Blutige Mißverständnisse

 

शक्तियशोलम्बकः १० shaktiyasholambakah 10. Buch Shaktiyashas

आदितस्तरङ्गः  aaditastarangah ursprünglich Kap. 64

अष्टमस्तरङ्गः ashtamastarangah  Die achte Welle, 8. Kapitel

ततोऽन्येद्युः पुनर्नक्तं निजवासगृहे स्थितम् । नरवाहनदत्तं तं दयिताप्राप्तिसोत्सुकम् ॥ १

tato‘anyedyuh punarnaktam nijavaasagrhe sthitam | naravaahanadattam tam dayitaapraaptisotsukam || 1

Am nächsten Abend saß Naravahanadatta wieder in seinem Wohnhaus,

wo er verzweifelt überlegte, wie er an seine geliebte Frau herankommen sollte.

वत्सेश्वरसुतं मन्त्री तन्नियोगात्स गोमुखः । विनोदयन्कथास्तस्य क्रमादेवमवर्णयत् ॥ २

vatseshvarasutam mantrii tanniyogaatsa gomukhah | vinodayankathaastasya kramaadevamavarnayat || 2

Wieder mußte Minister Gomukha ihm auf sein Drängen hin

ein paar von seinen spannenden Geschichten erzählen:

बभूव देवशर्माख्यो ब्राह्मणो नगरे क्वचित् । तस्याभूद्देवदत्तेति गेहिनी सदृशान्वया ॥ ३

babhuuva devasharmaakhyo braahmano nagare kvacit | tasyaabhuuddevadatteti gehinii sadrshaanvayaa || 3

„In irgendeiner Stadt lebte der Hauspriester Devasharman.

Er hatte eine Frau, Devadattaa, von gleicher Herkunft.

धृतगर्भा च सा तस्य कालेन सुषुवे सुतम् । दरिद्रोऽपि स तं मेने निधिं लब्धमिव द्विजः ॥ ४

dhrtagarbhaa ca saa tasya kaalena sushuve sutam | daridro’pi sa tam mene nidhim labdhamiva dvijah || 4

Sie war schwanger und gebar ihm nach einiger Zeit einen Sohn. Der Brahmane war so arm,

daß er meinte, in ihm einen Schatz gefunden zu haben.

सूतकान्ते च सा तस्य भार्या स्नातुमगान्नदीम् । देवशर्मा स तस्थौ तु गृहे रक्षन्सुतं शिशुम् ॥ ५

suutakaante ca saa tasya bhaaryaa snaatumagaannadiim | devasharmaa sa tasthau tu grhe rakshansutam sishum || 5

Nach der Geburt ging seine Frau zum Fluß, um sich zu waschen.

Devasharman aber blieb zu Hause und paßte auf seinen kleinen Sohn auf.

तावदाह्वायिका तस्य राजान्तःपुरतो द्रुतम् । चेटिका ब्राह्मणस्यागात्स्वस्तिवाचनजीविनः ॥ ६

taavadaahvaayikaa tasya raajaantahpurato drutam | cetikaa braahmanasyaagaatsvastivaacanajiivinah || 6

Da kam aus dem königlichen Frauenhaus eine Magd herbeigeeilt. Die lud den Brahmanen vor,

der ja mit dem Aufsagen von Segenssprüchen seinen Lebensunterhalt bestritt.

ततः स दक्षिणालोभान्नकुलं रक्षकं शिशोः । स्थापयित्वा ययौ गेहे चिरमाबाल्यवर्धितम्  ॥ ७

tatah sa dakshinaalobhaannakulam rakshakam shishoh | sthaapayitvaa yayau gehe ciramaabaalyavardhitam  || 7

Da er sich den Opferlohn nicht entgehen lassen durfte, ließ er zum Schutz des Kindes ein Mungo zurück,

das er schon als Jungtier aufgezogen hatte, und ging in den Palast.

तस्मिन्गतेऽत्राकस्माच्च शिशोस्तस्यान्तिकागतम् । सर्पमालोक्य नकुलः स्वामिभक्त्या जघान तम् ॥ ८

tasmingate’traakasmaacca shishostasyaantikaagatam | sarpamaalokya nakulah svaamibhaktyaa jaghaana tam || 8

Als er dort war, kam von irhendwoher eine Schlange auf das Kind zugekrochen.

Der Mungo bemerkte das und biss sie aus Liebe zu seinem Herrn tot.

अथ तं देवशर्माणमागतं वीक्ष्य दूरतः । सर्पास्रसिक्तो नकुलो हृष्टोऽस्य निरगात्पुरः ॥ ९

atha tam devasharmaanamaagatam viikshya duuratah | sarpaasrasikto nakulo hrshto’sya niragaatpurah || 9

Als der Mungo Devasharman von weitem zurückkehren sah,

tollte er, von Schlangenblut noch triefend, ausgelassen auf ihn zu.

स देवशर्मा तद्रूपं तं दृष्ट्वैवाश्मनावधीत् । ध्रुवं स बालः पुत्रो मे हतोऽनेनेति सम्भ्रमात् ॥ १०

sa devasharmaa tadruupam tam drshtvaivaashmanaavadhiit | dhruvam sa baalah putro me hato’neneti sambhramaat || 10

In dieser Verfassung sah ihn Devasharman und dachte in seiner Verwirrung:

‚Bestimmt hat der meinen kleinen Sohn totgebissen!‘, und erschlug ihn mit einem Stein.

प्रविश्य चान्तर्दृष्ट्वा तं भुजगं नकुलाहतम् । जीवन्तं च स्थितं बालं ब्राह्मणोऽन्तरतप्यत ॥ ११

pravishya caantardrshtvaa tam bhujagam nakulaahatam | jiivantam ca sthitam baalam braahmano’ntaratapyata || 11

Als er seine Hütte betrat und die von dem Mungo totgebissene Schlange und seinen kleinen Jungen am Leben sah – da wurde dem Brahmanen heiß vor Scham!

अविचार्योपकारी स नकुलः किं हतस्त्वया । इत्युपालभतायाता भार्यापि तदवेत्य तम् ॥ १२

avicaaryopakaarii sa nakulah kim hatastvayaa | ityupaalabhataayaataa bhaaryaapi tadavetya tam || 12

Dann kam auch noch seine Frau zurück. Sie, die alles gehört hatte, schrie ihn an:

„Wie konntest du so unbedacht den Mungo tothauen? Der hat uns doch geholfen!“

तस्मान्न बुद्धिमान्कुर्यात्सहसा देव किंचन । सहसा चेष्टमानो हि हन्यते लोकयोर्द्वयोः ॥ १३

tasmaanna buddhimaankuryaatsahasaa deva kimcana | sahasaa ceshtamaano hi hanyate lokayordvayoh || 13

Darum macht ein kluger Mensch, o Herr, auch nichts übereilt.

Wer unbedacht agiert, ist in beiden Welten schon geschlagen!“

कुर्वंश्चाविधिना कर्म विरोधिफलमश्नुते । तथा च वायुनाक्रान्तदेहः कोऽप्यभवत्पुमान् ॥ १४

kurvamshcaavidhinaa karma virodhiphalamashnute | tathaa ca vaayunaakraantadehah ko’pyabhavatpumaan || 14

Die schädliche Frucht ißt, wer gegen die Regel verstoßend eine Handlung begeht.

Da war dieser Mann, von heftigen Magenwinden heimgesucht.

वस्त्यर्थमौषधं दत्त्वा बभाषे जातु तं भिषक् । त्वं पेषयैतत्स्वगृहं गत्वा यावदुपैम्यहम् ॥ १५

vastyarthamaushadham dattvaa babhaashe jaatu tam bhishak | tvam peshayaitatsvagrham gatvaa yaavadupaimyaham || 15

Der Arzt gab ihm ein Kraut für die Klistierspritze und sagte:

 „Geh nach Hause, zerstoß das hier und warte bis ich komme!“

एवमुक्त्वा गतो वैद्यो यावच्चिरयति क्षणम् । तावत्तदौषधं पिष्ट्वा मूर्खोऽसौ वारिणापिबत् ॥ १६

evamuktvaa gato vaidyo yaavaccirayati kshanam | taavattadaushadham pishtvaa muurkho’sau vaarinaapibat || 16

Also sprach der Arzt und ging. Während er den Moment noch hinauszögerte,

zerstampfte der Dickkopf das Kraut und trank es mit Wasser vermischt.

उत्पन्नव्यापदं तेन तमागत्य भिषक्ततः । स दत्त्वा वमनं कृच्छ्रान्मृतकल्पमजीवयत् ॥ १७

utpannavyaapadam tena tamaagatya bhishaktatah | sa dattvaa vamanam krcchraanmrtakalpamajiivayat || 17

Da brach er schwerkrank zusammen. Als der Arzt kam, gab er ihm ein Brechmittel.

So konnte er den Scheintoten gerade noch wiederbeleben.

बस्त्यौषधं गुदे मूर्ख दीयते न तु पीयते । अहं प्रतीक्षितः किं नेत्युपालभ्यत तेन सः ॥ १८

bastyaushadham gude muurkha diiyate na tu piiyate | aham pratiikshitah kim netyupaalabhyata tena sah || 18

„Ein Klistiermittel wird ärschlings verabreicht und nicht gesoffen, du Trottel!

Warum hast du nicht auf mich gewartet!“ So schalt er ihn.

इतीष्टमप्यनिष्टाय जायतेऽविधिना कृतम् । तस्मान्न विधिमुत्सृज्य प्राज्ञः कुर्वीत किंचन ॥ १९

itiishtamapyanishtaaya jaayate’vidhinaa krtam | tasmaanna vidhimutsrjya praajnah kurviita kimcana || 19

Wird Gewünschtes regelwidrig betrieben, kann daraus Unerwünschtes entstehen.

Ein kluger Mensch macht lieber garnichts, als daß er die Regel außer Acht läßt.

अप्रेक्षापूर्वकारी च निन्द्यतेऽवद्यकृत्क्षणात् । तथा च कुत्रचित्कश्चिज्जडबुद्धिरभूत्पुमान् ॥ २०

aprekshaapuurvakaarii ca nindyate’vadyakrtkshanaat | tathaa ca kutracitkashcijjadabuddhirabhuutpumaan || 20

Wer ohne vorher zu prüfen etwas Schmähliches begeht, wird schnell verurteilt.

Da gab es einst diesen stumpfsinnigen Mann.

तस्य देशान्तरं जातु गच्छतोऽन्वागतः सुतः । अटव्यां वासिते सार्थे विवेश विहरन्वनम् ॥ २१

tasya deshaantaram jaatu gacchato’nvaagatah sutah | atavyaam vaasite saarthe vivesha viharanvanam || 21

Der war einst im Ausland unterwegs, wobei sein Sohn ihn begleitete.

