शशाङ्कवतीलम्बकः १२
shashaankavatiilambakah 12 Das Buch Shashankavati
षष्टस्तरङ्गः shashtastarangah | Die sechste Welle, 6. Kapitel Kap. 73, Teil 2
तावच्च तेन मार्गेण कोऽपि दैवात्समागतः । मुनिपुत्रः क्षितिपतिं तथाभूतं ददर्श तम् ॥ १६७
taavacca tena maargena ko’pi daivaatsamaagatah | muniputrah kshitipatim tathaabuutam dadarsha tam || 167
Bald kam auf demselben Weg zufällig der Sohn eines Einsiedlers daher und fand den König in diesem Zustand vor.
सोऽभ्युपेत्य निवार्याशु भ्रमरान्करुणार्द्रधीः । ऋषिः पृष्ट्वा च वृत्तान्तं नृपमेतमभाषत ॥ १६८
so’bhyupetya nivaaryaashu bhramaraankarunaardradhiih | rshih prshtvaa ca vrttaantam nrpametamabhaashata || 168
Dieser Rishi eilte auf den König zu und vertrieb schnell die Bienen, weil er ein gutes Herz hatte und mitleidvoll war.
Nachdem er den König nach seinen Erlebnissen gefragt hatte, sprach er zu ihm:
राजन्यावदयं देहस्तावद्दुःखक्षयः कुतः । तदनुद्वेगतः साध्यः पुरुषार्थः सदा बुधैः ॥ १६९
raajanyaavadayam dehastaavadduhkhakshayah kutah | tadanudvegatah saadhyah purushaarthah sadaa budhaih || 169
„König, solange das hier unser Körper ist, wie soll da wohl die Not ein Ende haben?
Dennoch sollten die Weisen davon unbeeindruckt stets des Menschen Vollkommenheit im Auge behalten.
यावच्च नाच्युतेशानविरिञ्चिष्वेकतामतिः । भेदोपासनजास्तावद्भङ्गुरा एव सिद्धयः ॥ १७०
yaavacca naacyuteshaanavirincishvekataamatih | bhedopaasanajaastaavadbhanguraa eva siddhayah || 170
Solange wir nicht verstehen, daß Vishnu, Shiva und Brahma eins sind, können unsere Erfolge,
die sich einstellen, wenn wir sie voneinander isoliert anbeten, auch nur zerbrechlich sein.
तदभेदधिया ध्यायन्ब्रह्मविष्णुमहेश्वरान् । धैर्येन द्वादशान्यानि वर्षाणीह तपः कुरु ॥ १७१
tadabhedadhiyaa dhyaayanbrahmavishnumaheshvaraan | dhairyena dvaadashaanyaani varshaaniiha tapah kuru || 171
Darum meditiere noch weitere zwölf Jahre standhaft im Geiste ihrer Einheit
über Brahma, Vishnu und Shiva und mach das zu deiner Bußübung.
ततः प्राप्स्यसि कान्तां तामन्ते सिद्धिं च शाश्वतीम् । देहस्तु तावत्सिद्धस्ते पश्यायं दिव्यसौरभः ॥ १७२
tatah praapsyasi kaantaam taamante siddhim ca shaashvatiim | dehastu taavatsiddhaste pashyaayam divyasaurabhah || 172
Danach bekommst du deine Geliebte und ewig währende Vollendung. Und sieh mal:
Dein Körper hat schon etwas Vollendetes, nimm seinen paradiesischen Wohlgeruch wahr!
समन्त्रं च गृहाणेदं मम कृष्णमृगाजिनम् । कृतावगुण्ठनो येन भ्रमरैर्नहि बाध्यसे ॥ १७३
samantram ca grhaanedam mama krshnamrgaajinam | krtaavagunthano yena bhramarairnahi baadhyase || 173
Nimm auch das besprochene schwarze Antilopenfell von mir.
In dieses eingehüllt, wirst du auch nicht mehr von Bienen belästigt.“
इत्युक्त्वाजिनमन्त्रौ स तस्मै दत्त्वा मुनिर्ययौ । तथेत्यात्तधृतिः सोऽपि तीर्थे तत्रावसन्नृपः ॥ १७४
ityuktvaajinamantrau sa tasmai dattvaa muniryayau | tathetyaattadhrtih so’pi tiirthe tatraavasannrpah || 174
Mit diesen Worten übergab der Einsiedler ihm Fell und Zauberspruch. Dann ging er von dannen.
Der König willigte ein, fasste wieder Mut und bezog seinen Platz am Wallfahrtsort.
द्वादशाब्दोषितं तं च तपसाराधितेश्वरम् । भूपं कुमुदिनी दैत्यकन्या सा स्वयमभ्यगात् ॥ १७५
dvaadashaabdoshitam tam ca tapasaaraadhiteshvaram | bhuupam kumudinii daityakanyaa saa svayamabhyagaat || 175
Zwölf Jahre saß er so und stimmte Shiva mit Bußübungen gnädig.
Da trat Kumudinii, die Teufelsmaid, aus freien Stücken auf ihn zu.
तया साकं स पातालं गत्वा दयितया चिरम् । राजा भूनन्दनो भोगान्भुञ्जानः सिद्धिमाप्तवान् ॥ १७६
tayaa saakam sa paataalam gatvaa dayitayaa ciram | raajaa bhuunandano bhogaanbhunjaanah siddhimaaptavaan || 176
So streifte der König lange mit seiner Geliebten durch die Unterwelt,
wo er die Freuden mit ihr genießend, allmählich Vollendung erwarb.
इत्यनुद्वेगशीला ये भव्या धैर्यावलम्बिनः । दूरभ्रष्टामपि निजां भूमिं सम्प्राप्नुवन्ति ते ॥ १७७
ityanudvegashiilaa ye bhavyaa dhairyaavalambinah | duurabhrashtaamapi nijaam bhuumim sampraapnuvanti te || 177
„Alle die so sind, wie sie sein sollen, von unaufgeregter Art, kommen in ihre eigentliche,
wenn auch weit verschwundene Welt zurück, weil sie sich auf ihre Festigkeit verlassen.
त्वं चेह भाविकल्याणः श्रीदर्शन सुलक्षणः । तदाहारं विनात्मानं किमुद्वेगादुपेक्षसे ॥ १७८
tvam ceha bhaavikalyaanah shriidarshana sulakshanah | tadaahaaram vinaatmaanam kimudvegaadupekshase || 178
Und hier bist du, Shridarshana, bestimmt dazu, glücklich zu sein, mit guten Anzeichen –
warum also läßt du dich, indem du einer Erschütterung wegen nichts mehr ißt, so verkommen?“
इत्युक्तो द्यूतशालान्तः सख्या मुखरकेण सः । तेन श्रीदर्शनो रात्रौ निराहारो जगाद तम् ॥ १७९
ityukto dyuutashaalaantah sakhyaa mukharakena sah | tena shriidarshano raatrau niraahaaro jagaada tam || 179
So von seinem Freund Mukharaka im Würfelsaal angesprochen, sagte des Nachts, immer noch fastend, Shridarshana zu ihm:
यथात्थ त्वं कुलीनः सन्किंत्वस्यां पुरि लज्जया । निर्गन्तुं न बहिः शक्नोमीदृशो द्यूतदुर्गतः ॥ १८०
yathaattha tvam kuliinah sankimtvasyaam puri lajjayaa | nirgantum na bahih shaknomiidrsho dyuutadurgatah || 180
„Es ist, wie du sagst. Aber ich, ein Mann von Stand, kann nicht einfach so in die Stadt hinaus,
wenn ich mich, von der Spielsucht übel zugerichtet, in Grund und Boden schäme.
तदस्यामेव चेद्रात्रौ विदेशे गमनं क्वचित् । न निषेधसि मे मित्र तदाहारं करोम्यहम् ॥ १८१
tadasyaameva cedraatrau videshe gamanam kvacit | na nishedhasi me mitra tadaahaaram karomyaham || 181
Wenn du mich aber nicht daran hinderst, heut Nacht noch ins Ausland zu gehen, mein Freund, dann will ich etwas essen.“
तच्छ्रुत्वैव तथेत्युक्त्वा तस्मै मुखरकोऽथ सः । आनीय भोजनं प्रादात्सोऽपि तद्बुभुजे तदा ॥ १८२
tacchrutvaiva tathetyuktvaa tasmai mukharako‘tha sah | aaniiya bhojanam praadaatso’pi tadbubhuje tadaa || 182
Als Mukharaka ihn so hörte, willigte er ein und brachte ihm Nahrung. Die er dann auch aß.
भुक्त्वैव च स तेनैव सह श्रीदर्शनस्ततः । प्रायात्स्नेहानुयातेन सख्या देशान्तरं प्रति ॥ १८३
bhuktvaiva ca sa tenaiva saha shriidarshanastatah | praayaatsnehaanuyaatena sakhyaa deshaantaram prati || 183
Nachdem er gegessen hatte, machte Shridarshana sich zusammen mit dem Freund,
der ihn aus Zuneigung begleitete, auf den Weg in ein fremdes Land.
गच्छन्तं चात्र तं मार्गे यक्षौ दैवादपश्यताम् । यदृच्छयागतौ व्योम्ना जननीजनकौ निशि ॥ १८४
gacchantam caatra tam maarge yakshau daivaadapashyataam | yadrcchayaagatau vyomnaa jananiijanakau nishi || 184
Während sie noch die Straße entlangwanderten, wurden sie zufällig von zwei am Nachthimmel umherfliegenden Yakshas
– seiner Mutter, seinem Vater – entdeckt,
सौदामिन्यट्टहासौ तौ याभ्यां विप्रस्य वेश्मनि । स देवदर्शनस्यात्र जातमात्रो न्यधीयत ॥ १८५
saudaaminyattahaasau tau yaabhyaam viprasya veshmani | sa devadarshanasyaatra jaatamaatro nyadhiiyata || 185
Saudaamini und Attahaasa, die ihn gleich nach seiner Geburt im Haus des Brahmanen Devadarshana ausgesetzt hatten.
