Suktimuktavali

मधुमक्षिका सशब्दं समन्ततोऽटति सुमरसास्वादनम्
लभते न तावदेषा पश्चात्पुष्पस्थिता तूष्णीम् ।
भुङ्क्ते तद्वन्मनुजः ससंभ्रमः सर्वदाऽस्थिरप्रज्ञः
वादङ्करोति भक्तेः स्वादं नाऽप्नोति तद्गतौ शान्तः ॥

madhumakshikaa sashabdam samantato'tati sumarasaasvaadanam
labhate na taavadeshaa pashcatpushpasthitaa tuushniim |
bhunkte tadvanmanujah sasambhramah sarvadaa'sthiraprajnah
vaadankaroti bhakteh svaadam naa'pnoti tadgatau shaantah ||

Summend wandert eine Honigbiene all die Blumen ab, bis an ihren Saft sie kommt,
dann erst läßt zufrieden sie sich auf der Blüte nieder.
So nährt auch der Mensch hier und da hin taumelnd sich mit loser Weisheit, die lauthals er zum Besten gibt, bis er Geschmack an der Hingabe findet und ihr zustrebend zur Ruhe kommt.