Kath 1.6: Der Mäusehändler; Mowgli

षष्टस्तरङ्गः ।

shashtastarangah | Die 6. Welle, Kapitel 6

ततः स मर्त्यवपुषा माल्यवान्विचरन्वने । 

नाम्ना गुणाढ्यः सेवित्वा सातवाहनभूपतिम् ॥ १

tatah sa martyavapushaa maalyavaanvicaranvane | naamnaa gunaadhyah sevitvaa saatavaahanabhuupatim || 1

So wanderte also Malyavan in menschlicher Gestalt unter dem Namen Gunadhya durch den Wald,nachdem er bei König Satavahana gedient hatte.

संस्कृताद्यास्तदग्रे च भाषास्तिस्रः प्रतिज्ञया । 

त्यक्त्वा खिन्नमना द्रष्टुमाययौ विन्ध्यवासिनीम् ॥ २

samskrtaadyaastadagre ca bhaashaastisrah pratijnayaa |

 tyaktvaa khinnamanaa drashtumaayayau vindhyavaasiniim || 2

Vor diesem hatte er nach einem Schwur drei Sprachen, Sanskrit und zwei andere, abgelegt,und ging nun entsprechend mutlos Göttin Durga aufsuchen, die sich im Vindhyawald aufhielt.

तदादेशेन गत्वा च काणभूतिं ददर्श सः । 

ततो जातिं निजां स्मृत्वा प्रबुद्धः सहसाभवत् ॥ ३

tadaadeshena gatvaa ca kaanabhuutim dadarsha sah | tato jaatim nijaam smrtvaa prabuddhah sahasaabhavat || 3

Ihrer Anweisung gemäß ging er weiter, bis er Kanabhuti sah.

Da erinnerte er sich seiner Herkunft und war mit einem Schlag erwacht.

आश्रित्य भाषां पैशाचीं भाषात्रयविलक्षणाम् । 

श्रावयित्वा निजं नाम काणभूतिं च सोऽब्रवीत् ॥ ४

aashritya bhaashaam paishaaciim bhaashaatrayavilakshanaam |

 shraavayitvaa nijam naama kaanabhuutim ca so’braviit || 4

Sich des dämonischen Paishaca bedienend, einer Sprache, die sich von den drei anderen unterschied,nannte er Kanabhuti zuerst seinen Namen, dann bat er ihn:

पुष्पदन्ताच्छ्रुतां दिव्यां शीघ्रं कथय मे कथाम् ।

 येन शापं तरिष्यावस्त्वं चाहं च समं सखे ॥ ५

pushpadantaacchrutaam divyaam shiighram kathaya me kathaam | 

yena shaapam tarishyaavastvam caaham ca samam sakhe || 5

„Erzähl mir schnell die göttliche Sage, die du von Pushpadanta gehört hast,

damit du den Fluch zusammen mit mir gleich überwindest, mein Freund!

तच्छ्रुत्वा प्रणतो हृष्टः काणभूतिरुवाच तम् । 

कथयामि कथां किं तु कौतुकं मे महत्प्रभो ॥ ६

tacchrutvaa pranato hrshtah kaanabhuutiruvaaca tam | 

kathayaami kathaam kim tu kautukam me mahatprabho || 6

Kanabhuti hörte das, verneigte sich erfreut und sprach:

„Die Sage erzähl ich dir. Doch ist auch meine Neugier groß, mein Bester.

आजन्मचरितं तावच्छंस मे कुर्वनुग्रहम् । इति तेनार्थितो वक्तुं गुणाढ्योऽथ प्रचक्रमे ॥ ७

aajanmacaritam taavacchamsa me kurvanugraham | iti tenaarthito vaktum gunaadhyo’tha pracakrame || 7

Ab deiner Geburt erzähl mir alles, was du erlebt hast. Tu mir den Gefallen!“

Derart angefleht hob Gunadhya zu reden an:

प्रतिष्ठानेऽस्ति नगरं सुप्रतिष्ठितसंज्ञकम् ।

 तत्राभूत्सोमशर्माख्यः कोऽपि ब्राह्मणसत्तमः ॥ ८

pratishthaane’sti nagaram supratishthitasamjnakam | 

tatraabhuutsomasharmaakhyah ko’pi braahmanasattamah || 8

„In Pratisthana liegt eine Stadt bekannt als Supratishthita.

In der lebte ein trefflicher Brahmane namens Somasharma.

वत्सश्च गुल्मकश्चैव तस्य द्वौ तनयौ सखे । 

जायेते स्म तृतीया च श्रुतार्था नाम कन्यका ॥ ९

vatsashca gulmakashcaiva tasya dvau tanayau sakhe | jaayete sma trtiiyaa ca shrutaarthaa naama kanyakaa || 9

Vatsa und Gulmaka waren seine zwei Söhne, mein Freund.

Dann wure ihm noch ein drittes Kind geboren, eine Tochter mit Namen Shrutartha.

कालेन ब्राह्मणः सोऽथ सभार्यः पञ्चतां गतः । 

तत्पुत्रौ तौ स्वसारं तां पालयन्तावतिष्ठताम् ॥ १०

kaalena braahmanah so’tha sabhaaryah pancataam gatah |

 tatputrau tau svasaaram taam paalayantaavatishthataam || 10

Mit der Zeit kehrten er und seine Frau in die Elemente heim,

sodaß die beiden Söhne, die auf ihre Schwester aufpaßten, zurückblieben.

सा चाक्स्मात्सगर्भाभूत्तद्दृष्ट्वा वत्सगुल्मयोः । 

 तत्रान्यपुरुषाभावाच्छङ्कान्योन्यमजायत ॥ ११

saa caaksmaatsagarbhaabhuuttaddrshtvaa vatsagulmayoh | tatraanyapurushaabhaavaacchankaanyonyamajaayata || 11

Die wurde unversehens schwanger. Als Vatsa und Gulma das sahen,

beäugten sie einander in Ermangelung eines anderen Mannes mit Argwohn.

ततः श्रुतार्था चित्तज्ञा भ्रातारौ तावभाषत ।

 पापशङ्का न कर्तव्या शृणुतं कथयामि वाम् ॥ १२

tatah shrutaarthaa cittajnaa bhraataarau taavabhaashata | 

paapashankaa na kartavyaa shrnutam kathayaami vaam || 12

Shrutartha, die wußte, was ihre Brüder dachten, sagte zu ihnen:„Hört auf, euch gegenseitig zu verdächtigen, und lauscht, was ich euch zu berichten habe:

कुमारः कीर्तिसेनाख्यो नागराजस्य वासुकेः ।

 भ्रातुः पुत्रोऽस्ति तेनाहं दृष्टा स्नातुं गता सती ॥ १३

kumaarah kiirtisenaakhyo naagaraajasya vaasukeh | 

bhraatuh putro’sti tenaaham drshtaa snaatum gataa satii || 13

Da ist dieser Prinz, Kirtisena mit Namen, ein Brudersohn des Nagakönigs Vasuki,

und der hat mich gesehen, immer wenn ich zum Baden ging.

ततः स मदनाक्रान्तो निवेद्यान्वयनामनी । 

गान्धर्वेण विवाहेन मां भार्यामकरोत्तदा ॥ १४

tatah sa madanaakraanto nivedyaanvayanaamanii | gaandharvena vivaahena maam bhaaryaamakarottadaa || 14

Sodaß er von Liebe überwältigt mir Abstammung und Namen nannte,

und mich nach dem Hochzeitsritus der Gandharven Elfen zu seiner Frau machte.

विप्रजातेरयं तस्मान्मम गर्भ इति स्वसुः । 

श्रुत्वा कः प्रत्ययोऽत्रेति वत्सगुल्माववोचताम् ॥ १५

viprajaaterayam tasmaanmama garbha iti svasuh | shrutvaa kah pratyayo’treti vatsagulmaavavocataam || 15

Er stammt aus der Brahmanenkaste, und daher meine Leibesfrucht.“

Als sie ihre Schwester gehört hatten, riefen Vatsa und Gulma: „Was ist bloß der Grund für das alles?“

ततो रहसि सस्मार सा तं नागकुमारकम् । 

स्मृतमात्रागतः सोऽथ वत्सगुल्मावभाषत ॥ १६

tato rahasi sasmaara saa tam naagakumaarakam | smrtamaatraagatah so’tha vatsagulmaavabhaashata || 16

Da rief sie sich rasch den Nagajüngling in Erinnerung, und der kam auch,

kaum daß man seiner gedacht, und sprach zu Vatsa und Gulma:

भार्या कृता मयैवेयं शापभ्रष्टा वराप्सराः । 

युष्मत्स्वसा युवां चैव शापेनैव च्युतौ भुवि ॥ १७

bhaaryaa krtaa mayaiveyam shaapabhrashtaa varaapsaraah | 

yushmatsvasaa yuvaam caiva shaapenaiva cyutau bhuvi || 17

„Ich habe eure Schwester zu meiner Frau gemacht. Sie ist eine wahre Nymphe, von einem Fluch zu Fall gebracht. Auch Ihr seid eines Fluches wegen auf die Erde gesunken.

पुत्रो जनिष्यते चात्र युष्मत्स्वसुरसंशयम् । 

ततोऽस्याः शापनिर्मुक्तिर्युवयोश्च भविष्यति ॥ १८

putro janishyate caatra yushmatsvasurasamshayam | tato’syaah shaapanirmuktiryuvayoshca bhavishyati || 18

Eure Schwester wird tatsächlich einen Sohn zur Welt bringen,

und dann wird sie, so wie auch ihr zwei, von dem Fluch befreit sein.“

इत्युक्त्वान्तर्हितः सोऽभूत्ततः स्तोकैश्च वासरैः । 

श्रुतार्थायाः सुतो जातस्तं हि जानीहि मां सखे ॥ १९

ityuktvaantarhitah so’bhuuttatah stokaishca vaasaraih | 

shrutaarthaayaah suto jaatastam hi jaaniihi maam sakhe || 19

Kaum hatte er das gesagt, war er auch schon verschwunden. Und nach wenigen Tagen

gebar Shrutartha ihren Sohn. Du sollst wissen, mein Freund: Der bin ich.“

गणावतारो जातोऽयं गुणाढ्यो नाम ब्राह्मणः । 

इति तत्कालमुदभूदन्तरिक्षात्सरस्वती ॥ २०

ganaavataaro jaato’yam gunaadhyo naama braahmanah | iti tatkaalamudabhuudantarikshaatsarasvatii || 20

„Als Erscheinungsform der himmlischen Horden wurde dieser Brahmane namens Gunadhya, der an Talenten Reiche, geboren!“, ertönte im selben Moment Sarasvatis Stimme vom Himmel herab.

