingsranke gleichsam das Frühlingsfest umschlingt?

एहि व्रजावः कौशाम्बीमित्यन्येद्युश्च सोऽब्रवीत् । नरवाहनदत्तस्तां कृती कर्पूरिकां प्रियाम् ॥ २१९

ehi vrajaavah kaushaambiimityanyedyushca so’braviit | naravaahanadattastaam krtii karpuurikaam priyaam || 219

„Komm lass uns nach Kaushambi fahrn!“ sprach anderntags Naravahanadatta,

der hatte, was er wollte, zu seiner Liebsten Karpurika.

ततः प्रत्यब्रवीत्सा तं यद्येवं तत्खगामिना । तेनैव त्वद्विमानेन व्रजामस्त्वरितं न किम् ॥ २२०

tatah pratyabraviitsaa tam yadyevam tatkhagaaminaa | tenaiva tvadvimaanena vrajaamastvaritam na kim || 220

Woraufhin sie erwiderte: „Warum fliegen wir nicht gleich mit deinem Fluggerät?

तच्चेत्स्वल्पं तदपरं विस्तीर्णं ढौकयाम्यहम् । इह प्राणधराख्यो हि तक्षा यन्त्रविमानकृत् ॥ २२१

taccetsvalpam tadaparam vistiirnam dhaukayaamyaham | iha praanadharaakhyo hi takshaa yantravimaanakrt || 221

Sollte deins zu klein sein, lass ich ein geräumigeres baun. Hier lebt doch Pranadhara,

der Leben erhaltende Ingenieur und Flugzeugbauer,

आस्ते देशान्तरायातस्तच्छीघ्रं कारयाम्यदः । इत्युक्त्वा सा प्रतीहारमानाय्य क्षत्तुरादिशत् ॥ २२२

aaste deshaantaraayaatastacchiighram kaarayaamyadah | ityuktvaa saa pratiihaaramaanaayya kshatturaadishat || 222

der soeben aus dem Ausland zurückkam. Den lass ich schnell eins konstruieren.“

Sprachs und ließ den Kastraten holen. Dem befahl sie:

गत्वा तं यन्त्रतक्षाणं वद प्राणधरं महत् । व्योमगामि विमानं नः प्रस्थानायोपकल्पय ॥ २२३

gatvaa tam yantratakshaanam vada praanadharam mahat | vyomagaami vimaanam nah prasthaanaayopakalpaya || 223

„Geh zu dem Maschinenbauer, dem großen Pranadhara, und sag ihm:

Bau ein Fluggerät, in dem wir aufbrechen können!“

एवं विसृज्य क्षत्तारं राज्ञे कर्पूरिकाथ सा । चेटीमुखेन पित्रे तां प्रस्थानेच्छां न्यवेदयत् ॥ २२४

evam visrjya kshattaaram raajne karpuurikaatha saa | cetiimukhena pitre taam prasthaanecchaam nyavedayat || 224

Nachdem Karpurika den Kastraten entlassen hatte, ließ sie ihren Vater

durch den Mund einer Zofe ihren Reisewunsch mitteilen.

स च बुद्ध्वैव तद्यावदायात्यत्रैव भूपतिः । नरवाहनदत्तोऽन्तस्तावदेवमचिन्तयत् ॥ २२५

sa ca buddhvaiva tadyaavadaayaatyatraiva bhuupatih | naravaahanadatto’ntastaavadevamacintayat || 225

Sobald der König davon erfuhr, kam er herbei. Naravahanadatta indessen überlegte:

तक्षा राज्यधरभ्राता सोऽयं प्राणधरो ध्रुवम् । राजभीत्या स्वदेशाद्यो विद्रुतस्तेन वर्णितः ॥ २२६

takshaa raajyadharabhraataa so’yam praanadharo dhruvam | raajabhiityaa svadeshaadyo vidrutastena varnitah || 226

‚Dieser Drechsler Pranadhara ist bestimmt der, von dem sein Bruder Rajyadhara erzählt hat,

er sei aus Angst vor dem König aus seiner Heimat geflohen.‘

इत्यस्मिंश्चिन्तयत्येव राज्ञि च क्षिप्रमागते । आगात्प्रतीहारयुतस्तक्षा प्राणधरोऽत्र सः ॥ २२७

ityasmimshcintayatyeva raajni ca kshipramaagate | aagaatpratiihaarayutastakshaa praanadharo’tra sah || 227

Noch während er so dachte, kam der König schon herbeigeeilt,

und mit dem Kammerdiener trat auch der Mechanikus Pranadhara hinzu.

