आदितस्तरङ्गः ५०aaditastarangah Kapitel 50
सूर्यप्रभो नामाष्टमो लम्बकः ।
suuryaprabho naamaashtamo lambakah | Suryaprabha, das Achte Buch
सप्तमस्तरङ्गः saptamastarangah Die 7. Welle Kapitel 7
ततः सूर्यप्रभः प्रातरुत्थाय सचिवैः सह । दानवादिबलैः सर्वैर्युतो युद्धभुवं ययौ ॥ १
tatah suuryaprabhah praatarutthaaya sacivaih saha | daanavaadibalaih sarvairyuto yuddhabhuvam yayau || 1
Am nächsten Morgen erhob sich Suryaprabha und zog mit seinen Ministern
und im Verband mit allen Truppen der Danavas aufs Schlachtfeld.
आययौ श्रुतशर्मा च विद्याधरबलैर्वृतः । आजग्मुश्च पुनर्द्रष्टुं सर्वे देवासुरादयः ॥ २
aayayau shrutasharmaa ca vidyaadharabalairvrtah | aajagmushca punardrashtum sarve devaasuraadayah || 2
Auch Shrutasharman war, umgeben von seinen Vidyadharadivisionen, erschienen.
Auch fanden sich wieder alle Götter, Dämonen und andere Schaulustige ein.
सैन्ये द्वे अपि ते व्यूहावर्धचन्द्रो च चक्रतुः । प्रावर्तत ततो युद्धं बलयोरुभयोस्तयोः ॥ ३
sainye dve api te vyuuhaavardhacandro ca cakratuh | praavartata tato yuddham balayorubhayostayoh || 3
Ein weiteres mal bildeten beide Heere jeweils eine Halbmondformation und stürzten sich in die Schlacht.
सशब्दमभिधावन्तो निकृन्तन्तः परस्परम् । पत्त्रारूढाः प्रजविनो युद्ध्यन्ते स्म शरा अपि ॥ ४
sashabdamabhidhaavanto nikrntantah parasparam | pattraaruudhaah prajavino yuddhyante sma sharaa api || 4
Surrend aufeinander zufliegend und sich gegenseitig spaltend kämpften sogar die gefiederten, schnellen Pfeile.
कोषाननाग्रनिर्याताः सुदीर्घाः पीतशोणिताः । लोलाः खड्गलता रेजुः कृतान्तरसना इव ॥ ५
koshaananaagraniryaataah sudiirghaah piitashonitaah | lolaah khadgalataa rejuh krtaantarasanaa iva || 5
Die aus Scheidenschnauzen gezogenen, hin und herschwingenden Schwertklingen
schienen die von Blut triefenden heraushängenden Zungen des Todes zu sein.
शूरोत्फल्लमुखाम्बोजसम्पत्तच्चक्रसंहति । राजहंसक्षयायासीत्तदाहवमहासरः ॥ ६
shuurotphallamukhaambojasampattaccakrasamhati |raajahamsakshayaayaasiittadaahavamahaasarah || 6
Das Schlachtfeld war ein See, dessen aufgeblühte Lotusse die Gesichter der Helden waren,
auf die Massen von Wurfscheiben niedergingen und den Königsschwänen den Garaus machten.
उत्फलद्भिः पतद्भिश्च निर्लूनैः शूरमूर्धभिः । कृतान्तकन्दुकक्रीडासंनिभा समिदाबभौ ॥ ७
utphaladbhih patadbhishca nirluunaih shuuramuurdhabhih | krtaantakandukakriidaasamnibhaa samidaababhau || 7
Mit den auf- und abspringenden abgeschlagenen Heldenhäuptern sah das Gemetzel aus,
als würde der Tod sich am Ballspiel ergötzen.
क्षतजासेकनिर्धूतधूलिध्वान्ते रणाजिरे । महारथानामभवन्द्वन्द्वयुद्धान्यमर्षिणाम् ॥ ८
kshatajaasekanirdhuutadhuulidhvaante ranaajire | mahaarathaanaamabhavandvandvayuddhaanyamarshinaam || 8
Kaum hatte der Staub auf dem Schlachtfeld, mit Blutstropfen gesprengt, sich gelegt,
da entbrannten Zweikämpfe zwischen den rasenden Heerführern.
आसीत्सूर्यप्रभस्यात्र संग्रामः श्रुतशर्मणा । दामोदरेण च समं प्रभासस्याहवोऽभवत् ॥ ९
aasiitsuuryaprabhasyaatra samgraamah shrutasharmanaa | daamodarena ca samam prabhaasasyaahavo’bhavat || 9
Suryaprabha focht mit Shrutasharman. Damodara kämpfte gegen Prabhasa.
महोत्पातेन साकं च सिद्धार्थो युयुधे तदा । प्रहस्तो ब्रह्मगुप्तेन संगमेन च वीतभीः ॥ १०
mahotpaatena saakam ca siddhaartho yuyudhe tadaa | prahasto brahmaguptena samgamena ca viitabhiih || 10
Mahotpata kämpfte mit Siddhartha, Prahasta mit Brahmagupta, Samgama mit Viitabhiih,
प्रज्ञाढ्यश्चन्द्रगुप्तेनाप्यक्रमेण प्रियंकरः । युयुधे सर्वदमनः सहैवातिबलेन च ॥ ११
rajnaadhyashcandraguptenaapyakramena priyamkarah | yuyudhe sarvadamanah sahaivaatibalena ca || 11
Prajnaadhya mit Candragupta, Akrama mit Priyamkara, Sarvadamana kämpfte mit Atibala,
धुरंधरेण युयुधे स कुञ्जरकुमारकः । अन्ये महारथाश्चान्यैरयुध्यन्त पृथक्पृथक् ॥ १२
dhuramdharena yuyudhe sa kunjarakumaarakah | anye mahaarathaashcaanyairayudhyanta prthakprthak || 12
mit Dhuramdhura kämpfte Kunjarakumara. Auch andere große Heerführer
kämpften einer nach dem anderen gegen ihresgleichen.
तत्र पूर्वं महोत्पातः प्रतिहत्य शरैः शरान् । सिद्धार्थस्य धनुश्छित्त्वा जघानाश्वान्ससारथीन् ॥ १३
tatra puurvam mahotpaatah pratihatya sharaih sharaan | siddhaarthasya dhanushchittvaa jaghaanaashvaansasaaratuiin || 13
Als Erstes zerschoss Mahotpaata Siddhaarthas Pfeile mit seinen Pfeilen,
zersplitterte seinen Bogen, tötete seine Pferde samt Wagenlenker.
विरथः सोऽपि सिद्धार्थो धावित्वा तस्य तं क्रुधा । अयोदण्डेन महता साश्वं रथमचूर्णयत् ॥ १४
virathah so’pi siddhaartho dhaavitvaa tasya tam krudhaa | ayodandena mahataa saashvam rathamacuurnayat || 14
Auch ohne Kampfwagen rannte Siddhartha voll Ingrimm gegen ihn an und zermalmte mit seiner schweren Eisenkeule Mahotpaatas Kampfwagen samt Pferdegespann.
ततस्तं पादचारी स सिद्धार्थः पादचारिणम् । बाहुयुद्धेन महोत्पातमपातयत् ॥ १५
tatastam paadacaarii sa siddhaarthah paadacaarinam | baahuyuddhena mahotpaatamapaatayat || 15
Somit wurde Mahotpaata zum Fußsoldaten. Siddhartha, jetzt auch Bodenkämpfer, rang mit ihm und warf ihn nieder.
यावच्चेच्छति निष्पेष्टुं स तं तावत्स खेचरः । भगेन रक्षितः पित्रा प्रोत्थाय प्रययौ रणात् ॥ १६
yaavaccecchati nishpeshtum sa tam taavatsa khecarah | bhagena rakshitah pitraa protthaaya prayayau ranaat || 16
Während er noch versuchte, ihn zu zermalmen, wurde dieser Luftläufer von seinem Vater, Gott Bhaga, gerettet.
Hoch auffliegend entkam er dem Schlachtfeld.
प्रहस्तब्रह्मगुप्तौ चाप्यन्योन्यं विरथीकृतौ । करणैः खड्गयुद्धेन युध्येते स्म पृथग्विधैः ॥ १७
prahastabrahmaguptau caapyanyonyam virathiikrtau | karanaih khadgayuddhena yudhyete sma prthagvidhaih || 17
Prahasta und Brahmagupta hatten sich gegenseitig ihrer Kampfwagen beraubt
und hieben nach allen Regeln der Fechtkunst mit Schwertern aufeinander ein.
प्रहस्तश्चासिनिर्लूनचर्माणं करणक्रमात् । युक्त्या तं पातयामास ब्रह्मगुप्तं भुवस्तले ॥ १८
prahastashcaasinirluunacarmaanam karanakramaat | yuktyaa tam paatayaamaasa brahmaguptam bhuvastale || 18
Im Laufe ihrer Berührungen zerspaltete Prahasta Brahmaguptas Schild und warf ihn mit einer geschickten Bewegung zu Boden.
पतितस्य शिरस्तस्य स यावच्छेत्तुमिच्छति । तावन्निवारितो दूरात्पित्रास्य ब्रह्मणा स्वयम् ॥ १९
patitasya shirastasya sa yaavacchettumicchati | taavannivaarito duuraatpitraasya brahmanaa svayam || 19
Noch während er versuchte, Brahmagupta den Kopf abzuhacken,
wurde er von Gott Brahma selbst aus der Ferne davon abgehalten.
सुतान्रक्षितुमायाता यूयं न प्रेक्षितुं रणम् । इत्युक्त्वा दानवाः सर्वे देवान्विजहसुस्तदा ॥ २०
sutaanrakshitumaayaataa yuuyam na prekshitum ranam | ityuktvaa daanavaah sarve devaanvijahasustadaa || 20
Da verlachten alle Danavas die Götter und riefen: „Nicht den Kampf zu sehen, kamt ihr,
sondern eure Söhne zu retten!“
तावद्वीतभयश्छिन्नधन्वानं हतसारथिम् । जघान हृदये विद्ध्वा प्रद्युम्नास्त्रेण संक्रमम् ॥ २१
taavadviitabhayashchinnadhanvaanam hatasaarathim | jaghaana hrdaye viddhvaa pradyumnaastrena samkramam || 21
Währenddessen spaltete Viitabhaya den Bogen von Samkrama, erschlug seinen Wagenlenker
und brachte ihn mit des Liebesgottes Waffe um, die er ihm ins Herz jagte.
प्रज्ञाढ्यश्चन्द्रगुप्तं च पदातिं रथयोः क्षयात् । पदातिः खड्गयुद्धेन न्यवधीत्कृत्तमस्तकम् ॥ २२
prajnaadhyashcandraguptam ca padaatim rathayoh kshayaat | padaatih khadgayuddhena nyavadhiitkrttamastakam || 22
Nachdem ihre Kampfwagen zerschmettert waren, wieder zu Fußsoldaten geworden,
schlug Prajnadhya dem Candragupta im Schwertkampf den Kopf ab.
ततः पुत्रवधक्रुद्धः स्वयमागत्य चन्द्रमाः । प्रज्ञाढ्यं योधयामास युद्धं चासीत्तयोः समम् ॥ २३
tatah putravadhakruddhah svayamaagatya candramaah | prajnaadhyam yodhayaamaasa yuddham caasiittayoh samam || 23
Erbost über den Mord an seinem Sohn, stieg der Mond höchstpersönlich herab, um Prajnadhya zu bekämpfen.
Sie fochten und waren einander ebenbürtig.
प्रियंकरश्च विरथो विरथं रथनाशतः । एकखड्गप्रहारेण करोति स्माक्रमं द्विधा ॥ २४
priyamkarashca viratho viratham rathanaashatah | ekakhadgaprahaarena karoti smaakramam dvidhaa || 24
Auch Priyankara war jetzt ohne Kampfwagen. Mit einem einzigen Schwertstreich schlug er Akrama,
der auch seinen Kampfwagen verloren hatte, in der Mitte entzwei.
छिन्ने धनुषि निक्षिप्तेनाङ्कुशेन हृदि क्षतम् । हतवान्सर्वदमनो हेलयातिबलं रणे ॥ २५
chinne dhanushi nikshiptenaankushena hrdi kshatam | hatavaansarvadamano helayaatibalam rane || 25
Sarvadamana zerbrach in der Schlacht zuerst den Bogen von Atibala, dem er sodann mit leichter Hand
seinen Elefantenhaken ins Herz rammte.
ततो धुरंधरं तं च स कुञ्जरकुमारकः । अस्त्रप्रत्यस्त्रयुद्धेन चकार विरथं मुहुः ॥ २६
tato dhuramdharam tam ca sa kunjarakumaarakah | astrapratyastrayuddhena cakaara viratham muhuh || 26
In einem schweren Waffengang beraubte Kunjarakumara den Dhurandhara schließlich seines Kampfwagens.
मुहुर्विक्रमशक्तिश्च तस्मै रथमढौकयत् । ररक्ष संकटे तं चाप्यस्त्रैरस्त्राणि वारयन् ॥ २७
muhurvikramashaktishca tasmai rathamadhaukayat | raraksha samkate tam caapyastrairastraani vaarayan || 27
Im Nu stellte Vikramashakti ihm einen neuen Kampfwagen bereit und kam ihm in seiner Notlage zu Hilfe,
indem er anfliegende Geschosse mit Gegenwaffen abwehrte.
