Mitleid ist die Rache der Erhabenen

 

आदितस्तरङ्गः ३९ aaditastarangah Kapitel 39

 

पञ्चमस्तरङ्गः pancamastarangah Die 5. Welle Kapitel 5

 

एवं कथितवत्यत्र मरुभूतौ चमूपतिः । नरवाहनदत्तस्य पुरो हरिशिखोऽब्रवीत् ॥ १

evam kathitavatyatra marubhuutau camuupatih | naravaahanadattasya puro harishikho’braviit || 1

Als Marubhuti seine Geschichte erzählt hatte, stand General Harishikha vor Naravahanadatta auf und warf ein:

सत्यमेव न सुस्त्रीणां भर्तुरन्यत्परायणम् । तथा च श्रूयतामेषात्यत्र चित्रतरा कथा ॥ २

satyameva na sustriinaam bharturanyatparaayanam | tathaa ca shruuyataameshaatyatra citrataraa kathaa || 2

„Schon wahr, gute Frauen stellen keinen anderen über ihren Mann. Hört euch diese noch erstaunlichere Geschichte dazu an:

वर्धमानपुरं नाम यदस्ति नगरं भुवि । तत्र वीरभुजाख्योऽभूद्राजा धर्मभृतां वरः ॥ ३

vardhamaanapuram naama yadasti nagaram bhuvi | tatra viirabhujaakhyo’bhuudraajaa dharmabhrtaam varah || 3

In Vardhamana, einer Stadt hier auf der Erde, lebte einst König Virabhuja, ein wahrhaft Gerechter.

अन्तःपुरशते तस्य विद्यमानेऽप्यभूत्प्रभोः । एका गुणवरा नाम राज्ञी प्राणाधिकप्रिया ॥ ४

antahpurashate tasya vidyamaane’pyabhuutprabhoh | ekaa gunavaraa naama raajnii praanaadhikapriyaa || 4

Obwohl Herr über hundert Frauen im Harem, war einzig Königin Gunavara ihm lieber als sein eigenes Leben.

पत्नीशतस्य मध्ये च न तावद्दैवयोगतः । एकस्यामपि कस्यांचित्पुत्रस्तस्योदपद्यत ॥ ५

patniishatasya madhye ca na taavaddaivayogatah | ekasyaamapi kasyaamcitputrastasyodapadyata || 5

Das Schicksal wollte es jedoch, daß unter seinen hundert Frauen nicht eine einzige war, die ihm einen Sohn geboren hätte.

तेन वैद्यं स पप्रच्छ श्रुतवर्धनसंज्ञकम् । कच्चिदस्त्यौषधं तादृग्येन स्यात्पुत्रसम्भवः ॥ ६

tena vaidyam sa papraccha shrutavardhanasamjnakam | kaccidastyaushadham taadrgyena syaatputrasambhavah || 6

Schließlich fragte er seinen Arzt Shrutavardhana, ob es eine Arznei gebe, die ihm eine Sohngeburt ermöglichte.

तच्छ्रुत्वा सोऽब्रवीद्वैद्यो देवैतत्साधयाम्यहम् । वन्यछगलकः किं तु देवेनानाय्यतां मम ॥ ७

tacchrutvaa so’braviidvaidyo devaitatsaadhayaamyaham | vanyachagalakah kim tu devenaanaayyataam mama || 7

Der Arzt hörte und versprach: „Das will ich wohl bewerkstelligen. Allerdings muss der Herr mir ein Waldzicklein herbeischaffen.“

इत्याकर्ण्य भिषग्वाक्यं प्रतीहारं स भूपतिः । आदिश्यानाययामास तस्य छगलकं वनात् ॥ ८

ityaakarnya bhishagvaakyam pratiihaaram sa bhuupatih | aadishyaanaayayaamaasa tasya chagalakam vanaat || 8

Der König hörte und befahl seinem Torwächter, ihm eine Ziege aus dem Wald zu besorgen.

तं छागं राजसूदेभ्यः समर्प्य स भिषक्ततः । तन्मांसैः साधयामास राज्ञ्यर्थं रसकोत्तमम् ॥ ९

tam chaagam raajasuudebhyah samarpya sa bhishaktatah | tanmaamsaih saadhayaamaasa raajnyartham rasakottamam || 9

Die königlichen Köche überließen ihm die Ziege. Aus ihrem Fleisch kochte er eine gesunde Brühe für die Königin.

आदिशैकत्र राज्ञीनां मेलकं देवमर्चितुम् । गते राज्ञि मिलन्ति स्म देव्य एकत्र तत्र ताः ॥ १०

aadishaikatra raajniinaam melakam devamarcitum | gate raajni milanti sma devya ekatra tatra taah || 10

Der König befahl den Königinnen, sich zu versammeln, dann ging er beten. Die Königinnen versammelten sich.

एका तु मिलिता नासीद्राज्ञो गुणवरात्र सा । राज्ञो देवार्चनस्थस्य तत्कालं निकटे स्थिता ॥ ११

ekaa tu militaa naasiidraajno gunavaraatra saa | raajno devaarcanasthasya tatkaalam nikate sthitaa || 11

Einzig Gunavara war nicht unter ihnen, denn zu dem Zeitpunkt war sie bei dem König geblieben, der seine Andacht abhielt.

मिलिताभ्यश्च ताभ्यस्तत्पानार्थं चूर्णमिश्रितम् । अविभाव्यैव रसकं निःशेषं स ददौ भिषक् ॥ १२

militaabhyashca taabhyastatpaanaartham cuurnamishritam | avibhaavyaiva rasakam nihshesham sa dadau bhishak || 12

Der Arzt mischte ein Pulver in die Suppe und gab sie den Versammelten zu trinken.

Er merkte nicht, daß eine fehlte, und jene tranken alles aus.

क्षणात्कृतार्चनः सोऽत्रराजागत्य प्रियायुतः । वीक्ष्याशेषोपयुक्तं तद्द्रव्यं वैद्यं तमभ्यधात् ॥ १३

kshanaatkrtaarcanah so’traraajaagatya priyaayutah | viikshyaasheshopayuktam taddravyam vaidyam tamabhyadhaat || 13

Gleich nach der Andacht kam der König in Begleitung seiner Hauptfrau zurück.

Als er sah, daß der Wundertrank restlos aufgebraucht war, herrschte er den Medikus an:

अहो न स्थापितं किंचित्त्वया गुणवराकृते । यत्प्रधानोऽयमारम्भस्तदेव तव विस्मृतम् ॥ १४

aho na sthaapitam kimcittvayaa gunavaraakrte | yatpradhaano’yamaarambhastadeva tava vismrtam || 14

„Kerl, warum hat Er nichts übriggelassen für Gunavara? Hat Er das eigentliche Ziel,

dem die ganze Unternehmung gilt, aus den Augen verloren?“

इत्युक्त्वा स विलक्षं तं वैद्यं सूदान्नृपोऽब्रवीत् । किं तस्य छगलस्यास्ति मांसशेषोऽत्र कश्चन ॥ १५

ityuktvaa sa vilaksham tam vaidyam suudaannrpo’braviit | kim tasya chagalasyaasti maamsashesho’tra kashcana || 15

Nachdem der König den peinlich berührten Arzt so runtergeputzt hatte, fragte er die Köche:

„Ist noch irgendwelches Fleisch von dem Ziegenvieh übrig?“

शृङ्गे परे स्त इत्युक्ते सूदैर्वैद्योऽथ सोऽब्रवीत् । साधु तर्ह्युत्तमं हि स्याद्रसकं शृङ्गगर्भजम् ॥ १६

shrnge pare sta ityukte suudairvaidyo’tha so’braviit | saadhu tarhyuttamam hi syaadrasakam shrngagarbhajam || 16

„Höchstens noch die beiden Hörner“, erwiderten die Köche.

„Hervorragend!“, rief da der Arzt, „aus dem Innern der Hörner koch ich eine Bouillon!“

इत्युक्त्वा कारयित्वैव तत्ततः शृङ्गमांसतः । तस्यै गुणवरायै स चूर्णमिश्रं भिषग्ददौ ॥ १७

ityuktvaa kaarayitvaiva tattatah shrngamaamsatah | tasyai gunavaraayai sa cuurnamishram bhishagdadau || 17

Daraufhin ließ der Arzt aus dem fleischigen Horn die Brühe kochen, mischte Pulver hinein und verabreichte sie der Gunavara.

ततस्तस्याथ नवतिर्देव्यो राज्ञो नवाधिकाः । आसन्सगर्भाः काले च सर्वाः सुषुविरे सुतान् ॥ १८

tatastasyaatha navatirdevyo raajno navaadhikaah | aasansagarbhaah kaale ca sarvaah sushuvire sutaan || 18

Danach wurden die neunundneunzig Frauen des Königs schwanger und brachten alle zu ihrer Zeit Söhne zur Welt.

अर्वागुपात्तगर्भा च सा सर्वोत्तमलक्षणम् । प्रासूत स्म महादेवी पश्चाद्गुणवरा सुतम् ॥ १९

arvaagupaattagarbhaa ca saa sarvottamalakshanam | praasuuta sma mahaadevii pashcaadgunavaraa sutam || 19

Nach einer Weile empfing auch Königin Gunavara ihre Leibesfrucht

und brachte später doch noch einen Jungen mit allen glücklichen Kennzeichen zur Welt.

शृङ्गमांसरसोत्पन्नं नाम्ना शृङ्गभुजं च तम् । पिता वीरभुजश्चक्रे राजा कृतमहोत्सवः ॥ २०

shrngamaamsarasotpannam naamnaa shrngabhujam ca tam | pitaa viirabhujashcakre raajaa krtamahotsavah || 20

Da er dem fleischigen Horn entsprungen, gab sein Vater Virabhuja Heldenarm

ihm den Namen Shrngabhuja Hornarm und feierte ein gewaltiges Fest.

वर्धमानः सहान्यैस्तैर्भ्रातृभिर्वयसा परम् । कनिष्ठः सोऽभवत्तेषां गुणैर्ज्येष्ठतमस्त्वभूत् ॥ २१

vardhamaanah sahaanyaistairbhraatrbhirvayasaa param | kanishthah so’bhavatteshaam gunairjyeshthatamastvuabhuut || 21

Er wuchs mit seinen anderen Brüdern heran. Obwohl der Kleinste, war er,

was gute Eigenschaften angeht, bald der Größte von ihnen.

क्रमात्स राजपुत्रश्च रूपे कामसमोऽभवत् । धनुर्वेदेऽर्जुनसमो भीमसेनसमो बले ॥ २२

kramaatsa raajaputrashca ruupe kaamasamo’bhavat | dhanurvede’rjunasamo bhiimasenasamo bale || 22

Allmählich wurde der Prinz an Schönheit dem Liebesgotte gleich, im Bogenschießen wie Arjuna, wie Bhimasena an Kraft.

ततः सपुत्रां सुतरां दृष्ट्वा वीरभुजस्य ताम् । प्रियां गुणवरां राज्ञो देव्योऽन्या मत्सरं ययुः ॥ २३

tatah saputraam sutaraam drshtvaa viirabhujasya taam | priyaam gunavaraam raajno devyo’nyaa matsaram yayuh || 23

Nun war Gunavara also mit einem Sohn gesegnet und wurde wieder König Virabhujas Favoritin.

Als die anderen Königinnen das sahen, wurden sie eifersüchtig.

अथ तास्वयशोलेखा नाम राज्ञी दुराशया । सम्मन्त्र्य ताभिरन्याभिः सह कृत्वा च संविदम् ॥ २४

atha taasvayasholekhaa naama raajnii duraashayaa | sammantrya taabhiranyaabhih saha krtvaa ca samvidam || 24

Unter ihnen war diese niederträchtige Königin Ayasholekha. Mit den anderen sich absprechend zettelte sie eine Verschwörung an.

समस्ताभिः सपत्नीभिस्तं राजानं गृहागतम् । मृषाधृतमुखग्लानिः पृच्छन्तं कृच्छ्रतोऽब्रवीत् ॥ २५

samastaabhih sapatniibhistam raajaanam grhaagatam | mrshaadhrtamukhaglaanih prcchantam krcchrato’braviit || 25

Als der König mit seinen Frauen nach Hause kam, setzte sie eine bekümmerte Miene auf.

Jener fragte sie nach dem Grund, und sie brachte widerstrebend hervor:

आर्यपुत्र कथं नाम सहसे गृहदूषणम् । परस्य रक्षितावद्यं न रक्षस्यात्मनः कथम् ॥ २६

aaryaputra katham naama sahase grhaduushanam | parasya rakshitaavadyam na rakshasyaatmanah katham || 26

„Warum duldest du, edler Gatte, daß dein Haus befleckt wird?

Andere schützt du vor Schande, nur dich selbst schützt du nicht. Wie kommt das?

यः सुरक्षितनामायमन्तःपुरपतिर्युवा । तत्सक्ता हि त्वदीयैषा राज्ञी गुणवरा किल ॥ २७

yah surakshitanaamaayamantahpurapatiryuvaa | tatsaktaa hi tvadiiyaishaa raajnii gunavaraa kila || 27

Was dieser junge Haremswächter Surakshita ist – mit dem hängt doch die Königin Gunavara zusammen!

तदन्यस्य न लाभोऽस्ति सौविदल्लाभिरक्षिते । अन्तःपुरेऽत्र पुंसो यदतोऽसौ तेन संगता ॥ २८

tadanyasya na laabho’sti sauvidallaabhirakshite | antahpure’tra pumso yadato’sau tena samgataa || 28

Da kein anderer Zugang zum gutbewachten Frauenhaus hat, ist er der einzige Mann im Harem, und mit dem trifft sie sich da.

सर्वत्रान्तःपुरे चैतत्प्रसिद्धमिह गीयते । इत्युक्तः स तया राजा दध्यौ च विममर्श च ॥ २९

sarvatraantahpure caitatprasiddhamiha giiyate | ityuktah sa tayaa raajaa dadhyau ca vimamarsha ca || 29

Der ganze Harem kann dir ein Lied davon singen, was die da anstellen!“

Nachdem sie ihm das erzählt hatte, dachte der König  nach und überlegte.

गत्वा चैकैकशो राज्ञीरन्याः पप्रच्छ ताः क्रमात् । ताश्च तस्मै तथैवोचुः सर्वा रचितकैतवाः ॥ ३०

gatvaa caikaikasho raajniiranyaah papraccha taah kramaat | taashca tasmai tathaivocuh sarvaa racitakaitavaah || 30

Dann ging er nacheinander zu jeder einzelnen Königin, um sie zu befragen.

Und alle erzählten ihm, ihrer Absprache getreu, dasselbe.

ततः स मतिमान्राजा जितक्रोधो व्यचिन्तयत् । तयोः सम्भाव्यते नैतत्प्रवादश्चायमीदृशः ॥ ३१

tatah sa matimaanraajaa jitakrodho vyacintayat | tayoh sambhaavyate naitatpravaadashcaayamiidrshah || 31

Da der König klug war, überwand er seinen Zorn und dachte:

‚Das mit den beiden ist eher unwahrscheinlich. Aber so geht nun mal das Gerücht.

तदा निश्चित्य कार्यो मे प्रतिभेदो न कस्यचित् । युक्त्या तु परिहार्यौ तौ सम्प्रत्यन्तमवेक्षितुम् ॥ ३२

tadaa nishcitya kaaryo me pratibhedo na kasyacit | yuktyaa tu parihaaryau tau sampratyantamavekshitum || 32

Und wie ich in der Sache entscheide, darf ich keinem verraten. Ich will die beiden erstmal unter einem Vorwand verschonen.

