षष्ठस्तरङ्गः shashthastarangah Die sechste Welle, 6. Kapitel आदितस्तरङ्गः ५६ aaditastarangah Kapitel 56 ततः स गोमुखाख्यातकथातुष्टः प्रियासखः । दृष्ट्वा सकोपविकृतिं मरुभूतिं तदीर्ष्यया । १
tatah sa gomukhaakhyaatakathaatushtah priyaasakhah | drshtvaa sakopavikrtim marubhuutim tadiirshyayaa | 1
Da sah der von Gomukhas Erzählung mit seiner Frau gemeinsam begeisterte Naravahanadatta
Marubhuti blass vor Wut und Eifersucht auf jenen.
नरवाहनदत्तस्तं निजगादानुरञ्जयन् । मरुभूते त्वमप्येकां किं नाख्यासि कथामिति ॥ २naravaahanadattastam nijagaadaanuranjayan | marubhuute tvamapyekaam kim naakhyaasi kathaamiti || 2
Um ihn zu besänftigen fragte er ihn: "Marubhuti, warum erzählst du uns nicht eine deiner Geschichten?"
ततः स बाढमाख्यामीत्युक्त्वा तुष्टेन चेतसा । समाख्यातुं कथामेतां मरुभूतिः प्रचक्रमे ॥ ३tatah sa baadhamaakhyaamiityuktvaa tushtena cetasaa | samaakhyaatum kathaametaam marubhuutih pracakrame || 3
Der sagte: "Meinetwegen", und so begann Marubhuti schon erheblich besser gelaunt
die folgende Geschichte zu erzählen:
चन्द्रस्वामीत्यभूत्पूर्वं राज्ञः कमलवर्मणः । नगरे देव कमलपुराख्ये ब्राह्मणोत्तमः ॥ ४candrasvaamiityabhuutpuurvam raajnah kamalavarmanah | nagare deva kamalapuraakhye braahmanottamah || 4
In der Stadt Kamalapura, die dem König Kamalavarman gehörte, o Herr,
lebte einst ein rechtschaffener Brahmane namens Candrasvami.
तस्य लक्ष्मीसरस्वत्योस्तृतीया विनयोज्ज्वला । भार्या देवमतिर्नाम समाना सुमतेरभूत् ॥ ५tasya lakshmiisarasvatyostrtiiyaa vinayojjvalaa | bhaaryaa devamatirnaama samaanaa sumaterabhuut || 5
Seine Frau Devamati hatte das gleiche freundliche Wesen wie er, war schön in ihrer Bescheidenheit
und hätte gut als Dritte neben Lakshmi und Sarasvati gepasst.
तस्यां तस्य च विप्रस्य पत्न्यां जज्ञे सुलक्षणः । पुत्रः स यस्य जातस्य वागेवमुदगाद्दिवः ॥ ६tasyaam tasya ca viprasya patnyaam jajne sulakshanah | putrah sa yasya jaatasya vaagevamudagaaddivah || 6
Diesem Brahmanen und seiner Frau wurde ein Sohn geboren, mit guten Merkmalen,
sodaß bei seiner Geburt eine Stimme vom Himmel herab tönte:
चन्द्रस्वामिन्महीपालो नाम्ना कार्यः सुतस्त्वया । राजा भूत्वा चिरं यस्मात्पालयिष्यत्ययं महीम् ॥ ७candrasvaaminmahiipaalo naamnaa kaaryah sutastvayaa | raajaa bhuutvaa ciram yasmaatpaalayishyatyayam mahiim || 7
"Candrasvamin, du sollst deinen Sohn Mahiipaala nennen.
Denn er wird König sein und diese Welt lange beschützen."
एतद्दिव्यं वचः श्रुत्वा स महीपालमेव तम् । चन्द्रस्वामिसुतं नाम्ना चकार रचितोत्सवः ॥ ८etaddivyam vacah shrutvaa sa mahiipaalameva tam | candrasvaamisutam naamnaa cakaara racitotsavah || 8
Candrasvami hörte auf die himmlische Stimme, taufte seinen Sohn auf Mahiipaala und veranstaltete
aus diesem Anlass ein Freudenfest.
क्रमाच्च स महीपालो विवृद्धो ग्राहितोऽभवत् । शस्त्रास्त्रवेदं विद्यासु समं सर्वासु शिक्षितः ॥ ९kramaacca sa mahiipaalo vivrddho graahito'bhavat | shastraastravedam vidyaasu samam sarvaasu shikshitah || 9
Als Mahipala allmählich heranwuchs, lehrte man ihn den Umgang mit geschleuderten und gehaltenen Waffen. Zugleich lernte er alle Wissenschaften.
तावच्च सुषुवे तस्य सा चन्द्रस्वामिनः पुनः । भार्या देवमतिः कन्यां सर्वावयवसुन्दरीम् ॥ १०taavacca sushuve tasya saa candrasvaaminah punah | bhaaryaa devamatih kanyaam sarvaavayavasundariim || 10
Mittlerweile hatte Candrasvamis Frau Devamati noch ein an allen Gliedern ebenmäßiges Mädchen geboren.
सा च चन्द्रवती नाम महीपालः स च क्रमात् । भ्रातरौ ववृधाते तौ स्वपितुस्तस्य वेश्मनि ॥ ११saa ca candravatii naama mahiipaalah sa ca kramaat | bhraatarau vavrdhaate tau svapitustasya veshmani || 11
Sie hieß Candravati. Und so wuchsen die beiden Geschwister allmählich in ihres Vaters Haus heran.
अथावृष्टिकृतस्तत्र देशे दुर्भिक्षविप्लवः । उदपद्यत दग्धेषु सस्येषु रविरश्मिभिः ॥ १२athaavrshtikrtastatra deshe durbhikshaviplavah | udapadyata dagdheshu sasyeshu ravirashmibhih || 12
Da es lange nicht geregnet hatte und Ravis Sonnenstrahlen alles Korn verbrannten,
brach eine Hungersnot über das Land herein.
तद्दोषेण च राजात्र प्रारेभे तस्करायितुम् । अधर्मेण प्रजाभ्योऽर्थमाकर्षन्मुक्तसत्पथः ॥ १३taddoshena ca raajaatra praarebhe taskaraayitum | adharmena prajaabhyo'rthamaakarshanmuktasatpathah || 13
Und so verlegte der König sich darauf, wie ein Wegelagerer sein Volk auszurauben, sündhaft und gesetzlos.
Damit hatte er den Pfad der Tugend verlassen.
ततोऽवसीदत्यत्यर्थं देशे तस्मिन्नुवाच सा । भार्या देवमतिर्विप्रं चन्द्रस्वामिनमत्र तम् ॥ १४tato'vasiidatyatyartham deshe tasminnuvaaca saa | bhaaryaa devamatirvipram candrasvaaminamatra tam || 14
Das Land war so im Handumdrehen ruiniert. Da bat Devamati ihren Mann, den Brahmanen Candrasvami:
आगच्छ मत्पितृगृहं व्रजामो नगरादितः । एते ह्यपत्ये नश्येतामावयोरिह जातुचित् ॥ १५aagaccha matpitrgrham vrajaamo nagaraaditah | ete hyapatye nashyetaamaavayoriha jaatucit || 15
"Komm, wir verlassen die Stadt und ziehen in meines Vaters Haus!
Hier gehen unsere Kinder früher oder später zugrunde."
तच्छ्रुत्वा तां स वक्ति स्म चन्द्रस्वामी स्वगेहिनीम् । मैवं पापं महद्गेहाद्दुर्भिक्षे हि पलायनम् ॥ १६tacchrutvaa taam sa vakti sma candrasvaamii svagehiniim | maivam paapam mahadgehaaddurbhikshe hi palaayanam || 16
Als er seine Ehefrau so reden hörte, erwiderte Candrasvami:
"Es ist eine große Sünde, bei Hungersnot aus dem Haus zu fliehen!
तदहं बालकावेतौ नीत्वा त्वत्पितृवेश्मनि । स्थापयामि त्वमास्वेह शीघ्रं चैष्याम्यहं पुनः ॥ १७tadaham baalakaavetau niitvaa tvatpitrveshmani | sthaapayaami tvamaasveha shiighram caishyaamyaham punah || 17
Ich bringe unsere beiden Kleinen zum Haus deines Vaters. Dich lass ich hier. Ich bin bald wieder zurück."
इत्युक्त्वा स्थापयित्वा तां तथेत्युक्तवतीं गृहे । भार्यां स चन्द्रस्वामी तौ गृहीत्वा दारकौ निजौ ॥ १८ityuktvaa sthaapayitvaa taam tathetyuktavatiim grhe | bhaaryaam sa candrasvaamii tau grhiitvaa daarakau nijau || 18
Seine Frau meinte: "Einverstanden", und Candrasvami ließ sie im Haus zurück.
Dann nahm er seine beiden Kinder,
महीपालं च तं तां च कन्यां चन्द्रवतीमुभौ । ततः प्रतस्थे नगरात्पत्नीं पितृगृहं प्रति ॥ १९mahiipaalam ca tam taam ca kanyaam candravatiimubhau | tatah pratasthe nagaraatpatniim pitrgrham prati || 19
Mahipala und seine Tochter Candravati, und brach aus der Stadt auf, dem Haus des Vaters seiner Frau entgegen.
गच्छन्क्रमात्त्रिचतुरैर्दिनैः प्राप महाटवीम् । अर्कांशुतप्तसिकतां विशुष्कविरलद्रुमाम् ॥ २०gacchankramaattricaturairdinaih praapa mahaataviim | arkaamshutaptasikataam vishushkaviraladrumaam || 20
So wanderten sie drei, vier Tage, bis sie in eine große Einöde kamen,
wo die Sonnenstrahlen den Sand zum Glühen brachten, wo noch vereinzelt dürre Bäume standen.
तस्यां तृषाभिभूतौ तौ स्थापयित्वा स दारकौ । चन्द्रस्वामी ययौ दूरमन्वेष्टुं वारि तत्कृते ॥ २१tasyaam trshaabhibhuutau tau sthaapayitvaa sa daarakau | candrasvaamii yayau duuramanveshtum vaari tatkrte || 21
Seine beiden vom Durst geschwächten Kinder ließ Candrasvami dort zurück und lief weit umher,
um Wasser für sie zu finden.
तत्र तस्याययावग्रे सानुगः शबराधिपः । अकस्मात्सिंहदंष्ट्राख्यः कार्याय प्रस्थितः क्वचित् ॥ २२tatra tasyaayayaavagre saanugah shabaraadhipah | akasmaatsimhadamshtraakhyah kaaryaaya prasthitah kvacit || 22
Plötzlich kam ihm der Shabarahäuptling Simhadamshtra Löwenzahn samt Gefolge,
in eigener Sache unterwegs, entgegen.
स तं दृष्ट्वात्र पृष्ट्वा च बुद्ध्वा भिल्लो जलार्थिनम् । संज्ञां कृत्वाब्रवीद्भृत्यान्नीत्वाम्भः प्राप्यतामयम् ॥ २३sa tam drshtvaatra prshtvaa ca buddhvaa bhillo jalaarthinam |
samjnaam krtvaabraviidbhrtyaanniitvaambhah praapyataamayam || 23
Der Bhiil sah ihn, fragte ihn und erfuhr, daß er Wasser suchte. Er gab seinen Leuten ein Zeichen und befahl: "Bringt ihn dahin, wo Wasser ist!"
तच्छ्रुत्वा तस्य भृत्यास्ते द्वित्रा लब्धाशया ऋजुम् । ते चन्द्रस्वामिनं पल्लीं नीत्वा बद्धमकुर्वत ॥ २४tacchrutvaa tasya bhrtyaaste dvitraa labdhaashayaa rjum | te candrasvaaminam palliim niitvaa baddhamakurvata || 24
Zwei oder drei seiner Männer ahnten, was er vorhatte, als sie das hörten,
und führten den rechtschaffenen Candrasvami gefesselt in ihr Dorf.
नरोपहारायात्मानं तेभ्यो बुद्ध्वा स संयतम् । चन्द्रस्वामी शुशोच स्वौ दारकावटवीगतौ ॥ २५naropahaaraayaatmaanam tebhyo buddhvaa sa samyatam | candrasvaamii shushoca svau daarakaavataviigatau || 25
Als er von ihnen erfuhr, daß er selbst das zusammengeschnürte Menschenopfer war,
klagte er laut um seine Kinder, die immer noch im toten Wald steckten:
हा महीपाल हा वत्से चन्द्रवत्यपदे कथम् । मयारण्ये युवां त्यक्त्वा सिंहव्याघ्रामिषीकृतौ ॥ २६haa mahiipaala haa vatse candravatyapade katham | mayaaranye yuvaam tyaktvaa simhavyaaghraamishiikrtau || 26
"Oh du mein Mahipala, du meine kleine Candravati! Wie konnte ich euch nur in der Not im Wald zurücklassen und euch zur Beute von Löwen und Tigern machen!
आत्मा च घातितश्चौरैर्न चास्ति शरणं मम । इत्याक्रन्दन्स विप्रोऽर्कं व्योम्न्यपश्यदसम्मदात् ॥ २७aatmaa ca ghaatitashcaurairna caasti sharanam mama | ityaakrandansa vipro'rkam vyomnyapashyadasammadaat || 27
Ich selbst werde von Räubern erschlagen und es gibt keine Zuflucht für mich!" Während der Brahmane noch so jammerte, sah er zu seiner großen Freude die Sonne am Himmel und rief:
हन्त मोहं विहायैतं स्वं प्रभुं शरणं श्रये । इत्यालोच्य द्विजः सूर्यं स स्तोतुमुपचक्रमे ॥ २८hanta moham vihaayaitam svam prabhum sharanam shraye | ityaalocya dvijah suuryam sa stotumupacakrame || 28
"Ha! Ich will diese Verwirrung abwerfen und mich meinem eigenen Herrn anvertrauen!"
Nach dieser Eingebung hob der Brahmane an, die Sonne zu lobpreisen:
तुभ्यं परापराकाशशायिने ज्योतिषे विभो । आभ्यन्तरं च बाह्यं च तमः प्रणुदते नमः ॥ २९tubhyam paraaparaakaashashaayine jyotishe vibho | aabhyantaram ca baahyam ca tamah pranudate namah || 29
"Ehre sei dir, o Herr! Du bist im fernen und im nahen Raum der leuchtende Stern,
der die äußere und innere Finsternis vertreibt!