व्यजिज्ञपच्च सुमहद्विमानं कृतमस्ति मे । यन्मानुषसहस्राणि वहत्यद्यावहेलया ॥ २२८

vyajijnapacca sumahadvimaanam krtamasti me | yanmaanushasahasraani vahatyadyaavahelayaa || 228

Und der meldete sogleich: „Ich habe schon ein Flugzeug gebaut,

groß genug, um sofort Tausende von Menschen mit Leichtigkeit zu transportieren!“

इत्युक्तवन्तं तक्षाणं साध्वित्युक्त्वाभिपूज्य च । नरवाहनदत्तोऽथ तं पप्रच्छ स सादरम् ॥ २२९

ityuktavantam takshaanam saadhvityuktvaabhipuujya ca | naravaahanadatto’tha tam papraccha sa saadaram || 229

„Gut getan!“ sprach da Naravahanadatta zu dem Ingenieur und fragte ihn voll Hochachtung nach seinem Bruder:

कच्चिद्राज्यधरस्य त्वं भ्राता प्राणधरोऽग्रजः । नानायन्त्रप्रयोगाणां वेत्ता सुमहतामपि ॥ २३०

kaccidraajyadharasya tvam bhraataa praanadharo’grajah | naanaayantraprayogaanaam vettaa sumahataamapi || 230

„Bist du Pranadhara, der ältere Bruder von Rajyadhara, diesem Genie,

das sich mit allen möglichen supermechanischen Anwendungen auskennt?“

स एव तस्य भ्राताहं देवो वेत्ति तु नौ कुतः । इति प्राणधरः सोऽपि प्रणतः प्रत्युवाच तम् ॥ २३१

sa eva tasya bhraataaham devo vetti tu nau kutah | iti praanadharah so’pi pranatah pratyuvaaca tam || 231

„Dessen Bruder bin ich wohl, Gebieter. Woher weißt du von uns?“

fragte Pranadhara, sich vor ihm verneigend, ihn zurück.

ततो यथा राज्यधरेणोक्तं दृष्टो यथा च स । नरवाहनदत्तस्तत्तथा तस्मै शशंस सः ॥ २३२

tato yathaa raajyadharenoktam drshto yathaa ca sa | naravaahanadattastattathaa tasmai shashamsa sah || 232

Da berichtete Naravahanadatta ihm, daß er Rajyadhara gesehen und was der ihm erzählt hatte.

अथ तेन मुदा प्राणधरेण समुपाहृते । महाविमानेऽनुमतः श्वशुरेणात्र भूभुजा ॥ २३३

atha tena mudaa praanadharena samupaahrte | mahaavimaane’numatah shvashurenaatra bhuubhujaa || 233

Da steuerte Pranadhara hocherfreut den riesigen Flugapparat herbei.

Mit Zustimmung seines Schwiegervaters, des Königs,

तमामन्त्र्य समारोप्य दासीकर्पूरकाञ्चनम् । तेन राजविसृष्टेन सह प्राणधरेण सः ॥ २३४

tamaamantrya samaaropya daasiikarpuurakaancanam | tena raajavisrshtena saha praanadharena sah || 234

nahm er von ihm Abschied, belud die Maschine mit Sklavenmädchen, Kampfer und Gold,

und wurde mit Pranadhara zusammen von diesem verabschiedet.

तेन च क्षतृमुख्येन श्वश्रूरचितमङ्गलः । कर्पूरिकां राजपुत्रीं नवामादाय तां वधूम् ॥ २३५

tena ca kshatrmukhyena shvashruuracitamangalah | karpuurikaam raajaputriim navaamaadaaya taam vadhuum || 235

Vom Schwiegervater gesegnet nahm er auch den Obersten Kastraten

und Prinzessin Karpurika, seine neue Frau, mit sich.

