आदितस्तरङ्गः ४१ aaditastarangah Kapitel 41
सप्तमस्तरङ्गः saptamastarangah Die 7. Welle Kapitel 7
ततः स रत्नप्रभया समं तद्वासवेश्मनि । स्थितोऽन्येद्युः कथाः कुर्वंस्तास्ताः स सचिवैः सह ॥ १
tatah sa ratnaprabhayaa samam tadvaasaveshmani | sthito’nyedyuh kathaah kurvamstaastaah sa sacivaih saha || 1
Am nächsten Tag, noch in Ratnaprabhas Wohnhaus, Naravahanadatta erörterte mit den Ministern die eine oder andere Frage,
नरवाहनदत्तोऽत्र मन्दिरप्राङ्गणे बहिः । अकस्मात्पुरुषस्येव शुश्रावाक्रन्दितध्वनिम् ॥ २
naravaahanadatto’tra mandirapraangane bahih | akasmaatpurushasyeva shushraavaakranditadhvanim || 2
als er draußen im Vorhof zum Palast plötzlich die Klagelaute eines Mannes vernahm.
किमेवमिति कस्मिंश्चित्पृच्छत्यागत्य चेटिकाः । अब्रुवन्कञ्चुकी क्रन्दत्येष धर्मगिरिः प्रभो ॥ ३
kimevamiti kasmimshcitprcchatyaagatya cetikaah | abruvankancukii krandatyesha dharmagirih prabho || 3
„Was ist das?“ fragte jemand. Da kamen die Zofen und meldeten: „Herr, der Haremswächter Dharmagiri weint da draußen!
इहागत्य हि मूर्खेण मित्रेण कथितोऽधुना । तीर्थयात्रागतोऽमुष्य भ्राता देशान्तरे मृतः ॥ ४
ihaagatya hi muurkhena mitrena kathito’dhunaa | tiirthayaatraagato’mushya bhraataa deshaantare mrtah || 4
Ein dummer Freund von ihm kam vorbei und meinte,
daß sein Bruder während einer Wallfahrt im Ausland ums Leben gekommen sei.
तेन राजकुलस्थोऽस्मीत्यस्मरञ्शोकमोहितः । साक्रन्दः सन्गृहं नीतः सम्प्रत्येष बहिर्जनैः ॥ ५
tena raajakulastho’smiityasmaranshokamohitah | saakrandah sangrham niitah sampratyesha bahirjanaih || 5
Von Trauer erschüttert hatte er vergessen, daß er sich am Königshof befand.
Doch dann brachten Leute von draußen den Trauernden in seine Behausung.“
तच्छ्रुत्वा युवराजेऽस्मिञ्जातदुःखेऽनुकम्पया । राज्ञी रत्नप्रभा तत्र विषण्णेव जगाद सा ॥ ६
tacchrutvaa yuvaraaje’sminjaataduhkhe’nukampayaa | raajnii ratnaprabhaa tatra vishanneva jagaada saa || 6
Als der Kronprinz das hörte, hatte er Mitleid mit dem Mann, dem soviel Leid widerfuhr. Königin Ratnaprabha stellte entmutigt fest:
प्रियबन्धुवियोगोत्थमहो दुःखं दुरुत्सहम् । कष्टं किं न कृतो धात्रा जनोऽयमजरामरः ॥ ७
priyabandhuviyogotthamaho duhkham durutsaham | kashtam kim na krto dhaatraa jano’yamajaraamarah || 7
„O Weh! Leid, das mit der Trennung von lieben Verwandten kommt, ist einfach unerträglich! Das ist ungerecht!
Warum hat der Schöpfer uns Menschen nicht ewig jung und unsterblich gemacht?“
इति राज्ञीवचः श्रुत्वा मरुभूतिरुवाच ताम् । मर्त्येष्वेतत्कुतो देवि तथाहीमां कथां शृणु ॥ ८
iti raajniivacah shrutvaa marubhuutiruvaaca taam | martyeshvetatkuto devi tathaahiimaam kathaam shrnu || 8
Als Marubhuti die Königin so reden hörte, sagte er zu ihr: „Warum sollten Sterbliche diesen Zustand je erreichen, Königin?