त्वं विष्णुस्त्रिजगद्व्यापी त्वं शिवः श्रेयसां निधिः । सुप्तं विचेष्टयन्विश्वं परमस्त्वं प्रजापतिः ॥ ३०tvam vishnustrijagadvyaapii tvam shivah shreyasaam nidhih | suptam viceshtayanvishvam paramastvam prajaapatih || 30
Du bist Vishnu, der die Drei Welten durchdringt. Du bist Shiva, Hort der Wohltaten. Du bist der Herr über die Geschöpfe, der das schlafende Universum sich regen läßt.
अप्रकाशौ प्रकाशेतामेतावित्यग्निचन्द्रयोः । न्यस्तात्मतेजा दययेवान्तर्धिं यासि यामिनीम् ॥ ३१
aprakaashau prakaashetaametaavityagnicandrayoh | nyastaatmatejaa dayayevaantardhim yaasi yaaminiim || 31
'Sollen diese beiden Nichtleuchter leuchten!' scheinst du aus Mitleid zu sagen,
wenn deine Strahlkraft auf sie werfend du die Nacht ins Versteck verjagst.
विद्रवन्त्यपि रक्षांसि प्रभवन्ति न दस्यवः । प्रमोदन्ते च गुणिनो भास्वन्नभ्युदिते त्वयि ॥ ३२vidravantyapi rakshaamsi prabhavanti na dasyavah | pramodante ca gunino bhaasvannabhyudite tvayi || 32
Wenn du aufgehst, Sonne, laufen die Quälgeister auseinander, haben die Dämonen keine Macht mehr
und die Rechtschaffenen können aufatmen.
तद्रक्ष शरणापन्नं त्रैलोक्यैकप्रदीप माम् । इदं दुःखान्धकारं मे विदारय दयां कुरु ॥ ३३tadraksha sharanaapannam trailokyaikapradiipa maam | idam duhkhaandhakaaram me vidaaraya dayaam kuru || 33
Darum rette mich, o du einziges Leuchtgestirn der Dreiwelt, in dessen Schutz ich mich begab!
Lass die Not, die mich blind macht, dahinschmelzen! Hab Mitleid!"
इत्यादिभिस्तदा वाक्यैर्भक्त्या स्तुतवतो रविम् । चन्द्रस्वामिद्विजस्यास्य गगनादुच्चचार वाक् ॥ ३४ityaadibhistadaa vaakyairbhaktyaa stutavato ravim | candrasvaamidvijasyaasya gaganaaduccacaara vaak || 34
Als der Brahmane Candrasvami mit diesen und anderen Sprüchen die Sonne hingebungsvoll besang,
ließ eine Stimme vom Himmel sich vernehmen:
तुष्टोऽस्मि चन्द्रस्वामिंस्ते न त्वं वधमवाप्स्यसि । मत्प्रसादाच्च पुत्रादिसंगमस्ते भविष्यति ॥ ३५tushto'smi candrasvaamimste na tvam vadhamavaapsyasi | matprasaadaacca putraadisamgamaste bhavishyati || 35
"Ich bin beeindruckt, Candrasvaamin! Die Todesstrafe sei dir erlassen,
und durch meine Gnade wird es ein Wiedersehen mit Frau und Sohn geben."
इत्युक्तो दिव्यया वाचा जातास्थस्तत्र तस्थिवान् । चन्द्रस्वामी स शबरोपाहृतस्नानभोजनः ॥ ३६ityukto divyayaa vaacaa jaataasthastatra tasthivaan | candrasvaamii sa shabaropaahrtasnaanabhojanah || 36
Candrasvami merkte, wie die himmlische Stimme auf ihn gewirkt hatte,
und beruhigte sich, als die Shabaras ihn mit Waschzeug und Nahrung versorgten.
तावच्च तं महीपालं स्वस्रा युक्तमरण्यगम् । पितर्यनायत्याक्रन्दविधुरं शङ्किताशुभम् ॥ ३७taavacca tam mahiipaalam svasraa yuktamaranyagam | pitaryanaayatyaakrandavidhuram shankitaashubham || 37
Währenddessen waren Mahipala und seine Schwester tiefer in den Wald gelaufen.
Als ihr Vater sie nicht holen kam, fürchteten sie Ungemach und schrien verzweifelt.
ददर्श तेन मार्गेण सार्थवाहः समागतः । महान्सार्थधरो नाम वृत्तान्तं पृच्छति स्म च ॥ ३८dadarsha tena maargena saarthavaahah samaagatah | mahaansaarthadharo naama vrttaantam prcchati sma sa || 38
Das sah ein Großkaufmann, Saarthadhara, der mit seiner Karawane des Weges kam,
und fragte sie sofort, was ihnen zugestoßen war.
स तमाश्वास्य कृपया शिशुं दृष्ट्वा सुलक्षणम् । सार्थवाहो निनाय स्वं देशं स्वसृसखं ततः ॥ ३९sa tamaashvaasya krpayaa shishum drshtvaa sulakshanam | saarthavaaho ninaaya svam desham svasrsakham tatah || 39
Da hatte der Kaufmann Mitleid mit dem Jungen und tröstete ihn, wobei er seine guten Anlagen bemerkte.
Jedenfalls nahm er die Geschwister mit in sein Land.
तत्रासीत्स महीपालो बाल्येऽप्यग्निक्रियारतः । सदने तस्य वणिजः पुत्रस्नेहेन पश्यतः ॥ ४०tatraasiitsa mahiipaalo baalye'pyagnikriyaaratah | sadane tasya vanijah putrasnehena pashyatah || 40
Dort lebte Mahipaala auf dem Besitz des Kaufmanns, der ihn liebevoll wie seinen eigenen Sohn ansah;
und obwohl er noch so klein war, hatte er Freude an den Feuerriten.
एकदा नृपतेर्मन्त्री तारापुरनिवासिनः । ताराधर्माभिधानस्य कार्यात्तेनागतः पथा ॥ ४१ekadaa nrpatermantrii taaraapuranivaasinah | taaraadharmaabhidhaanasya kaaryaattenaagatah pathaa || 41
Eines Tages kam der Minister von König Taaradharma, der in Taarapur ansässig war,
auf einer Geschäftsreise des Wegs.
विवेश सार्थवाहस्य तस्य मित्रं द्विजोत्तमः । गृहानानन्तस्वामीति सहस्त्यश्वपदातिकः ॥ ४२vivesha saarthavaahasya tasya mitram dvijottamah | grhaanaanantasvaamiiti sahastyashvapadaatikah || 42
Es war der mächtige Brahmane Anantasvami, der mit Elefanten, Pferden und Fußsoldaten in den Hof seines Freundes, des Kaufmanns, einritt.
स विश्रान्तोऽत्र तं दृष्ट्वा महीपालं शुभाकृतिम् । जपाग्निकार्यादिरतं वृत्तान्तं परिपृच्छ्य च ॥ ४३sa vishraanto'tra tam drshtvaa mahiipaalam shubhaakrtim | japaagnikaaryaadiratam vrttaantam pariprcchya ca || 43
Als er ausgeruht hatte, fiel ihm dort der glücklich scheinende Mahipala auf,
der Gebete murmelnd eifrig seinen Feuerdienst versah. Den fragte er nach seiner Geschichte.
अनपत्यो विदित्वा च सवर्णं सार्थवाहतः । तस्माद्ययाचेऽपत्यार्थी मन्त्री तद्भगिनीं च ताम् ॥ ४४anapatyo viditvaa ca savarnam saarthavaahatah | tasmaadyayaace'patyaarthii mantrii tadbhaginiim ca taam || 44
Selbst kinderlos, erfuhr der Minister, daß er von seiner Kaste war,
und so erbat er ihn und seine Schwester von dem Kaufmann, um sie zu adoptieren.
ततस्तौ तेन वैश्येन दत्तावादाय दारकौ । सार्थवाहेन सोऽनन्तस्वामी तारापुरं ययौ ॥ ४५tatastau tena vaishyena dattaavaadaaya daarakau | saarthavaahena so'nantasvaamii taaraapuram yayau || 45
Der Kaufmann, ein Vaishya, übergab Anantasvami die beiden ihm einst geschenkten Kinder,
und der zog mit ihnen nach Tarapur.
तत्र पुत्रीकृतस्तेन महीपालः स मन्त्रिणा । तस्थौ तद्भवनेऽप्यस्य विद्याविपुलसम्पदि ॥ ४६tatra putriikrtastena mahiipaalah sa mantrinaa | tasthau tadbhavane'pyasya vidyaavipulasampadi || 46
Hier verweilte der von dem Minister adoptierte Mahipaala in dessen Haus,
was für ihn sehr vorteilhaft war, weil er von seinem Wissen profitierte.
अत्रान्तरे च बद्धं तं चन्द्रस्वामिनमेत्य सः । भिल्लाधिपः सिंहदंष्ट्रः पल्ल्यां तस्यामभाषत ॥ ४७atraantare ca baddham tam candrasvaaminametya sah | bhillaadhipah simhadamshtrah pallyaam tasyaamabhaashata || 47
In der Zwischenzeit trat Bhillahäuptling Löwenzahn vor den in seinem Dorf festgehaltenen Candrasvami
und sagte:
ब्रह्मन्स्वप्नेऽहमादिष्टस्तथा देवेन भानुना । यथा सम्पूज्य मोक्तव्यो न हन्तव्यो मया भवान् ॥ ४८brahmansvapne'hamaadishtastathaa devena bhaanunaa | yathaa sampuujya moktavyo na hantavyo mayaa bhavaan || 48
"Ehrenwerter Brahmane, im Traum wies der Sonnengott mich an, dir Respekt zu zollen
und dich nicht zu töten, sondern freizulassen.
तदुत्तिष्ठ व्रज स्वेच्छमित्युक्त्वा स मुमोच तम् । प्रत्तमुक्तामृगमदं क्लृप्तारण्यानुयात्रिकम् ॥ ४९taduttishtha vraja svecchamityuktvaa sa mumoca tam | prattamuktaamrgamadam klptaaranyaanuyaatrikam || 49
Also steh auf und geh wohin du willst!" Mit diesen Worten setzte er ihn auf freien Fuß, schenkte ihm Perlen und Moschus und gab ihm noch ein paar für den Dschungel geeignete Begleiter mit auf den Weg.
सोऽथ मुक्तततश्चन्द्रस्वामी तमनुजायुतम् । अप्राप्यारण्यतः पुत्रं महीपालं गवेषयन् ॥ ५०so'tha muktatatashcandrasvaamii tamanujaayutam | apraapyaaranyatah putram mahiipaalam gaveshayan || 50
Als der nunmehr befreite Candrasvami seinen Sohn Mahipala und dessen kleine Schwester im Wald nicht fand, machte er sich fieberhaft auf die Suche nach ihnen.
भ्रमन्नब्धेस्तटे प्राप्य नाम्ना जलपुरं पुरम् । प्रविवेशातिथिर्भूत्वा गृहं विप्रस्य कस्यचित् ॥ ५१bhramannabdhestate praapya naamnaa jalapuram puram | praviveshaatithirbhuutvaa grham viprasya kasyacit || 51
So umherirrend kam er in die Stadt Jalapur am Meeresufer.
Dort nahm ein Brahmane ihn als Gast in sein Haus auf.
तत्र भुक्तोत्तराख्यातस्ववृत्तान्तं प्रसङ्गतः । तं स विप्रो गृहपतिश्चन्द्रस्वामिनमभ्यधात् ॥ ५२tatra bhuktottaraakhyaatasvavrttaantam prasangatah | tam sa vipro grhapatishcandrasvaaminamabhyadhaat || 52
Nachdem Candrasvami gegessen und seine Geschichte erzählt hatte,
bemerkte der Brahmane und Hausherr beiläufig:
वणिक्कनकवर्माख्योऽतीतेष्वागाद्दिनेष्विह । तेनाटव्यां स्वसृसखः प्राप्तो ब्राह्मणदारकः ॥ ५३vanikkanakavarmaakhyo'tiiteshvaagaaddineshviha | tenaatavyaam svasrsakhah praapto braahmanadaarakah || 53
"Vor ein paar Tagen ist der Kaufmann Kanakavarman mit einem Brahmanenjungen und seiner Schwester, die er im Wald aufgelesen hatte, hier vorbeigekommen.
तौ चादायातिभव्यौ द्वौ दारकौ स इतो गतः । नारकेलमहाद्वीपे नोक्तं तन्नाम तेन तु ॥ ५४tau caadaayaatibhavyau dvau daarakau sa ito gatah | naarakelamahaadviipe noktam tannaama tena tu || 54
Diese beiden freundlichen Kinder nahm er mit auf die Reise nach Narakela, dieser großen Insel.
Seinen Namen aber nannte er nicht."
तच्छ्रुत्वा मामकावेव नूनं ताविति चिन्तयन् । चन्द्रस्वामी मतिं चक्रे गन्तुं द्वीपवरं स तम् ॥ ५५tacchrutvaa maamakaaveva nuunam taaviti cintayan | candrasvaamii matim cakre gantum dviipavaram sa tam || 55
'Das sind bestimmt meine beiden!', dachte Candrasvami, als er das hörte, und beschloss, zu der Insel zu segeln.
नीत्वा च रात्रिमन्विष्य वणिजा विष्णुवर्मणा । स व्याधात्संगतिं द्वीपं नारिकेलं प्रयास्यता ॥ ५६niitvaa ca raatrimanvishya vanijaa vishnuvarmanaa | sa vyaadhaatsamgatim dviipam naarikelam prayaasyataa || 56
Er verbrachte noch die Nacht hier, dann sah er sich um und machte die Bekanntschaft eines Kaufmanns, Vishnuvarman, der vorhatte, die Insel Narikela anzusteuern.
तेनैव च सहारुह्य यानपात्रं जगाम सः । चन्द्रस्वामी सुतस्नेहाद्द्वीपमब्धिपथेन तम् ॥ ५७tenaiva ca sahaaruhya yaanapaatram jagaama sah | candrasvaamii sutasnehaaddviipamabdhipathena tam || 57
Mit dem bestieg Candrasvami ein Schiff und begab sich aus Liebe zu seinen Kindern
auf den Seeweg nach dieser Insel.
तत्र पृच्छन्तमूचुस्तं वणिजस्तन्निवासिनः । वणिक्कनकवर्माख्यः काममासीदिहागतः ॥ ५८tatra prcchantamuucustam vanijastannivaasinah | vanikkanakavarmaakhyah kaamamaasiidihaagatah || 58
Als er dort herumfragte, sagten ihm die dort lebenden Kaufleute:
"Ein Kaufmann namens Kanakavarman ist tatsächlich hier gewesen.
