शशाङ्कवतीलम्बकः १२
shashaankavatiilambakah 12 Das Buch Shashankavati
षष्टस्तरङ्गः shashtastarangah | Die sechste Welle, 6. Kapitel Kap. 73
अथ रूढव्रणे स्वस्थे जाते तस्मिन्गुणाकरे । शुभेऽहनि तमापृच्छ्य सुहृदं शबराधिपम् ॥ १
atha ruudhavrane svasthe jaate tasmingunaakare | shubhe’hani tamaaprcchya suhrdam shabaraadhipam || 1
Bald waren Gunaakaras Wunden verheilt, und er wurde wieder gesund.
Da nahm an einem günstigen Tag Mrgaankadatta Abschied von seinem Freund, dem König der Eingeborenen,
सुदूरमन्वगायात्तं कार्याय कृतसंविदम् । सख्या दुर्गपिशाचेन मातङ्गपतिना युतम् ॥ २
suduuramanvagaayaattamkaaryaaya krtasamvidam | sakhyaa durgapishaacena maatangapatinaa yutam || 2
Maayaabhuuti begleitete ihn ein gutes Stück Weges, zusammen mit seinem Freund Durgapishaaca, dem König der Maatangas, und versprach Mrgaankadatta Unterstützung bei seinem Unterfangen.
मायाबटुं सानुचरं स शशाङ्कवतीकृते । मृगाङ्कदत्तस्तत्पल्ल्याः प्रायादुज्जजिनीं प्रति ॥ ३
maayaabatum saanucaram sa shashaankavatiikrte | mrgaankadattastatpallyaah praayaadujjajiniim prati || 3
Also ritt Mrgaankadatta Shashaankavatis wegen mit Maayaabhatu und seinem Gefolge aus dessen Dorf nach Ujjain,
गच्छंश्च स श्रुतधिना तदा विमलबुद्धिना । गुणाकरेण स समं सहभीमपराक्रमः ॥ ४
gacchamshca sa shrutadhinaa tadaa vimalabuddhinaa | gunaakarena sa samam sahabhiimaparaakramah || 4
und zwar gemeinsam mit Shrutadhi, Vimalabuddhi, Gunaakara und Bhiimaparaakrama.
चिन्वन्नन्यान्सखींस्तस्यां विन्ध्याटव्यामथैकदा । सामात्यः पथि सुप्वाप रात्रौ क्वापि तरोस्तले ॥ ५
cinvannanyaansakhiimstasyaam vindhyaatavyaamathaikadaa | saamaatyah pathi supvaapa raatrau kvaapi tarostale || 5
Auf der Suche nach ihren anderen Freunden gerieten sie in den Vindhyawald.
Eines Nachts schlief er mit seinen Ministern zusammen am Wegesrand unter einem Baum.
अकस्माच्च प्रबुद्धः सन्यावदुत्थाय वीक्षते । तावत्तत्र ददर्शैकं सुप्तस्थं मानुषं परम् ॥ ६
akasmaacca prabuddhah sanyaavadutthaaya viikshate | taavattatra dadarshaikam suptastham maanusham param || 6
Da erwachte er plötzlich, stand auf und sah ebenda einen anderen Schläfer.
विवृणोति मुखं यावत्तस्य तावत्स्वमन्त्रिणम् । प्रत्यभिज्ञातवान्प्राप्तं विचित्रकथसंज्ञकम् ॥ ७
vivrnoti mukham yaavattasya taavatsvamantrinam | pratyabhijnaatavaanpraaptam vicitrakathasamjnakam || 7
Sein Gesicht enthüllend, wurde er gewahr, daß er seinen Minister Vicitrakatha gefunden hatte.
सोऽपि प्रबुद्धो दृष्ट्वैव तं विचित्रकथः प्रभुम् । मृगाङ्कदत्तं सानन्दं साधुर्जग्राह पादयोः ॥ ८
so’pi prabuddho drshtvaiva tam vicitrakathah prabhum | mrgaankadattam saanandam saadhurjagraaha paadayoh || 8
Der wachte auf und erkannte seinen Herrn, den hocherfreuten Mrgaankadatta. Da berührte der Brave seine beiden Füße.
तेनाप्यालिङ्गितोऽकाण्डदर्शनोत्फुल्लचक्षुषा । तन्मन्त्रिभिश्च तैः सर्वैः प्रबुद्धैरभ्यनन्द्यत ॥ ९
tenaapyaalingito’kaandadarshanotphullacakshushaa | tanmantribhishca taih sarvaih prabuddhairabhyanandyata || 9
Auch von diesem umarmt und mit großen Augen als unerwartet angestarrt,
wurde er sodann von allen, nunmehr erwachten, Ministern begrüßt.
अथोक्तस्वस्ववृत्तान्तैः पृष्टस्तैरखिलैः क्रमात् । स विचित्रकथो वक्तुं स्ववृत्तान्तं प्रचक्रमे ॥ १०
athoktasvasvavrttaantaih prshtastairakhilaih kramaat | sa vicitrakatho vaktum svavrttaantam pracakrame || 10
Jeder von ihnen erzählte auch gleich seine Erlebnisse, und das baten sie auch ihn zu tun.
Also begann Vicitrakatha zu berichten, was ihm geschehen war:
तदा पारावताख्यस्य शापाद्युष्मास्वितस्ततः । विभ्रष्टेष्वहमेकाकी मोहात्तत्राभ्रमं चिरम् ॥ ११
tadaa paaraavataakhyasya shaapaadyushmaasvitastatah | vibhrashteshvahamekaakii mohaattatraabhramam ciram || 11
„Als es euch durch die Verwünschung Paaraavatas auseinanderriss, bin auch ich dort noch lange besinnungslos umhergestolpert.
दूरभ्रान्तोऽपरेद्युश्च नष्टसंज्ञोऽहमाप्तवान् । अकस्मादटवीप्रान्ते क्लान्ते दिव्यं महत्पुरम् ॥ १२
duurabhraanto’paredyushca nashtasamjno’hamaaptavaan | aksmaadataviipraante klaante divyam mahatpuram || 12
Weit irrte ich so umher, bis ich am nächsten Tag, immer noch nicht bei klarem Verstand und ausgehungert,
unversehens eine wunderschöne große Stadt am Waldesrand erreichte.
तत्र दिव्यः पुमानेको दिव्यनारीद्वयान्वितः । मामाश्वासितवान्दृष्ट्वा स्नपितं शीतलैर्जलैः ॥ १३
tatra divyah pumaaneko divyanaariidvayaanvitah | maamaashvaasitavaandrshtvaa snapitam shiitalairjalaih || 13
Dort sah mich ein göttlicher Mann, begleitet von zwei Frauen, der mich beruhigte und in kühlen Wassern baden ließ.
प्रवेश्य चान्तः प्रादान्मे यत्नाद्दिव्यं स भाजनम् । ततोऽभुन्क्त स्वयं नार्यावभुञ्जतां ततोऽपि ते ॥ १४
praveshya caantah praadaanme yatnaaddivyam sa bhaajanam | tato’bhunkta svayam naaryaavabhunjataam tato’pi te || 14
Er hieß mich hereinkommen und gab mir behutsam zu essen. Dan aß er selbst und nach ihm seine beiden Frauen.
भुक्तोत्तरं च तमहं विश्रान्तोऽत्र व्यजिज्ञपम् । को भवान्किं च मामेवं मुमूर्षुं त्रातवानसि ॥ १५
bhuktottaram ca tamaham vishraanto‘tra vyajijnapam | ko bhavaankim ca maamevam mumuurshum traatavaanasi || 15
Als ich gegessen und mich erholt hatte, fragte ich ihn:
„Wer seid ihr, und warum rettest du mich, der ich so gern gestorben wär?
मया ह्यवश्यं त्यक्तव्यं शरीरं स्वप्रभुं विना । इत्युक्त्वा वर्णितस्तस्मै स्ववृत्तान्तोऽखिलो मया ॥ १६
mayaa hyavashyam tyaktavyam shariiram svaprabhum vinaa | ityuktvaa varnitastasmai svavrttaanto’khilo mayaa || 16
Ohne meinen Herrn will ich nur noch diesen Körper hier hinter mir lassen.“
Nachdem ich das gesagt hatte, erzählte ich ihm alles, was ich erlebt hatte.
ततश्च स महात्मा मां प्रीतिमानेवमब्रवीत् । यक्षोऽहमेते मद्भार्ये त्वं च प्राप्तोऽद्य मेऽतिथिः ॥ १७
tatashca sa mahaatmaa maam priitimaanevamabraviit | yaksho’hamete madbhaarye tvam ca praapto’dya me’tithih || 17
Darauf sagte der Großherzige liebenswürdig zu mir: „Ich bin ein Yaksha, das sind meine beiden Frauen,
und heut hab‘ ich in dir meinen Gast gefunden.
यथाशक्त्यतिथेः पूजा धर्मो हि गृहमेधिनाम् । मयार्चितोऽस्यतः किं च प्राणान्कस्मान्मुमुक्षसि ॥ १८
yathaashaktyatitheh puujaa dharmo hi grhamedhinaam | mayaarcito’syatah kim ca praanaankasmaanmumukshasi || 18
Einen solchen nach Kräften zu ehren ist die Pflicht der Haushälter, und dementsprechend nahm ich dich auf.
Warum also willst du dein Leben aufgeben?
वियोगो नागशापेन किंचित्कालमयं हि वः । अवश्यं क्षीणशापानां युष्माकं स्यात्समागमः ॥ १९
viyogo naagashaapena kimcitkaalamayam hi vah | avashyam kshiinashaapaanaam yushmaakam syaatsamaagamah || 19
Eure Trennung ist zeitgebunden, weil ein Naaga euch verflucht hat.
Nach dem Abklingen seiner Verwünschung ist euch die Vereinigung gewiß.
निर्दुःखो नाम कश्चात्र संसारे भद्र जायते । यक्षेणापि मया दुःखं यद्दृष्टं वच्मि तच्छृणु ॥ २०
nirduhkho naama kashcaatra samsaare bhadra jaayate | yakshenaapi mayaa duhkham yaddrshtam vacmi tacchrnu || 20
Nenn mir einen, der sorglos in diese Welt geboren wird, mein Guter!
Das Elend, das ich, obgleich ein Yaksha, erlebt habe, will ich dir schildern. Hör zu:
अस्त्यस्या वसुधावध्वा मौलिमण्डनमालिका । त्रिगर्ता नाम नगरी सुमनोगुणगुम्फिता ॥ २१
astyasyaa vasudhaavadhvaa maulimandanamaalikaa | trigartaa naama nagarii sumanogunagumphitaa || 21
Da ist diese Stadt der drei Höhlen, Trigartaa - ein Kranz um das Haupt der Erdgöttin
gewunden aus Vorzügen wie mit Blumen.