स कुञ्जरकुमारोऽथ धावित्वा महतीं शिलाम् । क्रुद्धो विक्रमशक्तेर्द्राक्चिक्षेप स्यन्दनोपरि ॥ २८
sa kunjarakumaaro’tha dhaavitvaa mahatiim shilaam | kruddho vikramashakterdraakcikshepa syandanopari || 28
Da ließ Kunjarakumara in einer Zornaufwallung einen mächtigen Felsbrocken auf Vikramashaktis Kampfwagen niedersausen.
गते विक्रमशक्तौ च चूर्णतस्यन्दने ततः । तथैव शिलया तं स धुरंधरमचूर्णयत् ॥ २९
gate vikramashaktau ca cuurnatasyandane tatah | tathaiva shilayaa tam sa dhuramdharamacuurnayat || 29
Als sein Wagen zerschmettert war, schleppte Vikramashakti sich davon,
und Kunjarakumara zermalmte Dhurandhara mit eben diesem Stein.
सूर्यप्रभः प्रयुद्धोऽपि सहात्र श्रुतशर्मणा । विरोचनवधक्रोधाज्जघानैकेषुणा दमम् ॥ ३०
suuryaprabhah prayuddho’pi sahaatra shrutasharmanaa | virocanavadhakrodhaajjaghaanaikeshunaa damam || 30
Während Suryaprabha noch gegen Shrutasharman kämpfte, war er des Mordes an Virocana wegen so aufgebracht,
daß er Dama mit einem einzigen Pfeil niederstreckte.
तत्क्रोधादश्विनौ देवौ युद्धायापतितौ शरैः । सुनीथः प्रतिजग्राह तेषां युद्धमभून्महत् ॥ ३१
tatkrodhaadashvinau devau yuddhaayaapatitau sharaih | suniithah pratijagraaha teshaam yuddhamabhuunmahat || 31
Darüber erzürnt stiegen die beiden Ashvins zum Gefecht herab, doch Sunitha empfing sie mit Pfeilen.
Zwischen ihnen brach ein erbitterter Kampf aus.
स्थिरबुद्धिश्च संग्रामे शक्त्या हत्वा पराक्रमम् । वसुभिस्तद्वधक्रुद्धैः सहाष्टाभिरयुध्यत ॥ ३२
sthirabuddhishca samgraame shaktyaa hatvaa paraakramam | vasubhistadvadhakruddhaih sahaashtaabhirayudhyata || 32
Sthirabuddhi durchbohrte Parakrama im Kampf mit seinem Speer. Über diesen Mord waren die acht Vasus dermaßen empört, daß sie über ihn herfielen und er gegen sie antreten mußte.
विरथीकृतभासं च प्रभासो वीक्ष्य मर्दनम् । दामोदररणासक्तोऽप्येकेनेवेषुणावधीत् ॥ ३३
virathiikrtabhaasam ca prabhaaso viikshya mardanam | daamodararanaasakto’pyekeneveshunaavadhiit || 33
Prabhaasa hatte zwar gesehen, daß Bhaasa ohne Kampfwagen dastand, erschoss Mardana mit einem einzigen Pfeil,
obwohl er selbst noch in einen Kampf mit Damodara verwickelt war.
प्रकम्पनोऽस्त्रयुद्धेन हत्वा तेजःप्रभं युधि । युयुधे तद्वधक्रोधेनाग्निना सह दानवः ॥ ३४
prakampano’strayuddhena hatvaa tejahprabham yudhi | yuyudhe tadvadhakrodhenaagninaa saha daanavah || 34
Der Danava Prakampana erschoss Tejahprabha in der Schlacht. Dann kämpfte er mit Feuergott Agni,
der ob seiner Ermordung erbost war.
धूम्रकेतोश्च समरे यमदंष्ट्रं निजघ्नुषः । कुपितेन यमेनाभूत्सह युद्धं सुदारुणम् ॥ ३५
dhuumraketoshca samare yamadamshtram nijaghnushah | kupitena yamenaabhuutsaha yuddham sudaarunam || 35
Dhuumraketu erschlug Yamadamshtra in der Schlacht. Daraufhin entbrannte ein gnadenloser Kampf mit Todesgott Yama.
चूर्णयित्वा स शिलया सिंहदंष्ट्रः सुरोषणम् । समं निरृतिना युद्धे तद्वधामर्षशालिना ॥ ३६
cuurnayitvaa sa shilayaa simhadamshtrah suroshanam | samam nirrtinaa yuddhe tadvadhaamarshashaalinaa || 36
Simhadamshtra zermalmte Suroshana mit einem Felsbrocken. Danach mußte er gegen die Göttin der Verwesung ankämpfen,
Nirriti, die Suroshanas Ermordung wegen voller Hass war.
कालचक्रोऽपि चक्रेण चक्रे वायुबलं द्विधा । अयुध्यत च तत्कोपाज्ज्वलता वायुना सह ॥ ३७
kaalacakro’pi cakrena cakre vaayubalam dvidhaa | ayudhyata ca tatkopaajjvalataa vaayunaa saha || 37
Kaalacakra schnitt mit seiner Wurfscheibe den Vaayubala Windkraft entzwei, und kämpfte gegen Windgott Vaayu,
der aus Wut darüber einen Flächenbrand entfachte.
रूपैर्नागाद्रिवृक्षाणां महामायो विमोहदम् । कुबेरदत्तं हतवांस्तार्क्ष्यवज्राग्निरूपधृत् ॥ ३८
ruupairnaagaadrivrkshaanaam mahaamaayo vimohadam | kuberadattam hatavaamstaarkshyavajraagniruupadhrt || 38
Mahamaya erschlug Kuberadatta, der ihn täuschte, indem er sich der Form von Schlangen, Felsen oder Bäumen bediente,
indem er selbst die Form von geflügelten Pferden, Donnerkeilen oder Feuer annahm.
ततः क्रुद्धः कुबेरोऽत्र साकमयुध्यत । एवमन्येऽप्ययुध्यन्त सुराः स्वांशवधक्रुधा ॥ ३९
tatah kruddhah kubero’tra saakamayudhyata | evamanye’pyayudhyanta suraah svaamshavadhakrudhaa || 39
Also trat Geldgott Kubera zornig in den Kampf ein. So kämpften auch andere Götter wütend mit,
sobald die fielen, die ein Teil von ihnen waren.
निजघ्निरेऽत्र चान्येऽपि ते विद्याधराधिपाः । उत्पतद्भिः प्रतिपदं तैस्तैर्मनुजदानवैः ॥ ४०
nijaghnire’tra caanye’pi te vidyaadharaadhipaah | utpatadbhih pratipadam taistairmanujadaanavaih || 40
Auch andere Vidyadharafürsten wurden erschlagen, von Menschen, oder von Dämonen, die auf Schritt und Tritt hervorkrochen.
तावच्चात्र प्रभासस्य सह दामोदरेण तत् । परस्परास्त्रप्रत्यस्त्रभीमं युद्धमवर्तत ॥ ४१
taavaccaatra prabhaasasya saha daamodarena tat | parasparaastrapratyastrabhiimam yuddhamavartata || 41
Indessen tobte ein erbitterter Kampf zwischen Prabhasa und Damodara, die Geschosse aufeinander schleuderten.
अथ दामोदरश्छिन्नधन्वा निहतसारथिः । आत्तान्यचापः संगृह्य स्वयं रश्मीनयुध्यत ॥ ४२
atha daamodarashchinnadhanvaa nihatasaarathih | aattaanyacaapah samgrhya svayam rashmiinayudhyata || 42
Dabei wurde Damodaras Bogen zersplittert und sein Wagenlenker erschlagen.
Doch er griff sich einen anderen Bogen, nahm die Zügel selbst in die Hand und kämpfte weiter.
साधुवादप्रदं चास्य पप्रच्छेन्द्रोऽम्बुजासनम् । हीयमानं प्रति कथं तुष्टोऽसि भगवन्निति ॥ ४३
saadhuvaadapradam caasya papracchendro’mbujaasanam | hiiyamaanam prati katham tushto’si bhagavanniti || 43
Als Brahma auf dem Lotus sitzend, ihm ein „Gut gemacht!“ zurief, fragte Indra ihn:
„Wie kannst du dich so freuen, o Herr, da ich von allen verlassen werde!“
ततो ब्रह्मा जगादैनं कथं नैतस्य तुष्यते । इयच्चिरं प्रभासेन सह योऽनेन युध्यते ॥ ४४
tato brahmaa jagaadainam katham naitasya tushyate | iyacciram prabhaasena saha yo’nena yudhyate || 44
Da sprach Brahma zu ihm: „Wie sollte man sich nicht über einen freuen, der Prabhasa so lange Widerstand leistet?
दामोदरं हरेरंशं विना कुर्यादिदं हि कः । एकस्य हि प्रभासस्य सर्वेऽप्यल्पाः सुरा रणे ॥ ४५
daamodaram hareramsham vinaa kuryaadidam hi kah | ekasya hi prabhaasasya sarve’pyalpaah suraa rane || 45
Wer außer Damodara, der ein Teil von Vishnu ist, wäre dazu imstande?
Gegen Prabhasa, und sei er auch allein, im Kampf anzutreten, sind alle Götter zu schwach.
नमुचिर्नाम यो ह्यासीदसुरः सुरमर्दनः । प्रबलाख्यस्ततो जज्ञे सर्वरत्नमयश्च यः ॥ ४६
namucirnaama yo hyaasiidasurah suramardanah | prabalaakhyastato jajne sarvaratnamayashca yah || 46
Wer einst der Dämon Namuci, ein Götterfresser, war, der wurde als Prabala geboren, ganz aus Diamant bestehend.
सैष प्रभासो जातोऽद्य पुत्रो भासस्य दुर्जयः । भासोऽपि पूर्वमभवत्कालनेमिर्महासुरः ॥ ४७
saisha prabhaaso jaato’dya putro bhaasasya durjayah | bhaaso’pi puurvamabhavatkaalanemirmahaasurah || 47
Der unbesiegbare Prabhaasa hier wurde als Sohn des Bhaasa geboren. Bhaasa wiederum war einst der Oberteufel Kaalanemi,
भूयो हिरण्यकशिपुस्ततो भूत्वा कपिञ्जलः । सुमुण्डीकोऽसुरो योऽभूत्सोऽयं सूर्यप्रभोऽद्य च ॥ ४८
bhuuyo hiranyakashipustato bhuutvaa kapinjalah | sumundiiko’suro yo’bhuutso’yam suuryaprabho’dya ca || 48
der dann zu Hiranyakashipu wurde, und danach zu Kapinjala. Wer einst Dämon Sumundiika war, ist heutzutage Suryaprabha.
हिरण्याक्षश्च योऽभूत्प्राक्स सुनीथासुरोऽप्ययम् । प्रहस्ताद्याश्च येऽप्येते ते सर्वे दैत्यदानवाः ॥ ४९
hiranyaakshashca yo’bhuutpraaksa suniithaasuro’pyayam | prahastaadyaashca ye’pyete te sarve daityadaanavaah || 49
Wer einst Hiranyaaksha war, ist heute der Dämon Suniitha. Prahasta und die andern alle sind Daityas und Daanavas.
ये युष्माभिर्हतास्तेऽमी पुनर्जाता यतोऽसुराः । मयादयोऽत एवामी पक्षमेषामुपाश्रिताः ॥ ५०
ye yushmaabhirhataaste’mii punarjaataa yato’suraah | mayaadayo’ta evaamii pakshameshaamupaashritaah || 50
Die von euch Erschlagenen wurden zwangsläufig als Dämonen wiedergeboren.
Also setzen Maya und die anderen auf eben diese Partei.
सूर्यप्रभादिभिः स्विष्टरुद्रयज्ञप्रभावतः । विस्रस्तबन्धनः पश्य बलिद्रष्टुमिहागतः ॥ ५१
suuryaprabhaadibhih svishtarudrayajnaprabhaavatah | visrastabandhanah pashya balidrashtumihaagatah || 51
Sieh nur – Bali kam her, um sich das anzusehen, denn kraft des aufrichtigen Opfers von Suryaprabha und den anderen an Shiva wurden seine Bande gesprengt.
स्वं सत्यवचनं रक्षन्पातालेष्वेष तिष्ठति । त्वद्राज्यकालपर्यन्तं ततश्चेन्द्रो भविष्यति ॥ ५२
svam satyavacanam rakshanpaataaleshvesha tishthati | tvadraajyakaalaparyantam tatashcendro bhavishyati || 52
Doch er hält sich an sein Gelübde und bleibt einstweilen in den Höllenregionen.
Sobald aber deine Herrschaft zu Ende geht, wird er der Götterfürst Indra sein.
एते परिगृहीताश्च साम्प्रतं त्रिपुरारिणा । तन्नायं जयकालो वः संधिं कुरुत किं ग्रहैः ॥ ५३
ete parigrhiitaashca saampratam tripuraarinaa | tannaayam jayakaalo vah samdhim kuruta kim grahaih || 53
Die wurden jetzt von Shiva, dem Feind der Drei Städte, umarmt. Das ist nicht Eure Zeit der Siege.
Schließt Frieden. Was sollen die Kämpfe?“
इति यावत्सुरपतिं ब्रवीति कमलासनः । तावत्प्रभासः प्रामुञ्चदस्त्रं पाशुपतं महत् ॥ ५४
iti yaavatsurapatim braviiti kamalaasanah | taavatprabhaasah praamuncadastram paashupatam mahat || 54
Während Brahma auf dem Lotus sitzend zu Indra, dem Götterfürsten, sprach, feuerte Prabhaasa Shivas mächtige Waffe ab.
