Turbulenzen beim Berufswechsel vom Brahmanen zum Regierungschef

 

आदितस्तरङ्गः ४९ aaditastarangah Kapitel 49

 

सूर्यप्रभो नामाष्टमो लम्बकः ।

suuryaprabho naamaashtamo lambakah | Suryaprabha, das Achte Buch

षष्ठस्तरङ्गः shashthastarangah Die 6. Welle Kapitel 6

ततः स रात्रावस्त्रीकः शयनस्थो रणोन्मुखः । सूर्यप्रभः स्वसचिवं वीतभीतिमभाषत ॥ १

tatah sa raatraavastriikah shayanastho ranonmukhah | suuryaprabhah svasacivam viitabhiitimabhaashata || 1

In dieser Nacht lag Suryaprabha wieder unbeweibt auf seinem Lager, der Schlacht entgegenfiebernd.

Seinen Minister Vitabhiti, dem die Angstabhanden kam, bat er:

निद्रा मे नास्ति तत्कांचित्सत्त्ववीराश्रितां सखे । कथामपूर्वामाख्याहि रात्रावस्यां विनोदिनीम् ॥ २

nidraa me naasti tatkaamcitsattvaviiraashritaam sakhe | kathaamapuurvaamaakhyaahi raatraavasyaam vinodiniim || 2

„Ich kann nicht schlafen. Darum erzähl mir eine neue Geschichte, mein Freund, geistreich und spannend,

die mich zerstreut in dieser Nacht.“

एतत्सूर्यप्रभवचो वीतभीतिर्निशम्य सः । यथाज्ञापयसीत्युक्त्वा कथां कथितवानिमाम् ॥ ३

etatsuuryaprabhavaco viitabhiitirnishamya sah | yathaajnaapayasiityuktvaa kathaam kathitavaanimaam || 3

Auf Suryaprabhas Bitte erwiderte Vitabhiti: „Wie du befiehlst“, und erzählte folgende Geschichte:

अस्त्यलंकृतिरेतस्यां पृथ्व्यामुज्जयिनी पुरी । रत्नैरशेषैर्निचिता सुनिर्मलगुणोम्भितैः ॥ ४

astyalamkrtiretasyaam prthvyaamujjayinii purii | ratnairasheshairnicitaa sunirmalagunombhitaih || 4

Da ist ein Schmuckstück auf diesem Erdenrund – die Stadt Ujjayini, überhäuft mit endlos vielen, lupenreinen Juwelen.

तस्यामभून्महासेनो नाम राजा गुणिप्रियः । कलानां चैकनिलयः सूर्येन्दूभयरूपधृक् ॥ ५

tasyaamabhuunmahaaseno naama raajaa gunipriyah | kalaanaam caikanilayah suuryenduubhayaruupadhrk || 5

In der lebte König Mahasena, beliebt bei den Rechtschaffenen, eine Schatztruhe der feinen Künste

und so schön wie Sonne und Mond zugleich.

तस्याशोकवती नाम राज्ञी प्राणसमाभवत् । यस्या रूपेण सदृशी नासीदन्या जगन्त्रये ॥ ६

tasyaashokavatii naama raajnii praanasamaabhavat | yasyaa ruupena sadrshii naasiidanyaa jagantraye || 6

Seine Frau, Königin Ashokavati, liebte er wie sein Leben. In den drei Welten gab es keine, die so schön war wie sie.

तया देव्या समं तस्य राज्यं राज्ञोऽनुशासतः । गुणशर्माभिधानोऽभूद्विप्रो मान्यस्तथा प्रियः ॥ ७

tayaa devyaa samam tasya raajyam raajno’nushaasatah | gunasharmaabhidhaano’bhuudvipro maanyastathaa priyah || 7

Mit dieser Königin regierte er sein Reich gemeinsam.

Außerdem hatte er noch einen Brahmanen, Gunasharman, den er liebte und ehrte.

स च शूरोऽतिरूपश्च वेदविद्यान्तगो युवा । कलाशस्त्रास्त्रविद्विप्रः सिषेवे तं नृपं सदा ॥ ८

sa ca shuuro’tiruupashca vedavidyaantago yuvaa | kalaashastraastravidviprah sisheve tam nrpam sadaa || 8

Und der junge Brahmane war mutig, sah gut aus, hatte die Schriften bis zu Ende studiert,

kannte die Künste, die Lehrbücher und die Waffen. So diente er stets seinem König.

एकदान्तःपुरे नृत्तकथाप्रस्तावतः स तम् । राजा राज्ञी च पार्श्वस्थं गुणशर्माणमूचतुः ॥ ९

ekadaantahpure nrttakathaaprastaavatah sa tam | raajaa raajnii ca paarshvastham gunasharmaanamuucatuh || 9

Eines Tages, es war im Frauenhaus, kam das Gespräch aufs Tanzen.

Da wandten König und Königin sich an den neben ihnen stehenden Gunasharman:

सर्वज्ञस्त्वं न दोलात्र तदस्माकं कुतूहलम् । नर्तितुं चेद्विजानासि तत्प्रसीदाद्य दर्शय ॥ १०

sarvajnastvam na dolaatra tadasmaakam kutuuhalam | nartitum cedvijaanaasi tatprasiidaadya darshaya || 10

„Du weißt alles, kein Zweifel. Wir sind nur neugierig, ob du auch tanzen kannst. Wenn ja, dann sei so gut und zeig es uns!“

एतच्छ्रुत्वा स्मितमुखो गुणशर्मा जगाद तौ । जानामि किं तु तद्युक्तमस्ति नृत्तं न संसदि ॥ ११

etacchrutvaa smitamukho gunasharmaa jagaada tau | jaanaami kim tu tadyuktamasti nrttam na samsadi || 11

Als Gunavarman das hörte, antwortete er ihnen mit einem Lächeln im Gesicht:

„Sicher kann ich tanzen, doch scheint mir der Tanz nicht zum Königshof zu passen.

हासनं मूढनृत्तं तत्प्रायशः शास्त्रगर्हितम् । तत्रापि राज्ञः पुरतो राज्ञ्याश्च धिगहो त्रपा ॥ १२

haasanam muudhanrttam tatpraayashah shaastragarhitam | tatraapi raajnah purato raajnyaashca dhigaho trapaa || 12

Hampeltanz ist meistens lächerlich und in den Schriften verpönt.

Aber hier, vor König und Königin, wär die Blamage recht gräßlich!“

इत्युक्तवन्तं तं राजा गुणशर्माणमत्र सः । प्रत्युवाच तया राज्ञ्या प्रेर्यमाणः कुतूहलात् ॥ १३

ityuktavantam tam raajaa gunasharmaanamatra sah | pratyuvaaca tayaa raajnyaa preryamaanah kutuuhalaat || 13

Darauf erwiderte der König – von der Königin begierig genötigt – dem Gunasharman, der solches sprach:

नेदं रङ्गादिनृत्तं तद्यत्स्यात्पुंसस्त्रपावहम् । मित्रगोष्ठी रहस्येषा स्वंवैदग्ध्यप्रदर्शिनी ॥ १४

nedam rangaadinrttam tadyatsyaatpumsaavaham | mitragoshthii rahasyeshaa svamvaidagdhyapradarshinii || 14

Das soll kein Tanz auf einer Bühne oder sowas sein, wo ein Mann sich schämen müßt.

Das hier ist eine private Vorführung deiner Fähigkeiten im Kreis von Freunden.

न चाहं भवतो राजा त्वं मे मित्रं ह्ययन्त्रणम् । तन्नाद्य भोक्ष्ये भावत्कमदृष्ट्वा नृत्तकौतुकम् ॥ १५

na caaham bhavato raajaa tvam me mitram hyayantranam | tannaadya bhokshye bhaavatkamadrshtvaa nrttakautukam || 15

Außerdem bin ich jetzt nicht dein König, somderm dein Freund, ganz zwanglos.

Heut will ich auch nicht essen, bis ich deine Tanzeinlage angesehen hab!“

इति बद्धग्रहे राज्ञि स विप्रोऽङ्गीचकार तत् । कथं हि लङ्घ्यते भृत्यैर्ग्रहिकस्य प्रभोर्वचः ॥ १६

iti baddhagrahe raajni sa vipro’ngiicakaara tat | katham hi langhyate bhrtyairgrahikasya prabhorvacah || 16

Weil der König so darauf bestand, vollführte der Brahmane seine Bühnenschau.

Wie sollten auch Diener den Befehl ihres Herrn, der sie nötigt, mißachten?

ततः स गुणशर्मात्र ननर्ताङ्गैर्युवा तथा । राजा राज्ञी च चित्तेन तौ द्वौ ननृततुर्यथा ॥ १७

tatah sa gunasharmaatra nanartaangairyuvaa tathaa | raajaa raajnii ca cittena tau dvau nanrtaturyathaa || 17

Als Gunasharma seine jungen Glieder im Tanze wiegte, schwangen König und Königin im Geiste mit.

तदन्ते च ददौ राजा वादनायास्य वल्लकीम् । तस्यां च सारणामेष दददेवाब्रवीन्नृपम् ॥ १८

tadante ca dadau raajaa vaadanaayaasya vallakiim | tasyaam ca saaranaamesha dadadevaabraviinnrpam || 18

Zum Schluß reichte der König ihm eine Laute, um darauf zu spielen. Noch während er sie stimmte, sagte er zum König:

देवाप्रशस्ता वीणेयं तदन्या दीयतां मम । अस्यास्तन्त्र्यां यदेतस्यां श्ववालो विद्यतेऽन्तरे ॥ १९

devaaprashastaa viineyam tadanyaa diiyataam mama | asyaastantryaam yadetasyaam shvavaalo vidyate’ntare || 19

„König, die Laute hier ist ungeeignet. Gib mir eine andere. In diesem Instrument steckt ein Hundehaar.

अहं ह्येतद्विजानामि तन्त्रीझांकारलक्षणैः । इत्युक्त्वा गुणशर्माङ्कात्तां विपञ्चीं मुमोच सः ॥ २०

aham hyetadvijaanaami tantriijhaamkaaralakshanaih | ityuktvaa gunasharmaankaattaam vipanciim mumoca sah || 20

Das hör ich am Klang, wenn ich sie anschlage.“ Mit diesen Worten gab Gunasharman die Laute zurück,

die er im Schoß gehalten hatte.

ततः स सिक्त्वा तन्त्रीं तां यावदुद्वेष्ट्य भूपतिः । वीक्षते निरगात्तावद्वालस्तद्गर्भतः शुनः ॥ २१

tatah sa siktvaa tantriim taam yaavadudveshtya bhuupatih | viikshate niragaattaavadvaalastadgarbhatah shunah || 21

Der König befeuchtete das Instrument und nahm es auseinander.

Da sah er, wie ein Hundehaar aus dem Resonanzkörper herabfiel.

ततः सर्वज्ञतां तस्य प्रशंसन्सोऽतिविस्मितः । वीणामानाययामास महासेननृपोऽपराम् ॥ २२

tatah sarvajnataam tasya prashamsanso’tivismitah | viinaamaanaayayaamaasa mahaasenanrpo’paraam || 22

Höchst verwundert rühmte König Mahasena seine Allwissenheit und ließ ihm eine neue Laute bringen.

तां स वादितवान्गायन्गुणशर्मा त्रिमार्गगाम् । गङ्गामिवौघसुभगां कर्णपावननिःस्वनाम् ॥ २३

taam sa vaaditavaangaayangunasharmaa trimaargagaam | gangaamivaughasubhagaam karnapaavananihsvanaam || 23

Dann spielte Gunasharman sie und sang dazu in drei Stilen, sodaß ihr Klang wie die Ganga Ganges über drei Stufen dahinfloss – lieblich, die Ohren reinigend und lautlos.

ततश्चित्रीयमाणाय रज्ञे तस्मै सजानये । दर्शयामास शस्त्रास्त्रविद्या अपि स तत्क्रमात् ॥ २४

tatashcitriiyamaanaaya rajne tasmai sajaanaye | darshayaamaasa shastraastravidyaa api sa tatkramaat || 24

Dann begann er sein Können erst mit Hieb- dann mit Wurfwaffen zu demonstrieren,

sehr zum Erstaunen des Königs und seiner Gemahlin.

अथावोचत्स राजा तं नियुद्धं यदि वेत्सि तत् । एकं मे बन्धकरणं शून्यहस्तं प्रदर्शय ॥ २५

athaavocatsa raajaa tam niyuddham yadi vetsi tat | ekam me bandhakaranam shuunyahastam pradarshaya || 25

Da rief ihm der König zu: „Da du die Kampfkunst beherrschst, zeig mir, wie du mit leeren Händen einen anderen fesselst!“

गृहाण देव शस्त्राणि मयि प्रहर च क्रमात् । यावत्ते दर्शयामीति स विप्रः प्रत्युवाच तम् ॥ २६

grhaana deva shastraani mayi prahara ca kramaat | yaavatte darshayaamiiti sa viprah pratyuvaaca tam || 26

Woraufhin der Brahmane erwiderte: „Nimm deine Waffen, eine nach der anderen, und greif mich an! Dann zeig ich‘s dir!“

ततः स राजा खड्गादि यद्यदायुधमग्रहीत् । तत्तत्प्रहरतस्तस्य गुणशर्मावहेलया ॥ २७

tatah sa raajaa khadgaadi yadyadaayudhamagrahiit | tattatpraharatastasya gunasharmaavahelayaa || 27

Also griff der König ihn mit Schwertern und anderen Waffen an, und jedesmal parierte Gunasharman mit Leichtigkeit,

तेनैव बन्धकरणेनापहृत्यापहृत्य सः । बबन्ध राज्ञो हस्तं च गात्रं चाप्यक्षतो मुहुः ॥ २८

tenaiva bandhakaranenaapahrtyaapahrtya sah | babandha raajno hastam ca gaatram caapyakshato muhuh || 28

indem er ihm die Arme verschlang und im Handumdrehen an den königlichen Händen und Füßen fesselte,

selbst aber unverletzt blieb.

ततस्तं राज्यसाहाय्यसहं मत्वा द्विजोत्तमम् । संस्तुवन्बहु मेने स राजा सर्वातिशायिनम् ॥ २९

tatastam raajyasaahaayyasaham matvaa dvijottamam | samstuvanbahu mene sa raajaa sarvaatishaayinam || 29

Da begriff der König, daß dieser treffliche Brahmane fähig war, ihm bei seinen Staatsgeschäften zu helfen.

Er pries und ehrte ihn, der in allem so überragend war.

सा त्वशोकवती राज्ञी तस्य रूपं गुणांश्च तान् । दृष्ट्वा दृष्ट्वा द्विजस्याभूत्सद्यस्तद्गतमानसा ॥ ३०

saa tvashokavatii raajnii tasya ruupam gunaamshca taan | drshtvaa drshtvaa dvijasyaabhuutsadyastadgatamaanasaa || 30

Königin Ashokavati wiederum sah seine Schönheit, sah seine Talente, und war von diesem Brahmanen sofort hingerissen.

एतं चेत्प्राप्नुयां नाहं तत्किं मे जीविते फलम् । इति संचिन्त्य युक्त्या सा राजानमिदमब्रवीत् ॥ ३१

etam cetpraapnuyaam naaham tatkim me jiivite phalam | iti samcintya yuktyaa saa raajaanamidamabraviit || 31

„Wenn ich den nicht kriege – was für einen Sinn hätte mein Leben dann noch!“ Mit diesem Hintergedanken bat sie den König:

आर्यपुत्र प्रसीदाज्ञां देह्यस्मै गुणशर्मणे । यथा मां शिक्षयत्येष वीणां वादयितुं प्रभो ॥ ३२

aaryaputra prasiidaajnaam dehyasmai gunasharmane | yathaa maam shikshayatyesha viinaam vaadayitum prabho || 32

„Mein edler Gemahl, sei so lieb und befiehl diesem Gunasharman, er möge mich im Lautenspiel unterrichten!

