ततस्तेन समं देशे तस्मिन्भीमभटे स्थिते । आगाद्यात्रोत्सवस्तत्र नागराजस्य वासुकेः ॥ २०८
tatastena samam deshe tasminbhiimabhate sthite | aagaadyaatrotsavastatra naagaraajasya vaasukeh || 208
Während also Bhimabhata und Shankhadatta in diesem Lande lebten, kam ein festlicher Umzug für den Schlangengott Vaasuki herbei.
तद्दर्शनाय स प्रायाद्राजपुत्रः सुहृद्वृतः । मिलन्महाजनं तस्य नागमुख्यस्य केतनम् ॥ २०९
taddarshanaaya sa praayaadraajaputrah suhrdvrtah | milanmahaajanam tasya naagamukhyasya ketanam || 209
Um den zu sehen, gingen der Prinz und die Gefährten zum Tempel des Schlangenfürsten,
wo sich schon eine Menschenmenge versammelt hatte.
तत्र प्रणम्य तन्मूर्तिं प्रासादे माल्यदामभिः । भृते भोगिगणाकारैः पातालोदकसंनिभे ॥ २१०
tatra pranamya tanmuurtim praasaade maalyadaamabhih | bhrte bhogiganaakaaraih paataalodakasamnibhe || 210
Dort im Tempel verneigte er sich vor dem Inbild der Gottheit, behängt mit Blumengirlanden,
die wie Schlangenknäuel sich windend an den Höllenschlund gemahnten.
गत्वा दक्षिणतोऽपश्यन्महान्तं तस्य स ह्रदम् । फणारत्नप्रभापुञ्जैरिव रक्ताम्बुजैश्चितम् ॥ २११
gatvaa dakshinato’pashyanmahaantam tasya sa hradam | phanaaratnaprabhaapunjairiva raktaambujaishcitam || 211
Sich nach Süden wendend erblickte er Vaasukis Großen See, von roten Lotussen gesäumt,
gleichsam eine Ansammlung der blitzenden Diamanten in seinem Nackenschild,
विशाग्निधूमपटलैरिव नीलोत्पलैर्भृतम् । वृतं वातपतत्पुष्पैरर्चद्भिरिव पादपैः ॥ २१२
vishaagnidhuumapatalairiva niilotpalairbhrtam | vrtam vaatapatatpushpairarcadbhiriva paadapaih || 212
die wiederum von blauen Lotussen, wie von Rauchschwaden über Flammen von Schlangengift eingefasst waren,
überragt von Bäumen, die ihn mit ihrem vom Lufthauch herabwehenden Blüten anzubeten schienen.
स्वल्पः समुद्रोऽमुद्रस्य पुरोऽस्य प्रतिभाति मे । अनन्यहारिश्रीकस्य हृतश्रीकः स शौरिणा ॥ २१३
svalpah samudro’mudrasya puro’sya pratibhaati me | ananyahaarishriikasya hrtashriikah sa shaurinaa || 213
‚Gar winzig scheint mir das Meer zu sein, dem einst Vishnu die Glücksgöttin entraffte,
im Vergleich zu diesem See hier, denn seine Schönheit kann ihm keiner nehmen.‘
इति यावच्च तं दृष्ट्वा स चिन्तयति विस्मितः । तावत्स्नानार्थमायातामद्राक्षीत्तत्र कन्यकाम् ॥ २१४
iti yaavacca tam drshtvaa sa cintayati vismitah | taavatsnaanaarthamaayaataamadraakshiittatra kanyakaam || 214
Das dachte er voller Bewunderung, als er ihn sah. Währenddessen beobachtete er ein Mädchen, das zum Baden herbeischritt.
राज्ञो लाटेश्वरस्यात्र चन्दादित्यस्य पुत्रिकाम् । जातां कुवलयावल्यां नाम्ना हंसावलीं शुभाम् ॥ २१५
raajno laateshvarasyaatra candaadityasya putrikaam | jaataam kuvalayaavalyaam naamnaa hamsaavaliim shubhaam || 215
Nämlich Hamsaavalii, die schöne Tochter Candraadityas, des Königs von Laata, und seiner Frau Kuvalayaavalii.
अङ्गैरपह्नुतोऽप्यन्यैर्यस्या दिव्यानुकारिभिः । चक्षुषा चपलेनोक्तो मर्त्यभावो निमेषतः ॥ २१६
angairapahnuto‘pyanyairyasyaa divyaanukaaribhih | cakshushaa capalenokto martyabhaavo nimeshatah || 216
Nur das Zucken ihrer Augen, wenn sie blinzelte, sprach von ihrer sterblichen Natur,
welche ihre anderen Glieder hinter Nachahmungen des Göttlichen verbargen.
सा पुष्पपेलववपुष्कोटिप्राप्तस्फुरद्गुणा । मुष्टिग्राह्येण मध्येन मान्मथीव धनुर्लता ॥ २१७
saa pushpapelavavapushkotipraaptasphuradgunaa | mushtigraahyena madhyena maanmathiiva dhanurlataa || 217
Sie hatte Hunderttausende vollendeter Eigenschaften an ihrem blütenzarten Leibe aufgereiht,
ihre mit einer Faust zu umspannende Wespentaille war geradezu des Liebesgottes Waldrebenbogen.
दृष्ट्वैव तिर्यग्वलितैरपि लोचनसायकैः । अमोहयद्भीमभटं हृदि निर्भिद्य तं तदा ॥ २१८
drshtvaiva tiryagvalitairapi locanasaayakaih | amohayadbhiimabhatam hrdi nirbhidya tam tadaa || 218
Sie brauchte ihn nur anzusehen, schon hatte sie mit den Augenpfeilen aus ihren Seitenblicken
Bhimabhata tief ins Herz getroffen und verstört.
सोऽपि तस्याः प्रविश्यैव तिर्यङ् नयनवर्त्मना । हृत्कोषमहरद्धैर्यं जगत्सौन्दर्यतस्करः ॥ २१९
so’pi tasyaah pravishyaiva tiryang nayanavartmanaa | hrtkoshamaharaddhairyam jagatsaundaryataskarah || 219
Auch er, ein Dieb der schönen Dinge dieser Welt, drang durch eben diesen Seitenblick ein
in die Schatzkammer ihres Herzens, um ihr die Selbstbeherrschung zu rauben.
ततो गुप्तविसृष्टाप्तदक्षचेटीमुखेन सा । अन्विष्यति स्म मित्रेभ्यस्तस्य नामास्पदादिकम् ॥ २२०
tato guptavisrshtaaptadakshacetiimukhena saa | anvishyati sma mitrebhyastasya naamaaspadaadikam || 220
Da schickte sie heimlich eine geeignete, umtriebige Magd, die seinen Namen und Wohnsitz von den Freunden in Erfahrung brachte.
अथागात्सा परिजनैर्नीयमाना स्वमन्दिरम् । स्नाता विवर्तितमुखी मुहुस्तद्गतया दृशा ॥ २२१
athaagaatsaa parijanairniiyamaanaa svamandiram | snaataa vivartitamukhii muhustadgatayaa drshaa || 221
Nach dem Bade ging sie von Zofen begleitet in ihren Palast, wobei sie, das Antlitz abgewandt, ihm verstohlene Blicke zuwarf.
ततो भीमभटः सोऽपि स्वावासं सखिभिः सह । प्रत्यागात्तत्प्रियाप्रेमपाशबन्धस्खलद्गतिः ॥ २२२
tato bhiimabhatah so’pi svaavaasam sakhibhih saha | pratyaagaattatpriyaapremapaashabandhaskhaladgatih || 222
Auch Bhimabhata ging mit den Gefährten zu sich nach Hause, wobei er in dem von der Geliebten ausgeworfenen Liebesfangnetz
bei jedem Schritt ins Stolpern geriet.
