शशाङ्कवतीलम्बकः १२
shashaankavatiilambakah 12 Das Buch Shashankavati
षष्टस्तरङ्गः shashtastarangah | Die sechste Welle, 6. Kapitel Kap. 73, Teil 3
एकदा जलधेस्तीरात्प्राप्य रत्नविनायकम् । उपेन्द्रशक्तिरानीय ददौ तस्मै महावणिक् ॥ ३२५
ekadaa jaladhestiiraatpraapya ratnavinaayakam | upendrashaktiraaniiya dadau tasmai mahaavanik || 325
Eines Tages fand der Großkaufmann Upendrashakti am Meeresufer einen aus Edelstein geschnitzten Ganesha.
Den brachte er, um ihn Shridarshana zu schenken.
तमनर्घं समालोक्य युवराजः स भक्तितः । तत्र प्रतिष्ठापितवान्विभवेनातिभूयसा ॥ ३२६
tamanargham samaalokya yuvaraajah sa bhaktitah | tatra pratishthaapitavaanvibhavenaatibhuuyasaa || 326
Daß er von unschätzbarem Wert war, sah der Kronprinz sogleich.
Aus lauter Frömmigkeit stellte er ihn an prominenter Stelle auf.
ददौ ग्रामसहस्रं च नित्यभोगाय तत्र सः । यात्रोत्सवं च विदधे मिलिताखिलमानवम् ॥ ३२७
dadau graamasahasram ca nityabhogaaya tatra sah | yaatrotsavam ca vidadhe militaakhilamaanavam || 327
Er bestimmte tausend Dörfer für seinen stetigen Unterhalt. Auch eine feierliche Prozession veranstaltete er,
zu der alle Menschen zusammenliefen.
नृत्तवादित्रगीतैश्च तत्र सातिशयैर्निशि । परितुष्टो गणानेवमादिदेश गणाधिपः ॥ ३२८
nrttavaaditragiitaishca tatra saatishayairnishi | paritushto ganaanevamaadidesha ganaadhipah || 328
Von all den vorzüglichen Tänzen, Gesängen und Lautenklängen gerührt,
verkündete Hordenführer Ganesha des Nachts vor seinen Gana-Truppen:
मत्प्रसादादयं भावी सम्राट् श्रीदर्शनो भुवि । तदिहास्त्यपराम्बोधौ हंसद्वीपमिति श्रुतम् ॥ ३२९
matprasaadaadayam bhaavii samraat shriidarshano bhuvi | tadihaastyaparaambodhau hamsadviipamiti shrutam || 329
„Ich will dafür Sorge tragen, daß dieser Shridarshana ein Weltherrscher wird!
Dafür liegt hier im westlichen Weltmeer die Schwaneninsel Hamsadviipa.
द्वीपं तत्रास्ति च क्ष्माभृदनङ्गोदयसंज्ञकः । अनङ्गमञ्जरीति स्त्रीरत्नं तस्य चात्मजा ॥ ३३०
dviipam tatraasti ca kshmaabhrdanangodayasamjnakah | anangamanjariiti striiratnam tasya caatmajaa || 330
Der König dieser Insel ist der berühmte Anangodaya, und Anangamanjarii, dieses Juwel von einer Frau, ist seine Tochter.
मद्भक्ता सा च कन्या मामर्चित्वा याचते सदा । सर्वपृथ्वीश्वरं देहि पतिं मे भगवन्निति ॥ ३३१
madbhaktaa saa ca kanyaa maamarcitvaa yaacate sadaa | sarvaprthviishvaram dehi patim me bhagavanniti || 331
Mir ergeben betet das Mädchen mich an und fleht andauernd: Gib mir einen Weltherrscher zum Mann, o Herr!“
अतः श्रीदर्शनेनैतां पत्या संयोजयाम्यहम् । उभयोरेतयोरेवं दत्तं भक्तिफलं भवेत् ॥ ३३२
atah shriidarshanenaitaam patyaa samyojayaamyaham | ubhayoretayorevam dattam bhaktiphalam bhavet || 332
Also will ich sie mit Shridarshana als Ehemann verbinden. Damit haben sie beide den Lohn für ihre Ergebenheit.
तस्माच्छ्रीदर्शनस्तत्र नीत्वा युष्माभिरेतयोः । अन्योन्यदर्शनं युक्त्या सम्पाद्यानीयतां द्रुतम् ॥ ३३३
tasmaacchriidarshanastatra niitvaa yushmaabhiretayoh | anyonyadarshanam yuktyaa sampaadyaaniiyataam drutam || 333
Darum führt Shridarshana dorthin und stellt es durch eine List so an, daß sie einander sehen!
Danach bringt ihn schnell wieder her.
संयोगस्तु शनैः सम्यक्क्रमेण भवितानयोः । अद्यैव तु स नास्त्येव भवितव्यं हि तत्तथा ॥ ३३४
samyogastu shanaih samyakkramena bhavitaanayoh | adyaiva tu sa naastyeva bhavitavyam hi tattathaa || 334
Ihre Zusammenführung muß sachte und allmählich erfolgen. Jetzt gleich geht das nicht, so ist es nun mal bestimmt.
किं चैवं वणिजोऽप्यस्य प्रतिमाप्रापकस्य मे । उपेन्द्रशक्तेरस्त्येव विहिता काप्युपक्रिया ॥ ३३५
kim caivam vanijo’pyasya pratimaapraapakasya me | upendrashakterastyeva vihitaa kaapyupakriyaa || 335
Außerdem will ich mich so dem Kaufmann Upendrashakti erkenntlich zeigen,
der den Prinzen mein Konterfei hat finden lassen.“
एवं गणेशेनादिष्टा गणा रात्रौ तदैव तम् । सुप्तं श्रीदर्शनं निन्युर्हंसद्वीपं स्वसिद्धितः ॥ ३३६
evam ganeshenaadishtaa ganaa raatrau tadaiva tam | suptam shriidarshanam ninyurhamsadviipam svasiddhitah || 336
So von Ganesha angewiesen, entführten schon in dieser Nacht die zaubermächtigen Ganas
den schlafenden Shridarshana zur Schwaneninsel.
तत्र चानङ्गमञ्जर्यास्तं प्रवेश्यैव वासके । सुप्तायाः शयने तस्या राजपुत्र्या न्यवेशयन् ॥ ३३७
tatra caanangamanjaryaastam praveshyaiva vaasake | suptaayaah shayane tasyaa raajaputryaa nyaveshayan || 337
Dort trugen sie ihn in Anangamanjaris Haus, wo sie ihn auf dem Bett der schlafenden Prinzessin ablegten.
प्रबुद्धः स क्षणात्तत्र ज्वलद्रत्नप्रदीपके । द्योतमानवितानादिनानानर्घमहामणैः ॥ ३३८
prabuddhah sa kshanaattatra jvaladratnapradiipake | dyotamaanavitaanaadinaanaanarghamahaamanaih || 338
Shridarshana erwachte sogleich und sah die, von zahllosen Lampen aus allen möglichen unschätzbaren Edelsteinen
strahlend hell beleuchtet,
राजावर्तोपलश्यामतले सद्वासवेश्मनि । पर्यङ्कशयने धौतसितपट्टोत्तरच्छदे ॥ ३३९
raajaavartopalashyaamatale sadvaasaveshmani | paryankashayane dhautasitapattottaracchade || 339
in einem prunkvollen Wohnzimmer auf einer mit weißen Seidenlaken bespannten, auf einem Fußboden aus schwarzen Lapislazuli-Fliesen stehenden Ottomane
शयानाममृतस्यान्दसुन्दरप्रसरद्द्युतिम् । सर्वतः प्रस्फुरत्तारतारावलिमनोरमे ॥ ३४०
shayaanaamamrtasyaandasundaraprasaraddyutim | sarvatah prasphurattaatataaraavalimanorame || 340
ruhende Anangamanjari, wie sie vom Lebenselixir der Schönheit überströmt, im Glanz zerfließend,
im von einer hinreißenden Sternenkette schillernden
गगने धवलाम्भोदशकलोत्सङ्गवर्तिनीम् । शरच्छशभृतो मूर्तिमिवानन्दकरीं दृशोः ॥ ३४१
gagane dhavalaambhodashakalotsangavartiniim | sharacchashabhrto muurtimivaanandakariim drshoh || 341
Himmel, gehüllt in die Umarmung eines weißen Wolkenschleiers,
die reine Offenbarung des Herbstmondes – ein Labsal für die Augen!
