Der Unersättlichen unaufhaltsamer Abstieg

 

द्वितीयस्तरङ्गः dvitiiyastarangah | Die zweite Welle, 2. Kapitel

ततोऽलंकारवत्या स युक्तो वत्सेश्वरात्मजः । नरवाहनदत्तोऽत्र नववध्वा पितुर्गृहे ॥ १

tato’lamkaaravatyaa sa yukto vatseshvaraatmajah | naravaahanadatto’tra navavadhvaa piturgrhe || 1

Also verweilte Naravahanadatta, Sohn des Königs von Vatsa, mit seiner neuen Frau Alankaravati in seines Vaters Haus,

तच्चेटिकानां दिव्येन नृत्यगीतेन रञ्जितः । आपानं सेवमानश्च सचिवैः सह तस्थिवान् ॥ २

taccetikaanaam divyena nrtyagiitena ranjitah | aapaanam sevamaanashca sacivaih saha tasthivaan || 2

angerührt von himmlischen Tänzen und Gesängen ihrer Zofen, von manchem Umtrunk mit den Ministern prächtig unterhalten.

एकदा च तमागत्य सा श्वश्रू काञ्चनप्रभा । अलंकारवतीमाता विहितातिथ्यमब्रवीत् ॥ ३

ekadaa ca tamaagatya saa shvashruu kaancanaprabhaa | alamkaaravatiimaataa vihitaatithyamabraviit || 3

Eines Tages besuchte ihn seine Schwiegermutter Kancanaprabha, Alankaravatis Mutter.

Nach einem gastfreundlichen Empfang meinte sie:

आगच्छास्मद्गृहं पश्य तत्सुन्दरपुरं पुरम् । रमस्व तत्रोपवनेष्वलंकारवतीयुतः ॥ ४

aagacchaasmadgrham pashya tatsundarapuram puram | ramasva tatropavaneshvalamkaaravatiiyutah || 4

„Komm zu uns nach Hause und sieh dir die Stadt Sundarapura an. Ergeh dich mit Alankaravati zusammen in unseren Gärten!“

एतच्छ्रुत्वा तथेत्युक्त्वा पितुरावेद्य तद्गिरा । वसन्तकं सहादाय वध्वा सह समन्त्रिकः ॥ ५

etacchrutvaa tathetyuktvaa pituraavedya tadgiraa | vasantakam sahaadaaya vadhvaa saha samantrikah || 5

Als er sie angehört hatte, sagte er: „Das machen wir!“ und berichtete seinem Vater von ihrem Vorschlag.

Danach nahm er Vasantaka, seine Frau und einen Minister mit sich.

श्वश्र्वा विद्याप्रभावेण तयैव स विनिर्मितम् । विमानवरमारुह्य प्रतस्थे व्योमवर्त्मना ॥ ६

shvashrvaa vidyaaprabhaavena tayaiva sa vinirmitam | vimaanavaramaaruhya pratasthe vyomavartmanaa || 6

Die Geheimlehren beherrschend konstruierte Schwiegermutter ein prächtiges Luftschiff.

Das bestiegen sie und brachen auf über den Himmelsweg.

विमानस्थश्च गगनात्सोऽधस्तात्प्रविलोकयन् । स्थलीपरिमितां पृथ्वीं समुद्रान्परिखालघून् ॥ ७

vimaanasthashca gaganaatso’dhastaatpravilokayan | sthaliiparimitaam prthviim samudraanparikhaalaghuun || 7

Im Flugzeug sitzend betrachtete er aus der Luft die Welt da unten, so groß wie ein Maulwurfshaufen,

die Meere, seicht wie ein Burggraben.

…………………………… | ……………………………. || 8

श्वश्रूभार्यादिभिः साकं क्रमात्प्राप हिमाचलम् । नादितं किंनरीगीतैः स्वर्वधूसंघसुन्दरम् ॥ ९

shvashruubhaaryaadibhih saakam kramaatpraapa himaacalam | naaditam kimnariigiitaih svarvadhuusamghasundaram || 9

Mit Schwiegermutter, Frau und den anderen erreichte er allmählich den Himalaya,

wo es von sphärischem Chorgesang widerhallte, den Versammlungen himmlischer Frauen zierten.

तत्राश्चर्याणि सुबहून्येष पश्यन्नवाप्तवान् । नरवाहनदत्तोऽथ तत्सुन्दरपुरं युवा ॥ १०

tatraashcaryaani subahuunyesha pashyannavaaptavaan | naravaahanadatto’tha tatsundarapuram yuvaa || 10

All die vielen Wunder bestaunend erreichte Jung Naravahanadatta schließlich Sundarapuram,

सौवर्णै रत्ननिचितैः प्रासादैर्हिमवत्यपि । सुमेरुशिखरभ्रान्तिं कुर्वद्भिरुपशोभितम् ॥ ११

sauvarnai ratnanicitaih praasaadairhimavatyapi | sumerushikharabhraantim kurvadbhirupashobhitam || 11

die Schöne, bebaut mit goldenen Palästen und solchen aus Edelstein, sodaß, obgleich über dem Himalaya,

einem schien, man schwebe über dem Gipfel des Merubergs.

व्योमावतीर्णश्चोत्तीर्य विमानात्प्रविवेश तत् । सानाथ्यदर्शनान्नृत्यदिव लोलैर्ध्वजांशुकैः ॥ १२

vyomaavatiirnashcottiirya vimaanaatpravivesha tat | saanaathyadarshanaannrtyadiva lolairdhvajaamshukaih || 12

Dann senkte er sich vom Himmel herab und entstieg seinem Flugapparat. Er zog in die Stadt ein,

die mit wehenden Bannern und Fahnen zu tanzen schien, da sie ihren Herrn erkannte.

प्रविशद्राजधानीं च स श्वश्र्वा कृतमङ्गलः । अलंकारवतीयुक्तः सवयस्यवसन्तकः ॥ १३

pravishadraajadhaaniim ca sa shvashrvaa krtamangalah | alamkaaravatiiyuktah savayasyavasantakah || 13

Von der Schwiegermutter geweiht, betrat er mit Alankaravati, seinen Getreuen und Vasantaka zusammen den Königspalast.

तत्र तं दिवसं दिव्यैर्भोगैः श्वश्रूप्रभावजैः । उवास सुकृती स्वर्ग इव श्वशुरवेश्मनि ॥ १४

tatra tam divasam divyairbhogaih shvashruuprabhaavajaih | uvaasa sukrtii svarga iva shvashuraveshmani || 14

Hier verlebte der Glückliche im Haus seines Schwiegervaters einen Tag wie im Himmel,

 unter himmlischen Genüssen, die seine Schwiegermutter hervorzubringen wußte.

अन्येद्युस्तं च सा श्वश्रूरवोचत्काञ्चनप्रभा । अस्ति स्वयम्भूर्भगवान्नगरेऽस्मिन्नुमापतिः ॥ १५

anyedyustam ca saa shvashruuravocatkaancanaprabhaa | asti svayambhuurbhagavaannagare’sminnumaapatih || 15

Tags darauf teilte Schwiegermutter Kancanaprabha ihm mit: „Hier in der Stadt steht ein Bildnis

des aus sich selbst entstandenen Gottes Shiva, Mann der Umaa.

स दृष्टपूजितो भोगं मोक्षं चैव प्रयच्छति । अलंकारवतीपित्रा तत्रोद्यानं कृतं महत् ॥ १६

sa drshtapuujito bhogam moksham caiva prayacchati | alamkaaravatiipitraa tatrodyaanam krtam mahat || 16

Besucht und angebetet gewährt er Freuden oder gar Erlösung. Alankaravatis Vater hat dort einen großen Garten angelegt.

तीर्थं गङ्गासरःसंज्ञमन्वर्थं चावतारितम् । तं तत्रार्चयितुं देवं विहर्तुं चाद्य गच्छत ॥ १७

tiirtham gangaasarahsamjnamanvartham caavataaritam | tam tatraarcayitum devam vihartum caadya gacchata || 17

Er hat Gangeswasser dorthin geleitet und den Badeplatz entsprechend benannt.

Dorthin geht heute, betet Shiva an und vergnügt euch.“

एवं श्वश्र्वा तयोक्तस्तु शार्वोद्यानं सहानुगः । नरवाहनदत्तोऽगादलंकारवतीसखः ॥ १८

evam shvashrvaa tayoktastu shaarvodyaanam sahaanugah | naravaahanadatto’gaadalamkaaravatiisakhah || 18

Von der Schwiegermutter ermuntert wanderte Naravahanadatta mit Gefolge und Eheweib Alankaravati in Shivas Garten.

तरुभिः काञ्चनस्कन्धै रत्नशाखामनोरमैः । मुक्तागुच्छाच्छकुसुमैः कान्तं विद्रुमपल्लवैः ॥ १९

tarubhih kaancanaskandhai ratnashaakhaamanoramaih | muktaagucchaacchakusumaih kaantam vidrumapallavaih || 19

Der war lieblich anzuschaun mit seinen Baumkronen über goldenen Stämmen, bezaubernden Ästen aus Edelgestein,

weißen Blüten wie Perlengestecke, jungen Trieben wie Korallen.

तत्र गङ्गासरःस्नातः पूजितोमापतिश्च सः । बभ्राम रत्नसोपाना वापीः काञ्चनपङ्कजाः ॥ २०

tatra gangaasarahsnaatah puujitomaapatishca sah | babhraama ratnasopaanaa vaapiih kaancanapankajaah || 20

Dort badete er im Gangeswasserteich und betete Umaas Gatten, Shiva, an. Dann wanderte er zwischen Wasserbecken

mit Stufen aus edlen Steinen und goldenen Lotussen umher.

तासां तीरेषु हृद्येषु कल्पवल्लीगृहेषु च । सहालंकारवत्या स विजहारानुगान्वितः ॥ २१

taasaam tiireshu hrdyeshu kalpavalliigrheshu ca | sahaalamkaaravatyaa sa vijahaaraanugaanvitah || 21

An ihren lieblichen Ufern und in Hütten aus wunscherfüllenden Waldreben tummelte er sich mit Alankaravati und den Gefährten.

दिव्यैरापानसंगीतैः परिहासैश्च पेशलैः । मरुभूत्यार्जवकृतैः रमते स्म च तेषु सः ॥ २२

divyairaapaanasamgiitaih parihaasaishca peshalaih | marubhuutyaarjavakrtaih ramate sma ca teshu sah || 22

Hier vergnügte er sich bei köstlichen Trinkgelagen, Musik, Gelächter über die deftigen Witze,

die Marubhuuti so offenherzig erzählen konnte.

मासमात्रमुवासैवं क्रीडन्नुद्यानभूमिषु । नरवाहनदत्तोऽत्र श्वश्रूविद्याविभूतिभिः ॥ २३

maasamaatramuvaasaivam kriidannudyaanabhuumishu | naravaahanadatto’tra shvashruuvidyaavibhuutibhih || 23

Einen Monat lang verlebte Naravaahanadatta dank des übermenschlichen Einfallsreichtums seiner Schwiegermutter

dort auf dem Gartengelände spielend.

ततो देवोचितैर्वस्त्रैरलंकारैश्च पूजितः । सवधूकः सहामात्यः काञ्चनप्रभया तया ॥ २४

tato devocitairvastrairalamkaaraishca puujitah | savadhuukah sahaamaatyah kaancanaprabhayaa tayaa || 24

Danach beschenkte Kancanaprabha ihn, seine Frau und die Minister

mit für Götter geeigneten Gewändern und Schmucksachen.

आययौ स विमानेन तेनैव सह सानुगः । कौशाम्बीं सहितो वध्वा पित्रोर्दत्तेक्षणोत्सवः ॥ २५

aayayau sa vimaanena tenaiva saha saanugah | kaushaambiim sahito vadhvaa pitrordattekshanotsavah || 25

Mit Frau und Gefolge flog er in der selben Maschine nach Kaushambi zurück,

wo er den Eltern mit seinem Anblick ein Fest bereitete.

तत्र वासवदत्ताया वत्सराजस्य चाग्रतः । अलंकारवतीमाह माता सा काञ्चनप्रभा ॥ २६

tatra vaasavadattaayaa vatsaraajasya caagratah | alamkaaravatiimaaha maataa saa kaancanaprabhaa || 26

Bei der Gelegenheit sprach Kancanaprabha vor Vasavadattaa und dem König von Vatsa zu Alankaravati:

दुःखं स्थाप्यस्त्वया भर्ता नेर्ष्याकोपेन जातुचित् । तत्पापजो हि विरहः पुत्रि गाढानुतापकृत् ॥ २७

duhkham sthaapyastvayaa bhartaa nershyaakopena jaatucit | tatpaapajo hi virahah putri gaadhaanutaapakrt || 27

„Nie sollst mit wütender Eifersucht du deinem Mann einen Tort antun.

Denn die Sühne für diese Schuld, mein Kind, ist Trennung, dicht von Schmerz gefolgt.

ईर्ष्यावत्या मया पूर्वं दुःखं यत्स्थापितः पतिः । ततोऽद्य पश्चात्तापेन दह्ये तस्मिन्गते वनम् ॥ २८

iirshyaavatyaa mayaa puurvam duhkham yatsthaapitah patih | tato’dya pashcaattaapena dahye tasmingate vanam || 28

Weil ich früher eifersüchtig war, habe ich meinen Mann so unter Druck gesetzt,

daß er in den Wald entfloh und ich danach vor Reue mich verzehrte.“

इत्युक्त्वा तां समाश्लिष्य बाष्पसंरुद्धनेत्रया । काञ्चनप्रभया जग्मे खमुत्पत्य निजं पुरम् ॥ २९

ityuktvaa taam samaashlishya baashpasamruddhanetrayaa | kaancanaprabhayaa jagme khamutpatya nijam puram || 29

Als Kancanaprabha das gesagt hatte, umarmte sie ihre Tochter. Tränen standen ihr in den Augen.

Dann erhob sie sich in die Lüfte und flog in ihre Stadt zurück.

ततस्तस्मिन्दिने याते प्रातः कृत्वोचिताः क्रियाः । नरवाहनदत्तेऽत्र स्थिते स्वसचिवान्विते ॥ ३०

tatastasmindine yaate praatah krtvocitaah kriyaah | naravaahanadatte’tra sthite svasacivaanvite || 30

Somit ging der Tag zu Ende. Am Morgen darauf vollzog Naravahanadatta die notwendigen Rituale

und verweilte noch im Kreis der Gefährten.

अलंकारवतीपार्श्वं प्रविश्यैव विलासिनी । एकाब्रवीद्भीतभीता देवि स्त्रीं रक्ष रक्ष माम् ॥ ३१

alamkaaravatiipaarshvam pravishyaiva vilaasinii | ekaabraviidbhiitabhiitaa devi striim raksha raksha maam || 31

Da stürzte ein zerzaustes Weib von draußen auf Alankaravati zu und flehte: „Königin, bitte rette mich arme Frau! Rette mich!

एष हि ब्राह्मणो हन्तुमागतो मां बहिः स्थितः । एतद्भयात्प्रविष्टाहं पलाय्य शरणैषिणी ॥ ३२

esha hi braahmano hantumaagato maam bahih sthitah | etadbhayaatpravishtaaham palaayya sharanaishinii || 32

Da steht ein Brahmane draußen und will mich umbringen! Ich floh aus Angst vor ihm, um Schutz zu suchen her zu Euch.“

मा भैषीर्ब्रूहि वृत्तान्तं कोऽयं किं त्वां जिघांसति । इति पृष्टा च सा वक्तुं भूय एव प्रचक्रमे ॥ ३३

maa bhaishiirbruuhi vrttaantam ko’yam kim tvaam jighaamsati | iti prshtaa ca saa vaktum bhuuya eva pracakrame || 33

„Hab keine Angst. Sag uns, was passiert ist, und wer will dich töten?“ Als man sie so fragte, hob sie an mehr zu erzählen:

अशोकमाला नामाहमस्यामेव पुरि प्रभो । बलसेनाभिधानस्य क्षत्रियस्यात्मसम्भवा ॥ ३४

ashokamaalaa naamaahamasyaameva puri prabho | balasenaabhidhaanasya kshatriyasyaatmasambhavaa || 34

„Ich heiße Ashokamala und bin die Tochter von Balasena, einem Kshatriya hier aus der Stadt.

साहं कन्या सती पूर्वं रूपलुब्धेन याचिता । हठशर्माभिधानेन विप्रेणार्थवता पितुः ॥ ३५

saaham kanyaa satii puurvam ruupalubdhena yaacitaa | hathasharmaabhidhaanena viprenaarthavataa pituh || 35

Als ich noch ein junges Mädchen war, hat dieser reiche, auf meine Schönheit versessene Brahmane Hathasharman

mich von meinem Vater verlangt.

नाहं दुराकृतिं घोरमुखमिच्छाम्यमुं पतिम् । दत्ता नासे गृहेऽस्येति पितरं चाहमब्रवम् ॥ ३६

naaham duraakrtim ghoramukhamicchaamyamum patim | dattaa naase grhe’syeti pitaram caahamabravam || 36

„Ich will keinen solchen häßlichen Kerl mit schiefem Maul zum Mann! Gib mich nicht weg in sein Haus!“

So flehte ich meinen Vater an.

तच्छ्रुत्वाप्यकरोत्तावद्धठशर्मा गृहे पितुः । प्रायं यावदहं दत्ता तेनास्मै वधभीरुणा ॥ ३७

tacchrutvaapyakarottaavaddhathasharmaa grhe pituh | praayam yaavadaham dattaa tenaasmai vadhabhiirunaa || 37

Obwohl Hathasharman das gehört hatte, setzte er sich vor des Vaters Haus zum Todesfasten hin.

Und da gab er mich ihm, weil er Angst vor einem Brahmanenmord hatte.

ततो विवाहानिच्छन्तीमप्यनैषीत्स मां द्विजः । अहं गता च तं त्यक्त्वैवान्यं क्षत्रियपुत्रकम् ॥ ३८

tato vivaahaanicchantiimapyanaishiitsa maam dvijah | aham gataa ca tam tyaktvaivaanyam kshatriyaputrakam || 38

Da nahm dieser Brahmane mich, die ich keine Ehe mit ihm wollte, zu sich.

Ich verließ ihn gleich wieder und floh zu einem anderen, einem Kshatriyajungen.

सोऽभिभूतोऽर्थसंदर्पाद्यत्तेन हठशर्मणा । तद्द्वितीयो मया क्षत्त्रकुमारो धनवाञ्छ्रितः ॥ ३९

so’bhibhuuto’rthasamdarpaadyattena hathasharmanaa | taddvitiiyo mayaa kshattrakumaaro dhanavaanchritah || 39

Den hat Hathasharman mit seinem Geld prahlend beschämt.

Also lief ich zu einem zweiten Kshatriyasohn, der genug Geld hatte.

तस्य तेनाग्निना रात्रौ गत्वैवोद्दीपितं गृहम् । ततस्तेन विमुक्ताहं तृतीयं क्षत्रियं गता ॥ ४०

tasya tenaagninaa raatrau gatvaivoddiipitam grham | tatastena vimuktaaham trtiiyam kshatriyam gataa || 40

Dessen Haus hat er eines nachts abgefackelt. Der Zweite verstieß mich und ich wandte mich einem dritten Kshatriya zu.

तस्याप्यादीपितं तेन निशि वेश्म द्विजन्मना । ततस्तेनाप्यहं त्यक्त्वा सम्प्राप्ता कांदिशीकताम् ॥ ४१

tasyaapyaadiipitam tena nishi veshma dvijanmanaa | tatastenaapyaham tyaktvaa sampraaptaa kaamdishiikataam || 41

Doch der Brahmane brannte des Nachts auch dessen Haus nieder. Wieder wurde ich verstoßen und zum Flüchtling,

जम्बुकादविकेवाथ बिभ्यती हन्तुकामतः । हठशर्मद्विजात्तस्मात्पदात्पदममुञ्चतः ॥ ४२

jambukaadavikevaatha bibhyatii hantukaamatah | hathasharmadvijaattasmaatpadaatpadamamuncatah || 42

wie ein Mutterschaf aus Angst vor dem Schakal, vor diesem mordlustigen Hathasharman, der mich auf Schritt und Tritt verfolgt.

इहैव युष्मद्भृत्यस्य बलिनो वीरशर्मणः । राजपुत्रस्य दासीत्वं शरण्यस्याहमाश्रयम् ॥ ४३

ihaiva yushmadbhrtyasya balino viirasharmanah | raajaputrasya daasiitvam sharanyasyaahamaashrayam || 43

Hier trat ich in den Dienst des starken Virasharman, eines Rajputen, der Euch dient, um bei ihm Zuflucht zu finden.

तद्बुद्ध्वा मयि नैराश्यविधुरो विरहातुरः । त्वगस्थिशेषः संवृत्तो हठशर्मा स दुर्मतिः ॥ ४४

tadbuddhvaa mayi nairaashyavidhuro virahaaturah | tvagasthisheshah samvrtto hathasharmaa sa durmatih || 44

Als der hasserfüllte Hathasharman das erfuhr, verzweifelte er, weil er sich meinetwegen keine Hoffnung mehr machen konnte.

Unter der Trennung leidend, blieben von ihm nur noch Haut und Knochen.

मद्रक्षार्थं प्रवृत्तश्च बन्धनायेह तस्य सः । राजपुत्रो मया देवि वीरशर्मा निवारितः ॥ ४५

madrakshaartham pravrttashca bandhanaayeha tasya sah | raajaputro mayaa devi viirasharmaa nivaaritah || 45

Aber als der Rajput Virasharman sich anschickte, ihn um meines Schutzes willen einzukerkern,

hielt, o Gebieterin, ich ihn davon ab.

अद्य मां निर्गतां दैवाद्दृष्ट्वाकृष्टकृपाणिकः । हठशर्मा स हन्तुं मामितो यावत्प्रधावितः ॥ ४६

adya maam nirgataam daivaaddrshtvaakrshtakrpaanikah | hathasharmaa sa hantum maamito yaavatpradhaavitah || 46

Heut erst trat ich vor‘s Haus, und zufällig sah mich Hathasharman, zog sein Schwert um mich zu töten.

Darum ist er mir gefolgt.

तेनागता पलाय्येह प्रतीहार्या दयार्द्रया । मुक्तद्वारा प्रविष्टाहं स च जाने स्थितो बहिः ॥ ४७

tenaagataa palaayyeha pratiihaaryaa dayaardrayaa | muktadvaaraa pravishtaaham sa ca jaane sthito bahih || 47

So lief ich also hier vorbei, und die mitleidige Torwächterin hielt mir die Tür auf, und ich schlüpfte hindurch.

Aber ich weiß, daß er noch draußen steht!“

इत्युक्तवत्यां तस्यां च हठशर्माणमात्मनः । नरवाहनदत्तस्तमग्रमानाययद्द्विजम् ॥ ४८

ityuktavatyaam tasyaam ca hathasharmaanamaatmanah | naravaahanadattastamagramaanaayayaddvijam || 48

Als sie fertiggesprochen hatte, ließ Naravahanadatta den Brahmanen Hathasharman vorführen.

क्रोधादशोकमालां तां पश्यन्तं दीप्तया दृशा । विकृतं क्षुरिकाहस्तं कोपकम्पाङ्गसंधिकम् ॥ ४९

krodhaadashokamaalaam taam pashyantam diiptayaa drshaa | vikrtam kshurikaahastam kopakampaangasamdhikam || 49

Der starrte Ashokamala aus vor Hass lodernden Augen an, stand klapprig auf sein Schwert gestützt  

und zitterte vor Wut an allen Gliedern, bis in die Gelenke.

उवाच चैनं कुब्रह्मन्स्त्रियं हंसि दहस्यापि । तदर्थं परवेश्मानि किमर्थं पापकार्यसि ॥ ५०

uvaaca cainam kubrahmanstriyam hamsi dahasyaapi | tadartham paraveshmaani kimartham paapakaaryasi || 50

Naravahanadatta fuhr ihn an: „Du brahmanischer Schelm! Deine Frau willst du ermorden

und brennst ihretwegen fremde Häuser nieder! Warum treibst du solchen Unfug?“

तच्छ्रुत्वा स द्विजोऽवादीद्धर्मदारा इयं मम । त्यक्त्वा मां चान्यतो याता सहेय तदहं कथम् ॥ ५१

tacchrutvaa sa dvijo’vaadiiddharmadaaraa iyam mama | tyaktvaa maam caanyato yaataa saheya tadaham katham || 51

Darauf erwiderte der Brahmane: „Das ist mein Weib laut Gesetz. Wie sollte ich dulden, daß sie mich verläßt und zu anderen streunt!“

इत्युक्ते तेन विग्ना साशोकमाला तदब्रवीत् । भो लोकपाला ब्रूतैतत्किं न युष्मासु साक्षिषु ॥ ५२

ityukte tena vignaa saashokamaalaa tadabraviit | bho lokapaalaa bruutaitatkim na yushmaasu saakshishu || 52

Als er das gesagt hatte, rief Ashokamala in ihrer Verzweiflung:

„Oh ihr Weltenhüter sagt doch: Hat er etwa nicht vor euren Augen

अनिच्छन्ती हठान्नीता विवाह्याहमिहामुना । किं तदा च मया नोक्तं नासिष्ये ते गृहेष्विति ॥ ५३

anicchantii hathaanniitaa vivaahyaahamihaamunaa | kim tadaa ca mayaa noktam naasishye te grheshviti || 53

gegen meinen Willen mich geheiratet und mit Gewalt verschleppt? Und habe ich ihm etwa nicht gesagt:

Ich werde nicht bei dir zu Hause sitzen!“

एवमुक्ते तया तत्र दिव्या वागेवमभ्यधात् । यथैवाशोकमालेयं वक्ति सत्यं तथैव तत् ॥ ५४

evamukte tayaa tatra divyaa vaagevamabhyadhaat | yathaivaashokamaaleyam vakti satyam tathaiva tat || 54

Nach diesen ihren Worten ließ eine Stimme vom Himmel herab sich vernehmen: „Was Ashokamala hier sagt, ist wahr!

