Soll Uccaihshravas euch beschnuppern!

 

आदितस्तरङ्गः ४६ aaditastarangah Kapitel 46

 

सूर्यप्रभो नामाष्टमो लम्बकः ।

suuryaprabho naamaashtamo lambakah | Suryaprabha, das Achte Buch

तृतीयास्तरङ्गः tritiiyaastarangah Die 3. Welle Kapitel 3

ततो मयसुनीथौ तौ गत्वा सूर्यप्रभश्च सः । कश्यपस्याश्रमात्तस्मात्सम्प्रापुः सर्व एव ते ॥ १

tato mayasuniithau tau gatvaa suuryaprabhashca sah | kashyapasyaashramaattasmaatsampraapuh sarva eva te || 1

Da zogen sie alle aus Kashyapas Einsiedelei ab: Maya, Sunitha und Suryaprabha,

संगमं चन्द्रभागाया ऐरावत्याश्च यत्र ते । स्थिताः सूर्यप्रभस्यार्थे राजानो मित्रबान्धवाः ॥ २

samgamam candrabhaagaayaa airaavatyaashca yatra te | sthitaah suuryaprabhasyaarthe raajaano mitrabaandhavaah || 2

hin zum Zusammenfluss von Candrabhaga und Airavati, wo Könige, Freunde und Verwandte noch auf Suryaprabha warteten.

प्राप्तं सूर्यप्रभं ते च दृष्ट्वा तत्र स्थिता नृपाः । रुदन्तोऽग्रे समुत्तस्थुर्विषण्णा मरणोन्मुखाः ॥ ३

praaptam suuryaprabham te ca drshtvaa tatra sthitaa nrpaah | rudanto’gre samuttasthurvishannaa maranonmukhaah || 3

Als die dort wartenden Könige sahen, daß Suryaprabha gekommen war, erhoben sie sich schluchzend,

verzweifelt den Tod erwartend.

चन्द्रप्रभादर्शनजां तेषामाशङ्क्य दुःखिताम् । सूर्यप्रभोऽखिलं तेभ्यो यथावृत्तं शशंस तत् ॥ ४

candraprabhaadarshanajaam teshaamaashankya duhkhitaam | suuryaprabho’khilam tebhyo yathaavrttam shashamsa tat || 4

Suryaprabha mutmaßte, ihr Kummer rührte daher, daß Candraprabha nicht zu sehen war,

und berichtete ihnen alles, was sich ereignet hatte.

तथापि विग्नाः पृष्टास्ते कृच्छ्रादवर्णयन् । तस्य भार्यापहरणं विहितं श्रुतशर्मणा ॥ ५

tathaapi vignaah prshtaaste krcchraadavarnayan | tasya bhaaryaapaharanam vihitam shrutasharmanaa || 5

Sie aber waren immer noch untröstlich, und er fragte sie wieder. Da beichteten sie zögernd,

daß Shrutasharman seine, Suryaprabhas Frauen entführt hatte.

तत्पराभवदुःखाच्च देहत्यागोद्यमं निजम् । वारितं दिव्यया वाचा तथैवास्मै न्यवेदयत् ॥ ६

tatparaabhavaduhkhaacca dehatyaagodyamam nijam | vaaritam divyayaa vaacaa tathaivaasmai nyavedayat || 6

Auch, daß sie sich aus Verzweiflung nach dieser Schmach das Leben nehmen wollten,

eine himmlische Stimme sie jedoch daran gehindert hätte.

ततः सूर्यप्रभस्तत्र प्रतिज्ञामकरोत्क्रुधा । यदि ब्रह्मादयः सर्वेऽप्यभिरक्षन्ति तं सुराः ॥ ७

tatah suuryaprabhastatra pratijnaamakarotkrudhaa | yadi brahmaadayah sarve’pyabhirakshanti tam suraah || 7

Da schwor Suryaprabha im Zorn diesen Eid: „Auch wenn Brahma und all die anderen Götter ihn schützen,

तथाप्युन्मूलनीयो मे श्रुतशर्मा स निश्चितम् । परदारापहरणे छद्मप्रागल्भ्यवाञ्शठः ॥ ८

tathaapyunmuulaniiyo me shrutasharmaa sa nishcitam | paradaaraapaharane chadmapraagalbhyavaanshathah || 8

werde ich diesen Shrutasharman ausrotten, so viel steht fest! Dafür, daß der Schurke die Frauen von anderen entführt

und sich als Held aufspielt!“

एवं कृतप्रतिज्ञश्च गन्तुं तद्विजयाय सः । लग्नं निश्चितवान्दृष्टं गणकैः सप्तमेऽह्नि ॥ ९

evam krtapratijnashca gantum tadvijayaaya sah | lagnam nishcitavaandrshtam ganakaih saptame’hni || 9

Nach diesem Schwur bestimmte er den von Astrologen errechneten siebten Tag für Angriff und Sieg über ihn.

ततस्तं निश्चितं ज्ञात्वा गृहीतविजयोद्यमम् । द्रढयित्वा पुनर्वाचा प्राह सूर्यप्रभं मयः ॥ १०

tatastam nishcitam jnaatvaa grhiitavijayodyamam | dradhayitvaa punarvaacaa praaha suuryaprabham mayah || 10

Als Maya erfuhr, daß Suryaprabha den Entschluss zu siegen gefasst hatte, bestärkte er ihn noch einmal, indem er zu ihm sprach:

सत्यं कृतोद्यमस्त्वं चेत्तद्वदामि मया तदा । मायां प्रदर्श्य नीत्वा ते पाताले स्थापिताः प्रियाः ॥ ११

satyam krtodyamastvam cettadvadaami mayaa tadaa | maayaam pradarshya niitvaa te paataale sthaapitaah priyaah || 11

„Wenn es dir ernst ist mit deinem Entschluss, dann sage ich dir: Damals habe ich ein Trugbild vorgetäuscht,

deine Liebsten aber eigenhändig in die Unterwelt geführt und dort versteckt.

एवं त्वं विजयोद्योगं करोषि रभसादिति । नैवमेव तथा ह्यग्निर्ज्वलेद्वातेरितो यथा ॥ १२

evam tvam vijayodyogam karoshi rabhasaaditi | naivameva tathaa hyagnirjvaledvaaterito yathaa || 12

Damit du den Willen zum Sieg mit dem nötigen Zorn aufbringst. So wie das Feuer erst mit einem Luftzug richtig aufflammt.

तदेहि यामः पातालं प्रियास्ते दर्शयामि ताः । एवं मयवचः श्रुत्वा ननन्दुः सर्व एव ते ॥ १३

tadehi yaamah paataalam priyaaste darshayaami taah | evam mayavacah shrutvaa nananduh sarva eva te || 13

Also lasst uns jetzt in die Unterwelt ziehn. Ich zeig dir deine Liebsten!“ Sie alle hatten diese Worte Mayas gehört und frohlockten.

प्राक्तनेन च तेनैव प्रविश्य विवरेण ते । जग्मुश्चतुर्थं पातालं मयासुरपुरःसराः ॥ १४

praaktanena ca tenaiva pravishya vivarena te | jagmushcaturtham paataalam mayaasurapurahsaraah || 14

Sie stiegen durch die selbe Höhle wie ehedem herab in die vierte Unterwelt, wohin Dämon Maya ihnen vorauseilte.

तत्रैकतो वासगृहान्मयः सूर्यप्रभाय ताः । भार्या मदनसेनाद्या आनीयासौ समर्पयत् ॥ १५

tatraikato vaasagrhaanmayah suuryaprabhaaya taah | bhaaryaa madanasenaadyaa aaniiyaasau samarpayat || 15

Dort holte er aus einem Gästehaus jede einzelne Frau, Madanasena und die anderen, hervor und übereignete sie Suryaprabha.

गृहीत्वा तास्तथान्याश्च पत्नीस्ताः सोऽसुरात्मजाः । ययौ सूर्यप्रभो द्रष्टुं प्रह्लादं मयवाक्यतः ॥ १६

grhiitvaa taastathaanyaashca patniistaah so’suraatmajaah | yayau suuryaprabho drashtum prahlaadam mayavaakyatah || 16

Nachdem Suryaprabha seine Frauen und die Dämonentöchter zurückhatte, ging er auf Mayas Vorschlag hin Prahlada besuchen.

मयाच्छ्रुतवरप्राप्तिः प्रणतं तं च सोऽसुरः । आत्तायुधोऽथ जिज्ञासुः कृतकक्रोधमभ्यधात् ॥ १७

mayaacchrutavarapraaptih pranatam tam ca so’surah | aattaayudho’tha jijnaasuh krtakakrodhamabhyadhaat || 17

Der Dämon hatte von Maya gehört, daß jenem Wünsche gewährt worden waren. Also verneigte er sich vor ihm,

ergriff eine Waffe und schrie, um ihn zu prüfen, in gespieltem Zorn:

श्रुतं मया दुराचार यत्कन्या द्वादश त्वया । भ्रात्रार्जिता मेऽपहृतास्तत्त्वां हन्म्येष पश्य माम् ॥ १८

shrutam mayaa duraacaara yatkanyaa dvaadasha tvayaa | bhraatraarjitaa me’pahrtaastattvaam hanmyesha pashya maam || 18

„Wie ich höre, Schelm, hast du die zwölf Jungfern, die mein Bruder sich erwarb, entführt! Drum erschlag ich dich jetzt. Sieh her!“

तच्छ्रुत्वा निर्विकारस्तं पश्यन्सूर्यप्रभोऽब्रवीत् । मच्छरीरं त्वदायत्तमविनीतं प्रशाधि माम् ॥ १९

tacchrutvaa nirvikaarastam pashyansuuryaprabho‘braviit | macchariiram tvadaayattamaviniitam prashaadhi maam || 19

Suryaprabha hörte, sah ihn unbeeindruckt an und meinte: „Mein Körper gehört dir. Bestrafe mich Unverschämten!“

इत्युक्तवन्तं प्रह्लादो विहस्य तमुवाच सः । प्रेक्षितोऽसि मया यावद्दर्पलेशोऽपि नास्ति ते ॥ २०

ityuktavantam prahlaado vihasya tamuvaaca sah | prekshito’si mayaa yaavaddarpalesho’pi naasti te || 20

Als er das gesagt hatte, erwiderte Pahlada lachend: „Ich hab dich geprüft und du hast kein bißchen Dünkel an dir!

वरं गृहाण तुष्टोऽस्मीत्युक्तस्तेन तथेति सः । भक्तिं गुरुषु शम्भौ च वज्रे सूर्यप्रभो वरम् ॥ २१

varam grhaana tushto’smiityuktastena tatheti sah | bhaktim gurushu shambhau ca vajre suuryaprabho varam || 21

Ich bin mit dir zufrieden. Du hast einen Wunsch frei!“ Suryaprabha erwiderte: „Meinetwegen!“

und wünschte sich Hingabe an die geistigen Oberhäupter und an Shiva.

ततस्तुष्टेषु सर्वेषु तस्मै सूर्यप्रभाय सः । प्रह्लादो यामनीं नम द्वितीयां तनयां ददौ ॥ २२

tatastushteshu sarveshu tasmai suuryaprabhaaya sah | prahlaado yaamaniim nama dvitiiyaam tanayaam dadau || 22

Damit waren alle zufrieden und Prahlada gab Suryaprabha seine zweite Tochter Yamani zur Frau.

सहायत्वे च पुत्रौ द्वौ तस्यादात्सोऽसुरेश्वरः । ततः सर्वैः सहामीलपार्श्वं सूर्यप्रभो ययौ ॥ २३

sahaayatve ca putrau dvau tasyaadaatso’sureshvarah | tatah sarvaih sahaamiilapaarshvam suuryaprabho yayau || 23

Zur Unterstützung gab der Dämonenfürst ihm noch zwei seiner Söhne. Dann zog Suryaprabha mit allen gemeinsam zu Amila.

सोऽपि श्रुतवरप्राप्तितुष्टस्तस्मै सुखावतीम् । ददौ द्वितीयां तनयां साहाय्ये च सुतद्वयम् ॥ २४

so’pi shrutavarapraaptitushtastasmai sukhaavatiim | dadau dvitiiyaam tanayaam saahaayye ca sutadvayam || 24

Als der hörte, daß Suryaprabhas Wünsche gewährt worden waren, freute er sich für ihn,

gab ihm seine zweite Tochter Sukhavati zur Frau und zwei seiner Söhne als Beistand.

ततः सभाजयन्नन्यान्साहाय्यायासुराधिपान् । स्थितः सूर्यप्रभः सोऽत्र तेष्वहःसु प्रियासखः ॥ २५

tatah sabhaajayannanyaansaahaayyaayaasuraadhipaan | sthitah suuryaprabhah so’tra teshvahahsu priyaasakhah || 25

Während dieser Tage hielt Suryaprabha sich mit seinen Frauen dort auf,

um noch weitere Dämonenfürsten als Hilfstruppen zu rekrutieren.

तिस्रः सुनीथभार्याश्च स्वभार्याश्च नृपात्मजाः । सर्वाः सगर्भाः संजाता मयादिसहितोऽशृणोत् ॥ २६

tisrah suniithabhaaryaashca svabhaaryaashca nrpaatmajaah | sarvaah sagarbhaah samjaataa mayaadisahito’shrnot || 26

Dann hörten er, Maya und die anderen, daß Sunithas drei Frauen und alle seine eigenen Frauen, die Prinzessinnen,

schwanger geworden waren.

पृष्टाश्च दोहदं तुल्यं शशंसुरखिला अपि । महाहवदिदृक्षां ता ननन्दाथ मयासुरः ॥ २७

prshtaashca dohadam tulyam shashamsurakhilaa api | mahaahavadidrkshaam taa nanandaatha mayaasurah || 27

Als man sie nach ihren typischen Gelüsten fragte, erklärten alle übereinstimmend, daß sie die Große Schlacht sehen wollten. Dämon Maya war begeistert.

एतासु दिष्ट्या सम्भूता असुरा ये पुरा हताः। तेन जातोऽभिलाषोऽयमेतासामिति सोऽवदत् ॥ २८

etaasu dishtyaa sambhuutaa asuraa ye puraa hataah| tena jaato’bhilaasho’yametaasaamiti so’vadat || 28

„In ihnen entstehen - dem Himmel sei Dank! - die einst geschlagenen Dämonen aufs Neue!

Darum steigt auch so ein Gelüst in ihr auf!“ erklärte er.

एवं ययुः षड्दिवसाः सप्तमे ते रसातलात् । भार्यादियुक्ता निर्जग्मुः सर्वे सूर्यप्रभादयः ॥ २९

evam yayuh shaddivasaah saptame te rasaatalaat | bhaaryaadiyuktaa nirjagmuh sarve suuryaprabhaadayah || 29

So vergingen sechs Tage. Am Siebten verließen Suryaprabha und die anderen mit ihren Frauen zusammen die Unterwelt.

उत्पातमाया विघ्नाय या तेषां दर्शितारिभिः । सा सुवासकुमारेण स्मृतायातेन नाशिता ॥ ३०

utpaatamaayaa vighnaaya yaa teshaam darshitaaribhih | saa suvaasakumaarena smrtaayaatena naashitaa || 30

Die Feinde ließen Trugbilder entstehen, um sie zu abzulenken, doch sie dachten an Suvasakumara,

der sofort herbeiflog und sie wieder auflöste.

ततश्चान्द्रप्रभं पृथ्वीराज्ये रत्नप्रभं शिशुम् । अभिषिच्य समारूढभूतासनविमानकाः ॥ ३१

tatashcaandraprabham prthviiraajye ratnaprabham shishum | abhishicya samaaruudhabhuutaasanavimaanakaah || 31

Sie hatten Ratnaprabha, Candraprabhas Sohn, für die Königsherrschaft auf Erden gesalbt.  