तत्र तस्मै क्षणाद्दूतीं तां चेटीं राजकन्यका । हंसावली सा व्यसृजद्दत्त्वा संदेशमीप्सितम् ॥ २२३
tatra tasmai kshanaadduutiim taam cetiim raajakanyakaa | hamsaavalii saa vyasrjaddattvaa samdeshamiipsitam || 223
Da schickte Prinzessin Hamsavali dieselbe Botin noch einmal zu ihm und gab ihr die ersehnte Botschaft mit auf den Weg.
साभ्युपेत्य तमाह स्म चेटी भीमभटं रहः । देव हंसावली राजसुता त्वामनुनाथति ॥ २२४
saabhyupetya tamaaha sma cetii bhiimabhatam rahah | deva hamsaavalii raajasutaa tvaamanunaathati || 224
Diese Botin trat auch vor Bhimabhata und richtete ihm heimlich aus: „Gebieter, Prinzessin Hamsaavalii bittet dich inständig:
ह्रियमाणं स्मरौघेण दृष्ट्वा प्रणयिनं जनम् । इमं द्रुतमनादृत्य न युक्ता ते तटस्थता ॥ २२५
hriyamaanam smaraughena drshtvaa pranayinam janam | imam drutamanaadrtya na yuktaa te tatasthataa || 225
‚Wenn du einen von Sturzbächen der Liebe mitgerissenen, dir zugeneigten Menschen siehst, eile hinzu!
Es ziemt sich nicht teilnahmslos am Ufer hocken zu bleiben!“
इति सम्प्राप्य दूतीतो दयितावचनामृतम् । लब्धजीवितहृष्टस्तां सोऽथ भीमभटोऽब्रवीत् ॥ २२६
iti sampraapya duutiito dayitaavacanaamrtam | labdhajiivitahrshtastaam so’tha bhiimabhato’braviit || 226
Als Bhimabhata über die Botin die Worte der Geliebten aufnahm wie Lebenselixir, sprach er, seines Lebens wieder froh, sie an:
ओघस्थो न तटस्थोऽहमिति वेत्ति न किं प्रिया । तद्वचस्तु करिष्यामि कामं लब्धावलम्बनः ॥ २२७
oghastho na tatastho’hamiti vetti na kim priyaa | tadvacastu karishyaami kaamam labdhaavalambanah || 227
„Ich bin dochschon mitten im Sturzbach und nicht am Uferhang! Weiß die Geliebte das denn nicht?
Gern will ich tun, was sie sagt, weil ich bekam, woran ich mich halten mag!“
एत्य सम्भावयिष्यामि नक्तमन्तःपुरेऽद्य ताम् । विद्याच्छन्नं विशन्तं च नाहि द्रक्ष्यति कोऽपि माम् ॥ २२८
etya sambhaavayishyaami naktamantahpure’dya taam | vidyaacchannam vishantam ca naahi drakshyati ko’pi maam || 228
Heut Nacht geh ich in’s Frauenhaus und treff mich da mit ihr. Vom Zauberspruch verborgen, damit mich keiner sieht.“
इत्युक्ता तेन चेटी सा तुष्टा गत्वा शशंस तत् । हंसावल्यै ततः सापि तस्थौ तत्संगमोन्मुखी ॥ २२९
ityuktaa tena cetii saa tushtaa gatvaa shashamsa tat | hamsaavalyai tatah saapi tasthau tatsamgamonmukhii || 229
Froh über seine Worte ging sie zu Hamsavali und berichtete. Die wiederum sah dem Stelldichein erwartungsvoll entgegen.
सोऽपि प्रदोषसमये दिव्याभरणभूषितः । गङ्गावतीर्णविद्याया आनुलोम्येन पाठतः ॥ २३०
so’pi pradoshasamaye divyaabharanabhuushitah | gangaavatiirnavidyaayaa aanulomyena paathatah || 230
Zur Abendzeit in himmlischem Schmuck erstrahlend, sagte er den von der Gangesgöttin ihm übertragenen Zauberspruch vorwärts auf.
अदृश्यीभूय गत्वा तत्तस्या अन्तःपुरोत्तमम् । समाविशद्भीमभटः प्राग्विविक्तीकृतं तया ॥ २३१
adrshyiibhuuya gatvaa tattasyaa antahpurottamam | samaavishadbhiimabhatah praagviviktiikrtam tayaa || 231
Damit unsichtbar geworden betrat Bhimabhata ihr einladendes Frauengemach, das sie zuvor sauber aufgeräumt hatte:
रतिप्रीतिकरे तत्र कालागुरुसुगन्धिनि । दशार्धवर्णविन्यस्तपुष्पप्रकरशोभिते ॥ २३२
ratipriitikare tatra kaalaagurusugandhini | dashaardhavarnavinyastapushpaprakarashobhite || 232
Für Liebesfreuden bereitet, aus Blumen und Adlerholz Wohlgeruch verströmend, mit Blumensträußchen in fünf Farben ausgeschmückt,
कामोद्याननिभे कान्तां तां वहद्दिव्यसौरभाम् । सोऽपश्यद्गाङ्गसद्विद्यावल्लीप्रसवसंनिभाम् ॥ २३३
kaamodyaananibhe kaantaam taam vahaddivyasaurabhaam | so’pashyadgaangasadvidyaavalliiprasavasamnibhaam || 233
wie in des Liebesgottes Garten sah er die Geliebte, von himmlischen Düften umweht,
einem Schößling gleich austreibend an der Liane des guten Zaubers der Flußgöttin.
प्रतिलोम्येन विद्यां च तां पठित्वा स दृश्यताम् । सहसा सुभगस्तस्या राजपुत्र्या गतोऽभवत् ॥ २३४
pratilomyena vidyaam ca taam pathitvaa sa drshyataam | sahasaa subhagastasyaa raajaputryaa gato’bhavat || 234
Den Zauberspruch jetzt rückwärts aufsagend wurde der stattliche Prinz für die Königstochter sogleich wieder sichtbar.
सा तं दृष्ट्वैव सानन्दपुलकोत्कम्पसाध्वसा । रणत्स्वाभरणातोद्येष्वनृत्यदिव तत्क्षणम् ॥ २३५
saa tam drshtvaiva saanandapulakotkampasaadhvasaa | ranatsvaabharanaatodyeshvanrtyadiva tatkshanam || 235
Sobald sie ihn sah, sträubten ihre Körperhärchen sich vor freudigem Entsetzen.
Er aber schlug sich gegen den klingenden Schmuck, sodaß es schien als tanze er.
आसीच्च कन्यकाभावलज्जया विनतानना । कर्तव्यमिव पृच्छन्ती हृदयं तत्प्रवृत्तिकृत् ॥ २३६
aasiicca kanyakaabhaavalajjayaa vinataananaa | kartavyamiva prcchantii hrdayam tatpravrttikrt || 236
Errötend vor Liebesscham senkte die Jungfrau ihr Antlitz, als befragte sie ihr Herz, die Ursache für den Tumult, was sie jetzt tun solle.
मुग्धे प्रकाशितस्यापि ह्रिया किं चेतसोऽधुना । निगूहते न तद्वस्तु कथमेष तु गूह्यते ॥ २३७
mugdhe prakaashitasyaapi hriyaa kim cetaso’dhunaa | niguuhate na tadvastu kathamesha tu guuhyate || 237
„Dummerchen, längst hat dein Herz die Scham entblößt, die du noch verstecken willst. Wie sollte so ein Zustand auch verborgen bleiben?
