Kap. 3: Zwei Drohnen und Indras 1000 Augen

लावाणक तृतीयस्तरङ्गः laavaanaka trtiiyastarangah Die dritte Welle Kapitel 3

ततो वत्सेश्वरोऽन्येद्युः सह वासवदत्तया । 

पद्मावत्या च संसक्तपानलीलो विविक्तगः ॥ १

tato vatseshvaro’nyedyuh saha vaasavadattayaa | padmaavatyaa ca samsaktapaanaliilo viviktagah || 1

Anderntags saß Vatsesha mit Vasavadatta und Padmavati vereint bei einem privaten Trinkgelage,

सगोपालकमानीय सरुमण्वद्वसन्तकम् । 

यौगन्धरायणं ताश्च चक्रे विस्रम्भिणीः कथाः ॥ २

sagopaalakamaaniiya sarumanvadvasantakam | yaugandharaayanam taashca cakre visrambhiniih kathaah || 2

als er Gopalaka, Rumanvat, Vasantaka und Yaugandharayana holen ließ,

um sich vertraulich mit ihnen zu unterhalten.

तत्र स्वविरहोद्धातप्रसङ्गे च महीपतिः । सर्वेषु तेषु शृण्वत्सु कथामेतामवर्णयत् ॥ ३

tatra svavirahoddhaataprasange ca mahiipatih | sarveshu teshu shrnvatsu kathaametaamavarnayat || 3

Ausgehend von und im Zusammenhang mit seiner eigenen Verlassenheit

erzählte der König allen, die ihm zuhörten, diese Geschichte:

आसीत्पुरूरवा नाम राजा परमवैष्णवः । 

अभूद्भुवीव नाकेऽपि यस्याप्रतिहता गतिः ॥ ४

aasiitpuruuravaa naama raajaa paramavaishnavah | abhuudbhuviiva naake’pi yasyaapratihataa gatih || 4

„Es war einmal ein König namens Pururavas, ein ergebener Diener Vishnus.

Ungehindert war sein Weg durch Himmel und Welt.

भ्रमन्तं नन्दने जातु तं ददर्श किलाप्सराः । 

उर्वशी नाम कामस्य मोहनास्त्रमिवापरम् ॥ ५

bhramantam nandane jaatu tam dadarsha kilaapsaraah | urvashii naama kaamasya mohanaastramivaaparam || 5

Bei einem seiner Spaziergänge im Paradiesgarten sah ihn die Nymphe Urvashi,

nach der Verblendung Mohana des Liebesgottes zweites Geschütz.

दृष्टमात्रेण तेनाभूत्सा तथा हृतचेतना । यथा सभयरम्भादिसखीचेतांस्यकम्पयत् ॥ ६

drshtamaatrena tenaabhuutsaa tathaa hrtacetanaa | yathaa sabhayarambhaadisakhiicetaamsyakampayat || 6

Als sie ihn ansah, war sie ihrer Sinne dermaßen beraubt,

daß sie die zartbesaitete Rambha und ihre anderen Freundinnen schaudern ließ.

सोऽपि तां वीक्ष्य लावण्यरसनिर्झरिणीं नृपः । 

यन्न प्राप परिष्वङ्गं तृषाक्रान्तो मुमूर्च्छ तत् ॥ ७

so’pi taam viikshya laavanyarasanirjhariniim nrpah |

 yanna praapa parishvangam trshaakraanto mumuurccha tat || 7

Auch der König, war, als er sie entdeckte, diesen Wasserfall von Schönheit und Leidenschaft, den er für eine Umarmung nie gewinnen würde, von Durst gepeinigt der Ohnmacht nahe.

अथादिदेश सर्वज्ञो हरिः क्षीराम्बुधिस्थितः । 

नारदाख्यं मुनिवरं दर्शनार्थमुपागतम् ॥ ८

athaadidesha sarvajno harih kshiiraambudhisthitah | naaradaakhyam munivaram darshanaarthamupaagatam || 8

Das war der Moment, als Vishnu der Allwissende, auf dem Milchmeer ruhend den trefflichen Weisen Narada, der gekommen war, ihn zu besuchen, anwies:

देवर्षे नन्दनोद्यानवर्ती राजा पुरूरवाः । उर्वशीहृतचित्तः संस्थितो विरहनिःसहः ॥ ९

devarshe nandanodyaanavartii raajaa puruuravaah | urvashiihrtacittah samsthito virahanihsahah || 9

„Göttlicher Seher, König Pururavas irrt im Paradiesgarten umher und ward von Urvashi jeder Vernunft beraubt. In diesem Zustand kann er eine Trennung von ihr nicht ertragen.

तद्गत्वा मम वाक्येन बोधयित्वा शतक्रतुम् । 

दापय त्वरितं तस्मै राज्ञे तामुर्वशीं मुने ॥ १०

tadgatvaa mama vaakyena bodhayitvaa shatakratum | daapaya tvaritam tasmai raajne taamurvashiim mune || 10

Geh los, weiser Mann, und überbringe Indra, der die hundertfache Opfermacht hat, meine Botschaft: Gib diesem König baldigst die Urvashi zur Frau!“

इत्यादिष्टः स हरिणा तथेत्यागत्य नारदः । प्रबोध्य तं तथाभूतं पुरूरवसमब्रवीत् ॥ ११

ityaadishtah sa harinaa tathetyaagatya naaradah | prabodhya tam tathaabhuutam puruuravasamabraviit || 11

So von Vishnu angewiesen versprach Narada: „Das will ich gern!“.

Pururavas aus dem besagten Zustand weckend sprach er:

उत्तिष्ठ त्वत्कृते राजन्प्रहितोऽस्मीह विष्णुना । 

स हि निर्व्याजभक्तानां नैवापदमुपेक्षते ॥ १२

uttishtha tvatkrte raajanprahito’smiiha vishnunaa | sa hi nirvyaajabhaktaanaam naivaapadamupekshate || 12

„Steh auf, König! Vishnu hat mich deinetwegen hergeschickt,

weil ihm die Probleme seiner aufrichtigen Verehrer nicht egal sind.“

इत्युक्त्वाश्वासितेनाथ स पुरूरवसा सह । 

जगाम देवराजस्य निकटं नारदो मुनिः ॥ १३

ityuktvaashvaasitenaatha sa puruuravasaa saha | jagaama devaraajasya nikatam naarado munih || 13

Mit einem nach diesen Worten ermutigten Pururavas

trat der Weise Narada vor den König der Götter.

हरेर्निदेशमिन्द्राय निवेद्य प्रणतात्मने । 

उर्वशीं दापयामास स पुरूरवसे ततः ॥ १४

harernideshamindraaya nivedya pranataatmane | urvashiim daapayaamaasa sa puruuravase tatah || 14

Hier trug er dem geneigten Indra Vishnus Weisung vor

und sorgte so dafür, daß Urvashi dem Pururavas zur Frau gegeben ward.

तदभूदुर्वशीदानं निर्जीवकरणं दिवः । 

उर्वश्यास्तु तदेवासीन्मृतसंजीवनौषधम् ॥ १५

tadabhuudurvashiidaanam nirjiivakaranam divah | 

urvashyaastu tadevaasiinmrtasamjiivanaushadham || 15

Somit wurde Urvashis Hingabe zum Grund für ihr Sterben im Himmel,

während sie für Urvashi selbst ein Heiltrank für die Wiedererweckung vom Tode war.

अथाजगाम भूलोकं तामादाय पुरूरवाः । 

स्वर्वधूदर्शनाश्चर्यमर्पयन्मर्त्यचक्षुषाम् ॥ १६

athaajagaama bhuulokam taamaadaaya puruuravaah | svarvadhuudarshanaashcaryamarpayanmartyacakshushaam || 16

Also wanderte Pururavas sie mit sich nehmend auf die Erde

und hielt den Sterblichen den hinreißenden Anblick einer göttlichen Frau vor Augen.

ततोऽनपायिनौ तौ द्वावुर्वशी च नृपश्च सः । 

अन्योन्यदृष्टिपाशेन निबद्धाविव तस्थतुः ॥ १७

tato’napaayinau tau dvaavurvashii ca nrpashca sah |

 anyonyadrshtipaashena nibaddhaaviva tasthatuh || 17

Von da an ging dieser Zustand nie wieder vorbei: Urvashi und der König waren beide mit fesselnden Blicken aneinander gebunden.

एकदा दानवैः साकं प्राप्तयुद्धेन वज्रिणा । 

साहायकार्थमाहूतो ययौ नाकं पुरूरवाः ॥ १८

ekadaa daanavaih saakam praaptayuddhena vajrinaa |

 saahaayakaarthamaahuuto yayau naakam puruuravaah || 18

Eines Tages befand Indra, den Donnerkeil schleudernd, sich im Kampf mit den Dämonen. Er rief Pururavas auf, sein Kampfgenosse zu sein, und der fuhr auch in den Himmel hoch.

तत्र तस्मिन्हते मायाधरनाम्न्यसुराधिपे ।   

प्रनृत्तस्वर्वधूसार्थः शक्रस्याभवदुत्सवः ॥ १९

tatra tasminhate maayaadharanaamnyasuraadhipe |  

 pranrttasvarvadhuusaarthah shakrasyaabhavadutsavah || 19

Nachdem Mayadhara, der Dämonenfürst, erschlagen war, hielt Indra ein Gelage,

bei dem die himmlischen Frauen ihre Tanzkünste vorführten.

ततश्च रम्भां नृत्यन्तीमाचार्ये तुम्बुरौ स्थिते । 

चलिताभिनयां दृष्ट्वा जहास स पुरूरवाः ॥ २०

tatashca rambhaam nrtyantiimaacaarye tumburau sthite |

 calitaabhinayaam drshtvaa jahaasa sa puruuravaah || 20

Als er sah, wie Rambha vor ihrem Tanzlehrer Tumburu einen Calita hinlegte,

mußte Pururavas laut lachen.

जाने दिव्यमिदं नृत्तं किं त्वं जानासि मानुष । 

इति रम्भापि तत्कालं सासूयं तमभाषत ॥ २१

jaane divyamidam nrttam kim tvam jaanaasi maanusha |

 iti rambhaapi tatkaalam saasuuyam tamabhaashata || 21

„Du kennst diesen himmlischen Tanz? Was verstehst du schon davon, du Mensch!“ entgegnete ihm Rambha, sofort gereizt .

जानेऽहमुर्वशी सङ्गात्तद्यद्वेत्ति न तुम्बुरुः । 

युश्मद्गुरुरपीत्येनामुवाचाथ पुरूरवाः ॥ २२

jaane’hamurvashii sangaattadyadvetti na tumburuh |

 yushmadgururapiityenaamuvaacaatha puruuravaah || 22

„Seit ich mit Urvashi zusammenbin, habe ich Sachen gelernt,

die nicht mal Euer Lehrer weiß“, erwiderte Pururavas ihr.