Also bestiegen sie das Flugzeug Bhutasana.

सर्वे विद्याधरेन्द्रस्य सुमेरोस्ते निकेतनम् । ययुर्मयगिरा पूर्वगङ्गातीरतपोवनम् ॥ ३२

sarve vidyaadharendrasya sumeroste niketanam | yayurmayagiraa puurvagangaatiiratapovanam || 32

Auf Mayas Geheiß flogen sie zuerst alle zu einem Asketenhain am Ostufer des Ganges,

Heimstatt Sumerus, eines Königs der Vidyadharas.

तत्र तान्सौहृदप्राप्तान्स सुमेरुरपूजयत् । मयोक्ताशेषवृत्तान्तः पूर्वाज्ञां शाम्भवीं स्मरन् ॥ ३३

tatra taansauhrdapraaptaansa sumerurapuujayat | mayoktaasheshavrttaantah puurvaajnaam shaambhaviim smaran || 33

Da sie in freundlicher Absicht gekommen waren, empfing Sumeru sie zuvorkommend.

Von Maya restlos über die letzten Ereignisse informiert erinnerte er sich Shivas früherer Anordnung.

तद्देशस्थाश्च ते स्वं स्वं सैन्यं सूर्यप्रभादिकाः । कार्त्स्न्येनानाययामासुर्बन्धूंश्च सुहृदस्तथा ॥ ३४

taddeshasthaashca te svam svam sainyam suuryaprabhaadikaah | kaartsnyenaanaayayaamaasurbandhuumshca suhrdastathaa || 34

Suryaprabha und alle, die dort zur Stelle waren, ließen jeder seine eigenen Truppen, Verwandten und Freunde vollzählig antreten.

आययुः प्रथमं सूर्यप्रभस्य श्वशुरात्मजाः । राजपुत्रा मयादिष्टा विद्याः संसाध्य सोद्यमाः ॥ ३५

aayayuh prathamam suuryaprabhasya shvashuraatmajaah | raajaputraa mayaadishtaa vidyaah samsaadhya sodyamaah || 35

Als Erste erschienen die Söhne der Schwiegerväter Suryaprabhas, Prinzen,

von Maya in den Geheimlehren unterrichtet und begierig, sich im Kampf zu bewähren.

तेषां हरिभटादीनां षोडशानां रथायुतम् । द्वे चायुते पदातीनामेकैकस्यानुगं बलम् ॥ ३६

teshaam haribhataadiinaam shodashaanaam rathaayutam | dve caayute padaatiinaamekaikasyaanugam balam || 36

Ihrer waren sechzehn, angeführt von Haribhata, jeder gefolgt von einer Division Kampfwagen

 und zweien aus Fußsoldaten bestehend.

तदनु स्थितसंकेता आजग्मुर्दैत्यदानवाः । श्वशुर्याः श्वशुरा मित्राण्यन्ये चैतस्य बान्धवाः ॥ ३७

tadanu sthitasamketaa aajagmurdaityadaanavaah | shvashuryaah shvashuraa mitraanyanye caitasya baandhavaah || 37

Danach kamen, dem Vertrag gemäß, Daityas und Danavas, Schwiegerväter und Schwäger,

sowie weitere Freunde und Verwandte von Suryaprabha:

हृष्टरोमा महामायः सिंहदंष्ट्रः प्रकम्पनः । तन्तुकच्छो दुरारोहः सुमायो वज्रपञ्जरः ॥ ३८

hrshtaromaa mahaamaayah simhadamshtrah prakampanah | tantukaccho duraarohah sumaayo vajrapanjarah || 38

Hrshtaroman, Mahamaya, Simhadamshtra, Prakampana, Tantukaccha, Duraroha, Sumaya, Vajrapanjara,

धूमकेतुः प्रमथनो विकटाक्षश्च दानवः । बहवोऽन्येऽपि चाजग्मुरा सप्तमरसातलात् ॥ ३९

dhuumaketuh pramathano vikataakshashca daanavah | bahavo’nye’pi caajagmuraa saptamarasaatalaat || 39

Dhumaketu, Pramathana und der Danava Vikataksha, und viele andere zogen selbst noch aus der siebten Unterwelt herauf.

कश्चिद्रथानामयुतैः सप्तभिः कश्चिदष्टभिः । कश्चित्षड्भिस्त्रिभिः कश्चिद्योऽतिस्वल्पोऽयुतेन सः ॥४०

kashcidrathaanaamayutaih saptabhih kashcidashtabhih | kashcitshadbhistribhih kashcidyo’tisvalpo’yutena sah ||40

Ein jeder mit Divisionen von Kampfwagen, einer mit sieben, einer mit acht, einer mit sechs, einer mit drei,

und der Schwächste nur mit einer.

पदातीनां त्रिभिर्लक्षैः कशिचिल्लक्षद्वयेन च । कश्चित्कश्चित्तु लक्षेण लक्षार्धेनाधमस्तु यह् ॥ ४१

padaatiinaam tribhirlakshaih kashcillakshadvayena ca | kashcitkashcittu lakshena lakshaardhenaadhamastu yah || 41

Einer kam mit dreihunderttausend Fußsoldaten, einer mit Zweihunderttausend, einer mit Hunderttausend,

und der kleinste mit Fünfzigtausend.

एकैकस्य च हस्त्यश्वमागात्तदनुसारतः । असंख्यमाययौ चान्यत्सैन्यं मयसुनीथयोः ॥ ४२

ekaikasya ca hastyashvamaagaattadanusaaratah | asamkhyamaayayau caanyatsainyam mayasuniithayoh || 42

Jeder brachte die entsprechende Menge an Elefanten und Pferden, dann kam noch der nicht zu zählende Heerhaufen

von Maya und Sunitha.

सूर्यप्रभस्य चामेयमाजगाम निजं बलम् । वसुदत्तादिभूपानां सुमेरोश्च तथैव च ॥ ४३

suuryaprabhasya caameyamaajagaama nijam balam | vasudattaadibhuupaanaam sumeroshca tathaiva ca || 43

Dann kam noch Suryaprabhas eigene, unermesslich große Armee, sowie die Armeen von Vasudatta und der anderen Könige,

und auch noch die von Sumeru.

ततो मयासुरोऽपृच्छच्चिन्तितोपस्थितं मुनिम् । तं सुवासकुमाराख्यं सह सूर्यप्रभादिभिः ॥ ४४

tato mayaasuro’prcchaccintitopasthitam munim | tam suvaasakumaaraakhyam saha suuryaprabhaadibhih || 44

Mit Suryaprabha und den anderen gemeinsam stellte Dämon Maya dem Weisen Suvasakumara,

der vor ihnen erschien, sobald sie an ihn dachten, diese Frage:

विक्षिप्तमेतद्भगवन्सैन्यं नेहोपलक्ष्यते । तद्ब्रूहि कुत्र विस्तीर्णं युगपद्दृश्यतामिति ॥ ४५

vikshiptametadbhagavansainyam nehopalakshyate | tadbruuhi kutra vistiirnam yugapaddrshyataamiti || 45

„Verehrtester, hier läßt sich das zersplitterte Heer nicht inspizieren. Sag uns:

Von wo kann man die verstreuten Truppen als Ganzes überblicken?“

इतो योजनमात्रेऽस्ति कलापग्रामसंज्ञकः । प्रदेशस्तत्र विस्तीर्णे गत्वैतत्प्रविलोक्य ताम् ॥  ४६

ito yojanamaatre’sti kalaapagraamasamjnakah | pradeshastatra vistiirne gatvaitatpravilokya taam ||  46

„Von hier nicht mehr als eine Meile entfernt liegt ein Ort mit Namen Kalaapagrama.

Reitet dorthin. Dann könnt ihr die zerstreuten Truppenteile überblicken!“

इत्युक्ते तेन मुनिना तद्युक्ताः ससुमेरुकाः । ययुः कलापग्रामं तं सर्वे ते स्वबलैः सह ॥ ४७

ityukte tena muninaa tadyuktaah sasumerukaah | yayuh kalaapagraamam tam sarve te svabalaih saha || 47

Also sprach der Weise, und sie  alle, auch Sumeru, zogen mit ihren Streitkräften nach Kalaapagrama.

तत्रोन्नतस्थानगता ददृशुस्ते पृथक्पृथक् । संनिवेश्यासुराणां च नृपाणां च वरूथिनीः ॥ ४८

tatronnatasthaanagataa dadrshuste prthakprthak | samniveshyaasuraanaam ca nrpaanaam ca varuuthiniih || 48

Dort ließen sie die Bataillone der Könige und die der Dämonen sich aufstellen.

Dann stiegen sie auf einen Hügel, um eines nach dem anderen in Augenschein zu nehmen.

ततः सुमेरुराह स्म श्रुतशर्मा बलाधिकः । सन्ति विद्याधरावीशास्तस्य ह्येकोत्तरं शतम् ॥ ४९

tatah sumeruraaha sma shrutasharmaa balaadhikah | santi vidyaadharaaviishaastasya hyekottaram shatam || 49

Daraufhin stellte Sumeru fest: „Shrutasharman hat mehr Schlagkraft,

denn er hat hundertundeinen Vidyadharahauptmann unter sich.

तेषां च पृथगेकैको राज्ञां द्वात्रिंशतः पतिः । तदस्तु भित्त्वा कांश्चित्तान्मेलयिष्याम्यहं तव ॥ ५०

teshaam ca prthagekaiko raajnaam dvaatrimshatah patih | tadastu bhittvaa kaamshcittaanmelayishyaamyaham tava || 50

Und jeder von denen ist Herr über zweiunddreißig Könige.

Ich werde wohl einige von ihnen abspalten und sich mit dir verbünden lassen.

तत्प्रातरेतद्गच्छामः स्थानं वल्मीकसंज्ञितम् । फाल्गुनस्यासिता प्रातरष्टमी हि महातिथिः ॥ ५१

tatpraataretadgacchaamah sthaanam valmiikasamjnitam | phaalgunasyaasitaa praatarashtamii hi mahaatithih || 51

Also lasst uns morgen den Standort Valmika, den Ameisenhaufen, aufsuchen.

Morgen ist nämlich der achte Tag nach dem Märzneumond, ein wichtiger Tag.

तस्यां चोत्पद्यते तत्र लक्षणं चक्रवर्तिनः । तूर्णं विद्याधरा यान्ति तत्कृते चात्र तां तिथिम् ॥ ५२

tasyaam cotpadyate tatra lakshanam cakravartinah | tuurnam vidyaadharaa yaanti tatkrte caatra taam tithim || 52

An diesem Tag wird dort ein Zeichen für den Kaiser aufsteigen. Darum fliegen die Vidyadharas auch so schnell dorthin.“

एवं सुमेरुणा प्रोक्ते सैन्यसंविधिना दिनम् । नीत्वा प्रातर्ययुस्तत्ते वल्मीकं सबला रथैः ॥ ५३

evam sumerunaa prokte sainyasamvidhinaa dinam | niitvaa praataryayustatte valmiikam sabalaa rathaih || 53

Nach diesen Worten Sumerus verbrachten sie den Tag damit, ihre Kampftruppen aufzustellen.

Am nächsten Morgen zogen sie mit Heer und Kampfwagen nach Valmika.

तत्र ते दक्षिणे हिमाद्रेर्निनदद्बलाः । निविष्टा ददृशुः प्राप्तान्बहून्विद्याधराधिपान् ॥ ५४

tatra te dakshine himaadrerninadadbalaah | nivishtaa dadrshuh praaptaanbahuunvidyaadharaadhipaan || 54

Am südlichen Hang der Himalayaberge schlugen die lärmenden Truppenteile ihr Lager auf.

Bald sahen sie, wie viele Vidyadharakönige inzwischen angekommen waren.

ते च विद्याधरास्तत्र कुण्डेष्वादीपितानलाः । होमप्रवृत्ता अभवञ्जपव्यग्राश्च केचन ॥ ५५

te ca vidyaadharaastatra kundeshvaadiipitaanalaah | homapravrttaa abhavanjapavyagraashca kecana || 55

Einige Vidyadharas waren eifrig dabei, in Gruben Feuer zu entfachen und zu opfern,

andere konzentrierten sich vor allem darauf, Gebete zu murmeln.

ततः सूर्यप्रभोऽप्यत्र वह्निकुण्डं महद्व्यधात् । स्वयं जज्वाल तत्राग्निस्तस्य विद्याप्रभावतः ॥ ५६

tatah suuryaprabho’pyatra vahnikundam mahadvyadhaat | svayam jajvaala tatraagnistasya vidyaaprabhaavatah || 56

Auch Suryaprabha hob eine tiefe Feuergrube aus, und Flammen schossen von allein daraus empor,

denn er hatte die Zauberkraft dafür.

तद्दृष्त्वा तुष्तिरुत्पेदे सुमेरोर्मत्सरः पुनः । विद्याधराणामुदभूत्तदैकस्तमभाषत ॥ ५७

taddrshtvaa tushtirutpede sumerormatsarah punah | vidyaadharaanaamudabhuuttadaikastamabhaashata || 57

Als Sumeru das sah, war er begeistert. Nur – unter den Zauberern kochte der Neid hoch, und einer von ihnen fauchte ihn an:

विद्याधरेन्द्रतां त्यक्त्वा धिक्सुमेरोऽनुवर्तसे । सूर्यप्रभाभिधमिमं कथं धरणिगोचरम् ॥ ५८

vidyaadharendrataam tyaktvaa dhiksumero’nuvartase | suuryaprabhaabhidhamimam katham dharanigocaram || 58

„Schande über dich, Sumeru! Wie kannst du nur, da du den Zaubererstatus verloren hast,

diesem Erdenbürger Suryaprabha hinterherkriechen!“

तच्छ्रुत्वा स सुमेरुस्तं सकोपं निरभर्त्सयत् । सूर्यप्रभं च तन्नाम पृच्छन्तमिदमब्रवीत् ॥ ५९

tacchrutvaa sa sumerustam sakopam nirabhartsayat | suuryaprabham ca tannaama prcchantamidamabraviit || 59

Als Sumeru das hörte, wies er ihn wütend in die Schranken. Als Suryaprabha ihn nach dessen Namen fragte, erklärte er:

अस्ति विद्याधरो भीमनामा तस्य च गेहिनीम् । ब्रह्माकामयत स्वैरं तत एषोऽभ्यजायत ॥ ६०

asti vidyaadharo bhiimanaamaa tasya ca gehiniim | brahmaakaamayata svairam tata esho’bhyajaayata || 60

„Da ist dieser Zauberer Bhima. Brahma hatte seine Frau verführt. Daraus ist jener da entsprungen.

गुप्तं यद्ब्रह्मणो जातो ब्रह्मगुप्तस्तदुच्यते । अत एवैतदेतस्य स्वजन्मसदृशं वचं ॥ ६१

guptam yadbrahmano jaato brahmaguptastaducyate | ata evaitadetasya svajanmasadrsham vacah || 61

Weil Brahma ihn heimlich zeugte, heißt er Brahmagupta, und er redet so hinterfotzig, weil das seiner Geburt entspricht.“

इत्युक्त्वाकारि तेनापि वह्निकुण्डं सुमेरुणा । ततः सूर्यप्रभस्तेन सहाहौषीद्धुताशनम् ॥ ६२

ityuktvaakaari tenaapi vahnikundam sumerunaa | tatah suuryaprabhastena sahaahaushiiddhutaashanam || 62

Nach diesen Worten grub auch Sumeru eine Feuergrube. Da rief Suryaprabha mit ihm zusammen den Feuergott an.

