Schwarze Raucher auf dem Meeresgrund

 

 

तृतीयस्तरङ्गः trtiiyastarangah Die 3. Welle Kapitel 3

ततस्तत्रोत्स्थलद्वीपे प्रभाते तं मठस्थितम् । शक्तिदेवं स दाशेन्द्रः सत्यव्रत उपाययौ ॥ १

tatastatrotsthaladviipe prabhaate tam mathasthitam | shaktidevam sa daashendrah satyavrata upaayayau || 1

Als es hell wurde über der Insel Utsthala, ging der Fischerkönig Satyavrata zu Shaktideva,der sich im Tempel aufhielt.

स च प्राक्प्रतिपन्नः सन्नुपेत्यैनमभाषत । ब्रह्मंस्त्वदिष्टसिद्ध्यर्थमुपायश्चिन्तितो मया ॥ २

sa ca praakpratipannah sannupetyainamabhaashata | brahmamstvadishtasiddhyarthamupaayashcintito mayaa || 2

Seines früheren Versprechens eingedenk, trat er an ihn heran und sprach: "Brahmane, ich habe mir eine Methode überlegt, wie du an dein gewünschtes Ziel kommst.

अस्ति द्वीपवरं मध्ये रत्नकूटाख्यमम्बुधेः । कृतप्रतिष्ठस्तत्रास्ते भगवान्हरिरब्धिना ॥ ३

asti dviipavaram madhye ratnakuutaakhyamambudheh | krtapratishthastatraaste bhagavaanharirabdhinaa || 3

Da draußen im Meer liegt die Insel Ratnakuta Edelsteinzacken, und auf der steht, im Ozean fest gegründet, ein Vishnutempel.

आषाढशुक्लद्वादश्यां तत्र यात्रोत्सवे सदा । आयान्ति सर्वद्वीपेभ्यः पूजायै यत्नतो जनाः ॥ ४

aashaadhashukladvaadashyaam tatra yaatrotsave sadaa | aayaanti sarvadviipebhyah puujaayai yatnato janaah || 4

Jeden zwölften Tag in der hellen Hälfte des Ashadha Juni - Juli segeln von allen Inseln zum festlichen Umzug die Menschen dorthin, komme was wolle.

तत्र ज्ञायेत कनकपुरी सा जातुचित्पुरी । तदेहि तत्र गच्छावः प्रत्यासन्ना हि सा तिथिः ॥ ५

tatra jnaayeta kanakapurii saa jaatucitpurii | tadehi tatra gacchaavah pratyaasannaa hi saa tithih || 5

Vielleicht kennt dort jemand die Goldene Stadt. Lass uns hinsegeln, der bewußte Tag ist nah!"

इति सत्यव्रतेनोक्तः शक्तिदेवस्तथेति सः । जग्राह हृष्टः पाथेयं विष्णुदत्तोपकल्पितम् ॥ ६

iti satyavratenoktah shaktidevastatheti sah | jagraaha hrshtah paatheyam vishnudattopakalpitam || 6

Auf diesen Vorschlag Satyavratas ging Shaktideva gerne ein und nahm frohen Herzens die Wegzehrung mit, die Vishnudatta ihm bereitet hatte.

ततो वहनमारुह्य स सत्यव्रतढौकितम् । तेनैव साकं त्वरितः प्रायाद्वारिधिवर्त्मना ॥ ७

tato vahanamaaruhya sa satyavratadhaukitam | tenaiva saakam tvaritah praayaadvaaridhivartmanaa || 7

Er bestieg das von Satyavrata vorgefahrene Schiff und kam mit ihm auf dem Seewege schnell voran.

गच्छंश्च तत्र स द्वीपनिभनक्रेऽद्भुतालये । सत्यव्रतं तं पप्रच्छ कर्णधारतया स्थितम् ॥ ८

gacchamshca tatra sa dviipanibhanakre'dbhutaalaye | satyavratam tam papraccha karnadhaaratayaa sthitam || 8

Als sie noch über dieses Meer der Wunder fuhren, in dem die Seeungeheuer riesig wie Inseln waren, fragte er Satyavrata, der am Ruder stand:

इतो दूरं महाभोगं किमेतद्दृश्यतेऽम्बुधौ । यदृच्छ्याप्रोद्गतोदग्रसपक्षगिरिविभ्रमम् ॥ ९

ito duuram mahaabhogam kimetaddrshyate'mbudhau | yadrcchyaaprodgatodagrasapakshagirivibhramam || 9

"Was ist das für eine hohe Wölbung da in der Ferne, die aussieht wie ein zum Überraschungsangriff bedrohlich sich aufbäumender geflügelter Berg?"

ततः सत्यव्रतोऽवादीदसौ देवो वटद्रुमः । अस्याहुः सुमहावर्तमधस्ताद्वडवामुखम् ॥ १०

tatah satyavrato'vaadiidasau devo vatadrumah | asyaahuh sumahaavartamadhastaadvadavaamukham || 10

Darauf erwiderte Satyavrata: "Brahmane, das ist ein Banyanbaum. Unter dem, heißt es, ist der große Sog vom Stutenmaul, des Feuers aus dem Meeresgrund.

एतं च परिहृत्यैव प्रदेशमिह गम्यते । अत्रावर्ते गतानां हि न भवत्यागमः पुनः ॥ ११

etam ca parihrtyaiva pradeshamiha gamyate | atraavarte gataanaam hi na bhavatyaagamah punah || 11

Den müssen wir nur weiträumig umschiffen, denn, wer einmal in den Strudel gerät, kommt nicht mehr raus."

इति सत्यव्रते तस्मिन्वदत्येवाम्बुवेगतः । तस्यामेव प्रववृते गन्तुं तद्वहनं दिशि ॥ १२

iti satyavrate tasminvadatyevaambuvegatah | tasyaameva pravavrte gantum tadvahanam dishi || 12

Noch während Satyavrata ihm das sagte, trieb die Meeresströmung ihr Schiff auf den Sog zu.

तद्दृष्ट्वा शक्तिदेवं स पुनः सत्यव्रतोऽब्रवीत् । 

ब्रह्मन्विनाशकालोऽयं ध्रुवमस्माकमागतः ॥ १३

taddrshtvaa shaktidevam sa punah satyavrato'braviit |

 brahmanvinaashakaalo'yam dhruvamasmaakamaagatah || 13

Das sah Satyavrata und rief Shaktideva zu: "Brahmane, es ist soweit: Wir saufen ab! So viel steht fest.

यदकस्मात्प्रवहणं पश्यात्रैव प्रयात्यदः । शक्यते नैव रोद्धुं च कथमप्यधुना मया ॥ १४

yadakasmaatpravahanam pashyaatraiva prayaatyadah | 

shakyate naiva roddhum ca kathamapyadhunaa mayaa || 14

Sieh, das Schiff treibt unwillkürlich darauf zu! Ich kann's schon nicht mehr halten!

तदावर्ते गभीरेऽत्र वयं मृत्योरिवानने । क्षिप्ता एवाम्बुनाकृष्य कर्मणेव बलीयसा ॥ १५

tadaavarte gabhiire'tra vayam mrtyorivaanane | kshiptaa evaambunaakrshya karmaneva baliiyasaa || 15

So reißt’s uns in den tiefen Sog hinab wie in des Todes Rachen, vom Meeresstrom getrieben, als wäre der die Tatvergeltung, die stärker ist als wir!

एतच्च नैव मे दुःखं शरीरं कस्य हि स्थिरम् । 

दुःखं तु जन्न सिद्धस्ते कृच्छ्रेणापि मनोरथः ॥ १६

etacca naiva me duhkham shariiram kasya hi sthiram | duhkham tu janna siddhaste krcchrenaapi manorathah || 16

Betrübt bin ich darüber nicht, denn wessen Körper währte ewiglich? Was mich betrübt, ist, daß dein sehnlichster Wunsch, für den du hart gekämpft hast, nicht mehr in Erfüllung geht.

तद्यावद्वारयाम्येतदहं प्रवहणं मनाक् । तावदस्यावलम्बेथाः शाखां वटतरोर्द्रुतम् ॥ १७

tadyaavadvaarayaamyetadaham pravahanam manaak | taavadasyaavalambethaah shaakhaam vatatarordrutam || 17

Also, während ich das Schiff für einen Moment abbremse, springst du behende einen Ast des Banyanbaumes an.

कदाचिज्जीवितोपायो भवेद्भव्याकृतेस्तव । विधेर्विलासानब्धेश्च तरङ्गान्को हि तर्कयेत् ॥ १८

kadaacijjiivitopaayo bhavedbhavyaakrtestava | vidhervilaasaanabdheshca tarangaanko hi tarkayet || 18

Vielleicht findet sich ein Mittel, dir, einem Manne von rechtem Format, das Leben zu retten. Wer wollte die Launen des Schicksals, wer des Meeres Wellen berechnen?"

इति सत्यव्रतस्यास्य धीरसत्त्वस्य जल्पतः । बभूव निकटे तस्य तरोः प्रवहणं ततः ॥ १९

iti satyavratasyaasya dhiirasattvasya jalpatah | babhuuva nikate tasya taroh pravahanam tatah || 19

Noch während der heldenmütige Satyavrata das sagte, trieb sein Schiff immer weiter auf den Baum zu.

तत्क्षणं स कृतोत्फालः शक्तिदेवो विसाध्वसः । 

पृथुलामग्रहीच्छाखां तस्याब्धिवटशाखिनः ॥ २०

tatkshanam sa krtotphaalah shaktidevo visaadhvasah | 

prthulaamagrahiicchaakhaam tasyaabdhivatashaakhinah || 20

In dem Moment schon tat Shaktideva kaltblütig seinen Sprung und packte einen dicken Ast des Banyanbaums im Meer.

सत्यव्रतस्तु वहता देहेन वहनेन च । परार्थकल्पितेनात्र विवेश वडवामुखम् ॥ २१

satyavratastu vahataa dehena vahanena ca | paraarthakalpitenaatra vivesha vadavaamukham || 21

Derweil fuhr Satyavrata mit Schiff und in Person, die er für eines anderen Wohl bereitgestellt, den Strudel hinab ins Innere des Stutenmauls.

शक्तिदेवश्च शाखाभिः पूरिताशस्य तस्य सः । 

आश्रित्यापि तरोः शाखां निराशः समचिन्तयत् ॥ २२

shaktidevashca shaakhaabhih puuritaashasya tasya sah |

 aashrityaapi taroh shaakhaam niraashah samacintayat || 22

Shaktideva aber, der sich auf einen Ast dieses seiner Äste wegen so verheißungsvollen Baums gerettet hatte, dachte, jeder Hoffnung beraubt:

न तावत्सा च कनकपुरी दृष्टा मया पुरी । अपदे नश्यता तावद्दाशेन्द्रोऽप्येष नाशितः ॥ २३

na taavatsaa ca kanakapurii drshtaa mayaa purii | apade nashyataa taavaddaashendro’pyesha naashitah || 23

„Zwar hab ich die Goldene Stadt nicht gesehen, dafür ist der Fischerkönig umgekommen für mich, der ich an einem Unort untergehe.

यदि वा सततन्यस्तपदा सर्वस्य मूर्धनि । कामं भगवती केन भज्यते भवितव्यता ॥ २४

yadi vaa satatanyastapadaa sarvasya muurdhani | kaamam bhagavatii kena bhajyate bhavitavyataa || 24

Mit wem sollte die Schicksalsgöttin, die dauernd allem und jedem ihren Fuß aufs Genick setzt, schon ihre Liebe teilen?“

इत्यवस्थोचितं तस्य ततश्चिन्तयतस्तदा । विप्रयूनस्तरुस्कन्धे दिनं तत्पर्यहीयत ॥ २५

ityavasthocitam tasya tatashcintayatastadaa | viprayuunastaruskandhe dinam tatparyahiiyata || 25

Während der Brahmanenjüngling auf dem Baumast noch seine Lage recht bedachte, ging der Tag zur Neige.

सायं च सर्वतस्तस्मिन्स महाविहगान्बहून् । वटवृक्षे प्रविशतः शब्दापूरितदिक्तटान् ॥ २६

saayam ca sarvatastasminsa mahaavihagaanbahuun | vatavrkshe pravishatah shabdaapuuritadiktataan || 26

Im Lauf des Abends sah er, wie von überallher viele große Vögel, die Weltgegend bis zum Rand mit ihren Schreien erfüllend, den Banyanbaum anflogen.

अपश्यत्पृथुतत्पक्षवातधूतार्णवोर्मिभिः । गृध्रान्परिचयप्रीत्या कृतप्रत्युद्गमानिव ॥ २७

apashyatprthutatpakshavaatadhuutaarnavormibhih | grdhraanparicayapriityaa krtapratyudgamaaniva || 27

Er sah auch, wie das Meer mit seinen vom Luftzug ihrer breiten Schwingen aufgewühlten Wellen, wie über das Wiedersehen erfreut, den Geiern zum Willkommensgruß entgegenwogte.

ततः शाखाविलीनानां स तेषां पक्षिणां मिथः । 

मनुष्यवाचा संलापं पत्रौघैश्छादितोऽशृणोत् ॥ २८

tatah shaakhaaviliinaanaam sa teshaam pakshinaam mithah | 

manushyavaacaa samlaapam patraughaishchaadito’shrnot || 28

Unter dichtem Laub verborgen hörte er mit an, was die auf ihren Ästen hockenden Flügeltiere einander in menschlichen Stimmen zukrächzten.

कश्चिद्द्वीपान्तरं कश्चिद्गिरिं कश्चिद्दिगन्तरम् । तदहश्चरणस्थानमेकैकः समवर्णयत् ॥ २९

kashciddviipaantaram kashcidgirim kashciddigantaram | tadahashcaranasthaanamekaikah samavarnayat || 29

Der eine beschrieb eine ferne Insel, der andere einen Berg,ein anderer die ferne Gegend, wo sie den Tag über umhergeflogen waren.

एकश्च वृद्धविहगस्तेषां मध्यादभाषत । अहं विहर्तुं कनकपुरीमद्य गतोऽभवम् ॥ ३०

ekashca vrddhavihagasteshaam madhyaadabhaashata | aham vihartum kanakapuriimadya gato’bhavam || 30

Unter ihnen war ein alter Vogel, der bemerkte: „Heute war ich zu einem Spazierflug in der Goldenen Stadt.

प्रातः पुनश्च तत्रैव गन्तास्मि चरितुं सुखम् । श्रमावहेन कोऽर्थो मे विदूरगमनेन हि ॥ ३१

praatah punashca tatraiva gantaasmi caritum sukham | shramaavahena ko’rtho me viduuragamanena hi || 31

Morgen flieg ich wieder da hin und amüsier mich. Fernflüge bringen Ermüdung mit sich. Wozu soll ich mir das noch antun?“

इत्यकाण्डसुधासारसदृशेनास्य पक्षिणः । 

वचसा शान्ततापः सञ्शक्तिदेवो व्यचिन्तयत् ॥ ३२

ityakaandasudhaasaarasadrshenaasya pakshinah | vacasaa shaantataapah sanshaktidevo vyacintayat || 32

Von diesen überraschenden, einem Lebenswasserbächlein vergleichbaren Worten des Geiers erquickt, dachte Shaktideva:

दिष्ट्या सास्त्येव नगरी तत्प्राप्त्यै चायमेव मे । 

उपायः सुमहाकायो विहगो वाहनीकृतः ॥ ३३

dishtyaa saastyeva nagarii tatpraaptyai caayameva me | upaayah sumahaakaayo vihago vaahaniikrtah || 33

„Gottseidank, es gibt sie also, diese Stadt! Und um hinzugelangen, habe ich auch das richtige Mittel: Der Vogel ist groß genug, mir als Flugzeug zu dienen.“

इत्यालोच्य शनैरेत्य तस्य सुप्तस्य पक्षिणः । पृष्ठपक्षान्तरे सोऽथ शक्तिदेवो व्यलीयत ॥ ३४

ityaalocya shanairetya tasya suptasya pakshinah | prshthapakshaantare so’tha shaktidevo vyaliiyata || 34

So dachte Shaktideva, schlich auf den Vogel zu, als der eingeschlafen war, und verbarg sich auf seinem Rücken zwischen den Flügeln.

प्रातश्चेतस्ततस्तेषु गतेष्वन्येषु पक्षिषु । स पक्षी दर्शिताश्चर्यपक्षपातो विधिर्यथा ॥ ३५

praatashcetastatasteshu gateshvanyeshu pakshishu | sa pakshii darshitaashcaryapakshapaato vidhiryathaa || 35

Als am nächsten Morgen die anderen Vögel flogen, wohin sie wollten, ließ dieser Vogel eine, wie das Schicksal so rätselhafte Zugeneigtheit erkennen,

दत्तास्कन्दो वहन्पृष्ठे शक्तिदेवमलक्षितम् । क्षणादगच्छत्कनकपुरीं तां चरितुं पुनः ॥ ३६

dattaaskando vahanprshthe shaktidevamalakshitam | kshanaadagacchatkanakapuriim taam caritum punah || 36

indem er Shaktideva auf seinen Rücken klettern und unbemerkt mitfliegen ließ, denn im nächsten Moment flog er schon zur Goldenen Stadt, um sie weiter zu erkunden.

तत्रोद्यानान्तरे तस्मिन्नुपविष्टे विहंगमे । स शक्तिदेवो निभृतं तस्य पृष्ठादवातरत् ॥ ३७

tatrodyaanaantare tasminnupavishte vihamgame | sa shaktidevo nibhrtam tasya prshthaadavaatarat || 37

Hier flog der Vogel einen Garten an. Shaktideva stieg unbemerkt von seinem Rücken herab

अपसृत्य स तत्पार्श्वाद्यावद्भ्राम्यति तत्र सः । द्वे पुष्पावचयव्यग्रे तावदैक्षत योषितौ ॥ ३८

apasrtya sa tatpaarshvaadyaavadbhraamyati tatra sah | dve pushpaavacayavyagre taavadaikshata yoshitau || 38

und schlich sich von ihm weg. Während er nun dort umherging, bemerkte er, wie zwei Frauen fleißig Blumen pflückten.