श्रीदर्शनस्तां सहसा ददर्शानङ्गमञ्जरीम् । हृष्टविस्मितविभ्रान्तश्चिन्तयामास च क्षणम् ॥ ३४२
shriidarshanastaam sahasaa dadarshaanangamanjariim | hrshtavismitavibhraantashcintayaamaasa ca kshanam || 342
Als Shridarshana sie so unvorhergesehen entdeckte, war er im selben Moment hocherfreut, überrascht, verwirrt und fragte sich:
क्व सुप्तः क्व प्रबुद्धोऽस्मि किमिदं केयमङ्गना । स्वप्नो ध्रुवमसौ सोऽपि वरमस्त्वयमीदृशः ॥ ३४३
kva suptah kva prabuddho‘smi kimidam keyamanganaa | svapno dhruvamasau so’pi varamastvayamiidrshah || 343
‚Wach ich, oder schlaf ich? Wer ist diese Frau? Das ist bestimmt ein Traum. Besser, es wäre so!
प्रबोध्य तदिमां तावत्पश्यामीति विविच्य सः । तुदति स्म शनैरंसे पाणिनानङ्गमञ्जरीम् ॥ ३४४
prabodhya tadimaam taavatpashyaamiiti vivicya sah | tudati sma shanairamse paaninaanangamanjariim || 344
Ich weck‘ sie auf, dann seh ich‘s ja“, überlegte er. Da tippte er Anangamanjari vorsichtig mit der Hand an die Schulter.
सापि तस्य करस्पर्शादिन्दोरिव कुमुद्वती । व्यालोलनेत्रभ्रमरा प्रबोधं प्राप तत्क्षणम् ॥ ३४५
saapi tasya karasparshaadindoriva kumudvatii | vyaalolanetrabhramaraa prabodham praapa tatkshanam || 345
Durch die Berührung seiner Hand erwachte sie sogleich und rollte mit den Augen wie Bienen überm Lotosteich,
dessen Kelche sich im Mondschein öffnen.
दृष्ट्वा च तं क्षणं दध्यौ कोऽयं दिव्याकृतिर्भवेत् । दुष्प्रवेशे प्रविष्टोऽत्र देवो नूनमसाविति ॥ ३४६
drshtvaa ca tam kshanam dadhyau ko’yam divyaakrtirbhavet | dushpraveshe pravishto’tra devo nuunamasaaviti || 346
Den Moment, als sie ihn sah, dachte sie: ‚Wer ist das denn mit dieser himmlischen Gestalt?
Wenn der hier eindringt, wo sonst niemand reinkommt, ist er bestimmt ein Gott!‘
उत्थाय चैतं पप्रच्छ सम्भ्रमप्रश्रयाकुला । कस्त्वं कस्मात्कथं चेह प्रविष्टोऽस्युच्यतामिति ॥ ३४७
utthaaya caitam papraccha sambhramaprashrayaakulaa | kastvam kasmaatkatham ceha pravishto’syucyataamiti || 347
Sich aufrichtend, auch von Verwirrung und Zuneigung erfasst, fragte sie ihn:
„Wer bist du? Warum und wie bist du hier hereingekommen, sprich!“
ततः श्रीदर्शनेनोक्ते स्वोदन्ते साप्यवोचत । तत्पृष्टा सुन्दरी चास्मै देशनामान्वयान्निजान् ॥ ३४८
tatah shriidarshanenokte svodante saapyavocata | tatprshtaa sundarii caasmai deshanaamaanvayaannijaan || 348
Darauf berichtete Shridarshana, was ihm geschehen war.
Und von ihm gefragt, nannte die Schöne ihm ihren Namen, Land und Abstammung.
सोत्कावन्योन्यसंत्यक्तस्वप्नभ्रान्ती ततश्च तौ । भूषणानां विनिमयं चक्रतुर्निश्चयाप्तये ॥ ३४९
sotkaavanyonyasamtyaktasvapnabhraantii tatashca tau | bhuushanaanaam vinimayam cakraturnishcayaaptaye || 349
Also verliebten sie sich ineinander und ließen den Irrglauben fallen, das alles ein Traum sei.
Um sich Gewißheit zu verschaffen, tauschten sie ihre Armbänder.
अथोभावपि गान्धर्वविवाहोत्सुकमानसौ । ते गणा मोहयित्वा तौ निन्युर्निद्रावशं तदा ॥ ३५०
athobhaavapi gaandharvavivaahotsukamaanasau | te ganaa mohayitvaa tau ninyurnidraavasham tadaa || 350
Da es ihrer beider Herzen dringend nach einer Elfenehe verlangte, betäubten jene Ganas sie und versetzten beide in Tiefschlaf.
जातिनिद्रं गृहीत्वा च तं तु श्रीदर्शनं ततः । स्वगृहम्प्रापयामासुस्तदैवाप्राप्तवाञ्छितम् ॥ ३५१
jaatinidram grhiitvaa ca tam tu shriidarshanam tatah | svagrhampraapayaamaasustadaivaapraaptavaanchitam || 351
Sie packten den schlafenden Shridarshana und verfrachteten ihn in sein Haus, wo er seinen Herzenswunsch nicht erfüllt bekam.
तत्रापगतनिद्रश्च धाम्नि श्रीदर्शनो निजे । स्थितः स्त्र्याभरणैर्युक्तं दृष्ट्वात्मानं व्यचिन्तयत् ॥ ३५२
tatraapagatanidrashca dhaamni shriidarshano nije | sthitah stryaabharanairyuktam drshtvaatmaanam vyacintayat || 352
Als nun Shridarshana in seinem eigenen Haus erwachte, sah er den Frauenschmuck an sich und überlegte:
अहो किमेतत्क्व नु सा हंसद्वीपेश्वरात्मजा । क्व तद्वासगृहं दिव्यं क्वाहं पुनरिहैव च ॥ ३५३
aho kimetatkva nu saa hamsadviipeshvaraatmajaa | kva tadvaasagrham divyam kvaaham punarihaiva ca || 353
‚Was soll das denn jetzt? Erst die Tochter des Königs von der Schwaneninsel, dann bin ich in ihrem himmlischen Palast,
und jetzt bin ich wieder hier?
न च स्वप्नः स यत्तानि तदीयाभरणानि मे । तिष्ठन्त्येतानि तन्नूनं विलासः कोऽप्ययं विधेः ॥ ३५४
na ca svapnah sa yattaani tadiiyaabharanaani me | tishthantyetaani tannuunam vilaasah ko’pyayam vidheh || 354
Ein Traum ist das aber auch nicht, weil ich ihren Schmuck trage. Das ist bestimmt wieder so eine Laune des Schicksals!‘
इत्यादि चिन्तयन्पत्न्या पृष्टः सुप्तप्रबुद्धया । पद्मिष्ठया धीर्यमाणः साध्वया तां सोऽनयन्निशाम् ॥ ३५५
ityaadi cintayanpatnyaa prshtah suptaprabuddhayaa | padmishthayaa dhiiryamaanah saadhvayaa taam so’nyannishaam || 355
Während er noch hierüber und darüber grübelte, erwachte Padmishthaa und wollte wissen, was los war.