क्षणाच्च भूमिविवरादुज्जगामातिभीषणः । .. कस्मादजगरो महान् ॥ ६३

kshanaacca bhuumivivaraadujjagaamaatibhiishanah | ……….. kasmaadajagaro mahaan || 63

Sofort kam aus dem Erdloch eine fürchterliche, Ziegenböcke verschlingende Riesenschlange herausgeschossen.

तं ग्रहीतुमधावत्स विद्याधरपतिर्मदात् । ब्रह्मगुप्ताभिधानोऽथ सुमेरुर्येन गर्हितः ॥ ६४

tam grahiitumadhaavatsa vidyaadharapatirmadaat | brahmaguptaabhidhaano’tha sumeruryena garhitah || 64

In seiner Vermessenheit kam der Fürst der Zauberer Brahmagupta, der Sumeru beleidugt hatte, angerannt um sie zu packen.

स तेनाजगरेणात्र मुखफूत्कारवायुना । नीत्वा हस्तशते क्षिप्तो न्यपतज्जीर्णपर्णवत् ॥ ६५

sa tenaajagarenaatra mukhaphuutkaaravaayunaa | niitvaa hastashate kshipto nyapatajjiirnaparnavat || 65

Die Riesenschlange stieß einen zischenden Luftstrom aus, der ihn ergriff und hundert Fuß weiter wie ein welkes Blatt hinwarf.

ततस्तेजःप्रभो नाम तं जिघृक्षुरुपागमत् । सर्पं विद्याधराधिशः सोऽप्यक्षेपि तथामुना ॥ ६६

tatastejahprabho naama tam jighrkshurupaagamat |sarpam vidyaadharaadhishah so’pyakshepi tathaamunaa || 66

Dann rannte ein anderer Hoher Zauberer, Tejahprabha mit Namen, herbei, sie zu ergreifen. Auch den schleuderte sie von sich.

ततस्तं दुष्टदमनो नाम विद्याधरेश्वरः । उपागात्सोऽपि निःश्वासेनान्यवत्तेन चिक्षिपे ॥ ६७

tatastamdushtadamano naama vidyaadhareshvarah | upaagaatso’pi nihshvaasenaanyavattena cikshipe || 67

Als noch ein Hoher Zauberer, nämlich Dushtadamana, heranstürmte, pustete sie ihn ausatmend wie die anderen weg.

ततो विरूपशक्त्याख्यः खेचरेन्द्रस्तमभ्यगात् । सोऽपि तेन तथैवास्तः श्वासेन तृणहेलया ॥ ६८

tato viruupashaktyaakhyah khecarendrastamabhyagaat | so’pi tena tathaivaastah shvaasena trnahelayaa || 68

Dann griff Virupashakti, Herr der Luftläufer, sie an, und auch den warf sie, als wär’s ein Hälmchen, mit einem Atemzug zu Boden.

अथाभ्यधावतां तद्वदङ्गारकविजृम्भकौ । राजानौ युगपत्तौ च दूरे श्वासेन सोऽक्षिपत् ॥ ६९

athaabhyadhaavataam tadvadangaarakavijrmbhakau | raajaanau yugapattau ca duure shvaasena so’kshipat || 69

Dann berannten sie zwei Könige, Angarika und Vijrimbhaka, gleichzeitig. Auch die blies sie weit von sich.

एवं विद्याधराधीशाः क्रमात्सर्वेऽपि तेन ते । क्षिप्ताः कथंचिदुत्तस्थुरङ्गैरश्मावचूर्णितैः ॥ ७०

evam vidyaadharaadhiishaah kramaatsarve’pi tena te | kshiptaah kathamciduttasthurangairashmaavacuurnitaih || 70

So wurden alle Fürsten der Zauberer nacheinander von ihr weggeschleudert.

Als sie sich mühsam wieder erhoben, waren ihre Glieder mit Steinstaub bedeckt.

ततो दर्पेण तं सर्पं श्रुतशर्माभ्युपेयिवान् । जिघृक्षुः सोऽपि तेनात्र चिक्षिपे श्वासमारुतैः ॥ ७१

tato darpena tam sarpam shrutasharmaabhyupeyivaan | jighrkshuh so’pi tenaatra cikshipe shvaasamaarutaih || 71

Da griff in seinem Übermut Shrutasharman an, sie zu packen. Auch ihn fegte sie mit Atemdruckwellen davon.

अदूरपतितः सोऽथ पुनरुत्थाय धावितः । तेन दूरतरं नीत्वा श्वासेनाक्षेपि भूतले ॥ ७२

aduurapatitah so’tha punarutthaaya dhaavitah | tena duurataram niitvaa shvaasenaakshepi bhuutale || 72

Weit fiel er nicht, stand gleich wieder auf und rannte erneut gegen sie an.

Da warf sie ihn mit einem Atemstoß noch weiter weg, sodaß er zu Boden ging.

विलक्षे चूर्णिताङ्गेऽस्मिन्नुत्थिते श्रुतशर्मणि । सूर्यप्रभोऽहेर्ग्रहणे प्रेषितोऽभूत्सुमेरुणा ॥ ७३

vilakshe cuurnitaange’sminnutthite shrutasharmani | suuryaprabho’hergrahane preshito’bhuutsumerunaa || 73

Verstört, mit Schürfwunden übersät rappelte Shrutasharma sich wieder auf,

und Sumeru bat Suryaprabha das Reptil zu ergreifen.

पश्यतैषोऽप्यजगरं ग्रहीतुमुत्थितः । अहो इमे निर्विचारा मर्कटा इव मानुषाः ॥ ७४

pashyataisho’pyajagaram grahiitumutthitah | aho ime nirvicaaraa markataa iva maanushaah || 74

Als die Zauberer das sahen, riefen sie: „Jetzt versucht der auch schon, die Schlange zu ergreifen!

Was sind diese Menschen doch für Makaken, daß sie unbedacht

अन्येन क्रियमाणं यत्पश्यन्त्यनुहरन्ति तत् । इति विद्याधराः सूर्यप्रभं ते जहसुस्तदा ॥ ७५

anyena kriyamaanam yatpashyantyanuharanti tat | iti vidyaadharaah suuryaprabham te jahasustadaa || 75

nachäffen, was ein anderer ihnen vormacht!“ So verhöhnten die Zauberer Suryaprabha.

तेषां प्रहसतामेव गत्वा सूर्यप्रभेण सः । स्तिमितास्यो गृहीतश्च कृष्टश्चाजगरो बिलात् ॥ ७६

teshaam prahasataameva gatvaa suuryaprabhena sah | stimitaasyo grhiitashca krshtashcaajagaro bilaat || 76

Noch als sie ihn verlachten, ging Suryaprabha, ergriff das Reptil, das sein Maul geschlossen hielt, und zog es aus seinem Loch.

तत्क्षणं प्रतिपेदे स भुजगस्तूणरत्नताम् । मूर्ध्नि सूर्यप्रभस्यापि पुष्पवृष्टिर्दिवोऽपतत् ॥ ७७

tatkshanam pratipede sa bhujagastuunaratnataam | muurdhni suuryaprabhasyaapi pushpavrshtirdivo’patat || 77

In dem Moment wurde die Schlange zu einem kostbaren Köcher,

und vom Himmel ergoss sich ein Blumenregen auf Suryaprabhas Haupt.

सूर्यप्रभाक्षयं तूणरत्नं सिद्धमिदं तव । तद्गृहाणैतदित्युच्चैर्दिव्या वागुदभूत्तदा ॥ ७८

suuryaprabhaakshayam tuunaratnam siddhamidam tava | tadgrhaanaitadityuccairdivyaa vaagudabhuuttadaa || 78

Vom Himmel ertönte auch laut eine Stimme: „Suryaprabha, du hast deinen unzerstörbaren Köcher der Macht erlangt.

Nimm ihn dir!“

ततो विद्याधरा म्लानिं ययुः सूर्यप्रभोऽग्रहीत् । तूणं च सुमेरुश्चाभजन्मुदम् ॥ ७९

tato vidyaadharaa mlaanim yayuh suuryaprabho’grahiit | tuunam ca sumerushcaabhajanmudam || 79

Da grämten sich die Zauberer. Suryaprabha ergiff seinen Köcher, und Sumeru genoss den Moment.

श्रुतशर्मणि यातेऽथ विद्याधरबलान्विते । एत्य सूर्यप्रभं दूतस्तदीय इदमभ्यधात् ॥ ८०

shrutasharmani yaate’tha vidyaadharabalaanvite | etya suuryaprabham duutastadiiya idamabhyadhaat || 80

Shrutasharman und sein Heer der Zauberer zog ab. Sein Bote allerdings trat vor Suryaprabha und meldete:

त्वां समादिशति श्रीमाञ्च्छ्रुतशर्मा प्रभुर्यथा । समर्पयैतत्तूणं मे कार्यं चेज्जीवितेन ते ॥ ८१

tvaam samaadishati shriimancchrutasharmaa prabhuryathaa | samarpayaitattuunam me kaaryam cejjiivitena te || 81

„Der hochwohlgeborene Herr Shrutasharman läßt dir ausrichten:

Händige mir deinen Köcher aus, wenn du mit dem Leben davonkommen willst!“

सूर्यप्रभोऽथ प्रत्याह दूतेदं ब्रूहि गच्छ तम् । स्वदेह एव भविता तूणस्ते मच्छरावृतः ॥ ८२

suuryaprabho’tha pratyaaha duutedam bruuhi gaccha tam | svadeha eva bhavitaa tuunaste maccharaavrtah || 82

Suryaprabha antwortete dem Boten dieses: „Geh und sag ihm:

Bald wird dein Körper ein Köcher sein, gespickt mit meinen Pfeilen!“

एतत्प्रतिवचः श्रुत्वा गते दूते पराङ्मुखे । प्राहसन्रभसोक्तिं तां सर्वे ते श्रुतशर्मणः ॥ ८३

etatprativacah shrutvaa gate duute paraanmukhe | praahasanrabhasoktim taam sarve te shrutasharmanah || 83

Als der Bote diese Erwiderung hörte, wandte er sich ab und ging. Alle lachten herzlich über Shrutasharmans anmaßende Worte.

सूर्यप्रभोऽथ सानन्दमाश्लिष्योचे सुमेरुणा । दिष्ट्यद्य शाम्भवं वाक्यं फलितं तदसंशयम् ॥ ८४

suuryaprabho’tha saanandamaashlishyoce sumerunaa | dishtyadya shaambhavam vaakyam phalitam tadasamshayam || 84

Suryaprabha froh umarmend rief Sumeru da: „Ausgezeichnet! Heut erfüllt Shivas Ansage sich zweifellos!“

तूणरत्ने हि सिद्धेऽस्मिन्सिद्धा ते चक्रवर्तिता । तदेहि साधयेदानीं धनूरत्नं निराकुलः ॥ ८५

tuunaratne hi siddhe’sminsiddhaa te cakravartitaa | tadehi saadhayedaaniim dhanuuratnam niraakulah || 85

Den trefflichen Köcher erfolgreich verteidigend hast du auch dein Kaisertum gesichert!

Geh nun unberirrt und verschaff dir einen ebenso trefflichen Bogen!“

एतत्सुमेरोः श्रुत्वा ते तस्मिन्नेवाग्रयायिनि । सूर्यप्रभादयो जग्मुर्हेमकूटाचलं ततः ॥ ८६

etatsumeroh shrutvaa te tasminnevaagrayaayini | suuryaprabhaadayo jagmurhemakuutaacalam tatah || 86

Suryaprabha und die anderen hatten Sumeru gehört und zogen ihm nach an den Berg Hemakuta.

पार्श्वे तस्योत्तरे ते च मानसाख्यं सरोवरम् । प्रापुः समुद्रनिर्माणे विधातुरिव वर्णकम् ॥ ८७

paarshve tasyottare te ca maanasaakhyam sarovaram | praapuh samudranirmaane vidhaaturiva varnakam || 87

Auf seiner Nordseite gelangten sie an den idyllischen Maanasasee, eine Skizze des Schöpfers gleichsam,

bevor er das Weltmeer schuf,

मुखानि दिव्यनारीणां क्रीडन्तीनां जलान्तरे । निह्नुवानं मरुद्धूतैरुत्फुल्लैः कनकाम्बुजैः ॥ ८८

mukhaani divyanaariinaam kriidantiinaam jalaantare | nihnuvaanam maruddhuutairutphullaih kanakaambujaih || 88

mit sich im Winde wiegenden, voll erblühten goldenen Lotussen die Gesichter der im Wasser planschenden himmlischen Nymphen verschleiernd.

आलोकयन्ति यावच्च सरसस्तस्य ते श्रियम् । तावत्तत्राययुः सर्वे श्रुतशर्मादयोऽपि ते ॥ ८९

aalokayanti yaavacca sarasastasya te shriyam | taavattatraayayuh sarve shrutasharmaadayo’pi te || 89

Während sie sich noch am Anblick der Seenpracht weideten, kamen Shrutasharman und die Seinen angeritten.

ततः सूर्यप्रभस्ते च होमं चक्रुर्घृताम्बुजैः । क्षणाच्चात्रोदगाद्घोरो मेघस्तस्मात्सरोवरात् ॥ ९०

tatah suuryaprabhaste ca homam cakrurghrtaambujaih | kshanaaccaatrodagaadghoro meghastasmaatsarovaraat || 90

Da vollzog Suryaprabha ein Opfer mit Butterschmalz und Lotussen. Plötzlich stieg aus dem See dräuend eine Gewitterwolke auf.

स व्याप्य गगनं मेघो महद्वर्षमवासृजत् । तन्मध्ये च पपातैको नागः कालोऽम्बुदात्ततः ॥ ९१

sa vyaapya gaganam megho mahadvarshamavaasrjat | tanmadhye ca papaataiko naagah kaalo’mbudaattatah || 91

Die füllte den ganzen Himmel aus und entließ einen Platzregen aus sich.

Inmitten der Regenflut stürzte eine schwarze Schlange aus der Wolke.

सुमेरुवाक्याच्चोत्थाय गाढं सूर्यप्रभेण यत् । गृहीतो विध्यमानोऽपि तत्स नागोऽभवद्धनुः ॥ ९२

sumeruvaakyaaccotthaaya gaadham suuryaprabhena yat | grhiito vidhyamaano’pi tatsa naago’bhavaddhanuh || 92

Auf Sumerus Befehl sprang Suryaprabha auf und packte sie mit fester Hand, obgleich sie sich ihm entwinden wollte.

Und da wurde die Schlange zu einem Bogen.

तस्मिन्धनुष्ट्वमापन्ने द्वितीयोऽभ्रात्ततोऽपतत् । नागो विषाग्निवित्रासनश्यन्निःशेषखेचरः ॥ ९३

tasmindhanushtvamaapanne dvitiiyo’bhraattato’patat | naago vishaagnivitraasanashyannihsheshakhecarah || 93

Kaum war sie ein Bogen geworden, fiel schon eine zweite Schlange aus den Wolken.

Aus Angst vor ihrem ätzenden Gift flohen die Himmelsläufer allesamt.

सोऽपि सूर्यप्रभेणात्र गृहीतस्तेन पूर्ववत् । धनुर्गुणत्वं सम्प्राप मेघश्चाशु ननाश सः ॥ ९४

so’pi suuryaprabhenaatra grhiitastena puurvavat | dhanurgunatvam sampraapa meghashcaashu nanaasha sah || 94

Auch diese Schlange, von Suryaprabha gepackt wie die zuvor, entwickelte sich zu einer Bogensehne,

und die Wolke verschwand sofort.