सुरूपावटवीप्राप्तावादाय । गतः कटाहद्वीपं तु तद्युक्तः स इतोऽधुना ॥ ५९suruupaavataviipraaptaavaadaaya | gatah kataahadviipam tu tadyuktah sa ito'dhunaa || 59
Er hatte zwei bemerkenswert schöne Kinder bei sich, die er im Wald gefunden hatte.
Und die hat er mitgenommen, als er heute von hier zur Insel Kataaha gesegelt ist."
तच्छ्रुत्वा स ततो विप्रो वणिजा दानवर्मणा । पोतेन गच्छता साकं कटाहद्वीपमभ्यगात् ॥ ६०tacchrutvaa sa tato vipro vanijaa daanavarmanaa | potena gacchataa saakam kataahadviipamabhyagaat || 60
Als der Brahmane das gehört hatte, segelte er mit dem Kaufmann Daanavarman zu der Insel Kataaha.
तत्रापि स द्विजोऽश्रौषीद्गतं तं वणिजं ततः । द्वीपात्कनकवर्माणं द्वीपं कर्पूरसंज्ञकम् ॥ ६१tatraapi sa dvijo'shraushiidgatam tam vanijam tatah | dviipaatkanakavarmaanam dviipam karpuurasamjnakam || 61
Dort wiederum hörte der Brahmane, daß der Kaufmann Kanakavarman von dieser zu einer anderen Insel, nämlich nach Karpuura, abgefahren sei.
एवं क्रमेण कर्पूरसुवर्णद्वीपसिंहलान् । वनिग्भिः सह गत्वापि तं प्राप वणिजं न सः ॥ ६२evam kramena karpuurasuvarnadviipasimhalaan | vanigbhih saha gatvaapi tam praapa vanijam na sah || 62
So segelte er nacheinander mit anderen Kauffahrern nach Karpuura, Suvarnadviipa und Simhala,
fand diesen Kaufmann aber nirgendwo.
सिंहलेभ्यस्तु शुश्राव गतं तं वणिजं निजम् । देशं कनकवर्माणं चित्रकूटाभिधं पुरम् ॥ ६३simhalebhyastu shushraava gatam tam vanijam nijam | desham kanakavarmaanam citrakuutaabhidham puram || 63
Von den Simhalesen aber hörte er, daß der Kaufmann Kanakavarman in sein Herkunftsland nach Citrakuuta heimgekehrt sei.
ततः कोटीश्वराख्येन वणिजा स समं ययौ । चन्द्रस्वामी चित्रकूटं तत्पोतोत्तीर्णवारिधिः ॥ ६४tatah kotiishvaraakhyena vanijaa sa samam yayau | candrasvaamii citrakuutam tatpotottiirnavaaridhih || 64
Also segelte Candrasvami mit einem Kauffahrer namens Kotiishvara auf dessen Schiff die Meere querend
nach Citrakuuta.
तस्मिन्कनकवर्माणं वणिजं तमवाप सः । आचख्यौ चाखिलं तस्मै स्वोदन्तं दारकोत्सुकः ॥ ६५tasminkanakavarmaanam vanijam tamavaapa sah | aacakhyau caakhilam tasmai svodantam daarakotsukah || 65
Hier fand er auch den Kaufmann Kanakavarman und erzählte ihm, nach seinen Kindern sich sehnend,
sogleich die ganze Geschichte.
ततः कनकवर्मा तौ ज्ञातार्तिः सोऽस्य दारकौ । दर्शयामास यौ तेन लब्ध्वा नीतावरण्यतः ॥ ६६tatah kanakavarmaa tau jnaataartih so'sya daarakau | darshayaamaasa yau tena labdhvaa niitaavaranyatah || 66
Da wußte Kanakavarman, worunter jener so litt, und zeigte ihm seine beiden Kinder,
die er aus dem Dschungel geborgen hatte.
चन्द्रस्वामी च तौ यावद्वीक्षते दारकावुभौ । तावन्नैव तदीयौ तौ तावन्यावेव कौचन ॥ ६७candrasvaamii ca tau yaavadviikshate daarakaavubhau | taavannaiva tadiiyau tau taavanyaaveva kaucana || 67
Als Candrasvami diese beiden Kinder sah, da waren es nicht seine, sondern zwei fremde Kinder.
ततः सबाष्पं शोकार्तो निराशो विललाप सः । इयद्भ्रान्त्वापि हा प्राप्तो न पुत्रो न सुता मया ॥ ६८tatah sabaashpam shokaarto niraasho vilalaapa sah | iyadbhraantvaapi haa praapto na putro na sutaa mayaa || 68
Enttäuscht und krank vor Sorge rief er unter Tränen aus: "So weit bin ich gereist und fand,
o Schreck, weder Sohn noch Tochter!
धात्रा कुप्रभुणेवाशा दर्शिता मे न पूरिता । भ्रामितोऽस्मि च मिथ्यैव दूराद्दूरं दुरात्मना ॥ ६९dhaatraa kuprabhunevaashaa darshitaa me na puuritaa | bhraamito'smi ca mithyaiva duuraadduuram duraatmanaa || 69
Ein böses Schicksal hat mir - einem harten Herren gleich - erst Hoffnung gemacht und die dann nicht erfüllt.
Vergebens bin ich weit und fern herumgeirrt!"
इत्यादि शोचन्वणिजा क्रमात्कनकवर्मणा । आश्वासितः स तेनाथ चन्द्रस्वामी शुचाब्रवीत् ॥ ७०ityaadi shocanvanijaa kramaatkanakavarmanaa | aashvaasitah sa tenaatha candrasvaamii shucaabraviit || 70
Das und noch mehr schrie Candrasvami in seinem Schmerz heraus. Als der Kaufmann Kanakavarman ihn irgendwann beruhigt hatte, sprach jener bekümmert:
वत्सरेणात्मजौ तौ चेन्न प्राप्स्यामि भुवं भ्रमन् । ततस्त्यक्ष्यामि तपसा गङ्गातीरे शरीरकम् ॥ ७१
vatsarenaatmajau tau cenna praapsyaami bhuvam bhraman | tatastyakshyaami tapasaa gangaatiire shariirakam || 71
"Wenn ich meine beiden Kinder nach einem Jahr, das ich über die Erde wandern will,
immer noch nicht gefunden habe, ertöte ich diesen Leib am Ufer des Ganges mich kasteiend."
इत्युक्तवन्तं तत्रस्थो ज्ञानी कोऽपि तमभ्यधात् । नारायण्याः प्रसादात्तौ प्राप्स्यस्येवात्मजौ व्रज ॥ ७२ityuktavantam tatrastho jnaanii ko'pi tamabhyadhaat | naaraayanyaah prasaadaattau praapsyasyevaatmajau vraja || 72
Als er das gesagt hatte, sprach ihn ein dort weilender Weiser an:
"Durch die Gunst der Muttergöttin Durga wirst du deine Kinder finden. Geh!"
तच्छ्रुत्वा स प्रहृष्टात्मा भास्करानुग्रहं स्मरन् । वणिग्भिः पूजितः प्रायाच्चन्द्रस्वामी पुरात्ततः ॥ ७३tacchrutvaa sa prahrshtaatmaa bhaaskaraanugraham smaran | vanigbhih puujitah praayaaccandrasvaamii puraattatah || 73
Als er das hörte, war Candrasvami erleichtert und erinnerte sich, wie ihm der Sonnengott geholfen hatte.
Von den Kaufleuten freundlich verabschiedet verließ er nun die Stadt.
ततोऽग्रहारान्ग्रामांश्च नगराणि च । भ्रमन्प्रापैकदा सायं वनं प्रांशुबहुद्रुमम् ॥ ७४tato'grahaaraangraamaamshca nagaraani ca | bhramanpraapaikadaa saayam vanam praamshubahudrumam || 74
Danach suchte er die königlichen Schenkungen ab, Dörfer und Städte.
So gelangte er eines Abends in einen Wald mit vielen hohen Bäumen.
तत्र क्षपयितुं रात्रिं कृत्वा वृत्तिं फलाम्बुभिः । स तस्थौ तरुमारुह्य सिंहव्यघ्रादिशङ्कया ॥ ७५tatra kshapayitum raatrim krtvaa vrttim phalaambubhih | sa tasthau tarumaaruhya simhavyaghraadishankayaa || 75
Dort wollte er die Nacht verbringen und bereitete sich eine Mahlzeit aus Früchten und Wasser.
Dann kletterte er aus Angst vor Löwen, Tigern und anderem Getier auf einen Baum.
अनिद्रश्च निशीथेऽत्र ददर्श स तरोरधः । महन्नारायणीमुख्यं मातृचक्रं समागतम् ॥ ७६anidrashca nishiithe'tra dadarsha sa taroradhah | mahannaaraayaniimukhyam maatrcakram samaagatam || 76
Doch weil er nicht schlafen konnte, sah er in der Nacht, wie ein von Durga geführter Mütterkreis
am Fuß des Baumes zusammentrat.
उपहारान्समाहृत्य नानारूपान्निजोचितान् । प्रतीक्षमाणं देवस्य भैरवस्य किलागमम् ॥ ७७upahaaraansamaahrtya naanaaruupaannijocitaan | pratiikshamaanam devasya bhairavasya kilaagamam || 77
Sie hatten - eine jede nach ihrer Eigenart - mannigfaltige Geschenke mitgebracht und warteten auf Gott Bhairavas, Shivas des Schrecklichen Ankunft.
चिरयत्यद्य किं देव इति तत्र च मातरः । नारायणीमथापृच्छन्सा जहास तु नाब्रवीत् ॥ ७८cirayatyadya kim deva iti tatra ca maatarah | naaraayaniimathaaprcchansaa jahaasa tu naabraviit || 78
"Warum braucht er heute so lange, o Göttin?" fragten die Mütter Narayani. Die aber lachte nur und sagte nichts.
अतिनिर्बन्धपृष्टा च ताभिस्ताः प्रत्युवाच सा । लज्जावहं यदप्येतत्सख्यस्तदपि वच्म्यहम् ॥ ७९atinirbandhaprshtaa ca taabhistaah pratyuvaaca saa | lajjaavaham yadapyetatsakhyastadapi vacmyaham || 79
Mit äußerstem Nachdruck von ihnen befragt, antwortete sie schließlich:
"Das ist mir zwar peinlich, aber ich will es doch erzählen, weil wir Freundinnen sind:
अस्तीह सुरसेनाख्यो राजा सुरपुरे पुरे । तस्य विद्याधरी नाम ख्यातरूपास्ति चात्मजा ॥ ८०astiiha surasenaakhyo raajaa surapure pure | tasya vidyaadharii naama khyaataruupaasti caatmajaa || 80
"Hier in der Stadt Surapura haben wir König Surasena. Seine Tochter Vidyaadharii ist von sagenhafter Schönheit.
प्रदेयायाश्च तेनास्या राज्ञा रूपसमः श्रुतः । विमलाख्यस्य तनयो राज्ञो नाम्ना प्रभाकरः ॥ ८१pradeyaayaashca tenaasyaa raajnaa ruupasamah shrutah | vimalaakhyasya tanayo raajno naamnaa prabhaakarah || 81
Als sie verheiratet werden sollte, hörte der König von König Vimalas Sohn Prabhaakara,
der genau so schön war wie sie.
तस्मै दित्सति तां तस्मिन्राज्ञि तेनापि सा श्रुता । विमलेन सुता तस्य निजपुत्रानुरूपिका ॥ ८२tasmai ditsati taam tasminraajni tenaapi saa shrutaa | vimalena sutaa tasya nijaputraanuruupikaa || 82
König Surasena will sie ihm also geben, da hört auch Vimala von ihr,
die seinem Sohn an Schönheit gleichen solle.
ततः स विमलस्तस्मात्सुरसेनादयाचत । विद्याधरीं दूतमुखात्पुत्रार्थे तां तदात्मजाम् ॥ ८३tatah sa vimalastasmaatsurasenaadayaacata | vidyaadhariim duutamukhaatputraarthe taam tadaatmajaam || 83
Daraufhin bittet Vimala - durch den Mund eines Boten - für seinen Sohn
um die Hand seiner Tochter Vidyaadharii.
सोऽप्यपेक्षितसम्पत्त्या तत्सुताय सुतामदात् । प्रभाकराय तस्मै तां सुरसेनो यथाविधि ॥ ८४so'pyapekshitasampattyaa tatsutaaya sutaamadaat | prabhaakaraaya tasmai taam suraseno yathaavidhi || 84
Surasena, vom Glück heftig herbeigesehnt, gab Vimalas Sohn Prabhaakara
seine Tochter der Sitte gemäß zur Frau.
ततः सा प्राप्य विमलपुराख्यं श्वाशुरं पुरम् । विद्याधरी समं भर्त्रा शयनीयमगान्निशि ॥ ८५tatah saa praapya vimalapuraakhyam shvaashuram puram | vidyaadharii samam bhartraa shayaniiyamagaannishi || 85
Dann kam Vidyaadharii nach Vimalapura, der Stadt ihres Schwiegervaters.
Des Nachts trat sie mit ihrem Ehemann ins Schlafgemach.
तत्रासम्भोगसुप्तं सा पतिं सोत्का प्रभाकरम् । यावन्निरीक्षते तावत्तमपश्यन्नपुंसकम् ॥ ८६tatraasambhogasuptam saa patim sotkaa prabhaakaram | yaavanniriikshate taavattamapashyannapumsakam || 86
Der aber legte sich, ohne der Liebe genossen zu haben, schlafen.
Als sie, heiß vor Verlangen, ihn untersuchte, stellte sie fest, daß er ein Entmannter war.
हा हतास्मि कथं पण्डः पतिः प्राप्तो मयेति सा । शोचन्ती चेतसा रात्रिं राजपुत्री निनाय ॥ ८७haa hataasmi katham pandah patih praapto mayeti saa | shocantii cetasaa raatrim raajaputrii ninaaya || 87
"Oh Weh! Ich bin am Boden zerstört! Wie konnte ich nur einen Kastraten zum Mann nehmen!"
Und so verbrachte die Prinzessin diese Nacht zu Tode betrübt.
नपुंसकाय दत्ताहमनन्विष्य कथं त्वया । इति लेखं लिखित्वा च पित्रे सा प्राहिणोत्ततः ॥ ८८
napumsakaaya dattaahamananvishya katham tvayaa | iti lekham likhitvaa ca pitre saa praahinottatah || 88
"Warum hast du mich an einen Kastraten verheiratet, ohne ihn untersucht zu haben!"
Das schrieb sie in einem Brief, den sie an ihren Vater schickte.