अस्यैतदद्य दृष्ट्वा हि वीणावादननैपुणम् । उत्पन्नः कोऽप्ययं तत्र मम प्राणाधिको रसः ॥ ३३

asyaitadadya drshtvaa hi viinaavaadananaipunam | utpannah ko’pyayam tatra mama praanaadhiko rasah || 33

Als ich heute sah, wie raffiniert er die Laute zum Klingen bringt, fühlte ich dafür eine Leidenschaft,

stärker als mein Leben, in mir aufsteigen.“

तच्छ्रुत्वा गुणशर्माणं स राजा निजगाद तम् । वल्लकीवादनं देवीमिमां शिक्षय सर्वथा ॥ ३४

tacchrutvaa gunasharmaanam sa raajaa nijagaada tam | vallakiivaadanam deviimimaam shikshaya sarvathaa || 34

Der König hörte und sprach zu Gunasharman: „Bring der Königin hier bei, wie man richtig auf der Laute spielt!“

यथादिशसि कुर्मोऽत्र प्रारम्भं सुशुभेऽहनि । इत्युक्त्वामन्त्र्य स नृपं गुणशर्मा गृहं ययौ ॥ ३५

yathaadishasi kurmo’tra praarambham sushubhe‘hani | ityuktvaamantrya sa nrpam gunasharmaa grham yayau || 35

„Wie du befiehlst. Wir fangen an einem glückverheißenden Tag an“,

  versprach Gunasharman, verabschiedte sich von seinem Herrn und ging nach Hause.

वीणारम्भावहारं तु चक्रे स दिवसान्बहून् । दृष्टिमन्यादृशीं राज्ञ्याः प्रेक्ष्यापनयशङ्कितः ॥ ३६

viinaarambhaavahaaram tu cakre sa divasaanbahuun | drshtimanyaadrshiim raajnyaah prekshyaapanayashankitah || 36

Allerdings ließ er viele Tage bis zum Beginn des Lautenunterrichts verstreichen.

Den veränderten Blick der Königin hatte er wohl bemerkt und argwöhnte Niedertracht.

एकस्मिंश्च दिने राज्ञो भुज्यानस्यान्तिके स्थितः । व्यञ्जनं ददतं सूदमेकं मा मेत्यवारयत् ॥ ३७

ekasmimshca dine raajno bhujyaanasyaantike sthitah | vyanjanam dadatam suudamekam maa metyavaarayat || 37

Eines Tages stand er neben dem essenden König. Als der Koch die Suppe reichte, ging er mit „Nein, nicht!“ dazwischen.

किमेतदिति पृष्टश्च राज्ञा प्राज्ञो जगाद सः । सविषं व्यञ्जनमिदं मया ज्ञातं च लक्षणैः ॥ ३८

kimetaditi prshtashca raajnaa praajno jagaada sah | savisham vyanjanamidam mayaa jnaatam ca lakshanaih || 38

„Was ist denn?“ fragte der König, und er erwiderte wohlwissend:

„Die Suppe ist vergiftet. Das schließe ich aus folgenden Anzeichen:

सूदेन मम दृष्टं हि व्यञ्जनं ददतामुना । मुखं भयसकम्पेन शङ्काचकितदृष्टिना ॥ ३९

suudena mama drshtam hi vyanjanam dadataamunaa | mukham bhayasakampena shankaacakitadrshtinaa || 39

Als der Koch die Suppe reichte, hat er mir ins Gesicht gesehen, zitternd vor Angst und mit flackerndem Blick.

दृश्यते चाधुनैवैतत्कस्मैचिद्दीयतामिदम् । भोजनव्यञ्जनं यस्य निर्हरिष्याम्यहं विषम् ॥ ४०

drshyate caadhunaivaitatkasmaiciddiiyataamidam | bhojanavyanjanam yasya nirharishyaamyaham visham || 40

Das wird sich gleich zeigen, wenn du einem anderen die Suppe zu essen gibst. Das Gift hol ich dann schon wieder raus!“

इत्युक्ते तेन राजा स सूपकारं तमेव तत् । व्यञ्जनं भोजयामास भुक्त्वा तच्च मुमूर्च्छ सः ॥ ४१

ityukte tena raajaa sa suupakaaram tameva tat | vyanjanam bhojayaamaasa bhuktvaa tacca mumuurccha sah || 41

Nach dieser Versicherung ließ der König den Koch die Suppe essen. Daraufhin brach der ohnmächtig zusammen.

मन्त्रापास्तविषस्तेन ततः स गुणशर्मणा । राज्ञा पृष्टो यथातत्त्वमेवं वक्ति स्म सूपकृत् ॥ ४२

mantraapaastavishastena tatah sa gunasharmanaa | raajnaa prshto yathaatattvamevam vakti sma suupakrt || 42

Da ließ mit einem Zauberspruch Gunasharman den Koch das Gift wieder erbrechen.

Vom König befragt, berichtete der, was sich wirklich zugetragen hatte:

देवाहं गौडपतिना राज्ञा विक्रमशक्तिना । विषं प्रयोक्तुं प्रहितो युष्माकमिह वैरिणा ॥ ४३

devaaham gaudapatinaa raajnaa vikramashaktinaa | visham prayoktum prahito yushmaakamiha vairinaa || 43

„Gebieter, ich wurde von deinem Feind Vikramashila, dem König von Gauda, hergeschickt, um Euch zu vergiften.

सोऽहं वैदेशिको भूत्वा कुशलः सूदकर्मणि । देवायात्मानमावेद्य प्रविष्टोऽत्र महानसे ॥ ४४

so’ham vaideshiko bhuutvaa kushalah suudakarmani | devaayaatmaanamaavedya pravishto’tra mahaanase || 44

Ich hab mich dem Gebieter als Ausländer vorgestellt, der sich aufs Kochen versteht. So kam ich in Eure Küche.

तच्चाद्य दददेवाहं विषं व्यञ्जनमध्यगम् । लक्षितो धीमतानेन प्रभुर्जानात्यतः परम् ॥ ४५

taccaadya dadadevaaham visham vyanjanamadhyagam | lakshito dhiimataanena prabhurjaanaatyatah param || 45

Und so habe ich Euch heute das Gift in der Suppe verabreicht. Entdeckt wurde ich von dem schlauen Mann da.

Alles andere weiß mein Herr.“

इत्युक्तवन्तं तं सूदं निगृह्य गुणशर्मणे । प्रीतो ग्रामसहस्रं स प्राणदाय ददौ नृपः ॥ ४६

ityuktavantam tam suudam nigrhya gunasharmane | priito graamasahasram sa praanadaaya dadau nrpah || 46

Als er den Koch, der so sprach, bestraft hatte, war der König Gunasharman, der ihm das Leben gerettet hatte,

so dankbar, daß er ihm tausend Dörfer überließ.

अन्येद्युश्चानुबध्नन्त्या राज्ञ्या राजा स यत्नतः । वीणाया गुणशर्माणं शिक्षारम्भमकारयत् ॥ ४७

anyedyushcaanubadhnantyaa raajnyaa raajaa sa yatnatah | viinaayaa gunasharmaanam shikshaarambhamakaarayat || 47

Am nächsten Tag ließ die Königin wieder nicht locker, und der König forderte Gunasharman nachdrücklich auf,

endlich mit dem Lautenunterricht zu beginnen.

ततः शिक्षयतस्तस्य वीणां सा गुणशर्मणः । राज्ञी विलासहासादि चक्रेऽशोकवती सदा  ॥ ४८

tatah shikshayatastasya viinaam saa gunasharmanah | raajnii vilaasahaasaadi cakre’shokavatii sadaa  || 48

Und während Gunasharman sie das Lautenspiel lehrte, warf Ashokavati ihm unablässig verliebte Seitenblicke zu,

und ließ kichernd ihre Reize spielen.

एकदा सा कररुहैर्विध्यन्ती विजने मुहुः । उवाच चारयन्तं तं धीरं स्मरशरातुरा ॥ ४९

ekadaa saa kararuhairvidhyantii vijane muhuh | uvaaca caarayantam tam dhiiram smarasharaaturaa || 49

Irgendwann peinigten sie des Liebesgottes Pfeile gar so sehr, daß sie Gunasharman mit ihren Fingernägeln kratzte

und ihm, der sie standhaft von sich wies, zuraunte:

वीणावाद्यापदेशेन त्वं सुन्दर मयार्थितः । त्वयि गाढोऽनुरागो हि जातो मे तद्भजस्व माम् ॥ ५०

viinaavaadyaapadeshena tvam sundara mayaarthitah | tvayi gaadho’nuraago hi jaato me tadbhajasva maam || 50

„Du warst es, mein Schöner, den ich, Lust am Lautenklimpern vortäuschend, zu mir rief,

weil ich heftig in dich verliebt bin. Nimm mich endlich!“

एवमुक्तवतीं राज्ञीं गुणशर्मा जगाद ताम् । मैवं वादीर्मम त्वं हि स्वामिदारा न चेदृशम् ॥ ५१

evamuktavatiim raajniim gunasharmaa jagaada taam | maivam vaadiirmama tvam hi svaamidaaraa na cedrsham || 51

Da entgegnete Gunasharman der Königin, die so redete: „Für die Gattin meines Herrn gebührt sich nicht, so mit mir zu reden!

अस्मादृशः प्रभुद्रोहं कुर्याद्विरम साहसात् । इत्यूचिवांसं सा राज्ञी गुणशर्माणमाह तम् ॥ ५२

asmaadrshah prabhudroham kuryaadvirama saahasaat | ityuucivaamsam saa raajnii gunasharmaanamaaha tam || 52

Einer wie ich begeht keinen Verrat an seinem Herrn. Lass ab von jeglicher Zudringlichkeit!“

Wie konnte Gunasharman nur so reden? Jedenfalls erwiderte die Königin:

किमिदं निष्फलं रूपं वैदग्ध्यं च कलासु ते । मामीदृशीं प्रणयिनीं नीरसोपेक्षसे कथम् ॥ ५३

kimidam nishphalam ruupam vaidagdhyam ca kalaasu te | maamiidrshiim pranayiniim niirasopekshase katham || 53

„Warum lässt du Schönheit und Meisterschaft in den Künsten brachliegen,

wenn du mich, die ich vor dir hinschmelze, so kalt ansiehst?“

तच्छ्रुत्वा गुणशर्मा तां सोपहासमभाषत । सुष्ठूक्तं तस्य रूपस्य वैदग्ध्यस्य च किं फलम् ॥ ५४

tacchrutvaa gunasharmaa taam sopahaasamabhaashata | sushthuuktam tasya ruupasya vaidagdhyasya ca kim phalam || 54

Darauf erwiderte Gunasharman spöttisch: „Gut gesagt. Wäre dann für Schönheit und Meisterschaft der Lohn,

परदारापहारेण यन्नाकीर्तिमलीमसम् । इहामुत्र च यन्न स्यात्पाताय नरकार्णवे ॥ ५५

paradaaraapahaarena yannaakiirtimaliimasam | ihaamutra ca yanna syaatpaataaya narakaarnave || 55

nach Verführung der Frau eines anderen im Diesseits wie im Jenseits schmachbesudelt in den Höllenschlund zu stürzen?“

इत्युक्ते तेन सा राज्ञी सकोपेव तमब्रवीत् । मरणं मे ध्रुवं तावन्मद्वचस्यकृते त्वया ॥ ५६

ityukte tena saa raajnii sakopeva tamabraviit | maranam me dhruvam taavanmadvacasyakrte tvayaa || 56

Nach diesen Worten sprach sie mit gespieltem Zorn: „Der Tod ist mir sicher, wenn du nicht tust, was ich dir sage!

तदहं मारयित्वा त्वां मरिष्याम्यवमानिता । गुणशर्मा ततोऽवादीत्कामं भवतु नाम तत् ॥ ५७

tadaham maarayitvaa tvaam marishyaamyavamaanitaa | gunasharmaa tato’vaadiitkaamam bhavatu naama tat || 57

Aber bevor ich mich umbringe, töte ich dich, so wie du mich vernachlässigst!“

Gunasharman darauf: „Schön. Dann soll es genau so sein!

वरं यद्धर्मपाशेन क्षममेकं हि जीवितम् । परं न यदधर्मेण कल्पकोटिशतान्यपि ॥ ५८

varam yaddharmapaashena kshamamekam hi jiivitam | param na yadadharmena kalpakotishataanyapi || 58

Besser, man erduldet die Schlinge der Tugend nur ein Leben lang, als Hunderte Millionen Zeitalter vom Laster gewürgt zu werden!

श्लाघ्यश्चाकृतपापस्य मम मृत्युरगर्हितः । न पुनः कृतपापस्य गर्हितं राजशासनम् ॥ ५९

shlaaghyashcaakrtapaapasya mama mrtyuragarhitah | na punah krtapaapasya garhitam raajashaasanam || 59

Ehrenvoll ist, wenn ohne zu sündigen ich als Unbescholtener sterbe, denn als Frevler verachtet vom König gerichtet.“

एतच्छ्रुत्वापि सा राज्ञी पुनरेवमुवाच तम् । आत्मनो मम च द्रोहं मा कृथाः शृणु वच्मि ते ॥ ६०

etacchrutvaapi saa raajnii punarevamuvaaca tam | aatmano mama ca droham maa krthaah shrnu vacmi te || 60

Die Königin hatte verstanden und setzte nach: „Dann übe keinen Verrat weder an dir, noch an mir. Höre, was ich dir sage:

नातिक्रामति राजायमशक्यमपि मद्वचः । तदस्य कृत्वा विज्ञप्तिं विषयान्दापयामि ते ॥ ६१

naatikraamati raajaayamashakyamapi madvacah | tadasya krtvaa vijnaptim vishayaandaapayaami te || 61

Der König läßt nicht unbeachtet, was ich ihm sage, sei es auch unmöglich. Ich kann dafür sorgen, daß er dir Ländereien schenkt.

कारयामि च सामन्तान्सर्वांस्त्वदनुयायिनः । तेन सम्पत्स्यसे राजा त्वमेवेह गुणोज्ज्वलः ॥ ६२

kaarayaami ca saamantaansarvaamstvadanuyaayinah | tena sampatsyase raajaa tvameveha gunojjvalah || 62

Und all deine Diener mach ich zu Landjunkern. So fliegt der Königstitel dir zu, und Tugend strahlt von dir aus.

ततस्ते किं भयं कस्त्वां कथं परिभविष्यति । तन्मां भजस्व निःशङ्कमन्यथा न भविष्यसि ॥ ६३

tataste kim bhayam kastvaam katham paribhavishyati | tanmaam bhajasva nihshankamanyathaa na bhavishyasi || 63

Was hättest du dann zu befürchten? Wer könnte dir gefährlich werden?

Also nimm mich bedenkenlos! Sonst ist‘s um dich geschehen!“

इति तां ब्रुवतीं मत्वा सानुबन्धां नृपाङ्गनाम् । गुणशर्माब्रवीद्युक्त्या तत्क्षणं स व्यपोहितुम् ॥ ६४

iti taam bruvatiim matvaa saanubandhaam nrpaanganaam | gunasharmaabraviidyuktyaa tatkshanam sa vyapohitum || 64

Als die schöne Frau des Königs das sagte, merkte Gunasharman, wie zielstrebig sie war.