तौ विज्ञाय तमापन्नं द्यूतव्यसननिर्घनम् । विदेशप्रस्थितं स्नेहाददृश्यावूचुतुर्दिवः ॥ १८६
tau vijnaaya tamaapannam dyuutavyasananirghanam | videshaprasthitam snehaadadrshyaavuucuturdivah || 186
Als sie ihn erkannten, so unglücklich, vom Laster des Glücksspiels verwahrlost, unterwegs in ein fernes Land,
riefen sie ihm, von Liebe gerührt, aus dem Himmel unsichtbar zu:
भो श्रीदर्शन मात्रा ते देवदर्शनभार्यया । भूमावाभरणान्यन्तः स्थापितानि स्ववासके ॥ १८७
bho shriidarshana maatraa te devadarshanabhaaryayaa | bhuumaavaabharanaanyantah sthaapitaani svavaasake || 187
„Heda, Shriidarshana, deine Mutter, die Frau von Devadarshana, hat in ihrem Haus Juwelen im Boden versteckt.
तानि गत्वा गृहीत्वा त्वं निश्चिन्तं मालवं व्रज । ऊर्जितश्रीर्हि तत्रास्ति श्रीसेन इति भूपतिः ॥ १८८
taani gatvaa grhiitvaa tvam nishcintam maalavam vraja | uurjitashriirhi tatraasti shriisena iti bhuupatih || 188
Geh und hol sie dir, und wandere dann unbeirrt weiter nach Maalva. Dort lebt König Shriisena, mächtig und reich.
स च द्यूतविपत्क्लिष्टः कुमारत्वे भृशं यतः । अतस्तेन कृतः स्फीतः कितवानां महामठः ॥ १८९
sa ca dyuutavipatklishtah kumaaratve bhrsham yatah | atastena krtah sphiitah kitavaanaam mahaamathah || 189
Der war in seiner Jugend auch der Spielsucht heftig verfallen. Aber als er sich davon erholt hatte,
hat er eine große Heilanstalt für Spielverrückte gebaut.
लभन्ते कितवास्तत्र वसन्तोऽभीष्टभोजनम् । तद्वत्स तत्र गच्छ त्वं भद्रं तव भविष्यति ॥ १९०
labhante kitavaastatra vasanto’bhiishtabhojanam | tadvatsa tatra gaccha tvam bhadram tava bhavishyati || 190
Die Spieler wohnen dort und bekommen zu essen, was sie wollen. Dorthin geh, mein Liebling, und werde wieder gesund.“
इति वाचं दिवः श्रुत्वा गत्वा श्रीदर्शनो गृहं । भुवः खातात्समित्रस्तान्यादत्ताभरणानि सः ॥ १९१
iti vaacam divah shrutvaa gatvaa shriidarshano grham | bhuvah khaataatsamitrastaanyaadattaabharanaani sah || 191
Das hörte Shridarshana die Stimme aus dem Himmel sagen. Mit dem Freund ging er zu sich nach Hause,
grub den Boden auf und nahm die Schmucksteine an sich.
ततो हृष्टः समं तेन सख्या मुखरकेण सः । देवतानुग्रहं मत्वा प्रतस्थे मालवं प्रति ॥ १९२
tato hrshtah samam tena sakhyaa mukharakena sah | devataanugraham matvaa pratasthe maalavam prati || 192
Da brach er hocherfreut mit seinem Freund Mukharaka auf nach Maalava, wähnend, die Götter hätten ihm einen Gefallen getan.
गत्वा सुदूरमध्वानं तया रात्र्या दिनेन च । सायं स बहुसस्याख्यं ग्रामं तेन सहाप्तवान् ॥ १९३
gatvaa suduuramadhvaanam tayaa raatryaa dinena ca | saayam sa bahusasyaakhyam graamam tena sahaaptavaan || 193
So wanderten sie in dieser Nacht und am nächsten Tag eine sehr weite Strecke
und erreichten am nächsten Abend das Dorf Bahusasya, reiche Ernte.
श्रान्तश्च तस्य ग्रामस्य नातिदूरे सुहृत्सखः । उपाविशत्तडागस्य तीरे विमलपाथसः ॥ १९४
shraantashca tasya graamasya naatiduure suhrtsakhah | upaavishattadaagasya tiire vimalapaathasah || 194
Müde wie sie waren, setzten sie sich, der Freund und er, unweit vom Dorf ans Ufer eines Sees mit klarem Wasser.
तत्र तस्मिन्क्षणं धौतपादे पीताम्भसि स्थिते । काप्यनन्यसमा रूपे कन्या तोयार्थमाययौ ॥ १९५
tatra tasminkshanam dhautapaade piitaambhasi sthite | kaapyananyasamaa ruupe kanyaa toyaarthamaayayau || 195
Dort tranken sie, wuschen sich die Füße und verweilten noch,
als ein Mädchen, schön wie keine andere, nahte, um Wasser zu schöpfen.
नीलोत्पलसवर्णाङ्गलेखा रतिरिवैकिका । हरदग्धस्य कामस्य धूमेन श्यामलीकृता ॥ १९६
niilotpalasavarnaangalekhaa ratirivaikikaa | haradagdhasya kaamasya dhuumena shyaamaliikrtaa || 196
Ihr Körper schien blau wie der Lotus angemalt, als sei sie Rati, des Liebesgottes Frau,
allein geblieben und geschwärzt vom Rauch, als Shiva ihren Kama verkohlte.
सा तं श्रीदर्शनं दृष्ट्वा प्रेमनिर्भरया दृशा । उपेत्य दर्शनप्रीतं सवयस्यमभाषत ॥ १९७
saa tam shriidarshanam drshtvaa premanirbharayaa drshaa | upetya darshanapriitam savayasyamabhaashata || 197
Shriidarshana war entzückt von ihrem Anblick, als sie mit einem Blick voller Liebe ihn betrachtend
auf ihn zutrat um ihn und den Gefährten anzusprechen:
कुत्रागतौ महाभागौ युवामिह विपत्तये । किमज्ञानाज्ज्वलत्यग्नौ पतितौ स्थः पतङ्गवत् ॥ १९८
kutraagatau mahaabhaagau yuvaamiha vipattaye | kimajnaanaajjvalatyagnau patitau sthah patangavat || 198
„Warum kommt ihr beiden edlen Herrn hierher in den sichren Tod?
Wieso seid aus Unkenntnis ihr wie die Motten ins offene Feuer getaumelt?“
एतच्छ्रुत्वा स सम्भ्रान्तः कन्यां मुखरकोऽत्र ताम् । पप्रच्छ का त्वं किं चैतत्त्वयोक्तं कथ्यतामिति ॥ १९९
etacchrutvaa sa sambhraantah kanyaam mukharako’tra taam | papraccha kaa tvam kim caitattvayoktam kathyataamiti || 199
Als Mukharaka die Jungfrau hörte, fragte er sie bestürzt: „Wer bist du, daß du solches redest? Sprich!“
ततोऽब्रवीत्सा संक्षेपाद्वच्म्येतच्छृणुतं युवाम् । अस्त्यग्रहारः सुमहान्सुघोषो नाम विश्रुतः ॥ २००
tato’braviitsaa samkshepaadvacmyetacchrnutam yuvaam | astyagrahaarah sumahaansughosho naama vishrutah || 200
Darauf sagte sie: „Ich will’s euch in Kürze erzählen. Hört zu: Das hier ist ein Brahmanen geschenktes, großes Stück Land, Sughosha, guter Klang, geheißen.
तत्राभूत्पद्मगर्भाख्यो ब्राह्मणो वेदवित्तमः । तस्योत्तमकुला भार्या नाम्ना शशिकलाभवत् ॥ २०१
tatraabhuutpadmagarbhaakhyo braahmano vedavittamah | tasyottamakulaa bhaaryaa naamnaa shashikalaabhavat || 201
Da gab es den Brahmanen Padmagarbha, in den Veden sehr belesen, und der hatte eine Frau aus gutem Hause, die Shashikalaa.
तस्यां च तस्यापत्ये द्वे जाते आस्तां सुजन्मनः । सुतो मुखरको नाम पद्मिष्ठेति सुताप्यहम् ॥ २०२
tasyaam ca tasyaapatye dve jaate aastaam sujanmanah | suto mukharako naama padmishtheti sutaapyaham || 202
Mit ihr hatte der Brahmane zwei hochwohlgeborene Kinder: einen Sohn, Mukharaka, und eine Tochter, Padmishthaa, das bin ich.
स मे मुखरको भ्राता द्यूतव्यसनविप्लुतः । बाल्येऽपि निर्गत्य गृहात्क्वापि देशान्तरं गतः ॥ २०३
sa me mukharako bhraataa dyuutavyasanaviplutah | baalye’pi nirgatya grhaatkvaapi deshaantaram gatah || 203
Mein Bruder Mukharaka war schon in jungen Jahren an der Spielsucht zerbrochen,
hat das Haus verlassen und ist in die Ferne gezogen.
तेन शोकेन पञ्चत्वं गतायं मम मातरि । मत्पितोभयदुःखार्तस्त्यक्तवान्स गृहस्थितिम् ॥ २०४
tena shokena pancatvam gataayam mama maatari | matpitobhayaduhkhaartastyaktavaansa grhasthitim || 204
Meine Mutter ist über den Kummer um ihn gestorben,
und mein Vater hat vor Angst und Schmerz sein Haushälterdasein aufgegeben.
एकाकी च गृहीत्वा मां तं गवेषयितुं सुतम् । भ्राम्यन्नितस्ततः प्रापदिमं ग्रामं विधेर्वशात् ॥ २०५
ekaakii ca grhiitvaa maam tam gaveshayitum sutam | bhraamyannitastatah praapadimam graamam vidhervashaat || 205
Er nahm nur mich mit, als er, von hier nach da umherirrend, seinen Sohn suchte. So kamen wir zufällig in dieses Dorf.