Hör dir die dazu passende Geschichte an:
चिरायुर्नाम्नि नगरे चिरायुर्नाम भूपतिः । पूर्वं चिरायुरेवासीत्केतनं सर्वसम्पदाम् ॥ ९
ciraayunaamni nagare ciraayurnaama bhuupatih | puurvam ciraayurevaasiitketanam sarvasampadaam || 9
„Einst lebte König Cirayu in einer Stadt gleichen Namens. Er war, wie der Name schon sagt,
sehr alt und ein Anziehungspunkt für alle glücklichen Zufälle.
तस्य नागार्जुनो नाम बोधिसत्त्वांशसम्भवः । दयालुर्दानशीलश्च मन्त्री विज्ञानवानभूत् ॥ १०
tasya naagaarjuno naama bodhisattvaamshasambhavah | dayaalurdaanashiilashca mantrii vijnaanavaanabhuut || 10
Sein weiser Minister war Nagarjuna, der etwas von einem Bodhisattva an sich hatte,
so mitfühlend, großzügig und charakterfest war er.
यः सर्वौषधियुक्तिज्ञश्चक्रे सिद्धरसायनः । आत्मानं तं च राजानं विजरं चिरजीवितम् ॥ ११
yah sarvaushadhiyuktijnashcakre siddharasaayanah | aatmaanam tam ca raajaanam vijaram cirajiivitam || 11
Er war geübt im Umgang mit allen Drogen und ihren Anwendungen. Er hatte ein Elixir hergestellt,
mit dem er sich selbst und dem König das Altern ersparte und ein langes Leben schenkte.
कदाचिन्मन्त्रिणस्तस्य बालः पञ्चत्वमाययौ । नागार्जुनस्य पुत्रेषु सर्वेषु दयितः सुतः ॥ १२
kadaacinmantrinastasya baalah pancatvamaayayau | naagaarjunasya putreshu sarveshu dayitah sutah || 12
Eines Tages starb der kleine Sohn dieses Ministers Nagarjuna, gerade der, den er von seinen Kindern am liebsten hatte.
स तेन दृष्टसंतापो मर्त्यानां मृत्युशान्तये । अमृतं संदधे द्रव्यैस्तपोदानप्रभावतः ॥ १३
sa tena drshtasamtaapo martyaanaam mrtyushaantaye | amrtam samdadhe dravyaistapodaanaprabhaavatah || 13
Es schmerzte ihn das mitanzusehen, und so machte er sich daran, kraft seiner asketischen Gaben
aus Extrakten ein Lebenswasser zu destillieren, um dem Sterben der Sterblichen ein Ende zu setzen.
शेषौषधस्य त्वेकस्य कालयोगं स मेलने । यावत्प्रतीक्षते तावदिन्द्रेण तदबुध्यत ॥ १४
sheshaushadhasya tvekasya kaalayogam sa melane | yaavatpratiikshate taavadindrena tadabudhyata || 14
Während er noch auf den richtigen Moment wartete, um das letzte Heilkraut beizumischen, wurde er von Indra bemerkt.
इन्द्र समामन्त्र्य सुरैरश्विनावेवमादिशत् । गत्वा नागार्जुनं ब्रूतमिदं मद्वचनं भुवि ॥ १५
indra samaamantrya surairashvinaavevamaadishat | gatvaa naagaarjunam bruutamidam madvacanam bhuvi || 15
Indra beratschlagte mit den Göttern. Daraufhin befahl er den beiden Ashvins als Zwillinge auftretenden „Pferdemännern“:
„Steigt zu Nagarjuna auf die Erde herab und sagt ihm meine Botschaft:
कोऽयं कर्तुमिहारब्धो मन्त्रिणाप्यनयस्त्वया । किं त्वं प्रजापतिं जेतुमुद्यतो बत साम्प्रतम् ॥ १६
ko’yam kartumihaarabdho mantrinaapyanayastvayaa | kim tvam prajaapatim jetumudyato bata saampratam || 16
„Was du, nur ein Minister, hier zu machen versuchst, ist unerhört! Erfrechst du dich gerade,
Prajapati, den Schöpfergott, zu demütigen, du Flegel?
