अष्ठमस्तरङ्गः । ashthamastarangah | Die achte Welle Kapitel 8 alte Zählung: 75
वेतालपञ्चविंशतिका vetaalapancavimshatikaa
Die Fünfundzwanzig Totengeistergeschichten
जितं विघ्नजिता यस्य पुष्पवृष्टिरिवाम्बरात्
। तारावली कराघातच्युता पतति नृत्यतः । १
jitam vighnajitaa yasya
pushpavrshtirivaambaraat | taaraavalii karaaghaatacyutaa patati nrtyatah | 1
Sieg für Ganesha, den Herrscher
über Hindernisse, der, wenn er tanzt,
mit einem Schlag seines Rüssels
einen Sternenschauer auslöst, als würde es Blumen vom Himmel regnen!
ततोऽतिवाह्य रात्रिं तां प्रभाते काननात्ततः
। प्रचण्डशक्तिप्रमुखैः प्रस्थितः सचिवैः सह ॥ २
tato’tivaahya raatrim taam
prabhaate kaananaattatah | pracandashaktipramukhaih prasthitah sacivaih saha ||
2
Nachdem Mrgaankadatta diese Nacht
verbracht hatte, verließ er am Morgen mit Pracandashakti und den anderen Gefährten
den Wald,
स शशाङ्कवतीहेतोः पुनरुज्जयिनीं प्रति
। मृगाङ्कदत्तः प्रययौ चिन्वञ्शेषान्स्वमन्त्रिणः ॥ ३
sa shashaankavatiihetoh
punarujjayiniim prati | mrgaankadattah prayayau cinvansheshaansvamantrinah || 3
um Shashaankavatiis wegen erneut
gen Ujjain zu reiten, wobei er unterwegs nach seinen restlichen Ministern
Ausschau hielt.
गच्छता ददृशे तेन मार्गे विक्रमकेसरी
। मन्त्री पुंसातिविकृतेनोह्यमानो नभस्तले ॥ ४
gacchataa dadrshe tena maarge
vikramakesarii | mantrii pumsaativikrtenohyamaano nabhastale || 4
Während er auf seinem Pfad einherritt,
sah er, wie sein Minister Vikramakesarin
von einem grausam entstellten
Mann durch die Lüfte getragen wurde.
दर्श्यते चान्यमन्त्रिभ्यो यावत्तेन
स सम्भ्रमात् । तावत्स मन्त्री गगनात्तत्समीपेऽवतीर्णवान् ॥ ५
darshyate caanyamantribhyo
yaavattena sa sambhramaat | taavatsa mantrii gaganaattatsamiipe’vatiirnavaan ||
5
Als er in seiner Bestürzung ihn
den anderen Ministern zeigen wollte, kam jener Minister schon vom Himmel herab
neben ihn zu stehen.
अवरुह्य च तस्याशु पुंसः स्कन्धादुपेत्य
सः । मृगाङ्कदत्तं जग्राह पादयोः साश्रुलोचनः ॥ ६
avaruhya ca tasyaashu pumsah
skandhaadupetya sah | mrgaankadattam jagraaha paadayoh saashrulocanah || 6
Er stieg schnell von den
Schultern des Mannes herab und ging auf Mrgankadatta zu. Mit Tränen in den
Augen umarmte er seine Füße.
तेनाश्लिष्टश्च हृष्टेन तथा तन्मन्त्रिभिः
क्रमात् । विससर्ज पुमांसं तं स्मृतोऽभ्येष्यसि मामिति ॥ ७
tenaashlishtashca hrshtena tathaa
tanmantribhih kramaat | visasarja pumaamsam tam smrto’bhyeshyasi maamiti || 7
Vikramakesarin umarmte ihn und
nacheinander auch die anderen Minister.
Dann schickte er den Mann mit den
Worten „Wenn ich an dich denke, kommst du zu mir!“ davon.
ततो मृगाङ्कदत्तेन कौतुकादुपविश्य सः
। पृष्टः स्वोदन्तमाचख्यौ वने विक्रमकेसरी ॥ ८
tato mrgaankadattena
kautukaadupavishya sah | prshtah svodantamaacakhyau vane vikramakesarii || 8
Also fragte Mrgankadatta ihn
wissbegierig nach seinen Erlebnissen. Vikramakesarin setzte sich gleich im Wald
nieder und fing an zu erzählen:
तदा भवद्भ्यो विभ्रष्टो नागशापात्परिभ्रमन्
। बहून्यहानि चिन्वानो युष्मानहमचिन्तयम् ॥ ९
tadaa bhavadbhyo vibhrashto
naagashaapaatparibhraman | bahuunyahaani cinvaano yushmaanahamacintayam || 9
Als ich nach der Verwünschung des
Schlangenfürsten von euch getrennt wurde, bin ich auf der Suche nach euch
tagelang umhergeirrt.
Dann habe ich mir überlegt:
गच्छाम्युज्जयिनीं तत्र गन्तव्यं तैर्ध्रुवं
यतः । एवं निश्चित्य च प्रायामहं तां नगरीं प्रति ॥ १०
gacchaamyujjayiniim tatra
gantavyam tairdhruvam yatah | evam nishcitya ca praayaamaham taam nagariim
prati || 10
‚Ich gehe nach Ujjain. Die reiten
da bestimmt auch hin!“ Mit diesem Vorsatz habe ich mich auf den Weg gemacht zu
dieser Stadt.
क्रमात्तन्निकटं प्राप्य ग्रामं ब्रह्मस्थलाभिधम्
। वापीतटेऽहमेकस्मिन्वृक्षमूल उपाविशम् ॥ ११
kramaattannikatam praapya graamam
brahmasthalaabhidham | vaapiitate’hamekasminvrkshamuula upaavisham || 11
So kam ich dann Schritt für
Schritt in ein Dorf namens Brahmasthala. Dort setzte ich mich am Ufer eines
Wasserteichs unter einen Baum.
तत्रैत्य सर्पदंशार्तो वृद्धो मां ब्राह्मणोऽब्रवीत्
। इत उत्तिष्ठ मा पुत्र मदीयां गतिमाप्स्यसि ॥ १२
tatraitya sarpadamshaarto vrddho
maam braahmano’braviit | ita uttishtha maa putra madiiyaam gatimaapsyasi || 12
Da kam ein alter Brahmane auf
mich zu, der unter einem Schlangenbiss leidend zu mir sprach:
„Steh auf und geh weg von hier,
mein Junge, sonst ergeht es dir wie mir.
इहास्ति हि महासर्पो येन दष्टो रुजार्दितः
। उद्यतोऽस्यां महावाप्यामेषोऽहं देहमुज्झितुम् ॥ १३
ihaasti hi mahaasarpo yena dashto
rujaarditah | udyato’syaam mahaavaapyaamesho’ham dehamujjhitum || 13
Hier ist diese große Schlange,
nach deren Biß ich mich vor Schmerzen krümme. Ich kam hierher, um in diesem See
mich zu entleiben.“
इत्युक्तवन्तं कृपया देहत्यागान्निवार्य
तम् । तत्राकार्षमहं विप्रं निर्विषं विषविद्यया ॥ १४
ityuktavantam krpayaa
dehatyaagaannivaarya tam | tatraakaarshamaham vipram nirvisham vishavidyayaa ||
14
Als der Brahmane das sagte, hielt
ich ihn aus Mitleid von seinem Selbstmord ab.
Ich konnte ihn gleich an Ort und
Stelle entgiften, weil ich mich mit Gegengiften auskenne.
ततः स विप्रः साकूतमुदन्तं कृत्स्नमादरात्
। पृष्टा मां प्रीतिमानेवं विदितार्थोऽभ्यभाषत ॥ १५
tatah sa viprah saakuutamudantam
krtsnamaadaraat | prshtaa maam priitimaanevam viditaartho’bhyabhaashata || 15
Daraufhin fragte mich der
Brahmane nachdrücklich doch höflich nach meiner ganzen Geschichte. Als er die
Tatsachen kannte, sagte er:
प्राणास्त्वया मम प्रत्ता तत्प्रवीर
गृहाण मे । वेतालसाधनं मन्त्रमिमं प्राप्तं मया पितुः ॥ १६
praanaastvayaa mama prattaa
tatpraviira grhaana me | vetaalasaadhanam mantramimam praaptam mayaa pituh ||
16
„Heute hast du mir das Leben
geschenkt. Darum empfange von mir, o edler Held, diese Leichengeister
bändigende Zauberformel,
die der Vater mir mitgab.
त्वादृशामुपयुक्तोऽयं सिद्धिकृत्सत्त्वशालिनाम्
। मादृशाः पुनरेतेन क्लीबाः किं नाम कुर्वते ॥ १७
tvaadrshaamupayukto’yam
siddhikrtsattvashaalinaam | maadrshaah punaretena kliibaah kim naama kurvate ||
17
Glücksbringenden Naturtalenten
wie dir wird sie von Nutzen sein. Was aber sollen wankende Gestalten wie ich
damit beginnen?“
इत्युक्तस्तेन तमहं प्रत्यवोचं द्विजोत्तमम्
। मृगाङ्कदत्तवियुतो वेतालैः किं करोम्यहम् ॥ १८
ityuktastena tamaham pratyavocam
dvijottamam | mrgaankadattaviyuto vetaalaih kim karomyaham || 18
Auf dieses Angebot erwiderte ich
dem trefflichen Zweimalgeborenen:
„Was soll ich, von Mrgaankadatta
getrennt, noch mit Leichengeistern beginnen?“
तच्छ्रुत्वा स विहस्यैवं विप्रो मां
पुनरब्रवीत् । किं न जानास्यभीष्टं यद्वेतालात्सर्वमाप्यते ॥ १९
tacchrutvaa sa vihasyaivam vipro
maam punarabraviit | kim na jaanaasyabhiishtam yadvetaalaatsarvamaapyate || 19
Als der Brahmane mich das sagen
hörte, lachte er und widersprach: „Du scheinst nicht zu wissen,
daß du von einem Vetaala alles
bekommst, was du nur willst!
अपि विद्याधरैश्वर्यं वेतालस्य प्रसादतः
। किं त्रिविक्रमसेनेन न प्राप्तं भूभुजा पुरा ॥ २०
api vidyaadharaishvaryam
vetaalasya prasaadatah | kim trivikramasenena na praaptam bhuubhujaa puraa ||
20
Oder hat König Trivikramasena
einst etwa nicht von einem ihm gewogenen Vetaala die Herrschaft über die
Vidyaadharas erlangt?
तथा च कथयाम्येतां तदीयां ते कथां शृणु
। प्रतिष्ठानाभिधानोऽस्ति देशो गोदावरीतटे ॥ २१
tathaa ca kathayaamyetaam
tadiiyaam te kathaam shrnu | pratishthaanaabhidhaano’sti desho godaavariitate
|| 21
Dann erzähl ich dir die passende
Geschichte dazu. Lausche: An den Ufern der Godaavarii liegt ein Land,
Pratishthaana genannt.
तत्र विक्रमसेनस्य पुत्रः शक्रपराक्रमः
। प्राक्त्रिविक्रमसेनाख्यः ख्यातकीर्तिरभून्नृपः ॥ २२
tatra vikramasenasya putrah
shakraparaakramah | praaktrivikramasenaakhyah khyaatakiirtirabhuunnrpah || 22
Da herrschte früher der berühmte
König Trivikramasena, mächtig wie Indra, und ein Sohn von Vikramasena.
तस्य प्रत्यहमास्थानगतस्योपेत्य भूपतेः
। सेवार्थं क्षान्तिशीलाख्यो भिक्षुः फलमुपानयत् ॥ २३
tasya
pratyahamaasthaanagatasyopetya bhuupateh | sevaartham kshaantishiilaakhyo
bhikshuh phalamupaanayat || 23
Jeden Tag, sobald der König die
Versammlungshalle betrat, näherte sich ihm Kshaantishiila,
ein Bettelmönch, der ihn
ehrerbietig grüßte und ihm eine Frucht mitbrachte.
सोऽपि राजा तदादाय फलमासन्नवर्तिनः
। हस्ते ददौ प्रतिदिनं कोषागाराधिकारिणः ॥ २४
so’pi raajaa tadaadaaya
phalamaasannavartinah | haste dadau pratidinam koshaagaaraadhikaarinah || 24
Der König nahm die Frucht auch
jeden Tag entgegen und reichte sie an den neben ihm sitzenden Wächter über die
Schatzkammer weiter.
