Wer ist die zartest Besaitete?

 

शशाङ्कवतीलम्बकः १२

अष्टादशस्तरङ्गः ashtaadashastarangah| Die achtzehnte Welle, Kapitel 18 alte Zählung: 85

एकादशो वेतालः ekaadasho vetaala Der 11. Vetala

 

ततो गत्वा पुनः प्राप्य शिंशपातोऽग्रहीन्नृपः । स त्रिविक्रमसेनोंऽसे वेतालं तं चचाल च ॥ १

tato gatvaa punah praapya shimshapaato’grahiinnrpah | sa trivikramasenom’se vetaalam tam cacaala ca || 1

Also ging König Trivikramasena wieder zum Ashokabaum, und zog mit dem Vetala auf der Schulter weiter.

आयान्तं च तमंसस्थो वेतालः सोऽब्रवीन्नृपम् । राजन्विचित्रामेकां ते वर्णयामि कथां शृणु ॥ २

aayaantam ca tamamsastho vetaalah so’braviinnrpam | raajanvicitraamekaam te varnayaami kathaam shrnu || 2

Als der König so weiterging, sprach der auf seiner Schulter hockende Vetala zu ihm:

„König, ich erzähl dir eine interessante Geschichte. Hör zu:

उज्जयिन्यामभूत्पूर्वं नाम्ना धर्मध्वजो नृपः । तिस्रस्तस्याभवन्भार्या राजपुत्र्योऽतिवल्लभाः ॥ ३

ujjayinyaamabhuutpuurvam naamnaa dharmadhvajo nrpah | tisrastasyaabhavanbhaaryaa raajaputryo’tivallabhaah || 3

Einst lebte in Ujjain König Dharmadhvaja. Der hatte drei Frauen – äußerst liebreizende Prinzessinnen.

एका तास्विन्दुलेखेति तारावल्यपरा तथा । नाम्ना मृगाङ्कवत्यन्या निःसामान्यवपुर्गुणाः ॥ ४

ekaa taasvindulekheti taaraavalyaparaa tathaa | naamnaa mrgaankavatyanyaa nihsaamaanyavapurgunaah || 4

Eine hieß Indulekhaa Mondlichtstrahl, die andere Taaraavalii Sternenschwarm, und die dritte war Mrgaankavatii Rehauge.

Alle glänzten sie mit ihren unvergleichlichen körperlichen Vorzügen.

ताभिः स विहरन्राजा राज्ञीभिस्तिसृभिः सह । आसांचक्रे कृती तत्र जिताशेषरिपुः सुखम् ॥ ५

taabhih sa viharanraajaa raajniibhistisrbhih saha | aasaamcakre krtii tatra jitaashesharipuh sukham || 5

Und der erfolgreiche König, nachdem er all seine Widersacher besiegt hatte, verlebte mit diesen drei Frauen wonnevolle Momente.

एकदा तत्र सम्प्राप्ते वसन्तसमयोत्सवे । प्रियाभिः सहितस्ताभिरुद्यानं क्रीडितुं ययौ ॥ ६

ekadaa tatra sampraapte vasantasamayotsave | priyaabhih sahitastaabhirudyaanam kriiditum yayau || 6

Einst, zur Zeit der Frühlingsfeierlichkeiten, ging er in den Garten, um sich dort mit seinen Liebsten zu vergnügen.

तत्रालिमालामौर्वीकाः पश्यन्पुष्पानता लताः । चापयष्टीरनङ्गस्य मधुना सज्जिता इव ॥ ७

tatraalimaalaamaurviikaah pashyanpushpaanataa lataah | caapayashtiiranangasya madhunaa sajjitaa iva || 7

Dort sah er Lianen unter Blüten sich wie Bögen bis zur Erde neigen, mit Bienenreihen als Bogensehnen,

als wären die mit des Liebesgottes Honigseim bestrichen,

शृण्वंश्च तद्द्रुमाग्रस्थकोकिलोदीरितां गिरम् । सम्भोगैकरसस्याज्ञामिव मानसजन्मनः ॥ ८

shrnvamshca taddrumaagrasthakokilodiiritaam giram | sambhogaikarasasyaajnaamiva maanasajanmanah || 8

und lauschte dem Flöten der Kuckucke von den Baumwipfeln herab

wie dem Befehl des im Herzen entstehenden Liebesgottes zu Lust und Leidenschaft.

सिषेवेऽन्तःपुरैः साकं स राजा वासवोपमः । पानं मदस्य कंदर्पजीवितस्यापि जीवितम् ॥ ९

sisheve’ntahpuraih saakam sa raajaa vaasavopamah | paanam madasya kamdarpajiivitasyaapi jiivitam || 9

Hier wurde der König zu Indra, dem Häuptling der Vasus, als er mit den Königinnen des Branntweins genoss,

des Liebesgottes eigentlichen Lebenselixirs.

तन्निःश्वाससुगन्धीनि तद्बिम्बौष्ठरुचीनि च । प्रियापीतावशेषाणि पिबन्रेमे मधूनि सः ॥ १०

tannihshvaasasugandhiini tadbimbaushtharuciini ca | priyaapiitaavasheshaani pibanreme madhuuni sah || 10

Er genoss den Wein, den seine Liebsten schon zur Hälfte getrunken hatten,

der jetzt das Aroma ihrer Seufzer trug und rot wie ihre Kirschenmünder war.

तत्र तस्येन्दुलेखाया राज्ञः केलिकचग्रहात् । तस्याः पपात कर्णाग्रादुत्सङ्गे त्वङ्गदुत्पलम् ॥ ११

tatra tasyendulekhaayaa raajnah kelikacagrahaat | tasyaah papaata karnaagraadutsange tvangadutpalam || 11

Als Indulekha den König zum Spaß an den Haaren zog, löste sich ein am Ohr getragener blauer Lotus und fiel in ihren Schoß.

तेनोरुपृष्ठे सहसा क्षते जातेऽभिघातजे । अभिजाता महादेवी हाहेत्युक्त्वा मुमूर्छ सा ॥ १२

tenoruprshthe sahasaa kshate jaate’bhighaataje | abhijaataa mahaadevii haahetyuktvaa mumuurcha saa || 12

Von diesem Aufprall bekam sie auf ihrem Oberschenkel sofort einen großen blauen Fleck.

Die hochwohlgeborene Königin konnte nur noch „O Weh, wie wird mir?“ rufen, bevor sie ihn Ohnmacht fiel.

तद्दृष्ट्वा विह्वलेनार्त्या राज्ञा परिजनेन च । समाश्वास्यत राज्ञी सा शनैः शीताम्बुमारुतैः ॥ १३

taddrshtvaa vihvalenaartyaa raajnaa parijanena ca | samaashvaasyata raajnii saa shanaih shiitaambumaarutaih || 13

Als der König und die Bediensteten sie so sahen, waren sie erschüttert,

konnten sie aber mit kaltem Wasser und zugefächelter Luft allmählich reanimieren.

