Vairagya 93 - 95: Lakshmi no more; meine Bettgenossin die Entsagung; innerer Frieden

मातर्लक्ष्मि भजस्व कंचिदपरं मत्काङ्क्षिणी मास्म भू

र्भोगेषु स्पृहयालवस्तव वशे का निःस्पृहाणामसि ।

सद्यस्स्यूतपलाशपत्रपुटिकापात्रे पवित्रीकृतै

र्भिक्षावस्तुभिरेव सम्प्रति वयं वृत्तिं समीहामहे ॥ ९३ ॥

maatarlakshmi bhajasva kamcidaparam matkaankshinii maasma bhuu

rbhogeshu sprhayaalavastava vashe kaa nihsprhaanaamasi |

sadyassyuutapalaashapatraputikaapaatre pavitriikrtai

rbhikshaavastubhireva samprati vayam vrttim samiihaamahe || 93 ||

Mutter Lakshmi! Bediene einen anderen, hör auf mich zu betören!

Die nach Genüssen gieren, liegen dir zu Füßen. Wer aber bist du für uns, die nichts mehr begehren? Die wir unseren Lebensunterhalt mit Bettelresten bestreiten, die in jedesmal neu zu Schalen genähten Blättern rein geworden?

महीशय्या पृथ्वी विपुलमुपधानं भुजलता

वितानं चाकाशं व्यजनमनुकूलोऽयमनिलः ।

शरच्चन्द्रो दीपो विरतिवनितासङ्गमुदितः

सुखी शान्तश्शेते मुनिरतनुभूतिर्नृप इव ॥ ९४ ॥

mahiishayyaa prthvii vipulamupadhaanam bhujalataa

vitaanam caakaasham vyajanamanukuulo’yamanilah |

sharaccandro diipo virativanitaasangamuditah

sukhii shaantashshete muniratanubhuutirnrpa iva || 94 ||

Die Erde sei mein großes Bett, der lianenlange Arm mein Polster.

Als Bettdecke über mir wölbt sich der Raum, und ein Windhauch fächelt Kühlung.

Der Herbstmond sei die Nachtlampe, die Entsagung zur Bettgenossin erklärt.

Glücklich ruht der Schweiger auf seinem Lager, nicht wie ein König auf seinem schmalen Besitz. 

भिक्षाशी जनमध्यसङ्गरहितस्स्वायत्तचेष्टस्सदा

हानादानविरक्तमार्गनिरतः कश्चित्तपस्वी स्थितः ।

रथ्याकीर्णविशीर्णजीर्णवसनस्सम्प्राप्तकन्थासनो

निर्मानो निरहङ्कृतिश्शमसुखाभोगैकबद्धस्पृहः ॥ ९५ ॥

bhikshaashii janamadhyasangarahitassvaayattaceshtassadaa

haanaadaanaviraktamaarganiratah kashcittapasvii sthitah |

rathyaakiirnavishiirnajiirnavasanassampraaptakanthaasano

nirmaano nirahankrtishshamasukhaabhogaikabaddhasprhah || 95 ||

Bettelreste verzehrend, inmitten der Menge bindungslos, sein Verhalten stets selbstbestimmt, geht jeder Dulder von Verlust und Gewinn unbeeindruckt zuversichtlich seinen Weg.

In auf die Straße geworfene Fetzen gehüllt, auf gefalteten Lumpen sitzend,

nicht überheblich, nicht ichbezogen ist innerer Frieden die letzte Glückseligkeit, die sein wacher Geist begehrt.