Als die Karawane im Wald kampierte, ging der Junge den Dschungel erkunden.

पाटितो मर्कटैः सोऽत्र कृच्छ्राज्जीवन्नुपेत्य तम् । ऋक्षानभिज्ञः पितरं पृच्छन्तमवदज्जडः ॥ २२

paatito markataih so’tra krcchraajjiivannupetya tam | rkshaanabhijnah pitaram prcchantamavadajjadah || 22

Von Affen zerkratzt, kam er nur mit Müh und Not lebendig wieder heraus. Als sein Vater ihn befragte,

sagte der Bub, der noch nie zuvor Affen gesehen hatte, verstört:

वनेऽस्मि पाटितः कैश्चिल्लोमशैः फलभक्षिभिः । तच्छ्रुत्वा क्रोधकृष्टासिस्तत्पिता तद्वनं ययौ ॥ २३

vane’smi paatitah kaishcillomashaih phalabhakshibhih | tacchrutvaa krodhakrshtaasistatpitaa tadvanam yayau || 23

„Ich wurd‘ im Wald von so behaarten Obstfressern angefallen!“ Das hörend, zückte der Vater wutentbrannt sein Schwert und rannte in den Wald.

दृष्ट्वा फलान्याददानाञ्जटिलांस्तत्र तापसान् । सोऽभ्यधावत्क्षतोऽमीभिः सुतो मे लोमशैरिति ॥ २४

drshtvaa phalaanyaadadaanaanjatilaamstatra taapasaan | so’bhyadhaavatkshato’miibhih suto me lomashairiti || 24

Da sah er Einsiedler mit ihren Zottelhaaren, wie sie Früchte, Wurzeln und Blüten verspeisten.

„Diese langhaarigen Bastarde haben meinen Jungen verprügelt!“ dachte er, auf sie zustürmend.

ऋक्षैस्ते पाटितः पुत्रो मद्दृष्टैर्मा वधीर्मुनीन् । इत्यवार्यत पान्थेन तद्वधात्सोऽथ केनचित् ॥ २५

rkshaiste paatitah putro maddrshtairmaa vadhiirmuniin | ityavaaryata paanthena tadvadhaatso’tha kenacit || 25

„Ich hab‘ gesehen, wie Affen deinen Sohn zerrauft haben. Bring keine heiligen Männer um!“

Das sagte einer der Mitreisenden zu ihm und verhinderte so den Mord.

ततः स दैवादुत्तीर्णः पातकात्सार्थमागतः । तन्न जातुचिदप्रेक्षापूर्वकारी भवेद्बुधः ॥ २६

tatah sa daivaaduttiirnah paatakaatsaarthamaagatah | tanna jaatucidaprekshaapuurvakaarii bhavedbudhah || 26

Aus einer Laune des Schicksals vor dem Sündenfall bewahrt, ging er zu seiner Karawane zurück.

Ein kluger Mensch sollte niemals unüberlegt handeln!

किमन्यत्सर्वदा भाव्यं जन्तुना कृतबुद्धिना । लोकोपहसिताः शश्वत्सीदन्त्येव ह्यबुद्धयः ॥ २७

kimanyatsarvadaa bhaavyam jantunaa krtabuddhinaa | lokopahasitaah shashvatsiidantyeva hyabuddhayah || 27

Was kann denn schiefgehen, wenn einer sich stets vorher Gedanken macht?

Von den Menschen verlacht werden die Unbedachten. Die gehen immer unter!

तथा च निर्धनः कश्चित्प्राप्तवानध्वनि व्रजन् । सार्थवाहस्य कस्यापि च्युतां हेमभृतां दृतिम् ॥ २८

tathaa ca nirdhanah kashcitpraaptavaanadhvani vrajan | saarthavaahasya kasyaapi cyutaam hemabhrtaam drtim || 28

Einst fand ein armer Wandersmann auf der Straße ein Ledersäckchen voller Gold.

Ein Kaufmann aus einer Karawane hatte es verloren.

स मूढस्तां गृहीत्वैव न जगामान्यतोऽपि च । स्थित्वा तत्रैव संख्यातुमारेभे हेम तच्च तत् ॥ २९

sa muudhastaam grhiitvaiva na jagaamaanyato’pi ca | sthitvaa tatraiva samkhyaatumaarebhe hema tacca tat || 29

Als der Arme es aufhob, war er so verwirrt, daß er nirgendwoanders hinging,

sondern dort stehenblieb und begann, das Gold nachzuzählen.

तावत्स्मृत्वा हयारूढः प्रत्यागत्य स सत्वरम् । सार्थवाहोऽस्य हृष्टस्य हेमभस्त्रां जहार तम् ॥ ३०

taavatsmrtvaa hayaaruudhah pratyaagatya sa satvaram | saarthavaaho’sya hrshtasya hemabhastraam jahaara tam || 30

Derweil erinnerte sich der Kaufmann, sprang auf ein Pferd und gallopierte zurück.

Das Goldsäckchen entriss er dem Mann, der gerade angefangen hatte, sich zu freuen.

ततः स दृष्टनष्टार्थः शोचन्प्रायादधोमुखः । प्राप्तोऽप्यर्थः क्षणादेव हार्यते मन्दबुद्धिना ॥ ३१

tatah sa drshtanashtaarthah shocanpraayaadadhomukhah | praapto’pyarthah kshanaadeva haaryate mandabuddhinaa || 31

Also setzte, der den Schatz gefunden und wieder verloren hatte, seinen Weg bekümmert

und gesenkten Hauptes fort. Die trägen Geistes sind, verlieren ihr Geld in dem Moment, da sie es finden.

कश्चिच्च पार्वणं चन्द्रं दिदृक्षुः केनचिज्जडः । अङ्गुल्यभिमुखं पश्येत्यूचे दृष्टनवेन्दुना ॥ ३२

kashcicca paarvanam candram didrkshuh kenacijjadah | angulyabhimukham pashyetyuuce drshtanavendunaa || 32

Ein dummer Mensch wollte einst den Neumond sehen. „Sieh auf meinen Finger hier!“

sagte ihm einer, der den Neumond schon gesehen hatte.

स हित्वा गगनं तस्यैवाङ्गुलिं तां विलोचयन् । तस्थौ न चेन्दुमद्राक्षीदद्राक्षीद्धसतो जनान् ॥ ३३

sa hitvaa gaganam tasyaivaangulim taam vilocayan | tasthau na cendumadraakshiidadraakshiiddhasato janaan || 33

Seinen Blick vom Himmel lösend stand er da und starrte den Finger an.

Den Neumond aber sah er nicht. Was er sah, waren die Leute, die ihn auslachten.

प्रज्ञया साध्यतेऽसाध्यं तथा च श्रूयतां कथा । काचिद्ग्रामान्तरं नारी गन्तुं प्रावर्ततैकका ॥ ३४

prajnayaa saadhyate’saadhyam tathaa ca shruuyataam kathaa | kaacidgraamaantaram naarii gantum praavartataikakaa || 34

Mit Klugheit wird Unerreichbares erreicht. Hört euch die Geschichte an:

Eine Frau war alleine aufgebrochen, und wanderte nun in ein anderes Dorf.

पथि सा च जिघृक्षन्तमकस्मादेत्य वानरम् । वञ्चयन्ती मुहुर्वृक्षं संश्रिता पर्यवर्तत ॥ ३५

pathi saa ca jighrkshantamakasmaadetya vaanaram | vancayantii muhurvrksham samshritaa paryavartata || 35

Unterwegs sprang von irgendwoher ein Affe sie an und wollte sie packen.

Sie aber wich ihm aus, immer nur um einen Baum herumlaufend.

स तं तस्यास्तरुं मूढो भुजाभ्यां कपिरावृणोत् । साप्यस्य बाहू हस्ताभ्यां तत्रैवापीडयत्तरौ ॥ ३६

sa tam tasyaastarum muudho bhujaabhyaam kapiraavrnot | saapyasya baahuu hastaabhyaam tatraivaapiidayattarau || 36

Der Affe war so dumm, beide Arme um den Baum zu legen.

Da ergriff sie seine Arme mit beiden Händen und drückte sie gegen den Baumstamm.

तावच्च तस्मिन्निःस्पन्दे जातक्रोधे च वानरे । पथा तेनागतं कंचिदाभीरं स्त्री जगाद सा ॥ ३७

taavacca tasminnihspande jaatakrodhe ca vaanare | pathaa tenaagatam kamcidaabhiiram strii jagaada saa || 37

Während sie den vor Wut rasenden Affen noch festhielt, kam ein Kuhhirt des Weges. Da rief die Frau ihm zu:

महाभाग गृहाणेमं क्षणं बाह्वोः प्लवंगमम् । यावद्वस्त्रं च वेणीं च विस्त्रस्तां संवृणोम्यहम् ॥ ३८

mahaabhaaga grhaanemam kshanam baahvoh plavamgamam | yaavadvastram ca veniim ca vistrastaam samvrnomyaham || 38

„Edler Herr! Kannst du den Affen für einen Augenblick an den Armen festhalten?

Ich will nur eben mein verrutschtes Gewand und die zerzauste Frisur wieder richten!“

एवं करोमि भजसे यदि मामिति तेन सा । उक्तानुमेने तावत्तत्सोऽथ तं कपिमग्रहीत् ॥ ३९

evam karomi bhajase yadi maamiti tena saa | uktaanumene taavattatso’tha tam kapimagrahiit || 39

„Das will ich gerne tun, wenn du dich mir hingibst!“ Sie sagte zu. Dann hielt er den Affen fest.

ततोऽस्य क्षुरिकां कृष्ट्वा सा स्त्री हत्वा च तं कपिम् । एकान्तमेहीत्युक्त्वा तमाभीरं दूरमानयत् ॥ ४०

tato’sya kshurikaam krshtvaa saa strii hatvaa ca tam kapim | ekaantamehiityuktvaa tamaabhiiram duuramaanayat || 40

Jetzt riss sie ihm den Dolch aus dem Gürtel und erstach den Affen. Dann sagte sie zu dem Hirtenjungen:

„Lass uns dahin gehen, wo wir allein sind!“ und führte ihn weiter weg.

मिलितेष्वथ सार्थेषु तं विहायैव तैः सह । सा जगामेप्सितग्रामं प्रज्ञारक्षितविप्लुवा ॥ ४१

militeshvatha saartheshu tam vihaayaiva taih saha | saa jagaamepsitagraamam prajnaarakshitavipluvaa || 41

Sie ließ ihn stehen, als sie auf andere Handelsreisende traf. Mit denen ritt sie in das Dorf,

in das sie ursprünglich wollte. Ihre Geistesgegenwart hatte sie vor Entgleisung bewahrt.

