navaamastarangah | Die neunte Welle Kapitel 9 alte Zählung: 76
द्वितीयो वेतालः dvitiiyo vetaalah 2. Vetala
ततोऽत्र पुनरानेतुं तं वेतालमगान्नृपः । स त्रिविक्रमसेनस्तच्छिंशपापादपान्तिकम् ॥ १
tato’tra punaraanetum tam vetaalamagaannrpah | sa trivikramasenastamcchimshapaapaadapaantikam || 1
Dann ging König Trivikramasena den Leichengeist zurückzuholen wieder zum Ashokabaum.
प्राप्तोऽत्र वीक्षते यावच्चितालोकवशान्निशि । तावद्ददर्श तं भूमौ कूजन्तं पतितं शवम् ॥ २
praapto’tra viikshate yaavaccitaalokavashaannishi | taavaddadarsha tam bhuumau kuujantam patitam shavam || 2
Als er da war, sah er sich mit Hilfe der nächtlichen Scheiterhaufenfeuer um und gewahrte eine auf den Boden gefallene wimmernde Leiche.
अथ तं मृतदेहस्थं वेतालं स महीपतिः । आरोप्य स्कन्धमानेतुं तूष्णीं प्रववृते जवात् ॥ ३
atha tam mrtadehastham vetaalam sa mahiipatih | aaropya skandhamaanetum tuushniim pravavrte javaat || 3
Da hob der König sich den in dem toten Körper hausenden Vetala auf die Schulter
und machte sich schweigend daran, ihn eilends wegzushaffen.
ततः स्कन्धात्स वेतालो भूयस्तं नृपमब्रवीत् । राजन्महत्यनुचितेक्लेशेऽस्मिन्पतिते भवान् ॥ ४
tatah skandhaatsa vetaalo bhuuyastam nrpamabraviit | raajanmahatyanucitekleshe’sminpatite bhavaan || 4
Wieder sprach der Vetala den König von seiner Schulter aus an: „König, Ihr seid da in diese unangemessene, arge Not geraten.
अतस्तव विनोदाय कथयामि कथां शृणु । अस्त्यग्रहारः कालिन्दीकूले ब्रह्मस्थलाभिधः ॥ ५
atastava vinodaaya kathayaami kathaam shrnu | astyagrahaarah kaalindiikuule brahmasthalaabhidhah || 5
Da erzähl ich dir lieber eine Geschichte, um dich bei Laune zu halten. Lausche:
Am Ufer der Yamuna liegt Schenkungsland. Es trägt den Namen Brahmasthala, Priestergrund.
अग्निस्वामीति तत्रासीद्ब्राह्मणो वेदपारगः । तस्यातिरूपा मन्दरावतीत्यजनि कन्यका ॥ ६
agnisvaamiiti tatraasiidbraahmano vedapaaragah | tasyaatiruupaa mandaraavatiityajani kanyakaa || 6
Da lebte der Brahmane Agnisvami, ein Schiftgelehrter, und dem wurde ein wunderschönes Töchterlein, die Mandaraavati, geboren.
यां निर्माय नवानर्घलावण्यां नियतं विधिः । स्वर्गस्त्रीपूर्वनिर्माणं निजमेवाजुगुप्सत ॥ ७
yaam nirmaaya navaanarghalaavanyaam niyatam vidhih | svargastriipuurvanirmaanam nijamevaajugupsata || 7
Mehr noch – als die Vorsehung sie mit frischer, unschätzbarar Schönheit erzeugt hatte,
war er sichtlich enttäuscht von den himmlischen Nymphen, die er selbst erschuf.
तस्यां च यौवनस्थायामाययुः कान्यकुब्जतः । समसर्वगुणास्तत्र त्रयो ब्राह्मणपुत्रकाः ॥ ८
tasyaam ca yauvanasthaayaamaayayuh kaanyakubjatah | samasarvagunaastatra trayo braahmanaputrakaah || 8
Als sie zur jungen Frau herangewachsen war, kamen aus Kaanyakubja
drei gleichermaßen mit allen Tugenden versehene Brahmanenjünglinge.
तेषां चात्मार्थमेकैकस्तत्पितुस्तामयाचत । अनिच्छन्दानमन्यस्मै तस्याः प्राणव्ययादपि ॥ ९
teshaam caatmaarthamekaikastatpitustaamayaacata | anicchandaanamanyasmai tasyaah praanavyayaadapi || 9
Jeder von ihnen verlangte das Mädchen von ihrem Vater für sich und hätte eher sein Leben geopfert, als daß sie einem anderen zufiele.