इह चास्ति महान्ग्रामे चौरश्चौरचमूपतिः । वसुभूतिरिति ख्यातो भ्राह्मणो नाममात्रतः ॥ २०६
iha caasti mahaangraame caurashcauracamuupatih | vasubhuutiriti khyaato bhraahmano naamamaatratah || 206
Hier im Dorf lebt auch dieser Vasubhuuti, Herr über eine Verbrecherbande und Brahmane nur dem Namen nach.
तेनेह प्राप्य पापेन सभृत्येन पितुर्मम । तस्य प्राणाः सुवर्णं च शरीरान्तर्गतं हृतम् ॥ २०७
teneha praapya paapena sabhrtyena piturmama | tasya praanaah suvarnam ca shariiraantargatam hrtam || 207
Als wir hier ankamen, hat der Schurke mit seinen Dienern meinen Vater getötet
und das bißchen Gold, das er an sich trug, geraubt.
अहं च तेन नीत्वैव गृहं बन्दीकृता सती । सुभूतिनाम्ने पुत्राय प्रदातुं परिकल्पिता ॥ २०८
aham ca tena niitvaiva grham bandiikrtaa satii | subhuutinaamne putraaya pradaatum parikalpitaa || 208
Mich aber schleppte er in sein Haus, wo er mich gefangen hält. Ich bin dazu ausersehen, seinen Sohn Subhuuti zu heiraten.
स चास्य पुत्रो मुषितं सार्थं क्वापि गतः स्थितः । नायात्यद्यापि मत्पुण्यैः प्रमाणं मेऽधुना विधिः ॥ २०९
sa caasya putro mushitam saartham kvaapi gatah sthitah | naayaatyadyaapi matpunyaih pramaanam me’dhunaa vidhih || 209
Der ist gerade unterwegs, um irgendwo eine Karawane zu überfallen. Bis heute ist er noch nicht wieder hier – was ich wohl meinen früheren Verdiensten verdanke. Das ist jetzt mein Schicksal.
तदेष चौरो दृष्ट्वा वां कुर्यादत्याहितं ध्रुवम् । विमुच्येथे यथैतस्मादुपायं कुरुतं तथा ॥ २१०
tadesha cauro drshtvaa vaam kuryaadatyaahitam dhruvam | vimucyethe yathaitasmaadupaayam kurutam tathaa || 210
Wenn dieser Verbrecher euch sieht, tut er euch bestimmt was Schlimmes an!
Ihr müßt es schon recht schlau anstellen, wenn ihr ihm entkommen wollt!“
एवमुक्तवतीं जातप्रत्यभिज्ञस्तदैव ताम् । कन्यां कण्ठे समालम्ब्य रुदन्मुखरकोऽब्रवीत् ॥ २११
evamuktavatiim jaatapratyabhijnastadaiva taam | kanyaam kanthe samaalambya rudanmukharako’braviit || 211
Nach allem, was sie gesagt hatte, erkannte Mukharaka das Mädchen. Unter Tränen sie umarmend schluchzte er:
हा पद्मिष्ठे स एषोऽहं भ्राता मुखरकस्तव । बन्धुद्रोही भगिनिके मन्दभाग्यो हतोऽस्मि हा ॥ २१२
haa padmishthe sa esho’ham bhraataa mukharakastava | bandhudrohii bhaginike mandabhaagyo hato’smi haa || 212
„O, Padmishthaa, dein Bruder Mukharaka, der unselige Elternmörder bin doch ich, mein Schwesterlein!
Es ist um mich geschehen! Huhu!“
तच्छ्रुत्वा सापि पद्मिष्ठा विग्ना दृष्टेऽग्रजे तथा । कृपयेवाखिलैर्दुःखैः परिव्रजे जवाद्यथा ॥ २१३
tacchrutvaa saapi padmishthaa vignaa drshte‘graje tathaa | krpayevaakhilairduhkhaih parivraje javaadyathaa || 213
Als Padmishthaa ihn hörte, war sie traurig, ihren älteren Bruder so sehen zu müssen.
Vor lauter Mitleid wurde sie gleichsam von allen Nöten zugleich bestürmt.
ततस्तौ पितरावार्त्या शोचन्तौ भ्रातरावुभौ । श्रीदर्शनः समाश्वास्य कालोचितमभाषत ॥ २१४
tatastau pitaraavaartyaa shocantau bhraataraavubhau | shriidarshanah samaashvaasya kaalocitamabhaashata || 214
Da beweinten die beiden Geschwister das schwere Los ihrer Eltern.
Shriidarshana tröstete sie und sagte: „Alles zu seiner Zeit, Kinder.
शोकस्यावसरो नायं रक्ष्यो ह्यात्मैव साम्प्रतम् । त्यक्त्वाप्यर्थं ततः कार्या चौरस्यास्य प्रतिक्रिया ॥ २१५
shokasyaavasaro naayam rakshyo hyaatmaiva saampratam | tyaktvaapyartham tatah kaaryaa caurasyaasya pratikriyaa || 215
Jetzt ist nicht der richtige Zeitpunkt zu trauern. Zuerst müssen wir uns richtig gegen diesen Verbrecher verteidigen.
Selbst wenn es uns Geld kostet, muß eine Gegenmaßnahme her!“
एवं श्रीदर्शनेनोक्ते दुःखं संहृत्य धैर्यतः । कर्तव्यसंविदं चक्रुस्ते त्रयोऽपि परस्परम् ॥ २१६
evam shriidarshanenokte duhkham samhrtya dhairyatah | kartavyasamvidam cakruste trayo’pi parasparam || 216
Nachdem Shriidarshana das gesagt hatte, bewältigten sie ihren Schmerz und schöpften neuen Mut.
Dann verabredeten die Drei, was jeder von ihnen zu tun hatte.
ततः श्रीदर्शनो मान्द्यं विधायासीन्निपत्य सः । तीरे तस्य तडागस्य कृशः पूर्वैरभोजनैः ॥ २१७
tatah shriidarshano maandyam vidhaayaasiinnipatya sah | tiire tasya tadaagasya krshah puurvairabhojanaih || 217
Als erstes stellte Shriidarshana, abgemagert, weil er vorher schon nichts gegessen hatte,
sich krank und fiel am Rand des Teichs zu Boden.
पादौ तस्य गृहीत्वा च तस्थौ मुखरको रुदन् । पद्मिष्ठा च ययौ तस्य पार्श्वं चौरपतेर्द्रुतम् ॥ २१८
paadau tasya grhiitvaa ca tasthau mukharako rudan | padmishthaa ca yayau tasya paarshvam caurapaterdrutam || 218
Mukharako hielt seine Füße und weinte, Padmishthaa rannte zu ihrem Gangsterboss.
अब्रवीच्च तडागान्ते मन्दः कोऽप्यागतः स्थितः । पान्थस्तस्य द्वितीयश्च तत्रास्ते परिचारकः ॥ २१९
abraviicca tadaagaante mandah ko’pyaagatah sthitah | paanthastasya dvitiiyashca tatraaste paricaarakah || 219
Dem sagte sie: „Am Teich liegt ein kranker Wanderer, und dann sitzt da noch ein Zweiter, sein Diener!“
तच्छ्रुत्वैव स चौरोऽत्र भृत्यांश्चौरान्विसृष्टवान् । ते गत्वा तौ तथारूपौ दृष्ट्वा मुखरकं तयोः ॥ २२०
tacchrutvaiva sa cauro’tra bhrtyaamshcauraanvisrshtavaan | te gatvaa tau tathaaruupau drshtvaa mukharakam tayoh || 220
Als der Räuber das hörte, schickte er seine Spießgesellen los. Die rannten hin und sahen die beiden Gestalten,
von denen einer Mukharaka war.
अपृच्छन्नस्य किं भद्र कृते रोदिषि यद्भृशम् । एतच्छ्रुत्वा कृतार्तिस्तांश्चौरान्मुखरकोऽब्रवीत् ॥ २२१
aprcchannasya kim bhadra krte rodishi yadbhrsham | etacchrutvaa krtaartistaamshcauraanmukharako’braviit || 221
Den fragten sie auch gleich: „Was ist denn mit dem los, daß du so laut heulst, Alter?“
Da stellte Mukharaka sich richtig leidend an und schluchzte:
अग्रजो ब्राह्मणोऽयं मे तीर्थयात्राप्रवासतः । रोगाक्रान्तः शनैर्भ्राम्यन्निह प्राप्तोऽद्य मत्सखः ॥ २२२
agrajo braahmano’yam me tiirthayaatraapravaasatah | rogaakraantah shanairbhraamyanniha praapto’dya matsakhah || 222
„Der Brahmane hier ist mein großer Bruder, fern der Heimat, auf Pilgerfahrt.
Dann wurde er krank und wir haben uns heut gerade noch hergeschleppt.
प्राप्त एव च निश्चेष्टीभूतो मामयमुक्तवान् । उत्तिष्ठ वत्स मे दर्भसंस्तरं कुरु सत्वरम् ॥ २२३
praapta eva ca nishceshtiibhuuto maamayamuktavaan | uttishtha vatsa me darbhasamstaram kuru satvaram || 223
Und als wir hier waren, ist er ganz starr gworden und sagt mir:
‚Steh auf, mein Lieber, und mach mir schnell ein Lager aus Darbhagras!
ब्राह्मणं कंचिदस्माच्च ग्रामाद्गुणिनमानय । तस्मै ददामि सर्वस्वं नाद्य जीवाम्यहं निशि ॥ २२४
braahmanam kamcidasmaacca graamaadguninamaanaya | tasmai dadaami sarvasvam naadya jiivaamyaham nishi || 224
Und hol einen anständigen Brahmanen aus dem Dorf da. Dem will ich all meinen Besitz schenken,
denn die heutige Nacht erleb ich nicht mehr!‘
इत्युक्तोऽहमनेनेह विदेशेऽस्तं गते रवौ । कर्तव्यमूढो दुःखार्तो रोदनं शरणं श्रितः ॥ २२५
ityukto’hamaneneha videshe’stam gate ravau | kartavyamuudho duhkhaarto rodanam sharanam shritah || 225
Als er mir das sagte, hier, im Ausland, die Sonne ging gerade unter, da war ich zu versteinert,
etwas zu machen und nahm meine Zuflucht bei den Tränen.
