7. und 8. Kapitel: Der barmherzige Shibi; bildungshungrige Tiere

Saptamastarangah सप्तमस्तरङ्गः Die siebte Welle, 7. Kapitel

Gunadhya fährt fort:

ततो गृहीतमौनोऽहं राजान्तिकमुपागमम् । 

तत्र च श्लोकमपठद्द्विजः कश्चित्स्वयं कृतम् ॥ १

tato grhiitamauno’ham raajaantikamupaagamam | tatra ca shlokamapathaddvijah kashcitsvayam krtam || 1

Ich hatte also das Schweigegelübde abgelegt und ging zum König.

Dort rezitierte ein Brahmane einen Vers, den er selbst verfasst hatte.

तं चाशष्ट स्वयं राजा सम्यक्संस्कृतया गिरा । 

तत्रालोक्य च तत्रस्थो जनः प्रमुदितोऽभवत् ॥ २

tam caashashta svayam raajaa samyaksamskrtayaa giraa | tatraalokya ca tatrastho janah pramudito’bhavat || 2

Den verbesserte der König selbst in richtigem Sanskrit.

Die Menschen am Hof, die das mitansahen, waren erstaunt.

ततः स शर्ववर्माणं राजा सविनयोऽब्रवीत् । स्वयं कथय देवेन कथं तेऽनुग्रहः कृतः ॥ ३

tatah sa sharvavarmaanam raajaa savinayo’braviit | svayam kathaya devena katham te’nugrahah krtah || 3

Da wandte der König sich respektvoll an Sharvavarman:

„Berichte selbst, wie Gott dir die Gnade erwies!“

तच्छ्रुत्वानुग्रहं राज्ञः शर्ववर्माभ्यभाषत । 

इतो राजन्निराहारो मौनस्थोऽहं तदा गतः ॥ ४

tacchrutvaanugraham raajnah sharvavarmaabhyabhaashata |

 ito raajanniraahaaro maunastho’ham tadaa gatah || 4

Darauf erzählte Sharvavarman dem König von Karttikeyas Gnadenbeweis:

„Also, König, bin ich fastend und schweigend von hier losgezogen.

ततोऽध्वनि मनाक्छेषे जाते तीव्रतपःकृशः । 

क्लान्तः पतितवानस्मि निःसंज्ञो धरणीतले ॥ ५

tato’dhvani manaakcheshe jaate tiivratapahkrshah | klaantah patitavaanasmi nihsamjno dharaniitale || 5

Als ich den Rest meines Weges von krasser Selbstqual gezeichnet, vor Erschöpfung immer wieder bewußtlos zu Boden fallend zurücklegte,

उत्तिष्ठ पुत्र सर्वं ते सम्पत्स्यत इति स्फुटम् । 

शक्तिहस्तः पुमानेत्य जाने मामब्रवीत्तदा ॥ ६

uttishtha putra sarvam te sampatsyata iti sphutam | shaktihastah pumaanetya jaane maamabraviittadaa || 6

erinnerte ich mich, wie ein Mann mit einem Speer in der Hand auf mich zukam

und mir klar und deutlich sagte: „Steh auf, mein Sohn, alles wird sich zu deinem Besten wenden!“

तेनाहममृतासारसंसिक्तः इव तत्क्षणम् । 

प्रबुद्धः क्षुत्पिपासादिहीनः स्वस्थ इवाभवम् ॥ ७

tenaahamamrtaasaarasamsiktah iva tatkshanam | prabuddhah kshutpipaasaadihiinah svastha ivaabhavam || 7

Mir war, als hätte er mich mit Strömen von Lebenswasser übergossen.

In dem Moment erwachte ich frei von Hunger, Durst und Schmerz und fühlte mich wie neugeboren.

अथ देवस्य निकटं प्राप्य भक्तिभराकुलः । 

स्नात्वा गर्भगृहं तस्य प्रविष्टोऽभूवमुन्मनाः ॥ ८

atha devasya nikatam praapya bhaktibharaakulah |

 snaatvaa garbhagrham tasya pravishto’bhuuvamunmanaah || 8

Da erlangte ich Gottes Nähe, war von der Wucht meiner Hingabe überwältigt,

badete und betrat in banger Erwartung seine heilige Halle.

ततोऽन्तः प्रभुणा तेन स्कन्देन मम दर्शनम् । 

दत्तं ततः प्रविष्टा मे मुखे मूर्ता सरस्वती ॥ ९

tato’ntah prabhunaa tena skandena mama darshanam | dattam tatah pravishtaa me mukhe muurtaa sarasvatii || 9

Darin gewährte der Herr Skanda Karttikeya mir seinen Anblick,

und Sarasvati drang so, daß ich sie sehen konnte, durch meinen Mund in mich ein.

अथासौ भगवान्साक्षात्षड्भिराननपङ्कजैः । 

सिद्धो वर्णसमाम्नाय इति सूत्रमुदैरयत् ॥ १०

athaasau bhagavaansaakshaatshadbhiraananapankajaih | siddho varnasamaamnaaya iti suutramudairayat || 10

Also ließ der Gott sogleich aus seinen sechs Lotusblattmündern den Lehrsatz fließen,

der mit ‚Überholt ist die althergebrachte Lehre von den Klassen‘ beginnt.

तच्छ्रुत्वैव मनुष्यत्वसुलभाच्चापलाद्बत । उत्तरं सूत्रमभ्यूह्य स्वयमेव मयोदितम् ॥ ११

tacchrutvaiva manushyatvasulabhaaccaapalaadbata | uttaram suutramabhyuhhya svayameva mayoditam || 11

Als ich das hörte, sagte ich selbst den nächsten Vers auf, als der mir, o Wunder,

mit der Leichtigkeit eines so schön erreichten Menschenzustands unversehens zuflog.

अथाब्रवीत्स देवो मां नावदिष्यः स्वयं यदि । 

अभविष्यदिदं शास्त्रं पाणिनीयोपमर्दकम् ॥ १२

athaabraviitsa devo maam naavadishyah svayam yadi | 

abhavishyadidam shaastram paaniniiyopamardakam || 12

Da sprach der Gott zu mir: „Hättest du diese Grammatik nicht von dir aus vorgetragen,

hätte sie die von Panini verdrängt.

अधुना स्वल्पतन्त्रत्वात्कातन्त्राख्यं भविष्यति । 

मद्वाहनकलापस्य नाम्ना कालापकं तथा ॥ १३

adhunaa svalpatantratvaatkaatantraakhyam bhavishyati | 

madvaahanakalaapasya naamnaa kaalaapakam tathaa || 13

Jetzt wird sie ihrer Kürze wegen Katantra genannt,

oder auch Kalapaka wegen des Pfaus, auf dem ich reite.“

इत्युक्त्वा शब्दशास्त्रं तत्प्रकाश्याभिनवं लघु । 

साक्षादेव स मां देवः पुनरेवमभाषत ॥ १४

ityuktvaa shabdashaastram tatprakaashyaabhinavam laghu |

 saakshaadeva sa maam devah punarevamabhaashata || 14

Nachdem er das gesagt hatte, offenbarte der Gott vor meinen Augen

 mir diese ganz neue, leichte Grammatik und erwähnte noch beiläufig:

युष्मदीयः स राजापि पूर्वजन्मन्यभूदृषिः । 

भरद्वाजमुनेः शिष्यः कृष्णसंज्ञो महातपाः ॥ १५

yushmadiiyah sa raajaapi puurvajanmanyabhuudrshih |

 bharadvaajamuneh shishyah krshnasamjno mahaatapaah || 15

„Dein König war übrigens in seinem früheren Leben ein heiliger Seher

und großer Asket mit Namen Krishna, Schüler des Einsiedlers Bharadvaja.

तुल्याभिलाषामालोक्य स चैकां मुनिकन्यकाम् । 

ययावकस्मात्पुष्पेषुशरघातरसज्ञताम् ॥ १६

tulyaabhilaashaamaalokya sa caikaam munikanyakaam | 

yayaavakasmaatpushpeshusharaghaatarasajnataam || 16

Der hatte einst die Tochter des Einsiedlers erblickt und besucht, da sie ihn gleichermaßen begehrte, wissend von seiner, eines von Blumenpfeilen Getroffenen, Leidenschaft.

अतः स शप्तो मुनिभिरवतीर्ण इहाधुना । 

सा चावतीर्णा देवीत्वे तस्यैव मुनिकन्यका ॥ १७

atah sa shapto munibhiravatiirna ihaadhunaa | saa caavatiirnaa deviitve tasyaiva munikanyakaa || 17

Er, damals von den Einsiedlern verflucht, ist jetzt hier wieder herabgestiegen.

Sie, des Siedlers Töchterlein, ist als Königin zurückgekehrt.

इत्थमृष्यवतारोऽयं नृपतिः सातवाहनः । 

दृष्टे त्वय्यखिला विद्या प्राप्स्यत्येव त्वदिच्छया ॥ १८

itthamrshyavataaro’yam nrpatih saatavaahanah | drshte tvayyakhilaa vidyaa praapsyatyeva tvadicchayaa || 18

Somit ist dieser König Satavahana eine Inkarnation des heiligen Sehers,

der, sobald er dich gesehen hat, alle Weisheiten aufnimmt, ganz wie du es dir gewünscht.

अक्लेशलभ्या हि भवन्त्युत्तमार्था महात्मनाम् ।

 जन्मान्तरार्जिताः स्फारसंस्काराक्षिप्तसिद्धयः ॥ १९

akleshalabhyaa hi bhavantyuttamaarthaa mahaatmanaam |

 janmaantaraarjitaah sphaarasamskaaraakshiptasiddhayah || 19

Mühelos zu erreichen sind höchste Ziele für Menschen mit großem Herzen,

deren über die Geburten angehäufte Sphären guter Taten Erfolge herausschleudern.“

इत्युक्त्वान्तर्हिते देवे निरगच्छमहं बहिः ।

 तण्डुला मे प्रदत्ताश्च तत्र देवोपजीविभिः ॥ २०

ityuktvaantarhite deve niragacchamaham bahih | tandulaa me pradattaashca tatra devopajiivibhih || 20

So sprach der Gott und verschwand. Ich trat heraus, und des Gottes Diener schenkten mir ein paar Reiskörner.