स लेखं वाचयित्वैव विमलेनास्मि वञ्चितः । छद्मनेत्यगमत्क्रोधं तत्पिता विमलं प्रति ॥ ८९sa lekham vaacayitvaiva vimalenaasmi vancitah | chadmanetyagamatkrodham tatpitaa vimalam prati || 89
Der ließ sich den Brief vorlesen und schrie: "Vimala in seiner Niedertracht hat mich reingelegt!"
So wurde der Vater wütend auf Vimala.
सुतां नपुंसकायाहं यद्व्याजाद्दापितस्त्वया । पुत्राय तत्फलं भुङ्क्ष्व पश्य त्वामेत्य हन्म्यहम् ॥ ९०sutaam napumsakaayaaham yadvyaajaaddaapitastvayaa | putraaya tatphalam bhunkshva pashya tvaametya hanmyaham || 90
"So du mich durch eine List veranlaßt hast, meine Tochter mit deinem verschnittenen Sohn zu vermählen,
sollst du die Früchte genießen. Pass auf, ich komme über dich und bringe dich um!"
इति तस्मै स्वलेखेन संदिदेश स भूपतिः । सुरसेनो बलोद्रिक्तो विमलाय महीक्षिते ॥ ९१iti tasmai svalekhena samdidesha sa bhuupatih | suraseno balodrikto vimalaaya mahiikshite || 91
Das kündigte seine Macht ausspielend König Surasena in seinem Briefe König Vimala an.
विमलश्चाधिगत्यैतं तल्लेखार्थं समन्त्रिकः । विमृशन्दुर्जये तस्मिन्नोपायं कंचिदैक्षत ॥ ९२vimalashcaadhigatyaitam tallekhaartham samantrikah | vimrshandurjaye tasminnopaayam kamcidaikshata || 92
Vimala, der den Sinn des Briefes wohl verstand, suchte mit seinen Ministern nach Gegenmaßnahmen.
Er fand aber keine, denn Surasena war unbesiegbar.
ततस्तं पिङ्गदत्ताख्यो मन्त्री विमलमभ्यधात् । एक एवास्त्युपायोऽत्र तं देव श्रेयसे कुरु ॥ ९३tatastam pingadattaakhyo mantrii vimalamabhyadhaat | eka evaastyupaayo'tra tam deva shreyase kuru || 93
Doch da sprach Minister Pingadatta zu Vimala:
"Es gäbe da schon ein Mittel, o Gebieter. Gebrauche es, und alles wird gut.
अस्ति स्थूलशिरा नाम यक्षस्तस्य च वेद्म्यहम् । मन्त्रमाराधनं येन वरमिष्टं ददाति सः ॥ ९४asti sthuulashiraa naama yakshastasya ca vedmyaham | mantramaaraadhanam yena varamishtam dadaati sah || 94
Da ist dieser Yaksha, Sthuulashiras, der Dickschädel. Ich kenne einen Zauberspruch,
ihn günstig zu stimmen, sodaß er dir jeden Wunsch erfüllt.
तेनोपात्तेन मन्त्रेण यक्षमाराध्य सम्प्रति । लिङ्गं याचस्व पुत्रार्थं सद्यः शाम्यतु विग्रहः ॥ ९५
tenopaattena mantrena yakshamaaraadhya samprati | lingam yaacasva putraartham sadyah shaamyatu vigrahah || 95
Wenn du diese Formel, die ich dir nennen will, auf den Yaksha angewandt und ihn dir gewogen gemacht hast, bitte ihn um sein Gemächt für deinen Sohn. Und schon hat der Streit sich gelegt."
इत्युक्तो मन्त्रिणा तस्मान्मन्त्रमादाय तं नृपः । सुतार्थं यक्षमाराध्य स तं लिङ्गमयाचत ॥ ९६ityukto mantrinaa tasmaanmantramaadaaya tam nrpah | sutaartham yakshamaaraadhya sa tam lingamayaacata || 96
Nach diesen Worten des Ministers nahm der König die Zauberformel von ihm entgegen.
Den Yaksha seinem Sohne zuliebe günstig stimmend bat er ihn um sein Geschlechtsteil.
तेन सम्प्रति दत्ते च लिङ्गे यक्षेण तत्सुतः । पुमान्प्रभाकरः सोऽभूद्यक्षस्त्वासीन्नपुंसकः ॥ ९७tena samprati datte ca linge yakshena tatsutah | pumaanprabhaakarah so'bhuudyakshastvaasiinnapumsakah || 97
Der Yaksha gab ihm sein Geschlechtsorgan und sein Sohn erhielt die Manneskraft zurück.
Dafür war nun der Yaksha ein Kastrat.
ता तु विद्याधरी दृष्ट्वा पुमांसं तं प्रभाकरम् । तेन पत्या सहावाप्तरतसौख्या व्यचिन्तयत् ॥ ९८taa tu vidyaadharii drshtvaa pumaamsam tam prabhaakaram | tena patyaa sahaavaaptaratasaukhyaa vyacintayat || 98
Als Vidyaadharii ihres Mannes Potenz entdeckte
und höchste Liebeswonnen mit ihm genoss, dachte sie:
मददोषेण न मे भर्ता नपुंसकः । पुमानेवैष सुभगो नात्र कार्यान्यथा मतिः ॥ ९९madadoshena na me bhartaa napumsakah | pumaanevaisha subhago naatra kaaryaanyathaa matih || 99
"Wegen meiner Makellosigkeit ist mein Gatte kein Eunuch!
Er ist ein vollkommener Mann. Da gibt es keine zweite Meinung."
इत्यालोच्यैनमेवार्थं लिखिता लज्जिता पुनः । पित्रे सा प्राहिणोल्लेखं शमं भेजे च तेन सः ॥ १००ityaalocyainamevaartham likhitaa lajjitaa punah | pitre saa praahinollekham shamam bheja ca tena sah || 100
Nach dieser Einsicht schrieb sie ihrem Vater noch einen Brief und tat Abbitte. So kam auch der zur Ruhe.
एतं ज्ञात्वा च वृत्तान्तं भैरवेणाद्य कुप्यता । आनाय्य स स्थूलशिराः शप्तो देवेन गुह्यकः ॥ १०१etam jnaatvaa ca vrttaantam bhairavenaadya kupyataa | aanaayya sa sthuulashiraah shapto devena guhyakah || 101
Als Bhairava von diesem Ereignis erfuhr, zürnte er dem Sthuulaviira.
Er ließ den Höhlenmenschen antreten und belegte ihn mit einem Fluch:
लिङ्गत्यागेन पण्डत्वमाश्रितं यत्त्वया ततः । पण्ड एव भवाजीवं पुमान्सोऽस्तु प्रभाकरः ॥ १०२lingatyaagena pandatvamaashritam yattvayaa tatah | panda eva bhavaajiivam pumaanso'stu prabhaakarah || 102
"Nach deiner Kastration bist du zum Eunuchen geworden.
Ein Kastrat wirst du dein Leben lang bleiben. Soll Prabhaakara ein Mann sein!"
एवं नपुंसकीभूतो गुह्यकः सोऽद्य दुःखभाक् । प्रभाकरश्च पुरुषीभूतो भोगसुखाय सः ॥ १०३evam napumsakiibhuuto guhyakah so'dya duhkhabhaak | prabhaakarashca purushiibhuuto bhogasukhaaya sah || 103
So war das Höhlenwesen ein Kastrat geworden und Elend war sein Los.
Prabhaakara dagegen war zum Mann gereift, der sein Glück genoss.
तदेतेनाद्य कार्येण देवस्यागमने मनाक् । जातो विलम्बः क्षिप्राच्च जानीतागतमेव तम् ॥ १०४tadetenaadya kaaryena devasyaagamane manaak | jaato vilambah kshipraacca jaaniitaagatameva tam || 104
Dieser Aufgabe wegen wird des Gottes Ankunft sich noch etwas verzögern.
Doch wisset, er kommt über kurz oder lang!"
इति नारायणी देवी मातॄर्यावद्ब्रवीति सा । देवश्चक्रेश्वरस्तावदाययौ सोऽत्र भैरवः ॥ १०५iti naaraayanii devii maatriiryaavadbraviiti saa | devashcakreshvarastaavadaayayau so'tra bhairavah || 105
Noch während Göttin Narayani den Müttern das sagte,
erschien Bhairava, Herr über den göttlichen Kreis, auf der Bildfläche.
सम्पूजितश्च सर्वाभिरुपहारैः स मातृभिः । ताण्डवेन क्षणं नृत्यन्नक्रीडद्योगिनीसखः ॥ १०६sampuujitashca sarvaabhirupahaaraih sa maatrbhih | taandavena kshanam nrtyannakriidadyoginiisakhah || 106
Als alle Mütter ihn mit ihren Geschenken beehrt hatten, tanzte Shiva hemmungslos mit den Teufelsweibern,
die großen Spaß daran hatten.
तच्च सर्वं तरोः पृष्ठाच्चन्द्रस्वामी विलोकयन् । नारायण्या ददर्शैकां दासीं सापि तमैक्षत ॥ १०७tacca sarvam taroh prshthaaccandrasvaamii vilokayan | naaraayanyaa dadarshaikaam daasiim saapi tamaikshata || 107
Das alles sah Candrasvaami von seinem Baumwipfel mit an.
Da fiel ihm eine von Narayanis Sklavinnen auf. Und die sah auch ihn.
अन्योन्यसाभिलाषौ च दैवाद्द्वौ तौ बभूवतुः । सा च नारायणी देवी तथाभूतौ विवेद तौ ॥ १०८anyonyasaabhilaashau ca daivaaddvau tau babhuuvatuh | saa ca naaraayanii devii tathaabhuutau viveda tau || 108
Wie der Zufall es wollte, fanden sie Gefallen aneinander.
Göttin Narayani wußte sofort, was mit den beiden los war.
गतेऽथ मातृसहिते भैरवे सा विलम्ब्य तम् । नारायणी पादपस्थं चन्द्रस्वामिनमाह्वयत् ॥ १०९gate'tha maatrsahite bhairave saa vilambya tam | naaraayanii paadapastham candrasvaaminamaahvayat || 109
Sie wartete bis Bhairava und seine Hexen davongetanzt waren,
und rief Candrasvami, der immer noch auf seinem Baum hockte, zu sich.
अवरुह्यागतं तं च स्वदासीं तां च सा ततः । पप्रच्छ कच्चिदन्योन्यमभिलाषोऽस्ति वामिति ॥ ११०avaruhyaagatam tam ca svadaasiim taam ca saa tatah | papraccha kaccidanyonyamabhilaasho'sti vaamiti || 110
Als er herabgeklettert war, fragte sie ihn und ihre Sklavin: "Habt ihr Wohlgefallen aneinander gefunden?"
अस्ति देवीति विज्ञप्ता ताभ्यां तथ्यं ततश्च सा । देवी विमुक्तकोपा तं चन्द्रस्वामिनमभ्यधात् ॥ १११asti deviiti vijnaptaa taabhyaam tathyam tatashca saa | devii vimuktakopaa tam candrasvaaminamabhyadhaat || 111
"Das ist so, Göttin." Als sie die Wahrheit von ihnen gehört hatte,
ließ die Göttin ihren Zorn fahren und sprach zu Candrasvami:
सत्येनोक्तेन तुष्टाहं युवयोर्न शपामि वाम् । ददाम्येतां तु दासीं ते भवतं निर्वृतौ युवाम् ॥ ११२satyenoktena tushtaaham yuvayorna shapaami vaam | dadaamyetaam tu daasiim te bhavatam nirvrtau yuvaam || 112
"Ich bin froh, daß ihr die Wahrheit gesagt habt und will euch nicht verfluchen.
Dafür gebe ich dir meine Sklavin. Lebt unbeschwert, ihr beiden!"
तच्छ्रुत्वा सोऽब्रवीद्विप्रो देवि यद्यपि चञ्चलम् । मनो रुणध्मि तदपि स्पृशामि न परस्त्रियम् ॥ ११३tacchrutvaa so'braviidvipro devi yadyapi cancalam | mano runadhmi tadapi sprshaami na parastriyam || 113
Als er das hörte, erwiderte der Brahmane: "Göttin, zwar spürt mein Geist Wanderlust, doch halte ich ihn zurück. Ich rühre keine fremde Frau an.
मनसः प्रकृतिर्ह्येषा रक्ष्यं पापं तु कायिकम् । इत्यूचिवांसं तं धीरं विप्रं देवी जगाद सा ॥ ११४manasah prakrtirhyeshaa rakshyam paapam tu kaayikam | ityuucivaamsam tam dhiiram vipram devii jagaada saa || 114
Das ist die Natur des Menschengeistes. Vor leiblicher Sünde aber hüte er sich!"
So sprach der treue Brahmane, und die Göttin sagte zu ihm:
प्रीतास्मि ते वरश्चायं पुत्रादीञ्शीघ्रमाप्स्यसि । इदं चोत्पलमम्लायि विषादिघ्नं गृहाण मे ॥ ११५priitaasmi te varashcaayam putraadiinshiighramaapsyasi | idam cotpalamamlaayi vishaadighnam grhaana me || 115
"Ich bin froh, daß du so denkst. Und hier dein Wunsch: Bald sollst du deine Kinder finden.
Nimm diesen nicht welkenden Lotus von mir. Er zerstört Gifte!"
इत्युक्त्वा नीरजं दत्त्वा चन्द्रस्वामिद्विजस्य सा । नारायणी सदासीका देवी तस्य तिरोदधे ॥ ११६ityuktvaa niirajam dattvaa candrasvaamidvijasya saa | naaraayanii sadaasiikaa devii tasya tirodadhe || 116
So sprach Göttin Narayanii, reichte dem Brahmanen Candrasvami den Lotus
und verließ ihn mit ihrer Sklavin gemeinsam.
स च प्राप्तोत्पलो रात्रौ क्षीणायां प्रस्थितस्ततः । तारापुरं तन्नगरं प्राप विप्रः परिभ्रमन् ॥ ११७sa ca praaptotpalo raatrau kshiinaayaam prasthitastatah | taaraapuram tannagaram praapa viprah paribhraman || 117
Er nahm den Lotus und brach noch gegen Ende der Nacht auf.
Lange wanderte der Brahmane, bis er die Stadt Taarapur erreichte.
यत्रास्य स स्थितः पुत्रो महीपालः सुता च सा । अनन्तस्वामिनस्तस्य गृहे विप्रस्य मन्त्रिणः ॥ ११८yatraasya sa sthitah putro mahiipaalah sutaa ca saa | anantasvaaminastasya grhe viprasya mantrinah || 118
Hier lebten sein Sohn Mahiipaala und seine Tochter im Haus des Brahmanen und Ministers Anantasvami.