उपगम्य शनैस्ते च तद्विलोकनविस्मिते । 

सोऽप्रच्छत्कः प्रदेशोऽयं के च भद्रे युवामिति ॥ ३९

upagamya shanaiste ca tadvilokanavismite | so‘pracchatkah pradesho’yam ke ca bhadre yuvaamiti || 39

Er trat vorsichtig auf sie zu, sie musterten ihn erstaunt, und er fragte sie: „Was ist denn das für ein Land hier, und wer seid ihr beiden Edeldamen?“

इयं कनकपुर्याख्या पुरी विद्याधरास्पदम् । चन्द्रप्रभेति चैतस्यामास्ते विद्याधरी सखे ॥ ४०

iyam kanakapuryaakhyaa purii vidyaadharaaspadam | candraprabheti caitasyaamaaste vidyaadharii sakhe || 40

„Das hier, Freund, ist die Goldene Stadt, das Land der Vidyadharas. Darin lebt die Hüterin des Wissens Candraprabha Mondglanz.

तस्याश्चावामिहोद्याने जानीह्युद्यानपालिके । पुष्पोच्चयस्तदर्थोऽयमिति ते च तमूचतुः ॥ ४१

tasyaashcaavaamihodyaane jaaniihyudyaanapaalike | pushpoccayastadartho’yamiti te ca tamuucatuh || 41

Und wir sind in ihrem Garten, mußt du wissen, zwei Gärtnerinnen, die Blumen für sie pflücken“, erwiderten sie.

ततः सोऽप्यवदद्विप्रो युवां मे कुरुतं तथा । 

यथाहमपि पश्यामि तां युष्मत्स्वामिनीमिह ॥ ४२

tatah so’pyavadadvipro yuvaam me kurutam tathaa | yathaahamapi pashyaami taam yushmatsvaaminiimiha || 42

Darauf bemerkte der Brahmane: „Könntet Ihr dafür sorgen, daß ich Eure Herrin hier sehen kann?“

एतच्छ्रुत्वा तथेत्युक्त्वा नीतवत्यावुभे च ते । 

स्त्रियावन्तर्नगर्यास्तं युवानं राजमन्दिरम् ॥ ४३

etacchrutvaa tathetyuktvaa niitavatyaavubhe ca te | striyaavantarnagaryaastam yuvaanam raajamandiram || 43

Das hörten die beiden Frauen, sagten: „Einverstanden!“ und begleiteten den Jüngling in die Stadt zum Königspalast.

सोऽपि प्राप्तस्तदद्राक्षीन्माणिक्यस्तम्भभास्वरम् । 

सौवर्णभित्ति संकेतकेतनं सम्पदामिव ॥ ४४

so’pi praaptastadadraakshiinmaanikyastambhabhaasvaram | sauvarnabhitti samketaketanam sampadaamiva || 44

Als er ihn erreicht hatte, sah er Säulen von Edelstein schimmernd, goldene Wände  - eine Einladung zum Stelldichein mit dem Wohlstand geradezu.

तत्रागतं च दृष्ट्वा तं सर्वः परिजनोऽब्रवीत् । 

गत्वा चन्द्रप्रभायास्तन्मानुषागमनाद्भुतम् ॥ ४५

tatraagatam ca drshtvaa tam sarvah parijano‘braviit | 

gatvaa candraprabhaayaastanmaanushaagamanaadbhutam || 45

Alle dienstbaren Geister sahen auch ihn und liefen zu Candraprabha, die wundersame Ankunft eines Menschen zu melden.

साप्यादिश्य प्रतिहारमविलम्बितमेव तम् । अभ्यन्तरं स्वनिकटं विप्रं प्रावेशयत्ततः ॥ ४६

saapyaadishya pratihaaramavilambitameva tam | abhyantaram svanikatam vipram praaveshayattatah || 46

Daraufhin gab sie dem Torwächter den Befehl und ließ sich den Brahmanen unverzüglich vorführen.

प्रविष्टः सोऽप्यपश्यत्तां तत्र नेत्रोत्सवप्रदाम् । धातुरद्भुतनिर्माणपर्याप्तिमिव रूपिणीम् ॥ ४७

pravishtah so’pyapashyattaam tatra netrotsavapradaam | dhaaturadbhutanirmaanaparyaaptimiva ruupiniim || 47

Dort eingetreten sah er sie: ein Geschenk und Freudenfest für die Augen, die Verkörperung der Fähigkeit des Schöpfers, anbetungswürdige Schönheit zu erschaffen.

सा च सद्रत्नपर्यङ्काद्दूरादुत्थाय तं स्वयम् । स्वागतेनादृतवती तद्दर्शनवशीकृता ॥ ४८

saa ca sadratnaparyankaadduuraadutthaaya tam svayam | svaagatenaadrtavatii taddarshanavashiikrtaa || 48

Schon als sie ihn von Weitem sah, erhob sie sich von ihrem Thron aus Edelstein und entbot ihm, ihrerseits von seinem Anblick überwältigt, den Willkommensgruß.

उपविष्टमपृच्छच्च कल्याणिन्कस्त्वमीदृशः । 

कथं च मानुषागम्यामिमां प्राप्तो भवान्भुवम् ॥ ४९

upavishtamaprcchacca kalyaaninkastvamiidrshah | 

katham ca maanushaagamyaamimaam praapto bhavaanbhuvam || 49

Den Vorgetretenen fragte sie: „Was für ein geheimnisvoller Mensch bist du denn, und wie bist du, edler Herr, in diese den Menschen versagte Welt gelangt?“

इत्युक्तः स तया चन्द्रप्रभया सकुतूहलम् । शक्तिदेवो निजं देशं जातिं चावेद्य नाम च ॥ ५०

ityuktah sa tayaa candraprabhayaa sakutuuhalam | shaktidevo nijam desham jaatim caavedya naama ca || 50

So von Candraprabha befragt, nannte Shaktideva Land, Geburt und Namen, für die sie sich so interessierte.

तत्पुरीदर्शनपणात्प्राप्तुं तां राजकन्यकाम् । यथा कनकरेखाख्यामागतस्तदवर्णयत्॥ ५१

tatpuriidarshanapanaatpraaptum taam raajakanyakaam | yathaa kanakarekhaakhyaamaagatastadavarnayat|| 51

Also erzählte er, wie er gekommen war, um als Belohnung dafür, daß er diese Stadt gesehen hatte, die Prinzessin Kanakarekha zu erhalten.

तद्बुद्ध्वा किमपि ध्यात्वा दीर्घं निःश्वस्य सा ततः । 

चन्द्रप्रभा तं विजने शक्तिदेवमभाषत ॥ ५२

tadbuddhvaa kimapi dhyaatvaa diirgham nihshvasya saa tatah | 

candraprabhaa tam vijane shaktidevamabhaashata || 52

Als Candraprabha das gehört hatte, dachte sie lange nach, seufzte und sagte Shaktideva im Vertrauen:

श्रूयतां वच्मि ते किंचिदिदं सुभग सम्प्रति । 

अस्त्यस्यां शशिखण्डाख्यो विद्याधरपतिर्भुवि ॥ ५३

shruuyataam vacmi te kimcididam subhaga samprati |

 astyasyaam shashikhandaakhyo vidyaadharapatirbhuvi || 53

„Hör zu, was ich dir erzählen will, guter Mann. In diesem Land lebt Shashikanda Mondsteinsplitter, Herr über die Hüter des Wissens.

वयं तस्य चतस्रश्च जाता दुहितरः क्रमात् । ज्येष्ठा चन्द्रप्रभेत्यस्मि चन्द्ररेखेति चापरा ॥ ५४

vayam tasya catasrashca jaataa duhitarah kramaat | jyeshthaa candraprabhetyasmi candrarekheti caaparaa || 54

Wir sind seine vier nacheinander geborenen Töchter: Die Älteste, Candraprabha, bin ich, dann kommt Candrarekha,

शशिरेखा तृतीया च चतुर्थी च शशिप्रभा । ता वयं क्रमशः प्राप्ता वृद्धिमत्र पितुर्गृहे ॥ ५५

shashirekhaa trtiiyaa ca caturthii ca shashiprabhaa | taa vayam kramashah praaptaa vrddhimatra piturgrhe || 55

die Dritte ist Shashirekha, und die Vierte Shashiprabha. Wir sind nacheinander zur Reife gelangt hier im väterlichen Haus.

एकदा च भगिन्यो मे स्नातुं तिस्रोऽपि ताः समम् । 

मयि कन्याव्रतस्थायां जग्मुर्मन्दाकिनीतटम् ॥ ५६

ekadaa ca bhaginyo me snaatum tisro’pi taah samam | mayi kanyaavratasthaayaam jagmurmandaakiniitatam || 56

Eines Tages gingen meine Schwestern zu dritt ans Gangesufer um zu baden, während ich selbst mich an die Regeln für Mädchen haltend zurückblieb.

तत्राग्र्यतपसं नाम मुनिं यौवनदर्पतः । तोयैर्जलस्थमसिचन्नारब्धजलकेलयः ॥ ५७

tatraagryatapasam naama munim yauvanadarpatah | toyairjalasthamasicannaarabdhajalakelayah || 57

Während ihres Wassersports bespritzten sie aus jugendlichen Übermut den Weisen, auf Buße versessenen Agryatapas, als der gerade sein Wasserritual versah.

अतिनिर्बन्धिनीस्ताश्च मुनिः क्रुद्धः शशाप सः । 

कुकन्यकाः प्रजायध्वं मर्त्यलोकेऽखिला इति ॥ ५८

atinirbandhiniistaashca munih kruddhah shashaapa sah | kukanyakaah prajaayadhvam martyaloke’khilaa iti || 58

Die Mädchen hatten’s übertrieben, und der Mönch in seiner Wut verfluchte sie: „Ihr bösen kleinen Mädchen sollt in der Welt der Sterblichen geboren sein, und zwar alle!“

तद्बुद्ध्वा सोऽस्मदीयेन पित्रा गत्वा प्रसादितः । 

पृथक्पृथक्स शापान्तमुक्त्वा तासां यथायथम् ॥ ५९

tadbuddhvaa so’smadiiyena pitraa gatvaa prasaaditah | 

prthakprthaksa shaapaantamuktvaa taasaam yathaayatham || 59

Als unser Vater das erfuhr, ging er und besänftigte den Büßer. Der sagte ihm dann, wie eine jede von ihnen den Fluch beenden könne,

जातिस्मरत्वं दिव्येन विज्ञानेनोपवृंहितम् । मर्त्यभावेन सर्वासामादिदेश महामुनिः ॥ ६०

jaatismaratvam divyena vijnaanenopavrmhitam | martyabhaavena sarvaasaamaadidesha mahaamunih || 60

weil er jeder von ihnen in ihrem sterblichen Dasein die Fähigkeit, sich an frühere Geburten zu erinnern, verstärkt mit göttlicher Erkenntnis, zugewiesen hatte.

ततस्तासु तनूस्त्यक्त्वा मर्त्यलोकं गतासु सः । 

दत्त्वा मे नगरीमेतां पिता खेदाद्गतो वनम् ॥ ६१

tatastaasu tanuustyaktvaa martyalokam gataasu sah | dattvaa me nagariimetaam pitaa khedaadgato vanam || 61

Danach ließen sie ihre jungen Körper hinter sich und zogen ein in die Welt der Sterblichen. Mein Vater gab mir diese Stadt und zog vor Kummer in den Wald.

अथेह निवसन्तीं मां देवी स्वप्ने किलाम्बिका । 

मानुषः पुत्रि भर्ता ते भवितेति समादिशत् ॥ ६२

atheha nivasantiim maam devii svapne kilaambikaa | maanushah putri bhartaa te bhaviteti samaadishat || 62

Einst war es, daß Mutter Durga mir im Traum prophezeite:  „Einen menschlichen Mann wirst du haben, Tochter!“

तेन विद्याधरांस्तांस्तान्वरानुद्दिशतो बहून् । पितुर्विधारणं कृत्वा कन्यैवाद्याप्यहं स्थिता ॥ ६३

tena vidyaadharaamstaamstaanvaraanuddishato bahuun | 

piturvidhaaranam krtvaa kanyaivaadyaapyaham sthitaa || 63

Darum habe ich die vielen Vorschläge meines Vaters, der alle möglichen Vidyadharas für mich als Bräutigam bestimmt hatte, abgelehnt und bin bis heute Jungfrau geblieben.

इदानीं चामुनाश्चर्यमयेनागमनेन ते । वपुषा च वशीकृत्य तुभ्यमेवाहमर्पिता ॥ ६४

idaaniim caamunaashcaryamayenaagamanena te | vapushaa ca vashiikrtya tubhyamevaahamarpitaa || 64

Jetzt aber, von deiner geheimnisvollen Ankunft und schönen Erscheinung überwältigt, gehöre ich dir.

तद्व्रजामि चतुर्दश्यामागामिन्यां भवत्कृते । 

कर्तुं तातस्य विज्ञप्तिमृषभाख्यं महागिरिम् ॥ ६५

tadvrajaami caturdashyaamaagaaminyaam bhavatkrte | 

kartum taatasya vijnaptimrshabhaakhyam mahaagirim || 65

Also will ich mich am kommenden Vierzehnten zum Rishabha, dem Hohen Fels, begeben, um meinen Vater für Euch zu gewinnen.

तत्र तस्यां तिथौ सर्वे मिलन्ति प्रतिवत्सरम् । 

देवं हरं पूजयितुं दिग्भ्यो विद्याधरोत्तमाः ॥ ६६

tatra tasyaam tithau sarve milanti prativatsaram | devam haram puujayitum digbhyo vidyaadharottamaah || 66

An jenem Tage stellen die besten Vidyadharas aus allen Weltgegenden sich ein, um einmal im Jahr Gott Shiva zu huldigen.

तातस्तत्रैव चायाति तदनुज्ञामवाप्य च । इहागच्छाम्यहं तूर्णं ततः परिणयस्व माम् ॥ ६७

taatastatraiva caayaati tadanujnaamavaapya ca | ihaagacchaamyaham tuurnam tatah parinayasva maam || 67

Mein Vater kommt auch da hin. Sobald ich seine Erlaubnis habe, kehre ich sofort wieder zurück, und du kannst mich heiraten.

तत्तिष्ठ तावदित्युक्त्वा सा तं विद्याधरोचितैः । चन्द्रप्रभा शक्तिदेवं तैस्तैर्भोगैरुपाचरत् ॥ ६८

tattishtha taavadityuktvaa saa tam vidyaadharocitaih | candraprabhaa shaktidevam taistairbhogairupaacarat || 68

Steh schon mal auf!“ Nach diesen Worten verwöhnte Candraprabha Shaktideva mit allen möglichen bei Vidyadharas üblichen Erfrischungen.

तस्य चाभूत्तथेत्यत्र तिष्ठतस्तत्तदा सुखम् । यद्दावानलतप्तस्य सुधाह्रदनिमज्जने ॥ ६९

tasya caabhuuttathetyatra tishthatastattadaa sukham | yaddaavaanalataptasya sudhaahradanimajjane || 69

Er sagte noch: „So soll es sein!“, als ihm ein solches Glück zuteil ward, wie einem vom Wüstenwind Verdorrten, der in ein Lebenswasserbecken taucht.

प्राप्तायां च चतुर्दश्यां सा तं चन्द्रप्रभाब्रवीत् । 

अद्य गच्छामि विज्ञप्त्यै तातस्याहं भवत्कृते ॥ ७०

praaptaayaam ca caturdashyaam saa tam candraprabhaabraviit | 

adya gacchaami vijnaptyai taatasyaaham bhavatkrte || 70

Als der vierzehnte Tag erreicht war, sagte Candraprabha zu ihm: „Heut geh ich und hol die Erlaubnis vom Vater wegen dir.

सर्वः परिजनश्चायं मयैव सह यास्यति । त्वया चैकाकिना दुःखं न भाव्यं दिवसद्वयम् ॥ ७१

sarvah parijanashcaayam mayaiva saha yaasyati | tvayaa caikaakinaa duhkham na bhaavyam divasadvayam || 71

Die ganze Dienerschaft kommt mit mir. Du wirst die zwei Tage allein schon keinen Schaden nehmen.

एकेन पुनरेतस्मिन्मन्दिरेऽप्यवतिष्ठता । मध्यमा भवता भूमिर्नारोढव्या कथंचन ॥ ७२

ekena punaretasminmandire’pyavatishthataa | madhyamaa bhavataa bhuumirnaarodhavyaa kathamcana || 72

Während du also allein im Palast bleibst, darfst du die mittlere Terrasse auf keinen Fall betreten!“

इत्युक्त्वा सा युवानं तं न्यस्तचित्ता तदन्तिके । 

तदीयचित्तानुगता ययौ चन्द्रप्रभा ततः ॥ ७३

ityuktvaa saa yuvaanam tam nyastacittaa tadantike | tadiiyacittaanugataa yayau candraprabhaa tatah || 73

Sagte sie zu dem jungen Mann und ließ ihr Herz bei ihm zurück. Der wiederum gab Candraprabha sein Herz mit auf die Reise.

सोऽप्येकाकी ततस्तत्र स्थितश्चेतो विनोदयन् । 

स्थानस्थानेषु बभ्राम शक्तिदेवो महर्द्धिषु ॥ ७४

so’pyekaakii tatastatra sthitashceto vinodayan | sthaanasthaaneshu babhraama shaktidevo maharddhishu || 74

Shaktideva, allein gelassen, vergnügte sich nach Herzenslust, indem er von einem prunkvollen Saal zum nächsten spazierte.

किंस्विदत्र निषिद्धं मे तया पृष्ठेऽधिरोहणम् । विद्याधरदुहित्रेति जातकौतूहलोऽथ सः ॥ ७५

kimsvidatra nishiddham me tayaa prshthe‘dhirohanam | vidyaadharaduhitreti jaatakautuuhalo’tha sah || 75

Doch bald erwachte die Neugierde in ihm: „Warum in aller Welt hat die Vidyadharatochter mir verboten, die Terrasse zu betreten?“

तस्यैव मध्यमां भूमिं मन्दिरस्यारुरोह ताम् । 

प्रायो वारितवामा हि प्रवृत्तिर्मनसो नृणाम् ॥ ७६

tasyaiva madhyamaam bhuumim mandirasyaaruroha taam | 

praayo vaaritavaamaa hi pravrttirmanaso nrnaam || 76

Und schon stieg er aufs mittlere Flachdach des königlichen Bungalows. Männer benutzen ihre Intelligenz ja gerne, wenn Verbotenes sie reizt.