इत्थं प्रज्ञैव नामेह प्रधानं लोकवर्तनम् । जीवत्यर्थदरिद्रोऽपि धीदरिद्रो न जीवति ॥ ४२

ittham prajnaiva naameha pradhaanam lokavartanam | jiivatyarthadaridro’pi dhiidaridro na jiivati || 42

Somit erhält in erster Linie die Klugheit in dieser Welt die Menschen am Leben!

Wer arm an Geld ist, kann leben. Wer aber arm an Geist ist, der lebt nicht.

इदानीं शृणु देवैतां विचित्रामद्भुतां कथाम् । घटकर्परनामानौ चौरावास्तां पुरे क्वचित् ॥ ४३

idaaniim shrnu devaitaam vicitraamadbhutaam kathaam | ghatakarparanaamaanau cauraavaastaam pure kvacit || 43

Hör jetzt diese erbauliche, phantastische Geschichte an, Prinz:

In irgendeiner Stadt lebten einmal zwei Einbrecher – Ghata Topf und Karpara Schale.

तयोः स कर्परो जातु बहिर्न्यस्य घटं निशि । संधिं दत्त्वा नृपसुतावासवेश्म प्रविष्टवान् ॥ ४४

tayoh sa karparo jaatu bahirnyasya ghatam nishi | samdhim dattvaa nrpasutaavaasaveshma pravishtavaan || 44

Eines Nachts ließ Karpara den Ghata vorm Palast zurück, stemmte ein Loch in die Mauer

und schlich sich ins Schlafgemach der Prinzessin.

तत्र कोणस्थितं तं सा विनिद्रा राजकन्यका । दृष्ट्वैव सद्यः संजातकामा स्वैरमुपाह्वयत् ॥ ४५

tatra konasthitam tam saa vinidraa raajakanyakaa | drshtvaiva sadyah samjaataKamaa svairamupaahvayat || 45

Die Königstochter konnte nicht schlafen. Als sie ihn in der Ecke stehen sah,

spürte sie heißes Verlangen in sich aufsteigen und rief ihn natürlich zu sich.

रन्त्वा च तेन साकं सा दत्त्वा चार्थं तमब्रवीत् । दास्याम्यन्यत्प्रभूतं ते पुनरेष्यसि चेदिति ॥ ४६

rantvaa ca tena saakam saa dattvaa caartham tamabraviit | daasyaamyanyatprabhuutam te punareshyasi cediti || 46

Nachdem sie sich ausgiebig mit ihm vergnügt hatte, gab sie ihm Geld und versprach:

„Ich geb dir noch viel mehr, wenn du wiederkommst!“

ततो निर्गत्य वृत्तान्तमाख्यायार्थं समर्प्य च । व्यसृजत्प्राप्य राजार्थं घटं गेहं स कर्परः ॥ ४७

tato nirgatya vrttaantamaakhyaayaartham samarpya ca | vyasrjatpraapya raajaartham ghatam geham sa karparah || 47

Da ging Karpara auf die Straße und erzählte Ghata seine Abenteuer.

Er übergab ihm das königliche Vermögen, das er geraubt hatte, und schickte ihn nach Hause.

स्वयं तदैवं तु पुनर्विवेशान्तःपुरं स तत् । आकृष्टः कामलोभाभ्यामपायं को हि पश्यति ॥ ४८

svayam tadaivam tu punarviveshaantahpuram sa tat | aakrshtah Kamalobhaabhyaamapaayam ko hi pashyati || 48

Selbst aber schlich er wieder ins Frauenhaus zurück. Wer von Liebeslust und Habsucht

sich mitreißen läßt – hat der noch Augen für den Abgrund?

तत्रैष सुरतश्रान्तः पानमत्तस्तया सह । राजपुत्र्या समं सुप्तो न बुबोध गतां निशाम् ॥ ४९

tatraisha suratashraantah paanamattastayaa saha | raajaputryaa samam supto na bubodha gataam nishaam || 49

Vom munteren Liebeswerk ermattet und trunken vom Branntwein schlief er bei der Königstochter ein.

Wie die Nacht verstrich, merkte er nicht.

प्रातः प्रविष्टैर्लब्ध्वा स बुद्ध्वान्तःपुररक्षिभिः । राज्ञे निवेदितः सोऽपि क्रुधा तस्यदिशद्वधम् ॥ ५०

praatah pravishtairlabdhvaa sa buddhvaantahpurarakshibhih | raajne niveditah so’pi krudhaa tasyadishadvadham || 50

Am Morgen wurde er davon wach, wie die Haremswächter eindrangen und ihn festnahmen.

Sie stellten ihn vor den König, der im Zorn seine Hinrichtung befahl.

यावत्स नीयते वध्यभुवं तावत्सखास्य सः । रात्रावनागतस्यागादन्वेष्टुं पदवीं घटः ॥ ५१

yaavatsa niiyate vadhyabhuvam taavatsakhaasya sah | raatraavanaagatasyaagaadanveshtum padaviim ghatah || 51

Als er zum Richtplatz geführt wurde, kam sein Freund Ghata,

der in der Nacht nicht wieder zurückgekehrt war, an den Ort zurück, um nach ihm zu sehen.

तमागतं स दृष्ट्वाथ घटं कर्परकः पुनः । हृत्वा राजसुतां रक्षेरित्याह स्म स्वसंज्ञया ॥ ५२

tamaagatam sa drshtvaatha ghatam karparakah punah | hrtvaa raajasutaam raksherityaaha sma svasamjnayaa || 52

Karpara entdeckte ihn und gab ihm in Zeichensprache zu verstehen:

‚Hol die Prinzessin raus und pass auf sie auf!‘

घटेनाङ्गीकृतेच्छोऽथ संज्ञयैव स कर्परः । नीत्वोल्लम्ब्य तरौ क्षिप्रं वधकैरवशो हतः ॥ ५३

ghatenaangiikrteccho’tha samjnayaiva sa karparah | niitvollambya tarau kshipram vadhakairavasho hatah || 53

Ghata gebärdete Zustimmung. Da ergab Karpara sich den Henkersknechten,

die ihn auch schnell an einem Ast im Baum erhängten.

ततो गत्वा घटो गेहमनुशोचन्निशागमे । भित्त्वा सुरङ्गां प्राविक्षत्स तद्राजसुतागृहम् ॥ ५४

tato gatvaa ghato gehamanushocannishaagame | bhittvaa surangaam praavikshatsa tadraajasutaagrham || 54

Daraufhin ging Ghata nach Hause und trauerte. Bei Anbruch der Nacht grub er einen Tunnel

und drang so in die Zelle der Königstochter ein.

तत्रैककां संयमितां दृष्ट्वोपेत्य जगाद सः । त्वत्कृतेऽद्य हतस्याहं कर्परस्य सखा घटः ॥ ५५

tatraikakaam samyamitaam drshtvopetya jagaada sah | tvatkrte’dya hatasyaaham karparasya sakhaa ghatah || 55

Die fand er dort auch allein und gefesselt vor. Er trat zu ihr und flüsterte:

„Ich bin Ghata, der Freund von Karpara, der heute deinetwegen zu Tode kam.

अपनेतुमितस्त्वां च तत्स्नेहादहमागतः । तदेहि यावन्नानिष्टं किंचित्ते कुरुते पिता ॥ ५६

apanetumitastvaam ca tatsnehaadahamaagatah | tadehi yaavannaanishtam kimcitte kurute pitaa || 56

Aus Achtung vor ihm bin ich hergekommen, um dich rauszuholen.

Also komm, bevor dein Vater dir noch irgendwas Schlimmes antut!“

इत्युक्ते तेन सा हृष्टा राजपुत्री तथेति तत् । प्रतिपेदे स चैतस्या बन्धनानि न्यवारयत् ॥ ५७

ityukte tena saa hrshtaa raajaputrii tatheti tat | pratipede sa caitasyaa bandhanaani nyavaarayat || 57

Von ihm überzeugt stimmte die Prinzessin erleichtert zu: „Du hast Recht!“ Also schnitt er ihr die Fesseln durch.

ततस्तया समं सद्यः समर्पितशरीरया । निर्गत्य स ययौ चौरः स्वनिकेतं सुरुङ्गया ॥ ५८

tatastayaa samam sadyah samarpitashariirayaa | nirgatya sa yayau caurah svaniketam surungayaa || 58

Da vertraute sie sich dem Spitzbuben gleich mit Leib und Seele an.

Der entkam durch den Tunnel mit ihr und nahm sie mit in seine Hütte.

प्रातश्च खातदुर्लक्ष्यसुरुङ्गेण निजां सुताम् । केनाप्यपहृतां बुद्ध्वा स राजा समचिन्तयत् ॥ ५९

praatashca khaatadurlakshyasurungena nijaam sutaam | kenaapyapahrtaam buddhvaa sa raajaa samacintayat || 59

Und als der König am Morgen hörte, daß jemand einen schwer auffindbaren Tunnel gegraben

und seine Tochter durch denselben verschleppt hatte, überlegte er:

ध्रुवं तस्यास्ति पापस्य निगृहीतस्य बान्धवः । कश्चित्साहसिको येन हृतैवं सा सुता मम ॥ ६०

dhruvam tasyaasti paapasya nigrhiitasya baandhavah |

kashcitsaahasiko yena hrtaivam saa sutaa mama || 60

‚Bestimmt war das ein Spießgesell des Verbrechers, den ich gestraft habe.

Und dieser Halunke hat meine Tochter entführt!‘

इति संचिन्त्य नृपतिः स कर्परकलेवरम् । रक्षितुं स्थापयामास स्वभृत्यानब्रवीच्च तान् ॥ ६१

iti samcintya nrpatih sa karparakalevaram | rakshitum sthaapayaamaasa svabhrtyaanabraviicca taan || 61

So dachte der König und stellte seine Büttel auf, Karparas Leichnam zu bewachen.

Er schärfte ihnen ein:

यः शोचन्निममागच्छेत्कर्तुं दाहादिकं च वः । अवष्टभ्यस्ततो लप्स्ये पापां तां कुलदूषिकाम् ॥ ६२

yah shocannimamaagacchetkartum daahaadikam ca vah | avashtabhyastato lapsye paapaam taam kuladuushikaam || 62

„Ihr müßt jeden festnehmen, der kommt, um den da zu trauern, seine Verbrennung oder sonstige Riten zu vollziehen! So will ich die Sünderin fangen, die Schande über unser Geschlecht gebracht hat!“

इति राज्ञा समादिष्टा रक्षिणोऽत्र तथेति ते । रक्षन्तस्तस्थुरनिशं तत्कर्परकलेवरम् ॥ ६३

iti raajnaa samaadishtaa rakshino‘tra tatheti te | rakshantastasthuranisham tatkarparakalevaram || 63

So vom König angewiesen, schrien die Wächter: „Jawohl!“

und bewachten Karparas sterbliche Überreste unermüdlich.