Von der Wackeren wieder aufgerichtet, brachte er die Nacht hinter sich.
प्रातश्च सर्वं राज्ञेऽपि श्रीसेनाय तदब्रवीत् । अनङ्गमञ्जरीनामचिह्निताभरणान्वितः ॥ ३५६
praatashca sarvam raajne’pi shriisenaaya tadabraviit | anangamanjariinaamacihnitaabharanaanvitah || 356
Am nächsten Morgen erzählte er auch König Shriisena davon, mit all dem Schmuck,
den er an sich trug und der ausdrücklich auf Anangamanjari hinwies.
राजापि तत्प्रियैषी स हंसद्वीपं गवेषयन् । मार्गं दत्त्वापि पटहं नोपलेभे कुतश्चन ॥ ३५७
raajaapi tatpriyaishii sa hamsadviipam gaveshayan | maargam dattvaapi pataham nopalebhe kutashcana || 357
Weil der König seine Zuneigung erheischte, ließ er, sogar unter Paukenschlägen, nach dem Weg zur Schwaneninsel forschen, bekam aber von nirgendwoher einen Hinweis.
ततः श्रीदर्शनस्तत्र स विनानङ्गमञ्जरीम् । आसीत्स्मरज्वराक्रान्तः सर्वभोगपराङ्मुखः ॥ ३५८
tatah shriidarshanastatra sa vinaanangamanjariim | aasiitsmarajvaraakraantah sarvabhogaparaangmukhah || 358
Ohne Anangamanjari erlag Shridarshana sogleich dem Fieber der Liebessehnsucht und wandte sich von allen Freuden ab.
नाहारं श्रद्दधे पश्यन्ना हारं तदलंकृतीः । स्वापं जहावपश्यंस्तु स्वापं तन्मुखपङ्कजम् ॥ ३५९
naahaaram shraddadhe pashyannaa haaram tadalamkrtiih | svaapam jahaavapashyamstu svaapam tanmukhapankajam || 359
Mit ihrem Perlenschmuck vor Augen ließ er sein Essen stehen.
Den Schlaf floh er, weil er im Traum nur ihr Lotusgesicht gesehen hätte.
अत्रान्तरे च सा तत्र हंसद्वीपे नृपात्मजा । तूर्यशब्दैः प्रबुबुधे प्रभातेऽनङ्गमञ्जरी ॥ ३६०
atraantare ca saa tatra hamsadviipe nrpaatmajaa | tuuryashabdaih prabubudhe prabhaate’nangamanjarii || 360
Mittlerweile war auf der Schwaneninsel Prinzessin Anangamanjari zu Lautenklängen bei Sonnenaufgang erwacht.
स्मृत्वा तद्रात्रिवृत्तं सा दृष्ट्वा चालंकृता तनुम् । श्रीदर्शनालंकारणैश्चिन्तामौत्सुक्यतो ययौ ॥ ३६१
smrtvaa tadraatrivrttam saa drshtvaa caalamkrtaa tanum | shriidarshanaalamkaaranaishcintaamautsukyato yayau || 361
Als sie ihren von Shridarshanas Schmuck verzierten Körper bemerkte,
dachte sie an den nächtlichen Vorfall zurück und geriet ihrer süßen Erinnerung wegen in Sorge:
स्वप्नभ्रान्तिहरैर्दत्तप्रेमभिर्दुर्लभे जने । एभिराभरणैर्नीतास्म्यहं जीवितसंशयम् ॥ ३६२
svapnabhraantiharairdatta premabhirdurlabhe jane | ebhiraabharanairniitaasmyaham jiivitasamshayam || 362
‚Diese Schmuckstücke haben mich in eine schwierige Lage gebracht, weil es schwer ist, zu glauben,
daß sie mir von verliebten Schlafwandlern geschenkt worden sind.‘
इत्यादि चिन्तयन्तीं तां पुरुषाभरणैर्युताम् । पितानङ्गोदयोऽकस्मात्प्रविश्यात्र व्यलोकयत् ॥ ३६३
ityaadi cintayantiim taam purushaabharanairyutaam | pitaanangodayo’kasmaatpravishyaatra vyalokayat || 363
Da kam ihr Vater Anangodaya herein und sah sie mit Männerschmuck behängt über alles mögliche nachdenken.
वाससाच्छादिताङ्गीं च लज्जयावनतां ततः । पप्रच्छोत्सङ्गमारोप्य स तां राजातिवत्सलः ॥ ३६४
vaasasaacchaaditaangiim ca lajjayaavanataam tatah | papracchotsangamaaropya sa taam raajaativatsalah || 364
Als sie ihren Leib mit einem Gewand verhüllend schamhaft den Blick senkte,
setzte der feinfühlige König sie sich auf den Schoß und fragte sie:
किमयं पुत्रि पुंवेषः किं त्रपा चेदृशी वद । मा कृथा मय्यविश्वासं बद्धाः प्राणा हि मे त्वयि ॥ ३६५
kimayam putri pumveshah kim trapaa cedrshii vada | maa krthaa mayyavishvaasam baddhaah praanaa hi me tvayi || 365
„Was ist das für Männerzeug? Was soll die Scham, sprich, Tochter!
Tu nicht, als würdest du mir nicht vertrauen, hängt doch mein Leben von dir ab!“
इत्यादिभिः प्रियालापैस्तेन मन्दीकृतत्रपा । पित्रा शनैस्तं वृत्तान्तं कृत्स्नं तस्मै शशंस सा ॥ ३६६
ityaadibhih priyaalaapaistena mandiikrtatrapaa | pitraa shanaistam vrttaantam krtsnam tasmai shashamsa saa || 366
Nachdem ihr Vater mit lieben Worten wie diesen ihre Aufregung hatte abklingen lassen,
berichtete sie ihm behutsam den ganzen Vorfall.
ततः सोऽस्याः पिता राजा तदमानुषगोचरम् । इन्द्रजालमिवावैत्य ययौ कर्तव्यसंशयम् ॥ ३६७
tatah so’syaah pitaa raajaa tadamaanushagocaram | indrajaalamivaavaitya yayau kartavyasamshayam || 367
Da merkte ihr Vater, der König, daß sie es mit einem übermenschlichen Phänomen zu tun hatten,
einem magischen Fangnetz gewissermaßen, und war sich nicht sicher, wie er sich verhalten sollte.
गत्वैव तच्च पप्रच्छ सुप्रीतं सिद्धयोगिनम् । महाव्रतधरं ब्रह्मसोमं नाम स्वदेशम् ॥ ३६८
gatvaiva tacca papraccha supriitam siddhayoginam | mahaavratadharam brahmasomam naama svadesham || 368
Da ging er und fragte seinen guten Freund Brahmasoma, einen zauberkundigen, shivaitischen Paashupata-Asketen,
der in seinem Reich lebte.
स वीक्ष्य प्रणिधानेन नृपं तं तापसोऽभ्यधात् । मालवात्सत्यमानिन्ये गणैः श्रीदर्शनो नृपः ॥ ३६९
sa viikshya pranidhaanena nrpam tam taapaso’bhyadhaat | maalavaatsatyamaaninye ganaih shriidarshano nrpah || 369
Kraft seiner Tiefenmeditation durchschaute der die Sache und sagte zu dem König:
„In Wahrheit haben die Gana-Horden den König Shridarshana aus Maalwa hergebracht.
