मया त्वदुपरोधेन स्वस्वाम्येष विबोधितः । तत्त्वं मदुपरोधेन पुनर्देह्यस्य दर्शनम् ॥ २०६
mayaa tvaduparodhena svasvaamyesha vibodhitah | tattvam maduparodhena punardehyasya darshanam || 206
„Aus Achtung vor dir habe ich meinen Herrn geweckt.
Aus Achtung vor mir gewähre ihm noch eine Begegnung mit dir.
पश्यास्य रूपं भूयोऽपि कृतार्थकरणं दृशोः । तव पश्यतु चैषोऽपि दृष्टिमात्रवशीकृतः ॥ २०७
pashyaasya ruupam bhuuyo’pi krtaarthakaranam drshoh | tava pashyatu caisho’pi drshtimaatravashiikrtah || 207
Weide dich noch einmal an seinem für deine Augen so wohltuenden Anblick.
Lass auch ihn, den dein Anblick niederwarf, dich noch einmal sehen!
प्रबुद्धेन ह्यनेनाहमुक्तः कृत्वा भवत्कथाम् । कुतोऽपि दर्शयानीय तां मे प्राणिमि नान्यथा ॥ २०८
prabuddhena hyanenaahamuktah krtvaa bhavatkathaam | kuto’pi darshayaaniiya taam me praanimi naanyathaa || 208
Als er erwachte, sagte er mir bezogen auf Euch: Lass sie mich noch einmal sehen,
sonst kann ich nicht mehr leben!
ततोऽहं त्वामुपायातस्तदेह्यालोकय स्वयम् । इति प्रहस्तेनोक्ता सा कन्यासुलभया ह्रिया ॥ २०९
tato’ham tvaamupaayaatastadehyaalokaya svayam | iti prahastenoktaa saa kanyaasulabhayaa hriyaa || 209
Darum komme ich zu dir. Geh und sieh ihn dir selbst an!“ Nach dieser Aufforderung Prahastas und mit der jungen Frauen eigenen Verschämtheit
प्रसह्य नाशकद्गन्तुं विमृशन्ती यदा तदा । हस्ते गृहीत्वा नीताभूत्तेन सूर्यप्रभान्तिकम् ॥ २१०
prasahya naashakadgantum vimrshantii yadaa tadaa | haste grhiitvaa niitaabhuuttena suuryaprabhaantikam || 210
konnte sie nicht ohne sich zu zieren einfach gehen, sondern überlegte hin und her,
bis Prahasta sie an der Hand nahm und Suryaprabha zuführte.
सूर्यप्रभश्च तां दृष्ट्वा पार्श्वायातां कलावतीम् । उवाच चण्डि युक्तं ते किमेतद्यदिहाद्य मे ॥ २११
suuryaprabhashca taam drshtvaa paarshvaayaataam kalaavatiim | uvaaca candi yuktam te kimetadyadihaadya me || 211
Als der Kalavati vor sich stehen sah, sprach er: „Du Füchsin, findest du es richtig, dich jetzt zu nähern,
त्वया सुप्तस्य चौर्येण प्रविश्य हृदयं हृतम् । तदिहानिगृहीता त्वं चौरि न त्यक्ष्यसे मया ॥ २१२
tvayaa suptasya cauryena pravishya hrdayam hrtam | tadihaanigrhiitaa tvam cauri na tyakshyase mayaa || 212
nachdem du dich diebisch eingeschlichen und das Herz eines Schläfers gestohlen hast?
Bisher noch nie gefangen, Diebin, hab ich dich jetzt und lass dich nimmer los!“
एतच्छ्रुत्वा विदग्धा सा तत्सखी व्याजहार तम् । पूर्वं ज्ञात्वैव पित्रैव चौरीयं निग्रहाय ते ॥ २१३
etacchrutvaa vidagdhaa saa tatsakhii vyaajahaara tam | puurvam jnaatvaiva pitraiva cauriiyam nigrahaaya te || 213
Als ihre abgebrühte Freundin das hörte, unterbrach sie ihn:
„Ihr Vater hat schon vorher gewußt, daß du diese Diebin bestrafen wirst!
निश्चितार्पयितुं यस्मात्तस्मात्कस्ते निषेधकः । अस्याश्चौर्योचितं कामं निग्रहं न करोषि किम् ॥ २१४
nishcitaarpayitum yasmaattasmaatkaste nishedhakah | asyaashcauryocitam kaamam nigraham na karoshi kim || 214
Eildieweil der sie dafür bestimmt hat – was hält dich noch zurück?
Warum bestrafst du sie nicht nach Herzenslust mit was auf Diebstahl steht?“
तच्छ्रुत्वालिङ्गितुं सूर्यप्रभे वाञ्छति सत्रपा । मा मार्यपुत्र कन्यास्मीत्यवोचत्सा कलावती ॥ २१५
tacchrutvaalingitum suuryaprabhe vaanchati satrapaa | maa maaryaputra kanyaasmiityavocatsaa kalaavatii || 215
Als Suryaprabha sie hörte, machte er Anstalten jene zu umarmen, nur Kalavati wandte schüchtern ein:
„Nicht doch, nicht doch edler Herr! Ich bin noch Jungfrau!“
ततः प्रहस्तोऽवादीत्तां मा विकल्पोऽस्तु देवि ते । गान्धर्वो ह्येष सर्वेषां विवाहानामिहोत्तमः ॥ २१६
tatah prahasto’vaadiittaam maa vikalpo’stu devi te | gaandharvo hyesha sarveshaam vivaahaanaamihottamah || 216
Da redet Prahasta ihr zu: „Was gibt‘s da noch zu überlegen, Königin?
Ist doch die Heirat nach Elfenart die trefflichste aller Ehen dieser Welt!“
इत्युक्त्वैव समं सर्वैः प्रहस्ते निर्गते बहिः । सूर्यप्रभस्तदैवैतां भार्यां चक्रे कलावतीम् ॥ २१७
ityuktvaiva samam sarvaih prahaste nirgate bahih | suuryaprabhastadaivaitaam bhaaryaam cakre kalaavatiim || 217
Nach diesen Worten ging Prahasta mit allen anderen zusammen nach draußen.
Da machte Suryaprabha ebendiese Kalavati zu seinem Eheweib.
तया सह च पातालकन्यया मर्त्यदुर्लभम् । भेजे सुरतसम्भोगमचिन्त्यनवसंगमम् ॥ २१८
tayaa saha ca paataalakanyayaa martyadurlabham | bheje suratasambhogamacintyanavasamgamam || 218
Mit dieser Jungfrau aus der Unterwelt genoss er Sterblichen nur schwer zugängliche, undenkbar raffinierte, stets wieder neue Liebesfreuden.
रात्र्यन्ते च कलावत्यां गतायां वसतिं निजाम् । सूर्यप्रभः सुनीथस्य ययौ पार्श्वं मयस्य च ॥ २१९
raatryante ca kalaavatyaam gataayaam vasatim nijaam | suuryaprabhah suniithasya yayau paarshvam mayasya ca || 219
Als die Nacht zu Ende und Kalavati zu sich nach Hause gegangen war,
suchte Suryaprabha Sunitha und Maya auf.
ते मिलित्वाथ सर्वेऽपि प्रह्लादस्यन्तिकं ययुः । स तान्यथार्थं सम्मान्य सभास्थो मयमब्रवीत् ॥ २२०
te militvaatha sarve’pi prahlaadasyantikam yayuh | sa taanyathaartham sammaanya sabhaastho mayamabraviit || 220
Als sie sich versammelt hatten, zogen sie alle zu Prahlada. Der hieß sie gebührend willkommen
und sprach vor versammelter Mannschaft zu Maya:
सुनीथस्योत्सवेऽमुष्मिन्प्रिये कर्तव्यमेव नः । तदद्य यावत्सर्वेऽपि वयमेकत्र भुञ्ज्महे ॥ २२१
suniithasyotsave’mushminpriye kartavyameva nah | tadadya yaavatsarve’pi vayamekatra bhunjmahe || 221
„Wir sollten unserem lieben Sunitha an seinem Ehrentag etwas Gutes tun!
Also lasst uns heute alle zusammen kräftig feiern!“
एवं कुर्मोऽत्र को दोष इत्युक्ते च मयेन सः । दूतैर्निमन्त्रयामास प्रह्लादोऽत्रासुराधिपान् ॥ २२२
evam kurmo’tra ko dosha ityukte ca mayena sah | duutairnimantrayaamaasa prahlaado’traasuraadhipaan || 222
„Machen wir. Kann nicht schaden!“ stimmte Maya zu
und Prahlada lud die Dämonenfürsten durch seine Boten ein.
आययुश्चात्र सर्वेभ्यः पातालेभ्यः क्रमेण ते । पूर्वमागाद्बली राजा सहासंख्यैर्महासुरैः ॥ २२३
aayayushcaatra sarvebhyah paataalebhyah kramena te | puurvamaagaadbalii raajaa sahaasamkhyairmahaasuraih || 223
Dann kamen sie dem Range nach aus allen Vorhöllen herbei:
Als Erster erschien König Bali in Begleitung zahlloser Unterweltgrößen.
अनन्तरममीलश्च दुरारोहश्च वीर्यवान् । सुमायस्तन्तुकच्छश्च विकटाक्षः प्रकम्पनः ॥ २२४
anantaramamiilashca duraarohashca viiryavaan | sumaayastantukacchashca vikataakshah prakampanah || 224
Ihm folgten kurz hintereinander Amila, der tapfere Duraroha, Sumaya,
dann Tantukaccha, Vikataksha, Prakampana,
धूमकेतुर्महामायो ये चान्येऽप्यसुरेश्वराः । एकैको निजसामन्तसहस्रेणाययौ वृतः ॥ २२५
dhuumaketurmahaamaayo ye caanye’pyasureshvaraah | ekaiko nijasaamantasahasrenaayayau vrtah || 225
Dhumaketu, Mahamaya und weitere Dämonenherrscher, ein jeder von Tausend Vasallen umringt.
अपूर्यत सभा तैश्च विहितान्योन्यवन्दनैः । यथाक्रमोपविष्टांश्च प्रह्लादस्तानमानयत् ॥ २२६
apuuryata sabhaa taishca vihitaanyonyavandanaih | yathaakramopavishtaamshca prahlaadastaanamaanayat || 226
Die Versammlungshalle füllte sich mit Dämonen, die einander herzlich begrüßten.
Als alle der Rangfolge gemäß Platz genommen hatten, erwies Prahlada ihnen die Ehre.
प्राप्ते चाहारकाले ते सर्वे सह मयादिभिः । गङ्गास्नाताः समाजग्मुर्भोजनाय महासभाम् ॥ २२७
praapte caahaarakaale te sarve saha mayaadibhih | gangaasnaataah samaajagmurbhojanaaya mahaasabhaam || 227
Kurz vor Mittag nahmen sie alle zusammen mit Maya ein Bad im Ganges.
Anschließend schritten sie geschlossen zum Essen in die Festhalle,
शतयोजनविस्तीर्णां सुवर्णमणिकुट्टिमाम् । रत्नस्तम्भचितां न्यस्तविचित्रमणिभाजनाम् ॥ २२८
shatayojyanavistiirnaam suvarnamanikuttimaam | ratnastambhacitaam nyastavicitramanibhaajanaam || 228
die über hundert Meilen sich erstreckende, über einen Boden aus Intarsien von Gold und Halbedelsteinen wandelnd, Edelsteinsäulengänge passierend, Gefäße voller Glitzersteine bewundernd.
तत्र प्रह्लादसहिताः ससुनीथमयाश्च ते । सूर्यप्रभेण सचिवैर्युक्तेन च सहासुरः ॥ २२९
tatra prahlaadasahitaah sasuniithamayaashca te | suuryaprabhena sacivairyuktena ca sahaasurah || 229
Gemeinsam mit Prahlada, Sunitha und Maya, mit Suryaprabha und seinen Ministern verzehrten die Dämonen
तत्तन्नानाविधं भक्ष्यभोज्यलेह्यादि षड्रसम् । दिव्यमन्नं बुभुजिरे पपुः पानमथोत्तमम् ॥ २३०
tattannaanaavidham bhakshyabhojyalehyaadi shadrasam | divyamannam bubhujire papuh paanamathottamam || 230
die verschiedensten leckeren himmlischen Speisen, herzhaft, gebraten, schlürfbar,
die alle sechs Geschmäcker enthielten, und labten sich an köstlichen Weinen.
भुक्तपीताश्च गत्वान्यत्सर्वे रत्नमयं सदः । दैत्यदानवकन्यानां ददृशुर्नृत्तमुत्तमम् ॥ २३१
bhuktapiitaashca gatvaanyatsarve ratnamayam sadah | daityadaanavakanyaanaam dadrshurnrttamuttamam || 231
Als sie alle gegessen und getrunken hatten, gingen sie in den Kristallsaal,
wo sie sich ein Ballett der Daitya- und Danavamädchen ansahen.
तत्प्रसङ्गे ददर्शात्र प्रनृत्तां पितुराज्ञया । प्रह्लादस्य सुतां सूर्यप्रभो नाम्ना महल्लिकाम् ॥ २३२
tatprasange dadarshaatra pranrttaam pituraajnayaa | prahlaadasya sutaam suuryaprabho naamnaa mahallikaam || 232
Bei der Gelegenheit sah Suryaprabha Prahladas Tochter Mahallika,
die ihm auf Wunsch ihres Vaters etwas vortanzte.
द्योतयन्तीं दिशः कान्त्या वर्षन्तीममृतं दृशोः । कौतुकादिव पातालमागतां मूर्तिमैन्दवीम् ॥ २३३
dyotayantiim dishah kaantyaa varshantiimamrtam drshoh | kautukaadiva paataalamaagataam muurtimaindaviim || 233
Sie bestrahlte die ganze Welt mit ihrem Reiz, träufelte Unsterblichkeitsnektar in die Augen und schien
die Mondgöttin zu verkörpern, die sich aus Neugierde in die Unterwelt gewagt hatte.