तत्र गत्वा स तस्यैव मन्त्रिणो भोजनेप्सया । द्वारे प्राध्ययनं चक्रे श्रुत्वा तमतिथिः प्रियम् ॥ ११९tatra gatvaa sa tasyaiva mantrino bhojanepsayaa | dvaare praadhyayanam cakre shrutvaa tamatithih priyam || 119
Zu diesem Brahmanen ging er, und weil er essen wollte, begann er
vor seiner Tür Verse aufzusagen, denn er hatte gehört, daß jener gastfreundlich sei.
स च मन्त्री प्रतीहारैरावेद्यान्तः प्रवेशितम् । न्यमन्त्रयत दृष्ट्वैव विद्वांसं भोजनाय तम् ॥ १२०
sa ca mantrii pratiihaarairaavedyaantah praveshitam | nyamantrayata drshtvaiva vidvaamsam bhojanaaya tam || 120
Von seinen Torwächtern informiert, ließ der Minister ihn eintreten.
Als er einen Gelehrten vor sich sah, lud er ihn zum Essen ein.
निमन्त्रितोऽथ स श्रुत्वा तत्र पापहरं सरः । चन्द्रस्वामी ययौ स्नातुमनन्तह्रदसंज्ञकम् ॥ १२१nimantrito'tha sa shrutvaa tatra paapaharam sarah | candrasvaamii yayau snaatumanantahradasamjnakam || 121
Also eingeladen hörte Candrasvami von dem See Anantahrada, dem unendlich tiefen,
der Sünden wegwaschen sollte. Zu dem ging er um zu baden.
आगच्छति ततः स्नात्वा यावत्तावत्समन्ततः । हाकष्टशब्दं श्रुत्वाव नगरे तत्र स द्विजः ॥ १२२aagacchati tatah snaatvaa yaavattaavatsamantatah | haakashtashabdam shrutvaava nagare tatra sa dvijah || 122
Als der Brahmane von seinem Bad zurückkehrte, hörte er von überallher in der Stadt großes Wehgeschrei.
तत्कारणं च पृच्छन्तं तमेवमवदज्जनः । इह स्थितो महीपालो नाम ब्राह्मणपुत्रकः ॥ १२३tatkaaranam ca prcchantam tamevamavadajjanah | iha sthito mahiipaalo naama braahmanaputrakah || 123
Als er sich nach dem Grund dafür erkundigte, sagten die Leute ihm:
"Hier lebt doch der Brahmanenjunge Mahiipaala.
अटव्याः सार्थवाहेन प्राप्तः सार्थधरेण सः । तस्मात्सुलक्षणो दृष्ट्वा याचित्वा भगिनीसखः ॥ १२४atavyaah saarthavaahena praaptah saarthadharena sah | tasmaatsulakshano drshtvaa yaacitvaa bhaginiisakhah || 124
Saarthadhara, ein Karawanenführer, hat ihn im Wald gefunden.
Seine glücklichen Anlagen erkennend, erbat ihn und seine Schwester
अनन्तस्वामिना यत्नादिहानीतः स मन्त्रिणा । पुत्रीकृतश्चापुत्रेण स तेन प्रियतां गतः ॥ १२५anantasvaaminaa yatnadihaaniitah sa mantrinaa | putriikrtashcaaputrena sa tena priyataam gatah || 125
Minister Anantasvami. Er brachte den Jungen mit Müh und Not hierher.
Selbst kinderlos, adoptierte er die Kinder. Der Junge erregte das Wohlgefallen
तारावर्मनृपस्येह राष्ट्रस्यास्य च सद्गुणः । सोऽथ कृष्णाहिना दष्टस्तेन हाहारवः पुरे ॥ १२६taaraavarmanrpasyeha raashtrasyaasya ca sadgunah | so'tha krshnaahinaa dashtastena haahaaravah pure || 126
von König Taravarman und im ganzen Land, seiner guten Eigenschaften wegen. Und der ist heut von einer schwarzen Kobra gebissen worden. Darum all das Wehklagen in der Stadt!"
एतच्छ्रुत्वा स एवैष मत्पुत्र इति चिन्तयन् । आययौ त्वरितश्चन्द्रस्वामी मन्त्रिगृहं स तत् ॥ १२७etacchrutvaa sa evaisha matputra iti cintayan | aayayau tvaritashcandrasvaamii mantrigrham sa tat || 127
Als Candrasvami das hörte, wußte er: "Das ist mein Sohn!" und rannte sofort zum Haus des Ministers.
तत्र सर्वैर्वृतं दृष्ट्वा परिज्ञाय च तं सुतम् । नन्दति स्म स हस्तस्थदेवीदत्तागदोत्पलः ॥ १२८tatra sarvairvrtam drshtvaa parijnaaya ca tam sutam | nandati sma sa hastasthadeviidattaagadotpalah || 128
Dort erkannte er seinen von allen umstandenen Sohn und war froh, den von der Göttin geschenkten Lotus,
das Gegengift, in der Hand zu halten.
अढौकयच्च नासायां महीपालस्य तस्य तत् । नीलोत्पलं तदैवाभूत्तद्गन्धेन स निर्विषः ॥ १२९adhaukayacca naasaayaam mahiipaalasya tasya tat | niilotpalam tadaivaabhuuttadgandhena sa nirvishah || 129
Er hielt Mahipala den blauen Lotus vor die Nase. Der sog seinen Duft ein und war entgiftet.
उत्तस्थौ च महीपालो निद्रायुक्त इवास्त सः । पुरे चात्रोत्सवं चक्रे जनः सर्वः सराजकः ॥ १३०uttasthau ca mahiipaalo nidraayukta ivaasta sah | pure caatrotsavam cakre janah sarvah saraajakah || 130
Mahiipaala stand auf als wäre er gerade aus dem Schlaf erwacht.
Da veranstalteten überall in der Stadt Volk und König ein Freudenfest.
चन्द्रस्वामी च स तदा देवांशः कोऽप्यसाविति । अनन्तस्वामिना पौरै राज्ञा चार्थैरपूज्यत ॥ १३१candrasvaamii ca sa tadaa devaamshah ko'pyasaaviti | anantasvaaminaa paurai raajnaa caarthairapuujyata || 131
Candrasvami wurde mit Geld überhäuft - von Anantasvami, dem König und den Bürgern,
die da sagten: "Er hat etwas Göttliches an sich!"
तस्थौ च तत्रैव सुखं मन्त्रिवेश्मनि सोऽर्चितः । पश्यन्पुत्रं महीपालं सुतां चन्द्रवतीं च ताम् ॥ १३२tasthau ca tatraiva sukham mantriveshmani so'rcitah | pashyanputram mahiipaalam sutaam candravatiim ca taam || 132
Und so verweilte er glücklich im Haus des Ministers, von allen geachtet.
Er sah seinen Sohn Mahiipaala und seine Tochter Candravati.
परिज्ञायापि चान्योन्यं तूष्णीं तस्थुस्त्रयोऽपि ते । कुर्वन्त्यकालेऽभिव्यक्तिं न कार्यापेक्षिणो बुधाः ॥ १३३parijnaayaapi caanyonyam tuushniim tasthustrayo'pi te | kurvantyakaale'bhivyaktim na kaaryaapekshino budhaah || 133
Obwohl die Drei einander erkannten, bewahrten sie Stillschweigen.
Kluge Menschen offenbaren sich nicht zur Unzeit. Sie achten auf ihre Pflichten.
अथ तस्मै महीपालायान्तः संतोषितो गुणैः । राजा बन्धुमतीं नाम तारावर्मा ददौ सुताम् ॥ १३४atha tasmai mahiipaalaayaantah samtoshito gunaih | raajaa bandhumatiim naama taaraavarmaa dadau sutaam || 134
Da nun König Taravarman rundum zufrieden war mit Mahipalas Talenten,
gab er ihm seine Tochter Bandhumati zur Frau.
प्रदत्तनिजराज्यार्धे तस्मिन्नेव व्यधात्तदा । सुखी राज्यभरं कृत्स्नं स नृपोऽनन्यपुत्रकः ॥ १३५pradattanijaraajyaardhe tasminneva vyadhaattadaa | sukhii raajyabharam krtsnam sa nrpo'nanyaputrakah || 135
Zuerst vermachte der König ihm sein Reich zur Hälfte, dann aber war er damit so glücklich, daß er ihm die Regierungsgeschäfte zur Gänze aufbürdete - einen anderen Sohn hatte er ja nicht.
महीपालोऽपि स प्राप्तराज्यः प्रख्याप्य तं निजम् । पितरं स्वानुजां स्थाने दत्त्वा तस्थौ यथासुखम् ॥ १३६mahiipaalo'pi sa praaptaraajyah prakhyaapya tam nijam | pitaram svaanujaam sthaane dattvaa tasthau yathaasukham || 136
Als Mahiipaala das Königreich erlangt hatte, bekannte er sich zu seiner Schwester und zu seinem Vater,
dem er ein Amt verlieh. Damit konnte er gut leben.
एकदा तं पिता चन्द्रस्वामी स्वैरमभाषत । एहि स्वदेशं गच्छावो मातुरानयनाय ते ॥१३७
ekadaa tam pitaa candrasvaamii svairamabhaashata | ehi svadesham gacchaavo maaturaanayanaaya te ||137
Eines Tages meinte sein Vater Candrasvami: "Komm, wir fahren in die Heimat und holen deine Mutter zu uns.
राज्यस्थं त्वां हि बुद्ध्वा सा कथं तेनास्मि विस्मृता । इति क्रुद्धा शपेज्जातु पुत्रातिचिरदुःखिता ॥ १३८raajyastham tvaam hi buddhvaa saa katham tenaasmi vismrtaa | iti kruddhaa shapejjaatu putraaaticiraduhkhitaa || 138
Wenn sie erfährt, daß du in deinem Königreich lebst, denkt sie: 'Warum hat er mich vergessen!'
Sie wird zornig und verflucht dich, weil es sie schmerzt, daß ihr Sohn so lange weg war.
मातापितृभ्यां शप्तः सन्न जातु सुखमश्नुते । तथा चैतां पुरवृत्तां वणिक्पुत्रकथां शृणु ॥ १३९maataapitrbhyaam shaptah sanna jaatu sukhamashnute | tathaa caitaam puravrttaam vanikputrakathaam shrnu || 139
Wird einer von seinen Eltern verflucht, so wird der nie richtig glücklich.
Hör dir an, wie es einem Kaufmannssohn einst erging:
चक्रो नाम वणिक्पुत्रो धवलाख्येऽभवत्पुरे । सोऽनिच्छतोरगात्पित्रोः स्वर्णद्वीपं वणिज्यया ॥ १४०cakro naama vanikputro dhavalaakhye'bhavatpure | so'nicchatoragaatpitroh svarnadviipam vanijyayaa || 140
In der Stadt Dhavala lebte der Kaufmannssohn Cakra. Der segelte gegen den Wunsch seiner Eltern
nach Svarnadviipa, der Goldenen Insel, um dort Handel zu treiben.
ततः स पञ्चभिर्वर्षैरुपार्जितमहाधनः । आगच्छन्नारुरोहाब्धौ वहनं रत्नपूरितम् ॥ १४१tatah sa pancabhirvarshairupaarjitamahaadhanah | aagacchannaarurohaabdhau vahanam ratnapuuritam || 141
Nach fünf Jahren hatte er genügend Geld angehäuft, schiffte sich auf einem Juwelenfrachter ein
und segelte übers Meer zurück.
अल्पावशेषे गन्तव्ये वारिधौ तस्य चोन्नदन् । उदतिष्ठन्महावातवर्षवेगाकुलोऽम्बुदः ॥ १४२alpaavasheshe gantavye vaaridhau tasya connadan | udatishthanmahaavaatavarshavegaakulo'mbudah || 142
Als nur noch eine kurze Strecke zu fahren blieb, erhob sich über dem Meer ein brüllender Sturm,
der Sturzregenwolken mit sich führte.
पितराववमन्यैष किमायात इतीव तत् । क्रोधात्प्रवहणं तस्य निर्बभञ्जुर्महोर्मयः ॥ १४३pitaraavavamanyaisha kimaayaata itiiva tat | krodhaatpravahanam tasya nirbabhanjurmahormayah || 143
Riesenwogen zerschmetterten sein Schiff wie aus Wut darüber, daß er, seine Eltern mißachtend, gekommen war.
तत्स्थाः केऽपि हृतास्तोयैर्मकरैः केऽपि भक्षिताः । चक्रस्त्वायुर्बलान्नीत्वा तीरे क्षिप्तश्च वीचिभिः ॥ १४४tatsthaah ke'pi hrtaastoyairmakaraih ke'pi bhakshitaah | cakrastvaayurbalaanniitvaa tiire kshiptashca viicibhih || 144
Einige Reisende wurden von den Wogen erfasst, andere von Meerungeheuern verschlungen.
Cakra jedoch wurde dank seiner Lebenskraft ans Ufer geschwemmt, wo die Wellen ihn abwarfen.
तत्रस्थो निःसहः स्वप्न इव रौद्रासिताकृतिम् । पाशहस्तं ददर्शैकं पुरुषं स वणिक्सुतः ॥ १४५tatrastho nihsahah svapna iva raudraasitaakrtim | paashahastam dadarshaikam purusham sa vaniksutah || 145
Als er so entkräftet dalag, sah der Kaufmannssohn wie im Traum einen Mann, der,
mit seiner Fangschlinge in der Hand aussah wie von Yamas, des Todesgottes Reich.
तेनोत्क्षिप्य च नीतोऽभूत्स चक्रः पाशवेष्टितः । दूरं सिंहासनस्थेन पुरुषेणास्थितां सभाम् ॥ १४६tenotkshipya ca niito'bhuutsa cakrah paashaveshtitah | duuram simhaasanasthena purushenaasthitaam sabhaam || 146
Der richtete Cakra auf, legte ihm die Schlinge um den Hals und schleppte ihn weit weg
zu einer Versammlungshalle, der ein Mann auf dem Löwenthrone vorsaß.
तस्याज्ञयासनस्थस्य तेनैव स वणिग्युवा । नीत्वा पाशभृता लोहमये गेहे न्यवेश्यत ॥ १४७tasyaajnayaasanasthasya tenaiva sa vanigyuvaa | niitvaa paashabhrtaa lohamaye gehe nyaveshyata || 147
Auf Befehl des Mannes auf dem Thron wurde der Kaufmannsjunge
von dem Schlingenträger zu einem eisernen Käfig gezerrt und da eingesperrt.
