Die vertauschten Köpfe

त्रयोदशस्तरङ्गः | Die dreizehnte Welle Kapitel 13 alte Zählung: 80

षष्ठो वेतालः shashtho vetaalah Der 6. Vetala

 

ततो गत्वा पुनस्तस्मात्प्राप्य तं शिंशपातरोः । वेतालं प्राग्वदादाय स्कन्धे मौनेन भूपतिः ॥ १

tato gatvaa punastasmaatpraapya tam shimshapaataroh | vetaalam praagvadaadaaya skandhe maunena bhuupatih || 1

Also ging König Trivikramasena wieder zum Ashokabaum und setzte sich den Vetaala, wie schon zuvor, schweigend auf die Schulter.

स त्रिविक्रमसेनोऽत्र यावदागच्छति द्रुतम् । तावत्पथि स वेतालो भूयोऽप्येवमुवाच तम् ॥ २

sa trivikramaseno’tra yaavadaagacchati drutam | tavatpathi sa vetaalo bhuuyo’pyevamuvaaca tam || 2

Während er schnell weiterging, sprach der Leichengeist ihn unterwegs wieder an:

राजन्सुधीः सुसत्त्वश्च भवांस्तेन प्रियोऽसि मे । अतो विनोदिनीं वच्मि कथां प्रश्नं च मे शृणु ॥ ३

raajansudhiih susattvashca bhavaamstena priyo’si me | ato vinodiniim vacmi kathaam prashnam ca me shrnu || 3

„König, du bist so klug und so mutig – dafür mag ich dich. Ich erzähl dir noch eine anregende Geschichte. Achte auch auf meine Frage:

आसीद्राजा यशःकेतुरिति ख्यातो महीतले । तस्य शोभवती नाम राजधान्यभवत्पुरी ॥ ४

aasiidraajaa yashahketuriti khyaato mahiitale | tasya shobhavatii naama raajadhaanyabhavatpurii || 4

Einst war da ein König, der in der Welt berühmte Yashahketu. Seine Residenz war in der Stadt Shobhavati.

तस्यामभून्नगर्यां च गौर्यायतनमुत्तमम् । तस्य दक्षिनतश्चासीद्गौरीतीर्थाभिधं सरः ॥ ५

tasyaamabhuunnagaryaam ca gauryaayatanamuttamam | tasya dakshinatashcaasiidgauriitiirthaabhidham sarah || 5

In dieser Stadt stand ein prächtiger Tempel zu Ehren der Gauri. Südlich davon lag ein See, Gauritiirtha genannt.

तस्याषाढचतुर्दश्यां शुक्लायां प्रतिवत्सरम् । यात्रायां स्नातुमेति स्म नानादिग्भ्यो महाजनः ॥ ६

tasyaashaadhacaturdashyaam shuklaayaam prativatsaram | yaatraayaam snaatumeti sma naanaadigbhyo mahaajanah || 6

Jahr für Jahr wallfahrten am Vierzehnten zur hellen Mondhälfte im Monat Ashadha aus allen Himmelsrichtungen

große Menschenmengen zum Baderitual dorthin.

एकदा च तिथौ तस्यां स्नातुमत्राययौ युवा । रजको धवलो नाम ग्रामाद्ब्रह्मस्थलाभिधात् ॥ ७

ekadaa ca tithau tasyaam snaatumatraayayau yuvaa | rajako dhavalo naama graamaadbrahmasthalaabhidhaat || 7

Einmal kam, um an eben diesem Tag zu baden, ein junger Wäscher namens Dhavala aus dem Dorf Brahmasthala angereist.

सोऽपश्यद्रजकस्यात्र तीर्थे स्नानागतां सुताम् । कन्यां शुद्धपटाख्यस्य नाम्ना मदनसुन्दरीम् ॥ ८

so’pashyadrajakasyaatra tiirthe snaanaagataam sutaam | kanyaam shuddhapataakhyasya naamnaa madanasundariim || 8

Der gewahrte am Ufer die junge Madanasundari, Tochter eines Wäschers namens Shuddhapata, die gekommen war, ihr Bad zu nehmen.

इन्दोर्लावण्यहारिण्या तया स हृतमानसः । अन्विष्य तन्नामकुले कामार्तोऽथ गृहं ययौ ॥ ९

indorlaavanyahaarinyaa tayaa sa hrtamaanasah | anvishya tannaamakule kaamaarto’tha grham yayau || 9

Sein Herz war hingerissen von ihr, die den Mond um seinen Liebreiz brachte. Nachdem er ihren Namen

und Herkunft erfragt hatte, schleppte er sich vor Liebe leidend nach Hause.

तत्रानवस्थितस्तिष्ठन्निराहारस्तया विना । पृष्टो मात्रार्तया तस्यै तच्छशंस मनोगतम् ॥ १०

tatraanavasthitastishthanniraahaarastayaa vinaa | prshto maatraartayaa tasyai tacchashamsa manogatam || 10

Dort wälzte er sich ruhelos, aß nichts, und teilte, von der Mutter nach seinem Leiden gefragt, ihr sein Geheimnis mit.

सा गत्वा विमलाख्याय तत्स्वभर्त्रे न्यवेदयत् । सोऽप्यागत्य तथावस्थं दृष्ट्वा तं सुतमभ्यधात् ॥ ११

saa gatvaa vimalaakhyaaya tatsvabhartre nyavedayat | so’pyaagatya tathaavastham drshtvaa tam sutamabhyadhaat || 11

Sie wandte sich an Vimala, ihren Mann, und der ging, sah sich den Zustand seines Sohnes an und beruhigte ihn:

किं विषीदसि पुत्रैवमदुष्प्राप्येऽपि वाञ्छिते । स हि मद्याचितः शुद्धपटो दास्यति ते सुताम् ॥ १२

kim vishiidasi putraivamadushpraapye’pi vaanchite | sa hi madyaacitah shuddhapato daasyati te sutaam || 12

„Was verzweifelst du, mein Junge, an so einem leicht zu erfüllenden Wunsch? Wenn ich Shuddhapata bitte, gibt er dir seine Tochter.

अन्यूना हि वयं तस्मात्कुलेनार्थेन कर्मणा । तं वेद्म्यहं स मां वेत्ति तेनैतन्मे न दुष्करम् ॥ १३

anyuunaa hi vayam tasmaatkulenaarthena karmanaa | tam vedmyaham sa maam vetti tenaitanme na dushkaram || 13

Wir sind einander gleich, was Herkunft, Einkommen und Arbeit angeht.