गणेश्वरः प्रसन्नो हि त्वत्पुत्र्यास्तस्य चोभयोः । तत्प्रसादाच्च राजा स सर्वभौमो भविष्यति ॥ ३७०
ganeshvarah prasanno hi tvatputryaastasya cobhayoh | tatprasaadaacca raajaa sa sarvabhaumo bhavishyati || 370
Ganesha, der Herr über die Horden, ist ihm und deiner Tochter gewogen,
und seiner Gewogenheit wegen wird er König der ganzen Welt sein.
तच्छ्लाघनीयो दुहितुस्तव भर्ता स तादृशः । इत्युक्ते ज्ञानिना तेन प्रह्वो राजा जगाद तम् ॥ ३७१
tacchlaaghaniiyo duhitustava bhartaa sa taadrshah | ityukte jnaaninaa tena prahvo raajaa jagaada tam || 371
Er ist genau der Mann, dem deine Tochter vertrauen kann!“ Von dem Weisen so beschieden, verneigte der König sich und sprach:
क्व मालवः क्व भगवन्हंसद्वीपो महानयम् । पन्था दुर्गश्च कार्यं च नेदं कालान्तरक्षमम् ॥ ३७२
kva maalavah kva bhagavanhamsadviipo mahaanayam | panthaa durgashca kaaryam ca nedam kaalaantarakshamam || 372
„Ganz gleich wo Maalwa liegt – die Schwaneninsel ist groß, mein Herr.
Der Weg ist beschwerlich, und diese Geschichte duldet keinen Aufschub.
तत्प्रसादपरो नित्यं त्वमेवात्र गतिर्मम । इति राज्ञा स विज्ञप्तस्तपस्वी भक्तवत्सलः ॥ ३७३
tatprasaadaparo nityam tvamevaatra gatirmama | iti raajnaa sa vijnaptastapasvii bhaktavatsalah || 373
In dieser Sache kann ich mich nur noch auf dich verlassen!“ So vom König angefleht, versprach der Büßer,
seinen Verehrern wohlgesonnen:
एषोऽहं साधयाम्येतदित्युक्त्वान्तर्दधे ततः । क्षणाच्च मालवं प्राप पुरं श्रीसेनभूभृतः ॥ ३७४
esho’ham saadhayaamyetadityuktvaantardadhe tatah | kshanaacca maalavam praapa puram shriisenabhuubhrtah || 374
„Ich werde das schon richten!“ Damit war er verschwunden und tauchte im selben Augenblick in Maalwa wieder auf,
und zwar in König Shriisenas Stadt.
तत्र तस्मिन्प्रविश्यैव श्रीदर्शनविनिर्मिते । देवागारे गणाधीशं प्रणम्योपविवेश सः ॥ ३७५
tatra tasminpravishyaiva shriidarshanavinirmite | devaagaare ganaadhiisham pranamyopavivesha sah || 375
Dort ging er in den von Shridarshana gebauten Tempel und verneigte sich vor Ganesha. Dann setzte er sich nieder.
नमोऽस्तु तुभ्यं नक्षत्रमालामण्डितमूर्धने । सुमेरुशिखराभाय कल्याणमयमूर्तये ॥ ३७६
namo’stu tubhyam nakshatramaalaamanditamuurdhane | sumerushikharaabhaaya kalyaanamayamuurtaye || 376
„Ehre sei dir mit dem Haupt von Perlen aus Sternen gekrönt, dem hell scheinenden Gipfel des Meruberges,
dir, der Form aus Glückeslust!
नौमि नृत्तोत्सवोत्क्षिप्तसरलाभ्रंलिहं तव । करं त्रिभुवनागारधारणस्तम्भसंनिभम् ॥ ३७७
naumi nrttotsavotkshiptasaralaabhramliham tava | karam tribhuvanaagaaradhaaranastambhasamnibham || 377
Ich preise deinen zum Festtanz aufgeworfenen, hochgereckten, die Wolken leckenden Rüssel,
der wie die Säule ist, die den Dreiweltenraum trägt.
निधानं सर्वसिद्धीनां विघ्नान्तकः नमाम्यहम् । पृथुलोदरकुम्भं ते पन्नगाभरणं वपुः ॥ ३७८
nidhaanam sarvasiddhiinaam vighnaantakah namaamyaham | prthulodarakumbham te pannagaabharanam vapuh || 378
Die Schatzkammer aller Erfolge, den Beseitiger von Hindernissen preise ich hier,
deinen von Schlangen verzierten, dicken Tonnenbauch!“
इति तत्र स यावच्च गणेशं स्तौति तापसः । तावत्तत्प्रतिमानेतुः पुत्रस्तस्य वणिक्पतेः ॥ ३७९
iti tatra sa yaavacca ganesham stauti taapasah | taavattatpratimaanetuh putrastasya vanikpateh || 379
Während der Büßer dort Ganesha besang, platzte der Sohn des Kaufherrn Upendrashakti, der die Ganeshafigur gebracht hatte,
उपेन्द्रशक्तेरुद्दामचिरोन्मादविशृङ्खलः । भ्राम्यन्महेन्द्रशक्त्याख्यो विवेशात्रैव दैवतः ॥ ३८०
upendrashakteruddaamacironmaadavishrnkhalah | bhraamyanmahendrashaktyaakhyo viveshaatraiva daivatah || 380
ein gewisser Mahendrashakti, unkontrollierbar und vom langen Irrsinn enthemmt,
auf seinen Streifzügen in eben diesen Tempel hinein,
अभ्यधावद्ग्रहीतुं च तमेव स तपस्विनम् । ततः स पाणिना तत्र तपस्वी तमताडयत् ॥ ३८१
abhyadhaavadgrahiitum ca tameva sa tapasvinam | tatah sa paaninaa tatra tapasvii tamataadayat || 381
sprang auf den Büßer zu, ihn zu ergreifen, der aber versetzte ihm sogleich einen Schlag mit der Hand.
स तेन न्यस्तमन्त्रेण पाणिना तस्य ताडितः । शान्तोन्मादस्तथैवाभूत्स्वस्थबुद्धिर्वणिक्सुतः ॥ ३८२
sa tena nyastamantrena paaninaa tasya taaditah | shaantonmaadastathaivaabhuutsvasthabuddhirvaniksutah || 382
Kaum war der Kaufmannssohn von der zauberträchtigen Hand des Asketen getroffen,
da kam sein Irrsinn zur Ruhe und er gesundete am Geiste.
जातलज्जश्च स ततो निर्गत्यैव दिगम्बरः । हस्ताच्छादितकौपीनो जगाम स्वगृहं प्रति ॥ ३८३
jaatalajjashca sa tato nirgatyaiva digambarah | hastaacchaaditakaupiino jagaama svagrham prati || 383
Da schämte er sich, eilte hinaus und deckte, weil nur mit Luft bekleidet, mit der Hand seine Blöße. So lief er zu sich nach Hause.
तत्कालं लोकतो बुद्ध्वा समेत्यानन्दनिर्भरः । उपेन्द्रशक्तिः स्वपिता तमनैषीन्निजं गृहम् ॥ ३८४
tatkaalam lokato buddhvaa sametyaanandanirbharah | upendrashaktih svapitaa tamanaaishiinnijam grham || 384
Inzwischen hatte sein Vater Upendrashakti schon von ihm gehört,
eilte ihm freudig erregt entgegen und brachte ihn zu sich nach Hause.