तत्रान्तः पीड्यमानं स चक्रः पुरुषमैक्षत । मूर्ध्नि तप्तेन लौहेन चक्रेण भ्रमतानिशम् ॥ १४८tatraantah piidyamaanam sa cakrah purushamaikshata | muurdhni taptena lauhena cakrena bhramataanisham || 148
Darinnen sah Cakra einen Mann, der gefoltert wurde, indem ein glühender Eisenring sich
andauernd um seinen Kopf drehte.
कस्त्वं केनाशुभेनेदं तव जीवस्यहो कथम् । इत्यपृच्छत्स चक्रस्तं सोऽप्येवं प्रत्युवाच तम् ॥ १४९kastvam kenaashubhenedam tava jiivasyaho katham | ityaprcchatsa cakrastam so'pyevam pratyuvaaca tam || 149
"Wer bist du? Was hast du verbrochen und warum lebst du noch?" Das fragte Cakra ihn, und jener gab Antwort:
खड्गाख्योऽहं वणिक्पुत्रः पित्रोर्यच्च वचो मया । न कृतं तेन संक्रुद्धौ तौ मामशपतां क्रुधा ॥ १५०khadgaakhyo'ham vanikputrah pitroryacca vaco mayaa | na krtam tena samkruddhau tau maamashapataam krudhaa || 150
"Ich heiße Khadga, bin ein Kaufmannssohn, und habe nicht getan, was meine Eltern mir gesagt hatten.
Darum waren sie so wütend, daß sie mich verfluchten:
शिरःस्थायससंतप्तचक्राभौ नौ दुनोषि यत् । तदीदृश्येव ते पीडा दुराचार भविष्यति ॥ १५१shirahsthaayasasamtaptacakraabhau nau dunoshi yat | tadiidrshyeva te piidaa duraacaara bhavishyati || 151
'Du Quälgeist folterst uns beide wie ein glühender Eisenreif auf dem Kopf!
Darum sollst du genau so leiden wie wir!"
इत्युक्त्वा तौ विरम्योभौ रुदन्तं मामवोचताम् । मा रोदिरेकमेवास्तु मासं पीडा तवेदृशी ॥ १५२ityuktvaa tau viramyobhau rudantam maamavocataam | maa rodirekamevaastu maasam piidaa tavedrshii || 152
Als sie das gesagt hatten, verstummten sie. Ich weinte.
"Heul nicht!" meinten sie, "deine Schmerzensqual soll nur einen Monat dauern."
तच्छ्रुत्वाहं शुचा नीत्वा तद्दिनं शयनाश्रितः । निशि स्वप्न इवाद्राक्षं भीमं पुरुषमागतम् ॥ १५३tacchrutvaaham shucaa niitvaa taddinam shayanaashritah | nishi svapna ivaadraaksham bhiimam purushamaagatam || 153
Nachdem ich das gehört hatte, verbrachte ich den Tag in banger Erwartung.
Nachts im Bett sah ich im Traum einen furchterregenden Kerl auf mich zukommen.
तेनादाय बलेनाहमस्मिंल्लोहमये गृहे । क्षिप्तो न्यस्तं च मे मूर्ध्नि ज्वलच्चक्रमिदं भ्रमत् ॥ १५४tenaadaaya balenaahamasmimllohamaye grhe | kshipto nyastam ca me muurdhni jvalaccakramidam bhramat || 154
Der riss mich hoch mit Gewalt und steckte mich in diesen Eisenkäfig.
Hier setzte er mir den glühenden, sich fortwährend drehenden Eisenreif da auf den Kopf.
इति मे पितृशापोऽयं तेन प्राणा न यान्ति मे । स च मासोऽद्य सम्पूर्णो न च मुच्ये तथाप्यहम् ॥ १५५iti me pitrshaapo'yam tena praanaa na yaanti me | sa ca maaso'dya sampuurno na ca mucye tathaapyaham || 155
Das war der Eltern Fluch, und darum bin ich noch am Leben.
Heute ist der Monat voll, und ich bin immer noch nicht frei!"
इत्युक्तवन्तं तं खद्गं स चक्रः सकृपोऽब्रवीत् । पित्रोः प्रवसतार्थार्थं मयापि न कृतं वचः ॥ १५६ityuktavantam tam khadgam sa cakrah sakrpo'braviit | pitroh pravasataarthaartham mayaapi na krtam vacah || 156
Dem klagenden Khadga sagte Cakra mitleidsvoll: "Auch ich schlug die Worte meiner Eltern in den Wind,
als ich des Goldes wegen in die Ferne zog.
प्राप्तं नङ्क्ष्यति ते वित्तमिति मां शपतः स्म तौ । तेनाब्धौ मे धनं नष्टं कृत्स्नं द्वीपान्तरार्जितम् ॥ १५७praaptam nankshyati te vittamiti maam shapatah sma tau | tenaabdhau me dhanam nashtam krtsnam dviipaantaraarjitam || 157
'Alles Geld, das du verdienst, soll dir verlorengehen!' lautete ihr Fluch für mich.
Und so kam mir aller auf der Insel verdiente Reichtum in den Meeresfluten wieder abhanden.
एषैव वार्ता चान्यत्र तत्कोऽर्थो जीवितेन मे । देह्येतन्मूर्ध्नि मे चक्रं खड्ग शापोऽपयातु ते ॥ १५८eshaiva vaartaa caanyatra tatko'rtho jiivitena me | dehyetanmuurdhni me cakram khadga shaapo'payaatu te || 158
Mein Fall ist da anders gelagert. Hat mein Leben denn noch einen Sinn?
Also setz mir den Eisenring aufs Haupt, Khadga, dann fällt der Fluch von dir ab!"
इति चक्रे वदत्येव वाणी दिव्यात्र शुश्रुवे । खड्ग मुक्तोऽसि चक्रस्य मूर्ध्न्येतच्चक्रमर्पय ॥ १५९iti cakre vadatyeva vaanii divyaatra shushruve | khadga mukto'si cakrasya muurdhnyetaccakramarpaya || 159
Kaum hatte Cakra das gesagt, ließ eine Stimme vom Himmel sich vernehmen:
"Khadga, du bist frei. Setze Cakra den Eisenring aufs Haupt!"
तच्छ्रुत्वा चक्रशिरसि न्यस्तचक्रस्तदैव सः । खद्गः केनाप्यदृश्येन निन्ये पितृगृहं ततः ॥ १६०tacchrutvaa cakrashirasi nyastacakrastadaiva sah | khadgah kenaapyadrshyena ninye pitrgrham tatah || 160
Khadga hörte das und setzte Cakra den Reif auf den Kopf.
Dann wurde er von jemand Unsichtbarem in sein Elternhaus gebracht.
तत्रासीत्स पुनः पित्रोरनुल्लङ्गितशासनः । चक्रस्त्वादाय तन्मूर्ध्नि चक्रं तत्रैवमभ्यधात् ॥ १६१tatraasiitsa punah pitroranullangitashaasanah | cakrastvaadaaya tanmuurdhni cakram tatraivamabhyadhaat || 161
Dort blieb er dann auch, ohne sich je wieder über die Befehle seiner Eltern hinwegzusetzen.
Cakra wiederum setzte sich den Reif auf den Kopf und gelobte:
पापिनोऽन्येऽपि मुच्यन्तां पृथ्व्यां तत्पातकैरपि । आ पापक्षयमेतन्मे चक्रं भ्राम्यतु मूर्ध्नि ॥ १६२
paapino'nye'pi mucyantaam prthvyaam tatpaatakairapi | aa paapakshayametanme cakram bhraamyatu muurdhni || 162
"So sollen auch andere Übeltäter auf der Welt erlöst von ihren Sünden sein!
Dieser Ring soll sich so lange auf meinem Kopf drehen, bis es keine Verbrechen mehr gibt!"
इत्युक्तवन्तं तं चक्रं धीरसत्त्वं नभःस्थिताः । पुष्पवृष्टिमुचो देवाः परितुष्यैवमब्रुवन् ॥ १६३ityuktavantam tam cakram dhiirasattvam nabhahsthitaah | pushpavrshtimuco devaah paritushyaivamabruvan || 163
Weil Cakra, als er das sagte, fest zu seinem Gelübde stand, ließen die im Himmel sitzenden Götter
es Blumen regnen, als sie begeistert ausriefen:
साधु साधु महासत्त्व शान्तं करुणयानया । पापं ते व्रज वित्तं च तवाक्षय्यं भविष्यति ॥ १६४saadhu saadhu mahaasattva shaantam karunayaanayaa | paapam te vraja vittam ca tavaakshayyam bhavishyati || 164
"Brav, sehr brav von dir, o Mann von Wort! Dein Mitleid hat die Sünd getilgt.
Wandle fürbaß! Unerschöpflich soll dein Reichtum sein!"
इत्युक्तवत्सु देवेषु चक्रस्य शिरसः क्षणात् । आयसं तस्य तच्चक्रं जगाम क्वाप्यदर्शनम् ॥ १६५ityuktavatsu deveshu cakrasya shirasah kshanaat | aayasam tasya taccakram jagaama kvaapyadarshanam || 165
Als die Götter das sagten, fiel Cakra gleich der Eisenkranz vom Kopf und wurde unsichtbar.
तथोपेत्याम्बरादेको विद्याधरकुमारकः । तुष्टेन्द्रप्रेषितं दत्त्वा महार्घं रत्नसंचयम् ॥ १६६tathopetyaambaraadeko vidyaadharakumaarakah | tushtendrapreshitam dattvaa mahaargham ratnasamcayam || 166
Dann stieg ein junger Vidyaadhara vom Himmel herab und schenkte ihm einen wertvollen Juwelenschatz,
den der begeisterte Indra ihm sandte.
अङ्के कृत्वैव तं चक्रं नगरं धवलाभिधम् । निजं तत्प्रापयामास जगाम च यथागतम् ॥ १६७anke krtvaiva tam cakram nagaram dhavalaabhidham | nijam tatpraapayaamaasa jagaama ca yathaagatam || 167
Er hakte Cakra unter und flog mit ihm in dessen Heimatstadt Dhavala.
Dann entschwand er so, wie er gekommen war.
सोऽथ चक्रोऽन्तिकं पित्रोः प्राप्यानन्दितबान्धवः । तस्थावाख्यातवृत्तान्तस्तत्र धर्मापरिच्युतः ॥ १६८so'tha cakro'ntikam pitroh praapyaananditabaandhavah | tasthaavaakhyaatavrttaantastatra dharmaaparicyutah || 168
Als Cakra wieder bei seinen Eltern war, unterhielt er seine Verwandtschaft mit den Geschichten,
die er erlebt hatte, und blieb dort, ohne je wieder von Recht und Gesetz abzufallen.
इत्याख्याय महीपालं चन्द्रस्वाम्यवदत्पुनः । ईदृक्पापफलं पुत्र मातापित्रोर्विरोधनम् ॥ १६९ityaakhyaaya mahiipaalam candrasvaamyavadatpunah | iidrkpaapaphalam putra maataapitrorvirodhanam || 169
So erzählte Candrasvami es Mahiipaala. Er fuhr fort: "Das ist der Lohn der Sünde, mein Junge,
wenn man sich Vater und Mutter widersetzt.
कामधेनुस्तु तद्भक्तिस्तत्राप्येतां कथां शृणु । आसीत्कोऽपि मुनिः पूर्वं वनचारी महातपाः ॥ १७०kaamadhenustu tadbhaktistatraapyetaam kathaam shrnu | aasiitko'pi munih puurvam vanacaarii mahaatapaah || 170
Eine Wunschkuh aber ist die Hingabe an sie. Hör dir die Geschichte dazu an:
Es war einmal ein Waldeinsiedler, ein strenger Asket.
तरुछायोपविष्टस्य तस्योपरि बलाकया । विष्ठा कदाचिन्मुक्ताभूत्सोऽथ क्रुद्धो ददर्श ताम् ॥ १७१taruchaayopavishtasya tasyopari balaakayaa | vishthaa kadaacinmuktaabhuutso'tha kruddho dadarsha taam || 171
Der saß unter einem Baum im Schatten, als eine Krähe ihn von oben mit Kot bespritzte. Zornig sah er zu ihr auf.
दृष्टमात्रैव सा तेन बलाका भस्मसादभूत् । तपःप्रभावाहंकारं स च भेजे ततो मुनिः ॥ १७२drshtamaatraiva saa tena balaakaa bhasmasaadabhuut | tapahprabhaavaahamkaaram sa ca bheje tato munih || 172
Als er die kleine Krähe sah, verschmorte er sie mit seinem Blick zu Asche.
Da schwelgte ob seiner mächtigen Askeseglut der Einsiedler in Selbstgefälligkeit.
एकदा नगरे क्वापि स ब्राह्मणगृहं मुनिः । एकं प्रविश्य गृहिणीं तत्र भिक्षामयाचत ॥ १७३ekadaa nagare kvaapi sa braahmanagrham munih | ekam pravishya grhiniim tatra bhikshaamayaacata || 173
Einmal kam der heilige Mann in eine Stadt, betrat das Haus eines Brahmanen
und bat die Hausherrin um eine Opfergabe.
प्रतीक्षस्व मनाग्भर्तुः परिचर्यां समापये । इति तं सा गृहिणी निजगाद पतिव्रता ॥ १७४pratiikshasva manaagbhartuh paricaryaam samaapaye | iti tam saa grhinii nijagaada pativrataa || 174
"Warte noch ein wenig. Erst bringe ich mit meinem Manne noch den Gottesdienst zu Ende",
beschied die ihrem Gatten treu Ergebene ihn.
ततस्तं क्रुद्धया दृष्ट्या वीक्षमाणं विहस्य सा । अभाषत मुने नाहं बलाका मृष्यतामिति ॥ १७५tatastam kruddhayaa drshtyaa viikshamaanam vihasya saa | abhaashata mune naaham balaakaa mrshyataamiti || 175
Als der sie mit zornigem Blick anstarrte, lachte sie den Eremiten an und sprach:
"Verzeihung, ich bin nicht die kleine Krähe von vorhin!"
श्रुत्वैतत्स मुनिस्तस्थावुपविश्यात्र साद्भुतः । एतत्कथामिव ज्ञातमनयेति विचिन्तयन् ॥ १७६shrutvaitatsa munistasthaavupavishyaatra saadbhutah | etatkathaamiva jnaatamanayeti vicintayan || 176
Als der Eremit das hörte, mußte er sich setzen und grübelte:
'Weiß die etwa von diesem Zwischenfall?'
