Die materielle Gewalt der Suggestion

 

द्वितीयस्तरङ्गः dvitiiyastarangah | Die zweite Welle, 2. Kapitel

अत्रान्तरे द्विजयुवा शक्तिदेवः स दुर्मनाः । अचिन्तयदभिप्रेतराजकन्यावमानितः ॥ १ 

atraantare dvijayuvaa shaktidevah sa durmanaah | acintayadabhipretaraajakanyaavamaanitah || 1 

Inzwischen fühlte sich der junge Brahmane Shaktideva, 

von der begehrten Königstochter abgewiesen, wie vor den Kopf gestoßen. Er überlegte: 

मयेह मिथ्याकनकपुरीदर्शनवादिना । विमानना परं प्राप्ता न त्वसौ राजकन्यका ॥ २ 

mayeha mithyaakanakapuriidarshanavaadinaa | vimaananaa param praaptaa na tvasau raajakanyakaa || 2 

„Jetzt hab ich gelogen, die Goldene Stadt gesehen zu haben, und mir damit zwar fürchterliche Verachtung, aber nicht die Prinzessin eingehandelt. 

तदेतत्प्राप्तये तावद्भ्रमणीया मही मया । यावत्सा नगरी दृष्टा प्राणैर्वापि गतं मम ॥ ३ 

tadetatpraaptaye taavadbhramaniiyaa mahii mayaa | yaavatsaa nagarii drshtaa praanairvaapi gatam mama || 3 

Also muss ich, um sie zu besitzen, solange durch die Welt ziehen, 

bis ich diese Stadt finde oder mein Leben aushauche. 

तां हि दृष्ट्वा पुरीमेत्य तत्पणोपार्जितां न चेत् । 

लभेय राजतनयामेतां किं जीवितेन तत् ॥ ४ 

taam hi drshtvaa puriimetya tatpanopaarjitaam na cet | labheya raajatanayaametaam kim jiivitena tat || 4 

Denn was hätte mein Leben für einen Sinn, außer ich fände die Stadt und erhielte die Prinzessin zum Lohn dafür?“ 

एवं कृतप्रतिज्ञः सन्वर्धमानपुरात्ततः । दक्षिणां दिशमालम्ब्य स प्रतस्थे तदा द्विजः ॥ ५ 

evam krtapratijnah sanvardhamaanapuraattatah | dakshinaam dishamaalambya sa pratasthe tadaa dvijah || 5 

Das schwor der Brahmane sich. Die Stadt Vardhamana verlassend brach er auf in südliche Gefilde. 

क्रमेण गच्छंश्च प्राप सोऽथ विन्ध्यमहाटवीम् ।  

विवेश च निजां वाञ्छामिव तां गहनायताम् ॥ ६ 

kramena gacchamshca praapa so’tha vindhyamahaataviim |  

vivesha ca nijaam vaanchaamiva taam gahanaayataam || 6 

So wanderte er denn, bis er in die Wildnis der Vindhyaberge geriet, die wie sein eigener Vorsatz so undurchdringlich und ausgedehnt vor ihm lagen. 

तस्यां च मारुताधूतमृदुपादपपल्लवैः । वीजयन्त्यामिवात्मानं तप्तमर्ककरोत्करैः ॥ ७ 

tasyaam ca maarutaadhuutamrdupaadapapallavaih | viijayantyaamivaatmaanam taptamarkakarotkaraih || 7 

Hier im Wald war ihm, als umfächelten ihn, den in der Glut gebündelter Sonnenstrahlen Schmachtenden, die zarten Blätter sich im Winde wiegender Bäume, 

भूरिचौरपराभूतिदुःखादिव दिवानिशम् । क्रोशन्त्यां तीव्रसिंहादिहन्यमानमृगावरैः ॥ ८ 

bhuuricauraparaabhuutiduhkhaadiva divaanisham | kroshantyaam tiivrasimhaadihanyamaanamrgaavaraih || 8 

als wehklagte der Wald Tag und Nacht mit den Schreien der von Löwen und anderen Raubtieren gerissenen Beutetiere vor Schmerz über den Frevel durch all die Wegelagerer.   

स्वच्छन्दीच्छलदुद्दामहामरुमरीचिभिः । जिगीषन्त्यामिवात्युग्राण्यपि तेजांसि भास्वतः ॥ ९ 

svacchandiicchaladuddaamahaamarumariicibhih | jigiishantyaamivaatyugraanyapi tejaamsi bhaasvatah || 9Mit seinen unerwartet aufsteigenden, Schmerz bereitenden Hitzeschwaden in der weiten Einöde schien er sich gar der sengenden Glutpfeile des Sonnengottes erwehren zu wollen. 

जलसंगतिहीनायामप्यहो सुलभापदि । सततोल्लङ्घ्यमानायामपि दूरीभवद्भुवि ॥ १० 

jalasamgatihiinaayaamapyaho sulabhaapadi | satatollanghyamaanaayaamapi duuriibhavadbhuvi || 10 

Hier, wo kein Wasser zusammenfloss, konnte, ach, so leicht ein Unheil geschehen. Und je tiefer man ins Land vordrang, desto uferloser wurde es. 

दिवसैर्दूरमध्वानमतिक्रम्य ददर्श सः । एकान्ते शीतलस्वच्छसलिलं सुमहत्सरः ॥ ११ 

divasairduuramadhvaanamatikramya dadarsha sah | ekaante shiitalasvacchasalilam sumahatsarah || 11 

Als er nach Tagen einen weiten Weg beschritten hatte, sah er in der Einsamkeit einen großen See voll klaren, kalten Wassers. 

पुण्डरीकोच्छ्रितच्छत्त्रं प्रोल्लसद्धंसचामरम् । कुर्वाणमिव सर्वेषां सरसामधिराजताम् ॥ १२ 

pundariikocchritacchattram prollasaddhamsacaamaram | kurvaanamiva sarveshaam sarasaamadhiraajataam || 12 

Mit seinen zu Schirmen aufgespannten Lotussen, den Yakschweifwedeln gleich sich wiegenden weißen Schwänen mochte er wohl alle anderen Gewässer überstrahlen. 

तस्मिन्स्नानादि कृत्वा च तत्पार्श्वे पुनरुत्तरे । अपश्यदाश्रमपदं सफलस्निग्धपादपम् ॥ १३ 

tasminsnaanaadi krtvaa ca tatpaarshve punaruttare | apashyadaashramapadam saphalasnigdhapaadapam || 13 

Hier vollzog er sein Baderitual. Am Nordufer, inmitten lieblicher Obstbäume, sah er eine Einsiedelei. 

तत्राश्वत्थतरोर्मूले निषण्णं तापसैर्वृतम् । स सूर्यतपसं नाम स्थविरं मुनिमैक्षत ॥ १४ 

tatraashvatthatarormuule nishannam taapasairvrtam | sa suuryatapasam naama sthaviram munimaikshata || 14 

Dort erblickte er am Fuße eines Ashvatthabaumes ficus religiosa  den weisen Alten, die Sonnenglut erduldenden Suryatapas inmitten anderer Einsiedler sitzen. 

स्ववयोब्दशतग्रन्थिसंख्ययेवाक्षमालया । जराधवलकर्णाग्रसंश्रयिण्या विराजितम् ॥ १५ 

svavayobdashatagranthisamkhyayevaakshamaalayaa | jaraadhavalakarnaagrasamshrayinyaa viraajitam || 15 

Erstaunlich an ihm war die bis an die Enden seiner vom Alter weißen Ohren reichende Gebetskette, die gleich Knoten an der Lebensschnur die Jahrhunderte seines Lebensalters aufzuzählen schien. 

प्रणामपूर्वकं तं च मुनिमभ्याजगाम सः । तेनाप्यतिथिसत्कारैर्मुनिना सोऽभ्यनन्द्यत ॥ १६ 

pranaamapuurvakam tam ca munimabhyaajagaama sah | tenaapyatithisatkaarairmuninaa so’bhyanandyata || 16 

Er verbeugte sich vor dem Alten und schritt auf ihn zu. 

Der Weise erwies ihm Gastfreundschaft und hieß ihn willkommen. 

अपृच्छ्यत च तेनैव संविभज्य फलादिभिः ।  

कुतः प्राप्तोऽसि गन्तासि क्व च भद्रोच्यतामिति ॥ १७ 

aprcchyata ca tenaiva samvibhajya phalaadibhih | kutah praapto’si gantaasi kva ca bhadrocyataamiti || 17 

Er bewirtete ihn unter anderem mit Früchten und fragte ihn dann: „Woher kommst und, sprich, Gevatter, wohin gehst du?“ 

वर्धमानपुरात्तावद्भगवन्नहमागतः । गन्तुं प्रवृत्तः कनकपुरीमस्मि प्रतिज्ञया ॥ १८ 

vardhamaanapuraattaavadbhagavannahamaagatah | gantum pravrttah kanakapuriimasmi pratijnayaa || 18 

„Von Vardhamana komm ich her, Ehrwürdiger, und hab mir geschworen bis zur Goldenen Stadt zu geh‘n. 

न जाने क्व भवेत्सा तु भगवान्वक्तु वेत्ति चेत् ।  

इति तं शक्तिदेवोऽपि स प्रह्वो मुनिमभ्यधात् ॥ १९ 

na jaane kva bhavetsaa tu bhagavaanvaktu vetti cet | iti tam shaktidevo’pi sa prahvo munimabhyadhaat || 19 

Nur weiß ich nicht, wo die liegt. Sagt Ihr es mir, wenn ihr’s wisst.“ antwortete Shaktideva sich verneigend dem Weisen. 

वत्स वर्षशतान्यष्टौ ममाश्रमपदे त्विह । अतिक्रान्तानि न च सा श्रुतापि नगरी मया ॥ २० 

vatsa varshashataanyashtau mamaashramapade tviha | atikraantaani na ca saa shrutaapi nagarii mayaa || 20 

„Achthundert Jahre, mein Junge, sind vorübergezogen, seit ich in dieser Einsiedelei lebe. Aber von so einer Stadt habe ich noch nie gehört.“ 

इति तेनापि मुनिना गदितः स विषादवान् । पुनरेवाब्रवीत्तर्हि मृतोऽस्मि क्ष्मां भ्रमन्निह ॥ २१ 

iti tenaapi muninaa gaditah sa vishaadavaan | punarevaabraviittarhi mrto’smi kshmaam bhramanniha || 21 

Auf diese Worte des Einsiedlers erwiderte er entsetzt: „Dann bin ich schon hier auf der Erde umherziehend gestorben!“ 

ततः क्रमेण ज्ञातार्थः स मुनिस्तमभाषत । यदि ते निश्चयस्तर्हि यदहं वच्मि तत्कुरु ॥ २२ 

tatah kramena jnaataarthah sa munistamabhaashata | yadi te nishcayastarhi yadaham vacmi tatkuru || 22 

Da wurde dem Einsiedler allmählich klar, worum es eigentlich ging, und sprach zu ihm: „Wenn du entschlossen bist, dann tu, was ich dir sage: 

अस्ति काम्पिल्यविषयो योजनानां शतेष्वितः । 

त्रिषु तत्रोत्तराख्यश्च गिरिस्तत्रापि चाश्रमः ॥ २३ 

asti kaampilyavishayo yojanaanaam shateshvitah | trishu tatrottaraakhyashca giristatraapi caashramah || 23 

Hundert Meilen von hier liegt das Land Kampilya. Nach drei Meilen kommt ein Berg, Uttara, der Nördliche. Auf dem steht eine Einsiedelei.

तत्रार्योऽस्ति मम भ्राता ज्येष्ठो दीर्घतपा इति । 

तत्पार्श्वं व्रज जानीयात्स वृद्धो जातु तां पुरीम् ॥ २४

tatraaryo’sti mama bhraataa jyeshtho diirghatapaa iti | 

tatpaarshvam vraja jaaniiyaatsa vrddho jaatu taam puriim || 24 

In der lebt mein älterer Bruder, der edle, lange fastende Dirghatapas. 

Zu dem wandere hin. Er müßte die Stadt kennen, alt wie er ist.“ 

एतच्छ्रुत्वा तथेत्युक्त्वा जातास्थ तत्र तां निशाम् । 

नीत्वा प्रतस्थे स प्रातः शक्तिदेवो द्रुतं ततः ॥ २५ 

etacchrutvaa tathetyuktvaa jaataastha tatra taam nishaam | 

niitvaa pratasthe sa praatah shaktidevo drutam tatah || 25 

Als Shaktideva das hörte, überlegte er kurz und sagte: „So sei es!“ 

Diese Nacht verbrachte er dort. Am Morgen brach er zügig auf. 

क्लेशातिक्रान्तकान्तारशतश्चासाद्य तं चिरात् । 

काम्पिल्यविषयं तस्मिन्नारुरोहोत्तरे गिरौ ॥ २६ 

kleshaatikraantakaantaarashatashcaasaadya tam ciraat | kaampilyavishayam tasminnaarurohottare girau || 26Unter Qualen durchquerte er hundert Einöden und erreichte endlich das Land Kampilya.Dort stieg er auf den Berg im Norden. 

तत्र तं दीर्घतपसं मुनिमाश्रमवर्तिनम् । दृष्ट्वा प्रणम्य च प्रीतः कृतातिथ्यमुपाययौ ॥ २७ 

tatra tam diirghatapasam munimaashramavartinam | drshtvaa pranamya ca priitah krtaatithyamupaayayau || 27 

Oben sah er, wie der Weise Dirghatapas sich in seiner Einsiedelei zu schaffen machte. 

Hocherfreut trat er unter Verbeugungen auf den ihn gastfreundlich Empfangenden zu. 

व्यजिज्ञपच्च कनकपुरीं राजसुतोदिताम् । 

प्रस्थितोऽहं न जानामि भगवन्क्वास्ति सा पुरी ॥ २८ 

vyajijnapacca kanakapuriim raajasutoditaam | prasthito’ham na jaanaami bhagavankvaasti saa purii || 28 

und erklärte ihm: „Ich bin auf der Suche nach der Goldenen Stadt, von der die Königstochter sprach. Doch weiß ich nicht, Ehrwürdiger, wo diese Stadt liegt. 

सा च मेऽवश्यगन्तव्या ततस्तदुपलब्धये । 

ऋषिणा सूर्यतपसा प्रेषितोऽस्मि तवान्तिकम् ॥ २९ 

saa ca me’vashyagantavyaa tatastadupalabdhaye | rshinaa suuryatapasaa preshito’smi tavaantikam || 29 

Ich muß sie unbedingt erreichen. Da hat der Seher Suryatapas mich zu dir geschickt, damit ich sie finde.“ 

इत्युक्तवन्तं तं शक्तिदेवं सोऽप्यब्रवीन्मुनिः । इयता वयसा पुत्र पुरी साद्य श्रुता मया ॥ ३० 

ityuktavantam tam shaktidevam so’pyabraviinmunih | iyataa vayasaa putra purii saadya shrutaa mayaa || 30 

Auf Shaktidevas Worte erwiderte der Weise: „Bei meinem Alter, Sohn, 

sollt ich bis heute schon von dieser Stadt gehört haben. 

देशान्तरागतैः कैः कैर्जातः परिचयो न मे । न च तां श्रुतवानस्मि दूरे तद्दर्शनं पुनं ॥ ३१ 

deshaantaraagataih kaih kairjaatah paricayo na me | na ca taam shrutavaanasmi duure taddarshanam punah || 31 

Den einen oder anderen aus fernen Ländern hab ich wohl gekannt, 

doch habe ich weder von ihr gehört, geschweige denn sie selbst gesehen. 

जानाम्यहं च नियतं दवीयसि तया क्वचित् । 

भाव्यं द्वीपान्तरे वत्स तत्रोपायं च वच्मि ते ॥ ३२ 

jaanaamyaham ca niyatam daviiyasi tayaa kvacit | bhaavyam dviipaantare vatsa tatropaayam ca vacmi te || 32 

Doch weiß ich ganz sicher, daß sie auf einem fernen Kontinent liegt. 

Den sicheren Weg dahin, mein Junge, will ich dir sagen. 

अस्ति वारिनिधेर्मध्ये द्वीपमुत्स्थलसंज्ञकम् । 

तत्र सत्यव्रताख्योऽस्ति निषादाधिपतिर्धनी ॥ ३३ 

asti vaarinidhermadhye dviipamutsthalasamjnakam | tatra satyavrataakhyo’sti nishaadaadhipatirdhanii || 33 

Mitten im Ozean liegt das Eiland Utsthala. Auf dem herrscht Satyavrata, der reiche König der Nishadas. 

तस्य द्वीपान्तरेष्वस्ति सर्वेष्वपि गतागतम् । तेन सा नगरी जातु भवेद्दृष्टा श्रुतापि वा ॥ ३४ 

tasya dviipaantareshvasti sarveshvapi gataagatam | tena saa nagarii jaatu bhaveddrshtaa shrutaapi vaa || 34 

Sein ist ein Kommen und Gehen zwischen all den Inseln dort. 

Er wird bestimmt die Stadt gesehen oder von ihr gehört haben. 

तस्मात्प्रयाहि जलधेरुपकण्ठप्रतिष्ठितम् । नगरं प्रथमं तावद्विटङ्कपुरसंज्ञकम् ॥ ३५ 

tasmaatprayaahi jaladherupakanthapratishthitam | nagaram prathamam taavadvitankapurasamjnakam || 35 

Darum begib dich zuerst nach Vitankapura, einer Stadt an des Meeres Küste gelegen. 

ततः केनापि वणिजा समं प्रवहणेन तत् । निषादस्यास्पदं गच्छ द्वीपं तस्येष्टसिद्धये ॥ ३६ 

tatah kenaapi vanijaa samam pravahanena tat | nishaadasyaaspadam gaccha dviipam tasyeshtasiddhaye || 36 

Von dort segelst du auf eines Kaufmanns Schiff zu der Insel, auf die der Nishada seinen Fuß gesetzt hat.Damit deine Sehnsucht gestillt werde.“ 

इत्युक्तस्तेन मुनिना शक्तिदेवः स तत्क्षणम् । 

तथेत्युक्त्वा तमामन्त्र्य प्रयाति स्म तदाश्रमात् ॥ ३७ 

ityuktastena muninaa shaktidevah sa tatkshanam | tathetyuktvaa tamaamantrya prayaati sma tadaashramaat || 37 

Auf diese Worte des Weisen erwiderte Shaktideva sogleich „So soll es sein!“, 

nahm Abschied von ihm und ließ die Einsiedelei hinter sich. 

कालेन प्राप्य चोल्लङ्घ्य देशान्क्रोशान्वहंश्च सः । 

वारिधेस्तीरतिलकं तद्वितङ्कपुरं परम् ॥ ३८ 

kaalena praapya collanghya deshaankroshaanvahamshca sah | vaaridhestiiratilakam tadvitankapuram param || 38 

Mit der Zeit durchmaß er Länder von einer Rufweite zur nächsten, 

bis er schließlich die idyllische Küstenstadt Vitankapura erreichte. 