पुलकोऽङ्गेषु किं चैतद्विदलत्संधि कञ्चुकम् । इत्यादिभिर्वचोभिस्तामन्यैश्च प्रणयक्रमैः ॥ २३८
pulako’ngeshu kim caitadvidalatsamdhi kancukam | ityaadibhirvacobhistaamanyaishca pranayakramaih || 238
Hinter gesträubten Körperhärchen und einem aus den Nähten platzenden Mieder?“
Mit solchen und ähnlichen Überredungskünsten, um sie sich gewogen zu machen,
विधाय सुमुखीं मुक्तलज्जां भीमभटोऽथ ताम् । गान्धर्वोद्वाहविधिना भार्यां हंसावलीं व्यधात् ॥ २३९
vidhaaya sumukhiim muktalajjaam bhiimabhato’tha taam | gaandharvodvaahavidhinaa bhaaryaam hamsaavaliim vyadhaat || 239
schaffte es Bhimabhata, daß Hamsavalii ihn anstrahlend ihre Verschämtheit aufgab
und er sie nach Gandharvenbrauch zu seiner Frau machen konnte.
नीत्वा तया समं रात्रिं तन्मुखाब्जालिलीलया । कृच्छ्रात्तां नक्तमेष्यामीत्यामन्त्र्यागात्स्वमास्पदम् ॥ २४०
niitvaa tayaa samam raatrim tanmukhaabjaaliliilayaa | krcchraattaam naktameshyaamiityaamantryaagaatsvamaaspadam || 240
Die Nacht verbrachte er mit ihr, einer Hummel gleich ihr Lotusmäulchen umspielend,
bis er mit den Worten „Heut nacht komm ich wieder!“ sich mühsam von ihr losreißend Abschied nahm und heimwärts zog.
तां च हंसावलीं तत्र प्रविष्टाः स्वमहत्तराः । प्रातरन्तःपुरेऽद्राक्षुर्युक्तां सम्भोगलक्षणैः ॥ २४१
taam ca hamsaavaliim tatra pravishtaah svamahattaraah | praatarantahpure’draakshuryuktaam sambhogalakshanaih || 241
Als am Morgen darauf Hamsavaliis Kammerzofen ins Frauengemach traten und sie dort vom Liebeskampf gezeichnet antrafen,
लुलितालककेशान्तामार्द्रदन्तनखक्षताम् । साक्षात्स्मरशरश्रेणिव्रणव्याकुलितामिव ॥ २४२
lulitaalakakeshaantaamaardradantanakhakshataam | saakshaatsmarasharashrenivranavyaakulitaamiva || 242
die Haarsträhnen zerzaust, mit frischen Knutschflecken und Kratzwunden, als wäre ihr der Liebesgott erschienen
und hätte sie mit einem ganzen Bündel seiner Pfeile beschossen,
गत्वा च राज्ञे तत्पित्रे ते शशंसुस्तथैव तत् । सोऽपि तत्र व्याधाद्गुप्तं नक्तं चारानवेक्षितुम् ॥ २४३
gatvaa ca raajne tatpitre te shashamsustathaiva tat | so’pi tatra vyaadhaadguptam naktam caaraanavekshitum || 243
liefen sie zum König, ihrem Vater, und berichteten ihm, was los war. Der schickte heimlich Späher aus, um sie des Nachts zu beobachten.
सोऽथ भीमभटो मित्रैः सहितश्च सुखं दिनम् । नीत्वा प्रदोषे भूयस्तत्प्रियान्तःपुरमागमत् ॥ २४४
so’tha bhiimabhato mitraih sahitashca sukham dinam | niitvaa pradoshe bhuuyastatpriyaantahpuramaagamat || 244
Bhimabhata verbrachte einen sorglosen Tag in Gesellschaft seiner Freunde.
Bei Anbruch der Nacht begab er sich wieder zur Geliebten in die Frauengemächer.
अलक्षितप्रविष्टं तं तत्र विद्याप्रभावतः । दृष्ट्वा सम्भाव्य सिद्धं च चारास्ते निर्ययुस्ततः ॥ २४५
alakshitapravishtam tam tatra vidyaaprabhaavatah | drshtvaa sambhaavya siddham ca caaraaste niryayustatah || 245
Als die Späher womöglich einen Magier gesehen hatten, wie er kraft seines Zaubers ungesehen dort eindrang,
zogen sie sich zurück.
गत्वा च राज्ञे जगदुः सोऽपि तानेवमादिशत् । अदृश्यो यः प्रविष्टोऽत्र सुगुप्ते न स मानुषः ॥ २४६
gatvaa ca raajne jagaduh so‘pi taanevamaadishat | adrshyo yah pavishto’tra sugupte na sa maanushah || 246
Sie eilten zum König und erstatteten Meldung. Der aber beschied sie:
„Wer ungesehen in ein scharf bewachtes Haus eindringt, kann kein Mensch sein!
तत्तमानयतेहैव यावत्पश्यामि किं त्विदम् । ब्रूत चापरुषं यूयमेव मद्वचनेन तम् ॥ २४७
tattamaanayatehaiva yaavatpashyaami kim tvidam | bruuta caaparusham yuuyameva madvacanena tam || 247
Darum bringt ihn her, damit ich sehen kann, was das bedeutet! Sprecht ihn auch nicht gar so harsch in meinen Worten an:
प्रकटं प्रार्थिता मत्तः किं न मत्तनया त्वया । रहस्यं किं कृतं त्वादृग्गुणवान्हि वरः कुतः ॥ २४८
prakatam praarthitaa mattah kim na mattanayaa tvayaa | rahasyam kim krtam tvaadrggunavaanhi varah kutah || 248
‚Warum hast du nicht offen bei mir um die Hand meiner Tochter angehalten und so ein Geheimnis darum gemacht?
Woher soll ich sonst einen Bräutigam mit deinen Fähigkeiten nehmen?‘
इत्युक्त्वा प्रेषिता राज्ञा गत्वा चारास्तथैव ते । द्वारस्था एव तद्वाक्यमाहुर्भीमभटाय तत् ॥ २४९
ityuktvaa preshitaa raajnaa gatvaa caaraastathaiva te | dvaarasthaa eva tadvaakyamaahurbhiimabhataaya tat || 249
Mit dieser Botschaft sandte der König die Späher. Die sagten „So soll es sein!“ und gingen zu Bhimabhata.
Vor der Tür stehend überbrachten sie die Worte ihres Herrn.
सोऽपि ज्ञातोऽस्मि राज्ञेति बुद्ध्वाप्यभ्यन्तरस्थितः । सुधीरो राजपुत्रस्तान्प्रसह्य प्रत्यभाषत ॥ २५०
so’pi jnaato’smi raajneti buddhvaapyabhyantarasthitah | sudhiiro raajaputrastaanprasahya pratyabhaashata || 250
‚Der König hat mich durchschaut!‘ dachte der Prinz scharfsinnig und antwortete ihnen schlicht und ergreifend aus dem Hausinneren:
मद्वाक्याद्ब्रूत राजानं प्रातरास्थानमेत्य ते । तत्त्वमावेदयिष्यामि रात्रिरन्धा हि सम्प्रति ॥ २५१
madvaakyaadbruuta raajaanam praataraasthaanametya te | tattvamaavedayishyaami raatrirandhaa hi samprati || 251
„Sagt dem König von mir: ‚Morgen komme ich in deine Audienzhalle. Dort will ich dir die Sache erklären.
Es wird schon dunkel und die Nacht bricht herein.‘“
तच्छ्रुत्वा तैर्गतैस्तद्वदुक्तस्तूष्णीमभून्नृपः । प्रतर्भीमभटः सोऽथ ततोऽयासीत्सखीन्प्रति ॥ २५२
tacchrutvaa tairgataistadvaduktastuushniimabhuunnrpah | pratarbhiimabhatah so’tha tato’yaasiitsakhiinprati || 252
Sie zogen ab und der König hörte sich an, was sie zu sagen hatte, schwieg aber still. Am Morgen darauf ging Bhimabhata zu seinen Freunden.