तद्दृष्ट्वा सर्वसंहारि रौद्रमस्त्रं विजृम्भितम् । प्रमुक्तं हरिणा चक्रं सुतस्नेहात्सुदर्शनम् ॥ ५५
taddrshtvaa sarvasamhaari raudramastram vijrmbhitam | pramuktam harinaa cakram sutasnehaatsudarshanam || 55
Als Vishnu Shivas alles vernichtende Waffe heraufziehen sah, schleuderte er aus Liebe zu seinem Sohn Daamodara Krishna
ihr seine Wurfscheibe Sudarshana entgegen.
ततः सरूपयोरासीद्युद्धं दिव्यास्त्रयोस्तयोः । अकाण्डविश्वसंहारसम्भ्रान्तभुवनत्रयम् ॥ ५६
tatah saruupayoraasiidyuddham divyaastrayostayoh | akaandavishvasamhaarasambhraantabhuvanatrayam || 56
Da nahmen diese beiden Wunderwaffen Gestalt an, und zwischen ihnen tobte ein Kampf,
der die Dreiwelt, ihre schlagartige, umfassende Vernichtung vor Augen, in Aufruhr versetzte.
अस्त्रं स्वं संहरैतत्त्वं यावत्स्वं संहराम्यहम् । इत्युक्तो हरिणा सोऽथ प्रभासः प्रत्युवाच तम् ॥ ५७
astram svam samharaitattvam yaavatsvam samharaamyaham | ityukto harinaa so’tha prabhaasah pratyuvaaca tam || 57
„Ruf dein Geschoss zurück! Dann rufe ich auch meins zurück!“ Auf dieses Angebot Vishnus erwiderte Prabhaasa:
मुक्तमस्त्रं वृथा न स्यात्तत्प्रयातु पराङ्मुखः । दामोदरो रणं हित्वा ततोऽस्त्रं संहराम्यहम् ॥ ५८
muktamastram vrthaa na syaattatprayaatu paraanmukhah | daamodaro ranam hitvaa tato’stram samharaamyaham || 58
„Meine Waffe soll nicht umsonst geschleudert sein! Erst wenn Daamodara umkehrt und das Schlachtfeld räumt,
zieh ich mein Geschoss zurück!“
इत्युक्ते तेन भगवानवादीत्तर्हि मानय । चक्रं त्वमपि मे मा भूद्वैफल्यमुभयोरपि ॥ ५९
ityukte tena bhagavaanavaadiittarhi maanaya | cakram tvamapi me maa bhuudvaiphalyamubhayorapi || 59
Auf diese Worte Prabhaasas erwiderte Gott Vishnu: „Dann erweise du auch meinem Diskus deine Referenz!
So ist keine der beiden Waffen nutzlos.“
एतच्छौरेर्वचः श्रुत्वा प्रभासः प्राह कालवित् । एवमस्तु रथं हन्तु मम चक्रमिदं तव ॥ ६०
etacchaurervacah shrutvaa prabhaasah praaha kaalavit | evamastu ratham hantu mama cakramidam tava || 60
Prabhaasa, der die Zeiten kannte, hatte Vishnu-Krishnas Vorschlag verstanden und sprach:
„So soll es sein. Dein Diskus soll meinen Wagen zertrümmern.“
तथेति हरिणा दामोदरे व्यावर्तिते रणात् । प्रभासः संजहारास्त्रं चक्रं चास्यापतद्रथे ॥ ६१
tatheti harinaa daamodare vyaavartite ranaat | prabhaasah samjahaaraastram cakram caasyaapatadrathe || 61
„So sei es!“ sprach Vishnu und zog Daamodara aus der Schlacht zurück. Prabhaasa holte sein Geschoss zurück,
und der Diskus krachte in seinen Kampfwagen.
आरुह्यान्यं रथं सोऽथ ययौ सूर्यप्रभान्तिकम् । दामोदरोऽपि स प्रायाच्छ्रुतशर्मान्तिकं ततः ॥ ६२
aaruhyaanyam ratham so’tha yayau suuryaprabhaantikam | daamodaro’pi sa praayaacchrutasharmaantikam tatah || 62
Er bestieg einen Ersatzwagen und fuhr zu Suuryaprabha. Dann fuhr auch Daamodara zu Shrutasharman zurück.
तावच्च वासवांशत्वदृप्तस्य श्रुतशर्मणः । सूर्यप्रभस्य च द्वन्द्वयुद्धं काष्ठां परामगात् ॥ ६३
taavacca vaasavaamshatvadrptasya shrutasharmanah | suuryaprabhasya ca dvandvayuddham kaashthaam paraamagaat || 63
Also erreichte der Zweikampf zwischen Shrutasharman, der stolz war, ein Abkömmling Indras zu sein,
und Suryaprabha höchste Heftigkeit.
श्रुतशर्मा प्रयुङ्क्ते स्म यद्यदस्त्रं प्रयत्नतः । प्रत्यस्त्रैः प्रतिहन्ति स्म तत्तत्सूर्यप्रभः क्षणात् ॥ ६४
shrutasharmaa prayunkte sma yadyadastram prayatnatah | pratyastraih pratihanti sma tattatsuuryaprabhah kshanaat || 64
Hitzig setzte Shrutasharman verschiedene Waffengattungen ein, die Suryaprabha jedesmal entsprechend parierte.
माया या या च तेनात्र प्रयुक्ता श्रुतशर्मणा । सूर्यप्रभेण सा सास्य निहता प्रतिमायया ॥ ६५
maayaa yaa yaa ca tenaatra prayuktaa shrutasharmanaa | suuryaprabhena saa saasya nihataa pratimaayayaa || 65
Jedes von Shrutasharman angelegte Täuschungsmanöver ließ Suryaprabha mit passenden Gegenmanövern verpuffen.
ततो ब्रह्मास्त्रममुचच्छ्रुतशर्मातिकोपतः । सूर्यप्रभोऽपि प्रामुञ्चदस्त्रं पाशुपतं कृती ॥ ६६
tato brahmaastramamucacchrutasharmaatikopatah | suuryaprabho’pi praamuncadastram paashupatam krtii || 66
Wutschnaubend ließ Shrutasharman da sein Brahmageschoss aufsteigen, Suryaprabha aber entfesselte mutig seine Shivawaffe.
तेन रौद्रमहास्त्रेण ब्रह्मास्त्रं प्रतिहत्य तत् । यावत्स दुष्प्रधर्मेण श्रुतशर्माभिभूयते ॥ ६७
tena raudramahaastrena brahmaastram pratihatya tat | yaavatsa dushpradharmena shrutasharmaabhibhuuyate || 67
Brahmas Geschoss schlug er mit Shivas Wunderwaffe, und weil die so unvorhersehbar war,
gewann er die Oberhand über Shrutasharman,
तावदिन्द्रप्रभृतिभिर्लोकपालैः समन्ततः । वज्रादीनि प्रयुक्तानि परमास्त्राण्यमर्षिभिः ॥ ६८
taavadindraprabhrtibhirlokapaalaih samantatah | vajraadiini prayuktaani paramaastraanyamarshibhih || 68
bis Indra und die anderen Weltenhüter, ungeduldig werdend, wirksamere Waffen, vor allem Donnerkeile, einsetzten.
तत्तु पाशुपतं तानि जित्वा सर्वायुधान्यपि । जज्वाल सुतरामस्त्रं श्रुतशर्मजिघांसया ॥ ६९
tattu paashupatam taani jitvaa sarvaayudhaanyapi | jajvaala sutaraamastram shrutasharmajighaamsayaa || 69
Shivas Waffe aber war all ihren Geschossen überlegen und glühte nur noch heißer vor Lust, Shrutasharman zu vernichten.
ततः सूर्यप्रभः स्तुत्वा महास्त्रं तद्व्यजिज्ञपत् । मा वाधीः श्रुतशर्माणं बद्ध्वा त्वं तं समर्पय ॥ ७०
tatah suuryaprabhah stutvaa mahaastram tadvyajijnapat | maa vaadhiih shrutasharmaanam baddhvaa tvam tam samarpaya || 70
Suryaprabha lobte die göttliche Waffe und bat sie: „Töte Shrutasharman nicht! Nimm ihn gefangen und liefere ihn aus!“
ततः प्रसह्य निःशेषैः संनद्धमभवत्सुरैः । तज्जिगीषाच्चान्यैः प्रेक्षकैरसुरैरपि ॥ ७१
tatah prasahya nihsheshaih samnaddhamabhavatsuraih | tajjigiishaaccaanyaih prekshakairasurairapi || 71
Da rüsteten alle Götter sich sofort zum Kampf. Die Dämonen, bisher Schaulustige, ebenso.
Die wollten sie endlich besiegen.
तत्क्षणं वीरभद्राख्यः शम्भुना प्रेरितो गणः । आगत्यैव तदादेशमिन्द्रादिभ्योऽब्रवीदिदम् ॥ ७२
tatkshanam viirabhadraakhyah shambhunaa prerito ganah | aagatyaiva tadaadeshamindraadibhyo’braviididam || 72
In diesem Moment schickte Shiva seinen Gana Viirabhadra.
Der ging auch, um Indra und den anderen diese Warnung anzusagen:
यूयं प्रेक्षितुमायातास्तद्योद्धुं वः क्रमोऽत्र कः । मर्यादालङ्घनाच्चान्यदपि स्यादसमञ्जसम् ॥ ७३
yuuyam prekshitumaayaataastadyoddhum vah kramo’tra kah | maryaadaalanghanaaccaanyadapi syaadasamanjasam || 73
„Ihr seid gekommen, um zu schauen. Ist jetzt Kämpfen an der Reihe?
Aus der Überschreitung von gesetzten Grenzen könnt gar manch Ungemach erfolgen.“
एतच्छ्रुत्वाब्रुवन्देवा हन्यन्ते च हताश्च नः । सर्वेषामत्र तनयास्तन्न युध्यामहे कथम् ॥ ७४
etacchrutvaabruvandevaa hanyante ca hataashca nah | sarveshaamatra tanayaastanna yudhyaamahe katham || 74
Als die Götter das hörten, riefen sie: „Unser aller Söhne wurden und werden hier abgeschlachtet!
Wie sollten wir da nicht kämpfen dürfen?
दुस्त्यजो हि सुतस्नेहस्तदवश्यं प्रतिक्रिया । तन्निहन्तृषु कर्तव्या यथाशक्त्यत्र कोऽक्रमः ॥ ७५
dustyajo hi sutasnehastadavashyam pratikriyaa | tannihantrshu kartavyaa yathaashaktyatra ko’kramah || 75
Die Liebe zu den Söhnen wirft man nicht einfach ab. Darum ist unvermeidlich nach Kräften Vergeltung
an ihren Schlächtern zu üben! Was ist daran grenzüberschreitend?“
इत्युक्तवत्सु देवेषु वीरभद्रे ततो गते । सुराणामसुराणां च प्रावर्तत महारणः ॥ ७६
ityuktavatsu deveshu viirabhadre tato gate | suraanaamasuraanaam ca praavartata mahaaranah || 76
Also sprachen die Götter und Viirabhadra zog ab. Dann entbrannte eine gewaltige Schlacht zwischen Göttern und Widergöttern:
सुनीथः सममश्विभ्यां प्रज्ञाढ्यश्च सहेन्दुना । स्थिरबुद्धिश्च वसुभिः कालचक्रश्च वायुना ॥ ७७
suniithah samamashvibhyaam prajnaadhyashca sahendunaa | sthirabuddhishca vasubhih kaalacakrashca vaayunaa || 77
Suniitha kämpfte gegen beide Ashvins, Prajnaadhya gegen den Mond.
Sthirabuddhi schlug sich mit den Vasus und Kaalacakra mit dem Wind herum.
प्रकम्पनोऽग्निना सिंहदंष्ट्रो निरृतिना तथा । वरुणेन प्रमथनो धूम्रकेतुर्यमेन च ॥ ७८
prakampano’gninaa simhadamshtro nirrtinaa tathaa | varunena pramathano dhuumraketuryamena ca || 78
Prakampana kämpfte gegen Feuergott Agni, Simhadamshtra gegen Nirriti,
Pramathana gegen Varuna und Dhuumraketu gegen Yama, den Gott des Todes.
महामायः स च तदा धनाधिपतिना सह । अयुध्यतास्त्रप्रत्यस्त्रैरन्योन्यैश्च समं सुरैः ॥ ७९
mahaamaayah sa ca tadaa dhanaadhipatinaa saha | ayudhyataastrapratyastrairanyonyaishca samam suraih || 79
Mahamaya kämpfte mit Kubera, dem Herrn über das Geld,
und andere Teufel kämpften mit immer wieder neuen Waffen gegen die Götter.
पर्यन्ते परमास्त्रं च यो यो यद्यत्सुरोऽक्षिपत् । तस्य तस्य हरस्तत्तद्धुंकारेण व्यनाशयत् ॥ ८०
paryante paramaastram ca yo yo yadyatsuro’kshipat | tasya tasya harastattaddhumkaarena vyanaashayat || 80
Zum Schluß war es so: Wann immer ein Gott seine mächtige Waffe abschoss,
zerstörte Shiva sie eine nach der anderen mit einer tiefen Brummtonschwingung.