Um sich ihrer für den Moment zu entledigen, raunte er voll Hinterlist:

यदि तेऽत्यन्तनिर्बन्धस्तत्करिष्ये वचस्तव । प्रतिभेदभयाद्देवि सहसा तु न युज्यते ॥ ६५

yadi te’tyantanirbandhastatkarishye vacastava | pratibhedabhayaaddevi sahasaa tu na yujyate || 65

„Wenn du so darauf drängst, Königin, mach ich, was du sagst. Doch ist Eile hier nicht angebracht,

weil die Gefahr besteht, daß es herauskommt!“

सहस्व दिवसान्कांश्चित्सत्यं जानीहि मद्वचः । सर्वनाशफलेनार्थस्त्वद्विरोधेन को मम ॥ ६६

sahasva divasaankaamshcitsatyam jaaniihi madvacah | sarvanaashaphalenaarthastvadvirodhena ko mama || 66

Gedulde dich noch ein paar Tage und wisse, was ich sage, ist wahr.

Was für einen Sinn hätte es, wenn durch deine Feindschaft alles zunichte wird?“

इत्याशया तां संतोष्य प्रतिपन्नवचास्तया । गुणशर्मा स निर्गत्य ययावुच्छ्वसितस्ततः ॥ ६७

ityaashayaa taam samtoshya pratipannavacaastayaa | gunasharmaa sa nirgatya yayaavucchvasitastatah || 67

Mit der Hoffnung darauf, ihrer Forderung zu genügen, hatte Gunasharman sie getröstet. Erleichtert aufatmend zog er sich zurück.

ततो दिनेषु गच्छत्सु स महासेनभूपतिः । गत्वैव वेष्टयामास कोट्टस्थं सोमकेश्वरम् ॥ ६८

tato dineshu gacchatsu sa mahaasenabhuupatih | gatvaiva veshtayaamaasa kottastham somakeshvaram || 68

Tage vergingen. Dann zog König Mahasena aus, König Somaka in seiner Festung zu belagern.

तत्र प्राप्तं विदित्वा च गौडनाथः स भूपतिः । एत्य विक्रमशक्तिस्तं महासेनमवेष्टयत् ॥ ६९

tatra praaptam viditvaa ca gaudanaathah sa bhuupatih | etya vikramashaktistam mahaasenamaveshtayat || 69

Kaum war Mahasena dort angelangt, erfuhr Vikramashakti, König von Gauda, davon und belagerte wiederum ihn.

ततः स गुणशर्माणं महासेननृपोऽब्रवीत् । एकं रुद्ध्वा स्थिताः सन्तो रुद्धाः स्मोऽन्येन शत्रुणा ॥ ७०

tatah sa gunasharmaanam mahaasenanrpo’braviit | ekam ruddhvaa sthitaah santo ruddhaah smo’nyena shatrunaa || 70

Da meinte Mahasena zu Gunasharman: „Während wir den einen belagern, werden wir selbst schon vom nächsten Feind belagert!

तदिदानीमपर्याप्ताः कथं युध्यामहे द्वयोः । अयुद्धे रुद्धके वीर स्थास्यामश्च कियच्चिरम् ॥ ७१

tadidaaniimaparyaaptaah katham yudhyaamahe dvayoh | ayuddhe ruddhake viira sthaasyaamashca kiyacciram || 71

Wie sollen wir mit zweien kämpfen, denen wir an Zahl unterlegen sind?

Wie lange können wir, o Held, in diesem kampflosen Schwebezustand verharren?“

तदस्मिन्संकटेऽस्माभिः किं कार्यमिति तेन सः । पृष्टः पार्श्वस्थितो राज्ञा गुणशर्माभ्यभाषत ॥ ७२

tadasminsamkate’smaabhih kim kaaryamiti tena sah | prshtah paarshvasthito raajnaa gunasharmaabhyabhaashata || 72

Was können wir in so einer Zwickmühle bloß tun?“ So fragte der König Gunasharman, der in der Nähe stand und antwortete:

धीरो भव करिष्यामि देवोपायं तथाविधम् । येनास्मान्निस्तरिष्यामः संकटादपि कार्यतः ॥ ७३

dhiiro bhava karishyaami devopaayamtathaavidham | yenaasmaannistarishyaamah samkataadapi kaaryatah || 73

„Sei guten Mutes, König. Ich werde eine Strategie anwenden, die uns im Endeffekt dazu verhilft, aus der Klemme rauszukommen.“

इत्याश्वास्य नृपं दत्त्वा सोऽन्तर्धानाञ्जनं दृशोः । रात्रौ विक्रमशक्तेस्तददृश्यः कटकं ययौ ॥ ७४

ityaashvaasya nrpam dattvaa so’ntardhaanaanjanam drshoh | raatrau vikramashaktestadadrshyah katakam yayau || 74

So beruhigte Gunasharman den König. Er bestrich seine Augen mit einer Unsichtbarkeitssalbe

und ging in der Nacht ungesehen in Vikramashaktis Lager.

प्रविश्य चान्तिकं तस्य सुप्तं च प्रतिबोध्य तम् । जगाद विधि मां राजन्देवदूतमुपागतम् ॥ ७५

pravishya caantikam tasya suptam ca pratibodhya tam | jagaada vidhi maam raajandevaduutamupaagatam || 75

Er betrat sein Zelt, fand ihn schlafend vor, und weckte ihn: „Wisse König. Ich komme als Bote der Götter.

संधिं कृत्वा महासेननृपेणापसर द्रुतम् । अन्यथा ते ससैन्यस्य नाशः स्यादिह निश्चितम् ॥ ७६

samdhim krtvaa mahaasenanrpenaapasara drutam | anyathaa te sasainyasya naashah syaadiha nishcitam || 76

Schließe Frieden mit König Mahasena und zieh schnell wieder ab!

Andernfalls gehst du hier mit deinem Heer unter. Soviel ist sicher.

प्रेषिते च त्वया दूते स संधिं तेऽनुमंस्यते । इति वक्तुं भगवता विष्णुना प्रहितोऽस्मि ते ॥ ७७

preshite ca tvayaa duute sa samdhim te’numamsyate | iti vaktum bhagavataa vishnunaa prahito’smi te || 77

Schick ihm einen Boten. Er wird deinem Friedensangebot zustimmen. Gott Vishnu hat mich hergeschickt, um dir das zu sagen.

भक्तस्त्वं च स भक्तानां योगक्षेममवेक्षते । तच्छ्रुत्वा चिन्तितं तेन राज्ञा विक्रमशक्तिना ॥ ७८

bhaktastvam ca sa bhaktaanaam yogakshemamavekshate | tacchrutvaa cintitam tena raajnaa vikramashaktinaa || 78

Du bist sein Anhänger, und er kümmert sich um das Wohlergehen seiner Getreuen.“

Als König Vikramashakti das gehört hatte, überlegte er:

निश्चितं सत्यमेवैतद्दुष्प्रवेशेऽन्यथा कथम् । इह यः प्रविशेत्कश्चिन्नैषा मर्त्योचिताकृतिः ॥ ७९

nishcitam satyamevaitaddushpraveshe’nyathaa katham | iha yah pravishetkashcinnaishaa martyocitaakrtih || 79

„Das ist wirklich so. Wie sonst hätte er in das schwer bewachte Zelt eindringen können?

Das ist nichts, was ein Sterblicher geschafft hätte.“

इत्यालोच्य स तं प्राह राजा धन्योऽस्मि यस्य मे । देवः समादिशत्येवं यथादिष्टं करोमि तत् ॥ ८०

ityaalocya sa tam praaha raajaa dhanyo’smi yasya me | devah samaadishatyevam yathaadishtam karomi tat || 80

Nach diesen Überlegungen sprach der König: „Gesegnet bin ich, daß Gott mir solches befiehlt! Ich werde tun, wie mir befohlen.“

इति वादिन एवास्य राज्ञः प्रत्ययमादधत् । अञ्जनान्तर्हितो भूत्वा गुणशर्मा ततो ययौ ॥ ८१

iti vaadina evaasya raajnah pratyayamaadadhat | anjanaantarhito bhuutvaa gunasharmaa tato yayau || 81

Nachdem der König das gesagt hatte, vertraute Gunasharman ihm und verschwand, durch seine Augensalbe unsichtbar.

गत्वा यथाकृतं तच्च महासेनाय सोऽभ्यधात् । सोऽप्यभ्यनन्दत्कण्ठे तं गृहीत्वा प्राणराज्यदम् ॥ ८२

gatvaa yathaakrtam tacca mahaasenaaya so’bhyadhaat | so’pyabhyanandatkanthe tam grhiitvaa praanaraajyadam || 82

Er ging und berichtete Mahasena, was er getan hatte. Hocherfreut umarmte er ihn, der ihm Leben und Reich gerettet hatte.

प्रातर्विक्रमशक्तिश्च स दूतं प्रेष्य भूपतिः । महासेनेन संधाय ससैन्यः प्रययौ ततः ॥ ८३

praatarvikramashaktishca sa duutam preshya bhuupatih | mahaasenena samdhaaya sasainyah prayayau tatah || 83

Am nächsten Morgen schickte König Vikramashakti einen Boten, um Frieden mit Mahasena zu schließen.

Danach zog er mit seinem Heer wieder ab.

महासेनोऽपि जित्वा तं सोमकं प्राप्य हस्तिनः । अश्वांश्चोज्जयिनीमागात्प्रभावाद्गुणशर्मणः ॥ ८४

mahaaseno’pi jitvaa tam somakam praapya hastinah | ashvaamshcojjayiniimaagaatprabhaavaadgunasharmanah || 84

Jetzt konnte Mahasena diesen Somaka besiegen. Mit den erbeuteten Elefanten und Pferden zog er dank Gunasharmans übernatürlichen Fähigkeiten nach Ujjain zurück.

तत्रस्थं च नदीस्नाने ग्राहादुपवने च तम् । सर्पदंशविषाद्भूपं गुणशर्मा ररक्ष सः ॥ ८५

tatrastham ca nadiisnaane graahaadupavane ca tam | sarpadamshavishaadbhuupam gunasharmaa raraksha sah || 85

Dort hat Gunasharman ihn vor einem Krokodil gerettet, als er im Fluss badete, und im Garten vor dem Biss einer Giftschlange.

गतेष्वथ दिनेष्वाप्तबलो राजा स वैरिणम् । महासेनोऽभियोक्तुं तं ययौ विक्रमशक्तिकम् ॥ ८६

gateshvatha dineshvaaptabalo raajaa sa vairinam | mahaaseno’bhiyoktum tam yayau vikramashaktikam || 86

König Mahasena ließ ein paar Tage vergehen, bis er, wieder bei Kräften, gegen seinen Feind Vikramashakti ins Feld zog.

सोऽपि बुद्ध्वैव तस्याग्रे नृपो युद्धाय निर्ययौ । ततः प्रववृते तत्र संग्रामोऽतिमहांस्तयोः ॥ ८७

so’pi buddhvaiva tasyaagre nrpo yuddhaaya niryayau | tatah pravavrte tatra samgraamo’timahaamstayoh || 87

Und als der König von seinem Anmarsch erfuhr, zog er in den Kampf mit ihm.

Danach entspann sich eine große Schlacht zwischen den beiden.

क्रमाच्च द्वन्द्वयुद्धेन मिलितौ तावुभावपि । राजानौ सहसाभूतामन्योन्यं विरथीकृतौ ॥ ८८

kramaacca dvandvayuddhena militau taavubhaavapi | raajaanau sahasaabhuutaamanyonyam virathiikrtau || 88

Im Verlauf derselben trafen die beiden Könige im Zweikampf aufeinander, wobei sie einander die Streitwagen nahmen.

ततस्तयोर्धावितयोः प्रकोपात्खड्गहस्तयोः । आकुलत्वेन चस्खाल महासेननृपः क्षितौ ॥ ८९

tatastayordhaavitayoh prakopaatkhadgahastayoh | aakulatvena caskhaala mahaasenanrpah kshitau || 89

Da rannten sie, beide nur noch die Schwerter in der Hand, wutentbrannt aufeinander zu.

Dabei stolperte König Mahasena im Eifer des Gefechts und fiel zu Boden.

स्खलितेऽस्मिन्प्रहरतश्चक्रेण भुजमच्छिनत् । राज्ञो विक्रमशक्तेः स गुणशर्मा सखड्गकम् ॥ ९०

skhalite’sminpraharatashcakrena bhujamacchinat | raajno vikramashakteh sa gunasharmaa sakhadgakam || 90

Gerade als König Vikramashakti den am Boden liegenden Mahasena erschlagen wollte,

trennte Gunasharman ihm mit seinem Diskus den Schwertarm ab.

पुनश्च हृदि हत्वा तं परिघेण न्यपातयत् । तच्चोत्थाय महासेनो राजा दृष्ट्वा तुतोष सः ॥ ९१

punashca hrdi hatvaa tam parighena nyapaatayat | taccotthaaya mahaaseno raajaa drshtvaa tutosha sah || 91

Dann hämmerte er im seine Eisenkeule vors Herz und streckte ihn nieder.

König Mahasena stand wieder auf, sah das und war begeistert.

किं वच्मि पञ्चमं वारमिदं प्राणा इमे मम । विप्रवीर त्वया दत्ता इति तं चावदन्मुहुः ॥ ९२

kim vacmi pancamam vaaramidam praanaa ime mama | vipraviira tvayaa dattaa iti tam caavadanmuhuh || 92

Immer wieder rief er: „Was soll ich sagen, Brahmanenheld! Jetzt hast du mir schon zum fünften mal das Leben geschenkt!“

ततो विक्रमशक्तेस्तत्तस्य सैन्यं सराष्ट्रकम् । आचक्राम महासेनो हतस्य गुणशर्मणा ॥ ९३

tato vikramashaktestattasya sainyam saraashtrakam | aacakraama mahaaseno hatasya gunasharmanaa || 93

Daraufhin eroberte Mahasena Heer und Königreich des Vikramashakti, der von Gunasharmans Hand gefallen war.

आक्रम्य चान्यान्नृपतीन्सहाये गुणशर्मणि । आगत्योज्जयिनीं तस्थौ स राजा सुखितस्तदा ॥ ९४

aakramya caanyaannrpatiinsahaaye gunasharmani | aagatyojjayiniim tasthau sa raajaa sukhitastadaa || 94

Nachdem er mit Gunasharmans Hilfe noch weitere Könige besiegt hatte, kehrte er nach Ujjain zurück, wo er glücklich verweilte.

सा त्वशोकवती राज्ञी सोत्सुका गुणशर्मणः । विरराम न निर्बन्धप्रार्थनातो दिवानिशम् ॥ ९५

saa tvashokavatii raajnii sotsukaa gunasharmanah | viraraama na nirbandhapraarthanaato divaanisham || 95

Königin Ashokavati aber schmachtete weiter nach Gunasharman und hörte nicht auf,

ihm bei Tag und bei Nacht beharrlich nachzustellen.

स तु नाङ्गीचकारैव तदकार्यं कथंचन । देहपातमपीच्छन्ति सन्तो नाविनयं पुनः ॥ ९६

sa tu naangiicakaaraiva tadakaaryam kathamcana | dehapaatamapiicchanti santo naavinayam punah || 96

Er aber wollte sich auf so einen Frevel nicht einlassen. Edle Menschen bevorzugen den körperlichen vor dem sittlichen Verfall.

ततोऽशोकवती बुद्ध्वा निश्चयं तस्य वैरतः । एकदा व्याजखेदं सा कृत्वा तस्थौ रुदन्मुखी ॥ ९७

tato’shokavatii buddhvaa nishcayam tasya vairatah | ekadaa vyaajakhedam saa krtvaa tasthau rudanmukhii || 97

Da wußte Ashokavati, daß er fest entschlossen war. Weil sie ihn jetzt hasste, spielte sie eines Tages die Verzweifelte

und stand mit verheultem Gesicht da.