ललाटतिलकोपेतां चारुनूपुरपादिकाम् । स्मेरदृष्टिं विधात्रेव सृष्टां नृत्तमयीमिव ॥ २३४
lalaatatilakopetaam caarunuupurapaadikaam | smeradrshtim vidhaatreva srshtaam nrttamayiimiva || 234
Sie trug Stirnschmuck, tönende Schellenbänder an den Füßen, ein Lächeln im Gesicht
und schien vom Schöpfer ganz für den Tanz geschaffen.
केशैररालैर्दशनैः शिखरैर्बिभ्रतीं स्तनौ । उरोमण्डलिनौ नृत्तं सृजतीमिव नूतनम् ॥ २३५
keshairaraalairdashanaih shikharairbibhratiim stanau | uromandalinau nrttam srjatiimiva nuutanam || 235
Mit ihren lockigen Haaren, den spitzen Zähnen, ihren im weiten Kreise wirbelnden Brüsten
schien sie einen neuen Tanz erfinden zu wollen.
दृष्ट्वैव च तदा चण्डी तस्य सूर्यप्रभस्य सा । अपि स्वीकृतमन्याभिर्जहार हृदयं हठात् ॥ २३६
drshtvaiva ca tadaa candii tasya suuryaprabhasya saa | api sviikrtamanyaabhirjahaara hrdayam hathaat || 236
Kaum daß die Füchsin von Suryaprabha wahrgenommen, raubte sie ihm frech sein Herz,
obgleich andere es sich schon zu eigen gemacht hatten.
ततः साप्यसुरेन्द्राणां मध्ये दूराद्ददर्श तम् । हरदग्धे स्मरे सृष्टं धात्राऽपरमिव स्मरम् ॥ २३७
tatah saapyasurendraanaam madhye duuraaddadarsha tam | haradagdhe smare srshtam dhaatraa’paramiva smaram || 237
Danach beobachtete sie ihn von Weitem, wie er inmitten der Dämonenfürsten saß wie ein zweiter Liebesgott, den der Schöpfer schuf, weil der erste von Shiva verbrannt worden war.
दृष्ट्वैव तद्गतमनास्तथाभूदचलद्यथा । आङ्गिकोऽभिनयोऽप्यस्या दृष्ट्वैवाविनयं रुषा ॥ २३८
drshtvaiva tadgatamanaastathaabhuudacaladyathaa | aangiko’bhinayo’pyasyaa drshtvaivaavinayam rushaa || 238
Als sie ihn sah, war sie in Gedanken nur noch bei ihm, sodaß ihre Tanzkunst versagte,
gleichsam aus Wut, nachdem sie gesehen hatte, wie unbescheiden sie war.
सभास्थाश्च तयोर्भावं तं द्वयोरप्यलक्षयन् । प्रेक्षणं चोपसंजह्रुः श्रान्ता राजसुतेति ते ॥ २३९
sabhaasthaashca tayorbhaavam tam dvayorapyalakshayan | prekshanam copasamjahruh shraantaa raajasuteti te || 239
Als die Versammelten den Zustand dieser beiden bemerkten,
brachen sie die Vorstellung ab mit den Worten: „Die Prinzessin ist müde!“
ततः सूर्यप्रभं तिर्यक्पश्यन्ती सा महल्लिका । पित्रा विसृष्टा वन्दित्वा दानवेन्द्रानगाद्गृहम् ॥ २४०
tatah suuryaprabham tiryakpashyantii saa mahallikaa | pitraa visrshtaa vanditvaa daanavendraanagaadgrham || 240
Da sah Mahallika vielsagend zu Suryaprabha hinüber, verneigte sich, vom Vater entlassen,
vor den Dämonenfürsten und ging zu sich nach Hause.
दानवेन्द्राश्च ते सर्वे यथास्वमगमन्गृहान् । सूर्यप्रभोऽपि स्वावासमाजगाम दिनक्षये ॥ २४१
daanavendraashca te sarve yathaasvamagamangrhaan | suuryaprabho’pi svaavaasamaajagaama dinakshaye || 241
Da gingen auch die Herrscher der Danavas alle nach Hause, und auch Suryaprabha suchte
gegen Ende des Tages seine Gemächer auf.
प्रदोषे च कलावत्या पुनरागतया सह । सुष्वापाभ्यन्तरे गुप्तं बहिः सुप्ताखिलानुगः ॥ २४२
pradoshe ca kalaavatyaa punaraagatayaa saha | sushvaapaabhyantare guptam bahih suptaakhilaanugah || 242
Abends kam Kalavati wieder zu ihm und er genoss sie heimlich tief im Innenraum,
während all sein Gefolge draußen schlief.
तावन्महल्लिका सापि तत्संदर्शनसोत्सुका । तत्राययौ सविस्रम्भवयस्याद्वयसंगता ॥ २४३
taavanmahallikaa saapi tatsamdarshanasotsukaa | tatraayayau savisrambhavayasyaadvayasamgataa || 243
Mittlerweile schlich auch Mahallika, die ihn unbedingt sehen mußte, mit zwei engen Freundinnen herbei,.
अन्तः प्रवेष्टुमिच्छन्तीं प्रज्ञाढ्याख्यो ददर्श ताम् । सूर्यप्रभस्य सचिवो निद्रया तत्क्षणोज्झितः ॥ २४४
antah praveshtumicchantiim prajnaadhyaakhyo dadarsha taam | suuryaprabhasya sacivo nidrayaa tatkshanojjhitah || 244
Als sie ins Schlafzimmer einzudringen versuchte, sah Suryaprabhas Minister Prajnadhya sie in einem Moment, da der Schlaf ihn floh.
देवि तिष्ठ क्षणं यावत्प्रविश्याभ्यन्तरादहम् । निर्गच्छामीति स च तां परिज्ञायोत्थितोऽभ्यधात् ॥ २४५
devi tishtha kshanam yaavatpravishyaabhyantaraadaham | nirgacchaamiiti sa ca taam parijnaayotthito’bhyadhaat || 245
Er erkannte sie, stand auf und sprach sie an: „Königin, warte noch einen Moment
bis ich hineingegangen bin und wieder herauskomme!“
रुद्धाः स्मः किं बहिः कस्माद्यूयं चेति सशङ्कया । तया पृष्टः स भूयोऽपि प्रज्ञाढ्यो निजगाद ताम् ॥ २४६
ruddhaah smah kim bahih kasmaadyuuyam ceti sashankayaa | tayaa prshtah sa bhuuyo’pi prajnaadhyo nijagaada taam || 246
Irritiert fragte sie Prajnadhya: „Warum hältst du uns auf, und warum bist du überhaupt draußen?“
sodaß er wiederum zu ihr sprach:
स्वैरं सुप्तस्य सहसैवान्तिकं किं प्रविश्यते । सुप्तश्चास्मत्प्रभुरसावेको व्रतवशादिति ॥ २४७
svairam suptasya sahasaivaantikam kim pravishyate | suptashcaasmatprabhurasaaveko vratavashaaditi || 247
„Warum wird hier gewaltsam eingedrungen bei einem, der nur schlafen will?
Außerdem schläft unser Herr allein, da ein Gelübde ihn bindet!“
ततस्तया विशस्व त्वमित्युक्तः सविलक्षया । प्रह्लाददैत्यसुतया प्रज्ञाढ्योऽन्तर्विवेश सः ॥ २४८
tatastayaa vishasva tvamityuktah savilakshayaa | prahlaadadaityasutayaa prajnaadhyo’ntarvivesha sah || 248
Da sprach Prahladas, des Dämonen Tochter, verärgert zu ihm: „Geh schon rein!“
und Prajnadhya betrat den Raum.
सुप्तां कलावतीं दृष्ट्वा तस्मै सूर्यप्रभाय सः । प्रबोध्य स्वैरमाचख्यावागतां तां महल्लिकाम् ॥ २४९
suptaam kalaavatiim drshtvaa tasmai suuryaprabhaaya sah | prabodhya svairamamaacakhyaavaagataam taam mahallikaam || 249
Er sah Kalavati dort schlafen, weckte Suryaprabha und meldete ihm Mahallikas Ankunft.
सूर्यप्रभश्च बुद्ध्वा तच्छनैरुत्थाय निर्गतः । दृष्ट्वा महल्लिकामात्मतृतीयामप्यभाषत ॥ २५०
suuryaprabhashca buddhvaa tacchanairutthaaya nirgatah | drshtvaa mahallikaamaatmatrtiiyaamapyabhaashata || 250
Und Suryaprabha wußte bescheid. Vorsichtig stand er auf und ging vor die Tür.
Als er Mahallika mit zwei weiteren Frauen sah, sprach er sie an:
नीतः कृतार्थतां तावदयमभ्यागतो जनः । नीयतां स्थानमप्येतदासनं परिगृह्यताम् ॥ २५१
niitah krtaarthataam taavadayamabhyaagato janah | niiyataam sthaanamapyetadaasanam parigrhyataam || 251
„Mit eurer Ankunft wurde ein Mann zur Vollendung seiner Mission gesegnet.
So soll auch dieser Ort gesegnet sein. Nehmt Platz.“
तच्छ्रुत्वोपविवेशाथ सहान्याभ्यां महल्लिका । सूर्यप्रभोऽप्युपाविशत्स प्रज्ञाढ्ययुतस्ततः ॥ २५२
tacchrutvopaviveshaatha sahaanyaabhyaam mahallikaa | suuryaprabho’pyupaavishatsa prajnaadhyayutastatah || 252
Als Mahallika das hörte, setzten sie und die beiden anderen sich nieder.
Auch Suryaprabha und Prajnadhya setzten sich.
उपविश्य स चोवाच तन्वि यद्यपि मे कृता । त्वयावज्ञा सदस्यन्या प्रेक्ष्यान्ते वर्धमानया ॥ २५३
upavishya sa covaaca tanvi yadyapi me krtaa | tvayaavajnaa sadasyanyaa prekshyaante vardhamaanayaa || 253
Als er sich gesetzt hatte sprach Suryaprabha: „Liebreizende, obgleich du mich mit Mißachtung straftest,
als du in der Versammlung andere mit wachsendem Interesse ansahst,
तथापि तावल्लोलाक्षि दृष्टमात्रेण मे तव । सौन्दर्येणेव नृत्तेन लोचने सफलीकृते ॥ २५४
tathaapi taavallolaakshi drshtamaatrena me tava | saundaryeneva nrttena locane saphaliikrte || 254
wurden meine Augen reich entschädigt, als ich dich, deine Schönheit, deinen Tanz gesehen habe,
du Augenrollende!“
इति सूर्यप्रभेणोक्ता सा प्रह्लादसुताब्रवीत् । नार्यपुत्रापराधोऽसौ मम सोऽत्रापराध्यति ॥ २५५
iti suuryaprabhenoktaa saa prahlaadasutaabraviit | naaryaputraaparaadho’sau mama so’traaparaadhyati || 255
Auf diese Worte Suryaprabhas erwiderte Prahladas Tochter:
„Mein Fehler ist das nicht, o Edelmann. Vielmehr hat hier gefehlt,
येनाहं संसदि कृता भग्नाभिनयलज्जिता । एतच्छ्रुत्वा जितोऽस्मीति हसन्सूर्यप्रभोऽब्रवीत् ॥ २५६
yenaaham samsadi krtaa bhagnaabhinayalajjitaa | etacchrutvaa jito’smiiti hasansuuryaprabho’braviit || 256
durch den ich bei der Vorführung beschämt wurde, als meine Schauspielkunst versagte!“
Als Suryaprabha das hörte, rief er lachend: „Ich geb mich geschlagen!“
जग्राह च करेणास्याः करं राजसुतोऽथ सः । बलात्कारग्रहाद्भीतमिव सस्वेदवेपथुम् ॥ २५७
jagraaha ca karenaasyaah karam raajasuto’tha sah | balaatkaaragrahaadbhiitamiva sasvedavepathum || 257
Da ergriff der Prinz ihre Hand mit der seinen, die gleichsam aus Angst
vor dem harten Zugriff schwitzte und zitterte.
मुञ्चार्यपुत्र कन्याहं पितृवश्येति वादिनीम् । ततोऽसुरेन्द्रतनयां प्रज्ञाढ्यस्तां उवाच सः ॥ २५८
muncaaryaputra kanyaaham pitrvashyeti vaadiniim | tato’surendratanayaam prajnaadhyastaam uvaaca sah || 258
„Lass mich los, Edelmann“, rief sie, „ich bin eine den Vater fürchtende Jungfrau!“
Darauf sprach Prajnadhya die Tochter des Dämonenfürsten an:
कन्यानां किं न गान्धर्वो विवाहो देवि विद्यते । न च प्रदास्यत्यन्यस्मै पिता त्वां लक्षिताशयः ॥ २५९
kanyaanaam kim na gaandharvo vivaaho devi vidyate | na ca pradaasyatyanyasmai pitaa tvaam lakshitaashayah || 259
„Kennst du denn nicht die Ehe für Jungfrauen nach Elfenart, Königin?
Dein Vater kennt dein Herz und wird dich keinem andern mehr überlassen.
एतस्य चात्र सम्मानं निश्चितं स करिष्यति । तदलं साध्वसेनेदृग्वृथा मा भूत्समागमः ॥ २६०
etasya caatra sammaanam nishcitam sa karishyati | tadalam saadhvasenedrgvrthaa maa bhuutsamaagamah || 260
Und dem Prinzen hier wird er bestimmt die Ehre erweisen. Also weg mit der geheuchelten Scham!
Eine solche Begegnung darf nicht umsonst gewesen sein!“
एवं महल्लिकां यावत्प्रज्ञाढ्यस्तां ब्रवीति सः । तावत्साभ्यन्तरे तत्र प्रबुद्धाभूत्कलावती ॥ २६१
evam mahallikaam yaavatprajnaadhyastaam braviiti sah | taavatsaabhyantare tatra prabuddhaabhuutkalaavatii || 261
Noch während Prajnadhya das zu Mahallika sagte, war Kalavati im Innern erwacht.