क्षीणशापास्ततस्ते च जननीमातुला मम । 

कालेन पञ्चतां प्राप्ता गतश्चाहमधीरताम् ॥ २१

kshiinashaapaastataste ca jananiimaatulaa mama | kaalena pancataam praaptaa gatashcaahamadhiirataam || 21

Als der Fluch nachließ, segneten meine Mutter und die Onkel das Zeitliche, und ich versank in Trostlosigkeit.

अथ शोकं समुत्सृज्य बालोऽपि गतवानहम् । 

स्वावष्टम्भेन विद्यानां प्राप्तये दक्षिणापथम् ॥ २२

atha shokam samutsrjya baalo’pi gatavaanaham | 

svaavashtambhena vidyaanaam praaptaye dakshinaapatham || 22

Irgendwann hatte ich meinen Kummer wieder vergessen und, obwohl noch ein Kind,

ging ich, nur auf mich selbst vertrauend, den Weg in den Süden, um Bildung zu erwerben.

कालेन तत्र सम्प्राप्य सर्वा विद्याः प्रसिद्धिमान् । 

स्वदेशमागतोऽभूवं दर्शयिष्यन्निजान्गुणान् ॥ २३

kaalena tatra sampraapya sarvaa vidyaah prasiddhimaan | 

svadeshamaagato’bhuuvam darshayishyannijaangunaan || 23

Mit der Zeit hatte ich mir alle Wissenschaften angeeignet, war erfolgreich geworden

und machte mich wieder auf den Weg in meine Heimat, um meine Talente unter Beweis zu stellen.

प्रविशंश्च चिरात्तत्र नगरे सुप्रतिष्ठिते ।

 अपश्यं शिष्यसहितः शोभां कामप्यहं तदा ॥ २४

pravishamshca ciraattatra nagare supratishthite | apashyam shishyasahitah shobhaam kaamapyaham tadaa || 24

Und als ich im Kreis meiner Schüler nach langer Zeit wieder in die Stadt Supratishthita kam, bot sich mir ein seltsamer Anblick:

क्वचित्सामानि छन्दोगा गायन्ति च यथाविधि । 

क्वचिद्विवादो विप्राणामभूद्वेदविनिर्णये ॥ २५

kvacitsaamaani chandogaa gaayanti ca yathaavidhi | kvacidvivaado vipraanaamabhuudvedavinirnaye || 25

Hier sangen den Regeln entsprechend Priester den Samaveda,

dort stritten Brahmanen über die richtige Auslegung der Veden,

योऽत्र द्यूतकलां वेत्ति तस्य हस्तगतो निधिः । 

इत्यादिकैतवैर्द्यूतमस्तुवन्कितवाः क्वचित् ॥ २६

yo’tra dyuutakalaam vetti tasya hastagato nidhih | ityaadikaitavairdyuutamastuvankitavaah kvacit || 26

woanders verlockten Glücksspieler mit Singsang zum Würfelspiel:

„Wem die Würfelkunst bekannt, hat den Schatz schon in der Hand!“

अन्योन्यं निजवाणिज्यकलाकौशलवादिनाम् । 

क्वचिच्च वणिजां मध्ये वणिगेकोऽब्रवीदिदम् ॥ २७

anyonyam nijavaanijyakalaakaushalavaadinaam | kvacicca vanijaam madhye vanigeko’braviididam || 27

wieder woanders prahlten Kaufleute mit ihrer Krämerkunst,

bis ein Kaufmann aus ihrer Mitte Folgendes erzählte:

अर्थैः संयमवानर्थान्प्राप्नोति कियदद्भुतम् ।

 मया पुनर्विनैवार्थं लक्ष्मीरासादिता पुरा ॥ २८

arthaih samyamavaanarthaanpraapnoti kiyadadbhutam |

 mayaa punarvinaivaartham lakshmiiraasaaditaa puraa || 28

„Wenn ein Begüterter zu noch mehr Geld kommt, ist das nicht eben verwunderlich.

Ich dagegen habe es früher ohne Startkapital zu Reichtum gebracht.

गर्भस्थस्य च मे पूर्वं पिता पञ्चत्वमागतः । 

मन्मातुश्च तदा पापैर्गोत्रजैः सकलं हृतम् ॥ २९

garbhasthasya ca me puurvam pitaa pancatvamaagatah |

 manmaatushca tadaa paapairgotrajaih sakalam hrtam || 29

Mein Vater segnete das Zeitliche, als ich noch nicht geboren war.

Da haben üble Verwandte meiner Mutter restlos alles weggenommen.

ततः सा तद्भयाद्गत्वा रक्षन्ती गर्भमात्मनः । 

तस्थौ कुमारदत्तस्य पितृमित्रस्य वेश्मनि ॥ ३०

tatah saa tadbhayaadgatvaa rakshantii garbhamaatmanah | tasthau kumaaradattasya pitrmitrasya veshmani || 30

Sie floh dann auch aus Angst vor ihnen und um ihr Ungeborenes zu schützen

zu Kumaradatta, einem Freund meines Vaters, um in seinem Haus zu leben.

तत्र तस्याश्च जातोऽहं साध्व्या वृत्तिनिबन्धनम् । 

ततश्चावर्धयत्सा मां कृच्छ्रकर्माणि कुर्वती ॥ ३१

tatra tasyaashca jaato’ham saadhvyaa vrttinibandhanam |

 tatashcaavardhayatsaa maam krcchrakarmaani kurvatii || 31

Dort brachte die brave Frau mich, dem es auferlegt war, für sie zu sorgen, zur Welt.

Sie zog mich groß, indem sie niedrige Arbeiten verrichtete.

उपाध्यायमथाभ्यर्थ्य तयाकिंचन्यदीनया । क्

रमेण शिक्षितश्चाहं लिपिं गणितमेव च ॥ ३२

upaadhyaayamathaabhyarthya tayaakimcanyadiinayaa | kramena shikshitashcaaham lipim ganitameva ca || 32

Sie, mit ihrem armseligen Besitz, bettelte einen Lehrer an, daß er mich unterrichte.

Und so habe ich allmählich Schreiben und Rechnen gelernt.

वणिक्पुत्रोऽसि तत्पुत्र वाणिज्यं कुरु साम्प्रतम् । 

विशाखिलाख्यो देशेऽस्मिन्वणिक्चास्ति महाधनः ॥ ३३

vanikputro’si tatputra vaanijyam kuru saampratam | 

vishaakhilaakhyo deshe’sminvanikcaasti mahaadhanah || 33

„Du bist Sohn eines Kaufmanns. Also mein Junge, treibe Handel, und zwar richtig!

Hier in der Gegend lebt doch dieser reiche Kaufmann Vishakhila mit Namen.

दरिद्राणां कुलीनानां भाण्डमूल्यं ददाति सः । 

गच्छ याचस्व तं मूल्यमिति माताब्रवीच्च माम् ॥ ३४

daridraanaam kuliinaanaam bhaandamuulyam dadaati sah |

 gaccha yaacasva tam muulyamiti maataabraviicca maam || 34

Er leiht armen Menschen aus gutem Haus Kapital in Warenform.

Geh hin und bitte ihn um eine Starthilfe!“ sprach meine Mutter zu mir.

ततोऽहमगमं तस्य सकाशं सोऽपि तत्क्षणम् । 

इत्यवोचत्क्रुद्धा कंचिद्वणिक्पुत्रं विशाखिलः ॥ ३५

tato’hamagamam tasya sakaasham so’pi tatkshanam | ityavocatkruddhaa kamcidvanikputram vishaakhilah || 35

Ich bin dann auch gleich zu ihm hingelaufen und kam in dem Moment,

als Vishakhila einen anderen Kaufmannssohn wütend anschrie:

मूषको दृश्यते योऽयं गतप्राणोऽत्र भूतले । 

एतेनापि हि पण्येन कुशलो धनमर्जयेत् ॥ ३६

muushako drshyate yo’yam gatapraano’tra bhuutale | etenaapi hi panyena kushalo dhanamarjayet || 36

„Siehst du die tote Maus da auf dem Fußboden? Das ist eine Ware, die ein tüchtiger Bursche zu Geld macht!

दत्तास्तव पुनः पाप दीनारा बहवो मया ।

 दूरे तिष्ठतु तद्वृद्धिस्त्वया तेऽपि न रक्षिताः ॥ ३७

dattaastava punah paapa diinaaraa bahavo mayaa | duure tishthatu tadvrddhistvayaa te’pi na rakshitaah || 37

Die vielen Dinare, die ich dir, du Schädling, schon wieder gegeben habe:

Nicht nur, daß der Gewinn auf sich warten läßt, nein, du hast sie nicht mal bewahrt!“

तच्छ्रुत्वा सहसैवाहं तमवोचं विशाखिलम् ।

 गृहीतोऽयं मया त्वत्तो भाण्डमूल्याय मूषकः ॥ ३८

tacchrutvaa sahasaivaaham tamavocam vishaakhilam | 

grhiito’yam mayaa tvatto bhaandamuulyaaya muushakah || 38

Als ich das hörte, sagte ich dem Vishakhila sofort: „Dann nehm ich eben die Maus als dein Vorschusskapital!“

इत्युक्त्वा मूषकं हस्ते गृहीत्वा सम्पुटे च तम् । 

लिखित्वास्य गतोऽभूवमहं सोऽप्यहसद्वणिक् ॥ ३९

ityuktvaa muushakam haste grhiitvaa sampute ca tam | likhitvaasya gato’bhuuvamaham so’pyahasadvanik || 39

Sprach’s, nahm das Mäuslein in die Hand und schrieb ihm eine Quittung. Die verwahrte er in seinem Safe.Danach zog ich ab, und der Kaufmann lachte mir hinterher.

चणकाञ्जलियुग्मेन मूल्येन स च मूषकः । 

मार्जारस्य कृते दत्तः कस्यचिद्वणिजो मया ॥ ४०

canakaanjaliyugmena muulyena sa ca muushakah | maarjaarasya krte dattah kasyacidvanijo mayaa || 40

Bald hatte ich die Maus als Futter bei einem Katzenhändler gegen zwei Handvoll Kichererbsen getauscht.

कृत्वा तांश्चणकान्भृष्टान्गृहीत्वा जलकुम्भिकाम् । 

अतिष्ठं चत्वरे गत्वा छायायां नगराद्बहिः ॥ ४१

krtvaa taamshcanakaanbhrshtaangrhiitvaa jalakumbhikaam | 

atishtham catvare gatvaa chaayaayaam nagaraadbahih || 41

Die Kichererbsen habe ich geröstet und noch einen Krug Wasser mitgenommen.

Damit habe ich mich außerhalb der Stadt an eine Straßenkreuzung in den Schatten gestellt.