तत्सोऽन्विष्य घटो बुद्ध्वा राजपुत्रीमुवाच ताम् । प्रिये बन्धुः सखा योऽभूत्परमः कर्परो मम ॥ ६४

tatso’nvishya ghato buddhvaa raajaputriimuvaaca taam | priye bandhuh sakhaa yo’bhuutparamah karparo mama || 64

Ghata hatte sich umgehört und wußte bescheid. Zu der Prinzessin sagte er:

„Meine Liebe, Kollege Karpara war mein bester Freund.

यत्प्रसादान्मया प्राप्ता त्वं ससद्रत्नसंचया । स्नेहानृण्यमकृत्वास्य नास्ति मे हृदि निर्वृतिः ॥ ६५

yatprasaadaanmayaa praaptaa tvam sasadratnasamcayaa | snehaanrnyamakrtvaasya naasti me hrdi nirvrtih || 65

Ihm hab‘ ich zu verdanken, daß ich dich und jede Menge Juwelen fand.

Aus Liebe zu ihm will meine Schuld ich begleichen. Sonst werd ich meines Herzens nicht mehr froh!“

तत्तं गत्वानुशोचामि प्रेक्षमाणः स्वयुक्तितः । क्रमाच्च संस्करोम्यग्नौ तीर्थेऽस्यास्थीनि च क्षिपे ॥ ६६

tattam gatvaanushocaami prekshamaanah svayuktitah | kramaacca samskaromyagnau tIrthe&syaasthIni ca kshipe || 66

Ich geh ihn mir jetzt ansehen und richte es so ein, daß ich um ihn trauern kann. Dann bau ich nach und nach den Scheiterhaufen auf, verbrenn ihn und verstreu seine Gebeine an heiliger Stätte.

भयं मा भूच्च ते नाहमबुद्धिः कर्परो यथा । इत्युक्त्वा तां तदैवाभूत्स महाव्रतिवेषभृत् ॥ ६७

bhayam maa bhuucca te naahamabuddhih karparo yathaa | ityuktvaa taam tadaivaabhuutsa mahaavrativeshabhrt || 67

Du brauchst aber keine Angst zu haben. Ich bin nicht so unbedacht wie Karpara.“ Nachdem er ihr das gesagt hatte, nahm er augenblicklich Form und Verhalten eines Pashupati-Asketen an.

स दध्योदनमादाय कर्परे कर्परान्तिकम् । मार्गागत इवोपागाच्चक्रेऽत्र स्खलितं च सः ॥ ६८

sa dadhyodanamaadaaya karpare karparaantikam | maargaagata ivopaagaaccakre’tra skhalitam ca sah || 68

Er brachte Milchreis in einer Schale herbei und schlenderte in Richtung Karpara,

als wäre er gerade des Weges gekommen. Dort stolperte er und fiel hin.

निपात्य हस्ताद्भङ्क्त्वा च तं स दध्यन्नकर्परम् । हा कर्परामृतभृतेत्यादि तत्तच्छुशोच सः ॥ ६९

nipaatya hastaadbhangktvaa ca tam sa dadhyannakarparam | haa karparaamrtabhrtetyaadi tattacchushoca sah || 69

Dabei glitt ihm die Milchreisschale aus der Hand und zerbrach. „O Weh! Du Schale voller Götterspeis‘

und all dem guten Zeug!“ So lamentierte er.

रक्षिणो मेनरे तच्च भिन्नभाण्डानुशोचनम् । क्षणाच्च गृहमागत्य राजपुत्र्यै शशंस तत् ॥ ७०

rakshino menare tacca bhinnabhaandaanushocanam | kshanaacca grhamaagatya raajaputryai shashamsa tat || 70

Die Wachen dachten, hier klage einer über seinen zerbrochenen Topf.

Im selben Moment schon eilte Ghata nach Hause und berichtete der Königstochter davon.

अन्येद्युश्च वधूवेषं भृत्यं कृत्वैकमग्रतः । अन्यं धृतसधत्तूरभक्ष्यभाण्डं च पृष्ठतः ॥ ७१

anyedyushca vadhuuvesham bhrtyam krtvaikamagratah | anyam dhrtasadhattuurabhakshyabhaandam ca prshthatah || 71

Am nächsten Tag ließ er einen als Frau verkleideten Gehilfen vor sich, und einen anderen hinter sich hergehen. Dieser trug einen Topf voller Essen mit Stechapfelsaft vermischt.

स्वयं च मत्तग्रामीणवेषो भूत्वा दिनात्यये । प्रस्खलन्निकटे तेषामगात्कर्पररक्षिणाम् ॥ ७२

svayam ca mattagraamiinavesho bhuutvaa dinaatyaye | praskhalannikate teshaamagaatkarpararakshinaam || 72

Jetzt hatte Ghata sich als betrunkener Dörfler verkleidet, der in der Abenddämmerung

an den Männern vorbeitorkelte, die den Leichnam von Karpara bewachten.

कस्त्वं केयं च ते भ्रातः क्व यासीति च तत्र तैः । पृष्टः स धूर्तस्तानेवमुवाच स्खलिताक्षरम् ॥ ७३

kastvam keyam ca te bhraatah kva yaasiiti ca tatra taih | prshtah sa dhuurtastaanevamuvaaca skhalitaaksharam || 73

„Wer bist du denn, Bruder? Wer ist die Frau, und wo wollt ihr hin?“ fragten die ihn auch gleich.

Der Halunke antwortete ihnen mit schwerer Zunge :

ग्राम्योऽहमेषा भार्या मे यामीतः श्वाशुरं गृहम् । भक्ष्यकोशलिका चेयमानीता तत्कृते मया ॥ ७४

graamyo’hameshaa bhaaryaa me yaamiitah shvaashuram grham | bhakshyakoshalikaa ceyamaaniitaa tatkrte mayaa || 74

„Ich bin ein Mann vom Lande. Die ist meine Frau. Wir gehen den Schwiegervater besuchen.

Und das hier sind ein paar Pastetchen, die ich ihm gebacken hab‘.

सम्भाषणाच्च यूयं मे संजाताः सुहृदोऽधुना । तदर्धं तत्र नेष्यामि भक्षाणामर्धमस्तु वः ॥ ७५

sambhaashanaacca yuuyam me samjaataah suhrdo’dhunaa | tadardham tatra neshyaami bhakshaanaamardhamastu vah || 75

Und weil wir miteinander gesprochen haben, seid ihr jetzt meine Freunde.

Darum nehme ich eine Hälfte von dem Naschkram mit, und die andere Hälfte gehört euch!“

इत्युक्त्वा भक्ष्यमेकैकं स ददौ तेषु रक्षिषु । ते हसन्तो गृहीत्वैव भुञ्जते स्माखिला अपि ॥ ७६

ityuktvaa bhakshyamekaikam sa dadau teshu rakshishu | te hasanto grhiitvaiva bhunjate smaakhilaa api || 76

Mit diesen Worten bot er jedem einzelnen Wächter etwas von den Leckereien an.

Die griffen beherzt zu und aßen alles restlos auf.

तेन रक्षिषु धत्तूरमोहितेष्वेषु सोऽग्निसात् । निशि चक्रे घटो देहं कर्परस्याहृतेन्धनः ॥ ७७

tena rakshishu dhattuuramohiteshveshu so’gnisaat | nishi cakre ghato deham karparasyaahrtendhanah || 77

Damit waren die Wächter vom Stechapfel dermaßen betäubt, daß Ghata in der Nacht

Holz holen und Karparas Leiche auf dem Scheiterhaufen verbrennen konnte.

गते तस्मिंस्ततः प्रातर्बुद्ध्वा राजा निवार्य तान् । विमूढान्स्थापयामास रक्षिणोऽन्यानुवाच स ॥ ७८

gate tasmimstatah praatarbuddhvaa raajaa nivaarya taan | vimuudhaansthaapayaamaasa rakshino’nyaanuvaaca sa || 78

Dann schlich er weg. Am nächsten Morgen hörte der König, was passiert war.

Die betäubten Wachen setzte er ab und neue ein. Denen sagte er:

रक्ष्याण्यस्थीन्यपीदानीं यस्तान्यादातुमेष्यति । स युष्माभिर्ग्रहीतव्यो भक्ष्यं किंचिच्च नान्यतः ॥ ७९

rakshyaanyasthiinyapiidaaniim yastaanyaadaatumeshyati | sa yushmaabhirgrahiitavyo bhakshyam kimcicca naanyatah || 79

„Jetzt paßt schon auf diese Knochen hier auf! Wer auch immer sie wegnehmen will, den nehmt fest!

Nehmt kein Essen von Fremden!“

इति राज्ञोदितास्ते च सावधाना दिवानिशम् । तत्रासन्रक्षिणस्तं च वृत्तान्तं बुबुधे घटः ॥ ८०

iti raajnoditaaste ca saavadhaanaa divaanisham | tatraasanrakshinastam ca vrttaantam bubudhe ghatah || 80

So vom König instruiert, blieben die Wachen aufmerksam, bei Tag und bei Nacht.

Ghata aber hatte von dem Geschehen Wind bekommen.

ततः स चण्डिकादत्तमोहमन्त्रप्रभाववित् । मित्रं प्रव्राजकं कंचिच्चकाराश्वासकेतनम् ॥ ८१

tatah sa candikaadattamohamantraprabhaavavit | mitram pravraajakam kamciccakaaraashvaasaketanam || 81

Weil er einen mächtigen Verwirrspruch der Göttin Candika zu nutzen wußte, freundete er sich mit einem Wanderasketen an, seinem Aushängeschild für Vertrauenswürdigkeit.

तत्र गत्वा समं तेन प्रव्राजा मन्त्रजापिना । रक्षिणो मोहयित्वा तान्कर्परास्थीनि सोऽग्रहीत् ॥ ८२

tatra gatvaa samam tena pravraajaa mantrajaapinaa | rakshino mohayitvaa taankarparaasthiini so’grahiit || 82

Mit diesem seinerseits Sprüche murmelnden Wunderling ging er zu den Wachen.

Die ließen sich ablenken, sodaß er Karparas Knochen einstecken konnte.

क्षिप्त्वा च तानि गङ्गायामेत्याख्याय यथाकृतम् । राजपुत्र्या समं तस्थौ सुखं प्रव्राजकान्वितः ॥ ८३

kshiptvaa ca taani gangaayaametyaakhyaaya yathaakrtam | raajaputryaa samam tasthau sukham pravraajakaanvitah || 83

Die warf er in den Ganges. Dann ging er zu der Königstochter, erzählte ihr, was er getan hatte,

und sie lebten glücklich zusammen, einschließlich des heiligen Mannes.