प्रविष्टोऽथ महासेनस्तामलोक्य तथास्थिताम् । पप्रच्छ राजा किमिदं प्रिये केनासि कोपिता ॥ ९८

pravishto’tha mahaasenastaamalokya tathaasthitaam | papraccha raajaa kimidam priye kenaasi kopitaa || 98

König Mahasena stürzte herein, sah sie in diesem Zustand und fragte: „Was ist los, mein Herzblatt? Wer hat dich so erzürnt?

ब्रूहि तस्य करोम्येष धनैः प्राणैश्च निग्रहम् । इति ब्रुवाणं तं भूपं राज्ञी कृच्छ्रादिवाह सा ॥ ९९

bruuhi tasya karomyesha dhanaih praanaishca nigraham | iti bruvaanam tam bhuupam raajnii krcchraadivaaha saa || 99

Sag schon, wer ist der Kerl, dem ich zur Strafe Geld und Leben nehmen will!“

Als der König das gesagt hatte, brachte die Königin scheinbar nur unter Mühen hervor:

येन मेऽपकृतं तस्य नैव त्वं निग्रहे क्षमः । न स तादृक्तदेतेन मिथ्यैवोद्घाटितेन किम् ॥ १००

yena me’pakrtam tasya naiva tvam nigrahe kshamah | na sa taadrktadetena mithyaivodghaatitena kim || 100

„Wer mich gekränkt hat ist keiner, den du einfach so bestrafen kannst.

Warum soll ich einen bloßstellen, bei dem es sich nicht lohnt?“

इत्युक्त्वा सानुबन्धे सा राज्ञि मिथ्यैवमब्रवीत् । आर्यपुत्रातिनिर्बन्धो यदि ते वच्मि तच्छृणु ॥ १०१

ityuktvaa saanubandhe saa raajni mithyaivamabraviit | aaryaputraatinirbandho yadi te vacmi tacchrnu || 101

Nach diesen Worten ließ der König erst recht nicht von ihr ab. Wieder sprach die Gleisnerin:

„Na gut, wenn du drauf bestehst, mein Edler, dann sag ich’s. Hör zu:

अर्थं गौडेश्वरात्प्राप्तुं तेन संस्थाप्य संविदम् । गुणशर्मा तव द्रोहं कर्तुमैच्छच्छलादतः ॥ १०२

artham gaudeshvaraatpraaptum tena samsthaapya samvidam | gunasharmaa tava droham kartumaicchacchalaadatah || 102

Um an das Geld des Königs von Gauda ranzukommen, hat dein Gunasharman ein Komplott geschmiedet.

Er will dich täuschen und Verrat begehen!

तं च कोषनिबन्धादि गौडं कारयितुं नृपम् । विससर्ज स दूतं स्वं गुप्तमाप्तं द्विजाधमः ॥ १०३

tam ca koshanibandhaadi gaudam kaarayitum nrpam | visasarja sa duutam svam guptamaaptam dvijaadhamah || 103

Dein feiner Brahmane hat heimlich einen fähigen Boten zu Gauda geschickt,

um sich von ihm Schätze, Lehen und so weiter vermachen zu lassen.

तं दृष्ट्वा तत्र सूदस्तमाप्तो राजानमभ्यधात् । अहं ते साधयाम्येतत्कार्यं मार्थक्षयं कृथाः ॥ १०४

tam drshtvaa tatra suudastamaapto raajaanamabhyadhaat | aham te saadhayaamyetatkaaryam maarthakshayam krthaah || 104

Das bemerkte ein aufmerksamer Koch und sagte zu dem König:

„Lass mich die Sache regeln. Du brauchst kein Geld zu verschwenden!“

इत्युक्त्वा बन्धयित्वा तं स दूतं गुणशर्मणः । सूदो मन्त्रस्रुतिं रक्षन्निहागाद्विषदायकः ॥ १०५

ityuktvaa bandhayitvaa tam sa duutam gunasharmanah | suudo mantrasrutim rakshannihaagaadvishadaayakah || 105

Nach diesem Angebot ließ er Gunasharmans Boten in den Kerker werfen. Und so kam der Koch,

bevor das Geheimnis ruchbar wurde, hierher, um dir das Gift zu verabreichen.

तन्मध्ये च पलाय्यैव ततो निर्गत्य बन्धनात् । गुणशर्मान्तिकं दूतस्तदीयः सोऽप्युपागमत् ॥ १०६

tanmadhye ca palaayyaiva tato nirgatya bandhanaat | gunasharmaantikam duutastadiiyah so’pyupaagamat || 106

Inzwischen konnte der Bote sich aus dem Kerker befreien und floh hierher zu Gunasharman zurück.

तेनाधिगतवृत्तान्तेनोक्त्वा सर्वं स दर्शितः । सूदो महानसेऽस्माकं प्रविष्टो गुणशर्मणे ॥ १०७

tenaadhigatavrttaantenoktvaa sarvam sa darshitah | suudo mahaanase’smaakam pravishto gunasharmane || 107

Er erzählte ihm alles, was er durchgemacht hatte, und zeigte Gunasharman den Koch,

der schon in unsrer Küche stand.

ततो ज्ञात्वा स धूर्तेन सूपकृद्ब्रह्मबन्धुना । विषदानोद्यतस्तेन तुभ्यमावेद्य घातितः ॥ १०८

tato jnaatvaa sa dhuurtena suupakrdbrahmabandhunaa | vishadaanodyatastena tubhyamaavedya ghaatitah || 108

Der gerissene „Brahmane“ erwischte den Koch, als der gerade das Gift untermischen wollte,

zeigte ihn an und du hast ihn hinrichten lassen.

अद्य तस्येह सूदस्य मातृभार्ये तथानुजाम् । वार्तामन्वेष्टुमायातान्गुणशर्मा स बुद्धिमान् ॥ १०९

adya tasyeha suudasya maatrbhaarye tathaanujaam | vaartaamanveshtumaayaataangunasharmaa sa buddhimaan || 109

Dann kamen die Mutter, die Frau und der jüngere Bruder des Kochs hierher und erkundigten sich nach seinem Verbleib.

Der schlaue Gunasharman aber

बुद्ध्वा तेन हता तस्य भार्या माता च सोऽस्य तु । भ्राता पलायितौ दैवात्प्रविशन्मम मन्दिरम् ॥ ११०

buddhvaa tena hataa tasya bhaaryaa maataa ca so’sya tu | bhraataa palaayitau daivaatpravishanmama mandiram || 110

wußte das und brachte dessen Frau und Mutter um. Der Bruder konnte fliehen und verirrte sich zufällig in meine Gemächer.

तेन तद्वर्ण्यते यावत्सर्वं मे शरणार्थिना । गुणशर्मा स मद्वासगृहं तावत्प्रविष्टवान् ॥ १११

tena tadvarnyate yaavatsarvam me sharanaarthinaa | gunasharmaa sa madvaasagrham taavatpravishtavaan || 111

Während er mir alles erzählte, damit ich ihm Zuflucht gewähre, betritt Gunasharman meine Kemenate.

तं दृष्ट्वा नाम च श्रुत्वा भ्राता सूदस्य तस्य सः । भयान्निर्गत्य मत्पार्श्वान्न जाने क्व पलायितः ॥ ११२

tam drshtvaa naama ca shrutvaa bhraataa suudasya tasya sah | bhayaannirgatya matpaarshvaanna jaane kva palaayitah || 112

Kaum hatte des Koches Bruder ihn erblickt und seinen Namen gehört, floh er vor Angst von mir weg. Wohin weiß ich nicht.

गुणशर्मापि तं दृष्ट्वा स्वभृत्यैः पूर्वदर्शितम् । अभूत्सद्यः सवैलक्ष्यो विमृशन्निव किंचन ॥ ११३

gunasharmaapi tam drshtvaa svabhrtyaih puurvadarshitam | abhuutsadyah savailakshyo vimrshanniva kimcana || 113

Gunasharman hatte ihn gesehen - seine Diener deuteten zuerst auf ihn – doch gleich war er

beschämt und schien über etwas nachzusinnen.

गुणशर्मन्किमद्यैवमन्यादृश इवेक्ष्यसे । इत्यपृच्छमहं तं च जिज्ञासुर्विजने ततः ॥ ११४

gunasharmankimadyaivamanyaadrsha ivekshyase | ityaprcchamaham tam ca jijnaasurvijane tatah || 114

Weil ich wissen wollte, was das war, nahm ich ihn beiseite und fragte: „Gunasharman, warum siehst du heut so anders aus?“

सोऽथ स्वीकर्तुकामो मामाह स्मोद्भेदशङ्कितः । देवि त्वदनुरागाग्निदग्धोऽहं तद्भजस्व माम् ॥ ११५

so’tha sviikartukaamo maamaaha smodbhedashankitah | devi tvadanuraagaagnidagdho’ham tadbhajasva maam || 115

Er, der mich auf seiner Seite haben wollte und Angst hatte aufzufliegen, sagt also zu mir:

„Gebieterin, verzehrt bin ich vom Feuer der Sehnsucht nach dir! Komm und gib dich mir hin!

अन्यथाहं न जीवेयं देहि मे प्राणदक्षिणाम् । इत्युक्त्वा वासके शून्ये पादयोरपतत्स मे ॥ ११६

anyathaaham na jiiveyam dehi me praanadakshinaam | ityuktvaa vaasake shuunye paadayorapatatsa me || 116

Sonst kann ich nicht mehr leben! Schenk mein Leben mir als Priesterlohn!“

Nach diesen Worten warf er sich mir in der leeren Kammer zu Füßen.

ततोऽहं पादमाक्षिप्य सम्भ्रमाद्यावदुत्थिता । तावदुत्थाय तेनाहमबलालिङ्गिता बलात् ॥ ११७

tato’ham paadamaakshipya sambhramaadyaavadutthitaa | taavadutthaaya tenaahamabalaalingitaa balaat || 117

Ich zog meinen Fuß weg und erhob mich empört.

Da richtete auch er sich auf und umschlang mich, ein schwaches Weib, mit Gewalt.

तत्क्षणं च प्रविष्टा मे चेटी पल्लविकान्तिकम् । तां दृष्ट्वैव स निष्क्रम्य गुणशर्मा भयाद्गतः ॥ ११८

tatkshanam ca pravishtaa me cetii pallavikaantikam | taam drshtvaiva sa nishkramya gunasharmaa bhayaadgatah || 118

In dem Moment kommt meine Zofe Pallavika herein. Gunasharman sah sie und zog sich erschrocken zurück.

यदि पल्लविका नात्र प्रावेक्ष्यत्तत्स निश्चितम् । अध्वंसयिष्यत्पापो मामित्येवं वृत्तमद्य मे ॥ ११९

yadi pallavikaa naatra praavekshyattatsa nishcitam | adhvamsayishyatpaapo maamityevam vrttamadya me || 119

Wäre Pallavika nicht dazugekommen, bestimmt hätte der Unhold mir Gewalt angetan! So erging es mir heute.“

इत्युक्त्वा सा मृषा राज्ञी विरराम रुरोद च । आदावसत्यवचनं पश्चाज्जाता हि कुस्त्रियः ॥ १२०

ityuktvaa saa mrshaa raajnii viraraama ruroda ca | aadaavasatyavacanam pashcaajjaataa hi kustriyah || 120

Sprach die verlogene Königin, verstummte und brach in Tränen aus.

Erst ward das Lügenwort geboren, später die verdorbnen Fraun!

राजा च स तदाकर्ण्य जज्वाल झटिति क्रुधा । स्त्रीवचःप्रत्ययो हन्ति विचारं महतामपि ॥ १२१

raajaa ca sa tadaakarnya jajvaala jhatiti krudhaa | striivacahpratyayo hanti vicaaram mahataamapi || 121

Kaum hatte der König das gehört, loderte Wut in ihm auf.

Der Glaube an der Frauen Wort macht den Verstand der Größten gar zunichte.

अब्रवीच्च स कान्तां स्वां समाश्वसिहि सुन्दरि । तस्यावश्यं करिष्यामि द्रोहिणो वधनिग्रहम् ॥ १२२

abraviicca sa kaantaam svaam samaashvasihi sundari | tasyaavashyam karishyaami drohino vadhanigraham || 122

Zu seiner geliebten Gattin sprach er da: „Beruhige dich, mein Augenstern!

Diesen Verräter will ich unbedingt mit dem Tode strafen!

किं तु युक्त्या स हन्तव्यो भवेदपयशोऽन्यथा । ख्यातं हि यत्पञ्चकृत्वो दत्तं मे तेन जीवितम् ॥ १२३

kim tu yuktyaa sa hantavyo bhavedapayasho’nyathaa | khyaatam hi yatpancakrtvo dattam me tena jiivitam || 123

Er muß nur unter dem richtigen Vorwand fallen, sonst wär mein guter Ruf dahin.

Bekanntlich hat fünfmal er das Leben mir geschenkt.

त्वदास्कन्दनदोषश्च लोके वक्तुं न युज्यते । इत्युक्ता तेन राज्ञा सा राज्ञी तं प्रत्यभाषत ॥ १२४

tvadaaskandanadoshashca loke vaktum na yujyate | ityuktaa tena raajnaa saa raajnii tam pratyabhaashata || 124

Und ihn vor den Leuten des Übergriffs auf dich zu zeihen lohnt sich auch nicht.“

Also sprach der König, worauf die Königin erwiderte:

अवाच्य एष दोषश्चेत्तदाऽवाच्योऽस्य सोऽपि किम् । यो गौडेश्वरसख्येन प्रभुद्रोहे समुद्यमः ॥ १२५

avaacya esha doshashcettadaa’vaacyo’sya so’pi kim | yo gaudashvarasakhyena prabhudrohe samudyamah || 125

„Wenn diese Schmach unerwähnt bleiben soll, warum soll dann unerwähnt bleiben,

daß er aus Freundschaft mit dem Herrn von Gauda sich zum Verrat an seinem Herrn aufwarf?“

एवमुक्ते तया युक्तमुक्तमित्यभिधाय सः । ययौ राजा महासेनो निजमास्थानसंसदम् ॥ १२६

evamukte tayaa yuktamuktamityabhidhaaya sah | yayau raajaa mahaaseno nijamaasthaanasamsadam || 126

Als sie das gesagt hatte, meinte der König: „Da hast du wohl recht“, und begab sich in seine Versammlungshalle.

तत्र सर्वे समाजग्मुर्दर्शनायास्य भूपतेः । राजानो राजपुत्राश्च सामन्ता मन्त्रिणस्तथा ॥ १२७

tatra sarve samaajagmurdarshanaayaasya bhuupateh | raajaano raajaputraashca saamantaa mantrinastathaa || 127

Dort hatten sich alle zur Audienz beim König eingestellt: Könige, Prinzen, Lehnsherren und Minister.

तावच्च गुणशर्मापि गृहाद्राजकुलं प्रति । आगान्मार्गे च सुबहून्यनिमित्तान्यवैक्षत ॥ १२८

taavacca gunasharmaapi grhaadraajakulam prati | aagaanmaarge ca subahuunyanimittaanyavaikshata || 128

Auf dem Weg von seinem Haus zum Königshof fielen Gunasharman viele böse Vorzeichen auf:

वामस्तस्माभवत्काकः श्वा वामाद्दक्षिणं ययौ । दक्षिणोऽहिरभूद्वामः सस्कन्धश्चास्फुरद्भुजः ॥ १२९

vaamastasmaabhavatkaakah shvaa vaamaaddakshinam yayau | dakshino‘hirabhuudvaamah saskandhashcaasphuradbhujah || 129

die Krähe zu seiner Linken, der Hund läuft von links nach rechts,

die Schlange da rechts, das Zucken links in Arm und Schulter.