सूर्यप्रभामितबलं सिद्धमेतद्धनुस्तव । अच्छेद्यश्च गुणोऽप्येव रत्ने एते गृहाण तत् ॥ ९५

suuryaprabhaamitabalam siddhametaddhanustava | acchedyashca guno’pyeva ratne ete grhaana tat || 95

„Suryaprabha, du hast diesen Bogen Amitabala mit seiner unzerschneidbaren Sehne gewonnen! Nimm dir die beiden Schätze!“

इत्यश्रावि च वाग्दिव्या पुष्पवृष्टिपुरःसरा । सूर्यप्रभश्च सगुणं धनूरत्नं तदग्रहीत् ॥ ९६

ityashraavi ca vaagdivyaa pushpavrshtipurahsaraa | suuryaprabhashca sagunam dhanuuratnam tadagrahiit || 96

So hörte Suryaprabha eine Stimme vom Himmel rufen. Wie vorhin ergoss sich wieder ein Blumenregen,

und er packte den Wunderbogen samt Sehne.

श्रुतशर्माप्यगाद्विग्नः सानुगः स तपोवनम् । सूर्यप्रभोऽथ सर्वे च हर्षमापुर्मयादयः ॥ ९७

shrutasharmaapyagaadvignah saanugah sa tapovanam | suuryaprabho’tha sarve ca harshamaapurmayaadayah || 97

Shrutasharman aber zog mit seinem Tross enttäuscht ab in den Asketenhain.

Suryaprabha, Maya und alle andern wurden von Begeisterung ergriffen.

पृष्टोऽथ धनुरुत्पत्तिं तैः सुमेरुरुवाच सः । इह कीचकवेणूनां दिव्यमस्ति वनं महत् ॥ ९८

prshto’tha dhanurutpattim taih sumeruruvaaca sah | iha kiicakavenuunaam divyamasti vanam mahat || 98

Als sie ihn nach dem Ursprung des Bogens fragten, erklärte Sumeru:

„Hier wächst ein großer Bambuswald mit wundermächtigem Rohr.

ततो ये कीचकाश्छित्त्वा क्षिप्यन्तेऽत्र सरोवरे । महान्त्येतानि दिव्यानि सम्पद्यन्ते धनूंषि ते ॥ ९९

tato ye kiicakaashchittvaa kshipyante‘tra sarovare | mahaantyetaani divyaani sampadyante dhanuumshi te || 99

Wenn man das Bambusrohr schneidet und in den See wirft, entstehen so kräftige Bögen wie dieser hier.

साधितानि च तान्येव देवैस्तैस्तैः पुरात्मनः । असुरैरथ गन्धर्वैस्तथा विद्याधरोत्तमैः ॥ १००

saadhitaani ca taanyeva devaistaistaih puraatmanah | asurairatha gandharvaistathaa vidyaadharottamaih || 100

Vor dir erwarben schon manche Götter sie, aber auch Widergötter, Elfen und besondere Zauberer.

भिन्नानि तेषां नामानि चक्रवर्तिधनूंषि तु । अत्रामृतबलाख्यानि निक्षिप्तानि पुरा सुरैः ॥ १०१

bhinnaani teshaam naamaani cakravartidhanuumshi tu | atraamrtabalaakhyaani nikshiptaani puraa suraih || 101

Sie haben alle verschiedene Namen. Alle Kaiserbögen aber heißen Amitabala und wurden von den Göttern einst hier versenkt.

तानि चैतैः परिक्लेशैः सिध्यन्ति शुभकर्मणाम् । केषांचिदीश्वरेच्छातो भविष्यच्चक्रवर्तिनाम् ॥ १०२

taani caitaih parikleshaih sidhyanti shubhakarmanaam | keshaamcidiishvarecchaato bhavishyaccakravartinaam || 102

Auf sie stoßen nach großer Mühsal Männer, die Großes vollbringen und auf Shivas Wunsch die Kaiser der Zukunft sein sollen.

तच्च सूर्यप्रभस्यैतत्सिद्धमद्य महद्धनुः । स्वोचितानि वयस्यास्तत्साधयन्त्वस्य तान्यमी ॥ १०३

tacca suuryaprabhasyaitatsiddhamadya mahaddhanuh | svocitaani vayasyaastatsaadhayantvasya taanyamii || 103

Darum hat Suryaprabha heute auch diesen mächtigen Bogen gewonnen.

Auch seine Gefährten werden sich solche, die zu ihnen passen, beschaffen.

येषां हि सिद्धविद्यानां वीराणामस्ति योग्यता । यथानुरूपं भव्यानां सिध्यन्त्यद्यापि तानि हि ॥ १०४

yeshaam hi siddhavidyaanaam viiraanaamasti yogyataa | yathaanuruupam bhavyaanaam sidhyantyadyaapi taani hi || 104

Denn diese kommenden Helden besitzen magisches Wissen und sind geeignet, sie sich heute noch zu beschaffen.“

एतत्सुमेरुवचनं श्रुत्वा सूर्यप्रभस्य ते । वयस्याः कीचकवनं तत्प्रभासादयो ययुः ॥ १०५

etatsumeruvacanam shrutvaa suuryaprabhasya te | vayasyaah kiicakavanam tatprabhaasaadayo yayuh || 105

Suryaprabha, seine Gefährten Prabhasa und die anderen, hatten Sumerus Erklärung gehört und ritten zum Bambuswald.

तद्रक्षणं च राजानं चण्डदण्डं विजित्य ते । आनीय कीचकांस्तत्र निदधुः सरसोऽन्तरे ॥ १०६

tadrakshanam ca raajaanam candadandam vijitya te | aaniiya kiicakaamstatra nidadhuh saraso’ntare || 106

Sie überwältigten König Candadanda, „Grimmer Knüppel“, der den Wald bewachte,

trugen die Bambusrohre zum See und warfen sie hinein.

तत्तीरोपोषितानां च जपतां जुह्वतां तथा । सिध्यन्ति स्म धनूंष्येषां सप्ताहात्सत्त्वशालिनाम् ॥ १०७

tattiiroposhitaanaam ca japataam juhvataam tathaa | sidhyanti sma dhanuumshyeshaam saptaahaatsattvashaalinaam || 107

Am Seeufer fasteten sie, murmelten Gebete und opferten.

Nach sieben Tagen hatten die zu allem entschlossenen Männer ihre Bögen erlangt.

प्राप्तैस्तैरुक्तवृत्तान्तैर्मयाद्यैश्च सहाथ सः । आगात्सूर्यप्रभस्तावत्तत्सुमेरोस्तपोवनम् ॥ १०८

praaptaistairuktavrttaantairmayaadyaishca sahaatha sah | aagaatsuuryaprabhastaavattatsumerostapovanam || 108

Als sie zurückkamen und von ihren Erlebnissen erzählten,

ritt Suryaprabha mit Maya und den anderen zusammen wieder in Sumerus Asketenhain.

तत्रोवाच सुमेरुस्तं जितो वेणुवनेश्वरः । त्वन्मित्रैश्चण्डडण्डो यदजेयोऽपि तदद्भुतम् ॥ १०९

tatrovaaca sumerustam jito venuvaneshvarah | tvanmitraishcandadando yadajeyo’pi tadadbhutam || 109

Da sagte Sumeru zu ihm: „Schon seltsam, daß deine Freunde Candadanda, den eigentlich unbesiegbaren Herrn des Bambuswaldes, überwältigt haben.

तस्यास्ति मोहिनी नाम विद्या तेन स दुर्जयः । नूनं सा स्थापिता तेन प्रधानस्य रिपोः कृते ॥ ११०

tasyaasti mohinii naama vidyaa tena sa durjayah | nuunam saa sthaapitaa tena pradhaanasya ripoh krte || 110

Er besitzt einen Zauber, der in den Wahnsinn führt, und darum ist er unbesiegbar.

Diesmal hat er ihn bestimmt blockiert, um ihn gegen seinen Erzfeind einzusetzen.

अतः प्रयुक्ता नैतेषु त्वद्वयस्येषु सम्प्रति । सकृदेव हि सा तस्य फलदा न पुनः पुनः ॥ १११

atah prayuktaa naiteshu tvadvayasyeshu samprati | sakrdeva hi saa tasya phaladaa na punah punah || 111

Gegen deine Freunde hat er ihn jedenfalls nicht eingesetzt. Er zeigt nämlich nur einmal Wirkung, nicht wieder und wieder.

गुरावेव हि सा तेन प्रभावावेक्षणाय भोः । प्रयुक्ताभूदतः शापस्तेन दत्तोऽस्य तादृशः ॥ ११२

guraaveva hi saa tena prabhaavaavekshanaaya bhoh | prayuktaabhuudatah shaapastena datto’sya taadrshah || 112

Er hat ihn nämlich schon mal gegen seinen Lehrer angewandt, um die Wirkung zu testen.

Da hat der ihn genau in diesem Sinne verflucht.

तच्चिन्त्यमेतद्विद्यानां प्रभावो हि दुरासदः । तत्कारणं च भवता पृच्छ्यतां भगवान्मयः ॥ ११३

taccintyametadvidyaanaam prabhaavo hi duraasadah | tatkaaranam ca bhavataa prcchyataam bhagavaanmayah || 113

Das will wohl bedacht sein, denn gegen die Macht der Magie ist schwer anzukommen.

Aus diesem Grund solltet Ihr Euch mit dem ehrenwerten Maya beraten.

अस्यग्रे किमहं वच्मि कः प्रदीपो रवेः पुरः । एवं सुमेरुणा सूर्यप्रभस्योक्ते मयोऽब्रवीत् ॥ ११४

asyagre kimaham vacmi kah pradiipo raveh purah | evam sumerunaa suuryaprabhasyokte mayo‘braviit || 114

Was soll ich vor ihm schon sagen? Wer ist hier die Kerze vor der Sonne?“

Nachdem Sumeru Suryaprabha das erklärt hatte, ergriff Maya das Wort:

सत्यं सुमेरुणोक्तं ते संक्षेपाच्छृणु वच्म्यदः । अव्यक्तात्प्रभवन्तीह तास्ताः शक्त्यनुशक्तयः ॥ ११५

satyam sumerunoktam te samkshepaaccrnu vacmyadah | avyaktaatprabhavantiiha taastaah shaktyanushaktayah || 115

„Sumeru hat wahr gesprochen. Höre, was ich dir in der Kurzform erklären will:

Aus der unentwickelten Materie entsteht eine Kraft nach der anderen.

तत्रोद्गतः प्राणशक्तेर्नादो बिन्दुपथाश्रितः । विद्यादिमन्त्रतामेति परतत्त्वकलान्वितः ॥ ११६

tatrodgatah praanashakternaado bindupathaashritah | vidyaadimantrataameti paratattvakalaanvitah || 116

Der dabei aus der Atemkraft hervorgehende, mit einem Nasalton begleitete Laut entfaltet unter anderem in den magischen Wissenschaften seine Wirkung, wenn er mit der Kunst der höchsten Wahrheit einhergeht.

तासां च मन्त्रविद्यानां ज्ञानेन तपसापि वा । सिद्धाज्ञया वा सिद्धानां प्रभावो दुरतिक्रमः ॥ ११७

taasaam ca mantravidyaanaam jnaanena tapasaapi vaa | siddhaajnayaa vaa siddhaanaam prabhaavo duratikramah || 117

Die Macht der durch Erfahrung, oder Selbstkasteiung oder auf Weisung von Heiligen

in diese magischen Wissenschaften Eingeweihten ist so gut wie unüberwindbar.

तत्पुत्र सर्वविद्यास्ते सिद्धा द्वाभ्यां तु हीयसे । मोहिनीपरिवतिन्यौ न विद्ये साधिते त्वया ॥ ११८

tatputra sarvavidyaaste siddhaa dvaabhyaam tu hiiyase | mohiniiparivatinyau na vidye saadhite tvayaa || 118

Also mein Junge, du hast alle Wissenschaften erlernt, nur zwei fehlen dir noch:

die in den Wahnsinn treibt und die Abwehr dagegen. Die beherrschst du noch nicht.

याज्ञवल्क्यश्च ते वेत्ति तद्गच्छ प्रार्थयस्व तम् । एवं मयोक्त्या तस्यर्षेर्ययौ सूर्यप्रभोऽन्तिकम् ॥ ११९

yaajnavalkyashca te vetti tadgaccha praarthayasva tam |evam mayoktyaa tasyarsheryayau suuryaprabho’ntikam || 119

Yajnyavalkya aber kennt sich damit aus. Geh hin und frag ihn!“

So von Maya unterrichtet, ritt Suryaprabha da hin, wo dieser Rishi sich aufhielt.

स मुनिस्तं च सप्ताहं निवास्य भुजगह्रदे । अग्निमध्ये त्र्यहं चैव तपश्चर्यामकारयत् ॥ १२०

sa munistam ca saptaaham nivaasya bhujagahrade | agnimadhye tryaham caiva tapashcaryaamakaarayat || 120

Der Weise ließ ihn sieben Tage am Schlangenteich warten, und drei Tage inmitten von Feuern Bußübungen vollziehen.

ददौ सोढाहिदंशस्य सप्ताहाच्चास्य मोहिनीम् । विद्यां विसोढवह्नेश्च त्र्यहाद्विपरिवर्तिनीम् ॥ १२१

dadau sodhaahidamshasya saptaahaaccaasya mohiniim | vidyaam visodhavahneshca tryahaadviparivartiniim || 121

Nachdem er sieben Tage lang Schlangenbisse ausgehalten hatte, lehrte er ihn die Wissenschaft der Suggestion,

und nach drei Tagen zwischen den Feuern, wie man sie abwehrt.

प्राप्तविद्यस्य भूयोऽपि वह्निकुण्डप्रवेशनम् । तस्यादिदेश स मुनिः स तथेत्यकरोच्च तत् ॥ १२२

praaptavidyasya bhuuyo’pi vahnikundapraveshanam | tasyaadidesha sa munih sa tathetyakarocca tat || 122

Als er diese Wissenschaften gelernt hatte, befahl der Weise ihm, sich noch einmal in die Feuergrube zu setzen.

Er sagte: „Einverstanden!“ und tat es.

तत्क्षणं च महापद्मविमानं तस्य कामगम् । अभूदुपनतं सूर्यप्रभस्य गगनेचरम् ॥ १२३

tatkshanam ca mahaapadmavimaanam tasya kaamagam | abhuudupanatam suuryaprabhasya gaganecaram || 123

Und schon stand eine riesige lotusförmige Flugmaschine vor Suryaprabha, die er mit seinem Willen lenken konnte.

अष्टोत्तरेण पत्त्राणां पुराणां च शतेन यत् । अलंकृतं महारत्नैर्नानारूपैर्विनिर्मितम् ॥ १२४

ashtottarena pattraanaam puraanaam ca shatena yat | alamkrtam mahaaratnairnaanaaruupairvinirmitam || 124

Mit hundertundacht Flügeln und ebensovielen Frauenkabinen ausgestattet,

war sie aus großen Edelsteinen aller möglichen Formen zusammengesetzt.

चक्रवर्तिविमानं ते सिद्धमेतदमुष्य च । पुरेष्वन्तःपुराण्येषु सर्वेषु स्थापयिष्यसि ॥ १२५

cakravartivimaanam te siddhametadamushya ca | pureshvantahpuraanyeshu sarveshu sthaapayishyasi || 125

„Die Kaiserkutsche hast du jetzt. In ihren Kabinen kannst du all deine Frauenzimmer unterbringen.

येन तान्यप्रघृष्याणि भविष्यन्ति भवद्द्विषाम् । इत्यन्तरिक्षाद्धीरं तमुवाचाथ सरस्वती ॥ १२६

yena taanyapraghrshyaani bhavishyanti bhavaddvishaam | ityantarikshaaddhiiram tamuvaacaatha sarasvatii || 126

So sind sie für Eure Feinde unangreifbar“, sprach aus den Tiefen des Raums eine himmlische Stimme zu dem Helden.