तस्मिन्समुद्रदत्ताख्यमुत्स्थलद्वीपयायिनम् । 

अन्विष्य वणिजं तेन सह सख्यं चकार सः ॥ ३९ 

tasminsamudradattaakhyamutsthaladviipayaayinam | anvishya vanijam tena saha sakhyam cakaara sah || 39 

Hier fand er einen Kaufmann, der zur Insel Utsthala segeln wollte. 

Er hieß Samudradatta, und mit ihm schloss er Freundschaft. 

तदीयं यानपात्रं च समं तेनाधिरुह्य सः । तत्प्रीतिपूर्णपाथेयः प्रतस्थेऽम्बुधिवर्त्मना ॥ ४० 

tadiiyam yaanapaatram ca samam tenaadhiruhya sah | tatpriitipuurnapaatheyah pratasthe’mbudhivartmanaa || 40 

Dessen Schiff betrat er mit ihm gemeinsam, da er so freundlich war, ihn mit Proviant zu versorgen. Und damit schlug er den Wasserweg ein. 

ततोऽल्पदेशे गन्तव्ये समुत्तस्थावशङ्कितम् । 

कालो विद्युल्लताजिह्वो गर्जन्पर्जन्यराक्षसः ॥ ४१ 

tato’lpadeshe gantavye samuttasthaavashankitam | kaalo vidyullataajihvo garjanparjanyaraakshasah || 41 

Dann, als sie nicht mehr weit zu segeln hatten, türmte sich unerwartet eine schwarze Gewitterwolke als donnernder, mit seinen Lianenblitzen züngelnder Teufel vor ihnen auf. 

लघूनुन्नमयन्भावान्गुरूनप्यवपातयन् । ववौ विधेरिवारम्भः प्रचण्डश्च प्रभन्जनः ॥ ४२ 

laghuununnamayanbhaavaanguruunapyavapaatayan | vavau vidherivaarambhah pracandashca prabhanjanah || 42 

Ein wütender Sturm brach los, ein Anschlag des Schicksals geradezu, das die Leichtgewichte hochwirbelt und die wirklich Bedeutenden abstürzen läßt. 

वाताहताश्च जलधेरुदतिष्ठन्महोर्मयः । आश्रयाभिभवक्रोधादिव शैलाः सपक्षकाः ॥ ४३ 

vaataahataashca jaladherudatishthanmahormayah | aashrayaabhibhavakrodhaadiva shailaah sapakshakaah || 43 

Sturmgepeitschte Riesenwogen stiegen aus dem Meer auf – geflügelten Felsen gleich erbost über die Schändung ihres Ruheorts. 

ययौ च तत्प्रवहणं क्षणमूर्ध्वमधः क्षणम् । उच्छ्रायपातपर्यायं दर्शयद्धनिनामिव ॥ ४४ 

yayau ca tatpravahanam kshanamuurdhvamadhah kshanam | 

ucchraayapaataparyaayam darshayaddhaninaamiva || 44 

Eben noch stieg ihr Schiff nach oben, um gleich darauf wieder abzusacken, 

als demonstriere es die Wiederholung von Aufstieg und Fall der Reichen. 

क्षणान्तरे च वणिजामाक्रन्दैस्तीव्रपूरितम् । भरादिव तदुत्पत्य वहनं समभज्यत ॥ ४५ 

kshanaantare ca vanijaamaakrandaistiivrapuuritam | bharaadiva tadutpatya vahanam samabhajyata || 45 

Im nächsten Moment schon wurde das mit schreienden Kaufleuten schwer beladene Schiff,unter dieser Last sich gleichsam aufbäumend, völlig zerschmettert. 

भग्ने च तस्मिंस्तत्स्वामी सवणिक्पतितोऽम्बुधौ । 

र्णश्च फलकारूढः प्राप्यान्यद्वहनं चिरात् ॥ ४६ 

bhagne ca tasmimstatsvaamii savanikpatito’mbudhau | 

tiirnashca phalakaaruudhah praapyaanyadvahanam ciraat || 46 

Das Schiff war zerstört, und sein Meister ging mit den anderen Kaufleuten über Bord. Im Wasser erklomm er eine Planke, schwamm weiter und wurde irgendwann von einem anderen Schiff aufgenommen. 

शक्तिदेवं पतन्तं तु तं व्यात्तमुखकन्दरः । अपरिक्षतसर्वाङ्गं महामत्स्यो निगीर्णवान् ॥ ४७ 

shaktidevam patantam tu tam vyaattamukhakamdarah | aparikshatasarvaangam mahaamatsyo nigiirnavaan || 47 

Shaktideva wiederum flog einem Riesenfisch ins offene Maul, und der verschluckte ihn unversehrt bei lebendigem Leibe. 

स च मत्स्योऽब्धिमध्येन तत्कालं स्वेच्छया चरन् । 

उत्स्थलद्वीपनिकटं जगाम विधियोगतः ॥ ४८ 

sa ca matsyo’bdhimadhyena tatkaalam svecchayaa caran | utsthaladviipanikatam jagaama vidhiyogatah || 48 

Zuerst zog der Fisch noch mitten im Ozean gemächlich seine Bahnen. Dann aber schwamm er, einer Laune des Schicksals folgend, vor die Insel Utsthala. 

तत्र तस्यैव कैवर्तपतेः सत्यव्रतस्य सः । सफरग्राहिभिर्भृत्यैः प्राप्य दैवादगृह्यत ॥ ४९ 

tatra tasyaiva kaivartapateh satyavratasya sah | sapharagraahibhirbhrtyaih praapya daivaadagrhyata || 49 

Dort waren Diener Satyavratas, des Königs der Fischer, mit dem Sardellenfang beschäftigt. Denen ging dieser Fisch zufällig ins Netz. 

ते च तं सुमहाकायं निन्युराकृष्य कौतुकात् । 

तदैव धीवरास्तस्य निजस्य स्वामिनोऽन्तिकम् ॥ ५० 

te ca tam sumahaakaayam ninyuraakrshya kautukaat | tadaiva dhiivaraastasya nijasya svaamino’ntikam || 50 

Sie zogen ihn an Land und wunderten sich über seine gewaltigen Ausmaße. 

Sogleich schleppten die Fischer ihren Fang vor den König. 

सोऽपि तं तादृशं दृष्ट्वा तैरेव सकुतूहलः । 

पाठीनं पाटयामास भृत्यैः सत्यव्रतो निजैः ॥ ५१ 

so’pi tam taadrsham drshtvaa taireva sakutuuhalah | paathiinam paatayaamaasa bhrtyaih satyavrato nijaih || 51 

Auch Satyavrata war aufgeregt, als er einen solchen Riesenwels sah, und ließ ihn von seinen Dienstmännern aufschneiden. 

पाटितस्योदराज्जीवञ्शक्तिदेवोऽथ तस्य सः । अनुभूतापराश्चर्यगर्भवासो विनिर्ययौ ॥ ५२ 

paatitasyodaraajjiivanshaktidevo’tha tasya sah | anubhuutaaparaashcaryagarbhavaaso viniryayau || 52 

Dem Magen des Aufgeschnittenen entstieg ein lebendiger Shaktideva, nachdem er in seiner Leibeshöhle wohnend ein weiteres Wunder erleben durfte. 

निर्यातं च कृतस्वस्तिकारं तं च सविस्मयः । 

युवानं वीक्ष्य पप्रच्छ दाशः सत्यव्रतस्ततः ॥ ५३ 

niryaatam ca krtasvastikaaram tam ca savismayah | yuvaanam viikshya papraccha daashah satyavratastatah || 53 

Verwundert sah Satyavrata, der Fischer, zu, wie der junge Mann ausstiegund alle mit einem Glückwunsch begrüßte. Also fragte er ihn: 

कस्त्वं कथं कुतश्चैषा शफरोदरशायिता । 

ब्रह्मंस्त्वयाप्ता कोऽयं ते वृत्तान्तोऽत्यन्तमद्भुतः ॥ ५४ 

kastvam katham kutashcaishaa shapharodarashaayitaa |

 brahmamstvayaaptaa ko’yam te vrttaanto’tyantamadbhutah || 54 

„Wer bist du? Woher kommst du und wieso hast du in dem Fisch da gelegen? 

Welcher seltsamen Fügung verdankst du dein Abenteuer?“ 

तच्छ्रुत्वा शक्तिदेवस्तं दाशेन्द्रं प्रत्यभाषत । ब्राह्मणः शक्तिदेवाख्यो वर्धमानपुरादहम् ॥ ५५ 

tacchrutvaa shaktidevastam daashendram pratyabhaashata |

 braahmanah shaktidevaakhyo vardhamaanapuraadaham || 55 

Darauf antwortete Shaktideva dem König der Fischerleute: „Ich heiße Shaktideva und bin ein Brahmane aus Vardhamana. 

अवश्यगम्या कनकपुरी च नगरी मया । 

अजानानश्च तां दूराद्भ्रान्तोऽस्मि सुचिरं भुवम् ॥ ५६ 

avashyagamyaa kanakapurii ca nagarii mayaa | ajaanaanashca taam duuraadbhraanto’smi suciram bhuvam || 56 

Weil ich aber unbedingt die Goldene Stadt finden mußte und keine Ahnung hatte, wo sie liegt, bin ich von weither gekommen und irre schon ganz lange in der Welt umher. 

ततो दीर्घतपोवाक्यात्सम्भाव्य द्वीपगां च ताम् । 

तज्ज्ञप्तये दाशपतेरुत्स्थलद्वीपवासिनः ॥ ५७ 

tato diirghatapovaakyaatsambhaavya dviipagaam ca taam | tajjnaptaye daashapaterutsthaladviipavaasinah || 57 

Dann entnahm ich den Worten von Dirghatapas, daß sie auf einer Insel liege. Wo genau, sollte ich von einem Fischerkönig auf der Insel Utsthala erfahren. 

पार्श्वं सत्यव्रतस्याहं गच्छन्वहनभङ्गतः । 

मग्नोऽम्बुधौ निगीर्णोऽहं मत्स्येन प्रापितोऽधुना ॥ ५८ 

paarshvam satyavratasyaaham gacchanvahanabhangatah | 

magno’mbudhau nigiirno’ham matsyena praapito’dhunaa || 58 

Aber als ich zu Satyavrata unterwegs war, erlitt ich Schiffbruch. Ich versank im Meer, wurde von diesem Fisch hier verschlungen, und jetzt bin ich hier.“ 

इत्युक्तवन्तं तं शक्तिदेवं सत्यव्रतोऽब्रवीत् । सत्यव्रतोऽहमेवैतद्द्वीपं तच्चेदमेव ते ॥ ५९ 

ityuktavantam tam shaktidevam satyavrato’braviit | satyavrato’hamevaitaddviipam taccedameva te || 59 

Sobald Shaktideva das gesagt hatte, gab Satyavrata ihm zur Antwort: „Ich bin der Satyavrata und das ist die Insel, die du suchst. 

किं तु दृष्टा बहुद्वीपदृश्वनापि न सा मया । नगरी त्वदभिप्रेता द्वीपान्तेषु श्रुता पुनः ॥ ६० 

kim tu drshtaa bahudviipadrshvanaapi na saa mayaa | nagarii tvadabhipretaa dviipaanteshu shrutaa punah || 60 

Zwar habe ich viele Inseln gesehen, die aber noch nicht. Allerdings habe ich gehört,daß die von dir gesuchte Stadt auf einer fernen Insel liegen soll.“ 

इत्युक्त्वा शक्तिदेवं च विषण्णं वीक्ष्य तत्क्षणम् । 

पुनरभ्यागतप्रीत्या तं स सत्यव्रतोऽभ्यधात् ॥ ६१ 

ityuktvaa shaktidevam ca vishannam viikshya tatkshanam |

 punarabhyaagatapriityaa tam sa satyavrato’bhyadhaat || 61 

Nach diesen Worten bemerkte Satyavrata, wie niedergeschlagen Shaktideva war. Sogleich tröstete er ihn voll Mitgefühl: 

ब्रह्मन्मा गा विषादं त्वमिहैवाद्य निशां वस । 

प्रातः कंचिदुपायं ते विधास्यामीष्टसिद्धये ॥ ६२ 

brahmanmaa gaa vishaadam tvamihaivaadya nishaam vasa | 

praatah kamcidupaayam te vidhaasyaamiishtasiddhaye || 62 

„Verzweifle nicht gleich, Brahmane! Heut nacht bleibst du erst mal hier. Morgen früh denk ich mir einen Plan aus, wie du ans Ziel deiner Wünsche kommst.“ 

इत्याश्वास्य स तेनैव दाशेन प्रहितस्ततः । सुलभातिथिसत्कारं द्विजो विप्रमठं ययौ ॥ ६३ 

ityaashvaasya sa tenaiva daashena prahitastatah | sulabhaatithisatkaaram dvijo vipramatham yayau || 63 

Somit tröstete der Fischer den Brahmanen und schickte ihn zu einem Brahmanenkloster, wo Ankömmlinge stets willkommen waren. 

तत्र तद्वासिनैकेन कृताहारो द्विजन्मना । विष्णुदत्ताभिधानेन सह चक्रे कथाक्रमम् ॥ ६४ 

tatra tadvaasinaikena krtaahaaro dvijanmanaa | vishnudattaabhidhaanena saha cakre kathaakramam || 64 

Hier versorgte ihn ein ansässiger Brahmane namens Vishnudatta mit Nahrung, und mit dem kam er ins Gespräch. 

तत्प्रसङ्गाच्च तेनैव पृष्टस्तस्मै समासतः । 

निजं देशं कुलं कृत्स्नं वृत्तान्तं च शशंस सः ॥ ६५ 

tatprasangaacca tenaiva prshtastasmai samaasatah |

 nijam desham kulam krtsnam vrttaantam ca shashamsa sah || 65 

In dem Zusammenhang stellte Vishnudatta ihm Fragen, und er schilderte ihm in wenigen Worten, woher er kam, wer seine Familie und was ihm widerfahren war. 

तद्बुद्ध्वा परिरभ्यैनं विष्णुदत्तः स तत्क्षणम् । बभाषे हर्षबाष्पाम्बुघर्घराक्षरजर्जरम् ॥ ६६ 

tadbuddhvaa parirabhyainam vishnudattah sa tatkshanam |

 babhaashe harshabaashpaambughargharaaksharajarjaram || 66 

Als Vishnudatta das begriffen hatte, umarmte er ihn sogleichund stammelte mit vor Freudentränen erstickter Stimme: 

दिष्ट्या मातुलपुत्रस्त्वमेकदेशभवश्च मे । अहं च बाल्य एव प्राक्तस्माद्देशादिहागतः ॥ ६७ 

dishtyaa maatulaputrastvamekadeshabhavashca me | aham ca baalya eva praaktasmaaddeshaadihaagatah || 67 

„Dem Himmel sei Dank! Du, meiner Mutter Brudersohn, bist im selben Land geboren wie ich! Mich hat’s schon als Kind von dort hierher verschlagen. 

तदिहैवास्व नचिरात्साधयिष्यति चात्र ते । इष्टं द्वीपान्तरागच्छद्वणिक्कर्णपरम्परा ॥ ६८ 

tadihaivaasva naciraatsaadhayishyati caatra te | ishtam dviipaantaraagacchadvanikkarnaparamparaa || 68 

Bleib doch erstmal hier! Eh du dich’s versiehst, haben die Seefahrer und Kaufleute, die nacheinander von anderen Inseln kommend hier anlegen, dich deinem Ziel nähergebracht.“   

इत्युक्त्वान्वयमावेद्य विष्णुदत्तो यथोचितैः । तं शक्तिदेवं तत्कालमुपचारैरुपाचरत् ॥ ६९ 

ityuktvaanvayamaavedya vishnudatto yathocitaih | tam shaktidevam tatkaalamupacaarairupaacarat || 69 

So sprach Vishnudatta, nachdem er seine Herkunft erfahren hatte. Gleich ließ er Shaktideva die versprochene Unterstützung angedeihen. 

शक्तिदेवोऽपि सम्प्राप विस्मृताध्वक्लमो मुदम् । 

विदेशे बन्धुलाभो हि मरावमृतनिर्झरः ॥ ७० 

shaktidevo’pi sampraapa vismrtaadhvaklamo mudam | videshe bandhulaabho hi maraavamrtanirjharah || 70 

Shaktideva vergaß die beschwerliche Reise und geriet in Verzückung. In der Fremde Verwandte zu treffen ist wahrlich ein Lebenswasserguss in der Wüste. 

अमंस्त च निजाभीष्टसिद्धिमभ्यर्णवर्तिनीम् । 

अन्तरापाति हि श्रेयः कार्यसम्पत्तिसूचकम् ॥ ७१ 

amamsta ca nijaabhiishtasiddhimabhyarnavartiniim | antaraapaati hi shreyah kaaryasampattisuucakam || 71 

Und er fühlte, daß die Erfüllung seines Wunsches in der Nähe lag, kündet doch ein glücklicher Zufall auf dem Weg vom glücklichen Ausgang der Unternehmung. 

ततो रात्रावनिद्रस्य शयनीये निषेदुषः । अभिवाञ्छितसम्प्राप्तिगतचित्तस्य तस्य सः ॥ ७२ 

tato raatraavanidrasya shayaniiye nishedushah | abhivaanchitasampraaptigatacittasya tasya sah || 72 

Nachts warf er sich schlaflos auf seinem Lager hin und her, denn in Gedanken war er schon bei der Erfüllung seiner innigsten Sehnsüchte angelangt. 

शक्तिदेवस्य पार्श्वस्थो विष्णुदत्तः समर्थनम् । 

विनोदपूर्वकं कुर्वन्कथां कथितवानिमाम् ॥ ७३ 

shaktidevasya paarshvastho vishnudattah samarthanam | 

vinodapuurvakam kurvankathaam kathitavaanimaam || 73 

Vishnudatta, der sich neben Shaktideva aufhielt, überlegte, wie er ihn vorläufig ablenken konnte, und erzählte ihm diese Geschichte: 

पुराभूत्सुमहाविप्रो गोविन्दस्वामिसंज्ञकः । महाग्रहारे कालिन्द्या उपकण्ठनिवेशिनि ॥ ७४ 

puraabhuutsumahaavipro govindasvaamisamjnakah | mahaagrahaare kaalindyaa upakanthaniveshini || 74 

„Es war einmal ein berühmter Brahmane. Der hieß Govindasvami und lebte auf einer großen Landschenkung am Ufer der in den Kalindabergen entspringenden Yamuna. 

जायेते स्म च तस्य द्वौ सदृशौ गुणशालिनः । 

अशोकदत्तो विजयदत्तश्चेति सुतौ क्रमात् ॥ ७५ 

jaayete sma ca tasya dvau sadrshau gunashaalinah | ashokadatto vijayadattashceti sutau kramaat || 75 

Dem für seine Tugend Gepriesenen wurden nacheinander zwei Söhne geboren, die so waren wie er, nämlich Ashokadatta und Vijayadatta. 