दत्तदानो द्विजातिभ्यः सद्वस्त्रनिचयैश्च तैः । नरवाहनदत्तोऽसावारुरोह सगोमुखः ॥ २३६

dattadaano dvijaatibhyah sadvastranicayaishca taih | naravaahanadatto’saavaaruroha sagomukhah || 236

Die vielen schönen Gewänder, die man ihm geschenkt hatte, gab Naravajanadatta den Brahmanen,

bevor er mit Gomukha zusammen einstieg.

पूर्वमब्धेस्तटं तावद्यामो राज्यधरान्तिकम् । ततो गृहमिति प्राणधरं तं निजगाद सः ॥ २३७

puurvamabdhestatam taavadyaamo raajyadharaantikam | tato grhamiti praanadharam tam nijagaada sah || 237

„Zuerst besuchen wir Rajyadhara an der Küste, dann geht‘s nach Hause“, sagte er zu Pranadhara.

ततस्तेनाहतेनाशु विमानेनोत्पपात सः । नभो मनोरथेनेव पूर्णेन सपरिग्रहः ॥ २३८

tatastenaahatenaashu vimaanenotpapaata sah | nabho manoratheneva puurnena saparigrahah || 238

Nachdem das gesagt war, ließ Pranadhara mitsamt Gefolgschaft die Maschine

einem wunscherfüllenden Geisterschiff gleich in den Himmel abheben.

क्षणादुत्तीर्य जलधिं पुनस्तत्तीरवर्ति च । प्राप हेमपुरं धाम तस्य राज्यधरस्य तत् ॥ २३९

kshanaaduttiirya jaladhim punastattiiravarti ca | praapa hemapuram dhaama tasya raajyadharasya tat || 239

Den Ozean hatten sie schnell überflogen und erreichten die Küstenstadt Hemapura und landeten vor Rajyadharas Haus.

तत्र राज्यधरं प्रह्वं प्रहृष्टं भ्रातृदर्शनात् । दासीभिस्तमदासीकं संविभेजे च सोत्सवम् ॥ २४०

tatra raajyadharam prahvam prahrshtam bhraatrdarshanaat | daasiibhistamadaasiikam samvibheje ca sotsavam || 240

Rajyadhara, froh den Bruder zu sehen, begrüßte sie mit Verbeugung.

Da er selbst keine Sklavinnen hatte, überließ der Prinz ihm die seinen, was ihn herzlich freute.

आपृच्छ्य च तमुद्बाष्पं कथमप्युज्झिताग्रजम् । ययौ तेनैव कौशाम्बीं विमानेन तदैव सः ॥ २४१

aaprcchya ca tamudbaashpam kathamapyujjhitaagrajam | yayau tenaiva kaushaambiim vimaanena tadaiva sah || 241

Dann sagte Pranadhara seinem großen Bruder, den es wieder zu verlassen galt,

unter Tränen Lebewohl und flog auf seiner Maschine gen Kaushambi.

तत्राम्बरादशङ्कितमवतीर्णं वरविमानवहनं तम् ।

सानुचरं नववध्वा युक्तं दृष्ट्वा विसिस्मिये जनता ॥ २४२

tatraambaraadashankitamavatiirnam varavimaanavahanam tam |

saanucaram navavadhvaa yuktam drshtvaa visismiye janataa || 242

Als die Wundermaschine ausrollte, mit der er so unerwartet vom Himmel herabgestiegen war,

und das Volk ihn mit seiner neuen Frau und Gefolgschaft sah, staunte es gar sehr.

पौरोत्साहैः प्रकटं पुत्रं बुद्ध्वा पितास्य वत्सेशः ।

प्रीतो निरगादग्रे देवीसचिवस्नुषादिभिः सहितः ॥ २४३

paurotsaahaih prakatam putram buddhvaa pitaasya vatseshah |

priito niragaadagre deviisacivasnushaadibhih sahitah || 243

Als begeisterte Bürger ihm des Sohnes Ankunft meldeten, schritt auch sein Vater, der Herrscher von Vatsa herbei,

er vorneweg, von Königinnen, Ministern, Schwiegertochter und anderen gefolgt.