ततः कृत्वाग्निकार्यादेः शुश्रूषां भर्तुरत्र सा । साध्वी भिक्षां समादाय तस्यागादन्तिकं मुनेः ॥ १७७tatah krtvaagnikaaryaadeh shushruushaam bharturatra saa | saadhvii bhikshaam samaadaaya tasyaagaadantikam muneh || 177
Nachdem sie ihrem Mann beim Opferdienst zur Hand gegangen war,
setzte die Brave dem Einsiedler die Bettelkost vor.
सोऽथ बद्धाञ्जलिभूत्वा मुनिस्तामवदत्सतीम् । कथं बलाकावृत्तान्तः परोक्षोऽपि मम त्वया ॥ १७८so'tha baddhaanjalibhuutvaa munistaamavadatsatiim | katham balaakaavrttaantah paroksho'pi mama tvayaa || 178
Der hatte ehrfürchtig die Hände aneinandergelegt und fragte die gute Frau:
"Wie ist mein heimliches Erlebnis mit der Krähe
ज्ञात इत्यादितो ब्रूहि भिक्षां गृह्णाम्यहं ततः । इत्युक्तवन्तं तमृषिं सावोचत्पतिदेवता ॥ १७९jnaata ityaadito bruuhi bhikshaam grhnaamyaham tatah | ityuktavantam tamrshim saavocatpatidevataa || 179
zu dir gelangt? Sag mir das bevor ich mit dem Essen anfange."
Daraufhin erklärte die Gattentreue dem Mönch:
न भर्तृभक्तेरपरं धर्मं कंचन वेद्म्यहम् । तेन मे तत्प्रसादेन विज्ञानबलमीदृशम् ॥ १८०
na bhartrbhakteraparam dharmam kamcana vedmyaham | tena me tatprasaadena vijnaanabalamiidrsham || 180
"Außer der Liebe zu meinem Mann kenne ich keine anderen Pflichten.
Folglich habe ich ihretwegen diese Vorstellungskraft.
किं चेह धर्मव्याधाख्यं मांसविक्रियजीविनम् । गत्वा पश्य ततः श्रेयो निरहंकारमाप्स्यसि ॥ १८१kim ceha dharmavyaadhaakhyam maamsavikriyajiivinam | gatvaa pashya tatah shreyo nirahamkaaramaapsyasi || 181
Geh zu Dharmavyaadha, der seinen Lebensunterhalt mit Fleischverkauf verdient.
Bei ihm lernst du, wie einer ohne Selbstgefälligkeit glücklich wird."
एवं सर्वविदा प्रोक्तः स पतिव्रतया मुनिः । गृहीतातिथिभागस्तां प्रणम्य निरगात्ततः ॥ १८२evam sarvavidaa proktah sa pativratayaa munih | grhiitaatithibhaagastaam pranamya niragaattatah || 182
Nach diesem Rat der allwissenden gattentreuen Frau nahm der Mönch zu sich,
was einem Gast zusteht, verneigte sich vor ihr und zog davon.
अन्येद्युः स मुनिर्धर्मव्याधमन्विष्य यत्र तम् । विपणिस्थमुपागच्छत्कुर्वाणं मांसविक्रियम् ॥ १८३anyedyuh sa munirdharmavyaadhamanvishya yatra tam | vipanisthamupaagacchatkurvaanam maamsavikriyam || 183
Tags darauf fand er diesen Dharmavyaadha, der an seinem Marktstand Fleisch verkaufte, und trat vor ihn.
धर्मव्याधश्च दृष्ट्वैव स तं मुनिमभाषत । किं पतिव्रतया ब्रह्मन्निह त्वं प्रेषितस्तया ॥ १८४dharmavyaadhashca drshtvaiva sa tam munimabhaashata | kim pativratayaa brahmanniha tvam preshitastayaa || 184
Dharmavyaadha sah sich den Wanderbettler an und fragte ihn:
"Was ist, Brahmane, hat die Gattentreue dich hierher geschickt?"
तच्छ्रुत्वा विस्मितोऽवादीद्धर्मव्याधमृषिः स तम् । ईदृशं ते कथं ज्ञानं मांसविक्रयिणः सतः ॥ १८५
tacchrutvaa vismito'vaadiiddharmavyaadhamrshih sa tam | iidrsham te katham jnaanam maamsavikrayinah satah || 185
Als der Mönch das hörte, fragte er Dharmavyaadha verblüfft: "Wie kannst du, ein Fleischverkäufer, das wissen?"
इत्युक्तवन्तं तमृषिं धर्मव्याधो जगाद सः । मातापित्रोरहं भक्तस्तौ ममैकं परायणम् ॥ १८६ityuktavantam tamrshim dharmavyaadho jagaada sah | maataapitroraham bhaktastau mamaikam paraayanam || 186
Auf diese Frage antwortete Dharmavyaadha dem Mönch:
"Ich bin Vater und Mutter ergeben. Das ist mein einziger Lebenszweck.
तयोः स्नपितयोः स्नामि भुञ्जे भोजितयोस्तयोः । शये शयितयोस्तेन ज्ञानमीदृग्विधं मम ॥ १८७tayoh snapitayoh snaami bhunje bhojitayostayoh | shaye shayitayostena jnaanamiidrgvidham mama || 187
Ich wasche mich erst, wenn sie sich gewaschen haben. Ich esse erst, wenn sie gegessen haben.
Ich lege mich erst zur Ruhe, wenn sie sich hingelegt haben.
मांसं चान्यहतस्याहं मृगादेर्वृत्तय परम् । स्वधर्मनिरतो भूत्वा विक्रीणे नार्थगर्धतः ॥ १८८maamsam caanyahatasyaaham mrgaadervrttaya param | svadharmanirato bhuutvaa vikriine naarthagardhatah || 188
Ich verkaufe auch nur das Wildbret von Tieren, die andere getötet haben.
Meinen Lebensunterhalt nach eigenen Regeln zu verdienen, befriedigt mich. Ich mache das nicht aus Geldgier.
ज्ञानविघ्नमहंकारमहं सा च पतिव्रता । नैव कुर्वो मुने तेन निर्बाधज्ञानमावयोः ॥ १८९jnaanavighnamahamkaaramaham saa ca pativrataa | naiva kurvo mune tena nirbaadhajnaanamaavayoh || 189
Jene treue Ehefrau und ich vermeiden die Wahrnehmung störende Selbstüberschätzung, o Mönch.
Darum ist unser beider Wahrnehmung frei von Trugschlüssen.
तस्मात्त्वमप्यहंकारं मुक्त्वा शुद्ध्यै मुनिव्रतः । स्वधर्मं चर येनाशु परं ज्योतिरवाप्स्यसि ॥ १९०tasmaattvamapyahamkaaram muktvaa shuddhyai munivratah | svadharmam cara yenaashu param jyotiravaapsyasi || 190
Darum mach dich frei von Ichsucht, erfülle der Läuterung wegen den Asketenschwur nach deinen Regeln.
So findest du bald höchste Erleuchtung."
इति तेनानुशिष्टश्च धर्मव्याधेन तद्गृहान् । गत्वा दृष्ट्वा च तच्चर्यां मुनिस्तुष्टो वनं ययौ ॥ १९१iti tenaanushishtashca dharmavyaadhena tadgrhaan | gatvaa drshtvaa ca taccaryaam munistushto vanam yayau || 191
So von Dharmavyaadha belehrt, verließ der Mönch sein Haus.
Er hatte sein Verhalten studiert und wanderte jetzt erleichtert in den Wald.
सिद्धस्तदुपदेशाच्च सोऽभूत्तावपि जग्मतुः । सिद्धिं पतिव्रताधर्मव्याधौ तद्धर्मचर्यया ॥ १९२siddhastadupadeshaacca so'bhuuttaavapi jagmatuh | siddhim pativrataadharmavyaadhau taddharmacaryayaa || 192
Von einem Vollendeten unterrichtet ging auch er der Vollendung entgegen,
so wie die treue Frau und Dharmavyaadha, ein jeder durch seinen sittsamen Lebenswandel.
एष प्रभावो भक्तानां पत्यौ पितरि मातरि । तदेहि सम्भावय तां मातरं दर्शनोत्सुकाम् ॥ १९३esha prabhaavo bhaktaanaam patyau pitari maatari | tadehi sambhaavaya taam maataram darshanotsukaam || 193
Das also ist die Kraft derer, die ihrem Gatten, dem Vater, der Mutter treu ergeben sind.
Geh und besuche deine Mutter, die sich danach sehnt, dich wiederzusehen!"
एवं पित्रा महीपालः स चन्द्रस्वामिनोदितः । प्रतिपेदे स्वदेशाय गन्तुं मात्रनुरोधतः ॥ १९४evam pitraa mahiipaalah sa candrasvaaminoditah | pratipede svadeshaaya gantum maatranurodhatah || 194
Also ermahnt von seinem Vater Candrasvami, versprach Mahiipaala, in sein Heimatland zu gehen,
wo er seinen Wunsch, die Mutter betreffend, erfüllen würde.
अनन्तस्वामिने सर्वं धर्मपित्रे निवेद्य तत् । तेनात्तभारः स ततः प्रायात्पितृसखो निशि ॥ १९५anantasvaamine sarvam dharmapitre nivedya tat | tenaattabhaarah sa tatah praayaatpitrsakho nishi || 195
Das alles erklärte er Anantasvami, seinem geistigen Vater. Der nahm ihm seine Regierungslast ab,
und er ritt mit seinem leiblichen Vater zusammen in die Nacht davon.
क्रमात्प्राप्य स्वदेशं च जननीं दर्शनेन ताम् । अनन्दयद्देवमतिं मधुः पिकवधूमिव ॥ १९६kramaatpraapya svadesham ca jananiim darshanena taam | anandayaddevamatim madhuh pikavadhuumiva || 196
Nach einer Weile kamen sie in ihr Heimatland. Dort erfrischte er seine Mutter Devamati mit seinem Anblick so, wie der Frühling die Kuckuckshenne.
कंचित्कालं महीपालस्तस्थौ बान्धवसत्कृतः । तत्र मातृयुतः पित्रा वृत्तान्ताख्यायिना सह ॥ १९७kamcitkaalam mahiipaalastasthau baandhavasatkrtah | tatra maatryutah pitraa vrttaantaakhyaayinaa saha || 197
Mahiipaala blieb eine Zeitlang dort, von den Verwandten verwöhnt, in der Nähe seiner Mutter,
während sein Vater seine Abenteuer zum Besten gab.
तावत्तारपुरे तत्र तद्भार्या तु नृपात्मजा । निशाक्षये बन्धुमती सान्तः सुप्ता व्यबुध्यत ॥ १९८taavattaarapure tatra tadbhaaryaa tu nrpaatmajaa | nishaakshaye bandhumatii saantah suptaa vyabudhyata || 198
Währenddessen schlief seine Frau, Prinzessin Bandhumati, in ihrem Haus,
wo sie gegen Ende der Nacht wach wurde.
बुद्ध्वा च तं पतिं क्वापि गतं विरहविक्लवा । न लेभे सा रतिं क्वापि प्रासादोपवनादिषु ॥ १९९buddhvaa ca tam patim kvaapi gatam virahaviklavaa | na lebhe saa ratim kvaapi praasaadopavanaadishu || 199
Als sie erfuhr, daß er spurlos verschwunden war, verzweifelte die Verlassene
und fand keinen Trost, weder auf der Dachterrasse, noch im Garten oder sonstwo.
द्विगुणीकृतहारेण बाष्पेण रुदती परम् । आसीत्प्रलापैकमयी वाञ्छन्ती मृत्युना सुखम् ॥ २००dviguniikrtahaarena baashpena rudatii param | aasiitpralaapaikamayii vaanchantii mrtyunaa sukham || 200
Einen ihre Perlenkette verzweifachenden Strom von Tränen weinend,
bestand sie nur noch aus Wehklagen und sehnte ihr Glück im Tode herbei.
यामि कार्येण केनापि शीघ्रमेष्यामि चेति मे । स्वैरमुक्त्वैव स गतस्तन्मा पुत्रि शुचं कृथाः ॥ २०१yaami kaaryena kenaapi shiighrameshyaami ceti me | svairamuktvaiva sa gatastanmaa putri shucam krthaah || 201
"'Eine Angelegenheit will ich noch erledigen und bin bald wieder hier',
sagte, als er ging, dein Mann leichthin zu mir. Mach dir also seinetwegen keine Sorgen, meine Tochter!"
इत्याशादर्शिभिर्वाक्यैरनन्तस्वामिना ततः । मन्त्रिणाश्वासिताभ्येत्य कृच्छ्रात्सा धृतिमाददे ॥ २०२ityaashaadarshibhirvaakyairanantasvaaminaa tatah | mantrinaashvaasitaabhyetya krcchraatsaa dhrtimaadade || 202
Mit diesen, Hoffnung aufblitzen lassenden Worten trat Minister Anantasvami auf sie zu, um sie zu trösten.
Da faßte sie, wenn auch widerstrebend, wieder Mut.
ततः प्रवृत्तिज्ञानार्थं भर्तुर्देशान्तरागतान् । पूजयन्ती सदैवासीद्दानैः सा द्विजपुंगवान् ॥ २०३tatah pravrttijnaanaartham bharturdeshaantaraagataan | puujayantii sadaivaasiiddaanaih saa dvijapumgavaan || 203
Um Nachrichten von ihrem Mann zu hören, begrüßte sie treffliche Brahmanen,
die in fremden Landen herumgekommen waren, immer mit Geschenken.
तेन संगमदत्ताख्यं दीनं दानागतं द्विजम् । भर्तुः पप्रच्छ सा वार्तामुक्त्वाभिज्ञाननामनी ॥ २०४tena samgamadattaakhyam diinam daanaagatam dvijam | bhartuh papraccha saa vaartaamuktvaabhijnaanaamanii || 204
Einen schüchternen Brahmanen, Samgamadatta, der eines Geschenkes wegen gekommen war,
fragte sie nach dem Verbleib ihres Mannes und beschrieb auch sein Aussehen.
ततस्तां स द्विजोऽवादीद्दृष्टो नैवंविधो मया । कश्चित्तथापि देव्यत्र कार्या नैवाधृतिस्त्वया ॥ २०५tatastaam sa dvijo'vaadiiddrshto naivamvidho mayaa | kashcittathaapi devyatra kaaryaa naivaadhrtistvayaa || 205
Darauf sagte der Brahmane zu ihr: "Keinen von der Art habe ich gesehen.
Trotzdem solltest du in diesem Punkt niemals nachgeben, Gebieterin.