ततोऽहमागतो राजंस्तण्डुलास्ते च मे पथि । 

चित्रं तावन्त एवासन्भुज्यमाना दिने दिने ॥ २१

tato’hamaagato raajamstandulaaste ca me pathi | citram taavanta evaasanbhujyamaanaa dine dine || 21

So zog ich denn weiter, o König. Das Wunder war nur, daß ich jeden Tag auf meiner Reise von diesen Reiskörnern aß und am nächsten Tag wieder ebenso viele da waren.“

एवमुक्त्वा स्ववृत्तान्तं विरते शर्ववर्मणि । उदतिष्ठन्नृपः स्नातुं प्रहृष्टः सातवाहनः ॥ २२

evamuktvaa svavrttaantam virate sharvavarmani | udatishthannrpah snaatum prahrshtah saatavaahanah || 22

Nachdem Sharvavarman seine Erlebnisse erzählt hatte, verstummte er.

König Satavahana erhob sich gut gelaunt um ein Bad zu nehmen.

ततोऽहं कृतमौनत्वाद्व्यवहारबहिष्कृतः । 

अनिच्छन्तं तमामन्त्र्य प्रणामेनैव भूपतिम् ॥ २३

tato’ham krtamaunatvaadvyavahaarabahishkrtah | anicchantam tamaamantrya pranaamenaiva bhuupatim || 23

Durch mein Schweigegelübde von geschäftlichen Dingen ausgeschlossen, verabschiedete ich mich mit einer stummen Verbeugung von dem König, der mich nur widerwillig ziehen ließ.

निर्गत्य नगरात्तस्माच्छिष्यद्वयसमन्वितः । 

तपसे निश्चितो द्रष्टुमागतो विन्ध्यवासिनीम् ॥ २४

nirgatya nagaraattasmaacchishyadvayasamanvitah | tapase nishcito drashtumaagato vindhyavaasiniim || 24

So verließ ich die Stadt nur von zwei Schülern begleitet. Zur Buße entschlossen, kam ich die in den Vindhyawäldern hausende Göttin zu schauen.

स्वप्नादेशेन देव्या च तयैव प्रेषितस्ततः । 

विन्ध्याटवीं प्रविष्टोऽहं त्वां द्रष्टुं भीषणामिमाम् ॥ २५

svapnaadeshena devyaa ca tayaiva preshitastatah | 

vindhyaataviim pravishto’ham tvaam drashtum bhiishanaamimaam || 25

Durch einen geträumten Befehl von der Göttin genötigt,

bin ich in diesen gespenstischen Vindhyawald vorgedrungen, um dich zu sehen.

पुलिन्दवाक्यादासाद्य सार्थं दैवात्कथंचन । 

इह प्राप्तोऽहमद्राक्षं पिशाचान्सुबहूनमून् ॥ २६

pulindavaakyaadaasaadya saartham daivaatkathamcana |

 iha praapto’hamadraaksham pishaacaansubahuunamuun || 26

Durch den Hinweis eines Pulinda Waldmenschen stieß ich zu einer Karawane,

und so gelangte ich mehr aus Zufall hierher, wo ich diese Zusammenrottung von Pishacateufeln sah.

अन्योन्यालापमेतेषां दूरादाकर्ण्य शिक्षिता । 

मया पिशाचभाषेयं मौनमोक्षस्य कारणम् ॥ २७

anyonyaalaapameteshaam duuraadaakarnya shikshitaa | 

mayaa pishaacabhaasheyam maunamokshasya kaaranam || 27

Denen lauschte ich aus der Ferne ab, wie sie miteinander palaverten. So habe ich ihre Pishacasprache gelernt, die mir ermöglicht, mein Schweigen zu brechen.

उपगम्य ततश्चैतां त्वां श्रुत्वोज्जयिनीगतम् ।

 प्रतिपालितवानस्मि यावदभ्यागतो भवान् ॥ २८

upagamya tatashcaitaam tvaam shrutvojjayiniigatam | pratipaalitavaanasmi yaavadabhyaagato bhavaan || 28

Die benutzte ich dann und fragte nach dir. Als ich hörte, daß du nach Ujjain gezogen warst, habe ich hier auf deine Ankunft, mein Bester, gewartet.

दृष्ट्वा त्वां स्वागतं कृत्वा चतुर्थ्या भूतभाषया । 

मया जातिः स्मृतेत्येष वृत्तान्तो मेऽत्र जन्मनि ॥ २९

drshtvaa tvaam svaagatam krtvaa caturthyaa bhuutabhaashayaa | 

mayaa jaatih smrtetyesha vrttaanto me’tra janmani || 29

Als ich dich sah, begrüßte ich dich in der vierten Sprache.

Ich erinnerte mich meiner Herkunft. Das hier ist die Geschichte meines Lebens.“

एवमुक्ते गुणाढ्येन काणभूतिरुवाच तम् । 

त्वदागमो मया ज्ञातो यथाद्य निशि तच्छृणु ॥ ३०

evamukte gunaadhyena kaanabhuutiruvaaca tam | tvadaagamo mayaa jnaato yathaadya nishi tacchrnu || 30

Nachdem Gunadhya das erzählt hatte, sagte Kanabhuti zu ihm:

„Und jetzt höre, wie ich schon heute nacht von deiner Ankunft erfuhr.

राक्षसो भूतिवर्माख्यो दिव्यदृष्टिः सखास्ति मे । 

गतवानस्मि चोद्यानमुज्जयिन्यां तदास्पदम् ॥ ३१

raakshaso bhuutivarmaakhyo divyadrshtih sakhaasti me | 

gatavaanasmi codyaanamujjayinyaam tadaaspadam || 31

Der Unhold Bhutivarman ist ein Hellseher und Freund von mir.

Den habe ich hier in Ujjain in einem Garten besucht, in dem er herumspukte.

तत्रासौ निजशापान्तं प्रति पृष्टो मयाब्रवीत् ।

 दिवा नास्ति प्रभावो नस्तिष्ठ रात्रौ वदाम्यतः ॥ ३२

tatraasau nijashaapaantam prati prshto mayaabraviit |

 divaa naasti prabhaavo nastishtha raatrau vadaamyatah || 32

Von dem wollte ich wissen, wann mein Fluch zu Ende sei. Er antwortet: „Tagsüber haben wir keine Macht. Warte bis es Nacht ist, dann will ich’s dir sagen.“

तथैति चाहं तत्रस्थः प्राप्तायां निशि वल्गताम् ।

 तमपृच्छं प्रसङ्गेन भूतानां हर्षकारणम् ॥ ३३

tathaiti caaham tatrasthah praaptaayaam nishi valgataam |

 tamaprccham prasangena bhuutaanaam harshakaaranam || 33

Ich blieb also da, bis es Nacht wurde. Dann fragte ich ihn eindringlich,

warum Geister immer so närrisch herumtanzen müssen.

पुरा विरिञ्चसंवादे यदुक्तं शङ्करेण तत् । 

शृणु वच्मीति मामुक्त्वा भूतिवर्माथ सोऽब्रवीत् ॥ ३४

puraa virincasamvaade yaduktam shankarena tat | shrnu vacmiiti maamuktvaa bhuutivarmaatha so’braviit || 34

Da sagte Bhutivarman zu mir: „Hör zu, ich will dir berichten,

was Shankara Shiva früher einmal in einem Gespräch mit Virinca Brahma gesagt hat.

दिवा नैषां प्रभावोऽस्ति ध्वस्तानामर्कतेजसा । 

यक्षरक्षःपिशाचानां तेन हृष्यन्त्यमी निशि ॥ ३५

divaa naishaam prabhaavo’sti dhvastaanaamarkatejasaa |

 yaksharakshahpishaacaanaam tena hrshyantyamii nishi || 35

Tagsüber haben Yakshas, Rakshasas und Pishacas keine Macht, weil sie in der Sonne matt darniederliegen. Um so ausgelassener toben sie bei Nacht.

न पूज्यन्ते सुरा यत्र न च विप्रा यथोचितम् । 

भुज्यतेऽविधिना वापि तत्रैते प्रभवन्ति च ॥ ३६

na puujyante suraa yatra na ca vipraa yathocitam | bhujyate’vidhinaa vaapi tatraite prabhavanti ca || 36

Auch wo Götter und Brahmanen nicht ordentlich verehrt werden,

oder wo gegen die Regel gegessen wird, gedeihen jene erst recht.

अमांसभक्षः साध्वी वा यत्र तत्र न यान्त्यमी ।

 शुचीञ्शूरान्प्रबुद्धांश्च नाक्रामन्ति कदाचन ॥ ३७

amaamsabhakshah saadhvii vaa yatra tatra na yaantyamii | shuciinshuuraanprabuddhaamshca naakraamanti kadaacana || 37

Wo Vegetarier oder keusche Frauen sind, dahin gehen sie nicht.

Solche, die reinen Herzens, mutig und aufgeweckt sind, greifen sie niemals an.“

इत्युक्त्वा से स तत्कालं भूतिवर्माब्रवीत्पुनः ।

 गच्छागतो गुणाढ्यस्ते शापमोक्षस्य कारणम् ॥ ३८

ityuktvaa se sa tatkaalam bhuutivarmaabraviitpunah |

 gacchaagato gunaadhyaste shaapamokshasya kaaranam || 38

Nachdem Bhutivarman das gesagt hatte, sprach er sogleich weiter:

„Geh schon! Gunadhya ist da. Er wird dafür sorgen, daß du deinen Fluch loswirst.“

श्रुत्वैतदागतश्चास्मि त्वं च दृष्टो मया प्रभो ।

 कथयाम्यधुना तां ते पुष्पदन्तोदितां कथाम् ॥ ३९

shrutvaitadaagatashcaasmi tvam ca drshto mayaa prabho |

 kathayaamyadhunaa taam te pushpadantoditaam kathaam || 39

„Als ich das hörte, bin ich gleich hergekommen und habe dich gesehen, mein Lieber.