ततो नीत्वा स राजा तां राजधानीं भिषक्कृतैः । प्रियामुपाचरद्दिव्यैरामुक्तव्रणपट्टिकाम् ॥ १४

tato niitvaa sa raajaa taam raajadhaaniim bhishakkrtaih | priyaamupaacaraddivyairaamuktavranapattikaam || 14

Dann brachte der König sie ins Königsschloß. Hier ließ er ihr einen Wundverband anlegen

und behandelte seine Liebste mit von den Ärzten gemischten Wundertinkturen.

रात्रौ च सुस्थितां दृष्ट्वा तां स राजा द्वितीयया । तारावल्या सहारोहच्चन्द्रप्रसादमीश्वरः ॥ १५

raatrau ca susthitaam drshtvaa taam sa raajaa dvitiiyayaa | taaraavalyaa sahaarohaccandraprasaadamiishvarah || 15

Als er sie des Nachts wieder in einem besseren Zustand sah,

stieg der Herr mit seiner Zweiten, Taaraavali, hoch aufs Mondscheindeck.

तत्र तस्याङ्कसुप्ताया राज्ञस्तस्या हिमत्विषः । करा जालपथैः पेतुरङ्गे चलितवाससि ॥ १६

tatra tasyaankasuptaayaa raajnastasyaa himatvishah | karaa jaalapathaih peturange calitavaasasi || 16

Hier fielen die kalten Strahlen des Mondes durch das Gitterfenster auf den Leib der Königin,

die an der Seite ihres Mannes lag, dahin, wo ihr Gewand sich verschoben hatte.

ततः क्षणात्प्रबुद्धा सा हा दग्धास्मीति वादिनी । शयनात्सहसोत्तस्थौ तदङ्गपरिमर्शिनी ॥ १७

tatah kshanaatprabuddhaa saa haa dagdhaasmiiti vaadinii | shayanaatsahasottasthau tadangaparimarshinii || 17

Da erwachte sie sogleich und schrie: „Hilfe, ich brenne!“. Hektisch Ihre Glieder reibend sprang sie aus dem Bett.

किमेतदिति सम्भ्रान्तः प्रबुद्धोऽथ ददर्श सः । उत्थाय राजा विस्फोटानङ्गे तस्या विनिर्गतान् ॥ १८

kimetaditi sambhraantah prabuddho’tha dadarsha sah | utthaaya raajaa visphotaanange tasyaa vinirgataan || 18

„Was ist denn!“ rief erwachend der König und sah fassungslos zu, wie sich an ihrem Körper Brandblasen bildeten.

पृच्छन्तं सा च तं प्राह तारावली तदा । नग्नाङ्गे पतितैरिन्दोः करैरेतत्कृतं मम ॥ १९

prcchantam saa ca tam praaha taaraavalii tadaa | nagnaange patitairindoh karairetatkrtam mama || 19

Als er sie weiter befragte, sagte Taaraavalii zu ihm: „Die auf meinen bloßen Leib treffenden Mondstrahlen haben mir das angetan!“

इत्युक्तवत्याः क्रन्दन्त्याः सार्तिराह्वयति स्म सः । तस्याः परिजनं राजा विह्वलाकुलधावितं ॥ २०

ityuktavatyaah krandantyaah saartiraahvayati sma sah | tasyaah parijanam raajaa vihvalaakuladhaavitam || 20

Nach diesen Worten brach sie in Tränen aus. Mitfühlend rief der König ihre Dienstmägde, die aufgeschreckt gelaufen kamen.

तेनास्याः कारयामास सजलैर्नलिनीदलैः । शय्यामदापयच्चाङ्गे श्रीखण्डार्द्रविलेपनम् ॥ २१

tenaasyaah kaarayaamaasa sajalairnaliniidalaih | shayyaamadaapayaccaange shriikhandaardravilepanam || 21

Von denen ließ er ihr ein Bett aus Lotusblättern aufschütten, auch wies er jene an, ihren Leib mit Sandelholzpaste zu bestreichen.

तावद्बुद्ध्वा तृतीयास्य सा मृगाङ्कवती प्रिया । तत्पार्श्वमागन्तुमना निर्ययौ निजमन्दिरात् ॥ २२

taavadbuddhvaa trtiiyaasya saa mrgaankavatii priyaa | tatpaarshvamaagantumanaa niryayau nijamandiraat || 22

Inzwischen hatte auch seine dritte Frau, Mrgaankavati, davon gehört. In der Absicht ihn aufzusuchen, verließ sie ihr Schloß.

निर्गता साशृणोत्क्वापि गृहे धान्यावघातजम् । निःशब्दायां निशि व्यक्तं विदूरे मुसलध्वनिम् ॥ २३

nirgataa saashrnotkvaapi grhe dhaanyaavaghaatajam | nihshabdaayaam nishi vyaktam viduure musaladhvanim || 23

Als sie draußen war, vernahm sie in der nächtlichen Stille von fern deutlich das Stampfen einer Mörserkeule,

das entsteht, wenn im Haus Reis zerstoßen wird.

श्रुत्वैव हा मृतास्मीति ब्रुवाणा धुन्वती करौ । उपाविशद्व्यथाक्रान्तमार्गे सा मृगलोचना ॥ २४

shrutvaiva haa mrtaasmiiti bruvaanaa dhunvatii karau | upaavishadvyathaakraantamaarge saa mrgalocanaa || 24

Als sie das hörte, rief sie „O Weh! Ich sterbe!“ Da setzte sich, mit beiden Händen vor Schmerzen zitternd,

die Rehäugige an den Wegesrand.

ततः प्रतिनिवृत्यैव नीत्वा परिजनेन सा । स्वमेवान्तःपुरं बाला रुदती शयनेऽपतत् ॥ २५

tatah pratinivrtyaiva niitvaa parijanena saa | svamevaantahpuram baalaa rudatii shayane’patat || 25

Dann ging die Kleine, von ihren Dienern geführt, zu sich ins Frauenhaus zurück, wo sie stöhnend aufs Bett sank.

ददर्श तत्र तस्याश्च चिन्वन्साश्रुः परिच्छदः । आलीनभ्रमरौ पद्माविव हस्तौ किणाङ्कितौ ॥ २६

dadarsha tatra tasyaashca cinvansaashruh paricchadah | aaliinabhramarau padmaaviva hastau kinaankitau || 26

Dort sahen die sie untersuchenden, weinenden Bediensteten ihre beiden Handlotusse,

von Wunden gezeichnet, als hätte ein Schwarm schwarzer Bienen sie heimgesucht.