न चैषा मानुषी तत्त्वमेतदियं निशम्यताम् । अस्त्यशोककरो नाम वीरो विद्याधरेश्वरः ॥ ५५

na caishaa maanushii tattvametadiyam nishamyataam | astyashokakaro naama viiro vidyaadhareshvarah || 55

Außerdem ist sie kein Menschenwesen. Hört die Wahrheit über sie:

Es gibt den tapferen Fürsten der Vidyadharas mit Namen Ashokakara.

तस्यापुत्रस्य चैकैव दैवादजनि कन्यका । अशोकमाला नाम्ना सावर्धतास्य पितुर्गृहे ॥ ५६

tasyaaputrasya caikaiva daivaadajani kanyakaa | ashokamaalaa naamnaa saavardhataasya piturgrhe || 56

Söhne hatte er keine, aber das Schicksal wollte, daß ihm ein Töchterlein geboren wurde,

Ashokamala mit Namen, und die wuchs bei ihrem Vater zu Hause auf.

यौवनस्था च सा तेन दीयमानान्वयार्थिना । न कंचिदैच्छद्भर्तारमतिरूपाभिमानतः ॥ ५७

yauvanasthaa ca saa tena diiyamaanaanvayaarthinaa | na kamcidaicchadbhartaaramatiruupaabhimaanatah || 57

Als sie schon eine junge Frau war, wollte er sie verheiraten, weil er sich Nachkommen wünschte.

Sie aber wollte überhaupt keinen Mann - zu stolz war sie auf ihre strahlende Schönheit.

तेन शापमदात्सोऽस्यै निर्बन्धकुपितः पिता । मनुष्यं व्रज नामात्र भविता च स्वमेव ते ॥ ५८

tena shaapamadaatso’syai nirbandhakupitah pitaa | manushyam vraja naamaatra bhavitaa ca svameva te || 58

Aus Wut über ihren Eigensinn stieß ihr Vater einen Fluch aus:

„Lauf doch als Mensch herum, und dein Name sei derselbe wie jetzt!

परिनेष्यति चात्र त्वां विरूपो ब्राह्मणो हठात् । तं त्यक्त्वा तद्भयाद्भर्तॄन्क्रमेण त्रीनुपैष्यसि ॥ ५९

parineshyati caatra tvaam viruupo braahmano hathaat | tam tyaktvaa tadbhayaadbhartrrnkramena triinupaishyasi || 59

Da soll ein häßlicher Brahmane mit Gewalt dich ehelichen. Aus Angst davor wirst du ihn verlassen

und nacheinander zu drei Ehegatten laufen!

ततोऽऽप्युपद्रुता तेन दासीत्वेनाश्रयिष्यसि । राजपुत्रं बलीयांसं न चैव स निवर्त्स्यति ॥ ६०

tato‘‘pyupadrutaa tena daasiitvenaashrayishyasi | raajaputram baliiyaamsam na caiva sa nivartsyati || 60

Immer weiter von jenem verfolgt sollst du bei einem mächtigeren Rajputen in der Sklaverei Zuflucht suchen.

Aber selbst dann wird er nicht von dir ablassen.

दृष्ट्वा च धाविते तस्मिन्हन्तुकामे पलायिता । प्रविष्टा राजभवनं शापादस्माद्विमोक्ष्यसे ॥ ६१

drshtvaa ca dhaavite tasminhantukaame palaayitaa | pravishtaa raajabhavanam shaapaadasmaadvimokshyase || 61

Wann immer er dich sieht, wird er dich mordlustig verfolgen. Wieder wirst du vor ihm fliehn,

bis du den Königspalast erkennst. Dann wirst du vom Fluch befreit sein.“

एवं याशोकमाला सा पित्रा विद्याधरी पुरा । शप्ता तेनैव नाम्नाद्य सैषा जातात्र मानुषी ॥ ६२

evam yaashokamaalaa saa pitraa vidyaadharii puraa | shaptaa tenaiva naamnaadya saishaa jaataatra maanushii || 62

Eben diese von ihrem Vater früher verfluchte Vidyadhari Ashokamala wurde hier und jetzt als Menschenkind geboren.

जातश्च सैष शापान्तोऽमुष्या गत्वाधुना पदम् । वैद्याधरं स्वं तत्रस्था प्रवेक्ष्यति निजां तनुम् ॥ ६३

jaatashca saisha shaapaanto’mushyaa gatvaadhunaa padam | vaidyaadharam svam tatrasthaa pravekshyati nijaam tanum || 63

Heute ist ihr verfluchtes Dasein zu Ende. Sie kann wieder in ihren Vidyadharazustand zurück

und in ihren eigenen Körper eindringen, der dort für sie bereitliegt.

ततोऽभिरुचिताख्येन विद्याधरमहीभुजा । वृतेन भर्त्रा सहिता शापं संस्मृत्य रंस्यते ॥ ६४

tato’bhirucitaakhyena vidyaadharamahiibhujaa | vrtena bhartraa sahitaa shaapam samsmrtya ramsyate || 64

Dann wird sie an den Fluch zurückdenken und mit Abhirucita, einem Vidyadharakönig, der ihr Mann wird, glücklich sein.“

इत्युक्त्वा विरतं वाचा दिव्यया सापि तत्क्षणम् । अशोकमाला सहसा गतजीवापतद्भुवि ॥ ६५

ityuktvaa viratam vaacaa divyayaa saapi tatkshanam | ashokamaalaa sahasaa gatajiivaapatadbhuvi || 65

Nach diesen Worten verstummte die himmlische Stimme. Aus Ashokamala war jedes Leben gewichen, und sie fiel zu Boden.

दृष्ट्वा च तदलंकारवती बाष्पायितेक्षणा । नरवाहनदत्तश्च तत्पार्श्वस्थौ बभूवतुः ॥ ६६

drshtvaa ca tadalamkaaravatii baashpaayitekshanaa | naravaahanadattashca tatpaarshvasthau babhuuvatuh || 66

Als sie das sahen, standen Alankaravati Tränen in den Augen. Naravahanadatta und seinen Gefährten ebenso.

स तु दुःखजितामर्षो रागान्धो विलपन्नपि । अकस्माद्धठशर्माभूद्धर्षोत्फुल्लाननो द्विजः ॥ ६७

sa tu duhkhajitaamarsho raagaandho vilapannapi | akasmaaddhathasharmaabhuuddharshotphullaanano dvijah || 67

Hathasharman aber, in dem der Schmerz die Wut besiegte, war nun blind vor Leidenschaft und klagte bitterlich.

Doch dann erstrahlte das Antlitz des Brahmanen in Verzückung.

किमेतदिति पृष्टश्च सर्वैर्विप्रो जगाद सः । मया जन्म स्मृतं पूर्वं तच्च वच्मि निशम्यताम् ॥ ६८

kimetaditi prshtashca sarvairvipro jagaada sah | mayaa janma smrtam puurvam tacca vacmi nishamyataam || 68

„Was ist denn los?“ fragten sie ihn alle. Da sprach der Brahmane:

„Ich erinnere mich meiner früheren Geburt und erzähl sie euch. Hört zu:

हिमाद्रावस्ति मदनपुरं नामोत्तमं पुरम् । प्रलम्बभुज इत्यस्ति तत्र विद्याधरेश्वरः ॥ ६९

himaadraavasti madanapuram naamottamam puram | pralambabhuja ityasti tatra vidyaadhareshvarah || 69

Am Hang des Himalaya liegt diese wunderschöne Stadt Madanapura. Dort lebt der Vidyadharafürst Pralambabhuja.

तस्योदपद्यत स्थूलभुजाख्यस्तनयः प्रभो । स च राजसुतो भव्यो यौवनस्थोऽभवत्क्रमात् ॥ ७०

tasyodapadyata sthuulabhujaakhyastanayah prabho | sa ca raajasuto bhavyo yauvanastho’bhavatkramaat || 70

Ihm wurde, o Gebieter, ein Sohn geboren, Sthulabhuja, und der wuchs allmählich

zu einem stattlichen Prinzen in der Blüte seiner Jugend heran.

ततः सुरभिवत्साख्यो विद्याधरपतिः स्वयम् । सकन्यो गृहमागत्य प्रलम्बभुजमाह तम् ॥ ७१

tatah surabhivatsaakhyo vidyaadharapatih svayam | sakanyo grhamaagatya pralambabhujamaaha tam || 71

Irgendwann kam der Vidyadharakönig Surabhivatsa mit seiner Tochter in Pralambabhujas Palast und bemerkte:

इयं सुरभिदत्ताख्या सुता त्वत्सूनवे मया । स्थूलभुजायाद्य गुणवान्स वहत्विमाम् ॥ ७२

iyam surabhidattaakhyaa sutaa tvatsuunave mayaa | sthuulabhujaayaadya gunavaansa vahatvimaam || 72

Das ist meine Tochter Surabhidattaa, von mir für deinen Sohn Sthulabhuja. Soll der begabte Junge sie heut noch heimführen!“

तच्छ्रुत्वा प्रतिपद्यैव समाहूय स्वसूनवे । स प्रलम्बभुजस्तस्मायेतमर्थं न्यवेदयत् ॥ ७३

tacchrutvaa pratipadyaiva samaahuuya svasuunave | sa pralambabhujastasmaayetamartham nyavedayat || 73

Als Pralambabhuja das gehört hatte, stimmte er zu, rief seinen Sohn herbei und erklärte ihm die Sache.

ततः स तं स्थूलभुजो रूपदर्पात्सुतोऽब्रवीत् । परिणेष्ये न तातैनां रूपेणैषा हि मध्यमा ॥ ७४

tatah sa tam sthuulabhujo ruupadarpaatsuto’braviit | parineshye na taatainaam ruupenaishaa hi madhyamaa || 74

Darauf erwiderte Sthulabhuja, der sich viel auf seine Schönheit einbildete:

„Die heirate ich nicht, Vater! Ihre Schönheit ist wohl eher mittelprächtig.“

किं पुत्रात्यन्तरूपेण मान्या ह्येषा महान्वया । पित्रा दत्ता मया चात्ता त्वत्कृते मान्यथा कृथाः ॥ ७५

kim putraatyantaruupena maanyaa hyeshaa mahaanvayaa | pitraa dattaa mayaa caattaa tvatkrte maanyathaa krthaah || 75

„Warum sollte sie sich größter Schönheit erfreuen, Sohn? Sie ist von hoher Abstammung!

Ihr Vater hat sie uns gegeben, ich hab zugesagt, und du machst jetzt lieber nichts Falsches!“

इत्युक्तश्च पुनस्तेन पित्रा स्थूलभुजः स तत् । नाकरोद्यत्ततस्तं स शशाप कुपितः पिता ॥ ७६

ityuktashca punastena pitraa sthuulabhujah sa tat | naakarodyattatastam sa shashaapa kupitah pitaa || 76

Sthulabhuja aber tat nicht, was sein Vater ihm geraten hatte, sodaß dieser ihn aus Wut verfluchte:

रूपाहंकारदोषेण मानुष्येऽवतरामुना । भविष्यसि च तत्र त्वं विकृतो विकटाननः ॥ ७७

ruupaahamkaaradoshena maanushye’vataraamunaa | bhavishyasi ca tatra tvam vikrto vikataananah || 77

„Weil du dir viel auf dein gutes Aussehen einbildest, sollst du in den Menschenzustand sinken!

Da wirst mit schiefem Maul du entstellt sein!

भार्यामशोकमालाख्यां प्राप्य शापच्युतां हठात् । प्राप्तासि विरहक्लेशमनिच्छन्त्या तयोज्झितः ॥ ७८

bhaaryaamashokamaalaakhyaam praapya shaapacyutaam hathaat | praaptaasi virahakleshamanicchantyaa tayojjhitah || 78

Du sollst dir mit Gewalt eine Frau nehmen, Ashokamala, die selbst durch einen Fluch gesunken ist.

Sie wird dich aber nicht wollen, und von ihr verlassen sollst du Trennungsschmerz erleiden!

तस्याश्चान्यप्रसक्तायाः कृते दुःखकृशीकृतः । करिष्यस्यग्निदाहादि पातकं रागमोहितः ॥ ७९

tasyaashcaanyaprasaktaayaah krte duhkhakrshiikrtah | karishyasyagnidaahaadi paatakam raagamohitah || 79

Weil sie sich zu anderen hingezogen fühlt, wirst du, von Qual abgemagert und wahnsinnig vor Begierde,

Brandstiftung und andere Schandtaten begehen!“

इत्युक्तशापं रुदती तं प्रलम्बभुजं तदा । साध्वी सुरभिदत्ता सा पादलग्ना व्यजिज्ञपत् ॥ ८०

ityuktashaapam rudatii tam pralambabhujam tadaa | saadhvii surabhidattaa saa paadalagnaa vyajijnapat || 80

Als Pralambabhuja seinen Fluch ausgestoßen hatte, fiel die brave Surabhidattaa ihm schluchzend zu Füßen und verlangte:

देहि शापं ममाप्येवं समास्तु गतिरावयोः । मा भून्मे भर्तुरेकस्य क्लेशो मदपराधतः ॥ ८१

dehi shaapam mamaapyevam samaastu gatiraavayoh | maa bhuunme bharturekasya klesho madaparaadhatah || 81

„Dann verfluch auch mich! Soll unser Los das gleiche sein! Mein Mann darf nicht alleine leiden, wenn ich schuld bin!“

एवमुक्तवतीं तुष्टः साध्वीं तां परिसान्त्वयन् । स प्रलम्बभुजः सूनोरेवं शापान्तमभ्यधात् ॥ ८२

evamuktavatiim tushtah saadhviim taam parisaantvayan | sa pralambabhujah suunorevam shaapaantamabhyadhaat || 82

Froh, sie so sprechen zu hören, beschwichtigte Pralambabhuja sie, indem er verkündete, wann seines Sohnes Fluch enden sollte:

यदैवाशोकमालायाः शापमोक्षो भविष्यति । तदैव जातिं स्मृत्वायं शापादस्माद्विमोक्ष्यते ॥ ८३

yadaivaashokamaalaayaah shaapamoksho bhavishyati | tadaiva jaatim smrtvaayam shaapaadasmaadvimokshyate || 83

„Sobald Ashokamala von ihrem Fluch befreit ist, soll er sich seiner früheren Geburt erinnern und frei von seinem Fluch sein.

प्राप्य च स्वतनुं शापं संस्मरन्निरहंकृतिः । अचिरात्त्वां विवाह्येह त्वद्युक्तो भविता सुखी ॥ ८४

praapya ca svatanum shaapam samsmarannirahamkrtih | aciraattvaam vivaahyeha tvadyukto bhavitaa sukhii || 84

Dann wird er seine frühere Gestalt annehmen, sich an den Fluch erinnern und seinen Stolz verlieren.

Nicht lange, und er wird dich heiraten und hier mit dir verbunden glücklich sein.“

इत्युक्ता तेन सा साध्वी कथंचिद्धृतिमाददे । तं च जानीत मां स्थूलभुजं शापादिह च्युतम् ॥ ८५

ityuktaa tena saa saadhvii kathamciddhrtimaadade | tam ca jaaniita maam sthuulabhujam shaapaadiha cyutam || 85

Als Pralambabhuja das zu Surabhidattaa gesagt hatte, gewann sie ihr Selbstvertrauen zurück.

„Wisset, daß ich dieser Sthulabhuja und durch einen Fluch hierher verstoßen bin.

दृष्टं मया चाहंकारदोषाद्दुःखमिदं महत् । पुंसामदृष्टे दृष्टे वा श्रेयोऽहंकारिणां कुतः ॥ ८६

drshtam mayaa caahamkaaradoshaadduhkhamidam mahat | pumsaamadrshte drshte vaa shreyo’hamkaarinaam kutah || 86

Großen Schmerz erlitt ich durch die Schuld meiner Ichbezogenheit.

Wie sollten ichsüchtige Männer in der sichtbaren wie der unsichtbaren Welt wohl glücklich werden?

क्षीणो मे स च शापोऽद्येत्युक्त्वा मुक्त्वा च तां तनुम् । हठशर्मा स सम्पेदे विद्याधरकुमारकः ॥ ८७

kshiino me sa ca shaapo’dyetyuktvaa muktvaa ca taam tanum | hathasharmaa sa sampede vidyaadharakumaarakah || 87

Heut ist der Fluch von mir gewichen!“ Kaum hatte Hathasharman das gesagt, verließ er seinen Körper

und wurde zu einem jungen Vidyadhara.

अशोकमालादेहं च नीत्वा विद्याप्रभावतः । अदृश्यमेव चिक्षेप गङ्गायामानृशंस्यतः ॥ ८८

ashokamaalaadeham ca niitvaa vidyaaprabhaavatah | adrshyameva cikshepa gangaayaamaanrshamsyatah || 88

Dank seiner magischen Fähigkeiten brachte er Ashokamalas Leichnam s.Vers 65 zum Ganges

und warf ihn ungesehen und ohne jegliche Bosheit hinein.

विद्याप्रभावानीतैश्च तत्तोयैरभितः क्षणात् । अक्षालयदलंकारवतीवासगृहं स तत् ॥ ८९

vidyaaprabhaavaaniitaishca tattoyairabhitah kshanaat | akshaalayadalamkaaravatiivaasagrham sa tat || 89

Durch die Macht seiner Fähigkeiten brachte er im Nu Gangeswasser herbei und besprengte Alankaravatis Wohnhaus damit.

नरवाहनदत्तं च नत्वा तं भाविनं प्रभुम् । स्वकार्यसिद्धये प्रायादुत्पत्य स नभस्ततः ॥ ९०

naravaahanadattam ca natvaa tam bhaavinam prabhum | svakaaryasiddhaye praayaadutpatya sa nabhastatah || 90

Er verneigte sich vor Naravahanadatta, seinem zukünftigen Meister,

und stieg in den Himmel auf, um dort seine Geschäfte zu erledigen.

विस्मितेष्वथ सर्वेषु प्रसङ्गादत्र गोमुखः । अनङ्गरतिसम्बद्धामिमामकथयत्कथाम् ॥ ९१

vismiteshvatha sarveshu prasangaadatra gomukhah | anangaratisambaddhaamimaamakathayatkathaam || 91

Alle waren verwundert, und in dem Zusammenhang erzählte Gomukha die Geschichte von Anangarati, die sich hier gut einfügt:

अस्ति शूरपुरं नाम यथार्थं नगरं भुवि । महावराह इत्यासीद्राजा तत्रातिदुर्मदः ॥ ९२

asti shuurapuram naama yathaartham nagaram bhuvi | mahaavaraaha ityaasiidraajaa tatraatidurmadah || 92

Es gibt eine Stadt auf Erden, Shuurapuram, die völlig zu Recht „Stadt der Helden“ heißt.

Hier herrschte König Mahaavaraaha „Dicker Eber“, ein verschlagen und unberechenbar.

गौर्याराधनतस्तस्य देव्यां पद्मरतौ सुता । जज्ञेऽनङ्गरतिर्नाम भूपस्यानन्यसंतते ॥ ९३

gauryaaraadhanatastasya devyaam padmaratau sutaa | jajne’nangaratirnaama bhuupasyaananyasamtate || 93

Dem wurde, weil er Göttin Gauri besänftigt hatte, von seiner Königsgattin Padmarati eine Tochter, Anagarati, geboren.

Weitere Kinder hatte dieser König nicht.

कालेन यौवनारूढा सा च रूपाभिमानिनी । नेच्छति स्म पतिं कंचिद्याचमानेषु राजसु ॥ ९४

kaalena yauvanaaruudhaa saa ca ruupaabhimaaninii | necchati sma patim kamcidyaacamaaneshu raajasu || 94

Mit der Zeit wuchs sie zu einer jungen Frau heran, die sich viel auf ihre Schönheit einbildete.

Den erstbesten Mann wollte sie nicht, dabei wurde sie von Königen umworben.

यः शूरो रूपवानेकं विज्ञानं वेत्ति शोभनम् । तस्मै मयात्मा दातव्य इत्युवाच तु निश्चयात् ॥ ९५

yah shuuro ruupavaanekam vijnaanam vetti shobhanam | tasmai mayaatmaa daatavya ityuvaaca tu nishcayaat || 95

„Wenn einer ein stattlicher Recke ist, der sich auf eine nützliche Wissenschaft versteht – dem will mein Herz ich schenken!“

sprach sie mit Entschiedenheit.

अथ तत्राययुर्वीराश्चत्वारो दक्षिणापथात् । तत्प्रेप्सवः श्रुतोदन्तास्तदीप्सितगुणान्विताः ॥ ९६

atha tatraayayurviiraashcatvaaro dakshinaapathaat | tatprepsavah shrutodantaastadiipsitagunaanvitaah || 96

Da ritten auch aus südlichen Gefilden vier Recken herbei. Sie hatten Gerüchte gehört, daß sie zu haben sei.

Über die Talente, die sie wünschte, verfügten sie.

द्वाःस्थैरावेदितांस्तांश्च प्रविष्टान्पृच्छति स्म सः । महावराहो नृपतिरनङ्गरतिसंनिधौ ॥ ९७

dvaahsthairaaveditaamstaamshca pravishtaanprcchati sma sah | mahaavaraaho nrpatiranangaratisamnidhau || 97

Von den Torwächtern angekündigt wurden sie eingelassen. König Mahavaraha befragte sie auch gleich in Anangaratis Beisein:

नाम किं कस्य युष्माकं जातिर्विज्ञानमेव च । एतद्राजवचः श्रुत्वा तेष्वेकस्तं व्यजिज्ञपत् ॥ ९८

naama kim kasya yushmaakam jaatirvijnaanameva ca | etadraajavacah shrutvaa teshvekastam vyajijnapat || 98

„Wie heißt ihr eigentlich, von welchem Stand seid ihr und was habt ihr zu bieten?“

Auf diese Frage des Königs erwiderte einer von ihnen:

पञ्चपट्टिकनामाहं शूद्रो विज्ञानमस्ति मे । वयामि प्रत्यहं पञ्च पट्टिकायुगलानि यत् ॥ ९९

pancapattikanaamaaham shuudro vijnaanamasti me | vayaami pratyaham panca pattikaayugalaani yat || 99

„Ich heiße Pancapattika, bin Shudra und habe die Fähigkeit, daß ich jeden Tag fünf Paar Gewänder webe.

तेभ्य एकं प्रयच्छामि ब्राह्मणाय ददामि च । द्वितीयं परमेशाय तृतीयं च वसे स्वयम् ॥ १००

tebhya ekam prayacchaami braahmanaaya dadaami ca | dvitiiyam parameshaaya trtiiyam ca vase svayam || 100

Eines davon schenke ich Brahma, das zweite gebe ich Shiva, das dritte trage ich selbst,

चतुर्थं मे भवेद्भार्या यदि तस्यै ददामि तत् । शरीरयात्रां विक्रीय पञ्चमेन करोम्यहम् ॥ १०१ 

caturtham me bhavedbhaaryaa yadi tasyai dadaami tat | shariirayaatraam vikriiya pancamena karomyaham || 101

Sollte ich einst eine Frau haben, so ist das vierte für sie. Das fünfte verkauf ich und bestreite damit meinen Lebensunterhalt.

अथ द्वितीयोऽप्याचख्यावहं भाषाज्ञसंज्ञकः । वैश्यो रुतं विजानामि सर्वेषां मृगपक्षिणाम् ॥ १०२

atha dvitiiyo’pyaacakhyaavaham bhaashaajnasamjnakah | vaishyo rutam vijaanaami sarveshaam mrgapakshinaam || 102

Da meldete sich der Zweite zu Wort: „Ich bin ein Vaishya und als Bhashajnah, Sprachkundiger, bekannt.

Ich verstehe die Laute aller wilden Tiere und Vögel.“

ततस्तृतीयोऽप्यवददहं खड्गधराभिधः । क्षत्रियः खड्गयुद्धेन जीये नान्येन केनचित् ॥ १०३

tatastrtiiyo’pyavadadaham khadgadharaabhidhah | kshatriyah khadgayuddhena jiiye naanyena kenacit || 103

Da sagte der Dritte: „Ich bin Kshatriya und werde Khadgadhara, Schwertträger; genannt.

Im Schwertkampf hat mich noch keiner besiegt!“

चतुर्थश्चाब्रवीज्जीवदत्ताख्योऽहं द्विजोत्तमः । गौरीप्रसादविद्याभ्यां जीवयामि मृतां स्त्रियम् ॥ १०४

caturthashcaabraviijjiivadattaakhyo’ham dvijottamah | gauriiprasaadavidyaabhyaam jiivayaami mrtaam striyam || 104

Da sprach der Vierte: „Ich bin der Ausnahmebrahmane Jivadatta. Mit meinen Fähigkeiten von Gauris Gnaden

kann ich jede tote Frau zum Leben erwecken.“

एवमुक्तवतां तेषां शूद्रविट्क्षत्रियास्त्रयः । रूपं शौर्यं बलं चैव शशंसुः पृथगात्मनः ॥ १०५

evamuktavataam teshaam shuudravitkshatriyaastrayah | ruupam shauryam balam caiva shashamsuh prthagaatmanah || 105

So redeten die Drei, der Shudra, der Vaishya und der Kshatriya, und ein jeder von ihnen

rühmte seine Schönheit, seinen Mut und seine Kraft.