अशुभं सूचयन्त्येतान्यनिमित्तानि मे ध्रुवम् । तन्ममैवास्तु यत्किंचिन्मा भूद्राज्ञस्तु मत्प्रभोः ॥ १३०

ashubham suucayantyetaanyanimittaani me dhruvam | tanmamaivaastu yatkimcinmaa bhuudraajnastu matprabhoh || 130

„Böse Vorzeichen. Bestimmt künden sie von meinem Unglück.

Wenn es nur meins ist, und nicht auch das meines Herrn, des Königs!“

इत्यन्तश्चिन्तयन्सोऽथ नृपस्यास्थानमाविशत् । मा स्याद्राजकुले किंचिद्विरुद्धमिति भक्तितः ॥ १३१

ityantashcintayanso’tha nrpasyaasthaanamaavishat | maa syaadraajakule kimcidviruddhamiti bhaktitah || 131

Mit diesen Gedanken betrat er die Audienzhalle des Königs.

 „Möge dem Hof kein Ungemach widerfahren!“, war sein frommer Wunsch.

प्रणम्यात्रोपविष्टं च न तं राजा स पूर्ववत् । अभ्यनन्ददपश्यत्तु तिर्यक्क्रोधेद्धया दृशा ॥ १३२

pranamyaatropavishtam ca na tam raajaa sa puurvavat | abhyanandadapashyattu tiryakkrodheddhayaa drshaa || 132

Er verneigte sich, dann nahm er Platz, doch der König begrüßte ihn nicht mehr so wie früher,

sondern sah ihn mit schelem Blick aus vor Wut glühenden Augen an.

किमेतदिति तस्मिंश्च गुणशर्मणि शङ्किते । स उत्थायासनाद्राजा तस्य स्कन्ध उपाविशत् ॥ १३३

kimetaditi tasmimshca gunasharmani shankite | sa utthaayaasanaadraajaa tasya skandha upaavishat || 133

Während Gunasharman sich  noch wunderte, was das zu bedeuten hatte,

stand der König von seinem Thron auf und setzte sich neben ihn.

विस्मितांश्चाब्रवीत्सभ्यान्न्यायं मे गुणशर्मणः । शृणुतेति ततस्तं स गुणशर्मा व्यजिज्ञपत् ॥ १३४

vismitaamshcaabraviitsabhyaannyaayam me gunasharmanah | shrnuteti tatastam sa gunasharmaa vyajijnapat || 134

In die verwunderte Versammlung rief er: „Hört meine Klage gegen Gunasharman!“ Da ließ Gunasharman ihn wissen:

भृत्योऽहं त्वं प्रभुस्तन्नौ व्यवहारः कथं समः । अधितिष्ठासनं पश्चाद्यथेच्छसि तथादिश ॥ १३५

bhrtyo’ham tvam prabhustannau vyavahaarah katham samah | adhitishthaasanam pashcaadyathecchasi tathaadisha || 135

„Ich bin dein Diener, du mein Herr. Wie kann es da einen Prozess auf Augenhöhe geben?

Setz dich wieder auf deinen Richterstuhl. Danach entscheide, was immer du willst!“

इति धीरेण तेनोक्तो मन्त्रिभिश्च प्रबोधितः । अध्यास्ते स्मासनं राजा पुनः सभ्यानुवाच च ॥ १३६

iti dhiirena tenokto mantribhishca prabodhitah | adhyaaste smaasanam raajaa punah sabhyaanuvaaca ca || 136

Als er den König so freimütig ansprach, beriet der sich mit seinen Ministern.

Danach bestieg er seinen Thron, um sich wieder an die Versammelten zu richten:

विदितं तावदेतद्वो मन्त्रिणो यत्क्रमागतान् । विहाय गुणशर्मायं तावदात्मसमः कृतः ॥ १३७

viditam taavadetadvo mantrino yatkramaagataan | vihaaya gunasharmaayam taavadaatmasamah krtah || 137

„Ihr wißt, daß ich euch, meine Minister laut Erbfolge, überging, um Gunasharman mir gleichzustellen.

श्रूयतां मम चैतेन कीदृग्दूतगतागतैः । गौडेश्वरेण कृत्वैक्यं द्रोहः कर्तुमचिन्त्यत ॥ १३८

shruuyataam mama caitena kiidrgduutagataagataih | gaudeshvarena krtvaikyam drohah kartumacintyata || 138

Hört nun, wie dieser beschloss, Verrat zu begehen, als er Boten hin und herschickte,

um mit dem König von Gauda ein Komplott zu schmieden.“

इत्युक्त्वा वर्णयामास तत्तेभ्यः स महीपतिः । यदशोकवती तस्मै जगाद रचितं मृषा ॥ १३९

ityuktvaa varnayaamaasa tattebhyah sa mahiipatih | yadashokavatii tasmai jagaada racitam mrshaa || 139

Und dann erzählte der König ihnen all das, was Ashokavati ihm vorgelogen hatte.

योऽप्यात्मध्वंसनाक्षेपस्तया तस्य मृषोदितः । निष्कास्य लोकानाप्तेभ्यः सोऽप्युक्तस्तेन भूभुजा ॥ १४०

yo’pyaatmadhvamsanaakshepastayaa tasya mrshoditah | nishkaasya lokaanaaptebhyah so’pyuktastena bhuubhujaa || 140

Der König schickte das Volk weg und wiederholte dann vor seinen Vertrauten die Lüge,

wie Gunasharman sich angeblich auf die Königsgattin gestürzt hatte, um sie zu entehren.

ततः स गुणशर्मा तमुवाचासत्यमीदृशम् । देव केनासि विज्ञप्तः खचित्रं केन निर्मितम् ॥ १४१

tatah sa gunasharmaa tamuvaacaasatyamiidrsham | deva kenaasi vijnaptah khacitram kena nirmitam || 141

Da rief Gunasharman: „Wer hat dir, o König, so eine Lüge erzählt? Wer hat dieses Luftbild gemalt?“

तच्छ्रुत्वैव नृपोऽवादीत्पाप सत्यं न चेदिदम् । चरुभाण्डान्तरस्थं तत्कथं ज्ञातं विषं त्वया ॥ १४२

tacchrutvaiva nrpo’vaadiitpaapa satyam na cedidam | carubhaandaantarastham tatkatham jnaatam visham tvayaa || 142

Als der König das hörte, schrie er: „Schurke! Wenn das nicht wahr ist, wie konntest du dann wissen,

daß mein Milchreis vergiftet war?“

प्रज्ञया ज्ञायते सर्वमित्युक्ते गुणशर्मणा । अशक्यमेतदित्यूचुस्तद्द्वेषेणान्यमन्त्रिणः ॥ १४३

prajnayaa jnaayate sarvamityukte gunasharmanaa | ashakyametadityuucustaddveshenaanyamantrinah || 143

Gunasharman erwiderte: „Durch Klugheit weiß man alles.“ „Das ist unmöglich!“ schrien die anderen Minister darauf voller Hass.

देव तत्त्वमनन्विष्य वक्तुमेवं न ते क्षमम् । प्रभुश्च निर्विचारश्च नीतिज्ञैर्न प्रशस्यते ॥ १४४

deva tattvamananvishya vaktumevam na te kshamam | prabhushca nirvicaarashca niitijnairna prashasyate || 144

„Ohne untersucht zu haben, König, was wirklich passiert ist, darfst du das nicht sagen!

Und ein leichtgläubiger Herr wird von politisch Kundigen nicht eben gepriesen.“

इत्यस्य वदतो भूयः स राजा गुणशर्मणः । धावित्वा छुरिकाघातं ददौ धृष्ट इति ब्रुवन् ॥ १४५

ityasya vadato bhuuyah sa raajaa gunasharmanah | dhaavitvaa churikaaghaatam dadau dhrshta iti bruvan || 145

Als Gunasharman das mehrfach wiederholte, schrie der König: „Du selbstgefälliger Hurensohn!“

rannte auf ihn zu und setzte zum Dolchstoß an.

तस्मिन्प्रहारे करणप्रयोगात्तेन वञ्चिते । अन्ये तु प्रहरन्ति स्म वीरे तस्मिन्नृपानुगाः ॥ १४६

tasminprahaare karanaprayogaattena vancite | anye tu praharanti sma viire tasminnrpaanugaah || 146

Seine Kampfkunst anwendend wich er dem Stoß aus. Da stürmten die Parteigänger des Königs vor, den Held zu erschlagen.

स चापि युद्धकरणैर्वञ्चयित्वा कृपाणिकाः । गुणशर्मा समं तेषां सर्वेषामप्यपाहरत् ॥ १४७

sa caapi yuddhakaranairvancayitvaa krpaanikaah | gunasharmaa samam teshaam sarveshaamapyapaaharat || 147

Ihren Schwertstreichen geschickt ausweichend ließ Gunasharman sie alle ins Leere laufen.

बबन्ध चैतानन्योन्यकेशपाशेन वेष्टितान् । कृत्वा करणयुक्त्यैव चित्रशिक्षितलाघवः ॥ १४८

babandha caitaananyonyakeshapaashena veshtitaan | krtvaa karanayuktyaiva citrashikshitalaaghavah || 148

Mit atemberaubender Leichtigkeit seine Kunstgriffe gebrauchend, band er sie, ihre Haarsträhnen verknotend, aneinander fest.

निर्ययौ च ततस्तस्याः प्रसह्य नृपसंसदः । जघान शतमात्रं च योधानामनुधावताम् ॥ १४९

niryayau ca tatastasyaah prasahya nrpasamsadah | jaghaana shatamaatram ca yodhaanaamanudhaavataam || 149

Zu Hunderten gegen ihn anrennende Schergen schlagend, kämpfte er sich den Weg aus der königlichen Audienzhalle frei.

ततो दत्त्वाञ्चलस्थं तदन्तर्धानाञ्जनं दृशोः । अदृश्यः प्रययौ तस्माद्देशात्तत्क्षणमेव सः ॥ १५०

tato dattvaancalastham tadantardhaanaanjanam drshoh | adrshyah prayayau tasmaaddeshaattatkshanameva sah || 150

Dann bestrich er sich die Augen mit seiner im Gewandzipfel verknoteten Unsichtbarkeitssalbe.

Unsichtbar geworden verließ er das Gelände im selben Augenblick.

दक्षिणापथमुद्दिश्य गच्छंश्चाचिन्तयत्पथि । नूनं तयाशोकवत्या मूढोऽसौ प्रेरितो नृपः ॥ १५१

dakshinaapathamuddishya gacchamshcaacintayatpathi | nuunam tayaashokavatyaa muudho’sau prerito nrpah || 151

Auf dem Weg, der nach Süden wies, wandernd, überlegte er: „Bestimmt hat Ashokavati diesen Trottel von König aufgehetzt.

अहो विषादप्यधिकाः स्त्रियो रक्तविमानिताः । अहो असेव्याः साधूनां राजानोऽतत्त्वदर्शिनः ॥ १५२

aho vishaadapyadhikaah striyo raktavimaanitaah | aho asevyaah saadhuunaam raajaano’tattvadarshinah || 152

Enttäuschte verliebte Frauen sind – ach! - so viel ätzender als Gift!

Gute Männer dürfen – o Weh! – keinem König dienen, der nicht sieht, was wirklich passiert!“

इत्यादि चिन्तयन्प्राप गुणशर्मा कथंचन । ग्रामं तत्र वटस्याधो ददर्शैकं द्विजोत्तमम् ॥ १५३

ityaadi cintayanpraapa gunasharmaa kathamcana | graamam tatra vatasyaadho dadarshaikam dvijottamam || 153

Unter solchen und ähnlichen Überlegungen erreichte Gunasharman irgendwann ein Dorf.

Hier sah er unter dem Banyanbaum einen ehrwürdigen Brahmanen

शिष्यानध्यापयन्तं तमुपसृत्याभ्यवादयत् । सोऽपि तं विहितातिथ्यः पप्रच्छ ब्राह्मणः क्षणात् ॥ १५४

shishyaanadhyaapayantam tamupasrtyaabhyavaadayat | so’pi tam vihitaatithyah papraccha braahmanah kshanaat || 154

seine Schüler unterrichten. Er trat hinzu und grüßte ihn. Der Brahmane hieß den Gast willkommen und fragte gleich:

हे ब्रह्मन्कतमां शाखामधीषे कथ्यतामिति । ततः स गुणशर्मा तं ब्राह्मणं प्रत्यवोचत ॥ १५५

he brahmankatamaam shaakhaamadhiishe kathyataamiti | tatah sa gunasharmaa tam braahmanam pratyavocata || 155

„He Brahmane, welche Versionen rezitierst du? Nenne sie mir!“ Darauf gab Gunasharman dem Brahmanen Auskunft:

पठामि द्वादश ब्रह्मञ्शाखा द्वे सामवेदतः । ऋग्वेदाद्द्वे यजुर्वेदात्सप्त चैकामथर्वतः ॥ १५६

pathaami dvaadasha brahmanshaakhaa dve saamavedatah | rgvedaaddve yajurvedaatsapta caikaamatharvatah || 156

„Zwölf Versionen lese ich, Brahmane: zwei vom Samaveda, zwei vom Rigveda, sieben vom Yajurveda und eine vom Atharvaveda.“

तच्छ्रुत्वा तर्हि देवस्त्वमित्युक्त्वा ब्राह्मणोऽथ सः । आकृत्या कथितोत्कर्षं प्रह्वः पप्रच्छ तं पुनः ॥ १५७

tacchrutvaa tarhi devastvamityuktvaa braahmano’tha sah | aakrtyaa kathitotkarsham prahvah papraccha tam punah || 157

„Du mußt ein Gott sein!“, rief der Brahmane, als er das hörte.

Da Gunasharmans Erscheinung seine Vorzüglichkeit verriet, verneigte er sich vor ihm und fragte weiter:

को देशः कोऽन्वयो ब्रूहि जन्मनालंकृतस्त्वया । किं ते नाम कथं चेयत्त्वयाधीतं क्व वा वद ॥ १५८

ko deshah ko’nvayo bruuhi janmanaalamkrtastvayaa | kim te naama katham ceyattvayaadhiitam kva vaa vada || 158

„Sag, welches Land, welches Geschlecht ward durch deine Geburt veredelt?

Wie lautet dein Name, und sag, wie hast du das bloß alles gelernt?“

तच्छ्रुत्वा गुणशर्मा तमुवाचोज्जयिनीपुरि । आदित्यशर्मनामासीत्कोऽपि ब्राह्मणपुत्रकः ॥ १५९

tacchrutvaa gunasharmaa tamuvaacojjayiniipuri | aadityasharmanaamaasiitko’pi braahmanaputrakah || 159

Darauf antwortete Gunasharman: „Zu Ujjain lebte einst der Priestersohn Adityasharman.

पिता तस्य च बालस्य सतः पञ्चत्वमाययौ । माता तेन समं पत्या विवेश च हुताशनम् ॥ १६०

pitaa tasya ca baalasya satah pancatvamaayayau | maataa tena samam patyaa vivesha ca hutaashanam || 160

Sein Vater starb, als er noch klein war. Seine Mutter tat es ihrem Manne gleich und sprang ins Opferfeuer.

ततः स ववृधे तस्यां पुरि मातुलवेश्मनि । आदित्यशर्माधीयानो वेदान्विद्याः कलास्तथा ॥ १६१

tatah sa vavrdhe tasyaam puri maatulaveshmani | aadityasharmaadhiiyaano vedaanvidyaah kalaastathaa || 161

Danach wuchs er im Haus seines Onkels in Ujjain auf. Und so lernte Adityasharman die Veden, die Wissenschaften und Künste.