Ich erzähl dir auch gleich die Geschichte, die Pushpadanta mir erzählt hat.

किं त्वेकं कौतुकं मेऽस्ति कथ्यतां केन हेतुना । 

स पुष्पदन्तस्त्वं चापि माल्यवानिति विश्रुतः ॥ ४०

kim tvekam kautukam me’sti kathyataam kena hetunaa | 

sa pushpadantastvam caapi maalyavaaniti vishrutah || 40

Eines aber hätte ich gern noch gewußt: 

Warum heißt er Pushpadanta und du Malyavan?

काणभूतेरिति श्रुत्वा गुणाढ्यस्तमभाषत ।  

गङ्गातीरेऽग्रहारोऽस्ति नाम्ना बहुसुवर्णकः ॥ ४१

kaanabhuuteriti shrutvaa gunaadhyastamabhaashata | gangaatiire’grahaaro’sti naamnaa bahusuvarnakah || 41

Auf Kanabhutis Frage erwiderte Gunadhya: „Am Ufer des Ganges liegt an Brahmanen verpachtetes Königsland namens Bahusuvarnaka, weil es viel Gold einbringt.

तत्र गोविन्ददत्ताख्यो ब्राह्मणोऽभूद्बहुश्रुतः । 

तस्य भार्याग्निदत्ता च बभूव पतिदेवता ॥ ४२

tatra govindadattaakhyo braahmano’bhuudbahushrutah | tasya bhaaryaagnidattaa ca babhuuva patidevataa || 42

Dort lebte ein hochgebildeter Brahmane namens Govindadatta.

Seine Frau war Agnidatta, und die war ihrem Mann ergeben.

स कालेन द्विजस्तस्यां पञ्च पुत्रानजीजनत् ।

 ते च मूर्खाः सुरूपाश्च बभूवुरभिमानिनः ॥ ४३

sa kaalena dvijastasyaam panca putraanajiijanat | te ca muurkhaah suruupaashca babhuuvurabhimaaninah || 43

Mit der zeugte der Brahmane im Lauf der Zeit fünf Söhne.

Die sahen gut aus, waren aber dumm und eingebildet.

अथ गोविन्ददत्तस्य गृहानतिथिराययौ । विप्रो वैश्वानरो नाम वैश्वानर इवापरः ॥ ४४

atha govindadattasya grhaanatithiraayayau | vipro vaishvaanaro naama vaishvaanara ivaaparah || 44

Einst trat ein Gast vor Govindadattas Haus, ein Brahmane namens Vaishvanara,

ein zweiter Vaishvanara Feuergott, fürwahr.

गोविन्ददत्ते तत्कालं गृहादपि बहिः स्थिते ।

 तत्पुत्राणामुपागत्य कृतं तेनाभिवादनम् ॥ ४५

govindadatte tatkaalam grhaadapi bahih sthite | tatputraanaamupaagatya krtam tenaabhivaadanam || 45

Da Govindadatta zu dem Zeitpunkt außer Haus war, trat er näher und begrüßte die Söhne höflich.

हासमात्रं च तैस्तस्य कृतं प्रत्यभिवादनम् ।

 ततः स कोपान्निर्गन्तुं प्रारेभे तद्गृहाद्द्विजः ॥ ४६

haasamaatram ca taistasya krtam pratyabhivaadanam | 

tatah sa kopaannirgantum praarebhe tadgrhaaddvijah || 46

Jene aber quittierten seinen Gruß mit Gelächter.

Da machte der Brahmane Anstalten, das Haus im Zorn zu verlassen.

आगतेनाथ गोविन्ददत्तेन स तथाविधः ।

 क्रुद्धः पृष्टोऽनुनीतोऽपि जगादैवं द्विजोत्तमः ॥ ४७

aagatenaatha govindadattena sa tathaavidhah | kruddhah prshto’nuniito’pi jagaadaivam dvijottamah || 47

Als er noch regelrecht kochte vor Wut, kam Govindadatta zurück.

Von ihm gefragt, ja beschwichtigt, sprach der treffliche Brahmane:

पुत्रास्ते पतिता मूर्खास्तत्सम्पर्काद्भवानपि । 

तस्मान्न भोक्ष्ये त्वद्गेहे प्रायश्चित्तं नु मे भवेत् ॥ ४८

putraaste patitaa muurkhaastatsamparkaadbhavaanapi |

 tasmaanna bhokshye tvadgehe praayashcittam nu me bhavet || 48

„Deine Söhne sind verblödete Parias, und weil du mit denen Kontakt hast, bist du auch einer. Ich aber will mich entsühnen, indem ich in deinem Haus keinen Bissen zu mir nehme.“

अथ गोविन्ददत्तस्तमुवाच शपथोत्तरम् ।

 न स्पृशाम्यपि जात्वेतानहं कुतनयानिति ॥ ४९

atha govindadattastamuvaaca shapathottaram | na sprshaamyapi jaatvetaanaham kutanayaaniti || 49

Da tat Govindadatta diesen heiligen Schwur vor ihm:

„Ich will diese meine mißratenen Söhne nie wieder anrühren!“

तद्भार्यापि तथैवैत्य तमुवाचातिथिप्रिया ।

 ततः कथंचिदातिथ्यं तत्र वैश्वानरोऽग्रहीत् ॥ ५०

tadbhaaryaapi tathaivaitya tamuvaacaatithipriyaa | tath kathamcidaatithyam tatra vaishvaanaro’grahiit || 50

Auch seine gastfreundliche Ehefrau eilte herbei und sagte dasselbe.

Danach mußte Vaishvanara ihre Gastfreundschaft wohl oder übel annehmen.

तद्दृष्ट्वा देवदत्ताख्यस्तस्यैकस्तनयस्तदा । 

अभूद्गोविन्ददत्तस्य नैर्घृण्येनानुतापवान् ॥ ५१

taddrshtvaa devadattaakhyastasyaikastanayastadaa | abhuudgovindadattasya nairghrnyenaanutaapavaan || 51

Als einer von Govindadattas Söhnen, Devadatta, das mitansah,

mußte er an dessen Unbarmherzigkeit verzweifeln.

व्यर्थं जीवितमालोक्य पितृभ्यामथ दूषितम् । 

सनिर्वेदः स तपसे ययौ बदरिकाश्रमम् ॥ ५२

vyartham jiivitamaalokya pitrbhyaamatha duushitam | sa nirvedah sa tapase yayau badarikaashramam || 52

Er sah das Leben als sinnlos, von den Eltern verdorben an, und zog verzweifelt in die Einsiedelei von Badarika an der Gangesquelle um sich zu kasteien.

ततः पर्णाशनः पूर्वं धूमपश्चाप्यनन्तरम् ।

 तस्थौ चिराय तपसे तोषयिष्यन्नुमापतिम् ॥ ५३

tatah parnaashanah puurvam dhuumapashcaapyanantaram |

 tasthau ciraaya tapase toshayishyannumaapatim || 53

Also aß er zuerst Blätter, und dann nur noch Rauch. Lange stand er die Selbstqualen durch, um den Gatten der Uma Shiva günstig zu stimmen.

ददौ च दर्शनं तस्य शम्भुस्तीव्रतपोर्जितः । 

तस्यैवानुचरत्वं च स वव्रे वरमीश्वरात् ॥ ५४

dadau ca darshanam tasya shambhustiivrataporjitah | tasyaivaanucaratvam ca sa vavre varamiishvaraat || 54

Durch seine harte Askese tief beeindruckt schenkte ihm Shambhu Shiva eine Vision,

in der jener sich von ihm die Gnade erbat, ihn stets begleiten zu dürfen.

विद्याः प्राप्नुहि भोगांश्च भुवि भुङ्क्ष्व ततस्तव । 

भविताभिमतं सर्वमिति शम्भुस्तमादिशत् ॥ ५५

vidyaah praapnuhi bhogaamshca bhuvi bhunkshva tatastava | 

bhavitaabhimatam sarvamiti shambhustamaadishat || 55

„Erwirb Bildung, genieß die Freuden der Welt!“ befahl Shambhu ihm,

„dann werden all deine Wünsche in Erfüllung gehen!“

ततः स गत्वा विद्यार्थी पुरं पाटलिपुत्रकम् ।

 सिषेवे वेदकुम्भाख्यमुपाध्यायं यथाविधि ॥ ५६

tatah sa gatvaa vidyaarthii puram paataliputrakam |

 sisheve vedakumbhaakhyamupaadhyaayam yathaavidhi || 56

So zog er denn bildungshungrig nach Pataliputra,

wo er Professor Vedakumbha seine Aufwartung machte, wie es der Sitte entsprach.

तत्रस्थं तमुपाध्यायपत्नी जातु स्मरातुरा । 

हठाद्वव्रे बत स्त्रीणां चञ्चलाश्चित्तवृत्तयः ॥ ५७

tatrastham tamupaadhyaayapatnii jaatu smaraaturaa | hathaadvavre bata striinaam cancalaashcittavrttayah || 57

Kaum war er eingezogen, fiel die liebestolle Lehrergattin schon gewaltsam über ihn her. Oh je - Frauen und ihre Gefühlsaufwallungen!

तेन संत्यज्य तं देशमनङ्गकृतविप्लवः । स देवदत्तः प्रययौ प्रतिष्ठानमतन्द्रितः ॥ ५८

tena samtyajya tam deshamanangakrtaviplavah | sa devadattah prayayau pratishthaanamatandritah || 58

Also verließ der vom Liebesgott abgelenkte Devadatta diese Gegend

 und machte sich unverdrossen auf den Weg nach Pratisthana.