ब्राह्मणो रूपवर्जं तु बलवीर्यं शशंस सः । ततो महावराहः स्वं क्षत्तारमवदन्नृपः ॥ १०६

braahmano ruupavarjam tu balaviiryam shashamsa sah | tato mahaavaraahah svam kshattaaramavadannrpah || 106

Der Brahmane aber rühmte bis auf die Schönheit nur Kraft und Mut. Da sprach König Mahaavaraaha zu seinem Kammerherrn:

नीत्वा विश्रमयैतांस्त्वं सम्प्रति स्वगृहेऽखिलान् । तच्छ्रुत्वा स तथेत्युक्त्वा क्षत्ता तानानयद्गृहम् ॥ १०७

niitvaa vishramayaitaamstvam samprati svagrhe’khilaan | tacchrutvaa sa tathetyuktvaa kshattaa taanaanayadgrham || 107

„Bring sie alle zu dir nach Hause und lass sie da ausruhen!“ Der Kämmerer hatte verstanden,

sagte „Jawohl!“ und brachte sie zu sich nach Hause.

ततोऽब्रवीत्स राजा तामनङ्गरतिमात्मजाम् । एषां चतुर्णां वीराणां पुत्रि कोऽभिमतस्तव ॥ १०८

tato’braviitsa raajaa taamanangaratimaatmajaam | eshaam caturnaam viiraanaam putri ko’bhimatastava || 108

Da fragte der König seine Tochter Anangarati: „Wer von den vier Kameraden ist dir, Töchterlein, der Liebste?“

श्रुत्वैतत्पितरं तं सा प्राहानङ्गरतिस्तदा । चतुर्णामपि तातैषां न कोऽप्यभिमतो मम ॥ १०९

shrutvaitatpitaram tam saa praahaanangaratistadaa | caturnaamapi taataishaam na ko’pyabhimato mama || 109

Anangarati antwortete auf die Frage ihres Vaters: „Von den Vieren, Vater, will mir gar keiner gefallen.

शूद्रश्च वायकश्चैकः क्रियते तस्य किं गुणैः । वैश्यो द्वितीयः पक्ष्यादिरुतैर्ज्ञातैश्च तस्य किम् ॥ ११०

shuudrashca vaayakashcaikah kriyate tasya kim gunaih | vaishyo dvitiiyah pakshyaadirutairjnaataishca tasya kim || 110

Der eine ist ein Shudra und Weber – was kann man sich für seine Talente kaufen? Der Zweite, ein Vaishya, versteht,

was Vögel und andere Viecher quaken. Was soll man damit anfangen?

ताभ्यां कथमहं दद्यामात्मानं क्षत्रिया सती । तृतीयस्तुल्यवर्णो मे भवति क्षत्रियो गुणी ॥ १११

taabhyaam kathamaham dadyaamaatmaanam kshatriyaa satii | trtiiyastulyavarno me bhavati kshatriyo gunii || 111

Warum soll ich mich an die verschenken, wo ich eine Kshatriafrau bin?

Der Dritte, an Rang mir ebenbürtig, ist ein ausgezeichneter Rittersmann.

किं तु सेवोपजीवी स दरिद्रः प्राणविक्रयी । पृथ्वीपतिसुता भूत्वा कथं स्यां तस्य गेहिनी ॥ ११२

kim tu sevopajiivii sa daridrah praanavikrayii | prthviipatisutaa bhuutvaa katham syaam tasya gehinii || 112

Doch ist er arm, lebt vom Kriegsdienst und verkauft sein Leben.

Wie kann ich, als Tochter eines Königs, eines solchen Frau sein?

चतुर्थो ब्राह्मणो जीवदत्तोप्यभिमतो न मे । स विरूपो विकर्मस्थः पतितो वेदवर्जितः ॥ ११३

caturtho braahmano jiivadatto‘pyabhimato na me | sa viruupo vikarmasthah patito vedavarjitah || 113

Der Vierte, dieser Brahmane Jivadatta, ist schon gar nicht mein Fall. Er ist häßlich, treibt anstößiges Zeug,

ein Gefallener, den mit den Schriften nichts mehr verbindet.

स ते दण्डयितुं युक्तः किं नु तस्मै ददासि माम् । वर्णाश्रमाणां धर्मस्य राजा त्वं तात रक्षिता ॥ ११४

sa te dandayitum yuktah kim nu tasmai dadaasi maam | varnaashramaanaam dharmasya raajaa tvam taata rakshitaa || 114

Eigentlich solltest du ihn tüchtig strafen und nicht mich an ihn vergeben!

Du bist der König, Vater, und damit Hüter des Rechts, der Lebensstufen und der Stände.

खड्गशूराच्च नृपतेर्धर्मशूरः प्रशस्यते । खड्गशूरसहस्राणां धर्मशूरो भवेत्पतिः ॥ ११५

khadgashuuraacca nrpaterdharmashuurah prashasyate | khadgashuurasahasraanaam dharmashuuro bhavetpatih || 115

Ein König wird eher gepriesen, wenn er ein Held des Rechts und nicht des Schwertes ist.

Ein Held des Rechts soll Herr sein über Tausende von Schwerthelden!“

इत्याद्युक्तवतीमेतां सुतामन्तःपुरं निजम् । विसृज्य च समुत्तस्थौ स्नानाद्यर्थं स भूपतिः ॥ ११६

ityaadyuktavatiimetaam sutaamantahpuram nijam | visrjya ca samuttasthau snaanaadyartham sa bhuupatih || 116

Das und noch mehr sprach die Prinzessin. Dann schickte der König sie auf ihr Zimmer

und nahm selbst seine Waschungen und anderes in Angriff.

द्वितीयेऽह्नि च ते वीरा गृहात्क्षत्तुर्विनिर्गताः । बभ्रमुर्नगरे तत्र चत्वारोऽपि सकौतुकाः ॥ ११७

dvitiiye’hni ca te viiraa grhaatkshatturvinirgataah | babhramurnagare tatra catvaaro’pi sakautukaah || 117

Am nächsten Tag verließen die Vier das Haus des Kammerherrn und schlenderten neugierig in der Stadt umher.

तावच्च पद्मकवलो नामात्र व्यालवारणः । भग्नालानो जनं मथ्नञ्शालाया निरगान्मदात् ॥ ११८

taavacca padmakavalo naamaatra vyaalavaaranah | bhagnaalaano janam mathnanshaalaayaa niragaanmadaat || 118

Und da geschah es, daß Padmakavala, ein wildgewordener Elefantenbulle, seine Stricke zerriss,

aus dem Stall ausbrach und aus Wut die Menschen zertrampelte.

सोऽप्यधावच्च तान्दृष्ट्वा वीरान्हन्तुं महागजः । ते चापि तस्याभिमुखं प्राधावन्नुद्यतायुधाः ॥ ११९

so’pyadhaavacca taandrshtvaa viiraanhantum mahaagajah | te caapi tasyaabhimukham praadhaavannudyataayudhaah || 119

Der Elefantenriese sah die Helden, wollte sie töten und stampfte auf sie zu.

Die aber rannten, die Waffen hochhaltend, frontal gegen ihn an.

ततः खड्गधराख्यो यस्तन्मध्ये क्षत्रियः स तान् । अन्यान्निवार्य त्रीनेको गजमभ्यापपात तम् ॥ १२०

tatah khadgadharaakhyo yastanmadhye kshatriyah sa taan | anyaannivaarya triineko gajamabhyaapapaata tam || 120

Der Kshatriya unter ihnen, Khadgadhara genannt, schob die anderen Drei beiseite und griff den Elefanten alleine an.

लुलाव च करं तस्य गर्जतोऽग्रप्रसारितम् । एकेनापि प्रहारेण बिसकन्दावहेलया ॥ १२१

lulaava ca karam tasya garjato’graprasaaritam | ekenaapi prahaarena bisakandaavahelayaa || 121

Der brüllte und streckte seinen Rüssel weit nach vorn, den jener wiederum mit einem einzigen Schwerthieb abschlug,

so spielend leicht, als wär’s ein Lotusstengel.

पादमध्ये च निर्गत्य दर्शयित्वा च लाघवम् । प्रहारं प्रददौ पृष्ठे द्वितीयं तस्य दन्तिनः ॥ १२२

paadamadhye ca nirgatya darshayitvaa ca laaghavam | prahaaram pradadau prshthe dvitiiyam tasya dantinah || 122

Zwischen seinen Beinen sich hindurchschlängelnd bewies er Behendigkeit

und versetzte dem Rüsseltier noch einen zweiten Hieb auf den Rücken.

तृतीयेन च चिच्छेद तस्य पादावुभावपि । ततो मुक्तारटिर्हस्ती पपात च ममार च ॥ १२३

trtiiyena ca ciccheda tasya paadaavubhaavapi | tato muktaaratirhastii papaata ca mamaara ca || 123

Mit einem dritten Hieb hackte er ihm beide Beine ab. Da brüllte der Elefant noch einmal auf, fiel nieder und verendete.

तं दृष्ट्वा विक्रमं तस्य जनः सर्वो विसिस्मिये । राजा महावराहस्तद्बुद्ध्वा चित्रीयते स्म च ॥ १२४

tam drshtvaa vikramam tasya janah sarvo visismiye | raajaa mahaavaraahastadbuddhvaa citriiyate sma ca || 124

Als die Leute seine Kühnheit sahen, waren sie überrascht, und als König Mahavaraaha davon erfuhr, war er begeistert.

अन्येद्युः स गजारूढो मृगयायै नृपो ययौ । वीराः खड्गधराद्यास्ते चत्वारोऽपि तमन्वगुः ॥ १२५

anyedyuh sa gajaaruudho mrgayaayai nrpo yayau | viiraah khadgadharaadyaaste catvaaro’pi tamanvaguh || 125

Am nächsten Tag bestieg der König seinen Elefanten und ritt auf die Jagd.

Die vier Helden, Khadgadhara und die anderen, begleiteten ihn.

तत्र व्याघ्रमृगक्रोडान्ससैन्ये राज्ञि निघ्नति । अधावन्कुपिताः सिंहाः श्रुतवारणबृंहिताः ॥ १२६

tatra vyaaghramrgakrodaansasainye raajni nighnati | adhaavankupitaah simhaah shrutavaaranabrmhitaah || 126

Dort erlegten der König und sein Jagdtrupp Tiger, Hirsche und Sauen.

Vom Trompeten der Elefanten gereizt, sprangen die Löwen herbei.

अभ्यापतन्तमेकं च सिंहं खड्गधरोऽथ सः । एकेन तीक्ष्णनिस्त्रिंशप्रहारेण द्विधाकरोत् ॥ १२७

abhyaapatantamekam ca simham khadgadharo’tha sah | ekena tiikshnanistrimshaprahaarena dvidhaakarot || 127

Einen ihn anfallenden Löwen schlug Khadgadhara mit einem einzigen Hieb seines scharfen Schwertes in zwei Hälften.

द्वितीयं च गृहीत्वैव चरणे वामपाणिना । आस्फोट्य भूतले सिंहं चकार गतजीवितम् ॥ १२८

dvitiiyam ca grhiitvaiva carane vaamapaaninaa | aasphotya bhuutale simham cakaara gatajiivitam || 128

Einen zweiten Löwen packte er mit seiner Linken am Hinterlauf, schmetterte ihn zu Boden und machte ihm so den Garaus.

भाषाज्ञो जीवदत्तश्च पञ्चपट्टिक एव च । एकैकः सिंहमेकैकं तथैवास्फोटयद्भुवि ॥ १२९

bhaashaajno jiivadattashca pancapattika eva ca | ekaikah simhamekaikam tathaivaasphotayadbhuvi || 129

Auch Bhaashajna, Jiivadatta und Pancapattika zerschmetterten jeder einen Löwen am Boden.

एवं क्रमेण ते राज्ञः पश्यतः पादचारिभिः । लीलया बहवो वीरैः सिंहव्याघ्रादयो हताः ॥ १३०

evam kramena te raajnah pashyatah paadacaaribhih | liilayaa bahavo viiraih simhavyaaghraadayo hataah || 130

So sah der König, wie diese Helden zu Fuß vorrückend nacheinander

viele Löwen, Tiger und anderes Raubgetier mit leichter Hand erschlugen.

ततः सविस्मयस्तुष्टः कृताखेटः स भूपतिः । विवेश स्वपुरं तेऽपि वीराः क्षत्तुर्गृहं ययुः ॥ १३१

tatah savismayastushtah krtaakhetah sa bhuupatih | vivesha svapuram te’pi viiraah kshatturgrham yayuh || 131

Nach vollendetem Waidwerk zog der König verwundert und froh in seine Stadt ein,

während die Helden wieder ins Haus des Kämmerers zurückkehrten.

स च राजा प्रविश्यान्तःपुरं श्रान्तोऽपि तत्क्षणम् । तत्रैवानाययामास तामनङ्गरतिं सुताम् ॥ १३२

sa ca raajaa pravishyaantahpuram shraanto’pi tatkshanam | tatraivaanaayayaamaasa taamanangaratim sutaam || 132

Der König aber begab sich ins Frauenhaus und ließ, müde wie er war, gleich noch seine Tochter Anangarati herbeiholen.

आख्याय तेषां वीराणामेकैकस्य पराक्रमम् । आखेटके यथादृष्टं तामुवाचातिविस्मिताम् ॥ १३३

aakhyaaya teshaam viiraanaamekaikasya paraakramam | aakhetake yathaadrshtam taamuvaacaativismitaam || 133

Vom Mut jedes einzelnen dieser Helden bei der Hatz sprach er, so, wie er es gesehen hatte.

Sie war äußerst verwundert, als er zu ihr sagte:

पञ्चपट्टिकभाषाज्ञावसवर्णावुभौ यदि । विप्रोऽपि जीवदत्तश्चेद्रूपहीनो विकर्मकृत् ॥ १३४

pancapattikabhaashaajnaavasavarnaavubhau yadi | vipro’pi jiivadattashcedruupahiino vikarmakrt || 134

„Wenn also Pancapattika und Bhaashaajna aus den unteren Kasten kommen,

und der Brahmane Jiivadatta nicht so gut aussieht und komische Sachen macht,

तत्क्षत्रियस्य दोषोऽस्ति तस्य खड्गधरस्य कः । सुप्रमाणसुरूपस्य बलविक्रमशालिनः ॥ १३५

tatkshatriyasya dosho’sti tasya khadgadharasya kah | supramaanasuruupasya balavikramashaalinah || 135

welchen Makel hat dann dieser Kshatriya Khadgadhara, ein stattlicher Bursche,

der sich auszeichnet durch Kraft und Verwegenheit?

येन हस्ती हतस्तादृग्यः पिनष्टि च भूतले । गृहीत्वा पादतः सिंहान्खड्गेनान्यान्निहन्ति च ॥ १३६

yena hastii hatastaadrgyah pinashti ca bhuutale | grhiitvaa paadatah simhaankhadgenaanyaannihanti ca || 136

Der den Elefanten auf seine Art getötet hat, der einen Löwen am Hinterlauf packt und am Boden zerschmettert

und andere mit dem Schwert erlegt?

दरिद्रः सेवकश्चेति दोषस्तस्योच्यते यदि । अहं तं सेव्यमन्येषां करिष्यामीश्वरं क्षणात् ॥ १३७

daridrah sevakashceti doshastasyocyate yadi | aham tam sevyamanyeshaam karishyaamiishvaram kshanaat || 137

Wenn ein Makel sein soll, daß er arm ist und Kriegsdienst leistet, mach ich ihn sofort zum General.

Dem müssen dann andere dienen.

तत्तं वृणीष्व भर्तारं यदि ते पुत्रि रोचते । इत्युक्ता तेन सानङ्गरतिः पित्रा जगाद तम् ॥ १३८

tattam vrniishva bhartaaram yadi te putri rocate | ityuktaa tena saanangaratih pitraa jagaada tam || 138

Also wähl ihn zum Ehemann, wenn du magst, mein Töchterlein“. Auf diese Worte des Vaters sprach Anangarati zu ihm:

तर्ह्यानीतेषु सर्वेषु तेषु वीरेष्विह त्वया । गणकः पृच्छ्यतां तावत्पश्यामः किं ब्रवीति सः ॥ १३९

tarhyaaniiteshu sarveshu teshu viireshviha tvayaa | ganakah prcchyataam taavatpashyaamah kim braviiti sah || 139

„Dann lass all diese Helden hier anmarschieren. Wir befragen den Astrologen und sehen mal, was der so sagt.“

एवं तयोक्तः स नृपो वीरानानाय्य तत्र तान् । तत्संनिधौ सानुरोधः पप्रच्छ गणकं स्वयम् ॥ १४०

evam tayoktah sa nrpo viiraanaanaayya tatra taan | tatsamnidhau saanurodhah papraccha ganakam svayam || 140

Von seiner Tochter aufgefordert ließ der König die Helden vorladen. In ihrer Gegenwart fragte er seinen Astrologen wunschgemäß:

पश्यानङ्गरतेरेषां मध्यात्केन समं मिथः । अस्यानुकूल्यं लग्नश्च भवेत्तस्याः कदा शुभः ॥ १४१

pashyaanangaratereshaam madhyaatkena samam mithah | asyaanukuulyam lagnashca bhavettasyaah kadaa shubhah || 141

„Sieh nach, mit wem von diesen hier Anangarati die größte Übereinstimmung hat

und wann der günstigste Moment für ihre Zusammenkunft ist.“

तच्छ्रुत्वा पृष्टनक्षत्रतेषां स गणकोत्तमः । गणयित्वा चिरं कालं राजानं तमभाषत ॥ १४२

tacchrutvaa prshtanakshatrateshaam sa ganakottamah | ganayitvaa ciram kaalam raajaanam tamabhaashata || 142

Daraufhin erfragte der wackere Astrologe von jedem das Sternzeichen seiner Geburt,

rechnete lange hin und her und sagte schließlich zum König:

न चेत्कुप्यसि मे देव स्फुटं विज्ञापयामि तत् । अस्ति त्वद्दुहितुर्नैषामेकेनाप्यनुकूलता ॥ १४३

na cetkupyasi me deva sphutam vijnaapayaami tat | asti tvadduhiturnaishaamekenaapyanukuulataa || 143

„Wenn du mir nicht zürnst, Gebieter, will ich’s dir ganz offen sagen:

Deine Tochter hat mit keinem von ihnen die geringste Übereinstimmung.

नचेहास्ति विवाहोऽस्या एषा शापच्युतात्र यत् । विद्याधरी स शापोऽस्यास्त्रिभिर्मासैर्निवर्त्स्यति ॥ १४४

nacehaasti vivaaho’syaa eshaa shaapacyutaatra yat | vidyaadharii sa shaapo’syaastribhirmaasairnivartsyati || 144

Hier wird sie auch nicht heiraten, denn sie ist eine Vidyadharii, die’s durch einen Fluch hierher verschlug.

Der Fluch läuft aber schon in drei Monaten ab.

तस्मान्मासत्रयं तावत्प्रतीक्षन्ताममी इह । नैषां स्वलोकं याता चेत्तत एतद्भविष्यति ॥ १४५

tasmaanmaasatrayam taavatpratiikshantaamamii iha | naishaam svalokam yaataa cettata etadbhavishyati || 145

Darum sollen sie hier die drei Monate abwarten. Wenn sie bis dahin nicht in ihre Welt verzogen ist,

kann das ja stattfinden.“

एतन्मौहूर्तिकस्यास्य वचः सर्वेऽपि तत्र ते । श्रद्दधुस्तत्र चैवासन्वीरा मासत्रयावधि ॥ १४६

etanmauhuurtikasyaasya vacah sarve’pi tatra te | shraddadhustatra caivaasanviiraa maasatrayaavadhi || 146

Alle vier Helden akzeptierten den Vorschlag des Astrologen und verweilten die drei Monate dort.

गते मासत्रये राजा तान्वीरान्गणकं च तम् । स्वाग्रमानाययामास तामनङ्गरतिं च सः ॥ १४७

gate maasatraye raajaa taanviiraanganakam ca tam | svaagramaanaayayaamaasa taamanangaratim ca sah || 147

Als die drei Monate um waren, ließ der König die vier Helden, den Astrologen und Anangarati vor sich bestellen.

दृष्ट्वा चाधिकसौन्दर्यामकस्मात्तां सुतां नृपः । जहर्ष गणकस्तां तु प्राप्तकालाममन्यत ॥ १४८

drshtvaa caadhikasaundaryaamakasmaattaam sutaam nrpah | jaharsha ganakastaam tu praaptakaalaamamanyata || 148

Der König frohlockte, als er sah, wie überwältigend schön seine Tochter plötzlich war.

Der Astrologe aber wußte, daß ihre Todesstunde bevorstand.

इदानीं ब्रूहि यद्युक्तं ते हि मासास्त्रयो गताः । इति यावच्च तं राजा गणकं पृच्छति स्म सः ॥ १४९

idaaniim bruuhi yadyuktam te hi maasaastrayo gataah | iti yaavacca tam raajaa ganakam prcchati sma sah || 149

„Jetzt sag mir, was zu tun ist, denn die drei Monate sind vergangen.“ Noch während der König den Astrologen das fragte,

तावज्जातिं निजां स्मृत्वा सानङ्गरतिराननम् । आच्छाद्य स्वोत्तरीयेण मानुषीं तां तनुं जहौ ॥ १५०

taavajjaatim nijaam smrtvaa saanangaratiraananam | aacchaadya svottariiyena maanushiim taam tanum jahau || 150

zog Anangarati, sich an ihr eigentliches Leben erinnernd, das Obergewand vors Gesicht

und verließ ihren menschlichen Körper.

एवमेषा स्थिता किंस्विदिति राज्ञा स्वयं मुखम् । यावदुद्घाट्यते तस्यास्तावत्सा ददृशे मृता ॥ १५१

evameshaa sthitaa kimsviditi raajnaa svayam mukham | yaavadudghaatyate tasyaastaavatsaa dadrshe mrtaa || 151

„Warum liegt die wohl so da?“ fragte sich der König und deckte eigenhändig ihr Gesicht auf. Da sah er, daß sie tot war,

व्यावृत्तनेत्रभ्रमरा विवर्णवदनाम्बुजा । हंसमञ्जुस्वनोन्मुक्ता पद्मिनीव हिमाहता ॥ १५२

vyaavrttanetrabhramaraa vivarnavadanaambujaa | hamsamanjusvanonmuktaa padminiiva himaahataa || 152

einer im Frost erstarrten Wasserlilie gleich, denn ihre Augenbienen schwirrten nicht mehr,

entfärbt ihr Lotusantlitz, verstummt wie reiner Schwanensang verklingt.

ततः स सद्यस्तच्छोकवज्रपाताहतो भुवि । भूभृत्पपात निश्चेष्टः स्वपक्षच्छेदमूर्छितः ॥ १५३

tatah sa sadyastacchokavajrapaataahato bhuvi | bhuubhrtpapaata nishceshtah svapakshacchedamuurchitah || 153

Da stürzte wie vom Blitz seines Kummers ihretwegen gefällt der König unversehens zu Boden, lag reglos da,

erstarrt wie die Berge, denen Indra die Flügel gestutzt, vom Abbruch seines Geschlechts erschrocken.

राज्ञी पद्मरतिः सापि व्यमोहपतिता ययौ । भ्रष्टाभरणपुष्पा क्ष्मामिभभग्नेव मञ्जरी ॥ १५४

raajnii padmaratih saapi vyamohapatita yayau | bhrashtaabharanapushpaa kshmaamibhabhagneva manjarii || 154

Auch Königin Padmarati ging ohnmächtig zu Boden, wo sie mit den um sie herum liegenden Schmucksachen

und Blumen wie ein von Elefanten zertretenes Blütengesteck aussah.

मुक्ताक्रन्दे परिजने तेषु वीरेषु दुःखिषु । लब्धसंज्ञः क्षणाद्राजा जीवदत्तमुवाच तम् ॥ १५५

muktaakrande parijane teshu viireshu duhkhishu | labdhasamjnah kshanaadraajaa jiivadattamuvaaca tam || 155

Das Gesinde erhob Wehgeschrei. Die Helden waren betrübt, aber sobald der König wieder bei Bewußtsein war,

sprach er zu Jivadatta:

नात्रैषां शक्तिरन्येषामधुनावसरोऽस्तु ते । प्रतिज्ञातं त्वया नारीं जीवयामि मृतामिति ॥ १५६

naatraishaam shaktiranyeshaamadhunaavasaro’stu te | pratijnaatam tvayaa naariim jiivayaami mrtaamiti || 156

„Hier sind die anderen machtlos, doch deine Stunde ist gekommen:

Hast du nicht geprahlt: Ich lasse jede tote Frau wiederauferstehen?

यदि विद्याबलं तेऽस्ति तज्जीवय सुतां मम । दास्यामि तुभ्यमेवैतां विप्राय प्राप्तिजीविताम् ॥ १५७

yadi vidyaabalam te’sti tajjiivaya sutaam mama | daasyaami tubhyamevaitaam vipraaya praaptijiivitaam || 157

Wenn du Zauberkraft besitzt, dann erwecke meine Tochter doch zum Leben!

