Im Spannungsfeld zwischen Karma und Schicksal

 

आदितस्तरङ्गः ४० aaditastarangah Kapitel 40

 

षष्ठस्तरङ्गः shashthastarangah Die 6. Welle Kapitel 6

 

ततः प्रातः पुना रत्नप्रभासद्मनि तं स्थितम् । नरवाहनदत्तं ते गोमुखाद्या उपागमन् ॥ १

tatah praatah punaa ratnaprabhaasadmani tam sthitam | naravaahanadattam te gomukhaadyaa upaagaman || 1

Am nächsten Morgen, Naravahanadatta war noch in Ratnaprabhas Haus, stellten Gomukha und die anderen sich ein.

मरुभूतिः स तु मनाक्पीतासवमदालसः । बद्धपुष्पोऽनुलिप्तश्च विलम्बित उपाययौ ॥ २

marubhuutih sa tu manaakpiitaasavamadaalasah | baddhapushpo’nuliptashca vilambita upaayayau || 2

Marubhuti aber kam, nach dem Genuss geistiger Getränke sichtbar betrunken,

blumenbekränzt und eingeölt schleppenden Schrittes herbei.

प्रस्खलत्पदया गत्या हासयंस्तं गिरा तदा । तन्नीतिरञ्जितमुखो नर्मणोवाच गोमुखः ॥ ३

praskhalatpadayaa gatyaa haasayamstam giraa tadaa | tanniitiranjitamukho narmanovaaca gomukhah || 3

Seine Gehversuche und das Grinsen kommentierte Gomukha, dem ein solches Benehmen die Zornesröte ins Gesicht trieb, mit sarkastischem Unterton:

यौगन्धरायणसुतो भूत्वा नीतिं न वेत्सि किम् । प्रातः पिबसि मद्यं यन्मत्तः प्रभुमुपैषि च ॥ ४

yaugandharaayanasuto bhuutvaa niitim na vetsi kim | praatah pibasi madyam yanmattah prabhumupaishi ca || 4

„Wenn du schon Yaugandharayanas Sohn bist, müsstest du wissen, was Anstand ist!

Säufst früh am Morgen Schnaps und trittst im Suff vor deinen Herrn!“

तच्छ्रुत्वा तं क्रुधा क्षीबो मरुभूतिर्जगाद सः । एतन्मे प्रभुणा वाच्यममुना गुरुणापि वा ॥ ५

tacchrutvaa tam krudhaa kshiibo marubhuutirjagaada sah | etanme prabhunaa vaacyamamunaa gurunaapi vaa || 5

Als der trunkene Marubhuti das hörte, wurde er wütend und schrie:

„Das muß mir schon mein Herr oder wenigstens mein Lehrer sagen!

त्वं तु कः शिक्षयसि मामित्यकात्मज रे वद । इत्युक्तवन्तं तं भूयो हस्सन्नाह स्म गोमुखः ॥ ६

tvam tu kah shikshayasi maamityakaatmaja re vada | ityuktavantam tam bhuuyo hassannaaha sma gomukhah || 6

Wer bist’n du, mich zu belehren – hä? Rede, Sohn der Ityaka!“ Gomukha mußte lachen, als er dem Sprecher entgegnete:

भर्त्सयन्त्यविनीतं किं स्ववाचा प्रभविष्णवः । अवश्यं तस्य वक्तव्यं तत्पार्श्वस्थैर्यथोचितम् ॥ ७

bhartsayantyaviniitam kim svavaacaa prabhavishnavah | avashyam tasya vaktavyam tatpaarshvasthairyathocitam || 7

„Kritisieren etwa die Herren unverschämtes Benehmen mit eigener Stimme?

Sie haben mit Sicherheit Gehilfen, die so einem sagen müssen, was sich gehört.

सत्यं चेत्यकपुत्रोऽहं त्वं मन्त्रिवृषभः पुनः । वक्ति ते जाड्यमेवैतद्विषाणे स्तः परं न ते ॥ ८

satyam cetyakaputro’ham tvam mantrivrshabhah punah | vakti te jaadyamevaitadvishaane stah param na te || 8

Stimmt schon, daß ich Ityakas Sohn bin. Dafür bist du ein Bulle von Minister. Soviel sagt dein stierer Blick.

Nur – dir fehlt das andere Horn!“

इत्युक्तो गोमुखेनात्र मरुभूतिरभाषत । तवैव हि गोमुखस्योपपद्यते ॥ ९

ityukto gomukhenaatra marubhuutirabhaashata | tavaiva hi gomukhasyopapadyate || 9

Auf diese Worte Gomukhas erwiderte Marubhuti: „Auch du hast was vom Leitstier an dir.

तथापि यददान्तोऽसि सोऽयं ते जातिसंकरः । एतच्छ्रुत्वात्र सर्वेषु हसत्सूवाच गोमुखः ॥ १०

tathaapi yadadaanto’si so’yam te jaatisamkarah | etacchrutvaatra sarveshu hasatsuuvaaca gomukhah || 10

So’n Ungezähmter, weil du’n Rassenbastard bist!“ In das allgemeine Gelächter daraufhin sprach Gomukha:

मरुभूतिरयं रत्नं जातु यत्नशतैरपि । अवेध्यं वज्रमेतस्मिन्गुणं को हि प्रवेशयेत् ॥ ११

marubhuutirayam ratnam jaatu yatnashatairapi | avedhyam vajrametasmingunam ko hi praveshayet || 11

„Unser Marubhuti ist schon ein echtes Juwel! Wer könnte durch so einen Diamanten, den man mit hundert Anläufen nicht durchbohrt, die Schnur der Tugend ziehn!“

अन्यत्पुरुषरत्नं तद्यदयत्नेन वेध्यते । सिकतासेतुवृत्तान्तं शृणु चात्र निदर्शनम् ॥ १२

anyatpurusharatnam tadyadayatnena vedhyate | sikataasetuvrttaantam shrnu caatra nidarshanam || 12

Andererseits ist so ein Juwel von einem Mann etwas, das mühelos durchbohrt werden kann.

Hört zur Illustration die Geschichte von der Brücke aus Sand:

आसीत्कोऽपि प्रतिष्ठाने तपोदत्त इति द्विजः । स पित्रा क्लेश्यमानोऽपि विद्या नाध्यैत शैशवे ॥ १३

aasiitko’pi pratishthaane tapodatta iti dvijah | sa pitraa kleshyamaano’pi vidyaa naadhyaita shaishave || 13

In Pratishthana gab es diesen Brahmanen Tapodatta. Obwohl vom Vater dazu angehalten,

hat er in seiner Kindheit keine Bildung erworben.

अनन्तरं गर्ह्यमाणः सर्वैरनुशयान्वितः । स विद्यासिद्धये तप्तुं तपो गङ्गातटं ययौ ॥ १४

anantaram garhyamaanah sarvairanushayaanvitah | sa vidyaasiddhaye taptum tapo gangaatatam yayau || 14

Durch die andauernden Zurechtweisungen von Schuldgefühlen geplagt, zog er ans Gangesufer,

um das Enthaltsamkeitsfeuer anzufachen und sein Wissen damit zu vervollkommnen.

तत्राश्रितोग्रतपसस्तस्य तं वीक्ष्य विस्मितः । वारयिष्यन्द्विजच्छद्मा शक्रो निकटमाययौ ॥ १५

tatraashritogratapasastasya tam viikshya vismitah | vaarayishyandvijacchadmaa shakro nikatamaayayau || 15

Dort unterzog er sich grimmiger Selbstqual. Indra sah ihn mit Verwunderung

und trat als Brahmane verkleidet auf ihn zu, um ihn davon abzubringen.