तस्यां द्विजयुवा कोऽपि पवित्रधर इत्यभूत् । धनैर्दरिद्रः स्वजनैरदरिद्रः कुलादिभिः ॥ २२
tasyaam dvijayuvaa ko’pi pavitradhara ityabhuut | dhanairdaridrah svajanairadaridrah kulaadibhih || 22
Darinnen lebte Pavitradhara, ein junger Brahmane, arm an Geld, aber reich an Verwandten und guten Vorfahren.
स वसञ्श्रीमतां मध्ये द्विजो मानी व्यचिन्तयत् । एषामर्थवतां मध्ये वृत्तस्थोऽपि न भाम्यहम् ॥ २३
sa vasanshriimataam madhye dvijo maanii vyacintayat | eshaamarthavataam madhye vrttastho’pi na bhaamyaham || 23
Der unter Reichen lebende Brahmane war ein heller Kopf und überlegte: ‚Zwar halt‘ ich mich an die Regeln meines Standes,
glänze aber trotzdem nicht unter diesen reichen Leuten.
एकः सत्काव्यशब्दानामिव शब्दो निरर्थकः । मनस्वी च न शक्नोमि सेवां नापि प्रतिग्रहम् ॥ २४
ekah satkaavyashabdaanaamiva shabdo nirarthakah | manasvii ca na shaknomi sevaam naapi pratigraham || 24
In einer gut vertonten Dichtung bin ich der Mißton.
Und als intelligenter Mensch kann ich weder Dienste leisten noch Priesterlohn empfangen.
तद्गत्वा क्वचिदेकान्ते यक्षिणीं साधयाम्यहम् । अस्ति मन्त्रोपदेशो हि तत्र मे गुरुवक्त्रतः ॥ २५
tadgatvaa kvacidekaante yakshiniim saadhayaamyaham | asti mantropadesho hi tatra me guruvaktratah || 25
Jetzt geh ich erstmal in die Einsamkeit und erobere eine Yakshini.
Dafür gibt es eine magische Anleitung, die ich aus dem Mund meines Lehrers hörte.‘
इति संकल्प्य विधिवद्गत्वारण्याय यक्षिणीम् । भार्यात्वे साधयामास स पवित्रधरो द्विजः ॥ २६
iti samkalpya vidhivadgatvaaranyaaya yakshiniim | bhaaryaatve saadhayaamaasa sa pavitradharo dvijah || 26
Mit diesem Vorsatz wanderte der Brahmane Pavitradhara, der den Wind hält,
in den Wald, wo er ein Yakshamädchen, so wie er’s gelernt hatte, für die Ehe gewann.
सिद्धया च तया युक्तः सौधामिन्यभिधानया । तस्थौ घोरहिमोत्तीर्णो विटपीव मधुश्रिया ॥ २७
siddhayaa ca tayaa yuktah saudhaaminyabhidhaanayaa | tasthau ghorahimottiirno vitapiiva madhushriyaa || 27
Mit seiner Eroberung, namens Saudhaaminii, lebte er zusammen wie ein Banyanbaum,
der den bitterkalten Winter überlebt hat, in den Frühling hinein.
एकदा तं सुतोत्पत्तिं विना दुःखितचेतसम् । दृष्ट्वा सा यक्षिणी भार्या पवित्रधरमब्रवीत् ॥ २८
ekadaa tam sutotpattim vinaa duhkhitacetasam | drshtvaa saa yakshinii bhaaryaa pavitradharamabraviit || 28
Einmal sah die Yakshinii ihren Pavitradhara traurig dasitzen, weil er keinen männliche Nachfolger hatte, und sprach ihn an:
मार्यपुत्र कृथाश्चिन्तां सूनुरुत्पद्यते हि नौ । इमं च शृणु वृत्तान्तमत्राहं कथयामि ते ॥ २९
maaryaputra krthaashcintaam suunurutpadyate hi nau | imam ca shrnu vrttaantamatraaham kathayaami te || 29
„Mach dir keine Gedanken, mein Göttergatte! Uns wird schon noch ein Sohn geboren.
Hör die Geschichte, die ich dir jetzt erzählen werde:
अस्ति दक्षिणदिक्प्रान्ते प्रावृषो जन्मभूरिव । पिहितार्का घनश्यामा तमालवनवीथिका ॥ ३०
asti dakshinadikpraante praavrsho janmabhuuriva | pihitaarkaa ghanashyaamaa tamaalavanaviithikaa || 30
In Richtung Süden, irgendwo am Rand, liegt ein verregneter Landstrich, Geburtsland des Monsuns,
dessen schwarze Wolken, gesäumt von schwarzrindigen Tamaalabäumen, die Sonne verdecken.
तस्यां पृथूदरो नाम यक्षो वसति विश्रुतः । तस्याहमिहमेकैव नाम्ना सौदामिनी सुता ॥ ३१
tasyaam prthuudaro naama yaksho vasati vishrutah | tasyaahamihamekaiva naamnaa saudaaminii sutaa || 31
Darin lebte ein berühmter Yaksha namens Prthuudara, Schmerbauch,
und ich, seine einzige Tochter, heiße Saudaaminii, Gabelblitz.
सा स्नेहात्तेन पित्राहं नीयमाना कुलाद्रिषु । तेषु तेषु सदाक्रीडं दिव्योपवनभूमिषु ॥ ३२
saa snehaattena pitraaham niiyamaanaa kulaadrishu | teshu teshu sadaakriidam divyopavanabhuumishu || 32
Mein liebevoller Vater hat mich auf alle möglichen hohen Felsen gebracht,
wo ich immer in himmlischen Gartengefilden gespielt habe.
एकदा च समं सख्या क्रीडन्ती कपिशभ्रुवा । अद्राक्षमट्टहासाख्यं कैलासे यक्षपुत्रकम् ॥ ३३
ekadaa ca samam sakhyaa kriidantii kapishabhruvaa | adraakshamattahaasaakhyam kailaase yakshaputrakam || 33
Einmal - ich tollte gerade mit meiner Freundin Kapishabhruu mit den roten Augenbrauen auf dem Kailaasa umher -
bemerkte ich den laut lachenden Yakshajungen Attahaasa.
सोऽपि मां सखिमध्यस्थो दृष्टवानथ तत्क्षणम् । जातावावां किलान्योन्यरूपाकृष्टविलोचनौ ॥ ३४
so’pi maam sakhimadhyastho drshtavaanatha tatkshanam | jaataavaavaam kilaanyonyaruupaakrshtavilocanau || 34
Er stand dort mit seinen Freunden zusammen, und als er mich sah,
fühlten wir uns beide augenblicklich von unserem schönen Anblick zueinander hingezogen.
तद्दृष्ट्वा तुल्यसंयोगमवेत्याहूय चात्र तम् । सद्योऽट्टहासं तातेन विवाहो नौ विनिश्चितः ॥ ३५
taddrshtvaa tulyasamyogamavetyaahuuya caatra tam | sadyo’ttahaasam taatena vivaaho nau vinishcitah || 35
Mein Vater sah das und hielt eine solche Verbindung wohl für gleichrangig.
Jedenfalls rief er Attahaasa zu sich, und schon war unsere Ehe beschlossene Sache.
स्थापिते लग्नदिवसे ताते मामनयद्गृहम् । अट्टहासोऽपि मुदितः समित्रः स्वगृहानगात् ॥ ३६
sthaapite lagnadivase taate maamanayadgrham | attahaaso’pi muditah samitrah svagrhaanagaat || 36
Vater ließ einen günstigen Tag festlegen und brachte mich nach Hause.
Auch Attahaasa flog in gehobener Stimmung mit seinen Freunden heimwärts.
अन्येद्युश्च विषण्णेव कपिशभ्रूः सखी मम । आगात्समीपं पृष्टा च कृच्छ्रादेवमभाषत ॥ ३७
anyedyushca vishanneva kapishabhruuh sakhii mama | aagaatsamiipam prshtaa ca krcchraadevamabhaashata || 37
Anderntags kam meine Freundin Kapishabhruu irgendwie bedrückt zu mir. Als ich sie fragte, brachte sie mit Müh und Not hervor:
अनाख्येयमपीदं ते कथयाम्यप्रियं सखि । अद्यायान्त्या मया दृष्टः सोऽट्टहासो वरस्तव ॥ ३८
anaakhyeyamapiidam te kathayaamyapriyam sakhi | adyaayaantyaa mayaa drshtah so’ttahaaso varastava || 38
„Obwohl unsagbar, will ich dir das wenig Angenehme weitersagen, liebe Freundin:
Als ich heute herkam, habe ich deinen Bräutigam Attahaasa gesehen,
चित्रस्थलाख्ये हिमवत्सानूद्याने त्वदुत्सुकः । विनोदयद्भिः सखिभिः क्रीडया यक्षराट् कृतः ॥ ३९
citrasthalaakhye himavatsaanuudyaane tvadutsukah | vinodayadbhih sakhibhih kriidayaa yaksharaat krtah || 39
und zwar auf einem Hochplateau, dem Citrasthaala im Himalaya, wo er sich nach dir verzehrte.
Da haben seine Freunde ihn aus Jux, um ihn aufzuheitern, zum Yakshakönig Kubera erklärt.
भ्राता दीप्तशिखस्तस्य तत्पुत्रो नडकूबरः । कल्पितस्तैः स्वयं ते च तस्य साचिव्यमाश्रयन् ॥ ४०
bhraataa diiptashikhastasya tatputro nadakuubarah | kalpitastaih svayam te ca tasya saacivyamaashrayan || 40
Seinen Bruder Diiptashikha, die Feuerlocke, machten sie zu seinem Sohn Nadakuubara,
sich selbst beförderten sie zu seinen Ministern.
एवं कृतविनोदं तं वयस्यैस्त्वत्प्रियं तदा । व्योम्ना यदृच्छया गच्छन्नपश्यन्नडकूबरः ॥ ४१
evam krtavinodam tam vayasyaistvatpriyam tadaa | vyomnaa yadrcchayaa gacchannapashyannadakuuvarah || 41
Während dein Liebster von seinen Freunden so verulkt wurde, kam der richtige Nadakuubara,
wie es der Zufall wollte, durch die Lüfte geflogen und sah ihn.