अपश्यन्ती च तं सूर्यप्रभं सा शयनीयके । प्रतीक्ष्य किंचिदुद्विग्नशङ्किता निरगाद्बहिः ॥ २६२
apashyantii ca tam suuryaprabham saa shayaniiyake | pratiikshya kimcidudvignashankitaa niragaadbahih || 262
Als sie Suryaprabha nicht im Bett sah, wartete sie zunächst,
trat dann aber bekümmert und ahnungsvoll vor die Tür.
दृष्ट्वा महल्लिकोपेतं तं चात्र निजवल्लभम् । सकोपा च सलज्जा च सभया च बभूव सा ॥ २६३
drshtvaa mahallikopetam tam caatra nijavallabham | sakopaa ca salajjaa ca sabhayaa ca babhuuva saa || 263
Als sie dort ihren eigenen Geliebten sah, wie er Mahallika begehrte,
war sie wütend, dann beschämt, dann bekam sie Angst.
महल्लिकापि दृष्ट्वैव तामासीद्भीतलज्जिता । सूर्यप्रभश्च निःस्पन्दस्तस्थावालिखितो यथा ॥ २६४
mahallikaapi drshtvaiva taamaasiidbhiitalajjitaa | suuryaprabhashca nihspandastasthaavaalikhito yathaa || 264
Als Mahallika sie sah, war auch sie voll Angst und Scham.
Suryaprabha aber stand regungslos wie gemalt daneben.
दृष्टा कथं पलायेऽहं जिह्रेमीर्ष्यामि वा यदि । इति तत्पार्श्वमेवागात्कलावत्यपि सा ततः ॥ २६५
drshtaa katham palaaye’ham jihremiirshyaami vaa yadi | iti tatpaarshvamevaagaatkalaavatyapi saa tatah || 265
‚Nun, da ich gesehen ward, soll ich fliehen, mich schämen oder eifersüchtig werden?‘
fragte sich Kalavati, als sie an seine Seite trat.
कुशलं सखि कुत्र त्वमागतैवमितो निशि । एवं महल्लिकां तां च साभ्यसूयमुवाच सा ॥ २६६
kushalam sakhi kutra tvamaagataivamito nishi | evam mahallikaam taam ca saabhyasuuyamuvaaca saa || 266
„Wie geht’s dir, Freundin? Woher kommst du denn so spät in der Nacht?“
fragte sie Mahallika mit gehässigem Unterton.
ततो महल्लिकावोचन्ममैतद्गृहमत्र तु । त्वमन्यपातालगृहात्प्राप्ता प्रघुणिकाद्य मे ॥ २६७
tato mahallikaavocanmamaitadgrhamatra tu | tvamanyapaataalagrhaatpraaptaa praghunikaadya me || 267
„Das hier ist mein Haus“, erwiderte Mahallika darauf, „heut hast du,
aus einem anderen unterweltlichen Heim stammend, bei mir Besucherstatus erlangt.“
तच्छ्रुत्वा सा विहस्यैतां कलावत्येवमब्रवीत् । सत्यं दृश्यत एवेदं यत्त्वं सर्वस्य कस्यचित् ॥ २६८
tacchrutvaa saa vihasyaitaam kalaavatyevamabraviit | satyam drshyata evedam yattvam sarvasya kasyacit || 268
Als Kalavati das hörte, lachte sie und höhnte: „Klar, das sieht man, wie du jeden, von allen, die
करोषीहागतस्यैव प्राघुणातिथ्यसत्क्रियाम् । एवमुक्ते कलावत्या सा जगाद महल्लिका ॥ २६९
karoshiihaagatasyaiva praaghunaatithyasatkriyaam | evamukte kalaavatyaa saa jagaada mahallikaa || 269
hierher zu Besuch kommen, mit deiner Gastfreundschaft verwöhnst!“
Auf diese Anspielung Kalavatis erwiderte Mahallika:
यदि प्रीत्या मयोक्ता त्वं तत्किं सद्वेषनिष्ठुरम् । एवं वदसि निर्लज्जे किमहं सदृशी तव ॥ २७०
yadi priityaa mayoktaa tvam tatkim sadveshanishthuram | evam vadasi nirlajje kimaham sadrshii tava || 270
„Wenn ich dich freundlich angesprochen habe – warum sprichst du so hasserfüllt und grob zu mir?
Du bist unverschämt! Bin ich vielleicht wie du?
किमहं बान्धवादत्ता दूरादेत्य परस्थले । परस्य शयने सुप्ता रहस्येकाकिनी निशि ॥ २७१
kimaham baandhavaadattaa duuraadetya parasthale | parasya shayane suptaa rahasyekaakinii nishi || 271
Habe ich mich etwa, ohne daß meine Eltern mich einem Manne zur Frau gaben, von weither an einen fremden Ort geschlichen, um heimlich allein in der Nacht im Bett eines andern zu schlafen?
अहं पितुः प्राघुणिकं स्वस्थाने द्रष्टुमागता । आतिथ्येनाधुनैवैषा सखीद्वितयसंगता ॥ २७२
aham pituh praaghunikam svasthaane drashtumaagataa | aatithyenaadhunaivaishaa sakhiidvitayasamgataa || 272
Ich bin eben gekommen, um meines Vaters Gast am eigenen Standort zu sehen
und ihm in Begleitung zweier Freundinnen Gastfreundschaft zu erweisen.
यदास्मान्विप्रलभ्यादावसौ मन्त्री प्रविष्टवान् । तदैवैतन्मया ज्ञातं त्वया व्यक्तीकृतं स्वतः ॥ २७३
yadaasmaanvipralabhyaadaavasau mantrii pravishtavaan | tadaivaitanmayaa jnaatam tvayaa vyaktiikrtam svatah || 273
Als dann dieser Minister eintrat und mich verhöhnte, wußt ich gleich, was los war.
Du hast es eben selbst bestätigt!“
एवं महल्लिकोक्ता सा कलावत्यगमत्ततः । तिर्यक्कोपकषायेण पश्यन्ती चक्षुषा प्रियम् ॥ २७४
evam mahallikoktaa saa kalaavatyagamattatah | tiryakkopakashaayena pashyantii cakshushaa priyam || 274
Dermaßen von Mahallika zurechtgewiesen ging Kalavati,
den Geliebten mit Augen rot vor Wut scheel ansehend, davon.
ततो महल्लिका सापि बहुवल्लभ याम्यहम् । सम्प्रीति रुषा सूर्यप्रभमुक्त्वा ततो ययौ ॥ २७५
tato mahallikaa saapi bahuvallabha yaamyaham | sampriiti rushaa suuryaprabhamuktvaa tato yayau || 275
Da sprach auch Mahallika Suryaprabha an: „Auch ich gehe, o Mann der vielen Geliebten. Werde glücklich!“
und zog im Zorn von dannen.
सूर्यप्रभश्च विमना युक्तं यदभवत्तदा । कान्ताभ्यां हि समं तस्य तदासक्तं मनो गतम् ॥ २७६
suuryaprabhashca vimanaa yuktam yadabhavattadaa | kaantaabhyaam hi samam tasya tadaasaktam mano gatam || 276
Suryaprabha aber blieb entgeistert zurück. Verständlich, denn zusammen mit seinen Geliebten
war auch der an ihnen hängende Geist ihm entrückt.
अथ ज्ञातुं कलावत्याः कलहान्तरचेष्टितम् । प्राहिणोद्द्रुतमुत्थाप्य प्रभासं स स्वमन्त्रिणम् ॥ २७७
atha jnaatum kalaavatyaah kalahaantaraceshtitam | praahinoddrutamutthaapya prabhaasam sa svamantrinam || 277
Also weckte er schnell seinen Minister Prabhasa und nötigte ihn herauszufinden,
wohin Kalavati nach ihrem Streit verschwunden war.
महल्लिकायास्तद्वच्च प्रहस्तं स विसृष्टवान् । स्वयं च तत्प्रतीक्षः सन्नासीत्प्रज्ञाढ्यसंयुतः ॥ २७८
mahallikaayaastadvacca prahastam sa visrshtavaan | svayam ca tatpratiikshah sannaasiitprajnaadhyasamyutah || 278
Mahallikas wegen schickte er Prahasta. Er selbst blieb ihrer harrend nur mit Prajnadhya zurück.
अथान्विष्य कलावत्याश्चेष्टितं स समाययौ । प्रभासो निकटं तस्य पृष्टश्चैवमुवाच तम् ॥ २७९
athaanvishya kalaavatyaashceshtitam sa samaayayau | prabhaaso nikatam tasya prshtashcaivamuvaaca tam || 279
Nachdem Prabhasa Kalavatis Bewegungen erkundet hatte,
kehrte er zu Suryaprabha zurück und beantwortete seine Fragen wie folgt:
इतो द्वितीयपातालवर्ति तद्गतवानहम् । वासवेश्म कलावत्याः स्वविद्याच्छादितात्मकः ॥ २८०
ito dvitiiyapaataalavarti tadgatavaanaham | vaasaveshma kalaavatyaah svavidyaacchaaditaatmakah || 280
Nachdem ich ihr von hier aus in die zweite Unterwelt gefolgt war,
habe ich mich mit magischer Kraft unsichtbar gemacht und gelangte vor ihr Wohnhaus.
बहिस्तत्र द्वयोश्चेट्योरालापश्च श्रुतो मया । एकाब्रवीत्सखि किमद्योद्विग्नास्ते कलावती ॥ २८१
bahistatra dvayoshcetyoraalaapashca shruto mayaa | ekaabraviitsakhi kimadyodvignaaste kalaavatii || 281
Dort habe ich das Gespräch ihrer beiden Zofen mitangehört. Die eine fragt:
„Warum ist deine Kalavati heut gar so aufgeregt, liebe Freundin?“
ततो द्वितीयाप्यवदत्सखि शृण्वत्र कारणम् । सुमुण्डीकावतारो हि चतुर्थेऽद्य रसातले ॥ २८२
tato dvitiiyaapyavadatsakhi shrnvatra kaaranam | sumundiikaavataaro hi caturthe’dya rasaatale || 282
Darauf die zweite: „Hör den Grund dafür, liebe Freundin:
Heut ist in der vierten Unterwelt Sumundikas Wiedergeburt
स्थितः सूर्यप्रभो नाम रूपेण जितमन्मथः । तस्मै गत्वा स्वयं गुप्तमात्मा दत्तः किलैतया ॥ २८३
sthitah suuryaprabho naama ruupena jitamanmathah | tasmai gatvaa svayam guptamaatmaa dattah kilaitayaa || 283
aufgetaucht, ein gewisser Suryaprabha, dem Liebesgott an Schönheit überlegen.
Zu dem ist sie heimlich hin und hat ihn auf der Stelle geheiratet.
गतायामद्य चैतस्यां तत्सकाशं निशागमे । प्रह्लाददुहिताप्यागात्स्वयं तत्र महल्लिका ॥ २८४
gataayaamadya caitasyaam tatsakaasham nishaagame | prahlaadaduhitaapyaagaatsvayam tatra mahallikaa || 284
Als sie heut nacht wieder bei ihm lag, kam auch Prahladas Tochter Mahallika spontan vorbei.
तया सहेर्ष्याकलहं कृत्वा सत्यात्मघातने । उद्यतैषा सुखावत्या स्वस्रा दृष्ट्वैव रक्षिता ॥ २८५
tayaa sahershyaakalaham krtvaa satyaatmaghaatane | udyataishaa sukhaavatyaa svasraa drshtvaiva rakshitaa || 285
Unsere Herrin hatte Streit aus Eifersucht mit ihr und war schon so weit, daß sie Hand an sich legte,
aber da hat ihre Schwester Sukhavati sie gesehen und Schlimmeres verhütet.
ततश्चान्तः प्रविश्यैव निपत्य शयनीयके । स्थिता तया सह स्वस्रा पृष्टवृत्तान्तविग्नया ॥ २८६
tatashcaantah pravishyaiva nipatya shayaniiyake | sthitaa tayaa saha svasraa prshtavrttaantavignayaa || 286
In ihrer Wohnung hat sie sich dann heulend aufs Bett geworfen.
Als ihre Schwester hörte, was passiert war, blieb sie bei ihr, so erschüttert war sie.“
एवं चेत्योः कथां श्रुत्वा प्रविश्यात्र तथैव ते । कलावतीसुखावत्यौ दृष्टे तुल्याकृती मया ॥ २८७
evam cetyoh kathaam shrutvaa pravishyaatra tathaiva te | kalaavatiisukhaavatyau drshte tulyaakrtii mayaa || 287
Als ich die Erzählung der beiden Mägde gehört hatte, ging ich hinein und sah,
daß Kalavati und Sukhavati einander zum Verwechseln ähnlich sahen.“
इति प्रभासो यावत्तं वक्ति सूर्यप्रभं रहः । तावत्प्रहस्तोऽप्यत्रागात्पृष्टः सोऽप्यब्रवीदिदम् ॥ २८८
iti prabhaaso yaavattam vakti suuryaprabham rahah | taavatprahasto’pyatraagaatprshtah so’pyabraviididam || 288
Während Prabhasa Suryaprabha unter vier Augen Bericht erstattete,
trat auch schon Prahasta ein, um seinerseits befragt zu werden. Er meldete:
इतो महल्लिकावासगृहं यावदहं गतः । तावत्तत्र प्रविष्टा सा सखीभ्यां सह दुर्मनाः ॥ २८९
ito mahallikaavaasagrham yaavadaham gatah | taavattatra pravishtaa saa sakhiibhyaam saha durmanaah || 289
„Während ich Mahallika noch von hier bis zu ihrem Wohnhaus folgte,
war sie schon übelgelaunt mit ihren Freundinnen eingetreten.
