Der Prinz als Schiedsrichter

 

॥ श्रीः ॥

महाकविश्रीसोमदेवभट्टविरचितः

|| shriih ||

mahaakavishriisomadevabhattaviracitah

Der von dem ehrenwerten Dichterfürsten Somadeva verfasste

कथासरित्सागरः

Ozean aus Strömen von Erzählungen

वेला नामैकादशो लम्बकः ।

kathaasaritsaagarah

velaa naamaikaadasha lambakah |

Das Velaa genannte elfte Buch

 

इदं गुरुगिरीन्द्रजाप्रणयनमन्दरान्दोलनात्पुरा किल कथामृतं हरमुखाम्बुधेरुद्गतम् ।

प्रसह्य सरयन्ति ये विगतविघ्नलब्धर्द्धयो धुरं दधति वैबुधीं भुवि भवप्रसादेन ते ॥

idam gurugiriindrajaapranayanamandaraandolanaatpuraa kila kathaamrtam haramukhaambudherudgatam |

prasahya sar ayanti ye vigatavighnalabdharddhayodhuram dadhati vaibudhiim bhuvi bhavaprasaadena te ||

 

Dies ist der Nektar von Geschichten, der, wie man sagt, in Vorzeiten durch beharrliches Aufquirlen mit dem aus dem Fels gebrochenen Mandaraberg an die Oberfläche des Milchmeeres aufgestiegen war, von wo jene, zauberkräftig genug, Hindernisse verschwinden zu lassen, ihn an sich rissen und verschütteten, damit solche mit freundlichem Wesen die Klugheit auf der Erde einrammen.

प्रथमस्तरङ्गः । prathamastarangah | Die erste Welle, 1. Kapitel

नमताशेषविघ्नौघवारणं वारणाननम् । कारणं सर्वसिद्धीनां दुरितार्णवतारणम् ॥ १

namataasheshavighnaughavaaranam vaaranaananam | kaaranam sarvasiddhiinaam duritaarnavataaranam || 1

Ehre sei dem elefantenköpfigen Ganesha, der die unzählig vielen Hindernisse niederreißt,

dem Grundpfeiler aller Erfolge, dem Fährmann auf tückischen Fluten!

एवं स शक्तियशसं प्राप्यान्याः प्रथमाश्च ताः । रत्नप्रभाद्या देवीं च मुख्यां मदनमञ्चुकाम् ॥ २  

evam sa shaktiyashasam praapyaanyaah prathamaashca taah | ratnaprabhaadyaa deviim ca mukhyaam madanamancukaam || 2

Also hatte Naravahanadatta Shaktiyashas erworben. Mit ihr und seinen früheren Frauen, Ratnaprabhaa und den anderen,

sowie seiner Hauptfrau Madanamancuka

अतिष्ठद्विहरन्वत्सयुवराजः सुहृद्युतः । नरवाहनदत्तोऽथ कौशाम्ब्यां पितृपार्श्वगः ॥ ३

atishthadviharanvatsayuvaraajah suhrdyutah | naravaahanadatto’tha kaushaambyaam pitrpaarshvagah || 3

führte er als Kronprinz von Vatsa in Gesellschaft seiner Freunde ein beschauliches Leben

am Hof seines Vaters in Kaushambi.

एकदा च तमुद्यानगतं देशान्तरागतौ । भ्रातरौ राजपुत्रौ द्वावकस्मादभ्युपेयतुः ॥ ४

ekadaa ca tamudyaanagatam deshaantaraagatau | bhraatarau raajaputrau dvaavakasmaadabhyupeyatuh || 4

Bis eines Tages – er hielt sich gerade im Park auf – zwei seiner Brüder,

Prinzen aus dem Ausland, unerwartet auf ihn zutraten.

कृतातिथ्यप्रणतयोस्तयोरेकोऽब्रवीच्च तम् । वैशाखाख्ये पुरे राज्ञः पुत्रावावां द्विमातृकौ ॥ ५

krtaatithyapranatayostayoreko’braviicca tam | vaishaakhaakhye pure raajnah putraavaavaam dvimaatrkau || 5

Gastfreundlich empfangen und nach einer Verbeugung sagte der eine von ihnen:

„Wir sind die Söhne zweier Frauen des Königs von Vaishaakha.

नाम्ना रुचिरदेवोऽहं द्वितीयश्चैष पोतकः । जविनी हस्तिनी मेऽस्ति तुरगौ द्वावमुष्य च ॥ ६

naamnaa ruciradevo’ham dvitiiyashcaisha potakah | javinii hastinii me’sti turagau dvaavamushya ca || 6

Ich heiße Ruciradeva Gottlieb, der zweite hier heißt Potaka, wie der Schlangendämon.

 Ich habe eine schnelle Elefantin, er nennt zwei Rennpferde sein eigen.

तन्निमित्तं समुत्पन्नो विवादश्चावयोर्द्वयोः । अहं जवाधिकां वच्मि हस्तिनीं तुरगावयम् ॥ ७

tannimittam samutpanno vivaadashcaavayordvayoh | aham javaadhikaam vacmi hastiniim turagaavayam || 7

Deretwegen kam es zum Streit zwischen uns: Ich sage, meine Elefantin ist schneller, er sagt, seine Pferde.

अहं यदि जितस्तन्मे पणः सैव करेणुका । अयं यदि जितो वा स्यात्तदश्वावेव तौ पणौ ॥ ८

aham yadi jitastanme panah saiva karenukaa | ayam yadi jito vaa syaattadashvaaveva tau panau || 8

Wenn ich verliere, dann muß ich ihm meine Elefantenkuh geben. Wenn er verliert, gehören seine beiden Pferde mir.

तेषां जवान्तरं ज्ञातुं क्षमो नान्यस्त्वया विना । तदस्मद्गृहमागत्य तत्परीक्षां कुरु प्रभो ॥ ९

teshaam javaantaram jnaatum kshamo naanyastvayaa vinaa | tadasmadgrhamaagatya tatpariikshaam kuru prabho || 9

Außer dir gibt es keinen, der geeignet wäre festzustellen, wer von ihnen schneller ist.

Darum komm zu uns nach Hause, Ehrenwerter, und richte über das Rennen!

प्रसीद त्वं हि सर्वार्थप्रार्थनाकल्पपादपः । आवां चाभ्यागतौ दूरादेतदर्थं तवार्थिनौ ॥ १०

prasiida tvam hi sarvaarthapraarthanaakalpapaadapah | aavaam caabhyaagatau duuraadetadartham tavaarthinau || 10

Sei so gütig, denn du bist der Wunschbaum, den man um alles bitten darf!

 Wir sind von weither gekommen, um dich in dieser Sache zu befragen!“

एवं रुचिरदेवेन सोऽर्थितोऽश्ववशारसात् । अनुरोधाच्च वत्सेशसूनुस्तत्प्रत्यपद्यत ॥ ११

evam ruciradevena so’rthito’shvavashaarasaat | anurodhaacca vatseshasuunustatpratyapadyata || 11

So von Ruciradeva angefleht, auch weil ihn Rösser und Elefantenkühe interessierten,

und weil er ihm den Gefallen tun wollte, stimmte der Prinz von Vatsa ihm zu.

तदुपानीतवाताश्वरथारूढस्तदैव सः । प्रतस्थे प्राप वैशाखपुरं ताभ्यां समं च तत् ॥ १२

tadupaaniitavaataashvarathaaruudhastadaiva sah | pratasthe praapa vaishaakhapuram taabhyaam samam ca tat || 12

Also bestieg er einen von ihnen bereitgestellten Jagdwagen mit windschnellen Rennern davor und brach auf.

Bald erreichten sie gemeinsam Vaishaakhapura.