तत्र तं स्नपयित्वा च कृत्वा वस्त्राद्यलंकृतम् । तद्युक्तस्तापसं तं स ब्रह्मसोममुपाययौ ॥ ३८५
tatra tam snapayitvaa ca krtvaa vastraadyalamkrtam | tadyuktastaapasam tam sa brahmasomamupaayayau || 385
Dort ließ er ihn sich waschen und mit Gewändern und Schmuck wieder herrichten.
Mit ihm begab er sich alsbald zum Asketen Brahmasoma.
उपानयच्च बह्वस्मै धनं पुत्रप्रदायिने । स तु तन्नैव जग्राह तापसो दिव्यसिद्धिभृत् ॥ ३८६
upaanayacca bahvasmai dhanam putrapradaayine | sa tu tannaiva jagraaha taapaso divyasiddhibhrt || 386
Er brachte ihm viel Geld mit, da er ihm den Sohn zurückgegeben hatte.
Aber der Asket nahm es nicht an, besaß er doch himmlische Macht.
अत्रान्तरे च तद्बुद्ध्वा तमुपागात्तपस्विनम् । श्रीदर्शनान्वितो भक्त्या श्रीसेननृपतिः स्वयम् ॥ ३८७
atraantare ca tadbuddhvaa tamupaagaattapasvinam | shriidarshanaanvito bhaktyaa shriisenanrpatih svayam || 387
Inzwischen hatte König Shriisena von dem Büßer gehört, und begab sich mit Shridarshana gemeinsam ehrfurchtsvoll zu ihm.
प्रणिपत्य स्तुतिं कृत्वा तं स राजा व्यजिज्ञपत् । सम्पन्ना वणिजस्तावत्पुत्रस्वास्थ्यादुपक्रिया ॥ ३८८
pranipatya stutim krtvaa tam sa raajaa vyajijnapat | sampannaa vanijastaavatputrasvaasthyaadupakriyaa || 388
Sich vor ihm verneigend, stimmte er ein Loblied an: „Jetzt hat der Kaufmann einen gesunden Sohn,
und diese Wohltat fiel ihm zu,
युष्मदागमनादस्य तन्ममापि तथा कुरु । यथा श्रीदर्शनस्यास्य मत्सूनोः कुशलं भवेत् ॥ ३८९
yushmadaagamanaadasya tanmamaapi tathaa kuru | yathaa shriidarshanasyaasya matsuunoh kushalam bhavet || 389
nachdem du hergekommen bist. Erweise auch mir so eine Wohltat, indem du meinen Sohn Shridarshana glücklich machst!“
इति तेनार्थितो राज्ञा तापसः सोऽब्रवीद्धसन् । राजन्किमस्य चौरस्य करोम्यहमभीप्सितम् ॥ ३९०
iti tenaarthito raajnaa taapasah so‘braviiddhasan | raajankimasya caurasya karomyahamabhiipsitam || 390
So vom König angebettelt, erwiderte der Asket lachend: „König, warum sollte ich so einem Dieb einen Gefallen tun?
यो राजपुत्र्या हृदयं मुषित्वाभरणानि च । रात्रावनङ्गमञ्जर्या हंसद्वीपादिहागतः ॥ ३९१
yo raajaputryaa hrdayam mushitvaabharanaani ca | raatraavanangamanjaryaa hamsadviipaadihaagatah || 391
Der des Nachts der Prinzessin Anangamanjari Herz und Schmuck raubt, und damit von der Schwaneninsel zurückkommt?
तथापि त्वद्वचः कार्यं मयेत्युक्त्वा प्रकोष्ठतः । श्रीदर्शनं तमादाय तापसोऽन्तर्दधेऽथ सः ॥ ३९२
tathaapi tvadvacah kaaryam mayetyuktvaa prakoshthatah | shriidarshanam tamaadaaya taapaso’ntardadhe’tha sah || 392
Dennoch will ich tun, was du verlangst.“ Nach diesen Worten griff der Heilige den Shridarshana am Unterarm
und entschwand mit ihm zusammen.
स प्राप्य हंसद्वीपं च राज्ञोऽनङ्गोदयस्य तम् । प्रावेशयद्राजधानीं तत्सुताभरणैर्युतम् ॥ ३९३
sa praapya hamsadviipam ca raajno’nangodayasya tam | praaveshayadraajadhaaniim tatsutaabharanairyutam || 393
Auf der Schwaneninsel angelangt, führte er ihn, an dem noch der Schmuck der Prinzessin hing, in König Anangodayas Palast.
सोऽप्यभ्यनन्दत्तं राजा प्राप्तं श्रीदर्शनं तदा । हृष्टः पूर्वं तमभ्यर्च्य पादनम्रस्तपस्विनम् ॥ ३९४
so’pyabhyanandattam raajaa praaptam shriidarshanam tadaa | hrshtah puurvam tamabhyarcya paadanamrastapasvinam || 394
Dort ehrte der König zunächst einmal den Asketen, vor dessen Füßen er sich verneigte,
bevor er den wiedergefundenen Shridarshana froh begrüßte.
ददौ च तां सुतां तस्मै पुण्याहेऽनङ्गमञ्जरीम् । श्रीदर्शनाय रत्नौघमालिनीं वसुधामिव ॥ ३९५
dadau ca taam sutaam tasmai punyaahe’nangamanjariim | shriidarshanaaya ratnaughamaaliniim vasudhaamiva || 395
An einem günstigen Tag gab er dem Shridarshana seine Tochter Anangamanjari,
wie die Erdgöttin mit kostbaren Juwelen bekränzt, zur Frau.
तया बद्ध्वा समेतं च तं स जामातरं पुनः । मालवं प्रापयामास शक्त्या तस्य तपस्विनः ॥ ३९६
tayaa baddhvaa sametam ca tam sa jaamaataram punah | maalavam praapayaamaasa shaktyaa tasya tapasvinah || 396
Mit ihr verbunden schickte er seinen Schwiegersohn wieder nach Maalawa zurück.
Die Kraft des Zauberers machte es möglich.
तत्र प्राप्तश्च स ततः कान्ताद्वितयसंगतः । श्रीदर्शनः सुखं तस्थौ हृष्टराजाभिनन्दितः ॥ ३९७
tatra praaptashca sa tatah kaantaadvitayasamgatah | shriidarshanah sukham tasthau hrshtaraajaabhinanditah || 397
Dort angelangt und von einem erleichterten König aufgenommen, schwelgte Shridarshana mit seinen zwei Frauen im Glück.
कालेन तस्मिञ्श्रीसेने राज्ञि लोकान्तरं गते । तद्राज्यं प्राप्य पृथिवीं कृत्स्नां वीरो जिगाय सः ॥ ३९८
kaalena tasminshriisene raajni lokaantaram gate | tadraajyam praapya prthiviim krtsnaam viiro jigaaya sah || 398
Als seine Zeit gekommen war, ging König Shrisena in andere Gefilde.
Da übernahm der Held sein Reich und eroberte die ganze weite Welt.
समासादितसाम्राज्यः स तयोर्भार्ययोर्द्वयोः । पद्मिष्ठानङ्गमञ्जर्योस्तनयौ द्वावजीजनत् ॥ ३९९
samaasaaditasaamraajyah sa tayorbhaaryayordvayoh | padmishthaanangamanjaryostanayau dvaavajiijanat || 399
Als er sein Großreich gefestigt hatte, zeugte er mit seinen beiden Frauen, Padmishthaa und Anangamanjari, jeweils einen Sohn.