Dann sehen wir weiter.‘

इति निश्चित्य सोऽन्येद्युरास्थानेऽन्तःपुराधिपम् । सुरक्षितं तमाहूय कृतकोपः समभ्यधात् ॥ ३३

iti nishcitya so’nyedyuraasthaane’ntahpuraadhipam | surakshitam tamaahuuya krtakopah samabhyadhaat || 33

Das hatte er beschlossen. Also rief er am folgenden Tag den Haremsaufseher Surakshita zu sich in die Audienzhalle

und schrie ihn mit gespieltem Zorn an:

ब्रह्महत्या त्वया पाप कृतेत्यवगतं मया । तत्त्वामकृतसत्तीर्थयात्रं न द्रष्टुमुत्सहे ॥ ३४

brahmahatyaa tvayaa paapa krtetyavagatam mayaa | tattvaamakrtasattiirthayaatram na drashtumutsahe || 34

„Ich bin dahintergekommen, Schurke, daß du einen Brahmanen erschlagen hast!

Bis du eine Wallfahrt absolvierst, ertrag ich deinen Anblick nicht!

तच्छ्रुत्वा तं समुद्भ्रान्तं ब्रह्महत्या कुतो मया । कृता देवेति जल्पन्तं स राजा पुनरब्रवीत् ॥ ३५

tacchrutvaa tam samudbhraantam brahmahatyaa kuto mayaa | krtaa deveti jalpantam sa raajaa punarabraviit || 35

Surakshita war fassungslos, als er das hörte, und murmelte: „Warum soll ich denn einen Brahmanen erschlagen haben, Gebieter?“ Worauf der König erwiderte:

मा स्म धार्ष्ट्यं कृथा गच्छ काश्मीरान्पापनाशनान् । यत्र तद्विजयक्षेत्रं नन्दिक्षेत्रं च पावनम् ॥ ३६

maa sma dhaarshtyam krthaa gaccha kaashmiiraanpaapanaashanaan | yatra tadvijayakshetram nandikshetram ca paavanam || 36

„Komm mir bloß nicht frech! Verzieh dich nach Kaschmir, wo du deine Sünden tilgen kannst.

Dort hast du Vijayakshetra, das Siegesfeld, Nandikshetra, das läuternde Nandifeld,

वाराहं यत्र च क्षेत्रं ये पूताश्चक्रपाणिना । धत्ते नाम वितस्तेति वहन्ती यत्र जाह्नवी ॥ ३७

vaaraaham yatra ca kshetram ye puutaashcakrapaaninaa | dhatte naama vitasteti vahantii yatra jaahnavii || 37

dann das Eberfeld, geheiligt von Vishnu mit dem Diskus in der Hand. Dorthin, wo der Gangesstrom noch Vitasta heißt,

यत्र तन्मडवक्षेत्रं यत्र चोत्तरमानसम् । तत्तीर्थयात्रापूतो मां पुनर्द्रक्ष्यसि नान्यथा ॥ ३८

yatra tanmadavakshetram yatra cottaramaanasam | tattiirthayaatraapuuto maam punardrakshyasi naanyathaa || 38

wo das Madavafeld liegt und das Uttaramanasa. Erst wenn du nach der Wallfahrt zu diesen Pilgerstätten geläutert bist,

trittst du mir wieder vor die Augen. Sonst nicht!“

एवमुक्त्वा तमवशं विससर्ज सुरक्षितम् । स युक्त्या तीर्थयात्रायां दूरं वीरभुजो नृपः ॥ ३९

evamuktvaa tamavasham visasarja surakshitam | sa yuktyaa tiirthayaatraayaam duuram viirabhujo nrpah || 39

Mit diesen Worten schickte König Virabhuja den hilflosen Surakshita zum Schein weit weg auf eine Wallfahrt.

ततो गुणवरादेव्याः पूर्वं तस्या जगाम सः । सस्नेहश्च सकोपश्च सविमर्शश्च भूपतिः ॥ ४०

tato gunavaraadevyaah puurvam tasyaa jagaama sah | sasnehashca sakopashca savimarshashca bhuupatih || 40

Danach ging der König wieder zu Gunavara, voller Liebe, Zorn und Berechnung.

तत्र सा खिन्नमनसं तं दृष्ट्वापृच्छदाकुला । आर्यपुत्र किमद्यैवमकस्माद्दुर्मनायसे ॥ ४१

tatra saa khinnamanasam tam drshtvaaprcchadaakulaa | aaryaputra kimadyaivamakasmaaddurmanaayase || 41

Sie sah ihm an, daß er betrübten Sinnes war und fragte ihn irritiert: „Edler Gatte, warum bist du heut auf einmal so mürrisch?“

तच्छ्रुत्वा स महीभृत्तामेवं कृतकमभ्यधात् । अद्यागत्य महाज्ञानी देवी मां कोऽप्यभाषत ॥ ४२

tacchrutvaa sa mahiibhrttaamevam krtakamabhyadhaat | adyaagatya mahaajnaanii devii maam ko’pyabhaashata || 42

Auf diese Frage antwortete der König, was er sich vorher zurechtgelegt hatte:

„Meine Königin, heut kam ein Großer Wahrsager zu mir und meinte:

राजन्गुणवरा देवी कालं कंचन भूगृहे । स्थापनीया त्वया भाव्यं स्वयं च ब्रह्मचारिणा ॥ ४३

raajangunavaraa devii kaalam kamcana bhuugrhe | sthaapaniiyaa tvayaa bhaavyam svayam ca brahmacaarinaa || 43

„König, du mußt Königin Gunavara für eine gewisse Zeit in ein Verlies sperren und selbst ein Leben in Keuschheit führen.

राज्यभ्रंशोऽन्यथा ते स्यान्मृत्युस्तस्याश्च निश्चितम् । इत्युक्त्वा स गतो ज्ञानी विषादोऽयं ततो मम ॥ ४४

raajyabhramsho’nyathaa te syaanmrtyustasyaashca nishcitam | ityuktvaa sa gato jnaanii vishaado’yam tato mama || 44

Andernfalls zerbricht dein Reich und sie ist des Todes!“

Nach diesen Worten verschwand der Seher. Darum meine Verzweiflung.“

एवं तेनोदिते राज्ञा राज्ञी गुणवरा तु सा । भयानुरागविभ्रान्ता तं जगाद पतिव्रता ॥ ४५

evam tenodite raajnaa raajnii gunavaraa tu saa | bhayaanuraagavibhraantaa tam jagaada pativrataa || 45

So sagte es der König ihr. Königin Gunavara aber, ihrem Manne treu ergeben

und zwischen Angst und Liebe hin und hergerissen, sprach zu ihm:

तर्ह्यार्यपुत्र नाद्यैव किं मां क्षिपसि भूगृहे । धन्या ह्यस्मि यदि प्राणैरपि स्यान्मे हितं तव ॥ ४६

tarhyaaryaputra naadyaiva kim maam kshipasi bhuugrhe | dhanyaa hyasmi yadi praanairapi syaanme hitam tava || 46

„Warum wirfst du mich nicht gleich heute schon in den Bunker, mein lieber Mann?

Es wäre mir eine Ehre, mein Leben für dein Glück hinzugeben!

मम वा मृत्युरस्त्वेव तव मा भूदनिर्वृतिः । इहामुत्र च नारीणां परमा हि गतिः पतिः ॥ ४७

mama vaa mrtyurastveva tava maa bhuudanirvrtih | ihaamutra ca naariinaam paramaa hi gatih patih || 47

Lass mich sterben, wenn das deinen Tod verhindert! In diesem wie in jenem Dasein ist ein Mann der Frauen letzte Zuflucht.

इति तस्या वचः श्रुत्वा साश्रुः सोऽचिन्तयत्प्रभुः । शङ्के न पापमेतस्यां न च तस्मिन्सुरक्षिते ॥ ४८

iti tasyaa vacah shrutvaa saashruh so’cintayatprabhuh | shanke na paapametasyaam na ca tasminsurakshite || 48

Als der König ihre Rede hörte, stiegen ihm die Tränen in die Augen.

Er überlegte: ‚Ich glaube, diese und jenen Surakshita trifft keine Schuld!

स ह्यम्लानमुखच्छायो निराशङ्को मयेक्षितः । कष्टं तथापि जिज्ञासे प्रवादस्यास्य निश्चयम् ॥ ४९

sa hyamlaanamukhacchaayo niraashanko mayekshitah | kashtam tathaapi jijnaase pravaadasyaasya nishcayam || 49

Daran, daß keine Röte sein Gesicht überschattete, sah ich, daß er keine Angst hatte.

O Weh! Trotzdem muss ich mir Gewissheit verschaffen, was es mit diesem Gerücht auf sich hat!‘

इत्यालोच्य स तां राजा राज्ञीमाह स्म दुःखितः । तदिहैव वरं देहि भूगृहं क्रियतामिति ॥ ५०

ityaalocya sa taam raajaa raajniimaaha sma duhkhitah | tadihaiva varam dehi bhuugrham kriyataamiti || 50

Nach dieser Überlegung sagte der König schweren Herzens zur Königin: „Dann lass uns dein Verlies lieber gleich hier aufstellen.“

तथेति च तया प्रोक्तस्तत्रैवान्तःपुरे सुगम् । विधाय भूगृहं राजा देवीं तं निदधेऽथ सः ॥ ५१

tatheti ca tayaa proktastatraivaantahpure sugam | vidhaaya bhuugrham raajaa deviim tam nidadhe’tha sah || 51

Sie sagte: „Einverstanden“, und so stellte der König im Frauenhaus einen gut zugänglichen Käfig auf,

in den er die Königin auch gleich einsperrte.

पुत्रं शृङ्गभुजं तस्या विषण्णं पृष्टकारणम् । आश्वासयत्तदेवोक्त्वा राज्ञीं तां स यदुक्तवान् ॥ ५२

putram shrngabhujam tasyaa vishannam prshtakaaranam | aashvaasayattadevoktvaa raajniim taam sa yaduktavaan || 52

Als ihr Sohn Shrngabhuja ihn entsetzt nach dem Grund fragte, tröstete er ihn,

indem er ihm dasselbe sagte, was er schon der Königin mitgeteilt hatte.

सापि राज्ञो हितमिति स्वर्गं मेने धरागृहम् । स्वसुखं नास्ती साध्वीनां तासां भर्तृसुखं सुखम् ॥ ५३

saapi raajno hitamiti svargam mene dharaagrham | scasukham naastii saadhviinaam taasaam bhartrsukham sukham || 53

Sie wiederum hielt ihr Gefängnis für den Himmel, war es doch zum Wohl des Königs.

Brave Frauen kennen kein privates Glück. Ihr Glück ist das Glück ihrer Männer.

एवं कृतेऽयशोलेखा तस्य राज्ञ्यपराथ सा । निर्वासभुजनामानं स्वैरं स्वसुतमभ्यधात् ॥ ५४

evam krte’yasholekhaa tasya raajnyaparaatha saa | nirvaasabhujanaamaanam svairam svasutamabhyadhaat || 54

Als das erledigt war, nahm sich Ayasholekha, des Königs Zweitfrau, ihren Sohn Nirvasabhuja vor, um ihn zu instruieren:

राज्ञास्मद्विधुरा तावत्खाते गुणवरार्पिता । एतत्पुत्रश्च देशाच्छेदितो गच्छेत्सुखं भवेत् ॥ ५५

raajnaasmadvidhuraa taavatkhaate gunavaraarpitaa | etatputrashca deshaacchedito gacchetsukham bhavet || 55

„Solange die uns feindliche Königin Gunavara eingelocht ist, wäre es schön, wenn ihr Sohn aus dem Land verbannt würde.

तत्स शृङ्गभुजो देशान्निर्वास्येताचिराद्यथा । तां पुत्र चिन्तयेर्युक्तिं त्वमन्यैर्भ्रातृभिः सह ॥ ५६

tatsa shrngabhujo deshaannirvaasyetaaciraadyathaa | taam putra cintayeryuktim tvamanyairbhraatrbhih saha || 56

Also, mein Junge, lass dir mit deinen anderen Brüdern zusammen einen guten Vorwand einfallen,

damit dieser Shrngabhuja schleunigst des Landes verwiesen wird!“

इति मात्रोदितः सोऽन्यान्भ्रातॄनुक्त्वा समत्सरः । आस्ते स्म निर्वासभुजस्तत्रोपायं विचिन्तयन् ॥ ५७

iti maatroditah so’nyaanbhraatrrnuktvaa samatsarah | aaste sma nirvaasabhujastatropaayam vicintayan || 57

Da berichtete der selbstsüchtige Nirvasabhuja den anderen Brüdern, was die Mutter ihm gesagt hatte.

Währenddessen sann er über ein Mittel nach, Shrngabhuja loszuwerden.

एकदा ते महास्त्राणि प्रयुञ्जाना नृपात्मजाः । प्रासादाग्रे महाकायं सर्वेऽपि ददृशुर्बकम् ॥ ५८

ekadaa te mahaastraani prayunjaanaa nrpaatmajaah | praasaadaagre mahaakaayam sarve’pi dadrshurbakam || 58

Einst übten die Prinzen sich im Umgang mit Kriegswaffen, als sie alle einen riesigen Kranich vor dem Palast auftauchen sahen.

विकृतं पक्षिणं तं च पश्यतस्तान्सविस्मयान् । ज्ञानी क्षपणकः कोऽपि पथा तेनागतोऽब्रवीत् ॥ ५९

vikrtam pakshinam tam ca pashyatastaansavismayaan | jnaanii kshapanakah ko’pi pathaa tenaagato’braviit || 59

Während sie noch alle diesen unnatürlichen Vogel bestaunten, kam ein allwissender Jainamönch des Wegs und meinte:

राजपुत्रा बको नायं रूपेनानेन राक्षसः । भ्रमत्यग्निशिखाख्योऽयं नगराणि विनाशयन् ॥ ६०

raajaputraa bako naayam ruupenaanena raakshasah | bhramatyagnishikhaakhyo’yam nagaraani vinaashayan || 60

„Königssöhne, das ist kein Kranich, sondern der Dämon Agnishikha, der in fremder Gestalt die Städte zerstört.

तद्विध्यतैनं काण्डेन यावद्गच्छत्वितो हतः । एतत्क्षपणकाच्छ्रुत्वा नवतिस्ते नवाधिकाः ॥ ६१

tadvidhyatainam kaandena yaavadgacchatvito hatah | etatkshapanakaacchrutvaa navatiste navaadhikaah || 61

Durchbohrt ihn mit einem Pfeil, bis er verletzt sich davonschleicht!“ Als die Neunundneunzig das von dem Jainamönch hörten,

काण्डानि चिक्षिपुर्ज्येष्ठा नैकोऽप्याहतवान्बकम् । ततो नग्नक्षपणकः पुनस्तानब्रवीच्च सः ॥ ६२

kaandaani cikshipurjyeshthaa naiko’pyaahatavaanbakam | tato nagnakshapanakah punastaanabraviicca sah || 62

schossen die älteren Brüder ihre Pfeile ab, doch keiner traf den Kranich. Da wandte sich der nackte Bettelmönch wieder an sie:

अयं कनीयान्युष्माकं भ्राता शृङ्गभुजो बकम् । शक्नोति हन्तुमेतं तद्गृह्णात्वेष क्षमं धनुः ॥ ६३

ayam kaniiyaanyushmaakam bhraataa shrngabhujo bakam | shaknoti hantumetam tadgrhnaatvesha kshamam dhanuh || 63

Euer kleiner Bruder Shrngabhuja vermag den Kranich zu töten. Er soll den dafür geeigneten Bogen holen.“

तच्छ्रुत्वैव स्मरन्मातुस्तल्लब्धावसरं वचः । स निर्वासभुजो जाल्मस्तत्क्षणं समचिन्तयत् ॥ ६४

tacchrutvaiva smaranmaatustallabdhaavasaram vacah | sa nirvaasabhujo jaalmastatkshanam samacintayat || 64

Als er das hörte, erinnerte sich der niederträchtige Nirvasabhuja der Worte seiner Mutter

und wußte, daß nun der richtige Moment gekommen sei. Er dachte sogleich:

सोऽयं शृङ्गभुजस्यास्य स्यादुपायः प्रवासने । तदर्पयामस्तातस्य सम्बन्ध्यस्मै धनुःशरम् ॥ ६५

so’yam shrngabhujasyaasya syaadupaayah pravaasane | tadarpayaamastaatasya sambandhyasmai dhanuhsharam || 65

‚Das könnte ein Mittel sein, Shrngabhuja außer Landes zu schaffen.