ततः स याज्ञ्यवल्क्यं तं गुरुं प्रह्वो व्यजिज्ञपत् । आदिश्यतां प्रयच्छामि कीदृशीं दक्षिणामिति ॥ १२७

tatah sa yaajnyavalkyam tam gurum prahvo vyajijnapat | aadishyataam prayacchaami kiidrshiim dakshinaamiti || 127

Als er nun vor seinem Lehrer Yajnyavalkya geopfert hatte, bat er: „Sag mir, welche Gebühr ich zu zahlen habe!“

निजाभिषेककाले मां स्मरेरेषैव दक्षिणा । गच्छ तावत्स्वकं सैन्यमिति तं सोऽब्रवीन्मुनिः ॥ १२८

nijaabhishekakaale maam smarereshaiva dakshinaa | gaccha taavatsvakam sainyamiti tam so’braviinmunih || 128

„Zum Zeitpunkt deiner Salbung zum Kaiser erinnere mich. Das soll deine Gebühr sein. Bis dahin geh zu deinem Heer“,

antwortete ihm darauf der Weise.

नत्वा ततस्तं स मुनिं विमानं चाधिरुह्य तत् । तत्सुमेरुनिवासस्थं सैन्यं सूर्यप्रभो ययौ ॥ १२९

natvaa tatastam sa munim vimaanam caadhiruhya tat | tatsumerunivaasastham sainyam suuryaprabho yayau || 129

Suryaprabha verneigte sich vor dem Weisen, bestieg sein Luftschiff und flog zu seinem Heer, das vor Sumerus Palast kampierte.

तत्राख्यातस्ववृत्तान्तं ससुनीथसुमेरवः । सिद्धविद्याविमानं तमभ्यनन्दन्मयादयः ॥ १३०

tatraakhyaatasvavrttaantam sasuniithasumeravah | siddhavidyaavimaanam tamabhyanandanmayaadayah || 130

Dort berichtete er von seinen Erlebnissen, und Maya, Sunitha, Sumeru und alle beglückwünschten ihn

zum Erwerb der magischen Kenntnisse und seines Flugzeugs.

ततः सुनीथः सस्मार तं सुवासकुमारकम् । स चागत्य मयादींस्ताञ्जगादैवं सराजकान् ॥ १३१

tatah suniithah sasmaara tam suvaasakumaarakam | sa caagatya mayaadiimstaanjagaadaivam saraajakaan || 131

Dann rief Sunitha sich Suvasakumara ins Gedächtnis. Der erschien auch sofort

und warf Maya, seinen Leuten und den Königen vor:

सिद्धं विमानं विद्याश्च सर्वाः सूर्यप्रभस्य तत् । उदासीनाः किमद्यापि स्थिताः स्थ रिपुनिर्जये ॥ १३२

siddham vimaanam vidyaashca sarvaah suuryaprabhasya tat | udaasiinaah kimadyaapi sthitaah stha ripunirjaye || 132

„Nun, da Suryaprabha sein Fluggerät und alle Geheimwissenschaften erworben hat,

sitzt ihr teilnahmslos herum und der Feind ist immer noch unbesiegt!“

तच्छ्रुत्वा स मयोऽवादीद्युक्तं भगवतोदितम् । किं तु प्राक्प्रेष्यतां दूतो नीतिस्तावत्प्रयुज्यताम् ॥ १३३

tacchrutvaa sa mayo’vaadiidyuktam bhagavatoditam | kim tu praakpreshyataam duuto niitistaavatprayujyataam || 133

Als Maya das hörte, gab er zu bedenken: „Stimmt alles, was du sagst, Verehrtester.

Aber warum schicken wir nicht erstmal einen Botschafter und tun der Diplomatie Genüge?“

एवं मयासुरेणोक्ते सोऽब्रवीन्मुनिपुत्रकः । अस्त्वेवं का क्षतिस्तर्हि प्रहस्तः प्रेष्यतामयम् ॥ १३४

evam mayaasurenokte so’braviinmuniputrakah | astvevam kaa kshatistarhi prahastah preshyataamayam || 134

Nach diesen Worten des Dämonen Maya sagte das Kind eines weisen Vaters:

„Hast Recht. Kann nicht schaden. Dann lasst uns Prahasta schicken.

एष सप्रतिभो वाग्मी गतिज्ञः कार्यकालयोः । कर्कशश्च सहिष्णुश्च सर्वदूतगुणान्वितः ॥ १३५

esha sapratibho vaagmii gatijnah kaaryakaalayoh | karkashashca sahishnushca sarvaduutagunaanvitah || 135

Er ist schnell von Begriff, schlagfertig auch, kennt die Schliche, den richtigen Zeitpunkt zum Handeln,

kann schroff sein, aber auch sanftmütig – er hat alle Eigenschaften eines Botschafters.“

इति तद्वचनं सर्वे श्रद्धाय व्यसृजंस्ततः । प्रहस्तं दत्तसंदेशं दौत्याय श्रुतशर्मणे ॥ १३६

iti tadvacanam sarve shraddhaaya vyasrjamstatah | prahastam dattasamdesham dautyaaya shrutasharmane || 136

Alle billigten seine Einschätzung und schickten Prahasta, nicht ohne ihn mit Instruktionen versehen zu haben,

als ihren Außenminister zu Shrutasharman.

तस्मिन्गतेऽब्रवीत्सूर्यप्रभस्तान्निखिलान्निजान् । श्रूयतां यन्मया दृष्टमपूर्वं स्वप्नकौतुकम् ॥ १३७

tasmingate’braviitsuuryaprabhastaannikhilaannijaan | shruuyataam yanmayaa drshtamapuurvam svapnakautukam || 137

Als er gegangen war, sagte Suryaprabha zu all den Seinen: „Hört, was für einen seltsamen, rätselhaften Traum ich hatte:

जानेऽद्य क्षीयमाणायां पश्यामि रजनावहम् । यावन्महाजलौधेन वयं सर्वे ह्रियामहे ॥ १३८

jaane’dya kshiiyamaanaayaam pashyaami rajanaavaham | yaavanmahaajalaudhena vayam sarve hriyaamahe || 138

Ich erinnere mich, daß ich heut nacht gegen Morgen geträumt habe, wie wir alle von einer Riesenwoge weggerissen werden.

ह्रियमाणाश्च नृत्यामो न मज्जामः कथंचन । अथौघः स परावृत्तः प्रतीकूलेन वायुना ॥ १३९

hriyamaanaashca nrtyaamo na majjaamah kathamcana | athaughah sa paraavrttah pratiikuulena vaayunaa || 139

Noch als es uns wegriss, haben wir getanzt, sind nicht ertrunken. Dann drehte die Strömung mit einem gegenläufigen Wind.

ततः केनापि पुरुषेणैत्य ज्वलिततेजसा । उद्धृत्य वह्नौ क्षिप्ताः स्मो न च दह्यामहेऽग्निना ॥ १४०

tatah kenaapi purushenaitya jvalitatejasaa | uddhrtya vahnau kshiptaah smo na ca dahyaamahe’gninaa || 140

Da kam ein Kerl aus flammender Glut bestehend, zog uns aus dem Wasser und warf uns ins Feuer. Doch wir verbrannten nicht.

एत्याथ मेघो रक्तौघं प्रवृष्टस्तेन चासृजा । व्याप्ता दिशस्ततो निद्रा नष्टा मे निशया सह ॥ १४१

etyaatha megho raktaugham pravrshtastena caasrjaa | vyaaptaa dishastato nidraa nashtaa me nishayaa saha || 141

Dann kam eine Wolke geflogen. Aus der ergoss sich ein roter Schwall von Blut, das in alle Himmelsrichtungen zerfloss.

Mit der Nacht zerrann auch mein Traum.“

इत्युक्तवन्तं तं स्माह स सुवासकुमारकः । आयासपूर्वोऽभ्युदयः स्वप्नेनानेन सूचितः ॥ १४२

ityuktavantam tam smaaha sa suvaasakumaarakah | aayaasapuurvo’bhyudayah svapnenaanena suucitah || 142

Als er geendet hatte, sprach Suvasakumara sofort: „Dieser Traum kündet von Erhebung nach Mühsal.

यो जलौघः स संग्रामो धैर्यं तद्यदमज्जनम् । नृत्यतां ह्रियमाणानां जलैस्तत्परिवर्तकः ॥ १४३

yo jalaughah sa samgraamo dhairyam tadyadamajjanam | nrtyataam hriyamaanaanaam jalaistatparivartakah || 143

Die Wasserflut ist Kampf, und Mut, daß ihr nicht ertrunken seid, sondern getanzt habt, als die Flut euch wegriss.

Die Umkehr der Fließrichtung

यो युष्माकं मरुत्सोऽपि शरणः कोऽपि रक्षिता । यश्चोद्धर्ता ज्वलत्तेजाः पुमान्साक्षात्स शंकरः ॥ १४४

yo yushmaakam marutso’pi sharanah ko’pi rakshitaa | yashcoddhartaa jvalattejaah pumaansaakshaatsa shamkarah || 144

ist der Wind, eure Zuflucht, euer Retter. Der glühende Mann in Flammen, der euch herauszog, ist der sichtbare Shiva.

क्षिप्ताः स्थाग्नौ च यत्तेन तन्न्यस्ताः स्थ महामृद्धे । मेघोदयस्ततो यच्च स भूयोऽपि भयागमः ॥ १४५

kshiptaah sthaagnau ca yattena tannyastaah stha mahaamrddhe | meghodayastato yacca sa bhuuyo’pi bhayaagamah || 145

Er wirft dich ins Feuer: Großer Reichtum fällt euch zu. Die aufziehende Wolke zeigt, daß die Angst wieder da ist.

रक्तौघवर्षणं यच्च तद्भयस्य विनाशनम् । दिशां यद्रक्तपूर्णत्वमृद्धिः सा महती च वः ॥ १४६

raktaughavarshanam yacca tadbhayasya vinaashanam | dishaam yadraktapuurnatvamrddhih saa mahatii ca vah || 146

Die blutrote Regenflut ist die Angst, wie sie weggewaschen wird. Die Weltgegenden voll Blut deuten auf Eure wachsende Größe.

स्वप्नश्चानेकधान्यार्थो यथार्थोऽपार्थ एव च । यः सद्यः सूचयत्यर्थमन्यार्थः सोऽभिधीयते ॥ १४७

svapnashcaanekadhaanyaartho yathaartho’paartha eva ca | yah sadyah suucayatyarthamanyaarthah so’bhidhiiyate || 147

Träume haben oft einen falschen Sinn, oder einen wahren Sinn, oder sie sind sinnfrei.

Einer der seinen Sinn sofort offenbart, wird als Traum mit falschem Sinn bezeichnet.

प्रसन्नदेवतादेशरूपः स्वप्नो यथार्थकः । गाढानुभवचिन्तादिकृतमाहुरपार्थकम् ॥ १४८

prasannadevataadesharuupah svapno yathaarthakah | gaadhaanubhavacintaadikrtamaahurapaarthakam || 148

Einer, in dem ein gütiger Gott etwas zu tun befiehlt, ist ein Wahrtraum.

Einer, der aus tiefer Versenkung, oder aus Ängsten und Sorgen entsteht, wird sinnfrei genannt.

रजोमूढेन मनसा बाह्यार्थविमुखेन हि । जन्तुर्निद्रावशः स्वप्न्ं तैस्तैः पश्यति कारणैः ॥ १४९

rajomuudhena manasaa baahyaarthavimukhena hi | janturnidraavashah svapnam taistaih pashyati kaaranaih || 149

Denn ein Mensch unter dem Einfluss der Müdigkeit, der Geist von Leidenschaft verdunkelt, von der Außenwelt abgewandt,

träumt aus verschiedenen Gründen.

चिरशीघ्रफलत्वं च तस्य कालविशेषतः । एष रात्र्यन्तदृष्टस्तु स्वप्नः शीघ्रफलप्रदः ॥ १५०

cirashiighraphalatvam ca tasya kaalavisheshatah | esha raatryantadrshtastu svapnah shiighraphalapradah || 150

Ob ein Traum schnell oder langsam in Erfüllung geht, hängt auch vom Zeitpunkt ab, zu dem man ihn sieht.

Dieser hier, am Ende der Nacht gesehen, wird sich bald erfüllen.“

एतन्मुनिकुमारात्ते श्रुत्वा तस्मात्सुनिर्वृताः । उत्थाय दिनकर्तव्यं व्यधुः सूर्यप्रभादयः ॥ १५१

etanmunikumaaraatte shrutvaa tasmaatsunirvrtaah | utthaaya dinakartavyam vyadhuh suuryaprabhaadayah || 151

Als Suryaprabha und die anderen das von dem Sohn des Weisen gehört hatten, waren sie beruhigt.

Sie standen auf und vollzogen ihre täglichen Rituale.

तावत्प्रहस्तः प्रत्यागाच्छ्रुतशर्मसकाशतः । पृष्टो मयादिभिश्चैवं यथावृत्तमवर्णयत् ॥ १५२

taavatprahastah pratyaagaacchrutasharmasakaashatah | prshto mayaadibhishcaivam yathaavrttamavarnayat || 152

Mittlerweile war Prahasta von Shrutasharman zurückgekommen. Maya und die andern befragten ihn,

und er berichtete, was er erlebt hatte:

इतो गतोऽहं तरसा त्रिकूटाचलवर्तिनीम् । तां त्रिकूटपताकाख्यां नगरीं हेमनिर्मिताम् ॥ १५३

ito gato’ham tarasaa trikuutaacalavartiniim | taam trikuutapataakaakhyaam nagariim hemanirmitaam || 153

„Von hier bin ich geschwind in die Stadt Trikutapataka geritten.

Die liegt auf den drei Gipfeln des Trikutagebirges und ist ganz aus Gold gebaut.

तस्यां प्रविश्य चापश्यमहं क्षत्तृनिवेदितः । वृतं तं श्रुतशर्माणं तैस्तैर्विद्याधराधिपैः ॥ १५४

tasyaam pravishya caapashyamaham kshattrniveditah | vrtam tam shrutasharmaanam taistairvidyaadharaadhipaih || 154

Ich ritt hinein, der Torhüter kündigte mich an, und schon stand ich vor Shrutasharman,

den alle möglichen Zaubererfürsten umringten:

पित्रा त्रिकूटसेनेन तथा विक्रमशक्तिना । धुरंधुरेण चान्यैश्च शूरैर्दामोदरादिभिः ॥ १५५

pitraa trikuutasenena tathaa vikramashaktinaa | dhuramdhurena caanyaishca shuurairdaamodaraadibhih || 155

sein Vater Trikutasena, dann Vikramashakti, Dhuramdhura, andere Recken wie Damodara und seine Leute.

उपविश्याथ तमहं श्रुतशर्माणमभ्यधाम् । श्रीमता प्रहितः सूर्यप्रभेणाहं त्वदन्तिकम् ॥ १५६

upavishyaatha tamaham shrutasharmaanamabhyadhaam | shriimataa prahitah suuryaprabhenaaham tvadantikam || 156

Sie boten mir einen Platz an. Ich wende mich an Shrutasharman: „Der ehrenwerte Suryaprabha schickt mich zu dir.

संदिष्टं तेन चेदं ते प्रसादाद्धूर्जटेर्मया । विद्या रत्नानि भार्याश्च सहायैश्चैव साधिताः ॥ १५७

samdishtam tena cedam te prasaadaaddhuurjatermayaa | vidyaa ratnaani bhaaryaashca sahaayaishcaiva saadhitaah || 157

Seine Anordnung an dich ist wie folgt: Durch die Gnade des zottelhaarigen Shiva habe ich mir geheime Wissenschaften, Edelsteine, Eheweiber und Bundesgenossen verschafft.