तत्र वृद्धमुपाध्यायं वृद्धया भार्ययान्वितम् ।

 मन्त्रस्वाम्याख्यमभ्यर्थ्य विद्याः सम्यगधीतवान् ॥ ५९

tatra vrddhamupaadhyaayam vrddhayaa bhaaryayaanvitam |

mantrasvaamyaakhyamabhyarthya vidyaah samyagadhiitavaan || 59

Dort bewarb er sich bei Mantrasvami, einem mit einer alten Frau verheirateten alten Professor, und lernte alle Wissenschaften.

कृतविद्यं च तं तत्र ददर्श नृपतेः सुताः ।

 सुशर्माख्यस्य सुभगं श्रीर्नाम श्रीरिवाच्युतम् ॥ ६०

krtavidyam ca tam tatra dadarsha nrpateh sutaah | 

susharmaakhyasya subhagam shriirnaama shriirivaacyutam || 60

Als er ausgelernt hatte, warf König Susharmans Tochter Shri ein Auge

auf den gutaussehenden Jüngling, so wie einst Göttin Shri auf Vishnu.

सोऽपि तां दृष्टवान्कन्यां स्थितां वातायनोपरि । 

विहरन्तीं विमानेन चन्द्रस्येवाधिदेवताम् ॥ ६१

so’pi taam drshtavaankanyaam sthitaam vaataayanopari | 

viharantiim vimaanena candrasyevaadhidevataam || 61

Auch er sah die Jungfrau oben am Fenster stehen,

wie die in ihrem Luftschiff vorbeischwebende Göttin des Mondes.

बद्धाविव तयान्योन्यं मारशृङ्खलया दृशा । 

नापसर्तुं समर्थौ तौ बभूवतुरुभावपि ॥ ६२

baddhaaviva tayaanyonyam maarashrnkhalayaa drshaa |

 naapasartum samarthau tau babhuuvaturubhaavapi || 62

Mit diesem einen Blick waren die beiden aneinander gefesselt

wie mit Handschellen der Liebe, von denen sie nicht mehr loskamen.

साथ तस्यैकयाङ्गुल्या मूर्तयेव स्मराज्ञया । 

इतो निकटमेहीति संज्ञां चक्रे नृपात्मजा ॥ ६३

saatha tasyaikayaangulyaa muurtayeva smaraajnayaa | ito nikatamehiiti samjnaam cakre nrpaatmajaa || 63

Da gab ihm die Prinzessin ein Zeichen mit dem Zeigefinger, eine Geste ihrer Huld:

„Komm doch mal her!“

ततः समीपं तस्याश्च ययावन्तःपुराच्च सः ।

 सा च चिक्षेपे दन्तेन पुष्पमादाय तं प्रति ॥ ६४

tatah samiipam tasyaashca yayaavantahpuraacca sah | saa ca cikshepe dantena pushpamaadaaya tam prati || 64

Er machte einen Schritt auf sie zu, als sie schon mit einer Blume zwischen den Zähnen

aus dem Frauengemach hervortrat und diese nach ihm warf.

संज्ञामेतामजानानो गूढां राजसुताकृताम् ।

 स कर्तव्यविमूढः सन्नुपाध्यायगृहं ययौ ॥ ६५

samjnaametaamajaanaano guudhaam raajasutaakrtaam |

 sa kartavyavimuudhah sannupaadhyaayagrham yayau || 65

Er hatte keine Ahnung, was das Zeichen der Prinzessin zu bedeuten hatte, und kehrte, zu verwirrt, um irgendetwas zu unternehmen, ins Haus des Professors zurück.

लुलोठ तत्र धरणौ न किंचिद्वक्तुमीश्वरः ।

 तापेन दह्यमानोऽन्तर्मूकः प्रमुषितो यथा ॥ ६६

lulotha tatra dharanau na kimcidvaktumiishvarah | taapena dahyamaano’ntarmuukah pramushito yathaa || 66

Er wälzte sich auf dem Boden herum, unfähig auch nur einen Ton zu sagen.

Von innerer Glut gleichsam verzehrt war er wie blöde und nicht ansprechbar.

वितर्क्य कामजैश्चिह्नैरुपाध्यायेन धीमता । 

युक्त्या पृष्टः कथंचिच्च यथावृत्तं शशंस सः ॥ ६७

vitarkya kaamajaishcihnairupaadhyaayena dhiimataa || 

yuktyaa prshtah kathamcicca yathaavrttam shashamsa sah || 67

Der weise Lehrer aber deutete die von der Liebe rührenden Symptome und befragte ihn listig, sodaß er irgendwann doch noch mit seiner Geschichte herausrückte.

तद्बुद्ध्वा तमुपाध्यायो विदग्धो वाक्यमब्रवीत् ।

 दन्तेन पुष्पं मुञ्चन्त्या तया संज्ञा कृता तव ॥ ६८

tadbuddhvaa tamupaadhyaayo vidagdho vaakyamabraviit | 

dantena pushpam muncantyaa tayaa samjnaa krtaa tava || 68

Als der ausgepichte Professer die gehört hatte, sagte er: „Dadurch, daß sie die zwischen den Zähnen gehaltene Blume nach dir warf, hat sie dir ein Zeichen gegeben.

यदेतत्पुष्पदन्ताख्यं पुष्पाढ्यं सुरमन्दिरम् । 

तत्रागत्य प्रतीक्षेथाः साम्प्रतं गम्यतामिति ॥ ६९

yadetatpushpadantaakhyam pushpaadhyam suramandiram | 

tatraagatya pratiikshethaah saampratam gamyataamiti || 69

Du sollst zu diesem an Blumen reichen Tempel Pushpadanta gehen

und dort auf sie warten. Mach dich lieber gleich auf den Weg.“

श्रुत्वेति ज्ञानसंज्ञार्थः स तत्याज शुचं युवा ।

 ततो देवगृहस्यान्तस्तस्य गत्वा स्थितोऽभवत् ॥ ७०

shrutveti jnaanasamjnaarthah sa tatyaaja shucam yuvaa | tato devagrhasyaantastasya gatvaa sthito’bhavat || 70

Als er das hörte, verstand der Jüngling das Zeichen und vergaß seinen Liebeskummer.

Er ging in den Tempel und verharrte darin.

साप्यष्टमीं समुद्दिश्य तत्र राजसुता ययौ । एकैव देवं द्रष्टुं च गर्भागारमथाविशत् ॥ ७१

saapyashtamiim samuddishya tatra raajasutaa yayau |

 ekaiva devam drashtum ca garbhaagaaramathaavishat || 71

Die Königstochter wiederum verwies auf den achten Monat, als sie sich dorthin begab, und betrat das Allerheiligste, um allein zu sein, wenn sie Gott sah.

दृष्टोऽत्र द्वारपट्टस्य पश्चात्सोऽथ प्रियस्तया ।

 गृहीतानेन चोत्थाय सा कण्ठे सहसा ततः ॥ ७२

drshto’tra dvaarapattasya pashcaatso’tha priyastayaa | grhiitaanena cotthaaya saa kanthe sahasaa tatah || 72

Wen sie allerdings sah, war der hinter dem Türflügel versteckte Geliebte,

der sofort auf sie zusprang und sie am Hals ergriff.

चित्रं त्वया कथं ज्ञाता सा संज्ञेत्युदिते तया । 

उपाध्यायेन सा ज्ञाता न मयेति जगाद सः ॥ ७३

citram tvayaa katham jnaataa saa samjnetyudite tayaa | upaadhyaayena saa jnaataa na mayeti jagaada sah || 73

„Was für ein Wunder“, sprach sie, „daß du mein Zeichen verstanden hast!“

„Mein Professor hat’s verstanden, nicht ich“, erwiderte er.

मुञ्च मामविदग्धस्त्वमित्युक्त्वा तत्क्षणात्क्रुधा ।

 मन्त्रभेदभयात्साथ राजकन्या ततो ययौ ॥ ७४

munca maamavidagdhastvamityuktvaa tatkshanaatkrudhaa |

 mantrabhedabhayaatsaatha raajakanyaa tato yayau || 74

„Lass mich los, du Schelm!“ rief die Königstochter verärgert und rannte

im selben Moment schon aus Angst, ihr Geheimnis könnte entdeckt werden, davon.

सोऽपि गत्वा विविक्ते तां दृष्टनष्टां स्मरन्प्रियाम् । देवदत्तो वियोगाग्निविगलज्जीवितोऽभवत् ॥ ७५

so’pi gatvaa vivikte taam drshtanashtaam smaranpriyaam | devadatto viyogaagnivigalajjiivito’bhavat || 75

Also ging auch Devadatta und dachte einsam und verlassen an die Geliebte, wie sie kaum gesehen, wieder entschwunden war. So schmolz vom Feuer der Trennung er verzehrt dahin.

दृष्ट्वा तं तादृशं शम्भुः प्राक्प्रसन्नः किलादिशत् ।

 गणं पञ्चशिखं नाम तस्याभीप्सितसिद्धये ॥ ७६

drshtvaa tam taadrsham shambhuh praakprasannah kilaadishat | 

ganam pancashikham naama tasyaabhiipsitasiddhaye || 76

Als Shiva, der schon früher von ihm beeindruckt war, ihn so sah, befahl er gleich seinen Gefolgsmann Gana Pancashikha Fünfkopf  herbei, damit der sich Devadattas Herzensangelegenheiten annahm.

स चागत्यसमाश्वास्य स्त्रीवेषं तं गणोत्तमः । 

अकारयत्स्वयं चाभूद्वृद्धब्राह्मणरूपधृत् ॥ ७७

sa caagatyasamaashvaasya striivesham tam ganottamah | akaarayatsvayam caabhuudvrddhabraahmanaruupadhrt || 77

Der treffliche Gana kam auch, tröstete jenen, ließ ihn Frauenkleider anlegen

und nahm selbst den Habitus eines alten Brahmanen an.