तच्छ्रुत्वा तुम्बुरुः कोपात्तस्मै शापमथादिशत् । 

उर्वश्या ते वियोगः स्यादा कृष्णाराधनादिति ॥ २३

tacchrutvaa tumburuh kopaattasmai shaapamathaadishat | 

urvashyaa te viyogah syaadaa krshnaaraadhanaaditi || 23

Als er das hörte, verhängte Tumburu aus Wut einen Fluch über ihn:

„Von Urvashi getrennt sollst du sein, bis du Krishna besänftigst!“

श्रुतशापश्च गत्वैव तमुर्वश्यै पुरूरवाः । 

अकालाशनिपातोग्रं स्ववृतान्तं न्यवेदयत् ॥ २४

shrutashaapashca gatvaiva tamurvashyai puruuravaah | 

akaalaashanipaatogram svavrtaantam nyavedayat || 24

Pururavas hörte die Verwünschung, ging zu Urvashi und erzählte ihr sein Erlebnis, schrecklich wie ein Donnerkeil, der unerwartet niedersaust.

ततोऽकस्मान्निपत्यैव निन्ये क्वाप्यपहृत्य सा । 

अदृष्टैस्तेन भूपेन गन्धर्वैरुर्वशी किल ॥ २५

tato’kasmaannipatyaiva ninye kvaapyapahrtya saa | 

adrshtaistena bhuupena gandharvairurvashii kila || 25

Da kamen schon aus heiterem Himmel ein paar Gandharven herabgefahren und entführten Urvashi irgendwohin. Der König hatte sie nicht mal kommen sehen.

अवेत्य शापदोषं तं सोऽथ गत्वा पुरूरवाः । 

हरेराराधनं चक्रे ततो बदरिकाश्रमे ॥ २६

avetya shaapadosham tam so’tha gatvaa puruuravaah | 

hareraaraadhanam cakre tato badarikaashrame || 26

Pururavas wußte: Das war die üble Folge der Verwünschung. Um Vishnu wieder günstig zu stimmen, leistete er Buße in der Einsiedelei von Badarika.

उर्वशी तु वियोगार्ता गन्धर्वविषयस्थिता । 

आसीन्मृतेव सुप्तेव लिखितेव विचेतना ॥ २७

urvashii tu viyogaartaa gandharvavishayasthitaa | aasiinmrteva supteva likhiteva vicetanaa || 27

Urvashi litt unter der Trennung, blieb aber in der Elfenregion,

teilnahmslos, als wäre sie tot, schlafend, ein gemaltes Bild.

आश्चर्यं यन्न सा प्राणैः शापान्ताशावलम्बिनी । 

मुक्ता विरहदीर्घासु चक्रवाकीव रात्रिषु ॥ २८

aashcaryam yanna saa praanaih shaapaantaashaavalambinii | 

muktaa virahadiirghaasu cakravaakiiva raatrishu || 28

Was verwundert, ist, daß die an die Hoffnung auf ein Ende der Verwünschung sich Klammernde  nicht von ihrem Leben abließ, ganz wie die Rostgans in Nächten langer Trennung.

पुरूरवाश्च तपसा तेनाच्युतमतोषयत् । 

तत्प्रसादेन गन्धर्वा मुमुचुस्तस्य चोर्वशीम् ॥ २९

puruuravaashca tapasaa tenaacyutamatoshayat | 

tatprasaadena gandharvaa mumucustasya corvashiim || 29

Indes hatte Pururavas Vishnu den Ewigen mit seiner Enthaltsamkeit gnädig gestimmt. Durch seinen Gnadenakt ließen die Gandharven Urvashi wieder frei.

शापान्तलब्धया युक्तः पुनरप्सरसा तया । 

दिव्यान्स राजा बुभुजे भोगान्भूतलवर्त्यपि ॥ ३०

shaapaantalabdhayaa yuktah punarapsarasaa tayaa |

 divyaansa raajaa bubhuje bhogaanbhuutalavartyapi || 30

Damit war der Fluch zu Ende, und der König war wieder mit seiner Nymphe vereint,

mit der er himmlische Freuden genoss, obwohl er noch auf der Erde lebte.“

इत्युक्त्वा विरते राज्ञि श्रुतोर्वश्यनुरागया । 

प्रापि सोढवियोगत्वाद्व्रीडा वासवदत्तया ॥ ३१

ityuktvaa virate raajni shrutorvashyanuraagayaa | praapi sodhaviyogatvaadvriidaa vaasavadattayaa || 31

Der König war verstummt. Vasavadatta hörte von Urvashis Verbundenheit mit ihrem Mann und verspürte Scham, weil sie ihre Trennung so geduldig ertragen konnte.

तां दृष्ट्वा युक्त्युपालब्धां राज्ञा देवीं विलक्षिताम् । 

अथाप्याययितुं भूपमाह यौगन्धरायणः ॥ ३२

taam drshtvaa yuktyupaalabdhaam raajnaa deviim vilakshitaam | 

athaapyaayayitum bhuupamaaha yaugandharaayanah || 32

Yaugandharayana, der merkte, daß die Königin sich bloßgestellt fühlte, weil sie von ihrem König so raffiniert vorgeführt worden war, sprach den König an, um ihn dahinterkommen zu lassen:

न श्रुता यदि तद्राजन्कथेयं श्रूयतां त्वया ।

 अस्तीह तिमिरानाम नगरी मन्दिरं श्रियः ॥ ३३

na shrutaa yadi tadraajankatheyam shruuyataam tvayaa | astiiha timiraanaama nagarii mandiram shriyah || 33

„König, wenn du sie noch nicht gehört hast, dann hör dir die Geschichte jetzt an:

Es gibt hier eine Stadt namens Timira, Wohnstatt der Göttin des Reichtums.

तस्यां विहितसेनाख्यः ख्यातिमानभवन्नृपः । 

तस्य तेजोवतीत्यासीद्भार्या क्षितितलाप्सराः ॥ ३४

tasyaam vihitasenaakhyah khyaatimaanabhavannrpah | tasya tejovatiityaasiidbhaaryaa kshititalaapsaraah || 34

Darin lebte der ruhmreiche König Vihitasena. Seine Frau Tejovati war eine göttliche Apsaras auf Erden.

तस्याः कण्ठग्रहैकाग्रः स राजा स्पर्शलोलुभः ।

 न सेहे कञ्चुकेनापि क्षिप्रमाच्छुरितं वपुः ॥ ३५

tasyaah kanthagrahaikaagrah sa raajaa sparshalolubhah | 

na sehe kancukenaapi kshipramaacchuritam vapuh || 35

Dieser König hätte sie am liebsten nur noch umarmt, so sehr gierte er nach Berührung,

ertrug es aber nicht, wenn ein Kettenhemd kurz an seinem edlen Leibe kratzte.

कदाचित्तस्य राज्ञश्च जज्ञे जीर्णज्वरामयः । 

वैद्या निवारयामसुस्तया देव्यास्य संगमम् ॥ ३६

kadaacittasya raajnashca jajne jiirnajvaraamayah | vaidyaa nivaarayaamasustayaa devyaasya samgamam || 36

Irgendwann ereilte den König ein schwaches fiebriges Leiden.

Die Ärzte rieten ihm von jedem Kontakt mit der Königin ab.

देवीसम्पर्कहीनस्य हृदये तस्य भूभृतः । औषधोपक्रमासाध्यो व्याधिः समुदपद्यत ॥ ३७

deviisamparkahiinasya hrdaye tasya bhuubhrtah |aushadhopakramaasaadhyo vyaadhih samudapadyata || 37

Da ihm die Berührung der Königin verwehrt war, bildete sich am Herzen des Königs ein Knoten, dem mit Medikamenten oder Behandlungen nicht beizukommen war.

भयाच्छोकाभिघाताद्वा राज्ञो रोगः कदाचन । 

स्फुटेदयमिति स्माहुर्भिषजो मन्त्रिणं रहः ॥ ३८

bhayaacchokaabhighaataadvaa raajno rogah kadaacana |

 sphutedayamiti smaahurbhishajo mantrinam rahah || 38

Die Ärzte verrieten den Ministern im Vertrauen, daß der Knoten irgendwann

infolge von Angst, Aufregung oder eines Anfalls aufbrechen könne.

यः पुरा पृष्ठपतिते न तत्रास महोरगे । नान्तःपुरप्रविष्टेऽपि परानीके च चुक्षुभे ॥ ३९

yah puraa prshthapatite na tatraasa mahorage | naantahpurapravishte’pi paraaniike ca cukshubhe || 39

„Der früher, als ihm eine Schlange auf den Rücken gefallen war,

oder als feindliche Truppen in den Harem vorgedrungen waren, mit keiner Wimper gezuckt hat -

तस्यास्य राज्ञो जायेत भयं सत्त्ववतः कथम् । 

नास्त्यत्रोपायबुद्धिर्नः किं कुर्मस्तेन मन्त्रिणः ॥ ४०

tasyaasya raajno jaayeta bhayam sattvavatah katham |

 naastyatropaayabuddhirnah kim kurmastena mantrinah || 40

Was sollte einem so energischen König Angst einjagen? Unsere Klugheit hilft uns hier nicht weiter. Was sollen wir Minister nur mit ihm anfangen?“

इति संचिन्त्य सम्मन्त्र्य ते देव्या सह मन्त्रिणः । 

तां प्रच्छाद्य तमूचुश्च मृता देवीति भूपतिम् ॥ ४१

iti samcintya sammantrya te devyaa saha mantrinah | 

taam pracchaadya tamuucushca mrtaa deviiti bhuupatim || 41

Also dachten die Berater und berieten sich auch mit der Königin.

Die verbargen sie endlich und meldeten dem König: „Die Königin ist tot!“

तेन शोकातिभारेण मथ्यमानस्य तस्य सः । 

पुस्फोट हृदयव्याधिर्विह्वलस्य महीभृतः ॥ ४२

tena shokaatibhaarena mathyamaanasya tasya sah | pusphota hrdayavyaadhirvihvalasya mahiibhrtah || 42

Da zerbarst der Knoten am Herzen des unter der Schockwelle erzitternden, verzweifelten Königs.

उत्तीर्णरोगविपदे तस्मै राज्ञेऽथ मन्त्रिभिः । 

अर्पिता सा महादेवी सुखसम्पदिवापरा ॥ ४३

uttiirnarogavipade tasmai raajne’tha mantribhih | arpitaa saa mahaadevii sukhasampadivaaparaa || 43

Nachdem der König den Ausbruch seiner Krankheit überwunden hatte,

präsentierten die Minister ihm die Große Königin wie eine noch nie dagewesene glückliche Fügung.

बहु मेने च सोऽप्येनां राजा प्राणप्रदायिनीम् । 

न पुनर्मतिमानस्यै चुक्रोधाच्छादितात्मने ॥ ४४

bahu mene ca so’pyenaam raajaa praanapradaayiniim |

 na punarmatimaanasyai cukrodhaacchaaditaatmane || 44

Von da an hielt der König sie, die ihm das Leben geschenkt hatte, in Ehren.