तदेहि मिल सैन्ये मे सहैतैः खेचरेश्वरैः । निहन्ताहं विरुद्धानां रक्षिता नमतां पुनः ॥ १५८

tadehi mila sainye me sahaitaih khecareshvaraih | nihantaaham viruddhaanaam rakshitaa namataam punah || 158

Darum komm und schließ dich mit diesen Himmelstürmern meinem Heer an! Denn ich bin der Zerstörer derer,

die sich mir widersetzen, hinwiederum der Beschützer derer, die sich mir beugen.

या चागम्या हृताज्ञाते सुनीथतनया त्वया । कामचूडामणिः कन्या मुञ्च तामशुभं हि तत् ॥ १५९

yaa caagamyaa hrtaajnaate suniithatanayaa tvayaa | kaamacuudaamanih kanyaa munca taamashubham hi tat || 159

Und die bei Nacht und Nebel von dir entführte Kamacudamani, Sunithas Tochter, der niemand zunahetreten darf,

lass wieder frei, denn das ist schändlich!“

एवं मयोक्ते सर्वे ते क्रुद्धास्तत्रैवमभ्यधुः । को नाम स यदस्मासु दर्पात्संदिशतीदृशम् ॥ १६०

evam mayokte sarve te kruddhaastatraivamabhyadhuh | ko naama sa yadasmaasu darpaatsamdishatiidrsham || 160

Als ich das gesagt hatte, schrien sie alle wutentbrannt: „Wer wagt es, uns in seinem Hochmut solche Befehle zu erteilen!

मर्त्येषु संदिशत्वेवं कस्तु विद्याधरेषु सः । वराको मानुषो भूत्वाप्येवं दृप्यन्विनङ्क्ष्यति ॥ १६१

martyeshu samdishatvevam kastu vidyaadhareshu sah | varaako maanusho bhuutvaapyevam drpyanvinankshyati || 161

Soll er die Sterblichen herumkommandieren, aber nicht uns Vidyadharas!

Ein erbärmlicher Mensch, der so frech wird, gehört vernichtet!“

तच्छ्रुत्वोक्तं मया किं किं को नाम स निशम्यताम् । स हरेणेह युष्माकं चक्रवर्ती विनिर्मितः ॥ १६२

tacchrutvoktam mayaa kim kim ko naama sa nishamyataam | sa hareneha yushmaakam cakravartii vinirmitah || 162

Als ich das hörte, rief ich: „Wie bitte? Beruhigt euch! Shiva selbst hat ihn zum Kaiser über euch bestimmt!

मर्त्यो वा यदि तन्मर्त्यैर्देवत्वमपि साधितम् । विद्याधरैश्च मर्त्यस्य तस्य दृष्टः पराक्रमः ॥ १६३

martyo vaa yadi tanmartyairdevatvamapi saadhitam | vidyaadharaishca martyasya tasya drshtah paraakramah || 163

Wenn er ein Sterblicher ist, haben eben Sterbliche die Göttlichkeit erlangt.

Die Vidyadharas konnten sich ja schon von der Kühnheit dieses Sterblichen überzeugen!

नाशश्चेहागते तस्मिन्कदाचिद्वो हि दश्यते । इत्येवोक्ते मया क्रुद्धा सा सभा क्षोभमाययौ ॥ १६४

naashashcehaagate tasminkadaacidvo hi dashyate | ityevokte mayaa kruddhaa saa sabhaa kshobhamaayayau || 164

Wenn er herkommt, werdet ihr sehen, wer dann zerstört wird!“

Als ich das im Zorn gesagt hatte, geriet die Versammlung in Aufruhr.

अधावतां च हन्तुं मां श्रुतशर्मधुरंधरौ । एवं पश्यामि शौर्यं वामित्यवोचमहं च तौ ॥ १६५

adhaavataam ca hantum maam shrutasharmadhuramdharau | evam pashyaami shauryam vaamityavocamaham ca tau || 165

Shrutasharman und Dhuramdhara stürmten schon vor mich zu erwürgen.

„Los, lasst mich eure Kühnheit sehen!“ rief ich ihnen zu.

ततो दामोदरेणैतावुत्थाय विनिवारितौ । शान्तं दूतश्च विप्रश्च न वध्य इति जल्पता ॥ १६६

tato daamodarenaitaavutthaaya vinivaaritau | shaantam duutashca viprashca na vadhya iti jalpataa || 166

Da erhob Damodara sich um die beiden aufzuhalten. „Ruhe! Einen Botschafter und Brahmanen darf man nicht töten!“, rief er.

ततो विक्रमशक्तिर्मामवादीद्गच्छ दूत भोः । त्वत्स्वामीव हि सर्वेऽपि वयमीश्वरनिर्मिताः ॥ १६७

tato vikramashaktirmaamavaadiidgaccha duuta bhoh | tvatsvaamiiva hi sarve’pi vayamiishvaranirmitaah || 167

Da sprach Vikramashakti zu mir: „Geh bloß, Bote! So wie dein Herr sind wir hier alle vom Herrgott bestimmt.

तदायातु स पश्यामस्तस्यातिथ्यक्षमा वयम् । एवं सगर्वं तेनोक्ते विहसन्नहमब्रवम् ॥ १६८

tadaayaatu sa pashyaamastasyaatithyakshamaa vayam | evam sagarvam tenokte vihasannahamabravam || 168

Soll er ruhig kommen. Dann sehen wir ja, ob wir ihm Gastfreundschaft gewähren können!“

Das sagte er mit solcher Hoffahrt, daß ich lachend erwidern mußte:

हंसाः पद्मवने तावन्नादं कुर्वन्ति सुस्थिताः । यावत्पश्यन्ति नायान्तं मेघमाच्छादिताम्बरम् ॥ १६९

hamsaah padmavane taavannaadam kurvanti susthitaah | yaavatpashyanti naayaantam meghamaacchaaditaambaram || 169

„Die Schwäne im Lotusteich trompeten so lange unschuldig durcheinander,

bis sie die nahende Gewitterwolke den Himmel verdunkeln sehen.“

इत्युक्त्वोत्थाय सावज्ञं निर्गत्याहमिहागतः । एतत्प्रहस्ताच्छ्रुत्वा तैस्तुष्टिः प्रापि मयादिभिः ॥ १७०

ityuktvotthaaya saavajnam nirgatyaahamihaagatah | etatprahastaacchrutvaa taistushtih praapi mayaadibhih || 170

Nachdem ich das losgeworden war, erhob ich mich voll Verachtung und kam hierher.“

Als Maya und die anderen Prahasta zuhörten, wurden sie von Heiterkeit ergriffen.

निश्चित्य चाहवोद्योगं सर्वे सेनापतिं व्यधुः । प्रभासमथ ते सूर्यप्रभाद्या रणदुर्मदम् ॥ १७१

nishcitya caahavodyogam sarve senaapatim vyadhuh | prabhaasamatha te suuryaprabhaadyaa ranadurmadam || 171

Zum Kampf entschlossen und ihn vorbereitend wählten Suryaprabha und die anderen alle Prabhaasa zu ihrem Heerführer,

weil der schon ganz verrückt war auf die Schlacht.

सर्वे च रणदीक्षायां ते सुवासकुमारतः । निदेशं प्राप्य तदहः प्राविशन्नियतव्रताः ॥ १७२

sarve ca ranadiikshaayaam te suvaasakumaaratah | nidesham praapya tadahah praavishanniyatavrataah || 172

Zur Vorbereitung auf den Kampf erhielten sie alle den Befehl von Suvasakumara,

diesen Tag an einen Keuschheitseid gebunden zu beginnen.

रात्रौ सूर्यप्रभश्चात्र व्रतशय्यागृहान्तरम् । प्रविष्टामैक्षतापूर्वामनिद्रो वरकन्यकाम् ॥ १७३

raatrau suuryaprabhashcaatra vratashayyaagrhaantaram | pravishtaamaikshataapuurvaamanidro varakanyakaam || 173

Des Nachts - Suryaprabha wälzt sich schlaflos auf seinem einsamen Lager -

sieht er, wie eine Jungfer von bestürzender Schönheit seine Kammer betritt.

सा तस्य व्याजसुप्तस्य प्रसुप्तसचिवस्य च । स्वैरं निकटमागत्य सखीमाह सहस्थिताम् ॥ १७४

saa tasya vyaajasuptasya prasuptasacivasya ca | svairam nikatamaagatya sakhiimaaha sahasthitaam || 174

Mutig nähert sie sich ihm, der sich inmitten seiner fest schlafenden Minister schlafend stellt,

und sagt zu einer neben ihr stehenden Freundin:

यदि सुप्तस्य विश्रान्तविलासापीयमीदृशी । रूपशोभास्य तत्कीदृक्प्रपुद्धस्य भवेत्सखि ॥ १७५

yadi suptasya vishraantavilaasaapiiyamiidrshii | ruupashobhaasya tatkiidrkprapuddhasya bhavetsakhi || 175

„Wenn der schon im Schlaf, verspielt und entspannt, so gut aussieht – wie dann erst im Wachzustand, liebe Freundin?“

तदस्तु न प्रबोध्योऽसौ पूरितं कौतुकं दृशोः । अधिकं हि निबद्धेन किमत्र हृदयेन मे ॥ १७६

tadastu na prabodhyo’sau puuritam kautukam drshoh | adhikam hi nibaddhena kimatra hrdayena me || 176

„Soll er. Ich will ihn nicht wecken. Die Wissbegier meiner Augen ist befriedigt.

Außerdem, warum sollte ich mein Herze an ihn binden?

भविष्यत्यस्य संग्रामः समं हि श्रुतशर्मणा । तत्तत्र को विजानाति भविता किल कस्य किम् ॥ १७७

bhavishyatyasya samgraamah samam hi shrutasharmanaa | tattatra ko vijaanaati bhavitaa kila kasya kim || 177

Er wird zum Kampf gegen Shrutasharman selbst antreten. Wer weiß, wie der für diesen oder jenen ausgeht?

प्राणव्ययाय शूराणां जायते हि रणोत्सवः । तत्रास्यास्तु शिवं तावत्ततो ज्ञास्यामहे पुनः ॥ १७८

praanavyayaaya shuuraanaam jaayate hi ranotsavah | tatraasyaastu shivam taavattato jnaasyaamahe punah || 178

Das Fest der Schlacht entbrennt, damit Helden ihr Leben aushauchen.

Möge er einstweilen siegreich daraus hervorgehen. Wir werden es noch erfahren.

कामचूडामणिर्येन किं च व्योमिविहारिणा । दृष्टा तस्यास्य हृदयं मादृशी का नु रञ्जयेत् ॥ १७९

kaamacuudaamaniryena kim ca vyomivihaarinaa | drshtaa tasyaasya hrdayam maadrshii kaa nu ranjayet || 179

Wie könnte eine wie ich das Herz eines Mannes gewinnen, der Kamacudamani sieht, während er am Himmel umherfliegt?“

एवं तयोक्ते सावादीत्तत्सखी किं ब्रवीष्यदः । असङ्गो हृदयस्यास्मिन्नायात्तश्चण्डि किं तव ॥ १८०

evam tayokte saavaadiittatsakhii kim braviishyadah | asango hrdayasyaasminnaayaattashcandi kim tava || 180

Als sie sie so reden hörte, fragte ihre Freundin: „Warum sagst du sowas? Warum bist du so grausam,

daß dein Herz aus taktischen Erwägungen keine Verbindung mit ihm haben soll?

येन दृष्टेन हृदयं कामचूडामणेर्हृतम् । सोऽन्यस्या न हरेत्कस्या यदि साक्षदरुन्धती ॥ १८१

yena drshtena hrdayam kaamacuudaamanerhrtam | so’nyasyaa na haretkasyaa yadi saakshaadarundhatii || 181

Warum sollte er, bei dessen Anblick Kamacudamanis Herz dahinschmolz, nicht auch das Herz einer anderen rauben,

selbst wenn es die verkörperte Arundhati wäre?

विद्यावशाच्च कल्याणं वेत्सि किं नास्य संगरे । एतस्य भार्याश्चोक्ताः स्थ सिद्धैः सच्चक्रवर्तिनः ॥ १८२

vidyaavashaacca kalyaanam vetsi kim naasya samgare | etasya bhaaryaashcoktaah stha siddhaih saccakravartinah || 182

Weißt du denn nicht, daß er kraft seiner übernatürlichen Kenntnisse glückreich im Kampf sein wird?

Die Heiligen sagen es: Das sind seine Frauen, wenn er erstmal Kaiser ist,

कामचूडामणिस्त्वं च सुप्रभा चैकगोत्रजा । एष्वेव परिणीता च दिनेष्वेतेन सुप्रभा ॥ १८३

kaamacuudaamanistvam ca suprabhaa caikagotrajaa | eshveva pariniitaa ca dineshvetena suprabhaa || 183

Kamacudamani, du und Suprabha, alle aus einem Stall! Dieser Tage hat er schon Suprabha geehelicht.

तत्किमस्याशिवं युद्धे नहि सिद्धवचो मृषा । किं चाहृतं सुप्रभया चित्तं यस्यास्य तस्य किम् ॥ १८४

tatkimasyaashivam yuddhe nahi siddhavaco mrshaa | kim caahrtam suprabhayaa cittam yasyaasya tasya kim || 184

Also kann er gar nicht glücklos im Kampf sein, sonst wäre der Heiligen Wort gelogen.

Warum solltest du nicht das Herz eines Mannes erobern können, das eine Suprabha erobert hat?

नाहरेद्भवती त्वं हि रूपेणाभ्यधिकानघे । बान्धवापेक्षया वा ते विकल्पो यदि तन्न सत् ॥ १८५

naaharedbhavatii tvam hi ruupenaabhyadhikaanaghe | baandhavaapekshayaa vaa te vikalpo yadi tanna sat || 185

Du bist ihr an Schönheit noch weit überlegen. Wenn du ihn dir nur aus Rücksicht auf deine Verwandten nicht nimmst,

so ist dein Zögern falsch.

भर्तारं हि विना नान्यः सतीनामस्ति बान्धवः । एतत्सखीवचः श्रुत्वा सावोचद्वरकन्यका ॥ १८६

bhartaaram hi vinaa naanyah satiinaamasti baandhavah | etatsakhiivacah shrutvaa saavocadvarakanyakaa || 186

Außer ihrem Mann haben gute Frauen keine Verwandten.“ Auf diese Worte ihrer Freundin erwiderte die treffliche Jungfer:

सत्यं सखि त्वया प्रोक्तं न कार्यं मेऽन्यबन्धुभिः । संख्ये चास्यार्यपुत्रस्य जयं जाने स्वविद्यया ॥ १८७

satyam sakhi tvayaa proktam na kaaryam me’nyabandhubhih | samkhye caasyaaryaputrasya jayam jaane svavidyayaa || 187

„Es stimmt, was du sagst, liebe Freundin. Andere Verwandte brauch ich nicht.

Ich weiß auch, daß mein zukünftiger Mann seiner Wissenschaft wegen im Kampfe siegen wird.

सिद्धानि चास्य रत्नानि विद्याश्चाद्यापि किं पुनः । नैतस्यौषधः सिद्धास्तेन मे दूयते मनः ॥ १८८

siddhaani caasya ratnaani vidyaashcaadyaapi kim punah | naitasyaushadhah siddhaastena me duuyate manah || 188

So hat er bis heute Zauberkräfte, Juwelen und Wissenschaften erworben, aber noch nicht das magische Kraut.

Und das schmerzt mich im Innersten.