एकं तयोः पद्मसेनं नाम्ना स कृतवान्नृपः । अनङ्गसेनमपरं वृद्धिं तौ चात्र नीतवान् ॥ ४००
ekam tayoh padmasenam naamnaa sa krtavaannrpah | anangasenamaparam vrddhim tau caatra niitavaan || 400
Den einen nannte der König Padmasena, den anderen Anangasena, und beide zog er auf bis zur Reife.
याति काले च देवीभ्यां सह सोऽभ्यन्तरे स्थितः । श्रीदर्शनोऽशृणोद्राजा विप्रस्याक्रन्दितं बहिः ॥ ४०१
yaati kaale ca deviibhyaam saha so’bhyantare sthitah | shriidarshano’shrnodraajaa viprasyaakranditam bahih || 401
Eines Tages, als er mit seinen beiden Königinnen im Palast saß, hörte Shridarshana draußen die Klagelaute eines Brahmanen.
प्रवेश्य तं च पप्रच्छ विप्रमाक्रन्दकारणम् । ततः स दर्शितोद्वेगो विप्रस्तमिदमब्रवीत् ॥ ४०२
praveshya tam ca papraccha vipramaakrandakaaranam | tatah sa darshitodvego viprastamidamabraviit || 402
Er ließ ihn eintreten und fragte den Brahmanen nach dem Grund für sein Geheul.
Dieser zeigte Verzweiflung, als er sprach:
योऽभूद्दीप्तशिखोऽग्निर्मे सोऽट्टहासमुचाधुना । सज्योतिधूमलेखोऽपि कालमेघेन नाशितः ॥ ४०३
yo’bhuuddiiptashikho’gnirme so’ttahaasamucaadhunaa | sajyotidhuumalekho’pi kaalameghena naashitah || 403
„Mein Feuer mitsamt Flammenspitzen, mit Lichtstrahl Jyotilekha und Rauchfahne Dhuumalekha,
ward mir gerade von der schwarzen Wolke Ungemach Kaalamegha unter lautem Lachen Attahaasa weggerissen!“
इत्युक्त्वा दृष्टनष्टोऽभूद्ब्राह्मणः सोऽत्र तत्क्षणम् । किमेतदुक्तमेतेन क्व गतश्चेति विस्मयात् ॥ ४०४
ityuktvaa drshtanashto’bhuudbraahmanah so’tra tatkshanam | kimetaduktametena kva gatashceti vismayaat || 404
In dem Moment, als er das sagte, war der Brahmane auch schon wieder verschwunden.
„Was hat der gesagt, und wohin ist er entwischt?“ wunderte sich der König.
यावत्स राजा ब्रूते च तावद्देव्याशङ्कितम् । धाराश्रुणा रुदन्त्यौ ते तस्य पञ्चत्वमापतुः ॥ ४०५
yaavatsa raajaa bruute ca taavaddevyaashankitam | dhaaraashrunaa rudyantau te tasya pancatvamaapatuh || 405
Noch während der König das sagte, bekamen seine beiden Frauen Angst, weinten bittere Tränen und fielen leblos zu Boden.
तद्दृष्ट्वाशनिपातोग्रं सहसा स महीपतिः । हा हा किमिदमित्यार्तो विलपन्नपदद्भुवि ॥ ४०६
taddrshtvaashanipaatogram sahasaa sa mahiipatih | haa haa kimidamityaarto vilapannapadadbhuvi || 406
Als der König das Unheil sah, schrecklich wie der Schlag des Donnerkeils, schrie er geqält auf:
„Wehe mir, was soll das?“ und brach klagend zusammen.
पतितं च तमादाय पार्श्वगा निन्युरन्यतः । देव्योश्च वह्निसंस्कारं नीत्वा मुखरको व्यधात् ॥ ४०७
patitam ca tamaadaaya paarshvagaa ninyuranyatah | devyoshca vahnisamskaaram niitvaa mukharako vyadhaat || 407
Diener hoben den Ohnmächtigen auf und brachten ihn woandershin.
Mukharaka richtete den Scheiterhaufen für die beiden Königinnen.
लब्धसंज्ञोऽनुशोच्याथ भार्ये ते सुचिरं नृपः । तयोर्निर्वर्तयामास स स्नेहादौर्ध्वदैहिकम् ॥ ४०८
labdhasamjno’nushocyaatha bhaarye te suciram nrpah | tayornirvartayaamaasa sa snehaadaurdhvadaihikam || 408
Wieder bei Bewußtsein, trauerte der König lange um seine Frauen. Danach beendete er den Liebesdienst an ihnen
und ließ ihre Körper in den Flammen aufsteigen.
बाष्पदुर्दिनबद्धान्धकारं नीत्वा च वत्सरम् । द्वाभ्यां विभज्य पुत्राभ्यां पृथ्वीराज्यं ददौ द्विधा ॥ ४०९
baashpadurdinabaddhaandhakaaram niitvaa ca vatsaram | dvaabhyaam vibhajya putraabhyaam prthviiraajyam dadau dvidhaa || 409
Nachdem er ein Jahr in einer von Tränenwolken verhangenen Blindheit verbracht hatte,
teilte er das Weltreich unter seinen beiden Söhnen auf.
ततो निर्गत्य नगरात्प्रकृतीरनुयायिनीः । निवर्त्य जातवैराग्यः शिश्रिये तपसे वनम् ॥ ४१०
tato nirgatya nagaraatprakrtiiranuyaayiniih | nivartya jaatavairaagyah shishriye tapase vanam || 410
Dann verließ er, von den Untertanen begleitet, die Stadt. Leidenschaftslos geworden, wies er die Leute zurück
und begab sich in den Wald, um Buße zu tun.
फलमूलाशनस्तत्र वसञ्जातु यदृच्छया । भ्रमन्सोऽन्तिकमेकस्य प्राप न्यग्रोधशाकिनः ॥ ४११
phalamuulaashanastatra vasanjaatu yadrcchayaa | bhramanso’ntikamekasya praapa nyagrodhashaakinah || 411
Dort lebte er von Früchten und Wurzeln sich ernährend. Bei seinen Wanderungen kam er irgendwann an einen Banyanbaum.
तत्र प्राप्तमकस्मात्तं निर्गत्यैव तरोस्ततः । ऊचतुर्दिव्यरूपे द्वे फलमूलकरे स्त्रियौ ॥ ४१२
tatra praaptamakasmaattam nirgatyaiva tarostatah | uucaturdivyaruupe dve phalamuulakare striyau || 412
Als er davor stand, traten plötzlich zwei wunderschöne Frauen aus dem Baum.
Beide hielten Früchte und Wurzeln in Händen und sprachen ihn an:
राजन्नेहि गृहाणैतान्यद्य फलमूलानि तौ । तच्छ्रुत्वा सोऽब्रवीद्ब्रूतं तावन्मे के युवामिति ॥ ४१३
raajannehi grhaanaitaanyadya phalamuulaani tau | tacchrutvaa so’braviidbruutam taavanme ke yuvaamiti || 413
„Komm, König, und iß, was wir dir mitgebracht haben!“ Darauf entgegnete er: „Sagt mir lieber, wer ihr beide seid!“
ततस्ते दिव्यनार्यौ तमूचतुर्तर्हि नौ गृहम् । एहि प्रविश्य तत्रैतद्वक्ष्यामस्ते यथातथम् ॥ ४१४
tataste divyanaaryau tamuucaturtarhi nau grham | ehi pravishya tatraitadvakshyaamaste yathaatatham || 414
Da sagten die beiden göttlichen Frauen zu ihm: „Dann komm mit zu uns nach Hause.