मर्त्या मरणधर्माणस्तेन ये किल निर्मिताः । साधयित्वामृतं यत्तानमरान्कर्तुमिच्छसि ॥ १७
martyaa maranadharmaanastena ye kila nirmitaah | saadhayitvaamrtam yattaanamaraankartumicchasi || 17
Der die Sterblichen so schuf, daß sie dem Gesetz des Todes unterliegen!
Und die willst du unsterblich machen, indem du einen Lebenstrank zusammenbraust?
एवं कृते विशेषो हि कः स्याद्देवमनुष्ययोः । यष्टव्ययाजकाभावाद्भज्यते च जगत्स्थितिः ॥ १८
evam krte vishesho hi kah syaaddevamanushyayoh | yashtavyayaajakaabhaavaadbhajyate ca jagatsthitih || 18
Wenn das passiert – wo ist dann noch der Unterschied zwischen Menschen und Göttern?
Wenn keiner mehr Opferer oder Opferempfänger ist, bricht die Weltordnung auseinander!
तदस्मद्वचनादेतत्संहरामृतसाधनम् । अन्यथा कुपिता देवाः शापं दास्यन्ति ते ध्रुवम् ॥ १९
tadasmadvacanaadetatsamharaamrtasaadhanam | anyathaa kupitaa devaah shaapam daasyanti te dhruvam || 19
Also lautet unsere Botschaft: Stell die Produktion von Lebenselixir ein!
Andernfalls belegen dich zornige Götter mit ihrem Fluch. So viel steht fest!
यच्छोकादेष यत्नस्ते स स्वर्गे त्वत्सुतः स्थितः । इति संदिश्य शक्रस्तौ प्रजिघायाश्विनावुभौ ॥ २०
yacchokaadesha yatnaste sa svarge tvatsutah sthitah | iti samdishya shakrastau prajighaayaashvinaavubhau || 20
Und dein Junge, um den du dich so grämst, daß du dir solche Mühe machst, ist längst im Himmel!“
Mit diesem Auftrag entließ Indra die beiden Ashvins.
तौ चागत्य गृहीतार्घौ तदागमनतोषिणे । ऊचतुः शक्रसंदेशं तस्मै नागार्जुनाय तम् ॥ २१
tau caagatya grhiitaarghau tadaagamanatoshine | uucatuh shakrasamdesham tasmai naagaarjunaaya tam || 21
Sie kamen dort an und nahmen ihre Gastgeschenke entgegen, denn Nagarjuna freute sich über ihre Ankunft.
Dann überbrachten sie ihm Indras Botschaft,
पुत्रं जगदतुश्चास्य दिवि देवैः समं स्थितम् । ततो नागर्जुनः सोऽत्र विषण्णः सन्नचिन्तयत् ॥ २२
putram jagadatushcaasya divi devaih samam sthitam | tato naagarjunah so’tra vishannah sannacintayat || 22
daß sein Sohn im Himmel mit den Göttern sei. Nagarjuna war untröstlich und dachte:
न करोमीन्द्रवाक्यं चेद्देवास्तत्तावदासताम् । इमावेव न किं शापमश्विनौ मे प्रयच्छतः ॥ २३
na karomiindravaakyam ceddevaastattaavadaasataam | imaaveva na kim shaapamashvinau me prayacchatah || 23
„Wenn ich nicht mache, was Indra sagt, sind die Götter nicht da.
Aber die beiden Ashvins hier werden mich mit einem Fluch belegen.