तैश्च साकं कृतोद्दामवेषो वीरैः स सप्तभिः । आस्थानमगमत्तस्य चन्द्रादित्यस्य भूपतेः ॥ २५३
taishca saakam krtoddaamavesho viiraih sa saptabhih | aasthaanamagamattasya candraadityasya bhuupateh || 253
Recht eigenwillig gewandet trat er dann mit den sieben Helden in die Versammlungshalle von König Candraaditya.
तत्तेजोवैर्यसौन्दर्यदर्शिना तेन सत्कृते । निजोचितासनासीने तस्मिन्भीमभटे द्विजः ॥ २५४
tattejovairyasaundaryadarshinaa tena satkrte | nijocitaasanaasiine tasminbhiimabhate dvijah || 254
Als der König Bhimabhatas Glanz, den Heldenmut und die stattliche Erscheinung sah, begrüßte er ihn freundlich
und ließ ihn auf einem ebensolchen Thron wie dem seinen Platz nehmen.
स तत्सखा शङ्खदत्तो राजानं तमभाषत । राजन्नुग्रभटस्यायं राज्ञो राढापतेः सुतः ॥ २५५
sa tatsakhaa shankhadatto raajaanam tamabhaashata | raajannugrabhatasyaayam raajno raadhaapateh sutah || 255
Da sprach sein Freund, der Brahmane Shankhadatta, zum König: „Majestät, das ist der Sohn von Ugrabhata, des Herrschers von Raadhaa.
अतर्क्यविद्यामहात्म्याद्दुरतिक्रमविक्रमः । नाम्ना भीमभटो युष्मत्सुताहेतोरिहागतः ॥ २५६
atarkyavidyaamahaatmyaadduratikramavikramah | naamnaa bhiimabhato yushmatsutaahetorihaagatah || 256
Er heißt Bhimabhata und hat aufgrund eines unbegreiflichen, wirkmächtigen Zaubers unüberwindbare Kräfte.
Er hat sich Eurer Tochter wegen hier eingefunden.“
तच्छ्रुत्वा रात्रिवृत्तान्तं स्मरन्योग्यमवेक्ष्य तम् । हन्त धन्याः स्म इत्युक्त्वा राजा श्रद्धितवांस्ततः ॥ २५७
tacchrutvaa raatrivrttaantam smaranyogyamavekshya tam | hanta dhanyaah sma ityuktvaa raajaa shraddhitavaamstatah || 257
Nach diesen Worten erinnerte der Monarch sich daran, was in der Nacht geschehen war, und sah ihn als geeignet an.
„Was sind wir doch gesegnet!“ rief er da und willigte ein.
प्रादाच्च रचितोद्वाहविभवप्रक्रियोऽथ ताम् । सुतां हंसवलीं भीमभटाय विभवोत्तरम् ॥ २५८
praadaacca racitodvaahavibhavaprakriyo’tha taam | sutaam hamsavaliim bhiimabhataaya vibhavottaram || 258
Dann richtete er ein prunkvolles Hochzeitsfest aus und gab dem Bhimabhata seine Tochter Hamsavali samt reicher Mitgift zur Frau.
ततो भीमभटो भूरिहस्त्यश्वग्रामलाभवान् । हंसावल्या च लक्ष्म्या च सहासीत्तत्र निर्वृतः ॥ २५९
tato bhiimabhato bhuurihastyashvagraamalaabhavaan | hamsaavalyaa ca lakshmyaa ca sahaasiittatra nirvrtah || 259
Nachdem Bhimabhata massenhaft Elefanten, Pferde und Dörfer in Besitz genommen hatte,
konnte er mit Hamsavali und der Göttin des Glücks in Frieden weiterleben.
दिनैश्च तस्मै श्वशुरो लाटराज्यं समर्प्य तत् । चन्द्रादित्यः स वृद्धः सन्नपुत्रः प्राव्रजद्वनम् ॥ २६०
dinaishca tasmai shvashuro laataraajyam samarpya tat | candraadityah sa vrddhah sannaputrah praavrajadvanam || 260
Nach Tagen schon vermachte sein Schwiegervater Candraaditya ihm die Herrschaft über Laata.
Er selbst, ohne Söhne alt geworden, zog sich in die Waldeinsamkeit zurück.
अथ भीमभटः प्राप्य तद्राज्यमशिषत्कृती । सम्यक्तैः सप्तभिर्वीरैः शङ्खदत्तादिभिः सह ॥ २६१
atha bhiimabhatah praapya tadraajyamashishatkrtii | samyaktaih saptabhirviiraih shankhadattaadibhih saha || 261
Als er auch dieses Reich erlangt hatte, regierte Bhimabhata es erfolgreich mit Hilfe seiner sieben Recken, Shankhadatta und der anderen.
गतेष्वथ दिनेष्वत्र चारेभ्यो जातु सोऽशृणोत् । प्रयागमेत्य पितरं मृतमुग्रभटं नृपम् ॥ २६२
gateshvatha dineshvatra caarebhyo jaatu so‘shrnot | prayaagametya pitaram mrtamugrabhatam nrpam || 262
Wenige Tage waren vergangen, als er irgendwann von seinen Kundschaftern hörte,
daß sein Vater, König Ugrabhata, nach Prayaaga geritten war und dort im Sterben lag.
अभिषिक्तं च तेन स्वे राढाराज्ये मुमूर्षता । पुत्रं कनिष्ठं समरभटं तं नर्तकीसुतम् ॥ २६३
abhishiktam ca tena sve raadhaaraajye mumuurshataa | putram kanishtham samarabhatam tam nartakiisutam || 263
Und daß sein Sterbenswunsch war, seinen jüngeren Sohn Samarabhata, das Kind der Tänzerin,
für die Königsherrschaft über Raadhaa gesalbt zu sehen.
ततोऽनुशोच्य कृत्वा तस्यौर्ध्वदैहिकम् । तस्मै स दूतं समरभटाय प्राहिणोन्नृपः ॥ २६४
tato’nushocya krtvaa tasyaurdhvadaihikam | tasmai sa duutam samarabhataaya praahinonnrpah || 264
Da trauerte er um ihn, und nachdem er sein Himmelfahrtsritual vollzogen hatte, schickte der König einen Boten zu Samarabhata.
तातसिंहासने मूर्ख नर्तकीपुत्र का तव । योग्यता मम तत्स्वं हि लाटराज्येऽत्र सत्यपि ॥ २६५
taatasimhaasane muurkha nartakiiputra kaa tava | yogyataa mama tatsvam hi laataraajye’tra satyapi || 265
„Was lümmelst du, ein blöder Tanzdirnenbastard, dich auf dem Löwenthron des Vaters herum?
Er gebührt mir, da ich schon die Herrschaft über Laata innehabe!
अतस्त्वयाधिरोढव्यं न तस्मिन्निति तस्य च । संदिष्टवान्स लेखेन दायादस्यापकारिणः ॥ २६६
atastvayaadhirodhavyam na tasminniti tasya ca | samdishtavaansa lekhena daayaadasyaapakaarinah || 266
Untersteh dich darum ihn zu besteigen!“ So schrieb er das dem Erbschleicher in seinem Brief.
स च दूतो द्रुतं गत्वा लेखं तस्मै समर्पयत् । आवेदितात्मा समरभटायास्थानवर्तिने ॥ २६७
sa ca duuto drutam gatvaa lekham tasmai samarpayat | aaveditaatmaa samarabhataayaasthaanavartine || 267
Der Bote preschte auch gleich los, meldete sich an und übergab das Schreiben Samarabhata, der sich in der Versammlungshalle aufhielt.