तत्पिता स तु तन्मध्यान्नैकस्यामपि तां ददौ । भीतोऽन्ययोर्वधात्तेन तस्थौ कन्यैव सा ततः ॥ १०
tatpitaa sa tu tanmadhyaannaikasyaamapi taam dadau | bhiito’nyayorvadhaattena tasthau kanyaiva saa tatah || 10
Ihr Vater aber gab sie keinem von ihnen, aus Angst, die andern beiden würden sich umbringen. Also blieb die Jungfrau was sie war.
ते च त्रयोऽपि तद्वक्त्रचन्द्रैकासक्तदृष्टयः । चकोरव्रतमालम्ब्य तत्रैवासन्दिवानिशम् ॥ ११
te ca trayo’pi tadvaktracandraikaasaktadrshtayah | cakoravratamaalambya tatraivaasandivaanisham || 11
Da blieben die Drei Tag und Nacht vor ihr sitzen, den Blick auf ihr Vollmondgesicht geheftet,
als hätten sie das Rebhuhngelübde auf sich genommen.
अथाकस्मात्समुत्पन्नदाहज्वरवशेन सा । जगाम मन्दारवती कुमारी किल पञ्चताम् ॥ १२
athaakasmaatsamutpannadaahajvaravashena saa | jagaama mandaaravatii kumaarii kila pancataam || 12
Dann wurde die junge Mandaaravati unversehens von einem glühenden Fieber ergriffen und starb auf der Stelle.
ततस्तां विप्रपुत्रास्ते परासुं शोकविक्लवाः । कृतप्रसाधनां नीत्वा श्मशानं चक्रुरग्निसात् ॥ १३
tatastaam vipraputraaste paraasum shokaviklavaah | krtaprasaadhanaam niitvaa shmashaanam cakruragnisaat || 13
Da richteten die Brahmanensöhne, von Trauer gebeugt, die Verstorbene festlich her,
trugen sie auf den Verbrennungsplatz und übergaben sie den Flammen.
एकश्च तेषां तत्रैव विधाय मठिकां ततः । कृततद्भस्मशय्यः सन्नास्तायाचितभैक्षभुक् ॥ १४
ekashca teshaam tatraiva vidhaaya mathikaam tatah | krtatadbhasmashayyah sannaastaayaacitabhaikshabhuk || 14
Der eine von ihnen errichtete gleich dort seine Hütte, baute sich aus ihrer Asche eine Liegestatt und wohnte da von Almosen zehrend.
द्वितीयोऽस्थीन्युपादाय तस्या भागीरतीं ययौ । तृतीयस्तापसो भूत्वा भ्रान्तुं देशान्तराण्यगात् ॥ १५
dvitiiyo’sthiinyupaadaaya tasyaa bhaagiiratiim yayau | trtiiyastaapaso bhuutvaa bhraantum deshaantaraanyagaat || 15
Der Zweite sammelte ihre Knochen auf und wanderte an den Ganges. Der Dritte wurde Wanderasket und zog so durch die Lande.
स भ्राम्यंस्तापसः प्राप ग्रामं वक्रोलकाभिधम् । तत्रातिथिः सन्कस्यापि विप्रस्य प्राविशद्गृहम् ॥ १६
sa bhraamyamstaapasah praapa graamam vakrolakaabhidham | tatraatithih sankasyaapi viprasya praavishadgrham || 16
Als frommer Wallfahrer kam er in das Dorf Vakrolaka. Dort betrat er als Gast das Haus eines Brahmanen.
तत्पूजितः स यावच्च भोक्तुं तत्र प्रचक्रमे । तावदेकः शिशुस्तत्र प्रवृत्तोऽभूत्प्ररोदितुम् ॥ १७
tatpuujitah sa yaavacca bhoktum tatra pracakrame | taavadekah shishustatra pravrtto’bhuutpraroditum || 17
Von diesem höflich begrüßt, schickte er sich gerade zu essen an, als ein Kind in der Nähe anfing laut zu schreien.
स सान्त्व्यमानोऽपि यदा न व्यरंसीत्तदा क्रुधा । बाहावादाय गृहिणी ज्वलत्यग्नौ तमक्षिपत् ॥ १८
sa saantvyamaano’pi yadaa na vyaramsiittadaa krudhaa | baahaavaadaaya grhinii jvalatyagnau tamakshipat || 18
Obwohl die Mutter versuchte den Kleinen zu beruhigen, wollte er nicht aufhören, sodaß sie wütend geworden,
ihn aufhob und ins offene Feuer warf.
