Suktimuktavali

आर्द्रेन्धनमप्यनले शुष्कं पूर्वं ततो ज्वलति
एवं सज्जनसविधे पूर्वं लोभार्द्रता विशुष्य ततः ।
विषयाभिग्रस्तानां अन्तस्था कामरोषसहिता या
ज्वलति च विवेकवह्नौ साऽपि ज्वलति प्रकृष्टसुखमन्ते ॥

aardrendhanamapyanale shushkam puurvam tato jvalati
evam sajjanasavidhe puurvam lobhaardrataa vishushya tatah |
vishayaabhigrastaanaam antasthaa kaamaroshasahitaa yaa
jvalati ca vivekavahnau saa'pi jvalati prakrshtasukhamante ||

Nasses Brennholz im Wind getrocknet brennt dann schon.
So wird auch die Giernässe nahe an guten Menschen erst einmal getrocknet.
Was da an Liebesleidenschaft in denen haust, die noch an ihren Lastern hängen,
brennt im Feuer der Vernunft und lodert auf, bis nach der Plackerei das Glück bleibt zum Schluß.

Suktimuktavali

कृष्णार्पणं विदधतो नास्मादन्यः सुखावहो मार्गः ।
सर्वस्वं कृष्णगतं नह्यवशिष्टं ममत्वया ॥

krshnaarpanam vidadhato naasmaadanyah sukhaavaho maargah |
sarvasvam krshnagatam nahyavashishtam mamatvayaa ||

Wer Krishna alles anvertraute, den führt kein anderer Weg mehr ins Glück.
Nun, da alles an Krishna ging, bleibt nichts mehr, was mein sei oder dein.

Suktimuktavali

सूर्यकरास्सर्वगता अप्यादर्शे जले तथा क्षीरे ।
प्रतिबिम्बन्ति तथेश्वरतेजांस्यप्यत्रहृत्सु भक्तानाम् ॥

suuryakaraassarvagataa apyaadarshe jale tathaa kshiire |
pratibimbanti tatheshvaratejaansyapyatrahrtsu bhaktaanaam ||

Sonnenstrahlen sind allgegenwärtig, gut zu sehen auch in Wasser oder Milch.
So spiegelt auch Gottes Lebenskraft sich vornehmlich in den Herzen der Frommen.

Suktimuktavali

बालानां त्वानन्दः क्रीडनकैरेव रत्नधनबहुलः ।
तद्वद्भक्तस्यापि प्रभुण्याह्यधिको धनप्रतिष्ठातः ॥

baalaanaam tvaanandah kriidanakaireva ratnadhanabahulah |
tadvadbhaktasyaapi prabhunyaahyadhiko dhanapratishthaatah ||

An Spielen ergötzen Kinder sich mehr als an Geld und Juwelenschätzen.
So genießt auch ein Frommer mehr Macht als einer mit Vorrang durch Geld.

Suktimuktavali

श्रिमद्भवने दासः सेवां भक्त्यायुतः परां कुर्वन्
अधिवासं संतुद्यहि विश्रान्तौ सः परं सुखं मनुते ।
तद्वद्विहितं सकलं कार्यं सम्पाद्य कृतकृत्यः
परिलभ्य हि परितोषं परमेशेऽसौ परं सुखं लभते ॥

shrimadbhavane daasah sevaam bhaktyaayutah paraam kurvan
adhivaasam samtudyahi vishraantau sah param sukham manute |
tadvadvihitam sakalam kaaryam sampaadya krtakrtyah
parilabhya hi paritosham parameshe'sau param sukham labhate ||

Im Haus der Herrschaft seinen Dienst mit allem Eifer versehend reißt so ein Knecht
sich immer wieder zusammen und träumt vom Glück in der Atempause.
Genau so seine Arbeit voll und ganz erledigend gelingt einem das Lebenswerk,
bis höchste Zufriedenheit und vor dem Herrn über alles er sein höchstes Glück findet.