दृष्ट्वा विमानवाहनसूचितभवितव्यखचरसाम्राज्यम् ।

तं सोऽभिनन्दत सुतं राजा चरणानतं वधूसहितम् ॥ २४४

drshtvaa vimaanavaahanasuucitabhavitavyakhacarasaamraajyam |

tam so’bhinandata sutam raajaa caranaanatam vadhuusahitam || 244

Der König begrüßte Sohn und Frau, die sich beide tief vor ihm verneigten, und sah darin, daß er in einem Flugzeug eingeflogen war, den deutlichen Beweis für seine zukünftige Herrschaft über die himmlischen Scharen.

माता वासवदत्ता पद्मावत्या समं तमाश्लिष्य ।

विगलितमिव तददर्शनदुःखग्रन्थिं जहौ बाष्पम् ॥ २४५

maataa vaasavadattaa padmaavatyaa samam tamaashlishya |

vigalitamiva tadadarshanaduhkhagranthim jahau baashpam || 245

Als seine Mutter Vasavadatta ihn mit Padmavati gemeinsam umarmte, vergoss sie eine Träne,

mit der gleichsam der Knoten aus Schmerz ihn nicht gesehen zu haben, am Boden zersprang.

रत्नप्रभा च भार्या सानन्दा मदनमञ्चुका च तदा ।

तस्य प्रेमहतेर्श्ये चरणौ हृदयं च जगृहतुस्तुल्यम् ॥ २४६

ratnaprabhaa ca bhaaryaa saanandaa madanamancukaa ca tadaa |

tasya premahatershye caranau hrdayam ca jagrhatustulyam || 246

Seine Frauen Ratnaprabha und Madanamancuka, beide glücklich, bezwangen ihre Eifersucht aus Liebe zu ihm.

Seine Füße umfangend ergriffen sie gleichwohl sein Herz.

यौगन्धरायणादीन्पितृसचिवान्स्वांश्च सोऽथ नृपसूनुः ।

मरुभूतिसुखान्प्रणताननन्दयत्कृतयथार्थसत्कारः ॥ २४७

yaugandharaayanaadiinpitrsacivaansvaamshca so’tha nrpasuunuh |

marubhuutisukhaanpranataananandayatkrtayathaarthasatkaarah || 247

Der Königssohn wiederum beglückte die von Yaugandharayana angeführten Minister des Vaters, und seine eigenen unter Marubhutis Führung, die sich alle froh vor ihm verneigten, mit Gaben, einem jeden nach seinen Verdiensten.

सर्वे च ते विभूषितसुदशार्हकुलेन जलधिमाक्रम्य ।

समुपाहृतां स्वपतिना व्यक्तं सोदर्यमूर्तिममृतस्य ॥ २४८

sarve ca te vibhuushitasudashaarhakulena jaladhimaakramya |

samupaahrtaam svapatinaa vyaktam sodaryamuurtimamrtasya || 248

Und alle begrüßten Karpurika, die mit ihrem Mann gekommen, dem Glanzstück der edlen Dashaarha-Familie,

der sie übers Meer gebracht als schwesterliches Sinnbild des Unsterblichkeitstranks,

अजराङ्गनाशतयुतामायातां श्रियमिवाभ्यनन्दंस्ताम् ।

कर्पूरिकां नववधूं वत्सेशाद्या यथोचितावनताम् ॥ २४९

ajaraanganaashatayutaamaayaataam shriyamivaabhyanandamstaam |

karpuurikaam navavadhuum vatseshaadyaa yathocitaavanataam || 249

begleitet von hundert ewig jungen Schönheiten, daherschreitend wie Glücksgöttin Shri,

die neue Ehefrau, die sich vor dem König von Vatsa artig verneigte.