तद्यूयं ब्राह्मणं कंचिदस्यानयत जीवतः । यावद्ददात्ययं तस्मै स्वहस्तेन यदस्ति नौ ॥ २२६
tadyuuyam braahmanam kamcidasyaanayata jiivatah | yaavaddadaatyayam tasmai svahastena yadasti nau || 226
Also holt einen Brahmanen her, solange mein Bruder noch lebt.
Dann kann er ihm aus eigener Hand geben, was wir gemeinsam besitzen.
एष ह्यद्य ध्रुवं रात्रौ न भविष्यत्यहं च तत् । दुःखं सोढुं न शक्नोमि श्वः प्रवेक्ष्यामि पावकम् ॥ २२७
esha hyadya dhruvam raatrau na bhavishyatyaham ca tat | duhkham sodhum na shaknomi shvah pravekshyaami paavakam || 227
Heut Nacht ist er bestimmt nicht mehr am Leben. Und ich kann den Schmerz nicht ertragen, sodaß ich morgen ins Feuer gehe.
तदस्मदर्थनामेतां कुरुध्वं यत्कृपालवः । मिलिता यूयमस्माकमिहाकारणबान्धवाः ॥ २२८
tadasmadarthanaametaam kurudhvam yatkrpaalavah | militaa yuuyamasmaakamihaakaaranabaandhavaah || 228
Also macht, worum wir euch bitten, sind wir doch hier auf euch gestoßen – Männer voll Mitleid,
die ohne Grund unsere Freunde wurden!“
तच्छ्रुत्वा जातकरुणाश्चौरा गत्वा तथैव तत् । उक्त्वा तं वसुभूतिं ते स्वामिनं पुनरब्रुवन् ॥ २२९
tacchrutvaa jaatakarunaashcauraa gatvaa tathaiva tat | uktvaa tam vasubhuutim te svaaminam punarabruvan || 229
Als die Räuber das hörten, kam Mitleid in ihnen auf. Sie gingen und erzählten ihrem Meister Vasubhuuti alles genau so.
Dann forderten sie ihn auf:
तदागच्छ गृहाण त्वं स्वयं तस्मात्प्रयच्छतः । प्रतिग्रहेण विप्रात्तद्धनं ग्राह्यं निपात्य यत् ॥ २३०
tadaagaccha grhaana tvam svayam tasmaatprayacchatah | pratigrahena vipraattaddhanam graahyam nipaatya yat || 230
„Los geh schon und hol dir von dem Brahmanen das Geld, worum er dich selbst gebeten hat
und wofür wir ihn sonst abgemurkst hätten!“
इत्युक्तो वसुभूतिस्तैरवादीदेष कः क्रमः । अनिपात्य धनादानमस्माकमनयः परः ॥ २३१
ityukto vasubhuutistairavaadiidesha kah kramah | anipaatya dhanaadaanamasmaakamanayah parah || 231
Als sie ihn so nötigten, entgegnete Vasubhuuti: „Was ist das denn für eine Methode?
Wenn wir das Geld nähmen, ohne ihn umzubringen, wäre das höchst ungeschickt.
कुर्वीत निश्चयं दोषं हृतस्वो ह्यनिपातितः । इत्युक्तवन्तं तं पापं भृत्याः प्रत्यूचुरत्र ते ॥ २३२
kurviita nishcayam dosham hrtasvo hyanipaatitah | ityuktavantam tam paapam bhrtyaah pratyuucuratra te || 232
Der würde uns garantiert Schaden zufügen, wenn ihm sein Eigentum genommen und er dafür nicht umgehauen wird!“
Da widersprachen die Kumpane dem Halsabschneider:
केयं शङ्का क्व हरणं क्व मुमूर्षोः प्रतिग्रहः । प्रातर्वा तौ हनिष्यामो द्विजौ जीविष्यतो यदि ॥ २३३
keyam shankaa kva haranam kva mumuurshoh pratigrahah | praatarvaa tau hanishyaamo dvijau jiivishyato yadi || 233
„Was gibt’s da noch zu zögern? Ob wir den beiden, die sowieso sterben wollen, was wegnehmend eine fromme Gabe empfangen oder die zwei Brahmanen morgen umlegen, wenn sie überhaupt noch leben!
अन्यथा तु वृथा ब्रह्महत्यापापेन किं फलम् । श्रुत्वैतत्प्रतिपेदे स वसुभूतिस्तथेति तत् ॥ २३४
anyathaa tu vrthaa brahmahatyaapaapena kim phalam | shrutvaitatpratipede sa vasubhuutistatheti tat || 234
Welchen Nutzen hätte es andererseits, die Sünde eines überflüssigen Brahmanenmordes zu begehen?“
Als Vasubhuuti sie hörte, stimmte er zu: „Ihr habt recht:“
आगात्प्रतिग्रहार्थं च नक्तं श्रीदर्शनान्तिकम् । श्रीदर्शनोऽप्यवच्छाद्य किंचित्किंचिद्ददौ श्वसन् ॥ २३५
aagaatpratigrahaartham ca naktam shriidarshanaantikam | shriidarshano’pyavacchaadya kimcitkimciddadau shvasan || 235
Und so ging er des Nachts zu Shriidarshana, die fromme Gabe zu empfangen. Shriidarshana aber versteckte einen Teil
des mütterlichen Goldes, und gab schwer atmend den Rest
मात्राभरणमस्मै तत्कृत्वा ग्रस्ताक्षरां गिरम् । ततः कृतार्थश्चौरोऽसौ सानुगोऽपि गृहान्ययौ ॥ २३६
maatraabharanamasmai tatkrtvaa grastaaksharaam giram | tatah krtaarthashcauro’sau saanugo’pi grhaanyayau || 236
an den Gauner heraus, wobei ihm die Stimme versagte.
Nach vollendetem Werk ging der mit seinem Gaunerpack, jeder in seine Hütte, zurück.
अथ सुप्तेषु चौरेषु रात्रौ श्रीदर्शनस्य सा । पद्मिष्ठोपाययौ तस्य पार्श्वं मुखरकस्य च ॥ २३७
atha supteshu caureshu raatrau shriidarshanasya saa | padmishthopaayayau tasya paarshvam mukharakasya ca || 237
Als die Übeltäter schliefen, kam in der Nacht Padmishthaa zu Shriidarshana und Mukharaka gelaufen.
ततस्त्रयोऽपि ते तूर्णं मन्त्रयित्वा ययुस्ततः । पथा चौरविहीनेन मालवं प्रति तं पुनः ॥ २३८
tatastrayo’pi te tuurnam mantrayitvaa yayustatah | pathaa cauravihiinena maalavam prati tam punah || 238
Dort berieten die Drei sich kurz und zogen dann auf von Räubern unbenutzten Pfaden gen Maalva.
तया रात्र्या च दूरं ते गत्वा प्रापुर्महाटवीम् । नित्यं कण्टकितां भ्राम्यत्कृष्णसारमृगेक्षणाम् ॥ २३९
tayaa raatryaa ca duuram te gatvaa praapurmahaataviim | nityam kantakitaam bhraamyatkrshnasaaramrgekshanaam || 239
Weit gingen sie in dieser Nacht und gerieten in einen tiefen Wald.
Sein vom Anblick unentwegt umherstreifender, schwarz gefleckter Antilopen gesträubtes Fell waren gewissermaßen die Dornen,
शुष्यत्तनुलतां तारचीरचीत्काररोदिनीम् । उन्नदद्व्याघ्रसिंहादिप्राणिभ्यो बिभ्यतीमिव ॥ २४०
shushyattanulataam taaraciiraciitkaararodiniim | unnadadvyaaghrasimhaadipraanibhyo bibhyatiimiva || 240
sein Leib verdorrt, die zerfetzte Rinde der Lianen raschelte als würde er vor Angst mit den Zähnen klappern,
wenn Tiger, Löwen und anderes Wildgetier losbrüllten.
तस्यां च गच्छतां तेषां क्लेशं दृष्ट्वाखिलं दिनम् । कृपयेवोपसंहृत्य भासमस्तं ययौ रविः ॥ २४१
tasyaam ca gacchataam teshaam klesham drshtvaakhilam dinam | krpayevopasamhrtya bhaasamastam yayau ravih || 241
Die Sonne, die den ganzen Tag über gesehen hatte, wie erschöpft sie vom langen Wandern waren,
schien von Mitgefühl ergriffen zu sein, als sie errötend unterging.
ततः श्रान्ताः क्षुधार्तास्ते वृक्षमूलमुपाश्रिताः । प्रदोषेऽग्नेरिव ज्वालां ददृशुस्तत्र दूरतः ॥ २४२
tatah shraantaah kshudhaartaaste vrkshamuulamupaashritaah | pradoshe’gneriva jvaalaam dadrshustatra duuratah || 242
Da ließen sie sich übermüdet und Hunger leidend zu Füßen eines Baumes fallen.
Als es dunkel wurde, sahen sie in der Ferne etwas wie ein Feuer glimmen.
ग्रामोऽयमत्र जातु स्यात्तद्गत्वालोकयाम्यहम् । इत्युक्त्वानुसरञ्ज्वालां सोऽथ श्रीदर्शनो ययौ ॥ २४३
graamo’yamatra jaatu syaattadgatvaalokayaamyaham | ityuktvaanusaranjvaalaam so’tha shriidarshano yayau || 243
„Ich geh mal nachsehen, ob das ein Dorf da drüben ist“, sagte Shriidarshana und ging dem Feuerschein entgegen.
प्राप्तोऽत्र वीक्षते यावत्तावद्रत्नमयं गृहम् । स ददर्श महत्तां च तस्य ज्वालामिव प्रभाम् ॥ २४४
praapto’tra viikshate yaavattaavadratnamayam grham | sa dadarsha mahattaam ca tasya jvaalaamiva prabhaam || 244
Als er dort ankam, sah er eine ganz aus Edelsteinen gebaute Luxusvilla und begriff, daß sie es war, die so glänzte wie Feuerschein.