तत्र श्रान्तागतायाम्भः शीतलं चणकांश्च तान् । 

काष्ठभारिकसंघाय सप्रश्रयमदामहम् ॥ ४२

tatra shraantaagataayaambhah shiitalam canakaamshca taan |

 kaashthabhaarikasanghaaya saprashrayamadaamaham || 42

Das kühle Nass und die Kichererbsen habe ich dort in aller Bescheidenheit

einer Gruppe von Holzfällern angeboten, als die erschöpft vorbeikamen.

एकैकः काष्ठिकः प्रीत्या काष्ठे द्वे द्वे ददौ मम ।

 चिक्रीतवानहं तानि नीत्वा काष्ठानि चापणे ॥ ४३

ekaikah kaashthikah priityaa kaashthe dve dve dadau mama | 

cikriitavaanaham taani niitvaa kaasthaani caapane || 43

Darauf gab jeder von ihnen mir zwei Holzscheite zum Zeichen seiner Dankbarkeit.

Die Scheite brachte ich zum Markt und verkaufte sie dort.

ततः स्तोकेन मूल्येन क्रीत्वा तांश्चणकांस्ततः ।

 तथैव काष्ठिकेभ्योऽहमन्येद्युः काष्ठमाहरम् ॥ ४४

tatah stokena muulyena kriitvaa taamshcanakaamstatah | 

tathaiva kaashthikebhyo’hamanyedyuh kaashthamaaharam || 44

Mit einem Teil des Gegenwerts kaufte ich wiederum Kichererbsen.

Und so habe ich anderntags von den Holzfällern wieder Brennholz bezogen.

एवं प्रतिदिनं कृत्वा प्राप्य मूल्यं क्रमान्मया । 

काष्ठिकेभ्योऽखिलं दारु क्रीतं तेभ्यो दिनत्रयम् ॥ ४५

evam pratidinam krtvaa praapya muulyam kramaanmayaa |

 kaashthikebhyo’khilam daaru kriitam tebhyo dinatrayam || 45

Das machte ich so jeden Tag und erwarb allmählich Kapital,

sodaß ich von den Holzfällern bald das ganze Holz für drei Tage kaufen konnte.

अकस्मादथ संजाते काष्ठच्छेदेऽतिवृष्टिभिः । 

मया तद्दारु विक्रीतं पणानां बहुभिः शतैः ॥ ४६

akasmaadatha samjaate kaashthacchede’tivrshtibhih |

 mayaa taddaaru vikriitam panaanaam bahubhih shataih || 46

Dann kam es wegen Dauerregens überraschend zu einem Engpass für Brennholz,

sodaß ich mein Holz für viele hundert Panas verkaufen konnte.

तेनैव विपणिं कृत्वा धनेन निजकौशलात् । 

कुर्वन्वणिज्यां क्रमशः सम्पन्नोऽस्मि महाधनः ॥ ४७

tenaiva vipanim krtvaa dhanena nijakaushalaat | 

kurvanvanijyaam kramashah sampanno’smi mahaadhanah || 47

Ich habe also mit dem Geld ein Geschäft aufgemacht, bin so allmählich in den Handel eingestiegen und durch eigene Tüchtigkeit ein reicher Mann geworden.

सौवर्णो मूषकः कृत्वा मया तस्मै समर्पितः । 

विशाखिलाय सोऽपि स्वां कन्यां मह्यमदात्ततः ॥ ४८

sauvarno muushakah krtvaa mayaa tasmai samarpitah | 

vishaakhilaaya so’pi svaam kanyaam mahyamadaattatah || 48

Dann habe ich eine Maus aus Gold gemacht und vor diesen Vishakhila hingestellt.

Darauf gab er mir seine Tochter zur Frau.

अत एव च लोकेऽस्मिन्प्रसिद्धो मूषकाख्यया । 

एवं लक्ष्मीरियं प्राप्ता निर्धनेन सता मया ॥ ४९

ata eva ca loke’sminprasiddho muushakaakhyayaa | evam lakshmiiriyam praaptaa nirdhanena sataa mayaa || 49

Seitdem bin ich hierzulande unter dem Namen „Die Maus“ bekannt.

Als Mittelloser habe ich es so zu Reichtum gebracht.“

तच्छ्रुत्वा तत्र तेऽभूवन्वणिजोऽन्ये सविस्मयाः । 

धीर्न चित्रीयते कस्मादभित्तौ चित्रकर्मणा ॥ ५०

tacchrutvaa tatra te’bhuuvanvanijo’nye savismayaah | dhiirna citriiyate kasmaadabhittau citrakarmanaa || 50

Als die anderen Kaufleute das hörten, waren sie fasziniert.

Warum sollte der Geist sich auch nicht wundern über ein Bildnis ohne Wand?

क्वचित्प्रतिग्रहप्राप्तहेममाषाष्टको द्विजः ।

 छन्दोगः कश्चिदित्युक्तो विटप्रायेण केनचित् ॥ ५१

kvacitpratigrahapraaptahemamaashaashtako dvijah | chandogah kashcidityukto vitapraayena kenacit || 51

Ein Stück weiter hatte ein Brahmane acht Mashas Gold geschenkt bekommen, ein Samaveda-Sänger, und den sprach ein Kerl an, der wie ein Freier aussah:

ब्राह्मण्याद्भोजनं तावदस्ति ते तत्त्वयामुना । 

लोकयात्रा सुवर्णेन वैदग्ध्यायेह शिक्ष्यताम् ॥ ५२

braahmanyaadbhojanam taavadasti te tattvayaamunaa |

 lokayaatraa suvarnena vaidagdhyaayeha shikshyataam || 52

„Als Brahmane hast du dein Auskommen mit dem, was du machst.

Mit dem Gold aber kannst du die irdischen Geschäfte lernen, um hier als Mann von Welt zu gelten.“

को मां शिक्षयतीत्युक्ते तेन मुग्धेन सोऽब्रवीत् । 

यैषा चतुरिका नाम वेश्या तस्या गृहं व्रज ॥ ५३

ko maam shikshayatiityukte tena mugdhena so’braviit |

 yaishaa caturikaa naama veshyaa tasyaa grham vraja || 53

„Und wer soll mich unterrichten?“ fragte der Tölpel, worauf jener erwiderte:

„Es gibt da die Hure Caturika, die den quadratischen Hof bewohnt. Geh zu der nach Haus.“

तत्र किं करवाणीति द्विजेनोक्तो विटोऽब्रवीत् ।

 स्वर्णं दत्त्वा प्रयुञ्जीथा रञ्जयन्साम किंचन ॥ ५४

tatra kim karavaaniiti dvijenokto vito’braviit | svarnam dattvaa prayunjiithaa ranjayansaama kimcana || 54

„Und was soll ich dort vollziehen?“ fragte der Brahmane, und der Halunke riet: “Gib ihr das Gold und wende deine Überredungskunst an, wenn du ihr gefallen willst.“ Was der Brahmane mißverstand als : „Wende deinen Samavedagesang an.“

श्रुत्वेत्यगच्छच्छन्दोगो द्रुतं चतुरिकागृहम् । 

उपाविशत्प्रविश्यात्र कृतप्रत्युद्गतिस्तया ॥ ५५

shrutvetyagacchacchandogo drutam caturikaagrham | upaavishatpravishyaatra krtapratyudgatistayaa || 55

Solches vernehmend begab sich der Rhapsode eilends zu Caturikas Haus.

Als er ankam, hieß sie ihn willkommen, und er trat ein.

मामद्य लोकयात्रां त्वं शिक्षयैतेन साम्प्रतम् । 

इति जल्पन्स तत्तस्यै स्वर्णमर्पितवान्द्विजः ॥ ५६

maamadya lokayaatraam tvam shikshayaitena saampratam | iti jalpansa tattasyai svarnamarpitavaandvijah || 56

Der Brahmane bot ihr das Gold an und stammelte:

„Jetzt lehre mich hierfür recht gründlich, wie die Welt funktioniert.“

प्रहस्त्यथ तत्रस्थे जने किंचिद्विचिन्त्य सः ।

 गोकर्णसदृशौ कृत्वा करावाबद्धसारणौ ॥ ५७

prahastyatha tatrasthe jane kimcidvicintya sah | gokarnasadrshau krtvaa karaavaabaddhasaaranau || 57

Als das dort herumstehende Volk in Gelächter ausbrach, überlegte er kurz,

dann legte er seine beiden ausgestreckten Hände so zusammen, daß eine Art Kuhohr entstand,

तारस्वरं तथा साम गायति स्म जडाशयः । 

यथा तत्र मिलन्ति स्म विटा हास्यदिदृक्षवः ॥ ५८

taarasvaram tathaa saama gaayati sma jadaashayah | yathaa tatra milanti sma vitaa haasyadidrkshavah || 58

durch welches der Volltrottel seine Samaverse herausheulte.

Die anderen Freier liefen gleich zusammen, um sich den Spaß anzusehen,

ते चावोचञ्शृगालोऽयं प्रविष्टोऽत्र कुतोऽन्यथा । 

तच्छीघ्रमर्धचन्द्रोऽस्य गलेऽस्मिन्दीयतामिति ॥ ५९

te caavocanshrgaalo’yam pravishto’tra kuto’nyathaa | tacchiighramardhacandro’sya gale’smindiiyataamiti || 59

und riefen: „Wie hat sich bloß dieser Schakal hierher verirrt?

Los, wir legen ihm schnell den Halbmond an die Gurgel!“

अर्धचन्द्रं शरं मत्वा शिरश्छेदभयाद्रुतम् । 

शिक्षिता लोकयात्रेति गर्जन्स निरगात्ततः ॥ ६०

ardhacandram sharam matvaa shirashchedabhayaadrutam | shikitaa lokayaatreti garjansa niragaattatah || 60

Darunter verstand er den Halbmondpfeil und rannte aus Angst vor einem abgetrennten Kopf schreiend davon: „Wie die Welt funktioniert ward ich belehrt!“

तत्सकाशं ततोऽगच्छद्येनासौ प्रेषितोऽभवत् । 

वृत्तान्तं चावदत्तस्मै सोऽपि चैनमभाषत ॥ ६१

tatsakaasham tato’gacchadyenaasau preshito’bhavat | vrttaantam caavadattasmai so‘pi cainamabhaashata || 61

Da ging er zu dem, der ihn geschickt hatte, und erzählte ihm sein Erlebnis. Darauf erwiderte jener:

साम सान्त्वं मयोक्तं ते वेदस्यावसरोऽत्र कः । 

किं वा धाराधिरूढं हि जाड्यं वेदजडे जने ॥ ६२

saama saantvam mayoktam te vedasyaavasaro’tra kah |

 kim vaa dhaaraadhiruudham hi jaadyam vedajade jane || 62

„Als ich Sama sagte, meinte ich Verhandlung. War das vielleicht der passende Ort für deine Vedenrezitation? Oder ist Schwachsinn schon Vollendung für Leute, die sich in die Veden verrannt haben?“

एवं विहस्य गत्वा च तेनोक्ता सा विलासिनी । 

द्विपदस्य पशोरस्य तत्सुवर्णतृणं त्यज ॥ ६३

evam vihasya gatvaa ca tenoktaa saa vilaasinii | dvipadasya pashorasya tatsuvarnatrnam tyaja || 63

Unter lautem Gelächter ging er zu der lustigen Wirtin und rief:

„Mach für unser zweibeiniges Rindvieh das Goldfutter locker!“

हसन्त्या च तया त्यक्तं सुवर्णं प्राप्य स द्विजः । 

पुनर्जातमिवात्मानं मन्वानो गृहमागतः ॥ ६४

hasantyaa ca tayaa tyaktam suvarnam praapya sa dvijah |

 punarjaatamivaatmaanam manvaano grhamaagatah || 64

Lachend gab sie ihm das Gold zurück. Der Brahmane nahm’s

und fühlte sich wie neugeboren, als er nach Hause zurückkam.