आरूढस्तत्र चापश्यद्गुप्तांस्त्रीन्रत्नमण्डपान् ।

 एकं चोद्धाटितद्वारं तन्मध्यात्प्रविवेश सः ॥ ७७

aaruudhastatra caapashyadguptaamstriinratnamandapaan | 

ekam coddhaatitadvaaram tanmadhyaatpravivesha sah || 77

Oben angekommen, sah er drei prächtige Pavillons im Verborgenen stehen. Einen von ihnen, dessen Tür nur angelehnt war, betrat er.

प्रविश्य चान्तः सद्रत्नपर्यङ्के न्यस्ततूलिके । पटावगुण्ठिततनुं शयानं कंचिदैक्षत ॥ ७८

pravishya caantah sadratnaparyanke nyastatuulike | pataavagunthitatanum shayaanam kamcidaikshata || 78

Eingetreten, bemerkte er auf einer mit schönen Steinen besetzten, von einer Matraze bedeckten Bahre den mit einem Tuch verhüllten Körper einer jungen Frau. 

वीक्षते यावदुत्क्षिप्य पटं तावन्मृतां तथा । परोपकारिनृपतेस्तनयां वरकन्यकाम् ॥ ७९

viikshate yaavadutkshipya patam taavanmrtaam tathaa | paropakaarinrpatestanayaam varakanyakaam || 79

Als er das Tuch anhob, sah er die Tote: Es war König Paropakarins wunderschöne Tochter Kanakarekha.

दृष्ट्वा चाचिन्तयत्सोऽथ किमिदं महदद्भुतम् । 

किमप्रबोधसुप्तेयं किं वा भ्रान्तिरबाधका ॥ ८०

drshtvaa caacintayatso’tha kimidam mahadadbhutam | kimaprabodhasupteyam kim vaa bhraantirabaadhakaa || 80

Als er sie sah, dachte er: ‚Was für ein Wunder ist denn das? Ist das der Schlaf, aus dem niemand mehr erwacht, oder nur ein harmloser falscher Eindruck meinerseits?

यस्याः कृते प्रवासोऽयं मम सैवेह तिष्ठति । असावपगतप्राणा तत्र देशे च जीवति ॥ ८१

yasyaah krte pravaaso’yam mama saiveha tishthati | asaavapagatapraanaa tatra deshe ca jiivati || 81

Sie, für die ich so weit reiste, liegt, von ihren Lebensgeistern verlassen, hier, während sie in dem Land, aus dem ich komme, weiter lebt.

अम्लानकान्तिरस्याश्च तद्विधात्रा मम ध्रुवम् । केनापि कारणेनेदमिन्द्रजालं वितन्यते ॥ ८२

amlaanakaantirasyaashca tadvidhaatraa mama dhruvam | kenaapi kaaranenedamindrajaalam vitanyate || 82

Ihr nicht welkender Liebreiz soll meine Gewähr sein, daß der Schöpfer aus irgendeinem Grund Indras magisches Netz über mich gebreitet hat.“

इति संचिन्त्य निर्गत्य तावन्यौ मण्डपौ क्रमात् । 

प्रविश्यान्तः स ददृशे तद्वदन्ये च कन्यके ॥ ८३

iti samcintya nirgatya taavanyau mandapau kramaat | pravishyaantah sa dadrshe tadvadanye ca kanyake || 83

So dachte er und ging nacheinander in die beiden anderen Pavillions. Und in jedem sah er wieder ein anderes Mädchen.

ततोऽपि निर्गतस्तस्य साश्चर्यो मन्दिरस्य सः । 

उपविष्टः स्थितोऽपश्यद्वापीमत्युत्तमामधः ॥ ८४

tato’pi nirgatastasya saashcaryo mandirasya sah | upavishtah sthito’pashyadvaapiimatyuttamaamadhah || 84

Danach verließ er entgeistert den Palast, setzte sich nieder und starrte lange auf einen verlockenden See weiter unterhalb.

तत्तीरे रत्नपर्याणं ददर्शैकं च वाजिनम् । तेनावतीर्यैव ततस्तत्पार्श्वं कौतुकाद्ययौ ॥ ८५

tattiire ratnaparyaanam dadarshaikam ca vaajinam | tenaavatiiryaiva tatastatpaarshvam kautukaadyayau || 85

An seinem Ufer fiel ihm ein mit Edelsteinen besetzter Sattel und der Hengst dazu ins Auge. Wohl von ihm angezogen näherte er sich ihm neugierig.

इयेष च तमारोढुं शून्यं दृष्ट्वा स तेन च । अश्वेनाहत्य पादेन तस्यां वाप्यां निचिक्षिपे ॥ ८६

iyesha ca tamaarodhum shuunyam drshtvaa sa tena ca |

 ashvenaahatya paadena tasyaam vaapyaam nicikshipe || 86

Er sah ja, daß er ohne Reiter war, und wollte gerade aufsitzen, als das Pferd mit dem Hinterhuf nach ihm ausschlug und ihn in den See katapultierte.

तन्निमग्नः स च क्षिप्रं वर्धमानपुरान्निजात् । उद्यानदीर्घिकामध्यादुन्ममज्ज ससम्भ्रमः ॥ ८७

tannimagnah sa ca kshipram vardhamaanapuraannijaat | 

udyaanadiirghikaamadhyaadunmamajja sasambhramah || 87

Und während er noch in diesen See eintauchte, tauchte er sofort, leicht irritiert, aus dem Gartenteich im heimatlichen Vardhamana wieder auf.

ददर्श जन्मभूमौ च सद्यो वापीजले स्थितम् । 

आत्मानं कुमुदैस्तुल्यं दीनं चन्द्रप्रभां विना ॥ ८८

dadarsha janmabhuumau ca sadyo vaapiijale sthitam | 

aatmaanam kumudaistulyam diinam candraprabhaam vinaa || 88

Und so sah er sich auf einmal in heimatlicher Umgebung im Wasser des Sees stehen, verzagt ohne Candraprabha wie Lotusse ohne Mondlicht.

वर्धमानपुरं क्वेदं क्व सा वैद्याधरी पुरी । अहो किमेतदाश्चर्यमायाडम्बरजृम्भितम् ॥ ८९

vardhamaanapuram kvedam kva saa vaidyaadharii purii | aho kimetadaashcaryamaayaadambarajrmbhitam || 89

‚Was ist die Stadt Vardhamana verglichen mit der Stadt der Vidyadharas! O Weh, welch Abgrund an Verwirrung durch vorgespiegelte Wunder tut sich da vor mir auf!

कष्टं किमपि केनापि मन्दभाग्योऽस्मि वञ्चितः । 

यदि वा कोऽत्र जानाति कीदृशी भवितव्यता ॥ ९०

kashtam kimapi kenaapi mandabhaagyo’smi vancitah | yadi vaa ko’tra jaanaati kiidrshii bhavitavyataa || 90

O Graus, was oder wer verhöhnt mich elenden Wicht hier? Oder weiß vielleicht jemand, wie die Zukunft beschaffen ist?‘

इत्यादि चिन्तयन्सोऽथ वापीमध्यात्समुत्थितः । 

सविस्मयः शक्तिदेवो ययौ पितृगृहं निजम् ॥ ९१

ityaadi cintayanso’tha vaapiimadhyaatsamutthitah | savismayah shaktidevo yayau pitrgrham nijam || 91

Über das und mehr noch grübelnd stieg Shaktideva verstört aus dem Teich und ging zu seinem väterlichen Haus.

तत्रापदिष्टपटहभ्रमणः कृतकैतवः । पित्राभिनन्दितस्तस्थौ सोत्सवैः स्वजनैः सह ॥ ९२

tatraapadishtapatahabhramanah krtakaitavah | pitraabhinanditastasthau sotsavaih svajanaih saha || 92

Dort gab er listig vor, selbst mit einer Trommel unterwegs gewesen zu sein. Sein Vater war gerührt, und er verblieb bei seinen gutgelaunten Verwandten.

द्वितीयेऽह्नि बहिर्गेहान्निर्गतश्चाशृणोत्पुनः । घोष्यमाणं सपटहं पुरे तस्मिन्निदं वचः ॥ ९३

dvitiiye’hni bahirgehaannirgatashcaashrnotpunah | ghoshyamaanam sapataham pure tasminnidam vacah || 93

Als er am übernächsten Tag vor‘s Haus trat, hörte er wieder den von Paukenschlägen begleiteten Ausruf in der Stadt:

विप्रक्षत्रियमध्यात्कनकपुरी येन तत्त्वतो दृष्ट्वा । 

वक्तु स तस्मै तनयां सयौवराज्यां ददाति नृपः ॥ ९४

viprakshatriyamadhyaatkanakapurii yena tattvato drshtvaa | 

vaktu sa tasmai tanayaam sayauvaraajyaam dadaati nrpah || 94

„Wer unter den Brahmanen oder Kshatriyas die Goldene Stadt wirklich gesehen hat, soll es sagen! Dem gibt der König seine Tochter samt Prinzregentschaft!“

तच्छ्रुत्वैव स गत्वा तान्पटहोद्घोषकान्कृती । 

मया दृष्टा पुरी सेति शक्तिदेवोऽब्रवीत्पुनः ॥ ९५

tacchrutvaiva sa gatvaa taanpatahodghoshakaankrtii | mayaa drshtaa purii seti shaktidevo’braviitpunah || 95

Als Shaktideva, der die Aufgabe gelöst hatte, das hörte, ging er wieder zu den paukenden Herolden und sprach: „Ich sah diese Stadt!“

तैस्तूर्णं नृपतेरग्रं स नीतोऽभून्नृपोऽपि तम् । प्राग्वन्मेने परिज्ञाय पुनर्वितथवादिनम् ॥ ९६

taistuurnam nrpateragram sa niito’bhuunnrpo’pi tam | praagvanmene parijnaaya punarvitathavaadinam || 96

Sie brachten ihn sogleich vor den König. Der erkannte ihn von früher und argwöhnte, erneut angelogen zu werden.

मिथ्या चेद्वच्मि न मया दृष्टा सा नगरी यदि । तदिदानीं शरीरस्य निग्रहेण पणो मम ॥ ९७

mithyaa cedvacmi na mayaa drshtaa saa nagarii yadi | tadidaaniim shariirasya nigrahena pano mama || 97

„Wenn ich fälschlich behaupte, die Stadt gesehen zu haben, dann setze ich meine Bestrafung mit dem Tode dagegen!

अद्य सा राजपुत्री मां पृच्छत्वित्युदिते ततः । 

गत्वा चानुचरै राजा तत्रैवानाययत्सुताम् ॥ ९८

adya saa raajaputrii maam prcchatvityudite tatah | gatvaa caanucarai raajaa tatraivaanaayayatsutaam || 98

Dann soll die Prinzessin mich doch selbst verhören!“ forderte er, woraufhin der König seine Tochter von den Gehilfen vorführen ließ.

सा दृष्ट्वा दृष्टपूर्वं तं विप्रं राजानमभ्यधात् । 

तात मिथैव भूयोऽपि किंचिद्वक्ष्यत्यसाविति ॥ ९९

saa drshtvaa drshtapuurvam tam vipram raajaanamabhyadhaat | 

taata mithaiva bhuuyo’pi kimcidvakshyatyasaaviti || 99

Als sie den früher schon einmal gesehenen Brahmanen erkannte, warnte sie den König: „Vater, der lügt bestimmt wieder das Blaue vom Himmel herunter!“

शक्तिदेवस्ततोऽवादीदहं सत्यं मृषैव वा ।   

वच्मि राजसुते त्वं तु वदैवं मम कौतुकम् ॥ १००

shaktidevastato’vaadiidaham satyam mrshaiva vaa |  vacmi raajasute tvam tu vadaivam mama kautukam || 100

Worauf Shaktideva erwiderte: „Prinzessin, ob ich nun die Wahrheit sage oder lüge – erkläre du mir lieber etwas, worauf ich wirklich neugierig bin:

मया कनकपुर्यां त्वं पर्यङ्के गतजीविता । 

दृष्टा चेह च पश्यामि जीवन्तीं भवतीं कथम् ॥ १०१

mayaa kanakapuryaam tvam paryanke gatajiivitaa |drshtaa ceha ca pashyaami jiivantiim bhavatiim katham || 101

In der Goldenen Stadt sah ich dich tot aufgebahrt. Hier aber sehe ich, daß du lebst. Wie kommt das?“

इत्युक्ता शक्तिदेवेन साभिज्ञानं नृपात्मजा । 

सद्यः कनकरेखा सा जगादैवं पितुः पुरः ॥ १०२

ityuktaa shaktidevena saabhijnaanam nrpaatmajaa | sadyah kanakarekhaa saa jagaadaivam pituh purah || 102

Auf diese Frage Shaktidevas gab Prinzessin Kanakarekha, die jetzt den Beweis für seine Aufrichtigkeit hatte, vor ihrem Vater die folgende Antwort:

तात दृष्टामुना सत्यं नगरी सा महात्मना । 

अचिराच्चैष भर्ता मे तत्रस्थाया भविष्यति ॥ १०३

taata drshtaamunaa satyam nagarii saa mahaatmanaa | aciraaccaisha bhartaa me tatrasthaayaa bhavishyati || 103

„Lieber Vater, der Mann mit dem großen Herzen hier hat die Stadt wirklich gesehen, und bald, wenn ich wieder dort weile, wird er mein Ehegatte sein.

तत्र मद्भगिनीश्चान्यास्तिस्रोऽयं परिणेष्यति । 

विद्याधराधिराज्यं च तस्यां पुरि करिष्यति ॥ १०४

tatra madbhaginiishcaanyaastisro’yam parineshyati | vidyaadharaadhiraajyam ca tasyaam puri karishyati || 104

Er wird dort auch meine drei Schwestern heiraten und in der Goldenen Stadt die Oberherrschaft über die Vidyadharas innehaben.

मया त्वद्य प्रवेष्टव्या स्वा तनुश्च पुरी च सा । मुनेः शापादहं ह्यत्र जाताभूवं भवद्गृहे ॥ १०५

mayaa tvadya praveshtavyaa svaa tanushca purii ca saa | 

muneh shaapaadaham hyatra jaataabhuuvam bhavadgrhe || 105

Ich aber muß heute wieder in meinen Körper und jene Stadt eintreten, denn ich wurde hier in deinem Haus geboren durch des weisen Sehers Verwünschung:

यदा कनकपुर्यां ते देहमालोक्य मानुषः । मर्त्यभावभृतस्तत्त्वप्रतिभेदं करिष्यति ॥ १०६

yadaa kanakapuryaam te dehamaalokya maanushah | martyabhaavabhrtastattvapratibhedam karishyati || 106

‚Erst wenn ein deinen Körper in der Goldenen Stadt sehender Mensch herausfindet,warum du wirklich die Existenz einer Sterblichen auf dich nimmst,

तदा ते शापमुक्तिश्च स च स्यान्मानुषः पतिः । 

इति मे च स शापान्तं पुनरेवादिशन्मुनिः ॥ १०७

tadaa te shaapamuktishca sa ca syaanmaanushah patih | iti me ca sa shaapaantam punarevaadishanmunih || 107

sollst du vom Fluch befreit und er dein Ehemann sein!‘  So hat der Weise das Ende seiner Verwünschung bestimmt.

जातिस्मरा च मानुष्येऽप्यहं ज्ञानवती तथा । 

तद्व्रजाम्यधुना सिद्ध्यै निजं वैद्याधरं पदम् ॥ १०८

jaatismaraa ca maanushye’pyaham jnaanavatii tathaa | tadvrajaamyadhunaa siddhyai nijam vaidyaadharam padam || 108

An meine Herkunft erinnere ich mich selbst als Mensch, das magische Wissen habe ich, also will ich gleich zur Vollendung aufbrechen ins Reich der Vidyadharas.“

इत्युक्त्वा राजपुत्री सा तनुं त्यक्त्वा तिरोदधे । 

तुमुलश्चोदभूत्तस्मिन्नाक्रन्दो राजमन्दिरे ॥ १०९

ityuktvaa raajaputrii saa tanum tyaktvaa tirodadhe | tumulashcodabhuuttasminnaakrando raajamandire || 109

So sprach die Prinzessin, verließ ihren Körper und entschwand. Über dem Tumult erhob sich Wehgeschrei im Königspalast.

शक्तिदेवोऽप्युभयतो भ्रष्टस्तैस्तैर्दुरुत्तरैः । 

क्लेशैः प्राप्यापि न प्राप्ते ध्यायंस्ते द्वे अपि प्रिये ॥ ११०

shaktidevo’pyubhayato bhrashtastaistairduruttaraih | 

kleshaih praapyaapi na praapte dhyaayamste dve api priye || 110

Shaktideva aber dachte an seine zwei geliebten Wesen, die er beide unter allen möglichen fürchterlichen Qualen gewonnen oder vielmehr verloren hatte,

निन्दन्खिन्नोऽपि चात्मानमसम्पूर्णमनोरथः ।

 निर्गत्य राजभवनात्क्षणादेवमचिन्तयत् ॥ १११

nindankhinno’pi caatmaanamasampuurnamanorathah | nirgatya raajabhavanaatkshanaadevamacintayat || 111

schalt sich in seiner Verzweiflung selbst, daß sein Herzenswunsch nicht erfüllt war, und stürmte aus dem Königshaus. Nach einer Weile überlegte er:

अभीष्टं भावि मे तावदुक्तं कनकरेखया । 

तत्किमर्थं विषीदामि सत्त्वाधीना हि सिद्धयः ॥ ११२

abhiishtam bhaavi me taavaduktam kanakarekhayaa | tatkimartham vishiidaami sattvaadhiinaa hi siddhayah || 112

‚Kanakarekha hat gesagt, daß mein sehnlichster Wunsch in Erfüllung geht. Warum also verzage ich? Vom Mannesmut hängen die Erfolge ab!