Ich kenne ihn, er kennt mich. Darum kann ich das leicht arrangieren.“

इत्याश्वास्य स तं पुत्रमाहारादौ प्रवर्त्य च । तद्युक्तो विमलोऽन्येद्युर्ययौ शुद्धपटास्पदम् ॥ १४

ityaashvaasya sa tam putramaahaaraadau pravartya ca | tadyukto vimalo’nyedyuryayau shuddhapataaspadam || 14

Nachdem er seinen Sohn beruhigt und zur Nahrungsaufnahme bewegt hatte,

begab sich Vimala am nächsten Tag mit ihm gemeinsam zu Shuddhapatas Wohnsitz.

ययाचे चात्र पुत्रस्य तस्यार्थे धवलस्य सः । कन्यां तस्मात्स चास्मै तां प्रतिशुश्राव सादरम् ॥ १५

yayaace caatra putrasya tasyaarthe dhavalasya sah | kanyaam tasmaatsa caasmai taam pratishushraava saadaram || 15

Dort hielt er für seinen Sohn Dhavala um die Hand von Shuddhapatas Tochter an. Der wiederum versprach sie ihm feierlich.

लग्नं निश्चित्य चान्येद्युस्तां स शुद्धपटः सुताम् । धवलाय ददौ तस्मै तुल्यां मदनसुन्दरीम् ॥ १६

lagnam nishcitya caanyedyustaam sa shuddhapatah sutaam | dhavalaaya dadau tasmai tulyaam madanasundariim || 16

Also bestimmten sie den astrologisch günstigen Moment. Am Tag darauf übergab Shuddhapata

seine Tochter Madanasundari dem ihr gleichrangigen Dhavala.

कृतोद्वाहश्च स तया साकं दर्शनसक्तया । भार्यया स्वपितुर्गेहं जगाम धवलः कृती ॥ १७

krtodvaahashca sa tayaa saakam darshanasaktayaa | bhaaryayaa svapiturgeham jagaama dhavalah krtii || 17

Nach der Hochzeit zog Dhavala als verheirateter Mann zusammen mit seiner Frau,

die sich auf den ersten Blick in ihn verliebt hatte, auf seines Vaters Hof.

सुखस्थितस्य तस्याथ कदाचिच्छ्वशुरात्मजः । तस्या मदनसुन्दर्या भ्राता तत्रागतोऽभवत् ॥ १८

sukhasthitasya tasyaatha kadaacicchvashuraatmajah | tasyaa madanasundaryaa bhraataa tatraagato’bhavat || 18

Als er da glücklich mit ihr lebte, kam eines Tages der Sohn seines Schwiegervaters, Madanasundaris Bruder also, zu Besuch.

स कृतप्रश्रयः सर्वैः स्वस्राश्लिष्याभिनन्दितः । सम्बन्धिपृष्टकुशलो विश्रान्तश्च जगाद तान् ॥ १९

sa krtaprashrayah sarvaih svasraashlishyaabhinanditah | sambandhiprshtakushalo vishraantashca jagaada taan || 19

Alle begrüßten ihn freundlich, seine Schwester umarmte und hieß ihn willkommen.

Als er ausgeruht hatte und die Verwandten ihn nach seinem Befinden fragten, sagte er zu ihnen:

अहं मदनसुन्दर्या जामातुश्च निमन्त्रणे। तातेन प्रेषितो यस्माद्देवीपूजोत्सवोऽस्ति नः ॥ २०

aham madanasundaryaa jaamaatushca nimantrena | taatena preshito yasmaaddeviipuujotsavo’sti nah || 20

„Mein Vater hat mich geschickt, um Madanasundari und seinen Schwiegersohn zum Gottesdienst für Durga einzuladen.

Denn das ist unser Familienfest.“

श्रद्धाय चैतत्तद्वाक्यं यथार्हैः पानभोजनैः । ते सम्बन्ध्यादयः सर्वे तदहस्तमुपाचरन् ॥ २१

shraddhaaya caitattadvaakyam yathaarhaih paanabhojanaih | te sambandhyaadayah sarve tadahastamupaacaran || 21

All seine Verwandten begrüßten seine Worte und bewirteten ihn an diesem Tag mit angemessenen Speisen und Getränken.

प्रातर्मदनसुन्दर्याश्वशुर्येण च तेन सः । सहितो धवलः प्रायाद्गृहं तच्छ्वाशुरं प्रति ॥ २२

praatarmadanasundaryaashvashuryena ca tena sah | sahito dhavalah praayaadgrham tacchvaashuram prati || 22

Früh am Morgen brach Dhavala mit Madanasundari und seinem Schwager auf zum Haus seines Schwiegervaters.

प्राप्य शोभावतिं तां च पुरीमात्मतृतीयकः । ददर्श निकटं प्राप्य स गौर्यायतनं महत् ॥ २३

praapya shobhaavatiim taam ca puriimaatmatrtiiyakah | dadarsha nikatam praapya sa gauryaayatanam mahat || 23

Als sie zu dritt die Stadt Shobhavatii erreichten, sah er, als sie näherkamen, den großen Gauritempel.

निजगाद च तौ भार्याश्वशुर्यौ श्रद्धया ततः । एतमेतां भगवतीं पश्यामो देवतामिह ॥ २४

nijagaada ca tau bhaaryaashvashuryau shraddhayaa tatah | etametaam bhagavatiim pashyaamo devataamiha || 24

Da sagte Dhavala voll Inbrunst zu Frau und Schwager: „Lasst uns die ehrwürdige Göttin besuchen!“

तच्छ्रुत्वा स श्वशुर्यस्तं निषेधन्प्रत्यभाषत । इयन्तो रिक्तहस्ताः किं पश्यामो देवतामिति ॥ २५

tacchrutvaa sa shvashuryastam nishedhanpratyabhaashata | iyanto riktahastaah kim pashyaamo devataamiti || 25

Da wandte der Schwager, um ihn davon abzubringen, ein: „Wir können doch nicht mit leeren Händen vor die Göttin treten!“

अहं तावद्व्रजाम्येको युवामत्रैव तिष्ठतम् । इत्युक्त्वा धवलो द्रष्टुं देवीं तां स ततो ययौ ॥ २६

aham taavadvrajaamyeko yuvaamatraiva tishthatam | ityuktvaa dhavalo drashtum deviim taam sa tato yayau || 26

„Dann geh ich eben allein! Ihr könnt ja hier warten“, sagte Dhavala, bevor er die Göttin aufsuchen ging.

प्रविश्यायतनं तस्याः प्रणम्य च विभाव्य च । तामष्टादशदोर्दण्डखण्डितोच्चण्डदानवाम् ॥ २७

pravishyaayatanam tasyaah pranamya ca vibhaavya ca | taamashtaadashadordandakhanditoccandadaanavaam || 27

Als er ihren Tempel betrat, verneigte er sich vor ihr und versuchte nachzuvollziehen,

wie sie mit ihren achtzehn strafenden Armen unzählige Dämonen aufgerieben,

पादपद्मतलाक्षिप्तमहिषासुरमर्दिनीम् । स विधिप्रेरणोत्पन्नबुद्धिरेवमचिन्तयत् । २८

paadapadmatalaakshiptamahishaasuramardiniim | sa vidhipreranotpannabuddhirevamacintayat | 28

wie sie den Büffeldämon Mahisha unter ihren Lotosfuß gezwungen und zertrampelt hatte.