तस्याश्च पैतृकं तं वत्सेशोऽपूजयत्प्रतीहारम् ।

आर्पितविमानवाहितकाञ्चनकर्पूरवस्त्रकोटिचयम् ॥ २५०

tasyaashca paitrkam tam vatsesho’puujayatpratiihaaram |

aarpitavimaanavaahitakaancanakarpuuravastrakoticayam || 250

Ihren väterlichen Torwächter belohnte Vatsesha mit Gewändern, Kampfer und Gold,

die tonnenweise im Flugzeug herangeschafft worden waren.

आख्यातं नरवाहनदत्तेन ततो विमानकर्तारम् ।

उपकारिणं स राजा प्राणधरं तमपि मानयामास ॥ २५१

aakhyaatam naravaahanadattena tato vimaanakartaaram |

upakaarinam sa raajaa praanadharam tamapi maanayaamaasa || 251

Den von Naravahanadatta als Flugzeugkonstrukteur und Wohltäter benannten Pranadhara ehrte der König sodann.

कथमेषा राजसुता सम्प्राप्ता कथमितश्च यातौ स्वः ।

इति पप्रच्छ सहर्षः सम्मान्य स गोमुखं नृपतिः ॥ २५२

kathameshaa raajasutaa sampraaptaa kathamitashca yaatau svah |

iti papraccha saharshah sammaanya sa gomukham nrpatih || 252

Dann ehrte der Monarch auch den Gomukha und fragte ihn begeistert:

„Wie habt ihr die Prinzessin gefunden, und wie seid ihr überhaupt von hier abgereist?“

अथ मृगयावनगमनात्प्रभृति यथा दर्शनं तपस्विन्याः ।

राज्यधरसमासादितविमानयुक्त्या यथा च तीर्णोऽब्धिः ॥ २५३

atha mrgayaavanagamanaatprabhrti yathaa darshanam tapasvinyaah |

raajyadharasamaasaaditavimaanayuktyaa yathaa ca tiirno’bdhih || 253

Wie sie ganz zu Anfang bei der Jagd in den Wald gerieten, dann die Begegnung mit der Klausnerin hatten,

dann Rajyadhara begegnet waren und so dann mit Hilfe seines Fluggeräts das weite Meer überquert,

कर्पूरिका विवाहे विमुखापि च सम्मुखी यथा विहिता ।

प्राणधरलाभलब्धेनागमनं प्राग्यथा विमानेन ॥ २५४

karpuurikaa vivaahe vimukhaapi ca sammukhii yathaa vihitaa |

praanadharalaabhalabdhenaagamanam praagyathaa vimaanena || 254

wie sie Karpurika, die zunächst nichts von der Ehe hielt, doch noch davon überzeugen konnten,

wie sie auf Pranadhara stießen und wie schon zuvor in seinem Flugzeug wieder zurückflogen ―

युक्त्यैकान्ते स तथा तदशेषं गोमुखो यथावृत्तम् ।

कथयांचकार तस्मै सदारसचिवाय वत्सराजाय ॥ २५५

yuktyaikaante sa tathaa tadashesham gomukho yathaavrttam |

kathayaamcakaara tasmai sadaarasacivaaya vatsaraajaaya || 255

das erzählte Gomukha in voller Länge, die Erlebnisse ausschmückend dem König von Vatsa

samt Frauen und Ministern von niemandem sonst gestört.

क्वाखेटः क्व च तापसी क्व च तथोदन्वत्तटे यन्त्रवित्तक्षा

राज्यधरस्तदीयवहनेनोल्लङ्घनं क्वाम्बुधेः ।

तत्पारे च विमानकर्तुरपरस्यास्य क्व पूर्वं गतिर्भव्यानां

शुभसिद्ध्युपायरचनाचिन्तां विधत्ते विधिः ॥ २५६

kvaakhetah kva ca taapasii kva ca tathodanvattate yantravittakshaa

raajyadharastadiiyavahanenollanghanam kvaambudheh |

tatpaare ca vimaanakarturaparasyaasya kva puurvam gatirbhavyaanaam

shubhasiddhyupaayaracanaacintaam vidhatte vidhih || 256

„Das muß man sich mal überlegen, wie der Zufall guten Menschen die Mittel zum Erfolg bereitstellt und sich nachher alles fügt: Erst die Jagd, dann die Klausnerin, dann der Flugzeugbauer Rajyadhara am Meerufer, in dessen Luftschiff sie das Meer überfliegen, dessen Ufer ein anderer Flugzeugkonstrukteur schon zuvor erreicht hat!“