एवम्प्रायाण्यहं पश्यन्कौतुकानि पदे पदे । प्राप्तवान्राजभवनं महेन्द्रसदनोपमम् ॥ ६५

evampraayaanyaham pashyankautukaani pade pade | praaptavaanraajabhavanam mahendrasadanopamam || 65

Szenen wie diese sah ich auf Schritt und Tritt, als ich weiterzog,

und schließlich die Residenz des Königs, Indras heilige Hallen also, erreichte.

ततश्चान्तः प्रविष्टोऽहं शिष्यैरग्रे निवेदितः । 

आस्थानस्थितमद्राक्षं राजानं सातवाहनम् ॥ ६६

tatashcaantah pravishto’ham shishyairagre niveditah | 

aasthaanasthitamadraaksham raajaanam saatavaahanam || 66

Von meinen Schülern vorab angekündigt trat ich ein

und erblickte in der Empfangshalle König Satavahana,

शर्मवर्मप्रभृतिभिर्मन्त्रिभिः परिवारितम् । रत्नसिंहासनासीनममरैरिव वासवम् ॥ ६७

sharmavarmaprabhrtibhirmantribhih parivaaritam | ratnasimhaasanaasiinamamarairiva vaasavam || 67

von seinen Ministern mit Sharmavarman an der Spitze wie Indra von den Göttern umgeben  auf seinem mit Juwelen beschlagenen Löwenthrone sitzend.

विहितस्वस्तिकारं मामुपविष्टमथासने । राज्ञा कृतादरं चैव शर्ववर्मादयोऽस्तुवन् ॥ ६८

vihitasvastikaaram maamupavishtamathaasane | raajnaa krtaadaram caiva sharvavarmaadayo’stuvan || 68

Ich entbot ihm meinen Segenswunsch. Der König nahm mich zur Kenntnis und ließ mich vor seinen Thron treten, wo Sharvavarman und die anderen mich priesen:

अयं देव भुवि ख्यातः सर्वविद्याविशारदः । 

गुणाढ्य इति नामास्य यथार्थमत एव हि ॥ ६९

ayam deva bhuvi khyaatah sarvavidyaavishaaradah | gunaadhya iti naamaasya yathaarthamata eva hi || 69

„Dieser hier, o König, ist weltweit bekannt dafür, dass er sich in allen Wissenschaften auskennt. Sein Name Gunadhya, der an Vorzügen Reiche, deutet auf seine wahre Natur.“

इत्यादि तत्स्तुतिं श्रुत्वा मन्त्रिभिः सातवाहनः ।

 प्रीतः सपदि सत्कृत्य मन्त्रित्वे मां न्ययोजयत् ॥ ७०

ityaadi tatstutim shrutvaa mantribhih saatavaahanah | priitah sapadi satkrtya mantritve maam nyayojayat || 70

Als Satavahana diese und andere Empfehlungen von seinen Ministern hörte,

war er mir sogleich gewogen und erwies mir die Ehre, mir ein Ministeramt zu verordnen.

अथाहं राजकार्याणि चिन्तयन्नवसं सुखम् । 

शिष्यानध्यापयंस्तत्र कृतदारपरिग्रहः ॥ ७१

athaaham raajakaaryaani cintayannavasam sukham | shishyaanadhyaapayamstatra krtadaaraparigrahah || 71

Von da an versah ich die Regierungsgeschäfte, unterrichtete meine Schüler,

umarmte das Glück und feierte Hochzeit.

कदाचित्कौतुकाद्भ्राम्यन्स्वैरं गोदावरीतटे । 

देवीकृतिरिति ख्यातमुद्यानं दृष्टवानहम् ॥ ७२

kadaacitkautukaadbhraamyansvairam godaavariitate | deviikrtiriti khyaatamudyaanam drshtavaanaham || 72

Einst ging ich aus Lust und Laune am Ufer der Godavari spazieren,

als ich einen Garten wahrnahm, den sie Devikrti „Das Werk der Göttin“ nennen.

तच्चातिरम्यमालोक्य क्षितिस्थमिव नन्दनम् । 

उद्यानपालः पृष्टोऽभून्मया तत्र तदागमम् ॥ ७३

taccaatiramyamaalokya kshitisthamiva nandanam | udyaanapaalah prshto’bhuunmayaa tatra tadaagamam || 73

Er war so lieblich anzusehen wie der Paradiesgarten auf Erden,

sodaß ich den Gärtner fragte: „Wie kommt denn der hierher?“

स च मामब्रवीत्स्वामिन्वृद्धेभ्यः श्रूयते यथा । 

पूर्वं मौनी निराहारो द्विजः कश्चित्समाययौ ॥ ७४

sa ca maamabraviitsvaaminvrddhebhyah shruuyate yathaa |

 puurvam maunii niraahaaro dvijah kashcitsamaayayau || 74

Da sagte der zu mir: „Meister, von den Alten habe ich gehört, daß vor langer Zeit ein Brahmane herkam, welcher der Sprache und jeglicher Nahrung abgeschworen hatte.

स दिव्यमिदमुद्यानं सदेवभवनं व्यधात् । 

ततोऽत्र ब्राह्मणाः सर्वे मिलन्ति स्म सकौतुकाः ॥ ७५

sa divyamidamudyaanam sadevabhavanam vyadhaat | 

tato’tra braahmanaah sarve milanti sma sakautukaah || 75

Der errichtete diesen himmlischen Garten samt Tempel.

Bald kamen alle neugierigen Brahmanen herbeigepilgert.

निर्बन्धात्तैः स पृष्टः स्वं वृत्तान्तमवदद्द्विजः । 

अस्तीह भरुकच्छाख्यो विषयो नर्मदातटे ॥ ७६

nirbandhaattaih sa prshtah svam vrttaantamavadaddvijah |

 astiiha bharukacchaakhyo vishayo narmadaatate || 76

Die flehten ihn an, sein Gelübde zu brechen, sodaß der Brahmane sein Abenteuer erzählte: „Hier, am Ufer der Narmada, liegt die Provinz Bharukacha.

तस्मिन्नहं समुत्पन्नो विप्रस्तस्य च मे पुरा । 

न भिक्षामप्यदात्कश्चिद्दरिद्रस्यालसस्य च ॥ ७७

tasminnaham samutpanno viprastasya ca me puraa | na bhikshaamapyadaatkashciddaridrasyaalasasya ca || 77

In der wuchs ich einst als Brahmane auf. Aber kein Mensch hat mir Almosen gespendet, weil ich arm und faul war.

अथ खेदाद्गृहं त्यक्त्वा विरक्तो जीवितं प्रति । 

भ्रान्त्वातीर्थान्यहं द्रष्टुमगच्छं विन्ध्यवासिनीम् ॥ ७८

atha khedaadgrham tyaktvaa virakto jiivitam prati |

 bhraantvaatiirthaanyaham drashtumagaccham vindhyavaasiniim || 78

Also verließ ich aus Verzweiflung das Haus und wanderte vom Leben enttäuscht

die Wallfahrtsorte ab. Bald ging ich die Göttin im Vindhyawald zu sehen.

दृष्ट्वा ततश्च तां देवीमिति संचिन्तितं मया ।

 लोकः पशूपहारेण प्रीणाति वरदामिमाम् ॥ ७९

drshtvaa tatashca taam deviimiti samcintitam mayaa | lokah pashuupahaarena priinaati varadaamimaam || 79

Als ich die Göttin sah, dachte ich: „Alle Welt huldigt der Wohltäterin mit Tieropfern.

अहं त्वात्मानमेवेह हन्मि मूर्खमिमं पशुम् ।

 निश्चित्येति शिरश्छेत्तुं मया शस्त्रमगृह्यत ॥ ८०

aham tvaatmaanameveha hanmi muurkhamimam pashum |

 nishcityeti shirashchettum mayaa shastramagrhyata || 80

Ich aber bring mich blödes Vieh, das ich bin, hier gleich selbst um!“

So griff ich entschlossen zum Schwert, um mich zu enthaupten.

तत्क्षणं सा प्रसन्ना मां देवी स्वयमभाषत । 

पुत्र सिद्धोऽसि मात्मानं वधीस्तिष्ठ ममान्तिके ॥ ८१

tatkshanam saa prasannaa maam devii svayamabhaashata | 

putra siddho’si maatmaanam vadhiistishtha mamaantike || 81

Die Göttin war beeindruckt und sprach zu mir:

„Du hast es geschafft, mein Junge! Töte dich nicht selbst, bleib bei mir!“

इति देवीवरं लब्ध्वा सम्प्राप्ता दिव्यता मया । 

ततः प्रभृति नष्टा मे बुभुक्षा च तृषा सह ॥ ८२

iti deviivaram labdhvaa sampraaptaa divyataa mayaa | 

tatah prabhrti nashtaa me bubhukshaa ca trshaa saha || 82

So hatte die Göttin mir einen Wunsch gewährt und ich erlangte göttliche Natur.

Seitdem litt ich nier mehr Hunger und Durst.

कदाचिदथ देवी मां तत्रस्थं स्वयमादिशत् । 

गत्वा पुत्र प्रतिष्ठाने रचयोद्यानमुत्तमम् ॥ ८३

kadaacidatha devii maam tatrastham svayamaadishat | gatvaa putra pratishthaane racayodyaanamuttamam || 83

Ich blieb also da, bis eines Tages die Göttin selbst mir befahl:

„Geh nach Pratishthana, mein Sohn, und lege dort einen prächtigen Garten an!“

इत्युक्त्वा सैव मी बीजं दिव्यं प्रादात्ततो मया । 

इहागत्य कृतं कान्तमुद्यानं तत्प्रभावतः ॥ ८४

ityuktvaa saiva mee biijam divyam praadaattato mayaa |

 ihaagatya krtam kaantamudyaanam tatprabhaavatah || 84

Mit diesen Worten überreichte sie mir göttliches Saatgut.