Da wurden zwangsläufig Einsichten in ihm wach, sodaß er sich fragte:

जीवोपहारैर्विविधैरिमां देवीं जनोऽर्चति । अहं तु सिद्ध्यै किं नैतां प्रीणाम्यात्मोपहारतः ॥ २९

jiivopahaarairvividhairimaam deviim jano’rcati | aham tu siddhyai kim naitaam priinaamyaatmopahaaratah || 29

‚Wenn schon so unterschiedliche Lebewesen sich der Göttin opfern, um sie zu verehren –

warum sollte ich sie nicht auch besänftigen und mich selbst opfernd Erlösung finden?‘

इति ध्यात्वैव तद्गर्भगृहादादाय निर्जनात् । खड्गं साम्यात्रिकैः कैश्चिद्देव्याः प्राक्प्राभृतीकृतम् ॥ ३०

ity dhyaatvaiva tadgarbhagrhaadaadaaya nirjanaat | khadgam saamyaatrikaih kaishciddevyaah praakpraabhrtiikrtam || 30

Nachdem Dhavala sich das überlegt hatte, holte er aus dem menschenleeren Allerheiligsten ein Schwert hervor,

das frühere Pilgerer der Göttin dort als Opfer liegengelassen hatten.

बद्ध्वा शिरोरुहैर्घण्टाशृङ्खलायां निजं शिरः । चिच्छेदैतेन खड्गेन तच्छिन्नं चापतद्भुवि ॥ ३१

baddhvaa shiroruhairghantaashrnkhalaayaam nijam shirah | cicchedaitena khadgena tacchinnam caapatadbhuvi || 31

Seinen Kopf band er mit den Haaren an der Glockenkette fest und schlug ihn sich mit diesem Schwert ab,

woraufhin der vom Rumpf getrennt zu Boden fiel.

चिरं यावत्स नायाति तावद्गत्वा तमीक्षितुम् । तत्रैव देवीभवने तच्छ्वशुर्यो विवेश सः ॥ ३२

ciram yaavatsa naayaati taavadgatvaa tamiikshitum | tatraiva deviibhavane tacchvashuryo vivesha sah || 32

Nachdem sein Schwager lange genug gewartet hatte und Dhavala immer noch nicht herausgekommen war,

ging er in den Tempel, um nach ihm zu sehen.

सोऽपि दृष्ट्वा तमुत्कृत्तमूर्धानं भगिनीपतिम् । व्यामोहितस्तथैव स्वं शिरस्तेनासिनाच्छिनत् ॥ ३३

so’pi drshtvaa tamutkrttamuurdhaanam bhaginiipatim | vyaamohitastathaiva svam shirastenaasinaacchinat || 33

Dort fand er den Mann seiner Schwester mit abgehacktem Kopf vor und war dermaßen betört,

daß er sich seinen Kopf auch mit ebendiesem Schwert abschlug.

सोऽपि यावच्च नायाति तावदुद्भ्रान्तमानसा । तद्देवीभवनं सापि ययौ मदनसुन्दरी ॥ ३४

so’pi yaavacca naayaati taavadudbhraantamaanasaa | taddeviibhavanam saapi yayau madanasundarii || 34

Als auch er nicht wieder herauskam, machte Madanasundari sich ernsthaft Sorgen und ging ebenfalls in das besagte Gotteshaus.

प्रविश्य दृष्ट्वैव पतिं भ्रातरं च तथागतौ । हा किमेतद्धतास्मीति विलपन्त्यपतद्भुवि ॥ ३५

pravishya drshtvaiva patim bhraataram ca tathaagatau | haa kimetaddhataasmiiti vilapantyapatadbhuvi || 35

Dort eingetreten sah sie, wie es um ihren Mann und ihren Bruder stand.

„Oh Weh! Was ist das? Ich bin zerstört!“ rief sie zu Boden fallend.

क्षणाच्चोत्थाय शोचन्ती तावकाण्डहतावुभौ । किं ममाप्यधुनानेन जीवितेनेत्यचिन्तयत् ॥ ३६

kshanaaccotthaaya shocantii taavakaandahataavubhau | kim mamaapyadhunaanena jiivitenetyacintayat || 36

Kurz darauf erhob sie sich, beweinte die beiden unerwartet Getöteten und dachte: ‚Was soll ich jetzt noch mit diesem Leben beginnen?‘

व्यजिज्ञपच्च देवीं तां देहत्यागोन्मुखी सती । देवि सौभाग्यचारित्रविधानैकाधिदेवते ॥ ३७

vyajijnapacca deviim taam dehatyaagonmukhii satii | devi saubhaagyacaaritravidhaanaikaadhidevate || 37

In der Absicht, ihren Körper zu verlassen, rief die brave Frau die Göttin an:

„O Durga, höchste und einzige Gottheit über Glück, Ehrbarkeit, Gebote,

अध्यासितशरीरार्धे भर्तुमाररिपोरपि । अशेषललनालोकशरण्ये दुःखहारिणि ॥ ३८

adhyaasitashariiraardhe bhartumaarariporapi | asheshalalanaalokasharanye duhkhahaarini || 38

die du zur Hälfte Shivas Körper bewohnst, deines Mannes, Maaras, des Liebesgottes Gegenpol,

du Zuflucht der ganzen Weiberwelt, den Schmerz Dahinraffende -

हृतावेकपदे कस्माद्भर्ता भ्राता च मे त्वया । न युक्तमेतन्मयि ते नित्यभक्ता ह्यहं त्वयि ॥ ३९

hrtaavekapade kasmaadbhartaa bhraataa ca me tvayaa | na yuktametanmayi te nityabhaktaa hyaham tvayi || 39

Wieso hast du mir auf einen Schlag Mann und Bruder hingerafft? Das habe ich nicht verdient, die dir stets treu ergeben war!

तन्मे श्रितायाः शरणं शृण्वेकं कृपणं वचः । एतां तावत्त्यजाम्यत्र दौर्भाग्योपहतां तनुम् ॥ ४०

tanme shritaayaah sharanam shrnvekam krpanam vacah | etaam taavattyajaamyatra daurbhaagyopahataam tanum || 40

Darum begebe ich mich in deine Obhut. Höre den einzigen Gnadenakt und versprich mir,

die ich meinem vom Unglück geschundenen Leib entsage –

जनिष्ये देवि भूयस्तु यत्र कुत्रापि जन्मनि । तत्रैतावेव भूयास्तां द्वौ भर्तृभ्रातरौ मम ॥ ४१

janishye devi bhuuyastu yatra kutraapi janmani | tatraitaaveva bhuuyaastaam dvau bhartrbhraatarau mama || 41

Wann und wo auch immer ich wiedergeboren werde, o Göttin, sollen diese zwei, der eine mein Mann, der andere mein Bruder sein!“

इति संस्तुत्य विज्ञप्य देवीं नत्वा च तां पुनः । पाशं विरचयामास लतयाशोकपादपे ॥ ४२

iti samstutya vijnapya deviim natvaa ca taam punah | paasham viracayaamaasa latayaashokapaadape || 42

So besang sie die Göttin und flehte sie an. Sich abermals vor ihr verneigend,

knüpfte sie aus einer Liane die Schlinge, die sie am Ashokabaum festband.