आगत्य च स गङ्गायास्तटाच्चिक्षेप वारिणि । उद्धृत्योद्धृत्य सिकताः पश्यतस्तस्य सोर्मिणि ॥ १६

aagatya ca sa gangaayaastataaccikshepa vaarini | uddhrtyoddhrtya sikataah pashyatastasya sormini || 16

Als er in seiner Sichtweite am Gangesufer stand, hob er immer wieder Sand auf und warf ihn in die gekräuselten Fluten.

तद्दृष्ट्वा मुक्तमौनस्तं तपोदत्तः स पृष्टवान् । अश्रान्तः किमिदं ब्रह्मन्करोषीति सकौतुकम् ॥ १७

taddrshtvaa muktamaunastam tapodattah sa prshtavaan | ashraantah kimidam brahmankaroshiiti sakautukam || 17

Als Tapodatta ihn bemerkte, brach er sein Schweigen und fragte ihn neugierig:

„Warum wirst du nicht müde das zu tun, Brahmane?“

निर्बन्धपृष्टः स च तं शक्रोऽवादिइद्द्विजाकृतिः । सेतुम् बध्नामि गङ्गायां ताराय प्राणिनामिति ॥ १८

nirbandhaprshtah sa ca tam shakro’vaadiiddvijaakrtih | setum badhnaami gangaayaam taaraaya praaninaamiti || 18

Mit Nachdruck befragt erwiderte Indra in seiner Brahmanenrolle ihm:

„Ich baue eine Brücke über den Ganges für Mensch und Tier zur Überquerung!“

ततोऽब्रवीत्तपोदत्तः सेतुः किं मूर्ख बध्यते । गङ्गायामोघहार्याभिः सिकताभिः कदाचन ॥ १९

tato’braviittapodattah setuh kim muurkha badhyate | gangaayaamoghahaaryaabhih sikataabhih kadaacana || 19

Darauf rief Tapodatta: „Bist du noch bei Trost, Mann? Du baust eine Brücke aus Sand über den Ganges,

die von der Strömung gleich wieder weggespült wird!“

तच्छ्रुत्वा तमुवाचैवं शक्रोऽथ द्विजरूपधृक् । यद्येवं वेत्सि तद्विद्यां विना पाठं विना श्रुतम् ॥ २०

tacchrutvaa tamuvaacaivam shakro’tha dvijaruupadhrk | yadyevam vetsi tadvidyaam vinaa paatham vinaa shrutam || 20

Als Indra ihn hörte, erwiderte er in Brahmanengestalt: „Wenn du das weißt,

warum willst du dann Wissen ohne zu lesen, ohne Lektionen zu hören,

कस्माद्व्रतोपवासाद्यैस्त्वं साधयितुमुद्यतः । इयं शशविषाणेच्छा व्योम्नि वा चित्रकल्पना ॥ २१

kasmaadvratopavaasaadyaistvam saadhayitumudyatah | iyam shashavishaanecchaa vyomni vaa citrakalpanaa || 21

mit Gelübden, Fasten und all dem dich quälend herbeizwingen?

Dann wäre das Hasenhorn, wäre Gemäldekunst am Himmel,

अनक्षरो लिपिन्यासो यद्विद्याध्ययनं विना । एवं यदि भवेदेतन्नह्यधीयीत कश्चन ॥ २२

anaksharo lipinyaaso yadvidyaadhyayanam vinaa | evam yadi bhavedetannahyadhiiyiita kashcana || 22

oder Schreiben ohne Schriftzeichen so wie Wissen ohne Studium.

Wenn das ginge, würde keiner auf der Welt mehr etwas lernen!“

इत्युक्तः स तपोदत्तः शक्रेण द्विजरूपिणा । विचार्य तत्तथा मत्वा तपस्त्यक्त्वा गृहं ययौ ॥ २३

ityuktah sa tapodattah shakrena dvijaruupinaa | vicaarya tattathaa matvaa tapastyaktvaa grham yayau || 23

Nachdem Indra in Brahmanengestalt ihm das so gesagt hatte, überlegte Tapodatta und kam zu dem Schluss:

Das ist so! Da ließ er die Askese ruhen und ging nach Hause.

एवं सुधीः सुखं बोध्यो मरुभूतिस्तु दुर्मतिः । न शक्यते बोधयितुं बोध्यमानश्च कुप्यति ॥ २४

evam sudhiih sukham bodhyo marubhuutistu durmatih | na shakyate bodhayitum bodhyamaanashca kupyati || 24

Ein kluger Mensch ist vernünftigen Argumenten zugänglich. Marubhuti aber ist geistig so eingetrübt,

daß er nicht vernünftig denken kann und auch noch wütend wird, wenn man ihn aufklärt.“

इत्युक्ते गोमुखेनात्र मध्ये हरिशिखोऽभ्यधात् । भवन्ति सुखसम्बोध्याः सत्यं देव सुमेधसः ॥ २५

ityukte gomukhenaatra madhye harishikho’bhyadhaat | bhavanti sukhasambodhyaah satyam deva sumedhasah || 25

Als Gomukha gesprochen hatte, meldete sich mitten unter ihnen Harishikha zu Wort:

„Es stimmt, König: Intelligente Menschen sind leicht zu überzeugen.

तथा च पूर्वमभवद्वाराणस्यां द्विजोत्तमः । कश्चिद्विरूपशर्माख्यो विरूपो निर्धनस्तथा ॥ २६

tathaa ca puurvamabhavadvaaraanasyaam dvijottamah | kashcidviruupasharmaakhyo viruupo nirdhanastathaa || 26

Einst lebte nämlich der treffliche Brahmane Virupasharma in Varanasi, verkrüppelt und arm, wie er war.

स च वैरूप्यदौर्गत्यनिर्विण्णस्तत्तपोवनम् । गत्वा तीव्रं तपश्चक्रे रूपद्रविणकाङ्क्षया ॥ २७

sa ca vairuupyadaurgatyanirvinnastattapovanam | gatvaa tiivram tapashcakre ruupadravinakaankshayaa || 27

Verzweifelt über Mißgestalt und Dürftigkeit, ging er in den Asketenhain und setzte sich dort

aus innigem Wunsch nach Schönheit und Wohlstand harten Entbehrungen aus.

ततः सुरपतिः कृत्वा विकृतव्याधिताकृतेः । जम्बुकस्याधमं रूपमेत्याग्रे तस्य तस्थिवान् ॥ २८

tatah surapatih krtvaa vikrtavyaadhitaakrteh | jambukasyaadhamam ruupametyaagre tasya tasthivaan || 28

Da nahm Indra, Herr der Götter, die Form eines ausgemergelten, räudigen Schakals an und stellte sich vor ihn hin.

तं विलोक्य परीताङ्गमक्षिकाभिरलक्षणम् । विरूपशर्मा शनकैर्मनसा विममर्श सः ॥ २९

tam vilokya pariitaangamakshikaabhiralakshanam | viruupasharmaa shanakairmanasaa vimamarsha sah || 29

Als Virupasharma seinen von Fliegen umschwirrten, wenig Gutes verheißenden Körper sah,

lauschte er allmählich seinen Gedanken:

ईदृशा अपि जायन्ते संसारे पूर्वकर्मभिः । तन्ममाल्पमिदं धात्रा कृतं यन्नेदृशः कृतः ॥ ३०

iidrshaa api jaayante samsaare puurvakarmabhih | tanmamaalpamidam dhaatraa krtam yannedrshah krtah || 30

‚Solche werden ihrer früheren Taten wegen im Lebenskreislauf geboren! Dann ist noch wenig,

wie der Schöpfer mich gemacht hat, daß ich nicht wie der da wurde.