राजापि सोऽस्थिहरणं बुद्ध्वा तद्रक्षिमोहनम् । आ सुताहरणात् मेने तद्योगिचेष्टितम् ॥ ८४

raajaapi so’sthiharanam buddhvaa tadrakshimohanam | aa sutaaharanaat mene tadyogiceshtitam || 84

Als aber der König erfuhr, daß die Knochen weg waren, die Wachen wieder abgelenkt – da vermutete er, angefangen mit der Entführung seiner Tochter, die Machenschaften eines Zauberers dahinter.

येनेदं योगिनाकारि तनयाहरणादि मे । ददामि तस्मै राज्यार्धमभिव्यक्तिं स याति चेत् ॥ ८५

yenedam yoginaakaari tanayaaharanaadi me | dadaami tasmai raajyaardhamabhivyaktim sa yaati cet || 85

„Wenn der Magier, der meine Tochter entführt und all das andere vollbracht hat,

sich uns zeigt, schenke ich ihm mein halbes Königreich!“

इति राजा स्वनगरे दापयामास घोषणाम् । तां श्रुत्वा चैच्छदात्मानं घटो दर्शयितुं तदा ॥ ८६

iti raajaa svanagare daapayaamaasa ghoshanaam | taam shrutvaa caicchadaatmaanam ghato darshayitum tadaa || 86

Das ließ der König in seiner Stadt laut ausrufen. Als Ghata den Ausruf hörte, wollte er sich offenbaren.

मैवं कृथा न कार्योऽस्मिन्विश्वासश्छद्मघातिनि । राज्ञीत्यवार्यत तया राजपुत्र्या ततश्च सः ॥ ८७

maivam krthaa na kaaryo’sminvishvaasashchadmaghaatini | raajniityavaaryata tayaa raajaputryaa tatashca sah || 87

„Mach das nicht! Trau diesem König, dem heimlichen Schlächter, nicht!“

rief die Prinzessin und hielt ihn davon ab.

अथोद्भेदभयात्तेन साकं प्रव्राजकेन सः । घटो देशान्तरं यायाद्राजपुत्र्या तया युतः ॥ ८८

athodbhedabhayaattena saakam pravraajakena sah | ghato deshaantaram yaayaadraajaputryaa tayaa yutah || 88

Aus Angst vor Verrat setzte Ghata sich zusammen mit der Prinzessin und dem Wanderheiligen ins Ausland ab.

मार्गे च राजपुत्री सा प्रव्राजं तं रहोऽब्रवीत् । एकेन ध्वंसितान्येन भ्रंशितास्म्यमुन पदात् ॥ ८९

maarge ca raajaputrii saa pravraajam tam raho’braviit | ekena dhvamsitaanyena bhramshitaasmyamuna padaat || 89

Unterwegs flüsterte die Prinzessin dem Wanderheiligen heimlich zu:

„Der eine hat mich entehrt, der hier entführt mich gerade.

तच्चौरः स मृतो नायं घटो मे त्वं बहुप्रियः । इत्युक्त्वा तेन संगम्य सा विषेणावधीद्घटम् ॥ ९०

taccaurah sa mrto naayam ghato me tvam bahupriyah | ityuktvaa tena samgamya saa vishenaavadhiidghatam || 90

Der erste war ein Einbrecher und ist jetzt tot. Den Ghata hier mag ich nicht, dich mag ich viel lieber!“

Nach diesen Worten umhalste sie den Heiligen, den Ghata aber vergiftete sie.

ततस्तेन समं यान्ती पापा प्रव्राजकेन सा । धनदेवाभिधानेन संजग्मे वणिजा पथि ॥ ९१

tatastena samam yaantii paapaa pravraajakena saa | dhanadevaabhidhaanena samjagme vanijaa pathi || 91

Danach setzte die Schelmin ihren Weg mit dem Heiligen fort.

Unterwegs bändelte sie mit dem Kaufmann Dhanadeva an:

कोऽयं कपाली त्वं प्रेयान्ममेत्युक्त्वा ययौ समम् । वणिजा तेन संसुप्तं सा प्रव्राजं विहाय तम् ॥ ९२

ko’yam kapaalii tvam preyaanmametyuktvaa yayau samam | vanijaa tena samsuptam saa pravraajam vihaaya tam || 92

„Was soll ich mit dem Totenschädelmann? Du bist mir viel lieber!“

Sobald der Wanderasket eingeschlafen war, verließ sie ihn und zog mit dem Kaufmann weiter.

प्रव्राजकश्च स प्रातः प्रबुद्धः समचिन्तयत् । न स्नेहोऽस्ति न दाक्षिण्यं स्त्रीष्वहो चापलादृते ॥ ९३

pravraajakashca sa praatah prabuddhah samacintayat | na sneho’sti na daakshinyam striishvaho caapalaadrte || 93

Am Morgen darauf erwacht, sinnierte der heilige Dulder:

„Mit Wankelmut geschlagen kennen die Weiber weder Liebe noch Anstand, o Weh.

यद्विश्वास्यापि मां पापा हृतार्था च पलायिता । सैष लाभोऽथवा यन्न हतोऽस्मि घटवत्तया ॥ ९४

yadvishvaasyaapi maam paapaa hrtaarthaa ca palaayitaa | saisha laabho’thavaa yanna hato’smi ghatavattayaa || 94

Erst zieht die Sünderin mich ins Vertrauen, dann beklaut sie mich und rennt.

Erfreulich immerhin, daß sie mich nicht, so wie den Ghata, kaltgemacht hat!“

इत्यालोच्य निजं देशं ययौ प्रव्राजकोऽथ सः । वणिजा सह तद्देशं प्राप्ता राजसुतापि सा ॥ ९५

ityaalocya nijam desham yayau pravraajako’tha sah | vanijaa saha taddesham praaptaa raajasutaapi saa || 95

Mit diesen Überlegungen wanderte der Asket in sein Herkunftsland zurück.

Unterdessen hatte die Königstochter mit dem Kaufmann dessen Land erreicht.

प्रवेशयामि सहसा बन्धकीं किमिमां गृहम् । इति स्वदेशप्राप्तश्च धनदेवो विचिन्तयत् ॥ ९६

praveshayaami sahasaa bandhakiim kimimaam grham | iti svadeshapraaptashca dhanadevo vicintayat || 96

‚Warum sollte ich das Frauenzimmer so leichtfertig ins Haus einführen?‘

überlegte Dhanadeva, der nun wieder zu Hause war.

वणिक्तत्र किलैकस्या वृद्धाया वेश्म योषितः । प्रविवेश तया साकं राजपुत्र्या दिनात्यये ॥ ९७

vaniktatra kilaikasyaa vrddhaayaa veshma yoshitah | pravivesha tayaa saakam raajaputryaa dinaatyaye || 97

Gegen Abend betrat der Kaufmann mit der Prinzessin zusammen die Hütte einer alten Frau, die da wohnte.

तत्र नक्तं स वृद्धां तां पप्रच्छापरिजानतीम् । धनदेववणिग्गेहवार्त्तामम्बेह वेत्सि किम् ॥ ९८

tatra naktam sa vrddhaam taam papracchaaparijaanatiim | dhanadevavaniggehavaarttaamambeha vetsi kim || 98

Da es Nacht war, erkannte die Alte ihn nicht, als er sie fragte:

 „Mutter, weißt du, was man sich über das Haus des Kaufmanns Dhanadeva erzählt?“

तच्छ्रुत्वा साब्रवीद्वृद्धा का वार्त्ता यत्र तत्र सा । पुंसा नवनवेनैव तद्भार्या रमते सदा ॥ ९९

tacchrutvaa saabraviidvrddhaa kaa vaarttaa yatra tatra saa | pumsaa navanavenaiva tadbhaaryaa ramate sadaa || 99

Als die Alte das hörte, lachte sie: „Was sollen die Leute sich schon erzählen, außer,

daß seine Frau sich mit immer wieder neuen Kerlen verlustiert!

चर्मपेटा गवाक्षेण रज्ज्वा तत्र हि लम्ब्यते । नक्तं विशति यस्तस्यां स एवान्तः प्रवेश्यते ॥ १००

carmapetaa gavaakshena rajjvaa tatra hi lambyate | naktam vishati yastasyaam sa evaantah praveshyate || 100

Jede Nacht lassen sie durchs Fenster an Seilen einen mit Leder bespannten Korb hinab.

Wer immer da einsteigt, wird hochgezogen und gelangt so in ihr Inneres.

निष्काल्यते तथैवात्र पश्चिमायां पुनर्निशि । पानमत्ता च सा नैव निभालयति किंचन ॥ १०१

nishkaalyate tathaivaatra pashcimaayaam punarnishi | paanamattaa ca saa naiva nibhaalayati kimcana || 101

Spätnachts wird er auf demselben Weg wieder entsorgt. Weil sie aber stark betrunken ist,

kann sie nie sagen, wer’s diesmal war.

एषा च तत्स्थितिः ख्यातिं नगरेऽत्राखिले गता । बहुकालो गतोऽद्यापि न चायाति स तत्पतिः ॥ १०२

eshaa ca tatsthitih khyaatim nagare’traakhile gataa | bahukaalo gato’dyaapi na caayaati sa tatpatih || 102

Dieser Lebensstil hat sie in der ganzen Stadt bekanntgemacht. Vor langer Zeit schon

ist ihr Mann abgereist, und heute kommt er bestimmt wieder nicht.“

एतद्वृद्धावचः श्रुत्वा धनदेवस्तदैव सः । युक्त्या निर्गत्य तत्रागात्सान्तर्दुःखः ससंशयः ॥ १०३

etadvrddhaavacah shrutvaa dhanadevastadaiva sah | yuktyaa nirgatya tatraagaatsaantarduhkhah sasamshayah || 103

Als Dhanadeva die Worte der Alten gehört hatte, ging er unter einem Vorwand vor die Tür

und machte sich unter Schmerzen und Zweifeln auf den Weg dorthin.

दृष्ट्वा स तत्र दासीभिः पेटां रज्ज्ववलम्बिताम् । विवेश स ततस्ताभिरुत्क्षिप्यान्तर्नीयत ॥ १०४

drshtvaa sa tatra daasiibhih petaam rajjvavalambitaam | vivesha sa tatastaabhirutkshipyaantarniiyata || 104

Da sah er, wie die Mägde den Korb an Seilen herabließen.

Er stieg ein, sie zogen ihn hoch und führten ihn hinein.