Und er war klug genug, ihr nie zu zürnen, weil sie sich selbst verborgen hatte.

हितैषिता हि या पत्युः सा देवीत्वस्य कारणम् । 

प्रियकारित्वमात्रेण देवीशब्दो न लभ्यते ॥ ४५

hitaishitaa hi yaa patyuh saa deviitvasya kaaranam | priyakaaritvamaatrena deviishabdo na labhyate || 45

Nur wenn eine Königin ihres Gatten Heil verfolgt, hat sie einen Grund, Königin zu sein. Wenn sie ihm nur lobhudelt, verdient sie den Königinnentitel nicht.

सा मन्त्रिता च यद्राज्यकार्यभारैकचिन्तनम् । 

चित्तानुवर्तनं यत्तदुपजीवकलक्षणम् ॥ ४६

saa mantritaa ca yadraajyakaaryabhaaraikacintanam | cittaanuvartanam yattadupajiivakalakshanam || 46

Wahres Ministeramt ist, allein die Last der Regierungsgeschäfte im Sinn zu haben.

Liebedienerei ist das Merkmal von Hofschranzen.

अतो मगधराजेन संधातुं परिपन्थिना । 

पृथ्वीविजयहेतोस्ते यत्नोऽस्माभिरयं कृतः ॥ ४७

ato magadharaajena samdhaatum paripanthinaa | prthviivijayahetoste yatno’smaabhirayam krtah || 47

Darum haben wir auch die Mühe auf uns genommen, dich um der Weltherrschaft willen  mit dem König von Magadha, deinem Widersacher, zu versöhnen.

तेन देव भवद्भक्तिसोढासह्यवियोगया । देव्या नैवापराद्धं ते पूर्णा तूपकृतिः कृता ॥ ४८

tena deva bhavadbhaktisodhaasahyaviyogayaa | devyaa naivaaparaaddham te puurnaa tuupakrtih krtaa || 48

Dadurch, daß die Königin aus Liebe zu dir, o Gebieter, die unerträgliche Trennung so geduldig ertrug, hat sie sich nicht an dir versündigt, sondern dir eine echte Wohltat erwiesen.“

एतच्छ्रुत्या वचस्तस्य यथार्थं मुख्यमन्त्रिणः । 

मेनेऽपराद्धमात्मानं वत्सराजस्तुतोष स ॥ ४९

etacchrutyaa vacastasya yathaartham mukhyamantrinah | 

mene’paraaddhamaatmaanam vatsaraajastutosha sa || 49

Als der König von Vatsa diese wahren Worte von seinem Premierminister hörte,

merkte er, daß er sich geirrt hatte, und war froh.

उवाच चैतज्जानेऽहं देव्या युष्मत्प्रयुक्तया । 

आकारवत्या नीत्येव मम दत्तैव मेदिनी ॥ ५०

uvaaca caitajjaane’ham devyaa yushmatprayuktayaa | aakaaravatyaa niityeva mama dattaiva medinii || 50

Er sagte: „Ich weiß, daß Ihr die Königin benutzt habt,

damit sie als Sinnbild eurer Politik mir die Welt schenken kann.

किं त्वतिप्रणयादेतान्मयोक्तमसमञ्जसं । अनुरागान्धमनसां विचारसहता कुतः ॥ ५१

kim tvatipranayaadetaanmayoktamasamanjasam | anuraagaandhamanasaam vicaarasahataa kutah || 51

Was nun mein unangebrachtes Geschwätz angeht, zu dem ich mich hinreißen ließ –

Wie könnten jene, deren Verstand von Liebe geblendet, die Geduld für Argumente aufbringen?“

इत्यादिभिः समालापैर्वत्सराजः स तद्दिनम् । 

लज्जोपरागं देव्याश्च सममेवापनीतवान् ॥ ५२

ityaadibhih samaalaapairvatsaraajah sa taddinam | lajjoparaagam devyaashca samamevaapaniitavaan || 52

Unter anderem mit solchen Gesprächen brachte Vatsaraja den Tag

und die Schamverfinsterung der Königin wie von selbst hinter sich.

अन्येद्युर्मगधेशेन प्रेषितो ज्ञानवस्तुना । 

दूतो वत्सेशमभ्येत्य तद्वाक्येन व्यजिज्ञपत् ॥ ५३

anyedyurmagadheshena preshito jnaanavastunaa | duuto vatseshamabhyetya tadvaakyena vyajijnapat || 53

Tags darauf, nachdem der König von Magadha den wahren Sachverhalt begriffen hatte,

entsandte er einen Boten zu Vatsesha, um ihm folgendes mitteilen zu lassen:

मन्त्रिभिस्ते वयं तावद्वञ्चिता तत्तथाधुना । 

कुर्याः शोकमयो येन जीवलोको भवेन्न नः ॥ ५४

mantribhiste vayam taavadvancitaa tattathaadhunaa | kuryaah shokamayo yena jiivaloko bhavenna nah || 54

„Da wir von deinen Ministern dermaßen getäuscht wurden, solltest du jetzt dafür sorgen, daß unsere Welt kein Ort des Schreckens mehr sei!“

एतच्छ्रुत्वाथ संमान्य वत्सेशः प्रजिघाय तम् । 

दूतं पद्मावतीपार्श्वं प्रतिसंदेशलब्धये ॥ ५५

etacchrutvaatha sammaanya vatseshah prajighaaya tam | 

duutam padmaavatiipaarshvam pratisamdeshalabdhaye || 55

Als Vatsesha das hörte, erwies er dem Boten jeden Respekt und schickte ihn zu Padmavati, um ihre Anweisung entgegenzunehmen.

सापि वासवदत्तैकनम्रा तत्संनिधौ ददौ । 

दूतस्य दर्शनं तस्य विनयो हि सतीव्रतम् ॥ ५६

saapi vaasavadattaikanamraa tatsamnidhau dadau | duutasya darshanam tasya vinayo hi satiivratam || 56

Die wiederum war Vasavadatta nach wie vor so gewogen, daß sie

- treue Frauen wissen sich eben zu benehmen  - den Boten in ihrer Gegenwart anhörte:.

व्याजेन पुत्रि नीता त्वमन्यासक्तश्च ते पतिः । 

इति शोकान्मया लब्धं कन्याजनकताफलम् ॥ ५७

vyaajena putri niitaa tvamanyaasaktashca te patih | iti shokaanmayaa labdham kanyaajanakataaphalam || 57

„Durch List, meine Tochter, wurdest du an einen Mann vergeben, der an einer anderen hängt. Was für Sorgen man sich als Vater eines Mädchens zum Lohne auflädt!“

इत्युक्तपितृसंदेशं दूतं पद्मावती तदा । 

जगाद भद्र विज्ञाप्यस्तातोऽम्बा च गिरा मम ॥ ५८

ityuktapitrsamdesham duutam padmaavatii tadaa | jagaada bhadra vijnaapyastaato’mbaa ca giraa mama || 58

Darauf sagte Padmavati zu dem Boten: „So, mein Lieber, melde meinem Vater diese meine Worte:

किं शोकेनार्यपुत्रो हि परमं सदयो मयि । 

देवी वासवदत्ता च सस्नेहा भगिनीव मे ॥ ५९

kim shokenaaryaputro hi paramam sadayo mayi | devii vaasavadattaa ca sasnehaa bhaginiiva me || 59

‚Was bekümmerst du dich? Mein Gatte ist mir äußerst zugetan.

Und Königin Vasavadatta ist mir eine liebe Schwester.

तत्तातेनार्यपुत्रस्य भाव्यं नैव विकारिणा । 

निजसत्यमिवात्याज्यं मदीयं जीवितं यदि ॥ ६०

tattaatenaaryaputrasya bhaavyam naiva vikaarinaa | nijasatyamivaatyaajyam madiiyam jiivitam yadi || 60

Darum soll das Väterchen meinem Mann nicht zürnen,  es sei denn,

es wollte mit seinem eigenen Vorsatz gleich auch mein Leben verwerfen.‘“

इत्युक्ते प्रतिसंदेशे पद्मावत्या यथोचिते । 

दूतं वासवदत्ता तं सत्कृत्य प्राहिणोत्ततः ॥ ६१

ityukte pratisamdeshe padmaavatyaa yathocite | duutam vaasavadattaa tam satkrtya praahinottatah || 61

Nachdem Padmavati dem Boten die gebührende Antwort gegeben hatte,

versorgte Vasavadatta ihn noch mit Verpflegung und schickte ihn dann fort.

दूते प्रतिगते तस्मिन्स्मरन्ती पितृवेश्मनः । 

किंचित्पद्मावती तत्स्थावुत्कण्ठाविमना इव ॥ ६२

duute pratigate tasminsmarantii pitrveshmanah | kimcitpadmaavatii tatsthaavutkanthaavimanaa iva || 62

Kaum war der Bote losgeritten, als Padmavati, sich an ihres Vaters Haus erinnernd,

 Heimweh erlitt. Wie sehr sehnte sie sich dorthin zurück!

ततस्तस्य विनोदार्थमुक्तो वासवदत्तया । 

वसन्तकोऽन्तिकप्राप्तः कथामित्थमवर्णयत् ॥ ६३

tatastasya vinodaarthamukto vaasavadattayaa | vasantako’ntikapraaptah kathaamitthamavarnayat || 63

Da rief Vasavadatta den Vasantaka herbei, um sie aufzumuntern.

Der kam herbei und gab sogleich die folgende Geschichte zum Besten:

अस्ति पाटलिपुत्राख्यं पुरं पृथ्वीविभूषणम् । 

तस्मिंश्च धर्मगुप्ताख्यो बभूवैको महावणिक् ॥ ६४

asti paataliputraakhyam puram prthviivibhuushanam | 

tasmimshca dharmaguptaakhyo babhuuvaiko mahaavanik || 64

„Es gibt da diese Stadt Pataliputra, ein Juwel auf Erden. Darin lebte ein Kaufherr namens Dharmagupta.

तस्य चन्द्रप्रभेत्यासीद्भार्या सा च कदाचन । 

सगर्भाभूत्प्रसूताथ कन्यां सर्वाङ्गसुन्दरीम् ॥ ६५

tasya candraprabhetyaasiidbhaaryaa saa ca kadaacana |

 sagarbhaabhuutprasuutaatha kanyaam sarvaangasundariim || 65

Der hatte eine Frau, Candraprabha, und die war irgendwann schwanger.

Sie brachte ein Mädchen zur Welt, an allen Gliedern schön und wohlgeformt.

सा कन्या जातमात्रैव कान्तिद्योतितवासका । 

चक्रे सव्यक्तमालापमुत्थायोपविवेश च ॥ ६६

saa kanyaa jaatamaatraiva kaantidyotitavaasakaa | cakre savyaktamaalaapamutthaayopavivesha ca || 66

Dieses Mädchen erfüllte den Raum schon bei ihrer Geburt mit lieblichem Schein,

sprach in ganzen Sätzen, stand und setzte sich aufrecht hin.