ततस्तेन समं गत्वा तं सुशर्ममहीपतिम् ।

 जनकं सुदृशस्तस्याः स जगाद गणाग्रणीः ॥ ७८

tatastena samam gatvaa tam susharmamahiipatim | janakam sudrshastasyaah sa jagaada ganaagraniih || 78

Also trat der Ganafürst mit jenem zusammen vor König Susharma

und sprach zu dem Vater des Mädchens mit den wachen Augen:

पुत्रो मे प्रोषितः क्वापि तमन्वेष्टुं व्रजाम्यहम् । 

तन्मे स्नुषेयं निःक्षेपो राजन्सम्प्रति रक्ष्यताम् ॥ ७९

putro me proshitah kvaapi tamanveshtum vrajaamyaham | 

tanme snusheyam nihkshepo raajansamprati rakshyataam || 79

„Mein Sohn ist verschollen, und ich ziehe los, ihn zu suchen.

Diese meine Schwiegertochter lass ich bei dir, o König. Pass gut auf sie auf!“

तच्छ्रुत्वा शापभीतेन तेनादाय सुशर्मणा ।

 स्वकन्यान्तःपुरे गुप्ते स्त्रीति संस्थापितो युवा ॥ ८०

tacchrutvaa shaapabhiitena tenaadaaya susharmanaa | svakanyaantahpure gupte striiti samsthaapito yuvaa || 80

Als Susharma ihn so hörte, bekam er Angst, von ihm verflucht zu werden. Er nahm den Jüngling in Obhut und ließ ihn wie eine Frau im bewachten Harem seiner eigenen Tochter unterbringen.

ततः पञ्चशिखे याते स्वप्रियान्तःपुरे वसन् । 

स्त्रीवेषः स द्विजस्तस्या विस्रम्भास्पदतां ययौ ॥ ८१

tatah pancashikhe yaate svapriyaantahpure vasan | striiveshah sa dvijastasyaa visrambhaaspadataam yayau || 81

Daraufhin zog Pancashikha sich zurück und der Brahmane in Frauenkleidern lebte in den Gemächern seiner Angebeteten. Bald trat er das Amt einer Vertrauensperson an.

एकदा चोत्सुका रात्रौ तेनात्मानं प्रकाश्य सा । 

गुप्तं गान्धर्वविधिना परिणीता नृपात्मजा ॥ ८२

ekadaa cotsukaa raatrau tenaatmaanam prakaashya saa | 

guptam gaandharvavidhinaa pariniitaa nrpaatmajaa || 82

Irgendwann, als sie des Nachts sich nach ihm verzehrte, entdeckte er ihr sein wahres Ich. So ward des Königs Töchterlein nach Elfenart geehelicht.

तस्यां च धृतगर्भायां तं द्विजं स गणोत्तमः ।

 स्मृतमात्रागतो रात्रौ ततोऽनैषीदलक्षितम् ॥ ८३

tasyaam ca dhrtagarbhaayaam tam dvijam sa ganottamah | 

smrtamaatraagato raatrau tato’naishiidalakshitam || 83

Als sie dann schwanger war, erschien der treffliche Gana wunschgemäß des Nachts und entführte den Brahmanen unbemerkt.

ततस्तस्य समुत्सार्य यूनः स्त्रीवेषमाशु तम् । 

प्रातः पञ्चशिखः सोऽभूत्पूर्ववद्ब्राह्मणाकृतिः ॥ ८४

tatastasya samutsaarya yuunah striiveshamaashu tam |

 praatah pancashikhah so’bhuutpuurvavadbraahmanaakrtih || 84

Der Jüngling entledigte sich geschwind seiner Frauenkleider, und Pancashikha nahm am nächsten Morgen wieder seinen früheren Brahmanenhabitus an.

तेनैव सह गत्वा च सुशर्मनृपमभ्यधात् । 

अद्य प्राप्तो मया राजन्पुत्रस्तद्देहि मे स्नुषाम् ॥ ८५

tenaiva saha gatvaa ca susharmanrpamabhyadhaat | adya praapto mayaa raajanputrastaddehi me snushaam || 85

Sodann trat er mit ihm vor König Susharman und sprach: „Heute habe ich, o König, meinen Sohn wiedergefunden. Gib mir meine Schwiegertochter zurück!“

ततः स राजा तां बुद्ध्वा रात्रौ क्वापि पलायिताम् ।

 तच्छापभयसम्भ्रान्तो मन्त्रिभ्य इदमब्रवीत् ॥ ८६

tatah sa raajaa taam buddhvaa raatrau kvaapi palaayitaam |

 tacchaapabhayasambhraanto mantribhya idamabraviit || 86

Da merkte der König, daß sie des Nachts irgendwohin geflohen sein mußte.

Panisch vor Angst, dafür verflucht zu werden, sprach er vor seinen Ministern:

न विप्रोऽयमयं कोऽपि देवो मद्वञ्चनागतः । 

एवंप्राया भवन्तीह वृत्तान्ताः सततं यतः ॥ ८७

na vipro’yamayam ko’pi devo madvancanaagatah | evampraayaa bhavantiiha vrttaantaah satatam yatah || 87

„Das ist kein Brahmane! Das ist irgendein Gott, der mich hinters Licht führen will.

Solche Geschichten passieren immer wieder seit Alters her.

तथा च पूर्वं राजाभूत्तपस्वी करुणापरः ।

 दाता धीरः शिबिर्नाम सर्वसत्त्वाभयप्रदः ॥ ८८

tathaa ca puurvam raajaabhuuttapasvii karunaaparah | 

daataa dhiirah shibirnaama sarvasattvaabhayapradah || 88

Da gab es nämlich früher einen König namens Shibi. Der war opferbereit,

 mitfühlend, großzügig, standhaft und gewährte allen Lebewesen seinen Schutz.

तं वञ्चयितुमिन्द्रोऽथ कृत्वा श्येनवपुः स्वयम् । 

मायाकपोतवपुषं धर्ममन्वपतद्द्रुतम् ॥ ८९

tam vancayitumindro’tha krtvaa shyenavapuh svayam | 

maayaakapotavapusham dharmamanvapataddrutam || 89

Um den zu narren, nahm Indra die Form eines Falken an und stürzte sich

im Flug auf Gott Dharma, der einen zauberhaften Taubenkörper trug.

कपोतश्च भयाद्गत्वा शिबेरङ्कमशिश्रियत् ।

 मनुष्यवाचा श्येनोऽथ स तं राजानमब्रवीत् ॥ ९०

kapotashca bhayaadgatvaa shiberankamashishriyat |

 manushyavaacaa shyeno’tha sa tam raajaanamabraviit || 90

Das Täubchen in seiner Angst suchte Schutz in Shibis Schoß.

Da sprach der Falke mit menschlicher Stimme zum König:

राजन्भक्ष्यमिदं मुञ्च कपोतं क्षुधितस्य मे ।

 अन्यथा मां मृतं विद्धि कस्ते धर्मस्ततो भवेत् ॥ ९१

raajanbhakshyamidam munca kapotam kshudhitasya me | 

anyathaa maam mrtam viddhi kaste dharmastato bhavet || 91

„König, die Taube ist mein Essen! Gib sie frei für mich Darbenden!

Sonst bin ich des Todes, wie du weißt. Was wird dann aus deiner Rechtschaffenheit?“

ततः शिबिरुवाचैनमेष मे शरणागतः । अत्याज्यस्तद्ददाम्यन्यन्मांसमेतत्समं तव ॥ ९२

tatah shibiruvaacainamesha me sharanaagatah | atyaajyastaddadaamyanyanmaamsametatsamam tava || 92

Darauf entgegnete Shibi ihm: „Sie ist in meinen Schutz geflohen. Um den nicht zu verlieren, biete ich dir ein anderes Stück Fleisch an, das so groß ist wie sie.“

श्येनो जगाद यद्येवमात्ममांसं प्रयच्छ मे । 

तथेति तत्प्रहृष्टः सन्स राजा प्रत्यपद्यत ॥ ९३

shyeno jagaada yadyevamaatmamaamsam prayaccha me | tatheti tatprahrshtah sansa raajaa pratyapadyata || 93

Der Falke sprach: „Dann gib mir doch dein eigen Fleisch!“

„So soll es sein!“ stimmte der König zu, denn darauf freute er sich schon.

यथा यथा च मांसं स्वमुत्कृत्यारोपयन्नृपः । 

तथा तथा तुलायां स कपोतोऽभ्यधिकोऽभवत् ॥ ९४

yathaa yathaa ca maamsam svamutkrtyaaropayannrpah |

 tathaa tathaa tulaayaam sa kapoto’bhyadhiko’bhavat || 94

Doch je mehr der König sich von seinem Fleisch unter grausamen Schmerzen herausschnitt, desto größer und schwerer wurde die Taube auf der anderen Waagschale.

ततः शरीरं सकलं तुलां राजाध्यरोपयत् ।

 साधु साधु शमं त्वेतद्दिव्या वागुदभूत्ततः ॥ ९५

tatah shariiram sakalam tulaam raajaadhyaropayat | 

saadhu saadhu shamam tvetaddivyaa vaagudabhuuttatah || 95

Da zerrte der König seinen ganzen Körper auf die Waage.

„Gut gemacht, das reicht jetzt!“ tönte eine himmlische Stimme von oben.

इन्द्रधर्मौ ततस्त्यक्त्वा रूपं श्येनकपोतयोः ।

 तुष्टावक्षतदेहं तं राजानं चक्रतुः शिबिम् ॥ ९६

indradharmau tatastyaktvaa ruupam shyenakapotayoh | 

tushtaavakshatadeham tam raajaanam cakratuh shibim || 96

Da verließen Indra und Dharma ihre Form als Falke und Taube

und stellten, beide zufrieden, den König Shibi mit unversehrtem Körper wieder her.