इत्थं गतेषु वर्षेषु दशस्वत्र किलैकदा
। दत्त्वा राज्ञे फलं तस्मै भिक्षावास्थानतो गते ॥ २५
ittham gateshu varsheshu
dashasvatra kilaikadaa | dattvaa raajne phalam tasmai bhikshaavaasthaanato gate
|| 25
So gingen zehn Jahre ins Land,
bis eines Tages, als der Bettler dem König die Frucht wieder überreicht
und sich aus der Audienzhalle
entfernt hatte,
स राजा तत्फलं प्रादात्प्रविष्टायात्र
दैवतः । क्रीडामर्कटपोताय हस्तभ्रष्टाय रक्षिणाम् ॥ २६
sa raajaa tatphalam
praadaatpravishtaayaatra daivatah | kriidaamarkatapotaaya hastabhrashtaaya
rakshinaam || 26
der König diese Frucht einem
Spieläffchen gab, das aus der Obhut seiner Wächter entwichen war und sich
zufällig dort eingeschlichen hatte.
स मर्कटस्तदश्नाति यावत्तावत्फलात्ततः
। विभिन्नमध्यान्निरगादनर्घं रत्नमुत्तमम् ॥ २७
sa markatastadashnaati
yaavattaavatphalaattatah | vibhinnamadhyaanniragaadanargham ratnamuttamam || 27
Das Äffchen beißt in die Frucht,
und als es sie aufbricht, fällt aus ihrem Gehäuse ein kostbarer Edelstein
heraus.
तद्दृष्ट्वादाय पप्रच्छ तं भाण्डागारिकं
नृपः । भिक्षूपनीतानि मया यानि नित्यं फलानि ते ॥ २८
taddrshtvaadaaya papraccha tam
bhaandaagaarikam nrpah | bhikshuupaniitaani mayaa yaani nityam phalaani te ||
28
Der König sieht das, nimmt den
Stein und fragt seinen Schatztruhenwärter:
„Die Früchte, die der Bettler mir
andauernd gebracht hat und die ich dir
हस्ते दत्तानि क्व स्थापितानि सदा त्वया
। तच्छ्रुत्वा तं स सभयः कोषाध्यक्षो व्यजिज्ञपत् ॥ २९
haste dattaani kva sthaapitaani
sadaa tvayaa | tacchrutvaa tam sa sabhayah koshaadhyaksho vyajijnapat || 29
zur Aufbewahrung gab – wo hast du
die eigentlich immer hingelegt?“
Als der Schatzmeister das hörte,
meldete er mit Angstschweiß auf der Stirn:
क्षिप्तानि तान्यनुद्घाट्य मया गञ्जे
गवाक्षतः । यद्यादिशसि तद्देव तमुद्घाट्य गवेषये ॥ ३०
kshiptaani taanyanudghaatya mayaa
ganje gavaakshatah | yadyaadishasi taddeva tamudghaatya gaveshaye || 30
„Ich habe sie durchs Fenster
geworfen, ohne die Schatzkammer aufzusperren.
Wenn du befiehlst, Gebieter,
schließ ich sie auf und suche danach.“
इत्यूचिवाननुमतो राज्ञा गत्वा क्षणेन
सः । कोषाध्यक्षः समागत्य प्रभुं व्यज्ञापयत्पुनः ॥ ३१
ityuucivaananumato raajnaa gatvaa
kshanena sah | koshaadhyakshah samaagatya prabhum vyajnaapayatpunah || 31
Der König hatte ihn angehört und
stimmte zu. Da lief der Schatzmeister augenblicklich los, kehrte bald zurück
und meldete seinem Herrn:
शीर्णानि नात्र पश्यामि कोशे तानि फलान्यहम्
। रत्नराशिं तु पश्यामि रश्मिज्वालाकुलं विभो ॥ ३२
shiirnaani naatra pashyaami koshe
taani phalaanyaham | ratnaraashim tu pashyaami rashmijvaalaakulam vibho || 32
In der Schatzkammer traf ich nur
Fäulnis, aber keine Früchte mehr an. Dafür sah ich einen Haufen feurig
strahlender Edelsteine.“
तच्छ्रुत्वा तान्मणीन्दत्त्वा तुष्टोऽस्मै
कोषरक्षिणे । राजान्येद्युरपृच्छत्स भिक्षुं तं प्राग्वदागतम् ॥ ३३
tacchrutvaa taanmaniindattvaa
tushto’smai kosharakshine | raajaanyedyuraprcchatsa bhikshum tam
praagvadaagatam || 33
Als der König das hörte, war er
so froh, daß er die Juwelen dem Schatzmeister schenkte.
Tags darauf - der Bettelmönch
hatte sich wieder eingestellt - fragte der König ihn:
भिक्षो धनव्ययेनैवं सेवसे मां किमन्वहम्
। नेदानीं ते ग्रहीष्यामि फलं यावन्न वक्ष्यसि ॥ ३४
bhiksho dhanavyayenaivam sevase
maam kimanvaham | nedaaniim te grahiishyaami phalam yaavanna vakshyasi || 34
„Mönch, warum dienst du mir jeden
Tag mit Geldverschwendung? Ich will deine Frucht nicht annehmen, bis du es mir
erklärst.“
इत्युक्तवन्तं राजानं भिक्षुस्तं विजनेऽब्रवीत्
। वीरसाचिव्यसापेक्षं मन्त्रसाधनमस्ति मे ॥ ३५
ityuktavantam raajaanam
bhikshustam vijane’braviit | viirasaacivyasaapeksham mantrasaadhanamasti me ||
35
Daraufhin vertraute der
Bettelmönch dem König an einem entlegenen Orte an:
„Ich muß eine Beschwörung
zelebrieren, was den Beistand eines mutigen Mannes erfordert.
तत्र वीरेन्द्र साहाय्यं क्रियमाणं
त्वयार्थये । तच्छ्रुत्वा प्रतिपेदे तत्तथेत्यस्य स भूपतिः ॥ ३६
tatra viirendra saahaayyam
kriyamaanam tvayaarthaye | tacchrutvaa pratipede tattathetyasya sa bhuupatih ||
36
Darum bitte ich dich, Führer von
Helden, mir diesen Beistand zu leisten.“ Als der König das hörte, willigte er
ein: „So soll es sein!“
ततः स श्रमणस्तुष्टो नृपं पुनरुवाच
तम् । तर्हि कृष्णचतुर्दश्यामागामिन्यां निशागमे ॥ ३७
tatah sa shramanastushto nrpam
punaruvaaca tam | tarhi krshnacaturdashyaamaagaaminyaam nishaagame || 37
Darauf antwortete der Wanderasket
dem König hocherfreut: „Dann will ich in der kommenden dunklen Monatshälfte bei
Eintritt der Nacht
इतो महाश्मशानान्तर्वटस्याधः स्थितस्य
मे । आगन्तव्यं त्वया देव प्रतिपालयतोऽन्तिकम् ॥ ३८
ito
mahaashmashaanaantarvatasyaadhah sthitasya me | aagantavyam tvayaa deva
pratipaalayato’ntikam || 38
auf dem großen Verbrennungsplatz
unter einem Banyanbaum auf dich warten. Dann solltest du zu mir kommen,
Gebieter.“
बाढमेवं करिष्यामीत्युक्ते तेन महीभुजा
। स क्षान्तिशीलः श्रमणो हृष्टः स्वनिलयं ययौ ॥ ३९
baadhamevam karishyaamiityukte
tena mahiibhujaa | sa kshaantishiilah shramano hrshtah svanilayam yayau || 39
„Das werde ich unbedingt tun!“
Nachdem der König das so bestätigt hatte,
zog der Büßer Kshantishila sich zufrieden
in seine Behausung zurück.
अथ तां स महासत्त्वः प्राप्य कृष्णचतुर्दशीम्
। प्रार्थनां प्रतिपन्नां तां भिक्षोस्तस्य नृपः स्मरन् ॥ ४०
atha taam sa mahaasattvah praapya
krshnacaturdashiim | praarthanaam pratipannaam taam bhikshostasya nrpah smaran
|| 40
Als dann die dunkle Monatshälfte
erreicht war, erinnerte der königliche Held sich an des Büßers Bitte, die zu
erfüllen er versprochen hatte.
प्रदोषे नीलवसनस्तमालकृतशेखरः । निर्ययौ
राजधानीतः खड्गपाणिरलक्षितः ॥ ४१
pradoshe
niilavasanastamaalakrtashekharah | niryayau raajadhaaniitah khadgapaaniralakshitah
|| 41
Als es Nacht wurde, vermummte er sein
Haupt mit einem schwarzen Tuch und verließ, Schwert in der Hand, unbemerkt den
Königshof.
ययौ च घोरनिबिडध्वान्तव्रातमलीमसम्
। चितानलोग्रनयनज्वालादारुणदर्शनम् ॥ ४२
yayau ca
ghoranibidadhvaantavraatamaliimasam | citaanalogranayanajvaalaadaarunadarshanam
|| 42
So ging er auf den
Verbrennungsplatz, der unter einer undurchdringlichen, schmutzig grauen
Finsternis verborgen liegend
mit ihren immer wieder
aufflackernden Scheiterhaufenflammen einen grauenhaften Anblick bot,
असंख्यनरकङ्कालकपालास्थिविशङ्कटम् ।
हृष्यत्सम्निहितोत्तालभूतवेतालवेष्टितम् ॥ ४३
asamkhyanarakankaalakapaalaasthivishankatam
| hrshyatsamnihitottaalabhuutavetaalaveshtitam || 43
garstig mit Skeletten,
Totenschädeln und Knochen von Menschen ohne Zahl,
ein Gräuel, wie Gespenster und
Leichengeister gemeinsam ihr Unwesen trieben,
भैरवस्यापरं रूपमिव गम्भीरभीषणम् ।
स्फुर्जन्महाशिवरावं श्मशानं तदविह्वलः ॥ ४४
bhairavasyaaparam ruupamiva
gambhiirabhiishanam | sphurjanmahaashivaraavam shmashaanam tadavihvalah || 44
als hätte ein späterer Bhairava
seine geheimnisvolle, angsteinflößende Gestalt angenommen,
den Verbrennungsplatz, widerhallend
vom hemmungslosen Röhren des Großen Shiva.
विचित्य चात्र तं प्राप्य भिक्षुं वटतरोरधः
। कुर्वाणं मण्डलन्यासमुपसृत्य जगाद सः ॥ ४५
vicitya caatra tam praapya
bhikshum vatataroradhah | kurvaanam mandalanyaasamupasrtya jagaada sah || 45
Dort suchte er und fand auch den
Büßer unter einem Banyanbaum, wie er gerade einen Kreis malte, trat auf ihn zu
und sagte:
एषोऽहमागतो भिक्षो ब्रूहि किं करवाणि
ते । तच्छ्रुत्वा स नृपं दृष्ट्वा हृष्टो भिक्षुरुवाच तम् ॥ ४६
esho’hamaagato bhiksho bruuhi kim
karavaani te | tacchrutvaa sa nrpam drshtvaa hrshto bhikshuruvaaca tam || 46
„Jetzt bin ich gekommen, Mönch.
Sag mir, was ich für dich tun soll!“ Als er das hörte, erkannte der Büßer den
König und erwiderte erleichtert:
राजन्कृतः प्रसाद्श्चेत्तदितो दक्षिणामुखम्
। गत्वा विदूरमेकाकी विद्यते शिंशपातरुः ॥ ४७
raajankrtah prasaadshcettadito
dakshinaamukham | gatvaa viduuramekaakii vidyate shimshapaataruh || 47
„König, da du mir diese Gunst
erwiesen, geh allein ganz weit Richtung Süden, bis du an einen Ashokabaum
kommst.
तस्मिन्नुल्लम्बितमृतः कोऽप्येकः पुरुषः
स्थितः । तमिहानय गत्वा त्वं सानाथ्यं कुरु वीर मे ॥ ४८
tasminnullambitamrtah ko’pyekah
purushah sthitah | tamihaanaya gatvaa tvam saanaathyam kuru viira me || 48
Von diesem hängt ein Toter herab.
Den bring her zu mir. So kannst du mir, o Held, bei meiner Sache Hilfe leisten!“
तच्छ्रुत्वैव तथेत्युक्त्वा स राजा
सत्यसंगरः । दक्षिणां दिशमालम्ब्य प्रवीरः प्रययौ ततः ॥ ४९
tacchrutvaiva tathetyuktvaa sa
raajaa satyasamgarah | dakshinaam dishamaalambya praviirah prayayau tatah || 49
Nach diesen Worten stimmte der
König, seines Versprechens eingedenk, zu:
„Das will ich tun!“ Dann wanderte
er, die südliche Richtung einschlagend, heldenhaft von dannen.
आत्तदीप्तचितालातलक्षितेन पथात्र सः
। गत्वा तमसि तं प्राप कथंचिच्छिंशपातरुम् ॥ ५०
aattadiiptacitaalaatalakshitena
pathaatra sah | gatvaa tamasi tam praapa kathamcicchimshapaatarum || 50
Er nahm den im Schein der
Scheiterhaufenfeuer erkennbaren Weg und tastete sich durch die Dunkelheit,
bis er mit Müh und Not den
Ashokabaum ausfindig machte.