कोऽयं स्यात्किंस्विदप्राप्तरतिः कामो नवोद्भवः । किंवा द्वितीयश्चन्द्रोऽयमकलङ्को दिवाचरः ॥ १३

ko’yam syaatkimsvidapraaptaratih kaamo navodbhavah | kimvaa dvitiiyashcandro’yamakalanko divaacarah || 13

„Wer mag das wohl sein? Ein neugeborener Liebesgott ohne seine geliebte Rati?

Oder ist er ein zweiter Mond, der fleckenlos am Himmel auf und untergeht?

उत वा पुरुषाकारो धात्रा कामस्य निर्मितः । तरुणीहृदयाकाण्डसमूलोन्मूलनः शरः ॥ १४

uta vaa purushaakaaro dhaatraa kaamasya nirmitah | taruniihrdayaakaandasamuulonmuulanah sharah || 14

Oder ist er gar ein Pfeil der Liebeslust, vom Schöpfer als Mannsbild gebaut,

um die Herzen der Schönheiten gänzlich zu entwurzeln?“

इत्युन्मदाकुलोत्पक्ष्मलोचनाभिर्विलोक्य सः । वर्ण्यमानः पुरस्त्रीभिस्तद्विवेश पुरोत्तमम् ॥ १५

ityunmadaakulotpakshmalocanaabhirvilokya sah | varnyamaanah purastriibhistadvivesha purottamam || 15

So schwärmten liebestrunken ihre vibrierenden Wimpern aufrichtend die Bürgersfrauen,

als sie ihn in ihre schöne Stadt einreiten sahen.

शृङ्गारैकमयं तत्र युवराजो ददर्श सः । पूर्वैः कृतप्रतिष्ठस्य कामदेवस्य मन्दिरम् ॥ १६

shrngaaraikamayam tatra yuvaraajo dadarsha sah | puurvaih krtapratishthasya kaamadevasya mandiram || 16

Dort gewahrte der Kronprinz den einzig aus Liebeslust gebauten Tempel des Liebesgottes,

den schon die Alten zur festen Gruhndlage erklärt hatten.

तस्मिन्रतिप्रीतिपदे प्रविश्य प्रणिपत्य तम् । कामदेवं स विश्रम्य क्षणमध्वश्रमं जहौ ॥ १७

tasminratipriitipade pravishya pranipatya tam | kaamadevam sa vishramya kshanamadhvashramam jahau || 17

Den betrat er und verneigte sich vor Gott Kama, dem Inbegriff für Lust und Liebe,

verweilte da und ließ die Erschöpfung nach der Reise von sich abfallen.

ततस्तद्देवसदनाभ्यर्णवर्ति विवेश च । प्रीत्या रुचिरदेवस्य मन्दिरं तत्पुरस्कृतः ॥ १८

tatastaddevasadanaabhyarnavarti vivesha ca | priityaa ruciradevasya mandiram tatpuraskrtah || 18

Dann begab er sich zu Ruciradevas ganz in der Nähe des Gottessitzes gelegenem Anwesen,

wo man ihm aus Freundschaft den Vortritt ließ.

वरवाजिगजाकीर्णं तदागमनसोत्सवम् । ऊर्जितश्रि स तत्पश्यन्रेमे वत्सेश्वरात्मजः ॥ १९

varavaajigajaakiirnam tadaagamanasotsavam | uurjitashri sa tatpashyanreme vatseshvaraatmajah || 19

Der Sohn des Königs von Vatsa sah den für seine Ankunft festlich geschmückten Hof voller Rennpferde und Elefanten,

und freute sich ob des gewaltigen Reichtums.

तैस्तै रुचिरदेवेन सत्कारैः सत्कृतोऽथ सः । तत्र तद्भगिनीं कन्यां ददर्शात्युद्भुताकृतिम् ॥ २०

taistai ruciradevena satkaaraih satkrto‘tha sah | tatra tadbhaginiim kanyaam dadarshaatyudbhutaakrtim || 20

Von Ruciradeva mit mancherlei Wohltaten verwöhnt, sah er seine Schwester, ein Mädchen von wundersamer Erscheinung.

तद्रूपशोभाकृष्टेन चक्षुषा मानसेन च । न सोऽपश्यत्प्रवासं वा विरहं स्वजनेन वा ॥ २१

tadruupashobhaakrshtena cakshushaa maanasena ca | na so’pashyatpravaasam vaa viraham svajanena vaa || 21

Von ihrer strahlenden Schönheit waren seine Blicke und Sinne derart hingerissen,

daß er sich schon nicht mehr fern der Heimat, getrennt von den Seinen sah.

सापि दृष्ट्येव नीलाब्जमालयेव प्रफुल्लया । प्रेमनिक्षिप्तया तस्य चकारेव स्वयंवरम् ॥ २२

saapi drshtyeva niilaabjamaalayeva praphullayaa | premanikshiptayaa tasya cakaareva svayamvaram || 22

Mit ihren Blicken aus wasserlilienblauen Augen hatte sie längst den voll erblühten Blumenkranz gewunden,

den sie liebevoll über ihn warf und damit ihre Gattenwahl getroffen hatte.

ततो जयेन्द्रसेनाख्यां तां स दध्यौ यथा तथा । आसतां निशि नार्योऽन्या न निद्रापि जहार तम् ॥ २३

tato jayendrasenaakhyaam taam sa dadhyau yathaa tathaa | aasataam nishi naaryo’nyaa na nidraapi jahaara tam || 23

Dann dachte er nur noch an Jayendrasenaa – so hieß sie – daß bei Einbruch der Nacht er nicht von Schläfrigkeit,

geschweige denn von seinen anderen Frauen aufgesucht wurde.

अन्येद्युः पोतकानीतमपि वाससमं जवे । तदश्वरत्नयुगलं वाहविद्यारहस्यवित् ॥ २४

anyedyuh potakaaniitamapi vaasasamam jave | tadashvaratnayugalam vaahavidyaarahasyavit || 24

Am nächsten Tag preschte Potaka, der die Geheimlehren vom Wettrennen kannte,

 auf seinem Wagen hinter einem Paar windschneller Edelrösser davon..

स्वयं रुचिरदेव यां तामारुह्य करेणुकाम् । तद्वेगेन जिगायैव जवाधानबलेन सः ॥ २५

svayam ruciradeva yaam taamaaruhya karenukaam | tadvegena jigaayaiva javaadhaanabalena sah || 25

Ruciradeva bestieg seine Elefantenkuh lieber selbst. Mit ihr gewann er auch, teils ihrer eigenen Schnelligkeit wegen,

teils weil er sie dazu noch kräftig anspornte.

ततो रुचिरदेवेन वाजिरत्नयुगे जिते । यावत्स वत्सेशसुतो विशत्यभ्यन्तरं ततः ॥ २६

tato ruciradevena vaajiratnayuge jite | yaavatsa vatseshasuto vishatyabhyantaram tatah || 26

Als Ruciradeva die beiden trefflichen Rennpferde besiegt hatte, ging der Sohn des Königs von Vatsa ins Haus.