Suktimuktavali

प्राच्यामुदये भाविनि सवितुः पूर्वं यथाऽनुरागः स्यात्
पश्चाद्गतिस्त्वनूरोः प्राकट्यं हर्षकृत् हिरण्यगर्भस्य ।
मनसीशप्राकट्ये भाविनि पूर्वं स्वधर्मं शीलत्वम्
पश्चाद्वैजिज्ञासा प्रभवति तस्माच्च भक्तिविज्ञानम् ॥

praacyaamudaye bhaavini savituh puurvam yathaa'nuraagah syaat
pashcaadgatistvanuuroh praakatyam harshakrt hiranyagarbhasya |
manasiishapraakatye bhaavini puurvam svadharmam shiilatvam
pashcaadvaijijnaasaa prabhavati tasmaacca bhaktivijnaanam ||

Bei ihrem Aufgang im Osten, bevor sie erscheint, sendet Morgenröte sie voraus
um dann wieder nur eines Beinamputierten Weg zu gehn, Goldeis Entzücken bereitende Offenbarung.
Bevor in eines Menschen Geist der Herr zur Offenbarung kommt, folgt jener eignen Regeln und Werten,
bis aus dem Erkennenwollen endlich verstehende Hingabe wird.

Suktimuktavali

पषाणोऽम्भसि पतितो नहि बहुवर्षैरपि मृदुर्भवति
मृत्स्नास्यत्तु तदात्वे जलमिश्रा सुबहुमृद्वी ।
तद्वत् दृढहरिभक्तः छलैः प्रसङ्गैस्सुदु:सहैर्व्यथितः
नस्यदमोभक्तः स्वल्पैरपि हेतुभिर्द्रुतं चलितः ॥

pashaano'mbhasi patito nahi bahuvarshairapi mrdurbhavati
mrtsnaasyattu tadaatve jalamishraa subahumrdvii |
tadvat drdhaharibhaktah chalaih prasangaissuduhsahairvyathitah
nasyadamobhaktah svalpairapi hetubhirdrutam calitah ||

Ein ins Wasser gefallener Stein wird auch nach vielen Jahren nicht weich.
Dagegen löst ein ins Wasser geworfener Lehmkloß sich sofort auf und macht es schlammig.
So bleibt auch ein Vishnufrommer von Irrungen und Wirrungen geschüttelt fest,
während der genasführte Fromme schon beim geringsten Anlaß Fersengeld gibt.

Suktimuktavali

उदकुम्भे ह्युदकुम्भं ग्राम्या वहन्ति निजशिरसि
विवदन्तेऽप्यन्योन्यं तथाऽपि नाधो जलं पतति ।
सन्मार्गविप्रवसितः स्थितौहि कस्यामपि वसन्नेवं
सन्मार्गादच्युतिकृत् कृत्यं संलक्ष्यचेह वर्तेत ॥

udakumbhe hyudakumbham graamyaa vahanti nijashirasi
vivadante'pyanyonyam tathaa'pi naadho jalam patati |
sanmaargavipravasitah sthitau hi kasyaam api vasannevam
sanmaargaad acyutikrt krtyam samlakshya ceha varteta ||

Krug auf Krug getürmt tragen Dorfmädchen ihr Wasser auf dem Haupt
davon, fröhlich miteinander schwatzend, ohne etwas zu vergießen.
Eine, die den festen Pfad verließe, in welche Lage geriete die wohl?
Wer seine Pflicht ins Auge faßt und erfüllt, macht, daß er nicht vom rechten Weg abrutscht.

