Vairagya 87 - 89: Asketen am Fluß; böse Erinnerung; die Tatenfolge entwurzeln

कदा वाराणस्याममरतटिनीरोधसि वसत्

वसानः कौपीनं शिरसि निदघानोऽञ्जलिपुटम् ।

अये गौरीनाथ त्रिपुरहर शम्भो त्रिनयन

प्रसीदेति क्रोशन्निमिषमिव नेष्यामि दिवसान् ॥ ८७ ॥

kadaa vaaraanasyaamamaratatiniirodhasi vasat

vasaanah kaupiinam shirasi nidaghaano’njaliputam |

aye gauriinaatha tripurahara shambho trinayana

prasiideti kroshannimishamiva neshyaami divasaan || 87 ||

Wann werde ich in Benares an den Ufern des Lebensstromes verweilend,

in einen Lendenschurz gehüllt, die Hände andächtig über dem Kopf gefaltet

„Sei gegrüßt, o Herr der Gauri, Bezwinger der drei Städte, Gnädiger, Dreiäugiger, sei mir gewogen!“ rufend jeden Moment des Tages durchlaufen?

स्नात्वा गाङ्गैः पयोभिश्शुचिकुसुमफलैरर्चयित्वाविभो त्वाम्

ध्येये ध्यानं निवेश्य क्षितिधरकुहरग्रामपर्यङ्कमूले।

आत्मारामः फलाशी गुरुवचनरतस्त्वत्प्रसादात्स्मरारे

दुःखं मोक्ष्ये कदाऽहं समकरचरणे पुंसि सेवासमुत्थम् ॥ ८८ ॥

snaatvaa gaangaih payobhishshucikusumaphalairarcayitvaavibho tvaam

dhyeye dhyaanam niveshya kshitidharakuharagraamaparyankamuule|

aatmaaraamah phalaashii guruvacanaratastvatprasaadaatsmaraare

duhkham mokshye kadaa’ham samakaracarane pumsi sevaasamuttham || 88 ||

Nun, da in Gangeswassern ich gebadet dir o Shiva mit weißen Blumen und Früchten huldigte, in Gedanken an dich versunken in einem Felsloch auf steiniger Bettstatt mich des Weltgeistes erfreuend, Früchte verzehrend, in Worten der Lehrer schwelgend, o Feind der Wollust: Wann werde ich kraft deiner Gnade erlöst sein von quälenden Erinnerungen, die nach dem Dienst an einem feisten Kerl mit dem Drachenmal am Fuß in mir aufsteigen? 

एकाकी निस्स्पृहश्शान्तः पाणिपात्रो दिगम्बरः ।

कदा शम्भो भविष्यामि कर्मनिर्मूलनक्षमः ॥ ८९ ॥

ekaakii nissprhashshaantah paanipaatro digambarah |

kadaa shambho bhavishyaami karmanirmuulanakshamah || 89 ||

Wann werde ich, o Gnädiger, allein sein, nichts mehr verlangend, friedlich, die Hände als Essenschale, ein in Luft Gehüllter, ausdauernd genug, die Tatenfolge zu entwurzeln?