Ich ging also dorthin und legte so von ihr ausgerüstet einen lieblichen Garten an.

पाल्यमेतच्च युष्माकमित्युक्त्वा स तिरोदधे । 

इति निर्मितमुद्यानमिदं देव्या पुरा प्रभो ॥ ८५

paalyametacca yushmaakamityuktvaa sa tirodadhe | iti nirmitamudyaanamidam devyaa puraa prabho || 85

Und den müßt Ihr jetzt hüten“, sagte er noch bevor er verschwand.

So wurde dieser Garten vor langer Zeit von der Göttin geschaffen, Gevatter.“

उद्यानपालादित्येवं तद्देशे देव्यनुग्रहम् । 

आकर्ण्य विस्मयाविष्टो गृहाय गतवानहम् ॥ ८६

udyaanapaalaadityevam taddeshe devyanugraham | aakarnya vismayaavishto grhaaya gatavaanaham || 86

Als ich von dem Gärtner hörte, wie freundlich die Göttin sich an dieser Stelle gezeigt hatte, kehrte ich zutiefst verwundert nach Hause zurück.“

एवमुक्ते गुणाढ्येन काणभूतिरभाषत । सातवाहन इत्यस्य कस्मान्नामाभवत्प्रभो ॥ ८७

evamukte gunaadhyena kaanabhuutirabhaashata | saatavaahana ityasya kasmaannaamaabhavatprabho || 87

Als Gunadhya gesprochen hatte, fragte Kanabhuti: „Warum, Gevatter, war sein Name Satavahana?“

ततोऽब्रवीद्गुणाढ्योऽपि शृण्वेतत्कथयामि ते । 

द्वीपिकर्णिरिति ख्यातो राजाभूत्प्राज्यविक्रमः ॥ ८८

tato’braviidgunaadhyo’pi shrnvetatkathayaami te | dviipikarniriti khyaato raajaabhuutpraajyavikramah || 88

Gunadhya entgegnete darauf: „Hör zu, ich will’s dir erklären.

Da war dieser Dvipikarni Leopardenohr genannte König von gewaltiger Macht.

तस्य शक्तिमती नाम भार्या प्राणाधिकाभवत् ।

 रतान्तसुप्तामुद्याने सर्पस्तां जातु दष्टवान् ॥ ८९

tasya shaktimatii naama bhaaryaa praanaadhikaabhavat |

 rataantasuptaamudyaane sarpastaam jaatu dashtavaan || 89

Seine Frau war Shaktimati, und die liebte er mehr als sein Leben.

Die war eines Tages nach dem Liebesspiel im Garten eingeschlummert, als eine Schlange sie biß.

गतायामथ पञ्चत्वं तस्यां तद्गतमानसः । अपुत्रोऽपि स जग्राह ब्रह्मचर्यव्रतं नृपः ॥ ९०

gataayaamatha pancatvam tasyaam tadgatamaanasah | aputro’pi sa jagraaha brahmacaryavratam nrpah || 90

Sie starb, und der König dachte nur noch an sie. Obwohl kinderlos, legte er ein Keuschheitsgelübde ab.

ततः कदाचिद्राज्यार्हपुत्रासद्भावदुःखितम् । 

इत्यादिदेश तं स्वप्ने भगवानिन्दुशेखरः ॥ ९१

tatah kadaacidraajyaarhaputraasadbhaavaduhkhitam | ityaadidesha tam svapne bhagavaanindushekharah || 91

Irgendwann litt er darunter, daß ihm der Sohn fehlte, den er als König verdient hatte.

Da beschied ihn der Herr mit der Mondsichel auf dem Haupt Shiva im Traum:

अटव्यां द्रक्ष्यसि भ्राम्यन्सिंहारूढं कुमारकम् ।

 तं गृहीत्वा गृहं गच्छेः स ते पुत्रो भविष्यति ॥

atavyaam drakshyasi bhraamyansimhaaruudham kumaarakam |

 tam grhiitvaa grham gaccheh sa te putro bhavishyati || 92

„Dort im Wald wirst du einen Jungen auf einem Löwen sitzend herumreiten sehen.

Nimm den mit, wenn du nach Hause gehst. Er wird dein Sohn sein.“

अथ प्रबुद्धस्तं स्वप्नं स्मरन्राजा जहर्ष सः । कदाचिच्च ययौ दूरमटवीं मृगयारसात् ॥ ९३

atha prabuddhastam svapnam smaranraajaa jaharsha sah | kadaacicca yayau duuramataviim mrgayaarasaat || 93

Als er aufwachte, erinnerte der König sich an seinen Traum und fühlte sich besser.

Irgendwann hatte er Lust zu jagen und ritt in den fernen Wald.

ददर्श तत्र मध्याह्ने सिंहरूढं स भूपतिः । बालकं पद्मसरसस्तीरे तपनतेजसम् ॥ ९४

dadarsha tatra madhyaahne simharuudham sa bhuupatih | baalakam padmasarasastiire tapanatejasam || 94

Darin sah der König zur Tagesmitte am Ufer eines Lotusteichs

ein Bürschchen strahlend wie die Sonne auf einem Löwen sitzen.

अथ राजा स्मरन्स्वप्नमवतारितबालकम् । 

जलाभिलाषिणं सिंहं जघानैकशरेण तम् ॥ ९५

atha raajaa smaransvapnamavataaritabaalakam | jalaabhilaashinam simham jaghaanaikasharena tam || 95

Da fiel dem König der Traum wieder ein, und er erlegte den Löwen, der den Jungen hatte absteigen lassen und sich durstig dem Wasser näherte, mit einem einzigen Pfeil.

स सिंहस्तद्वपुस्त्यक्त्वा सद्योऽभूत्पुरुषाकृतिः । 

कष्टं किमेतद्ब्रूहीति राज्ञा पृष्टो जगाद च ॥ ९६

sa simhastadvapustyaktvaa sadyo’bhuutpurushaakrtih | 

kashtam kimetadbruuhiiti raajnaa prshto jagaada ca || 96

Da verließ der Löwe seine Form und nahm sogleich menschliche Form an. „Verdammt! Was hat das zu bedeuten? Los, sag schon!“ herrschte der König ihn an, und jener erwiderte:

धनदस्य सखा यक्षः सातो नामास्मि भूपते । 

सोऽहं स्नान्तीमपश्यं प्राग्गङ्गायामृषिकन्यकाम् ॥ ९७

dhanadasya sakhaa yakshah saato naamaasmi bhuupate | so’ham snaantiimapashyam praaggangaayaamrshikanyakaam || 97

„Ich bin der Yaksha Sata, mein König, aus dem Gefolge Kuberas, des Reichen.

Einst erblickte ich die Tochter eines Rishis, wie sie frühmorgens im Ganges badete.

सापि मां वीक्ष्य संजातमन्मथाभूदहं तथा । 

गान्धर्वेण विवाहेन ततो भार्या कृता मया ॥ ९८

saapi maam viikshya samjaatamanmathaabhuudaham tathaa | 

gaandharvena vivaahena tato bhaaryaa krtaa mayaa || 98

Auch sie war, als sie mich entdeckte, von Leidenschaft erfüllt, so wie ich.

Wir feierten Elfenhochzeit, und ich machte sie zu meiner Frau.

तच्च तद्बान्धवा बुद्ध्वा च मां चाशपन्क्रुधा । 

सिंहौ भविष्यतः पापौ स्वेच्छाचारौ युवामिति ॥ ९९

tacca tadbaandhavaa buddhvaa ca maam caashapankrudhaa | 

simhau bhavishyatah paapau svecchaacaarau yuvaamiti || 99

Als aber ihre Verwandten davon erfuhren, banden sie uns mit diesem grausamen Fluch:

„Zwei Löwen sollt ihr sein, Übeltäter, die ihr nur nach euren eigenen Wünschen lebt!“

पुत्रजन्मावधिं तस्याः शापान्तं मुनयो व्यधुः । 

मम तु त्वच्छराघातपर्यन्तं तदनन्तरम् ॥ १००

putrajanmaavadhim tasyaah shaapaantam munayo vyadhuh | 

mama tu tvaccharaaghaataparyantam tadanantaram || 100

Für sie bestimmten die Einsiedler, daß der Fluch mit der Geburt eines Sohnes enden soll, für mich aber erst, bis ich dereinst von deinem Pfeil erlegt werde.

अथावां सिंहमिथुनं संजातौ सापि कालतः । 

गर्भिन्यभूत्ततो जाते दारकेऽस्मिन्व्यपद्यत ॥ १०१

athaavaam simhamithunam samjaatau saapi kaalatah | garbhinyabhuuttato jaate daarake’sminvyapadyata || 101

Seitdem hielten wir‘s wie ein Löwenpaar. Mit der Zeit wurde sie trächtig, warf ein Junges und starb.

अयं च वर्धितोऽन्यासां सिंहीनां पयसा मया । 

अद्य चाहं विमुक्तोऽस्मि शापाद्बाणाहतस्त्वया ॥ १०२

ayam ca vardhito’nyaasaam simhiinaam payasaa mayaa | adya caaham vimukto’smi shaapaadbaanaahatastvayaa || 102

Den Jungen zog ich auf mit der Milch von anderen Löwinnen.

Und jetzt bin ich von dem Fluch befreit, nachdem dein Pfeil mich traf.

तद्ग्रहाण महासत्त्वं मया दत्तममुं सुतम् । 

अयं ह्यर्थः समादिष्टस्तैरेव मुनिभिः पुरा ॥ १०३

tadgrahaana mahaasattvam mayaa dattamamum sutam |

 ayam hyarthah samaadishtastaireva munibhih puraa || 103

Fange also dieses edle Wesen ein, meinen Sohn, den ich dir schenke.

Damit ist das Ziel erreicht, das einst von den Siedlern gesetzte.“

इत्युक्त्वान्तर्हिते तस्मिन्सातनामनि गुह्यके ।

 स राजा तं समादाय बालं प्रत्याययौ गृहम् ॥ १०४

ityuktvaantarhite tasminsaatanaamani guhyake | sa raajaa tam samaadaaya baalam pratyaayayau grham || 104

Nachdem er das gesagt hatte, verschwand der Sata genannte Guhyaka in seiner Felshöhle. Der König nahm den Jungen mit zu sich nach Hause.

सातेन यस्मादूढोऽभूत्तस्मात्तं सातवाहनम् । 

नाम्ना चकार कालेन राज्ये चैनं न्यवेशयत् ॥ १०५

saatena yasmaaduudho’bhuuttasmaattam saatavaahanam | 

naamnaa cakaara kaalena raajye cainam nyaveshayat || 105

Weil der Junge von Sata getragen worden war, gab der König ihm den Namen Satavahana und bestimmte ihn nach einiger Zeit für sein Königreich.