अहं तत्रैव चादृश्यो विद्यायुक्त्या प्रविष्टवान् । दृष्टा मयात्र तस्याश्च सख्यो द्वादश तत्समाः ॥ २९०
aham tatraiva caadrshyo vidyaayuktyaa pravishtavaan | drshtaa mayaatra tasyaashca sakhyo dvaadasha tatsamaah ||290
Ich habe mich mit meiner Zauberkraft unsichtbar gemacht und bin ihr nach.
Da sah ich dann zwölf Freundinnen von ihr, die alle so aussahen wie sie.
ताश्च सद्रत्नपर्यङ्कनिषण्णां परिवृत्य ताम् । महल्लिकामुपाविशन्नेका चोवाच तां ततः ॥ २९१
taashca sadratnaparyankanishannaam parivrtya taam | mahallikaamupaavishannekaa covaaca taam tatah || 291
Sie umringten Mahallika, die sich auf einem Juwelenthron niedergelassen hatte.
Eine von ihnen fragte sie dann:
सखि कस्मादकस्मात्त्वमुद्विग्नेवाद्य दृश्यसे । विवाहे प्रस्तुतेऽप्येषा बत का ते विषादिता ॥ २९२
sakhi kasmaadakasmaattvamudvignevaadya drshyase | vivaahe prastute’pyeshaa bata kaa te vishaaditaa || 292
„Freundin, warum sieht man dich plötzlich so verärgert? Jetzt wo deine Hochzeit angekündigt ist –
woher kommt deine Verzweiflung?“
तच्छ्रुत्वा सविमर्शा सा तां प्रह्लादसुताब्रवीत् । को मे विवाहो दत्तस्मि कस्मै केनोदितं तव ॥ २९३
tacchrutvaa savimarshaa saa taam prahlaadasutaabraviit | ko me vivaaho dattasmi kasmai kenoditam tava || 293
Als Prahladas Tochter sie hörte, fragte sie nachdenklich:
„Was für eine Hochzeit? Wem wurde ich versprochen? Wer hat dir das gesagt?“
एवं तयोक्ते सर्वास्ता जगदुर्निश्चितं तव । प्रातर्विवाहो दत्तासि सखि सूर्यप्रभाय च ॥ २९४
evam tayokte sarvaastaa jagadurnishcitam tava | praatarvivaaho dattaasi sakhi suuryaprabhaaya ca || 294
Auf diese Worte riefen alle: „Deine Hochzeit ist für morgen bestimmt!
Und versprochen, liebe Freundin, wurdest du dem Suryaprabha.
त्वज्जनन्या च देव्यैतदद्योक्तं त्वदसंनिधौ । अस्मान्नियोजयन्त्या ते कौतुकप्रतिकर्मणि ॥ २९५
tvajjananyaa ca devyaitadadyoktam tvadasamnidhau | asmaanniyojayantyaa te kautukapratikarmani || 295
Und deine Mutter hat uns heute, als du nicht da warst, aufgetragen, dich fürs Hochzeitsfest herauszuputzen.
तद्धन्यासि च यस्यास्ते भावी सूर्यप्रभः पतिः । यद्रूपलुब्धो निद्राति निशि नेहाङ्गनाजनः ॥ २९६
taddhanyaasi ca yasyaaste bhaavii suuryaprabhah patih | yadruupalubdho nidraati nishi nehaanganaajanah || 296
Du bist gesegnet, daß du Suryaprabha als Gatten haben sollst, nach dessen Schönheit sich verzehrend
das Weibervolk in dieser Welt nachts keinen Schlaf mehr findet.
अस्माकं तु विषादोऽयं क्वेदानीं त्वं वयं क्व च । तस्मिन्हि भर्तरि प्राप्ते त्वमस्मान्विस्मरिष्यसि ॥ २९७
asmaakam tu vishaado’yam kvedaaniim tvam vayam kva ca | tasminhi bhartari praapte tvamasmaanvismarishyasi || 297
Darum sind wir so verzweifelt: Wer bist dann du, und wer sind wir?
Wenn du so einen Mann gefunden hast, kennst du uns nicht mehr!“
एतन्महल्लिका तासां मुखाच्छ्रुत्वा जगाद सा । कच्चित्स दृष्टो युष्माभिर्मनस्तस्मिन्गतं च वः ॥ २९८
etanmahallikaa taasaam mukhaacchrutvaa jagaada saa | kaccitsa drshto yushmaabhirmanastasmingatam ca vah || 298
Als Mahallika sie so reden hörte, fragte sie: „Dann habt ihr ihn also gesehen,
daß eure Herzen ihm zugeflogen sind?“
तच्छ्रुत्वा तामवोचंस्ता हर्म्यात्सोऽस्माभिरीक्षितः । का च सा स्त्री मनो यस्या न स दृष्टो हरेदिति ॥ २९९
tacchrutvaa taamavocamstaa harmyaatso’smaabhiriikshitah | kaa ca saa strii mano yasyaa na sa drshto harediti || 299
Darauf erwiderten sie sogleich: „Vom Dach aus haben wir ihn gesehen!
Welche Frau wäre bei seinem Anblick nicht hingerissen?“
ततः साप्यवदत्तर्हि तातं वक्ष्याम्यहम् । युष्मानप्यखिलास्तस्मै दापयिष्याम्यमूर्यथा ॥ ३००
tatah saapyavadattarhi taatam vakshyaamyaham | yushmaanapyakhilaastasmai daapayishyaamyamuuryathaa || 300
Darauf Mahallika: „Dann rede ich mit dem Väterchen, und sorge dafür,
daß es euch alle dem Suryaprabha zur Frau geben soll.
इत्थमन्योन्यविरहो न स्यान्नः सहवासतः । इति ब्रुवाणां कन्यास्ताः सम्भ्रान्ताः संबभाषिरे ॥ ३०१
itthamanyonyaviraho na syaannah sahavaasatah | iti bruvaanaam kanyaastaah sambhraantaah sambabhaashire || 301
Dann sind wir nicht voneinander getrennt, sondern können weiter zusammenleben!“
Da waren die Mädchen erschüttert und riefen ihr zu, die sowas gesagt hatte:
सखि मैवं कृथा नैतद्युक्तमेषा त्रपा हि नः । एवमुक्तवतीरेताः सा जगादासुरेन्द्रजा ॥ ३०२
sakhi maivam krthaa naitadyuktameshaa trapaa hi nah | evamuktavatiiretaah saa jagaadaasurendrajaa || 302
„Liebe Freundin, tu das nicht! Das ist unanständig und für uns beschämend!“
Auf ihren Einwand erwiderte die Tochter des Dämonenfürsten:
किमयुक्तं न तेनैका परिणेयाहमेव हि । तस्मै सर्वेऽपि दास्यन्ति दुहितॄदैत्यदानवाः ॥ ३०३
kimayuktam na tenaikaa parineyaahameva hi | tasmai sarve’pi daasyanti duhitrrdaityadaanavaah || 303
„Was ist daran unanständig? Ich bin auch nicht die einzige, die er heiraten soll!
Alle Daityas und Danavas der Unterwelt geben ihm ihre Töchter zur Frau!
अन्याश्च राजतनयास्तस्योदूढा भुवि स्थिताः । परिणेष्यति बह्वीश्च स विद्याधरकन्यकाः ॥ ३०४
anyaashca raajatanayaastasyoduudhaa bhuvi sthitaah | parineshyati bahviishca sa vidyaadharakanyakaah || 304
Er wird auch noch andere, auf Erden lebende Prinzessinnen ehelichen,
und auch noch viele Töchter der Vidyadharas im Himmel heiraten!
तन्मध्ये परिणीतासु युष्मासु मम का क्षतिः । सुखं प्रत्युत वत्स्यामो वयं सख्यः परस्परम् ॥ ३०५
tanmadhye pariniitaasu yushmaasu mama kaa kshatih | sukham pratyuta vatsyaamo vayam sakhyah parasparam || 305
Wenn ihr unter diesen Neuvermählten seid – was für einen Schaden hätte ich davon?
Im Gegenteil, wir würden als Freundinnen glücklich miteinander weiterleben.
अन्याभिस्तु विरुद्धाभिः कस्ताभिः संस्तवो मम । युष्माकं च त्रपा कात्र सर्वमेतत्करोम्यहम् ॥ ३०६
anyaabhistu viruddhaabhih kastaabhih samstavo mama | yushmaakam ca trapaa kaatra sarvametatkaromyaham || 306
Warum sollte ich mit anderen Widersachern Umgang pflegen? Und was ist daran für euch so beschämend?
Ich werde das alles schon richten.“
इति तासां कथा यावद्वर्तते त्वद्गतात्मनाम् । तावत्ततोऽहं निर्गत्य स्वैरं त्वत्पार्श्वमागतः ॥ ३०७
iti taasaam kathaa yaavadvartate tvadgataatmanaam | taavattato’ham nirgatya svairam tvatpaarshvamaagatah || 307
Während das Gespräch sich noch entspann unter jenen, die dir innigst zugetan,
konnte ich mich ungesehen nach draußen schleichen und zu dir eilen.“
एतत्प्रहस्तस्य मुखाच्छ्रुत्वा सूर्यप्रभोऽत्र सः । अनिद्र एव शयने तां निशामनयन्मुदा ॥ ३०८
etatprahastasya mukhaacchrutvaa suuryaprabho’tra sah | anidra eva shayane taam nishaamanayanmudaa || 308
Als Suryaprabha das von Prahastas Lippen hörte, verbrachte er eine glückselige,
doch schlaflose Nacht auf seiner Liegestatt.
प्रातः सह सुनीथेन मयेन सचिवैश्च सः । असुराधिपतिं द्रष्टुं प्रह्लादं तत्सभां ययौ ॥ ३०९
praatah saha suniithena mayena sacivaishca sah | asuraadhipatim drashtum prahlaadam tatsabhaam yayau || 309
Am nächsten Morgen begab er sich mit Sunitha, Maya und seinen Ministern in Prahladas Versammlungshalle, um den Dämonenfürsten zu sehen.
सुनीथं तत्र स प्राह प्रह्लादो दर्शितादरः । सुतां सूर्यप्रभायाहं ददाम्यस्मै महल्लिकाम् ॥ ३१०
suniitham tatra sa praaha prahlaado darshitaadarah | sutaam suuryaprabhaayaaham dadaamyasmai mahallikaam || 310
Sunitha dortselbst den Willkommensgruß entbietend kündigte Prahlada an:
„Ich will Suryaprabha meine Tochter Mahallika zur Frau geben.
अस्य हि प्राघुणातिथ्यं कार्यं मे तव च प्रियम् । एतत्प्रह्लादवचनं सुनीथोऽभिननन्द सः ॥ ३११
asya hi praaghunaatithyam kaaryam me tava ca priyam | etatprahlaadavacanam suniitho’bhinananda sah || 311
Das betrachte ich als Akt der Gastfreundschaft gegen ihn, der auch dir gefallen wird.“
Diese Botschaft Prahladas schmeichelte Sunitha gar sehr.
ततो वेदीं समारोप्य मध्यज्वलितपावकाम् । तत्प्रभाभ्राजितोदग्ररत्नस्तम्भावभासिताम् ॥ ३१२
tato vediim samaaropya madhyajvalitapaavakaam | tatprabhaabhraajitodagraratnastambhaavabhaasitaam || 312
Dann ließ Prahlada Suryaprabha einen Altarsockel besteigen, in dessen Mitte ein Feuer loderte,
dessen Schein hoch aufragende Edelsteinsäulen widerspiegelten,
महल्लिकां तां स्वसुतां प्रादात्सूर्यप्रभाय सः । प्रह्लादोऽसुरसाम्राज्यसदृशीभिर्विभूतिभिः ॥ ३१३
mahallikaam taam svasutaam praadaatsuuryaprabhaaya sah | prahlaado’surasaamraajyasadrshiibhirvibhuutibhih || 313
und gab seine Tochter Mahallika dem Suryaprabha zur Frau, mit allem Pomp,
der seiner Kaiserherrschaft über Dämonen gebührte.
ददौ सद्रत्नराशींश्च स दुहित्रे वराय च । त्रिदशावजयानीतान्सुमेरुशिखरोपमान् ॥ ३१४
dadau sadratnaraashiimshca sa duhitre varaaya ca | tridashaavajayaaniitaansumerushikharopamaan || 314
Seiner Tochter und ihrem Auserwählten schenkte er haufenweise Edelgestein, das, nach seinem Sieg
über die Dreißig Götter herbeigeschleppt, bis zum Gipfel des Berges Meru reichte.
तात ता अपि देह्यस्मै सखीर्मे द्वादश प्रियाः । एवं महल्लिका स्वैरं प्रह्लादं सा तदब्रवीत् ॥ ३१५
taata taa api dehyasmai sakhiirme dvaadasha priyaah | evam mahallikaa svairam prahlaadam saa tadabraviit || 315
„Väterchen, dann gib ihm auch meine zwölf Freundinnen, die mir so lieb sind, zur Frau!“
sagte Mahallika freimütig zu ihrem Vater Prahlada.
पुत्रि मद्भ्रात्रधीनास्तास्तेन बन्धीकृता यतः । मम दातुं न युज्यन्त इति सोऽपि जगाद ताम् ॥ ३१६
putri madbhraatradhiinaastaastena bandhiikrtaa yatah | mama daatum na yujyanta iti so’pi jagaada taam || 316
„Töchterchen, die gehören meinem Bruder, der sie gefangennahm.
Sie zu verheiraten steht mir nicht zu!“ beschied er sie.
कृतोद्वाहोत्सवश्चास्मिन्याते सूर्यप्रभो दिने । विवेश वासकं नक्तं स महल्लिकया सह ॥ ३१७
krtodvaahotsavashcaasminyaate suuryaprabho dine | vivesha vaasakam naktam sa mahallikayaa saha || 317
Also verging der Tag unter Hochzeitsfeierlichkeiten.