तदेतदास्ताममृतं न सिद्धो मे मनोरथः । पुत्रश्च मे प्राक्सुकृतैरशोच्यां स गतो गतिम् ॥ २४
tadetadaastaamamrtam na siddho me manorathah | putrashca me praaksukrtairashocyaam sa gato gatim || 24
Also lass ich das Lebenselixir sein wo es ist. Mein Wunsch bleibt unerfüllt. Dafür ist meiner früheren guten Taten wegen
mein Junge auf einem Weg, für den ich ihn nicht mehr beweinen muss.“
इत्यालोच्याश्विनौ देवौ सोऽत्र नागार्जुनोऽब्रवीत् । अनुष्ठिता मयेन्द्राज्ञा संहराम्यमृतक्रियाम् ॥ २५
ityaalocyaashvinau devau so’tra naagaarjuno’braviit | anushthitaa mayendraajnaa samharaamyamrtakriyaam || 25
Nach diesen Überlegungen sprach Nagarjuna zu den beiden göttlichen Ashvins:
„Ich halte mich an Indras Befehl und stelle die Lebenswasserproduktion ein!
पञ्चाहेनामृते सिद्धे कृतैवैषाजरामरा । मयाभिविष्यत्पृथिवी युवां चेन्नागमिष्यतम् ॥ २६
pancaahenaamrte siddhe krtaivaishaajaraamaraa | mayaabhivishyatprthivii yuvaam cennaagamishyatam || 26
In fünf Tagen hätte ich den Unsterblickeitstrank vollendet und die Welt in die Freiheit von Alter und Tod geführt,
wenn ihr beiden nicht dazwischengekommen wäret.“
इत्युक्त्वा तत्समक्षं तत्तद्वाक्यान्निचखान सः । धरण्याममृतं सिद्धप्रायं नागार्जुनस्तदा ॥ २७
ityuktvaa tatsamaksham tattadvaakyaannicakhaana sah | dharanyaamamrtam siddhapraayam naagaarjunastadaa || 27
Nach diesen Worten vergrub Nagarjuna den beinahe fertiggestellten Lebenssaft
ihrem Befehl gemäß vor ihren Augen in der Erde.
ततोऽश्विनौ तमापृच्छ्य गत्वा शक्राय तद्दिवि । आचख्यतुः कृतं कार्यं ननन्दाथ च देवराट् ॥ २८
tato’shvinau tamaaprcchya gatvaa shakraaya taddivi | aacakhyatuh krtam kaaryam nanandaatha ca devaraat || 28
So verabschiedeten die Ashvins sich von ihm und stiegen in den Himmel auf zu Indra.
Dort meldeten sie ihm: „Mission erfüllt!“ und der König der Götter war glücklich.
तावच्चात्र चिरायुः स राजा नागार्जुनप्रभुः । पुत्रं जीवहरं नाम यौवराज्येऽभिषिक्तवान् ॥ २९
taavaccaatra ciraayuh sa raajaa naagaarjunaprabhuh | putram jiivaharam naama yauvaraajye’bhishiktavaan || 29
Indessen hate Nagarjunas Herr, König Cirayus, seinen Sohn Jivahara zum Kronprinzen gesalbt.
अभिषिक्तं च तं माता प्रणामार्थमुपागतम् । राज्ञी धनपरा नाम हृष्टं दृष्ट्वाब्रवीत्सुतम् ॥ ३०
abhishiktam ca tam maataa pranaamaarthamupaagatam | raajnii dhanaparaa naama hrshtam drshtvaabraviitsutam || 30
Selig lief der Gesalbte zu seiner Mutter, Königin Dhanapara, um sich vor ihr zu verneigen. Die sah ihren Sohn und fragte:
यौवराज्यमिदं प्राप्य पुत्र हृष्यसि किं मृषा । राज्यप्राप्त्यै क्रमो ह्येष तपसा च न विद्यते ॥ ३१
yauvaraajyamidam praapya putra hrshyasi kim mrshaa | raajyapraaptyai kramo hyesha tapasaa ca na vidyate || 31
„Was freust du dich so grundlos, mein Junge, daß du die Kronprinzenschaft erlangt hast?