कालेन तत्र वसतां तेषामजनि दारुणम् । 

दुर्भिक्षं तेन गोविन्दस्वामी भार्यामुवाच सः ॥ ७६ 

kaalena tatra vasataam teshaamajani daarunam | durbhiksham tena govindasvaamii bhaaryaamuvaaca sah || 76 

Mit der Zeit brach unter denen, die da lebten, eine fürchterliche Hungersnot aus. Da sprach Govindasvami zu seiner Frau: 

अयं दुर्भिक्षदोषेण देशस्तावद्विनाशितः । तन्न शक्नोम्यहं द्रष्टुं सुहृद्बान्धवदुर्गतिम् ॥ ७७ 

ayam durbhikshadoshena deshastaavadvinaashitah | 

tanna shaknomyaham drashtum suhrdbaandhavadurgatim || 77 

„Das Land wird von einer Hungerkatastrophe verwüstet. Ich kann das Elend unserer Freunde und Verwandten nicht mitansehen. 

दीयते च कियत्कस्य तस्मादन्नं यदस्ति नः ।

 तद्दत्त्वा मित्रबन्धुभ्यो व्रजामो विषयादितः ॥ ७८ 

diiyate ca kiyatkasya tasmaadannam yadasti nah | taddattvaa mitrabandhubhyo vrajaamo vishayaaditah || 78 

Wem wird noch was geschenkt? Darum lass uns, was wir noch an Getreide haben, 

Freunden und Verwandten geben und die Gegend hier verlassen! 

वाराणसीं च वासाय सकुटुम्बाः श्रयामहे । 

इत्युक्तया सोऽनुमतो भार्ययान्नमदान्निजम् ॥ ७९ 

vaaraanasiim ca vaasaaya sakutumbaah shrayaamahe | ityuktayaa so’numato bhaaryayaannamadaannijam || 79 

Nach Benares wollen wir ziehen und mit der ganzen Familie dort leben!“ 

Seine Frau war der gleichen Meinung, und so verschenkten sie ihr Getreide. 

सदारसुतभृत्यश्च स देशात्प्रययौ ततः । उत्सहन्ते नहि द्रष्टुमुत्तमाः स्वजनापदम् ॥ ८० 

sadaarasutabhrtyashca sa deshaatprayayau tatah | utsahante nahi drashtumuttamaah svajanaapadam || 80 

Danach verließ samt Eheweib, Söhnen und Dienern er das Land. Selbst die Besten können die Not ihrer Leute nicht mitansehen. 

गच्छंश्च मार्गे जटिलं भस्मपाण्डुं कपालिनम् । सार्धचन्द्रमिवेशानं महाव्रतिनमैक्षत ॥ ८१ 

gacchamshca maarge jatilam bhasmapaandum kapaalinam | 

saardhacandramiveshaanam mahaavratinamaikshata || 81 

Da sah er, wie ein von Asche weißer Wanderasket in Haarzotteln und Schädelkette des Weges kam, der mit seinem Halbmond auch der Große Wanderbettler Shiva selbst sein konnte. 

उपेत्य ज्ञानिनं तं च नत्वा स्नेहेन पुत्रयोः । 

शुभाशुभं स पप्रच्छ सोऽथ योगी जगाद तम् ॥ ८२ 

upetya jnaaninam tam ca natvaa snehena putrayoh | shubhaashubham sa papraccha so’tha yogii jagaada tam || 82 

Er trat auf den Hellseher zu, verneigte sich und fragte ihn aus Liebe zu seinen beiden Söhnen nach ihrer Bestimmung, ob Gut oder Böse. Der Yogi weissagte ihm: 

पुत्रौ ते भाविकल्याणौ किं त्वेतेन कनीयसा । ब्रह्मन्विजयदत्तेन वियोगस्ते भविष्यति ॥ ८३ 

putrau te bhaavikalyaanau kim tvetena kaniiyasaa | brahmanvijayadattena viyogaste bhavishyati || 83 

„Deine Söhne werden beide glücklich sein.Aber von Vijayadatta, dem Jüngeren, Brahmane, steht Trennung dir bevor. 

ततोऽस्याशोकदत्तस्य द्वितीयस्य प्रभावतः । एतेन सह युष्माकं भूयो भावी समागमः ॥ ८४ 

tato’syaashokadattasya dvitiiyasya prabhaavatah | etena saha yushmaakam bhuuyo bhaavii samaagamah || 84 

Dann werdet ihr durch Ashokadattas, deines Zweiten, Heldentaten wieder zusammenwachsen.“ 

इत्युक्तस्तेन गोविन्दस्वामी स ज्ञानिना तदा । 

सुखदुःखाद्भुताक्रान्तस्तमामन्त्र्य ततो ययौ ॥ ८५ 

ityuktastena govindasvaamii sa jnaaninaa tadaa | sukhaduhkhaadbhutaakraantastamaamantrya tato yayau || 85 

Nachdem der Hellseher das gesagt hatte, nahm Govindasvami Abschied von ihm und zog, von Glück, Kümmernis und Verwunderung überwältigt, weiter. 

प्राप्य वाराणसीं तां च तद्बाह्ये चण्डिकागृहे । दिनं तत्रातिचक्राम देवी पूजादिकर्मणा ॥ ८६ 

praapya vaaraanasiim taam ca tadbaahye candikaagrhe | dinam tatraaticakraama devii puujaadikarmanaa || 86 

In Benares angelangt, ließ er den Tag in einem Tempel der Candika 

draußen vor der Stadt unter Gottesdienst und anderen Handlungen ausklingen. 

सायं च तत्रैव बहिः सकुटुम्बस्तरोस्तले । 

समावसत्कार्पटिकैः सोऽन्यदेशागतैः सह ॥ ८७ 

saayam ca tatraiva bahih sakutumbastarostale | samaavasatkaarpatikaih so’nyadeshaagataih saha || 87 

Zur Nacht legte er sich mit seiner Familie und anderen weitgereisten Wallfahrern vor dem Tempel am Fuß eines Baumes nieder. 

रात्रौ च तत्र सुप्तेषु सर्वेष्वधिगताध्वसु । श्रान्तेष्वास्तीर्णपर्णादिपान्थशय्यानिषादिषु ॥ ८८ 

raatrau ca tatra supteshu sarveshvadhigataadhvasu | 

shraanteshvaastiirnaparnaadipaanthashayyaanishaadishu || 88 

Nachts, als alle schliefen, von ihren zurückgelegten Reisen erschöpft hingestreckt auf Feldlagern aus aufgehäufelten Blättern und was sonst noch herumlag, 

तदीयस्य विबुद्धस्य तस्याकस्मात्कनीयसः । 

सूनोर्विजयदत्तस्य महाञ्शीतज्वरोऽजनि ॥ ८९ 

tadiiyasya vibuddhasya tasyaakasmaatkaniiyasah | suunorvijayadattasya mahaanshiitajvaro’jani || 89 

wurde sein jüngerer Sohn Vijayadatta, der immer noch wach lag, plötzlich von einem heftigen Wechselfieber befallen. 

स तेन सहसा भाविबन्धुविश्लेषहेतुना । भयेनेव ज्वरेणाभूदूर्ध्वरोमा सवेपथुः ॥ ९० 

sa tena sahasaa bhaavibandhuvishleshahetunaa | bhayeneva jvarenaabhuuduurdhvaromaa savepathuh || 90 

Der Schüttelfrost ließ ihn erzittern, die Haare standen ihm zu Berge, als hätte er jetzt schon Angst vor einer baldigen Trennung von seiner Familie. 

शीतार्तश्च प्रबोध्यैव पितरं स्वमुवाच तम् । बाधते तात तीव्रो मामिह शीतज्वरोऽधुना ॥ ९१ 

shiitaartashca prabodhyaiva pitaram svamuvaaca tam | baadhate taata tiivro maamiha shiitajvaro’dhunaa || 91 

Stöhnend vor Kälte weckte er seinen Vater und sagte: „Jetzt gerade setzt heftiger Schüttelfrost mir zu, Vater. 

तन्मे समिधमानीय शीतघ्नं ज्वलयानलम् । 

नान्यथा मम शान्तिः स्यान्नयेयं न च यामिनीम् ॥ ९२ 

tanme samidhamaaniiya shiitaghnam jvalayaanalam | 

naanyathaa mama shaantih syaannayeyam na ca yaaminiim || 92 

Hol Holz und entfache ein Feuer, das die Kälte vertreibt. Sonst finde ich keine Linderung und schaff es nicht mehr durch die Nacht!“ 

तच्छ्रुत्वा तं स गोविन्दस्वामी तद्वेदनाकुलः । 

तावत्कुतोऽधुना वह्निर्वत्सेति च समभ्यधात् ॥ ९३ 

tacchrutvaa tam sa govindasvaamii tadvedanaakulah | taavatkuto’dhunaa vahnirvatseti ca samabhyadhaat || 93 

Als Govindasvami ihn so hörte, fragte er, vom Leiden seines Jungen überwältigt: „Wo nehme ich denn jetzt so schnell Feuer her, mein Lieber?“ 

नन्वयं निकटे तात दृश्यतेऽग्निर्ज्वलन्नितः । 

भूयिष्ठेऽत्रैव तद्गत्वा किं नाङ्गं तापयाम्यहम् ॥ ९४ 

nanvayam nikate taata drshyate’gnirjvalannitah | 

bhuuyishthe’traiva tadgatvaa kim naangam taapayaamyaham || 94 

„Ist das nicht ein Feuer da drüben, Väterchen, das man von hier aus brennen sieht? Es ist groß genug.  Warum gehen wir nicht hin, und ich wärme mir die Glieder? 

तस्मात्सकम्पं हस्ते मां गृहीत्वा प्रापय द्रुतम् । 

इत्युक्तस्तेन पुत्रेण पुनर्विप्रोऽपि सोऽब्रवीत् ॥ ९५ 

tasmaatsakampam haste maam grhiitvaa praapaya drutam | ityuktastena putrena punarvipro’pi so’braviit || 95 

Darum nimm mich Zitternden bei der Hand, dann kommen wir schneller voran!“ bat ihn der Sohn. Der Brahmane aber entgegnete: 

श्मशानमेतदेषा च चिता ज्वलति तत्कथम् । 

गम्यतेऽत्र पिशाचादिभीषणे त्वं हि बालकः ॥ ९६ 

shmashaanametadeshaa ca citaa jvalati tatkatham | gamyate’tra pishaacaadibhiishane tvam hi baalakah || 96 

„Was da brennt, ist der Scheiterhaufen auf dem Leichenacker. Wie kannst du da hingehen, wo Werwölfe und anderes Gelichter ihr Unwesen treiben? Du bist ja noch ein Kind!“ 

एतच्छ्रुत्वा पितुर्वाक्यं वत्सलस्य विहस्य सः । वीरो विजयदत्तस्तं सावष्टम्भमभाषत ॥ ९७ 

etacchrutvaa piturvaakyam vatsalasya vihasya sah | viiro vijayadattastam saavashtambhamabhaashata || 97 

Als der verzweifelte Vijayadatta die Worte seines zartfühlenden Vaters hörte, lachte und widersprach er ihm nachdrücklich: 

किं पिशाचादिभिस्तात वराकैः क्रियते मम । 

किमल्पसत्त्वः कोऽप्यस्मि तदशङ्कं नयात्र माम् ॥ ९८ 

kim pishaacaadibhistaata varaakaih kriyate mama | kimalpasattvah ko’pyasmi tadashankam nayaatra maam || 98 

„Was können diese Leichenfresser und sonstigen Unholde mir schon anhaben, Vater? Ich bin doch kein Knirps mehr. Also bring mich da hin und hab keine Angst!“ 

इत्याग्रहाद्वदन्तं तं स पिता तत्र नीतवान् । 

सोऽप्यङ्गं तापयन्बालश्चितामुपससर्प ताम् ॥ ९९ 

ityaagrahaadvadantam tam sa pitaa tatra niitavaan | so’pyangam taapayanbaalashcitaamupasasarpa taam || 99 

So stützte der Vater seinen Trotzkopf von Sohn zum Feuer hin. 

Seine Glieder wärmend rückte der Knabe immer näher an den Scheiterhaufen heran, 

ज्वलन्तीमनलज्वालाधूमव्याकुलमूर्ध्वजाम् । 

नृमांसग्राहिणीं साक्षादिव रक्षोऽधिदेवताम् ॥ १०० 

jvalantiimanalajvaalaadhuumavyaakulamuurdhvajaam |

 nrmaamsagraahiniim saakshaadiva raksho‘dhidevataam || 100 

die vorsitzende dämonische Gottheit gewissermaßen, die im Qualm über den Flammen des brennenden Feuers sich die Haare zerraufend vor aller Augen Menschenfleisch verschlang. 

क्षणात्तत्र समाश्वस्य सोऽर्भकः पितरं च तम् ।

 चितान्तर्दृश्यते वृत्तं किमेतदिति पृष्टवान् ॥ १०१ 

kshanaattatra samaashvasya so’rbhakah pitaram ca tam | citaantardrshyate vrttam kimetaditi prshtavaan || 101 

Sogleich munterte der Junge den Vater auf, denn er hatte in der Glut etwas Rundes gesehen und fragte ihn, was das denn sei. 

कपालं मानुषस्यैतच्चितायां पुत्र दह्यते । 

इति तं प्रत्यवादीच्च सोऽपि पार्श्वस्थितः पिता ॥ १०२ 

kapaalam maanushasyaitaccitaayaam putra dahyate | iti tam pratyavaadiicca so’pi paarshvasthitah pitaa || 102 

„Ein menschlicher Schädel brennt dort im Feuer, mein Junge“, gab sein neben ihm stehender Vater zur Antwort. 

ततः स्वसाहसेनैव दीप्ताग्रेण निहत्य तम् । 

पालं स्फोटयामास काष्ठेनैकेन सोऽर्भकः ॥ १०३ 

tatah svasaahasenaiva diiptaagrena nihatya tam | kapaalam sphotayaamaasa kaashthenaikena so’rbhakah || 103 

Da stach der Knabe unbekümmert mit einer am Ende glühenden Stange in den Schädel und brach ihn entzwei. 

तेनोच्चैः प्रसृता तस्मान्मुखे तस्यापतद्वसा । श्मशानवह्निना नक्तचरीसिद्धिरिवार्पिता ॥ १०४ 

tenoccaih prasrtaa tasmaanmukhe tasyaapatadvasaa | shmashaanavahninaa naktacariisiddhirivaarpitaa || 104 

Die dadurch freigesetzte Hirnmasse spritzte ihm in den Mund,als hätte das Scheiterhaufenfeuer ihm die Zauberkraft der nächtlichen Streuner anvertraut. 

तदास्वादेन बालश्च सम्पन्नोऽभूत्स राक्षसः । 

ऊर्ध्वकेशः शिखोत्खातखद्गो दंष्ट्राविशङ्कटः ॥ १०५ 

tadaasvaadena baalashca sampanno’bhuutsa raakshasah | 

uurdhvakeshah shikhotkhaatakhadgo damshtraavishankatah || 105 

Nun, da er davon geschmeckt hatte, wurde der Junge zur Bestie: Das Haupthaar gesträubt, ein Schwert aus Flammenzungen gezückt, mit gräßlichen Reißzähnen bewehrt. 

आकृष्य च कपालं तद्वसां पीत्वा लिलेह सः ।

 अस्थिलग्नानलज्वालालोलया निजजिह्वया ॥ १०६ 

aakrshya ca kapaalam tadvasaam piitvaa lileha sah | asthilagnaanalajvaalaalolayaa nijajihvayaa || 106 

Den Schädel an sich reißend, schlürfte er mit seiner wie lodernde Flammen am Knochen leckenden Zunge das Gehirn aus. 

ततस्त्यक्तकपालः सन्पितरं निजं एव तम् । 

गोविन्दस्वामिनं हन्तुमुद्यतासिरियेष सः ॥ १०७ 

tatastyaktakapaalah sanpitaram nijam eva tam | govindasvaaminam hantumudyataasiriyesha sah || 107 

Den Schädelkelch von sich schleudernd stürzte er sich mit zum Todesstoß erhobenem Schwert auf Govindasvami, seinen eigenen Vater. 

कपालस्फोट भो देव न हन्तव्यः पिता तव । 

इत एहीति तत्कालं श्मशानादुदभूद्वचः ॥ १०८ 

kapaalasphota bho deva na hantavyah pitaa tava | ita ehiiti tatkaalam shmashaanaadudabhuudvacah || 108 

„Großer Gott, Kapalasphota, du darfst doch deinen Vater nicht umbringen. Komm weg da!“ ertönte in diesem Moment eine Stimme vom Leichenacker her. 

तच्छ्रुत्वा नाम लब्ध्वा च कपालस्फोट इत्यदः । 

स बटुः पितरं मुक्त्वा रक्षोभूतस्तिरोदधे ॥ १०९ 

tacchrutvaa naama labdhvaa ca kapaalasphota ityadah | sa batuh pitaram muktvaa rakshobhuutastirodadhe || 109 

Solches vernehmend und mit dem Namen Kapalasphota, Schädelbohrer, angesprochen, ließ der Kindskopf vom Vater ab und hob sich, zum Scheusal geworden, von dannen. 

तत्पिता सोऽपि गोविन्दस्वामी हा पुत्र हा गुणिन् ।

हा हा विजयदत्तेति मुक्ताक्रन्दस्ततो ययौ ॥ ११० 

tatpitaa so’pi govindasvaamii haa putra haa gunin | haa haa vijayadatteti muktaakrandastato yayau || 110 

Da wehklagte Vater Govindasvami, der Verlassene: „Ach du mein Sohn! Ach du mit Tugenden Gesegneter! Leb wohl, mein Vijayadatta!“ Und lief davon. 

एत्य चण्डीगृहं तच्च प्रातः पत्न्यै सुताय च । 

ज्यायसेऽशोकदत्ताय यथावृत्तं शशंस सः ॥ १११ 

etya candiigrham tacca praatah patnyai sutaaya ca | jyaayase’shokadattaaya yathaavrttam shashamsa sah || 111 

Wieder im Durgatempel, erzählte er am nächsten Morgen seiner Frau und dem älteren Sohn Ashokadatta, was sich abgespielt hatte. 

ततस्ताभ्यां सहानभ्रविद्युदापातदारुणम् । यथा शोकानलावेशमाजगाम स तापसः ॥ ११२ 

tatastaabhyaam sahaanabhravidyudaapaatadaarunam | yathaa shokaanalaaveshamaajagaama sa taapasah || 112 

Da verfiel der Leidgeprüfte mit ihnen gemeinsam unter brennenden Schmerzen in Agonie, heftig wie ein Blitzschlag aus Donnerwolken, 

यथा वाराणसीसंस्थो देवीसंदर्शनागतः । 

तत्रोपेत्य जनोऽप्यगम्यो ययौ तत्समदुःखताम् ॥ ११३ 

yathaa vaaraanasiisamstho deviisamdarshanaagatah | tatropetya jano’pyagamyo yayau tatsamaduhkhataam || 113 

sodass die Menschen, die schon in Benares bereitstanden, der Göttin zu huldigen, herbeiströmten, um mit ihnen gemeinsam zu trauern. 