सोऽपि तं तादृशं भीमभटनामाङ्कमुद्धतम् । वाचयित्वैव समरभटः क्रुद्धोऽभ्यभाषत ॥ २६८
so’pi tam taadrsham bhiimabhatanaamaankamuddhatam | vaacayitvaiva samarabhatah kruddho’bhyabhaashata || 268
Als Samarabhata sich unter Bhimabhatas Namenssiegel so beleidigend angesprochen fand, geriet er in Rage und schrie heraus:
अयोग्य इति पित्रा यो देशान्निर्वासितः पुरा । तस्यैषा दुर्विनीतस्य युक्ता मिथ्याभिमानिता ॥ २६९
ayogya iti pitraa yo deshaannirvaasitah puraa | tasyaishaa durviniitasya yuktaa mithyaabhimaanitaa || 269
„Diese Unverschämtheit passt zu einem Niederling, den der Vater einst mit „Unpassend!“ aus dem Lande warf!
सिंहायते सृगालोऽपि स्वगुहागृहसंस्थितः । सिंहस्य दर्शनं प्राप्तो ज्ञायते स तु तादृशः ॥ २७०
simhaayate srgaalo’pi svaguhaagrhasamsthitah | simhasya darshanam praapto jnaayate sa tu taadrshah || 270
In seinem Loch geborgen, spielt ein Schakal sich als Löwe auf. Im Sichtfeld des Löwen aber sieht man, was er ist.“
इत्याद्युद्गर्ज्य लेखेन संदिश्य च तथैव तत् । सोऽपि भीमभटाय स्वं प्रतिदूतं विसृष्टवान् ॥ २७१
ityaadyudgarjya lekhena samdishya ca tathaiva tat | so’pi bhiimabhataaya svam pratiduutam visrshtavaan || 271
Das und noch anderes herausbrüllend diktierte er genau so in einen Brief, mit dem er seinen Gegenboten zu Bhimabhata schickte.
प्रतिदूतोऽपि गत्वा स लाटदेशेश्वराय तम् । तस्मै भीमभटायादाल्लेखं क्षत्तृनिवेदितः ॥ २७२
pratiduuto’pi gatvaa sa laatadesheshvaraaya tam | tasmai bhiimabhataayaadaallekham kshattrniveditah || 272
Der Gegenbote ritt auch los und übergab, vom Torwächter angekündigt, den Brief an Bhiimabhata, König von Laata.
सोऽथ भीमभटस्तस्मिंल्लेखे तत्रानुवाचिते । मुक्ताट्टहासो दायादप्रतिदूतं तमभ्यधात् ॥ २७३
so’tha bhiimabhatastasmimllekhe tatraanuvaacite | muktaattahaaso daayaadapratiduutam tamabhyadhaat || 273
Über diesen Brief, den er laut rezitierte, mußte Bhimabhata herzhaft lachen. Zu dem Gegenboten des Erben sagte er:
गच्छ रे दूत मद्वाक्याद्ब्रूहि तं नर्तकीसुतम् । अश्वग्रहे शङ्खदत्ताद्रक्षितोऽसि मया तदा ॥ २७४
gaccha re duuta madvaakyaadbruuhi tam nartakiisutam | ashvagrahe shankhadattaadrakshito’si mayaa tadaa || 274
„Lauf schon, Bote, und melde dem Tanzdirnenbüblein meine Worte:
Im Kampf um das Pferd habe ich dich damals vor Shankhadatta in Schutz genommen.
बालस्तातप्रियश्चेति क्षमिष्ये न पुनः पुनः । निश्चितं त्वां प्रहेष्यामि वत्सलस्यान्तिकं पितुः ॥ २७५
baalastaatapriyashceti kshamishye na punah punah | nishcitam tvaam praheshyaami vatsalasyaantikam pituh || 275
‚Der Kleine ist Vaters Liebling!‘ so werde ich das nicht weiter tolerieren.
Diesmal will ich dich ganz bestimmt deinem zartfühlenden Vater hinterherschicken!
सज्जो भव दिनैरेव जानीह प्राप्तमत्र माम् । इत्युक्त्वा प्रेष्य दूतं तं यात्रां भीमभटो व्यधात् ॥ २७६
sajjo bhava dinaireva jaaniiha praaptamatra maam | ityuktvaa preshya duutam tam yaatraam bhiimabhato vyadhaat || 276
Mach dich bereit! Wisse: In den nächsten Tagen bin ich da!“
Mit diesen Worten schickte Bhiimabhata den Boten davon und rüstete seinen Heerzug aus.
तस्मिन्गजाद्रिमारूढे राजेन्दवुदयोज्ज्वले । क्षुभ्यन्नुदचलद्बद्धनादः सैन्यमहाम्बुधिः ॥ २७७
tasmingajaadrimaaruudhe raajendavudayojjvale | kshubhyannudacaladbaddhanaadah sainyamahaambudhih || 277
Der König, auf seinem Elefanten sitzend, der wie ein Fels aufragte, strahlend wie der aufgehende Mond,
seine Truppen eine wogende See, unter Sturmgebrüll herandrängend,
समापूर्यन्त चासंख्यैरुपसंख्यामुपस्थितैः । सामन्तै राजपुत्रैश्च प्रस्थितैः सबलैर्दिशः ॥ २७८
samaapuuryanta caasamkhyairupasamkhyaamupasthitaih | saamantai raajaputraishca prasthitaih sabalairdishah || 278
unzählige Lehensherren und Prinzen zum Kampf angerückt, mit ihren Heerscharen bis zum Horizont die Länder erfüllend,
साकम्पा सम्पतद्भूरिगजवाजिजवाकुला । भराद्विदलनत्रासादिव रौति स्म मेदिनी ॥ २७९
saakampaa sampatadbhuurigajavaajijavaakulaa | bharaadvidalanatraasaadiva rauti sma medinii || 279
die Erde, erzitternd unter immer mehr, immer schneller vorbeigalloppierenden Elefanten und Streitrössern,
geradezu aufstöhnend vor Angst, unter ihrem Druck gespalten zu werden.
एवं भीमभटो गत्वा स राढाभ्यर्णमाप्तवान् । कुर्वन्सेनारजोराजिमुपितार्कप्रभं नभः ॥ २८०
evam bhiimabhato gatvaa sa raadhaabhyarnamaaptavaan | kurvansenaarajoraajimupitaarkaprabham nabhah || 280
So rückte Bhiimabhata allmählich ins Gebiet von Raadha vor, jeden Sonnenstrahl am Himmel
mit von seinen Truppen aufgewirbelten Staubfahnen verdunkelnd.
तावच्च सोऽपि समरभटो बुद्ध्वा नृपोऽक्षमी । संनह्य सेनया तस्य निरगाद्योद्धुमग्रतः ॥ २८१
taavacca so’pi samarabhato buddhvaa nrpo’kshamii | samnahya senayaa tasya niragaadyoddhumagratah || 281
Indessen hatte König Samarabhata davon gehört. Ungeduldig den Harnisch anlegend, ritt er seinem Heer voraus,
sich mit dem Bruder zu schlagen.
मिलतः स्म च तौ सैन्यजलधी पूर्वपश्चिमौ । प्रावर्तत च शूराणामाहवप्रलयो महान् ॥ २८२
milatah sma ca tau sainyajaladhii puurvapashcimau | praavartata ca shuuraanaamaahavapralayo mahaan || 282
Als diese beiden Armeen aufeinanderprallten, wie das östliche mit dem Meer im Westen,
entspann sich eine große Schlacht zwischen den Helden, machtvoll wie die Zerstörung der Welten.
सशब्दखड्गसम्पातजन्मा तत्रानलो नभः । कुप्यत्कृतान्तदन्ताग्रदलनोत्थ इवावृणोत् ॥ २८३
sashabdakhadgasampaatajanmaa tatraanalo nabhah | kupyatkrtaantadantaagradalanottha ivaavrnot || 283
Da verdeckte den Himmel ein Feuer, geschlagen aus laut gegeneinanderhämmernden Schwertern,
so, als hätten es die knirschenden Zähne des zürnenden Todesgottes entfacht.