यथा तेनैव कनकपुरीं गच्छामि तां पुनः । भूयोऽप्यवश्यं दैवं मे तत्रोपायं करिष्यति ॥ ११३

yathaa tenaiva kanakapuriim gacchaami taam punah | 

bhuuyo’pyavashyam daivam me tatropaayam karishyati || 113

Wenn ich wieder mit demselben Mut in die Goldene Stadt fahre, wird das Schicksal mir bestimmt die Mittel dorthin verschaffen!‘

इत्यालोच्यैव स प्रायाच्छक्तिदेवः पुरात्ततः । 

असिद्धार्था निवर्तन्ते नहि धीराः कृतोद्यमाः ॥ ११४

ityaalocyaiva sa praayaacchaktidevah puraattatah | asiddhaarthaa nivartante nahi dhiiraah krtodyamaah || 114

Mit diesen Überlegungen zog Shaktideva aus der Stadt. Standfeste Menschen, die ein Ziel verfolgen, kehren niemals um, ohne ihre Mission erfüllt zu haben.

गच्छंश्चिराच्च सम्प्राप जलधेः पुलिनस्थितम् । तद्विटङ्कपुरं नाम नगरं पुनरेव सः ॥ ११५

gacchamshciraacca sampraapa jaladheh pulinasthitam | tadvitankapuram naama nagaram punareva sah || 115

Er mußte lange laufen, bis er wieder in Vitanka, der Hafenstadt an der Meeresküste, anlangte.

तत्रापश्यच्च वणिजं तं सम्मुखमुपागतम् । येन साकं गतस्याब्धिं पोतमादावभज्यत ॥ ११६

tatraapashyacca vanijam tam sammukhamupaagatam | yena saakam gatasyaabdhim potamaadaavabhajyata || 116

Dort kam im derselbe Kaufmann entgegen, mit dem er seinerzeit aufs Meer hinausgefahren war und Schiffbruch erlitten hatte.

सोऽयं समुद्रदत्तः स्यात्कथं च पतितोऽम्बुधौ । 

उत्तीर्णोऽयं न वा चित्रमहमेव निदर्शनम् ॥ ११७

so’yam samudradattah syaatkatham ca patito‘mbudhau | uttiirno’yam na vaa citramahameva nidarshanam || 117

„Sollte das Samudradatta sein? Wie hat er seinen Sturz ins Meer überlebt? Aber bin ich nicht selbst der lebende Beweis für das Wunder?“

इत्यालोच्य स यावत्तमभ्येति वणिजं द्विजः । 

तावत्स तं परिज्ञाय हृष्टः कण्ठेऽग्रहीद्वणिक् ॥ ११८

ityaalocya sa yaavattamabhyeti vanijam dvijah | taavatsa tam parijnaaya hrshtah kanthe’grahiidvanik || 118

Während er noch überlegte, lief der Brahmane auf den Kaufmann zu. Der erkannte ihn und fiel ihm vor Freude um den Hals.

अनैषीच्च निजं गेहं कृतातिथ्यश्च पृष्टवान् । पोतभङ्गे त्वमम्भोधेः कथमुत्तीर्णवानिति ॥ ११९

anaishiicca nijam geham krtaatithyashca prshtavaan | potabhange tvamambhodheh kathamuttiirnavaaniti || 119

Er brachte ihn zu sich nach Hause, erwies ihm Gastfreundschaft und fragte ihn: „Wie bist du nach dem Schiffbruch den Wasserfluten entkommen?“

शक्तिदेवोऽपि वृत्तान्तं तथा तं कृत्स्नमब्रवीत् । 

यथा मत्स्यनिगीर्णः प्रागुत्स्थलद्वीपमाप सः ॥ १२०

shaktidevo’pi vrttaantam tathaa tam krtsnamabraviit | 

yathaa matsyanigiirnah praagutsthaladviipamaapa sah || 120

Da erzählte Shaktideva ihm sein ganzes Abenteuer: Wie er, vom Fisch verschluckt, zunächst die Insel Utsthala erreicht hatte.

अनन्तरं च तमपि प्रत्यपृच्छद्वणिग्वरम् । 

कथं तदा त्वमप्यब्धिमुत्तीर्णो वर्ण्यतामिति ॥ १२१

anantaram ca tamapi pratyaprcchadvanigvaram | katham tadaa tvamapyabdhimuttiirno varnyataamiti || 121

Doch dann gab er die Frage unvermittelt an den wackeren Kaufmann zurück: „Und wie bist du damals dem Ozean entkommen, erzähl!“

अथाब्रवीत्सोऽपि वणिक्तदाहं पतितोऽम्बुधौ । दिनत्रयं भ्रमन्नासमेकं फलहकं श्रितः ॥ १२२

athaabraviitso’pi vaniktadaaham patito’mbudhau | dinatrayam bhramannaasamekam phalahakam shritah || 122

Darauf bemerkte der Kaufmann: „Nach meinem Kopfsprung ins Meer habe ich mich an eine Planke geklammert und trieb so drei Tage lang umher.

ततस्तेन पथाकस्मादेकं वहनमागतम् । तत्रस्थैश्चाहमाक्रन्दन्दृष्ट्वा चात्राधिरोपितः ॥ १२३

tatastena pathaakasmaadekam vahanamaagatam | tatrasthaishcaahamaakrandandrshtvaa caatraadhiropitah || 123

Dann segelte irgendwann ein Schiff vorbei, und ich hab geschrien. Die Besatzung hat mich bemerkt und auf’s Schiff gezogen.

आरूढश्चात्र पितरं स्वमपश्यमहं तदा । गत्वा द्वीपान्तरं पूर्वं चिरात्तत्कालमागतम् ॥ १२४

aaruudhashcaatra pitaram svamapashyamaham tadaa | 

gatvaa dviipaantaram puurvam ciraattatkaalamaagatam || 124

Als ich an Bord war, sah ich meinen Vater. Er war vor langer Zeit auf eine andere Insel gesegelt und kam jetzt endlich zurück.

स मां दृष्ट्वा परिज्ञाय कृतकण्ठग्रहः पिता । रुदन्नपृच्छद्वृत्तान्तमहं चैवं तमब्रुवम् ॥ १२५

sa maam drshtvaa parijnaaya krtakanthagrahah pitaa | rudannaprcchadvrttaantamaham caivam tamabruvam || 125

Mein Vater sah und erkannte mich. Er umarmte mich und fragte unter Tränen, was mir widerfahren war. Ich erzählte es ihm:

चिरकालप्रयातेऽपि तात त्वय्यनुपागते । 

स्वधर्म इति वाणिज्ये स्वयमस्मि प्रवृत्तवान् ॥ १२६

cirakaalaprayaate’pi taata tvayyanupaagate | svadharma iti vaanijye svayamasmi pravrttavaan || 126

„Nachdem du so lange verschwunden warst, Vater, bin ich selbst in den Handel eingestiegen. ‚Das ist meine Berufung!‘ sagte ich mir.

ततो द्वीपान्तरं गच्छन्नहं वहनभङ्गतः । अद्याम्बुधौ निमग्नः सन्प्राप्य युष्माभिरुद्धृतः ॥ १२७

tato dviipaantaram gacchannaham vahanabhangatah | 

adyaambudhau nimagnah sanpraapya yushmaabhiruddhrtah || 127

Als ich dann zu einer fernen Insel segelte, erlitt ich Schiffbruch. Es warf mich ins Meer hinaus, aber heute habt ihr mich gefunden und wieder rausgezogen.‘

एवं मयोक्तस्तातो मां सोपालम्भमभाषत । 

आरोहसि किमर्थं त्वमीदृशान्प्राणसंशयान् ॥ १२८

evam mayoktastaato maam sopaalambhamabhaashata | 

aarohasi kimartham tvamiidrshaanpraanasamshayaan || 128

Als ich das gesagt hatte, sprach der Vater vorwurfsvoll zu mir: „Warum läßt du dich auf solch lebensgefährliche Geschäfte ein!

धनमस्ति हि मे पुत्र स्थितश्चाहं तदर्जने । पश्यानीतं मयेदं ते वहनं हेमपूरितम् ॥ १२९

dhanamasti hi me putra sthitashcaaham tadarjane | pashyaaniitam mayedam te vahanam hemapuuritam || 129

Ich habe doch Geld, mein Junge, und bin imstande, es zu mehren. Sieh, ich bring dir ein Schiff voller Gold!“

इत्युक्त्वाश्वास्य तेनैव वहनेन निजं गृहम् । वितङ्कपुरमानीतस्तेनैवेदमहं ततः ॥ १३०

ityuktvaashvaasya tenaiva vahanena nijam grham | vitankapuramaaniitastenaivedamaham tatah || 130

So redete er tröstend auf mich ein und brachte mich auf seinem Schiff in mein Elternhaus in Vitanka.“

इत्येतद्वणिजस्तस्माच्छक्तिदेवो निशम्य सः । 

विश्रम्य च त्रियामां तामन्येद्युस्तमभाषत ॥ १३१

ityetadvanijastasmaacchaktidevo nishamya sah | vishramya ca triyaamaam taamanyedyustamabhaashata || 131

Nach dieser Darstellung des Kaufmanns beruhigte Shaktideva sich und ruhte eine Nacht lang aus. Am folgenden Tag erklärte er ihm:

गन्तव्यमुत्स्थलद्वीपं सार्थवाह पुनर्मया । 

तत्कथम्तत्र गच्छामि साम्प्रतं कथ्यतामिति ॥ १३२

gantavyamutsthaladviipam saarthavaaha punarmayaa | tatkathamtatra gacchaami saampratam kathyataamiti || 132

„Glücklicher Kaufmann, ich muß wieder auf die Insel Utsthala. Sag mir, wie ich jetzt dorthinkomme!“

गन्तुं प्रवृत्तास्तत्राद्य मदीया व्यवहारिणः । तद्यानपात्रमारुह्य प्रयातु सह तैर्भवान् ॥ १३३

gantum pravrttaastataadya madiiyaa vyavahaarinah | tadyaanapaatramaaruhya prayaatu saha tairbhavaan || 133

„Meine Geschäftspartner machen sich bereit, heute dorthin aufzubrechen. Also besteig ihr Schiff und fahr mit ihnen“,

इत्युक्तस्तेन वणिजा स तैस्तद्व्यवहारिभिः । 

साकं तदुत्स्थलद्वीपं शक्तिदेवो ययौ ततः ॥ १३४

ityuktastena vanijaa sa taistadvyavahaaribhih | saakam tadutsthaladviipam shaktidevo yayau tatah || 134

erwiderte der Kaufmann, und Shaktideva segelte mit den Genossen des Ersteren zur Insel Utsthala.

यः स बन्धुर्महात्मा मे विश्णुदत्तोऽत्र तिष्ठति । 

प्राग्वत्तस्यैव निकटं वस्तुमिच्छामि तन्मठम् ॥ १३५

yah sa bandhurmahaatmaa me vishnudatto‘tra tishthati |

 praagvattasyaiva nikatam vastumicchaami tanmatham || 135

„Mein lieber Verwandter Vishnudatta lebt dort. Als Erstes will ich ihn in seinem Tempel besuchen.“

इति सम्प्राप्य च द्वीपं तत्कालं च विचिन्त्य सः । 

विपणीमध्यमार्गेण गन्तुं प्रावर्तत द्विजः ॥ १३६

iti sampraapya ca dviipam tatkaalam ca vicintya sah | vipaniimadhyamaargena gantum praavartata dvijah || 136

Als er auf der Insel gelandet war, dachte er die ganze Zeit daran. Der Brahmane war im Begriff, mitten durch die Ladenzeile zu schlendern.

तावच्च तत्र दैवात्तं दृष्ट्वा दाशपतेः सुताः । सत्यव्रतस्य तस्यारात्परिज्ञायैवमब्रुवन् ॥ १३७

taavacca tatra daivaattam drshtvaa daashapateh sutaah | satyavratasya tasyaaraatparijnaayaivamabruvan || 137

Und so kam es, daß Satyavratas, des Fischerkönigs Söhne, ihn dort erspähten. Sie hatten ihn schon von Weitem erkannt und fragten ihn:

तातेन साकं कनकपुरीं चिन्वन्नितस्तदा । ब्रह्मन्नगास्त्वमेकश्च कथमद्यागतो भवान् ॥ १३८

taatena saakam kanakapuriim cinvannitastadaa | brahmannagaastvamekashca kathamadyaagato bhavaan || 138

„Seinerzeit bist du, Brahmane, mit unserem Vater von hier losgesegelt, um die Goldene Stadt zu suchen. Warum kommst du also heut allein zurück?“

शक्तिदेवस्ततोऽवादीदम्बुराशौ स वः पिता । पतितोऽम्बुभिराकृष्टवहनो वडवामुखे ॥ २३९

shaktidevastato’vaadiidamburaashau sa vah pitaa | patito’mbubhiraakrshtavahano vadavaamukhe || 239

Darauf erwiderte Shaktideva: „Euer Vater ging über Bord, und die Wasserfluten haben das Schiff ins Stutenmaul gerissen!“

तच्छ्रुत्वा दाशपुत्रास्ते क्रुद्धा भृत्यान्बभाषिरे । 

बध्नीतैनं दुरात्मानं हतोऽनेन स नः पिता ॥ १४०

tacchrutvaa daashaputraaste kruddhaa bhrtyaanbabhaashire |

 badhniitainam duraatmaanam hato’nena sa nah pitaa || 140

Als die Fischersöhne das hörten, wurden sie wütend und befahlen ihren Dienern: „Fesselt diesen Verbrecher! Er hat unseren Vater ermordet!“

अन्यथा कथमेकस्मिन्सति प्रवहने द्वयोः । वदवाग्नौ पतेदेको द्वितीयश्चोत्तरेत्ततः ॥ १४१

anyathaa kathamekasminsati pravahane dvayoh | vadavaagnau patedeko dvitiiyashcottarettatah || 141

Wie sonst waren sie beide auf einem Schiff, und nur einer stürzt ins Feuer aus dem Stutenmaul hinab, während der Zweite sich rettet?

तदेष चण्डिकादेव्याः पुरस्तात्पितृघातकः । 

अस्माभिरुपहन्तव्यः श्वः प्रभाते पशूकृतः ॥ १४२

tadesha candikaadevyaah purastaatpitrghaatakah | asmaabhirupahantavyah shvah prabhaate pashuukrtah || 142

Also laßt uns den Vatermörder morgen früh als Erstes zum Opfertier machen und vor der Göttin Candika schächten!“

इत्युक्त्वा दाशपुत्रास्ते भृत्यान्बद्ध्वैव तं तदा । 

शक्तिदेवं ततो निन्युर्भयकृञ्चण्डिकागृहम् ॥ १४३

ityuktvaa daashaputraaste bhrtyaanbaddhvaiva tam tadaa | shaktidevam tato ninyurbhayakrncandikaagrham || 143

Das riefen die Fischersöhne, ließen ihre Diener den Shaktideva fesseln und warfen ihn in den scheußlichen Tempel der Candika,

शश्वत्कवलितानेकजीवं प्रविततोदरम् । खचद्घण्टावलीदन्तमालं मृत्योरिवाननम् ॥ १४४

shashvatkavalitaanekajiivam pravitatodaram | khacadghantaavaliidantamaalam mrtyorivaananam || 144

diesen von vielen immer wieder verschlungenen Lebewesen geblähten Wanst mit einer Kette von Glöckchen, Reihen vorstehender Zähne, wie der Rachen des Todes.

तत्र बद्धः स्थितो रात्रौ संशयानः स्वजीविते । 

स शक्तिदेवो देवीं तां चण्डीमेवं व्यजिज्ञपत् ॥ १४५

tatra baddhah sthito raatrau samshayaanah svajiivite | sa shaktidevo deviim taam candiimevam vyajijnapat || 145

Hier lag Shaktideva gefesselt, um sein Leben bangend in der Nacht. Die Göttin Candi fleht er an:

बालार्कबिम्बनिभया भगवती मूर्त्या त्वया परित्रातम् । निर्भरपीतप्रविसृतरुरुदानवकण्ठरुधिरयेव जगत् ॥ १४६

baalaarkabimbanibhayaa bhagavatii muurtyaa tvayaa paritraatam | nirbharapiitapravisrtarurudaanavakantharudhirayeva jagat || 146

„Du bist die Herrin! In deiner Form, der Atmosphäre um die kindliche Sonne, rot wie vom maßlos geschlürften, der Kehle des Riesen Ruru entquellenden Blute, rettest du die Welt!

तन्मां सततप्रणतं निष्कारणविधुरवर्गहस्तगतं । 

रक्षस्व सुदूरागतमिष्टजनप्राप्तितृष्णया वरदे ॥ १४७

tanmaam satatapranatam nishkaaranavidhuravargahastagatam | rakshasva suduuraagatamishtajanapraaptitrshnayaa varade || 147

So rette auch mich, Wunscherfüllerin, der ich dir immer ergeben war! Geriet ich doch in die Hände einer Gruppe von Menschen, die unter grundloser Trennung von ihrem Vater leiden. Von ganz weither, aus Sehnsucht den geliebten Menschen zu finden, bin ich gekommen.“

इति देवीं स विज्ञप्य प्राप्य निद्रां कथंचन । अपश्यद्योषितं स्वप्ने तद्गर्भगृहनिर्गताम् ॥ १४८

iti deviim sa vijnapya praapya nidraam kathamcana | apashyadyoshitam svapne tadgarbhagrhanirgataam || 148

So flehte er die Göttin an und fand irgendwann doch noch in den Schlaf. Im Traum sah er, wie eine Frau aus dem Allerheiligsten des Tempels hervortrat.

सा दिव्याकृतिरभ्येत्य सदयेव जगाद तम् । 

भोः शक्तिदेव मा भैषीर्न तेऽनिष्टं भविष्यति ॥ १४९

saa divyaakrtirabhyetya sadayeva jagaada tam | bhoh shaktideva maa bhaishiirna te’nishtam bhavishyati || 149

Die himmlische Erscheinung trat auf ihn zu und sprach ihn mitfühlend an: „Höre, Shaktideva! Hab keine Angst. Kein Leid wird dir geschehen!

अस्त्येषां दाशपुत्राणां नाम्ना बिन्दुमती स्वसा । 

सा प्रातर्वीक्ष्य कन्या त्वां भर्तृत्वेऽभ्यर्थयिष्यति ॥ १५०

astyeshaam daashaputraanaam naamnaa bindumatii svasaa |

 saa praatarviikshya kanyaa tvaam bhartrtve’bhyarthayishyati || 150

Die Söhne des Fischers haben eine Schwester, Bindumati mit Namen. Wenn die Jungfrau dich morgen früh sieht, wird sie dich bitten, ihr Ehemann zu werden.