स तमाहूय संक्रुद्धो धनाधिपसुतोऽशपत् । भृत्यो भूत्वा प्रभोर्लीलामभिवाञ्छसि यत्ततः ॥ ४२
sa tamaahuuya samkruddho dhanaadhipasuto‘shapat | bhrtyo bhuutvaa prabhorliilaamabhivaanchasi yattatah || 42
Der Sohn des Herrn über das Geld rief ihn bebend vor Wut an und verfluchte ihn:
„Wenn du, ein Knecht, unbedingt den Herren spielen willst,
दुर्मते भव मर्त्यस्त्वमूर्ध्वमिच्छन्नधो व्रज । इत्युक्तस्तेन विग्नस्तं सोऽट्टहासो व्यजिज्ञपत् ॥ ४३
durmate bhava martyastvamuurdhvamicchannadho vraja | ityuktastena vignastam so’ttahaaso vyajijnapat || 43
Trottel, dann sei ein Sterblicher! Wer hoch hinaus will, soll tief fallen!“
Nach diesen Worten tief getroffen, versuchte Attahaasa ihm zu erklären:
औत्सुक्यं नुदता देव मूर्खेणेदं मया कृतम् । नाधिकाराभिमानेन तत्क्षमां कुरु मे प्रभो ॥ ४४
autsukyam nudataa deva muurkhenedam mayaa krtam | naadhikaaraabhimaanena tatkshamaam kuru me prabho || 44
„Um die Sehnsucht zu vertreiben, Gebieter, habe ich das aus Dummheit getan, nicht weil‘s mich nach Höherem verlangte.
Drum übe Nachsicht mit mir, o Herr!“
इत्यार्तं तद्वचः श्रुत्वा प्रणिधानात्तथैव तत् । बुद्ध्वा शापान्तहेतोस्तं सोऽब्रवीन्नडकूबरः ॥ ४५
ityaartam tadvacah shrutvaa pranidhaanaattathaiva tat | buddhvaa shaapaantahetostam so’braviinnadakuubarah || 45
Nachdem Nadakuubara seine klägliche Rede gehört und sie nach gründlicher Überlegung für wahr erkannt hatte,
eröffnete er Attahaasa den Anlass für ein Ende der Verwünschung:
यस्यां त्वमुत्सुकस्तस्यां यक्षिण्यां मानुषो भवन् । जनयित्वानुजं दीप्तशिखमेवैतमात्मजम् ॥ ४६
yasyaam tvamutsukastasyaam yakshinyaam maanusho bhavan | janayitvaanujam diiptashikhamevaitamaatmajam || 46
„Du wirst als Mensch mit dieser Yakshini, die du so sehr liebst, deinen kleinen Bruder Diiptashikha als euren Sohn zeugen.
शापाद्विमुक्तः स्वपदं तया पत्न्या सहाप्स्यसि । भ्राता तु ते सुतो भूत्वा कृत्वा राज्यमसौ भुवि ॥ ४७
shaapaadvimuktah svapadam tayaa patnyaa sahaapsyasi | bhraataa tu te suto bhuutvaa krtvaa raajyamasau bhuvi || 47
Sobald dein Bruder, zu deinem Sohn geworden, seine Herrschaft auf Erden errichtet hat,
wirst du, vom Fluch befreit, mit deiner Frau zusammen euren eigenen Wohnort finden.“
शापान्मोक्ष्यत इत्युक्ते तेन वित्तेशसूनुना । सोऽट्टहासस्तिरोभूतः क्वापि शापप्रभावतः ॥ ४८
shaapaanmokshyata ityukte tena vitteshasuununaa | so’ttahaasastirobhuutah kvaapi shaapaprabhaavatah || 48
So stellte der Sohn des Herrn über den Reichtum ihm die Lösung von der Verwünschung in Aussicht.
Durch die Wirkkraft dieser Verwünschung löste Attahaasa sich sodann in Luft auf.
तद्दृष्ट्वाहमिहायाता पार्श्वं ते सखि दुःखिता । इत्युक्ताहं तया सख्या दुःखात्कामप्यगां दशाम् ॥ ४९
taddrshtvaahamihaayaataa paarshvam te sakhi duhkhitaa | ityuktaaham tayaa sakhyaa duhkhaatkaamapyagaam dashaam || 49
Als ich das sah, bin ich wehen Herzens, Freundin, zu dir geeilt.“
Nach diesen Worten der Freundin verfiel ich in schreckliche Verzweiflung.
आत्मानमनुशोच्याथ गत्वा पित्रोर्निवेद्य तत् । अनैषं तमहं कालं पुनः संगमवाञ्छया ॥ ५०
aatmaanamanushocyaatha gatvaa pitrornivedya tat | anaisham tamaham kaalam punah samgamavaanchayaa || 50
Nachdem ich mich genug bedauert hatte, ging ich zu meinen Eltern und erzählte ihnen alles.
Dort verbrachte ich meine Zeit in der Hoffnung auf Wiedervereinigung.
सोऽट्टहासस्त्वमुत्पन्नः सा चाहं मिलितावुभौ । अद्येहावां तदेवं नौ जनितैवाचिरात्सुतः ॥ ५१
so’ttahaasastvamutpannah saa caaham militaavubhau | adyehaavaam tadevam nau janitaivaaciraatsutah || 51
Du bist der auferstandene Attahaasa, und ich bin deine Yakshinii.
Heut sind wir uns begegnet, sodaß uns bald ein Sohn geboren wird.“
एवं तयोक्ते ज्ञानिन्या सौदामिन्या प्रहर्षवान् । अभूदुत्पन्नपुत्रास्थः स पवित्रधरो द्विजः ॥ ५२
evam tayokte jnaaninyaa saudaaminyaa praharshavaan | abhuudutpannaputraasthah sa pavitradharo dvijah || 52
So sprach die hellsichtige Saudaamini. Darob hocherfreut, legte der Brahmane Pavitradhara sich ins Zeug,
auf daß ihm Söhne geboren werden.
कालेन तस्य यक्षिण्यां तस्यां सूनुरजायत । गृहं चित्तं च जातेन तयोर्येन प्रकाशितम् ॥ ५३
kaalena tasya yakshinyaam tasyaam suunurajaayata | grham cittam ca jaatena tayoryena prakaashitam || 53
Daraufhin brachte seine Yakshini einen Sohn zur Welt. Der ließ mit seiner Geburt ihrer beider Haus und Herzen erstrahlen.
दृष्ट्वा च तस्य पुत्रस्य स पवित्रधरो मुखम् । सम्पेदे सोऽट्टहासोऽत्र यक्षो दिव्याकृतिः क्षणात् ॥ ५४
drshtvaa ca tasya putrasya sa pavitradharo mukham | sampede so’ttahaaso’tra yaksho divyaakrtih kshanaat || 54
Kaum hatte Pavitradhara seinem Sohn ins Gesicht geschaut,
da war er wieder der Yaksha Attahaasa in seiner himmlischen Erscheinung.
उवाच यक्षिणीं चैतां प्रिये शापो गतः स नौ । जातः सैषोऽट्टहासोऽहमेहि यावो निजां गतिम् ॥ ५५
uvaaca yakshiniim caitaam priye shaapo gatah sa nau | jaatah saisho’ttahaaso’hamehi yaavo nijaam gatim || 55
Seiner Yakshini sagte er: „Liebste, unser Fluch ist vergangen! Ich bin wieder der Attahaasa von früher.
Komm, lass uns unseres Weges gehen!“
इत्युक्तवन्तं तं भार्या सावादीच्छिशुरेव ते । भ्राता शापात्सुतीभूता कथं स्यादिति चिन्त्यताम् ॥ ५६
ityuktavantam tam bhaaryaa saavaadiicchishureva te | bhraataa shaapaatsutiibhuutaa katham syaaditi cintyataam || 56
Darauf sprach wiederum seine Frau: „Was soll denn aus deinem Kind werden,
das aus dem Fluch deines Bruders heraus geboren wurde? Denk lieber daran!“
तच्छ्रुत्वा ध्यानतोऽवेक्ष्य सोऽट्टहासो जगाद ताम् । देवदर्शन इत्यस्ति ब्राह्मणोऽस्यां पुरि प्रिये ॥ ५७
tacchrutvaa dhyaanato’vekshya so’ttahaaso jagaada taam | devadarshana ityasti braahmano’syaam puri priye || 57
Als er sie so reden hörte, sagte Attahaasa nach meditativer Innenschau:
„In der Stadt lebt der Brahmane Devadarshana, meine Liebe.
पञ्चाग्नेस्तस्य चान्यौ द्वावधिकं ज्वलतः क्षुधा । जठराग्नी सभार्यस्य दरिद्रस्य प्रजाधनैः ॥ ५८
pancaagnestasya caanyau dvaavadhikam jvalatah kshudhaa | jatharaagnii sabhaaryasya daridrasya prajaadhanaih || 58
Der hat die fünf Feuer und noch zwei, die ihn und seine Frau verbrennen - den Hunger und das Feuer im Bauch.
Er ist nämlich arm, was Nachkommen und Geld angeht.
धनपुत्रार्थिनं तं च तपसि स्थितमेकदा । आराधयन्तं भगवानग्निः स्वप्ने समादिशत् ॥ ५९
dhanaputraarthinam tam ca tapasi sthitamekadaa | aaraadhayantam bhagavaanagnih svapne samaadishat || 59
Einmal, als er sich des Geldes und eines Sohnes wegen wieder einmal selbst kasteit
und den Gott des Feuers gnädig gestimmt hatte, erschien Agni ihm im Traum und prophezeite:
औरसो नास्ति पुत्रस्ते कृत्रिमस्तु भविष्यति । तद्वशादेव च ब्रह्मन्दारिद्र्यं ते निवर्त्स्यति ॥ ६०
auraso naasti putraste krtrimastu bhavishyati | tadvashaadeva ca brahmandaaridryam te nivartsyati || 60
‚Einen eigenen Sohn hast du nicht, doch einen Adoptivsohn wirst du haben.
Und der wird dafür sorgen, Brahmane, daß deine Armut endet!‘
इत्यग्न्यादेशतो विप्रस्तत्प्रतीक्षोऽद्य संस्थितः । तस्मै शिशुरयं देयो भवितव्यमिदं हि तत् ॥ ६१
ityagnyaadeshato viprastatpratiiksho’dya samsthitah | tasmai shishurayam deyo bhavitavyamidam hi tat || 61
So von Agni unterrichtet, wartet der Brahmane heute noch darauf. Dem geben wir das Kind, weil das so vorgesehen ist!“
इत्युक्त्वा तां प्रियां स्वर्णपूर्णकुम्भोपरि स्थितम् । कृत्वा च तं गलाबद्धदिव्यरत्नस्रजं शिशुम् ॥ ६२
ityuktvaa taam priyaam svarnapuurnakumbhopari sthitam | krtvaa ca tam galaabaddhadivyaratnasrajam shishum || 62
So erklärte er das seiner Frau. Dann nahm er einen mit Gold gefüllten Topf
und setzte das Kind, dem er eine wunderschöne Juwelenkette um den Hals hängte, obendrauf.