तावच्च देवीपूजार्थमागत्यैको महावणिक् । 

अपश्यदत्र गोविन्दस्वामिनं तं तथाविधम् ॥ ११४ 

taavacca deviipuujaarthamaagatyaiko mahaavanik | apashyadatra govindasvaaminam tam tathaavidham || 114 

Währenddessen war ein reicher Kaufherr gekommen, um die Göttin zu verehren. Der sah Govindasvami in dieser Verfassung. 

समुद्रदत्तनामासावुपेत्याश्वास्य तं द्विजम् । तदैव स्वगृहं साधुर्निनाय सपरिच्छदम् ॥ ११५ 

samudradattanaamaasaavupetyaashvaasya tam dvijam | tadaiva svagrham saadhurninaaya saparicchadam || 115 

Sein Name war Samudradatta, und der suchte den Brahmanen auf, ihn zu trösten. Dann lud er ihn mitsamt Familie zu sich nach Hause ein. 

स्नानादिनोपचारेण तत्र चैनमुपाचरत् । निसर्गो ह्येष महतां यदापन्नानुकम्पनम् ॥ ११६ 

snaanaadinopacaarena tatra cainamupaacarat | nisargo hyesha mahataam yadaapannaanukampanam || 116 

Dort bot er ihm ein Bad und andere Annehmlichkeiten. Denn bei so einer Katastrophe mitzufühlen ist die natürliche Reaktion der Großen. 

सोऽपि जग्राह गोविन्दस्वामी पत्न्या समं धृतिम् । 

महाव्रतिवचः श्रुत्वा जातास्थः सुतसंगमे ॥ ११७ 

so’pi jagraaha govindasvaamii patnyaa samam dhrtim | 

mahaavrativacah shrutvaa jaataasthah sutasamgame || 117 

Da fassten Govindasvami und seine Frau wieder Zuversicht, hatten sie doch die Verheißung von der Zusammenkunft mit ihrem Sohn noch im Ohr. 

ततः प्रभृति चैतस्यां वाराणस्यामुवास सः । 

अभ्यर्थितो महाढ्यस्य तस्यैव वणिजो गृहे ॥ ११८ 

tatah prabhrti caitasyaam vaaraanasyaamuvaasa sah | abhyarthito mahaadhyasya tasyaiva vanijo grhe || 118 

Fortan lebte er im Haus des reichen Kaufherrn in Benares, denn der hatte ihn darum gebeten. 

तत्रैवाधीतविद्योऽस्य स सुतः प्राप्तयौवनः । 

द्वितीयोऽशोकदत्ताख्यो बाहुयुद्धमशिक्षत ॥ ११९ 

tatraivaadhiitavidyo’sya sa sutah praaptayauvanah | dvitiiyo’shokadattaakhyo baahuyuddhamashikshata || 119 

Dort wuchs auch sein zweiter Sohn Ashokadatta zum Jüngling heran. Nach abgeschlossener Schulbildung ließ der sich im Faust- und Ringkampf ausbilden. 

क्रमेण च ययौ तत्र प्रकर्षं स तथा यथा । अजीयत न केनापि प्रतिमल्लेन भूतले ॥ १२० 

kramena ca yayau tatra prakarsham sa tathaa yathaa | ajiiyata na kenaapi pratimallena bhuutale || 120 

Schritt für Schritt erlangte er darin solche Fertigkeit, daß ihn kein Ringkämpfer auf dem Erdenrund mehr besiegen konnte. 

एकदा देवयात्रायां तत्र मल्लसमागमे । 

गादेको महामल्लः ख्यातिमान्दक्षिणापथात् ॥ १२१ 

ekadaa devayaatraayaam tatra mallasamaagame | aagaadeko mahaamallah khyaatimaandakshinaapathaat || 121 

Einmal hatten sich anläßlich eines religiösen Umzugs die Ringkämpfer versammelt. Auch ein gewaltiger berühmter Ringer aus dem Dekhan stellte sich ein. 

तेनात्र निखिला मल्ला राज्ञो वाराणसीपतेः । 

प्रतापमुकुटाख्यस्य पुरतोऽन्ये पराजिताः ॥ १२२ 

tenaatra nikhilaa mallaa raajno vaaraanasiipateh | prataapamukutaakhyasya purato’nye paraajitaah || 122 

Der bereitete jedem einzelnen Ringer Pratapamukutas, des Königs von Benares, vor dessen Augen eine Niederlage nach der anderen. 

ततः स राजा मल्लस्य युद्धे तस्य समादिशत् । 

आनायाशोकदत्तं तं श्रुतं तस्माद्वणिग्वरात् ॥ १२३ 

tatah sa raajaa mallasya yuddhe tasya samaadishat | 

aanaayaashokadattam tam shrutam tasmaadvanigvaraat || 123 

Darum ließ der König den berühmten Ashokadatta aus dem Haus des trefflichen Kaufherrn holen, und befahl ihm, den Kampf mit diesem Ringer aufzunehmen. 

सोऽपि मल्लो भुजं हत्वा हस्तेनारभताहवम् । 

मल्लं चाशोकदत्तस्तु भुजं हत्वा न्यपातयत् ॥ १२४ 

so’pi mallo bhujam hatvaa hastenaarabhataahavam | mallam caashokadattastu bhujam hatvaa nyapaatayat || 124 

Der Ringer begann den Kampf, indem er Ashokadatta mit der Hand am Arm packte, doch der ergriff ihn ebenso am Arm und warf ihn zu Boden. 

ततस्तत्र महामल्लनिपातोत्थितशब्दया  । युद्धभूम्यपि संतुष्य साधुवाद इवोदिते ॥ १२५ 

tatastatra mahaamallanipaatotthitashabdayaa  | yuddhabhuumyapi samtushya saadhuvaada ivodite || 125 

Da war es, als zollte die Kampfarena mit dem bei jedem Aufprall des Großen Ringers entstehenden Klatschgeräusch selbst anerkennend Beifall. 

स राजाशोकदत्तं तं तुष्टो रत्नैरपूरयत् । चाकार चात्मनः पार्श्ववर्तिनं दृष्टविक्रमम् ॥ १२६ 

sa raajaashokadattam tam tushto ratnairapuurayat | caakaara caatmanah paarshvavartinam drshtavikramam || 126 

Der König war von Ashokadatta begeistert und wog ihn mit Juwelen auf. Und da er seine Kraft gesehen hatte, ernannte er ihn zu seinem persönlichen Adjutanten. 

सोऽपि राज्ञः प्रियो भूत्वा दिनैः प्राप परां श्रियम् । 

शेवधिः शूरविद्यस्य विशेषज्ञो विशांपतिः ॥ १२७ 

so’pi raajnah priyo bhuutvaa dinaih praapa paraam shriyam | 

shevadhih shuuravidyasya visheshajno vishaampatih || 127 

Zum Favoriten des Königs geworden, erwarb er innerhalb weniger Tage beachtlichen Reichtum. Ein Herrscher, der sich auf die Wissenschaft vom Heldenmut versteht, ist eine Schatztruhe. 

सोऽथ जातु ययौ राजा चतुर्दश्यां बहिः पुरे । 

सुप्रतिष्ठापितं दूरे देवमर्चयितुं शिवम् ॥ १२८ 

so’tha jaatu yayau raajaa caturdashyaam bahih pure | supratishthaapitam duure devamarcayitum shivam || 128 

Einst verließ der König am vierzehnten Tag seine Stadt, um eine wohlplatzierte Shivastatue zu verehren. 

कृतार्चनस्ततो नक्तं श्मशानस्यान्तिकेन सः । 

आगच्छन्नशृणोदेतां तन्मध्यादुद्गतां गिरम् ॥ १२९ 

krtaarcanastato naktam shmashaanasyaantikena sah | 

 aagacchannashrnodetaam tanmadhyaadudgataam giram || 129 

Nach verrichteter Andacht ging er des Nachts am Leichenacker vorbei, als er eine Stimme von dort rufen hörte: 

अहं दण्डाधिपेनेह मिथ्या वध्यानुकीर्तनात् । 

द्वेषेण विद्धः शूलायां तृतीयं दिवसं प्रभो ॥ १३० 

aham dandaadhipeneha mithyaa vadhyaanukiirtanaat |

 dveshena viddhah shuulaayaam trtiiyam divasam prabho || 130 

„Herr, der Strafrichter hat mich aus Hass fälschlich zum Tode verurteilt, sodass ich schon seit drei Tagen auf diesem Pfahl hier aufgespießt bin. 

अद्यापि च न निर्यान्ति प्राणा मे पापकर्मणः । 

तद्देव तृषितोऽत्यर्थमहं दापय मे जलम् ॥ १३१ 

adyaapi ca na niryaanti praanaa me paapakarmanah | taddeva trshito’tyarthamaham daapaya me jalam || 131 

Auch heute verlassen die Lebensgeister mich armen Sünder wieder nicht. Darum, o Herr, leide ich entsetzlichen Durst. Gib mir Wasser!“ 

तच्छ्रुत्वा कृपया राजा स पार्श्वस्थमुवाच तम् । 

अशोकदत्तमस्याम्भः प्रहिणोतु भवानिति ॥ १३२ 

tacchrutvaa krpayaa raajaa sa paarshvasthamuvaaca tam | ashokadattamasyaambhah prahinotu bhavaaniti || 132 

Als er das hörte sprach der König sich erbarmend zu dem neben ihm stehenden Ashokadatta: „Lassen Sie Wasser herbeischaffen!“ 

कोऽत्र रात्रौ व्रजेद्देव तद्गच्छाम्यहमात्मना । 

इत्युक्त्वाशोकदत्तः स गृहीत्वाम्भस्ततो ययौ ॥ १३३ 

ko’tra raatrau vrajeddeva tadgacchaamyahamaatmanaa |

 ityuktvaashokadattah sa grhiitvaambhastato yayau || 133 

„Wer soll denn jetzt nachts noch loslaufen, mein König? Da geh ich lieber selbst“, sagte Ashokadatta, holte Wasser und ging dahin, von wo er die Stimme hörte. 

याते च स्वपुरीं राज्ञि स वीरो गहनान्तरम् । महत्तरेण तमसा सर्वतोऽन्तरधिष्ठितम् ॥ १३४ 

yaate ca svapuriim raajni sa viiro gahanaantaram | mahattarena tamasaa sarvato’ntaradhishthitam || 134 

Der König zog weiter in seine Hauptstadt, und der Held tauchte ein in den Dunkelgrund, wo überall tiefste Finsternis herrschte, 

शिवावकीर्णपिशितप्रत्तसंध्यामहाबलि । क्वचित्क्वचिच्चिताज्योतिर्दीप्रदीपप्रकाशितम् ॥ १३५ 

shivaavakiirnapishitaprattasamdhyaamahaabali | kvacitkvaciccitaajyotirdiipradiipaprakaashitam || 135 

wo zum Abendopfer zurechtgeschnittene, von Schakalen wieder verstreute Fleischstücke herumlagen, bis spärlicher Feuerschein von einzelnen Scheiterhaufen zu sehen war. 

लसदुत्तालवेतालतालवाद्यं विवेश तत् । श्मशानं कृष्णरजनीनिवासभवनोपमम् ॥ १३६ 

lasaduttaalavetaalataalavaadyam vivesha tat | shmashaanam krshnarajaniinivaasabhavanopamam || 136 

Diesen Verbrennungsplatz also betrat er, wo gräßliche, in die Hände klatschende Vampire ausgelassen musizierten, als wären sie im Palast der Schwarzen Nacht. 

केनाम्भो याचितं भूपादित्युच्चैस्तत्र स ब्रुवन् । मया याचितमित्येवमशृणोद्वाचमेकतः ॥ १३७ 

kenaambho yaacitam bhuupaadityuccaistatra sa bruvan | mayaa yaacitamityevamashrnodvaacamekatah || 137 

„Wer hat vom König Wasser verlangt?“ rief er laut. „Das war ich!“ hörte er eine Stimme in der Nähe. 

गत्वा तदनुसारेण निकटस्थं चितानलम् । 

ददर्श तत्र शूलाग्रे विद्धं कंचित्स पूरुषम् ॥ १३८ 

gatvaa tadanusaarena nikatastham citaanalam | dadarsha tatra shuulaagre viddham kamcitsa purusham || 138 

Der Stimme folgend stand er bald vor einem brennenden Scheiterhaufen, wo er einen auf den Pfahl gespießten Mann erkannte. 

अधश्च तस्य रुदतीं सदलम्कारभूषिताम् । अदृष्टपूर्वां सर्वाङ्गसुन्दरीं स्त्रियमैक्षत ॥ १३९ 

adhashca tasya rudatiim sadalamkaarabhuushitaam | 

adrshtapuurvaam sarvaangasundariim striyamaikshata || 139 

Darunter bemerkte er eine Frau, die er noch nie gesehen hatte, weinend, reich gekleidet und geschmückt, an allen Gliedern wunderschön, 

कृष्णपक्षपरिक्षीणे गतेऽस्तं रजनीपतौ । चितारोहाय तद्रश्मिरम्यां रात्रिमिवागताम् ॥ १४० 

krshnapakshaparikshiine gate’stam rajaniipatau | citaarohaaya tadrashmiramyaam raatrimivaagataam || 140 

wie die Nacht, von den Strahlen des Mondes lieblich beschienen, naht, den Scheiterhaufen zu besteigen, nun, da der Herr der Nacht zur dunklen Monatshälfte abnehmend versinkt. 

का त्वमम्ब कथं चेह रुदत्येवमवस्थिता । इति पृष्टा च सा तेन योषिदेवं तमब्रवीत् ॥ १४१ 

kaa tvamamba katham ceha rudatyevamavasthitaa | iti prshtaa ca saa tena yoshidevam tamabraviit || 141 

„Wer bist du, gute Frau, und warum stehst du da und weinst?“ So von ihm befragt, gab die Frau ihm diese Antwort: 

अस्याहं शूलविद्धस्य भार्या विगतलक्षणा । 

निश्चिताशा स्थितास्मीह चितारोहे सहामुना ॥ १४२ 

asyaaham shuulaviddhasya bhaaryaa vigatalakshanaa | nishcitaashaa sthitaasmiiha citaarohe sahaamunaa || 142 

„Ich bin die unglückliche Ehefrau des vom Pfahl Durchbohrten und habe nur noch den einen Wunsch hierzubleiben, bis ich mit ihm zusammen den Scheiterhaufen besteigen kann. 

कंचित्कालं प्रतीक्षे च प्राणानामस्य निष्क्रमम् । 

तृतीयेऽह्नि गतेऽप्यद्य यान्त्येतस्य हि नासवः ॥ १४३ 

kamcitkaalam pratiikshe ca praanaanaamasya nishkramam | 

trtiiye’hni gate’pyadya yaantyetasya hi naasavah || 143 

Ich warte hier schon eine ganze Weile, daß die Lebensgeister ihn fliehen. Heut ist schon der dritte Tag vorbei, aber das Leben will nicht aus ihm weichen. 

याचते च मुहुस्तोयमानीतं च मयेह तत् । 

किं त्वहं नोन्नते शूले प्राप्नोम्यस्य मुखं सखे ॥ १४४ 

yaacate ca muhustoyamaaniitam ca mayeha tat | 

kim tvaham nonnate shuule praapnomyasya mukham sakhe || 144 

Immer wieder fleht er um Wasser, und ich hab es ihm gebracht. 

Doch ist der Pfahl so hoch, daß ich nicht an seinen Mund herankomme, mein Freund.“ 

इति तस्या वचः श्रुत्वा स प्रवीरोऽप्युवाच ताम् । 

इदं त्वस्य नृपेणापि हस्ते मे प्रेषितं जलम् ॥ १४५ 

iti tasyaa vacah shrutvaa sa praviiro’pyuvaaca taam | idam tvasya nrpenaapi haste me preshitam jalam || 145 

Als er sie das sagen hörte, erwiderte er ritterlich: „Hier halte ich sein Wasser, nach dem der König mich sandte, in der Hand. 

तन्मे पृष्ठे पदं दत्त्वा देह्येतस्यैतदानने । न परस्पर्शमात्रं हि स्त्रीणामापदि दूषणम् ॥ १४६ 

tanme prshthe padam dattvaa dehyetasyaitadaanane | 

na parasparshamaatram hi striinaamaapadi duushanam || 146 

Wenn du dich mit den Füßen auf meinen Rücken stellst, reichst du an seinen Mund heran. Frauen, die in so einer Notlage mal einen andern berühren, machen schon nichts falsch.“ 

एतच्छ्रुत्वा तथेत्यात्तजला दत्त्वा पदद्वयम् । 

शूलमूलावनम्रस्य पृष्ठं तस्यारुरोह सा ॥ १४७ 

etacchrutvaa tathetyaattajalaa dattvaa padadvayam | shuulamuulaavanamrasya prshtham tasyaaruroha saa || 147 

Darauf sprach sie „Schon in Ordnung“, nahm das Wasser und stellte sich mit beiden Füßen auf den Rücken des am Fuß des Pfahles Knieenden. 

क्षणाद्भुवि स्वपृष्ठे च रक्तबिन्दुष्वशङ्कितम् । पतत्सु मुखमुन्नम्य स वीरो यावदीक्षते ॥ १४८ 

kshanaadbhuvi svaprsthe ca raktabindushvashankitam | patatsu mukhamunnamya sa viiro yaavadiikshate || 148 

Als plötzlich Blut auf die Erde und seinen Rücken plätscherte, hob der Held sein Gesicht, und während er sich nach oben wandte, 

तावत्स्त्रियमपश्यत्तां छित्त्वा छुरिकया मुहुः । 

खादन्तीं तस्य मांसानि पुंसः शूलाग्रवर्तिनः ॥ १४९ 

taavatstriyamapashyattaam chittvaa churikayaa muhuh |

 khaadantiim tasya maamsaani pumsah shuulaagravartinah || 149 

sah er, wie die Frau mit einem Jagdmesser immer wieder Fleischfetzen aus dem Manne auf der Pfahlspitze herausschnitt und verschlang. 

ततस्तां विकृतिं मत्वा क्रोधादाकृष्य स क्षितौ । 

आस्फोटयिष्यञ्जग्राह पादे रणितनूपुरे ॥ १५० 

tatastaam vikrtim matvaa krodhaadaakrshya sa kshitau | aasphotayishyanjagraaha paade ranitanuupure || 150 

Den Wechselbalg in ihr spürend riss er sie voll Wut zu Boden. In der Absicht sie zu zertreten packte er sie an einem von Schmuckreifen klingenden Fuß. 

सापि तं तरसा पादमाक्षिप्यैव स्वमायया । 

क्षिप्रं गगनमुत्पत्य जगाम क्वाप्यदर्शनम् ॥ १५१ 

saapi tam tarasaa paadamaakshipyaiva svamaayayaa |

 kshipram gaganamutpatya jagaama kvaapyadarshanam || 151 

Sie aber riss ihren Fuß schnell wieder los und fuhr dank ihrer Zauberkraft schnurstracks gen Himmel auf und in die Unsichtbarkeit davon. 