तदन्तर्दिव्यरूपां च यक्षिणीं बहुभिर्वृताम् । विपरीताङ्घ्रिभिर्यक्षैराकेकरविलोचनैः ॥ २४५
tadantardivyaruupaam ca yakshiniim bahubhirvrtaam | vipariitaanghribhiryakshairaakekaravilocanaih || 245
Darinnen sah er eine erstaunlich schöne Yakshinii, umringt von vielen Yakshas mit verdrehten Füßen und blinzelnden Augen.
विविधं चान्नपानं तैराहृतं तत्र वीक्ष्य स । उपेत्यातिथिभागं तां वीरोऽयाचत यक्षिणीम् ॥२४६
vividham caannapaanam tairaahrtam tatra viikshya sa | upetyaatithibhaagam taam viiro’yaacata yakshiniim ||246
Als er dann noch sah, was die alles an Speis und Trank auftrugen, faßte er sich ein Herz,
trat vor die Yakshini und erbat den Gastanteil von ihr.
सत्त्वतुष्टा च सा तस्मै यथार्थितमदापयत् । अन्नमात्मतृतीयस्य संतृप्त्यै तस्य वारि च ॥ २४७
sattvatushtaa ca saa tasmai yathaarthitamadaapayat | annamaatmatrtiiyasya samtrptyai tasya vaari ca || 247
Von seinem Mut beeindruckt, ließ sie ihm das Erbetene ausgeben:
Nahrung und Wasser für die Sättigung von Dreien.
तद्गृहीत्वा तदादिष्टयक्षस्कन्धाधिरोपितम् । आययौ स तयोः पार्श्वं पद्मिष्ठास्ववयस्ययोः ॥ २४८
tadgrhiitvaa tadaadishtayakshaskandhaadhiropitam | aayayau sa tayoh paarshvam padmishthaasvavayasyayoh || 248
Er nahm das Lebensmittelpaket, das sie einem von ihr dafür abkommandierten Yaksha auf die Schultern hoben,
und ging zu Padmishthaa und Mukharaka, seinen beiden Gefährten, zurück.
विसृज्य यक्षं बुभुजे ताभ्यां सह च तत्र सः । तदन्नं विविधं दिव्यं पपौ शीताञ्छमम्बु च ॥ २४९
visrjya yaksham bubhuje taabhyaam saha ca tatra sah | tadannam vividham divyam papau shiitancchamambu ca || 249
Den Yaksha schickte er wieder weg und aß mit seinen Gefährten das reichhaltige Essen und trank das kühle, klare Wasser.
ततः सत्त्वप्रभावाड्यं देवांशं तमवेत्य सः । आत्मनो धन्यतां वाञ्छंस्तुष्टो मुखरकोऽब्रवीत् ॥ २५०
tatah sattvaprabhaavaadyam devaamsham tamavetya sah | aatmano dhanyataam vaanchamstushto mukharako’braviit || 250
Als Mukharaka sah, wie reich an Mut und Macht Shridarshana war, erkannte er in ihm den göttlichen Anteil.
Da er sein eigenes Glück im Auge behielt, sprach er frohen Herzens zu ihm:
त्वं तावत्कोऽपि देवांशः पद्मिष्ठेयं च मत्स्वसा । लोकैकसुन्दरी तत्ते दत्तैषाद्य मयोचिता ॥ १५१
tvam taavatko’pi devaamshah padmishtheyam ca matsvasaa | lokaikasundarii tatte dattaishaadya mayocitaa || 151
„Da du göttlichen Anteil in dir hast und meine Schwester Padmishthaa von einzigartiger Schönheit ist,
vertraue ich sie dir jetzt als rechtmäßige Frau an!“
तच्छ्रुत्वा सुहृदं तं सानन्दः श्रीदर्शनोऽभ्यधात् । मयाभिनन्दितमिदं त्वद्वाक्यं पूर्वकाङ्क्षितम् ॥ २५२
tacchrutvaa suhrdam tam saanandah shriidarshano’bhyadhaat | mayaabhinanditamidam tvadvaakyam puurvakaangkshitam || 252
Als Shriidarshana den Freund hörte, freute er sich und sagte: „Dein Wort begrüß ich, hab ich doch so lang darauf gewartet.
एतां तु परिणेष्यामि स्थानं प्राप्य यथाविधि । इत्यूचिवान्स तौ चोभौ हृष्टास्तामनयन्निशाम् ॥ २५३
etaam tu parineshyaami sthaanam praapya yathaavidhi | ityuucivaansa tau cobhau hrshtaastaamanayannishaam || 253
Ums Feuer führen will ich sie aber erst, wenn wir unseren Standort erreicht haben, wie die Sitte es verlangt.“
Als er das so sagte, verbrachten die beiden diese Nacht in großer Vorfreude.
प्रातश्च प्रस्थिताः सर्वे ततः प्रापुः क्रमेण ते । नगरं मालवेन्द्रस्य तस्य श्रीसेनभूपतेः ॥ २५४
praatashca prasthitaah sarve tatah praapuh kramena te | nagaram maalavendrasya tasya shriisenabhuupateh || 254
Am nächsten Morgen standen sie alle auf und wanderten, bis sie in die Stadt des Königs von Maalava, Shriisena, kamen.
तत्र प्रविविशुस्तेऽथ सद्यः श्रान्तागता गृहम् । विश्रान्तिहेतोः कस्याश्चिद्वृद्धाया द्विजयोषितः ॥ २५५
tatra pravivishuste’tha sadyah shraantaagataa grham | vishraantihetoh kasyaashcidvrddhaayaa dvijayoshitah || 255
Hier gingen sie auch gleich, weil sie sehr ermüdet waren, ins Haus einer alten Brahmanin.
तत्र तैश्च प्रसङ्गोक्तनिजवृत्तान्तनामभिः । विग्नेव दृष्टा पृष्टा सा वृद्धयोषिदुवाच तान् ॥ २५६
tatra taishca prasangoktanijavrttaantanaamabhih | vigneva drshtaa prshtaa saa vrddhayoshiduvaaca taan || 256
Im Lauf des Gesprächs sagten sie ihre Namen und was sie durchgemacht hatten.
Da schien die alte Frau verstört. Darauf angesprochen sagte sie:
अहं यशस्वती नाम राजसेवोपजीविनः । भार्या सत्यव्रताख्यस्य विप्रस्येहामलान्वया ॥ २५७
aham yashasvatii naama raajasevopajiivinah | bhaaryaa satyavrataakhyasya viprasyehaamalaanvayaa || 257
„Ich heiße Yashasvatii, bin von edler Abstammung und die Frau des Brahmanen Satyavrata, der in königlichen Diensten stand.
मृते भर्तर्यपुत्रयास्तस्या मे वृत्तयेऽमुना । तज्जीवनचतुर्भागो दत्तो राज्ञा दयालुना ॥ २५८
mrte bhartaryaputrayaastasyaa me vrttaye‘munaa | tajjiivanacaturbhaago datto raajnyaa dayaalunaa || 258
Als mein Mann gestorben war und ich ohne Söhne zurückblieb, vermachte der mitleidige König mir
ein Viertel seiner Einkünfte als Lebensunterhalt.
अद्य चैष ममापुण्यैर्विश्वाप्यायकरोऽपि सन् । गृहीत राजशशभृद्वैद्यासाध्येन यक्ष्मणा ॥ २५९
adya caisha mamaapunyairvishvaapyaapyaayakaro’pi san | grhiita raajashashabhrdvaidyaasaadhyena yakshmanaa || 259
Jetzt aber ist dieser Mond von einem König, der so verdienstvoll war, mir all das zu vermachen, von einer Schwindsucht befallen, die nicht einmal die Ärzte mehr heilen können,
मन्त्राश्चौषधयश्चास्मिन्क्रमन्ते नैव तद्विदाम् । एकेन तु प्रतिज्ञातमस्याग्रे मन्त्रवादिना ॥ २६०
mantraashcaushadhayashcaasminkramante naiva tadvidaam | ekena tu pratijnaatamasyaagre mantravaadinaa || 260
die sich sonst in Zaubersprüchen und Heilkräutern dagegen auskennen.
Nur ein einziger Hexer gab dieses Versprechen vor ihm ab:
यदि वीरः सहायो मे तादृग्भवति कोऽपि तत् । वेतालसाधनेनाहं रुजं हन्यामिमामिति ॥ २६१
yadi viirah sahaayo me taadrgbhavati ko’pi tat | vetaalasaadhanenaaham rujam hanyaamimaamiti || 261
„Hätt ich nur einen Helden, der sich dafür eignet und mir hilft, einen Leichengeist zu beschwören,
so könnt die Krankheit ich bezwingen.“
ततो हतेऽपि पटहे यदा प्राप्तो न तादृशः । वीरः कोऽपि तदा राजा सचिवानेवमादिशत् ॥ २६२
tato hate’pi patahe yadaa praapto na taadrshah | viirah ko’pi tadaa raajaa sacivaanevamaadishat || 262
Das ließen sie unter Paukenschlägen ausrufen. Doch ein solcher Held ward nicht gefunden. Da befahl der König seinen Ministern:
कितवानां कृते योऽयमिह ख्यातो महामठः । आगन्तुकोऽत्र कितवो वीरश्चिन्त्यः स कश्चन ॥ २६३
kitavaanaam krte yo’yamiha khyaato mahaamathah | aagantuko’tra kitavo viirashcintyah sa kashcana || 263
Wir haben hier für Spieler die berühmte Große Herberge errichtet. Unter den Neuankömmlingen findet sich bestimmt so ein Held.
कितवा निरपेक्षा हि दारबन्धुधनोज्झिताः । निर्भया वृक्षमूलादिशायिनो योगिनो यथा ॥ २६४
kitavaa nirapekshaa hi daarabandhudhanojjhitaah | nirbhayaa vrkshamuulaadishaayino yogino yathaa || 264
Den Spielern ist alles egal, Frauen, Verwandte oder Geld lassen sie hinter sich.