क्षिप्त्वा तस्य गृहे रात्रौ प्रसुप्तस्य द्विजन्मनः । सभार्यस्य सभार्यः स्वां सोऽट्टहासो ययौ गतिम् ॥ ६३
kshiptvaa tasya grhe raatrau prasuptasya dvijanmanah | sabhaaryasya sabhaaryah svaam so’ttahaaso yayau gatim || 63
Das Ganze setzte er des Nachts im Haus des Brahmanen ab, als der und seine Frau schon schliefen.
Danach zog Attahaasa mit seiner Frau zusammen in heimische Gefilde.
सोऽपि प्रबुध्य विप्रोऽत्र विस्फुरद्रत्नतारकम् । अपश्यद्बालचन्द्रं तं सभार्यो देवदर्शनः ॥ ६४
so’pi prabudhya vipro’tra visphuradratnataarakam | apashyadbaalacandram tam sabhaaryo devadarshanah || 64
Als der Brahmane Devadarshana und seine Frau erwachten, sahen sie im strahlenden Sternenkranz
seines Juwelenhalsbands einen Kindermond.
किमेतदिति विस्मित्य हेमकुम्भं विलोक्य तम् । स स्वप्नादेशमाग्नेयं सस्मार च ननन्द च ॥ ६५
kimetaditi vismitya hemakumbham vilokya tam | sa svapnaadeshamaagneyam sasmaara ca nananda ca || 65
‚Was ist das denn?‘ fragte er sich verwundert. Doch als er den goldenen Topf sah,
erinnerte er sich an des Feuergottes Weissagung im Traum und frohlockte.
जग्राह बालकं तं च पुत्रं विधिसमर्पितम् । धनं च तत्प्रभाते च विदधे स महोत्सवम् ॥ ६६
jagraaha baalakam tam ca putram vidhisamarpitam | dhanam ca tatprabhaate ca vidadhe sa mahotsavam || 66
Er nahm das Kindlein an sich, seinen ihm zugefallenen Sohn, und das Gold auch.
Am Morgen gab er dann ein großes Fest.
एकादशे च दिवसे तस्य पुत्रस्य तत्र सः । बालस्य स्वोचितं नाम श्रीदर्शन इति व्यधात् ॥ ६७
ekaadashe ca divase tasya putrasya tatra sah | baalasya svocitam naama shriidarshana iti vyadhaat || 67
Am elften Tag taufte er seinen Sohn auf den zu ihm passenden Namen Shriidarshana, dessen Anblick glücklich macht.
ततो महाधनो भूत्वा तस्थौ क्रत्वादिकाः क्रियाः । कुर्वन्भोगांश्च भुञ्जानः स विप्रो देवदर्शनः ॥ ६८
tato mahaadhano bhuutvaa tasthau kratvaadikaah kriyaah | kurvanbhogaamshca bhunjaanah sa vipro devadarshanah || 68
Danach versah der reich gewordene Brahmane Devadarshana weiterhin seine rituellen Opferhandlungen,
genoss aber auch die Wohltaten des Lebens.
सोऽपि श्रीदर्शनस्तत्र वृद्धिं प्राप्त पितुर्गृहे । प्रकर्षं वेदविद्यासु प्रापास्त्रेषु च वीर्यवान् ॥ ६९
so’pi shriidarshanastatra vrddhim praapta piturgrhe | prakarsham vedavidyaasu praapaastreshu ca viiryavaan || 69
Und so wuchs Shriidarshana dort im Haus seines Vaters auf. Der wackere Jüngling brachte es zu Höchstleistungen
im Studium der Veden und anderen Wissenschaften, ja selbst im Gebrauch der Waffen.
कालेन यौवनस्थस्य स पिता देवदर्शनः । तीर्थयात्रागतस्तस्य प्रयागे प्रशमं ययौ । ७०
kaalena yauvanasthasya sa pitaa devadarshanah | tiirthayaatraagatastasya prayaage prashamam yayau | 70
Im Lauf der Zeit, als er zu einem jungen Mann herangewachsen war, ging sein Vater Devadarshana auf Wallfahrt,
und fand in Prayaaga seine letzte Ruhestätte.
तद्बुद्ध्वा तस्य मातापि प्रविष्टाग्निं ततश्च सः । व्यधाच्छ्रीदर्शनः शोचंस्तयोः शास्त्रोदिताः क्रियाः ॥ ७१
tadbuddhvaa tasya maataapi pravishtaagnim tatashca sah | vyadhaacchriidarshanah shocamstayoh shaastroditaah kriyaah || 71
Als seine Mutter davon hörte, ging auch sie ins Feuer.
Danach vollzog Shriidarshana, um beide trauernd, die überlieferten Totenrituale.
शनैश्च स तनूभूतशोकोऽकृतपरिग्रहः । द्यूतक्रीडाप्रसक्तोऽभूद्दैवात्प्राज्ञोऽप्यबान्धवः ॥ ७२
shanaishca sa tanuubhuutashoko’krtaparigrahah | dyuutakriidaaprasakto’bhuuddaivaatpraajno’pyabaandhavah || 72
Allmählich aber klang seine Trauer ab, und da er nicht verheiratet war und keine Kinder hatte,
verfiel er, obwohl gebildet, fast zwangsläufig dem Würfelspiel.
अचिरेण च कालेन तस्य क्षीणार्थसम्पदः । तेन दुर्व्यसनेनासीद्भोजनेऽपि कदर्थना ॥ ७३
acirena ca kaalena tasya kshiinaarthasampadah | tena durvyasanenaasiidbhojane’pi kadarthanaa || 73
Nach kurzer Zeit schon verlor er dieses schlimmen Lasters wegen immer mehr von seinem Vermögen
und hatte irgendwann kaum noch Geld um zu essen.
एकदा द्यूतशालायां निराहारस्थितं त्र्यहम् । अशक्नुवन्तं निर्गन्तुं लज्जयानुचिताम्बरम् ॥ ७४
ekadaa dyuutashaalaayaam niraahaarasthitam tryaham | ashaknuvantam nirgantum lajjayaanucitaambaram || 74
Einmal, er hatte schon drei Tage ohne zu essen in der Spielhalle gesessen und konnte sie nicht verlassen,
aus Scham, weil er nichts Richtiges mehr anzuziehen hatte,
अन्यैर्दत्तमभुञ्जानं दुःखितं कितवः सखा । कश्चिन्मुखरको नाम तं श्रीदर्शनमभ्यधात् ॥ ७५
anyairdattamabhunjaanam duhkhitam kitavah sakhaa | kashcinmukharako naama tam shriidarshanamabhyadhaat || 75
auch aß er nichts, was die anderen ihm gaben – diesen erbärmlichen Shriidarshana also sprach sein Zockerkumpan,
ein gewisser Mukharaka, an:
किं मुह्यसीदृगेवेदं द्यूतव्यसनपातकम् । अश्रीकटाक्षपाताः किमक्षा न विदितास्तव ॥ ७६
kim muhyasiidrgevedam dyuutavyasanapaatakam | ashriikataakshapaataah kimakshaa na viditaastava || 76
„Was läßt du dich so veralbern? Genau so ist das, wenn man der Spielsucht verfällt!
Weißt du nicht, daß die rollenden Würfel die schnippischen Seitenblicke der Glücksfee sind, wenn sie dich verläßt?
बाहू प्रावरणं शय्या पांसवश्चत्वरं गृहम् । भार्या विध्वस्तता धात्रा कितवस्य हि निर्मितम् ॥ ७७
baahuu praavaranam shayyaa paamsavashcatvaram grham | bhaaryaa vidhvastataa dhaatraa kitavasya hi nirmitam || 77
Daß deine Arme die Blöße bedecken, daß Staub dein Bett, daß deine Frau längst weg ist?
Daß der Schöpfer das alles für den Zocker bereithält?
किं तन्न भुङ्क्षे विद्वानप्यात्मानं किमुपेक्षसे । जीवन्हि धीरोऽभिमतं किं नाम न यदाप्नुयात् ॥ ७८
kim tanna bhunkshe vidvaanapyaatmaanam kimupekshase | jiivanhi dhiiro’bhimatam kim naama na yadaapnuyaat || 78
Warum ißt du das nicht? Du bist doch gebildet, warum läßt du dich so hängen?
Welchen Wunsch in aller Welt kann ein kluger Kerl sich nicht erfüllen, solange er lebendig ist!
तथा च चित्रामत्रैतां भूनन्दनकथां शृणु । अस्तीहाभरणं भूमेः कश्मीरा इति मण्डलम् ॥ ७९
tathaa ca citraamatraitaam bhuunandanakathaam shrnu | astiihaabharanam bhuumeh kashmiiraa iti mandalam || 79
Dann hör dir gleich jetzt die wundersame Geschichte von Bhuunandana an:
Auf dieser Erde liegt das Kaschmirland, eine Zierde der Welt.
दृश्यभोगं विधायैकं त्रिदिवं सुकृतां कृते । भोग्यभोगं विधाता यद्द्वितीयमिव निर्ममे ॥ ८०
drshyabhogam vidhaayaikam tridivam sukrtaam krte | bhogyabhogam vidhaataa yaddvitiiyamiva nirmame || 80
Die erschuf der Schöpfer, nachdem er die ersten drei geschaffen hatte, als zweites Himmelreich auf Erden für die,
die Gutes taten, wobei im ersten Fall die Genüsse nur anzusehen, im zweiten aber gleich zu kosten sind.
अहमत्राधिका नाहमित्यन्योन्यमिवेर्ष्यया । प्रविष्टाभ्यां श्रितं द्वाभ्यां सरस्वत्या श्रिया च यत् ॥ ८१
ahamatraadhikaa naahamityanyonyamivershyayaa | pravishtaabhyaam shritam dvaabhyaam sarasvatyaa shriyaa ca yat || 81
„Ich bin hier die Erste!“ „Nein, ich!“ So schienen, einst hier eingezogen,
Sarasvati, Göttin der Beredsamkeit, und Glücksgöttin Lakshmi einander eifersüchtig übertrumpfen zu wollen.