Sobald sie ihr Leben wieder hat, gebe ich sie dir, dem Brahmanen, zur Frau!“

इति राज्ञे वचः श्रुत्वा जीवदत्तोऽभिमन्त्रितैः । अभ्यक्ष्य तोयैस्तां राजपुत्रीमार्यामिमां जगौ ॥ १५८

iti raajne vacah shrutvaa jiivadatto’bhimantritaih | abhyakshya toyaistaam raajaputriimaaryaamimaam jagau || 158

Jivadatta hatte das Versprechen des Königs gehört , besprenkelte die Prinzessin zuerst mit besprochenem Wasser,

dann sang er diesen Aryavers:

अट्टाट्टहासहसिते करङ्कमालाकुले दुरालोके ।
चामुण्डे विकराले साहाय्यं मे कुरु त्वरितम् ॥ १५९

attaattahaasahasite karankamaalaakule duraaloke |

caamunde vikaraale saahaayyam me kuru tvaritam || 159

„Mit deinem heulenden Gelächter du, an der die Schädelkette baumelt, du schwer Anzusehende,

Caamundaa, du Gräßliche, komm zu Hilfe mir geschwind!“

एवं तेन कृते यत्ने जीवदत्तेन सा यदा । बाला न जीवितं प्राप विषण्णः सोऽवदत्तदा ॥ १६०

evam tena krte yatne jiivadattena saa yadaa | baalaa na jiivitam praapa vishannah so‘vadattadaa || 160

Wie sehr Jivadatta sich auch mühte – das Mädchen wurde nicht wieder lebendig. Verzweifelt stöhnte er:

दत्तापि विन्ध्यवासिन्या विद्या मे निष्फला गता । तदेतेनोपहास्येन किं कार्यं जीवितेन मे ॥ १६१

dattaapi vindhyavaasinyaa vidyaa me nishphalaa gataa | tadetenopahaasyena kim kaaryam jiivitena me || 161

„Meine von der Göttin aus den Vindhyabergen mir geschenkte Zauberkraft hat nichts gefruchtet.

Damit hab ich mich nur lächerlich gemacht. Was hat mein Leben noch für einen Sinn?“

इत्युक्त्वा जीवदत्तः स्वं शिरश्छेत्तुं महासिना । यवत्प्रवर्तते तावदुदगाद्भारती दिवः ॥ १६२

ityuktvaa jiivadattah svam shirashchettum mahaasinaa | yavatpravartate taavadudagaadbhaaratii divah || 162

Nach diesen Worten schwang Jivadatta ein langes Schwert, um sich selbst zu köpfen.

Doch da erklang eine Stimme vom Himmel herab:

भो जीवदत्त मा कार्षीः साहसं शृणु सम्प्रति । एषानङ्गप्रभा नाम सद्विद्याधरकन्यका ॥ १६३

bho jiivadatta maa kaarshiih saahasam shrnu samprati | eshaanangaprabhaa naama sadvidyaadharakanyakaa || 163

„Halt, Jivadatta! Überstürze jetzt nichts und hör lieber zu: Das ist Anangaprabha, eine vornehme Vidyaadharatochter,

पित्रोः शापेन मानुष्यमियन्तं कालमागता । त्यक्त्वाद्यैतां तनुं याता स्वलोकं स्वतनुं श्रिता ॥ १६४

pitroh shaapena maanushyamiyantam kaalamaagataa | tyaktvaadyaitaam tanum yaataa svalokam svatanum shritaa || 164

die einer Verwünschung durch ihre Eltern zufolge eine Zeit lang als Mensch leben mußte.

Heute ließ sie diesen Körper zurück, ist in ihre Welt gezogen und hat ihren eigenen Körper wieder angenommen.

तद्विन्ध्यावासिनीमेव गत्वाराधय तां पुनः । तत्प्रसादादिमां प्राप्स्यस्यपि विद्याधरीं सतीम् ॥ १६५

tadvindhyaavaasiniimeva gatvaaraadhaya taam punah | tatprasaadaadimaam praapsyasyapi vidyaadhariim satiim || 165

Also geh zu der Göttin in den Vindhyabergen und besänftige sie erneut.

Durch ihren Gnadenakt sollst du die brave Vidyaadhari wiederfinden.

न चैषा दिव्यभोगस्था शोच्या राज्ञो न चापि ते । इत्युदीर्य यथातत्त्वं दिव्या वाग्विरराम सा ॥ १६६

na caishaa divyabhogasthaa shocyaa raajno na caapi te | ityudiirya yathaatattvam divyaa vaagviraraama saa || 166

Da sie gerade himmlische Freuden genießt, sollt ihr sie beide nicht betrauern, weder der König noch du.“

Als die himmlische Stimme ihren Wahrheitsspruch getan, verstummte sie.

ततः सुतायाः संस्कारं कृत्वा राजा जहौ शुचम् । सदारोऽपि ययुस्तेऽन्ये त्रयो वीरा यथागतम् ॥ १६७

tatah sutaayaah samskaaram krtvaa raajaa jahau shucam | sadaaro’pi yayuste’nye trayo viiraa yathaagatam || 167

Da vollzog der König die Riten für seine Tochter und hörte mit seiner Frau zusammen auf zu trauern.

Auch die drei Helden gingen wie sie gekommen waren.

जीवदत्तस्तु जातास्थो गत्वा तां विन्ध्यवासिनीम् । तपसाराधयामास स्वप्ने साप्यादिदेश तम् ॥ १६८

jiivadattastu jaataastho gatvaa taam vindhyavaasiniim | tapasaaraadhayaamaasa svapne saapyaadidesha tam || 168

Jivadatta aber schöpfte neue Hoffnung und zog in die Vindhyaberge, wo er die Göttin mit seiner Selbstkasteiung günstig stimmte.

Im Traum beschied sie ihn:

तुष्टा तवाहमुत्तिष्ठ शृणु चेदं ब्रवीमि ते । अस्ति वीरपुरं नाम नगरं तुहिनाचले ॥ १६९

tushtaa tavaahamuttishtha shrnu cedam braviimi te | asti viirapuram naama nagaram tuhinaacale || 169

„Ich bin zufrieden mit dir. Steh auf und höre, was ich dir sage: Oben in den Schneebergen liegt die Stadt Viirapur.

विद्याधराधिराजोऽस्ति समरो नाम तत्र च । तस्यानङ्गवतीदेव्यां सुतानङ्गप्रभाजनि ॥ १७०

vidyaadharaadhiraajo’sti samaro naama tatra ca | tasyaanangavatiidevyaam sutaanangaprabhaajani || 170

Der Vidyaadharafürst dort heißt Samara. Dessen Frau Anangavati hatte ihm die Tochter Anangaprabha geboren.

सा रूपयौवनोत्सेका नैच्छत्किंचित्पतिं यदा । तदातिदुर्ग्रहक्रुद्धौ पितरौ शपतः स्म ताम् ॥ १७१

saa ruupayauvanotsekaa naicchatkimcitpatim yadaa | tadaatidurgrahakruddhau pitarau shapatah sma taam || 171

Als sie im Hochmut ihrer jugendlichen Schönheit keinen einzigen Ehemann akzeptieren wollte,

haben die Eltern sie aus Wut über ihre Launen verflucht:

मानुष्यं व्रज तत्रापि न भर्तृसुखमाप्स्यसि । कन्येव षोडशाब्दा तां त्यक्त्वा तनुमिहैष्यसि ॥ १७२

maanushyam vraja tatraapi na bhartrsukhamaapsyasi | kanyeva shodashaabdaa taam tyaktvaa tanumihaishyasi || 172

„Lauf als Mensch herum! Dort sollst du kein Glück mit deinen Männern haben. Als Mädchen von sechzehn Jahren

wirst du deinen Körper verlieren und hier deinen eigentlichen Körper wiederfinden.

मर्त्यो विरूपो भावि च खड्गसिद्धोऽथ ते पतिः । मुनिकन्याभिलाषेण शापान्मर्त्यत्वमागतः ॥ १७३

martyo viruupo bhaavi ca khadgasiddho’tha te patih | munikanyaabhilaashena shaapaanmartyatvamaagatah || 173

Ein häßlicher Alter mit einem Zauberschwert wird dann dein Mann sein. Er hatte nach der Tochter eines Einsiedlers gelechzt

und ist nach einer Verwünschung zum Sterblichen geworden.

अनिच्छन्तीमपि त्वां च मर्त्यलोकं स नेष्यति । त्वया तस्य वियोगोऽत्र भविष्यत्यन्यनीतया ॥ १७४

anicchantiimapi tvaam ca martyalokam sa neshyati | tvayaa tasya viyogo’tra bhavishyatyanyaniitayaa || 174

Er wird dich gegen deinen Willen in die Welt der Sterblichen verschleppen.

Da werdet ihr wieder getrennt sein, weil’s dich zu anderen Männern zieht.

पूर्वजन्मनि तेनाष्टौ हृता हि परयोषितः । तेनाष्टजन्मभोगार्हं दुःखं सोऽनुभविष्यति ॥ १७५

puurvajanmani tenaashtau hrtaa hi parayoshitah | tenaashtajanmabhogaarham duhkham so’nubhavishyati || 175

Weil der aber in einem früheren Leben acht Frauen von anderen Männern entführt hatte,

soll er so viel Leid durchmachen, daß es für acht Geburten reicht.

त्वं चात्र जन्मन्येकस्मिन्नष्टानामिव जन्मनाम् । दुःखं प्राप्स्यसि विद्यानां भ्रंशेन मनुजीकृता ॥ त्७६

tvam caatra janmanyekasminnashtaanaamiva janmanaam | duhkham praapsyasi vidyaanaam bhramshena manujiikrtaa || t76

Du, von den Wissenschaften abgefallen, bist eine Sterbliche geworden.

In einem einzigen Leben wirst du so viel Leid anhäufen wie in deren acht.

सर्वस्यैव हि पापिष्ठसम्पर्कः पापभागदः । समपापः पुनः स्त्रीणां भर्ता पापेन संगमः ॥ १७७

sarvasyaiva hi paapishthasamparkah paapabhaagadah | samapaapah punah striinaam bhartaa paapena samgamah || 177

Für alle ist der Kontakt mit dem Bösen schon ein übles Los.

Die Sünde selbst wiederum ist für Frauen der Kontakt mit einem sündigen Ehemann.

नष्टस्मृतिः पतींश्चात्र बहून्प्राप्स्यसि मानुषान् । त्वयोचितवरद्वेषदुर्ग्रहो विहितो यतः ॥ १७८

nashtasmrtih patiimshcaatra bahuunpraapsyasi maanushaan | tvayocitavaradveshadurgraho vihito yatah || 178

Da deine Erinnerung erloschen, wirst du viele Ehemänner bei den Menschen haben.

Das ist dir bestimmt, seit du einen zu dir passenden Bewerber aus Übermut abgewiesen hast.

योऽयाचत समानस्त्वां द्युचरो मदनप्रभः । भूत्वा स मानुषो भूभृदन्ते भावी पतिस्तव ॥ १७९

yo’yaacata samaanastvaam dyucaro madanaprabhah | bhuutvaa sa maanusho bhuubhrdante bhaavii patistava || 179

Der dir ebenbürtige Vidyadhara Madanaprabha, der um dich anhielt,

war ein Mensch und wird am Ende König und dein Ehegatte sein.

ततस्त्वं शापनिर्मुक्ता स्वलोकं पुनरागता । तमेव द्युचरीभूतं सम्प्राप्स्यस्युचितं पतिम् ॥ १८०

tatastvam shaapanirmuktaa svalokam punaraagataa | tameva dyucariibhuutam sampraapsyasyucitam patim || 180

Sobald du von deinem Fluch frei bist, wirst du in deine ursprüngliche Welt zurückkehren.

Dort wirst du deinen Ehemann finden, der auch wieder am Himmel laufend Vidyaadhara geworden ist.

तदेवं पितृशप्ता सा भूत्वानङ्गरतिः क्षितौ । प्राप्ताद्य पित्रोर्निकटं जातानङ्गप्रभा पुनः ॥ १८१

tadevam pitrshaptaa saa bhuutvaanangaratih kshitau | praaptaadya pitrornikatam jaataanangaprabhaa punah || 181

Somit kam vom Vater verflucht Anangarati auf die Erde.

Heute, in Gegenwart ihrer Eltern, wurde sie als Anangaprabha wiedergeboren.

अतो वीरपुरं गत्वा जित्वा तत्पितरं रणे । जानन्तमपि कौलीनरक्षितं तामवाप्नुहि ॥ १८२

ato viirapuram gatvaa jitvaa tatpitaram rane | jaanantamapi kauliinarakshitam taamavaapnuhi || 182

Flieg jetzt nach Virapur, besieg ihren Vater im Kampf – obwohl er von Wissen und hoher Geburt geschützt wird –

und erwirb sie dir!

इमं गृहाण खड्गं च येन हस्तगतेन ते । गतिर्भविष्यत्याकाशे किं चाजेयो भविष्यसि ॥ १८३

imam grhaana khadgam ca yena hastagatena te | gatirbhavishyatyaakaashe kim caajeyo bhavishyasi || 183

Nimm jetzt das Schwert hier, halt’s fest in der Hand – dann kannst du durch die Lüfte fliegen und bist unbesiegbar.“

इत्युक्त्वार्पितखड्गा सा तस्य देवी तिरोदधे । स च प्रबुबुधे दिव्यं खड्गं हस्ते ददर्श च ॥ १८४

ityuktvaarpitakhadgaa saa tasya devii tirodadhe | sa ca prabubudhe divyam khadgam haste dadarsha ca || 184

Also sprach die Göttin, reichte ihm sein Schwert und verschwand. Als er aufwachte, sah er das Wunderschwert in seiner Hand.

अथोत्थाय प्रहृष्टात्मा जीवदत्तो नताम्बिकः । तत्प्रसादामृताप्यायशान्ताशेषतपःक्लमः ॥ १८५

athotthaaya prahrshtaatmaa jiivadatto nataambikah | tatprasaadaamrtaapyaayashaantaasheshatapahklamah || 185

Als Jivadatta aufstand, freute er sich von ganzem Herzen und verneigte sich vor Mutter Durga.

Alle Schwäche infolge seines Fastens war mit dem Lebenswasser ihrer Gnade verflogen.

खड्गहस्तः खमुपत्य परिभ्रम्य हिमालयम् । प्राप वीरपुरस्थं तं समरं द्युचरेश्वरम् ॥ १८६

khadgahastah khamupatya paribhramya himaalayam | praapa viirapurastham tam samaram dyucareshvaram || 186

Mit dem Schwert in der Hand schoß er auf gen Himmel und überflog den Himalaya.

In Viirapur traf er auf Samara, den Fürsten der Luftläufer.

तेन युद्धजितेनात्र प्रदत्तां परिणीय सः । तामनङ्गप्रभां भेजे दिव्यां सम्भोगसम्पदम् ॥ १८७

tena yuddhajitenaatra pradattaam pariniiya sah | taamanangaprabhaam bheje divyaam sambhogasampadam || 187

Nachdem er Samara im Kampf besiegt hatte, gab der ihm Anangaprabhaa zur Frau.

Mit ihr erlebte er von enger Umschlingung gekrönte himmlische Glücksmomente.

कंचित्कालं स्थितश्चात्र श्वशुरं समरं स तम् । जीवदत्तो जगादैवं तां चानङ्गप्रभां प्रियाम् ॥ १८८

kamcitkaalam sthitashcaatra shvashuram samaram sa tam | jiivadatto jagaadaivam taam caanangaprabhaam priyaam || 188

So verweilte Jivadatta dort für einige Zeit. Endlich schlug er seinem Schwiegervater Samara und Anangaprabhaa,

seiner Liebsten, vor:

मानुष्यलोकं गच्छावस्तं प्रत्युत्कण्ठितोऽस्मि यत् । प्राणिनां हि निकृष्टापि जन्मभूमिः परा प्रिया ॥ १८९

maanushyalokam gacchaavastam pratyutkanthito’smi yat | praaninaam hi nikrshtaapi janmabhuumih paraa priyaa || 189

„Lasst uns in die Welt der Menschen ziehn, nach der’s mich so verlangt!

Selbst geschunden ist die Heimat uns lieber als alles andere.“

एतच्छ्रुत्वा वचस्तस्य श्वशुरः सोऽन्वमन्यत । सा त्वनङ्गप्रभा कृच्छ्रादनुमेने विजानती ॥ १९०

etacchrutvaa vacastasya shvashurah so‘nvamanyata | saa tvanangaprabhaa krcchraadanumene vijaanatii || 190

Als der Schwiegervater seinen Vorschlag gehört hatte, stimmte er gerne zu.

Die vorausschauende Anangaprabha aber ließ sich nur schwer überzeugen.

अथाङ्कोपात्तया साकमनङ्गप्रभया तया । जीवदत्तः स नभसा मर्त्यलोकमवातरत् ॥ १९१

athaankopaattayaa saakamanangaprabhayaa tayaa | jiivadattah sa nabhasaa martyalokamavaatarat || 191

Da hakte Jivadatta Anangaprahaa unter und stieg mit ihr vom Himmel auf die Welt der Sterblichen herab.

दृष्ट्वात्र रम्यमेकं च पर्वतं सा जगाद तम् । श्रान्तानङ्गप्रभा क्षिप्रमिह विश्रम्यतामिति ॥ १९२

drshtvaatra ramyamekam ca parvatam saa jagaada tam | shraantaanangaprabhaa kshipramiha vishramyataamiti || 192

Als Anangaprabhaa, inzwischen erschöpft, dort einen schattigen Fels erspähte, bat sie: „Lass uns mal kurz ausruhen!“

ततस्तथेति तत्रैव सोऽवतीर्य तया सह । चकाराहारपानादि तत्तद्विद्याप्रभावतः ॥ १९३

tatastatheti tatraiva so’vatiirya tayaa saha | cakaaraahaarapaanaadi tattadvidyaaprabhaavatah || 193

„Gern“, sagte er und landete mit ihr. Nach ein paar Zauberkniffen hatte er Essen, Wasser und so weiter bereitgestellt.

ततोऽनङ्गप्रभां जीवदत्तोऽसौ विधिचोदितः । तामुवाच प्रिये किंचिन्मधुरं गीयतां त्वया ॥ १९४

tato’nangaprabhaam jiivadatto’sau vidhicoditah | taamuvaaca priye kimcinmadhuram giiyataam tvayaa || 194

Da sprach, auf einen Wink des Schicksals, Jivadatta zu Anangaprabhaa: „Liebste, könntest du nicht etwas Liebliches singen?“

तच्छ्रुत्वा गातुमारेभे सा भक्त्या धूर्जटेः स्तुतिम् । तेन तद्गीतशब्देन सोऽथ निद्रामगाद्द्विजः ॥ १९५

tacchrutvaa gaatumaarebhe saa bhaktyaa dhuurjateh stutim | tena tadgiitashabdena so’tha nidraamagaaddvijah || 195

Also stimmte sie hingebungsvoll ein Loblied auf Shiva, den Zottelköpfigen, an.

Vom Klang ihres Gesangs fiel der Brahmane in den Schlaf.

तावदाखेटकश्रान्तो निर्झराम्भोऽभिलाषुकः । राजा हरिवरो नाम पथा तेन किलाययौ ॥ १९६

taavadaakhetakashraanto nirjharaambho’bhilaashukah | raajaa harivaro naama pathaa tena kilaayayau || 196

Mittlerweile kam ein erschöpfter Jäger des Wegs, König Harivara, den es nach kühlem Quellwasser gelüstete.

स तेन गीतशब्देन श्रुतेन हरिणो यथा । आकृष्टोऽभ्यापतत्तत्र रथमुन्मुच्य केवलः ॥ १९७

sa tena giitashabdena shrutena harino yathaa | aakrshto’bhyaapatattatra rathamunmucya kevalah || 197

Als er den Liederklang vernahm, war er hingerissen, wie Gazellen es sind. Er sprang aus dem Wagen und eilte allein dahin.

शकुनैः पूर्वमाख्यातशुभोऽपश्यत्स भूपतिः । तामनङ्गप्रभां सत्यामनङ्गस्य प्रभामिव ॥ १९८

shakunaih puurvamaakhyaatashubho’pashyatsa bhuupatih | taamanangaprabhaam satyaamanangasya prabhaamiva || 198

Der König, dem zuvor schon ein gutes Omen angesagt worden war, sah diese Anangaprabhaa

– wahrlich des Liebesgottes Lichterglanz .

तदा तद्गीतरूपाभ्यां नीतं तस्य विहस्तताम् । निर्बिभेद यथाकामं हृदयं मदनः शरैः ॥ १९९

tadaa tadgiitaruupaabhyaam niitam tasya vihastataam | nirbibheda yathaakaamam hrdayam madanah sharaih || 199

Als er von Gesang und Schönheit fasziniert innehielt, konnte der Liebesgott sein Herz munter mit Pfeilen durchbohren.

सापि तं वीक्ष्य सहसा सुभगं पुष्पधन्वनः । पतिता गोचरेऽनङ्गप्रभा क्षणमचिन्तयत् ॥ २००

saapi tam viikshya sahasaa subhagam pushpadhanvanah | patitaa gocare’nangaprabhaa kshanamacintayat || 200

Als Anangaprabhaa sah, wie stattlich er war, geriet sie sogleich auf Schussweite des Gottes mit den Blütenpfeilen und dachte:

कोऽयं किमयमुन्मुक्तपुष्पचापो मनोभवः । किं मूर्तो गीततुष्टस्य शर्वस्यानुग्रहो मयि ॥ २०१

ko’yam kimayamunmuktapushpacaapo manobhavah | kim muurto giitatushtasya sharvasyaanugraho mayi || 201

„Wer ist das? Ist er der Liebesgott ohne seinen Blütenbogen?

Ist er eine Form des mit dem Lied zufriedenen Shiva, der gut zu mir sein will?“

इति संचिन्त्य पप्रच्छ सा तं मदनमोहिता । कस्त्वं कथं वनं चेदमागतोऽस्युच्यतामिति ॥ २०२

iti samcintya papraccha saa tam madanamohitaa | kastvam katham vanam cedamaagato’syucyataamiti || 202

Diese Gedanken schossen der von Leidenschaft Betörten durch den Kopf, als sie ihn fragte:

„Wer bist du? Und wie bist du in den Wald geraten? Sag schon!“

ततो यथागतो यः स सर्वं तस्यै शशंस तत् । स राजा तामथापृच्छत्का त्वं सुन्दरि शंस मे ॥ २०३

tato yathaagato yah sa sarvam tasyai shashamsa tat | sa raajaa taamathaaprcchatkaa tvam sundari shamsa me || 203

Da erzählte der König, wer er war und wie er hierherkam, und fragte sie darauf: „Wer bist du denn, schönes Kind? Sag an!

यश्च सुप्तस्थितोऽत्रायमेष कः कमलानने । इति तं पृष्टवन्तं च संक्षेपेण जगाद सा ॥ २०४

yashca suptasthito’traayamesha kah kamalaanane | iti tam prshtavantam ca samkshepena jagaada saa || 204

Und der da schlafend liegt – wer ist das, mein Lotusmäulchen?“ Da erzählte sie dem Fragenden die Kurzversion:

अहं विद्याधरी खड्गसिद्धश्चैष पतिर्मम । दृष्टमात्रे च जातास्मि सानुरागाधुना त्वयि ॥ २०५

aham vidyaadharii khadgasiddhashcaisha patirmama | drshtamaatre ca jaataasmi saanuraagaadhunaa tvayi || 205

Ich bin eine Vidyaadharii, und der mit dem Wunderschwert da ist mein Mann.

Doch jetzt bin ich in dich verliebt, kaum daß ich dich sah!

तदेहि तावद्गच्छावस्त्वदीयं नगरं द्रुतम् । तावत्प्रबुध्यते नायं तत्र वक्ष्यामि विस्तरात् ॥ २०६

tadehi taavadgacchaavastvadiiyam nagaram drutam | taavatprabudhyate naayam tatra vakshyaami vistaraat || 206

Komm, lass uns schnell zu dir in die Stadt fliegen, bevor der da erwacht. Dort will ich dir alles ausführlich erzählen.“

श्रुत्वैतद्वचो राजा प्रतिपद्य तथेति सः । त्रैलोक्यराज्यसम्प्राप्तिहर्षं हरिवरो दधे ॥ २०७

shrutvaitadvaco raajaa pratipadya tatheti sah | trailokyaraajyasampraaptiharsham harivaro dadhe || 207

Als der König das hörte, stimmte er sofort zu. Harivara war so begeistert,

als hätte er die Königsherrschaft über die drei Welten angetreten.

नृपमङ्के गृहीत्वेमं गच्छाम्युत्पत्य खं जवात् । इत्यनङ्गप्रभा सान्तः सत्वरा समचिन्तयत् ॥ २०८

nrpamanke grhiitvemam gacchaamyutpatya kham javaat | ityanangaprabhaa saantah satvaraa samacintayat || 208

Anangaprabhaa malte sich im Geiste aus: „Gleich will ich den König dort unterhaken und flugs in den Himmel aufsteigen!“

तावच्च भ्रष्टविद्याभूद्भर्तृद्रोहेण तेन सा । स्मरन्ती पितृशापं च विषादं सहसा ययौ ॥ २०९

taavacca bhrashtavidyaabhuudbhartrdrohena tena saa | smarantii pitrshaapam ca vishaadam sahasaa yayau || 209

Nur, inzwischen hatte sie durch den Verrat an ihrem Mann jede Zauberkraft verloren.