Damit bist du keinen Schritt weiter zum Erwerb der Königsherrschaft, selbst mit harter Entbehrung nicht.
युवराजा हि बहवो गताः पुत्राः पितुस्तव । न राज्यं केनचित्प्राप्तं प्राप्तं सर्वैर्विडम्बनम् ॥ ३२
yuvaraajaa hi bahavo gataah putraah pitustava | na raajyam kenacitpraaptam praaptam sarvairvidambanam || 32
Viele Söhne deines Vaters kamen und gingen als Kronprinzen. Keiner von ihnen trug je die Königswürde davon.
Was sie alle davontrugen, war die Verhöhnung.
नागार्जुनेन दत्तं हि तद्राज्ञेऽस्मै रसायनम् । वयो वर्षशतं येन प्राप्तमस्येदमष्टमम् ॥ ३३
naagaarjunena dattam hi tadraajne’smai rasaayanam | vayo varshashatam yena praaptamasyedamashtamam || 33
Nagarjuna gab dem König ein Lebenselixir, mit dem er hundert Jahre alt wird. Achtzig ist er ja jetzt schon.
को जानाति कियन्त्यन्यान्यपि प्राप्स्यन्ति च क्रमात् । युवराजान्नृपस्यास्य कुर्वतोऽल्पायुषः सुतान् ॥ ३४
ko jaanaati kiyantyanyaanyapi praapsyanti ca kramaat | yuvaraajaannrpasyaasya kurvato’lpaayushah sutaan || 34
Wer weiß, wieviele Jahrhunderte noch ins Land ziehen für einen König, der seine Söhne zu kurzlebigen Kronprinzen macht?“
एतच्छ्रुत्वा विषण्णं तं पुत्रं सा पुनरब्रवीत् । यदि राज्येन ते कृत्यं तदुपायमिमं कुरु ॥ ३५
etacchrutvaa vishannam tam putram saa punarabraviit | yadi raajyena te krtyam tadupaayamimam kuru || 35
Als der Jüngling das hörte, verließ ihn der Mut. Da redete sie wieder auf ihn ein:
„Wenn dir mit dem Königreich gedient ist, wende folgendes Mittel an:
एष नागार्जुनो मन्त्री प्रत्यहं विहिताह्निकः । आहारसमये दाता करोत्युद्घोषणामिमाम् ॥ ३६
esha naagaarjuno mantrii pratyaham vihitaahnikah | aahaarasamaye daataa karotyudghoshanaamimaam || 36
Jeden Tag, wenn er die Tagesriten vollzogen hat, macht Minister Nagarjuna zur Essenszeit den Spender,
indem er Folgendes ausruft:
कोऽर्थी प्रार्थयते कः किं तस्मै किं दीयतामिति । स्वशिरो मे प्रयच्छेति तत्कालं ब्रूहि गच्छ तम् ॥ ३७
ko’rthii praarthayate kah kim tasmai kim diiyataamiti | svashiro me prayaccheti tatkaalam bruuhi gaccha tam || 37
„Wer ist ein Bittsteller? Wer braucht was? Wem kann ich was schenken?“
In dem Moment trittst du vor ihn und sagst: „Deinen Kopf schenk mir!“
सत्यवाचि ततस्तस्मिंस्छिन्नमूर्ध्नि मृते नृपः । तच्छोकात्पञ्चतां यायाद्वनं वैष समाश्रयेत् ॥ ३८
satyavaaci tatastasmimschinnamuurdhni mrte nrpah | tacchokaatpancataam yaayaadvanam vaisha samaashrayet || 38
Der Wahrheit verpflichtet läßt er sich den Kopf abhacken. Unser König wird aus Kummer über seinen Tod
entweder selbst alle Viere von sich strecken oder in den Wald ausziehen.