ततो विस्मितवित्रस्तं स्त्रीजनं जातवेश्मनि । 

दृष्ट्वा स धर्मगुप्तोऽत्र सभयः स्वयमाययौ ॥ ६७

tato vismitavitrastam striijanam jaataveshmani | drshtvaa sa dharmagupto’tra sabhayah svayamaayayau || 67

Als Dharmagupta die erstaunten und verschreckten Wöchnerinnen im Geburtshaus sah, ging er selbst mit düsteren Vorahnungen hinein.

पप्रच्छ कन्यकां तां च प्रणतस्तत्क्षणं रहः । 

भगवत्यवतीर्णासि का त्वं मम गृहेष्विति ॥ ६८

papraccha kanyakaam taam ca pranatastatkshanam rahah | 

bhagavatyavatiirnaasi kaa tvam mama grheshviti || 68

Er verbeugte sich vor der Kleinen und fragte sie in einem unbeobachteten Moment:

„Herrin, als wer bist du in meine Häuser herabgestiegen?“

साप्यवदीत्त्वया नैव देया कस्मैचिदप्यहम् । 

गृहस्थिता शुभाहं ते पृष्टेनान्येन तात किम् ॥ ६९

saapyavadiittvayaa naiva deyaa kasmaicidapyaham | grhasthitaa shubhaaham te prshtenaanyena taata kim || 69

Darauf sprach sie: „Nie sollst du mich irgendwem zur Frau geben. Solange ich in deinem Haus wohne, bin ich dein Glück, Väterchen. Hast du sonst noch Fragen?“

इत्युक्तः स तया भीतो धर्मगुप्तः स्वमन्दिरे । 

गुप्तं तां स्थापयामास मृतेति ख्यापितां बहिः ॥ ७०

ityuktah sa tayaa bhiito dharmaguptah svamandire | 

guptam taam sthaapayaamaasa mrteti khyaapitaam bahih || 70

So angesprochen, bekam Dharmagupta Angst vor ihr und versteckte sie in seinem Palast. Nach außen verkündete er, sie sei gestorben.

ततः सोमप्रभा नाम्ना सा कन्या ववृधे क्रमात् । 

मानुषेण शरीरेण रूपकान्त्या तु दिव्यया ॥ ७१

tatah somaprabhaa naamnaa saa kanyaa vavrdhe kramaat |

 maanushena shariirena ruupakaantyaa tu divyayaa || 71

So wuchs das Mädchen Somaprabha Mondglanz allmählich

in einem menschlichen Körper von überirdischem Liebreiz heran.

एकदा तु प्रमोदेन मधूत्सवविलोकिनीम् । 

हर्म्यस्थां गुहचन्द्राख्यो वणिक्पुत्रो ददर्श ताम् ॥ ७२

ekadaa tu pramodena madhuutsavavilokiniim | harmyasthaam guhacandraakhyo vanikputro dadarsha taam || 72

Einst stand sie am Fenster, und sah fasziniert bei den Frühlingsfeierlichkeiten zu.

So entdeckte sie der Kaufmannssohn Guhacandra der verdeckte Mond.

स मनोभवभल्लयेव सद्यो हृदयलग्नया । 

तया मुमूर्च्छेव तदा कृच्छ्राच्च गृहमाययौ ॥ ७३

sa manobhavabhallayeva sadyo hrdayalagnayaa | tayaa mumuurccheva tadaa krcchraacca grhamaayayau || 73

Wie vom Pfeil des Liebesgottes schlagartig ins Herz getroffen

war er wie erstarrt und schleppte sich mit letzter Kraft nach Hause.

स्मरार्तिविधुरस्तत्र पित्रोरस्वास्थ्यकारणम् ।

 निर्बन्धपृष्टो वक्ति स्म स्ववयस्यमुखेन सः ॥ ७४

smaraartividhurastatra pitrorasvaasthyakaaranam | nirbandhaprshto vakti sma svavayasyamukhena sah || 74

Von Liebeskummer befallen war er und verzweifelt, sodaß, von den Eltern eindringlich nach dem Grund für seinen schlechten Zustand befragt, er diesen durch den Mund eines Freundes kundtat.

ततोऽस्य गुहसेनाख्यः पिता स्नेहेन याचितुम् । 

तां कन्यां धर्मगुप्तस्य वणिजो भवनं ययौ ॥ ७५

tato’sya guhasenaakhyah pitaa snehena yaacitum | taam kanyaam dharmaguptasya vanijo bhavanam yayau || 75

Also begab sein Vater Guhasena sich der Liebe wegen zum Haus des Kaufmanns Dharmagupta, um die Hand seiner Tochter von ihm zu erbitten.

तत्र तं कृतयाच्यं स गुहसेनं स्नुषार्थितम् । 

कन्या कुतो मे मूढेति धर्मगुप्तो निराकरोत् ॥ ७६

tatra tam krtayaacyam sa guhasenam snushaarthitam | kanyaa kuto me muudheti dharmagupto niraakarot || 76

Dort brachte Guhasena sein Gesuch vor. Er wolle eine Schwiegertochter haben.

Doch Dharmagupta wies ihn ab: „Woher soll ich denn eine Tochter nehmen, du Trottel!“

निह्नुतां तेन कन्यां तां मत्वा गत्वा गृहे सुतं । 

दृष्ट्वा स्मरज्वराक्रान्तं गुहसेनो व्यचिन्तयत् ॥ ७७

nihnutaam tena kanyaam taam matvaa gatvaa grhe sutam | 

drshtvaa smarajvaraakraantam guhaseno vyacintayat || 77

„Damit verleugnet er seine Tochter!“ dachte Guhasena und ging nach Hause,

wo er seinen Sohn vom Liebesfieber niedergestreckt vorfand. Also überlegte er:

राजानं प्रेरयाम्यत्र स हि मे पूर्वसेवितः । दापयत्यपि पुत्राय स कन्यां तां मुमूर्षवे ॥ ७८

raajaanam prerayaamyatra sa hi me puurvasevitah | 

daapayatyapi putraaya sa kanyaam taam mumuurshave || 78

„Ich werde den König um Hilfe bitten. Der schuldet mir noch einen Gefallen.

Er soll das Mädchen meinem Sohn, der den Tod herbeisehnt, zur Frau geben!“

इति निश्चित्य गत्वा च दत्त्वास्मै रत्नमुत्तमम् । 

नृपं विज्ञापयामास स वणिक्स्वाभिकाङ्क्षितम् ॥ ७९

iti nishcitya gatvaa ca dattvaasmai ratnamuttamam | 

nrpam vijnaapayaamaasa sa vaniksvaabhikaankshitam || 79

Solches überlegte sich der Kaufmann, ging los, schenkte dem König den größten Edelstein, den er fand, und trug ihm seinen Herzenswunsch vor.

नृपोऽपि प्रीतिमानस्य साहाय्ये नगराधिपम् । 

ददौ तेन समं चासौ धर्मगुप्तगृहं ययौ ॥ ८०

nrpo’pi priitimaanasya saahaayye nagaraadhipam | dadau tena samam caasau dharmaguptagrham yayau || 80

Der König war ihm wohlgesonnen und gab ihm den Stadthauptmann zur Unterstützung. Mit diesem zog Guhasena vor Dharmaguptas Anwesen.

रुरोध च गृहं तस्य धर्मगुप्तस्य तद्बलैः । असुभिः कण्ठदेशं च सर्वनाशविशङ्किनः ॥ ८१

rurodha ca grham tasya dharmaguptasya tadbalaih | asubhih kanthadesham ca sarvanaashavishankinah || 81

Mit seinen Schergen umstellte er das Haus Dharmaguptas, der schon argwöhnte, alles zu verlieren, sodaß Tränen ihm die Kehle zusammenschnürten.

ततः सोमप्रभा सा तं धर्मगुप्तमभाषत । देहि मां तात मा भुत्ते मन्निमित्तमुपद्रवः ॥ ८२

tatah somaprabhaa saa tam dharmaguptamabhaashata | 

dehi maam taata maa bhutte mannimittamupadravah || 82

Da sprach Somaprabha zu Dharmagupta:

 „Verheirate mich, Väterchen! Meinethalben soll kein Ungemach dir drohen.

आरोपणीया शय्यायां नाहं भर्त्रा कदाचन । 

ईदृक्तु वाचा नियमो ग्राह्यः सम्बन्धिनां त्वया ॥ ८३

aaropaniiyaa shayyaayaam naaham bhartraa kadaacana |

 iidrktu vaacaa niyamo graahyah sambandhinaam tvayaa || 83

Niemals aber werde ich meines Gatten Lager besteigen.

Diese Einschränkung mußt du der Verwandtschaft begreiflich machen!“

इत्युक्तः स तया पुत्र्या दातुं तां प्रत्यपद्यत । 

धर्मगुप्तस्तदाभाष्य शय्यारोपणवर्जनम् ॥ ८४

ityuktah sa tayaa putryaa daatum taam pratyapadyata |

 dharmaguptastadaabhaashya shayyaaropanavarjanam || 84

So von seiner Tochter angewiesen, versprach Dharmagupta sie zu verheiraten.

Dabei brachte er zur Sprache, die Ehebettbesteigung auszuklammern.

गुहसेनोऽनुमेने च सान्तर्हासस्तथैव तत् । 

विवाहो मम पुत्रस्य तावदस्त्विति चिन्तयन् ॥ ८५

guhaseno’numene ca saantarhaasastathaiva tat | vivaaho mama putrasya taavadastviti cintayan || 85

Guhasena willigte ein, dachte aber innerlich lachend:

„Dann kann die Hochzeit für den Jungen ja losgehen!“

अथादाय कृतोद्वाहां तां स सोमप्रभां वधूम् । 

गुहसेनसुतः प्रायाद्गुहचन्द्रो निजं गृहम् ॥ ८६

athaadaaya krtodvaahaam taam sa somaprabhaam vadhuum |

guhasenasutah praayaadguhacandro nijam grham || 86

Somaprabha willigte in die Heirat ein, sodaß Guhasenas Sohn Guhacandra sie

als seine Frau mit zu sich nach Hause nahm.

सायं चैनं पितावदीत्पुत्र शय्यामिमां वधूम् । 

आरोपय स्वभार्या हि कस्याशय्या भविश्यति ॥ ८७

saayam cainam pitaavadiitputra shayyaamimaam vadhuum | 

aaropaya svabhaaryaa hi kasyaashayyaa bhavishyati || 87

Abends riet sein Vater ihm: „Junge, bring deine Frau zu Bett,

denn wessen eigene Ehefrau wäre nicht ehelich gebettet?“

तच्छ्रुत्वा श्वशुरं तं सा वधूः सोमप्रभा क्रुधा । 

विलोक्य भ्रामयामास यमाज्ञामिव तर्जनीम् ॥ ८८

tacchrutvaa shvashuram tam saa vadhuuh somaprabhaa krudhaa | 

vilokya bhraamayaamaasa yamaajnaamiva tarjaniim || 88

Als Jungfer Somaprabha ihren Schwiegervater so reden hörte, starrte sie ihn zornig an.