प्रविष्टः स तयालिङ्ग्य शय्यां निन्ये मदान्धया । अविज्ञातः स्वगेहिन्या हठात्क्षीबत्वमूढया ॥ १०५

pravishtah sa tayaalingya shayyaam ninye madaandhayaa | avijnaatah svagehinyaa hathaatkshiibatvamuudhayaa || 105

Als er im Zimmer stand, umschlang die vor Wollust Blinde ihn und zog ihn aufs Bett.

Seine eigene, zwangsläufig vom Trunk verdummte Frau hatte ihn nicht erkannt.

रिरंसा तस्य यावच्च नास्ति तद्दोषदर्शनात् । तावत्सा मददोषेण निद्रां तद्गेहिनी ययौ ॥ १०६

riramsaa tasya yaavacca naasti taddoshadarshanaat | taavatsaa madadoshena nidraam tadgehinii yayau || 106

Als er ihre Verkommenheit sah, war ihm die Lust am Liebesakt vergangen.

Dafür versank sein Eheweib in trunkenem Schlaf.

निशान्ते च स दासीभिः सत्वरं रज्जुपेटया । गवाक्षेण बहिः क्षिप्तः खिन्नो वणिगचिन्तयत् ॥ १०७

nishaante ca sa daasiibhih satvaram rajjupetayaa | gavaakshena bahih kshiptah khinno vanigacintayat || 107

Am Ende der Nacht von den Mägden hastig im Korb am Seil durchs Fenster nach draußen befördert,

überlegte der traurige Handelsreisende:

अलं मे गृहमोहेन गृहे नार्यो निबन्धनम् । तासामेवेदृशी वार्त्ता तस्माच्छ्रेयो वनं परम् ॥ १०८

alam me grhamohena grhe naaryo nibandhanam | taasaamevedrshii vaarttaa tasmaacchreyo vanam param || 108

‚Mir reicht’s mit der Familienidylle! Frauen im Haus sind eine Falle.

Immer dieselbe Leier mit denen. Darum wird es Zeit, daß ich in den Wald gehe.‘

इति निश्चित्य संत्यज्य स तां राजसुतामपि । धनदेवः प्रववृते गन्तुं दूरं वनान्तरम् ॥ १०९

iti nishcitya samtyajya sa taam raajasutaamapi | dhanadevah pravavrte gantum duuram vanaantaram || 109

So hatte Dhanadeva beschlossen und ließ sogar die Königstochter zurück.

Er nahm sich vor, tief ins Waldesinnere zu wandern.

गच्छतस्तस्य मार्गे च मिलितो मित्रतामगात् । ब्राह्मणो रुद्रसोमाख्यः प्रवासादागतश्चिरात् ॥ ११०

gacchatastasya maarge ca milito mitrataamagaat | braahmano rudrasomaakhyah pravaasaadaagatashciraat || 110

Auf seinem Weg dahin begegnete ihm Rudrasoma, ein Brahmane,

von einem längeren Auslandsaufenthalt zurückkehrend, mit dem er sich anfreundete.

स तेनोक्तः स्ववृत्तान्तं स्वभार्याशङ्कितो द्विजः । तेनैव वणिजा साकं सायं स्वग्राममासदत् ॥ १११

sa tenoktah svavrttaantam svabhaaryaashankito dvijah | tenaiva vanijaa saakam saayam svagraamamaasadat || 111

Dem erzählte er, was er gerade erlebt hatte, sodaß der Brahmane sich Sorgen um seine eigene Frau machte. Also zog er zusammen mit dem Kaufmann los und erreichte abends sein Dorf.

तत्र स्वभवनोपान्ते गोपं दृष्ट्वा नदीतटे । माद्यान्तमिव गायन्तं नर्मणा पृच्छति स्म सः ॥ ११२

tatra svabhavanopaante gopam drshtvaa nadiitate | maadyaantamiva gaayantam narmanaa prcchati sma sah || 112

Da hörte er einen Kuhhirten am Flußufer neben seiner Hütte wie in Trance vor sich hinsingen.

Aus Spaß fragte er ihn:

गोपे ते तरुणी काचित्कच्चिदस्त्यनुरागिणी । येनैवं गायसि मदान्मन्यमानस्तृणं जगत् ॥ ११३

gope te tarunii kaacitkaccidastyanuraaginii | yenaivam gaayasi madaanmanyamaanastrnam jagat || 113

„He Hirtenbub, hat eine Schönheit dir den Kopf verdreht, daß du so verliebt vor dich hinjodelst,

als wäre dir die Welt egal?“

तच्छ्रुत्वा सोऽहसद्गोपो गोप्यं वस्तु कियन्मया । चिरविप्रोषितस्येह रुद्रसोमद्विजन्मनः ॥ ११४

tacchrutvaa so’hasadgopo gopyam vastu kiyanmayaa | ciraviproshitasyeha rudrasomadvijanmanah || 114

Als er das hörte, lachte der Hirt: „Ich hab echt was zu verbergen:

Der Brahmane Rudrasoma, der schon lang verreist

ग्रामाधिपस्य तरुणीमहं भार्यां सदा भेजे । प्रवेशयति तद्दासी स्त्रीवेषं तद्गृहेऽत्र माम् ॥ ११५

graamaadhipasya taruniimaham bhaaryaam sadaa bheje | praveshayati taddaasii striivesham tadgrhe’tra maam || 115

und hier der Dorfhauptmann ist – dessen junge Gattin rammle ich immer durch!

 Ihre Dienstmagd läßt mich als Frau verkleidet in sein Haus.“

एतद्गोपालतः श्रुत्वा मन्युमन्तर्निगृह्य च । तत्त्वं जिज्ञासमानस्तं रुद्रसोमो जगाद सः ॥ ११६

etadgopaalatah shrutvaa manyumantarnigrhya ca | tattvam jijnaasamaanastam rudrasomo jagaada sah || 116

Als Rudrasoma das von einem Kuhhirten hörte, unterdrückte er seine Wut und sagte,

weil er die Wahrheit herausfinden wollte, zu jenem:

यद्येवमतिथिस्तेऽहं स्ववेषं देह्यमुं मम । यावत्त्वमिव तत्राद्य याम्यहं कौतुकं हि मे ॥ ११७

yadyevamatithiste’ham svavesham dehyamum mama | yaavattvamiva tatraadya yaamyaham kautukam hi me || 117

„Wenn du mir als deinem Gast dein Kleid gibst, würd ich heut an deiner Statt hingehen.

Ich bin direkt neugierig geworden!“

एवं कुरु गृहाणेमं मदीयं कालकम्बलम् । लगुडं चास्य चैवेह तद्दासी यावदेष्यति ॥ ११८

evam kuru grhaanemam madiiyam kaalakambalam | lagudam caasya caiveha taddaasii yaavadeshyati || 118

„Mach das. Nimm solange meinen schwarzen Umhang und den Hirtenstab, bis ihre Dienstmagd vorbeikommt.

मद्बुद्ध्या च तयाहूय स्वैरं दत्ताङ्गनाम्बरः । नक्तं तत्र व्रजाहं च विश्राम्यामि निशामिमाम् ॥ ११९

madbuddhyaa ca tayaahuuya svairam dattaanganaambarah | naktam tatra vrajaaham ca vishraamyaami nishaamimaam || 119

Sie wird dich für mich halten, dir Frauenkleider geben und dich einfach einladen.

Geh hin wenn’s dunkel ist. Ich will diese Nacht mal ausspannen.“

एवमुक्तवतस्तस्माद्गोपाल्लगुडकम्बलौ । गृहीत्वा रुद्रसोमोऽत्र तद्वेषेण स तस्थिवान् ॥ १२०

evamuktavatastasmaadgopaallagudakambalau | grhiitvaa rudrasomo’tra tadveshena sa tasthivaan || 120

Nachdem der Kuhhirt das gesagt hatte, nahm Rudrasoma Stab und Umhang von ihm

und stellte sich in seiner Verkleidung hin.

गोपश्च वणिजा साकं धनदेवेन तेन सः । दूरे तत्र मनाक्तस्थौ दासी सा चाययौ ततः ॥ १२१

gopashca vanijaa saakam dhanadevena tena sah | duure tatra manaaktasthau daasii saa caayayau tatah || 121

Hirtenjunge und Kaufmann Dhanadeva standen etwas weiter entfernt zusammen.

Da sprang auch schon die Dienstmagd herbei.

सा तं तमसि तूष्णीकामेत्य स्त्रीवेषगुण्ठितम् । एहीत्युक्त्वा ततो रुद्रसोमं गोपधियानयत् ॥ १२२

saa tam tamasi tuushniikaametya striiveshagunthitam | ehiityuktvaa tato rudrasomam gopadhiyaanayat || 122

Sie trat in der Dunkelheit schweigend zu ihm, wickelte ihn in ein Frauengewand und flüsterte: „Komm!“

So führte sie Rudrasoma davon. Hielt sie ihn doch für jenen Hirten.

स च नीतः स्वभार्यां तां दृष्ट्वा गोपालबुद्धितः । उत्थायैव कृताश्लेषां रुद्रसोमो व्यचिन्तयत् ॥ १२३

sa ca niitah svabhaaryaam taam drshtvaa gopaalabuddhitah | utthaayaiva krtaashleshaam rudrasomo vyacintayat || 123

Vor seine Frau geführt, der er ansah, daß sie ihn für den jungen Hirten hielt,

die sogar aufstand, ihn zu umarmen, überlegte Rudrasoma:

संनिकृष्टे निकृष्टेऽपि कष्टं रज्यन्ति कुस्त्रियः । पापानुरक्ता यदियं गोपेऽप्यासन्नवर्तिनि ॥ १२४

samnikrshte nikrshte’pi kashtam rajyanti kustriyah | paapaanuraktaa yadiyam gope’pyaasannavartini || 124

‚O Weh, üble Weiber lieben jeden Niederling in ihrem Umfeld,

wie meine Sünderin hier den Kuhjungen, nur weil der in der Nähe war.‘

इति ध्यायन्मिषं कृत्वा तदैवास्फुटया गिरा । निर्गत्यैव विरक्तात्मा धनदेवान्तिकं ययौ ॥ १२५

iti dhyaayanmisham krtvaa tadaivaasphutayaa giraa | nirgatyaiva viraktaatmaa dhanadevaantikam yayau || 125

Das dachte er, als er, mit seiner richtigen Stimme einen Vorwand murmelnd, das Weite suchte.

Zutiefst angewidert ging er zu Dhanadeva hinüber.