गत्वा च सोऽब्रवीद्राज्ञे राजाप्यागत्य विह्वलः । किमेतदिति पप्रच्छ सोऽथ धर्मध्वजः प्रियाम् ॥ २७

gatvaa ca so’braviidraajne raajaapyaagatya vihvalah | kimetaditi papraccha so’tha dharmadhvajah priyaam || 27

Sie liefen zum König und erzählten ihm davon. Stark beunruhigt kam Dharmadhvaja herbei und fragte seine Gattin: „Was ist los?“

सापि प्रदर्श्य हस्तौ तमित्युवाच रुजान्विता । श्रुते मुसलशब्दे मे जातावेतौ किणाङ्कितौ ॥ २८

saapi pradarshya hastau tamityuvaaca rujaanvitaa | shrute musalashabde me jaataavetau kinaankitau || 28

Sie zeigte ihm ihre Hände und stöhnte unter Schmerzen: „Kaum hatte ich das Stoßen der Mörserkeule gehört,

da sind an beiden Händen diese Wundmale aufgetreten.“

ततः स दाहशमनं दापयामास हस्तयोः । तस्याश्चन्दनलेपादि राजाद्भुतविषादवान् ॥ २९

tatah sa daahashamanam daapayaamaasa hastayoh | tasyaashcandanalepaadi raajaadbhutavishaadavaan || 29

An dieser übernatürlichen Erscheinung verzweifelnd, ließ der König eine Brandsalbe aus Sandel

und andere Mixturen auf ihre beiden Hände auftragen.

एकस्या उत्पलेनापि पतता क्षतमाहितम् । द्वितीयस्याः पुनर्दग्धमङ्गं शशिकरैरपि ॥ ३०

ekasyaa utpalenaapi patataa kshatamaahitam | dvitiiyasyaah punardagdhamangam shashikarairapi || 30

Er überlegte: ‚Die eine trägt von einem fallenden Lotus Wunden davon,

die Zweite wiederum verbrennt sich an den Strahlen des Häschenmondes,

एतस्यास्तु तृतीयस्याः श्रुतेनापि विनिर्गताः । कष्टं मुसलशब्देन हस्तयोरीदृशाः किणाः ॥ ३१

etasyaastu trtiiyasyaah shrutenaapi vinirgataah | kashtam musalashabdena hastayoriidrshaah kinaah || 31

die Dritte kriegt allein schon vom Höhren einer verdammten Mörserkeule Schürfwunden an beiden Händen!

अहो युगपदेतासां प्रेयसीनां ममाधुना । गुणोऽप्यत्यभिजातत्वं जातो दोषाय दैवतः ॥ ३२

aho yugapadetaasaam preyasiinaam mamaadhunaa | guno’pyatyabhijaatatvam jaato doshaaya daivatah || 32

O Weh, durch schicksalhafte Fügung sind die angeborenen außerordentlichen Vorzüge all meiner drei Liebsten

endlich zu einem Nachteil für mich geworden!‘

इति चिन्तयतस्तस्य भ्रमतोऽन्तःपुरेषु च । त्रियामा शतयामेव कृच्छ्रात्सा नृपतेर्ययौ ॥ ३३

iti cintayatastasya bhramato’ntahpureshu ca | triyaamaa shatayaameva krcchraatsaa nrpateryayau || 33

Unter solchen Grübeleien irrte der König zwischen den Frauengemächern umher,

und die drei Nachtwachen brachte er mühsam hinter sich, so, als wären‘s Hunderte.

प्रातश्च स भिषक्छल्यहर्तृभिः सह सम्व्यधात् । तथा यथाभूदचिरात्स्वस्थान्तःपुर्निर्वृतः ॥ ३४

praatashca sa bhishakchalyahartrbhih saha samvyadhaat | tathaa yathaabhuudaciraatsvasthaantahpurnirvrtah || 34

Am nächsten Morgen aber walteten Artzt und Chirurgen ihres Amtes,

sodaß wenig später die Bewohnerinnen des Frauenhauses wieder genesen waren.“

एवमेतां कथामुक्त्वा वेतालोऽत्यद्भुतां तदा । स त्रिविक्रमसेनं तं पप्रच्छांसस्थितो नृपम् ॥ ३५

evametaam kathaamuktvaa vetaalo’tyadbhutaam tadaa | sa trivikramasenam tam papracchaamsasthito nrpam || 35

Nachdem der Totengeist diese denkwürdige Erzählung abgeschlossen hatte,

fragte er den König Trivikramasena, immer noch auf seiner Schulter hockend:

अभिजाततरैरेतासु राजन्राज्ञीषु का वद । पूर्वोक्तः सोऽस्तु शापस्ते जानन्यदि न जल्पसि ॥ ३६

abhijaatatarairetaasu raajanraajniishu kaa vada | puurvoktah so’stu shaapaste jaananyadi na jalpasi || 36

„Sag an, König: Welche von diesen Königinnen ist die empfindsamste? Die zuvor geflüsterte Verwünschung

gilt immer noch für dich, wenn du’s weißt und den Mund hältst!“

तच्छ्रुत्वा सोऽब्रवीद्राजा सुकुमारतरात्र सा । अस्पृष्टे मुसले यस्याः शब्देनैवोद्गताः किणाः ॥ ३७

tacchrutvaa so’braviidraajaa sukumaarataraatra saa | asprshte musale yasyaah shabdenaivodgataah kinaah || 37

Auf diese freundliche Erinnerung hin sprach der König: „Die Zarteste ist die, bei der die Schürfwunden auftraten,

obwohl sie die Mörserkeule nicht angefasst, sondern nur gehört hatte!

उत्पलेन्दुकरैः स्पर्शे वृत्ते त्वितरयोर्द्वयोः । संजाता व्रणविस्फोटास्तेन तस्या न ते समे ॥ ३८

utpalendukaraih sparshe vrtte tvitarayordvayoh | samjaataa vranavisphotaastena tasyaa na te same || 38

Die beiden anderen hatten jedoch direkten Kontakt mit dem blauen Lotus und den Mondlichtstrahlen. Von daher die blauen Flecken der einen, die Brandblasen der anderen. Darum sind sie mit dieser nicht zu vergleichen.“

इति तस्योक्तवतोंऽसाद्राज्ञो भूयो जगाम स स्वपदम् ।

वेतालः स च राजा तथैव तं सुदृढनिश्चयोऽनुययौ ॥ ३९

iti tasyoktavatom’saadraajno bhuuyo jagaama sa svapadam |

vetaalah sa ca raajaa tathaiva tam sudrdhanishcayo’nuyayau || 39

Nachdem der König das gesagt hatte, rutschte der Leichengeist wieder von seiner Schulter herab und ging seiner Wege.

Der König wiederum folgte ihm fest entschlossen.

इति महाकविश्रीसोमदेवभट्टविरचिते कथासरित्सागरे शशाङ्कवतीलम्बके अष्टादशस्तरङ्गः ।

iti mahaakavishriisomadevabhattaviracite kathaasaritsaagare shashaankavatiilambake ashtaadashastarangah |

Das war im Buch Shashankavati aus dem Weltmeer gespeist von Strömen der Erzählungen,

die der Dichterfürst Shri Somadeva Bhatta komponiert hat, die achtzehnte Welle.

 

 

 

 

 

Geschworen wird im Flüsterton

 

 शशाङ्कवतीलम्बकः १२

सप्तदशस्तरङ्गः saptadashastarangah| Die siebzehnte Welle, Kapitel 17 alte Zählung: 84

दशमो वेतालः dashamo vetaala Der 10. Vetala

 

स त्रिविक्रमसेनोऽथ गत्वा तं शिंशपातरोः । राजा जग्राह वेतालं पुनरंसे चचाल च ॥ १

sa trivikramaseno’tha gatvaa tam shimshapaataroh | raajaa jagraaha vetaalam punaramse cacaala ca || 1

Also ging König Trivikramasena zum Ashokabaum, setzte sich den Vetala auf die Schulter und ging los.