को दैवलिखितं भोगं लङ्घयेदित्यवेत्य सः । विरूपशर्मा शनकैस्तपःस्थानाद्ययौ गृहम् ॥ ३१

ko daivalikhitam bhogam langhayedityavetya sah | viruupasharmaa shanakaistapahsthaanaadyayau grham || 31

Wer könnte sich über das vom Schicksal vorgeschriebene Auskosten früherer Taten hinwegsetzen?‘

Damit nahm Virupasharma schrittweise Abstand von der Entsagung und kehrte heim.

इत्थं सुबुद्धिरल्पेन देव यत्नेन बोध्यते । न कृच्छ्रेणापि महता निर्विचारमतिः पुनः ॥ ३२

ittham subuddhiralpena deva yatnena bodhyate | na krcchrenaapi mahataa nirvicaaramatih punah || 32

Es ist schon so, König, daß ein kluger Mensch mit wenig Aufwand aufgeklärt werden kann.

Ein Stumpfsinniger aber nicht mal mit gewaltigem Nachdruck.“

एवं हरिशिखेनोक्ते श्रद्धधाने च गोमुखे । मरुभूतिरनात्मज्ञः क्षीबोऽतिकुपितोऽब्रवीत् ॥ ३३

evam harishikhenokte shraddhadhaane ca gomukhe | marubhuutiranaatmajnah kshiibo’tikupito’braviit || 33

Also sprach Harishikha und Gomukha stimmte ihm zu. Nur Marubhuti,

ohne jede Selbsterkenntnis und immer noch betrunken, warf streitlustig ein:

बलं गोमुख वाच्येव न तु बाह्वोर्भवादृशाम् । वाचालैः कलहः क्लीबैस्त्रपाकृद्बाहुशालिनाम् ॥ ३४

balam gomukha vaacyeva na tu baahvorbhavaadrshaam | vaacaalaih kalahah kliibaistrapaakrdbaahushaalinaam || 34

„Gestalten wie du, Gomukha, haben ihre Kraft nur in Worten, nicht in den Armen! Wortgefechte mit zänkischen Eunuchen sind eine Schande für Männer, die mit ihren Fäusten umgehen können!“

इति ब्रुवाणं युद्धेच्छुं मरुभूतिं स्मिताननः । नरवाहनदत्तोऽथ प्रभुः स्वयमसान्त्वयत् ॥ ३५

iti bruvaanam yuddhecchum marubhuutim smitaananah | naravaahanadatto’tha prabhuh svayamasaantvayat || 35

So redete, zur Schlägerei bereit, Marubhuti. Da beruhigte ihn Prinz Naravahanadatta persönlich

mit lächelnder Miene,

विसृज्य तं च स्वगृहं तं बालसखिवत्सलः । कुर्वन्दिवसकार्याणि निनाय तदहः सुखम् ॥ ३६

visrjya tam ca svagrham tam baalasakhivatsalah | kurvandivasakaaryaani ninaaya tadahah sukham || 36

und schickte ihn nach Hause, denn er war dem Freund seiner Kindheit zugetan.

Dann widmete er sich den täglichen Pflichten und verbrachte diesen Tag von Sorgen unbeschwert.

प्रातश्च सर्वेष्वायातेष्वेषु मन्त्रिषु तं प्रिया । रत्नप्रभा जगादैवं मरुभूतौ त्रपानते ॥ ३७

praatashca sarveshvaayaateshveshu mantrishu tam priyaa | ratnaprabhaa jagaadaivam marubhuutau trapaanate || 37

Am Morgen darauf erschienen alle Minister, und Marubhuti verneigte sich beschämt vor ihnen.

Da sagte Ratnaprabha zu ihrem geliebten Manne:

त्वमार्यपुत्र सुकृती यस्य ते सचिवा इमे । आबाल्यस्नेहनिगडनिबद्धाः शुद्धचेतसः ॥ ३८

tvamaaryaputra sukrtii yasya te sacivaa ime | aabaalyasnehanigadanibaddhaah shuddhacetasah || 38

„Mein lieber Mann, du hast wirklich Glück, diese treuherzigen Minister,

dir durch die Fußfesseln der Liebe aus frühester Kindheit verbunden, zu haben!

एते च धन्या येषां त्वमीदृक्स्नेहपरः प्रभुः । प्राक्कर्मोपार्जिता यूयमन्योन्यस्य न संशयः ॥ ३९

ete ca dhanyaa yeshaam tvamiidrksnehaparah prabhuh | praakkarmopaarjitaa yuuyamanyonyasya na samshayah || 39

Auch sie sind gesegnet, daß einer wie du sie liebt, mein Herr.

Mit Taten in früheren Existenzen habt ihr einander verdient, kein Zweifel!“

एवमुक्ते तया राज्ञ्या वसन्तकसुतोऽब्रवीत् । नरवाहनदत्तस्य नर्ममित्रं तपन्तकः ॥ ४०

evamukte tayaa raajnyaa vasantakasuto’braviit | naravaahanadattasya narmamitram tapantakah || 40

Diese Worte der Königin ergänzte Vasantakas Sohn Tapantaka, Naravahanadattas Freund fürs Spielerische:

सत्यं पूर्वार्जितोऽयं नः स्वामी सर्वं हि तिष्ठति । पूर्वकर्मवशादेव तथा च श्रूयतां कथा ॥ ४१

satyam puurvaarjito’yam nah svaamii sarvam hi tishthati | puurvakarmavashaadeva tathaa ca shruuyataam kathaa || 41

„Das stimmt. Mit früheren Taten haben wir uns diesen Herrn verdient. Alles hängt ab von der Durchschlagskraft

unserer Taten in früheren Geburten. Hört die Geschichte dazu:

अभूच्छ्रीकण्ठनिलये विलासपुरनामनि । पुरे विनयशीलाख्यो नाम्नान्वर्थेन भूपतिः ॥ ४२

abhuucchriikanthanilaye vilaasapuranaamani | pure vinayashiilaakhyo naamnaanvarthena bhuupatih || 42

In Vilasapura, Shivas Heimstatt, lebte einst ein König, zu Recht Vinayashila, „milde veranlagt“ genannt.

तस्य प्राणसमा देवी बभूव कमलप्रभा । तया साकं च भोगैकसक्तस्तस्थौ चिराय सः ॥ ४३

tasya praanasamaa devii babhuuva kamalaprabhaa | tayaa saakam ca bhogaikasaktastasthau ciraaya sah || 43

Seine Frau war Kamalaprabha, die er wie sein Leben liebte.

Und mit der lebte er lange Zeit einzig und allein seinen Genüssen.

अथ कालेन भूपस्य जरा सौन्दर्यहारिणी । तस्याविरासीत्तां दृष्ट्वा स चासीदतिदुःखितः ॥ ४४

atha kaalena bhuupasya jaraa saundaryahaarinii | tasyaaviraasiittaam taam drshtvaa sa caasiidatiduhkhitah || 44

Im Lauf der Zeit verspürte der König das jede Schönheit dahinraffende Alter.