Als ihr dann auch noch einfiel, daß ihr Vater sie verflucht hatte, war sie völlig geknickt.

तद्दृष्ट्वा कारणं पृष्ट्वा स राजा तामभाषत । न विषादस्य कालोऽयं प्रबुध्येतैष ते पतिः ॥ २१०

taddrshtvaa kaaranam prshtvaa sa raajaa taamabhaashata | na vishaadasya kaalo’yam prabudhyetaisha te patih || 210

Der König sah's und fragte nach dem Grund. Dann sagte er zu ihr: „Für Trübsal ist jetzt keine Zeit.

Dein Mann dort könnt erwachen.

दैवायत्तं च वस्त्वेतच्छोचितुं नार्हसि प्रिये । को हि स्वशिरसछायां विधेश्चोल्लन्घ्येद्गतिम् ॥ २११

daivaayattam ca vastvetacchocitum naarhasi priye | ko hi svashirasachaayaam vidheshcollanghyedgatim || 211

Was vom Schicksal abhängt, sollst du nicht betrauern, Liebes.

Wer könnte schon den Schatten seines Kopfes oder den Lauf der Vorsehung überspringen?

तदेहि याम इत्युक्त्वा तां स श्रद्धिततद्गिरम् । अङ्के हरिवरश्चक्रे राजानङ्गप्रभां द्रुतम् ॥ २१२

tadehi yaama ityuktvaa taam sa shraddhitatadgiram | anke harivarashcakre raajaanangaprabhaam drutam || 212

Also komm, lass uns gehen!“ Als er das gesagt hatte, vertraute sie seinen Worten,

und König Harivara hakte Anangaprabhaa schnell unter.

ततो निधानलब्ध्येव तुष्टो गत्वा जवात्ततः । राजारुरोह स्वरथं स भृत्यैरभिनन्दितः ॥ २१३

tato nidhaanalabdhyeva tushto gatvaa javaattatah | raajaaruroha svaratham sa bhrtyairabhinanditah || 213

Da war der König so froh, als hätte er einen Schatz gefunden, und eilte davon.

Bald bestieg er, von den Dienern begeistert empfangen, seinen Sportwagen.

तेन स्वनगरं प्राप स मनःशीघ्रगामिना । रथेन रमणीयुक्तः प्रजानां दत्तकौतुकः ॥ २१४

tena svanagaram praapa sa manahshiighragaaminaa | rathena ramaniiyuktah prajaanaam dattakautukah || 214

Mit diesem Wagen, der in Gedankengeschwindigkeit dahinschoss, erreichte er in Begleitung einer hinreißenden Frau

seine Stadt, deren Bevölkerung aus dem Staunen nicht herauskam.

स्वनामलाञ्छने तस्मिन्सोऽनङ्गप्रभया तया । सह दिव्यसुखस्तस्थौ ततो हरिवरो नृपः ॥ २१५

svanaamalaanchane tasminso’nangaprabhayaa tayaa | saha divyasukhastasthau tato harivaro nrpah || 215

In dieser nach ihm benannten Stadt erlebte König Harivara Stunden himmlischen Glücks mit seiner Anangaprabhaa.

साप्यनङ्गप्रभा तत्रैवासीत्तदनुरागिणी । विस्मृत्य स्वं प्रभावं तं सर्वं शापविमोहिता ॥ २१६

saapyanangaprabhaa tatraivaasiittadanuraaginii | vismrtya svam prabhaavam tam sarvam shaapavimohitaa || 216

Die wiederum war ihm dort eine treue Gefährtin, weil sie, von ihrer Verwünschung genarrt, all ihr Draufgängertum vergessen hatte.

अत्रान्तरे स तत्राद्रौ जीवदत्तो न केवलम् । प्रबुद्धो नैक्षतानङ्गप्रभां यावत्स्वमप्यसिम् ॥ २१७

atraantare sa tatraadrau jiivadatto na kevalam | prabuddho naikshataanangaprabhaam yaavatsvamapyasim || 217

Inzwischen war Jivadatta auf seinem Berg erwacht und sah,

daß sowohl Anangaprabhaa als auch sein Schwert verschwunden  waren.

क्व सानङ्गप्रभा कष्टं क्व स खड्गोऽपि किं नु तम् । हृत्वा गता सा किं वा तौ नीतौ द्वावपि केनचित् ॥ २१८

kva saanangaprabhaa kashtam kva sa khadgo’pi kim nu tam | hrtvaa gataa saa kim vaa tau niitau dvaavapi kenacit || 218

„O Weh! Wo ist Anangaprabhaa, wo das Schwert? Hat sie’s genommen, als sie floh? Oder hat jemand sie beide entführt?“

इत्युद्भ्रान्तो बहून्कुर्वन्वितर्कान्स दिनत्रयम् । गिरिं तं विचिनोति स्म दह्यमानः स्मराग्निना ॥ २१९

ityudbhraanto bahuunkurvanvitarkaansa dinatrayam | girim tam vicinoti sma dahyamaanah smaraagninaa || 219

So irrte er, viele Vermutungen anstellend, drei Tage im Gebirg umher und suchte sie, von Liebesglut verbrennend.

ततोऽवतीर्य चिन्वानो वनानि दिवसान्दश । स बभ्राम न चापश्यत्तस्याः पादमपि क्वचित् ॥ २२०

tato’vatiirya cinvaano vanaani divasaandasha | sa babhraama na caapashyattasyaah paadamapi kvacit || 220

Er stieg herab und durchsuchte die Wälder zehn Tage lang umherwandernd.

Doch eine Spur von ihr konnte er nirgendwo entdecken.

हा दुर्जनविधे कृच्छ्रात्सा दत्तापि कथं त्वया । खड्गसिद्ध्या सह हृता प्रियानङ्गप्रभा मम ॥ २२१

haa durjanavidhe krcchraatsaa dattaapi katham tvayaa | khadgasiddhyaa saha hrtaa priyaanangaprabhaa mama || 221

„Ach du - tückisches Menschenlos! Warum hast du mir meine liebe Anangaprabha und mein Wunderschwert,

für die ich so gelitten habe, wieder genommen!“

इत्याक्रन्दन्निराहारो भ्रमन्नेकमवाप्तवान् । ग्रामं तत्र विवेशैकमाढ्यं द्विजगृहं च सः ॥ २२२

ityaakrandanniraahaaro bhramannekamavaaptavaan | graamam tatra viveshaikamaadhyam dvijagrham ca sah || 222

So stolperte er wehklagend und hungernd umher, bis er in ein Dorf kam, wo er einen reichen Brahmanenhof betrat.

गृहिणी तत्र सुभगा सुवस्त्रा चोपवेश्य तम् । आसने प्रियदत्ताख्या स्वचेटीः शीघ्रमादिशत् ॥ २२३

grhinii tatra subhagaa suvastraa copaveshya tam | aasane priyadattaakhyaa svacetiih shiighramaadishat || 223

Die Frau des Hauses, Priyadattaa, schön anzusehen, gut gekleidet,

ließ ihn auf einer Bank Platz nehmen und befahl ihren Mägden sogleich:

त्वरितं जीवदत्तस्य पादौ क्षालयतास्य हि । निराहारस्य विरहाद्दिनमद्य त्रयोदशम् ॥ २२४

tvaritam jiivadattasya paadau kshaalayataasya hi | niraahaarasya virahaaddinamadya trayodasham || 224

„Schnell, wascht Jivadatta die Füße. Heut ist der dreizehnte Tag,

an dem er der Trennung von seiner Liebsten wegen nichts mehr gegessen hat.“

तच्छ्रुत्वा विस्मितो जीवदत्तोऽन्तर्विममर्श सः । इहानङ्गप्रभा प्राप्ता किं किमेषाथ योगिनी ॥ २२५

tacchrutvaa vismito jiivadatto’ntarvimamarsha sah | ihaanangaprabhaa praaptaa kim kimeshaatha yoginii || 225

Als Jivadatta das hörte, dachte er verwundert bei sich: „Ist Anangaprabhaa vielleicht schon hier, oder ist die hier eine Hexe?“

इति ध्यायन्धौतपादो भुक्ततद्दत्तभोजनः । प्रणतः प्रियदत्तां तामत्यार्त्या पृच्छति स्म सः ॥ २२६

iti dhyaayandhautapaado bhuktataddattabhojanah | pranatah priyadattaam taamatyaartyaa prcchati sma sah || 226

Das ging ihm durch den Kopf, während sie ihm die Füße wuschen und er aß, was man ihm vorsetzte.

Demütig, vor Kummer gebeugt, fragte er Priyadatta endlich:

एकं ब्रूहि कथं वेत्सि मद्वृत्तान्तमनिन्दिते । द्वितीयं चापि कथय प्रियाखड्गौ क्व मे गतौ ॥ २२७

ekam bruuhi katham vetsi madvrttaantamanindite | dvitiiyam caapi kathaya priyaakhadgau kva me gatau || 227

„Sag mir eins, o Tadellose – woher weißt du von meinen Abenteuern? Und ein Zweites sag mir noch:

Wo sind meine Liebste und mein Schwert hin?“

तच्छ्रुत्वा तमवोचत्सा प्रियदत्ता पतिव्रता । भर्तुरन्यो न मे चित्ते स्वप्नेऽपि कुरुते पदम् ॥ २२८

tacchrutvaa tamavocatsaa priyadattaa pativrataa | bharturanyo na me citte svapne’pi kurute padam || 228

Als Priyadattaa, die Gattentreue, das hörte, erwiderte sie: „An einen anderen Mann denk ich nicht,

auch in meinen Traum setzt er keinen Fuß.

पुत्रभ्रातृसमानन्यान्पश्यामि पुरुषानहम् । न च मेऽनर्चितो याति कदाचिदतिथिर्गृहात् ॥ २२९

putrabhraatrsamaananyaanpashyaami purushaanaham | na ca me‘narcito yaati kadaacidatithirgrhaat || 229

Andere Männer, mein Junge, sehe ich als meine Brüder an.

Und bisher hat noch nie ein Gast unversorgt mein Haus verlassen.

तत्प्रभावेण जानामि भूतं भव्यं च भावि च । सा चानङ्गप्रभा नीता राज्ञा हरिवरेण ते ॥ २३०

tatprabhaavena jaanaami bhuutam bhavyam ca bhaavi ca | saa caanangaprabhaa niitaa raajnaa harivarena te || 230

Kraft dessen weiß ich um Vergangenheit, Gegenwart und Zukunft. Deine Anangaprabhaa hat König Harivara mitgenommen,

सुप्ते त्वयि विधेर्योगात्तन्मार्गागामिना तदा । गीताकृष्टोपयातेन स्वनामपुरवासिना ॥ २३१

supte tvayi vidheryogaattanmaargaagaaminaa tadaa | giitaakrshtopayaatena svanaamapuravaasinaa || 231

der in einer Stadt gleichen Namens residiert. Einer Fügung des Schicksals folgend kam er,

durch ihren Gesang angezogen, des Weges, als du schliefst.

सा च शक्या न ते प्राप्तुं स हि राजा महाबलः । सा पुनस्तमपि त्यक्त्वा कुलटान्यत्र यास्यति ॥ २३२

saa ca shakyaa na te praaptum sa hi raajaa mahaabalah | saa punastamapi tyaktvaa kulataanyatra yaasyati || 232

Du kannst sie dir nicht zurückholen, denn er ist ein sehr mächtiger König.

Aber auch ihn wird die Rumtreiberin wieder verlassen und woandershin weiterziehen.

खड्गं च देवी प्रादात्ते तत्प्राप्त्यै तद्विधाय सः । तस्यां हृतायां दिव्यत्वाद्देव्या एवान्तिकं गतः ॥ २३३

khadgam ca devii praadaatte tatpraaptyai tadvidhaaya sah | tasyaam hrtaayaam divyatvaaddevyaa evaantikam gatah || 233

Das Schwert gab Göttin Durga dir nur um sie zu erobern. Als das vollbracht und die Frau dir wieder genommen war,

ist es seiner himmlischen Natur wegen wieder bei der Göttin.

किं च देव्यैव तेऽनङ्गप्रभाशापोपवर्णने । स्वप्ने भावि यदादिष्टं तत्कथं विस्मृतं तव ॥ २३४

kim ca devyaiva te’nangaprabhaashaapopavarnane | svapne bhaavi yadaadishtam tatkatham vismrtam tava || 234

Wie konntest du vergessen, was die Göttin dir im Traum vorhergesagt, als sie dir von Anangaprabhaas Verwünschung sprach?

तदेष भवितव्येऽर्थे व्यामोहस्ते वृथैव कः । पापानुबन्धं मुञ्चैनं भूयोभूयोऽतिदुःखदम् ॥ २३५

tadesha bhavitavye’rthe vyaamohaste vrthaiva kah | paapaanubandham muncainam bhuuyobhuuyo’tiduhkhadam || 235

Deine Bestürzung ist ganz umsonst bei einer Sache, die ohnehin geschehen wird.

Wirf die Sündenkette ab, die immer wieder Leiden schafft.

किं वाधुना तव तया पापयान्यानुरक्तया । मानुषीभूतया भ्रातस्त्वद्द्रोहभ्रष्टविद्यया ॥ २३६

kim vaadhunaa tava tayaa paapayaanyaanuraktayaa |maanushiibhuutayaa bhraatastvaddrohabhrashtavidyayaa || 236

Was willst du jetzt mit einer so Verdorbenen, sie sich an andere Männer hängt, die ein Menschenweib geworden, Bruder?

Die durch den Verrat an dir ihren Zauber verloren hat?“

इत्युक्तः स तया साध्व्या त्यक्तानङ्गप्रभास्पृहः । तच्चापलविरक्तात्मा जीवदत्तो जगाद ताम् ॥ २३७

ityuktah sa tayaa saadhvyaa tyaktaanangaprabhaasprhah | taccaapalaviraktaatmaa jiivadatto jagaada taam || 237

Von der klugen Frau so unterrichtet, gab Jivadatta seine Liebe auf für Anangaprabhaa,

von der er sich ihrer Sprunghaftigkeit wegen abwandte. Zu der Brahmanin sagte er:

शान्तस्त्वद्वचसा मोहः सत्येनाम्बामुना मम । कामं न श्रेयसे कस्य संगमः पुण्यकर्मभिः ॥ २३८

shaantastvadvacasaa mohah satyenaambaamunaa mama | kaamam na shreyase kasya samgamah punyakarmabhih || 238

„Mein Wahn ist abgetan Mutter, nach deinen wahren Worten. Wem ginge es wohl nicht besser

nach der Verbindung mit Menschen, die Tugend verbreiten?

पूर्वपापवशादेतद्दुःखमापतितं मम । तत्क्षालनाय यास्यामि तीर्थान्युज्झितमत्सरः ॥ २३९

puurvapaapavashaadetadduhkhamaapatitam mama | tatkshaalanaaya yaasyaami tiirthaanyujjhitamatsarah || 239

Meiner früheren Sünden wegen hat dieses Unheil mich befallen.

Das will ich abwaschen und als einer frei von Selbstsucht die heiligen Ufer aufsuchen.

को मेऽनङ्गप्रभाहेतोर्वैरेणार्थः परैः सह । जितक्रोधेन सर्वं हि जगदेतद्विजीयते ॥ २४०

ko me’nangaprabhaahetorvairenaarthah paraih saha | jitakrodhena sarvam hi jagadetadvijiiyate || 240

Welchen Sinn hätte meine Feindschaft mit anderen Anangaprabhaas wegen?

Wer den Groll besiegt, kann die ganze Welt besiegen.“

इति यावत्स वक्त्यत्र तावत्तस्याः पतिर्गृहे । आययौ प्रियदत्ताया धार्मिकोऽतिथिवत्सलः ॥ २४१

iti yaavatsa vaktyatra taavattasyaah patirgrhe | aayayau priyadattaayaa dhaarmiko’tithivatsalah || 241

Noch während er sprach, betrat Priyadattas rechtschaffener, gastfreundlicher Ehemann das Haus.

कृतातिथ्येन तेनापि त्याजितो दुःखमात्र सः । विश्रम्य तीर्थयात्रायै प्रायादापृच्छ्य तावुभौ ॥ २४२

krtaatithyena tenaapi tyaajito duhkhamaatra sah | vishramya tiirthayaatraayai praayaadaaprcchya taavubhau || 242

Auch seiner ihm erwiesenen Gastfreundschaft wegen ließ Jivadatta allen Kummer fahren.

Er erholte sich, nahm Abschied von den beiden und brach zu seiner Pilgertour auf.

ततः क्रमेण सर्वाणि पृथ्व्यां तीर्थानि सोऽभ्रमत् । विसोढानेककान्तारकष्टो मूलफलाशनः ॥ २४३

tatah kramena sarvaani prthvyaam tiirthaani so’bhramat | visodhaanekakaantaarakashto muulaphalaashanah || 243

Allmählich wanderte er alle Wallfahrtsorte auf der Welt ab. Dabei nahm er manch Strapaze auf sich,

Beeren und Wurzeln seine Zehrung.

भ्रान्ततीर्थश्च तामेव स ययौ विन्ध्यवासिनीम् । तत्र तेपे तपस्तीव्रं निराहारः कुशास्तरे ॥ २४४

bhraantatiirthashca taameva sa yayau vindhyavaasiniim | tatra tepe tapastiivram niraahaarah kushaastare || 244

Als er die heiligen Badeplätze abgewandert hatte, suchte er die Göttin in den Vindhyabergen auf.

Hier setzte er sich harscher Kasteiung aus, aß nichts, lag auf Kushagras hingestreckt.

तपस्तुष्टा च सा साक्षादुवाचैवं तमम्बिका । उत्तिष्ठ पुत्र यूयं हि चत्वारो मामका गणाः ॥ २४५

tapastushtaa ca saa saakshaaduvaacaivam tamambikaa | uttishtha putra yuuyam hi catvaaro maamakaa ganaah || 245

Mit seiner Selbstquälerei zufrieden erschien das Mutter Durga persönlich und sprach zu ihm:

„Steh auf, mein Junge! Ihr Vier wart doch meine Leibwächter.

पञ्चमूलचतुर्वक्त्रमहोदरमुखास्त्रयः । त्वं चतुर्थश्च विकटवदनाख्यः क्रमोत्तमः ॥ २४६

pancamuulacaturvaktramahodaramukhaastrayah | tvam caturthashca vikatavadanaakhyah kramottamah || 246

Pancamuula Fünfwurz, Caturvaktra Viergesicht, und Mahodara Fettwanst sind die ersten Drei,

der Vierte und Letzte in der Runde warst du, Vikatavadana Schiefmaul.

ते यूयं जातु गङ्गाया विहर्तुं पुलिनं गताः । तत्र स्नान्ती च युष्माभिर्दृष्टैका मुनिकन्यका ॥ २४७

te yuuyam jaatu gangaayaa vihartum pulinam gataah | tatra snaantii ca yushmaabhirdrshtaikaa munikanyakaa || 247

Einst wart ihr am Ganges um euch am Strand zu zerstreuen. Da habt ihr gesehen, wie ein Einsiedlermädchen sich wusch.

चापलेखेति कपिलजटाख्यस्य मुनेः सुता । प्रार्थ्यते स्म च सर्वैः सा भवद्भिर्मदनातुरैः ॥ २४८

caapalekheti kapilajataakhyasya muneh sutaa | praarthyate sma ca sarvaih saa bhavadbhirmadanaaturaih || 248

Es war Caapalekhaa, die Tochter des Weisen Kapilajata Roter Zottelschopf.

Belästigt wurde sie von euch Vieren, erregt wie ihr wart.

कन्याहमपयातेति तयोक्ते ते त्रयोऽपरे । तूष्णीमासंस्त्वया सा तु हठाद्बाहावगृह्यत ॥ २४९

kanyaahamapayaateti tayoktete trayo’pare | tuushniimaasamstvayaa saa tu hathaadbaahaavagrhyata || 249

„Ich bin noch ein Mädchen! Haut ab!“ rief sie. Die anderen Drei verhielten sich ruhig,

du aber hast sie roh an den Armen gepackt.

क्रन्दति स्म च सा तात तात त्रायस्व मामिति । तच्छ्रुत्वा निकटस्थोऽत्र स क्रुद्धो मुनिरागमत् ॥ २५०

krandati sma ca saa taata taata traayasva maamiti | tacchrutvaa nikatastho’tra sa kruddho muniraagamat || 250

Sie schreit: „Vater, Vater rette mich!“ Der Weise war in der Nähe, hörte sie und eilte erzürnt herbei.

तं दृष्ट्वा सा त्वया मुक्ता ततो युष्माञ्शशाप सः । मनुष्ययोनिं पापिष्ठाः सर्वे यातेति तत्क्षणात् ॥ २५१

tam drshtvaa saa tvayaa muktaa tato yushmaanshashaapa sah | manushyayonim paapishthaah sarve yaateti tatkshanaat || 251

Als du ihn sahst, hast du sie losgelassen. Dafür hat er euch verflucht: „Ihr Frevler sollt alle aus Menschenschößen kriechen!“

प्रार्थितः सोऽथ शापान्तमेवं वो मुनिरभ्यधात् । यदानङ्गप्रभा राजसुता युष्माभिरर्थिता ॥ २५२

praarthitah so’tha shaapaantamevam vo munirabhyadhaat | yadaanangaprabhaa raajasutaa yushmaabhirarthitaa || 252

Sogleich nach dem Ende des Fluchs befragt, erklärte der Weise: „Sobald ihr um die Hand der Prinzessin Anangaprabhaa anhaltet,

गता वैद्याधरं लोकं मोक्ष्याश्चामी तदा त्रयः । त्वं तु विद्याधरीभूतां प्राप्यैतां हारयिष्यसि ॥ २५३

gataa vaidyaadharam lokam mokshyaashcaamii tadaa trayah | tvam tu vidyaadhariibhuutaam praapyaitaam haarayishyasi || 253

steigt sie auf in die Welt der Vidyaadharas, und ihr Drei seid erlöst. Du aber wirst die zur Vidyadhari gewordene erst erlangen,

dann aber wieder verlieren.

ततः प्राप्तासि विकटवदन व्यसनं महत् । चिराच्च देवीमाराध्य शापादस्माद्विमोक्ष्यसे ॥ २५४

tatah praaptaasi vikatavadana vyasanam mahat | ciraacca deviimaaraadhya shaapaadasmaadvimokshyase || 254

Dann hast du, Vikatavadana, großes Leid erfahren. Und lange wirst du die Göttin besänftigen müssen,

bis du von unserem Fluch freikommst.

त्वयास्याश्चापलेखाया हस्तस्पर्शो यतः कृतः । परदारापहारोत्थं पापमस्ति च ते बहुः ॥ २५५

tvayaasyaashcaapalekhaayaa hastasparsho yatah krtah | paradaaraapahaarottham paapamasti ca te bahuh || 255

Das habe ich getan, weil du an Caapalekhaa Hand angelegt und große Schuld auf dich geladen hast,

indem du anderen Männern die Frauen entreißt.

इति ये मद्गणा यूयं शप्तास्तेन महर्षिणा । तेऽथ जाताः स्थ चत्वारः प्रवीरा दक्षिणापथे ॥ २५६

iti ye madganaa yuuyam shaptaastena maharshinaa | te’tha jaataah stha catvaarah praviiraa dakshinaapathe || 256

Ihr, meine Leibgarde, von dem Großen Rishi verflucht, seid die Vier Helden vom Deccan geworden:

पञ्चपट्टिकभाषाज्ञौ यौ तौ खड्गधरश्च यः । सखायस्ते त्रयस्त्वं च चतुर्थो जीवदत्तकः ॥ २५७

pancapattikabhaashaajnau yau tau khadgadharashca yah | sakhaayaste  trayastvam ca caturtho jiivadattakah || 257

Pancapattika, Bhaashajna und Khadgadhara sind die Drei Freunde, und du, Jiivadatta, bist der Vierte.

ते च त्रयोऽनङ्गरतौ प्रयातायां निजं पदम् । इहागत्यैव निर्मुक्ता मत्प्रसादेन शापतः ॥ २५८

te ca trayo’nangaratau prayaataayaam nijam padam | ihaagatyaiva nirmuktaa matprasaadena shaapatah || 258

Nachdem Anangarati ihre eigenen Gefilde aufgesucht hatte,

kamen die Drei daher und waren durch meine Gnade vom Fluch befreit.

त्वया चाराधितास्म्यद्य जातः शापक्षयश्च ते । तदाग्नेयीं गृहीत्वेमां धारणां स्वतनुं त्यज ॥ २५९

tvayaa caaraadhitaasmyadya jaatah shaapakshayashca te | tadaagneyiim grhiitvemaam dhaaranaam svatanum tyaja || 259

Heut hast du mich besänftigt und dein Fluch ist abgelaufen. Also greif zur Feuermeditation und verlass deinen Körper!

अष्टजन्मोपभोग्यं च पातकं तत्सकृद्दह । इत्युक्त्वा धारणां दत्त्वा देवी तस्य तिरोदधे ॥ २६०

ashtajanmopabhogyam ca paatakam tatsakrddaha | ityuktvaa dhaaranaam dattvaa devii tasya tirodadhe || 260

Mit einem Male verbrenn die Schuld, wofür du acht Geburten hättest durchleiden müssen!“

Mit diesen Worten gab die Göttin ihm die Meditation und ließ ihn zurück.