Dazu wollen wir ihm Pfeil und Bogen aus dem Besitz unseres Vaters besorgen.

सौवर्णं तच्छरं हृत्वा विद्धो यास्यति चेद्बकः । पश्चादेषोऽपि गन्तास्य मार्गत्स्वस्मासु तं शरम् ॥ ६६

sauvarnam taccharam hrtvaa viddho yaasyati cedbakah | pashcaadesho’pi gantaasya maargatsvasmaasu tam sharam || 66

Wenn der Kranich dann von Vaters goldenem Pfeil durchbohrt wegflattert, wird jener ihm nachsetzen,

während wir versuchen, so einen Pfeil nachzukaufen.

यदा च लप्स्यते नैतं चिन्वन्रक्षोबकं तदा । स्थास्यतीतस्ततो भ्राम्यन्नैष्यतीह शरं विना ॥ ६७

yadaa ca lapsyate naitam cinvanrakshobakam tadaa | sthaasyatiitastato bhraamyannaishyatiiha sharam vinaa || 67

Solange wie er diesen verwandelten Kranich, nach dem er da sucht, nicht gefunden hat,

wird er von hier wegbleiben und umherirren, denn ohne Pfeil kommt so einer nicht zurück!“

इत्यालोच्य ददौ तस्मै पापः शृङ्गभुजाय सः । बकघाताय सशरं पितृसम्बन्धि कार्मुकम् ॥ ६८

ityaalocya dadau tasmai paapah shrngabhujaaya sah | bakaghaataaya sasharam pitrsambandhi kaarmukam || 68

Nach diesen Überlegungen übergab der Verräter Shrngabhuja Pfeil und Bogen aus der Waffenkammer ihres Vaters,

damit er den Kranich abschießen sollte.

स गृहीत्वा तदाकृष्य तेन स्वर्णशरेण तम् । रत्नपुङ्खेन विव्याध बकं शृङ्गभुजो बली ॥ ६९

sa grhiitvaa tadaakrshya tena svarnasharena tam | ratnapunkhena vivyaadha bakam shrngabhujo balii || 69

Shrngabhuja, der Starkarmige, ergriff den goldenen Pfeil mit der Diamantspitze, legte an und durchbohrte den Kranich.

स विद्धमात्रस्तं कायलग्नमादाय सायकम् । बकः स्रवदसृग्धारः पलाय्यैव ततो ययौ ॥ ७०

sa viddhamaatrastam kaayalagnamaadaaya saayakam | bakah sravadasrgdhaarah palaayyaiva tato yayau || 70

Sobald der Kranich getroffen war und der Pfeil noch in seinem Körper stak, ergriff er, eine Blutspur nach sich ziehend, die Flucht.

ततः शृङ्गभुजं वीरं स निर्वासभुजः शठः । तत्संज्ञाप्रेरितास्ते च भ्रातरोऽन्ये तमब्रुवन् ॥ ७१

tatah shrngabhujam viiram sa nirvaasabhujah shathah | tatsamjnaapreritaaste ca bhraataro’nye tamabruvan || 71

Da schrien Nirvasabhuja, der Schurke, und die anderen, durch ihre Absprache genötigten Brüder den braven Shrngabhuja an:

देहि हेममयं तं नस्तातसम्बन्धिनं शरम् । अन्यथाद्य शरीराणि त्यक्ष्यामः पुरतस्तव ॥ ७२

dehi hemamayam tam nastaatasambandhinam sharam | anyathaadya shariiraani tyakshyaamah puratastava || 72

„Hol den goldenen Pfeil zurück! Der gehört unserem Vater! Sonst werden wir, vor dir geboren, heute noch ums Leben kommen!“

तातस्तेन विना ह्यस्मानितो निर्वासयिष्यति । न च कर्तुं ग्रहीतुं वा शक्यं तत्प्रतिरूपकम् ॥ ७३

taatastena vinaa hyasmaanito nirvaasayishyati | na ca kartum grahiitum vaa shakyam tatpratiruupakam || 73

Der Vater wird uns in die Verbannung schicken, ohne seinen Pfeil,

denn genau so einen kann man weder nachmachen noch sonstwo beschaffen.“

तच्छ्रुत्वैव स जिह्मांस्तान्वीरः शृङ्गभुजोऽब्रवीत् । धीरा भवत मा भूद्वो भयं कार्पण्यमुज्झत ॥ ७४

tacchrutvaiva sa jihmaamstaanviirah shrngabhujo’braviit | dhiiraa bhavata maa bhuudvo bhayam kaarpanyamujjhata || 74

Als der kühne Shrngabhujo sie so hörte, sprach er zu den Lügnern: „Kopf hoch! Habt keine Angst.

Lasst euren Kleinmut fahren!

आनेष्यामि शरं गत्वा हत्वा तं राक्षसाधमम् । इत्युक्त्वा सशरं चापं निजं शृङ्गभुजोऽग्रहीत् ॥ ७५

aaneshyaami sharam gatvaa hatvaa tam raakshasaadhamam | ityuktvaa sasharam caapam nijam shrngabhujo’grahiit || 75

Ich zieh los und bring das Schreckgespenst zur Strecke!“

Nach diesen Worten ergriff Shrngabhuja seinen eigenen Bogen samt Pfeilen.

ययौ च तां समुद्दिश्य दिशं यां स बको गतः । पतितां तदसृग्धारां भूमावनुसरञ्जवात् ॥ ७६

yayau ca taam samuddishya disham yaam sa bako gatah | patitaam tadasrgdhaaraam bhuumaavanusaranjavaat || 76

Dann stürmte er davon, in dieselbe Richtung, in die der Kranich geflogen war.

Dabei folgte er der Blutspur, die jener hinterlassen hatte.

हृष्टेषु तेषु चान्येषु मातृपार्श्वं गतेष्वथ । गच्छन्स क्रमशः प्राप दूरां शृङ्गभुजोऽटवीम् ॥ ७७

hrshteshu teshu caanyeshu maatrpaarshvam gateshvatha | gacchansa kramashah praapa duuraam shrngabhujo’taviim || 77

Die anderen Söhne kehrten gutgelaunt zu ihren Müttern zurück.

Shrngabhuja lief weiter und drang allmählich in einen fernen Wald vor.

तस्यां ददर्श चिन्वानो वनस्यान्तर्महत्पुरम् । भोगायोपनतं काले फलं पुण्यतरोरिव ॥ ७८

tasyaam dadarsha cinvaano vanasyaantarmahatpuram | bhogaayopanatam kaale phalam punyataroriva || 78

Den durchstreifte er und stieß auf eine große Stadt – die Frucht vom Baum seiner Tugenden

war ihm zum Verzehr in den Schoß gefallen.

तत्रोद्यानतरोर्मूले स विश्रान्तः क्षणादिव । आश्चर्यरूपामायान्तीमत्र कन्यामवैक्षत ॥ ७९

tatrodyaanatarormuule sa vishraantah kshanaadiva | aashcaryaruupaamaayaantiimatra kanyaamavaikshata || 79

Dort im Garten auf einer Baumwurzel ruhend sah er bald eine junge Frau von bestürzender Schönheit sich ihm nähern.

विरहे जीवितहरां संगमे प्राणदायिनीम् । विचित्रां निर्मितां धात्रा विषामृतमयीमिव ॥ ८०

virahe jiivitaharaam samgame praanadaayiniim | vicitraam nirmitaam dhaatraa vishaamrtamayiimiva || 80

Die schien vom Schöpfer so widersprüchlich aus Gift und Unsterblichkeitstrank geschaffen,

daß sie einem bei Trennung das Leben entriss und bei Vereinigung den Lebensodem wieder einhauchte.

शनैरुपागतां तां च चक्षुषा प्रेमवर्षिणा । पश्यन्तीं तद्गतमनाः स पप्रच्छ नृपात्मजः ॥ ८१

shanairupaagataam taam ca cakshushaa premavarshinaa | pashyantiim tadgatamanaah sa papraccha nrpaatmajah || 81

Die Schritt für Schritt auf ihn Zutretende, aus ihren Blicken Ströme von Liebe Vergießende

sah der in sie verliebte Königssohn. Er fragte:

किंनामधेयं कस्येदं पुरं हरिणलोचने । त्वं च का किं तवेहायमागमः कथ्यतामिति ॥ ८२

kimnaamadheyam kasyedam puram harinalocane | tvam ca kaa kim tavehaayamaagamah kathyataamiti || 82

„Wie heißt diese Stadt hier und wem gehört sie? Und erzähl mir, Gazellenäugige, warum du hergekommen bist!“

ततः साचीकृतमुखी न्यस्तदृष्टिर्महीतले । सा तं जगाद सुदती मधुरस्निग्धया गिरा ॥ ८३

tatah saaciikrtamukhii nyastadrshtirmahiitale | saa tam jagaada sudatii madhurasnigdhayaa giraa || 83

Da wandte sie ihr Antlitz mit den ebenmäßigen Zähnen ab, hielt den Blick zu Boden gesenkt

und sprach mit honigsüßer Stimme:

इदं धूमपुरं नाम सर्वसम्पद्गृहं पुरम् । अस्मिन्वसत्यग्निशिखो नाम राक्षसपुंगवः ॥ ८४

idam dhuumapuram naama sarvasampadgrham puram | asminvasatyagnishikho naama raakshasapumgavah || 84

„Die Stadt heißt Dhumapuram, Heimstatt allen Glücks. Über sie herrscht Agnishikha, der Stier unter den Dämonen.

तस्य रूपशिखां नाम सदृशीं विद्धि मां सुताम् । इहागतामसामान्यत्वद्रूपाहृतमानसाम् ॥ ८५

tasya ruupashikhaam naama sadrshiim viddhi maam sutaam | ihaagataamasaamaanyatvadruupaahrtamaanasaam || 85

Ich bin, so wisse, seine ihm ebenbürtige Tochter Rupashikha. Hergekommen bin ich,

weil deine mit nichts zu vergleichende Schönheit mir den Verstand geraubt hat.

त्वं ब्रूहि मेऽधुना कोऽसि किमिहाभ्यागतोऽसि च । एवमुक्ते तया तस्यै सर्वं शृङ्गभुजं क्षणम् ॥ ८६

tvam bruuhi me’dhunaa ko’si kimihaabhyaagato’si ca | evamukte tayaa tasyai sarvam shrngabhujam kshanam || 86

Jetzt erzähl du mir, wer du bist und was dich hierher verschlagen hat.“ So angesprochen sagte Shrngabhuja ihr gleich,

योऽसौ यन्नामधेयश्च यस्य पुत्रो महीपतेः । यया शरनिमित्तेन तद्धूमपुरमागतः ॥ ८७

yo’sau yannaamadheyashca yasya putro mahiipateh | yayaa sharanimittena taddhuumapuramaagatah || 87

wer er war, welchen Namen er führte, wes Königs Sohn er war, und daß er eines Pfeiles wegen

hierher nach Dhumapura gekommen sei.

ततो विदितवृत्तान्ता सा तं रूपशिखाभ्यधात् । न त्वया सदृगन्योऽस्ति त्रैलोक्येऽपि धनुर्धरः ॥ ८८

tato viditavrttaantaa saa tam ruupashikhaabhyadhaat | na tvayaa sadrganyo’sti trailokye’pi dhanurdharah || 88

Nun, da Rupashikha seine Erlebnisse kannte, sagte sie zu ihm:

„Einen solchen Bogenschützen wie dich gibt es in den Drei Welten nicht!

येन तातोऽप्यसौ विद्धो बकरूपो महेषुणा । स च हेममयो बाणः स्वीकृतः क्रीडया मया ॥ ८९

yena taato’pyasau viddho bakaruupo maheshunaa | sa ca hemamayo baanah sviikrtah kriidayaa mayaa || 89

Mit was für einem Riesenpfeil du meinen Vater durchbohrt hast, als der seine Kranichform trug!

Den goldenen Pfeil hab ich mir dann zum Spielen mitgenommen.

तातस्तु निर्व्रणः सद्यो महादंष्ट्रेण मन्त्रिणा । विशल्यकरणीमुख्यमहौषधिविदा कृतः ॥ ९०

taatastu nirvranah sadyo mahaadamshtrena mantrinaa | vishalyakaraniimukhyamahaushadhividaa krtah || 90

Den Vater von seiner Wunde geheilt hat dann sogleich Minister Mahadamshtra,

der größte Kenner aller Medizin, der auch Pfeilwunden kuriert.

तद्यामि तातं सम्बोध्य नयाम्यभ्यन्तरं द्रुतम् । त्वामार्यपुत्र न्यस्तो हि त्वय्यात्मायं मयाधुना ॥ ९१

tadyaami taatam sambodhya nayaamyabhyantaram drutam | tvaamaaryaputra nyasto hi tvayyaatmaayam mayaadhunaa || 91

Jetzt will ich gleich zum Vater laufen, ihm alles erklären und dich ihm vorstellen, lieber Gatte.

Mein Herz hab ich längst schon an dich verschenkt!“

इत्युक्त्वा तमवस्थाप्य तत्र शृङ्गभुजं क्षणम् । ययौ रूपशिखा पार्श्वं पितुरग्निशिखस्य सा ॥ ९२

ityuktvaa tamavasthaapya tatra shrngabhujam kshanam | yayau ruupashikhaa paarshvam pituragnishikhasya saa || 92

Mit diesen Worten ließ Rupashikha Shrngabhuja stehen und begab sich sofort zu ihrem Vater Agnishikha:

तात शृङ्गभुजो नाम राजसूनुरिहागतः । कोऽप्यनन्यसमो रूपकुलशीलवयोगुणैः ॥ ९३

taata shrngabhujo naama raajasuunurihaagatah | ko’pyananyasamo ruupakulashiilavayogunaih || 93

„Vater, Prinz Shrngabhuja ist hier. Er hat Talente, Kraft, Würde, Herkunft und Schönheit wie kein anderer.

जाने कोऽप्यवतीर्णोऽत्र देवांशो न स मानुषः । स चेद्भर्ता न मे स्यात्तत्त्यजेयं जीवितं ध्रुवम् ॥ ९४

jaane ko’pyavatiirno’tra devaamsho na sa maanushah | sa cedbhartaa na me syaattattyajeyam jiivitam dhruvam || 94

Ich weiß, daß er kein Mensch, sondern zum Teil ein Gott ist, der zu uns herabgestiegen ist.