Nachts betrat Suryaprabha das Brautgemach mit Mahallika,
सर्वकामोपचाराढ्यं तत्र तं सुरतोत्सवम् । अनया समनःप्रीतिसौख्यं सोऽनुबभूव च ॥ ३१८
sarvakaamopacaaraadhyam tatra tam suratotsavam | anayaa samanahpriitisaukhyam so’nubabhuuva ca || 318
wo er ein Feuerwerk der Wollust, reich an allen Varianten des Liebesspiels,
und mit ihr gemeinsam Höhepunkte der Liebesfreuden auskostete.
प्रातर्गते च प्रह्लादे सभां तस्मिन्सहानुगे । अमीलो दानवाधीशः प्रह्लादादीनभाषत ॥ ३१९
praatargate ca prahlaade sabhaam tasminsahaanuge | amiilo daanavaadhiishah prahlaadaadiinabhaashata || 319
Als am Morgen darauf Prahlada mit seinem Gefolge in der Versammlungshalle saß,
verkündete Amila, Herr über die Danavas, Prahlada und den anderen:
अद्य युष्माभिरखिलैरागन्तव्यं गृहे मम । तत्रातिथ्यं यतः सूर्यप्रभस्यास्य करोम्यहम् ॥ ३२०
adya yushmaabhirakhilairaagantavyam grhe mama | tatraatithyam yatah suuryaprabhasyaasya karomyaham || 320
„Heute kommt ihr alle zu mir nach Hause, weil ich diesem Suryaprabha Gastfreundschaft gewähren will.
सुतां कलावतीं तस्मै ददामि यदि वो हितम् | एतत्तद्वचनं सर्वे तथेति प्रतिपेदिरे ॥ ३२१
sutaam kalaavatiim tasmai dadaami yadi vo hitam | etattadvacanam sarve tatheti pratipedire || 321
Dann geb ich ihm auch meine Tochter Kalavati zur Frau, wenn’s euch genehm ist.“
Diesem Vorschlag stimmtem sie alle begeistert zu: „So sei es!“
ततो द्वितीयं पातालं तस्मिन्नेव क्षणे च ते । सर्वे जग्मुः समं सूर्यप्रभेण समयादिना ॥ ३२२
tato dvitiiyam paataalam tasminneva kshane ca te | sarve jagmuh samam suuryaprabhena samayaadinaa || 322
Im selben Moment schon begaben sich alle in die zweite Unterwelt, mit Suryaprabha, Maya und den anderen.
तत्रामीलो ददौ तस्मै सुतां सूर्यप्रभाय ताम् । कलावतीं प्रक्रियया दत्तात्मानमपि स्वयम् ॥ ३२३
tatraamiilo dadau tasmai sutaam suuryaprabhaaya taam | kalaavatiim prakriyayaa dattaatmaanamapi svayam || 323
Dort gab Amila seine Tochter Kalavati dem Suryaprabha zur Frau,
nachdem sie sich diesem schon selbst nach der Elfenmethode hingegeben hatte.
कृत्वा विवाहं प्रह्लादगृहे भुक्त्वासुरान्वितः । निन्ये भोगोपचारेण दिनं सूर्यप्रभोऽत्र तत् ॥ ३२४
krtvaa vivaaham prahlaadagrhe bhuktvaasuraanvitah | ninye bhogopacaarena dinam suuryaprabho’tra tat || 324
Nachdem Suryaprabha in Prahladas Palast die Trauungszeremonie absolviert hatte,
verbrachte er den Tag in Gesellschaft der Dämonen unter Genüssen, mit denen sie ihn verwöhnten.
द्वितीयेऽह्नि तथैवैतान्दुरारोहोऽसुरेश्वरः । निमन्त्र्य सर्वाननयत्पञ्चमं स्वरसातलम् ॥ ३२५
dvitiiye’hni tathaivaitaanduraaroho’sureshvarah | nimantrya sarvaananayatpancamam svarasaatalam || 325
Nach zwei Tagen lud Duraroha, ein Herrscher über seine Dämonen,
sie ein und geleitete sie in die fünfte, seine eigene Unterwelt.
तत्र सूर्यप्रभाय स्वां नाम्ना स कुमुदावतीम् । प्रादातन्यवदातिथ्यहेतोर्विधिवदात्मजाम् ॥ ३२६
tatra suuryaprabhaaya svaam naamnaa sa kumudaavatiim | praadaatanyavadaatithyahetorvidhivadaatmajaam || 326
Dort gab er, wie schon die anderen den Regeln gemäß nach dem Gebot der Gastfreundschaft,
seine Tochter Kumudavati dem Suryaprabha zur Ehefrau.
ततः सर्वैः समेतस्तैर्भोगैर्नीत्वा दिनं स तत् । वासकं कुमुदावत्या भेजे सूर्यप्रभो निशि ॥ ३२७
tatah sarvaih sametastairbhogairniitvaa dinam sa tat | vaasakam kumudaavatyaa bheje suuryaprabho nishi || 327
Hier verbrachte Suryaprabha den Tag mit ihnen allen gemeinsam in Freuden.
Zur Nacht teilte er Kumudavatis Schlafgemach mit ihr.
तत्र त्रिलोकसुन्दर्या नवसंगमसोत्कया । स स्निग्धमुग्धया साकं तया रत्रिमुवास ताम् ॥ ३२८
tatra trilokasundaryaa navasamgamasotkayaa | sa snigdhamugdhayaa saakam tayaa ratrimuvaasa taam || 328
Dort wohnte er dieser Schönheit der drei Welten die Nacht über bei,
der sich nach neuerlicher Vereinigung Sehnenden, der Feuchten, Schmachtenden.
प्रातश्च तन्तुकच्छेन प्रह्लादप्रमुखैर्वृतः । निमन्त्र्य सप्तमं निन्ये पातालं स स्वमन्दिरम् ॥ ३२९
praatashca tantukacchena prahlaadapramukhairvrtah | nimantrya saptamam ninye paataalam sa svamandiram || 329
Am nächsten Morgen lud Tantukaccha ihn zu sich in seinen Palast in der siebten Unterwelt ein
und führte die Gesellschaft mit Prahlada vorneweg dorthin.
तत्रासुरपतिः सोऽस्मै सुतां नाम्ना मनोवतीम् । ददौ सरत्नाभरणां तप्तजाम्बूनदद्युतिम् ॥ ३३०
tatraasurapatih so’smai sutaam naamnaa manovatiim | dadau saratnaabharanaam taptajaambuunadadyutim || 330
Dort gab der Herr über die Dämonen ihm seine Tochter Manovati zur Frau,
die mit Juwelen Behängte, wie geschmolzenes Gold so Prächtige.
ततः सूर्यप्रभः सोऽत्र नीत्वाधिकसुखं दिनम् । मनोवतीनवाश्लेषसुखिनीमनयन्निशाम् ॥ ३३१
tatah suuryaprabhah so’tra niitvaadhikasukham dinam | manovatiinavaashleshasukhiniimanayannishaam || 331
Dort verlebte Suryaprabha einen äußerst glücklichen Tag. Die Nacht verbrachte er
mit einer nach immer neuen Umarmungen beglückten Manovati.
अपरेद्युश्च तं सर्वयुक्तं कृतनिमन्त्रणः । पातालमनयत्षष्ठं स्वं सुमायोऽसुराधिपः ॥ ३३२
aparedyushca tam sarvayuktam krtanimantranah | paataalamanayatshashtham svam sumaayo’suraadhipah || 332
Am Tag darauf bestellte und führte Dämonenfürst Sumaya ihn mit allen anderen zusammen
zu sich in die sechste Unterwelt.
तत्र सोऽपि ददौ तस्मै सुभद्रां नाम कन्यकाम् । दूर्वालताश्यामलाङ्गीं मूर्तिं पाञ्चशरीमिव ॥ ३३३
tatra so’pi dadau tasmai subhadraam naama kanyakaam | duurvaalataashyaamalaangiim muurtim paancashariimiva || 333
Dort gab er ihm seine Tochter Subhadra zur Frau, mit einem Leib so schwarz wie Dunkelblauregen,
die Verkörperung des fünf Pfeile verschießenden Liebesgottes.
तया सुरतसम्भोगयोग्यया श्यामयात्र सः । सहासीत्तदहः सूर्यप्रभः पूर्णेन्दुवक्त्रया ॥ ३३४
tayaa suratasambhogayogyayaa shyaamayaatra sah | sahaasiittadahah suuryaprabhah puurnenduvaktrayaa || 334
Mit dieser Schwarzen, die den Vollmond im Antlitz trug und sich auf lustvolle Umarmungen verstand, verbrachte Suryaprabha den lieben langen Tag.
अन्येद्युश्च बली राजा तद्वदेव निनाय तम् । सूर्यप्रभं स्वपातालं तृतीयं सोऽसुरानुगः ॥ ३३५
anyedyushca balii raajaa tadvadeva ninaaya tam | suuryaprabham svapaataalam trtiiyam so’suraanugah || 335
Tags darauf führte König Bali, von Dämonen begleitet, Suryaprabha ebenso in seine, die dritte Unterwelt.
सोऽपि तत्र सुतां तस्मै सुन्दरीं नाम दत्तवान् । बालप्रवालसच्छायां माधवीमिव मञ्जरीम् ॥ ३३६
so’pi tatra sutaam tasmai sundariim naama dattavaan | baalapravaalasacchaayaam maadhaviimiva manjariim || 336
Dort gab auch er ihm seine Tochter Sundari zur Frau, ihr Antlitz von der Farbe eines jungen Schößlings,
so frisch wie ein Strauß von Madhuka-Blüten.
स्त्रीरत्नेन समं तेन रेमे सूर्यप्रभोऽत्र सः । सुरञ्जितस्तद्दिवसं दिव्यभोगविभूषितम् ॥ ३३७
striiratnena samam tena reme suuryaprabho’tra sah | suranjitastaddivasam divyabhogavibhuushitam || 337
Mit diesem Juwel von einer Frau vergnügte sich ein strahlender Suryaprabha
noch selbigen Tages und wurde mit himmlischen Freuden belohnt.
अपरेऽह्नि मयः सोऽपि राजपुत्रं तथैव तम् । चतुर्थपातालगतं भूयोऽनैषीत्स्वमन्दिरम् ॥ ३३८
apare’hni mayah so’pi raajaputram tathaiva tam | caturthapaataalagatam bhuuyo’naishiitsvamandiram || 338
Einen Tag später führte auch Maya den Königssohn zuerst in die vierte Unterwelt, dann wieder in seinen Palast,
विचित्ररत्नप्रासादं निजमायाविनिर्मितम् । नवं नवमिवाभासमानं लक्ष्म्या प्रतिक्षणम् ॥ ३३९
vicitraratnapraasaadam nijamaayaavinirmitam | navam navamivaabhaasamaanam lakshmyaa pratikshanam || 339
mit Terrassen aus mancherlei Edelsteinen, die er mit eigener Zauberkraft angelegt hatte,
der sich durch seinen Spiegelglanz jeden Moment zu erneuern schien.
तत्र सोऽपि ददौ तस्मै सुमायाख्यां निजां सुताम् । जगदाश्चर्यरूपां स्वां शक्तिं मूर्तिमतीमिव ॥ ३४०
tatra so’pi dadau tasmai sumaayaakhyaam nijaam sutaam | jagadaashcaryaruupaam svaam shaktim muurtimatiimiva || 340
Dort gab er ihm seine Tochter Sumaya zur Frau, ein Weltwunder an Schönheit,
seine manifestierte Energie gewissermaßen.
मानुषत्वाच्च तस्मै तां नैवादेयाममन्यत । सोऽपि रेमे तया साकमत्र सूर्यप्रभः कृती ॥ ३४१
maanushatvaacca tasmai taam naivaadeyaamamanyata | so’pi reme tayaa saakamatra suuryaprabhah krtii || 341
Maya dachte, er sollte sie Suryaprabha nicht vorenthalten, nur weil der ein Mensch war.
Und so blieb der Prinz, am Ziel seiner Wünsche, bei ihr.
विद्याविभक्तदेहोऽथ सर्वाभिर्युगपत्सह । अरंस्तासुरकन्याभिस्ताभिः सह नृपात्मजः ॥ ३४२
vidyaavibhaktadeho’tha sarvaabhiryugapatsaha | aramstaasurakanyaabhistaabhih saha nrpaatmajah || 342
Dann teilte er mit Yogakunst seinen Körper in zwei Hälften. In deren einer blieb er bei all den Asuramädchen,
तात्त्विकेन तु देहेन भजते स्म स भूयसा । महल्लिकां प्रियतमां प्रह्लादासुरकन्यकाम् ॥ ३४३
taattvikena tu dehena bhajate sma sa bhuuyasaa | mahallikaam priyatamaam prahlaadaasurakanyakaam || 343
In seinem eigentlichen Körper aber lebte er überwiegend mit Prahladas, des Dämonen,
Tochter Mahallika zusammen, seiner Allerliebsten.
एकदा च निशि स्वैरं स्थितस्तां स महल्लिकाम् । एवं सूर्यप्रभोऽपृच्छदभिजातां कथान्तरे ॥ ३४४
ekadaa ca nishi svairam sthitastaam sa mahallikaam | evam suuryaprabho’prcchadabhijaataam kathaantare || 344
Eines Nachts fragte Suryaprabha die edle Mahallika im Gespräch eher beiläufig:
प्रिये रात्रौ सहायाते ये द्वे सख्यौ तदा तव । ते कुतस्त्ये न पश्यामि किं च ते क्व गते इति ॥ ३४५
. priye raatrau sahaayaate ye dve sakhyau tadaa tava | te kutastye na pashyaami kim ca te kva gate iti || 345
„Liebste, in jener Nacht sind zwei Freundinnen von dir mitgekommen.