धनदस्तूद्यतगदः साम्ना शर्वेण वारितः । भग्नास्त्राश्च सुरास्ते ते परित्यज्याहवं ययुः ॥ ८१
dhanadastuudyatagadah saamnaa sharvena vaaritah | bhagnaastraashca suraaste te parityajyaahavam yayuh || 81
Als Kubera mit seiner Keule zum Schlag ausholte, hielt Shiva ihn beschwichtigend zurück.
Sobald ihre Waffen zerbrochen waren, verließen die Götter einer nach dem anderen fluchtartig das Schlachtfeld.
ततः सूर्यप्रभं शक्रः स्वयं क्रोधादयोधयत् । शरौघममुचत्तस्मिंस्तानि तान्यायुधानि च ॥ ८२
tatah suuryaprabham shakrah svayam krodhaadayodhayat | sharaughamamucattasmimstaani taanyaayudhaani ca || 82
Da war Indra so wütend, daß er Suryaprabha persönlich angriff,
indem er einen Pfeilhagel und noch andere Waffen über ihm abwarf.
सूर्यप्रभश्च निर्धूय तदस्त्राण्यवहेलया । आकर्णाकृष्टनाराचशतेनेन्द्रमताडयत् ॥ ८३
suuryaprabhashca nirdhuuya tadastraanyavahelayaa | aakarnaakrshtanaaraacashatenendramataadayat || 83
Diese Geschosse lässig beiseitefegend ließ Suryaprabha
Hunderte bis an die Ohren zurückgezogene Eisenpfeile auf Indra einprasseln.
ततः क्रुद्धः स कुलिशं जग्राह च सुराधिपः । हुंकारं चाकरोद्रुद्रः कुलिशं च ननाश तत् ॥ ८४
tatah kruddhah sa kulisham jagraaha ca suraadhipah | humkaaram caakarodrudrah kulisham ca nanaasha tat || 84
Da war der Götterfürst so zornig, daß er seinen Donnerkeil zur Hand nahm.
Wieder ließ Shiva sein böses Knurren ertönen und zermürbte Indras Donnerkeil.
ततः पराङ्मुखे याते शक्रे नारायणः स्वयम् । प्रभासं योधयामास क्रोधात्कोटीमुखैः शरैः ॥ ८५
tatah paraanmukhe yaate shakre naaraayanah svayam | prabhaasam yodhayaamaasa krodhaatkotiimukhaih sharaih || 85
Indra zog sich vom Kampfgeschehen zurück. Dafür beschoss Narayana - ergrimmt -
Prabhaasa mit Pfeilen, die Millionen von Spitzen enthielten.
अस्त्राण्यन्यानि चाप्यस्त्रैर्निष्कम्पो युयुधे समम् । हताश्वो विरथीभूतोऽप्यारुह्यान्यं रथं च सः ॥ ८६
astraanyanyaani caapyastrairnishkampo yuyudhe samam | hataashvo virathiibhuuto’pyaaruhyaanyam ratham ca sah || 86
Der aber beschoss unbeirrt alle weiteren Waffen mit seinen eigenen.
Als sein Pferd tot war und er keinen Kampfwagen mehr hatte, sprang er sogleich auf einen anderen.
तेन दैत्यारिण सार्धं निर्विशेषमयुध्यत । ततः प्रकुपितो देवो ज्वलच्चक्रं मुमोच सः ॥ ८७
tena daityaarina saardham nirvisheshamayudhyata | tatah prakupito devo jvalaccakram mumoca sah || 87
Somit konnter er den Kampf gegen den Daityafeind Narayana auf Augenhöhe fortsetzen.
Der Gott wurde so wütend, daß er seine Feuerscheibe warf.
प्रभासोऽप्यभिमन्त्र्यैव दिव्यं खड्गं प्रमुक्तवान् । तयोरायुधयोर्युध्यमानयोर्वीक्ष्य चक्रतः ॥ ८८
prabhaaso’pyabhimantryaiva divyam khadgam pramuktavaan | tayoraayudhayoryudhyamaanayorviikshya cakratah || 88
Prabhaasa aber segnete sein Flammenschwert mit Zaubersprüchen und schleuderte es dagegen.
Da kämpften nun diese beiden Waffen miteinander. Als er sah, daß Vishnus Diskus
हीयमानं शनैः खड्गं हुंकारं कृतवान्हरः । तेन ते खड्गचक्रे द्वे अन्तर्धानमुपेयतुः ॥ ८९
hiiyamaanam shanaih khadgam humkaaram krtavaanharah | tena te khadgacakre dve antardhaanamupeyatuh || 89
das Schwert systematisch zurückdrängte, ließ Shiva sein bedrohliches Knurren hören.
Danach verzogen Schwert und Diskus beide sich zurück an ihren Ursprungsort.
ततो ननन्दुरसुरा विषीदन्ति स्म चामराः । सूर्यप्रभे लब्धजये बद्धे च श्रुतशर्मणि ॥ ९०
tato nanandurasuraa vishiidanti sma caamaraah | suuryaprabhe labdhajaye baddhe ca shrutasharmani || 90
Die Dämonen frohlockten, und die Unsterblichen verfielen in Schwermut.
Suryaprabha hatte den Sieg errungen. Shrutasharman lag in Fesseln.
संस्तुत्याराधयामासुरथ देवा वृषध्वजम् । ततस्तुष्टः सुरानेवमादिदेशाम्बिकापतिः ॥ ९१
samstutyaaraadhayaamaasuratha devaa vrshadhvajam | tatastushtah suraanevamaadideshaambikaapatih || 91
Da besangen und beschwichtigten die Götter Shiva, der den Stier im Banner führt.
Zufriedengestellt gab der Herr der lieben Mutter den Göttern folgenden Befehl:
सूर्यप्रभ प्रतिज्ञातं वर्जयित्वार्थ्यतां वरः । देव यत्ते प्रतिज्ञातं कः शक्तः कर्तुमन्यथा ॥ ९२
suuryaprabha pratijnaatam varjayitvaarthyataam varah | deva yatte pratijnaatam kah shaktah kartumanyathaa || 92
„Bittet Suryaprabha um einen Gefallen, außer dem, der ihm vorbehalten ist:
‚Herr, wer könnte einen Gefallen verfälschen, der dir gewährt wurde?‘“
किं त्वस्माभिः प्रतिज्ञातं यदस्य श्रुतशर्मणः । सत्यं तदप्यस्तु विभो मा भूद्वंशक्षयश्च नः ॥ ९३
kim tvasmaabhih pratijnaatam yadasya shrutasharmanah | satyam tadapyastu vibho maa bhuudvamshakshayashca nah || 93
„Was wird dann aus dem Gefallen, den wir Shrutasharman gewährt haben?“ meldeten sich da die Götter.
„Lass den auch wahr werden, o Herr! Lass unser Geblüt nicht aussterben!“
इत्युक्त्वा विरतान्देवान्भगवानेवमादिशत् । संधौ कृते भवत्येतत्संधिश्चैवमिहास्तु वः ॥ ९४
ityuktvaa virataandevaanbhagavaanevamaadishat | samdhau krte bhavatyetatsamdhishcaivamihaastu vah || 94
Als die Götter ausgesprochen hatten, gebot ihnen der Herr: „Wenn ihr Frieden schließt, dann wird das so sein.
Und so soll euer Frieden hier aussehen:
सूर्यप्रभं प्रणमतु श्रुतशर्मा सहानुगः । ततस्तथा वदिष्यामो यथोभयहितं भवेत् ॥ ९५
suuryaprabham pranamatu shrutasharmaa sahaanugah | tatastathaa vadishyaamo yathobhayahitam bhavet || 95
Shrutasharman mitsamt Gefolgschaft verneigt sich vor Suryaprabha.
Dann will ich ein Urteil fällen, das beiden Seiten Vorteil bringt.“
इतीश्वरवचो देवाः प्रतिपद्य तथेति च । सूर्यप्रभस्य विदधुः श्रुतशर्मानमानतम् ॥ ९६
itiishvaravaco devaah pratipadya tatheti ca | suuryaprabhasya vidadhuh shrutasharmaanamaanatam || 96
Die Götter begrüßten Shivas Worte: „So sei es!“ und nötigten Shrutasharman sich vor Suryaprabha zu verneigen.
ततस्तयोर्मिथस्त्यक्तवैरयोः कण्ठलग्नयोः । संधिं देवासुराश्चक्रुः शान्तवैराः परस्परम् ॥ ९७
tatastayormithastyaktavairayoh kanthalagnayoh | samdhim devaasuraashcakruh shaantavairaah parasparam || 97
Da warfen sie beide ihre Feindschaft ab und umarmten einander.
Götter und Dämonen schlossen, der gegenseitigen Feindschaft müde, Frieden.
अथ शृण्वत्सु निखिलेष्वसुरेषु सुरेषु च । उवाच भगवाञ्शम्भुः सूर्यप्रभमिदं वचः ॥ ९८
atha shrnvatsu nikhileshvasureshu sureshu ca | uvaaca bhagavaanshambhuh suuryaprabhamidam vacah || 98
Da richtete Gott Shiva vor allen zuhörenden Göttern und Widergöttern das Wort an Suryaprabha:
कुरु दक्षिणवेद्यर्धे चक्रवर्तित्वमात्मनः । उत्तरस्मिंस्तु वेद्यर्धे देहि तच्छ्रुतशर्मणे ॥ ९९
kuru dakshinavedyardhe cakravartitvamaatmanah | uttarasmimstu vedyardhe dehi tacchrutasharmane || 99
„Mach die Südhälfte des Altarsockels zu deinem Kaiserreich, und die Nordhälfte des Altarsockels gib dem Shrutasharman hier.
प्राप्तव्यमचिरात्पुत्र त्वया हीतश्चतुर्गुणम् । साम्राज्यं किंनरादीनामशेषाणां द्युचारिणाम् ॥ १००
praaptavyamaciraatputra tvayaa hiitashcaturgunam | saamraajyam kimnaraadiinaamasheshaanaam dyucaarinaam || 100
Du solltest auch bald schon deine Hinterlassenschaft antreten:
die vierfache Königsherrschaft über restlos alle Mischwesen und Himmelsläufer.
तस्मिन्प्राप्ते च दद्यास्त्वं वेद्यर्धमपि दक्षिणम् । तत्कुञ्जरकुमाराय सविशेषपदे स्थितः ॥ १०१
tasminpraapte ca dadyaastvam vedyardhamapi dakshinam | tatkunjarakumaaraaya saviveshapade sthitah || 101
Wenn du die erhalten hast, schenkst du die Südhälfte des Altarsockels dem Kunjarakumara,
denn du hast eine besondere Position inne.
ये चात्र निहता वीराः समित्युभयपक्षयोः । उत्तिष्ठन्त्वक्षतैरङ्गैर्जीवन्तः सर्व एव ते ॥ १०२
ye caatra nihataa viiraah samityubhayapakshayoh | uttishthantvakshatairangairjiivantah sarva eva te || 102
Außerdem sollen alle hier in der Schlacht gefallenen Helden beider Seiten mit unverletzten Gliedern auferstehen und weiterleben.“
इत्युक्त्वान्तर्दधे शम्भुः सर्वे चोत्तस्थुरक्षताः । सुप्तप्रबुद्धा इव ते येऽत्राभूवन्रणे हताः ॥ १०३
ityuktvaantardadhe shambhuh sarve cottasthurakshataah | suptaprabuddhaa iva te ye’traabhuuvanrane hataah || 103
So sprach Shiva und entschwand. Da erhoben sich alle in der Schlacht gefallenen Krieger unverletzt,
als seien sie gerade aus dem Schlaf erwacht.
अथ सूर्यप्रभो मूर्ध्नि धृतशाम्भवशासनः । गत्वा विविक्तं विस्तीर्णं भूमिभागमरिंदमः ॥ १०४
atha suuryaprabho muurdhni dhrtashaambhavashaasanah | gatvaa viviktam vistiirnam bhuumibhaagamarimdamah || 104
Der Feindbezwinger Suryaprabha, Shivas Anweisung eingedenk, ritt an einen abgelegenen, sich weithin erstreckenden Ort.
उपविष्टो महास्थाने श्रुतशर्माणमागतम् । निजसिंहासनार्धे तमुपावेशितवान्स्वयम् ॥ १०५
upavishto mahaasthaane shrutasharmaanamaagatam | nijasimhaasanaardhe tamupaaveshitavaansvayam || 105
In der Großen Versammlung Platz nehmend, ließ er Shrutasharman, als der gekommen war,
sich auf einer Hälfte seines Löwenthrons niedersetzen.
तद्वयस्याः प्रभासाद्या वयस्याः श्रुतशर्मणः । दामोदराद्याश्च तयोः पार्श्वयोः समुपाविशन् ॥ १०६
tadvayasyaah prabhaasaadyaa vayasyaah shrutasharmanah | daamodaraadyaashca tayoh paarshvayoh samupaavishan || 106
Seine von Prabhasa geführte Gefolgschaft, und die von Damodara geführte Gefolgschaft Shrutasharmans,
ließen sich neben ihnen nieder.
उपाविशत्सुनीथश्च मयश्चान्ये च दानवाः । आसनेषु यथार्हेषु तथा विद्याधरेश्वराः ॥ १०७
upaavishatsuniithashca mayashcaanye ca daanavaah | aasaneshu yathaarheshu tathaa vidyaadhareshvaraah || 107
Auch Sunitha und Maya mit den anderen Dämonen, dann die Fürsten der Vidyadharas – sie alle nahmen auf Sitzen,
die ihrem Rang gebührten, Platz.