Als er sich so sah, verfiel er in tiefe Depression.

हिमाहतमिवाम्भोजं पलितम्लानमाननम् । दर्शयामि कथं देव्यै हा धिङ्मे मरणं वरम् ॥ ४५

himaahatamivaambhojam palitamlaanamaananam | darshayaami katham devyai haa dhingme maranam varam || 45

‚Wie soll ich meine geschrumpfte, grau behaarte Fratze, die eher wie ein erfrorener Lotus aussieht, der Königin zeigen?

Hach, verdammt will ich sein und lieber sterben!‘

इत्यादि चिन्तयन्सोऽथ सदस्याहूय भूपतिः । वैद्यं तरुणचन्द्राख्यं निजगाद कृतादरः ॥ ४६

ityaadi cintayanso’tha sadasyaahuuya bhuupatih | vaidyam tarunacandraakhyam nijagaada krtaadarah || 46

Mit solchen und anderen trüben Gedanken rief der König seinen Arzt Tarunacandra, begrüßte ihn respektvoll und sagte:

भद्र भक्तस्त्वमस्मासु कुशलश्चेति पृच्छ्यसे । अप्यस्ति काचिद्युक्तिः सा ययेयं वार्यते जरा ॥ ४७

bhadra bhaktastvamasmaasu kushalashceti prcchyase | apyasti kaacidyuktih saa yayeyam vaaryate jaraa || 47

„Guter Mann, da du uns gewogen bist und qualifiziert, frage ich dich:

Gibt es ein Mittel, mit dem man das Altern abwenden kann?“

तच्छ्रुत्वैव कलामात्रसारो वाञ्छन्स पूर्णताम् । वक्रस्तरुणचन्द्रोऽन्तः सत्यनामा व्यचिन्तयत् ॥ ४८

tacchrutvaiva kalaamaatrasaaro vaanchansa puurnataam | vakrastarunacandro’ntah satyanaamaa vyacintayat || 48

Tarunacandra hieß zu Recht „Schmaler Mond“, der, kaum wahrnehmbar, zur Fülle strebte.

Der verschlagene Kerl dachte somit, als er das hörte:

मूर्खोऽयं नृपतिर्भोज्यो मया वेत्स्यामि च क्रमात् । इति संचिन्त्य स भिषक्तमेवमवदन्नृपम् ॥ ४९

muurkho’yam nrpatirbhojyo mayaa vetsyaami ca kramaat | iti samcintya sa bhishaktamevamavadannrpam || 49

‚Ich weiß schon, wie ich den Trottel Stück für Stück ausnehmen kann!‘ Mit diesem Vorsatz sprach der Arzt zum König:

एकस्त्वं भूगृहे मासानष्टौ यदिदमौषधम् । उपयुङ्क्षे ततो देव जरामपनयामि ते ॥ ५०

ekastvam bhuugrhe maasaanashtau yadidamaushadham | upayunkshe tato deva jaraamapanayaami te || 50

„Wenn du acht Monate lang in einem Kellerloch diese Medizin einnimmst,

will ich dir, mein Gebieter, das Altern schon austreiben.“

एतच्छ्रुत्वैव स नृपस्तद्भूगृहमकारयत् । क्षमन्ते न विचारं हि मूर्खा विषयलोलुपाः ॥ ५१

etacchrutvaiva sa nrpastadbhuugrhamakaarayat | kshamante na vicaaram hi muurkhaa vishayalolupaah || 51

Als er das hörte, ließ der König ein Erdloch ausheben.

Narren die nach Sinnenkitzel lechzen, dulden keinen klaren Gedanken.

राजन्सत्त्वेन पूर्वेषां तपसा च दमेन च । रसायनानि सिद्धानि प्रभावेन युगस्य च ॥ ५२

raajansattvena puurveshaam tapasaa ca damena ca | rasaayanaani siddhaani prabhaavena yugasya ca || 52

„König, durch Güte, Entbehrung und Selbstzucht der Altvorderen, und unter dem starken Einfluss des Goldenen Zeitalters waren die Lebenselixire noch wirksam,

अद्यत्वे च श्रुतान्येव रसान्येतानि भूपते । सामग्र्यभावात्कुर्वन्ति यत्प्रत्युत विपर्ययम् ॥ ५३

adyatve ca shrutaanyeva rasaanyetaani bhuupate | saamagryabhaavaatkurvanti yatpratyuta viparyayam || 53

aber heutzutage, König, kennt man diese Säfte nur noch vom Hörensagen.

Mangels richtiger Zutaten bewirken sie genau das Gegenteil!

तन्न युक्तमिदं धूर्ताः क्रीडन्त्येव हि बालिशैः । किं देव समतिक्रान्तमागच्छति पुनर्वयः ॥ ५४

tanna yuktamidam dhuurtaah kriidantyeva hi baalishaih | kim deva samatikraantamaagacchati punarvayah || 54

Gegen Altern hilft kein Mittelchen. Mit den Vertrauensseligen treiben Quacksalber nur ihren Schabernack.

Warum sollte, o König, verwehte Jugendblüte wiederkehrn?“

इत्यादि मन्त्रिणां वाक्यं न लेभे तस्य चान्तरम् । आवृते हृदये राज्ञो गाढया भोगतृष्णया ॥ ५५

ityaadi mantrinaam vaakyam na lebhe tasya caantaram | aavrte hrdaye raajno gaadhayaa bhogatrshnayaa || 55

Diese und andere Worte seiner Minister erreichten sein Innerstes nicht.

Verschüttet lag sein Herz in tiefverwurzelter Genussgier.

विवेश च गिरा तस्य भिषजस्तत्स भूगृहम् । एकाकी वारिताशेषराजोचितपरिच्छदः ॥ ५६

vivesha ca giraa tasya bhishajastatsa bhuugrham | ekaakii vaaritaashesharaajocitaparicchadah || 56

Laut Anweisung seines Arztes betrat er das Loch allein, ohne das ganze einem König ansonsten zustehende Gefolge.

एको वैद्यः स्वभृत्येन सहैकेनैव तस्य सः । तत्रौषधादिचर्यायां बभूव परिचारकः ॥ ५७

eko vaidyah svabhrtyena sahaikenaiva tasya sah | tatraushadhaadicaryaayaam babhuuva paricaarakah || 57

Allein, außer mit einem Diener des Arztes, wurde er dort auch mit Tinkturen und Prozeduren

zu seinem Erfüllungsgehilfen.

तस्थौ च तत्र स नृपो भूमिगर्भे तमोमये । अज्ञान इव भूयस्त्वात्प्रसृते हृदयाद्बहिः ॥ ५८

tasthau ca tatra sa nrpo bhuumigarbhe tamomaye | ajnaana iva bhuuyastvaatprasrte hrdayaadbahih || 58

Der König steckte in seinem Kellerloch in tiefster Finsternis, die als Ignoranz seinem Herzen entwichen schien,

wo sie sich bis zum Überfließen aufgestaut hatte.

गतेषु चात्र मासेषु षण्मात्रेष्वस्य भूपतेः । विलोक्याभ्यधिकीभूतां तां जरां स शठो भिषक् ॥ ५९

gateshu caatra maaseshu shanmaatreshvasya bhuupateh | vilokyaabhyadhikiibhuutaam taam jaraam sa shatho bhishak || 59

Sechs Monate waren vergangen, als der hinterhältige Arzt bemerkte,

daß des Königs Altersschwachsinn weiter fortgeschritten war.