धर्मद्रुहः प्रवेशोऽत्र कलेर्मा भूदितीव यत् । स्वदेहपरिवेषेण रक्ष्यते तुहिनाद्रिणा ॥ ८२
dharmadruhah pravesho’tra kalermaa bhuuditiiva yat | svadehapariveshena rakshyate tuhinaadrinaa || 82
Von den eisigen Bergmassiven des Himaalaya ringsum geschützt liegt Kashmir da, als hätten sie geschworen:
„Möge Kali, der Feind aller Rechtschaffenheit, hier niemals eindringen!“
देवतीर्थमयाद्दूरमितो याहीति कल्मषम् । वीचिहस्तैर्नुदन्त्येव भूषितं यद्वितस्तया ॥ ८३
devatiirthamayaadduuramito yaahiiti kalmasham | viicihastairnudantyeva bhuushitam yadvitastayaa || 83
Die hier entspringende Vitastaa schwemmt, als wären ihre Wellen Hände, verzierten Unflat davon:
„Verzieh dich weit weg von hier, dem Land der heiligen Badestellen!“
यस्मिन्सितसुधाधौतास्तुङ्गाः प्रासादपङ्क्तयः । कुर्वन्त्यासन्नहिमवत्पादशैलावलीभ्रमम् ॥ ८४
yasminsitasudhaadhautaastungaah praasaadapanktayah | kurvantyaasannahimavatpaadashailaavaliibhramam || 84
Worin die Reihen weiß gekalkter luftig gebauter Paläste leicht
zu Verwechslungen mit zu Füßen des Himaalaya liegenden Felsvorsprüngen führen.
तस्मिन्वर्णाश्रमगुरुः प्रजानन्दनचन्द्रमाः । अभूद्विद्यागमबुधो नाम्ना भूनन्दन नृपः ॥ ८५
tasminvarnaashramaguruh prajaanandanacandramaah | abhuudvidyaagamabudho naamnaa bhuunandana nrpah || 85
Darinnen lebte ein weiser, den Wissenschften zugewandter König mit Namen Bhuunandana,
ein die Untertanen beglückender Mond, dem Stände und Lebensstufen wichtig waren.
नखराजिनियुक्तेषु विरेजे यस्य विक्रमः । कामिनीकुचयुग्मेषु मण्डलेषु च विद्विषाम् ॥ ८६
nakharaajiniyukteshu vireje yasya vikramah | kaaminiikucayugmeshu mandaleshu ca vidvishaam || 86
Von seiner ungestümen Art kündeten die roten Nagelmale auf den Brüstepaaren seiner Buhlinnen,
wie auch die Krallenfurchen in den Landkreisen seiner Feinde.
यस्य नीतिमतोऽप्यासन्प्रजाः शश्वदनीतयः । कृष्णैकासक्तचित्तस्याप्यकृष्णतरमानसाः ॥ ८७
yasya niitimato’pyaasanprajaah shashvadaniitayah | krshnaikaasaktacittasyaapyakrshnataramaanasaah || 87
Die Untertanen des politisch Weitsichtigen waren immer frei von Unwetterkatastrophen.
Er hatte sein Herz nur an Vishnu gehängt, sodaß auch sie nichts Böses im Schilde führten.
स जातु राजा द्वादश्यां विधिवत्पूजिताच्युतः । स्वप्ने कामाप्युपायातामपश्यद्दैत्यकन्यकाम् ॥ ८८
sa jaatu raajaa dvaadashyaam vidhivatpuujitaacyutah | svapne kaamaapyupaayaataamapashyaddaityakanyakaam || 88
Dieser König also hatte am zwölften Tag, wie es sich gehört, Vishnu angebetet.
Nachts im Traum sah er dann eine liebreizende Dititochter auf sich zuschreiten.
तया सम्प्राप्य संयोगं प्रबुद्धो न ददर्श ताम् । व्यक्तं ददर्श सम्भोगचिह्नमङ्गे तु विस्मितः ॥ ८९
tayaa sampraapya samyogam prabuddho na dadarsha taam | vyaktam dadarsha sambhogacihnamange tu vismitah || 89
Mit der vollzog er lustvolle Vereinigung, erwacht aber sah er sie nicht.
Die Wollustkratzer auf seinem Körper aber sah er deutlich, sodaß er sich verwundert fragte:
नायं स्वप्नः स्फुटो ह्येष सम्भोगस्तर्कयाम्यहम् । विप्रलब्धस्तया नूनं नार्या किमपि दिव्यया ॥ ९०
naayam svapnah sphuto hyesha sambhogastarkayaamyaham | vipralabdhastayaa nuunam naaryaa kimapi divyayaa || 90
‚Das war kein Traum! Das war die reinste Wonne, so spür ich’s wohl. Bestimmt ward von einem Himmelsweib ich hier gefoppt!‘
इत्यवेत्य च तच्चित्तस्तथाभूद्विरहातुरः । यथा स राजकार्याणि जहौ सर्वाण्यपि क्रमात् ॥ ९१
ityavetya ca taccittastathaabhuudvirahaaturah | yathaa sa raajakaaryaani jahau sarvaanyapi kramaat || 91
Als ihm das klar war, wurde ihm ganz wehmütig zumute nach diesem Verlust,
sodaß er nach und nach all seine Regierungsgeschäfte schleifen ließ.
अपश्यन्प्राप्त्युपायं च तस्याः सोऽचिन्तयन्नृपः । हरेः प्रसादात्सोऽभून्मे तथा तत्संगमक्षणः ॥ ९२
apashyanpraaptyupaayam ca tasyaah so‘cintayannrpah | hareh prasaadaatso’bhuunme tathaa tatsamgamakshanah || 92
Da ihm kein Mittel einfiel, ihrer wieder habhaft zu werden, überlegte der König:
‚Durch Vishnus Gnade war mir ein kurzes Zusammensein mit ihr vergönnt.
आराधयामि तत्प्राप्त्यै गत्वैकान्ते तमेव तत् । राज्यपाशं विमुच्येमं हा तद्विरहनीरसम् ॥ ९३
aaraadhayaami tatpraaptyai gatvaikaante tameva tat | raajyapaasham vimucyemam haa tadvirahaniirasam || 93
Lieber geh ich in die Einsamkeit ihm zu huldigen, damit ich sie wiederfinde.
So befreie ich mich aus dieser Fangschlinge von Königreich, das ohne sie, ach, so fade ist.‘
इति संकल्प्य सम्बोध्य सचिवाननुजाय सः । सुनन्दनाभिधानाय राज्यं भूनन्दनो ददौ ॥ ९४
iti samkalpya sambodhya sacivaananujaaya sah | sunandhanaabhidhaanaaya raajyam bhuunandano dadau || 94
Als Bhuunandana das beschlossen hatte, informierte er seine Untertanen
und überließ das Reich seinem jüngeren Bruder mit Namen Sunandana.
त्यक्तराज्यश्च स ययौ पादन्यासोद्भवं हरेः । तीर्थं क्रमसरो नाम त्रिविक्रमकृतं पुरा ॥ ९५
tyaktaraajyashca sa yayau paadanyaasodbhavam hareh | tiirtham kramasaro naama trivikramakrtam puraa || 95
Also ließ er sein Königreich hinter sich und zog an eine Quelle namens Kramasara,
die da entspringt, wo Vishnu als Zwerg mit den drei Schritten vor Zeiten seinen Fuß niedergesetzt hatte.
यदध्यासितमभ्यर्णपर्वताग्रनिवेशिभिः । शृङ्गाकारैस्त्रिभिर्देवैर्ब्रह्मविष्णुमहेश्वरैः ॥ ९६
yadadhyaasitamabhyarnaparvataagraniveshibhih | shrngaakaaraistribhirdevairbrahmavishnumaheshvaraih || 96
Über sie wachten von den benachbarten Bergen herab die drei Gottheiten Brahma, Vishnu und Shiva,
die sich dort in Form dreier Berggipfel niedergelassen hatten.
येन विष्णुपदेनान्या काश्मीरेषु सुरापगा । सृष्टा विषुवती नाम वितस्ता मत्सरादिव ॥ ९७
yena vishnupadenaanyaa kaashmiireshu suraapagaa | srshtaa vishuvatii naama vitastaa matsaraadiva || 97
Mit Vishnus Fußspur war hier in Kashmir ein weiterer göttlicher Fluß, die Vishuvatii, entstanden,
wie um die Vitastaa nachzuahmen.
तत्रासीत्स तपः कुर्वन्राजान्यरसनिःस्पृहः । क्लाम्यन्नव्यरसाकाङ्क्षी निदाघ इव चातकः ॥ ९८
tatraasiitsa tapah kurvanraajaanyarasanihsprhah | klaamyannavyarasaakaankshii nidaagha iva caatakah || 98
Da lebte der König nun, übte sich in Entsagung. Ohne Lust auf andere Freuden war er
wie ein matter Waldsperber, der in der Sommerhitze nach Regentropfen lechzte.
व्यतीतद्वादशाब्दे च तस्मिंस्तत्र तपःस्थिते । आगात्तेन पथा कोऽपि तपस्वी ज्ञानिनां वरः ॥ ९९
vyatiitadvaadashaabde ca tasmimstatra tapahsthite | aagaattena pathaa ko‘pi tapasvii jnaaninaam varah || 99
Zwölf Jahre verweilte er da und peinigte sich selbst. Bis ein Sadhu des Weges kam, ein wahrer Magier,
पिङ्गलाग्रजटश्चीरवासाः शिश्यगणान्वितः । तत्तीर्थेशैलशिखरादवतीर्ण इवेश्वरः ॥ १००
pingalaagrajatashciiravaasaah shishyaganaanvitah | tattiirtheshailashikharaadavatiirna iveshvarah || 100
mit flachsblonden Zottelhaaren, im Lendenschurz, von einer Schülerschar umgeben,
als wäre Shiva selbst von der Bergspitze über dem heiligen Badeort herabgestiegen.
स तं दृष्ट्वैव राजानं जातप्रीतिरुपेत्य च । प्रह्वः पृष्ट्वा च वृत्तान्तं ध्यात्वा क्षणमिवाब्रवीत् ॥ १०१
sa tam drshtvaiva raajaanam jaatapriitirupetya ca | prahvah prshtvaa ca vrttaantam dhyaatvaa kshanamivaabraviit || 101
Als er den König sah, war er ihm wohlgesonnen und trat näher. Nach einer Verneigung erkundigte er sich
nach seinen Erlebnissen, schien einen Moment nachzudenken, und sagte dann:
राजन्सा दैत्यकन्या ते प्रिया पातालवासिनी । तदाश्वसिहि तस्यास्त्वामन्तिकं प्रापयाम्यहम् ॥ १०२
raajansaa daityakanyaa te priyaa paataalavaasinii | tadaashvasihi tasyaastvaamantikam praapayaamyaham || 102
„König, das Dämonenmädchen, das dir so gefällt, lebt in der Unterwelt. Beruhige dich, denn ich will dich zu ihr führen.