प्रयान्तं च तमाह स्म सोंसपृष्ठगः । श्रान्तोऽसि राजंस्तदिमां शृणु श्रमहरां कथाम् ॥ २

prayaantam ca tamaaha sma soM’saprshthagah | shraanto’si raajamstadimaam shrnu shramaharaam kathaam || 2

Während er weiterging, sagte der auf seiner Schulter sitzende Totengeist: „Du bist müde, König.

Hör dir also diese, jede Müdigkeit hinraffende Geschichte an:

अभूत्सकलभूपालमस्तकन्यस्तशासनः । वीरबाहुरिति ख्यातो नाम्ना पार्थिवसत्तमः ॥ ३

abhuutsakalabhuupaalamastakanyastashaasanah | viirabaahuriti khyaato naamnaa paarthivasattamah || 3

Da war dieser treffliche Herrscher, den sie Virabaahu nannten, der seine Befehle über die Häupter aller anderen Könige erließ.

तस्यानङ्गपुरं नाम बभूव नगरोत्तमम् । तत्रासीदर्थदत्ताख्यः सार्थवाहो महाधनः ॥ ४

tasyaanangapuram naama babhuuva nagarottamam | tatraasiidarthadattaakhyah saarthavaaho mahaadhanah || 4

Da war auch diese schöne Stadt gelegen, Anangapuram, in der ein reicher Karawanenführer lebte, ein gewisser Arthadatta.

तस्यासीद्धनदत्ताख्यज्येष्ठपुत्रकनीयसी । सुता मदनसेनेति कन्यारत्नं वणिक्पतेः ॥ ५

tasyaasiiddhanadattaakhyajyeshthaputrakaniiyasii | sutaa madanaseneti kanyaaratnam vanikpateh || 5

Der hatte einen älteren Sohn, den Dhanadatta, und eine jüngere Tochter, Madanasena, das Mädchenjuwel des Kaufherrn.

तामेकदा निजोद्याने क्रीडन्तीं ससखीजनाम् । ददर्श धर्मदत्ताख्यो भ्रातृमित्रं वणिक्सुतः ॥ ६

taamekadaa nijodyaane kriidantiim sasakhiijanaam | dadarsha dharmadattaakhyo bhraatrmitram vaniksutah || 6

Als sie einmal mit ihren Freundinnen im Garten spielte, sah sie der Kaufmannssohn Dharmadatta, ein Freund ihres Bruders.

स तामालोक्य लावण्यरसनिर्भरनिर्झराम् । आलक्ष्यकुचकुम्भाग्रां वलित्रयतरङ्गिताम् ॥ ७

sa taamaalokya laavanyarasanirbharanirjharaam | aalakshyakucakumbhaagraam valitrayatarangitaam || 7

Als er sie ansah, wie ihr Liebreiz sich sturzbachartig heftig über sie ergoss, die Kelche ihrer ragenden Brüste halb entblößt,

ihre drei Nabelfältchen Wellen schlagend,

यौवनद्विरदस्येव क्रीडामज्जनवापिकाम् । सद्योऽभूत्स्मरबाणौघसंतापहृतचेतनः ॥ ८

yauvanadviradasyeva kriidaamajjanavaapikaam | sadyo’bhuutsmarabaanaughasamtaapahrtacetanah || 8

als sei gerade ein junger Elefant spielend in den See getaucht – ward ihm, der unter des Liebesgottes Brandpfeilhagel

sogleich in Flammen aufging, sein Herz entrissen.

अहो धाराधिरूढेन रूपेण द्योतितामुना । इयं मे मानसं भेत्तुं भल्ली मारेण निर्मिता ॥ ९

aho dhaaraadhiruudhena ruupena dyotitaamunaa | iyam me maanasam bhettum bhallii maarena nirmitaa || 9

‚O Weh! So wie diese Frau von ihrer sich über sie ergießenden Schönheit beschienen wird,

muß Maara sie geschaffen haben, um mir mit dem Bärenpfeil das Bewußtsein zu spalten!‘

इत्यादि यावद्ध्यायन्स निर्वर्णयति तां चिरम् । तावत्तस्यातिचक्राम चक्राह्वस्येव वासरः ॥ १०

ityaadi yaavaddhyaayansa nirvarnayati taam ciram | taavattasyaaticakraama cakraahvasyeva vaasarah || 10

Mit diesen und anderen Gedanken betrachtete er sie noch lange. So ging der Tag für ihn wie bei den Rostgänsen vorbei.

मदनसेना सा विवेश स्वगृहान्तरम् । चित्तं च धर्मदत्तस्य तदनालोकनव्यया ॥ ११

madanasenaa saa vivesha svagrhaantaram | cittam ca dharmadattasya tadanaalokanavyayaa || 11

Madanasena ging zu sich nach Hause, und da sie seinem Sichtfeld entschwand, schwanden Dharmadatta die Sinne.

तददर्शनदुःखाग्निसंतापेनेव च ज्वलन् । लोहितो निपपाताशु भास्वानप्यपराम्बुधौ ॥ १२

tadadarshanaduhkhaagnisamtaapeneva ca jvalan | lohito nipapaataashu bhaasvaanapyaparaambudhau || 12

Glühend rot vor Fieber aus Schmerz, sie nicht mehr sehen zu können, versank auch die Sonne schnell im westlichen Meer.

तां विज्ञायैव सुमुखीं नक्तमभ्यन्तरे गताम् । उदियाय शनैश्चन्द्रस्तन्मुखाब्जविनिर्जितः ॥ १३

taam vijnaayaiva sumukhiim naktamabhyantare gataam | udiyaaya shanaishcandrastanmukhaabjavinirjitah || 13

Auch der durch ihr Lotusantlitz niedergeschlagene Mond rappelte sich allmählich wieder auf,

als er sah, wie die junge Schönheit ins Dunkel der Nacht eintrat.

तावद्गत्वा गृहं तां स धर्मदत्तोऽनुचिन्तयन् । तस्यौ निपत्य शयने चन्द्रपादाहतो लुठन् ॥ १४

taavadgatvaa grham taam sa dharmadatto’nucintayan | tasyau nipatya shayane candrapaadaahato luthan || 14

Auch Dharmadatta ging, ihr in Gedanken nachhängend, zu sich nach Hause,

ließ sich aufs Bett fallen und wälzte sich von Mondes Füßen getreten hin und her.

यत्नेन पृच्छ्यमानोऽपि सखिभिर्बन्धुभिस्तथा । न किंचित्कथयामास स्मरग्रहविमोहितः ॥ १५

yatnena prcchyamaano’pi sakhibhirbandhubhistathaa | na kimcitkathayaamaasa smaragrahavimohitah || 15

Auch als Freunde und Verwandte ihn mühevoll befragten,

brachte der im Schwitzkasten der Liebe Bewußtlose kein Wort hervor.