Ich seh sie nirgendwo. Wer sind sie, und wo sind sie jetzt?“
ततो महल्लिकावादीत्सुष्ठ्वहं स्मारिता त्वया । ते न द्वे एव ताः सन्ति वयस्या द्वादशेह मे ॥ ३४६
tato mahallikaavaadiitsushthvaham smaaritaa tvayaa | te na dve eva taah santi vayasyaa dvaadasheha me || 346
Darauf erwiderte Mahallika: „Gut, daß du mich erinnerst!
Es sind nicht nur die beiden. Ich habe zwölf Gefährtinnen.
मत्पितृव्येण च स्वर्गादानीता अपहृत्य ताः । एकामृतप्रभा नाम द्वितीया केशिनी तथा ॥ ३४७
matpitrvyena ca svargaadaaniitaa apahrtya taah | ekaamrtaprabhaa naama dvitiiyaa keshinii tathaa || 347
Meines Vaters Bruder hat sie aus dem Himmel entführt und hierher verschleppt.
Die Erste heißt Amrtaprabha, die Zweite Keshini.
पर्वतस्य मुनेरेते तनये शुभलक्षणे । कालिन्दीति तृतीया च चतुर्थी भद्रिकेति च ॥ ३४८
parvatasya munerete tanaye shubhalakshane | kaalindiiti trtiiyaa ca caturthii bhadriketi ca || 348
Beide sind segensreich gezeichnete Töchter des Weisen Parvata. Kalindi ist die Dritte, und Bhadrika die Vierte.
तथ दर्पकमालेति पञ्चमी चारुलोचना । एता महामुनेस्तिस्रो देवलस्यात्मसम्भवाः ॥ ३४९
tatha darpakamaaleti pancamii caarulocanaa | etaa mahaamunestisro devalasyaatmasambhavaah || 349
Darpakamala mit den schönen Augen ist die Fünfte. Diese Drei sind Töchter des großen Weisen Devala.
षष्ठी सौदामनी नाम सप्तमी चोज्ज्वलाभिधा । एते हाहाभिधानस्य गन्धर्वस्य सुते उभे ॥ ३५०
shashthii saudaamanii naama saptamii cojjvalaabhidhaa | ete haahaabhidhaanasya gandharvasya sute ubhe || 350
Die Sechste heißt Saudamini und die Siebte Ujjvala. Beide sind Töchter des Gandharven Haha.
अष्टमी पीवरा नाम गन्धर्वस्य हुहोः सुता । नवम्यञ्जनिका नाम कालस्य दुहिता विभोः ॥ ३५१
ashtamii piivaraa naama gandharvasya huhoh sutaa | navamyanjanikaa naama kaalasya duhitaa vibhoh || 351
Die Achte, Pivara, ist die Tochter des Gandharven Huhu.
Die Neunte, Anjanika, ist die Tochter des mächtigen Kala.
पिङ्गलाच्च गणाज्जाता दशमी केसरावली । एकादशी मालिनीति नाम्ना कम्बलनन्दिनी ॥ ३५२
pingalaacca ganaajjaataa dashamii kesaraavalii | ekaadashii maaliniiti naamnaa kambalanandinii || 352
Die Zehnte, Kesaravali, stammt von Shivas Gefolgsmann Pingala.
Die Elfte heißt Malini und ist Kambalas Tochter.
नाम्ना मन्दारमालेति द्वादशी वसुकन्यका । अप्सरःसु समुत्पन्नाः सर्वा दिव्यस्त्रियस्तु ताः ॥ ३५३
naamnaa mandaaramaaleti dvaadashii vasukanyakaa | apsarahsu samutpannaah sarvaa divyastriyastu taah || 353
Die Zwölfte heißt Mandaramala und ist Vasus Tochter.
Sie alle stammen von Apsaras ab und sind somit Frauen des Himmels.
पातालं प्रथमं नीतास्ताश्चोद्वाहे कृते मम । तुभ्यं मया च देयास्तास्तद्युक्ता स्यां सदा यथा ॥ ३५४
paataalam prathamam niitaastaashcodvaahe krte mama | tubhyam mayaa ca deyaastaastadyuktaa syaam sadaa yathaa || 354
Sie wurden in die erste Unterwelt gebracht, als ich dich geheiratet habe.
Jetzt sollen sie dir gegeben werden, damit ich immer mit ihnen zusammen bin.
प्रतिज्ञातं मया चैतत्तासां स्नेहो हि तासु मे । तातोऽप्युक्तो मया तेन न दत्ता भ्रात्रपेक्षिणा ॥ ३५५
pratijnaatam mayaa caitattaasaam sneho hi taasu me | taato’pyukto mayaa tena na dattaa bhraatrapekshinaa || 355
Das hab ich ihnen versprochen, denn ich lieb sie gar sehr. Dem Väterchen hab ich’s auch gesagt,
aber der gibt sie nicht her, aus Rücksicht auf seinen Bruder.
एतच्छ्रुत्वा सवैलक्षस्तां स सूर्यप्रभोऽब्रवीत् । प्रिये महानुभावा त्वमहं कुर्यां कथं त्विदम् ॥ ३५६
etacchrutvaa savailakshastaam sa suuryaprabho’braviit | priye mahaanubhaavaa tvamaham kuryaam katham tvidam || 356
Was Suryaprabha da hörte, machte ihn betroffen, sodaß er zu Mahallika sprach:
„Liebste, du bist ja sehr konsequent. Aber wie soll ich das anstellen?“
एवं सूर्यप्रभेणोक्ता रुषावोचन्महल्लिका । मत्समक्षं वहस्यन्या मद्वयस्यास्तु नेच्छसि ॥ ३५७
evam suuryaprabhenoktaa rushaavocanmahallikaa | matsamaksham vahasyanyaa madvayasyaastu necchasi || 357
Nach Suryaprabhas halbherzigem Einwand rief Mahallika im Zorn:
„Andere heiratest du vor meinen Augen. Aber meine Freundinnen willst du nicht!
याभिर्वियुक्ता रज्येयं नाहमेकमपि क्षणम् । इत्युक्तस्तु तया सूर्यप्रभस्तुष्ट्यान्वमंस्त तत् ॥ ३५८
yaabhirviyuktaa rajyeyam naahamekamapi kshanam | ityuktastu tayaa suuryaprabhastushtyaanvamamsta tat || 358
Von ihnen getrennt bin ich keine Sekunde glücklich!“
So von ihr zurechtgewiesen stimmte Suryaprabha wieder munter zu.
ततस्तदेव पातालं नीत्वैव प्रथमं तया । प्रह्लादसुतया तस्मै प्रदत्ता द्वादशापि ताः ॥ ३५९
tatastadeva paataalam niitvaiva prathamam tayaa | prahlaadasutayaa tasmai pradattaa dvaadashaapi taah || 359
Da ließ er sich von Prahladas Tochter in die erste Unterwelt führen, wo sie ihm die Zwölf überließ.
अथामृतप्रभामुख्यास्ताः स सूर्यप्रभ क्रमात् । परिणीयोपभुङ्क्ते स्म तस्यां दिव्याङ्गना निशि ॥ ३६०
athaamrtaprabhaamukhyaastaah sa suuryaprabha kramaat | pariniiyopabhunkte sma tasyaam divyaanganaa nishi || 360
Also heiratete Suryaprabha die Töchter des Himmels mit Amrtaprabha beginnend der Reihe nach
und vollzog die Ehe auch gleich in der selben Nacht.
प्रातश्च ताः प्रभासेन नाययित्वा रसातलम् । चतुर्थं स्थापयामास छन्नाः पृष्ट्वा महल्लिकाम् ॥ ३६१
praatashca taah prabhaasena naayayitvaa rasaatalam | caturtham sthaapayaamaasa channaah prshtvaa mahallikaam || 361
Am nächsten Morgen bat er Mahallika um Erlaubnis und ließ sie von seinem Minister Prabhasa
in die vierte Unterwelt bringen, um sie dort versteckt zu halten.
स्वयं चालक्षितः साकं तया तत्रैव सोऽगमत् । सभाजनाय च प्राग्वत्प्रह्लादस्य सभां ययौ ॥ ३६२
svayam caalakshitah saakam tayaa tatraiva so’gamat | sabhaajanaaya ca praagvatprahlaadasya sabhaam yayau || 362
Selbst ging auch er mit ihr ungesehen dorthin. Der Geselligkeit wegen besuchte er wie früher
Prahladas Versammlung.
तत्रासुरेन्द्रो वक्ति स्म तं सुनीथं मयं च सः । यात सर्वे दितिदनू द्रष्टुं देव्यावुभे इति ॥ ३६३
tatraasurendro vakti sma tam suniitham mayam ca sah | yaata sarve ditidanuu drashtum devyaavubhe iti || 363
Dort befahl der Dämonenfürst Sunitha und Maya: „Geht alle die beiden Göttinnen Diti und Danu besuchen!“
तथेत्यथ रसातलात्सपदि निर्गतास्ते ततो यथास्वमसुरैः समं मयसुनीथसूर्यप्रभाः ।
विमानमनुचिन्तितं तदधिरुह्य भूतासनं सुमेरुगिरिसानुगं प्रययुराश्रमं काश्यपम् ॥ ३६४
tathetyatha rasaatalaatsapadi nirgataaste tato yathaasvamasuraih samam mayasuniithasuuryaprabhaah |
vimaanamanucintitam tadadhiruhya bhuutaasanam sumerugirisaanugam prayayuraashramam kaashyapam || 364
Mit den Worten „So soll es sein!“ verließen Sunitha, Maya und Suryaprabha, jeder in Begleitung seiner eigenen Dämonen, die Unterwelt sogleich. Sie bestiegen das Flugzeug Bhutasana, das herbeikam, sobald man an es dachte, und flogen zu Kashyapas Einsiedelei hoch oben in den Sumerubergen.
तत्र ते दितिदनू सह स्थिते सादरैर्मुनिजनैर्निवेदिताः ।
अभ्युपेत्य ददृशुः क्रमेण ते पादयोश्च शिरसा ववन्दिरे ॥ ३६५
tatra te ditidanuu saha sthite saadarairmunijanairniveditaah |
abhyupetya dadrshuh kramena te paadayoshca shirasaa vavandire || 365
Dort wurden sie von den Einsiedlern höflich begrüßt und Diti und Danu angekündigt. Einer nach dem anderen traten sie näher, erkannten sie und verneigten sich mit den Häuptern bis zu ihren Füßen.
ते च तानसुरमातरावुभे सानुगान्समवलोक्य सादरे ।
साश्रु मूर्ध्नि परिचुम्ब्य सम्मदादाशिषोऽनुपदमूचतुर्मयम् ॥ ३६६
te ca taanasuramaataraavubhe saanugaansamavalokya saadare |
saashru muurdhni paricumbya sammadaadaashisho’nupadamuucaturmayam || 366
Beide Mütter der Widergötter betrachteten sie und ihr Gefolge mit Wohlgefallen und küssten sie unter Tränen der Rührung aufs Haupt. Sie segneten jeden von ihnen und sprachen zu Maya:
प्राप्तजीवितममुं तवात्मजं वीक्ष्य पुत्रक सुनीथमावयोः ।
चक्षुरद्य सफलत्वमागतं त्वं च पुण्यकृतमेव मन्महे ॥ ३६७
praaptajiivitamamum tavaatmajam viikshya putraka suniithamaavayoh |
cakshuradya saphalatvamaagatam tvam ca pinyakrtameva manmahe || 367
„Unser Auge ward heut reich belohnt, da es deinen Sohn Sunitha zum Leben erweckt gesehen hat, Söhnchen!
Du hast Segensreiches bewirkt, scheint uns.
सुमुण्डीकं चैतं कृतिनमिह सूर्यप्रभतया पुनर्जातुं दिव्याकृतिधरमसाधारणगुणम् ।
चितं भाविश्रेयः प्रथमपिशुनैर्लक्षणगुणैर्विलोक्यान्तस्तोषात्स्फुटमिह नमावः स्ववपुषि ॥ ३६८
sumundiikam caitam krtinamiha suuryaprabhatayaa punarjaatum divyaakrtidharamasaadhaaranagunam |
citam bhaavishreyah prathamapishunairlakshanagunairvilokyaantastoshaatsphutamiha namaavah svavapushi || 368
Und diesen vielversprechenden Sumundika, hier als Suryaprabha wiedergeboren, himmlische Schönheit und unvergleichliche Tugend in sich tragend, mit Merkmalen vorzüglicher Eigenschaften, die eine Anhäufung zukünftiger Pracht verraten, mit innerer Befriedigung betrachtend, verneigen wir uns hier in aller Öffentlichkeit höchstselbst.
तच्छीघ्रमुत्तिष्ठत यात वत्साः प्रजापतिं द्रष्टुमिहार्यपुत्रम् ।
तद्दर्शनाद्वो भवितार्थसिद्धिः कार्यं च वस्तद्वचनं शिवाय ॥ ३६९
tacchiighramuttishthata yaata vatsaah prajaapatim drashtumihaaryaputram |
taddarshanaadvo bhavitaarthasiddhih kaaryam ca vastadvacanam shivaaya || 369
Also erhebt euch geschwind, liebe Kinder, und geht unseren Gatten Prajapati besuchen.
Wenn ihr ihn gesehen habt, wird eure Unternehmung erfolgreich, und sein Rat euch hilfreich sein.“
इति ताभ्यामादिष्टा देवीभ्यां ते तथैव गत्वा तम् ।
कश्यपमुनिं मयाद्या ददृशुर्दिव्याश्रमे तत्र ॥ ३७०
iti taabhyaamaadishtaa deviibhyaam te tathaiva gatvaa tam |
kashyapamunim mayaadyaa dadrshurdivyaashrame tatra || 370
Von den beiden Göttinnen aufgefordert, zogen Maya und die andern sofort los
und gewahrten den Weisen Kashyapa in seiner Eremitage über den Wolken.