चन्द्रपादगिरौ ताश्च सर्वाः सन्ति गुहान्तरे । सिध्यन्ति पुण्यभाजश्च चक्रवर्तिन एव ताः ॥ १८९

candrapaadagirau taashca sarvaah santi guhaantare | sidhyanti punyabhaajashca cakravartina eva taah || 189

Jetzt sitzen sie alle in einer Höhle in den Candrapada-Bergen.

Die Kräuter muß aber ein tugendhafter Kaiser erhalten.

तदेष साधयेन्गत्वा तत्र सर्वौषधीर्यदि । भद्रं तत्स्याद्यदासन्नः प्रातरस्य महाहवः ॥ १९०

tadesha saadhayengatvaa tatra sarvaushadhiiryadi | bhadram tatsyaadyadaasannah praatarasya mahaahavah || 190

Wenn wir gleich hingingen und alle Kräuter holten, wäre das hervorragend.

Sein Großer Kampf ist nämlich schon für morgen angesetzt.

एतच्छ्रुत्वाखिलं त्यक्त्वा व्याजनिद्रां स उत्थितः । सूर्यप्रभः सविनयं तामुवाचात्र कन्यकाम् ॥ १९१

etacchrutvaakhilam tyaktvaa vyaajanidraam sa utthitah | suuryaprabhah savinayam taamuvaacaatra kanyakaam || 191

Als Suryaprabha das hörte, stellte er sich nicht länger schlafend, stand auf und sprach die junge Frau gleich höflich an:

दर्शितोऽतीव मुग्धाक्षि पक्षपातो मयि त्वया । तदेष तत्र गच्छामि कासि त्वमिति शंस मे ॥ १९२

darshito’tiiva mugdhaakshi pakshapaatomayi tvayaa | tadesha tatra gacchaami kaasi tvamiti shamsa me || 192

„So deutlich zeigtest du Parteinahme für mich, Mädchen mit den schönen Augen,

daß ich dort selbst hingehe. Vorher verrate mir noch, wer du bist!“

एतच्छ्रुत्वा श्रुतं सर्वमनेनेति त्रपानता । तूष्णीं बभूव सा कन्या तत्सखी तु जगाद सा ॥ १९३

etacchrutvaa shrutam sarvamaneneti trapaanataa | tuushniim babhuuva saa kanyaa tatsakhii tu jagaada saa || 193

Als das Mädchen ihn hörte, dachte es beschämt: „Er hat alles mitangehört!“ und verstummte. Also sprach ihre Freundin:

एषा विद्याधरेन्द्रस्य सुमेरोरनुजात्मजा । कन्या विलासिनी नाम त्वद्दर्शनसकौतुका ॥ १९४

eshaa vidyaadharendrasya sumeroranujaatmajaa | kanyaa vilaasinii naama tvaddarshanasakautukaa || 194

„Das ist Vilasini, die Tochter des Vidyadharakönigs Sumeru. Sie wollte dich unbedingt sehen.“

एवमुक्तवतीमेव तां सखीं सा विलासिनी । एहि सम्प्रति गच्छाव इत्युक्त्वा प्रययौ ततः ॥ १९५

evamuktavatiimeva taam sakhiim saa vilaasinii | ehi samprati gacchaava ityuktvaa prayayau tatah || 195

Sobald ihre Freundin das gesagt hatte, sprach Vilasini zu ihr: „Komm, wir gehen jetzt!“ und ging von dannen.

ततः प्रभासादिभ्यस्तत्प्रबोध्य तदुदीरितम् । सूर्यप्रभः स्वमन्त्रिभ्यः शशंसौषधिसाधनम् ॥ १९६

tatah prabhaasaadibhyastatprabodhya tadudiiritam | suuryaprabhah svamantribhyah shashamsaushadhisaadhanam || 196

Da weckte Suryaprabha seine Minister, Prabhasa und die anderen auf und berichtete ihnen von der Kräuterbeschaffung,

die Vilasini erwähnt hatte.

विससर्ज प्रहस्तं च योग्यं तत्साधनाय सः । तदाख्यातुं सुनीथस्य सुमेरोश्च मयस्य च ॥ १९७

visasarja prahastam ca yogyam tatsaadhanaaya sah | tadaakhyaatum suniithasya sumeroshca mayasya ca || 197

Sie schickten den fähigen Prahasta zu Sunita, Sumeru und Maya, um ihnen von der Beschaffungsaktion zu erzählen.

तैरागतैः श्रद्दधानैः समं स सचिवान्वितः । निशि सूर्यप्रभः प्रायाच्चन्द्रपादाचलं प्रति ॥ १९८

tairaagataih shraddadhaanaih samam sa sacivaanvitah | nishi suuryaprabhah praayaaccandrapaadaacalam prati || 198

Die billigten das Vorhaben und kamen herbei. Mit ihnen und seinen Ministern brach Suryaprabha noch in der Nacht

auf zum Candrapadaberg.

गच्छतां च क्रमात्तेषामुत्थस्तुर्मार्गरोधिनः । यक्षगुह्यककूष्माण्डा विघ्ना नानायुधोद्यताः ॥ १९९

gacchataam ca kramaatteshaamutthasturmaargarodhinah | yakshaguhyakakuushmaandaa vighnaa naanaayudhodyataah || 199

Während sie noch schrittweise vorrückten, stellten sich ihnen Yakshas Baumgeister, Guhyakas Höhlengeister und Kushmandas Kürbishoden entgegen, um ihnen mit erhobenen Waffen aller Art den Weg zu verstellen.

कांश्चिदस्त्रैर्विमोह्यैतान्कांश्चित्संस्तभ्य विद्यया । चन्द्रपादगिरिं तं ते प्रापुः सूर्यप्रभादयः ॥ २००

kaamshcidastrairvimohyaitaankaamshcitsamstabhya vidyayaa | candrapaadagirim tam te praapuh suuryaprabhaadayah || 200

Einige streckten sie mit ihren Waffen nieder, andere führten sie in die Irre, wieder andere lähmten sie mit ihrer Zaubermacht. Irgendwann erreichten Suryaprabha und die seinen den Berg Candrapada.

तत्रैषां तद्गुहाद्वारप्राप्तानां शांकरा गणाः । एत्य प्रवेशं रुरुधुर्विचित्रविकृताननाः ॥ २०१

tatraishaam tadguhaadvaarapraaptaanaam shaankaraa ganaah | etya pravesham rurudhurvicitravikrtaananaah || 201

Als sie den Höhleneingang erreicht hatten und eintreten wollten, wurden sie von Shivas Horden, den Ganas, daran gehindert,

indem die alle möglichen widerlichen Fratzen schnitten.

एतैः सह न युद्धव्यं कुप्येद्धि भगवान्हरः । तन्नामाष्टसहस्रेण तमेव वरदं स्तुमः ॥ २०२

etaih saha na yuddhavyam kupyeddhi bhagavaanharah | tannaamaashtasahasrena tameva varadam stumah || 202

„Mit denen schlagen wir uns lieber nicht, sonst wird Gott Shiva noch wütend!

Singen wir ihm lieber ein Loblied mit seinen achttausend Namen!

तेनैव ते प्रसीदन्ति तद्गणा इत्यवोचत । सुवासकुमारस्तानथ सूर्यप्रभादिकान् ॥ २०३

tenaiva te prasiidanti tadganaa ityavocata | suvaasakumaarastaanatha suuryaprabhaadikaan || 203

Damit seine Horden wieder friedlich werden!“ riet Suvasakumara Suryaprabha und den anderen.

ततस्तथेति सर्वे ते तथैव हरमस्तुवन् । स्वामिस्तुतिप्रसन्नाश्च तान्वदन्ति स्म ते गणाः ॥ २०४

tatastatheti sarve te tathaiva haramastuvan | svaamistutiprasannaashca taanvadanti sma te ganaah || 204

Damit waren alle einverstanden und priesen Shiva. Die Ganas waren besänftigt, als ihr Herr gepriesen wurde,

und einer von ihnen sagte:

मुक्तेयं वो गुहास्माभिर्गृह्णीतास्यां महौषधीः । सूर्यप्रभेण त्वेतस्यां न प्रवेष्टव्यमात्मना ॥ २०५

mukteyam vo guhaasmaabhirgrhniitaasyaam mahaushadhiih | suuryaprabhena tvetasyaam na praveshtavyamaatmanaa || 205

„Die Höhle ist frei für euch, die starken Kräuter zu holen! Suryaprabha soll aber selbst nicht in sie eindringen.

प्रभासः प्रविशत्वेतामेतस्य सुगमा ह्यसौ । एतद्गणवचः सर्वे ते तथेत्यनुमेनिरे ॥ २०६

prabhaasah pravishatvetaametasya sugamaa hyasau | etadganavacah sarve te tathetyanumenire || 206

Prabhasa soll kommen, er hat freien Zutritt!“ Diese Worte des Gana fanden allgemeine Zustimmung.

ततः प्रविशतस्तस्य प्रभासस्य तदैव सा । गुहा बद्धान्धकारापि सुप्रकाशा किमप्यभूत् ॥ २०७

tatah pravishatastasya prabhaasasya tadaiva saa | guhaa baddhaandhakaaraapi suprakaashaa kimapyabhuut || 207

Kaum war Prabhasa in die Höhle vorgedrungen, als sie, die bisher in tiefer Finsternis lag, plötzlich hell beleuchtet ward.

उत्थाय च महाघोररूपा अप्यत्र राक्षसाः । चत्वारः किंकरा ऊचुः प्रणताः प्रविशेति तम् ॥ २०८

utthaaya ca mahaaghoraruupaa apyatra raakshasaah | catvaarah kimkaraa uucuh pranataah pravisheti tam || 208

Vor ihm erhoben sich vier abscheulich aussehende Schutzgeister aus Shivas Gefolgschaft, verbeugten sich vor ihm und sprachen: „Tritt ein!“

अथ प्रविश्य संगृह्य दिव्याः सप्तौषधीः स ताः । प्रभासो निर्गतः सूर्यप्रभाय निखिला ददौ ॥ २०९

atha pravishya samgrhya divyaah saptaushadhiih sa taah | prabhaaso nirgatah suuryaprabhaaya nikhilaa dadau || 209

Prabhasa ging hin und sammelte die sieben Wunderkräuter ein.

Dann verließ er die Höhle und überreichte sie allesamt Suryaprabha.

महाप्रभावाः सप्तैताः सिद्धाः सूर्यप्रभाद्य ते । ओषध्य इति तत्कालं गगनादुदगाद्वचः ॥ २१०

mahaaprabhaavaah saptaitaah siddhaah suuryaprabhaadya te | oshadhya iti tatkaalam gaganaadudagaadvacah || 210

In dem Moment erklang eine Stimme vom Himmel herab:

„Die sieben Kräuter, Suryaprabha, die du heute erhalten hast, sind sehr stark in ihrer Wirkung.“

तच्छ्रुत्वा मुदिताः सूर्यप्रभाद्याः सर्व एव ते । स्वसैन्यमाययुः क्षिप्रं सुमेर्वास्पदमाश्रितम् ॥ २११

tacchrutvaa muditaah suuryaprabhaadyaah sarva eva te | svasainyamaayayuh kshipram sumervaaspadamaashritam || 211

Als Suryaprabha und die anderen das hörten, waren sie alle begeistert und ritten eiligst zu dem Standort,

wo Sumeru mit seinem Heer Stellung bezogen hatte.

तत्रापृच्छत्सुनीथोऽथ तं सुवासकुमारकम् । मुने सूर्यप्रभं हित्वा प्रभासः किं प्रवेशितः ॥ २१२

tatraaprcchatsuniitho’tha tam suvaasakumaarakam | mune suuryaprabham hitvaa prabhaasah kim praveshitah || 212

Hier fragte Sunitha den Suvasakumara sogleich: „Weiser, warum wurde Prabhasa an Suryaprabha vorbei

allein in die Höhle vorgelassen?“

गणैर्गुहायां किं चैष किंकरैरपि सत्कृतः । एतच्छ्रुत्वा स सर्वेषु शृण्वत्सु मुनिरभ्यधात् ॥ २१३

ganairguhaayaam kim caisha kimkarairapi satkrtah | etacchrutvaa sa sarveshu shrnvatsu munirabhyadhaat || 213

Und warum wurde er von den Ganas und anderen dienstbaren Geistern so zuvorkommend behandelt?“

Als der weise Suvasakumara das gehört hatte, erklärte er vor versammelter Zuhörerschaft:

श्रूयतां कथयाम्येतत्प्रभासो हितकृत्परम् । सूर्यप्रभस्यात्मभूतो न भेदोऽस्त्यनयोर्द्वयोः ॥ २१४

shruuyataam kathayaamyetatprabhaaso hitakrtparam | suuryaprabhasyaatmabhuuto na bhedo’styanayordvayoh || 214

„Hört zu, ich erklär es euch: Prabhasa hier ist Suryaprabhas großer Wohltäter.

Er ist sein zweites Selbst, und zwischen beiden ist kein Unterschied.

किं च प्रभासेन समो नान्यः शौर्यप्रभाववान् । अस्ति प्राग्जन्मसुकृतैरेतदीया च सा गुहा ॥ २१५

kim ca prabhaasena samo naanyah shauryaprabhaavavaan | asti praagjanmasukrtairetadiiyaa ca saa guhaa || 215

Keiner ist so mutig und stark wie Prabhasa, und die Höhle hier gehört ihm seiner guten Taten wegen,

die er in einer früheren Existenz vollbracht hat.

योऽयं यादृक्पुरा चाभूत्तदिदं कथयामि वः । बभूव नमुचिर्नाम पूर्वं दानवसत्तमः ॥ २१६

yo’yam yaadrkpuraa caabhuuttadidam kathayaami vah | babhuuva namucirnaama puurvam daanavasattamah || 216

Wie und was er früher war, will ich euch erzählen: Vor Zeiten lebte ein trefflicher Danava namens Namuci.

यस्य दानप्रसक्तस्य महावीरस्य नाभवत् । अदेयमहितायापि याचमानाय किंचन ॥ २१७

yasya daanaprasaktasya mahaaviirasya naabhavat | adeyamahitaayaapi yaacamaanaaya kimcana || 217

Er war ein hingebungsvoller Förderer und sehr mannhaft. Wenn einer, der ihm übel gesonnen war,

ihn darum bat, so hatte er nichts dagegen, auch ihm zu geben.

दशवर्षसहस्राणि स तप्त्वा धूमपस्तपः । लोहाश्मकाष्ठावध्यत्वं विरिञ्चात्प्राप्तवान्वरम् ॥ २१८

dashavarshasahasraani sa taptvaa dhuumapastapah | lohaashmakaashthaavadhyatvam virincaatpraaptavaanvaram || 218

Zehntausend Jahre lang frönte er der Selbstqual des Rauchtrinkens, sodaß er von Brahma

die Gabe der Unverwundbarkeit durch Eisen, Stein und Holz erhielt.

ततोऽसकृद्विजित्येन्द्रं कांदिशीकं स तं व्यधात् । तत्प्रार्थ्य कश्यपर्षिस्तं देवैः संधिमकारयत् ॥ २१९

tato’sakrdvijityendram kaamdishiikam sa tam vyadhaat | tatpraarthya kashyaparshistam devaih samdhimakaarayat || 219

Nachdem er Indra mehrfach bezwungen und zum Flüchtling gemacht hatte,

flehte Rishi Kashyapa ihn an, Frieden mit den Göttern zu schließen.

अथ विश्रान्तवैरास्ते सम्मन्त्र्यैव सुरासुराः । दुग्धाम्भोनिधिमभ्येत्य ममन्थुर्मन्दराद्रिणा ॥ २२०

atha vishraantavairaaste sammantryaiva suraasuraah | dugdhaambhonidhimabhyetya mamanthurmandaraadrinaa || 220

Somit ruhte die Feindschaft zwischen Göttern und Dämonen, ja, sie kamen sogar auf die Idee,

den Milchozean zu besuchen und ihn mit Hilfe des Berges Mandara aufzuschäumen.