Suktimuktavali

मधुमक्षिका सशब्दं समन्ततोऽटति सुमरसास्वादनम्
लभते न तावदेषा पश्चात्पुष्पस्थिता तूष्णीम् ।
भुङ्क्ते तद्वन्मनुजः ससंभ्रमः सर्वदाऽस्थिरप्रज्ञः
वादङ्करोति भक्तेः स्वादं नाऽप्नोति तद्गतौ शान्तः ॥

madhumakshikaa sashabdam samantato'tati sumarasaasvaadanam
labhate na taavadeshaa pashcatpushpasthitaa tuushniim |
bhunkte tadvanmanujah sasambhramah sarvadaa'sthiraprajnah
vaadankaroti bhakteh svaadam naa'pnoti tadgatau shaantah ||

Summend wandert eine Honigbiene all die Blumen ab, bis an ihren Saft sie kommt,
dann erst läßt zufrieden sie sich auf der Blüte nieder.
So nährt auch der Mensch hier und da hin taumelnd sich mit loser Weisheit, die lauthals er zum Besten gibt, bis er Geschmack an der Hingabe findet und ihr zustrebend zur Ruhe kommt.

Suktimuktavali

हरिभक्तिः केवलतो वेदान्तग्रन्थवाचनाभ्यासात्
नभवेद् यत्पञ्चाङ्गे कदा कदा कुत्र वृष्टिरिति ।
तत्कोष्ठकं सुलिखितं तेषां पुञ्जान्नचैक जलबिन्दुः
तद्वद्भक्तिप्राप्तौ तदुक्तगुणभाक् स्वयं भूयात् ॥

haribhaktih kevalato vedaantagranthavacanaabhyaasaat
na bhaved yatpancaange kadaa kadaa kutra vrshtiriti |
tatkoshthakam sulikhitam teshaam punjaannacaika jalabinduh
tadvadbhaktipraaptau taduktagunabhaak svayam bhuuyaat ||

Die Liebe zu Krishna kommt nicht allein vom Studium der Philosophie.
Auch im Kalender steht nur, wann und woher der Regen kommt,
und all die schön beschriebenen Zisternen machen noch keinen einzigen Wassertropfen.
So kann ein Dichtkunstkenner erst in der Gottergriffenheit einer von uns werden.

Suktimuktavali

शौर्यं स्वभावविजय इति हि मतं तत्कथं तदीय जयः
यद्वत्पुष्पात्सुफले जाते पुष्पच्छदा विशुष्य निपतन्ति ।
तद्वत्परमेशांशो यथा यथाऽन्तस्समुल्लसति
लय एव जयः स्यात् तथा तथा स्वस्वभावस्य ॥

shauryam svabhaavavijaya iti hi matam tatkatham tadiiya jayah
yadvatpushpaatsuphale jaate pushpacchadaa vishushya nipatanti |
tadvatparameshaamsho yathaa yathaa'ntassamullasati
laya eva jayah syaat tathaa tathaa svasvabhaavasya ||

Heldenmut ist Sieg über die eigene Natur. Das anerkennend weiß man, was Sieg ist.
Bevor einer Blüte schöne Frucht entwachse, müssen Blütenblätter trocken fallen.
Damit nur ein Teil Gottes in deinem Innern scheine
sollst du, was an dir hängt, wie nur ureigene Natur es kann, besiegen.

Suktimuktavali

ईशप्रेम कथं स्यात् स्वपतौ सत्याः सुनिर्मलं यथा प्रेम ।
कृपणस्य व धने स्यत् तद्वत् विश्वेश्वरे दृढप्रेम ॥

iishaprema katham syaat svapatau satyaah sunirmalam yathaa prema |
krpanasya va dhane syaat tadvat vishveshvare drdhaprema ||

Die Liebe zu Gott, wie soll sie sein? Wie die Liebe der treuen Frau zu ihrem Mann, so schön und rein.
Wie die Liebe des Geizlings zum Geld so fest sei die Liebe zum Herrn über Alles.