स मर्त्यदेहं पापं च दग्ध्वा धारणया तया । जीवदत्तश्चिराच्छापमुक्तो जज्ञे गणोत्तमः ॥ २६१

sa maartyadeham paapam ca dagdhvaa dhaaranayaa tayaa | jiivadattashciraacchaapamukto jajne ganottamah || 261

Mit Hilfe ihrer Meditation verbrannte Jivadatta seinen sündigen, sterblichen Leib.

Nach langer Zeit vom Fluch befreit, wurde er als prächtiger Schutzgeist wiedergeboren.

देवानामप्यहो येन पापेन क्लेश ईदृशः । परस्त्रीसंगमोत्थेन हान्येषां तेन का गतिः ॥ २६२

devaanaamapyaho yena paapena klesha iidrshah | parastriisamgamotthena haanyeshaam tena kaa gatih || 262

Wenn sogar die Götter wegen der Schuld, die aus dem Liebesakt mit der Frau eines andern erwächst,

dermaßen leiden müssen – was ist dann wohl das Los der weniger Göttlichen?

तावच्च तत्र सानङ्गप्रभा हरिवरे पुरे । राज्ञो हरिवरस्यान्तःपुराणां प्राप मुख्यताम् ॥ २६३

taavacca tatra saanangaprabhaa harivare pure | raajno harivarasyaantahpuraanaam praapa mukhyataam || 263

Mittlerweile nahm Anangaprabhaa in den Frauenhäusern von Harivara,

der Stadt des Königs Harivara, die herausragende Stellung ein.

स च राजा तदेकाग्रमनास्तस्थौ दिवानिशम् । स्वमन्त्रिणि सुमन्त्राख्ये न्यस्तराज्यमहाभरः ॥ २६४

sa ca raajaa tadekaagramanaastasthau divaanisham | svamantrini sumantraakhye nyastaraajyamahaabharah || 264

Der König war Tag und Nacht nur vom Gedanken an sie gebannt. Die große Verantwortung für sein Reich

bürdete er seinem guten Minister Sumantra auf.

एकदा तस्य राज्ञश्च निकटं मध्यदेशतः । आगाल्लब्धवरो नाम नाट्याचार्योऽत्र नूतनः ॥ २६५

ekadaa tasya raajnashca nikatam madhyadeshatah | aagaallabdhavaro naama naatyaacaaryo’tra nuutanah || 265

Eines Tages wurde dem König ein gewisser Labdhavara, ein neumodischer Tanzlehrer aus dem Mittelländischen, vorgestellt.

स दृष्टकौशलस्तेन भूभृता वाद्यनाट्ययोः । सम्मान्यान्तःपुरस्त्रीणां नाट्याचार्यो व्यधीयत ॥ २६६

sa drshtakaushalastena bhuubhrtaa vaadyanaatyayoh | sammaanyaantahpurastriinaam naatyaacaaryo vyadhiiyata || 266

Nachdem der König sich überzeugt hatte, daß er gut musizieren und tanzen konnte,

erwies er ihm die Ehre, ihn als Tanzlehrer für die Frauen seines Harems einzustellen.

तेनानङ्गप्रभा नृत्ते प्रकर्षं प्रापिता तथा । नृत्यन्त्यपि सपत्नीनां स्पृहणीयाभवद्यथा ॥ २६७

tenaanangaprabhaa nrtte prakarsham praapitaa tathaa | nrtyantyapi sapatniinaam sprhaniiyaabhavadyathaa || 267

Durch ihn erreichte Anangaprabha im Tanz eine solche Vollendung, daß sie sogar von ihren Rivalinnen beneidet wurde.

सहवासाच्च तस्याथ नृत्तशिक्षारसादपि । नाट्याचार्यस्य सानङ्गप्रभाभूदनुरागिणी ॥ २६८

sahavaasaacca tasyaatha nrttashikshaarasaadapi | naatyaacaaryasya saanangaprabhaabhuudanuraaginii || 268

Aus ihrem vertrauten Umgang und aus Lust am Tanz verliebte die Schülerin Anangaprabha sich bald in ihren Tanzlehrer.

तस्याश्च रूपनृत्ताभ्यामाकृष्टः स शनैरहो । नाट्याचार्योऽपि कामेन किमप्यन्यदनृत्यत ॥ २६९

tasyaashca ruupanrttaabhyaamaakrshtah sa shanairaho | naatyaacaaryo’pi kaamena kimapyanyadanrtyata || 269

Von ihrer Anmut und ihrem Tanz hingerissen tanzte bald auch der Tanzlehrer aus Verliebtheit irgendwie anders.

विजने चैकदानङ्गप्रभा सा नाट्यवेश्मनि । प्रसह्य नाट्याचार्यं तमुपागाद्रतलालसा ॥ २७०

vijane caikadaanangaprabhaa saa naatyaveshmani | prasahya naatyaacaaryam tamupaagaadratalaalasaa || 270

Einmal, als niemand sonst mehr im Tanzsaal war, umarmte sie nach Liebeslust schmachtend ihren Tanzlehrer mit Ungestüm.

सुरतान्ते च सात्यन्तसानुरागा जगाद तम् । त्वया विनाकृता नाहं स्थातुं शक्ष्यामि क्षणम् ॥ २७१

surataante ca saatyantasaanuraagaa jagaada tam | tvayaa vinaakrtaa naaham sthaatum shakshyaami kshanam || 271

Nach vollendetem Liebesakt flüsterte die hoffnungslos Verliebte: „Ohne dich kann ich keinen Augenblick mehr sein!

राजा हरिवरश्चैतद्बुद्ध्वा नैव क्षमिष्यते । तदेह्यन्यत्र गच्छावो यत्र राजा न बुध्यते ॥ २७२

raajaa harivarashcaitadbuddhvaa naiva kshamishyate | tadehyanyatra gacchaavo yatra raajaa na budhyate || 272

Wenn König Harivara davon erfährt, wird er das nicht dulden.

Komm, lass uns woandershin fliehen, wo der König uns nicht findet!“

अस्ति हेमहयोष्ट्रादि धनं तव च भूभृता । नाट्यतुष्टेन यद्दत्तमस्ति चाभरणं मम ॥ २७३

asti hemahayoshtraadi dhanam tava ca bhuubhrtaa | naatyatushtena yaddattamasti caabharanam mama || 273

Du hast Gold, Pferde, Kamele und das Geld, das der König, mit dem Tanz zufrieden, dir gab.

Außerdem haben wir noch meinen Schmuck.

तत्तत्र त्वरितं यामः स्थास्यामो यत्र निर्भयाः । एतत्स तद्वचो हृष्टो नाट्याचार्योऽन्वमन्यत ॥ २७४

tattatra tvaritam yaamah sthaasyaamo yatra nirbhayaah | etatsa tadvaco hrshto naatyaacaaryo’nvamanyata || 274

Lass uns schnell dahin verschwinden, wo wir ohne Angst leben können!“

Über diese ihre Worte hocherfreut, stimmte der Tanzlehrer zu.

ततः पुरुषवेषं सा कृत्वानङ्गप्रभा ययौ । नाट्याचार्यगृहं चेट्या सह सुस्निग्धयैकया ॥ २७५

tatah purushavesham saa krtvaanangaprabhaa yayau | naatyaacaaryagrham cetyaa saha susnigdhayaikayaa || 275

Da legte Anangaprabhaa Männerkleidung an und huschte mit einer ihr treu ergebenen Magd ins Haus des Tanzpädagogen.

ततस्तदेव तेनोष्ट्रपृष्ठार्पितधनर्द्धिना । साकं सा तुरगारूढा प्रायान्नाट्योपदेशिना ॥ २७६

tatastadeva tenoshtraprshthaarpitadhanarddhinaa | saakam saa turagaaruudhaa praayaannaatyopadeshinaa || 276

Dieser verzurrte seine Reichtümer auf dem Rücken eines Dromedars, sie bestieg ein Pferd und so flohen sie beide davon.

सादौ वैद्याधरीं लक्ष्मीं त्यक्त्वा राजश्रियं पुनः । शिश्रिये चारणार्द्धिं सा धिक् स्त्रीणां चपलं मनः ॥ २७७

saadau vaidyaadhariim lakshmiim tyaktvaa raajashriyam punah | shishriye caaranaarddhim saa dhik striinaam capalam manah || 277

Erst verliert sie die Pracht einer Vidyaadharii, dann den Königsadel, jetzt sucht sie ihr Glück bei einem Wandermusikanten!

Wie wandelbar ist – O Weh! – der Weiber Herz!

गत्वा च नाट्याचार्येण तेनानङ्गप्रभा सह । दूरं सा नगरं प्राप वियोगपुरसंज्ञकम् ॥ २७८

gatvaa ca naatyaacaaryena tenaanangaprabhaa saha | duuram saa nagaram praapa viyogapurasamjnakam || 278

Lange ritten Anangaprabhaa und ihr Tanzlehrer. Irgendwann erreichten sie

die ferne Stadt der Geschiedenen, Viyogapura genannt.

तत्र तत्सहिता तस्थौ सुखं सा सोऽपि लब्धया । तया लब्धवराख्यां स्वां सत्यां मेने नटाग्रणीः ॥ २७९

tatra tatsahitaa tasthau sukham saa so’pi labdhayaa | tayaa labdhavaraakhyaam svaam satyaam mene nataagraniih || 279

Dort lebte sie glücklich mit ihm, und der raffinierte Tänzer meinte mit ihrem Erwerb

den Wortsinn seines Namens „Preisgewinner“ verwirklicht zu haben.

तावच्च तां गतां क्वापि बुद्ध्वानङ्गप्रभां प्रियाम् । राजा हरिवरः सोऽभूद्देहत्यागोन्मुखः शुचा ॥ २८०

taavacca taam gataam kvaapi buddhvaanangaprabhaam priyaam | raajaa harivarah so’bhuuddehatyaagonmukhah shucaa || 280

Als König Harivara erfuhr, daß seine geliebte Anangaprabha ihn verlassen hatte,

sehnte er sich voller Schwermut nach seinem baldigen Ende.

ततः सुमन्त्रो मन्त्री तमुवाचाश्वासयन्नृपम् । देव किं यन्न वेत्सि त्वं पर्यालोचय तत्स्वयम् ॥ २८१

tatah sumantro mantrii tamuvaacaashvaasayannrpam | deva kim yanna vetsi tvam paryaalocaya tatsvayam || 281

Da sprach sein guter Minister Sumantra zu ihm, ihm Trost zu spenden:

„Gebieter, warum verstehst du nicht, worum es hier geht? Überleg doch mal selbst:

खड्गविद्याधरं त्यक्त्वा पतिं त्वां दृष्टमेव या । उपाश्रिता कथं तस्याः स्थैर्यं स्यात्त्वय्य्पि प्रभो ॥ २८२

khadgavidyaadharam tyaktvaa patim tvaam drshtameva yaa | upaashritaa katham tasyaah sthairyam syaattvayypi prabho || 282

Zuerst verließ sie ihren Mann, den Vidyaadhara mit dem Schwert, dann gab sie sich dir hin.

Warum sollte, Herr, so eine ausgerechnet dir treu sein?

लघुं कंचिद्गृहीत्वा सा गता सद्वस्तुनिःस्पृहा । तृणरत्नशलाकेव तृणदृश्ट्यनुरागतः ॥ २८३

laghum kamcidgrhiitvaa saa gataa sadvastunihsprhaa | trnaratnashalaakeva trnadrsthyanuraagatah || 283

Leicht hat sie einen ergriffen, ist auf und davon, ohne Leidenschaft für ein gutes Geschöpf.

So eine ist beim Anblick der Rute verliebt, weil die für sie eine Leimrute mit Juwelenstaub darauf ist.

नाट्याचार्येण सा नूनं नीता स हि न दृश्यते । संगीतकगृहे प्रातस्तौ स्थिताविति च श्रुतम् ॥ २८४

naatyaacaaryena saa nuunam niitaa sa hi na drshyate | samgiitakagrhe praatastau sthitaaviti ca shrutam || 284

Höchstwahrscheinlich hat der Tanzlehrer sie mitgenommen, denn den hat keiner mehr gesehen.

Heut morgen, so hört man, waren sie beide noch im Tanzsaal.

तद्देव वद कस्तस्यां जानतोऽपि तवाग्रहः । विलासिनी हि सर्वस्य संध्येव क्षणरागिणी ॥ २८५

taddeva vada kastasyaam jaanato‘pi tavaagrahah | vilaasinii hi sarvasya samdhyeva kshanaraaginii || 285

Sag mir, Gebieter, warum bist du so auf sie versessen, obwohl du sie jetzt besser kennst?

Leichtsinnige Frauen sind wie der Sonnenuntergang – für den Moment von allen geliebt.“

इत्युक्तो मन्त्रिणा सोऽथ विचारपतितो नृपः । अचिन्तयदहो सत्यमुक्तं मे सुधियामुना ॥ २८६

ityukto mantrinaa so’tha vicaarapatito nrpah | acintayadaho satyamuktam me sudhiyaamunaa || 286

Nach diesen Worten seines Ministers dachte der König amüsiert: „Da hat dieser kluge Kerl mir doch die Augen geöffnet!

पर्यन्तविरसा कष्टा प्रतिक्षणविवर्तिनी । भवस्थितिरिवानित्यसम्बन्धा हि विलासिनी ॥ २८७

paryantavirasaa kashtaa pratikshanavivartinii | bhavasthitirivaanityasambandhaa hi vilaasinii || 287

Am Ende schmerzhaft, schwierig, jeden Moment wechselhaft, wie die Existenz so unsicher

ist die Verbindung mit einer leichtsinnigen Frau.

पतितं मज्जयन्तीषु दर्शितोत्कलिकासु च । प्राज्ञः पतत्यगाधासु न स्त्रीषु च नदीषु च ॥ २८८

patitam majjayantiishu darshitotkalikaasu ca| praajnah patatyagadhaasu na striishu ca nadiishu ca || 288

Wer klug ist, fällt nicht in die tiefen Stellen von Flüssen oder Frauen,

die den Gestürzten in sich versinken lassen und dabei noch verführerisch aussehen.

व्यसनेषु निरुद्वेगा विभवेष्वप्यगर्विताः । कार्येष्वकातरा ये च ते धीरास्तैर्जितं जगत् ॥ २८९

vyasaneshu nirudvegaa vibhaveshvapyagarvitaah | kaaryeshvakaataraa ye ca te dhiiraastairjitam jagat || 289

Wahre Meister, die bei ihren Liebschaften nicht kopflos, die bei all ihren Reichtümern nicht hochmütig,

die vor ihren Aufgaben nicht entmutigt werden - diese Aufrechten haben die Welt erobert.“

इत्यालोच्य शुचं त्यक्त्वा मन्त्रिणो वचनेन सः । स्वदारेष्वेव संतोषं राजा हरिवरो व्यधात् ॥ २९०

ityaalocya shucam tyaktvaa mantrino vacanena sah | svadaareshveva samtosham raajaa harivaro vyadhaat || 290

Solches bedenkend ließ König Harivara auf Anraten seines Ministers die Schwermut fahren

und fand stattdessen wieder Trost bei seinen eigenen Gemahlinnen.

साप्यनङ्गप्रभा तत्र वियोगपुरनामनि । नाट्याचार्ययुता तावत्कंचित्कालं स्थिता पुरे ॥ २९१

saapyanangaprabhaa tatra viyogapuranaamani | naatyaacaaryayutaa taavatkamcitkaalam sthitaa pure || 291

Anangaprabhaa wiederum lebte eine Zeit lang mit ihrem Tanzlehrer in der Stadt Viyogapura.

तावत्तत्रापि संजज्ञे नाट्याचार्यस्य दैवतः । यूना सुदर्शनाख्येन द्यूतकारेण संगतिः ॥ २९२

taavattatraapi samjajne naatyaacaaryasya daivatah | yuunaa sudarshanaakhyena dyuutakaarena samgatih || 292

Dort ergab es sich zufällig, daß der Tanzlehrer die Bekanntschaft eines jungen Würfelspielers,

schön anzusehen übrigens, namens Sudarshana machte.

तेन द्यूतहृताशेषधनोऽनङ्गप्रभाग्रतः । कृतः सुदर्शनेनात्र नाट्याचार्योऽचिरेण सः ॥ २९३

tena dyuutahrtaasheshadhano’nangaprabhaagratah | krtah sudarshanenaatra naatyaacaaryo’cirena sah || 293

Nicht lange und Anangaprabha konnte zusehen, wie Sudarshana den Tanzlehrer um all sein Vermögen erleichterte.

तद्रोषादिव निःश्रीकं त्यक्त्वानङ्गप्रभाथ तम् । सा सुदर्शनमेवैतं प्रसह्याशिश्रियत्पतिम् ॥ २९४

tadroshaadiva nihshriikam tyaktvaanangaprabhaatha tam | saa sudarshanamevaitam prasahyaashishriyatpatim || 294

Darüber regte Anangaprabha sich scheinbar auf und verließ den nunmehr Mittellosen.

Dafür schmiss sie sich ihrem neuen Ehemann Sudarshana an den Hals.

नष्टदारधनः सोऽथ नाट्याचार्योऽप्रतिश्रयः । वैराग्यात्तपसे बद्धजटो गङ्गातटं ययौ ॥ २९५

nashtadaaradhanah so’tha naatyaacaaryo’pratishrayah | vairaagyaattapase baddhajato gangaatatam yayau || 295

Nun da er Geld und Weib eingebüßt, war unser Tanzlehrer auch noch ohne Dach überm Kopf. Aus schierem Überdruss

ließ er sich Zottelhaare wachsen, band sie zum Knoten und zog zur Selbstkasteiung ans Gangesufer.

सा त्वनङ्गप्रभा तेन द्यूतकारेण संगता । सुदर्शनेन तत्रैव तस्थौ नवनवप्रिया ॥ २९६

saa tvanangaprabhaa tena dyuutakaarena samgataa | sudarshanena tatraiva tasthau navanavapriyaa || 296

Anangaprabha nahm zwar immer wieder neue Buhler, blieb aber mit dem Würfelspieler Sudarshana zusammen.

एकदा च पतिस्तस्यास्तस्करैः स सुदर्शनः । मुषिताशेषसर्वस्वः प्रविश्य रजनौ कृतः ॥ २९७

ekadaa ca patistasyaastaskaraih sa sudarshanah | mushitaasheshsarvasvah pravishya rajanau krtah || 297

Einmal aber wurde ihr Mann Sudarshana von Einbrechern, die des Nachts eingedrungen waren, all seiner Güter beraubt.

ततस्तां द्रविणाभावाद्दुःस्थितामनुतापिनीम् । दृष्ट्वा सुदर्शनोऽनङ्गप्रभामिदमुवाच सः ॥ २९८

tatastaam dravinaabhaavaadduhsthitaamanutaapiniim | drshtvaa sudarshano’nangaprabhaamidamuvaaca sah || 298

Als er sah, wie mürrisch, ja reumütig Anangaprabha wurde, als kein Geld mehr da war, sprach Sudarshana zu ihr:

हिरण्यगुप्तनामा यः सुहृन्मेऽस्ति महाधनः । तत्सकाशादृणं किंचिद्देह्यद्य मृगयामहे ॥ २९९

hiranyaguptanaamaa yah suhrnme’sti mahaadhanah | tatsakaashaadrnam kimciddehyadya mrgayaamahe || 299

„Ein Freund von mir, Hiranyagupta Hüter des Goldes, ist sehr reich. Komm, dem wollen wir heut einen kleinen Kredit abjagen.“

इत्युक्त्वा दैवहतधीः स गत्वैव तया सह । ऋणं हिरण्यगुप्तं तं वणिङ्मुख्यमयाचत ॥ ३००

ityuktvaa daivahatadhiih sa gatvaiva tayaa saha | rnam hiranyaguptam tam vaningmukhyamayaacata || 300

Das sagte er, vom Schicksal um den Verstand gebracht. Da ging Sudarshana mit ihr zu Hiranyagupta

und bettelte ihn um ein Darlehen an.

स चानङ्गप्रभां दृष्ट्वा वणिक्सापि च तं तदा । अन्योन्यसाभिलाषौ तौ बभूवतुरुभावपि ॥ ३०१

sa caanangaprabhaam drshtvaa vaniksaapi ca tam tadaa | anyonyasaabhilaashau tau babhuuvaturubhaavapi || 301

Als der Anangaprabhaa sah, und sie ihn, spürten sie beide ein heftiges Verlangen nach einander.

उवाच चैवं स वणिक्तं सुदर्शनमादरात् । प्रातर्दास्ये हिरण्यं वामद्येहैव तु भुज्यताम् ॥ ३०२

uvaaca caivam sa vaniktam sudarshanamaadaraat | praatardaasye hiranyam vaamadyehaiva tu bhujyataam || 302

„Morgen geb ich euch das Gold. Heut aber bleibt ihr zum Essen hier!“ gab der Kaufmann dem Sudarshana höflich Antwort.

तच्छ्रुत्वान्यादृशं भावमुपलक्ष्य तयोर्द्वयोः । सुदर्शनोऽब्रवीन्नाहं भोजनेऽद्य पटुः स्थितः ॥ ३०३

tacchrutvaanyaadrsham bhaavamupalakshya tayordvayoh | sudarshano’braviinnaaham bhojane’dya patuh sthitah || 303

Als Sudarshana das hörte, nahm er an beiden ein verändertes Verhalten wahr.

Er sagte: „Heut bin ich nicht so scharf auf dein Essen.“

वणिक्पतिस्ततोऽवादीत्तर्हि त्वद्वनिता सखे । भुङ्क्तां प्रथममस्माकमेषा हि गृहमागता ॥ ३०४

vanikpatistato‘vaadiittarhi tvadvanitaa sakhe | bhunktaam prathamamasmaakameshaa hi grhamaagataa || 304

Darauf erwiderte der Großkaufmann: „Wenn das so ist, mein Freund, dann soll dein Weib essen.

Schließlich ist sie zum ersten mal in unserem Haus.“

इत्युक्तस्तेन तूष्णीं स बभूव कितवोऽपि सन् । स चानङ्गप्रभायुक्तो ययावभ्यन्तरं वणिक् ॥ ३०५

ityuktastena tuushniim sa babhuuva kitavo’pi san | sa caanangaprabhaayukto yayaavabhyantaram vanik || 305

So von ihm abgefertigt, verschlug’s sogar dem Großmaul die Sprache.

Der Kaufmann aber schritt von Anangaprabha begleitet ins Haus davon.

तत्र चक्रे तया साकं पानाहारादिनिर्वृतिम् । अतर्कितोपनतया लसन्मदविलासया ॥ ३०६

tatra cakre tayaa saakam paanaahaaraadinirvrtim | atarkitopanatayaa lasanmadavilaasayaa || 306

Dort, bei Getränken, Speisen und anderen Hochgenüssen, entspannte er mit ihr,

die ihm so unerwartet zugeführt und vom Wein gelöst ausgelassen scherzte.

सुदर्शनः स तस्याश्च निर्गमं प्रतिपालयन् । बहिः स्थितः संस्तद्भृत्यैरूचे तत्प्रेरितैस्ततः ॥ ३०७

sudarshanah sa tasyaashca nirgamam pratipaalayan | bahih sthitah samstadbhrtyairuuce tatpreritaistatah || 307

Sudarshana wartete draußen vor der Tür auf ihre Rückkehr. Da riefen ihm, von Hiranyagupta angewiesen, die Knechte zu:

भुक्त्वा गृहं गता सा ते निर्यन्ती न त्वयेक्षिता । तत्त्वया किमिहाद्यापि क्रियते गम्यतामिति ॥ ३०८

bhuktvaa grham gataa saa te niryantii na tvayekshitaa | tattvayaa kimihaadyaapi kriyate gamyataamiti || 308

„Sie ist gleich nach dem Essen nach Haus gegangen. Du hast bloß nicht gesehen, wie sie rausgekommen ist.

Also, was hast du hier noch verloren? Mach, daß du weiterkommst!“

सान्तः स्थिता न निर्याता न यास्यामीति स ब्रुवन् । दत्त्वा पादप्रहारांस्तैस्तद्भृत्यैर्निरकाल्यत ॥ ३०९

saantah sthitaa na niryaataa na yaasyaamiiti sa bruvan | dattvaa paadaprahaaraaMstaistadbhrtyairnirakaalyata || 309

„Ich bleib hier so lange stehn bis sie rauskommt!“ rief er. Da jagten die Knechte ihn mit Fußtritten davon.

ततः सुदर्शनो गत्वा दुःखितः स व्यचिन्तयत् । कथं मे वणिजा दारा मित्रेणाप्यमुना हृताः ॥ ३१०

tatah sudarshano gatvaa duhkhitah sa vyacintayat | katham me vanijaa daaraa mitrenaapyamunaa hrtaah || 310

Woraufhin Sudarshana betrübt abzog und überlegte: „Sollte mein Freund, der Kaufmann,

mir wirklich gerade die Frau ausgespannt haben?

इहैवोपनतं वा मे स्वपापफलमीदृशम् । यन्मया कृतमन्यस्य तदन्येन कृतं मम ॥ ३११ 

ihaivopanatam vaa me svapaapaphalamiidrsham | yanmayaa krtamanyasya tadanyena krtam mama || 311

Oder ist mir hier gerade der Lohn für meine Sünden zugefallen? Was ich einem andern tat, hat ein anderer mir getan!