उक्तस्वगृहवृत्तान्तो वणिजं तमुवाच सः । त्वया सहायमप्येमि वनं यातु गृहं क्षयम् ॥ १२६

uktasvagrhavrttaanto vanijam tamuvaaca sah | tvayaa sahaayamapyemi vanam yaatu grham kshayam || 126

Er erzählte dem Kaufmann, was er in seinem eigenen Haus erlebt hatte, dann sagte er ihm:

„Ich will mit dir in den Wald ziehen. Heim und Herd können mir gestohlen bleiben!“

इत्यूचिवान्रुद्रसोमो धनदेववणिक्च सः । वनं प्रति प्रतस्थाते तदैव सह तौ ततः ॥ १२७

ityuucivaanrudrasomo dhanadevavanikca sah | vanam prati pratasthaate tadaiva saha tau tatah || 127

Also sprach Rudrasoma, als er mit dem Kaufmann Dhanadeva gemeinsam in den Wald aufbrach.

मिलितश्च तयोर्मार्गे धनदेवसुहृच्छशी । कथाप्रसङ्गात्तौ तस्मै स्ववृत्तान्तं शशंसतुः ॥ १२८

militashca tayormaarge dhanadevasuhrcchashii | kathaaprasangaattau tasmai svavrttaantam shashamsatuh || 128

Unterwegs trafen sie Dhanadevas Freund Shashi. Im Verlauf ihrer Unterhaltung erzählten sie dem,

was ihnen beiden passiert war.

स तच्छ्रुत्वा शशीर्ष्यालुश्चिराद्देशान्तरागतः । साशङ्कोऽभूत्स्वगेहिन्यां न्यस्तायामपि भूगृहे ॥ १२९

sa tacchrutvaa shashiirshyaalushciraaddeshaantaraagatah | saashanko’bhuutsvagehinyaam nyastaayaamapi bhuugrhe || 129

Das hörte, soeben nach einer längeren Auslandsreise heimkehrend, der eifersüchtige Shashi.

Ihm kamen Zweifel an seiner Hausfrau, obwohl er sie in den Keller gesperrt hatte.

प्रक्रामंश्च समं ताभ्यां सायं स स्वगृहान्तिकम् । शशी प्राप गृहातिथ्यं तयोः कर्तुमियेष च ॥ १३०

prakraamamshca samam taabhyaam saayam sa svagrhaantikam | shashii praapa grhaatithyam tayoh kartumiyesha ca || 130

So wanderte Shashi mit den beiden zusammen weiter, bis er am Abend vor seinem Haus stand.

Gern hätte er ihnen seine Gastfreundschaft erwiesen,

तावच्च दुर्गन्धवहं कुष्ठशीर्णकराङ्गिकम् । तत्रापश्यत्सशृङ्गारं गायन्तं पुरुषं स्थितम् ॥ १३१

taavacca durgandhavaham kushthashiirnakaraangikam | tatraapashyatsashrngaaram gaayantam purusham sthitam || 131

als er einen Mann da hocken sah, übelriechend, mit von Lepra weggefressenen Händen und Füßen,

der inbrünstig seine Lieder sang.

विस्मयाच्च तमप्राक्षीदीदृशः को भवानिति । कामदेवोऽहमस्मीति कुष्ठी सोऽपि जगाद तम् ॥ १३२

vismayaacca tamapraakshiidiidrshah ko bhavaaniti | Kamadevo’hamasmiiti kushthii so’pi jagaada tam || 132

Verwundert fragte er ihn: „Warum seid Ihr so fröhlich?“ „Weil ich der Liebesgott bin“, erwiderte ihm der Lepröse.

का भ्रान्तिः कामदेवस्त्वं रूपशोभैव वक्ति ते । इत्युक्तः शशिना भूयः सोऽवादीच्छ्र्णु वच्मि ते ॥ १३३

kaa bhraantih Kamadevastvam ruupashobhaiva vakti te | ityuktah shashinaa bhuuyah so’vaadiicchrnu vacmi te || 133

„Kein Zweifel. Daß du der Liebesgott bist, sagt doch schon deine vollkommene Gestalt!“

Auf Shashis Worte erwiderte jener: „Hör zu. Ich erklär’s dir:

इह धूर्तः शशी नाम दत्तैकपरिचारिकाम् । भार्यां निक्षिप्य भूगेहे सेर्ष्यो देशान्तरं गतः ॥ १३४

iha dhuurtah shashii naama dattaikaparicaarikaam | bhaaryaam nikshipya bhuugehe sershyo deshaantaram gatah || 134

Hier wohnt dieser Schurke, Shashii mit Namen. Der hat, eifersüchtig wie er ist, seine Frau mit einer einzigen Dienstmagd in ein Kellerloch gesperrt, als er ins Ausland ging.

तद्भार्यया विधिवशादिह दृष्टस्य मे तया । अर्पितः सद्य एवात्मा मदनाकृष्टचित्तया ॥ १३५

tadbhaaryayaa vidhivashaadiha drshtasya me tayaa | arpitah sadya evaatmaa madanaakrshtacittayaa || 135

Seine Frau hat mich, wie das Schicksal es will, gesehen und sofort erkannt,

da ihr Herz von Liebe zu mir hingerissen ward.

तया समं च सततं रात्रौ रत्रावहं रमे । पृष्ठे गृहीत्वा तद्दासी प्रवेशयति तत्र माम् ॥ १३६

tayaa samam ca satatam raatrau ratraavaham rame | prshthe grhiitvaa taddaasii praveshayati tatra maam || 136

Und so lieben wir uns Nacht für Nacht, denn ihre Magd setzt mich auf ihren Rücken

und trägt mich in ihr Verlies hinab.

तद्ब्रूहि किं न कामोऽहं प्राप्तिः कस्यान्ययोषिताम् । यच्चित्राकारधारिण्या भार्यायाः शशिनः प्रियः ॥ १३७

tadbruuhi kim na kaamo’ham praaptih kasyaanyayoshitaam | yaccitraakaaradhaarinyaa bhaaryaayaah shashinah priyah || 137

Sag mir: Warum sollte ich nicht Kama, der Liebesgott sein? Wer noch hätte Zugriff auf andere Frauen,

wenn ich der Geliebte von Shashins bezaubernder Gattin bin?“

एतत्कुष्टिवचः श्रुत्वा शशी निर्घातदारुणम् । दुःखं निगूह्य जिज्ञासुर्निश्चयं तमुवाच सः ॥ १३८

etatkushtivacah shrutvaa shashii nirghaatadaarunam | duhkham niguuhya jijnaasurnishcayam tamuvaaca sah || 138

Als Shashi die Worte des Aussätzigen gehört hatte, verbarg er seinen Schmerz, diesen tobenden Wirbelwind, und bat Kama, weil er mehr wissen wollte:

सत्यं भवसि कामस्त्वं तदेवं त्वाहमर्थये । त्वत्तः श्रुतायामुत्पन्नं तस्यां कौतूहलं मम ॥ १३९

satyam bhavasi Kamastvam tadevam tvaahamarthaye | tvattah shrutaayaamutpannam tasyaam kautuuhalam mama || 139

„Wahrlich, du bist Kama! Darum bitte ich dich um einen Gefallen:

Das, was ich von dir gehört habe, hat mich neugierig auf diese Frau gemacht.

तदद्यैव निशां तत्र त्वद्वेषेण विशाम्यहम् । प्रसीदान्वहलभ्येऽर्थे तावत्र कियती क्षतिः ॥ १४०

tadadyaiva nishaam tatra tvadveshena vishaamyaham | prasiidaanvahalabhye’rthe taavatra kiyatii kshatih || 140

Ich will gleich heut Nacht in deinem Aufzug zu ihr vordringen. Hab Nachsicht, du kannst sie jeden Tag haben. Was würde dir verlorengehen?“

इत्युक्तः शशिना तेन स कुष्ठी तमभाषत । एवमस्तु गृहाणेमं मद्वेषं देहि मे निजम् ॥ १४१

ityuktah shashinaa tena sa kushthii tamabhaashata | evamastu grhaanemam madvesham dehi me nijam || 141

Der Aussätzige stimmte Shashis Vorschlag zu: „So soll es sein. Nimm du meinen Anzug und gib mir deinen.

तिष्ठाहमिव संवेष्ट्य पाणिपादं च वाससा । यावदायाति सा तस्या दासी तमसि जृम्भिते ॥ १४२

tishthaahamiva samveshtya paanipaadam ca vaasasaa | yaavadaayaati saa tasyaa daasii tamasi jrmbhite || 142

Umwickle Hände und Füße mit den Lumpen. Dann warte, als wärst du ich,

 bis bei Einbruch der Dunkelheit ihre Dienstmagd antritt.

मद्बुद्ध्या च तया पृष्ठे गृहीतेऽहमिव व्रज । अहं हि पादवैकल्याद्गच्छाम्यत्र तथा सदा ॥ १४३

madbuddhyaa ca tayaa prshthe grhiite‘hamiva vraja | aham hi paadavaikalyaadgacchaamyatra tathaa sadaa || 143

Sie nimmt dich huckepack im Glauben, du seist ich. Lauf los!

Ich geh ja auch immer so dorthin, seit es mir die Füße weggefressen hat.“

इत्युक्तः कुष्ठिना सोऽथ शशी तद्वेषमास्थितः । तत्रासीत्तत्सहायौ तौ कुष्ठी चासन्विदूरतः ॥ १४४

ityuktah kushthinaa so’tha shashii tadveshamaasthitah | tatraasiittatsahaayau tau kushthii caasanviduuratah || 144

Shashi zog die Sachen des Leprakranken an, so wie der es ihm gesagt hatte, und blieb da.

Der Aussätzige aber ging mit seinen beiden Gefährten ein Stück weiter weg.

अथागत्य तया कुष्ठिवेषो दृष्टः स तद्धिया । एहीत्युक्त्वा शशी भार्यादास्या पृष्ठेऽधरोप्यत ॥ १४५

athaagatya tayaa kushthivesho drshtah sa taddhiyaa | ehiityuktvaa shashii bhaaryaadaasyaa prshthe’dharopyata || 145

Dann kam die Magd seiner Frau und sah Shashi in den Lumpen des Aussätzigen,

für den sie ihn dann auch hielt. „Los komm!“ flüsterte sie und lud ihn sich auf den Rücken.

निन्ये च नक्तं स तया स्वभार्यायास्ततोऽन्तिकम् । कुष्ठिजारप्रतीक्षिण्यास्तस्यास्तद्भूगृहान्तरम् ॥ १४६

ninye ca naktam sa tayaa svabhaaryaayaastato’ntikam | kushthijaarapratiikshinyaastasyaastadbhuugrhaantaram || 146

Sie trug ihn durch die Nacht zu dem Verlies, wo seine Frau schon ihren leprösen Liebhaber erwartete.