इति तैर्निखिलैः सविस्मयप्रमदाकम्पितमस्तकैस्ततः ।

जगदे विदधे च गोमुखे प्रभुभक्तिस्तुतिरत्र सादरैः ॥ २५७

iti tairnikhilaih savismayapramadaakampitamastakaistatah |

jagade vidadhe ca gomukhe prabhubhaktistutiratra saadaraih || 257

So sprachen sie alle vor Staunen und Begeisterung die Köpfe schüttelnd und zollten Gomukha ihre Anerkennung dafür,

daß er hier das Hohelied auf seinen Herrn gesungen hatte.

रत्नप्रभांम् च राज्ञीं पतिव्रताधर्मजनितपरितोषाम् ।

प्रशशंसुस्ते भर्तुर्निजविद्याविहितपथरक्षाम् ॥ २५८

ratnaprabhaam ca raajniim pativrataadharmajanitaparitoshaam |

prashashamsuste bharturnijavidyaavihitapatharakshaam || 258

Dann priesen sie Königin Ratnaprabha, die ihren Mann mit ihrer Weisheit auf seiner Fahrt geschützt

und allgemeine Zufriedenheit ausgelöst hatte, weil sie sich an das Gesetz der Gattentreue hielt.

अथ नरवाहनदत्तो विनीतगगनाङ्गणागमनखेदः ।

स विवेश राजधानीं पितृभिर्भार्यादिभिश्च समम् ॥ २५९

atha naravaahanadatto viniitagaganaanganaagamanakhedah |

sa vivesha raajadhaaniim pitrbhirbhaaryaadibhishca samam || 259

Nachdem Naravahanadatta die Erschöpfung der Flugreisenden nach ihrer Ankunft behoben hatte,

begab er sich mit Eltern, Frauen und anderen Höflingen in seine königlichen Gemächer.

तत्रोपागतमानितबन्धुसुहृत्स्वर्णकूटभृतकोषः ।

वसुभिस्तौ पूरितवान्प्राणधरश्वाशुरप्रतीहारौ ॥ २६०

tatropaagatamaanitabandhusuhrtsvarnakuutabhrtakoshah |

vasubhistau puuritavaanpraanadharashvaashurapratiihaarau || 260

Verwandte und Freunde machten ihm ihre Aufwartung und füllten seine Schatzkammer mit Haufen von Gold.

Da überhäufte er Pranadhara, den Schwiegervater und seinen Torwächter mit Reichtümern.

भुक्तोत्तरं च सपदि प्राणधरस्तं व्यजिज्ञपत्प्रणतः ।

देवावयोः किलैवं कार्पूरकभूभृता समादिष्टम् ॥ २६१

bhuktottaram ca sapadi praanadharastam vyajijnapatpranatah |

devaavayoh kilaivam kaarpuurakabhuubhrtaa samaadishtam || 261

Nach dem Essen verneigte Pranadhara sich zu seinen Füßen und meldete:

„Gebieter, König Karpuraka hat uns doch aufgetragen:

आगन्तव्यं त्वरितं मद्दुहितरि भर्तृभवनमाप्तयाम् ।

येनाहं जानीयां सम्प्राप्तामत्र शीघ्रमिति ॥ २६२

aagantavyam tvaritam madduhitari bhartrbhavanamaaptayaam |

yenaaham jaaniiyaam sampraaptaamatra shiighramiti || 262

“Sobald meine Tochter das Haus ihres Mannes betreten hat, kommt ihr sofort wieder her,

damit ich weiß, daß sie gut angekommen ist!“

तद्गन्तव्यं निश्चितमावाभ्यां देव चतुरमधुनैव ।

दापय कर्पूरिकया राज्ञो लेखं स्वहस्तलिखितं नौ ॥ २६३

tadgantavyam nishcitamaavaabhyaam deva caturamadhunaiva |

daapaya karpuurikayaa raajno lekham svahastalikhitam nau || 263

Wir müssen schleunigst von hier aufbrechen, König! Gib uns einen von Karpurika

eigenhändig geschriebenen Brief an den König mit!