ततस्तत्राययुः सप्तपातालपतयोऽखिलाः । प्रह्लादप्रमुखा दैत्यदानवेन्द्राः प्रहर्षतः ॥ १०८
tatastatraayayuh saptapaataalapatayo’khilaah | prahlaadapramukhaa daityadaanavendraah praharshatah || 108
Alle von Prahlada geführten Herrscher über die Sieben Unterwelten fanden sich ein,
dann, in Verzückung geraten, die Anführer der Daityas und Danavas.
शक्रश्च लोकपालादियुतो गुरुपुरःसरः । विद्याधरः सुमेरुश्च स सुवासकुमारकः ॥ १०९
shakrashca lokapaalaadiyuto gurupurahsarah | vidyaadharah sumerushca sa suvaasakumaarakah || 109
Auch Indra kam in Begleitung der Weltenhüter, Lehrmeister Brhaspati eilte ihm voraus.
Sumeru, der Vidyadhara, und Suvaasakumara fanden sich ein.
दनुप्रभृतयः सर्वाश्चाययुः कश्यपाङ्गनाः । भूतासनविमानेन भार्याः सूर्यप्रभस्य च ॥ ११०
danuprabhrtayah sarvaashcaayayuh kashyapaanganaah | bhuutaasanavimaanena bhaaryaah suuryaprabhasya ca || 110
Alle Frauen von Kashyapa, angefangen bei Danu, schwebten herbei,
und im Luftschiff Bhuutaasana kamen Suryaprabhas Gattinnen angeflogen.
सर्वेष्वेषु कृतान्योन्यप्रीत्याचारोपवेशिषु । सिद्धिर्नाम सखी दन्वास्तद्वाक्येनैवमभ्यधात् ॥ १११
sarveshveshu krtaanyonyapriityaacaaropaveshishu | siddhirnaama sakhii danvaastadvaakyenaivamabhyadhaat || 111
An sie alle, die einander liebevoll mit Höflichkeiten bedachten, als sie Platz nahmen,
wandte sich Danus Freundin Siddhi in Danus Namen:
भो भोः सुरासुरा देवी दनुर्युष्मान्ब्रवीत्यसौ ॥ अस्मिन्प्रीतिसमाजे यत्सौमनस्यं सुखं च नः ॥ ११२
bho bhoh suraasuraa devii danuryushmaanbraviityasau || asminpriitisamaaje yatsaumanasyam sukham ca nah || 112
„Götter und Widergötter hergehört - Göttin Danu läßt euch das hier sagen:
‚So liebevoll vereint zu sein läßt uns glücklich aufatmen.
तद्ब्रूत यदि युष्माभिरनुभूतं कदाचन । तदन्योन्यं न कर्तव्यो विरोधो दुःखदारुणः ॥ ११३
tadbruuta yadi yushmaabhiranubhuutam kadaacana | tadanyonyam na kartavyo virodho duhkhadaarunah || 113
Sprecht es aus, wenn ihr’s auch so wahrnehmt! Begegnet einander fürderhin nie wieder in Feindschaft,
die in Gewalt und Grauen endet!
हिरण्याक्षादिभिर्ज्येष्ठैर्द्युराज्याय कृतः स यैः । ते गताः शक्र एवाद्य ज्येष्ठस्तत्का विरोधिता ॥ ११४
hiranyaakshaadibhirjyeshthairdyuraajyaaya krtah sa yaih | te gataah shakra evaadya jyeshthastatkaa virodhitaa || 114
Hiranyaaksha und die anderen Ältesten, die das um des Himmelreichs willen getan haben, sind dahin.
Jetzt ist Indra der Älteste. Darüber lohnt keine Feindschaft mehr.‘
निर्वैरसुखितास्तस्माद्वर्तध्वमितरेतरम् । अस्माकं येन संतोषः शिवं च जगतां भवेत् ॥ ११५
nirvairasukhitaastasmaadvartadhvamitaretaram | asmaakam yena samtoshah shivam ca jagataam bhavet || 115
Seid von nun an ohne Feindschaft und lebt glücklich miteinander!
Dann wären wir zufrieden, und die Welten könnten wieder aufblühen!“
इति सिद्धिमुखाच्छ्रुत्वा भगवत्या दनोर्वचः । शक्रेण वीक्षितमुखो बृहस्पतिरुवाच ताम् ॥ ११६
iti siddhimukhaacchrutvaa bhagavatyaa danorvacah | shakrena viikshitamukho brhaspatiruvaaca taam || 116
So vernahmen sie aus Siddhis Mund die Ansprache der göttlichen Danu.
Von Indra ins Antlitz geschaut, sprach Brhaspati zu ihr:
नानुबन्धोऽस्ति देवानामसुरान्प्रति कश्चन । विकुर्वते न यद्येते मिथ्या देवानिमान्प्रति ॥ ११७
naanubandho’sti devaanaamasuraanprati kashcana | vikurvate na yadyete mithyaa devaanimaanprati || 117
„Die Götter hegen keinerlei Hintergedanken gegen die Dämonen, solange die keinen Verrat an ihnen planen.“
इत्युक्ते देवगुरुणा दानवेन्द्रो मयोऽब्रवीत् । स्याद्विकारोऽसुराणां चेत्तद्दद्यान्नमुचिः कथम् ॥ ११८
ityukte devagurunaa daanavendro mayo‘braviit | syaadvikaaro’suraanaam cettaddadyaannamucih katham || 118
Auf diese Worte des Lehrmeisters der Götter erwiderte Dämonenfürst Maya:
„Wenn die Dämonen Verrat hätten üben wollen, wieso hätte dann Namuci
उच्चैःश्रवसमिन्द्राय मृतसंजीवनं हयम् । प्रबलश्च शरीरं स्वं सुरेभ्यः कथमर्पयेत् ॥ ११९
uccaihshravasamindraaya mrtasamjiivanam hayam | prabalashca shariiram svam surebhyah kathamarpayet || 119
Indra das die Toten wiederbelebende Ross Uccaihshravas geschenkt?
Und wieso hätte dann wohl Prabala seinen eigenen Leib den Göttern geopfert?
त्रैलोक्यं हरये दत्त्वा विशेत्कारां कथं बलिः । अयोदेहः कथं देहं दद्याद्वा विश्वकर्मणे ॥ १२०
trailokyam haraye dattvaa vishetkaaraam katham balih | ayodehah katham deham dadyaadvaa vishvakarmane || 120
Warum hätte dann Bali die Dreiwelt Vishnu überlassen? Oder wieso hätte Ayodeha seinen Leib Vishvakarman geopfert?
अधिकं वा कियद्वच्मि नित्यसम्भाविनोऽसुराः । छद्मना चेन्न बाध्यन्ते तदेषां नास्ति विक्रिया ॥ १२१
adhikam vaa kiyadvacmi nityasambhaavino’suraah | chadmanaa cenna baadhyante tadeshaam naasti vikriyaa || 121
Was soll ich weiter sagen? Wir Dämonen sind immer treu.
Wenn wir nicht böswillig verletzt werden, ändert sich daran auch nichts.“
एवं मयासुरेणोक्ते सिद्ध्यावोचि तथा यथा । प्रीतिं देवासुराश्चक्रुर्मिथः कण्ठग्रहोत्तरम् ॥ १२२
evam mayaasurenokte siddhyaavoci tathaa yathaa | priitim devaasuraashcakrurmithah kanthagrahottaram || 122
Nachdem Dämon Maya das gesagt hatte, hielt Siddhi noch eine Rede,
nach der Götter und Dämonen sich wieder vertrugen und einander umarmten.
तावद्भवान्या प्रहिता प्रतीहारी जयाभिधा । अत्रागात्पूजिता सर्वैः सुमेरुमवदच्च सा ॥ १२३
taavadbhavaanyaa prahitaa pratiihaarii jayaabhidhaa | atraagaatpuujitaa sarvaih sumerumavadacca saa || 123
Inzwischen hatte Shivas Frau Bhavaani die Torwächterin Jayaa gesandt.
Von allen freundlich begrüßt trat sie vor und sprach zu Sumeru:
देव्याहं प्रेषिता त्वां प्रत्यादिष्टं च तथा तव । अस्ति ते कन्यका नाम्ना कामचुडामणिः सुता ॥ १२४
devyaaham preshitaa tvaam pratyaadishtam ca tathaa tava | asti te kanyakaa naamnaa kaamacudaamanih sutaa || 124
„Die Göttin hat mich mit einem Auftrag zu dir geschickt: Du hast eine ledige Tochter mit Namen Kamacudaamani.
सूर्यप्रभाय तां देहि शीघ्रं भक्ता हि सा मम । इत्युक्तो जयया प्रह्वः सुमेरुः प्रत्युवाच ताम् ॥ १२५
suuryaprabhaaya taam dehi shiighram bhaktaa hi saa mama | ityukto jayayaa prahvah sumeruh pratyuvaaca taam || 125
Gib sie sogleich dem Suryaprabha zur Frau, denn sie ist eine Verehrerin von mir.“
Als Jayaa fertig gesprochen hatte, stimmte Sumeru mit einer Verbeugung vor ihr zu:
यदादिशति देवी मां परमोऽनुग्रहो ह्ययम् । देवेनाप्ययमेवार्थः प्रागादिष्टो ममाभवत् ॥ १२६
yadaadishati devii maam paramo‘nugraho hyayam | devenaapyayamevaarthah praagaadishto mamaabhavat || 126
„Was die Göttin mir da aufträgt ist Förderung von höchster Stelle, zumal Gott Shiva mir dasselbe früher schon empfahl.“
एवं सुमेरुणा प्रोक्ता प्राह सूर्यप्रभं जया । त्वयैषा सर्वभार्याणां कर्तव्योपरिवर्तिनी ॥ १२७
evam sumerunaa proktaa praaha suuryaprabham jayaa | tvayaishaa sarvabhaaryaanaam kartavyoparivartinii || 127
Nach diesen Worten des Sumeru sprach Jayaa zu Suryaprabha: „Diese sollst du allen deinen anderen Frauen vorziehen.
सर्वाभ्योऽभिमतान्याभ्यस्तवाप्येषा भविष्यति । इत्यादिष्टं तवाप्यद्य देव्या गौर्या प्रसन्नया ॥ १२८
sarvaabhyo’bhimataanyaabhyastavaapyeshaa bhavishyati | ityaadishtam tavaapyadya devyaa gauryaa prasannayaa || 128
Sie soll von dir mehr Aufmerksamkeit bekommen als alle anderen.
So befiehlt es dir heute Göttin Gauri, die sich sehr für dich freut.“
इत्युक्त्वान्तर्दधे सूर्यप्रभेणाभ्यर्चिता जया । अत्रैवाह्नि सुमेरुश्च लग्नं निश्चितवान्द्रुतम् ॥ १२९
ityuktvaantardadhe suuryaprabhenaabhyarcitaa jayaa | atraivaahni sumerushca lagnam nishcitavaandrutam || 129
Suryaprabha erwies Jayaa seinen Respekt und sie war verschwunden.
Noch für diesen Tag bestimmte Sumeru eiligst die Sternenstunde für die Hochzeit.
वेदीमकारयत्सोऽत्र सद्रत्नस्तम्भकुट्टिमाम् । युक्तां तद्रश्मिजालेन पिहितेनेव वह्निना ॥ १३०
vediimakaarayatso’tra sadratnastambhakuttimaam | yuktaam tadrashmijaalena pihiteneva vahninaa || 130
Er ließ den Hochzeitsaltar errichten, Säulen und Boden besetzt mit Intarsien aus funkelnden Edelsteinen,
die das hierauf entfachte Feuer mit ihrem Strahlengeflecht einfach ausblendeten.
आनाययामास च तां कामचूडामनिं सुताम् । निपीयमानलावण्यां लोलैर्देवासुरेक्षणैः ॥ १३१
aanaayayaamaasa ca taam kaamacuudaamanim sutaam | nipiiyamaanalaavanyaam lolairdevaasurekshanaih || 131
Dann ließ er seine Tochter Kamacudaamani, - ihre reizvolle Erscheinung durch rollende Götter- und Dämonenaugen
gierig aufgesogen - hereinführen.
उमा हिमवतो जाता जाता चेयं सुमेरुतः । इतीव तत्समानेन सौन्दर्येण समाश्रिताम् ॥ १३२
umaa himavato jaataa jaataa ceyam sumerutah | itiiva tatsamaanena saundaryena samaashritaam. 132
Umaa war die Tochter des Himalaya, und sie war die Tochter des Berges Meru, mit der erhabenen Schönheit von beiden versehen.
ततो देवीं समारोप्य कृतकौतुकशोभिताम् । प्रसाधितां सुमेरुस्तां ददौ सूर्यप्रभाय सः ॥ १३३
tato deviim samaaropya krtakautukashobhitaam | prasaadhitaam sumerustaam dadau suuryaprabhaaya sah || 133
Sumeru ließ die Göttin, mit angelegter Hochzeitskette strahlend, den Traualtar besteigen
und gab sie so arrangiert dem Suryaprabha zur Frau.
सूर्यप्रभश्च जग्राह कामचूडामणेस्तदा । दनुप्रभृतिभिर्बद्धकङ्कणं पाणिपङ्कजम् ॥ १३४
suuryaprabhashca jagraaha kaamacuudaamanestadaa | danuprabhrtibhirbaddhakankanam paanipankajam || 134
Suryaprabha nahm Kamacudamani bei der zuvor von Danu und den anderen Müttern
mit Traubändern umwundenen Lotushand.