कुप्यामि किं तदन्यस्मै कोपार्हं तत्स्वकर्म मे । तच्छिनद्मि न येन स्यात्पुनर्मम पराभवः ॥ ३१२

kupyaami kim tadanyasmai kopaarham tatsvakarma me | tacchinadmi na yena syaatpunarmama paraabhavah || 312

Warum zürne ich dann dem andern, wenn meine Taten Zorn verdienen? Die Tatenfolge will ich unterbrechen,

um ihretwegen nicht schon wieder ausgetrickst zu werden.“

इत्यालोच्य क्रुधं त्यक्त्वा गत्वा बदिरकाश्रमम् । द्यूतकारस्तदा तत्र भवच्छेदि व्यधात्तपः ॥ ३१३

ityaalocya krudham tyaktvaa gatvaa badirakaashramam | dyuutakaarastadaa tatra bhavacchedi vyadhaattapah || 313

Mit diesen Überlegungen löste der Würfelspieler sich vom Zorn und wanderte zur Klause von Badiraka.

Dort übte er sich in Entsagung, die ihn vom weltlichen Treiben abschneiden sollte.

सा च रूपाधिकं प्राप्य प्रियं तं वणिजं पतिम् । रेमेऽनङ्गप्रभा भृङ्गी पुष्पात्पुष्पमिवागता ॥ ३१४

saa ca ruupaadhikam praapya priyam tam vanijam patim | reme’nangaprabhaa bhrngii pushpaatpushpamivaagataa || 314

Nun hatte Anagaprabha einen gutaussehenden Kaufmann als Gatten gewonnen

und freute sich ihres Lebens wie eine Biene, die von Blüte zu Blüte fliegt.

क्रमेण तस्य सा चाभूद्वणिजो विपुलश्रियः । स्वामिनी सानुरागस्य प्राणेष्वपि धनेष्वपि ॥ ३१५

kramena tasya saa caabhuudvanijo vipulashriyah | svaaminii saanuraagasya praaneshvapi dhaneshvapi || 315

Allmählich wurde sie zur Herrin über jeden Atemzug und das Geld dieses wohlhabenden, verliebten Kaufherrn.

राजात्र वीरबाहुश्च तत्रस्थामेकसुन्दरीम् । बुद्ध्वापि धर्ममर्यादां रक्षन्नैव जहार ताम् ॥ ३१६

raajaatra viirabaahushca tatrasthaamekasundariim | buddhvaapi dharmamaryaadaam rakshannaiva jahaara taam || 316

Als König Virabaahu erfuhr, daß dort so eine Schönheit wohnt, die dem Recht Grenzen setzte,

schützt er sie und nahm sie nicht.

दिनैश्च तद्व्ययैः सोऽभूद्वणिगल्पीभवद्धनः । म्लायति श्रीः कुलस्त्रीव गृहे बन्धक्यधिष्ठिते ॥ ३१७

dinaishca tadvyayaih so’bhuudvanigalpiibhavaddhanah | mlaayati shriih kulastriiva grhe bandhakyadhishthite || 317

Die Tage verflogen und Anangaprabhas Ausgaben wegen schwand des Kaufmanns Geldvorrat.

In einem Haus, dem eine Kurtisane vorsteht, welkt, wie eine sittsame Frau, auch der Wohlstand dahin.

ततः सुवर्णभूम्याख्यं द्वीपं सम्भृतभाण्डकः । हिरण्यगुप्तः स वणिक्प्रस्थितोऽभूद्वणिज्यया ॥ ३१८

tatah suvarnabhuumyaakhyam dviipam sambhrtabhaandakah | hiranyaguptah sa vanikprasthito'bhuudvanijyayaa || 318

Also packte Kaufmann Hiranyagupta seine Waren ein

und segelte zur Insel Suvarnabhumi Goldland, um dort Handel zu treiben.

वियोगभीत्या चादाय तामनङ्गप्रभां सह । व्रजन्पथि क्रमात्प्राप स सागरपुरं पुरम् ॥ ३१९

viyogabhiityaa caadaaya taamanangaprabhaam saha | vrajanpathi kramaatpraapa sa saagarapuram puram || 319

Aus Angst, von ihr getrennt zu sein, nahm er Anangaprabha mit. Irgendwann erreichte er die Küstenstadt Sagarapura.

तत्र सागरवीराख्यो वास्तव्यो धीवराधिपः । नगरेऽम्भोधिनिकटे तस्यैको मिलितोऽभवत् ॥ ३२०

tatra saagaraviiraakhyo vaastavyo dhiivaraadhipah | nagare'mbhodhinikate tasyaiko milito'bhavat || 320

Am Hafen dort tat er sich mit dem Oberhaupt der Fischersleute, dem ortskundigen Sagaravira, zusammen.

तेनाब्धिजीविना साकं सोऽथ गत्वाम्बुधेस्तटम् । तड्ढौकितं यानपात्रमारुरोह प्रियासखः ॥ ३२१

tenaabdhijiivinaa saakam so'tha gatvaambudhestatam | taddhaukitam yaanapaatramaaruroha priyaasakhah || 321

Mit diesem erfahrenen Fischer ging er zum Kai. Sagaravira steuerte ein Schiff herbei,

das Hiranyagupta und Anangaprabha zusammen bestiegen.

ततोऽऽब्धौ यानपात्रेण तेन यावत्प्रयाति सः । व्ययः सागरवीरेण दिनानि कतिचिद्वणिक् ॥ ३२२

tato''bdhau yaanapaatrena tena yaavatprayaati sah | vyayah saagaraviirena dinaani katicidvanik || 322

So segelte der Kaufmann mit Sagaravira etliche Tage übers Meer.

एकस्मिन्दिवसे तावज्ज्वलविद्युद्विलोचनः । उग्रः संहारभयदः कालमेघः समाययौ ॥ ३२३

ekasmindivase taavajjvalavidyudvilocanah | ugrah samhaarabhayadah kaalameghah samaayayau || 323

Eines Tages ballte sich vor ihnen eine gewaltige, angsteinflößende schwarze Gewitterwolke zusammen, flammende Blitze waren ihre Augen.

स्वस्थूलवर्षधारेण वायुना बलिना हतम् । ततो मज्जितुमारेभे यानपात्रं तदूर्मिषु ॥ ३२४

svasthuulavarshadhaarena vaayunaa balinaa hatam | tato majjitumaarebhe yaanapaatram taduurmishu || 324

Erst von einem harten Regenguss getroffen, dann von heftigem Sturmwund durchgerüttelt begann das Schiff in den Wogen zu versinken.

मुक्ताक्रन्दे परिजने मनोरथ इव स्वके । मज्यमाने प्रवहणे कक्ष्याबद्धोत्तरीयकः ॥ ३२५

muktaakrande parijane manoratha iva svake | majyamaane pravahane kakshyaabaddhottariiyakah || 325

Als die Mannschaft ein Geschrei erhob, ließ Hiranyagupta seine Träume fahren.

Noch auf dem sinkenden Schiff schlang er sich sein Obergewand um die Hüften.

वणिग्घिरण्यगुप्तः सोऽदृष्ट्वानङ्गप्रभामुखम् । हा प्रिये क्व त्वमित्युक्त्वा चिक्षेपात्मानमम्बुधौ ॥ ३२६

vanigghiranyaguptah so'drshtvaanangaprabhaamukham | haa priye kva tvamityuktvaa cikshepaatmaanamambudhau || 326

Als der Kaufmann Anangaprabhaas Antlitz nicht mehr sah, rief er noch: "Geliebte, ach, wo bist du!" Dann stürzte er sich in die Fluten.

गत्वा च बाहुविक्षेपात्कंचित्प्राप स दैवतः । वणिक्प्रवहणीमेकां तां चालम्ब्यारुरोह सः ॥ ३२७

gatvaa ca baahuvikshepaatkamcitpraapa sa daivatah | vanikpravahaniimekaam taam caalambyaaruroha sah || 327

Mit kräftigen Armstößen schwamm er ein Stück weit weg und stieß, wie der Zufall es wollte, auf ein Kauffahrerschiff.

Er hängte sich daran und zog sich hoch.

साप्यनङ्गप्रभा रज्ज्वा बद्धे फलहकोत्करे । तेन सागरवीरेण झगित्येवाध्यरोप्यत ॥ ३२८

saapyanangaprabhaa rajjvaa baddhe phalahakotkare | tena saagaraviirena jhagityevaadhyaropyata || 328

Sagaravira hingegen band ein paar Balken mit Tauen zu einem Floß zusammen, auf das er Anangaprabha schnell hinaufhob.

स्वयं चारुह्य तत्रैव भीतामाश्वासयन्स ताम् । प्लवमानो ययावब्धौ बाहुभ्यां वारि विक्षिपन् ॥ ३२९

svayam caaruhya tatraiva bhiitaamaashvaasayansa taam | plavamaano yayaavabdhau baahubhyaam vaari vikshipan || 329

Danach kletterte er selbst aufs Floß, wo er zunächst einmal die verängstigte Frau trösten mußte.

Bald paddelte er, mit den Armen das Wasser hinter sich werfend, weiter übers Meer.

क्षणात्प्रवहणे भग्ने नष्टाभ्रमभवन्नभः  । साधोः प्रशान्तकोपस्य तुल्योऽभूत्स्तिमितोऽम्बुधिः ॥ ३३०

kshanaatpravahane bhagne nashtaabhramabhavannabhah | saadhoh prashaantakopasya tulyo'bhuutstimito'ambudhih || 330

Nachdem das Schiff zerstört war, hatten die Wolken sich verzogen, und der Himmel war wieder heiter,

wie ein guter Mensch sich nach einem Zornesausbruch wieder beruhigt und mit sich im Reinen ist.

स चारूढः प्रवहणं पञ्चाहेनानिलेरितम् । हिरण्यगुप्तः प्रापाब्धेः कूलं दैवाद्वणिक्ततः ॥ ३३१

sa caaruudhah pravahanam pancaahenaanileritam | hiranyaguptah praapaabdheh kuulam daivaadvaniktatah || 331

Hiranyagupta war also auf das Schiff geklettert, das fünf Tage vor dem Wind segelte. Somit gelangte der Kaufmann schließlich an die Meeresküste.

अवतीर्य तटे सोऽथ प्रियाविरहदुःखितः । अशक्यप्रतिकारं च मत्वा विधिविचेष्टितम् ॥ ३३२

avatiirya tate so'tha priyaavirahaduhkhitah | ashakyapratikaaram ca matvaa vidhiviceshtitam || 332

Als er an Land ging, trauerte er noch über den Verlust seiner Liebsten. Doch dann dachte er:

Du kannst nichts dagegen tun. Das Schicksal hat es so bestimmt.

गत्वा शनैः स्वनगरं बद्ध्वा धीराशयो धृतिम् । हिरण्यगुप्तो भूयोऽर्थानुपार्ज्यास्त सुनिर्वृतः ॥ ३३३

gatvaa shanaih svanagaram baddhvaa dhiiraashayo dhrtim | hiranyagupto bhuuyo'rthaanupaarjyaasta sunirvrtah || 333

Schritt für Schritt kehrte Hiranyagupta in seine Heimatstadt zurück. Mit seinem festen Charakter gürtete er sich mit Zuversicht,

häufte Güter an und war bald wieder ein wohlhabender Mann.

 सा त्वनङ्गप्रभैकाहाच्चित्रं फलहकस्थिता । तेन सागरवीरेण प्रापिताम्भोनिधेस्तटम् ॥ ३३४

saa tvanangaprabhaikaahaaccitram phalahakasthitaa | tena saagaraviirena praapitaambhonidhestatam || 334

Anangaprabhaa wiederum wurde auf ihrem Floße sitzend - o Wunder! - von Sagaraviira schon nach einem Tag ans Meerufer navigiert.

तत्राश्वास्य च नीताभूद्धीवरेन्द्रेण तेन सा । तत्सागरपुरं नाम नगरं भवनं निजम् ॥ ३३५

tatraashvaasya ca niitaabhuuddhiivarendrena tena saa | tatsaagarapuram naama nagaram bhavanam nijam || 335

Dort tröstete er, der König unter den Fischern, sie und führte sie heim zu sich nach Sagarapura.

तत्र राजसमश्रीकं वीरं प्राणप्रदायिनम् । सुयौवनं सुरूपं च विचिन्त्याज्ञाविधायिनम् ॥ ३३६

tatra raajasamashriikam viiram praanapradaayinam | suyauvanam suruupam ca vicintyaajnaavidhaayinam || 336

Dort überlegte Anangaprabhaa, daß dieser Mann, wie ein König so reich,

noch so jung und stattlich, ein Held eben, ihr das Leben gerettet und stets ihren Anordnungen gefolgt war,

तमेव चक्रे सानङ्गप्रभा दाशपतिं पतिम् । न स्त्री चलितचारित्रा निम्नोन्नतमवेक्षते ॥ ३३७

tameva cakre saanangaprabhaa daashapatim patim | na strii calitacaaritraa nimnonnatamavekshate || 337

und so erklärte sie den Herrn der Fischer zu ihrem neuen Gatten.

Eine Opportunistin unterscheidet nicht mehr zwischen oben und unten.

ततः कैवर्तपतिना तेन साकमुवास सा । तद्वेश्मन्युपभुञ्जाना तत्समृद्धिं तदर्पिताम् ॥ ३३८

tatah kaivartapatinaa tena saakamuvaacs saa | tadveshmanyupabhunjaanaa tatsamrddhim tadarpitaam || 338

Dann lebte sie mit dem Herrn der Fischersleute zusammen in seinem Haus und genoss all den Wohlstand, den er ihr bereitstellte.

एकदा सात्र हर्म्याग्रादपश्यद्रथ्यया तया । यान्तं विजयवर्माख्यं भव्यं क्षत्रियपुत्रकम् ॥ ३३९

ekadaa saatra harmyaagraadapashyadrathyayaa tayaa | yaantam vijayavarmaakhyam bhavyam kshatriyaputrakam || 339

Eines Tages sah sie vom Dach ihres Hauses aus den stattlichen, jungen Ritter Vijayavarman die Hauptstraße entlangschlendern.

रूपलुब्धावतीर्यैव तमुपेत्य जगाद सा । दर्शनाकृष्टचित्तां मां भज प्रणयिनीमिति ॥ ३४०

ruupalubdhaavatiiryaiva tamupetya jagaada saa | darshanaakrshtacittaam maam bhaja pranayiniimiti || 340

Sich gleichsam in die Gier nach seiner Schönheit herabbegebend, trat sie auf ihn zu und sprach ihn an:

"Nach deinem Anblick fühlt mein Herz sich zu dir hingerissen. Nimm mich Schmachtende!"

स चाभिनन्द्य हृष्टस्तामाकाशपतितामिव । गृहीत्वा च जगाद स्वं गृहं त्रैलोक्यसुन्दरीम् ३४१

sa caabhinandya hrshtastaamaakaashapatitaamiva | grhiitvaa ca jagaada svam grham trailokyasundariim 341

Froh begrüßte er die schönste Frau der Drei Welten, die vom Himmel gefallen schien, und nahm sie mit zu sich nach Hause.

सोऽथ सागरवीरस्तां बुद्ध्वा क्वापि गतां प्रियाम् । त्यक्त्वा सर्वं तनुं त्यक्ष्यंस्तपसा सुरनिम्नगाम् ॥ ३४२

so'tha saagaraviirastaam buddhvaa kvaapi gataam priyaam | tyaktvaa sarvam tanum tyakshyamstapasaa suranimnagaam || 342

Als Sagaravira erfuhr, wohin seine von den Göttern herabgesunkene Liebste gezogen war,

ließ er alles hinter sich, um durch asketische Selbstzermürbung seinem Leben ein Ende zu setzen.

यदगात्तत्कथं मा भूद्दुःखं तस्य तथाविधम् । क्व दाशत्वं क्व तादृश्या विद्याधर्या हि संगमः ॥ ३४३

yadagaattatkatham maa bhuudduhkham tasya tathaavidham | kva daashatvam kva taadrshyaa vidyaadharyaa hi samgamah || 343

Also ging er. Wie sollte sein Schmerz auch nicht so groß sein, wie er war,

wenn einer aus der Fischerzunft mit so einer Vidyaadharii zusammensein wollte?

सा चानङ्गप्रभा तेन समं विजयवर्मणा । तस्थौ तत्रैव नगरे यथासुखमनर्गला ॥ ३४४

saa caanangaprabhaa tena samam vijayavarmanaa | tasthau tatraiva nagare yathaasukhamanargalaa || 344

Anangaprabhaa wiederum lebte mit ihrem Vijayavarman glücklich und ganz ungeniert in dieser Stadt zusammen.

ततः कदाचित्तत्रत्यः समारूढकरेणुकः । राजा सागरवर्माख्यो निरागाद्भ्रमितुं पुरम् ॥ ३४५

tatah kadaacittatratyah samaaruudhakarenukah | raajaa saagaravarmaakhyo niraagaadbhramitum puram || 345

Einmal geschah es, daß der dortige König Sagaravarman sich auf eine Elefantenkuh setzte und einen Ausritt durch die Stadt unternahm.

स्वनामसंज्ञं स्वकृतं स पश्यंस्तत्पुरं नृपः । तेनाययौ पथा यत्र गृहं विजयवर्मणः ॥ ३४६

svanaamasamjnam svakrtam sa pashyamstatpuram nrpah | tenaayayau pathaa yatra grham vijayavarmanah || 346

Während der König die ansehnliche, nach ihm selbst benannte Stadt in Augenschein nahm,

ritt er auch die Straße entlang, in der Vijayavarmans Anwesen stand.

बुद्ध्वा च नृपमायान्तं तद्दर्शनकुतूहलात् । आरुरोहात्र सानङ्गप्रभा हर्म्यतलं तदा ॥ ३४७

buddhvaa ca nrpamaayaantam taddarshanakutuuhalaat | aarurohaatra saanangaprabhaa harmyatalam tadaa || 347

Als Anangaprabha vernahm, daß der König anreitet, lief sie aus Neugier ihn zu sehen sogleich auf die Dachterrasse.

दृष्ट्वैव सा तं राजानं तथाभूत्तद्वशा यथा । हठाद्राजकरेणुस्थं हस्त्यारोहमभाषत ॥ ३४८

drshtvaiva saa tam raajaanam tathaabhuuttadvashaa yathaa | hathaadraajakarenustham hastyaarohamabhaashata || 348

Kaum hatte sie den König gesehen, da verlangte es sie nach ihm, so stark, daß sie den Elefantenführer anrief:

भो हस्त्यारोह नैवाहमारूढा जातु हस्तिनम् । तदारोहय मामत्र वीक्षे तावत्कियत्सुखम् ॥ ३४९

bho hastyaaroha naivaahamaaruudhaa jaatu hastinam | tadaarohaya maamatra viikshe taavatkiyatsukham || 349

"Heda, Mahaut, ich hab noch nie auf einem Elefanten gesessen. Lass mich aufsteigen, damit ich seh, wie schön das ist!"

तच्छ्रुत्वाधोरणे तस्मिन्राजाननविलोकिनि । राजा ददर्श तामिन्दोर्दिवः कान्तिमिव च्युताम् ॥ ३५०

tacchrutvaadhorane tasminraajaananavilokini | raajaa dadarsha taamindordivah kaantimiva cyutaam || 350

Als der Mahaut sie hörte, versuchte er, des Königs Züge zu deuten,

aber der schaute sie an, als wäre der Liebreiz des Mondes vom Himmel gefallen.

पिबंश्च तामतृप्तेन चकोर इव चक्षुषा । नृपस्तत्प्राप्तिबद्धाशो हस्त्यारोहमुवाच सः ॥ ३५१

pibamshca taamatrptena cakora iva cakshushaa | nrpastatpraaptibaddhaasho hastyaarohamuvaaca sah || 351

Ihr Antlitz unstillbar dürstend mit den Augen aufsaugend wie der Rebhahn das Mondlicht,

sprach der König, gefesselt von der Hoffnung sie zu besitzen, zu dem Elefantenführer:

नीत्वा करेणुं निकटं पूरयास्या मनोरथम् । आरोपयेन्दुवदनामेतामत्राविलम्बितम् ॥ ३५२

niitvaa karenum nikatam puurayaasyaa manoratham | aaropayenduvadanaametaamatraavilambitam || 352

Führ die Elefantenkuh näher an sie ran und erfüll ihr den Wunsch. Lass das Mondgesicht unverzüglich hier aufsteigen!"

इति राज्ञोदिते तेन हस्त्यारोहेण ढौकिता । अधस्तात्तस्य हर्म्यस्य तत्क्षणं सा करेणुका ॥ ३५३

iti raajnodite tena hastyaarohena dhaukitaa | adhastaattasya harmyasya tatkshanam saa karenukaa || 353

Auf des Königs Befehl hin steuerte der Mahaut das Rüsseltier im Nu dicht unter ihre Dachterrasse.

दृष्ट्वा तां निकटप्राप्तां राज्ञः सागरवर्मणः । उत्सङ्गे तस्य सानङ्गप्रभात्मानमपातयत् ॥ ३५४

drshtvaa taam nikatapraaptaam raajnah saagaravarmanah | utsange tasya saanangaprabhaatmaanamapaatayat || 354

Als Anangaprabha sah, daß der Elefant nahe genug war, ließ sie sich direkt in König Sagaravarmans Schoß plumpsen.

क्वादौ स भर्तृविद्वेषः क्वैषा भर्तृष्वतृप्ता । हा तस्याः पितृशापेन दर्शितोऽतिविपर्ययः ॥ ३५५

kvaadau sa bhartrvidveshah kvaishaa bhartrshvatrptaa | haa tasyaah pitrshaapena darshito'tiviparyayah || 355

Erst ihr Hass auf Ehemänner - und jetzt ihr unstillbares Verlangen nach einem solchen!

Ihres Vaters Verwünschung hatte sich, wie man sieht, ganz in ihr Gegenteil verkehrt.

निपातभीतेव च सा कण्ठे तं नृपमग्रहीत् । तत्स्पर्शामृतसिक्ताङ्गः सोऽपि प्राप परां मुदम् ॥ ३५६

nipaatabhiiteva ca saa kanthe tam nrpamagrahiit | tatsparshaamrtasiktaangah so'pi praapa paraam mudam || 356

Aus Furcht zu stürzen packte sie den König beim Hals, der an den Gliedern bespritzt war

vom Unsterblichkeitstrank ihrer Berührung und in höchste Verzückung geriet.

युक्त्या समर्पितात्मानं परिचुम्बनलालसाम् । तां स राजा गृहीत्वैव जगामाशु स्वमन्दिरम् ॥ ३५७

yuktyaa samarpitaatmaanam paricumbanalaalasaam | taam sa raajaa grhiitvaiva jagaamaashu svamandiram || 357

Rein zufällig hatte sie sich ihm scheinbar ausgeliefert. Sie genoss es, von ihm geküsst zu werden,

und der König nahm sie auf der Stelle und ritt mit ihr zum Palast.

तत्र तामुक्तवृत्तान्तां तदैव द्युचराङ्गनाम् । स चकार महादेवीं प्रवेश्यान्तःपुरे नृपः ॥ ३५८

tatra taamuktavrttaantaam tadaiva dyucaraanganaam | sa cakaara mahaadeviim praveshyaantahpure nrpah || 358

Da ließ der König Anangaprabhaa in seinen Harem eintreten, und als sie, eigentlich eine Himmelsläuferin,

ihm ihre Erlebnisse erzählt hatte, erklärte er sie zu seiner Hauptfrau.

बुद्ध्वा राजहृतामेतामेत्य क्षत्रमिवाथ सः । बहिर्विजयवर्मात्र राजभृत्यानयोधयत् ॥ ३५९

buddhvaa raajahrtaametaametya kshatramivaatha sah | bahirvijayavarmaatra raajabhrtyaanayodhayat || 359

Als Ritter Vijayavarman erfuhr, daß der König sie sich geholt hatte, zog er los und griff des Königs Wachen gleich vorm Tor an.

युद्धे च तत्र तत्याज शरीरमपराङ्मुखः । न शूरा विषहन्ते हि स्त्रीनिमित्तं पराभवम् ॥ ३६०

yuddhe ca tatra tatyaaja shariiramaparaangmukhah | na shuuraa vishahante hi striinimittam paraabhavam || 360

Er wich dem Kampf nicht aus, nur ließ er seinen Leichnam zurück. Echte Helden ertragen es nicht einer Frau wegen gedemütigt zu werden.

किमेतया वराक्या ते भजास्मानेहि नन्दनम् । इतीव च सुरस्त्रीभिः स नीतोऽभूत्सुरालयम् ॥ ३६१

kimetayaa varaakyaa te bhajaasmaanehi nandanam | itiiva ca surastriibhih sa niito'bhuutsuraalayam || 361

"Was gibst du dich mit der ab? Komm lieber mit in den Garten der Freuden und verschwende dich an uns!"

schienen himmlische Frauen ihm zuzurufen, als sie ihn in göttliche Gefilde entführten.

साप्यनङ्गप्रभा तस्मिन्राज्ञि सागरवर्मणि । नदीव सागरे स्थैर्यं बबन्धानन्यगामिनी ॥ ३६२

saapyanangaprabhaa tasminraajni saagaravarmani | nadiiva saagare sthairyam babandhaananyagaaminii || 362

Anangaprabhaa wiederum lebte mit König Saagaravarman, dessen Rüstzeug der Ozean ist, ohne zu streunen,

sondern treu wie ein in den Ozean gemündeter Fluß.