तच्च त्वं प्रतिपद्येथाः सैव त्वां मोचयिष्यति । 

न च सा धीवरी सा हि दिव्या स्त्री शापतश्च्युता ॥ १५१

tacca tvam pratipadyethaah saiva tvaam mocayishyati | 

na ca saa dhiivarii saa hi divyaa strii shaapatashcyutaa || 151

Du mußt einwilligen, denn sie wird dich befreien. Sie ist auch kein Fischermädchen, sondern eine himmlische Frau, durch einen Fluch herabgestuft.“

एतच्छ्रुत्वा प्रबुद्धस्य तस्य नेत्रामृतच्छटा । प्रभाते दाशकन्या सा तद्देवीगृहमाययौ ॥ १५२

etacchrutvaa prabuddhasya tasya netraamrtacchataa | prabhaate daashakanyaa saa taddeviigrhamaayayau || 152

Als er das hörte, wachte er auf. Am Morgen trat die Fischerstochter, ein Lebenswasserschwall für seine Augen, in den Tempel der Göttin ein.

बभाषे चैनमभ्येत्य निवेद्यात्मानमुत्सुका । 

इतोऽहं मोचयामि त्वां तत्कुरुष्वेप्सितं मम ॥ १५३

babhaashe cainamabhyetya nivedyaatmaanamutsukaa | 

ito’ham mocayaami tvaam tatkurushvepsitam mama || 153

Zielstrebig näherte sie sich ihm, stellte sich vor und sprach: „Ich kann dich sogleich befreien. Dafür mußt du tun, worum ich dich bitte.

भ्रतॄणां सम्मता ह्येते प्रत्याख्याता वरा मया । 

त्वयि दृष्टे तु मे प्रीतिः संजाता तद्भजस्व माम् ॥ १५४

bhratrnaam sammataa hyete pratyaakhyaataa varaa mayaa |

 tvayi drshte tu me priitih samjaataa tadbhajasva maam || 154

Die von meinen Brüdern bewilligten Ehekandidaten habe ich abgewiesen. Aber als ich dich sah, erwuchs die Liebe in mir. Darum nimm mich zur Frau!“

इत्युक्तः स तया बिन्दुमत्या दाशेन्द्रकन्यया । 

शक्तिदेवः स्मरन्स्वप्नं हृष्टस्तत्प्रत्यपद्यत ॥ १५५

ityuktah sa tayaa bindumatyaa daashendrakanyayaa | shaktidevah smaransvapnam hrshtastatpratyapadyata || 155

Bei diesen Worten Bindumatis, der Tochter des Fischerkönigs, erinnerte Shaktideva sich seines Traums und willigte erleichtert ein.

तयैव मोचितस्तां च सुमुखीं परिणीतवान् । 

स्वप्नलब्धाम्बिकादेशैर्भ्रातृभिर्विहितेप्सिताम् ॥ १५६

tayaiva mocitastaam ca sumukhiim pariniitavaan | svapnalabdhaambikaadeshairbhraatrbhirvihitepsitaam || 156

So durch sie befreit, führte er seine schöne Braut ums Feuer und heiratete sie. Ihre Brüder hatten von Durga im Schlaf den Befehl erhalten, ihrem Wunsch zu genügen.

तस्थौ च सुखसिद्ध्येव तत्र पुण्यैकलब्धया । 

रूपान्तरोपागतया स तया सह दिव्यया ॥ १५७

tasthau ca sukhasiddhyeva tatra punyaikalabdhayaa | ruupaantaropaagatayaa sa tayaa saha divyayaa || 157

Mit diesem himmlischen Wesen, das Glück und Erfolg nur in menschlicher Form durch Tugend allein erlangt zu haben schien, verweilte er dort.

एकदा हर्म्य्पृष्ठस्थो धृतगोमांसभारकम् । 

मार्गागतं स चण्डालं दृष्ट्वा तामब्रवीत्प्रियाम् ॥ १५८

ekadaa harmyprshthastho dhrtagomaamsabhaarakam |

 maargaagatam sa candaalam drshtvaa taamabraviitpriyaam || 158

Einmal, er stand gerade auf dem Dach seines Bungalows, sah er einen Candala einen Batzen Rindfleisch über die Straße schleppen. Da sagte er zu seiner Liebsten:

वन्ध्यास्त्रिजगतोऽप्येता याः कृशोदरि धेनवः । 

तासां पिशितमश्नाति पश्यायं पापकृत्कथम् ॥ १५९

vandhyaastrijagato’pyetaa yaah krshodari dhenavah |

 taasaam pishitamashnaati pashyaayam paapakrtkatham || 159

„Sieh nur, Schlankhüftige, wie kann dieser Verbrecher nur das Fleisch essen von Kühen, die in den drei Welten verehrt werden?“

तच्छ्रुत्वा साप्यवादीत्तं पतिं बिन्दुमती तदा । अचिन्त्यार्यपुत्रैतत्पापमत्र किमुच्यते ॥ १६०

tacchrutvaa saapyavaadiittam patim bindumatii tadaa | acintyaaryaputraitatpaapamatra kimucyate || 160

Als Bindumati das hörte, sagte sie zu ihrem Mann: „So eine Sünde ist undenkbar, mein Edler. Was soll man da noch sagen?

अहं गवां प्रभावेण स्वल्पादप्यपराधतः । 

जाता दाशकुलेऽमुष्मिन्का त्वेतस्यात्र निष्कृतिः ॥ १६१

aham gavaam prabhaavena svalpaadapyaparaadhatah |

 jaataa daashakule’mushminkaa tvetasyaatra nishkrtih || 161

Ich wurde kraft eines geringen Verstoßes gegen Kühe in einer Fischerfamilie geboren. Welche Wiedergutmachung kann es in der anderen Welt für den dort geben?“

एवमुक्तवतीमेव शक्तिदेवो जगाद ताम् । 

चित्रं ब्रूहि प्रिये का त्वं दाशजन्म कथं च ते ॥ १६२

evamuktavatiimeva shaktidevo jagaada taam | citram bruuhi priye kaa tvam daashajanma katham ca te || 162

Da erwiderte Shaktideva der Sprecherin: „Ist ja spannend! Sag doch, Liebste, wie ist es zu deiner Geburt bei den Fischersleuten gekommen?“

अतिनिर्बन्धतश्चैवं पृच्छन्तं तमुवाच सा । वदामि गोप्यमप्येतद्वचनं मे करोषि चेत् ॥ १६३

atinirbandhatashcaivam prcchantam tamuvaaca saa | vadaami gopyamapyetadvacanam me karoshi cet || 163

Da er so überaus nachdrücklich fragte, antwortete sie: „Ich verrate dir ein Geheimnis, wenn du machst, was ich dir sage.“

बाढं प्रिये करोमीति तेनोक्ते शापथोत्तरम् । सा तदैनं जगादैवमादौ तावत्समीहितम् ॥ १६४

baadham priye karomiiti tenokte shaapathottaram | saa tadainam jagaadaivamaadau taavatsamiihitam || 164

„Bestimmt, Liebste, das mach ich!“ schwor er feierlich. Darauf sagte sie ihm zuerst, was sie von ihm verlangte:

अस्मिन्द्वीपे द्वितीयापि भार्या ते भविताधुना । 

सा चार्यपुत्र नचिराद्धृतगर्भा भविष्यति ॥ १६५

asmindviipe dvitiiyaapi bhaaryaa te bhavitaadhunaa | saa caaryaputra naciraaddhrtagarbhaa bhavishyati || 165

Hier auf der Insel wirst du bald eine zweite Frau haben. Und die, mein Edler, wird in Kürze schwanger sein.

अष्टमे गर्भमासे च पाटयित्वोदरं त्वया । 

तस्याः स गर्भः कृष्टव्यो नैव कार्या घृणात्र च ॥ १६६

ashtame garbhamaase ca paatayitvodaram tvayaa | tasyaah sa garbhah krshtavyo naiva kaaryaa ghrnaatra ca || 166

Im achten Schwangerschaftsmonat mußt du ihr den Bauch aufschneiden und das Ungeborene entreißen. Dabei darfst du keine Reue zeigen.“

एवमुक्तवती तस्मिन्किमेतदिति विस्मिते । 

लसद्घृणे च भूयः सा दाशेन्द्रतनयाब्रवीत् ॥ १६७

evamuktavatii tasminkimetaditi vismite | lasadghrne ca bhuuyah saa daashendratanayaabraviit || 167

So sprach sie, und er wunderte sich: „Was soll das?“ Abscheu stieg in ihm auf. Doch die Fischerkönigstochter sprach weiter:

इत्येतत्तव कर्तव्यं हेतोः कस्यापि मद्वचः । 

अथेदं शृणु या चाहं दाशजन्म यथा च मे ॥ १६८

ityetattava kartavyam hetoh kasyaapi madvacah | athedam shrnu yaa caaham daashajanma yathaa ca me || 168

Du mußt es aus einem bestimmten Grund tun. Höre, was ich dir sage:  Wer ich bin und warum ich unter Fischersleuten geboren wurde.

अहं जन्मान्तरेऽभूवं कापि विद्याधरी पुरा । 

मर्त्यलोके च शापेन परिभ्रष्टास्मि साम्प्रतम् ॥ १६९

aham janmaantare’bhuuvam kaapi vidyaadharii puraa | 

martyaloke ca shaapena paribhrashtaasmi saampratam || 169

In meinem früheren Leben war ich eine Hüterin des Wissens. In die Welt der Sterblichen hat es mich durch einen Fluch verschlagen.

विद्याधरत्वे च यदा छित्त्वा दन्तैरयोजयम् । 

वीणासु तन्त्रीस्तेनेह जाताहं दाशवेश्मनि ॥ १७०

vidyaadharatve ca yadaa chittvaa dantairayojayam | viinaasu tantriisteneha jaataaham daashaveshmani || 170

In meinem Vidyadharaleben hatte ich Rindersehnen mit den Zähnen zerbissen und als Saiten auf Lauten gespannt. Darum wurde ich im Haus eines Fischers geboren.

तदेवं वदने स्पृष्टे शुष्केण स्नायुना गवाम् ।

 ईदृश्यधोगतिः का तु वार्ता तन्मांसभक्षणे ॥ १७१

tadevam vadane sprshte shushkena snaayunaa gavaam |

 iidrshyadhogatih kaa tu vaartaa tanmaamsabhakshane || 171

Wenn man so abgestraft wird, weil man die trockene Sehne einer Kuh mit dem Mund berührt hat – was passiert erst, wenn man ihr Fleisch ißt?“

इत्येवं कथयन्त्यां च तत्र तस्यां ससम्भ्रमम् । 

एकोऽभ्युपेत्य तद्भ्राता शक्तिदेवमभाषत ॥ १७२

ityevam kathayantyaam ca tatra tasyaam sasambhramam |

 eko’bhyupetya tadbhraataa shaktidevamabhaashata || 172

Noch während sie sprach, kam einer ihrer Brüder verstört herbeigelaufen und rief Shaktideva zu:

उत्तिष्ठ सुमहानेष कुतोऽप्युत्थाय सूकरः । हतानेकजनो दर्पादितोऽभिमुखमागतः ॥ १७३

uttishtha sumahaanesha kuto’pyutthaaya suukarah | hataanekajano darpaadito’bhimukhamaagatah || 173

„Steh auf! Ein riesiger Eber ist aus dem Nirgendwo aufgetaucht und hat schon viele Menschen gerissen. Jetzt kommt er im Blutrausch direkt auf uns zugetobt!“

तच्छ्रुत्वा सोऽवतीर्यैव शक्तिदेवः स्वहर्म्यतः । 

आरुह्य शक्तिहस्तोऽश्वमधावत्सूकरं प्रति ॥ १७४

tacchrutvaa so’vatiiryaiva shaktidevah svaharmyatah | aaruhya shaktihasto’shvamadhaavatsuukaram prati || 174

Als Shaktideva das hörte, lief er von seiner Dachterrasse herab, sprang aufs Pferd und galloppierte, Speer in der Hand, dem Eber entgegen.

प्रजहार च दृष्ट्वैव तस्मिन्वीरोऽभिधावति । 

पलाय्य व्रणितः सोऽपि वराहः प्रविशद्बिलम् ॥ १७५

prajahaara ca drshtvaiva tasminviiro’bhidhaavati | palaayya vranitah so’pi varaahah pravishadbilam || 175

Sobald er ihn sah, warf der Held den Speer und traf. Er rannte auf ihn zu, doch der Eber, obwohl verletzt, ergriff die Flucht und entschwand in eine Höhle.

शक्तिदेवोऽपि तत्रैव तदन्वेषी प्रविश्य च । क्षणादपश्यत्सावासमुद्यानगहनं महत् ॥ १७६

shaktidevo’pi tatraiva tadanveshii pravishya ca | kshanaadapashyatsaavaasamudyaanagahanam mahat || 176

In die drang auch Shaktideva ihm nachjagend vor. Bald entdeckte er einen Garten und im dichten Unterholz ein Haus.

तत्रस्थश्च ददर्शैकां कन्यामत्युद्भुताकृतिम् । ससम्भ्रममुपायातां प्रीत्येव वनदेवताम् ॥ १७७

tatrasthashca dadarshaikaam kanyaamatyudbhutaakrtim |

 sasambhramamupaayaataam priityeva vanadevataam || 177

Er hielt inne und sah eine Jungfrau von überirdischer Schönheit. Eingeschüchtert trat sie auf ihn zu, wie eine Waldfee so liebenswert.

तामपृच्छच्च कल्याणि का त्वं किं सम्भ्रमश्च ते । 

तच्छ्रुत्वा सापि सुमुखी तमेवं प्रत्यभाषत ॥ १७८

taamaprcchacca kalyaani kaa tvam kim sambhramashca te | 

tacchrutvaa saapi sumukhii tamevam pratyabhaashata || 178

Er fragte sie: „Mein Glücksengel, wer bist du und was befremdet dich so?“ Darauf erwiderte das Mädchen mit heller Miene:

अस्ति दक्षिणदिङ्नाथो नृपतिश्चन्द्रविक्रमः । 

तस्याहं बिन्दुरेखाख्या सुता सुभग कन्यका ॥ १७९

asti dakshinadingnaatho nrpatishcandravikramah | tasyaaham bindurekhaakhyaa sutaa subhaga kanyakaa || 179

König Candravikrama Spur des Mondes, ist der Herr über das Land im Süden. Seine Tochter Bindurekha bin ich, edler Herr.

इहाकस्माच्च पापो मां दैत्यो ज्वलितलोचनः । 

अपहृत्य छलेनाद्य पितुरानीतवान्गृहात् ॥ १८०

ihaakasmaacca paapo maam daityo jvalitalocanah | apahrtya chalenaadya pituraaniitavaangrhaat || 180

Doch heute hat mich der böse Riese Flammenauge aus heiterem Himmel gepackt und in seiner Gemeinheit aus meines Vaters Haus entführt.

स चामिषार्थी वाराहं रूपं कृत्वा बहिर्गतः । 

विद्धोऽद्यैव क्षुधार्तः सञ्शक्त्या वीरेण केनचित् ॥ १८१

sa caamishaarthii vaaraaham ruupam krtvaa bahirgatah |

 viddho’dyaiva kshudhaartah sanshaktyaa viirena kenacit || 181

Da ihm nach Fleisch zumute war, nahm er die Form eines Ebers an und stürmte hinaus. Gerade eben wurde er, immer noch Hunger leidend, von einem Helden mit der Lanze durchbohrt.

विद्धमात्रः प्रविश्येह पञ्चतामागतश्च सः । तददूषितकौमारा पलाय्याहं च निर्गता ॥ १८२

viddhamaatrah pravishyeha pancataamaagatashca sah | tadaduushitakaumaaraa palaayyaaham ca nirgataa || 182

Schwer verletzt schleppte er sich hier rein und verendete. So konnte ich mich ungeschändet rausschleichen und entfliehen.“

तच्छ्रुत्वा शक्तिदेवस्तामूचे कस्तर्हि सम्भ्रमः । 

मयैव स वराहो हि हतः शक्त्या नृपात्मजे ॥ १८३

tacchrutvaa shaktidevastaamuuce kastarhi sambhramah | mayaiva sa varaaho hi hatah shaktyaa nrpaatmaje || 183

Als er das gehört hatte, fragte Shaktideva sie: „Wozu dann die Aufregung? Ich hab ihn doch mit dem Speer erlegt, Prinzessin!“

ततः साप्यवदत्तर्हि ब्रूहि मे को भवानिति । 

विप्रोऽहं शक्तिदेवाख्य इति प्रत्यब्रवीच्च सः ॥ १८४

tatah saapyavadattarhi bruuhi me ko bhavaaniti | vipro’ham shaktidevaakhya iti pratyabraviicca sah || 184

Also fragte sie ihn: „Dann sagt mir doch, wer Ihr seid, mein Herr!“  „Ich bin Shaktideva, ein Brahmane“, antwortete er.

तर्हि त्वमेव मे भर्तेत्युदितः स तया ततः । तथेत्यादाय तां वीरो बिलद्वारेण निर्ययौ ॥ १८५

tarhi tvameva me bhartetyuditah sa tayaa tatah | tathetyaadaaya taam viiro biladvaarena niryayau || 185

„Dann bist du mein Ehemann!“ bemerkte sie. „Genau!“ Damit nahm der Held sie und trat mit ihr durch die Höhlenöffnung ins Freie.

गृहं गत्वा च भार्यायै बिन्दुमत्यै निवेद्य तत् । 

तच्छ्रद्धितः कुमारीं तां बिन्दुरेखामुदूढवान् ॥ १८६

grham gatvaa ca bhaaryaayai bindumatyai nivedya tat |

 tacchraddhitah kumaariim taam bindurekhaamuduudhavaan || 186

Wieder zu Hause berichtete er seiner Frau Bindumati davon. Mit ihrem Einverständnis ehelichte er Prinzessin Bindurekha.

ततस्तस्य द्विभार्यस्य शक्तिदेवस्य तिष्ठतः । 

तत्रैका बिन्दुरेखा सा भार्या गर्भमधारयत् ॥१८७

tatastasya dvibhaaryasya shaktidevasya tishthatah | tatraikaa bindurekhaa saa bhaaryaa garbhamadhaarayat ||187

Dort lebte Shaktideva nun mit zwei Frauen. So geschah es, daß seine Frau Bindurekha schwanger wurde.