आजहार कमप्येकं पुरुषं तादृशाकृतिम् । राजानं त्वां करोमीति युवानं कृतसंविदम् ॥ ६०

aajahaara kamapyekam purusham taadrshaakrtim | raajaanam tvaam karomiiti yuvaanam krtasamvidam || 60

Er schleppte einen jungen Kerl herbei, der dem König ähnlich sah. Mit dem vereinbarte er: „Ich mach dich zum König.“

ततः सुरङ्गां भूगेहे दूराद्दत्त्वात्र तं नृपम् । सुप्तं हत्वा तया नीत्वा सोऽन्धकूपेऽक्षिपन्निशि ॥ ६१

tatah surangaam bhuugehe duuraaddattvaatra tam nrpam | suptam hatvaa tayaa niitvaa so’ndhakuupe’kshipannishi || 61

Dann grub er von weitem einen Tunnel bis zu der Höhle. Den König erschlug er im Schlaf

und zog ihn durch den Tunnel ins Freie, wo er ihn in einen zugewachsenen Brunnen warf.

तयैव पुरुषं तं च तरुणं तत्र भूगृहे । प्रवेश्य स्थापयामास सुरङ्गां पिदधे च ताम् ॥ ६२

tayaiva purusham tam ca tarunam tatra bhuugrhe | praveshya sthaapayaamaasa surangaam pidadhe ca taam || 62

In der selben Nacht schmuggelte er auch den jungen Mann in das Verlies.

Der blieb darin zurück, während er den unterirdischen Tunnel verschloss.

सम्प्राप्य मूढबुद्धीनामवकाशं निरर्गलम् । उच्छृङ्खलमतिः कुर्यात्प्राकृतः किं न साहसम् ॥ ६३

sampraapya muudhabuddhiinaamavakaasham nirargalam | ucchrnkhalamatih kuryaatpraakrtah kim na saahasam || 63

Welche Untaten beginge ein gemeiner Mann mit entfesselten Phantasien nicht,

der bei Menschen mit eingetrübtem Geist auf unbeschränkten Freiraum stößt?

ततः स सर्वाः प्रकृतीर्वैद्योऽन्येद्युरभाषत । अजरोऽयं कृतस्तावत्षड्भिर्मासैर्मया नृपः ॥ ६४

tatah sa sarvaah prakrtiirvaidyo’nyedyurabhaashata | ajaro’yam krtastaavatshadbhirmaasairmayaa nrpah || 64

Anderntags rief der Arzt allen Untertanen zu: „Innerhalb von sechs Monaten habe ich dafür gesorgt,

daß unser König nicht mehr altert!

मासद्वयेन चैतस्य रूपमन्यद्भविष्यति । तद्दूरात्किंचिदात्मानमस्मै दर्शयताधुना ॥ ६५

maasadvayena caitasya ruupamanyadbhavishyati | tadduuraatkimcidaatmaanamasmai darshayataadhunaa || 65

Noch zwei Monate, und er hat eine andere Form. Jetzt tretet schon etwas näher heran und zeigt euch ihm!“

इत्युक्त्वा भूगृहद्वारि सर्वानानीय दर्शयन् । तस्मै न्यवेदयद्यूने स तेषां नामकर्मणी ॥ ६६

ityuktvaa bhuugrhadvaari sarvaanaaniiya darshayan | tasmai nyavedayadyuune sa teshaam naamakarmanii || 66

Danach führte er sie alle vor das Tor zum Verlies und stellte sie vor,

indem er dem Jüngling eines jeden Namen und Beruf nannte.

इत्यन्तःपुरपर्यन्तं मासद्वितयमन्वहम् । भूगृहेऽबोधयद्युक्त्या युवानं पुरुषं स तम् ॥ ६७

ityantahpuraparyantam maasadvitayamanvaham | bhuugrhe’bodhayadyuktyaa yuvaanam purusham sa tam || 67

Mit dieser Finte machte er den jungen Burschen im Keller jeden Tag während dieser zwei Monate

sogar mit den Bewohnerinnen der Frauengemächer vertraut.

प्राप्ते च समये तं स भोगपुष्टं धरागृहात् । उज्जहाराजरः सोऽयं जातो राजेत्युदाहरन् ॥ ६८

praapte ca samaye tam sa bhogapushtam dharaagrhaat | ujjahaaraajarah so’yam jaato raajetyudaaharan || 68

Als die Zeit gekommen war und der Bursche sich einen Wanst angefressen hatte,

holte er ihn aus seinem Erdloch hervor und rief: „Hier ist euer neugeborener König!“

ततश्चौषधिसंसिद्धः सैष राजेति तत्र सः । पर्यवार्यत हृष्टाभिः पुमान्प्रकृतिभिर्युवा ॥ ६९

tatashcaushadhisamsiddhah saisha raajeti tatra sah | paryavaaryata hrshtaabhih pumaanprakrtibhiryuvaa || 69

„Das ist unser König, von Elixieren wiederhergestellt!“ frohlockten die glücklichen Untertanen

und umringten den Jüngling.

अथ स्नातस्तथा लब्धराज्यो राजोचिताः क्रियाः । चकार स सहामात्यैः सोत्सवस्तरुणः पुमान् ॥ ७०

atha snaatastathaa labdharaajyo raajocitaah kriyaah | cakaara sa sahaamaatyaih sotsavastarunah pumaan || 70

So übernahm der junge Mann das Königreich, nahm ein Bad und versah mit Hilfe seiner Minister

bei bester Laune die königlichen Pflichten.

तदाप्रभृति तस्थौ च कुर्वन्राज्यं सुखेन सः । नामाजर इति प्राप्य क्रीडन्नन्तःपुरैः सह ॥ ७१

tadaaprabhrti tasthau ca kurvanraajyam sukhena sah | naamaajara iti praapya kriidannantahpuraih saha || 71

Seit dieser Zeit regierte er sein Reich mit leichter Hand.

Er nahm den Namen Ajara, der Alterslose, an und poussierte mit den Haremsdamen.

सर्वे चैतमसम्भाव्यवैद्यवृत्ताविशङ्किनः । रसायमपरावृत्तरूपं स्वं मेनिरे प्रभुम् ॥ ७२

sarve caitamasambhaavyavaidyavrttaavishankinah | rasaayamaparaavrttaruupam svam menire prabhum || 72

Und sie alle hielten ihn für ihren früheren, durch Säfte wiederhergestellten König.

An den Methoden des unglaubwürdigen Doktors zweifelte niemand.

प्रीत्यानुरञ्ज्य प्रकृतीर्देवीं च कमलप्रभाम् । सोऽथ स्वमित्रैरजरो राजाभुङ्क्त सह श्रियम् ॥ ७३

priityaanuranjya prakrtiirdeviim ca kamalaprabhaam | so’tha svamitrairajaro raajaabhunkta saha shriyam || 73

Mit seiner Liebenswürdigkeit nahm König Ajara die Untertanen und Königin Kamalaprabha für sich ein

und schwelgte mit seinen Kumpanen im Luxus.

मित्रं भेषजचन्द्राख्यं तथान्यं पद्मदर्शनम् । उभे आत्मसमे चक्रे हस्त्यश्वग्रामपूरिते ॥ ७४

mitram bheshajacandraakhyam tathaanyam padmadarshanam | ubhe aatmasame cakre hastyashvagraamapuurite || 74

Seine beiden Freunde Bheshajacandra und Padmadarshana machte er zu Seinesgleichen,

indem er sie mit Elefanten, Pferden und Dörfern beehrte.