तावत्तस्य पितुः पार्श्वाद्दूतोऽन्तिकमुपाययौ । स दृष्ट्वा पादयोर्दूतस्तं प्रणम्याब्रवीदिदम् ॥ २७

taavattasya pituh paarshvaadduuto’ntikamupaayayau | sa drshtvaa paadayorduutastam pranamyaabraviididam || 27

Da kam von seinem Vater entsandt ein Bote herbeigeritten. Als der Bote den Prinzen fand,

verneigte sich zu seinen Füßen und sagte:

इह प्रयातं बुद्ध्वा त्वां परिवारात्पिता तव । राजा मां प्राहिणोत्त्वां प्रत्येवमादिशति स्म च ॥ २८

iha prayaatam buddhvaa tvaam parivaaraatpitaa tava | raajaa maam praahinottvaam pratyevamaadishati sma ca || 28

„Nachdem dein Vater von der Dienerschaft erfahren hatte, daß du nach hier entschwunden bist,

hat der König mich zu dir entsandt und läßt dir Folgendes ausrichten:

इयद्दूरमनावेद्य यातोऽस्युद्यानतः कथम् । अधृतिर्नस्तदायाहि मुक्तव्यासङ्गसत्वरम् ॥ २९

iyadduuramanaavedya yaato’syudyaanatah katham | adhrtirnastadaayaahi muktavyaasangasatvaram || 29

‚Wie konntest du dich nur so weit aus dem Park entfernen, ohne bescheid zu sagen!

Wir sind nicht belustigt! Lass die Sperenzchen und komm sofort wieder her!‘

इति शृण्वन्पितुर्दूतात्प्रियाप्राप्तिं च चिन्तयन् । नरवाहनदत्तोऽभूत्स दोलारूढमानसः ॥ ३०

iti shrnvanpiturduutaatpriyaapraaptim ca cintayan | naravaahanadatto’bhuutsa dolaaruudhamaanasah || 30

Als Naravahanadatta das so von seines Vaters Boten hörte, war sein Geist im Schwebezustand,

 träumte er doch vom Erwerb seiner Geliebten!

तावत्क्षणाच्च तत्रैकः सार्थवाहोऽतिहर्षलः । दूरादेव नमन्नेत्य युवराजमुवाच तम् ॥ ३१

taavatkshanaacca tatraikah saarthavaaho’tiharshalah | duuraadeva namannetya yuvaraajamuvaaca tam || 31

In dem Moment kam von fern ein Karawanenführer,

verneigte sich ehrerbietig vor dem Kronprinzen und sprach ihn an:

जय वीर जयापुष्पकोदण्डकुसुमायुध । भाविविद्याधराधीश चक्रवर्तिञ्जय प्रभो ॥ ३२

jaya viira jayaapushpakodandakusumaayudha | bhaavividyaadharaadhiisha cakravartinjaya prabho || 32

„Sieg dem Helden! Sieg dem Liebesgott ohne Blumenbogen!

Dem künftigen Herrscher über die Vidyaadharas, Sieg dem Kaiser, o Herr!

बालो न किं मनोहारी वर्धमानो न किं द्विषाम् । वित्रासकारी दृष्टोऽसि देव तस्मादसंशयम् ॥ ३३

baalo na kim manohaarii vardhamaano na kim dvishaam | vitraasakaarii drshto’si deva tasmaadasamshayam || 33

Hinreißend als Kind, als Heranwachsender Entsetzen über seine Feinde bringend

wirst als Gott du angesehen ganz zweifellos!

अचिरादच्युतगुणं त्वां द्रक्ष्यन्त्येव खेचराः । आक्रामन्तं क्रमेण द्यां कुर्वन्तं बलिनिर्जयम् ॥ ३४

aciraadacyutagunam tvaam drakshyantyeva khecaraah | aakraamantam kramena dyaam kurvantam balinirjayam || 34

Bald werden sogar die himmlischen Läufer Vishnus Eigenschaften in dir erkennen!

Der durch die Luft geflogen kommt, um Bali, den Quälgeist niederzuringen!“

इत्यादि स्तुतवांस्तेन युवराजेन सत्कृतः । पृष्टश्चाकथयत्तस्मै स्ववृत्तान्तं महावणिक् ॥ ३५

ityaadi stutavaamstena yuvaraajena satkrtah | prshtashcaakathayattasmai svavrttaantam mahaavanik || 35

Nach solchen und anderen Lobliedern vom Kronprinzen freundlich begrüßt,

wurde nun der weitgereiste Kaufherr nach seinen Erlebnissen gefragt, die er ihm berichtete:

अस्ति लम्पेति नगरी पृथिवीमौलिमालिका । तस्यां कुसुमसाराख्यो वणिगाढ्यो महानभूत् ॥ ३६

asti lampeti nagarii prthiviimaulimaalikaa | tasyaam kusumasaaraakhyo vanigaadhyo mahaanabhuut || 36

Da ist diese Stadt Lampa, das Kronjuwel der Welt. In der lebte ein reicher Geschäftsmann namens Kusumasaara.

तस्य धर्मैकवसतेः शंकराराधनार्जितः । एकोऽहं चन्द्रसाराख्यः पुत्रो वत्सेशनन्दन ॥ ३७

tasya dharmaikavasateh shamkaraaraadhanaarjitah | eko’ham candrasaaraakhyah putro vatseshanandana || 37

Der ging ganz im rechten Glauben auf und stimmte Shiva gütig.

Ich bin sein Sohn Candrasaara, o Sohn des Königs von Vatsa.

सोऽहं मित्रैः समं जातु देवयात्रामवेक्षितुम् । गतस्तत्रापरानाढ्यानद्राक्षं ददतोऽर्थिषु ॥ ३८

so’ham mitraih samam jaatu devayaatraamavekshitum | gatastatraaparaanaadhyaanadraaksham dadato’rthishu || 38

Irgendwann ging ich mit Freunden eine heilige Prozession anzuschauen.

Dort sah ich, wie andere Reiche für die Bettler spendeten.

ततो धनार्जनेच्छा मे प्रदानश्रद्धयोदभूत् । असंतुष्टस्य बह्व्यापि पित्रुपार्जितया श्रिया ॥ ३९

tato dhanaarjanecchaa me pradaanashraddhayodabhuut | asamtushtasya bahvyaapi pitrupaarjitayaa shriyaa || 39

Da entstand in mir der Wunsch, selbst Geld zu verdienen, um guten Gewissens opfern zu können.

Mit dem vielen Geld, das mein Vater angehäuft hatte, war ich nicht mehr glücklich.

तेन द्वीपान्तरं गन्तुमहमम्बुधिवर्त्मना । आरूढवान्प्रवहणं नानारत्नप्रपूरितम् ॥ ४०

tena dviipaantaram gantumahamambudhivartmanaa | aaruudhavaanpravahanam naanaaratnaprapuuritam || 40

Darum belud ich ein Schiff mit allen möglichen Edelsteinen und segelte übers Meer in fremde Länder.

दैवेनेवानुकूलेन वायुना प्रेरितं च तत् । अल्पैरेव दिनैः प्राप तं द्वीपं वहनं मम ॥ ४१

daivenevaanukuulena vaayunaa preritam ca tat | alpaireva dinaih praapa tam dviipam vahanam mama || 41

Mit Glück und günstigen Winden überquerte ich es auch und mein Schiff erreichte nach wenigen Tagen eine Insel.

तत्राप्रतीतमुद्रिक्तरत्नव्यवहृतिं च माम् । बुद्ध्वा राजार्थलोभेन बद्ध्वा कारागृहे व्यधात् ॥ ४२

tatraapratiitamudriktaratnavyavahrtim ca maam | buddhvaa raajaarthalobhena baddhvaa kaaraagrhe vyadhaat || 42

Dort erfuhr der König bald, daß ich, ein Neuling, einen schwunghaften Diamantenhandel betrieb.

Aus Geldgier ließ er mich fesseln und ins Gefängnis werfen.