ततः प्राप्स्यसि राज्यं त्वमुपायोऽन्योऽत्र नास्ति ते । इति मातुर्वचः श्रुत्वा राजपुत्रस्तुतोष सः ॥ ३९
tatah praapsyasi raajyam tvamupaayo’nyo’tra naasti te | iti maaturvacah shrutvaa raajaputrastutosha sah || 39
Dann schnappst du dir das Königreich. Ein anderes Mittel hast du nicht!“
Als der Königssohn die Worte der Mutter hörte, freute er sich.
तथेति तद्विधातुं च चकारैव स निश्चयम् । कष्टो हि बान्धवस्नेहं राज्यलोभोऽतिवर्तते ॥ ४०
tatheti tadvidhaatum ca cakaaraiva sa nishcayam | kashto hi baandhavasneham raajyalobho’tivartate || 40
Er stimmte ihr zu und machte sich daran, seinen Entschluss umzusetzen. Die Gier nach dem Königsthron kann so stark sein,
daß sie jede Familienliebe vom Tisch fegt.
अथ राजसुतोऽन्येद्युः स्वैरं जीवहरो ययौ । तस्य भोजनवेलायां गृहं नागार्जुनस्य सः ॥ ४१
atha raajasuto’nyedyuh svairam jiivaharo yayau | tasya bhojanavelaayaam grham naagaarjunasya sah || 41
Anderntags trat Prinz Jivahara ganz von allein zur Essenszeit vor Nagarjunas Haus.
कः किं याचत इत्यादि तदा तत्र च मन्त्रिणम् । वदन्तं तं प्रविश्यैव स मूर्धानमयाचत ॥ ४२
kah kim yaacata ityaadi tadaa tatra ca mantrinam | vadantam tam pravishyaiva sa muurdhaanamayaacata || 42
Als der Minister wieder rief, wer was verlange und so weiter, trat er ein und verlangte seinen Kopf.
आश्चर्यं वत्स शिरसा किं करोषि ममामुना । मांसास्थिकेशसंघो हि क्वोपयुज्यत एष ते ॥ ४३
aashcaryam vatsa shirasaa kim karoshi mamaamunaa | maamsaasthikeshasamgho hi kvopayujyata esha te || 43
„Das ist absurd, mein Junge. Mein Kopf ist bloß eine Zusammenballung aus Fleisch, Knochen und Haaren.
Wozu brauchst du die?
तथाप्यर्थस्तवानेन यदि छित्त्वा गृहाण तत् । इत्युक्त्वोपानयत्तस्मै स च मन्त्री शिरोधराम् ॥ ४४
tathaapyarthastavaanena yadi chittvaa grhaana tat | ityuktvopaanayattasmai sa ca mantrii shirodharaam || 44
Wenn er jedoch irgendeinen Nutzen für dich hat, schneid ihn ab und nimm ihn dir!“
Mit diesen Worten bot der Minister ihm seinen Hals dar.
रसायनदृढायां च तस्यां प्रहरतश्चिरम् । राजसूनोर्ययुः खड्गा बहवस्तस्य खण्डशः ॥ ४५
rasaayanadrdhaayaam ca tasyaam praharatashciram | raajasuunoryayuh khadgaa bahavastasya khandashah || 45
Doch der war durch Lebenswasser so ausgehärtet, daß der Prinz lange auf ihm herumhackte
und viele Schwerter dabei zu Bruch gingen.
तावद्बुद्ध्वैतदायान्तं राजानं तं चिरायुषम् । वारयन्तं शिरोदानात्सोऽत्र नागार्जुनोऽब्रवीत् ॥ ४६
taavadbuddhvaitadaayaantam raajaanam tam ciraayusham | vaarayantam shirodaanaatso’tra naagaarjuno’braviit || 46
Indessen hatte König Cirayus davon erfahren. Er eilte herbei, um die Kopfabgabe zu verhindern, aber Nagarjuna wandte ein:
जातिस्मरोऽहं नृपते नवतिं च नवाधिकाम् । जन्मानि स्वशिरो दत्तं मया जन्मनि जन्मनि ॥ ४७
jaatismaro’ham nrpate navatim ca navaadhikaam | janmaani svashiro dattam mayaa janmani janmani || 47
„Ich erinnere mich an meine früheren Geburten, König. Neunundneunzig mal gab von Geburt zu Geburt ich meinen Kopf dahin.