Ihren Zeigefinger schwingend verhängte sie gleichsam das Todesurteil über ihn.

तां दृष्ट्वैवाङ्गुलिं तस्याः स्नुषायास्तस्य तत्क्षणम् । 

वणिजः प्रययुः प्राणा अन्येषामाययौ भयम् ॥ ८९

taam drshtvaivaangulim tasyaah snushaayaastasya tatkshanam | 

vanijah prayayuh praanaa anyeshaamaayayau bhayam || 89

Sobald er den Fingerzeig seiner Schwiegertochter begriffen hatte, waren die Lebensgeister aus dem Kaufmann entwichen. Angst beschlich alle ringsum.

गुहचन्द्रोऽपि सम्प्राप्ते तस्मिन्पितरि पञ्चताम् । 

मारी मम गृहे भार्या प्रविष्टेति व्यचिन्तयत् ॥ ९०

guhacandro’pi sampraapte tasminpitari pancataam | maarii mama grhe bhaaryaa pravishteti vyacintayat || 90

Da sein Vater nun tot war, wußte Guhacandra:

„Mit dieser Frau ist die Göttin des Todes in mein Haus eingezogen!“

ततश्चानुपभुञ्जानो भार्यां तां गृहवर्तिनीम् । 

सिषेवे गुहचन्द्रोऽसावासिधारमिव व्रतम् ॥ ९१

tatashcaanupabhunjaano bhaaryaam taam grhavartiniim | sisheve guhacandro’saavaasidhaaramiva vratam || 91

Von da an trat Guhacandra seiner Frau, die sich weiter im Haus aufhielt, nicht mehr zu nahe  und hielt damit ein Gelübde ein, wie der Balanceakt auf eines Schwertes Schneide so schwer.

तद्दुःखदह्यमानोऽन्तर्विरक्तो भोगसम्पदि । 

ब्राह्मणान्भोजयामास प्रत्यहं स कृतव्रतः ॥ ९२

tadduhkhadahyamaano’ntarvirakto bhogasampadi | braahmanaanbhojayaamaasa pratyaham sa krtavratah || 92

An dieser Tortur innerlich verbrennend, dem genussvollen Glücke entwöhnt,

gelobte er, wenigstens den Priestern mit täglicher Verpflegung Genuss zu bereiten.

तद्भार्यापि च सा तेभ्यो द्विजेभ्यो मौनधारिणी । 

भुक्तवद्भ्यो ददौ नित्यं दक्षिणां दिव्यरूपधृत् ॥ ९३

tadbhaaryaapi ca saa tebhyo dvijebhyo maunadhaarinii |

 bhuktavadbhyo dadau nityam dakshinaam divyaruupadhrt || 93

Sobald sie gegessen hatten, verteilte seine Frau, Schweigen und himmlische Schönheit bewahrend, jeden Tag Opferlohn an die Zweimalgeborenen.

एकदा ब्राह्मणो वृद्धस्तामेको भोजनागतः । ददर्श जगदाश्चर्यजननीं रूपसम्पदा ॥ ९४

ekadaa braahmano vrddhastaameko bhojanaagatah | dadarsha jagadaashcaryajananiim ruupasampadaa || 94

Eines Tages kam ein alter Brahmane zum Essen vorbei.

Er sah die mit ihrer vollendeten Schönheit ein Weltwunder Erschaffende.

सकौतुको द्विजोऽप्राक्षीद्गुहचन्द्रं रहस्तदा ॥ 

का ते भवति बालेयं त्वया मे कथ्यतामिति ॥ ९५

sakautuko dvijo’praakshiidguhacandram rahastadaa || kaa te bhavati baaleyam tvayaa me kathyataamiti || 95

Neugierig fragte der Brahmane den Guhacandra in einem unbeobachteten Moment:

„Wer ist deine junge Frau? Erzähl mir das geschwind!“

निर्बन्धपृष्टः सोऽप्यस्मै गुहचन्द्रो द्विजन्मने । 

शशंस तद्गतं सर्वं वृत्तान्तं खिन्नमानसः ॥ ९६

nirbandhaprshtah so’pyasmai guhacandro dvijanmane | 

shashamsa tadgatam sarvam vrttaantam khinnamaanasah || 96

So eindringlich befragt, berichtete Guhacandra dem Brahmanen alles,

was ihm zugestoßen, und zwar sehr niedergeschlagen.

तद्बुद्ध्वा स ततस्तस्मै सानुकम्पो द्विजोत्तमः । 

अग्नेराराधनं मन्त्रं ददावीप्सितसिद्धये ॥ ९७

tadbuddhvaa sa tatastasmai saanukampo dvijottamah | agneraaraadhanam mantram dadaaviipsitasiddhaye || 97

Als der treffliche Brahmane das erfuhr, empfand er Mitleid mit ihm. Er verriet ihm ein Mantra, das den Feuergott günstig stimmen konnte, damit seine Wünsche sich erfüllten.

तेन मन्त्रेण तस्याथ जपं रहसि कुर्वतः । उदभूद्गुहचन्द्रस्य पुरुषो वह्निमध्यतः ॥ ९८

tena mantrena tasyaatha japam rahasi kurvatah | udabhuudguhacandrasya purusho vahnimadhyatah || 98

Kaum hatte Guhacandra, als niemand mehr da war, die Beschwörungsformel gemurmelt, trat mitten aus den Flammen ein Mann hervor.

स चाग्निर्द्विजरूपी तं जगाद चरणानतम् । 

अद्याहं त्वद्गृहे भोक्ष्ये रात्रौ स्थास्यामि तत्र च ॥ ९९

sa caagnirdvijaruupii tam jagaada caranaanatam | 

adyaaham tvadgrhe bhokshye raatrau sthaasyaami tatra ca || 99

Und es war Agni selbst, der in Gestalt eines Brahmanen zu Guhacandra, der ihm zu Füßen lag, sprach: „Heut komm ich zum Essen in dein Haus. Ich bleibe auch über Nacht.

दर्शयित्वा च तत्त्वं ते साधयिष्यामि वाञ्छितम् ।

 इत्युक्त्वा गुहचन्द्रं स ब्राह्मणस्तद्गृहं ययौ ॥ १००

darshayitvaa ca tattvam te saadhayishyaami vaanchitam |

 ityuktvaa guhacandram sa braahmanastadgrham yayau || 100

Dann zeig ich dir auch ihr wahres Wesen und will deinen Wunsch erfüllen“,

sprach der Brahmane zu Guhacandra und betrat sein Haus.

तत्रान्यविप्रवद्भुक्त्वा गुहचन्द्रान्तिके च सः । 

सिषेवे शयनं रात्रौ याममात्रमतन्द्रितः ॥ १०१

tatraanyavipravadbhuktvaa guhacandraantike ca sah |

 sisheve shayanam raatrau yaamamaatramatandritah || 101

Dort aß er wie die anderen Brahmanen auch, und benutzte unweit von Guhacandra

ein Bett für die ersten drei Stunden der Nacht. Dann war er wieder wach.

तावच्च संसुप्तजनात्मा तस्मात्तस्य मन्दिरात् ।

 निर्ययौ गुहचन्द्रस्य भार्या सोमप्रभा निशि ॥ १०२

taavacca samsuptajanaatmaa tasmaattasya mandiraat | 

niryayau guhacandrasya bhaaryaa somaprabhaa nishi || 102

In dieser Nacht verließ, als alle schliefen, Guhacandras Frau Somaprabha das Haus.

तत्कालं ब्राह्मणः सोऽत्र गुहचन्द्रमबोधयत् । 

एहि स्वभार्यावृतान्तं पश्येत्येनमुवाच च ॥ १०३

tatkaalam braahmanah so’tra guhacandramabodhayat | 

ehi svabhaaryaavrttaantam pashyetyenamuvaaca ca || 103

In dem Moment weckte der Brahmane den Guhacandra und sagte:

„Geh und sieh dir an, was deine Frau so alles treibt!“

योगेन भृङ्गरूपं च कृत्वा तस्यात्मनस्तथा । 

निर्गत्यादर्शयत्तस्य भार्यां तां गृहनिर्गताम् ॥ १०४

yogena bhrngaruupam ca krtvaa tasyaatmanastathaa | 

nirgatyaadarshayattasya bhaaryaam taam grhanirgataam || 104

Guhacandra und sich selbst verzauberte er in zwei Bienen.

Sie flogen heraus und sahen seine Frau, wie sie gerade aus dem Haus ging.

सा जगाम सुदूरं च सुन्दरी नगराद्बहिः । 

गुहचन्द्रेण साकं च द्विजोऽप्यनुजगाम ताम् ॥ १०५

saa jagaama suduuram ca sundarii nagaraadbahih | guhacandrena saakam ca dvijo’pyanujagaama taam || 105

Die Schöne ging sehr weit aus der Stadt heraus, und der Brahmane flog ihr mit Guhacandra hinterher.

ततस्तत्र महाभोगं सच्छायस्कन्धसुन्दरम् । 

गुहचन्द्रो ददर्शासावेकं न्यग्रोधपादपम् ॥ १०६

tatastatra mahaabhogam sacchaayaskandhasundaram | 

guhacandro dadarshaasaavekam nyagrodhapaadapam || 106

Bald erkannta Guhacandra einen hohen, angenehm schattigen Banyanbaum mit weitausladenden Luftwurzeln,

तस्याधस्ताच्च शुश्राव वीणावेणुरवान्वितम् ।

 उल्लसद्गीतमधुरं दिव्यं संगीतकध्वनिम् ॥ १०७

tasyaadhastaacca shushraava viinaavenuravaanvitam | ullasadgiitamadhuram divyam samgiitakadhvanim || 107

und hörte von unten schon ein von Laute und Flötenton begleitetes,

durch die Lüfte schwebendes, wie süßer Chorgesang himmlisch klingendes Lied.

स्कन्धदेशे च तस्यैकां स्वभार्यासदृशाकृतिम् । 

उपश्यत्कन्यकां दिव्यामुपविष्टां महासने ॥ १०८

skandhadeshe ca tasyaikaam svabhaaryaasadrshaakrtim | 

upashyatkanyakaam divyaamupavishtaam mahaasane || 108

Hoch oben im Geäst des Banyanbaums erblickte er ein himmlisches weibliches Wesen,

 von der Erscheinung her wie seine Frau, auf einem Thron sitzen.