अहं हि दाक्षिणात्यस्य यज्ञसंज्ञस्य यज्वनः । पुत्रो भूतिवसुर्नाम ब्राह्मणो योगिनां गुरुः ॥ १०३
aham hi daakshinaatyasya yajnasamjnasya yajvanah | putro bhuutivasurnaama braahmano yoginaam guruh || 103
Ich bin nämlich der Brahmane Bhuutivasu, der Lehrer der Zauberer, Sohn des Opferkenners Yaju aus dem Süden.
सोऽहं संक्रमितज्ञानः पित्रा पातालशास्त्रतः । शिक्षित्वा हटकेशानमन्त्रतन्त्रविधिक्रमम् ॥ १०४
so’ham samkramitajnaanah pitraa paataalashaastratah | shikshitvaa hatakeshaanamantratantravidhikramam || 104
Mein Vater übertrug sein Wissen auf mich, dann lernte ich aus einem Werk über die Unterwelt die Formeln und Rituale,
die für Haatakeshaana, Shiva, den Herrscher über Haataka, den Fluß in der Unterwelt, bestimmt sind.
गत्वा श्रीपर्वतेऽकार्षं त्र्यम्बकाराधनं तपः । तेन तुष्टोऽथ मां तत्र साक्षादित्यादिशच्छिवः ॥ १०५
gatvaa shriiparvate’kaarsham tryambakaaraadhanam tapah | tena tushto‘tha maam tatra saakshaadityaadishacchivah || 105
Damit wanderte ich auf den Shriiparvata und unterzog mich der Selbstkasteiung,
um Shiva Tryambaka „Von den Drei Müttern“ zu besänftigen. Davon beeindruckt zeigte Shiva sich und verkündete mir:
गच्छ दैत्याङ्गनायुक्तो भुक्त्वा भोगान्रसातले । मामुपैष्यस्युपायं च तत्प्राप्तौ शृणु वच्मि ते ॥ १०६
gaccha daityaanganaayukto bhuktvaa bhogaanrasaatale | maamupaishyasyupaayam ca tatpraaptau shrnu vacmi te || 106
„Geh! Nachdem du in der Zwischenwelt mit einer Dititochter lustig verkehrt hast, kommst du zu mir.
Also lausche, ich will dir den Weg weisen, wie du sie wiederfindest:
सन्ति भूयांसि पातालविवराण्यत्र भूतले । प्रकाशं त्वस्ति कश्मीरेष्वेकं मयकृतं महत् ॥ १०७
santi bhuuyaamsi paataalavivaraanyatra bhuutale | prakaasham tvasti kashmiireshvekam mayakrtam mahat || 107
Auf der Erde gibt es viele Schächte in die Unterwelt. Hier in Kashmir ist einer groß und berühmt. Den hat Maya gegraben.
येन प्रवेश्य गुप्तासु दानवोद्यानभूमिषु । उषा बाणसुता कान्तमनिरुद्धं व्यनोदयत् ॥ १०८
yena praveshya guptaasu daanavodyaanabhuumishu | ushaa baanasutaa kaantamaniruddham vyanodayat || 108
Durch den hat Baanas Tochter Ushaa ihren Geliebten Aniruddha in die geheimen Parkanlagen der Dämonen geführt
und ihn da beglückt.
प्रद्युम्नश्च तदा पुत्रं रक्षितुं तं व्यधत्त यत् । प्रकटं गिरिशृङ्गेण प्रकल्प्य द्वारमेकतः ॥ १०९
pradyumnashca tadaa putram rakshitum tam vyadhatta yat | prakatam girishrngena prakalpya dvaaramekatah || 109
Pradyumna aber, um seinen Sohn zu retten, riss den Schacht weit auf,
indem er auf der einen Seite mit einem Berggipfel ein Tor aufstemmte.
तद्द्वाररक्षाहेतोश्च यत्र दुर्गां न्यवेशयत् । आराध्य स स्तुतिशतैः शारिकानामधारिनीम् ॥ ११०
taddvaararakshaahetoshca yatra durgaam nyaveshayat | aaraadhya sa stutishataih shaarikaanaamadhaariniim || 110
Zum Schutz für dieses Tor stellte er Göttin Durga auf, die er mit hundert Lobeshymnen besänftigt hatte,
und die hier den Namen Shaarikaa trägt.
येन प्रद्युम्नशिखरं शारिकाकूटमित्यपि । नामद्वयेन तत्तत्र स्थानमद्याभिधीयते ॥ १११
yena pradyumnashikharam shaarikaakuutamityapi | naamadvayena tattatra sthaanamadyaabhidhiiyate || 111
Heute noch wird dieser Fels bei dem Doppelnamen „Pradyumnas Spitzhacke“ und „Shaarikas Meißel“ genannt.
गच्छ तेन बिलाग्रेण प्रविश्यानुचरैः सह । पातालं मत्प्रसादाच्च सिद्धिस्तेऽत्र भविष्यति ॥ ११२
gaccha tena bilaagrena pravishyaanucaraih saha | paataalam matprasaadaacca siddhiste’tra bhavishyati || 112
Also steig mit deinem Gefolge durch die Höhle da vorne in die Unterwelt hinab. Ich werde schon dafür sorgen, daß du Erfolg hast.“
इत्युक्त्वान्तर्हिते देवे तत्प्रसादप्रभावतः । उत्पन्नाखिलविज्ञानः कश्मीरानागतोऽस्म्यमून् ॥ ११३
ityuktvaantarhite deve tatprasaadaprabhaavatah | utpannaakhilavijnaanah kashmiiraanaagato’smyamuun || 113
Nach diesen Worten entschwand der Gott, und durch die Wucht seines Wohlwollens fiel mir alle Weisheit auf einmal zu.
Jetzt bin ich also zu den Menschen von Kaschmir gekommen.
तदस्माभिः समं राजञ्शारिकाकूटमेहि तत् । यावदिष्टाङ्गनापार्श्वं पातालं त्वां नयाम्यहम् ॥ ११४
tadasmaabhih samam raajanshaarikaakuutamehi tat | yaavadishtaanganaapaarshvam paataalam tvaam nayaamyaham || 114
Komm darum mit uns, o König, zu Shaarikaas Felsen! Ich will dich in die Unterwelt zu deiner geliebten Jungfrau führen.“
एवमुक्तवता तेन तथेति स तपस्विना । समं तच्छारिकाकूटं ययौ भूनन्दनो नृपः ॥ ११५
evamuktavataa tena tatheti sa tapasvinaa | samam tacchaarikaakuutam yayau bhuunandano nrpah || 115
König Bhunandana war einverstanden mit dem, was der Büßer ihm vorschlug,
und zog mit ihm zu Shaarikaas Felsen.
तत्र स्नात्वा वितस्तायामर्चयित्वा विनायकम् । सम्पूज्य शारिकां देवीं दिग्बन्धादिपुरःसरम् ॥ ११६
tatra snaatvaa vitastaayaamarcayitvaa vinaayakam | sampuujya shaarikaam deviim digbandhaadipurahsaram || 116
Dort badete er in der Vitastaa, opferte Ganesha, huldigte, zuvor die Geister der Himmelsrichtungen bändigend,
der Göttin Shaarikaa.
विधिवत्सर्षपक्षेपाद्धरानुग्रहशालिना । महातपस्विना तेन विवरे प्रकटीकृते ॥ ११७
vidhivat sarshapakshepaaddharaanugrahashaalinaa | mahaatapasvinaa tena vivare prakatiikrte || 117
Daraufhin enthüllte der mächtige Zauberer, im Besitz der Wunschgewährung Shivas,
indem er die vorgeschriebenen Senfkörner streute, das Tor zur Höhle.
प्रविश्य तेनैव समं सशिष्येण स भूपतिः । जगाम पातालपथं पञ्चाहानि दिवानिशम् ॥ ११८
pravishya tenaiva samam sashishyena sa bhuupatih | jagaama paataalapatham pancaahaani divaanisham || 118
Durch die trat mit ihm und seinen Schülern der König ein und ging den Weg in die Unterwelt fünf Tage und Nächte lang.
षष्ठेऽह्नि सर्वेऽप्युत्तीर्य गङ्गां पातालवाहिनीम् । भूमौ रजतमय्यां ते दिव्यमैक्षन्त काननम् ॥ ११९
shashthe’hni sarve’pyuttiirya gangaam paataalavaahiniim | bhuumau rajatamayyaam te divyamaikshanta kaananam || 119
Am sechsten Tag überquerten sie alle den Ganges, der durch die Unterwelt fließt,
und sahen endlich auf einer silbernen Ebene den himmlischen Hain.
स्थलप्रफुल्लसौवर्णकमलामोदवासितम् । उद्यत्प्रवालकर्पूरचन्दनागुरुपादपम् ॥ १२०
sthalapraphullasauvarnakamalaamodavaasitam | udyatpravaalakarpuuracandanaagurupaadapam || 120
Die Ufer besiedelten aufblühende, duftende goldene Lotusse,
Kampfer-, Sandel- und Adlerholzbaum reckten ihre Schößlinge empor.
तन्मध्ये सुमहाभोगं रत्नसोपानसुन्दरम् । सौवर्णभित्ति माणिक्यस्तम्भसम्भारभासुरम् ॥ १२१
tanmadhye sumahaabhogam ratnasopaanasundaram | sauvarnabhitti maanikyastambhasambhaarabhaasuram || 121
In deren Mitte, mit einer prächtigen Treppe aus Edelsteinen, goldenen Wänden,
einer Vielzahl von glitzernden Diamantsäulen,
चन्द्रकान्तशिलाबद्धविशालामलसारकम् । प्रहृष्टा ददृशुः प्रांशु शैवमायतनं च ते ॥ १२२
candrakaantashilaabaddhavishaalaamalasaarakam | prahrshtaa dadrshuh praamshu shaivamaayatanam ca te || 122
bestaunten sie tief ergriffen einen weitläufigen, hohen Shivatempel, dessen Fundament aus reinem Mondstein gelegt war.
ततश्च स तपस्वी तान्स्वशिष्यांस्तं च भूपतिम् । भूनन्दनं ज्ञानिवरो जाताश्चर्यानभाषत ॥ १२३
tatashca sa tapasvii taansvashishyaamstam ca bhuupatim | bhuunandanam jnaanivaro jaataashcaryaanabhaashata || 123
Da sagte der mit Wissen gesegnete Büßer zu seinen Schülern und zu König Bhuunandana, die sich alle sehr wunderten:
अयं स देवः पातालनिलयो हाटकेश्वरः । गीयते त्रिषु लोकेषु तदसौ पूज्यतामिति ॥ १२४
ayam sa devah paataalanilayo haatakeshvarah | giiyate trishu lokeshu tadasau puujyataamiti || 124
„Das ist Shivas Wohnsitz in der Unterwelt, wo er Haatakeshvara, Herr über den Höllenfluß, ist.