भवितव्यबलान्मेने तेन पत्या कृतार्थताम् । सोऽपि जन्मफलं प्राप्तं तयामन्यत भार्यया ॥ ३६३

bhavitavyabalaanmene tena patyaa krtaarthataam | so'pi janmaphalam praaptam tayaamanyata bhaaryayaa || 363

Sie fand, daß sie durch die Macht der Vorsehung mit diesem Manne ihre Mission erfüllt hatte,

und er meinte mit dieser Frau den Lohn seiner Existenz gefunden zu haben.

दिनैश्च तस्या राज्ञी सा राज्ञः सागरवर्मणः । दध्रेऽनङ्गप्रभा गर्भं काले च सुषुवे सुतम् ॥ ३६४

dinaishca tasyaa raajnii saa raajnah saagaravarmanah | dadhre'nangaprabhaa garbham kaale ca sushuve sutam || 364

Mit den Tagen wurde die Königin von König Sagaravarman schwanger und gebar ihm beizeiten einen Sohn.

नाम्ना समुद्रवर्माणं तं स राजा पिता शिशुम् । चकार विहितोदारपुत्रजन्ममहोत्सवः ॥ ३६५

naamnaa samudravarmaanam tam sa raajaa pitaa shishum | cakaara vihitodaaraputrajanmamahotsavah || 365

Sein Vater, der König, gab seinem Kind den Namen Samudravarman und veranstaltete eine Jubelfeier aus Anlass der Geburt eines edlen Sohnes.

क्रमाच्च वृद्धिमायातं सगुणं प्राप्तयौवनम् । यौवराज्येऽभ्यषिञ्चत्तं सुतं स भुजशालिनम् ॥ ३६६

kramaacca vrddhimaayaatam sagunam praaptayauvanam | yauvaraajye'bhyashincattam sutam sa bhujashaalinam || 366

Nach und nach reifte der mit Talenten gesegnete Junge zu einem stattlichen jungen Mann mit starken Armen heran,

den der König zum Kronprinzen salbte.

विवाहहेतोस्तस्याथ सूनोः समरवर्मणः । राज्ञः कमलवत्याख्यां सुतामाहरति स्म सः ॥ ३६७

vivaahahetostasyaatha suunoh samaravarmanah | raajnah kamalavatyaakhyaam sutaamaaharati sma sah || 367

Dann holte er auch gleich König Samaravarmans Tochter Kamalavati herbei, um sie mit seinem Sohn zu vermählen.

कृतोद्वाहाय तस्मै च पुत्रायावर्जितो गुणैः । समुद्रवर्मणे राज्यं निजं प्रादात्स भूपतिः ॥ ३६८

krtodvaahaaya tasmai ca putraayaavarjito gunaih | samudravarmane raajyam nijam praadaatsa bhuupatih || 368

Nach der Eheschließung überließ der König, überwältigt von seinen Tugenden, Samudravarman sein Reich.

सोऽपि प्राप्यैव तद्राज्यमोजस्वी क्षत्रधर्मवित् । समुद्रवर्मा पितरं प्रणतस्तं व्यजिज्ञपत् ॥ ३६९

so'pi praapyaiva tadraajyamojasvii kshatradharmavit | samudravarmaa pitaram pranatastam vyajijnapat || 369

Der war auch energievoll genug es anzunehmen und kannte seine Pflichten als Kshatriya.

Also verneigte Samudravarman sich vor dem Vater und ließ ihn wissen:

अनुजानीहि मां तात दिशो जेतुं व्रजाम्यहम् । अजिगीषुः पतिर्भूमेर्निन्द्यः क्लीब इव स्त्रियाः ॥ ३७०

anujaaniihi maam taata disho jetum vrajaamyaham | ajigiishuh patirbhuumernindyah kliiba iva striyaah || 370

"Lass mich bitte geh'n, Vater. Ich will ausziehen und fremde Länder erobern!

Ein Herr über Land ohne Lust auf Zugewinn ist schmachvoll wie eines Weibes Hahnrei.

धर्म्या कीर्तिकरी सा च लक्ष्मीरिह महीभुजाम् । या जित्वा परराष्ट्राणि निजबाहुबलार्जिता ॥ ३७१

dharmyaa kiirtikarii saa ca lakshmiiriha mahiibhujaam | yaa jitvaa pararaashtraani nijabaahubalaarjitaa || 371

In dieser Welt ist nur der Reichtum ehrenhaft und ruffördernd,

den Könige, fremde Reiche unterwerfend, mit ihrer eignen Arme Kraft erwerben.

किं तेषां तात राजत्वं क्षुद्राणामभिभूतये । स्वप्रजामेव खादन्ति मार्जारा इव लोलुपाः ॥ ३७२

kim teshaam taata raajatvam kshudraanaamabhibhuutaye | svaprajaameva khaadanti maarjaaraa iva lolupaah || 372

Was soll die Königswürde, Vater, solchen Kreaturen, die über ihre Untertanen herfallen und sie verschlingen wie Raubkatzen?"

इत्यूचिवान्स तेनोचे पित्रा सागरवर्मणा । नूतनं पुत्र राज्यं ते तत्तावत्त्वं प्रसाधय ॥ ३७३

ityuucivaansa tenoce pitraa saagaravarmanaa | nuutanam putra raajyam te tattaavattvam prasaadhaya || 373

Nachdem er das gesagt hatte, erwiderte Vater Sagaravarman: ""Das Königreich ist neu für dich, mein Junge. Bewähre dich einstweilen hier.

नास्त्यपुण्यमकीर्तिर्वा प्रजा धर्मेण शासतः । अनवेक्ष्य च शक्तिं स्वां युक्तो राज्ञां न विग्रहः ॥ ३७४

naastyapunyamakiirtirvaa prajaa dharmena shaasatah | anavekshya ca shaktim svaam yukto raajnaam na vigrahah || 374

Seine Untertanen gerecht zu regieren ist gewiss keine Schande! Krieg taugt nicht für Könige, die ihre Stärke nicht einschätzen können.

वत्स यद्यपि शूरस्त्वं सैन्यमस्ति च ते बहुः । यथापि नैव विश्वासो जयश्रीश्चपला रणे ॥ ३७५

vatsa yadyapi shuurastvam sainyamasti ca te bahuh | yathaapi naiva vishvaaso jayashriishcapalaa rane || 375

Zwar bist du selbst ein Held, mein Kind, und dein Heer sind viele, dennoch ist darauf kein Verlass.

Gar wankelmütig ist die Siegesgöttin in der Schlacht!"

इत्यादि पित्रा प्रोक्तोऽपि तमनुज्ञाप्य यत्नतः । समुद्रवर्मा स ययौ तेजस्वी दिग्जिगीषया ॥ ३७६

ityaadi pitraa prokto'pi tamanujnaapya yatnatah | samudravarmaa sa yayau tejasvii digjigiishayaa || 376

So und anders noch vom Vater vollgeredet, konnte Samudravarman mit Mühe doch noch seine Erlaubnis einholen

und zog tapfer aus die Welt zu erobern.

क्रमेण च दिशो जित्वा स्थापयित्वा वशे नृपान् । प्राप्तहस्त्यश्वहेमादिराययौ नगरं निजम् ॥ ३७७

kramena ca disho jitvaa sthaapayitvaa vashe nrpaan | praaptahastyashvahemaadiraayayau nagaram nijam || 377

Schrittweise Territorien erobernd unterstellte er die Könige seinem Willen, erbeutete Elefanten, Rösser und Gold und zog in seine Stadt zurück.

तत्र पित्रोर्महारत्नैर्नानादेशोद्भवैश्च सः । चरणौ पूजयामास प्रणतः परितुष्टयोः ॥ ३७८

tatra pitrormahaaratnairnaanaadeshodbhavaishca sah | caranau puujayaamaasa pranatah paritushtayoh || 378

Dort legte er seinen beglückten Eltern Haufen von aus all diesen Ländern stammenden Edelsteinen zu Füßen und verneigte sich vor ihnen.

तदाज्ञया च प्रददौ ब्राह्मणेभ्यो महायशाः । महादानानि हस्त्यश्वहेमरत्नमयानि सः  ॥ ३७९

tadaajnayaa ca pradadau braahmanebhyo mahaayashaah | mahaadaanaani hastyashvahemaratnamayaani sah || 379

Auf ihren Rat hin überreichte er den Brahmanen prächtige, üppige Geschenke, bestehend aus Elefanten, Rössern, Gold und Edelgestein.

ततो वसु तथार्थिभ्यो भृत्येभ्यश्च ववर्ष सः । एको दरिद्रशब्दोऽत्र यथाभूदर्थवर्जितः ॥ ३८०

tato vasu tathaarthibhyo bhrtyebhyashca vavarsha sah | eko daridrashabdo'tra yathaabhuudarthavarjitah || 380

Dann ließ er über Bittsteller und Diener einen solchen Reichtum niederregnen, daß der einzig Arme hierzulande das Wort "arm" war,

weil ihm die Bedeutung abhanden kam.

तद्दृष्ट्वा पुत्रमाहात्म्यमात्मनः कृतकृत्यताम् । राजा सागरवर्मा स मेनेऽनङ्गप्रभायुतः ॥ ३८१

taddrshtvaa putramaahaatmyamaatmanah krtakrtyataam | raajaa saagaravarmaa sa mene'nangaprabhaayutah || 381

Als König Sagaravarman seines Sohnes Großherzigkeit sah, wußte er, daß sein und Anangaprabhas Lebenswerk erfüllt war.

उत्सवेन च नीत्वा तान्यहानि नृपतिः स तम् । पुत्रं समुद्रवर्माणमवोचन्मन्त्रिसंनिधौ ॥ ३८२

utsavena ca niitvaa taanyahaani nrpatih sa tam | putram samudravarmaanamavocanmantrisamnidhau || 382

Nachdem sie ein paar Tage gefeiert hatten, sprach der König seinen Sohn Samudravarman vor seinen Ministern an:

यन्मया पुत्र कर्तव्यं कृतं तदिह जन्मनि । भुक्तं राज्यसुखं दृष्टः परेभ्यो न पराभवः ॥ ३८३

yanmayaa putra kartavyam krtam tadiha janmani | bhuktam raajyasukham drshtah parebhyo na paraabhavah || 383

"Was ich in diesem Leben tun mußte, mein Junge, habe ich getan - das Glück der Königsherrschaft habe ich gekostet,

von keinem andern ward je ich unterworfen.

दृष्टस्त्वं चात्तसाम्राज्यं किमन्यत्प्राप्यमस्ति मे । तदाश्रयाम्यहं तीर्थं यावन्मे ध्रियते तनुः ॥ ३८४

drshtastvam caattasaamraajyam kimanyatpraapyamasti me | tadaashrayaamyaham tiirtham yaavanme dhriyate tanuh || 384

Und ich habe gesehen, wie du die Selbstherrschaft handhabst. Was bleibt mir hier noch zu tun?

Also will ich die heiligen Orte aufsuchen, solange mein Körper mich noch trägt.

विनश्वरे शरीरेऽस्मिन्किमद्यापि गृहे तव । इतीवैषा जरा पश्य कर्णमूले ब्रवीति मे ॥ ३८५

vinashvare shariire'sminkimadyaapi grhe tava | itiivaishaa jaraa pashya karnamuule braviiti me || 385

"Ist der Leib verderblich - was machst du jetzt noch hier im Haus?" Siehst du, so raunt's das Alter mir ins Ohr."

इत्युक्त्वा स सुतेऽनिच्छत्यपि तस्मिन्नृपः कृती । ययौ सागरवर्माथ प्रयागं प्रियया सह ॥ ३८६

ityuktvaa sa sute'nicchatyapi tasminnrpah krtii | yayau saagaravarmaatha prayaagam priyayaa saha || 386

Das sagte König Sagaravarman, der sein Lebenswerk vollendet hatte, zu seinem Sohn, der zuerst nichts davon hören wollte,

und zog mit seiner Liebsten zusammen nach Prayaaga.

तमनुव्रज्य पितरं स चागत्य निजं पुरम् । समुद्रवर्मा स्वं राज्यं यथाविधि शशास तत् ॥ ३८७

tamanuvrajya pitaram sa caagatya nijam puram | samudravarmaa svam raajyam yathaavidhi shashaasa tat || 387

Samudravaman begleitete den Vater dorthin. Dann ritt er in die Stadt zurück und regierte sein Königreich nach den Regeln.

राजा सागरवर्मापि सोऽनङ्गप्रभया युतः । प्रयागे तपसा देवं वृषध्वजमतोषयत् ॥ ३८८

raajaa saagaravarmaapi so'nangaprabhayaa yutah | prayaage tapasaa devam vrshadhvajamatoshayat || 388

In Prayaaga beschlossen Sagaravarman und Anangaprabhaa durch gemeinsame Entbehrungen den Gott mit dem Stier im Banner zu erfreuen.

स स्वप्ने तमुवाचैवं त्रिपुरारिर्निशाक्षये । तुष्टोऽस्मि ते सभार्यस्य तपसा तदिदं शृणु ॥ ३८९

sa svapne tamuvaacaivam tripuraarirnishaakshaye | tushto'smi te sabhaaryasya tapasaa tadidam shrnu || 389

Der Dreier Städte Feind sprach zum Ende einer Nacht im Traum zu ihm: "Ich bin zufrieden mit den Entbehrungen,

die du und deine Frau auf euch nehmt. Also höre dies:

एषानङ्गप्रभा त्वं च युवां विद्याधरावुभौ । शापक्षयान्निजं लोकं प्रातः पुत्र गमिष्यथः ॥ ३९०

eshaanangaprabhaa tvam ca yuvaam vidyaadharaavubhau | shaapakshayaannijam lokam praatah putra gamishyathah || 390

Diese Anangaprabhaa und du - ihre beide seid Vidyaadharas. Weil morgen euer Fluch abklingt, mein Sohn, sollt ihr in eure Welt zurückkehren."

तच्छ्रुत्वा स प्रबुबुधे राजानङ्गप्रभा च सा । तद्वदालोकितस्वप्ना तच्चान्योन्यमथोचतुः ॥ ३९१

tacchrutvaa sa prabubudhe raajaanangaprabhaa ca saa | tadvadaalokitasvapnaa taccaanyonyamathocatuh || 391

Nachdem der König Shivas Wort gehört hatte, erwachte er, und mit ihm Anangaprabhaa.

Auch sie hatte einen Traum, und so erzählten sie einander, was sie geträumt hatten.

ततश्च नृपतिं तं सा हृष्टानङ्गप्रभाभ्यधात् । आर्यपुत्र मया जातिः कृत्स्नात्मीया स्मृताधुना ॥ ३९२

tatashca nrpatim tam saa hrshtaanangaprabhaabhyadhaat | aaryaputra mayaa jaatih krtsnaatmiiyaa smrtaadhunaa || 392

Da verkündete Anangaprabhaa dem König voller Freude: "Mein lieber Gatte, jetzt ist mir die ganze Vorgeschichte meiner Geburt eingefallen!

अहं विद्याधरेन्द्रस्य समरस्यात्मसम्भवा । एषानङ्गप्रभा नाम पुरे वीरपुराभिधे ॥ ३९३

aham vidyaadharendrasya samarasyaatmasambhavaa | eshaanangaprabhaa naama pure viirapuraabhidhe || 393

Ich bin die Tochter des Vidyaadharafürsten Samara aus Viirapur, und Anangaprabhaa ist seit jeher mein Name.

पितृशापादिहागत्य विद्याभ्रंशेन मानुषी । भूत्वा विद्याधरीभावं साहं व्यस्मरमात्मनः ॥ ३९४

pitrshaapaadihaagatya vidyaabhramshena maanushii | bhuutvaa vidyaadhariibhaavam saaham vyasmaramaatmanah || 394

Weil mein Vater mich verflucht hat, bin ich hier gelandet. Mein schönes Wissen dahin, wurde ich zum Menschen.

Meine Existenz als Vidyaadhara hatte ich völlig vergessen.

इदानीं च प्रबुद्धाहमिति यावच्च वक्ति सा । तावत्सोऽवततारात्र समरस्तत्पिता दिवः ॥ ३९५

idaaniim ca prabuddhaahamiti yaavacca vakti saa | taavatso'vatataaraatra samarastatpitaa divah || 395

Und die ist mir jetzt wieder bewußt!" Noch während sie das sagte, stieg ihr Vater Samara vom Himmel herab.

नमस्कृतः स तेनात्र राज्ञा सागरवर्मणा । उवाच पादपतितां तामनङ्गप्रभां सुताम् ॥ ३९६

namaskrtah sa tenaatra raajnaa saagaravarmanaa | uvaaca paadapatitaam taamanangaprabhaam sutaam || 396

Von König Sagaravarman ehrfürchtig begrüßt, sprach er zu seiner Tochter Anangaprabhaa, die ihm zu Füßen fiel:

एहि पुत्रि गृहाणैता विद्याः शापः स ते गतः । त्वयाष्टजन्मदुःखं हि भुक्तमेकत्र जन्मनि ॥ ३९७

ehi putri grhaanaitaa vidyaah shaapah sa te gatah | tvayaashtajanmaduhkham hi bhuktamekatra janmani || 397

"Geh hin, Tochter, und hol dir deinen Zauber zurück. Dein Fluch ist vorbei. Das Leid aus acht Geburten hast in einer einzigen du ausgekostet!"

इत्युक्त्वोत्सङ्गमारोप्य विद्यास्तस्यै पुनर्ददौ । ततः सागरवर्माणं राजानं तमभाषत ॥ ३९८

ityuktvotsangamaaropya vidyaastasyai punardadau | tatah saagaravarmaanam raajaanam tamabhaashata || 398

So sprach er, setzte sie sich auf den Schoß und gab ihr die Wissenschaften zurück. Dann sagte er zu König Sagaravarman:

भवान्विद्याधराधीशो मदनप्रभसंज्ञकः । अहं च समरो नाम सुतानङ्गप्रभा मम ॥ ३९९

bhavaanvidyaadharaadhiisho madanaprabhasamjnakah | aham ca samaro naama sutaanangaprabhaa mama || 399

"Ihr seid eigentlich der Vidyaadharafürst Madanaprabha, ich heiße Samara, und das ist meine Tochter Anangaprabhaa.

प्रदेया पूर्वमेषा च वरैस्तैस्तैरयाच्यत । न च तेषां कमप्यैच्छद्भर्तारं रूपगर्विता ॥ ४००

pradeyaa puurvameshaa ca varaistaistairayaacyata | na ca teshaam kamapyaicchadbhartaaram ruupagarvitaa || 400

Einst, im heiratsfähigen Alter, hat manch Freier ihr den Hof gemacht.

Aber sie bildete sich so viel auf ihre Schönheit ein, daß sie keinen von ihnen zum Gatten erwählte.

ततस्तुल्यगुणेनैषा त्वयात्युत्केन याचिता । विधियोगाच्च न तदा त्वमप्यङ्गीकृतोऽनया ॥ ४०१

tatastulyagunenaishaa tvayaatyutkena yaacitaa | vidhiyogaacca na tadaa tvamapyangiikrto'nayaa || 401

Auch als du, ihr an Vorzügen gleich, sie inniglichst begehrend um ihre Hand anhieltest,

hat sie, von ihrer Bestimmung unterjocht, auch dich wieder nicht freien wollen.

मर्त्यलोकागमायास्यास्तेन शापमदामहम् । भूयान्मे मर्त्यलोकेऽपि भार्येयमिति रागिणा ॥ ४०२

martyalokaagamaayaasyaastena shaapamadaamaham | bhuuyaanme martyaloke'pi bhaaryeyamiti raaginaa || 402

Da gab ich ihr die Verwünschung mit auf den Weg in die Welt der Sterblichen."

"Dann soll sie wenigstens in der Welt der Sterblichen meine Frau werden", dachtest du aus Liebe zu ihr,

संकल्प्य हृदये ध्यात्वा वरदं गिरिजापतिम् । योगेन स्वा तनुस्त्यक्ता ततो वैद्याधरी त्वया ॥ ४०३

samkalpya hrdaye dhyaatvaa varadam girijaapatim | yogena svaa tanustyaktaa tato vaidyaadharii tvayaa || 403

und hast in tiefer Versenkung dein Herz auf Shiva gelenkt, den Wünsche gewährenden Mann der Tochter des Berges.

Durch einen Zauber ließest du deine Vidyadharaform zurück.

ततस्त्वं मानुषो जातो जाता भार्या तवाप्यसौ । आगच्छतमिदानीं स्वं लोकं युक्तौ युवां मिथः ॥ ४०४

tatastvam maanusho jaato jaataa bhaaryaa tavaapyasau | aagacchatamidaaniim svam lokam yuktau yuvaam mithah || 404

Da wurdest du als Mensch geboren, und deine Gattin ebenso. Geht nunmehr miteinander verbunden zurück in eure Welt."

इति समरेण स उक्तः स्मृतजातिस्तां तनुं प्रयागजले । मुक्त्वा सागरवर्मा बभूव मदनप्रभः सद्यः ॥ ४०५

iti samarena sa uktah smrtajaatistaam tanum prayaagajale | muktvaa saagaravarmaa babhuuva madanaprabhah sadyah || 405

Nach diesen Worten Samaras konnte Sagaravarman sich wieder an sein letztes Leben erinnern,

ließ seinen Körper in den Wassern bei Prayaga zurück und wurde endlich zu Madanaprabha.

सा पुनरधिगतविद्या दीप्तानङ्गप्रभापि तेनैव । देहेनान्येव बभौ जाता विद्याधरी झगिति ॥ ४०६

saa punaradhigatavidyaa diiptaanangaprabhaapi tenaiva | dehenaanyeva babhau jaataa vidyaadharii jhagiti || 406

Anangaprabhaa erstrahlte im Licht ihrer wieder erworbenen Kraft und wurde auf der Stelle

gleichsam im neuen Körpergewand als Vidyaadharii geboren.

सानन्दो मदनप्रभः स च ततः सा चाप्यनङ्गप्रभा । दिव्यान्योन्यवपुर्विलोकनलसद्गाढानुरागावुभौ |

saanando madanaprabhah sa ca tatah saa caapyanangaprabhaa | divyaanyonyavapurvilokanalasadgaadhaanuraagaavubhau |

Der begeisterte Madanaprabha und eine ebensolche Anangaprabhaa,

die beide fühlten, wie beim Anblick ihrer himmlischen Körperformen starke Leidenschaft füreinander aufkeimte,

स श्रीमान्समरश्च खेचरपतिः सर्वे समुत्पत्य खम् । जग्मुर्वीरपुरं सहैव किल ते वैद्याधरं तत्पुरम् ॥ ४०७

sa shriimaansamarashca khecarapatih sarve samutpatya kham | jagmurviirapuram sahaiva kila te vaidyaadharam tatpuram || 407

sowie der ehrenwerte Vidyaadharafürst Samara, sie flogen alle auf in die Lüfte und erreichten bald die eigentliche Vidyaadharastadt Viirapur.

स तत्र समरो यथाविधि सुतामनङ्गप्रभां तदैव मदनप्रभद्युचरभूभृते तां ददौ । 
स च क्षपितशापया सममथैतया प्रीतया जगाम मदनप्रभः स्वपुरमत्र चासीत्सुखम् ॥ ४०८

sa tatra samaro yathaavidhi sutaamanangaprabhaam tadaiva madanaprabhadyucarabhuubhrte taam dadau | sa ca kshapitashaapayaa samamathaitayaa priitayaa jagaama madanaprabhah svapuramatra caasiitsukham || 408

Dort gab Samara seine Tochter Anangaprabhaa den Regeln entsprechend dem König der Luftrenner Madanaprabha zur Frau.

Und so flog der mit seiner Liebsten, deren Fluch nun zerstört war, in seine Heimatstadt, in der er glücklich verweilte.

इत्थं स्वदुर्नयविपाकवशेन दिव्याः शापच्युता ह्यवतरन्ति मनुष्यलोके । भुक्त्वा फलं तदुचितं च निजां गतिं ते पूर्वार्जितेन सुकृतेन पुनः प्रयान्ति ॥ ४०९

ittham svadurnayavipaakavashena divyaah shaapacyutaa hyavataranti manushyaloke |

bhuktvaa phalam taducitam ca nijaam gatim te puurvaarjitena sukrtena punah prayaanti || 409

So stürzen himmlische Wesen infolge ihres schurkischen Verhaltens kraft einer Verwünschung ab in die Menschenwelt. Dort kosten sie die ihrem Verhalten angemessene Frucht, um danach wieder ihren Weg fortzusetzen, den sie sich durch frühere gute Taten verdient haben."

इति स कथां नरवाहनदत्तः सचिवान्निशम्य गोमुखतः । सालंकारवतीकस्तुतोष चक्रे ततश्च दिनकृत्यम् ॥ ४१०

iti sa kathaam naravaahanadattah sacivaannishamya gomukhatah | saalamkaaravatiikastutosha cakre tatashca dinakrtyam || 410

Als Naravahanadatta die Geschichte von seinem Minister Gomukha gehört hatte,

waren er und Alankaravati frohen Mutes und er verrichtete sein Tagewerk.

इति महाकविश्रीसोमदेवभट्टविरचितो कथासरित्सागरेऽलंकारवतीलम्बके द्वितीयस्तरङ्गः ।

iti mahaakavishriisomadevabhattaviracito kathaasaritsaagare'lamkaaravatiilambake dvitiiyastarangah |

Das war das zweite Kapitel im Buch Alankaravati aus dem Weltmeer gespeist mit Strömen von Erzählungen,

die der Dichterfürst Shrii Somadeva aufgeschrieben hat.