तस्मिन्गृहे दुष्कृतिभिः क्रन्दद्भिः क्षुत्तृडर्दितैः । प्रेतैरिव स्थितो यावदहं निरयसंनिभे ॥ ४३

tasmingrhe dushkrtibhih krandadbhih kshuttrdarditaih | pretairiva sthito yaavadaham nirayasamnibhe || 43

Das Verließ war die reinste Hölle – voll mit Hunger und Durst leidenden, wie Leichengeister schreienden Verbrechern. Während ich da also festhing,

तावदस्मत्कुलाभिज्ञस्तन्निवासी महावणिक् । महीधराख्यो राजानं मत्कृते तं व्यजिज्ञपत् ॥ ४४

taavadasmatkulaabhijnastannivaasii mahaavanik | mahiidharaakhyo raajaanam matkrte tam vyajijnapat || 44

trat ein dort lebender Geschäftsmann, Mahiidhara, der unsere Familie kannte, vor den König und klärte ihn über mich auf:

लम्पानिवासिनो देव पुत्र एष वणिक्पतेः । निर्दोषस्य तदेतस्य बन्धनाद्ययशस्करम् ॥ ४५

lampaanivaasino deva putra esha vanikpateh | nirdoshasya tadetasya bandhanaadyayashaskaram || 45

„Gebieter, das ist der Sohn eines in Lampa ansässigen Kaufherrn.

Einen Unschuldigen wie ihn einzukerkern macht Euch keine Ehre!“

इत्यादि बोधितस्तेन स मामुन्मोच्य बन्धनात् । आनाय्य चान्तिकं राजा सादरं सममानयत् ॥ ४६

ityaadi bodhitastena sa maamunmocya bandhanaat | aanaayya caantikam raajaa saadaram samamaanayat || 46

Solches und mehr erfuhr der König von ihm. Er ließ meine Fesseln lösen und mich vorführen.

Von nun an schenkte der Monarch mir mehr Beachtung.

ततो राजप्रसादेन तन्मित्रोपाश्रयेण च । तत्रासं महतः कुर्वन्व्यवहारानहं सुखी ॥ ४७

tato raajaprasaadena tanmitropaashrayena ca | tatraasam mahatah kurvanvyavahaaraanaham sukhii || 47

Weil der König so gnädig war und sein Freund sich für mich eingesetzt hatte,

konnte ich jetzt Geschäfte im großen Stil abwickeln.

एकदात्र मधूद्यानयात्रायां दृष्टवानहम् । वणिजः शिखराख्यस्य तनयां वरकन्यकाम् ॥ ४८

ekadaatra madhuudyaanayaatraayaam drshtavaanaham | vanijah shikharaakhyasya tanayaam varakanyakaam || 48

Einmal, bei einem Frühlingsfest im Park, sah ich die Tochter des Kaufmanns Shikhara, ein wirklich schönes Mädchen.

तया कंदर्पदर्पाब्धिलहर्येव हृतस्ततः । गत्वैव तत्पितुस्तस्मादहं याचितवांश्च ताम् ॥ ४९

tayaa kandarpadarpaabdhilaharyeva hrtastatah | gatvaiva tatpitustasmaadaham yaacitavaamshca taam || 49

Von ihr war ich wie von einer Woge im Meer aus Übermut, entflammt von Liebeslust, so hingerissen,

daß ich zu ihrem Vater ging und um ihre Hand anhielt.

स च क्षणं विचिन्त्यान्तस्तत्पिता मामभाषत । साक्षान्न युज्यते दातुमेषा मेऽस्त्यत्र कारणम् ॥ ५०

sa ca kshanam vicintyaantastatpitaa maamabhaashata | saakshaanna yujyate daatumeshaa me’styatra kaaranam || 50

Der überlegte einen Augenblick und sagte dann zu mir: „Offensichtlich paßt es nicht, daß ich sie dir zur Frau gebe.

Und dafür gibt es einen Grund.

तदेतां सिंहलद्वीपमहं मातामहान्तिकम् । प्रहिणोम्युपयच्छस्व गत्वैनामर्थितां ततः ॥ ५१

tadetaam simhaladviipamaham maataamahaantikam | prahinomyupayacchasva gatvainaamarthitaam tatah || 51

Ich schicke sie auf die Löweninsel Ceylon zum Vater ihrer Mutter. Segle dorthin, halte um ihre Hand an und heirate sie.

संदेक्ष्यामि तथा तत्र यथैतत्तव सेत्स्यति । इत्युक्त्वा मां स सम्मान्य शिखरो व्यसृजद्गृहम् ॥ ५२

samdekshyaami tathaa tatra yathaitattava setsyati | ityuktvaa maam sa sammaanya shikharo vyasrjadgrham || 52

Ich gebe ihr die entsprechende Botschaft mit, sodaß ihr Großvater deinem Antrag entspricht.“

Nach diesen Worten verabschiedete Shikhara mich freundlich und schickte mich wieder nach Hause.

अन्येद्युश्च स तां कन्यामारोप्य सपरिच्छदाम् । यानपात्रेऽब्धिमार्गेण प्राहिणोत्सिंहलान्प्रति ॥ ५३

anyedyushca sa taam kanyaamaaropya saparicchadaam | yaanapaatre’bdhimaargena praahinotsimhalaanprati || 53

Gleich am nächsten Tag setzte er das Mädchen samt Gefolge auf ein Schiff.

Das entsandte er übers Meer in Richtung Ceylon.

अथ यावदहं तत्र गन्तुमिच्छामि सोत्सुकः । तावद्विद्युन्निपातोग्रा वार्त्ता तत्रोदभूदियम् ॥ ५४

atha yaavadaham tatra gantumicchaami sotsukah | taavadvidyunnipaatograa vaarttaa tatrodabhuudiyam || 54

Während ich also noch darauf brannte, ihr hinterherzusegeln, erreichte uns schreckliche Nachricht,

die wie ein Blitz einschlug:

शिखरस्य सुता येन याता प्रवहणेन तत् । मग्नमब्धौ न चैकोऽपि तत उत्तीर्णवानिति ॥ ५५

shikharasya sutaa yena yaataa pravahanena tat | magnamabdhau na caiko‘pi tata uttiirnavaaniti || 55

„Das Schiff, auf dem Shikharas Tochter unterwegs war, ist im Meer versunken.

Kein Einziger hat sich von dort retten können!“

तद्वार्तावात्यया भग्नधैर्यः प्रवहणाकुलः । अहं सद्यो निरालम्बे न्यपतं शोकसागरे ॥ ५६

tadvaartaavaatyayaa bhagnadhairyah pravahanaakulah | aham sadyo niraalambe nyapatam shokasaagare || 56

Diese Nachricht zertrümmerte mein Selbstvertrauen wie ein Sturmwind.

Die Angst um das Schiff stürzte mich sofort in ein Meer der Verzweiflung, wo ich keinen Halt mehr fand.

वृद्धैराश्वास्यमानश्च चित्तमाशाभिराक्षिपन् । अकार्षं निश्चयं ज्ञातुं तद्द्वीपगमने मतिम् ॥ ५७

vrddhairaashvaasyamaanashca cittamaashaabhiraakshipan | akaarsham nishcayam jnaatum taddviipagamane matim || 57

Von den Älteren getröstet zerstreute ich meinen Kleinmut mit neuer Hoffnung

 und bezwang meinen Geist, diese Insel aufzusuchen und mir Gewissheit zu verschaffen.

अथ राजप्रियोऽप्यर्थैस्तैस्तैरुपचितोऽपि सन् । आरुह्याम्बुनिधौ पोतं गन्तुमारब्धवानहम् ॥ ५८

atha raajapriyo’pyarthaistaistairupacito’pi san | aaruhyaambunidhau potam gantumaarabdhavaanaham || 58

Als Günstling des Königs mit üppigen Mitteln versehen ging ich an Bord eines Schiffes und begann meine Seefahrt.