वहन्ति स्म च नाराचास्तीक्ष्णाग्रायतपक्ष्मलाः । वीरावलोकिनाकस्त्रीलोचनापातविभ्रमाः ॥ २८४
vahanti sma ca naaraacaastiikshnaagraayatapakshmalaah | viiraavalokinaakastriilocanaapaatavibhramaah || 284
Die langen, scharfen Spitzen der abgeschnellten Speere waren wie die langen Augenwimpern himmlischer Nymphen,
die erzitternd die fallenden Krieger von oben betrachteten.
ततो रेणुविताना सा सैन्यनिर्घोषवादिता । नृत्यत्कबन्धा व्यारुचत्सङ्ग्रामाङ्गणरङ्गभूः ॥ २८५
tato renuvitaanaa saa sainyanirghoshavaaditaa | nrtyatkabandhaa vyaarucatsangraamaanganarangabhuuh || 285
Da waren die Staubschwaden der Vorhang, das Kampfgetöse der Chor,
die Tänzer die wogenden Rüssel – ganz wie auf einer Theaterbühne.
करङ्कवाहिनी चात्र प्रमत्ता मुण्डमालिनी । अहरत्कालरात्रीव जन्तुचक्रमसृङ्नदी ॥ २८६
karankavaahinii caatra pramattaa mundamaalinii | aharatkaalaraatriiva jantucakramasrngnadii || 286
Ein reißender Strom aus Blut, in dem Schädel und Baumstämme umeinanderwirbelten, riss, wie in der Weltennacht, alle Lebewesen mit sich.
क्षणाच्च शङ्खदत्तेन तेनाक्षक्षपणेन च । तैश्च चण्डभुजंगाद्यैर्बाहुयुद्धविशारदैः ॥ २८७
kshanaacca shankhadattena tenaakshakshapanena ca | taishca candabhujamgaadyairbaahuyuddhavishaaradaih || 287
Und im Nu hatte mit Shankhadatta, Akshakshapana, Candabhujanga und den anderen kampferprobten Recken
समं महाबलैः शूरैर्दुर्मदैर्द्विरदैरिव । स तद्भीमभटोऽभाङ्क्षीत्परसैन्यं धनुधरः ॥ २८८
samam mahaabalaih shuurairdurmadairdviradairiva | sa tadbhiimabhato’bhaankshiitparasainyam dhanudharah || 288
der Bogenschütze Bhimabhata in einer konzertierten Aktion mit diesen Helden,
brunfttollen Elefantenbullen gleich außer Rand und Band geraten, das feindliche Heer zerschmettert.
भग्ने च सैन्ये समरभटः सोऽथ रथस्थितः । प्रधाव्यारभत क्रुद्धो रणाब्धौ मन्दरायितम् ॥ २८९
bhagne ca sainye samarabhatah so’tha rathasthitah | pradhaavyaarabhata kruddho ranaabdhau mandaraayitam || 289
Wütend über die Zerstörung seines Heeres kam Samarabhata auf seinem Kampfwagen stehend herangeprescht
und mischte den Schlachtozean noch einmal richtig auf, wie der Berg Mandara das Milchmeer.
ततो भीमभटस्तस्य वारणस्थोऽभिपत्य सः । धनुश्छित्त्वावधीद्बानैश्चतुरोऽपि रथे हयान् ॥ २९०
tato bhiimabhatastasya vaaranastho’bhipatya sah | dhanushchittvaavadhiidbaanaishcaturo’pi rathe hayaan || 290
Dann griff Bhimabhata von seinem Elefanten aus an: Mit seinen Pfeilen zerspaltete er Samarabhatas Bogen
und erlegte die vier Rösser vor seinem Kampfwagen.
विरथोऽप्यथ धावित्वा तोमरेण गजोत्तमम् । हन्ति स्म कुम्भे समरभटो भीमभटस्य सः ॥ २९१
viratho’pyatha dhaavitvaa tomarena gajottamam | hanti sma kumbhe samarabhato bhiimabhatasya sah || 291
Da sprang Samarabhata, nunmehr ohne Kampfwagen, auf Bhimabhatas Prachtelefanten zu
und rammte ihm seinen Eisenspeer zwischen die Stirnballen.
स च तत्तोमरहतो गजस्तस्यापतद्भुवि । ततस्तौ विरथौ द्वावप्यभूतां पादचारिणौ ॥ २९२
sa ca tattomarahato gajastasyaapatadbhuvi | tatastau virathau dvaavapyabhuutaam paadacaarinau || 292
Vom Speer getroffen, ging das Rüsseltier tot zu Boden.
Da waren sie beide ohne Wagen und Reittier und kämpften zu Fuß weiter.
गृहीतचर्मखड्गौ च पदाती एव तौ तदा । द्वन्द्वयुद्धेन नृपती अयुद्धेताममर्षणौ ॥ २९३
grhiitacarmakhadgau ca padaatii eva tau tadaa | dvandvayuddhena nrpatii ayuddhetaamamarshanau || 293
Also ergriffen die beiden Könige Schwert und Schild, um wie zwei Fußsoldaten einen erbitterten Zweikampf auszufechten.
विद्यावशाददृश्यत्वं कृत्वा शक्तोऽपि तद्वधे । धर्मापेक्षी न तं शत्रुं तथा भीमभटोऽवधीत् ॥ २९४
vidyaavashaadadrshyatvam krtvaa shakto’pi tadvadhe | dharmaapekshii na tam shatrum tathaa bhiimabhato’vadhiit || 294
Obwohl Bhimabhata sich mit der Zauberformel hätte unsichtbar machen und seinen Feind so töten können,
brachte er ihn, die Regeln für Krieger berücksichtigend, nicht auf diese Weise um,
प्रसह्य युध्यमानस्तु तस्य मूर्धानमच्छिनत् । खड्गेन खड्गयुद्धज्ञो नर्तकीतनयस्य सः ॥ २९५
prasahya yudhyamaanastu tasya muurdhaanamacchinat | khadgena khadgayuddhajno nartakiitanayasya sah || 295
sondern suchte den offenen Kampf mit ihm. Als geübter Schwertkämpfer konnte er den Sohn der Tänzerin bald enthaupten.
हते च तस्मिन्समरभटे सम्यक्ससैनिके । प्रदत्ते साधुवादे च गगनात्सिद्धचारणैः ॥ २९६
hate ca tasminsamarabhate samyaksasainike | pradatte saadhuvaade ca gaganaatsiddhacaaranaih || 296
Also hatte er Samarabhata mitsamt seinem Heer vernichtend geschlagen, woraufhin die Siddhas vom Himmel herab ihm Beifall spendeten.
गते समाप्तिं सङ्ग्रामे बन्धिमागधसंस्तुतः । राढापुरीं भीमभटः प्रविशत्सखिभिः सह ॥ २९७
gate samaaptim sangraame bandhimaagadhasamstutah | raadhaapuriim bhiimabhatah pravishatsakhibhih saha || 297
Also zog Bhimabhata, als der Kampf beendet war, von Sängern und Lautenschlägern gerühmt, mit den Freunden in der Stadt Raadha ein.
चिरप्रवासोपयातो हतारिस्तत्र मातरम् । स राम इव कौशल्यां दर्शनोत्कामनन्दयत् ॥ २९८
cirapravaasopayaato hataaristatra maataram | sa raama iva kaushalyaam darshanotkaamanandayat || 298
Nach langer Abwesenheit und nachdem er die Feinde besiegt hatte, trat er vor seine Mutter und machte sie froh,
die sich so danach gesehnt hatte ihn zu sehen, wie einst Rama seine Kaushalyaa.