द्रुतशुद्धहाटकाभं तेजोमयमाश्रमे च देवानाम् ।
ज्वालाकपिलजटाधरमनलसमानं दुराधर्षम् ॥ ३७१
drutashuddhahaatakaabham tejomayamaashrame ca devaanaam |
jvaalaakapilajataadharamanalasamaanam duraadharsham || 371
Eine Erscheinung aus geschmolzenem, reinem Gold, aus Energie geformt, in der Götter Zufluchtsort,
flammend rote Haarzotteln tragend, unnahbar wie das Feuer selbst.
उपगम्य च तस्य पादयोस्ते निपतन्ति स्म सहानुगैः क्रमेण ।
अथ सोऽपि मुहुः कृतोचिताशीः परितोषादुपवेश्य तानुवाच ॥ ३७२
upagamya ca tasya paadayoste nipatanti sma sahaanugaih kramena |
atha so’pi muhuh krtocitaashiih paritoshaadupaveshya taanuvaaca || 372
Sie traten näher und fielen ihm samt Gefolge einer nach dem andern zu Füßen. Jedes mal erteilte er
ihnen den gebührenden Segen, ließ sie Platz nehmen und rief ihnen hocherfreut zu:
आनन्दः परमो ममैष यदमी दृष्टाः स्थ सर्वे सुताः
श्लाघ्यस्तं मय सत्पथादचलितो यः सर्वविद्यास्पदम् ।
धन्यस्त्वं च सुनीथ येन गतमप्याप्तं पुनर्जीवितं
त्वं सूर्यप्रभ पुण्यवांश्च भविता यः खेचराणां पतिः ॥ ३७३
aanandah paramo mamaisha yadamii drshtaah stha sarve sutaah
shlaaghyastam maya satpathaadacalito yah sarvavidyaaspadam |
dhanyastvam ca suniitha yena gatamapyaaptam punarjiivitam
tvam suuryaprabha punyavaamshca bhavitaa yah khecaraanaam patih || 373
„Zu meiner größten Freude sehe ich euch alle hier, meine Söhne! Gepriesen seist du, Maya, der du nicht vom rechten Weg abweichst, du Hort aller Wissenschaften! Gesegnet bist du, Sunitha, der du dein schon verlorenes Leben wiedererlangt hast! Und dir, Suryaprabha, fällt das Glück zu, der künftige Herr über die Himmelsläufer zu werden!
तद्धर्मे पथि वर्तितव्यमधुना बोद्धव्यमस्मद्वचो
भोक्ष्यध्वे सततं सुखानि परमामासाद्य येन श्रियम् ।
नैव स्याच्च पुरा यथा परिभवो भूयः परेभ्योऽत्र वो
धर्मातिक्रमिणोऽसुरा हि मुरजिच्चक्रस्य याता वशम् ॥ ३७४
taddharme pathi vartitavyamadhunaa boddhavyamasmadvaco
bhoksyadhve satatam sukhaani paramaamaasaadya yena shriyam |
naiva syaacca puraa yathaa paribhavo bhuuyah parebhyo’tra vo
dharmaatikramino’suraa hi murajiccakrasya yaataa vasham || 374
Schreitet fort auf dem Weg des Gesetzes und achtet genau auf unsere Anweisungen! Denn durch sie sollt ihr fortlaufende Glücksmomente erleben und höchsten Reichtum besitzen! Nie wieder sollt ihr, so wie einst, von euren Widersachern, den Göttern, gedemütigt werden! Waren es doch Asuras, Widergötter, die das Gesetz übertraten und der Wurfscheibe von Vishnu, dem Sieger über Mura, zum Opfer fielen.
ये चासुरा देवहताः सुनीथ मर्त्यप्रवीरास्त इमेऽवतीर्णाः ।
योऽभूत्सुमुण्डीक इहानुजस्ते सूर्यप्रभः सैष किलाद्य जातः ॥ ३७५
ye caasuraa devahataah suniitha martyapraviiraasta ime’vatiirnaah |
yo’bhuutsumundiika ihaanujaste suuryaprabhah saisha kilaadya jaatah || 375
Und die von den Göttern geschlagenen Asuras, o Sunitha, treten hier als menschliche Helden wieder in Erscheinung. Dein jüngerer Bruder Sumundika wurde eben heute als Suryaprabha wiedergeboren.
अन्येऽपि तेऽमी असुरा वयस्या अस्यैव जाताः खलु बान्धवाश्च ।
यः शम्बराख्यश्च महासुरोऽभूत्सैषोऽद्य जातः सचिवः प्रहस्तः ॥ ३७६
anye’pi te’mii asuraa vayasyaa asyaiva jaataah khalu baandhavaashca |
yah shambaraakhyashca mahaasuro’bhuutsaisho’dya jaatah sacivah prahastah || 376
Auch die anderen Widergötter, damals eure Gefährten, wurden inzwischen als seine Freunde geboren:
Der große Asura, ehedem Shambara, wurde jetzt als sein Minister Prahasta geboren;
यश्चासुरोऽभूत्त्रिशिरा स जातः सिद्धार्थनामा सचिवो मयस्य ।
वातापिरित्यास च दानवो यः प्रज्ञाढ्यनामास्य स एव मन्त्री ॥ ३७७
yashcaasuro’bhuuttrishiraa sa jaatah siddhaarthanaamaa sacivo mayasya |
vaataapirityaasa ca daanavo yah prajnaadhyanaamaasya sa eva mantrii || 377
Der Asura Trishiras wurde als Mayas Minister Siddhartha geboren,
und der Danava Vatapi ist inzwischen sein Minister Prajnadhya.
उलूकनामा दनुजश्च योऽभूत्सोऽयं वयस्योऽस्य शुभंकराख्यः ।
योऽयं वयस्योऽस्य च वीतभीतिः स कालनामाप्यभवत्सुरारिः ॥ ३७८
uluukanaamaa danujashca yo’bhuutso’yam vayasyo’sya shubhamkaraakhyah |
yo’yam vayasyo’sya ca viitabhiitih sa kaalanaamaapyabhavatsuraarih || 378
Und Danus Sohn Uluka wurde zu seinem Gefährten Shubhankara,
und sein Freund Vitabhiti war zuvor Kala, der Götterfeind.
यश्चैष भासः सचिवोऽस्य सोऽयं दैत्योऽवतीर्णो वृषपर्वनामा ।
योऽयं प्रभासश्च स एष दैत्यो वत्सावतीर्णः प्रबलाभिधानः ॥ ३७९
yashcaisha bhaasah sacivo’sya so‘yam daityo’vatiirno vrshaparvanaamaa |
yo’yam prabhaasashca sa esha daityo vatsaavatiirnah prabalaabhidhaanah || 379
Und Bhasa hier, sein Minister, ist der verwandelte Daitya Vrshaparvan.
Und dieser Prabhasa hier ist der in jungen Jahren verwandelte Daitya Prabala.
महात्मना रत्नमयेन येन देवैर्विपक्षैरपि याचितेन ।
कृत्वा शरीरं दलशोऽवतीर्णं रत्नानि जातान्यखिलानि यस्मात् ॥ ३८०
mahaatmanaa ratnamayena yena devairvipakshairapi yaacitena |
krtvaa shariiram dalasho’vatiirnam ratnaani jaataanyakhilaani yasmaat || 380
Er war ein hochherziger, ganz aus Edelsteinen geschaffener Daitya, und als die Götter, obwohl seine Widersacher, ihn darum baten, schlug er seinen Leib entzwei, als er sich umwandelte,
und daraus wurden alle Edelsteine dieser Welt.
तत्तोषतश्चण्डिकयास्य देव्या वरोऽन्यदेहानुगतः स दत्तः ।
येन प्रभासोऽथ स एष जातो महाबलो दुष्प्रसहो रिपूणाम् ॥ ३८१
tattoshatashcandikayaasya devyaa varo’nyadehaanugatah sa dattah |
yena prabhaaso’tha sa esha jaato mahaabalo dushprasaho ripuunaam || 381
Damit hatte er Göttin Durga so begeistert, daß sie ihm für seine nächste Körperform einen Wunsch freistellte. Also wurde Prabhasa mit großer Kraft geboren, die ihn für seine Feinde schwer erträglich macht.
यौ दानवावभूतां पूर्वं सुन्दोपसुन्दनामानौ ।
तावेतौ सर्वदमनभयंकरावस्य मन्त्रिणौ जातौ ॥ ३८२
yau daanavaavabhuutaam puurvam sundopasundanaamaanau |
taavetau sarvadamanabhayamkaraavasya mantrinau jaatau || 382
Die beiden Danavas, einst bekannt als Sunda und Upasunda, sind jetzt
als seine Minister Sarvadamana und Bhayankara wiedergeboren.
यश्च हयग्रीवाख्यो विकटाक्षश्चासुरावभूतं द्वौ ।
स्थिरबुद्धिमहाबुद्धी उत्पन्नावस्य ताविमौ सचिवौ ॥ ३८३
yashca hayagriivaakhyo vikataakshashcaasuraavabhuutam dvau |
sthirabuddhimahaabuddhii utpannaavasya taavimau sacivau || 383
Hayagriva und Vikataksha, die beiden Asuras von früher, sind jetzt als seine Minister
Sthirabuddhi und Mahabuddhi wiederauferstanden.
अन्येऽप्यस्य य एते श्वशुराः सचिवादिबान्धवा ये च ।
तेऽप्यवतीर्णा असुरा यैरिन्द्राद्याः पुरा जिता बहुशः ॥ ३८४
anye’pyasya ya ete shvashuraah sacivaadibaandhavaa ye ca |
te’pyavatiirnaa asuraa yairindraadyaah puraa jitaa bahushah || 384
Und auch all seine anderen Schwiegerväter, Minister und Freunde sind wiedergeborene Asuras,
die vor Zeiten Indra und seinesgleichen mehrfach bezwangen.
तद्युष्माकं पक्षः पुनरप्येवं क्रमाद्गतो वृद्धिम् ।
धीरा भवत समृद्धिं प्राप्स्यथ धर्मादविच्युताः परमाम् ॥ ३८५
tadyushmaakam pakshah punarapyevam kramaadgato vrddhim |
dhiiraa bhavata samrddhim praapsyatha dharmaadavicyutaah paramaam || 385
Somit ist eure Partei allmählich wieder zu Kräften gelangt.
Bleibt standhaft und weicht nicht ab vom Gesetz! Dann werdet ihr höchste Vollendung finden!“
इति वदति कश्यपर्षौ दाक्षायण्यः किलास्य पत्न्योऽत्र ।
अदितिप्रमुखाः सर्वा माध्यंदिनसवनसमय आजग्मुः ॥ ३८६
iti vadati kashyaparshau daakshaayanyah kilaasya patnyo’tra |
aditipramukhaah sarvaa maadhyamdinasavanasamaya aajagmuh || 386
Während Rishi Kashyapa das sagte, kamen all seine Frauen, Dakshas Töchter von Aditi geführt,
zur Zeit des Mittagsopfers, wenn der Soma gepresst wird, herbeigeschwebt.
दत्त्वाशिषं मयादिषु नमत्सु भर्तुः कृताह्निकाज्ञासु ।
तास्वथ शक्रोऽत्रागात्सलोकपालोऽपि तं मुनिं द्रष्टुम् ॥ ३८७
dattvaashisham mayaadishu namatsu bhartuh krtaahnikaajnaasu |
taasvatha shakro’traagaatsalokapaalo’pi tam munim drashtum || 387
Als sie Maya und den andern, die sich vor ihnen verneigten, ihren Segen erteilt und die Tagesbefehle
ihres Gatten erfüllt hatten, erschien Indra mit den Hütern der Welt, um den Weisen zu besuchen.
वन्दितसदारकश्यपमुनिचरणो वन्दितो मयाद्यैश्च ।
सोऽथ सरोषं पश्यन्सूर्यप्रभमुक्तवान्मयं शक्रः ॥ ३८८
vanditasadaarakashyapamunicarano vandito mayaadyaishca |
so‘tha sarosham pashyansuuryaprabhamuktavaanmayam shakrah || 388
Indra verneigt sich zu Füßen des Weisen Kashyapa und seiner Ehefrauen, wird von Maya und den Seinen begrüßt, doch da fällt sein Blick auf Suryaprabha. Wütend herrscht er Maya an:
एषोऽर्भकः स जाने विद्याधरचक्रवर्तिताकामः ।
तदसौ स्वल्पेन कथं संतुष्टो नेन्द्रतां किमर्थयते ॥ ३८९
esho’rbhakah sa jaane vidyaadharacakravartitaakaamah |
tadasau svalpena katham samtushto nendrataam kimarthayate || 389
„Das ist, so will mir scheinen, der Grünschnabel, der die Kaiserwürde über die Vidyadharas erheischt!
Warum begnügt er sich mit so wenig und verlangt nicht gleich das Götterkönigsamt?“
तच्छ्रुत्वैव मयस्तं जगाद देवेश तत्त्वयीन्द्रत्वम् ।
परमेश्वरेण निर्मितमादिष्टं चास्य खेशरेशत्वम् ॥ ३९०
tacchrutvaiva mayastam jagaada devesha tattvayiindratvam |
parameshvarena nirmitamaadishtam caasya kheshareshatvam || 390
Maya hörte sich das an und meinte: „Indra. Dein Amt als Herr über die Götter wurde dir von Shiva zuerkannt, so wie diesem hier die Herrschaft über die Himmelsläufer.