गच्छतश्च महाशब्दो मुञ्चन्धाराशरावलीः । उदतिष्ठन्ममाकस्माद्घोरो वारिदतस्करः ॥ ५९

gacchatashca mahaashabdo muncandhaaraasharaavaliih | udatishthanmamaakasmaadghoro vaaridataskarah || 59

Ich fuhr schon eine Weile, als vor mir ein furchterregender Seeräuber in Form einer Wolkenwand auftauchte,

die seinen Pfeilhagel als ohrenbetäubenden Platzregen über mir entlud.

तद्वायुना विरुद्धेन विधिनैव बलीयसा । उत्क्षिप्योत्क्षिप्य च मुहुर्भग्नं मे वहनं ततः ॥ ६०

tadvaayunaa viruddhena vidhinaiva baliiyasaa | utkshipyotkshipya ca muhurbhagnam me vahanam tatah || 60

Der Gegenwind, der sich dann erhob, riss, unerbittlich wie die Vorsehung selbst,

mein Schiff hoch und ließ es wieder niederkrachen, bis es endlich zu Bruch ging.

मग्नेऽम्बुधौ परिजने धने च विधियोगतः । एकं प्रापि महत्काष्ठं पतितेन सता मया ॥ ६१

magne’mbudhau parijane dhane ca vidhiyogatah | ekam praapi mahatkaashtham patitena sataa mayaa || 61

Meine Gefährten und das Geld versanken in den Fluten. Als ich ins Wasser fiel,

konnte ich mich gerade noch an eine Planke klammern.

तेन प्रसारितेनैव धात्रा सपदि बाहुना । शनैर्वातवशादब्धेः पुलिनं प्राप्तवानहम् ॥ ६२

tena prasaaritenaiva dhaatraa sapadi baahunaa | shanairvaatavashaadabdheh pulinam praaptavaanaham || 62

An diesem gewissermaßen vom Schöpfer mir im letzten Moment ausgestreckten Arm

erreichte ich irgendwann, vom Wind mich treiben lassend, den Meeresstrand.

तत्राधिरुह्य दुःखार्तो निन्दन्दैवमशङ्कितम् । स्वर्णलेशमहं प्रापं तटोपान्तच्युतस्थितम् ॥ ६३

tatraadhiruhya duhkhaarto nindandaivamashankitam | svarnaleshamaham praapam tatopaantacyutasthitam || 63

Das Ufer wund an Geist und Körper mich hinaufschleppend haderte ich noch mit meinem Schicksal,

als ich plötzlich im Sand einen Goldklumpen fand, den jemand verloren haben mußte.

तद्विक्रीयात्र निकटे ग्रामे कृत्वाशनादिकम् । क्रीतवस्त्रयुगोऽत्याक्षमब्धिवाहक्लमं मनाक् ॥ ६४

tadvikriiyaatra nikate graame krtvaashanaadikam | kriitavastrayugo’tyaakshamabdhivaahaklamam manaak || 64

Den verkaufte ich in einem nahen Dorf und besorgte mir Essen und so weiter. Dann kaufte ich mir zwei Gewänder und kam allmählich über die Strapazen der Seefahrt hinweg.

ततो दिशमजानानो दयिताविरही भ्रमन् । दृष्टवानस्मि सिकताशिवलिङ्गभृतां भुवम् ॥ ६५

tato dishamajaanaano dayitaavirahii bhraman | drshtavaanasmi sikataashivalingabhrtaam bhuvam || 65

Dann irrte ich, von meiner Geliebten getrennt, ziellos umher.

Bis ich auf einmal aus Sand geformte Shivalingas auf dem  Erdboden stehen sah.

विचरन्मुनिकन्यायां तस्यां चाद्राक्शमेकतः । कन्यां लिङ्गार्चनव्यग्रां वनवेषेऽपि शोभिनीम् ॥ ६६

vicaranmunikanyaayaam tasyaam caadraakshamekatah | kanyaam lingaarcanavyagraam vanaveshe’pi shobhiniim || 66

Unter den zwischen den Lingas umherwandernden Einsiedlertöchtern sah ich auf einmal,

wie eines der Mädchen geistesabwesend ein Lingam anbetete. Sogar in ihrer Wäldlerkluft war sie schön anzusehen.

अहो प्रिया सुसदृशी काप्येषा सैव किं भवेत् । कुतो वैतन्न तादृशि भागधेयानि यन्मम ॥ ६७

aho priyaa susadrshii kaapyeshaa saiva kim bhavet | kuto vaitanna taadrshi bhaagadheyaani yanmama || 67

„Die Kleine ist so schön wie meine Liebste! Oder ist sie’s gar selbst?

Oder warum wird solch göttliches Geschenk mir zuteil?“

इति मां चिन्तयन्तं च सैवेयमिति दक्षिणम् । लोचनं वदति स्मैवं साह्लादं प्रस्फुरन्मुहुः ॥ ६८

iti maam cintayantam ca saiveyamiti dakshinam | locanam vadati smaivam saahlaadam prasphuranmuhuh || 68

Als ich noch dachte: ‚Das ist sie!‘ zuckte  mein rechtes Augenlid vor Freude, als wollte es sagen: ‚Genau so ist es!‘

तन्वि प्रासादवासार्हा त्वमरण्येऽत्र का वद । इति पृष्टा ततः सा च मया नाह स्म किंचन ॥ ६९

tanvi praasaadavaasaarhaa tvamaranye’tra kaa vada | iti prshtaa tatah saa ca mayaa naaha sma kimcana || 69

„Schönes Kind, du verdienst in einem Palast zu wohnen. Sag, wieso lebst du hier im Wald?“

Auf meine Frage aber gab sie keine Antwort.

मुनिशापभयेनाथ लतागुल्मान्तराश्रितः । स्थितवानस्मि तां पश्यन्नवितृप्तेन चक्षुषा ॥ ७०

munishaapabhayenaatha lataagulmaantaraashritah | sthitavaanasmi taam pashyannavitrptena cakshushaa || 70

Aus Angst vor dem Fluch des Sehers versteckte ich mich im Lianendickicht,

von wo ich sie aus schmachtenden Augen beobachtete.

कृतार्चना सा च मुहुः सस्नेहं परिवृत्य माम् । पश्यन्ती विमृशन्ती च किंचित्प्रायात्ततः शनैः ॥ ७१

krtaarcanaa saa ca muhuh sasneham parivrtya maam | pashyantii vimrshantii ca kimcitpraayaattatah shanaih || 71

Nachdem sie ihre Andacht verrichtet hatte, ging sie langsam davon, wandte sich aber immer wieder um,

als sei ihr noch etwas eingefallen, um mich mit den Augen der Liebe zu betrachten.

गतायां दृक्पथात्तस्यां तमोन्धाः पश्यतो दिशः । निशाचक्राह्वसदृशी काप्यवस्था ममाभवत् ॥ ७२

gataayaam drkpathaattasyaam tamondhaah pashyato dishah | nishaacakraahvasadrshii kaapyavasthaa mamaabhavat || 72

Als sie meinem Blickfeld entschwunden war, schien der Horizont mir in Finsternis getaucht.

Mir war zumute, wie der klagenden Rostgans bei Nacht. Was für ein Zustand!