तस्य चाशोकदत्तस्य तत्पादान्मणिनूपुरम् । तस्मादाकर्षणस्रस्तमवतस्थे करान्तरे ॥ १५२ 

tasya caashokadattasya tatpaadaanmaninuupuram | tasmaadaakarshanasrastamavatasthe karaantare || 152 

Doch weil sie gar so heftig riss, löste der mit Juwelen besetzte Schmuckreif sich von ihrem Fuß und blieb in Ashokadattas Hand zurück. 

ततस्तां पेशलामादावधःकर्त्रीं च मध्यतः । 

अन्ते विकारघोरां च दुर्जनैरिव संगतिम् ॥ १५३ 

tatastaam peshalaamaadaavadhahkartriim ca madhyatah | ante vikaaraghoraam ca durjanairiva samgatim || 153 

Sie, die zuerst so zart erschien, in der Mitte dann zur Mörderin, endlich, wie bei Schandtätern üblich, zum Scheusal sich verkehrte 

नष्टां विचिन्तयन्पश्यन्हस्ते दिव्यं च नूपुरम् । 

सविस्मयः साभितापः सहर्षश्च बभूव सः ॥ १५४ 

nashtaam vicintayanpashyanhaste divyam ca nuupuram | 

savismayah saabhitaapah saharshashca babhuuva sah || 154 

und dann verschwand: Als er daran dachte und den wunderbaren Fußreif in seiner Hand sah, war er zuerst verwundert, dann entsetzt und schließlich richtig froh. 

ततः श्मशानतस्तस्मात्स जगामात्तनूपुरः ।   

निजगेहं प्रभाते च स्नातो राजकुलं ययौ ॥ १५५ 

tatah shmashaanatastasmaatsa jagaamaattanuupurah |  nijageham prabhaate ca snaato raajakulam yayau || 155 

Darum verließ er den Leichenacker, nahm den Fußreif mit und eilte zu sich nach Hause. Morgens dann begab er sich frisch gewaschen zum Sitz der königlichen Familie. 

किं तस्य शूलविद्धस्य दत्तं वारीति पृच्छते । 

राज्ञे स च तथेत्युक्त्वा तं नूपुरमुपानयत् ॥ १५६ 

kim tasya shuulaviddhasya dattam vaariiti prcchate | raajne sa ca tathetyuktvaa tam nuupuramupaanayat || 156 

„Hast du dem Gepfählten das Wasser gebracht?“ Er beantwortete die Frage des Königs: „Ja, das habe ich!“ und reichte ihm den Fußreif. 

एतत्कुत इति स्वैरं पृष्टस्तेन स भूभृता । तस्मै स्वरात्रिवृत्तान्तं शशंसाद्भुतभीषणम् ॥ १५७ 

etatkuta iti svairam prshtastena sa bhuubhrtaa | tasmai svaraatrivrttaantam shashamsaadbhutabhiishanam || 157 

„Wo kommt denn der her?“ fragte ihn der König vorsichtig. Da erzählte Ashokadatta ihm sein unwirkliches, furchterregendes Nachtabenteuer. 

ततश्चानन्यसामान्यं सत्त्वं तस्यावधार्य सः । 

तुष्टोऽप्यन्यगुणोत्कर्षात्तुतोष सुतरां नृपः ॥ १५८ 

tatashcaananyasaamaanyam sattvam tasyaavadhaarya sah |

 tushto’pyanyagunotkarshaattutosha sutaraam nrpah || 158 

Da verstand der ohnehin schon mit ihm zufriedene König, daß er mutig wie sonst niemand war. Aber daß er alle anderen an Tugend überragte, begeisterte ihn obendrein. 

गृहीत्वा नूपुरं तं च गत्वा देव्यै ददौ स्वयम् । 

हृष्टस्तत्प्राप्तिवृत्तान्तं तस्यै च समवर्णयत् ॥ १५९ 

grhiitvaa nuupuram tam ca gatvaa devyai dadau svayam |

 hrshtastatpraaptivrttaantam tasyai ca samavarnayat || 159 

Er nahm den Fußschmuck, ging zu seiner Königin und schenkte ihn ihr, 

um ihr die Geschichte seiner Errungenschaft frohen Herzens auszumalen. 

सा तद्बुद्ध्वा च दृष्ट्वा च तं दिव्यं मणिनूपुरम् । 

अशोकदत्तश्लाघैकतत्परा मुमुदे रहः ॥ १६० 

saa tadbuddhvaa ca drshtvaa ca tam divyam maninuupuram |

 ashokadattashlaaghaikatatparaa mumude rahah || 160 

Nun, da sie das erfahren und den wunderschönen, mit Steinen besetzten Fußreif gesehen hatte, war sie des Lobes voll für Ashokadatta und insgeheim ganz vernarrt in ihn. 

ततो जगाद तां राजा देवि जात्येव विद्यया । 

सत्येनेव च रूपेण महतामप्ययं महान् ॥ १६१ 

tato jagaada taam raajaa devi jaatyeva vidyayaa | satyeneva ca ruupena mahataamapyayam mahaan || 161 

Da sprach der König zu ihr: „Hoheit, an Geburt, Bildung, Mut und Schönheit überragt er noch die Größten. 

अशोकदत्तो भव्याया भर्ता च दुहितुर्यदि । भवेन्मदनलेखायास्तद्भद्रमिति मे मतिः ॥ १६२ 

ashokadatto bhavyaayaa bhartaa ca duhituryadi | bhavenmadanalekhaayaastadbhadramiti me matih || 162 

Mich dünkt, es wäre großartig, Ashokadatta unserer Tochter Madanalekha Gemahl werden zu lassen. 

वरस्यामी गुणाः प्रेक्ष्या न लक्ष्मीः क्षणभङ्गिनी । 

तदेतस्मै प्रवीराय ददाम्येतां सुतामहम् ॥ १६३ 

varasyaamii gunaah prekshyaa na lakshmiih kshanabhanginii |

 tadetasmai praviiraaya dadaamyetaam sutaamaham || 163 

An einem Bräutigam sind eben diese Eigenschaften bemerkenswert, keine glücklichen Zufälle, die im Nu zerplatzen. Darum gebe ich dem wahren Helden meine Tochter zur Frau.“ 

इति भर्तुर्वचः श्रुत्वा देवी सा सादरावदत् । युक्तमेतदसौ ह्यस्या युवा भर्तानुरूपकः ॥ १६४ 

iti bharturvacah shrutvaa devii saa saadaraavadat | yuktametadasau hyasyaa yuvaa bhartaanuruupakah || 164 

Als die Königin ihren Gemahl das sagen hörte, stimmte sie ihm ergeben zu und sprach: „Eine schöne Verbindung, denn der Jüngling paßt zu ihr als Ehemann. 

सा च तेन मधूद्यानदृष्टेन हृतमानसा । शून्याशया दिनेष्वेषु न शृणोति न पश्यति ॥ १६५ 

saa ca tena madhuudyaanadrshtena hrtamaanasaa | shuunyaashayaa dineshveshu na shrnoti na pashyati || 165 

Außerdem hat sie schon ihr Herz an ihn verloren, seit sie ihn im Frühlingspark sah. Bar jeder Hoffnung sieht und hört sie nichts mehr dieser Tage. 

तत्सखीतश्च तद्बुद्ध्वा सचिन्ताहं निशाक्षये । 

सुप्ता जाने स्त्रिया स्वप्ने कयाप्युक्तास्मि दिव्यया ॥ १६६ 

tatsakhiitashca tadbuddhvaa savintaaham nishaakshaye |

 suptaa jaane striyaa svapne kayaapyuktaasmi divyayaa || 166 

Das weiß ich durch eine Freundin von ihr. Vor Sorge schlief ich erst im Morgengrauen ein. Ich weiß noch, wie diese himmlische Frau im Traum zu mir sprach: 

वत्से मदनलेखेयं देयान्यस्मै न कन्यका । 

एषा ह्यशोकदत्तस्य भार्या जन्मान्तरार्जिता ॥ १६७ 

vatse madanalekheyam deyaanyasmai na kanyakaa | eshaa hyashokadattasya bhaaryaa janmaantaraarjitaa || 167 

‚Mein Kind, keinem anderen soll deine Tochter Madanalekha gegeben sein! Ashokadattas Eheweib zu werden hat sie in einer früheren Geburt sich schon verdient.‘ 

तच्च श्रुत्वा प्रबुध्यैव गत्वा प्रत्यूष एव च । 

स्वयं तत्प्रत्ययाद्वत्सां समाश्वासितवत्यहम् ॥ १६८ 

tacca shrutvaa prabudhyaiva gatvaa pratyuusha eva ca |

 svayam tatpratyayaadvatsaam samaashvaasitavatyaham || 168 

Das hatte ich also gehört. Am Morgen erwachte ich und ging, selbst wieder zuversichtlich, zu meiner Tochter, um sie zu trösten. 

इदानीं चार्यपुत्रेण स्वयमेव ममोदितम् । तस्मात्समेतु तेनासौ वृक्षेणेवार्तवी लता ॥ १६९ 

idaaniim caaryaputrena svayameva mamoditam | tasmaatsametu tenaasau vrkshenevaartavii lataa || 169 

Genau das schlug mein Ehegatte mir von sich aus vor. Darum soll mit ihm sie sich zusammentun, wie im Frühjahr die Waldrebe den Baum umrankt!“ 

इत्युक्तः प्रियया प्रीतः स राजा रचितोत्सवः । 

आहूयाशोकदत्ताय तस्मै तां तनयां ददौ ॥ १७० 

ityuktah priyayaa priitah sa raajaa racitotsavah | aahuuyaashokadattaaya tasmai taam tanayaam dadau || 170 

Nach diesen Worten seiner lieben Frau war der König so der Liebe voll, daß er gleich zur Hochzeit rief. Den Ashokadatta lud er vor und gab seine Tochter ihm zur Frau. 

तयोश्च सोऽभूद्राजेन्द्रपुत्रीविप्रेन्द्रपुत्रयोः । 

संगमोऽन्योन्यशोभायै लक्ष्मीविनययोरिव ॥ १७१ 

tayoshca so’bhuudraajendraputriiviprendraputrayoh | samgamo’nyonyashobhaayai lakshmiivinayayoriva || 171 

Die Verbindung der Tochter eines hehren Königs mit dem Sohn eines heiligen Brahmanen verlieh ihnen beiden einen solchen Glanz, wie die Verbindung von Wohlstand und Bescheidenheit. 

ततः कदाचिद्राजानं तं देवी वदति स्म सा । 

अशोकदत्तानीतं तदुद्दिश्य मणिनूपुरम् ॥ १७२ 

tatah kadaacidraajaanam tam devii vadati sma saa | ashokadattaaniitam taduddishya maninuupuram || 172 

Irgendwann meinte, auf den von Ashokadatta gebrachten Fußreif deutend, die Königin zum König: 

आर्यपुत्रायमेकाकी नूपुरे न विराजते । अनुरूपस्तदेतस्य द्वितीयः परिकल्प्यताम् ॥ १७३ 

aaryaputraayamekaakii nuupure na viraajate | anuruupastadetasya dvitiiyah parikalpyataam || 173 

„Lieber Mann, als Einzelstück sieht dieser Fußreif nach garnichts aus. Kannst du nicht einen zweiten nachfertigen lassen, der genau so aussieht wie der hier?“ 

तच्छ्रुत्वा हेमकारादीनादिदेश स भूपतिः । 

नूपुरस्यास्य सदृशो द्वितीयः क्रियतामिति ॥ १७४ 

tacchrutvaa hemakaaraadiinaadidesha sa bhuupatih | nuupurasyaasya sadrsho dvitiiyah kriyataamiti || 174 

Der König hatte verstanden und befahl Juwellieren und anderen Experten: „Erschafft mir einen zweiten Fußreif wie diesen!“ 

ते तन्निरूप्य जगदुर्नेदृशो देव शक्यते । 

अपरः कर्तुमेतद्धि दिव्यं शिल्पं न मानुषम् ॥ १७५ 

te tanniruupya jagadurnedrsho deva shakyate | aparah kartumetaddhi divyam shilpam na maanusham || 175 

Nach eingehender Betrachtung erwiderten sie: „Keiner kann einen anderen so wie diesen machen, o König. Denn das ist eine himmlische, keine menschliche Arbeit. 

रत्नानीदृंशि भूयांसि न भवन्त्येव भूतले ।

 तस्मादेष यतः प्राप्तस्तत्रैवान्यो गवेष्यताम् ॥ १७६ 

ratnaaniiddrmshi bhuuyaamsi na bhavantyeva bhuutale |

 tasmaadesha yatah praaptastatraivaanyo gaveshyataam || 176 

Außerdem gibt es solche Edelsteine nicht auf der Erde. 

Darum soll ein anderer da suchen, woher dieser stammt.“ 

एतच्छ्रुत्वा सदेवीके विषण्णे राज्ञि तत्क्षणम् । 

अशोकदत्तस्तत्रस्थस्तद्दृष्ट्वा सहसाब्रवीत् ॥ १७७ 

etacchrutvaa sadeviike vishanne raajni tatkshanam | ashokadattastatrasthastaddrshtvaa sahasaabraviit || 177 

Als sie das hörten, waren König und Königin für einen Moment ratlos. Ashokadatta stand dabei, sah‘s und rief spontan: 

अहमेवानयाम्यस्य द्वितीयं नूपुरस्य ते । एवं कृतप्रतिज्ञश्च राज्ञा साहसशङ्किना ॥ १७८ 

ahamevaanayaamyasya dvitiiyam nuupurasya te | evam krtapratijnashca raajnaa saahasashankinaa || 178 

„Dann hol ich eben den Zwilling zu diesem Fußreif!“ Das hatte er nun versprochen, doch der König erschrak über seine Voreiligkeit. 

स्नेहान्निवार्यमाणोऽपि निश्चयान्न चचाल सः । 

गृहीत्वा नूपुरं तच्च श्मशानं स पुनर्ययौ ॥ १७९ 

snehaannivaaryamaano’pi nishcayaanna cacaala sah | 

grhiitvaa nuupuram tacca shmashaanam sa punaryayau || 179 

In seiner Liebe versuchte er, ihn aufzuhalten, doch Ashokadatta wich nicht ab von seinem Entschluss. Den Fußreif ergreifend kehrte er zum alten Verbrennungsort zurück, 

निशि कृष्णचतुर्दश्यां यत्रैव तमवाप्तवान् । प्रविश्य तत्र च प्राज्यचिताधूममलीमसैः ॥ १८० 

nishi krshnacaturdashyaam yatraiva tamavaaptavaan | pravishya tatra ca praajyacitaadhuumamaliimasaih || 180 

von wo er diesen mitgenommen. In der vierzehnten Nacht der schwarzen Monatshälfte betrat er ihn,  mit seinen von dichtem Scheiterhaufenqualm geschwärzten 

पाशोपवेष्टितगलस्कन्धोल्लम्बितमानुषैः । पादपैरिव रक्षोभिराकीर्णे पितृकानने ॥ १८१ 

paashopaveshtitagalaskandhollambitamaanushaih | paadapairiva rakshobhiraakiirne pitrkaanane || 181 

Baumstämmen, deren Äste sich unter menschlichen Leichnamen bogen, deren Hälse in Schlingen steckten. Fast schien es, als sei der Ahnenhain von Gespenstern bevölkert. 

अपश्यन्पूर्वदृष्टां तां स्त्रियं तन्नूपुराप्तये । उपायमेकं बुबुधे स महामांसविक्रयम् ॥ १८२ 

apashyanpuurvadrshtaam taam striyam tannuupuraaptaye |

 upaayamekam bubudhe sa mahaamaamsavikrayam || 182 

Ohne die Frau von früher gesehen zu haben, ersann er ein Mittel, den Fußreif von ihr zu erhalten: Er mußte Menschenfleisch feilbieten! 

तरुपाशाद्गृहीत्वाथ शवं बभ्राम तत्र सः ।

 विक्रीणानो महामांसं गृह्यतामिति घोषयन् ॥ १८३ 

tarupaashaadgrhiitvaatha shavam babhraama tatra sah |

 vikriinaano mahaamaamsam grhyataamiti ghoshayan || 183 

Da nahm er eine vom Ast baumelnde Leiche aus der Schlinge, wanderte weiter und rief laut: „Menschenfleisch im Ausverkauf, greift zu!“ 

महासत्त्व गृहीत्वैतदेहि तावन्मया सह । इति क्षणाच्च जगदे स दूरादेकया स्त्रिया ॥ १८४ 

mahaasattva grhiitvaitadehi taavanmayaa saha | iti kshanaacca jagade sa duuraadekayaa striyaa || 184 

„Edler Herr, bringt das Fleisch her und kommt mit mir!“ rief ihm bald eine Frau aus der Ferne zu. 

तच्छ्रुत्वा स तथैवैतामुपेत्यानुसरन्स्त्रियम् । आरात्तरुतले दिव्यरूपां योषितमैक्षत ॥ १८५ 

tacchrutvaa sa tathaivaitaamupetyaanusaranstriyam | aaraattarutale divyaruupaam yoshitamaikshata || 185 

Er hörte sie und ging mit den Worten „So soll es sein!“ ihr nach. Von ferne erblickte er am Fuße eines Baumes eine wunderschöne Frau, 

स्त्रीभिर्वृतामासनस्थां रत्नाभरणभासुराम् । 

असम्भाव्यस्थितिं तत्र मरावम्भोजिनीमिव ॥ १८६ 

striibhirvrtaamaasanasthaam ratnaabharanabhaasuraam | asambhaavyasthitim tatra maraavambhojiniimiva || 186 

von Frauen umgeben, auf einem Throne sitzend, von edelsteinbesetzten Gehängen schimmernd, die er dort ebenso wenig erwartet hätte wie eine Lotusblüte auf totem Land. 

स्त्रिया तयोपनीतश्च तामुपेत्य तथा स्थिताम् । 

नृमांसमस्मि विक्रीणे गृह्यतामित्युवाच सः ॥ १८७ 

striyaa tayopaniitashca taamupetya tathaa sthitaam | nrmaamsamasmi vikriine grhyataamityuvaaca sah || 187 

Die Frau führte ihn vor die Thronende. „Ich verkaufe Menschenfleisch. Greift zu!“ sprach er. 

भो महासत्त्व मूल्येन केनैतद्दीयते त्वया । 

इति सापि तदाह स्म दिव्यरूपा किलाङ्गना ॥ १८८ 

bho mahaasattva muulyena kenaitaddiiyate tvayaa | iti saapi tadaaha sma divyaruupaa kilaanganaa || 188 

„Wirklich? Zu welchem Preis verkaufst du’s denn, Edler Herr?“ fragt ihn die engelsgleiche Erscheinung zurück. 