ददौ लाजविसर्गे च प्रथमे तत्क्षणागता । जया भवानीप्रहिता दिव्यां मालामनश्वरीम् ॥ १३५
dadau laajavisarge ca prathame tatkshanaagataa | jayaa bhavaaniiprahitaa divyaam maalaamanashvariim || 135
Beim ersten Wurf der Reiskörner erschien Jayaa und schenkte ihr eine von Bhavaani gesandte, unzerreißbare göttliche Kette.
सुमेरुश्चाप्यनर्घाणि रत्नानि प्रददौ तदा । ऐरावणात्समुत्पन्नं दिव्यं च वरवारणम् ॥ १३६
sumerushcaapyanarghaani ratnaani pradadau tadaa | airaavanaatsamutpannam divyam ca varavaaranam || 136
Sumeru schenkte ihr wertvolle Juwelen und einen direkt von Airavata abstammenden prächtigen Elefantenbullen.
द्वितीये लाजमोक्षे च जया रत्नावलीमदात् । यया कण्ठस्थया मृत्युः क्षुत्तृष्णा च न बाधते ॥ १३७
dvitiiye laajamokshe ca jayaa ratnaavaliimadaat | yayaa kanthasthayaa mrtyuh kshuttrshnaa ca na baadhate || 137
Beim zweiten Körnerwurf reichte Jayaa ihr ein Collier, durch das, solange es am Hals getragen wurde,
Tod, Hunger und Durst sie verschonten.
सुमेरुश्च ददाति स्म द्विगुणं रत्नसंचयम् । उच्चैःश्रवःप्रसूतं च हयरत्नमनुत्तमम् ॥ १३८
sumerushca dadaati sma dvigunam ratnasamcayam | uccaihshravahprasuutam ca hayaratnamanuttamam || 138
Und Sumeru gibt zwei mal so viele Edelsteine und einen von Uccaihshravas gezeugten Prachthengst.
लाजमोक्षे तृतीये ददावेकावलीं जया । यौवनं क्षीयते नैव यया कण्ठावलग्नया ॥ १३९
laajamokshe trtiiye dadaavekaavaliim jayaa | yauvanam kshiiyate naiva yayaa kanthaavalagnayaa || 139
Beim dritten Körnerwurf schenkte Jayaa eine Perlenkette, die, solange sie am Halse hängt, die Jugend niemals welken läßt.
सुमेरुस्त्रिगुणं राशिं रत्नानां प्रवितीर्य च । दत्तवान्गुलिकां दिव्यां सर्वसिद्ध्युपयोगिनीम् ॥ १४०
sumerustrigunam raashim ratnaanaam pravitiirya ca | dattavaangulikaam divyaam sarvasiddhyupayoginiim || 140
Sumeru verteilte einen Haufen Edelsteine, drei mal so hoch wie beim ersten Wurf.
Dann gab er eine Perle, die alle Zauberkraft verlieh.
ततो विवाहे निर्वृत्ते सुमेरुः ससुरासुरान् । विद्याधरान्देवमातॄः सर्वानेवं व्यजिज्ञपत् ॥ १४१
tato vivaahe nirvrtte sumeruh sasuraasuraan | vidyaadharaandevamaatrh sarvaanevam vyajijnapat || 141
Als die Ehezeremonie zu Ende war, gab Sumeru allen Göttern, Dämonen, Vidyadharas und Göttermüttern bekannt:
भोक्तव्यमद्य युष्माभिः सर्वैरेव गृहे मम । अनुग्रहश्च कर्तव्यो बद्धो मूर्ध्नि मयाञ्जलिः ॥ १४२
bhoktavyamadya yushmaabhih sarvaireva grhe mama | anugrahashca kartavyo baddho muurdhni mayaanjalih || 142
„Kommt heute alle zum Essen in mein Haus. Tut mir den Gefallen, ich bitte euch, die Hände überm Kopf gefaltet!“
एवमभ्यर्थनां तस्य सुमेरोः सर्व एव ते । यावन्नेच्छन्ति तावच्च नन्दी तत्रागतोऽभवत् ॥ १४३
evamabhyarthanaam tasya sumeroh sarva eva te | yaavannecchanti taavacca nandii tatraagato’bhavat || 143
Keiner von ihnen hatte Lust, Sumerus Einladung zu folgen. Bis Nandi auf der Bildfläche erschien.
स तानवादीत्प्रणतानादिष्टं वस्त्रिशूलिना । गृहे सुमेरोर्भोक्तव्यमेव ह्यस्मत्परिग्रहः ॥ १४४
sa taanavaadiitpranataanaadishtam vastrishuulinaa | grhe sumerorbhoktavyameva hyasmatparigrahah || 144
Sie verbeugten sich vor ihm und er sprach: „Shiva, der mit dem Dreizack bewehrte, befiehlt euch,
zum Essen in Sumerus Palast zu gehen, denn er ist unser Hauswart.
एतदन्नेषु भुक्तेषु तृप्तिः स्याच्छाश्वती च वः । इति नन्दिमुखाच्छ्रुत्वा सर्वे सत्प्रतिपेदिरे ॥ १४५
etadanneshu bhukteshu trptih syaacchaashvatii ca vah | iti nandimukhaacchrutvaa sarve satpratipedire || 145
Wenn ihr seine Speisen gegessen habt, werdet ihr ewig gesättigt sein.“ Als sie das von Nandi hörten, stimmten alle zu.
ततोऽत्राजग्मुरमिताः शंकरप्रहिता गणाः । विनायकमहाकालवीरभद्राद्यधिष्ठिताः ॥ १४६
tato’traajagmuramitaah shamkaraprahitaa ganaah | vinaayakamahaakaalaviirabhadraadyadhishthitaah || 146
Dann flogen, angeführt unter anderen von Vinaayaka, Mahaakaala und Viirabhadra,
endlos viele von Shiva entsandte Ganas Gehilfen herbei.
ते च भोजनसज्जां तां वेदिं कृत्वा यथाक्रमम् । तानुपावेशयन्देवद्युचरासुरमानुषान् ॥ १४७
te ca bhojanasajjaam taam vedim krtvaa yathaakramam | taanupaaveshayandevadyucaraasuramaanushaan || 147
Die errichteten den für ein Gelage ausgerüsteten Erdsockel.
Auf dem ließen sie der Reihe nach Götter, Vidyadharas, Dämonen und Menschen Platz nehmen.
उपाहरन्त तेभ्यश्च विद्याक्लृप्तान्सुमेरुणा । आहाराञ्शंकरादिष्टकामधेनूद्भवांस्तथा ॥ १४८
upaaharanta tebhyashca vidyaaklptaansumerunaa | aahaaraanshamkaraadishtakaamadhenuudbhavaamstathaa || 148
Und es trugen ihnen von Sumerus magischer Kraft geschaffene,
dazu weitere auf Shivas Geheiß von der Wunschkuh hervorgebrachte Köstlichkeiten auf,
एकैकस्य यथार्हं च तस्थुरिच्छाविधायिनः । वीरभद्रमहाकालभृङ्गिप्रभृतयः सुराः ॥ १४९
ekaikasya yathaarham ca tasthuricchaavidhaayinah | viirabhadramahaakaalabhrngiprabhrtayah suraah || 149
einem jeden seinem Rang gemäß zu Diensten stehend Viirabhadra, Mahaakaala, Bhringi und andere göttliche Gestalten.
पदे पदे च संतोषमिलद्द्युचरचारणम् । तदा संगीतकमभूद्दिव्यस्त्रीनृत्यसुन्दरम् ॥ १५०
pade pade ca samtoshamiladdyucaracaaranam | tadaa samgiitakamabhuuddivyastriinrtyasundaram || 150
Dann gab es Gesang, in den die Vidyadharas wiederholt begeistert einfielen,
schön anzusehende Tänze himmlischer Nymphen auch.
आहारान्ते च सर्वेषां तेषां नन्दीश्वरादयः । ददुर्दिव्यानि माल्यानि वस्त्राण्याभरणानि च ॥ १५१
aahaaraante ca sarveshaam teshaam nandiishvaraadayah | dadurdivyaani maalyaani vastraanyaabharanaani ca || 151
Zum Abschluss des Gelages schenkten Nandi, Shiva und andere ihnen allen himmlische Kränze, Gewänder und Schmuck.
एवं संमान्य देवादीन्नन्दिप्रभृतयोऽखिलाः । गणेश्वरा गणैः सर्वैः सह जग्मुर्यथागतम् ॥ १५२
evam sammaanya devaadiinnandiprabhrtayo’khilaah | ganeshvaraa ganaih sarvaih saha jagmuryathaagatam || 152
Nachdem sie Götter und andere in dieser Form geehrt hatten, zogen die Herren über die Ganas
und alle Ganas zusammen dorthin, von wo sie gekommen waren.
ततो देवासुराः सर्वे ताश्च तन्मातरो ययुः । श्रुतशर्मादयस्ते चाप्यामन्त्र्य स्वं स्वमास्पदम् ॥ १५३
tato devaasuraah sarve taashca tanmaataro yayuh | shrutasharmaadayaste caapyaamantrya svam svamaaspadam || 153
Dann nahmen auch Götter, Dämonen und ihre Mütter, sowie Shrutasharman und die Seinen Abschied
und kehrten in ihre jeweiligen Gefilde zurück.
सूर्यप्रभः सभार्यश्च सवयस्यवधूयुतः । विमानेन ययावाद्यं तत्सुमेरुतपोवनम् ॥ १५४
suuryaprabhah sabhaaryashca savayasyavadhuuyutah | vimaanena yayaavaadyam tatsumerutapovanam || 154
Suryaprabha, seine Frau und seine Gefährtinnen flogen im Luftschiff als erstes zu Sumerus Asketenhain.
प्रेषयामास हर्षं च स्ववयस्यं महीभृताम् । रत्नप्रभस्य च भ्रातुराख्यातुमुदयं निजम् ॥ १५५
preshayaamaasa harsham ca svavayasyam mahiibhrtaam | ratnaprabhasya ca bhraaturaakhyaatumudayam nijam || 155
Er schickte seinen Gefährten Harsha voraus, um den Königen und seinem Bruder Ratnaprabha von seinem Erfolg zu künden.
दिनान्ते च स सद्रत्नपर्यङ्कं साधुनिर्मितम् । कामचूडमणेर्वध्वा वासवेश्म विवेश तत् ॥ १५६
dinaante ca sa sadratnaparyankam saadhunirmitam | kaamacuudamanervadhvaa vaasaveshma vivesha tat || 156
Am Ende des Tages betrat er das schön gelegene,
mit juwelenbestückten Liegebetten eingerichtete Wohnhaus seiner Frau Kamacudamani.
तत्रैतां च घनाश्लेषदशनच्छदखण्डनैः । त्याजयित्वा शनैर्लज्जां नवोढासुलभां क्रमात् ॥ १५७
tatraitaam ca ghanaashleshadashanacchadakhandanaih | tyaajayitvaa shanairlajjaam navodhaasulabhaam kramaat || 157
Dort schloss er die Neuvermählte mit Liebesbissen bedeckend fest in seine Arme,
bis sie allmählich ihre Schüchternheit ablegend sich ihm schließlich ganz hingab.
अनिर्वाच्यं नवं मुग्धविदग्धमधुरं रतम् । अनास्वादितमन्याभ्यः सिषेवे स तया सह ॥ १५८
anirvaacyam navam mugdhavidagdhamadhuram ratam | anaasvaaditamanyaabhyah sisheve sa tayaa saha || 158
Eine unaussprechliche, neue, tolpatschig bis abgebrüht süße, mit keiner anderen je geschmeckte Wollust durchlebte er mit ihr.
इदानीं बहिरन्यासां निवेशो हृदयेऽस्तु मे । अन्तः पुनस्तवैकस्या इति तां चान्वरञ्जयत् ॥ १५९
idaaniim bahiranyaasaam nivesho hrdaye’stu me | antah punastavaikasyaa iti taam caanvaranjayat || 159
„Während die anderen da draußen liegen, lebst nur du allein in meinem Herzen!“ umschmeichelte er sie.
ततो रतान्तसुप्तस्य प्रियाश्लेषसुखावहा । शनैः समाप्तिमगमन्निशा निद्रा च तस्य सा ॥ १६०
tato rataantasuptasya priyaashleshasukhaavahaa | shanaih samaaptimagamannishaa nidraa ca tasya saa || 160
Vom wackren Liebeswerk ermattet, die Liebste umarmend und vom Glücke mitgenommen – so fanden auch diese Nacht
und sein kurzer Schlaf ihren Abschluss.
प्रभाते च स उत्थाय गत्वा सूर्यप्रभस्ततः । आद्यास्ता रञ्जयामास निजभार्याः सह स्थिताः ॥ १६१
prabhaate ca sa utthaaya gatvaa suuryaprabhastatah | aadyaastaa ranjayaamaasa nijabhaaryaah saha sthitaah || 161
Bei Sonnenaufgang war Suryaprabha schon wieder auf den Beinen und ging zu seinen anderen Frauen,
um sie ein wenig aufzumuntern.
तास्तं नववधूरक्तं यावत्परिहसन्ति च । सनर्मवक्रमधुरस्निग्धमुग्धैर्वचःक्रमैः ॥ १६२
taastam navavadhuuraktam yaavatparihasanti ca | sanarmavakramadhurasnigdhamugdhairvacahkramaih || 162
Derweil machten die sich lustig über den in eine neue Frau Verliebten mit Redensarten,
wie sie neckischer, bösartiger, süßer, schlüpfriger oder plumper nicht hätten sein können.