निशि कृच्छ्राच्च सम्प्राप्तनिद्रः स्वप्ने तथैव ताम् । पश्यन्ननुनयन्कान्तां किं किं चक्रे न सोत्सुकः ॥ १६

nishi krcchraacca sampraaptanidrah svapne tathaiva taam | pashyannanunayankaantaam kim kim cakre na sotsukah || 16

Nachts fand er mit Mühe Schlaf, sah und nahm die Heißersehnte dann im Traum. Was macht man nicht alles vor Sehnsucht!

प्रातः प्रबुद्धो गत्वा च ददर्शैकाकिनीं रहः । सखीं प्रतीक्षमाणां तां तत्रोद्यानस्थितां पुनः ॥ १७

praatah prabuddho gatvaa ca dadarshaikaakiniim rahah | sakhiim pratiikshamaanaam taam tatrodyaanasthitaam punah || 17

Als er am nächsten Morgen erwachte, ging er wieder in den Garten, wo er sie allein auf eine Freundin warten sah.

उपेत्य च परिष्वङ्गलालसः प्रेमपेशलैः । तामुपच्छन्दयामास वचोभिश्चरणानतः ॥ १८

upetya ca parishvangalaalasah premapeshalaih | taamupacchandayaamaasa vacobhishcaranaanatah || 18

Auf sie zugehend verlangte es ihn, sie zu umarmen. Zu ihren Füßen sich verneigend,

begann er sie mit liebeszarter Stimme zu bezirzen.

कन्याहं परदाराश्च न तवास्मीह साम्प्रतम् । पित्रा समुद्रदत्ताय दत्ताहं वणिजे यतः ॥ १९

kanyaaham paradaaraashca na tavaasmiiha saampratam | pitraa samudradattaaya dattaaham vanije yatah || 19

Darauf sie: „Ich bin ein Mädchen und Frau eines anderen. Es wäre unschicklich, hier die deine zu sein.

Weil ja mein Vater mich schon dem Kaufmann Samudradatta versprach.

दिनैः कतिपयैरेव विवाहो भविता च मे । तद्गच्छ तूष्णीं मा कश्चित्पश्येद्दोषो भवेत्ततः ॥ २०

dinaih katipayaireva vivaaho bhavitaa ca me | tadgaccha tuushniim maa kashcitpashyeddosho bhavettatah || 20

In ein paar Tagen schon soll meine Hochzeit sein. Also schleich dich leis‘ davon, damit dich keiner sieht. Das gibt nur Ärger.“

इत्युक्तः स तयात्यर्थं धर्मदत्तो जगाद ताम् । यदस्तु मे न जीवेयं विना हि भवतीमहम् ॥ २१

ityuktah sa tayaatyartham dharmadatto jagaada taam | yadastu me na jiiveyam vinaa hi bhavatiimaham || 21

So von ihr abgewiesen, schoss Dharmadatta übers Ziel hinaus: „Komme was da wolle! Ohne dich kann ich nicht leben!“

तच्छ्रुत्वा सा वणिक्कन्या बलात्कारभयाकुला । तमुवाच विवाहो मे तावत्सम्पद्यतामिह ॥ २२

tacchrutvaa saa vanikkanyaa balaatkaarabhayaakulaa | tamuvaaca vivaaho me taavatsampadyataamiha || 22

Als die Kaufmannstochter ihn so hörte, bekam sie Angst, er würde ihr Gewalt antun, und sprach:

 „Zuerst soll meine Hochzeit hier vollzogen sein,

कन्यादानफलं तातः प्राप्नोतु चिरकाङ्क्षितम् । ततोऽहं त्वामुपैष्यामि निश्चितं प्राणयार्जिता ॥ २३

kanyaadaanaphalam taatah praapnotu cirakaankshitam | tato’ham tvaamupaishyaami nishcitam praanayaarjitaa || 23

und mein Vater den langersehnten Lohn für die Vermählung seiner Tochter erhalten.

Dann komm ich bestimmt zu dir, denn du hast mich mit deinem Lebensgeist gewonnen.“

श्रुत्वैतत्सोऽब्रवीन्नेष्टा ह्यन्यपूर्वा मम प्रिया । परभुक्ते हि कमले किमलेर्जायते रतिः ॥ २४

shrutvaitatso’braviinneshtaa hyanyapuurvaa mama priyaa | parabhukte hi kamale kimalerjaayate ratih || 24

Als er das gehört hatte, sagte er: „Ich will keine, die schon eines anderen Geliebte war!

Hat die Biene noch Lust, wenn der Lotus von anderen ausgeschlürft ward?“

इत्युक्ता तेन सावादीत्कृतोद्वाहैव तर्ह्यहम् । पूर्वं त्वामुपयास्यामि ततोऽभ्येष्यामि तं पतिम् ॥ २५

ityuktaa tena saavaadiitkrtodvaahaiva tarhyaham | puurvam tvaamupayaasyaami tato’bhyeshyaami tam patim || 25

Darauf erwiderte sie: „Sobald das Hochzeitsritual erledigt ist, komm ich zuerst zu dir und geh erst dann zu meinem Mann.“

एवमुक्तवतीं तस्मिन्नोज्झति प्रत्ययं विना । वणिक्पुत्रे सशपथं सत्यवाचं बबन्ध सा ॥ २६

evamuktavatiim tasminnojjhati pratyayam vinaa | vanikputre sashapatham satyavaacam babandha saa || 26

Nachdem sie ihm das versichert hatte, wollte er sie ohne Bekräftigung nicht gehenlassen.

Da gab sie dem Kaufmannssohn im Flüsterton den Eid, daß sie sich an die Wahrheit hält.

ततस्तेनोज्झिता विग्ना सा विवेश स्वमन्दिरम् । प्राप्ते च लग्नदिवसे निर्वृत्तोद्वाहमङ्गला ॥ २७

tatastenojjhitaa vignaa saa vivesha svamandiram | praapte ca lagnadivase nirvrttodvaahamangalaa || 27

Danach ließ er sie gehen, und sie betrat sorgenvoll ihr Haus. Als der Tag der Eheschließung gekommen

und der glückverheißende Ritus durchlaufen war,

गत्वा पतिगृहं नीत्वा सोत्सवेन च तद्दिनम् । सा पत्या सममध्यास्त शयनीयगृहं निशि ॥ २८

gatvaa patigrham niitvaa sotsavena ca taddinam | saa patyaa samamadhyaasta shayaniiyagrham nishi || 28

ging sie ins Haus ihres Mannes und verbrachte den Tag unter Festlichkeiten.

Nachts suchten sie und ihr Mann das Schlafzimmer auf.

तत्र शय्यनिषण्णापि न तस्य प्रत्यपद्यत । पत्युः समुद्रदत्तस्य परिष्वङ्गमसम्मुखी ॥ २९

tatra shayyanishannaapi na tasya pratyapadyata | patyuh samudradattasya parishvangamasammukhii || 29

Zwar lag sie dann mit ihm auf dem Bett, zeigte sich aber ungewillt, die Umarmung ihres Mannes Samudradatta zu erwidern.