दत्त्वा चास्मै वरानन्यांस्तावन्तर्धानमीयतुः ।

 एवं मामपि कोऽप्येष देवो जिज्ञासुरागतः ॥ ९७

dattvaa caasmai varaananyaamstaavantardhaanamiiyatuh |

 evam maamapi ko’pyesha devo jijnaasuraagatah || 97

Dann beschenkten sie ihn mit vielen Kostbarkeiten und wurden wieder unsichtbar.

So kam auch dieser her zu mir, um wie ein Gott mich zu prüfen.“

इत्युक्त्वा सचिवान्स्वैरं स सुशर्मा महीपतिः ।

 तमुवाच भयप्रह्वो विप्ररूपं गणोत्तमम् ॥ ९८

ityuktvaa sacivaansvairam sa susharmaa mahiipatih | tamuvaaca bhayaprahvo vipraruupam ganottamam || 98

So sprach König Susharman zu seinen Ministern. Dann richtete er von sich aus,

vor Angst vornübergebeugt, sein Wort an den trefflichen Gana in Brahmanengestalt:

अभयं देहि साद्यैव स्नुषा ते हारिता निशि ।

 माययैव गता क्वापि रक्ष्यमाणाप्यहर्निशम् ॥ ९९

abhayam dehi saadyaiva snushaa te haaritaa nishi | maayayaiva gataa kvaapi rakshyamaanaapyaharnisham || 99

„Verschone mich! Heut nacht erst wurde deine Schwiegertochter entführt. Ein Zauber war’s, durch den die Tag und Nacht Bewachte wer weiß wohin entschwand.“

कृच्छ्रात्स दययेवाथ विप्ररूपो गणोऽब्रवीत् । 

तर्हि पुत्राय राजन्मे देहि स्वां तनयामिति ॥ १००

krcchraatsa dayayevaatha vipraruupo gano’braviit | tarhi putraaya raajanme dehi svaam tanayaamiti || 100

Da sprach der Gana in Brahmanengestalt scheinbar notgedrungen gnädig gestimmt:

„Wenn dem so ist, König, dann gib meinem Sohn doch deine Tochter zur Frau!“

तच्छ्रुत्वा शापभीतेन राज्ञा तस्मै निजा सुता । 

सा दत्ता देवदत्ताय ततः पञ्चशिखो ययौ ॥ १०१

tacchrutvaa shaapabhiitena raajnaa tasmai nijaa sutaa | saa dattaa devadattaaya tatah pancashikho yayau || 101

Als er das hörte, gab der König, aus Angst verflucht zu werden, seine Tochter dem Devadatta zur Frau. Danach ist Pancashikha abgezogen.

देवदत्तोऽपि भूयः प्रकाशं प्राप्य वल्लभाम् । 

जजृम्भेऽनन्यपुत्रस्य श्वशुरस्य विभूतिषु ॥ १०२

devadatto’pi bhuuyah prakaasham praapya vallabhaam |

 jajrmbhe’nanyaputrasya shvashurasya vibhuutishu || 102

So kam Devadatta endlich offiziell zu seiner Geliebten und konnte in den Reichtümern seines ansonsten sohnlosen Schwiegervaters schwelgen.

कालेन तस्य पुत्रं च दौहित्रमभिषिच्य सः ।

 राज्ये महीधरं नाम सुशर्मा शिश्रिये वनम् ॥ १०३

kaalena tasya putram ca dauhitramabhishicya sah |

 raajye mahiidharam naama susharmaa shishriye vanam || 103

Im Lauf der Zeit hat Susharma den Sohn seiner Tochter, Mahidhara, zum König gesalbt und sich in den Wald zurückgezogen.

ततो दृष्ट्वा सुतैश्वर्यं कृतार्थः स तपोवनम् । 

राजपुत्र्या तया साकं देवदत्तोऽप्यशिश्रियत् ॥ १०४

tato drshtvaa sutaishvaryam krtaarthah sa tapovanam |

 raajaputryaa tayaa saakam devadatto’pyashishriyat || 104

Da sah Devadatta seines Sohnes Machtentfaltung und zog als jemand,

der seinen Zweck erfüllt hat, mit seiner Prinzessin ebenfalls in den Büßerhain.

तत्राराध्य पुनः शम्भुं त्यक्त्वा मर्त्यकलेवरम् । 

तत्प्रसादेन तस्यैव गणभावमुपागतः ॥ १०५

tatraaraadhya punah shambhum tyaktvaa martyakalevaram |

 tatprasaadena tasyaiva ganabhaavamupaagatah || 105

Daselbst beeindruckte er Shiva erneut, sodaß, als er seine sterbliche Hülle zurückließ,

er durch dessen Gnade in die Stellung eines Gefolgsmannes vorrückte.

प्रियादन्तोज्झितात्पुष्पात्संज्ञां न ज्ञातवान्यतः । 

अतः स पुष्पदन्ताख्यः सम्पन्नो गणसंसदि ॥ १०६

priyaadantojjhitaatpushpaatsamjnaam na jnaatavaanyatah | 

atah sa pushpadantaakhyah sampanno ganasamsadi || 106

Weil er das Zeichen der von seiner Geliebten mit den Zähnen geworfenen Blume nicht zu deuten wußte, fiel im Bund der Gefolgsleute ihm der Name Pushpadanta zu.

तद्भार्या च प्रतीहारी देव्या जाता जयाभिधा ।

 इत्थं स पुष्पदन्ताख्यो मदाख्यामधुना शृणु ॥ १०७

tadbhaaryaa ca pratiihaarii devyaa jaataa jayaabhidhaa |

 ittham sa pushpadantaakhyo madaakhyaamadhunaa shrnu || 107

Seine Frau wurde von der Göttin zur Torwächterin Jaya berufen.

So wurde Pushpadanta getauft. Hör nun, wie ich zu meinem Namen gekommen bin.

यः स गोविन्ददत्ताख्यो देवदत्तपिता द्विजः ।

 तस्यैव सोमदत्ताख्यः पुत्रोऽहमभवं पुरा ॥ १०८

yah sa govindadattaakhyo devadattapitaa dvijah | tasyaiva somadattaakhyah putro’hamabhavam puraa || 108

Vor langer Zeit war ich der Sohn des Brahmanen Govindadatta,

des Vaters von Devadatta, und hieß Somadatta.

तेनैव मन्युना गत्वा तपश्चाहं हिमाचले । 

अकार्षं बहुभिर्माल्यैः शंकरं नन्दयन्सदा ॥ १०९

tenaiva manyunaa gatvaa tapashcaaham himaacale |

 akaarsham bahubhirmaalyaih shankaram nandayansadaa || 109

Ich zog mit derselben Verzweiflung wie Devadatta der Bußübungen halber in den Himalaya, wo ich mich aufrieb, um Shiva immer wieder mit vielen Blumenkränzen zu beglücken.

तथैव प्रकटीभूतात्प्रसन्नादिन्दुशेखरात् । 

त्यक्तान्यभोगलिप्सेन तद्गणत्वं मया वृतम् ॥ ११०

tathaiva prakatiibhuutaatprasannaadindushekharaat | tyaktaanyabhogalipsena tadganatvam mayaa vrtam || 110

Als der von der Mondsichel Bekränzte somit aufgeheitert war, offenbarte er sich mir ebenso wie dir, und ließ mich, der ich allen anderen Gelüsten entsagt hatte, den Zustand eines Gefolgsmannes wählen.

यः पूजितोऽस्मि भवता स्वयमाहृतेन माल्येन दुर्गवनभूमिसमुद्भवेन ।

तन्माल्यवानिति भविष्यसि मे गणस्त्वमित्यादिशच्च स विभुर्गिरिजापतिर्माम् ॥ १११

yah puujito’smi bhavataa svayamaahrtena maalyena durgavanabhuumisamudbhavena |

tanmaalyavaaniti bhavishyasi me ganastvamityaadishacca sa vibhurgirijaapatirmaam || 111

„Da du mich verehrtest mit handgepflückten Blumenkränzen von öden Hängen hergeholt, sollst du Malyavan, mein Gefolgsmann sein!“ So befahl es mir der mächtige Gatte der Tochter des Berges.

अथ मर्त्यवपुर्विमुच्य पुण्यां सहसा तद्गणतामहं प्रपन्नः ।

इति धूर्जटिना कृतं प्रसादादभिधानं मम माल्यवानितीदम् ॥ ११२

atha martyavapurvimucya punyaam sahasaa tadganataamaham prapannah |

iti dhuurjatinaa krtam prasaadaadabhidhaanam mama maalyavaanitiidam || 112

Und so warf ich meine sterbliche Hülle ab und erlangte sogleich den heiligen Stand eines seiner Ganas. Also hat der Filzlocken Schleppende aus Gnade mir den Namen Malyavan Kranzwinder verliehen.

सोऽहं गतः पुनरिहाद्य मनुष्यभावं शापेन शैलदुहितुर्बत काणभूते ।

तन्मे कथां हरकृतां कथयाधुना त्वं येनावयोर्भवति शापदशोपशान्तिः ॥ ११३

so’ham gatah punarihaadya manushyabhaavam shaapena shailaduhiturbata kaanabhuute |

tanme kathaam harakrtaam kathayaadhunaa tvam yenaavayorbhavati shaapadashopashaantih || 113

Doch bin ich durch den Fluch der Felsentochter, o Kanabhuti, heute wieder zum Menschendasein herabgesunken. Darum berichte du mir nun aus Shivas Sagenschatz, auf daß unser beider verwunschenes Dasein ein Ende nehme!“

Ashtamastarangah अष्टमस्तरङ्गः die achte Welle, Kapitel 8

एवं गुणाढ्यवचसा साथ सप्तकथामयी ।

 स्वभाषया कथा दिव्या कथिता काणभूतिना ॥ १

evam gunaadhyavacasaa saatha saptakathaamayii | svabhaashayaa kathaa divyaa kathitaa kaanabhuutinaa || 1

Also erzählte Kanabhuti auf Gunadhyas Wunsch die aus sieben Sagen bestehende göttliche Geschichte in seiner eigenen Sprache.