तस्य स्कन्धे चिताधूमदग्धस्य क्रव्यगन्धिनः
। सोऽपश्यल्लम्बमानं तं भूतस्येव शवं तरोः ॥ ५१
tasya skandhe
citaadhuumadagdhasya kravyagandhinah | so’pashyallambamaanam tam bhuutasyeva
shavam taroh || 51
Da sah er am Baum, der vom Rauch
der Scheiterhaufen geräuchert, nach rohem Fleisch stank,
den Leichnam, als hinge er von
der Schulter eines Schreckgespenstes herab.
आरुह्य चात्र भूमौ तं छिन्नरजुमपातयत्
। पतितश्चात्र सोऽकस्माच्चक्रन्द व्यथितो यथा ॥ ५२
aaruhya caatra bhuumau tam
chinnarajumapaatayat | patitashcaatra so’kasmaaccakranda vyathito yathaa || 52
Diesen Baum erklomm er also,
schnitt den Strick durch, der ihn hielt, und warf ihn zu Boden.
Als er aufschlug, stöhnte er
plötzlich laut auf, als hätte er Schmerzen.
ततोऽवरुह्य कृपया जीवाशङ्की स तस्य
यत् । राजाङ्गं प्रामृशत्तेन सोऽट्टहासं व्यधाच्छवः ॥ ५३
tato’varuhya krpayaa
jiivaashankii sa tasya yat | raajaangam praamrshattena so’ttahaasam
vyadhaacchavah || 53
Ihn noch lebendig wähnend
kletterte er vom Baum und strich ihm anteilnehmend übers Haupt,
woraufhin der Leichnam in
schallendes Gelächter ausbrach.
ततः स राजा मत्त्वा तं वेतालाधिष्ठितं
तदा । किं हसस्येहि गच्छाव इति यावदकम्पितः ॥ ५४
tatah sa raajaa mattvaa tam
vetaalaadhishthitam tadaa | kim hasasyehi gacchaava iti yaavadakampitah || 54
Da merkte der König, daß die
Kreatur vom Leichengeist besessen war.
„Was lachst du so?“ fragte er ihn
ungerührt, „lass uns lieber verschwinden!“
वक्ति तावन्न भूमौ सवेतालं शवमैक्षत
। ऐक्षतात्रैव वृक्षे तु लम्बमानं स्थितं पुनः ॥ ५५
vakti taavanna bhuumau savetaalam
shavamaikshata | aikshataatraiva vrkshe tu lambamaanam sthitam punah || 55
Noch während er sprach, sah er
den Leichnam samt Leichengeist nicht mehr auf dem Boden,
sondern schon wieder vom Baum
herunterhängen.
ततोऽधिरुह्य भूयोऽपि तमवतारयत्ततः ।
वज्रादपि हि वीराणां चित्तरत्नमखण्डितम् ॥ ५६
tato’dhiruhya bhuuyo’pi
tamavataarayattatah | vajraadapi hi viiraanaam cittaratnamakhanditam || 56
Da kletterte er wieder hoch und
ließ ihn noch einmal herunter.
Denn das Juwel der Vernunft von
Helden ist unzerstörbarer als Diamant.
आरोप्य च सवेतालं स्कन्धे मौनेन तं
शवम् । स त्रिविक्रमसेनोऽथ राजा गन्तुं प्रचक्रमे ॥ ५७
aaropya ca savetaalam skandhe
maunena tam shavam | sa trivikramaseno’tha raajaa gantum pracakrame || 57
Schweigend hob König
Trivikramasena sich die Leiche samt Leichengeist auf die Schulter und machte
sich auf den Weg.
यान्तं च तं शवान्तःस्थो वेतालोंऽसस्थितोऽब्रवीत्
। राजन्नध्वविनोदाय कथामाख्यामि ते शृणु ॥ ५८
yaantam ca tam shavaantahstho
vetaalo’msasthito’braviit | raajannadhvavinodaaya kathaamaakhyaami te shrnu ||
58
Als er so vor sich hinging, sagte
der in der Leiche auf seiner Schulter steckende Vetaala zu ihm:
„He König, damit die Reise
unterhaltsamer wird, erzähl‘ ich dir eine Geschichte. Hör zu:
प्रथमो वेतालः । अस्ति वाराणसी नाम
पुरारिवसतिः पुरी । स्थलीव कैलासगिरेर्या पुण्यजनसेविता ॥ ५९
prathamo vetaalah | asti
vaaraanasii naama puraarivasatih purii | sthaliiva kailaasagireryaa
punyajanasevitaa || 59
Der erste
Vetaala: In der
Stadt Varanasi, Wohnort von Shiva, dem Feind von Pura,
wohnen, so wie auf den
Hochplateau des Kailaasabergs, verdiente Geschöpfe.
भूरिवारिभृता शश्वदुपकण्ठनिवेशिनी ।
हारयष्टिरिवाभाति यस्याः स्वर्गतरङ्गिणी ॥ ६०
bhuurivaaribhrtaa shashvadupakanthaniveshinii
| haarayashtirivaabhaati yasyaah svargataranginii || 60
Immer voll mit Wasser fließt die
im Himmel entspringende Gangaa vorbei, als hätte sie diese Stadt als Halskette
angelegt.
प्रतापानलनिर्दग्धविपक्षकुलकाननः ।
तस्यां प्रतापमुकुटो नाम राजाभवत्पुरा ॥ ६१
prataapaanalanirdagdhavipakshakulakaananah
| tasyaam prataapamukuto naama raajaabhavatpuraa || 61
In dieser Stadt herrschte seit
Alters her König Prataapamukuta, mit der glühenden Krone,
der die Sippen seiner Widersacher
niederbrannte wie die Feuersbrunst den Wald.
तस्याभूद्वज्रमुकुटस्तनयो रूपशौर्ययोः
। कुर्वाणो दर्पदलनं स्मरस्यारिजनस्य च ॥ ६२
tasyaabhuudvajramukutastanayo
ruupashauryayoh | kurvaano darpadalanam smarasyaarijanasya ca || 62
Sein Sohn war Vajramukuta, Diamanthaupt,
der mit seiner Schönheit den Stolz des Liebesgottes so
wie mit seinem Heldenmut die Arroganz
seiner Feinde zertrümmerte.
राजपुत्रस्य तस्यात्र मन्त्रिपुत्रो
महामतिः । आसीद्बुद्धिशरीराख्यः शरीराभ्यधिकः सखा ॥ ६३
raajaputrasya tasyaatra
mantriputro mahaamatih | aasiidbuddhishariiraakhyah shariiraabhyadhikah sakhaa
|| 63
Der Königssohn hatte einen
Ministersohn zum Freund, den weisen Buddhishariira, den er mehr schätzte als
sein eigenes Leben.
तेन सख्या सह क्रीडन्स कदाचिन्नृपात्मजः
। जगाम दूरमध्वानं मृगयातिप्रसङ्गतः ॥ ६४
tena sakhyaa saha kriidansa
kadaacinnrpaatmajah | jagaama duuramadhvaanam mrgayaatiprasangatah || 64
Einmal, als er mit seinem Freund mit
Lust zu Jagen ausritt, legte er, vom Jagdfieber mitgerissen, eine weite Strecke
zurück.
शौर्यश्रीचामराणीव सिंहानां मस्तकानि
सः । छिन्दञ्शरैः सटालानि विवेशैकं महावनम् ॥ ६५
shauryashriicaamaraaniiva
simhaanaam mastakaani sah | chindansharaih sataalaani viveshaikam mahaavanam ||
65
Die langbemähnten Häupter der
Löwen mit seinen Sichelpfeilen abschießend, als seien sie seine Würde
anzeigende Yakschweifwedel,
drang er immer tiefer in den Urwald
vor.
तत्रास्थाने स्मरस्येव पठत्कोकिलबन्दिनि
। दत्तोपकारे तरुभिर्मञ्जरीचलचामरैः ॥ ६६
tatraasthaane smarasyeva
pathatkokilabandini | dattopakaare tarubhirmanjariicalacaamaraih || 66
Darin war es wie in des
Liebesgottes Audienzhalle, mit Kuckuken, die wie Minnesänger flöteten,
hilfsweise befächelt von Blütenbüscheln
an den Bäumen.
सोऽन्वितो मन्त्रिपुत्रेण तेनापश्यत्सरोवरम्
। विचित्रकमलोत्पत्तिधामाम्बुधिमिवापरम् ॥ ६७
so’nvito mantriputrena
tenaapashyatsarovaram | vicitrakamalotpattidhaamaambudhimivaaparam || 67
Der Ministersohn und er sahen
einen großen See, ein zweites Meer gleichsam, den Entstehungsort von Lotussen aller
Farben.
तस्मिंस्तदैव सरसि स्नानार्थं काचिदागता
। तेन दिव्याकृतिः कन्या ददृशो सपरिच्छदा ६८
tasmimstadaiva sarasi
snaanaartham kaacidaagataa | tena divyaakrtih kanyaa dadrsho saparicchadaa 68
An diesem entdeckte er eine
wunderschöne junge Frau, die mit ihren Gespielinnen zum Baden herbeigekommen
war.
पूरयन्तीव लावण्यनिर्झरेण सरोवरम् ।
दृष्टिपातैः सृजन्तीव तत्रोत्पलवनं नवम् ॥ ६९
puurayantiiva laavanyanirjharena
sarovaram | drshtipaataih srjantiiva tatrotpalavanam navam || 69
Mit dem Wasserfall ihrer
Schönheit schien sie den See weiter anzufüllen,
mit ihren Blicken einen neuen
Wald blauer Lotusse sprießen zu lassen.
प्रत्यादिशन्तीव मुखेनाम्बुजानि जितेन्दुना
। सा जहार मनस्तस्य राजपुत्रस्य तत्क्षणम् ॥ ७०
pratyaadishantiiva
mukhenaambujaani jitendunaa | saa jahaara manastasya raajaputrasya tatkshanam
|| 70
Mit ihrem den Mond
überstrahlenden Antlitz schien sie die weißen Lotusse in ihre Schranken zu
weisen,
kurz – sie hatte des Prinzen Herz
im Nu erobert.
सोऽप्यहार्षीत्तथा तस्या युवा दृष्ट्वा
विलोचने । यथा नैक्षत सा कन्या लज्जां स्वामप्यलंकृतिम् ॥ ७१
so’pyahaarshiittathaa tasyaa
yuvaa drshtvaa vilocane | yathaa naikshata saa kanyaa lajjaam svaamapyalamkrtim
|| 71
Doch auch er hatte mit einem
einzigen Blick in den Augen der jungen Schönen für so viel Schärfe gesorgt,
daß sie ihrer Verschämtheit
nicht, noch ihres Schmuckes mehr achtete.
यूनि पश्यति तस्मिन्सा केयं स्यादिति
सानुगे । संज्ञां स्वदेशाद्याख्यातुं विलासच्छद्मनाकरोत् ॥ ७२
yuuni pashyati tasminsaa keyam
syaaditi saanuge | samjnaam svadeshaadyaakhyaatum vilaasacchadmanaakarot || 72
Während er und die Gefährten sie
noch ansahen und rätselten „Wer mag das wohl sein?“, gab sie, wie zum Spiel,
ihm ein Zeichen, mit dem sie ihm
zu verstehen gab, wie ihr Herkunftsland und Stand zu nennen sei.
करोति स्मोत्पलं कर्णे गृहीत्वा पुष्पशेखरात्
। चिरं च दन्तरचनां चकारादाय च व्यधात् ॥ ७३
karoti smotpalam karne grhiitvaa
pushpashekharaat | ciram ca dantaracanaam cakaaraadaaya ca vyadhaat || 73
Sie steckte sich einen Lotus, den
sie ihrem Blumenkranz entnahm, ans Ohr. Aus dem formte sie dann zahnförmige
Ohrringe.
पद्मं शिरसि साकूतं हृदये चादधे करम्
। राजपुत्रश्च तस्यास्तां संज्ञां न ज्ञातवांस्तदा ॥ ७४
padmam shirasi saakuutam hrdaye
caadadhe karam | raajaputrashca tasyaastaam samjnaam na jnaatavaamstadaa || 74
Sie steckte sich einen anderen
Lotus aufs Haupt und legte eine Hand bedeutungsvoll ans Herz.
Zu der Zeit verstand der Prinz
jedoch ihre Andeutungen nicht.