अष्टमे गर्भमासे च तस्याः स्वैरमुपेत्य तम् । 

आद्या बिन्दुमती भार्या शक्तिदेवमुवाच सा ॥ १८८

ashtame garbhamaase ca tasyaah svairamupetya tam | aadyaa bindumatii bhaaryaa shaktidevamuvaaca saa || 188

Als sie im achten Monat schwanger war, kam Bindumati, Shaktidevas erste Frau, von sich aus zu ihm und mahnte:

वीर तत्स्मर यन्मह्यं प्रतिश्रुतमभूत्त्वया । सोऽयं द्वितीयभार्याया गर्भमासोऽष्टमस्तव ॥ १८९

viira tatsmara yanmahyam pratishrutamabhuuttvayaa |

 so’yam dvitiiyabhaaryaayaa garbhamaaso’shtamastava || 189

„Mein Held, erinnere dich an dein Versprechen, das du mir gabst. Jetzt ist deine zweite Frau im achten Monat schwanger.

तद्गत्वा गर्भमेतस्या विपाट्योदरमाहर । अनतिक्रमनीयं हि निजं सत्यवचस्तव ॥ १९०

tadgatvaa garbhametasyaa vipaatyodaramaahara | anatikramaniiyam hi nijam satyavacastava || 190

Also geh hin, schneid ihr den Bauch auf und bring das Ungeborene her! Du darfst dein Ehrenwort nicht brechen!“

एवमुक्तस्तया शक्तिदेवः स्नेहकृपाकुलः । प्रतिज्ञापरतन्त्रश्च क्षणमासीदनुत्तरः ॥ १९१

evamuktastayaa shaktidevah snehakrpaakulah | pratijnaaparatantrashca kshanamaasiidanuttarah || 191

So von ihr ermahnt, wurde Shaktideva von Liebe und Mitgefühl überwältigt. An sein Versprechen gebunden, konnte er für einen Moment nichts erwidern,

जातोद्वेगश्च निर्गत्य बिन्दुरेखान्तिकं ययौ । 

सापि खिन्नमुपायान्तं तं विलोक्यैवमब्रवीत् ॥ १९२

jaatodvegashca nirgatya bindurekhaantikam yayau | saapi khinnamupaayaantam tam vilokyaivamabraviit || 192

sondern ging zutiefst erschüttert zu Bindurekha. Die wiederum sah, wie verzweifelt er war, und sagte:

आर्यपुत्र विषण्णोऽसि किमद्य ननु वेद्म्यहम् । 

बिन्दुमत्या नियुक्तस्त्वं गर्भस्योत्पाटने मम ॥ १९३

aaryaputra vishanno’si kimadya nanu vedmyaham | bindumatyaa niyuktastvam garbhasyotpaatane mama || 193

„Lieber Mann, ich weiß doch, warum du so traurig bist. Bindumati hat dich gezwungen,das Ungeborene aus mir herauszuschneiden.

तच्च तेऽवश्यकर्तव्यं कार्यं किंचिद्धि विद्यते । 

नृशंसता च नास्त्यत्र काचित्तन्मा घृणां कृथाः ॥ १९४

tacca te’vashyakartavyam kaaryam kimciddhi vidyate |

 nrshamsataa ca naastyatra kaacittanmaa ghrnaam krthaah || 194

Du mußt das unbedingt tun, denn es gilt, eine Mission zu erfüllen. Es ist auch keine Grausamkeit dabei. Du brauchst also kein Mitleid zu haben!

तथाहि शृणु नाथात्र देवदत्तकथामिमाम् । 

पुराभूद्धरिदत्ताख्यः कम्बुकाख्ये पुरे द्विजः ॥ १९५

tathaahi shrnu naathaatra devadattakathaamimaam |

 puraabhuuddharidattaakhyah kambukaakhye pure dvijah || 195

Hör dir zum Beweis dafür die Geschichte von Devadatta an, mein Gebieter: Vor Zeiten lebte der Brahmane Haridatta in einer Stadt namens Kambuka.

तस्य च श्रीमतः पुत्रः कृतविद्योऽपि शैशवे । 

देवदत्ताभिधानोऽभूद्द्यूतैकव्यसनी युवा ॥ १९६

tasya ca shriimatah putrah krtavidyo’pi shaishave | devadattaabhidhaano’bhuuddyuutaikavyasanii yuvaa || 196

Der Sohn dieses angesehenen Mannes, der junge Devadatta, hatte als Schüler zwar Bildung genossen, war aber dem Laster des Würfelspiels verfallen.

द्यूतहारितवस्त्रादिर्गन्तुं नालं पितुर्गृहम् । एकदा च विवेशैकं स शून्यं देवतागृहम् ॥ १९७

dyuutahaaritavastraadirgantum naalam piturgrham | ekadaa ca viveshaikam sa shuunyam devataagrham || 197

Nachdem er sogar seine Kleider an die Würfel verloren hatte, mochte er seines Vaters Haus nicht mehr betreten. Eines Tages schlich er sich in einen leeren Tempel.

तत्र चापश्यदेकाकी साधितानेककार्मणम् । 

जपन्तं जालपादाख्यं महाव्रतिनमेककम् ॥ १९८

tatra caapashyadekaakii saadhitaanekakaarmanam | japantam jaalapaadaakhyam mahaavratinamekakam || 198

Dort sah er nur den vor sich hin murmelnden Jalapada Schwimmhäute zwischen den Zehen, einen bedeutenden Asketen, der schon manches Wunder vollbracht hatte.

चकार च शनैस्तस्य प्रणाममुपगम्य सः । तेनाप्यपास्तमौनेन स्वागतेनाभ्यनन्द्यत ॥ १९९

cakaara ca shanaistasya pranaamamupagamya sah | tenaapyapaastamaunena svaagatenaabhyanandyata || 199

Vorsichtig näherte er sich ihm unter wiederholten Verbeugungen. Jener brach sein Schweigen und entbot ihm den Willkommensgruß.

स्थितः क्षणाच्च तेनैव पृष्टो वैधुर्यकारणम् । 

शशंसास्मै स्वविपदं व्यसनक्षीणवित्तजाम् ॥ २००

sthitah kshanaacca tenaiva prshto vaidhuryakaaranam | 

shashamsaasmai svavipadam vyasanakshiinavittajaam || 200

Nachdem er eine Weile dagestanden hatte, fragte Jalapada ihn nach dem Grund für seinen schäbigen Zustand. Da beichtete er ihm seine Notlage nach dem der Spielsucht geschuldeten Verlust seiner Habe.

ततस्तं स जगादैवं देवदत्तं महाव्रती । नास्ति व्यसनिनां वत्स भुवि पर्याप्तये धनम् ॥ २०१

tatastam sa jagaadaivam devadattam mahaavratii | naasti vyasaninaam vatsa bhuvi paryaaptaye dhanam || 201

Woraufhin der mächtige Zauberer Devadatta beruhigte: „Alles Geld der Welt würde den Spielsüchtigen nicht reichen, mein Junge.

इच्छा च विपदं हातुं यदि ते कुरु मद्वचः । विद्याधरत्वं प्राप्तं यत्कृतः परिकरो मया ॥ २०२

icchaa ca vipadam haatum yadi te kuru madvacah | vidyaadharatvam praaptam yatkrtah parikaro mayaa || 202

Wenn du aus deiner Notlage rauskommen willst, mach, was ich dir sage. Ich habe nämlich schon Vorsorge getroffen, in den Rang eines Vidyadhara aufzusteigen.

तत्साधय त्वमप्येतन्मया सह सुलक्षण । 

मच्छासनं तु पाल्यं ते नश्यन्तु विपदस्तव ॥ २०३

tatsaadhaya tvamapyetanmayaa saha sulakshana | macchaasanam tu paalyam te nashyantu vpadastava || 203

Vollende das doch mit mir zusammen, die günstigen Anlagen dafür hast du! Folge meiner Unterweisung, und deine Probleme sind gelöst.“

इत्युक्तो व्रतिना तेन प्रतिश्रुत्य तथेति तत् । 

स देवदत्तस्तत्पार्श्वे तदैव स्थितिमग्रहीत् ॥ २०४

ityukto vratinaa tena pratishrutya tatheti tat | sa devadattastatpaarshve tadaiva sthitimagrahiit || 204

Devadatta stimmte den Worten des Einsiedlers zu: „Jawohl, so sei es!“ und nahm seinen Wohnsitz an dessen Seite.

अन्येद्युश्च श्मशानान्ते गत्वा वटतरोरधः । विधाय रजनौ पूजां परमान्नं निवेद्य च ॥ २०५

anyedyushca shmashaanaante gatvaa vatataroradhah | vidhaaya rajanau puujaam paramaannam nivedya ca || 205

Tags darauf ging der Einsiedler in eine Ecke auf dem Leichenacker. Nachts zelebrierte er unter einem Banyanbaum die Andacht, zu der er gezuckerten Milchreis opferte.

बलीन्दिक्षु च चिक्षिप्य सम्पादिततदर्चनः । तं पार्श्ववर्तिनं विप्रमुवाच स महाव्रती ॥ २०६

baliindikshu ca cikshipya sampaaditatadarcanah | tam paarshvavartinam vipramuvaaca sa mahaavratii || 206

Die mit einem Spruch gesegneten Opferportionen warf er in alle Himmelsrichtungen, und zu dem ihm zuarbeitenden Brahmanen sprach der Klausner:

एवमेव त्वया कार्यमिह प्रत्यहमर्चनम् । विद्युत्प्रभे गृहाणेमां पूजामित्यभिधायिना ॥ २०७

evameva tvayaa kaaryamiha pratyahamarcanam | vidyutprabhe grhaanemaam puujaamityabhidhaayinaa || 207

„Genau so mußt du hier jeden Tag opfern und dabei sagen: ‚Vidyutprabha, nimm mein Opfer an!‘

अतः परं च जानेऽहं सिद्धिश्चैवं ध्रुवावयोः । 

इत्युक्त्वा स ययौ तेन समं स्वनिलयं व्रती ॥ २०८

atah param ca jaane’ham siddhishcaivam dhruvaavayoh | ityuktvaa sa yayau tena samam svanilayam vratii || 208

Dann bin ich sicher, daß wir so beide unser Ziel erreichen!“ Nach diesen Worten ging der Asket mit ihm in seinen Unterschlupf zurück.

सोऽपि नित्यं तरोस्तस्य मूले गत्वा तथैव तत् । 

देवदत्तोऽर्चनं चक्रे तथैव विधिना ततः ॥ २०९

so’pi nityam tarostasya muule gatvaa tathaiva tat | devadatto’rcanam cakre tathaiva vidhinaa tatah || 209

Also ging Devadatta jeden Tag zu diesem Baum und vollzog an seiner Wurzel das Opfer der Unterweisung gemäß.

एकदा च सपर्यान्ते द्विधाभूतात्तरोस्ततः । 

अकस्मात्पश्यतस्तस्य दिव्या नारी विनिर्ययौ ॥ २१०

ekadaa ca saparyaante dvidhaabhuutaattarostatah | akasmaatpashyatastasya divyaa naarii viniryayau || 210

Doch eines Tages, er war gerade fertig, barst der Baum entzwei,  und er sah eine himmlische Frau aus dem Spalt hervortreten.

एह्यस्मत्स्वामिनी भद्र वक्ति त्वामिति वादिनी । 

सा तम् प्रवेशयामास तस्यैवाभ्यन्तरं तरोः ॥ २११

ehyasmatsvaaminii bhadra vakti tvaamiti vaadinii | saa tam praveshayaamaasa tasyaivaabhyantaram taroh || 211

Sie sagte: „Guter Mann, meine Herrin läßt dir sagen, du sollest zu uns kommen.“ Damit geleitete sie ihn in das Innere des Baumes.

स प्रविश्य ददर्शात्र दिव्यं मणिमयं गृहम् । पर्यङ्कवर्तिनीमेकां तत्र चान्तर्वरस्त्रियम् ॥ २१२

sa pravishya dadarshaatra divyam manimayam grham | paryankavartiniimekaam tatra caantarvarastriyam || 212

Eingetreten erblickte er dort einen Prachtbau ganz aus Edelstein geformt, und darin einen Divan, auf dem diese wunderschöne Frau ruhte.

रूपिणी सिद्धिरस्माकमियं स्यादिति स क्षणात् । 

यावद्ध्यायति तावत्सा कृताथित्या वराङ्गना ॥ २१३

ruupinii siddhirasmaakamiyam syaaditi sa kshanaat | yaavaddhyaayati taavatsaa krtaathityaa varaanganaa || 213

Während er noch dachte: „So könnte die schöne Verkörperung unseres Erfolgs aussehen!“ hieß die Anmutige ihn schon gastfreundlich willkommen.

रणिताभरणैरङ्गैर्विहितस्वागतैरिव । उत्थाय निजपर्यङ्के तमुपावेशयत्स्वयम् ॥ २१४

ranitaabharanairangairvihitasvaagatairiva | utthaaya nijaparyanke tamupaaveshayatsvayam || 214

Die klingenden Schmuckreifen an ihren Gliedern schienen den Willkommensgruß vertonen zu wollen, als sie sich erhob und ihn auf ihrem Divan Platz nehmen ließ.

जगाद च महाभाग सुता यक्षपतेरहम् । 

कन्या हि रत्नवर्षस्य ख्याता विद्युत्प्रभाख्यया ॥ २१५

jagaada ca mahaabhaaga sutaa yakshapateraham | 

kanyaa hi ratnavarshasya khyaataa vidyutprabhaakhyayaa || 215

Sie sagte: „Ehrenwerter, ich bin die Tochter von Ratnavarsha Juwelenregen, des Herrschers der Yakshas Baumgeister, und unter dem Namen Vidyutprabha Blitzlicht bekannt.

आराधयच्च मामेष जालपादो महाव्रती । 

तस्यार्थसिद्धिदैवास्मि त्वं प्राणेष्वपि मे प्रभुः ॥ २१६

aaraadhayacca maamesha jaalapaado mahaavratii | 

tasyaarthasiddhidaivaasmi tvam praaneshvapi me prabhuh || 216

Jalapada, der alte Klausner, hat mich lange angebettelt. Darum schenk ich ihm, was seinen Wunsch erfüllt. Du aber bist der Herr über mein Leben!“

तस्माद्दृष्टानुरागिण्याः कुरु पाणिग्रहं मम । 

इत्युक्तः स तया चक्रे देवदत्तस्तथेति तत् ॥ २१७

tasmaaddrshtaanuraaginyaah kuru paanigraham mama | ityuktah sa tayaa cakre devadattastatheti tat || 217

Nun, da du meine Zuneigung siehst, heirate mich!“ So von ihr angesprochen willigte Devadatta ein und tat es.

स्थित्वा च कंचित्कालं स गर्भभारे तया धृते । 

जगाम पुनरागन्तुं तं महाव्रतिनं प्रति ॥ २१८

sthitvaa ca kamcitkaalam sa garbhabhaare tayaa dhrte | jagaama punaraagantum tam mahaavratinam prati || 218

Er blieb eine Weile mit ihr zusammen, verließ sie aber, als sie schwanger wurde, um zu seinem alten Klausner zurückzukehren.

शशंस च यथावृत्तं तं तस्मै सभयं ततः । 

सोऽप्येवमात्मसिद्ध्यर्थी जगादैनं महाव्रती ॥ २१९

shashamsa ca yathaavrttam tam tasmai sabhayam tatah | 

so’pyevamaatmasiddhyarthii jagaadainam mahaavratii || 219

Er berichtete, was ihm widerfahren war, und hatte Angst. Doch der große Einsiedler, auf seinen eigenen Erfolg bedacht, sprach zu ihm:

भद्र साधु कृतं किं तु गत्वास्या यक्षयोषितः । 

विपाट्योदरमाकृष्य शीघ्रं गर्भं तमानय ॥ २२०

bhadra saadhu krtam kim tu gatvaasyaa yakshayoshitah |

 vipaatyodaramaakrshya shiighram garbham tamaanaya || 220

„Brav. Gut gemacht. Geh gleich wieder zu deiner Yakshafrau zurück. Schneid ihr den Bauch auf, reiß das Kind an dich und bring es schnell wieder her!“

इत्युक्त्वा स्मारयित्वा च व्रतिना पूर्वसंगरम् । 

प्रेषितस्तेन भूयस्तां देवदत्तोऽप्यगात्प्रियाम् ॥ २२१

ityuktvaa smaarayitvaa ca vratinaa puurvasamgaram |

 preshitastena bhuuyastaam devadatto’pyagaatpriyaam || 221

Indem er das sagte, erinnerte der Klausner ihn an sein früheres Versprechen.Von ihm genötigt kehrte Devadatta wieder zu seiner Liebsten zurück.

तत्र तिष्ठति यावच्च तद्विभावनदुर्मनाः । तावद्विद्युत्प्रभा सा तं यक्षी स्वयमभाषत ॥ २२२

tatra tishthati yaavacca tadvibhaavanadurmanaah | taavadvidyutprabhaa saa tam yakshii svayamabhaashata || 222

Als er noch dastand – allein die Vorstellung machte, daß ihm schwarz vor Augen wurde - sprach Vidyutprabha, die bewußte Yakshafrau, ihn von sich aus an:

आर्यपुत्र विषण्णोऽसि किमर्थं विदितं मया । आदिष्टं जालपादेन तव मद्गर्भपाटनम् ॥ २२३

aaryaputra vishanno’si kimartham viditam mayaa | aadishtam jaalapaadena tava madgarbhapaatanam || 223

„Mein Lieber, ich weiß, warum du traurig bist. Jalapada hat dich gezwungen, das Ungeborene aus mir herauszuschneiden.

तद्गर्भमेतमाकर्ष पाटयित्वा ममोदरम् । 

न चेत्स्वयं करोम्येतत्कार्यं ह्यस्त्यत्र किंचन ॥ २२४

tadgarbhametamaakarsha paatayitvaa mamodaram | na cetsvayam karomyetatkaaryam hyastyatra kimcana || 224

Also schneid mir den Bauch auf und zieh das Ungeborene heraus! Sonst erledige ich das selbst, denn hier geht es um Höheres.“

एवं तयोक्तः स यदा कर्तुं तन्नाशकद्द्विजः । तदाकृष्टवती गर्भं सा स्वयं पाटितोदरा ॥ २२५

evam tayoktah sa yadaa kartum tannaashakaddvijah | tadaakrshtavatii garbham saa svayam paatitodaraa || 225

Obwohl von ihr aufgefordert, brachte der Brahmane es nicht über sich. Da schnitt sie sich den Bauch selbst auf und riss die Leibesfrucht heraus.