Suktimuktavali

अभ्यासस्तावद्भक्तेर्यावन्नामश्रुतेस्तु समकालम् ।
नाश्रुनिपातोत्पुलकौ तौचेन्नावश्यकत्वमस्यकिल ॥

abhyaasastaavadbhakteryaavannaamashrutestu samakaalam |
naashrunipaatotpulakau taucennaavashyakatvamasyakila ||

Die Hingabe wird so lange eingeübt, bis in dem Moment, da man seinen Namen hört,
Tränen fließen und Haare sich sträuben. Wenn das auch ohne Ritual passiert, gibt es keine Notwendigkeit mehr dafür.

Suktimuktavali

श्रीमद्गृहेतु धात्री तत्पुत्रं पाति लालयते
स्वीयात्स्नेहाधिक्येनत्वपि नैजं न साहि तं मनुते ।
एवंदृढप्रबोधस्तद्वन्मनुजः स्वपुत्र पौत्रादीन्
सस्नेहं पालयतु ज्ञात्वा विश्वस्य तं परं पितरम् ॥

shriimadgrhetu dhaatrii tatputram paati laalayate
sviiyaatsnehaadhikyenatvapi naijam na saahi tam manute |
evamdrdhaprabodhastadvanmanujah svaputrapautraadiin
sasneham paalayatu jnaatvaa vishvasya tam param pitaram ||

Nur im Haus ihres Herrn umhegt und hätschelt eine Amme dessen Kind
mit mehr Liebe als ihre eigenen und weiß sehr wohl, daß es nicht ihr eigenener Prinz ist.
Genau so soll ein fest überzeugter Mensch seine eigenen Kinder und Kindeskinder mit aller Liebe schützen, wohl wissend, daß da ein höherer Vater von allem ist.

Suktimuktavali

स्याच्चेदीशदिदृक्षा नाम्नि श्रद्धां दृढां सदा कुरुत ।
सत्यासत्य विवेकं नित्यं चानेन तत्त्वविज्ञानम् ॥

syaaccediishadidrkshaa naamni shraddhaam drdhaam sadaa kuruta |
satyaasatya vivekam nityam caanena tattvavijnaanam ||

Wer Gott sehen will, setze nur immer festes Vertrauen auf seinen Namen.
Wahres von Unwahrem trennt die Vernunft, und durch sie erkennen sie, was wirklich ist.

Suktimuktavali

गृहकार्ये संलग्नाः स्वान्ते सञ्चिन्तयन्ति परपुरुषम् ।
जारिण्य इव कुरुध्वे हृदिपरमेशं बहिः कार्यम् ॥

grhakaarye samlagnaah svaante samcintayanti parapurusham |
jaarinya iva kurudhve hrdiparamesham bahih kaaryam ||

In der Hausarbeit aufgehend denken sie insgeheim an einen anderen Mann.
Macht's wie die Verliebte: im Herzen den höheren Herrn, nach außen das Geschäft.

Suktimuktavali

तप्ते सर्पिषि पूरिका क्षिप्ताह्यमा करोति बहुशब्दान्
पक्वा यथा यथा सोनयति हि शब्दं ततस्तूष्णीम् ।
तद्वत्पुंसो ज्ञानं यावत्स्वल्पं करोति बहुवादान्
पूर्णज्ञानप्राप्तौ शान्तो विजितेन्द्रियस्तथा भवति ॥

tapte sarpishi puurikaa kshiptaahyamaa karoti bahushabdaan
pakvaa yathaa yathaa sonayati hi shabdam tatastuushniim |
tadvatpumso jnaanam yaavatsvalpam karoti bahuvadaan
puurnajnaanapraaptau shaanto vijitendriyastathaa bhavati ||

Ein Klößchen ins heiße Bratfett geworfen gibt viel Gezisch von sich.
Beim Durchgaren bläht es auf und das Geräusch klingt ab.
So gibt auch ein Mann mit ganz wenig Wissen viel Geschwätz von sich.
Erfahrungen sammelnd bis er voll ist wird er ruhiger und siegt über seine Begierden.