तत्रान्धकारे शोचन्तीमङ्गस्पर्शेन तां ध्रुवम् । स्वभार्यामेव निश्चित्य स वैराग्यमगाच्छशी ॥ १४७

tatraandhakaare shocantiimangasparshena taam dhruvam | svabhaaryaameva nishcitya sa vairaagyamagaacchashii || 147

Die in der Finsternis Schmachtende ertastend vergewisserte Shashi sich, daß sie seine Frau war.

Da packte ihn das Grauen.

ततस्तस्यां प्रसुप्तायां निर्गत्यादृष्ट एव सः । जगाम धनदेवस्य रुद्रसोमस्य चान्तिकम् ॥ १४८

tatastasyaam prasuptaayaam nirgatyaadrshta eva sah | jagaama dhanadevasya rudrasomasya caantikam || 148

Da sie eingeschlafen war, blieb er ungesehen, als er aus dem Keller stürzte, hin zu Dhanadeva und Rudrasoma.

आख्याय च स्ववृत्तान्तं तयोः खिन्नो जगाद सः । हा धिङ्ग्निम्नाभिपातिन्यो लोला दूरान्मनोरमाः ॥ १४९

aakhyaaya ca svavrttaantam tayoh khinno jagaada sah | haa dhingnimnaabhipaatinyo lolaa duuraanmanoramaah || 149

Denen berichtete er seine Erlebnisse und rief dann enttäuscht: „Ach verdammt! Ein reißender Strom sind sie, tief manchmal, quirlig verspielt, von weitem hinreißend schön,

सुक्षोभ्या न स्त्रियः शक्याः पातुं श्वभ्रापगा इव । यदेषा भूगृहस्थापि भार्या मे कुष्ठिनं गता ॥ १५०

sukshobhyaa na striyah shakyaah paatum shvabhraapagaa iva |

yadeshaa bhuugrhasthaapi bhaaryaa me kushthinam gataa || 150

leicht zu erregen, kann man Frauen nicht beschützen, wie man Wasser tief in der Schlucht nicht schlürfen kann. So war’s bei meiner Frau, die im Kellerloch steckend, zu einem Aussätzigen fand.

तन्ममापि वनं श्रेयो धिग्गृहानिति स ब्रुवन् । समदुःखवणिग्विप्रयुतस्तामनयन्निशाम् ॥ १५१

tanmamaapi vanam shreyo dhiggrhaaniti sa bruvan | samaduhkhavanigviprayutastaamanayannishaam || 151

Dann ist wohl auch für mich der Wald das Beste. Zur Hölle mit der Häuslichkeit!“ Sprach‘s und schlug sich diese Nacht in Leidensgemeinschaft mit Kaufmann und Priestersohn um die Ohren.

प्रातस्त्रयोऽपि सहिताः प्रस्थितास्ते वनं प्रति । सवापीकतलं प्रापुर्दिनान्ते पथि पादपम् ॥ १५२

praatastrayo’pi sahitaah prasthitaaste vanam prati | savaapiikatalam praapurdinaante pathi paadapam || 152

Am Morgen brachen sie zu Dritt auf in den Wald. Zum Ende des Tages kamen sie

am Wegrand unterhalb eines Wasserbeckens an einen Baum.

भुक्तपीताश्च ते रात्रौ तत्रारुह्य तरौ स्थिताः । अपश्यन्पान्थमागत्य सुप्तमेकं तरोरधः ॥ १५३

bhuktapiitaashca te raatrau tatraaruhya tarau sthitaah | apashyanpaanthamaagatya suptamekam taroradhah || 153

Sie aßen und tranken, dann kletterten sie auf den Baum, um die Nacht dort zu verbringen.

Irgendwann sahen sie einen Wanderer, der sich unter dem Baum zum Schlafen hinlegte.

क्षणाच्च ददृशुर्वापीमध्यादपरमुद्गतम् । पुरुषं वदनोद्गीर्णसस्त्रीकशयनीयकम् ॥ १५४

kshanaacca dadrshurvaapiimadhyaadaparamudgatam | purusham vadanodgiirnasastriikashayaniiyakam || 154

Wenig später beobachteten sie, wie ein ungewöhnlicher Mann dem Becken entstieg,

Aus seinem Mund würgte er ein kleines Bett mit einem Fräulein darauf hervor.

उपभुज्य स्त्रियं तां स सुष्वाप शयनीयके । स्त्री च दृष्ट्वैव संजग्मे पान्थेनोत्थाय तेन सा ॥ १५५

upabhujya striyam taam sa sushvaapa shayaniiyake | strii ca drshtvaiva samjagme paanthenotthaaya tena saa || 155

Nachdem er sein Weib genossen hatte, schlief er auf dem Bette ein.

Die Frau aber stand auf und umschlang den Wandersmann.

कौ युवामिति पृष्टा च रतान्ते तेन साब्रवीत् । नाग एषोऽहमेतस्य भार्येयं नागकन्यका ॥ १५६

kau yuvaamiti prshtaa ca rataante tena saabraviit | naaga esho’hametasya bhaaryeyam naagakanyakaa || 156

Nach vollendetem Lustakt fragte der sie: „Wer seid ihr beiden?“ Darauf sie:

„Er ist ein Naaga Schlangengott, und ich, ein Naagamädchen, bin seine Frau.

माभूद्भयं च ते यस्मात्पान्थानां नवतिर्मया । नवाधिकोपभुक्तैव पूरितं तु शतं त्वया ॥ १५७

maabhuudbhayam ca te yasmaatpaanthaanaam navatirmayaa | navaadhikopabhuktaiva puuritam tu shatam tvayaa || 157

Sei unbesorgt, denn neunundneunzig Wandersleut hab‘ ich schon freudvoll genossen.

Mit dir sind jetzt die Hundert voll!“

एवं वदन्तीं तां तं च पान्थं दैवात्प्रबुद्ध्य सः । नागो दृष्ट्वा मुखाज्ज्वालां मुक्त्वा भस्मीचकार तौ ॥ १५८

evam vadantiim taam tam ca paantham daivaatprabuddhya sah |

 naago drshtvaa mukhaajjvaalaam muktvaa bhasmiicakaara tau || 158

Zufällig wachte da der Naaga auf und hörte, was sie ihm erzählte.

Eine Stichflamme aus seinem Rachen entlassend verbrannte er sie beide zu einem Häuflein Asche.

न शक्या रक्षितुं यन्न देहान्तर्निहिता अपि । स्त्रियस्तत्र गृहे तासां का वार्त्ता धिग्धिगेव ताः ॥ १५९

na shakyaa rakshitum yanna dehaantarnihitaa api | striyastatra grhe taasaam kaa vaarttaa dhigdhigeva taah || 159

„Wenn man Frauen mit so einem Lebenswandel schon im eigenen Leib nicht schützen kann,

wie dann erst im Haus? Sollen sie uns doch gestohlen bleiben!“

इति नागे गते वापीं ब्रुवन्तस्ते त्रयो निशाम् । शशिप्रभृतयो नीत्वा निर्वृताः प्रययुर्वनम् ॥ १६०

iti naage gate vaapiim bruvantaste trayo nishaam | shashiprabhrtayo niitvaa nirvrtaah prayayurvanam || 160

So sprachen, als der Naaga wieder ins Wasserbecken getaucht war, Shashi und die beiden andern.

Die Nacht verbrachten sie in Frieden, dann zogen sie in den Wald.

तस्मिन्मैत्र्याद्यविकलचतुर्भावनाभ्यासशान्तैश्चित्तैः सम्यङ्नियतमतयः सर्वभूतेषु सौम्याः । 

प्राप्ताः सिद्धिं निरुपमपरानन्दभूमौ समाधौ जग्मुर्मोक्षं क्षपिततमसस्ते त्रयोऽपि क्रमेण ॥ १६१

tasminmaitryaadyavikalacaturbhaavanaabhyaasashaantaishcittaih samyangniyatamatayah sarvabhuuteshu saumyaah | praaptaah siddhim nirupamaparaanandabhuumau samaadhau jagmurmoksham kshapitatamasaste trayo’pi kramena || 161

Hier konnten die Drei, von Freundschaft und anderem unbehelligt, die vier Schaffensakte einstudierend, ihre Gedanken beruhigen, gemeinsam ihren Geist bezähmend allen Wesen gegenüber Gleichmut übend, Schritt für Schritt zur Vollendung finden, ein auf der Erde nicht mehr zu übertreffendes Entzücken, die Einheit mit dem Universum verspüren und alles Dunkle verjagend frei werden.

ता योषितस्तु तेषां निजपापविपाकजनितकष्टदशाः ।

अचिरादेव विनष्टा दुष्टा लोकद्वयभ्रष्टाः ॥ १६२

taayoshitastu teshaam nijapaapavipaakajanitakshtadashaah |

aciraadeva vinashtaa dushtaa lokadvayabhrashtaah || 162

Jene Frauen aber wurden infolge ihrer eigenen Sünden mit schweren Schicksalen geboren,

zerbrachen bald, ja faulten ihrem Ende in beiden Welten entgegen.

एवं मोहप्रभवो रोगो न स्त्रीषु कस्य दुःखाय ।

तास्वेव विवेकभृतां भवति विरागस्तु मोक्षाय ॥ १६३

evam mohaprabhavo rogo na striishu kasya duhkhaaya |

taasveva vivekabhrtaam bhavati viraagastu mokshaaya || 163

Durch die Macht der Verblendung Frauen verfallen zu sein ist eine Qual für jedermann.

Wer ihnen aber von Vernunft geleitet leidenschaftslos begegnet, ist für die Erlösung bestimmt.

इति गोमुखतः कथाविनोदं सचिवाच्छक्तियशःसमागमोत्कः ।

पुनरेव स वत्सराजसूनुश्चिरमाकर्ण्य शनैर्जगाम निद्राम् ॥ १६४

iti gomukhatah kathaavinodam sacivaacchaktiyashahsamaagamotkah |

punareva sa vatsaraajasuunushciramaakarnya shanairjagaama nidraam || 164

Also hatte der Sohn des Königs von Vatsa, nach wie vor ein Wiedersehen mit Shaktiyashas herbeisehnend,  wieder den spannenden Geschichten seines Ministers Gomukha gelauscht und fand allmählich in den Schlaf.

इति महाकविश्रीसोमदेवभट्टविरचिते कथासरित्सागरे शक्तियशोलम्बकेऽष्टमस्तरङ्गः ।

iti mahaakavishriisomadevabhattaviracite kathaasaritsaagare shaktiyasholambake’shtamastarangah |

Das ist im Weltmeer, gespeist aus Strömen von Erzählungen, die achte Welle im Buch Shaktiyashas,

 wie es der Dichterfürst Somadeva Bhatta verfasst hat.