ततः स वीरो हस्तस्थं तमेकं मणिनूपुरम् । 

संदर्श्य स्कन्धपृष्ठस्थप्रेतकायो जगाद ताम् ॥ १८९ 

tatah sa viiro hastastham tamekam maninuupuram |

 samdarshya skandhaprshthasthapretakaayo jagaada taam || 189 

Da zeigte der Held ihr den einzelnen Juwelenfußreif, den er in der Hand hielt – der Leichnam hing ihm immer noch über der Schulter – und sprach: 

यो ददात्यस्य संदृशं द्वितीयं नूपुरस्य मे । 

मांसं तस्य ददाम्येतदस्त्यसौ यदि गृह्यताम् ॥ १९० 

yo dadaatyasya samdrsham dvitiiyam nuupurasya me |

 maamsam tasya dadaamyetadastyasau yadi grhyataam || 190 

„Wer mir den zweiten hierzu passenden Fußreif gibt, dem überlass ich das Fleisch. Wer immer das ist, der soll es kriegen.“ 

तच्छ्रुत्वा साप्यवदीत्तमस्त्यन्यो नूपुरो मम । 

असौ मदीय एकैको नूपुरो हि हृतस्त्वया ॥ १९१ 

tacchrutvaa saapyavadiittamastyanyo nuupuro mama | asau madiiya ekaiko nuupuro hi hrtastvayaa || 191 

Darauf erwiderte sie: „Den zweiten Fußreif habe ich. Der erste ward mir doch von dir entrissen! 

सैवाहं या त्वया दृष्टा शूलविद्धस्य पार्श्वतः । 

कृतान्यरूपा भवता परिज्ञातास्मि नाधुना ॥ १९२ 

saivaaham yaa tvayaa drshtaa shuulaviddhasya paarshvatah |

 krtaanyaruupaa bhavataa parijnaataasmi naadhunaa || 192 

Ich bin die, die du zu Füßen des Gepfählten sahst. Weil ich eine andere Gestalt annahm, hast du mich jetzt nicht erkannt. 

तत्किं मांसेन यदहं वच्मि ते तत्करोषि चेत् । 

तद्द्वितीयं ददाम्यस्य तुल्यं तुभ्यं स्वनूपुरम् ॥ १९३ 

tatkim maamsena yadaham vacmi te tatkaroshi cet |

 taddvitiiyam dadaamyasya tulyam tubhyam svanuupuram || 193 

Was hat es nun mit dem Fleisch auf sich? Wenn du tust, was ich dir sage, gebe ich dir meinen Fußreif, den zweiten zu dem, den du schon hast.“ 

इत्युक्तः स तदा वीरः प्रतिपद्य तदब्रवीत् । यत्त्वं वदसि तत्सर्वं करोम्येव क्षणादिति ॥ १९४ 

ityuktah sa tadaa viirah pratipadya tadabraviit | yattvam vadasi tatsarvam karomyeva kshanaaditi || 194 

Der Held willigte ein und sprach: „Alles was du sagst, will ich augenblicklich tun!“ 

ततस्तस्मै जगादैवमा मूलात्सा मनीषितम् । 

अस्ति भद्र त्रिगण्टाख्यं हिमवच्छिकरे पुरम् ॥ १९५ 

tatastasmai jagaadaivamaa muulaatsaa maniishitam | asti bhadra trigantaakhyam himavacchikare puram || 195 

Da erzählte sie ihm, was sie sich von Anfang an gewünscht hatte: „Auf einem Gipfel im Himalaya, edler Herr, liegt die Stadt Triganta. 

तत्रासील्लम्बजिह्वाख्यः प्रवीरो राक्षसाधिपः । 

तस्य विद्युच्छिखा नाम भार्याहं कामरूपिणी ॥ १९६ 

tatraasiillambajihvaakhyah praviiro raakshasaadhipah |

 tasya vidyucchikhaa naama bhaaryaaham kaamaruupinii || 196 

In der lebte der Dämonenführer und große Held Lambajihva mit der hängenden Zunge. Dessen Frau bin ich, Vidyucchikha, spitz wie der Blitz, die ich jede Gestalt annehmen kann. 

स चैकस्यां सुतायां मे जातायां दैवतः पतिः । 

प्रभोः कपालस्फोटस्य पुरतो निहतो रणे ॥ १९७ 

sa caikasyaam sutaayaam me jaataayaam daivatah patih | prabhoh kapaalasphotasya purato nihato rane || 197 

Nachdem meine Tochter geboren war, wollte das Schicksal, daß mein Mann, dem Schädel spaltenden Feldherrn Kapalasphota vorausreitend, in der Schlacht fiel. 

ततो निजपुरं तन्मे प्रभुणा तेन तुष्यता । प्रदत्तं तेन च सुखं स्थितास्मि ससुताधुना ॥ १९८

 tato nijapuram tanme prabhunaa tena tushyataa | pradattam tena ca sukham sthitaasmi sasutaadhunaa || 198 

Davon war der Feldherr so beeindruckt, daß er mir seine Stadt geschenkt hat. Da lebe ich heute glücklich mit meiner Tochter. 

सा च मद्दुहितेदानीमारूढा नवयौवनम् । तत्प्रवीरवरप्राप्तिचिन्ता च मम मानसम् ॥ १९९ 

saa ca madduhitedaaniimaaruudhaa navayauvanam | tatpraviiravarapraapticintaa ca mama maanasam || 199 

Inzwischen ist meine Tochter zu einer jungen Frau herangewachsen, und ich denke mit Sorge daran, wo ich einen würdigen Recken für sie hernehme. 

अतस्तदा समं राज्ञा यान्तं त्वाममुना पथा । 

दृष्ट्वा नक्तं चतुर्दश्यामिहस्थाहमचिन्तयम् ॥ २०० 

atastadaa samam raajnaa yaantam tvaamamunaa pathaa |

 drshtvaa naktam caturdashyaamihasthaahamacintayam || 200 

Und als ich dich dann in der vierzehnten Nacht mit dem König hier vorbeiziehen sah, dachte ich: 

अयं भव्यो युवा वीरो योग्यो मे दुहितुः पतिः ।

 तदेतत्प्राप्तये कंचिदुपायं किं न कल्पये ॥ २०१ 

ayam bhavyo yuvaa viiro yogyo me duhituh patih | tadetatpraaptaye kamcidupaayam kim na kalpaye || 201 

‚Dieser stattliche junge Mann ist ein Held und der für meine Tochter geeignete Gatte. Warum sollte ich also keine Taktik erfinden, um das zu erreichen?‘ 

इति संकल्प्य याचित्वा शूलविद्धवचोमिषात् ।

 जलं मध्येश्मशानं त्वमानीतोऽभूर्मया मृषा ॥ २०२ 

iti samkalpya yaacitvaa shuulaviddhavacomishaat |

 jalam madhyeshmashaanam tvamaaniito’bhuurmayaa mrshaa || 202 

Dann beschloss ich, mit der Stimme des Gepfählten um Wasser zu flehen und dich unter diesem Vorwand mitten auf den Leichenacker zu locken. 

मायादर्शितरूपादिप्रपञ्चालीकवादिनी । 

विप्रलब्धवती चास्मि तत्र त्वां क्षणमात्रकम् ॥ २०३ 

maayaadarshitaruupaadiprapancaaliikavaadinii | vipralabdhavatii caasmi tatra tvaam kshanamaatrakam || 203 

Dort habe ich dir meine Erscheinung suggeriert, andere falsche Empfindungen ausgelöst und diese garstige Geschichte erfunden, um dich für einen Moment irre zu machen. 

आकर्षणाय भूयस्ते युक्त्या चैकं स्वनूपुरम् । 

संत्यज्य शृङ्खलापाशमिव याता ततोऽप्यहम् ॥ २०४ 

aakarshanaaya bhuuyaste yuktyaa caikam svanuupuram |

 samtyajya shrnkhalaapaashamiva yaataa tato’pyaham || 204 

Und um dich wieder herzuschaffen, habe ich mich geschickt aus meinem Fußschmuck, dieser Fußschelle, herausgewunden und konnte mich so entfernen. 

अद्य चेत्थं मया प्राप्तो भवांस्तद्गृहमेत्य नः । 

भजस्व मे सुतां किं च गृहाणापरनूपुरम् ॥ २०५ 

adya cettham mayaa praapto bhavaamstadgrhametya nah |

 bhajasva me sutaam kim ca grhaanaaparanuupuram || 205 

Und damit habe ich Euch heute zurückgeholt. Also komm in mein Haus, heirate meine Tochter und nimm dir den anderen Fußreif.“ 

इत्युक्तः स निशाचर्या तथेत्युक्त्वा तया सह । 

वीरो गगनमार्गेण तत्सिद्ध्या तत्पुरं ययौ ॥ २०६ 

ityuktah sa nishaacaryaa tathetyuktvaa tayaa saha | viiro gaganamaargena tatsiddhyaa tatpuram yayau || 206 

So von der nächtlichen Wandlerin angesprochen, sagte der Held: „Dann ist das eben so!“ und flog mit Hilfe ihrer Zauberkraft auf luftigem Wege zu ihr in die Stadt. 

सौवर्णं तदपश्यच्च शृङ्गे हिमवतः पुरम् । नभोध्वखेदविश्रान्तमर्कबिम्बमिवाचलम् ॥ २०७ 

sauvarnam tadapashyacca shrnge himavatah puram | nabhodhvakhedavishraantamarkabimbamivaacalam || 207 

Und so erblickte er die Goldene Stadt auf einem Gipfel des Himalaya, wo sie an die von ihrem Himmelsweg ermüdete, reglos rastende Sonnenscheibe erinnerte. 

रक्षोधिपसुतां तत्र नाम्ना विद्युत्प्रभां स ताम् । 

स्वसाहसमहासिद्धिमिव मूर्तामवाप्तवान् ॥ २०८ 

rakshodhipasutaam tatra naamnaa vidyutprabhaam sa taam |

 svasaahasamahaasiddhimiva muurtaamavaaptavaan || 208 

Dort nahm er die nach dem Blitzlicht benannte Vidyutprabha, Tochter des Dämonenfürsten und Hauptgewinn seiner Kühnheit gewissermaßen, zur Frau. 

तया च सह तत्रैव कंचित्कालमुवास सः । अशोकदत्तः प्रियया श्वश्रूविभवनिर्वृतः ॥ २०९ 

tayaa ca saha tatraiva kamcitkaalamuvaasa sah | ashokadattah priyayaa shvashruuvibhavanirvrtah || 209 

Und mit dieser seiner Geliebten lebte Ashokadatta dort für einige Zeit dank seiner Schwiegermutter Macht und Geld recht entspannt. 

ततो जगाद तां श्वश्रूं मह्यं तद्देहि नूपुरम् । 

यतः सम्प्रति गन्तव्या पुरी वाराणसी मया ॥ २१० 

tato jagaada taam shvashruum mahyam taddehi nuupuram | 

yatah samprati gantavyaa purii vaaraanasii mayaa || 210 

Doch irgendwann sprach er seine Schwiegermutter an: „Gib mir den Fußreif, denn ich will nach Benares zurück. 

तत्र ह्येतत्प्रतिज्ञातं स्वयं नरपतेः पुरः । एकत्वन्नूपुरस्पर्धद्वितीयानयनं मया ॥ २११ 

tatra hyetatpratijnaatam svayam narapateh purah | ekatvannuupuraspardhadvitiiyaanayanam mayaa || 211 

Dort hatte ich dem König aus freien Stücken angeboten, den zweiten Fußreif als Nebenbuhler für deinen ersten zu besorgen.“ 

इत्युक्ता तेन सा श्वश्रूर्द्वितीयं तं स्वनूपुरम् । तस्मै दत्त्वा पुनश्चैकं सुवर्णकमलं ददौ ॥ २१२ 

ityuktaa tena saa shvashruurdvitiiyam tam svanuupuram |

 tasmai dattvaa punashcaikam suvarnakamalam dadau || 212 

Nach diesen Worten gab die Schwiegermutter ihm ihren Fußreif und schenkte ihm außerdem noch einen goldenen Lotus. 

प्राप्ताब्जनूपुरस्तस्मात्स पुरान्निर्ययौ ततः । अशोकदत्तो वचसा नियम्यागमनं पुनः ॥ २१३ 

praaptaabjanuupurastasmaatsa puraanniryayau tatah | ashokadatto vacasaa niyamyaagamanam punah || 213 

Nachdem er Fußreif und Lotus empfangen hatte, verließ Ashokadatta die Stadt, wobei er sein Wort gab, wiederzukommen. 

तया श्वश्र्वैव चाकाशपथेन पुनरेव तम् । 

श्मशानं प्रापितः सोऽभून्निजसिद्धिप्रभावतः ॥ २१४ 

tayaa shvashrvaiva caakaashapathena punareva tam |

 shmashaanam praapitah so’bhuunnijasiddhiprabhaavatah || 214 

So ließ die Schwiegermutter mit der ihr eigenen Zauberkraft ihn auf dem Luftwege wieder den Verbrennungsplatz erreichen. 

तरुमूले च तत्रैव स्थित्वा सा तं ततोऽब्रवीत् । 

सदा कृष्णचतुर्दश्यामिह रात्रावुपैम्यहम् ॥ २१५ 

tarumuule ca tatraiva sthitvaa saa tam tato’braviit | sadaa krshnacaturdashyaamiha raatraavupaimyaham || 215 

Dort machte sie an der Baumwurzel Halt und sprach zu ihm: „Zum dunklen Mond in der vierzehnten Nacht komme ich immer wieder hierher zurück. 

तस्मान्निशि च भूयोऽपि त्वमेष्यसि यदा यदा । 

तदा तदा वटतरोर्मूलात्प्राप्स्यसि मामितः ॥ २१६ 

tasmaannishi ca bhuuyo’pi tvameshyasi yadaa yadaa | tadaa tadaa vatatarormuulaatpraapsyasi maamitah || 216 

Und wann immer du in der besagten Nacht vorbeikommst, wirst du mich unter dem Banyanbaum hier antreffen.“ 

एतच्छ्रुत्वा तथेत्युक्त्वा ताममन्त्र्य निशाचरीम् । 

अशोकदत्तः स ततो ययौ तावत्पितुर्गृहम् ॥ २१७ 

etacchrutvaa tathetyuktvaa taamamantrya nishaacariim | ashokadattah sa tato yayau taavatpiturgrham || 217 

Auf diese Worte erwiderte Ashokadatta „Ich habe verstanden“ und verabschiedete sich von der Nachtschwärmerin. Dann ging er als erstes in sein Elternhaus zurück. 

कनीयः सुतविश्लेषदुःखद्वैगुण्यदायिना । तादृशा तत्प्रवासेन पितरौ तत्र दुःखितौ ॥ २१८ 

kaniiyah sutavishleshaduhkhadvaigunyadaayinaa | taadrshaa tatpravaasena pitarau tatra duhkhitau || 218 

Die nach der Trennung von ihrem jüngsten, sich in der Fremde herumtreibenden Sohn, und durch sein eigenes, doppelten Kummer bereitendes Verschwinden zutiefst betrübten Eltern 

अतर्कितागतो यावदानन्दयति तत्क्षणात् । 

तावत्स बुद्ध्वा श्वशुरस्तत्रैवास्याययौ नृपः ॥ २१९ 

atarkitaagato yaavadaanandayati tatkshanaat | taavatsa buddhvaa shvashurastatraivaasyaayayau nrpah || 219 

konnte er durch seine unangekündigte Ankunft gerade noch vertrösten, als schon sein Schwiegervater erschien, der über ihn unterrichtete König. 

स तं साहसिकस्पर्शभीतैरिव सकण्टकैः । 

अङ्गैः प्रणतमालिङ्ग्य मुमुदे भूपतिश्चिरम् ॥ २२० 

sa tam saahasikasparshabhiitairiva sakantakaih | 

angaih pranatamaalingya mumude bhuupatishciram || 220 

Der erlebte einen langen Glücksmoment, als er den vor ihm sich Verneigenden umschlang mit stachelborstigen Armen, als fürchteten sie eine zu heftige Berührung. 

ततस्तेन समं राज्ञा विवेश नृपमन्दिरम् । अशोकदत्तः स तदा प्रमोदो मूर्तिमानिव ॥ २२१ 

tatastena samam raajnaa vivesha nrpamandiram | ashokadattah sa tadaa pramodo muurtimaaniva || 221 

Darauf ging Ashokadatta mit dem König ins herrschaftliche Palais, wo er sich wie die verkörperte Freude fühlte. 

ददौ राज्ञे स संयुक्तं तद्दिव्यं नूपुरद्वयम् । कुर्वाणमिव तद्वीर्यस्तुतिं झणझणारवैः ॥ २२२ 

dadau raajne sa samyuktam taddivyam nuupuradvayam | kurvaanamiva tadviiryastutim jhanajhanaaravaih || 222 

Er schenkte dem König den zweiten wunderschönen Fußreif, sodaß beide zusammen mit ihrem Zimbelklang gewissermaßen ein Loblied auf den Helden anstimmten. 

अर्पयामास तच्चास्मै कान्तं कनकपङ्कजम् ।

 रक्षःकोषश्रियो हस्ताल्लीलाम्बुजमिवाहृतम् ॥ २२३ 

arpayaamaasa taccaasmai kaantam kanakapankajam | rakshahkoshashriyo hastaalliilaambujamivaahrtam || 223 

Er überreichte ihm auch den schönen goldenen Lotus, als hätte er der Schutzgöttin über die Schätze der Dämonen den Lotus, mit dem sie eben noch gespielt hatte, aus der Hand genommen. 

पृष्टोऽथ कौतुकात्तेन राज्ञा देवीयुतेन सः । 

अवर्णयद्यथावृत्तं स्वं कर्णानन्ददायि तत् ॥ २२४ 

prshto’tha kautukaattena raajnaa deviiyutena sah | avarnayadyathaavrttam svam karnaanandadaayi tat || 224 

Als König und Königin ihn wißbegierig befragten, erzählte er ihnen Glückseligkeit in die Ohren träufelnd sein Abenteuer. 

विचित्रचरितोल्लेखचमत्कारितचेतनम् । प्राप्यते किं यशः शुभ्रमनङ्गीकृत्य साहसम् ॥ २२५ 

vicitracaritollekhacamatkaaritacetanam | praapyate kim yashah shubhramanangiikrtya saahasam || 225 

„Welch schillernder Ruhm einem zufällt, der sich die Kühnheit zueigen macht für  denkwürdige Prozesse, deren Beschreibung unseren Geist in Erstaunen versetzt!“ 

एवं वदंस्ततस्तेन जामात्रा कृतकृत्यताम् । मेने स राजा देवी च प्राप्तनूपुरयुग्मका ॥ २२६ 

evam vadamstatastena jaamaatraa krtakrtyataam | mene sa raajaa devii ca praaptanuupurayugmakaa || 226 

So äußerte sich der König dazu. Überhaupt meinten er und die Monarchin, die endlich ihre zwei Fußreifen beisammen hatte, daß sie mit so einem Schwiegersohn ihr Lebenswerk vollbracht hatten. 

उत्सवातोद्यनिर्ह्रादि तदा राजगृहं च तत् । अशोकदत्तस्य गुणानुद्गायदिव निर्बभौ ॥ २२७ 

utsavaatodyanirhraadi tadaa raajagrham ca tat | ashokadattasya gunaanudgaayadiva nirbabhau || 227 

Da schien der von Zimbelklang widerhallende Königspalast Ashokadattas Tugenden besingen zu wollen. 