Wenn wir da sind, erzählen wir dir, wie es war.“
तच्छ्रुत्वा स तथेत्युक्त्वा ताभ्यां श्रीदर्शन सह । प्रविष्टोऽत्र ददर्शान्तर्दिव्यं हेममयं पुरम् ॥ ४१५
tacchrutvaa sa tathetyuktvaa taabhyaam shriidarshana saha | pravishto’tra dadarshaantardivyam hemamayam puram || 415
Als er das hörte, erwiderte Shridarshana „So sei es“, und ging mit den beiden.
Darinnen angelangt, erblickte er eine ganz aus Gold gebaute, überirdische Stadt.
विश्रान्तस्तत्र दिव्यानि भुक्तवांश्च फलानि सः । नारीभ्यां जगदे ताभ्यामिदानीं नृपते शृणु ॥ ४१६
vishraantastatra divyaani bhuktavaamshca phalaani sah | naariibhyaam jagade taabhyaamidaaniim nrpate shrnu || 416
Zur Erholung labte er sich an himmlischen Früchten. Dann sagten die beiden Frauen zu ihm: „Jetzt hör dir das an, König:
आसीत्कमलगर्भाख्यः प्रतिष्ठाने पुरा द्विजः । तस्याभूतां च भार्ये द्वे एका पथ्याबलापरा ॥ ४१७
aasiitkamalagarbhaakhyah pratishthaane puraa dvijah | tasyaabhuutaam ca bhaarye dve ekaa pathyaa balaaparaa || 417
„Vor langer Zeit lebte in Pratishthaana ein Brahmane, Kamalagarbha genannt.
Der hatte zwei Frauen. Eine hieß Pathyaa, die andere Abalaa.
जराक्रान्ताश्च कालेन ते भार्यापतयस्त्रयः । पर्यन्ते विविशुर्वह्निं सहान्योन्यानुरागिणः ॥ ४१८
jaraakraantaashca kaalena te bhaaryaapatayastrayah | paryante vivishurvahnim sahaanyonyaanuraaginah || 418
Im Lauf der Zeit waren diese Drei, der Mann und seine Ehefrauen so alt,
daß sie zu guter Letzt alle zusammen ins Feuer gingen, weil sie sehr aneinander hingen.
भार्यापतित्वं सर्वस्मिन्भूयाज्जन्मनि नः प्रभो । इति प्रार्थ्यत तस्मिंश्च काले तैरनलाद्वरः ॥ ४१९
bhaaryaapatitvam sarvasminbhuuyaajjanmani nah prabho | iti praarthyata tasmimshca kaale tairanalaadvarah || 419
Noch aus dem Feuer heraus flehten sie laut:
„O Shiva, lass uns bei jeder kommenden Geburt als Mann und Frauen zusammensein!“
ततः कमलगर्भोऽसौ यक्षयोनावजायत । प्रदीप्ताक्षस्य यक्षस्य पुत्रो दीप्तशिखाभिधः ॥ ४२०
tatah kamalagarbho’sau yakshayonaavajaayata | pradiiptaakshasya yakshasya putro diiptashikhaabhidhah || 420
Daraufhin wurde Kamalagarbha, weil er so heftige Entsagung geübt hatte, in Yakshafamilien geboren.
Zuletzt war er Diiptashikha Feuerzunge, Sohn des Yakshas Pradiiptaaksha Flammenauge,
कनीयानट्टहासस्य भ्राता तीव्रतपोबलात् । तद्भार्ये अपि ते पथ्याबले यक्षपतेः सुते ॥ ४२१
kaniiyaanattahaasasya bhraataa tiivratapobalaat | tadbhaarye api te pathyaabale yakshapateh sute || 421
der kleine Bruder von Attahaasa Lautlach. Seine beiden Frauen, Pathyaa und Abalaa, wurden als Töchter des Yakshafürsten
धूमकेत्वभिधानस्य जज्ञाते यक्षकन्यके । ज्योतिर्लेखाभिधानैका धूमलेखेति चापरा ॥ ४२२
dhuumaketvabhidhaanasya jajnaate yakshakanyake | jyotirlekhaabhidhaanaikaa dhuumalekheti caaparaa || 422
Dhuumaketu Qualmende Fackel geboren, als die beiden Yakshamädchen Jyotirlekhaa Sternschnuppe die eine, und Dhuumalekhaa Rauchfahne die andere.
कालेन च भगिन्यौ ते कन्यके प्राप्तयौवने । भर्त्रार्थं तपसा गत्वारण्येऽतोषयतां हरम् ॥ ४२३
kaalena ca bhaginyau te kanyake praaptayauvane | bhartraartham tapasaa gatvaaranye’toshayataam haram || 423
Als die beiden Schwestern mit der Zeit zu jungen Frauen herangewachsen waren, zogen sie in den Büßerhain,
um Shiva eines Ehemannes wegen mit ihren Bußübungen zu beeindrucken.
स तुष्टो दर्शनं दत्त्वा देवस्ते द्वे समादिशत् । सममेव प्रविश्याग्निं युवाभ्यां पूर्वजन्मनि ॥ ४२४
sa tushto darshanam dattvaa devaste dve samaadishat | samameva pravishyaagnim yuvaabhyaam puurvajanmani || 424
Der Gott war zufrieden, wurde sichtbar und sprach zu den beiden:
„Der, mit dem ihr in eurer früheren Geburt zusammen ins Feuer gegangen seid,
येन साकं वृतं भार्यापतित्वं सर्वजन्मसु । स वां यक्षोऽट्टहासस्य भ्राता दीप्तशिखाभिधः ॥ ४२५
yena saakam vrtam bhaaryaapatitvam sarvajanmasu | sa vaam yaksho’ttahaasasya bhraataa diiptashikhaabhidhah || 425
mit dem ihr euch ein Ehegattendasein in all euren Existenzen gewünscht habt,
ist der Bruder des Yakshas Attahaasa und heißt Diiptashikha.
जातः स स्वामिशापेन पुनर्मर्त्वतमागतः । जातः श्रीदर्शनो नाम तद्युवामपि गच्छतम् ॥ ४२६
jaatah sa svaamishaapena punarmartvatamaagatah | jaatah shriidarshano naama tadyuvaamapi gacchatam || 426
Einer Verwünschung seines Meisters wegen ward er als Sterblicher wiedergeboren. Er heißt Shridarshana, und zu dem geht jetzt!
भवेतां मर्त्यलोकेऽस्य भार्ये शापक्षये पुनः । यूयं च भार्यापतयो यक्षाः सर्वे भविष्यथ ॥ ४२७
bhavetaam martyaloke’sya bhaarye shaapakshaye punah | yuuyam ca bhaaryaapatayo yakshaah sarve bhavishyatha || 427
In der Welt der Sterblichen seid ihr beide seine Frauen. Sobald aber der Fluch abgelaufen ist,
werdet ihr alle wieder miteinander verheiratete Yakshas sein.“
इति गौरीपतेर्वाक्यादुभे ते यक्षकन्यके । पद्मिष्ठानङ्गमञ्जर्यावजायेतां भुवस्तले ॥ ४२८
iti gauriipatervaakyaadubhe te yakshakanyake | padmishthaanangamanjaryaavajaayetaam bhuvastale || 428
Also sprach Shiva, Ehemann der Gauri. Danach wurden die beiden Yakshamädchen
als Padmishthaa und Anangamanjarii auf dem Erdenrund geboren.