निजकान्तिजितज्योत्स्नां शुक्लचामरवीजिताम् । इन्दोर्लावण्यसर्वस्वकोषस्येवाधिदेवताम् ॥ १०९

nijakaantijitajyotsnaam shuklacaamaraviijitaam | indorlaavanyasarvasvakoshasyevaadhidevataam || 109

Ihre Schönheit stellte das Mondlicht in den Schatten. Von weißen Fächern umwedelt,

glich sie einer den Vorsitz über die Schatztruhe mit des Mondes ganzem Zauber führenden Göttin.

अत्रैवारुह्य वृक्षे च तस्या अर्धासने तदा । 

उपविष्टां स्वभार्यां तां गुहचन्द्रो ददर्श सः ॥ ११०

atraivaaruhya vrkshe ca tasyaa ardhaasane tadaa |

 upavishtaam svabhaaryaam taam guhacandro dadarsha sah || 110

Guhacandra sah, wie seine Frau ebenfalls auf diesen Baum stieg und sich auf der anderen Hälfte des Thrones niederließ.

तत्कालं तुल्यकान्ती ते संगते दिव्यकन्यके । 

पश्यतस्तस्य भाति स्म सा त्रिचन्द्रेव यामिनी ॥ १११

tatkaalam tulyakaantii te samgate divyakanyake | pashyatastasya bhaati sma saa tricandreva yaaminii || 111

Wie er die beiden himmlischen Jungfrauen von gleichem Liebreiz beieinander sitzend betrachtet, erstrahlt die Nacht wie von drei Monden gleichzeitig beleuchtet.

ततः स कौतुकाविष्टः क्षणमेवमचिन्तयत् । 

किं स्वप्नोऽयमुत भ्रान्तिर्धिगेतदथवा द्वयम् ॥ ११२

tatah sa kautukaavishtah kshanamaevamacintayat | 

kim svapno’yamuta bhraantirdhigetadathavaa dvayam || 112

Neugierig wie er war, dachte er in diesem Augenblick: „Ist das jetzt ein Traum oder ein Hirngespinst?  Sei’s drum, eins ist wie das andere!“

या सन्मार्गतरोरेषा विद्वत्संगतिमञ्जरी । 

असौ पुष्पोद्गतिस्तस्या ममोचितफलोन्मुखी ॥ ११३

yaa sanmaargataroreshaa vidvatsamgatimanjarii | asau pushpodgatistasyaa mamocitaphalonmukhii || 113

Jetzt öffnet sich die Blüte, die der Knospe am Baum des guten Wandels

im Umgang mit weisen Menschen entwächst, und den von mir ersehnten Lohn verspricht!“

इति चिन्तयति स्वैरं तस्मिंस्ते दिव्यकन्यके । 

भुक्त्वा निजोचितं भोज्यं दिव्यं पपतुरासवम् ॥ ११४

iti cintayati svairam tasmimste divyakanyake | bhuktvaa nijocitam bhojyam divyam papaturaasavam || 114

Während er noch darüber nachsann, verzehrten die beiden himmlischen Jungfern

die für sie bestimmte Nahrung und schlürften göttlichen Blütenlikör.

अद्यागतो महातेजा द्विजः कोऽपि गृहेषु नः ।

 तस्माद्भगिनि चेतो मे शङ्कितं तद्व्रजाम्यहम् ॥ ११५

adyaagato mahaatejaa dvijah ko’pi grheshu nah | tasmaadbhagini ceto me shankitam tadvrajaamyaham || 115

„Heute hat ein berühmter Brahmane unsere Häuser besucht.

Darum, liebe Schwester, bin ich unruhigen Herzens und will gleich wieder heimkehren“,

इत्युक्त्वा तामथामन्त्र्य द्वितीयां दिव्यकन्यकाम् ।   

गुहचन्द्रस्य गृहिणी तरोरवरुरोह सा ॥ ११६

ityuktvaa taamathaamantrya dvitiiyaam divyakanyakaam |  guhacandrasya grhinii taroravaruroha saa || 116

sprach Guhacandras Ehefrau zu der anderen göttlichen Jungfrau,

verabschiedete sich von ihr und stieg vom Baum herab.

तद्दृष्ट्वा भृङ्गरूपौ तौ गुहचन्द्रो द्विजश्च सः । 

प्रत्यागत्याग्रतो गेहे पूर्ववत्तस्थतुर्निशि ॥ ११७

taddrshtvaa bhrngaruupau tau guhacandro dvijashca sah | 

pratyaagatyaagrato gehe puurvavattasthaturnishi || 117

Guhacandra und der Brahmane sahen dies und schwirrten in Bienengestalt zurück nach Hause, wo sie in dieser Nacht noch vor ihr ankamen.

ततः सा दिव्यकन्यापि गुहचन्द्रस्य गेहिनी । 

आगत्यालक्षितात्रैव प्रविवेश स्वमन्दिरम् ॥ ११८

tatah saa divyakanyaapi guhacandrasya gehinii | aagatyaalakshitaatraiva pravivesha svamandiram || 118

Und auch das himmlische Wesen, Guhacandras Frau, gelangte ungesehen in ihr Haus.

ततः स ब्राह्मणः स्वैरं गुहचन्द्रमभाषत । 

दृष्टं त्वया यदेषा ते भार्या दिव्या न मानुषी ॥ ११९

tatah sa braahmanah svairam guhacandramabhaashata | 

drshtam tvayaa yadeshaa te bhaaryaa divyaa na maanushii || 119

Da sagte der Brahmane zu Guhacandra: „Siehst du, deine Frau ist göttlicher, und nicht menschlicher Natur!

द्वितीया सापि चैतस्या दृष्टाद्य भगिनी त्वया । 

दिव्या स्त्री तु मनुष्येण कथमिच्छति संगमम् ॥ १२०

dvitiiyaa saapi caitasyaa drshtaadya bhaginii tvayaa | 

divyaa strii tu manushyena kathamicchati samgamam || 120

Und heute hast du die zweite, ihre Schwester, gesehen. Die Frage ist nur,

warum so eine göttliche Frau den Umgang mit einem Menschen sucht?

तदेतत्सिद्धये मन्त्रं द्वारोल्लेख्यं ददामि ते । 

तस्योपबृंहणीं बाह्यां युक्तिं चोपदिशाम्यहम् ॥ १२१

tadetatsiddhaye mantram dvaarollekhyam dadaami te | 

tasyopabrmhaniim baahyaam yuktim copadishaamyaham || 121

Also will ich dir ein Mantra geben, das du über ihre Tür schreibst.

Und damit es besser wirkt, zeig ich dir noch den verstärkenden Täuschungsakt für draußen.

विशुद्धोऽपि ज्वलत्यग्निवात्यायोगे तु का कथा । 

एवं मन्त्रोऽर्थदोऽप्येकः किं पुनर्युक्तिसंयुतः ॥ १२२

vishuddho’pi jvalatyagnivaatyaayoge tu kaa kathaa | 

evam mantro’rthado’pyekah kim punaryuktisamyutah || 122

Zwar brennt das reine Feuer von allein, doch bringt ein Windhauch es zum Lodern.

Eine Beschwörung wirkt auch allein, wie aber erst, wenn List hinzutritt!“

इत्युक्त्वा गुहचन्द्राय दत्त्वा मन्त्रं द्विजोत्तमः । 

उपदिश्य च तां युक्तिं प्रभाते स तिरोदधे ॥ १२३

ityuktvaa guhacandraaya dattvaa mantram dvijottamah |

 upadishya ca taam yuktim prabhaate sa tirodadhe || 123

Also sprach der treffliche Brahmane und gab Guhacandra den Zauberspruch.

Dann erklärte er ihm noch das Täuschungsmanöver und verschwand im Morgengrauen.

गुहचन्द्रोऽपि भार्याया गृहद्वारेऽभिलिख्य तम् । 

मन्त्रं पुनश्चकारैवं सायं युक्तिं प्ररोचनीम् ॥ १२४

guhacandro’pi bhaaryaayaa grhadvaare’bhilikhya tam | 

mantram punashcakaaraivam saayam yuktim prarocaniim || 124

Guhacandra schrieb also den Zauberspruch über die Haustür seiner Frau,

um sich dann einer auf Verführung zielenden List zu bedienen.

गत्वा स तस्याः पश्यन्त्या कयापि वरयोषिता ।

 सह चक्रे समालापं रचितोदारमण्डनः ॥ १२५

gatvaa sa tasyaah pashyantyaa kayaapi varayoshitaa | saha cakre samaalaapam racitodaaramandanah || 125

Edel gekleidet und geschmückt trat er an ein schönes Weib heran,

um mit diesem, während jene zusehen mußte, Vertraulichkeiten auszutauschen.

तद्दृष्ट्वैव तमाहूय मन्त्रोन्मुद्रितया गिरा । 

एषा कास्तीति पप्रच्छ सा सेर्ष्या दिव्यकन्यका ॥ १२६

taddrshtvaiva tamaahuuya mantronmudritayaa giraa | 

eshaa kaastiiti papraccha saa sershyaa divyakanyakaa || 126

Als die göttliche Jungfrau das sah, wurde sie eifersüchtig, rief ihn mit vom Zauberspruch entsiegelter Stimme an und fragte: „Wer ist denn die?“

असौ वराङ्गना बद्धभावा मय्यहमद्य च ।

 एतद्गृहं व्रजामीति प्रत्यवोचत्स तां मृषा ॥ १२७

asau varaanganaa baddhabhaavaa mayyahamadya ca | etadgrham vrajaamiiti pratyavocatsa taam mrshaa || 127

„Sie ist in mich verliebt, die Buhlin. Heut noch geh ich zu ihr nach Haus!“ belog er sie.

ततः साचीकृतदृशा मुखेन वलितभ्रुणा । 

दृष्ट्वा निवार्य वामेन करेण तमुवाच सा ॥ १२८

tatah saaciikrtadrshaa mukhena valitabhrunaa | drshtvaa nivaarya vaamena karena tamuvaaca saa || 128

Da sah sie ihn unter gerunzelten Brauen mißbilligend an, lüftete mit der Linken ihren Schleier und sprach:

हुं ज्ञातमेतदर्थोऽयं वेषस्तत्र च मा स्म गाः । 

किं तया मामुपेहि त्वमहं हि तव गेहिनी ॥ १२९

hum jnaatametadartho’yam veshastatra ca maa sma gaah |

 kim tayaa maamupehi tvamaham hi tava gehinii || 129

„Hmm, jetzt weiß ich auch, was dein feierlicher Anzug soll.