क्षणाच्चाशङ्कितायातां तेजसार्कप्रभानिभाम् । सुतां मतङ्गस्य मुनेराबाल्याद्ब्रह्मचारिणीम् ॥ ७३

kshanaaccaashankitaayaataam tejasaarkaprabhaanibhaam | sutaam matangasya muneraabaalyaadbrahmacaariniim || 73

Bald hatte ich auch die unerwartet nähertretende, wie Sonnenschein strahlende,

seit ihrer Kindheit keusche Tochter des Weisen Matanga,

यमुनाख्यां तपःक्षामशरीरां दिव्यचक्षुषाम् । साक्षाद्धृतिमिवापश्यमहं कल्याणदर्शनाम् ॥ ७४

yamunaakhyaam tapahkshaamashariiraam divyacakshushaam | saakshaaddhrtimivaapashyamaham kalyaanadarshanaam || 74

Yamunaa genannt, vom vielen Fasten abgemagert, hellsichtig,

von edler Erscheinung, wie die offenbarte Entschlossenheit, erkannt.

सा मामवददालम्ब्य चन्द्रसार धृतिं शृणु । शिखराख्यो वणिग्योऽसावस्ति द्वीपान्तरे महान् ॥ ७५

saa maamavadadaalambya candrasaara dhrtim shrnu | shikharaakhyo vanigyo‘saavasti dviipaantare mahaan || 75

Sie sagte zu mir: „Candrasaara, verlass dich auf deine Stärke und hör zu:

Auf einer anderen Insel lebt dieser Großkaufmann Shikhara.

स रूपवत्यां जातायां कन्यायां सुहृदा किल । जिनरक्षितसंज्ञेन ज्ञानिनावादि भिक्षुणा ॥ ७६

sa ruupavatyaam jaataayaam kanyaayaam suhrdaa kila | jinarakshitasamjnena jnaaninaavaadi bhikshunaa || 76

Als ihm eine liebreizende Tochter geboren wurde, sagte sein Freund,

der mit Weitsicht begabte Bettelmönch Jinarakshita, zu ihm:

स्वयं त्वया न देयेयं कन्यैषा ह्यन्यमातृका । दोषः स्यात्ते स्वयं दाने विहितं तादृशं हितम् ॥ ७७

svayam tvayaa na deyeyam kanyaishaa hyanyamaatrkaa | doshah syaatte svayam daane vihitam taadrsham hitam || 77

„Du darfst sie keinem selbst zur Frau geben, denn sie hat eine andere Mutter!

Es wäre ein Verbrechen, wenn du sie selbst weggäbest. Das ist gesetzlich so vorgeschrieben.“

इत्युक्तो भिक्षुणा सोऽथ तां प्रदेयां सुतां वणिक् । तन्मातामहहस्तेन दातुमैच्छत्त्वदर्थिताम् ॥ ७८

ityukto bhikshunaa so’tha taam pradeyaam sutaam vanik | tanmaataamahahastena daatumaicchattvadarthitaam || 78

Weil der Mönch ihm das so erklärt hatte, wollte der Kaufmann seine heiratsfähige Tochter dir, als du um ihre Hand anhieltest, durch die Hand ihres mütterlichen Großvaters überreichen.

अतः सा सिंहलद्वीपं तेन मातामहान्तिकम् । पित्रा विसृष्टा वहने भग्ने न्यपतदम्बुधौ ॥ ७९

atah saa simhaladviipam tena maataamahaantikam | pitraa visrshtaa vahane bhagne nyapatadambudhau || 79

Also schickte ihr Vater sie zum Vater ihrer Mutter nach Simhala, auf die Insel.

 Doch sie erlitt Schiffbruch und stürzte ins Meer.

आयुर्बलेव चानीय दैवेनेव महोर्मिणा । वेलातटे समुद्रेण निक्षिप्ता सा वणिक्सुता ॥ ८०

aayurbaleva caaniiya daiveneva mahorminaa | velaatate samudrena nikshiptaa saa vaniksutaa || 80

Da es der Kaufmannstochter aber bestimmt war, nicht so bald zu sterben,

schickte der Ozean ihr eine mächtige Woge und spülte sie hier an den Meeresstrand.

तावत्पिता मे भगवान्मतङ्गमुनिरम्बुधौ । सशिष्यः स्नातुमायातो मृतकल्पां ददर्श ताम् ॥ ८१

taavatpitaa me bhagavaanmatangamunirambudhau | sashishyah snaatumaayaato mrtakalpaam dadarsha taam || 81

Mein Vater, der Seher Matanga, war gerade mit seinen Schülern zum Schwimmen gegangen, als er die Halbtote sah.

स दयालुः समाश्वास्य तां स्वमाश्रममानयत् । यमुने तव पाल्येयमिति च न्यस्तवान्मयि ॥ ८२

sa dayaaluh samaashvaasya taam svamaashramamaanayat | yamune tava paalyeyamiti ca nyastavaanmayi || 82

Mitleidig wie er war, beatmete er das Mädchen und brachte es in seine Einsiedelei.

„Yamuna, kümmere dich um sie!“ So hat er sie mir anvertraut.

वेलातटादियं प्राप्ता मयेति स महामुनिः । नाम्ना तामकरोद्वेलां बालां मुनिजनप्रियाम् ॥ ८३

velaatataadiyam praaptaa mayeti sa mahaamunih | naamnaa taamakarodvelaam baalaam munijanapriyaam || 83

„Weil ich sie am Meeresufer gefunden habe, soll sie auch so heißen!“ sprach der Große Seher

und nannte das Kind Velaa. So wurde sie zum Liebling der Einsiedler.

तत्स्नेहेन च चित्तं मेऽपत्यस्नेहकृपामयः । ब्रह्मचर्यनिरस्तोऽपि हा संसारोऽद्य बाधते ॥ ८४

tatsnehena ca cittam me‘patyasnehakrpaamayah | brahmacaryanirasto‘pi haa samsaaro’dya baadhate || 84

Obwohl ich der Welt entsagt und Keuschheit gelobt habe, wirft es mich meiner Liebe zu ihr wegen jetzt zurück,

weil ich natürlich immer noch ein Herz für Kinder habe.

आपाणिग्रहणां तां च नवयौवनशोभिनीम् । दूयते चन्द्रसारैतां दर्शं दर्शं मनो मम ॥ ८५

aapaanigrahanaam taam ca navayauvanashobhiniim | duuyate candrasaaraitaam darsham darsham mano mama || 85

Also, Candrasaara, gibt es mir jedesmal einen Stich ins Herz, wenn ich sie in der Blüte ihrer Jugend

immer noch unverheiratet sehen muß!

सा च प्राग्जन्मभार्या ते बुद्ध्वा च त्वामिहागतम् । प्रणिधानादहं पुत्र सम्प्राप्तैषा तवान्तिकम् ॥ ८६

saa ca praagjanmabhaaryaa te buddhvaa ca tvaamihaagatam | pranidhaanaadaham putra sampraaptaishaa tavaantikam || 86

Außerdem war sie schon in eurem früheren Leben deine Frau. Als ich dank meiner Hellsicht von deiner Ankunft erfuhr, mein Junge, hab‘ ich sie dir zugeführt.

तदायच्छोपयच्छस्व वेलां तामस्मदर्पिताम् । क्लेशोऽनुभूतः साफल्यं भजतां युवयोरयम् ॥ ८७

tadaayacchopayacchasva velaam taamasmadarpitaam | klesho’nubhuutah saaphalyam bhajataam yuvayorayam || 87

Greif zu und nimm dir die von uns bereitgestellte Velaa zur Frau. Mögen eure Entbehrungen Früchte tragen,

die ihr dann beide genießen sollt!“

इत्यानन्द्य गिरानभ्रवृष्ट्येव नयति स्म सा । यमुना मां भगवती मतङ्गस्याश्रमं पितुः ॥ ८८

ityaanandya giraanabhravrshtyeva nayati sma saa | yamunaa maam bhagavatii matangasyaashramam pituh || 88

Nachdem die Heilige Yamuna mich wie ein wolkenloser Regenguß erquickt hatte,

gingen wir zusammen in die Einsiedelei ihres Vaters Matanga.