Er wird in den drei Welten besungen, also sollt auch ihr ihm huldigen!“
ततः सर्वेऽपि ते तैस्तैः पुष्पैः पातालसम्भवैः । तद्गङ्गाम्भःप्लुताः शम्भुं पूजयामासुरत्र तम् ॥ १२५
tatah sarve’pi te taistaih pushpaih paataalasambhavaih | tadgangaambhahplutaah shambhum puujayaamaasuratra tam || 125
Zuerst schwammen sie im unterirdischen Ganges. Dann verehrten sie Shiva
mit allen möglichen Blumen, die da in der Unterwelt wuchsen.
तत्पूजाक्षणविश्रान्ता गत्वा प्रापुस्ततश्च ते । पतत्पक्कफलं दिव्यमेकं जम्बुमहाद्रुमम् ॥ १२६
tatpuujaakshanavishraantaa gatvaa praapustatashca te | patatpakkaphalam divyamekam jambumahaadrumam || 126
Nach seiner Anbetung sogleich erfrischt, wanderten sie weiter. Bald kamen sie an einen riesigen,
bis in den Himmel wachsenden Jambulbaum, dessen reife Früchte auf die Erde fielen.
तं प्रेक्ष्य स तपस्वी तानवोचन्न फलानि वः । भक्ष्याण्येतस्य विघ्नं हि भुक्तान्येतानि कुर्वते ॥ १२७
tam prekshya sa tapasvii taanavocanna phalaani vah | bhakshyaanyetasya vighnam hi bhuktaanyetaani kurvate || 127
Den sah der Büßer auch und rief ihnen zu: „Die Beeren von diesem Baum dürft ihr nicht essen!
Denn gegessen verursachen sie Störungen.“
तच्छ्रुत्वापि चखादैकस्तच्छिष्यस्तत्फलं क्षुधा । खादित्वैव च सम्पेदे निश्चेष्टः स्थावराकृतिः ॥ १२८
tacchrutvaapi cakhaadaikastacchishyastatphalam kshudhaa | khaaditvaiva ca sampede nishceshtah sthaavaraakrtih || 128
Einer von den Schülern war so hungrig, daß er, obwohl er das gehört hatte, anfing eine Beere zu kauen.
Nachdem er die zerkaut hatte, stürzte er, zum Greis geworden, stocksteif zu Boden.
ततस्तद्दर्शनत्रासपरित्यक्तफलस्पृहैः । स तपस्वी सहान्यैस्तैः शिष्यैर्भूनन्दनान्वितः ॥ १२९
tatastaddarshanatraasaparityaktaphalasprhaih | sa tapasvii sahaanyaistaih shishyairbhuunandanaanvitah || 129
Als die anderen Schüler das sahan, erschraken sie so, daß sie die Lust auf Beeren verloren.
Mit ihnen und Bhunandana zusammen ging der Büßer
क्रोशमात्रमतिक्रम्य हेमप्राकारमुच्छ्रितम् । सद्रत्नरचितद्वारमत्रावस्थितमैक्षत ॥ १३०
kroshamaatramatikramya hemapraakaaramucchritam | sadratnaracitadvaaramatraavasthitamaikshata || 130
ein Stück in Rufweite voran bis zu einer hohen Mauer aus Gold. Darin eingebaut sah er ein mit Edelsteinen besetztes Tor.
तद्द्वारपार्श्वयोर्लोहमयाङ्गावुभयोरुभौ । प्रवेशरोधिनौ मेषौ दृष्ट्वा शृङ्गप्रहारिणौ ॥ १३१
taddvaarapaarshvayorlohamayaangaavubhayorubhau | pravesharodhinau meshau drshtvaa shrngaprahaarinau || 131
Zu beiden Seiten des Tores stand jeweils ein eiserner Widder, die Hörner sichtbar stoßbereit, dem Eindringling zu wehren.
हत्वा सपदि दण्डेन न्यस्तमन्त्रेण मूर्धनि । विद्रावयामास स तौ क्वापि वज्रहताविव ॥ १३२
hatvaa sapadi dandena nyastamantrena muurdhani | vidraavayaamaasa sa tau kvaapi vajrahataaviva || 132
Plötzlich schlug der Büßer die beiden mit einem verzauberten Stock zwischen die Hörner,
woraufhin sie wie vom Donnerkeil getroffen davonstoben.
ततः स तेन द्वारेण तच्छिष्याश्च नृपश्च सः । प्रविश्य ददृशुर्दिव्यान्हेमरत्नमयान्गृहान् ॥ १३३
tatah sa tena dvaarena tacchishyaashca nrpashca sah | pravishya dadrshurdivyaanhemaratnamayaangrhaan || 133
Dann traten er, seine Schüler und der König durch das Tor und erblickten aus Gold und Juwelen gebaute Häuser.
द्वारि द्वारि च तेषां ते दन्तदष्टाधरोत्कटान् । गृहीतलोहमुसलानपश्यन्द्वाररक्षिणः ॥ १३४
dvaari dvaari ca teshaam te dantadashtaadharotkataan | grhiitalohamusalaanapashyandvaararakshinah || 134
Vor jeder Tür sahen sie Torwächter stehen: die Reiß- und Stoßzähne gebleckt, Eisenkeulen in den Fäusten.
ततश्चोपाविशन्सर्वे तत्रैकस्य तरोस्तले । स तपस्वी तु दुष्टघ्नीमवध्नाद्योगधारणाम् ॥ १३५
tatashcopaavishansarve tatraikasya tarostale | sa tapasvii tu dushtaghniimavadhnaadyogadhaaranaam || 135
Da setzten sie sich alle unter den einzigen Baum, der da stand,
und der Büßer versenkte sich in Zaubertrance, um das Übel zu vertreiben.
तद्धारणाप्रभावेण रौद्रास्ते द्वाररक्षकाः । सर्वेऽपि सर्वद्वारेभ्यः पलाय्यादर्शनं ययुः ॥ १३६
taddhaaranaaprabhaavena raudraaste dvaararakshakaah | sarve’pi sarvadvaarebhyah palaayyaadarshanam yayuh || 136
Seine magischen Formeln waren so wirkungsvoll, daß die rauhbeinigen Torwächter
aus allen Höfen fluchtartig das Weite suchten.
क्षणाच्च तेभ्यो द्वारेभ्यो दिव्याभरणवाससः । दैत्यकन्यापरीवारवारनार्यो विनिर्ययुः ॥ १३७
kshanaacca tebhyo dvaarebhyo divyaabharanavaasasah | daityakanyaapariivaaravaaranaaryo viniryayuh || 137
In dem Moment traten aus den Toren, reich geschmückt und gekleidet,
liebreizende Frauen hervor, Zofen aus dem Gefolge der Dämonenmädchen.
ताः पृथक्पृथगभ्येत्य तान्सर्वाना तपस्विनः । प्रवेशायार्थयामासुर्यथास्वं स्वामिणीगिरा ॥ १३८
taah prthakprthagabhyetya taansarvaanaa tapasvinah | praveshaayaarthayaamaasuryathaasvam svaaminiigiraa || 138
Sie gingen zu jedem einzelnen der dort Versammelten, einschließlich des Büßers,
und luden sie im Namen ihrer jeweiligen Herrin ein, deren Villa zu betreten.
अन्तःप्रविष्टैर्युष्माभिर्नोल्लङ्घ्यं स्वप्रियावचः । इति तानपरानुक्त्वा स तपस्वी कृती ततः ॥ १३९
antahpravishtairyushmaabhirnollanghyam svapriyaavacah | iti taanaparaanuktvaa sa tapasvii krtii tatah || 139
„Wenn ihr erstmal drin seid, dürft ihr nicht mißachten, was eure Lieblinge sagen!“
schärfte der Büßer, der nun sein Werk vollbracht hatte, ihnen allen ein.
कतिभिश्च समं ताभिः प्रविश्य वरमन्दिरम् । एकां प्रापोत्तमां दैत्यकन्यां भोगांश्च वाञ्छितान् ॥ १४९
katibhishca samam taabhih pravishya varamandiram | ekaam praapottamaam daityakanyaam bhogaamshca vaanchitaan || 149
Daraufhin ging er mit einigen von ihnen in ein echtes Lustschloss. Dort nahm er sich das beste Dämonenfräulein,
mit der er die heißersehnten Freuden der Liebe genoss.
अन्येऽप्येकैकशोऽन्याभिस्ताभिस्ते दिव्यवेश्मसु । प्रवेशिता ययुर्दैत्यसुतासम्भोगपात्रताम् ॥ १४१
anye’pyekaikasho’nyaabhistaabhiste divyaveshmasu | praveshitaa yayurdaityasutaasambhogapaatrataam || 141
Die anderen wurden von weiteren Zofen in wahre Prachtvillen eingelassen,
wo sie in die Lustgrotten der Teufelstöchter eindrangen.
राजा भूनन्दनः सोऽपि नीतोऽभूदेकया तदा । प्रश्रयानतया तत्र बहिर्मणिमयं गृहम् ॥ १४२
raajaa bhuunandanah so’pi niito’bhuudekayaa tadaa | prashrayaanatayaa tatra bahirmanimayam grham || 142
Auch König Bhunandana wurde von einer höflich sich verneigenden Dame
in ein außen mit Edelsteinen besetztes Gebäude geleitet.
परीवारवरस्त्रीणां प्रतिबिम्बैः समन्ततः । सजीवचित्रविन्यासमिव यद्रत्नभित्तिषु ॥ १४३
pariivaaravarastriinaam pratibimbaih samantatah | sajiivacitravinyaasamiva yadratnabhittishu || 143
Durch die Reflektionen der reizenden Gesellschafterinnen auf allen Seiten seiner Edelsteinwände
schien es lebende Bilder vorzuspiegeln,
यद्सुश्लक्ष्णमहानीलमयभूभागनिर्मितम् । दिवः पृष्ठमिवारूढं विमानविजिगीषया ॥ १४४
yadsushlakshnamahaaniilamayabhuubhaaganirmitam | divah prshthamivaaruudham vimaanavijigiishayaa || 144
der Palast auf einem Plateau aus einem riesigen, fein geschliffenen Saphir bestehend gebaut,
als sei er auf dem Rücken des Himmels angetreten, um Raumschiffe abzuschießen.
महाकुललसद्रामं हृद्यप्रद्युम्नविभ्रमम् । यदच्युतप्रभावाढ्यं वृष्णीनामिव केतनम् ॥ १४५
mahaakulalasadraamam hrdyapradyumnavibhramam | yadacyutaprabhaavaadhyam vrshniinaamiva ketanam || 145
In ein Gehege, durch Vishnus Wirkmacht reich an Stuten, einer großen Herde, wild gallopierend in herzhafter Liebeslust.