नहि तस्य सुतास्निग्धं हृदयं राज्ञोऽन्यथा समाश्वसिति ।

स ह्यारूढविमानो न जातुचिच्छङ्कते प्रपातमतः ॥ २६४

nahi tasya sutaasnigdham hrdayam raajno’nyathaa samaashvasiti |

sa hyaaruudhavimaano na jaatucicchankate prapaatamatah || 264

Anders ist das nach der Tochter sich verzehrende Herz des Königs nicht zu trösten.

Er, der noch nie ein Flugzeug bestiegen hat, fürchtet nämlich, es könne abgestürzt sein.

तल्लेखदानपूर्वं सम्प्रति सहितं मया प्रधानमिमम् ।

अनुजानीहि विमानप्रस्थानप्रोन्मुखं प्रतीहारम् ॥ २६५

tallekhadaanapuurvam samprati sahitam mayaa pradhaanamimam |

anujaaniihi vimaanaprasthaanapronmukham pratiihaaram || 265

Zuerst gib mir den Brief, dann erlaube diesem Torwächter mich zu begleiten,

denn er freut sich schon, wieder in einem  Flugzeug sitzen zu dürfen.

अहमादाय कुटुम्बकमेष्यामि पुनस्त्विहैव युवराज ।

शक्ष्यामि नामृतमयं चरणाम्भोजद्वयं तव त्यक्तुम् ॥ २६६

ahamaadaaya kutumbakameshyaami punastvihaiva yuvaraaja |

shakshyaami naamrtamayam caranaambhojadvayam tava tyaktum || 266

Ich nehme meine Familie mit und fliege hierher zurück, Kronprinz, denn ich kann deine beiden mit Unsterblichkeitstrank begossenen Lotusfüße nicht hinter mir lassen.

इति तेन सुदृढमुक्ते प्राणधरेणैष वत्सराजसुतः ।

लेखस्य लेखने तां न्ययुङ्क्त कर्पूरिकां तदैव वधूम् ॥ २६७

iti tena sudrdhamukte praanadharenaisha vatsaraajasutah |

lekhasya lekhane taam nyayunkta karpuurikaam tadaiva vadhuum || 267

Von Pranadhara derart nachdrücklich aufgefordert veranlasste dieser Sohn des Königs von Vatsa

seine Frau Karpurika, den Brief zu schreiben.

तात न चिन्ता मयि ते कार्या सद्भर्तृसौख्यसदनजुषि ।

किं हि महाब्धेः कमला चिन्तास्पदमाश्रितोत्तमं पुरुषम् ॥ २६८

taata na cintaa mayi te kaaryaa sadbhartrsaukhyasadanajushi |

kim hi mahaabdheh kamalaa cintaaspadamaashritottamam purusham || 268

„Lieber Vater, mach dir keine Sorgen um mich, die ich das liebevolle Heim eines guten Mannes genieße.

Hat denn der Ozean sich gesorgt, als Lakshmi ihren Wohnsitz beim obersten Manne nahm?“

इति च स्वहस्तलिखिते कर्पूरिकया तयार्पिते लेखे ।

क्षत्तृप्राणधरौ तौ वत्सेशसुतोऽर्चितौ स विससर्ज ॥ २६९

iti ca svahastalikhite karpuurikayaa tayaarpite lekhe |

kshattrpraanadharau tau vatseshasuto’rcitau sa visasarja || 269

So lautete der von Karpurika eigenhändig geschriebene Brief. Als der überreicht war,

verabschiedete der Prinz von Vatsa den Kastraten und Pranadhara in Ehren.

तौ चारुह्य विमानं गगनगती जातविस्मयैः सर्वैः ।

दृष्टौ तीर्त्वा जलधिं ययतुः कर्पूरसम्भवं नगरम् ॥ २७०

tau caaruhya vimaanam gaganagatii jaatavismayaih sarvaih |

drshtau tiirtvaa jaladhim yayatuh karpuurasambhavam nagaram || 270

Die beiden bestiegen das Flugzeug, das beim Abheben allgemeines Erstaunen auslöste,

flogen übers Meer und erreichten die Kampferstadt.