तत्रार्पयति यावच्च पाशे कण्ठं वितत्य सा । तावत्तत्रोच्चचारैवं भारति गगनाङ्गणात् ॥ ४३

tatraarpayati yaavacca paashe kantham vitatya saa | taavattatroccacaaraivam bhaarati gaganaanganaat || 43

Während sie noch ihren gestreckten Hals in die Schlinge steckte, erschallte eine Stimme aus dem Luftraum:

मा कृथाः साहसं पुत्रि बालाया अपि तेऽमुना । सत्त्वोत्कर्षेण तुष्टास्मि पाशमेतं परित्यज ॥ ४४

maa krthaah saahasam putri baalaayaa api te’munaa | sattvotkarshena tushtaasmi paashametam parityaja || 44

„Handle nicht vorschnell, Töchterlein! Obwohl noch so jung, hast du enormen Mut bewiesen. Ich bin zufrieden mit dir. Leg die Schlinge weg!

संश्लेषय शिरः स्वं भर्तृभ्रातृकबन्धयोः । उत्तिष्ठतां ते जीवन्तावेतौ द्वावपि मद्वरात् ॥ ४५

samshleshaya shirah svam bhartrbhraatrkabandhayoh | uttishthataam te jiivantaavetau dvaavapi madvaraat || 45

Setz jedem seinen Kopf wieder auf, deinem Mann und deinem Bruder.

Zusammengesetzt sollen sie, weil ich das so will, lebendig wieder aufstehen!“

एतच्छ्रुत्वैव संत्यज्य पाशं हर्षादुपेत्य सा । अविभाव्यातिरभसाद्भ्रान्ता मदनसुन्दरी ॥ ४६

etacchrutvaiva samtyajya paasham harshaadupetya saa | avibhaavyaatirabhasaadbhraantaa madanasundarii || 46

 Als Madanasundari das hörte, zog sie schnell den Kopf aus der Schlinge und trat froh an die beiden Kopflosen heran.

Übereifrig erregt unterschied sie nicht besonders,

बाला भर्तृशिरो भ्रातृदेहेन समयोजयत् । भर्तृदेहेन च भ्रातृशिरो विधिनियोगतः ॥ ४७

baalaa bhartrshiro bhraatrdehena samayojayat | bhartrdehena ca bhraatrshiro vidhiniyogatah || 47

und so kam es, wie’s kommen mußte: Das junge Ding setzte ihres Gatten Haupt dem Rumpf des Bruders,

und des Bruders Haupt dem Rumpf ihres Mannes auf.

ततोऽक्षताङ्गौ जीवन्तावुभावुत्तस्थतुश्च तौ । शिरोविनिमयाज्जातसंकरौ काययोर्मिथः ॥ ४८

tato’kshataangau jiivantaavubhaavuttasthatushca tau | shirovinimayaajjaatasamkarau kaayayormithah || 48

Und so standen beide unverletzt und quicklebendig wieder vor ihr,

die Köpfe ausgetauscht und aus Versehen dem Körper des anderen aufgesetzt.

अथान्योन्योदितस्वस्वयथावृत्तान्ततोषिणः । प्रणम्य देवीं शर्वाणीं यथेष्टं ते ययुस्त्रयः ॥ ४९

athaanyonyoditasvasvayathaavrttaantatoshinah | pranamya deviim sharvaaniim yatheshtam te yayustrayah || 49

Dann erzählten sie einander, was ihnen geschehen war. Erleichtert verneigten sie sich vor Göttin Durga und setzten ihre Reise fort.

यान्ती च दृष्ट्वा स्वकृतं शिरोविनिमयं तयोः । विग्ना किंकार्यतामूढा साभून्मदनसुन्दरी ॥ ५०

yaantii ca drshtvaa svakrtam shirovinimayam tayoh | vignaa kimkaaryataamuudhaa saabhuunmadanasundarii || 50

Während sie ritten, merkte Madanasundari, daß sie beider Köpfe vertauscht hatte. Verzweifelt und verwirrt rätselte sie, was sie tun sollte.

तद्ब्रूहि राजन्को भर्ता तस्याः संकीर्णयोस्तयोः । पूर्वोक्तः स्यात्स शापस्ते जानानो न ब्रवीषि चेत् । ५१

tadbruuhi raajanko bhartaa tasyaah samkiirnayostayoh | puurvoktah syaatsa shaapaste jaanaano na braviishi cet | 51

Sprich also, König, wer von den beiden Mischlingen ist denn nun ihr Gatte?

Der anfangs ausgesprochne Fluch gilt weiter, wenn du’s weißt aber nicht sagst!“

इत्याकर्ण्य कथाप्रश्नं राजावेतालतस्ततः । स त्रिविक्रमसेनोऽत्र तमेवं प्रत्यभाषत ॥ ५२

ityaakarnya kathaaprashnam raajaavetaalatastatah | sa trivikramaseno’tra tamevam pratyabhaashata || 52

König Trivikramasena, der die Geschichte und die Frage des Vetala vernommen hatte, gab ihm die folgende Antwort:

यत्संस्थं तत्पतिशिरः सैष तस्याः पतिस्तयोः । प्रधानं च शिरोऽङ्गेषु प्रत्यभिज्ञा च तद्गता ॥ ५३

yatsamstham tatpatishirah saisha tasyaah patistayoh | pradhaanam ca shiro’ngeshu pratyabhijnaa ca tagataa|| 53

„Der, auf dem der Kopf ihres Mannes sitzt, soll ihr Gatte sein. Der Kopf ist das wichtigste Körperglied, weil Erkenntnis in ihm steckt.“

इत्युक्तवतो नृपतेस्तस्यांसात्पुनरतर्कितः स ययौ । वेतालः स च राजा जगाम भूयस्तमानेतुम् ॥ ५४

ityuktavato nrpatestasyaamsaatpunaratarkitah sa yayau | vetaalah sa ca raajaa jagaama bhuuyastamaanetum || 54

Nachdem der König seine Frage beantwortet hatte, rutschte der Vetaala ohne Ankündigung von seiner Schulter und verschwand.

Und wieder begab der König sich auf die Suche nach ihm.