पौराभिनन्दितश्चाथ कृती सिंहासने पितुः । उपाविशत्तत्सचिवैः पूज्यमानो गुणप्रियैः ॥ २९९
pauraabhinanditashcaatha krtii simhaasane pituh | upaavishattatsacivaih puujyamaano gunapriyaih || 299
Von den Bürgern bejubelt, setzte er sich nach vollendeter Mission auf den Löwenthron seines Vaters.
Die ihn für seine Vorzüge liebenden Minister hießen ihn dafür willkommen.
सम्मान्य प्रकृतीः कृत्स्नास्ततश्च विहितोत्सवः । शुभेऽह्नि शङ्खदत्ताय लाटराज्यं स दत्तवान् ॥ ३००
sammaanya prakrtiih krtsnaastatashca vihitotsavah | shubhe’hni shankhadattaaya laataraajyam sa dattavaan || 300
Dann ehrte er alle Untertanen, indem er ein Fest für sie ausrichtete.
An einem glückverheißenden Tag schenkte er Shankhadatta die Herrschaft über Laata.
तं प्रेष्य लाटविषयं तद्देशजबलान्वितम् । तेभ्योऽक्षक्षपणादिभ्यो ददौ ग्रामान्वसूनि च ॥ ३०१
tam preshya laatavishayam taddeshajabalaanvitam | tebhyo’kshakshapanaadibhyo dadau graamaanvasuuni ca || 301
Er schickte ihn in die Gegend von Laata und stellte ihm einen Kampftrupp von Männern, die von dort stammten, zur Seite.
Akshakshapana und den anderen schenkte er Dörfer und Reichtümer.
तैर्युक्तोऽथ स तत्रासीत्प्रशासन्पैतृकं पदम् । लाटेन्द्रसुतया देव्या हंसावल्या तया सह ॥ ३०२
tairyukto’tha sa tatraasiitprashaasanpaitrkam padam | laatendrasutayaa devyaa hamsaavalyaa tayaa saha || 302
Mit ihnen verbunden regierte er die väterlichen Gebiete und lebte dort mit Königin Hamsaavalii, der Tochter des Königs von Laata.
क्रमाच्च जित्वा पृथिवीमाहृत्य नृपकन्यकाः । तत्सम्भोगैकसक्तोऽभूत्सोऽथ भीमभटो नृपः ॥ ३०३
kramaacca jitvaa prthiviimaahrtya nrpakanyakaah | tatsambhogaikasakto’bhuutso’tha bhiimabhato nrpah || 303
Nacheinander eroberte er die ganze Welt und entführte die Königstöchter.
Einzig mit ihnen der Wollust zu frönen wurde König Bhimabhatas Lebensinhalt.
मन्त्रिषु न्यस्तभारश्च क्रीडन्नन्तःपुरैः सह । अभ्यन्तरान्न निरगात्पानादिव्यसनेन सः ॥ ३०४
mantrishu nyastabhaarashca kriidannantahpuraih saha | abhyantaraanna niragaatpaanaadivyasanena sah || 304
Die Last des Regierens wälzte er auf seine Minister ab, spielte nur noch in den Frauenhäusern herum
und verließ auch den inneren Bereich nicht mehr, da er sich dem Trunk und anderen Lastern ergeben hatte.
अथैकदा मुनिर्द्रष्टुं तमुत्तङ्को यदृच्छया । पूर्वशर्वसमादेशपाककाल इवागमत् ॥ ३०५
athaikadaa munirdrashtum tamuttanko yadrcchayaa | puurvasharvasamaadeshapaakakaala ivaagamat || 305
Bis eines Tages der Weise Uttanka ihn aus freien Stücken besuchte, ganz,
als sei jetzt der Zeitpunkt, Shivas einstige Anordnung zu erfüllen.
द्वारं प्राप्ते मुनौ चास्मिन्द्वाःस्थेष्वावेदयत्सु च । राजा रागमदैश्वर्यदर्पान्धो न किलाशृणोत् ॥ ३०६
dvaaram praapte munau caasmindvaahstheshvaavedayatsu ca | raajaa raagamadaishvaryadarpaandho na kilaashrnot || 306
Also steht der Weise vor dem Tor, und obwohl die Wachen ihn ankündigen,
hört der von Liebestollheit, Herrschsucht und Stolz verblendete König garnichts mehr.
ततः क्रुद्धो मुनिः सोऽस्मै राज्ञे शापमदादिमम् । मदान्ध राज्याद्भ्रष्टस्त्वं वन्यो हस्ती भविष्यसि ॥ ३०७
tatah kruddho munih so’smai raajne shaapamadaadimam | madaandha raajyaadbhrashtastvam vanyo hastii bhavishyasi || 307
Da erlegte der zornige Weise dem König diesen Fluch auf: „Blind vor Wahn wie du bist,
sollst du ein aus dem Reich geworfenes wildes Rüsseltier sein!“
तच्छ्रुत्वा स भयाद्भ्रष्टमदो निर्गत्य भूपतिः । दीनैः प्रासादयद्वाक्यैर्मुनिं तं चरणानतः ॥ ३०८
tacchrutvaa sa bhayaadbhrashtamado nirgatya bhuupatih | diinaih praasaadayadvaakyairmunim tam caranaanatah || 308
Als der Monarch das hörte, war sein Wahnsinn vor Angst verflogen. Er warf sich dem Weisen zu Füßen
und suchte ihn mit Wortgewinsel zu beschwichtigen.
ततः स शान्तकोपः सन्महर्षिस्तमभाषत । भविष्यसि द्विपस्तावद्राजन्न स्यात्तदन्यथा ॥ ३०९
tatah sa shaantakopah sanmaharshistamabhaashata | bhavishyasi dvipastaavadraajanna syaattadanyathaa || 309
Da hatte der Große Seher seinen Zorn soweit gebändigt, daß er zu ihm sprach:
„Du wirst ein Elefant sein! Daran, o König, ist nichts zu ändern.
किं तु प्रचण्डशक्त्याख्यं नागशापावसादितम् । मृगाङ्कदत्तसचिवं चक्षुर्वैकल्यमागतम् ॥ ३१०
kim tu pracandashaktyaakhyam naagashaapaavasaaditam | mrgaankadattasacivam cakshurvaikalyamaagatam || 310
Sobald du aber einen Minister des Mrgaankadatta, Pracandashakti genannt, der durch einen Fluch des Schlangenfürsten erniedrigt,
mit Blindheit geschlagen wurde,
समाश्वास्यातिथीभूतं यदा तस्मै प्रवक्ष्यसि । स्ववृत्तान्तं तदैतस्मान्मोक्षं प्राप्सय्सि शापतः ॥ ३११
samaashvaasyaatithiibhuutam yadaa tasmai pravakshyasi | svavrttaantam tadaitasmaanmoksham praapsaysi shaapatah || 311
getröstet, als Gast aufgenommen und ihm deine Erlebnisse erzählt hast, sollst du eben darum Erlösung aus deiner Verwünschung finden.
तच्च प्राग्गिरिशादिष्टं गन्धर्वत्वमवाप्स्यसि । स चातिथिस्ते चक्षुमानेव सम्पद्यते तदा ॥ ३१२
tacca praaggirishaadishtam gandharvatvamavaapsyasi | sa caatithiste cakshumaaneva sampadyate tadaa || 312
Dann erlangst du auch den von Shiva einst versprochenen Gandharvenzustand, und dein Gast wird wieder sehend.“
इत्युक्त्वैव मुनिः प्रायादुत्तङ्कः स यथागतम् । सोऽपि भीमभटो हस्ती सम्पन्नो राज्यविच्युतः ॥ ३१३
ityuktvaiva munih praayaaduttankah sa yathaagatam | so’pi bhiimabhato hastii sampanno raajyavicyutah || 313
Also sprach der Weise Uttanka und ging, wie er gekommen war. Bhiimabhata wurde zum Rüsseltier und aus dem Reich gejagt.