मन्त्रिपुत्रस्तु बुबुधे स सखा तस्य
बुद्धिमान् । क्षणाच्च सा ययौ कन्या नीयमानानुगैस्ततः ॥ ७५
mantriputrastu bubudhe sa sakhaa
tasya buddhimaan | kshanaacca saa yayau kanyaa niiyamaanaanugaistatah || 75
Sein Freund aber, der kluge
Ministersohn, verstand. In dem Moment ging das Mädchen, von seinen Mägden
geleitet, davon.
प्राप्य च स्वगृहं तस्थौ पर्यङ्केऽङ्गं
निधाय सा । चित्तं तु निजसंज्ञार्थमास्थात्तस्मिन्नृपात्मजे ॥ ७६
praapya ca svagrham tasthau paryanke’ngam
nidhaaya saa | cittam tu nijasamjnaarthamaasthaattasminnrpaatmaje || 76
Als sie wieder bei sich zu Hause
war, legte sie sich auf ihren Divan.
Die Gedanken aber verweilten,
ihre Andeutungen bestätigend, bei dem Prinzen: Ich bin bei dir.
सोऽपि राजसुतो भ्रष्टविद्यो विद्याधरो
यथा । गत्वा स्वनगरीं कृच्छ्रां प्रापावस्थां तया विना ॥ ७७
so’pi raajasuto bhrashtavidyo
vidyaadharo yathaa | gatvaa svanagariim krcchraam praapaavasthaam tayaa vinaa
|| 77
Der Königssohn wiederum verfiel
wie ein Vidyaadhara, der seine Zauberkraft eingebüßt hatte, ohne sie in einen
erbärmlichen Zustand.
सख्या च मन्त्रिपुत्रेण तेन पृष्टस्तदा
रहः । शंसता तामदुष्प्रापां त्यक्तधैर्यो जगाद सः ॥ ७८
sakhyaa ca mantriputrena tena
prshtastadaa rahah | shamsataa taamadushpraapaam tyaktadhairyo jagaada sah ||
78
Von seinem Freund, dem
Ministersohn, einmal heimlich darauf angesprochen und darauf hingewiesen,
wie leicht sie zu finden sei,
jammerte er mutlos:
यस्या न नाम न ग्रामो नान्वयो वावबुध्यते
। सा कथं प्राप्यते तन्मामाश्वासयसि किं मृषा ॥ ७९
yasyaa na naama na graamo
naanvayo vaavabudhyate | saa katham praapyate tanmaamaashvaasayasi kim mrshaa
|| 79
„Ich weiß ja nicht mal ihren
Namen, ihr Dorf oder wer ihre Familie ist! Wie soll ich sie dann finden?
Warum bietest du mir also
falschen Trost?“
इत्युक्तो राजपुत्रेण मन्त्रिपुत्रस्तमभ्यधात्
। किं न दृष्टं त्वया तद्यत्संज्ञया सूचितं तया ॥ ८०
ityukto raajaputrena
mantriputrastamabhyadhaat | kim na drshtam tvayaa tadyatsamjnayaa suucitam
tayaa || 80
Diesen Einwand des Prinzen
parierte der Ministersohn: „Hast du nicht gesehen, was sie dir mit ihren
Zeichen andeuten wollte?
न्यस्तं यदुत्पलं कर्णे तेनैतत्ते तयोदितम्
। कर्णोत्पलस्य राष्ट्रेऽहं निवसामि महीभृतः ॥ ८१
nyastam yadutpalam karne tenaitatte
tayoditam | karnotpalasya raashtre’ham nivasaami mahiibhrtah || 81
Sie hat sich einen Lotus ans Ohr
gesteckt. Damit wollte sie dir sagen: Ich lebe im Reich von König Karnotpala,
der den Lotus am Ohr trägt.
कृता यद्दन्तरचना तेनैतत्कथितं तया
। तत्र जानीह मां दन्तघाटकस्य सुतामिति ॥ ८२
krtaa yaddantaracanaa
tenaitatkathitam tayaa | tatra jaaniiha maam dantaghaatakasya sutaamiti || 82
Indem sie daraus einen Zahnschmuck
formte, wollte sie dir mitteilen: ‚Wisse, ich bin die Tochter des Zahnarztes
dort.‘
पद्मावतीति नामोक्तं तयोत्तंसितपद्मया
। त्वयि प्राणा इति प्रोक्तं हृदयार्पितहस्तया ॥ ८३
padmaavatiiti
naamoktamtayottamsitapadmayaa | tvayi praanaa iti proktam hrdayaarpitahastayaa
|| 83
Mit dem Lotuskranz auf dem Kopf
hat sie dir ihren Namen Padmavati genannt.
‚Mein Leben gehört dir‘ hat sie
dir gesagt, als sie sich die Hand aufs Herz legte.
कलिङ्गदेशे ह्यस्त्यत्र ख्यातः कर्णोत्पलो
नृपः । तस्य प्रसादवित्तोऽस्ति महान्यो दन्तघाटकः ॥ ८४
kalingadeshe hyastyatra khyaatah
karnotpalo nrpah | tasya prasaadavitto’sti mahaanyo dantaghaatakah || 84
Im Land der Kalingas gibt es
einen König mit dem Namen Karnotpala, und der hat einen hochverdienten Zahnarzt.
सङ्ग्रामवर्धनाख्यस्य तस्याप्यस्ति
जगत्त्रये । रत्नं पद्मावती नाम कन्या प्राणाधिकप्रिया ॥ ८५
sangraamavardhanaakhyasya
tasyaapyasti jagattraye| ratnam padmaavatii naama kanyaa praanaadhikapriyaa ||
85
Sein Name ist Sangraamavardhana,
und der hat eine Tochter, Padmaavatii, ein Juwel der Dreiwelt, die er mehr
liebt als sein Leben.
एतच्च लोकतो देव यथावद्विदितं मम ।
अतो ज्ञाता मया संज्ञा तस्या देशादिशंसिनी ॥ ८६
etacca lokato deva
yathaavadviditam mama | ato jnaataa mayaa samjnaa tasyaa deshaadishamsinii ||
86
Das weiß ich auch von den Leuten
dort, o Prinz. Und so verstehe ich die Zeichen, mit denen sie ihr Land und all
das andere andeuten wollte.“
इत्युक्तो मन्त्रिपुत्रेण तेन राजसुतोऽथ
सः । तुतोष तस्मै सुधिये लब्धोपायो जहर्ष च
॥ ८७
ityukto mantriputrena tena
raajasuto’tha sah | tutosha tasmai sudhiye labdhopaayo jaharsha ca || 87
Nachdem der Ministersohn ihm das
erklärt hatte, freute der Prinz sich über den klugen Mann und war froh,
einen Anhaltspunkt zu haben, wie
er seine Geliebte finden konnte.
सम्मन्त्र्य च समं तेन स तद्युक्तः
स्वमन्दिरात् । प्रियार्थी मृगयाव्याजात्पुनस्तामगमद्दिशम् ॥ ८८
sammantrya ca samam tena sa
tadyuktah svamandiraat | priyaarthii mrgayaavyaajaatpunastaamagamaddisham || 88
Nachdem er sich mit ihm beraten
hatte, verließ er seinen Palast unter dem Vorwand, auf die Jagd zu gehen.
In Wirklichkeit aber ritt er, um
die Geliebte zu finden, wieder in die alte Gegend.
अर्धमार्गे च वाताश्ववेगवञ्चितसैनिकः
। तं मन्त्रिपुत्रैकयुतः कलिङ्गविषयं ययौ ॥ ८९
ardhamaarge ca
vaataashvavegavancitasainikah | tam mantriputraikayutah kalingavishayam yayau
|| 89
Auf halbem Wege aber täuschte er
seinen Begleittrupp mit seinem windschnellen Renner
und preschte, nur von dem
Ministersohn gefolgt, ins Gebiet Kalinga davon.
तत्र तौ प्राप्य नगरं कर्णोत्पलमहीभृतः
। अन्विष्य दृष्ट्वा भवनं दन्तघाटस्य तस्य च ॥ ९०
tatra tau praapya nagaram
karnotpalamahiibhrtah | anvishya drshtvaa bhavanam dantaghaatasya tasya ca ||
90
Hier kamen sie auch in die Stadt
von König Karnotpala. Sie fragten sich durch und fanden die Zahnarztvilla.
तददूरे च वासार्थमेकस्या वृद्धयोषितः
। गृहं प्रविशतां मन्त्रिपुत्रराजसुतावुभौ ॥ ९१
tadaduure ca vaasaarthamekasyaa
vrddhayoshitah | grham pravishataam mantriputraraajasutaavubhau || 91
Nicht weit von dort betraten die
beiden, Prinz und Ministersohn, das Haus einer alten Frau, um dort Wohnung zu
nehmen.
दत्ताम्बुयवसौ वाहौ गुप्तेऽवस्थाप्य
चात्र सः । राजपुत्रे स्थिते वृद्धां मन्त्रिपुत्रो जगाद ताम् ॥ ९२
dattaambuyavasau vaahau
gupte’vasthaapya caatra sah | raajaputre sthite vrddhaam mantriputro jagaada
taam || 92
Der Ministersohn gab den Pferden
Wasser und Futter, dann versteckte er sie. Im Beisein des Prinzen sagte er zu
der Alten:
कच्चिद्वेत्स्यम्ब सङ्ग्रामवर्धनं दन्तघाटकम्
। तच्छ्रुत्वा सा जरद्योषित्सश्रद्धा तमभाषत ॥ ९३
kaccidvetsyamba
sangraamavardhanam dantaghaatakam | tacchrutvaa saa jaradyoshitsashraddhaa
tamabhaashata || 93
„Mutter, kennst du hier einen
Zahnarzt Sangraamavardhana?“ Als sie das hörte, erwiderte das vertrauensselige
Weib:
वेद्म्येव धात्री तस्यास्मि स्थापिता
तेन चाधुना । पद्मावत्याः स्वदुहितुः पार्श्वे ज्येष्ठतरेत्यहम् ॥ ९४
vedmyeva dhaatrii tasyaasmi
sthaapitaa tena caadhunaa | padmaavatyaah svaduhituh paarshve
jyeshthataretyaham || 94
„Und ob ich den kenne! Ich war
seine Amme, und jetzt hat er mich als Gesellschafterin seiner Tochter Padmavati
zur Seite gestellt.
किं त्वहं न सदा तत्र गच्छाम्युपहताम्बरा
। कुपुत्रः कितवो वस्त्रं दृष्ट्वा हि हरते मम ॥ ९५
kim tvaham na sadaa tatra
gacchaamyupahataambaraa | kuputrah kitavo vastram drshtvaa hi harate mama || 95
Aber irgendwie geh ich jetzt
nicht mehr da hin. Ich hab nichts Richtiges anzuziehen,
denn mein mißratener Sohn, dieser
Spieler, hat meine Gewänder gesehen und geklaut.“
एवमुक्तवतीं प्रीतः स्वोत्तरीयावदानतः
। संतोष्य सोऽत्र वृद्धां तां मन्त्रिपुत्रोऽब्रवीत्पुनः ॥ ९६
evamuktavatiim priitah
svottariiyaavadaanatah | samtoshya so’tra vrddhaam taam
mantriputro’braviitpunah || 96
Erfreut über das, was er da
hörte, belohnte der Ministersohn sie mit seinem eigenen Obergewand und
verneigte sich vor ihr.
Dann sprach er die Alte wieder
an:
माता त्वं तद्वदामस्ते गुप्तं यत्तत्कुरुष्व
नः । दन्तघाटसुतामेतां गत्वा पद्मावतीं वद ॥ ९७
maataa tvam tadvadaamaste guptam
yattatkurushva nah | dantaghaatasutaametaam gatvaa padmaavatiim vada || 97
„Mutter, was wir dir jetzt sagen,
bleibt unter uns: Du gehst heimlich zu Padmavatii, der Zahnarzttochter, und
sagst ihr:
सोऽत्रागतो राजपुत्रो दृष्टो यः सरसि
त्वया । तेन चेह तवाख्यातुं प्रेषिता प्रणयादहम् ॥ ९८
so’traagato raajaputro drshto yah
sarasi tvayaa | tena ceha tavaakhyaatum preshitaa pranayaadaham || 98
„Der Prinz, den du am See gesehen
hast, ist gekommen. Aus Liebe zu dir hat er mich gesandt, dir das zu sagen.“
तच्छ्रुत्वा सा तथेत्युक्त्वा वृद्धा
दानवशीकृता । गत्वा पद्मवतीपार्श्वमाजगाम क्षणान्तरे ॥ ९९
tacchrutvaa saa tathetyuktvaa
vrddhaa daanavashiikrtaa | gatvaa padmavatiipaarshvamaajagaama kshanaantare ||
99
Die durch das Geschenk milde
gestimmte Alte war einverstanden,
lief zu Padmavatii hinüber und
war fast im selben Moment wieder zurück.