इति महाकविश्रीसोमदेवभट्टविरचिते कथासरित्सागरे शशाङ्कवतीलम्बके त्रयोदशस्तरङ्गः ।

iti mahaakavishriisomadevabhattaviracite kathaasaritsaagare shashaankavatiilambake trayodashastarangah |

Das war die dreizehnte Woge aus dem Buch Shashankavati im Weltmeer aus Strömen von Erzählungen,

zusammengführt von dem Dichterfürst Shrii Somadeva Bhatta.

 

Im Flugzeug um die Braut zu holen

 

द्वादशस्तरङ्गः dvaadashastarangah | Die zwölfte Welle Kapitel 12 alte Zählung: 79

पञ्चमो वेतालः pancamo vetaalah Der 5. Vetala

 

ततस्तस्य पुनर्गत्वा शिंशपाशाखिनोऽन्तिकं । तथैवोल्लम्बमानं तं दृष्ट्वा नरशरीरगम् ॥ १

tatastasya punargatvaa shimshapaashaakhino’ntikam | tathaivollambamaanam tam drshtvaa narashariiragam || 1

Als er wieder vor dem Ashokabaum stand, sah er, in einen Menschenkörper eingedrungen,

वेतालमवतीर्यैव कृत्वास्मै बहु वैकृतम् । स त्रिविक्रमसेनो द्राग्गन्तुं प्रववृते ततः ॥ २

vetaalamavatiiryaiva krtvaasmai bahu vaikrtam | sa trivikramaseno draaggantum pravavrte tatah || 2

den Leichengeist herabhängen. Trivikramasena nahm ihn, der ihm heftigen Brechreiz verursachte, herab und ging schnell wieder weiter.

आगच्छन्तं च तं तूष्णीं वेतालः पूर्ववत्पथि । रात्रौ महाश्मशानेऽत्र स्कन्धस्थो व्याजहार सः ॥ ३

aagacchantam ca tam tuushniim vetaalah puurvavatpathi | raatrau mahaashmashaane’tra skandhastho vyaajahaara sah || 3

Als er wie früher auf seinem Weg des Nachts schweigend vor sich hinlief, kam er an einen großen Wetzstein.

Da meinte der von seiner Schulter hängende Vetala:

राजन्नभिनिविष्टोऽसि कष्टेऽत्यन्तप्रियोऽसि च । तत्ते चेतोविनोदाय वर्णयामि कथां शृणु ॥ ४

raajannabhinivishto’si kashte’tyantapriyo’si ca | tatte cetovinoodaaya varnayaami kathaam shrnu || 4

„König, du hast dir eine schwere Last aufgehalst. Weil du mir vom ersten Augenblick an gefallen hast,

will ich dir eine Geschichte erzählen, die dich auf andere Gedanken bringt. Hör zu:

उज्जयिन्यामभूद्विप्रः पुण्यसेनस्य भूपतेः । अनुजीवी प्रियोऽमात्यो हरिस्वामीति सद्गुणः॥ ५

ujjayinyaamabhuudviprah punyasenasya bhuupateh | anujiivii priyo’maatyo harisvaamiiti sadgunah || 5

 In Ujjain lebte einst ein Brahmane, der hochanständige Harisvami, unschätzbarer Minister und Gefolgsmann von König Punyasena.

तस्यात्मनोऽनुरूपायां भार्यायां गृहमेधिनः । गुणवान्सदृशः पुत्रो देवस्वामीत्यजायत ॥ ६

tasyaatmano’nuruupaayaam bhaaryaayaam grhamedhinah | gunavaansadrshah putro devasvaamiityajaayata || 6

Dieser Haushälter hatte eine Frau vom gleichen Stand. Die gebar ihm Devasvami, einen Sohn tugendreich wie er selbst.

तद्वच्चानन्यसामान्यरूपलावण्यविश्रुता । कन्या सोमप्रभा नाम तस्यान्वर्थोदपद्यत ॥ ७

tadvaccaananyasaamaanyaruupalaavanyavishrutaa | kanyaa somaprabhaa naama tasyaanvarthodapadyata || 7

Auch eine Tochter wurde ihm geboren, gerühmt für ihren unvergleichlichen Liebreiz.

Sie hieß Somaprabhaa, Mondglanz, ganz im Sinne ihres Namens.

सा प्रदेया सती कन्या रूपोत्कर्षाभिमानिनी । मातुर्मुखेन पितरं भ्रातरं च जगाद तम् ॥ ८

saa pradeyaa satii kanyaa ruupotkarshaabhimaaninii | maaturmukhena pitaram bhraataram ca jagaada tam || 8

 Als das Mädchen verheiratet werden sollte, bildete sie sich dermaßen viel auf ihre Schönheit ein,

daß sie Vater und Bruder aus dem Mund ihrer Mutter wissen ließ:

शूरस्य ज्ञानिनो वाहं देया विज्ञानिनोऽपि वा । अन्यस्मै नास्मि दातव्या कार्यं मज्जीवितेन चेत् ॥ ९

shuurasya jnaanino vaaham deyaa vijnaanino’pi vaa | anyasmai naasmi daatavyaa kaaryam majjiivitena cet || 9

„Mit einem Helden, einem Weisen oder einem Zauberer will ich verheiratet sein.

Einen anderen gebt mir nicht, wenn ihr mein Leben wertschätzt.“

तच्छ्रुत्वा तादृशं तस्याश्चिन्वनेकतं वरम् । तत्पिता स हरिस्वामी यावच्चिन्तां वहत्यलम् ॥ १०

tacchrutvaa taadrsham tasyaashcinvanekatam varam | tatpitaa sa harisvaamii yaavaccintaam vahatyalam || 10

Als ihr Vater Harisvaami das hörte, war er nur noch von der Sorge beseelt, einen passenden Bräutigam für sie zu finden,

der einem dieser drei Charaktere entsprach.

तावद्व्यसर्जि राज्ञा स पुण्यसेनेन दूत्यता । संध्यर्थं विग्रहायातदाक्षिणात्यनृपान्तिकम् ॥ ११

taavadvyasarji raajnaa sa punyasenena duutyataa | samdhyartham vigrahaayaatadaakshinaatyanrpaantikam || 11

Indessen aber wurde er von König Punyasena als Botschafter zu Friedensverhandlungen mit einem König aus dem Dekhan geschickt,

der angerückt war, ihn zu erobern.

कृतकार्यश्च तत्रासावेकेनाभ्येत्य तां सुताम् । याचितोऽभूद्द्विजाग्रेण श्रुततद्रूपसम्पदा ॥ १२

krtakaaryashca tatraasaavekenaabhyetya taam sutaam | yaacito’bhuuddvijaagrena shrutatadruupasampadaa || 12

Nachdem er seine Pflicht getan, trat ein vornehmer Brahmane auf ihn zu.

Der hatte zufällig von seiner schönen Tochter gehört und hielt um ihre Hand an.