बालातपसहं पुष्पमपि यत्र न योषिताम् । वपुषः सुकुमारत्वे प्राप्नुयादुपमानताम् ॥ १४६
baalaatapasaham pushpamapi yatra na yoshitaam | vapushah sukumaaratve praapnuyaadupamaanataam || 146
Selbst eine Wind und Hitze ertragende Blume hielte dem Vergleich nicht stand mit der jugendlichen Anmut dieser Frauenleiber.
तत्र प्रविष्टः सोऽपश्यद्दिव्यसंगीतनादिनी । राजा प्राक्स्वप्नदृष्टां तां कान्तामसुरकन्यकाम् ॥ १४७
tatra pravishtah so’pashyaddivyasamgiitanaadinii | raajaa praaksvamadrshtaam taam kaantaamasurakanyakaam || 147
Dort eingetreten, wo es von himmlischen Liedern widerhallte,
sah der König die in seinem früheren Traum geschaute liebreizende Asuratochter,
यस्याः प्रकाशिते कान्त्या पातालेऽर्कादिवर्जिते । रत्नाद्यालोकनिर्माणं पुनरुक्तं प्रजापतेः ॥ १४८
yasyaah prakaashite kaantyaa paataale’rkaadivarjite | ratnaadyaalokanirmaanam punaruktam prajaapateh || 148
die mit ihrem Liebreiz die von Sonne und Sternen gemiedene Hölle beleuchtend
das Werk des Schöpfers, die Vision von Glitzersteinen, überflüssig erscheinen ließ.
तां स पश्यन्ननिर्वाच्यरूपां हर्षाश्रुणा नृपः । अन्यावलोकनमलं चक्षुषोर्धौतवानिव ॥ १४९
taam sa pashyannanirvaacyaruupaam harshaashrunaa nrpah | anyaavalokanamalam cakshushordhautavaaniva || 149
Ihre unsagbare Schönheit betrachtend, brach der König in Freudentränen aus,
mit denen er sich gleichsam die Augen wusch vom Staub nach dem Anblick der anderen Frauen.
सापि तं वीक्ष्य राजेन्द्रं ख्याप्यमानालिगीतिभिः । बाला कुमुदिनी नाम कमपि प्रमदं दधौ ॥ १५०
saapi tam viikshya raajendram khyaapyamaanaaligiitibhih | baalaa kumudinii naama kamapi pramadam dadhau || 150
Als dieses Mädchen, Kumudii, die Wasserlilie, in den Liedern ihrer Freundinnen besungen,
den Ersten unter den Königen sah – was für eine Freude stieg da in ihr auf!
उत्थाय पाणावादाय क्लेशितोऽसि मयेति च । ब्रुवती सादरा सा तमुपावेशयदासने ॥ १५१
utthaaya paanaavaadaaya kleshito’si mayeti ca | bruvatii saadaraa saa tamupaaveshayadaasane || 151
Sie erhob sich, nahm seine beiden Hände und sprach: „Wie muß ich dich gequält haben!“
Dann ließ sie ihn zuvorkommend auf einem Polster Platz nehmen.
क्षणमात्रं च विश्रान्तं स्नातं वस्त्राद्यलंकृतम् । सा निनाय तमुद्यानमापानायासुराङ्गना ॥ १५२
kshanamaatram ca vishraantam snaatam vastraadyalamkrtam | saa ninaaya tamudyaanamaapaanaayaasuraanganaa || 152
Den Moment, als er sich erholt, gewaschen, ein neues Gewand und Zierat angelegt hatte,
führte die Teufelin ihn zum Labetrunk in den Garten.
तत्र तीरतरूल्लम्बिशवरक्तवसासवैः । पूर्णायाः सा तटे वाप्यास्तेन साकमुपाविशत् ॥ १५३
tatra tiirataruullambishavaraktavasaasavaih | puurnaayaah saa tate vaapyaastena saakamupaavishat || 153
Dort setzte sie sich neben ihn auf die Mauer eines mit Branntwein gefüllten Beckens,
in das Blut und Fett von Leichen hineintroff, die von den Bäumen am Beckenrand herabhingen.
तद्वसासवपूर्णं च पात्रं तस्मै नृपाय सा । ददौ पानाय स च तन्न जग्राह जुगुप्सितम् ॥ १५४
tadvasaasavapuurnam ca paatram tasmai nrpaaya saa | dadau paanaaya sa ca tanna jagraaha jugupsitam || 154
Da reichte sie ihm einen mit dieser Fettsauce gefüllten Kelch zum Trunk. Er aber fasste das grausige Ding gar nicht erst an.
न ते क्षेमं भवेदेतदस्मत्पानं निषेधतः । इति निर्बन्धतस्तां च ब्रुवाणां सोऽब्रवीन्नृपः ॥ १५५
na te kshemam bhavedetadasmatpaanam nishedhatah | iti nirbandhatastaam ca bruvaanaam so’braviinnrpah || 155
„So wirst du keine Erlösung finden, wenn du unser Getränk verschmähst!“ sagte sie. Doch der König erwiderte ihr unbeirrt:
अपेयं निश्चितं नैव पास्याम्येतद्यदस्त्विति । ततः सा तस्य तन्मूर्ध्नि पात्रं क्षिप्त्वान्यतो ययौ ॥ १५६
apeyam nishcitam naiva paasyaamyetadyadastviti | tatah saa tasya tanmuurdhni paatram kshiptvaanyato yayau || 156
„Das ungenießbare Zeug trink ich jedenfalls nicht, komme was wolle!“ Da warf sie ihm den Kelch an den Kopf und verschwand.
स च कूनितनेत्रास्यो राजान्यस्यो जलान्तरे । तच्चेटिकाभिरादाय दीर्घिकायां निचिक्षिपे ॥ १५७
sa ca kuunitanetraasyo raajaanyasyo jalaantare | taccetikaabhiraadaaya diirghikaayaam nicikshipe || 157
So waren dem König Augen und Mund verklebt. Ihre Dienstmägde packten und warfen ihn
ins Wasser eines anderen rechteckigen Beckens.
क्षिप्त एव च तत्कालं तस्मिन्पूर्वतपोवने । तीर्थे क्रमसरस्येव प्राप्तमात्मानमैक्षत ॥ १५८
kshipta eva ca tatkaalam tasminpuurvatapovane | tiirthe kramasarasyeva praaptamaatmaanamaikshata || 158
Kaum war er da hineingefallen, fand er sich in seinem früheren Büßerhain am Ufer des Kramasees wieder.
पश्यंश्च स हिमं तत्र हसन्तमिव तं नगम् । विषण्णविस्मितोद्भ्रान्तो वञ्चितः स व्यचिन्तयत् ॥ १५९
pashyamshca sa himam tatra hasantamiva tam nagam | vishannavismitodbhraanto vancitah sa vyacintayat || 159
Den Schneeberg, der ihn auszulachen schien, sah er auch. Erschrocken, überrascht, verzweifelt und betrogen fragte er sich:
क्व तद्दैत्य्सुतोद्यानं क्वायं क्रमसरो गिरिः । अहो किमिदमाश्चर्यं किं माया किं मतिभ्रमः ॥ १६०
kva taddaitysutodyaanam kvaayam kramasaro girih | aho kimidamaashcaryam kim maayaa kim matibhramah || 160
‚Wohin ist der Garten der Teufelstochter? Woher kommt der Berg am Kramasee?
Oh je, wie wundersam! Was ist Illusion, was geistige Verwirrung gar?
किमन्यद्वा ध्रुवं तस्या यन्मयोल्लङ्घितं वचः । तपस्विवाक्यं श्रुत्वापि तस्येदं मे विजृम्भितम् ॥ १६१
kimanyadvaa dhruvam tasyaa yanmayollanghitam vacah | tapasvivaakyam shrutvaapi tasyedam me vijrmbhitam || 161
Oder was sonst? Bestimmt, weil ich mich ihrer Anordnung widersetzte,
obwohl ich des Büßers warnende Worte gehört, sie dann aber mißachtet hatte.
न च तन्निन्दितं पानं सा ममैव परीक्षिणी । मूर्ध्नि च्युतेन यत्तेन दिव्यमायाति सौरभम् ॥ १६२
na ca tanninditam paanam saa mamaiva pariikshinii | muurdhni cyutena yattena divyamaayaati saurabham || 162
Auch ist das Gesöff so übel wieder nicht. Sie wollt‘ mich wohl nur auf die Probe stellen,
denn was sie mir da über den Kopf gegossen hat, verströmt einen himmlischen Duft.
तत्सर्वथा ह्यभव्यानां कृतः क्लेशो महानपि । न फलाय विधिस्तेषु तथा वामो हि वर्तते ॥ १६३
tatsarvathaa hyabhavyaanaam krtah klesho mahaanapi | na phalaaya vidhisteshu tathaa vaamo hi vartate || 163
So ist es aber immer bei den Verlierern: Auch wenn sie große Qualen auf sich nehmen,
führt das nicht zum Erfolg, wenn das Schicksal dem entgegenwirkt.“
इत्येवं चिन्तयन्नेत्य भृङ्गैर्भूनन्दनोऽत्र सः । अवेष्ट्यतासुरसुतापानसिक्ताङ्गगन्धतः ॥ १६४
ityevam cintayannetya bhrngairbhuunandano’tra sah | aveshtyataasurasutaapaanasiktaangagandhatah || 164
Während Bhunandana noch darüber nachsann, kamen Bienen geflogen und umschwirrten ihn,
weil er so gut roch, nachdem die Dämonentochter ihren Trunk über ihn verspritzt hatte.
कष्टमिष्टफलो मा भूज्जातोऽनिष्टफलस्तु मे । परिक्लेशोऽल्पसत्त्वस्य वेतालोत्थापनं यथा ॥ १६५
kashtamishtaphalo maa bhuujjaato’nishtaphalastu me | pariklesho’lpasattvasya vetaalotthaapanam yathaa || 165
‚Zum Henker mit dem erwünschten Lohn der Qual! Den unerwünschten will ich aber auch nicht,
daß er kommt, wie zu dem Kleinmütigen das Grauen, wenn der Leichenteufel vor ihm steht.‘
इति तैर्दश्यमानश्च भृङ्गैः स विमृशंस्तदा । जातोद्वेगो मतिं चक्रे देहत्यागाय भूपतिः ॥ १६६
iti tairdashyamaanashca bhrngaih sa vimrshamstadaa | jaatodvego matim cakre dehatyaagaaya bhuupatih || 166
Das ging ihm durch den Kopf, während die Bienen ihn zerstachen. Da war der König so verzweifelt,
daß er den Entschluss faßte, seinen Körper aufzugeben.
No comments:
Post a Comment