पृष्टा जगाद तौ राजसुतमन्त्रिसुतौ च
सा । युष्मदागमनं गत्वा गुप्तं तस्या मयोदितम् ॥ १००
prshtaa jagaada tau
raajasutamantrisutau ca saa | yushmadaagamanam gatvaa guptam tasyaa mayoditam
|| 100
Von Königs- und Ministersohn
befragt, berichtete sie: „Als ich ging und ihr heimlich von eurer Ankunft
erzählt,
तया श्रुत्वा च निर्भर्त्स्य पाणिभ्यामहमाहता
। द्वाभ्यां कर्पूरलिप्ताभ्यामुभयोर्गण्डयोर्मुखे ॥ १०१
tayaa shrutvaa ca nirbhartsya
paanibhyaamahamaahataa | dvaabhyaam karpuuraliptaabhyaamubhayorgandayormukhe ||
101
und sie das gehört hatte, war sie
so wütend, daß sie mir mit beiden, in Kampfer getauchten Händen
links und rechts eine Backpfeife
verpasste.
ततः परिभवोद्विग्ना रुदत्यहमिहागता
। एतास्तदङ्गुलीमुद्राः पुत्रौ मे पश्यतं मुखे ॥ १०२
tatah paribhavodvignaa
rudatyahamihaagataa | etaastadanguliimudraah putrau me pashyatam mukhe || 102
Von dieser Kränkung erschüttert, mußte
ich weinen und lief hierher zurück.
Ihre Fingerspuren könnt ihr
beiden Jungs immer noch auf meinem Gesicht sehen.“
एवं तयोक्ते नैराश्यविषण्णं तं नृपात्मजम्
। जगाद स महाप्राज्ञो मन्त्रिपुत्रो जनान्तिकम् ॥ १०३
evam tayokte nairaashyavishannam
tam nrpaatmajam | jagaada sa mahaapraajno mantriputro janaantikam || 103
Als der Königssohn das von ihr
hörte, versank er in Hoffnungslosigkeit. Der gewitzte Ministersohn aber flüsterte
ihm vertraulich zu:
मा गा विषादं रक्षन्त्या मन्त्रं निर्भर्त्स्य
यत्तया । कर्पूरशुभ्रा वक्त्रेऽस्याः स्वाङ्गुल्यो दश पातिताः ॥ १०४
maa gaa vishaadam rakshantyaa
mantram nirbhartsya yattayaa | karpuurashubhraa vaktre’syaah svaangulyo dasha
paatitaah || 104
„Nur nicht verzweifeln. Indem sie
ihr Geheimnis wahrt, wütend wird,
und ihr mit allen zehn Fingern,
weiß von Kampfer, ins Gesicht schlägt,
तदेतदुक्तं पक्षेऽस्मिञ्शुक्ले चन्द्रवतीरिमाः
। रात्रीर्दश प्रतीक्षध्वं संगमानुचिता इति ॥ १०५
tadetaduktam pakshe’sminshukle
candravatiirimaah | raatriirdasha pratiikshadhvam samgamaanucitaa iti || 105
sagt sie damit: Wartet noch diese
zehn restlichen Mondnächte der hellen Monatshälfte, weil die für ein
Wiedersehen ungünstig sind!“
इत्याश्वास्य स तं राजसुतं मन्त्रिसुतस्ततः
। विक्रीय गुप्तं हस्तस्थं काञ्चनं किंचिदापणे ॥ १०६
ityaashvaasya sa tam raajasutam
mantrisutastatah | vikriiya guptam hastastham kaancanam kimcidaapane || 106
So vertröstete der Ministersohn
den Prinzen. Dann ging er auf den Markt und verkaufte heimlich etwas Gold,
das er aufbewahrt hatte.
वृद्धया साधयामास महार्हं भोजनं तया
। ततस्तौ बुभुजाते तौ तत्तया सह वृद्धया ॥ १०७
vrddhayaa saadhayaamaasa
mahaarham bhojanam tayaa | tatastau bubhujaate tau tattayaa saha vrddhayaa ||
107
Er ließ ihre Wirtin ein
reichhaltiges Essen zubereiten, das die beiden dann mit ihr zusammen aufaßen.
एवं नीत्वा दशाहानि जिज्ञासार्थं पुनः
स ताम् । पद्मावत्यन्तिकं वृद्धां मन्त्रिपुत्रो विसृष्टवान् ॥ १०८
evam niitvaa dashaahaani
jijnaasaartham punah sa taam | padmaavatyantikam vrddhaam mantriputro
visrshtavaan || 108
So verbrachten sie die zehn Tage.
Danach schickte der Ministersohn die Alte noch einmal zu Padmavati,
um zu sehen, wie es um ihre Sache
stand.
सापि मृष्टान्नपानाविलुब्धा तदनुरोधतः
। गत्वा वासगृहं तस्या भूयोऽभ्येत्य जगाद तौ ॥ १०९
saapi mrshtaannapaanaavilubdhaa
tadanurodhatah | gatvaa vaasagrham tasyaa bhuuyo’bhyetya jagaada tau || 109
Sie war durch das leckere Essen,
die Getränke dermaßen verlockt, daß sie ihm den Gefallen tat.
Wieder begab sie sich zu
Padmavatis Wohnhaus. Wieder kehrte sie zurück und berichtete den beiden:
इतो गत्वाद्य तूष्णीमप्यहं तत्र स्थिता
तया । युष्मत्कथापराधं तमुद्गिरन्त्या स्वयं पुनः ॥ ११०
ito gatvaadya tuushniimapyaham
tatra sthitaa tayaa | yushmatkathaaparaadham tamudgirantyaa svayam punah || 110
„Als ich von hier dort ankam,
stand ich zuerst schweigend vor ihr. Aus ihr aber sprudelte es plötzlich
heraus,
warum ich sie wieder mit eurer
Geschichte belästige.
सालक्तकाभिस्तिसृभिः कराङ्गुलिभिराहता
। उरस्यस्मिन्नथैषाहमिहायाता तदन्तिकात् ॥ १११
saalaktakaabhistisrbhih
karaangulibhiraahataa | urasyasminnathaishaahamihaayaataa tadantikaat || 111
Dann stieß sie mich mit dreien
ihrer frisch lackierten Finger hier vor die Brust. Da bin ich schnell von ihr
weggelaufen, wieder hierher.»
तच्छ्रुत्वा राजपुत्रं तं स्वैरं मन्त्रिसुतोऽब्रवीत्
। मा कार्षीरन्यथा शङ्कामस्या हि हृदये तया ॥ ११२
tacchrutvaa raajaputram tam
svairam mantrisuto’braviit | maa kaarshiiranyathaa shankaamasyaa hi hrdaye tayaa
|| 112
Als er das gehört hatte, sprach
der Ministersohn sogleich zum Prinzen:
„Komm gar nicht erst auf dumme
Gedanken! Denn indem sie auf dem Herz dieser Frau
सालक्तकाङ्गुलीमुद्रात्रयं विज्ञस्य
युक्तितः । रजस्वला निशास्तिस्रः स्थिताहमिति सूचितम् ॥ ११३
saalaktakaanguliimudraatrayam
vijnasya yuktitah | rajasvalaa nishaastisrah sthitaahamiti suucitam || 113
den Abdruck ihrer drei
rotgefärbten Finger hinterläßt, will sie sagen „Ich habe die nächsten drei
Nächte meine Regelblutung.“
एवमुक्त्वा नृपसुतं मन्त्रिपुत्रस्त्र्यहे
गते । पद्मावत्यै पुनस्तस्यै वृद्धां तां प्रजिघाय सः ॥ ११४
evamuktvaa nrpasutam
mantriputrastryahe gate | padmaavatyai punastasyai vrddhaam taam prajighaaya
sah || 114
Nachdem er den Prinzen aufgeklärt
hatte, wartete der Ministersohn, bis die drei Tage vorbei waren, und schickte
die Alte erneut zu Padmavati.
सा गता मन्दिरं तस्यास्तया सम्मान्य
भोजिता । प्रीत्या पानादिलीलाभिर्दिनं चात्र विनोदिता ॥ ११५
saa gataa mandiram tasyaastayaa
sammaanya bhojitaa | priityaa paanaadiliilaabhirdinam caatra vinoditaa || 115
Sie ging auch in ihren Palast, wo
sie von ihr aufmerksam bewirtet und liebevoll mit allen möglichen Spielen den
Tag über unterhalten wurde.
सायं च यावत्सा वृद्धा गृहमागन्तुमिच्छति
। उदभूद्भयकृत्तावत्तत्र कोलाहलो बहिः ॥ ११६
saayam ca yaavatsaa vrddhaa
grhamaagantumicchati | udabhuudbhayakrttaavattatra kolaahalo bahih || 116
Am Abend dann, die Alte will
gerade nach Hause aufbrechen, erhebt sich von der Straße her angsteinflößender,
großer Tumult:
हा हा भ्रष्टोऽयमालानाज्जनान्मग्नन्प्रधावति
। मत्तहस्तीति लोकस्य तत्राक्रन्दोऽथ शुश्रुवे ॥ ११७
haa haa
bhrashto’yamaalaanaajjanaanmagnanpradhaavati | mattahastiiti lokasya
tatraakrando’tha shushruve || 117
„Rette sich wer kann! Ein tollwütiger
Elefant hat sich vom Pflock gerissen! Er galloppiert Menschen zertrampelnd
umher!“
So hörten sie die Leute in heller
Panik schreien.
ततः पद्मावती सा तां वृद्धामेवमभाषत
। स्पष्टेन हस्तिरुद्धेन गन्तुं युक्तं न ते पथा ॥ ११८
tatah padmaavatii saa taam
vrddhaamevamabhaashata | spashtena hastiruddhena gantum yuktam na te pathaa ||
118
Da sagte Padmavati zu der Alten:
„Die richtige Straße kannst du nicht benutzen, weil das Rüsseltier sie glatt blockiert.
तत्पीठिकां समारोप्य बद्धलम्बनरज्जुकाम्
। बृहद्गवाक्षेणानेन त्वामत्र प्रक्षिपामहे ॥ ११९
tatpiithikaam samaaropya
baddhalambanarajjukaam | brhadgavaakshenaanena tvaamatra prakshipaamahe || 119
Du steigst in den Korb hier, den
binden wir an ein Seil. Dann lassen wir dich durch ein breites Fenster daran
herab.
गृहोद्याने ततो वृक्षमारुह्यामुं विलङ्घ्य
च । प्राकारमवरुह्यान्यवृक्षेण स्वगृहम् व्रज ॥ १२०
grhodyaane tato
vrkshamaaruhyaamum vilanghya ca | praakaaramavaruhyaanyavrkshena svagrham vraja
|| 120
in den Hausgarten. Da steigst du
auf den Baum an der Mauer, kletterst auf den anderen Baum rüber,
läßt dich da wieder runter und spazierst
nach Hause.“
इत्युक्त्वा सा गवाक्षेण क्षेपयामास
तत्र ताम् । वृद्धां चेटीभिरुद्याने रज्जुपीठिकया ततः ॥ १२१
ityuktvaa saa gavaakshena
kshepayaamaasa tatra taam | vrddhaam cetiibhirudyaane rajjupiithikayaa tatah ||
121
Daraufhin schoben sie die alte
Frau mit ein paar Mägden durchs Fenster und seilten sie am Korb in den Garten
ab.
साथ गत्वा यथोक्तेन पथा सर्वं शशंस
तत् । यथावद्राजपुत्राय तस्मै मन्त्रिसुताय च ॥ १२२
saatha gatvaa yathoktena pathaa
sarvam shashamsa tat | yathaavadraajaputraaya tasmai mantrisutaaya ca || 122
Den Rest des Weges legte sie wie
besprochen zurück. Das alles erzählte sie dem Prinzen und dem Ministersohn.
ततः स मन्त्रिपुत्रस्तं राजपुत्रमभाषत
। सिद्धं तवेष्टं मार्गो हि युक्त्या ते दर्शितस्तया ॥ १२३
tatah sa mantriputrastam
raajaputramabhaashata | siddham taveshtam maargo hi yuktyaa te darshitastayaa
|| 123
Da sagte der Ministersohn zu dem
Prinzen: „Dein Wunsch hat sich erfüllt, denn mit dieser List hat sie dir den
Weg gewiesen.
तद्गच्छाद्यैव तत्र त्वं प्रदोषेऽस्मिन्नृपागते
। एतेनैव पथा तस्याः प्रियाया मन्दिरं विश ॥ १२४
tadgacchaadyaiva tatra tvam
pradoshe’sminnrpaagate | etenaiva pathaa tasyaah priyaayaa mandiram visha ||
124
Geh noch heut Abend dorthin, mein
König! Auf demselben Weg gelangst du in den Palast deiner Geliebten.“
इत्युक्तस्तेन तद्युक्तो राजपुत्रो
ययौ स तत् । उद्यानं वृद्धयोक्तेन तेन प्राकारवर्त्मना ॥ १२५
ityuktastena tadyukto raajaputro
yayau sa tat | udyaanam vrddhayoktena tena praakaaravartmanaa || 125
So von ihm ermutigt schlich der
Prinz mit ihm zusammen über die Mauer, ganz wie die Alte es beschrieben hatte,
in den Garten.