विज्ञानिनो ज्ञानिनो वा शूराद्वा नापरं पतिम् । मत्पुत्रीच्छति तत्तेषां मध्यात्कथय को भवान् ॥ १३

vijnaanino jnaanino vaa shuuraadvaa naaparam patim | matputriicchati tatteshaam madhyaatkathaya ko bhavaan || 13

„Meine Tochter will nur einen Mann aus dem Kreis der Zauberer, der Weisen oder der Helden. Sagt an: Wer unter denen seid Ihr also?“

इत्युक्तस्तेन भार्यार्थी स हरिस्वामिना द्विजः । अहं जानामि विज्ञानमिति तं प्रत्यभाषत ॥ १४

ityuktastena bhaaryaarthii sa harisvaaminaa dvijah | aham jaanaami vijnaanamiti tam pratyabhaashata || 14

Als Harisvami den Brahmanen auf Freiersfüßen so fragte, gab der zur Antwort: „Ich kenn‘ mich in der Zauberei aus!“

तर्हि तद्दर्शयस्वेति पुनरुक्तश्च तेन सः । विज्ञानी कल्पयामास स्वशक्त्या द्युचरं रथम् ॥ १५

tarhi taddarshayasveti punaruktashca tena sah | vijnaanii kalpayaamaasa svashaktyaa dyucaram ratham || 15

„Dann lass mal sehen!“ forderte Harisvami ihn auf. Da erschuf der Magier aus eigener Kraft einen flugfähigen Wagen.

मायायन्त्ररथे तत्र तं हरिस्वामिनं क्षणात् । आरोप्य नीत्वा स्वर्गादींल्लोकांस्तस्मायदर्शयत् ॥ १६

maayaayantrarathe tatra tam harisvaaminam kshanaat | aaropya niitvaa svargaadiimllokaamstasmaayadarshayat || 16

Er ließ ihn auch sogleich in seine Zaubermaschine einsteigen. Dann flog er mit ihm los und zeigte ihm den Himmel und die anderen Welten.

आनिनाय च तुष्टं तं तत्रैव कटकं पुनः । दाक्षिणात्यस्य नृपतेर्यत्रायातः स कार्यतः ॥ १७

aaninaaya ca tushtam tam tatraiva katakam punah | daakshinaatyasya nrpateryatraayaatah sa kaaryatah || 17

Danach steuerte er seinen zufriedenen Fluggast wieder genau in das Zeltlager des Königs aus dem Dekhan zurück,

zu dem er für seine Verhandlung entsandt worden war.

ततः सोऽस्मै हरिस्वामी प्रतिशुश्राव तां सुताम् । विज्ञानिने विवाहं च निश्चिकायाह्नि सप्तमे ॥ १८

tatah so’smai harisvaamii pratishushraava taam sutaam | vijnaanine vivaaham ca nishcikaayaahni saptame || 18

Also versprach Harisvami dem Zauberer seine Tochter. Und für die Heirat bestimmte er den siebten Tag.

तत्कालमुज्जयिन्यामप्यन्येनैत्य द्विजन्मना । देवस्वामि स तत्पुत्रः स्वसारं तामयाच्यत ॥ १९

tatkaalamujjayinyaamapyanyenaitya dvijanmanaa | devasvaami sa tatputrah svasaaram taamayaacyata || 19

Inzwischen war in Ujjain ein anderer Brahmane an seinen Sohn Devasvami herangetreten. Und der hielt um die Hand seiner Schwester an.

ज्ञानिविज्ञानिशूरेभ्यो नान्यमिच्छति सा पतिम् । इति तेनापि सोऽप्युक्तः शूरमात्मानमभ्यधात् ॥ २०

jnaanivijnaanishuurebhyo naanyamicchati saa patim | iti tenaapi so’pyuktah shuuramaatmaanamabhyadhaat || 20

Als er ihm entgegenhielt: „Sie will nur einen Gelehrten, einen Zauberer oder einen Kämpfer zum Mann, sonst keinen!“

sagte der: „Ich bin doch selbst ein Kämpfer!“

ततो दर्शितशस्त्रास्रश्रिये तस्मै द्विजोऽनुजाम् । देवस्वामी स शूराय दातुं तां प्रत्यपद्यत ॥ २१

tato darshitashastraasrashriye tasmai dvijo’nujaam | devasvaamii sa shuuraaya daatum taam pratyapadyata || 21

Darauf führte er dem Brahmanen seinen heldenhaften Einsatz von Hieb- und Stichwaffen vor,

sodaß Devasvami dem Helden versprach, ihm seine jüngere Schwester zu geben.

सप्तमेऽह्नि च तत्रैव विवाहं गणकोक्तितः । तस्यापि सोऽभ्यधान्मातुः परोक्षं कृतनिश्चयः ॥ २२

saptame’hni ca tatraiva vivaaham ganakoktitah | tasyaapi so’bhyadhaanmaatuh paroksham krtanishcayah || 22

Für die Heirat bestimmten die Astrologen gleich den siebten Tag. Er beschloss, ihm das hinter dem Rücken seiner Mutter zu sagen.

तन्मातापि हरिस्वामिभार्या तत्कालमेव सा । केनाप्येत्य तृतीयेन सुतां तां याचिता पृथक् ॥ २३

tanmaataapi harisvaamibhaaryaa tatkaalameva saa | kenaapyetya trtiiyena sutaam taam yaacitaa prthak || 23

Indessen aber war ein dritter Freier auf Harisvamis Ehefrau zugetreten und hatte auch bei ihr um die Hand ihrer Tochter angehalten.

ज्ञानी शूरोऽथ विज्ञानी भर्तास्मद्दुहितुर्मतः । इत्युक्तश्च तया मातरहं ज्ञानीति सोऽभ्यधात् ॥ २४

jnaanii shuuro’tha vijnaanii bhartaasmadduhiturmatah | ityuktashca tayaa maataraham jnaaniiti so’bhyadhaat || 24

Da sagte sie zu ihm: „Unsere Tochter stellt sich einen Weisen, einen Kämpfer oder einen Zauberer als Ehemann vor!“

Jener erwiderte: „Mutter, ich bin doch Wissenschaftler!“

पृष्ट्वा भूतं भविष्यच्च तस्मै तां ज्ञानिने सुताम् । प्रतिजज्ञे प्रदातुं साप्यह्नि तत्रैव सप्तमे ॥ २५

prshtvaa bhuutam bhavishyacca tasmai taam jnaanine sutaam | pratijajne pradaatum saapyahni tatraiva saptame || 25

Als sie ihn nach Vergangenheit und Zukunft befragt hatte, versprach sie, ihre Tochter an eben jenem siebten Tage ihm zu geben.