इदं शततमं जन्म शिरोदानाय मे प्रभो । तन्मा स्म वोचः किंचित्त्वं विमुखोऽर्थी न याति मे ॥ ४८
idam shatatamam janma shirodaanaaya me prabho | tanmaa sma vocah kimcittvam vimukho’rthii na yaati me || 48
Das hier ist die hundertste Geburt für meine Kopfabgabe, Herr.
Sag also nichts dagegen, denn kein Bittsteller soll enttäuscht von mir gehen.
तदिदानीं ददाम्यस्यै त्वत्पुत्राय निजं शिरः । त्वन्मुखालोकनायैष विलम्बो हि कृतो मया ॥ ४९
tadidaaniim dadaamyasyai tvatputraaya nijam shirah | tvanmukhaalokanaayaisha vilambo hi krto mayaa || 49
Ich will deinem Sohn jetzt diesen meinen Kopf schenken. Für den Aufschub hab ich gesorgt, um dir ins Gesicht zu sehen.“
इत्युक्त्वाश्लिष्य तं भूपं चूर्णमानाय्य कोषतः । अलिपद्राजपुत्रस्य कृपाणं तेन तस्य सः ॥ ५०
ityuktvaashlishya tam bhuupam cuurnamaanaayya koshatah | alipadraajaputrasya krpaanam tena tasya sah || 50
Nach diesen Worten umarmte er den König, holte ein Pulver vom Regal und bestrich das Schwert des Prinzen damit.
तत्कृपाणप्रहारेण सोऽथ तस्य नृपात्मजः । नागार्जुनस्य चिच्छेद शिरो नालादिवाम्बुजम् ॥ ५१
tatkrpaanaprahaarena so’tha tasya nrpaatmajah | naagaarjunasya ciccheda shiro naalaadivaambujam || 51
Mit diesem Schwert holte nun der Königssohn aus und schlug Nagarjunas Kopf mit einem Streich ab -
wie einen Lotus vom Stengel.
अथोत्थिते महाक्रन्दे प्राणत्यागोन्मुखे नृपे । इत्युच्चचार गगनादशरीरात्र भारती ॥ ५२
athotthite mahaakrande praanatyaagonmukhe nrpe | ityuccacaara gaganaadashariiraatra bhaaratii || 52
Da erhob sich großes Geschrei, und der König war kurz davor, selbst aus dem Leben zu scheiden,
als eine körperlose Stimme vom Himmel herab ertönte:
अकार्यं मा कृथा राजन्नशोच्यो ह्येष ते सखा । नागार्जुनोऽपुनर्जन्मा गतो बुद्धसमां गतिम् ॥ ५३
akaaryam maa krthaa raajannashocyo hyesha te sakhaa | naagaarjuno’punarjanmaa gato buddhasamaam gatim || 53
„König! Tu nicht was du nicht tun sollst! Du mußt deinen Freund Nagarjuna nicht mehr betrauern!
Er wird nicht wieder geboren, sondern geht seinen Weg wie ein Buddha, ein Erweckter!“
एतच्छ्रुत्वा स विरतश्चिरायुर्मरणान्नृपः । दत्तदानः शुचा त्यक्तराज्यो वनमशिश्रियत् ॥ ५४
etacchrutvaa sa viratashciraayurmaranaannrpah | dattadaanah shucaa tyaktaraajyo vanamashishriyat || 54
Das hörte König Cirayus und wollte nicht mehr sterben. Er verschenkte alles, ließ vergrämt ab vom Thron und zog in den Wald.