Wenn der nicht mein Mann wird, will ich nur noch aus dem Leben scheiden!“

इत्युक्तः स तया तत्र पिता तां राक्षसोऽब्रवीत् । मानुषाः पुत्रि भक्ष्या नस्तथापि यदि ते ग्रहः ॥ ९५

ityuktah sa tayaa tatra pitaa taam raakshaso’braviit | maanushaah putri bhakshyaa nastathaapi yadi te grahah || 95

Nach dieser Ankündigung sprach ihr Vater, der Dämon, zu ihr:

„Menschen, mein Töchterlein, sind zum Essen da. Sei’s drum, wenn du ihn schon gefasst hast,

तदस्तु राजपुत्रं तमिहैवानाय्य दर्शय । तच्छ्रुत्वा सा ययौ रूपशिखा शृङ्गभुजान्तिकम् ॥ ९६

tadastu raajaputram tamihaivaanaayya darshaya | tacchrutvaa saa yayau ruupashikhaa shrngabhujaantikam || 96

dann soll es so sein. Bring den Prinzen her, stell ihn mir vor!“ Als sie das hörte, lief Rupashikha zu Shrngabhuja.

उक्त्वा यथा कृतं तच्च तं निनायान्तिकं पितुः । सोऽपि तं नम्रमादृत्य तत्पिताग्निशिखोऽब्रवीत् ॥ ९७

uktvaa yathaa krtam tacca tam ninaayaantikam pituh | so’pi tam namramaadrtya tatpitaagnishikho’braviit || 97

Sie sagte ihm, was sie getan hatte, und brachte ihn zum Vater. Er verneigte sich gebührend vor ihrem Vater.

Darauf sprach Agnishikha:

ददामि राजपुत्रैतां तुभ्यं रूपशिखामहम् । यदि मद्वचनं किंचिन्नातिक्रामसि जातुचित् ॥ ९८

dadaami raajaputraitaam tubhyam ruupashikhaamaham | yadi madvacanam kimcinnaatikraamasi jaatucit || 98

„Ich gebe dir, Prinz, Rupashikha zur Frau. Allerdings darfst du niemals gegen meine Befehle verstoßen!“

इत्युक्तवन्तं तं सोऽपि प्रह्वः शृङ्गभुजोऽब्रवीत् । बाढमुल्लङ्घयिष्यामि नैवाज्ञावचनं तव ॥ ९९

ityuktavantam tam so’pi prahvah shrngabhujo’braviit | baadhamullanghayishyaami naivaajnaavacanam tava || 99

Als er das gesagt hatte, verneigte sich Shrngabhuja vor ihm und beteuerte:

„Ja natürlich, deine Befehle will ich stets befolgen!“

इति शृङ्गभुजेनोक्तस्तुष्टः सोऽग्निशिखोऽभ्यधात् । उत्तिष्ठ तर्हि स्नात्वा त्वमागच्छ स्नानवेश्मनः ॥ १००

iti shrngabhujenoktastushtah so’gnishikho’bhyadhaat | uttishtha tarhi snaatvaa tvamaagaccha snaanaveshmanah || 100

Nach diesen Worten Shrgabhujas war Agnishekha zufrieden und ordnete an:

„Steh jetzt auf, wasch dich und komm vom Badehaus wieder her!“

तमेवमुक्त्वावादीत्तां सुतां रूपशिखां च सः । त्वं गच्छ सर्वा भगिनीरादायागच्छ सत्वरम् ॥ १०१

tamevamuktvaavaadiittaam sutaam ruupashikhaam ca sah | tvam gaccha sarvaa bhaginiiraadaayaagaccha satvaram || 101

Nachdem er ihm das gesagt hatte, wandte er sich an seine Tochter Rupashikha:

„Geh zu allen deinen Schwestern. Sie sollen schleunigst herkommen!“

एवमग्निशिखेनोक्तौ तेन निर्जग्मतुस्ततः । तथेति तावुभौ शृङ्गभुजो रूपशिखा च सा ॥ १०२

evamagnishikhenoktau tena nirjagmatustatah | tatheti taavubhau shrngabhujo ruupashikhaa ca saa || 102

Das waren Agnishikhas Anordnungen für sie. Shrngabhuja und Rupashikha sagten „Jawohl!“ und traten ab.

ततस्तं सा सुधीः शृङ्गभुजं रूपशिखाभ्यधात् । आर्यपुत्र कुमारीणां स्वसॄणामस्ति मे शतम् ॥ १०३

tatastam saa sudhiih shrngabhujam ruupashikhaabhyadhaat | aaryaputra kumaariinaam svasrrnaamasti me shatam || 103

Doch da eröffnete die vorausschauende Rupashikha ihrem Shrngabhuja:

„Mein lieber Mann, ich habe hundert Jungfrauen als Schwestern!

सर्वा वयं सदृश्यश्च तुल्याभरणवाससः । सर्वासां सन्ति कण्ठेषु तुल्या हारलताश्च नः ॥ १०४

sarvaa vayam sadrshyashca tulyaabharanavaasasah | sarvaasaam santi kantheshu tulyaa haaralataashca nah || 104

Wir sehen alle gleich aus, tragen den gleichen Schmuck, die gleichen Gewänder,

und wir tragen alle die selben Perlenketten um den Hals.

तत्तातो मेलयित्वास्मास्त्वां विमोहयितुं प्रिय । आसां मध्यादभीष्टां त्वं वृणीष्वेति वदिष्यति ॥ १०५

tattaato melayitvaasmaastvaam vimohayitum priya | aasaam madhyaadabhiishtaam tvam vrniishveti vadishyati || 105

Mein Vater versammelt uns alle, um dich zu verwirren. Dann wird er sagen: „Jetzt such dir unter diesen deine Allerliebste aus!“

जानाम्येतमहं तस्य व्याजाभिप्रायमीदृशम् । सर्वाः संघटयत्यस्मान्किमर्थमयमन्यथा ॥ १०६

jaanaamyetamaham tasya vyaajaabhipraayamiidrsham | sarvaah samghatayatyasmaankimarthamayamanyathaa || 106

Seine trügerische Absicht ist mir wohlbekannt. Warum sonst sollte er uns alle zusammenrufen?

तदा मूर्ध्नि करिष्ये च कण्ठाद्धारलतामहम् । तदभिज्ञानलब्धायां वनमालां मयि क्षिपेः ॥ १०७

tadaa muurdhni karishye ca kanthaaddhaaralataamaham | tadabhijnaanalabdhaayaam vanamaalaam mayi kshipeh || 107

Also wickle ich mir die Perlenkette um den Kopf statt um den Hals. Das ist mein Zeichen, an dem du mich erkennst.

Dann wirfst du einen Blumenkranz über mich.

भौतप्रायश्च तातोऽयं बुद्धिर्नास्य विवेकिनी । तथा मय्यपि मार्गोऽस्य जातिसिद्धः क्व गच्छति ॥ १०८

bhautapraayashca taato’yam buddhirnaasya vivekinii | tathaa mayyapi maargo’sya jaatisiddhah kva gacchati || 108

Mein Vater ist etwas schwach im Geiste und nicht besonders scharfsinnig.

Außerdem hat er mit der Zauberkraft seiner Dämonengeburt es noch weit bis zu mir.

तदेष वञ्चनार्थं ते यद्यत्किंचिद्वदिष्यति । अङ्गीकृत्य त्वया तत्तद्वाच्यं मे वेद्म्यहं परम् ॥ १०९

tadesha vancanaartham te yadyatkimcidvadishyati | angiikrtya tvayaa tattadvaacyam me vedmyaham param || 109

Was immer er dir sagt um dich zu überlisten – du mußt zustimmen. Dann sag es mir. Ich weiß dann schon, wie’s weitergeht.“

इत्युक्त्वा भगिनीनां सा पार्श्वं रूपशिखा ययौ । तथेत्युक्त्वा च गतवान्स्नातुं शृङ्गभुजोऽपि सः ॥ ११०

ityuktvaa bhaginiinaam saa paarshvam ruupashikhaa yayau | tathetyuktvaa ca gatavaansnaatum shrngabhujo’pi sah || 110

Nach diesen Worten lief Rupashikha zu ihren Schwestern, Shrngabhuja sagte „Einverstanden“, und ging sich waschen.

अथागात्स्वसृभिः साकं पार्श्वं रूपशिखा पितुः । सोऽपि शृङ्गभुजश्चेटीस्नपितोऽत्राययौ पुनः ॥ १११

athaagaatsvasrbhih saakam paarshvam ruupashikhaa pituh | so’pi shrngabhujashcetiisnapito’traayayau punah || 111

Bald darauf trat Rupashikha mit ihren Schwestern zusammen vor ihren Vater.

Auch Shrngabhuja, von einer Zofe gebadet, ging wieder dorthin.

आसां मध्यान्निजेष्टायः प्रयच्छैतामितिब्रुवन् । वनमालां ददौ शृङ्गभुजायाग्निशिखोऽथ सः ॥ ११२

aasaam madhyaannijeshtaayaah prayacchaitaamiti bruvan | vanamaalaam dadau shrngabhujaayaagnishikho’tha sah || 112

Agnishikha reichte Shrngabhuja einen Blumenkranz und sagte: „Gib ihn derjenigen von ihnen, die du dir erwählt hast!“

सोऽप्यादायैव तां रूपशिखायाः क्षिप्तवान्गले । प्राङ्मूर्धन्यस्तसंकेतहारयष्टेर्नृपात्मजः ॥ ११३

so’pyaadaayaiva taam ruupashikhaayaah kshiptavaangale | praangmuurdhanyastasamketahaarayashternrpaatmajah || 113

Der Prinz nahm den Kranz und legte ihn Rupashikha um den Hals, die zuvor, wie verabredet,

ihre Perlenkette um den Kopf gewunden hatte.

ततः सोऽग्निशिखो रूपशिखां शृङ्गभुजान्विताम् । निजगाद विधास्ये वां प्रातरुद्वाहमङ्गलम् ॥ ११४

tatah so’gnishikho ruupashikhaam shrngabhujaanvitaam | nijagaada vidhaasye vaam praatarudvaahamangalam || 114

Dann sprach Agnishikha zu Rupashikha und Shrngabhuja: „Morgen früh richte ich euch eine schöne Hochzeit aus.“

इत्युक्त्वा तौ च ताश्चान्या विससर्ज सुता गृहम् । क्षणाच्च तं शृङ्गभुजं समाहूयैवमब्रवीत् ॥ ११५

ityuktvaa tau ca taashcaanyaa visasarja sutaa grham | kshanaacca tam shrngabhujam samaahuuyaivamabraviit || 115

Nach diesen Worten entließ er die beiden und seine anderen Töchter in ihre Wohnungen.

Wenig später rief er Shrngabhuja wieder zu sich und sprach:

गच्छेदं दान्तयुगलं समादाय पुराद्बहिः । राशिस्थं भुवि तत्राद्य तिलखारीशतं वप ॥ ११६

gacchedam daantayugalam samaadaaya puraadbahih | raashistham bhuvi tatraadya tilakhaariishatam vapa || 116

„Geh und nimm dir zwei Ochsen. Draußen vor der Stadt liegen hundert Scheffel Sesamkörner auf einem Haufen.

Säe sie heute noch über dem Acker aus!“

तच्छ्रुत्वा स तथेत्युक्त्वा गत्वा शृङ्गभुजोऽब्रवीत् । विग्नो रूपशिखायास्तत्साप्येवं निजगाद तम् ॥ ११७

tacchrutvaa sa tathetyuktvaa gatvaa shrngabhujo’braviit | vigno ruupashikhaayaastatsaapyevam nijagaada tam || 117

Shrngabhuja gehorchte und sagte „Einverstanden“. Voll düsterer Vorahnung berichtete er Rupashikha davon.

Die wiederum erwiderte:

आर्यपुत्र न कार्यस्ते विषादोऽत्र मनागपि । गच्छ त्वं साधयाम्येतदहं क्षिप्रं स्वमायया ॥ ११८

aaryaputra na kaaryaste vishaado’tra manaagapi | gaccha tvam saadhayaamyetadaham kshipram svamaayayaa || 118

„Mann, mach dir nicht so viele Sorgen! Geh nur, ich werd’s schon richten, dank meiner eigenen Zauberkraft!“

तच्छ्रुत्वा तत्र गत्वा स दृष्ट्वा राजसुतस्तिलान् । राशिस्थान्विह्वलो यावद्वप्तुं प्रक्रमते कृषन् ॥ ११९

tacchrutvaa tatra gatvaa sa drshtvaa raajasutastilaan | raashisthaanvihvalo yaavadvaptumprakramate krshan || 119

Als er das hörte, ging der Prinz hin und sah die aufgehäuften Sesamkörner. Mürrisch begann er zu pflügen und zu säen,

तावद्ददर्श भूमिं तां कृष्टमुप्तांश्च तांस्तिलान् । प्रियामायाबलात्सर्वान्क्रमेणैव सुविस्मितः ॥ १२०

taavaddadarsha bhuumim taam krshtamuptaamshca taamstilaan | priyaamaayaabalaatsarvaankramenaiva suvismitah || 120

als er sah, wie durch seiner Liebsten Zauberkraft zuerst das Feld gepflügt wurde und dann alle Sesamkörner ausgesät waren.

Da staunte er gar sehr.

गत्वा चाग्निशेखायैतत्कृतं कार्यं न्यवेदयत् । ततः स वञ्चको भूयस्तमभाषत राक्षसः ॥ १२१

gatvaa caagnishekhaayaitatkrtam kaaryam nyavedayat | tatah sa vancako bhuuyastamabhaashata raakshasah || 121

Er ging zu Agnishekha zurück und berichtete ihm, daß die Arbei getan sei. Doch der hinterhältige Teufel knurrte nur:

न ममोप्तैस्तिलैः कार्यं गच्छ राशीकुरुष्व तान् । तच्छ्रुत्वोपेत्य तद्रूपशिखायै सोऽब्रवीत्पुनः ॥ १२२

na mamoptaistilaih kaaryam gaccha raashiikurushva taan | tacchrutvopetya tadruupashikhaayai so’braviitpunah || 122

„Ich wollte überhaupt keinen Sesam säen! Geh hin und wirf die Samen wieder auf einen Haufen!“

Da ging Shrngabhuja zu Rupashikha und erzählte ihr auch davon.

सा तं विसृज्य भूमिं तां सृष्ट्वासंख्याः पिपीलिकाः । ताभिः संघटयामास तिलांस्तान्निजमायया ॥ १२३

saa tam visrjya bhuumim taam srshtvaasamkhyaah pipiilikaah | taabhih samghatayaamaasa tilaamstaannijamaayayaa || 123

Sie schickte ihn wieder auf den Acker zurück, zauberte unzählige Ameisen herbei und ließ sie alle Sesamkörner einsammeln.

तद्दृष्ट्वैव पुनर्गत्वा तस्मै सोऽग्निशिखाय तान् । न्यवेदयच्छृङ्गभुजस्तिलान्राशीकृतानपि ॥ १२४

taddrshtvaiva punargatvaa tasmai so‘gnishikhaaya taan | nyavedayacchrngabhujastilaanraashiikrtaanapi || 124

Shrngabhuja hatte das beobachtet und ging wieder zu Agnishikha. Er berichtete ihm,

daß alle Sesamkörner eingesammelt und wieder aufgehäuft waren.