द्वाःस्थेनावेदितस्तावदागत्य प्रणिपत्य च । विद्याधरः सुषेणाख्यः कृतिनं तं व्यजिज्ञपत् ॥ १६३
dvaahsthenaaveditastaavadaagatya pranipatya ca | vidyaadharah sushenaakhyah krtinam tam vyajijnapat || 163
Irgendwann kündete der Torwächter einen Vidyadhara namens Sushena an.
Der trat ein, verbeugte sich und meldete dem Strahlenden:
देव त्रिकूटनाथाद्यैः सर्वैर्विद्याधरेश्वरैः । प्रेषितोऽहमिहैवं च देवं विज्ञापयन्ति ते ॥ १६४
deva trikuutanaathaadyaih sarvairvidyaadhareshvaraih | preshito’hamihaivam ca devam vijnaapayanti te || 164
„Gebieter! Der Herr von Trikuuta und alle anderen Fürsten der Vidyadharas entsandten mich mit dieser Botschaft an Euch:
ऋषभाद्रौ तृतीयेऽह्नि ह्यभिषेकः शुभस्तव । संवाद्यतां तत्सर्वेषामुद्यमोऽत्र विधीयताम् ॥ १६५
rshabhaadrau trtiiye’hni hyabhishekah shubhastava | samvaadyataam tatsarveshaamudyamo’tra vidhiiyataam || 165
„Heute in drei Tagen ist ein günstiger Termin für deine Krönung auf dem Berge Rishabha.
Sagt das weiter an alle und rüstet euch für den Aufstieg!“
तच्छ्रुत्वा प्रत्यवोचत्तं दूतं सूर्यप्रभस्तदा । गच्छ त्रिकूटाधिपतिप्रभृतीन्ब्रूहि मद्गिरा ॥ १६६
tacchrutvaa pratyavocattam duutam suuryaprabhastadaa | gaccha trikuutaadhipatiprabhrtiinbruuhi madgiraa || 166
Als Suryaprabha ihn angehört hatte, erwiderte er dem Botschafter:
„Geh hin und richte dem Herrn über Trikuuta und den anderen Vidyadharas meine Worte aus:
भवन्त एव कुर्वन्तु समारम्भं वदन्तु च । आत्मनैव परं सज्जा वयमेते स्थिताः पुनः ॥ १६७
bhavanta eva kurvantu samaarambham vadantu ca | aatmanaiva param sajjaa vayamete sthitaah punah || 167
‚Fangt ihr Herrschaften ruhig mit den Vorbereitungen an und sagt wann ihr so weit seid.
Ich selbst, das heißt wir sind fertig. Sie sollen sich in Bereitschaft halten.
संवादनं तु सर्वेषां करिष्यामो यथायथम् । इत्यात्तप्रतिसंदेशः सुषेणः स ततो ययौ ॥ १६८
samvaadanam tu sarveshaam karishyaamo yathaayatham | ityaattapratisamdeshah sushenah sa tato yayau || 168
Die Übereinkunft mit allen werden wir sowieso treffen.“
Sushena hatte die Antwort auf seine Botschaft erhalten und ging von dannen.
सूर्यप्रभोऽपि चैकैकं प्रभासप्रभृतीन्सखीन् । देवानां याज्ञवल्क्यादिमुनीनां भूभृतां तथा ॥ १६९
suuryaprabho’pi caikaikam prabhaasaprabhrtiinsakhiin | devaanaam yaajnavalkyaadimuniinaam bhuubhrtaam tathaa || 169
Suryaprabha aber sandte seine Freunde, angefangen mit Prabhaasa, einen nach dem anderen zu den Göttern, zu Yajnavalkya, zu den Weisen, zu den Königen,
विद्याधरासुराणां च विससर्ज पृथक्पृथक् । निमन्त्रणाय सर्वेषां स्वाभिषेकमहोत्सवे ॥ १७०
vidyaadharaasuraanaam ca visasarja prthakprthak | nimantranaaya sarveshaam svaabhishekamahotsave || 170
zu den Vidyadharas und zu den Dämonen, um jeden einzeln zu seinem Großen Krönungsfest einzuladen.
स्वयं जगाम चैकाकी कैलासं पर्वतोत्तमम् । हरस्य चाम्बिकायाश्च निमन्त्रणकृतोद्यमः ॥ १७१.
svayam jagaama caikaakii kailaasam parvatottamam | harasya caambikaayaashca nimantranakrtodyamah || 171.
Selbst bestieg er ganz allein den Göttersitz Kailasa, die Mühe auf sich nehmend, Shiva und Parvati einzuladen.
आरोहंश्च तमद्राक्षीच्छुभ्रभूतिसितं गिरिम् । सेव्यं देवर्षिसिद्धानां द्वितीयमिव शंकरम् ॥ १७२
aarohamshca tamadraakshiicchubhrabhuutisitam girim | sevyam devarshisiddhaanaam dvitiiyamiva shamkaram || 172
Während er aufstieg, sah er einen Berg so strahlend weiß mit Asche wie ein zweiter Shiva,
den Götter, Rishis und Geister anzubeten hatten.
अर्धादधिकमारुह्य दुरारोहं ततः परम् । स तं पश्यन्ददर्शात्र वैद्रुमं द्वारमेकतः ॥ १७३
ardhaadadhikamaaruhya duraaroham tatah param | sa tam pashyandadarshaatra vaidrumam dvaaramekatah || 173
Als er den mehr als zur Hälfte hochgestiegen war, merkte er, daß ein weiterer Aufstieg zu schwer sein würde.
Aber da sah er seitlich von sich ein Tor aus Korallen.
यदा प्रवेशं नैवात्र सिद्धिमानप्यवाप सः । तदैकाग्रेण मनसा स्तौति स्म शशिशेखरम् ॥ १७४
yadaa pravesham naivaatra siddhimaanapyavaapa sah | tadaikaagrena manasaa stauti sma shashishekharam || 174
Doch es war kein Durchkommen, obwohl er Zauberkraft genug hatte.
Also konzentrierte er sich und rief Shiva an, der die Mondsichel im Haar trug.
ततस्तद्द्वारमुद्धाट्य पुमान्गजमुखोऽब्रवीत् । एहि प्रविश तुष्टस्ते हेरम्बो भगवानिति ॥ १७५
tatastaddvaaramuddhaatya pumaangajamukho’braviit | ehi pravisha tushtaste herambo bhagavaaniti || 175
Da wurde das Tor aufgesperrt von einem Mann mit Elefantenkopf, der sagte:
„Komm, tritt ein! Gott Heramba Ganesha ist zufrieden mit dir.“
ततः सूर्यप्रभस्तत्र प्रविश्यान्तः सविस्मयः । उपविष्टे महाभोगे ज्योतीरसशिलातले ॥ १७६
tatah suuryaprabhastatra pravishyaantah savismayah | upavishte mahaabhoge jyotiirasashilaatale || 176
Suryaprabha trat ein, im Innern verwundert, und auf einem weit ausladenden Sternenstein
द्वादशादित्यसंकाशमेकदंष्ट्रं गजाननम् । लम्बोदरं त्रिनेत्रं च ज्वलत्परशुमुद्गरम् ॥ १७७
dvaadashaadityasamkaashamekadamshtram gajaananam | lambodaram trinetram ca jvalatparashumudgaram || 177
wie zwölf Sonnen erscheinend, mit einem einzigen Stoßzahn, mit Elefantenrüssel,
Hängebauch, drei Augen, eine blitzende Axt und die Keule haltend
विनायकं परिवृतं नानाप्राणिमुखैर्गणैः । ददर्शाथ ववन्दे च पादयोः प्रणिपत्य तम् ॥ १७८
vinaayakam parivrtam naanaapraanimukhairganaih | dadarshaatha vavande ca paadayoh pranipatya tam || 178
gewahrte er den Wegräumer von Hindernissen umgeben von Unholden mit Tierfratzen. Er grüßte ihn und fiel ihm zu Füßen.
सोऽपि तं विघ्नजित्प्रीतः पृष्ट्वागमनकारणम् । आरोहानेन मार्गेणेत्यवोचत्स्निग्धया गिरा ॥ १७९
so’pi tam vighnajitpriitah prshtvaagamanakaaranam | aarohaanena maargenetyavocatsnigdhayaa giraa || 179
Der Sieger über Hindernisse fragte ihn freundlich nach dem Grund für seine Ankunft.
Danach empfahl er ihm mit Rührung in der Stimme: „Steig diesen Weg hinan!“
तेन सूर्यप्रभः सोऽन्यामारूढः पञ्चयोजनीम् । पद्मरागमयं द्वारमपश्यदपरं महत् ॥ १८०
tena suuryaprabhah so’nyaamaaruudhah pancayojaniim | padmaraagamayam dvaaramapashyadaparam mahat || 180
Auf dem stieg Suryaprabha fünf Meilen weiter bergan. Da sah er noch ein großes Tor ganz aus Rubin gemacht.
अनवाप्तप्रवेशश्च तत्रापि स पिनाकिनम् । देवं नामसहस्रेण तुष्टावानन्यमानसः ॥ १८१
anavaaptapraveshashca tatraapi sa pinaakinam | devam naamasahasrena tushtaavaananyamaanasah || 181
Als er da auch wieder nicht hineinkam, stimmte er den mit dem Bogen Pinaaka bewehrten Gott gnädig,
indem er ihn hochkonzentriert bei seinen tausend Namen rief.
ततः कुमारपुत्रेण स्वयं द्वारं विवृत्य तत् । उक्तात्मना विशाखाख्येनान्तः प्रावेश्यतात्र सः ॥ १८२
tatah kumaaraputrena svayam dvaaram vivrtya tat | uktaatmanaa vishaakhaakhyenaantah praaveshyataatra sah || 182
Da öffnete Skandhas Sohn Vishaakha selbst ihm das Tor, stellte sich ihm vor und geleitete ihn ins Innere.
प्रविष्टश्च ददर्शात्र स्कन्दं ज्वालानलद्युतिम् । युक्तं शाखविशाखाद्यैः सदृशैः पन्चभिः सुतैः ॥ १८३
pravishtashca dadarshaatra skandam jvaalaanaladyutim | yuktam shaakhavishaakhaadyaih sadrshaih pancabhih sutaih || 183
Als er eingetreten war, sah er dort Skanda strahlend im lodernden Feuer,
mit seinen fünf Söhnen Shakha, Vishakha und den anderen, die so waren wie er.
स जातमात्रकप्रह्वैर्दुष्टग्रहशिशुग्रहैः । वृतं तं कोटिसंख्याकैर्गणेशैश्चरणानतैः ॥ १८४
sa jaatamaatrakaprahvairdushtagrahashishugrahaih | vrtam tam kotisamkhyaakairganeshaishcaranaanataih || 184
Die wurden umrundet von bösartigen, Kinder hinraffenden Planeten, die ihm von Geburt an zugeneigt waren.
Abermillionen von Hordenfürsten lagen ihm zu Füßen.
तेनापि परितुष्टेन पृष्ट्वा कारणमागमे । तस्यारोहणमार्गोऽत्र व्यादिष्टः शरजन्मना ॥ १८५
tenaapi paritushtena prshtvaa kaaranamaagame | tasyaarohanamaargo’tra vyaadishtah sharajanmanaa || 185
Auch der im Schilf geborene Karttikeya fragte ihn nach dem Grund für sein Kommen.
Zufrieden mit seiner Antwort wies er ihm den Weg für seinen weiteren Aufstieg.
एवं क्रमेण चान्यानि रत्नद्वराणि पञ्च सः । सभैरवमहाकालवीरभद्रेण नन्दिना ॥ १८६
evam kramena caanyaani ratnadvaraani panca sah | sabhairavamahaakaalaviirabhadrena nandinaa || 186
Nacheinander auch die anderen, von Bhairava, Mahaakaala, Viirabhadra, Nandin
भृङ्गिणा चानुगैः साकं निरुद्धानि यथाक्रमम् । अतीत्य प्राप पृष्ठेऽद्रैः स्फाटिकं द्वारमुत्तमम् ॥ १८७
bhrnginaa caanugaih saakam niruddhaani yathaakramam | atiitya praapa prshthe’draih sphaatikam dvaaramuttamam || 187
und Bringi kontrollierten Juwelenpforten durchschreitend, gelangte er auf des Berges Gipfel endlich vor das höchste, bergkristalline Tor.
ततः स्तुवन्देवदेवं रुद्रेष्वेकेन सादरम् । प्रवेशितस्तदद्राक्षीच्छम्भोः स्वर्गाधिकं पदम् ॥ १८८
tatah stuvandevadevam rudreshvekena saadaram | praveshitastadadraakshiicchambhoh svargaadhikam padam || 188
Wieder pries den Gott der Götter er und wurde von einem unter den Rudras achtungsvoll eingelassen,
als er Shivas Wohnsitz, so viel mehr als Indras Himmel, sah.
दिव्यगन्धवहद्वातं सदापुष्पफलद्रुमम् । गन्धर्वारब्धसंगीतमप्सरोनृत्तसोत्सवम् ॥ १८९
divyagandhavahadvaatam sadaapushpaphaladrumam | gandharvaarabdhasamgiitamapsaronrttasotsavam || 189
Hier wehten himmlische Düfte führende Winde, wuchsen immergrüne, Blüten und Früchte tragende Bäume,
erklangen von Gandharven angestimmte Lieder, zu denen munter die Wassernymphen tanzten.