तेनानुनीयमानापि यदुदश्रुर्बभूव सा । तस्य नाभिमतोऽस्म्यस्या नूनमित्यकरोद्धृदि ॥ ३०

tenaanuniiyamaanaapi yadudashrurbabhuuva saa | tasya naabhimato’smyasyaa nuunamityakaroddhrdi || 30

Als er sie zu überreden versuchte, brach sie in Tränen aus. Tief im Herzen dachte er: „Sie will mich nicht.“

जगाद चानभिमतो यद्यहं तव सुन्दरि । तन्मे नार्थस्त्वया गच्छ यः प्रियस्तव तं प्रति ॥ ३१

jagaada caanabhimato yadyaham tava sundari | tanme naarthastvayaa gaccha yah priyastava tam prati || 31

Auch sagte er: „Wenn du mich nicht liebst, Schönheit, hat es keinen Zweck mit dir.

Geh doch zu deinem Geliebten, wer immer das ist!“

तच्छ्रुत्वा सा नतमुखी शनैरेवमुवाच तम् । त्वं मे प्राणाधिकः प्रेयान्विज्ञप्तिं किं तु मे शृणु ॥ ३२

tacchrutvaa saa natamukhii shanairevamuvaaca tam | tvam me praanaadhikah preyaanvijnaptim kim tu me shrnu || 32

Als sie das hörte, senkte sie ihr Antlitz und sagte stockend: „Dich liebe ich mehr als mein Leben.

Hör dir trotzdem an, was ich dir sagen will!

अनुतिष्ठ सहर्षं च प्रयच्छ च ममाभयम् । कुरुष्व शपथं यावदार्यपुत्र वदामि ते ॥ ३३

anutishtha saharsham ca prayaccha ca mamaabhayam | kurushva shapatham yaavadaaryaputra vadaami te || 33

Steh erstmal gutgelaunt auf und versprich mir Straflosigkeit. Leiste auch einen Eid darauf.

Dann will ich, edler Ehemann, dir alles erzählen.“

एवमुक्तवती कृच्छ्रात्तथा तेन कृते पुनः । सलज्जं सविषादं च सभयं च जगाद सा ॥ ३४

evamuktavatii krcchraattathaa tena krte punah | salajjam savishaadam ca sabhayam ca jagaada saa || 34

Dazu erklärte er sich widerwillig bereit. Sie sprach dann weiter, wobei sie Scham, Abscheu und Angst verspürte:

एकाकिनीं गृहोद्याने दृष्ट्वा मामेकदा युवा । अरुणद्धर्मदत्ताख्यः सखा भ्रातुः स्मरातुरः ॥ ३५

ekaakiniim grhodyaane drshtvaa maamekadaa yuvaa | arunaddharmadattaakhyah sakhaa bhraatuh smaraaturah || 35

„Als ich allein im Hausgarten war, hat ein junger Mann, Dharmadatta, der Freund meines Bruders,

mich gesehen und vor Begierde wild bedrängt.

रक्षन्त्या सपरीवादं कन्यादानफलं पितुं । मया हठप्रवृत्तस्य तस्य वाक्संयमः कृतः ॥ ३६

rakshantyaa sapariivaadam kanyaadaanaphalam pituh | mayaa hathapravrttasya tasya vaaksamyamah krtah || 36

Um den Lohn meines Vaters für die Vermählung seiner Tochter zu sichern und mich vor Anschuldigungen und seiner Gewaltanwendung zu schützen, habe ich diese Abmachung mit ihm getroffen:

पूर्वं कृतविवाहा त्वामुपैष्यामि ततः प्रियम् । तन्मे सत्यवचः पाल्यमनुमन्यस्व तत्प्रभो ॥ ३७

puurvam krtavivaahaa tvaamupaishyaami tatah priyam | tanme satyavacah paalyamanumanyasva tatprabho || 37

‚Wenn ich verheiratet bin, komm ich erst zu dir und geh dann zu meinem Mann.‘

Jetzt muß ich mein Versprechen auch einhalten, also erlaub’s mir, o du mein Edelmann!“

यावत्तन्निकटं गत्वा क्षणेनोपैमि तेऽन्तिकम् । नहि शक्नोम्यतिक्रान्तुं सत्यमाबाल्यसेवितम् ॥ ३८

yaavattannikatam gatvaa kshanenopaimi te’ntikam | nahi shaknomyatikraantum satyamaabaalyasevitam || 38

Ich geh jetzt also zu ihm, und danach gleich wieder zu dir. Ich kann nicht gegen die Wahrheit verstoßen,

der ich seit meiner Kindheit verpflichtet bin.“

इति तस्य वचोवज्रपातेन सहसा हतः । समुद्रदत्त सत्येन बद्धः क्षणमचिन्तयत् ॥ ३९

iti tasya vacovajrapaatena sahasaa hatah | samudradatta satyena baddhah kshanamacintayat || 39

Von ihren Worten wie vom Blitz getroffen, war nun Samudradatta an seinen Eid gebunden und überlegte einen Augenblick:

अहो धिगन्यरक्तेयं गन्तव्यं ध्रुवमेतया । तत्सत्यं हन्मि किं यातु कोऽस्याः परिणयग्रहः ॥ ४०

aho dhiganyarakteyam gantavyam dhruvametayaa | tatsatyam hanmi kim yaatu ko’syaah parinayagrahah || 40

‚O Weh, sie liebt den anderen! Natürlich muß sie gehen. Warum soll ich sie ihren Wahrheitsschwur brechen lassen,

nur um ihre Heirat an mich zu reißen?‘

इत्यालोच्यानुमेने तां यथेष्टगमनाय सः । साप्युत्थाय ततस्तस्मान्निर्ययौ पतिवेश्मनः ॥ ४१

ityaalocyaanumene taam yatheshtagamanaaya sah | saapyutthaaya tatastasmaanniryayau pativeshmanah || 41

Nach dieser Überlegung erlaubte er ihr zu gehen, wohin sie wollte. Sie stand auch auf, um ihres Gatten Haus zu verlassen.

तावदत्रोदयाद्रीन्द्रहर्म्याग्रं हिमदीधितिः । आरुरोह कराक्रान्तहसत्पूर्वदिगङ्गनः ॥ ४२

taavadatrodayaandriindraharmyaagram himadiidhitih | aaruroha karaakraantahasatpuurvadiganganah || 42

Mittlerweile ging dort über dem hohen Berg im Osten, als wäre er das Dach von Indras Palast, der kalt strahlende Mond auf

 und brachte die Nymphe des Ostens mit der Berührung seiner Hand zum Lachen.

ततस्तमःस्वप्याश्लिष्य स्थितेष्वद्रिदरीप्रियाः । सेवमानेषु भृङ्गेष्वपरं कुमुदाकरम् ॥ ४३

tatastamahsvapyaashlishya sthiteshvadridariipriyaah | sevamaaneshu bhrngeshvaparam kumudaakaram || 43

Noch umfing die Dunkelheit seine geliebten, in Felslöchern nistenden Pflänzchen,

und die Bienen umschwirrten ein weiteres Lotusbüschel.