अन्येद्युश्चागतः सोऽत्र हरिस्वामी यथाकृतम् । पत्न्यै पुत्राय चाचख्यौ तं कन्यादाननिश्चयम् ॥ २६

anyedyushcaagatah so’tra harisvaamii yathaakrtam | patnyai putraaya caacakhyau tam kanyaadaananishcayam || 26

Tags darauf kam Harisvaami angeritten und erzählte seiner Frau und seinem Sohn von seiner Entscheidung, ihre Tochter zu verehelichen.

तौ च तं स्वकृतं तस्मै भिन्नं भिन्नमवोचताम् । सोऽपि तेनाकुलो जज्ञे वरत्रयनिमन्त्रिणात् ॥ २७

tau ca tam svakrtam tasmai bhinnam bhinnamavocataam | so’pi tenaakulo jajne varatrayanimantrinaat || 27

Da berichteten sie ihm, jeder für sich, was sie versprochen hatten. Ihn beunruhigte, als er von den drei eingeladenen Freiern erfuhr.

अथोद्वाहदिने तस्मिन्हरिस्वामिगृहे वराः । आययुर्ज्ञानिविज्ञानिशूरास्तत्र त्रयोऽपि ते ॥ २८

athodvaahadine tasminharisvaamigrhe varaah | aayayurjnaanivijnaanishuuraastatra trayo’pi te || 28

Am Hochzeitstage kamen alle Drei vor Harisvamis Haus geritten: der Gelehrte, der Zauberer und der Kämpfer.

तत्कालं चात्र सा चित्रं कन्या सोमप्रभा वधूः । अशङ्कितं गता क्वापि न विचित्याप्यलभ्यत ॥ २९

tatkaalam caatra saa citram kanyaa somaprabhaa vadhuuh | ashankitam gataa kvaapi na vicityaapyalabhyata || 29

In dem Moment war Somaprabhaa, die Braut, unerwartet, wohin nur, verschwunden, von allen gesucht, doch nicht gefunden.

ततोऽब्रवीद्धरिस्वामी ज्ञानिनं तं ससम्भ्रमः । ज्ञानिन्निदानीं ब्रूह्याशु दुहिता मे क्व सा गता ॥ ३०

tato‘braviiddharisvaamii jnaaninam tam sasambhramah | jnaaninnidaaniim bruuhyaashu duhitaa me kva saa gataa || 30

Entsetzt sprach Harisvami den Gelehrten an: „Weiser, sag mir sofort, wohin meine Tochter verschwunden ist!“

तच्छ्रुत्वा सोऽवदज्ज्ञानी राक्षसेनापहृत्य सा । नीता विन्ध्याटवीं धूमशिखेन वसतिं निजाम् ॥ ३१

tacchrutvaa so’vadajjnaanii raakshasenaapahrtya saa | niitaa vindhyaataviim dhuumashikhena vasatim nijaam || 31

Darauf erwiderte der Kenntnisreiche: „Der Rauchkopf-Dämon Dhuumashikha hat sie entführt

und in sein Erdloch im Vindhyawald verschleppt!“

इत्युक्तो ज्ञानिना भीतो हरिस्वामी जगाद सः । हा धिक्कथं सा प्राप्येत विवाहश्चापि हा कथम् ॥ ३२

ityukto jnaaninaa bhiito harisvaamii jagaada sah | haa dhikkatham saa praapyeta vivaahashcaapi haa katham || 32

Als der Weise ihn aufgeklärt hatte, jammerte Harisvami furchtsam: „O Weh, was für ein Ungemach! Wie finden wir sie wieder?

Was soll jetzt aus der Hochzeit werden?“

श्रुत्वैतत्प्राह विज्ञानी धीरो भव नयामि वः । तत्राधुनैव यत्रैष ज्ञानी वदति तां स्थिताम् ॥ ३३

shrutvaitatpraaha vijnaanii dhiiro bhava nayaami vah | tatraadhunaiva yatraisha jnaanii vadati taam sthitaam || 33

Als der Zauberer das hörte, meinte er: „Reiß dich zusammen! Ich bring‘ euch jetzt dahin, wo dieser Schlauberger sagt, daß sie sich aufhält!“

इत्युक्त्वा तत्क्षणं कृत्वा रथं सर्वास्त्रसंयुतम् । तत्रारोप्य हरिस्वामिज्ञानिशूरान्खगामिनि ॥ ३४

ityuktvaa tatkshanam krtvaa ratham sarvaastrasamyutam | tatraaropya harisvaamijnaanishuuraankhagaamini || 34

Nach diesen Worten baute er sogleich ein mit allen Waffen gerüstetes Fluggefährt,

in das er Harisvami, den Gelehrten und den Kämpfer einsteigen ließ.

तान्स सम्प्रापयामास क्षणाद्विन्ध्याटवीभुवि । ज्ञानिना तां समाख्यातां वसतिं तत्र रक्षसः ॥ ३५

taansa sampraapayaamaasa kshanaadvindhyaataviibhuvi | jnaaninaa taam samaakhyaataam vasatim tatra rakshasah || 35

Die flog er alle augenblicklich an die Stelle im Vindhyawald, die der Gelehrte als Erdloch des Dämonen bezeichnet hatte.

तत्र तं राक्षसं क्रुद्धं ज्ञातवृत्तान्तनिर्गतम् । शूरोऽथ योधयामास हरिस्वामिपुरस्कृतः ॥ ३६

tatra tam raakshasam kruddham jnaatavrttaantanirgatam | shuuro’tha yodhayaamaasa harisvaamipuraskrtah || 36

Dieser Teufel kannte die Vorgeschichte und stürmte wutentbrannt daraus hervor.

Da stellte Harisvami den Helden an die Spitze, und der nahm den Kampf gegen ihn auf.

तदाश्चर्यमभूद्युद्धं तयोर्मानुषरक्षसोः । चित्रास्त्रयोधिनोः स्त्र्यर्थं रामरावणयोरिव ॥ ३७

tadaashcaryamabhuudyuddham tayormaanusharakshasoh | citraastrayodhinoh stryartham raamaraavanayoriva || 37

Und schon entflammte ein prächtiger Kampf zwischen Mensch und Scheusal, beide mit ihren Wunderwaffen um eine Frau kämpfend,

ganz wie Rama und Ravana.

क्षणेन च स सङ्ग्रामदुर्मदस्यापि रक्षसः । अर्धचन्द्रेण बाणेन शूरस्तस्याच्छिनच्छिरः ॥ ३८

kshanena ca sa sangraamadurmadasyaapi rakshasah | ardhacandrena baanena shuurastasyaacchinacchirah || 38

Und obwohl der Dämon erbittert kämpfte, konnte der Held ihm im richtigen Moment mit seinem Sichelmondpfeil den Kopf abschießen.