Geh nicht zu ihr! Besuch lieber mich, denn ich bin deine Frau!“

इत्युक्तः पुलकोत्कम्पसंक्षोभाकुलया तया । 

आविष्टयेव तन्मन्त्रदूतदुर्ग्रहयापि सः ॥ १३०

ityuktah pulakotkampasamkshobhaakulayaa tayaa | aavishtayeva tanmantraduutadurgrahayaapi sah || 130

Als sie das, vor Körperhärchen sträubender Erregung bebend zu ihm sagte,

und noch besessen schien von dem bösen Geist, den der Zauber doch vertrieben hatte,

प्रविश्य वासके सद्यस्तयैव सममन्वभूत् । 

मर्त्योऽपि दिव्यसम्भोगमसम्स्पृष्टं मनोरथैः ॥ १३१

pravishya vaasake sadyastayaiva samamanvabhuut | 

martyo’pi divyasambhogamasamsprshtam manorathaih || 131

begab er sich schon mit ihr ins Schlafgemach, wo er, obgleich ein Sterblicher,

himmlische, von Tagträumen unerreichte Wonnen erfuhr.

इत्थं तां प्राप्य सप्रेमां मन्त्रसिद्धिप्रसाधिताम् । 

त्यक्तदिव्यस्थितिं तस्थौ गुहचन्द्रो यथासुखम् ॥ १३२

ittham taam praapya sapremaam mantrasiddhiprasaadhitaam | 

tyaktadivyasthitim tasthau guhacandro yathaasukham || 132

Bei seiner geliebten Gefährtin, milde gestimmt durch die Kraft der Beschwörung und

ihren himmlischen Rang hinter sich lassend, angelangt, lebte Guhacandra fortan im Glück.

एवं यागप्रदानादिसुकृतैः शुभकर्मणाम् । 

दिव्याः शापच्युता नार्यस्तिष्ठन्ति गृहिणीपदे ॥ १३३

evam yaagapradaanaadisukrtaih shubhakarmanaam | divyaah shaapacyutaa naaryastishthanti grhiniipade || 133

Also leben himmlische Wesen, durch eine Verwünschung verstoßen, als Ehefrauen

in den Häusern ehrenwerter Männer, die damit für ihre Opfer und Wohltaten belohnt werden.

देवद्विजसपर्या हि कामधेनुर्मता सताम् । 

किं हि न प्राप्यते तस्याः शैषाः सामादिवर्णनाः ॥ १३४

devadvijasaparyaa hi kaamadhenurmataa sataam | 

kim hi na praapyate tasyaah shaishaah saamaadivarnanaah || 134

Gilt doch der Dienst an Göttern und Brahmanen als Wunschkuh der Gerechten. Was läßt sich damit nicht alles erreichen? Der Rest, Versöhnung, Bestechung, Spaltung und Krieg sind politisches Beiwerk.

दुष्कृतं त्वयि दिव्यानामत्युच्चपदजन्मनाम् । 

प्रवातमिव पुष्पाणामधःपातैककारणम् ॥ १३५

dushkrtam tvayi divyaanaamatyuccapadajanmanaam | 

pravaatamiva pushpaanaamadhahpaataikakaaranam || 135

Üble Tat verübt von selbst auf den höchsten Rängen geborenen Himmlischen

ist der einzige Grund für den Absturz, so wie der Sturm die Blütenblätter fallen läßt.“

इत्युक्त्वा राजपुत्र्याः स पुनराह वसन्तकः । 

किं चात्र यदहल्याया वृत्तं तच्छ्रूयतामिदम् ॥ १३६

ityuktvaa raajaputryaah sa punaraaha vasantakah | kim caatra yadahalyaayaa vrttam tacchruuyataamidam || 136

Als Vasantaka das erzählt hatte, wandte er sich wieder an die Königstochter:

„Hört jetzt obendrein, was Ahalya widerfuhr:

पुराभूद्गौतमो नाम त्रिकालज्ञो महामुनिः । 

अहल्येति च तस्यासीद्भार्या रूपजिताप्सराः ॥ १३७

puraabhuudgautamo naama trikaalajno mahaamunih | ahalyeti ca tasyaasiidbhaaryaa ruupajitaapsaraah || 137

Einst lebte ein großer Weiser namens Gautama, der die drei Zeiten kannte.

Seine Frau war Ahalya, die an Schönheit die himmlischen Nymphen übertraf.

एकदा रूपलुब्धस्तामिन्द्रः प्रार्थितवान्रहः । 

प्रभूणां हि विभूत्यन्धा धावत्यविषये मतिः ॥ १३८

ekadaa ruupalubdhastaamindrah praarthitavaanrahah |

 prabhuunaam hi vibhuutyandhaa dhaavatyavishaye matih || 138

Eines Tages machte Indra, auf der Jagd nach schönen Formen, ihr einen unsittlichen Antrag. Strömt doch, von der Macht geblendet, die Vernunft der hohen Herren zum Ungehörigen davon.

सानुमेने च तं मूढा वृषस्यन्ती शचीपतिम् । 

तच्च प्रभावतो बुद्ध्वा तत्रागाद्गौतमो मुनिः ॥ १३९

saanumene ca tam muudhaa vrshasyantii shaciipatim 

| tacca prabhaavato buddhvaa tatraagaadgautamo munih || 139

Und die von seiner Stärke faszinierte Närrin gab sich dem Mann der Shaci hin.

Durch seine magischen Kräfte wußte Gautama davon und trat auf den Plan.

मार्जाररूपं चक्रे च भयादिन्द्रोऽपि तत्क्षणम् । 

कः स्थितोऽत्रेति सोऽप्रच्छदहल्यामथ गौतमः ॥ १४०

maarjaararuupam cakre ca bhayaadindro’pi tatkshanam | 

kah sthito’treti so’pracchadahalyaamatha gautamah || 140

Indra nahm aus Angst sofort Katzenform an. „Wer versteckt sich hier?“ fragte Gautama die Ahalya.

ऐसो ठिओ खु मज्जारो इत्यपभ्रष्टवक्रया । 

गिरा सत्यानुरोधिन्या सा तं प्रत्यब्रवीत्पतिम् ॥ १४१

aiso thio khu majjaaro ityapabhrashtavakrayaa | giraa satyaanurodhinyaa saa tam pratyabraviitpatim || 141

„Schleicht hier doch tatsächlich dieser Kater rum!“, erwiderte sie ihrem Gatten in zweideutigem Prakrit und blieb doch der Wahrheit treu, weil majjaara in dieser Sprache ‚Katze‘ und ‚mein Liebhaber‘ heißt.

सत्यं त्वज्जार इत्युक्त्वा विहसन्स ततो मुनिः । 

सत्यानुरोधकॢप्तान्तं शापं तस्यामपातयत् ॥ १४२

satyam tvajjaara ityuktvaa vihasansa tato munih | satyaanurodhaklptaantam shaapam tasyaamapaatayat || 142

„Dann wohl eher dein Liebhaber!“ rief der Weise da lachend und belegte sie mit einem Fluch, der jedoch wieder enden sollte, weil sie sich an die Wahrheit gehalten hatte:

पापशीले शिलाभावं भूरिकालमवाप्नुहि । 

आ वनान्तरसंचारिराघवालोकनादिति ॥ १४३

paapashiile shilaabhaavam bhuurikaalamavaapnuhi | aa vanaantarasamcaariraaghavaalokanaaditi || 143

„Übeltäterin, die du bist: Für lange Zeit sollst die Natur eines Steins du annehmen,

und zwar, bis du Rama siehst, wie er durch den Dschungel streift!

वराङ्गलुब्धस्याङ्गे ते तत्सहस्रं भविष्यति । 

दिव्यस्त्रीं विश्वकर्मा यां निर्मास्यति तिलोत्तमाम् ॥ १४४

varaangalubdhasyaange te tatsahasram bhavishyati | 

divyastriim vishvakarmaa yaam nirmaasyati tilottamaam || 144

Und du, Du sollst tausend weibliche Körperteile, nach denen dich so gelüstet, auf dem Leib tragen! Wenn Vishvakarman die himmlische Nymphe Tilottama erschafft,

तां विलोक्य तदैवाक्ष्णां सहस्रं भविता च ते ।

 इतीन्द्रमपि तत्कालं शपति स्म स गौतमः ॥ १४५

taam vilokya tadaivaakshnaam sahasram bhavitaa ca te | itiindramapi tatkaalam shapati sma sa gautamah || 145

und du sie erblickst, sollen daraus tausend Augen werden!“

verwünschte Gautama Indra bei der Gelegenheit auch gleich.

दत्तशापो यथाकामं तपसे स मुनिर्ययौ । 

अहल्यापि शिलाभावं दारुणं प्रत्यपद्यत ॥ १४६

dattashaapo yathaakaamam tapase sa muniryayau | ahalyaapi shilaabhaavam daarunam pratyapadyata || 146

Nachdem er diese Verwünschungen ausgestoßen hatte, wandte der Weise

sich wieder seinen bevorzugten Bußübungen zu. Ahalya aber erstarrte zu Stein.

इन्द्रोऽप्यावृतसर्वाङ्गो वराङ्गैरभवत्ततः । 

अशीलं तस्य नाम स्यान्न खलीकारकारणम् ॥ १४७

indro’pyaavrtasarvaango varaangairabhavattatah | ashiilam tasya naama syaanna khaliikaarakaaranam || 147

Danach war Indra am ganzem Körper mit weiblichen Geschlechtsorganen bedeckt.

Für wen wäre Unmoral schließlich kein Grund erniedrigt zu werden?

एवं कुकर्म सर्वस्य फलत्यात्मनि सर्वदा । 

यो यद्वपति बीजं हि लभते सोऽपि तत्फलम् ॥ १४८

evam kukarma sarvasya phalatyaatmani sarvadaa | yo yadvapati biijam hi labhate so’pi tatphalam || 148

So also fruchtet die Übeltat eines jeden immer an ihm selbst. Man erntet, was man sät.

तस्मात्परविरुद्धेषु नोत्सहन्ते महाशयाः । 

एतदुत्तमसत्त्वानां विधिसिद्धं हि सद्व्रतम् ॥ १४९

tasmaatparaviruddheshu notsahante mahaashayaah | etaduttamasattvaanaam vidhisiddham hi sadvratam || 149

Darum trachten Menschen mit hehren Zielen auch nicht danach, was anderen schadet.

Das ist die höchste Pflicht, ja Richtlinie zum Erfolg, für die Besten der Menschen.

युवां पूर्वभगिन्यौ च देव्यौ शापच्युते उभे । 

तद्वदन्योऽन्यहितकृन्निर्द्वन्द्वं हृदयं हि वाम् ॥ १५०

yuvaam puurvabhaginyau ca devyau shaapacyute ubhe |

 tadvadanyo’nyahitakrnnirdvandvam hrdayam hi vaam || 150

Und ihr wart einst Schwestern im Himmel, beide durch einen Fluch gestürzt.

Folglich seid ihr nicht entzweit, sondern einander von Herzen zugetan.“

एतद्वसन्तकाच्छ्रुत्वा मिथो वासवदत्तया । 

पद्मावत्या च सुतरामीर्ष्यालेशोऽप्यमुच्यत ॥ १५१

etadvasantakaacchrutvaa mitho vaasavadattayaa | padmaavatyaa ca sutaraamiirshyaalesho’pyamucyata || 151

Nachdem Vasavadatta und Padmavati das von Vasantaka gehört hatten,

ließen sie den letzten Rest von Eifersucht umso bereitwilliger fahren.