प्राप्तविद्यस्य तस्यात्र जपव्रतनिषेविणः । प्रव्राजकेन केनापि सख्यं समुदपद्यत ॥ १६२

praaptavidyasya tasyaatra japavratanishevinah | pravraajakena kenaapi sakhyam samudapadyata || 162

Als er zu Bildung gelangt war, nahm er das Murmelgelübde auf sich.

Bald schloss er Freundschaft mit einem jungen Wanderbettler.

स परिव्राट् समं तेन मित्रेणादित्यशर्मणा । गत्वा पितृवने होमं यक्षिणीसिद्धये व्यधात् ॥ १६३

sa parivraat samam tena mitrenaadityasharmanaa | gatvaa pitrvane homam yakshiniisiddhaye vyadhaat || 163

Dieser Saddhu ging mit seinem Freund Adityasharman auf den Friedhof.

Dort vollzog er ein Feueropfer, um eine Waldfee anzulocken.

तत्र तस्याविरासीच्च कार्तस्वरविमानगा । वरकन्यापरिवृता दिव्यकन्या स्वलंकृता ॥ १६४

tatra tasyaaviraasiicca kaartasvaravimaanagaa | varakanyaaparivrtaa divyakanyaa svalamkrtaa || 164

Bald erhörte ihn eine himmlische Jungfer, prächtig geschmückt, die, von anmutigen Mädchen umringt,

in einem goldenen Wagen herbeikam.

सा तं मधुरया वाचा बभाषे मस्करिन्नहम् । विद्युन्मालाभिधा यक्षी यक्षिण्यश्चापरा इमाः ॥ १६५

saa tam madhurayaa vaacaa babhaashe maskarinnaham | vidyunmaalaabhidhaa yakshii yakshinyashcaaparaa imaah || 165

Mit honigsüßer Stimme sprach sie ihn an: „Wanderer, ich bin eine Yakshi und heiße Vidyunmaalaa von Blitzen bekränzt.

 Yakshis sind auch die anderen hier.

तदितो मत्परीवाराद्गृहाणैकां यथारुचि । एतावदेव सिद्धं ते मन्त्रसाधनयानया ॥ १६६

tadito matpariivaaraadgrhaanaikaam yathaaruci | etaavadeva siddham te mantrasaadhanayaanayaa || 166

Wähl dir aus meiner Gefolgschaft eine nach deinem Geschmack. So viel hast du mit deinem Beschwörungszauber verdient.

त्वया हि नैव विज्ञातं पूर्णं मन्मन्त्रसाधनम् । अहोऽहं ते न सिद्धैव मान्यं क्लेशं वृथा कृथाः ॥ १६७

tvayaa hi naiva vijnaatam puurnam manmantrasaadhanam | aho’ham te na siddhaiva maanyam klesham vrthaa krthaah || 167

Den vollen Beschwörungszauber, mit dem du mich gewinnst, hast du aber noch nicht entdeckt.

Also quäl dich nicht länger umsonst.“

एवमुक्तस्तया यक्ष्या परिव्राडनुमान्य सः । यक्षिणीमग्रहीदेकां तस्मात्तत्परिवारतः ॥ १६८

evamuktastayaa yakshyaa parivraadanumaanya sah | yakshiniimagrahiidekaam tasmaattatparivaaratah || 168

So von der Yakshi angesprochen, gehorchte der fromme Waller und suchte sich eine Yakshi aus ihrer Gefolgschaft aus.

ततश्च विद्युन्माला सा तिरोऽभूत्तां च यक्षिणीम् । आदित्यशर्मा पप्रच्छ सिद्धा प्रव्राजकस्य या ॥ १६९

tatashca vidyunmaalaa saa tiro’bhuuttaam ca yakshiniim | aadityasharmaa papraccha siddhaa pravraajakasya yaa || 169

Daraufhin verschwand Vidyunmala. Adityasharman aber fragte die Yakshini, die der Wanderbettler gewonnen hatte:

अप्यस्ति विद्युन्मालातो यक्षिणी काचिदुत्तमा । तच्छ्रुत्वा यक्षिणी सा तं प्रत्युवाचास्ति सुन्दर ॥ १७०

apyasti vidyunmaalaato yakshinii kaaciduttamaa | tacchrutvaa yakshinii saa tam pratyuvaacaasti sundara || 170

„Gibt es vielleicht noch eine höhere Yakshini als Vidyunmala?“

Die Yakshi hatte verstanden und erwiderte: „Die gibt es wohl, schöner Mann.

विद्युन्माला चन्द्रलेखा तृतीया च सुलोचना । उत्तमा यक्षिणीष्वेता एतास्वपि सुलोचना ॥ १७१

vidyunmaalaa candralekhaa trtiiyaa ca sulocanaa | uttamaa yakshiniishvetaa etaasvapi sulocanaa || 171

Vidyunmala, Candralekha und als Dritte Sulocana sind die vornehmsten unter den Yakshinis.

Von diesen wiederum ist Sulocana die Beste.“

इत्युक्त्वा सा यथाकालमागन्तुं यक्षिणी ययौ । आदित्यशर्मा साकमगात्प्रव्राट् च तद्गृहम् ॥ १७२

ityuktvaa saa yathaakaalamaagantum yakshinii yayau | aadityasharmaa saakamagaatpravraat ca tadgrham || 172

Nach diesen Worten fuhr die Yakshini davon, um zur vereinbarten Zeit wiederzukommen.

Adityasharman ging mit dem Einsiedler zu sich nach Hause.

तत्र प्रतिदिनं तस्मै प्रीता प्रव्राजकाय सा । प्रायच्छद्यक्षिणी भोगानिष्टान्कालोपगामिनी ॥ १७३

tatra pratidinam tasmai priitaa pravraajakaaya saa | praayacchadyakshinii bhogaanishtaankaalopagaaminii || 173

Dorthin kam die verliebte Waldfee jeden Tag zur vereinbarten Zeit, um dem frommen Manne jeden Genuss zu bereiten,

den er sich wünschte.

एकदादित्यशर्मा च प्रव्राजकमुखेन ताम् । सुलोचनामन्त्रविधिं को जानातीति पृष्टवान् ॥ १७४

ekadaadityasharmaa ca pravraajakamukhena taam | sulocanaamantravidhim ko jaanaatiiti prshtavaan || 174

Eines Tages ließ Adityasharman sie durch den Mund des Bettelmönchs fragen:

„Wer kennt den Zauberspruch, um Sulocana zu gewinnen?“

सापि तन्मुख एवास्मै यक्षिण्येवं किलाब्रवीत् । अस्ति तुम्बवनं नाम स्थानं दक्षिणदिग्भुवि ॥ १७५

saapi tanmukha evaasmai yakshinyevam kilaabraviit | asti tumbavanam naama sthaanam dakshinadigbhuvi || 175

Da ließ auch die Yakshini ihm durch dessen Mund mitteilen:

„Südlich von hier liegt ein Ort namens Tumbavana, der Flaschenkürbiswald.

 

 

तत्रास्ति विष्णुगुप्ताख्यो वेणातीरकृतास्पदः । प्रव्राजको भदन्ताग्र्यः स तद्वेत्ति सविस्तरम् ॥ १७६

tatraasti vishnuguptaakhyo venaatiirakrtaaspadah | pravraajako bhadantaagryah sa tadvetti savistaram || 176

Dort am Ufer der Veni, hat Vishnugupta, der Würdigste unter den buddhistischen Mönchen, sein Lager aufgeschlagen.

Er kennt den Spruch in voller Länge.“

बुद्ध्वैतद्यक्षिणीवाक्यात्तं देशं चोत्सुको ययौ । आदित्यशर्मानुगतः प्रीत्या प्रव्राजकेन सः ॥ १७७

buddhvaitadyakshiniivaakyaattam desham cotsuko yayau | aadityasharmaanugatah priityaa pravraajakena sah || 177

Nun hatte Adityasharman durch die Worte der Waldfee von diesem Land erfahren.

Erwartungsvoll machte er sich, aus Zuneigung gefolgt von dem Wanderbettler, auf den Weg dorthin.

तत्रान्विष्य यथावत्तं भदन्तमभिगम्य च । परिचर्यापरो भक्त्या त्रीणि वर्षाण्यसेवत ॥ १७८

tatraanvishya yathaavattam bhadantamabhigamya ca | paricaryaaparo bhaktyaa triini varshaanyasevata || 178

Dort suchte er systematisch nach dem Buddhisten, und als er ihn gefunden hatte,

diente er ihm drei Jahre lang mit größter Hingabe.

उपाचरच्च यक्षिण्या परिव्राट्सिद्धया तया । यथोपयोगोपहृतैरुपचारैरमानुषैः ॥ १७९

upaacaracca yakshinyaa parivraatsiddhayaa tayaa | yathopayogopahrtairupacaarairamaanushaih || 179

Und er umsorgte ihn mit Hilfe der Yakshini, die seinem Freund zu Gebote stand,

las ihm jeden Wunsch von den Augen ab und verschaffte ihm übermenschlichen Genuß.

ततस्तुष्टो भदन्तोऽसौ तस्यादित्यशर्मणे । ददौ सुलोचनामन्त्रमर्थितं सविधानकम् ॥ १८०

tatastushto bhadanto’sau tasyaadityasharmane | dadau sulocanaamantramarthitam savidhaanakam || 180

Irgendwann war der Buddhist zufrieden und gab Adityavarman den Spruch und die richtigen Methoden,

um Sulocana zu gewinnen.

ततश्चादित्यवर्मा तं मन्त्रं प्राप्य समाप्य च ॥ होमं चकार सम्पूर्णं गत्वैकान्ते यथाविधि ॥ १८१

tatashcaadityavarmaa tam mantram praapya samaapya ca || homam cakaara sampuurnam gatvaikaante yathaavidhi || 181

So hatte Adityasharma den Zauberspruch endlich erhalten. Er zog sich an einen einsamen Ort zurück

und vollzog ein Opfer nach allen Regeln der Kunst.

ततस्तस्य विमानस्था यक्षिणी सा सुलोचना । प्रादुर्बभूव रूपेण जगदाश्चर्यदायिना ॥ १८२

tatastasya vimaanasthaa yakshinii saa sulocanaa | praadurbabhuuva ruupena jagadaashcaryadaayinaa || 182

Da erschien die Yakshini Sulocana auf ihrem Fluggerät und sprach, ihre Weltwunderschönheit verbreitend:

जगाद चैतमेह्येहि सिद्धाहं तव किं पुनः । षण्मासं कन्यकाभावो नापनेयो मम त्वया ॥ १८३

jagaada caitamehyehi siddhaaham tava kim punah | shanmaasam kanyakaabhaavo naapaneyo mama tvayaa || 183

„Komm endlich! Du hast mich überzeugt. Sechs Monate aber will ich noch Jungfrau sein, da darfst du mich nicht verführen,

यदि मत्तो महावीरमृद्धिपात्रं सुलक्षणम् । सर्वज्ञकल्पमजितं पुत्रं सम्प्राप्तुमिच्छसि ॥ १८४

yadi matto mahaaviiramrddhipaatram sulakshanam | sarvajnakalpamajitam putram sampraaptumicchasi || 184

wenn du einen großen Helden mit guten Vorzeichen, ein Sammelbecken für Erfolg,

einen allwissenden, fähigen, unbesiegbaren Sohn von mir willst.“

इत्युक्त्वा सा तथेत्येनमुक्तवन्तं च यक्षिणी । आदायादित्यशर्माणं विमानेनालकां ययौ ॥ १८५

ityuktvaa saa tathetyenamuktavantam ca yakshinii | aadaayaadityasharmaanam vimaanenaalakaam yayau || 185

Daraufhin sagte Adityasharman: „Ist gut.“ Da ließ die Waldfee ihn in ihr Flugzeug einsteigen und hob ab nach Alakaa.

स च तत्र समीपस्थां तां पश्यन्नास्त सर्वदा । आदित्यशर्मा षण्मासानसिधाराव्रतं चरन् ॥ १८६

sa ca tatra samiipasthaam taam pashyannaasta sarvadaa | aadityasharmaa shanmaasaanasidhaaraavratam caran || 186

Dort konnte Adityasharman sie nur anschauen, wie sie da neben ihm stand,

und hielt all die sechs Monate sein Gelübde auf des Schwertes Schneide ein.

ततस्तुष्टो धनाध्यक्षो दिव्येन विधिना स्वयम् । आदित्यशर्मणे तस्मै व्यतरत्तां सुलोचनाम् ॥ १८७

tatastushto dhanaadhyaksho divyena vidhinaa svayam | aadityasharmane tasmai vyatarattaam sulocanaam || 187

Danach war Schatzmeister Kubera so beeindruckt, daß er persönlich Adityasharman

nach himmlischem Ritus Sulocana zur Frau gab.

तस्यां तस्य द्विजस्यात्र जातोऽयमहमात्मजः । पित्रा च मे कृतं नाम गुणशर्मेति सद्गुणात् ॥ १८८

tasyaam tasya dvijasyaatra jaato’yamahamaatmajah | pitraa ca me krtam naama gunasharmeti sadgunaat || 188

Diese brachte mich als Sohn dieses Brahmanen zur Welt. Meiner guten Eigenschaften wegen

gab mein Vater mir den Namen Gunasharman.

ततस्तत्रैव यक्षाधिपतेर्मणिधराभिधात् । क्रमाद्वेदाश्च विद्याश्च कलाश्चाधिगता मया ॥ १८९

tatastatraiva yakshaadhipatermanidharaabhidhaat | kramaadvedaashca vidyaashca kalaashcaadhigataa mayaa || 189

Von Manidhara, einem Yakshaprinzen, lernte ich dort so nach und nach die Veden, die Wissenschaften und Künste.

अथैकदा किमप्यागाच्छक्रोऽत्र धनदान्तिकम् । उदतिष्ठश्च तं दृष्ट्वा ये तत्रासत केचन ॥ १९०

athaikadaa kimapyaagaacchakro’tra dhanadaantikam | udatishthashca tam drshtvaa ye tatraasata kecana || 190

Eines Tages erschien Indra vor Kubera, dem Gott, der das Geld gibt. Alle, die dort saßen, erhoben sich, als sie ihn sahen.

मत्पितादित्यशर्मा तु तत्कालं विधियोगतः । अन्यत्र गतचित्तत्वान्नोदतिष्ठत्ससम्भ्रमः ॥ १९१

matpitaadityasharmaa tu tatkaalam vidhiyogatah | anyatra gatacittatvaannodatishthatsasambhramah || 191

Mein Vater war in dem Moment, wie der Zufall es wollte, mit den Gedanken woanders, und stand nicht auf, weil er abgelenkt war.

ततस्तमशपत्क्रुद्धः स शक्रो धिग्जड व्रज । स्वमेव मर्त्यलोकं तं नेह योग्यो भवानिति ॥ १९२

tatastamashapatkruddhah sa shakro dhigjada vraja | svameva martyalokam tam neha yogyo bhavaaniti || 192

Darüber war Indra so ergrimmt, daß er ihn verfluchte: „Verdammter Klotz!

Zieh in die Welt der Sterblichen! Hier passt du nicht hin!“

प्रणिपत्यानुनीतोऽथ स सुलोचनया तया । शक्रोऽब्रवीत्तर्हि मा गान्मर्त्यलोकमयं स्वयम् ॥ १९३

pranipatyaanuniito’tha sa sulocanayaa tayaa | shakro’braviittarhi maa gaanmartyalokamayam svayam || 193

Als Sulocana sich vor ihm niederwarf und ihn anflehte, sprach Indra:

„Na gut, dann geht er eben nicht selbst in die Welt der Sterblichen,

एतत्पुत्रस्तु यात्येष पुत्रो ह्यात्मैव कथ्यते । मा भून्मद्वचनं मोघमित्युक्त्वेन्द्रः शमं ययौ ॥ १९४

etatputrastu yaatyesha putro hyaatmaiva kathyate | maa bhuunmadvacanam moghamityuktvendrah shamam yayau || 194

sondern sein Sohn. Heißt es doch: Ein Sohn ist wie man selbst. Mögen meine Worte nicht vergeblich sein!“

So sprach Indra und kam zur Ruhe.