तथैव च गुणाढ्येन पैशाच्या भाषया तया ।

 निबद्धा सप्तभिर्वर्षैर्ग्रन्थलक्षाणि सप्त सा ॥ २

tathaiva ca gunaadhyena paishaacyaa bhaashayaa tayaa | 

nibaddhaa saptabhirvarshairgranthalakshaani sapta saa || 2

Gunadhya hat sie dann auch in der Paishaci-Sprache über sieben Jahre in siebenhunderttausend Versen verdichtet.

मैतां विद्याधरा हार्षुरिति तामात्मशोणितैः । 

अटव्यां मष्यभावाच्च लिलेख स महाकविः ॥ ३

maitaam vidyaadharaa haarshuriti taamaatmashonitaih |

 atavyaam mashyabhaavaacca lilekha sa mahaakavih || 3

Damit kein Vidyadhara ihm diese entreißen konnte, schrieb der große Dichter sie im Wald mit seinem eigenen Blut nieder, weil es ihm an Tinte mangelte.

तथा च श्रोतुमायातैः सिद्धविद्याधरादिभिः ।

 निरन्तरमभूत्तत्र सवितानमिवाम्बरम् ॥ ४

tathaa ca shrotumaayaataih siddhavidyaadharaadibhih | nirantaramabhuuttatra savitaanamivaambaram || 4

Von den Siddhas, Vidyadharas und andern Luftgeistern, die, um ihn zu hören herbeigeeilt waren, wurde der Himmel über ihm gleichsam zu einem dichten Baldachin.

गुणाढ्येन निबद्धां च तां दृष्ट्वैव महाकथाम् । 

जगाम मुक्तशापः सन्काणभूतिर्निजां गतिम् ॥ ५

gunaadhyena nibaddhaam ca taam drshtvaiva mahaakathaam |

 jagaama muktashaapah sankaanabhuutirnijaam gatim || 5

Als Kanabhuti das von Gunadhya komponierte große Opus gesehen hatte,

ging er, von seinem Fluch befreit, seiner eigenen Wege.

पिशाचा येऽपि तत्रासन्नन्ये तत्सहचारिणः । 

तेऽपि प्रापुर्दिवं सर्वे दिव्यामाकर्ण्य तां कथाम् ॥ ६

pishaacaa ye’pi tatraasannanye tatsahacaarinah | te’pi praapurdivam sarve divyaamaakarnya taam kathaam || 6

Auch andere Pishacas, die dort waren, begleiteten ihn,

und sie alle errreichten den Himmel, nachdem sie die göttliche Sage gehört hatten.

प्रतिष्ठां प्रापणीयैषा पृथिव्यां मे बृहत्कथा ।

 अयमर्थोऽपि मे देव्या शापान्तोक्तावुदीरितः ॥ ७

pratishthaam praapaniiyaishaa prthivyaam me brhatkathaa | 

ayamartho’pi me devyaa shaapaantoktaavudiiritah || 7

„Ich muß meine große Erzählung, diese Brihatkatha, über die Erde verbreiten. Denn das ist mein Ziel, wie es die Göttin genannt hat, als sie vom Ende meines Fluches sprach.

तत्कथं प्रापयाम्येनां कस्मै तावत्समार्पये । 

इति चाचिन्तयत्तत्र स गुणाढ्यो महाकविः ॥ ८

tatkatham praapayaamyenaam kasmai taavatsamaarpaye | iti caacintayattatra sa gunaadhyo mahaakavih || 8

Aber wie soll ich das anstellen? Wem kann ich das anvertrauen?“

Solches überlegte sich dort der große Dichter Gunadhya.

अथैको गुणदेवाख्यो नन्दिदेवाभिधः परः । तमूचतुरुपाध्यायं शिष्यावनुगतावुभौ ॥ ९

athaiko gunadevaakhyo nandidevaabhidhah parah | tamuucaturupaadhyaayam shishyaavanugataavubhau || 9

Da traten Gunadeva und Nandideva vor ihren Lehrer, zwei Schüler, die ihn begleiteten, und sagten:

तत्काव्यस्यार्पणस्थानमेकः श्रीसातवाहनः । 

रसिको हि वहेत्काव्यं पुष्पामोदमिवानिलः ॥ १०

tatkaavyasyaarpanasthaanamekah shriisaatavaahanah | rasiko hi vahetkaavyam pushpaamodamivaanilah || 10

„Für diese Dichtung gibt es nur einen einzigen wahren Platz: den Herrn Satavahana. Der hat Geschmack und wird den Gesang so weit verbreiten, wie der Wind von Blumen den Duft.“

एवमस्त्विति तौ शिष्यावन्तिकं तस्य भूपतेः । 

प्राहिणोत्पुस्तकं दत्त्वा गुणाढ्यो गुणशालिनौ ॥ ११

evamastviti tau shishyaavantikam tasya bhuupateh | praahinotpustakam dattvaa gunaadhyo gunashaalinau || 11

„Dann soll es so sein!“ sprach Gunadhya. Er gab seinen beiden talentierten Schülern

das Buch und schickte sie damit zu diesem König.

स्वयं च गत्वा तत्रैव प्रतिष्ठानपुराद्बहिः । कृतसंकेत उद्याने तस्थौ देवीविनिर्मिते ॥ १२

svayam ca gatvaa tatraiva pratishthaanapuraadbahih | krtasamketa udyaane tasthau deviivinirmite || 12

Er selbst ging auch nach Pratisthana, blieb aber außerhalb der Stadt in dem von der Göttin angelegten Garten, wo er mit ihnen ein Treffen vereinbarte.

तच्छिष्याभ्यां च गत्वा तत्सातवाहनभूपतेः । 

गुणाढ्यकृतिरेषेति दर्शितं काव्यपुस्तकम् ॥ १३

tacchishyaabhyaam ca gatvaa tatsaatavaahanabhuupateh | 

gunaadhyakrtiresheti darshitam kaavyapustakam || 13

Seine beiden Schüler gingen also zu König Satavahana

und zeigten ihm den Gedichtband mit den Worten: „Das ist Gunadhyas Werk.“

पिशाचभाषां तां श्रुत्वा तौ च दृष्ट्वा तदाकृती । 

विद्यामदेन सासूयं स राजैवमभाषत ॥ १४

pishaacabhaashaam taam shrutvaa tau ca drshtvaa tadaakrtii | 

vidyaamadena saasuuyam sa raajaivamabhaashata || 14

Als der König die Sprache der Pishacas hörte und den beiden ihre Art ansah,

ließ er sich von Bildungsdünkel narren und höhnte:

प्रमाणं सप्तलक्षाणि पैशाचं नीरसं वचः । 

शोणितेनाक्षरन्यासो धिक्पिशाचकथामिमाम् ॥ १५

pramaanam saptalakshaani paishaacam niirasam vacah | 

shonitenaaksharanyaaso dhikpishaacakathaamimaam || 15

„Ein Denkmal sind die siebenhunderttausend Verse, doch ist Paishaca als Sprache geschmacklos. Mit Blut sind die Lettern gesetzt! Das Teufelsgeschmier – ich will’s nicht sehn!“

ततः पुस्तकमादाय गत्वा ताभ्यां यथागतम् । 

शिष्याभ्यां तद्गुणाढ्याय यथावृत्तमकथ्यत ॥ १६

tatah pustakamaadaaya gatvaa taabhyaam yathaagatam | 

shishyaabhyaam tadgunaadhyaaya yathaavrttamakathyata || 16

Da nahmen die beiden Schüler das Buch wieder an sich und gingen zurück,

wie sie gekommen waren. Gunadhya erzählten sie, was vorgefallen war.

गुणाढ्योऽपि तदाकर्ण्य सद्यः खेदवशोऽभवत् ।

 तत्त्वज्ञेन कृतावज्ञः को नामान्तर्न तप्यते ॥ १७

gunaadhyo’pi tadaakarnya sadyah khedavasho’bhavat | tattvajnena krtaavajnah ko naamaantarna tapyate || 17

Als Gunadhya das hörte, war er tief beschämt. Wer sollte nicht im Innern brennen,

wenn ihn einer herabwürdigt, der sich in der Sache auskennt?

सशिष्यश्च ततो गत्वा नातिदूरं शिलोच्चयम् । 

विविक्तरम्यभूभागमग्निकुण्डं व्यधात्पुरः ॥ १८

sashishyashca tato gatvaa naatiduuram shiloccayam | 

viviktaramyabhuubhaagamagnikundam vyadhaatpurah || 18

Mit seinen Schülern wanderte er zu einem steilen Felsen nicht allzu weit entfernt, auf einem einsamen aber annehmbaren Flecken Erde. Dort hob er zunächst ein Feuerloch aus.

तत्राग्नौ पत्त्रमेकैकं शिष्याभ्यां साश्रु वीक्षितः ।

 वाचयित्वा स चिक्षेप श्रावयन्मृगपक्षिणः ॥ १९

tatraagnau pattramekaikam shishyaabhyaam saashru viikshitah | 

vaacayitvaa sa cikshepa shraavayanmrgapakshinah || 19

In das Feuer darinnen warf er, von seinen Schülern unter Tränen beobachtet, ein Blatt nach dem andern laut vorlesend hinein. Die Tiere des Waldes und die Vögel hörten ihm zu.

नरवाहनदत्तस्य चरितं शिष्ययोः कृते । 

ग्रन्थलक्षं कथामेकां वर्जयित्वा तदीप्सिताम् ॥ २०

naravaahanadattasya caritam shishyayoh krte | granthalaksham kathaamekaam varjayitvaa tadiipsitaam || 20

Nur die hunderttausend Verse über Naravahanadattas Abenteur bewahrte er auf,

weil seine Schüler die gerne hörten.