तत्रापश्यच्च रज्जुं तां लम्बमानां
सपीठिकाम् । मार्गोन्मुखाभिश्चेटीभिरुपरिष्टादधिष्ठिताम् ॥ १२६
tatraapashyacca rajjum taam
lambamaanaam sapiithikaam | maargonmukhaabhishcetiibhiruparishtaadadhishthitaam
|| 126
Dort sah er auch das Seil mit dem
Korb, der immer noch herabhing, und am oberen Ende die Mägde,
eingesetzt, den Weg im Auge zu
behalten.
आरूढस्तां च दृष्ट्वैव दासीभिस्ताभिराशु
सः । रज्जूत्क्षिप्तो गवाक्षेण प्रविवेश प्रियान्तिकम् ॥ १२७
aaruudhastaam ca drshtvaiva
daasiibhistaabhiraashu sah | rajjuutkshipto gavaakshena pravivesha priyaantikam
|| 127
Er stieg in den Korb, und sobald
die Mägde ihn sahen, zogen sie ihn am Seil hoch. So gelangte er durchs Fenster
zu seiner Liebsten.
तस्मिन्प्रविष्टे स ययौ मन्त्रिपुत्रः
स्वमास्पदम् । राजपुत्रस्तु तां पद्मवतीं तत्र ददर्श सः ॥ १२८
tasminpravishte sa yayau
mantriputrah svamaaspadam | raajaputrastu taam padmavatiim tatra dadarsha sah
|| 128
Als er da eingtreten war, ging
der Ministersohn seines Weges. Da sah der Prinz Padmavati:
पूर्णामृतांशुवदनां प्रसरत्कान्तिचन्द्रिकाम्
। कृष्णपक्षभयाद्गुप्तस्थितां राकानिशामिव ॥ १२९
puurnaamrtaamshuvadanaam
prasaratkaanticandrikaam | krshnapakshabhayaadguptasthitaam raakaanishaamiva ||
129
Ihr Antlitz wie der volle Mond,
Strahlen voll Liebreiz versendend, wie die Göttin des Vollmondes,
die sich aus Angst vor der
schwarzen Monatshälfte verborgen hält.
सापि दृष्ट्वा तमुत्थाय चिरौत्सुक्योचितैस्ततः
। कण्ठग्रहादिभिस्तैस्तैरुपचारैरमानयत् ॥ १३०
saapi drshtvaa tamutthaaya
cirautsukyocitaistatah | kanthagrahaadibhistaistairupacaarairamaanayat || 130
Sobald sie ihn sah, erhob sie
sich und hieß ihn willkommen mit Umarmungen und allerlei Liebkosungen,
angemessen für sie, die sich so
lange nach ihm gesehnt hatte.
ततस्तया स गान्धर्वविधिनोद्गूढया सह
। गुप्तं राजसुतस्तस्थौ पूर्णेच्छस्तत्र कान्तया ॥ १३१
tatastayaa sa gaandharvavidhinoduudhayaa
saha | guptam raajasutastasthau puurnecchastatra kaantayaa || 131
Da freite der Prinz sie, die sich
genug versteckt hatte, nach der Gandharven Art.
Nun, da seine Wünsche sich
erfüllt hatten, lebte er dort zurückgezogen mit der Geliebten.
स्थित्वा चाहानि कतिचिद्रात्रौ तामवदत्प्रियाम्
। सखा मम सहायातो मन्त्रिपुत्र इह स्थितः ॥ १३२
sthitvaa caahaani katicidraatrau
taamavadatpriyaam | sakhaa mama sahaayaato mantriputra iha sthitah || 132
Nachdem er so ein paar Tage
verbracht hatte, sagte er eines Nachts zu seiner Liebsten:
„Mein Freund, der Ministersohn,
ist mit mir zusammen gekommen und hält sich hier auf.
स चात्र तिष्ठत्येकाकी त्वज्ज्येष्ठतरिकागृहे
। गत्वा सम्भाव्यं तं तन्वि पुनरेष्यामि तेऽन्तिकम् ॥ १३३
sa caatra tishthatyekaakii
tvajjyeshthatarikaagrhe | gatvaa sambhaavyam tam tanvi punareshyaami te’ntikam
|| 133
Er wohnt allein im Haus deiner
Gesellschafterin. Ich will ihn nur mal kurz besuchen und komme dann, meine Zierliche,
wieder zu dir zurück.“
तच्छ्रुत्वा तमवोचत्सा धूर्ता पद्मवती
प्रियम् । हन्तार्यपुत्र पृच्छामि ताः संज्ञा मत्कृतास्त्वया ॥ १३४
tacchrutvaa tamavocatsaa dhuurtaa
padmavatii priyam | hantaaryaputra prcchaami taah samjnaa matkrtaastvayaa ||
134
Als die durchtriebene Padmavatii
ihren Liebsten so hörte, sprach sie zu ihm: „Mein lieber Mann, hast du die
Zeichen, die ich machte, selbst
ज्ञाता किं किमु वा तेन सख्या मन्त्रिसुतेन
ते । एवमुक्तवतीमेतां राजपुत्रो जगाद सः ॥ १३५
jnaataa kim kimu vaa tena sakhyaa
mantrisutena te | evamuktavatiimetaam raajaputro jagaada sah || 135
entziffert, oder war das dein
Freund, der Ministersohn?“ Darauf erwiderte der Prinz ihr:
न ज्ञातं तं मया किंचिज्ज्ञात्वा सर्वं
च तेन मे । आख्यातं मन्त्रिपुत्रेण दिव्यप्रज्ञानशालिना ॥ १३६
na jnaatam tam mayaa
kimcijjnaatvaa sarvam ca tena me | aakhyaatam mantriputrena
divyaprajnaanashaalinaa || 136
„Gar nichts hab‘ ich erkannt. Er
hat alles gedeutet und mir dann erklärt, der mit göttlichem Durchblick
gerüstete Ministersohn.“
एतच्छ्रुत्वा विचिन्त्यैव भामिनी सा
जगाद तम् । तर्ह्ययुक्तं कृतं यन्मे चिरात्स कथितस्त्वया ॥ १३७
etacchrutvaa vicintyaiva
bhaaminii saa jagaada tam | tarhyayuktam krtam yanme ciraatsa kathitastvayaa ||
137
Als die Strahlende das hörte,
überlegte sie. Dann sagte sie zu ihm:
„Das war nicht richtig von dir,
daß du mir nicht längst von ihm erzählt hast!
स मे भ्राता सखा यस्ते तस्य च प्रथमं
मया । ताम्बूलादिसमाचारः कर्तव्यो हि सदा भवेत् ॥ १३८
sa me bhraataa sakhaa yaste tasya
ca prathamam mayaa | taambuulaadisamaacaarah kartavyo hi sadaa bhavet || 138
Als dein Freund ist er auch mein
Bruder, und ich sollte ihm als Erstem mit Betelnuss und anderem die Ehre
erweisen.“
इत्युक्तवत्यानुमतस्तया पूर्वपथेन सः
। राजपुत्रोऽन्तिकं तस्य सख्युरागात्ततो निशि ॥ १३९
ityuktavatyaanumatastayaa
puurvapathena sah | raajaputro’ntikam tasya sakhyuraagaattato nishi || 139
Nach diesen Worten erlaubte sie
ihm zu gehen, und der Prinz kehrte noch in der Nacht auf dem früheren Weg zu
seinem Freunde zurück.
शशंस च कथामध्ये तत्तस्मै यत्तदाश्रयम्
। संज्ञाविज्ञानकथनं कृतं तेन प्रियान्तिके ॥ १४०
shashamsa ca kathaamadhye
tattasmai yattadaashrayam | samjnaavijnaanakathanam krtam tena priyaantike ||
140
Im Lauf ihres Gesprächs erzählte
er ihm dann, wie er mit seiner Hilfe die Zeichen gedeutet, die die Liebste ihm
gegeben hatte.
मन्त्रिपुत्रस्तु सोऽयुक्तमिति न श्रद्दधेऽस्य
तत् । तावच्च सा तयोस्तत्र विभाताभूद्विभावरी ॥ १४१
mantriputrastu so’yuktamiti na
shraddadhe’sya tat | taavacca saa tayostatra vibhaataabhuudvibhaavarii || 141
Der Ministersohn aber wollte ihm
nicht beipflichten: „Das war ungeschickt“, und so redeten sie weiter, bis die
Morgengöttin errötete.
अथैतयोर्विधौ सांध्ये निवृत्ते कुर्वतोः
कथाः । आगात्पक्वान्नताम्बूलहस्ता पद्मावतीसखी ॥ १४२
athaitayorvidhau saamdhye nivrtte
kurvatoh kathaah | aagaatpakvaannataambuulahastaa padmaavatiisakhii || 142
Als sie ihr Morgenritual beendet
hatten und sich weiter ihre Geschichten erzählten,
kam Padmavatis Vertraute herbei,
um gekochtes Essen und Betelnuss aufzutragen.
सा मन्त्रिपुत्रं कुशलं पृष्ट्वा दत्तोपचारिका
। निषेद्धुं राजपुत्रस्य भोजनं तत्र युक्तितः ॥ १४३
saa mantriputram kushalam
prshtvaa dattopacaarikaa | nisheddhum raajaputrasya bhojanam tatra yuktitah ||
143
Sie fragte den Ministersohn nach
seinem Wohlbefinden und bat ihn sich zum Essen zu setzen.
Das stellte sie so geschickt an, daß
der Prinz nichts davon abbekam.
कथान्तरे स्वामिनीं स्वां भोजनादौ तदागमम्
। प्रतीक्षमाणामावेद्य क्षणाद्गुप्तं ततो ययौ ॥ १४४
kathaantare svaaminiim svaam
bhojanaadau tadaagamam | pratiikshamaanaamaavedya kshanaadguptam tato yayau ||
144
Mitten in der Konversation ließ
sie wissen, daß ihre Herrin sich schon auf seine, des Prinzen, Ankunft freue,
um mit ihm zu speisen und anderes
mehr. Danach war sie augenblicklich verschwunden.
ततस्तं मन्त्रिपुत्रः स राजपुत्रमभाषत
। कौतुकं पश्य देवैकं दर्शयाम्यधुना तव ॥ १४५
tatastam mantriputrah sa
raajaputramabhaashata | kautukam pashya devaikam darshayaamyadhunaa tava || 145
Da bemerkte der Ministersohn zum
Prinzen: „Achte mal darauf, was ich dir jetzt Interessantes zeige, mein Prinz!“
इत्युक्त्वा भक्ष्यमेकं स पक्वान्नं
दत्तवांस्ततः । सारमेयाय स च तत्खादित्यैव व्यपद्यत ॥ १४६
ityuktvaa bhakshyamekam sa
pakvaannam dattavaamstatah | saarameyaaya sa ca tatkhaadityaiva vyapadyata ||
146
Nach diesen Worten verfütterte er
einen Bissen der zubereiteten Mahlzeit an einen Hund, der ihn hinunterschlang
und gleich tot umfiel.
तद्दृष्ट्वा किमिदं चित्रमिति राजसुतोऽत्र
सः । पप्रच्छ मन्त्रिपुत्रं तं स चैतं प्रत्यभाषत ॥ १४७
taddrshtvaa kimidam citramiti
raajasuto‘tra sah | papraccha mantriputram tam sa caitam pratyabhaashata || 147
Als der Prinz das sah, fragte er
den Ministersohn: „Und was ist hier des Rätsels Lösung?“ Darauf erwiderte der:
संज्ञाज्ञानेन धूर्तं मां विदित्वा
हन्तुकामया । तया विपन्नं प्रहितं मम त्वदनुरक्तया ॥ १४८
samjnaajnaanena dhuurtam maam
viditvaa hantukaamayaa | tayaa vipannam prahitam mama tvadanuraktayaa || 148
„Daran, wie ich ihre Zeichen
deute, hat sie gemerkt, daß ich auch nicht auf den Kopf gefallen bin und
schickte mir das Gift.
Mich will sie ermorden, weil sie
in dich verliebt ist.
नास्मिन्सति मदेकाग्रो राजपुत्रो भवेदयम्
। एतद्वशश्च मुक्त्वा मां नगरीं स्वां व्रजेदिति ॥ १४९
naasminsati madekaagro raajaputro
bhavedayam | etadvashashca muktvaa maam nagariim svaam vrajediti || 149
‚Solange der bei dem Prinzen ist,
steh ich für diesen nicht an erster Stelle.