इति मयवचनान्मघवा स तदा विहसन्नुवाच सामर्षः ।
अत्यल्पं हि तदस्याः सुलक्षणस्याकृतेरमुष्येति ॥ ३९१
iti mayavacanaanmaghavaa sa tadaa vihasannuvaaca saamarshah |
atyalpam hi tadasyaah sulakshanasyaakrteramushyeti || 391
Auf diesen Einwand Mayas erwiderte Indra höhnisch lachend: „Ist das nicht ein bißchen mickrig
für eine Gestalt, die diese vielversprechenden Merkmale auf sich vereint?“
अथ स मयोऽप्यवदत्तं श्रुतशर्मा यत्र खेचरेन्द्रत्वे ।
योग्यस्तत्रासंशयमाकृतिरस्यायमर्हतीन्द्रत्वम् ॥ ३९२
atha sa mayo’pyavadattam shrutasharmaa yatra khecarendratve |
yogyastatraasamshayamaakrtirasyaayamarhatiindratvam || 392
Darauf erwiderte Maya: „Wenn Shrutasharman sich für die Kaiserwürde über die Himmelsläufer eignet,
ist diese Gestalt zweifellos würdig genug für den Himmelsthron!“
इत्युक्तवते तस्मै मयाय कुपितः स वज्रमुद्यम्य ।
मघवोत्तस्थौ कश्यपमुनिरकरोच्चाथ कोपहुंकारम् ॥ ३९३
ityuktavate tasmai mayaaya kupitah sa vajramudyamya |
maghavottasthau kashyapamunirakaroccaatha kopahumkaaram || 393
Da sprang Indra wütend auf und erhob den Donnerkeil gegen Maya, der solches geäußert hatte.
Hier ließ der Weise Kashyapa einen warnenden Brummton hören.
धिक्कारमुखरताम्रैर्वदनैः कोपं ययुश्च दित्याद्याः ।
तत इन्द्रः शापभयादुपाविशत्संहृतायुधोऽवनतः ॥ ३९४
dhikkaaramukharataamrairvadanaih kopam yayushca dityaadyaah |
tata indrah shaapabhayaadupaavishatsamhrtaayudho’vanatah || 394
„Schande!“ zischten rotgesichtig Diti und die Mütter und gerieten in Rage.
Da fürchtete Indra ihren Fluch, steckte seine Waffe ein und setzte sich gesenkten Hauptes nieder.
प्रणिपत्य पादयोरथ दारयुतं तं सुरासुरप्रभवम् ।
कश्यपमुनिं प्रसाद्य च विज्ञापितवान्कृताञ्जलिः शक्रः ॥ ३९५
pranipatya paadayoratha daarayutam tam suraasuraprabhavam |
kashyapamunim prasaadya ca vijnaapitavaankrtaanjalih shakrah || 395
Dann aber fiel Indra zu Füßen des Weisen Kashyapa und seiner Frauen, des Erzeugers der Götter und Widergötter. Mit vor der Brust aneinandergelegten Handflächen suchte er ihn zu besänftigen und erklärte:
श्रुतशर्मणे मया यद्भगवन्विद्याधराधिराजत्वम् ।
दत्तं तदेष हर्तुं सूर्यप्रभ उद्यतोऽधुना तस्य ॥ ३९६
shrutasharmane mayaa yadbhagavanvidyaadharaadhiraajatvam |
dattam tadesha hartum suuryaprabha udyato’dhunaa tasya || 396
„Verehrtester, dieser Suryaprabha hat sich heut erdreistet, Shrutasharman die Oberherrschaft über die Vidyadharas zu entreißen, die ich ihm einst gewährte!
एष च सर्वाकारं मयोऽस्य तत्साधने कृतोद्योगः ।
तच्छ्रुत्वा स तमिन्द्रं दितिदनुसहितः प्रजापतिरवोचत् ॥ ३९७
esha ca sarvaakaaram mayo‘sya tatsaadhane krtodyogah |
tacchrutvaa sa tamindram ditidanusahitah prajaapatiravocat || 397
Und dieser Maya scheut keine Mühe, ihm dieses Amt auf jede Art zu beschaffen.“
Als er das hörte, Diti und Danu waren Zeugen, sprach Kashyapa - Prajapati zu Indra:
इष्टस्ते श्रुतशर्मा मघवन्सूर्यप्रभश्च शर्वस्य ।
न च तस्येच्छामि तथा तेनाज्ञप्तश्च पूर्वमत्र मयः ॥ ३९८
ishtaste shrutasharmaa maghavansuuryaprabhashca sharvasya |
na ca tasyecchaami tathaa tenaajnaptashca puurvamatra mayah || 398
Shrutasharman ist dein Kandidat, Indra, Suryaprabha ist der von Shiva. Und ich halt mich da raus!
Darum hat er Maya vor Zeiten beauftragt.
तत्त्वं मयस्य किं खलु जल्पसि कथयात्र कोऽपराधोऽस्य ।
एष हि धर्मपथस्थो ज्ञानी विज्ञानवान्गुरुप्रणतः ॥ ३९९
tattvam mayasya kim khalu jalpasi kathayaatra ko’paraadho’sya |
esha hi dharmapathastho jnaanii vijnaanavaangurupranatah || 399
Du aber verleumdest Maya, wo du nur kannst. Sprich: Was hat er verbrochen? Er, der unbeirrt auf dem Pfad der Gerechtigkeit wandelt, ein Weiser, verständnisvoll und seinem Lehrer treu ergeben.
भस्माकरिष्यदस्मत्क्रोधाग्निस्त्वामघं व्यधास्यश्चेत् ।
न च शक्तस्त्वमिमं प्रति प्रभावमेतस्य किं न जानासि ॥ ४००
bhasmaakarishyadasmatkrodhaagnistvaamagham vyadhaasyashcet |
na ca shaktastvamimam prati prabhaavametasya kim na jaanaasi || 400
Mit dem Feuer meines Zorns wärst du zu Asche geworden, wenn du jenen Frevel begangen hättest!
Gegen Maya bist du machtlos! Verstehst du nicht, wie gewaltig er ist?“
इति मुनिनात्र सदारेणोक्ते लज्जाभयानते चेन्द्रे ।
अदितिरुवाच स कीदृक्श्रुतशर्मा दर्श्यतामिहानीय ॥ ४०१
iti muninaatra sadaarenokte lajjaabhayaanate cendre |
aditiruvaaca sa kiidrkshrutasharmaa darshyataamihaaniiya || 401
Als der Weise in Gegenwart seiner Frauen so mit ihm sprach, versank Indra in Scham und Furcht.
Da sagte Aditi: „Was ist denn dieser Shrutasharman für einer? Bring ihn her, daß wir ihn uns ansehen!“
एतन्निशम्य शक्रो मातलिमादिश्य तत्क्षणं तत्र ।
आनाययति स्म स तं श्रुतशर्माणं नभश्चराधीशम् ॥ ४०२
etannishamya shakro maatalimaadishya tatkshanam tatra |
aanaayayati sma sa tam shrutasharmaanam nabhashcaraadhiisham || 402
Indra gehorchte und entsandte sogleich seinen Kutscher Matali, um Shrutasharman,
den Herrn der Himmelsläufer herbeizuholen.
तं दृष्ट्वा कृतविनतिं वीक्ष्य च सूर्यप्रभं तमप्राक्षुः ।
कश्यपमुनिं स्वभार्याः क एतयो रूपलक्षणाढ्य इति ॥ ४०३
tam drshtvaa krtavinatim viikshya ca suuryaprabham tamapraakshuh |
kashyapamunim svabhaaryaah ka etayo ruupalakshanaadhya iti || 403
Als der sich vor ihnen verbeugte, musterten Kashyapas Frauen erst ihn, dann Suryaprabha. Sie fragten den Weisen: „Wer von den beiden ist denn nun reicher an Schönheit und vielversprechenden Merkmalen?“
अथ स मुनीन्द्रोऽवादीच्छ्रुतशर्मास्यापि न प्रभासस्य ।
एतत्सचिवस्य समः किं पुनरेतस्य निरुपमानस्य ॥ ४०४
atha sa muniindro’vaadiicchrutasharmaasyaapi na prabhaasasya |
etatsacivasya samah kim punaretasya nirupamaanasya || 404
Also sprach der führende Rishi: „Shrutasharman gleicht nicht mal diesem Minister Prabhasa hier.
Wie dann erst diesem mit keinem zu Vergleichenden!
सूर्यप्रभ एष यतो दिव्यैस्तै रूपलक्षणैर्युक्तः ।
यैरस्याध्यवसायं विदधानस्येन्द्रतापि नासुलभा ॥ ४०५
suuryaprabha esha yato divyaistai ruupalakshanairyuktah |
yairasyaadhyavasaayam vidadhaanasyendrataapi naasulabhaa || 405
Suryaprabha weist nämlich göttliche Merkmale von solcher Pracht auf, mit denen es ihm ein Leichtes wäre, Indras Thron zu besteigen, wenn er’s denn probieren würde.“
इति कश्यपर्षिवचनं सर्वेऽपि श्रद्दधुस्तथेत्यत्र ।
तत एष मयाय वरं ददौ मुनिः शृण्वतो महेन्द्रस्य ॥ ४०६
iti kashyaparshivacanam sarve’pi shraddadhustathetyatra |
tata esha mayaaya varam dadau munih shrnvato mahendrasya || 406
Sie alle hatten verstanden, was Kashyapa, der Rishi gesagt hatte, und riefen: „Fürwahr!“
Dann gab der Weise dem Dämonen Maya ein Versprechen, das auch der Große Indra hörte:
यत्पुत्र निर्विकारं भवता स्थितमुद्यतायुधेऽपीन्द्रे ।
तेनाजरामरोऽङ्गैर्वज्रमयैरक्षतश्च भवितासि ॥ ४०७
yatputra nirvikaaram bhavataa sthitamudyataayudhe’piindre |
tenaajaraamaro’ngairvajramayairakshatashca bhavitaasi || 407
„Weil du, mein Junge, unbeeindruckt warst, selbst als Indra den Donnerkeil gegen dich erhob,
sollst du von Alter und Sterben ungeschlagen sein mit Gliedern, aus Diamant geformt.
एतावपि ते सदृशौ सुनीथसूर्यप्रभौ महासत्त्वौ ।
शश्वदपरिभवनीयौ भविष्यतः सकलवैरिवर्गस्य ॥ ४०८
etaavapi te sadrshau suniithasuuryaprabhau mahaasattvau |
shashvadaparibhavaniiyau bhavishyatah sakalavairivargasya || 408
Deine beiden großartigen Söhne, Sunitha und Suryaprabha, sind auch so wie du
und sollen stets unbesiegbar sein für ihrer Feinde Horden.
एष सुवासकुमारश्चापद्रजनीषु चिन्तितोपगतः ।
साहायकं करिष्यति मत्तनयः शरदिजेन्दुसमकान्तिः ॥ ४०९
esha suvaasakumaarashcaapadrajaniishu cintitopagatah |
saahaayakam karishyati mattanayah sharadijendusamakaantih || 409
Und mein Sohn Suvasakumara wird, wenn du in Nächten der Drangsal an ihn denkst,
lieblich wie der im Herbst aufgehende Mond erscheinen und dir ein Helfer sein.“
इत्युक्तवतोऽस्य मुनेर्भार्या ऋषयश्च लोकपालाश्च ।
सदसि मयप्रभृतिभ्यस्तेभ्यः सर्वे वरान्ददुस्तद्वत् ॥ ४१०
ityuktavato’sya munerbhaaryaa rshayashca lokapaalaashca |
sadasi mayaprabhrtibhyastebhyah sarve varaandadustadvat || 410
Als der Weise gesprochen hatte, gaben seine Frauen, die Rishis und Weltenhüter
Maya und den anderen in der Versammlung ebensolche Versprechen.
अदितिरथ शक्रमवदद्विरमाविनयात्प्रसादयेन्द्र मयम् ।
दृष्टं विनयफलं हि त्वयाद्य यदनेन सद्वराः प्राप्ताः ॥ ४११
aditiratha shakramavadadviramaavinayaatprasaadayendra mayam |
drshtam vinayaphalam hi tvayaadya yadanena sadvaraah praaptaah || 411
Da wandte Aditi sich an Indra: „Lass ab, Indra, von deiner Ungezogenheit und vertrag dich mit Maya! Heut hast du gesehen, daß er für seinen Anstand den Lohn und auch von mir Wunscherfüllungen erhalten hat!“
तच्छ्रुत्वा मयमिन्द्रः प्राणावालम्ब्य तोषयामास ।
सूर्यप्रभाभिभूतः श्रुतशर्मा चाभवद्दिनेन्दुनिभः ॥ ४१२
tacchrutvaa mayamindrah praanaavaalambya toshayaamaasa |
suuryaprabhaabhibhuutah shrutasharmaa caabhavaddinendunibhah || 412
Indra hatte sie verstanden, und versöhnte sich, da er am Leben hing, mit Maya.
Der von Suryaprabha überstrahlte Shrutasharman erblasste wie der Mond bei Tage.
प्रणम्य तमथ क्षणात्सुरपतिर्गुरुं कश्यपं जगाम स यथागतं निखिललोकपालान्वितः ।
मयप्रभृतयोऽपि ते मुनिवरस्य तस्याज्ञया ततः खलु तदाश्रमात्प्रकृतकार्यसिद्ध्यै ययुः ॥ ४१३
pranamya tamatha kshanaatsurapatirgurum kashyapam jagaama sa yathaagatam nikhilalokapaalaanvitah |
mayaprabhrtayo’pi te munivarasya tasyaajnayaa tatah khalu tadaashramaatprakrtakaaryasiddhyai yayuh ||
413
Da verneigte der Herr über die Götter sich sogleich vor seinem Lehrer Kashyapa und zog von allen Weltenhütern begleitet davon, wie er gekommen war. Maya und alle anderen verließen mit Erlaubnis des trefflichen Klausners die Einsiedelei, um der Vollendung ihrer ursprünglichen Unternehmung entgegenzureiten.
इति महाकविश्रीसोमदेवभट्टविरचिते कथासरित्सागरे सूर्यप्रभलम्बके द्वितीयस्तरङ्गः ।
iti mahaakavishriisomadevabhattaviracite kathaasaritsaagare suuryaprabhalambake dvitiiyastarangah |
Damit endet das zweite Kapitel im Buch Suryapabha des Weltmeeres gespeist aus Strömen von Erzählungen, wie es der Dichterfürst Somadeva Bhatta geschaffen hat.