क्षिप्तमात्रः स मृद्वङ्गो भस्मीभावमवाप्तवान् । तद्दृष्ट्वा जातरोमाञ्चः सोऽब्रवीत्तापसोऽतिथिः ॥ १९
kshiptamaatrah sa mrdvango bhasmiibhaavamavaaptavaan | taddrshtvaa jaataromaancah so’braviittaapaso’tithih || 19
Kaum in die Flammen geworfen, wurde sein zarter Leib schon zu Asche.
Als der Gast und Wallfahrer das sah, standen ihm die Haare zu Berge und so rief er:
हा धिक्कष्टं प्रविष्टोऽस्मि ब्रह्मराक्षसवेश्मनि । तन्मूर्तं किल्बिषमिदं न भोक्ष्येऽन्नमिहाधुना ॥ २०
haa dhikkashtam pravishto’smi brahmaraakshasaveshmani | tanmuurtam kilbishamidam na bhokshye’nnamihaadhunaa || 20
„Pfui wie scheußlich! In was für einen Bau von Brahmanenteufeln bin ich hier geraten!
Dergestalt ist das Essen verpestet! Nichts davon rühr‘ ich an!“
एवं वदन्तं तं सोऽत्र गृहस्थः प्राह पश्य मे । शक्तिं पठितसिद्धस्य मन्त्रस्य मृतजीवनीम् ॥ २१
evam vadantam tam so’tra grhasthah praaha pashya me | shaktim pathitasiddhasya mantrasya mrtajiivaniim || 21
Nach diesen Worten beruhigte der Hausherr ihn: „Sieh jetzt meine Macht,
Tote zum Leben zu erwecken, die in einer Zauberformel liegt, sobald ich sie lese!“
इत्युक्त्वादाय तन्मन्त्रपुस्तिकामनुवाच्य च । तत्र भस्मनि चिक्षेप स धूलिमभिमन्त्रिताम् ॥ २२
ityuktvaadaaya tanmantrapustikaamanuvaacya ca | tatra bhasmani cikshepa sa dhuulimabhimantritaam || 22
Hiernach nahm er das Büchlein mit den Zaubersprüchen und las daraus.
Dann nahm er etwas Staub, über dem er gelesen hatte, und streute ihn auf die Asche.
तेनोदतिष्ठद्रूप एव जीवन्स बालकः । ततः स निर्वृतस्तत्र भुक्तवान्विप्रतापसः ॥ २३
tenodatishthadruupa eva jiivansa baalakah | tatah sa nirvrtastatra bhuktavaanviprataapasah || 23
Dadurch stand das Bürschlein lebendig wieder auf. Also beruhigte sich der brahmanische Büßer und nahm seine Mahlzeit.
गृहस्थोऽपि स तां नागदन्तेऽवस्थाप्य पुस्तिकाम् । भुक्त्वा च शयनं भेजे रात्रौ तत्रैव तद्युतः ॥ २४
grhastho’pi sa taam naagadante’vasthaapya pustikaam | bhuktvaa ca shayanam bheje raatrau tatraiva tadyutah || 24
Der Hausherr aber stellte das Buch in ein Hängeregal und legte sich zur Nacht ins Bett. Der Asket tat es ihm gleich.
सुप्ते गृहपतौ तस्मिन्स्वैरमुत्थाय शङ्कितः । स प्रियाजीवितार्थी तां पुस्तिकां तापसोऽग्रहीत् ॥ २५
supte grhapatau tasminsvairamutthaaya shankitah | sa priyaajiivitaarthii taam pustikaam taapaso’grahiit || 25
Als der Hausherr eingeschlafen war, stand der Wallfahrer vorsichtig auf und nahm das Buch an sich.
Wollte er doch die Geliebte zum Leben erwecken.
गृहीत्वैव च निर्गत्य ततो रात्रिदिनं व्रजन् । क्रमाच्छ्मशानं तत्प्राप यत्र दग्धास्य सा प्रिया ॥ २६
grhiitvaiva ca nirgatya tato raatridinam vrajan | kramaacchmashaanam tatpraapa yatra dagdhaasya saa priyaa || 26
Mit dem Buch in der Hand verließ er sogleich das Haus. So wanderte er bei Tag und bei Nacht.
Endlich erreichte er den Leichenacker, auf dem seine Liebste verbrannt war.