तत्रैकदेशे स्फटिकमयसिंहासने स्थितम् । त्रिलोचनं शूलपाणिं स्वच्छस्फटिकसंनिभम् ॥ १९०
tatraikadeshe sphatikamayasimhaasane sthitam | trilocanam shuulapaanim svacchasphatikasamnibham || 190
Dort auf seinem Platz, dem kristallinen Löwenthron ruhend,
den Dreiäugigen, den Dreizackträger, selbst wie aus reinem Bergkristall,
बद्धपिङ्गजटाजूटं चारुचन्द्रार्धशेखरम् । पार्श्वस्थया गिरिजया भगवत्योपसेवितम् ॥ १९१
baddhapingajataajuutam caarucandraardhashekharam | paarshvasthayaa girijayaa bhagavatyopasevitam || 191
die gelben Asketenzotteln zum Schopf gebunden, der liebliche Halbmond sein Diadem,
neben sich die Tochter des Berges sitzend, die ihn umhegende Göttin
सूर्यप्रभः स सानन्दः पश्यति स्म महेश्वरम् । उपेत्य चापतत्तस्य सदेवीकस्य पादयोः ॥ १९२
suuryaprabhah sa saanandah pashyati sma maheshvaram | upetya caapatattasya sadeviikasya paadayoh || 192
sah Suryaprabha voll Freude Shiva, den Großen Gott. Er trat auf ihn zu und fiel ihm und der Göttin zu Füßen.
ततः पृष्ठे करं दत्त्वा तमुत्थाप्योपवेश्य च । किमर्थमागतोऽसीति पप्रच्छ भगवान्हरः ॥ १९३
tatah prshthe karam dattvaa tamutthaapyopaveshya ca | kimarthamaagato’siiti papraccha bhagavaanharah || 193
Da legte Gott Shiva ihm seine Hand auf den Rücken, ließ ihn aufstehen und fragte: „Warum bist du hergekommen?“
प्रत्यासन्नोऽभिषेको मे संनिधानं तदर्थये । प्रभोस्तत्रेति तं सूर्यप्रभः प्रत्यब्रवीच्च सः ॥ १९४
pratyaasanno’bhisheko me samnidhaanam tadarthaye | prabhostatreti tam suuryaprabhah pratyabraviicca sah || 194
„Meine Krönung ist nah. Ich wollt, der Herr träte hinzu“, antwortete Suryaprabha.
ततः शम्भुरुवाचैनमियान्क्लिष्टोऽसि तर्हि किम् । संनिधानाय किं पुत्र तत एवास्मि न स्मृतः ॥ १९५
tatah shambhuruvaacainamiyaanklishto’si tarhi kim | samnidhaanaaya kim putra tata evaasmi na smrtah || 195
Darauf sprach der Tröster zu ihm: „Warum hast du dich nur so gequält, mein Junge?
Warum hast du nicht einfach an mich gedacht, auf daß ich dir nahe sei?
तदस्तु संनिधास्येऽहमित्युक्त्वा भक्तवत्सलः । सोऽन्तिकस्थितमाहूय गणमेकं समादिशत् ॥ १९६
tadastu samnidhaasye’hamityuktvaa bhaktavatsalah | so’ntikasthitamaahuuya ganamekam samaadishat || 196
Dann soll es sein. Ich werde erscheinen!“ So sprach Shiva, der freundlich zu seinen Anhängern ist.
Er rief einen in der Nähe stehenden Troll herbei und befahl:
गच्छैकमभिषेकार्थमृषभं पर्वतं नय । महाभिषेकस्थानं हि तदेषां चक्रवर्तिनाम् ॥ १९७
gacchaikamabhishekaarthamrshabham parvatam naya | mahaabhishekasthaanam hi tadeshaam cakravartinaam || 197
„Geh und führ ihn zur Krönung auf den Berg Rishabha. Denn das ist der Ort, an dem die Großen Kaiser gekrönt werden!“
इत्यादिष्टो भगवता स तं सूर्यप्रभं गणः । प्रदक्षिणीकृतेशानमुत्सङ्गे प्रणतोऽग्रहीत् ॥ १९८
ityaadishto bhagavataa sa tam suuryaprabham ganah | pradakshiniikrteshaanamutsange pranato’grahiit || 198
So wie der Herr ihn angewiesen, setzte der hilfreiche Geist Suryaprabha,
nachdem der Shiva nach rechts umwandelt hatte, ehrerbietig auf den Schoß,
नीत्वा संस्थापयामास तस्मिन्नृषभपर्वते । स्वसिद्ध्या तत्क्षणेनैव ययौ चादर्शनं ततः ॥ १९९
niitvaa samsthaapayaamaasa tasminnrshabhaparvate | svasiddhyaa tatkshanenaiva yayau caadarshanam tatah || 199
und flog im selben Moment schon dank seiner magischen Kräfte mit ihm zum Berg Rishabha,
setzte ihn dort ab und entschwand in die Unsichtbarkeit.
सूर्यप्रभस्य चात्रस्थस्याययुः स्ववयस्यकाः । कामचूडामणिमुखा भार्या विद्याधराधिपाः ॥ २००
suuryaprabhasya caatrasthasyaayayuh svavayasyakaah | kaamacuudaamanimukhaa bhaaryaa vidyaadharaadhipaah || 200
Hier verweilte Suryaprabha. Da kamen seine Frauen, als Erste Kamacudamani, die Vidyadharafürsten,
सेन्द्राश्च देवा असुराः समयाद्या महर्षयः । श्रुतशर्मा सुमेरुश्च स सुवासकुमारकः ॥ २०१
sendraashca devaa asuraah samayaadyaa maharshayah | shrutasharmaa sumerushca sa suvaasakumaarakah || 201
die Götter unter Indras, die Widergötter unter Mayas Führung,
die Großen Weisen, Shrutasharman, Sumeru und Suvaasakumaara.
सूर्यप्रभश्च सर्वांस्तान्यथोचितममानयत् । उक्तरुद्रादिवृत्तान्तमभ्यनन्दंश्च तेऽपि तम् ॥ २०२
suuryaprabhashca sarvaamstaanyathocitamamaanayat | uktarudraadivrttaantamabhyanandamshca te’pi tam || 202
Suryaprabha begrüßte sie alle wie es die Sitte gebot. Als er ihnen von seiner Begegnung mit Shiva erzählte,
beglückwünschten auch sie ihn.
अथ विविधौषधिसहितं नदीनदाम्भोधितीर्थसम्भूतम् ।
मणिकनकमयैः कुम्भैः स्वयमानिन्युर्जलं प्रभासाद्याः ॥ २०३
atha vividhaushadhisahitam nadiinadaambhodhitiirthasambhuutam |
manikanakamayaih kumbhaih svayamaaninyurjalam prabhaasaadyaah || 203
Dann trugen Prabhasa und andere eigenhändig Wasser aus weiblichen und männlichen Flüssen und von Wallfahrtsorten,
versetzt mit verschiedenen Heilkräutern in Krügen aus Edelstein und Gold herbei.
तावद्गौरीसहितो भगवानत्राययौ पुरारातिः ।
देवासुरविद्याधरनृपतिमहर्षिप्रणम्यमानाङ्घ्रिः ॥ २०४
taavadgauriisahito bhagavaanatraayayau puraaraatih |
devaasuravidyaadharanrpatimaharshipranamyamaanaanghrih || 204
Von Gauri begleitet trat auch Shiva, Feind der Städte, herbei.
Götter, Widergötter, Vidyadharas, Könige und Rishis verneigten sich zu seinen Füßen.
सर्वेषु तेषु सुरदानवखेचरेषु पुण्याहघोषमुखरेष्वखिलैर्जलैस्ते ।
सूर्यप्रभं तमृषयो द्युचराधिराज्ये सिंहासने समुपवेशितमभ्यषिञ्चन् ॥ २०५
sarveshu teshu suradaanavakhecareshu punyaahaghoshamukhareshvakhilairjalaiste |
suuryaprabham tamrshayo dyucaraadhiraajye simhaasane samupaveshitamabhyashincan || 205
Da riefen alle Götter, Dämonen und Himmelsläufer weithin schallend: „Welch ein Segenstag!“. Die Rishis ließen Suryaprabha auf dem Löwenthron Platz nehmen um ihn mit all diesen Wassern zu übergießen, zum Zeichen seiner Oberherrschaft über die Vidyadharas.
बबन्ध पट्टं मुकुटं च तस्य स प्रहृष्य विज्ञानमयो मयासुरः ।
ननाद तूर्यैः सह देवदुन्दुभिर्वराप्सरोनृत्तपुरःसरो दिवि ॥ २०६
babandha pattam mukutam ca tasya sa prahrshya vijnaanamayo mayaasurah |
nanaada tuuryaih saha devadundubhirvaraapsaronrttapurahsaro divi || 206
Dämon Maya, hocherfreut und allwissend geschaffen, wickelte ihm den Turban und steckte das Diadem hinein.
Mit den Zimbeln unten erklangen göttliche Trommeln, denen liebreizende Nymphen voraustanzten, im Himmel.
तां च महर्षिसमूहः स कामचूडामणिं समभिषिच्य ।
सूर्यप्रभस्य विदधे तस्य समुचितां महादेवीम् ॥ २०७
taam ca maharshisamuuhah sa kaamacuudaamanim samabhishicya |
suuryaprabhasya vidadhe tasya samucitaam mahaadeviim || 207
Und die Versammlung der Großen Rishis übergoss Kamacudamani
und weihte sie so zu Suryaprabhas richtiger Erster Königin.
ततो गतेषु त्रिदशासुरेषु सूर्यप्रभो बन्धुसुहृद्वयस्यैः ।
सहात्र विद्याधरचक्रवर्ती महाभिषेकोत्सवमाततान ॥ २०८
tato gateshu tridashaasureshu suuryaprabho bandhusuhrdvayasyaih |
sahaatra vidyaadharacakravartii mahaabhishekotsavamaatataana || 208
Als Götter und Dämonen gegangen waren, ließ Suryaprabha, Kaiser der Vidyadharas,
das Große Fest seiner Krönung mit Verwandten, Freunden und Gefährten sich noch lange hinziehen.
दिनैश्च वेद्यर्धकमुत्तरं तद्दत्त्वा हरोक्तं श्रुतशर्मणे सः ।
अन्याः प्रियाः प्राप्य समं वयस्यैर्भेजे खेचरराजलक्ष्मीम् ॥ २०९
dinaishca vedyardhakamuttaram taddattvaa haroktam shrutasharmane sah |
anyaah priyaah praapya samam vayasyairbheje khecararaajalakshmiim || 209
Nach einigen Tagen übergab er Shrutasharman den nördlichen Teil des von Shiva erwähnten Altarsockels.
Als er seine anderen Liebsten bei sich hatte, genoss er mit den Gefährten das Glück eines Königs der Luftläufer.
एवं हरप्रसादप्रभावतः प्रापि मानुषेणापि | सूर्यप्रभेण पूर्वं विद्याधरचक्रवर्तित्वम् ॥ २१०
evam haraprasaadaprabhaavatah praapi maanushenaapi | suuryaprabhena puurvam vidyaadharacakravartitvam || 210
Somit erhielt durch Shivas Gnade ermächtigt vor langer Zeit der Mensch Suryaprabha das Kaisertum über die Vidyadharas.“
इति विद्याधरधुर्यो व्याख्याय कथां स वत्सराजाग्रे ।
वज्रप्रभः प्रणम्य च नरवाहनदत्तमुद्ययौ गगनम् ॥ २११
iti vidyaadharadhuryo vyaakhyaaya kathaam sa vatsaraajaagre |
vajraprabhah pranamya ca naravaahanadattamudyayau gaganam || 211
Diese Geschichte also erzählte der Vidyadharafürst Vajraprabha vor dem König von Vatsa.
Nachdem er sich vor Naravahanadatta verbeugt hatte, stieg er auf in die Atmosphäre.
तस्मिन्गते च नरवाहनदत्तदेवो देव्या स्वया मदनमञ्चुकया समेतः ।
वत्सेश्वरस्य पितुरास्त गृहे स वीरो विद्याधरेन्द्रपदलाभमुदीक्षमाणः ॥ २१२
tasmingate ca naravaahanadattadevo devyaa svayaa madanamancukayaa sametah |
vatseshvarasya pituraasta grhe sa viiro vidyaadharendrapadalaabhamudiikshamaanah || 212
Als er weg war, gingen der Held König Naravahanadatta und seine Königin Madanamancuka zusammen in den Palast seines Vaters, des Königs von Vatsa. Hier sah er dem Empfang der Königsherrschaft über die Vidyadharas entgegen.
इति महाकविश्रीसोमदेवभट्टविरचिते कथासरित्सागरे सूर्यप्रभलम्बके सप्तमस्तरङ्गः ।
समाप्तश्चायं सूर्यप्रभलम्बकोऽष्टमः ।
iti mahaakavishriisomadevabhattaviracite kathaasaritsaagare suuryaprabhalambake saptamastarangah |
samaaptashcaayam suuryaprabhalambako’shtamah |
Das war das siebte Kapitel im Buch Suryaprabha in dem Weltmeer aus Flüssen von Erzählungen,
wie sie der Dichterfürst Somadeva Bhatta aufgeschrieben hat.
Damit endet das achte Buch Suryaprabha.
No comments:
Post a Comment