देवी वासवदत्ता च कृत्वा साधारणं पतिम् । 

आत्मनीव प्रियं चक्रे पद्मावत्यां हितोन्मुखी ॥ १५२

devii vaasavadattaa ca krtvaa saadhaaranam patim | 

aatmaniiva priyam cakre padmaavatyaam hitonmukhii || 152

Königin Vasavadatta erklärte ihren Mann zum Unterstützer für sie beide,

und behandelte Padmavati, deren Wohlergehen ihr am Herzen lag, so liebevoll wie sich selbst.

तस्या महानुभावत्वं तत्तादृङ्मगधेश्वरः । 

बुद्ध्वा पद्मावतीसृष्टदूतेभ्योऽपि तुतोष सः ॥ १५३

tasyaa mahaanubhaavatvam tattaadrnmagadheshvarah | 

buddhvaa padmaavatiisrshtaduutebhyo’pi tutosha sah || 153

Als der König von Magadha durch die Boten, die Padmavati ihm sandte,

von einer derartigen Großherzigkeit Vasavadattas erfuhr, war er angenehm überrascht.

अन्येद्युरथ वत्सेशं मन्त्री यौगन्धरायणः । 

उपेत्य संनिधौ देव्याः स्थितेष्वन्येष्वभाषत ॥ १५४

anyedyuratha vatsesham mantrii yaugandharaayanah | 

upetya samnidhau devyaah sthiteshvanyeshvabhaashata || 154

Anderntags trat Minister Yaugandharayana vor den König von Vatsa

und sprach in Gegenwart der Königin und der anderen Höflinge:

उद्योगायाधुना देव कौशाम्बी किं न गम्यते । 

नाशङ्का मगधेशाच्च विद्यते वञ्चितादपि ॥ १५५

udyogaayaadhunaa deva kaushaambii kim na gamyate |

 naashankaa magadheshaacca vidyate vancitaadapi || 155

„Warum, mein Gebieter, ziehen wir nicht gleich um unseres Vorhabens willen nach Kaushambi? Zumal vom König von Magadha, obwohl durch uns genasführt, nichts mehr zu befürchten steht?

कन्यासम्बन्धनाम्ना हि साम्ना सम्यक्स बाधितः । 

विगृह्य च कथं जह्याज्जीवितादधिकां सुताम् ॥ १५६

kanyaasambandhanaamnaa hi saamnaa samyaksa baadhitah | 

vigrhya ca katham jahyaajjiivitaadadhikaam sutaam || 156

Durch die Verhandlungstaktik „Heirat der Tochter“ voll eingebunden –

wie sollte er da noch kämpfen wollen und sein über alles geliebtes Kind verstoßen?

सत्यं तस्यानुपाल्यं च त्वया च स न वञ्चितः । 

मया स्वयं कृतं ह्येतन्न च तस्यासुखावहम् ॥ १५७

satyam tasyaanupaalyam ca tvayaa ca sa na vancitah |

 mayaa svayam krtam hyetanna ca tasyaasukhaavaham || 157

Jetzt muss er sein Wort halten. Außerdem hast nicht du ihn getäuscht, sondern ich,

und was geschah, hat ihm auch kein Unglück gebracht.

चारेभ्यश्च मया ज्ञातं यथा विकुरुते न सः ।

 तदर्थमेव चास्माभिः स्थितं च दिवसानमून् ॥ १५८

caarebhyashca mayaa jnaatam yathaa vikurute na sah | 

tadarthameva caasmaabhih sthitam ca divasaanamuun || 158

Wie ich eben von meinen Spionen erfahre, wird er sich auch nicht feindselig verhalten.

Eben darum haben wir diese Tage hier abgewartet.

एवं वदति निर्व्यूढकार्ये यौगन्धरायणे । मगधेश्वरसम्बन्धी दूतोऽत्र समुपाययौ ॥ १५९

evam vadati nirvyuudhakaarye yaugandharaayane | magadheshvarasambandhii duuto’tra samupaayayau || 159

Noch während Yaugandharayana, der seine Mission erfüllt hatte, das sagte,

kam ein Bote aus dem Gefolge des Königs von Magadha angeritten.

तत्क्षणं स प्रविष्टोऽत्र प्रतिहारनिवेदितः । 

प्रणामान्तरमासीनो वत्सराजं व्यजिज्ञपत् ॥ १६०

tatkshanam sa pravishto’tra pratihaaraniveditah | pranaamaantaramaasiino vatsaraajam vyajijnapat || 160

Von den Torwächtern angekündigt trat er ein, verbeugte sich,

nahm in der Empfangshalle Platz und wandte sich an Vatsaraja:

देवीपद्मावतीदत्तसंदेशपरितोषिणा । मगधेशेन निर्दिष्टमिदं देवस्य साम्प्रतम् ॥ १६१

deviipadmaavatiidattasamdeshaparitoshinaa | magadheshena nirdishtamidam devasya saampratam || 161

„Über die von Königin Padmavati gelieferten Erkenntnisse hocherfreut,

läßt der König von Magadha Eurer Majestät in gebührender Form mitteilen:

बहुना किं मया सर्वं ज्ञातुं प्रीतोऽस्मि च त्वयि । 

तद्यदर्थोऽयमारम्भस्तत्कुरु प्रणता वयम् ॥ १६२

bahunaa kim mayaa sarvam jnaatum priito’smi ca tvayi |

 tadyadartho’yamaarambhastatkuru pranataa vayam || 162

‚Wozu noch viel reden – ich weiß alles und bin dir wohlgesonnen.

Bring deine Unternehmung, auf die das hier hinausläuft, zu Ende! Wir sind auf deiner Seite.‘“

एतद्दूतवचः स्वेच्छं वत्सेशोऽभिननन्द सः । 

यौगन्धरायणीयस्य पुष्पं नयतरोरिव ॥ १६३

etadduutavacah sveccham vatsesho’bhinananda sah | yaugandharaayaniiyasya pushpam nayataroriva || 163

Diese klaren Worte des Boten beglückten den König von Vatsa.

Der von Yaugandharayana gepflanzte Baum der Politik trieb erste Blüten!

ततः पद्मावतीं राज्ञ्या समानाय्य समं तया ।

 तं दत्तप्राभृतं दूतं स सम्मान्य व्यसर्जयत् ॥ १६४

tatah padmaavatiim raajnyaa samaanaayya samam tayaa |

 tam dattapraabhrtam duutam sa sammaanya vyasarjayat || 164

Danach brachte er Padmavati mit der Königin zusammen,

und entließ den mit Geschenken versehenen Boten in Ehren.

अथ चण्डमहासेनदूतोऽप्यत्र समाययौ । 

प्रविश्य स यथावच्च राजानं प्रणतोऽब्रवीत् ॥ १६५

atha candamahaasenaduuto’pyatra samaayayau | pravishya sa yathaavacca raajaanam pranato’braviit || 165

Bald kam auch schon ein Bote von Candamahasena.

Er trat ein, verbeugte sich der Sitte gemäß vor dem König und sprach:

देव चण्डमहासेनभूपतिः कार्यतत्त्ववित् । 

तव विज्ञातवृत्तान्तो हृष्टः संदिष्टवानिदम् ॥ १६६

deva candamahaasenabhuupatih kaaryatattvavit | tava vijnaatavrttaanto hrshtah samdishtavaanidam || 166

„Gebieter, König Candamahasena, dem das politische Geschäft vertraut ist, hat nun auch Kenntnis von deinen Erlebnissen und lässt dir huldvoll diese Nachricht überbringen:

प्राशस्त्यं भवतस्तावदियतैवोपवर्णितम् । 

यौगन्धरायणो यत्ते मन्त्री किमधिकोक्तिभिः ॥ १६७

praashastyam bhavatastaavadiyataivopavarnitam | yaugandharaayano yatte mantrii kimadhikoktibhih || 167

‚Eure Exzellenz wird allein schon daran deutlich, daß Ihr einen Minister wie Yaugandharayana habt. Wozu der Worte mehr?

धन्या वासवदत्ता तु त्वद्भक्त्या तत्कृतं तया । 

येनास्माभिः सतां मध्ये चिरमुन्नमितं शिरः ॥ १६८

dhanyaa vaasavadattaa tu tvadbhaktyaa tatkrtam tayaa |

 yenaasmaabhih sataam madhye ciramunnamitam shirah || 168

Gelobt sei auch Vasavadatta, die im Glauben an dich eine Tat vollbrachte,

nach der wir unser Haupt für immer inmitten der Edlen erheben dürfen.

न च वासवदत्तातो भिन्ना पद्मावती मम । 

तयोरेकं हि हृदयं तच्छीघ्रं कुरुतोद्यमम् ॥ १६९

na ca vaasavadattaato bhinnaa padmaavatii mama | tayorekam hi hrdayam tacchiighram kurutodyamam || 169

Unzertrennlich sind nun auch Vasavadatta und meine Padmavati.

In ihnen schlägt ein und dasselbe Herz. Also los, nimm deine Unternehmung schnell in Angriff!“

एतन्निजश्वशुरदूतवचो निशम्य वत्सेश्वरस्य हृदये सपदि प्रमोदः ।

देव्यां च कोऽपि ववृधे प्रणयप्रकर्षो भूयांश्च मन्त्रिवृषभे प्रणयानुबन्धः ॥ १७०

etannijashvashuraduutavaco nishamya vatseshvarasya hrdaye sapadi pramodah |

devyaam ca ko’pi vavrdhe pranayaprakarsho bhuuyaamshca mantrivrshabhe pranayaanubandhah || 170

Als die Worte des Botschafters seines Schwiegervaters verklangen, drang jähe Freude in Vatseshvaras Herz. Seine Liebe zur Königin wurde noch inniger, und seinem Stier von Minister war in echter Zuneigung er verbunden.

ततस्तं देवीभ्यां सममुचितसत्कारविधिना कृतातिथ्यं दूतं सरभसमनाः प्रेष्य मुदितम् ।

विधास्यन्नुद्योगं त्वरितमथ सम्मन्त्रय सचिवैः स चक्रे कौशाम्बीं प्रति गमनबुद्धिं नरपतिः ॥ १७१

tatastam deviibhyaam samamucitasatkaaravidhinaa krtaatithyam duutam sarabhasamanaah preshya muditam |

vidhaasyannudyogam tvaritamatha sammantraya sacivaih sa cakre kaushaambiim prati gamanabuddhim narapatih || 171

Sodann erwies er dem Boten gemeinsam mit den Königinnen erlesene Wohltaten gemäß den Gepflogenheiten der Gastfreundschaft, bis sie den Begeisterten ausgelassen verabschiedeten. Da der König darauf bedacht war, seine Unternehmung bald zu beginnen, beriet er sich mit seinen Ministern und beschloss, gen Kaushambi zu ziehen.