तत्र सुतां पतिसदनप्राप्तां संश्राव्य दत्तलेखौ तौ ।

आनन्दयांबभूवतुरथ तं कर्पूरकं नराधिपतिम् ॥ २७१

tatra sutaam patisadanapraaptaam samshraavya dattalekhau tau |

aanandayaambabhuuvaturatha tam karpuurakam naraadhipatim || 271

Dort beglückten sie König Karpuraka, indem sie ihm den Brief vorlasen,

worin seine Tochter schrieb, daß sie im Haus ihres Mannes angelangt sei.

अन्येद्युरनुज्ञाप्य प्राणधरस्तं नृपं स सकुटुम्बः ।

सम्भावितराज्यधरो नरवाहनदत्तपार्श्वमेवागात् ॥ २७२

anyedyuranujnaapya praanadharastam nrpam sa sakutumbah |

sambhaavitaraajyadharo naravaahanadattapaarshvamevaagaat || 272

Am nächsten Tag nahmen Pranadhara und seine Familie Abschied vom König,

besuchten Rajyadhara noch einmal und flogen zu Naravahanadatta zurück.

सोऽत्रागताय सद्यः कृतकार्यायात्ममन्दिरसमीपे

नरवाहनदतोऽस्मै प्रददौ वसतिं च जीवनं च महत् ॥ २७३

so’traagataaya sadyah krtakaaryaayaatmamandirasamiipe |

naravaahanadato’smai pradadau vasatim ca jiivanam ca mahat || 273

Dem Pranadhara, der seine Aufgaben so schnell erledigt und den Rückflug angetreten hatte,

schenkte Naravahanadatta ein Haus in der königlichen Nachbarschaft und üppigen Lebensunterhalt.

चिक्रीड च तद्विहितैरवरोधसखो विमानकैर्विचरन् ।

अभ्यस्यदिव भविष्यद्विद्याधरचक्रवर्तिगगनगतिम् ॥ २७४

cikriida ca tadvihitairavarodhasakho vimaanakairvicaran |

abhyasyadiva bhavishyadvidyaadharacakravartigaganagatim || 274

In den von ihm konstruierten Maschinen umherfliegend amüsierte sich Naravahanadatta mit Freunden und Frauen, ganz so, als wolle er den Himmelsritt als zukünftiger Kaiser der Vidyadharas schon mal einstudieren.

इत्यत्र नन्दितसुहृत्स्वजनावरोधो वत्सेश्वरस्य तनयोऽथ स तान्यहानि ।

रत्नप्रभामदनमञ्चुकयोस्तृतीयां कर्पूरिकां समधिगम्य सुखं निनाय ॥ २७५

ityatra nanditasuhrtsvajanaavarodho vatseshvarasya tanayo‘tha sa taanyahaani |

ratnaprabhaamadanamancukayostrtiiyaam karpuurikaam samadhigamya sukham ninaaya || 275

So begeisterte der Sohn des Königs von Vatsa Freunde, Gefolgschaft und Frauen und verlebte diese Tage, seinen beiden Frauen Ratnaprabhaa und Madanamancuka als dritte Karpurika hinzugesellend, im Glück.

इति महाकविश्रीसोमदेवभट्टविरचिते कथासरित्सागरे रत्नप्रभालम्बके नवमस्तरङ्गः ।

समाप्तश्चायं रत्नप्रभालम्बकः सप्तमः ।

iti mahaakavishriisomadevabhattaviracite kathaasaritsaagare ratnaprabhaalambake navamastarangah |

samaaptashcaayam ratnaprabhaalambakah saptamah |

So endet das neunte Kapitel im Buch Ratnaprabha aus dem Weltmeer gespeist aus Strömen von Geschichten, die der Dichterfürst Shri Somadeva Bhatta verfasst hat. Damit endet auch das siebte Buch Ratnaprabha.