ततस्तस्मिन्गतेऽरण्यं द्वीपिकर्णौ क्षितीश्वरे ।

 संवृत्तः सर्वभौमोऽसौ भूपतिः सातवाहनः ॥ १०६

tatastasmingate’ranyam dviipikarnau kshitiishvare | 

samvrttah sarvabhaumo’sau bhuupatih saatavaahanah || 106

Als König Dvipikarni sich dann in die Wälder zurückzog,

entwickelte Satavahana sich zu einem Herrscher über alle Länder.“

एवमुक्त्वा कथां मध्ये काणभूत्यनुयोगतः । 

गुणाढ्यः प्रकृतं धीमाननुस्मृत्याब्रवीत्पुनः ॥ १०७

evamuktvaa kathaam madhye kaanabhuutyanuyogatah | 

gunaadhyah prakrtam dhiimaananusmrtyaabraviitpunah || 107

Nachdem Gunadhya, um auf Kanabhuti einzugehen, die Geschichte eingeschoben hatte, besann er sich auf seinen ursprünglichen Gedanken und sprach dann weiter:

ततः कदाचिदध्यास्त वसन्तसमयोत्सवे । 

देवीकृतं तदुद्यानं स राजा सातवाहनः ॥ १०८

tatah kadaacidadhyaasta vasantasamayotsave | deviikrtam tadudyaanam sa raajaa saatavaahanah || 108

„Irgendwann begab König Satavahana sich zum Frühlingsfest in jenen von der Göttin geschaffenen Garten.

विहरन्सुचिरं तत्र महेन्द्र इव नन्दने । 

वापीजलेऽवतीर्णोऽभूत्क्रीडितुं कामिनीसखः ॥ १०९

viharansuciram tatra mahendra iva nandane | vaapiijale’vatiirno’bhuutkriiditum kaaminiisakhah || 109

Lange streifte er da umher wie Indra in seinem Lustgarten.

Er stieg ins Wasser einer Bucht, um im Verein mit seinen Geliebten zu spielen.

असिञ्चत्तत्र दयिताः सहेलं करवारिभिः । 

असिच्यत स ताभिश्च वशाभिरिव वारणः ॥ ११०

asincattatra dayitaah sahelam karavaaribhih | asicyata sa taabhishca vashaabhiriva vaaranah || 110

Daselbst bespritzte er die Gespielinnen neckend mit Wasser aus vollen Händen,

wie auch er von ihnen beregnet wurde wie ein Elefantenbulle von seinen Frauen,

मुखैर्धौताञ्जनाताम्रनेत्रैर्जह्नुजलाप्लुतैः ।

 अङ्गैः सक्ताम्बरव्यक्तविभागैश्च तमङ्गनाः ॥ १११

mukhairdhautaanjanaataamranetrairjahnujalaaplutaih |

 angaih saktaambaravyaktavibhaagaishca tamanganaah || 111

in deren Gesichtern die zerlaufene Schminke die Augen rötete, mit von Gangeswasser übergossenen Körpern in klatschnassen Gewändern, unter denen die Rundungen ihrer Leiber sich abzeichneten.

विदलत्पत्रतिलकाः स चक्रे वनमध्यगाः । 

च्युताभरणपुष्पास्ता लता वायुरिव प्रियाः ॥ ११२

vidalatpatratilakaah sa cakre vanamadhyagaah | cyutaabharanapushpaastaa lataa vaayuriva priyaah || 112

Er wiederum ließ seine in den Wald geflohenen Buhlinnen die Stirnpunkte wie Blätter verlieren und ihren Schmuck wie Blumen abreißen, als hätte ein Sturm Lianen ihrer Blüten und Blätter beraubt.

अथैका तस्य महिषी राज्ञः स्तनभरालसा । 

 शिरीषसुकुमाराङ्गी क्रीडन्ती क्लममभ्यगात् ॥ ११३

athaikaa tasya mahishii raajnah stanabharaalasaa | shiriishasukumaaraangii kriidantii klamamabhyagaat || 113

Bis schließlich des Königs Lieblingsfrau, unter ihrer Brüste Last ermattet,

mit einem Leib Shirisha-blumenzart des Fangenspielens müde ward.

सा जलैरभिषिञ्चन्तं राजानमसहा सती । 

अब्रवीन्मोदकैर्देव परिताडय मामिति ॥ ११४

saa jalairabhishincantam raajaanamasahaa satii | abraviinmodakairdeva paritaadaya maamiti || 114

Als der König immer noch mit Wasser um sich spritzte, bat sie, die das nicht länger ertrug: „Erschlag mich ja nicht mit deinen Wassermassen, Gebieter!“

तच्छ्रुत्वा मोदकान्राजा द्रुतमानाययद्बहून् । 

ततो विहस्य सा राज्ञी पुनरेवमभाषत ॥ ११५

tacchrutvaa modakaanraajaa drutamaanaayayadbahuun | tato vihasya saa raajnii punarevamabhaashata || 115

Als der König das hörte, ließ er sogleich eine Unmenge von Pralinen herbeischaffen.

Worauf die Königin herzhaft lachte und ihn noch mal belehrte:

राजन्नवसरः कोऽत्र मोदकानां जलन्तरे । 

उदकैः सिञ्च मा त्वं मामित्युक्तं हि मया तव ॥ ११६

raajannavasarah ko’tra modakaanaam jalantare | udakaih sinca maa tvam maamityuktam hi mayaa tava || 116

„Glaubst du, mein König, daß es hier im Wasser noch Pralinen regnen muß?

Ich hab dir gesagt, du sollst mich nicht mehr mit Wassermassen überfluten!

संधिमात्रं न जानासि माशब्दोदकशब्दयोः । 

न च प्रकरणं वेत्सि मूर्खस्त्वं कथमीदृशः ॥ ११७

sandhimaatram na jaanaasi maashabdodakashabdayoh |

 na ca prakaranam vetsi muurkhastvam kathamiidrshah || 117

Ist dir die Lautverschmelzung nicht bekannt zwischen den beiden Wörtern maa Kein und udaka Wasser? Du hast keine Ahnung, worum es geht. Was bist du bloß für ein Waldschrat!“

इत्युक्तः स तया राजा शब्दशास्त्रविदा नृपः । 

परिवारे हसत्यन्तर्लज्जाक्रान्तो झगित्यभूत् ॥ ११८

ityuktah sa tayaa raajaa shabdashaastravidaa nrpah | parivaare hasantyantarlajjaakraanto jhagityabhuut || 118

Als sie, die ihre Fibel gelernt hatte, ihn so anfuhr und die ganze Entourage ihn auslachte, schämte sich der König gar sehr.

परित्यक्तजलक्रीडो वीतदर्पश्च तत्क्षणम् । 

जातावमानो निर्लक्षः प्राविशन्निजमन्दिरम् ॥ ११९

parityaktajalakriido viitadarpashca tatkshanam | jaataavamaano nirlakshah praavishannijamandiram || 119

Er ließ ab von den Wasserspielen, und jeder Übermut war von ihm gewichen in dem Moment, als er von allen verachtet unbemerkt in seinen Palast zurückschlich.

ततश्चिन्तापरो मुह्यन्नाहारादिपराङ्मुखः । 

चित्रस्थ इव पृष्टोऽपि नैव किंचिदभाषत ॥ १२०

tatashcintaaparo muhyannaahaaraadiparaangmukhah | citrastha iva prshto’pi naiva kimcidabhaashata || 120

Danach versank er in Grübelei, war verstört und verweigerte Nahrung und andere Genüsse. Wie zum Bild erstarrt war er und sprach, auch wenn man ihn fragte, kein Wort mehr.

पाण्डित्यं शरणं वा मे मृत्युर्वेति विचिन्तयन् । 

शयनीयपरित्यक्तगात्रः संतापवानभूत् ॥ १२१

paandityam sharanam vaa me mrtyurveti vicintayan | shayaniiyaparityaktagaatrah samtaapavaanabhuut || 121

„Ist nun die Gelehrsamkeit meine Zuflucht, oder der Tod?“ dachte er hin und her,

lag reglos auf seiner Liegestatt und zermarterte sich das Gehirn.

अकस्मादथ राज्ञस्तां दृष्ट्वावस्थां तथाविधाम् ।

 किमेतदिति सम्भ्रान्तः सर्वः परिजनोऽभवत् ॥ १२२

akasmaadatha raajnastaam drshtvaavasthaam tathaavidhaam |

 kimetaditi sambhraantah sarvah parijano’bhavat || 122

Die gesamte Dienerschaft sah diesen aus heiterem Himmel über den König hereingebrochenen, bis dahin unbekannten Zustand und fragte sich aufgeregt: „Was ist das?“

ततोऽहं शर्ववर्मा च ज्ञातवन्तौ क्रमेण ताम् । 

अत्रान्तरे स च प्रायः पर्यहीयत वासरः ॥ १२३

tato’ham sharvavarmaa ca jnaatavantau kramena taam | atraantare sa ca praayah paryahiiyata vaasarah || 123

Dann erfuhren auch Sharvavarman und ich allmählich von diesem Zustand.

Inzwischen aber neigte der Tag sich seinem Ende zu.

अस्मिन्काले न च स्वस्थो राज्येत्यालोच्य तत्क्षणम् ।

 आवाभ्यां राजहंसाख्य आहूतो राजचेटकः ॥ १२४

asminkaale na ca svastho raajyetyaalocya tatkshanam | 

aavaabhyaam raajahamsaakhya aahuuto raajacetakah || 124

Da wir den König noch nie zuvor in einer solchen Verfassung gesehen hatten,

riefen wir sogleich den Hofdiener Rajahamsa herbei.

शरीरवार्त्तां भूपस्य च स पृष्टोऽब्रवीदिदम् । 

नेदृशो दुर्मनाः पूर्वं दृष्टो देवः कदाचन ॥ १२५

shariiravaartaam bhuupasya ca sa prshto’braviididam | 

nedrsho durmanaah puurvam drshto devah kadaacana || 125

Nach des Königs leiblicher Gesundheit befragt, sprach er dieses:

„So traurig habe ich den König noch nie zuvor gesehen.