यान्ती मदनसेना सा मार्गे दृष्टैकका निशि । चौरेणाधाव्य केनापि रुरुधे वसनाञ्चले ॥ ४४

yaantii madanasenaa saa maarge drshtaikakaa nishi | caurenaadhaavya kenaapi rurudhe vasanaanjcale || 44

Da wurde Madanasena, die des Nachts allein unterwegs war, prompt von einem Räuber gesichtet.

Selbiger sprang auf sie zu und hielt sie an einem Gewandzipfel fest.

का त्वं ब्रूहि क्व यासीति तेनोक्ता बिभ्यती च सा । उवाच किं तवानेन मुञ्च कार्यमिहास्ति मे ॥ ४५

kaa tvam bruuhi kva yaasiiti tenoktaa bibhyatii ca saa | uvaaca kim tavaanena munca kaaryamihaasti me || 45

„Wer bist du und wohin gehst du?“ So von ihm angefahren, bekam sie es mit der Angst zu tun und erwiderte:

 „Was geht das dich an? Lass mich los, ich hab‘ hier zu tun!“

ततश्चौरोऽब्रवीन्मत्तश्चौरात्त्वं मुच्यसे कथम् । तच्छ्रुत्वा सावदत्तं च गृहाणाभरणानि मे ॥ ४६

tatashcauro’braviinmattashcauraattvam mucyase katham | tacchrutvaa saavadattam ca grhaanaabharanaani me || 46

Da sagte der Räuber: „Weil ich ein Dieb bin, kann ich dich nicht einfach so loslassen!“

Darauf entgegnete sie ihm: „Dann nimm meinen Schmuck!“

अथ चौरोऽभ्यधान्मुग्धे किमेभिरुपलैर्मम । चन्द्रकान्ताननां तार्क्ष्यरत्नासितशिरोरुहाम् ॥ ४७

atha cauro’bhyadhaanmugdhe kimebhirupalairmama | candrakaantaananaam taarkshyaratnaasitashiroruhaam || 47

Da lachte der Räuber: „Was soll ich denn mit deinen Klunkern, Süße! Du mit deinem lieblichen Mondgesicht,

mit deinen Haaren wie schwarzer Diamant,

वज्रमध्यां सुवर्णाङ्गीं पद्मरागाङ्घ्रिहारिणीम् । जगदाभरणं नैव मोक्ष्यामि भवतीमहम् ॥ ४८

vajramadhyaam suvarnaangiim padmaraagaanghrihaariniim | jagadaabharanam naiva mokshyaami bhavatiimaham || 48

mit deiner Taille wie der gebündelte Blitz, deinem Goldglanzkörper, mit deinen hinreißenden, lotusrot gefärbten Füßen - Schmuckstück der Welt, nie und nimmer geb ich dich her!"

इत्युक्ता तेन चौरेण विवशा सा वणिक्सुता । आख्याय निजवृत्तान्तमेवं प्रार्थयते स्म तम् ॥ ४९

ityuktaa tena caurena vivashaa saa vaniksutaa | aakhyaaya nijavrttaantamevam praarthayate sma tam || 49

Nachdem der Räuber ihr derart geschmeichelt hatte, ergab sich ihm das Kaufmannskind.

Also erzählte sie ihm ihre Geschichte, um ihn dann anzuflehen:

क्षमस्व मे क्षणं यावत्कृत्वा सत्यानुपालनम् । इहस्थस्यैव ते पार्श्वमागमिष्यामि सत्वरम् ॥ ५०

kshamasva me kshanam yaavatkrtvaa satyaanupaalanam | ihastasyaiva te paarshvamaagamishyaami satvaram || 50

„Entschuldige mich für einen Augenblick, damit ich mein Wort halten kann. Sobald ich das erledigt habe,

komm ich auf dem schnellsten Wege, wenn du hier bleibst, wieder zu dir.

नाहमुल्लङ्घयिष्यामि भद्र सत्यामिमां गिरम् । श्रुत्वैतत्सत्यसंधां तां मत्वा चौरो मुमोच सः ॥ ५१

naahamullanghayishyaami bhadra satyaamimaam giram | shrutvaitatsatyasamdhaam taam matvaa cauro mumoca sah || 51

Ich werde mein Wahrheitsgelübde jedenfalls nicht brechen, guter Mann!“

Als der Räuber das hörte, hielt er sie für eine Frau, die zu ihrem Wort steht, und ließ sie laufen.

तस्थौ प्रतीक्षमाणश्च तत्रैव स तदागमम् । सापि तस्यान्तिकं धर्मदत्तस्य वणिजो ययौ ॥ ५२

tasthau pratiikshamaanashca tatraiva sa tadaagamam | saapi tasyaantikam dharmadattasya vanijo yayau || 52

Er blieb wo er war und sah ihrer Wiederkehr entgegen. Sie wiederum lief zu Dharmadatta, dem Kaufmann.

स चाभीष्टामपि प्राप्तां तथा तां विजने स्थिताम् । दृष्ट्वा पृष्ट्वा यथावृत्तं विचिन्त्य क्षणमब्रवीत् ॥ ५३

sa caabhiishtaamapi praaptaam tathaa taam vijane sthitaam | drshtvaa prshtvaa yathaavrttam vicintya kshanamabraviit || 53

Der fand sie dann auch in der Einöde wieder. Er sah und fragte sie, wie es ihr ergangen war,

dachte einen Moment nach und sagte dann:

सत्येन तव तुष्टोऽस्मि किं त्वया मे परस्त्रिया । यावत्त्वां नेक्षते कश्चित्तावद्गच्छ यथागतम् ॥ ५४

satyena tava tushto’smi kim tvayaa me parastriyaa | yaavattvaam nekshate kashcittaavadgaccha yathaagatam || 54

„Daß du dein Wort hältst, freut mich ja, aber was soll ich mit dir, der Frau eines anderen?

Bevor dich noch irgendwer sieht, geh wieder da hin, woher du gekommen bist!“

इति तेन परित्यक्ता सा तथेत्याययौ ततः । चौरस्य निकटं तस्य प्रतिपालयतः पथि ॥ ५५

iti tena parityaktaa saa tathetyaayayau tatah | caurasya nikatam tasya pratipaalayatah pathi || 55

Nachdem er sich von ihr losgesagt hatte, meinte sie: „Dann ist das eben so“,

und lief zu dem Räuber zurück, der am Wegesrand ihrer harrte.

ब्रूहि कस्तेऽत्र वृत्तान्तो गताया इति पृच्छते । तस्मै सा तेन वणिजा यथा मुक्ता तथाब्रवीत् ॥ ५६

bruuhi kaste’tra vrttaanto gataayaa iti prcchate | tasmai saa tena vanijaa yathaa muktaa tathaabraviit || 56

„Erzähl mal, wie’s dir bei deinem Stelldichein ergangen ist!“

Darauf erzählte sie, wie der Kaufmann Dharmadatta von ihr abgelassen hatte.

ततः स चौरोऽवादीत्तां यद्येवं तन्मयाप्यसि । विमुक्ता सत्यतुष्टेन गृहं साभरणा व्रज ॥ ५७

tatah sa cauro’vaadiittaam yadyevam tanmayaapyasi | vimuktaa satyatushtena grham saabharanaa vraja || 57

Die Antwort des Räubers darauf: „Wenn das so ist, laß ich dich auch frei, weil mich deine Wahrheitsliebe rührt!