श्रीदर्शनस्य भार्यात्वं प्राप्ते सत्यौ च तेऽचिरात् । एत्य तेनाट्टहासेन युक्त्या ब्राह्मणरूपिणा ॥ ४२९
shriidarshanasya bhaaryaatvam praapte satyau ca te’ciraat | etya tenaattahaasena yuktyaa braahmanaruupinaa || 429
Und so wurden die beiden Braven Shridarshanas Frauen. Nach nicht allzu langer Zeit
kam Attahaasa in Gestalt eines Brahmanen in listiger Absicht auf sie zu.
श्लिष्टोक्त्या स्मारिते दैवाज्जातिं नामान्युदीर्य यत् । तेन ते तां तनुं त्यक्त्वा यक्षिणीत्वमुपगते ॥ ४३०
shlishtoktyaa smaarite daivaajjaatim naamaanyudiirya yat | tena te taam tanum tyaktvaa yakshiniitvamupagate || 430
In mehrdeutigen Worten rief er ihnen ihre göttliche Geburt in Erinnerung, nannte ihre Namen,
sodaß sie ihren Leib verließen und zu Yakshinis wurden.
ते चावां त्वमिमे विद्धि भवान्दीप्तशिखश्च सः । इत्युक्त एव ताभ्यां तां जातिं श्रीदर्शनोऽस्मरत् ॥ ४३१
te caavaam tvamime viddhi bhavaandiiptashikhashca sah | ityukta eva taabhyaam taam jaatim shriidarshano’smarat || 431
„Wisse, wir sind deine beiden Frauen, und du bist Diiptashikha!“ eröffneten sie Shridarshana,
und der erinnerte sich an seine Geburt als Diiptashikha,
सम्पन्नश्च ततः सद्यो यक्षो दीप्तशिखोऽत्र सः । प्राप्तश्च ताभ्यां भार्याभ्यां संयोगं विधिवत्पुनः ॥ ४३२
sampannashca tatah sadyo yaksho diiptashikho‘tra sah | praaptashca taabhyaam bhaaryaabhyaam samyogam vidhivatpunah || 432
ja, er wurde auch sogleich der Yaksha Diiptashikha, der wieder mit seinen beiden Frauen vereint war, wie es die Sitte gebot.
तमिमं विद्धि मां यक्षं विचित्रकथ ते इमे । ज्योतिर्लेखां तथा धूमलेखां जानीहि मे प्रिये ॥ ४३३
tamimam viddhi maam yaksham vicitrakatha te ime | jyotirlekhaam tathaa dhuumalekhaam jaaniihi me priyee || 433
„Wisse also, Vicitrakatha, daß ich dieser Yaksha bin. Und das sind meine beiden lieben Frauen Jyotirlekhaa und Dhuumalekhaa.
तदेवं मादृशां देववंशजानामपीदृशम् । सुखदुःखं भवेत्कामं मानुषाणां कथैव का ॥ ४३४
tadevam maadrshaam devavamshajaanaamapiidrsham | sukhaduhkham bhavetkaamam maanushaanaam kathaiva kaa || 434
Wenn also Wesen von göttlicher Abstammung so wie ich derart viel Glück und Leid erfahren –
dann doch die Menschen wohl erst recht!
युष्माकं चाचिराद्वत्स भविष्यति समागमः । भर्त्रा मृगाङ्कदत्तेन मा विषादमतः कृथाः ॥ ४३५
yushmaakam caaciraadvatsa bhavishyati samaagamah | bhartraa mrgaankadattena maa vishaadamatah krthaah || 435
Ihr, mein Lieber, werdet bald wieder mit eurem Meister Mrgaankadatta zusammenkommen. Lasst also den Kopf nicht hängen!
अहं चेह तवातिथ्यहेतोरास्थामिदं हि मे । भौमं धाम तदास्स्वेह करिष्येऽभिमतं तव ॥ ४३६
aham ceha tavaatithyahetoraasthaamidam hi me | bhaumam dhaama tadaassveha karishye’bhimatam tava || 436
Weil ich dich gastlich versorgen will, verweile ich hier, denn das ist mein irdisches Heim.
Bleib auch du hier – ich werde schon richten, was du begehrst.
ततो यास्यामि कैलासं स्वं धामेति निजां कथाम् । उक्त्वा स यक्षो मां तत्र कंचित्कालमुपाचरत् ॥ ४३७
tato yaasyaami kailaasam svam dhaameti nijaam kathaam | uktvaa sa yaksho maam tatra kamcitkaalamupaacarat || 437
Danach fliege ich wieder auf den Kailaasa, mein eigenes Heim!“ Als der Yaksha mir seine Geschichte erzählt hatte,
pflegte er mich dort für eine gewisse Zeit.
अद्य युष्मानिह प्राप्ताञ्ज्ञात्वा रात्रौ स सन्मतिः । सुप्तानां भवतां मध्ये सुप्तमानीय मां न्यधात् ॥ ४३८
adya yushmaaniha praaptaanjnaatvaa raatrau sa sanmatih | suptaanaam bhavataam madhye suptamaaniiya maam nyadhaat || 438
Das freundliche Wesen, wissend, daß ihr heut nacht gekommen wart,
brachte mich schlafend her und legte mich mitten unter euch Schläfer.
ततो दृष्टोऽस्मि युष्माभिर्यूयं दृष्टा मयापि च । इत्येष युष्मद्विश्लेषे वृत्तान्तो देव मामकः ॥ ४३९
tato drshto’smi yushmaabhiryuuyam drshtaa mayaapi ca | ityesha yushmadvishleshe vrttaanto deva maamakah || 439
Dann habt ihr mich, und ich habe euch erkannt. Das sind, o König, meine Erlebnisse seit wir getrennt wurden.“
इति निजसचिवान्निशम्य तस्मान्निशि स विचित्रकथाद्यथार्थनाम्नः ।
सुखमभजदतीव राजपुत्रः सममपरैः सचिवैर्मृगाङ्कदत्तः ॥ ४४०
iti nijasacivaannishamya tasmaannishi sa vicitrakathaadyathaarthanaamnah |
sukhamabhajadatiiva raajaputrah samamaparaih sacivairmrgaankadattah || 440
In dieser Nacht hörte Prinz Mrgaankadatta, das alles von seinem Minister Vicitrakathaa, der,
weil er viel zu berichten wußte, seinem Namen alle Ehre machte, und war entzückt, wie seine anderen Minister auch.
नीत्वात्र रात्रिमटवीभुवि नागशापविश्लेषितान्मिलितशेषसखीन्विचिन्वन् ।
अभ्युज्जयिन्युदचलच्च शशाङ्कवत्या लाभाय सोऽर्पितमतिः सह तैर्वयस्यैः ॥ ४४१
niitvaatra raatrimataviibhuvi naagashaapavishleshitaanmilitasheshasakhiinvicinvan |
abhyujjayinyudacalacca shashaankavatyaa laabhaaya so’rpitamatih saha tairvayasyaih || 441
Nachdem sie die Nacht auf dem Boden des Waldes verbracht hatten, ritt er mit den Gefährten nach Ujjain, um die übrigen Freunde zu treffen, die vom Fluch des Schlangenfürsten erlöst waren, wobei er intensiv darüber nachsann, wie er Shashankavati finden konnte.
इति महाकविश्रीसोमदेवभट्टविरचिते कथासरित्सागरे शशाङ्कवतीलम्बके षष्टस्तरङ्गः ।
iti mahaakavishriisomadevabhattaviracite kathaasaritsaagare shashaankavatiilambake shashtastarangah |
Damit endet das sechste Kapitel im Buch Shashaankavatii im Ozean gespeist aus Strömen von Erzählungen,
die der Dichterfürst Shri Somadeva Bhatta zusammengetragen hat.