विष्णुशक्तिदुहित्रा च मिथ्यापण्डितया तया । 

विलक्षीकृत इत्याहुर्देव्योऽन्याः कोपनिर्भरम् ॥ १२६

vishnushaktiduhitraa ca mithyaapanditayaa tayaa | vilakshiikrta ityaahurdevyo’nyaah kopanirbharam || 126

Die anderen Königinnen sprachen empört davon, wie Vishnushaktis oberschlaue Tochter ihn beschämt hat.“

एतत्तस्य मुखाच्छ्रुत्वा राजचेटस्य दुर्मनाः । 

शर्ववर्मद्वितीयोऽहं संशयादित्यचिन्तयम् ॥ १२७

etattasya mukhaacchrutvaa raajacetasya durmanaah | sharvavarmadvitiiyo’ham samshayaadityacintayam || 127

So erfuhren Sharvavarman und ich aus dem Munde des Hofdieners

von des Königs Melancholie und überlegten verzweifelt:

व्याधिर्यदि भवेद्राज्ञः प्रविशेयुश्चिकित्सकाः । 

आधिर्वा यदि तत्रास्य कारणं नोपलभ्यते ॥ १२८

vyaadhiryadi bhavedraajnah pravisheyushcikitsakaah | aadhirvaa yadi tatraasya kaaranam nopalabhyate || 128

„Wenn der König ein Körperleiden hätte, könnten Ärzte einschreiten.

Wenn es eine Geisteskrankheit ist, kriegen wir die Ursache nicht zu fassen.

नास्त्येव हि विपक्षोऽस्य राज्ये निहतकण्टके । 

अनुरक्ताः प्रजाश्चैता न हानिः परिदृश्यते ॥ १२९

naastyeva hi vipaksho’sya raajye nihatakantake | anuraktaah prajaashcaitaa na haanih paridrshyate || 129

Es gibt auch keinen Widersacher in diesem von Dornen gesäuberten Reich.

Die Untertanen sind loyal, und es herrscht auch sonst keine Not.

तत्कस्मादेष खेदः स्यादीदृशः सहसा प्रभोः । 

एवं विचिन्तिते धीमाञ्शर्ववर्मेदमब्रवीत् ॥ १३०

tatkasmaadesha khedah syaadiidrshah sahasaa prabhoh |

 evam vicintite dhiimaansharvavarmedamabraviit || 130

Woher rührt dann so plötzlich des Herrschers Mutlosigkeit?“

Soweit waren wir mit unseren Überlegungen, als der weise Sharvavarman sagte:

अहं जानामि राज्ञोऽस्य मन्युर्मौर्ख्यानुतापतः । 

मूर्खोऽहमिति पाण्डित्यं सदैवायं हि वाञ्छति ॥ १३१

aham jaanaami raajno’sya manyurmaurkhyaanutaapatah | 

muurkho’hamiti paandityam sadaivaayam hi vaanchati || 131

„Ich weiß um des Königs Qualen der Beschränktheit seines Geistes wegen.

‚Ich bin so blöde!‘ sagt er, und sehnt sich immer nur nach Bildung.

उपलब्धो मया चैष पूर्वमेव तदाशयः । 

राज्ञ्यावमानितश्चाद्य तन्निमित्तमिति श्रुतम् ॥ १३२

upalabdho mayaa caisha puurvameva tadaashayah | raajnyaavamaanitashcaadya tannimittamiti shrutam || 132

Diese Sehnsucht ist mir früher schon an ihm aufgefallen.

Heute war der Auslöser, daß er von der Königin erniedrigt wurde, wie wir hörten.

एवमन्योन्यमालोच्य तां रात्रिमतिवाह्य च । 

प्रातरावामगच्छाव वासवेश्म महीपतेः ॥ १३३

evamanyonyamaalocya taam raatrimativaahya ca | praataraavaamagacchaava vaasaveshma mahiipateh || 133

So verbrachten wir miteinander beratend die ganze Nacht.

Am anderen Morgen machten wir uns auf zu des Königs Wohngemach.

तत्र सर्वस्य रुद्धेऽपि प्रवेशे कथमप्यहम् ।

 प्राविशं मम पश्चाच्च शर्ववर्मा लघुक्रमम् ॥ १२४

tatra sarvasya ruddhe’pi praveshe kathamapyaham |

 praavisham mama pashcaacca sharvavarmaa laghukramam || 124

Obwohl der Eintritt dorthin allen verwehrt war, bin ich irgendwie doch hineingelangt,

und nach mir kam Sharvavarman auf leisen Sohlen.

उपविश्याथ निकटे विज्ञप्तः स मया नृपः । 

अकारणं कथं देव वर्तसे विमना इति ॥ १३५

upavishyaatha nikate vijnaptah sa mayaa nrpah | akaaranam katham deva vartase vimanaa iti || 135

Ich setzte mich neben den König und fragte ihn:

„Wie kommt es, Gebieter, daß du dich ohne jeden Grund so absonderlich verhältst?“

तच्छ्रुत्वापि तथैवासीत्स तूष्णीं सातवाहनः । 

शर्ववर्मा ततश्चेदमद्भुतं वाक्यमब्रवीत् ॥ १३६

tacchrutvaapi tathaivaasiitsa tuushniim saatavaahanah |

 sharvavarmaa tatashcedamadbhutam vaakyamabraviit || 136

Satavahana hatte mich zwar gehört, blieb aber weiter stumm sitzen.

Da sprach Sharvavarman diese erstaunlichen Worte:

श्रुतं मम स्यात्क्वापीति प्रागुक्तं देव मे त्वया ।

 तेनाहं कृतवानद्य स्वप्नमाणवकं निशि ॥ १३७

shrutam mama syaatkvaapiiti praaguktam deva me tvayaa |

 tenaaham krtavaanadya svapnamaanavakam nishi || 137

„‘Irgendwo muß es doch Wissen für mich geben‘ hast du, mein Gebieter, unlängst zu mir gesagt. Somit ließ ich heut nacht diesen Schülertraum entstehen.

स्वप्ने ततो मया दृष्टं नभसश्च्युतमम्बुजम् । 

तच्च दिव्येन केनापि कुमारेण विकासितम् ॥ १३८

svapne tato mayaa drshtam nabhasashcyutamambujam | tacca divyena kenaapi kumaarena vikaasitam || 138

In dem Traum sah ich, wie ein Lotus vom Himmel fiel und von einem himmlischen Jungen zum Blühen gebracht wurde.

ततश्च निर्गता तस्माद्दिव्या स्त्री धवलाम्बरा । 

तव देव मुखं सा च प्रविष्टा समनन्तरम् ॥ १३९

tatashca nirgataa tasmaaddivyaa strii dhavalaambaraa | 

tava deva mukham saa ca pravishtaa samanantaram || 139

Der Lotusblüte entstieg eine ganz in Weiß gekleidete Frau.

Die drang sofort danach in deinen Mund ein, Gebieter.

इयद्दृष्ट्वा प्रबुद्धोऽस्मि मन्ये सा च सरस्वती । 

देवस्य वदने साक्षात्सम्प्रविष्टा न संशयः ॥ १४०

iyaddrshtvaa prabuddho’smi manye saa ca sarasvatii | 

devasya vadane saakshaatsampravishtaa na samshayah || 140

Nachdem ich das gesehen hatte, bin ich aufgewacht und dachte an Sarasvati,

wie sie vor meinen Augen in den Mund des Gebieters eingedrungen ist. Daran besteht kein Zweifel.“

एवं निवेदितस्वप्ने शर्ववर्मणि तत्क्षणम् । 

मामस्तमौनः साकूतमवदत्सातवाहनः ॥ १४१

evam niveditasvapne sharvavarmani tatkshanam | maamastamaunah saakuutamavadatsaatavaahanah || 141

Kaum hatte Sharvavarman seinen Traum erzählt,

da sagte Satavahana, sein Schweigen brechend, allen Ernstes zu mir:

शिक्षमाणः प्रयत्नेन कालेन कियता पुमान् ।

 अधिगच्छति पाण्डित्यमेतन्मे कथ्यतां त्वया ॥ १४२

shikshamaanah prayatnena kaalena kiyataa pumaan | adhigacchati paandityametanme kathyataam tvayaa || 142

„Wieviel Zeit braucht ein fleißig lernender Mann, bis er Gelehrsamkeit erwirbt? Sag mir das!

मम तेन विना ह्येषा लक्ष्मीर्न प्रतिभासते । 

विभवैः किं नु मूर्खस्य काष्ठस्याभरणैरिव ॥ १४३

mama tena vinaa hyeshaa lakshmiirna pratibhaasate | 

vibhavaih kim nu muurkhasya kaashthasyaabharanairiva || 143

Denn ohne sie kommt mein Reichtum hier nicht zur Geltung.

Was soll ein Trottel mit all dem Luxus? Das ist, als hingen Juwelen an einem Pfosten!“

ततोऽहमवदं राजन्वर्षैर्द्वादशभिः सदा । 

ज्ञायते सर्वविद्यानां मुखं व्याकरणं नरैः ॥ १४४

tato’hamavadam raajan varshairdvaadashabhih sadaa | 

jnaayate sarvavidyaanaam mukham vyaakaranam naraih || 144

Da sagte ich: „König, Männer brauchen immer zwölf Jahre,

bis sie die Grammatik verstehen, das Tor zu allen Wissenschaften.

अहं तु शिक्षयामि त्वां वर्षषट्केन तद्विभो । 

श्रुत्वैतत्सहसा सेर्ष्यं शर्ववर्मा किलावदत् ॥ १४५

aham tu shikshayaami tvaam varshashatkena tadvibho |

 shrutvaitatsahasaa sershyam sharvavarmaa kilaavadat || 145

Ich aber will sie dir in einem Jahrsechst beibringen, mein Gebieter!“

Als Sharvavarman das hörte, redete er sofort eifersüchtig dazwischen:

सुखोचितो जनः क्लेशं कथं कुर्यादियच्चिरम् । 

तदहं मासषट्केन देव त्वां शिक्षयामि तत् ॥ १४६

sukhocito janah klesham katham kuryaadiyacciram |

 tadaham maasashatkena deva tvaam shikshayaami tat || 146

„Wie kann ein vom Glück verwöhnter Mann sich so lange damit quälen?

Ich will dich in sechs Monaten darin unterrichten, mein Gebieter!“

श्रुत्वैवैतदसम्भाव्यं तमवोचमहं रुषा । 

षड्भिर्मासैस्त्वया देवः शिक्षितश्चेत्ततो मया ॥ १४७

shrutvaivaitadasambhaavyam tamavocamaham rushaa | 

shadbhirmaasaistvayaa devah shikshitashcettato mayaa || 147

Als ich nun etwas derart Ungereimtes hörte, rief ich im Zorn:

„Wenn du den König in sechs Monaten unterrichtest, dann will ich

संस्कृतं प्राकृतं तद्वद्देशभाषा च सर्वदा । 

भाषात्रयमिदं त्यक्तं यन्मनुष्येषु सम्भवेत् ॥ १४८

samskrtam praakrtam tadvaddeshabhaashaa ca sarvadaa |

 bhaashaatrayamidam tyaktam yanmanushyeshu sambhavet || 148

Sanskrit, Prakrit und die Landessprache, die drei Sprachen,

die unter den Menschen hier in Umlauf sind, ein für allemal vergessen.“

शर्ववर्मा ततोऽवादीन्न चेदेवं करोम्यहम् । 

द्वादशाब्दान्वहाम्येष शिरसा तव पादुके ॥ १४९

sharvavarmaa tato’vaadiinna cedevam karomyaham | 

dvaadashaabdaanvahaamyesha shirasaa tava paaduke || 149

Darauf entgegnete Sharvavarman: „Wenn ich das nicht schaffe,

will ich zwölf Jahre lang deine Schuhe auf dem Kopf tragen!“

इत्युक्त्वा निर्गते तस्मिन्नहमप्यगमं गृहम् । 

राजाप्युभयतः सिद्धिं मत्वाश्वस्तो बभूव सः ॥ १५०

ityuktvaa nirgate tasminnahamapyagamam grham |

 raajaapyubhayatah siddhim matvaashvasto babhuuva sah || 150

Als das gesagt war, ging er zu sich und ich zu mir nach Haus.