तमिमं मां गजीभूतं विद्धि भीमभटं सखे । स च प्रचण्डशक्तिस्त्वं जाने शापान्त एष मे ॥ ३१४
tamimam maam gajiibhuutam viddhi bhiimabhatam sakhe | sa ca pracandashaktistvam jaane shaapaanta esha me || 314
Wisse, mein Freund, daß ich dieser zum Elefanten gewordene Bhiimabhata bin, und Pracandashakti bist du.
Ich merke, wie mein Fluch jetzt zu Ende geht.“
एवमुक्त्वा गजाकारं त्यक्त्वा भीमभटोऽत्र सः । तत्क्षणं दिव्यविभवो गन्धर्वः समपद्यत ॥ ३१५
evamuktvaa gajaakaaram tyaktvaa bhiimabhato’tra sah | tatkshanam divyavibhavo gandharvah samapadyata || 315
Nach diesen Worten warf Bhimabhata sein Dickhäuterkleid von sich und wurde zu einem Gandharven von himmlischer Wundermacht.
प्रचण्डशक्तिश्चोत्पन्नलोचनालोकनोत्सवः । तत्कालमेव संजज्ञे पश्यन्गन्धर्वमत्र तम् ॥ ३१६
pracandashaktishcotpannalocanaalokanotsavah | tatkaalameva samjajne pashyangandharvamatra tam || 316
Im selben Moment gewann Pracandashakti zu seiner großen Freude seine Sehkraft zurück und nahm den Gandharven wahr.
तावच्च वल्लीजालान्तः स्थितः श्रुत्वा तयोः कथाम् । सहितोऽन्यैः स सचिवैः सुदृढोत्पन्ननिश्चयः ॥ ३१७
taavacca valliijaalaantah sthitah shrutvaa tayoh kathaam | sahito’nyaih sa sacivaih sudrdhotpannanishcayah || 317
Währenddessen war Mrgaankadatta, der mit seinen anderen Ministern hinter seinem Schlingpflanzenvorhang
die Erzählungen der beiden mitangehört hatte, sich absolut sicher:
मृगाङ्कदत्तः कालज्ञः प्रधाव्य रभसाद्द्रुतम् । प्रचण्डशक्तिं जग्राह कण्ठे तं निजमन्त्रिणम् ॥ ३१८
mrgaankadattah kaalajnah pradhaavya rabhasaaddrutam | pracandashaktim jagraaha kanthe tam nijamantrinam || 318
Der Zeitpunkt war gekommen! Ungeduldig sprang er aus dem Versteck hervor und fiel seinem Minister Pracandashakti um den Hals.
सोऽप्यकाण्डसुधावर्षसिक्ताङ्ग इव वीक्ष्य तम् । प्रचण्डशक्तिः सहसा पादयोरग्रहीत्प्रभुम् ॥ ३१९
so’pyakaandasudhaavarshasiktaangam iva viikshya tam | pracandashaktih sahasaa paadayoragrahiitprabhum || 319
Als der ihn sah, war ihm, als würde er von oben bis unten mit göttlichem Lebenswasser beregnet,
und berührte seinen Meister sogleich an den Füßen.
ततस्तौ चिरविश्लिष्टसंश्लिष्टौ भृशदुःखितौ । स भीमभटगन्धर्वो रुदन्तौ पर्यसान्त्वयत् ॥ ३२०
tatastau ciravishlishtasamshlishtau bhrshaduhkhitau | sa bhiimabhatagandharvo rudantau paryasaantvayat || 320
Dann weinten die beiden, die so schwer gelitten hatten, da sie lange voneinander getrennt, sich nun in den Armen lagen,
bis der Gandharve Bhiimabata sie endlich beruhigte.
मृगाङ्कदत्तोऽपि स तं गन्धर्वं प्रणतोऽब्रवीत् । यदस्माभिरयं लब्धः सखा यच्चामुना पुनः ॥ ३२१
mrgaankadatto’pi sa tam gandharvam pranato‘braviit | yadasmaabhirayam labdhah sakhaa yaccaamunaa punah || 321
Da verneigte Mrgankadatta sich vor dem Gandharven und sagte: „Daß wir diesen unseren Freund wiederfanden,
चक्षुष्मत्त्वमवाप्तं तत्त्वन्महात्म्यान्नमोऽस्तु ते । श्रुत्वैतत्सोऽपि गन्धर्वो राजपुत्रमुवाच तम् ॥ ३२२
cakshushmattvamavaaptam tattvanmahaatmyaannamo’stu te | shrutvaitatso’pi gandharvo raajaputramuvaaca tam || 322
und daß er seine Sehkraft zurückerlangt hat, ist deinem Großmut zu verdanken, Ehre sei dir!“
Als der Gandharve das hörte, versprach er dem Prinzen:
अचिरात्सचिवाञ्शेषांल्लब्ध्वा कृत्स्नानवाप्स्यसि । तां शशाङ्कवतीं भार्यां साम्राज्यं च महीतले ॥ ३२३
aciraatsacivaansheshaamllabdhvaa krtsnaanavaapsyasi | taam shashaankavatiim bhaaryaam saamraajyam ca mahiitale || 323
„Nicht mehr lange, und du wirst alle deine Minister wiedersehen.
Du wirst auch Shashaankavatii zur Frau nehmen und die Oberherrschaft über die Welt gewinnen.
तदधैर्यं न कार्यं ते कल्याणिन्साधयाम्यहम् । तदा च संनिधास्ये ते यदा त्वं मां स्मरिष्यसि ॥ ३२४
tadadhairyam na kaaryam te kalyaaninsaadhayaamyaham | tadaa ca samnidhaasye te yadaa tvam maam smarishyasi || 324
Darum lass den Mut nicht sinken! So, du Glücklicher, ich scheide nun. Wenn du meiner gedenkst, erschein‘ ich dir.“
इति स विगतशापः प्राप्तकल्याणतोषः प्रकटितसखिभावो राजपुत्रं तमुक्त्वा ।
प्रसभमुदपतद्द्यां चारुकेयूरहारक्वणितमुखरिताशोऽनन्यगन्धर्वधुर्यः ॥ ३२५
iti sa vigatashaapah praaptakalyaanatoshah prakatitasakhibhaavo raajaputram tamuktvaa |
prasabhamudapataddyaam caarukeyuurahaarakvanitamukharitaasho’nanyagandharvadhuryah || 325
Da nun sein Fluch abgelaufen war, da er sich seines Glückes erfreute, da er so zu dem Prinzen gesprochen und ihm damit seine freundschaftlichen Gefühle offenbart hatte, stieg der meisterhafte Gandharve so kraftvoll auf in den Himmel, daß er die Atmosphäre mit dem Wohlklang seiner prächtigen Arm- und Halsreifen zum Schwingen brachte.
सोऽपि प्रचण्डशक्तिं प्राप्य वने तत्र मन्त्रिभिः सहितः । अनयन्मृगाङ्कदत्तो जातवृतिर्नृपसुतस्तदहः ॥ ३२६
so’pi pracandashaktim praapya vane tatra mantribhih sahitah | anayanmrgaankadatto jaatavrtirnrpasutastadahah || 326
Nachdem er also Pracandashakti im Wald wiedergefunden hatte,
verbrachte Prinz Mrgaankadatta in der Geborgenheit seiner Minister dort den ganzen Tag.
इति महाकविश्रीसोमदेवभट्टविरचिते कथासरित्सागरे शशाङ्कवतीलम्बके सप्तमस्तरङ्गः ।
iti mahaakavishriisomadevabhattaviracite kathaasaritsaagare shashaankavatiilambake saptamastarangah |
Das war das siebte Kapitel im Buch Shashaankavatii im Weltmeer gespeist aus Strömen von Erzählungen,
das der Dichterfürst Somadeva Bhatta geschrieben hat.