Angst kennen die nicht, die schlafen zwischen Baumwurzeln und sonstwo. Wie die Yogis.“
इति राज्ञा समादिष्टैर्मन्त्रिभिस्तन्मठाधिपः । तथैवोक्तो विचिनुते वीरमागन्तुकं सदा ॥ २६५
iti raajnaa samaadishtairmantribhistanmathaadhipah | tathaivokto vicinute viiramaagantukam sadaa || 265
Nachdem der König seine Minister so instruiert hatte, sagten sie das dem Herbergsvater. Der meinte: „Geht klar!“
und ist seitdem dauernd auf der Suche nach so einem Neuankömmling und Helden.
यूयं च कितवास्त्वं च तस्मिन्कर्मणि चेत्क्षमः । तन्नयाम्यहमेवाद्य त्वां श्रीदर्शन तं मठम् ॥ २६६
yuuyam ca kitavaastvam ca tasminkarmani cetkshamah | tannayaamyahamevaadya tvaam shriidarshana tam matham || 266
Ihr seid doch Spieler, und wenn du dir diese Aufgabe zutraust, Shriidarshana, will ich dich gleich jetzt zu der Herberge führen.
सत्कारं प्राप्नुयास्त्वं च राजतो मम च त्वया । कृता भवेदुपकृतिर्दुःखं प्राणान्तकृद्धि मे ॥ २६७
satkaaram praapnuyaastvam ca raajato mama ca tvayaa | krtaa bhavedupakrtirduhkham praanaantakrddhi me || 267
Vom König wirst du Wohltat empfangen, und was du dann tust, ist eine Wohltat für mich.
Denn sonst macht der Schmerz meinem Leben ein Ende.“
एवमुक्तवतीं तां च वृद्धां श्रीदर्शनोऽब्रवीत् । बाढं शक्तोऽस्मि तत्कार्यं कर्तुं तन्नय मां मठम् ॥ २६८
evamuktavatiim taam ca vrddhaam shriidarshano’braviit | baadham shakto’smi tatkaaryam kartum tannaya maam matham || 268
Nachdem die alte Frau das gesagt hatte, beruhigte Shriidarshana sie:
„Diese Aufgabe übernehme ich gern. Dann bring mich zu der Herberge!“
एतच्छ्रुत्वा स पद्मिष्ठं सा तं मुखरकान्वितम् । नीत्वा वृद्धा मठे तत्र मठाधिपतिमभ्यधात् ॥ २६९
etacchrutvaa sa padmishtham saa tam mukharakaanvitam | niitvaa vrddhaa mathe tatra mathaadhipatimabhyadhaat || 269
Als die Frau das hörte, nahm sie Padmishthaa und Mukharaka auch mit zur Herberge.
Dort wandte sie sich an den Herbergsvater:
ब्राह्मणो द्यूतकारोऽयं राजार्थे मन्त्रवादिनः । तस्य साहायके शक्तो वीरो देशान्तरागतः ॥ २७०
braahmano dyuutakaaro’yam raajaarthe mantravaadinah | tasya saahaayake shakto viiro deshaantaraagatah || 270
„Das ist der Held, ein aus dem Ausland angereister Brahmane und Glücksspieler.
Er kann dem Hexer in der Königssache ein Helfer sein.“
तच्छ्रुत्वा मठपः पृष्ट्वा तं तथेत्येव वादिनम् । श्रीदर्शनं स सत्कृत्य निनायाशु नृपान्तिकम् ॥ २७१
tacchrutvaa mathapah prshtvaa tam tathetyeva vaadinam | shriidarshanam sa satkrtya ninaayaashu nrpaantikam || 271
Als der Herbergsvater das hörte, fragte er Shriidarshana, und als der sagte: „Das stimmt!“
behandelte er ihn mit Wohlwollen und führte ihn vor den König.
तत्र चावेदितस्तेन राजानं स ददर्श तम् । श्रीदर्शनः पाण्डुकृशं शशाङ्कमिव पार्वणम् ॥ २७२
tatra caaveditastena raajaanam sa dadarsha tam | shriidarshanah paandukrsham shashaankamiva paarvanam || 272
Dort stellte er ihn vor, und Shriidarshana sah den König – abgemagert und bleich wie der junge Mond.
राजापि प्रणतं भव्यमुपविष्टं विलोक्क्य तम् । आकारतुष्टः श्रीसेनो जाताश्वासो जगाद सः ॥ २७३
raajaapi pranatam bhavyamupavishtam vilokkya tam | aakaaratushtah shriiseno jaataashvaaso jagaada sah || 273
König Shriisena beobachtete ihn, wie er sich, von angenehmem Äußeren, verneigte und Platz nahm.
Mit seiner Erscheinung zufrieden, ja getröstet, sprach er ihn an:
त्वद्यत्नादेष मे रोगो नाशमेष्यत्यसंशयम् । एतत्त्वद्दर्शनध्वस्तपीडा वक्ति हे मे तनुः ॥ २७४
tvadyatnaadesha me rogo naashameshyatyasamshayam | etattvaddarshanadhvastapiidaa vakti he me tanuh || 274
„Durch deine Büßerqualen wird diese Krankheit in mir ausklingen. Das ist gewiß.
Allein schon dein Anblick lindert meine Qual. Das sagt mir mein Körper.
तत्कुरुष्वार्य साहाय्यमित्युक्ते तेन भूभृता । देव किं नाम वस्त्वेतदिति श्रीदर्शनोऽब्रवीत् ॥ २७५
tatkurushvaarya saahaayyamityukte tena bhuubhrtaa | deva kim naama vastvetaditi shriidarshano’braviit || 275
Also leiste Hilfe, mein Edler!“ Als der König das zu ihm sagte, erwiderte Shriidarshana: „Kein großes Thema, Sir!“
अथानाय्य स राजा तं मन्त्रवादिनमभ्यधात् । अयं वीरः सहायस्ते यत्त्वयोक्तं कुरुष्व तत् ॥ २७६
athaanaayya sa raajaa tam mantravaadinamabhyadhaat | ayam viirah sahaayaste yattvayoktam kurushva tat || 276
Dann ließen sie den Hexer bringen und der König sprach zu ihm:
„Das ist der Held, dein Gehilfe. Jetzt tu was du gesagt hast!“
तच्छ्रुत्वा मन्त्रवादी तं श्रीदर्शनमुवाच सः । वेतालाह्वानसाहाय्ये समर्थो भद्र चेदसि ॥ २७७
tacchrutvaa mantravaadii tam shriidarshanamuvaaca sah | vetaalaahvaanasaahaayye samartho bhadra cedasi || 277
Als der Hexer das hörte, sagte er zu Shriidarshana: „Wenn du so freundlich bist,
mir bei der Anrufung des Vetala zu helfen,
तत्त्वं कृष्णचतुर्दश्यामद्यैवास्यां निशागमे । इह श्मशानमागच्छेरन्तिकं मम सिद्धये ॥२७८
tattvam krshnacaturdashyaamadyaivaasyaam nishaagame | iha shmashaanamaagaccherantikam mama siddhaye ||278
dann komm zum Beweis heute, am Vierzehnten der schwarzen Mondhälfte, in der Nacht auf den Leichenacker zu mir.“
इत्युक्त्वा स ततोऽयासीत्तपस्वी मन्त्रसाधकः । श्रीदर्शनोऽप्यगच्छत्तं मठमामन्त्र्य भूपतिम् ॥ २७९
ityuktvaa sa tato’yaasiittapasvii mantrasaadhakah | shriidarshano’pyagacchattam mathamaamantrya bhuupatim || 279
Nach diesen Worten ging der Zauberer davon. Shriidarshana verabschiedete sich vom König und kehrte in seine Herberge zurück.
तत्र पद्मिष्ठया साकं भुक्त्वा मुखरकेण च । एकः कृपाणभृद्रात्रौ श्मशानं तज्जगाम सः ॥ २८०
tatra padmishthayaa saakam bhuktvaa mukharakena ca | ekah krpaanabhrdraatrau shmashaanam tajjagaama sah || 280
Dort aß er mit Padmishthaa und Mukharaka zu Abend. Dann nahm er sein Schwert zur Hand
und ging allein durch die Nacht zum Friedhof.
भूरिभूताकुलं शून्यमशिवं निनदच्छिवम् । गाढान्धकारमालोकं कमप्युपचितं दधत् ॥ २८१
bhuuribhuutaakulam shuunyamashivam ninadacchivam | gaadhaandhakaaramaalokam kamapyupacitam dadhat || 281
Der war bevölkert von vielen Geistern, menschenleer, unheimlich, Schakale jaulten,
von undurchdringlicher Dunkelheit, wo irgendwo Scheiterhaufen nachglühten.
तत्रास्पदे विरुद्धानां वीरो भ्रान्त्वा ददर्श सः । श्रीदर्शनो मध्यभागस्थितं तं मन्त्रसाधकम् ॥ २८२
tatraaspade viruddhaanaam viiro bhraantvaa dadarsha sah | shriidarshano madhyabhaagasthitam tam mantrasaadhakam || 282
Über dieses Feld des Grauens irrend sah unser Held Shriidarshana den Hexer mittendarinnen:
भस्मानुलिप्तसर्वाङ्गं धृतकेशोपवीतकम् । प्रेतवस्त्रकृतोष्णीषं संवीतासितवाससम् ॥ २८३
bhasmaanuliptasarvaangam dhrtakeshopaviitakam | pretavastrakrtoshniisham samviitaasitavaasasam || 283
am ganzen Körper mit Asche beschmiert, die härene Brahmanenschnur tragend, einen Turban aus den Lumpen der Toten um den Kopf gewunden, in ein schwarzes Tuch gehüllt.