ततः सोऽग्निशिखो मूर्खः शठो भूयोऽप्युवाच तम् । इतो दक्षिणतो गत्वा योजनद्वयमात्रकम् ॥ १२५

tatah so’gnishikho muurkhah shatho bhuuyo’pyuvaaca tam | ito dakshinato gatvaa yojanadvayamaatrakam || 125

Da sprach der arglistige, aber beschränkte Agnishikha wieder zu ihm: „Wenn du von hier zwei Meilen nach Süden reitest,

अस्ति देवकुलं शून्यमरण्ये भद्र शाम्भवम् । तस्मिन्धूमशिखो नाम भ्राता वसति मे प्रियः ॥ १२६

asti devakulam shuunyamaranye bhadra shaambhavam | tasmindhuumashikho naama bhraataa vasati me priyah || 126

stößt du im Wald auf einen leerstehenden Shivatempel. In dem haust mein lieber Bruder Dhumashikha, die Rauchfahne.

तत्रेदानीं व्रजैवं च वेदेर्देवकुलाग्रतः । भो धूमशिख दूतस्ते सानुगस्य निमन्त्रणे ॥ १२७

tatredaaniim vrajaivam ca vederdevakulaagratah | bho dhuumashikha duutaste saanugasya nimantrane || 127

Reite da gleich hin, stell dich vor den Tempel und ruf: ‚Heda, Dhumashikha, als Bote dich samt Gefolge einzuladen

प्रहितोऽग्निशिखेनाहं शीघ्रमागम्यतां त्वया । भावी रूपशिखाया हि प्रातः परिणयोत्सवः ॥ १२८

prahito’gnishikhenaaham shiighramaagamyataam tvayaa | bhaavii ruupashikhaayaa hi praatah parinayotsavah || 128

hat Agnishikha mich gesandt. Beeil dich, denn morgen findet Rupashikhas Hochzeitsfeier statt.‘

एतावदुक्त्वैवात्र त्वमिहायाह्याद्य सत्वरम् । प्रातः परिणयस्वैतां सुतां रूपशिखां मम ॥ १२९

etaavaduktvaivaatra tvamihaayaahyaadya satvaram | praatah parinayasvaitaam sutaam ruupashikhaam mama || 129

Wenn du ihm das gesagt hast, bist du gleich heute wieder zurück.

Morgen sollst du meine Tochter Rupashikha als Eheweib heimführen!“

इत्युक्तस्तेन पापेन तथेत्युक्त्वा तथैव च । गत्वा रूपशिखायास्तत्सर्वं शृङ्गभुजोऽब्रवीत् ॥ १३०

ityuktastena paapena tathetyuktvaa tathaiva ca | gatvaa ruupashikhaayaastatsarvam shrngabhujo’braviit || 130

Diese Ansage des Schurken beantwortete Shrngabhuja mit „Jawohl“

und ging wieder sofort zu Rupashikha, um ihr alles zu berichten.

सा साध्वी मृत्तिकां तोयं कण्टकानग्निमेव च । दत्त्वा तस्मै वराश्वं च निजमेवं जगाद तम् ॥ १३१

saa saadhvii mrttikaam toyam kantakaanagnimeva ca | dattvaa tasmai varaashvam ca nijamevam jagaada tam || 131

Die Brave gab ihm ein Stück Lehm, Wasser, ein paar Dornen, Feuer und ihr bestes Rennpferd. Dann schärfte sie ihm ein:

एतमारुह्य तुरगं नत्वा देवकुलं च तत् । द्रुतं धूमशिखस्योक्त्वा तत्तातोक्तं निमन्त्रणम् ॥ १३२

etamaaruhya turagam natvaa devakulam ca tat | drutam dhuumashikhasyoktvaa tattaatoktam nimantranam || 132

„Steig auf das Pferd, reite zum Tempel, verbeug dich da und ruf Dhumashikha sofort die Einladung zu,

die mein Vater ausgesprochen hat!

आगन्तव्यं त्वया शीघ्रमश्वेनानेन धावता । पृष्ठतो वीक्षितव्यं च मुहुर्वलितकंधरम् ॥ १३३

aagantavyam tvayaa shiighramashvenaanena dhaavataa | prshthato viikshitavyam ca muhurvalitakamdharam || 133

Dann reite schnell auf diesem Hengst im gestreckten Gallopp wieder her. Schau dabei öfter mal nach hinten.

पश्चात्तमागतं धूमशिखं द्रक्ष्यसि चेत्ततः । तन्मार्गे मृत्तिकैषा ते प्रक्षेप्तव्यात्मपृष्ठतः ॥ १३४

pashcaattamaagatam dhuumashikham drakshyasi cettatah | tanmaarge mrttikaishaa te praksheptavyaatmaprshthatah || 134

Wenn du siehst, daß Dhumashikha dir nachläuft, wirf die Erde hinter dich auf seinen Weg!

ततोऽपि पश्चादागच्छेत्स ते धूमशिखो यदि । तथैव पृष्ठतस्त्याज्यं तोयमेवं त्वयान्तरा ॥ १३५

tato’pi pashcaadaagacchetsa te dhuumashikho yadi | tathaiva prshthatastyaajyam toyamevam tvayaantaraa || 135

Wenn Dhumashikha dir trotzdem weiter nachrennt, verschütte das Wasser hinter dir.

तदप्येष्यति चेत्क्षेप्यास्तद्वदेतेऽस्य कण्टकाः । तथापि चेत्सोऽनुपतेत्तन्मध्येऽग्निमिमं क्षिपेः ॥ १३६

tadapyeshyati cetkshepyaastadvadete’sya kantakaah | tathaapi cetso’nupatettanmadhye’gnimimam kshipeh || 136

Wenn er trotzdem weiterrennt, lass nach und nach die Dornen fallen. Wenn er dir immer noch nachläuft,

schmeiß ihm das Feuer vor die Füße!

एवं कृते हि निर्दैन्यस्त्वमिहैष्यसि मा च ते । विकल्पो भूद्व्रज द्रक्ष्यस्यद्य विद्याबलं मम ॥ १३७

evam krte hi nirdainyastvamihaishyasi maa ca te | vikalpo bhuudvraja drakshyasyadya vidyaabalam mama || 137

Wenn du das gemacht hast, kommst du ohne Probleme zurück. Eine andere Wahl hast du nicht.

Geh schon! Heut kannst du meine magischen Kräfte bestaunen.“

इत्युक्तः स तया शृङ्गभुजो धृतमृदादिकः । तथेति तद्धयारूढोऽरण्ये देवकुलं ययौ ॥ १३८

ityuktah sa tayaa shrngabhujo dhrtamrdaadikah | tatheti taddhayaaruudho’ranye devakulam yayau || 138

So von ihr ins Bild gesetzt sagte Shrngabhuja „Mach ich“, nahm die Erde und alles andere an sich,

bestieg sein Ross und ritt zu der Tempelruine.

तत्र वामस्थगौरीकं दक्षिणस्थविनायकम् । दृष्ट्वा नत्वा च विश्वेशमुक्त्वैवाग्निशिखोदितम् ॥ १३९

tatra vaamasthagauriikam dakshinasthavinaayakam | drshtvaa natvaa ca vishveshamuktvaivaagnishikhoditam || 139

Dort sah er links eine Statue der Gauri Parvati, und rechts eine des Hindernisse wegräumenden Ganesha.

Er verneigte sich vor Shiva und sagte auf, was Agnishikha ihm gesagt hatte,

निमन्त्रणवचस्तस्य तूर्णं धूमशिखस्य तत् । ततश्चचाल चतुरं प्रधाविततुरंगमः ॥ १४०

nimantranavacastasya tuurnam dhuumashikhasya tat | tatashcacaala caturam pradhaavitaturamgamah || 140

nämlich seine Einladung an Dhumashikha. Dann galloppierte er, sein Pferd anspornend, schnell davon.

क्षनाच्च पृष्ठतो यावद्वीक्षते वलिताननः । तावद्धूमशिखं पश्चादागतं तं ददर्श सः ॥ १४१

kshanaacca prshthato yaavadviikshate valitaananah | taavaddhuumashikham pashcaadaagatam tam dadarsha sah || 141

Bald erkannte er, über seine Schulter blickend, wie Dhumashikha hinter ihm hergefegt kam.

चिक्षेप चाशु मार्गेऽस्य मृत्तिकां तां स्वपृष्ठतः । क्षिप्तयात्र तया मध्ये सद्योऽभूत्पर्वतो महान् ॥ १४२

cikshepa caashu maarge’sya mrttikaam taam svaprshthatah | kshiptayaatra tayaa madhye sadyo’bhuutparvato mahaan || 142

Er warf natürlich sofort den Lehmbrocken hinter sich auf den Weg.

Und dort wo die Erde niederfiel, entstand gleich ein hohes Gebirge.

तमुल्लङ्घ्य कथंचित्तमागतं वीक्ष्य राक्षसम् । तथैव पृष्ठतस्तोयं तत्स राजसुतोऽक्षिपत् ॥ १४३

tamullanghya kathamcittamaagatam viikshya raakshasam | tathaiva prshthatastoyam tatsa raajasuto’kshipat || 143

Als der Prinz sah, wie der Unhold mehr schlecht als recht darüber hinwegstieg und weiter auf ihn zustürmte,

warf er das Wasser hinter sich.

तेन तत्रान्तरा जज्ञे वेल्लद्वीचिर्महानदी । तामप्युत्तीर्य कथमप्यागतेऽस्मिन्निशाचरे ॥ १४४

tena tatraantaraa jajne velladviicirmahaanadii | taamapyuttiirya kathamapyaagate’sminnishaacare || 144

Aus dem wurde sofort ein breiter Fluß mit rollenden Wogen. Aber auch die überwand das Nachtgespenst irgendwie.

शीघ्रं शृङ्गभुजः पश्चात्कण्टकांस्तानवाकिरत् । तैरुद्बभूव वनं मध्ये सकण्टकम् ॥ १४५

shiighram shrngabhujah pashcaatkantakaamstaanavaakirat | tairudbabhuuva vanam madhye sakantakam || 145

Schnell verstreute Shrngabhuja seine Dornen hinter sich. Aus denen wuchs mitten auf dem Weg ein Dornengestrüpp.

ततोऽपि निर्गते तस्मिन्राक्षस्यग्निं स्वपृष्ठतः । जहौ तेन स जज्वाल मार्गः सतृणकाननः ॥ १४६

tato’pi nirgate tasminrakshasyagnim svaprshthatah | jahau tena sa jajvaala maargah satrnakaananah || 146

Sobald der Teufel daraus hervortrat, warf Shrngabhuja sein Feuer hinter sich.

Dadurch ging der Weg samt Dickicht bis zum letzten Grashalm in Flammen auf.

तं वीक्ष्य खाण्डवमिव ज्वलितं दुरतिक्रमम् । ययौ धूमशिखः खिन्नो भीतश्च स यथागतम् ॥ १४७

tam viikshya khaandavamiva jvalitam duratikramam | yayau dhuumashikhah khinno bhiitashca sa yathaagatam || 147

Als Dhumashikha den wie Indras heiliger Khandavaforst lichterloh brennenden und damit undurchdringlichen Wald sah,

zog er sich verdrossen und ängstlich zurück, woher er gekommen war.

तदा रूपशिखामायामोहितः स हि राक्षसः । पद्भ्यामागादगाच्चैव न सस्मार नभोगतिम् ॥ १४८

tadaa ruupashikhaamaayaamohitah sa hi raakshasah | padbhyaamaagaadagaaccaiva na sasmaara nabhogatim || 148

Rupashikhas Zauberkünste hatten den armen Teufel dermaßen verstört, daß er zu Fuß weiterging.

Den Luftweg, auf dem er gekommen war, hatte er vergessen.

अथ प्रशंसन्नन्तस्तत्प्रियामायाविजृम्भितम् । गतभीराययौ धूमपुरं शृङ्गभुजः स तत् ॥ १४९

atha prashamsannantastatpriyaamaayaavijrmbhitam | gatabhiiraayayau dhuumapuram shrngabhujah sa tat || 149

Danach ritt Shrngabhuja, über die nunmehr offenbarten Zauberkünste seiner Liebsten innerlich frohlockend,

frei von Angst zurück nach Dhumapuram.

ततो रूपशिखायै तं समर्प्याश्वं निवेद्य च । यथा कृतं स हृष्टायै जगामाग्निशिखान्तिकम् ॥ १५०

tato ruupashikhaayai tam samarpyaashvam nivedya ca | yathaa krtam sa hrshtaayai jagaamaagnishikhaantikam || 150

Er übergab Rupashikha sein Pferd und erzählte ihr, was er getan hatte. Sie war begeistert. Daraufhin trat er vor Agnishikha:

निमन्त्रितो मया गत्वा भ्राता धूमशिखस्तव । इत्युक्तवन्तं तं सोऽत्र सम्भ्रान्तोऽग्निशिखोऽब्रवीत् ॥ १५१

nimantrito mayaa gatvaa bhraataa dhuumashikhastava | ityuktavantam tam so‘tra sambhraanto’gnishikho’braviit || 151

„Ich war bei deinem Bruder Dhumashikha und hab ihn eingeladen.“ Auf diese Bemerkung erwiderte Agnishikha irritiert:

यदि तत्र गतोऽभूस्त्वमभिज्ञानं तदुच्यताम् । इति तेनोदितः शृङ्गभुजो जिह्मं जगाद तम् ॥ १५२

yadi tatra gato’bhuustvamabhijnaanam taducyataam | iti tenoditah shrngabhujo jihmam jagaada tam || 152

„Wenn du da warst, sag, was dir da aufgefallen ist!“ Darauf antwortete Shrngabhuja dem Schlitzohr:

शृण्विदं वच्म्यभिज्ञानं तत्र देवकुले विभोः । वामेऽस्ति पार्वती पार्श्वे दक्षिणे च विनायकः ॥ १५३

shrnvidam vacmyabhijnaanam tatra devakule vibhoh | vaame’sti paarvatii paarshve dakshine ca vinaayakah || 153

„Hör zu, ich sag dir, was mir aufgefallen ist: Vor dem Tempel steht links neben Shiva die Parvati, und rechts von ihm Ganesha.“

तच्छ्रुत्वा विस्मितः सोऽग्निशिखः क्षणमचिन्तयत् । कथं गतोऽपि मद्भ्राता शकितो नैष खादितुम् ॥ १५४

tacchrutvaa vismitah so’gnishikhah kshanamacintayat | katham gato’pi madbhraataa shakito naisha khaaditum || 154

Als Agnishikha das hörte, war er bestürzt. Er überlegte für einen Moment:

‚Wie ist er da hingelangt? Konnte mein Bruder ihn nicht fressen?

तज्जाने मानुषो नायं देवोऽयं कोऽपि निश्चितम् । अनुरूपस्तदेषोऽस्तु भर्तास्या दुहितुर्मम ॥ १५५

tajjaane maanusho naayam devo‘yam ko’pi nishcitam | anuruupastadesho’stu bhartaasyaa duhiturmama || 155

Daran erkenn ich, daß er kein Mensch ist. Das ist bestimmt irgend so ein Gott.

Damit passt er zu meiner Tochter und soll ihr Mann sein!‘

इति संचिन्त्य तं शृङ्गभुजं रूपशिखान्तिकम् । कृतार्थं व्यसृजत्स्वं तु नाङ्गभेदं विवेद सः ॥ १५६

iti samcintya tam shrngabhujam ruupashikhaantikam | krtaartham vyasrjatsvam tu naangabhedam viveda sah || 156

Mit diesen Überlegungen entließ er Shrngabhuja nach erfüllter Mission zu Rupashikha.

Auf den Gedanken, daß er sich selbst überlistet hatte, kam er nicht.

स च शृङ्गभुजस्तत्र गत्वा परिणयोत्सुकः । भुक्तपीतस्तया साकं कथंचिदनयन्निशाम् ॥ १५७

sa ca shrngabhujastatra gatvaa parinayotsukah | bhuktapiitastayaa saakam kathamcidanayannishaam || 157

Shrngabhuja, begierig, die Ehe zu schließen, eilte zu ihr.