हते रक्षसि तां सोमप्रभामाप्तां तदास्पदात् । आदाय विज्ञानिरथेनाजग्मुस्ते ततोऽखिलाः ॥ ३९

hate rakshasi taam somaprabhaamaaptaam tadaaspadaat | aadaaya vijnaanirathenaajagmuste tato’khilaah || 39

Sobald er das Ungeheuer getötet hatte, holte er Somaprabha aus ihrem Verschlag heraus.

Und so flogen sie alle im Flugzeug des Zauberers davon.

हरिस्वामिगृहं प्राप्य तेषां लग्नेऽप्युपस्थिते । ज्ञानिविज्ञानिशूराणां विवाद उदभून्महान् ॥ ४०

harisvaamigrham praapya teshaam lagne‘pyupasthite | jnaanivijnaanishuuraanaam vivaada udabhuunmahaan || 40

Als sie bei Harisvamis Haus angelangt waren, brach der für sie vereinbarte Tag an.

Da gerieten der Gelehrte, der Zauberer und der Held in einen heftigen Streit.

ज्ञानी जगाद नाहं चेज्जानीयां तदियं कथम् । प्राप्येत कन्या गूढस्था देया मह्यमसावितः ॥ ४१

jnaanii jagaada naaham cejjaaniiyaam tadiyam katham | praapyeta kanyaa guudhasthaa deyaa mahyamasaaavitah || 41

„Wenn ich nicht gewußt hätte, wo das Mädchen ist“, rief der Gelehrte, „wie sonst hätten wir sie in ihrem Versteck gefunden?

Darum gebührt sie mir!“

विज्ञानी त्ववदन्नाहं कुर्यां चेद्व्योमगं रथम् । गमागमौ कथं स्यातां देवानामिव वः क्षणात् ॥ ४२

vijnaanii tvavadannaaham kuryaam cedvyomagam ratham | gamaagamau katham syaataam devaanaamiva vah kshanaat || 42

Darauf der Zauberer: „Wenn ich nicht diesen durch die Lüfte fahrenden Wagen gebaut hätte

 – wie sonst wäret ihr augenblicklich hin und hergeflogen wie die Götter?

कथं स्याच्चारथं युद्धं रथिना रक्षसा सह । तस्मान्मह्यमियं देया लग्नो ह्येष मयार्जितः ॥ ४३

katham syaaccaaratham yuddham rathinaa rakshasaa saha | tasmaanmahyamiyam deyaa lagno hyesha mayaarjitah || 43

Wie wäre es ohne diesen Wagen zum Kampf gegen den Unhold gekommen, der ja einen Wagen hatte?

Darum ist sie mir zu geben, der ich diesen glücklichen Moment erst ermöglicht habe!“

शूरोऽप्युवाच चेन्नाहं तं राक्षसं रणे । तद्युवाभ्यां कृते यत्नेऽप्येतां कन्यां क आनयेत् ॥ ४४

shuuro’pyuvaaca cennaaham tam raakshasam rane | tadyuvaabhyaam krte yatne’pyetaam kanyaam ka aanayet || 44

Da erwiderte der Kämpfer: „Wenn ich das Ungeheuer nicht im Kampf besiegt hätte

 – wer hätte, bei all euren Anstrengungen, das Mädchen sonst zurückgebracht?

तन्मह्यमेषा दातव्येत्येवं तेषु विवादिषु । हरिस्वामी क्षणं तूष्णीमासीदुद्भ्रान्तमानसः ॥ ४५

tanmahyameshaa daatavyetyevam teshu vivaadishu | harisvaamii kshanam tuushniimaasiidudbhraantamaanasah || 45

Darum gebe man sie mir!“ Während sie noch erbittert stritten, hatte es Harisvamin für einen Moment

die Sprache verschlagen, so verwirrt war er.

तत्कस्मै सात्र देयेति राजन्वदतु मे भवान् । न वदिष्यसि जानंश्चेत्तत्ते मूर्धा स्फुटिष्यति ॥ ४६

tatkasmai saatra deyeti raajanvadatu me bhavaan | na vadishyasi jaanamshcettatte muurdhaa sphutishyati || 46

Mit wem soll sie also verheiratet werden, König? Sagen Sie mir das! Wenn du’s weißt und nicht sagst, soll dir der Kopf zerspringen!“

इति वेतालतस्तस्माच्छ्रुत्वा मौनं विहाय च । स त्रिविक्रमसेनस्तमुवाचैवं महीपतिः ॥ ४७

iti vetaalatastasmaacchrutvaa maunam vihaaya ca | sa trivikramasenastamuvaacaivam mahiipatih || 47

Nachdem König Trivikramasena das von dem Leichengeist gehört hatte, brach er sein Schweigen und sprach:

शूराय सा प्रदातव्या येन प्राणपणोद्यमात् । अर्जिता बाहुवीर्येण हत्वा तं युधि राक्षसम् ॥ ४८

shuuraaya saa pradaatavyaa yena praanapanodyamaat | arjitaa baahuviiryena hatvaa tam yudhi raakshasam || 48

„Sie muß dem Helden gegeben werden, der sein Leben aufs Spiel setzte, um sie mit seiner Arme Kraft zu gewinnen,

als er den Dämonen im Kampf besiegte.

ज्ञानिविज्ञानिनौ त्वस्य धात्रा कर्मकरौ कृतौ । सदा गणकतक्षाणौ परोपकरणे न किम् ॥ ४९

jnaanivijnaaninau tvasya dhaatraa karmakarau krtau | sadaa ganakatakshaanau paropakarane na kim || 49

Der Weise und der Zauberer waren vom Schöpfer als seine Arbeiter eingesetzt.

Sind nicht Rechenkünstler und Konstrukteure immer die Hilskräfte für andere?“

इत्युक्तं मनुजपतेर्निशम्य तस्य स्कन्धाग्रात्सपदि स पूर्ववज्जगाम ।

वेतालो निजपदमेव सोऽपि राजानुद्वेगः पुनरपि तं प्रति प्रतस्थे ॥ ५०

ityuktam manujapaternishamya tasya skandhaagraatsapadi sa puurvavajjagaama |

vetaalo nijapadameva so’pi raajaanudvegah punarapi tam prati pratasthe || 50

Nachdem der Vetala vernommen, was der König gesagt hatte, kletterte er sogleich wieder von seiner Schulter herab und ging wie schon zuvor

seiner eigenen Wege. Der König aber machte sich wieder unverdrossen auf den Weg, um ihn zu suchen.

इति महाकविश्रीसोमदेवभट्टविरचिते कथासरित्सागरे शशाङ्कवतीलम्बके द्वादशस्तरङ्गः ।

iti mahaakavishriisomadevabhattaviracite kathaasaritsaagare shashaankavatiilambake dvaadashastarangah |

Damit endet die zwölfte Welle im Buch Shashaankavatii aus dem Ozean gespeist mit Strömen von Erzählungen,

komponiert vom Dichterfürsten Shrii Somadeva Bhatta.