उपेत्यावेदितात्मा च स तं श्रीदर्शनस्ततः । आबद्धकक्ष्यः पप्रच्छ ब्रूहि किं करवाणि ते ॥ २८४
upetyaaveditaatmaa ca sa tam shriidarshanastatah | aabaddhakakshyah papraccha bruuhi kim karavaani te || 284
Da trat Shridarshana auf ihn zu, stellte sich ihm vor, zog den Gürtel stramm und fragte ihn: „Was soll ich für dich tun, sprich!“
गच्छार्धक्रोशमात्रेऽस्ति पश्चिमायामितो दिशि । चिताग्नितापनिर्दग्धपल्लवः शिंशपातरुः ॥ २८५
gacchaardhakroshamaatre’sti pashcimaayaamito dishi | citaagnitaapanirdagdhapallavah shimshapaataruh || 285
„Geh von hier aus eine halbe Meile nach Westen. Da steht ein Ashokabaum, die Zweige verbrannt vom letzten Scheiterhaufen.
तस्य स्थितः शवो मूले तमक्षतमिहानय । इति सोऽपि तमाह स्म साधको हृष्टमानसः ॥ २८६
tasya sthitah shavo muule tamakshatamihaanaya | iti so’pi tamaaha sma saadhako hrshtamaanasah || 286
Darunter liegt ein Leichnam. Bring den unversehrt hierher!“ So sprach er, und der Zauberlehrling erwiderte gutgelaunt:
ततस्तथेति स गतस्तत्र श्रीदर्शनो द्रुतम् । अन्येन नीयमानं तं केनापि शवमैक्षत ॥ २८७
tatastatheti sa gatastatra shriidarshano drutam | anyena niiyamaanam tam kenaapi shavamaikshata || 287
„Das mach ich!“ und Shridarshana eilte davon. Da sah er aber, wie jemand anderer sich anschickte die Leiche wegzuschaffen.
धावित्वा तस्य च स्कन्धाच्चकर्ष तममुञ्चतः । मुञ्च दाह्यं क्व मे मित्रं नयस्येतमिति ब्रुवन् ॥ २८८
dhaavitvaa tasya ca skandhaaccakarsha tamamuncatah | munca daahyam kva me mitram nayasyetamiti bruvan || 288
Er lief zu ihm hin und riss ihm die Leiche von der Schulter. Der aber ließ nicht los.
„Gib her!“ schrie er ihn an, „ Das ist mein Freund! Ich will ihn verbrennen. Warum trägst du ihn weg?“
ततः सोऽपि द्वितीयोऽत्र तं श्रीदर्शनमब्रवीत् । न मोक्ष्यामि मम ह्येष मित्रं कोऽस्य भवानिति ॥ २८९
tatah so’pi dvitiiyo’tra tam shriidarshanamabraviit | na mokshyaami mama hyesha mitram ko’sya bhavaaniti || 289
Da schrie der Zweite Shridarshana an: „Ich geb‘ ihn nicht her! Das ist mein Freund! Wer seid Ihr überhaupt?“
एवं तयोरुभयतः स्कन्धयोः कर्षतोः शवः । वेतालानुप्रविष्टः सन्नमुञ्चद्भैरवं रवम् ॥ २९०
evam tayorubhayatah skandhayoh karshatoh shavah | vetaalaanupravishtah sannamuncadbhairavam ravam || 290
So zerrten sie beide ihn sich auf die Schultern. Da stieß die von einem Totengeist besessene Leiche einen gräßlichen Schrei aus.
तेन त्रस्तो द्वितीयः स हृत्स्फोटेन व्यपद्यत । श्रीदर्शनश्चचालाथ स गृहीत्वैव तं शवम् ॥ २९१
tena trasto dvitiiyah sa hrtsphotena vyapadyata | shriidarshanashcacaalaatha sa grhiitvaiva tam shavam || 291
Davon war der Zweite so erschüttert, daß er mit gebrochenem Herzen tot umfiel.
Shridarshana hob die Leiche auf und ging weiter.
तावच्चात्र द्वितीयः स मृतोऽप्युत्थाय पूरुषः । वेतालाधिष्ठितो रुन्धंस्तं श्रीदर्शनमुक्तवान् ॥ २९२
taavaccaatra dvitiiyah sa mrto’pyutthaaya puurushah | vetaalaadhishthito rundhamstam shriidarshanamuktavaan || 292
Da stand der zweite Mann, obwohl tot, wieder auf und versuchte, von seinem Totengeist dirigiert, Shridarshana aufzuhalten:
तिष्ठ स्कन्धार्पितं कृत्वा मित्रं मे मा स्म गा इति । ततः स भूताविष्टं तं मत्वा श्रीदर्शनोऽभ्यधात् ॥ २९३
tishtha skandhaarpitam krtvaa mitram me maa sma gaa iti | tatah sa bhuutaavishtam tam matvaa shriidarshano’bhyadhaat || 293
„Bleib stehen! Geh nicht weg, das ist mein Freund, den du dir auf die Schulter geladen hast!“
Shridarshana merkte, daß der von einem Geist besessen war, und sagte zu ihm:
किं प्रमाणं तवैतस्य मित्रत्वे मित्रमेष मे । तच्छ्रुत्वा सोऽपरोऽवादीत्प्रमाणमयमेव नौ ॥ २९४
kim pramaanam tavaitasya mitratve mitramesha me | tacchrutvaa so’paro‘vaadiitpramaanamayameva nau || 294
Was für einen Beweis hast du, daß er dein Freund ist? Das ist mein Freund!“
Darauf sagte der andere: „Dann lass ihn doch selbst entscheiden!“
श्रीदर्शनस्ततोऽवोचन्मित्रं स्वं तर्हि वक्त्यसौ । ततस्तत्स्कन्धवर्ती स सवेतालः शवोऽब्रवीत् ॥ २९५
shriidarshanastato’vocanmitram svam tarhi vaktyasau | tatastatskandhavartii sa savetaalah shavo’braviit || 295
Darauf Shridarshana: „Dann soll er selbst sagen, wer sein Freund ist!“
Da sprach der von der Schulter hängende Leichnam mit dem Totengeist:
अहमेवं ब्रुवे मह्यमाहारं यः प्रयच्छति । क्षुधिताय स मे मित्रं स्वेच्छं नयतु मां च सः ॥ २९६
ahamevam bruve mahyamaahaaram yah prayacchati | kshudhitaaya sa me mitram sveccham nayatu maam ca sah || 296
„Ich habe Hunger, also sage ich: Wer mir zu essen gibt, ist mein Freund. Der soll mich tragen, wohin er will.“
एतच्छ्रुत्वा स वेतालो द्वितीयः सोऽवदच्छवः । मम नास्त्यस्य चेदस्ति तदाहारं ददातु ते ॥ २९७
etacchrutvaa sa vetaalo dvitiiyah so’vadacchavah | mama naastyasya cedasti tadaahaaram dadaatu te || 297
Darauf der Zweite, der jetzt tot und auch von einem Vetaala besessen war:
„Ich habe nichts. Wenn der da was zu essen hat, soll er’s dir geben!“
तच्छ्रुत्वाहं ददामीति वदन्यावत्तमेव सः । श्रीदर्शनो निजांसस्थवेतालाहारसिद्धये ॥ २९८
tacchrutvaaham dadaamiiti vadanyaavattameva sah | shriidarshano nijaamsasthavetaalaahaarasiddhaye || 298
Shridarshana hörte ihn und sagte: „Ich geb ihm was!“ Und um dem Vetaala, der im von der Schulter hing, Essen zu besorgen,
हन्ति खड्गेन तावत्स हन्यमानः स्वसिद्धिनः । अन्तर्दधे द्वितीयोऽत्र सवेतालः शवस्तदा ॥ २९९
hanti khadgena taavatsa hanyamaanah svasiddhinah | antardadhe dvitiiyo’tra savetaalah shavastadaa || 299
holte er zum Schwerthieb gegen ihn aus, doch der Zweite - die vom Totengeist besessene Leiche -
enthob sich dank ihrer eigenen Zauberkraft.
अथ श्रीदर्शनं तं स वेतालोऽम्सस्थितोऽब्रवीत् । प्रतिपन्नमिदानीं मे भोजनं दीयतामिति ॥ ३००
atha shriidarshanam tam sa vetaalo’msasthito’braviit | pratipannamidaaniim me bhojanam diiyataamiti || 300
Da forderte der Shridarshana von der Schulter hängende Vetaala ihn auf: „Jetzt gib mir schon das mir versprochene Essen!“
ततो यदा न लेभेऽन्यन्मांसं श्रीदर्शनोऽत्र सः । भोयनाय ततस्तस्मै स्वमुत्कृत्यासिना ददौ ॥ ३०१
tato yadaa na lebhe’nyanmaamsam shriidarshano’tra sah | bhoyanaaya tatastasmai svamutkrtyaasinaa dadau || 301
Da Shridarshana kein anderes Fleisch hatte, schnitt er sich mit dem Schwert sein eigenes ab und reichte es jenem zum Verzehr.
तेन तुष्टः स वेतालस्तमेवमवदत्तदा । प्रीतोऽस्मि ते महासत्त्व देहस्तेऽस्त्वयमक्षतः ॥ ३०२
tena tushtah sa vetaalastamevamavadattadaa | priito’smi te mahaasattva dehaste’stvayamakshatah || 302
Hiervon begeistert sprach der Vetaala ihn an: „Ich bin zufrieden mit dir, o Großer Meister.
Dein Körper soll wieder unversehrt sein.“
नय मामधुना कार्यं तवैवेदं हि सेत्स्यति । स साधकस्तपस्वी तु स्वल्पसत्त्वो विनङ्क्ष्यति ॥ ३०३
naya maamadhunaa kaaryam tavaivedam hi setsyati | sa saadhakastapasvii tu svalpasattvo vinankshyati || 303
Bring mich jetzt weg von hier. Deine Sache soll gelingen! Aber der Hexer soll dran glauben, weil er ein Schwächling ist!“
इत्युक्तस्तेन भूत्वैव स स्वस्थाङ्गस्तदैव तम् । नीत्वा श्रीदर्शनस्तस्मै साधकाय समर्पयत् ॥ ३०४
ityuktastena bhuutvaiva sa svasthaangastadaiva tam | niitvaa shriidarshanastasmai saadhakaaya samarpayat || 304
So von ihm angesprochen, war Shridarshanas Fleischwunde wieder ganz geheilt.
Er lud sich die Leiche mit dem Vetaala darin wieder auf und brachte sie zu dem Hexer.