तस्मिंश्च तां कथां दिव्यां पठत्यपि दहत्यपि । 

परित्यक्ततृणाहाराः शृण्वन्तः साश्रुलोचनाः ॥ २१

tasmimshca taam kathaam divyaam pathatyapi dahatyapi | 

parityaktatrnaahaaraah shrnvantah saashrulocanaah || 21

Während er dort also diese göttliche Geschichte erst vorlas und dann verbrannte, kamen, ihre Weidegründe verlassend, alle möglichen Hirsche, Wildschweine und Büffel

आसन्नभ्येत्य तत्रैव निश्चला बद्धमण्डलाः ।

 निखिलाः खलु सारङ्गवराहमहिषादयः ॥ २२

aasannabhyetya tatraiva nishcalaa baddhamandalaah | nikhilaah khalu saarangavaraahamahishaadayah || 22

mit Tränen in den Augen herbei um zu lauschen,

und hatten bald einen unbeweglichen, geschlossenen Kreis um sie herum gebildet.

अत्रान्तरे च राजाभूदस्वस्थः सातवाहनः । 

दोषं चास्यावदन्वैद्याः शुष्कमांसोपभोगजम् ॥ २३

atraantare ca raajaabhuudasvasthah saatavaahanah | 

dosham caasyaavadanvaidyaah shushkamaamsopabhogajam || 23

Mittlerweile war König Satavahana erkrankt. Die Ärzte führten sein Leiden

auf den Genuss von verdorrtem Fleisch zurück.

आक्षिप्तास्तन्निमित्तं च सूपकारा बभाषिरे । 

अस्माकमीदृशं मांसं ददते लुब्धका इति ॥ २४

aakshiptaastannimittam ca suupakaaraa babhaashire | asmaakamiidrsham maamsam dadate lubdhakaa iti || 24

Als man deshalb die Suppenköche beschuldigte, rechtfertigten die sich:

„Das Fleisch haben die Jäger uns so geliefert!“

पृष्टाश्च लुब्धका ऊचुर्नातिदूरे गिरावितः । 

पठित्वा पत्रमेकैकं कोऽप्यग्नौ क्षिपति द्विजः ॥ २५

prshtaashca lubdhakaa uucurnaatiduure giraavitah | pathitvaa patramekaikam ko’pyagnau kshipati dvijah || 25

Zur Rede gestellt sagten die Jäger: „Nicht allzu weit von hier, im Schutz eines Berges,

liest so ein Brahmane ein Blatt nach dem anderen vor und wirft es dann ins Feuer.

तत्समेत्य निराहाराः शृण्वन्ति प्राणिनोऽखिलाः । 

नान्यतो यान्ति तेनैषां शुष्कं मांसमिदं क्षुधा ॥ २६

tatsametya niraahaaraah shrnvanti praanino’khilaah | 

naanyato yaanti tenaishaam shushkam maamsamidam kshudhaa || 26

Alle Tiere zieht es dorthin. Sie essen nicht und hören nur zu.

Sie gehen nirgendwo anders hin und darben. Darum ist ihr Fleisch verdorrt.“

इति व्याधवचः श्रुत्वा कृत्वा तानेव चाग्रतः ।

 स्वयं स कौतुकाद्राजा गुणाढ्यस्यान्तिकं ययौ ॥ २७

iti vyaadhavacah shrutvaa krtvaa taaneva caagratah |

 svayam sa kautukaadraajaa gunaadhyasyaantikam yayau || 27

Nachdem der König die Worte der Jäger gehört hatte, ließ er sie vorausgehen

und machte sich neugierig geworden selbst auf den Weg zu Gunadhya.

ददर्श तं समाकीर्णं जटाभिर्वनवासतः । 

प्रशान्तशेषशापाग्निधूमिकाभिरिवाभितः ॥ २८

dadarsha tam samaakiirnam jataabhirvanavaasatah | prashaantasheshashaapaagnidhuumikaabhirivaabhitah || 28

Dann sah er den nach einem Leben im Wald von Kopf bis Fuß von verfilzten Haaren wie von Rauchfahnen aus dem Feuer einer langsam abklingenden Verwünschung Verhüllten.

अथैनं प्रत्यभिज्ञाय सबाष्पमृगमध्यगम् । 

नमस्कृत्य च पप्रच्छ तं वृत्तान्तं महीपतिः ॥ २९

athainam pratyabhijnaaya sabaashpamrgamadhyagam | 

namaskrtya ca papraccha tam vrttaantam mahiipatih || 29

Bald erkannte der König den inmitten weinender wilder Tiere Stehenden,

grüßte und fragte ihn ehrerbietig, wie es so weit mit ihm kommen konnte.

सोऽपि स्वं पुष्पदन्तस्य राज्ञे शापादिचेष्टितम् । 

ज्ञानी कथावतारं तमाचख्यौ भूतभाषया ॥ ३०

so’pi svam pushpadantasya raajne shaapaadiceshtitam |

 jnaanii kathaavataaram tamaacakhyau bhuutabhaashayaa || 30

Der aber erzählte dem König in der Geistersprache von sich selbst als Pushpadanta, von der Verwünschung und den Ursachen für die Herabkunft der Geschichte.

ततो गणावतारं तं मत्वा पादानतो नृपः ।

  ययाचे तां कथां तस्माद्दिव्यां हरमुखोद्गताम् ॥ ३१

tato ganaavataaram tam matvaa paadaanato nrpah |

 yayaace taam kathaam tasmaaddivyaam haramukhodgataam || 31

Da merkte der König, daß jener ein herabgestiegener Gana war. Er verneigte sich bis zu seinen Füßen und bat um diese, aus Shivas Mund stammende Geschichte.

अथोवाच स तं भूपं गुणाढ्यः सातवाहनम् । 

राजन्षङ्ग्रन्थलक्षामि मया दग्धानि षट् कथाः ॥ ३२

athovaaca sa tam bhuupam gunaadhyah saatavaahanam | 

raajanshangranthalakshaami mayaa dagdhaani shat kathaah || 32

Da sagte Gunadhya zu König Satavahana:

„O König, sechs Geschichten in sechshunderttausend Versen habe ich schon verbrannt.

लक्षमेकमिदं त्वस्ति कथैका सैव गृह्यताम् । 

मच्छिष्यौ तव चात्रैतौ व्याख्यातारौ भविष्यतः ॥ ३३

lakshamekamidam tvasti kathaikaa saiva grhyataam |

 macchishyau tava caatraitau vyaakhyaataarau bhavishyatah || 33

Nur diese eine Geschichte hier in hunderttausend Versen sollst du erhalten.

Meine beiden Schüler werden sie dir erklären.“

इत्युक्त्वा नृपमामन्त्र्य त्यक्त्वा योगेन तां तनुम् ।

 गुणाढ्यः शापनिर्मुक्तः प्राप दिव्यं निजं पदम् ॥ ३४

ityuktvaa nrpamaamantrya tyaktvaa yogena taam tanum |

 gunaadhyah shaapanirmuktah praapa divyam nijam padam || 34

Mit diesen Worten nahm Gunadhya Abschied vom König. Durch Yoga verließ er diesen Körper und schlug, nunmehr ganz von seinem Fluch befreit, seinen eigenen himmlischen Weg wieder ein.

अथ तां गुणाढ्यदत्तामादाय कथां बृहत्कथा नाम्ना । 

नृपतिरगान्निजनगरं नरवाहनदत्तचरितमयीम् ॥ ३५

atha taam gunaadhyadattaamaadaaya kathaam brhatkathaa naamnaa |

nrpatiragaannijanagaram naravaahanadattacaritamayiim || 35

Also nahm der König den ihm von Gunadhya vermachten, Brhatkatha genannte Gesang, der von den Abenteuern des Naravahanadatta handelt, an sich und kehrte in seine eigene Stadt zurück.

गुणदेवनन्दिदेवौ तत्र च तौ तत्कथाकवेः शिष्यौ ।

 क्षितिकनकवस्त्रवाहनभवनधनैः संविभेजे सः ॥ ३६

gunadevanandidevau tatra ca tau tatkathaakaveh shishyau | 

kshitikanakavastravaahanabhavanadhanaih samvibheje sah || 36

Dortselbst beschenkte er Gunadeva und Nandideva, die beiden Schüler des Autors, mit Grundstücken, Goldschmuck, Gewändern, Lasttieren, Häusern und Geld.

ताभ्यां सह च कथां तामाश्वास्य स सातवाहनस्तस्याः ।

 तद्भाषयावतारं वक्तुं चक्रे कथापीठम् ॥ ३७

taabhyaam saha ca kathaam taamaashvaasya sa saatavaahanastasyaah |

tadbhaashayaavataaram vaktum cakre kathaapiitham || 37

Nachdem Satavahana sich durch sie mit der Geschichte ausgesöhnt hatte, verfaßte er selbst den Kathapitha Korb voller Geschichten, um auszusprechen, wie die Sage in eben jener Pishaca Sprache auf uns gekommen war.

सा च चित्ररसनिर्भरा कथा विस्मृतामरकथा कुतूहलात् । 

तद्विधाय नगरे निरन्तरां ख्यातिमत्र भुवनत्रये गता ॥ ३८

saa ca citrarasanirbharaa kathaa vismrtaamarakathaa kutuuhalaat |

tadvidhaaya nagare nirantaraam khyaatimatra bhuvanatraye gataa || 38

Nun war aber diese Geschichte so deftig und voller Wunder,  daß sie die von den Göttern stammende Erzählung vergessen ließ. Sie waren fasziniert, führten sie in der Stadt ein, und in den drei Welten gelangte sie zu nicht enden wollender Beliebtheit.

So endet die achte Welle aus dem Korb voller Geschichten.