अन्येद्युश्च स राजा तत्स्वकृते सुरसद्मनि । 

हेमाब्जं स्थापयामास सद्रौप्यकलशोपरि ॥ २२८ 

anyedyushca sa raajaa tatsvakrte surasadmani | hemaabjam sthaapayaamaasa sadraupyakalashopari || 228 

Anderntags arrangierte der König den goldenen Lotus auf einem Silbertablett in einen von ihm selbst gebauten Götterschrein. 

उभौ कलशपद्मौ च शुशुभाते सितारुणौ । यशःप्रतापाविव तौ भूपालाशोकदत्तयोः ॥ २२९ 

ubhau kalashapadmau ca shushubhaate sitaarunau | yashahprataapaaviva tau bhuupaalaashokadattayoh || 229 

Beide, Tablett und Lotus, strahlten weiß wie des Königs Ruhm und rot wie Ashokadattas glühendes Herz. 

तादृशौ च विलोक्यैतौ स हर्षोत्फुल्ललोचनः । राजा माहेश्वरो भक्तिरसावेशादभाषत ॥ २३० 

taadrshau ca vilokyaitau sa harshotphullalocanah | raajaa maaheshvaro bhaktirasaaveshaadabhaashata || 230 

Als der König sie beide unter diesem Aspekt betrachtete, rief er, ein leidenschaftlicher Anhänger Shivas, mit vor Freude geweiteten Augen: 

अहो विभाति पद्मेन तुङ्गोऽयं कलशोऽमुना । भूतिशुभ्रः कपर्दीव जटाजूटेन बभ्रुणा ॥ २३१ 

aho vibhaati padmena tungo’yam kalasho’munaa | bhuutishubhrah kapardiiva jataajuutena babhrunaa || 231 

„Oh, mit dem Lotus glänzt das Tablett da oben ja wie Shiva, von Asche geweißt, vom Zottelschopf rotbraun! 

अभविष्यद्द्वितीयं चेदीदृशं कनकाम्बुजम् । 

अस्थापयिष्यतामुष्मिन्द्वितीये कलशेऽपि तत् ॥ २३२ 

abhavishyaddvitiiyam cediidrsham kanakaambujam | asthaapayishyataamushmindvitiiye kalashe’pi tat || 232 

Hätte ich nur einen zweiten goldenen Lotus wie diesen, ich legte ihn auf ein zweites silbernes Tablett!“ 

इति राजवचः श्रुत्वाशोकदत्तस्ततोऽब्रवीत् । 

आनेष्याम्यहमम्भोजं द्वितीयमपि देव ते ॥ २३३ 

iti raajavacah shrutvaashokadattastato’braviit | aaneshyaamyahamambhojam dvitiiyamapi deva te || 233 

 Als Ashokadatta den König so reden hörte, schlug er vor: „Lass mich den zweiten Lotus holen, mein König!“ 

तच्छ्रुत्वा न ममान्येन पङ्कजेन प्रयोजनम् । 

अलं ते साहसेनेति राजापि प्रत्युवाच तम् ॥ २३४ 

tacchrutvaa na mamaanyena pankajena prayojanam | alam te saahaseneti raajaapi pratyuvaaca tam || 234 

Als der König das hörte, widersprach er ihm: „Für noch so einen Lotus habe ich keine Verwendung. Du warst tollkühn genug!“ 

दिवसेष्वथ यातेषु हेमाब्जहरणैषिणि । अशोकदत्ते सा भूयोऽप्यगात्कृष्णचतुर्दशी ॥ २३५ 

divaseshvatha yaateshu hemaabjaharanaishini | ashokadatte saa bhuuyo’pyagaatkrshnacaturdashii || 235 

Die Tage vergingen, doch Ashokadatta wollte einen goldenen Lotus beschaffen. Da kam schon die vierzehnte Nacht des dunklen Monats herbei. 

तस्यां चास्य सुवर्णाब्जवाञ्छां बुद्ध्वा भयादिव ।

 द्युसरःस्वर्णकमले यातेऽस्तशिखरं रवौ ॥ २३६ 

tasyaam caasya suvarnaabjavaanchaam buddhvaa bhayaadiva |

 dyusarahsvarnakamale yaate’stashikharam ravau || 236 

Da sie von seiner Begierde nach dem goldenen Lotus erfahren hatte, versank an diesem Abend die Sonne, der goldene Lotus im himmlischen See gewissermaßen, erschrocken hinter dem Untergangsfels. 

संध्यारुणाभ्रपिशितग्रासगर्वाविव क्षणात् । तमोरक्षःसु धावत्सु धूमधूम्रेषु सर्वतः ॥ २३७ 

samdhyaarunaabhrapishitagraasagarvaaviva kshanaat | 

tamorakshahsu dhaavatsu dhuumadhuumreshu sarvatah || 237 

Bald schwärmten in purpurnen Rauchschwaden die Geister der Finsternis aus, voller Stolz auf ihr abendrotes, roh verschlungenes Wolkenfleisch. 

स्फुरद्दीपावलीदन्तमालाभास्वरभीषणे । जृम्भमाणे महारौद्रे निशानक्तंचरीमुखे ॥ २३८ 

sphuraddiipaavaliidantamaalaabhaasvarabhiishane | jrmbhamaane mahaaraudre nishaanaktamcariimukhe || 238 

Als nun die reißende Bestie Nacht ihr Maul aufriss, den feurigen Rachen bewehrt mit blitzenden, schrecklichen Fangzahnketten, 

प्रसुप्तराजपुत्रीकात्स्वैरं निर्गत्य मन्दिरात् । 

अशोकदत्तः स ययौ श्मशानं पुनरेव तत् ॥ २३९ 

prasuptaraajaputriikaatsvairam nirgatya mandiraat | ashokadattah sa yayau shmashaanam punareva tat || 239 

verließ Ashokadatta aus eigenem Antrieb den Palast, wo die Prinzessin eingeschlafen war, und begab sich wieder zum Verbrennungsort. 

तत्र तस्मिन्वटतरोर्मूले तां पुनरागताम् । ददर्श राक्षसीं श्वश्रूं विहितस्वागतादराम् ॥ २४० 

tatra tasminvatatarormuule taam punaraagataam | 

dadarsha raakshasiim shvashruum vihitasvaagataadaraam || 240 

Dort unterm Banyanbaum gewahrte er die zurückgekehrte Dämonin, seine ihn freundlich willkommen heißende Schwiegermutter. 

तया च सह भूयस्तदगमत्तन्निकेतनम् । स युवा हिमवच्छृङ्गं मार्गोन्मुखवधूजनम् ॥ २४१ 

tayaa ca saha bhuuyastadagamattanniketanam | sa yuvaa himavacchrngam maargonmukhavadhuujanam || 241 

Mit ihr ging der junge Mann wieder in ihr Schloss auf einem Himalayagipfel, wo das Frauenvolk den Weg, auf dem er kommen mußte, nicht aus den Augen ließ. 

कंचित्कालं समं वध्वा तत्र स्थित्वाब्रवीच्च ताम् । 

श्वश्रूं देहि द्वितीयं मे कुतश्चित्कनकाम्बुजम् ॥ २४२ 

kamcitkaalam samam vadhvaa tatra sthitvaabraviicca taam | 

shvashruum dehi dvitiiyam me kutashcitkanakaambujam || 242 

Nachdem er dort eine gewisse Zeit mit seiner jungen Frau verbracht hatte, bat er seine Schwiegermutter: „Gib mir einen zweiten goldenen Lotus von irgendwoher!“ 

तच्छ्रुत्वा साप्यवदीत्तं कुतोऽन्यत्पङ्कजं मम ।

 एतत्कपालस्फोटस्य विद्यतेऽस्मत्प्रभोः सरः ॥ २४३ 

tacchrutvaa saapyavadiittam kuto’nyatpankajam mama | etatkapaalasphotasya vidyate’smatprabhoh sarah || 243 

Worauf sie erwiderte: „Woher soll ich denn jetzt einen zweiten Lotus nehmen? Doch ich habe von einem See unseres Herrn und Meisters Kapalasphota gehört. 

यत्रेदृशानि जायन्ते हेमाब्जानि समन्ततः । 

तस्मात्तदेकं मद्भर्त्रे प्रीत्या पद्मं स दत्तवान् ॥ २४४ 

yatredrshaani jaayante hemaabjaani samantatah |

 tasmaattadekam madbhartre priityaa padmam sa dattavaan || 244 

Da wachsen überall solche goldenen Lotusse. Von dort hat er auch, als er nett sein wollte, meinem Mann einen Lotus geschenkt.“ 

एवं तयोक्ते सोऽवादीत्तर्हि तन्मां सरोवरम् ।

 नय यावत्स्वयं तस्मादादास्ये कनकाम्बुजम् ॥ २४५ 

evam tayokte so’vaadiittarhi tanmaam sarovaram | naya yaavatsvayam tasmaadaadaasye kanakaambujam || 245 

Darauf sprach er: „Dann bring mich doch zu diesem Wundersee, damit ich mir dort selbst einen Lotus pflücken kann!“ 

न शक्यमेतद्रक्षोभिर्दारुणैस्तद्धि रक्ष्यते । निषिद्धोऽपि तया निर्बन्धं न स तं जहौ ॥ २४६ 

na shakyametadrakshobhirdaarunaistaddhi rakshyate | nishiddho’pi tayaa nirbandham na sa tam jahau || 246 

„Das schaffst du nicht, weil echte Scheusale ihn bewachen!“ Durch sie verwarnt ließ er doch nicht ab von seinem Plan. 

ततः कथंचिन्नीतश्च तया श्वश्र्वा ददर्श तत् । 

दूरात्सरोवरं दिव्यं तुङ्गाद्रिकटकाश्रितम् ॥ २४७ 

tatah kathamcinniitashca tayaa shvashrvaa dadarsha tat | 

duuraatsarovaram divyam tungaadrikatakaashritam || 247 

Von der Schwiegermutter mehr schlecht als recht geführt, sah er von Weitem diesen wunderschönen, auf ein hohes Felsplateau zurückgezogenen See, 

छन्नं निरन्तरोद्दण्डदीप्तहेमसरोरुहैः । सततोन्मुखतापीतसंक्रान्तार्कप्रभैरिव ॥ २४८ 

channam nirantaroddandadiiptahemasaroruhaih | satatonmukhataapiitasamkraantaarkaprabhairiva || 248 

dicht bewachsen mit langstieligen, goldenen Lotussen, die so grell leuchteten, als hätten sie mit ihren ewig hochgereckten Mäulchen das sich über sie ergießende Sonnenlicht getrunken. 

गत्वैव तत्र यावच्च पद्मान्यवचिनोति सः । तावत्तद्रक्षिणो घोरा रुरुधुस्तं निशाचराः ॥ २४९ 

gatvaiva tatra yaavacca padmaanyavacinoti sah | taavattadrakshino ghoraa rurudhustam nishaacaraah || 249 

Also ging er hin und pflückte Lotusse. Derweil störten die sie bewachenden Ungeheuer ihn fürchterlich. 

सशस्त्रः सोऽवधीच्चैनानन्यानन्ये पलाय्य च । 

गत्वा कपालस्फोटाय स्वामिने तन्न्यवेदयन् ॥ २५० 

sashastrah so’vadhiiccainaananyaananye palaayya ca | gatvaa kapaalasphotaaya svaamine tannyavedayan || 250 

Zwar erschlug er den einen oder anderen mit seinem Schwert, doch gelang es ein paar von ihnen, zu ihrem Herrn Kapalasphota zu fliehen, dem sie den Vorfall meldeten. 

स तद्बुद्ध्वैव कुपितस्तत्र रक्षःपतिः स्वयम् । 

आगत्याशोकदत्तं तमपश्यल्लुण्ठिताम्बुजम् ॥ २५१ 

sa tadbuddhvaiva kupitastatra rakshahpatih svayam | aagatyaashokadattam tamapashyallunthitaambujam || 251 

Als der Häuptling der Unholde das hörte, war er so wütend, daß er persönlich nach dem Rechten sehend Ashokadatta Lotusse plündernd antraf. 

कथं भ्राता ममाशोकदत्तः सोऽयमिहागतः ।

 इति प्रत्यभ्यजानाच्च तत्क्षणं तं सविस्मयः ॥ २५२ 

katham bhraataa mamaashokadattah so’yamihaagatah |

 iti pratyabhyajaanaacca tatkshanam tam savismayah || 252 

Er erkannte ihn sofort und rief verwundert: 

„Wie kommt denn mein Bruder Ashokadatta hierher?“ 

ततः शस्त्रं समुत्सृज्य हर्षबाष्पाप्लुतेक्षणः । 

धावित्वा पादयोः सद्यः पतित्वा च जगाद तम् ॥ २५३ 

tatah shastram samutsrjya harshabaashpaaplutekshanah | 

dhaavitvaa paadayoh sadyah patitvaa ca jagaada tam || 253 

Er warf seine Waffen von sich, rannte, während Freudentränen seinem Aug entströmten, auf den Bruder zu, fiel ihm sogleich zu Füßen und sprach: 

अहं विजयदत्ताख्यः सोदर्यः स तवानुजः । 

आवां द्विजवरस्योभौ गोविन्दस्वामिनः सुतौ ॥ २५४ 

aham vijayadattaakhyah sodaryah sa tavaanujah | aavaam dvijavarasyobhau govindasvaaminah sutau || 254 

„Ich bin’s, dein nachgeborener Bruder Vijayadatta! Wir beide sind des trefflichen Brahmanen Govindasvami Söhne. 

इयच्चिरं च जातोऽहं दैवादीदृङ्निशाचरः । 

चिताकपालदलनात्कपालस्फोटनामकः ॥ २५५ 

iyacciram ca jaato’ham daivaadiidrngnishaacarah | citaakapaaladalanaatkapaalasphotanaamakah || 255 

Vor langer Zeit bin ich zum Teufel geworden, weil das Schicksal es so wollte. Der Name Kapalasphota kommt vom Schädelspalten in der Scheiterhaufenglut. 

त्वद्दर्शनादिदानीं च ब्राह्मण्यं तत्स्मृतं मया । 

गतं च राक्षसत्वं मे मोहाच्छादितचेतनम् ॥ २५६ 

tvaddarshanaadidaaniim ca braahmanyam tatsmrtam mayaa | 

gatam ca raakshasatvam me mohaacchaaditacetanam || 256 

Nun, da ich dich sah, erinnerte ich mich an meine Existenz als Brahmane! Und die Dämonennatur, die mit schönem Schein mir den Geist vernebelt hat, ist weg.“ 

एवं विजयदत्तस्य वदतः परिरभ्य सः । यावत्क्षालयतीवाङ्गं राक्षसीभावदूषितम् ॥ २५७ 

evam vijayadattasya vadatah parirabhya sah | yaavatkshaalayatiivaangam raakshasiibhaavaduushitam || 257 

Nachdem Vijayadatta das gesagt hatte, umarmte Ashokadatta ihn, und während er den vom Dämonenzustand beschmutzten Körper seines Bruders gleichsam reinwusch 

अशोकदत्तो बाष्पाम्बुपूरैस्तावदवातरत् । प्रज्ञप्तिकौशिको नाम विद्याधरगुरुर्दिवः ॥ २५८ 

ashokadatto baashpaambupuuraistaavadavaatarat | prajnaptikaushiko naama vidyaadharagururdivah || 258 

mit ansteigender Tränenflut, kam wie auf Verabredung, Kaushika, der Lehrer der Vidyadharas, vom Himmel herabgestiegen. 

स तौ द्वावप्युपेत्यैव भ्रातारौ गुरुरब्रवीत् । यूयं विद्याधराः सर्वे शापादेतां दशां गताः ॥ २५९ 

sa tau dvaavapyupetyaiva bhraataarau gururabraviit | 

yuuyam vidyaadharaah sarve shaapaadetaam dashaam gataah || 259 

Der Lehrer trat vor die beiden Brüder und sprach: „Ihr alle seid Vidyadharas und aufgrund eines Fluches in diesen Zustand geraten. 

अधुना च स शापो वः सर्वेषां शान्तिमागतः । 

तद्गृह्णीत निजा विद्या बन्धुसाधारणीरिमाः ॥ २६० 

adhunaa ca sa shaapo vah sarveshaam shaantimaagatah |

 tadgrhniita nijaa vidyaa bandhusaadhaaraniirimaah || 260 

Doch inzwischen hat der Fluch über euch alle an Kraft verloren. Also nehmt eure Erfahrungen mit und teilt sie mit euren Verwandten. 

व्रजतं च निजं धाम स्वीकृतस्वजनौ युवाम् । 

इत्युक्त्वा दत्तविद्योऽसौ तयोर्द्यामुद्ययौ गुरुः ॥ २६१ 

vrajatam ca nijam dhaama sviikrtasvajanau yuvaam | ityuktvaa dattavidyo’sau tayordyaamudyayau guruh || 261 

Zieht nun wieder in eure heimischen Gefilde und nehmt die Familie mit!“ So sprach der Lehrer, schenkte ihnen seine Kunst und stieg in den Himmel auf. 

तौ च विद्याधरीभूतौ प्रबुद्धौ जग्मतुस्ततः । 

व्योम्ना तद्धिमवच्छृङ्गं गृहीतकनकाम्बुजौ ॥ २६२ 

tau ca vidyaadhariibhuutau prabuddhau jagmatustatah |

 vyomnaa taddhimavacchrngam grhiitakanakaambujau || 262 

Da erwachten die beiden zu Vidyadharas gewordenen Brüder und flogen, goldene Lotusse mit sich führend,  durch die Lüfte zum Himalayagipfel hinauf. 

तत्र चाशोकदत्तस्तां रक्षःपतिसुतां प्रिययाम् । 

उपागात्साप्यभूत्क्षीणशापा विद्याधरी तदा ॥ २६३ 

tatra caashokadattastaam rakshahpatisutaam priyayaam |

 upaagaatsaapyabhuutkshiinashaapaa vidyaadharii tadaa || 263 

Dort suchte Ashokadatta seine geliebte Dämonenfürstentochter auf. Mit von ihr gewichenem Fluch war sie wieder ein Vidyadharamädchen. 

तया च साकं सुदृशा भ्रातरौ तावुभावपि । वाराणसीं प्रययतुः क्षणाद्गगनगामिनौ ॥ २६४ 

tayaa ca saakam sudrshaa bhraatarau taavubhaavapi | vaaraanasiim prayayatuh kshanaadgaganagaaminau || 264 

Da flog das Bruderpaar mit der Schönäugigen auf dem Luftweg in Windeseile nach Benares. 

तत्र चोपेत्य पितरौ विप्रयोगाग्नितापितौ । निरवापयतां सद्यो दर्शनामृतवर्षिणौ ॥ २६५ 

tatra copetya pitarau viprayogaagnitaapitau | niravaapayataam sadyo darshanaamrtavarshinau || 265 

Hier traten sie vor ihre von der Trennungsglut verdorrten Eltern, um sie sogleich mit dem Lebenswasser des Anblicks der Wiedergefundenen zu beregnen.