स चाभिनन्द्य सम्पूज्य रक्तमाल्यानुलेपनैः । नरास्थिचूर्णलिखिते कोणन्यस्तास्रकुम्भके ॥ ३०५
sa caabhinandya sampuujya raktamaalyaanulepanaih | naraasthicuurnalikhite konanyastaasrakumbhake || 305
Der nahm sie auch erfreut entgegen, ehrte sie mit blutverschmierten Kränzen, legte sie in einem
mit Menschenknochenmehl gemalten, am Rand mit Töpfen voller Blut markierten,
महातैलज्वलद्दीपे मण्डले विपुलान्तरे । वेतालं तं तदोत्तानमात्तप्रेततनुं व्यधात् ॥ ३०६
mahaatailajvaladdiipe mandale vipulaantare | vetaalam tam tadottaanamaattapretatanum vyadhaat || 306
mit großen Öllampen ausgeleuchteten, weiten Kreis auf den Rücken,
mit ihr also den Vetaala, der vom Körper der Leiche Besitz ergriffen hatte.
वक्षस्थलोपविष्टश्च तस्यास्यकुहरेऽथ सः । नरास्थिस्रुक्स्रुवकरो होमं कर्तुं प्रचक्रमे ॥ ३०७
vakshasthalopavishtashca tasyaasyakuhare’tha sah | naraasthisruksruvakaro homam kartum pracakrame || 307
Dem setzte er sich auf den Brustkorb und begann mit einer Doppelkelle aus Menschenknochen
ihm Schmelzbutter in die Mundhöhle einzuführen.
क्षणाच्च तस्य वेतालस्यास्याज्ज्वालोदभूत्तदा । यथा स साधकस्त्रासादुत्थायापासरत्ततः ॥ ३०८
kshanaacca tasya vetaalasyaasyaajjvaalodabhuuttadaa | yathaa sa saadhakastraasaadutthaayaapaasarattatah || 308
Im selben Moment stieß aus dem Mund des Vetaala eine solche Stichflamme hervor,
daß der Hexer entsetzt aufsprang und davonlief.
सत्त्वच्युतं च तं स्रस्तस्रुक्स्रुवं परिधाव्य सः । वेतालो व्यात्तवदनः साङ्गोपाङ्गं निगीर्णवान् ॥ ३०९
sattvacyutam ca tam srastasruksruvam paridhaavya sah | vetaalo vyaattavadanah saangopaangam nigiirnavaan || 309
Nun, da er seinen Mut verloren und die Doppelkelle weggeworfen hatte, holte der Vetala ihn ein,
riss sein Maul auf und verschlang ihn mit Haut und Haar.
तद्दृष्ट्वा खड्गमुद्यम्य यावच्छ्रीदर्शनः स तम् । अभिधावति तावत्स वेतालस्तमभाषत ॥ ३१०
taddrshtvaa khadgamudyamya yaavacchriidarshanah sa tam | abhidhaavati taavatsa vetaalastamabhaashata || 310
Als Shridarshana das sah, zückte er sein Schwert, um den Vetala anzugreifen. Der aber sagte zu ihm:
भोः श्रीदर्शन धैर्येण तुष्टोऽस्म्येवंविधेन ते । तत्सर्षपान्गृहाण त्वमिमान्मन्मुखसम्भवान् ॥ ३११
bhoh shriidarshana dhairyena tushto’smyevamvidhena te | tatsarshapaangrhaana tvamimaanmanmukhasambhavaan || 311
„Boah, Shridarshana, ich freu mich, daß du so mutig bist!
Nimm jetzt die Senfkörner hier, die ich in meinem Mund gezüchtet habe!
एभिः शिरोनिबद्धैश्च पाणिस्थैश्चैष भूपतिः । निवृत्तयक्ष्मदोषार्तिः सद्य एव भविष्यति ॥ ३१२
ebhih shironibaddhaishca paanisthaishcaisha bhuupatih | nivrttayakshmadoshaartih sadya eva bhavishyati || 312
Wenn du die dem König auf Kopf und Hände bindest, ist er augenblicklich von seiner Schwindsucht geheilt.
त्वं चाचिरेण सर्वस्याः पृथ्व्या राजा भविष्यसि । इति तद्वचनं श्रुत्वा तं स श्रीदर्शनोऽभ्यधात् ॥ ३१३
tvam caacirena sarvasyaah prthvyaa raajaa bhavishyasi | iti tadvacanam shrutvaa tam sa shriidarshano_bhyadhaat || 313
Und du wirst dann auch bald auf der ganzen Welt König sein!“ Als Shridarshana ihn das sagen hörte, erwiderte er:
साधकेन विनैतेन तत्र यास्याम्यहं कथम् । अनेन स हतः स्वर्थलोभादिति वदेन्नृपः ॥ ३१४
saadhakena vinaitena tatra yaasyaamyaham katham | anena sa hatah svarthalobhaaditi vadennrpah || 314
„Wie soll ich denn ohne den Hexer von hier weggehen? Der König wird sagen, daß ich ihn aus Eigennutz ermordet habe!“
एवं श्रीदर्शनेनोक्ते वेतालः स जगाद तम् । वच्मि ते प्रत्ययं येन शुद्धिस्तव भविष्यति ॥ ३१५
evam shriidarshanenokte vetaalah sa jagaada tam | vacmi te pratyayam yena shuddhistava bhavishyati || 315
Auf diese Bemerkung Shridarshanas entgegnete der Leichengeist: „Ich verrat‘ dir, wie du deine Unschuld beweist:
इमं मृतं मन्निगीर्णमिहास्यैव शवस्य हि । उदरं पाटयित्वा त्वमन्तस्थं दर्शयिष्यसि ॥ ३१६
imam mrtam mannigiirnamihaasyaiva shavasya hi | udaram paatayitvaa tvamantastham darshayishyasi || 316
Schneide der Leiche hier den Bauch auf, und dann zeigst du den darinnen liegenden Toten, den ich verschlungen habe!“
इत्युक्त्वा स ययौ क्वापि वेतालोऽर्पितसर्षपः । निर्गत्वैव शवात्तस्माच्छवः सोऽप्यपतद्भुविः ॥ ३१७
ityuktvaa sa yayau kvaapi vetaalo’rpitasarshapah | nirgatvaiva shavaattasmaacchavah so’pyapatadbhuvih || 317
Nach diesen Worten übergab der Vetala die Senfsamen und ging, die Leiche verlassend, von dannen. Selbige sank zu Boden.
स्वीकृत्य सर्षपान्सोऽपि गत्वा श्रीदर्शनस्ततः । सहायाध्युषिते तस्मिन्मठे रात्रिं निनाय ताम् ॥ ३१८
sviikrtya sarshapaanso’pi gatvaa shriidarshanastatah | sahaayaadhyushite tasminmathe raatrim ninaaya taam || 318
Shridarshana steckte die Senfkörner ein und ging zu der Herberge, in der die Gefährten wohnten. Hier verbrachte er die Nacht.
प्रगे राज्ञोऽन्तिकं गत्वा रात्रिवृत्तं निवेद्य तत् । मन्त्रिभ्योऽदर्शयन्नीत्वा साधकं तं शवोदरात् ॥ ३१९
prage raajno’ntikam gatvaa raatrivrttam nivedya tat | mantribhyo’darshayanniitvaa saadhakam tam shavodaraat || 319
Am nächsten Morgen ging er zum König, wo er seine nächtlichen Erlebnisse berichtete.
Den Ministern zeigte er den mitgebrachten, leblosen Hexer aus dem Leichenbauch.
ततो बबन्ध राज्ञस्तान्पाणौ मूर्ध्नि च सर्षपान् । तेन सोऽभून्नृपो नष्टनिःशेषव्याधिनिर्वृतः ॥ ३२०
tato babandha raajnastaanpaanau muurdhni ca sarshapaan | tena so’bhuunnrpo nashtanihsheshavyaadhinirvrtah || 320
Dann band er die Senfkörner auf des Königs Haupt und beide Hände.
Davon genas der König von seiner Schwindsucht, ohne das etwas zurückblieb.
अथ तुष्टः स नृपतिः श्रीसेनः प्राणदायिनम् । अनपत्यः सुतत्वेन तं श्रीदर्शनमग्रहीत् ॥ ३२१
atha tushtah sa nrpatih shriisenah praanadaayinam | anapatyah sutatvena tam shriidarshanamagrahiit || 321
Da war König Shrisena so glücklich, daß er, selbst kinderlos, seinen Lebensretter Shridarshana an Sohnes statt annahm.
अभ्यषिञ्चच्च तं वीरं यौवराज्ये तदैव सः । उप्तं सुकृतबीजं हि सुक्षेत्रेषु महाफलम् ॥ ३२२
abhyashincacca tam viiram yauvaraajye tadaiva sah | uptam sukrtabiijam hi sukshetreshu mahaaphalam || 322
Er salbte den Helden auch gleich zum Kronprinzen – auf fruchtbare Felder gesät, lässt das Samenkorn der guten Tat
reiche Ernte reifen.
ततः श्रीदर्शनः श्रीमानुपयेमे स तत्र ताम् । पद्मिष्ठां पूर्वसेवार्थं लक्ष्मीमिव सहागताम् ॥ ३२३
tatah shriidarshanah shriimaanupayeme sa tatra taam | padmishthaam puurvasevaartham lakshmiimiva sahaagataam || 323
Der also gesegnete Shridarshana heiratete Padmishthaa, seine Glücksgöttin Lakshmi,
die zum Lohn für früheres Liebeswerben mit ihm ging.
तया समं च भुञ्जानो भोगान्मुखरकेण च । तद्भ्रात्रा सोऽथ तत्रासीत्पृथ्वीं वीरोऽनुपालयन् ॥ ३२४
tayaa samam ca bhunjaano bhogaanmukharakena ca | tadbhraatraa so’tha tatraasiitprthviim viiro’nupaalayan || 324
So lebte der Held mit ihr und ihrem Bruder Mukharaka dort, genoss seine Freuden und regierte die Welt.