ददर्श चात्र तत्कालं तं द्वितीयमुपागतम् । यः स गङ्गाम्भसि क्षेप्तुं तदस्थीनि गतोऽभवत् ॥ २७
dadarsha caatra tatkaalam tam dvitiiyamupaagatam | yah sa gangaambhasi ksheptum tadasthiini gato’bhavat || 27
In dem Moment sah er einen Zweiten herbeikommen, und zwar den, der ihre Knochen ins Gangeswasser werfen wollte.
ततस्तं च तमाद्यं च तस्या भस्मनि शायिनम् । निबद्धमठिकं तत्र द्वावप्येतौ जगाद सः ॥ २८
tatastam ca tamaadyam ca tasyaa bhasmani shaayinam | nibaddhamathikam tatra dvaavapyetau jagaada sah || 28
Dann fand er auch den Ersten, der sein Lager auf ihrer Asche und darüber seine Hütte gebaut hatte. Zu den beiden sagte er:
मठिकापास्यतामेषा यावदुत्थापयामि ताम् । जीवन्ती भस्मतः कान्तां मन्त्रशक्त्या कथयाम्यहम् ॥ २९
mathikaapaasyataameshaa yaavadutthaapayaami taam | jiivantii bhasmatah kaantaam mantrashaktyaa kathayaamyaham || 29
„Reißt die Hütte ab! Ich will die Geliebte aus der Asche lebendig auferstehen lassen kraft eines Zauberspruchs, den ich gleich aufsage!“
इति तौ प्रेर्य निर्बन्धान्निर्लोठ्य मठिकां च सः । उद्घाठ्य तापसो विप्रः पुस्तिकां तामवाचयत् ॥ ३०
iti tau prerya nirbandhaannirlothya mathikaam ca sah | udghaathya taapaso viprah pustikaam taamavaacayat || 30
Der brahmanische Büßer nötigte die beiden so nachdrücklich, daß sie die Hütte abrissen.
Dann schlug er das Buch auf und sagte den Spruch auf.
अभिमन्त्र्य च मन्त्रेण धूलिं भस्मन्यवाक्षिपत् । उदतिष्ठच्च जीवन्ती सा मन्दारवती ततः ॥ ३१
abhimantrya ca mantrena dhuulim bhasmanyavaakshipat | udatishthacca jiivantii saa mandaaravatii tatah || 31
Den Staub, über dem er den Spruch aufgesagt hatte, streute er über ihre Asche. Da stand Mandaaravatii lebendig wieder auf.
वह्निं प्रविश्य निष्क्रान्तं वपुः पूर्वाधिकद्युति । तदा बभार सा कन्या काञ्चनेनेव निर्मितम् ॥ ३२
vahnim pravishya nishkraantam vapuh puurvaadhikadyuti | tadaa babhaara saa kanyaa kaancaneneva nirmitam || 32
Da sie ins Feuer eingegangen, trat sie strahlender als vorher aus ihm heraus.
Und so trug das Mädchen einen Körper, der aus Gold zu bestehen schien.
ताद्र्शीं तां पुनर्जातां ते दृष्ट्वैव स्मरातुराः । प्राप्तुकामास्त्रयोऽप्येवमन्योन्यं कलहं व्यधुः ॥ ३३
taadrshiim taam punarjaataam te drshtvaiva smaraaturaah | praaptukaamaastrayo’pyevamanyonyam kalaham vyadhuh || 33
Als sie die Wiedergeborene in solcher Gestalt sahen, waren die Drei dermaßen von Liebeslust gepeinigt,
daß jeder von ihnen sie begehrte und sie sie einander streitig machten.
एकोऽब्रवीदियं भार्या मम मन्त्रबलार्जिता । तीर्थप्रभावजा भार्या ममेयमिति चापरः ॥ ३४
eko’braviidiyam bhaaryaa mama mantrabalaarjitaa | tiirthaprabhaavajaa bhaaryaa mameyamiti caaparah || 34
Der eine sagte: „Sie ist meine Frau, weil ich sie mit meinem Zauberspruch zurückgeholt habe!“
„Sie lebt durch die Macht des heiligen Flusses. Also ist sie meine Frau!“ so der Zweite.