Von ihr mit Speis und Trank versorgt brachte er die Nacht irgendwie hinter sich.

प्रातश्चाग्निशिखस्तस्मै तां स रूपशिखतां ददौ । ऋद्ध्या स्वसिद्ध्युचितया विधिवद्वह्निसाक्षिकम् ॥ १५८

praatashcaagnishikhastasmai taam sa ruupashikhataam dadau | rddhyaa svasiddhyucitayaa vidhivadvahnisaakshikam || 158

Am nächsten Morgen gab Agnishikha ihm Rupashikha zur Frau, mit allem Pomp, der seiner Übernatürlichkeit entsprach,

und der Regel gemäß mit dem Feuer als Trauzeuge.

क्व राक्षससुता कुत्र राजपुत्रः क्व चैतयोः । विवाहो बत चित्रैव गतिः प्राक्तनकर्मणाम् ॥ १५९

kva raakshasasutaa kutra raajaputrah kva caitayoh | vivaaho bata citraiva gatih praaktanakarmanaam || 159

Was mag das für eine Ehe sein zwischen einer Tochter von Dämonen und dem Sohn eines Königs?

Schon komisch, wohin uns frühere Taten führen können!

स रेजे राजसूनुस्तां प्राप्य रक्षःसुतां प्रियाम् । पेशलां पङ्कसम्भूतां राजहंसोऽब्जिनीमिव ॥ १६०

sa reje raajasuunustaam praapya rakshahsutaam priyaam | peshalaam pankasambhuutaam raajahamso’bjiniimiva || 160

Als der Prinz seine geliebte Teufelstochter gefunden hatte, kam er sich vor wie ein majestätischer Schwan,

der einen zierlichen Lotus aus dem Schlamm geborgen hatte.

तस्थौ च स तया तत्र तदेकमनसा सह । भुञ्जानो विविधान्भोगान्रक्षःसिद्ध्युपकल्पितान् ॥ १६१

tasthau ca sa tayaa tatra tadekamanasaa saha | bhunjaano vividhaanbhogaanrakshahsiddhyupakalpitaan || 161

Er blieb dann auch bei ihr, die nur ihn im Sinne hatte,

und genoss alle möglichen mit dämonischer Kraft heraufbeschwörten Genüsse.

गतेष्वथ दिनेष्वत्र तां स रूपशिखां रहः । अवादीदेहि गच्छावो वर्धमानपुरं प्रिये ॥ १६२

gateshvatha dineshvatra taam sa ruupashikhaam rahah | avaadiidehi gacchaavo vardhamaanapuram priye || 162

So gingen die Tage dahin. Einmal sagte er in einer ruhigen Minute zu Rupashikha:

„Komm, Schatz, lass uns nach Vardhamana reiten!

सा हि स्वा राजधानी नस्तस्याश्चैवं प्रवासनम् । परैः सोढुं न शक्नोमि मानप्राणा हि मादृशाः ॥ १६३

saa hi svaa raajadhaanii nastasyaashcaivam pravaasanam | paraih sodhum na shaknomi maanapraanaa hi maadrshaah || 163

Diese Stadt ist mein Herrschaftssitz, und ich will es nicht länger dulden, daß Feinde mich ausgerechnet von da vertrieben haben. Menschen wie mir bedeutet Ehre so viel wie das Leben.

तन्मुञ्च जन्मभूमिं त्वमत्याज्यामपि मत्कृते । आवेदय पितुस्तं च हस्ते हेमशरं कुरु ॥ १६४

tanmunca janmabhuumim tvamatyaajyaamapi matkrte | aavedaya pitustam ca haste hemasharam kuru || 164

Verlass auch du dein Heimatland wegen mir, auch wenn’s dir schwerfällt.

Sag deinem Vater bescheid und nimm den goldenen Pfeil in die Hand.“

इति शृङ्गभुजेनोक्ता सा तं रूपशिखाब्रवीत् । यदादिशसि तत्कार्यमार्यपुत्र मयाधुना ॥ १६५

iti shrngabhujenoktaa saa tam ruupashikhaabraviit | yadaadishasi tatkaaryamaaryaputra mayaadhunaa || 165

Auf diese Worte Shrngabhujas erwiderte Rupashikha: „Was immer du befiehlst, mein Edler, ich mach es sofort.

का जन्मभूः कः स्वजनः सर्वमेतद्भवान्मम । न पतिव्यतिरेकेण सुस्त्रीणामपरा गतिः ॥ १६६

kaa janmabhuuh kah svajanah sarvametadbhavaanmama | na pativyatirekena sustriinaamaparaa gatih || 166

Was für ein Geburtsland, was für Landsleute hab ich denn? Das alles bist doch du für mich!

Gute Frauen haben keinen anderen Weg außer dem zu ihrem Manne.

तातस्यावेदनीयं तु नैतत्सोऽस्मान्हि न त्यजेत् । तस्मादविदितं तस्य गन्तव्यं क्रोधनस्य नः ॥ १६७

taatasyaavedaniiyam tu naitatso’smaanhi na tyajet | tasmaadaviditam tasya gantavyam krodhanasya nah || 167

Nur dürfen wir’s dem Vater nicht erzählen. Er wird uns nicht ziehen lassen.

Darum müssen wir fliehen ohne daß er davon weiß, der Wüterich.

आगमिष्यति चेत्पश्चाद्बुद्ध्वा परिजनात्ततः । मोहयिष्याम्यबुद्धिं तं भौततुल्यं स्वविद्यया ॥ १६८

aagamishyati cetpashcaadbuddhvaa parijanaattatah | mohayishyaamyabuddhim tam bhautatulyam svavidyayaa || 168

Sobald er von seiner Gefolgschaft davon erfährt, wird er uns nachjagen.

Ich werde den ahnungslosen Vollpfosten aber mit meinem Geheimwissen foppen.“

इति तस्या वचः श्रुत्वा प्रहृष्टः सोऽपरेऽहनि । दत्तराज्यार्धयानर्घरत्नपूर्णसमुद्गया ॥ १६९

iti tasyaa vacah shrutvaa prahrshtah so’pare’hani | dattaraajyaardhayaanargharatnapuurnasamudgayaa || 169

Als er ihre Bemerkung gehört hatte, war er begeistert. Am nächsten Tag schenkte sie ihm ihr halbes Königreich

und eine Kiste mit unschätzbar wertvollen Edelsteinen.

तयैवानीततच्चारुसुवर्णशरया सह । आरुह्य शरवेगाख्यं तदीयं तुरगोत्तमम् ॥ १७०

tayaivaaniitataccaarusuvarnasharayaa saha | aaruhya sharavegaakhyam tadiiyam turagottamam || 170

Er holte den ihm lieb gewordenen goldenen Pfeil, und sie bestiegen ihr treffliches Ross Sharavega Pfeilgeschwind.

वञ्चयित्वा परिजनं स्वैरोद्यानभ्रमच्छलात् । ततः शृङ्गभुजः प्रायाद्वर्धमानपुरं प्रति ॥ १७१

vancayitvaa parijanam svairodyaanabhramacchalaat | tatah shrngabhujah praayaadvardhamaanapuram prati || 171

Den Bediensteten logen sie vor, sie wollten auf eine Vergnügungstour in den Park aufbrechen.

Und so ritt Shrngabhuja in Richtung Vardhamana.

गतयोर्दूरमध्वानं बुद्ध्वा सोऽग्निशिखस्तयोः । दम्पत्योराययौ पश्चान्नभसा राक्षसः क्रुधा ॥ १७२

gatayorduuramadhvaanam buddhvaa so’gnishikhastayoh | dampatyoraayayau pashcaannabhasaa raakshasah krudhaa || 172

Als die beiden Eheleute schon eine weite Wegstrecke zurückgelegt hatten,

 erfuhr der Dämon Agnishikha davon und flog ihnen wutschnaubend hinterher.

तस्यागमनवेगोत्थं शब्दं श्रुत्वा च दूरतः । मार्गे रूपशिखा साथ तं शृङ्गभुजमब्रवीत् ॥ १७३

tasyaagamanavegottham shabdam shrutvaa ca duuratah | maarge ruupashikhaa saatha tam shrngabhujamabraviit || 173

Das durch sein Nahen verursachte Furzgeräusch war schon von Weitem zu vernehmen,

sodaß Rupashikha Shrngabhuja unterwegs zurief:

आर्यपुत्रागतस्तातो निवर्तयितुमेष नः । तत्वमास्वेह निःशङ्कः पश्यैनं वञ्चये कथम् ॥ १७४

aaryaputraagatastaato nivartayitumesha nah | tatvamaasveha nihshankah pashyainam vancaye katham || 174

„Mein lieber Mann, der Vater naht uns zurückzuholen! Bleib hier, hab keine Angst und sieh dir an, wie ich ihn narre.

नैष द्रक्ष्यति साश्वं त्वां विद्ययाच्छादितं मया । इत्युक्त्वाश्वावतीर्णा सा पुंरूपं माययाकरोत् ॥ १७५

naisha drakshyati saashvam tvaam vidyayaacchaaditam mayaa | ityuktvaashvaavatiirnaa saa pumruupam maayayaakarot || 175

Er wird weder dich noch das Pferd sehen, weil ich euch hinter meinem Zaubervorhang verberge.“

Nach diesen Worten sprang sie vom Pferd und nahm die Gestalt eines Mannes an.

इहायाति महद्रक्षस्तत्त्वं तूष्णीं क्षणं भव । इत्युक्त्वा काष्ठिकं चात्र दार्वर्थं वनमागतम् ॥ १७६

ihaayaati mahadrakshastattvam tuushniim kshanam bhava | ityuktvaa kaashthikam caatra daarvartham vanamaagatam || 176

Indessen war ein Holzfäller in den Wald gekommen, um Holz zu schlagen. Dem raunte sie zu:

„Gleich kommt ein mächtiger Zauberer daher. Verhalt dich für einen Moment ruhig!“

तत्कुठारेण काष्ठानि पाटयन्ती किलास्त सा । तदा रूपशिखा शृङ्गभुजे पश्यति सस्मिते ॥ १७७

tatkuthaarena kaashthaani paatayantii kilaasta saa | tadaa ruupashikhaa shrngabhuje pashyati sasmite || 177

Sodann fuhr Rupashikha fort, mit seiner Axt Bäume zu fällen. Shrngabhuja sah ihr lächelnd zu.

तावत्सोऽग्निशिखस्तत्र प्राप्यैतां काष्ठिकाकृतिम् । दृष्ट्वावतीर्य गगनान्मूढः पप्रच्छ राक्षसः ॥ १७८

taavatso’gnishikhastatra praapyaitaam kaashthikaakrtim | drshtvaavatiirya gaganaanmuudhah papraccha raakshasah || 178

Inzwischen war Agnishikha dort angelangt und sah einen, der aussah wie ein Holzfäller.

Der verwirrte Unhold stieg vom Himmel herab und fragte:

किं भो दृष्टौ पथानेन यान्तौ स्त्रीपुरुषाविति । ततः कथंचित्खिन्नेव पुंवेषा सा तमब्रवीत् ॥ १७९

kim bho drshtau pathaanena yaantau striipurushaaviti | tatah kathamcitkhinneva pumveshaa saa tamabraviit || 179

„Habt ihr auf dem Weg hier eine Frau und einen Mann laufen sehen?“

Da erwiderte die in den Männerkleidern Steckende scheinbar am Ende ihrer Kräfte:

न दृष्टौ कौचिदावाभ्यां स्विन्नदृग्भ्यां परिश्रमात् । रक्षःपतेर्मृतस्याद्य दाहायाग्निशिखस्य हि ॥ १८०

na drshtau kaucidaavaabhyaam svinnadrgbhyaam parishramaat | rakshahpatermrtasyaadya daahaayaagnishikhasya hi || 180

„Wir beide haben keinen gesehen. Uns läuft der Schweiß in die Augen vor Überanstrengung!

Heut ist Agnishikhas Verbrennung. Der Fürst der Dämonen ist tot!

आवां काष्ठानि भूयांसि पाटयन्ताविह स्थितौ । तच्छ्रुत्वा राक्षसः सोऽत्र मूढबुद्धिर्व्यचिन्तयत् ॥ १८१

aavaam kaashthaani bhuuyaamsi paatayantaaviha sthitau | tacchrutvaa raakshasah so’tra muudhabuddhirvyacintayat || 181

Wir sind hier, um noch ganz viel Holz zu schlagen!“ Als der Dämon das hörte, dachte er trüben Sinnes:

अहो कथं विपन्नोऽहं तत्किं मे सुतया तया । गच्छामि तावत्पृच्छामि गृहे परिजनं निजम् ॥ १८२

aho katham vipanno’ham tatkim me sutayaa tayaa | gacchaami taavatprcchaami grhe parijanam nijam || 182

„Ach so! Ich bin tot! Was soll ich dann mit meiner Tochter? Ich kehr lieber um und frag meine Diener zu Hause!“

इति संचिन्त्य स गृहं तूर्णमग्निशिखो ययौ । भर्ता समं हसन्ती सा प्राग्वत्प्रास्थित तत्सुता ॥ १८३

iti samcintya sa grham tuurnamagnishikho yayau | bhartaa samam hasantii saa praagvatpraasthita tatsutaa || 183

Mit diesen Überlegungen flog Agnishikha eiligst nach Hause.

Seine Tochter setzte ihren Weg mit ihrem Mann zusammen lachend fort.

क्षणाच्च पुनरप्यागात्सान्तर्हासात्परिच्छदात् । पृष्टाज्जीवन्तमात्मानं श्रुत्वा हृष्टः स राक्षसः ॥ १८४

kshanaacca punarapyaagaatsaantarhaasaatparicchadaat | prshtaajjiivantamaatmaanam shrutvaa hrshtah sa raakshasah || 184

Der Dämon fragte seine Leute, ob er noch lebe. Die lachten verstohlen und bestätigten es ihm.

Als er das hörte, flog er erleichtert wieder von dannen.

बुद्ध्वा घोरेण शब्देन दूरात्तं पुनरागतम् । हयावतीर्णा प्रच्छाद्य मायया पूर्ववत्पतिम् ॥ १८५

buddhvaa ghorena shabdena duuraattam punaraagatam | hayaavatiirnaa pracchaadya maayayaa puurvavatpatim || 185

An dem scheußlichen Heulen erkannte Rupashikha schon von Weitem, daß er ihnen wieder nachflog.

Sie stieg vom Pferd und verbarg ihren Mann wie schon zuvor hinter ihrem Zaubervorhang.

मार्गागतस्य कस्यापि लेखहारस्य हस्ततः । लेखमादाय पुंरूपं चक्रे रूपशिखा पुनः ॥ १८६

maargaagatasya kasyaapi lekhahaarasya hastatah | lekhamaadaaya pumruupam cakre ruupashikhaa punah || 186

Da kam ein Briefträger des Wegs. Dem riss Rupashikha die Briefe aus der Hand und nahm wieder Männergestalt an.

तावच्च पूर्ववत्प्राप्ततद्रूपं तां स राक्षसः । पप्रच्छ पथि सस्त्रीकस्त्वया दृष्टः पुमानिति ॥ १८७

taavacca puurvavatpraaptatadruupam taam sa raakshasah | papraccha pathi sastriikastvayaa drshtah pumaaniti || 187

Wie schon zuvor fragte der Dämon sie in dieser Gestalt: „Hast du einen Mann mit einer Frau hier entlangreiten sehen?“

ततः पुरुषरूपा सा श्वसन्ती निजगाद तम् । न त्वराहृतचित्तेन तादृक्कोऽपीक्षितो मया ॥ १८८

tatah purusharuupaa saa shvasantii nijagaada tam | na tvaraahrtacittena taadrkko’piikshito mayaa || 188

Darauf erwiderte sie in Männergestalt seufzend: „Ich bin im Geiste schon dermaßen vorausgeeilt,

daß ich einen solchen nicht wahrgenommen habe.