चिरादवाप्यतेऽभीष्टसंयोगः शुभकर्मभिः । तथा च यन्मया दृष्टमाश्चर्यं वच्मि तच्छृणु ॥ २०६ciraadavaapyate'bhiishtasamyogah shubhakarmabhih | tathaa ca yanmayaa drshtamaashcaryam vacmi tacchrnu || 206
Letztendlich wird die Vereinigung mit dem Geliebten gelingen, wenn du aufrichtig handelst.
So ein Wunder habe ich gesehen. Ich erzähl es dir. Hör zu:
तीर्थान्यटन्नहं प्रापं हिमाद्रौ मानसं सरः । तत्रादर्शमिवापश्यमन्तर्मणिमयं गृहम् ॥ २०७tiirthaanyatannaham praapam himaadrau maanasam sarah | tatraadarshamivaapashyamantarmanimayam grham || 207
Als ich zu heiligen Ufern wallfahrte, kam ich auch an den Maanasa-See im Himalaya.
In dem sah ich, wie im Spiegel, einen aus Edelsteinen gebauten Prachtbau.
ततोऽकस्माच्च निर्गत्य खड्गपाणिः पुमान्गृहात् । अध्यारोहत्सरस्तीरं दिव्यानारीगणान्वितः ॥ २०८tato'kasmaacca nirgatya khadgapaanih pumaangrhaat | adhyaarohatsarastiiram divyaanaariiganaanvitah || 208
Aus dem tauchte plötzlich ein Mann mit einem Schwert in der Hand auf
und schwamm, von göttlichen Frauen gefolgt, ans Seeufer.
तत्रोद्याने सह स्त्रीभिः सोऽक्रीडत्पानलीलया । दूरात्सकौतुकश्चाहं पश्यन्नासमलक्षितः ॥ २०९tatrodyaane saha striibhih so'kriidatpaanaliilayaa | duuraatsakautukashcaaham pashyannaasamalakshitah || 209
Dort, in einem Garten, vergnügte er sich mit den Frauen bei Wein und Gesang.
Von weitem beobachtete ich alles gebannt, blieb aber selbst unbemerkt.
तावत्कुतोऽपितत्रागात्सुभगः पुरुषोऽपरः । मिलिताय च तत्तस्मै यथादृष्टं मयोदितम् ॥ २१०taavatkuto'pitatraagaatsubhagah purusho'parah | militaaya ca tattasmai yathaadrshtam mayoditam || 210
Irgendwann kam noch so ein prächtiger Kerl daher.
Wir stellten einander vor und ich erzählte ihm, was ich gesehen hatte.
दर्शितश्च स सस्त्रीकः पुमान्दूरात्कुतूहलात् । तद्दृष्ट्वैव स्ववृत्तान्तमेवमाख्यातवान्मम ॥ २११darshitashca sa sastriikah pumaanduuraatkutuuhalaat | taddrshtvaiva svavrttaantamevamaakhyaatavaanmama || 211
Aufgeregt zeigte ich ihm den Mann mit den Frauen von ferne. Er betrachtete sie,
und so begann auch er mir seine Erlebnisse zu erzählen:
पुरे त्रिभुवनाख्येऽहं राजा त्रिभुवनाभिधः । तत्र मे सुचिरं सेवामेकः पाशुपतो व्यधात् ॥ २१२pure tribhuvanaakhye'ham raajaa tribhuvanaabhidhah | tatra me suciram sevaamekah paashupato vyadhaat || 212
"Ich bin König Tribhuvana in der Dreiweltenstadt Tribhuvana. Seit einiger Zeit versieht dort ein Paashupata Anhänger von Shiva Pashupati, dem Herrn der Tiere mich mit seinen Diensten.
Zeile 213 leer
स पृष्टः कारणं स्वैरं बिलखड्गप्रसाधने । सहाहं प्रार्थयत मां प्रतिपन्नं मया च तत् ॥ २१४
sa prshtah kaaranam svairam bilakhadgaprasaadhane | sahaaham praarthayata maam pratipannam mayaa ca tat || 214
Von mir nach dem Grund befragt, bat er mich freimütig, bei der Beschaffung
eines Schwertes aus einer Höhle sein Verbündeter zu sein. Ich willigte ein.
ततो मया सहारण्यं गत्वा होमादिना निशि । प्रकटीकृत्य विवरं स मां पाशुपतोऽभ्यधात् ॥ २१५tato mayaa sahaaranyam gatvaa homaadinaa nishi | prakatiikrtya vivaram sa maam paashupato'bhyadhaat || 215
Dann gingen wir zusammen in den Wald. Nach Trankopfern und anderem nächtlichem Zauber
entdeckte der Paashupata den Höhleneingang und sprach zu mir:
वीर प्रविश पूर्वं त्वं खड्गं प्राप्य च मामपि । प्रवेशयेस्त्वं निर्गत्य समयं चात्र मे कुरु ॥ २१६viira pravisha puurvam tvam khadgam praapya ca maamapi | praveshayestvam nirgatya samayam caatra me kuru || 216
"Held, geh du zuerst hinein! Wenn du das Schwert hast, komm raus und lass mich rein.
Lass uns einen Vertrag darauf schließen!"
इत्युक्तस्तेन तस्याहं कृत्वा समयमाशु तत् । प्रविश्य विवरं प्रापमेकं रत्नमयं गृहम् ॥ २१७ityuktastena tasyaaham krtvaa samayamaashu tat | pravishya vivaram praapamekam ratnamayam grham || 217
Ich schloss also diesen Pakt mit ihm, schlüpfte gleich durch das Loch
und stieß auf einen Kristallpalast.
ततो निर्गत्य मां चैका प्रधानासुरकन्यका । अन्तः प्रावेशयत्प्रेम्णा प्रादात्खद्गं च सात्र मे ॥ २१८tato nirgatya maam caikaa pradhaanaasurakanyakaa | antah praaveshayatpremnaa praadaatkhadgam ca saatra me || 218
Aus diesem trat die ranghöchste Asuradame heraus.
Sie bat mich liebevoll herein und überreichte mir dort das Schwert.
सर्वसिद्धिप्रदमिमं खड्गं खगतिदायिनम् । रक्षेरित्युक्तवत्यहं तया तत्रावसं सह ॥ २१९sarvasiddhipradamimam khadgam khagatidaayinam | raksherityuktavatyaham tayaa tatraavasam saha || 219
"Dieses Schwert verleiht dir alle Zauberkräfte und die Fähigkeit zu fliegen!"
So sprach die Beschützerin und ich blieb bei ihr.
स्मृत्वाथ खड्गहस्तोऽहं निर्गत्य विवरेण तम् । प्रावेशयं पाशुपतं तस्मिन्नसुरमन्दिरे ॥ २२०smrtvaatha khadgahasto'ham nirgatya vivarena tam | praaveshayam paashupatam tasminnasuramandire || 220
Doch weil ich das Schwert in der Hand hielt, fiel mir der Paashupata wieder ein.
Ich trat durch das Loch ins Freie und führte auch ihn in den Asurapalast.
तत्राहमाद्यया साकं तया सपरिवारया । सोऽपि द्वितीयया साकमासीदसुरकन्यया ॥ २२१tatraahamaadyayaa saakam tayaa saparivaarayaa | so'pi dvitiiyayaa saakamaasiidasurakanyayaa || 221
Dort lag ich der von Zofen umringten Ersten bei, während er mit der zweiten Asuraschönheit schäkerte.
एकदा पानमत्तस्य स मे पाशुपतश्छलात् । हृत्वा पार्श्वस्थितं खड्गमकरोन्निजहस्तगम् ॥ २२२ekadaa paanamattasya sa me paashupatashchalaat | hrtvaa paarshvasthitam khadgamakaronnijahastagam || 222
Als ich einmal volltrunken dalag, hob der Paashupata in seiner Niedertracht
mein neben mir liegendes Schwert auf und sorgte dafür, daß es in seine Hände überging.
तस्मिन्हस्तस्थिते लब्धमहासिद्धिः स पाणितः । मामादायैव निष्काल्य विवरात्प्राक्षिपद्बहिः ॥ २२३tasminhastasthite labdhamahaasiddhih sa paanitah | maamaadaayaiva nishkaalya vivaraatpraakshipadbahih || 223
Nun, da er das Schwert in der Hand hielt und über große Kräfte verfügte,
griff er mich mit der anderen Hand und warf mich aus der Höhle.
ततो द्वादशवर्षाणि मया बिलमुखेषु सः । गवेषितः कदाचित्तं निर्गतं प्राप्नुयामिति ॥ २२४tato dvaadashavarshaani mayaa bilamukheshu sah | gaveshitah kadaacittam nirgatam praapnuyaamiti || 224
Danach habe ich zwölf Jahre lang vor Höhlenausgängen nach ihm gesucht,
um ihn irgendwann abzupassen, wenn er herauskommt.
सोऽयमद्येह मे दृष्टिपथे निपतितः शठः । मदीययैतया साकं क्रीडन्नसुरकन्यया ॥ २२५so'yamadyeha me drshtipathe nipatitah shathah | madiiyayaitayaa saakam kriidannasurakanyayaa || 225
Gerade heute tritt mir dieser Schurke vor Augen, wie er mit meinem Asuramädchen herumalbert!"
इति यावत्त्रिभुवनः स राजा देवि वक्ति माम् । तावत्पानमदान्निद्रामगात्पाशुपतोऽत्र सः ॥ २२६iti yaavattribhuvanah sa raajaa devi vakti maam | taavatpaanamadaannidraamagaatpaashupato'tra sah || 226
Während König Tribhuvana mir das alles erzählte, o Königin,
war der Paashupata dort schon so bezecht, daß er einschlief.
सुप्तस्य तस्य गत्वैव पार्श्वात्खड्गं तमग्रहीत् । स राजा तेन भूयश्च प्रभावं दिव्यमाप्तवान् ॥ २२७suptasya tasya gatvaiva paarshvaatkhadgam tamagrahiit | sa raajaa tena bhuuyashca prabhaavam divyamaaptavaan || 227
Der König trat an den Schläfer heran. Neben ihm das Schwert.
Da nahm er es an sich und erlangte somit wieder seine volle himmlische Macht.
ततः पाशुपतं पादप्रहारेण प्रबोध्य तम् । निरभर्त्सयदापन्नं स वीरो नावधीत्पुनः ॥ २२८tatah paashupatam paadaprahaarena prabodhya tam | nirabhartsayadaapannam sa viiro naavadhiitpunah || 228
Nachdem er den Paashupata mit einem Fußtritt geweckt hatte,
ermahnte der Held den Elenden, brachte ihn jedoch nicht um.
प्राविशच्चासुरपुरं सपरिछदया तया । प्राप्तया स स्वया साकं सिद्ध्यैवासुरकन्यया ॥ २२९praavishaccaasurapuram saparichadayaa tayaa | praaptayaa sa svayaa saakam siddhyaivaasurakanyayaa || 229
Mit seiner Asuradame samt Gefolgschaft zog er ein in die Stadt der Widergötter,
da er mit seiner Zaubermacht auch sich selbst wiedergefunden hatte.
स च पाशुपतः सिद्धिभ्रष्टः कष्टमगात्परम् । कृतघ्नाश्चिरसिद्धार्था अपि भ्रश्यन्ति हि ध्रुवम् ॥ २३०
sa ca paashupatah siddhibhrashtah kashtamagaatparam | krtaghnaashcirasiddhaarthaa api bhrashyanti hi dhruvam || 230
Der Paashupata wiederum hatte seine Vollendung verwirkt und verfiel in tiefe Schwermut.
Wenn auch für eine Zeit lang erfolgreich, werden die Undankbaren mit Gewissheit scheitern.
एतत्साक्षाद्विलोक्याहमिह प्राप्तः परिभ्रमन् । तद्देवि प्रियसंयोगस्तव भावी चिरादपि ॥ २३१etatsaakshaadvilokyaahamiha praaptah paribhraman | taddevi priyasamyogastava bhaavii ciraadapi || 231
Nachdem ich das mit eigenen Augen gesehen habe, kam ich auf meinen Wanderungen auch hierher.
So wirst auch du, Königin, über kurz oder lang mit deinen Liebsten vereint sein.
यथा त्रिभुवनस्याभूच्छुभकृन्नहि सीदति । इति तस्माद्द्विजाच्छ्रुत्वा तोषं बन्धुमती ययौ ॥ २३२yathaa tribhuvanasyaabhuucchubhakrnnahi siidati | iti tasmaaddvijaacchrutvaa tosham bandhumatii yayau || 232
So war es auch bei Tribhuvana. Die Rechtschaffenen gehen nicht unter."
Als Bandhumati das von diesem Brahmanen gehört hatte, kam Freude in ihr auf.
चकार च कृतार्थं तं विप्रं दत्त्वा धनं बहु । अन्येद्युश्च द्विजोऽपूर्वस्तत्रागाद्दूरदेशजः ॥ २३३cakaara ca krtaartham tam vipram dattvaa dhanam bahu | anyedyushca dvijo'puurvastatraagaadduuradeshajah || 233
Und sie machte den Brahmanen reich, indem sie ihm viel Geld schenkte. Am nächsten Tag kam ein ungewöhnlicher, im fernen Ausland geborener Brahmane an ihr Haus.
तं च बन्धुमती प्रोक्ताभिज्ञाननामका । भर्तुर्वार्तामपृच्छत्सा सोऽथ तां ब्राह्मणोऽभ्यधात् ॥ २३४tam ca bandhumatii proktaabhijnaananaamakaa | bharturvaartaamaprcchatsaa so'tha taam braahmano'bhyadhaat || 234
Auch dem beschrieb Bandhumati die schon erwähnten Merkmale ihres Mannes
und fragte ihn nach seinem Aufenthaltsort. Da sprach der Brahmane zu ihr:
न स देवि मया दृष्टस्त्वद्भर्ता क्वापि किं त्वहम् । अन्वर्थः सुमनोनामा तवाद्य गृहमागतः ॥ २३५na sa devi mayaa drshtastvadbhartaa kvaapi kim tvaham | anvarthah sumanonaamaa tavaadya grhamaagatah || 235
"Nein, deinen Mann habe ich nirgendwo gesehen, Königin, aber ich, der ich heute vor dein Haus trete,
heiße nicht zufällig Sumanas - der Herzensfrohe.
तदाशु सौमनस्यं ते भावीत्याख्याति मे मनः । भवत्येव च संयोगश्चिरविश्लेषिणामपि ॥ २३६tadaashu saumanasyam te bhaaviityaakhyaati me manah | bhavatyeva ca samyogashciravishleshinaamapi || 236
So wirst auch du bald wieder froh sein - das sagt mir mein Herz.
Es kommt doch vor, daß lange Zeit Getrennte wieder zueinander finden.