ततोऽच्युतादयो भागान्कमलाप्रभृतीन्यथा । प्रापुस्तथोच्चैःश्रवसं हयं नमुचिराप्तवान् ॥ २२१

tato’cyutaadayo bhaagaankamalaaprabhrtiinyathaa | praapustathoccaihshravasam hayam namuciraaptavaan || 221

Während also Vishnu und die anderen Götter Lakshmi und weitere Schätze als ihren Anteil erhielten,

fiel Namuci das Pferd Uccaihshravas zu.

अन्ये देवासुराश्चान्यान्प्रदिष्टान्ब्रह्मणा पृथक् । लेभिरे विविधान्भागान्मथ्यमानार्णवोत्थितान् ॥ २२२

anye devaasuraashcaanyaanpradishtaanbrahmanaa prthak | lebhire vividhaanbhaagaanmathyamaanaarnavotthitaan || 222

Auch die anderen Götter und Widergötter empfingen einer nach dem andern verschiedene Anteile,

die Brahma von dem, was aus den aufgewühlten Wellen emporstieg, ihnen zuwies.

मन्थपर्यन्तलब्धे च त्रिदशैरमृते हृते । तेषामथासुराणां च पुनर्वैरमजायत ॥ २२३

manthaparyantalabdhe ca tridashairamrte hrte | teshaamathaasuraanaam ca punarvairamajaayata || 223

Als am Ende der Quirlaktion die Dreißig Götter den Unsterblichkeitstrank stahlen,

brach die alte Feindschaft zwischen ihnen und den Dämonen wieder aus.

ततो देवासुररणे जघ्ने यो योऽसुरः सुरैः । आघ्रायोच्चैःश्रवास्तं तं जीवयामास तत्क्षणम् ॥ २२४

tato devaasurarane jaghne yo yo’surah suraih | aaghraayoccaihshravaastam tam jiivayaamaasa tatkshanam || 224

Sobald in der darauf entbrennenden Schlacht ein Dämon von einem Gott erschlagen wurde,

mußte Uccaihshravas nur an ihm schnuppern, um ihn wieder lebendig werden zu lassen.

अजेया जज्ञिरे तेन देवानां दैत्य्दानवाः । ततो विषण्णं वक्ति स्म रहः शक्रं बृहस्पतिः ॥ २२५

ajeyaa jajnire tena devaanaam daitydaanavaah | tato vishannam vakti sma rahah shakram brhaspatih || 225

Irgendwann merkten die Götter, warum Daityas und Danavas nicht zu besiegen waren.

Da nahm Brhaspati den verzweifelten Indra zur Seite und riet ihm:

एकस्तवात्रोपायोऽस्ति तं कुरुष्वाविलम्बितम् । स्वयं याचस्व गत्वा त्वं नमुचिं तं हयोत्तमम् ॥ २२६

ekastavaatropaayo’sti tam kurushvaavilambitam | svayam yaacasva gatvaa tvam namucim tam hayottamam || 226

„Du hast nur noch ein Mittel! Wende es unverzüglich an. Geh selbst zu Namuci und bitte ihn um sein Prachtross!

विपक्षायापि तुभ्यं तं स हयं न न दास्यति । खण्डयिष्यति नाजन्मसंचितं दातृतायशः ॥ २२७

vipakshaayaapi tubhyam tam sa hayam na na daasyati | khandayishyati naajanmasamcitam daatrtaayashah || 227

Er wird es dir bestimmt geben, obwohl du sein Feind bist. Er will ja nicht seinen Ruhm als Spender ruinieren,

den er seit seiner Geburt angehäuft hat.“

इत्युक्तो देवगुरुणा महेन्द्रस्त्रिदशैः सह । गत्वा ययाचे नमुचिं तमुच्चैःश्रवसं हयम् ॥ २२८

ityukto devagurunaa mahendrastridashaih saha | gatvaa yayaace namucim tamuccaihshravasam hayam || 228

Auf den Rat des Lehrers der Götter hin trat der Große Indra mit seinen dreißig Göttern vor Namuci

und erbat sein Pferd Uccaihshravas von ihm:

न मे पराङ्मुखो गच्छत्यर्थी तत्रापि वासवः । तदस्मै नमुचिर्भूत्वा दद्यां नाहं कथं हयम् ॥ २२९

na me paraanmukho gacchatyarthii tatraapi vaasavah | tadasmai namucirbhuutvaa dadyaam naaham katham hayam || 229

„Von mir wendet kein Bittsteller enttäuscht sich ab, auch Indra nicht.

Wie sollte ich ihm wohl, solange ich Namuci bin, das Pferd nicht geben?

जगत्सु दातृताकीर्तिर्या मया चिरमर्जिता । सा चेन्म्लानिं गता तन्मे किं श्रिया जीवितेन वा ॥ २३०

jagatsu daatrtaakiirtiryaa mayaa ciramarjitaa | saa cenmlaanim gataa tanme kim shriyaa jiivitena vaa || 230

So lange hab ich in den Welten meinen Ruhm als Spender angesammelt – was sollte, wenn der dahinwelkt,

mir noch Luxus oder Leben gar?“

इति संचिन्त्य शक्राय तमुच्चैःश्रवसं ददौ । वार्यमाणोऽपि शुक्रेण नमुचि स महाशयः ॥ २३१

iti samcintya shakraaya tamuccaihshravasam dadau | vaaryamaano’pi shukrena namuci sa mahaashayah || 231

Das ging Namuci durch den Kopf, als er, der Hochherzige - obwohl von Shukra noch gewarnt –

Indra das Pferd Uccaihshravas übergab.

दत्ताश्वमथ विश्वास्य तं गाङ्गेन जघान सः । शस्त्राद्यवध्यं फेनेन वज्रन्यस्तेन वृत्रहा ॥ २३२

dattaashvamatha vishvaasya tam gaangena jaghaana sah | shastraadyavadhyam phenena vajranyastena vrtrahaa || 232

Als Namuci ihm das Pferd geschenkt hatte, wiegte Indra, der Vrtratöter, ihn in Sicherheit, erschlug ihn dann aber mit seinem Donnerkeil, den er im Schaum der Gangeswellen versteckt hatte, weil er mit keiner anderen Waffe zu töten war.

अहो दुरन्ता संसारे भोगतृष्णा यया हृताः । अनौचित्यादकीर्तेश्च देवा अपि न बिभ्यति ॥ २३३

aho durantaa samsaare bhogatrshnaa yayaa hrtaah | anaucityaadakiirteshca devaa api na bibhyati || 233

Leider ist in der Welt die Gier nach Genüssen so uferlos, daß selbst die Götter sich davon hinreißen lassen,

vor unziemlichen und unrühmlichen Taten nicht zurückzuschrecken!

तद्बुद्ध्वा तस्य नमुचेर्दनुर्माता तपोबलात् । चकार दुःखसंतप्ता संकल्पं शोकशान्तये ॥ २३४

tadbuddhvaa tasya namucerdanurmaataa tapobalaat | cakaara duhkhasamtaptaa samkalpam shokashaantaye || 234

Als Namucis Mutter Danu davon erfuhr, fasste die Leidgeprüfte kraft ihrer Entsagung einen feierlichen Entschluss,

um ihren Schmerz zu lindern:

स एव मे पुनर्गर्भे सम्भूयान्नमुचिर्बली । भूयाच्च सर्वदेवानामजेयः संयुगेष्विति ॥ २३५

sa eva me punargarbhe sambhuuyaannamucirbalii | bhuuyaacca sarvadevaanaamajeyah samyugeshviti || 235

„Möge der starke Namuci noch einmal in meinem Schoß empfangen und geboren werden,

auf daß er für alle Götter unbesiegbar sei in den Schlachten!“

ततः स तस्याः सम्भूय गर्भे जातोऽसुरः पुनः । सर्वरत्नमयो नाम्ना प्रबलो बलयोगतः ॥ २३६

tatah sa tasyaah sambhuuya garbhe jaato‘surah punah | sarvaratnamayo naamnaa prabalo balayogatah || 236

Danach empfing sie in ihrem Schoß und gebar tatsächlich wieder einen Dämonen,

der ganz aus Edelsteinen bestand und seiner Stärke wegen Prabala genannt wurde.

सोऽपि तप्ततपाः प्रीणन्प्राणैरप्यर्थिनः कृती । शतकृत्वो जिगायेन्द्रं प्रबलो दानवेश्वरः ॥ २३७

so’pi taptatapaah priinanpraanairapyarthinah krtii | shatakrtvo jigaayendram prabalo daanaveshvarah || 237

Prabala setzte sich härtester Selbstkasteiung aus, erfüllte seine Mission, indem er Bittsteller mit der Aufgabe seines Lebens beglückte und als Herr über die Danavas Indra hundertmal besiegte.

ततः सम्मन्त्र्य देवास्तमुपैत्यैव ययाचिरे । देहं पुरुषमेधार्थमस्मभ्यां देहि सर्वथा ॥ २३८

tatah sammantrya devaastamupaityaiva yayaacire | deham purushamedhaarthamasmabhyaam dehi sarvathaa || 238

Da berieten die Götter, traten an ihn heran, bettelten: „Überlass uns deinen Körper für ein Menschenopfer, unbedingt!“

तच्छ्रुत्वा स रिपुभ्योऽपि तेभ्यो देहमदान्निजम् । प्राणानुदारा विसृजन्त्यर्थिनो न पराङ्मुखान् ॥ २३९

tacchrutvaa sa ripubhyo’pi tebhyo dehamadaannijam | praanaanudaaraa visrjantyarthino na paraangmukhaan || 239

Er hörte sie und gab ihnen seinen Körper, obwohl sie Feinde waren.

Die Edlen lassen ihr Leben, wenn sie darum gebeten werden, und wenden sich nicht ab.

ततः स खण्डशो देवैः कृतः प्रबलदानवः । मनुष्यलोके जातोऽद्य प्रभासवपुषा पुनः ॥ २४०

tatah sa khandasho devaih krtah prabaladaanavah | manushyaloke jaato’dya prabhaasavapushaa punah || 240

Dann wurde der Danava Prabala von den Göttern in Stücke geschnitten.

In der Menschenwelt wurde er jetzt im Körper von Prabhasa geboren.

तदेवमादौ नमुचिस्ततोऽभूत्प्रबलश्च सः । सैष प्रभासस्तत्पुण्यप्रभावाद्दुर्जयोऽरिभिः ॥ २४१

tadevamaadau namucistato’bhuutprabalashca sah | saisha prabhaasastatpunyaprabhaavaaddurjayo’ribhih || 241

Also war Prabhasa zuerst Namuci, dann Prabala, und wurde dann zu Prabhasa.

Der Durchschlagskraft seiner Tugenden wegen ist er für die Feinde schwer zu besiegen.

या च सम्बन्धिनी तस्य प्रबलस्यौषधीगुहा । तेन प्रभासस्यात्मीया वश्या सास्य सकिंकरा ॥ २४२

yaa ca sambandhinii tasya prabalasyaushadhiiguhaa | tena prabhaasasyaatmiiyaa vashyaa saasya sakimkaraa || 242

Diese Kräuterhöhle gehörte also Prabala und war somit Prabhasas Eigentum mitsamt ihrer Dienerschaft, die ihm gehorchte.

तदधश्चास्ति पाताले मन्दिरं प्रबलस्य तत् । यत्र द्वादश सन्त्यस्य मुख्यभार्याः स्वलंकृताः ॥ २४३

tadadhashcaasti paataale mandiram prabalasya tat | yatra dvaadasha santyasya mukhyabhaaryaah svalamkrtaah || 243

Darunter liegt eine Unterwelt, Prabalas Palast, in dem seine zwölf schön herausgeputzten Hauptfrauen leben.

विविधानि च रत्नानि नानाप्रहरणानि च । चिन्तामणिश्च लक्षं च योधानां तुरगास्तथा ॥ २४४

vividhaani ca ratnaani naanaapraharanaani ca | cintaamanishca laksham ca yodhaanaam turagaastathaa || 244

Außerdem gibt es dort alle möglichen Edelsteine, Waffen und das Wunschjuwel. Hunderttausend Kämpfer und Pferde ebenso.

तत्प्रभासस्य सम्बन्धि सर्वमस्य पुरार्जितम् । तदीदृशः प्रभासोऽयं नास्येदं किंचिदद्भुतम् ॥ २४५

tatprabhaasasya sambandhi sarvamasya puraarjitam | tadiidrshah prabhaaso’yam naasyedam kimcidadbhutam || 245

Das alles ist Prabhasas Eigentum, in einem früheren Leben erworben. So einer ist Prabhasa, nichts Außergewöhnliches.“

एवं ततो मुनिकुमारकतो निशम्य सूर्यप्रभप्रभृतयः समयप्रभासाः ।

रत्नाद्यवाप्तुमथ तत्प्रययुस्तदैव पातालगं प्रबलवेश्मबिलप्रवेशम् ॥ २४६

evam tato munikumaarakato nishamya suuryaprabhaprabhrtayah samayaprabhaasaah |

ratnaadyavaaptumatha tatprayayustadaiva paataalagam prabalaveshmabilapravesham || 246

Als sie das von dem Sohn des Einsiedlers gehört hatten, begaben sich Suryaprabha und sein Gefolge, mit Maya und Prabhasa sogleich zu Prabalas Höhle, die in die Unterwelt führte, um Edelsteine und alles andere sicherzustellen.

तेन प्रविश्य परिग्रह्य च पूर्वपत्नीश्चिन्तामणिं च तुरगानसुरांश्च योधान् ।

निर्गत्य चात्तनिखिलद्रविनः स एकः सूर्यप्रभं किमपि तोषितवान्प्रभासः ॥ २४७

tena pravishya parigrahya ca puurvapatniishcintaamanim ca turagaanasuraamshca yodhaan |

nirgatya caattanikhiladravinah sa ekah suuryaprabham kimapi toshitavaanprabhaasah || 247

 

Als einziger ging Prabhasa durch diesen Eingang und sicherte sich seine früheren Frauen, das Wunschjuwel, die Pferde und die Dämonenkrieger. Mit all seinen Reichtümern trat er wieder heraus und begeisterte Suryaprabha.

अथ समयसुनीथः सप्रभासः सुमेरुप्रभृतिभिरनुयातो राजभिर्मन्त्रिभिश्च ।

द्रुतमभिमतसिद्धिं प्राप्य सूर्यप्रभोऽसौ पुनरपि निजसेनासंनिवेशं तमागात् ॥ २४८

atha samayasuniithah saprabhaasah sumeruprabhrtibhiranuyaato raajabhirmantribhishca |

drutamabhimatasiddhim praapya suuryaprabho’sau punarapi nijasenaasamnivesham tamaagaat || 248

Nachdem Suryaprabha jetzt alles hatte, was er brauchte, kehrte er mit Maya, Sunitha, Prabhasa, Sumeru in Begleitung der Könige und Minister wieder zum Standort seiner eigenen Streitkräfte zurück.

तत्र सोऽसुरनराधिपादिषु स्वस्ववासकगतेषु तेषु तम् ।

रात्रिवेशमनयत्कुशास्तरे संनिगृह्य रणदीक्षितः पुनः ॥ २४९

tatra so’suranaraadhipaadishu svasvavaasakagateshu teshu tam |

raatriveshamanayatkushaastare samnigrhya ranadiikshitah punah || 249

Dämonen, Kämpfer und Könige bezogen ihre jeweiligen Zelte, und wieder wurde er für den Kampf geweiht.

Suryaprabha riss sich zusammen und verbrachte die restliche Nacht allein auf hingestreutem Kushagras.