अहमग्निशिखेनाद्य रणे शत्रुहतेन हि । किंचिच्छेषासुना राज्यं स्वमर्पयितुमिच्छता ॥ १८९

ahamagnishikhenaadya rane shatruhatena hi | kimciccheshaasunaa raajyam svamarpayitumicchataa || 189

Denn heute wurde Agnishikha im Kampf vom Feind verwundet. Ihm bleibt nur noch wenig Zeit,

und er wünscht sein Reich weiterzugeben. Darum hat er mich

आह्वानाय स्वनगरे स्थितेनोच्छृङ्खलस्थितेः । भ्रातुर्धूमशिखस्येह प्रहितो लेखहारकः ॥ १९०

aahvaanaaya svanagare sthitenocchrnkhalasthiteh | bhraaturdhuumashikhasyeha prahito lekhahaarakah || 190

mit einer schriftlichen Botschaft zu seinem Bruder Dhumashikha,

der eigensinnig in seiner Stadt verharrt, entsandt, um ihn herbeizurufen!“

तच्छ्रुत्वाग्निशिखः सोऽत्र किं हतोऽहं परैरिति । सम्भ्रान्तः प्रययौ भूयः स्वगृहं तदवेक्षितुम् ॥ १९१

tacchrutvaagnishikhah so’tra kim hato‘ham parairiti | sambhraantah prayayau bhuuyah svagrham tadavekshitum || 191

Als Agnishikha das hörte, fragte er sich verstört: ‚Wie jetzt, ich wurde von Feinden erschlagen?‘

Dann flog er wieder in seinen Palast zurück, um sich Klarheit zu verschaffen.

को हतः स्वस्थ एषोऽहमित्यबोधि तु नैव सः । कोऽप्यहो तामसश्चित्रो मूढसर्गः प्रजापतेः ॥ १९२

ko hatah svastha esho’hamityabodhi tu naiva sah | ko’pyaho taamasashcitro muudhasargah prajaapateh || 192

‚Wer wurde erschlagen? Ich bin doch gesund!‘ Auf die Idee, sich das zu fragen, kam er nicht.

Schon merkwürdig, in was für eine Umnachtung der Schöpfer die Schwachsinnigen entläßt!

गृहं प्राप्तश्च तद्बुद्ध्वाप्यसत्यं लोकहासनम् । पुनः स नाययौ मोहश्रान्तो विस्मृत्य तां सुताम् ॥ १९३

grham praaptashca tadbuddhvaapyasatyam lokahaasanam | punah sa naayayau mohashraanto vismrtya taam sutaam || 193

Zu Hause angekommen, merkte er, daß alles gelogen war. Dem Gespött der Menge setzte, der Verhöhnung überdrüssig,

er sich nicht wieder aus. Seine Tochter vergaß er.

सापि सम्मोह्य पितरं प्राग्वद्रूपशिखा पतिम् । तमभ्यगात्पतिहितादन्यत्साध्व्यो न जानते ॥ १९४

saapi sammohya pitaram praagvadruupashikhaa patim | tamabhyagaatpatihitaadanyatsaadhvyo na jaanate || 194

Rupashikha wiederum hatte ihren Vater wie zuvor schon in die Irre geführt. Sie folgte ihrem Mann,

denn für eine gute Frau gibt es nichts anderes als das Wohl ihres Mannes.

ततस्तया समं शृङ्गभुजः पत्न्या स सत्वरम् । आश्चर्यतुरगारूढो वर्धमानपुरं ययौ ॥ १९५

tatastayaa samam shrngabhujah patnyaa sa satvaram | aashcaryaturagaaruudho vardhamaanapuram yayau || 195

Inzwischen galloppierten Shrngabhuja und seine Frau auf ihrem Wunderross auf und davon nach Vardhamana.

तत्र बुद्ध्वा तमायान्तं युक्तं शृङ्गभुजं तया । पिता वीरभुजस्तस्य हृष्टोऽग्रे निर्ययौ नृपः ॥ १९६

tatra buddhvaa tamaayaantam yuktam shrngabhujam tayaa | pitaa viirabhujastasya hrshto’gre niryayau nrpah || 196

Als sein Vater, König Virabhuja erfuhr, daß er mit ihr zusammen heranpreschte, kam er ihnen als Erster hocherfreut entgegen.

स दृष्ट्वा शोभितं वध्वा तं शौरिमिव भामया । प्राप्तां तदा नवां मेने नरेन्द्रो राज्यसम्पदम् ॥ १९७

sa drshtvaa shobhitam vadhvaa tam shaurimiva bhaamayaa | praaptaam tadaa navaam mene narendro raajyasampadam || 197

Der König sah den Sohn durch seine Frau verschönert, wie einst Krishna durch Bhama,

und wußte, daß seinem Reich eine neue Errungenschaft zugefallen war.

अश्वावतीर्णमेनं च पादलग्नं सवल्लभम् । उत्थाप्यालिङ्ग्य तनयं हर्षबाष्पाम्बु बिभ्रता ॥ १९८

ashvaavatiirnamenam ca paadalagnam savallabham | utthaapyaalingya tanayam harshabaashpaambu bibhrataa || 198

Sein Sohn und dessen Frau stiegen vom Pferd und fielen ihm zu Füßen.

Er hieß sie aufstehen und umarmte sie mit vor Freudentränen schimmernden

चक्षुषेव कृतोदारनिर्विच्छमनमङ्गलः । प्रावेशयद्राजधानीं स ततो विहितोत्सवः ॥ १९९

cakshusheva krtodaaranirvicchamanamangalah | praaveshayadraajadhaaniim sa tato vihitotsavah || 199

Augen, gleichsam jede aufsteigende Verzweiflung beruhigende Blicke versendend,

und geleitete sie in seinen Palast, um ein Freudenfest zu veranstalten.

क्व गतोऽभूस्त्वमित्यत्र तेन पृष्टः सुतोऽथ सः । निजमामूलतः शृङ्गभुजो वृत्तान्तमब्रवीत् ॥ २००

kva gato’bhuustvamityatra tena prshtah suto’tha sah | nijamaamuulatah shrngabhujo vrttaantamabraviit || 200

„Wo warst du?“ fragte er seinen Sohn. Da erzählte Shrngabhuja ihm seine Erlebnisse von Anfang an.

आहूय तत्समक्षं च भ्रातृभ्यस्तत्समर्पयत् । स निर्वासभुजादिभ्यस्तेभ्यो हेममयं शरम् ॥ २०१

aahuuya tatsamaksham ca bhraatrbhyastatsamarpayat | sa nirvaasabhujaadibhyastebhyo hemamayam sharam || 201

Dann rief er all seine Brüder, Nirvasabhuja und die anderen, vor seines Vaters Angesicht und reichte ihnen den goldenen Pfeil.

तत्स बुद्ध्वा च पृष्ट्वा च तेषु वीरभुजो नृपः । व्यरज्यदन्येषु सुतेष्वेकं मेने च तं सुतम् ॥ २०२

tatsa buddhvaa ca prshtvaa ca teshu viirabhujo nrpah | vyarajyadanyeshu suteshvekam mene ca tam sutam || 202

Das sah König Virabhuja und befragte sie. Danach entzog er den Söhnen seine väterliche Liebe,

um nur den einen noch als seinen Sohn zu erachten.

ततः स राजा मतिमान्सम्यगेवमचिन्तयत् । जाने यथैष विद्वेषादभूदेभिः प्रवासितः ॥ २०३

tatah sa raajaa matimaansamyagevamacintayat | jaane yathaisha vidveshaadabhuudebhih pravaasitah || 203

Der kluge König dachte ganz richtig: ‚Ich weiß nun, daß jene ihn aus Hass verbannt haben,

पापैर्निरपराधोऽपि शत्रुभिर्भ्रातृनामभिः । तथैव नूनमेतेषां जननीभिर्मम प्रिया ॥ २०४

paapairniraparaadho’pi shatrubhirbhraatrnaamabhih | tathaiva nuunameteshaam jananiibhirmama priyaa || 204

diese niederträchtigen Feinde, Brüder nur dem Namen nach, obwohl er unschuldig war.

Und genau so haben auch ihre Mütter meine geliebte

मातास्य सा गुणवरा निर्दोषा दूषिता मृषा । तत्किं चिरेण पश्यामि यावदद्यैव निश्चयम् ॥ २०५

maataasya saa gunavaraa nirdoshaa duushitaa mrshaa | tatkim cirena pashyaami yaavadadyaiva nishcayam || 205

Gunavara, seine unschuldige Mutter, zu Unrecht beschuldigt! Warum weiter warten, wenn ich heute noch die Lösung finde!‘

इत्यालोच्य यथावत्तद्दिनं नीत्वाभ्यगान्निशि । जिज्ञासुरयशोलेखां राज्ञीं तां स नृपोऽपराम् ॥ २०६

ityaalocya yathaavattaddinam niitvaabhyagaannishi | jijnaasurayasholekhaam raajniim taam sa nrpo’paraam || 206

Mit diesen Überlegungen verbrachte der König seinen Tag nach der Routine.

Nachts ging er zu Ayasholekha, seiner anderen Frau, um ihr auf den Zahn zu fühlen.

तदभ्यागमहृष्टा सा मद्यं तेनातिपायिता । रतान्तसुप्ता व्यलपद्राज्ञि तस्मिन्सजागरे ॥ २०७

tadabhyaagamahrshtaa saa madyam tenaatipaayitaa | rataantasuptaa vyalapadraajni tasminsajaagare || 207

Sie war beglückt, daß er wieder zu ihr kam. Er füllte sie mit Rum ab,

sodaß die Königin nach dem Liebesakt im Halbschlaf murmelte, während er wachte:

मिथ्या गुणवरायाश्चेन्नावदिष्याम दूषणम् । तत्किमेवमुपायास्यदयं राजाद्य मामिह ॥ २०८

mithyaa gunavaraayaashcennaavadishyaama duushanam | tatkimevamupaayaasyadayam raajaadya maamiha || 208

„Wäre der König heute etwa zu mir gekommen, wenn wir Gunavara nicht nach Strich und Faden verleumdet hätten?“

इति तस्या वचः श्रुत्वा सुप्ताया दुष्टचेतसः । उत्पन्ननिश्चयो राजा क्रोधादुत्थाय निर्ययौ ॥ २०९

iti tasyaa vacah shrutvaa suptaayaa dushtacetasah | utpannanishcayo raajaa krodhaadutthaaya niryayau || 209

Das waren die Worte der boshaften Schläferin. Er fasste einen Entschluss, stand wutentbrannt auf und ging hinaus

गत्वा स्वावासमानाय्य स जगाद महत्तरान् । उद्धृत्य तां गुणवरां स्नातामानयत द्रुतम् ॥ २१०

gatvaa svaavaasamaanaayya sa jagaada mahattaraan | uddhrtya taam gunavaraam snaataamaanayata drutam || 210

in seine Gemächer. Er ließ die Hofschranzen holen und befahl: „Befreit Gunavara aus dem Verließ!

Lasst sie baden und bringt sie schleunigst her!

अयं क्षणो ह्यद्यतनो ज्ञानिनानिष्टशान्तये । तस्या भूगृहवासस्य कथितोऽभूत्किलावधिः ॥ २११

ayam kshano hyadyatano jnaaninaanishtashaantaye | tasyaa bhuugrhavaasasya kathito’bhuutkilaavadhih || 211

Denn der Astrolog hat errechnet, daß mit dem heutigen Tag die Frist für ihre unfreiwillige Ruhepause

in Kerkerhaft abgelaufen ist.“

तच्छ्रुत्वा तैस्तथेत्युक्त्वा गत्वा स्नाता विभूषिता । राज्ञी गुणवरा क्षिप्रमानिन्ये सा तदन्तिकम् ॥ २१२

tacchrutvaa taistathetyuktvaa gatvaa snaataa vibhuushitaa | raajnii gunavaraa kshipramaaninye saa tadantikam || 212

Als sie das hörten, sagten sie „Wird gemacht!“ und trabten davon,

um ihm eiligst eine gewaschene und zurechtgemachte Königin Gunavara zu präsentieren.

ततस्तौ दम्पती तीर्णविरहार्णवनिर्वृतौ । अन्योन्यालिङ्गनातृप्तौ निन्यतुस्तां विभावरीम् ॥ २१३

tatastau dampatii tiirnavirahaarnavanirvrtau | anyonyaalinganaatrptau ninyatustaam vibhaavariim || 213

Beide Eheleute waren froh, das Meer der Trennung überquert zu haben und verbrachten,

einander unersättlich umschlingend, eine sternenklare Nacht.

अवर्णयत्स राजात्र देव्यै तस्यै मुदा तदा । तं शृङ्गभुजवृत्तान्तं तदेव निजसूनवे ॥ २१४

avarnayatsa raajaatra devyai tasyai mudaa tadaa | tam shrngabhujavrttaantam tadeva nijasuunave || 214

Dann erzählte der König seiner Frau voller Freude, was Shrngabhuja erlebt, und seinem Sohn, was sie durchgemacht hatte.

साथ प्रबुद्धा राजानं गतं बुद्ध्वा सवाक्छलम् । सम्भाव्यैवायशोलेखा विषादमगमत्परम् ॥ २१५

saatha prabuddhaa raajaanam gatam buddhvaa savaakchalam | sambhaavyaivaayasholekhaa vishaadamagamatparam || 215

Mittlerweile war Ayasholekha erwacht und wußte, daß der König sie eingelullt und dann verlassen hatte.

Sie versank in tiefe Verzweiflung.

प्रातश्च स नृपो वीरभुजो गुणवरान्तिकम् । आनाययच्छृङ्गभुजं सुतं रूपशिखायुतम् ॥ २१६

praatashca sa nrpo viirabhujo gunavaraantikam | aanaayayacchrngabhujam sutam ruupashikhaayutam || 216

Am nächsten Morgen brachte dann König Virabhuja seinen Sohn Shrngabhuja zusammen mit Rupashikha zu Gunavara.

सोऽभ्येत्य मातरं दृष्ट्वा हृष्टो भूगृहनिर्गताम् । तयोर्ववन्दे चरणौ पित्रोर्नववधूयुतः ॥ २१७

so’bhyetya maataram drshtvaa hrshto bhuugrhanirgataam | tayorvavande caranau pitrornavavadhuuyutah || 217

Er trat vor die Mutter, froh sie aus ihrem Verlies entlassen zu sehen,

und verneigte sich mit seiner neuen Frau zusammen vor den Füßen der Eltern.

अध्वोत्तीर्णं तमाश्लिष्य पुत्रं गुणवरापि सा । तां च स्नुषां तथा प्राप्तामुत्सवादुत्सवं ययौ ॥ २१८

adhvottiirnam tamaashlishya putram gunavaraapi saa | taam ca snushaam tathaa praaptaamutsavaadutsavam yayau || 218

Gunavara umarmte ihren Sohn, der einen solchen Weg zurückgelegt, sowie ihre Schwiegertochter, die sie damit gefunden hatte. Sie schritt von einem Freudenfest zum anderen.