तत्र कालेन तपसा स प्राप परमां गतिम् । तत्पुत्रोऽप्यधितस्थौ तद्राज्यं जिइवहरोऽत्र सः ॥ ५५
tatra kaalena tapasaa sa praapa paramaam gatim | tatputro’pyadhitasthau tadraajyam jiivaharo’tra sah || 55
Dort erlangte er im Lauf der Zeit durch asketischen Wandel höchste Entrückung. Sein Sohn Jivahara erbte den Thron.
प्राप्तराज्यश्च नचिराद्राष्ट्रभेदं विधाय सः । हतो नागार्जुनसुतैः स्मरद्भिस्तद्वधं पितुः ॥ ५६
praaptaraajyashca naciraadraashtrabhedam vidhaaya sah | hato naagaarjunasutaih smaradbhistadvadham pituh || 56
Kaum hatte er die Regierung inne, führte er das Reich schon in den Ruin.
Da erschlugen ihn Nagarjunas Söhne, die den Mord an ihrem Vater nicht verwinden konnten.
तच्छोकादथ तन्मातुस्तस्या हृदयमस्फुटत् । अनार्यजुष्टेन पथा प्रवृत्तानां शिवं कुतः ॥ ५७
tacchokaadatha tanmaatustasyaa hrdayamasphutat | anaaryajushtena pathaa pravrttaanaam shivam kutah || 57
Aus Kummer darüber zerriss es seiner Mutter das Herz.
Warum sollte es denen wohlergehen, die den Pfad der Ehrlosen einschlagen?
राज्ये च राज्ञ्यामन्यस्यां जातस्तस्य चिरायुषः । शतायुर्नाम पुत्रस्तैर्मन्त्रिमुख्यैर्न्यवेश्यत ॥ ५८
raajye ca raajnyaamanyasyaam jaatastasya ciraayushah | shataayurnaama putrastairmantrimukhyairnyaveshyata || 58
Später beauftragten die führenden Minister Shatayus, einen Sohn von Cirayus,
den dieser mit einer anderen Königin gezeugt hatte, mit der Regierung.
एवं नागार्जुनारब्धं मर्त्यानां मृत्युनाशनम् । न सोढुं दैवतैर्यावत्सोऽपि मृत्युवशं गतः ॥ ५९
evam naagaarjunaarabdham martyaanaam mrtyunaashanam | na sodhum daivatairyaavatso’pi mrtyuvasham gatah || 59
Die Götter hatten Nagarjunas Absicht, dem Sterben der Sterblichen ein Ende zu setzen, durchkreuzt,
sodaß er selbst sich dem Tode ergab.
तस्माद्विधातृविहितोऽयमनित्य एव दुर्वारदुःखबहुलो ननु जीवलोकः ।
शक्यं न कर्तुमपि यत्नशतैस्तदत्र केनापि किंचिदपि नेच्छति यद्विधाता ॥ ६०
tasmaadvidhaatrvihito’yamanitya eva durvaaraduhkhabahulo nanu jiivalokah |
shakyam na kartumapi yatnashataistadatra kenaapi kimcidapi necchati yadvidhaataa || 60
Also hat der Schöpfer die Welt der Lebewesen vergänglich geschaffen, so voller Leid, dessen man sich nicht erwehren kann.
Sogar mit hundert Anläufen kann keiner irgendetwas dagegen tun, wenn‘s der Schöpfer selbst nicht will.“
इत्याख्याय कथां किल विरते मरुभूतिके समं सचिवैः ।
नरवाहनदत्तो निजमुत्थाय चकार दिवसकर्तव्यम् ॥ ६१
ityaakhyaaya kathaam kila virate marubhuutike samam sacivaih |
naravaahanadatto nijamutthaaya cakaara divasakartavyam || 61
Nachdem Marubhuti diese Geschichte erzählt hatte, verstummte er.
Naravahanadatta und seine Minister erhoben sich und nahmen ihre Tagesgeschäfte in Angriff.
Ende des siebten Kapitels
No comments:
Post a Comment