विज्ञप्तश्च तया तत्र तां मतङ्गमुनिः स मे । ददौ वेलां मनोराज्यसम्पत्तिमिव रूपिणीम् ॥ ८९

vijnaptashca tayaa tatra taam matangamunih sa me | dadau velaam manoraajyasampattimiva ruupiniim || 89

Von ihr ins Bild gesetzt, gab Mönch Matanga mir gleich dort die Velaa zur Frau,

diese verkörperte Inkarnation des Glücks im Königreich der Sinne.

ततस्तया समं तत्र वेलयाहं सुखस्थितः । एकदा तद्युतोऽकार्षं जलकेलिं सरोम्भसि ॥ ९०

tatastayaa samam tatra velayaaham sukhasthitah | ekadaa tadyuto’kaarsham jalakelim sarombhasi || 90

Und so lebte ich dort mit Velaa glücklich zusammen. Eines Tages planschten wir beide unbekümmert im Bassin herum.

अपश्यता सवेलेनाप्यवेलं क्षिपता जलम् । सिक्तः स्नानप्रवृत्तोऽत्र स मतङ्गमुनिर्मया ॥ ९१

apashyataa savelenaapyavelam kshipataa jalam | siktah snaanapravrtto&tra sa matangamunirmayaa || 91

Da wir nicht gesehen hatten, daß Mönch Matanga gerade zum Baden gekommen war,

spritzten Velaa und ich ihn unpassenderweise naß.

स तेन कुपितः शापं सभार्ये मय्यपातयत् । वियोगो भविता पापौ दम्पत्योर्युवयोरिति ॥ ९२

sa tena kupitah shaapam sabhaarye mayyapaatayat | viyogo bhavitaa paapau dampatyoryuvayoriti || 92

Dadurch erzürnt schleuderte er mir samt Ehefrau diesen Fluch entgegen:

„Ihr zwei sündigen jungen Eheleute sollt getrennt werden!“

ततस्तया दीनगिरा वेलया पादलग्नया । प्रार्थितः स मुनिर्ध्यात्वा शापान्तं नौ समादिशत् ॥ ९३

tatastayaa diinagiraa velayaa paadalagnayaa | praarthitah sa munirdhyaatvaa shaapaantam nau samaadishat || 93

Da fiel Velaa ihm zu Füßen und flehte ihn verzweifelt an,

sodaß der Seher nachdachte und uns das Ende der Verwünschung bekanntgab:

जेता करेणुवेगेन योऽश्वरत्नयुगं बली । नरवाहनदत्तं तं भाविविद्याधरेश्वरम् ॥ ९४

jetaa karenuvegena yo’shvaratnayugam balii | naravaahanadattam tam bhaavividyaadhareshvaram || 94

„Sobald du Naravahanadatta, den künftigen Herrscher über die Vidyaadharas,

den Sieger über zwei Rennpferde aufgrund einer schnelleren Reitelefantin,

चन्द्रसार यदा द्रक्ष्यस्याराद्वत्सेश्वरात्मजम् । संगंस्यसे तदा शापप्रशमाद्भार्ययानया ॥ ९४

candrasaara yadaa drakshyasyaaraadvatseshvaraatmajam | samgamsyase tadaa shaapaprashamaadbhaaryayaanayaa || 94

den Sohn des Königs von Vatsa also von Weitem siehst, Candrasaara,

wirst du mit deiner Frau wieder vereint sein, weil eure Verwünschung abgelaufen ist!“

इत्युक्त्वा स मतङ्गर्षिः कृत्वा स्नानादिकां क्रियाम् । दर्शनाय हरेर्व्योम्ना श्वेतद्वीपं गतोऽभवत् ॥ ९६

ityuktvaa sa matangarshih krtvaa snaanaadikaam kriyaam | darshanaaya harervyomnaa shvetadviipam gato’bhavat || 96

Nach diesen Worten vollzog Rishi Matanga sein Baderitual und andere Riten.

Dann stieg er auf und flog zur Weißen Insel, um Vishnu zu sehen.

विद्याधरेण पादाग्राद्यः प्राप्तो धूर्जटेः पुरा । तस्मान्मया च बालत्वादात्तो यश्चूतपादपः ॥ ९७

vidyaadharena paadaagraadyah praapto dhuurjateh puraa | tasmaanmayaa ca baalatvaadaatto yashcuutapaadapah || 97

„Vor Zeiten hat ein Vidyaadhara einen Schuh, von Shivas Fuß gefallen, aufgehoben und mir geschenkt.

Ich nahm ihn an, weil ich noch ein Kind war. Was jetzt ein Mangobaum,

सोऽयं सद्रत्ननिचितो दत्तो वामधुना मया । इत्युक्त्वा मां सभार्यं सा तत्रैव यमुनाप्यगात् ॥ ९८

so’yam sadratnanicito datto vaamadhunaa mayaa | ityuktvaa maam sabhaaryam saa tatraiva yamunaapyagaat || 98

und mit Edelsteinen besetzt ist, schenke ich euch hiermit.“ Nachdem Yamunaa mir und meiner Frau das gesagt hatte,

entschwand auch sie dorthin.

अथाहं प्राप्तदयितो निर्विण्णो वनवासतः । वियोगभीतेरभवं स्वं देशं प्रति सोत्सुकः ॥ ९९

athaaham praaptadayito nirvinno vanavaasatah | viyogabhiiterabhavam svam desham prati sotsukah || 99

Nun, da ich meine Geliebte wiederhatte, wollt ich vom Waldleben nichts mehr wissen.

Aus Angst vor der uns angedrohten Trennung sehnte ich mich in mein Land zurück.

ततः प्रवृत्तश्चागन्तुमहं प्राप्याम्बुधेस्तटम् । लब्धे वणिक्प्रवहणे भार्यामारोपयं पुरः ॥ १००

tatah pravrttashcaagantumaham praapyaambudhestatam | labdhe vanikpravahane bhaaryaamaaropayam purah || 100

Ganz in Aufbruchstimmung zogen wir also los, bis wir die Küste erreichten.

Ich fand einen Kauffahrer und brachte zuerst meine Frau an Bord.

स्वयं चारोढुमिच्छामि यावत्तावत्समीरणः । मुनिशापात्सुहृत्पोतं तं दूरमहरन्मम ॥ १०१

svayam caarodhumicchaami yaavattaavatsamiiranah | munishaapaatsuhrtpotam tam duuramaharanmama || 101

Gerade will ich selbst einsteigen, als der Verwünschung des Sehers gemäß ein kräftiger Wind

den Segler meines Freundes immer weiter von mir abtrieb.

पोतेन हृतभार्यस्य मोहोऽपि विनिपत्य मे । लब्धछिद्र इवाहार्षीच्चेतनां विह्वलात्मनः ॥ १०२

potena hrtabhaaryasya moho’pi vinipatya me | labdhachidra ivaahaarshiiccetanaam vihvalaatmanah || 102

Als das Schiff mir die Frau davontrug, überfiel Betäubung mich. Als hätte der Schock ein Loch gefunden,

drang geistige Starre in mich ein.

ततोऽत्र तापसः कश्चिदागतो वीक्ष्य मूर्छितम् । कृपया मां समाश्वास्य नीतवानाश्रमं शनैः ॥ १०३

tato’tra taapasah kashcidaagato viikshya muurchitam | krpayaa maam samaashvaasya niitavaanaashramam shanaih || 103

Da kam ein Asket des Wegs, sah mich Versteinerten, sprach mir gut zu und führte mich behutsam in seine Einsiedelei.