ततः पितुर्निदेशात्स तस्यै शृङ्गभुजोऽब्रवीत् । विस्तरेण स्ववृत्तान्तं यच्च रूपशिखाकृतम् ॥ २१९

tatah piturnideshaatsa tasyai shrngabhujo’braviit | vistarena svavrttaantam yacca ruupashikhaakrtam || 219

Dann berichtete Shrngabhuja auf Geheiß des Vaters ihr ausführlich, was er selbst erlebt und was Rupashikha vollbracht hatte.

ततो गुणवरा राज्ञी सा प्रहृष्टा जगाद तम् । किं किं न रूपशिखया कृतं पुत्र तवानया ॥ २२०

tato gunavaraa raajnii saa prahrshtaa jagaada tam | kim kim na ruupashikhayaa krtam putra tavaanayaa || 220

Königin Gunavara war begeistert und sagte zu ihm: „Was hat diese Rupashikha nicht alles für dich getan, mein Junge!

हित्वा स्वजीवितं बन्धून्देशं चेह यदेतया । त्रीण्येतानि प्रदत्तानि तुभ्यं चित्रचरित्रया ॥ २२१

hitvaa svajiivitam bandhuundesham ceha yadetayaa | triinyetaani pradattaani tubhyam citracaritrayaa || 221

Sie hat erstaunliche Heldentaten vollbracht, indem sie ihr bisheriges Leben, ihre Verwandten, ihr Land opfernd

diese Drei für dich hingab.

त्वदर्थमवतीर्णैषा कापि देवी विधेर्वशात् । पतिव्रतानां सर्वासां यया मूर्ध्नि पदं कृतम् ॥ २२२

tvadarthamavatiirnaishaa kaapi devii vidhervashaat | pativrataanaam sarvaasaam yayaa muurdhni padam krtam || 222

Vielleicht ist sie gar eine Göttin, die einer Laune des Schicksals folgend deinetwegen herabgestiegen ist?

Jedenfalls hat sie alle gattentreuen Frauen in den Schatten lit.: ihren Fuß aufs Haupt gestellt.“

एवमुक्ते तया राज्ञ्या तद्वाक्यमभिनन्दति । राज्ञि रूपशिखायां च विनयानतमूर्धनि ॥ २२३

evamukte tayaa raajnyaa tadvaakyamabhinandati | raajni ruupashikhaayaam ca vinayaanatamuurdhani || 223

Nachdem die Königin das gesagt hatte, pflichtete Shrngabhuja ihr bei und nickte Königin Rupashikha respektvoll zu.

आययौ स तयैव प्रागयशोलेखया मृषा । दूषितोऽन्तःपुराध्यक्षो भ्रान्ततीर्थः सुरक्षितः ॥ २२४

aayayau sa tayaiva praagayasholekhayaa mrshaa | duushito’ntahpuraadhyaksho bhraantatiirthah surakshitah || 224

Nun war auch der Haremswächter Surakshita, den Ayasholekha zuvor fälschlich beschuldigt hatte,

von seiner Pilgerreise heimgekehrt.

क्षत्रा निवेदितं तं च प्रहृष्टं चरणानतम् । ज्ञातार्थोऽपूजयद्राजा भृशं वीरभुजोऽथ सः ॥ २२५

kshatraa niveditam tam ca prahrshtam caranaanatam | jnaataartho’puujayadraajaa bhrsham viirabhujo’tha sah || 225

Vom Wächter angekündigt, verneigte er sich dankbar bis zu den Füßen des Königs.

Virabhuja kannte nun den Hintergrund und ehrte ihn ausgiebig.

तेनैवानाय्य चान्यास्ता राज्ञीरत्रैव दुर्जनीः । तमेवोवाच गच्छैता भूगृहे निखिलाः क्षिप ॥ २२६

tenaivaanaayya caanyaastaa raajniiratraiva durjaniih | tamevovaaca gacchaitaa bhuugrhe nikhilaah kshipa || 226

Durch ihn ließ er die anderen verdorbenen Königinnen vorführen und befahl ihm: „Los, schmeiß die alle ins Verlies!“

तच्छ्रुत्वा तासु भीतासु क्षिप्तासु कृपया नृपम् । तं सा गुणवरा देवी पादलग्ना व्यजिज्ञपत् ॥ २२७

tacchrutvaa taasu bhiitaasu kshiptaasu krpayaa nrpam | tam saa gunavaraa devii paadalagnaa vyajijnapat || 227

Als Königin Gunavara das hörte, forderte sie aus Mitleid mit den verängstigten Frauen, die gerade weggesperrt wurden,

den König auf, seine Beine umklammernd:

देव मामेव भूयोऽपि चिरं स्थापय भूगृहे । प्रसीद नैवमेता हि भीताः शक्नोमि वीक्षितुम् ॥ २२८

deva maameva bhuuyo’pi ciram sthaapaya bhuugrhe | prasiida naivametaa hi bhiitaah shaknomi viikshitum || 228

„Mein Gebieter! Dann sperr auch mich wieder so lange in den Kerker!

Sei gnädig! Ich kann nicht mitansehen, wie sie sich ängstigen!“

इति प्रार्थ्य नृपं तासां बन्धनं सा न्यवारयत् । महतामनुकम्पा हि विरुद्धेषु प्रतिक्रिया ॥ २२९

iti praarthya nrpam taasaam bandhanam saa nyavaarayat | mahataamanukampaa hi viruddheshu pratikriyaa || 229

Indem sie den König so anflehte, konnte sie die Gefangenschaft der Frauen abwenden.

Mitleid ist die Rache der Erhabenen an ihren Widersachern.

ततस्ताः प्रेषिता राज्ञा लज्जिताः स्वगृहान्ययुः । अनिष्टमपि वाञ्छन्त्यो दीयमानं भुजान्तरम् ॥ २३०

tatastaah preshitaa raajnaa lajjitaah svagrhaanyayuh | anishtamapi vaanchantyo diiyamaanam bhujaantaram || 230

Danach zogen die vom König begnadigten Frauen gedemütigt in ihre Unterkünfte.

Sie hätten es vorgezogen, dem Unerwünschten Tode in die Arme getrieben zu werden.

तां च राजा गुणवरां बहु मेने महाशयाम् । आत्मानं च तया पत्न्या कृतपुण्यममन्यत ॥ २३१

taam ca raajaa gunavaraam bahu mene mahaashayaam | aatmaanam ca tayaa patnyaa krtapunyamamanyata || 231

Der König empfand Hochachtung für Gunavara, die Edelmütige. Dieser Gattin wegen meinte er,

in einem frühen Leben eine gute Tat vollbracht zu haben.

अथानाय्य सुतानन्यान्स निर्वासभुजादिकान् । निर्वासयिष्यन्युक्त्या तान्राजा कृतकमभ्यधात् ॥ २३२

athaanaayya sutaananyaansa nirvaasabhujaadikaan | nirvaasayishyantyuktvaa taanraajaa krtakamabhyadhaat || 232

Dann ließ der König Nirvasabhuja und die anderen Söhne antreten. Er wollte sie unter einem Vorwand verbannen,

als er ihnen sagte, was er sich zurechtgelegt hatte:

श्रुतं मया वणिक्पापैर्भवद्भिः पथिको हतः । तद्भ्रान्तुं सर्वतीर्थानि यात मा स्मेह तिष्ठत ॥ २३३

shrutam mayaa vanikpaapairbhavadbhih pathiko hatah | tadbhraantum sarvatiirthaani yaata maa smeha tishthata || 233

„Mir ist zu Ohren gekommen, daß ihr Schurken einen reisenden Kaufmann erschlagen habt!

Darum sollt ihr alle Wallfahrtsorte abwandern. Hier bleibt ihr jedenfalls nicht!“

तच्छ्रुत्वा तं न शेकुस्ते नृपं बोधयितुं नृपाः । प्रभौ हठप्रवृत्ते हि कस्य प्रत्यायना भवेत् ॥ २३४

tacchrutvaa tam na shekuste nrpam bodhayitum nrpaah | prabhau hathapravrtte hi kasya pratyaayanaa bhavet || 234

Als die Königssöhne ihn hörten, vermochten sie nicht, ihn aufzuklären. Wer könnte sich schon einem Herrn widersetzen,

der zu gewaltsamen Lösungen neigt?

ततस्तान्गच्छतो दृष्ट्वा भ्रातॄञ्शृङ्गभुजोऽथ सः । कृपोद्भूताश्रुपूर्णाक्षः पितरं तं व्यजिज्ञपत् ॥ २३५

tatastaangacchato drshtvaa bhraatrrnshrngabhujo’tha sah | krpodbhuutaashrupuurnaakshah pitaram tam vyajijnapat || 235

Als Shrngabhuja die Brüder abziehen sah, füllten sich seine Augen mit Tränen des Mitleids. Er forderte den Vater auf:

तातापराधमेकं त्वं क्षमस्वैषां कृपां कुरु । इत्युक्त्वा पादयोस्तस्य निपपात स भूपतेः ॥ २३६

taataaparaadhamekam tvam kshamasvaishaam krpaam kuru | ityuktvaa paadayostasya nipapaata sa bhuupateh || 236

„Vater, vergib ihnen diesen einen Verstoß! Hab Mitleid mit ihnen!“ Mit diesen Worten fiel er dem König zu Füßen.

सोऽपि मत्वा नरेन्द्रस्तं भूभृद्भारसहं सुतम् । यशोदयाश्रितं बाल्येऽप्यवतारं हरेरिव ॥ २३७

so’pi matvaa narendrastam bhuubhrdbhaarasaham sutam | yashodayaashritam baalye’pyavataaram hareriva || 237

Da schien dem König, sein Sohn, der schon in jungen Jahren wie eine Inkarnation Vishnus Pracht und Demut auf sich vereinte, sei fähig, die Last der Staatsführung zu schultern,

गूढाशयो वैररक्षी वचस्तस्य तथाकरोत् । तेऽपि तं भ्रातरं सर्वे प्राणदं मेनिरे निजम् ॥ २३८

guudhaashayo vairarakshii vacastasya tathaakarot | te’pi tam bhraataram sarve praanadam menire nijam || 238

so, wie er seine Gefühle verbarg, seine Feindschaft aufsparte, und tat, was er verlangt hatte.

Jene wiederum hielten den Bruder allesamt für ihren Lebensretter.

सर्वाः प्रकृतयोऽप्यत्र तस्य शृङ्गभुजस्य तम् । गुणातिशयमालोक्य दधुस्तदनुरागिताम् ॥ २३९

sarvaah prakrtayo’pyatra tasya shrngabhujasya tam | gunaatishayamaalokya dadhustadanuraagitaam || 239

Alle Untertanen, die Shrngabhujas hervorragende Qualitäten erkannt hatten, wurden zu seinen leidenschaftlichen Verehrern.

ततोऽन्येद्युर्गुणज्येष्ठं तज्ज्येष्ठेष्वपि सत्सु सः । पिता वीरभुजो राजा यौवराज्येऽभिषिक्तवान् ॥ २४०

tato’nyedyurgunajyeshtham tajjyeshtheshvapi satsu sah | pitaa viirabhujo raajaa yauvaraajye’bhishiktavaan || 240

Am nächsten Tag bespritzte sein Vater, König Virabhuja, ihn mit dem Weihwasser der Prinzregentschaft.

Zwar hatte er ältere Brüder, doch was seine Qualitäten anging, war er der Älteste.

स च प्राप्ताभिषेकः सन्दिग्जयाय ययौ ततः । विज्ञप्य पितरं सर्वैर्बलैः शृङ्गभुज सह ॥ २४१

sa ca praaptaabhishekah sandigjayaaya yayau tatah | vijnapya pitaram sarvairbalaih shrngabhuja saha || 241

Nun, da er die Kronfolge erlangt hatte, nahm Shrngabhuja Abschied vom Vater

und zog mit all seinen Truppen aus, die Welt zu erobern.

बाहुवीर्यजिताशेषवसुधाधिपमण्डलम् । आदाय चाययौ दिक्षु प्रविकीर्य यशःश्रियम् ॥ २४२

baahuviiryajitaasheshavasudhaadhipamandalam | aadaaya caayayau dikshu pravikiirya yashahshriyam || 242

Mit seiner Arme Kraft nahm er den Kreis aller Fürstenstaaten um sich ein

und verteilte Glanz und Ruhm in die Himmelsrichtungen.

ततो वहन्राज्यभारं प्रणतैर्भ्रातृभिः सह । निश्चिन्तभोगसुखितौ रञ्जयन्पितरौ कृती ॥ २४३

tato vahanraajyabhaaram pranatairbhraatrbhih saha | nishcintabhogasukhitau ranjayanpitarau krtii || 243

Er hatte es geschafft, und trug mit seinen ihm zugeneigten Brüdern die Lasten der Königreiche,

womit er seine Eltern glücklich machte, die froh waren, ihre Sorgenfreiheit zu genießen.

दानं ददद्ब्राह्मणेभ्यस्तस्थौ शृङ्गभुजः सुखी । रूपवत्यार्थसिद्ध्येव स रूपशिखया सह ॥ २४४

daanam dadadbraahmanebhyastasthau shrngabhujah sukhii | ruupavatyaarthasiddhyeva sa ruupashikhayaa saha || 244

Shrngabhuja beschenkte die Brahmanen und lebte glücklich mit Rupashikha,

als hätte sich in ihr die Vollendung seiner Ziele  verkörpert.

इत्यनन्याः पतिं साध्व्यः सर्वाकारमुपासते । एते गुणवरारूपशिखे श्वश्रूस्नुषे यथा ॥ २४५

ityananyaahpatim saadhvyah sarvaakaaramupaasate | ete gunavaraaruupashikhe shvashruusnushe yathaa || 245

So stehen brave Frauen, die keinen anderen haben, in all ihren Rollen zu ihrem Mann,

ob Gunavara als Schwiegermutter, oder Rupashikha als Schwiegertochter.“

इति नरवाहनदत्तो हरिशिखमुखतः कथामिमां श्रुत्वा । रत्नप्रभासमेतः साध्विति जल्पंस्तुतोष परम् ॥ २४६

iti naravaahanadatto harishikhamukhatah kathaamimaam shrutvaa |

ratnaprabhaasametah saadhviti jalpamstutosha param || 246

Diese Geschichte hörten Naravahanadatta und Ratnaprabha von Harishikha erzählt,

riefen zwischendurch „Bravo!“ und waren sehr erbaut.

उत्थाय चाह्निकमथाशु विधाय गत्वा वत्सेश्वरस्य निकटं स पितुः सभार्यः ।

भुक्त्वापराह्णमतिवाह्य च गीतवाद्यैः स्वान्तःपुरे सदयितो रजनीं निनाय ॥ २४७

utthaaya caahnikamathaashu vidhaaya gatvaa vatseshvarasya nikatam sa pituh sabhaaryah |

bhuktvaaparaahnamativaahya ca giitavaadyaih svaantahpure sadayito rajaniim ninaaya || 247

Dann stand er auf, erledigte schnell die täglichen Rituale, und ging mit seiner Frau zum König von Vatsa. Dort aßen sie und verbrachten den Tag unter Liedern und Gesprächen. Später zogen sie sich in ihre Privatgemächer zurück, wo sie irgendwann einschliefen.

इति महाकविश्रीसोमदेवभट्टविरचिते कथासरित्सागरे रत्नप्रभालम्बके पञ्चमस्तरङ्गः ।

iti mahakavishriisomadevabhattaviracite kathaasaritsaagare ratnaprabhaalambake pancamastarangah |

Damit endet die fünfte Woge des Buches Ratnaprabha in dem aus Strömen von Geschichten gespeisten Weltmeer,

das der Dichterfürst Somadeva Bhatta zusammengefasst hat.