Und der König, der an den Erfolg eines von uns beiden glaubte, konnte wieder aufatmen.

विहस्तः शर्ववर्मा च प्रतिज्ञां तां सुदुस्तराम् । 

पश्यन्सानुशयः सर्वं स्वभार्यायै शशंस तत् ॥ १५१

vihastah sharvavarmaa ca pratijnaam taam sudustaraam |

 pashyansaanushayah sarvam svabhaaryaayai shashamsa tat || 151

Sharvavarman aber ließ den Kopf hängen, als er begriff, wie schwer seine Zusage einzuhalten war. Reuevoll beichtete er alles seiner Frau.

सापि तं दुःखितावोचत्संकटेऽस्मिंस्तव प्रभो ।

 विना स्वामिकुमारेण गतिरन्या न दृश्यते ॥ १५२

saapi tam duhkhitaavocatsamkate’sminstava prabho | vinaa svaamikumaarena gatiranyaa na drshyate || 152

Die wiederum rief erschrocken: „Da steckst du ganz schön in der Klemme, mein Lieber! Ohne den Jüngling Karttikeya sehe ich da keinen Ausweg.“

तथेति निश्चयं कृत्वा पश्चिमे प्रहरे निशि । 

शर्ववर्मा निराहारस्तत्रैव प्रस्थितोऽभवत् ॥ १५३

tatheti nishcayam krtvaa pashcime prahare nishi | sharvavarmaa niraahaarastatraiva prasthito’bhavat || 153

„Dann mach ich das jetzt!“ Also beschloss Sharvavarman zu fasten und brach zur letzten Nachtwache auf.

तच्च चारमुखाद्बुद्ध्वा मया प्रातर्निवेदितम् । 

राज्ञे सोऽपि तदाकर्ण्य किं भवेदित्यचिन्तयत् ॥ १५४

tacca caaramukhaadbuddhvaa mayaa praatarniveditam | raajne so’pi tadaakarnya kim bhavedityacintayat || 154

Das erfuhr ich dann aus dem Munde eines Agenten. Am Morgen unterrrichtete ich den König davon. Der hörte zu und dachte: „Was soll jetzt werden?“

ततस्तं सिंहगुप्ताख्यो राजपुत्रो हितोऽब्रवीत् ।

 त्वयि खिन्ने तदा देव निर्वेदो मे महानभूत् ॥ १५५

tatastam simhaguptaakhyo raajaputro hito’braviit | tvayi khinne tadaa deva nirvedo me mahaanabhuut || 155

Da sprach ihn ein verbündeter Ritter mit Namen Simhagupta an:

„Als du so niedergeschlagen warst, mein Gebieter, nahm auch meine Verzweiflung überhand,

ततः श्रेयोनिमित्तं ते चण्डिकाग्रे निजं शिरः ।

 छेत्तुं प्रारब्धवानस्मि गत्वास्मान्नगराद्बहिः ॥ १५६

tatah shreyonimittam te candikaagre nijam shirah | 

chettum praarabdhavaanasmi gatvaasmaannagaraadbahih || 156

sodaß ich aus der Stadt floh und Vorkehrungen traf,

mir vor der Candika Durga den Kopf abzuschneiden, damit es dir endlich besser gehe.

मैवं कृथा नृपस्येच्छा सेत्स्यत्येवेत्यवारयत् । 

वागन्तरिक्षादथ मां तन्मन्ये सिद्धिरस्ति ते ॥ १५७

maivam krthaa nrpasyecchaa setsyatyevetyavaarayat | 

vaagantarikshaadatha maam tanmanye siddhirasti te || 157

Daran wurde ich gehindert, als eine Stimme vom Himmel herab sprach:

‘Mach das nicht! Des Königs Wunsch soll sich erfüllen‘. Darum meine ich, der Erfolg ist dein.“

इत्युक्त्वा नृपमामन्त्र्य सत्वरं सर्ववर्मणः । 

पश्चाच्चरद्वयं सोऽथ सिंहगुप्तो व्यसर्जयत् ॥ १५८

ityuktvaa nrpamaamantrya satvaram sarvavarmanah | 

pashcaaccaradvayam so’tha simhagupto vyasarjayat || 158

Nachdem Simhagupta das gesagt hatte, nahm er Abschied vom König.

Dem Sharvavarman aber schickte er sofort zwei Späher hinterher.

सोऽपि वातैकभक्षः सन्कृतमौनः सुनिश्चयः ।

 प्राप स्वामिकुमारस्य शर्ववर्मान्तिकं क्रमात् ॥ १५९

so’pi vaataikabhakshah sankrtamaunah sunishcayah | 

praapa svaamikumaarasya sharvavarmaantikam kramaat || 159

Sharvavarman, nur noch Wind essend, zum Schweiger geworden, ein fest Entschlossener, trat endlich vor Svamikumara Karttikeya.

शरीरनिरपेक्षेण तपसा तत्र तोषितः ।

 प्रसादमकरोत्तस्य कार्त्तिकेयो यथेप्सितम् ॥ १६०

shariiranirapekshena taoasaa tatra toshitah | prasaadamakarottasya kaarttikeyo yathepsitam || 160

Zufrieden mit seinen Büßerqualen, die des Leibes nicht achteten,  

gewährte ihm Karttikeya die Gnade, seinem Wunsch zu entsprechen.

आगत्याग्रे ततो राज्ञे चाराभ्यां स निवेदितः । 

सिंहगुप्तविसृष्टाभ्यामुदयः शर्ववर्मणः ॥ १६१

aagatyaagre tato raajne caaraabhyaam sa niveditah | simhaguptavisrshtaabhyaamudayah sharvavarmanah || 161

Später traten die beiden von Simhagupta entsandten Späher vor den König

und berichteten von Sharvavarmans Aufstieg.

तच्छ्रुत्वा मम राज्ञश्च विषादप्रमदौ द्वयोः । 

अभूतां मेघमालोक्य हंसचातकयोरिव ॥ १६२

tacchrutvaa mama raajnashca vishaadapramadau dvayoh |

 abhuutaam meghamaalokya hamsacaatakayoriva || 162

Als wir das hörten, war ich verzweifelt wie ein Schwan, der die Gewitterwolken sieht,

und der König war glücklich wie ein Cataka Waldsperber, wenn der die Gewitterwolken sieht.

आगत्य शर्ववर्माथ कुमारवरसिद्धिमान् ।

 चिन्तितोपस्थिता राज्ञे सर्वा विद्याः प्रदत्तवान् ॥ १६३

aagatya sharvavarmaatha kumaaravarasiddhimaan | cintitopasthitaa raajne sarvaa vidyaah pradattavaan || 163

Dann kam Sharvavarman herbei, dank Karttikeya hochbegabt, und gab alle Weisheiten, die sich einstellten, sobald er nur an sie dachte, an den König weiter.

प्रादुरासंश्च तास्तस्य सातवाहनभूपतेः । 

तत्क्षणं किं न कुर्याद्धि प्रसादः पारमेश्वरः ॥ १६४

praaduraasamshca taastasya saatavaahanabhuupateh |

 tatkshanam kim na kuryaaddhi prasaadah paarameshvarah || 164

Und König Satavahana leuchteten sie sogleich ein. Was des Allmächtigen Gnade nicht alles vermag!

अथ तमखिलविद्यालाभमाकर्ण्य राज्ञः प्रमुदितवति राष्ट्रे तत्र कोऽप्युत्सवोऽभूत् ।

अपि पवनविधूतास्तत्क्षणोल्लास्यमानाः प्रतिवसति पताका बद्धनृत्ता इवासन् ॥ १६५

atha tamakhilavidyaalaabhamaakarnya raajnah pramuditavati raashtre tatra ko’pyutsavo’bhuut |

api pavanavidhuutaastatkshanollaasyamaanaah prativasati pataakaa baddhanrttaa ivaasan || 165

Da frohlockte jeder im Königreich, der hörte, wie der König all seine Weisheit empfangen hatte, und es war ein Freudenfest. Sofort pflanzten sie Banner auf, die fröhlich im Wind flatternd obwohl festgebunden tanzten.

राजार्हरत्ननिचयैरथ शर्ववर्मा तेनार्चितो गुरुरिति प्रणतेन राज्ञा ।

स्वामीकृतश्च विषये भरुकच्छनाम्नि कूलोपकण्ठविनिवेशिनि नर्मदायाः ॥ १६६

raajaarharatnanicayairatha sharvavarmaa tenaarcito gururiti pranatena raajnaa |

svaamiikrtashca vishaye bharukacchanaamni kuulopakanthaviniveshini narmadaayaah || 166

Sharvavarman wurde mit eines Königs würdigen Juwelenmassen überhäuft von dem König, der sich vor ihm verneigte wie vor einem Lehrer, und zum Hauptmann eingesetzt in Ländereien namens Bharukaccha an den Ufern der Narmada gelegen.

योऽग्रे चारमुखेन षण्मुखवरप्राप्तिं समाकर्णयत्संतुष्यात्मसमं श्रिया नरपतिस्तं सिंहगुप्तं व्यधात् ।

yo’gre caaramukhena shanmukhavarapraaptim samaakarnayatsamtushyaatmasamam shriyaa narapatistam simhaguptam vyadhaat |

Dem Simhagupta aber, der als erster aus dem Mund seiner Späher von des Sechsmäuligen Karttikeya Wundergabe gehört hatte, verlieh der begeisterte König so viel Macht, bis der ihm ebenbürtig war.

राज्ञीं तामपि विष्णुशक्तितनयां विद्यागमे कारणं देवीनामुपरि प्रसह्य कृतवान्प्रीत्याभिषिच्य स्वयम् ॥ १६७

raajniim taamapi vishnushaktitanayaam vidyaagame kaaranam deviinaamupari prasahya krtavaanpriityaabhishicya svayam || 167

Die Königin, Vishnushaktis Tochter, mit der sein Weg zur Weisheit begann, setzte er über alle anderen Frauen und übergoss sie noch einmal mit all seiner Liebe.