रक्षित्वा भस्म तपसा जीवितेयं मयेह यत् । तदेषा मम भार्येति तृतीयोऽत्र जगाद सः ॥ ३५
rakshitvaa bhasma tapasaa jiiviteyam mayeha yat | tadeshaa mama bhaaryeti trtiiyo’tra jagaada sah || 35
„Ich habe ihre Asche gerettet und sie mit meiner Buße wiederbelebt“, meldete sich da der Dritte, „demnach ist sie meine Frau!“
विवादनिर्णये तेषां त्वं तावन्मे महीपते । निश्चयं ब्रूहि कस्यैषा कन्या भार्योपपद्यते ॥ ३६
vivaadanirnaye teshaam tvam taavanme mahiipate | nishcayam bruuhi kasyaishaa kanyaa bhaaryopapadyate || 36
„Beende ihren Streit, mein Erdenhüter, und sag deine Entscheidung: Wessen Frau wird dieses Mädchen?
विदलिष्यति मूर्धा ते यदि जानन्न वक्षसि । इति वेतालतः श्रुत्वा तं स राजैवमभ्यधात् ॥ ३७
vidalishyati muurdhaa te yadi jaananna vakshasi | iti vetaalatah shrutvaa tam sa raajaivamabhyadhaat || 37
Dir soll der Kopf zerspringen, wenn du’s weißt aber nicht sagst!“ Als der König das von dem Totengeist hörte, erklärte er ihm:
यः क्लेशमनुभूयापि मन्त्रेणैतामजीवयत् । पिता स तस्यास्तत्कार्यकरणान्न पुनः पति ॥ ३८
yah kleshamanubhuuyaapi mantrenaitaamajiivayat | pitaa sa tasyaastatkaaryakaranaanna punah pati || 38
„Wer trotz erlittener Qual sie mit einem Mantra wiederbelebt hat, der ist, weil er diese Aufgabe ihretwillen auf sich nahm,
ihr Vater, nicht aber ihr Ehemann.
यश्चास्थीनि निनायास्य गङ्गायां स सुतो मतः । यस्तु तद्भस्मशय्यां तामाश्लिष्यासीत्तपश्चरन् ॥ ३९
yashcaasthiini ninaayaasya gangaayaam sa suto matah | yastu tadbhasmashayyaam taamaashlishyaasiittapashcaran || 39
Wer ihre Knochen zum Ganges getragen hat, soll als ihr Sohn gelten. Wer sie aber umarmt hat, indem er sich auf ein Lager aus ihrer Asche gelegt hat und unter Entsagungen auf dem Verbrennungsplatz geblieben ist,
श्मशान एव तत्प्रीत्या भर्ता तस्याः स उच्यते । कृतं तदनुरूपं हि तेन गाढानुरागिण ॥ ४०
shmashaana eva tatpriityaa bhartaa tasyaah sa ucyate | krtam tadanuruupam hi tena gaadhaanuraagina || 40
der soll seiner Liebe zu ihr wegen ihr Ehemann genannt sein. Wie ein solcher hat er jedenfalls aus tiefer Liebe gehandelt.“
एवं नृपात्त्रिविक्रमसेनाच्छ्रुत्वैव मुक्तमौनात्सः । तस्य स्कन्धादगमद्वेतालोऽतर्कितः स्वपदम् ॥ ४१
evam nrpaattrivikramasenaacchrutvaiva muktamaunaatsah | tasya skandhaadagamadvetaalo’tarkitah svapadam || 41
Nachdem der Totengeist das von König Trivikramasena, der damit sein Schweigen brach, gehört hatte,
sprang er ihm von der Schulter und entschwand in sein unergründliches, eigenes Reich.
राजाथ भिक्ष्वर्थसमुद्यतस्तं प्राप्तुं स भूयोऽपि मनो बबन्ध ।
प्राणात्ययेऽपि प्रतिपन्नमर्थं तिष्ठन्त्यनिर्वाह्य न धीरसत्त्वाः॥ ४२
raajaatha bhikshvarthasamudyatastam praaptum sa bhuuyo’pi mano babandha |
praanaatyaye’pi pratipannamartham tishthantyanirvaahya na dhiirasattvaah|| 42
Der König aber hatte sich vorgenommen, das Ziel des Wanderbettlers zu verfolgen, und überlegte, wie er den Vetala wiederfinden konnte. Menschen mit festen Prinzipien stehen zu ihrer Sache und weichen nicht, auch wenn der Versuch sie ihr Leben kostet.
इति महाकविश्रीसोमदेवभट्टविरचिते कथासरित्सागरे शशाङ्कवतीलम्बके नवमस्तरङ्गः |
iti mahaakavishriisomadevabhattaviracite kathaasaritsaagare shashaankavatiilambake navamastarangah |
Das war im Buch Shashaankavatii die neunte Welle im Weltmeer der Ströme aus Erzählungen, die der Dichterfürst Somadeva Bhatta komponiert hat.
No comments:
Post a Comment