ततः पित्राहमानीय निजमातुलवेश्मनि । उज्जयिन्यां विनिक्षिप्तो भवितव्यं हि यस्य तत् ॥ १९५

tatah pitraahamaaniiya nijamaatulaveshmani | ujjayinyaam vinikshipto bhavitavyam hi yasya tat || 195

Dann brachte Vater mich ins Haus meines Onkels nach Ujjain. Was einem zugefallen, muß doch auch so sein.

तत्राजायत सख्यं मे राज्ञात्रत्येन दैवतः । ततोऽत्र मम यद्वृत्तं तत्सर्वं शृणु वच्मि ते ॥ १९६

tatraajaayata sakhyam me raajnaatratyena daivatah | tato’tra mama yadvrttam tatsarvam shrnu vacmi te || 196

Da kam es dann zu meiner Freundschaft mit dem dortigen König. Was mir dann alles passiert ist, erzähl ich dir jetzt. Hör zu:

इत्युक्त्वामूलवृत्तान्तं यदशोकवतीकृतम् । यच्च राज्ञा कृतं तस्य युद्धान्तं तदवर्णयत् ॥ १९७

ityuktvaamuulavrttaantam yadashokavatiikrtam | yacca raajnaa krtam tasya yuddhaantam tadavarnayat || 197

Nach dieser Ankündigung erzählte Gunasharman dem Brahmanen seine Erlebnisse von Anfang an,

was Ashokavati getan, was der König getan hatte, und wie sie im Streit voneinander schieden.

पुनश्चोवाच तं ब्रह्मन्नित्थमस्मि पलायितः । देशान्तरं व्रजन्मार्गे भवन्तमिह दृष्टवान् ॥ १९८

punashcovaaca tam brahmannitthamasmi palaayitah | deshaantaram vrajanmaarge bhavantamiha drshtavaan || 198

Abschließend sagte er zu ihm: „So bin ich denn, Brahmane, von da geflohen.

Auf meinem Weg durch fremdes Gebiet habe ich dann dich gesehen.“

श्रुत्वैतद्ब्राह्मणस्तं स गुणशर्माणमभ्यधात् । तर्हि धन्योऽस्मि संवृत्तस्त्वदभ्यागमनात्प्रभो ॥ १९९

shrutvaitadbraahmanastam sa gunasharmaanamabhyadhaat | tarhi dhanyo’smi samvrttastvadabhyaagamanaatprabho || 199

Als der Brahmane alles gehört hatte, rief er: „Dann bin ich ja mit deiner Ankunft gesegnet, mein Herr!

तदेहि मे गृहं तावदग्निदत्तं च विद्धि माम् । नाम्ना मदग्रहारश्च ग्रामोऽयं निर्वृतो भव ॥ २००

tadehi me grham taavadagnidattam ca viddhi maam | naamnaa madagrahaarashca graamo’yam nirvrto bhava || 200

Darum komm mit in mein Haus und wisse, ich heiße Agnidatta.

Das Dorf ist eine königliche Schenkung an mich. Hier bist du sicher.“

इत्युक्त्वा सोऽग्निदत्तस्तं गृहं प्रावेशयन्निशम् । ऋद्धिमद्गुणशर्माणं बहुगोमहिषीहयम् ॥ २०१

ityuktvaa so’gnidattastam grham praaveshayannisham | rddhimadgunasharmaanam bahugomahishiihayam || 201

Nach diesen Worten ließ Agnidatta Gunasharman sein an Rinderherden, Büffeln und Pferden reiches Gut betreten.

तत्र स्नानाङ्गरागाभ्यां वस्त्रैराभरणैश्च तम् । अतिथिं मानयामास भोजनैर्विविधैश्च सः ॥ २०२

tatra snaanaangaraagaabhyaam vastrairaabharanaishca tam | atithim maanayaamaasa bhojanairvividhaishca sah || 202

Dort ließ er ihn baden, sich salben, gab ihm Gewänder, Schmuck, und ehrte den Gast mit mancherlei Speisen.

अदर्शयच्च तस्मै स्वां काम्यरूपां सुरैरपि । लक्षणावेक्षणमिषात्सुन्दरीं नाम कन्यकाम् ॥ २०३

adarshayacca tasmai svaam kaamyaruupaam surairapi | lakshanaavekshanamishaatsundariim naama kanyakaam || 203

Er stellte ihm auch seine Tochter Sundari vor, deren Schönheit sie sogar für die Götter begehrenswert machte,

da er wollte, daß Gunasharman sich ihre glückverheißenden Male ansah.

गुणशर्मापि सोऽनन्यसमरूपां विलोक्य ताम् । सपत्न्योऽस्या भविष्यन्तीत्यग्निदत्तमुवाच तम् ॥ २०४

gunasharmaapi so’nanyasamaruupaam vilokya taam | sapatnyo’syaa bhavishyantiityagnidattamuvaaca tam || 204

Gunasharman musterte die schöne Jungfer und sprach zu Agnidatta: „Ihren Mann wird sie mit anderen Frauen teilen.

नासायां तिलकोऽस्त्यस्यास्तत्सम्बन्धाच्च वच्म्यहम् । उरस्यास्ति द्वितीयोऽपि तयोश्चैतत्फलं विदुः ॥ २०५

naasaayaam tilako’styasyaastatsambandhaacca vacmyaham | urasyaasti dvitiiyo’pi tayoshcaitatphalam viduh || 205

Sie hat ein Muttermal an der Nase. Daraus schließe ich, daß sie ein zweites an der Brust hat.

Das führt dazu, wie man weiß, daß sie eine von zwei Ehefrauen sein wird.“

एवं तेनोदिते तस्या भ्राता पितुरनुज्ञया । उद्धाटयत्युरो यावत्तावत्तिलकमैक्षत ॥ २०६

evam tenodite tasyaa bhraataa pituranujnayaa | uddhaatayatyuro yaavattaavattilakamaikshata || 206

Nach diesen Worten entblößte ihr Bruder auf des Vaters Geheiß ihre Brust. Dort sah er das Muttermal.

ततोऽग्निदत्तः साश्चर्यो गुणशर्माणमभ्यधात् । सर्वज्ञस्त्वमिमौ त्वस्यास्तिलकौ नाशुभप्रदौ ॥ २०७

tato’gnidattah saashcaryo gunasharmaanamabhyadhaat | sarvajnastvamimau tvasyaastilakau naashubhapradau || 207

Darauf sprach Agnidatta verwundert zu Gunasharman: „Du weißt wirklich alles! Ihre beiden Male aber künden von großem Glück.

सपत्न्यो हि भवन्तीह प्रायः श्रीमति भर्तरि । दरिद्रो बिभृयादेकामपि कष्टं कृतो बहूः ॥ २०८

sapatnyo hi bhavantiiha praayah shriimati bhartari | daridro bibhryaadekaamapi kashtam krto bahuuh || 208

Frauen haben nun mal Rivalinnen, wenn der Ehemann reich ist.

Ein Armer hat an einer schon schwer zu tragen, um so mehr, wenn’s viele sind.“

तच्छ्रुत्वा गुणशर्मा तं प्रत्युवाच यथात्थ भोः । सुलक्षणाया ईदृश्या ह्याकृतेरशुभं कुतः ॥ २०९

tacchrutvaa gunasharmaa tam pratyuvaaca yathaattha bhoh | sulakshanaayaa iidrshyaa hyaakrterashubham kutah || 209

Gunasharman hörte ihn und bestätigte: „Genau so ist es. Wo könnte das Unglück eine Frau mit so einer Figur und solch vielversprechenden Körpermalen noch angreifen?“

इत्यूचिवान्प्रसङ्गेन पृष्टस्तस्मै शशंस सः । प्रत्यङ्गं तिलकादीनां फलं स्त्रीपुंसयोः पृथक् ॥ २१०

ityuucivaanprasangena prshtastasmai shashamsa sah | pratyangam tilakaadiinaam phalam striipumsayoh prthak || 210

In dem Zusammenhang befragte Agnidatta ihn, und Gunasharman erklärte ihm, wohin Muttermale und andere Zeichen

an jedem Körperglied, sowohl bei Frauen als auch Männern führen.

तदा च गुणशर्माणं तं सा दृष्ट्वैव सुन्दरी । इत्येष पातुं दृष्ट्यैव चकोरीवेन्दुमुत्सुका ॥ २११

tadaa ca gunasharmaanam tam saa drshtvaiva sundarii | ityesha paatum drshtyaiva cakoriivendumutsukaa || 211

Als Sundari Gunasharman sah, lechzte sie danach, ihn mit den Augen aufzusaugen, wie das Rebhuhn den Mondlichtstrahl.

ततोऽग्निदत्तो विजने गुणशर्माणमाह तम् । महाभाग ददाम्येतां कन्यां ते सुन्दरीमहम् ॥ २१२

tato’gnidatto vijane gunasharmaanamaaha tam | mahaabhaaga dadaamyetaam kanyaam te sundariimaham || 212

Da nahm Agnidatta Gunasharman beiseite und sagte zu ihm: „Erleuchteter, ich gebe dir meine Tochter Sundari zur Frau!

मा गा विदेशं तिष्ठेह गृहे मम यथासुखम् । एतत्तद्वचनं श्रुत्वा गुणशर्माप्युवाच तम् ॥ २१३

maa gaa videsham tishtheha grhe mama yathaasukham | etattadvacanam shrutvaa gunasharmaapyuvaaca tam || 213

Zieh nicht in die Fremde! Verweile in meinem Haus nach Herzenslust.“ Als Gunasharman sein Angebot hörte, erwiderte er:

सत्यमेवं कृते किं किं न सौख्यं मम किं तु माम् । मिथ्याराजावमानाग्नितप्तं प्रीणाति नैव तत् ॥ २१४

satyamevam krte kim kim na saukhyam mama kim tu maam | mithyaaraajaavamaanaagnitaptam priinaati naiva tat || 214

„Stimmt schon. Ich wäre glücklich, das zu tun. Doch reizt es mich nimmer,

denn der König hat mich mit der Flamme seiner Verachtung gebrandmarkt.

कान्ता चन्द्रोदयो वीणापञ्चमध्वनिरित्यमी । ये नन्दयन्ति सुखितान्दुःखितान्व्यथयन्ति ते ॥ २१५

kaantaa candrodayo viinaapancamadhvanirityamii | ye nandayanti sukhitaanduhkhitaanvyathayanti te || 215

Das geliebte Weib, der Mondaufgang, der Laute Fünfklang – sie erfreuen den Glücklichen.

Den Unglücklichen aber lassen sie schaudern.

जाया च स्वरसा रक्ता भवेदव्यभिचारिणी । अवशा पितृदत्ता तु स्यादशोकवती यथा ॥ २१६

jaayaa ca svarasaa raktaa bhavedavyabhicaarinii | avashaa pitrdattaa tu syaadashokavatii yathaa || 216

Die nach eigenem Geschmack verliebte Braut gerät nicht auf Abwege.

Gegen ihren Wunsch vom Vater verheiratet aber wird sie wie Ashokavati.

इतः प्रदेशान्निकटा सा किं चोज्जयिनी पुरी । तद्बुद्ध्वा स नृपो जातु मम कुर्यादुपद्रवम् ॥ २१७

itah pradeshaannikataa saa kim cojjayinii purii | tadbuddhvaa sa nrpo jaatu mama kuryaadupadravam || 217

Von hier ist es außerdem nicht weit bis nach Ujjain. Vielleicht hört der König ja, daß ich hier bin und lauert mir auf!

तत्परिभ्रम्य तीर्थानि प्रक्षाल्याजन्मकिल्बिषम् । शरीरमेतत्त्यक्ष्यामि भविष्याम्यथ निर्वृतः ॥ २१८

tatparibhramya tiirthaani prakshaalyaajanmakilbisham | shariirametattyakshyaami bhavishyaamyatha nirvrtah || 218

Da irre ich lieber durch die Wallfahrtsorte und spüle die Sünden meiner Existenz ab.

Ich will diesen Körper verlassen und mich auflösen.“

इत्युक्तवन्तं प्रत्याह सोऽग्निदत्तो विहस्य तम् । तवापि मोहो यत्रेदृक्तत्रान्यस्य किमुच्यताम् ॥ २१९

ityuktavantam pratyaaha so’gnidatto vihasya tam | tavaapi moho yatredrktatraanyasya kimucyataam || 219

Daraufhin erwiderte Agnidatta lächelnd: „Wenn DU schon dermaßen verwirrt bist – was soll man dann von anderen erwarten?

अज्ञावमानाद्धानिः का वद शुद्धाशयस्य ते । पङ्को हि नभसि क्षिप्तः पतति मूर्धनि ॥ २२०

ajnaavamaanaaddhaanih kaa vada shuddhaashayasya te | panko hi nabhasi kshiptah patati muurdhani || 220

Was für einen Schaden, sprich, hast du, ein Hort der Reinheit, von der Verachtung eines Ahnungslosen?

Dreck, in die Luft geworfen, fällt einem wieder aufs Haupt!

राजैव सोऽचिरात्प्राप्स्यत्यविशेषज्ञताफलम् । मोहान्धमविवेकं हि श्रीश्चिराय न सेवते ॥ २२१

raajaiva so’ciraatpraapsyatyavisheshajnataaphalam | mohaandhamavivekam hi shriishciraaya na sevate || 221

Über kurz oder lang wird auch der König die Früchte seiner mangelnden Urteilskraft ernten.

Glücksgöttin Shrii bleibt nicht lange bei einem, der aus Vernarrtheit blind und blöde ist.

किं चाशोकवती दृष्ट्वा वैरस्यं स्त्रीषु चेत्तव । सतीं दृष्ट्वा न किं तासु श्रद्धा वेत्सि च लक्षणम् ॥ २२२

kim caashokavatii drshtvaa vairasyam striishu cettava | satiim drshtvaa na kim taasu shraddhaa vetsi ca lakshanam || 222

Wenn Frauen dich anwidern, nachdem du Ashokavati erlebt hast – warum traust du ihnen nicht wieder,

wenn du die Guten siehst, zumal du die Zeichen erkennst?

निकटोज्जयिनी वा चेत्तव दास्याम्यहं तथा । यथा त्वामिह तिष्ठन्तं नैव ज्ञास्यति कश्चन ॥ २२३

nikatojjayinii vaa cettava daasyaamyaham tathaa | yathaa tvaamiha tishthantam naiva jnaasyati kashcana || 223

Selbst wenn Ujjain nicht weit von hier liegt, werde ich dafür sorgen, daß dich keiner findet, solange du hier verweilst.

तीर्थयात्रा तवेष्टा वा तच्छस्ता तस्य सा बुधैः । सम्पत्तिर्विधिवन्न स्याद्वैदिके यस्य कर्मणि ॥ २२४

tiirthayaatraa taveshtaa vaa tacchastaa tasya saa budhaih | sampattirvidhivanna syaadvaidike yasya karmani || 224

Die von dir gewünschte Pilgertour empfehlen die Weisen nur einem, der mit Taten, wie sie im Buche stehn,

sein verdientes Glück nicht findet.