Unter seinem Einfluss könnt‘ er
mich verlassen und in seine Stadt abwandern‘.
तन्मुञ्च मन्युमेतस्यां बन्धुत्यागान्महात्मनः
। कुर्यास्त्वं हरणे युक्तिं वक्ष्याम्यालोच्य यामहम् ॥ १५०
tanmunca manyumetasyaam
bandhutyaagaanmahaatmanah | kuryaastvam harane yuktim vakshyaamyaalocya
yaamaham || 150
Also lass ab von deiner Wut auf
sie und überrede die große Liebende, ihre Verwandten zu verlassen.
Für ihre Entführung ersinne ich
die Taktik und erzähl sie dir.“
इत्युक्तवन्तं तं मन्त्रिसुतं राजसुतोऽत्र
सः । सत्यं बुद्धिशरीरस्त्वमिति यावत्प्रशंसति ॥ १५१
ityuktavantam tam mantrisutam
raajasuto’tra sah | satyam buddhishariirastvamiti yaavatprashamsati || 151
Als der Ministersohn das gesagt
hatte, begann der Prinz zu schwärmen: „Wahrlich, du bist ja die verkörperte
Weisheit!“
अशङ्कितं बहिस्तावद्दुःखाकुलजनारवः
। हा धिग्राज्ञः सुतो बालो विपन्न इति शुश्रुवे ॥ १५२
ashankitam
bahistaavadduhkhaakulajanaaravah | haa dhigraajnah suto baalo vipanna iti
shushruve || 152
Da hörten sie plötzlich von draußen
her einen verzweifelten Aufschrei aus der Menschenmenge: „O Weh, der kleine
Königsjunge ist tot!“
तदाकर्णनहृष्टोऽथ मन्त्रिपुत्रो नृपात्मजम्
। जगाद हन्त गच्छाद्य पद्मवत्या गृहं निशि ॥ १५३
tadaakarnanahrshto’tha
mantriputro nrpaatmajam | jagaada hanta gacchaadya padmavatyaa grham nishi ||
153
Als der Ministersohn das hörte,
sprach er begeistert zum Prinzen: „Ausgezeichnet! Schleich dich heut Nacht in
Padmavatis Gemächer!
तत्र तां पाययेस्तावद्यावत्पानमदेन
सा । निःसंज्ञा नष्टचेष्टा च गतजीवेव जायते ॥ १५४
tatra taam
paayayestaavadyaavatpaanamadena saa | nihsamjnaa nashtaceshtaa ca gatajiiveva
jaayate || 154
Gib ihr dort so viel Branntwein
zu trinken, bis sie bewußtlos wird und sich nicht mehr regen kann, sodaß sie
leblos darniederliegt.
ततस्तस्याः सनिद्रायाः शूलेनाङ्कं कटीतटे
। दत्त्वाग्नितप्तेनादाय तदाभरणसंचयम् ॥ १५५
tatastasyaah sanidraayaah
shuulenaankam katiitate | dattvaagnitaptenaadaaya tadaabharanasamcayam || 155
Sobald sie schläft, setzt du ihr
über der Hüfte mit einem glühenden Spieß ein Brandmal und nimmst ihr allen
Schmuck ab.
आगच्छेस्त्वं गवाक्षेण रज्जुलम्बविनिर्गतः
। ततः परं यथा भद्रं भवेज्ज्ञास्याम्यहं तथा ॥ १५६
aagacchestvam gavaakshena rajjulambavinirgatah
| tatah param yathaa bhadram bhavejjnaasyaamyaham tathaa || 156
Dann kletterst du wieder durchs
Fenster, seilst dich ab und verschwindest. Für einen glücklichen Ausgang lass
ich mir schon was einfallen.“
इत्युक्त्वा कारयित्वा च क्रोडबालनिभाश्रिकम्
। मन्त्रिपुत्रो ददौ तस्मै त्रिशूलं राजसूनवे ॥ १५७
ityuktvaa kaarayitvaa ca
krodabaalanibhaashrikam | mantriputro dadau tasmai trishuulam raajasuunave ||
157
Nach diesen Worten ließ der
Ministersohn einen Dreizack schmieden, die Zacken so spitz wie die Borsten
eines Jungebers.
Den überreichte er sodann dem
Prinzen.
राजपुत्रः स हस्ते तत्कृत्वा कुटिलकर्कशम्
। कालायसदृढं चित्तमिव कान्तावयस्ययोः ॥ १५८
raajaputrah sa haste tatkrtvaa
kutilakarkasham | kaalaayasadrdham cittamiva kaantaavayasyayoh || 158
Als der Prinz ihn in Händen
hielt, kam er ihm, scharf und verbogen, wie schwarzes Eisen
so hart und abgefeimt vor wie die Herzen
seiner Geliebten und des Gefährten.
तथेति पूर्ववद्रात्रावगात्पद्मवतीगृहम्
। अविचार्यं प्रभूणां हि शुचेर्वाक्यं स्वमन्त्रिणः ॥ १५९
tatheti
puurvavadraatraavagaatpadmavatiigrham | avicaaryam prabhuunaam hi shucervaakyam
svamantrinah || 159
Er willigte aber ein und ging wie
früher des Nachts in Padmavatis Haus. Herren sollten den hellsichtigen Rat
ihrer Minister nicht mißachten.
तत्र तां मद्यनिश्चेष्टां शूलेन जघनेऽङ्किताम्
। हृतालंकरणां कृत्वा तस्यागात्सख्युरन्तिकम् ॥ १६०
tatra taam madyanishceshtaam
shuulena jaghane’nkitaam | hrtaalamkaranaam krtvaa tasyaagaat sakhyurantikam ||
160
Dort betäubte er sie mit
Branntwein, stach sie mit dem Dreizack in die Hüfte, raubte all ihren Schmuck
und ging dann zum Freund zurück.
दर्शिताभरणस्तस्मै शशंस च यथाकृतम्
। ततः स मन्त्रिपुत्रोऽपि सिद्धं मेने मनीषितम् ॥ १६१
darshitaabharanastasmai shashamsa
ca yathaakrtam | tatah sa mantriputro’pi siddham mene maniishitam || 161
Dem zeigte er den Schmuck und
erzählte, wie er es angestellt hatte. Da wußte der Ministersohn, daß seine
Taktik sich bewähren sollte.
प्रातर्गत्वा श्मशानं च सोऽभूत्तापसवेषभृत्
। स्वैरं राजसुतं तं च विदधे शिश्यरूपिणम् ॥ १६२
praatargatvaa shmashaanam ca so’bhuuttaapasaveshabhrt
| svairam raajasutam tam ca vidadhe shishyaruupinam || 162
Am Morgen legte er ein
Büßergewand an und ging auf den Leichenacker. Für den Prinzen bestimmte er die
Schülerrolle.
अब्रवीत्तं च गच्छैकमितोऽलंकारणादिमाम्
। मुक्तावलीं समादाय त्वं विक्रेतुमिवापणे ॥ १६३
abraviittam ca gacchaikamito’lamkaaranaadimaam
| muktaavaliim samaadaaya tvam vikretumivaapane || 163
Dem sagte er: „Nimm jetzt von dem
Schmuck hier diese Perlenkette, geh auf den Markt und tu so, als ob du sie
verkaufen wolltest.
बहुमूल्यं वदेश्चास्या येनैतां नैव
कश्चन । गृहीयाद्भ्राम्यमाणां च सर्वः कोऽपि विलोकयेत् ॥ १६४
bahumuulyam vadeshcaasyaa
yenaitaam naiva kashcana | grhiiyaadbhraamyamaanaam ca sarvah ko’pi vilokayet
|| 164
Wenn du einen hohen Preis nennst,
wird sie dafür keiner nehmen. Sollen ruhig alle mitansehen, wie sie von einem
zum anderen wandert.
गुरुणा मम विक्रेतुमियं दत्तेत्यनाकुलः
। ब्रूयाश्च यदि गृह्णीयुरत्र त्वां पुररक्षिणः ॥ १६५
gurunaa mama vikretumiyam
dattetyanaakulah | bruuyaashca yadi grhniiyuratra tvaam purarakshinah || 165
Und wenn die Stadtwächter dich
dort festnehmen, sagst du ganz unbekümmert: Die hat der Lehrer mir zum Verkauf
gegeben.“
इति स प्रेषितस्तेन गत्वा राजसुतस्तदा
। अतिष्ठदापणे भ्राम्यन्व्यक्तं मुक्तावलीं दधत् ॥ १६६
iti sa preshitastena gatvaa
raajasutastadaa | atishthadaapane bhraamyanvyaktam muktaavaliim dadhat || 166
So schlenderte auf seine
Veranlassung hin der Prinz über den Basar und stellte die Perlenkette offen zur
Schau.
तथाभूतश्च जगृहे स दृष्ट्वा पुररक्षिभिः
। दन्तघाटसुतामोषज्ञप्तेश्चौरगवेशिभिः ॥ १६७
tathaabhuutashca jagrhe sa
drshtvaa purarakshibhih | dantaghaatasutaamoshajnapteshcauragaveshibhih || 167
Bei der Gelegenheit sahen und
ergriffen ihn die Büttel, die nach Dieben Ausschau hielten, da sie erfahren
hatten,
daß die Zahnarzttochter beraubt
worden war.
निन्ये च नगराध्यक्षनिकटं तैः स तत्क्षणात्
। स च तं तापसाकारं दृष्ट्वा पप्रच्छ सान्त्वतः ॥ १६८
ninye ca nagaraadhyakshanikatam
taih sa tatkshanaat | sa ca tam taapasaakaaram drshtvaa papraccha saantvatah ||
168
Die schleppten ihn auch gleich
vor den Bürgermeister. Als der ihn in seinem Büßergewand sah, fragte er ihn
höflich:
कुतो मुक्तावलीयं ते भगवन्निह हारिता
। दन्तघाटककन्याया हृतं ह्याभरणं निशि ॥ १६९
kuto muktaavaliiyam te
bhagavanniha haaritaa | dantaghaatakakanyaayaa hrtam hyaabharanam nishi || 169
„Woher haben Sie diese
Perlenkette genommen, mein Herr? Heut Nacht wurde nämlich der Zahnarzttochter
ihr Schmuck gestohlen.“
तच्छ्रुत्वा राजपुत्रस्तं सोऽवादीत्तापसाकृतिः
। गुरुणा मम दत्तेयमेत्यासौ पृच्छ्यतामिति ॥ १७०
tacchrutvaa raajaputrastam
so’vaadiittaapasaakrtih | gurunaa mama datteyametyaasau prcchyataamiti || 170
Darauf erwiderte der als Büßer
verkleidete Prinz: „Die hat mein Lehrer mir gegeben. Geht hin und fragt ihn
doch!“
ततश्चोपेत्य तं नत्वा पप्रच्छ नगराधिपः
। मुक्तावलीयं भगवन्कुतस्ते शिष्यहस्तगा ॥ १७१
tatashcopetya tam natvaa
papraccha nagaraadhipah | muktaavaliiyam bhagavankutaste shishyahastagaa || 171
Der Bürgermeister ging auch zu
ihm, verneigte sich und fragte: „Werter Herr, woher stammt die Kette, die Euer
Schüler in der Hand hält?“
श्रुत्वैतद्विजनं कृत्वा स धूर्तस्तमभाषत
। अहं तपस्वी भ्राम्यामि सदारण्येष्वितस्ततः ॥ १७२
shrutvaitadvijanam krtvaa sa
dhuurtastamabhaashata | aham tapasvii bhraamyaami sadaaranyevishvitastatah ||
172
Als der durchtriebene Bursche das
hörte, nahm er ihn beiseite und raunte: „Ich komme als Wanderasket überall in
den Wäldern herum.
सोऽहं दैवादिह प्राप्तः श्मशानेऽत्र
स्थितो निशि । अपश्यं योगिनीचक्रं समागतमितस्ततः ॥ १७३
so’ham daivaadiha praaptah
shmashaane’tra sthito nishi | apashyam yoginiicakram samaagatamitastatah || 173
Und so finde ich mich eines
Nachts zufällig auf dem Verbrennungsplatz wieder.
Da sehe ich einen Kreis aus
Hexen, die von überallher angereist waren.
तन्मध्ये चैकनानीय योगिन्या राजपुत्रकः
। उद्घाटितहृदम्भोजो भैरवाय निवेदितः ॥ १७४
tanmadhye caikanaaniiya yoginyaa
raajaputrakah | udghaatitahrdambhojo bhairavaaya niveditah || 174
Eine aus ihrer Mitte führte den
Prinzen herbei: Sein Lotusherz lag offen, für Shiva in seiner schrecklichen
Form bestimmt.