वैद्यं तरुणचन्द्रं तु प्रक्रियार्थममानयत् । न तु तस्मिन्विशश्वास सत्यधर्मच्युतात्मनि ॥ ७५

vaidyam tarunacandram tu prakriyaarthamamaanayat | na tu tasminvishashvaasa satyadharmacyutaatmani || 75

Für seine Beförderung respektierte er den Arzt zwar, vertraute ihm jedoch nicht,

war doch dessen Seele von Wahrheit und Gesetz abgefallen.

एकदा च स वैद्यस्तं स्वैरं राजानमब्रवीत् । किं मामगणयित्वैव स्वातस्त्र्येण विचेष्टसे ॥ ७६

ekadaa ca sa vaidyastam svairam raajaanamabraviit | kim maamaganayitvaiva svaatastryena viceshtase || 76

Irgendwann sprach der Arzt von sich aus den König an: „Warum beziehst du mich bei deinen Entscheidungen

nicht mit ein, sondern handelst nach eigenem Gutdünken?

तद्विस्मृतं यदा राजा भवानिह मया कृतः । तच्छ्रुत्वैव स राजा तमजरो वैद्यमभ्यधात् ॥ ७७

tadvismrtam yadaa raajaa bhavaaniha mayaa krtah | tacchrutvaiva sa raajaa tamajaro vaidyamabhyadhaat || 77

Der Herr hat wohl vergessen, daß ich ihn hier zum König gemacht habe!“

Als König Ajara das hörte, widersprach er dem Arzt:

अहो मूर्खोऽसि कः कस्य कर्ता दातापि वा पुमान् । प्राक्तनं कर्म हि सखे करोति च ददाति ॥ ७८

aho muurkho’si kah kasya kartaa daataapi vaa pumaan | praaktanam karma hi sakhe karoti ca dadaati || 78

„Hach bist du dumm! Ist es wirklich der Mann, der handelt oder einem anderen etwas zufügt?

Es ist die frühere Tat, mein Freund, die da handelt und zufügt!

अतस्त्वं मा कृथा दर्पं तपःसिद्धमिदं हि मे । एतच्च दर्शयिष्यामि प्रत्यक्षमचिरेण ते ॥ ७९

atastvam maa krthaa darpam tapahsiddhamidam hi me | etacca darshayishyaami pratyakshamacirena te || 79

Also gib nicht so an! Das Ganze ist ein Erfolg meiner Entbehrungen. Ich will’s dir beweisen, dann siehst du bald selbst!“

इत्युक्तस्तेन स त्रस्त इव वैद्यो व्यचिन्तयत् । अहो किमप्यधृष्टोऽयं धीरो ज्ञानीव भाषते ॥ ८०

ityuktastena sa trasta iva vaidyo vyacintayat | aho kimapyadhrshto’yam dhiiro jnaaniiva bhaashate || 80

Auf diese Widerrede hin überlegte der Arzt erschrocken: ‚He, der ist nicht zu beeindrucken!

Redet wie ein Weiser so überzeugt!

यद्रहस्यान्तरङ्गत्वं स्वामिसंवननं परम् । तदपि क्षमते नास्मिन्ननुवर्त्यस्तदेष मे ॥ ८१

yadrahasyaantarangatvam svaamisamvananam param | tadapi kshamate naasminnanuvartyastadesha me || 81

Wenn unser gemeinsames Geheimnis, der höchste Gunstbeweis des Überlegenen,

sich bei dem hier nicht bewehrt, muß ich mich ihm wohl fügen!

पश्यामि तावत्किमयं साक्षान्मे दर्शयिष्यति । इत्यालोच्य तथेत्येवं भिषक्तूष्णीं बभूव सः ॥ ८२

pashyaami taavatkimayam saakshaanme darshayishyati | ityaalocya tathetyevam bhishaktuushniim babhuuva sah || 82

Inzwischen seh ich mir an, was er mir zeigen will. So mach ich das!“

Nach diesen Überlegungen hatte der Arzt sich wieder im Griff.

अन्येद्युश्चाजरो राजा परिभ्रान्तुं स निर्ययौ । क्रीडंस्तरुणचन्द्राद्यैः सेव्यमानः सुहृत्सखः ॥ ८३

anyedyushcaajaro raajaa paribhraantum sa niryayau | kriidamstarunacandraadyaih sevyamaanah suhrtsakhah || 83

Am nächsten Tag ging König Ajara, umhegt von Tarunacandra und seinen anderen Freunden,

auf einen Spaziergang ins Freie.

भ्राम्यन्प्राप्तो नदीतीरं यस्या मध्ये ददर्श सः । प्रवाहे वहदायातं सौवर्णं पद्मपञ्चकम् ॥ ८४

bhraamyanpraapto nadiitiiram yasyaa madhye dadarsha sah | pravaahe vahadaayaatam sauvarnam padmapancakam || 84

So gelangte er dann auch ans Flußufer, wo er in der Mitte des Stroms fünf goldene Lotusse vorbeischwimmen sah.

आनाययच्च भृत्यैस्तद्गृहीत्वा प्रविलोक्य च । वैद्यं तरुणचन्द्रं तं जगाद निकटस्थितम् ॥ ८५

aanaayayacca bhrtyaistadgrhiitvaa pravilokya ca | vaidyam tarunacandram tam jagaada nikatasthitam || 85

Er ließ sie von seinen Dienern herbeiholen, nahm sie in die Hand, sah sie sich an

und sagte zu dem neben ihm stehenden Arzt Tarunacandra:

नदीतीरेण गच्छ त्वमुपरिष्टादितोऽमुना । उत्पत्तिस्थानमेतेषां पङ्कजानां गवेषय ॥ ८६

nadiitiirena gaccha tvamuparishtaadito’munaa | utpattisthaanameteshaam pankajaanaam gaveshaya || 86

„Geh am Flußufer entlang stromauf bis zur Quelle und halt Ausschau nach dem Ursprungsort dieser Lotusse!

तच्च दृष्ट्वा त्वमागच्छेः सुमहत्कौतुकं हि मे । अद्भुतेष्वेषु पद्मेषु त्वं च दक्षः सुहृन्मम ॥ ८७

tacca drshtvaa tvamaagaccheh sumahatkautukam hi me | adbhuteshveshu padmeshu tvam ca dakshah suhrnmama || 87

Wenn du ihn gefunden hast, komm wieder her. Ich bin sehr neugierig,

was es mit diesen phantastischen Lotussen auf sich hat. Du bist doch mein gewitzter Freund!“

इत्युक्त्वा प्रेषितस्तेन राज्ञा स विवशो भिषक् । यथादिष्टेन मार्गेण तथेति प्रययौ ततः ॥ ८८

ityuktvaa preshitastena raajnaa sa vivasho bhishak | yathaadishtena maargena tatheti prayayau tatah || 88

So von dem König beauftragt willigte der Mediziner lustlos ein und ging mit den Worten „Mach ich“

den vorgeschriebenen Weg entlang davon.

राजाप्ययासीत्स्वपुरं स च गच्छन्भिषक्क्रमात् । प्रापदायतनं शैवं नद्यास्तस्यास्तटस्थितम् ॥ ८९

raajaapyayaasiitsvapuram sa ca gacchanbhishakkramaat | praapadaayatanam shaivam nadyaastasyaastatasthitam || 89

Der König aber ging in seine Stadt zurück. Während der Arzt so vor sich hinwanderte,

gelangte er an einen Shivatempel, der am Flußufer stand.