अन्यथा देवपित्रग्निक्रियाव्रतजपादिभिः । गृहे या पुण्यनिष्पत्तिः साध्वनि भ्रमतः कुतः ॥ २२५

anyathaa devapitragnikriyaavratajapaadibhih | grhe yaa punyanishpattih saadhvani bhramatah kutah || 225

Wenn aber einer Verdienste erwirbt, indem er mit Gelübden, Gebetemurmeln und so weiter

bei sich zu Hause den Göttern, den Manen, dem Feuer Opfer bringt – warum sollte der auf Pilgerpfaden herumirren?

भुजोपधानो भूशायी भिक्षाशी केवलोऽधनः । मुनेः समत्वं प्राप्यापि न क्लेशैर्मुच्यतेऽध्वगः ॥ २२६

bhujopadhaano bhuushaayii bhikshaashii kevalo’dhanah | muneh samatvam praapyaapi na kleshairmucyate’dhvagah || 226

Der Arm sein Kissen, die Erde sein Bett, Bettelfraß schlingend und mittellos

sieht so ein Landstreicher zwar aus wie ein Eremit und ist doch nicht frei von allem, was ihn quält.

देहत्यागात्सुखं यद्वा वाञ्छस्येष तव भ्रमः । इतः कष्टतरं दुःखममुत्र ह्यात्मघातिनाम् ॥ २२७

dehatyaagaatsukham yadvaa vaanchasyesha tava bhramah | itah kashtataram duhkhamamutra hyaatmaghaatinaam || 227

Das von dir herbeigesehnte Glück, nachdem du aus dem Leben geschieden bist, ist ein Wahn.

Für Selbstmörder sind die Foltern im Jenseits noch krasser als hier.

तदेषोऽनुचितो मोहो यूनश्च विदुषश्च ते । स्वयं विचारयावश्यं कर्तव्यं मद्वचस्तव ॥ २२८

tadesho’nucito moho yuunashca vidushashca te | svayam vicaarayaavashyam kartavyam madvacastava || 228

So eine Verirrung ist unnatürlich für einen, der so jung und weise ist wie du. Denke selbst, und tu genau was ich dir sage!

कारयामीह गुप्तं ते भूगृहं पृथु सुन्दरम् । विवाह्य सुन्दरीं तत्र तिष्ठाज्ञातो यथेच्छसि ॥ २२९

kaarayaamiiha guptam te bhuugrham prthu sundaram | vivaahya sundariim tatra tishthaajnaato yathecchasi || 229

Hier richte ich dir ein Versteck her, eine schöne, geräumige Kellerwohnung.

Wenn du erst Sundari geheiratet hast, bleibst du hier, unerkannt und so lange du willst!“

इति तेनाग्निदत्तेन बोधितः स प्रयत्नतः । गुणशर्मा तथेत्येतत्प्रतिपद्य जगाद तम् ॥ २३०

iti tenaagnidattena bodhitah sa prayatnatah | gunasharmaa tathetyetatpratipadya jagaada tam || 230

Von Agnidatta auf diese Weise nachdrücklich ermutigt, stimmte Gunasharman ihm zu und meinte: „So soll es sein.

कृतं मया ते वचनं को भार्यां सुन्दरीं त्यजेत् । किं त्वेतामकृती नाहं परिणेष्यामि ते सुताम् ॥ २३१

krtam mayaa te vacanam ko bhaaryaam sundariim tyajet | kim tvetaamakrtii naaham parineshyaami te sutaam || 231

Ich tu, was du sagst. Wer ließe sich eine Frau wie Sundari entgehen!

Allerdings heirate ich deine Tochter nicht, bevor ich etwas anderes erledigt habe.

आराधयाम्यहं तावद्देवं कंचित्सुसंयतः । येन तस्य कृतघ्नस्य राज्ञः कुर्यां प्रतिक्रियाम् ॥ २३२

aaraadhayaamyaham taavaddevam kamcitsusamyatah | yena tasya krtaghnasya raajnah kuryaam pratikriyaam || 232

Einstweilen will ich mich in Enthaltsamkeit üben und einen Gott besänftigen,

damit ich’s diesem undankbaren König heimzahlen kann.“

इति तद्वचनं हृष्टः सोऽग्निदत्तोऽन्वमन्यत । सोऽपि तां गुणशर्मात्र विशश्राम सुखं निशाम् ॥ २३३

iti tadvacanam hrshtah so‘gnidatto’nvamanyata | so’pi taam gunasharmaatra vishashraama sukham nishaam || 233

Diesen Worten stimmte Agnidatta erleichtert zu, und Gunasharman verbrachte eine geruhsame Nacht.

अन्येद्युश्चाग्निदत्तोऽस्य सौख्यार्थं तत्र गुप्तिमत् । पातालवसतिप्रख्यं कारयामास भूगृहम् ॥ २३४

anyedyushcaagnidatto’sya saukhyaartham tatra guptimat | paataalavasatiprakhyam kaarayaamaasa bhuugrham || 234

Am nächsten Tag aber ließ Agnidatta ihm eine verborgene unterirdische Behausung,

genannt Paataalavaasa Unterweltheim, anlegen, in der er wohl geborgen war.

तत्रस्थश्चाग्निदत्तं स गुणशर्माब्रवीद्रहः । इहान्तर्ब्रूहि कं देवं केन मन्त्रेण भक्तितः ॥ २३५

tatrasthashcaagnidattam sa gunasharmaabraviidrahah | ihaantarbruuhi kam devam kena mantrena bhaktitah || 235

Nachdem Gunasharman sie schon bezogen hatte, fragte er Agnidatta unter vier Augen:

„Sag mir: Welchen Gott kann ich mit welcher magischen Formel

आराधयाम्यहं तावद्वरदं व्रतचर्यया । इत्युक्तवन्तं तं धीरमग्निदत्तोऽभ्यभाषत ॥ २३६

aaraadhayaamyaham taavadvaradam vratacaryayaa | ityuktavantam tam dhiiramagnidatto’bhyabhaashata || 236

besänftigen, und welche Gelübde muß ich einhalten, daß er mir, seinem treuen Anhänger, einen Wunsch gewährt?“

Darauf erwiderte Agnidatta dem Braven:

अस्ति स्वामिकुमारस्य मन्त्रो मे गुरुणोदितः । तेनाराधय तं देवं सेनान्यं तारकान्तकम् ॥ २३७

asti svaamikumaarasya mantro me gurunoditah | tenaaraadhaya tam devam senaanyam taarakaantakam || 237

„Es gibt ein Gebet an Swamikumara, das mein Lehrer mir beigebracht hat.

Damit stimme diesen Gott gütig, den Heerführer und Feind des Taaraka,

यस्य जन्मार्थिभिर्देवैः प्रेषितः शत्रुपीडितैः । दग्धोऽपि कामः संकल्पजन्मा शर्वेण निर्मितः ॥ २३८

yasya janmaarthibhirdevaih preshitah shatrupiiditaih | dagdho’pi kaamah samkalpajanmaa sharvena nirmitah || 238

dessen Geburt die von Feinden bedrängten Götter zwar eingeleitet hatten, doch wurde Liebesgott Kama von Shiva verkohlt.

महेश्वरादग्निकुण्डादग्नेः शरवणादपि । कृत्तिकाभ्यश्च शंसन्ति विचित्रं यस्य सम्भवम् ॥ २३९

maheshvaraadagnikundaadagneh sharavanaadapi | krttikaabhyashca shamsanti vicitram yasya sambhavam || 239

Vom großen Herrn selbst, aus der Feuergrube, aus dem Feuer, sogar aus dem Schilfrohrdickicht

und von den himmlischen Krittikas - so wird von seiner wundersamen Entstehung berichtet.

जातेनैव जगत्कृत्स्नं दुष्प्रधर्षेण तेजसा । आनन्द्य येन निहतो दुर्जयस्तारकासुरः ॥ २४०

jaatenaiva jagatkrtsnam dushpradharshena tejasaa | aanandya yena nihato durjayastaarakaasurah || 240

Kaum war er geboren, da beglückte er die ganze Welt mit seiner unwiderstehlichen Strahlkraft.

Er war’s auch, der den bis dahin unbesiegten Dämon Taaraka erschlug.“

तन्मन्त्रमिममादत्स्व मत्त इत्यभिधाय सः । अग्निदत्तो ददौ तस्मै मन्त्रं तं गुणशर्मणे ॥ २४१

tanmantramimamaadatsva matta ityabhidhaaya sah | agnidatto dadau tasmai mantram tam gunasharmane || 241

Da sagte Gunasharman: „Dann gib mir die Formel!“ Und Agnidatta gab sie ihm.

तेनाराधितवान्स्कन्दं गुणशर्मा स भूगृहे । तयोपचर्यमाणः सन्सुन्दर्या नियतव्रतः ॥ २४२

tenaaraadhitavaanskandam gunasharmaa sa bhuugrhe | tayopacaryamaanah sansundaryaa niyatavratah || 242

Mit diesem Zauberspruch schmeichelte Gunasharman Skanda in seinem unterirdischen Gewölbe.

An seinen Eid gebunden, ließ er sich dabei von Sundari zur Hand gehen.

ततः प्रत्यक्षतामेत्य साक्षाद्देवः स षण्मुखः । तुष्टोऽस्मि ते वरं पुत्र वृणीष्वेति तमादिशत् ॥ २४३

tatah pratyakshataametya saakshaaddevah sa shanmukhah | tushto’smi te varam putra vrniishveti tamaadishat || 243

Bald erschien auch der Gott mit den sechs Gesichtern in seiner Leibhaftigkeit.

„Ich bin zufrieden mit dir, mein Junge. Äußere deinen Wunsch!“ gebot er ihm.

……………….. | …………………… || 244 Die Zeile fehlt. Gunasharman sagt Skanda, was er will, und der erwidert darauf:

अक्षीणकोषो भूत्वा त्वं महासेनं विजित्य च । गत्वाप्रतिहतः पुत्र पृथ्वीराज्यं करिष्यसि ॥ २४५

akshiinakosho bhuutvaa tvam mahaasenam vijitya ca | gatvaapratihatah putra prthviiraajyam karishyasi || 245

„Ein nicht versiegender Schatz wird dein sein, und sobald du Mahasena besiegt hast,

wirst du, mein Sohn, unangefochten die Weltherrschaft erringen!“

इति दत्त्वाधिकं तस्मै वरं स्कन्दस्तिरोदधे । सम्प्राप्ताक्षयकोषश्च गुणशर्मापि सोऽभवत् ॥ २४६

iti dattvaadhikam tasmai varam skandastirodadhe | sampraaptaakshayakoshashca gunasharmaapi so’bhavat || 246

Da gewährte Skanda ihm die machtvolle Wunscherfüllung und entschwand.

Gunasharman aber besaß jetzt einen nichtversiegenden Schatz.

ऋद्ध्या ततः स्वमहिमोचितयाग्निदत्तविप्रात्मजामनुदिनाधिकबद्धभावाम् ।

भाव्यार्थसिद्धिमिव रूपवतीमुपेतां तां सुन्दरीं स सुकृती विधिनोपयेमे ॥ २४७

rddhyaa tatah svamahimocitayaagnidattavipraatmajaamanudinaadhikabaddhabhaavaam |

bhaavyaarthasiddhimiva ruupavatiimupetaam taam sundariim sa sukrtii vidhinopayeme || 247

In einer Zeremonie, die seiner Machtfülle angemessen war, heiratete der Rechtschaffene den Regeln gemäß die Tochter des Brahmanen Agnidatta, die schöne Sundari, die sich - gleichsam sein zukünftiger Erfolg in Regierungsgeschäften - mit jedem Tag stärker zu ihm hingezogen fühlte.

अक्षीणकोषनिचयप्रभवप्रभावात्सम्भूतभूरिगजवाजिपदातिसैन्यः ।

दानप्रसादमिलिताखिलपार्थिवानां रुन्धन्बलैरवनिमुज्जयिनीं जगाम ॥ २४८

akshiinakoshanicayaprabhavaprabhaavaatsambhuutabhuurigajavaajipadaatisainyah |

daanaprasaadamilitaakhilapaarthivaanaam rundhanbalairavanimujjayiniim jagaama || 248

Kraft seines nichtversiegenden Schatzes gelang es ihm, ein immer größer werdendes Heer aus Elefanten, Pferden und Fußsoldaten aufzustellen, und zog aus, das Land um Ujjain mit Tuppen zu besetzen, denen alle Fürsten sich anschlossen, sei es aus Gunst oder seiner Lehen wegen.

प्रख्याप्य तस्यां तदशोकवत्याः प्रजास्वशीलं समरे च भूपम् ।

जित्वा महासेनमपास्य राज्यात्पृथ्वीपतित्वं स समाससाद ॥ २४९

prakhyaapya tasyaam tadashokavatyaah prajaasvashiilam samare ca bhuupam |

jitvaa mahaasenamapaasya raajyaatprthviipatitvam sa samaasasaada || 249

Vor dem Volk bezeugte Gunasharman Ashokavatis Würdelosigkeit, bezwang König Mahasena im Kampf,

stürzte ihn vom Thron und trat die Weltherrschaft an.

अन्याश्च कन्याः परिणीय राज्ञामब्धेस्तटेष्वप्यपराङ्मुखाक्षः ।

इष्टान्स भोगान्गुणशर्मसम्राट् चिराय भुङ्क्ते स्म ससुन्दरीकः ॥ २५०

anyaashca kanyaah pariniiya raajnaamabdhestateshvapyaparaangmukhaakshah |

ishtaansa bhogaangunasharmasamraat ciraaya bhunkte sma sasundariikah || 250

Er ehelichte noch weitere Königstöchter, wobei er seine Augen auch nicht von fernen Meeresufern ließ.

Mit seiner Sundari aber schwelgte König Gunasharman noch lange in allen erdenklichen Freuden.

इति पुरुषविशेषाज्ञानतः मूढबुद्धिः सपदि विपदमाप प्राङ्महासेनभूपः ।

इति च स गुणशर्मा धैर्यमेकं सहायं कृतमतिरवलम्ब्य प्राप्तवानृद्धिमग्र्याम् ॥ २५१

iti purushavisheshaajnaanatah muudhabuddhih sapadi vipadamaapa praanmahaasenabhuupah |

iti ca sa gunasharmaa dhairyamekam sahaayam krtamatiravalambya praaptavaanrddhimagryaam || 251

Da war ein Mann, unfassbar leichtgläubig und stumpfsinnig wie einst König Mahasena, ins Unglück gestürzt.

Dieser Gunasharman aber hatte sich, einzig auf seinen wachen Geist setzend, für eine Sache entschieden.

So gelangte er zur höchsten Entfaltung.“

एवं कथां स्वसचिवस्य मुखादुदारां सूर्यप्रभो निशि निशम्य स वीतभीतेः ।

वीरो महासमरसागरमुत्तितीर्षुरुत्साहमभ्यधिकमाप शनैश्च शिश्ये ॥ २५२

evam kathaam svasacivasya mukhaadudaaraam suuryaprabho nishi nishamya sa viitabhiiteh |

viiro mahaasamarasaagaramuttitiirshurutsaahamabhyadhikamaapa shanaishca shishye || 252

Also vernahm Suryaprabha in dieser Nacht eine erhebende Geschichte aus dem Mund seines Ministers Viitabhiiti. Begierig das Meer der Großen Schlacht zu überqueren, hatte er mehr Zuversicht geschöpft und legte sich allmählich zur Ruhe.

 

इति महाकविश्रीसोमदेवभट्टविरचिते कथासरित्सागरे सूर्यप्रभलम्बके षष्ठस्तरङ्गः ।

iti mahaakavishriisomadevabhattaviracite kathaasaritsaagare suuryaprabhalambake shashthastarangah |

Das war das sechste Kapitel im Buch Suuryaprabha aus dem Weltmeer der Geschichten,

die der Dichterfürst Somadeva Bhatta aufgeschrieben hat.