अदेहभेदेऽप्याक्रान्तचित्रजन्मान्तरौ च तौ । 

न पित्रोरेव लोकस्याप्युत्सवाय बभूवतुः ॥ २६६ 

adehabhede’pyaakraantacitrajanmaantarau ca tau | na pitroreva lokasyaapyutsavaaya babhuuvatuh || 266 

Diese beiden, die ohne einen anderen Körper anzunehmen, so eine spannende Wiedergeburt erlebt hatten, wurden zu einem Freudenfest ihrer Eltern, ja des ganzen Volkes. 

चिराद्विजयदत्तश्च गाढमाश्लिष्यतः पितुः ।

 भुजमध्यमिवात्यर्थं मनोरथमपूरयत् ॥ २६७ 

ciraadvijayadattashca gaadhamaashlishyatah pituh | bhujamadhyamivaatyartham manorathamapuurayat || 267 

Und als Vijayadattas Vater ihn nach so langer Zeit endlich in seine Arme schließen konnte, erfüllte er mehr noch als seiner Arme Mitte sich seinen Herzenswunsch. 

ततस्तत्रैव तद्बुद्ध्वा प्रतापमुकुटोऽपि सः । अशोकदत्तश्वशुरो राजा हर्षादुपाययौ ॥ २६८ 

tatastatraiva tadbuddhvaa prataapamukuto’pi sah | ashokadattashvashuro raajaa harshaadupaayayau || 268 

Als Ashokadattas Schwiegervater, König Pratapamukuta, davon hörte, kam er freudig erregt herbeigeeilt. 

तत्सत्कृतश्च तद्राजधानीं सोत्कस्थितप्रियाम् । 

अशोकदत्तः स्वजनैः सार्धं बद्धोत्सवामगात् ॥ २६९ 

tatsatkrtashca tadraajadhaaniim sotkasthitapriyaam |

 ashokadattah svajanaih saardham baddhotsavaamagaat || 269 

Von diesem freundlich empfangen begab sich Ashokadatta mit seinen Leuten in des Königs Palast, wo die Geliebte seiner harrte und alles festlich geschmückt war. 

ददौ च कनकाब्जानि राज्ञे तस्मै बहूनि सः । 

अभ्यर्थिताधिकप्राप्तिहृष्टः सोऽप्यभवन्नृपः ॥ २७० 

dadau ca kanakaabjaani raajne tasmai bahuuni sah | abhyarthitaadhikapraaptihrshtah so’pyabhavannrpah || 270 

Dem König schenkte er viele goldene Lotusse, und der war begeistert, mehr als erbeten in Händen zu halten. 

ततो विजयदत्तं तं सर्वेष्वत्र स्थितेषु सः । 

पिता पप्रच्छ गोविन्दस्वामी साश्चर्यकौतुकः ॥ २७१ 

tato vijayadattam tam sarveshvatra sthiteshu sah | pitaa papraccha govindasvaamii saashcaryakautukah || 271 

Den Vijayadatta fragte nun vor allen Umstehenden sein Vater Govindasvami, begierig, vom Wunder zu wissen: 

तदा श्मशाने यामिन्यां राक्षसत्वं गतस्य ते । 

अभवत्कीदृशो वत्स वृत्तान्तो वर्ण्यतामिति ॥ २७२ 

tadaa shmashaane yaaminyaam raakshasatvam gatasya te | abhavatkiidrsho vatsa vrttaanto varnyataamiti || 272 

„In der Nacht auf dem Verbrennungsplatz, als du zum Unhold wurdest – erzähl uns, mein Lieber, solch unerhörtes Geschehen!“ 

ततो विजयदत्तस्तं बभाषे तात चापलात् । 

प्रस्फोटितचितादीप्तकपालोऽहं विधेर्वशात् ॥ २७३ 

tato vijayadattastam babhaashe taata caapalaat | prasphotitacitaadiiptakapaalo’ham vidhervashaat || 273 

Da berichtete Vijayadatta: „O Vater, nachdem ich in meinem jugendlichen Leichtsinn den vom Scheiterhaufen beleuchteten Schädel einer Laune des Schicksals zufolge durchbohrt hatte, 

मुखप्रविष्टया सद्यस्तद्वसाछटया तदा । रक्षोभूतस्त्वया तावद्दृष्टो मायाविमोहितः ॥ २७४ 

mukhapravishtayaa sadyastadvasaachatayaa tadaa | rakshobhuutastvayaa taavaddrshto maayaavimohitah || 274 

und mir dabei ein Spritzer seines Hirns in den Mund geriet, konntest du sehen, wie ich zu einem durch Täuschung verhexten Scheusal wurde. 

कपालस्फोट इत्येवं नाम कृत्वा हि राक्षसैः । 

ततोऽन्यैरहमाहूतस्तन्मध्ये मिलितोऽभवम् ॥ २७५ 

kapaalasphota ityevam naama krtvaa hi raakshasaih | tato’nyairahamaahuutastanmadhye milito’bhavam || 275 

Dann riefen die anderen Dämonen mich zu sich und gaben mir den Namen Kapalasphota, Schädelbohrer. Seitdem war ich einer von ihnen. 

तैश्च नीतो निजस्यास्मि पार्श्वं रक्षःपतेः क्रमात् ।

 सोऽपि दृष्ट्वैव मां प्रीतः सेनापत्ये न्ययोजयत् ॥ २७६ 

taishca niito nijasyaasmi paarshvam rakshahpateh kramaat | 

so’pi drshtvaiva maam priitah senaapatye nyayojayat || 276 

Und die führten mich allmählich auch bei ihrem Dämonenfürsten ein. Der sah mich an, war mir wohlgesonnen und bestimmte mich zum Heerführer. 

ततः कदाचिद्गन्धर्वानभियोक्तुं मदेन सः । 

गतो रक्षःपतिस्तत्र संग्रामे निहतोऽरिभिः ॥ २७७ 

tatah kadaacidgandharvaanabhiyoktum madena sah | gato rakshahpatistatra samgraame nihato’ribhih || 277 

Irgendwann zog der Dämonenfürst in seinem Wahnwitz los, die Gandharven zu attackieren. In dieser Schlacht wurde er von den Feinden getötet. 

तदैव प्रतिपन्नं च मद्भृत्यैर्मम शासनम् । ततोऽहं रक्षसां राज्यमकार्षं तत्पुरे स्थितः ॥ २७८ 

tadaiva pratipannam ca madbhrtyairmama shaasanam |

 tato’ham rakshasaam raajyamakaarsham tatpure sthitah || 278 

Danach fiel meinen Dienern die Befehlsgewalt zu. Ich aber blieb in der Stadt und herrschte über die Dämonen. 

तत्राकस्माच्च हेमाब्जहेतोः प्राप्तस्य दर्शनात् । 

आर्यस्याशोकदत्तस्य प्रशान्ता सा दशा मम ॥ २७९ 

tatraakasmaacca hemaabjahetoh praaptasya darshanaat |

 aaryasyaashokadattasya prashaantaa saa dashaa mama || 279 

Irgendwann kam dann mein älterer Bruder Ashokadatta, um goldene Lotusse zu pflücken. Und sein Anblick brachte diesen Lebensabschnitt in mir zur Ruhe. 

अनन्तरं यथास्माभिः शापमोक्षवशान्निजाः । 

विद्याः प्राप्तास्तथार्यो वः कृत्स्नमावेदयिष्यति ॥ २८० 

anantaram yathaasmaabhih shaapamokshavashaannijaah |

 vidyaah praaptaastathaaryo vah krtsnamaavedayishyati || 280 

Was danach kam, wie wir von der Macht der Verwünschung frei wurden, und wie wir unser eigenes Bewußtsein wiedererlangten: All das wird mein älterer Bruder euch erklären.“ 

एवं विजयदत्तेन तेन तत्र निवेदिते । अशोकदत्तः स तदा तदामूलादवर्णयत् ॥ २८१ 

evam vijayadattena tena tatra nivedite | ashokadattah sa tadaa tadaamuulaadavarnayat || 281 

Nachdem Vijayadatta ausgeredet hatte, erzählte Ashokadatta seine Version von Anfang an: 

पुरा विद्याधरौ सन्तौ गगनाद्गालवाश्रमे । 

आवां स्नान्तीरपश्याव गङ्गायां मुनिकन्यकाः ॥ २८२ 

puraa vidyaadharau santau gaganaadgaalavaashrame | 

aavaam snaantiirapashyaava gangaayaam munikanyakaah || 282 

„Früher, als wir beide noch Vidyadharas waren, haben wir vom Himmel aus vor Galavas Einsiedelei die Töchter des Heiligen beim Baden im Ganges beobachtet. 

तुल्याभिलाषास्ताश्चात्र वाञ्छन्तौ सहसा रहः । 

बुद्ध्वा तद्बन्धुभिः क्रोधाच्छप्तौ स्वो दिव्यदृष्टिभिः ॥ २८३ 

tulyaabhilaashaastaashcaatra vaanchantau sahasaa rahah 

| buddhvaa tadbandhubhih krodhaacchaptau svo divyadrshtibhih || 283 

Sie erwiderten unser heftiges Verlangen gleich dort in aller Heimlichkeit. Davon erfuhren aber ihre Verwandten mit ihrer himmlischen Sehkraft und verfluchten uns im Zorn: 

पापाचारौ प्रजायेथां मर्त्ययोनौ युवामुभौ । तत्रापि विप्रयोगश्च विचित्रो वां भविष्यति ॥ २८४ 

paapaacaarau prajaayethaam martyayonau yuvaamubhau | tatraapi viprayogashca vicitro vaam bhavishyati || 284 

„Ihr zwei jugendlichen Frevler sollt im Schoß einer Sterblichen gezeugt werden! Dann aber soll wundersame Trennung euch geschehen! 

मानुषागोचरे देशे विप्रकृष्टेऽप्युपागतम् । 

एकं दृष्ट्वा द्वितीयो वां यदा प्रज्ञानमाप्स्यति ॥ २८५ 

maanushaagocare deshe viprakrshte’pyupaagatam |

 ekam drshtvaa dvitiiyo vaam yadaa prajnaanamaapsyati || 285 

Aber sobald der Zweite den Ersten sieht, den es in ein für Menschen unzugängliches, weit entferntes Land verschlagen hat, werdet ihr einander erkennen. 

तदा विद्याधरगुरोर्विद्यां प्राप्य भविष्यथः । पुनर्विद्याधरौ युक्तौ शापमुक्तौ स्वबन्धुभिः ॥ २८६ 

tadaa vidyaadharagurorvidyaam praapya bhavishyathah | 

punarvidyaadharau yuktau shaapamuktau svabandhubhih || 286 

Dann werdet ihr von einem Lehrer der Vidyadharas das Wissen zurückerlangen und wieder Hüter der Weisheit sein, vom Fluch befreit, vereint mit euren Verwandten.“ 

एवं तैर्मुनिभिः शप्तौ जातावावामुभाविह । 

वियोगोऽत्र यथा भूतस्तत्सर्वं विदितं च वः ॥ २८७ 

evam tairmunibhih shaptau jaataavaavaamubhaaviha | viyogo’tra yathaa bhuutastatsarvam viditam ca vah || 287 

So von den Einsiedlern verflucht, wurden wir beide hier geboren. Wie wir dann getrennt wurden, wißt ihr alles schon. 

इदानीं पद्महेतोश्च श्वश्रूसिद्धिप्रभावतः । रक्षःपतेः पुरं गत्वा प्राप्तोऽयं चानुजो मया ॥ २८८ 

idaaniim padmahetoshca shvashruusiddhiprabhaavatah 

| rakshahpateh puram gatvaa praapto’yam caanujo mayaa || 288 

Der Lotusse wegen zog ich in diese Stadt des Dämonenfürsten. Dank einer zaubermächtigen Schwiegermutter fand ich diesen meinen jüngeren Bruder wieder. 

तत्रैव च गुरोः प्राप्य विद्याः प्रज्ञप्तिकौशिकात् । 

सद्यो विद्याधरीभूय वयं क्षिप्रमिहागताः ॥ २८९ 

tatraiva ca guroh praapya vidyaah prajnaptikaushikaat | 

sadyo vidyaadhariibhuuya vayam kshipramihaagataah || 289 

Von unserem trefflichen Lehrer Prajnaptikaushika erwarben wir dort die Wissenschaften. Somit wurden wir wieder zu Hütern der Weisheit und flogen sofort hierher.“ 

इत्युक्त्वा पितरौ च तौ प्रियतमां तां चात्मजां भूपतेः सद्यः शापतमोविमोक्षमुदितो विद्याविशेषैर्निजैः । 

तैस्तैः संव्यभजद्विचित्रचरितः सोऽशोकदत्तस्तदा येनैते सपदि प्रबुद्धमनसोऽजायन्त विद्याधराः ॥ २९० 

ityuktvaa pitarau ca tau priyatamaam taam caatmajaam bhuupateh sadyah shaapatamovimokshamudito vidyaavisheshairnijaih | 

taistaih samvyabhajadvicitracaritah so’shokadattastadaa yenaite sapadi prabuddhamanaso’jaayanta vidyaadharaah || 290 

Also sprach Ashokadatta. Dann verteilte der Mann mit dem bewegten Leben, froh, von der Finsternis des Fluchs befreit zu sein, all seine Weisheiten an seine Eltern, seine geliebte Frau und Tochter des Königs, wodurch sie schlagartig erleuchtet zu Vidyadharas wurden. 

ततस्तमामन्त्र्य नृपं स साकं मातापितृभ्यां दयिताद्वयेन । 

उत्पत्य धन्यो निजचक्रवर्तिधाम द्युमार्गेण जवी जगाम ॥ २९१ 

tatastamaamantrya nrpam sa saakam maataapitrbhyaam dayitaadvayena | 

utpatya dhanyo nijacakravartidhaama dyumaargena javii jagaama || 291 

Darauf sagte der Treue dem König Lebewohl. Mit Mutter, Vater und zwei Frauen erhob er sich in die Lüfte und eilte auf dem Himmelsweg ins Reich seines Kaisers. 

तत्रालोक्य तमाज्ञां प्राप्य च तस्मादशोकवेग इति । 

नाम स बिभ्रत्सोऽपि च तद्भ्राता विजयवेग इति ॥ २९२ 

tatraalokya tamaajnaam praapya ca tasmaadashokavega iti |

 naama sa bibhratso’pi ca tadbhraataa vijayavega iti || 292 

Dort sah er ihn und empfing seinen Befehl. Seitdem heißt er Ashokavega, und sein Bruder trägt den Namen Vijayavega. 

विद्याधरवरतरुणौ स्वजनानुगतावुभौ निजनिवासम् । 

गोविन्दकूटसंज्ञकमचलवरं भ्रातरौ ययतुः ॥ २९३ 

vidyaadharavaratarunau svajanaanugataavubhau nijanivaasam | 

govindakuutasamjnakamacalavaram bhraatarau yayatuh || 293 

Nun, da sie echte junge Vidyadharas waren, zogen die beiden Brüder mit ihren Angehörigen auf den Govindakuta, einen mächtigen Berg, der zu ihrer Heimstatt wurde. 

सोऽप्याश्चर्यवशः प्रतापमुकुटो वाराणसीभूपतिः स्वस्मिन्देवकुले द्वितीयकलशन्यस्तैकहेमाम्बुजः । 

तद्दत्तैरपरैः सुवर्णकमलैरभ्यर्चितत्रयम्बकस्तत्सम्बन्धमहत्तया प्रमुदितो मेने कृतार्थं कुलम् ॥ २९४ 

so’pyaashcaryavashah prataapamukuto vaaraanasiibhuupatih svasmindevakule dvitiiyakalashanyastaikahemaambujah | 

taddattairaparaih suvarnakamalairabhyarcitatrayambakastatsambandhamahattayaa pramudito mene krtaartham kulam || 294 

Von Wundern überwältigt legte der König von Benares, Pratapamukuta, in seinem Haustempel einen goldenen Lotus auf dem zweiten Tablett nieder. Die anderen von Ashokadatta gespendeten goldenen Lotusse brachte er dem Dreiäugigen Shiva dar. Beseelt von der Macht seiner Verbindung zu ihm, meinte er, sein Geschlecht habe erreicht, wozu es bestimmt war.

एवं दिव्याः कारणेनावतीर्णा जायन्तेऽस्मिञ्जन्तवो जीवलोके । 

सत्त्वोत्साहौ स्वोचितौ ते दधाना दुष्प्रापामप्यर्थसिद्धिं लभन्ते ॥ २९५ 

evam divyaah kaaranenaavatiirnaa jaayante’sminjantavo jiivaloke | 

sattvotsaahau svocitau te dadhaanaa dushpraapaamapyarthasiddhim labhante || 295 

Somit werden göttliche Wesen aus einem Grund herabgesandt und in der Menschenwelt geboren. Angeborenen Mut und Willenskraft einsetzend, erringen sie nicht für möglich gehaltenen Erfolg. 

तत्सत्त्वसागर भवानपि कोऽपि जाने देवांश एव भविता च यथेष्टसिद्धिः । 

प्रायः क्रियासु महतामपि दुष्करासु सोत्साहता कथयति प्रकृतेर्विशेषम् ॥ २९६ 

tatsattvasaagara bhavaanapi ko’pi jaane devaamsha eva bhavitaa ca yatheshtasiddhih | 

praayah kriyaasu mahataamapi dushkaraasu sotsaahataa kathayati prakrtervishesham || 296 

So weiß ich, daß dir, Weltmeer besagten Mutes, göttlicher Anteil eignet. Der gewünschte Erfolg wird sich einstellen. Werke in Angriff zu nehmen, die selbst für die Mächtigen schwer zu bewältigen sind, spricht für eine außergewöhnliche Natur. 

सापि त्वदीप्सिता ननु दिव्या राजात्मजा कनकरेखा । 

बालान्यथा हि वाञ्छति कनकपुरीदर्शिनं कथं हि पतिम् ॥ २९७ 

saapi tvadiipsitaa nanu divyaa raajaatmajaa kanakarekhaa | 

baalaanyathaa hi vaanchati kanakapuriidarshinam katham hi patim || 297 

Auch die von dir ersehnte Prinzessin Kanakarekha muß etwas Göttliches haben. Denn wie sonst könnte ein Kind sich einen Mann wünschen, der die Goldene Stadt gesehen hat?“ 

इति रहसि निशम्य विश्णुदत्तात्सरसकथाप्रकरं स शक्तिदेवः । 

हृदि कनकपुरीविलोकनैषी धृतिमवलम्ब्य च त्रियामाम् ॥ २९८ 

iti rahasi nishamya vishnudattaatsarasakathaaprakaram sa shaktidevah | 

hrdi kanakapuriivilokanaishii dhrtimavalambya ca triyaamaam || 298 

Und so hatte Shaktideva dieses ergreifende Zwischenspiel heimlich von Vishnudatta vernommen. Er sehnte sich von Herzen, die Goldene Stadt zu sehen, und bestärkte sich den Rest der Nacht in diesem Vorsatz.