पानमत्ता च सा हर्तुं जपतो मेऽक्षमालिकाम्
। प्रावर्तत महामाया विकारान्कुर्वती मुखे ॥ १७५
paanamattaa ca saa hartum japato
me’kshamaalikaam | praavartata mahaamaayaa vikaaraankurvatii mukhe || 175
Die Hexe, toll vom Branntwein,
ließ ihre gewaltige Zauberkraft spielen, schnitt entsetzliche Grimassen
und wollte mir meinen Rosenkranz entreißen,
den ich gerade betete.
अतिप्रवृत्ता च मया क्रुद्धेन जघनस्थले
। अङ्किता सा त्रिशूलेन मन्त्रप्रज्वालिताश्रिणा ॥ १७६
atipravrttaa ca mayaa kruddhena
jaghanasthale | ankitaa saa trishuulena mantraprajvaalitaashrinaa || 176
Als sie allzu aufdringlich wurde,
geriet ich in Zorn, brachte mit einem Zauber meine Dreizackspitzen zum Glühen
und markierte sie damit in der
Lendengegend.
हृता मुक्तावली चेयं तस्याः कण्ठान्मया
तदा । सैषाद्य तापसानर्हा विक्रेया मम वर्तते ॥ १७७
hrtaa muktaavalii ceyam tasyaah
kanthaanmayaa tadaa | saishaadya taapasaanarhaa vikreyaa mama vartate || 177
Dann habe ich ihr diese
Perlenkette vom Hals gerissen. Weil die sich nicht für Büßer ziemt, will ich
sie jetzt verkaufen.“
एतच्छ्रुत्वा पुराध्यक्षो गत्वा भूपं
व्यजिज्ञपत् । भूपोऽप्याकर्ण्य तत्तां च बुद्ध्वा तन्मौक्तिकावलीम् ॥ १७८
etacchrutvaa puraadhyaksho gatvaa
bhuupam vyajijnapat | bhuupo’pyaakarnya tattaam ca buddhvaa tanmauktikaavaliim
|| 178
Als der Bürgermeister das hörte,
lief er zum König und erstattete Bericht. Da wußte dieser, daß es sich um die
bewußte Perlenkette handelte.
प्रेक्षणप्रेषितायातर्वृद्धाप्तवनितामुखात्
। श्रुत्वा च दृश्यशूलाङ्कां जघने सत्यमेष ताम् ॥ १७९
prekshanapreshitaayaatarvrddhaaptavanitaamukhaat
| shrutvaa ca drshyashuulaankaam jaghane satyamesha taam || 179
Er schickte eine bewährte Alte zu
der Zahnarzttochter, um nach dem Dreizackmal an ihrer Hüfte zu suchen,
und von der hörte er, daß sie es
wirklich dort gesehen hatte.
ग्रस्तः सुतो मे डाकिन्या तयेत्युत्पन्ननिश्चयः
। स्वयं तस्यान्तिकं गत्वा मन्त्रिपुत्रतपस्विनः ॥ १८०
grastah suto me daakinyaa tayetyutpannanishcayah
| svayam tasyaantikam gatvaa mantriputratapasvinah || 180
„Dann hat diese Hexe meinen Sohn geraubt!“
Zutiefst davon überzeugt begab er sich zu dem Ministersohn in seiner
Eigenschaft als Büßer.
पृष्ट्वा च निग्रहं तस्याः पद्मवत्याः
स तद्गिरा । पितृभ्यां शोच्यमानायाः पुरान्निर्वासनं व्यधात् ॥ १८१
prshtvaa ca nigraham tasyaah
padmavatyaah sa tadgiraa | pitrbhyaam shocyamaanaayaah puraannirvaasanam
vyadhaat || 181
Nach der Strafe für Padmavati
gefragt, lautete sein Urteil, sie aus der Stadt zu werfen, was ihre Eltern gar entsetzte.
निर्वासिताटवीस्था सा विग्नापि न जहौ
तनुम् । उपायं मन्त्रिपुत्रेण तं सम्भाव्य तथा कृतम् ॥ १८२
nirvaasitaataviisthaa saa
vignaapi na jahau tanum | upaayam mantriputrena tam sambhaavya tathaa krtam ||
182
In den tiefen Wald verbannt, war
sie zwar verzweifelt, dachte aber nicht an Selbstmord.
Womöglich hatte der Ministersohn ja
eine schlaue Taktik angewandt.
दिनान्ते तां च शोचन्तीमश्वारूढावुपेयतुः
। त्यक्ततापसवेषौ तौ मन्त्रिपुत्रनृपात्मजौ ॥ १८३
dinaante taam ca
shocantiimashvaaruudhaavupeyatuh | tyaktataapasaveshau tau
mantriputranrpaatmajau || 183
Zum Tagesende kamen auf ihren
Rössern sitzend Minister- und Königssohn zu der Betrübten geritten. Abgelegt
war die Büßerkluft.
आश्वास्यारोप्य तुरगे स्वराष्ट्रं निन्यतुश्च
ताम् । तत्र तस्थौ तया साकं राजपुत्रः स निर्वृतः ॥ १८४
aashvaasyaaropya turage
svaraashtram ninyatushca taam | tatra tasthau tayaa saakam raajaputrah sa
nirvrtah || 184
Ihr gut zuredend hoben sie
Padmavati aufs Pferd und brachten sie in ihre Heimat zurück. Dort lebte der
Prinz mit ihr im Glück.
दन्तघाटस्त्वरण्ये तां क्रव्यादैर्भक्षितां
सुताम् । मत्वा व्यपादि शोकेन भार्या चानुजगाम तम् ॥ १८५
dantaghaatastvaranye taam kravyaadairbhakshitaam
sutaam | matvaa vyapaadi shokena bhaaryaa caanujagaama tam || 185
Der Zahnarzt aber dachte, seine
Tochter sei dort im Wald von Raubtieren zerfleischt worden. Aus Kummer starb
er, und seine Frau folgte ihm.
इत्याख्याय स भूयस्तं वेतालो नृपमब्रवीत्
। तन्मेऽत्र संशयं छिन्द्धि दम्पत्योरेतयोर्वधात् ॥ १८६
ityaakhyaaya sa bhuuyastam
vetaalo nrpamabraviit | tanme’tra samshayam chinddhi dampatyoretayorvadhaat ||
186
Als der Leichengeist seine
Geschichte erzählt hatte, bemerkte er noch: „Ich habe da meine Zweifel, löse
sie: Am Tod dieser beiden Eheleute
मन्त्रिपुत्रस्य किं पापं राजपुत्रस्य
किं नु वा । पद्मवत्याः किमथवा त्वं हि बुद्धिमतां वरः ॥ १८७
mantriputrasya kim paapam
raajaputrasya kim nu vaa | padmavatyaah kimathavaa tvam hi buddhimataam varah
|| 187
trägt der Ministersohn die
Schuld, oder der Prinz, oder wohl eher Padmavati? Du bist doch der Beste unter
den Weisen!
जानानश्च न चेद्राजन्मम तत्त्वं वदिष्यसि
। तदेष शतधा मूर्धा निश्चितं ते स्फुटिष्यति ॥ १८८
jaanaanashca na cedraajanmama
tattvam vadishyasi | tadesha shatadhaa muurdhaa nishcitam te sphutishyati ||
188
Wenn du aber, o König, die
Wahrheit weißt und mir nicht sagst, dann soll dein Kopf gleich hundertfach zersplittern!“
इत्युक्तवन्तं वेतालं विजानञ्शापभीतितः
। स त्रिविक्रमसेनस्तमेवं प्रत्यब्रवीन्नृपः ॥ १८९
ityuktavantam vetaalam vijaananshaapabhiititah
| sa trivikramasenastamevam pratyabraviinnrpah || 189
König Trivikramasena wußte, daß
der Leichengeist die Wahrheit sprach und sagte ihm aus Angst verflucht zu
werden Folgendes:
योगेश्वर किमज्ञेयमेतन्नैषां हि पातकम्
। त्रयाणामपि राज्ञस्तु पापं कर्णोत्पलस्य तत् ॥ १९०
yogeshvara kimajneyametannaishaam
hi paatakam | trayaanaamapi raajnastu paapam karnotpalasya tat || 190
„Du als König der Zauberer
solltest das eigentlich wissen! Von den Dreien hat keiner was verbrochen.
Die Schuld liegt einzig bei König
Karnotpala.“
वेतालोऽप्याह राज्ञः किं ते हि तत्कारिणस्त्रयः
। काकाः किमपराध्यन्ति हंसैर्जग्धेषु शालिषु ॥ १९१
vetaalo’pyaaha raajnah kim te hi
tatkaarinastrayah | kaakaah kimaparaadhyanti hamsairjagdheshu shaalishu || 191
„Was hat der denn damit zu tun?“
rief da der Totengeist, „jeder von den Dreien ist ein Täter!
Was haben denn die Krähen
ausgefressen, wenn Schwäne den Reis verschlingen?“
राजा ततोऽब्रवीन्नैनं न दुष्यन्ति त्रयोऽपि
ते । मन्त्रिसूनोर्हि तत्तावत्प्रभुकार्यमपातकम् ॥ १९२
raajaa tato’braviinnainam na
dushyanti trayo’pi te | mantrisuunorhi tattaavatprabhukaaryamapaatakam || 192
Der König widersprach: „Keiner
von den Dreien hat gefehlt! Der Ministersohn hat nur die Sache seines Herrn
befördert, und die war harmlos.
पद्मावतीराजपुत्रौ तौ हि कामशराग्निना
। सम्तप्तावविचारार्हावदोषौ स्वार्थमुद्यतौ ॥ १९३
padmaavatiiraajaputrau tau hi
kaamasharaagninaa | samtaptaavavicaaraarhaavadoshau svaarthamudyatau || 193
Padmavati und der Prinz, beide
von Liebesbrandpfeilen gesengt, hatten ein Recht darauf dumm zu sein.
Beide waren mit ihren eigenen
Dingen beschäftigt und sind unschuldig.
कर्णोत्पलस्तु राजा स नीतिशास्त्रेषशिक्षितः
। चारैः प्रजास्वनन्विष्यंस्तत्त्वशुद्धिं निजास्वपि ॥ १९४
karnotpalastu raajaa sa niitishaastreshashikshitah
| caaraih prajaasvananvishyamstattvashuddhim nijaasvapi || 194
König Karnotpala aber, der keine
Ahnung von Politik hat, will nicht mal mit Spionen herausfinden,
wie es wirklich um seine
Untertanen bestellt ist.
अजानन्धूर्तचरितानीङ्गिताद्यविचक्षणः
। तथा तन्निर्विचारं यच्चक्रे तेन स पापभाक् ॥ १९५
ajaanandhuurtacaritaaniingitaadyavicakshanah
| tathaa tannnirvicaaram yaccakre tena sa paapabhaak || 195
Vom Treiben der Schurken will er
nichts wissen, ihre geheimen Absichten und vieles mehr bleibt ihm verborgen.
Weil er so unüberlegt reagiert
hat, ist er schuldig zu sprechen!
इत्याकर्ण्य विमुक्तमौनमुदिते सम्यङ्नृपेणोत्तरे
स्कन्धात्तस्य स दार्ध्र्यमाकलयितुं
मायाबलात्तत्क्षणम् ।
वेतालो नृकलेवरान्तरगतः क्वाप्यप्रतर्क्यो
ययौ
निष्कम्पः स च भूपतिः पुनरमुं प्राप्तुं
व्यधान्निश्चयम् ॥ १९६
ityaakarnya vimuktamaunamudite
samyangnrpenottare
skandhaattasya sa daardhryamaakalayitum
maayaabalaattatkshanam |
vetaalo nrkalevaraantaragatah
kvaapyapratarkyo yayau
nishkampah sa ca bhuupatih
punaramum praaptum vyadhaannishcayam || 196
Nachdem
der Leichengeist solches von dem König, der mit dieser richtigen Antwort sein
Schweigen brach, gehört hatte,
entwich
er, um seine Standhaftigkeit zu prüfen, im selben Moment schon mithilfe seiner
Zauberkraft
aus dem Leichnam auf des Königs Schulter und
verschwand ins Ungewisse.
Der
unerschütterliche König aber faßte den Beschluss, ihn wiederzufinden.
इति महाकविश्रीसोमदेवभट्टविरचिते कथासरित्सागरे
शशाङ्कवतीलम्बकेऽष्टमस्तरङ्गः ।
iti mahaakavishriisomadevabhattaviracite
kathaasaritsaagare shashaankavatiilambake’shtamastarangah |
Das war im Buch Shashaankavatii
die achte Welle im Weltmeer der Ströme aus Erzählungen, die der Dichterfürst
Somadeva Bhatta komponiert hat.