तं च कृष्टं पुरस्त्यक्त्वा देवदत्तं तमभ्यधात् । 

भोक्तुर्विद्याधरत्वस्य कारणं गृह्यतामयम् ॥ २२६

tam ca krshtam purastyaktvaa devadattam tamabhyadhaat |

 bhokturvidyaadharatvasya kaaranam grhyataamayam || 226

Das Herausgerissene warf sie Devadatta hin und befahl: „Heb das auf! Wer es ißt, hat die Voraussetzung für ein Leben als Vidyadhara erfüllt!

अहं च शापाद्यक्षीत्वे जाता विद्याधरी सती । 

अयमीदृक्च शापान्तो मम जातिस्मरा ह्यहम् ॥ २२७

aham ca shaapaadyakshiitve jaataa vidyaadharii satii | ayamiidrkca shaapaanto mama jaatismaraa hyaham || 227

Ich aber, eine Vidyadhari, bin durch einen Fluch als Baumgeist geboren. Nun ist die Verwünschung auf diese Art beendet, denn ich erinnere mich meiner früheren Geburt.

इदानीं यामि धाम स्वं संगमश्चावयोः पुनः । 

तत्रैवेत्यभिधायैषा क्वापि विद्युत्प्रभा ययौ ॥ २२८

idaaniim yaami dhaama svam samgamashcaavayoh punah |

 tatraivetyabhidhaayaishaa kvaapi vidyutprabhaa yayau || 228

Ich gehe jetzt in mein Reich. Wir werden uns dort wiedersehen.“ Mit diesen Worten war Vidyutprabha auch schon verschwunden.

देवदत्तोऽपि तं गर्भं गृहीत्वा खिन्नमानसः । 

जगाम जालपादस्य तस्य स व्रतिनोऽन्तिकम् ॥ २२९

devadatto’pi tam garbham grhiitvaa khinnamaanasah | jagaama jaalapaadasya tasya sa vratino’ntikam || 229

Devadatta hob das tote Kind auf und ging schweren Herzens zu Jalapada, dem Einsiedler, zurück.

उपानयच्च तं गर्भं तस्मै सिद्धिप्रदायिनम् । 

भजन्त्यात्मम्भरित्वं हि दुर्लभेऽपि न साधवः ॥ २३०

upaanayacca tam garbham tasmai siddhipradaayinam |

 bhajantyaatmambharitvam hi durlabhe’pi na saadhavah || 230

Er übergab ihm den kleinen Leichnam, der ihm den Erfolg schenken sollte. Auch in Notlagen überlassen sich edle Gemüter der Selbstsucht nicht.

सोऽपि तत्पाचयित्वैव गर्भमांसं महाव्रती । व्यसृजद्देवदत्तं तं भैरवार्चाकृतेऽटवीम् ॥ २३१

so’pi tatpaacayitvaiva garbhamaamsam mahaavratii | vyasrjaddevadattam tam bhaairavaarcaakrte’taviim || 231

Der große Asket grillte das Fleisch des Ungeborenen, und schickte Devadatta zur Andacht in den Tempel der Schrecklichen Durga.

ततो दत्तबलिर्यावदेत्य पश्यति स द्विजः । तावन्मांसमशेषं तद्व्रतिना तेन भक्षितम् ॥ २३२

tato dattabaliryaavadetya pashyati sa dvijah | taavanmaamsamashesham tadvratinaa tena bhakshitam || 232

Dort brachte der Brahmane ihr ein Opfer dar. Als er zurückkam, sah er, daß der Einsiedler das ganze Fleisch verzehrt hatte, ohne ihm etwas übrigzulassen.

कथं सर्वं त्वया भुक्तमिति चात्रास्य जल्पतः ।

 जिह्मो विद्याधरो भूत्वा जालपादः खमुद्ययौ ॥ २३३

katham sarvam tvayaa bhuktamiti caatraasya jalpatah |

 jihmo vidyaadharo bhuutvaa jaalapaadah khamudyayau || 233

Während er noch stammelte: „Wie konntest du nur alles essen!“ war der heimtückische Jalapada zum Vidyadhara geworden und in den Himmel aufgefahren.

व्योमश्यामलनिस्त्रिंशो हारकेयूरराजिते । 

तस्मिन्नुत्पतिते सोऽथ देवदत्तो व्यचिन्तयत् ॥ २३४

vyomashyaamalanistrimsho haarakeyuuraraajite | tasminnutpatite so’tha devadatto vyacintayat || 234

Wie er da mit einem Schwert, blauschwarz wie der Weltenraum, von Ketten und Armreifen glitzernd aufflog, dachte Devadatta:

कष्टं कीदृगनेनाहं वञ्चितः पापबुद्धिना । यदि वात्यन्तमृजुता न कस्य परिभूतये ॥ २३५

kashtam kiidrganenaaham vancitah paapabuddhinaa | yadi vaatyantamrjutaa na kasya paribhuutaye || 235

O Elend, wie hat dieser Niederträchtige mich doch getäuscht? So ist es, wenn dauernde Korrektheit einem zum Verhängnis wird!

तदेतस्यापकारस्य कथमद्य प्रतिक्रियाम् । कुर्यां विद्याधरीभूतमप्येनं प्राप्नुयां कथम् ॥ २३६

tadetasyaapakaarasya kathamadya pratikriyaam | 

kuryaam vidyaadhariibhuutamapyenam praapnuyaam katham || 236

Wie vergelt ich ihm seine Freveltat, und wie komm ich an ihn heran, nun, da er zum Vidyadhara geworden ist?

तन्नास्त्युपायो वेतालसाधनादपरोऽत्र मे । इति निश्चित्य स ययौ रात्रौ पितृवनं ततः ॥ २३७

tannaastyupaayo vetaalasaadhanaadaparo’tra me | iti nishcitya sa yayau raatrau pitrvanam tatah || 237

Mir bleibt kein anderes Gegenmittel, als einen Vampir für mich zu gewinnen.“ Und mit diesem Entschluß ging er des Nachts in den Ahnenhain.

तत्राहूय तरोर्मूले वेतालं नृकलेवरे । पूजयित्वाकरोत्तस्य नृमांसबलितर्पणम् ॥ २३८

tatraahuuya tarormuule vetaalam nrkalevare | puujayitvaakarottasya nrmaamsabalitarpanam || 238

Dort an der Baumwurzel beschwor er einen Vampir, in eine Leiche einzufahren. Nach der Andacht bereitete er ihm ein Opfermahl aus Menschenfleisch.

अतृप्यन्तं च वेतालं तमन्यानयनासहम् । 

तर्पयिष्यन्स्वमांसानि छेत्तुमारभते स्म सः ॥ २३९

atrpyantam ca vetaalam tamanyaanayanaasaham | tarpayishyansvamaamsaani chettumaarabhate sma sah || 239

Damit wurde der Vampir nicht satt, ließ ihn jedoch nichts weiter besorgen. Weil er ihn sich sattessen lassen wollte, begann er, sich sein eigenes Fleisch herunterzuschneiden.

तत्क्षणं तं स वेतालो महासत्त्वमभाषत । 

सत्त्वेनानेन तुष्टोऽस्मि तव मा साहसं कृथाः ॥ २४०

tatkshanam tam sa vetaalo mahaasattvamabhaashata | sattvenaanena tushto’smi tava maa saahasam krthaah || 240

In dem Moment sprach der Vampir den Edelmütigen an: „Dein Mut freut mich. Keine übereilten Aktionen jetzt!

तद्भद्र किमभिप्रेतं तव यत्साधयामि ते । इत्युक्तवन्तं वेतालं स वीरः प्रत्युवाच तम् ॥ २४१

tadbhadra kimabhipretam tava yatsaadhayaami te | ityuktavantam vetaalam sa viirah pratyuvaaca tam || 241

Was für einen Wunsch hast du, guter Mann, den ich dir erfüllen soll?“ Auf diese Worte gab unser Held dem Vampir die Antwort:

विश्वस्तवञ्चको यत्र जालपादो व्रती स्थितः ।

 विद्याधरनिवासं तं नय तन्निग्रहाय माम् ॥ २४२

vishvastavancako yatra jaalapaado vratii sthitah | vidyaadharanivaasam tam naya tannigrahaaya maam || 242

„Dorthin, wo der treubrüchige Klausner Jalapada wohnt, in die Sphären der Hüter der Weisheit, führ mich zu seiner Ergreifung!“

तथेत्युक्तवता तेन वेतालेन स तत्क्षणात् । 

स्कन्धेऽधिरोप्य नभसा निन्ये वैद्याधरं पदम् ॥ २४३

tathetyuktavataa tena vetaalena sa tatkshanaat | skandhe‘dhiropya nabhasaa ninye vaidyaadharam padam || 243

„So soll es sein“, sprach der Vampir, setzte ihn sich auf die Schulter

und beförderte ihn im Nu auf dem Luftweg zur Wohnstatt der Vidyadharas.

तत्रापश्यच्च तं जालपादं प्रासादवर्तिनम् । स विद्याधरराजत्वदृप्तं रत्नासनस्थितम् ॥ २४४

tatraapashyacca tam jaalapaadam praasaadavartinam | sa vidyaadhararaajatvadrptam ratnaasanasthitam || 244

Dort sah er Jalapada auf der obersten Stufe in einem Palast, ob seiner Herrschaft über die Vidyadharas stolzgeschwellt sich auf einem Juwelenthron herumlümmeln

प्रतारयन्तं तामेव लब्धविद्याधरीपदाम् । विद्युत्प्रभामनिच्छन्तीं भार्यात्वे तत्तदुक्तिभिः ॥ २४५

prataarayantam taameva labdhavidyaadhariipadaam | 

vidyutprabhaamanicchantiim bhaaryaatve tattaduktibhih || 245

und Vidyutprabha, selbst gerade erst auf der Vidyadharastufe angelangt, mit allen möglichen Redensarten in einen von ihr nicht gewünschten Ehestand hineinmanövrieren.

दृष्ट्वैव च सवेतालोऽप्यभ्यधावत्स तं युवा । हृष्यद्विद्युत्प्रभानेत्रचकोरामृतचन्द्रमाः ॥ २४६

drshtvaiva ca savetaalo’pyabhyadhaavatsa tam yuvaa | hrshyadvidyutprabhaanetracakoraamrtacandramaah || 246

Bei diesem Anblick griff der Jüngling ihn mit dem Vampir zusammen an, wobei er Vidyutprabhas Augen beglückte, die Augen des Rotfußrebhuhns, wenn es den das Lebenswasser hütenden Mond gewahrt.

जालपादोऽपि सोऽकस्मात्तं दृष्ट्वैवागतं तथा । 

वित्रासाद्भ्रष्टनिस्त्रिंशो निपपातासनाद्भुवि ॥ २४७

jaalapaado’pi so’kasmaattam drshtvaivaagatam tathaa |

 vitraasaadbhrashtanistrimsho nipapaataasanaadbhuvi || 247

Als aber Jalapada den aus dem Nichts Nahenden erkannte, entglitt das Schwert dem Zittrigen, und er stürzte vom Thron herab zu Boden.

देवदत्तोऽपि तत्खड्गं स लब्ध्वाप्यवधीन्न तम् । 

रिपुष्वपि हि भीतेषु सानुकम्पा महाशयाः ॥ २४८

devadatto’pi tatkhadgam sa labdhvaapyavadhiinna tam |

 ripushvapi hi bhiiteshu saanukampaa mahaashayaah || 248

Und obwohl Devadatta das Schwert schon aufgehoben hatte, erschlug er ihn nicht. Bei verängstigten Feinden zeigen die Großherzigen Mitgefühl.

जिघांसन्तं च वेतालं तं जगाद स वारयन् । 

पाखण्डिना किमेतेन कृपणेन हतेन नः ॥ २४९

jighaamsantam ca vetaalam tam jagaada sa vaarayan | paakhandinaa kimetena krpanena hatena nah || 249

Den mordlustigen Vampir aber hielt er zurück mit den Worten: „Was hätten wir davon, wenn wir diesen erbärmlichen Scharlatan erschlügen?

स्थाप्यतां भुवि नीत्वायं तस्मात्स्वनिलये त्वया । 

आस्तां तत्रैव भूयोऽपि पापः कापालिका वरम् ॥ २५०

sthaapyataam bhuvi niitvaayam tasmaatsvanilaye tvayaa | 

aastaam tatraiva bhuuyo’pi paapah kaapaalikaa varam || 250

Darum bring ihn auf die Erde in sein Rattenloch zurück. Es ist besser, wenn der sündige Bettler mit seiner Schädelschale da bleibt.“

इत्येवं वदतस्तस्य देवदत्तस्य तत्क्षणम् । दिवोऽवतीर्य शर्वाणी देवी प्रत्यक्षतां ययौ ॥ २५१

ityevam vadatastasya devadattasya tatkshanam | divo’vatiirya sharvaanii devii pratyakshataam yayau || 251

In dem Moment, als Devadatta das sagte, fuhr Göttin Durga vom Himmel hernieder und offenbarte sich.

सा जगाद च तं प्रह्वं पुत्र तुष्टास्मि तेऽधुना । 

अनन्यसदृशेनेह सत्त्वोत्कर्षेण सम्प्रति ॥ २५२

saa jagaada ca tam prahvam putra tushtaasmi te’dhunaa | ananyasadrsheneha sattvotkarshena samprati || 252

Zu dem vor ihr Verneigten sprach sie: „Jetzt bin ich mit dir zufrieden, mein Sohn, eben deines einzigartigen Heldenmutes wegen.

तद्विद्याधरराजत्वं मया दत्तमिहैव ते । इत्युक्त्वार्पितविद्या सा देवी सद्यस्तिरोऽभवत् ॥ २५३

tadvidyaadhararaajatvam mayaa dattamihaiva te | ityuktvaarpitavidyaa saa devii sadyastiro’bhavat || 253

Darum sei dir auch die Regentschaft über die Vidyadharas von mir geschenkt.“ Mit diesen Worten verlieh sie ihm das magische Wissen und verschwand sogleich.

जालपादश्च नीत्वैव वेतालेन स भूतले । विभ्रष्टसिद्धिर्निदधे नाधर्मश्चिरमृद्धये ॥ १५४

jaalapaadashca niitvaiva vetaalena sa bhuutale | vibhrashtasiddhirnidadhe naadharmashciramrddhaye || 154

Jalapada, seiner Statussymbole entledigt, wurde von dem Vampir auf der Erde abgesetzt.Lange blieb dem Gesetzlosen jeder Erfolg versagt.

देवदत्तोऽपि सहितः स विद्युत्प्रभया तया । विद्याधराधिराज्यं तत्प्राप्य तत्र व्यजृम्भत ॥ २५५

devadatto’pi sahitah sa vidyutprabhayaa tayaa | vidyaadharaadhiraajyam tatpraapya tatra vyajrmbhata || 255

Devadatta nahm die Königsherrschaft über die Vidyadharas an und blühte mit Vidyutprabha dort auf.“

इत्याख्याय कथां पत्ये शक्तिदेवाय सत्वरा । 

सा बिन्दुरेखा भूयस्तं बभाषे मृदुभाषिणी ॥ २५६

ityaakhyaaya kathaam patye shaktidevaaya satvaraa | 

saa bindurekhaa bhuuyastam babhaashe mrdubhaashinii || 256

Diese Geschichte erzählte Bindurekha ihrem Mann Shaktideva, um mit sanfter Stimme zu ergänzen:

इतीदृंशि भवन्त्येव कार्याणि तदिदं मम । बिन्दुमत्युदितं गर्भं मुक्तशोकं विपाटय ॥ २५७

itiidrmshi bhavantyeva kaaryaani tadidam mama | bindumatyuditam garbham muktashokam vipaataya || 257

Solche Sachen können schon mal vorkommen. Also sei unbesorgt, und schneide mir das Kind heraus, wie Bindumati gesagt hat!“

इत्येवं बिन्दुरेखायां वदन्त्यां पापशङ्किते । शक्तिदेवे च गगनादुदभूत्तत्र भारती ॥ २५८

ityevam bindurekhaayaam vadantyaam paapashankite | shaktideve ca gaganaadudabhuuttatra bhaaratii || 258

Nach diesen Worten Bindurekhas schreckte Shaktideva vor der Freveltat zurück. Doch da ertönte eine Stimme vom Himmel herab:

भोः शक्तिदेव निःशङ्कं गर्भोऽस्याः कृष्यतां त्वया । 

कण्ठे मुष्ट्या गृहीतो हि खड्गोऽसौ ते भविष्यति ॥ २५९

bhoh shaktideva nihshankam garbho’syaah krshyataam tvayaa |

 kanthe mushtyaa grhiito hi khadgo’sau te bhavishyati || 259

„O Shaktideva, zieh das Kind ohne Angst heraus! Pack es am Hals wie einen Schwertgriff, es wird dein Schwert sein!“

इति दिव्यां गिरं श्रुत्वा पाटितोदरमाशु सः । 

गर्भं तस्याः समाकृष्य पाणिना कण्ठतोऽग्रहीत् ॥ २६०

iti divyaam giram shrutvaa paatitodaramaashu sah | 

garbham tasyaah samaakrshya paaninaa kanthato’grahiit || 260

Nachdem er die himmlische Stimme gehört hatte, schlitzte er ihr sofort den Bauch auf. Das Kind zog er heraus und ergriff es mit einer Hand am Hals.

गृहीतमात्रो जज्ञे च स खड्गस्तस्य हस्तगः । 

आकृष्टः सत्त्वतः सिद्धेः केशपाश इवायतः ॥ २६१

grhiitamaatro jajne ca sa khadgastasya hastagah | aakrshtah sattvatah siddheh keshapaasha ivaayatah || 261

Kaum hatte er es gefasst, als er das Schwert in seiner Hand verspürte.  Ihm war, als sei das Glück gekommen, als er es mutig beim Schopf gepackt hatte.