तदग्रे तत्सरित्तीर्थतटे वटमहातरुम् । अपश्यल्लम्बमानं च तस्मिन्नरकरङ्ककम् ॥ ९०

tadagre tatsarittiirthatate vatamahaatarum | apashyallambamaanam ca tasminnarakarankakam || 90

Vor diesem wuchs, nah am Steilufer, ein ausladender Banyanbaum.

Von dem sah er ein menschliches Skelett herabhängen.

ततः श्रान्तः कृतस्नानो देवमभ्यर्च्य तत्र सः । यावत्तिष्ठति मेघोऽत्र तावदागत्य वृष्टवान् ॥ ९१

tatah shraantah krtasnaano devamabhyarcya tatra sah | yaavattishthati megho’tra taavadaagatya vrshtavaan || 91

Er war erschöpft, nahm ein Bad und betete den Gott an. Währenddessen hatte sich eine Regenwolke zusammengeballt.

Die entließ ihren Regenguß.

मेघाभिवृष्टात्तस्माच्च वटशाखावलम्बिनं । मानुषास्थिकरङ्काद्ये न्यपतंस्तोयबिन्दवः ॥ ९२

meghaabhivrshtaattasmaacca vatashaakhaavalambinah | maanushaasthikarankaadye nyapatamstoyabindavah || 92

Die Regentropfen aus der Wolke trafen zuerst auf das im Banyanbaum hängende Knochengerüst,

und fielen dann ins Wasser.

नद्यास्तीर्थजले तस्यास्तेभ्यस्तानि ददर्श सः । जायमानानि पद्मानि सौवर्णानि क्षणाद्भिषक् ॥ ९३

nadyaastiirthajale tasyaastebhyastaani dadarsha sah | jaayamaanaani padmaani sauvarnaani kshanaadbhishak || 93

Da sah der Arzt, wie aus den ins Wasser am Flussufer fallenden Tropfen goldene Lotusse wurden.

अहो किमिदमाश्चर्यं कं पृच्छाम्यजने वने । यदि वा वेद कः सर्गं बह्वाश्चर्यमयं विधेः ॥ ९४

aho kimidamaashcaryam kam prcchaamyajane vane | yadi vaa veda kah sargam bahvaashcaryamayam vidheh || 94

‚Das ist ja phantastisch! Wen frag ich bloß in dem menschenleeren Wald hier?

Oder weiß überhaupt einer, wieviel Wunderbares das Schicksal hervorbringt?

दृष्टस्तावन्मया सोऽयं कनकाम्भोरुहाकरः । तदेतत्प्रक्षिपाम्यत्र तीर्थे नरकलेवरम् ॥ ९५

drshtastaavanmayaa so’yam kanakaambhoruhaakarah | tadetatprakshipaamyatra tiirthe narakalevaram || 95

Nun da ich den Ursprung der goldenen Wassergewächse gesehen habe,

will ich den menschlichen Kadaver gleich vom Steilufer herabwerfen.

धर्मोऽस्तु वैतत्पृष्ठे च जायन्तामम्बुजानि वा । इत्यालोच्य स वृक्षाग्रात्ततः कङ्कालमक्षिपत् ॥ ९६

dharmo’stu vaitatprshthe ca jaayantaamambujaani vaa | ityaalocya sa vrkshaagraattatah kankaalamakshipat || 96

Dann wird ihm einerseits Recht zuteil und andererseits können noch Lotusse aus seinem Rücken sprießen.‘

Mit diesen Überlegungen warf er das Skelett aus luftiger Höhe vom Baum herab.

नीत्वा च तद्दिनं तत्र सिद्धकार्योऽपरेऽहनि । प्रत्यावर्तिष्ट स ततो भिषग्देशं निजं प्रति ॥ ९७

niitvaa ca taddinam tatra siddhakaaryo‘pare’hani | pratyaavartishta sa tato bhishagdesham nijam prati || 97

Also hatte der Arzt seine Aufgabe erledigt. Er blieb noch einen Tag dort und kehrte dann in sein Ursprungsland zurück.

दिनैः कतिपयैः प्राप तद्विलासपुरं च सः । तस्याजरस्य निकटं राज्ञोऽध्वकृशधूसरः ॥ ९८

dinaih katipayaih praapa tadvilaasapuram ca sah | tasyaajarasya nikatam raajno’dhvakrshadhuusarah || 98

Nach ein paar Tagen kam er in Vilasapura an. Von seiner Wanderung ausgemergelt und staubig

begab er sich zu König Ajara.

द्वाःस्थेनावेदितो यावत्प्रविश्य चरणानतः । स पृष्टकुशलो राज्ञा वृत्तान्तं वक्ति तं भिषक् ॥ ९९

dvaahsthenaavedito yaavatpravishya caranaanatah | sa prshtakushalo raajnaa vrttaantam vakti tam bhishak || 99

Der Torwächter kündigte ihn an, und er warf sich dem König zu Füßen. Der fragte den Arzt nach seinem Wohlbefinden.

Dieser hob an ihm seine Geschichte zu erzählen.

तावत्स विजनं कृत्वा राजा तं स्वयमभ्यधात् । दृष्टं हेमाम्बुजोत्पत्तिस्थानं तद्भवता सखे ॥ १००

taavatsa vijanam krtvaa raajaa tam svayamabhyadhaat | drshtam hemaambujotpattisthaanam tadbhavataa sakhe || 100

Derweil schickte der König alle raus und sprach aus freien Stücken:

„Jetzt hast du also den Ursprungsort der goldenen Lotusse gesehen, mein Freund.

तत्क्षेत्रमुत्तमं चैवं तत्र दृष्टस्त्वया च सः । करङ्गो वटवृक्षे तां प्राक्तनीं विद्धि मे तनुम् ॥ १०१

tatkshetramuttamam caivam tatra drshtastvayaa ca sah | karango vatavrkshe taam praaktaniim viddhi me tanum || 101

Damit hast du Shivas heiligen Platz gesehen. Und das Skelett im Banyanbaum, so wisse, war mein früherer Körper.

तदूर्ध्वपादेन मया लम्बमानेन कुर्वता । तपस्तत्र पुरा त्यक्तमुपशोष्य कलेवरम् ॥ १०२

taduurdhvapaadena mayaa lambamaanena kurvataa | tapastatra puraa tyaktamupashoshya kalevaram || 102

Einst hing ich da mit den Füßen nach oben um mein Fleisch zu ertöten.

Nur den ausgetrockneten Kadaver hinterließ ich.

तपसस्तस्य माहात्म्यात्करङ्कात्प्रच्युतैस्ततः । मेघाम्बुभिस्ते जायन्ते पद्मास्तत्र हिरण्मयाः ॥ १०३

tapasastasya maahaatmyaatkarankaatpracyutaistatah | meghaambubhiste jaayante padmaastatra hiranmayaah || 103

Der starken Wirkung meiner Selbstqual wegen bringen Regentropfen,

wenn sie von meinem Skelett herabfallen, goldene Lotusse hervor.

स करङ्कश्च यत्क्षिप्तस्तीर्थे तत्र मम त्वया । युक्तं तद्विहितं त्वं हि मित्रं मे पूर्वजन्मनि ॥ १०४

sa karankashca yatkshiptastiirthe tatra mama tvayaa | yuktam tadvihitam tvam hi mitram me puurvajanmani || 104

Und daß du meine Leiche dort ins heilige Wasser geworfen hast, war konsequent weil vorherbestimmt,

denn du warst in einem früheren Leben mein Freund.