पृष्ट्वा चात्र यथावृत्तं श्रुत्वा शापविजृम्भितम् । बुद्ध्वा च सावधिं शापं धृतिबन्धं व्यधात्स मे ॥ १०४

prshtvaa caatra yathaavrttam shrutvaa shaapavijrmbhitam | buddhvaa ca saavadhim shaapam dhrtibandham vyadhaatsa me || 104

Dort fragte er, was passiert war. Als er von den Folgen der Verwünschung hörte

und daß sie ein Ende hatte, löste er meine feste Erstarrung.

ततोऽब्धौ भग्नवहनोत्तीर्णं प्राप्य वणिग्वरम् । सखायं मिलितोऽभूवमन्विष्यंस्तां प्रियां पुनः ॥ १०५

tato’bdhau bhagnavahanottiirnam praapya vanigvaram | sakhaayam milito’bhuuvamanvishyamstaam priyaam punah || 105

Bald fand ich einen aus dem geborstenen Schiff geretteten, wackeren Kaufmann.

Mit diesem neuen Freund stach ich wieder in See, um meine Geliebte zu suchen.

शापक्षयाशया दत्तहस्तालम्बश्च दुर्गमान् । तांस्तानुल्लङ्घ्यन्देशान्दिवसांश्च बहूनहम् ॥ १०६

shaapakshayaashayaa dattahastaalambashca durgamaan | taamstaanullanghyandeshaandivasaamshca bahuunaham || 106

Mich an die Hoffnung auf ein Ende der Verwünschung klammernd,

überquerte ich viele Tage lang viele unwegsame Landstriche.

क्रमाच्च वैशाखपुरं सम्प्राप्येदं श्रुतो मया । त्वं वत्सेश्वरसद्वंशमुक्तामणिरिहागतः ॥ १०७

kramaacca vaishaakhapuram sampraapyedam shruto mayaa | tvam vatseshvarasadvamshamuktaamanirihaagatah || 107

Und als ich endlich die Stadt Vaishaakha erreicht hatte, hörte ich, daß du,

Perljuwel aus der edlen Familie des Herrschers über Vatsa, hier sein sollst.

दृष्टे च दूराद्धस्तिन्या विजिताश्वयुगे त्वयि । उज्झितः स मया शापभारो लघ्वन्तरात्मना ॥ १०८

drshte ca duuraaddhastinyaa vijitaashvayuge tvayi | ujjhitah sa mayaa shaapabhaaro laghvantaraatmanaa || 108

Als ich dich dann von Weitem sah und die Elefantin das Pferdegespann besiegt hatte,

war die Last der Verwünschung von mir genommen und mir wurde wieder leicht ums Herz.

क्षणाच्च सम्मुखायातामद्राक्षमिह तां प्रियाम् । वेलां वणिग्भिरानीतां तेन पोतेन साधुभिः ॥ १०९

kshanaacca sammukhaayaataamadraakshamiha taam priyaam | velaam vanigbhiraaniitaam tena potena saadhubhih || 109

Dann sah ich auch meine liebe Velaa auf mich zulaufen, von trefflichen Kaufleuten auf ihrem Schiff herbeigebracht.

ततस्तयाहं यमुनाप्रत्तसद्रत्नहस्तया । मिलितस्त्वत्प्रसादेन तीर्णशापमहार्णवः ॥ ११०

tatastayaaham yamunaaprattasadratnahastayaa | militastvatprasaadena tiirnashaapamahaarnavah || 110

Jetzt nehme ich ihre, von Yamunaa mit Edelsteinen beschenkte Hand in meine,

 da ich dank deiner Gnade den Ozean der Verwünschungen überquert habe.

अतः प्रणन्तुं त्वामस्मि वत्सराजसुतागतः । निर्वृत्तो यामि चेदानीं स्वदेशं दयितायुतः ॥ १११

atah pranantum tvaamasmi vatsaraajasutaagatah | nirvrtto yaami cedaaniim svadesham dayitaayutah || 111

Nun bin ich hier, Prinz von Vatsa, mich vor dir zu verneigen, und reite, wiederhergestellt,

in Begleitung meiner Liebsten in mein Land zurück.“

इति स वणिजि तस्मिन्नात्मवृत्तान्तमुक्त्वा गतविति चरितार्थे चन्द्रसारे प्रणम्य ।

अभवदतिविनम्रो वत्सराजात्मजेऽस्मिन्स किल रुचिरदेवो दृष्टमाहात्म्यहृष्टः ॥ ११२

iti sa vaniji tasminnaatmavrttaantamuktvaa gataviti caritaarthe candrasaare pranamya |

abhavadativinamro vatsaraajaatmaje’sminsa kila ruciradevo drshtamaahaatmyahrshtah || 112

So berichtete Kaufmann Candrasaara, der sein Ziel erreicht hatte, dem Prinzen von Vatsa, was ihm widerfahren war.

Er verneigte sich vor ihm und zog sich zutiefst ergriffen zurück.

Ruciradeva, der Naravahanadattas Größe erkannt hatte, war so beglückt,

प्रादाच्च तां स्वभगिनीमुपचारवृत्तिमालम्ब्य युक्तिमनुरागहृताय तस्मै ।

प्राग्दित्सितां सुसदृशीं स जयेन्द्रसेनां सद्यः करेणुतुरगोत्तमयुग्मयुक्तां ॥ ११३

praadaacca taam svabhaginiimupacaaravrttimaalambya yuktimanuraagahrtaaya tasmai |

praagditsitaam susadrshiim sa jayendrasenaam sadyah karenuturagottamayugmayuktaam || 113

daß er in Anlehnung an das Gebot des Gastgeschenks ihm, der sich schon für eine Allianz mit ihr erwärmt hatte, seine Schwester Jayendrasenaa sogleich zur Frau gab. Die wollte er ihm von Anfang an schon geben, weil sie als Ergänzung zu der Elefantenkuh und dem trefflichen Rennergespann vorzüglich zu ihm passte.

स च तामादाय वधूं साश्ववशां रुचिरदेवमामन्त्र्य ।

नरवाहनदत्तः स्वां कौशाम्बीमाययौ नगरीम् ॥ ११४

sa ca taamaadaaya vadhuum saashvavashaam ruciradevamaamantrya |

naravaahanadattah svaam kaushaambiimaayayau nagariim || 114

Eheweib, Pferde und Elefantin entgegennehmend verabschiedete Naravahanadatta sich von Ruciradeva

und ritt zurück in seine Heimatstadt Kaushambi.

तस्यामास्त च विहरन्नन्दितवत्सेश्वरस्तया सहितः ।

अन्याभिश्च स सुखितो देवीभिर्मदनमञ्चुकाद्याभिः ॥ ११५

tasyaamaasta ca viharannanditavatseshvarastayaa sahitah |

anyaabhishca sa sukhito deviibhirmadanamancukaadyaabhih || 115

In dieser wanderte er mit ihr, sehr zur Freude seines Vaters, des Königs von Vatsa, umher. Überhaupt lebte er mit den anderen Prinzessinnen glücklich zusammen, wobei Madanamanchuka stets seine Hauptfrau blieb.

इति महाकविश्रीसोमदेवभट्टविरचिते कथासरित्सागरे वेलालम्बके प्रथमस्तरङ्गः ।

समाप्तश्चायं वेलालम्बक एकादशः ।

iti mahaakavishriisomadevabhatta viracite kathaasaritsaagare velaalambake prathamastarangah |

samaaptashcaayam velaalambaka ekaadashah |

So lautet das erste Kapitel im Buch Velaa im Meer der Erzählungen, wie sie der Dichterfürst Somadeva Bhatta aufgeschrieben hat. Damit ist auch das elfte Buch Velaa abgeschlossen.