ततो विद्याधरः क्षिप्रात्स विप्रः समजायत । बिन्दुरेखा च तत्कालमदर्शनमियाय सा ॥ २६२

tato vidyaadharah kshipraatsa viprah samajaayata | bindurekhaa ca tatkaalamadarshanamiyaaya saa || 262

Damit wurde der Brahmane gleich zum Vidyadhara, und Bindurekha war im gleichen Moment in die Unsichtbarkeit entschwunden.

तद्दृष्ट्वा च स गत्वैव दाशपुत्र्यै न्यवेदयत् । 

बिन्दुमत्यै द्वितीयस्यै पन्त्न्यै सर्वं तथाविधः ॥ २६३

taddrshtvaa ca sa gatvaiva daashaputryai nyavedayat | 

bindumatyai dvitiiyasyai pantnyai sarvam tathaavidhah || 263

Als er das sah, ging er, so wie er war, zu Bindumati, der Fischerstochter, seiner zweiten Frau, und erzählte ihr alles.

सा तमाह वयं नाथ विद्याधरपतेः सुताः ।

 तिस्रो भागिन्यः कनकपुरीतः शापतश्च्युताः ॥ २६४

saa tamaaha vayam naatha vidyaadharapateh sutaah | tisro bhaaginyah kanakapuriitah shaapatashcyutaah || 264

Und die sagte ihm: „Lieber Mann, wir sind drei Schwestern, Töchter des Königs der Vidyadharas.Durch einen Fluch wurden wir aus der Goldenen Stadt verbannt.

एका कनकरेखा सा वर्धमानपुरे त्वया ।

 यस्या दृष्टः स शापान्तः सा च तां स्वां पुरीं गता ॥ २६५

ekaa kanakarekhaa saa vardhamaanapure tvayaa | 

yasyaa drshtah sa shaapaantah saa ca taam svaam puriim gataa || 265

Die erste war Kanakarekha, und das Ende ihrer Verwünschung hast du in Vardhamana erlebt. Danach ist sie in ihre Heimatstadt zurückgekehrt.

शापान्तो हीदृशस्तस्या विचित्रो विधियोगतः । 

अहमेव तृतीया च शापान्तश्चाधुनैव मे ॥ २६६

shaapaanto hiidrshastasyaa vicitro vidhiyogatah | ahameva trtiiyaa ca shaapaantashcaadhunaiva me || 266

Das Ende ihres Fluchs war, den Regeln des Schicksals gemäß, schon seltsam. Ich bin die Dritte, und meine Verwünschung ging gerade eben zu Ende.

मया चाद्यैव गन्तव्या नगरी सा निजा प्रिय । विद्याधरशरीराणि तत्रैवास्माकमासते ॥ २६७

mayaa caadyaiva gantavyaa nagarii saa nijaa priya | vidyaadharashariiraani tatraivaasmaakamaasate || 267

Ich muß heute noch in meine Stadt fliegen, mein Lieber, weil doch unsere Vidyadharakörper da liegen.

चन्द्रप्रभा च भगिनी ज्यायसी हि स्थितात्र नः । 

तदायाहि त्वमप्याशु खड्गसिद्धिप्रभावतः ॥ २६८

candraprabhaa ca bhaginii jyaayasii hi sthitaatra nah | tadaayaahi tvamapyaashu khadgasiddhiprabhaavatah || 268

Candraprabha, unsere älteste Schwester, ist schon da. Komm auch du mit der Macht deines Zauberschwerts sogleich dorthin.

तत्र ह्यस्मांश्चतस्रोऽपि भार्याः सम्प्राप्य चाधिकाः । 

वनस्थेनार्पिताः पित्रा पुरि राज्यं करिष्यसि ॥ २६९

tatra hyasmaamshcatasro’pi bhaaryaah sampraapya caadhikaah |

 vanasthenaarpitaah pitraa puri raajyam karishyasi || 269

In der Stadt wirst du regieren. Dort sind auch wir vier Ehefrauen samt Zofen, dir anvertraut von unserem Vater, der sich in den Wald zurückgezogen hat.“

इति निजपरमार्थमुक्तवत्या सममनया पुनरेव बिन्दुमत्या । 

अथ कनकपुरीं स शक्तिदेवो गगनपथेन तथेति तां जगाम ॥ २७०

iti nijaparamaarthamuktavatyaa samamanayaa punareva bindumatyaa |

atha kanakapuriim sa shaktidevo gaganapathena tatheti taam jagaama || 270

Damit hatte Bindumati ihm die letzte Wahrheit über sich anvertraut. Shaktideva war einverstanden und begab sich mit ihr zusammen auf dem Luftwege noch einmal in die Goldene Stadt.

तस्यां च यानि योषिद्वपूंषि पर्यङ्कतल्पवर्तीनि ।

 निर्जीवितान्यपश्यत्पूर्वं त्रिषु मण्डपेषु दिव्यानि ॥ २७१

tasyaam ca yaani yoshidvapuumshi paryankatalpavartiini |

 nirjiivitaanyapashyatpuurvam trishu mandapeshu divyaani || 271

तानि यथावत्स्वात्मभिरनुप्रविष्टाः स कनकरेखाद्याः ।  

प्राप्तो भूयः प्रणता अद्राक्षीत्ता निजप्रियास्तिस्रः ॥ २७२

taani yathaavatsvaatmabhiranupravishtaah sa kanakarekhaadyaah | 

praapto bhuuyah pranataa adraakshiittaa nijapriyaastisrah || 272

Dort angekommen, sah er Kanakarekha und die anderen drei geliebten Wesen wieder. Sie waren, jede ihrer Natur entsprechend, wieder in die himmlischen, leblosen Frauenkörper eingedrungen, die er seinerzeit in den drei Pavillons tot auf Bahren hingestreckt wahrgenommen hatte, und verneigten sich vor ihm.

तां च चतुर्थीमैक्षत तज्ज्येष्ठां रचितमङ्गलां तत्र । 

चन्द्रप्रभां पिबन्तीं चिरदर्शनसोत्कया दृष्ट्या ॥ २७३

taam ca caturthiimaikshata tajjyeshthaam racitamangalaam tatra | 

candraprabhaam pibantiim ciradarshanasotkayaa drshtyaa || 273

Dort sah er auch, wie die Vierte, Candraprabha, die Älteste, die Glücksrituale vollzogen und seinen Anblick lange entbehrt hatte, ihn mit den Augen aufsog.

स्वस्वनियोगव्यापृतपरिजनवनिताभिनन्दितागमनः ।

 वासगृहान्तः प्राप्तश्चन्द्रप्रभया तया जगदे ॥ २७४

svasvaniyogavyaaprtaparijanavanitaabhinanditaagamanah | 

vaasagrhaantah praaptashcandraprabhayaa tayaa jagade || 274

Die Dienerschaft, von der jeder seine eigenen Pflichten erfüllte, feierte ausgelassen seine Ankunft. In den Wohngemächern angelangt, klärte Candraprabha ihn auf:

या तत्र कनकरेखा राजसुता सुभग वर्धमानपुरे । 

दृष्टा भवता सेयं भगिनी मे चन्द्ररेखाख्या ॥ २७५

yaa tatra kanakarekhaa raajasutaa subhaga vardhamaanapure | 

drshtaa bhavataa seyam bhaginii me candrarekhaakhyaa || 275

„Prinzessin Kanakarekha, mein Lieber, die du in Vardhamana gesehen hast, ist meine Schwester Candrarekha.

या दाशाधिपपुत्री बिन्दुमती प्रथममुत्स्थलद्वीपे । 

परिणीताभूद्भवता शशिरेखा मत्स्वसा सेयम् ॥ २७६

yaa daashaadhipaputrii bindumatii prathamamutsthaladviipe |

 pariniitaabhuudbhavataa shashirekhaa matsvasaa seyam || 276

Bindumati, die Tochter des Fischerkönigs, die du seinerzeit auf der Insel Utsthala geheiratet hast, ist meine Schwester Shashirekha.

या तदनु बिन्दुरेखा राजसुता तत्र दानवानीता ।

 भार्या च ते तदाभूच्छशिप्रभा सेयमनुजा मे ॥ २७७

yaa tadanu bindurekhaa raajasutaa tatra daanavaaniitaa | 

bhaaryaa ca te tadaabhuucchashiprabhaa seyamanujaa me || 277

Die danach von dem Dämonen vorgeführte Prinzessin Bindurekha, damals deine Frau geworden, ist meine jüngste Schwester Shashiprabha.

तदिदानीमेहि कृतिन्नस्मत्पितुरन्तिकं सहास्माभिः । 

तेन प्रत्ताश्चैता द्रुतमखिलाः परिणयस्वास्मान् ॥ २७८

tadidaaniimehi krtinnasmatpiturantikam sahaasmaabhih |

 tena prattaashcaitaa drutamakhilaah parinayasvaasmaan || 278

Also tritt jetzt, um so viel erfahrener geworden, mit uns gemeinsam vor den Vater, der uns für die Ehe freigab, und heirate uns alle geschwind!“

इति कुसुमशराज्ञासप्रगल्भं च तस्यां त्वरितमुदितवत्यामत्र चन्द्रप्रभायाम् ।

अपि चतसृभिराभिः साकमेतत्पितुस्तन्निकटमनुवनान्तं शक्तिदेवो जगाम ॥ २७९

iti kusumasharaajnaasapragalbham ca tasyaam tvaritamuditavatyaamatra candraprabhaayaam |

api catasrbhiraabhih saakametatpitustannikatamanuvanaantam shaktidevo jagaama || 279

Candraprabha brachte den Befehl des Blumenpfeile verschießenden Liebesgottes so selbstbewußt und flüssig vor, daß Shaktideva sofort mit den Vieren ans Ende des Büßerhains zu ihrem Vater auszog.

स च चरणनताभिस्ताभिरावेदितार्थो दुहितृभिरखिलाभिर्दिव्यवाक्प्रेरितश्च ।

युगपदथ ददौ ताः शक्तिदेवाय तस्मै मुदितमतिरशेषास्तत्र विद्याधरेन्द्रः ॥ २८०

sa ca carananataabhistaabhiraaveditaartho duhitrbhirakhilaabhirdivyavaakpreritashca |

yugapadatha dadau taah shaktidevaaya tasmai muditamatirasheshaastatra vidyaadharendrah || 280

Und er, der König der Vidyadharas, von allen sich zu seinen Füßen verneigenden Töchtern über Sinn und Zweck ihres Besuchs aufgeklärt und von einer himmlischen Stimme vorgewarnt, übergab sie Shaktideva bei bester Laune gleich alle im Quartett.

तदनु कनकपुर्यामृद्धमस्यां स्वराज्यं सपदि स विततार स्वाश्च विद्याः समस्ताः ।

अपि च कृतिनमेनं शक्तिवेगं स्वनाम्ना व्यधित समुचितेन स्वेषु विद्याधरेषु ॥ २८१

tadanu kanakapuryaamrddhamasyaam svaraajyam sapadi sa vitataara svaashca vidyaah samastaah |

api ca krtinamenam shaktivegam svanaamnaa vyadhita samucitena sveshu vidyaadhareshu || 281

Gleich darauf vermachte er ihm alle Pracht der Goldenen Stadt, sein ganzes Königreich und all sein magisches Wissen. Außerdem belohnte er den eingeweihten Helden mit dem Namen Shaktivega Kraftentladung, unter dem er bei seinen Vidyadharas berühmt wurde.

अन्यो न जेष्यति भवन्तमतिप्रभावात्वत्सेश्वरात्पुनरुदेष्यति चक्रवर्ती ।

युष्मासु योऽत्र नरवाहनदत्तनामा भावी विभुः स तव तस्य नतिं विदध्याः ॥ २८२

anyo na jeshyati bhavantamatiprabhaavaatvatseshvaraatpunarudeshyati cakravartii |

yushmaasu yo’tra naravaahanadattanaamaa bhaavii vibhuh sa tava tasya natim vidadhyaah || 282

„Kein anderer soll über dich siegen. Doch dem Geschlecht des mächtigen Königs von Vatsa wird wieder ein Welteroberer entspringen. Kaiser Naravahanadatta wird über euch herrschen, und nur ihm sollst du dich beugen!“

इत्यूचिवांश्च विससर्ज महाप्रभावो विद्याधराधिपतिरात्मतपोवनात्तम् ।

सत्कृत्य सप्रियतं निजराजधानीं जामातरं स शशिखण्डपदाभिधानः ॥ २८३

ityuucivaamshca visasarja mahaaprabhaavo vidyaadharaadhipatiraatmatapovanaattam |

satkrtya sapriyatam nijaraajadhaaniim jaamaataram sa shashikhandapadaabhidhaanah || 283

 Mit diesen Worten entließ Shashikhandapada, der mächtige König der Hüter des Wissens, nachdem er ihm Gastfreundschaft erwiesen hatte, den Schwiegersohn aus seinem Einsiedlerwald, auf daß er mit seinen Gemahlinnen seine eigene Residenz beziehen möge.

अथ सोऽपि शक्तिवेगो राजा भूत्वा विवेश कनकपुरीम् ।

स्ववधूभिः सह गत्वा विद्याधरलोकवैजयन्तीं ताम् ॥ २८४

atha so’pi shaktivego raajaa bhuutvaa vivesha kanakapuriim |

svavadhuubhih saha gatvaa vidyaadharalokavaijayantiim taam || 284

Somit wurde Shaktivega König und zog mit seinen Frauen gemeinsam in die Goldene Stadt, Trägerin des  Siegesbanners der Vidyadharawelt, ein.

तस्यां तिष्ठन्कनकरचनाविस्फुरन्मन्दिरायामत्यौन्नत्यादिव पटुपतत्पिण्डितार्कप्रभायाम् ।

वामाक्षीभिश्चतसृभिरसौ रत्नसोपानवापीहृद्योद्यानेष्वलभततरां निर्वृतिं प्रेयसीभिः ॥ २८५

tasyaam tishthankanakaracanaavisphuranmandiraayaamatyaunnatyaadiva patupatatpinditaarkaprabhaayaam |

vaamaakshiibhishcatasrbhirasau ratnasopaanavaapiihrdyodyaaneshvalabhatataraam nirvrtim preyasiibhih || 285

In dieser Stadt, deren Paläste von goldenen Wandteppichen schimmerten, der Stadt, die so äußerst hoch gelegen war, daß sie die Strahlen des Sonnenuntergangs wie in einer Radnabe gebündelt reflektierte, erlebte er mit seinen vier geliebten Frauen, die ihn aus strahlenden Augen ansahen, höchste Erfüllung in Gärten an bezaubernden Teichen auf Stufen aus Edelstein.“

इति कथयित्वा चरितं निजमेव विचित्रमेष तत्कालम् । 

निजगाद शक्तिवेगो वाग्मी वत्सेश्वरं भूयः ॥ २८६

iti kathayitvaa caritam nijameva vicitramesha tatkaalam |

 nijagaada shaktivego vaagmii vatseshvaram bhuuyah || 286

Als Shaktivega so wunderbar und wortgewandt aus seinem bewegten Leben erzählt hatte, sagte er dem König von Vatsa noch Folgendes:

तं मां शशाङ्ककुलभूषण शक्तिवेगं जानीह्युपागतमिमं खलु वत्सराज ।

उत्पन्नभाविनिजनूतनचक्रवर्तियुष्मत्सुताङ्घ्रियुगदर्शनसाभिलाषम् ॥ २८७

tam maam shashaankakulabhuushana shaktivegam jaaniihyupaagatamimam khalu vatsaraaja |

utpannabhaavinijanuutanacakravartiyushmatsutaanghriyugadarshanasaabhilaasham || 287

„Wisse, König von Vatsa, Leuchtstern des Mondgeschlechts, daß ich, Shaktivega, mit dem Wunsch gekommen bin, das Paar der Füße Eures neugeborenen Sohnes, unseres zukünftigen Kaisers, zu sehen.

इत्थं मयेह मनुजेन सतापि लब्ध्वा विद्याधराधिपतिता पुरजित्प्रसादात् ।

गच्छामि चाहमधुना नृपते स्वधाम दृष्टः प्रभुर्भवतु भद्रमभङ्गुरं वः ॥ २८८

ittham mayeha manujena sataapi labdhvaa vidyaadharaadhipatitaa purajitprasaadaat |

gacchaami caahamadhunaa nrpate svadhaama drshtah prabhurbhavatu bhadramabhanguram vah || 288

So bin ich hier zwar als Mensch geboren, habe dann aber durch die Gnade Shivas, des Eroberers der Stadt, die Herrschaft über die Vidyadharas erlangt. So ziehe ich mich nun, o König, da ich unseren Herrn gesehen habe, in meine Gefilde zurück. Möget Ihr unvergängliches Wohlergehen genießen!“

इत्युक्त्वा रचितान्जलौ च वदति प्राप्ताभ्यनुज्ञे ततस्तस्मिन्नुत्पतिते मृगाङ्कमहसि द्यां शक्तिवेगे क्षणात् ।

देवीभ्यां सहितः सबालतनयो वत्सेश्वरो मन्त्रिभिः साकं कामपि तत्र सम्मदमयीं भेजे तदानीं दशाम् ॥ २८९

ityuktvaa racitaanjalau ca vadati praaptaabhyanujne tatastasminnutpatite mrgaankamahasi dyaam shaktivege kshanaat |

deviibhyaam sahitah sabaalatanayo vatseshvaro mantribhih saakam kaamapi tatra sammadamayiim bheje tadaaniim dashaam || 289

So sprach, die Handflächen aneinanderlegend Shaktivega. Er nahm Abschied und stieg augenblicklich im Mondlicht auf in den Himmel. Vatseshvara genoß sodann mit den Königinnen, seinem kleinen Sohn und den Ministern dortselbst sein glücklichstes Lebensalter.

इति महाकविश्रीसोमदेवभट्टविरचिते कथासरित्सागरे चतुर्दारिकालम्बके तृतीयस्तरङ्गः ।

iti mahaakavishriisomadevabhattaviracite kathaasaritsaagare caturdaarikaalambake trtiiyastarangah |

Damit endet mit dem Buch „Caturdarika“ die Dritte Welle im Ozean der Erzählungen, den der Große Dichter Somadeva verfaßt hat.

समाप्तोऽयं चतुर्दारिकालम्बकः पञ्चमः ।

samaapto’yam caturdaarikaalambakah pancamah |

Damit ist das fünfte Buch „Caturdarika“ abgeschlossen.