एष भेषजचन्द्रश्च तथासौ पद्मदर्शनः । एतावपि च तज्जन्मसंगतौ सुहृदौ मम ॥ १०५

esha bheshajacandrashca tathaasau padmadarshanah | etaavapi ca tajjanmasamgatau suhrdau mama || 105

Bheshajacandra und Padmadarshana waren in jenem Leben auch zwei Freunde, die mit mir zusammengingen.

तत्तस्य तपसो मित्र प्राक्तनस्य प्रभावतः । जातिस्मरत्वं ज्ञानं च राज्यं चोपनतं मम ॥ १०६

tattasya tapaso mitra praaktanasya prabhaavatah | jaatismaratvam jnaanam ca raajyam copanatam mama || 106

Es sind die Auswirkungen meiner früheren Selbstqual, mein Freund,

daß mir die Erinnerung an mein früheres Leben, Klugheit und ein Königreich zuteil wurden.

तदेतद्दर्शितं तुभ्यं युक्त्या प्रत्यक्षतो मया । भवत्क्षिप्तास्थिसंघातं साभिज्ञानं च वर्णितम् ॥ १०७

tadetaddarshitam tubhyam yuktyaa pratyakshato mayaa | bhavatkshiptaasthisamghaatam saabhijnaanam ca varnitam || 107

Unter einem Vorwand lieferte ich dir den anschaulichen Beweis dafür, und du hast mir zur Bestätigung erzählt,

wie du meinen Knochenhaufen herabgeworfen hast.

तस्मात्तुभ्यं मया राज्यमदायीति मम त्वया । अहंकारो न कर्तव्यः स्थाप्यं चेतो न दुःस्थितम् ॥ १०८

tasmaattubhyam mayaa raajyamadaayiiti mama tvayaa | ahamkaaro na kartavyah sthaapyam ceto na duhsthitam || 108

Also maß dir nicht an zu behaupten: ‚Ich war’s, der dir zum Königreich verhalf!‘

Stell deine Fähigkeit zu denken nicht auf wacklige Beine!

विना हि प्राक्तनं कर्म न दाता कोऽपि कस्यचित् । आगर्भाज्जन्तुरश्नाति पूर्वकर्मतरोः फलम् ॥ १०९

vinaa hi praaktanam karma na daataa ko’pi kasyacit | aagarbhaajjanturashnaati puurvakarmataroh phalam || 109

Denn keiner gibt einem anderen irgendwas ohne die Tat von Früher.

Schon als Fötus essen wir die Frucht vom Baum unserer früheren Taten!“

इत्युक्तः स भिषक्तेन राज्ञा दृष्ट्वा तथैव तत् । असंतोषं पुनर्नैव तत्सेवासुखितोऽभगात् ॥ ११०

ityuktah sa bhishaktena raajnaa drshtvaa tathaiva tat | asamtosham punarnaiva tatsevaasukhito’bhagaat || 110

Nachdem der König seinem Arzt das erklärt hatte, sah dieser, daß es sich so verhielt.

Glücklich führte er seine Leibarztpraxis und war seitdem nie wieder enttäuscht.

सोऽपि राजाजरो जातिस्मरस्तं भिषजं ततः । सम्मान्यार्थप्रदानेन यथोचितमुदारधीः ॥ १११

so’pi raajaajaro jaatismarastam bhishajam tatah | sammaanyaarthapradaanena yathocitamudaaradhiih || 111

Der hochherzige König Ajara, der sich seiner früheren Geburt erinnerte, beschenkte den Arzt zum Zeichen seiner Anerkennung wie es sich geziemte.

अन्तःपुरैः सुहृद्भिश्च साकं नयजितां महीम् । भुञ्जानः सुकृतप्राप्तां सुखमास्तापकण्टकाम् ॥ ११२

antahpuraih suhrdbhishca saakam nayajitaam mahiim | bhunjaanah sukrtapraaptaam sukhamaastaapakantakaam || 112

Mit Haremsdamen und Freunden genoss er die weite Welt, die er mit seiner Politik erobert,

eigentlich aber schon durch seine früheren guten Taten glücklich und von Widersachern frei erlangt hatte.

एवं भवति लोकेऽस्मिन्देव सर्वस्य सर्वदा । प्राक्कर्मोपार्जितं जन्तोः सर्वमेव शुभाशुभम् ॥ ११३

evam bhavati loke’smindeva sarvasya sarvadaa | praakkarmopaarjitam jantoh sarvameva shubhaashubham || 113

Also ist Gutes wie Schlechtes, alles, was dem Menschen überall in dieser Welt geschieht, o König,

durch frühere Taten erworben.

तस्मात्त्वमपि नः स्वामी मन्ये जन्मान्तरार्जितः । सत्स्वन्येषेवमस्माकं प्रसन्नोऽस्यन्यथा कथम् ॥ ११४

tasmaattvamapi nah svaamii manye janmaantaraarjitah | satsvanyeshevamasmaakam prasanno’syanyathaa katham || 114

Darum glaube ich, daß wir dich in einem anderen Leben als unseren Meister verdient haben.

Warum sonst solltest du ausgerechnet uns gewogen sein, wenn noch andere da sind?“

इत्यपूर्वरमणीयविचित्रां कान्तया सह तपन्तकवक्त्रात् ।

संनिशम्य स कथामुदतिष्ठत्स्नातुमत्र नरवाहनदत्तः ॥ ११५

ityapuurvaramaniiyavicitraam kaantayaa saha tapantakavaktraat |

samnishamya sa kathaamudatishthatsnaatumatra naravaahanadattah || 115

Nachdem Naravahanadatta mit seiner Geliebten zusammen diese ungewöhnlich anregende Geschichte

aus Tapantakas Mund gehört hatte, erhob er sich um zu baden.

कृतस्नानो गत्वा निकटमथ वत्सेशनृपतेः पितुर्मुञ्चन्मातुर्मुहुरमृतवर्षं नयनयोः ।

कृताहारस्ताभ्यां सह सदयितो मन्त्रिसहितः सुखैरापानाद्यैर्दिनमनयदेतां च रजनीम् ॥ ११६

krtasnaano gatvaa nikatamatha vatseshanrpateh piturmuncanmaaturmuhuramrtavarsham nayanayoh |

krtaahaarastaabhyaam saha sadayito mantrisahitah sukhairaapaanaadyairdinamanayadetaam ca rajaniim || 116

Frisch gebadet begab er sich zu seinem Vater, dem König von Vatsa. Immer wieder Regenströme von Lebenswasser in die Augen seiner Mutter ergießend, nahm er eine Mahlzeit ein und verbrachte den Rest des Tages und die Nacht mit ihnen, seiner Liebsten, den Ministern und Freunden bei einem Trinkgelage und allem, was dazugehört.

 

इति महाकविश्रीसोमदेवभट्टविरचिते कथासरित्सागरे रत्नप्रभालम्बके षष्टस्तरङ्गः ।

iti mahaakavishriisomadevabhattaviracite kathaasaritsaagare ratnaprabhaalambake shashtastarangah |

Damit endet das sechste Kapitel im Buch Ratnaprabha in dem Weltmeer gespeist aus Strömen von Erzählungen,

wie es der Dichterfürst Somadeva Bhatta verfasst hat.