Troll dich mit deinem Schmuck nach Hause!“

एवं तेनापि सा त्यक्ता रक्षिता चानुयायिना । अलुप्तशीला मुदिता पत्युरेवाययौ गृहम् ॥ ५८

evam tenaapi saa tyaktaa rakshitaa caanuyaayinaa | aluptashiilaa muditaa patyurevaayayau grham || 58

Und so ließ auch er sie gehen. Zu ihrem Schutz begleitete er sie noch, als sie zu ihrem Mann nach Hause ging,

erleichtert, daß ihr niemand die Ehre geraubt hatte.

तत्र गुप्तं प्रविष्टा सा प्रहृष्टोपागता सती । दृष्ट्वा पृष्टवते तस्मै पत्ये सर्वमवर्णयत् ॥ ५९

tatra guptam pravishtaa saa prahrshtopaagataa satii | drshtvaa prshtavate tasmai patye sarvamavarnayat || 59

Dort trat die gattentreue Frau heimlich ein und ging frohen Herzens zu ihrem Mann.

Samudradatta sah sie und befragte sie sogleich. Da erzählte sie ihm alles.

सोऽप्यलुप्तमुखच्छायां तामसम्भोगलक्षणाम् । सम्भाव्याभग्नचारित्रां सत्यलाभरतां सतीम् ॥ ६०

so’pyaluptamukhacchaayaam taamasambhogalakshanaam | sambhaavyaabhagnacaaritraam satyalaabharataam satiim || 60

Er nahm sie wieder auf, seine wahrlich tugendhafte Frau, die nicht erblasst, sondern der anzumerken war, daß sie keinem beigelegen hatte, die anständig und ungebrochen gehandelt hatte, ganz versessen darauf, ihr Wort zu halten,

अदुष्टमनसं भार्यामभिनन्द्य कुलोचिताम् । तस्थौ समुद्रदत्तोऽथ तया सह यथासुखम् ॥ ६१

adushtamanasam bhaaryaamabhinandya kulocitaam | tasthau samudradatto’tha tayaa saha yathaasukham || 61

die seiner Sippe würdig war. Und so lebte Samudradatta ungetrübten Herzens mit ihr gemeinsam ganz im Glück.

इति तत्र कथामुक्त्वा पितृवनभूमौ तदा स वेतालः ।

वदति स्म तं त्रिविक्रमसेनं वसुधाधिपं भूयः ॥ ६२

iti tatra kathaamuktvaa pitrvanabhuumau tadaa sa vetaalah |

vadati sma tam trivikramasenam vasudhaadhipam bhuuyah || 62

Das war die Geschichte, die der Totengeist im Wald der Vorväter König Trivikramasena erzählte. Gleich fragte er ihn wieder:

तद्ब्रूहि चौरवणिजामेषां मध्यान्नरेन्द्र कस्त्यागी ।

जानन्यदि न वदिष्यसि विदलिष्यति ते शिरः शतधा ॥ ६३

tadbruuhi cauravanijaameshaam madhyaannarendra kastyaagii |

jaananyadi na vadishyasi vidalishyati te shirah shatadhaa || 63

„Sprich also König: Wer von denen, Räuber und Kaufleuten, ist ein wirklich Entsagender?

Wenn du’s weißt, aber nicht sagst, soll dein Kopf dir hundertfach zerspringen!“

तच्छ्रुत्वा स महीपतिरुज्झितमौनस्तमाह वेतालम् ।

एषां चौरस्त्यागी न पुनर्वणिजावुभावपि तौ ॥ ६४

tacchrutvaa sa mahiipatirujjhitamaunastamaaha vetaalam |

eshaam caurastyaagii na punarvanijaavubhaavapi tau || 64

Nach diesen Worten brach der König sein Schweigen und antwortete dem Vetaala:

„Der Räuber entsagt wirklich, von den beiden Kaufleuten hingegen keiner.

यो हि पतिस्तामजहादत्याज्यां तादृशीं विवाह्यापि ।

कुलजः सोऽन्यासक्तां भार्यां जानन्कथं वहतु ॥ ६५

yo hi patistaamajahaadatyaajyaam taadrshiim vivaahyaapi |

kulajah so’nyaasaktaam bhaaryaam jaanankatham vahatu || 65

Welcher ihr Mann war, ließ sie los, die als verheiratete Frau nicht verstoßen sein durfte.

Wie sollte auch ein Edelmann eine Frau behalten, von der er wußte, daß sie an einem anderen hing?

योऽप्यपरः स भयात्तामत्याक्षीत्कालजीर्णसंवेगः ।

विदितार्थो भर्तास्याः प्रातर्ब्रूयान्नृपायेति ॥ ६६

yo’pyaparah sa bhayaattaamatyaakshiitkaalajiirnasamvegah |

viditaartho bhartaasyaah praatarbruuyaannrpaayeti || 66

Der andere ließ sie ziehen, weil mit der Zeit seine Leidenschaft erkaltet und er besorgt war,

daß ihr Mann, sobald er die Hintergründe erfahren hatte, am nächsten Morgen dem König alles erzählen würde.

चौरस्तु गुप्तचारी निरपेक्षः पापकर्मकृत्प्राप्तम् ।

स्त्रीरत्नं यदमुञ्चत्साभरणं तेन स त्यागी ॥ ६७

caurastu guptacaarii nirapekshah paapakarmakrtpraaptam |

striiratnam yadamuncatsaabharanam tena sa tyaagii || 67

Der Räuber hingegen, im Verborgenen wirkend, ein rücksichtsloser Verbecher, hatte dieses Juwel von einer Frau gefunden – und läßt sie wieder los, mit all ihrem Schmuck. Der handelt wirklich entsagungsvoll.“

एतच्छ्रुत्वैवांसतस्तस्य राज्ञो वेतालोऽगात्पूर्ववत्स्वं पदं सः ।

राजा भूयोऽप्यत्र सम्प्राप्तुमेतं प्रायादेवाखण्डितोद्दामधैर्यः ॥ ६९

etacchrutvaivaamsatastasya raajno vetaalo’gaatpuurvavatsvam padam sah |

raajaa bhuuyo’pyatra sampraaptumetam praayaadevaakhanditoddaamadhairyah || 69

Nachdem der Vetala das gehört hatte, glitt er von des Königs Schulter und ging wieder seines Weges.

Um ihn aufzusuchen, ging auch der König wieder los, denn einmal freigesetzt war seine Standfestigkeit ungebrochen.

इति महाकविश्रीसोमदेवभट्टविरचिते कथासरित्सागरे शशाङ्कवतीलम्बके सप्तदशस्तरङ्गः ।

iti mahaakavishriisomadevabhattaviracite kathaasaritsaagare shashaankavatiilambake saptadashastarangah |

Das war im Buch Shashankavati aus dem Weltmeer gespeist von Strömen der Erzählungen,

die der Dichterfürst Shri Somadeva Bhatta komponiert hat, die siebzehnte Welle.